Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 46 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 16 lipca 2009 r.

(trzeci dzień obrad)

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
46. posiedzenia Sejmu
(Obrady w dniu 16 lipca 2009 r.)
str.
Wznowienie posiedzenia
Zmiana porządku dziennego
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski . . . . . . . 231
Komunikaty
Sekretarz Poseł Magdalena Gąsior-Marek . . .231
Punkt 23. porządku dziennego: Przedsta-
wiony przez Prezydium Sejmu projekt
uchwały w sprawie uczczenia pamięci
Wojciecha Korfantego
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski . . . . . . . 232
Punkt 24. porządku dziennego: Pytania
w sprawach bieżących
Poseł Krzysztof Gadowski . . . . . . . . . . . . . . . 232
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Rozwoju Regionalnego Hanna Jahns . . . . . . . 232
Poseł Jacek Brzezinka . . . . . . . . . . . . . . . . . . 233
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Rozwoju Regionalnego Hanna Jahns . . . . . . . 234
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . . . . . . . . . 236
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 237
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 238
Poseł Leszek Deptuła. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 238
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 240
Poseł Andrzej Czerwiński . . . . . . . . . . . . . . . 240
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 240
Poseł Andrzej Smirnow . . . . . . . . . . . . . . . . . 241
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241
Poseł Danuta Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . . 242
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Janusz Zaleski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 242
Poseł Danuta Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . . 243
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Janusz Zaleski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 243
str.
str.
Poseł Elżbieta Kruk. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 244
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Zdzisław Gawlik . . . . . . . . 244
Poseł Małgorzata Sadurska. . . . . . . . . . . . . . 245
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Zdzisław Gawlik . . . . . . . . 246
Poseł Stanisława Prządka . . . . . . . . . . . . . . . 247
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . . 247
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . 248
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . . 248
Poseł Andrzej Mikołaj Dera. . . . . . . . . . . . . . 249
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 249
Poseł Beata Kempa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 250
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 250
Poseł Andrzej Mikołaj Dera. . . . . . . . . . . . . . 251
Poseł Jarosław Stolarczyk . . . . . . . . . . . . . . . 251
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . 251
Poseł Andrzej Nowakowski . . . . . . . . . . . . . . 252
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Sportu
i Turystyki Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Michał Szczerba . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak . . . . . . . . . . 253
Poseł Marek Wojtkowski . . . . . . . . . . . . . . . . 254
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak . . . . . . . . . . 255
Punkt 25. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji do Spraw Unii Europej-
skiej oraz Komisji Spraw Zagranicz-
nych o rządowym projekcie ustawy
o rządowym systemie koordynacji
spraw związanych z członkostwem
Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Euro-
pejskiej
Poseł Sprawozdawca Dariusz Lipiński . . . . . 255
Poseł Agnieszka Pomaska . . . . . . . . . . . . . . . 256
Poseł Karol Karski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 257
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258
Poseł Stanisław Witaszczyk . . . . . . . . . . . . . 259
Poseł Gabriela Masłowska. . . . . . . . . . . . . . . 259
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 259
 str.
Poseł Tadeusz Arkit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 261
Poseł Marzena Dorota Wróbel . . . . . . . . . . . 261
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 261
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 262
Poseł Karol Karski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262
Poseł Andrzej Halicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262
Poseł Antoni Macierewicz . . . . . . . . . . . . . . . 263
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Jan Borkowski . . . . . . 263
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269
Poseł Antoni Macierewicz . . . . . . . . . . . . . . . 269
Poseł Dariusz Lipiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . 270
Punkt 26. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Nadzwyczajnej o senac-
kim projekcie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks postępowania karnego
Poseł Sprawozdawca Wojciech Wilk . . . . . . . 270
Poseł Stanisław Chmielewski . . . . . . . . . . . . 271
Poseł Stanisław Pięta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 271
Poseł Stanisław Rydzoń. . . . . . . . . . . . . . . . . 272
Poseł Józef Zych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272
Poseł Marian Filar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 273
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 273
Poseł Krzysztof Brejza. . . . . . . . . . . . . . . . . . 273
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona . . . . . . . . 274
Poseł Wojciech Wilk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 275
Punkt 27. porządku dziennego: Spra-
wozdanie Komisji Kultury i Środków
Przekazu o senackim projekcie ustawy
o zmianie ustawy o języku polskim
Poseł Sprawozdawca
Iwona Śledzińska-Katarasińska . . . . . . . . . . 275
Poseł Tomasz Głogowski . . . . . . . . . . . . . . . . 276
Poseł Jan Dziedziczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 277
Poseł Tadeusz Sławecki. . . . . . . . . . . . . . . . . 277
Poseł Andrzej Walkowiak . . . . . . . . . . . . . . . 277
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 278
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 278
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 278
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasz Merta . . .279
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska . . . . . 279
Punkt 28. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Kultury Fizycznej, Spor-
tu i Turystyki o rządowym projekcie
ustawy o zmianie ustawy o przygotowa-
niu finałowego turnieju Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
oraz ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie lotnisk użytku publicznego
Poseł Sprawozdawca
Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . . . . . . 279
str.
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282
Poseł Tomasz Garbowski. . . . . . . . . . . . . . . . 283
Poseł Elżbieta Jakubiak . . . . . . . . . . . . . . . . 284
Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 285
Poseł Andrzej Walkowiak . . . . . . . . . . . . . . . 286
Poseł Szymon Stanisław Giżyński . . . . . . . . 287
Poseł Bożena Kotkowska. . . . . . . . . . . . . . . . 288
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 288
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Poseł Tadeusz Arkit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Poseł Marek Matuszewski. . . . . . . . . . . . . . . 290
Poseł Radosław Witkowski . . . . . . . . . . . . . . 290
Poseł Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 290
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 291
Poseł Grzegorz Raniewicz . . . . . . . . . . . . . . . 291
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . 291
Poseł Ryszard Zbrzyzny. . . . . . . . . . . . . . . . . 291
Poseł Grzegorz Janik. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 292
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . 292
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . . 293
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . 295
Punkt 29. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne, ustawy Kodeks po-
stępowania administracyjnego, ustawy
Ordynacja podatkowa oraz niektórych
innych ustaw
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Witold Drożdż . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 296
Poseł Marek Wójcik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 298
Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 299
Poseł Stanisława Prządka . . . . . . . . . . . . . . . 300
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 301
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 302
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 302
Poseł Krzysztof Brejza. . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Poseł Wojciech Ziemniak . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Witold Drożdż . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303
Punkt 30. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o partiach politycz-
nych oraz niektórych innych ustaw
Poseł Paweł Olszewski. . . . . . . . . . . . . . . . . . 305
Poseł Marek Wójcik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 306
Poseł Andrzej Mikołaj Dera. . . . . . . . . . . . . . 306
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . . 306
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 307
Poseł Andrzej Celiński. . . . . . . . . . . . . . . . . . 308
 str.
Poseł Bogdan Lis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 309
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 310
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 310
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . . 310
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 311
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch . . . . . . . . . . . . . . . . . . 311
Poseł Paweł Olszewski. . . . . . . . . . . . . . . . . . 312
Punkt 31. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie senackiego projektu ustawy
o zmianie ustaw w zakresie uwierzytel-
niania dokumentów
Senator Leon Kieres . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 312
Poseł Krzysztof Maciejewski . . . . . . . . . . . . . 314
Poseł Stanisław Rydzoń. . . . . . . . . . . . . . . . . 315
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Marek Kwitek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Krzysztof Maciejewski . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 317
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona . . . . . . . . . 317
Senator Leon Kieres . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 319
Punkt 32. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie senackiego projektu ustawy
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz
niektórych innych ustaw
Senator Kazimierz Kleina . . . . . . . . . . . . . . . 319
Poseł Sławomir Rybicki . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Poseł Krystyna Grabicka. . . . . . . . . . . . . . . . 321
Poseł Ryszard Kalisz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 322
Poseł Józef Zych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 323
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 324
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Poseł Sławomir Rybicki . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona . . . . . . . . . 325
Senator Kazimierz Kleina . . . . . . . . . . . . . . . 327
(Przerwa w posiedzeniu)
Wznowienie posiedzenia
Punkt 9. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka o senackim projekcie ustawy
o zmianie ustawy Prawo o postępowa-
niu przed sądami administracyjnymi (cd.)
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 327
Punkt 3. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Finansów Publicznych
o rządowym projekcie ustawy o finan-
sach publicznych (cd.)
Poseł Sprawozdawca Paweł Arndt . . . . . . . . 328
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 328
str.
Punkt 4. porządku dziennego: Sprawozda-
nie Komisji Finansów Publicznych
o rządowym projekcie ustawy Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (cd.)
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 330
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 330
Punkt 5. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka o:
1) poselskim projekcie ustawy o zmianie
ustawy o prokuraturze,
2) rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o prokuraturze oraz niektórych
innych ustaw (cd.)
Poseł Sprawozdawca Jerzy Kozdroń. . . . . . . 331
Poseł Zbigniew Wassermann. . . . . . . . . . . . . 331
Minister Sprawiedliwości Andrzej Czuma 332
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski. . . . . . . 333
Minister Sprawiedliwości Andrzej Czuma . . .333
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski. . . . . . . 333
Punkt 8. porządku dziennego: Sprawozda-
nie Komisji Infrastruktury o rządowym
projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo budowlane oraz ustawy o gospo-
darce nieruchomościami (cd.)
Poseł Sprawozdawca Andrzej Adamczyk . . . 334
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 334
Punkt 14. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka o senackim projekcie ustawy
o zmianie ustawy o wychowaniu w
trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi (cd.)
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 335
Punkt 15. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Obrony Narodowej
o rządowym projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (cd.)
Poseł Sprawozdawca Czesław Mroczek . . . . 335
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 335
Punkt 16. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Finansów Publicznych
oraz Komisji Infrastruktury o posel-
skim projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym oraz
o zmianie ustawy o Narodowym Banku
Polskim (cd.)
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . . 336
 str. str.

Poseł Jerzy Polaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 336 o zmianie ustawy Kodeks postępowania

