Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 49 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 11 września 2009 r.

(trzeci dzień obrad)

Wa r s z a w a
2009
 str. str.

TREŚĆ

49. posiedzenia Sejmu

(Obrady w dniu 11 września 2009 r.)
str. str.

Wznowienie posiedzenia pospolitej Polskiej a Rządem Republiki

Komunikaty Serbii o współpracy i wzajemnej pomo-
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk . . . . . . . . . 291 cy w sprawach celnych, podpisanej
Zmiana porządku dziennego w Warszawie dnia 15 maja 2007 r. (cd.)
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 291 Głosowanie
Punkt 25. porządku dziennego: Przedsta- Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294
wiony przez Prezydium Sejmu projekt Punkt 1. porządku dziennego: Sprawozda-
uchwały w sprawie uczczenia pamięci nie Krajowej Rady Radiofonii
Stanisława Ignacego Witkiewicza i Telewizji z działalności w 2008 roku
w 70. rocznicę Jego śmierci wraz z informacją o podstawowych pro-
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 292 blemach radiofonii i telewizji
Sprawy formalne w 2008 roku oraz komisyjnym projek-
Poseł Zbigniew Girzyński . . . . . . . . . . . . . . . 292 tem uchwały (cd.)
Głosowanie
(Przerwa w posiedzeniu)
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294
Wznowienie posiedzenia Punkt 2. porządku dziennego: Sprawozda-
Punkt 17. porządku dziennego: Sprawoz- nie Komisji Kultury i Środków Przeka-
danie Komisji Administracji i Spraw zu o wniosku Prezydenta Rzeczypospo-
Wewnętrznych oraz Komisji Spraw litej Polskiej o ponowne rozpatrzenie
Zagranicznych o rządowym projekcie ustawy z dnia 24 czerwca 2009 r. o zada-
ustawy o ratyfikacji Umowy między niach publicznych w dziedzinie usług
Rzecząpospolitą Polską a Republiką Fe- medialnych (cd.)
deralną Niemiec o oznakowaniu Głosowanie
i utrzymaniu wspólnej granicy na Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294
odcinkach lądowych i wodach granicz- Punkt 26. porządku dziennego: Zmiany
nych oraz powołaniu Stałej Polsko- w składzie osobowym Komisji Śledczej
-Niemieckiej Komisji Granicznej, pod- do zbadania sprawy zarzutu nielegalne-
pisanej w Warszawie dnia 16 września go wywierania wpływu przez członków
2004 r. (cd.) Rady Ministrów, Komendanta Głów-
Głosowanie nego Policji, Szefa Centralnego Biura
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293 Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji
Punkt 18. porządku dziennego: Sprawoz- Bezpieczeństwa Wewnętrznego na
danie Komisji Finansów Publicznych funkcjonariuszy Policji, Centralnego
oraz Komisji Spraw Zagranicznych Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji
o rządowym projekcie ustawy o ratyfi- Bezpieczeństwa Wewnętrznego, proku-
kacji Umowy między Rządem Rzeczy- ratorów i osoby pełniące funkcje
pospolitej Polskiej a Rządem Państwa w organach wymiaru sprawiedliwo-
Kataru w sprawie unikania podwójne- ści w celu wymuszenia przekroczenia
go opodatkowania i zapobiegania uchy- uprawnień lub niedopełnienia obo-
laniu się od opodatkowania w zakresie wiązków w związku z postępowaniami
podatków od dochodu, podpisanej karnymi oraz czynnościami opera-
w Doha dnia 18 listopada 2008 r. (cd.) cyjno-rozpoznawczymi w sprawach
Głosowanie z udziałem lub przeciwko członkom
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294 Rady Ministrów, posłom na Sejm Rze-
Punkt 19. porządku dziennego: Sprawoz- czypospolitej Polskiej i dziennikarzom,
danie Komisji Finansów Publicznych w okresie od 31 października 2005 r. do
oraz Komisji Spraw Zagranicznych 16 listopada 2007 r.
o rządowym projekcie ustawy o ratyfi- Głosowanie
kacji Umowy między Rządem Rzeczy- Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295
 str.
Punkt 21. porządku dziennego: Zmiany
w składach osobowych komisji sejmo-
wych
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295
(Przerwa w posiedzeniu)
Wznowienie posiedzenia
Punkt 22. porządku dziennego: Informa-
cja rządu w sprawie sytuacji w polskim
przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa
Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295
Poseł Grzegorz Napieralski. . . . . . . . . . . . . . 304
(Przerwa w posiedzeniu)
Wznowienie posiedzenia
Punkt 22. porządku dziennego (cd.)
Poseł Tadeusz Aziewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 305
Poseł Dawid Jackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 307
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . . 309
Poseł Bogdan Lis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 311
Poseł Maciej Płażyński . . . . . . . . . . . . . . . . . 312
Poseł Andrzej Jaworski . . . . . . . . . . . . . . . . . 314
Poseł Włodzimierz Karpiński . . . . . . . . . . . . 315
Poseł Joachim Brudziński . . . . . . . . . . . . . . . 315
Poseł Wojciech Jasiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 315
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Renata Zaremba. . . . . . . . . . . . . . . . . . 316
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 317
Poseł Dawid Jackiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . 317
Poseł Bożena Kotkowska. . . . . . . . . . . . . . . . 317
Poseł Marzenna Drab . . . . . . . . . . . . . . . . . . 318
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . 318
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 319
str.
Poseł Mirosława Masłowska . . . . . . . . . . . . . 319
Poseł Krzysztof Popiołek . . . . . . . . . . . . . . . . 320
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 320
Poseł Piotr Cybulski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 320
Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Poseł Zbigniew Dolata . . . . . . . . . . . . . . . . . . 321
Poseł Anna Sikora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 322
Poseł Ewa Malik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 322
Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 322
Poseł Gabriela Masłowska. . . . . . . . . . . . . . . 323
Poseł Izabela Jaruga-Nowacka . . . . . . . . . . . 323
Poseł Andrzej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . 323
Poseł Marek Suski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 324
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Poseł Adam Śnieżek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Poseł Robert Węgrzyn . . . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 325
Poseł Andrzej Jaworski . . . . . . . . . . . . . . . . . 326
Minister Skarbu Państwa
Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 327
Oświadczenia
Poseł Krzysztof Brejza. . . . . . . . . . . . . . . . . . 331
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . 332
Poseł Marek Rząsa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 333
Zamknięcie posiedzenia
Załącznik nr 1 – Teksty wystąpień niewygło-
szonych
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Porządek dzienny
 (Wznowienie posiedzenia o godz. 11 min 39)
(Na posiedzeniu przewodniczą marszałek Sejmu
Bronisław Komorowski oraz wicemarszałkowie
Jerzy Szmajdziński, Ewa Kierzkowska i Krzysztof
Putra)
Marszałek:
Proszę Państwa! Wznawiam posiedzenie.
Wracamy do sejmowej codzienności po uroczy-
stych obchodach.
Na sekretarzy dzisiejszych obrad powołuję panów
posłów Jacka Pilcha i Cezarego Tomczyka.
Protokół i listę mówców prowadzić będzie pan
poseł Cezary Tomczyk.
Witam serdecznie pana posła.
Proszę posła sekretarza o odczytanie komuni-
katów.
Sekretarz Poseł Cezary Tomczyk:
Panie Marszałku! Informuję, że w dniu dzisiej-
szym odbędą się posiedzenia Komisji:
— Rolnictwa i Rozwoju Wsi – bezpośrednio po
zakończeniu głosowań,
— Komisji Śledczej do zbadania okoliczności tra-
gicznej śmierci byłej posłanki Barbary Blidy – bezpo-
średnio po zakończeniu głosowań,
— Komisji do Spraw Unii Europejskiej – o godz. 14.
I drugi komunikat: Wspólne posiedzenie Komisji
do Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Spraw Za-
granicznych planowane na dziś na godz. 13 zostało
przełożone i odbędzie się dziś około godz. 12, bezpo-
średnio po głosowaniach, w sali nr 14 w budynku G.
Dziękuję bardzo.
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Proszę Państwa! Prezydium Sejmu, po zasięgnię-
ciu opinii Konwentu Seniorów, przedłożyło wniosek
w sprawie zmian w składzie osobowym Komisji Śled-
czej do zbadania sprawy zarzutu nielegalnego wywie-
rania wpływu przez członków Rady Ministrów, Ko-
mendanta Głównego Policji, Szefa Centralnego Biura
Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego na funkcjonariuszy Policji, Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego, prokuratorów i osoby
pełniące funkcje w organach wymiaru sprawiedliwo-
ści w celu wymuszenia przekroczenia uprawnień lub
niedopełnienia obowiązków w związku z postępowa-
niami karnymi oraz czynnościami operacyjno-rozpo-
znawczymi w sprawach z udziałem lub przeciwko
członkom Rady Ministrów, posłom na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej i dziennikarzom w okresie od 31 paź-
dziernika 2005 r. do 16 listopada 2007 r.
Wniosek ten został paniom i panom posłom dorę-
czony w druku nr 2328.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, podjąłem decyzję o uzupełnie-
niu porządku dziennego o punkty obejmujące rozpa-
trzenie tego wniosku.
Prezydium Sejmu, po zasięgnięciu opinii Konwen-
tu Seniorów, przedłożyło wniosek w sprawie zmian
w składach osobowych komisji sejmowych.
Wniosek ten został paniom i panom posłom dorę-
czony w druku nr 2327.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, podjąłem decyzję o uzupełnie-
niu porządku dziennego o punkt obejmujący rozpa-
trzenie tego wniosku.
Prezydium Sejmu w uzgodnieniu z Konwentem
Seniorów przedłożyło projekt uchwały w sprawie
uczczenia pamięci Stanisława Ignacego Witkiewicza
w 70. rocznicę Jego śmierci.
Projekt ten został paniom i panom posłom dorę-
czony w druku nr 2330.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, podjąłem decyzję o uzupełnie-
niu porządku dziennego o punkt obejmujący rozpa-
trzenie tego projektu.
Proponuję, aby w tym przypadku Sejm wyraził zgo-
dę na zastosowanie art. 51 pkt 1 regulaminu Sejmu.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 25.
porządku dziennego: Przedstawiony przez Pre-
zydium Sejmu projekt uchwały w sprawie uczcze-
nia pamięci Stanisława Ignacego Witkiewicza
w 70. rocznicę Jego śmierci (druk nr 2330).
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
292 Projekt uchwały w sprawie uczczenia pamięci Stanisława Ignacego Witkiewicza w 70. rocznicę Jego śmierci

Marszałek Poseł Zbigniew Girzyński:

Wysoki Sejmie! Bardzo proszę panie i panów po- Przedłożony przez grupę posłów projekt uchwały
słów o powstanie z miejsc. jest kopią uchwały przyjętej przez Senat...
Odczytam tekst projektu uchwały.
(Zebrani wstają)
„Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w spra- Marszałek:
wie uczczenia pamięci Stanisława Ignacego Witkie-
wicza w 70. rocznicę Jego śmierci Panie pośle, wczoraj już panu zwróciłem uwagę na
W dniu 18 września 2009 roku mija 70. rocznica to, że zgodnie z art. 184 regulaminu wnioski formalne
tragicznej śmierci Stanisława Ignacego Witkiewicza
mogą dotyczyć wyłącznie spraw będących przedmio-
(Witkacego) – jednego z największych artystów XX
tem porządku dziennego i przebiegu posiedzenia, to-
wieku. Pisarz, filozof, krytyk, malarz, fotograf – okre-
ślenia te nie oddają w pełni charakteru jego wszech- też pan nie może we wniosku formalnym...
stronnej działalności. Był niezwykle barwną osobo-
wością, ukrywającą pod błazeńską maską troskę
o losy kraju i europejskiej kultury. Jego pesymistycz- Poseł Zbigniew Girzyński:
ne wizje przyszłości, którym dał wyraz m.in. w po-
wieści „Nienasycenie” i dramacie „Szewcy”, okazały Mogę. Już panu marszałkowi powiem dlaczego...
się trafnymi diagnozami losu cywilizacji XX wieku.
Za życia rozumiany tylko przez nielicznych, po
wojnie został odkryty na nowo i stał się artystą zna- Marszałek:
nym nie tylko w Polsce, ale także na świecie. Liczni
badacze jego twórczości powołali do życia nieformal- ...wnosić o uzupełnienie porządku dziennego. Na-
ną gałąź humanistyki, zwaną witkacologią. Utwory tomiast...
dramatyczne Stanisława Ignacego Witkiewicza oka-
zały się bezcennym źródłem inspiracji dla najwięk-
szych polskich reżyserów teatralnych. Jego dzieło Poseł Zbigniew Girzyński:
i postawa artystyczna stanowią trwały punkt odnie-
sienia dla kolejnych pokoleń twórców i odbiorców Panie marszałku, mogę z bardzo prostego powodu.
kultury.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, uznając niepodwa-
żalną wartość artystycznej i intelektualnej spuścizny Marszałek:
Stanisława Ignacego Witkiewicza, czci jego pamięć”.
Proponuję przyjąć uchwałę przez aklamację. (Oklaski) ...na to było miejsce w ramach Konwentu Senio-
Dziękuję bardzo. rów, który parę razy się odbył.
Stwierdzam, że Sejm podjął uchwałę w sprawie
uczczenia pamięci Stanisława Ignacego Witkiewicza
w 70. rocznicę Jego śmierci. Poseł Zbigniew Girzyński:
Pan poseł....
(Poseł Zbigniew Girzyński: Z wnioskiem formal-
Panie marszałku, w podobny sposób nie była nie-
nym.)
stety przyjęta ustawa... (Poruszenie na sali)
...z wnioskiem formalnym.
Proszę bardzo, panie pośle.
(Głosy z sali: Nie, nie.)
(Głos z sali: Siadaj.) Marszałek:

Informuję pana, że pan nie występuje z wnio-

Poseł Zbigniew Girzyński: skiem formalnym.
Wzywam pana do rzeczy.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zwracam się do
pana marszałka z wnioskiem formalnym o ogłoszenie
przerwy (Poruszenie na sali) i zwołanie Konwentu Poseł Zbigniew Girzyński:
Seniorów w celu uzupełnienia porządku obrad tego
posiedzenia Sejmu o przyjęcie projektu uchwały w 70. Panie marszałku...
rocznicę agresji sowieckiej na Polskę. (Oklaski)

Marszałek:
Marszałek:
Wzywam pana do rzeczy. Za chwilę panu wyłączę
Panie pośle... mikrofon.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Punkt 17. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Zbigniew Girzyński:
Panie marszałku, jeżeli pan marszałek byłby ła-
skaw pozwolić mi skończyć, to na pewno znaleźliby-
śmy... (Gwar na sali)
(Poseł Tomasz Kulesza: Zejdź z trybuny.) (Oklaski)
Marszałek:
Panie pośle, jeszcze raz pana wzywam do rzeczy.
Już przy wyłączonym mikrofonie informuję...
(Gwar na sali)
(Poseł Karol Karski: Nawet w Dumie tak posła się
nie traktuje.)
(Poseł Elżbieta Radziszewska: Nie ma takiego
punktu...)
(Poseł Zbigniew Girzyński występuje przy wyłą-
czonym mikrofonie)
Panie pośle, odnoszę wrażenie, że pan albo nie
rozumie, albo nie chce zrozumieć regulaminu.
Wzywam pana posła do opuszczenia mównicy,
panie pośle.
(Poseł Stefan Niesiołowski: Głosujemy, niech stoi.)
(Wesołość na sali)
Panie pośle, wzywam pana do porządku.
Panie pośle, czy pan to zrozumiał? (Gwar na sali)
Panie pośle, zgodnie z art. 175 pkt 3 i 4, bo jednak
powinniśmy się opierać na regulaminie, wzywam
pana ponownie do porządku i stwierdzam, że pan
uniemożliwia prowadzenie obrad. Pan powinien znać
regulamin...
Panie pośle, wzywam pana do opuszczenia... (Gwar
na sali)
Proszę państwa, 5 minut przerwy.
Proszę bardzo Konwent Seniorów.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 11 min 48
do godz. 11 min 55)
Marszałek:
Wznawiam obrady.
Proszę państwa, odbyło się posiedzenie Konwentu
Seniorów. Informuję państwa, że postawiłem problem
niewykonywania regulaminu czy działania sprzecz-
nego z regulaminem. Jeszcze raz informuję i przypo-
minam, że wnioski formalne mogą dotyczyć tylko
i wyłącznie punktów znajdujących się w porządku
obrad, a nie mogą dotyczyć chęci wprowadzenia cze-
goś pod obrady. W związku z tym wnioski składane
przez pana posła Girzyńskiego nie były wnioskami
formalnymi. Zamierzam stanowczo przeciwstawiać
się tego rodzaju praktykom, bo to jest element unie-
możliwiania pracy parlamentu. (Oklaski) Dziękuję
bardzo.
Proszę państwa, po tym incydencie przechodzimy
do realizacji punktów porządku.
293
Powracamy do rozpatrzenia punktu 17. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Admi-
nistracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji
Spraw Zagranicznych o rządowym projekcie
ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpo-
spolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec
o oznakowaniu i utrzymaniu wspólnej granicy
na odcinkach lądowych i wodach granicznych
oraz powołaniu Stałej Polsko-Niemieckiej Komi-
sji Granicznej, podpisanej w Warszawie dnia
16 września 2004 r.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Andrzeja Gałażewskiego
oraz przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 2108.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o ratyfikacji Umowy mię-
dzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną
Niemiec o oznakowaniu i utrzymaniu wspólnej gra-
nicy na odcinkach lądowych i wodach granicznych
oraz powołaniu Stałej Polsko-Niemieckiej Komisji
Granicznej, podpisanej w Warszawie dnia 16 wrze-
śnia 2004 r., w brzmieniu przedłożenia zawartego
w druku nr 2108, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 424 posłów. Za od-
dano 424 głosy, nikt nie był przeciw, nikt się nie
wstrzymał.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o ratyfika-
cji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Repu-
bliką Federalną Niemiec o oznakowaniu i utrzyma-
niu wspólnej granicy na odcinkach lądowych i wo-
dach granicznych oraz powołaniu Stałej Polsko-Nie-
mieckiej Komisji Granicznej, podpisanej w Warszawie
dnia 16 września 2004 r.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 18. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagra-
nicznych o rządowym projekcie ustawy o ratyfi-
kacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie
unikania podwójnego opodatkowania i zapobie-
gania uchylaniu się od opodatkowania w zakre-
sie podatków od dochodu, podpisanej w Doha
dnia 18 listopada 2008 r.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Michała Marcinkiewicza
oraz przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 2175.
Przystępujemy do głosowania.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
294 Punkty 18., 19., 1. i 2. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o ratyfikacji Umowy mię-
dzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem
Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego
opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opo-
datkowania w zakresie podatków od dochodu, podpi-
sanej w Doha dnia 18 listopada 2008 r., w brzmieniu
przedłożenia zawartego w druku nr 2175, zechce pod-
nieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 432 posłów. Za odda-
no 293 głosy, przeciw – 2, 137 osób wstrzymało się od
głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o ratyfika-
cji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania po-
dwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu
się od opodatkowania w zakresie podatków od docho-
du, podpisanej w Doha dnia 18 listopada 2008 r.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 19. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagra-
nicznych o rządowym projekcie ustawy o ratyfi-
kacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Rządem Republiki Serbii o współpra-
cy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych, pod-
pisanej w Warszawie dnia 15 maja 2007 r.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Witolda Namyślaka oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 2208.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o ratyfikacji Umowy mię-
dzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem
Republiki Serbii o współpracy i wzajemnej pomocy
w sprawach celnych, podpisanej w Warszawie dnia
15 maja 2007 r., w brzmieniu przedłożenia zawartego
w druku nr 2208, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 433 posłów. Za od-
dano 432 głosy, nikt nie był przeciw, 1 osoba się
wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o ratyfika-
cji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Rządem Republiki Serbii o współpracy i wzajemnej
pomocy w sprawach celnych, podpisanej w Warszawie
dnia 15 maja 2007 r.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 1. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji z działalności w 2008 roku
wraz z informacją o podstawowych problemach
radiofonii i telewizji w 2008 roku oraz komisyj-
nym projektem uchwały.
Sejm wysłuchał sprawozdania Krajowej Rady Ra-
diofonii i Telewizji przedstawionego przez jej prze-
wodniczącego pana Witolda Kołodziejskiego oraz
uzasadnienia projektu uchwały przedstawionego
przez pana posła Jerzego Fedorowicza, a także prze-
prowadził pierwsze czytanie i przystąpił do drugiego
czytania projektu uchwały.
W drugim czytaniu nie zgłoszono poprawek.
Przechodzimy zatem do głosowania.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu uchwały w sprawie sprawozdania
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z działalności
w 2008 r., zawartego w druku nr 2290, zechce pod-
nieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 431 posłów. Za odda-
no 242 głosy, przeciw – 180, 9 osób się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm podjął uchwałę w sprawie
sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
z działalności w 2008 r.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 2. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Kul-
tury i Środków Przekazu o wniosku Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej o ponowne rozpatrze-
nie ustawy z dnia 24 czerwca 2009 r. o zadaniach
publicznych w dziedzinie usług medialnych.
Sejm wysłuchał uzasadnienia wniosku przedsta-
wionego przez podsekretarza stanu w Kancelarii
Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej pana Andrzeja
Dudę i sprawozdania komisji przedstawionego przez
panią poseł Iwonę Śledzińską-Katarasińską oraz
przeprowadził dyskusję.
Przechodzimy do głosowania.
Przypominam, że zgodnie z art. 122 ust. 5 Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej Sejm ponownie
uchwala ustawę, której podpisania odmówił prezy-
dent, większością 3/5 głosów w obecności co najmniej
połowy ustawowej liczby posłów.
Głosować będziemy nad wnioskiem o ponowne
uchwalenie ustawy w brzmieniu dotychczasowym.
Nieuchwalenie ustawy będzie oznaczało, że Sejm
uwzględnił weto prezydenta i tym samym postępo-
wanie ustawodawcze w stosunku do ustawy z dnia
24 czerwca 2009 r. o zadaniach publicznych w dzie-
dzinie usług medialnych uległo zamknięciu.
Komisja wnosi o ponowne uchwalenie ustawy
w brzmieniu dotychczasowym.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za ponownym
uchwaleniem ustawy z dnia 24 czerwca 2009 r. o za-
daniach publicznych w dziedzinie usług medialnych,
w brzmieniu dotychczasowym, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał? (Oklaski)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Punkty 26. i 21. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
W głosowaniu udział wzięło 433 posłów. Większość
3/5 wynosi 260. Za oddano 217 głosów, przeciw – 169,
47 osób wstrzymało się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania wyma-
ganej większości głosów nie uchwalił ponownie usta-
wy z dnia 24 czerwca 2009 r. o zadaniach publicznych
w dziedzinie usług medialnych.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 26.
porządku dziennego: Zmiany w składzie osobo-
wym Komisji Śledczej do zbadania sprawy za-
rzutu nielegalnego wywierania wpływu przez
członków Rady Ministrów, Komendanta Głów-
nego Policji, Szefa Centralnego Biura Antyko-
rupcyjnego oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego na funkcjonariuszy Policji, Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratorów
i osoby pełniące funkcje w organach wymiaru
sprawiedliwości w celu wymuszenia przekrocze-
nia uprawnień lub niedopełnienia obowiązków
w związku z postępowaniami karnymi oraz
czynnościami operacyjno-rozpoznawczymi
w sprawach z udziałem lub przeciwko członkom
Rady Ministrów, posłom na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej i dziennikarzom, w okresie od
31 października 2005 r. do 16 listopada 2007 r.
(druk nr 2328)
Prezydium Sejmu na podstawie art. 2 ust. 1 usta-
wy o sejmowej komisji śledczej, w związku z art. 20
ust. 1 regulaminu Sejmu, po zasięgnięciu opinii Kon-
wentu Seniorów, przedłożyło wniosek w sprawie zmian
w składzie osobowym sejmowej Komisji Śledczej.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie zabrać głos
w sprawie przedstawionej propozycji?
Nikt się nie zgłasza.
W związku z tym, proszę państwa, przechodzimy
do głosowania.
Przypominam, że na podstawie art. 2 ust. 1 usta-
wy o sejmowej komisji śledczej zmian w składzie oso-
bowym komisji Sejm dokonuje bezwzględną większo-
ścią głosów.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
zmian w składzie osobowym Komisji Śledczej do
zbadania sprawy zarzutu nielegalnego wywiera-
nia wpływu przez członków Rady Ministrów,
Komendanta Głównego Policji, Szefa Centralnego
Biura Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego na funkcjonariu-
szy Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego
oraz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, pro-
kuratorów i osoby pełniące funkcje w organach
wymiaru sprawiedliwości w celu wymuszenia
przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obo-
wiązków w związku z postępowaniami karnymi
oraz czynnościami operacyjno-rozpoznawczymi
w sprawach z udziałem lub przeciwko członkom
Rady Ministrów, posłom na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej i dziennikarzom, w okresie od 31 paź-
295
dziernika 2005 r. do 16 listopada 2007 r., w brzmie-
niu proponowanym w druku nr 2328, zechce po-
nieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 428 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 215. Za oddano 422 głosy, prze-
ciw – 1, 5 osób wstrzymało się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm bezwzględną większością do-
konał zmian w składzie osobowym Komisji Śledczej.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 21.
porządku dziennego: Zmiany w składach osobo-
wych komisji sejmowych (druk nr 2327).
Prezydium Sejmu na podstawie art. 20 ust. 1 re-
gulaminu Sejmu, po zasięgnięciu opinii Konwentu
Seniorów, przedłożyło wniosek w sprawie zmian
w składach osobowych komisji sejmowych.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie zabrać głos
w sprawie przedstawionej propozycji?
Nikt się nie zgłasza, w związku z czym przecho-
dzimy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem zmian
w składach osobowych komisji sejmowych, w brzmie-
niu proponowanym w druku nr 2327, zechce pod-
nieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu udział wzięło 422 posłów. Za odda-
no 417 głosów, 2 głosy były przeciwne, 3 osoby się
wstrzymały.
Stwierdzam, że Sejm dokonał zmian w składach
osobowych komisji sejmowych.
Na tym zakończyliśmy blok głosowań.
3-minutowa przerwa i kontynuujemy obrady.
Przypominam, że będzie informacja rządu w spra-
wie sytuacji w przemyśle stoczniowym.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 12 min 08
do godz. 12 min 15)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Proszę o zajęcie miejsc.
Wznawiam obrady.
Proszę o zajęcie miejsc. (Gwar na sali)
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 22.
porządku dziennego: Informacja rządu w spra-
wie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
(druk nr 2321).
Proszę ministra skarbu państwa pana Aleksan-
dra Grada o zabranie głosu w celu przedstawienia
informacji, a państwa o podjęcie ostatecznej decyzji.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Minister Skarbu Państwa
Aleksander Grad:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Chciałbym po-
dziękować Wysokiej Izbie za zainteresowanie się te-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
296 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
matem polskich stoczni. Chcę powiedzieć, że ze stro-
ny rządu, ze strony Ministerstwa Skarbu Państwa była
i jest pełna otwartość, jeżeli chodzi o te sprawy. Na bie-
żąco przekazywaliśmy opinii publicznej informacje,
które są związane z sektorem stoczniowym. Jest ocze-
kiwanie Wysokiej Izby, aby jeszcze raz pochylić się nad
tym problemem i mówić o wszystkich szczegółach do-
tyczących tych procesów, zarówno w odniesieniu do
tego, co miało miejsce w przeszłości, za co odpowiada
nasz rząd i ja osobiście, jak i w odniesieniu do działań
podejmowanych w najbliższej przyszłości.