Podsekretarz Stanu karnego (cd.)
w Ministerstwie Infrastruktury Głosowanie
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . . 336 Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 340
Głosowanie Punkt 33. porządku dziennego: Sprawoz-
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337 danie Komisji Gospodarki oraz Komisji
Punkt 17. porządku dziennego: Sprawoz- Infrastruktury o komisyjnym projekcie
danie Komisji Finansów Publicznych ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu
o rządowym projekcie ustawy o zmia- w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
nie ustawy o Bankowym Funduszu holizmowi – trzecie czytanie
Gwarancyjnym oraz ustawy Prawo Poseł Wojciech Jasiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 340
bankowe (cd.) Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Głosowanie Marek Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 340
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337 Głosowanie
Punkt 18. porządku dziennego: Sprawoz- Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 340
danie Komisji Gospodarki o poselskim Punkt 34. porządku dziennego: Głosowa-
projekcie ustawy o zmianie ustawy nie nad wnioskiem o odrzucenie
z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy w pierwszym czytaniu poselskiego pro-
naftowej, produktów naftowych i gazu jektu ustawy o ogrodach działkowych
ziemnego oraz zasadach postępowania Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341
w sytuacjach zagrożenia bezpieczeń- Punkt 26. porządku dziennego: Sprawoz-
stwa paliwowego państwa i zakłóceń danie Komisji Nadzwyczajnej o senac-
na rynku naftowym (cd.) kim projekcie ustawy o zmianie ustawy
Głosowanie Kodeks postępowania karnego (cd.)
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337 Głosowanie
Punkt 19. porządku dziennego: Sprawoz- Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341
danie Komisji Regulaminowej i Spraw Punkt 27. porządku dziennego: Spra-
Poselskich o poselskim projekcie usta- wozdanie Komisji Kultury i Środków
wy o zmianie ustawy o wykonywaniu Przekazu o senackim projekcie ustawy
mandatu posła i senatora (cd.) o zmianie ustawy o języku polskim (cd.)
Głosowanie Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338 Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341
Punkt 20. porządku dziennego: Sprawoz-
(Przerwa w posiedzeniu)
danie Komisji Finansów Publicznych
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy Wznowienie posiedzenia
o zmianie ustawy o spółdzielczych Oświadczenia
kasach oszczędnościowo-kredytowych Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341
oraz ustawy Prawo bankowe (cd.) Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . 342
Głosowanie Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 343
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338 Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . 344
Punkt 21. porządku dziennego: Sprawoz- Poseł Krzysztof Brejza. . . . . . . . . . . . . . . . . . 345
danie Komisji Gospodarki o stanowisku Poseł Szymon Stanisław Giżyński . . . . . . . . 346
Senatu w sprawie ustawy o zmianie Poseł Adam Śnieżek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 346
ustawy o wykonywaniu działalności Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 348
gospodarczej w zakresie wytwarzania Poseł Jan Rzymełka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 348
i obrotu materiałami wybuchowymi, Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 349
bronią, amunicją oraz wyrobami i tech- Poseł Janusz Piechociński. . . . . . . . . . . . . . . 350
nologią o przeznaczeniu wojskowym Poseł Miron Sycz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 351
lub policyjnym oraz ustawy o materia- (Przerwa w posiedzeniu)
łach wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego (cd.) Załącznik nr 1 – Teksty wystąpień niewygło-
Głosowanie szonych
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 338 Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Punkt 22. porządku dziennego: Sprawoz- Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
danie Komisji Nadzwyczajnej o stano- Poseł Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
wisku Senatu w sprawie ustawy Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
 (Wznowienie posiedzenia o godz. 9 min 03)
(Na posiedzeniu przewodniczą marszałek Sejmu
Bronisław Komorowski oraz wicemarszałkowie
Stefan Niesiołowski, Krzysztof Putra, Ewa Kierzkowska
i Jerzy Szmajdziński)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Wznawiam posiedzenie.
Na sekretarzy dzisiejszych obrad powołuję panią
poseł Magdalenę Gąsior-Marek oraz panów posłów
Mirosława Maliszewskiego, Michała Marcinkiewicza
i Krzysztofa Matyjaszczyka.
W pierwszej części obrad sekretarzami będą pani
poseł Magdalena Gąsior-Marek oraz pan poseł Miro-
sław Maliszewski.
Protokół i listę mówców prowadzić będą panowie po-
słowie Mirosław Maliszewski i Michał Marcinkiewicz.
Proszę wyznaczonych posłów sekretarzy o zajęcie
miejsc przy stole prezydialnym.
Właściwe komisje sejmowe przedłożyły sprawoz-
danie o projekcie ustawy o rządowym systemie koor-
dynacji spraw związanych z członkostwem Rzeczy-
pospolitej Polskiej w Unii Europejskiej.
Sprawozdanie to zostało paniom i panom posłom
doręczone w druku nr 2184.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, marszałek Sejmu podjął decyzję
o uzupełnieniu porządku dziennego o punkt obejmu-
jący rozpatrzenie tego sprawozdania.
Proponuję, aby w tym przypadku Sejm wyraził
zgodę na zastosowanie art. 51 pkt 3 regulaminu Sejmu
oraz aby w dyskusji nad dodanym punktem wysłuchał
5-minutowych oświadczeń w imieniu klubów i kół.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Proszę posła sekretarza o odczytanie komuni-
katów.
Sekretarz Poseł
Magdalena Gąsior-Marek:
Informuję, że w dniu dzisiejszym odbędą się po-
siedzenia Komisji:
— Finansów Publicznych – godz. 10;
— Infrastruktury – godz. – 10;
— Kultury i Środków Przekazu – godz. 10;
— Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa – godz. 10;
— Łączności z Polakami za Granicą – godz. 11;
— Nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskiego
projektu ustawy Kodeks wyborczy, poselskiego pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o partiach politycz-
nych, ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej, ustawy Ordynacja wyborcza do Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej i Senatu Rzeczypospolitej Pol-
skiej oraz ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw oraz komisyj-
nego projektu ustawy o zmianie ustawy o wyborze
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych
innych ustaw – godz. 11;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 11;
— do Spraw Służb Specjalnych – godz. 11.30;
— Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki – godz. 12;
— Kultury i Środków Przekazu wspólnie z Komi-
sją Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej
– godz. 12;
— Rolnictwa i Rozwoju Wsi – godz. 12;
— Finansów Publicznych wspólnie z Komisją Ad-
ministracji i Spraw Wewnętrznych – godz. 13;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 13.30;
— Ustawodawczej – godz. 13.30;
— Gospodarki – godz. 14;
— Śledczej do zbadania prawidłowości działań
organów administracji rządowej w sprawie postępo-
wań karnych związanych z uprowadzeniem i zabój-
stwem Krzysztofa Olewnika – godz. 14;
— Obrony Narodowej – godz. 15;
— Administracji i Spraw Wewnętrznych wspólnie
z Komisją Samorządu Terytorialnego i Polityki Re-
gionalnej – godz. 15;
— do Spraw Kontroli Państwowej – godz. 15.30;
— Edukacji, Nauki i Młodzieży – godz. 16;
— Finansów Publicznych – godz. 16;
— Polityki Społecznej i Rodziny – godz. 16;
— Gospodarki – godz. 16.30;
— Infrastruktury – godz. 18.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
232 Projekt uchwały w sprawie uczczenia pamięci Wojciecha Korfantego
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 23.
porządku dziennego: Przedstawiony przez Pre-
zydium Sejmu projekt uchwały w sprawie uczcze-
nia pamięci Wojciecha Korfantego (druk nr 2142).
Wysoki Sejmie! Proszę panie i panów posłów
o powstanie z miejsc.
Odczytam projekt uchwały.
(Głos z sali: Wycofany.)
(Poseł Anna Zielińska-Głębocka: Wycofany.)
Nie, nie jest wycofany.
(Głos z sali: Jest wycofany.)
(Poseł Grzegorz Janik: Ale to nie ten.)
(Poseł Krzysztof Jurgiel: Bez nerwów.)
Panowie, wiem, co mówię. Proszę o powstanie
z miejsc i nieprzeszkadzanie.
(Zebrani wstają)
„Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
16 lipca 2009 roku w sprawie uczczenia pamięci Woj-
ciecha Korfantego
17 sierpnia 2009 roku mija 70. rocznica śmierci
Wojciecha Korfantego (1873–1939), przywódcy pol-
skiego ruchu narodowego na Górnym Śląsku, wal-
czącego o prawa polityczne, wolnościowe i społeczne
Ślązaków, komisarza plebiscytowego i przywódcy
trzeciego powstania śląskiego, posła na Sejm RP
i Sejm Śląski, senatora Rzeczypospolitej, lidera
Chrześcijańskiej Demokracji w XX-leciu niepodległe-
go państwa polskiego.
W 70. rocznicę Jego śmierci Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej oddaje hołd wielkiemu przywódcy Ludu
Śląskiego, którego działalność walnie przyczyniła
się do powrotu części Górnego Śląska do Macierzy.
Wojciech Korfanty jest jedną z czołowych postaci
w galerii naszej narodowej historii. Ojczyźnie, która
także Jemu zawdzięcza odzyskaną w 1918 roku nie-
podległość, oraz narodowi polskiemu dobrze się za-
służył. Pozostawił kolejnym pokoleniom godny naśla-
dowania i zobowiązujący wzór służby dobru wspól-
nemu Polski i Polaków.
Pamięć o Wojciechu Korfantym, symbolu polsko-
ści na Górnym Śląsku, powinna trwać, a Jego postać
winna stanowić wzór dla kolejnych pokoleń”.
Proponuję, aby Sejm podjął uchwałę w sprawie
uczczenia pamięci Wojciecha Korfantego przez akla-
mację. (Oklaski)
Dziękuję bardzo.
Stwierdzam, że Sejm podjął uchwałę w sprawie
uczczenia pamięci Wojciecha Korfantego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 24.
porządku dziennego: Pytania w sprawach bie-
żących.
Posłowie Krzysztof Gadowski i Jacek Brzezinka,
Platforma Obywatelska, zadadzą pytanie w sprawie
zaprezentowanego przez rząd raportu „Polska 2030:
wyzwania rozwojowe” w kontekście prac nad „Kra-
jową strategią rozwoju regionalnego” skierowane do
ministra rozwoju regionalnego.
Odpowiada sekretarz stanu w Ministerstwie Roz-
woju Regionalnego Hanna Jahns.
Rozumiem, że pan poseł Gadowski pierwszy, tak?
Proszę bardzo.
Poseł Krzysztof Gadowski:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowna Pani
Minister! Przedstawiony niedawno przez pana pre-
miera raport „Polska 2030” zawiera dokumenty do-
tyczące rozwoju i przedstawia podstawowe wyzwa-
nia, jakie stają przed społeczeństwem polskim i go-
spodarką w perspektywie najbliższych 20 lat. Wska-
zują one szanse, z których Polska może skorzystać do
2030 r., oraz zagrożenia związane z długookresowy-
mi trendami światowymi, na które musimy się przy-
gotować. Wśród istotnych wyzwań na uwagę zasłu-
gują solidarność i spójność regionalna. Kluczowym
zatem pozostaje pytanie o koncepcję krajowej polity-
ki regionalnej, polityki, która efektywnie wykorzysta
już istniejący potencjał rozwojowy na obszarach
wzrostu oraz będzie wspierać budowę takiego poten-
cjału na obszarach mniej rozwiniętych; polityki ko-
ordynującej działania podejmowane na szczeblu kra-
jowym i regionalnym, jak również spajającej tzw.
działania sektorowe w celu skuteczniejszej realizacji
działań rozwojowych w regionach. Dziś więc istot-
nym staje się określenie zakresu powiązań spójności
między raportem „Polska 2030”, a przygotowywaną
przez ministra rozwoju regionalnego „Krajową stra-
tegią rozwoju regionalnego”. Raport bowiem ma sta-
nowić podstawę do przygotowania długookresowej
strategii rozwoju kraju.
W świetle tego, pani minister, chciałbym zapytać,
na ile przygotowywana przez panią strategia odpo-
wiadać będzie na wskazania zawarte w raporcie „Pol-
ska 2030: wyzwania rozwojowe” oraz w jakim zakre-
sie diagnoza trendów rozwojowych przedstawiona
przez pana premiera w raporcie „Polska 2030” zosta-
nie przełożona na skuteczne instrumenty wspierają-
ce rozwój regionalny? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Odpowiada pani minister Hanna Jahns.
Proszę bardzo.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
Hanna Jahns:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Rzeczywiście ra-
port, który kilka tygodni temu ogłosił rząd, będzie
stanowił podstawę do walki czy do zmierzenia się
z najważniejszymi wyzwaniami, które czekają Polskę
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Rozwoju Regionalnego Hanna Jahns
do 2030 r. Jeśli chodzi o „Krajową strategię rozwoju
regionalnego”, nad którą minister rozwoju regional-
nego pracuje już od jakiegoś czasu, to rzeczywiście
tutaj muszę podkreślić, że te działania są absolutnie
spójne i sprzężone. Przede wszystkim raport, który
zaprezentował rząd – mówię o „Polsce 2030” – pod-
kreśla, że przyjęty przez Polskę model rozwojowy
musi służyć wzmacnianiu dynamiki poszczególnych
regionów, musi wyciągać z tych regionów to, co jest
w nich najlepsze, tak żeby ich przewagi konkurencyj-
ne i potencjał, który mają, mogły być wykorzystane.
W raporcie zaproponowano model dyfuzyjno-polary-
zacyjny, który pokazuje, że z jednej strony chcemy
wspierać to, co jest dobre, atuty regionalne, a z dru-
giej przeciwdziałać pewnym zapóźnieniom, które
nadal w niektórych województwach istnieją.
„Krajową strategię rozwoju regionalnego” będzie-
my opracowywać w oparciu o dostępne analizy, które
mamy zarówno na poziomie krajowym, jak i europej-
skim. Opieramy się na modelach, które m.in. w tej
chwili promuje OECD.
Chciałabym tylko krótko powiedzieć, że przeana-
lizowaliśmy, jak planowane przez nas priorytety roz-
woju regionalnego czy polityki regionalnej wpisują
się w dziesięć wyzwań, które prezentuje raport „Pol-
ska 2030”. I tutaj właściwie jest pełna zgodność, bo
jeśli chodzi o wzrost konkurencyjności i wzrost kapi-
tału społecznego, o którym mowa w raporcie „Polska
2030”, to wpisujemy to w bardzo szeroki priorytet,
który nosi nazwę: Optymalne wykorzystanie poten-
cjałów regionalnych. W ramach tego priorytetu pla-
nujemy przede wszystkim tworzenie i absorpcję in-
nowacji w poszczególnych regionach, innowacji oczy-
wiście na miarę rozwojowych potencjałów tych regio-
nów. Będziemy się starali reagować na negatywne
trendy demograficzne. Demografia jest jednym
z elementów, które ściśle wiążą się z potencjałem roz-
wojowym regionów. Zasoby pracy, bezpieczeństwo
energetyczne – to są te kluczowe elementy, które
chcemy wpisać w wykorzystanie potencjałów regio-
nalnych. Dodatkowo elementem, który definitywnie
wspiera konkurencyjność regionów, jest infrastruk-
tura. I tutaj także będziemy starali się wspierać te
ośrodki wzrostu, które już mamy w Polsce, jednocze-
śnie nie pozwalając, żeby różnice rozwojowe pogłę-
biały się oraz zapewniając pewien standard spraw-
nego państwa, administracji, który, myślę, w każdym
regionie jest potrzebny.
Najistotniejszym celem przygotowywanej w tej
chwili strategii jest oczywiście efektywne – to już
podkreślałam – wykorzystanie potencjałów regional-
nych po to, żeby budować ich zdolność do rozwoju.
Jakie będą najważniejsze elementy strategii, jeśli
chodzi o to, jak zmieniać się będzie instrumentarium,
które będzie miał region, bo oczywiście pewne in-
strumentarium już istnieje, ale jest ono niewystar-
czające? Ministerstwo Rozwoju Regionalnego bardzo
233
stara się przede wszystkim zintegrować polityki sek-
torowe na poziomie regionalnym. W ramach tej stra-
tegii chcemy dokończyć proces decentralizacji za-
rządzania i finansowania polityki publicznej oraz
oczywiście wprowadzić model dyfuzyjno-polaryza-
cyjny. Chcemy także zwiększyć efektywność polity-
ki regionalnej, bo często jest tak, że nawet te środki,
które region otrzymuje na rozwój, mogą być wystar-
czające, ale czasami polityki sektorowe nie są sko-
ordynowane i wręcz przeciwdziałają zwiększaniu
konkurencyjności.
Strategia w tej chwili jest jeszcze w resorcie, pla-
nujemy jej przyjęcie na posiedzeniu kierownictwa do
końca miesiąca i następnie, zgodnie z zasadami, bę-
dzie przeprowadzony proces konsultacji społecznych.
W planie rządu przyjęcie strategii przewidziano na
koniec roku. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Czy jeszcze panowie mają uzupełniające pytanie?
Rozumiem, że pan poseł Jacek Brzezinka, Plat-
forma Obywatelska.
Proszę bardzo.
Poseł Jacek Brzezinka:
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo!
W ramach pytania dodatkowego chciałbym poruszyć,
moim zdaniem, istotną kwestię – również z punktu
widzenia regionu, z którego pochodzę, mianowicie
Śląska – tzw. obszarów problemowych.
Autorzy raportu „Polska 2030” wskazują, że nie
można budować polityki rozwoju wokół alternatywy
wspierania najbardziej dynamicznych obszarów lub
solidarności z obszarami opóźnionymi, gdyż prowa-
dzi to w ostatecznym efekcie do pogłębienia lub co
najmniej utrwalenia już dziś istniejących różnic. Zda-
niem autorów tego raportu szansa obszarów proble-
mowych polega przede wszystkim na uczestnictwie
w sukcesie najsilniejszych, a nie doraźnej pomocy
w ramach polityki przywilejów. Ich rozwój – mówimy
tutaj o obszarach problemowych – zależeć będzie od
ich skuteczności w budowaniu własnego potencjału
rozwojowego i możliwości budowania funkcjonalnych
powiązań z liderami wzrostu.
Zatem, pani minister, powstaje pytanie: Czy taka
diagnoza zostanie uwzględniona w przygotowywanej
„Krajowej strategii rozwoju regionalnego”, a tym sa-
mym w jakim zakresie działania podejmowane w opar-
ciu o tę strategię będą przeciwdziałać procesom margi-
nalizacji na obszarach problemowych? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Proszę bardzo, pani minister.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
234 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
Hanna Jahns:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Oczywiście tak,
odpowiadając krótko. Ale może rozwinę ten temat, bo
chciałabym być dobrze zrozumiana. To nie jest tak, że
będziemy teraz tylko wspierać ośrodki wzrostu, a te,
które nie rozwijają się, zostawimy i one będą ewentu-
alnie doganiać pozostałe lub nie. Absolutnie tak nie
będzie. Mówiłam już o tym w pierwszej części mojego
wystąpienia – chcemy się skoncentrować na atutach
regionalnych, tak. I czy region jest bogatszy, czy bied-
niejszy, jakiś atut ma. Ten atut będzie tak naprawdę
podstawą do jego rozwoju, do budowania przewagi
konkurencyjnej, ergo będzie przeciwdziałał margina-
lizacji tego obszaru. Ale tę pewną konkurencyjność
regionalną czy atuty chcemy budować na bazie dobrej
infrastruktury, oczywiście innowacyjności, dobrego
otoczenia instytucjonalnego i gotowości tego regionu
do absorpcji nowych technologii, bo myślę, że tak
naprawdę to jest wyzwanie. Ale oczywiście te, które
są słabsze, biedniejsze, też muszą mieć wsparcie
w ramach spójności społeczno-gospodarczej. Tutaj
chcemy się skupić przede wszystkim na działaniach,
które służą przyspieszeniu procesów restrukturyza-
cji w niektórych regionach. Chcemy, żeby państwo
mogło zapewnić w regionach, które są na niższym
poziomie rozwoju, minimalne standardy usług pu-
blicznych, na przykład w edukacji, w ochronie zdro-
wia, usługach komunalnych czy dostępie do szeroko-
pasmowego Internetu. Myślę, że właśnie te obszary,
które bogatsze regiony mają bardziej rozwinięte,
będą w strategii szczególnie podkreślone, jeśli chodzi
o regiony, które rozwijają się wolniej. Bardzo dzięku-
ję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani minister.
Posłowie Barbara Bartuś, Beata Mazurek i Adam
Śnieżek, Prawo i Sprawiedliwość, zadadzą pytanie
w sprawie decyzji dotyczącej zlikwidowania rezerwy
celowej na Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów
Wiejskich i wstrzymania finansowania programu, co
dla najbiedniejszych wiejskich gmin oznacza kłopoty
finansowe i konieczność zerwania umów z wykonaw-
cami, skierowane do prezesa Rady Ministrów.
Odpowiada, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, minister pracy i polityki społecznej Jolanta
Fedak.
Rozumiem, że pytanie zadaje pani posłanka Bartuś.
Proszę bardzo.
Poseł Barbara Bartuś:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
W 2006 r. podpisana została umowa między Bankiem
Światowym a polskim rządem w sprawie pożyczki na
finansowanie Poakcesyjnego Programu Wsparcia Ob-
szarów Wiejskich, który miał trwać do końca 2009 r.
W ramach tego programu do dofinansowania za-
kwalifikowano 500 polskich gmin. Wybrano te gminy
wiejskie i miejsko-wiejskie, które są w najgorszej sy-
tuacji z uwagi na mnogość problemów społecznych
i niekorzystne warunki. Informacja, że rząd likwidu-
je rezerwę celową na Poakcesyjny Program Wsparcia
Obszarów Wiejskich, wzbudziła duże zaniepokojenie
i konsternację. Wielu wójtów gmin kierowało do pana
premiera Donalda Tuska apel, wprost dramatyczne
wołanie o pozostawienie środków na realizację tego
programu. Podobne apele zostały skierowane też do
nas, do posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Wójtowie piszą, że wstrzymanie finansowania pro-
gramu to niszczenie zaufania, i proszą, aby oszczęd-
ności budżetowe nie odbywały się kosztem społecz-
ności z najbiedniejszych polskich gmin.
Pani minister, problem dotyczy 500 gmin. Dla
każdej z nich jest to od kilkudziesięciu do kilkuset
tysięcy złotych. W budżecie państwa nie są to duże
kwoty, ale dla gminy, na przykład dla mojej gminy
w powiecie Bobowej, nieotrzymane 100 tys. zł jest
dużą kwotą. Samorządy i tak są już dotknięte kryzy-
sem, i tak już państwo przerzuca na gminę częściowo
ciężar walki z nim, na przykład poprzez opóźnienia
w przekazywaniu środków na świadczenia rodzinne.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracamy się
z zapytaniem: Czym kierował się rząd, podejmując
tak katastrofalną dla wielu gmin w Polsce decyzję,
która może pociągnąć za sobą nieodwracalne skutki
społeczne, a także finansowe? Dlaczego pan premier
i ministrowie nie szukają oszczędności u siebie, ob-
niżając na przykład wydatki na administrację? Prze-
cież wszyscy wiemy, że w ministerstwach nastąpił
znaczący wzrost liczby wiceministrów, wzrosły wy-
datki na płace.
Czy gminy mogą liczyć na przyjęcie poprawki do
zmian budżetowych i utrzymanie środków na reali-
zację programu? Czy jest nadzieja, że rząd poprze
poprawkę do zmian budżetu złożoną przez Prawo
i Sprawiedliwość, cofającą decyzję o zabraniu pienię-
dzy z rezerwy celowej na Poakcesyjny Program
Wsparcia Obszarów Wiejskich? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Proszę bardzo, pani minister Jolanta Fedak.
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Po-
akcesyjny Program Wsparcia Obszarów Wiejskich
został przygotowany w Ministerstwie Pracy. Pro-
gram realizowany jest na podstawie umowy pożycz-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak
ki z Bankiem Światowym, która zawarta została
7 kwietnia 2006 r. pomiędzy Bankiem Światowym
a Ministerstwem Finansów.
Zgodnie z umową rzeczywiście program ma być
realizowany do 31 grudnia tego roku. Całość środków
przeznaczona na wdrażanie tego programu wynosi
około 72 mln euro. Z tej kwoty zostały przeznaczone
środki na realizację części poświęconej integracji spo-
łecznej, o którą państwo pytacie, to jest 40 mln euro
w ramach komponentu: integracja społeczna. Projekt
składa się z trzech komponentów: reformy Kasy Rol-
niczego Ubezpieczenia Społecznego, programu inte-
gracji społecznej kierowanego do gmin, a także kam-
panii informacyjno-promocyjnej na temat problemów
integracji społecznej.
Największym komponentem projektu jest pro-
gram integracji społecznej. Zakwalifikowano do nie-
go 500 gmin, został on skierowany bezpośrednio do
osób starszych, do dzieci i młodzieży, a także do ro-
dzin. Celem tego programu jest budowa potencjału
instytucjonalnego i społecznego w zakresie strate-
gicznego planowania i realizowania polityki społecz-
nej na poziomie lokalnym, a także poprawa jakości
i zwiększenie dostępności usług z zakresu integracji
społecznej dostarczanych mieszkańcom gmin oraz
aktywizacja społeczności lokalnej na rzecz integracji
społecznej. I ten komponent programu realizowany
jest najlepiej.
Nasz program wystartował z dużym opóźnieniem.
Umowa wynegocjowana w 2005 r., zawarta w 2006
tak naprawdę ruszyła dopiero w 2007 r. Pierwsze
prace organizacyjne rozpoczęte w 2007 r. ostatecznie
zakończyły się dopiero w roku 2008. Tak że w tych
pierwszych latach alokacja przeznaczonych na pro-
gram pieniędzy nigdy nie była wykorzystywana.
Gminy nie ruszyły z tym programem, nie ruszył rów-
nież komponent dotyczący reformy KRUS. Dlatego
2 czerwca tego roku wystąpiliśmy do Banku Świato-
wego, aby przedłużyć program dla gmin o 12 miesię-
cy, zgodnie z ich zapotrzebowaniem, dla KRUS – o 18
miesięcy.
Już w tym roku było jasne, że nie wykorzystamy
całej rezerwy, ponieważ zwłaszcza te środki, które
były przeznaczone dla KRUS, zostały uruchomione
później, dopiero trwają przetargi, niektóre jeszcze nie
są ogłoszone i prawdopodobnie większość pieniędzy,
która będzie musiała być płacona na ten komponent
w KRUS, w wysokości 40 mln zł, zostanie zrealizo-
wana w przyszłym roku.
Pozostają natomiast środki do wykorzystania dla
gmin. Ponieważ zdecydowaliśmy się na przedłużenie
programu o cały następny rok, a jeszcze nie wszyst-
kie gminy mają podpisane kontrakty i je realizują,
uznaliśmy, że część z tych pieniędzy nie będzie wy-
korzystana w tym roku. Jednocześnie program był
przedmiotem kontroli Najwyższej Izby Kontroli, któ-
ra w protokole zamieściła stwierdzenie, że to, co re-
235
alizują gminy w sensie merytorycznym – właśnie na
poziomie gmin – jest zadowalające i uzasadnione.
Natomiast Najwyższa Izba Kontroli krytycznie oce-
niła zarządzanie samym projektem, wskazując na to,
że ministerstwo powinno podjąć kroki w kierunku
poprawy zarządzania tym projektem.
Do dzisiaj Najwyższa Izba Kontroli ma poinfor-
mować Bank Światowy o tym, jak wyglądają ustale-
nia tego audytu. Gdyby rzeczywiście pojawiła się
taka poprawka, która uzupełni kwotą 31 mln zł tę
rezerwę, która nie została zrealizowana, ale ograni-
czona, nie powinniśmy mieć żadnych problemów
z płatnościami na projekt. Płatności dla gmin będą
realizowane w terminie. Niemniej w I półroczu otrzy-
mywaliśmy sprzeczne informacje na ten temat, stąd,
sądząc po wykorzystaniu – tak jak się ocenia wyko-
rzystanie budżetu, czyli realizacji 1/12 – najpierw
powiększyliśmy tę rezerwę na posiedzeniu Rady Mi-
nistrów o około 10 mln zł. Powiększenie jej o około
31 mln zapewni realizację wszystkich działań, które
są prowadzone na poziomie gmin. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Proszę bardzo, pytanie uzupełniające zada pani
posłanka Bartuś.
Poseł Barbara Bartuś:
Dziękuję.
Pani minister, jak pani powtórzyła, umowa ta
była zawarta w 2006 r., czyli wtedy, kiedy rząd spra-
wowała koalicja Prawa i Sprawiedliwości. Cele zna-
my, a nadto uważamy, że są to cele bardzo ważne,
dlatego program ten powinien być w dalszym ciągu
realizowany.
Mówiła pani, że umowy można przesunąć na
przyszły rok. Apele, które otrzymywałam, dotyczyły
konkretnych kwot, które są do wydatkowania w tym
roku. Ponadto, pani minister, powiedziała pani, że
państwo wystąpiliście o przedłużenie tego programu
o 12 miesięcy. To państwa decyzja, państwo się o to
zwracacie. Ale czy Bank Światowy jako druga strony
umowy też zgadza się na to przedłużenie i czy ten
program faktycznie będzie mógł być dokończony, czy
przetargi, które są teraz ogłoszone, będą mogły być
zrealizowane i sfinansowane? I czy ewentualnie ze
strony rządowej będzie 30 mln, o których pani mó-
wiła? To nie cała kwota, bo wiemy, że zdjęto 72 mln.
Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pani minister, proszę bardzo.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
236 Pytania w sprawach bieżących
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak:
Ponieważ, jak powiedziałam, program ruszył
z prawie dwuletnim opóźnieniem, a wykorzystanie
środków całej pożyczki jest na poziomie 29%, uważa-
my, że bank, doceniając cele merytoryczne tego pro-
gramu i zaangażowanie gmin, przedłuży na rok pro-
gram dla gmin dotyczący integracji społecznej, nato-
miast realizację komponentu dotyczącego KRUS-u
– na 18 miesięcy. Jest bardzo niskie wykorzystanie
środków i duże opóźnienie w realizacji tego progra-
mu. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
(Poseł Barbara Bartuś: Wstrzymywanie w tym
momencie…)
Dziękuję bardzo, pani poseł, było już pytanie uzu-
pełniające. Kończymy ten punkt.
Posłowie Krzysztof Matyjaszczyk, Sławomir Ko-
pyciński i Wacław Martyniuk, Lewica, zadadzą py-
tanie w sprawie zagrożenia finansowania świadczeń
zdrowotnych w 2009 r. oraz nierealności planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2010 r.
w świetle spadku przychodów ze składki zdrowotnej,
na przykładzie woj. śląskiego.
Pytanie skierowane jest do prezesa Rady Mini-
strów. Odpowiada, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, sekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia
pan Jakub Szulc.
Proszę bardzo, pan poseł Krzysztof Matyjaszczyk.
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk:
Proszę o informację, jakie działania ma zamiar
podjąć rząd, aby zabezpieczyć środki na finansowa-
nie świadczeń zdrowotnych, szczególnie w sytuacji,
gdy docierają do nas informacje o możliwości niezre-
alizowania zakładanych przychodów ze składki
zdrowotnej.
W związku z zarządzeniami prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia i innymi aktami normatywnymi
zmieniła się wycena punktów procentowych proce-
dur, przez co wiele procedur stało się droższych.
Przerzucono na NFZ koszty, które dotychczas pono-
siło Ministerstwo Zdrowia, np. jeśli chodzi o prze-
szczepy, lub obarczono go nowymi kosztami, ale
w ślad za tymi wydatkami nie poszły, niestety, dodat-
kowe pieniądze. W samym tylko Śląskim Oddziale
Wojewódzkim NFZ brakuje do zbilansowania się
w 2009 r. 170 mln zł. Do tego należałoby doliczyć
jeszcze nadwykonania w kwocie ok. 700 mln zł.
Jeszcze gorzej wygląda sytuacja, gdy przyjrzymy
się zaproponowanym nakładom na świadczenia opie-
ki zdrowotnej w oddziałach wojewódzkich NFZ na
rok 2010. Zerowy wzrost nakładów na świadczenia
zdrowotne dla woj. śląskiego, które jako jedyne nie
ma zwiększonych środków, nawet o wskaźnik infla-
cji, oznacza, że gdyby śląski NFZ chciał podpisać
kontrakty tylko na poziomie tegorocznych kontrak-
tów, to brakuje ponad 476 mln zł. Skąd ta kwota?
Wzrost wydatków na podstawową opiekę zdrowotną
– ponad 233 mln zł, wzrost wydatków na refundację
leków – ok. 70 mln, wzrost wydatków na przeszczepy
i procedury wysokospecjalistyczne – ok. 90 mln zł
plus zmiana wyceny procedur i kilka drobniejszych
kwot dają ponad 476 mln zł; przy tym kwota ta nadal
nie uwzględnia nadwykonań w roku 2010, czyli do-
datkowych 700–800 mln zł. Z dużym przybliżeniem,
gdybyśmy pomnożyli te liczby przez 10, uzyskaliby-
śmy pewnie kwoty niedoborów w budżecie całego
NFZ.
Stąd moje pytanie: Co rząd ma zamiar zrobić, aby
zapewnić choćby w minimalnym stopniu, czyli w ta-
kim, o którym mówię, nakłady na finansowanie opieki
zdrowotnej, aby nie doszło do załamania się systemu
opieki zdrowotnej w woj. śląskim i w całym kraju?
(Głos z sali: Nic…)
(Głos z sali: Pytanie retoryczne.)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pan minister Szulc, proszę bardzo.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle! Ro-
zumiem, że wkradło się tu pewne przejęzyczenie, bo
pan był łaskaw powiedzieć o nadwykonaniach za rok
2010, a takowych jeszcze w systemie nie mamy.
Natomiast już odpowiadam na pytanie, z czego wy-
nika problem, z którym stykamy się dzisiaj, i w jaki
sposób będzie on rozwiązany, jak zostanie to zabezpie-
czone. Przede wszystkim trzeba powiedzieć o jednej
kwestii: o algorytmie podziału środków, który uwzględ-
nia dwie cechy: z jednej strony cechę dochodową, z dru-
giej strony cechę kosztów świadczeń medycznych. Jest
to zapisane w ustawie o świadczeniach zdrowotnych
finansowanych ze środków publicznych.
Niestety o ile Śląsk był beneficjentem takiego wła-
śnie rozwiązania przez ostatnich kilka lat, w zasa-
dzie od momentu, kiedy wskaźnik został uzupełniony
o cechę dochodową, czyli od 2007 r. – mam na myśli
rozporządzenie z 18 września 2007 r. ze skutkiem od
1 stycznia 2008 r. – o tyle okazało się, że w roku 2008
– bo do opracowywania planu finansowego i centrali
Narodowego Funduszu Zdrowia, i oddziałów bierze-
my pod uwagę wskaźniki dochodowe za rok 2008 –
rozwarły się nożyce pomiędzy dochodami, które osią-
gali mieszkańcy woj. mazowieckiego, a dochodami
osiąganymi przez mieszkańców woj. śląskiego.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc
To spowodowało, inaczej niż w latach poprzed-
nich, że przy podziale środków według algorytmu
zapisanego w ustawie oddział śląski Narodowego
Funduszu Zdrowia w roku 2010 będzie miał mniej
pieniędzy, niż było to w latach poprzednich. A więc
w ciągu roku okazało się, że Śląsk, beneficjent tego
rozwiązania, tego systemu, zaczął na tym tracić, po-
dobnie jak województwa wschodnie: woj. lubelskie,
woj. podkarpackie, Warmia i Mazury, Podlasie.
Oczywiście będziemy dokonywać niezbędnych
zmian w takim zakresie, w jakim jest to możliwe,
żeby tę sytuację, mówiąc w sposób prosty i przejrzy-
sty, wyprostować, żeby doprowadzić do stanu, w któ-
rym będziemy mieli w oddziale śląskim nie mniej
pieniędzy, niż przewidujemy w roku 2009.
Natomiast jeżeli pan poseł pyta o zabezpieczenie
i możliwość realizowania świadczeń zarówno w roku
2009, jak i w roku 2010, mamy tu co najmniej kilka
źródeł pokrycia chociażby nadwykonań, o których
pan wspomniał, mianowicie: w roku 2009 zysk cen-
trali, zysk funduszu za rok 2008 w wysokości 1152
mln zł, który zostanie podzielony, dodatkowo rezer-
wa funduszu w wysokości ponad 500 mln zł, a także
fundusz zapasowy, który przewidujemy rozwiązać
w roku 2010, w wysokości 2770 mln zł. I jeżeli mówi-
my o spadku wpływów składkowych na poziomie
ok. 1 mld zł w roku 2009, to zmiany te zostaną po-
kryte właśnie przy pomocy tych funduszy. Przy tym
trzeba powiedzieć, że znowu plan finansowy na rok
2009 zakłada wzrost finansowania w stosunku do lat
poprzednich, również do roku 2008.
Jeżeli mówimy o procedurach wysokospecjali-
stycznych i o tym, jaki one mają wpływ na możliwość
zapewnienia dostępności świadczeń czy też na budżet
i plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia, to
pamiętajmy o jednym. W budżecie ministra zdrowia,
w części 46, do dyspozycji na procedury wysokospe-
cjalistyczne mamy kwotę ok. 300 mln zł, 335 mln zł.
Plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia to
jest ponad 54 mld zł. Wartość procedur wysokospe-
cjalistycznych przekazanych z Ministerstwa Zdrowia
do Narodowego Funduszu Zdrowia to jest 51 mln zł.
Mówimy tutaj o dramatycznej wręcz różnicy, jeśli
chodzi o skalę, jeśli chodzi o możliwości finansowe.
Pan poseł był łaskaw się odnieść także do ceny
punktu. Te dyskusje toczyliśmy dość długo i dość za-
wzięcie, zwłaszcza w końcówce roku 2008, natomiast
musimy pamiętać o jednej rzeczy. Wartość punktu
w roku 2009 wzrosła w stosunku do wartości punktu
za rok 2008 z 48 zł za punkt do 51 zł za punkt. Jedno-
cześnie oczywiście mieliśmy do czynienia z likwidacją
tzw. ustawy wedlowskiej, tzn. ustawa wedlowska była
ustawą czasową, drugi strumień pieniężny, który był
przeznaczony tylko i wyłącznie na wzrost wynagro-
dzeń, w roku 2009 przestał być wypłacany. Wartość
tego strumienia to ok. 11% wszystkich wydatków na
lecznictwo szpitalne w roku 2008. Jak łatwo policzyć,
wzrost ceny punktu o 3 zł... (Dzwonek)
237
Jeżeli pan marszałek pozwoli, już kończę.
Wzrost ceny punktu o 3 zł faktycznie nie rekom-
pensuje, bo to jest ponad 6%, likwidacji efektu ustawy
wedlowskiej, ale musimy pamiętać o tym, że w połowie
ubiegłego roku, w lipcu roku 2008, zostały wprowa-
dzone jednorodne grupy pacjentów w zakresie: lecz-
nictwo szpitalne, a wprowadzenie jednorodnych grup
pacjentów doprowadziło do wzrostu rentowności ho-
spitalizacji o prawie 14%. Tak że nie jest tak, że tych
pieniędzy nie ma. Jeżeli, panie pośle, dodamy 14% do
6%, mamy 20% wzrostu wartości pieniędzy, które idą
do lecznictwa szpitalnego. Jednocześnie jest ubytek
w wysokości 11% z tytułu ustawy wedlowskiej. Jeżeli
20 jest mniejsze od 11, to zdaje się, że zawodzi aryt-
metyka. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu.
Jeszcze pytanie uzupełniające, pan poseł Sławo-
mir Kopyciński, proszę bardzo.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Chciałbym powiedzieć na temat tego planu finanso-
wego, który wydaje się być zupełnie nierealny. Warto
przypomnieć, że pierwotnie opiewał on na kwotę 53,6
mld zł, było to o 6 mld zł więcej niż w 2008 r. Jednak
te założenia, bardzo optymistyczne, szkoda, że nie-
prawdziwe, zaczęły się rozsypywać już w grudniu
2008 r., kiedy ogłoszono, że plan zostanie zmniejszo-
ny o prawie 1 mld zł. O to pretensji nie mam, bo te
założenia opierały się na fałszywych przesłankach,
fałszywych założeniach, których dostarczył nieoce-
niony minister Rostowski. Do maja 2009 r. do kasy
NFZ-u wpłynęło o 618 mln zł mniej, a szacuje się, że
do końca roku będzie to 2 mld. Oczywiste jest, że
czeka nas kolejna zmiana planu finansowego. Dlate-
go chciałbym zapytać: Czy w celu zrównoważenia
budżetu NFZ-u Rada Ministrów zamierza podnieść
składkę zdrowotną, a tak zapewniał premier Donald
Tusk dokładnie 19 marca 2008 r., czy też zostawi tę
składkę zdrowotną bez zmian, to też obiecywał pre-
mier Donald Tusk dokładnie na początku lipca tego
roku? Która z tych dwóch wypowiedzi jest wiążąca?
Ostatnie pytanie dodatkowe. Jak ministerstwo
zamierza zrealizować swoje zobowiązania wobec sa-
morządów, wynikające z tzw. planu B, skoro w bu-
dżecie na 2009 r. i przy okazji nowelizacji nie zare-
zerwowano na ten cel nawet 1 zł? Dziękuję bardzo
i przepraszam.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Proszę bardzo, pan minister Szulc.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
238 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle!
Przede wszystkim trzeba powiedzieć o jednej kwestii.
Plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia na
rok 2008 to kwota 52 641 mln zł. Pierwotny plan fi-
nansowy na rok 2009 to kwota 53 489 mln zł. Obec-
ny plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
to plan zamykający się kwotą 54 166 mln zł, a więc
plan, który jest wyższy o prawie 1 mld w stosunku
do pierwotnego planu finansowego. Nie jest więc tak,
że on zakłada ubytek. Faktycznie, do tej pory, od
stycznia do maja, mamy do czynienia z ubytkiem
przyrostu składki w stosunku do prognozy, jednak
ten ubytek zostanie pokryty, jak wspomniałem, od-
powiadając uprzednio, z tych źródeł, o których mó-
wiłem. A więc mamy taki stan: niepodzielony wynik
finansowy za rok 2008 w wysokości 1152 mln zł, re-
zerwa funduszu w wysokości ponad 500 mln zł plus
fundusz zapasowy w wysokości 2770 mln zł. Stąd też
nie wydaje się, żeby było jakiekolwiek zagrożenie dla
realizacji świadczeń medycznych w roku 2009, na
poziomie nie gorszym niż w roku 2008.
Co do pytania o składkę, szkoda, że państwo po-
słowie raczyli je zadać dopiero w tym momencie, bo
temat jest bardzo obszerny, w moim przekonaniu,
i dość długi. Ciężko jest w tak krótkim czasie na tę
kwestię odpowiedzieć, natomiast trzeba powiedzieć
jedno: na pewno podniesienie składki nie powinno
być lekiem na załatanie dziury w budżecie Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, jeżeli taka się pojawi. Mów-
my o rozwiązaniach systemowych. Jeżeli mówimy
o składce zdrowotnej, to mówmy o tym, co w tym
momencie dzieje się w systemie ochrony zdrowia, ja-
kie są nakłady na system ochrony zdrowia, a jakie
powinny być docelowo. Tylko i wyłącznie w ten spo-
sób powinniśmy dyskutować na temat składki zdro-
wotnej i jej wysokości, a nie w kontekście tego, czy to
w jakikolwiek sposób pomoże w zrównoważeniu pla-
nu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia, bo
to jest absolutnie, zupełnie inna kwestia. O ile jest
zgoda co do tego, bo myślę, że nikt na tej sali nie
będzie się o to kłócił, że publiczne wydatki na system
ochrony zdrowia w Polsce są zbyt niskie, bo to jest
kwota 4,6% produktu krajowego brutto, o tyle trzeba
sobie zadać jedno (Dzwonek) pytanie: Kiedy tak na-
prawdę powinniśmy podejmować decyzje dotyczące
wzrostu składki? Powinniśmy je podejmować, w moim
przekonaniu, w takim momencie, w którym jesteśmy
w stanie podnieść składkę zdrowotną, jednocześnie
nie doprowadzając do zwiększenia danin publicznych,
czyli, mówiąc krótko, nie podnosząc opodatkowania.
Proszę zwrócić uwagę, panie pośle, że „biały szczyt”
był na początku roku 2008, a wtedy tuzy ekonomii
tego świata nie miały pojęcia o tym i nie przewidy-
wały tego, co się stanie później. Mamy do czynienia
z jedną zasadniczą kwestią. Jeżeli chcemy być odpo-
wiedzialni i chcemy zwiększać wydatki na system
ochrony zdrowia, jednocześnie nie zwiększając obcią-
żeń obywateli, to wydaje się...
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Panie ministrze, proszę kończyć.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc:
Już kończę, panie marszałku.
...to wydaje się, że recesja nie jest najlepszym cza-
sem, żeby tego typu zmian dokonywać.
Co do planu B, sytuacja wygląda w ten sposób, że
zgodnie z ustaleniami Rady Ministrów zarówno
w uzupełnionej rezerwie w budżecie, rezerwie ogól-
nej, jak i w rezerwie celowej na zobowiązania Skarbu
Państwa znajdują się środki na realizację tego planu,
a więc nie jest on w żaden sposób zagrożony. Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Panowie posłowie Leszek Deptuła, Jan Łopata,
Andrzej Pałys, Eugeniusz Kłopotek i Franciszek Je-
rzy Stefaniuk, Polskie Stronnictwo Ludowe, zadadzą
pytanie w sprawie zamiaru zlikwidowania przez rząd
80 mln rezerwy celowej na Poakcesyjny Program
Wsparcia Obszarów Wiejskich.
Pytanie skierowane jest do ministra pracy i poli-
tyki społecznej. Odpowiada minister pracy i polityki
społecznej pani Jolanta Fedak.
Proszę bardzo, pan poseł Leszek Deptuła.
Poseł Leszek Deptuła:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Przede wszystkim nasze pytanie jest zbieżne z tym,
które zadawali koledzy z Prawa i Sprawiedliwości,
jednak my pytamy o zamiar, a nie, jak koledzy z Pra-
wa i Sprawiedliwości, o zabranie, a więc jest to pyta-
nie w sprawie zamiaru zlikwidowania przez rząd tej
rezerwy. Dlaczego ta informacja wzbudziła tak duże
emocje? Największe emocje były przede wszystkim
w tych najbiedniejszych gminach, bo tak naprawdę
większość z nich po raz pierwszy sięgnęła po pienią-
dze zewnętrzne. Jest analiza, która wyraźnie poka-
zuje, że niektóre z najbiedniejszych gmin po pienią-
dze zewnętrzne sięgnęły po raz pierwszy. Tę lawinę
interwencji spowodowało przede wszystkim zniszcze-
nie tkanki zaufania i świeżo odbudowanej wiary
mieszkańców wielu gmin w idee wspólnego działania
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Leszek Deptuła
na rzecz społeczności gminnej w tej kwestii, bo naj-
trudniej jest odbudować wiarę ludzi w to, co robią.
Gminy wiejskie i miejskie uczestniczące w Poak-
cesyjnym Programie Wsparcia Obszarów Wiejskich
to gminy, które borykają się z największym nagro-
madzeniem problemów społecznych, niekorzystnymi
warunkami gospodarczymi, peryferyjnym położe-
niem. Dlatego cieszą nas odpowiedzi, których udzie-
liła pani minister, że rząd widzi rozwiązanie tej sy-
tuacji. Jesteśmy ukontentowani, niemniej nasze py-
tanie można sprowadzić do jednego: Dlaczego nie
przeanalizowano dogłębnie skutków, jakie pociągnie
za sobą decyzja o zlikwidowaniu tej rezerwy, wyni-
kiem której jest zagrożenie realizacji tego programu?
Nasze pytanie dotyczy tego właśnie problemu. Jeste-
śmy ukontentowani pierwszą odpowiedzią pani mi-
nister na to pytanie.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę bardzo, pani minister Jolanta Fedak.
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
W żadnym czasie ani w żadnym momencie rząd nie
miał zamiaru zlikwidować rezerwy na realizację tego
programu. Jak powiedziałam wcześniej, program
miał prawie półtoraroczne opóźnienie, które spowo-
dowane było późnym podpisywaniem umów. Ostatnie
umowy na koordynację tego programu w komponen-
cie: Integracja społeczna zostały zawarte dopiero na
początku tego roku.
Ostry protest gmin wynika pewnie z tego, że nie
wszyscy wiedzą, że w tej rezerwie są pieniądze nie
tylko na realizację komponentu drugiego: Integracja
społeczna, ale również na realizację komponentu
pierwszego: Unowocześnienie instytucji, czyli tego,
który realizuje KRUS. Suma ok. 40 mln, która w tym
roku została przeznaczona na realizację tego pierw-
szego komponentu, w związku z opóźnieniem progra-
mu prawdopodobnie nie będzie w tym roku wykorzy-
stana. To miał na uwadze rząd, ograniczając w poło-
wie roku w tej nowelizacji wysokość środków prze-
znaczonych na rezerwę. Jeszcze przed nowelizacją
budżetu ministerstwo pracy wystąpiło do Banku
Światowego o przedłużenie umowy na realizację pro-
gramu dla gmin o rok, aby mogły dobrze wykorzystać
środki z tegorocznej alokacji i ewentualnie zwiększyć
z przyszłej, natomiast dla KRUS-u o 18 miesięcy po
to właśnie, żeby program zrealizować.
Pragnę przypomnieć, że na koniec czerwca br.
wykorzystano tylko 29% tych środków. W ubiegłym
roku, dla przykładu, komponent realizowany przez
239
KRUS został wykorzystany tylko w 6%. Sądzę, że
przy niewielkiej poprawce rządu czy popartej po-
prawce posłów, jeśli chodzi o środki w kwocie 31 mln
zł, nie będzie w gminie żadnych zobowiązań, których
nie moglibyśmy pokryć. Jednocześnie przypominam,
że audytorem tego programu na podstawie umowy
między Bankiem Światowym a NIK-iem jest właśnie
Najwyższa Izba Kontroli, która swoje wnioski doty-
czące funkcjonowania programu ma do dzisiaj przed-
stawić Bankowi Światowemu.
Natomiast my mamy już protokoły pokontrolne,
które wskazują na pewne odchylenia od procedur,
a także uchybienia, jeżeli chodzi o ustawę o finansach
publicznych. Protokoły wskazują na to, że minister-
stwo powinno poprawić zarządzanie tym projektem.
Jeżeli otrzymamy zgodę na przedłużenie realizacji
projektu o rok, będzie to zgodne z intencją minister-
stwa, aby wykorzystać więcej pieniędzy z tej pożycz-
ki i zakończyć realizację programu w gminach. Jeśli
otrzymamy zgodę na przedłużenie o te 18 miesięcy,
zakończymy realizację projektu w KRUS-ie. Dzięku-
ję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Proszę bardzo, pan poseł Jan Łopata, pytanie
uzupełniające.
Proszę bardzo.
Poseł Jan Łopata:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Z przekąsem, a może i z satysfakcją można powie-
dzieć, że cel tego programu, jakim była integracja
społeczna, już został osiągnięty. W tak krótkim cza-
sie tyle gmin jednocześnie zmobilizowało się, żeby
interweniować, jest to rzeczywiście jakaś wartość
dodana tego programu. Chciałbym jednak powiedzieć
o konkretnej sprawie. Otóż we wtorek, w czasie dys-
kusji o zmianach budżetowych, kompetentna pani
minister Suchocka à propos tego programu powie-
działa, cytuję: Muszę powiedzieć, że pierwszy raz
spotykam się z sytuacją, w której samorządy podpi-
sują umowy, nie mając środków w budżecie. Wydaje
się, że jest tu coś nie tak. Jeśli chodzi o tę umowę,
zapis umowy, o którym dzisiaj mówimy, z 7 kwietnia
2006 r., transfer środków odbywa się na podstawie
uzgodnionych z Bankiem Światowym raportów fi-
nansowych. Według aneksu B w załączniku nr 1 do
umowy kredytowej środki przekazywane są na reali-
zację płatności w ramach już zaciągniętych zobowią-
zań, umów. W związku z powyższym gminy nie mo-
gły inaczej postąpić.
Natomiast mam jedno pytanie. Prawdą jest, że zło-
żyłem poprawkę z panem posłem Neumannem i kole-
gami siedzącymi tu i zadającymi pytania dotyczące
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
240 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Jan Łopata
zwiększenia tych środków do 31 mln. Czy dzisiaj, choć
rzeczywiście uzgodniliśmy z panią minister i rządem
wysokość zapisaną w tej poprawce, wiadomo już, jaka
będzie postawa rządu w tej sprawie? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę bardzo, pani minister.
Minister Pracy i Polityki Społecznej
Jolanta Fedak:
Pan poseł poruszył to, co jest istotnym manka-
mentem funkcjonowania tego projektu. Mamy bo-
wiem do czynienia z dwiema procedurami. Z jednej
strony z ustawą o finansach publicznych, z umiesz-
czeniem pieniędzy w rezerwie ministra i z całym
naszym porządkiem prawnym, z drugiej strony
z dość skomplikowaną procedurą, którą uzgodniono
w toku podpisywania umowy o pożyczkę z Bankiem
Światowym. Podręcznik, który obejmuje procedury
akceptowane przez Bank Światowy, jest naprawdę
ogromny i wydaje się, że w niektórych miejscach nie
ma jak gdyby związku z naszym systemem prawnym.
Jest to z pewnością jeden z powodów opóźnienia i złej
realizacji tego programu.
Mamy problemy, o których wcześniej mówiłam,
dotyczące samego zarządzania programem, być może
również w kontekście właśnie tych dwóch procedur,
które się nakładają. Po informacji, którą NIK prze-
każe Bankowi Światowemu, będziemy starali się na
bieżąco poprawiać te procedury, żeby program był
płynnie realizowany. Natomiast wydaje się, że jeżeli
ta autopoprawka będzie dotyczyła tylko tego kompo-
nentu drugiego w wysokości 31 mln zł, nie powinno
być żadnych problemów z płatnościami dla gmin,
w których program realizowany jest bardzo dobrze,
jest dobrze merytorycznie oceniony przez Najwyższą
Izbę Kontroli i spotkał się z entuzjastycznym aplau-
zem tych 500 gmin.
Niemniej protest jest chyba związany również
z tym, że nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że
w tej naszej rezerwie znajdują się pieniądze przezna-
czone nie tylko dla gmin. Ograniczenie rezerwy wy-
nikało również z tego, że program powinien być prze-
dłużony jeszcze o rok dla gmin, i może być lepiej
wykorzystany w przyszłym roku, i dla KRUS-u o 18
miesięcy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję, pani minister.
Panowie posłowie Andrzej Czerwiński i Andrzej
Smirnow, Platforma Obywatelska, zadadzą pytanie
w sprawie ograniczenia liczby bezpłatnych kierun-
ków studiów na uczelniach publicznych.
Pytanie skierowane jest do ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego. Odpowiada pani minister nauki
i szkolnictwa wyższego Barbara Kudrycka.
Proszę bardzo, pan poseł Andrzej Czerwiński.
Poseł Andrzej Czerwiński:
Bardzo dziękuję.
Panie Marszałku! Szanowna Pani Minister! Re-
alizujemy program budowy społeczeństwa opartego
na wiedzy. Jest to jedno z głównych haseł, które
chcielibyśmy wdrożyć. Ostatnio nasz kraj obiegła in-
formacja o ograniczeniu liczby bezpłatnych kierun-
ków studiów na uczelniach publicznych, jak też
o utrudnieniu czy ograniczeniu dostępu najzdolniej-
szej młodzieży do bezpłatnych kierunków studiów na
uczelniach publicznych. Informacja ta poruszyła śro-
dowiska akademickie, studentów.
Chcielibyśmy zapytać, jakie były przesłanki
podejmowania tej decyzji? Czy te planowane de-
cyzje wpłyną na ograniczenie autonomii polskich
uczelni? Czy w wyniku wprowadzonych zmian
zostanie poszerzony dostęp do studiów bezpłat-
nych? Co pani proponuje, aby najzdolniejsza mło-
dzież miała możliwości rozwijania swoich talen-
tów? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Proszę bardzo, pani minister.
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Po-
słowie! W przedstawionym do konsultacji społecz-
nych projekcie założeń reformy szkolnictwa wyższego
i ustawy o stopniach i tytule naukowym proponujemy
przede wszystkim racjonalizację studiów opłacanych
z budżetu państwa w Polsce i rozszerzenie dostępno-
ści do kształcenia finansowanego z podatków nas
wszystkich, obywateli Rzeczypospolitej. Dlatego też
zaproponowaliśmy zasadę, że za studentem idą punk-
ty ECTS: za studentem studiów pierwszego i drugie-
go stopnia oraz studiów jednolitych – 300 punktów,
a studentem studiów sześcioletnich – 360 punktów.
Ma to na celu przede wszystkim doprowadzenie do
sytuacji, aby na drugim kierunku mogli studiować
najzdolniejsi studenci, a nie wszyscy, którzy chcą.
Dlaczego? Dlatego iż w ostatnich latach obserwujemy
lawinowy wzrost liczby studentów studiujących na
drugim kierunku. Są uczelnie, gdzie już w tej chwili
liczba ta wynosi około 30% wszystkich studiujących
w danej uczelni. Rokrocznie liczba studentów studiu-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka
jących na drugim kierunku wzrasta o 10%. Po pew-
nym czasie może więc dojść do sytuacji, że liczba
studentów dwukierunkowców będzie wynosić 50%
obecnie studiujących na studiach stacjonarnych w uczel-
niach publicznych.
Nie możemy pozwolić sobie na taką rozrzutność,
aby studiował każdy, kto chce, tym bardziej że obo-
wiązuje nas konstytucyjna zasada równego dostępu
do studiów. Przez równy dostęp rozumiem sytuację,
że na studiach opłacanych z kieszeni podatników
mogą studiować najlepsi maturzyści, a więc ci, któ-
rzy uzyskają najlepsze oceny na maturze. Dlatego
też proponujemy, aby ci, którzy są najlepsi na danym
roku, mogli skorzystać z tego przywileju, z tego
uprawnienia i za zgodą dziekana – na podstawie
swoich wyników naukowych, ocen, które uzyskają
z egzaminów i ćwiczeń – mogli być wytypowani do
studiowania na drugim kierunku. Przewidujemy, że
10% studentów mogłoby korzystać z tego przywile-
ju i studiować na tym drugim kierunku, co w przy-
szłości spowoduje, naszym zdaniem, zwiększenie
dostępności dla tych, którzy takiej szansy obecnie
nie mają, którzy ze łzami w oczach odchodzą od
drzwi uczelni, na których są wymarzone kierunki
studiów, dlatego że mieli niewiele gorsze oceny na
maturze niż inni.
Jest jeszcze jedna ciekawa analiza pokazująca,
że studenci akademii medycznych i politechnik w za-
sadzie nie korzystają z tego przywileju. Najczęściej
dotyczy to studentów uniwersytetów, studiujących
kierunki, na które jest bardzo, czy też wyjątkowo
duże zapotrzebowanie wśród kandydatów na studia.
Stąd też, skoro mamy tak wielu kandydatów na pe-
dagogikę, administrację, zarządzanie i marketing,
pomóżmy większej grupie skorzystać z możliwości
bezpłatnego studiowania na koszt państwa. W za-
mian za to ci, którzy studiują czy chcieliby studio-
wać na drugim kierunku, a nie uzyskają wysokich
ocen, mogliby, z jednej strony, studiować odpłatnie
tam, gdzie będą chcieli; z drugiej strony nasze zało-
żenia przewidują jeszcze jedną, również bardzo waż-
ną zasadę. Chodzi mianowicie o to, że uczelnie po-
siadające uprawnienia habilitacyjne będą mogły
tworzyć programy i kierunki studiów wedle wła-
snych oryginalnych i ciekawych, związanych ze spe-
cyfiką danej uczelni koncepcji. To spowoduje, że
będzie więcej kierunków interdyscyplinarnych i zdol-
ni maturzyści będą mogli korzystać z tego przywi-
leju, żeby studiować na kierunkach międzywydzia-
łowych, interdyscyplinarnych. Może dzięki temu
unikniemy sytuacji, która obecnie ma miejsce, że to
nie najlepsi studenci rozpoczynają kolejny kierunek
po roku czy dwóch latach studiów, tylko młodzi lu-
dzie, zapisując się na kilkanaście kierunków tuż po
maturze, rozpoczynają od razu dwa lub trzy z nich
i nie kończą żadnego lub kończą tylko jeden. Dzię-
kuję bardzo.
241
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję, pani minister.
Głos zabierze jeszcze pan poseł Andrzej Smirnow,
Platforma Obywatelska.
Proszę bardzo.
Poseł Andrzej Smirnow:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Pani Minister! Chciałbym po-
prosić o rozwinięcie właśnie tego problemu, o którym
pani minister wspomniała na końcu. Z czym w ogóle
związane jest to zjawisko lawinowego wzrostu liczby
młodych ludzi studiujących na różnych kierunkach
studiów? Kiedyś należało to do wyjątków i rzeczywi-
ście dotyczyło tej młodzieży najzdolniejszej, która
chciała poszerzać swoją wiedzę. Dzisiaj stało się to
zjawiskiem, zwłaszcza w uniwersytetach, dosyć po-
wszechnym. Czy jest to związane również z pewnym
systemem kreowania kierunków studiów? Czy ich nie
jest u nas np. zbyt dużo w tej chwili? Czy nie ma zbyt
wielkiego rozdrobnienia na poszczególne kierunki
studiów? Jeżeli można, chciałbym jeszcze prosić
o wyjaśnienie tej kwestii.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Proszę bardzo, pani minister Barbara Kudrycka.
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka:
Dziękuję bardzo.
Prawdą jest, że z jednej strony masowość kształ-
cenia, z drugiej strony masowość realizacji studiów
na określonych kierunkach powodują, że uczelnie
bardzo mocno konkurują między sobą o liczbę stu-
dentów. Rywalizują również uczelnie niepubliczne
z niepublicznymi, niepubliczne z publicznymi oraz
publiczne między sobą. Prowadzi to do sytuacji,
w której każda z uczelni jest zainteresowana liczbą
studentów stacjonarnych, a także zaocznych na stu-
diach odpłatnych. Obecnie młodzi ludzie, którzy na
podstawie egzaminu maturalnego mają dostęp do
studiów wyższych, rozpoczynają pewną procedurę,
która pozwoli im studiować na wymarzonym kierun-
ku, w ten sposób, że zapisują się na kilka lub kilka-
naście z nich i później otrzymują informację, który
kierunek mogą studiować na podstawie osiągniętych
wyników, ocen na maturze.
Często też jest to zjawisko wynikające z tego, że
programy studiów są bardzo mocno ustandaryzowa-
ne, w wielkim stopniu teoretyczne i wymagają pew-
nej racjonalizacji, a także zmiany. Dlatego też propo-
nujemy, aby uczelnie, korzystając ze swojej kadry,
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
242 Pytania w sprawach bieżących
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka
a także otwierając się na naukowców z zagranicy,
miały szansę tworzyć takie programy studiów, które
będą autorskie, specyficzne dla danej uczelni, a jed-
nocześnie będą mogły połączyć tę wąską specjalizację
poszczególnych kierunków w szersze, interdyscypli-
narne studia dające większą wiedzę ogólną. Wydaje
się, że to jest najważniejsze. Skoro oferujemy uczel-
niom posiadającym uprawnienia habilitacyjne two-
rzenie własnych kierunków studiów i określanie
programów wedle bardzo ogólnie sformułowanych
krajowych ram kwalifikacji, spowoduje to zapotrze-
bowanie na wiedzę interdyscyplinarną, a także na
pewne umiejętności potrzebne w gospodarce, po-
trzebne przedsiębiorcom, otoczeniu, a więc wszyst-
kim pracodawcom zainteresowanym jakością wiedzy
absolwentów (Dzwonek) i ci absolwenci będą bardziej
potrzebni na rynku, a być może dzięki temu, że będą
mieli lepszą wiedzę, będą lepiej wynagradzani przez
przedsiębiorców. Wierzę, że dzięki tym zasadom tak
się stanie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję, pani minister.
Pytanie skierowane do ministra środowiska
w sprawie możliwości nabycia gruntów Skarbu Pań-
stwa najmowanych przez właścicieli ośrodków wypo-
czynkowych będących w zarządzie Dyrekcji General-
nej Lasów Państwowych zadadzą posłanki Danuta
Olejniczak i Agnieszka Hanajczyk, Platforma Oby-
watelska.
Odpowiada podsekretarz stanu w Ministerstwie
Środowiska pan minister Janusz Zaleski.
Proszę bardzo, pani posłanka Danuta Hanajczyk,
Danuta Olejniczak, przepraszam bardzo.
Poseł Danuta Olejniczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Z interwencji, jaka dotarła do mojego biura poselskie-
go, wynika, że od 1999 r. prowadzona jest przez bur-
mistrza miasta i gminy Złocieniec korespondencja
z jednostkami organizacyjnymi Lasów Państwowych
w sprawie możliwości nabycia przez gminę Złocieniec
lub indywidualne podmioty gospodarcze gruntów
zajętych pod ośrodki wypoczynkowe zlokalizowane
nad jeziorami wewnątrz kompleksów leśnych.
Przedmiotowe grunty udostępnione są na podsta-
wie wieloletnich umów dzierżawy. Fakt ten rodzi
wiele problemów dla właścicieli ośrodków wypoczyn-
kowych, w szczególności w zakresie pozyskania kre-
dytów na modernizację budynków. Wiodącym argu-
mentem Generalnej Dyrekcji Lasów Państwowych za
blokowaniem możliwości sprzedaży wyżej wymienio-
nych terenów jest zabezpieczenie interesu Skarbu
Państwa poprzez zachowanie publicznego charakte-
ru i społecznej własności lasów państwowych.
Mając na uwadze powyższe, proszę pana mini-
stra o odpowiedź na następujące pytanie. W związ-
ku z faktem, iż grunty zajęte pod ośrodki wypoczyn-
kowe dawno temu straciły charakter gruntów le-
śnych, a zbycie gruntów nie spowoduje konieczności
wydzielenia i udostępnienia nowych dróg dojazdo-
wych, gdyż dojazdy do tych ośrodków już istnieją,
czy ministerstwo rozważa wprowadzenie społecznie
uzasadnionych rozwiązań wychodzących naprzeciw
oczekiwaniom właścicieli ośrodków wczasowych.
Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan minister Janusz Zaleski, proszę bardzo.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Janusz Zaleski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Posłanki!
Odpowiedź na to pytanie należałoby umieścić w szer-
szym kontekście. Lasy Państwowe zarządzają blisko
1/3 terytorium kraju, zarządzają majątkiem Skarbu
Państwa i myślę, że dotychczasowe uregulowania
prawne, którymi się kierują – a te uregulowania mają
już swoją długą historię – są wystarczające do ochro-
ny zasobów leśnych. Przecież nikt nie neguje faktu,
że powierzchnia leśna powinna się zwiększać, że w Pol-
sce, a szerzej w Europie nie jest tak jak w krajach
odległych od nas, gdzie powierzchnia lasów gwałtow-
nie maleje. Musimy mieć również na uwadze to, że
nie powinno się stwarzać ograniczeń dla rozwoju go-
spodarczego, dla rozwoju społecznego, dla rozwoju
społeczności lokalnych, w tym turystyki i rekreacji.
Lasy są dostępne dla wszystkich, którzy chcą do nich
wchodzić, również dla tych, którzy w sposób zorga-
nizowany i zgodny z prawem prowadzą działalność
gospodarczą. I tutaj dochodzimy do sedna sprawy.
Nie jest tak, że całkowicie zablokowany jest ruch
gruntów, podaż gruntów leśnych pod inwestycje pro-
wadzone przez instytucje zajmujące się działalnością
turystyczną. W całym kraju od wielu lat od 400 do
600 ha jest rocznie wyłączanych z produkcji leśnej
i przeznaczanych pod różnego rodzaju inwestycje,
najczęściej infrastrukturę liniową czy budownictwo
mieszkaniowe. Trzeba powiedzieć, że nie są to zna-
czące liczby, bo jednocześnie co roku zalesianych jest
kilkanaście, czy kilkadziesiąt tysięcy hektarów.
Przepisy ustawy o lasach i o ochronie gruntów
rolnych i leśnych umożliwiają przekazywanie czy też
sprzedaż gruntów leśnych w uzasadnionych przypad-
kach. Może to następować w drodze sprzedaży, na
którą wyraża zgodę dyrektor generalny Lasów Pań-
stwowych albo minister, jeżeli jest to uzasadnione
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Środowiska Janusz Zaleski
względami społecznymi, gospodarczymi, jeżeli mamy
do czynienia ze zmianą przeznaczenia gruntów. Jest
to jeden ze sposobów, w jaki można przekazać grun-
ty z własności państwowej, z majątku Skarbu Pań-
stwa osobom prywatnym czy jednostkom samorzą-
dowym. Odbywa się to jednak zawsze na zasadzie
przetargu nieograniczonego, co być może jest powo-
dem, że nie zawsze dzierżawiący grunty i prowadzą-
cy na nich działalność turystyczną, rekreacyjną chcą
stawać do takiego przetargu, obawiając się, że po pro-
stu mogą zostać przelicytowani. Ale takie jest prawo
stojące na straży interesów Skarbu Państwa.
Ponadto grunty, które są przeznaczone na inwe-
stycje infrastruktury liniowej, mogą być przeznaczane
w drodze specjalnych ustaw, szybką ścieżką, na po-
trzeby Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad, Polskich Kolei Państwowych. Grunty mogą być
również zamieniane w przypadku enklaw gruntów
prywatnych na obszarach dużych lasów państwowych
i odwrotnie; dzieje się to wówczas na zasadzie ekwi-
walentnej wymiany. Oczywiście te grunty mogą być
zamieniane bez straty dla Skarbu Państwa.
W końcu jest jeszcze jedna możliwość, mianowicie
przekazanie w użytkowanie na wniosek właściwego
ministra, wójta czy burmistrza, jeżeli uzasadniają to
potrzeby rekreacji i ochrony przyrody, ochrony ujęcia
wód, obronności itd. Ustawa tutaj egzemplifikuje kil-
ka przypadków, w których te grunty mogą być prze-
kazywane. Często jest jednak tak, że grunty, na któ-
rych zbudowane są urządzenia rekreacyjne, tury-
styczne, nie są określone w planie zagospodarowania
przestrzennego jako grunty przeznaczone do pełnie-
nia tego typu działalności, a więc w sensie prawnym
dalej są lasem. Bardzo wiele z tych ośrodków powsta-
ło w latach 50., 60., kiedy nie bardzo przejmowano
się prawem albo to prawo niespecjalnie chroniło in-
teresy Skarbu Państwa czy leśnictwa. Dzisiaj najczę-
ściej mamy do czynienia z sytuacją, kiedy zawarte są
umowy najmu lub dzierżawy i myślę, że w przypad-
ku, kiedy dzierżawca takiego gruntu nie chce go wy-
kupić, jest to dobre rozwiązanie, ponieważ taka umo-
wa może być zawarta na okres nawet do 30 lat. Wów-
czas daje to gwarancję i możliwość inwestowania
władającym tą instytucją organizacjom prowadzą-
cym działalność turystyczną czy rekreacyjną. Można
na zasadzie umowy z konkretną jednostką organiza-
cyjną Lasów Państwowych czy z nadleśnictwem do-
konywać tam inwestycji czy remontów, można
w drodze umowy również określić, czy i kiedy będą
zwracane koszty.
Nie jest więc tak, że możliwość inwestowania,
możliwość sięgania po środki unijne daje właścicie-
lowi tylko i wyłącznie prawo własności. I to jest m.in.
przypadek Złocieńca, przypadek poruszany przez pa-
nie posłanki. W planie zagospodarowania przestrzen-
nego, który był obowiązujący, wskazano, że nie moż-
na tam rozszerzać już prowadzonej działalności, nie
243
można tego rozbudowywać, czyli pewnego rodzaj
ograniczeń nie narzuciły Lasy Państwowe, ale plan
zagospodarowania przestrzennego. Ważny jest rów-
nież fakt, że jest to enklawa na gruntach Lasów Pań-
stwowych i sprzedanie jej doprowadziłoby do pewnej
fragmentaryzacji, spowodowałoby konieczność np.
utrzymywania i wydzielenia dróg do tej budowli.
(Dzwonek)
I odpowiedź na pytanie, czy w trakcie nowelizacji
ustawy o lasach przewidujemy jakieś zmiany w tej
materii. Tak, myślimy o tym, żeby lasy, które są
w granicach miast, mogły być przekazywane jednost-
kom samorządu terytorialnego, oczywiście bez zmia-
ny sposobu użytkowania.
W projekcie ustawy o ochronie gruntów rolnych
i leśnych również wyłącza się grunty rolne, które leżą
w granicach miast, i przeznacza się je pod zabudowę.
Myślimy też o tym, żeby instytucję zamiany pozosta-
wić tylko w odniesieniu do zamiany między Skarbem
Państwa a jednostkami samorządu terytorialnego,
żeby uniknąć czasem wątpliwych transakcji między
osobami prywatnymi a Skarbem Państwa. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Jeszcze pytanie uzupełniające – pani posłanka
Danuta Olejniczak.
Proszę bardzo.
Poseł Danuta Olejniczak:
Panie Ministrze! Proszę bardzo o szczegółową
odpowiedź na piśmie, dlatego że pytam o konkretny
przypadek w Złocieńcu. Tam jest droga dojazdowa.
Te ośrodki istnieją od kilku lat. Bez prawa własności
ich właściciele, którzy nabyli już te ośrodki, nie mogą
otrzymać kredytu na modernizację. Tu nie ma mowy
o rozbudowie, tylko o modernizacji. De facto te grun-
ty są zajęte od bardzo wielu lat. Na pewno można by
rozwiązać tę sytuację, gdyby właściciele tych ośrod-
ków mogli kupić grunt pod ośrodkami. A droga do-
jazdowa jest tam na pewno. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę bardzo, pytanie uzupełniające.
Nie ma, tak?
To proszę bardzo, pan minister Zaleski.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Janusz Zaleski:
Pani poseł, oczywiście udzielę odpowiedzi na to
pytanie na piśmie. Jeśli natomiast chodzi o ten kon-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
244 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Środowiska Janusz Zaleski
kretny przypadek, to droga tam jest, tylko że ona
biegnie przez grunty leśne, czyli należałoby ją wyłą-
czyć i wówczas przekazać na przykład gminie czy
starostwu. Takie rozwiązanie jest możliwe. Jednak
pozostałbym przy swoim zdaniu, że ta forma własno-
ści, jaka jest obecnie, umożliwia inwestycje, to jest
tylko kwestia zapisania tego w stosownej umowie
najmu czy też dzierżawy. Ale, tak jak powiedziałem,
odpowiemy dokładnie na piśmie. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pytanie zadają posłowie: Małgorzata Sadurska,
Elżbieta Kruk, Krzysztof Michałkiewicz i Lech
Sprawka, Prawo i Sprawiedliwość, w sprawie prywa-
tyzacji Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL-
-Świdnik SA bez uwzględnienia pakietu inwestycyj-
nego oraz pakietu gwarancji pracowniczych. Pytanie
skierowane jest do ministra skarbu państwa. Odpo-
wiada podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa pan minister Zdzisław Gawlik.
Pytanie zadaje jako pierwsza pani posłanka Elż-
bieta Kruk.
Proszę bardzo.
Poseł Elżbieta Kruk:
Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Dobiega końca
proces prywatyzacji PZL- Świdnik, ostatniej z du-
żych państwowych spółek lotniczych, produkującej
między innymi śmigłowce Sokół. Prowadzony proces
prywatyzacyjny wzbudza wiele wątpliwości. I tak na
przykład, gdy teraz trwają negocjacje pakietu inwe-
stycyjnego oraz pakietu gwarancji pracowniczych
z potencjalnymi inwestorami, włosko-brytyjską fir-
mą AgustaWestland oraz czeską spółką Aero Vodo-
chody, pojawia się opinia Agencji Rozwoju Przemysłu,
że jedynym decydującym kryterium o wyborze inwe-
stora będzie cena za akcje.
Panie ministrze, dlaczego przy wyborze oferenta
nie będą brane pod uwagę wynegocjowane korzystne
dla funkcjonowania spółki i dla jej pracowników pa-
kiety inwestycyjne oraz pakiety socjalne? Wpisanie
ich w umowę prywatyzacyjną zagwarantuje przecież
dalszy rozwój spółki oraz zapewni miejsca pracy.
Taki pogląd prezentował także minister skarbu pań-
stwa, który w odpowiedzi na interpelację poselską
w marcu bieżącego roku podkreślił, że podpisanie
pakietu socjalnego z pracownikami spółki PZL-Świd-
nik jest niezbędnym elementem transakcji. Czy mi-
nister skarbu zmienił zdanie w tym zakresie? Jeśli
tak, to dlaczego?
I druga sprawa. Zgodnie z informacjami medial-
nymi duże szanse na zakup PZL-Świdnik ma czeska
spółka Aero Vodochody. Lubelska prasa pisze, że jeśli
się tak stanie, to będzie to wyglądało tak, jakby
mrówka połknęła słonia. To jest mała wytwórnia,
która nie jest w stanie zapewnić rynków zbytu ani
dostępu do nowych technologii. Przeciwnie, może
doprowadzić do utraty tych, które PZL- Świdnik ma
obecnie. Może w takim razie celem tej transakcji jest
przejęcie technologii spółki? Wątpliwości pogłębia
fakt, że właścicielem Vodochodów jest fundusz inwe-
stycyjny Penta Investments, który niewiele ma
wspólnego z przemysłem lotniczym, a w Polsce znany
jest jako właściciel sieci sklepów Żabka. Zarejestro-
wany jest na Cyprze i wiele wskazuje na jego powią-
zania z rosyjskim kapitałem. Wysokie stanowisko
w funduszu piastuje generał Alojz Lorenc, były szef
czechosłowackiej komunistycznej służby bezpieczeń-
stwa i inni ludzie związani ze służbami rosyjskimi.
Panie ministrze, proszę o opinię w tej sprawie. Od-
mówił pan komentarza mediom piszącym o prywaty-
zacji z bezpieką w tle. O tyle to istotne, że mamy tu do
czynienia z prywatyzacją dotyczącą strategicznego
sektora – spółki wykonującej wojskowe kontrakty.
Proszę pana ministra o odpowiedź na pytanie:
Czy przy podejmowaniu decyzji prywatyzacyjnej była
brana czy będzie brana pod uwagę opinia polskich
służb specjalnych, które mają obowiązek prawny po-
informować odpowiednie organy, w tym wypadku
ministra skarbu, o sprawach istotnych dla bezpie-
czeństwa państwa? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Proszę bardzo, pan minister Gawlik.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
Zdzisław Gawlik:
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Pani Poseł!
Problem prywatyzacji PZL-Świdnik jest bardzo istot-
ny. Jak wiele budzi to emocji, świadczy o tym fakt, że
kolejne pytanie w sprawie prywatyzacji PZL-Świdnik
pojawia się w cyklu zapytań poselskich. Dwa posie-
dzenia komisji sejmowych były również poświęcone
problematyce prywatyzacji PZL-Świdnik. Pojawia się
pytanie, dlaczego jedynym kryterium wyboru oferen-
ta jest cena. Nasze wypowiedzi dotąd zmierzały w tym
kierunku, że cena jest podstawą wyboru oferenta.
Powodem tego jest stanowisko Komisji Europejskiej
w przedmiocie prywatyzacji podmiotów publicznych,
a za takowy podmiot publiczny PZL- Świdnik musi
być uznany. Jedyną metodą prywatyzacji, w stosun-
ku do której nie ma wątpliwości co do potrzeby bada-
nia, czy podmiotowi prywatyzowanemu, ewentualnie
podmiotowi, na rzecz którego prywatyzacja następu-
je, udzielono pomocy publicznej, jest prywatyzacja
poprzez giełdę w trybie publicznym. Jeżeli taki tryb
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Zdzisław Gawlik
prywatyzacji zostanie wybrany, to nie ma wątpliwo-
ści, że w stosunku do danej prywatyzacji na pewno z
pomocą publiczną nie mamy do czynienia.
Jeżeli chodzi o kwestię prywatyzacji PZL-Świd-
nik, to ciągle powtarzamy, że warunkiem transakcji
prywatyzacyjnej są uprzednio wynegocjowane pakie-
ty socjalne i pakiety inwestycyjne. Jeżeli chodzi
o przykład, o którym mówimy, to w stosunku do tego
podmiotu pakiety inwestycyjne zostały już wynego-
cjowane i ustalone. Według oceny Agencji Rozwoju
Przemysłu, ocen prezentowanych przez Agencję Roz-
woju Przemysłu, pakiety inwestycyjne, zarówno je-
den, jak i drugi, dedykowane dla PZL-Świdnik, nie
budzą zastrzeżeń, są zadowalające. Te pakiety są po-
równywalne.
Jeżeli chodzi o kwestię pakietów socjalnych, to
z jednym z inwestorów pakiet socjalny został już wy-
negocjowany. Drugi pakiet socjalny jest w trakcie
negocjacji. Nie znamy szczegółów – ani minister
skarbu państwa, ani Agencja Rozwoju Przemysłu –
wedle jakich zasad i reguł ten pakiet inwestycyjny
z jednym z inwestorów został wynegocjowany. Liczy-
my na to, że do momentu, gdy będą składane osta-
teczne oferty cenowe w przedmiocie zakupu akcji
PZL-Świdnik, takowy pakiet socjalny również przez
drugiego z inwestorów zostanie ze stroną społeczną
wynegocjowany. Uważamy, że zarówno jeden pakiet,
jak i drugi stanowią element transakcji, ale nie umo-
wy prywatyzacyjnej. Takie stanowisko, proszę pań-
stwa, jest konsekwencją stanowiska Komisji Euro-
pejskiej, przyjętego ostatnio, w 2008 r. w stosunku
do jednego z prywatyzowanych przedsiębiorstw przez
Rumunię – dawne Daewoo Romania, w stosunku do
którego zakwestionowano elementy pomocy publicz-
nej. W konsekwencji prywatyzacja zamiast przynieść
korzyść temu przedsiębiorstwu, nie dość, że okazała
się transakcją nieudaną, to jeszcze uczynione za-
strzeżenia przez Komisję Europejską w stosunku do
danego projektu prywatyzacyjnego spowodowały tyl-
ko kłopoty związane z tym projektem.
Chciałbym zauważyć, że to stanowisko Komisji
Europejskiej z lutego chyba 2008 r. nie jest jedynym
stanowiskiem, które neguje możliwość wprowadza-
nia do umów prywatyzacyjnych dodatkowych za-
strzeżeń, które by podnosiły wątpliwości co do bez-
warunkowości procesu prywatyzacyjnego.
Z uwagi na ciągle podnoszone wątpliwości jeste-
śmy obudowani opiniami i próbujemy przeprowadzić
ten proces w taki sposób, żeby osiągnąć cele, które
zakładamy, zadowolić wszystkich uczestników pro-
cesu prywatyzacji, a jest ich wielu, a równocześnie
nie narazić siebie ani podmiotów uczestniczących
w tym projekcie na zarzuty w związku z prywatyza-
cją. I z tego powodu postępujemy wedle jednej z kon-
cepcji, która została dla nas przygotowana. Otóż je-
żeli inwestor z własnej woli, na przykład w celu
utrzymania odpowiedniej kadry i zachowania tzw.
245
spokoju społecznego, wynegocjuje z przedstawiciela-
mi załogi prywatyzowanego przedsiębiorstwa pakiet
socjalny, na którego treść, poza ogólnie obowiązują-
cymi przepisami prawa, państwo nie ma wpływu, to
ani postanowienia, ani sam fakt istnienia takiego
pakietu socjalnego w kontekście prywatyzacji nie
powinny być co do zasady traktowane jako przesłan-
ka obniżenia ceny, a co za tym idzie, nie mogą być
traktowane potencjalnie jako forma prywatyzacji
z pomocą publiczną. Czyli my jako Ministerstwo
Skarbu Państwa uważamy, że pakiety inwestycyjne,
które już są, co nie podlega dyskusji, wynegocjowane,
i pakiety socjalne muszą być wynegocjowane, zanim
ta ostateczna umowa prywatyzacyjna zostanie spisa-
na. Wtedy osiągniemy cel – i zakres inwestycji (Dzwo-
nek) będzie zagwarantowany, i równocześnie pakiet
socjalny będzie tym elementem, który będzie zobo-
wiązywał inwestora do określonego zachowania się
w stosunku do pracowników. Nie narazimy się na
jakiekolwiek zarzuty ze strony Komisji, a równocze-
śnie będziemy mogli zaprezentować ten model pry-
watyzacji jako model, który nie jest związany z po-
mocą publiczną.
Proszę wziąć pod uwagę te emocje, które towarzy-
szą inwestorom – każdy z nich przekonuje, że jest
najlepszy, że propozycje od niego płynące są najlep-
sze. To sprawia, że jakikolwiek wybór, który zostanie
dokonany, będzie podważany. Nie chcę tutaj dokony-
wać oceny, czy ten inwestor jest lepszy, czy drugi jest
lepszy, bo każdy z inwestorów proponuje określone
korzyści, które dla prywatyzowanego podmiotu mogą
zaistnieć. Ale mamy świadomość, że w związku z ta-
kim zachowaniem inwestorów i takim zainteresowa-
niem PZL- Świdnik na pewno podejmowane będą
próby wzruszania tej transakcji prywatyzacyjnej.
Stąd dla dobra tego podmiotu i po to, żeby w końcu
udało się prywatyzację dokończyć, te szczegółowe
postanowienia muszą być do końca zachowane. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu ministrowi.
Pytanie uzupełniające, pani posłanka Małgorzata
Sadurska.
Proszę bardzo.
Poseł Małgorzata Sadurska:
Panie ministrze, nie odniósł się pan w ogóle do
drugiej grupy pytań postawionych przez panią poseł
Kruk, dotyczących powiązań służbowych firmy Aero
Vodochody. Bardzo prosiłabym o ustosunkowanie się
do tego.
I, panie ministrze, nie za bardzo mogę się zgodzić
z panem i z pana stanowiskiem dotyczącym tego, że
pakiet socjalny i pakiet inwestycyjny nie mogą sta-
nowić integralnej części sprzedaży. Pan się powołuje
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
246 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Małgorzata Sadurska
tylko na jedno stanowisko Komisji Europejskiej.
Mam pytanie: Czy ono dotyczy pakietu socjalnego?
Czy może pan nam to stanowisko jako posłom przed-
stawić, przesłać do wglądu?
I dziwi mnie, panie ministrze, jedna rzecz. Powo-
łuje się pan na stanowisko z lutego 2008 r. Dlaczego
przy pierwszej dyskusji na temat prywatyzacji PZL-
Świdnik w tych dwóch komisjach, o których pan mó-
wił, w trakcie pytania bieżącego, które zadawałyśmy,
nie padło takie stwierdzenie, że to będzie traktowane
jako pomoc publiczna?
I ostatnie, panie marszałku, pytanie: Czy przy
takiej bezrefleksyjnej sprzedaży PZL-Świdnik pan
się nie obawia tego, że PZL-Świdnik podzieli los
sprywatyzowanych w latach 90. zakładów, które dzi-
siaj już nie istnieją, których stan straszy i przypomi-
na nam o decydentach, którzy kiedyś podejmowali
decyzję o ich losie? Mam tutaj na myśli np. puławską
„Żelatynę”. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
Zdzisław Gawlik:
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Jeżeli cho-
dzi o kwestie inwestorów, funduszu inwestycyjnego,
który jest właścicielem Aero Vodochodów, jednego
z inwestorów. Skład osobowy inwestorów był przed-
miotem badania stosownych służb i jakiekolwiek
zastrzeżenia w przedmiocie uczestników tego postę-
powania czy uczestniczących w przedsięwzięciu nie
były zgłoszone. Ponadto nasze służby, które badały
tę sytuację, stwierdzają, że osoby te posiadają certy-
fikaty NATO-wskie, bo takie uprzednio musieli zdo-
być. Czyli fundusz i przedstawiciele tego funduszu
byli badani nie tylko przez służby polskie, ale i przez
służby NATO-wskie, które również tego typu za-
strzeżeń w stosunku do tego funduszu i tego podmio-
tu, o którym mówimy, nie zgłosiły.
Jeżeli chodzi o prywatyzację. Wspominałem o tym
ostatnim rozstrzygnięciu w kwestii rumuńskiej, ale
były też inne – Automobile, było również wcześniej-
sze stanowisko z 3 maja 2000 r. w sprawie TASK-u,
z 11 kwietnia 2000 r. w sprawie Centrale del Latte di
Roma chyba. Gwarancje, jeżeli chodzi o 2000 r., obej-
mowały zachowanie minimalnej liczby pracowników
potrzebnych do obsługi przedsiębiorstwa po reduk-
cjach zaplanowanych przez inwestora. Również tego
typu postanowienie wprowadzone do umowy zostało
uznane za pomoc publiczną. Szereg tego typu zda-
rzeń, szereg tego typu decyzji Komisji potwierdza to,
że wprowadzenie wprost tego typu postanowień do
umowy będzie świadczyło o tym, że dana prywatyza-
cja nosi znamiona pomocy publicznej, a więc będzie-
my przerabiać te projekty od nowa, powodując, że
sytuacja tych podmiotów będzie gorsza niż jest. Przy-
kłady dokładnie śledziliśmy, badaliśmy decyzje ru-
muńskie – ostatnie były z 2008 r. Te kłopoty tych
podmiotów można przyrównać nawet do kłopotów
polskich stoczni.
Dlaczego nie powoływaliśmy się na te decyzje Ko-
misji, które były nam znane i są nam znane? Powód
jest jednoznaczny. My uważamy, że prywatyzacja
PZL-Świdnik z uwagi na istotne znaczenie tego
przedsiębiorstwa również dla naszego kraju i z uwa-
gi na inwestycje, których tam oczekujemy, a także na
znaczenie tego przedsiębiorstwa dla społeczności lo-
kalnej powinna wiązać się z tym, że zarówno pakiet
inwestycyjny, jak i pakiet socjalny muszą być przed
ostateczną decyzją prywatyzacyjną ustalone, wyne-
gocjowane. Chcemy tylko, żeby w żadnym razie nie
były one traktowane jako elementy umowy prywaty-
zacyjnej. Będą to odrębne porozumienia zawarte za-
równo z jednym, jak i z drugim inwestorem. (Dzwo-
nek) Skoro obydwaj inwestorzy ustalili i pakiety so-
cjalne, i pakiety inwestycyjne, to nie można w żad-
nym razie nam postawić zarzutu, że ta projekcja
prywatyzacyjna jest obarczona niebezpieczeństwem
ze względu na to, że zawiera element niedozwolonej
pomocy publicznej. Teoretycznie rzecz biorąc, można
również, co nie jest wykluczone, kreować taką pro-
jekcję prywatyzacyjną, która będzie w umowie zawie-
rać zarówno pakiet inwestycyjny, jak i pakiet socjal-
ny, ale wtedy, zanim ta projekcja prywatyzacyjna
będzie mogła wejść w życie, musi być cały projekt
prywatyzacyjny notyfikowany. Pytanie w świetle
tych analiz, które zostały dokonane, czy notyfikacja
takiego projektu jest możliwa i kiedy ewentualnie ta
prywatyzacja miałaby mieć miejsce.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kończyć, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
Zdzisław Gawlik:
Nie odwoływaliśmy się bezpośrednio do tych sta-
nowisk Komisji z tego powodu, że uważamy, iż pry-
watyzacja PZL-Świdnik może być dokonana wtedy,
gdy te pakiety, zarówno jeden, który jest, jak i drugi,
zostaną wcześniej uzgodnione. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zadają posłowie: Stanisława Prządka,
Wiesław Andrzej Szczepański i Wacław Martyniuk,
Lewica, w sprawie realizacji rządowego „Programu
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski
budowy dróg krajowych i autostrad na lata 2007–
–2013” w 2009 r. na przykładzie inwestycji drogowej
S17 na odcinku Warszawa (w. Zakręt) – Garwolin –
Piaski –Hrebenne (granica państwa).
Pytanie skierowane jest do ministra infrastruk-
tury. Odpowiada podsekretarz stanu w Ministerstwie
Infrastruktury pani minister Patrycja Wolińska-
-Bartkiewicz.
Pytanie zadaje pani posłanka Stanisława Prządka.
Proszę bardzo.
Poseł Stanisława Prządka:
Dziękuję bardzo.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani
Minister! Każdy, kto porusza się po polskich drogach,
wie, w jak złym są one stanie – to stan polskich dróg
odpowiada za wiele tragedii ludzkich. Polska znajdu-
je się w niechlubnej czołówce pod względem liczby
ofiar śmiertelnych wypadków na 1000 mieszkańców.
Polskie drogi stają się coraz bardziej zatłoczone, ro-
śnie bowiem liczba samochodów, zwiększa się także
drogowy transport dóbr. Polska ma możliwość, jak
nigdy dotąd, finansowania inwestycji ze środków
unijnych. Mimo to inwestycje drogowe postępują
w niewystarczającym, niezadowalającym tempie.
Przykładem, jednym z wielu, jest budowa drogi eks-
presowej S17 na odcinku Warszawa (Zakręt) – Gar-
wolin – Kurów – Lublin – Hrebenne – granica pań-
stwa. Eksperci ocenili, że ten odcinek należy do naj-
bardziej niebezpiecznych dróg w kraju. Każdego roku
ginie na tej drodze wiele osób.
Są ciągłe utrudnienia w ruchu. Przykładem jest
rondo w Kołbieli. Zadanie to zostało ujęte w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
z planowanym terminem realizacji w latach 2008–
–2011. Jego realizacja miała się rozpocząć w 2008 r.,
kolejny termin był wyznaczony w 2009 r. Sygnały
medialne są niepokojące, bowiem wskazują na kolej-
ne przesunięcie terminu realizacji drogi z uwagi na
podjęcie przez ministra środowiska inicjatywy zgło-
szenia w bieżącym roku terenu doliny Świdra i in-
nych do obszaru Natura 2000. Ochrona środowiska
jest ważna i trzeba przestrzegać prawa w tym zakre-
sie, ale ten rząd funkcjonuje już 2 lata. Dlaczego mi-
nister środowiska podejmuje decyzję na końcowym
etapie, wtedy kiedy inwestycja wchodzi w fazę reali-
zacji? (Dzwonek) Czy planując przebudowę drogi,
generalna dyrekcja nie miała wiedzy, że te tereny
należy objąć programem? Jeśli te informacje są praw-
dziwe, to na ile decyzja ta spowoduje opóźnienie ter-
minu realizacji tej potrzebnej inwestycji i kiedy osta-
tecznie rozpocznie się ta inwestycja?
I ostatnie pytanie, panie marszałku. Czy minister
infrastruktury posiada wiedzę, ile inwestycji drogo-
wych umieszczonych na liście projektów indywidual-
nych jest zagrożonych, jakie to są inwestycje i jakie
są główne tego przyczyny? Dziękuję bardzo.
247
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Pani minister Patrycja Wolińska-Bartkiewicz.
Proszę bardzo, pani minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo! Inwestycja budowy drogi ekspresowej S17,
o której mówimy, została ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, przyjętym
uchwałą Rady Ministrów z 25 września 2007 r. Przy
czym odcinek Piaski – Hrebenne jest zadaniem re-
zerwowym zarówno w samym programie, jak i na
liście projektów indywidualnych Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Oznacza to,
że w przypadku zadania rezerwowego finansowane
są jedynie prace przygotowawcze.
Inwestycja dotyczy bardzo długiej trasy, na obsza-
rze dwóch województw: mazowieckiego i lubelskiego.
Podzielono ją na odcinki realizacyjne: Warszawa –
Garwolin, obwodnica Garwolina, która została odda-
na do ruchu, Garwolin – Kurów, Kurów – Piaski
i Piaski – Hrebenne. Na wszystkich odcinkach pro-
wadzone są prace przygotowawcze, które są niezbęd-
ne do rozpoczęcia robót budowlanych.
Przyznaję, że są opóźnienia w realizacji tego pro-
jektu, ze względu między innymi na te aspekty, któ-
re pani poseł w swoim pytaniu wskazała, czyli kwe-
stie środowiskowe.
Aktualny stan realizacji na poszczególnych odcin-
kach przedstawia się następująco:
Dla odcinka Warszawa – Zakręt 24 kwietnia 2009 r.
stała się ostateczna decyzja środowiskowa. Obecnie
opracowane są materiały do złożenia wniosku o wy-
danie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej. Znamy wszyscy losy tej akurat decyzji, któ-
ra była zaskarżona przez wojewódzki sąd admini-
stracyjny z powodu nieczytelności podpisu na decyzji.
Sprawa się przeciągnęła, dopiero 24 kwietnia ta de-
cyzja stała się ostateczna. To spowodowało, że wszyst-
kie prace przygotowawcze, które były związane z włą-
czeniem dalszych odcinków do tego najważniejszego,
który jest powiązaniem wyjazdu z Warszawy i przy-
szłym połączeniem z autostradą A2 w kierunku
wschodnim, w kierunku przejścia granicznego w Ku-
kurykach, musiały być odpowiednio przedłużone.
Jeśli chodzi o nowe obszary Natura 2000, które
zostały oficjalnie zgłoszone nie przez rząd, tylko
przez organizacje pozarządowe i które były na tzw.
shadow list, minister środowiska od długich miesię-
cy prowadzi intensywne prace nad tym, żeby ten
obszar stał się nie potencjalnym obszarem Natura
2000, ale wyznaczonym, istniejącym w sieci Natura
2000, bo na takim obszarze można realizować inwe-
stycje, natomiast trzeba zachować wszystkie proce-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
248 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
dury wynikające z dyrektyw: środowiskowej, habita-
towej, ocenowej, które do naszego prawa nie były od-
powiednio transponowane w odpowiednim czasie.
Dlatego na tym bardzo ważnym odcinku drogi S17,
o którym pani poseł wspomniała – chodzi o obwodni-
cę Kołbieli – te prace rzeczywiście są przedłużone.
Dla odcinka Zakręt – Kurów, bez obwodnicy Gar-
wolina, która już została oddana do ruchu, oraz dla
odcinka rezerwowego Piaski – Hrebenne są opraco-
wane materiały do wydania decyzji środowiskowej.
Planowany termin uzyskania decyzji to IV kwartał
tego roku.
Dla odcinka Kurów – Piaski – również bardzo
ważnego, ponieważ jest to wspólny przebieg drogi S17
i S12 – 12 maja tego roku został złożony wniosek
o wydanie decyzji środowiskowej. Planowany termin
uzyskania tej decyzji to III kwartał 2009 r.
W opracowaniu znajdują się materiały do uzyska-
nia decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji dro-
gowej. Realizacja całego zadania przewidziana jest
na lata 2011–2013. Oczywiście ta inwestycja znajdu-
je się na liście projektów indywidualnych Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Czę-
ściowo będzie finansowana ze środków tego progra-
mu, reszta będzie pokryta ze źródeł finansowania
zabezpieczonych w Krajowym Funduszu Drogowym.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Pytanie uzupełniające zadaje pan poseł Wiesław
Andrzej Szczepański.
Proszę bardzo.
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Moja koleżanka pytała konkretnie o jedną drogę.
Moje pytanie będzie natomiast dotyczyło całego pro-
gramu budowy dróg.
W 2007 r. po przejęciu władzy obecny rząd i mi-
nisterstwo zaakceptowały od samego początku nie-
realny plan budowy dróg i autostrad na lata 2007–
–2012 w ilości 3 tys. km. Czy mogłaby pani minister
powiedzieć, ile kilometrów dróg i autostrad powsta-
nie do roku 2012? Ile kilometrów dróg krajowych
i autostrad jest obecnie w budowie? Na ile kilometrów
dróg ogłoszono dzisiaj przetargi i czy prawdą jest, że
są one ogłaszane jako przetargi o charakterze dwu-
stopniowym, a więc w sprzyjających okolicznościach
ich rozstrzygnięcie i wejście na plac budowy nastąpi
dopiero w połowie roku 2010?
Przez 5 miesięcy tego roku drogowcy wykorzysta-
li dopiero 5,7 mld zł z 28 mld przewidzianych na ten
rok. Ile środków finansowych rząd wykorzysta do
końca tego roku? Czy w świetle obecnej zmiany spo-
sobu finansowania dróg nie ma obawy, że zabraknie
pieniędzy na drogi na koniec tego roku? Czy prawdą
jest, że pierwsze pieniądze ze sprzedaży obligacji
(Dzwonek) trafią do Banku Gospodarstwa Krajowego
dopiero pod koniec roku? Co będzie, jeśli sprzedaż
papierów wartościowych się nie powiedzie?
Kiedy realnie istnieje możliwość wejścia na plac
budowy na trasie Stryków – Warszawa? Myślę tu
o autostradzie A2. I jaka jest szansa, że droga eks-
presowa S5 od Gdańska do Wrocławia będzie zreali-
zowana do roku 2012? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pani minister Patrycja Wolińska-Bartkiewicz.
Proszę bardzo, pani minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz:
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! To bardzo
szczegółowe pytania. Postaram się na nie wszystkie
odpowiedzieć, natomiast jeśli chodzi o szczegóły,
mam nadzieję, że z panem przewodniczącym mamy
dosyć częste kontakty. A więc odpowiadam.
„Program budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” został celowo podtrzymany przez rząd pod
koniec 2007 r., ponieważ nie ma nic gorszego niż brak
kontynuacji przy zadaniach inwestycyjnych. Państwo
wszyscy zdają sobie doskonale sprawę, że ktoś inny
podejmuje decyzje, ktoś inny przygotowuje inwesty-
cje, ktoś inny w końcu przecina wstęgę. To pokazuje
sytuacja, która jest dzisiaj. Inwestycje liniowe nie
trwają roku, pół roku. To są inwestycje wieloletnie.
Dlatego tak ważna jest kontynuacja. Oczywiście że
ten plan jest nierealny, okazało się dopiero w trakcie
jego realizacji. Również ze względów środowisko-
wych, gdyż brak wcześniejszych ustaleń pomiędzy
ministrem transportu a ministrem środowiska spo-
wodował wydłużanie czasu realizacji wielu inwesty-
cji w tym programie. Natomiast celem i ideą naszego
resortu jest zrealizowanie jak największej ilości in-
westycji w jak najkrótszym czasie, przy zachowaniu
jakości tych inwestycji, bo to jest najważniejsze.
Z tych dróg będą korzystali wszyscy obywatele na-
szego państwa, nie tylko podczas mistrzostw Euro
2012, ale i w dalszym planie również.
Ile kilometrów dróg? Jak najwięcej, ile się da do
2012 r. zostanie zbudowanych. Oczywiście przetargi
są dwustopniowe, żeby było szybciej. One są ogłasza-
ne również bez prawomocnych decyzji, zwłaszcza
dlatego żeby można było i ze strony wykonawców,
i rynku, i ze strony zamawiającego przygotować się
jak najlepiej do tej inwestycji.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Jeżeli chodzi o wydatkowanie pieniędzy, to Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wydała
do tej pory 5700 mln, natomiast gdy porównamy to
z latami ubiegłymi, to jest to rekord, zwłaszcza gdy
się porówna sytuację oczywistą, gdyż sezon budow-
lany trwa w Polsce od marca do miesięcy jesiennych,
października, listopada, i wtedy dopiero jest możli-
wość przedstawiania faktur do zapłaty, a zawsze tak
było i będzie i tego nie zmienimy, że największe fak-
tury – największe, jeżeli chodzi o wartość tych faktur
– będą spływały w okresie jesiennym w III i IV kwar-
tale tego roku. Dlatego nowy system finansowania
dróg jest oparty w większym stopniu, niż to było do-
tychczas, na Krajowym Funduszu Drogowym (Dzwo-
nek) i wszystkie prace są prowadzone, żebyśmy za-
bezpieczyli finansowanie. Pierwsze obligacje o war-
tości 600 mln zł pod koniec sierpnia będą do dyspo-
zycji na rachunku Krajowego Funduszu Drogowego.
W III i IV kwartale jest planowana emisja obligacji
na podstawie ogłaszanego przetargu przez BGK na
koniec roku w wysokości 7800 mln. Jest to plan re-
alny. My rozmawiamy również z rynkiem, z poten-
cjalnymi inwestorami, którzy mieliby kupić te obli-
gacje, o warunkach sprzedaży tych obligacji, o cenie
tych obligacji, żeby można je było sprzedać, a pienią-
dze pozyskać z rynku. Tak że jest to plan realny, są
zabezpieczenia w samej ustawie...
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kończyć, pani minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz:
...które spowodują, że te środki powinny, według
naszej wiedzy, na dzisiaj się znaleźć. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zadają posłowie: Andrzej Mikołaj Dera,
Maria Zuba i Beata Kempa, Prawo i Sprawiedliwość,
w sprawie przyczyn opóźnień w przekazywaniu 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych na rzecz
organizacji pożytku publicznego.
Pytanie skierowane jest do ministra finansów.
Odpowiada podsekretarz stanu w Ministerstwie Fi-
nansów pan minister Andrzej Parafianowicz.
Pierwszy pytanie zadaje pan poseł Andrzej Miko-
łaj Dera.
Proszę bardzo, panie pośle.
249
Poseł Andrzej Mikołaj Dera:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! W ostatnich
dniach środki masowego przekazu, organizacje po-
żytku publicznego alarmują, że występują znaczne
opóźnienia w przekazywaniu tym organizacjom po-
żytku publicznego pieniędzy z 1-procentowego podat-
ku zadeklarowanego przez podatników. Według da-
nych z Ministerstwa Finansów w rozliczeniach po-
datkowych osób fizycznych za rok 2008 nastąpił
znaczny wzrost liczby osób przekazujących 1% podat-
ku dla organizacji pożytku publicznego. Odpis taki
miało zrobić ponad 7 mln podatników, czyli o ponad
2 mln więcej niż rok wcześniej. W związku z tym
szacowana kwota przekazana na rzecz wyżej wymie-
nionych organizacji, wyniesie w tym roku prawie 400
mln zł, czyli o ponad 120 mln więcej niż w roku ubie-
głym. Tymczasem mamy połowę lipca, a więc mija
dwa i pół miesiąca od rozliczeń dokonanych przez
osoby fizyczne, a Ministerstwo Finansów przekazało
do tej pory zaledwie 20% wnioskowanej przez podat-
ników kwoty. Powoduje to niemożność planowania
dalszych działań przez liczne organizacje pożytku
publicznego i radykalnie utrudnia bieżącą działal-
ność. Niejednokrotnie jest tak, że organizacje prowa-
dzące placówki oświatowe dla dzieci niepełnospraw-
nych nie mogą wykonać remontu zaplanowanego na
okres wakacyjny, czy też stowarzyszenia organizują-
ce letni wypoczynek dzieci z domów dziecka mają
trudności ze zorganizowaniem wakacyjnego wyjaz-
du. Są takie organizacje pożytku publicznego, na
których konto wpłynęło ponad 60 tys. zł z tytułu
1-procentowego odpisu, które liczyły na więcej, ale
które w chwili obecnej otrzymały zaledwie 60 zł. Po-
woduje to ogólne rozgoryczenie i zaniepokojenie or-
ganizacji pożytku publicznego, że Ministerstwo Fi-
nansów chce załatać dziurę budżetową pieniędzmi
z odpisu 1% podatku. Na podstawie powyższego mam
pytania:
1. Jakie są przyczyny opóźnienia w wypłacie or-
ganizacjom pożytku publicznego należnych im kwot
pochodzących z 1-procentowego odpisu?
2. Kiedy organizacje pożytku publicznego mogą spo-
dziewać się na swoich kontach należnych im kwot?
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Odpowiada pan minister Andrzej Parafianowicz.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Andrzej Parafianowicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przede wszystkim
chcę podziękować panu posłowi, że podniósł pan ten
temat. Jest to wyśmienita okazja, żeby sprostować
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
250 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Finansów Andrzej Parafianowicz
pewne nieporozumienia, pewne niedokładności, któ-
re występują w prasie. Otóż, panie pośle, termin
zwrotu biegnie od 1 lipca. Mamy połowę lipca i, jak
pan słusznie zauważył, mamy już 20-procentowe
wpłaty na rzecz organizacji pożytku publicznego. To,
co pan poseł podkreślił, to jest prawda – przeszło
2 mln osób więcej w tym roku zdecydowało się prze-
kazać 1% swojego podatku na rzecz organizacji po-
żytku publicznego, to jest ok. 130 mln zł więcej niż
w zeszłym roku, czyli, jak pan powiedział, prawie
400 mln w sumie.
Opóźnień nie ma i to należy podkreślić. Termin
biegnie od 1 lipca i pragnę zapewnić, że czas, jaki
mamy, jako urzędy skarbowe, do dokonania tych roz-
liczeń – do końca sierpnia, nie tylko że zostanie do-
trzymany, ale zrobimy to dużo szybciej. I co do tego
mogę pana posła zapewnić.
Jeśli chodzi o podnoszone przez organizacje po-
żytku publicznego zarzuty, że dostały trochę mniej
pieniędzy, to na to urzędy skarbowe nie mają żad-
nego wpływu, to obywatele decydują, komu przeka-
zują. Może się tak zdarzyć, że jakaś organizacja
dostanie zdecydowanie mniej pieniędzy niż w roku
ubiegłym. Na to, podkreślam, wpływu nie mamy.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję panu ministrowi.
Proszę bardzo, pytanie uzupełniające – pani po-
słanka Beata Kempa, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Beata Kempa:
Panie Marszałku! Szanowny Panie Ministrze! Nie
odpowiedział pan nam na podstawowe pytanie, na
to, o co pytają przede wszystkim organizacje pożytku
publicznego. One rzeczywiście nie mogą zorganizo-
wać teraz, w okresie letnim, zaplanowanego już wcze-
śniej wypoczynku letniego dla dzieci, obozów inte-
gracyjnych czy zorganizować pomocy w ramach tzw.
pomocy charytatywnej, ponieważ wiedzieli mniej
więcej na podstawie deklaracji podatników, na jakie
kwoty mogą liczyć. Jest to problem. W ubiegłym roku
jednak takiego problemu i takich opóźnień nie było
i były też znacznie większe kwoty. Są to kwoty prze-
kazywane w ramach rozliczenia rocznego i my nie
pytaliśmy o wysokość przekazywanych czy deklaro-
wanych przez podatników kwot, bo to jest oczywiste
i mniej więcej organizacje spodziewają się, jakie to
będą kwoty.
Co się zmieniło od zeszłego roku? W zeszłym roku
tego typu problemów nie było, panie ministrze. Jed-
nak jest już dwutygodniowe opóźnienie, a są wakacje.
W sytuacji dokonywania cięć budżetowych – chodzi
tu chociażby o wakacyjny wypoczynek letni dzieci
z obszarów wiejskich, z obszarów biedniejszych – jest
to problem, bo tutaj wchodziły w miejsce państwa
właśnie organizacje pożytku publicznego. I te orga-
nizacje dzisiaj czekają na odpowiedź pana ministra.
Co takiego się stało, jakie są przyczyny i kiedy mogą
otrzymać te środki, bo już w tej chwili przeprowa-
dzają swoje przedsięwzięcia, a niektóre niestety
ograniczają?
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Proszę bardzo, pan minister Andrzej Parafiano-
wicz.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Andrzej Parafianowicz:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Pani poseł, powtórzę to jeszcze raz: urzędy skar-
bowe przekazują zgodnie z ustawą od 1 lipca...
(Poseł Andrzej Mikołaj Dera: Jaki artykuł mówi
o tym terminie? Nie ma takiego.)
(Poseł Beata Kempa: Niektórzy w styczniu się roz-
liczali.)
Panie pośle, zmieniły się w zeszłym roku prze-
pisy...
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Panie pośle, proszę nie przerywać.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Andrzej Parafianowicz:
...na wniosek organizacji pożytku publicznego,
które chciały korzystać z tego, że będą otrzymywały
również od razu te pieniądze, które są przekazywane
na podstawie korekt składanych przez podatników
do PIT-ów. W tym roku, panie pośle, takich korekt
jest na 85 mln.
(Poseł Andrzej Mikołaj Dera: O jakim terminie
mówimy?)
Termin jest ustawowy, panie pośle: od 1 lipca do
końca sierpnia. Te terminy – tak jak się zobowiąza-
łem przed chwilą – zostaną dotrzymane, a nawet
zrobimy to szybciej. Zwracam uwagę, panie pośle, na
jeszcze jeden ciekawy element. Otóż po raz pierwszy
w tym roku organizacje pożytku publicznego dostaną
zbiorcze zestawienie dotyczące darczyńców. Jedno
zbiorcze pismo. Wcześniej było tak, że każdy urząd
skarbowy informował organizację pożytku publicz-
nego o podatnikach z własnego terenu. Teraz urząd
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Finansów Andrzej Parafianowicz
skarbowy właściwy ze względu na siedzibę organiza-
cji pożytku publicznego przekaże zbiorczą informa-
cję. Te zbiorcze informacje zaczniemy wysyłać
w sierpniu. Natomiast pragnę uspokoić, informując,
że w tej chwili organizacje pożytku publicznego są
zasilane kwotą po kilka milionów dziennie. Ten pro-
ces trwa, po tych korektach – proszę pamiętać, że
podatnicy mieli czas na złożenie korekty do końca
czerwca, więc uwzględniamy te korekty; powtórzę,
że to jest 85 mln, to jest prawie ¼ ogólnej, zadekla-
rowanej kwoty – nanieśliśmy te poprawki i pieniądze
są sukcesywnie wysyłane. Proszę mi wierzyć, że jest
to w tej chwili priorytet dla urzędów skarbowych.
Dziękuję bardzo.
Poseł Andrzej Mikołaj Dera:
Prosiłbym jeszcze o przekazanie na piśmie odpo-
wiedzi co do podstawy prawnej, jeżeli chodzi o termin
przesyłania tych wpłat. Prosiłbym, żeby to było na
piśmie, panie ministrze. Dobrze? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Zamykam ten punkt.
Panowie posłowie Jarosław Stolarczyk i Andrzej
Nowakowski, Platforma Obywatelska, kierują pyta-
nie w sprawie planowanych zmian związanych z two-
rzeniem polskich związków sportowych do ministra
sportu i turystyki.
Odpowiada sekretarz stanu w Ministerstwie
Sportu i Turystyki pan minister Adam Giersz.
Proszę bardzo, pan poseł Jarosław Stolarczyk.
Poseł Jarosław Stolarczyk:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Chciałbym nawiązać do planowanych zmian związa-
nych z tworzeniem polskich związków sportowych,
opublikowanych w projekcie ustawy z dnia 5 marca
2009 r. Pragnę zwrócić uwagę na fakt zawężenia gru-
py dyscyplin, w ramach których można ubiegać
o utworzenie polskich związków sportowych. Dotych-
czasowe przepisy zakładały, iż do wniosku o wyraże-
nie zgody na utworzenie polskiego związku sporto-
wego założyciele dołączali m.in. zaświadczenie po-
twierdzające przynależność związku do międzynaro-
dowej organizacji sportowej właściwej dla danej
dyscypliny sportu, zrzeszającej krajowe organizacje
sportowe co najmniej z 40 państw i co najmniej z 3 kon-
tynentów, albo pisemne przyrzeczenie takiej między-
narodowej organizacji sportowej uzyskania przyna-
leżności do niej po utworzeniu już polskiego związku
251
sportowego. Jest to art. 8 ust. 2 pkt 8 ustawy o spo-
rcie kwalifikowanym z 29 lipca 2005 r. Obecnie zaś
planuje się, iż wraz z wyżej wymienionym wnioskiem
należy złożyć zaświadczenie o przynależności do mię-
dzynarodowej federacji w sporcie olimpijskim lub
uznanej przez MKOl. Jest to art. 11 ust. 2 pkt 4 pro-
jektu ustawy z dnia 5 marca 2009 r. Ze względu na
liczne prośby środowisk sportowych, które do mnie
dotarły, pragnę zapytać: Czy rozważana jest możli-
wość rozszerzenia grupy dyscyplin ponad te, które
wynikają z projektu ustawy z dnia 5 mara 2009 r.?
Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Proszę bardzo, pan minister Adam Giersz.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
Adam Giersz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panowie Posło-
wie! Podstawowym założeniem projektowanej usta-
wy o sporcie jest ograniczenie reglamentacji prawnej
sportu. W Polsce sport jest przeregulowany. Mamy
dwie specjalne ustawy, które regulują sprawy sportu:
ustawę o kulturze fizycznej i ustawę o sporcie kwali-
fikowanym. Tymczasem w wielu krajach Unii Euro-
pejskiej nie ma żadnych specyficznych ustaw sporto-
wych i sport dobrze funkcjonuje. Tak jest na przykład
w Niemczech, w Wielkiej Brytanii, Holandii oraz in-
nych krajach. Zamierzamy więc w tej projektowanej
ustawie ograniczyć zakres interwencji państwa w dzia-
łalność organizacji pozarządowych, w tym związków
sportowych. Problemem, który rozwiązujemy w tej
ustawie, jest znalezienie złotego środka między nie-
zbędnym zakresem interwencji państwa a respekto-
waniem autonomii organizacji sportowej.
I wracając do pytania: szczególną formą związku
sportowego jest polski związek sportowy. Projekto-
wana ustawa nadaje mu monopolistyczną pozycję
w danym sporcie zgodnie z podstawową zasadą euro-
pejskiego modelu sportu: jedna narodowa federacja
w jednym sporcie. Nadanie określonemu związkowi
sportowemu w drodze ustawowej prawa wyłączności
na prowadzenie danego sportu wymaga spełnienia
kryteriów określonych w ustawie, w tym wymogu
przynależności do międzynarodowej federacji spor-
towej w sporcie olimpijskim lub paraolimpijskim lub
uznanej przez MKOl. Przyjmując to kryterium, od-
chodzimy w ten sposób od arbitralnego ustalania
przez ministra sportu, w drodze rozporządzenia, wy-
kazu dyscyplin, w których można tworzyć polskie
związki sportowe. Czyli do tej pory minister decydo-
wał o tym, w którym sporcie można tworzyć polski
związek, a w którym nie można tworzyć polskiego
związku, i dopiero potem były te kryteria, o które
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
252 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Sportu i Turystyki Adam Giersz
pytają panowie posłowie. Przyjęcie kryterium uzna-
nia przez MKOl wyraża wolę objęcia nadzorem mi-
nistra sportu tylko głównego nurtu sportu i zmierza
do konsolidacji polskiego sportu. W tej chwili w nie-
których sportach funkcjonują dwa lub więcej polskich
związków sportowych. W jednym sporcie mamy dwa
lub więcej polskich związków sportowych. Łącznie
mamy 68 polskich związków sportowych. W krajach,
w których sport jest daleko bardziej rozwinięty niż
w Polsce, w Niemczech na przykład, gdzie 27 mln
Niemców należy do klubów sportowych, funkcjonuje
tylko 61 związków sportowych. My mamy 68 i kilka-
naście dalszych aplikacji o tworzenie nowych pol-
skich związków sportowych. Chcemy utrzymać zasa-
dę: jeden polski związek sportowy w jednym sporcie,
i to w sporcie globalnym, uznawanym przez Między-
narodowy Komitet Olimpijski. To rozwiązanie daje
nam także rękojmię zachowania przez polskie związ-
ki sportowe odpowiednich standardów etyczno-praw-
nych, jako że uznanie przez MKOl jest uwarunkowa-
ne, po pierwsze, przestrzeganiem postanowień Karty
Olimpijskiej, a po drugie, uznaniem Światowego Ko-
deksu Antydopingowego. Czyli związek i jego mię-
dzynarodowa federacja musi potwierdzić zapisy
Światowego Kodeksu Antydopingowego. Rozszerza-
nie sportów, o którym pan poseł mówił, w projekto-
wanej ustawie może się obywać w drodze konsolida-
cji, czyli jeżeli mamy w karate trzy związki, to ocze-
kujemy, że będzie jeden polski związek karate, który
będzie reprezentował ten sport. Karate ma szansę
być sportem olimpijskim i jest uznawane przez Mię-
dzynarodowy Komitet Olimpijski. Podobnie jest
z taekwon-do. W ogóle jest problem z dalekowschod-
nimi sportami walki, w przypadku których nie obo-
wiązuje zasada: jeden związek w jednym sporcie.
Druga droga to po prostu dążenie do uznania przez
MKOl. W tym celu proponuje się w ustawie dwuletni
okres vacatio legis, czyli przez 2 lata te związki będą
miały czas na dostosowanie się do przepisów ustawy.
Po upływie tego okresu polskie związki sportowe,
które nie spełnią wymogów ustawy, pozostaną kra-
jowymi związkami sportowymi. Nie będą więc miały
statusu polskiego związku sportowego nadawanego
w drodze ustawy. Nie będą więc – taka jest konse-
kwencja – korzystać z ustawowego przywileju wy-
łączności na prowadzenie danego sportu. Czyli tam,
gdzie nie będzie polskiego związku sportowego, bę-
dzie mogło istnieć kilka krajowych związków sporto-
wych w danej dyscyplinie sportu; czyli nie będą ko-
rzystać z tego przywileju, ale też nie będą podlegać
rygorom ustawy. Wpisujemy w projektowaną ustawę
wiele rygorów ustrojowych dotyczących funkcjono-
wania polskich związków, a te związki krajowe nie
będą podlegać tym rygorom ustrojowym. Związki
krajowe, które utracą status polskich związków spor-
towych, będą mogły nadal ubiegać się o wsparcie fi-
nansowe z budżetu państwa, z budżetu ministra
sportu na ogólnych zasadach. Projektowana ustawa
znajduje się obecnie w końcowej fazie prac rządu
i mam nadzieję, że wkrótce będzie przedmiotem ob-
rad Sejmu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję panu ministrowi.
Pan poseł Andrzej Nowakowski, proszę bardzo,
pytanie uzupełniające.
Poseł Andrzej Nowakowski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Rozumiejąc w pełni ideę, jaką kieruje się minister-
stwo sportu chcące uporządkować i ograniczyć inge-
rencję państwa w polski sport, nie możemy jednak
zapominać o istniejących już tzw. sportach nieolim-
pijskich i tym samym istniejących w Polsce polskich
związkach sportowych, które zrzeszają sportowców
mających bardzo małe szanse na udział w igrzyskach
olimpijskich.
W części na moje pytanie pan minister już odpo-
wiedział, bo chciałbym zapytać, czy związki sporto-
we, które istnieją w Polsce, a nie będą spełniały na-
rzuconych ustawą wymogów, po zmianach zapropo-
nowanych w projekcie ustawy z dnia 5 marca będą
musiały przechodzić całą procedurę rejestracji od
początku.
I takie drobne pytanie: Czy w ciągu tych dwóch
lat, w okresie przejściowym, o którym to okresie pan
minister wspomniał, będą one mogły korzystać z po-
mocy finansowej państwa? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan minister Giersz.
Proszę bardzo.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
Adam Giersz:
Dziękuję za pytanie.
A więc w okresie dwóch lat wszystkie polskie
związki sportowe, które funkcjonują w formie pol-
skiego związku sportowego, utrzymują ten status
i są finansowane na tych samych zasadach co dotych-
czas. Po upływie dwóch lat, kiedy nie spełnią wymo-
gów ustawy, pozostają związkami krajowymi, czyli
w praktyce będzie to wyglądało tak, że polski zwią-
zek określonego sportu pozostaje polskim związkiem
np. karate, ale nie ma statusu polskiego związku
sportowego w myśl ustawy, czyli nie ma ustawowego
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Sportu i Turystyki Adam Giersz
przywileju wyłączności na organizowanie współza-
wodnictwa w danym sporcie.
A więc w sporcie, w przypadku którego nie ma
polskiego związku sportowego, może istnieć kilka
krajowych związków sportowych, czyli odstępujemy
wtedy od zasady: jeden związek w jednym sporcie.
A zatem tak jak w karate może być pięć krajowych
związków karate i każdy w swoim zakresie prowadzi
współzawodnictwo.
Z kolei w tradycyjnym europejskim modelu spor-
tu jest jedna narodowa federacja w jednym sporcie,
czyli jest jedna federacja lekkiej atletyki, jedna pły-
wania, jedna koszykówki, jedna piłki nożnej. Nie ma
dwóch związków piłki nożnej, nie ma dwóch związ-
ków koszykówki. Problem w zasadzie dotyczy dale-
kowschodnich sportów walki, gdzie ta zasada nie jest
przestrzegana. W europejskim modelu sportu będzie-
my konsekwentnie przestrzegać zasady: jedna naro-
dowa federacja w jednym sporcie. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pytania zadają posłowie Michał Szczerba i Marek
Wojtkowski, Platforma Obywatelska, w sprawie dzia-
łań administracji rządowej w zakresie inspekcji jako-
ści handlowej artykułów rolno-spożywczych i kontro-
li żywności zwiększającej ochronę konsumentów.
Pytanie do ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Odpo-
wiada podsekretarz stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi pan minister Artur Ławniczak.
Pierwszy pytania zadaje pan poseł Michał Szczerba.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Michał Szczerba:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie
Ministrze! Konsumenci są coraz bardziej świadomi
związku między swoim zdrowiem a tym, co spożywa-
ją. Często są jednak zdezorientowani sprzecznymi
i niespójnymi informacjami dotyczącymi żywności.
Podejmowanie świadomych decyzji w tym zakresie
musi być ułatwione. W relacji z producentem konsu-
ment jest zwykle słabszą stroną.
Miałem zaszczyt być sprawozdawcą nowelizacji
ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożyw-
czych, która weszła w życie w grudniu ubiegłego
roku. Celem nowelizacji była poprawa bezpieczeń-
stwa konsumentów żywności oraz ograniczenie nie-
uczciwej konkurencji. W ustawie wprowadziliśmy
definicję artykułu rolno-spożywczego zafałszowane-
go i wyższe kary pieniężne nakładane na nieuczci-
wych producentów. Bardzo często do takich zafałszo-
wań dochodzi np. wśród produktów mlecznych.
253
Umożliwiliśmy także podawanie do publicznej wia-
domości informacji dotyczących decyzji o zafałszo-
waniach produktów i nieuczciwych praktykach ryn-
kowych.
Chciałbym zadać pytania skierowane do pana mi-
nistra. Pierwsze pytanie: W jaki sposób ustawa wpły-
nęła na lepszą ochronę konsumentów w Polsce i w jaki
sposób zwiększyła efektywność działań inspekcji?
Drugie pytanie: Jakie planowane kontrole zostały
przeprowadzone już pod rządami nowej ustawy i ja-
kie są rezultaty tych kontroli? Trzecie pytanie: Jak
pan minister ocenia współpracę Inspekcji Jakości
Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Inspekcji
Handlowej oraz Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów. I czwarte pytanie: Na jakim etapie są
prace na forum Unii Europejskiej nad projektem roz-
porządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie przekazywania konsumentom informacji na te-
mat żywności? Projekt ten dotyczy m.in. podawania
na etykiecie informacji o wartościach odżywczych
produktów. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan minister Artur Ławniczak.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Artur Ławniczak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Bar-
dzo cieszę się, że ten temat został dzisiaj poruszony,
bo jest to sygnał, który płynie z Wysokiej Izby po
uchwaleniu ustawy o jakości handlowej artykułów
rolno-spożywczych.
Chcę gorąco podziękować Wysokiej Izbie, paniom
i panom posłom, szczególnie panu posłowi Michałowi
Szczerbie, za zainteresowanie, za pilotowanie tego
tematu, ponieważ mamy już pierwsze pozytywne sy-
gnały, że cel, który założyliśmy sobie przy noweliza-
cji, czyli poprawa bezpieczeństwa ekonomicznego
konsumentów, ograniczenie nieuczciwej konkurencji
producentów artykułów rolno-spożywczych, po tym
krótkim okresie, bo pół roku to jest bardzo krótki
okres, został osiągnięty.
Myślę, że obok innych zmian, które zostały wpro-
wadzone w ustawie o jakości handlowej, możemy
wyróżnić również wiele niedociągnięć w oznakowa-
niu, wiele stosowanych przez przedsiębiorców prak-
tyk narażających interesy konsumentów w sposób
zamierzony. Myślę, że dobrym przykładem jest użycie
nazw „masło”, „ser” i innych produktów w przypad-
kach, w których użyto innych tłuszczów niż mleczne.
Dzisiaj ewidentnie możemy to rozróżnić.
Za zafałszowanie oraz wprowadzenie do obrotu
artykułu rolno-spożywczego, który nie odpowiada
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
254 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi Artur Ławniczak
jakości handlowej, wprowadziliśmy zdecydowanie
wyższe kary pieniężne niż poprzednie grzywny fi-
nansowe. Myślę, że wprowadzenie tych kar również
w przypadku utrudniania kontroli czy w wielu przy-
padkach wręcz uniemożliwiania organom inspekcji,
jeżeli chodzi o składowanie, transportowanie, dało
wymierne efekty, bo do tej pory od początku roku
inspekcja wydała 1214 decyzji administracyjnych,
z czego w przypadku 47 decyzji dotyczących artyku-
łów rolno-spożywczych wykazano, że były to produk-
ty zafałszowane. Organy wymierzyły 297 kar pie-
niężnych na łączną kwotę 374 tys. zł. Ta kwota oczy-
wiście wpłynęła bezpośrednio do budżetu państwa.
I informacja od Inspekcji Jakości Handlowej Ar-
tykułów Rolno-Spożywczych z wczoraj: jeśli chodzi
o jakość masła, szczególnie masła, kontrole, które
były prowadzone w zeszłym miesiącu, nie wykazały
żadnego zafałszowanego masła w sklepach. Myślę,
że jest to już wymierny efekt tego, co udało nam się
zrobić.
(Głos z sali: Panie ministrze, polskie masło jest
najlepsze.)
Polskie masło jest zdecydowanie najlepsze. Jest
smaczne i jest przede wszystkim masłem, prawdzi-
wym masłem.
Myślę, że elementem motywacyjnym było wpro-
wadzanie do publicznej wiadomości nazw tych pod-
miotów, które fałszują produkty. Ich publikowanie to
chyba największa kara dla przedsiębiorcy, który jest
uznawany za fałszerza danego produktu. Myślę, że
to zdecydowanie poprawiło, wzmocniło pozycję tych
uczciwych producentów nie tylko w przemyśle mlecz-
nych, ale tak naprawdę w przetwórstwie wielu innych
sektorów.
Te kary mogą kształtować się od 500 zł do kilku
czy nawet kilkuset tysięcy, bo jest to, przypomnę,
10% wartości obrotu za rok ubiegły. Jako inspekcja
kontrolowaliśmy 9 obszarów tematycznych, m.in.
mleko, przetwory mięsne, mięso, pieczywo, przetwo-
ry owocowe, warzywa, miód, jak również usługi ga-
stronomiczne. Dla przykładu mogę podać, że dwie
najwyższe kary, które zostały nałożone przez inspek-
cję handlową, były w wysokości 222 tys. zł i 124 tys. zł.
Te podmioty od razu, w ciągu kilku dni wycofały całą
partię towaru z obrotu. Dzisiaj chwalą się, że produ-
kują prawdziwe masło. Myślę, że efekt zdecydowanie
został osiągnięty. Tak więc świadomość przedsiębior-
ców tego, że warto produkować zgodnie z informa-
cjami umieszczonymi na etykiecie, zdecydowanie
wzrosła.
Myślę, że uprościliśmy przez to wiele również
w zakresie prawodawstwa dotyczącego znakowania
żywności. To bardzo ważna informacja dla naszych
konsumentów, szczególnie jeśli chodzi o podawanie
informacji o wartości odżywczej, składzie, zawartości
poszczególnych składników czy substancji konserwu-
jących. Myślę, że będziemy kontynuowali prace nad
upraszczaniem – szczególnie polska reprezentacja
jest bardzo aktywna (Dzwonek) pod tym względem
– tak aby te informacje była precyzyjnie podawane
na wszystkich produktach. Pragnę podkreślić bardzo
dobrą współpracę Inspekcji Jakości Handlowej Arty-
kułów Rolno-Spożywczych z Głównym Inspektora-
tem Sanitarnym, z Główną Inspekcją Handlową,
z UOKiK. Naprawdę po dwóch, trzech miesiącach,
podczas których, można powiedzieć, docieraliśmy się,
ta współpraca wygląda bardzo dobrze.
Pragnę również poinformować pana marszałka,
że Polska przejęła przewodnictwo w ramach komite-
tu FAO, Komisji Kodeksu Żywnościowego, co pozwo-
li nam aktywnie prezentować się na forum europej-
skim i ujednolicać wszystkie normy związane z jako-
ścią artykułów rolno-spożywczych. Mamy następny
rok na te prace, więc cieszymy się, że właśnie Polska
została wytypowana jako ten kraj, który będzie ko-
ordynował wszystkie prace FAO.
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Krzysztof Putra)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Marek Wojt-
kowski, Platforma Obywatelska, bardzo proszę.
Poseł Marek Wojtkowski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Moje pytanie dotyczy tej kwestii, którą pan minister
poruszył w końcowej fazie swojej wypowiedzi. Mia-
nowicie, jak wiadomo, od 29 czerwca do 4 lipca 2009 r.
w Rzymie w siedzibie FAO odbyła się 32. sesja Komi-
sji Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO. W tej sesji
uczestniczyło 463 delegatów ze 125 państw człon-
kowskich, 1 organizacja członkowska, 2 delegacje
z państw o statusie obserwatora oraz 33 organizacje
rządowe i pozarządowe. Podczas tej sesji podsumo-
wano całoroczne prace prowadzone na forum po-
szczególnych komitetów kodeksowych, przyjmując
szereg wypracowanych norm kodeksowych i doku-
mentów z tym związanych. Jak już wspomniał pan
minister, szczególnym wydarzeniem podczas tej sesji
było formalne zatwierdzenie Polski na koordynatora
FAO/WHO dla Europy.
W związku z tym mam do pana ministra nastę-
pujące pytanie. Chciałbym się mianowicie dowie-
dzieć, jak wygląda stan przygotowań Polski do peł-
nienia funkcji koordynatora i jakie działania podej-
muje administracja rządowa na forum międzynaro-
dowym w celu wzmocnienia ochrony konsumentów.
Dziękuję bardzo.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Uprzejmie proszę pana ministra Artura Ławni-
czaka o udzielenie odpowiedzi.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Artur Ławniczak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Warto podkreślić, że Polska była bardzo zaangażo-
wana w prace kodeksowe. W zeszłym roku spora
grupa, składająca się ze specjalistów z resortu, spe-
cjalistów inspekcji, z przedstawicieli nauki, była
wprost zaangażowana w prace w ramach grup eks-
perckich. Nie chodzi zresztą tylko o zeszły rok, bo
zachowuje się tu pewną ciągłość, ten stan utrzymu-
je się od kilku lat, jednak to podczas zeszłego roku
nastąpiła koncentracja pracy, czemu przyświecał
zamysł, aby Polska odgrywała zdecydowanie poważ-
niejszą rolę. Na pewno właśnie w Polsce odbędą się
pod koniec tego roku, na przełomie października
i listopada, warsztaty kodeksowe. Oczywiście poda-
my przedstawicielom Wysokiej Izby informację
o tym, kiedy się to odbędzie. Myślę, że będzie to
stanowiło okazję, by w praktyczny sposób zmienić
pewne regulacje w zakresie bezpieczeństwa żywno-
ści. Trzeba tutaj podkreślić, iż Europa, w tym Pol-
ska, nakłada na producentów wiele zobowiązań.
Spełnianie tych wszystkich rygorów oczywiście wią-
że się z kosztami, z zaangażowaniem wielu inspek-
cji, wielu służb. Myślę, że będziemy chcieli przede
wszystkim wprowadzić uproszczenia, a jednocześnie
bardzo wzmacniać bezpieczeństwo konsumentów,
nas wszystkich. Zespół roboczy jest sprawny, będzie
czuwał nad przebiegiem prac koordynatora. Będzie-
my informowali Wysoką Izbę na bieżąco, jak prze-
biegają te prace. Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Wszystkie pytania włączone do porządku dzien-
nego zostały rozpatrzone.
Kończymy więc rozpatrywanie tego punktu po-
rządku dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 25.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji do
Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Spraw Za-
granicznych o rządowym projekcie ustawy o rzą-
dowym systemie koordynacji spraw związanych
z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii
Europejskiej (druki nr 1614 i 2184).
Bardzo proszę o zabranie głosu sprawozdawcę
komisji pana posła Dariusza Lipińskiego.
255
Poseł Sprawozdawca Dariusz Lipiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić sprawozdanie połączonych Komisji
Spraw Zagranicznych oraz Komisji do Spraw Unii
Europejskiej o rządowym projekcie ustawy o rządo-
wym systemie koordynacji spraw związanych z człon-
kostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europej-
skiej. Projekt ustawy jest zawarty w druku sejmo-
wym nr 1614, natomiast sprawozdanie komisji za-
warto w druku nr 2184.
Projekt ustawy wpłynął do marszałka Sejmu
21 stycznia br. i został skierowany do pierwszego czy-
tania na posiedzeniu Sejmu. Pierwsze czytanie odby-
ło się w dniach 13 i 20 lutego. Po pierwszym czytaniu
projekt skierowano do Komisji do Spraw Unii Euro-
pejskiej oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Połą-
czone komisje na posiedzeniu w dniu 4 marca powo-
łały 7-osobową podkomisję nadzwyczajną do rozpa-
trzenia omawianego projektu ustawy. Członkowie
tej podkomisji, której miałem zaszczyt przewodni-
czyć, spotkali się na 7 posiedzeniach w dniach 4, 17,
19 i 31 marca oraz 2, 22 i 23 kwietnia, a sprawozda-
nie z prac podkomisji przedstawiono połączonym
komisjom w dniu 14 lipca.
Do przedstawionego projektu podkomisja zapro-
ponowała 31 poprawek. Nie będę wymieniał ich
wszystkich, są one zawarte w projekcie, który pań-
stwo posłowie otrzymaliście. Wymienię zatem tylko
niektóre z nich. Zmianie uległ tytuł ustawy, który
został przyjęty w brzmieniu: ustawa o Komitecie do
Spraw Europejskich. Art. 1 przyjęto z poprawką po-
legającą na dopisaniu słów „w ramach Komitetu do
Spraw Europejskich”. W art. 2. ust. 2 pkt 1 zwrot
„sekretarz europejski” zastąpiono zwrotem „sekre-
tarz do spraw europejskich”. W ust. 5 tego samego
artykułu zamieniono słowa „stale lub doraźnie
uczestniczą” na „mogą uczestniczyć”. Chodzi tu o przed-
stawicieli administracji rządowej oraz inne osoby
zaproszone przez przewodniczącego komitetu. W art. 3
ust. 1 pkt 1d uzupełniono zakres czynności, do wy-
konania których Rada Ministrów może upoważnić
komitet, o rozpatrywanie i rozstrzyganie w zakresie
instrukcji na posiedzenia Rady i Komitetu Stałych
Przedstawicieli oraz sprawozdań z tych posiedzeń,
a także informacji w sprawie stanowisk na posiedze-
nia Rady Europejskiej i informacji o wynikach tych
posiedzeń. W art. 3 ust. 1 pkt 1f dotyczącym postę-
powań w sprawie naruszenia przez Rzeczpospolitą
Polską prawa Unii Europejskiej dodano zwrot „pro-
wadzonych przez instytucje Unii Europejskiej”.
W art. 11 wyrażenie „Wspólnot Europejskich” zastą-
piono sformułowaniem „Unii Europejskiej”. W art. 25
dotyczącym terminu wejścia w życie ustawy okres
3 miesięcy od dnia ogłoszenia zastąpiono terminem
2 miesięcy. Te poprawki są najważniejsze. Pozostałe
miały charakter redakcyjny bądź systematyzujący.
Sprawozdanie podkomisji było rozpatrywane na
posiedzeniu połączonych Komisji do Spraw Unii Eu-
ropejskiej oraz Komisji Spraw Zagranicznych w dniu
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
256 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Sprawozdawca Dariusz Lipiński
14 lipca. Połączone komisje zaproponowały 5 kolejnych
poprawek. A mianowicie w art. 2 w ust. 1 – a w kon-
sekwencji również w tytule ustawy – zmieniono nazwę
„Komitet do Spraw Europejskich” na „Komitet Rady
Ministrów do Spraw Europejskich”.
Przyjęto poprawkę do art. 12 zmiana 5, która
w art. 13 ust. 3 ustawy o działach administracji rzą-
dowej nadaje brzmienie następujące: „Minister wła-
ściwy do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej
w Unii Europejskiej w zakresie spraw, o których
mowa w ust. 1 pkt 3, w szczególności: 1) koordynuje
proces wdrażania prawa Unii Europejskiej do pol-
skiego systemu prawa; 2) przedstawia Radzie Mini-
strów opinie o zgodności z prawem Unii Europejskiej
rządowych projektów aktów prawa powszechnie obo-
wiązującego oraz projektów umów międzynarodo-
wych; 3) opiniuje, na zasadach określonych w regu-
laminie Sejmu, projekty ustaw co do ich zgodności
z prawem Unii Europejskiej; 4) zapewnia, z zastrze-
żeniem przepisów odrębnych, reprezentację Rzeczy-
pospolitej Polskiej w postępowaniach przed organami
sądowymi Unii Europejskiej i Trybunałem Europej-
skiego Porozumienia o Wolnym Handlu EFTA”.
Kolejna zmiana dotyczyła zmiany 6. w art. 12.
Dział sprawy zagraniczne obejmuje sprawy – i w pkt
3 zastąpiono zwrot „zapewnienia spójności i jednoli-
tości polityki zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej”
zwrotem „koordynacji polityki zagranicznej Rzeczy-
pospolitej Polskiej”.
W art. 23 w ust. 1 i 3 wykreślono nazwę gospo-
darstwa pomocniczego Ministerstwa Spraw Zagra-
nicznych: zarząd obsługi.
Wreszcie w art. 25 zmieniono termin wejścia usta-
wy w życie na dzień 1 stycznia 2010 r.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Komisja Spraw
Zagranicznych oraz Komisja do Spraw Unii Europej-
skiej wnoszą, aby Wysoki Sejm raczył uchwalić załą-
czony projekt ustawy.
Zgodnie z art. 43 ust. 3 regulaminu Sejmu komi-
sje przedstawiają, na żądanie wnioskodawców, nastę-
pujące wnioski mniejszości. Pierwszy wniosek zmie-
rza do tego, aby w art. 2 ust. 2 pkt 2 dodać lit. od c
do e w brzmieniu: „c) Szef Kancelarii Prezydenta RP
albo wyznaczony przez niego sekretarz stanu lub
podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP, d)
Szef Kancelarii Sejmu, e) Szef Kancelarii Senatu”.
Drugi wniosek mniejszości polega na tym, aby w art.
3 w ust. 2 wyrazy „może upoważnić Komitet” zastą-
pić wyrazami „nie może upoważnić Komitetu”. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Pierwszy głos zabierze pan poseł Dariusz Lipiń-
ski, Platforma Obywatelska.
(Poseł Dariusz Lipiński: Pani poseł Pomaska.)
(Poseł Agnieszka Pomaska: Agnieszka Pomaska.)
Taką dostałem listę mówców.
Pani poseł Agnieszka Pomaska, proszę bardzo.
Poseł Agnieszka Pomaska:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka
Izbo! Mam zaszczyt przedstawić stanowisko Klubu
Parlamentarnego Platforma Obywatelska w spra-
wie rządowego projektu ustawy o rządowym syste-
mie koordynacji spraw związanych z członkostwem
Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, druk
nr 1614.
Platforma Obywatelska popiera przedłożony pro-
jekt ustawy i opowiada się za wprowadzeniem propo-
nowanych zmian. Konieczność zastąpienia dotych-
czasowej ustawy o Komitecie Integracji Europejskiej
nowym aktem prawnym wynika z wyzwań, jakie
stoją przed Polską jako krajem członkowskim Unii
Europejskiej. Dodatkowym argumentem przemawia-
jącym za usprawnieniem działań związanych z na-
szym funkcjonowaniem w strukturach unijnych jest
konieczność przygotowania do sprawowania przez
Polskę prezydencji w drugiej połowie 2011 r.
Projekt ustawy opiera się na założeniu, że kom-
petencje Unii Europejskiej obejmują obecnie bardzo
szeroki zakres spraw i wkraczają w niemal każdą
dziedzinę działalności władz publicznych. Te okolicz-
ności sprawiają, że system koordynacji spraw zwią-
zanych z członkostwem w Unii musi łączyć zasady
właściwe dla prowadzenia polityki wewnętrznej
z zasadami wykonywania polityki zagranicznej. Pod-
stawową zasadą wynikającą z ustawy powinna być
taka organizacja administracji rządowej, aby na fo-
rum instytucji Unii Europejskiej mówić jednym gło-
sem. Dlatego Platforma Obywatelska opowiada się
za ustawą wzmacniającą proces koordynacji działań
Rady Ministrów zarówno poprzez sprawny obieg in-
formacji, jak i poprzez merytoryczną ocenę propozy-
cji przedstawianych przez poszczególne podmioty.
Stąd niezwykle ważne jest także powstanie wyspe-
cjalizowanego zaplecza eksperckiego, co powinna
zapewnić ustawa.
Powstanie Komitetu Rady Ministrów do Spraw
Europejskich i precyzyjnie określone w ustawie za-
dania pozwolą na formalne umocowanie tego szcze-
bla koordynacji w systemie praw powszechnie obo-
wiązujących. Podmiotami odpowiedzialnymi za kie-
rowanie systemem koordynacji będą: minister wła-
ściwy do spraw członkostwa oraz sekretarz do spraw
europejskich, który zajmie stanowisko sekretarza
stanu w MSZ. W związku z zapisami w nowej ustawie
zasadna jest likwidacja Komitetu Integracji Europej-
skiej i Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Agnieszka Pomaska
Platforma Obywatelska popiera również zmiany
dotyczące ustawy o działach administracji rządowej.
Jej zakres szczegółowo przedstawiony jest w uzasad-
nieniu do ustawy. Celem projektu jest usprawnienie
funkcjonowania administracji rządowej oraz uspraw-
nienie trybu podejmowania decyzji w kluczowych
sprawach dotyczących polityki zagranicznej i człon-
kostwa Polski w Unii Europejskiej, a także wzmoc-
nienie koordynacyjnej roli ministra spraw zagranicz-
nych i wyposażenie go w nowe mechanizmy zapew-
niające większą spójność i jedność polityki zagranicz-
nej. Projekt ustawy spełnia powyższe założenia,
dlatego Platforma Obywatelska poprze ten projekt.
Jednocześnie zgłaszamy poprawkę polegającą na
skreśleniu w art. 2 ust. 1 wyrazów „Rady Ministrów”
i w konsekwencji zmianie tytułu ustawy. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Karol Karski w imieniu klubu Prawo
i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Karol Karski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym móc
pochwalić ten projekt, ale niestety nie jest to możli-
we. Omawiany projekt był przedmiotem ekspertyz
4 wybitnych przedstawicieli polskiej nauki prawa eu-
ropejskiego, nauki prawa międzynarodowego, którzy
zarzucili mu niekonstytucyjność, a także nieład legi-
slacyjny. Jeden z ekspertów, prof. Cezary Mik, wręcz
stwierdził, że tak przygotowany projekt w ogóle nie
powinien być podstawą jakichkolwiek prac legislacyj-
nych oraz że aby uregulować tę problematykę, nale-
żałoby rozpocząć prace od początku.
W rządowym uzasadnieniu projektu napisano, iż
mamy do czynienia z dekoncentracją w sprawach do-
tyczących zajmowania się polityką europejską, nato-
miast nie mamy do czynienia z dekoncentracją,
a mamy do czynienia z centralizacją. W ręku mini-
stra spraw zagranicznych ma znaleźć się silny instru-
ment, który będzie mu przekazywał dotychczasowe
kompetencje Komitetu Integracji Europejskiej.
Tak jak powiedziałem, specjaliści z zakresu pra-
wa europejskiego, z zakresu prawa międzynarodowe-
go, konstytucjonaliści stwierdzają, że projekt jest
niekonstytucyjny. Dlaczego jest niekonstytucyjny?
Z prostego powodu. Jeśli ten nowy Komitet do Spraw
Europejskich czy Komitet Rady Ministrów do Spraw
Europejskich, jakkolwiek go nazwiemy, ma być cia-
łem zewnętrznym w stosunku do rządu, to narusza-
my art. 146 konstytucji, ponieważ niedopuszczalne
jest przekazywanie na zewnątrz kompetencji Rady
257
Ministrów przypisanych jej konstytucją. Jeśli nato-
miast ma to być organ wewnętrzny, to jest to cedo-
wanie przez jeden organ na organ niższej rangi
uprawnień konstytucyjnych Rady Ministrów. Tego
nie da się zrobić w ten sposób.
Mamy także do czynienia z sytuacją, w której dwa
działy administracji rządowej, czyli polityka zagra-
niczna oraz integracja europejska, która ma zostać
przemianowana na członkostwo Polski w Unii Euro-
pejskiej, mają zostać na stałe zespawane w rękach
jednego ministra – ministra spraw zagranicznych. To
jest rozwiązanie niepraktykowane do tej pory, z wy-
jątkiem Ministerstwa Finansów. W każdym innym
przypadku prezes Rady Ministrów ma dyskrecjonal-
ną kompetencję łączenia i rozdzielania poszczegól-
nych działów.
Jednocześnie chcę zwrócić uwagę na to, że po
przyjęciu tej ustawy znacznie wzrośnie kompetencja
ministra spraw zagranicznych, i to w zakresie wy-
kraczającym poza politykę zagraniczną. Członkostwo
Polski w Unii Europejskiej, integracja europejska, to
nie tylko sprawy zagraniczne, lecz także sprawy po-
lityki wewnętrznej, np. wdrażanie prawa europej-
skiego w Polsce. To są kompetencje wewnętrzne.
Rodzi się pytanie o konstytucyjność tego rozwiąza-
nia, gdyż kompetencje ministra spraw zagranicznych,
jako jednego z nielicznych, są określone wprost
w konstytucji. Czy można mu powierzać coś więcej
niż to, co definiuje konstytucja?
W związku z tym, proszę państwa, mamy do czy-
nienia z ustawą, która czyni z ministra spraw zagra-
nicznych superministra, osobę, która będzie posia-
dała kompetencje władcze wobec innych członków
Rady Ministrów, którzy będą mu składać sprawoz-
dania, w pewnym zakresie pytać się go o pozwolenie.
Ba, ta ustawa sytuuje ministra spraw zagranicznych
także w pewnym sensie ponad całą Radą Ministrów
oraz ponad prezesem Rady Ministrów. Rozumiem, że
w różnych głowach mogą się zrodzić różne koncepcje
i można chcieć, ale pozostaje pytanie, dlaczego cała
Rada Ministrów akceptuje tę jakże dziwną konstruk-
cję. Stwierdzenie, iż ten projekt stawia ministra
spraw zagranicznych ponad rządem oraz prezesem
Rady Ministrów, to nie tylko mój pogląd, ale również
pogląd wyrażony w jednej z ekspertyz dołączonych
do tegoż projektu ustawy.
Szanowni Państwo! W imieniu klubu PiS będę
zgłaszał pewne poprawki do projektu ustawy. Oczy-
wiście mogą one poprawić pewne szczegółowe rozwią-
zania w nim zawarte, natomiast cała ustawa nie jest
rozwiązaniem przyszłościowym ani dobrym. Jest
rozwiązaniem pisanym przez konkretnego ministra
i przez konkretny resort, które ma w sposób doraźny
scentralizować zarządzanie tymi sprawami w rękach
jednej osoby i uczynić ją przełożoną w stosunku do
innych członków rządu, w stosunku do całej Rady
Ministrów, w stosunku do premiera. W związku
z tym sądzę, że ta ustawa nie powinna zostać przy-
jęta, aczkolwiek, panie marszałku, w tej Izbie nie
takie rzeczy się zdarzały, w związku z czym, o ile ta
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
258 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Karol Karski
ustawa zostanie przyjęta, będzie kolejnym przykła-
dem bubla legislacyjnego i tego, jak większość może
przeprowadzić rzeczy nawet niedorzeczne.
(Poseł Dariusz Lipiński: Pan poseł wspomina po-
przednią kadencję.)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę, pan poseł Tadeusz Iwiński, Le-
wica.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W nawiązaniu
do wypowiedzi mojego przedmówcy powiedziałbym
tak: nobody’s perfect – nikt nie jest doskonały, jak
mówią Amerykanie. Projekt ustawy, który wniósł
rząd, nie był najlepszy. Powiedziałbym, że był co naj-
wyżej na 3+, natomiast w trakcie wielu posiedzeń
komisji, której przewodniczył pan poseł Lipiński,
zwłaszcza ostatniego, dość burzliwego wspólnego po-
siedzenia Komisji do Spraw Unii Europejskiej i Ko-
misji Spraw Zagranicznych, został on poprawiony.
Usunięto z niego potworki językowe, które miały
znaczenie prawodawcze i ustawodawcze. Myślę, że
jest on w tej chwili wyraźnie lepszy, choć nie jest do-
skonały.
Na czym polega jego sens? Ktoś może zapytać, np.
nieliczni telewidzowie, którzy to obserwują, co nas
obchodzą jakieś rozwiązania wewnętrzne. Otóż są
one istotne, dlatego że sensem tego projektu jest li-
kwidacja Komitetu Integracji Europejskiej, który nie
zbierał się od szeregu lat, i powołanie w jego miejsce
Komitetu Rady Ministrów do Spraw Europejskich,
który ma odzwierciedlać nową sytuację, nową jakość
życia publicznego, także w mechanizmach rządo-
wych, polegającą na tym, że od ponad 5 lat jesteśmy
w Unii Europejskiej.
Rozwiązania organizacyjne paradoksalnie są
dość istotne. Przypomnę, że pierwsze historycznie
prawo Parkinsona powstało wówczas, gdy Parkin-
son, jako oficer armii amerykańskiej, obserwował
naloty lotnictwa alianckiego na zakłady Kruppa.
Później, po jakimś czasie, zorientował się, że zakła-
dów nie ma, ale administracja pracuje. Wtedy sfor-
mułował pierwsze prawo, które mówi, że instytucja,
która zatrudnia co najmniej 1000 osób, nie musi
mieć żadnych zadań zewnętrznych, bo ona się sama,
w cudzysłowie, wyżywi.
Tu mamy rzeczywiście do czynienia z likwidacją
Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej i inkorpo-
racją tego urzędu do MSZ, do Ministerstwa Spraw
Zagranicznych, tyle że jest to rozwiązanie dość stan-
dardowe w wielu państwach Unii Europejskiej. Na
przykład we Francji urząd ministra spraw zagranicz-
nych przy Quai d’Orsay nie nazywa się urzędem mi-
nistra spraw zagranicznych, tylko ministra spraw
zagranicznych i ministra do spraw europejskich, dla
podkreślenia znaczenia i w pewnym sensie wyselek-
cjonowania tego. Mimo wszystko dostrzegam racjo-
nalność takiego rozwiązania, choć rzeczywiście ist-
nieje ekspertyza prof. Mika, który wskazuje, że jest
pewien dylemat. Skoro jest to organ wewnętrzny
Rady Ministrów, to czy potrzebna jest ustawa, bo taki
akt jest potrzebny do tworzenia organów zewnętrz-
nych. Można powiedzieć, że jest to jakiś wątek.
Chciałbym też powiedzieć, bo być może zadam
jeszcze odrębne pytanie w tej sprawie, że pewne opo-
ry, zwłaszcza pracowników Urzędu Komitetu Inte-
gracji Europejskiej, są rzeczą ludzką. Wynikały stąd,
że ci pracownicy zarabiali trochę więcej. Wprawdzie
usłyszeliśmy, że ta różnica, która była kiedyś, czyli
20% w stosunku do pracowników MSZ, zmniejszyła
się do 10%, ale zarabiali więcej. Są to fachowcy o wy-
sokich kwalifikacjach i obawiają się, czy nie stracą
na tym. Jak mówił Antoni Słonimski, znany mega-
loman: na wymianie myśli zawsze tracę. Otóż są też
tacy, którzy na tego typu fuzjach tracą. Cały projekt
ustawy ma 25 artykułów i art. 19–23 są poświęcone
właśnie kwestiom pracowniczym: zwolnieniom, przy-
jęciom, sprawom finansowym, i to dobrze, chociaż
powstają wątpliwości, czy to jest wystarczające.
Reasumując, powiem w ten sposób. To jest mniej-
sze zło, jak mówił Machiavelli, lo malo minore, dla-
tego w imieniu klubu Lewica udzielam poparcia
projektowi ustawy w tej formie. Uważam też, że
bardzo dobrze się stało, że wejdzie ona w życie do-
piero 1 stycznia 2010 r., czyli będzie jeszcze prawie
pół roku, aby mogła być poprawiona, zwłaszcza te
mechanizmy pracownicze mogą zostać naoliwione,
ale prawdziwym sprawdzianem będzie koordynacja
działań w obrębie rządu i występowanie z nowymi
pomysłami.
Chciałbym skończyć jednym zdaniem. Wszyscy
cieszyliśmy się z wyboru Jerzego Buzka na przewod-
niczącego Parlamentu Europejskiego, ale przed wy-
borami do Parlamentu Europejskiego Platforma
Obywatelska i rząd mówili tylko: wybierzcie Jerzego
Buzka, to będzie wielki sukces dla Polski. Tak, ale
nie powiedzieli – zresztą sam Jerzy Buzek zapowie-
dział, że ujawni to dopiero we wrześniu – co ten Jerzy
Buzek, jako przewodniczący Parlamentu Europej-
skiego, i co Polska ma przedstawić, jaka jest nasza
wizja Unii Europejskiej. Nie mamy wizji Unii Euro-
pejskiej, na ile ma być federacyjna, na ile konfedera-
cyjna. To nie jest tylko sprawa traktatu lizbońskiego,
bo traktat jest opóźniony i oczywiście trzeba go raty-
fikować. Tego brakuje w Polsce i to trzeba nadrobić.
Wierzę, że po tej inkorporacji UKIE do MSZ nadro-
bimy ten czas i nie będzie tak, że Unia Europejska
i Parlament Europejski będą się poruszały trochę bez
właściwej busoli. Z taką wiarą, choć nie jest to doku-
ment idealny, powtarzam, wyrażam poparcie klubu
Lewica dla owego ułomnego, ale poprawionego pro-
jektu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę, pan poseł Stanisław Witaszczyk,
Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Stanisław Witaszczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Poselskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego chciał-
bym przedstawić nasze stanowisko w sprawie projek-
tu ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw
związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Unii Europejskiej.
Przepraszam, biegłem i jestem troszeczkę zmę-
czony.
Ujednolicenie dotychczas istniejących rozwiązań
wraz z upływem czasu członkostwa Polski w Unii
Europejskiej staje się koniecznością zarówno z powo-
du kolejnych wyzwań stojących przed samą Unią, jak
i roli, jaką w działaniach europejskich odgrywać bę-
dzie nasz kraj. Chodzi o przygotowania do wypełnia-
nia przez Polskę tak ważnego zadania, jakim będzie
prezydencja w Unii Europejskiej, a także dalsze sku-
teczne działania w zjednoczonej Europie. Jednym
z głównych celów wprowadzenia przedmiotowej usta-
wy winno być, naszym zdaniem, wprowadzenie sys-
temu koordynacji polityki wewnętrznej państwa
z polityką zagraniczną.
Mając na uwadze pozytywną opinię Komisji Spraw
Zagranicznych, uporządkowanie wszystkich kwestii
oraz możliwość wyeliminowania dublowania się po-
szczególnych czynności, Klub Parlamentarny Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego wnosi o podjęcie nie-
zwłocznych działań w celu uchwalenia ustawy o rzą-
dowym systemie koordynacji spraw związanych z człon-
kostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europej-
skiej. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Na tym zakończyliśmy wystąpienia w imieniu
klubów i kół.
Przechodzimy do pytań.
W tej chwili mam zapisanych do głosu 10 po-
słów.
Po pierwszym wystąpieniu lista mówców będzie
zamknięta.
Pan poseł Karski jeszcze chce się dopisać. Bardzo
proszę.
Jako pierwsza pani poseł Gabriela Masłowska,
Prawo i Sprawiedliwość.
Czas na zadanie pytania – 1 minuta.
259
Poseł Gabriela Masłowska:
Dziękuję, panie marszałku.
Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Omawiana ustawa
ma służyć temu, aby administracja polska szybko
i efektywnie reagowała na wyzwania wynikające
z członkostwa w Unii Europejskiej. Kiedy rząd – i czy
w ogóle – przygotowuje projekty ustaw, które pozwo-
lą zwiększyć kompetencje parlamentu polskiego
w sprawach dotyczących członkostwa w Unii Euro-
pejskiej, a tym samym w większym stopniu niż do-
tychczas zabezpieczyć, wzorem Niemiec, suweren-
ność naszego kraju? Czy rząd planuje przygotować
ustawy w celu wzmocnienia roli parlamentu polskie-
go? Przypominam, że niemiecki trybunał w swoim
orzeczeniu z 30 czerwca powiedział: stop budowie
federalnego państwa europejskiego, oraz zażądał
wzmocnienia parlamentu niemieckiego Bundestagu
i Bundesratu do tego stopnia, że przedstawiciel Nie-
miec, podejmując decyzję w imieniu Niemiec w Ra-
dzie Unii, musi mieć za każdym razem ustawowe
przyzwolenie niemieckiego parlamentu.
W ten sposób Niemcy zagwarantowali sobie su-
werenność w ramach Unii Europejskiej. A co z pozo-
stałymi państwami? Mogą zrobić to samo, idąc śla-
dem Niemiec. Jeśli Polska tego nie dokona, oczywi-
ście pogorszy swoją sytuację, nawet w stosunku do
obecnych rozwiązań. Czy rząd przygotował taką ana-
lizę? Czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych przy-
gotowało analizę, jaki wpływ na suwerenność Polski
ma orzeczenie niemieckiego trybunału konstytucyj-
nego? Kiedy pojawią się projekty ustaw okołotrakta-
towych, takich, nad jakimi w tej chwili pracują Niem-
cy, zabezpieczając swą suwerenność w ramach Unii
Europejskiej? Kiedy Polska pójdzie w ślady Niemiec?
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Antoni Macierewicz, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Bardzo proszę.
(Poseł Anna Sobecka: Nie ma.)
Pani poseł Anna Sobecka, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Anna Sobecka:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Biorąc pod
uwagę niezwykle istotne okoliczności i szanse, które
pojawiły się po wyroku niemieckiego trybunału, na
obronę suwerenności państwa polskiego, prezydent
Rzeczypospolitej Polskiej nie powinien podpisywać
traktatu lizbońskiego, do czego wzywam pana pre-
zydenta.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
260 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Anna Sobecka
Niemcy wyegzekwują nadrzędność swojego prawa
w unijnych procesach decyzyjnych, tymczasem pol-
skie władze udają, że nie ma sprawy. Czy znajdzie się
zatem wola polityczna rządzących, by się podjąć obro-
ny polskich interesów?
Obserwujemy elity władzy zainteresowane głów-
nie realizacją modnych projektów integracyjnych,
dowodząc raczej swoich kompleksów niż patriotyzmu
i lojalności narodowej. (Dzwonek) Wyrok trybunału
konstytucyjnego Niemiec stworzył dla wszystkich
państw członkowskich nową sytuację prawną o nie-
zwykłej doniosłości, by obronić się przed faktyczną
agresją na instytucję demokratycznego suwerennego
państwa, co uzasadnia nie tylko Europejski Trybu-
nał Sprawiedliwości.
Obserwujemy, że suwerenność w Polsce w języku
władzy nie jest wartością. Mówiąc językiem młodzie-
żowym, suwerenność Polski, podobnie jak patrio-
tyzm, jest traktowana raczej jako polityczny obciach
i przejaw nacjonalizmu. Tymczasem do obrony suwe-
renności Polski i narodu zobowiązuje władze publicz-
ne konstytucja i złożona przysięga. Potrzebna jest
pilna inicjatywa poselska, by przeprowadzić analo-
giczną do niemieckiej zmianę ustawy o współdziała-
niu Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach
integracji. Innym działaniem byłoby zaskarżenie do
Trybunału Konstytucyjnego ustawy zezwalającej
prezydentowi na ratyfikację Traktatu Lizbońskiego.
Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
(Poseł Dariusz Lipiński: A gdzie tu jest pytanie?)
(Poseł Anna Sobecka: Czy jest wola polityczna?
Było na początku.)
Pan poseł Tadeusz Arkit, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Tadeusz Arkit:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Przepisy projektowanej ustawy usprawnią funkcjo-
nowanie administracji rządowej oraz uproszczą tryb
podejmowania decyzji w kluczowych sprawach doty-
czących polityki zagranicznej i członkostwa w Unii
Europejskiej. Przyjęto nadrzędną zasadę uzgadnia-
nia stanowisk poszczególnych ministrów w sprawach
wymagających jednolitego stanowiska rządu wobec
Unii Europejskiej.
System koordynacji oparty będzie na dwóch po-
ziomach: Rady Ministrów, zajmującej się wszystkimi
sprawami związanymi z członkostwem Polski w Unii
Europejskiej, oraz nowo utworzonego Komitetu do
Spraw Europejskich, który będzie działać z upoważ-
nienia Rady Ministrów. Komitet do Spraw Europej-
skich z upoważnienia Rady Ministrów będzie uzgad-
niać stanowiska, a także podejmować rozstrzygnięcia
w określonych w ustawie sprawach. Zaproponowany
system spowoduje, że większość problemów i spor-
nych stanowisk będzie rozwiązywany na poziomie
komitetu.
Pytanie. Jaka będzie procedura w przypadku,
kiedy nie będzie takiego uzgodnienia w komitecie?
Kto wówczas będzie rozstrzygał i kto będzie decydo-
wał? Czy to będzie jakby w domyśle kompetencja
Rady Ministrów? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Zdzisław Czucha, Platforma Obywa-
telska.
Bardzo proszę.
Poseł Zdzisław Czucha:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Sza-
nowny Panie Ministrze! Co najmniej z dwóch powo-
dów usprawnienie działania polskiej administracji
rządowej wydaje się konieczne. Jedna kwestia to na-
sza przyszła prezydencja w Unii Europejskiej, a dru-
ga to wszystkie wymagania, które wynikają z planu
wprowadzenia traktatu lizbońskiego.
Panie ministrze, jak nasza administracja jest
przygotowana do wdrożenia naszego przewodnictwa
w Unii Europejskiej? Drugie pytanie. Czy przejęcie
fachowców z Urzędu Komitetu Integracji Europej-
skiej odbędzie się w pełnym zakresie, czy też przewi-
duje się zwolnienia? Było to przedmiotem burzliwych
obrad Komisji do Spraw Unii Europejskiej i Komisji
Spraw Zagranicznych. I pytanie trzecie, panie mini-
strze. Czy ten okres opóźnienia wejścia ustawy
w życie i wprowadzenia jej od 1 stycznia przyszłego
roku nie stanowi jakiegoś zagrożenia lub problemu
we wdrożeniu naszych wszystkich obowiązków zwią-
zanych z członkostwem w Unii Europejskiej? Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Tomasz Latos, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Tomasz Latos:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Panie ministrze, często tak się dzieje, że jak ktoś roz-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Tomasz Latos
poczyna działalność gospodarczą, zwłaszcza pierw-
szy raz, to na wszelki wypadek wszystko wpisuje do
jej zakresu, a nuż się przyda, niczym przysłowiowe
mydło i powidło. I mam wrażenie, że tutaj zastoso-
wano podobną zasadę – wpisano do kompetencji
komitetu właściwie wszystko, chyba według podob-
nej zasady, a nuż w którymś momencie będzie to
przydatne.
Oczywiście rozumiem, że pan minister może być
z tego zadowolony jako reprezentant MSZ, bo to mi-
nister spraw zagranicznych będzie miał teraz bardzo
szerokie kompetencje. Można powiedzieć, że poten-
cjalnie będzie mógł kierować taką radą ministrów
bis, w nieco niższej randze, ale jednak z wszystkimi
kompetencjami.
Chciałbym jednak zapytać pana ministra, czy to
nie zagraża powadze Polski, polskiego rządu. (Dzwo-
nek) Możemy przecież wyobrazić sobie sytuację, że
ważne akty prawne, dotyczące najważniejszych kwe-
stii międzynarodowych i unijnych, będą rozpatrywa-
ne przez ciało o randze niższej niż Rada Ministrów.
Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pani poseł Mirosława Nykiel, Platforma Obywa-
telska.
Bardzo proszę.
Poseł Mirosława Nykiel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Omawiany dzisiaj akt prawny dotyczy m.in. naszej
prezydencji w Unii Europejskiej. Zakładamy optymi-
stycznie, że traktat lizboński wejdzie w życie do cza-
su jej objęcia przez nas. Oznaczać to będzie dla Polski
potrzebę podjęcia intensywnej współpracy ze stałym
przewodniczącym Rady Europejskiej od początku
jego urzędowania, tak aby zapewnić skuteczny prze-
bieg polskiej prezydencji, także w zakresie rozstrzy-
gnięć podejmowanych na forum Rady Europejskiej,
zwłaszcza w odniesieniu do naszych priorytetów.
Moje pytanie jest następujące: Czy w świetle no-
wej koordynacji z prawami unijnymi, o której stano-
wi dzisiejsza ustawa, zostało przewidziane rozwiąza-
nie spraw, z którymi przyjdzie nam się właśnie zmie-
rzyć w trakcie prezydencji pod rządami traktatu li-
zbońskiego? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
I proszę o zabranie głosu panią poseł Marzenę
Dorotę Wróbel, Prawo i Sprawiedliwość.
261
Poseł Marzena Dorota Wróbel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam pytanie
oczywiście do rządu. Dlaczego Rada Ministrów chce
się de facto pozbawić bezpośredniego wpływu na tak
ważne zagadnienia, jak rozpatrywanie i rozstrzyga-
nie w zakresie m.in. – wymienię tylko kilka – stano-
wisk dotyczących dokumentów Unii Europejskiej
podlegających konsultacjom z państwami członkow-
skimi, instrukcji na posiedzenia Rady i Komitetu
Stałych Przedstawicieli oraz sprawozdań z tych po-
siedzeń, informacji na temat wykorzystania przez
Rzeczpospolitą Polską mechanizmu wsparcia finan-
sowego Unii Europejskiej – moim zdaniem, nie ma
w tej chwili nic ważniejszego – współpracy Rady Mi-
nistrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych
z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Eu-
ropejskiej, dokumentów związanych z koordynacją
wdrażania prawa Unii Europejskiej do polskiego sys-
temu prawa? (Dzwonek) Dlaczego Rada Ministrów
nie chce zajmować się bezpośrednio uzgadnianiem
projektów dokumentów rządowych dotyczących kwe-
stii związanych z naszym funkcjonowaniem w Unii
Europejskiej?
Panie Premierze! Proszę nie spychać tych zadań
na dół. Są one co prawda bardzo czasochłonne, ale
zbyt ważne dla Polski, aby mógł się pan nimi nie
zajmować wraz z całą Radą Ministrów. Jest pan pre-
mierem, a to zobowiązuje. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Tadeusz Iwiński, Lewica.
Bardzo proszę.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Tak jak mówi-
łem w wystąpieniu klubowym, projekt ustawy doty-
czy też kwestii pracowniczych, finansowych, i nie
tylko. Chciałbym przede wszystkim zapytać: Czy
utrzymująca się w tej ustawie niejasność, czyli dzie-
lenie pracowników jakby dawnego MSZ-u na tych,
którzy należą do służby zagranicznej i cywilnej,
i wszelkie tego konsekwencje, jest właściwa? Także
są zapisy, na co wskazuje jedna z ekspertyz, nieścisłe
w takim sensie, że w jednym przypadku mówi się
o wyższych stanowiskach, w innym o stanowiskach
kierowniczych – to drugie sformułowanie jest prawi-
dłowe – że mówi się też jakby paralelnie i wymiennie
o ministrze właściwym do spraw zagranicznych
i właściwym do spraw członkostwa Polski w Unii, bo
teraz po fuzji będzie to wspólne. (Dzwonek)
I na koniec, być może trzeba będzie jeszcze doko-
nać poprawek albo w Senacie, albo może poprzez
nowelizację. Na przykład niejasne są w art. 21 dwa
aspekty, a mianowicie m.in., kto ma potwierdzać zna-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
262 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Tadeusz Iwiński
jomość języków obcych pracowników Urzędu Komi-
tetu Integracji Europejskiej, którzy będą wchodzili
w skład MSZ-u. To są pozornie drobne sprawy, ale
dla setek zatrudnionych być może one wysuwają się
na plan pierwszy. Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Lech Kołakowski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Lech Kołakowski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Projektowana ustawa zakłada znaczne zwiększenie
roli koordynacyjnej ministra spraw zagranicznych.
Mam 4 pytania.
Po pierwsze: W jaki sposób pozostali członkowie
rządu będą mogli wpływać na kierunek polityki za-
granicznej? Po drugie: W czyich kompetencjach bę-
dzie leżało określenie stopnia ważności kwestii pro-
blematyki europejskiej, a tym samym przydzielenie
tych kwestii w zależności od ich wagi resortom lub
Radzie Ministrów? Po trzecie: W jaki sposób zmienią
się warunki zatrudnienia pracowników Urzędu Ko-
mitetu Integracji Europejskich przeniesionych do
MSZ? I ostatnie pytanie: Czym będą zajmowali się
pracownicy nowo utworzonego działu administracji
rządowej: członkostwo RP w Unii Europejskiej, który
ma zastąpić dotychczasowy dział: integracja Euro-
pejska? Czy zmiana kompetencji będzie na tyle duża,
że uzasadni wydatki związane z kwestią techniczno-
-lokalową? Dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Karol Karski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Karol Karski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Projekt ten w art. 3
ust. 2 przewiduje, iż poza tym szerokim zakresem
kompetencji, który może otrzymać tenże komitet,
Rada Ministrów może przekazać mu również możli-
wość rozstrzygania i podejmowania decyzji także
w innych sprawach, bez dookreślenia, że chodzi
o członkostwo Polski w Unii Europejskiej, aczkol-
wiek, czy jest to dookreślenie, czy nie, to nie ma już
żadnego znaczenia, ponieważ cała Polska jest w Unii
Europejskiej, więc w zasadzie wszystko można mu
przekazać.
Mam w związku z tym pytanie: Na ile przedsta-
wiciel ministra spraw zagranicznych i przedstawiciel
szefa Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej uwa-
żają, że jest to rozwiązanie konstytucyjne? Czy Rada
Ministrów może wyzbyć się całości swoich kompeten-
cji? Czy można przyznawać w ustawie zwykłej upraw-
nienie Radzie Ministrów do wyzbycia się całości swo-
ich kompetencji? (Dzwonek) Tu nie ma żadnych dy-
rektyw, tu nie ma żadnych wskazówek, w jaki sposób
te zadania mają być wykonywane. W związku z tym
rodzi się proste pytanie: Czy Rada Ministrów ma
w ogóle wolę zajmowania się czymkolwiek, czy to po
prostu nie jest jakiś sposób? Może kilka takich komi-
tetów należy utworzyć, a wtedy będzie można po
prostu pójść grać w piłkę? (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Andrzej Halicki, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Halicki:
Platforma Obywatelska, jeszcze.
(Poseł Antoni Macierewicz: A coś się zmieniło? Bo
jest Stronnictwo Demokratyczne, pan poseł musi
podkreślić.)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Platforma Obywatelska, oczywiście, jak najbar-
dziej.
Poseł Andrzej Halicki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dyskutujemy i tę
dyskusję będą przytaczać media, także obserwują to
nasi zagraniczni, europejscy partnerzy. Pamiętajmy
o tym, bo przecież 2 dni temu mieliśmy głosowanie
w sprawie naszych funkcji w Parlamencie Europej-
skim. Jedno głosowanie zakończyło się uzyskaniem
prawie że maksymalnego wyniku i drugie w tym po-
jedynku na 15 pozycji dało nam miejsce ostatnie.
Mówię o tym delikatnie i tylko dlatego, że chcieliby-
śmy w prezydium widzieć 2 Polaków, a efekt głoso-
wań jest wynikiem dawania pretekstów do takich
etykiet, o których chcielibyśmy zapomnieć, czyli an-
tyeuropejskości, nie mówiąc o innych epitetach, któ-
re padły w czasie dyskusji.
(Poseł Karol Karski: Jedni popierają Polaków,
inni nie.)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Poseł Andrzej Halicki
Mówię o tym dlatego, że w czasie obrad i posie-
dzenia komisji i podkomisji doszliśmy do wniosku,
że ten projekt nikomu nie zagraża, że niczego nie
likwiduje – nie likwiduje stanowisk, natomiast daje
efekt synergii. Jeżeli tak, to oczywiście unikajmy
stwierdzeń, zapisów, które są nieprecyzyjne. Robi-
liśmy to podczas obrad (Dzwonek), zresztą zgodnie,
natomiast mam pytanie do ministra, bo myślę, że
jest to istotne. Państwo też powinni się zdecydować,
czy projekt wzmacnia kompetencje, czy je osłabia,
bo w jednym wystąpieniu jest, że wzmacnia kompe-
tencje prezesa Rady Ministrów czy ministra, a w in-
nym, że osłabia.
Skoro mamy ten akt, to czy on daje nadzieję na
efekt synergii, czy daje nadzieję na wykorzystanie
tych możliwości ludzkich i doświadczenia, które
państwo tak mocno podkreślali, czy nie? Czy, łącząc
to, daje nam możliwość, a nawet stwarza koniecz-
ność przy traktacie lizbońskim, który niechybnie
będzie wprowadzany w życie, przeprowadzenia tego
rodzaju reorganizacji, czy nie? Czy jest wreszcie ja-
kakolwiek wątpliwość prawna, bo rozumiem, że
Urząd Komitetu Integracji Europejskiej wypowie-
dział się w tej sprawie, a przecież jest w tym zakre-
sie też stanowisko? Na to pytanie, jak myślę, po
pytaniu posła Karskiego powinna chyba być odpo-
wiedź ze strony Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
Dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Karol Karski: Komitet Integracji Europej-
skiej zebrał się wreszcie?)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Jako ostatni na liście, pan poseł Antoni Maciere-
wicz, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Antoni Macierewicz:
Dziękuję bardzo, panie marszałku. Rzeczywiście,
nie ma wątpliwości w tej kwestii, Prawo i Sprawie-
dliwość. Nie jesteśmy w tej sytuacji co posłowie
z Platformy Obywatelskiej, że jest dyskusja, czy ktoś
jest w PO, czy też nie.
Pytanie merytoryczne, panie ministrze, takie zu-
pełnie fundamentalne, jest takie: Mianowicie czy
uwzględniono i na ile uwzględniono, na ile rząd prze-
analizował konsekwencje związane z orzeczeniem
Federalnego Trybunału Konstytucyjnego Niemiec
dla tej regulacji? Dlatego że mamy oto do czynienia
przed ratyfikacją Traktatu Lizbońskiego z taką sy-
tuacją, iż rząd Niemiec, państwo niemieckie, funda-
mentalnie wzmacnia sytuację izby, władzy ustawo-
dawczej. Tymczasem Polska, gdyby zaaprobować to,
co państwo zaproponowali, idzie w dokładnie odwrot-
263
nym kierunku – jeszcze bardziej obniża wartość,
jeszcze bardziej zmniejsza wpływ władzy ustawodaw-
czej, eksponując i przekazując dodatkowe kompeten-
cje jeszcze mniej kontrolowanym i bardziej enigma-
tycznym i konstytucyjnie wątpliwie umocowanym
ciałom wykonawczym. Czy rzeczywiście ten kieru-
nek, ewidentnie antydemokratyczny i sprzeczny
z podstawowymi zasadami konstytucyjnymi Rzeczy-
pospolitej Polskiej, jest trafny? Ale przedtem, zanim
pan odpowie, czy jest trafny, czy nie, bardzo proszę
o poinformowanie nas, czy orzeczenie niemieckiego
trybunału konstytucyjnego zostało wzięte pod uwa-
gę, bo ono ma dla przyszłości Unii Europejskiej i,
mam nadzieję, także dla przyszłych działań Polski
w tej mierze zasadnicze znaczenie. Ja nie wyobrażam
sobie, by Polska mogła ratyfikować traktat lizboński
bez zasadniczego wzmocnienia kompetencji ustawo-
dawczych parlamentu Rzeczypospolitej. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Bardzo proszę o zabranie głosu sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych pana Jacka
Borkowskiego.
Przepraszam, pana ministra Jana Borkowskiego.
Tak miałem napisane na karteczce, ale mam na-
dzieję, że pan minister się o to nie zagniewa.
(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagra-
nicznych Jan Borkowski: Jacek też ładne imię.)
Ano właśnie. Jacek to też bardzo ładne imię.
Bardzo proszę, pan minister Jan Borkowski.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Jan Borkowski:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Bar-
dzo dziękuję za dyskusję i obecność w miarę dużej
liczby posłów, bo na początku tej debaty obawiałem,
się, że interesuje to tylko kilka osób, a sprawa jest
niebagatelna, dlatego że, co trzeba przypomnieć,
upłynęło 5 lat od wejścia Polski do Unii Europejskiej,
a w naszych podstawach ustawowych nie mamy tego
odnotowanego. Mamy przede wszystkim konstytucję
z 1997 r., która w tej kwestii nie została w żaden
sposób zmieniona mimo upływu 5 lat członkostwa.
Następnie mamy ustawę o działach administracji
rządowej z 1997 r., która między innymi wymienia
dział „integracja europejska”, więc rozumieliśmy za-
wsze i rozumiemy tak do dzisiaj, że chodzi o dział,
który zajmował się akcesją Polski do Unii Europej-
skiej. Integracja europejska to szerokie, pojemne po-
jęcie związane raczej z akcesją, a nie z faktem udzia-
łu w procedurach decyzyjnych Unii Europejskiej.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
264 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Jan Borkowski
Zatem to przedłożenie rządowe bierze pod uwagę tę
istotną zmianę, mianowicie że chodzi o udział Polski
w procedurach decyzyjnych Unii Europejskiej, i po-
wołuje do życia w miejsce działu „integracja europej-
ska” dział pod nazwą „członkostwo Rzeczypospolitej
Polskiej w Unii Europejskiej”. To praktycznie cały
czas robimy, uczestniczymy w pracach Unii Europej-
skiej jako państwo członkowskie, ta zmiana więc była
potrzebna. Jeszcze chcę przypomnieć, że obecny po-
rządek instytucjonalny dotyczący koordynacji we-
wnątrzrządowej został ustanowiony w roku 1996.
Ustawa z sierpnia 1996 r. powołała kolegialny organ
pod nazwą Komitet Integracji Europejskiej, który
przed członkostwem zajmował się sprawami koordy-
nacji międzyresortowej, a także konsultacji między-
resortowych, z tym że był skonstruowany tak, że
w jego skład wchodzili członkowie Rady Ministrów
– ale nie wszyscy, ustawa określała kto dokładnie,
ministrowie, członkowie Rady Ministrów, można po-
wiedzieć – którzy po konsultacjach następnie prze-
chodzili z tym na poziom Rady Ministrów i tam były
podejmowane decyzje. Ten organ konsultacyjny i ko-
ordynacyjny stracił swoją siłę działania z chwilą wej-
ścia do Unii Europejskiej, dlatego zebrał się tylko raz
w 2004 r., kiedy staliśmy się członkiem Unii Euro-
pejskiej, kiedy weszliśmy do Unii Europejskiej, ostat-
ni raz. Tutaj są osoby, które uczestniczyły w pracach
poprzednich rządów. Dlaczego ten organ nie zbierał
się przy poprzednich rządach, a także przy obecnym?
Dlatego że jest niefunkcjonalny. Dziś mamy zadania,
które są realizowane poprzez Komitet Europejski
Rady Ministrów. Obecnie istnieje takie ciało, Komi-
tet Europejski Rady Ministrów, powołany w kwietniu
2004 r. na podstawie rozporządzenia prezesa Rady
Ministrów, który składa się z przedstawicieli poszcze-
gólnych ministerstw i urzędów centralnych w randze
sekretarzy lub podsekretarzy stanu i rozpatruje te
kwestie, do których rozpatrywania i rozstrzygania,
a także do uzgadniania projektów dokumentów, chce-
my w ustawie przedkładanej dzisiaj, omawianej, tym
razem ustawie, a nie rozporządzeniu prezesa Rady
Ministrów, go upoważnić. Te funkcje obecnie wyko-
nuje Komitet Europejski Rady Ministrów. Chcę tutaj
przypomnieć, choć część państwa posłów dobrze
o tym wie, że gdyby Sejm miał na posiedzeniach ple-
narnych opiniować projekty, które rząd przedstawia
do zaopiniowania Sejmowi na podstawie ustawy o współ-
pracy rządu z Sejmem i z Senatem z marca 2004 r.,
to nie byłby zdolny do zrealizowania tego. Dlatego,
proszę mi pozwolić na tę analogię, w Sejmie została
powołana Komisja do Spraw Unii Europejskiej, na
którą Sejm delegował uprawnienia do opiniowania
w imieniu Sejmu projektów aktów prawnych, które
przedstawia rząd, nie projektów aktów prawnych,
a stanowisk rządu w sprawie aktów prawnych Unii
Europejskiej.
(Poseł Karol Karski: Bo jest to tylko opiniowanie.)
To jest opiniowanie. Ale wszystkie decyzje w tej
sprawie zapadają na poziomie Komisji do Spraw Unii
Europejskiej. To jest komisja specjalna, która uzy-
skała takie uprawnienia od Sejmu. Na poziomie rzą-
du ilość spraw, które dotyczą członkostwa w Unii
Europejskiej, jest tak duża, że Rada Ministrów wła-
ściwie musiałaby pracować permanentnie, gdyby
każdą z nich od początku do końca Rada Ministrów
prowadziła. Ustawa o Radzie Ministrów mówi, że
każdy projekt aktu prawnego, każda decyzja Rady
Ministrów musi być przedmiotem uzgodnień, i dopie-
ro uzgodnione projekty na niższym poziomie, mię-
dzyresortowo uzgodnione, trafiają do Rady Mini-
strów. Obecnie są dwa ciała w sprawach dotyczących
członkostwa Polski w Unii Europejskiej: wspominany
tutaj Komitet Europejski Rady Ministrów i Komitet
Rady Ministrów, tak zwany stały Komitet Rady Mi-
nistrów. Co się dzieje, kiedy na poziomie tych dwóch
komitetów nie dojdzie do uzgodnień, a te uzgodnienia
są poprzedzone konsultacjami na poziomie eksper-
tów, urzędników niższego szczebla, a potem wyższe-
go, i w końcu trafia na posiedzenia KERM i na posie-
dzenia KRM? Jeżeli nie dochodzi do uzgodnienia
stanowiska, to projekt albo nie jest przedkładany
Radzie Ministrów, bo wymaga dopracowania, albo do
Rady Ministrów trafia z protokołem rozbieżności i Rada
Ministrów rozstrzyga ostatecznie, podejmuje decyzje
w sprawach, w których istnieją rozbieżności między
stanowiskami poszczególnych resortów. Taki system
funkcjonuje.
W ustawie tej proponuje się podniesienie rangi
dotychczasowego systemu, który jest regulowany na
mocy rozporządzenia prezesa Rady Ministrów, a więc
zastąpienie Komitetu Europejskiego Rady Ministrów
– prosimy o uwzględnienie tej naszej propozycji, by
nie było zabawy słownej – Komitetem do Spraw Eu-
ropejskich. Do tej pory system ten działa, państwo
posłowie zgadzacie się z tym, że przez 5 lat taki sys-
tem istniał i że to nie Rada Ministrów na posiedzeniu
komisji czy też podczas posiedzenia Sejmu przedsta-
wia poszczególne stanowiska, tylko w imieniu Rady
Ministrów czynią to przedstawiciele poszczególnych
ministrów, odpowiednio upoważnieni; de facto są to
osoby, które na co dzień zasiadają w Komitecie Eu-
ropejskim Rady Ministrów jako przedstawiciele mi-
nistrów konstytucyjnych.
Poprzez tę ustawę podnosimy rangę spraw człon-
kostwa, ale nie tylko. Można powiedzieć, że mocuje-
my… Przedstawiliśmy tę ustawę, poddaliśmy ją pod
rozwagę Wysokiej Izby, po to by w sytuacji braku
innych ustawowych umocowań właśnie przy tej oka-
zji przedyskutować sprawy integracji europejskiej,
dostrzec wyzwania, przed jakimi stoimy. Musimy być
sprawni, w każdym dniu podejmujemy decyzje w spra-
wach członkostwa w Unii Europejskiej, każdego dnia
odbywają się konsultacje, przesyłamy instrukcje i sta-
nowiska do naszego stałego przedstawicielstwa w Bruk-
seli przy Unii Europejskiej. Ten system działa, ale
ma taką wadę, że obecny Komitet Europejski Rady
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Jan Borkowski
Ministrów, można tak to określić, jest oddzielony od
Rady Ministrów.
Zgodnie z rozporządzeniem w skład Komitetu
Europejskiego Rady Ministrów wchodzą przedstawi-
ciele ministrów w randze sekretarza lub podsekreta-
rza stanu. Dzięki tej ustawie zachowujemy możliwość
wzmocnienia tego komitetu, ilekroć będzie taka, po-
trzeba, poprzez udział prezesa Rady Ministrów, któ-
ry wtedy przejmie przewodnictwo. A więc w sytuacji,
kiedy sprawy są istotne, zanim jeszcze trafią na fo-
rum Rady Ministrów, mogą być one rozpatrywane
przez Komitet do Spraw Europejskich przy udziale
premiera jako przewodniczącego i także przy udziale,
na co ta ustawa pozwala, ministrów konstytucyjnych,
którzy zamiast delegowanych przez nich sekretarzy
lub podsekretarzy stanu będą uczestniczyli w pra-
cach tego komitetu.
Przedstawiając ten projekt ustawy Wysokiej Izbie,
chcieliśmy, po pierwsze, podkreślić to, że doświadcze-
nia 5 lat członkostwa i stan prawny wymagają, żeby-
śmy na nowo spojrzeli na sprawę i wzmocnili system
koordynacji wewnątrzrządowej.
I tu od razu odpowiadam na państwa pytania
– przepraszam, że nie będę poszukiwał nazwisk, cho-
ciaż widzę autorów pytań i rozróżniam doskonale – co
z konsekwencjami orzeczenia Trybunału Konstytu-
cyjnego Republiki Federalnej Niemiec w sprawie
ewentualnego wejścia w życie traktatu z Lizbony. To
jest przedmiotem naszych analiz; nawet mamy przy
sobie taką głęboką analizę, jaką na tym etapie jeste-
śmy w stanie przeprowadzić. Sprawy konsekwencji
wejścia w życie traktatu z Lizbony będą szczególnie
istotne, kiedy ten traktat rzeczywiście wejdzie w ży-
cie. Przygotowujemy się do tego, bo taka jest prag-
matyka, taki jest nasz obowiązek. Ale wówczas kwe-
stie wzmocnienia systemu państwowego w sprawach
Unii Europejskiej będziemy rozstrzygali na mocy za-
pisów ustawy o współpracy między rządem a Sejmem
i Senatem. Ta ustawa w obecnym kształcie nie uwzględ-
nia wyzwań, które przynosi traktat z Lizbony. Trak-
tat ten mianowicie istotnie wzmocni uprawnienia
parlamentu narodowego, a więc Sejmu i Senatu, po-
zwoli na bezpośredni udział w kształtowaniu legisla-
cji Unii Europejskiej… (Gwar na sali)
Przepraszam, stamtąd nie słyszę.
(Poseł Antoni Macierewicz: Powtórzymy.)
Chodzi o to, że dotychczasowa ustawa o współpra-
cy między rządem a Sejmem i Senatem nie uwzględ-
nia tego, co traktat ustanowi. Mianowicie pozwoli na
bezpośrednią współpracę parlamentu narodowego,
a więc Sejmu i Senatu, z organami Unii Europejskiej
w sprawach legislacji. Obecnie ten proces odbywa się
niemal w 100% za pośrednictwem stanowisk rządu,
które są opiniowane przez Wysoką Izbę na forum
Komisji do Spraw Unii Europejskiej. A zatem wzmoc-
nienie parlamentu w sprawach europejskich będzie
musiało mieć odzwierciedlenie w projekcie ustawy
265
i taką ustawę rząd w odpowiednim czasie przedłoży,
kiedy będzie…
(Poseł Gabriela Masłowska: Ale kiedy, panie mi-
nistrze? Jesteśmy bardzo zainteresowani.)
Przed wejściem w życie traktatu z Lizbony nie
możemy tego robić, bo…
(Poseł Gabriela Masłowska: Dlaczego Niemcy
mogą to zrobić?)
Nie, nie. Dziś mamy orzeczenie i mamy pewną
projekcję, a kiedy będzie legislacja niemiecka, to zo-
baczymy. Proszę się nie obawiać, będziemy przygoto-
wani na dzień wejścia w życie traktatu pod względem
legislacyjnym w tej sprawie. Analizujemy tę ustawę,
ale chcielibyśmy, żeby Wysoka Izba miała znaczny
udział w kształtowaniu zapisów tej ustawy, bo wła-
ściwie część kompetencji parlamentu będzie tutaj
niezwykle istotna; zharmonizowanie współpracy Sej-
mu i Senatu z rządem, a także wskazanie, w jakim
stopniu ta współpraca nie będzie istniała, bo Sejm
będzie mógł samodzielnie opiniować akty prawne
Unii Europejskiej, wpływać na ich kształt.
Jest jeszcze druga kwestia. Wysoka Izba ma pra-
wo inicjatywy legislacyjnej, jeśli chodzi o projekty
zarówno grupy posłów, jak i komisji. Myślę, że pew-
nie na etapie prac nad tzw. ustawą koordynacyjną
spotkamy się zarówno z projektem rządowym, jak
i z innymi projektami poselskimi. Nie chcę tego wy-
woływać, bo zawsze trudniej nad tym pracować, ale
będziemy do tego przygotowani. Proszę mieć pew-
ność, że cały czas to analizujemy.
Pytanie pana posła Macierewicza, czy pracujemy
nad zachowaniem suwerenności. W całej naszej poli-
tyce w sprawach Unii Europejskiej, która jest opinio-
wana przez Wysoką Izbę, bierzemy tę sprawę pod
uwagę i traktujemy ją jak kwestię zasadniczą. Chce-
my oddziaływać na prawo Unii Europejskiej, przed-
stawiamy stanowiska, które zmieniają legislację eu-
ropejską, przedstawiamy Unii Europejskiej także
własne projekty, które w odpowiednim czasie i w od-
powiednim trybie muszą być rozpatrywane. Myślę,
że tak jak państwo ogólnie formułujecie kwestię su-
werenności, tak i moja odpowiedź na tym etapie może
być ogólna. Sprawy suwerenności są immanentną
częścią naszej pracy. Dlatego oddziałujemy na legi-
slację europejską, wnosimy swoje poprawki.
(Poseł Gabriela Masłowska: Będą nas szantażo-
wać.)
Państwo członkowskie nie ma przecież obowiązku
wnosić zmian do prawa europejskiego, prawda? Ale
to jest nasze prawo i z niego korzystamy. Wysoka Izba
też nam to umożliwia poprzez pozytywne opinie,
a czasem opinie inne niż rządowe, z których się roz-
liczamy przed Komisją do Spraw Unii Europejskiej.
A zatem taki proces trwa, tylko jest uregulowany
poprzez istnienie na poziomie rządu Komitetu Euro-
pejskiego Rady Ministrów, który jest umocowany na
podstawie rozporządzenia prezesa Rady Ministrów.
Poprzez tę ustawę nie zmieniamy wiele, tylko wpro-
wadzamy ciągłość pracy, relacji między komitetem
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
266 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Jan Borkowski
a Radą Ministrów. Można powiedzieć, że przybliżamy
Komitet do Spraw Europejskich do Rady Ministrów.
Proszę przyjrzeć się dyskutowanym tutaj zapi-
som w art. 3, które stanowią, że Rada Ministrów
może upoważnić komitet do rozpatrywania i roz-
strzygania w określonym zakresie. To są sprawy
dziś rozpatrywane i rozstrzygane przez Komitet
Europejski Rady Ministrów, a jeśli nie są rozstrzy-
gnięte, to trafiają do Rady Ministrów i państwo ten
stan akceptujcie, bo tak po prostu funkcjonuje ad-
ministracja, nie tylko w Polsce, we wszystkich pań-
stwach Unii Europejskiej.
Czy były w tej sprawie jakieś interpelacje, skargi,
że jest to niedobry system? Czy za poprzednich rzą-
dów były co do tego wątpliwości?
(Głos z sali: Była skarga do Trybunału Konstytu-
cyjnego.)
(Głos z sali: Odsyłamy pana do wiedzy z ostatnich
5 lat.)
Dobrze, wiem, jestem osobą, która sprawą koor-
dynacji polskiej polityki europejskiej zajmuje się od
1993 r. W tej dyskusji zauważyłem, że nie wszyscy
państwo dostrzegliście taką sytuację, że oto mieliśmy
Urząd Pełnomocnika Rządu ds. Integracji Europej-
skiej i Pomocy Zagranicznej, który wspomagał peł-
nomocnika od 1991 r. do 1996 r. Później ten urząd
został przekształcony w Urząd Komitetu Integracji
Europejskiej i obsługiwał już Komitet Integracji Eu-
ropejskiej i w takim stanie przetrwał. Komitet…
(Poseł Gabriela Masłowska: Przekazujemy coraz
więcej kompetencji.)
Chciałbym panią poseł słyszeć, ale chciałbym też
mówić, bo wiem, że państwo mnie słuchacie, za co
dziękuję.
Komitet Integracji Europejskiej swoją rolę wypeł-
nił, a więc obecny urząd to nie jest organ, to jest
ciało obsługujące Komitet Integracji Europejskiej,
więc jest to część administracji rządowej, która funk-
cjonuje dziś w taki oto sposób, że w każdym tygodniu
kierownictwo Ministerstwa Spraw Zagranicznych
obraduje wspólnie z kierownictwem Urzędu Komite-
tu Integracji Europejskiej, pracujemy razem z sekre-
tarzem stanu i podsekretarzami stanu, dlatego że
jest wiele spraw, które powinniśmy wspólnie oma-
wiać. Poprzez tę ustawę będziemy lepiej koordyno-
wali kwestię współpracy dwustronnej, Ministerstwo
Spraw Zagranicznych ma narzędzia do konsultowa-
nia, uzgadniania stanowisk z poszczególnymi kraja-
mi członkowskimi, to jest niezbędny warunek nasze-
go udziału w pracach Rady Unii Europejskiej i Rady
Europejskiej, tu chodzi o zharmonizowanie tej kwe-
stii ze współpracą wielostronną, a więc współpracą,
którą na co dzień realizuje Urząd Komitetu Integra-
cji Europejskiej w imieniu Komitetu Europejskiego
Rady Ministrów, z Komisją Europejską i z innymi
organami Unii Europejskiej. Zharmonizowanie tych
spraw odbywa się dziś przez porozumienie ministra
spraw zagranicznych z szefem Urzędu Komitetu In-
tegracji Europejskiej. Tak że już dziś musimy łatać
tę dziurę legislacyjną, ale pracujemy pragmatycznie,
bez tego byłyby rozbieżności, dlatego że zwykle na
posiedzeniach Rady ds. Ogólnych i Stosunków Ze-
wnętrznych, zgodnie z zasadami Unii Europejskiej,
odpowiednio do agendy, do programu tych spotkań,
ministrowi spraw zagranicznych towarzyszy sekre-
tarz, szef Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej,
czyli, można powiedzieć, minister do spraw europej-
skich w naszym rządzie, i żeby mogli wspólnie pre-
zentować stanowisko, to ta koordynacja musi być.
Odbywa się to, jak mówiłem, poprzez prace kierow-
nictw tych dwóch urzędów, urzędu ministra spraw
zagranicznych i kierownictw obu urzędów, ale także
przez prace Komitetu Europejskiego Rady Ministrów,
więc ta ustawa nie oznacza rewolucji. To jest niewiel-
ka zmiana, to jest zmiana porządkująca, podnosząca
rangę spraw, dająca Wysokiej Izbie możliwość wpły-
wu na te rozwiązania i prosilibyśmy, żeby spojrzeć
na to jako na pewien etap.
Jeżeli wejdzie w życie traktat z Lizbony, to może
będzie się trzeba zastanowić nad zmianami w innych
ustawach, które regulują, a być może trzeba będzie
dokonać zmian w konstytucji. Na tym etapie dyspo-
nujemy takim narzędziem, które proponujemy, i chcie-
libyśmy, żeby ono zostało dostrzeżone jako rozwiąza-
nie, która wynika z naszego obowiązku skutecznego,
efektywnego działania w ramach Unii Europejskiej,
w ramach członkostwa.
Czy ustawa daje efekt wzmocnienia? Tak, odpo-
wiadam na pytanie pana posła Halickiego, daje efekt
synergii, wzmocnienia. To nie jest proste wzmocnie-
nie Ministerstwa Spraw Zagranicznych, to nie jest
zwykła inkorporacja. Jak to się dzieje w innych pań-
stwach członkowskich, w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych powstanie pion do spraw członkostwa
w Unii Europejskiej, zgodnie z tą drugą kompetencją,
którą poprzez tę ustawę minister spraw zagranicz-
nych nabywa, z szefem w randze sekretarza stanu
i korpusem pracowników, którzy na podstawie prze-
pisów przejściowych, które ta ustawa zawiera, nie
zostaną w prosty sposób włączeni do ministerstwa,
zachowają swoje kompetencje w ramach tego pionu,
nie będą poddani rygorom, jakim są poddani pracow-
nicy służby zagranicznej. Jeżeli spełnią te rygory, to
będą mogli być łagodnie włączeni do korpusu służby
zagranicznej, ale ta ustawa nie narzuca mechanicz-
nego podporządkowania się rygorom, jakie dotyczą
pracowników służby zagranicznej. Ona pozwala na
zachowanie tego zespołu, o którym słyszałem na po-
siedzeniu komisji bardzo pozytywne opinie. To jest
zespół osób, to jest urząd, który jest dobrze znany
Ministerstwu Spraw Zagranicznych, osobiście znam
ten urząd od czasu jego powstania. Zachowanie tego
zespołu niezwykle kompetentnych osób, tego, można
powiedzieć, zespołu ekspertów, absolutnie jest w in-
teresie Ministerstwa Spraw Zagranicznych, nieutra-
cenie nic z tego potencjału. Dlatego zapisy tej ustawy
dają jasną perspektywę Urzędowi Komitetu Integra-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Jan Borkowski
cji Europejskiej, perspektywę pół roku, kiedy doko-
namy uzgodnień między kierownictwami obu urzę-
dów, żeby nic nie stracić z tego potencjału, bo on jest
absolutnie niezbędny.
Trzeba powiedzieć, że w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych istnieje obecnie Departament Unii Eu-
ropejskiej i straci on znaczenie, będziemy musieli
uwzględnić to, że powstał pion europejski. Dziś mamy
taki dualizm, ale ponieważ inne ministerstwa mają
odpowiednie uprawnienia w sprawach Unii Europej-
skiej, bo poprzez członkostwo sprawy Unii Europej-
skiej zeszły na poziom wszystkich ministerstw, to
w odniesieniu do tych dwóch urzędów, ministra spraw
zagranicznych i Urzędu Komitetu Integracji Euro-
pejskiej, ta współpraca musi być większa i nie wystar-
czy tylko praca na poziomie Komitetu Europejskiego
Rady Ministrów, bo tam oczywiście będziemy prezen-
towali spójne stanowisko, w imieniu ministra spraw
zagranicznych, ale odpowiednio wypracowane w pio-
nie europejskim, a oprócz tego będziemy na tym po-
ziomie reprezentowani przez ministra, sekretarza
stanu do spraw europejskich w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych.
Teraz pozwolę sobie odpowiedzieć na pytania, bo
wszystkie były zasadne. Pan poseł Iwiński, przepra-
szam, że w takiej kolejności będę odpowiadał, zadał
pytanie w sprawie utrzymania odrębności korpusów
UKIE i MSZ. Celowo utrzymujemy to rozróżnienie,
tę odrębność korpusu UKIE i MSZ, by wyjść naprze-
ciw postulatom pracowników Urzędu Komitetu In-
tegracji Europejskiej, którzy w pierwszej fazie nie
wszyscy spełniliby wymagania służby zagranicznej,
i uwzględnimy w przyszłości odpowiednio tę kwestię
w ustawie, nad którą teraz pracujemy, w ustawie
o służbie zagranicznej, albowiem obecna ustawa
o służbie zagranicznej wymaga modyfikacji także
z innych względów, bo wiele realiów się zmieniło. Tak
więc to utrzymanie odrębności korpusów jest świa-
dome i jest w interesie obu części, które będą się skła-
dały na Ministerstwo Spraw Zagranicznych, a szcze-
gólnie jest to wyjście naprzeciw pracownikom Urzędu
Komitetu Integracji Europejskiej, ich postulatom, by
nie byli poddani systemowi sprawdzania ich kompe-
tencji do służby zagranicznej, bo mają swoje kompe-
tencje, które są w istotnym stopniu związane także
z koordynowaniem tego, co wewnątrz rządu trzeba
robić w sprawach, można powiedzieć, polityk we-
wnętrznych. Warunki pracy po połączeniu dla pra-
cowników dotychczasowego Urzędu Komitetu Inte-
gracji Europejskiej mogą się zmienić, ale nieznacznie.
W ustawie przewiduje się odpowiedni tryb propono-
wania. Dlatego przepraszam, nie chcę ich ekspono-
wać, ale na wszystkie pytania państwu odpowiem.
Pan marszałek pewnie mi pozwoli, chyba nie mam
limitów czasowych.
Każda taka debata ma charakter informacyjno-
-edukacyjny, informujemy społeczeństwo, które pew-
267
nie przysłuchuje się obradom. Warto byłoby z tego
skorzystać, bo inaczej rząd i inne organy państwa,
sami bylibyśmy za to odpowiedzialni. Państwo na
swoich spotkaniach także musicie te kwestie tłuma-
czyć, więc każda okazja ku temu jest dobra. Ta mów-
nica też temu służy.
Jeżeli chodzi o kwestię potwierdzania znajomości
języków obcych, będzie to się odbywało tak, jak do-
tychczas, w oparciu o rozporządzenie prezesa Rady
Ministrów. Ma to być odpowiedni system egzaminów,
dostarczanie certyfikatów językowych. W tej sprawie
nie pojawia się nic nowego.
Na pytanie pani poseł Masłowskiej odpowiedzia-
łem, mówiąc, że w chwili wejścia w życie traktatu
z Lizbony będziemy przygotowani. Liczymy, że tutaj,
w parlamencie, będziemy mogli wypracować odpo-
wiednią ustawę koordynacyjną, znacznie bardziej
istot…
(Poseł Gabriela Masłowska: Dlaczego nie wcze-
śniej, jak robią to Niemcy?)
Robią, czy już zrobili?
Robią. My też robimy.
(Poseł Antoni Macierewicz: Tam są warunki ra-
tyfikacji. Najwyższy czas...)
Tak, my takiego warunku od naszego Trybunału
Konstytucyjnego nie otrzymaliśmy, ale… (Gwar na
sali)
...bez żadnych warunków jesteśmy tego świado-
mi.
Ta debata pokazuje, że jest taka potrzeba. Dlacze-
go mamy kwestionować troskę o suwerenność nasze-
go państwa? Czy ktoś podaje w wątpliwość aspekt
prac legislacyjnych czy organizacyjnych?
(Poseł Antoni Macierewicz: Tak, podajemy w wąt-
pliwość.)
Pan poseł Arkit pytał, jaka będzie procedura, gdy
nie będzie uzgodnień w komitecie. Już o tym mówi-
łem, chciałbym to potwierdzić. Oznacza to, że roz-
strzygnięcia będą zapadały na poziomie Rady Mini-
strów, przez nią będą rozstrzygane rozbieżności.
Rada Ministrów poprzez tę ustawę nie traci żadnych
kompetencji. Kompetencje, które do tej pory były de-
legowane na poziom Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów, deleguje na poziom Komitetu do Spraw
Europejskich.
W czasie spotkania komisji padło pytanie odno-
szące się do spraw zasadniczych, jak będą wyglądały
kwestie dotyczące wniosku o wystąpienie z Unii Eu-
ropejskiej. Tak samo jak dotyczące wniosku o przy-
stąpienie do Unii Europejskiej. To Rada Ministrów
podejmuje decyzję, konsultuje ją. Wtedy, w 1994 r.,
było pytanie do parlamentu i jego zgoda na wystąpie-
nie z wnioskiem do Unii Europejskiej. Takich wizji
tutaj nie snujmy, bo żadne państwo członkowskie
Unii Europejskiej nigdy nie złożyło wniosku o wystą-
pienie z Unii Europejskiej, więc taka probabilistyka
jest nam zupełnie niepotrzebna.
(Poseł Gabriela Masłowska: Niemcy zastrzegli
sobie w tej sprawie referendum.)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
268 Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych Jan Borkowski
Szanowni Państwo! Sprawa prezydencji. Prace
nad przygotowaniami do prezydencji trwają. Przypo-
mnę, że w styczniu br. przyjęty był program przygo-
towań Rzeczypospolitej Polskiej do przygotowania
i sprawowania prezydencji w Unii Europejskiej w 2011 r.
Przed kilkunastoma dniami Rada Ministrów przyję-
ła, sięgnę tutaj do odpowiedniego zapisu, wieloletni
program finansowania spraw związanych z prezy-
dencją. Przygotowujemy się na każdą ewentualność,
na wszelkie sposoby.
We wtorek 21 lipca w czasie spotkania Komitetu
Europejskiego Rady Ministrów odbędzie się dyskusja
na temat priorytetów Polski w czasie sprawowania
przez Polskę prezydencji. Omówione zostaną kwestie
współpracy z podmiotami prywatnymi i strategia
promocji Polski podczas sprawowania prezydencji.
Jak widać, prace nad prezydencją trwają, są prowa-
dzone systematycznie i owocują konkretnymi doku-
mentami.
Pan poseł Latos pytał, czy ta ustawa nie naruszy
prestiżu Rzeczypospolitej w sprawach europejskich.
W żadnym wypadku nie naruszy. Nie osłabiamy
Rady Ministrów przez wzmacnianie systemu koor-
dynacji. W żaden sposób. Rada Ministrów pozostaje
organem konstytucyjnym, zachowuje wszystkie swo-
je kompetencje, a delegacje wynikające z tej ustawy
służą lepszemu przygotowaniu decyzji rządu.
(Poseł Karol Karski: Może scedować to na dyrek-
torów departamentów?)
Szanowny Panie Pośle! Odpowiem na to pytanie,
czy scedować to na dyrektorów departamentu, tak
ad hoc. Kiedy funkcjonował Komitet Integracji Eu-
ropejskiej, poniżej tego komitetu, w ramach którego
spotykali się ministrowie konstytucyjni, nie istniało
żadne formalne ciało. Nieformalnie spotykali się dy-
rektorzy departamentów i nazywaliśmy to małym
KIE. Taki system, taka proteza musiała istnieć, bo
gdyby ministrowie przyjmowali do rozstrzygnięć su-
rowe projekty czy projekty aktów prawnych Unii
Europejskiej bez pracy na niższych szczeblach, to
przecież…
Rozmawiamy tak, jakby pan poseł Karski nigdy
nie był pracownikiem rządu, sekretarzem stanu. Pan
dobrze zna tę procedurę. Dlatego nie mijajmy się
z prawdą. Mówmy o tym, że takie procedury istniały,
istnieją, w tej chwili tylko je racjonalizujemy, umac-
niamy system koordynacji.
(Głos z sali: Mówi o decydowaniu, nie o przygoto-
waniu materiałów, panie ministrze. O to tu chodzi.)
Przedwczoraj, w czasie spotkania połączonych
komisji odbyła się na ten temat dyskusja. Kwestiono-
wano takie zapisy, jak te o uzgadnianiu projektów
dokumentów rządowych, tj. pkt 2 w ust. 1 art. 3.
Czym jest uzgadnianie? Jest to podejmowanie decy-
zji, czy przygotowanie decyzji? Jest to przygotowanie
decyzji. Mówi o tym i język polski, i pragmatyka urzę-
dowa. Nie ma…
(Poseł Karol Karski: Czy dyrektorzy podejmowa-
li decyzje wiążące, rozstrzygające?)
Rada Ministrów może upoważnić komitet do roz-
patrywania i rozstrzygania.
(Poseł Karol Karski: No właśnie, to jest pkt 2,
niech pan przeczyta pkt 1.)
Może upoważnić. I dziś…
(Poseł Antoni Macierewicz: Tyle czasu pan zmar-
nował, żeby przyznać, że jest to niekonstytucyjne.)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Ewa Kierzkowska)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Szanowni panowie posłowie, bardzo proszę o umoż-
liwienie panu ministrowi…
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Jan Borkowski:
Panie pośle, myślę, że kiedy do pana posła mówię,
nie marnuję czasu, chyba że pan poseł myśli, że mó-
wienie do pana jest stratą czasu. Nie sądzę, żeby tak
to pan poseł pojmował.
Rozumiem, że państwo macie w tej sprawie swoje
stanowiska, macie swoje zdanie. Była mowa o poglą-
dach. Prezentuję tutaj stanowisko rządu, nie tylko
swoje poglądy. Przedstawiam informację na temat
obowiązków, które musimy wypełnić poprzez legisla-
cję. Nie jest to jedynie kwestia poglądów, bo poglądy
są dobre, ale kiedy podejmuje się decyzje, trzeba mieć
kompetencje. Te decyzje trzeba podejmować.
Sprawdzam pozostałe pytania. Mam wrażenie, że
odpowiedziałem na większość pytań. Chciałbym pro-
sić Wysoką Izbę o uwzględnienie tego, że projekt rzą-
dowy jest kompleksowym rozwiązaniem sprawy. Nie
jest on rozwiązaniem na zawsze, jest protezą, ale ma
służyć poprawie stanu, który dziś jest słabo umoco-
wany prawnie, ma go wzmocnić.
Mówiono o tym, że minister spraw zagranicznych
stanie się superministrem. W ustawie o działach ad-
ministracji rządowej są wymienieni ministrowie wła-
ściwi do spraw kilku działów, np. minister finansów.
I wcale nie mówimy, że to superminister. Zatem na-
zwa ta jest wzięta z języka potocznego…
(Poseł Karol Karski: Czy mają prawo wydawać
polecenia innym ministrom, rządowi i premierowi?)
Nie wiem, co pan poseł ma na myśli.
Czy minister spraw zagranicznych będzie miał
prawo wydawać polecenia Radzie Ministrów czy pre-
zesowi Rady Ministrów? W żadnym razie. Gdzież to
państwo dostrzegliście? W żadnym razie.
(Poseł Karol Karski: Eksperci twierdzą inaczej.)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o rządowym systemie koordynacji spraw związanych z członkostwem RP w Unii Europejskiej 269

Sekretarz Stanu w Ministerstwie Poseł Anna Sobecka:

Spraw Zagranicznych Jan Borkowski
Tylko zakres obowiązków, zakres spraw nadzoro-
wanych przez ministra spraw zagranicznych będzie
większy, ale jego kompetencje wobec organu konsty-
tucyjnego, jakim jest Rada Ministrów, i wobec pre-
zesa Rady Ministrów nie wzrosną, w żadnym wy-
padku. Tak jak suma obecnych kompetencji Urzędu
Komitetu Integracji Europejskiej i Ministerstwa
Spraw Zagranicznych nie jest czymś ekstra. (Gwar
na sali)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, pani marszałek.
Panie ministrze, dziękuję za wypowiedź, ale mu-
szę powiedzieć, że z ubolewaniem przyjęłam obszer-
ność pana wypowiedzi na temat spraw mało istot-
nych. Nam chodzi natomiast o sprawy najważniejsze:
o suwerenność Polski.
Zadawałam też pytanie. Ponieważ ustawą z dnia
11 marca 2004 r. ustrój prawny względem Unii Eu-
ropejskiej zmienił nadrzędność decyzji Rady Mini-
strów nad Sejmem i Senatem, chciałam spytać, czy
jest wola polityczna do tego, aby tą ustawą zmienić
nadrzędność prawa polskiego nad prawem Unii Eu-
ropejskiej. Mówił pan o tym, że…

Szanowni państwo, pozwólmy panu ministrowi

skończyć wypowiedź. Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:

Szanowna pani poseł, przypominam, że czas na

Sekretarz Stanu zadanie pytania był już wcześniej. To nie było spro-
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych stowanie.
Jan Borkowski:

Proszę państwa, kończąc już, chciałbym powie- Poseł Anna Sobecka:

dzieć, że wszystkie ekspertyzy są nam znane. Chciał-
bym bardzo wyraźnie zaznaczyć, że jest czas na deba- Dziękuję.
tę nad stanem regulacji prawnych w sprawach Unii
Europejskiej i zarzut niekonstytucyjności jest w tych
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
ekspertyzach prezentowany jako pewna wątpliwość.
Zawsze, ilekroć tworzymy ustawę, regulujemy prze- Bardzo proszę, panie pośle.
cież jakąś część funkcjonowania państwa. Zawsze.
Czy istnieją jakieś inne projekty? Nie spotkaliśmy
się z nimi. Jest to projekt łagodny, nie jest on zbyt Poseł Antoni Macierewicz:
daleko idący, jest porządkujący. Zatem odrzucam za-
rzut niekonstytucyjności, bo poprzez ustawę tylko to Celem mojego wystąpienia nie jest jednak spro-
porządkujemy. Nie zmieniamy tutaj porządku kon- stowanie, pani marszałek, tylko uzupełnienie pyta-
stytucyjnego, a jedynie wzmacniamy Radę Ministrów nia ze względu na brak odpowiedzi, nieuzyskanie
poprzez odpowiednie umocowanie Komitetu do Spraw odpowiedzi.
Europejskich. (Głos z sali: Nie ma takiej…)
Prosiłbym o uwzględnienie tych uwag, które do- Jest…
tyczą samej nazwy, dlatego że poprzez użycie okre-
ślenia: komitet Rady Ministrów, właściwie tylko
wprowadzamy zamieszanie w te sprawy, bo nie zmie-
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
nia to istoty regulacji, które są zawarte w tej ustawie.
Nie ma takiej możliwości, panie pośle.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)

Poseł Antoni Macierewicz:

Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
…przepraszam najmocniej…
Dziękuję uprzejmie panu ministrowi.
Głos zabierze poseł sprawozdawca komisji pan…
(Poseł Anna Sobecka: Pani marszałek, sprosto- Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
wanie.)
Bardzo proszę, pani poseł. W jakim trybie? Dziękuję panu uprzejmie. Proszę, żeby pan poroz-
(Poseł Anna Sobecka: Można? Sprostowanie.) mawiał z panem ministrem i na pewno udzieli on
Proszę uprzejmie. panu odpowiedzi na to pytanie.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
270 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
Poseł Antoni Macierewicz:
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Głos zabierze sprawozdawca komisji pan poseł
Dariusz Lipiński.
Bardzo proszę.
Poseł Dariusz Lipiński:
Dziękuję bardzo, pani marszałek.
Powiem tylko dwa zdania. Chciałbym bardzo ser-
decznie podziękować wszystkim osobom, które w toku
prac sejmowych nad tą ustawą angażowały się w nie.
To były prace bardzo czasochłonne, żmudne i czasa-
mi emocjonujące. Chciałbym przypomnieć, że 7 po-
siedzeń podkomisji trwało łącznie ok. 20 godzin, co,
jak na ustawę składającą się z 25 artykułów, jest cza-
sem dosyć długim.
Przypomnę, że podkomisja przyjęła 31 z 40 zgło-
szonych propozycji poprawek. Były to propozycje za-
równo ze strony posłów koalicji rządzącej, jak i opo-
zycji, co warto podkreślić. Na połączonym posiedze-
niu Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji do Spraw
Unii Europejskiej zostało przedwczoraj przyjętych
kolejnych 5 z kilkunastu zgłoszonych poprawek. My-
ślę, że wyszło to temu projektowi na dobre.
Jeszcze raz chciałbym podziękować wszystkim
osobom zaangażowanym w prace nad tym projektem.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Zamykam dyskusję.
W związku z tym, że w czasie drugiego czytania
zgłoszono do przedłożonego projektu ustawy popraw-
ki, proponuję, aby Sejm ponownie skierował ten pro-
jekt do Komisji do Spraw Unii Europejskiej oraz Ko-
misji Spraw Zagranicznych w celu przedstawienia
sprawozdania.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważała, że
Sejm propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 26.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Nad-
zwyczajnej o senackim projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks postępowania karnego (druki
nr 1999 i 2129).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Wojciecha Wilka.
Poseł Sprawozdawca Wojciech Wilk:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W imieniu Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian
w kodyfikacjach chciałbym przedstawić sprawozda-
nie o senackim projekcie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks postępowania karnego. Sprawozdanie zawar-
te jest w druku nr 2129.
Komisja Nadzwyczajna do spraw zmian w kody-
fikacjach 25 czerwca 2009 r. projekt ten rozpatrzyła
i wnosi, by Wysoki Sejm uchwalił załączony do spra-
wozdania projekt ustawy. Przypomnę tylko, że wpro-
wadza on zmianę w art. 540 § 2 Kodeksu postępowa-
nia karnego i stanowi wykonanie obowiązku dosto-
sowania systemu prawa do wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 7 września 2006 r.
Projekt ustawy przedstawiony przez Komisję
Nadzwyczajną do spraw zmian w kodyfikacjach róż-
ni się nieco od projektu przedstawionego przez Senat.
Po pierwsze, komisja ograniczyła możliwość wzno-
wienia postępowania karnego tylko do sytuacji,
w których przemawia za tym interes stron. Po dru-
gie, w projekcie ustawy załączonym do sprawozdania
komisja sformułowanie: akt normatywny, zastąpiła
wyrażeniem: przepis prawny.
Podczas prac w komisji brane było pod uwagę
również inne brzmienie zmienionego art. 540 § 2 Ko-
deksu postępowania karnego, które szło w kierunku
pewnego zawężenia, a mianowicie sytuacji, kiedy
podstawa do wznowienia postępowania karnego za-
istniałaby w chwili rzeczywistej utraty mocy obowią-
zującej przepisu, to jest w terminie określonym przez
Trybunał Konstytucyjny, a nie w chwili wydania
orzeczenia o niezgodności.
Jednak podczas prac w Komisji Nadzwyczajnej
przyjęliśmy ostatecznie następujące brzmienie art. 540
§ 2 Kodeksu postępowania karnego: Postępowanie
wznawia się na korzyść strony, jeżeli Trybunał Kon-
stytucyjny orzekł o niezgodności z konstytucją, raty-
fikowaną umową międzynarodową lub z ustawą prze-
pisu prawnego, na podstawie którego zostało wydane
orzeczenie; wznowienie nie może nastąpić na nieko-
rzyść oskarżonego.
Komisja Nadzwyczajna do spraw zmian w kody-
fikacjach wnosi, by Wysoki Sejm raczył uchwalić
zmianę art. 540 § 2 właśnie w takim brzmieniu. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Stanisław
Chmielewski, Platforma Obywatelska.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
Poseł Stanisław Chmielewski:
Pani marszałek, mam zaszczyt zabrać głos po raz
pierwszy w pani obecności, tym bardziej się cieszę
i jeszcze raz gratuluję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, bardzo mi miło.
Poseł Stanisław Chmielewski:
Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Dzisiejsza dysku-
sja, w której mam zaszczyt brać udział w imieniu
klubu Platformy Obywatelskiej, dotyczy nowelizacji,
która zawsze jest ważna, ponieważ, jak to przedsta-
wił pan poseł sprawozdawca, jest następstwem pracy
Trybunału Konstytucyjnego nad naszym prawem.
I to jest chyba istota, w mojej ocenie, nawet na
pewno, tego, o czym musimy pamiętać, pracując w
tej Izbie, że prawo, które tworzymy, powinno być jak
najlepsze, ale jednocześnie, jeżeli już ktoś, kto jest do
tego uprawniony, a takim organem jest Trybunał
Konstytucyjny jako organ, który został wpisany do
naszej konstytucji, który wydaje orzeczenia wiążące
i którego orzeczeń moc w art. 190 konstytucji zosta-
ła określona jako taka, która musi zmuszać inne sądy
do wznowienia postępowania w sprawie, o ile przepis,
w oparciu o który sprawa została rozpatrzona, został
uznany za niezgodny z konstytucją, to tym bardziej
musi to mobilizować nas do pracy. Cieszy mnie, że tak
szybko pracowaliśmy nad tą nowelizacją, bo przypo-
mnę – pierwsze czytanie było 18 czerwca, dzisiaj mamy
16 lipca i jesteśmy bliscy zakończenia pracy, z uwzględ-
nieniem tego elementu, który wniósł do nowelizacji
rząd. I za to też dziękuję.
Opinia co do druku nr 1999, którą w tym czasie
przygotował rząd, była na tyle trafna i konstruktyw-
na, że wspólnymi siłami udało nam się w trakcie prac
komisji do spraw zmian w kodyfikacjach wypracować
projekt, który, w moim przekonaniu, będzie w efekcie
dobrym prawem i co najważniejsze zapewni wszyst-
kim stronom postępowania karnego prawo, o którym
już mówiłem, a więc prawo do wznowienia postępo-
wania, oczywiście przy jednym kardynalnym za-
strzeżeniu: efekt wznowionego postępowania nie
może doprowadzić do sytuacji mniej korzystnej dla
oskarżonego, niż wynikałoby to z dotychczasowego
prawomocnego wyroku.
Wypada podkreślić, że dyskusja, która toczyła się
podczas prac komisji, oczywiście dotyczyła bardzo
ważnego elementu. Często zdarza się tak, iż orzecze-
nie Trybunału Konstytucyjnego, żeby prawo mogło
być efektywnie stosowane, musi dotyczyć określenia
terminu, w którym przepis traci swoją moc w syste-
mie naszego prawa. Dla mnie, co już podkreślałem,
najważniejsze jest to, aby orzeczenia trybunału w
271
ogóle były wykonywane, zarówno przez władzę usta-
wodawczą poprzez zmianę prawa jak i przez władzę
sądowniczą poprzez wznawianie postępowania.
W ten sposób w zasadzie dokonaliśmy, a właściwie
dokonujemy ostatniej zmiany, która dotyczy jakiejś
takiej podstawy w procedurach, ponieważ w innych
procedurach to już zostało ujawnione, co słusznie
dostrzegł także wnioskodawca, którym był Senat, w
przypadku projektu objętego drukiem nr 1999. Moż-
na powiedzieć, że Senat posiłkował się przykładem z
procedury cywilnej. W związku z tym, że procedura
karna ma jednak trochę inny charakter, zapis, który
znajdzie się w Kodeksie postępowania karnego, for-
malnie będzie trochę jakby odstawał od treści Kodek-
su postępowania karnego, ale myślę, że akurat taka
sytuacja też jest potrzebna, ponieważ to wznowienie
postępowania bardziej cywilizuje, normalizuje pro-
cedurę, w której w dużej części ciągle odbijają się
czasy nie zawsze demokratycznego państwa, my sta-
ramy się ją coraz bardziej demokratyzować.
Mając to na względzie, oświadczam w imieniu
klubu Platformy Obywatelskiej, że ta nowelizacja
uzyska nasze poparcie, i wnoszę o jak najszybsze
skierowanie projektu do dalszych prac, a więc do
trzeciego czytania.
Wierzę w to, że pozostałe kluby parlamentarne
również takiego poparcia udzielą. Dziękuję bardzo
za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Stanowisko klubu Prawo i Sprawiedliwość przed-
stawi pan poseł Stanisław Pięta.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Stanisław Pięta:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić stanowisko klubu Prawa i Sprawiedli-
wości wobec projektu zawartego w druku nr 2129.
Otóż, jak wiemy, projekt ustawy dotyczy obowiąz-
ku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 7 września 2006 r.,
sygn. akt SK 60/05. W projekcie tym § 2 art. 540
Kodeksu postępowania karnego otrzymuje brzmie-
nie: Postępowanie wznawia się na korzyść strony,
jeżeli Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności
z konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodo-
wą lub z ustawą przepisu prawnego, na podstawie
którego zostało wydane orzeczenie. Wznowienie nie
może nastąpić na niekorzyść oskarżonego.
Informuję Wysoką Izbę, że mój klub, klub Prawa
i Sprawiedliwości, popierał tę zmianę i zamierza po-
przeć ją w głosowaniu. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
272 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Głos zabierze pan poseł Stanisław Rydzoń, Lewica.
Bardzo proszę.
Poseł Stanisław Rydzoń:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W imieniu Klubu Poselskiego Lewica przedstawiam
stanowisko wobec sprawozdania Komisji Nadzwy-
czajnej do spraw zmian w kodyfikacjach o senackim
projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępo-
wania karnego, druki nr 1999 i 2129.
Projekt ustawy zawarty w sprawozdaniu Komisji
Nadzwyczajnej jest kolejną propozycją uzupełnienia
luki w systemie prawa karnego powstałej po wyroku
Trybunału Konstytucyjnego. Należy przypomnieć, że
trybunał w wyroku z dnia 7 września 2006 r. orzekł,
że art. 540 § 2 Kodeksu postępowania karnego w za-
kresie, w jakim ogranicza dopuszczalność wznowienia
postępowania na korzyść oskarżonego tylko do przy-
padków, w których niekonstytucyjny przepis prawny
stanowił podstawę skazania lub warunkowego umo-
rzenia, jest niezgodny z konstytucją.
Realizując tę wytyczną trybunału, Senat zapro-
ponował nowe brzmienie wymienionego § 2 w art.
540, wzorując się na innych procedurach, w których
podobne uregulowanie już wprowadzono. Mówiłem
o tym przy okazji pierwszego czytania. Istotne też
jest, że to będzie pewna spójność, otóż taki przepis
już obowiązuje w K.p.c., w K.p.a. czy w postępowaniu
administracyjnym. Zgodnie z brzmieniem tego prze-
pisu rozszerza się możliwość wznowienia postępowa-
nia na korzyść oskarżonego we wszystkich przypad-
kach, w których Trybunał Konstytucyjny orzekł o
niezgodności przepisu prawnego z konstytucją, raty-
fikowaną umową międzynarodową lub z ustawą,
a orzeczenie wydano w oparciu o ten przepis.
Komisja Nadzwyczajna przyjęła projekt ustawy
praktycznie bez zmian, wpisując jedynie w miejsce
wyrazów „akt normatywny” wyrazy „przepis praw-
ny”. Jest to dobra zmiana.
Stwierdzam, podobnie jak przy pierwszym czy-
taniu, że Klub Poselski Lewica popiera przedmioto-
wy projekt. W ten sposób wzmacniamy ochronę
praw człowieka i obywatela, a oskarżony to też czło-
wiek i obywatel. Klub nasz będzie więc głosował za
przyjęciem projektu ustawy. Dziękuję uprzejmie.
(Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Stanowisko klubu Polskiego Stronnictwa Ludo-
wego przedstawi pan poseł Józef Zych.
Bardzo proszę, panie marszałku.
Poseł Józef Zych:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego
oświadcza, iż popiera propozycję zmiany ustawy Ko-
deks postępowania karnego zawartą w sprawozdaniu
Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfika-
cjach jako propozycję logiczną, zwartą i zgodną z
orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia
7 września 2006 r.
Wysoka Izbo! Z chwilą wejścia Polski do Unii Eu-
ropejskiej przed Polską wyłonił się problem zwielo-
krotnienia zawieranych umów międzynarodowych
lub ratyfikowania umów międzynarodowych, które
często, merytorycznie rzecz biorąc, odbiegają od prze-
pisów dotychczas obowiązujących w Polsce. Przepisy
ratyfikowanych umów międzynarodowych mogą, jak
to często bywa, korzystniej regulować sprawy zwią-
zane także z odpowiedzialnością oskarżonych w kon-
kretnych sprawach, byłoby zatem rzeczą nielogiczną
i niesprawiedliwą, aby utrzymywać stan wynikający
z przepisów polskiego prawa pozostającego w kolizji
z ratyfikowanymi przez Polskę umowami międzyna-
rodowymi, a tym samym sprzecznymi z konstytucją.
Honorowanie ratyfikowanych umów międzynarodo-
wycj i dawanie im pierwszeństwa musi prowadzić do
wznowienia postępowań, w których zapadły prawo-
mocne orzeczenia sądowe – w tym przypadku karne
– pod rządami polskich przepisów pozostających w
kolizji z ratyfikowanymi przez Polskę umowami mię-
dzynarodowymi.
Ponieważ zmiana Kodeksu postępowania karne-
go w tej części usuwa następstwa takiej kolizji, Klub
Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego będzie
głosować za przyjęciem propozycji przedstawionej
przez Komisję Nadzwyczajną do spraw zmian w ko-
dyfikacjach. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu marszałkowi.
Głos zabierze pan poseł Marian Filar, Demokra-
tyczne Koło Poselskie Stronnictwa Demokratycznego.
Proszę.
Poseł Marian Filar:
Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Jeżeli
państwo pozwolicie, zacznę od konkluzji. W imieniu
Demokratycznego Koła Poselskiego Stronnictwa De-
mokratycznego chciałbym oświadczyć, że nasze koło
poprze ten projekt i będziemy głosować za nadaniem
mu dalszego biegu legislacyjnego.
A teraz może kilka słów uzasadnienia takiego
stanowiska. Szanowni państwo, sprawa ma dwa
aspekty – aspekt konstytucyjnoprawny i aspekt
prawnokarny czy proceduralno-prawnokarny. Jeśli
chodzi o pierwszą kwestię, sprawa jest oczywista.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
Poseł Marian Filar
Przyjęcie powyższego rozwiązania stanowi imple-
mentację określonych wydarzeń, ważnych wydarzeń
prawnych, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego,
i po prostu zgodnie z tą poetyką jak najbardziej ma
swoje uzasadnienie.
Sprawa druga jest także prosta. Z punktu widze-
nia istoty, ducha postępowania karnego rzecz jest w
pełni uzasadniona. Jak dobrze wiemy, wznowienie
postępowania karnego nie jest żadną nowością. W
procedurze karnej występowało od dawna, z tym że
tradycyjnie jeszcze od czasów rzymskich miało dwie
podstawy, tzw. propter falsa i propter nova. Propter
falsa, czyli wszczęcie ze względu na ustalenie, że pier-
wotne orzeczenie zostało wydane z naruszeniem w
związku z popełnieniem przestępstwa, i propter
nova, jeżeli okaże się, że zaszły jakieś nowe okolicz-
ności, które nie mogły być uwzględnione jako podsta-
wa pierwotnego wydania orzeczenia. Tu mamy wła-
śnie do czynienia z taką nową okolicznością, tylko nie
w sferze dowodowej, ale w sferze prawnej, czyli nie-
jako przy pewnym rozszerzeniu, uelastycznieniu in-
terpretacji propter nova.
Rozwiązanie, o którym dzisiaj dyskutujemy, w
pełni odpowiada temu duchowi prawa karnego. Jeże-
li zaszły jakieś zmiany w stanie normatywnym tego
typu, że należałoby zmienić rozwiązania procesowe,
a te zmiany są uzasadnione samą istotą postępowa-
nia procesowego, polegającą na tym, żeby winny zo-
stał ukarany, a niewinny ukarany nie został, to roz-
wiązanie jest proste. Będziemy głosować, raz jeszcze
pozwolę sobie państwa poinformować, za nadaniem
temu zagadnieniu dalszego biegu legislacyjnego.
Dziękuję państwu za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Do zadania pytań zapisało się trzech panów po-
słów.
Czy ktoś z pań i panów posłów miałby wolę jeszcze
zapisać się do zadania pytania? Nie.
Zamykam listę.
Wyznaczam czas na zadanie pytania na jedną mi-
nutę.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pan poseł Lech Ko-
łakowski, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Lech Kołakowski:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wy-
soka Izbo! Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgod-
ności z konstytucją art. 540 § 2 Kodeksu postępowa-
nia karnego, powodującego, po pierwsze, zamknięcie
jednej z dróg, na której to można ubiegać się o spra-
wiedliwe rozstrzygnięcie sądowe, oraz, po drugie,
ograniczającego prawo do sądu. Chciałbym się dowie-
273
dzieć, jakie konsultacje zostały przeprowadzone przy
redagowaniu tej nowelizacji? Wbrew pozorom nie jest
to łatwa kwestia. Pragnę zauważyć, że w konsekwen-
cji środek ten może spowodować podważenie orzecze-
nia zarówno sądu pierwszej instancji, jak i sądu dru-
giej instancji, doprowadzając do wydania w jego miej-
sce innego, nowego orzeczenia.
Chcę Wysoką Izbę wyczulić na tę krótką, ale bar-
dzo ważną nowelizację, abyśmy dokonali jak najlep-
szego jej zredagowania, bo musimy mieć na uwadze
fakt, że wkracza ona w stabilność prawomocnych
orzeczeń sądowych i narusza zasady ich niepodwa-
żalności. Dziękuję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Henryk Siedlaczek,
Platforma Obywatelska.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Dzisiejsza nowelizacja Kodeksu postępowania karne-
go jest konsekwencją uznania przez Trybunał Kon-
stytucyjny poprzedniego brzmienia art. 540 § 2 K.p.k.
za niezgodne z konstytucją. Przy okazji debaty nad
proponowanym brzmieniem tego artykułu chciałbym
poruszyć problem ogólniejszej natury, mianowicie
braku dostatecznie szybkiego reagowania na orzecz-
nictwo Trybunału Konstytucyjnego przez Sejm.
Znajdujemy się w bardzo niekorzystnej sytuacji
dla państwa prawa, w której z jednej strony mamy
wyroki trybunału uchylające niekorzystne przepisy,
a z drugiej, jak by się wydawało, próżnię legislacyjną.
Wydaje się, iż współczesne państwo prawa nie może
tolerować takiej sytuacji. W związku z powyższym
chciałbym zapytać, czy nie należałoby przemyśleć,
powtarzam, przemyśleć odpowiednich zmian w re-
gulaminie Sejmu, które by pozwoliły rozwiązać ten
problem w sposób systemowy? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Krzysztof Brejza, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Krzysztof Brejza:
Dziękuję, pani marszałek.
Panie Ministrze! Wysoka Izbo! Projekt ustawy
zmienia Kodeks postępowania karnego, stanowi wy-
konanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7
września 2006 r., który orzekł, że art. 540 § 2 kodek-
su w zakresie, w jakim ogranicza dopuszczalność
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
274 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
Poseł Krzysztof Brejza
wznowienia postępowania na korzyść oskarżonego
tylko do przypadków, w których uznany przez trybu-
nał za niekonstytucyjny przepis prawny stanowi pod-
stawę skazania lub warunkowego umorzenia, jest
niezgodny z art. 190 ust. 4 w związku z art. 32, art.
45 i art. 77 konstytucji. Rozumiem, że jest to projekt
senacki, ale mam pytanie podobne do tego, które już
zadano podczas dzisiejszego posiedzenia, dotyczące
stanowiska środowisk prawniczych. Czy ten projekt
poddawany był formom konsultacji? To jest pytanie
do posła sprawozdawcy, pana posła Wilka. Jeśli tak,
jak była ich opinia o tej ciekawej propozycji, zmierza-
jącej do zapewnienia pewności i transparentności
unormowań prawnych? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Głos zabierze podsekretarz stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości pan Zbigniew Wrona.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Zbigniew Wrona:
Dziękuję, pani marszałek.
Wysoka Izbo! Projekt zawarty w sprawozdaniu
Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfika-
cjach jest w moim przekonaniu najlepszy z możli-
wych. W sposób bardzo wyważony łączy on najlepsze
cechy projektu, który Senat złożył do Sejmu, oraz
propozycji zawartej w projekcie rządowym wniesio-
nym pod koniec listopada do Wysokiej Izby. Dobrze
się stało, że Wysoka Izba pochyliła się nad projektem
senackim – projekt rządowy jest bardzo obszerny –
dzięki temu procedura legislacyjna będzie mogła być
szybciej zakończona. Natomiast w wyniku bardzo
wnikliwej dyskusji na posiedzeniu komisji udało się
wypracować projekt będący połączeniem najlepszych
cech obu propozycji. Dlaczego tak uważam? Ponieważ
szanujemy wyroki Trybunału Konstytucyjnego. Pro-
pozycję senacką to różni od rządowej, że szybciej mo-
żemy z tym wznowieniem postępować, wznowienie
może nastąpić już wtedy, gdy trybunał orzekł o nie-
zgodności, czyli nazajutrz po ogłoszeniu wyroku.
Jeśli chodzi o projekt rządowy, jest tu pewna różnica.
Warunkowaliśmy to utratą mocy. Po dyskusji, bardzo
twórczej, uznaję, że ten przepis jest w tym zakresie
lepszy. Ale są tu inne kwestie, które z kolei zostały
przejęte z projektu rządowego, mianowicie pojęcie czy
w ogóle wymóg, aby to wznowienie służyło którejś ze
stron. Nie ma potrzeby... To jest częściowa odpowiedź
na wątpliwości czy też pytania państwa posłów, czy
nie ingerujemy zbyt głęboko w zasadę stabilności
porządku prawnego, orzeczeń. Otóż formuła, że po-
stępowanie wznawia się na korzyść strony, jest wła-
śnie krokiem w kierunku szanowania stabilności i
nieprowokowania wznawiania bez interesu strony,
czyli sztuki dla sztuki. Wznowić, żeby przeprowadzić
procedurę. Nie. To ma służyć komuś, to ma służyć
interesowi którejś ze stron procesu karnego.
Zmiana polegająca na sięgnięciu do pojęcia prze-
pisu prawnego w ślad za propozycją rządu przedsta-
wioną na posiedzeniu komisji, zamiast budzącego
wątpliwości pojęcia aktu normatywnego, jest również
rozwiązaniem wzbogacającym projekt senacki i dlate-
go uważam tę propozycję za rozwiązanie optymalne.
To były pytania kierowane właściwie do pana po-
sła sprawozdawcy, niemniej chciałbym tylko powie-
dzieć, że projekt rządowy zmierza w tym samym
kierunku, różni się właściwie tylko tym, że przewi-
duje się możliwość wznawiania dopiero po utracie
mocy przez przepis, a jak wiemy, przepis może obo-
wiązywać dłużej, bo trybunał może odroczyć wejście
w życie swojego orzeczenia, i to może nawet być rok,
zdarza się tak przecież. W związku z tym propozycja
rządowa była tutaj trochę bardziej zachowawcza niż
propozycja senacka, ale bardzo szeroko ją konsulto-
waliśmy. Samorząd adwokacki, Krajowa Rada Rad-
ców Prawnych oczywiście, czyli samorząd radcowski,
Krajowa Rada Sądownictwa, wszystkie sądy apela-
cyjne, sądy okręgowe były konsultowane, Stowarzy-
szenie Sędziów Polskich „Iustitia”, również prowa-
dziliśmy tutaj korespondencję z rzecznikiem praw
obywatelskich, który występował do ministra spra-
wiedliwości o jak najszybszą zmianę tego przepisu.
Tak że były szerokie konsultacje środowiskowe i nikt
nie sprzeciwiał się temu, wszyscy popierali ten kie-
runek prac legislacyjnych zmierzających do wykona-
nia tego orzeczenia. Również chcę powiedzieć, że w
Ministerstwie Sprawiedliwości w czasie przygotowy-
wania tego projektu działał zespół ekspertów – pro-
fesorowie prawa karnego zaproszeni przez ministra
sprawiedliwości – i zespół ekspertów również nie
zgłaszał uwag do tej propozycji, która była w projek-
cie rządowym.
Pan poseł Siedlaczek postawił ogólniejszą kwestię
szybkiej reakcji na orzeczenia Trybunału Konstytu-
cyjnego. Nigdy dość mówienia o tym, bo mieliśmy w
Polsce – mówię, mieliśmy, bo tutaj jest znaczny po-
stęp – dużo do zrobienia w tej sprawie i rzeczywiście
wyroki Trybunału Konstytucyjnego niejednokrotnie
zbyt długo oczekiwały na reakcję ustawodawcy. Ale
muszę powiedzieć, że sytuacja jakościowo została już
zmieniona i to jakby dwutorowo, co najmniej dwuto-
rowo. Przede wszystkim w Rządowym Centrum Le-
gislacji istnieje odpowiedni zespół, który pracuje
systematycznie, prowadząc bieżące konsultacje z
wszystkimi ministerstwami, nad aktami prawnymi
realizującymi wyroki Trybunału Konstytucyjnego.
Współpracujemy przy wielu takich projektach z Rzą-
dowym Centrum Legislacji. Drugi tor to są właśnie
działania Senatu. Działania Senatu wiążą się z tym,
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona
że Komisja Ustawodawcza postawiła sobie za cel
opracowanie całego szeregu projektów, które reali-
zują wyroki trybunału. Nie liczyłem, ile ich jest, ale
z zakresu właściwości ministra sprawiedliwości, my-
ślę, było już około 20 projektów, w których przygoto-
wywaniu uczestniczyłem w czasie prac Komisji Usta-
wodawczej Senatu. Zresztą efektem tej wzmożonej
aktywności jest to, że często osobiście stykam się z
takim zjawiskiem, że projekty się zbiegają, tak jak
tutaj. Jest projekt rządowy i jest projekt senacki. W
wielu innych sytuacjach tak było, chociażby przy
kwestii obserwacji psychiatrycznej – to było, pamię-
tam, w listopadzie ubiegłego roku, też był i projekt
rządowy, i projekt senacki. Ale to dobrze, dzięki temu
istnieje większa możliwość szybszego i bardziej kom-
pleksowego, wyważonego wykonania wyroków Try-
bunału Konstytucyjnego.
Kwestia środowisk prawniczych – tu również była
oczywiście odpowiedź częściowa, bo to właściwie do
pana posła sprawozdawcy były kierowane pytania
pana posła Brejzy i pana posła Kołakowskiego.
Wysoka Izbo, zatem rząd popiera w pełni przed-
stawione sprawozdanie. Na koniec pozostaje mi jesz-
cze wyrazić słowa podziękowania dla Komisji Nad-
zwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach, która
wypracowała to sprawozdanie, i oczywiście dla Sena-
tu, który tę inicjatywę skierował. Dziękuję bardzo za
uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu ministrowi.
Głos zabierze sprawozdawca komisji pan poseł
Wojciech Wilk.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Wojciech Wilk:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Właściwie pan minister wyręczył mnie w udzielaniu
odpowiedzi na pytania. Powiem tylko krótko, że jeże-
li chodzi o pytanie pana posła Siedlaczka, to oczywi-
ście są te dwie drogi – z jednej strony Senat, z drugiej
strony rząd. Nigdy dość mówienia o tym, nigdy dość
podejmowania działań, aby to dostosowywanie prawa
do wyroków Trybunału Konstytucyjnego było jak naj-
szybsze. Jednak ja chciałbym zwrócić uwagę na to, iż
w sprawozdaniu Trybunału Konstytucyjnego za rok
ubiegły jest takie stwierdzenie, że widać wyraźną po-
prawę zarówno jeżeli chodzi o jakość, jak i szybkość
przystosowywania prawa do wyroków Trybunału
Konstytucyjnego. Tak że te działania następują, tak
jak powiedziałem. Oczywiście trzeba je podejmować,
nie wolno zasypiać gruszek w popiele, niemniej jest
wyraźna poprawa w tej kwestii.
275
Co do konsultacji, pan minister już odniósł się do
nich dość obszernie, a więc nie będę tego powtarzał.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Zamykam dyskusję.
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 27.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Kultury i Środków Przekazu o senackim projek-
cie ustawy o zmianie ustawy o języku polskim
(druki nr 1895 i 2126).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
panią poseł Iwonę Śledzińską-Katarasińską.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Sprawozdawca
Iwona Śledzińska-Katarasińska:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Panie i Panowie Posłowie! Mam
przyjemność w imieniu sejmowej Komisji Kultury i
Środków Przekazu zarekomendować Wysokiej Izbie
ustawę o zmianie ustawy o języku polskim. I powiem,
że mam tutaj przyjemność podwójną. Otóż komisja
jednogłośnie i bez jakichkolwiek zastrzeżeń przyjęła
inicjatywę ustawodawczą Senatu, a jest to inicjatywa
wynikająca z podjęcia przez Senat programu dosto-
sowywania prawa polskiego do wyroków Trybunału
Konstytucyjnego w bardzo szerokim zakresie. Tro-
chę to trwało, przyznam, wyrok trybunału to rok
2005, a ta niekorzystna i niedobra zmiana w ustawie
o języku polskim została wprowadzona bodajże, jeśli
dobrze pamiętam, w roku 2003. Trochę czasu minę-
ło, ale mamy dobry efekt.
By nie wdawać się tu w zawiłości prawne, bo sy-
tuacja jest bardzo prosta – ta nowelizacja, zgodnie z
sugestią Trybunału Konstytucyjnego, zmierza do
wzmocnienia znacznie osłabionej pozycji pracownika
i konsumenta. Chodzi o umowy i wszelkie inne doku-
menty występujące na rynku pracy i w obrocie kon-
sumenckim, które nie do końca zasadnie mogłyby być
formułowane w języku obcym, słabo znanym bądź w
ogóle nieznanym temuż konsumentowi bądź pracow-
nikowi. Był wcześniej wymóg, że niby powinna na-
stąpić, zwłaszcza jeżeli chodzi o pracownika, formal-
na zgoda na sporządzenie takiej umowy w języku
obcym, ale Trybunał Konstytucyjny słusznie doszedł
do wniosku, że w obecnych realiach pracownik jest
stroną słabszą. Oczywiście mógłby wyrazić formalną
zgodę, niemniej w praktyce mogłoby się okazać, że
funkcjonuje na podstawie umowy, która tak napraw-
dę nie do końca jest dla niego zrozumiała. Teraz za-
pisy zmieniające art. 8 ust. 2 i 3 ustawy o języku
polskim wyrównują te szanse. Oczywiście dopusz-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
276 Projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim
Poseł Sprawozdawca
Iwona Śledzińska-Katarasińska
czalne są umowy także w języku obcym, ale dla oby-
wateli Rzeczypospolitej Polskiej podstawą i wykład-
nią wszelkich działań jest wersja umowy w języku
polskim. Zresztą język polski, zgodnie właśnie z kon-
stytucją, jest językiem urzędowym na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. Sytuacja będzie więc od-
wrotna: to pracownik bądź konsument może poprosić
o sporządzenie umowy bądź dokumentu w jakimś
innym języku, ale podstawą pozostaje dokument w
języku polskim.
Tak na marginesie, żeby to zostało w protokole,
muszę powiedzieć, że Senat, formułując te zmiany,
skorzystał z merytorycznej pomocy w ramach współ-
pracy z Radą Języka Polskiego. Myślę, że może i my
się tu w Sejmie takiego obyczaju dopracujemy, bo za-
pisy są jasne, klarowne, precyzyjne. Może rzeczywi-
ście warto czasem poprosić fachowców o pomoc – po-
moc, którą zresztą, jak nam zadeklarowano na po-
siedzeniu Komisji Kultury i Środków Przekazu,
bardzo chętnie Rada Języka Polskiego jest skłonna
świadczyć Wysokiemu Sejmowi.
Tak więc, jak mówię, bardzo się cieszymy, że po
tym zamieszaniu, jakie trwało między rokiem 2003,
kiedy te zapisy zostały wprowadzone, a rokiem 2005,
kiedy Trybunał Konstytucyjny naprawił błędy po-
przedniego Sejmu, jesteśmy w miejscu bardzo dobre-
go finału. Dziękuję bardzo za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, pani poseł.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Tomasz
Głogowski, Platforma Obywatelska.
Poseł Tomasz Głogowski:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wy-
soki Sejmie! W imieniu Klubu Parlamentarnego Plat-
formy Obywatelskiej mam zaszczyt przedstawić sta-
nowisko w sprawie senackiego projektu ustawy o
zmianie ustawy o języku polskim, druk nr 1895.
Projekt ustawy nie jest obszerny, sprowadza się
do zmiany brzmienia dwóch ustępów art. 8 ustawy,
brzmienia nadanego tym ustępom w wyniku nowe-
lizacji dokonanej w kwietniu 2004 r.
Zaproponowany przez Senat projekt ustawy jest
realizacją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z
13 września 2005 r. Jak wiadomo, zgodnie z konsty-
tucją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają
moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne.
Trybunał zakwestionował dwa zapisy.
Pierwszy z nich określa, iż w przypadku umów o
charakterze pracowniczym i konsumenckim – że
pozwolę sobie na użycie potocznego określenia – moż-
liwe jest, w przypadku zawierania ich przez obywa-
teli Polski, przyjęcie za zgodą stron, że podstawą ich
wykładni będzie inna wersja językowa niż w języku
polskim. Zgodnie z omawianym dziś projektem usta-
wy dokumenty dotyczące obrotu z udziałem konsu-
mentów oraz z zakresu prawa pracy nadal będą mo-
gły być jednocześnie sporządzane, obok wersji pol-
skiej, w wersji lub w wersjach obcojęzycznych, ale
podstawą ich wykładni będzie wersja w języku pol-
skim, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument
będą obywatelami polskimi. Takie rozwiązanie
wzmacnia ochronę konsumenta czy też pracownika,
gdyż można sobie wyobrazić, że szczególnie ten dru-
gi mógł być przez potencjalnego pracodawcę podda-
wany presji, by przyjąć jako podlegającą wykładni
inną wersję językową. Dotychczasowe brzmienie
ustawy nie chroniło konsumenta lub pracownika
przed wyborem jako języka kontraktu języka niezro-
zumiałego, a wyłączne kryterium formalnie wyra-
żonej zgody należy uznać za zdecydowanie niewy-
starczające z punktu widzenia koniecznych standar-
dów ochronnych stosowanych wobec słabszej, nie-
profesjonalnej strony umowy, czyli w tym przypadku
pracownika.
Druga zmiana wprowadzana w projekcie ustawy,
także będąca pokłosiem orzeczenia Trybunału Kon-
stytucyjnego, dotyczy zrównania praw obcokrajow-
ców będących obywatelami państw Unii Europejskiej
z prawami obywateli innych krajów. W świetle do-
tychczas obowiązujących przepisów obywatele z
państw spoza Unii Europejskiej zawierający w Polsce
umowy pracownicze lub konsumenckie mogą złożyć
wniosek o sporządzenie dokumentu w innym niż ję-
zyk polski języku, którym władają. Paradoksalnie
prawo takie nie przysługuje obecnie obywatelom kra-
jów członkowskich Unii Europejskiej. Projekt nowe-
lizacji ustawy zrównuje obcokrajowców w tych
uprawnieniach, dając obywatelom wszystkich krajów
możliwość wnioskowania o sporządzenie dokumentu
we własnym języku. Ponadto senacka propozycja po-
szerza możliwość stosowania języka obcego znanego
obcokrajowcowi na inne niż umowa dokumenty sto-
sowane w obrocie konsumenckim. Można przez to
rozumieć na przykład instrukcje obsługi czy warun-
ki gwarancji.
Szanowni Państwo! W imieniu Klubu Parlamen-
tarnego Platformy Obywatelskiej RP deklaruję po-
parcie dla projektu ustawy o zmianie ustawy o języku
polskim. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Jan Dzie-
dziczak, Prawo i Sprawiedliwość.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim
Poseł Jan Dziedziczak:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Ministrze! Sza-
nowni Państwo! Myślę, że projekt, o którym rozma-
wiamy, jest pewną prawną formalnością. Rzeczywi-
ście został on przyjęty jednogłośnie w komisji i sądzę,
że większych zastrzeżeń tutaj nie będzie. Natomiast
korzystając z tego, że rozmawiamy o języku polskim,
chciałbym również podziękować Radzie Języka Pol-
skiego i chciałbym, wykorzystując czas antenowy,
powiedzieć o jednej bardzo ważnej rzeczy związanej
z językiem polskim za granicą.
Otóż kilkanaście minut temu na posiedzeniu Ko-
misji Łączności z Polakami za Granicą oraz Komisji
Kultury i Środków Przekazu przyjęliśmy jednogło-
śnie, ponad partyjnymi podziałami, uchwały wyraża-
jące ogromne zaniepokojenie tym, że telewizja publicz-
na planuje zaprzestanie retransmisji telewizji Polonia
na Litwie, dla naszych rodaków na Litwie. Jest to
rzecz niezwykle niepokojąca, jest to działanie tak na-
prawdę niezwykle osłabiające sytuację Polaków na
Litwie, ograniczające dostęp do języka polskiego dla
Polaków na Litwie. Cieszę się więc, że obie komisje
jednogłośnie, absolutnie ponad partyjnymi podziała-
mi, wezwały i Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, w
przypadku komisji kultury, i Ministerstwo Spraw Za-
granicznych, rząd, przedstawicieli rządu do tego, żeby
tej skandalicznej sytuacji w telewizji publicznej prze-
ciwdziałać. Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Stanisław
Wziątek, Lewica.
Nie ma pana posła.
Bardzo proszę, pan poseł Tadeusz Sławecki, Pol-
skie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Tadeusz Sławecki:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Przypadł mi w udziale zaszczyt zaprezentowania
stanowiska Klubu Poselskiego Polskiego Stronnic-
twa Ludowego wobec senackiego projektu ustawy o
zmianie ustawy o języku polskim.
Pragnę przypomnieć, że mój klub brał bardzo ak-
tywny udział w tworzeniu ustawy o języku polskim.
Rozpatrywana dzisiaj nowela oczywiście bardzo wy-
cinkowo dotyczy tej ustawy i jest bardzo potrzebna,
chociażby z tego względu, że obecnie zmieniły się
okoliczności od czasu, gdy uchwalana była ta ustawa,
a Polska nie jest samotną wyspą wśród państw Unii
Europejskiej, której podstawą jest swobodny prze-
pływ towarów, usług, ludzi. Dlatego też ta ustawa
stanowi dostosowanie do realiów, które wynikają
chociażby z naszego członkostwa. Bardzo słusznie,
że nasi konsumenci domagają się instrukcji w języku
277
polskim, domagają się tego, aby mogli w swoim ojczy-
stym języku wszystkie informacje otrzymywać, ale
wiemy także, że jest wiele firm zagranicznych, które
tu działają, pracują, tworzą, obcokrajowcy pracują na
terenie Polski i chcą, aby to działało w drugą stronę.
Stąd też ta nowela temu służy. Aczkolwiek nie ma
tutaj najmniejszego zagrożenia dla kwestii języka
polskiego, który jest językiem międzynarodowym,
językiem Unii Europejskiej.
Korzystając z okazji, tak jak mój przedmówca po-
seł Dziedziczak, chciałbym zwrócić uwagę na promo-
cję języka polskiego za granicą. Niedługo komisja
edukacji będzie odnosiła się do odpowiedzi na dezy-
derat w tej sprawie skierowany do ministra szkolnic-
twa wyższego i ministra spraw zagranicznych, a
dotyczący chociażby katedr polonistyki na uniwersy-
tetach zagranicznych czy kwestii poświadczenia i
certyfikacji znajomości języka polskiego.
Myślę, pani przewodnicząca, że w niedługim cza-
sie będzie potrzebna stosowna analiza funkcjonowa-
nia tej ustawy, bo jednak dzisiaj mamy inne uwarun-
kowania i ta ustawa obejmuje wiele różnych aspek-
tów, więc należałoby się przyjrzeć, jak ona funkcjo-
nuje zarówno w Polsce, jak i za granicą. Dlatego też
na pewno – może nie w tym półroczu, ale w przyszło-
ści – warto byłoby poświęcić jedno z naszych posie-
dzeń wspólnie z Komisją Edukacji, Nauki i Młodzie-
ży, aby się przyjrzeć z perspektywy kilku lat funkcjo-
nowaniu tej ustawy. Bardzo dziękuję.
Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego
poprze tę ustawę. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Głos zabierze pan poseł Andrzej Walkowiak, Pol-
ska XXI.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Walkowiak:
Dziękuję uprzejmie.
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Mam zaszczyt i przyjemność w imieniu Koła Posel-
skiego Polska XXI wyrazić pełne poparcie dla projek-
tu ustawy o zmianie ustawy o języku polskim, zawar-
tego w druku nr 1895.
Tak jak zostało powiedziane, projekt ten stanowi
wykonanie obowiązku dostosowania systemu prawa
do wyroku Trybunału Konstytucyjnego. On rzeczy-
wiście w sposób bezsporny wzmacnia pozycję konsu-
menta, pracobiorcy, obywatela. On dostosowuje nasze
prawo, polskie prawo, do standardów państwa cywi-
lizowanego, państwa nowoczesnego.
I na tym właściwie można by było skończyć, ale
kontynuując refleksje pana posła Dziedziczaka i pana
posła Sławeckiego na temat problemów związanych
z ochroną języka polskiego, chciałbym też kilka słów
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
278 Projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim
Poseł Andrzej Walkowiak
powiedzieć à propos pewnej refleksji, która zrodziła
się po ostatnich posiedzeniach Komisji Kultury i
Środków Przekazu. Otóż pragnę wyrazić głębokie
ubolewanie, że mimo pełnej zgody wszystkich stron
politycznych reprezentowanych w tej komisji co do
tego, że zagrożone jest istnienie bardzo ważnych in-
stytucji polskiej kultury narodowej, a więc Programu
II Polskiego Radia i kanału telewizyjnego TVP Kul-
tura, nie udało nam się w moim przekonaniu – nam,
czyli parlamentowi, posłom. Także uważam, że nie
wykonują należycie zadań ochronnych władze pu-
bliczne, zadań polegających na skutecznym zabezpie-
czeniu przed tymi czarnymi scenariuszami, czyli
groźbą zaprzestania funkcjonowania tych instytucji
polskiej kultury. To jest sytuacja nagła, alarmowa i
niestety chyba tutaj egzaminu do końca nie zdajemy.
Miejmy nadzieję, że ten czarny scenariusz nigdy się
nie ziści. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Do zadania pytań zapisało się 4 panów posłów.
Czy ktoś z pań i panów posłów miałby wolę zapi-
sać się do zadania pytania?
Nie. Dziękuję.
Zamykam listę.
Wyznaczam czas na zadanie pytania na 1 minutę.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pan poseł Kazi-
mierz Gwiazdowski, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Kazimierz Gwiazdowski:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W proponowanym brzmieniu art. 8 ust. 3 zmienianej
ustawy o języku polskim mówi się o tym, że umowa
o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu
prawa pracy, a także umowa, której stroną jest kon-
sument, lub inne niż umowa dokumenty stosowane
w obrocie z udziałem konsumentów mogą być sporzą-
dzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej
pracę lub konsumenta, władających tych językiem,
niebędących obywatelami polskimi, pouczonych
uprzednio o prawie do sporządzenia umowy lub in-
nego dokumentu w języku polskim.
Prosiłbym o wyjaśnienie, w jakiej formie ma na-
stąpić to pouczenie. Czy konieczna w tym przypadku
będzie forma pisemna, czy też wystarczy jedynie po-
uczenie ustne?
Chciałbym też zapytać, co należy rozumieć pod
pojęciem „inny dokument wynikający z zakresu pra-
wa pracy”. Czy chodzi tu tylko o dokumenty, na pod-
stawie których jest nawiązywany stosunek pracy, np.
akt powołania, czy również o inne dokumenty zwią-
zane ze stosunkiem pracy, takie jak upomnienie,
wniosek o urlop, czy też wypowiedzenie umowy o
pracę? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Mirosław Pawlak.
Nie ma pana posła.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pan poseł Henryk
Siedlaczek, Platforma Obywatelska.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Dzisiejsza noweli-
zacja wyznacza pewne standardy językowe w zakre-
sie prawa konsumenckiego, dążąc do stworzenia dla
konsumenta sytuacji, w której konsument będący
polskim obywatelem w zasadzie nie musi bać się nie-
korzystnej dla niego wykładni dokumentów dokona-
nej w języku obcym.
Częste nowelizacje prawa konsumenckiego pro-
wadzą jednak do sytuacji, która, jak miałem okazję
zauważyć osobiście, prowadzi do niespójności prawa
konsumenckiego, która jest podnoszona przez licz-
nych cywilistów na łamach prasy naukowej. Jest to
stan, jak mi się wydaje, wysoce niepożądany i skutek
jest tu odwrotny do zamierzonego.
W związku z tym chciałbym zapytać, czy nie lepiej
pomyśleć o stworzeniu swoistego małego kodeksu
praw konsumenckich, który pomógłby uporządkować
spójność rozwiązań w zakresie tej dziedziny prawa.
Dziękuję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Lech Kołakowski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Lech Kołakowski:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wy-
soka Izbo! Projekt zakłada, że w przypadku istnienia
kilku wersji językowych zawartej umowy podstawą
do jej wykładni będzie wersja polska, jeśli jedną ze
stron będzie obywatel polski. Nowelizacja nie kon-
kretyzuje, którą ze stron będzie obywatel polski.
Moje pytanie jest następujące. Czy proponowane
zapisy są zgodne z prawem wspólnotowym? Mam tu
na myśli sytuację, w której pracodawcą będzie Polak,
a zatrudnionym pracownikiem np. Włoch. Jak za-
uważył UKIE, każdy konsument oraz pracownik
będący obywatelem polskim korzystałby z ochrony
polegającej na automatycznej wykładni w języku pol-
skim, przy czym jedynym kryterium będzie oczywi-
ście obywatelstwo. W sytuacji natomiast gdy pracow-
nik lub konsument będzie obywatelem państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub innego niż Pol-
ska, nie będzie korzystał z ochrony na takim samym
poziomie, a jego pozycja będzie dużo słabsza. Czy za-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o języku polskim
Poseł Lech Kołakowski
proponowana nowelizacja nie narusza zakazu dys-
kryminacji ze względu na obywatelstwo i zatrudnie-
nie? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Bardzo proszę, głos zabierze podsekretarz stanu
w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego
pan Tomasz Merta.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Tomasz Merta:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Bardzo krótko
odpowiadając na zadane tutaj pytania, powiedział-
bym, że pojęcie „inne dokumenty” jest jednak do-
określone przez te dokumenty, które wiążą się bez-
pośrednio z zakresem prac konsumenta, więc może-
my sobie wyobrazić takie dokumenty, jak choćby
omawiające warunki rękojmi czy gwarancji. Tutaj
ten katalog nie jest katalogiem zamkniętym, nato-
miast jest wyraźnie określony krąg tych dokumen-
tów, których ta regulacja bezpośrednio dotyczy.
Co do pomysłu małego kodeksu konsumenckiego
– chcę powiedzieć, że mamy dość poważne regulacje
dotyczące uprawnień konsumenckich i nie wydaje mi
się, żeby było możliwe takie rozwiązanie, które po-
zwoli nam uniknąć czy da szansę uniknięcia szcze-
gółowych rozwiązań w różnych ustawach, tak jak w
ustawie o języku polskim, i w tym sensie ten pomysł
wart jest dyskusji, rozważenia, ale co do zasady my-
ślę, że tak czy inaczej będziemy musieli mieć regula-
cje w różnych ustawach.
Pytanie dotyczące zgodności z prawem Unii Eu-
ropejskiej i równorzędności ochrony – ta nowelizacja
była badana pod kątem takiej właśnie równorzędno-
ści ochrony i intencją orzeczenia trybunału było wła-
śnie stworzenie takich regulacji, które będą dawały
równą ochronę wszystkim obywatelom, także wła-
ściwie wszystkim konsumentom, w związku z czym
nie wydaje mi się, ażeby zaistniało ryzyko uprzywi-
lejowanego traktowania, czy też niezgodności z prze-
pisami Unii Europejskiej. Dziękuję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu ministrowi.
Głos zabierze sprawozdawca komisji pani poseł
Iwona Śledzińska-Katarasińska.
279
Poseł Iwona Śledzińska-Katarasińska:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! W sprawie wątpli-
wości zawartych w pytaniach odpowiedział pan mi-
nister. Ja poprosiłam jeszcze o głos, bo, mówiąc jakby
o praprzyczynie tej nowelizacji, wydawało mi się tak-
że, że ta nowelizacja ustawy o języku polskim, która
wprowadziła to zamieszanie, które w tej chwili jest
odkręcane, miała miejsce w roku 2003. Tutaj rzeczy-
wiście wydaje się, że to było w 2004, ale to, niejako
prostując, za mało, by chcieć zabrać głos.
Natomiast odpowiadając tutaj w sprawie wątpli-
wości, jakie się pojawiły w pytaniach, chcę powie-
dzieć, że właśnie wtedy tę zmianę wprowadzono pod
presją konieczności i takiego szybkiego dostosowy-
wania polskiego ustawodawstwa do prawodawstwa
europejskiego i przekonano parlament, że to jest nie-
zbędne. Nie było niezbędne, zresztą dlatego po jej
uchwaleniu nie dało się tego jakoś opanować i wła-
śnie po uchwaleniu Platforma Obywatelska, przeko-
nana, że nie jest dobre rozwiązanie, jakie wówczas
zaproponowano, zaskarżyła tę zmianę do Trybunału
Konstytucyjnego.
No i właśnie teraz jakby jesteśmy przekonani,
że ta zmiana jest i słuszna, i potrzebna. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, pani poseł.
Zamykam dyskusję.*)
Do trzeciego czytania projektu ustawy przystąpi-
my w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 28.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki o rządo-
wym projekcie ustawy o zmianie ustawy o przy-
gotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 oraz usta-
wy o szczególnych zasadach przygotowania i
realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użytku
publicznego (druki nr 1947 i 2131).
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Wiesława Szczepańskiego, bardzo proszę.
Poseł Sprawozdawca
Wiesław Andrzej Szczepański:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Na wstępie mam
prośbę do pani marszałek, dlatego że niestety nie
widzę w ławach rządowych przedstawicieli rządu.
Natomiast materia jest dość skomplikowana, dotyczy
całej infrastruktury…
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
280 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Mamy informację, że już za chwilę dotrą.
Poseł Sprawozdawca
Wiesław Andrzej Szczepański:
W związku z tym, jeśli pani marszałek pozwoli,
przedstawię sprawozdanie i być może pani minister
dotrze. Natomiast co do pana ministra to trudno by-
łoby mi odpowiadać na pytania, na które odpowiada
minister infrastruktury.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! W imieniu Komisji
Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki mam zaszczyt
przedstawić Wysokiej Izbie sprawozdanie komisji o
rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o przy-
gotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w
Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 oraz ustawy o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwesty-
cji w zakresie lotnisk użytku publicznego (druki nr
1947 i 2131).
Stosowny projekt trafił do laski marszałkowskiej
w dniu 29 kwietnia br. Pierwsze czytanie projektu
odbyło się na posiedzeniu Komisji Kultury Fizycznej,
Sportu i Turystyki w dniu 21 maja 2009 r. W celu
rozpatrzenia tego projektu powołana została nadzwy-
czajna podkomisja. Jednocześnie zwrócono się do Ko-
misji Infrastruktury o zaopiniowanie projektu ustawy.
Odbyły się cztery posiedzenia powołanej podkomisji,
na których został rozpatrzony omawiany dziś projekt
ustawy. W trakcie pracy podkomisja wniosła kilkana-
ście dość istotnych poprawek i w dniu 23 czerwca
przedłożyła komisji branżowej stosowne sprawozda-
nie. W dniu 25 czerwca Komisja Kultury Fizycznej,
Sportu i Turystyki przyjęła jednogłośnie sprawozda-
nie podkomisji z niewielkimi poprawkami.
Projekt nowelizacji ustawy ma na celu doprecyzo-
wanie obowiązujących przepisów oraz ich częściową
zmianę eliminującą bariery prawne spowalniające
cykl inwestycyjny, a także wprowadzenie możliwości
wyboru trybu przygotowania inwestycji zgodnie z
wolą inwestora. Zasadne i celowe jest stworzenie dziś
alternatywy wyboru trybu realizacji określonego
przedsięwzięcia przez podmiot je realizujący. Spowo-
dowane jest to tym, że obecne przepisy stworzyły
nowe instrumenty do prowadzenia inwestycji infra-
strukturalnych. Takie uregulowania zostały zawar-
te w specustawie drogowej, kolejowej oraz ustawie o
szczególnych zasadach przygotowania i realizacji in-
westycji w zakresie lotnisk użytku publicznego.
Mając na względzie te unormowania, nowelizowa-
na dziś ustawa stwarza taki mechanizm, w którym
podmiot realizujący określone przedsięwzięcia podej-
muje decyzje o wyborze najbardziej właściwego trybu
z punktu widzenia uproszczenia procesu inwestycyj-
nego. Obowiązujące dziś przepisy przewidują dwu-
lub trzyetapowy proces lokalizacji i nabywania nie-
ruchomości na cele inwestycyjne związane z Euro
2012. Pierwszy etap to wydanie przez właściwego
wojewodę decyzji o ustaleniu lokalizacji przedsię-
wzięcia. Drugi etap to proces negocjacji z właścicie-
lami i użytkownikami wieczystymi nieruchomości,
na których mają powstać inwestycje na Euro 2012,
w sprawie wykupu. Ewentualny trzeci etap to sytu-
acja, w której negocjacje w sprawie wykupu nie przy-
noszą rezultatów. Następuje wówczas wywłaszczenie
tych nieruchomości w trybie administracyjnym.
Nowelizacja ustawy przewiduje połączenie tych
etapów i objęcie procesu lokalizacji i wywłaszczenia
jedną decyzją. Wysokość odszkodowania za wywłasz-
czoną nieruchomość będzie ustalona w drodze nego-
cjacji lub odrębnej decyzji. Zgodnie z nowelą wyso-
kość odszkodowania za nieruchomości przejęte pod
realizację przedsięwzięć Euro 2012 musi odpowiadać
przesłance słusznego odszkodowania, określonej w
art. 21 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Chodzi zatem o to, by odszkodowanie wypłacone sze-
roko pojętemu właścicielowi wywłaszczonej nieru-
chomości było na takim poziomie, aby mógł on od-
tworzyć jej analogiczny stan.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Przechodząc do
konkretnych propozycji nowelizacji ustawy, chciał-
bym powiedzieć, iż w art. 1 ust. 3 komisja zapropo-
nowała, aby ustawę upraszczającą procedury inwesty-
cyjne stosować do dróg krajowych na terenie miast na
prawach powiatu. Dotychczasowa regulacja obu spe-
custaw wyłączała możliwość stosowania trybów prze-
widzianych tymi ustawami do prowadzenia inwestycji
w zakresie dróg krajowych na ternie miast na prawach
powiatu. Dziś istniejące plany inwestycyjne w mia-
stach gospodarzach Euro 2012 dotyczą odcinków dróg
krajowych na terenie miast gospodarzy, które wszyst-
kie są miastami na prawach powiatu.
W zmianie 3. komisja doprecyzowała wytyczne dla
Rady Ministrów w sprawie rozporządzenia z wykazem
przedsięwzięć Euro 2012. Jest to zgodne z właściwym
prawodawstwem, usuwa również być może zastrzeże-
nia co do niekonstytucyjności tego zapisu.
W zmianie 5. zaproponowano nowe brzmienie w
art. 23 ust. 2 pkt 3, polegające na doprecyzowaniu
przepisów poprzez wskazanie, według jakich przepi-
sów mają być sporządzane mapy zawierające projek-
ty podziałów nieruchomości w przypadku konieczno-
ści dokonania podziału nieruchomości. Przedmioto-
we mapy są dołączone do wniosku o wydanie decyzji
o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012. W
art. 23 ust. 2 pkt 6 zamieszczono wykaz właściwych
urzędów, których opinie, w zależności od rodzaju in-
westycji, powinny być załączone do wniosku o wyda-
nie decyzji o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia
Euro 2012. Komisja postanowiła poszerzyć tę listę,
po uzgodnieniu z rządem, o kolejne 6 urzędów, m.in.
o właściwych zarządców infrastruktury kolejowej,
drogowej i dyrektora parku narodowego. Również w
tym artykule dodano ust. 2a–2c, które są powiele-
niem rozwiązań zawartych w specustawie drogowej
oraz kolejowej i są konsekwencją zmiany uzgodnień
z właściwymi organami treści decyzji o ustaleniu
lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012. W art. 23 do-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Sprawozdawca
Wiesław Andrzej Szczepański
dany został nowy ust. 3, który ma na celu doprecy-
zowanie podstawowych elementów zawiadomienia
wysłanego przez wojewodę o wszczęciu postępowania
o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji przedsię-
wzięcia Euro 2012 do wnioskodawcy, właścicieli lub
użytkowników wieczystych nieruchomości objętych
wnioskiem o wydanie tej decyzji.
W art. 24 ust. 1 zmienia wymagania co do treści
decyzji o ustaleniu realizacji przedsięwzięć Euro
2012. Zmiana tego przepisu wynika z konieczności
uwzględnienia skutków rzeczowych wywołanych
przez decyzję o realizacji przedsięwzięć Euro 2012
wcześniej realizowanych przez decyzję wywłaszcze-
niową.
Ponadto po art. 24 dodano nowe art. 24a–24i. Art.
24a określa skutki prawne, jakie wywołuje decyzja o
ustaleniu lokalizacji przedsięwzięć Euro 2012, w po-
staci zatwierdzenia podziału nieruchomości, przeję-
cia na własność Skarbu Państwa lub jednostki samo-
rządu terytorialnego nieruchomości objętych decyzją,
wygaszenia praw obciążających nieruchomość.
Art. 24b odnosi się do sytuacji, w której tylko
część nieruchomości została przejęta pod realizację
inwestycji na Euro 2012. Podmiot, który dokonał
wywłaszczenia nieruchomości na wniosek jej właści-
ciela, jest obowiązany wykupić pozostałą część nie-
ruchomości, jeśli straciłaby ona dla obecnego właści-
ciela swoją dotychczasową użyteczność.
Art. 24d reguluje kwestie wygaśnięcia lub ustania
praw osób trzecich, obciążających nieruchomość.
W art. 24e przewidziano, iż wysokość odszkodo-
wania ustala się na podstawie operatu szacunkowego
sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego we-
dług stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o
ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012 przez
organ pierwszej instancji oraz według jej wartości w
dniu uzgodnienia pomiędzy spółką celową lub wła-
ściwym podmiotem a dotychczasowym władającym
nieruchomością. Wysokość odszkodowania nie może
być niższa niż aktualna wartość rynkowa ustalona
przez rzeczoznawcę majątkowego. Odszkodowanie
podlega również waloryzacji na okres wypłaty. Wy-
sokość odszkodowania mienia przejętego pod inwe-
stycje na Euro 2012 powinna odpowiadać – jak już
wcześniej mówiłem – przesłance słusznego odszkodo-
wania. Zaproponowano, aby wysokość odszkodowa-
nia była o 5% wyższa, w przypadku gdy dotychcza-
sowy właściciel lub użytkownik wieczysty nierucho-
mości objętej decyzją o lokalizacji przedsięwzięcia
Euro 2012 odpowiednio wyda tę nieruchomość lub
wyda nieruchomość i opróżni budynek bądź lokal
niezwłocznie, oraz o 10 tys. zł, w przypadku gdy de-
cyzja o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro
2012 dotyczy nieruchomości zabudowanej budynkiem
mieszkalnym albo budynkiem, w którym został wy-
dzielony lokal mieszkalny. To rozwiązanie dotyczy
właściciela lub użytkownika wieczystego zamieszka-
281
łego w tym budynku lub lokalu. Są to rozwiązania
przejęte ze specustawy drogowej i kolejowej.
Zmiana w nowo dodanym art. 24i polega na prze-
niesieniu treści przepisu art. 23 ust. 2c stanowiącego
o wydaniu pozwoleń wodnoprawnych na koniec prze-
pisów regulujących postępowanie przed wydaniem
pozwolenia na budowę.
Ponadto wykreślono wyłączenie stosowania art.
131 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo wodne, które to wykre-
ślenie ma rację bytu przy decyzji o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej, która łączy w sobie ele-
menty decyzji lokalizacyjnej i pozwolenia na budowę.
Natomiast w przypadku realizacji przedsięwzię-
cia Euro 2012 i konieczności uzyskania pozwolenia
wodnoprawnego inwestor takiego przedsięwzięcia,
występując o pozwolenie wodnoprawne, będzie mógł
wykazać się decyzją o ustaleniu lokalizacji tegoż
przedsięwzięcia.
W nowych zmianach nr 11 i 12 znowelizowano
dotychczasowy art. 34 ust. 2 i art. 36 ust. 1 ustawy
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. Proponowa-
ne zmiany obecnego art. 34 ust. 2 są konieczne z
uwagi na fakt, iż projekt ustawy zmieniającej prze-
widuje obecnie również inne formy doręczeń, nie tyl-
ko poprzez doręczenie stronie decyzji na piśmie, do-
ręczenie zawiadomienia o wydaniu decyzji i zamiesz-
czenie obwieszczenia o wydaniu decyzji. Zmiana
w art. 36 jest konsekwencją zmiany w art. 34.
Uchylenie art. 37 jest konsekwencją nowego art.
25a. W nowo dodanym art. 2 zmienia się art. 37 ust.
2 poprzez dodanie nowego pkt 13 w ustawie o gospo-
darce nieruchomościami. Zgodnie z tą zmianą bez-
przetargowo będzie można zbywać grunty należące
do Skarbu Państwa, jednostki samorządowej na cele
związane z przedsięwzięciami Euro 2012. Ta zmiana
spowoduje zmianę tytułu ustawy.
Konsekwencją wszystkich tych zmian jest przepis,
który dotyczy stosowania odpowiednich przepisów do
przedsięwzięć rozpoczętych przed wejściem w życie
tej ustawy. Przewiduje się, że ustawa wejdzie w życie
po upływie 14 dni od daty ogłoszenia.
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Chciałbym w imieniu Komisji Kultury Fizycznej,
Sportu i Turystyki wnieść o uchwalenie omawianej
ustawy. Jej uchwalenie pozwoli zarówno utworzonej
spółce celowej, jak i miastom gospodarzom Euro 2012
znacznie przyspieszyć proces inwestycyjny dotyczący
obiektów służących mistrzostwom w piłce nożnej.
Chciałbym powiedzieć, że ten projekt pozwoli
również rozwiązać sytuację, którą mamy dzisiaj we
Wrocławiu, o której donosi dzisiaj jedna z gazet, gdzie
po prostu nie można wykupić nieruchomości, bo
zmieniają się ich właściciele i od nowa rozpoczyna się
cała procedura wywłaszczeniowa.
Projekt został uzgodniony z zainteresowanymi
samorządami. W czasie prac podkomisji uwzględnio-
no znaczną część zgłaszanych przez nich poprawek.
Wnoszę zatem, jak już mówiłem, o pilne uchwalenie
tej ustawy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
282 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Bardzo proszę, pierwszy zabierze głos pan poseł
Michał Jaros, Platforma Obywatelska.
Poseł Michał Jaros:
Szanowna Pani Marszałek! Pani Minister! Panie
i Panowie Posłowie! Mam zaszczyt przedstawić pań-
stwu stanowisko Klubu Parlamentarnego Platforma
Obywatelska wobec projektu ustawy o zmianie usta-
wy o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 oraz usta-
wy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicznego.
Występuję dziś przed Wysoką Izbą nie tylko jako
poseł i członek Komisji Kultury Fizycznej, Sportu i
Turystyki, nie tylko jako wiceprzewodniczący tej
podkomisji, która procedowała nad tym projektem,
nad nowelizacją tej ustawy, ale również jako pełno-
mocnik wojewody dolnośląskiego. Poseł sprawozdaw-
ca słusznie wspomniał o problemie Wrocławia. Będę
mówił o tym w dalszej części.
Ta ustawa jest oczywiście bardzo potrzebna i ja z
doświadczenia, z codziennej pracy na stanowisku
pełnomocnika wojewody dolnośląskiego do spraw
Euro 2012 wiem, jak niezwykle potrzebna jest zmia-
na, nowelizacja, i to szybka nowelizacja, szybkie
przyjęcie zmian w tej ustawie.
Sprawowanie tej funkcji pozwala mi odnieść się
do proponowanych zmian z perspektywy codziennej
pracy nad przygotowaniem tej niezwykle ważnej im-
prezy, której rozmach inwestycyjny nie ma preceden-
su w skali naszego kraju. Dotychczasowa specustawa
z dnia 7 września 2007 r. uprościła wiele zawiłych
procedur, jednak po dwóch latach jej stosowania
przyszedł czas, by dokonać kolejnych modyfikacji
umożliwiających przyspieszenie procedur admini-
stracyjnych związanych z przygotowaniem do Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
Sprawne przygotowanie i przebieg mistrzostw
należy definiować w kategoriach interesu publiczne-
go. W 2012 r. setki tysięcy turystów odwiedzą nasz
kraj, a miliony zgromadzone przed telewizorami po-
znają Polskę za pośrednictwem ogólnoświatowych
mediów. Tylko i wyłącznie od nas zależy, w jakim
świetle zaprezentujemy się przed światem. Budowa
stadionów we Wrocławiu, w Warszawie, w Gdańsku
i w Poznaniu trwa już z pełną dynamiką, dającą gwa-
rancję ukończenia prac w terminie.
Euro to jednak nie tylko stadiony, ale również
ogromne przedsięwzięcia infrastrukturalne w skali
całego kraju. Tu widoczne są nadal konflikty między
interesem publicznym a prywatnym. Głównie są to
problemy z wykupem gruntów, gdzie partykularny
interes jednej osoby może zagrozić ukończeniu waż-
nej w skali kraju inwestycji. Niech za przykład posłu-
ży Autostradowa Obwodnica Wrocławia. Prace przy
jej budowie postępują w szybkim tempie, jednak mogą
ulec spowolnieniu za sprawą konfliktu z właścicielką
gruntu znajdującego się w newralgicznym dla tej in-
westycji miejscu. Nierozwiązanie tego problemu może
grozić koniecznością modyfikacji i opóźnieniem
trzech dużych inwestycji związanych z Euro 2012.
Prezentowany projekt zmiany specustawy rozwią-
zuje ten palący problem poprzez przyjęcie zasady
słusznego odszkodowania, stanowiącego dodatkowy
element motywujący właścicieli do zgody na przeka-
zanie gruntów pod przedsięwzięcia Euro 2012. W myśl
nowej regulacji środki pozyskane z odszkodowania
powinny umożliwić właścicielowi odtworzenie stanu
sprzed pozbawienia go praw do nieruchomości.
Nowelizacja wprowadza także dodatkowo dopłaty
za opuszczenie w sposób niezwłoczny gruntu lub lo-
kalu przeznaczonego pod inwestycje. W przypadku
nieruchomości możliwy jest wzrost do 5% wartości
odszkodowania, a w przypadku gruntu z zabudową
mieszkalną jest to dodatkowo kwota 10 tys. zł.
W tym miejscu chciałbym zaznaczyć, że dane re-
sortu infrastruktury wskazują, iż zwiększenia war-
tości odszkodowania nie nadwyrężą budżetu państwa
ani budżetów samorządów, ponieważ, jak wynika z
analiz, obejmą one tylko niewielką sumę pieniędzy z
puli przeznaczonej na zakup nieruchomości.
Dodatkowo nowelizacja upraszcza procedury ad-
ministracyjne w zakresie lokacji i nabywania nieru-
chomości pod inwestycje. W myśl nowych przepisów
obecna skomplikowana, trzyetapowa procedura ule-
gnie skróceniu, co pozwoli inwestorowi szybciej roz-
począć prace.
Doprecyzowanie w nowelizacji formy składanego
przez inwestora wniosku pozwala uniknąć koniecz-
ności zawierania uzgodnień, których uzyskanie
trwało niejednokrotnie miesiącami. Obecnie wystar-
czy zamieszczenie opinii co do treści składanego
wniosku. Wyszczególniono konkretne elementy, któ-
re takie pismo powinno zawierać, co pozwoli uniknąć
zbędnych nieporozumień.
Na bazie decyzji o lokalizacji inwestycji Euro 2012
w myśl nowelizacji dochodziłoby do zatwierdzenia po-
działu nieruchomości i przejęcia jej przez Skarb Pań-
stwa lub samorząd, co automatycznie umożliwiłoby
rozpoczęcie prac inwestycyjnych, które w wielu miej-
scach kraju ze wzglądu na niedopełnienie formalności
lub problemy z nabyciem gruntu są odwlekane.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Klub Parlamentar-
ny Platforma Obywatelska w pełni popiera projekt
ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowe-
go turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012 oraz ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie lot-
nisk użytku publicznego.
Proponowane zmiany doprecyzują obowiązujące
przepisy oraz częściowo je zmienią. Przyspieszają w
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Michał Jaros
ten sposób cykl inwestycyjny, skutkując oszczędno-
ścią czasu, tak cennego na obecnym etapie przygoto-
wań. Nowe uregulowania dadzą większe możliwości
w zakresie swobody doboru trybu realizacji przedsię-
wzięcia inwestorom, co zapewne znacznie ułatwi im
pracę. Serdecznie dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, panie pośle.
Głos zabierze pani poseł Elżbieta Jakubiak, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
(Poseł Tomasz Garbowski: To ja przed panią po-
seł.)
Nie ma pani poseł.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Tomasz
Garbowski, Lewica.
Poseł Tomasz Garbowski:
Dziękuję, pani marszałek.
Może pani poseł Jakubiak, jak to stwierdził pan
poseł Kalemba, jest na stadionie, ale czekamy, może
dotrze.
Pani Minister! Pani Marszałek! W imieniu Klubu
Poselskiego Lewica chciałbym zaprezentować stano-
wisko do nowelizacji specustawy Euro 2012 oraz
zmiany niektórych innych ustaw.
O przedmiocie, o nowelizacji, o zakresie przedmio-
towym szczegółowo mówił pan poseł sprawozdawca
Wiesław Szczepański. Ja chciałbym tylko i wyłącznie
zwrócić uwagę na najgłówniejsze zagadnienia zwią-
zane z tą ustawą.
Z jednej strony ustawa głównie dotyczy pięty
achillesowej naszego kraju związanej z przygotowa-
niem Polski do Euro 2012, czyli infrastruktury dro-
gowej, kolejowej. W jakiej sytuacji jesteśmy, wszyscy
wiemy. Dobrze się stało, że ta ustawa zostanie przy-
jęta przez Sejm, przez Senat i podpisana przez pre-
zydenta.
Z drugiej jednak strony zadaję sobie pytanie, dla-
czego ta nowelizacja jest wdrażana w życie po prawie
2 latach, dlaczego po 2 latach rząd Platformy Oby-
watelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego wpro-
wadza do specustawy Euro 2012 zmiany dotyczące
uproszczenia procesów inwestycyjnych. Jest to tym
bardziej niepokojące, że kilka miesięcy temu anali-
zowaliśmy poselską propozycję zmiany specustawy
Euro 2012 w zakresie nadzoru, kontroli spółki celo-
wej, nadzoru nad przedsięwzięciami i wtedy, kilka
miesięcy temu rządu w swoim stanowisku nic nie
wspominał o potrzebie wprowadzenia do specustawy
Euro 2012 zmian w tej ważnej dziedzinie, jaką jest
infrastruktura drogowa i kolejowa.
Obawiam się, że, niestety, nikt z rządu nie koor-
dynuje właściwie przygotowania Euro 2012. Obym
283
się mylił, ale wydaje mi się, że za kilka miesięcy bę-
dzie rozpatrywana następna nowelizacja specustawy
Euro 2012, tyle że przygotowana nie przez Minister-
stwo Infrastruktury, ale na przykład przez Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego, które stwierdzi, że spe-
custawa Euro 2012 jako lex specialis będzie potrzeb-
na do szybszego, efektywniejszego wykorzystania
środków unijnych. Niepokojące jest to, że po 2 latach
potrzebujemy rozwiązania, które wprowadza uprosz-
czenia, pozwala skorzystać z tej ustawy polskim sa-
morządom i spółkom celowym budującym stadiony i
infrastrukturę w miastach. Z tej ustawy będą korzy-
stały nie tylko polskie samorządy, miasta gospoda-
rze, ale przede wszystkim Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad, a wszyscy wiemy, jaka panu-
je tam dzisiaj sytuacja. Jest ona dramatyczna. W
pytaniach bieżących posłowie Lewicy zadali pani mi-
nister Wolińskiej pewne pytania. Z panią minister
bardzo dobrze współpracowało się w ramach prac
podkomisji. Myślę, że taki rodzaj współpracy powi-
nien być praktykowany podczas prac innych podko-
misji i komisji. Sytuacja jest dramatyczna, tak więc
myślę, że ta ustawa, która pozwoli przyspieszyć re-
alizacje inwestycji, jest potrzebna.
Szanowni państwo, ważne jest to, że w toku prac
komisji – mówiłem o tym także kilka miesięcy temu
– wyprostowaliśmy, wyjaśniliśmy pewne kwestie i
przy okazji wydania rozporządzenia dotyczącego listy
przedsięwzięć związanych z Euro 2012 wprowadzili-
śmy wytyczne, które będą określały kwestie odnoszą-
ce się do wydania tego rozporządzenia przez Radę
Ministrów. Poprzednio w toku prac legislacyjnych nie
zrobiliśmy tego. Dobrze, że pan poseł Wiesław Szcze-
pański usilnie zabiegał w ministerstwie sportu o to,
żeby takie wytyczne zostały wprowadzone. Owe wy-
tyczne znajdują się tam właśnie w tym kształcie.
Następna kwestia, którą chciałbym poruszyć,
związana jest ze zgłoszeniem przez Klub Poselski
Lewica poprawki. Nie dotyczy ona kwestii infra-
struktury drogowej czy kolejowej, czyli nie jest ona
związana bezpośrednio z kompetencjami ministra
infrastruktury, który reprezentuje przed Wysokim
Sejmem rząd w kontekście pracy nad tą ustawą. Od-
nosi się ona do kompetencji ministra sportu. Chodzi
nam o ustawę kominową – o czym konsekwentnie
mówimy – związaną ze spółkami celowymi. Dzisiaj
na podstawie zapisów art. 14 ust. 1 specustawy Euro
2012 ustawa kominowa nie zostanie wprowadzona w
życie, więc panowie z różnych spółek celowych mogą
otrzymywać wynagrodzenia i premie dowolne, w za-
leżności od tego, jakie ustanowi rada nadzorcza.
W związku z tym, że w ostatnim okresie pojawiły
się informacje – na przykład wczoraj otrzymaliśmy
taką informację – że prezesi spółki PL 2012 otrzyma-
li za rok 2008 110 tys. zł netto, na rękę, Klub Poselski
Lewica konsekwentnie składa poprawkę, bo chcemy
uchylenia art. 14 ust. 1, poprawkę, która spowoduje
wprowadzenie ustawy kominowej w odniesieniu do
spółek celowych, które przygotowują Euro 2012.
(Dzwonek)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
284 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Tomasz Garbowski
Przedkładamy tę poprawkę, mając nadzieję, że
poprze ją koalicja Platformy Obywatelskiej i PSL, a
także pani minister Jakubiak, bo patologię należy
piętnować, należy ją wyrzucać do kosza. Jeżeli pan
minister sportu nie nadzoruje odpowiednio swojej
spółki celowej PL 2012, to musimy te obostrzenia
umocować prawnie. Dlatego też składamy taką po-
prawkę.
Niemniej jednak popieramy całą propozycję, któ-
ra została wypracowana w ramach podkomisji.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Poseł Tomasz Garbowski:
Chcemy, żeby ta ustawa została jak najszybciej
przyjęta. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pani poseł Elżbieta Jakubiak, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Elżbieta Jakubiak:
Pani Marszałek! Pani Minister! Szanowni Pań-
stwo! Wysoka Izbo! Ta ustawa rzeczywiście jest no-
welizowana już drugi raz w niewielkim odstępie
czasowym. Prace dotyczące pierwszej noweli, można
powiedzieć, skończyły się właściwie nie dawniej niż
miesiąc temu, a dzisiaj debatujemy nad nowelą, któ-
rej zakres jest niezwykle szeroki.
W trakcie posiedzeń komisji, a także podkomisji
popieraliśmy wszystkie zmiany tej ustawy. Ta nowe-
lizacja jest dość głęboka, obejmuje również tę sferę
życia publicznego, która była regulowana zupełnie
nowymi przepisami. Dotyczy ona rozciągnięcia prze-
pisów ustawy o Euro 2012 na działania wobec inwe-
stycji kolejowych, lotniskowych, drogowych. Stanowi
ona powtórzenie przepisów specustawy odnoszącej
się do na przykład przedsięwzięć kolejowych, jak rów-
nież drogowych.
Mogę tutaj powiedzieć, że nie mam nic przeciwko
temu, aby zakres tej ustawy został rozszerzony i aby
stała się ona właściwie podstawą, jeżeli chodzi o in-
westowanie w Polsce, oraz kanwą przepisów, które
ułatwią wszystkim przedsiębiorcom, wszystkim pod-
miotom działającym na rynku, również administra-
cji publicznej, swobodniejsze stosowanie się do mniej
zawikłanych procedur administracyjnych, pod wa-
runkiem że ułatwi się ten proces w sposób, który nie
będzie również naruszał praw obywateli.
Jeden z przepisów dotyczy wywłaszczeń. Budzi on
wśród nas wszystkich największe kontrowersje. Mam
nadzieję, że ten przepis zachowa się w ustawie, bo
rzeczywiście taki sposób wywłaszczeń, jaki obowią-
zywał do tej pory, był niezwykle mozolny, opóźniał
procesy inwestycyjne. Niemniej jednak na tę sprawę
trzeba zwrócić uwagę. Proces wywłaszczeniowy może
stać się przedmiotem pewnej debaty i budzić kontro-
wersje, a nawet może to dotyczyć Trybunału Konsty-
tucyjnego.
Kolejna kwestia, którą chcę poruszyć, odnosi się
do tego, że nowelizujemy tę ustawę już po raz drugi
w odstępie, jak już powiedziałam, 1 miesiąca lub 2
miesięcy. Nowelizacja została zaproponowana wła-
ściwie przez ministra infrastruktury, a nie ministra
sportu. Świadczy o tym również obecność tutaj pani
minister, a nie pana ministra Drzewieckiego. Tak
więc ustawa o przedsięwzięciach związanych z Euro
2012 stała się ustawą o charakterze infrastruktural-
nym, co może nawet cieszyć. Natomiast chciałabym
zwrócić uwagę pani minister, która reprezentuje tu-
taj rząd, że ta ustawa nie ma do czego się odnieść.
Konstrukcja tej ustawy jest taka, że stosuje się ona
do przedsięwzięć związanych z Euro 2012.
Proszę państwa, ostatnia nowelizacja rozporzą-
dzenia o przedsięwzięciach związanych z Euro 2012
została wprowadzona w październiku 2007 r. W tym-
że rozporządzeniu uwzględniono takie inwestycje,
jak metro w Warszawie, dworce wschodni i zachodni,
lotniska. Te inwestycje są zlokalizowane wyłącznie
w czterech miastach gospodarzach. Bardzo proszę
panią minister, aby zostało wydane nowe rozporzą-
dzenie, które pozwoli wpisać tam inne konieczne
inwestycje związane z Euro 2012. W przeciwnym
wypadku ta ustawa i wszystkie przepisy staną się
martwe. Możemy ją tutaj zmieniać i może stać się ona
nawet symbolem perpetuum mobile, natomiast w
Polsce nic nie będzie się budowało ze względu na brak
tego rozporządzenia.
Rozporządzenie o przedsięwzięciach związanych
z Euro 2012 stanowi wskazanie dotyczące tego, co
według tej ustawy może być realizowane w Polsce.
Tak więc błagam – bo już właściwie trudno powie-
dzieć, że proszę, ponieważ robię to od 2 lat – żeby w
końcu ukazało się ono w nowej formie.
Mój rząd przygotował rozporządzenie w bardzo
okrojonej formie, ale działo się to w ostatnim dniu
funkcjonowania rządu, w ostatnim miesiącu funk-
cjonowania parlamentu. Przypominam, że był to
wrzesień 2007 r., a w listopadzie odbyły się wybory.
Natomiast ministerstwo sportu zgromadziło ok. 900
przedsięwzięć, które zostały zgłoszone w związku z
tym rozporządzeniem.
Pani minister, ta ustawa nie może być stosowana
do przedsięwzięć, które są konieczne do przygotowa-
nia Euro 2012, choćby takich, jak te dotyczące cen-
trów pobytowych. Dzisiaj inwestycje związane z cen-
trami pobytowymi są konieczne, niezbędne do przy-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Elżbieta Jakubiak
gotowania Euro 2012. Przez to organizacja Euro
2012 może zostać Polsce odebrana. Tej ustawy nie
można stosować do pewnych przedsięwzięć, bo nie
uwzględniono ich w rozporządzeniu. Nie można sto-
sować tej ustawy do 44 obiektów wytypowanych
przez samego pana ministra Drzewieckiego jako nie-
zbędne, jeżeli chodzi o przygotowania do Euro 2012.
Właściwie nigdy już jej nie zastosujemy, bo zostanie
ona uchwalona pod koniec drugiego roku funkcjono-
wania tego rządu.
Ponadto problem stanowi również to, że ustawa
funkcjonuje wyłącznie do 2012 r., a w rozporządzeniu
zostały określone takie przedsięwzięcia, co do któ-
rych z góry wiadomo, że nie zostaną zakończone
przed upływem tego terminu. Jest to niedobry pro-
ces. (Dzwonek) Podam przykład warszawskiego me-
tra. Jest o nim mowa w rozporządzeniu, a już dzisiaj
wiemy, że jego realizacja nie zostanie zakończona.
Trzeba sobie już teraz zadać pytanie, co będzie po-
tem, jakie przepisy ustawy będą stosowane do takich
przedsięwzięć. Jest również problem dotyczący in-
nych przedsięwzięć, które są wymienione w rozpo-
rządzeniu, a nawet nie zostały rozpoczęte według
jakiejkolwiek procedury z tej ustawy. W związku z
tym proszę o wprowadzenie pewnego porządku, bo
ta ustawa niczemu nie służy, nawet jeśli będzie naj-
lepsza.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, pani poseł.
Poseł Elżbieta Jakubiak:
Bardzo dziękuję za uwagę i dziękuję pani marsza-
łek za wyrozumiałość. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Jan Ka-
miński, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Jan Kamiński:
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoka Izbo! W
imieniu Klubu Poselskiego Polskiego Stronnictwa
Ludowego mam zaszczyt przedstawić stanowisko
wobec sprawozdania Komisji Kultury Fizycznej,
Sportu i Turystyki o rządowym projekcie ustawy o
zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnie-
ju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO
2012 oraz ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
285
wania i realizacji inwestycji w zakresie lotnisk użyt-
ku publicznego, druki nr 1947 i 2131.
W dniu 18 kwietnia 2007 r. Komitet Wykonawczy
Unii Europejskich Związków Piłkarskich, UEFA,
podjął decyzję o przyznaniu Polsce i Ukrainie prawa
organizacji Euro 2012, a już 7 września 2007 r. Sejm
przyjął ustawę o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO
2012. Wraz z głównym celem ustawy, jakim jest przy-
spieszenie procesu realizacji inwestycji dotyczących
infrastruktury niezbędnej do Euro 2012, przyjęty
został program wieloletni „Przygotowanie i wykona-
nie przedsięwzięć Euro 2012”, obejmujący inwestycje
stadionowe. Na czele komitetu organizacyjnego mi-
strzostw Europy stoi prezes Rady Ministrów – to
znak, że nasz kraj bardzo poważnie i z dużą odpowie-
dzialnością podjął się tego zadania.
Powstaną nowoczesne i wielofunkcyjne obiekty
stadionowe, które umożliwią przeprowadzenie mi-
strzostw Europy, jak też będą służyć społeczeństwu
po Euro 2012. Ustalono listę niezbędnych zadań in-
westycyjnych w miastach gospodarzach Euro 2012.
Dużą rolę odegrają wybudowane i zmodernizowane
lotniska. Rada Ministrów przyjęła program inwesty-
cji wieloletnich pod nazwą „Program budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, w którym ujęto 147
inwestycji. Zaplanowano remont i modernizację 26
dróg o długości ok. 4500 km, modernizację ok. 900
km linii kolejowych, budowę i przebudowę dworców
bezpośrednio związanych z Euro 2012. Trwa budowa
nowych hoteli i związanej z nimi infrastruktury.
Przystąpiliśmy w Polsce do opracowania i realizacji
strategii działań promocyjnych kraju. Opracowano
politykę informacyjną dotyczącą realizacji przedsię-
wzięć Euro 2012. Rozpoczęła się promocja miast go-
spodarzy Euro 2012.
Myślę, że te ustawy i programy przyjęte dotych-
czas przez Sejm i rząd pozwoliły zrealizować duży
procent rozpoczętych inwestycji. Widząc trudności,
jakie zaczynają się pojawiać, rząd proponuje zmianę
ustawy, aby przyspieszyć i uprościć procedury, szcze-
gólnie w nabywaniu nieruchomości. Projekt tej usta-
wy przewiduje zmiany w odszkodowaniach za nieru-
chomości, które mają odpowiadać przesłance słusz-
nego odszkodowania, czyli mają być zgodne z przepi-
sem art. 21 ust. 2 konstytucji. W art. 4 ust. 1 zapisano,
że Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi
wykaz przedsięwzięć Euro 2012 niezbędnych do pra-
widłowego przygotowania mistrzostw Europy.
Tu może nasuwać się wiele pytań o to, które inwe-
stycje są naprawdę niezbędne, czy nie będzie ze strony
inwestorów naciągania, a to z kolei przełoży się na
zwiększone koszty ze strony budżetu państwa, jak też
może rozwinąć falę procesów sądowych. Zapis mówi,
że w związku z inwestycjami celu publicznego będzie
można wejść na prywatne działki, robiąc kanalizację,
wodociągi czy budując linie energetyczne. Czy nie bę-
dzie to wykorzystywane pod płaszczem Euro 2012?
Czy budowa hoteli w związku z Euro 2012 będzie zo-
bowiązywała inwestora do swobodnego wchodzenia na
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
286 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Jan Kamiński
działki sąsiada, bez protestu? Czy mam rozumieć, że
ten projekt ustawy dotyczy 4 miast organizatorów
Euro 2012, czy też 6 pierwotnie wyznaczonych do or-
ganizacji Euro, czy też może całego kraju?
Uważam, że należy dokładnie przeanalizować
wszystkie uwagi zgłaszane przez posłów, aby nie po-
różnić społeczeństwa, jak też poszczególnych regio-
nów naszego kraju. Co ma powiedzieć Białystok, o
którym nie wspomina się w ogóle? Kibice z Białego-
stoku chcieliby w ciągu 1,5 godziny przyjechać pocią-
giem do Warszawy na mecz, ale nie będzie im to dane.
Nadal podróżować będą 3 godziny w jedną stronę,
gdyż nie przewiduje się modernizacji linii kolejowej
do Białegostoku, nie mówiąc już o linii do Suwałk czy
granicy z Litwą. Gotowa dokumentacja dotycząca
budowy lotniska regionalnego w Suwałkach leży już
2 lata. (Dzwonek)
Już kończę, pani marszałek.
Na pewno pan prezydent Suwałk chciałby włączyć
tę inwestycję na listę zadań Euro 2012, aby kibice
mogli polecieć na mecze, a goście z Warszawy mogli
przylecieć na Pojezierze Suwalsko-Augustowskie
i podziwiać jego piękną przyrodę.
Chciałbym się też pokrótce odnieść do informacji
prasowej dotyczącej nagród, jakie zostały przydzielo-
ne w spółce PL 2012.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle, bardzo proszę…
Poseł Jan Kamiński:
Uważam, że to jest niezbyt eleganckie, wręcz bul-
wersujące. Chciałbym odnieść się do wypowiedzi po-
sła Garbowskiego…
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle…
Poseł Jan Kamiński:
…i powiedzieć, że jest to około 140 tys. zł brutto.
Jedna emerytura ZUS-owska wynosi średnio 1400
zł, KRUS-owska – ok. 800 zł.
(Poseł Elżbieta Jakubiak: 650 zł.)
A więc odpowiednio 100 i 200 takich emerytur
można byłoby przekazać ludziom.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle…
Poseł Jan Kamiński:
Już kończę, pani marszałek.
Tysiące dzieci z biednych rodzin mogłyby wyje-
chać na kolonie. Całkowicie zgadzam się z panem
posłem Garbowskim. Na czele komitetu organizacyj-
nego mistrzostw Europy stoi pan premier, więc ocze-
kujemy wyjaśnienia tej bulwersującej informacji
i wyciągnięcia wniosków w stosunku do osób odpo-
wiedzialnych.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle, dziękuję panu serdecznie.
Poseł Jan Kamiński:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Klub Poselski
Polskiego Stronnictwa Ludowego, widząc potrzebę
przyspieszenia prac inwestycyjnych związanych z
Euro 2012, poprze zaproponowany projekt ustawy.
Dziękuję bardzo i przepraszam za przedłużenie wy-
stąpienia. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Głos zabierze pan poseł Andrzej Walkowiak, Pol-
ska XXI.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Walkowiak:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Mam zaszczyt w imieniu Koła Poselskiego Polska
XXI zaprezentować nasze stanowisko w sprawie pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu fi-
nałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012 oraz ustawy o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
lotnisk użytku publicznego, druki nr 1947 i 2137.
Szanowni Państwo! Koło Poselskie Polska XXI
popiera ten projekt. Popiera, ponieważ zaistniały
dwie przesłanki. Po pierwsze, przepisy zawarte w
tym projekcie są jak najbardziej właściwe. Tak jak
zostało powiedziane, sprawa infrastruktury drogo-
wej, kolejowej, lotniskowej jest piętą achillesową w
całym procesie przygotowań do Euro 2012. O ile mo-
żemy w miarę spokojnie patrzeć na to, co się dzieje z
budową stadionów tam, gdzie bardzo intensywnie
działają samorządy, o tyle wielokrotnie już z tej try-
buny mówiliśmy o wielkich niepokojach związanych
z postępem prac dotyczących infrastruktury, szcze-
gólnie drogowej, jak i centrów pobytowych, o których
mówiła pani poseł Jakubiak.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Andrzej Walkowiak
W przeciwieństwie do mojego przedmówcy z Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego spodziewamy się inne-
go scenariusza: że nie będzie spraw związanych z
naciąganiem, z nadużywaniem władzy, ponieważ do
tej pory praktyka postępowania rządu wskazuje na
coś zupełnie innego, na zbyt opieszałe i za mało od-
ważne działania. Aby Polska odniosła sukces w or-
ganizacji tego epokowego przedsięwzięcia, muszą być
podejmowane zdecydowane i odważne działania.
Tu jest naprawdę ogromne zagrożenie. Sytuacja
jest wyjątkowo szczęśliwa dla prowadzących te inwe-
stycje, ponieważ my tutaj sobie powiedzieliśmy, że to
nie jest impreza Platformy, PiS-u, SLD czy jakiejkol-
wiek innej partii, że to jest ogólnonarodowe przedsię-
wzięcie i że albo cała Polska odniesie sukces, albo
cała Polska się skompromituje. Stąd też z tak wielką
uwagą śledzimy wszystko to, co wokół infrastruktu-
ry, przedsięwzięć infrastrukturalnych związanych z
tą imprezą się dzieje. Rzeczywiście, niektóre sprawy
są niepokojące. Tutaj padły dzisiaj słowa o bulwersu-
jących nagrodach. To jest bulwersacja na miarę mi-
liona złotych. Natomiast chciałbym zwrócić uwagę
na jeszcze na inny problem, według mnie, dużo po-
ważniejszy. Miesiąc temu mówiliśmy o pewnych za-
niechaniach, które mogą spowodować, że droga eks-
presowa S5, droga strategiczna dla organizacji tur-
nieju Euro 2012, może nie zostać ukończona. I co się
stało przez miesiąc od tego momentu? Sytuacja roz-
wija się, jak się okazuje, bardzo dynamicznie. Po-
wstaje kolejny dokument, sygnowany przez Najwyż-
szą Izbę Kontroli, z którego wynika, że budowa
dwóch poważnych odcinków na terenie województwa
kujawsko-pomorskiego i województwa dolnośląskiego
jest wpisana już do kategorii: projekty zagrożone du-
żym ryzykiem niezakończenia przed Euro 2012. To
jest droga, która była w priorytetach. To jest droga,
którą następnie przewidziano jako drogę prawdopo-
dobną do wybudowania przed turniejem. Teraz już
mamy dokument, że jest duże zagrożenie. Pozwolę
sobie jeszcze przeczytać, zacytować dosłownie dwa
zdania z lokalnej z regionalnej gazety „Express Byd-
goski”. To poważna, ukazująca się w około 100 tys.
egzemplarzy gazeta. Napisano tu o problemach z bu-
dową tej drogi. Dziennikarz pyta w pierwszym zda-
niu: Co robili wczoraj drogowcy z generalnej dyrekcji
budowy dróg i autostrad pod Kowalewem?. To jest
publikacja z 8 lipca. Pada odpowiedź: Szukali pod
Szubinem kumaka nizinnego. Bez poprawionego ra-
portu środowiskowego nie można rozpocząć budowy
trasy S5. Do czego to dochodzi? To są normalne jaja
za przeproszeniem. Urzędnicy najwyższej rangi wy-
chodzą do lasu w poszukiwaniu żaby, kumaka zielo-
nego nizinnego. I to wszystko się dzieje w rok po tym,
jak zostało zreformowane Prawo ochrony środowiska
(Dzwonek), w rok po tym, jak zbudowano zupełnie
nową strukturę administracji specjalnej w zakresie
ochrony środowiska. Dzisiaj dajemy kolejne narzę-
dzia do tego, aby rząd działał bardzo sprawnie, a
287
dochodzi do absolutnie niezrozumiałych zdarzeń, że
urzędnicy generalnej dyrekcji, urzędnicy ochrony
środowiska wychodzą do lasu i szukają żab, a inwe-
stycja warta kilka miliardów złotych z powodu żab
jest zatrzymana, jest wzruszona. To jest…
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle…
(Poseł Jan Kulas: Czas.)
Poseł Andrzej Walkowiak:
Już kończę.
To są zdarzenia dużo bardziej bulwersujące moim
zdaniem niż nagrody, chociaż one oczywiście są rów-
nież godne potępienia. Pani minister, ta Izba wciśnie
zielony guzik przy rozpatrywaniu tej nowelizacji, nie
mam co do tego żadnej wątpliwości, ale proszę, już
zielonych żab nie szukajcie, tylko naprawdę zabierz-
cie się do budowy dróg. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu uprzejmie, panie pośle.
Do zadania pytania zapisało się 17 pań i panów
posłów.
Czy ktoś z państwa chciałby jeszcze?
(Poseł Przemysław Gosiewski: Jeszcze ja chcę się
zapisać.)
Bardzo proszę, panie pośle.
(Głos z sali: Gosiewski ma tu abonament.)
Zamykam listę.
Wyznaczam czas na zadanie pytania na jedną mi-
nutę.
Pytanie zadaje pan poseł Szymon Giżyński, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Szymon Stanisław Giżyński:
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoki Sejmie!
Euro 2012 to nie tylko efektowne i funkcjonalne sta-
diony, bezpieczeństwo publiczne, autostrady, lotni-
ska, szybkie koleje i zagwarantowana opieka me-
dyczna. Choćbyśmy zorganizowali i urządzili to
wszystko najsprawniej i skupili się oraz poprzestali
tylko na tym, to i tak stracilibyśmy szansę na wy-
granie tego, co z punktu widzenia polskiej racji sta-
nu i interesu narodowego najważniejsze – ukazanie
w całej pełni i dumie sprawności i siły państwa i
kulturowo-cywilizacyjnej żywotności narodu. Aby to
się ziściło, konieczna jest wprowadzona komplemen-
tarnie i spójnie, z wyżyn wszystkich najważniejszych
ośrodków władzy i kanałami wszystkich odpowie-
dzialnych mediów, mówiąc językiem najbardziej
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
288 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Szymon Stanisław Giżyński
wpływowego kierunku współczesnego marketingu
politycznego, polska narracja, polska opowieść, pol-
ska polityka wizerunkowa. Euro 2012 odbędą się w
Polsce na stadionach Gdańska, Wrocławia, Pozna-
nia i Warszawy. Trzy, a już na pewno dwa pierwsze
miasta z tej listy są często wymieniane przez polity-
ków PO jako miasta europejskie, otwarte. Pytam
zatem: Jaką polską politykę wizerunkową na oko-
liczność operacji Euro 2012 prowadzi pan premier
Donald Tusk i pan minister kultury Bogdan Zdro-
jewski? Jaką polską patriotyczną opowieść w otocze-
niu Euro 2012 przygotowuje wobec nas samych,
Europy i świata rząd pana premiera Donalda Tuska?
Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pani poseł Bożena
Kotkowska.
Bardzo proszę.
Poseł Bożena Kotkowska:
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Moje pierwsze pytanie będzie dotyczyć faktycznie
Euro 2012, tych miast, które nie zostały wybrane do
Euro 2012. Myślę o Chorzowie i o Krakowie. Ponie-
waż pan minister Drzewiecki nam tutaj obiecał, że
wszystkie pieniądze, które już zostały zaplanowane
– myślę konkretnie o Chorzowie, 110 mln zł – zosta-
ną przekazane do województwa śląskiego na moder-
nizację stadionu, mam pytanie: Czy podtrzymujecie
państwo decyzję, jeśli chodzi o pieniądze na infra-
strukturę dotyczącą Euro 2012? Powiedział pan
ponadto z tej trybuny, że jest możliwość, że Chorzów
i Kraków będą jeszcze miastami, gdzie będą się roz-
grywać mistrzostwa. Myślę tu też o centrach poby-
towych, o centrum pobytowym, które miało już być
w Bielsku-Białej. Czy tam też środki będą przekazy-
wane?
I druga sprawa, prosiłabym tutaj na piśmie o od-
powiedź pana ministra, ponieważ dotyczy ona nie
Euro 2012, ale…(Dzwonek)
Pani marszałek, dosłownie chwila.
…dziecka niepełnosprawnego, Dominiki Kanior
z Wrocławia, której rodzice dzwonili do mnie w tej
sprawie. Jest to mistrzyni Polski w pływaniu. Olim-
piada dla dzieci upośledzonych umysłowo odbywa się
w październiku w Melbourne…
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Pani poseł…
Poseł Bożena Kotkowska:
…i okazuje się, że jej trener nie pojedzie z nią na
tę olimpiadę, bo nie ma pieniędzy.
(Poseł Jan Kulas: W innym trybie.)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Pani poseł, proponuję na piśmie skierować pyta-
nie do pana ministra. Dziękuję pięknie.
Poseł Bożena Kotkowska:
Jadą działacze, a nie pojedzie trener. Bardzo bym
prosiła o odpowiedź pana ministra.
Przepraszam, że nie na temat. Dziękuję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, pani poseł.
Pytanie zadaje pan poseł Kazimierz Gwiazdow-
ski, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Kazimierz Gwiazdowski:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Moje pytanie dotyczy nowego art. 24d ust. 2 ustawy
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw Eu-
ropy w Piłce Nożnej EURO 2012, z którego wynika,
że jeżeli nieruchomość przeznaczona do realizacji
przedsięwzięć Euro 2012 stanowiąca własność Skar-
bu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego
została uprzednio wydzierżawiona, wynajęta lub uży-
czona, decyzja o ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia
Euro 2012 stanowi podstawę do wypowiedzenia umo-
wy dzierżawy, najmu lub użyczenia ze skutkiem na-
tychmiastowym. Jednocześnie przepis ten daje prawo
do żądania odszkodowania za straty poniesione na
skutek rozwiązania umowy od Skarbu Państwa lub
jednostki samorządu terytorialnego. Prosiłbym o
wyjaśnienie, jaki organ będzie ustalał to odszkodo-
wanie oraz na jakich zasadach, gdyż jeżeli chodzi na
przykład o odszkodowanie za wygaśnięcie użytkowa-
nia wieczystego, procedura jego wypłaty została
szczegółowo omówiona, a brakuje takiego uregulo-
wania w stosunku do umów dzierżawy, najmu lub
użyczenia. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Mirosław Pawlak, Pol-
skie Stronnictwo Ludowe.
Proszę bardzo.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Mirosław Pawlak:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Pani Minister!
W projekcie ustawy rząd odwołuje się do stworzenia
alternatywy, wyboru trybu realizacji określonego
przedsięwzięcia przez podmiot je realizujący. Pytanie
pierwsze: Jakim ograniczeniom, a także kontroli ma
i będzie podlegać ten tryb? Pytanie drugie: Czy o
wysokości odszkodowania, które winno mieć charak-
ter ekwiwalentny do wartości wywłaszczonego mie-
nia, decydować będzie ostatecznie sąd polski, do któ-
rego zainteresowany obywatel się zwróci, oraz czy te
sprawy będą miały priorytet w rozpatrywaniu? Py-
tanie trzecie: Jak obecnie przebiegają prace inwesty-
cyjne w oparciu o tzw. ustawę speckolejową i jaki jest
poziom ich zaawansowania? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Tadeusz Arkit, Platfor-
ma Obywatelska.
Poseł Tadeusz Arkit:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoka Izbo! Z
doświadczeń zgromadzonych podczas ustalania loka-
lizacji linii kolejowych oraz dróg w trybie ustawy o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz
ustaw specdrogowej i tzw. speckolejowej wynika, że
większość nieruchomości nabywana była w drodze
umów cywilnoprawnych, a w efekcie przeprowadzo-
nych pomiędzy stronami negocjacji ustalano cenę.
Zatem czy ustalenie wysokości odszkodowania będzie
następować w trybie negocjacji pomiędzy spółką celo-
wą lub właściwym podmiotem a użytkownikami czy
właścicielami także po wydaniu decyzji o ustaleniu
lokalizacji linii kolejowej czy drogi? W związku z tym
czy decyzja administracyjna ustalająca wysokość od-
szkodowania wydawana będzie jedynie w przypadku
niepowodzenia negocjacji? Takie rozwiązanie powinno
w znacznym stopniu odciążyć wojewodów w zakresie
prowadzenia postępowań administracyjnych w tym
przedmiocie i przyśpieszyć wypłatę odszkodowań oso-
bom uprawnionym. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Henryk Siedlaczek,
Platforma Obywatelska.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Nowelizacja usta-
wy w art. 24e mówi, że w przypadku gdy decyzja o
289
ustaleniu lokalizacji przedsięwzięcia Euro 2012 do-
tyczy nieruchomości zabudowanej budynkiem miesz-
kalnym albo budynkiem, w którym został wyodręb-
niony lokal mieszkalny, wysokość odszkodowania
przysługującego dotychczasowemu właścicielowi lub
użytkownikowi wieczystemu zamieszkałemu w tym
budynku albo lokalu powiększa się o kwotę 10 tys. zł
w odniesieniu do tej nieruchomości. Rozumiem, że
autorzy ustawy chcieli zrekompensować utratę lo-
kum osobom, których budynki znajdować się będą na
terenie potrzebnym na cele Euro 2012. Niemniej oba-
wiam się, że ten przepis może być zakwestionowany
w Trybunale Konstytucyjnym, gdyż przewiduje stałą
stawkę powiększenia odszkodowania niezależną od
innych uwarunkowań. W związku z powyższym za-
stanawiam się, czy nie lepiej użyć innego wskaźnika
wzrostu odszkodowania, takiego jak chociażby
wskaźnik procentowy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Tomasz Latos, Prawo i
Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Tomasz Latos:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Pani Minister! Na
wstępie chciałbym podziękować pani minister za
szczerą odpowiedź, która padła z pani ust wczoraj.
Kiedy pytałem o drogę ekspresową S5, pani wówczas
powiedziała, cytuję, że: z całą odpowiedzialnością
mówię, że do 2012 r. ten odcinek nie będzie gotowy,
dlatego że późno zaczęły się prace przygotowawcze.
Dziękuję za tę szczerą odpowiedź, bo do tej pory cały
czas byliśmy jednak mamieni obietnicami, że ta dro-
ga – tak potrzebna w kontekście tej imprezy – będzie
wybudowana. Ale jednocześnie chciałbym podkreślić,
pani minister, że poprzedni rząd, rząd Prawa i Spra-
wiedliwości, w pełni przygotował tę inwestycję za-
równo pod względem prawnym, jak i pod względem
finansowym. Tak, pani minister, takie są fakty i my-
ślę, że o fakty nie należy się spierać. W związku z tym
chciałbym zapytać: jakie prace przygotowawcze zo-
stały późno wdrożone (Dzwonek), co państwo robili-
ście przez ostatnie już prawie 2 lata swoich rządów
w tej sprawie? Na jakim etapie ta inwestycja jest w
tej chwili? Czy wspomniany tu przez pana posła ku-
mak będzie tym pretekstem, który spowoduje, że ta
inwestycja nie zostanie zakończona?
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję...
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
290 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Tomasz Latos:
I wreszcie...
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
...panie pośle.
Poseł Tomasz Latos:
Już, pani marszałek. Jedno zdanie jeszcze.
I wreszcie, ile z tej tak ważnej inwestycji uda się
zrealizować do roku 2012? Gdyby pani minister była
uprzejma również chociaż krótko odnieść się do kwe-
stii lotniska bydgoskiego, też ważnej...
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Bardzo dziękuję, panie pośle.
Poseł Tomasz Latos:
...inwestycji w kontekście Euro 2012. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Pytanie zadaje pan poseł Lech Kołakowski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Nie ma pana posła.
Pytanie zadaje pan poseł Marek Matuszewski,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Marek Matuszewski:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Projekt tej ustawy ma za zadanie przyspieszenie pro-
cesu realizacji inwestycji dotyczących infrastruktury
na Euro 2012. Myślę, że część zapisów jest jasna, ale
też duża część niedopracowana, godząca na przykład
we własność prywatną. Na marginesie omawiania
tego projektu, pozostając w klimacie spraw toczących
się wokół Euro, chciałbym zapytać panią minister o
sprawę nagród, jakie przyznali sobie członkowie za-
rządu spółki PL 2012 w kwocie po 110 tys. zł na rękę,
co daje sumę 550 tys. netto. Cóż takiego się stało, że
w dobie kryzysu przyznali sobie takie gigantyczne
sumy? Przecież chociażby prezes tej spółki dostaje co
miesiąc ok. 30 tys. zł. Czy suma ok. 30 tys. zł mie-
sięcznie, a dla jego zastępców powyżej 20 tys., to jesz-
cze mało? Czy w sytuacji, kiedy Platforma Obywatel-
ska poprzez cięcia w budżecie odbiera pieniądze,
które należą się polskim rodzinom, studentom i eme-
rytom, jest do pomyślenia, aby z pieniędzy podatni-
ków ta sama Platforma Obywatelska płaciła tak gi-
gantyczne nagrody? Trzeba bić na alarm, bo takiego
rozpasania (Dzwonek) nie wolno tolerować. Z inicja-
tywy PiS-u na najbliższym posiedzeniu Komisji Kul-
tury Fizycznej, Sportu i Turystyki ta sprawa zostanie
dogłębnie zbadana. Dziękuję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Radosław Witkowski,
Platforma Obywatelska.
Poseł Radosław Witkowski:
Pani Marszałek! Pani Minister! Proponowane dzi-
siaj zmiany w prawie to jest bardzo dobry powód, żeby
zapytać o pewne konkretne przedsięwzięcia. I tak na
pewno bardzo ważną, absolutnie kluczową sprawą dla
zorganizowania Euro 2012 jest zabezpieczenie sieci
lotnisk w Polsce. Zresztą jak przyznał sam prezes spół-
ki PL 2012, dla UEFA znacznie poważniejsza i znacz-
nie ważniejsza jest sprawa zabezpieczenia lotnisk niż
nawet budowy dróg, autostrad i dróg kolejowych. I
stąd pytanie, pani minister. Bo jak wiemy, lotniska
dzielimy na dwie kategorie: lotniska główne i lotniska
rezerwowe, lotniska wspomagające. Chciałbym zapy-
tać o tę drugą kategorię. Czy już jest znany ostateczny
kształt listy lotnisk rezerwowych i wspierających i czy
ministerstwo nie traci z pola widzenia spraw inwesty-
cyjnych dotyczących tych projektów oraz jak one w
ogóle przebiegają? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Stanisław Stec, Lewica.
Poseł Stanisław Stec:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Pani Minister!
Pierwsze pytanie dotyczy połączeń lotniczych. Czy
na mecze na Euro z Poznania do Wrocławia będzie
można lecieć bezpośrednio samolotem, czy trzeba
będzie przez Warszawę? Bo gdy ostatnio leciałem sa-
molotem z Poznania do Rzeszowa, zajęło mi to 6 go-
dzin, bo taki niestety jest czas oczekiwania w War-
szawie. To jest jedno pytanie.
Drugie pytanie. Mam na myśli to, jak kibice z
Wielkopolski północnej mają przyjechać na mecz do
Poznania, jeżeli z Obornik do Poznania jedzie się 2
godziny, a jest to 30 km? Czy w ogóle bierze się pod
uwagę to, aby udrożnić dojazdy do stadionów, ale nie
tylko 5 km od stadionu, lecz przynajmniej 30 km,
na przykład z Obornik do Poznania? Dziękuję.
(Oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Jan Kulas, Platforma
Obywatelska.
Poseł Jan Kulas:
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoki Sejmie!
Traktuję ten głos w debacie jako poparcie dla nowe-
lizacji ustawy. Pani minister, będziemy tę ustawę
zmieniali tyle, ile będzie trzeba, bo chcemy ułatwić
cykl inwestycyjny przygotowania piłkarskich mi-
strzostw Euro 2012. Tyle, ile trzeba. To jest nasza
praca, to jest nasza powinność. W moim rejonie – po-
morskim, szczególnie w Gdańsku – jest bardzo duże
zainteresowanie turniejem mistrzostw piłkarskich
Euro 2012. Inwestycja: budowa stadionu piłkarskie-
go jest już przygotowana, ma miejsce wmurowanie
kamienia węgielnego, ale ważne jest społeczne wspar-
cie tego całego cyklu. Myślę, że to jest bardzo ważne,
nie tylko inwestycja, ale i kapitał ludzki, zaangażo-
wanie społeczeństwa w to przedsięwzięcie. Pytanie
mam tylko jedno do posła sprawozdawcy, bo jak za-
wsze interesują mnie konsultacje społeczne przy każ-
dej ważnej ustawie. Panie pośle, wiem, że były kon-
sultacje. Proszę chociaż o kilka bliższych informacji
na temat konsultacji społecznych ze stronami bezpo-
średnio zainteresowanymi przy tym projekcie usta-
wy. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Pytanie zadaje pani poseł Jadwiga Wiśniewska,
Prawo i Sprawiedliwość.
Nie ma pani poseł.
Pytanie zadaje pan poseł Grzegorz Raniewicz,
Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Grzegorz Raniewicz:
Pani Marszałek! Pani Minister! A mówili, że piłka
to domena męska, a tu się okazuje, że w kobiecych rę-
kach. Dzisiaj pani minister i pani marszałek przyszły.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Ale nie wszyscy posłowie dostrzegają to, że jest
pani marszałek. (Oklaski)
Poseł Grzegorz Raniewicz:
Zanim zadam pytanie, chciałbym się odnieść do
oburzenia posła, który mówił o nagrodach dla prezesów
291
spółki Euro 2012. Panie pośle, mam pytanie do pana:
A jak pan głosował przy ustawie o finansowaniu partii
politycznych? Czy tam pan też przeliczał na emerytury
i na renty te miliony złotych dla partii politycznych?
(Poseł Ryszard Zbrzyzny: Oczywiście.)
To mamy nadzieję, że w przyszłości finansowanie
partii politycznych zostanie ograniczone.
(Głos z sali: A spółek politycznych?)
Ma powstać rozporządzenie dotyczące przedsię-
wzięć, które będą priorytetowe dla Euro 2012.
Mam pytanie do pani minister. Najkrótsza droga
łącząca Warszawę z Kijowem to niecałe 700 km dro-
gi lądowej do pokonania samochodem. (Dzwonek)
Wiadomo, że większość kibiców będzie ją pokonywa-
ła samochodami, a nie samolotami. Czy będą więc
podjęte jakieś działania, aby drogę S12 wpisać na
listę w rozporządzeniu? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Pytanie zadaje pan poseł Stanisław Kalemba, Pol-
skie Stronnictwo Ludowe.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Stanisław Kalemba:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Jedno jest istotne: to, że przygotowania do Euro 2012
idą dobrze, a ta nowelizacja ma jeszcze poprawić sy-
tuację.
Mam pytanie, pani minister, w związku z art. 24e
pkt 8 co do wzrostu odszkodowania w przypadku wy-
dania terenu w ciągu 14 dni, zgodnie z pkt 1 i 2. Czy-
li jeśli chodzi o te 10 tys. zł, to samo dotyczy budynków
mieszkalnych. Jak było to szacowane, jakie przepro-
wadzono analizy, żeby dojść do wniosku, że to w istot-
ny sposób przyspieszy wydanie tych terenów? Bo uwa-
żam, że sprawa jest bardzo ciekawa, szczególnie w
kontekście realizacji autostrad, kiedy to trwały spory
nieraz o 1 km i o kilka procent, a w tym czasie uciekły
nam całe lata i wartość 1 km wzrosła nawet dwu- czy
trzykrotnie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Ryszard Zbrzyzny, Le-
wica.
Poseł Ryszard Zbrzyzny:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! We Wrocławiu
właścicielka jednej działki blokuje budowę pętli tram-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
292 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Ryszard Zbrzyzny
wajowej przy stadionie przewidzianym na Euro, tak
donosi prasa.
(Głos z sali: Nieładnie.)
Chciałbym jednak zapytać, czy władze miasta
Wrocławia, ustanawiając lokalizację stadionu, nie
wiedziały o tym, że tereny przyległe do stadionu są
własnością osób prywatnych. Czy już wtedy, przed
podjęciem decyzji o lokalizacji, nie należało załatwić
kwestii wywłaszczenia czy uzgodnienia warunków
opuszczenia tych działek przez ich właścicieli? Czy
normalne jest straszenie właścicieli prywatnych
działek sądami, Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego czy też wywłaszczeniem na siłę? Bo na dobrą
sprawę ta ustawa stwarza taką możliwość. A więc
gdzie to święte prawo własności, gdzie poszanowanie
tego świętego prawa? Czy nie będzie takiej oto sytu-
acji, jest to sytuacja hipotetyczna, aczkolwiek możli-
wa, że za ok. 0,5 mld zł czy 1 mld zł powstanie wielki
stadion, do którego nie będzie żadnego dojazdu, i na
tym stadionie mecze i tak nie będą mogły być rozgry-
wane, albowiem będzie sporna kwota 4 mln zł? Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Grzegorz Janik, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Grzegorz Janik:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
To, aby Euro 2012 udało się w naszym kraju, warun-
kują nie tylko autostrady, lotniska, koleje, które są
bardzo ważne, ale również ustawy, które przygoto-
waliśmy. Jeśli chodzi o ustawę o przygotowaniu fina-
łowego turnieju Euro 2012, to w rozporządzeniu nie
znalazły się żadne inwestycje śląskie, tego się nie
doczytałem. Czyli Śląsk został już z tym momencie
skreślony. Ale następną ważną rzeczą, aby Euro się
udało, jest to, że polska reprezentacja i nasze kluby
muszą mieć gdzie grać. Jeśli chodzi o treść art. 80
ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, która
wchodzi w życie z dniem 1 sierpnia 2009 r., termin
wejścia w życie ustawy niestety nie jest możliwy do
dotrzymania przez wszystkie kluby ekstraklasy i
pierwszej ligi, zwłaszcza w zakresie dotyczącym za-
pewnienia systemu identyfikacji kibiców oraz wszyst-
kich miejsc siedzących. (Dzwonek) W zapisach nowej
ustawy nie przewiduje się miejsc stojących i może
dojść do takiej sytuacji, że mecze na naszych stadio-
nach na dzień 1 sierpnia nie będą mogły się rozgry-
wać. Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki planuje w
tym zakresie jakąś nowelizację, jakieś vacatio legis?
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie.
Poseł Grzegorz Janik:
Nikt nie kwestionuje, że ta ustawa nie jest potrzeb-
na. Jest bardzo potrzebna całemu środowisku sporto-
wemu, ale do 1 sierpnia kluby nie będą w stanie…
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Poseł Grzegorz Janik:
…sprostać wymogom określonym w tej ustawie.
(Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Pytanie zadaje pan poseł Mieczysław Golba, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Mieczysław Golba:
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoka Izbo! W
związku z omawianą ustawą o przygotowaniu fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 mam pytania do pani minister.
Czy tak bardzo ważna autostrada A4 będzie zbu-
dowana do przejścia granicznego w Korczowej do
2012 r., tak aby można było nią dojechać do Lwowa i
innych miast Ukrainy?
Czy do 2012 r. zostanie wybudowana droga obwo-
dowa bardzo ważnych miast, takich jak Przeworsk i
Łańcut?
Kolejne pytanie. Czy zostanie zmodernizowana
droga kolejowa E30 z Medyki do Krakowa i czy do
2012 r. zostaną zmodernizowane dworce kolejowe w
Przemyślu, Jarosławiu, Przeworsku i Łańcucie, tak
aby naprawdę nie straszyły podróżnych? Bo obecnie
są fatalnym stanie.
Kolejne pytanie. Czy wymienionych przeze mnie
inwestycji nie należy dopisać do tej ustawy, tak by
można było je zrealizować do 2012 r.?
I ostatnie pytanie. Czy do tej ustawy zostanie wy-
dane stosowne rozporządzenie, tak aby mogła ona
zacząć funkcjonować? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pan poseł Jerzy
Gosiewski, Prawo i Sprawiedliwość.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Poseł Jerzy Gosiewski:
Szanowna Pani Marszałek! Szanowna Pani Mini-
ster! Wysoka Izbo! Proponowany art. 25 ust. 3 w
zmienionej ustawie dotyczy sposobu zawiadomienia
przez wojewodę o wszczęciu postępowania o wydanie
decyzji o pozwoleniu na budowę przedsięwzięcia Euro
2012.
Pani minister, w których gminach będą umiesz-
czone obwieszczenia o wszczęciu postępowania? Czy
dotyczy to tylko gmin, na których terenie ma być
realizowana inwestycja? Czy nie należałoby w art. 25
ust. 3 użyć sformułowania zawartego w nowym
brzmieniu art. 24 ust. 2 przedstawionej ustawy w
kwestii dotyczącej właściwych urzędów gmin?
Drugie pytanie. W jaki sposób rząd planuje wyko-
rzystać piękny region Warmii i Mazur z myślą o od-
poczynku zawodników w mistrzostwach Europy i
wszystkich osób towarzyszących? (Dzwonek)
I trzecie pytanie, ogólne: Czy zdaniem pani mini-
ster proponowana ustawa będzie praktycznie działać,
czy nie? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Bardzo proszę, głos zabierze podsekretarz stanu
w Ministerstwie Infrastruktury pani Patrycja Wo-
lińska-Bartkiewicz.
Bardzo proszę, pani minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz:
Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie i
Panowie Posłowie! Odniosę się do pytań dotyczących
stricte resortu infrastruktury, który rzeczywiście był
pomysłodawcą tej nowelizacji, natomiast w każdym
innym przypadku, ponieważ padały i takie pytania,
pozwolę sobie je skierować do moich kolegów z innych
resortów. Dotyczy to pytania pana posła Giżyńskiego
o politykę wizerunkową Polski w kontekście Euro
2012. Myślę, że takowa polityka jest prowadzona.
Wiem, że trwają intensywne prace, z udziałem Polskiej
Organizacji Turystycznej i innych organów, natomiast
na ten temat nie chciałabym się wypowiadać, bo nie
należy to do kompetencji mojego resortu.
Jeżeli chodzi o pytanie pani poseł Bożeny Kotkow-
skiej dotyczące Chorzowa i Krakowa, to według mo-
ich informacji żadna z inwestycji, zaplanowanych
również w Chorzowie i Krakowie, nie została i nie
zostanie wykreślona. Będą one przygotowywane
równocześnie. Wiem, że w ministerstwie sportu są
przygotowywane umowy inwestycyjne w zakresie
budowy stadionów w tych miastach i przeznaczone
293
wcześniej pieniądze zostaną przekazane na te inwe-
stycje. To samo dotyczy inwestycji w zakresie trans-
portu, dróg, kolei i lotnisk w dwóch województwach:
śląskim i małopolskim.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Gwiazdowskie-
go, chcę zauważyć, że we wszystkich sprawach doty-
czących wywłaszczania nieruchomości i ustalania
odszkodowania za nieruchomości, które nie zostały
uregulowane tą ustawą, stosujemy przepisy ustawy
o gospodarce nieruchomościami. Jest w niej przewi-
dziany tryb ustalania wielkości odszkodowania i wy-
dawania stosownych decyzji.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Pawlaka o wy-
sokość odszkodowania, dotyczy to również wysokości
odszkodowania i trybu ustalania decyzji odszkodo-
wawczej. Oczywiście przewidziany jest tryb negocja-
cyjny. Będzie on trwał w każdym przypadku do 30 dni.
Rozwiązania te zostały wcześniej zastosowane w tzw.
specustawie drogowej i w specjalnym rozdziale w usta-
wie o transporcie kolejowym, która też przewiduje
specjalny tryb realizacji tych inwestycji. To działa, to
wygląda w ten sposób, że jeżeli nie będzie ugodowego
określenia odszkodowania pomiędzy stronami, wyda-
wana jest decyzja dotycząca wysokości odszkodowania
w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami. Je-
żeli strona jest niezadowolona, to przysługuje jej tryb
odwoławczy do sądu administracyjnego.
Jeżeli chodzi o prace inwestycyjne związane z tzw.
ustawą speckolejową, to do dnia dzisiejszego nie mamy
problemów ze stosowaniem przepisów tej ustawy.
Pytanie pana posła Arkita również dotyczyło na-
bywania nieruchomości, trybu negocjacji. Negocjacje
trwają 30 dni, jak powiedziałam przed chwilą. Jeżeli
nie dochodzi do skutku negocjacja, to wartość od-
szkodowania ustalana jest przez organ określony w
ustawie o gospodarce nieruchomościami, właściwy
ze względu na miejsce położenia nieruchomości, w
decyzji o odszkodowaniu. Oczywiście od tej decyzji
przysługuje tryb odwoławczy.
Jeżeli chodzi o pytanie następne, pana posła Sie-
dlaczka, o wartość 10 tys. zł, że jest to stała stawka
i budzi wątpliwości interpretacyjne. Oczywiście przy
ustalaniu, przy kreowaniu tych przepisów – pierwszy
raz pojawiły się one w ustawie z 10 września ub.r.,
która zmieniała przepisy tzw. specustawy drogowej
– zostały te koszty ustalone jako koszty przepro-
wadzki, niezależnie od tego, czy... Trudno byłoby
określać w każdym przypadku wartość kwoty dodat-
kowej ustalanej na przeprowadzkę. Byłby to dodat-
kowy koszt, prawdopodobnie wielokrotnie przekra-
czający te 10 tys. zł, umownie nazwany kosztami
przeprowadzki. Myślę, że gdybyśmy zapisali to jako
procentowe zwiększenie, to mielibyśmy bardzo duże
problemy, trudności interpretacyjne. Jest to według
mnie zgodne ze wszystkimi przepisami, również kon-
stytucji, dotyczącymi prawa własności.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Latosa odno-
śnie do S5, to tu, panie pośle, muszę powiedzieć, że
znamy inne fakty, ponieważ fakty są takie, że prace
przygotowawcze, jeżeli chodzi o cały ciąg S5, czyli od
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
294 Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
miejscowości Nowe Marzy do Wrocławia, nie są przy-
gotowane i nie były, nawet na etapie tworzenia pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012.
Dlatego z całą odpowiedzialnością powiem, że cały
ciąg tej drogi od miejscowości Nowe Marzy do Wrocła-
wia nie będzie ukończony na Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej w roku 2012. Natomiast nigdy nie po-
wiedziałam, że nie będą prowadzone prace przygoto-
wawcze, prace realizacyjne, ani nie powiedziałem tego,
że niektóre odcinki nie zostaną oddane do ruchu.
(Poseł Tomasz Latos: To które będą?)
Pan poseł otrzyma ode mnie odpowiedź na piśmie,
ponieważ nie mam przy sobie konkretnych danych,
które odcinki będą na drodze S5 oddane do ruchu,
które będą w budowie i jak wyglądają wszystkie pra-
ce na tym ciągu, to panu posłowi obiecuję.
Jeżeli chodzi o lotnisko Bydgoszcz, to zostało ono
uznane za lotnisko wspomagające. Inwestycja na tym
lotnisku jest dofinansowana z regionalnego progra-
mu operacyjnego z tego powodu, że to lotnisko leży
poza siecią TEN-T, nie jest to ujęte w tym wykazie,
natomiast jest dofinansowane ze środków unijnych
w ramach regionalnego programu operacyjnego woj.
kujawsko-pomorskiego.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Matuszewskie-
go, były też inne tego typu pytania, o nagrody dla
spółki, to pan minister sportu jest osobą właściwą do
udzielenia odpowiedzi w tej sprawie.
Jeżeli chodzi o następne pytanie, pana posła Wit-
kowskiego, dotyczące zabezpieczenia sieci lotnisk, to
oczywiście zostały ustalone lotniska główne i lotni-
ska wspomagające, jest taka lista i one są ujęte. In-
westycje prowadzone na tych lotniskach mogą korzy-
stać z trybów ustawy tzw. speclotniskowej, która
weszła w życie w kwietniu, lub mogą korzystać z prze-
pisów specustawy Euro. To jest jeden z elementów
regulowanych w tej ustawie, że to inwestor wybiera
tryb, według którego chce prowadzić swoją inwesty-
cję, który wydaje mu się lepszy, korzystniejszy i dzię-
ki któremu szybciej i myślę, że taniej, zrealizuje swo-
ją inwestycję.
Jeżeli chodzi o następne pytanie, pana posła Steca,
to niestety, jeżeli chodzi o przewoźników lotniczych
i czas trwania połączeń, to nie jest pytanie skierowane
do mojego resortu, ponieważ spółkę Polskie Linie Lot-
nicze LOT nadzoruje minister skarbu państwa. Myślę,
że on byłyby bardziej władny do odpowiedzi na to py-
tanie. Natomiast mogę powiedzieć, że wiem, że są
prowadzone rozmowy ze wszystkimi przewoźnikami
lotniczymi, którzy obsługują ruch między miastami,
między regionami w naszym kraju, żeby maksymalnie
przyspieszyć wszystkie procedury ze względu na prze-
mieszczanie się osób w trakcie trwania Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej w 2012 r.
Jeżeli chodzi o udrożnienie dojazdów do stadio-
nów, to są to inwestycje miejskie. Praktycznie każde
miasto zgłosiło takie inwestycje. To są właśnie te
inwestycje samorządów terytorialnych, które będą
korzystały z rozwiązań tej nowelizacji, którą dzisiaj
omawiamy.
Przypominam, ponieważ w wielu wypowiedziach
pojawiło się bardzo błędne postrzeganie tej ustawy,
ze specustawy Euro 2012 nie korzystają drogi krajo-
we, czyli zarządca tych dróg Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad, i spółka zarządzająca
liniami o państwowym znaczeniu, czyli PKP PLK
SA. Proszę państwa, to jest art. 1 ust. 3 tej ustawy,
żeby nikomu nie wydawało się, że tak jest. Tej ustawy
nie stosujemy do dróg krajowych, nie stosujemy do
linii kolejowych. To jest generalna odpowiedź na nie-
które pytania.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Raniewicza, to
S12 nie będzie wpisane do przedsięwzięć Euro 2012
z tego powodu, o którym mówiłam. Tej ustawy i roz-
porządzenia Rady Ministrów określającego wykaz
przedsięwzięć Euro 2012 nie stosuje się do dróg kra-
jowych. Natomiast prace przygotowawcze na odcinku
S12 z racji tego, że jest to projekt rezerwowy w pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012,
są prowadzone. Nie będzie to przedsięwzięcie Euro
2012, bo żadna droga nie jest przedsięwzięciem Euro
2012. Inne rozumienie jest w zakresie dróg zarządza-
nych przez zarządy dróg wojewódzkich, przez samo-
rządy województwa, samorządy powiatowe i samo-
rządy gminne, w tym miejskie.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Kalemby dotyczą-
ce wzrostu odszkodowania przewidzianego w art. 24
pkt 8, te 5% jest pomyślane jako zachęta dla byłych
właścicieli do pozbywania się, do opróżniania swojej
nieruchomości. Z danych, które zbieramy po krótkim
okresie obowiązywania ustawy, pierwszej specusta-
wy drogowej, która weszła w życie we wrześniu ubie-
głego roku, okazuje się, że ten tryb jest stosowany
przez właścicieli. On oczywiście podraża wartość
nieruchomości, natomiast w kontekście kosztów spo-
łeczno-gospodarczych, zaniechania inwestycji albo
czekania z inwestycją, o czym wielu z państwa mó-
wiło, to nie są kwoty do porównania. Uważam, że jest
to dobre rozwiązanie, rzeczywiście służące przyspie-
szeniu realizacji inwestycji.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Zbrzyznego
o wywłaszczanie, to prawo własności w Polsce jest
chronione konstytucyjnie. Kodeks cywilny określa
atuty właściciela. Rozwiązania stosowane we wszyst-
kich specustawach: w specustawie Euro 2012, w spe-
custawie drogowej, kolejowej, lotniskowej są pomy-
ślane w ten sposób, żeby prawa własności nie naru-
szać w nadmiernym wymiarze. Proces wywłaszcza-
nia nieruchomości na potrzeby inwestycji na cele
publiczne również jest określony w konstytucji. Re-
gulacje te mają spowodować, by każdy właściciel uzy-
skał słuszne odszkodowanie za pozbawienie go swo-
ich praw, ekwiwalent oraz to, co należałoby mu się,
gdyby dalej był właścicielem nieruchomości.
Oczywiście, te procesy zawsze będą wywoływały
konflikty społeczne albo nieporozumienia, ponieważ
interes publiczny może być różnie rozumiany. Te
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
przepisy mają przyczynić się do lepszego jego zrozu-
mienia, spowodować większe otwarcie się obu stron:
inwestora, który realizuje inwestycje celu publiczne-
go, i właściciela, który będzie musiał być pozbawiony
swojego prawa, bo niestety przestrzeń życiowa jest
ograniczona.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Janika, powiem
tak: Śląsk nie został skreślony. Wszystkie inwestycje
na Śląsku są kontynuowane i będą kontynuowane.
Nie będzie żadnego wykreślania tych inwestycji, bo
są one potrzebne ludziom. Zawsze staram się podkre-
ślać, że Euro 2012 to pewien epizod, 3 tygodnie, jak
sądzę, bardzo dobrej zabawy, ale musimy tę szansę
wykorzystać. Cała infrastruktura, drogi, koleje, to
wszystko po Euro 2012 pozostanie. Służyć będzie
nam wszystkim.
Jeżeli chodzi o ustawę o bezpieczeństwie imprez
masowych, jest to ustawa prowadzona przez resort
spraw wewnętrznych i administracji. Jest to więc
pytanie do ministra sportu i do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji.
Pytanie pana posła Golby dotyczyło autostrady A4.
Do 2012 r. do wybudowania zaplanowana jest cała sieć
autostrad, powstać ma również odcinek autostrady A4
do Korczowej. W tej chwili prowadzone są postępowa-
nia przetargowe dotyczące wszystkich odcinków tej
autostrady. Realizacja ostatniego odcinka z racji tego,
że był najsłabiej przygotowany, w ogóle nie był przy-
gotowany, znajduje się w trybie „Projektuj i buduj”.
Obwodnice Łańcuta i Przeworska, które leżą na
drodze alternatywnej do autostrady A4, będą budo-
wane w miarę dostępności środków. Z kolei jeśli cho-
dzi o linię kolejową Medyka – Kraków, zaplanowana
jest realizacja modernizacji tej linii na bardzo dużą
skalę na odcinku Rzeszów – Kraków. Na pozostałych
odcinkach likwidowane będą wąskie gardła, aby uzy-
skać przejezdność na tej linii od granicy zachodniej
aż do Medyki.
Jeżeli chodzi o pytanie pana posła Gosiewskiego,
w których gminach, to art. 25 ust. 3 mówi, gdzie po-
winny być wywieszane zawiadomienia dotyczące lo-
kalizacji przedsięwzięć Euro 2012. Myślę, że są to
standardowe rozwiązania. Wszystkich zainteresowa-
nych informuje się o każdym przedsięwzięciu w każ-
dej sprawie dotyczącej własności lub innego prawa
zobowiązaniowego, chociażby dotyczącego nierucho-
mości, jeśli przewidywane jest to jako przedsięwzięcie
Euro 2012.
Padły również pytania dotyczące rozporządzenia
Rady Ministrów określającego wykaz przedsięwzięć
Euro 2012. Rozporządzenie to znajduje się w tej chwi-
li w uzgodnieniach międzyresortowych. Wejście w ży-
cie, uchwalenie tego rozporządzenia planowane jest
na wrzesień tego roku. Określi ono wszystkie inwe-
stycje, również centra pobytowe, jak mi podpowie-
dział kolega z ministerstwa sportu. Będzie to wykaz
wszystkich przedsięwzięć oprócz dróg krajowych i linii
295
o znaczeniu państwowym, ponieważ tych inwestycji
ta ustawa nie obejmuje. Bardzo państwu dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję pięknie, pani minister.
Czy pan poseł sprawozdawca ma życzenie zabrać
głos?
Bardzo proszę, panie pośle.
Pan Wiesław Andrzej Szczepański, sprawozdawca
komisji.
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Przede wszystkim chciałbym podziękować wszyst-
kim klubom za…
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: A minister sportu?)
(Poseł Jerzy Gosiewski: Minister sportu powinien
się ustosunkować.)
(Poseł Elżbieta Jakubiak: Ale go nie ma.)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle, bardzo proszę kontynuować.
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański:
Chciałbym serdecznie podziękować za debatę.
Opinie przedstawicieli wszystkich klubów potwier-
dzają, że ta ustawa jest niezmiernie potrzebna. Dzię-
kuję za poparcie. Myślę, że jutro będziemy mogli tę
ustawę przegłosować.
W czasie debaty padło pytanie skierowane do po-
sła sprawozdawcy odnośnie do konsultacji społecz-
nych. Chciałbym powiedzieć, iż w czasie przygotowy-
wania tego projektu przez stronę rządową był on
przedmiotem konsultacji Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego. Zostały tam zgłoszone po-
prawki. W trakcie prac podkomisji zaprosiliśmy na
posiedzenie komisji marszałków, jak również wszyst-
kich przedstawicieli miast gospodarzy Euro 2012.
Chciałbym powiedzieć, że jeśli chodzi o obrady pod-
komisji, to w dwóch z nich uczestniczył wiceprezy-
dent Gdańska. To m.in. on zaproponował poprawki,
które zostały przyjęte. W związku z tym poprawki,
które są tu zawarte, zostały zaproponowane i przy-
jęte przez miasta organizujące Euro 2012.
Chciałbym również, pani minister, uzupełnić, że
oczywiście ustawa nie dotyczy dróg krajowych i au-
tostrad, ale dotyczy dróg krajowych przebiegających
przez miasta na prawach powiatu, których są one
zarządcami. Dlatego przyjęliśmy zapis, który mówi,
iż ustawą tą będzie można objąć miasta na prawach
powiatu i przebiegające przez nie drogi krajowe:
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
296 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
w Gdańsku, Warszawie, Poznaniu, Wrocławiu. Te
drogi będą mogły korzystać z zapisów tej ustawy.
Odnosząc się do kwestii, jaką w swoim wystąpie-
niu dotyczącym wywłaszczenia poruszyła pani poseł
Jakubiak, chciałbym powiedzieć, że wszystkie trzy
specustawy: o lotniskach, drogach, jak również kole-
jowa mają ten zapis. Najdłużej funkcjonuje specusta-
wa drogowa, od 2007 r., i nikt jej nie zakwestionował.
Myślę, że nikt nie zakwestionuje tego wywłaszcza-
nia, bo to oznaczałoby, że niekonstytucyjne są cztery
ustawy i mielibyśmy tragedię. Natomiast powiem
tak: od 2008 r. nikt nie zakwestionował tej ustawy
i mam nadzieję, że nie zakwestionuje, ponieważ jest
potrzeba wywłaszczania. Po to m.in. uzupełniliśmy
w podkomisji kwestie wytycznych dla rozporządze-
nia, żeby były to rozporządzenia pełne, aby w rozpo-
rządzeniu tym nie pojawiły się inwestycje niezwiąza-
ne z Euro 2012, bo mogłoby być tak, że wykorzystu-
jąc to, wiele miast wpisywałoby inwestycje, które
z Euro 2012 nie są związane.
Odniosę się do jeszcze jednego pytania. W czasie
prac podkomisji kilkakrotnie zadawaliśmy pytanie
dotyczące inwestycji, które nie zostaną zrealizowane
do roku 2012. Mamy zapewnienie strony rządowej,
która twierdzi, że na bazie tych przepisów inwestycje
rozpoczęte, a związane z Euro 2012, będą kończone
w roku 2013, 2014 jeszcze na bazie tej ustawy. Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
(Poseł Elżbieta Jakubiak: A jeżeli w 2012 r. będzie
nowelizacja rozporządzenia?)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Zamykam dyskusję*).
W związku z tym, że w czasie drugiego czytania
zgłoszono do przedłożonego projektu ustawy popraw-
kę, proponuję, aby Sejm ponownie skierował ten pro-
jekt do Komisji Kultury Fizycznej, Sportu i Turysty-
ki w celu przedstawienia sprawozdania.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważała, że
Sejm propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do rozparzenia punktu 29.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie rządo-
wego projektu ustawy o zmianie ustawy o infor-
matyzacji działalności podmiotów realizujących
zadania publiczne, ustawy Kodeks postępowa-
nia administracyjnego, ustawy Ordynacja po-
datkowa oraz niektórych innych ustaw (druk
nr 2110).
Bardzo proszę o zabranie głosu podsekretarza
stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admi-
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
nistracji pana Witolda Drożdża w celu przedstawie-
nia uzasadnienia projektu ustawy.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Witold Drożdż:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Mam dziś przyjem-
ność przedstawić projekt kompleksowej nowelizacji
ustawy o informatyzacji działalności podmiotów re-
alizujących zadania publiczne, a także ustawy Ko-
deks postępowania administracyjnego, ustawy Ordy-
nacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw.
Jednym z największych wyzwań, przed jakimi
stoi polski rząd, ale i rządy innych krajów, jest mo-
dernizacja administracji, zgodnie z oczekiwaniami
i potrzebami wyrażonymi przez jej klientów: obywa-
teli i przedsiębiorców.
Nowe technologie, powszechnie wykorzystywane
w biznesie, nauce, mediach, stwarzają także możli-
wość pełniejszej realizacji idei taniego, ale efektyw-
nego państwa. Dziś także w Polsce istnieją możliwo-
ści techniczne, aby szereg spraw urzędowych można
było załatwić bez konieczności osobistego stawien-
nictwa w urzędzie. Pierwsze takie usługi zostały
uruchomione, wiele kolejnych czeka już tylko na od-
powiednie podstawy prawne, które pozwolą na ich
wdrożenie.
Koordynowane przez Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji prace nad modernizacją
rejestrów państwowych, stworzeniem niezawodnej
i wydajnej łączności on-line między urzędami a reje-
strami oraz udostępnieniem obywatelom prostych
metod identyfikacji i uwierzytelniania w systemach
teleinformatycznych pozwolą na dalszy rozwój e-ad-
ministracji. Umożliwią dokonanie wyboru: czy chce-
my odwiedzić urząd w celu załatwienia danej sprawy
osobiście czy też zrobić to zdalnie, z wykorzystaniem
środków komunikacji elektronicznej. Dla wielu z nas
ta druga możliwość wydaje się być szczególnie atrak-
cyjna, pozwala bowiem oszczędzić czas i pieniądze.
Daje nam ponadto wolność wyboru momentu, w któ-
rym chcemy załatwić daną sprawę, a urząd z kolei
odciąża od wielu zbędnych tak naprawdę czynności,
pozwalając skupić się na sprawnym załatwianiu spra-
wy. Nie uda się jednak efektywnie zdyskontować re-
alizowanych projektów bez nowoczesnego prawa.
Prace nad przedkładanym projektem trwały po-
nad rok, towarzyszyły im szerokie konsultacje ze
środowiskiem informatycznym, naukowym oraz
przedstawicielami administracji publicznej – tak rzą-
dowej, jak i samorządowej. Projekt jest częścią wdra-
żanego przez rząd programu „Polska cyfrowa”. Pod-
sumowuje dobre i złe doświadczenia we wdrażaniu
idei społeczeństwa informacyjnego w Polsce. Mamy
nadzieję, że stanie się również znaczącym etapem
realizacji założeń strategii rozwoju społeczeństwa
informacyjnego, przyjętej przez Radę Ministrów
w grudniu ubiegłego roku.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witold Drożdż