Otóż moja informacja będzie obszerna. Może to
trochę potrwać, dlatego chciałbym prosić państwa
o cierpliwość, bo będę chciał odnieść się do wszyst-
kich spraw, wszystkich kwestii, które do tej pory były
poruszane, przedstawić fakty i obalić mity. Dyskusje
sejmowe, dyskusje plenarne mają temu służyć, bo
gdybyśmy oparli naszą wiedzę na ten temat tylko na
doniesieniach prasowych, wypowiedziach polityków
czy tytułach nawet z pierwszych stron gazet, to mie-
libyśmy wiedzę niepełną, często bardzo zafałszowaną
i nie debatowalibyśmy nad meritum sprawy i tymi
problemami, które nurtowały i nurtują sektor stocz-
niowy w Polsce. Otóż chciałbym obalić pierwszy mit
i przedstawić fakty. Pierwszy mit, który mniej więcej
brzmi czy brzmiał tak: Zostawiliśmy polskie stocznie,
polski sektor stoczniowy – to głównie były wypowie-
dzi Prawa i Sprawiedliwości, ale wcześniej również
SLD, kiedy kończył rządzenie krajem – kiedy była
świetna sytuacja, tylko ci nieudolni następcy nie po-
trafili tego sprzedać, sprywatyzować i doprowadzić
do szczęśliwego finału.
(Poseł Krzysztof Putra: Tylko bez inwektyw.)
To jest mit, który funkcjonuje w waszej świado-
mości, również w świadomości wielu tych, którzy
czytają, słuchają mediów, a także w świadomości tych
z lewej strony tej sali.
A jakie są fakty. Fakt pierwszy. Jeśli chodzi o Stocz-
nię Szczecińską i Stocznię Gdynia, w listopadzie
2007 r. były przesłanki do ogłoszenia upadłości. Te-
raz dowody na to, że ten fakt miał miejsce. Żeby nie
opierać się na moich wypowiedziach, może przytoczę
kilka cytatów z korespondencji pomiędzy zarządem
spółki – zacznę od Stoczni Szczecińskiej Nowa –
a ministrem Jasińskim, pomiędzy zarządem stoczni
a wojewodą zachodniopomorskim, wówczas z naszego
ugrupowania, i pomiędzy wojewodą zachodniopo-
morskim a premierem Jarosławem Kaczyńskim.
Otóż 26 lipca 2007 r. było spotkanie Zarządu Stoczni
Szczecińskiej Nowa – pan Jacek Hernet, Bogusław
Adamski, Zbigniew Gomułka – z wojewodą zachod-
niopomorskim panem Robertem Krupowiczem. Kon-
kluzja jest taka: jest opisana sytuacja, w jakiej znaj-
duje się stocznia. Dane wynikające ze sprawozdań
finansowych w powiązaniu z pogłębieniem się pro-
blemów dotyczących płynności, a co za tym idzie,
wstrzymaniem procesu zaopatrzenia, opóźnieniem
procesu produkcyjnego, stanowią przesłankę do ogło-
szenia upadłości. I końcowe zdanie z tego pisma, tej
notatki: To stawia zarząd spółki przed koniecznością
rozpoczęcia procedury prowadzącej do złożenia wnio-
sku o ogłoszenie upadłości. 26 lipca 2007 r.
W ślad za tym pismem wojewoda przesyła do pana
premiera Jarosława Kaczyńskiego pismo informują-
ce, że przekazuje notatkę zarządu o realnym widmie
bliskiej upadłości stoczni. W tym samym czasie, mie-
siąc później, Zarząd Stoczni Szczecińskiej pisze do
ministra Jasińskiego, że jeżeli nie będą podjęte na-
tychmiastowe działania naprawcze, nie będzie wdro-
żona strategia na lata 2006–2010, przyjęta dopiero
w sierpniu 2006 r., jeżeli nie będą renegocjonowane
kontrakty, mamy upadłość. I to jest o Stoczni Szcze-
cińskiej, to są dokumenty mówiące o tym, w jakiej
znajdowała się sytuacji ekonomicznej.
Stocznia Gdynia. Rada Nadzorcza Stoczni Gdynia
pisze do ministra Jasińskiego 29 października 2007 r.
o utracie płynności finansowej spółki, o dramatycz-
nej, trudnej sytuacji. W każdym przypadku jest pi-
smo, że są odcinane media, że są zaległe wypłaty i bra-
kuje na nie pieniędzy. Piszą: Stocznia nie jest w sta-
nie wypłacić wynagrodzeń za wrzesień 2007 r. za-
równo pracownikom stoczni, jak i ze spółek zależ-
nych, a ponadto uregulować bieżących płatności za
dostawę mediów niezbędnych do utrzymania naszego
zakładu w ruchu. Pragniemy zwrócić uwagę, że ist-
nieje realne niebezpieczeństwo porzucenia pracy
przez pracowników stoczni oraz strajku, a także
wstrzymania dostaw mediów do stoczni. Cała kore-
spondencja z 2007 r. z ministrem Jasińskim i pomię-
dzy radą nadzorczą, zarządem a właścicielem…
(Poseł Marek Suski: Ale pan jest 2 lata ministrem.)
W związku z tym na razie powiem, jakie są fakty,
jeśli chodzi o stan polskich stoczni na listopad 2007 r.,
żebyście państwo swoim krzykiem, swoimi kolejny-
mi wnioskami nie zagłuszyli tej brutalnej prawdy
o tym, w jakiej sytuacji były te stocznie. Tak samo
koledzy z SLD. Mieliśmy kilka komisji, kilka debat
i wiemy, jak to wygląda. Pan przewodniczący Na-
pieralski w swoich wypowiedziach jakby zapomina
o roku 2002...
(Poseł Grzegorz Napieralski: Uratowaliśmy stocz-
nie wtedy.)
...i nie przypomina, dlaczego i w jakich okoliczno-
ściach wasz rząd, wasza ekipa wsadzała do więzienia
ówczesny zarząd, ówczesnych właścicieli, współwła-
ścicieli tej stoczni. Dlatego ich wypuszczaliście na
chwilę z więzienia, żeby jednak kontrakty podpisy-
wali, bo byłby w ogóle większy jeszcze dramat, i z po-
wrotem ich tam wsadzaliście. Dlaczego w tym czasie
dochodziło do sprzedaży w dziwnych okolicznościach
różnych aktywów stoczni i dlaczego skrzywdziliście
ludzi, którzy dzisiaj zostali uniewinnieni? Początek
dramatu Stoczni Szczecińskiej rozpoczął się poprzez
wasze nieprzemyślane wówczas decyzje, tamtą upa-
dłość. To jest wasz grzech, który może kiedyś odpo-
kutujecie, ale to, co się dzieje ze Stocznią Szczeciń-
ską, ma praprzyczynę, praźródło w waszych decy-
zjach i takim sposobie podejścia do Stoczni Szczeciń-
skiej Porta Holding wówczas. (Oklaski)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
(Poseł Marek Suski: Wasz koalicjant był wtedy
w rządzie.)
W związku z tym pozwólcie, że przedstawię na
spokojnie, na chłodno wszystkie fakty z tamtego
okresu, żebyście państwo nas rozliczyli z tego, co my-
śmy robili w ciągu ostatnich 2 lat i wiedzieli, w jakiej
sytuacji zastaliśmy polskie stocznie. Groziło im ban-
kructwo i wszystkie przesłanki do ogłoszenia upadło-
ści Stoczni Gdynia i Stoczni Szczecińskiej były speł-
nione. Na drugi dzień, 17 czy może 18 listopada, czy
może później, kiedy rozpoczął pracę nasz rząd, pierw-
sze, co zrobiliśmy, to skoncentrowaliśmy zarządzanie
całym procesem restrukturyzacji i nadzoru nad pry-
watyzacją w Ministerstwie Skarbu Państwa, bo
wcześniej, jak to zresztą zarzucała Komisja Europej-
ska, rozproszenie – pomiędzy ministra gospodarki,
ministra skarbu państwa i również Korporację Pol-
skie Stocznie, Agencję Rozwoju Przemysłu – całego
procesu zarządzania tymi firmami skutkowało tym,
że nie zrealizowano wszystkich zapowiedzi od po-
czątku 2006 r. do końca 2007 r. w sprawie restruk-
turyzacji i prywatyzacji tych stoczni. Komisja Eu-
ropejska w tym czasie nie przyjęła żadnego doku-
mentu, który został wtedy przygotowany przez
ministra gospodarki w porozumieniu z ministrem
skarbu państwa.
Stocznia Gdynia w 2007 r. zanotowała stratę, wy-
nik finansowy netto, minus 311 mln zł, w 2008 r. –
minus 138 mln zł. Wszystkie kontrakty zawarte
w tej stoczni, jak i w Stoczni Szczecińskiej były nie-
rentowne. W związku z tym byliśmy w takiej sytu-
acji, że spółki nie miały płynności, miały za to straty,
które przekraczały wysokość kapitałów własnych.
Groził tym firmom zwrot środków pochodzących
z pomocy publicznej, bo Komisja Europejska od 2004 r.
już tym się zajmowała, i brak jakichkolwiek możliwo-
ści na utrzymanie produkcji. Dzięki temu, że w bardzo
krótkim czasie, dosłownie w ciągu 3–4 tygodni, stwo-
rzyliśmy cały mechanizm finansowania i funkcjono-
wania tych stoczni, one normalnie działały i zakoń-
czyły swoją produkcję dopiero w maju 2009 r., kiedy
skończyło się wdrażanie specustawy stoczniowej.
W związku z tym z sytuacji megadramatycznej, bez
pieniędzy na wypłaty, bez możliwości finansowania
produkcji, z nierentownymi kontraktami, które
musiały być renegocjowane, utrzymaliśmy produk-
cję przez blisko ponad 1,5 roku. Tak jest w Stoczni
Gdynia.
Stocznia Szczecińska. Wynik finansowy netto na
koniec 2007 r. minus 184 mln zł, na koniec 2008 r.
– minus 500 mln zł. To wszystko są straty narasta-
jące z tytułu realizacji nierentownych kontraktów.
Więc mit o tym, że stocznie były w świetnej kondycji,
tylko należało ogłosić przetarg w prasie i ustawiłaby
się kolejka kupujących, że mogliśmy przebierać wśród
kupujących, tylko nie potrafiliśmy tego zrobić, jest
po prostu wielkim, ewidentnym kłamstwem. I pro-
297
siłbym, żebyście państwo nie używali takich argu-
mentów w debacie publicznej.
Proces prywatyzacji, który był prowadzony w tych
latach, do końca 2007 r. Myślę, że każdy z posłów
powinien przeczytać raport Najwyższej Izby Kontro-
li, która skontrolowała ten proces w latach 2005–
–2007. Lekturę raportu przygotowanego przez NIK
i podpisanego przez prezesa NIK-u, który cieszy się
wielkim zaufaniem i ma pełne poparcie Prawa i Spra-
wiedliwości, raportu NIK-u, instytucji, która pracuje
na rzecz parlamentu, na rzecz Sejmu, pełni funkcję
kontrolną i jest instytucją właściwą do wydania opi-
nii, polecam szczególnie kolegom z Prawa i Sprawie-
dliwości, żeby zobaczyli, jak ten proces przebiegał.
Ten raport NIK-owski jest druzgocący i każdy, kto
w tym czasie mógł coś w tej sprawie zrobić, jeżeli go
przeczyta i jeżeli ma odrobinę samokrytycyzmu,
o czym kiedyś mówiliśmy, powinien być czerwony ze
wstydu.
Zgodnie z raportem NIK-u w żadnym z obszarów,
ani gospodarczym, ani społecznym czy makroekono-
micznym, nie osiągnięto zaplanowanych celów re-
strukturyzacji, w szczególności celu kluczowego, ja-
kim było odzyskanie zdolności do prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej na zasadach rynkowych.
Otóż mieliśmy funkcjonujące stocznie, które nie
funkcjonowały na zasadach rynkowych, tylko gene-
rowały straty, a nasze państwo w różny sposób udzie-
lało im niedozwolonej pomocy publicznej, żeby utrzy-
mywać je na powierzchni. W związku z tym to bardzo
ogólne stwierdzenie NIK-u jest kluczowe. To znaczy,
że wszystkie programy, które państwo przyjmowali-
ście, i jeszcze wcześniej SLD, wszystkie plany re-
strukturyzacyjne, wszystkie założenia prywatyzacyj-
ne, które były w tym czasie planowane, nie zostały
w ogóle zrealizowane, kompletnie. Zaniechano reali-
zacji rządowego programu działań konsolidacyjnych
sektora stoczniowego. Otóż przypomnę, że strategia
mówiła o tym, żeby te spółki konsolidować i, mówiąc
wprost, sprzedawać je jako skonsolidowany podmiot.
I to była dobra koncepcja, którą przygotowali jeszcze
poprzednicy. Ale państwo, PiS, zrobiliście dokładnie
odwrotnie. To znaczy zamiast skonsolidować i poszu-
kiwać inwestora dla takiego podmiotu, państwo roz-
dzieliliście te dwie stocznie, osłabiając jedną i drugą.
Strategię dla sektora stoczniowego w latach 2006–
–2010 przygotowano z opóźnieniem i zaniechano re-
alizacji części jego elementów, itd.
Warto przeczytać ten raport i wyrobić sobie zda-
nie na ten temat, opierając się na nim. W tym doku-
mencie NIK-owskim są zalecenia w stosunku do
określonych ministrów gospodarki, skarbu. Nie chcę
wymieniać po nazwiskach, ale jak pani to przeczyta,
to pani będzie wiedziała, co i dlaczego.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: To dlaczego, skoro
pan chwali raport NIK-u, chcecie zmieniać ustawę
o NIK?) (Gwar na sali)
(Poseł Stefan Niesiołowski: Ciszej!)
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Pewnie po to, żeby nie
wyszła na wierzch prawda o waszych działaniach.)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
298 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
Chcę państwu powiedzieć, że oczekuję kontroli
NIK-u dotyczącej procesu sprzedaży tych stoczni
i wdrożenia ustawy kompensacyjnej w latach 2008–
–2009. Czekam na taki raport, zresztą prezes NIK-u
zapowiedział, że ten raport będzie. Jestem przeko-
nany, że będzie okazja, by podzielić się z państwem
wynikami tej kontroli. Nie mamy zamiaru niczego
ukrywać, przeciwnie, uważamy, że ten proces powi-
nien być skontrolowany, będzie widać, w jaki sposób
te procesy przebiegały.
Mieliśmy dwie stocznie w takiej sytuacji finanso-
wej, zapoczątkowany był proces prywatyzacji. Nie-
którzy, politycznie analizując tę sytuację, mówili:
słuchajcie, po co wy chcecie ratować te stocznie, prze-
cież one są bankrutami, niech zbankrutują w grud-
niu 2007 r., będzie to owoc pracy poprzedników, bę-
dziecie mieli spokój. No właśnie nie, gdybyśmy pod-
chodzili nieodpowiedzialnie, zapewne tak byśmy
zrobili. Gdybyśmy nie myśleli o tych stoczniach, o stocz-
niowcach, o regionie, o miastach, zrobilibyśmy tak.
Byłby to prosty ruch polityczny, tłumaczylibyście się
do końca życia z tego, dlaczego doprowadziliście
stocznie do upadłości, byłoby to na wasz rachunek.
Tego nie zrobiliśmy w imię odpowiedzialności za te
firmy i za te regiony. Przygotowaliśmy wszystkie
możliwe działania, aby te stocznie utrzymać, jak naj-
dłużej się dało, żeby mogły, normalnie funkcjonując,
wejść w te procesy prywatyzacyjne.
W życiu gospodarczym, w relacjach gospodar-
czych, biznesowych, nie jest tak, że minister skarbu
lub inny minister wychodzi na rynek, mówi: sprze-
daję to, i ustawia się kolejka, a minister podbija cenę
i na koniec dnia stocznie czy inne firmy są sprzedane,
mają inwestorów. W tym przypadku najzwyczajniej
w świecie nie było chętnych. Każdy, kto się pojawił,
był przez nas doglądany. Chuchaliśmy na niego i dmu-
chaliśmy, żeby się broń Boże nie wycofał, żeby chciał
się tym zainteresować. Wszyscy, zarządy stoczni, pre-
zydenci, wojewodowie, minister, spotykaliśmy się
z nim, pytaliśmy: Jak możemy panu pomóc, prezeso-
wi spółki, żeby pan wszedł w ten projekt, żeby pan
przejął stocznie i chciał w przyszłości produkować
statki?
Może naszym błędem było, że czasami za długo
czekaliśmy na ostateczne decyzje inwestorów. Tak
było w pierwszym przypadku, jeszcze w 2007 r., kie-
dy z zaskoczeniem przyjęliśmy informację z Komisji
Europejskiej, że już po wyborach ktoś poinformował
komisję, że zakończymy te procesy do końca 2007 r.,
a wszystko dopiero się zaczynało. To państwo wpro-
wadziliście, minister gospodarki wprowadził w błąd
Komisję Europejską, pisząc chyba w październiku
pismo, że zakończymy tę prywatyzację do końca 2007 r.,
podczas gdy proces ten był w powijakach. Pierwsze
oferty złożyły: Amber, spółka celowa założona
przez Złomrex, Marine Corporation sp. z o.o. i Ray
Car Carriers, spółka pana Ramiego Ungara. Tu mamy
kolejny mit, który pojawił się w ostatnim czasie, że
wszyscy bili się o tę spółkę, ale my postanowiliśmy,
że zostanie Amber, odrzuciliśmy ofertę pana Ramie-
go Ungara i innych, bo tylko tej jednej spółce chcie-
liśmy sprzedać.
Otóż od 21 marca do 12 maja wyłączność miała
spółka Amber, ale dlatego że choć wcześniej Rami
Ungar złożył ofertę, to jednak zgodnie z decyzją Ko-
misji Europejskiej powinien do 28 lutego przygoto-
wać program restrukturyzacji, który mieliśmy przed-
stawić Komisji Europejskiej. Nie zrobił tego, co ozna-
cza, że oferta nie była ważna. Nie złożył do 28 lutego
tego programu, nie mogliśmy więc tej oferty wysłać,
brać jej pod uwagę. Został nam tylko jeden inwestor.
Przyznaję, zbyt długo liczyliśmy na to, że będzie tym,
który zdecyduje się zakupić stocznię.
Ten proces prywatyzacji, poszukiwania inwestora
miał drugą część w połowie 2008 r. Był ponownie
rozpisany przetarg. Mieliśmy wtedy do czynienia
z projektem ISD, który chciał kupić stocznię w Gdy-
ni i stworzył wspólny projekt restrukturyzacji dla
Gdańska i Gdyni. Z nim też trwały negocjacje co do
kształtu tego programu restrukturyzacyjnego, jak
również zasad i warunków umowy sprzedaży. Mosto-
stal Chojnice z kolei przygotował takie rozwiązania
dla stoczni w Szczecinie. I w czym był problem?
W tym, że zarówno jeden, jak i drugi inwestor mówił:
Dobrze, kupimy te stocznie, ale proszę nam dopłacić
tutaj 1,5 mld zł w przypadku jednej, a w przypadku
drugiej kilkaset mln zł – czyli chciano, mówiąc krót-
ko, żeby udzielić jeszcze dodatkowej pomocy publicz-
nej liczonej w setkach milionów, w miliardach złotych
– to my się jeszcze zastanowimy, czy tak naprawdę
kupić te stocznie. Stocznie były bowiem w tak fatal-
nym stanie, że ja rozumiem tych inwestorów, że oni
bali się wyłożyć nawet symboliczną złotówkę i przejąć
wszystkie długi i zobowiązania tych firm. I wtedy był
taki moment, kiedy podjęliśmy decyzję, że jesteśmy
gotowi ostatni raz dołożyć duże pieniądze do tych
dwóch stoczni i niech ci inwestorzy je kupią, ale na
to było całkowite weto Komisji Europejskiej. Mówiła:
Nie ma mowy. Jeżeli macie dokładać takie pieniądze,
to niech lepiej te stocznie upadną. Ten projekt, pro-
gram nie został zatwierdzony przez Komisję Euro-
pejską, bo w takiej sytuacji ekonomicznej, w jakiej
były stocznie, nie można było stworzyć innego pro-
gramu restrukturyzacji.
W ten sposób doszliśmy do jesieni 2008 r., kiedy
negocjowaliśmy z Komisją Europejską, jak wyjść
z tej patowej sytuacji – nie ma inwestorów, nie są oni
gotowi zainwestować tak dużych pieniędzy, nie ma
zgody na dodatkową pomoc publiczną, te programy
restrukturyzacyjne nie bronią się pod względem pa-
rametrów biznesowych, jak więc uniknąć upadłości
i jak kontrolować ten proces sprzedaży aktywów z jak
największym pożytkiem dla tych firm, dla tych miast
i dla tych regionów. Takie rozwiązanie zostało zna-
lezione. Przypomnę, że wtedy prowadziliśmy bardzo
intensywny dialog ze związkami zawodowymi, z za-
łogą i szukaliśmy sposobu prawnego i takich rozwią-
zań, dzięki którym uniknęlibyśmy takiej prostej
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
upadłości, syndyka masy upadłościowej. Tak napraw-
dę w decyzji Komisji Europejskiej z listopada 2008 r.
zostało to bowiem zapisane: jest negatywna decyzja,
jest upadłość, ale możemy nie pójść w upadłość, jeże-
li przyjmiemy rozwiązania prawne, tzw. specustawę
stoczniową, które pozwolą w sposób nieskrępowany,
wolny sprzedawać aktywa stoczniowe, w zasadzie
postoczniowe, bo Komisja Europejska nakazała po-
dział tego na drobne elementy i sprzedaż właśnie
tych drobnych elementów w otwartych przetargach,
gdzie tylko cena decyduje, gdzie nie można inwesto-
rowi narzucić, że musi tam produkować statki albo
w ogóle musi tam prowadzić działalność przemysło-
wą. On to kupuje i może z tym robić, mówiąc krótko,
co chce. Wysiłki naszego rządu, pana premiera, moje
i innych ministrów, szły w tę stronę, żeby znalazł się
ktoś, inwestor, który chciałby kupić po kawałku te
aktywa i później chciałby je połączyć, rewitalizować
jakby ten obszar i na nowo budować tam statki. To
był główny wysiłek, jaki w tym czasie podejmowali-
śmy. Nie byłoby jednak możliwości przyjęcia specu-
stawy stoczniowej, gdybyśmy nie doszli do porozu-
mienia, gdybyśmy nie zawarli umowy społecznej.
Dzisiaj widzę, że ktoś rozbija namioty pod domem
premiera, pali kukły, chodzi na manifestacje, a zapo-
mniał, że negocjowaliśmy przez kilka tygodni i w li-
stopadzie 2008 r. podpisaliśmy umowę społeczną ze
wszystkimi organizacjami związkowymi w jednej
i drugiej stoczni, która dotyczyła, tak de facto, za-
kończenia pracy tych stoczni, bo specustawa stocz-
niowa zawierała pewien kalendarz działań, określa-
ła pewne działania i mówiła tak: 30 maja 2009 r.
stocznie nie będą produkować, w stoczniach nie będą
zatrudnieni ludzie, aktywa stoczniowe, postoczniowe
będą wystawione na sprzedaż. My, siedząc tygodnia-
mi i negocjując ze stroną społeczną, mówiliśmy
o tym. A więc jeżeli pod tą umową podpisane są
wszystkie związki zawodowe, wszyscy szefowie tych
związków, to wiedzą, co myśmy uzgodnili. Uzgodni-
liśmy program osłonowy, który mówił, ile komu się
należy odprawy. Uzgodniliśmy cały program zwol-
nień monitorowanych do końca listopada 2009 r.
z możliwością udziału w tym programie i wypłatą
stypendium 2,5 tys. zł w trakcie tego programu. Wy-
liczyliśmy wtedy sumę – i ona się praktycznie zgadza
– ile to będzie kosztowało. To jest blisko 600 mln zł.
Myśmy nie tylko ustalili, że będą odprawy i że będzie
osłona. Ustaliliśmy również, jak będzie wyglądała
ochrona tego majątku, jak będzie powstawał plan
sprzedaży, zgłoszenie wierzytelności, czyli wszystkie
szczegóły, które znalazły się w specustawie stocznio-
wej. A więc ja dzisiaj nie rozumiem przedstawicieli
związków zawodowych, którzy uważają, że to miało
być tak, że mieliśmy wszystko do końca maja zała-
twić, wziąć pieniądze, wyjść z tych firm i 1 czerwca
przyjść z pomocą, tak by wszystkich 8 tys. ludzi
w stoczni produkowało statki.
299
Mówiliśmy szczerze do bólu: będziemy próbowali
szukać inwestora, który będzie chciał tam budować
statki. Taki inwestor się znalazł. On sam publicznie
mówił o tym, że od dłuższego czasu się przygotowuje
do tego projektu, pokazał, kto startuje w tym prze-
targu, przedstawił swoje uwiarygodnienie w postaci
różnych dokumentów potwierdzających ze strony
różnych poważnych banków, wziął udział w przetar-
gu, licytował ceny, wylicytował te ceny, wpłacił wa-
dium w kwocie 40 mln, założył spółkę na prawie
polskim, przygotował biznesplany dla poszczególnych
stoczni. I pomimo że trzykrotnie prosiliśmy go o koń-
cową zapłatę, nie uregulował jej. Czy ja albo ktokol-
wiek z rządu jesteśmy w stanie pod pistoletem, na
siłę kogoś przyprowadzić i powiedzieć „zapłać jeszcze
dodatkowo 300 mln zł”, jeżeli z jakichś powodów, czy-
sto gospodarczych, biznesowych, on mówi, że to jest
w ogóle niemożliwe, żeby w tych warunkach, jakie
powstały, realizować tam tego typu przedsięwzięcie?
Otóż nie. Warto tak patrzeć na te procesy, że to nie
jest decyzja administracyjna ministra Grada czy in-
nego ministra, całego rządu, pana premiera, że my
coś napiszemy i to się stanie. Tu muszą być dwie stro-
ny: sprzedający i kupujący. Kupujący bardzo zaryzy-
kował, bo stracił pieniądze. 40 mln zł to jest napraw-
dę poważna kwota, nawet jak na te kraje, skąd ten
kapitał pochodzi.
Stąd mamy, mieliśmy specustawę stoczniową. Po-
wiem jeszcze kilka zdań na temat sposobu jej wdro-
żenia, bo jest istotne, żebyście państwo to wiedzieli.
Często bowiem podnosicie w swoich wypowiedziach,
że posłowie, parlament, politycy nie wiedzą, w jaki
sposób, jak to było sprzedawane – że pod jakąś osłoną
te procesy przebiegały. Otóż naprawdę wszystko jest
na stronach internetowych ARP, zarządcy kompen-
sacji, ministra skarbu. Jakby ktoś chciał, zawsze ma
na bieżąco informacje. Ale my to zebraliśmy i przed-
stawiliśmy państwu w tym materiale.
Otóż majątek Stoczni Gdynia został podzielony
na 37 pakietów, w tym 5 obejmujących projekty stat-
ków – 5 to były gotowe projekty statków o łącznej
wartości ponad 337 mln zł jako ceny wywoławcze.
Przez przetarg, przez licytację przeszło 30 pakietów
o wartości 306 mln. 7 pakietów wówczas nie sprze-
dano. To było projekty statków, ośrodek wypoczyn-
kowy i jedna droga do ciężkiego transportu. Inwe-
stor, którym był Greenrights, nabył 11 pakietów
i, tak jak mówiłem, trzykrotnie wezwany do końco-
wej wpłaty, nie uregulował tej ceny. 7 pakietów bez-
pośrednio było związanych z produkcją, 1 pakiet
obejmował rejon komunikacji, jakieś tory kolejowe
z bocznicą.