Proponowane w projekcie zmiany mają ułatwić
obywatelom i przedsiębiorcom kontakt z administra-
cją publiczną oraz z sądami i innymi podmiotami
władzy publicznej. Nadają dokumentom w postaci
elektronicznej taką samą moc, jaką obecnie posiada
dokument papierowy. Nakładają na organy admini-
stracji publicznej obowiązek wymiany posiadanych
w rejestrach danych bez konieczności dostarczania
zaświadczeń z innych urzędów przez obywateli. Jest
to kolejny krok do wyeliminowania wymiany infor-
macji pomiędzy organami administracji publicznej
w postaci papierowej w czasach, gdy niemalże wszyst-
kie informacje są lub mogą być gromadzone w posta-
ci elektronicznej.
Zakres proponowanych w nowelizacji zmian moż-
na podzielić na trzy zasadnicze części.
Po pierwsze, uporządkowano dotychczasowe roz-
wiązania prawne. Często praktyka stosowania prze-
pisu znacząco odbiegała od pierwotnego zamiaru
ustawodawcy. Przede wszystkim na nowo zweryfiko-
wano cele ustawy, kładąc nacisk na gwarancje neu-
tralności technologicznej oraz jawności używanych
standardów i specyfikacji. Uwzględniając opinie śro-
dowiska informatycznego i gospodarczego, a także
biorąc pod uwagę postęp technologiczny, zmienione
zostały definicje różnych pojęć, np. informatycznego
nośnika danych czy minimalnych wymagań dla sys-
temów teleinformatycznych.
Po drugie, usunięto z ustawy to, co nie sprawdzi-
ło się w praktyce bądź nakładało na administrację
niepotrzebne obowiązki, zweryfikowano dla przykła-
du przepisy określające sposób powoływania kontro-
lerów systemów teleinformatycznych i projektów
informatycznych.
Po trzecie, co rekomendował w swoich konklu-
zjach zespół opracowujący program „Polski cyfro-
wej”, wprowadzono nowe, proste i tanie metody uwie-
rzytelniania klientów administracji przed organami
publicznymi.
Proponowane rozwiązania mają charakter bardzo
innowacyjny, przyszłościowy. Musimy jednak pamię-
tać, że informatyzacja jest z założenia procesem cią-
głym, technologie nie stoją w miejscu, dlatego musi-
my patrzeć perspektywicznie na ich rozwój i stwarzać
elastyczne warunki elektronicznej współpracy z pod-
miotami publicznymi, nie tylko przy zastosowaniu
technologii już dziś popularnych, ale i tych, które
dopiero się rozwijają. Przedłożony projekt ustawy
taki właśnie jest, eliminuje zbędne, niepotrzebne roz-
wiązania i wprowadza nowe, prostsze, zweryfikowa-
ne zdobytymi doświadczeniami.
I tak, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom spo-
łecznym uproszczenia metod komunikacji z admini-
stracją, proponuje się nową metodę uwierzytelniania
klientów administracji – profil zaufany, czyli darmo-
we rozwiązanie udostępniane przez Elektroniczną
Platformę Usług Administracji Publicznej ePUAP.
297
Profil zaufany będzie umożliwiał składanie pism do
organów administracji bez konieczności stosowania
dodatkowych podpisów elektronicznych, często zbyt
kosztownych dla zwykłych obywateli stanowiących
przecież większość klientów administracji.
Informatyzacja nie powinna polegać głównie na
zmianach wewnątrz podmiotów publicznych, lecz na
udostępnianiu obywatelom i przedsiębiorcom usług
realizujących zadania publiczne. Dlatego też w pro-
jekcie szczególny nacisk położono na ustanowienie
prawidłowych podstaw prawnych dla świadczenia
usług publicznych z wykorzystaniem takich rozwią-
zań, jak Elektroniczna Platforma Usług Administra-
cji Publicznej ePUAP, czy centralne repozytorium
wzorów dokumentów elektronicznych.
Za pośrednictwem ePUAP-u, z wykorzystaniem
wzorów dokumentów zgromadzonych w centralnym
repozytorium dokumentów elektronicznych, poszcze-
gólne urzędy mogą świadczyć swoje usługi na rzecz
obywateli czy przedsiębiorców na ich wniosek, nieza-
leżnie od tego, czy do załatwienia danej sprawy nie-
zbędne jest zaangażowanie jednej czy wielu instytu-
cji publicznych. To w istocie rewolucyjna zmiana
sposobu działania administracji, będąca sposobem
rozwiązania problemu Polski resortowej.
W projekcie rozszerzono krąg podmiotów zobo-
wiązanych do stosowania przepisów ustawy m.in. o:
jednostki badawczo-rozwojowe, uczelnie publiczne,
Polską Akademię Nauk, rzecznika praw obywatel-
skich, Trybunał Konstytucyjny, Sąd Najwyższy czy
sądy administracyjne. Jest to, zdaniem projektodaw-
ców, najlepsza droga do upowszechnienia prostych
i czytelnych form komunikacji elektronicznej ze
wszystkimi podmiotami publicznymi.
Proponowane zmiany tworzą warunki dla intero-
peracyjności, tzn. współpracy między systemami
używanymi przez obywateli, przedsiębiorców i pod-
mioty publiczne. Pojęcie interoperacyjności, które
wprowadzono do ustawy, jest zgodne z brzmieniem
proponowanym obecnie w projekcie decyzji Parla-
mentu Europejskiego i Rady w sprawie rozwiązań
interoperacyjności dla europejskich administracji
państwowych.
Regulacje dotyczące interoperacyjności i neutral-
ności technologicznej mają istotne znaczenie także
z punktu widzenia ekonomicznego: pozwalają obni-
żyć koszty projektów teleinformatycznych, zapewnia-
ją uczciwą konkurencję, a tym samym chronią przed
monopolem jednego dostawcy w danej jednostce ad-
ministracji.
Wprowadzenie wszystkich przedstawionych
zmian byłoby jednak bezzasadne, jeżeli nie pociąga-
łoby zmian w innych dziedzinach prawa. Tak więc
konsekwentnie zaproponowano także nowelizację
przepisów Kodeksu postępowania administracyjne-
go, Ordynacji podatkowej i innych aktów prawnych.
Jedną z najważniejszych zmian w kodeksie jest
umożliwienie organom załatwiania spraw nie tylko
za pomocą dokumentów w postaci papierowej, ale
także za pomocą dokumentu doręczonego środkami
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
298 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witold Drożdż
komunikacji elektronicznej przy jednoczesnym zało-
żeniu, że obie formy działania są równoważne w sensie
prawnym, pomimo różnicy co do postaci dokumentu.
Brak tego zapisu w ustawie stanowił bardzo istotne
ograniczenie i powodował, że organy wydawały decy-
zje i postanowienia jedynie w postaci papierowej. In-
formatyzacja podmiotów operujących wyłącznie doku-
mentami papierowymi jest co do zasady niemożliwa.
Wprowadzono zatem przepisy regulujące zagadnienia
posługiwania się podpisem elektronicznym przez or-
gan administracji publicznej.
Kolejnym krokiem na drodze do „Polski cyfrowej”
jest wprowadzenie do Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego propozycji przepisu o możliwości za-
pewnienia stronie postępowania administracyjnego
dostępu on-line do dokumentów elektronicznych
w danej sprawie. Zmiana ta nie nakłada jeszcze na
organ takiego obowiązku, ale tworzy już podstawę
prawną do korzystania przez podmioty publiczne
z takich rozwiązań.
W celu poprawy warunków obrotu pojazdami na
rynku wtórnym oraz wzrostu bezpieczeństwa trans-
akcji wprowadzono także zmiany w ustawie Prawo
o ruchu drogowym, które mają na celu umożliwienie
osobom zainteresowanym dokonania weryfikacji da-
nych zawartych w dokumentach – dowodzie rejestra-
cyjnym i pozwoleniu czasowym – z danymi zgroma-
dzonymi w centralnej ewidencji pojazdów i ułatwienie
dostępu do danych zgromadzonych w tej ewidencji.
Zaproponowane zapisy mają na celu ochronę kupują-
cych przed ryzykiem nabycia pojazdu pochodzącego
z kradzieży.
Nowelizacja Ordynacji podatkowej stanowi w więk-
szości odzwierciedlenie rozwiązań przyjętych w pro-
cedurze administracyjnej, dostosowanych do potrzeb
organów podatkowych.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Uważam, że pro-
jekt przedstawiony dziś Wysokiej Izbie spełnia pokła-
dane w nim nadzieje społeczne na uproszczenie pro-
cedur administracyjnych, a przede wszystkim na
szybsze i tańsze komunikowanie się z podmiotami
publicznymi. Ponadto projekt ten jest kolejnym kro-
kiem w dążeniu do przemiany Polski w nowoczesne
państwo, w którym obywatel i przedsiębiorca są part-
nerami dla podmiotów publicznych, a nie petentami.
Bardzo dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie ministrze.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Bardzo proszę, głos zabierze pan poseł Marek
Wójcik, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Marek Wójcik:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam zaszczyt przedstawić stanowisko Klubu Parla-
mentarnego Platforma Obywatelska w pierwszym
czytaniu rządowego projektu ustawy o zmianie usta-
wy o informatyzacji działalności podmiotów realizu-
jących zadania publiczne, ustawy Kodeks postępowa-
nia administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
oraz niektórych innych ustaw, zawartego w druku
nr 2110.
Po tak obszernym i dokładnym wystąpieniu pana
ministra trudno jest powiedzieć coś, wskazać na coś
nowego, jeżeli chodzi o przedmiotowy projekt ustawy.
Niemniej należy podkreślić wagę tego projektu, dla-
tego że modernizacja państwa polskiego, informaty-
zacja naszej administracji to są dzieła wielkie, o któ-
rych mówimy od bardzo wielu lat. Po to, żeby to
dzieło zostało rzeczywiście dokończone, potrzebuje-
my bardzo wielu regulacji prawnych, które to umoż-
liwią. Potrzebujemy dostosowywania w miarę na
bieżąco naszego stanu prawnego do pewnych nowości
technologicznych, do zmieniających się zachowań
i pewnych oczekiwań ze strony obywateli, ze strony
przedsiębiorców, którzy przecież są odbiorcami usług
świadczonych przez administrację.
Przedmiotowa ustawa jest wynikiem przeglądu
dotychczasowych przepisów w zakresie tzw. wąskich
gardeł uniemożliwiających lub utrudniających kon-
takt obywatela z administracją publiczną w postaci
elektronicznej. Nie muszę państwu mówić o zaletach
kontaktu w postaci elektronicznej, który nie dość, że
jest szybszy, oszczędza również środowisko, jak rów-
nież jest tańszy – dla obywatela, dlatego że oszczędza
jego czas, a często także pieniądze, jak również jest
oszczędny z punktu widzenia samej administracji,
która na obsługę dokumentów w postaci elektronicz-
nej nie musi wydawać tak dużych pieniędzy, jak
w przypadku zachowania tradycyjnych form, jakie
znamy z przeszłości, takich jak formy papierowe,
sterty dokumentów, czy konieczność autoryzowania
bez przerwy jakiś kolejnych podań, kolejnych doku-
mentów wnoszonych przez nas do różnych organów
administracji.
Nowelizacja Kodeksu postępowania administra-
cyjnego oraz Ordynacji podatkowej porządkuje zasa-
dy wnoszenia formularzy i podań w formie elektro-
nicznej. Ustawa tworzy warunki współpracy, jeśli
chodzi o oferowane przez podmioty publiczne syste-
my usług, z których będą korzystać obywatele i przed-
siębiorcy.
Wśród licznych zmian zaproponowanych w pro-
jekcie rządowym szczególnie chciałbym podkreślić
zmiany definicji szeregu pojęć związanych z informa-
tyzacją administracji publicznej. Zmianę części z tych
definicji wymusiło życie. Część z nich to były dobre
definicje, które były modyfikowane już po uchwaleniu
ustawy o informatyzacji, np. na poziomie rozporzą-
dzeń. Życie przyniosło potwierdzenie tego, że te defi-
nicje są poprawne, w związku z czym rząd zdecydo-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Poseł Marek Wójcik
wał się na przeniesienie tych definicji z poziomu
rozporządzeń do poziomu ustaw, co wydaje się być
bardzo korzystne ze względu na przejrzystość pol-
skiego porządku prawnego.
Kolejną zmianą jest wzmocnienie zasady neutral-
ności technologicznej państwa i jawności używanych
przez administrację standardów, co z jednej strony
zapewnia konkurencyjność i przejrzystość na rynku
podmiotów dostarczających systemy informatyczne
administracji publicznej, a z drugiej strony gwaran-
tuje prawdziwą niezależność technologiczną pań-
stwa, ponieważ uniemożliwia technologiczne uzależ-
nienie polskiej administracji od jakiegoś konkretnego
podmiotu, od konkretnego rozwiązania technologicz-
nego, które mogłoby zmonopolizować polską admini-
strację. To są bardzo ważne kwestie, które mają
wpływ na rynek podmiotów i zapewniają nam rze-
czywistą niezależność.
W projekcie rządowym rozszerzono krąg podmio-
tów, do których będzie stosowana ustawa o informa-
tyzacji. To bardzo ważne, dlatego że nowe podmioty,
do których ta ustawa będzie stosowana, to: uczelnie,
jednostki badawczo-rozwojowe, to m.in. rzecznik
praw obywatelskich czy Trybunał Konstytucyjny.
Zwiększą się możliwości elektronicznego kontaktu
obywateli z tymi instytucjami. O wartości takich
kontaktów nie muszę państwa przekonywać, są one
po prostu bardzo często oczekiwane przez naszych
obywateli, gdyż są bardziej wydajne.
Ustawa wprowadza wymóg umożliwienia dostępu
do zasobów informatycznych za pomocą dostępnych
systemów także osobom niepełnosprawnym. To jest,
proszę państwa, bardzo ważna zmiana, która tak na-
prawdę pierwszy raz jest regulowana w takim akcie.
Oznacza to, że grupa 200 tys. osób niewidzących ży-
jących w Polsce i znacznie większa grupa osób, które
są osobami niedowidzącymi, wreszcie będzie miała
możliwość korzystania z e-administracji i z tego, co
jest zapisane na stronach internetowych. (Dzwonek)
Będzie miała możliwość uczestniczenia w całym życiu
administracyjnym, z czego w tym momencie niestety
nie jest w stanie korzystać.
Już kończę, pani marszałek.
Ta nowelizacja wprowadza również jedną bardzo
istotną zmianę. To jest prawdziwa rewolucja w Ko-
deksie postępowania administracyjnego, która spro-
wadza się do tego, iż organ nie będzie mógł żądać od
przedsiębiorcy ani od obywatela, który zgłasza się do
tego organu, dodatkowych zaświadczeń na potwier-
dzenie faktów lub stanów prawnych, które są znane
temu organowi z urzędu i które można ustalić w dro-
dze elektronicznego udostępniania rejestrów publicz-
nych. To jest bardzo ważne i z całą pewnością ułatwi
kontakt obywateli z urzędami, zmniejszy dolegliwość
kontaktu zwykłego obywatela z administracją, po-
nieważ obywatel nie będzie musiał dostarczać kolej-
nych zaświadczeń o pewnych oczywistościach, które
i tak są gdzieś umieszczone w rejestrach publicznych.
299
To będzie możliwe dopiero wtedy, kiedy zgodnie
z zapisami, które zaproponowano w ustawie, nastąpi
rzeczywista koordynacja systemów informatycznych
stosowanych przez różne instytucje.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Jerzy Szmajdziński)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie pośle.
Poseł Marek Wójcik:
Tak, panie marszałku, już kończę.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Klub Parlamentarny Platforma Obywatelska z rado-
ścią przyjmuje rządowy projekt ustawy zawarty
w druku nr 2110. Z całą pewnością stanowi on bardzo
istotny krok w dziele modernizacji i informatyzacji
naszego kraju, jest to krok oczekiwany przez nas, jak
również przez wszystkich obywateli naszego kraju.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Stanowisko klubu Prawo i Sprawiedliwość przed-
stawi pan poseł Artur Górski.
Proszę uprzejmie.
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam zaszczyt przedstawić stanowisko Klubu Parla-
mentarnego Prawo i Sprawiedliwość wobec rządowe-
go projektu ustawy o zmianie ustawy o informatyza-
cji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne, ustawy Kodeks postępowania administra-
cyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektó-
rych innych ustaw.
Najpierw pragnę zauważyć, jak ważną i szeroką
tematykę obejmuje nowelizowana ustawa, która we-
szła w życie ledwie 4 lata temu, a której rozwiązania
w wielu miejscach okazały się wadliwe czy wręcz ana-
chroniczne. Jednak jest to zrozumiałe wobec faktu,
że kilka lat temu ta ustawa w sposób wręcz rewolu-
cyjny regulowała od strony prawnej dziewicze obsza-
ry społeczeństwa informacyjnego, w których w ostat-
nich latach można zauważyć chyba największy postęp
cywilizacyjny.
Polska jest krajem, który dynamicznie się infor-
matyzuje, ok. 60% gospodarstw domowych jest obec-
nie wyposażonych w komputer i ma dostęp do Inter-
netu, szacunki mówią o blisko 20 mln polskich inter-
nautów i ok. 100 tys. osób zatrudnionych w naszym
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
300 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Poseł Artur Górski
kraju jako informatycy. Ok. 62% populacji w wieku
16–62 lata korzysta z komputera, w tym 56% regu-
larnie, 6,5 mln Polaków korzysta z bankowości in-
ternetowej, a 5200 tys. osób kupiło coś w 2008 r.
przez Internet. Warto zauważyć, że 95% wszystkich
przedsiębiorstw, w tym praktycznie 100% średnich
i dużych przedsiębiorstw, korzysta na stałe z infor-
matyki. I ostatnia ważna informacja: informatyzacja
w sektorze publicznym stanowi ok. 12% całej branży.
To pokazuje skalę przedsięwzięcia i wagę ustawy,
nad którą przyszło nam pracować.
Obecna nowelizacja, pierwsza tak poważna zmia-
na ustawy o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne, doprecyzowuje za-
łożenia stworzone na początku tej dekady i, można
powiedzieć, poprawia grzechy wieku młodzieńczego
dotychczas obowiązującego aktu prawnego. Wprowa-
dza też zmiany do niektórych innych ustaw, aby za-
warte w nich rozwiązania dotyczące obszaru infor-
matyzacji były tożsame z rozwiązaniami zapisanymi
w ustawie matce.
Przedłożony projekt, mimo pewnych zastrzeżeń,
licznych pytań, jest godny uwagi. Mówimy o ustawie,
która ma charakter zdecydowanie techniczny czy
wręcz technologiczny. Nie ogranicza się ona wyłącz-
nie do korygowania błędów, wprowadza przedysku-
towane ze stroną społeczną nowe rozwiązania, które
mają przyczynić się do dalszego unowocześnienia
i usprawnienia działania podmiotów realizujących
zadania publiczne. Rozwiązania te spełniają także
oczekiwania wielu obywateli, którzy liczą na to, że
dzięki nim będą mogli sprawnie załatwiać swoje spra-
wy w urzędach.
Przyjrzyjmy się kilku konkretnym zapisom. Usta-
wa reguluje zasady korzystania z teleinformatyki
w realizacji zadań publicznych w odniesieniu do ad-
ministracji centralnej i samorządowej. Poszerzono
listę podmiotów, które są objęte tą ustawą, jednak na
liście nie znalazły się takie urzędy, jak: Kancelaria
Sejmu, Kancelaria Senatu, Kancelaria Prezydenta.
Szczerze mówiąc, panie ministrze, nie znajduję uza-
sadnienia tego faktu, dlatego że te instytucje wyko-
nują zadania publiczne w różnym zakresie, choćby
realizują prawo obywateli do uzyskania wiedzy i in-
formacji. Będę wdzięczny za odpowiedź na pytanie,
dlaczego te urzędy nie znalazły się na tej liście.
Za ważną propozycję trzeba uznać wpisanie do
projektu ustawy kwestii związanych z interoperacyj-
nością i neutralnością technologiczną. Oba zapisy
mogą spowodować obniżenie kosztów informatyzacji
administracji, gdyż wymuszą kompatybilność róż-
nych systemów w odrębnych jednostkach, a także
zapewnią uczciwą konkurencję oraz brak preferencji
i dyskryminacji jakiejkolwiek technologii. Jednak czy
te rozwiązania zagwarantują, że zamawiający usługi
nie będzie uzależniony od jednego dostawcy, tak jak
ma to miejsce dzisiaj?
Ustawa reguluje, w jaki sposób można kontakto-
wać się z urzędem drogą elektroniczną. Ta tematyka
przewija się przez cały akt nowelizacji, ale najważ-
niejsze jej elementy znajdują się w propozycji noweli-
zacji Kodeksu postępowania administracyjnego.
W projekcie przewiduje się, że sprawy urzędowe bę-
dzie można załatwiać w formie innej niż pisemna
przy użyciu dokumentu elektronicznego doręczonego
środkami komunikacji elektronicznej. Obie formy
dokumentów będą tożsame i równorzędne.
Natomiast mam pytanie, czy rzeczywiście te roz-
wiązania, czyli możliwości kontaktowania się z urzę-
dem drogą elektroniczną, również będą, czy są ak-
ceptowane przez Naczelny Sąd Administracyjny,
przez sądy, czy rzeczywiście tutaj będzie można wpro-
wadzić te zasady, czyli zasady społeczeństwa infor-
macyjnego także do współpracy obywatel – sąd. Będę
wdzięczny za informację, jakie jest stanowisko wy-
miaru sprawiedliwości w tej sprawie.
Kolejna sprawa, już ostatnia. Projekt wprowadza
jasne kryteria tworzenia „Planu informatyzacji pań-
stwa”. (Dzwonek) Dotychczasowe zapisy były tak
nieprecyzyjne, że kolejne rozporządzenia określające
ten plan miały zupełnie inną formę. Można mieć na-
dzieję, że nowe zapisy spowodują lepszą koordynację
różnych wizji wprowadzenia teleinformatyki do ad-
ministracji, a także spowodują, że będą sprawnie
realizowane kluczowe projekty informatyczne zapi-
sane w „Planie informatyzacji państwa” i finansowa-
ne ze środków unijnych. Mam informację, że w tej
chwili są problemy, są opóźnienia, jeżeli chodzi o przy-
gotowywanie tych projektów. I grozi nam to, że nie
zostaną wykorzystane wszystkie środki unijne. Ta
ustawa niestety tego już nie naprawi, będę wdzięczny
za informację, czy pomoże w przyszłości.
Czy przedłożona nowelizacja spełni swoje zadanie?
Zobaczymy w przyszłości. Przypadek zawirowań i opóź-
nień przy PESEL 1 i PESEL 2 pokazuje, że należy
z rezerwą spoglądać na przewidywane skutki także
tej ustawy. Dziękuję bardzo. I do pracy. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Stanowisko klubu Lewica przedstawi pani poseł
Stanisława Prządka.
Proszę uprzejmie.
Poseł Stanisława Prządka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Klub Poselski Lewica, w którego imieniu mam za-
szczyt przemawiać, z aprobatą odnosi się do zmian
zaproponowanych w omawianym obecnie przedłoże-
niu rządowym. W naszej ocenie nowelizacja dotych-
czasowych przepisów ustawy o informatyzacji dzia-
łalności podmiotów realizujących zadania publiczne
jest uzasadniona przede wszystkim, co już zostało
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Poseł Stanisława Prządka
w tej debacie podkreślone, wnioskami wypływający-
mi z dotychczasowego stosowania jej przepisów.
Podstawowym celem informatyzacji jest zwięk-
szenie efektywności przetwarzania danych wykorzy-
stywanych w administracji publicznej. Sama w sobie
nie jest ona procesem zamkniętym i wraz z postępem
technologicznym i zmianami w tym zakresie na lep-
sze musi ulegać okresowym modyfikacjom.
Odnosząc się do podstawowych obszarów, których
dotyczą zmiany zawarte w nowelizacji, można gene-
ralnie stwierdzić, że zakładają one przede wszystkim
uporządkowanie przepisów, których rozumienie jest
obecnie inne niż pierwotnie zamierzał to ustawodaw-
ca, uchylenie norm, które nie sprawdziły się w prak-
tyce, a także wprowadzenie do ustawy rozwiązań
nowych, mogących stanowić impuls do dalszego uno-
wocześniania działań podmiotów realizujących za-
dania publiczne.
W pierwszej z tych grup mieści się przede wszyst-
kim: redefinicja celów ustawy, w tym odejście od
otwartości standardów informatycznych na rzecz
neutralności technologicznej i jawności używanych
standardów i specyfikacji; określenie na nowo pojęć
„informatycznego nośnika danych” oraz „systemu
teleinformatycznego”, uporządkowania zasad wno-
szenia podań w postępowaniu administracyjnym
oraz sposobu postępowania z dokumentami, które
wpływają do jednostek administracji publicznej, czy-
li tzw. instrukcja kancelaryjna.
Kolejna grupa propozycji dotyczy usunięcia z obo-
wiązującego porządku prawnego krytykowanych
rozwiązań, w tym m.in. Krajowej Ewidencji Syste-
mów Teleinformatycznych i Rejestrów Publicznych.
Ostatnia z wymienionych grup to przede wszyst-
kim propozycje dotyczące modyfikacji zakresu pod-
miotowego ustawy i rozszerzenie kręgu instytucji
zobowiązanych do stosowania jej przepisów. Chodzi
głównie o jednostki badawczo-rozwojowe, uczelnie
publiczne, Polską Akademię Nauk, rzecznika praw
obywatelskich, Trybunał Konstytucyjny, Sąd Naj-
wyższy, Najwyższą Izbę Kontroli, Krajową Radę Ra-
diofonii i Telewizji, Krajowe Biuro Wyborcze, Insty-
tut Pamięci Narodowej i sądy administracyjne.
W ocenie Klubu Poselskiego Lewica na aprobatę
zasługuje również propozycja wprowadzenia do usta-
wy i stworzenia prawnych podstaw działania insty-
tucji zwanej w skrócie ePUAP, czyli elektronicznej
Platformy Usług Administracji Publicznej, stanowią-
cej platformę teleinformatyczną, na której instytucje
publiczne będą udostępniały usługi poprzez pojedyn-
czy punkt dostępny do sieci Internet.
Istotne jest również w naszej ocenie stworzenie
ram prawnych tzw. interoperacyjności zapewniającej
możliwość współdziałania różnych odrębnych pod-
miotów oraz używanych przez nie sygnałów telein-
formatycznych i rejestrów publicznych na rzecz osią-
gnięcia uzgodnionych i korzystnych dla wszystkich
stron celów, przy jednoczesnym dzieleniu się infor-
301
macjami i wiedzą. Podobnie traktujemy propozycję
ustanowienia zasady neutralności technologicznej,
czyli równego traktowania przez władze publiczne
technologii teleinformatycznej, i stworzenia warun-
ków uczciwej konkurencji. Neutralność technologicz-
na państwa oznacza, że władze publiczne nie mogą
tworzyć prawa, a podmioty publiczne nie mogą kon-
struować systemów teleinformatycznych mających
realizować zadania publiczne w sposób preferujący
konkretne rozwiązania technologiczne pochodzące
od konkretnych producentów.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odnosząc się po-
krótce do zmian zawartych w pozostałych aktach
prawnych, wskazać należy propozycję nowelizacji
Kodeksu postępowania administracyjnego polegają-
cą na nałożeniu na organ administracyjny obowiąz-
ku stosowania do doręczeń środków komunikacji
elektronicznej, jeżeli strona się o to zwróciła lub wy-
raziła zgodę, jak również rozszerzenie kręgu adresa-
tów pism doręczanych środkami komunikacji elek-
tronicznej. Wprowadzono tu ponadto możliwość do-
ręczania decyzji i postanowień za pomocą środków
komunikacji elektronicznej, jak również zrezygnowa-
no z konieczności opatrywania wnoszonych przez
stronę podań tzw. bezpiecznym podpisem elektro-
nicznym, weryfikowanym za pomocą ważnego kwa-
lifikowanego certyfikatu na rzecz kwalifikowanego
certyfikatu lub profilu zwanego ePUAP. Zmiany
w ordynacji... (Dzwonek)
Już za chwilę kończę, panie marszałku.
Zmiany w ustawie Ordynacja podatkowa mają
głównie charakter dostosowawczy do nowych rozwią-
zań przewidywanych w ustawie o informatyzacji
i polegają one w szczególności na stworzeniu nowych
zasad kontaktu pomiędzy organem i podatnikiem,
określeniu sposobu urzędowego poświadczania od-
bioru oraz identyfikacji użytkownika systemów tele-
informatycznych.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Informatyzacja
administracji państwowej jest w XXI wieku koniecz-
nością. Jest determinowana światowym postępem
i potrzebą społeczną, a także realizacją idei taniego
państwa oraz usprawnienia obsługi obywateli.
W imieniu Klubu Poselskiego Lewica wnoszę
o skierowanie projektu do dalszego procedowania.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
O przedstawienie stanowiska Polskiego Stronnic-
twa Ludowego proszę pana posła Mirosława Pawlaka.
Proszę bardzo.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Uchwalona w dniu 17 lutego 2005 r. ustawa
o informatyzacji działalności podmiotów realizują-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
302 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Poseł Mirosław Pawlak
cych zadania publiczne, przyjęta, mówiąc na margi-
nesie, przez parlament jednogłośnie, stanowiła prze-
łomowy krok w procesie dążenia do przekształcenia
naszego państwa w państwo nowoczesne. Jednak, jak
wielokrotnie z tej trybuny mówiono, nie ma prawa
doskonałego, a uregulowań nie da się stworzyć raz
na zawsze. Stąd dogłębna analiza przedłożona Sej-
mowi przez rząd skłania do rozważenia nowelizacji
kilku ustaw, zakładając przy tym wzgląd na trzy ge-
neralne filary. Jako podstawę należy wskazać roz-
bieżności pomiędzy intencją ustawodawcy a rzeczy-
wistym brzmieniem przepisów. Wytworzył się zatem
swoisty proces wielokrotnego ugruntowania pojęcia
prawnego. Ma to miejsce w przypadku art. 1 pkt 2–4.
Podobnie rzecz się ma z pojęciem definicji określonej
w art. 3 ustawy, a także z przepisami Kodeksu postę-
powania administracyjnego dotyczącymi zasad wno-
szenia podań. Rząd krytycznie ocenia funkcjonowa-
nie Krajowej Ewidencji Systemów Teleinformatycz-
nych i Rejestrów Publicznych. W naszym odczuciu
jest to dalece niezrozumiałe i nieuzasadnione.
I wreszcie chodzi rządowi o unowocześnienie dzia-
łań podmiotów realizujących zadania publiczne. Co
prawda rząd proponuje wzmocnienie zasady neutral-
ności technologicznej, nie wskazując przy tym, kto tę
neutralność ogranicza, hamuje lub od kogo jej rozwój
jest obecnie uzależniony.
Panie i Panowie Posłowie! Odnosząc się do roz-
szerzenia kręgu podmiotów zobowiązanych do stoso-
wania przepisów ustawy o jednostki badawczo-roz-
wojowe, a w szczególności organy władzy sądowni-
czej, to albo projektu ustawy nie przedłożono tym
podmiotom w celu uzyskania ich opinii i stanowiska,
albo te stanowiska istnieją, z nieznanych powodów
posłom udostępnione być nie mogą. Nie jest to pierw-
szy ani jedyny przypadek niezałączenia do projektu
ustawy opinii podmiotów, do których rząd się zwra-
cał o takowe. I właśnie te, tak bardzo istotne, man-
kamenty pozwalają postawić dużo znaków zapytania
co do zapisów ustawy. Powiem więcej, utrudnia to
cały proces legislacyjny, bowiem posłowie już na eta-
pie wstępnym winni mieć możliwie największą wie-
dzę na temat procedowanej materii, tym bardziej że
jest ona skomplikowana, wymagająca wielu eksper-
tyz, uszczegółowień, ale przede wszystkim opinii
wszystkich podmiotów, których swoją dyspozycją ma
dotyczyć.
Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego,
w imieniu którego mam zaszczyt przemawiać, wnosi
o skierowanie projektu do komisji z jednoczesną prośbą
o poważne ustosunkowanie się strony rządowej do wy-
powiedzianych zastrzeżeń. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
To były wystąpienia w imieniu klubów.
Do zadania pytań zgłosiły się 4 osoby.
Czy ktoś jeszcze pragnie zadać pytanie?
Nie.
Ustalam czas na zadanie pytania – 1,5 minuty.
Jako pierwszy pan poseł Kazimierz Gwiazdowski,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Kazimierz Gwiazdowski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W nowelizowanym art. 391 Kodeksu postępowania
administracyjnego znajduje się zapis mówiący o tym,
że doręczenie następuje za pomocą środków komuni-
kacji elektronicznej, jeżeli strona lub inny uczestnik
postępowania wyraził zgodę na doręczenie opinii za
pomocą tych środków. Prosiłbym o wyjaśnienie, w ja-
kiej formie ma nastąpić wyrażenie przez stronę tej
zgody. Czy konieczna jest tu forma pisemna, czy też
może być to zgoda wyrażona za pomocą środków ko-
munikacji elektronicznej?
Kolejne moje pytanie dotyczy sytuacji, w której
organ administracji publicznej występuje o zgodę na
doręczenie pism za pomocą środków komunikacji
elektronicznej. Czy może to nastąpić w każdym przy-
padku? Czy np. w sytuacji, gdy wniosek o wydanie
decyzji wpłynie w formie pisemnej, organ może wy-
stąpić do wszystkich stron postępowania z pismem,
w którym poprosi o wyrażenie zgody na doręczenie
pism w tym postępowaniu za pomocą środków komu-
nikacji elektronicznej?
Ostatnie moje pytanie dotyczy również art. 391
K.p.a. Czy osoba fizyczna lub prawna może wyrazić
zgodę na doręczenie lub wystąpić do organu admini-
stracji publicznej o doręczenie pism za pomocą środ-
ków komunikacji elektronicznej we wszystkich po-
stępowaniach administracyjnych, w których osoba
ta (Dzwonek) jest lub będzie stroną, czy też wniosek
taki lub zgoda odnosić się muszą do konkretnego po-
stępowania? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
O zabranie głosu proszę pana posła Jacka Osu-
cha, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jacek Osuch:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Zmiany w ustawie zmierzające do udoskonaleń w za-
kresie informatyzacji działalności podmiotów reali-
zujących zadania publiczne są pożądane ze względu
na stały postęp dokonujący się w odniesieniu do sys-
temów informatycznych nie tylko w Polsce, ale rów-
nież na całym świecie. Według projektu urzędy będą
mogły zatwierdzać sprawy interesantów również
w postaci dokumentu elektronicznego doręczanego
przez Internet. Projekt również nakłada na urzędy
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Poseł Jacek Osuch
obowiązek komunikowania się za pomocą Internetu,
jeśli interesanci wystąpią z takim wnioskiem lub wy-
rażą na to zgodę. Natomiast przy rozpatrywaniu tego
typu spraw za pomocą Internetu nie trzeba będzie
używać tzw. podpisu elektronicznego. W związku
z powyższym pytam: Czy ustawodawca nie obawia
się nadużyć przy takiej formie komunikacji i jakie
przewiduje zabezpieczenia przed ewentualnymi oszu-
stwami? Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Krzysztof Brejza, Platforma Obywatelska.
Proszę o zabranie głosu.
Poseł Krzysztof Brejza:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Omawiana ustawa stanowi nowelizację ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności pod-
miotów realizujących zadania publiczne. Informaty-
zacja przewidziana w ustawie ma pomóc, we współ-
pracy systemów teleinformatycznych, stworzyć nor-
matywne ramy funkcjonowania elektronicznej admi-
nistracji. Zasadniczą zmianą zawartą w przedmioto-
wym projekcie ustawy, jak mówiła pani poseł wcze-
śniej, jest rozszerzenie kręgu podmiotów zobowiąza-
nych do stosowania jej przepisów. Jak wiadomo, re-
gulacje dotyczące tzw. eDokumentów w krajach Unii
pozostawione zostały wewnętrznym porządkom
prawnym państw członkowskich, chociaż prawo unij-
ne zawiera regulacje dotyczące dostarczania tych
dokumentów organom Unii. W uzasadnieniu do dru-
ku nr 2110 wyczytałem, że w przepisach odniesiono
się do regulacji unijnych i przyjęto część rozwiązań,
które stosowane są w prawie Unii Europejskiej. Stąd
pytanie: Jakiego typu są to regulacje? Czy czerpali-
ście państwo również z rozwiązań poszczególnych
krajów członkowskich, a jeśli tak, to jakich? Drugie
pytanie dotyczy wdrażania w administracji tzw. wol-
nego oprogramowania. Jest ono korzystne z ekono-
micznego punktu widzenia, eliminuje problem pirac-
twa, ponieważ można korzystać z niego w zasadzie
w każdym urzędzie. Jakie jest stanowisko państwa
wobec tego problemu? Czy w ministerstwie prowa-
dzone są działania zmierzające do promocji wolnego
oprogramowania w administracji? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pan poseł Wojciech Ziemniak, Plat-
forma Obywatelska.
Proszę bardzo.
303
Poseł Wojciech Ziemniak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o infor-
matyzacji działalności podmiotów realizujących za-
dania publiczne wprowadza do Kodeksu postępowa-
nia administracyjnego bezpieczny podpis elektronicz-
ny weryfikowany za pomocą ważnego kwalifikowa-
nego certyfikatu jako obowiązkowy składnik pism
organu (wezwania, decyzje, postanowienia, zawiado-
mienia o sposobie załatwiania skarg i wniosków).
W związku z powyższym chciałbym zapytać: Czy nie
warto byłoby wprowadzić zapisu dotyczącego m.in.
możliwości podpisywania ugody i protokołu w ten
właśnie sposób? Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
O zabranie głosu proszę podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji pana Witolda Drożdża.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Witold Drożdż:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo! Postaram się odnieść kolejno do wszystkich
podniesionych kwestii, poczynając od tych poruszo-
nych przez pana posła Górskiego w wystąpieniu pre-
zentującym stanowisko Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość.
Jedna z tych kwestii przynajmniej wraca później
w niektórych pytaniach zadanych przez pozostałych
panów posłów – kwestia podmiotów, które objęte są
według propozycji wnioskodawcy działaniem ustawy
o informatyzacji. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt,
że katalog podmiotów w przedstawionym projekcie
ulega rozszerzeniu w stosunku do dotychczasowego,
a jednocześnie, że oczywiście w toku prac nad projek-
tem prowadzonych było wiele konsultacji z udziałem
wszystkich zainteresowanych podmiotów. Długie
dyskusje mamy za sobą na temat tego, czy wszystkie
podmioty, w tym te, które w obecnym projekcie nie
są wskazane, powinny być objęte ustawą. Przekony-
wani byliśmy, iż należy tutaj uszanować konstytucyj-
ną zasadę autonomii działania Sejmu i Senatu. Przy-
woływana w toku prac nad tym projektem była tak-
że pewna praktyka, ale praktyka umocowana tak
naprawdę w konstytucji. Tak że wydaje się, iż kwe-
stia, której dotknął pan poseł Górski, a także poja-
wiała się ona w wypowiedziach pozostałych panów
posłów, to jest być może kwestia, która właśnie
w Wysokiej Izbie powinna zostać ostatecznie roz-
strzygnięta. My w swoim projekcie nie chcieliśmy
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne,
304 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy Ordynacja podatkowa
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witold Drożdż
tutaj narzucać tym organom władz niezależnym od
rządu rozwiązań, które mogłyby być odczytane jako
próba ingerencji w ich działalność, choć w przypadku
Kancelarii Sejmu i Senatu nie mówimy przecież
o działaniu Sejmu i Senatu, a właśnie o działaniu
kancelarii. Niemniej, rozumiejąc i szanując takie po-
glądy, które prezentowano w toku konsultacji, zapro-
ponowaliśmy rozwiązanie, które wykracza znacząco
poza istniejący obecnie w ustawie katalog podmio-
tów, a jednocześnie nie obejmuje tych wszystkich,
które zgłaszały w tym zakresie poważne zastrzeże-
nia. Być może właśnie Wysoka Izba będzie miejscem,
w którym uda się takie wątpliwości ostatecznie roz-
strzygnąć.
Kolejne pytanie zadane przez pana posła Górskie-
go – czy zaproponowane przepisy gwarantują unie-
zależnienie klienta, w tym przypadku jednostki ad-
ministracji publicznej, od danego dostawcy i czy
przedstawione propozycje są w tym zakresie wystar-
czające. Pewnie nie gwarantują; to są propozycje,
które stwarzają w naszej ocenie rzetelne, spójne pod-
stawy prawne do tego, aby móc ułatwić podmiotom
takie uniezależnienie. Natomiast nie możemy na po-
ziomie ustawy ingerować w sferę, która jest regulo-
wana na koniec już w umowach zawieranych bezpo-
średnio między poszczególnymi jednostkami admi-
nistracji publicznej a podmiotami komercyjnymi.
Stworzyliśmy pewne ramy, pewne zasady, do których,
jestem przekonany, wszyscy będą się stosować, acz
kwestie związane z prawami autorskimi do poszcze-
gólnych rozwiązań zazwyczaj wynikają już wprost
z zobowiązań umownych.
Kolejne pytanie dotyczyło tego, na ile NSA, na ile
sądy zaakceptują propozycje zmian zawartych w usta-
wie. Otóż jeżeli chodzi o sądy administracyjne, w mo-
jej ocenie one są bardzo dobrze technicznie przygoto-
wane do realizacji działalności w zakresie określo-
nym tą ustawą, zwłaszcza Naczelny Sąd Administra-
cyjny. Tyle tylko że nie było do tej pory jednoznacz-
nych, niebudzących żadnych wątpliwości interpreta-
cyjnych przepisów. Takie propozycje w przedłożonym
projekcie już się znajdują i wydaje się, że to powinno
samym sądom także ułatwić praktykę działania. Je-
żeli chodzi o sądy powszechne, to jest pewnie proces
nieco dłuższy. Niemniej oczywiście w toku prac nad
projektem także z przedstawicielami NSA, sądów
prowadziliśmy na ten temat dyskusję i przedstawio-
ne propozycje są efektem osiągniętego kompromisu
i wspólnego rozumienia aktualnej sytuacji.
Ostatnia kwestia podniesiona przez pana posła
Górskiego, którą wynotowałem jako wymagającą od-
niesienia, bezpośrednio nie wiąże się z samym pro-
jektem ustawy. Jestem gotów w dowolnej formie
udzielić w tym zakresie szczegółowej informacji.
Mam na myśli kwestię ewentualnych wątpliwości co
do terminowości realizacji projektów teleinforma-
tycznych. W największym skrócie chciałbym zapew-
nić, że harmonogramy są realizowane zgodnie z za-
łożeniami. Jeżeli chodzi o dwa kluczowe projekty
realizowane dziś pod nadzorem Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji przez Centrum Pro-
jektów Informatycznych, tzn. rozbudowę elektronicz-
nej Platformy Usług Administracji Publicznej
ePUAP2 i projekt modernizacji rejestrów i elektro-
nicznego dowodu osobistego pl.ID, jesteśmy mniej
więcej na 6 miesięcy przed datami założonymi w har-
monogramie, a więc raczej można mówić o przyspie-
szonym tempie realizacji tych projektów. Wykonywa-
nie wielu innych projektów, realizowanych odpowied-
nio przez resort zdrowia, resort finansów, resort
sprawiedliwości i szereg innych instytucji publicznych,
przebiega co do zasady zgodnie z harmonogramami.
One podlegają dosyć szczegółowemu, wnikliwemu mo-
nitoringowi ze strony Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, które jest instytucją pośredni-
czącą. Biorąc pod uwagę fakt, iż projekty te są reali-
zowane z wykorzystaniem źródeł unijnych, MSWiA
jako instytucja pośrednicząca ma prawo wglądu
w sposób realizacji tych projektów i na bieżąco taki
monitoring jest prowadzony – podobnie jak przez in-
stytucję zarządzającą, którą w tym wypadku jest Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego. Jak mówię, jestem
do dyspozycji, jeżeli chodzi o jakiekolwiek szczegółowe
wyjaśnienia dotyczące któregokolwiek z projektów,
które mogłyby być interesujące dla pana posła.
Pan poseł Gwiazdowski zadał szereg pytań. Tak
naprawdę myślę, że mogę na nie odpowiedzieć jed-
nym zdaniem. To po stronie obywatela tak naprawdę
pozostaje decyzja co do wyboru formy komunikacji.
I taki też był zamiar przy tworzeniu przedłożonych
przepisów, aby to obywatelowi, przedsiębiorcy stwo-
rzyć możliwość podjęcia decyzji o tym, w jaki sposób,
w jakiej formie chce komunikować się z administra-
cją publiczną.
Pan poseł Osuch zadał pytanie, czy nie obawiamy
się jakichś nadużyć, biorąc pod uwagę możliwość wy-
korzystania różnych środków komunikacji elektro-
nicznej w kontaktach z administracją publiczną. Nie
obawiamy się. Znów pewnie wypadałoby wrócić tro-
chę do pewnych kwestii filozoficznych. Zakładamy,
że mamy do czynienia z państwem co do zasady skła-
dającym się z obywateli uczciwych, którzy takich
nadużyć nie będą się dopuszczać. Natomiast mamy
oczywiście świadomość istnienia pewnego marginesu
zjawisk niepożądanych. Istnieją pewne instrumenty,
których tą ustawą nie likwidujemy, a które – w zależ-
ności od wagi załatwiania sprawy i skutków praw-
nych, które mogą być efektem załatwienia takiego
lub owego danej sprawy – mogą być zaaplikowane,
w tym bezpieczny podpis elektroniczny. Proponowa-
ne w ustawie rozwiązanie, które w szczegółach regu-
lowane jest w projekcie rozporządzenia towarzyszą-
cego tej ustawie – mówię o profilu zaufanym – jest
rozwiązaniem z jednej strony bardzo prostym, ła-
twym i w tym sensie tanim, że praktycznie bezpłat-
nym, ale z drugiej strony ono jednak wymaga takiej
bardzo, powiedziałbym, twardej identyfikacji przy
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witold Drożdż
okazji jednorazowej wizyty obywatela w urzędzie
i przedstawienia dowodu osobistego. A więc także
i ta, powiedziałbym, najlżejsza forma identyfikacji
i później uwierzytelnienia jest też obwarowana jed-
nak pewnymi wymogami.
Pan poseł Brejza zadał pytanie na temat konsulta-
cji prowadzonych w odniesieniu do tego projektu.
Oczywiście, o czym już mówiłem wcześniej, te konsul-
tacje były prowadzone w bardzo szerokim zakresie,
z uwzględnieniem także tych wszystkich podmiotów,
zarówno tych objętych ustawą, jak i tych, których na
chwilę obecną w przedkładanym projekcie nie ma.
Jeżeli chodzi o kwestię regulacji unijnych, do któ-
rych odnosiliśmy się, pracując nad projektem ustawy,
to przede wszystkim odnosiliśmy się tutaj do regula-
cji w zakresie właśnie interoperacyjności. Braliśmy
pod uwagę – bo takie też było pytanie – rozwiązania
wdrożone w Austrii oraz w Danii i w innych krajach
skandynawskich, traktując je jako do pewnego stop-
nia wzorcowe.
Co do kwestii wolnego oprogramowania minister
właściwy do spraw informatyzacji ma obowiązek pro-
mowania korzystania z wolnego oprogramowania
i w takim zakresie, w jakim wydaje się to możliwe i sku-
teczne, takie działania są prowadzone. Kierujemy
w sposób cykliczny wystąpienia do różnych instytucji,
wskazując na możliwość korzystania z wolnego oprogra-
mowania, a także na korzyści z tego tytułu płynące.
Mam wrażenie, że to chyba wszystkie pytania,
które były zadane. Jeśli jakakolwiek kwestia pozo-
stała bez odpowiedzi, to oczywiście udzielimy pisem-
nej odpowiedzi w tym zakresie. Bardzo dziękuję,
panie marszałku.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Zamykam dyskusję.
Marszałek Sejmu, po zasięgnięciu opinii Prezy-
dium Sejmu, proponuje, aby Sejm skierował rządowy
projekt ustawy o zmianie ustawy o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących zadania pu-
bliczne, ustawy Kodeks postępowania administracyj-
nego, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych
innych ustaw, zawarty w druku nr 2110, do Komisji
Administracji i Spraw Wewnętrznych w celu rozpa-
trzenia.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 30.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy o par-
tiach politycznych oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 2070).
305
O zabranie głosu proszę pana posła Pawła Ol-
szewskiego w celu przedstawienia uzasadnienia pro-
jektu ustawy.
Poseł Paweł Olszewski:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Mam
zaszczyt w imieniu wnioskodawców zaprezentować
państwu projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach
politycznych oraz niektórych innych ustaw.
Celem przedkładanego projektu jest wprowadze-
nie zmian w systemie finansowania partii politycz-
nych oraz kampanii wyborczych w zakresie środków
pochodzących z kredytu bankowego zarówno na
działalność statutową, jak na i finansowanie kampa-
nii politycznych.
Projekt zawiera trojakiego rodzaju zmiany.
Pierwsza kategoria zmian to zmiany polegające
na ujednoliceniu przepisów ustawy o partiach poli-
tycznych, ustawy Ordynacja wyborcza do Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej
Polskiej, ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw oraz ustawy
Ordynacja wyborcza do Parlamentu Europejskiego.
Proponujemy, aby poręczycielem kredytu bankowego
zaciąganego na cele, o których mowa w zmienianych
ustawach, mogły być tylko i wyłącznie osoby fizyczne,
z tym że poręczenia tego nie mogłyby udzielać osoby,
które nie mają prawa do dokonywania wpłat na rzecz
partii politycznych i na rzecz kampanii wyborczych.
Przede wszystkim chodzi tutaj o kazus z ostatniej
kampanii do Parlamentu Europejskiego, kiedy porę-
czycielem jednego z ugrupowań był obcokrajowiec.
Tym samym w sposób ewidentny obchodzono ducha
prawa dotychczas obowiązującego.
Druga kategoria zmian ma na celu wprowadzenie
ograniczenia kwotowego dla udzielanych poręczeń,
ażeby poręczenie nie było większe aniżeli dopuszczal-
na kwota, jaką osoba fizyczna może wpłacać na rzecz
kampanii i partii politycznej.
Trzecia kategoria zmian ma na celu to, aby umowy
poręczenia zawarte z naruszeniem zapisów, o których
mówiłem przed chwilą, były objęte sankcją nieważno-
ści bezwzględnej. A zatem bezwzględnie trzeba będzie
stosować zapisy tej ustawy, a jeśli nie będą one stoso-
wane, to poręczenia tak jakby nie było.
Omawiana ustawa ma na celu zwiększenie przej-
rzystości i transparentności zapisów oraz ujednolice-
nie w różnych ordynacjach tych kwestii, które do-
tychczas były różnorodnie uregulowane. Dlatego li-
czę, że Wysoka Izba przyjmie proponowany projekt
zmiany. Dziękuję serdecznie.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-mintuowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
306 Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński
Otwieram dyskusję.
Stanowisko klubu Platforma Obywatelska przed-
stawi pan poseł Marek Wójcik.
Proszę bardzo.
Poseł Marek Wójcik:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
zaprezentować stanowisko klubu Platforma Obywa-
telska w debacie nad projektem ustawy o zmianie
ustawy o partiach politycznych oraz niektórych in-
nych ustaw.
Podstawowym celem tej nowelizacji jest uszczel-
nienie systemu finansowania partii politycznych, jak
również kampanii wyborczych. W dotychczasowych
regulacjach prawnych ustawodawca nie przewidział
możliwości obchodzenia przepisów prawa przez po-
ręczanie, a następnie spłatę kredytu przez podmiot
do tego nieuprawniony. Taka sytuacja wystąpiła mię-
dzy innymi w ostatnich wyborach do Parlamentu
Europejskiego i opinia publiczna była tym bardzo
poruszona, że w obowiązujących ustawach znajduje
się taka luka. Ileś lat temu pewnych rozwiązań praw-
nych nie mogliśmy przewidzieć, życie jest jak zwykle
ciekawsze od tego, co jest zapisane w ustawach. Nie-
mniej przedmiotowa ustawa, która została przygoto-
wana przez grupę posłów, te możliwe nadużycia unie-
możliwia, w związku z czym z całą pewnością wpły-
nie na uszczelnienie systemu finansowania kampanii
wyborczych, jak również partii politycznych.
Klub Platforma Obywatelska popiera przedłożony
projekt ustawy. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Stanowisko klubu Prawo i Sprawiedliwość przed-
stawi pan poseł Andrzej Mikołaj Dera.
Proszę bardzo.
Poseł Andrzej Mikołaj Dera:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość mam za-
szczyt przedstawić stanowisko wobec projektu usta-
wy o zmianie ustawy o partiach politycznych oraz
niektórych innych ustaw.
Co do istoty, czyli ujednolicenia przepisów prawa
dotyczących finansowania partii politycznych, nasz
klub jest pozytywnie nastawiony. Są to zmiany idące
w dobrym kierunku. Powodują, po pierwsze, ujedno-
licenie we wszystkich istniejących ordynacjach wy-
borczych, co powinno być normą. W tym celu też idą
prace w parlamencie dotyczące Kodeksu wyborczego,
więc to się wpisuje jakby w ten nurt prac, które par-
lament już wcześniej podjął. Natomiast jedyną wąt-
pliwością, myślę, o której będziemy mogli rozmawiać
podczas dalszych prac parlamentarnych, jest sprawa
konieczności – czy istnieje, jaka ona jest – ogranicze-
nia wysokości poręczenia, bo przyjęcie tych propozy-
cji, które są tutaj przedstawiane, po prostu spowodu-
je tak naprawdę wielkie utrudnienie. Uzyskanie ta-
kiej ilości poręczeń od osób fizycznych będzie po
prostu dużą pracą biurokratyczną, więc tu jest ewen-
tualnie pole do dyskusji, czy ograniczać to do takiego
poziomu, jak proponują wnioskodawcy, czy może
ustalić wyższy poziom, dla wszystkich równy, bo wte-
dy spowoduje to również przejrzystość, czytelność.
Natomiast jest pytanie, czy żeby uzyskać jeden
kredyt, trzeba będzie wtedy aż od kilkudziesięciu czy
kilkuset osób uzyskiwać te poręczenia. To może być
problemem dla małych partii politycznych, nie będzie
zaś problemem dla dużych partii politycznych, uzy-
skanie takiej ilości poręczeń od wielu osób, żeby objąć
tym poręczeniem tę gwarantowaną kwotę.
Niemniej proponowane rozwiązania są ciekawe
i w związku z powyższym w imieniu naszego klubu
wnoszę o dalsze rozpatrywanie projektu przez od-
powiednie komisje naszego parlamentu. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Stanowisko klubu Lewica przedstawi pan poseł
Witold Gintowt-Dziewałtowski, proszę bardzo.
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Poselskiego Lewicy przedkładam nasze stanowisko
w sprawie zmiany ustawy o partiach politycznych
oraz niektórych innych ustaw.
Wbrew pozorom projekt, który mieści się na zale-
dwie dwóch stronach maszynopisu, zawiera wiele
wad, błędów, w dużym stopniu niwecząc skądinąd
słuszną intencję. Tutaj rację mieli obaj moi przed-
mówcy – rzecz dotyczy casusu, z którym mieliśmy do
czynienia w ostatniej kampanii wyborczej i losu słyn-
nej partii Libertas, której zresztą nic nie pomogło, bo
i tak w wyborach sukcesu nie odniosła. Niemniej rze-
czywiście powstało zamieszanie, które wymaga do-
konania pewnych zmian w prawie wyborczym, które
to zmiany wprowadzić trzeba, ale wydaje się, że pro-
pozycja przedłożona przez posłów wnioskodawców
jest propozycją w niewielkim stopniu właściwą, poza
intencją.
Jest wiele błędów drobnych, chociażby taki, że
propozycja zmiany w ustawie o partiach politycznych
jest ulokowana nie wiadomo czemu w art. 27, a nie
poniżej art. 25, który odnosi się do systemu finanso-
wania i zasad finansowania partii politycznych, w tym
zwłaszcza przy udzielaniu pomocy przez osoby fizycz-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
ne. Konsekwencją tego jest też niezbędna zmiana
w drugiej zmianie w art. 27.
Dla mnie jest rzeczą niezrozumiałą, czemu w art. 3
posłowie wnioskodawcy odstępują od zasady, która
miała być jednolitą przy zastosowaniu we wszystkich
ordynacjach wyborczych. Otóż w wyborach do jedno-
stek samorządu terytorialnego, do organów przed-
stawicielskich, w wyborach do Parlamentu Europej-
skiego proponuje się, aby osoby zagraniczne, które
mieszkają w Rzeczypospolitej, a nie są obywatelami
Rzeczypospolitej, nie miały prawa finansowania i kre-
dytowania, i poręczenia kredytów. Natomiast w art. 3,
który mówi o wyborach do Sejmu i Senatu, wprowa-
dza się zasadę odwrotną – mówi się, że rzeczywiście
osoby zagraniczne, w tym również osoby obywatel-
stwa polskiego mieszkające za granicą, będą mogły
poręczać kredyty udzielane komitetom wyborczym.
Jest to niezrozumiałe i niewytłumaczalne. I co cie-
kawe, również nie ma uzasadnienia takiego rozwią-
zania w samym uzasadnieniu.
Konstrukcje przepisów mają wadę zasadniczą, jed-
nakże ta wada została wyraźnie wskazana przez opi-
niujące projekt Biuro Studiów i Analiz Sądu Najwyż-
szego. Otóż postanowiono wprowadzić zasadę, która
powoduje nieważność czynności poręczenia z mocy
ustawy. To zwalnia poręczającego z obowiązku spłaty
kredytu. Tę odpowiedzialność w całości na siebie bie-
rze instytucja udzielająca kredytu. Udzielający kredy-
tu nie będzie miał podstaw ani prawa żądania spłaty
kredytu od osoby wadliwie poręczającej.
Ja przytoczę cytat z pisma, które na nasze ręce
złożył prezes Sądu Najwyższego: Oznacza to, że sam
skutek w postaci nieważności poręczenia w wypadku
poręczenia przez osobę nieuprawnioną lub poręcze-
nia przez osobę uprawnioną, ale na kwotę wyższą niż
dozwolona przez ustawę, sprawia, że niedopuszczalne
jest skierowanie żądania spłaty kredytu od osoby
wadliwie poręczającej. Podmiot udzielający kredytu
nie dysponuje zatem z mocy ustawy roszczeniem o spła-
tę całości albo nawet części kredytu wraz z należno-
ściami towarzyszącymi w stosunku do osoby wadli-
wie poręczającej. Innymi słowy, samo wskazanie
w opiniowanym projekcie ustawy na nieważność
udzielania poręczenia przez osobę nieuprawnioną
prowadzi do osiągnięcia skutku oczekiwanego przez
autorów tego projektu, a mianowicie do uniemożli-
wienia finansowania partii politycznych, związanych
z nimi komitetów wyborczych albo innych komitetów
wyborczych przez osoby nieuprawnione przez ewen-
tualne przeniesienie obowiązku spłaty kredytu w sy-
tuacji poręczenia. Natomiast ewentualna faktyczna
spłata kredytu przez osobę, która poręczenia udzie-
liła i które to poręczenie jest poręczeniem zabronio-
nym przez ustawę, mogłaby uzasadniać ustalenie
przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości
kredytu albo też części kredytu spłacanego przez tę
osobę. Ale jednakże w opiniowanym projekcie takie-
go rozwiązania brakuje.
307
To mając na uwadze, Sąd Najwyższy proponuje
w sposób jednoznaczny, aby taka treść przedłożenia
nie była przedmiotem dalszych prac legislacyjnych.
Dosłownie pisze pan prezes, iż z tych przyczyn przed-
łożony do zaopiniowania projekt nie powinien się
spotkać w obecnym kształcie z akceptacją w toku
dalszych prac legislacyjnych. Sąd Najwyższy w tej
sytuacji nawet darował sobie zwracanie uwagi na
drobne błędy i niedoskonałości projektu. Wydaje się
więc, że jeżeli w ogóle powinniśmy rozpatrywać pro-
jekt ustawy, to na to powinno się zwrócić specjalną
uwagę i w toku prac legislacyjnych tak naprawdę
projekt ustawy w dużym stopniu napisać od począt-
ku. (Dzwonek)
Projekt ustawy spełnia warunki, żeby zgłosić
wniosek o odrzucenie go w pierwszym czytaniu, nie-
mniej, panie pośle, ze względu na ważność kwestii
w imieniu mojego klubu poprę wniosek o skierowanie
projektu do dalszych prac legislacyjnych. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Jak to zwykle w tych debatach w imieniu Polskie-
go Stronnictwa Ludowego głos zabierze pan poseł
Eugeniusz Kłopotek.
Poseł Eugeniusz Kłopotek:
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoki Sejmie!
Rzeczywiście, patrząc bardzo rygorystycznie i bar-
dzo krytycznie, każdą, nawet bardzo dobrą ideę
można zdusić w zarodku, bo idea, intencja jest ab-
solutnie słuszna i trzeba zrobić wszystko, żeby ją
zrealizować w postaci materialnej, czyli w postaci
uchwalenia odpowiednich zmian w ustawie. Teraz
tylko nasuwa się pytanie i są to dwie moje wątpli-
wości. Otóż, po pierwsze, bardzo poważnie trzeba
potraktować stanowisko Sądu Najwyższego, bo Sąd
Najwyższy w procesie wyborczym też ma swoje
określone zadania. Po drugie, zastanawiam się nad
tym – kieruję to pytanie do pana posła przedstawi-
ciela wnioskodawców – do której z komisji skierować
ten projekt.
(Poseł Paweł Olszewski: To do marszałka pytanie.)
Zastanawiam się: Czy do Komisji Ustawodawczej,
czy może jednak – skoro powołaliśmy specjalną nad-
zwyczajną komisję, która ma przygotować Kodeks
wyborczy, skoro rozpoczęliśmy prace nad Kodeksem
wyborczym – zdecydować się i skierować ten projekt
z tą słuszną ideą i intencją również do Komisji Nad-
zwyczajnej, by tam przedyskutować te elementy
w pracach nad jednym Kodeksem wyborczym.
Tak więc przyznając absolutnie rację i słuszność,
że te zmiany są potrzebne, że jest to problem, który
już nas dotknął, ale w przyszłości może również do-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
308 Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Poseł Eugeniusz Kłopotek
tykać, Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go będzie głosował za przyjęciem tego projektu i naj-
prawdopodobniej – jeszcze to przedyskutujemy, ale
może pan marszałek sam tak uzna – za skierowa-
niem go do Komisji Nadzwyczajnej, która jest powo-
łana do przygotowania sprawozdania z prac nad Ko-
deksem wyborczym. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Wolałbym, panie pośle, żeby pan od razu sformu-
łował taki wniosek o dodatkowe skierowanie.
Poseł Eugeniusz Kłopotek:
Panie Marszałku! Chciałbym prosić i wnoszę o to,
aby ten projekt został skierowany do Komisji Nad-
zwyczajnej, która ma przygotować sprawozdanie
w postaci projektu Kodeksu wyborczego.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dobrze, traktuję to jako wniosek o skierowanie
dodatkowo do tej komisji, bo propozycja marszałka
Sejmu, po zasięgnięciu opinii Prezydium Sejmu, jest
taka, aby projekt skierować do Komisji Finansów
Publicznych oraz Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka, więc dodatkowo należałoby go skierować
do Komisji Nadzwyczajnej.
(Poseł Eugeniusz Kłopotek: Czy można, panie
marszałku?)
Proszę bardzo.
Poseł Eugeniusz Kłopotek:
Panie Marszałku! Przepraszam, ale właśnie tego
najbardziej się obawiam. Incydentalne, fragmenta-
ryczne propozycje, projekty zostaną rozproszone po
różnych komisjach, a przecież lepiej byłoby jednak,
skoro została powołana nadzwyczajna komisja…
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Okay.
Poseł Eugeniusz Kłopotek:
…do rozpatrzenia projektu Kodeksu wyborczego,
w jednym miejscu to ulokować, ale proszę ewentual-
nie to rozważyć.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dobrze. Traktujemy to zatem, że jest to propozy-
cja alternatywna w stosunku do propozycji marszał-
ka i Prezydium Sejmu. Mnie się osobiście podoba.
W imieniu koła SDPL – Nowa Lewica pan poseł
Andrzej Celiński.
Proszę bardzo.
Poseł Andrzej Celiński:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Tam, gdzie zakończył poseł
Kłopotek, chciałbym rozpocząć i kontynuować ten
wątek. Intencja jest oczywiście szlachetna, uszczel-
niająca finansowanie kampanii wyborczych i partii
politycznych, aczkolwiek te wszystkie uwagi, które
zgłosił poseł Gintowt-Dziewałtowski, powinny być
bardzo starannie rozważone w pracach nad tą usta-
wą. Właśnie to „ale”.
Otóż demokracja parlamentarna nie może oczy-
wiście obyć się bez partii politycznych. Natomiast
trzeba jasno powiedzieć, że cały system partii poli-
tycznych, system polityczny w Polsce wykazuje –
przynajmniej od kilku lat – głęboką dysfunkcjonal-
ność. Partie polityczne zawłaszczały państwo i jego
instytucje, nie przedstawiały alternatywy programo-
wej, a niekiedy także osobowej na właściwym pozio-
mie; zamykają instytucje władzy publicznej przed
normalnymi obywatelami, nie pozwalają na odna-
wianie się tego systemu poprzez nowe propozycje,
które wychodziłyby spoza mainstreamowej prze-
strzeni politycznej, zniechęcają do działań publicz-
nych obywateli, bardzo często ośmieszają państwo
i jego władze. Różne są tego przyczyny i zapewne
trzeba szukać wobec tego różnych środków napraw-
czych. To jest kwestia ordynacji wyborczych do par-
lamentu, zwłaszcza do Sejmu, ordynacji wyborczych
do samorządu terytorialnego, do sejmiku, do gmin.
To jest kwestia sposobu finansowania działalności
publicznej partii politycznych, to jest kwestia pew-
nych koniecznych ograniczeń kampanii wyborczych,
to jest kwestia po 20 latach demokracji w Polsce pod-
jęcia wreszcie rzetelnego wysiłku politycznego na
rzecz rozgraniczenia sfery politycznej od sfery admi-
nistracyjnej, rozwoju służby cywilnej, pewnych gwa-
rancji dla swego rodzaju autonomii służby cywilnej
wobec partii politycznych. To jest kwestia prywaty-
zacji tych wielkich przedsiębiorstw państwowych,
które dzisiaj bardziej służą celom politycznym po-
szczególnych partii zdobywających władzę w samo-
rządach, w państwie, mniej zaś temu, do czego
przedsiębiorstwa są powoływane, tzn. wypracowywa-
niu zysku. To wszystko wymaga pracy systemowej.
Chciałbym tutaj wyrazić absolutną akceptację
tego, co mówił poseł Kłopotek. Nie da się naprawić
systemu politycznego, także systemu partii politycz-
nych, także systemu finansowania partii politycz-
nych w taki sposób, abyśmy mogli uznać, iż polska
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Poseł Andrzej Celiński
demokracja rozwija się we właściwym kierunku, je-
żeli będziemy pracować hybrydowo i każdy drobny
fragment rozmaitych, widzianych już przez znako-
mitą większość poważnych polityków w Polsce, pato-
logii systemu politycznego będziemy rozwiązywać
wyspowo, co więcej, w postaci inicjatyw poselskich,
za którymi nie stoi autorytet ani rządu, ani tak na-
prawdę czołowych osobistości, a nawet ich własnych
partii politycznych.
Nawiasem mówiąc, jest taka metoda stosowana
od pewnego czasu zwłaszcza przez Platformę Obywa-
telską, która w najistotniejszych dla polskiej demo-
kracji kwestiach zasłania się inicjatywami poselski-
mi, pod którymi nawet nie ma nazwisk przywódców
partii politycznych. Dało się to zauważyć w dyskusji
medialnej bardzo wyraźnie, kiedy do samego końca
Platforma Obywatelska nie chciała określić autory-
tatywnie, władczo swojej pozycji wobec rozmaitych
rozwiązań.
Słowem, trzeba pracować nad tym projektem,
mimo tych wszystkich uwag bardziej ogólnych i bar-
dziej szczegółowych, chociażby po to, by znaleźć miej-
sce dla wzniecenia poważnej debaty publicznej
w Polsce nad koniecznymi reformami systemu poli-
tycznego, w którym partie polityczne są podstawo-
wym instrumentem demokracji parlamentarnej.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Stanowisko Demokratycznego Koła Poselskiego
Stronnictwa Demokratycznego przedstawi pan poseł
Bogdan Lis.
Proszę bardzo.
Poseł Bogdan Lis:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jest to już kolej-
ny projekt nowelizacji ustawy o partiach politycz-
nych. Będę mówił o kontrowersyjnych elementach
tego projektu, dlatego że ujednolicenie w różnych
aktach prawnych całej problematyki związanej z wy-
borami nie jest kwestionowane.
Natomiast kiedy się czyta ten projekt i widzi się
kontrowersyjne elementy tego projektu, to wydaje
się, że gdzieś tracimy zdrowy rozsądek. Trudno zro-
zumieć zabiegi o to, by z ustawy o partiach politycz-
nych utworzyć coś, co będzie kompletnie nielogiczne,
a także korupcjogenne, bo niektóre z tych propozycji
do tego zmierzają.
W uzasadnieniu do projektu czytamy, że powo-
dem, dla którego wnioskodawcy proponują przyjęcie
zmian zawartych w projekcie, jest przede wszystkim
uniemożliwienie obchodzenia przepisów ustawy, któ-
309
re zakazują finansowania partii politycznych przez
cudzoziemców. Zgoda. Co do tego jest zgoda. Jest to
powód, który uzasadnia zmianę, ale nie taką, jaka
została zawarta w tym projekcie. Być może wystar-
czyłby zapis mówiący o tym, że poręczycielem kredy-
tu dla partii politycznej nie może być podmiot zagra-
niczny.
Kiedy czytam te zapisy odnoszące się do art. 24
ust. 7 – chodzi o próbę takiego formalnego ogranicze-
nia, określenia limitu kredytów – to doszukuję się
tutaj jakby innego celu niż ten zasadniczy. Przyjęcie
zaproponowanych przez wnioskodawców zmian do-
prowadzi do tego, że partia polityczna tak naprawdę
–wynika to zresztą z różnego rodzaju dokumentów
dołączonych do tego projektu – straci możliwość kre-
dytowania własnej działalności, sama nie będzie mo-
gła w żaden sposób poręczyć tego kredytu, mimo że
ma taką zdolność kredytową.
Zgodnie z intencją wnioskodawców art. 24 ust. 7
w brzmieniu: „Partia polityczna może zaciągać kre-
dyty bankowe na cele statutowe” ma zostać obwaro-
wany nowym zapisem w dodanym art. 27a, który
zabrania partiom politycznym zaciągania kredytu
poręczanego w inny sposób niż za poręczeniem osoby
fizycznej, i do tego wprowadza się jeszcze te ograni-
czenia, o których już tu mówił poseł Dera, ustana-
wiając możliwość poręczenia kwoty kredytu do wy-
sokości nie większej niż 15-krotne minimalne wyna-
grodzenie za pracę ustalane na podstawie innych
przepisów. Otóż do czego to prowadzi? Ano do tego,
że jeżeli partia będzie chciała uzyskać kredyt banko-
wy np. w wysokości 3 mln zł, będzie musiała znaleźć
– i tu będę złośliwy – 215 studentów lub emerytów,
którzy zgodzą się wystąpić jako poręczyciele kredytu.
Trzeba będzie wypełnić 215 wniosków kredytowych
i każdy z tych wniosków obwarować określoną ilością
dokumentów. Potem każdy z tych wniosków będzie
oddzielnie rozpatrywany. Podobnie będzie przy skła-
daniu sprawozdań finansowych. Kolejna biurokra-
tyczna trudność. Wydaje się, że zaczynamy żyć w opa-
rach absurdu.
W uzasadnieniu czytamy też, że przyjęcie tej usta-
wy przyniesie pozytywne skutki społeczne, gdyż
przyczyni się do większej przejrzystości i transpa-
rentności działania partii politycznych oraz prowa-
dzonych kampanii wyborczych i pełniejszej realizacji
jawności gospodarki finansowej partii politycznych.
Panie i panowie wnioskodawcy, bez żartów.
Mnie się wydaje, że przyjęcie tej ustawy spowodu-
je, iż po każdej kampanii wyborczej, jeżeli ona zosta-
nie przyjęta w takiej formie, będziemy świadkami
kolejnych postępowań prokuratorskich badających
zdolność kredytową różnych staruszek, studentów
bez grosza przy duszy itd. Mieliśmy tego przykład.
Gdyby ktoś miał wątpliwość, czy i gdzie znajdą się
tacy studenci, którzy zechcą angażować swój majątek
w kampanię wyborczą różnych partii, to polecam je-
den region, który w tej materii już się sprawdził. Jest
to woj. lubelskie.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
310 Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Poseł Bogdan Lis
Panie posłanki i panowie posłowie z Platformy
Obywatelskiej, jeżeli rzeczywiście chcecie rozwiązać
problem finansowania partii przez podmioty zagra-
niczne, to rozwiązać go można, tylko trzeba ruszyć ten
problem, a nie to, co dzieje się wokół tego problemu.
Jest jeden warunek dla poparcia tej propozycji: to
rzeczywiście musi dotyczyć rozwiązania tego problemu,
a rozwiązanie to musi być autentycznie bardziej przej-
rzyste i transparentne. Obecnej propozycji bez general-
nych zmian nie poprzemy. Dlatego mam nadzieję, że po
przepracowaniu projektu przez komisję on generalnie
zmieni swój charakter i nasze koło będzie mogło po-
przeć ten projekt ustawy. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
To były wystąpienia w imieniu klubów i kół.
Pan poseł Celiński słusznie mówił o tym, że mamy
do czynienia z pewnym, można powiedzieć, zabeto-
nowaniem polskiej sceny politycznej, tylko że w części
wynika to z tego, iż taka była wola wyborców lub
błąd popełniony przez niektóre partie polityczne, po-
nieważ w roku 2001 Akcja Wyborcza Solidarność
dostała dobry wynik, ale poniżej 8%, blisko 8%, jed-
nak tego 8-procentowego progu nie przekroczono.
Gdyby przekroczono 8-procentowy próg, to pewnie
byłoby kilka partii z tego ugrupowania i one by funk-
cjonowały. Z kolei Unia Wolności nie przekroczyła 5%
i stąd wzięły się problemy.
Teraz jest pytanie, na ile my jesteśmy winni, że
niektórzy politycy źle ocenili swoją sytuację i nie uzy-
skali poparcia wyborców. I drugie pytanie: Co zrobić,
żeby to, co jest problemem, czyli finansowanie, mogło
wspomagać tych, których jeszcze na rynku politycz-
nym nie ma? Stronnictwo Demokratyczne, jak widzi-
my, ma sobie świetnie poradzić, bo mówi się o wiel-
kich pieniądzach.
Czy więc odbierać tym, którzy mają, a nie mogą
prowadzić działalności gospodarczej, czy poszukać
jakichś innych rozwiązań? Zdaje się, że jedynym spo-
sobem jest zdobywanie poparcia społecznego i skład-
ki od obywateli. A więc nie jest to naszą winą i my
sami, utyskując na zabetonowanie sceny politycznej,
musimy pamiętać o tym, dlaczego tak się stało. Bo
ktoś kiedyś źle ocenił swoje szanse, swoje możliwości.
Przepraszam, że się... (Oklaski) Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, do zadania pytań zgłosiły się
cztery osoby.
Pan poseł Mirosław Pawlak, Polskie Stronnictwo
Ludowe.
Proszę bardzo.
Minuta na zadanie pytania, bo problematyka jest
dosyć prosta.
(Poseł Eugeniusz Kłopotek: 15 sekund na dojście.)
(Głos z sali: I na zejście.)
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Pani Minister!
Czy poprzez użycie przez posłów wnioskodawców
terminu „objęcie sankcją nieważności bezwzględnej”
należy rozumieć samą tylko nieważność umowy po-
ręczenia, czy też jej skutki, a więc wybór osób lub
osoby z listy, dla której ta czynność miała miejsce?
Pytanie drugie: Czy posłowie wnioskodawcy nie
dopatrują się jaskrawej sprzeczności w proponowa-
nych zapisach, albowiem wadliwe poręczenie byłoby
nieważne z mocy prawa?
I pytanie ostatnie: Czy w tej okoliczności byłoby
dopuszczalne kierowanie żądania spłaty kredytu
w stosunku do osoby wadliwie poręczającej? Przecież
podmiot udzielający kredytu nie dysponuje z mocy
ustawy roszczeniem o spłatę. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Jacek Osuch, Prawo i Sprawiedliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Jacek Osuch:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zmiany do usta-
wy o partiach politycznych, jakie wprowadza projekt,
ograniczają krąg podmiotów mogących dokonać po-
ręczenia kredytu udzielanego np. partii politycznej,
wysokość kwoty poręczenia nawet przez osoby upraw-
nione, a więc będą ingerować w sferę wolności umów.
Według projektu poręczenia kredytu przez osobę nie-
uprawnioną lub kwoty wyższej niż ta, którą dopusz-
cza ustawa, czyli poręczenia wadliwe z powodów
określonych w ustawie, mają skutkować przeniesie-
niem obowiązku spłaty na poręczycieli. Tymczasem
poręczenia wadliwe z przyczyn określonych w usta-
wie są nieważne z mocy prawa, a to z kolei stawia
w niepewnej sytuacji podmiot udzielający kredytu,
gdyż pozbawia go możliwości prawnych domagania
się spłaty kredytu od poręczyciela.
W związku z powyższym pytam: Czy i jakie formy
zabezpieczeń przewiduje ustawodawca dla instytucji
udzielających kredytu, aby uchronić je przed naduży-
ciami? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pan poseł Marek Krząkała, Platfor-
ma Obywatelska.
Proszę bardzo.
Poseł Marek Krząkała:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W proponowa-
nym projekcie zamierza się dodać do ustawy artykuł
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Poseł Marek Krząkała
mówiący, iż poręczycielem kredytu mogą być wyłącz-
nie osoby fizyczne, z tym że kwota poręczenia nie
może być wyższa od wymienionej w art. 25 ust. 4
łącznej sumy wpłat od osoby fizycznej. W jaki zatem
sposób powyższe zmiany wpłyną na kredyty już
udzielone partiom politycznym oraz na stabilizację
systemu partyjnego?
Ponadto proponuje się zmiany jednego z artyku-
łów, który mówi, że korzyści majątkowe przekazane
partii politycznej lub funduszowi wyborczemu z na-
ruszeniem przepisów podlegają przepadkowi na rzecz
Skarbu Państwa. W tym miejscu pojawia się pytanie,
czy osoba, która nieświadomie przekazuje wbrew
przepisom pieniądze na rzecz danej partii nie powin-
na mieć jednak prawa do odzyskania swoich pienię-
dzy. Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Ostatni pan poseł Lech Kołakowski, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Lech Kołakowski:
Szanowny Panie Marszałku! Pani Minister! Wy-
soka Izbo! Proponowane zmiany zakładają ograni-
czenie podmiotowe udzielania poręczania kredytów
bankowych zaciąganych przez partie polityczne, ko-
mitety wyborcze organizacji, komitety wyborcze wy-
borców. Poręczenia kredytów udzielane niezgodnie
z proponowaną regulacją będą skutkowały nieważ-
nością z mocy prawa.
I pytanie: Czy oznacza to, iż skutek w postaci nie-
ważności poręczenia przez osobę nieuprawnioną lub
poręczenia przez osobę uprawnioną, ale na kwotę
wyższą niż dozwolona przez ustawę, przypadkiem nie
sprawi, że niedopuszczalne będzie kierowanie żąda-
nia spłaty kredytu od osoby wadliwie poręczającej?
Jak zauważył Sąd Najwyższy, skutkowałoby to
brakiem prawnych możliwości żądania przez pod-
miot udzielający kredytu jego spłaty od poręczyciela,
który z woli ustawodawcy nie mógł nim być. Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
O zabranie głosu proszę podsekretarz stanu w Mi-
nisterstwie Finansów panią Elżbietę Chojnę-Duch.
311
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu mini-
stra finansów, którego mam zaszczyt reprezentować,
chcę podkreślić, że co do zasady projektowane zmia-
ny idą w dobrym kierunku. Mają one bowiem na celu
ujednolicenie, doprecyzowanie zasad finansowania
partii politycznych oraz kampanii wyborczych ze
środków pochodzących z kredytu bankowego, uregu-
lowanych w aktach prawnych związanych z partiami
politycznymi, wyborami samorządowymi i parlamen-
tarnymi, a także do Parlamentu Europejskiego.
Zmiany te dotyczą zarówno reguł dopuszczalności
korzystania z tego rodzaju środków, jak i konsekwen-
cji praktyk niezgodnych z prawem. Działania te są
zgodne z rekomendacjami raportu związku państw,
zwanego Grupą Państw przeciwko Korupcji przy Ra-
dzie Europy. W rekomendacjach tych zaleca się mię-
dzy innymi ujednolicenie zasad finansowania wybo-
rów oraz podjęcie odpowiednich środków w celu za-
pewnienia, by kredyty udzielane partiom politycz-
nym i komitetom wyborczym nie stanowiły możliwo-
ści obchodzenia prawa.
Zmiany te zmierzają również do określenia kon-
sekwencji uzyskania kredytu z naruszeniem przepi-
sów o finansowaniu partii politycznych, komitetów
wyborczych, konsekwencji polegających na przepad-
ku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych
przekazanych partii politycznej lub funduszowi wy-
borczemu albo korzyści majątkowych przyjętych
przez komitet wyborczy. Rodzajem sankcji jest bez-
względna nieważność umowy poręczenia zawartej
z naruszeniem projektowanych przepisów.
Przewidziane w projekcie zapisy w zakresie, w ja-
kim określają przepadek korzyści z tytułu poręcze-
nia, mogą jednak wywoływać istotne wątpliwości
interpretacyjne. Nie jest jasne, czy korzyścią jest już
sam fakt udzielenia poręczenia, czy też dopiero speł-
nienie świadczenia przez poręczyciela. W pierwszym
przypadku jest wątpliwe, czy wartością korzyści by-
łaby różnica między kosztem kredytu nieobjętego
poręczeniem a kosztem kredytu poręczonego, czy też
różnica między kosztem udzielonego poręczenia
a kosztem poręczenia udzielonego na warunkach
rynkowych, czy może wyłącznie suma poręczenia.
Poręczenie polega bowiem na zobowiązaniu poręczy-
ciela względem wierzyciela, w tym przypadku banku,
do spełnienia poręczonego świadczenia, z reguły do
rąk wierzyciela. Spełnienie świadczenia przez porę-
czyciela spowoduje zwolnienie dłużnika z długu wo-
bec wierzyciela, co będzie stanowić korzyść dla dłuż-
nika. Jest jednak wątpliwe, czy czynność taką można
nazwać przekazaniem korzyści, a zapłatę przez dłuż-
nika poręczycielowi zwrotem korzyści. Co więcej,
skoro poręczenie byłoby nieważne, to zarówno świad-
czenie poręczyciela wobec banku, jak i świadczenie
dłużnika wobec poręczyciela są nienależne.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
312 Projekt ustawy o zmianie ustawy o partiach politycznych
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbieta Chojna-Duch
Dlatego też kolejne wątpliwości może wywołać
stosowanie art. 39a ust. 2 ustawy o partiach politycz-
nych, art. 84d ust. 2 ustawy Ordynacja wyborcza do
rad gmin, rad powiatów i sejmików województw oraz
art. 101 ust. 2 ustawy Ordynacja wyborcza do Parla-
mentu Europejskiego w zakresie, w jakim wyłączają
sankcje przepadku korzyści majątkowych przekaza-
nych komitetowi wyborczemu, których komitet wy-
borczy nie przyjął lub które zwrócił darczyńcy w usta-
wowym terminie. Zasadne jest zatem dokładniejsze,
precyzyjniejsze i jednoznaczne uregulowanie ewentu-
alnego wyłączenia sankcji w przypadku poręczenia.
Ponadto wskazane jest doprecyzowanie, jakie
środki podlegają przepadkowi, w szczególności czy
przepadkowi podlega cała kwota kredytu uzyskane-
go z wykorzystaniem poręczenia naruszającego prze-
pisy o finansowaniu partii politycznych i komitetów
wyborczych, czy też przepadkowi podlega jedynie
część takiego kredytu. Wówczas konieczne jest wska-
zanie zasad ustalania wielkości części podlegającej
przepadkowi. Należy mieć na uwadze, że jeden kre-
dyt może być udzielony w znacznej wysokości z wy-
korzystaniem różnego rodzaju zabezpieczeń, w tym
hipotek oraz poręczeń niewadliwych. W takim wy-
padku przepadek całości kwoty kredytu mógłby spo-
tkać się z zarzutem niewspółmierności sankcji.
Nawet jeżeli weźmie się pod uwagę te zastrzeże-
nia, w ocenie ministra finansów projekt ustawy może
być przedmiotem dalszych prac parlamentarnych,
jednakże w trakcie tych prac powinny zostać uwzględ-
nione uwagi i rozwiązane wątpliwości, zastrzeżenia,
które wyrażono również w trakcie dzisiejszej debaty
i zgłoszono oczywiście w niniejszym stanowisku mi-
nistra finansów. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Przedstawiciel wnioskodawców pan poseł Paweł
Olszewski, proszę bardzo.
Poseł Paweł Olszewski:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Chciałbym krótko odnieść się do różnych argumen-
tów, które były przytaczane na tej sali w związku
z projektem ustawy. Kontrowersji nie budzi idea, aby
cudzoziemcy nie mogli poręczać kredytów, a tym sa-
mym obchodzić prawa. Jako wnioskodawcy jesteśmy
absolutnie otwarci na propozycje dalszych prac legi-
slacyjnych dotyczących ewentualnego doprecyzowa-
nia. Mówiła o tym pani minister. Kierunek zmian
jest jak najbardziej zasadny. Te wątpliwości, o któ-
rych rozmawialiśmy, które zgłaszali niektórzy posło-
wie, w pełni zasługują na to, żeby im się przyjrzeć
i aby je szczegółowo rozstrzygnąć w trakcie prac
w komisji. Nie podchodzimy do tego projektu i do tych
zapisów odnośnie do poręczeń w sposób bezrefleksyj-
ny i bezdyskusyjny. Uważamy, że warto jednak po-
chylić się nad tym problemem, skierować projekt
ustawy do prac w komisji. Wówczas można wypraco-
wać takie mechanizmy, które wyeliminują wątpliwo-
ści zgłaszane przez panią minister. W związku z tym
myślę, że ten projekt ustawy powinien być nadal pro-
cedowany w Wysokiej Izbie i skierowany do właściwej
komisji. Dziękuję serdecznie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.
W związku z tym, że zgłoszono wniosek o skiero-
wanie projektu ustawy do Komisji Nadzwyczajnej do
rozpatrzenia poselskiego projektu ustawy Kodeks
wyborczy, poselskiego projektu ustawy o zmianie
ustawy o partiach politycznych, ustawy o wyborze
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy Ordy-
nacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy Or-
dynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmi-
ków województw oraz komisyjnego projektu ustawy
o zmianie ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw, do
rozstrzygnięcia tej kwestii proceduralnej przystąpi-
my w bloku głosowań.
Dziękuję pani minister oraz państwu za udział
w debacie nad tym punktem porządku dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 31. po-
rządku dziennego: Pierwsze czytanie senackiego
projektu ustawy o zmianie ustaw w zakresie
uwierzytelniania dokumentów (druk nr 2064).
Proszę senatora Leona Kieresa o zabranie głosu
w celu przedstawienia uzasadnienia projektu ustawy.
Proszę bardzo, panie senatorze.
Senator Leon Kieres:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Sena-
tu chciałbym przedstawić państwu założenia uchwa-
ły w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy
o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania doku-
mentów. Senat podjął tę uchwałę 14 maja 2009 r.
Wnosimy o zmianę kilku ustaw: Kodeks postępo-
wania cywilnego, Kodeks postępowania administra-
cyjnego, ustawy o postępowaniu przed sądami admi-
nistracyjnymi, ustawy o adwokaturze, ustawy o rad-
cach prawnych, ustawy o doradcach podatkowych,
ustawy o Prokuratorii Generalnej. Dotyczy to upraw-
nień, które mogłyby być przyznane osobom wykonu-
jącym zawody zaufania publicznego, czyli adwoka-
tom, radcom prawnym, rzecznikom patentowym –
a więc chodzi także o nowelizację ustawy o rzeczni-
kach patentowych – doradcom podatkowym oraz
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Senator Leon Kieres
radcom Prokuratorii Generalnej w zakresie uwierzy-
telniania dokumentów.
Nasza propozycja w sposób znaczący odformali-
zowałaby postępowanie cywilne, administracyjne,
sądowoadministracyjne, podatkowe, bowiem w szer-
szym niż dotychczas zakresie umożliwiałaby uwie-
rzytelnianie odpisów dokumentów przez osoby, które
wykonują zawody zaufania publicznego, profesjonal-
nych pełnomocników stron reprezentujących właśnie
zawody zaufania publicznego.
Dzisiaj zgodnie z art. 129 Kodeksu postępowania
cywilnego strona powołująca się w piśmie na doku-
ment obowiązana jest na żądanie przeciwnika złożyć
oryginał dokumentu w sądzie jeszcze przed rozpra-
wą. Strona, która wywodzi swoje twierdzenia proce-
sowe z treści dokumentów, powinna bezwzględnie
przedłożyć do akt sprawy oryginał dokumentu, jak
już powiedziałem, do rozprawy lub przed rozprawą,
jeżeli przedłożenia oryginału zażąda przeciwnik.
Oznacza to, że dokument musi być przedłożony
w oryginale właściwemu organowi, w tym przypadku
sądowi – mówimy o Kodeksie postępowania cywilne-
go – a strona, wyzbywając się tego dokumentu, nie
może z niego korzystać w innych postępowaniach.
Ten wymóg może być niekiedy, w dwóch przypad-
kach, łagodzony. Po pierwsze, w zakresie dokumen-
tów urzędowych znajdujących się w aktach organów
władzy publicznej lub w aktach pozostających w dys-
pozycji innych organów państwowych. Jeśli takie
organy mają właściwe dokumenty, wówczas wystar-
czy przedstawić urzędowo poświadczony przez te
organy odpis lub wyciąg z dokumentów. Sąd może
zresztą zażądać udzielenia odpisu lub wyciągu. Jeże-
li natomiast sąd uzna za konieczne przejrzenie ory-
ginału dokumentu, może zarządzić, aby dostarczono
go na sprawę albo sąd sam, przez wyznaczonego sę-
dziego lub przez cały skład sądu, może również przej-
rzeć taki dokument na miejscu.
Złagodzenie rygoru dostarczania dokumentów
można dostrzec również w innych rozwiązaniach Ko-
deksu postępowania cywilnego. Chodzi o dokument
pełnomocnictwa procesowego. Art. 89 § 1 Kodeksu
postępowania cywilnego stanowi, że adwokat i radca
prawny, a także rzecznik patentowy mogą sami uwie-
rzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa.
Oczywiście sąd może w razie wątpliwości zażądać
urzędowego poświadczenia podpisu strony. Uwierzy-
telnienie podpisu dokumentu przez pełnomocników
jest możliwe również w zakresie załączników w po-
stępowaniu nakazowym.
W orzecznictwie sądowym wyraźnie widać pewną
chwiejność, brak ustalonej linii postępowania, stano-
wiska, chociaż ostatnio sądy powszechne, łagodząc
swoje stanowisko w zakresie możliwości potwierdza-
nia kopii dokumentów przez pełnomocników, wyraź-
nie jednak odchodzą od tego stanowiska, powracając
na płaszczyznę bardziej rygorystyczną. W kilku
ostatnich orzeczeniach z 2004 r., 2005 r., a także
313
2006 r. wyraźnie wskazuje się, że upoważnienie ad-
wokata, radcy prawnego oraz rzecznika patentowego
do uwierzytelniania udzielonego im pełnomocnictwa
nie obejmuje uwierzytelniania innych dokumentów
urzędowych. To znacząco utrudnia postępowanie.
Nie jest zbieżne z postulatami wynikającymi z eko-
nomiki procesowej, a więc dotyczącymi szybkości
postępowania.
Proszę pamiętać, że strona, która dysponuje ory-
ginałem dokumentu, często musi przedstawiać ten
sam dokument jednocześnie w kilku postępowaniach.
Na przykład jeśli chodzi o postępowanie w sprawie
naliczania podatku od wartości dodanej, tak zwane-
go VAT, postępowań może być kilka i zanim strona
przedstawi sądowi w kolejnym postępowaniu okre-
ślony dokument, czy organowi rozstrzygającemu
w postępowaniu administracyjnym, sądowi admini-
stracyjnemu, sądowi powszechnemu, musi czekać, aż
jedno postępowanie się zakończy bądź sąd zwolni
dokument, odda go do dyspozycji strony, i dopiero
w następnym postępowaniu ten dokument może być
wykorzystany.
Proszę również pamiętać, że domaganie się – tak
jak jest obecnie w praktyce sądowej – urzędowego
odpisu dokumentu, potwierdzenia notarialnego do-
kumentu, jest obarczone określonymi opłatami, co
zwiększa – niekiedy znacząco – koszty postępowania
ponoszone przez strony. Dlatego też w przypadku
konieczności wylegitymowania się dokumentem
przedsiębiorca musi każdorazowo na przykład ubie-
gać się o kolejny urzędowy odpis decyzji lub zaświad-
czenia bądź też udawać się do notariusza. Stąd nasza
propozycja, która była konsultowana z ministrem
sprawiedliwości, z przedstawicielami stowarzyszeń
zawodów przeze mnie wymienionych, z Krajową
Radą Sądownictwa, o ile dobrze pamiętam. Spotkała
się z poparciem i ministra sprawiedliwości, i przed-
stawicieli zawodów zaufania publicznego, z rezerwą
natomiast odnieśli się do niej notariusze, Krajowa
Rada Notarialna.
My wnosimy o poszerzenie kręgu podmiotów mo-
gących poświadczać dokumenty za zgodność z orygi-
nałem do celów postępowań prawnych przez general-
ne włączenie w krąg podmiotów upoważnionych
i profesjonalnych pełnomocników, a więc nie każde-
go, pełnomocników będących również osobami zaufa-
nia publicznego. Proponujemy, aby adwokaci, radco-
wie prawni, doradcy podatkowi, rzecznicy patentowi
oraz radcowie prokuratorii generalnej mogli – i to
upraszczałoby znacznie procedurę korzystania z do-
kumentów – poświadczać za zgodność z oryginałem
dokumenty, których udostępniania przed podmiota-
mi prowadzącymi odpowiednie postępowanie wyma-
gają ustawodawca i następnie sąd. Rzecz nie dotyczy-
łaby natomiast postępowania karnego, ponieważ to
postępowanie jest szczególne, także ze względów do-
wodowych. W tym wypadku sąd ma prawo domaga-
nia się przedstawienia dokumentów w oryginale i ta-
kie dokumenty będą musiały być przedstawione.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
314 Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Senator Leon Kieres
Nasza propozycja początkowo zmierzała w tym
kierunku, żeby dokumenty uwierzytelnione przez
wymienione przeze mnie osoby wykonujące zawody
zaufania publicznego były traktowane tak jak doku-
ment oryginalny. Uznaliśmy jednak w toku dyskusji,
przyjmując argumentację ministra sprawiedliwości,
że byłoby to zbyt daleko idące rozwiązanie, stąd też
proponujemy, żeby dokument poświadczony przez te
osoby za zgodność z oryginałem miał skutki odnoszo-
ne do dokumentu urzędowego. To nie dotyczy oczy-
wiście nie tylko dokumentów, które są wykorzysty-
wane w postępowaniu karnym, ale także testamen-
tów oraz oryginałów weksli i czeków. Jak powiedzia-
łem, te dokumenty muszą być przedstawiane w ory-
ginale ze względu na charakter postępowań, w któ-
rych są wykorzystywane.
Mając na uwadze przedstawione przeze mnie ar-
gumenty, mianowicie uproszczenie postępowań, ra-
cjonalizację tych postępowań ze względu na ekono-
mikę procesową, obniżenie kosztów postępowań,
zwłaszcza jeśli chodzi o koszty ponoszone przez stro-
ny, pewność, że te dokumenty nie będą wykorzysty-
wane w sposób naganny, bo zawsze sąd ma prawo,
jeśli będzie chciał, domagania się przedstawienia do-
kumentu w oryginale, wnosimy, panie marszałku,
Wysoka Izbo, o podjęcie postępowania w celu dal-
szych prac nad naszą uchwałą, która zmierza do no-
welizacji ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępo-
wania administracyjnego, ustawy z 17 listopada 1964 r.
Kodeks postępowania cywilnego, ustawy z 26 maja
1982 r. Prawo o adwokaturze, ustawy z 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych, ustawy z 5 lipca 1996 r. o do-
radztwie podatkowym, ustawy z 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa – chodzi o doradców podatko-
wych – ustawy z 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach
patentowych, ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o po-
stępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz
ustawy z 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa. Poparcie, jak powiedziałem, dla tej
ustawy jest powszechne, niebudzące wątpliwości poza
środowiskiem notariuszy, i wydaje mi się, że ustawa
spełnia oczekiwania przedsiębiorców, a także innych
stron, które korzystają z dokumentów w postępowa-
niach administracyjnych, sądowoadministracyjnych
oraz przed sądami powszechnymi.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Proszę o nadanie
dalszego biegu tej sprawie w postępowaniu przed
Wysoką Izbą. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu senatorowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Stanowisko klubu Platforma Obywatelska zosta-
ło przedstawione na piśmie. Jest to stanowisko po-
pierające ten projekt.
A stanowisko klubu Prawo i Sprawiedliwość
przedstawi pan poseł Krzysztof Maciejewski.
Proszę bardzo.
(Poseł Ryszard Kalisz: O, pani marszałek z nami
będzie. Nie to, że nie lubimy marszałka, ale zawsze
pani marszałek…)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Ewa Kierzkowska)
Poseł Krzysztof Maciejewski:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Panie Senatorze! W imieniu Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość pragnę przedstawić opinię
dotyczącą omawianego przez Wysoką Izbę projektu
ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania
dokumentów, zamieszczonego w druku nr 2064.
Każdy, kto do tej pory miał do czynienia z postępo-
waniem cywilnym, podatkowym, administracyjnym
czy sądowoadministracyjnym, wie, jak wiele doku-
mentów trzeba przygotować, jak wiele z tego powodu
jest problemów, a także niemałych kosztów. Czytając
ten projekt ustawy, z pewnością wyrazi swoje zado-
wolenie, gdyż polega on na szerszym niż dotychczas
umożliwieniu uwierzytelniania odpisów dokumentów
przez profesjonalnych pełnomocników stron, repre-
zentujących zawody zaufania publicznego. Sądzę, że
to bardzo ważny krok do przodu, ponieważ w świetle
obowiązujących przepisów w każdym niemal przy-
padku, poza kilkoma wyjątkami wynikającymi z art. 250
Kodeksu postępowania cywilnego, art. 89 § 1 K.p.c.
oraz art. 485 § 4 K.p.c., bezwzględnie konieczne jest
dostarczenie oryginału dokumentu. Mimo że w ostat-
nich latach od praktyki tej zaczęto odstępować, czego
wyrazem było kilka orzeczeń Sądu Najwyższego, to
jednak nadal generalnie istnieje poważna uciążliwość
w gromadzeniu dokumentów na potrzeby postępo-
wań prawnych.
Rzeczywiście trudno zrozumieć, dlaczego adwo-
kat lub radca prawny może poświadczyć za zgodność
z oryginałem kopie podpisanych przez pozwanego
faktur w postępowaniu nakazowym, a nie może tych
samych kopii faktur poświadczyć w postępowaniu
zwykłym, odsyłając stronę w tym celu do notariusza.
Na tym chociażby przykładzie trudno zrozumieć sens
utrzymania generalnego rygoru dołączania orygina-
łów lub urzędowych bądź notarialnych odpisów. Tak
więc dobrze, że pojawił się ten projekt, który ma na
celu odformalizowanie procedur korzystania w po-
stępowaniach cywilnych, podatkowych, administra-
cyjnych i sądowoadministracyjnych. Z pewnością nie
zwiększy to ryzyka nieprawidłowych rozstrzygnięć.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Trudno nie zgo-
dzić się z wnioskującymi, iż najrozsądniejszym roz-
wiązaniem jest osiągnięcie pożądanego skutku przez
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Poseł Krzysztof Maciejewski
poszerzenie kręgu podmiotów mogących poświadczać
dokumenty za zgodność z oryginałem do celów postę-
powań prawnych poprzez generalne włączenie w krąg
podmiotów upoważnionych profesjonalnych pełno-
mocników, będących również osobami zaufania pu-
blicznego. Jednym słowem można powiedzieć, że to
dobre rozwiązania, a jeśli dodatkowo zauważymy, że
postulowana regulacja dąży do uproszczenia proce-
dury korzystania z uwierzytelnionych odpisów doku-
mentów przez zapisanie wprost w ustawie, iż po-
świadczenie za zgodność z oryginałem odpisu doku-
mentu ma charakter dokumentu urzędowego, to nie
można jej nie poprzeć. Tak właśnie Klub Parlamen-
tarny Prawo i Sprawiedliwość się zachowa, chociaż
chcielibyśmy nieco rozszerzyć uprawnienia adwoka-
tów i radców prawnych, porównując je do uprawnień
notariuszy. Z tego też powodu w dalszych pracach
nad projektem przedstawimy swoją propozycję w po-
staci poprawek odnoszących się do art. 3 i 4 omawia-
nego projektu. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Stanowisko klubu Lewica przedstawi pan poseł
Stanisław Rydzoń.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Stanisław Rydzoń:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Panie Ministrze!
W imieniu Klubu Poselskiego Lewica przedstawiam
stanowisko wobec senackiego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy w zakresie uwierzytelniania dokumen-
tów, druk nr 2064.
Senacki projekt ustawy jest bardzo interesujący,
zwłaszcza z punktu widzenia racjonalizacji obowiąz-
ku dołączania przez profesjonalnych pełnomocników
stron w postępowaniu cywilnym, administracyjnym
i podatkowym oryginalnych dokumentów lub ich od-
pisów notarialnych. Propozycje zmian mają charak-
ter jednorodny i dotyczą następujących ustaw. Pan
profesor już wymieniał te ustawy, ale wydaje mi się,
że jest niezwykle istotne, zwłaszcza dla prawników,
czego dotyczy ta ustawa. Chodzi o Kodeks postępo-
wania administracyjnego, Kodeks postępowania cy-
wilnego, Prawo o adwokaturze, ustawę o radcach
prawnych, ustawę o doradztwie podatkowym, Ordy-
nację podatkową, ustawę o rzecznikach patentowych,
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyj-
nymi oraz ustawę o Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa.
Zgodnie z obowiązującym brzmieniem wymienio-
nych ustaw strona, która wywodzi swoje racje proce-
sowe z treści dokumentów, powinna przedłożyć do
315
akt sprawy w sądzie lub przed organem oryginał do-
kumentu. Ma na to czas do momentu rozpoczęcia
rozprawy. Istnieją wprawdzie wyjątki, lecz nie zmie-
niają one obowiązującej zasady. Jak słusznie stwier-
dzają autorzy projektu, brak jest w wymienionych
ustawach generalnego przepisu określającego, jaką
moc mają dokumenty poświadczone za zgodność
z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika
w osobie adwokata, radcy prawnego, doradcy podat-
kowego, rzecznika patentowego czy radcy Prokura-
torii Generalnej Skarbu Państwa. Przez pewien czas
pozwalano pełnomocnikom reprezentującym zawody
zaufania publicznego uwierzytelniać dokumenty.
Chciałbym powiedzieć, że pamiętam ze swojej prak-
tyki zawodowej, kiedy jako radca prawny jeszcze
przed Państwowym Arbitrażem Gospodarczym,
w szczególności przed okręgowymi komisjami arbi-
trażowymi, i przed sądami po prostu uwierzytelnia-
łem dokumenty. Przypominam sobie żmudne odpisy-
wanie faktur i wezwań na maszynie i podpisywanie
za zgodność z oryginałem. Jednakże ostatnio orzecz-
nictwo Sądu Najwyższego, jak i sądów niższej rangi,
ograniczyło tę praktykę do kilku wyjątków w przy-
padku niektórych ustaw. Pan profesor tutaj szczegó-
łowo wymieniał te ustawy i w projekcie te ustawy są
wymienione. W warunkach gospodarki rynkowej
taka tendencja jest niezrozumiała, gdyż wymóg skła-
dania przez strony oryginalnych dokumentów zna-
cząco utrudnia dochodzenie praw. Najrozsądniejszym
wyjściem w tej sytuacji jest, po pierwsze, poszerzenie
kręgu podmiotów mogących poświadczać dokumenty
za zgodność z oryginałem oraz poszerzenie ich upraw-
nień przedmiotowych, co czyni projekt ustawy. Bar-
dzo istotne są zapisy projektu uznające, że poświad-
czenie za zgodność z oryginałem odpisu dokumentu
ma charakter dokumentu urzędowego, co zrównuje
te odpisy z dokumentami notarialnymi. Naturalnie
utrzymano zasadę, że sąd lub organ mogą zażądać
od strony składającej odpis dokumentu jego orygina-
łu. Jest to propozycja rozsądna, podobnie jak zapis,
iż zabezpieczeniem przed fałszerstwem dokumentu
będą nadal przepisy Kodeksu karnego, w szczególno-
ści art. 271.
Pomysł senacki zrealizowany w przedmiotowej
nowelizacji należy poprzeć, gdyż życie gospodarcze
i życie zwykłych obywateli należy upraszczać. Nadto
realizacja projektu ułatwi drogę do sądu i do wyroku
sądowego, co wprost będzie realizacją jednego z istot-
nych wzorców konstytucyjnych, mianowicie prawa
do sądu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 konstytucji.
W związku z tym Klub Poselski Lewica popiera pro-
jekt senacki i wnosi o skierowanie go do właściwej
komisji. Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Stanowisko klubu Polskiego Stronnictwa Ludo-
wego przedstawi pan poseł Stanisław Olas.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
316 Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska
Nie ma pana posła.
Przechodzimy do pytań.
Do zadania pytań zapisało się 5 posłów.
Czy ktoś z państwa miałby jeszcze ochotę zadać
pytanie?
Zamykam listę.
Wyznaczam czas na zadanie pytania na 1 minutę.
Bardzo proszę, jako pierwsza pytanie zadaje pani
poseł Gabriela Masłowska, Prawo i Sprawiedliwość.
Nie ma pani poseł.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pan poseł Mirosław
Pawlak, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Panie Ministrze!
Czy w sytuacji ostatnich wydarzeń, a nawet areszto-
wań członków palestry w kilku głośnych sprawach,
jest najszczęśliwszy czas, aby nowelizować ustawę
Prawo o adwokaturze? Co takiego się wydarzyło, aby
w ekspresowym tempie nowelizować tę ustawę? Czy
aby nie chodzi o to, że na podstawie podrobionego
pełnomocnictwa lub innego dokumentu umocowany
będzie mógł bardzo szybko dokonać jakiejś czynności
bez zgody mocodawcy, a skutki i następstwa będą nie
do odwrócenia? Proszę o wierne przedstawienie uwag
Krajowej Rady Notarialnej. Dziękuję.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Jacek Osuch, Prawo
i Sprawiedliwość, bardzo proszę.
Poseł Jacek Osuch:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Panie Senatorze! Proponowane zmiany do ustawy
rozszerzają kompetencje wszystkich profesjonalnych
współpracowników stron: adwokatów, radców praw-
nych, doradców podatkowych i rzeczników patento-
wych, o prawo do uwierzytelniania w sądzie lub
w urzędzie wszystkich nieoryginalnych dokumen-
tów, czyli przyznają im uprawnienia, które dotych-
czas należały tylko do notariuszy. Sporządzanie
odpisów jest przejawem działalności orzeczniczej,
więc powinno należeć do osób, których bezstronność
nie budzi żadnych wątpliwości. Natomiast projekt
zmian do ustawy przyznaje takie kompetencje peł-
nomocnikom osób, którym zależy na sporządzeniu
takiego odpisu.
W związku z powyższym pytam, czy ustawodaw-
ca nie obawia się, że proponowane zmiany zachwieją
całym systemem obrotu dokumentami poświadczo-
nymi, doprowadzając do poważnego naruszenia pew-
ności obrotu prawnego, a możliwość kwestionowania
przez strony tak poświadczonych dokumentów sku-
tecznie przyczyni się do celowego przeciągania pro-
cedur sądowych. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pan poseł Marek
Kwitek, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Marek Kwitek:
Pani Marszałku! Panie Ministrze! Panie Senato-
rze! Wysoka Izbo! Projekt ustawy wprowadza upraw-
nienie dla adwokatów, radców prawnych i doradców
podatkowych do uwierzytelniania dokumentów przed-
kładanych sądom w ramach prowadzonego przez
nich postępowania. Niewątpliwie jest to znaczne uła-
twienie zarówno dla samych przedstawicieli zawodów
zaufania publicznego, jak i dla stron, których koszty
postępowania dzięki temu mogą być minimalizowa-
ne. Nadal jednak uprawnienie to jest znacznie węższe
niż to, które posiadają notariusze.
Moje pytania skierowane są zarówno do pana
ministra, jak i do pana senatora: Czy opracowując
projekt ustawy, rozważano szersze wprowadzenie
uprawnienia do uwierzytelnienia dokumentów dla
wszystkich zawodów zaufania publicznego, zarówno
w ramach prowadzonych postępowań sądowych jak
i w oderwaniu od nich?
I drugie pytanie: Jakie argumenty przemawiają
za utrzymaniem monopolu notariuszy w zakresie
poświadczania podpisów oraz uwierzytelniania do-
kumentów poza postępowaniami sądowymi, skoro
monopol ten w oczywisty sposób ogranicza konku-
rencję i podwyższa koszty uwierzytelnień? Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Krzysztof Maciejewski,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Maciejewski:
Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie
Ministrze! Panie Senatorze! Mam pytanie podobne
w treści do pytania mojego przedmówcy, ale na za-
kończenie zapytam o coś innego. Przedstawiając opi-
nię Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość,
bardzo pozytywnie wypowiedziałem się na temat
treści omawianego projektu. Powiedziałem, że to bar-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Poseł Krzysztof Maciejewski
dzo ważny krok do przodu, gdyż ułatwi życie ludziom
biorącym udział w różnych postępowaniach praw-
nych. Zastanawiam się jednak, czy nie powinno się
jeszcze bardziej rozszerzyć uprawnień osobom cieszą-
cym się ogólnym zaufaniem publicznym. Myślę w tym
miejscu o tym, aby nie tylko mogły one sporządzić
poświadczenia odpisów dokumentów po okazaniu
oryginałów, ale również poświadczyć zgodność z ory-
ginałem kopii i wyciągów z dokumentów. Sądzę, że
powinniśmy się zastanowić również nad tym, czy nie
byłoby wygodne dla stron pozwolić również osobom
cieszącym się ogólnym zaufaniem publicznym po-
świadczać okazane im dokumenty. Wszystkie te
uprawnienia odnoszą się oczywiście do postępowań
cywilnych, podatkowych, administracyjnych i admi-
nistracyjno-sądowych. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
(Głos z sali: Jestem bardziej zdyscyplinowany.)
Bardzo mi miło, panie pośle. Gratuluję.
Pytanie zadaje pan poseł Lech Kołakowski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Proszę.
Poseł Lech Kołakowski:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Ministrze! Pa-
nie Senatorze! Wysoka Izbo! Celem niniejszej nowe-
lizacji jest racjonalizacja istniejącego obowiązku
dołączania do akt sprawy dokumentów oryginal-
nych lub ich odpisów notarialnych. Jest to próba
rozwiązywania problemu w zakresie materii, którą
winniśmy się zająć dużo wcześniej. W realiach no-
woczesnej gospodarki rynkowej wymóg dołączania
do akt oryginałów dokumentów należy już uważać
za zbytnią formalność utrudniającą niepotrzebnie
obywatelom, a zwłaszcza przedsiębiorcom, docho-
dzenie do ich praw.
Projekt jest jak najbardziej godny uwagi. Po
pierwsze, często dochodzi do sytuacji, iż niejedno-
krotnie jeden i ten sam dokument może być potrzeb-
ny równocześnie w kilku postępowaniach. Po drugie,
uzyskanie jego wielokrotności oznacza w praktyce
dodatkowe niepotrzebne obciążenie finansowe. Wresz-
cie, co jest równie ważne, zaproponowana regulacja
zapewni uproszczenie procedury korzystania z uwie-
rzytelnionych odpisów dokumentów przez zapisanie
wprost w ustawie reguły, iż poświadczenie za zgod-
ność z oryginałem odpisu dokumentu ma charakter
dokumentu urzędowego.
Moje pytanie do pana senatora sprawozdawcy jest
następujące. Czy powyższa regulacja nie stwarza nad-
miernego ryzyka nadużyć związanych z rozszerzeniem
317
listy podmiotów upoważnionych do uwierzytelniania
odpisów dokumentów? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Głos zabierze podsekretarz stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości pan Zbigniew Wrona.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Zbigniew Wrona:
Dziękuję, pani marszałek.
Wysoka Izbo! Od razu muszę powiedzieć, że wy-
rażam satysfakcję, że taki projekt został przygotowa-
ny przez Wysoką Izbę Senatu, ponieważ rzeczywiście
ma on ułatwić życie ludziom, dać kompetencje profe-
sjonalnym pełnomocnikom, jakimi są adwokaci, rad-
cowie prawni, doradcy podatkowi, w postępowaniach,
w których występują jako pełnomocnicy, zarówno do
uwierzytelniania pełnomocnictw, jak i innych doku-
mentów, z których wywodzą swoje umocowanie,
np. rejestrów sądowych czy rejestrów przedsiębior-
ców – dokumenty te także mogą być źródłem upoważ-
nienia do działania jako pełnomocnik w imieniu
określonych podmiotów – jak również, co bardzo waż-
ne, dać możliwość uwierzytelniania dokumentów,
które są składane przez nich w aktach postępowań:
administracyjnego, sądowo-administracyjnego, cy-
wilnego.
Zmiany te – była już o tym mowa, może już nie
ma sensu powtarzać – stanowią ułatwienie, dlatego
że powodują potanienie obrotu prawnego. Nie trzeba
płacić za dodatkowe uwierzytelnienie, bo wszystko
to odbywa się w ramach jednej usługi, którą świadczy
profesjonalny pełnomocnik. Oszczędza się też czas,
bo trzeba by się umawiać u notariusza, żeby doko-
nać uwierzytelnienia notarialnego, a nie będzie się
chodzić specjalnie po to. Wreszcie jest to odpowiedź
na wyzwania, z jakimi stykamy się w coraz bardziej
skomplikowanym naszym życiu, o czym mówił pan
senator Kieres. Często jedna osoba uczestniczy w wie-
lu postępowaniach, są one różne, np. postępowanie
administracyjne, czasami kilka, czy postępowanie
cywilne. I trzeba by było ten sam dokument wielo-
krotnie uwierzytelniać u notariusza, przedstawić
jego poświadczony notarialnie odpis.
Wszystko to przemawia za tą regulacją jako prak-
tyczną, odpowiadającą na wyzwania, potrzeby, które
nasze życie przed nami codziennie stawia, a przy
tym, co chcę z całą mocą podkreślić, mieszczącą się
w granicach, które gwarantują bezpieczeństwo i pew-
ność obrotu prawnego.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
318 Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona
Bo cóż tutaj zmieniamy? Poszerzamy krąg pod-
miotów – jeżeli chodzi o pełnomocnictwo, już dzisiaj
adwokat i radca prawny mogą uwierzytelnić odpis
udzielonego pełnomocnictwa – o doradców podatko-
wych i o przedstawicieli prokuratorii, rozszerzamy to
również na inne dokumenty, poza pełnomocnictwem,
z których wywodzą oni swoje umocowanie.
Chcę zwrócić uwagę Wysokiej Izby na moim zda-
niem bardzo precyzyjną i trafną regulację dotyczącą
innych dokumentów składanych do akt sprawy. Otóż
Ministerstwo Sprawiedliwości w pewnym stopniu uczest-
niczyło w przygotowywaniu tego projektu w ramach
prac komisji Senatu. Chodziło o decyzję, czy poświad-
czony przez radcę prawnego, adwokata bądź doradcę
podatkowego dokument, który jest dowodem w ak-
tach, ma mieć moc dokumentu urzędowego, czy nie.
Otóż przyjęliśmy rozwiązanie ostrożne, stanowiące,
że moc dokumentu urzędowego ma nie cała treść tego
dokumentu, lecz jedynie to poświadczenie. Oznacza
to, że jest to traktowane jak dokument, który od-
zwierciedla treść oryginału, który istnieje poza ak-
tami postępowania. Natomiast nie mogliśmy się zde-
cydować na to – mówię o Wysokim Senacie, który się
nie zdecydował, ale uwzględnił tutaj również pewne
sugestie ministra sprawiedliwości – aby cała treść
dokumentu miała moc dokumentu urzędowego, dla-
tego że wtedy całości przysługiwałoby domniemanie
prawdziwości treści. A przecież to, czy oryginał od-
zwierciedla prawdę, czy nie, jest właśnie przedmio-
tem postępowania sądowego. Ważne jest to, że jest
on traktowany tak jak oryginał, a więc podlega tym
samym regułom oceny dowodów, ale nie trzeba przed-
stawiać ani oryginału, ani notarialnie poświadczo-
nego odpisu. To jest zaleta tej regulacji.
Większość pytań, które padały, była kierowana do
pana senatora Kieresa, niemniej, jeżeli Wysoka Izba
pozwoli, to częściowo się do nich ustosunkuję.
Kwestia, czy w związku z aresztowaniami adwo-
katów uzasadnione są te zmiany w Prawie o adwo-
katurze, którą poruszył pan poseł Pawlak. Nie ma
czegoś takiego jak aresztowania adwokatów, bo to,
że jest jedna czy druga sprawa, w której adwokat jest
podejrzany, nie oznacza, że mamy do czynienia z ja-
kimś zjawiskiem, które może zachwiać pewnością
korzystania z pomocy prawnej. Natomiast chcę po-
wiedzieć, że oskarżonymi są różne osoby, i notariu-
sze, i urzędnicy, i naprawdę nie ma podstaw, aby
wyróżniać jakąś grupę jako szczególnie napiętnowa-
ną toczącymi się postępowaniami karnymi. Jednak
do istoty zawodu adwokata należy to, że jest to zawód
zaufania publicznego i przyznanie mu takiej kompe-
tencji, jak również radcy prawnemu, jest logiczną
konsekwencją tego, jak ten zawód jest uregulowany,
jak on funkcjonuje w naszym systemie prawnym
i jaką ma funkcję w obrocie prawnym.
Pan poseł Pawlak wyraził również obawę, czy te
przepisy nie będą umożliwiały dokonywania pewnych
czynności bez zgody mocodawcy, niejako za jego ple-
cami. Niczego takiego nie czynią, ponieważ jedyne,
co umożliwiają, to poświadczenie tego, że albo zosta-
ło udzielone takie pełnomocnictwo w oryginale, albo
istnieje inny dokument, np. wyciąg z rejestru, który
też daje to umocowanie, albo istnieje taki oryginalny
dokument, który jest składany w aktach postępowa-
nia administracyjnego czy sądowo-administracyjne-
go, czy cywilnoprawnego jako dowód. Jedynie po-
twierdza się, że taki dokument oryginalny istnieje,
natomiast niczego się tam nie dopisuje, niczego się
nie tworzy, nie kreuje się nowej treści, tylko się po-
świadcza, że taki oryginał istnieje.
Również z tych względów, o których mówiłem, nie
podzielam obaw pana posła Osucha, który również
pytał, czy nie obawiamy się, że Senat powie... Myślę,
że pan profesor Kieres nie obawia się, skoro składa
taką inicjatywę ustawodawczą. Minister sprawiedli-
wości się nie obawia, że te zmiany spowodują za-
chwianie pewności obrotu prawnego.
Wreszcie kwestia podniesiona przez pana posła
Kwitka, czy rozważano szersze upoważnienie adwo-
katów i radców prawnych do uwierzytelniania doku-
mentów. Rozumiem, że chodzi o dokumenty poza
postępowaniami, czyli takie, które są wykorzystywa-
ne w innych celach, np. w celu zawarcia umowy no-
tarialnej czy jakiejś innej. Przyznam, że przynajm-
niej w Ministerstwie Sprawiedliwości nie było tego
typu rozważań. Powiedziałem na wstępie, że uwa-
żam tę regulację za dobrą, bo jest trafnie ograniczo-
na. Ona rzeczywiście jest funkcjonalnie powiązana
ze sprawowaniem zawodu, wykonywaniem zawodu
adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego.
W tym momencie wychodzenie poza granice tutaj
nakreślone byłoby pewnym wkraczaniem w funkcje
innych zawodów. Od tego jednak, żeby tworzyć doku-
menty nie na potrzeby ściśle związane z postępowa-
niem, z udowadnianiem w postępowaniach dokumen-
tami różnych okoliczności, jest jednak powołany
notariusz. W tym kierunku nie były prowadzone roz-
ważania.
Również pan poseł Maciejewski poruszał kwestię
poszerzenia uprawnień do poświadczania.
Pan poseł Kołakowski pytał o kwestię ryzyka, czy
nie ma tutaj ryzyka. Wydaje się, że w tym zakresie
jest to bardzo bezpieczna regulacja, z jednym wszak-
że małym zastrzeżeniem. Przedstawiciel ministra
sprawiedliwości będzie proponował, aby może któryś
z posłów tę poprawkę wniósł w czasie prac sejmo-
wych. Wydaje się, że niezasadne jest pominięcie
w art. 89 Kodeksu postępowania cywilnego i w art. 37
§ 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administra-
cyjnymi tej możliwości sądu, żeby pomimo istnienia
tego poświadczenia pełnomocnictwa lub innego do-
kumentu, z którego wywodzi się upoważnienie do
reprezentowania, w razie wątpliwości miał on jednak
możliwość zażądania oryginału. To jednak jest pe-
wien wentyl bezpieczeństwa i minister sprawiedliwo-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania dokumentów
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona
ści takie stanowisko będzie prezentował w czasie
prac nad tą ustawą. Rozważenia wymaga również,
czy nie doprecyzować, że to poświadczenie wymaga
wskazania miejsca i daty tego poświadczenia doko-
nanego przez pełnomocnika. To też się wydaje uza-
sadnione. To akurat jest uwaga zgłoszona przez jed-
nego z ministrów w toku uzgodnień międzyresorto-
wych stanowiska rządu, bo projekt stanowiska rządu
jest w końcowej fazie prac legislacyjnych. Dziękuję
bardzo za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu ministrowi.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wniosko-
dawców pana senatora Leona Kieresa.
Senator Leon Kieres:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Tylko uzupełnię
w krótkich słowach to, o czym mówił pan minister
Zbigniew Wrona.
Odniosę się do ważnych uwag panów posłów Paw-
laka, Osucha i Kołakowskiego, którzy zgłaszali wąt-
pliwości, czy projekt tej ustawy nie jest obarczony
nadmiernym ryzykiem – ryzykiem nadużywania
uprawnień, które będą przysługiwały osobom repre-
zentującym zawody zaufania publicznego. Oczywi-
ście ten problem był rozważany na posiedzeniu ko-
misji i w czasie dwóch debat plenarnych w Senacie,
ale zwracamy uwagę, że w zasadzie każda propozycja
wzmacniająca uprawnienia tych lub innych zawodów
jest obarczona takim ryzykiem. Nie można jednak
mówić, że z góry istnieje domniemanie, jeśli chodzi
o przyznanie pewnych uprawnień, notabene upraw-
nień, które będą korzystne z punktu widzenia proce-
sowego, o czym tutaj mówiłem, mówił o tym pan
minister Wrona, przede wszystkim stronom – zwy-
kłym obywatelom, że każda propozycja powinna być
zaniechana, bo istnieje ryzyko, iż będzie wykorzysta-
na w niecnych celach. W ten sposób w gruncie rzeczy
nie moglibyśmy nic zrobić w Polsce, gdy idzie o dzia-
łalność funkcjonariuszy publicznych, osób reprezen-
tujących zawody zaufania publicznego. Mając także
to na uwadze, nie poszliśmy dalej. Niech praktyka,
doświadczenie związane ze stosowaniem tej ustawy,
jeśli ona zostanie, dzięki życzliwości Wysokiej Izby,
przyjęta, pokaże, czy można będzie rzeczywiście
pójść dalej w tym kierunku, chociażby przejmowania
przez te zawody uprawnień, które dzisiaj przysługu-
ją notariuszom. Chociaż pan minister Wrona słusz-
nie powiedział, że w pewnych postępowaniach upraw-
nienia notariatu powinny być, to nie jest to problem
monopolu, w sposób szczególny uznawany. Nie poszli-
śmy w kierunku przyznawania tych uprawnień, o któ-
rych dzisiaj mówimy, w postępowaniu karnym, gdy
319
idzie o postępowanie spadkowe, gdy idzie o dyspono-
wanie wekslem czy czekiem, który jest w końcu uma-
rzany po przedstawieniu go w postępowaniu sądo-
wym. To wszystko sprawia, że ustawa, w moim prze-
konaniu, zawiera rozwiązania dobre, racjonalne,
korzystne z punktu widzenia odformalizowania pro-
cesu, ekonomiki procesowej, sytuacji stron w postę-
powaniu. Domagamy się usprawnienia pracy orga-
nów administracji publicznej, które wydają decyzje,
sądów – zarówno sądów powszechnych, jak i sądów
administracyjnych, wspomagajmy więc takie postu-
laty tego rodzaju rozwiązaniami.
To jest także odpowiedź na wątpliwości, też oczy-
wiście bardzo ważne, pana posła Kwitka czy pana
posła Maciejewskiego. Jak powiedziałem, zobaczymy,
jak praktyka się odniesie do tej nowelizacji, czy ona
rzeczywiście pomoże w osiągnięciu tych zamierzeń,
oczekiwań, o których tutaj mówiłem.
Jeszcze raz zwracam się, pani marszałek, Wysoka
Izbo, o łaskawe odniesienie się do tej koncepcji, pro-
pozycji, deklarując gotowość uczestniczenia w tych
pracach, jeśli Wysoka Izba zechce skorzystać z moje-
go doświadczenia, oczywiście w zakresie ustalonym
przez Wysoką Izbę. Bardzo dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu senatorowi.
Zamykam dyskusję.*)
Marszałek Sejmu, po zasięgnięciu opinii Prezy-
dium Sejmu, proponuje, aby Sejm skierował senacki
projekt ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzy-
telniania dokumentów, zawarty w druku nr 2064, do
Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka w celu
rozpatrzenia.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważała, że
Sejm propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 32.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie senac-
kiego projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks
cywilny oraz niektórych innych ustaw (druk
nr 2116).
Proszę o zabranie głosu pana senatora Kazimie-
rza Kleinę w celu przedstawienia uzasadnienia pro-
jektu ustawy.
Bardzo proszę.
Senator Kazimierz Kleina:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! W imieniu Senatu
mam przyjemność przedstawić projekt ustawy
uchwalony przez naszą Izbę w dniu 28 maja 2009 r.
– projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny,
wraz z niektórymi innymi ustawami. W obowiązują-
cym w Polsce stanie prawnym dysponowanie mająt-
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
320 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Senator Kazimierz Kleina
kiem na wypadek śmierci jest, co do zasady, wyłącz-
ną domeną prawa spadkowego. Na gruncie tego pra-
wa odmienne niż nakazuje ustawa ukształtowanie
stosunków prawnych nie jest dopuszczalne. Spadko-
dawca jest jednak ograniczony przepisami w spra-
wach dokonywania czynności rozporządzających na
wypadek śmierci między innymi przez dwa dla prawa
spadkowego fundamentalne postanowienia. Po pierw-
sze, rozporządzić na wypadek śmierci można tylko
poprzez testament. Po drugie, umowa o spadek po
osobie żyjącej jest nieważna.
W myśl powoływanych zasad nie można poza te-
stamentem wskazać innej czynności prawnej, mocą
której doszłoby do przejęcia spadku. Sprzeczna z pra-
wem pozostałaby też umowa zawarta za życia spad-
kodawcy z jednym lub z kilkoma spadkobiercami,
określająca porządek dziedziczenia i sposób przyjęcia
oznaczonych w niej składników majątkowych. Pol-
skie prawo spadkowe jest w tym zakresie jednoznacz-
ne i ściśle zakreśla granice dopuszczalnych działań
osób uczestniczących w procesie spadkobrania.
Jak pokazuje praktyka, sporządzenie testamentu
nie zawsze będzie zabiegiem wystarczającym. Testa-
tor nie może przesądzić o tym, aby wskazana przez
niego osoba nabyła z chwilą jego śmierci konkretny,
wymieniony w testamencie składnik majątkowy, nie
może przesądzić o sposobie podziału majątku spad-
kowego pomiędzy kilku spadkobierców. Wynika to
z przyjętej przez polskie prawo spadkowe zasady suk-
cesji uniwersalnej, obowiązującej także w sytuacji,
gdy testator przeznaczył poszczególnym osobom kon-
kretne składniki majątku spadkowego.
Przykładowo jednemu z nich przeznaczył działa-
jące przedsiębiorstwo rodzinne, a drugiemu nieru-
chomość. Przy takim testamencie spadkobiercy na-
będą wszystkie wchodzące w skład spadku przedmio-
ty majątkowe, a udział każdego z nich zarówno
w całości masy majątkowej jak i w poszczególnych
składnikach tego majątku określony będzie przy po-
mocy ułamka. Sąd, korzystając z reguł wykładni
określonej w art. 961 Kodeksu cywilnego, orzeknie
o nabyciu majątku spadkowego w udziałach przypa-
dających poszczególnym spadkobiercom.
Powyżej omawiana zasada sukcesji uniwersalnej
jest często niezrozumiała dla osoby, która w testa-
mencie pragnie rozpisać swój majątek, podzielić
pomiędzy spadkobierców w sposób uznany przez
siebie za najlepszy. Zadysponowanie w testamencie
określonymi składnikami spadku ma dla spadko-
dawcy w pierwszej kolejności wydźwięk gospodar-
czy, nie dba on o czystość konstrukcji prawnej za-
wartej w treści testamentu.
Jest jeszcze drugi aspekt obowiązującej regulacji
spadkowej. W obecnym stanie prawnym, gdy majątek
spadkowy dziedziczy kilku spadkobierców, muszą oni
najpierw przeprowadzić postępowanie o stwierdzenie
nabycia spadku, a następnie dokonać działu spadku
i określić, któremu z nich przypadną na własność
poszczególne składniki majątkowe. W przypadku
sporu pomiędzy nimi nawet przy sporządzonym te-
stamencie postępowanie może toczyć się latami,
a nabyte w spadku składniki, często o znacznej war-
tości, mogą przestać istnieć.
Niejednokrotnie, gdy spadkobiercy stają się współ-
właścicielami przedsiębiorstwa, trudności mogą po-
jawiać się np. na tle bieżącego zarządu, wypłat wy-
nagrodzeń, podpisywania umów o pracę, wypełnia-
nia deklaracji podatkowych, współodpowiedzialności
fiskalnej czy też współodpowiedzialności za działanie
tego przedsiębiorstwa. Nie trzeba dodawać, że tylko
niektórzy ze spadkobierców mogą być zainteresowa-
ni regulacją spraw spadkowych i prowadzeniem
przedsiębiorstwa, a pozostali mogą nie wykazywać
żadnej aktywności.
Nie wolno zapomnieć, że spadkobiercy do czasu
zakończenia postępowań spadkowych potwierdzają-
cych ich prawo spadkowe względem np. kontrahen-
tów czy pracowników nie będą mogli legitymować się
dokumentem upoważniającym do prowadzenia firmy,
a więc takim, który w efekcie pozwoli na w pełni sku-
teczne podpisywanie podstawowych dokumentów.
W przeszłości dochodziło w tej sytuacji do likwidacji
prawidłowo działających firm rodzinnych. Nie jest to,
rzecz jasna, zjawisko pożądane.
Ukształtowanie stanowiska prawnego spadko-
dawcy, który nie może skutecznie i zgodnie z wła-
snym przekonaniem zadysponować poszczególnymi
składnikami majątkowymi, osiągając zamierzony cel
w postaci przejęcia własności konkretnych rzeczy
przez wskazane osoby, jest sprzeczne z zasadą swo-
body dysponowania majątkiem na wypadek śmierci,
która to zasada nie powinna być w tym zakresie
ograniczana.
Dlatego jako Senat podjęliśmy decyzję o wprowa-
dzeniu regulacji dopuszczającej możliwość dyspono-
wania majątkiem na wypadek śmierci w drodze in-
nych niż testament czynności prawnych. Tego rodza-
ju czynnością ma być, zgodnie z naszą intencją, da-
rowizna na wypadek śmierci. Jest to instytucja,
która może w wielu wypadkach stanowić alternaty-
wę dla testamentu.
Proponujemy, aby dopuścić w polskim prawie cy-
wilnym możliwość dokonywania czynności, w wyni-
ku których w drodze umowy darowizny obdarowany
nabywałby przedmiot darowizny z chwilą śmierci
darczyńcy. Proponowane rozwiązanie, nie narusza-
jąc reguł prawa spadkowego, wprowadza instytucję
umożliwiającą zadysponowanie konkretnym skład-
nikiem majątkowym na wypadek śmierci.
Przedłożony projekt ustawy przyjmuje następują-
ce założenia. Nowa regulacja ma przyczynić się do
ułatwienia obrotu prawnego, uniknięcia komplikacji
związanych z dziedziczeniem dowolnie wybranych
przez stronę składników majątkowych, takich jak np.
przedsiębiorstwo, nieruchomości, udziały lub akcje
w spółkach kapitałowych, oraz zbywalnych praw
i obowiązków w spółkach osobowych. Może przez to
znacznie przyczynić się do uproszczenia przejęcia po
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Senator Kazimierz Kleina
śmierci dotychczasowego właściciela części jego sche-
dy. Za jej wprowadzeniem przemawiają przede wszyst-
kim względy praktyczne, a zwłaszcza zasada swobo-
dy umów i poszanowania swobody dysponowania
majątkiem na wypadek śmierci. Darowizna na wy-
padek śmierci, zgodnie z opracowanym przez nas
projektem, będzie instytucją prawa zobowiązań, do
której w większości będą miały zastosowanie dotych-
czas obowiązujące przepisy o darowiznach, co znacz-
nie ułatwi wprowadzenie w życie projektowanych
uregulowań.
Zaproponowane przez nas rozwiązania dotyczą
poszczególnych artykułów Kodeksu cywilnego. Omó-
wię tylko kilka i to bardzo ogólnie.
W art. 800 proponujemy wprowadzenie dodatko-
wego art. 8811.
(Poseł Ryszard Kalisz: 888.)
8881. Proponowany przepis statuuje w pierwszej
kolejności dopuszczalność zawarcia samej umowy
darowizny na wypadek śmierci. W sposób jedno-
znaczny przesądza o możliwości zawierania tego typu
umów i określa skutki prawne z niej wynikające. Re-
gulacja wprowadza jako zasadę umowę inter vivos
zawieraną z udziałem obydwu stron, w której dar-
czyńca w sposób stanowczy i ostateczny dysponuje
przedmiotem darowizny, definitywnie rozporządza-
jąc nim ze skutkiem na chwilę śmierci.
Art. 8882. Przypadki, w których przedmiot daro-
wizny będzie stanowił wspólność majątkową kilku
osób, będą częste. Regułą będzie, że z chwilą śmierci
pierwszego z darczyńców obdarowany stanie się
współwłaścicielem na zasadach współwłasności ułam-
kowej przedmiotowej darowizny. Można jednak za-
strzec, że darowizna będzie skuteczna w całości już
z chwilą śmierci pierwszego z darczyńców. Niedo-
puszczalne zaś będzie zastrzeżenie, że darowizna
przechodzi na obdarowanego dopiero z chwilą śmier-
ci drugiego z darczyńców.
Myślę, że to są te najistotniejsze przepisy. Oczy-
wiście całość tego dokumentu, całość tego naszego
projektu, zawarta jest w druku nr 2116. Jest w nim
mowa o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych
innych ustaw. Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę Wysoką Izbę o poparcie naszego
projektu i rozpoczęcie nad nim dalszej pracy oraz
ewentualne usunięcie uchybień, które państwo do-
strzeżecie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu senatorowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Głos zabierze pan poseł Sławomir Rybicki, Plat-
forma Obywatelska.
Bardzo proszę.
321
Poseł Sławomir Rybicki:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Chciałbym
przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego
Platformy Obywatelskiej wobec senackiego projektu
ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz nie-
których innych ustaw (druk nr 2116).
Każda osoba, która posiada jakiś majątek i jest
podmiotem określonych praw i obowiązków, powinna
mieć możliwość decydowania o jego losie zarówno za
życia, jak i na wypadek śmierci. Taka jest właśnie
wymowa przedkładanego projektu, który w tym za-
kresie bardziej niż obecnie obowiązujące przepisy
odpowiadać będzie wymogom współczesnego obrotu
prawnego.
Wysoki Sejmie! Na szczegółową analizę konkret-
nych przepisów projektu ustawy przyjdzie czas pod-
czas prac w komisji, nasuwają się jednak refleksje
natury ogólnej. Mianowicie, założeniem projektu jest
dopuszczenie w polskim prawie cywilnym możliwości
dokonywania czynności prawnych, w wyniku któ-
rych w drodze umowy darowizny obdarowany naby-
wałby przedmiot darowizny z chwilą śmierci dar-
czyńcy. Jednakże włączenie do systemu prawnego
instytucji umowy darowizny na wypadek śmierci wy-
magać będzie zmiany art. 941 Kodeksu cywilnego,
który mówi, że: rozrządzić majątkiem na wypadek
śmierci można jedynie przez testament.
Wysoka Izbo! Projektowana ustawa ma w złoże-
niu przyczynić się do ułatwienia obrotu prawnego
i uniknięcia komplikacji związanych z dziedzicze-
niem dowolnie wybranych przez strony składników
majątkowych, np. przedsiębiorstwa, nieruchomości,
udziałów, akcji itp. Za takimi rozwiązaniami prze-
mawiają względy praktyczne, w szczególności zasada
swobody umów i poszanowanie dla swobody dyspo-
nowania majątkiem na wypadek śmierci.
Klub Parlamentarny Platforma Obywatelska,
mając na względzie jakość stanowionego prawa, opo-
wiada się za skierowaniem projektu ustawy do dal-
szych prac w Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian
w kodyfikacjach. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Głos zabierze pani poseł Krystyna Grabicka, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Krystyna Grabicka:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Panie Senato-
rze! Wysoka Izbo! W imieniu klubu Prawo i Sprawie-
dliwość mam zaszczyt przedstawić stanowisko wobec
senackiego projektu ustawy o zmianie ustawy Ko-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
322 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Poseł Krystyna Grabicka
deks cywilny oraz niektórych innych ustaw, druk
nr 2116.
Przez 20 lat transformacji ustrojowej Kodeks cy-
wilny w części: Spadki, nie miał szczęścia do kom-
pleksowej i systemowej regulacji na miarę demokra-
tycznego państwa. Wciąż tkwimy w socjalistycznym
relikcie, który nie przystoi państwu w XXI wieku,
i choć projekt z tego druku idzie w dobrym kierunku,
to wielka szkoda, że Platforma nie pokusiła się o szer-
szą regulację tej problematyki. Tak więc czuje się
w związku z tym pewien niedosyt.
Dotychczas w Polsce co do zasady dysponowanie
majątkiem na wypadek śmierci było wyłączną dome-
ną prawa spadkowego, a umowa o spadek po osobie
żyjącej byłaby nieważna. Mankamentem polskiego
prawa spadkowego jest to, że testator nie może prze-
sądzić tego, aby wskazana przez niego osoba nabyła
z chwilą jego śmierci konkretny wymieniony w testa-
mencie składnik mienia, ani nie może przesądzić
o sposobie podziału majątku spadkowego pomiędzy
kilku spadkobierców. Wszystko to ma miejsce z po-
wodu omówionej już zasady sukcesji uniwersalnej
obowiązującej w polskim prawie spadkowym, nawet
w sytuacji, gdy testator przeznaczył poszczególnym
osobom konkretne składniki majątku. W obecnym
stanie prawnym, gdy majątek dziedziczy kilku spad-
kobierców, sprawy spadkowe, najpierw o stwierdze-
nie nabycia, a potem o dział spadku, często ciągną
się latami. W przypadku, gdy spadek obejmuje firmę
czy przedsiębiorstwo, stanowi to duże komplikacje.
Tak więc wprowadzenie regulacji dopuszczającej
możliwość dysponowania majątkiem na wypadek
śmierci w drodze innej niż testament zasługuje na
uwagę.
Nowa regulacja na pewno przyczyni się do uła-
twienia obrotu prawnego i ułatwienia dziedziczenia
dowolnie wybranych składników majątkowych. Zgod-
nie z zapisem tej ustawy przedmiot darowizny prze-
chodzi na obdarowanego nie z chwilą podpisania
umowy przez strony, lecz dopiero z chwilą śmierci
darczyńcy. Darowizna ta nie może być swobodnie
odwołana przez darczyńcę, może to nastąpić w ra-
mach dotychczasowych przepisów o odwołaniu daro-
wizny lub w szczególnym przypadku na żądanie ob-
darowanego.
Szkoda, że wprowadzana konstrukcja nie dopusz-
cza możliwości rozdysponowania całego majątku
w tym trybie. Uprościłoby to w sposób znaczny po-
stępowanie spadkowe i odeszlibyśmy wreszcie od
nielubianej przez Polaków zasady sukcesji uniwer-
salnej.
Projekt słusznie stanowi, że umowa darowizny na
wypadek śmierci powinna być zawarta w formie aktu
notarialnego i to niezależnie od składników darowi-
zny. W ślad za tym, gdy przedmiotem darowizny jest
nieruchomość, użytkowanie wieczyste lub spółdziel-
cze prawo do lokalu, notariusz ma obowiązek prze-
słania aktu notarialnego obejmującego darowiznę do
wydziału ksiąg wieczystych.
Reasumując, proponowane zmiany idą w dobrym
kierunku, choć oczywiście lepsza byłaby regulacja
kompleksowa. Klub Prawo i Sprawiedliwość poprze
projekt tej ustawy i wnosi o skierowanie jej do komi-
sji kodyfikacyjnej. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, pani poseł.
Głos zabierze pan poseł Ryszard Kalisz, klub
Lewica.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Ryszard Kalisz:
Szanowna Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Roz-
pocznę już tradycyjnie, dlatego że zawsze powtarzam,
iż zwlekanie z całościową kodyfikacją prawa cywil-
nego jest złe. Na szczęście powstała już tzw. zielona
księga pod kierunkiem zespołu komisji kodyfikacyj-
nej, pod kierunkiem pana prof. Tadeusza Erecińskie-
go. W tej księdze jest właśnie nowelizacja księgi
czwartej Kodeksu cywilnego idąca tak naprawdę