I co jeszcze przemawiało na rzecz tego inwestora?
Otóż to, że on był średnio zainteresowany jakimiś
obrzeżami, gdzie można by prowadzić inny rodzaj
działalności, gdzie aktywa, nieruchomości, mogły
mieć swoją wartość, bo można by je wykorzystać na
inny cel, tylko był zainteresowany środkiem, czyli
sercem stoczni, miejscem, gdzie się produkuje statki.
Gdyby on chciał robić jakieś inne interesy, zamienić
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
300 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
to na jakieś projekty deweloperskie, to może bardziej
by się interesował innymi aktywami, a nie tymi. Ma-
cie państwo w Stoczni Szczecińskiej…
Za chwilę powiem, jakie to były dokładnie kwoty,
żeby to nawet było w stenogramie i żeby państwo
mieli o tym informacje.
Stocznia Szczecińska Nowa. Majątek stoczni zo-
stał podzielony na 18 pakietów o łącznej wartości
130 mln zł. Wylicytowanych w przetargach było 13 pa-
kietów o łącznej wartości ponad 100 mln zł, pozosta-
ło 5 pakietów o wartości około 26 mln zł: 3 to projek-
ty statków, 1 to udziały w jednej ze spółek i pozosta-
łe rzeczy ruchome to też 1 z pakietów. To pakietowa-
nie, tak jak państwu mówiliśmy, musiało nastąpić
i musiało być zgodne z decyzją Komisji Europejskiej.
W ogóle uzgadniano z Komisją to, czy my nie wydzie-
lamy tak dużych aktywów, dużych pakietów, które
by wprost miały sugerować komuś, co on ma tam
robić. To była więc dodatkowa trudność w procesie
sprzedaży aktywów postoczniowych. Inwestor Gre-
enrights nabył, wylicytował 7 pakietów, i do tego
dnia mimo trzykrotnego wezwania nie zapłacił pełnej
ceny, 6 pakietów związanych bezpośrednio z produk-
cją, 1 pakiet obejmujący projekty statków. To było to,
co zostało wylicytowane.
Koszty postępowania kompensacyjnego na koniec
sierpnia to kwota ponad 10 mln zł. One obejmują
samo funkcjonowanie, nie obejmują programu zwol-
nień, odejść. Program dobrowolnych odejść to do tej
pory łączna kwota wypłaconych świadczeń w wyso-
kości 588 mln zł finansowanych za pomocą Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Spe-
cjalnie ustawa została zmieniona, żeby można było
z tego funduszu to finansować. W Stoczni Gdynia na
wynagrodzenia mamy ponad 128 mln zł, na odprawy
– 210, średnio na 1 pracownika wychodzi blisko
42 tys. zł. Stocznia Szczecińska – na wynagrodzenia
poszło prawie 85 mln zł, na odprawy 164 mln zł, czy-
li średnio na 1 pracownika około 41 tys. zł.
Program zwolnień monitorowanych. Zgłosiły się
7954 osoby do tego programu, czyli prawie wszyscy.
Doradztwo zawodowe. Od początku realizacji projek-
tu odbyło się 5127 spotkań doradczych z pracowni-
kami w Szczecinie oraz 6174 spotkań w Gdyni, czyli
łącznie 11 tys. spotkań. Mówię o tym, bo często sły-
szę, że w ogóle nikt się nikim nie interesuje, że nie
było spotkań, że nie było żadnych ofert, że program
z jednego boku, a stoczniowcy z drugiej strony. Szko-
lenia rozpoczęte od początku realizacji projektu.
w Gdyni to było 1506 osób, z tego 850 osób szkolenia
już zakończyło. Co do szkoleń w toku to w Gdyni 18
osób uczestniczy w szkoleniach indywidualnych, 638
w szkoleniach grupowych. W Szczecinie szkolenia to
1247 osób, z tego 688 szkolenia już ukończyło, 11
osób odbywa szkolenia indywidualne, 548 szkolenia
grupowe.
I tu jest ciekawa dana związana z pośrednictwem
pracy. Jeżeli chodzi o oferty pracy w Szczecinie, to
liczba przyjęć ofert pracy wynosiła 983, czyli tyle
ofert pracy stoczniowcy przyjęli, ale liczba odrzuceń
ofert pracy to 604. 600 osób nie przyjęło ofert, które
były przedstawiane, z tego blisko 2/3 to praca za gra-
nicą, gdzie są naprawdę dobre pieniądze, i 1/3 w kra-
ju, też za dobre pieniądze.
(Poseł Marek Suski: Ludzie mieli wracać z Irlan-
dii, z zagranicy, a nie wyjeżdżać.)
(Poseł Krystyna Skowrońska: Panie pośle, niech
pan pozwoli mówić.)
Gdynia. Liczba przyjęć ofert pracy – 623, liczba
odrzuceń ofert pracy – 166. Z Funduszu Pracy co
miesiąc jest wypłacane uczestnikom programu zwol-
nień monitorowanych świadczenie z tytułu uczest-
nictwa w tym programie. Wypłata następuje do 10
dnia miesiąca. Do 10 sierpnia z tego programu wy-
płacono 54 mln zł. To jest stypendium wynoszące
2,5 tys. miesięcznie za udział w tym programie.
Nasze zobowiązania, które zawarliśmy w tej umo-
wie społecznej, są realizowane. Przygotowaliśmy cały
program. Ja przedstawię państwu tylko fragment
tego, jak wyglądał harmonogram, który przyjęliśmy
zgodnie z ustawą. Wszyscy na tej sali. Pamiętam te
głosy. Mówiliście, że nie ma szans, żeby tę ustawę
wdrożyć w życie i przeprowadzić to do 30 maja. Ona
weszła w życie na początku stycznia. A jeśli chodzi
o harmonogram działań zrealizowany w ramach tej
ustawy, to po datach widać, jakie było tempo tych
prac, jakie było zaangażowanie – i dobra praca –
Agencji Rozwoju Przemysłu, zarządcy kompensacji,
Ministerstwa Skarbu Państwa, ministerstwa pracy,
funduszu gwarantowanych świadczeń itd. Była pro-
wadzona koordynacja tych prac, był powołany stały
zespół, który na bieżąco rozwiązywał różne wątpli-
wości, bo było ich mnóstwo. 30 grudnia – wysłanie
pism do organizacji związkowych działających w stocz-
niach o wyznaczenie wspólnego przedstawiciela pra-
cowników dla każdej stoczni, 6 stycznia – złożenie
przez zarządy stoczni wniosków o wszczęcie postępo-
wania kompensacyjnego; to było chyba drugiego dnia
po wejściu w życie ustawy, 7 stycznia – wydanie przez
prezesa agencji postanowień o wszczęciu postępowa-
nia kompensacyjnego, 13 stycznia – obwieszczenie
w Monitorze Sądowym i Gospodarczym postanowie-
nia prezesa, 14 stycznia – opublikowanie w prasie kra-
jowej i lokalnej postanowienia prezesa. 16 stycznia,
20 stycznia, 21 stycznia – codziennie, w każdym dniu,
w każdym tygodniu były podejmowane określone dzia-
łania, decyzje, po to, żeby zrealizować tę ustawę, na-
wiasem mówiąc bardzo trudną z punktu widzenia
prawnego, formalnego, organizacyjnego, i żeby zabez-
pieczyć stoczniowców od strony finansowej.
Państwo często podnosicie to, że nie wiecie, kto
nabył i za jaką kwotę określone aktywa, i że byli jacyś
tajemniczy inwestorzy, których nie dopuszczono do
tego procesu. Przypomnę, że przyjęto najbardziej
transparentną zasadę. Otóż zgłaszał się zaintereso-
wany, który w wyniku ogłoszenia w prasie mówił, że
chce brać udział w licytacji. Sprawdzano jego doku-
menty, czy jest firmą, czy osoby mają określone
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
uprawnienia. Przedstawiano warunki, czyli koniecz-
ność wpłaty wadium. Wydawano mu kod dostępu do
systemu informatycznego i był ustalany dzień, kiedy
dochodziło do licytacji, przy czym nikt nie wiedział,
kto startuje w tym przetargu. Niektórzy mogli to
robić zza biurka swojej firmy. Inni mogli robić to na
drugim końcu świata. Niektórzy mogli być na miej-
scu w ARP, niektórzy mogli być w innym miejscu
i mieli dostęp do stanowiska, na którym mogli pro-
wadzić licytację. Licytacja była ciekawa, gdyż docho-
dziło do przebić cen pięć minut przed zakończeniem,
a w dwóch przypadkach nawet trzy sekundy przed
zakończeniem. Tak więc rywalizacja w przypadku
niektórych aktywów była autentyczna.
W Stoczni Gdynia mieliśmy, jak mówiłem, 37
przetargów – 37 aktywów. Przetarg nr 1, obszar nr
1 – rejon prefabrykacji kadłubów. Dwie firmy startu-
ją, cena wywoławcza 38 690. Wygrywa Greenrights.
Przetarg drugi. Startują dwie firmy, cena wywoław-
cza 98 mln zł. Wygrywa Greenrights. Przetarg nr 3,
obszar nr 4, cena wywoławcza 31 mln, cena sprzeda-
ży 31 873.
Przetarg po przetargu, obszar po obszarze – ma-
cie państwo wyszczególnione, kto brał w tym udział,
kto jaką cenę zaproponował i kto wygrał. A więc
mam nadzieję, że po dzisiejszej debacie nie będzie już
głosów, że ktoś czegoś nie wie, że w tym procesie były
jakieś dodatkowe warunki, że tutaj były jakieś pro-
jekty wiązane. Nic, przepraszam za słowo, błędniej-
szego, głupszego niż mówienie, że sprzedaż stoczni
powiązano z kontraktem gazowym i że drogo gaz
sprzedaliśmy stoczni. Otóż kto jak kto, ale to wyście
zaczynali negocjacje z Katarem na temat dostaw
gazu – tu znowu zwrócę się do kolegów z PiS-u – mie-
liście taką koncepcję, żeby powstała spółka, która
miała mieć siedzibę w Szwajcarii, nie wiem, po co,
i miała pośredniczyć w sprzedaży gazu do Polski.
Pierwsze, co zrobiliśmy, to podjęliśmy decyzję stra-
tegiczną, że w ramach dywersyfikacji dostaw gaz
skroplony do Polski może płynąć w wyniku kontrak-
tu, który zawiera państwowa spółka polska, czyli
PGNiG, i państwowa spółka katarska. I to do same-
go końca zostało nie tylko zaplanowane, ale i utrzy-
mane. Rządy wspierały negocjacje dwóch państwo-
wych spółek bez żadnych pośredników. Proszę sobie
odpowiedzieć, kto wymyślił, i sprawdźcie to, że ma
być pośrednik – spółka w Szwajcarii zarejestrowana.
Pan minister Jasiński, może pan minister Woźniak
na to pytanie może odpowie.
I teraz tak – rynek gazu skroplonego jest taki, że
to kupujący musi zabiegać, a nie sprzedający, żeby
dostać kontrakt. I państwo też doskonale o tym wie-
dzą, bo jak chcieliście kupować gaz z Kataru, to wy-
myślono, że kupimy ten gaz z Kataru w ramach limi-
tu, który miała Korea. Tak? Korea może przy okazji
liczyła jeszcze na jakieś inne uprzywilejowanie, nie
wiem, więc prosiłbym, żeby to sprawdzić. Myśmy na-
wiązali kontakt polityczny na poziomie rządów – sta-
301
łe kontakty pana premiera, moje kontakty – po to,
żeby zawrzeć kontrakt na poziomie rządowym. Ja-
kież było moje zdziwienie, kiedy byłem w Katarze
i w odpowiedzi na moje pytanie, jak to jest, że my
w tym rejonie świata musimy kupować gaz przez po-
średników albo jeszcze z limitu innego państwa, zo-
baczyłem szeroko otwarte oczy tego człowieka, który
mówi: A kto tak powiedział? Jesteście dla nas waż-
nym krajem i my chcemy z wami handlować. To jest
strategiczny nasz cel, żebyśmy również mieli tego
typu kontrakty w tej części świata. Ale negocjacje
formuł cenowych, dat są skomplikowane, bo negocja-
cje biznesowe wszędzie na świecie, a szczególnie z tą
częścią świata, są bardzo trudne. I PGNiG o tym do-
skonale wie. Myślę, że również raport, który otrzy-
mał albo otrzyma pan prezydent, doskonale pokazu-
je, w jaki sposób, na jakich zasadach ten kontrakt
został zawarty.
Chcę bardzo jednoznacznie powiedzieć: to są za-
sady czysto biznesowe, formuły cenowe, które funk-
cjonują na świecie są i bardzo korzystne dla PGNiG,
uwzględniając wielkość zakupu. Bo ktoś nas porów-
nuje z Japonią, z Koreą – kupujemy, zakontraktowa-
liśmy na sztywno 1,5 mld m3, a 1 mld w dostawach
spotowych. To jak to można porównać – a można,
oczywiście na korzyść PGNiG – z dostawami 20 mld
m3? To są takie proste rzeczy, z których ktoś buduje
później wielkie jakieś hasła i legendy i jeszcze wiąże
to, mówi, że myśmy zawarli kontrakt gazowy ze
stoczniami. Gdyby tak było, to już w stoczniach by-
łyby produkowane statki, bo co jak co, ale każdy na
świecie przy tak dużych projektach chyba by dotrzy-
mał słowa, tak? Gdybyśmy się umówili na poziomie
rządowym – od was gaz, a wy budujecie statki. Otóż
podeszliśmy do tego w sposób uczciwy i właśnie bez
wiązania tego, a ktoś ma taki sposób myślenia i myśli,
że myśmy tak samo myśleli, dlatego trzeba to powią-
zać. A więc ktoś podjął ryzyko biznesowe udziału
w procesie sprzedaży stoczni, ktoś się zaangażował,
wydał pieniądze, niemałe, i na końcu, w kontekście tej
światowej rozpaczy w sektorze stoczniowym, doszedł
do wniosku, że tego projektu nie da się spiąć.