w kierunku źródeł, dlatego że zakaz umów mortis
causa, czyli zawieranych na wypadek śmierci, po-
wstał w polskim ustawodawstwie w roku 1964. Do
tego czasu od roku 1950 obowiązywał swoistego ro-
dzaju akt podrzędny, ale wcześniej, do 1950 r., mieli-
śmy przepisy przedwojenne, które dopuszczały tego
rodzaju umowy.
Polskie prawo cywilne, i to będzie podtrzymane
po kodyfikacji, opiera się przecież na całej koncep-
cji prawa kontynentalnego, czyli Bürgerliches Ge-
setzbuch, niemieckiego prawa cywilnego, a w szcze-
gólności jeszcze starszego, szwajcarskiego prawa
cywilnego. Tam te konstrukcje wywodzące się
z prawa rzymskiego, dotyczące rozporządzeń na
wypadek śmierci, są dopuszczalne, tak jak i stosu-
nek obligacyjny.
Tu od razu odpowiem pani poseł Grabickiej, że
właśnie istota i różnica tych umów mortis causa
i testamentu polega na tym, że umowy mortis causa,
tak jak w zapisie, ale zapis ma zupełnie inny charak-
ter obligacyjny, mogą służyć tylko odnośnie do kon-
kretnych przedmiotów. Testament jest natomiast
rozdysponowaniem majątku w częściach, bez kon-
kretnych przedmiotów, chociaż mogą być takie zapi-
sy. Dlatego też ta konstrukcja, że nie można umową
darowizny na wypadek śmierci rozporządzić całością
majątku, jest, moim zdaniem, właściwa, dlatego że
trzeba by wymienić wszystkie przedmioty, a nawet
sam darczyńca, czy nawet osoba, która sporządza
testament, nie zawsze wie, co do niego tak naprawdę
należy, jeżeli ten majątek jest duży.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Poseł Ryszard Kalisz
Chciałbym tu podziękować również Senatowi za
przyspieszenie, jeśli chodzi o tę propozycję, dlatego
że kiedy widziałem propozycję senacką, to odnoszę
wrażenie i jestem przekonany, widzę to, że jest to
propozycja bardzo profesjonalna. Uzasadnienie też
jest przygotowane bardzo profesjonalnie.
Bardzo dobrze, że jest to dzisiaj, 20 lat po 1989 r.
Miejmy na uwadze jednak to, że coś się zmieniło od
1 stycznia 1965 r. Zmienił się system polityczny, ale
przede wszystkim mamy do czynienia z inną filozo-
fią. Wtedy, w 1950 r., czy 1964 r., kiedy tamte prze-
pisy były przygotowywane, ludzie, Polacy co do zasa-
dy mieli niewiele. Zresztą obowiązywała sztuczna
i fałszywa zasada równości, również materialnej.
Dlatego te przepisy zakazywały wręcz, czyniąc je
nieważnymi, umów mortis causa. Dzisiaj jest jednak
inna sytuacja. Odrodził się kodeks najpierw handlo-
wy, teraz mamy przecież już od 9 lat nowy Kodeks
spółek handlowych, mamy giełdę, obrót nieruchomo-
ściami. Naturalne jest to, że tego rodzaju przedmioty
należące do osoby, szczególnie wtedy, kiedy dotyczy
to tzw. przedsiębiorstw rodzinnych, powinny prze-
chodzić jak najszybciej. Co dzisiaj bowiem mamy?
Dzisiaj mamy jakby dwuetapowość – najpierw posta-
nowienie o stwierdzeniu nabycia spadku, gdzie sąd
określa to w częściach ułamkowych, a dopiero później
dział spadku, który dotyczy konkretnych rzeczy. Tu-
taj wystarczy tylko – to, że Senat z tym występuje,
jest naprawdę bardzo dużym osiągnięciem – umowa
notarialna, skrócony odpis aktu zgonu i od razu bę-
dzie można dokonywać wpisu. To jest naprawdę ol-
brzymie ułatwienie dla wielu ludzi, tak że w imieniu
klubu Lewicy chciałbym podziękować. (Dzwonek)
Może najpierw wyrażę podziękowanie panu profeso-
rowi Tadeuszowi Erecińskiemu, który pracuje nad tą
częścią w komisji kodyfikacyjnej przy ministrze spra-
wiedliwości, jestem też pełen uznania dla pana sena-
tora Kleiny i dla Senatu za złożenie tej propozycji.
Zresztą postulat, żeby wziąć się za całościową kody-
fikację prawa cywilnego, już wielokrotnie zgłaszałem
z tej trybuny, w rozmowach z profesorami w komisji ko-
dyfikacyjnej, z panem profesorem Radwańskim, wspa-
niałym cywilistą, który kieruje komisją cały czas.
Cieszę się, że będziemy już mieli materię ustawo-
wą, którą będziemy mogli jakby w całości inkorporo-
wać do kodyfikacji. Tak że dziękuję bardzo, pani
marszałek, Wysoka Izbo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Głos zabierze pan poseł Józef Zych, Polskie Stron-
nictwo Ludowe.
Bardzo proszę, panie marszałku.
323
Poseł Józef Zych:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo! Za-
nim przejdę do meritum, to, jeśli mi pozwoli mój kolega
Kalisz, znakomity prawnik, który nie słucha...
(Poseł Ryszard Kalisz: Teraz już słucham, tylko
coś mówiłem senatorowi.)
Teraz już słucha.
...chciałbym powiedzieć, że oczywiście...
(Poseł Ryszard Kalisz: Proszę napisać w protoko-
le, że słuchał.)
...instytucja, o której mówimy, tak, jest znana, jest
znana również we współczesnym prawie europej-
skim. Wielokrotnie miałem okazję obserwować dzia-
łanie tych przepisów na gruncie prawa francuskiego
i dyskutować z adwokatami francuskimi i okazuje
się, że generalnie ona się sprawdza, ale tam też są
pewne sytuacje, do których Francuzi niechętnie się
przyznają, chodzi głównie o pewne elementy umów.
I druga kwestia. Oczywiście, panie pośle, w Sej-
mie również rozpoczęliśmy działania na rzecz ure-
gulowania tej kwestii i jednego Kodeksu cywilnego.
Rok temu odbyła się w Sejmie zainicjowana przez
komisję do spraw kodyfikacji konferencja na temat
m.in. wyłączenia z Kodeksu cywilnego ubezpieczeń.
To jest ogromna, nowa dziedzina, prawda, i bardzo
często jedno do drugiego nie przystaje. A teraz prze-
chodzę do meritum.
Wysoka Izbo! Klub Poselski Polskiego Stronnic-
twa Ludowego z zainteresowaniem zapoznawał się
z senackim projektem zmiany ustawy Kodeks cy-
wilny oraz niektórych innych ustaw. Uznaję zatem,
że jest to projekt godny poważnego potraktowania.
Na wstępie pozwolę sobie zauważyć, że o ile można
zgodzić się z Senatem, iż dotychczasowy stan praw-
ny regulujący kwestie dysponowania majątkiem na
wypadek śmierci trudno uznać za zadowalający, to
już dalsze wywody dotyczące społecznych oczeki-
wań, założeń, co do obecnych rozwiązań są nieco
przejaskrawione. To można było zauważyć również
w dzisiejszej dyskusji.
Senat ma rację – materia, której dotyczy propo-
nowana regulacja, jest niezwykle doniosła. Odnosi
się ona do podstawowego prawa jednostki, jakim jest
prawo do swobodnego dysponowania swoim mająt-
kiem. Jest to przy tym autonomicznym prawem
właściciela, który realizuje w ten sposób jeden
z atrybutów własności. Oczywiście podlega to szcze-
gólnej ochronie.
Senat trafnie zauważył w uzasadnieniu projektu,
iż spadkodawca jest w obecnym stanie prawnym
ograniczony pewnymi przepisami w sprawach doko-
nywania czynności rozporządzających na wypadek
śmierci. Tutaj pan poseł Kalisz także bardzo precy-
zyjnie i obrazowo o tym mówił, a zatem nie będę już
tego przypominał.
Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego podziela
pogląd wnioskodawcy, iż każdy, kto posiada określo-
ny majątek i jest podmiotem określonych praw i obo-
wiązków, powinien mieć możliwość decydowania
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
324 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Poseł Józef Zych
o jego losach zarówno za życia, jak i na wypadek
śmierci. W szczególności nie może temu stać na prze-
szkodzie zasada dysponowania majątkiem na wypa-
dek śmierci tylko przez testament, skoro, jak już była
mowa, doznaje ona ograniczeń przez możliwość wy-
łączenia ze spadku określonych składników mająt-
kowych. Uważamy zatem, że założenie reformy, aby
dopuścić w polskim prawie cywilnym możliwość do-
konywania czynności prawnych, w wyniku których
w drodze umowy darowizny obdarowany nabywałby
przedmiot darowizny z chwilą śmierci darczyńcy, jest
słuszne.
Istotnym założeniem projektu jest to, że do czasu
śmierci darczyńcy osoba obdarowana będzie pozosta-
wała na pozycji uprawnionego do nabycia przedmio-
tu darowizny, co znaczy, że będzie ją obejmowała
ochrona przed celowym wyzbyciem się majątku przez
darczyńcę, obecny art. 116 Kodeksu cywilnego.
Z uwagi na to w celu ochrony interesów nabywcy
przy obrocie najbardziej wartościowymi składnika-
mi majątku, nieruchomościami, lokalami spółdziel-
czymi itd., przewidziano możliwość ujawniania za-
wartej umowy we właściwej księdze wieczystej. To
jest istotne.
Biorąc pod uwagę te wszystkie okoliczności, Klub
Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego popiera
wniosek o skierowanie projektu do dalszych prac le-
gislacyjnych. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, panie marszałku.
Do zadawania pytań zapisało się 5 pań i panów
posłów.
Czy ktoś z pań i panów posłów miałby jeszcze wolę
zapisać się do zadania pytania?
Nie widzę.
Dziękuję, zamykam listę.
Oznaczam czas na zadanie pytanie – 1 minuta.
Pytanie zada pan poseł Kazimierz Gwiazdowski,
Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Kazimierz Gwiazdowski:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W projekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywil-
ny oraz niektórych innych ustaw przewiduje się moż-
liwość dokonywania darowizn na wypadek śmierci.
Chciałbym zapytać, czy przedmiotem takiej darowi-
zny może być całość majątku będącego własnością
darczyńcy w momencie sporządzenia aktu notarial-
nego, czy też w takim akcie notarialnym będą mu-
siały być dokładnie opisane wszystkie składniki tego
majątku.
Drugie moje pytanie dotyczy zmienianej ustawy
o księgach wieczystych i hipotece. Prosiłbym o wyja-
śnienie, jaki dokument będzie mógł być podstawą
wpisu prawa własności nieruchomości będącej przed-
miotem darowizny na wypadek śmierci po zgonie
darczyńcy na rzecz obdarowanego. Czy wystarczy
złożenie przez obdarowanego wniosku wraz z załą-
czonym aktem zgonu darczyńcy? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Mirosław Pawlak, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
Proszę.
Poseł Mirosław Pawlak:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Panie Senatorze! Czy proponowana zmiana przepisu
art. 872 nie będzie krzywdząca dla spadkobierców
wspólnika? Przecież mogą oni do czasu wyznaczenia
jednej osoby dokonywać lub rozporządzać mieniem
niekorzystnie. Czy nie należałoby zaraz po śmierci
wspólnika, a przed wskazaniem osoby wprowadzić
kuratora? Proszę o szczegółowe omówienie „Zielonej
księgi” prawa cywilnego, albowiem o istnieniu takie-
go dokumentu dowiaduję się po raz pierwszy.
Pytanie trzecie: Czy i w jakim stopniu wskazana
w projekcie zasada poszanowania swobody dyspono-
wania majątkiem na wypadek śmierci nie będzie
sprzeczna np. z dotychczasowymi zapisami o spad-
kach, w szczególności w odniesieniu do dzieci czy
rodzeństwa? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Sławomir Rybicki, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Sławomir Rybicki:
Pani Marszałek! Panie ministrze, czy uważa pan
za celowe, aby w celu rezygnacji z przedmiotu daro-
wizny obdarowany musiał występować do sądu? Jest
to procedura zbyt rygorystyczna i długotrwała w sto-
sunku do zamierzonego celu. Warto wskazać, iż spad-
kobierca może odrzucić spadek poprzez oświadczenie
złożone przed sądem lub notariuszem. W stosunku
do rezygnacji z darowizny można by zastosować po-
dobną konstrukcję. Dziękuję. (Oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pan poseł Lech Kołakowski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Lech Kołakowski:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Ministrze! Pa-
nie Senatorze! Wysoka Izbo! Założeniem reformy jest
to, aby dopuścić w polskim prawie cywilnym możli-
wość dokonywania czynności prawnych, w wyniku
których w drodze umowy darowizny obdarowany
nabywałby przedmiot darowizny z chwilą śmierci
darczyńcy. Niewątpliwie obowiązujące w tym zakre-
sie przepisy są dalekie od społecznych oczekiwań i od
dawna przestały odpowiadać wymogom współczesne-
go obrotu prawnego. Zasadna zatem wydaje się przed-
łożona nowela wprowadzająca regulację dopuszcza-
jącą możliwość dysponowania majątkiem na wypadek
śmierci w drodze innej niż testament. Moją obawę
budzi jednak fakt, że w niektórych przypadkach da-
rowizny na wypadek śmierci, jak wcześniej zauważy-
li przedmówcy, mogą prowadzić do pokrzywdzenia
spadkobierców lub do obejścia przepisów o odpowie-
dzialności za długi spadkowe. Niejasna jest też sytu-
acja, gdy darczyńca za swojego życia sprzeda obieca-
ny w umowie na przykład dom. Co wówczas z waż-
nością (Dzwonek) takich rozwiązań? Przedłożony
projekt jest godny uwagi, ale w celu usunięcia pew-
nych niejasności powinien być dalej procedowany
w komisjach. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pani poseł Maria Zuba, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Maria Zuba:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Senatorze!
Projekt ustawy, który dzisiaj omawiamy, wprowadza
szereg uproszczeń i normuje prawo spadkowe zgodnie
z oczekiwaniami społeczeństwa. Jednak brakuje mi
w tych rozwiązaniach propozycji, które zmierzałyby
zdecydowanie dalej. A mianowicie chciałabym zapy-
tać pana senatora, dlaczego nie korzystamy ze wzo-
rów zachodnich, gdzie można w testamencie zapisać
poszczególne składniki majątkowe osobom obdaro-
wywanym? Jednemu dziecku dom, drugiemu działkę,
trzeciemu samochód. Natomiast u nas obdarowany
dziedziczy w części ułamkowej, a dopiero obdarowa-
ni dzielą się dobrowolnie lub w drodze wyroku sądu
poszczególnymi składnikami majątkowymi. To czę-
sto rodzi konflikty i niezadowolenie (Dzwonek) w ro-
325
dzinie. Bardzo proszę o odpowiedź na to pytanie.
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, pani poseł.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Głos zabierze podsekretarz stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości pan Zbigniew Wrona.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Zbigniew Wrona:
Dziękuję.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Ten projekt rze-
czywiście realizuje niezwykle ważny cel gospodarczy,
jakim jest umożliwienie uregulowania sytuacji ma-
jątkowej za życia spadkodawcy. Obecne uregulowa-
nia trzeba ocenić jako skostniałe, przestarzałe, nie-
odpowiadające potrzebom społeczeństwa, w którym
ludzie zakładają przedsiębiorstwa, spółki, często ro-
dzinne przedsiębiorstwa. I jeśli chodzi o ich majątek,
losy tego majątku, to powinna istnieć przynajmniej
możliwość precyzyjnego określenia składników ma-
jątkowych takiego przedsiębiorstwa. I nie tylko cho-
dzi o przedsiębiorstwo.
Projektowane zapisy w projekcie senackim zawie-
rają definicję nieistniejącej u nas obecnie instytucji
prawnej: darowizny na wypadek śmierci. Ale projekt
ten budzi pewne wątpliwości legislacyjno-techniczne,
które będą musiały być poddane szczegółowej anali-
zie, również z udziałem Biura Legislacyjnego Kance-
larii Sejmu, w trakcie prac komisji. Uważam, że pro-
jekt nadaje się do dalszych prac legislacyjnych. Nie
będę szczegółowo omawiał kwestii technicznych.
Chcę jednak zwrócić uwagę na rzecz bardziej gene-
ralną. Pan poseł Kalisz mówił o Zielonej Księdze.
Pytał o nią również pan poseł Pawlak. Wyrażono
nadzieję, że Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilne-
go dostanie pewien wkład do tej kodyfikacji, którą
szykuje. To prawda. Komisja Kodyfikacyjna Prawa
Cywilnego działająca przy Ministrze Sprawiedliwości
pod przewodnictwem pana profesora Zbigniewa Ra-
dwańskiego pracuje w zespołach nad zupełnie nowym
kodeksem cywilnym. To ogromne przedsięwzięcie i po-
trzebny jest jeszcze, myślę, rok czy dwa lata, aby po-
wstał cały kodeks cywilny. Zielona Księga została,
jako publikacja naukowa, opublikowana i to jest moja
odpowiedź na pytanie pana posła Pawlaka, zawiera
przegląd wszystkich kwestii, które mają być uregu-
lowane w nowym kodeksie cywilnym. Składam tu
obietnicę panu posłowi, że Zielona Księga będzie
przekazana panu posłowi do lektury.
(Poseł Mirosław Pawlak: Dziękuję bardzo.)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
326 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona
Zadawane były też pytania szczegółowe odnośnie
do tego projektu. Może nie będę wyręczał pana se-
natora.
Pan poseł Gwiazdowski pytał, czy przedmiotem
projektowanej darowizny może być całość majątku.
Nie może być, bo wtedy uchyliliśmy w ogóle prawo
spadkowe. Po co by było prawo spadkowe, skoro moż-
na byłoby tak rozporządzać całością? Tu muszą być
konkretnie wskazane składniki majątkowe. A jeżeli
ktoś chce rozrządzić całością, to ma właśnie instytu-
cję testamentu przewidzianą prawem spadkowym.
Następne pytanie pana posła Gwiazdowskiego
dotyczyło tego, czy wystarczy akt zgonu i umowa
w formie aktu notarialnego, aby na przykład dokonać
wpisu do księgi wieczystej. Wydaje się, że w świetle
tego projektu tak i to jest jego zaleta, że nie zachodzi
tu bezwzględna konieczność angażowania – z wyjąt-
kiem jakichś sporów czy niejasności, wątpliwości
– sądu i można na podstawie umowy w formie aktu
notarialnego i aktu zgonu dokonać stosownych wpi-
sów składników majątkowych na przykład w księ-
gach wieczystych własności danej osoby.
Pan poseł Pawlak pytał, czy nie będzie to krzyw-
dzące dla spadkobierców. Może się okazać, że będą
różne zdania w rodzinie na temat umowy, która zo-
stanie zawarta, ale myślę, że projektodawcy może ten
wątek jeszcze poruszą.
Pan poseł Rybicki pytał, czy trzeba udawać się do
sądu, kierować sprawę do sądy, gdy się rezygnuje
z takiej darowizny? Ta kwestia, o ile pamiętam, nie
została dokładnie w tym projekcie rozstrzygnięta.
Sposób uchylenia się od skutków tej darowizny, i to
z obu stron, zarówno ze strony darczyńcy, jak i obda-
rowanego, w tym projekcie nie został dokładnie ure-
gulowany. Na przykład można mieć wątpliwości,
patrząc z drugiej strony, ze strony darczyńcy, czy
można stosować do tej darowizny przepisy Kodeksu
cywilnego o odwoływaniu darowizny. Są takie szcze-
gólne przesłanki, podstawy, kiedy można odwołać
darowiznę. Czy to się stosuje do tej darowizny? Mam
duże wątpliwości. To jest przykład takiej szczegóło-
wej kwestii, która będzie musiała być rozważona
w czasie prac komisji.
Chcę powiedzieć, że Komisja Kodyfikacyjna Pra-
wa Cywilnego pracuje również nad własnymi rozwią-
zaniami, które zmierzają do tego samego celu gospo-
darczego. A zatem umożliwiają osobie fizycznej sku-
teczne rozporządzenie konkretnymi składnikami
swego majątku w taki sposób, aby osoby przez nią
wskazane nabyły te składniki z chwilą jej śmierci.
I dlatego rząd – myślę, że stanie się to wczesną jesie-
nią, może jeszcze w lecie – przekaże do laski marszał-
kowskiej projekt opracowany przez Komisję Kodyfi-
kacyjną Prawa Cywilnego, która przewiduje trochę
inną metodę osiągania tego celu, mianowicie insty-
tucję zapisu windykacyjnego. Zapis windykacyjny
będzie miał taki skutek, że w chwili śmierci spadko-
dawcy wskazane w nim osoby nabędą z mocy prawa
określone w tym zapisie składniki majątkowe. Obec-
nie też istnieje instytucja zapisu, ale ma zupełnie
inny charakter. Było to podnoszone podczas debaty.
Niestety instytucja zapisu ma tylko ten skutek, że
osoba... Nie ma tak zwanego skutku prawno-rzeczo-
wego. Osoba zapisobiercy nie nabywa z chwilą śmier-
ci spadkodawcy wskazanych składników, na przykład
nieruchomości czy samochodu, nie mówiąc już o przed-
siębiorstwie jako zespole składników majątkowych,
tylko nabywa roszczenie obligacyjne do spadkobiercy,
aby wydał jej te przedmioty i przekazał na nią wła-
sność tych przedmiotów, czyli nie ma tego skutku
prawno-rzeczowego. Natomiast instytucja zapisu
windykacyjnego, która jest opracowana przez Komi-
sję Kodyfikacyjną Prawa Cywilnego, przewiduje taki
skutek. Zapis windykacyjny jest czynnością jedno-
stronną i trzeba będzie rozstrzygnąć, Wysoka Izbo,
jeżeli oba projekty staną się przedmiotem prac legi-
slacyjnych, czy należy wprowadzić do naszego syste-
mu prawa cywilnego obie instytucje, czyli darowiznę
na wypadek śmierci i jednocześnie zapis windykacyj-
ny, czy też jednak zrezygnować z jednej z nich i wpro-
wadzić tylko jedną. Na pierwszy rzut oka, na gorąco
– jeszcze nie ma oficjalnego stanowiska rządu – wy-
daje się, że istniałaby możliwość funkcjonowania
równoległego tych instytucji, bo jednak umowa to
jest czynność dwustronna. Trzeba byłoby tylko wła-
śnie doregulować kwestię odwoływalności tej daro-
wizny albo możliwości nieprzyjęcia tej darowizny po
śmierci. Jednak jest to mocniejsze uprawnienie, jest
to czynność dwustronna, skutek prawno-rzeczowy
występuje z chwilą śmierci i nie ma konieczności an-
gażowania sądu, żeby wpisać w księgi wieczyste swo-
ją własność. Przy zapisie windykacyjnym jest to
czynność jednostronna, a więc odwoływalna – do mo-
mentu śmierci może być odwołany taki zapis windy-
kacyjny. Żeby jednak dokonać wpisu tej własności, to
musi być w świetle tego projektu, który jest przez
rząd przygotowywany, deklaratoryjna, potwierdza-
jąca decyzja sądu.
A zatem są pewne różnice i chciałbym tutaj po-
stulować, prosić Wysoką Izbę, aby, jeżeli projekt
wpłynie – a wpłynie, to tylko jest kwestia czasu, czy
to będzie we wrześniu, czy w październiku – oba te
projekty mogły być rozpoznawane równolegle przez
jedną komisję, ponieważ istnieją pewne regulacje
wspólne. I nawet jeżeli wysoka komisja uzna, że obie
te instytucje powinny funkcjonować w naszym sys-
temie prawnym, to prace legislacyjne nad oboma
tymi instytucjami, czyli darowizną na wypadek
śmierci przewidzianą w projekcie senackim, jak rów-
nież nad zapisem windykacyjnym przewidzianym
w projekcie rządowym, powinny się toczyć wspólnie.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny.
Punkt 9. porządku dziennego – głosowanie
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu ministrowi.
Głos zabierze przedstawiciel wnioskodawców se-
nator Kazimierz Kleina.
Bardzo proszę, panie senatorze.
Senator Kazimierz Kleina:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Chciałbym bardzo serdecznie podziękować za życzli-
we przyjęcie naszego projektu i tego dla nas ważnego
rozwiązania prawnego, co do którego chcemy, aby
zajęła się nim Wysoka Izba. Cieszę się, że wszystkie
kluby poselskie poparły ten projekt, bo jest szansa
na to, że w krótkim czasie uda się przeprowadzić całą
procedurę legislacyjną. Oczywiście zdajemy sobie
sprawę z tego, że jeszcze można wiele w tym projekcie
poprawić, bo jest to, jak zresztą państwo posłowie
zauważyli, rozwiązanie nowatorskie i mogą być tu
czy tam uchybienia z naszej strony, zapisy, które war-
to doprecyzować, poprawić i uzupełnić.
Oczywiście ten projekt ustawy, który przygotowa-
liśmy, dotyczy takiej sytuacji, w której chcemy
w pierwszej kolejności zabezpieczyć interesy gospo-
darcze tej osoby, która chce zapisać, darować swój
majątek następcom, żeby nie doszło w trakcie prze-
kazywania tego majątku do tego, że przedsiębior-
stwo, które prowadził przedsiębiorca przez wiele lat
w formie indywidualnej działalności gospodarczej czy
spółki, w momencie śmierci tej osoby przestaje spraw-
nie funkcjonować. A więc chcemy – i tu odpowiadam
też na pytanie pana posła Gwiazdowskiego – tym
zapisem uregulować przekazywanie w formie daro-
wizny na wypadek śmierci tylko wyznaczonych, okre-
ślonych składników majątku, a nie całego majątku
osoby, bo jego składniki przecież za życia przedsię-
biorcy mogą się zmieniać.
Na pytania pana posła Gwiazdowskiego odpowia-
dał też bardzo precyzyjnie pan minister. Myślę więc,
że także kwestie dotyczące dokumentu wpisu są już
też jasno i precyzyjnie określone.
I kolejna sprawa – tutaj też pani poseł Maria Zuba
pytała o to – dlaczego nie zajęliśmy się bardziej pre-
cyzyjnie przepisami prawa spadkowego. Oczywiście
to jest inne rozwiązanie, tą sprawą można także się
zająć, ale nie przy okazji tej akurat nowelizacji. Wy-
daje się, że sprawa nowelizacji prawa spadkowego
może być jeszcze przedmiotem dalszej analizy czy to
Sejmu, czy Senatu.
Myślę, że staraliśmy się, aby w tym projekcie, któ-
ry przedstawiamy Wysokiej Izbie, znalazło się jak
najmniej rozwiązań, które mogłyby okazać się bar-
dziej kłopotliwe niż te, które występują dzisiaj. Wy-
daje mi się, że udało się nam przygotować dobry pro-
jekt i dlatego raz jeszcze proszę Wysoką Izbę o życz-
liwe przyjrzenie się temu projektowi i przedstawienie
może jeszcze lepszego rozwiązania niż to, które za-
proponowaliśmy. Dziękuję bardzo.
327
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu senatorowi.
Zamykam dyskusję.
Marszałek Sejmu, na podstawie art. 87 ust. 2
w związku z art. 90 ust. 1 regulaminu Sejmu, kieru-
je senacki projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks
cywilny oraz niektórych innych ustaw, zawarty
w druku nr 2116, do Komisji Nadzwyczajnej do spraw
zmian w kodyfikacjach w celu rozpatrzenia.
Ogłaszam przerwę do godz. 20.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 18 min 14
do godz. 20 min 04)
Marszałek:
(Posłanki z PO wręczają marszałkowi Sejmu Bro-
nisławowi Komorowskiemu bukiet czerwonych róż
z okazji narodzin wnuka)
Proszę państwa, zanim wymówię słowa „wznawia-
my obrady”, chciałbym bardzo serdecznie podzięko-
wać. To naprawdę nie moja zasługa, a przynajmniej
przesunięta co najmniej o dwadzieścia parę lat. Ale
dziękuję serdecznie, dziękuję bardzo. To bardzo ważny
moment w życiu każdego mężczyzny, gdy schodzi na
dziady, proszę państwa. Dziękuję serdecznie.
(Poseł Jerzy Feliks Fedorowicz: Witaj w gronie
poważnych mężczyzn.)
(Poseł Ryszard Kalisz: Brawo!)
Proszę państwa, a więc wznawiamy obrady.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 9. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Spra-
wiedliwości i Praw Człowieka o senackim pro-
jekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo o postę-
powaniu przed sądami administracyjnymi.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Bożenę Szydłowską oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku
nr 2073.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 2073,
zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 411 posłów. Za odda-
no 411 głosów, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami admi-
nistracyjnymi.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
328 Punkt 3. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Powracamy do rozpatrzenia punktu 3. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych o rządowym projekcie usta-
wy o finansach publicznych.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Pawła Arndta oraz prze-
prowadził dyskusję, w trakcie której zgłoszono po-
prawki.
W związku z tym Sejm skierował ponownie pro-
jekt ustawy do komisji w celu ich rozpatrzenia.
Dodatkowe sprawozdanie komisji zostało paniom
i panom posłom doręczone w druku nr 2168-A.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Pawła Arndta.
Poseł Sprawozdawca Paweł Arndt:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W trakcie drugie-
go czytania ustawy o finansach publicznych oraz
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych zgłoszono 23 poprawki. W trakcie prac
Komisji Finansów Publicznych 2 z tych poprawek
wycofano. Jeśli chodzi o pozostałe poprawki, to
chciałbym powiedzieć, że sprawy, o których one roz-
strzygają, były niejednokrotnie omawiane w tej Izbie.
Dlatego, jeśli pan marszałek pozwoli, ograniczę się
tylko do stwierdzenia, że 12 z tych poprawek Komisja
Finansów Publicznych rekomenduje przyjąć, a 9 od-
rzucić. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Bardzo dziękuję panu posłowi.
Przechodzimy do głosowania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 2168.
Komisja przedstawia także wniosek mniejszości
oraz poprawki, nad którymi głosować będziemy w pierw-
szej kolejności.
W poprawce 1. wnioskodawcy proponują nadać
nowe brzmienie art. 14.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 1., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Za odda-
no 234 głosy, przeciw – 199, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 2. do art. 21 wnioskodawcy proponu-
ją nadać nowe brzmienie ust. 5.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 2., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 432 posłów. Za odda-
no 432 głosy, nikt się nie wstrzymał, nikt nie był
przeciw.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 3. do art. 21 wnioskodawcy proponu-
ją skreślić ust. 7 i 8.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 3., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 429 posłów. Za odda-
no 429 głosów, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 4. do art. 23 wnioskodawcy proponu-
ją nadać nowe brzmienie pkt 1 w ust. 2 oraz zdaniu
wstępnemu w ust. 4.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 4., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Za od-
dano 433 głosy, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 5. do art. 25 wnioskodawcy proponu-
ją dodać nowy ustęp po ust. 1.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 5., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 431 posłów. Za odda-
no 171 głosów, przeciw – 235, 25 osób wstrzymało się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W poprawce 6. do art. 28 wnioskodawcy proponu-
ją nadać nowe brzmienie ust. 5.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przyjęcie tej poprawki spowoduje bezprzedmioto-
wość poprawki 7.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 6., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Za od-
dano 287 głosów, przeciw – 146, 1 osoba się wstrzy-
mała.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkt 3. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
7. poprawka jest poprawką bezprzedmiotową.
W poprawce 8. do art. 29 wnioskodawcy proponu-
ją nadać nowe brzmienie ust. 12.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 8., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 432 posłów. Za odda-
no 427 głosów, przeciw – 5, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 9. do art. 37 ust. 1 pkt 2 wnioskodaw-
cy proponują nadać nowe brzmienie lit. f.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przyjęcie tej poprawki spowoduje bezprzedmioto-
wość poprawki 10.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 9., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 432 posłów. Za odda-
no 254 głosy, przeciw – 178, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
Poprawka 10. jest bezprzedmiotowa.
W poprawce 11. wnioskodawcy proponują nadać
nowe brzmienie art. 86.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Konsekwencją przyjęcia tej poprawki będą odpo-
wiednie zmiany w art. 1 pkt 1 oraz w art. 78 ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych, zawarte w sprawozdaniu dodatkowym.
Przyjęcie tej poprawki spowoduje bezprzedmioto-
wość poprawki 12.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 11. wraz z konsekwencją, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Za odda-
no 292 głosy, przeciw – 142, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
12. poprawka jest bezprzedmiotowa w tej sytu-
acji.
W poprawce 13. do art. 139 wnioskodawcy propo-
nują nadać nowe brzmienie ust. 2 oraz skreślić
ust. 3. i 4.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Konsekwencją przyjęcia tej poprawki będą odpo-
wiednie zmiany w art. 34, w art. 41 pkt 2 lit. a oraz
w art. 46 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych, zawarte w sprawozdaniu
dodatkowym.
Przystępujemy do głosowania.
329
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 13. wraz z konsekwencją, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Za odda-
no 383 głosy, przeciw –51, nikt nie wstrzymał się od
głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
We wniosku mniejszości wnioskodawca proponu-
je dodać nowy artykuł po art. 163.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem wnio-
sku mniejszości, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Za odda-
no 197 głosów, przeciw – 237, nikt nie wstrzymał się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wniosek mniejszości od-
rzucił.
W poprawce 14. wnioskodawcy proponują nadać
nowe brzmienie art. 268.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
poprawki 14., zechce podnieść rękę i nacisnąć przy-
cisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 435 posłów. Za odda-
no 435 głosów, nikt nie był przeciw, nikt nie wstrzy-
mał się od głosów.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 15. do art. 286 ust. 1 pkt 5 wniosko-
dawcy proponują dodać nową literę po lit. c.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Konsekwencją przyjęcia tej poprawki będzie od-
powiednia zmiana w art. 110 ustawy Przepisy wpro-
wadzające ustawę o finansach publicznych, zawarta
w sprawozdaniu dodatkowym.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 15. wraz z konsekwencją, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 427 posłów. Za odda-
no 155 głosów, przeciw – 271, 1 osoba wstrzymała się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W poprawce 16. wnioskodawcy proponują skreślić
art. 288–290.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Konsekwencją przyjęcia tej poprawki będą odpo-
wiednie zmiany w ustawie o finansach publicznych,
zawarte w sprawozdaniu dodatkowym.
Przystępujemy do głosowania.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
330 Punkty 3. i 4. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 16. wraz z konsekwencją, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 435 posłów. Za odda-
no 193 głosy, przeciw – 234, 8 osób wstrzymało się od
głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W poprawce 17. wnioskodawcy proponują nadać
nowe brzmienie art. 296.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Przyjęcie tej poprawki spowoduje bezprzedmioto-
wość poprawki 18.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 17., zechce podnieść rękę i nacisnąć przy-
cisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Za odda-
no 153 głosy, przeciw – 273, 7 osób wstrzymało się od
głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W poprawce 18. wnioskodawcy proponują nadać
nowe brzmienie art. 296.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Konsekwencją przyjęcia tej poprawki będą odpo-
wiednie zmiany w innych przepisach ustawy.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 18. wraz z konsekwencją, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 436 posłów. Za odda-
no 433 głosy, przeciw – 3, nikt nie wstrzymał się od
głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o finansach publicznych,
w brzmieniu proponowanym przez Komisję Finansów
Publicznych, wraz z przyjętymi poprawkami, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Za odda-
no 287 głosów, przeciw – 33, 114 osób wstrzymało się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o finansach
publicznych.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 4. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych o rządowym projekcie usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Pawła Arndta oraz prze-
prowadził dyskusję, w trakcie której zgłoszono po-
prawki.
W związku z tym Sejm skierował ponownie pro-
jekt ustawy do komisji w celu ich rozpatrzenia.
Dodatkowe sprawozdanie komisji zostało paniom
i panom posłom doręczone w druku nr 2169-A.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Pawła Arndta.
Poseł Paweł Arndt:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ja, przedstawia-
jąc sprawozdanie z prac nad ustawą o finansach pu-
blicznych, wziąłem pod uwagę również poprawki,
które zostały zgłoszone do ustawy Przepisy wprowa-
dzające ustawę o finansach publicznych.
Chciałbym tylko powtórzyć, że do tej ustawy zgło-
szono trzy poprawki. Dwie z nich komisja rekomen-
duje odrzucić, a jedną przyjąć. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
(Poseł Jerzy Fedorowicz: Brawo, brawo! Świetne
wystąpienie.)
Marszałek:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Na przyszłość proszę pilnować tego, że sprawy
rozwiązujemy punkt po punkcie, nie razem, nie łą-
czymy. Dziękuję panu posłowi.
Proszę państwa, przechodzimy do głosowania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 2169.
Komisja w dodatkowym sprawozdaniu przedsta-
wia także poprawki, nad którymi głosować będziemy
w pierwszej kolejności.
W poprawce 1. do art. 1 ustawy o regionalnych
izbach obrachunkowych wnioskodawcy proponują
nadać nowe brzmienie ust. 4.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 1., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Za od-
dano 198 głosów, przeciw – 235, nikt się nie wstrzy-
mał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W poprawce 2. do art. 11 ustawy o regionalnych
izbach obrachunkowych wnioskodawcy proponują
nadać nowe brzmienie ust. 2.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 2., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkty 4. i 5. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 436 posłów. Za odda-
no 433 głosy, przeciw – 3, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W poprawce 3. do art. 55 ustawy o odpowiedzialności
za naruszenie dyscypliny finansów publicznych wniosko-
dawcy proponują nadać nowe brzmienie ust. 2.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem po-
prawki 3., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 436 posłów. Za odda-
no 54 głosy, przeciw – 381, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Jest jedna poprawka, tak?
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych, w brzmieniu propo-
nowanym przez Komisję Finansów Publicznych,
wraz z przyjętą poprawką, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 435 posłów. Za od-
dano 288 głosów, przeciw – 146, 1 osoba się wstrzy-
mała.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 5. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Spra-
wiedliwości i Praw Człowieka o:
1) poselskim projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o prokuraturze,
2) rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o prokuraturze oraz niektórych innych
ustaw.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Jerzego Kozdronia oraz
przeprowadził dyskusję, w trakcie której zgłoszono
poprawki.
W związku z tym Sejm ponownie skierował pro-
jekt ustawy do komisji w celu ich rozpatrzenia.
Dodatkowe sprawozdanie komisji zostało paniom
i panom posłom doręczone w druku nr 1624-A.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Jerzego Kozdronia.
Poseł Sprawozdawca Jerzy Kozdroń:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam zaszczyt
przedstawić dodatkowe sprawozdanie Komisji Spra-
wiedliwości i Praw Człowieka o poselskim projekcie
331
ustawy o zmianie ustaw o prokuraturze oraz o rzą-
dowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o proku-
raturze oraz niektórych innych ustaw.
W trakcie drugiego czytania klub PiS zgłosił
wniosek o odrzucenie ustawy w całości. Wniesiono
także 2 poprawki. Komisja rozpatrzyła zarówno
wniosek, jak i poprawki, i wnosi do Sejmu o odrzuce-
nie wniosku o odrzucenie ustawy w całości oraz
o przyjęcie 2 zgłoszonych poprawek. Dziękuję ser-
decznie. (Oklaski)
Marszałek:
Bardzo dziękuję panu posłowi.
Przechodzimy do głosowania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 1624.
Komisja przedstawia również wniosek o odrzuce-
nie projektu ustawy w całości, wnioski mniejszości
i poprawki.
W pierwszej kolejności poddam pod głosowanie
wniosek o odrzucenie projektu ustawy w całości.
Komisja wnosi o odrzucenie tego wniosku.
Jego przyjęcie spowoduje bezprzedmiotowość
wszystkich pozostałych propozycji.
Do zadania pytania zgłosił się pan poseł Wasser-
mann. Dalszych zgłoszeń nie widzę.
Zamykam listę.
Panie pośle, czas na zadanie pytania – 1 minuta.
Poseł Zbigniew Wassermann:
Panie Marszałku! Mam pytanie do pana ministra.
Panie Ministrze! Jaki jest sens uchwalania usta-
wy, która jest 44. nowelizacją ustawy z 1985 r.?
W gruncie rzeczy nie rozwiązuje ona żadnego z po-
ważnych problemów, które trapią prokuraturę. Nie
rozstrzyga ona ani kwestii niezależności prokuratu-
ra – standard tego dotyczący został za pomocą tej
nowelizacji znacznie obniżony – ani problemu odpo-
wiedzialności za rażące błędy. Nie porządkuje ona
spraw związanych z drogą awansową ani z nadzorem
służbowym. Wydaje się, że nie bez znaczenia jest
fakt, że Biuro Legislacyjne Sejmu wskazało na nie-
konstytucyjność tej ustawy. Jedyny cel działań, ja-
kiego można się tutaj dopatrywać, stanowi zapano-
wanie nad tą instytucją z zewnątrz i pozbycie się
z niej niewygodnych prokuratorów z Prokuratury
Krajowej, która ma przestać istnieć. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli minister sprawiedliwości pan
Andrzej Czuma. (Poruszenie na sali, oklaski)
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
332 Punkt 5. porządku dziennego – głosowanie
Minister Sprawiedliwości
Andrzej Czuma:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie i Panowie! Wysoka Izbo! Celem tej ustawy
jest zorganizowanie sprawnej służby prokuratorskiej,
która będzie służyła ochronie prawa, ściganiu prze-
stępców. Przejawia się to w tym, że likwidujemy po-
wstałe w ostatnich latach skamieliny i złogi w posta-
ci Prokuratury Krajowej, która zamiast stać się cen-
trum promieniowania kultury prawnej na całą pro-
kuraturę – tak zakładali jej twórcy – zamiast groma-
dzić kilkunastu prokuratorów o najwyższych umie-
jętnościach intelektualnych w celu obrony prawa
występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
i najwyższymi sądami, stała się schroniskiem dla
pretorianów politycznych, dla pieczeniarzy politycz-
nych (Oklaski), którzy po każdej zmianie rządu byli
tam nerwowo, niemal w środku nocy odsyłani, tak
aby pędzili bezpieczny żywot, aby uchronić ich przed
poniesieniem odpowiedzialności za partaczenie pracy
prokuratorskiej i innej, bo do prokuratury byli też
odsyłani szefowie służb specjalnych, niektórzy sę-
dziowie. Likwidujemy to. W ten sposób doszło do
tego, że prokuratura liczyła siedemdziesięciu kilku
prokuratorów krajowych.
Wreszcie celem jest wprowadzenie większej trans-
parentności w powoływaniu prokuratorów. Celem
jest oddzielenie prokuratury, służb prokuratorskich
od służb politycznych przy zachowaniu, oczywiście,
niezbędnej kontroli politycznej nad działaniem pro-
kuratury. To są mniej więcej główne cele tej legislacji.
(Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję, panie ministrze.
Proszę państwa, przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem wnio-
sku o odrzucenie projektu ustawy w całości, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 438 posłów. Za odda-
no 157 głosów, przeciw – 280, 1 osoba się wstrzyma-
ła od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wniosek odrzucił.
Pierwsza poprawka oraz oba wnioski mniejszości
zostały zgłoszone do ustawy o prokuraturze.
W 1. poprawce do art. 8 wnioskodawcy proponują
dodać ust. 3.
Konsekwencją przyjęcia tej poprawki będą zmia-
ny legislacyjne w projekcie ustawy.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
1. poprawki, wraz z konsekwencją, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 438 posłów. Za od-
dano 282 głosy, przeciw – 2, 154 osoby się wstrzy-
mały.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W 1. wniosku mniejszości do art. 10a ust. 1 wnio-
skodawcy proponują skreślić wyrazy „Krajową Radę
Sądownictwa i”.
Konsekwencją przyjęcia tego wniosku mniejszości
będą zmiany w projekcie ustawy zawarte w sprawoz-
daniu komisji.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
1. wniosku mniejszości, wraz z konsekwencją, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 436 posłów. Za odda-
no 1 głos, przeciw – 290, 145 osób wstrzymało się od
głosu.
Stwierdzam, że Sejm wniosek mniejszości od-
rzucił.
W 2. wniosku mniejszości do art. 10a wniosko-
dawcy proponują skreślić ust. 3.
Konsekwencją przyjęcia tego wniosku mniejszości
będą zmiany w projekcie ustawy zawarte w sprawoz-
daniu komisji.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
2. wniosku mniejszości, wraz z konsekwencją, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 438 posłów. Za oddano
266 głosów, przeciw – 30, 142 osoby się wstrzymały.
Stwierdzam, że Sejm wniosek mniejszości przyjął.
W 2. poprawce do art. 9 projektu ustawy doty-
czącego art. 53 ust. 2 ustawy o ochronie informacji
niejawnych wnioskodawcy proponują, aby po wyra-
zach „Minister Sprawiedliwości,” dodać wyrazy
„Prokurator Generalny, Pierwszy Prezes Sądu Naj-
wyższego,”.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
2. poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Za oddano
276 głosów, przeciw – 4, 153 osoby wstrzymały się.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
Przystępujemy do głosowania…
Przepraszam bardzo, do zadania pytania zgłosiła
się jedna osoba.
Dalszych zgłoszeń nie widzę.
Zamykam listę.
Pan poseł Kazimierz Michał Ujazdowski.
1 minuta na zadanie pytania.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkt 5. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zadaję to pytanie
człowiekowi, który pełni funkcję ministra i był dzia-
łaczem opozycji demokratycznej. Przypomnę, że jed-
nym z zasadniczych postulatów opozycji demokra-
tycznej było podporządkowanie prokuratury mini-
strowi sprawiedliwości, co znaczy: kontrola parla-
mentarna i kontrola demokratyczna nad prokuratu-
rą. Jak rozumiem, państwo proponujecie ustawę,
która zmierza całkowicie w inną stronę i jest sprzecz-
na z kanonami demokracji zachodnioeuropejskiej, w
której prokuratura w różnej formule – minister spra-
wiedliwości nie musi być prokuratorem generalnym
– jest elementem struktur demokratycznych i podle-
ga kontroli demokratycznej.
Mam w związku z tym dwa pytania do pana mini-
stra. Pan minister w swoim pierwszym oświadczeniu
deklarował przywiązanie do najlepszych tradycji ma-
jestatu Rzeczypospolitej. Jak pan pojmuje swoją rolę i
odpowiedzialność po wejściu w życie tej ustawy?
(Dzwonek) Jakich środków prawnych pan użyje, jeśli
w przyszłości przyjdzie do pana ktoś skrzywdzony, tak
jak rodzina pana Olewnika, i zażąda reakcji na bez-
czynność i bezbronność całej prokuratury? (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, chciałbym się zwrócić z prośbą,
aby pytania dotyczyły ustawy, a nie poglądów pana
ministra. (Poruszenie na sali)
(Poseł Krzysztof Putra: Dotyczą ustawy.)
Pan minister jest gotowy udzielić odpowiedzi, pro-
szę bardzo.
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski:
Panie marszałku...
Marszałek:
Panie pośle, wyczerpał pan już czas, dziękuję bar-
dzo.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Minister Sprawiedliwości
Andrzej Czuma:
Panie i Panowie! Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Nie widziałem i nie pamiętam, panie pośle, w progra-
mach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela,
Komitetu Obrony Robotników, Ruchu Młodej Polski,
komitetu obrony kościoła, ziemi i innych tego typu
organizacji – sądzę, że o takich pan myślał – żadnych
wypowiedzi na temat tego, czy należy oddzielić, czy
333
nie. Było domaganie się wolności wyborów, zasadni-
czych zrębów demokracji. To były nasze zasadnicze
postulaty, natomiast w niektórych artykułach przewi-
jały się takie pomysły. Być może w pewnym momencie
były one słuszne. Wiadomo i jest rzeczą pewną, iż no-
welizacja ustawy o prokuraturze zachowuje kontrolę
co do zasadniczego kierunku działania prokuratury.
Wreszcie jeśli chodzi o tzw. politykę karną, to we-
dług mojego głębokiego przekonania jest ona okre-
ślona w ustawach, w opisie czynu niedozwolonego i
w wysokości penalizacji. Wara ministrom od tego,
aby podnosili karę i obniżali zależnie od swoich chę-
ci. O tym chciałbym panu posłowi przypomnieć.
(Oklaski) Opozycja demokratyczna walczyła o to, aby
ministrowie nie wpływali na orzecznictwo.
Jeśli chodzi o pytanie, co zrobimy, kiedy zjawi się
ktoś tak skrzywdzony, jak rodzina państwa Olewni-
ków, to odpowiedź jest prosta. Najlepszą odpowiedzią
jest skonstruowanie prokuratury tak sprawnie, aby
zajęła się ściganiem przestępców i aby poszczególni
prokuratorzy działali w warunkach nadzoru służbo-
wego. (Wesołość na sali) To jest najistotniejsza rzecz.
Będą zawsze błędy, czy to Policji, czy służb specjal-
nych, a nawet prokuratur, ale prokuratura oddzielo-
na od politycznych wpływów staje się prokuraturą
sprawniejszą niż ta, która jest podległa politycznym
wpływom. Dziękuję. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Panie pośle... (Poruszenie na sali) Proszę bardzo,
panie pośle, ale jednocześnie bardzo bym prosił, żeby
jednak nie prowadzić debaty nad ważnymi deklaracja-
mi politycznymi sprzed 30 lat, bo to nie jest materia...
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski:
A ja proszę pana marszałka o zaniechanie kate-
chizowania posłów, bo to nie jest szkółka.
Marszałek:
Panie pośle, w trybie sprostowania.
(Głos z sali: Nie, nie, głosujmy.)
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski:
Po pierwsze, panie ministrze, bardzo się cieszę,
kiedy prokurator i minister sprawiedliwości postę-
pują delikatnie, ale to pan kilka razy zechciał kry-
tycznie oceniać postępowania prokuratorskie w kon-
kretnych sprawach, co realnie oznaczało wpływ.
(Poruszenie na sali) Po drugie, chciałbym panu przy-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
334 Punkty 5. i 8. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Kazimierz Michał Ujazdowski
pomnieć, że postulat, o którym mówiłem, był jednym
z najmocniej i najwyraźniej wypowiedzianych postu-
latów uchwały programowej związku „Solidarność”
w 1981 r. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy o prokura-
turze oraz ustawy o zmianie ustawy o prokuraturze
oraz niektórych innych ustaw, w brzmieniu propono-
wanym przez Komisję Sprawiedliwości i Praw
Człowieka, wraz z przyjętymi poprawkami, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 439 posłów. Za oddano
279 głosów, przeciw – 160, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o prokuraturze oraz niektórych innych
ustaw.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 8. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Infra-
struktury o rządowym projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo budowlane oraz ustawy o go-
spodarce nieruchomościami.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Andrzeja Adamczyka i
przeprowadził dyskusję, w trakcie której zgłoszono
poprawki.
W związku z tym Sejm postanowił o ponownym
skierowaniu tego projektu ustawy do Komisji Infra-
struktury w celu ich rozpatrzenia.
Dodatkowe sprawozdanie komisji zostało paniom
i panom posłom doręczone w druku nr 2128-A.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Andrzeja Adamczyka.
Poseł Sprawozdawca
Andrzej Adamczyk:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Pragnę przed-
stawić dodatkowe sprawozdanie Komisji Infrastruk-
tury o rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo budowlane oraz ustawy o gospodarce nieru-
chomościami (druk nr 2128-A).
Komisja Infrastruktury w dniu 15 lipca rozpa-
trzyła pięć poprawek zgłoszonych w trakcie drugiego
czytania. W trakcie prac komisji wnioskodawcy wy-
cofali dwie ze zgłoszonych poprawek, a z pozostałych
trzech komisja rekomenduje Wysokiej Izbie przyjęcie
dwóch poprawek, jedną zaś proponuje odrzucić.
W imieniu komisji proszę Wysoką Izbę o przyjęcie
projektu ustawy. Dziękuję.
Marszałek:
Dziękuję panu posłowi.
Przechodzimy do głosowania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 2128.
Komisja przedstawia jednocześnie w dodatkowym
sprawozdaniu poprawki, nad którymi głosować bę-
dziemy w pierwszej kolejności.
Wszystkie poprawki zostały zgłoszone do art. 1
ustawy nowelizującej, zawierającego zmiany do usta-
wy Prawo budowlane.
W 1. poprawce do art. 5 ust. 4 pkt 3 ustawy nowe-
lizowanej wnioskodawcy proponują, aby w przypad-
ku umów, na podstawie których następuje powstanie
stosunku najmu budynku, lokalu mieszkalnego lub
części budynku stanowiącej samodzielną całość tech-
niczno-użytkową, wynajmujący udostępniał najemcy
odpowiednie świadectwo charakterystyki energe-
tycznej.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem 1.
poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 435 posłów. Za oddano
432 głosy, nikt nie był przeciw, 3 osoby się wstrzymały.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W 2. poprawce do art. 5 ustawy nowelizowanej
wnioskodawcy proponują, aby dodać ust. 4a stano-
wiący, że w przypadkach, o których mowa w ust. 4,
świadectwo charakterystyki energetycznej budynku
lub lokalu nie może być sporządzone przez osobę bę-
dącą właścicielem tego budynku lub lokalu.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem 2.
poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 436 posłów. Za oddano
400 głosów, przeciw – 33, 3 osoby się wstrzymały.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W 3. poprawce do art. 62 ustawy nowelizowanej
wnioskodawcy proponują, aby skreślić dodawany
ust. 5a.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem 3.
poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkty 8., 14. i 15. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
W głosowaniu udział wzięło 436 posłów. Za oddano
434 głosy, nikt nie był przeciw, 2 osoby się wstrzymały.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo bu-
dowlane oraz ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi, w brzmieniu proponowanym przez Komisję
Infrastruktury, wraz z przyjętymi poprawkami, ze-
chce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Za odda-
no 431 głosów, przeciw – 2 głosy, 1 osoba się wstrzy-
mała.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy Prawo budowlane oraz ustawy o gospodarce
nieruchomościami.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 14. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Spra-
wiedliwości i Praw Człowieka o senackim pro-
jekcie ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu w
trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Beatę Kempę oraz prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy w
brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr
2071.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi, w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr
2071, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 433 posłów. Za odda-
no 429 głosów, nikt nie był przeciw, 4 osoby się
wstrzymały.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 15. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Obro-
ny Narodowej o rządowym projekcie ustawy o
zmianie ustawy o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie
niektórych innych ustaw.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Czesława Mroczka oraz
przeprowadził dyskusję, w trakcie której zgłoszono
poprawki.
W związku z tym Sejm ponownie skierował pro-
jekt ustawy do komisji w celu ich rozpatrzenia.
335
Dodatkowe sprawozdanie zostało paniom i panom
posłom przedstawione w druku nr 2145-A.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Czesława Mroczka. (Oklaski)
Poseł Sprawozdawca
Czesław Mroczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Podczas drugiego
czytania projektu ustawy zostały zgłoszone dwie po-
prawki. Poprawki dotyczą mianowania na wyższy
stopień wojskowy osób duchownych. Komisja uznała,
że nie można przyjmować takiej regulacji w stosunku
do jednej grupy zawodowej i wnosi o odrzucenie po-
prawek. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Przechodzimy do głosowania.
Komisja w dodatkowym sprawozdaniu przedsta-
wia poprawki, nad którymi głosować będziemy w
pierwszej kolejności.
W 1. poprawce do art. 76 ust. 8 ustawy o po-
wszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Pol-
skiej wnioskodawcy proponują w dodawanym pkt 2a
poszerzenie katalogu osób, o których mowa w tym
przepisie, o duchownych, którzy odbyli zasadniczą
służbę wojskową podczas studiów w wyższych semi-
nariach duchownych w latach 1959–1980.
Z poprawką tą łączy się poprawka 2.
Nad tymi poprawkami głosować będziemy łącznie.
Komisja wnosi o ich odrzucenie.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem popra-
wek 1. i 2., zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 434 posłów. Za odda-
no 155 głosów, przeciw – 274, 5 osób wstrzymało się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawki odrzucił.
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w ca-
łości projektu ustawy o zmianie ustawy o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, w brzmieniu pro-
ponowanym przez Komisję Obrony Narodowej, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 437 posłów. Za odda-
no 429 głosów, przeciw – 3, 5 osób się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczy-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
336 Punkt 16. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
pospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych
ustaw.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 16. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych oraz Komisji Infrastruktu-
ry o poselskim projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym oraz o zmianie ustawy o
Narodowym Banku Polskim.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Izabelę Leszczynę oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy zatem do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 2172.
Do zadania pytania zgłosiły się 2 osoby.
Dalszych zgłoszeń nie widzę.
Zamykam listę.
Proszę bardzo, pan poseł Bogusław Kowalski.
Czas na zadanie pytania – 1 minuta.
Poseł Bogusław Kowalski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Pytanie kieru-
ję do pana ministra finansów. Rząd decyzją łączną
zlikwidował w budżecie prawie 13 mld zł przeznaczo-
nych na budowę dróg. Kwota ta ma być zrekompen-
sowana z dochodów Krajowego Funduszu Drogowe-
go, który uzyskał dodatkowe prawo do emisji obliga-
cji oraz zaciągania pożyczek z budżetu państwa.
Moje pytanie dotyczy tego, że nie ma jeszcze go-
towego instrumentu, dzięki któremu można te środ-
ki pozyskać. Kiedy, według pana ministra, pieniądze
te wpłyną?
Drugie pytanie dotyczy celowości, z jednej strony
wyprowadzania finansowania poza budżet, a z dru-
giej udzielania przez budżet pożyczki. Po co całe to
zamieszanie, skoro można finansować bezpośrednio
z budżetu państwa? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zada pan poseł Jerzy Polaczek.
Także 1 minuta, panie pośle.
Proszę uprzejmie.
Poseł Jerzy Polaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dwa krótkie py-
tania do przedstawicieli rządu. Po pierwsze, proszę
o wyjaśnienie, jak to jest, iż nowelizacja ta uzyska-
ła pozytywną opinię Komitetu Integracji Europej-
skiej, iż ten projekt poselski jest zgodny z traktatem
wspólnotowym, a według opinii Biura Analiz Sej-
mowych jest on w dwóch artykułach niezgodny z
traktatem europejskim. Dlaczego nie ma opinii pre-
zesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
i dlaczego notyfikowany jest Europejskiemu Banko-
wi Centralnemu?
Pytanie drugie. W uzasadnieniu tego projektu
ustawy nie odnotowano wpływu kilkudziesięciu mi-
liardów planowanych emisji obligacji na zjawisko tzw.
wypychania portfelowego, co może znacząco ograni-
czyć emisję obligacji dla takich podmiotów, jak samo-
rządy terytorialne i firmy komercyjne. Jaka jest ocena
rządu w tym zakresie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Infrastruktury pani minister Patrycja Wo-
lińska-Bartkiewicz.
Bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz:
Szanowny Panie Marszałku! Na początek gratu-
luję, bo nikt chyba jeszcze panu dzisiaj nie gratulo-
wał. (Gwar na sali, oklaski)
Jeżeli chodzi o oba pytania. Nowelizacja przed-
łożona do ustawy o autostradach płatnych oraz o
Krajowym Funduszu Drogowym ma na celu uspraw-
nienie pozyskiwania źródeł finansowania inwestycji
drogowych. Pożyczki to jedno ze źródeł finansowa-
nia Krajowego Funduszu Drogowego. Jest to uzu-
pełnienie systemowe, ponieważ w poprzedniej no-
welizacji tego punktu zabrakło. Oczywiście państwo
doskonale wiedzą, że można udzielić pożyczki, gdy
pozwala na to zapis w ustawie budżetowej. W tej
chwili takiego zapisu nie ma, ale może pojawić się
w następnych latach.
Odnośnie do kwestii realności spływania środków
zasilania Krajowego Funduszu Drogowego, to uprzej-
mie państwa informuję, że pierwsza transza w wyso-
kości 135 mln euro z kredytu udzielonego przez Eu-
ropejski Bank Inwestycyjny wpłynie do KFD w ciągu
najbliższego tygodnia lub dwóch. Następna kwota,
600 mln zł z emisji obligacji, wpłynie do KFD pod
koniec sierpnia. Te kwoty będą stopniowo zasilały
Krajowy Fundusz Drogowy i stopniowo będzie można
regulować wszystkie należności. W tym roku ten in-
strument ma wygenerować 16 mld zł.
Jeżeli chodzi o następne pytanie, to opinia Urzędu
Komitetu Integracji Europejskiej w stosunku do tej
ustawy jest pozytywna, nie ma niezgodności z trak-
tatem europejskim. Natomiast opinia, którą sygnuje
Biuro Analiz Sejmowych, może być odrębna, to są
tylko opinie. Nie zgadzam się z twierdzeniem, że nie
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkty 16., 17. i 18. porządku dziennego – głosowanie
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
ma opinii Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów. Taka opinia została wystawiona z datą 7 lipca.
(Gwar na sali) Pani prezes UOKiK-u podpisała opi-
nię, że w przypadku emisji obligacji dla KFD nie za-
chodzi zjawisko pomocy publicznej.
Odnośnie do notyfikacji czy konieczności notyfi-
kowania, jeśli chodzi o Europejski Bank Centralny,
to chciałabym powiedzieć, że według opinii Narodo-
wego Banku Polskiego, w tym zakresie, w którym
jest nowelizowana ustawa, nie będzie konieczności
przeprowadzenia takiej notyfikacji. Oczywiście ta
kwestia na pewno będzie bardzo dobrze przebadana.
Na dzień dzisiejszy jest opinia, że notyfikacja w tym
zakresie nie jest potrzebna.
Jeżeli chodzi o ostatnią kwestię, wypychanie port-
felowe, to oczywiście zgadzamy się, że potrzeby inwe-
stycyjne dotyczące finansowania inwestycji w całym
kraju są ogromne, natomiast nikt z państwa na pew-
no nie zaprzeczy, że aby umieścić, ulokować obligacje
potrzebne do zasilenia Krajowego Funduszu Drogo-
wego, musimy to zrobić taniej, rozsądnie, w całym
kalendarzu emitowania obligacji. Tak że w tym za-
kresie pewne ryzyko jest zawsze, ale musimy je pod-
jąć, żeby móc sfinansować bardzo ważny program
inwestycyjny w zakresie dróg i autostrad. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo, pani minister. Dziękuję podwój-
nie.
Proszę państwa, przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy o autostra-
dach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym
oraz o zmianie ustawy o Narodowym Banku Polskim,
w brzmieniu proponowanym przez Komisję Finansów
Publicznych oraz Komisję Infrastruktury, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 432 posłów. Za odda-
no 273 głosy, przeciw – 146, 13 osób wstrzymało się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym oraz ustawy o Narodowym
Banku Polskim.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 17. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych o rządowym projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o Bankowym Funduszu
Gwarancyjnym oraz ustawy Prawo bankowe.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Cezarego Tomczyka i prze-
prowadził dyskusję, w trakcie której nie zgłoszono
poprawek.
337
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy w
brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 2150.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w ca-
łości projektu ustawy o zmianie ustawy o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym oraz ustawy Prawo banko-
we, w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr
2150, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 430 posłów. Za odda-
no 427 głosów, przeciw – 2, 1 osoba wstrzymała się
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym oraz
ustawy Prawo bankowe.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 18. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Go-
spodarki o poselskim projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach
ropy naftowej, produktów naftowych i gazu
ziemnego oraz zasadach postępowania w sytu-
acjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Andrzeja Czerwińskiego
oraz przeprowadził dyskusję.
Przechodzimy do głosowania.
Komisja wnosi o odrzucenie projektu ustawy za-
wartego w druku nr 528.
Odrzucenie tego wniosku będzie oznaczało, że
Sejm skierował projekt ustawy do Komisji Gospodar-
ki w celu ponownego rozpatrzenia.
Przystępujemy do głosowania nad wnioskiem ko-
misji o odrzucenie projektu ustawy w całości.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem wnio-
sku o odrzucenie w całości projektu ustawy o zmianie
ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy naf-
towej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz
zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bez-
pieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na ryn-
ku naftowym, zawartego w druku nr 528, zechce
podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 437 posłów. Za oddano
279 głosów, przeciw – 158, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wniosek o odrzucenie przy-
jął.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 19. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Regu-
laminowej i Spraw Poselskich o poselskim pro-
jekcie ustawy o zmianie ustawy o wykonywaniu
mandatu posła i senatora.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Wacława Martyniuka oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
338 Punkty 19., 20. i 21. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 2141.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy o wyko-
nywaniu mandatu posła i senatora, w brzmieniu
proponowanym przez Komisję Regulaminową i
Spraw Poselskich, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. Za odda-
no 422 głosy, przeciw – 3, wstrzymały się 3 osoby.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 20. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych o stanowisku Senatu w
sprawie ustawy o zmianie ustawy o spółdziel-
czych kasach oszczędnościowo-kredytowych
oraz ustawy Prawo bankowe.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Konstantego Oświęcim-
skiego oraz przeprowadził dyskusję.
Przechodzimy do głosowania.
Przypominam, że Sejm odrzuca poprawkę Senatu
bezwzględną większością głosów w obecności co naj-
mniej połowy ustawowej liczby posłów.
Jeżeli Sejm nie odrzuci poprawki Senatu bez-
względną większością głosów, uważa się ją za przy-
jętą.
Głosować będziemy nad wnioskami o odrzucenie
poprawek Senatu.
W poprawkach 1. do art. 32a ust. 1 ustawy o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych
oraz 2. do art. 112a ust. 1 ustawy Prawo bankowe
Senat proponuje zmiany redakcyjno-legislacyjne.
Nad tymi poprawkami będziemy głosować łącznie.
Komisja wnosi o ich odrzucenie.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawek Senatu 1. i 2., zechce podnieść rękę i naci-
snąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 429 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 215. Za oddano 428 głosów,
przeciw – 1, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm odrzucił poprawki Senatu
bezwzględną większością głosów.
W 3. poprawce Senat proponuje, aby w ustawie
nowelizowanej dodać przepis przejściowy.
Komisja wnosi o odrzucenie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 3.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 429 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 215. Za oddano 286 głosów,
przeciw – 142 głosy, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm odrzucił poprawkę Senatu
bezwzględną większością głosów.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie poprawek
Senatu do ustawy o zmianie ustawy o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz ustawy
Prawo bankowe.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 21. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Go-
spodarki o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy o wykonywaniu działalności
gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją
oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym oraz ustawy o mate-
riałach wybuchowych przeznaczonych do użyt-
ku cywilnego.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Janusza Cichonia oraz
przeprowadził dyskusję.
Przechodzimy do głosowania.
Głosować będziemy zgodnie z zasadami stosowa-
nymi w poprzednim punkcie porządku dziennego.
W 1. poprawce do art. 23a ust. 6, 7 i 9 pkt 5 i 6
ustawy nowelizowanej Senat proponuje, aby przepisy
te dotyczyły rejestru jednoznacznych oznaczeń, a nie,
jak uchwalił Sejm, rejestru oznaczeń.
Z poprawką tą łączą się poprawki Senatu: 3., 4. i 6.
Nad tymi poprawkami głosować będziemy łącznie.
Komisja wnosi o ich przyjęcie.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawek Senatu: 1., 3., 4. i 6., zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 430 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Za oddano 8 głosów, prze-
ciw – 422, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawki Senatu
przyjął.
W poprawce 2. do art. 23a ust. 7 Senat proponuje,
aby termin, o którym mowa w tym przepisie, liczyć
od dnia wytworzenia materiału wybuchowego.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 2.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 431 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Za oddano 2 głosy, przeciw
– 429, nikt się nie wstrzymał.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkty 21. i 22. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
Poprawki: 3. i 4. już rozpatrzyliśmy.
W poprawce 5. do art. 23a ust. 9 pkt 1 Senat pro-
ponuje zmianę o charakterze redakcyjnym.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 5.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 430 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Za oddano 1 głos, przeciw
– 429, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
6. poprawkę Senatu już rozpatrzyliśmy.
W 7. poprawce do art. 23a ust. 9 pkt 5 Senat pro-
ponuje, aby minister właściwy do spraw gospodarki
w drodze rozporządzenia określił zakres informacji
gromadzonych w rejestrze niezbędnych do identyfi-
kacji przedsiębiorcy, który wytwarza materiały wy-
buchowe przeznaczone do użytku cywilnego.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 7.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 217. Za oddano 6 głosów, prze-
ciw – 427, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
W 8. poprawce do art. 29a ust. 1 Senat proponuje,
aby przedsiębiorca wykonujący działalność gospodar-
czą, o której mowa w tym przepisie, był zobowiązany
do oznaczania materiałów wybuchowych oraz obiek-
tu produkcyjnego, jeżeli wprowadza do obrotu nie-
oznaczony materiał wybuchowy.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 8.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Nikt nie był za, 434 głosy
oddano przeciw, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
339
W 9. poprawce do art. 2 zawierającego zmiany w
ustawie o materiałach wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego Senat proponuje skreślić zmia-
nę drugą.
Z poprawką tą łączy się poprawka 11. Senatu.
Nad tymi poprawkami głosować będziemy łącznie.
Komisja wnosi o ich przyjęcie.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawek Senatu: 9. i 11., zechce podnieść rękę i na-
cisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Za oddano 1 głos, 433 –
przeciw, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawki Senatu
przyjął.
W 10. poprawce do art. 21 ustawy o materiałach
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
Senat proponuje dodać ust. 3.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 10.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Nikt nie był za, 434 osoby
były przeciw, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu przy-
jął.
Poprawkę 11. już rozpatrzyliśmy.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie poprawek
Senatu do ustawy o zmianie ustawy o wykonywaniu
działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i
obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją
oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojsko-
wym lub policyjnym oraz ustawy o materiałach wy-
buchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 22. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Nad-
zwyczajnej o stanowisku Senatu w sprawie usta-
wy o zmianie ustawy Kodeks postępowania kar-
nego.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Krzysztofa Brejzę i prze-
prowadził dyskusję.
Przechodzimy do głosowania.
Głosować będziemy zgodnie z zasadami stosowa-
nymi w poprzednim punkcie porządku dziennego.
Obie poprawki Senat zgłosił do art. 1 zawierające-
go zmiany do ustawy Kodeks postępowania karnego.
W 1. poprawce do art. 156 § 5a Senat proponuje,
aby wyrazy „tych dowodów” zastąpić wyrazami „akt
w tej części”.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
340 Punkty 22. i 33. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 1.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 434 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 218. Nikt nie był za, 434 osoby
były przeciw, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
W 2. poprawce do art. 156 § 5a Senat proponuje,
aby wyrazy „zagrażałoby to bezpieczeństwu publicz-
nemu, narażałoby na niebezpieczeństwo” zastąpić
wyrazami „narażałoby to na niebezpieczeństwo”.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem 2.
poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 431 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. 1 osoba była za, 430 było
przeciw, nikt się nie wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bez-
względnej większości głosów poprawkę Senatu
przyjął.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie poprawek
Senatu do ustawy o zmianie ustawy Kodeks postę-
powania karnego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 33.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Gospodarki oraz Komisji Infrastruktury o ko-
misyjnym projekcie ustawy o zmianie ustawy o
wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi (druki nr 1948 i 2017) – trzecie czy-
tanie.
Na 44. posiedzeniu Sejm wysłuchał sprawozdania
komisji przedstawionego przez pana posła Wojciecha
Jasińskiego oraz przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy w
brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr
1948.
Do zadania pytania zgłosiła się 1 osoba. Dalszych
zgłoszeń nie ma.
Zamykam listę.
Pan poseł Jasiński – 1 minuta na zadanie pyta-
nia.
Poseł Wojciech Jasiński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym uprzej-
mie spytać wnioskodawców, jak się ma ten wniosek,
który zmierza do upowszechnienia dostępu do alkoho-
lu także w pociągach, do ustawowej ogólnej normy,
której celem jest ograniczenie dostępu do alkoholu. W
poprzedniej dyskusji te pytania były kierowane do
rządu, rząd wówczas uchylił się od odpowiedzi. Chciał-
bym także spytać pana ministra, jak pan minister
zapatruje się na tę kwestię. Dziękuję. (Oklaski)
Marszałek:
Proszę bardzo; ja mam tutaj zapisane, że odpo-
wiedzi udzieli podsekretarz stanu w Ministerstwie
Zdrowia pan minister Adam Fronczak.
(Głosy z sali: Nie, nie ten.)
Przepraszam bardzo, odpowiedzi udzieli pan mi-
nister Haber. (Oklaski)
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Stanowisko rzą-
du w sprawie propozycji, które liberalizują dostęp do
alkoholu w proponowanej nowelizacji, jest negatyw-
ne. Nie jesteśmy za doprowadzeniem do sytuacji, w
której byłaby możliwość prowadzenia sprzedaży al-
koholu zarówno w wagonach restauracyjnych Warsu,
jak i na dworcach, czyli jesteśmy przeciwko tej pro-
pozycji. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi, w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr
1948, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 430 posłów. Za odda-
no 91 głosów, przeciw – 327, 12 osób się wstrzymało
od głosu.
Stwierdzam, że Sejm odrzucił ustawę o zmianie
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 34.
porządku dziennego: Głosowanie nad wnio-
skiem o odrzucenie w pierwszym czytaniu posel-
skiego projektu ustawy o ogrodach działkowych
(druk nr 1886).
Na poprzednim posiedzeniu Sejm wysłuchał uza-
sadnienia projektu ustawy przedstawionego przez pana
posła Andrzeja Derę oraz przeprowadził dyskusję.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Punkty 34., 26. i 27. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
W dyskusji zgłoszono wniosek o odrzucenie pro-
jektu ustawy w pierwszym czytaniu.
Poddam ten wniosek pod głosowanie.
Odrzucenie wniosku będzie oznaczało, że Sejm,
zgodnie z propozycją zaopiniowaną przez Prezydium
Sejmu, skierował ten projekt ustawy do Komisji Sa-
morządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej w celu
rozpatrzenia.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem wnio-
sku o odrzucenie w pierwszym czytaniu poselskiego
projektu ustawy o ogrodach działkowych, zawartego
w druku nr 1886, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 430 posłów. Za odda-
no 275 głosów, przeciw – 154, 1 osoba się wstrzyma-
ła. (Oklaski)
Stwierdzam, że Sejm wniosek przyjął.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 26. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Nad-
zwyczajnej o senackim projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks postępowania karnego.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Wojciecha Wilka oraz prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 2129.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w
całości projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks
postępowania karnego, w brzmieniu proponowanym
przez Komisję Nadzwyczajną, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 435 posłów. Za odda-
no 432 głosy, przeciw – 2, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy Kodeks postępowania karnego.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 27. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Kul-
tury i Środków Przekazu o senackim projekcie
ustawy o zmianie ustawy o języku polskim.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Iwonę Śledzińską-Katara-
sińską oraz przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy w
brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 1895.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w ca-
łości projektu ustawy o zmianie ustawy o języku pol-
341
skim, w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku
nr 1895, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 438 posłów. Za odda-
no 438 głosów, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał,
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o języku polskim.
Na tym, proszę państwa, zakończyliśmy rozpatry-
wanie punktów porządku dziennego zaplanowanych
na dzień 16 lipca.
Informuję, że są jednak zgłoszenia do oświadczeń
poselskich.
Chwila przerwy i oświadczenia.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 21 min 20
do godz. 21 min 22)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę państwa, wznawiamy obrady.
Proszę osoby zainteresowane o zajmowanie
miejsc.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie punktów
porządku dziennego zaplanowanych na dzień 16 lip-
ca br. (Gwar na sali)
Proszę o spokój i o pozostanie na sali osób zainte-
resowanych.
Informuję, że zgłosili się posłowie w celu wygło-
szenia oświadczeń poselskich.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie jeszcze
wygłosić oświadczenie?
Nikt się nie zgłasza.
Listę posłów zgłoszonych do oświadczeń uważam
zatem za zamkniętą. (Gwar na sali)
Proszę państwa, proszę o opuszczanie sali i prze-
rwanie rozmów, bo są jeszcze oświadczenia.
Sekundeczkę, panie pośle, bo nikt nie będzie pana
słyszał w tej sytuacji.
Proszę państwa, proszę o przerwanie rozmów, bo
za chwilę będę wymieniał z nazwiska, co nie jest rze-
czą przyjemną.
Panowie posłowie, proszę o przerywanie rozmów,
bo będę wymieniał z nazwiska panów posłów, przy-
kro mi.
W takim razie, ze względu na to, że już się trochę
sala uciszyła, proszę o wygłoszenie oświadczenia pana
posła Artura Górskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W ostatnich
dniach wspominaliśmy 66. rocznicę zbrodni wołyń-
skiej popełnionej na Polakach przez członków Ukra-
ińskiej Armii Powstańczej i Organizacji Ukraińskich
Nacjonalistów. Wiele było akcentów świadczących
o tym, że Polacy pamiętają o tym ludobójstwie naro-
du polskiego. Począwszy od złożenia kwiatów w dniu
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
342 Oświadczenia poselskie
Poseł Artur Górski
10 lipca pod pomnikiem Armii Krajowej przez Sto-
warzyszenie KoLiber i Kresowy Ruch Patriotyczny,
przez centralne uroczystości w dniu następnym, pod-
czas których w specjalnym liście prezydent Rzeczy-
pospolitej Lech Kaczyński złożył hołd ofiarom trage-
dii oraz kombatantom i żołnierzom 27. Wołyńskiej
Dywizji Piechoty AK, a skończywszy na uchwale Sej-
mu przyjętej przez posłów w drodze aklamacji w dniu
15 lipca, w której jest mowa o antypolskiej akcji – ma-
sowych mordach o charakterze czystki etnicznej.
Przypomnijmy kilka faktów z historii. W II Rze-
czypospolitej, mimo różnych animozji i nieporozu-
mień, Polacy i Ukraińcy żyli spokojnie obok siebie.
Polski policjant strzegł porządku, a polski Ukra-
iniec, mimo szerzącej się propagandy rewolucyjnej
napływającej z Bolszewii, nie sięgał po metody
zbrodnicze. Jednak zadawnione rany, nabrzmiałe
w wyniku rywalizacji obu narodów jeszcze przed
pierwszą wojną światową, musiały pęknąć, gdy za-
brakło polskiej administracji, polskiego policjanta
i polskiej wolności. W czasie drugiej wojny światowej
w pierwszych latach okupacji sowieckiej rozpalił się
ogień ukraińskiego nacjonalizmu. Najpierw Hitler,
a później Stalin zapalili Ukraińcom zielone światło
do rozprawy z Polakami żyjącymi na Wołyniu i w Ga-
licji Wschodniej.
Szacuje się, że w latach 1943–1947 ofiarami ukra-
ińskich nacjonalistów padło nawet 200 tys. Polaków.
Mordowano policjantów, lekarzy, nauczycieli i zwy-
kłych chłopów, wszystkich, których łączyła polska
narodowość. Za bycie Polakiem można było każdej
nocy zostać wywleczonym z domu, związanym dru-
tem i żywcem spalonym lub w inny sposób zamordo-
wanym.
Trzeba podkreślić, że UPA nie walczyła o wolną
Ukrainę, a ukraińska była tylko z nazwy. Choć to
w większości Polacy byli mordowani i wieszani, pa-
leni, rozrąbywani, duszeni, topieni, włóczeni końmi,
ćwiartowani, to taki sam los spotykał ich ukraiń-
skich sąsiadów czy współmałżonków.
Kiedy terroryści z UPA pod groźbą broni zmu-
szali Ukraińców do zabijania Polaków, Stepan Ban-
dera powiedział wyraźnie: Ukrainy nie będzie, ale
Polaków w niej też nie będzie. Widać w tych słowach
jedyny cel Bandery: czystkę etniczną, wymordowa-
nie w bestialski sposób zamieszkujących kresy Po-
laków.
To nie była wojna polsko-ukraińska, jak chcą dziś
niektórzy historycy, dziennikarze i politycy ukraiń-
scy. Wielu Ukraińców na apele Ukraińskiego Zjedno-
czenia Narodowo-Demokratycznego wstępowało do
polskiej armii, by walczyć ramię w ramię z Polakami
przeciw agresorom niemieckim i sowieckim. Stawia-
nie znaku równości między nimi a członkami UPA
czy OUN jest kłamstwem i oszczerstwem wobec tych
Ukraińców, którzy walczyli także za nasz kraj. Oni
również ginęli z rąk swoich braci Ukraińców, jeśli
tylko okazali się zbyt pobłażliwi dla Polaków. W każ-
dej chwili od Ukrainki, żony Polaka, terroryści UPA
mogli zażądać, by własnymi rękami zabiła swego
męża. Wszędzie za odmowę aktu nienawiści karano
okrutną śmiercią.
Niektórzy ukraińscy historycy starają się dostrze-
gać winę po obu stronach. Po stronie polskiej miała
leżeć dlatego, że podobno Polacy nie chcieli dogadać
się z ukraińskimi nacjonalistami. To kolejne kłam-
stwo, bowiem polski rząd emigracyjny wielokrotnie
podejmował próby pojednania narodowego. Najbar-
dziej spektakularna próba miała miejsce 7 lipca 1943 r.,
kiedy Kazimierz Banach, delegat polskiego rządu na
uchodźstwie, wysłał na rozmowy z dowództwem UPA
porucznika Zygmunta Rumla i podporucznika Krzysz-
tofa Markiewicza. 10 lipca minęła 66. rocznica ich
śmierci. Zostali żywcem rozerwani końmi. Jak łatwo
się domyślić, takim samym fiaskiem kończyły się
inne próby podejmowane przez Polaków.
Fundamentem stosunków polsko-ukraińskich
powinna być prawda. Dziś nikt nie oskarża Ukrainy
o to, co zrobili ukraińscy mordercy na Wołyniu i w Ga-
licji Wschodniej. Nie obarczamy całego narodu ukra-
ińskiego odpowiedzialnością za tę zbrodnię, bo tej
odpowiedzialności nie ponosi. Odpowiedzialność leży
po stronie wyrzutków tego narodu, bezlitosnych szo-
winistów. Zatem zwracam się do strony ukraińskiej,
aby w kraju tym nie fałszowano historii i nie glory-
fikowano zbrodniarzy, nawet jeśli swoje zbrodnie
przykryli patriotycznymi sloganami. Apeluję, aby
także na Ukrainie była żywa pamięć o tych strasz-
nych wydarzeniach i o Polakach, od pokoleń miesz-
kających na tamtych ziemiach, którzy stali się ofia-
rami ludobójstwa. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Kazimierz Gwiazdowski, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Nie ma pana posła.
W takim razie pan poseł Zdzisław Czucha, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Zdzisław Czucha:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Izydor
i Teodora Gulgowscy w 1906 r. założyli we Wdzy-
dzach Kiszewskich koło Kościerzyny pierwsze na
ziemiach polskich muzeum na wolnym powietrzu.
Chciałbym krótko przypomnieć ich historię.
Izydor Gulgowski urodził się 4 kwietnia w 1874 r.
we wsi Iwiczno na Kociewiu. Jako młody człowiek
podjął na Kaszubach pracę wiejskiego nauczyciela.
Zaczynał w Dzierżążnie koło Kartuz, a następnie
kontynuował w Konarzynach koło Kościerzyny. Ma-
jąc 24 lata, rozpoczął pracę w małej szkole we Wdzy-
dzach Kiszewskich w powiecie kościerskim. Do dzi-
siaj nie wiadomo, co przesądziło o wyborze tej nie-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Zdzisław Czucha
wielkiej wioski, ukrytej wśród lasów i jezior, na ko-
lejne miejsce pracy.
W 1899 r. Izydor Gulgowski poślubił urodzoną
24 września 1860 r. w Małych Chełmach, pochodzą-
cą z rodziny nauczycielskiej, Agatę Teodorę Fethke.
Kolekcjonerskie i etnograficzne zamiłowania Izy-
dora Gulgowskiego w połączeniu z fascynacją nowymi,
modnymi w Europie trendami regionalistycznymi
oraz zdolnościami plastycznymi i organizacyjnymi
żony Teodory dały we Wdzydzach wyjątkowe efekty.
Teodora i Izydor Gulgowscy założyli tu początko-
wo małe muzeum etnograficzne. Pierwotnie urządzi-
li je w XVIII-wiecznej chałupie gburskiej, którą od-
kupili od miejscowego rolnika Michała Hinca. Spo-
łeczne i naukowe pasje Gulgowskich odkryły i poka-
zały światu piękno kaszubskiej sztuki ludowej.
Z niespotykaną pasją i zaangażowaniem ratowali
ginące kaszubskie rzemiosło i sztukę ludową. Prowa-
dzone przez nich warsztaty plecionkarstwa oraz ha-
ftu były w tamtym czasie czymś niespotykanym
i nowatorskim. Efektem tych działań były bardzo
popularne później wzory, który zyskały miano „szko-
ły wdzydzkiej”. Izydor Gulgowski, autor licznych
publikacji poświęconych etnografii Kaszub, zmarł
w 1925 r.
Kiedy w 1932 r. pożar strawił niemal całe mu-
zeum, wydawało się, że dorobek Gulgowskich pójdzie
w zapomnienie. Jednak upór Teodory Gulgowskiej
doprowadził do odbudowy podstaw funkcjonowania
skansenu, a w następnych latach do znacznego po-
większenia zbiorów.
Teodora Gulgowska zmarła w 1951 r., spoczywa-
jąc obok męża na terenie skansenu, a eksponaty
i skansen przekazując wcześniej państwu polskiemu.
Rozpoczęła się nowa era w działalności skansenu.
W 1954 r. na teren parku etnograficznego przeniesio-
no z okolicznych wsi pierwsze zabytkowe budowle.
W następnych latach powierzchnię skansenu powięk-
szono o 22 ha. Dziś w ponadstuletnim muzeum znaj-
duje się około 45 unikalnych obiektów architektury
regionalnej z okresu wieków XVIII–XX, pochodzą-
cych z całego obszaru Kaszub i Kociewia. Wznoszone
są też kolejne unikatowe budynki.
Przeniesiono tu dworki, chałupy chłopskie i ry-
backie, całe zagrody, jest kuźnia, tartak, szkoła, ko-
ściół, wiatraki. Atrakcją są wiatraki Koźlak z Jeżew-
nicy i Holender z pobliskich Brus, a także 150-letni
budynek wiejskiej szkoły ze wsi Więckowy, wewnątrz
której znajduje się kompletne wyposażenie pochodzą-
ce z czasów pruskich. Wiernie odtworzone budynki
i budowle oraz wnętrza z autentycznym historycz-
nym wyposażeniem tworzą unikalny nastrój i klimat
tego miejsca. Natomiast przepiękne i liczące ponad
1500 ha „Kaszëbsczé mòrze”, jak nazywają Jeziora
Wdzydzkie miejscowi Kaszubi, dopełnia i przesądza
o wyjątkowości tego miejsca.
Najstarszy i najcenniejszy drewniany kościół ze
Swornegaci pw. św. Barbary, wybudowany około 1700 r.,
343
to prawdziwa perła w koronie skansenu. W opinii
etnografów i historyków architektury to absolutny
unikat. Pierwotnie świątynia ta nie posiadała wieży
z dzwonnicą. Kilkakrotnie kościół był przebudowy-
wany. Mimo to na początku XX wieku drewniany
kościół znajdował się w bardzo złym stanie.
Wówczas parafia zdecydowała się na wzniesienie
nowej świątyni, w której pierwszą mszę odprawiono
w 1916 r., a stary kościół miał został rozebrany. Wte-
dy roztropni mieszkańcy Swornegaci uznali koniecz-
ność ratowania cennego zabytku. Pierwsze prace
konserwatorskie przeprowadzono w 1947 r. Dzisiaj
kościół św. Barbary jest nie tylko cennym zabytkiem
sakralnej architektury kaszubskiej, ale także czynną
świątynią katolicką, w której odbywają się nabożeń-
stwa oraz okolicznościowe koncerty i spotkania.
Panie Marszałku! Panowie Posłowie! Panie Po-
słanki! Planując podróż po Polsce i wakacyjny wypo-
czynek, warto przyjechać na Kaszuby i odwiedzić
dzieło zapoczątkowane przez Teodorę i Izydora Gul-
gowskich. Szczególnie warto to zrobić w najbliższych
dniach, kiedy to 19 lipca odbędzie się największa folk-
lorystyczna impreza na Kaszubach – tradycyjny już
XXXVI Jarmark Wdzydzki. (Dzwonek)
Panie marszałku, pół minuty.
Z pewnością nie byłoby dzisiejszej świetności
i sławy skansenu oraz tak wielu w nim unikalnych
budynków i eksponatów, gdyby nie pracownicy mu-
zeum i ich wieloletnia, wytrwała i systematyczna
praca. Załodze pod kierownictwem pani dyr. Teresy
Lasowej i dr. Tadeusza Sadkowskiego chciałbym
przekazać wyrazy najwyższego uznania za wysiłek
i wkład pracy w rozwój Muzeum – Kaszubskiego Par-
ku Etnograficznego we Wdzydzach Kiszewskich.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo! Rôczimë na trzëdzesti szósti Jarmark Wdzëdz-
czi, nôwiãkszą na Kaszëbach folkloristiczną jimpre-
zę, chtërna je òrganizowónô wiedno w trzecą niedzie-
lę lëpińca. Do ùzdrzeniô na Kaszëbach. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Dariusz Lipiński, Platforma Obywa-
telska.
Poseł Dariusz Lipiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu wczoraj-
szym minęło 99 lat od pierwszego publicznego wyko-
nania „Roty”, skomponowanej przez Feliksa Nowo-
wiejskiego do słów Marii Konopnickiej. „Nie rzucim
ziemi skąd nasz ród” – zaczynającą się od tych słów
pieśń znają chyba wszyscy Polacy. „Rota” to pieśń
uważana przez wielu Polaków za drugi hymn Polski,
za jedną z najważniejszych pieśni hymnicznych na-
szego narodu.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
344 Oświadczenia poselskie
Poseł Dariusz Lipiński
Na początku XX wieku ziemie polskie były wciąż
pod zaborami, trwały próby wynarodowienia Pola-
ków, zwłaszcza pod zaborem pruskim w Wielkopol-
sce, pozbawienia ich ziemi, języka, kultury. W tych
okolicznościach w roku 1908 Maria Konopnicka na-
pisała wiersz pt. „Rota”, który miał być przysięgą,
manifestacją rodaków z wszystkich zaborów.
Z początkiem roku 1910 w Krakowie trwały przy-
gotowania do zjazdu grunwaldzkiego, upamiętniają-
cego 500-lecie zwycięskiej bitwy pod Grunwaldem.
W tym czasie w Krakowie przebywał znany już za
granicą kompozytor i organista Feliks Nowowiejski.
Od 1909 r. był dyrektorem towarzystwa muzycznego
oraz inicjatorem wielu wydarzeń muzycznych w tym
mieście. Jemu też powierzono skomponowanie pieśni
na odsłonięcie pomnika Grunwaldzkiego.
Z przekazu rodzinnego wiemy, że Feliks Nowo-
wiejski muzykę do „Roty” napisał pod natchnieniem
chwili, podczas spaceru po Błoniach Krakowskich.
Mistrz wyjął z kieszeni kopertę, narysował na niej
pięciolinię i zapisał dźwięki pieśni. Wróciwszy do
domu, przepisał ją na papier nutowy. Pierwotnie
nadał jej tytuł „Ojczyźnie hasło”, z czasem powróco-
no do nazwy „Rota”.
Po raz pierwszy „Rotę” publicznie wykonano
15 lipca 1910 r. o godzinie 12 podczas uroczystego
odsłonięcia pomnika Grunwaldzkiego na placu Ma-
tejki w Krakowie. W tym dniu połączonymi chórami
z całej Polski dyrygował sam kompozytor Feliks No-
wowiejski. W uroczystości wzięło udział 150 tys.
przyjezdnych gości i licznie zgromadzeni mieszkańcy.
Patronem duchowym i mecenasem całego przedsię-
wzięcia był wspaniały kompozytor, pianista i mąż
stanu Ignacy Paderewski, który ufundował pomnik
„Praojcom na chwałę – braciom na otuchę”, co można
przeczytać na cokole monumentu.
Odtąd „Rota” stała się istotnym elementem kul-
tury oraz historii Polski i Polaków. Tak jak zjazd
grunwaldzki w 1910 r. był pretekstem do zamanife-
stowania polskości poprzez demonstrację jedności
kultury narodowej i tradycji historycznej, tak słowa
„Roty” stały się wyrazem dążeń i tęsknot Polaków
za wolną i demokratyczną Polską. „Rota” od chwili
powstania towarzyszyła narodowi polskiemu we
wszystkich wydarzeniach historycznych: w walce
o niepodległość podczas I wojny światowej, podczas
plebiscytów, zwycięskiego powstania wielkopolskiego
i powstań śląskich. Śpiewali ją żołnierze polscy na
wszystkich frontach II wojny światowej i powstańcy
warszawscy. Była na ustach prześladowanych w cza-
sach Polski Ludowej, śpiewano ją w sierpniu 1980 r.,
podczas różnych demonstracji i manifestacji „Soli-
darności”. Dziś w wolnej ojczyźnie uczy młode poko-
lenia dumy narodowej oraz szacunku dla tradycji
i kultury polskiej.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dokładnie za rok
minie 100 lat od skomponowania „Roty”. Inicjatorem
upamiętnienia tego wydarzenia jest Towarzystwo
Muzyczne im. Feliksa Nowowiejskiego w Poznaniu
założone w 1996 r., kultywujące pamięć i twórczość
Feliksa Nowowiejskiego, wielkiego kompozytora, dy-
rygenta i organisty wirtuoza.
Zwracam się do pana marszałka oraz wszystkich
koleżanek i kolegów posłów z apelem o aktywne włą-
czenie się w przyszłoroczne uroczystości związane ze
100-leciem skomponowania i pierwszego publicznego
wykonana „Roty”. Pozwolę sobie pisemnie złożyć
panu marszałkowi Bronisławowi Komorowskiemu
kilka propozycji należytego uhonorowania tej rocz-
nicy przez Wysoką Izbę. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Witold Namyślak, Platforma Obywa-
telska.
Poseł Witold Namyślak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W powojenne
dzieje Lęborka bardzo mocno została wpisana histo-
ria franciszkanów i prowadzonej przez nich parafii
św. Jakuba Starszego Apostoła. Wytrwałość kaszub-
skiego ludu w katolicyzmie i polskości sprawiła, że
katolicka parafia św. Jakuba, wraz z przywróconym
jej w 1637 r. kościołem, przetrwała do powrotu tych
ziem do Polski w 1945 r.
Na polecenie prowincjała franciszkanów z Niepo-
kalanowa wyjeżdża na tzw. ziemie odzyskane o. Cho-
dukiewicz. Podstawowe zadanie franciszkanów w pierw-
szych latach powojennych stanowiła odnowa życia
duchowego i religijnego. Opieką duszpasterską obej-
mowali miasto Lębork oraz okoliczne kościoły filialne.
Franciszkanie od samego początku bardzo troszczyli
się też o poprawę warunków socjalnych i materialnych
życia mieszkańców ziemi lęborskiej. Na prośbę o. Cho-
dukiewicza przybyły do Lęborka siostry albertyn-
ki, które założyły w mieście żłobek, dom starców,
a w 1946 r. powstał Caritas opiekujący się biednymi
rodzinami parafii i prowadzący przedszkole.
Od początku lat ’50 zaczynają usamodzielniać się
po kolei kościoły wiejskie, które obejmowali probosz-
czowie diecezjalni. Sam Lębork przez długi czas po-
zostawał franciszkański. Dopiero w 1958 r. miasto
podzielono na 2 parafie. Dosyć często zmieniający się
ojcowie i bracia zakonni troszczyli się zarówno o roz-
wój życia duchowego parafii, jak i o wygląd świątyni,
dobry stan techniczny najokazalszej lęborskiej XIV-
-wiecznej zabytkowej budowli. Na początku lat 80.
ubiegłego wieku lęborscy franciszkanie stali się osto-
ją i wsparciem dla lokalnej opozycji demokratycznej
i społecznego ruchu obywatelskiego. W salkach domu
parafialnego odbywały się spotkania ludzi „Solidar-
ności”, w kościele natomiast zaczęto odprawiać msze
święte w intencji wolnej ojczyzny. Wymowę patrio-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Witold Namyślak
tyczną miały aranżacje Grobu Pańskiego w okresie
wielkanocnym.
O. Janusz Jędryszek dzięki swojej charyzmie i ol-
brzymiemu zaangażowaniu jako reżyser doprowadził
do wystawienia 2 sztuk teatralnych Stefana Fikusa
napisanych w języku kaszubskim, które pokazywano
potem prawie na całych Kaszubach. Za reaktywowa-
nie teatru regionalnego razem z p. Stefanem Fiku-
sem został uhonorowany prestiżowym Medalem Sto-
lema. O. Janusz doprowadził również do narodzin
pieszego ruchu pielgrzymkowego w Lęborku. W 1980 r.
poprowadził pierwszą w historii sanktuarium pieszą
pielgrzymkę do Królowej Kaszub Matki Boskiej Sia-
nowskiej. Dodatkowo franciszkanie zaczęli organizo-
wać pielgrzymki piesze na Kalwarię Wejherowską.
W okresie stanu wojennego i w połowie lat 80.
franciszkanie byli z lęborczanami nie tylko ducho-
wo, ale także poprzez pomoc materialną w postaci
paczek żywnościowych i innych darów zagranicz-
nych. W tym trudnym okresie franciszkanie zaan-
gażowali się przy powstaniu Lęborskiego Komitetu
Obywatelskiego „Solidarność”. Pierwsze spotkanie
organizacyjne odbyło się w kwietniu 1989 r. w domu
parafialnym u gościnnych i zawsze życzliwych za-
konników.
Kolejny okres zaangażowania się lęborskich fran-
ciszkanów w życie społeczne i kulturalne Lęborka
rozpoczął się w latach 90. w warunkach odzyskanej
wolności. Dzięki inicjatywie proboszcza oraz bardzo
dużej grupy społeczników z całego miasta został
w 1996 r. reaktywowany jarmark odpustowy.
Kolejny proboszcz podjął skuteczną inicjatywę
ustanowienia w 1998 r. św. Jakuba Apostoła patro-
nem miasta Lęborka. Od tego czasu franciszkanie co
roku są współgospodarzami wielodniowego święta
miasta.
Franciszkański charyzmat sprawił, że zakonnicy
uruchomili i przez wiele lat prowadzili Hospicjum
Domowe im. św. Franciszka z Asyżu, stołówkę oraz
świetlicę środowiskową. Posługują również w szko-
łach, jak i w wielu innych placówkach opieki, opieku-
jąc się tak ludźmi starszymi, jak i dziećmi.
Franciszkański kościół jest miejscem koncertów
uznanych artystów, jak i występów młodzieży lę-
borskiej. Bardzo trafionym przedsięwzięciem oka-
zał się zorganizowany po raz pierwszy w 2004 r.
Tydzień Kultury Chrześcijańskiej. Od następnego
roku przybrał on zasięg ogólnomiejski i stanowi
doskonałą formę uczczenia pamięci Jana Pawła II,
papieża Polaka.
Na uznanie mieszkańców oraz odwiedzających
Lębork gości zasługuje także gruntowny remont ko-
ścioła. Jest to zasługa kilku ostatnich proboszczów,
którzy osuszyli zabytkową świątynię, doprowadzili
do remontu dachu oraz wymalowali wnętrze kościo-
ła. Zwieńczeniem są prace prowadzone przez obecne-
go proboszcza, ojca dra Piotra Pawlika. Dzięki wspól-
nym wysiłkom franciszkanów, parafii i wsparciu
345
uzyskanemu od dobrodziejów świątynia nabrała bla-
sku i jest ozdobą Lęborka.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W tym roku mija
jubileusz 800-lecia istnienia zakonu ojców francisz-
kanów na świecie oraz 500-lecia ich obecności na
ziemi lęborskiej. Na wniosek mieszkańców Lęborka
w uznaniu wielu zasług Rada Miejska przyznała
w 2009 r. lęborskim franciszkanom honorowe wyróż-
nienie Lęborskiego Lwa. Ja również gratuluję. Dzię-
kuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Krzysztof Brejza, Platforma Obywa-
telska.
Poseł Krzysztof Brejza:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym wy-
głosić oświadczenie poselskie dotyczące powstania
warszawskiego. Za kilkanaście dni, 1 sierpnia, bę-
dziemy obchodzić 65. rocznicę powstania warszaw-
skiego. Warto więc przy tej okazji przypomnieć o kilku
faktach związanych z tym jakże tragicznym dla Po-
laków wystąpieniem zbrojnym.
Powstanie warszawskie wybuchło o godz. 17 w dniu
1 sierpnia 1944 r. Decyzja o jego rozpoczęciu była
w głównej mierze spowodowana sukcesami Armii
Czerwonej w walkach z Niemcami. Spodziewano się
więc, że powstanie potrwa kilka dni i z pomocą wojsk
radzieckich niemiecki okupant zostanie pokonany.
Stało się jednak zupełnie inaczej – z polecenia Stalina
Armia Czerwona wstrzymała szturm na okupowaną
Warszawę i mimo obietnic przez ponad 40 dni nie
udzieliła pomocy walczącym powstańcom. Taka po-
stawa ówczesnych władz ZSRR miała na celu znisz-
czenie podziemnych struktur państwa polskiego, któ-
re były nieprzychylnie nastawione do Sowietów.
Powstanie zakończyło się po 2 miesiącach krwa-
wych i zaciętych walk, w których zginęło ponad
15 tys. polskich żołnierzy i według różnych ocen od
120 do 200 tys. cywilów. Wśród zabitych były również
dzieci, które z wielkim poświeceniem, z biało-czer-
wonymi opaskami na ramieniu, walczyły zgrupowa-
ne w harcerskich oddziałach, Szarych Szeregach. Nie
sposób też nie przywołać wspaniałych patriotów – do-
wódców powstania, choćby gen. Tadeusza Bora-Ko-
morowskiego, gen. Tadeusza Pełczyńskiego czy płka
Antoniego Chruściela.
Wysoka Izbo! Poruszając temat powstania war-
szawskiego i jego bohaterów, należy zauważyć, że
powstańcy walczyli nie tylko w celu wyzwolenia Pol-
ski spod jarzma niemieckiego okupanta. Ci dzielni
ludzie doskonale bowiem zdawali sobie sprawę z tego,
co niesie ze sobą ustrój komunistyczny. Stając do po-
wstania, stawali więc również w obronie demokra-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
346 Oświadczenia poselskie
Poseł Krzysztof Brejza
tycznych ideałów, zdawali sobie sprawę, że ustrój
radziecki nie może przynieść niczego dobrego. Chcie-
li w chwili wkroczenia Armii Czerwonej występować
w charakterze gospodarzy ziem polskich, tak aby
zapobiec konstytuowaniu władz pod egidą ZSRR.
Tylko w taki sposób można było budować demokra-
tyczną i suwerenną Polskę.
Niestety, nie udało się zrealizować tego planu,
a Polska na wiele dziesięcioleci znalazła się w strefie
wpływów komunistycznego Związku Radzieckiego,
czego negatywne skutki Polacy odczuwają do dzisiaj.
Niemniej jednak heroizm i ideały bohaterów powsta-
nia warszawskiego zasługują na najwyższe uznanie.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Szymon Giżyński, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Szymon Stanisław Giżyński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Wysoki Sejm
debatował dzisiaj nad nowelizacjami ustaw kluczo-
wych dla przygotowań finałowego turnieju mi-
strzostw Europy w piłce nożnej UEFA Euro 2012
w Polsce. Z tej racji, iż surowe reguły zadawania
pytań od pewnego czasu ordynowane przez więk-
szość prowadzących obrady państwa marszałków
w ascetycznym kwantum 1 minuty uniemożliwiły
mi pełne sięgnięcie do kluczowego w moim najgłęb-
szym przekonaniu wątku omawianych spraw, do
tematu wracam, rozszerzając to, czego wcześniej nie
dokończyłem.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Euro 2012 to
nie tylko i nie przede wszystkim efektowne, funkcjo-
nalne i pojemne stadiony, wielopasmowe autostrady,
zmodernizowane lotniska, szybkie koleje, bezpieczeń-
stwo piłkarzy, działaczy i wszystkich gości, uczestni-
ków i świadków mistrzostw, a także zagwarantowa-
na opieka medyczna. Choćbyśmy zorganizowali i urzą-
dzili wszystko najsprawniej, jak to tylko możliwe,
oraz na tym poprzestali, to i tak stracilibyśmy szan-
sę na wygranie tego, co z punktu widzenia polskiej
racji stanu i narodowego interesu pozostaje najważ-
niejsze: ukazania w całej pełni i dumie sprawności
i siły państwa oraz kulturowo-cywilizacyjnej żywot-
ności narodu. Aby to się ziściło, konieczna jest pro-
wadzona fachowo, komplementarnie i spójnie, z wy-
żyn wszystkich najważniejszych ośrodków władzy
i dystrybucyjnymi kanałami wszystkich odpowie-
dzialnych mediów, mówiąc językiem dzisiaj najbar-
dziej wpływowego kierunku, marketingu polityczne-
go, polska narracja, polska opowieść, polska polityka
wizerunkowa.
Tymczasem kto jak kto, ale nasi sąsiedzi nie za-
sypiają gruszek w popiele, nie próżnują i nie marnu-
ją w tym względzie, czyli w zakresie własnych polityk
historycznych i wizerunkowych, czasu. Rosjanie wy-
produkowali niedawno monumentalny, ale także
hollywoodzki i kasowy, przy okazji imperialny i an-
typolski, film „1612”. Litwini przygotowują własną,
podyktowaną litewską dumą i racją stanu, resenty-
mentami i ambicjami, filmową wersję bitwy grun-
waldzkiej na przyszłoroczny jubileusz jej 600-lecia.
Czesi, wykorzystując naszą bezczynność, starannie
wypełniają niebo nad Anglią we wszelkich remini-
scencjach dotyczących jednej z największych bitew
powietrznych w historii II wojny światowej, niestety
kosztem pamięci o bohaterskich czynach polskich
lotników. Sukcesy zaś niemieckiej polityki historycz-
nej, uzyskiwane kosztem miliardów marek, ale też
moralnym i politycznym kosztem Polski, są niestety
dla nas i na naszą szkodę powszechnie w świecie zna-
ne i służą za ostrzegawczy dowód, iż skuteczna poli-
tyka historyczna jest w każdych warunkach niezby-
walnym segmentem każdej państwowej i narodowej
polityki wizerunkowej.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Euro 2012 od-
będzie się w Polsce na stadionach Gdańska, Wrocła-
wia, Poznania i Warszawy. Trzy, a już na pewno dwa
pierwsze miasta z tej listy są często, i to z lubością,
określane przez polityków Platformy Obywatelskiej,
jako miasta europejskie, otwarte. Z tych i wielu innych
pryncypialnych powodów tak ważna jest pewność, iż
pan premier Donald Tusk, pan minister sportu Miro-
sław Drzewiecki, pan minister kultury Bogdan Zdro-
jewski prowadzą i prowadzić będą nie tylko politykę
inwestorskiego nadzoru na okoliczność operacji Euro
2012, ale przede wszystkim równolegle i z pełną de-
terminacją polską politykę wizerunkową.
Mówiąc wprost i do końca: mocą autorytetu pań-
stwa i na odpowiedzialność rządu w otoczeniu Euro
2012 musi powstać i być kreowana dla i wobec nas
samych, Europy i świata, polska patriotyczna opo-
wieść. Pan premier Donald Tusk wraz ze swoim naj-
bliższym ministerialno-towarzyskim otoczeniem
patrzy na Euro 2012 oczami rozmiłowanego w piłce
nożnej kibica, i jest to jego dobre prawo, prywatne.
Jednakowoż funkcja i obowiązek wobec państwa do-
magają się od pana premiera Donalda Tuska spojrze-
nia szerszego, w imię narodowego interesu i polskiej
racji stanu. Uprzejmie dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Adam Śnieżek, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Adam Śnieżek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym przed-
stawić jedną z polskich małych ojczyzn. Miasto Brzo-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Adam Śnieżek
zów, z którym jestem związany od najmłodszych lat,
obchodzi w tym roku jubileusz 650-lecia swojego ist-
nienia. Jest ono jednym z wielu malowniczych zakąt-
ków Podkarpacia, posiada bogatą historię oraz po-
tencjał rozwojowy, który dobrze wykorzystany może
zapewnić mu pomyślną przyszłość.
Brzozów to miasto położone nad rzeką Stobnicą,
centralnie na obszarze Pogórza Dynowskiego, liczące
8 tys. mieszkańców. Jest siedzibą samorządu gmin-
nego i powiatowego. Brzozów został ulokowany na
mocy przywileju Kazimierza Wielkiego z 1359 r.
W 1384 r. wraz z pobliskim Domaradzem został
nadany biskupom przemyskim obrządku łacińskiego
przez królową Węgier Marię Andegaweńską, sukce-
sorkę Ludwika Węgierskiego. Ordynariusze przemy-
scy uczynili z Brzozowa własną rezydencję i centrum
rozległego klucza dóbr stołowych biskupstwa. Wybu-
dowali m.in. kościół szpitalny, pałac, dbali również
o obronność miasta, otaczając gród fosą i wałem
z dwoma bramami: lwowską i węgierską. Założona
wówczas szkoła mogła się poszczycić w wiekach XV
i XVI 26 absolwentami zapisanymi na Uniwersytet
Jagielloński.
Położenie miasta na jednym ze szlaków handlo-
wych z Węgier do Lwowa pozwoliło na rozwój ekono-
miczny, który jednak bywał hamowany przez klęski
żywiołowe i najazdy obcych wojsk. Jednym z obroń-
ców Brzozowa był zapewne Zyndram z Maszkowic,
który po otrzymaniu nadania osiadł w pobliskich
Humniskach i tam lub w samym mieście prawdopo-
dobnie został pochowany.
Po zniszczeniu miasta przez oddział siedmio-
grodzki w 1657 r. biskup Stanisław Sarnowski, a po-
tem ksiądz Bartłomiej Misiałowicz, przy udziale
mieszczan wzniósł murowany kościół, który w 1724 r.
został podniesiony do godności kolegiaty. Przy nim
powstało seminarium duchowne. W kolegiacie otrzy-
mali święcenia kapłańskie: ksiądz Ignacy Krasicki,
późniejszy biskup i poeta, oraz ojciec Stanisław Pap-
czyński, założyciel zakonu marian, niedawno beaty-
fikowany przez papieża Benedykta XVI.
Barokowy kościół brzozowski, wspaniale wyposa-
żony, w ostatnich dziesięcioleciach gruntownie odre-
staurowany staraniem księdza infułata Juliana Pu-
dły, jest najcenniejszym zabytkiem Brzozowa.
Geneza herbu Brzozowa także związana jest z ów-
czesnymi właścicielami miasta. Zasadniczym moty-
wem ikonograficznym herbu była głowa Jana Chrzci-
ciela, patrona katedry łacińskiej w Przemyślu, na
misie umieszczonej na koronie brzozy. W otoku znaj-
dowała się dewiza w języku łacińskim: humanitas,
patientia, caritas (człowieczeństwo, cierpliwość, mi-
łość) oraz data lokacji: 1359.
W Brzozowie spędził końcowe lata życia i tam zo-
stał pochowany ostatni prymas I Rzeczypospolitej
z okresu Księstwa Warszawskiego arcybiskup Ignacy
Raczyński.
347
Pierwszy rozbiór Polski, w wyniku którego Brzo-
zów znalazł się pod panowaniem austriackim, był
jedną z przyczyn upadku znaczenia miasta. Reformy
józefińskie, zniesienie kolegiaty i seminarium du-
chownego spowodowały rezygnację biskupów prze-
myskich z rezydencji w Brzozowie.
Dopiero przełom stuleci XIX i XX przyniósł brzo-
zowianom nadzieję na odzyskanie dawnej świetności,
do czego miał się przyczynić rozwój górnictwa nafto-
wego i budowa linii kolejowej. Kwestia budowy kolei
pozostała w sferze projektów; chociaż został już wy-
budowany dworzec, to pierwsza wojna światowa prze-
rwała dalsze prace. Natomiast uruchomienie kopalni
naftowych w pobliskiej Grabownicy i Humniskach
nadało miastu nowy dynamizm i podniosło jego za-
możność.
Przy okazji odwiertów górniczych na początku lat
20. ubiegłego stulecia odkryto źródła wody jodobro-
mowej, co dało początek uzdrowisku Brzozów-Zdrój.
W budynkach zdrojowych podczas drugiej wojny
światowej znajdowało się seminarium duchowne
przeniesione z Przemyśla. Po wojnie budynki uzdro-
wiska uległy zniszczeniu i krótka historia brzozow-
skiego zdroju została zakończona.
W wyniku najazdu niemieckiego w 1939 r. Brzozów
znalazł się pod okupacją hitlerowską. Mieszkańcy
miasta wiele wycierpieli, ale opór był silny; cały powiat
był obszarem działania Armii Krajowej. Społeczność
żydowska Brzozowa została zgładzona w 1942 r. w po-
bliskim lesie. Miejsce to upamiętnia pomnik wzniesio-
ny we współpracy z ocalałymi z Holocaustu.
Po drugiej wojnie światowej Brzozów się odrodził.
Powstały zakłady przemysłowe, szkoły średnie, zo-
stał rozbudowany szpital, który obecnie jest Podkar-
packim Ośrodkiem Onkologicznym służącym całemu
regionowi.
Obchody 650-lecia miasta to cykl uroczystości
i imprez, wśród których zapowiedziany jest na wrze-
sień zjazd absolwentów brzozowskiego gimnazjum
i liceum im. Kazimierza Wielkiego w 100-lecie szkoły.
(Dzwonek) Znajduje się ona przy ulicy prof. Waleria-
na Pańki, działacza i doradcy „Solidarności”, parla-
mentarzysty OKP i prezesa NIK z początku lat 90.,
absolwenta naszego liceum, który pośmiertnie otrzy-
mał tytuł honorowego obywatela Brzozowa.
Z okazji historycznego jubileuszu chciałbym ży-
czyć mojemu miastu wiernego zachowania chlubnej
tradycji, ale także odważnego podjęcia współcze-
snych wyzwań i budowania szczęśliwej przyszłości.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Maria Zuba, Prawo i Sprawie-
dliwość.
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
348 Oświadczenia poselskie
Poseł Maria Zuba:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Kilkanaście dni
temu, 28 czerwca, w Skarżysku-Kamiennej odbyły
się uroczystości upamiętniające 69. rocznicę masowej
egzekucji dokonanej przez Niemców na 760 polskich
patriotach z okresu drugiej wojny światowej. O wy-
darzeniach tych pragnę powiedzieć Wysokiej Izbie
z dwóch powodów. Po pierwsze, chcę złożyć wyrazy
największego szacunku tym, którzy w trudnych czy
wręcz strasznych czasach ostatniej wojny i okupacji
potrafili zaprezentować niezłomność i odwagę, ofiar-
ność i patriotyzm najwyższej próby. O ludziach tych,
ich zasługach i ofiarach nie wolno nam nigdy zapo-
mnieć i nigdy nie powinniśmy zaniechać przypomi-
nania ich heroizmu i bohaterstwa.
Rozstrzelani w lesie zwanym Brzask, można być
rzec, byli zwykłymi ludźmi, mieszkańcami różnych
części regionu świętokrzyskiego. Były tam zarówno
osoby uwięzione przez Niemców w ramach akcji AB,
jak i chłopi obwiniani o pomoc oddziałowi Hubala.
Znaczną część ofiar stanowili członkowie konspira-
cyjnej organizacji „Orzeł Biały”, którzy uniknęli
śmierci we wcześniejszej egzekucji dokonanej w lu-
tym 1940 r., również w okolicach Skarżyska-Kamien-
nej na osiedlu Bór. W lutowej egzekucji Niemcy roz-
strzelali około 340 osób.
Powiedziałam, że byli to zwykli ludzie, ale okrut-
ne rządy niemieckich okupantów spowodowały, że
zwykli ludzie, płacąc życiem na swoje wybory, za de-
cyzję o niepodporządkowaniu się Niemcom, zostawa-
li bohaterami. Raz jeszcze oddaję im cześć i z szacun-
kiem odnoszę się do ofiary ich życia, jaką złożyli dla
przyszłych pokoleń Polaków.
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Wy-
wodzę się z regionu ciężko doświadczonego przez
wojnę i uważam, że ciąży na nas wszystkich, na Sej-
mie Rzeczypospolitej w szczególności, obowiązek
ugruntowywania w świadomości społecznej wiedzy
o polskich ofiarach drugiej wojny światowej, a także
o sprawcach zbrodni popełnionych na naszych ro-
dakach.
Mord popełniony przez Niemców na Brzasku,
w którym rozstrzelano około 760 osób, był najwięk-
szym mordem na Kielecczyźnie w okresie okupacji.
Jednocześnie był on elementem najdotkliwszej akcji
eksterminacyjnej AB niemieckich władz okupacyj-
nych w Generalnym Gubernatorstwie, planowo i me-
todycznie nakierowanych na masakrę polskich elit
intelektualnych i przywódczych. Trudno ustalić, ilu
dokładnie naszych najlepszych rodaków poniosło
śmierć w tej zbrodniczej akcji. Była to liczba co naj-
mniej kilkutysięczna.
W okrutnych czasach wojny zewsząd czaiła się
śmierć. 12 lipca, kilka dni temu, stanęliśmy w modli-
tewnej zadumie najpierw nad grobem 66 lat temu
żywcem spalonych w swoich zagrodach 203 miesz-
kańców świętokrzyskiej wsi Michniów, a kilka godzin
później – przy obelisku upamiętniającym rozstrzela-
nie w dniu 2 lipca 1943 r. 16 młodych mieszkańców
wsi Klonów. Dlaczego okupant wydał na nich wyrok
śmierci? Czym okupantowi naraziło się 47 michnow-
skich dzieci, w tym żyjący zaledwie 9 dni Stefanek?
Oni byli Polakami i przyszło im urodzić się na pol-
skiej ziemi, w gościnnej polskiej rodzinie, która ży-
wiła partyzantów z oddziału Ponurego i pomagała
ludziom z lasu.
Aresztowania, egzekucje, rozstrzelania, żywcem
palenie Polaków na oczach bliskich – tak Niemcy re-
alizowali plan przekształcenia Polaków w naród nie-
wolników, pracujący dla niemieckich panów i wielkiej
Rzeszy. Warto dzisiaj przypomnieć o tych faktach
nieznanych szerszej opinii publicznej Zachodu, w tym
Niemiec, gdzie nieczęsto pamięta się o polskich ofia-
rach drugiej wojny światowej.
Musimy jako Polacy głośno i wyraźnie artykuło-
wać nasz obraz historii i pamięci, zgodny z obiek-
tywnym i rzeczywistym przebiegiem wydarzeń.
Jeżeli sami nie będziemy o tym pamiętać, nikt inny
nie będzie zabiegał o rzetelne upamiętnienie popeł-
nionych w Polsce zbrodni i polskich ofiarach ponie-
sionych dla wolności nie tylko Polaków, ale i wielu
innych narodów Europy. W pokłonie dla pomordo-
wanych (Dzwonek), w poszanowaniu tradycji, współ-
czując bliskim zamordowanych, dziękuję za udział
w tych uroczystościach rocznicowych przede wszyst-
kim obecnym tam kombatantom II wojny światowej,
dziękuję Światowemu Związkowi Żołnierzy Armii
Krajowej, władzom samorządowym Skarżyska, Su-
chedniowa i Łącznej, księżom, wszystkim uczestni-
kom uroczystości, w tej liczbie moim kolegom par-
lamentarzystom.
Jednocześnie składam wyrazy szacunku i gratu-
lacje kombatantom odznaczonym w trakcie uroczy-
stości na...
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kończyć, pani poseł.
Poseł Maria Zuba:
....Brzasku przez prezydenta Rzeczypospolitej Pol-
skiej Lecha Kaczyńskiego. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Jan Rzymełka, Platforma Obywatelska.
Poseł Jan Rzymełka:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje oświadcze-
nie poselskie poświęcone będzie podziękowaniu za
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Jan Rzymełka
wspaniałą wystawę horyzontalną przygotowaną ze
zbiorów Ossolińskich, którą miałem okazję oglądać
we Wrocławiu na placu Solnym. Wystawa, która
towarzyszy słynnemu festiwalowi Brave Festival,
nosi tytuł „Wszystkie modlitwy świata”, szczególnie
dedykowana jest wszystkim modlitwom Rzeczypo-
spolitej.
Chciałbym bardzo serdecznie podziękować pani
Dorocie Sidorowicz, kuratorowi wystawy, która przy-
gotowała scenariusz autorski tej wystawy i opraco-
wała katalog.
Proszę państwa, pierwszy raz mieliśmy okazję
w jednym miejscu zobaczyć białe kruki należące nie-
gdyś do różnych kościołów, które w ciągu ostatnich
dziesięciu wieków funkcjonowały na terenie Rzeczy-
pospolitej. To właśnie dział starych druków Zakładu
Narodowego im. Ossolińskich przedstawił coś fascy-
nującego, co jest wkładem Polski w kulturę europej-
ską, coś z pogranicza kultur i cywilizacji oraz religii.
Okazuje się, że w polskich zbiorach, w zbiorach Osso-
lineum, mamy tak cenne rzeczy, które możemy po-
kazać, pochwalić się nimi, bo ta kolekcja, którą mie-
liśmy okazję oglądać we Wrocławiu, składa się z naj-
starszych wydań rękopiśmienniczych oraz pierw-
szych druków w Polsce: Biblii, Koranu, ksiąg litur-
gicznych, psałterzy, poezji religijnej, i prezentuje
dorobek wielu narodów i wyznań dawnej Rzeczypo-
spolitej.
Zapominamy już o tym, że w Rzeczypospolitej żyli
nie tylko Polacy, ale też Rusini, Litwini, Żydzi, Or-
mianie, Tatarzy, Niemcy, zarówno chrześcijanie, ka-
tolicy, prawosławni, luteranie, kalwini, arianie, bra-
cia czescy jak i wyznawcy judaizmu czy islamu.
To wszystko zawarto w jednej wystawie ukazują-
cej dorobek kultury polskiej na tle dorobku kultury
europejskiej. Bardzo ciekawe, że pełna nazwa tego-
rocznej edycji brzmi „Brave Festival – przeciw wypę-
dzeniom z kultury”. W Polsce wiele z tych kultur,
obecnych w dawnej Rzeczypospolitej, już zaginęło,
natomiast pozostały doskonałe dzieła, które można
było tam zobaczyć.
Zachęcam panie i panów posłów do odwiedzenia
tej wystawy, bo pokazuje ona coś, czego nikt jeszcze
do tej pory w Polsce nie pokazał. To nie są zwykłe
modlitewniki, to są najładniejsze egzemplarze Biblii
pochodzące z różnych wieków, wytłoczone w Krako-
wie w XVI w., ręcznie przepisywane egzemplarze:
Biblia brzeska, ariańska tzw. Biblia nieświeska, Bi-
blia gdańska, prawosławna Biblia ostrowska. Były
one przeznaczone dla kościołów reformowanych, dla
luterańskiego, kalwińskiego, braci czeskich.
To, co możemy na tej wystawie zobaczyć, to rów-
nież najpiękniejsze oprawy modlitewników czy kan-
cjonarzy protestanckich. Oczywiście, najstarsze eg-
zemplarze pisane są w języku hebrajskim i aramej-
skim. To w zborach żydowskich posiadano najstarsze
rękopiśmienne księgi pochodzące z XIII i XIV w.
349
Chciałbym zarekomendować państwu posłom tę
wystawę i powiedzieć, że katalog tej wystawy znaj-
dzie się w Bibliotece Sejmowej. Największe wrażenie
zrobił na nas oryginał pieśni Jana Kochanowskiego,
która zaczyna się od słów: „Czego chcesz od nas, Pa-
nie, za twe hojne dary?” Warto powiedzieć, że Kocha-
nowski napisał tę pieśń we Francji i kiedy rękopis
dotarł do Polski, Mikołaj Rej powiedział: Temu dank
przed sobą dawam. Dziękujemy mu za coś wspania-
łego. Dzięki temu narodziła się sława poety z Czar-
nolasu. Ten hymn pisany w takim gotyku zaprezen-
towany jest w egzemplarzu pochodzącym z pierwsze-
go wydania dzieł Kochanowskiego.
Tak że jeszcze raz chciałbym podziękować za od-
wagę pokazania wielu kultur, wielu religii i najcen-
niejszych zbiorów, które są wśród polskich starodru-
ków, w jednym miejscu i w jednym czasie na festiwa-
lu właściwie dla młodego pokolenia. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Tadeusz Tomaszewski, Lewica.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Żeby wydawać, trzeba oszczędzać.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Minister finan-
sów pan Jan Rostowski w czasie uzasadniania zmian
w budżecie państwa na rok 2009 w związku z kryzy-
sem gospodarczym powiedział m.in.: czas kryzysu to
czas, w którym trzeba oszczędzać, by można było
wydawać.
Jak wyglądają w praktyce działania rządu pana
premiera Donalda Tuska? W ramach oszczędności
budżetowych likwiduje się rezerwę solidarności spo-
łecznej w wysokości 1,4 mld zł, sztandarowy na star-
cie walki z kryzysem instrument pomocy dla naj-
uboższych, obcina się wydatki na świadczenia ro-
dzinne, fundusz alimentacyjny, pomoc społeczną oraz
wydatki na Poakcesyjny Program Wsparcia Obsza-
rów Wiejskich dla 500 najbiedniejszych gmin na łącz-
ną kwotę 2,5 mld zł. Program wsparcia i aktywizacji
społecznej obywateli realizowany we współpracy
z gminami i organizacjami pozarządowymi przynosił
pierwsze efekty. Wójt gminy Babiak, powiat kolski,
województwo wielkopolskie, napisał do mnie m.in.,
cytuję: Uważam za wysoce niemoralne i nieetyczne
zahamowanie mechanizmów ledwie uruchomionych,
które przynoszą zachęcające efekty. Gminie Babiak
zabraknie 70 tys. zł. Mówiąc wprost, my ich oszuka-
my. Tyle wójt.
Organizacje pozarządowe, gminy, kombatanci,
osoby niepełnosprawne piszą i apelują do premiera:
nie oszczędzajcie w czasie kryzysu na grupach zagro-
żonych wykluczeniem społecznym. Ludzie swoje, a mi-
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
350 Oświadczenia poselskie
Poseł Tadeusz Tomaszewski
nister finansów do posłów mówi: żeby wydawać,
trzeba oszczędzać.
Inny minister z Platformy Obywatelskiej swoim
kolegom funduje olbrzymie premie z pieniędzy podat-
ników. Każdy z trzyosobowego zarządu spółki PL
2012 otrzymuje premię w wysokości 110 846 zł netto,
z 32% procentowym podatkiem to jest 145 200. To
jest stukrotna wartość średniej emerytury, to jest
piętnastoletni okres pobierania świadczenia emery-
talnego przez rolnika, który pracuje na to 40 lat. Czy
Polska dla tych ludzi może wydawać się sprawiedliwa
i demokratyczna? Mogą zadawać te pytania i mają ku
temu powody. Trzeba oszczędzać na świadczeniach
dla biednych, żeby oczywiście można było dawać lu-
dziom władzy. Jestem przekonany, że nie o to chodzi-
ło. Nie o to chodziło również premierowi, kiedy mówił
wspólnie z Platformą Obywatelską: żeby żyło się le-
piej wszystkim.
Jestem przekonany, że czas na refleksję. Jeżeli
bowiem tej refleksji nie będzie, to trudno mieć zro-
zumienie u ludzi, którzy pobierają najniższe świad-
czenia emerytalno-rentowe, 2,5 mln osób, niecałe
750 zł. Dzisiaj po południu natomiast głosami koali-
cji rządowej w komisji polityki społecznej odrzucono
projekt Lewicy, który mówił o systemowym podnie-
sieniu najniższych świadczeń do połowy kwoty naj-
niższej emerytury. Nawet nie podjęto dyskusji mery-
torycznej. Mamy więc prawo jako opozycja w sposób
merytoryczny pytać ministra, w której jeszcze spół-
ce te premie będą wypłacane. Czy w spółce Naro-
dowe Centrum Sportu, również budującej stadion
narodowy? Cóż to za owiany tajemnicą kontrakt me-
nedżerski opłacany z pieniędzy podatników? Kiedy
minister będzie gotów wytłumaczyć się przed komi-
sją sejmową, w jaki sposób można w Polsce jednego
dnia wypłacać z pieniędzy podatników równowartość
15-letniego świadczenia emerytalno-rentowego? Je-
stem przekonany, że w dobie kryzysu oszczędzać po-
winniśmy wszyscy, oszczędzać powinni również me-
nedżerowie z ekipy pana premiera Donalda Tuska.
Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Janusz Piechociński, Polskie Stronnic-
two Ludowe.
Poseł Janusz Piechociński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dzisiaj w oświad-
czeniach było bardzo dużo wątków historycznych, ale
nie zapominajmy o tym, że my także tworzymy hi-
storię. W tym tygodniu mamy nie tylko nowelę bu-
dżetu na rok 2009, ale przecież trwają intensywne
prace nad bardzo trudnym – nikt tego nie ukrywa
– budżetem na rok 2010.
Politycy, a w sposób szczególny politycy w sytuacji
kryzysu, powinni wznieść się ponad partyjne podzia-
ły, ponad urazy, klasyczną i typową dla okresu pro-
sperity walkę polityczną, która koncentruje się przede
wszystkim na walce medialnej o względy obywateli.
Powinni pamiętać o tym, że decyzje, które wywołują
wzburzenie, decyzje, które są niegodziwe, niespra-
wiedliwe albo niezrozumiałe, szczególnie niszczą nie
tylko autorytet polityków czy urzędników, ale także
istotnie podważają demokrację.
Będę kontynuował wątek, który rozpoczął mój
kolega z opozycji, żeby także przyłączyć się do tego
oburzenia, skoro dochodzi do sytuacji, w której w sek-
torze publicznym dyskutujemy o każdym groszu
w bardzo czułej przestrzeni społecznej, kiedy szuka-
my brakujących środków na inwestycje, kiedy w spo-
sób szczególnie bolesny rośnie nam bezrobocie także
wśród młodego i wykształconego pokolenia, kiedy
nadchodzą do ludzi takie sygnały, a jest tak, jak dzi-
siaj: że zabrakło pokory, wyobraźni, odpowiedzialno-
ści, roztropności i mądrości. Skoro przyznano nagro-
dy w wysokości 100 średnich emerytur za zeszły rok
z systemu ZUS-owskiego, a 200 emerytur z systemu
KRUS-owskiego, który powszechnie jest wypomina-
ny, to znaczy, że komuś tej wyobraźni zabrakło. Cze-
go więc oczekuję i, mam nadzieję, czego oczekuje od
premiera i od ministra także bardzo wielu kolegów z
różnych ugrupowań? Trzeba sobie jasno i wyraźnie
powiedzieć, że praca w sektorze publicznym to są nie
tylko pieniądze. Kiedy pracuje się w sektorze publicz-
nym, to ma się większe gwarancje pracy, pewność
świadczeń, przestrzegany jest Kodeks pracy, ale peł-
ni się też pewną misję, nawet jeśli to jest spółka spe-
cjalnego przeznaczenia. Wtedy decyzje w stosunku
do niej trzeba podejmować w sposób racjonalny.
Gdzieś na końcu, po udanych mistrzostwach Euro na
tych, którzy uczestniczyli w zapewnieniu sukcesu,
powinna czekać godziwa nagroda, taka, która pozwo-
li im zrekompensować czas, pracę, którą w to włoży-
li, serce i zdrowie, ale jednocześnie będzie potwier-
dzeniem tego, że znajdą później na rynku menedżer-
skim stosowną robotę. To będzie potwierdzenie, że
uczestniczyli w realizacji szczególnie ważnego zada-
nia publicznego, narodowego, państwowego; ale to
jest tylko drobny kamyczek.
Spodziewam się, że pan premier i minister sportu
zachowają się w tej sprawie konsekwentnie i przed-
stawią systemowe rozwiązanie. Chciałbym powie-
dzieć, że ten przykład jest bardzo bolesny, szczególnie
dla posłów koalicji, dla obu koalicyjnych ugrupowań,
bo za naszych czasów miało już tak nie być, szczegól-
nie kiedy stoimy przed bardzo trudnymi decyzjami
i te decyzje będą dotykać nie kilkudziesięciu, czy kil-
kunastu ludzi w spółce specjalnego przeznaczenia,
ale całego społeczeństwa, bardzo czułych sfer gospo-
darczych czy społecznych. Warto to rozważyć i warto
powiedzieć sobie, żeby nie było sytuacji, w której ktoś
z obywateli nam zarzuci, że dla władzy jak zwykle
 46. posiedzenie Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Janusz Piechociński
starczyło, bo władza ma lepiej, a jak zabrakło, to za-
brakło obywatelom. Przeprowadźmy w ramach ustaw
okołobudżetowych w roku 2010 waloryzację kwotową
rent, emerytur, płac w systemie budżetowym. Pokaż-
my, że bez względu na to – od prezydenta i premiera
poprzez posłów, wojewodów aż do emerytów – jeste-
śmy w stanie to zrobić i zrozumieć, że jesteśmy
w stanie znaleźć w sobie na czas kryzysu elementar-
ną solidarność i współodpowiedzialność – troskę
o człowieka. Z tym apelem zwracam się do Wysokiej
Izby. I mam nadzieję, że kiedy przyjdzie nam po wa-
kacyjnej przerwie procedować, to już w przedłożeniu
rządowym znajdę, jako jedną z alternatyw, alterna-
tywę dotychczasowego systemu emerytalnego i pod-
wyżek płac w sferze budżetowej – propozycję przej-
ścia na jednolity system podwyżki kwotowej na rok
2010, trudny budżetowo nie tylko dla państwa, ale
i obywateli. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję.
Pan profesor Miron Sycz, Platforma Obywatelska.
Poseł Miron Sycz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Decyzją władz
TVP SA od sierpnia br. zaprzestaje się emisji progra-
mu w języku ukraińskim „Telenowyny”. „Telenowy-
ny” to jedyny ogólnopolski program w języku ukra-
ińskim emitowany przez telewizję publiczną. Podjęta
arbitralnie, bez konsultacji ze środowiskiem mniej-
szości ukraińskiej w Polsce, wbrew interesom widzów
zainteresowanych rozwojem dialogu polsko-ukraiń-
skiego oraz promocją działań na rzecz rozwoju spo-
łeczeństwa obywatelskiego, decyzja pozostaje m.in.
w sprzeczności z ustawą o radiofonii i telewizji, w któ-
rej przepis art. 21 jasno określa konieczność uwzględ-
nienia potrzeb mniejszości narodowych i etnicznych
oraz społeczności posługującej się językiem regional-
nym, w tym emitowanie programów informacyjnych
(Przerwa w posiedzeniu o godz. 22 min 20)
351
w językach mniejszości narodowych i etnicznych.
Decyzja ta rodzi poważne obawy co do właściwego
rozumienia przez władze TVP roli misji publicznej,
której obowiązek pełnienia został na nią nałożony
przez parlament Rzeczypospolitej Polskiej oraz usta-
wodawstwo Unii Europejskiej. Media publiczne w kra-
jach europejskich działają jako unikatowe instytucje
życia publicznego, których istotą jest realizacja za-
dań misyjnych oraz pełnienie roli kreatora i organi-
zatora życia kulturalnego i społecznego w danym
kraju.
Tymczasem likwidowana zostaje audycja, która
odgrywa ogromną rolę w procesie integracji mniej-
szości ukraińskiej, zachowaniu języka narodowego,
a także promocji dialogu międzykulturowego obywa-
teli naszego kraju. W przypadku rozproszonej w wy-
niku akcji „Wisła” społeczności ukraińskiej emisja
ogólnopolska jest optymalnym wariantem. Wszelkie
inne propozycje ograniczają możliwości dotarcia au-
dycji w języku ukraińskim do znacznej części widzów.
Jestem przekonany, że próby zlikwidowania audycji
etnicznych współtworzonych przez przedstawicieli
mniejszości narodowych w publicznych mediach
przyczynią się do zaprzepaszczenia dorobku i działań
wielu środowisk, dzięki którym prawa mniejszości
narodowo-etnicznych w Polsce odpowiadają standar-
dom europejskim.
Apeluję zatem do kierownictwa Telewizji Polskiej
o cofnięcie decyzji o likwidacji „Telenowyn”. Mam
nadzieję, że dzięki roztropnej reakcji zarządu TVP
przywrócona zostanie emisja tego programu oraz
zostaną podjęte działania na rzecz jego rozwoju
w przyszłości. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Na tym zakończyliśmy oświadczenia poselskie*).
Zarządzam przerwę w posiedzeniu do jutra, tj. 17
lipca 2009 r., do godz. 9.
Dziękuję.
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.