Następna sprawa, którą warto wyjaśnić i o której
informowaliśmy. Prawdą jest, że z chwilą, kiedy ten
inwestor miał kłopoty ze sfinansowaniem i oczekiwał
od nas przedłużenia terminu zakończenia tej trans-
akcji, przy okazji rozmów o sprawach strategicznych
pomiędzy premierami, pomiędzy mną a innymi mi-
nistrami Państwa Kataru, podnosiliśmy kwestię
stoczni. To wszystko prawda. Na tym letnim spotka-
niu, o którym informowaliśmy, również ten temat
stanął. Mówiliśmy to bardzo szczerze i otwarcie.
(Poseł Marek Suski: Komu? Na posiedzeniu komi-
sji ani słowem.)
Mówiliśmy szczerze i otwarcie w obecności pre-
miera Kataru i w moich rozmowach z innymi mini-
strami, że ten niesfinalizowany projekt w odbiorze
społecznym może negatywnie wpływać na postrze-
ganie tego kraju i regionu świata w Polsce.
(Poseł Marek Suski: Sami ze sobą.)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
302 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
Taka jest prawda, media mówiły o katarskim in-
westorze, który nie zapłacił. Nikt już nie wie, czy to
jest prywatny inwestor, czy państwowy, i na to zwró-
ciliśmy uwagę.
(Poseł Marek Suski: Panie ministrze, nadal nikt
nie wie, kto to jest.)
Otrzymaliśmy z agencji inwestycyjnej w Katarze
informację, że ta instytucja, największa instytucja
finansowa tego państwa, rozpoczyna badanie tego
projektu i chce wiedzieć, czy jest w stanie włączyć się
w ten projekt i w jaki sposób może próbować go sfi-
nalizować. Byliśmy tutaj w pewnej walce z czasem,
niestety, bo jeżeli w ustawie i w decyzji Komisji Eu-
ropejskiej mieliśmy jednoznacznie napisane: 31 sierp-
nia, to nie mogliśmy dłużej czekać. 31 sierpnia pod-
jęliśmy decyzję, że to postępowanie zamykamy i wy-
stępujemy do Komisji Europejskiej o zgodę i o wydłu-
żenie czasu na nowe postępowanie przetargowe.
Napisaliśmy do pani komisarz, miałem wystąpienie
25 sierpnia. Jeszcze tydzień przed tym faktem infor-
mowaliśmy, że są problemy z uregulowaniem tej płat-
ności, że chcemy, aby Komisja Europejska rozpoczę-
ła procedury przygotowawcze do ewentualnego wy-
dania decyzji o przedłużeniu terminu i rozpoczęciu
nowej procedury i że 31 sierpnia poinformujemy Ko-
misję o tym, czy wpłata nastąpiła, czy nie. W tym
czasie Komisja miała jeszcze pytania do naszego
wniosku. Wyjaśniliśmy to 2 września i 8 września,
późnym wieczorem, otrzymaliśmy zgodę Komisji Eu-
ropejskiej na ponowne przeprowadzenie procedury
sprzedaży aktywów postoczniowych stoczni w Szcze-
cinie i w Gdyni.
W naszym wniosku prosiliśmy o czas do końca
roku na sprzedaż tych aktywów, a zgodnie z ustawą,
jak wszyscy wiemy, jest jeszcze procedura sądowo-
administracyjna zamykania kompensacji do końca
2010 r., bo muszą być rozpatrzone przez sąd wszyst-
kie zastrzeżenia ze strony wierzycieli. Podział tej
masy kompensacyjnej i sprzedaż muszą nastąpić do
końca roku. Otrzymaliśmy na to zgodę i przygoto-
wujemy w tej chwili całą procedurę, która będzie
wdrożona.
Plan jest taki: Po pierwsze, musimy dokonać ak-
tualizacji wycen tych aktywów. Jesteśmy już w trak-
cie, rozpoczęliśmy aktualizację pod koniec sierpnia.
Plan podziału tych stoczni na aktywa musi być po-
nownie zatwierdzony zgodnie z ustawą. Jeśli chodzi
o regulamin sprzedaży, to dokonaliśmy już uzgod-
nień z Komisją Europejską. Wcześniejsza decyzja nie
była jednoznaczna. Teraz regulamin będzie, mówiąc
krótko, bardziej restrykcyjny w stosunku do kupują-
cych. To znaczy, żeby był bardzo krótki termin na
uregulowanie tej zapłaty i żeby poza wadium, jeżeli
ktoś wylicytuje, była gwarancja bądź rachunek
escrow – jeżeli będzie wydana decyzja, powiedzmy,
MSWiA, jeżeli to będzie ktoś spoza obszaru Unii Eu-
ropejskiej – żeby nie było takiej sytuacji, jaką mieli-
śmy teraz, że inwestor, pomimo że wpłacił wadium,
nie realizował umowy końcowej przeniesienia wła-
sności; zawarł umowy wstępne, lecz nie zrealizował
umów końcowych.
Zakładamy więc, że w ostatnim tygodniu wrze-
śnia ukaże się już publikacja prasowa, ogłoszenie
o tym przetargu. Termin wynikający z ustawy to
osiem tygodni, między ogłoszeniem a momentem
przetargu musi upłynąć osiem tygodni. Wypada to
w drugiej dekadzie listopada. Chcemy tak zakończyć
ten proces, żeby do końca listopada nastąpiło podpi-
sanie umów przedwstępnych, tzw. warunkowych,
które w takiej sytuacji są zawierane. I to, co będzie
teraz przedmiotem sprzedaży Stoczni Szczecińskiej
Nowa, to będzie 8 pakietów związanych z możliwo-
ścią produkcji stoczniowej, 5 pakietów, w tym udzia-
ły w jednej spółce Nord, ruchomości, które nie zosta-
ły sprzedane poprzednio; w przypadku Stoczni Gdy-
nia: 9 pakietów związanych z możliwością produkcji
stoczniowej, 2 spółki zależne Euro-Most i Euro Rusz-
towania i 7 pakietów, w tym dwie nieruchomości
i ośrodek wczasowy Wieżyca oraz rejon komunikacji,
czyli droga, a także 5 pakietów ruchomości, które nie
zostały sprzedane poprzednio. To są te aktywa po-
stoczniowe, które zamierzamy zgodnie z tą nową
procedurą i według tej zgody, którą otrzymaliśmy
z Komisji Europejskiej, sprzedać.
Chciałbym bardzo wyraźnie i jednoznacznie po-
wiedzieć, że z analizy tego, jak wygląda dzisiaj sektor
stoczniowy w Europie i na świcie, wynika – nie mamy
złudzeń co do tego i trzeba to sobie dzisiaj bardzo
otwarcie powiedzieć – że uda się znaleźć inwestora,
który będzie chciał tam budować statki.
(Głos z sali: Nam się nie uda.)
Jeżeli taki się znajdzie – oczywiście będziemy o to
zabiegali – to będziemy się cieszyli. Natomiast ana-
lizując sytuację w sektorze stoczniowym, w innych
stoczniach na świecie, ich kondycję, można dzisiaj
powiedzieć, że jest to praktycznie niemożliwe.
Z tej mównicy byłem atakowany przez wielu
i pytany o to, dlaczego to polski rząd nie potrafi sobie
tak świetnie poradzić ze stoczniami jak rząd niemiec-
ki, bo tam stocznie w Wismarze i Rostocku świetnie
się mają, dostają dodatkowo pomoc publiczną, na
mocy jakiejś dziwnej procedury, poprzez zamówienia
na rzecz obronności albo poprzez transfer nowych
technologii, a wy tego nie robicie. Otóż państwo wie-
dzą, że te stocznie zbankrutowały, jedna i druga.
Dwie zostały kupione za 40 mln euro. A wycena na-
szych aktywów to jest 100 mln euro. Holding stocz-
niowy TKMS poinformował, że stocznia Blohm w Ham-
burgu, stocznia HDW w Kilonii oraz stocznie północ-
ne w Emden są do sprzedaży. Maersk, który jest
właścicielem kilku stoczni, poinformował, że zamie-
rza zaprzestać produkcji statków w stoczni Odense
Steel w Danii. Ta stocznia ma 900 lat tradycji, prze-
stają tam produkować statki, bo nie ma po prostu
klientów. Nikt nie będzie budował statków po to, by
ustawiać je na parkingu czy cumować w porcie. Ta
sama firma sprzedaje stocznie na Litwie, biuro pro-
jektowo-inżynieryjne na Litwie. Analiza tego, jak
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
spadły zamówienia w poszczególnych krajach w Eu-
ropie, w Azji, i wnioski z tej analizy są jednoznaczne.
Dzisiaj trudno sobie wyobrazić uruchamianie nowych
projektów czy wielką kolejkę inwestorów, którzy po-
wiedzą: kupujemy aktywa postoczniowe, bo tam na
pewno będziemy budowali statki. Po pierwsze, nie
wolno nam tego zrobić, bo musimy to sprzedać...
(Poseł Marek Suski: Panu się nie uda.)
...dalej na tych warunkach, które komisja narzu-
ciła, czyli bez żadnych warunków brzegowych, wstęp-
nych. Tak samo jak tamten, tak samo i ten przetarg
będzie prowadzony. Najbliższe tygodnie wykorzysta-
my na jeszcze lepszą i bardziej ścisłą współpracę
z samorządami lokalnymi, z marszałkami woje-
wództw, wojewodami, również z lokalnymi firmami.
Będziemy poszukiwali rozwiązań dla poszczególnych
aktywów, bo to, na czym nam najbardziej zależy, to
to, aby na tych aktywach był prowadzony jakiś rodzaj
działalności gospodarczej, aby powstawały tam miej-
sca pracy.
Jeżeli znajdzie się ktoś, kto powie: będę tam bu-
dował mniejsze czy większe statki, to dobrze, ale ja
dzisiaj jestem nauczony moim przesadnym optymi-
zmem z maja tego roku, kiedy byłem, powiem szcze-
rze, przekonany, że jeżeli ktoś tak mocno wszedł
w taki proces, wyłożył tyle pieniędzy i wziął udział
w tej licytacji, to on już sfinalizuje tę transakcję. Może
naiwnie, ale ja w to uwierzyłem. Czas pokazał, że sy-
tuacje na rynku czy sytuacje ekonomiczne podmiotów,
które biorą w tym udział, mogą się tak szybko zmie-
niać, że ktoś może nie dotrzymać słowa. Mówię to
wprost, otwarcie, bo po prostu taka była prawda.
Jesteśmy więc w procesie, nie zakończyliśmy pro-
cesu sprzedaży, będziemy robili wszystko, aby jak
najlepiej te aktywa były w przyszłości zagospodaro-
wane. Mamy nadzieję, że będą chętni. Słyszałem też
tutaj różne wypowiedzi, że przecież są chętni, tylko
my nie chcemy z nimi rozmawiać. Zapraszam wszyst-
kich. Jeżeli ktoś z państwa ma taką firmę, proszę do
mnie zadzwonić, przyjść, dostanie naprawdę wszyst-
kie informacje, żeby wziąć udział w przetargu.
To jest ten plan do końca roku, wynikający z de-
cyzji Komisji Europejskiej.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Jeszcze dosłow-
nie kilka zdań na temat Stoczni Gdańskiej. Właśnie
zastanawiałem się, czy w ogóle mówić o Gdańsku, ale
jak byłem świadkiem, wszyscy byliśmy świadkami,
tej haniebnej – nie wiem, jak to nazwać – manifesta-
cji czy pikniku z namiotami pod domem pana pre-
miera...
Zresztą w tamtym roku ten sam pan Karol Guzi-
kiewicz dwukrotnie zgłosił do gminy, w której miesz-
kam, że będzie manifestacja pod moim domem. Skut-
kowało to tym, że Policja straciła mnóstwo czasu, moi
sąsiedzi musieli zabezpieczyć kamienie, które mieli
na ogrodzenie, cała prewencja, działania po stronie
gminy, wielkie emocje w mojej miejscowości, że bę-
dzie manifestacja. I dwukrotnie, przy poniesieniu
gigantycznych kosztów – nasze państwo poniosło te
303
koszty, polska Policja – pół godziny przed przyjazdem
przychodził faks do urzędu gminy, że nie będzie ma-
nifestacji. Dwa razy tak było.
Jak słyszałem zapowiedź tego miasteczka, myśla-
łem, że to też jest taka hucpa, która skończy się wła-
śnie w ten sposób. Już, po pierwsze, wydanie zgody na
to przez samorząd miasta uważam za skandaliczne.
(Poseł Marek Suski: Właśnie… Wy zawsze dzia-
łacie w ten sposób?)
Nieważne. To jest skandaliczna decyzja – wydanie
zgody na to. (Oklaski)
Po drugie, sposób zachowania się tych ludzi... Na-
stępnie niektórzy z nich udali się do pałacu prezy-
denckiego...
(Poseł Marek Suski: To wasz prezydent.)
...jeszcze przyjęli za to wysokie odznaczenia pań-
stwowe. Uważam to za kolejny skandal i hucpę.
(Poseł Stefan Niesiołowski: Wasz prezydent, wasz
prezydent.)
Co my moglibyśmy tylko powiedzieć?
(Głos z sali: Chamstwo.)
Proszę sobie robić te miasteczka, nie wiem, może
pod budynkiem prezydenta Ukrainy albo pani pre-
mier Ukrainy, albo pod domem właścicieli tej firmy.
Przecież państwo sprzedaliście tę stocznię. Nie za-
gwarantowaliście żadnego pakietu socjalnego…
(Poseł Andrzej Jaworski: Ale za to zachowaliśmy
stanowiska pracy.)
Sekundkę.
...nie zagwarantowaliście żadnego pakietu inwe-
stycyjnego, a co najgorsze, co groziło bankructwem
stoczni...