Teksty wystąpień niewygłoszonych
Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków
Przekazu o senackim projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o języku polskim
– punkt 27. porządku dziennego
Poseł Mirosław Pawlak (Klub Poselski Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego)
Pytanie pierwsze: Czy i w jakim stopniu przed-
miotowa nowelizacja zlikwiduje różnice w ochronie
konsumenta ze względu na jego przynależność pań-
stwową?
Pytanie drugie: Czy w wyniku nowelizacji ustawy
będą mogły mieć miejsce przypadki pojawiania się
na polskim rynku produktów pochodzenia zagranicz-
nego bez załączonej ulotki bądź instrukcji z wiernym
tłumaczeniem na język polski?
Pytanie trzecie: Czy przepis art. 8 ust. 3 będzie
w opisanej sytuacji vice versa należytym gwarantem
dla obywatela polskiego?
Sprawozdanie Komisji Kultury Fizycznej,
Sportu i Turystyki o rządowym projekcie
ustawy o zmianie ustawy o przygotowaniu fi-
nałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA EURO 2012 oraz ustawy o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie lotnisk użytku publicz-
nego
– punkt 28. porządku dziennego
Poseł Lech Kołakowski (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Szanowna Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Sza-
nowny Panie Ministrze! Niniejszy projekt dąży do
znacznego przyspieszenia przygotowań Polski do roz-
grywek Euro 2012. Jednak przyspieszenie realizacji
planowanych inwestycji (w szczególności na drodze
wykupu nieruchomości) nie może odbywać się kosz-
tem obywateli ani Skarbu Państwa.
Pytanie pierwsze: Czy zaproponowane 5% kwoty
dodatkowej do wysokości odszkodowania z tytułu
wywłaszczenia przysługujące właścicielowi bądź
Załącznik nr 1
użytkownikowi nieruchomości, który opuści ją w ter-
minie 30 dni, nie dyskryminuje pozostałych właści-
cieli potrzebujących więcej czasu na przekazanie
nieruchomości?
Pytanie drugie: Na jakiej podstawie została wyli-
czona kwota w wysokości 10 tys. zł przysługująca
dotychczasowemu właścicielowi lub użytkownikowi
wieczystemu nieruchomości, w której został wyod-
rębniony lokal mieszkalny? Równa kwota nie jest
w stanie zapewnić każdemu właścicielowi możliwości
odtworzenia stanu nieruchomości, jaką był zobowią-
zany oddać na rzecz Skarbu Państwa.
Pytanie trzecie: Czy Skarb Państwa może sobie
pozwolić na szacowany wydatek 26 mln zł rocznie na
wykup nieruchomości? Dziękuję.
Pierwsze czytanie senackiego projektu
ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzy-
telniania dokumentów
– punkt 31. porządku dziennego
Poseł Bożena Szydłowska (Klub Parlamentar-
ny Platforma Obywatelska)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Projekt ustawy,
nad którym procedujemy, zakłada szereg poprawek
w dziewięciu ustawach. Zmiany te mają na celu
uproszczenie postępowań: cywilnego, administracyj-
nego, sądowo-administracyjnego oraz podatkowego
poprzez zmianę dotychczasowego obowiązku dołą-
czania do akt sprawy dokumentów oryginalnych lub
ich odpisów notarialnych. Dziś taki wymóg odbiega
od realiów nowoczesnej gospodarki. Takie rozwiąza-
nie jest nie tylko uciążliwe, ale generujące zbędne
obciążenia finansowe dla przedsiębiorców, powoduje
również znaczne utrudnienie postępowań sądowych
– często jeden dokument jest dowodem w kilku po-
stępowaniach, które toczą się w tym samym czasie.
Proponowana przez senatorów nowelizacja ma na
celu odformalizowanie procedur korzystania z odpi-
sów oraz zwiększenie liczby osób uprawnionych do
uwierzytelniania odpisów dokumentów. Uprawnienia
takie otrzymają profesjonalni pełnomocnicy sądowi,
którzy uzyskując upoważnienie do uwierzytelniania
2
dokumentów, podlegać będą odpowiedzialności kar-
nej i dyscyplinarnej – z pozbawieniem prawa wyko-
nywania zawodu włącznie. Takie rozwiązanie zmniej-
szy ryzyko nadużyć. W przypadku uzasadnionych
okoliczności danej sprawy organ prowadzący postę-
powanie będzie mógł zażądać od strony składającej
odpis dostarczenia oryginału dokumentu.
Wysoka Izbo! Zgodnie z zamierzeniem ustawo-
dawcy zmiany te zaowocują uproszczeniem postępo-
wań administracyjnych, obniżą również ich koszty,
przy czym nie wpłyną negatywnie na wartość mate-
riału dowodowego.
Klub Parlamentarny Platformy Obywatelskiej
będzie głosował za przyjęciem senackiego projektu
ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelniania
dokumentów.
Oświadczenia poselskie
Poseł Jan Kulas (Klub Parlamentarny Platfor-
ma Obywatelska)
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Moje oświad-
czenie poselskie składam dla uczczenia pamięci Sta-
nisława Kosko (1898–1939) – kapitana żeglugi wiel-
kiej, uczestnika rejsu żaglowcem „Dar Pomorza”
dookoła świata (1934–1935), publicysty morskiego,
wychowawcy młodzieży i dyrektora Państwowej
Szkoły Morskiej w Gdyni.
Stanisław Kosko urodził się 13 listopada 1898 r.
w Wojciechowicach w powiecie ostrołęckim. Był sy-
nem Franciszka i Heleny, z domu Zimińskiej. W la-
tach 1905–1915 młody Stanisław uczęszczał do gim-
nazjum rządowego (rosyjskiego) w Pułtusku. Już
w gimnazjum brał udział w działalności kółek i sto-
warzyszeń polskich. W szkolnym ruchu samokształ-
ceniowym prowadził biblioteczkę zabronionych przez
cenzurę wydawnictw. Młody Stanisław organizował
w Pułtusku pierwsze tajne drużyny skautowskie.
W 1915 r., wraz z ewakuacją armii rosyjskiej na
wschód, uczniowie gimnazjum zostali przeniesieni na
Ukrainę. Stanisław Kosko kontynuował naukę
w Czernichowicach, a następnie w Kijowie. Wskutek
działań wojennych i rewolucyjnych nauka w szkole
była często przerywana. W 1919 r. Stanisław Kosko
zdał maturę w Kijowie. Udzielał się wtedy coraz bar-
dziej w działalności niepodległościowej i harcerskiej.
Był doskonałym instruktorem, harcerstwo wyrobiło
w nim przyjazne kontakty z młodzieżą. Stanisław
Kosko należał do aktywnych członków Polskiej Or-
ganizacji Wojskowej (POW). W okresie od września
1919 r. do czerwca 1920 r. studiował w Instytucie
Politechnicznym w Kijowie.
Wraz z odwrotem wojsk polskich z Kijowa, latem
1920 r., do kraju ojczystego powrócił Stanisław Ko-
sko. Zgłosił się do organizującej się Marynarki Wo-
jennej w Toruniu. Po krótkim pobycie w mieście
Kopernika został zatrudniony w Departamencie dla
Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Po zorganizowaniu Państwowej Szkoły Morskiej
w Tczewie Stanisław Kosko złożył podanie o przyję-
cie na Wydział Nawigacyjny. W szkole tej bardzo do-
brze odnajdywał swoją przyszłość. Poza bieżącą na-
uką udzielał się w życiu sportowym, pełniąc funkcję
instruktora sportowego.
W 1923 r. Stanisław Kosko wraz z pierwszym po-
koleniem ukończył z wynikiem celującym Szkołę
Morską w Tczewie. Otrzymał wtedy (7 lutego 1923
r.) dyplom oficera nawigacyjnego Polskiej Marynarki
Handlowej. Jeszcze w 1923 r. wziął udział w słynnej
podróży „Lwowa” do Brazylii. Podczas tego rejsu, jak
pisze Karol Borchardt w kultowej książce „Znaczy
Kapitan”, otrzymał od współtowarzyszy przydomek
„Ojciec”. Władze szkoły doceniły talent i pracowitość
Stanisława Kosko. Został z miejsca zatrudniony jako
oficer nawigacyjny na żaglowcu szkolnym „Lwów”.
Dał się tam wkrótce poznać jako doskonały nauczy-
ciel oraz wychowawca młodych kolegów. Wśród mło-
dzieży zyskał wielką popularność i uznanie.
W 1926 r. Stanisław Kosko został przeniesiony,
jako kapitan żeglugi małej, na stanowisko referenta
do Wydziału Żeglugowego Departamentu Morskiego
Ministerstwa Przemysłu i Handlu. Wkrótce został
radcą w tym wydziale. Jak wiadomo, po maju 1926 r.
ministrem został tam Eugeniusz Kwiatkowski. Wo-
kół niego gromadziły się kadry nowoczesnej Polski
morskiej.
Stanisław Kosko, pracując w ministerstwie, stu-
diował w latach 1927–1929 w Szkole Nauk Politycz-
nych w Warszawie. Prawie wszystkie swoje ówczesne
urlopy spędzał w rejsach morskich na polskich stat-
kach. Wziął również udział w historycznym rejsie
dookoła świata (1934–1935) na żaglowcu szkolnym
„Dar Pomorza”. Pełnił tam funkcję oficera wachto-
wego. Po ukończeniu tego rejsu Stanisław Kosko
został w 1935 r. mianowany kapitanem żeglugi wiel-
kiej. Wrażenia i refleksje z tego rejsu opisał w książ-
ce wydanej w 1936 r. pod tytułem „Przez trzy oce-
any”. W tej publikacji objawił się talent pisarski Sta-
nisława Kosko, wcześniej (od 1927 r.) zauważony
w jego publicystyce. Za książkę „Przez trzy oceany”
jej autor otrzymał nagrodę Srebrnego Wawrzynu
Akademickiego Polskiej Akademii Literatury.
W latach 30. Stanisław Kosko szeroko rozwinął
swoją twórczość publicystyczną. Napisał wiele arty-
kułów z zakresu żeglugi, handlu i podróży morskich,
publikując je w takich cenionych czasopismach, jak:
„Morze”, „Przemysł i Handel” oraz „Polska Gospo-
darcza”. Z czasem stał się cenionym członkiem redak-
cji „Morza”, był też współpracownikiem od spraw
morskich „Małej Encyklopedii Wojskowej”. Niestru-
dzenie popularyzował sprawy Polski na morzu. W spo-
sób szczególny podkreślał kwestię wychowania mor-
skiego młodzieży, wszechstronnego rozwoju gospo-
darki morskiej oraz znaczenia własnej floty han-
dlowej. Gdynię postrzegał jako perłę polskiej go-
spodarki morskiej. Kilkakrotnie też nawiązywał
do tradycji morskich wyniesionych ze Szkoły Mor-
skiej w Tczewie.