Panie prezesie, pan wie. Ja mam pana dokumen-
ty, ja panu…
(Poseł Andrzej Jaworski: Z przyjemnością.)
…pokażę, co pan mówił na ten temat.
To, że nie zrobiliście jednej kluczowej rzeczy
w sprawie Gdańska, to, że nie uzgodniliście z Komi-
sją Europejską programu restrukturyzacyjnego, to
było największe zagrożenie dla tej firmy, bo to mogło
skutkować bankructwem, upadłością tej firmy.
(Poseł Andrzej Jaworski: Bo do końca nie mieli-
śmy...)
Mówił pan wtedy o tym, mówił też o tym właści-
ciel. Sprzedaliście to w październiku 2007 r. i zosta-
wiliście nam problem: my sprzedaliśmy, a wy się mar-
twcie teraz tym, co zrobić z programem restruktury-
zacyjnym, z zatrudnieniem, z programem socjalnym.
(Poseł Wojciech Jasiński: Pan jest kłamczuchem.)
Po uzgodnieniach ze stroną związkową – oni byli
w ministerstwie skarbu, interweniowali u pana pre-
zydenta Lecha Wałęsy, który ze mną rozmawiał na
ten temat – podjęliśmy decyzję, wszyscy doszliśmy do
takiego wniosku, że udzielimy dodatkowo 150 mln zł
zwrotnej pomocy publicznej, po to żeby dopiąć ten
program restrukturyzacji, tak aby Stocznia Gdańska
nie upadła. Wtedy zadbaliśmy o minimalne zatrud-
nienie 1900 osób i minimalną produkcję stoczniową,
jak pan doskonale wie. Pan wcześniej o to nie zadbał,
a był pan wtedy w środku, w tej firmie.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
304 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
Jeżeli dzisiaj widzę, że działacze związkowi, któ-
rzy od tego rządu i od tego premiera tak dużo dosta-
li – właściciel, prezes firmy mówił wprost o tym, że
w uratowaniu Stoczni Gdańskiej, w dopięciu tych
wszystkich kwestii formalnych żaden rząd nie pomógł
mu tak, jak rząd Donalda Tuska – są bezczelni, idą
pod dom premiera i przez trzy dni koczują w namio-
tach, to zastanawiam się, czy to jest troska o miejsca
pracy. To jest czysta polityka, oni są na krótkim
sznurku – przykro to powiedzieć – pana prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej oraz Prawa i Sprawiedliwo-
ści i na rozkaz robią tego typu akcje. (Oklaski) To jest
po prostu skandal. (Poruszenie na sali)
(Poseł Andrzej Jaworski: Pan obraża tych ludzi.)
(Poseł Krystyna Skowrońska: Prawda w oczy kole.)
(Poseł Wojciech Jasiński: Pan jest kłamcą.)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie pośle, panie pośle...
Minister Skarbu Państwa
Aleksander Grad:
Powiedziałem: na krótkim sznurku.
(Poseł Marek Suski: Niech pan przedstawi do-
wody.)
To jest coś innego.
Proszę państwa, to, co się stało i co oglądaliśmy
w telewizji, jest waszą megakompromitacją. Potrafi-
liście tych ludzi w taki sposób ustawić, tak podpuścić,
żeby oni robili tego typu rzeczy. Proszę mi powie-
dzieć, w którym miejscu skłamałem, to przyznam
panu rację. W którym miejscu?
(Poseł Stefan Niesiołowski: Nie dyskutuj z nimi,
Olek.)
(Poseł Andrzej Jaworski: Jakie bankructwo? Fir-
my z 300 mln zł na koncie?)
(Poseł Stefan Niesiołowski: Ciszej.)
Stocznia Gdańska dzięki działaniom pana pre-
miera Donalda Tuska i naszego rządu została urato-
wana na skutek udzielenia dodatkowej pomocy pu-
blicznej i dzięki wydaniu przez Komisję Europejską
pozytywnej decyzji, która – proszę ich o to zapytać
– otworzyła im dzisiaj drzwi we wszystkich bankach.
Mogą normalnie kontraktować statki, zaczynają
zwyczajnie funkcjonować. Przez to, że ta decyzja nie
została wydana przez Komisję Europejską wcześniej,
wszyscy myśleli, że za chwilę firmy zbankrutują.
W nagrodę za to niektórzy szefowie związków zawo-
dowych, po to żeby za dwa dni dostać medal, poszli
pod dom pana premiera. To jest po prostu skandal.
(Poseł Stefan Niesiołowski: Prawda boli.)
Chciałbym powiedzieć tak. Jeżeli jest prawdą to,
co powiedział pan prezes, to wpadł on teraz we wła-
sne sidła. Otóż jeżeli na koncie było 300 mln zł, to
proszę powiedzieć, dlaczego tak tanio sprzedaliście
tę firmę? (Wesołość na sali, oklaski)
(Poseł Andrzej Jaworski: To nie jest prawda.)
Panie prezesie, uważam, że oni zapłacili godziwą
cenę i nie jest prawdą to, co pan mówi. Wiemy, jaka
jest sytuacja... (Poruszenie na sali)
(Poseł Krystyna Skowrońska: A co zrobił minister
Jasiński?)
Nie będę z państwem polemizował, bo to nie ma
sensu. Prawda jest jedna i ona was boli. Stocznia
Gdańska, sprzedana pod koniec sprawowania przez
was rządów bez jakiegokolwiek zabezpieczenia biz-
nesowego, finansowego, socjalnego, została w wyni-
ku naszych działań i wydania decyzji przez Komisję
Europejską z czerwca i lipca tego roku uratowana.
Proszę zapytać właścicieli tej firmy, a nie niektórych
działaczy związkowych, bo oni zawsze będą mówili
tak, jak wy im będziecie podpowiadali. (Oklaski)
(Poseł Andrzej Jaworski: Współwłaścicielem jest
Skarb Państwa.)
Szanowni państwo, myślę, że otrzymaliście pań-
stwo pełną i szczegółową informację o tym, jak
w ciągu ostatnich lat przebiegał proces prywatyza-
cji, konsolidacji stoczni, restrukturyzacji, jak prze-
biegał on przed 2007 r. i później. Mamy raporty
NIK, wszystkie dokumenty. Wszystko państwo otrzy-
maliście. Wiecie, kto w ostatnim czasie brał udział
w tych postępowaniach i jakie są w tej chwili plany
w wyniku nowej decyzji Komisji Europejskiej. Bę-
dziemy robili wszystko, żeby aktywa postoczniowe
sprzedać jak najlepiej. To natomiast, co zostanie
zrobione, jeśli chodzi o te aktywa, będzie zależało
od tego, na co zdecydują się sami inwestorzy, jeżeli
w ogóle znajdą się chętni na te aktywa. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
(Poseł Stefan Niesiołowski: Brawo, Olek.)
(Poseł Grzegorz Napieralski: Panie marszałku…)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pan poseł w trybie sprostowania?
(Poseł Grzegorz Napieralski: Tak.)
Proszę bardzo.
Poseł Grzegorz Napieralski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pan minister wy-
mienił moje imię i nazwisko i niestety powiedział
nieprawdę. Po raz kolejny na tej sali nadużywa się
mównicy sejmowej, nadużywa się tego miejsca, aby
głosić rzeczy, które są nieprawdziwe. Otóż usłyszeli-
śmy stwierdzenia dotyczące roku 2002 i stoczni
w Szczecinie. Rozumiem, że jeśli dzisiaj jest światowy
kryzys, to winna jest Lewica, jeżeli ludzie tracą dzi-
siaj pracę, to też winna jest Lewica.
(Poseł Krystyna Skowrońska: To nie jest sprosto-
wanie.)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Grzegorz Napieralski
I to, że dzieci są niedożywione w wielu szkołach,
to też jest wina Lewicy. (Poruszenie na sali)
(Poseł Krystyna Skowrońska: To nie ten tryb.)
Ja nie przerywałem i nie przeszkadzałem.
Chciałbym się odnieść do tego, co powiedział pan
minister. W roku 2002 doszło do bardzo szczególnej
i bardzo złej sytuacji w stoczni w Szczecinie. Ten
duży zakład pracy był zagrożony upadkiem. Wszy-
scy pracownicy mogli wtedy utracić pracę. To są
fakty. Po roku 2001, kiedy przegrała Akcja Wybor-
cza Solidarność – większość z was była w tej forma-
cji – przejęliśmy władzę i rząd Sojuszu Lewicy De-
mokratycznej (Poruszenie na sali) zaangażował się
z całą siłą (Poruszenie na sali) w ratowanie polskiej
stoczni w Szczecinie. Wtedy również na tej mównicy
sejmowej, ale przede wszystkim w Szczecinie, poli-
tycy Platformy Obywatelskiej domagali się… (Poru-
szenie na sali)
(Poseł Urszula Augustyn: To jest polemika.)
(Głos z sali: To jest oświadczenie.)
Panie marszałku, czy mogę powiedzieć dwa ostat-
nie zdania? (Poruszenie na sali)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Panie pośle, proszę zmierzać…
(Poseł Krystyna Skowrońska: To nie jest sprosto-
wanie.)
Pani poseł, niech pani zajmie miejsce.
A pana, panie pośle przewodniczący, proszę
o zmierzanie do końca.
Poseł Grzegorz Napieralski:
Już kończę.
Domagaliście się, abyśmy ratowali stocznię
w Szczecinie. Zrobiliśmy wszystko, żeby uratować
stocznię i ją uratowaliśmy. (Poruszenie na sali) Pan
minister powiedział, że zamykaliśmy ludzi. (Poru-
szenie na sali)
(Poseł Krystyna Skowrońska: To jest populizm.)
Nie. To nie są rządy PiS ani nie jest to dzisiejsza
sytuacja, w której w czasie podejmowania decyzji
w pańskiej sprawie dochodzi do aresztowania.
(Poseł Krystyna Skowrońska: Oświadczenia są
wieczorem.)
Wtedy niezależna prokuratura podjęła taką, a nie
inną decyzję o zatrzymaniu tych osób. To po pierw-
sze. Po drugie, nie dochodziło do żadnej sprzedaży
stoczni ani części tej stoczni. (Poruszenie na sali)
(Głos z sali: Ale to nie jest sprostowanie.)
Aktywa stoczni ocenił niezawisły sąd, który po-
twierdził, że doszło do upadłości. To są fakty. To
chciałem państwu powiedzieć. (Oklaski)
305
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, na prośbę klubów zarządzam 60-
-minutową przerwę w obradach Sejmu. (Poruszenie
na sali)
Później państwo będziecie prostowali.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 13 min 27
do godz. 14 min 46)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Wznawiam obrady. (Oklaski)
Kontynuujemy rozpatrywanie punktu 22. porząd-
ku dziennego: Informacja rządu w sprawie sytuacji
w polskim przemyśle stoczniowym.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 10-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i 5-minutowych oświadczeń
w imieniu kół.
Jestem winna informację Wysokiej Izbie, ponie-
waż przed przerwą zgłosiło się dwóch panów posłów
do zabrania głosu w trybie sprostowania.
(Poseł Teresa Piotrowska: Ale nie zabierali głosu.)
Proszę kolegów posłów również o zrozumienie.
Będzie dyskusja i debata na ten temat, będziecie pań-
stwo mogli zadawać pytania, wtedy wydłużę kolegom
czas o 1 minutę. Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
(Głos z sali: Brawo, pani marszałek, brawo.)
Obrady w tej części prowadzi marszałek Ewa
Kierzkowska. Dziękuję uprzejmie.
Bardzo proszę, rozpoczynamy dyskusję.
Proszę o zabranie głosu pana posła Tadeusza
Aziewicza w imieniu klubu Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę. (Oklaski)
Poseł Tadeusz Aziewicz:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Panie Ministrze! W imieniu klubu Platformy Obywa-
telskiej mam zaszczyt przedstawić stanowisko w spra-
wie informacji rządu na temat sytuacji w polskim
przemyśle stoczniowym.
Wysoka Izbo! Problemy z restrukturyzacją pol-
skich stoczni występują w zasadzie od początku pro-
cesu transformacji naszej gospodarki. To prawda, że
zaniechania w tym zakresie obciążają wszystkie eki-
py, które w tym czasie rządziły Polską. Jestem jed-
nak głęboko przekonany, że kluczowe dla tego proce-
su były lata 2005–2007.
(Głos z sali: Cha, cha!...)
Korzystne otoczenie zewnętrzne, znakomita ko-
niunktura w gospodarce światowej oraz w przemyśle
stoczniowym wyjątkowo sprzyjały realizacji tego wy-
zwania. Szansa ta została zmarnowana. Zamiast
dobrych programów naprawczych i szybkich decyzji
naszym stoczniom zafundowano dryfowanie połączo-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
306 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Tadeusz Aziewicz
ne z obciążaniem ich kolejnymi transzami pomocy
publicznej, co w dłuższym okresie musiało prowadzić
do ich zatonięcia.
(Poseł Marek Suski: Nie wie pan, o czym pan mówi.)
Przypominam, że postępowanie Komisji Europej-
skiej dotyczące pomocy publicznej udzielonej polskim
stoczniom toczyło się od 1 czerwca 2005 r. Pamiętam,
mówiłem o tym z tej mównicy w tej i w poprzedniej
kadencji, z jakim trudem, jak długo docierała do rzą-
dzących w latach 2005–2007 oczywista – wydawać
by się mogło – prawda, że prawo unijne istnieje i do-
tyczy także Polski. Doskonale pamiętam lato 2006
r., kiedy zamiast pilnie przygotowywać programy
naprawcze, które umożliwiłyby naszym stoczniom
ucieczkę spod unijnej gilotyny, hucznie świętowano
rozdzielenie stoczni gdyńskiej i gdańskiej. Kilka mie-
sięcy później na terenie tej ostatniej odbył się słynny
wiec, w trakcie którego Jarosław Kaczyński pokazy-
wał miastu i światu, gdzie stało ZOMO.
(Głos z sali: Miał rację.)