W 1935 r. Stanisław Kosko ustabilizował swoje
życie rodzinne. Zawarł wtedy związek małżeński
z Jadwigą, z domu Titz. Wiele wskazuje na to, iż był
to udany związek małżeński. Nie udało się ustalić
bliższych danych rodzinnych.
Stanisław Kosko żył nie tylko dla siebie, żony, ale
w dużej mierze dla innych ludzi. Rozwinął w sobie
silną pasję społecznikowską. Był członkiem wielu
organizacji społecznych, zawodowych i sportowych.
Brał żywy udział w działalności Ligi Morskiej i Ko-
lonialnej oraz elitarnego Yacht Klubu w Gdyni. Wal-
nie przyczynił się do założenia i rozwoju Związku
Oficerów Marynarki Handlowej. Jego duży i ceniony
dorobek publicystyczny zaowocował przynależnością
do Stowarzyszenia Polskich Dziennikarzy i Publicy-
stów oraz do Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy.
Wszedł również, jako członek założyciel, do Towarzy-
stwa Przyjaciół Nauk w Gdyni. Był także członkiem
Morskiego Instytutu Rybackiego.
Działalność publicystyczna, zawodowa i prospo-
łeczna Stanisława Kosko spotykała się z szacunkiem
i uznaniem. Coraz bardziej doceniali ją jego przeło-
żeni. Nic więc dziwnego, że w 1936 r. objął stanowi-
sko inspektora Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni
(od 1930 r.), które było traktowane równorzędnie
z funkcją zastępcy dyrektora.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Dnia 1 lipca
1937 r. Stanisław Kosko został mianowany dyrekto-
rem Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Funkcję
tę pełnił z bardzo dobrym skutkiem aż do wybuchu
II wojny światowej. W taki oto sposób 39-letni absol-
went Szkoły Morskiej (pierwszy) w 14 lat później zo-
stał jej dyrektorem. Piękny to przykład związania się
z własną szkołą i godny naśladowania przykład ka-
riery zawodowej. Nie ma wątpliwości, że ze sławnych
szkół w Tczewie i w Gdyni wyszło wielu wybitnych
i zasłużonych dla Polski absolwentów. Ta „szkoła
wilków morskich” przeszła do legendy, dodajmy, nie
tylko polskiego szkolnictwa morskiego.
W końcu sierpnia 1939 r. Stanisław Kosko podjął
opatrznościową decyzję o wysłaniu „Daru Pomorza”
do Szwecji. W ten sposób sławny już żaglowiec został
uratowany przed zagarnięciem go przez hitlerowców.
Decyzja ta wymagała wielkiej wyobraźni i przezor-
ności.
W ostatnich dniach sierpnia 1939 r. Stanisław
Kosko został zmobilizowany i otrzymał przydział
wojskowy do Marynarki Wojennej. Powierzono mu
dowództwo nad ORP „Gdynia”, który stanowił bazę
dla kutrów i jednostek przybrzeżnych stojących w Za-
toce Gdańskiej. Przywdział wtedy mundur porucz-
nika Marynarki Wojennej. Dnia 2 września 1939 r.
Stanisław Kosko został ciężko ranny w wyniku hi-
3
tlerowskiego ataku bombowego na Gdynię. Został
umieszczony w szpitalu w Gdyni, gdzie wkrótce,
8 września 1939 r., zmarł. Został pochowany w asy-
ście najbliższych współpracowników na Cmentarzu
Witomińskim w Gdyni.
Niewątpliwie w pierwszych dniach września 1939 r.
została przerwana piękna i owocna działalność spo-
łeczno-zawodowa Stanisława Kosko. Nie ma wątpli-
wości, że zginął przedwcześnie, śmiercią żołnierza na
posterunku. Godnie i z honorem stanął w obronie
ojczyzny. W chwili śmierci miał niespełna 41 lat.
Stanisław Kosko otrzymał wiele odznaczeń pań-
stwowych i społecznych. Posiadał m.in. brązowy me-
dal za długoletnią służbę, Krzyż Niepodległości,
Srebrny Krzyż Zasługi, Medal z Okazji 10-lecia Od-
zyskania Niepodległości, Medal z Okazji 15-lecia
Odzyskania Morza.
Nie zaginęła pamięć o kapitanie żeglugi wielkiej,
dyrektorze Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni,
Stanisławie Kosko. We wszystkich ważniejszych pu-
blikacjach o Gdyni i początkach szkolnictwa morskie-
go odnajdujemy jego nazwisko i biogram. Jego sław-
na książka „Przez trzy oceany” może być wciąż cie-
kawą i pożyteczną lekturą.
Zasługi Stanisława Kosko dla rozwoju szkolnic-
twa morskiego były i zapewne będą jeszcze przypo-
minane. Nie przypadkiem też jeden z naszych stat-
ków, jeden z 10-tysięczników zbudowanych w Polsce
w 1957 r., otrzymał nazwę „Kapitan Kosko”. Krótko,
dobitnie i wyraziście. Matką chrzestną tego statku
była wdowa po zmarłym dr med. Jadwiga Titz-Ko-
sko. Powiedziała ona wtedy znamienne słowa: „Uro-
czystość dzisiejsza potwierdza, że pamięć, życzliwość
i przyjaźń potrafią oprzeć się czasowi i burzom. Je-
stem wzruszona, bo kpt. Kosko był bardzo skrom-
nym człowiekiem, cechowała go dobroć i życzliwość,
poczucie obowiązku i gorące umiłowanie morza oraz
żarliwa wiara w przyszłość Polski na morzu”.
Wysoki Sejmie! Stanisław Kosko należy do pierw-
szych i najlepszych absolwentów Szkoły Morskiej
w Tczewie. Jego talent publicystyczny i pasja społecz-
na służyły wielu ludziom. Wysoko ceniono jego zdol-
ności, kwalifikacje i pracowitość oraz skromność
i dobroć. Dał się poznać jako znakomity organizator
i wychowawca młodzieży oraz przezorny dyrektor
Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Ukochanemu
morzu poświęcił swoje krótkie, ale jakże aktywne
i pracowite życie. Stanisław Kosko z honorem oddał
swoje życie za ojczyznę. Niewątpliwie dobrze zasłu-
żył się Polsce i Pomorzu, a nade wszystko szkolnic-
twu morskiemu. Stanisław Kosko może być szla-
chetnym wzorem do naśladowania dla współczesnej
młodzieży.