Publicysta jednej z gazet stwierdził wówczas, że
odniósł wrażenie, jakby pasażerowie „Titanica” wie-
cowali na jego pokładzie na cześć kapitana. Trudno
mi także zapomnieć niesłychanie kontrowersyjną –
zarówno z punktu widzenia unijnych zasad regulu-
jących udzielanie pomocy publicznej, jak i zdrowego
rozsądku – koncepcję tzw. zaparkowania akcji Stocz-
ni Gdańskiej w państwowym koncernie ENERGA.
Z tzw. zaparkowania akcji stoczni w koncernie
ENERGA ostatecznie zrezygnowano, ale za to zapar-
kował tam na długo ówczesny prezes Stoczni Gdańsk,
obejmując funkcję przewodniczącego rady nadzor-
czej. Pamiętam duże upolitycznienie jeśli chodzi
o zarządzanie stoczniami, lokalnych polityków zatrud-
nionych na stanowiskach prezesów stoczni, kandydu-
jących we wszystkich możliwych wyborach, w czasie
kiedy zegar tykał coraz bardziej nerwowo, a sytuacja
naszych stoczni pogarszała się. Każdy kolejny straco-
ny miesiąc powodował, że malały szanse na złożenie
sensownych planów restrukturyzacji, które mogłaby
zaakceptować Komisja Europejska. Odpowiedź na tak
przyjąłem z ulgą – informował media jesienią 2006 r.
prezes Stoczni Gdynia po uzyskaniu zgody rady nad-
zorczej na kandydowanie na prezydenta Tczewa. Ta-
kie przykłady można mnożyć.
Pamiętam prywatyzację Stoczni Gdańsk przepro-
wadzoną w trakcie ostatniej kampanii wyborczej do
Sejmu, w której oczywiście uczestniczył jej prezes.
Transakcję tę przeprowadzono w ogromnym pośpie-
chu, mocno kontrastującym z wcześniejszą opiesza-
łością. Potem dopiero okazało się, że w trakcie tego
procesu nie zadbano o najważniejsze, czyli o uzyska-
nie konsensusu z Komisją Europejską w zakresie
pomocy publicznej udzielonej stoczni, a wielkość tej
pomocy okazała się tak znaczna, że ewentualna ko-
nieczność jej zwrotu przekreśliłaby ekonomiczną
zasadność całego przedsięwzięcia.
Komisja Europejska, prowadząc wspomniane po-
stępowanie, wielokrotnie wysyłała sygnały o nieza-
dowoleniu ze współpracy zarówno z przedstawiciela-
mi ministerstw, jak i z zarządami spółek. Efektem
tego były – w najlepszym wypadku – kolejne obietni-
ce i prośby o przedłużenie terminów. Komisja Skarbu
Państwa nowej kadencji na jednym z pierwszych po-
siedzeń zwróciła się do Najwyższej Izby Kontroli
o zbadanie omawianych procesów. Raport z kontroli
restrukturyzacji i prywatyzacji sektora przemysłu
stoczniowego w latach 2005–2007 został opublikowa-
ny w lipcu tego roku, jego ustalenia są druzgocące
dla kontrolowanych podmiotów. Raport jest obszerny.
Najogólniej można powiedzieć, że Najwyższa Izba
Kontroli negatywnie oceniła całokształt aktywności
struktur państwa wobec przemysłu stoczniowego
w tym czasie.
Aleksander Grad, który po wyborach jako nowy
minister skarbu państwa przejął odpowiedzialność
za spółki stoczniowe, znalazł się w niezwykle trudnej
sytuacji. W spadku po poprzednikach otrzymał nie-
rozwiązane problemy dotyczące restrukturyzacji
i prywatyzacji stoczni oraz zniecierpliwienie Komisji
Europejskiej zirytowanej niedotrzymywaniem zobo-
wiązań i niską jakością przekazywanych dokumen-
tów. Przewodnicząc Komisji Skarbu Państwa, z bli-
ska przyglądałem się determinacji ministra, który
czynił wszystko, co mógł w celu przekonania inwe-
storów do zaangażowania się w prywatyzację naszych
stoczni i wspólnego takiego poskładania projektów
restrukturyzacyjnych, aby mogła je zatwierdzić Ko-
misja Europejska. Nie było to proste. Sytuacja stocz-
ni pogarszała się, potężna ilość udzielonej pomocy
wymagała adekwatnych wkładów własnych ze strony
potencjalnych inwestorów i uwzględnienia w przygo-
towanych programach konieczności ograniczenia
mocy produkcyjnych. Klimat inwestycyjny nie był
dobry. Trudno zapomnieć o działaniach podejmowa-
nych przez stoczniowców z Gdańska, niezadowolo-
nych z projektu ponownego połączenia stoczni zloka-
lizowanych w Gdańsku i w Gdyni. Negatywna decy-
zja Komisji Europejskiej z 6 listopada 2008 r. doty-
cząca stoczni w Gdyni i w Szczecinie zakończyła
trwające ponad 3 lata postępowanie. Oznaczało to
konieczność zlikwidowania stoczni w dotychczaso-
wym stanie i sprzedaży ich majątku na otwartych
przetargach. Niestety, wiosną 2009 r. sytuacja na
światowych rynkach była już nieporównywalnie gor-
sza. Trudno zatem dziwić się radości rządu okazanej
w momencie, kiedy pojawił się inwestor, który wygrał
przetarg na najważniejsze części mienia byłych stocz-
ni w Gdyni i w Szczecinie i złożył deklarację woli
prowadzenia na wylicytowanym majątku produkcji
stoczniowej. Rzeczywistość okazała się brutalna, po-
nieważ wspomniany inwestor, chociaż wcześniej
wpłacił wysokie wadium i założył spółkę, która mia-
ła zajmować się działalnością stoczniową, po kilku
miesiącach zwłoki odstąpił od transakcji.
Więcej szczęścia miała Stocznia Gdańska, ponie-
waż Komisja Europejska w dniu 22 lipca 2009 r. za-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Tadeusz Aziewicz
twierdziła dla niej program restrukturyzacyjny
przygotowany przez ukraiński Donbas i ministra
skarbu. Wiąże się to jednak z koniecznością ograni-
czenia mocy produkcyjnych przez stocznię i udzie-
lenia prywatnemu już podmiotowi kolejnej pomocy
publicznej.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pojawiła się po-
trzeba ponownego przeprowadzenia przetargów na
majątek byłych stoczni w Gdyni i w Szczecinie. Wo-
bec fatalnej koniunktury na rynku stoczniowym,
szczególnie w Europie, trudno oczekiwać, że nasze
stocznie powstaną z popiołów i będą produkowały
statki na skalę, którą pamiętamy z przeszłości. Wie-
rzę jednak, że mienie to znajdzie w końcu dobrego
inwestora i że będzie generowało jak największą ilość
miejsc pracy, bo to jest najważniejszy priorytet. Cią-
gle jednak mam nadzieję, że istotna część tych miejsc
pracy będzie wiązała się z produkcją statków bądź
szeroko rozumianą gospodarką morską. Tego ser-
decznie życzę rządowi, stoczniowcom, pracownikom
zakładów kooperujących oraz nam wszystkim. Zrób-
my wszystko, co w naszej mocy. Szczególnie proszę
o to związkowców, aby klimat wokół tego przedsię-
wzięcia był jak najlepszy, aby przedsiębiorcy uwierzy-
li, że warto inwestować na polskim wybrzeżu, że
polskie stocznie niezależnie od złych wiatrów mają
przed sobą przyszłość. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu pana posła Dawida Jac-
kiewicza, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Dawid Jackiewicz:
Pani Marszałek! Panie Premierze! Szanowni Pań-
stwo! Pan minister uraczył nas dzisiaj opowieścią
o trudach i bolączkach swoich rządów, sprawowanej
przez siebie funkcji. Skoro jest tak źle, panie mini-
strze, skoro nie widzi pan możliwości poprawy sytu-
acji, skoro brakuje panu energii, zapału i pomysłów
do tego, żeby rozwiązywać problemy polskich stoczni,
skoro po prostu nic panu nie wychodzi, to chyba, pa-
nie ministrze, najwyższy czas ustąpić z tego stano-
wiska. (Oklaski)
(Poseł Teresa Piotrowska: I kto to mówi?)
Dać możliwość wejścia na to miejsce tym, którzy
poradzą sobie z problemami. Oczywiście wiem, panie
ministrze, że pan nie ustąpi, premier nie dotrzyma
publicznie danego w tej sprawie słowa, bo jest to po
prostu kwestia honoru. Niektórzy to rozumieją, inni
nie. Panowie zaliczacie się do tej drugiej grupy. (Po-
ruszenie na sali)
(Poseł Krystyna Skowrońska: I pan to mówi?)
307
Próbował pan dzisiaj sprawić wrażenie solidnie
przygotowanego, osoby, która, rzucając liczby, kwoty,
nazwiska, daty, przytaczając decyzje, będzie w stanie
odwrócić uwagę od sedna problemu, od tego, co jest
jego istotą. Od tego, że to za rządów Platformy Oby-
watelskiej polskie stocznie przestały produkować i są
na skraju upadku, a właściwie już upadły. (Oklaski)
Mówił pan zresztą o sprawach drugoplanowych,
o sprawach, które dotyczą poprzedników. Jest to już
reguła, prawie stała zasada, że kiedy pan się pojawia,
a dzieje się to w Sejmie czy na posiedzeniach Komisji
Skarbu Państwa niezwykle rzadko, to mówi pan
o tym, co działo się w latach 2005–2007. Dzisiaj się-
gał pan nawet do lat wcześniejszych. Przygotowałem
taki raport, który dotyczy lat 1994–1998, wręczę go
panu zaraz po posiedzeniu, po zakończeniu naszej
dyskusji. Być może zaspokoi to pańską ciekawość
i będzie pan mógł cytować fragmenty tych raportów,
sprawozdań w innych dyskusjach.
Natomiast dzisiaj rozmawiamy o tym, co działo
się za rządów pańskiej ekipy, pańskich współpracow-
ników i w czasie pańskiej obecności w Ministerstwie
Skarbu Państwa. Oczekiwaliśmy dzisiaj wyjaśnień,
dlaczego polskie stocznie nie funkcjonują, dlaczego
mimo triumfalnego języka i słów, których używał
pan razem z panem premierem, razem z panem wi-
cepremierem Grzegorzem Schetyną, przed kampanią
czy w trakcie kampanii do Parlamentu Europejskie-
go, okazały się one tylko i wyłącznie pustymi obiet-
nicami wyborczymi. Czy właśnie dlatego, że stosuje
pan pewną zasadę, pewną regułę, kolejną regułę, że
kampania rządzi się własnymi prawami, a to, co po
wyborach, jak wygląda realizacja obietnic wybor-
czych, to już nie jest istotne, to jest drugoplanowe
i nie ma większego znaczenia?
Skoro unika pan trudnych pytań, odpowiedzi na
trudne pytania, to ja poruszę te sprawy. Po pierwsze,
panie ministrze, nikt nigdy nie kwestionował, że
w momencie, w którym obejmowaliście rządy, sytu-
acja w polskich stoczniach była trudna. Była trudna
od 2002 r. Poświęcanie dzisiaj całej pierwszej części
wypowiedzi, kilkunastu minut, na opisywanie trud-
nej sytuacji w polskich stoczniach w latach 2005–
–2007 nie mogło mieć innego celu niż tylko odwróce-
nie uwagi od tego, że sobie nie radziliście w latach
2007–2009. Po co o tym dyskutować? Czy słyszał pan
kiedykolwiek, żeby z ust polityków Prawa i Sprawie-
dliwości padały słowa o doskonałej sytuacji i ko-
niunkturze na rynku stoczniowym, na rynku pro-
dukcji statków w latach 2005, 2006, 2007? Kiedy PiS
opuszczał resort skarbu państwa, sytuacja była w mia-
rę unormowana, choć w przemyśle stoczniowym było
bardzo ciężko. (Wesołość na sali, oklaski)
(Poseł Tomasz Kulesza: O, kłamczuszek.)
Sprywatyzowano Stocznię Gdańsk. Firmę przejął
ukraiński inwestor – grupa Donbas. Wówczas pan,
panie ministrze, atakował swojego poprzednika mi-
nistra Jasińskiego, twierdząc, że to była fatalna pry-
watyzacja.
(Poseł Teresa Piotrowska: Bo była.)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
308 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Dawid Jackiewicz
Raport Najwyższej Izby Kontroli, na który pan się
dzisiaj powoływał, twierdzi, że była to prywatyzacja
bardzo dobrze przeprowadzona. (Oklaski)
(Głos z sali: Nieprawda.)
W latach 2006–2007 przeprowadzono restruktu-
ryzację stoczni w Gdyni i w Szczecinie. Renegocjo-
wano kontrakty na budowę statków, które były dla
stoczni skrajnie niekorzystne. Aby zachęcić inwe-
storów, uchwalono podwyższenie kapitału w Gdyni
o 500 mln zł. Miało to być pokryte płynnymi akcjami
spółek giełdowych Skarbu Państwa z chwilą ich pry-
watyzacji. Organizowano finansowanie pomostowe
dla Szczecina poprzez Agencję Rozwoju Przemysłu.
Rozpoczęto proces prywatyzacji Gdyni i Szczecina,
dokonano wyboru doradców, sporządzono memoran-
da informacyjne, opublikowano zaproszenia do skła-
dania ofert. I jeszcze w październiku 2007 r. dopusz-
czono 4 podmioty do badania stanu finansowego
i prawnego, czyli tzw. due diligence dla Gdyni.
Panie Ministrze! Niedawno, przed kilkoma dnia-
mi ukazał się w jednej z gazet taki artykuł autorstwa
pana redaktora, przepraszam w tej chwili nie pamię-
tam, o, pana Jacka Krzemińskiego, przepraszam,
który pisze właśnie o utracie inwestorów. Gdyby pań-
stwu naprawdę zależało na znalezieniu inwestora dla
stoczni w Gdyni i Szczecinie, moglibyście sprzedać
zakłady już rok temu. Część firm zainteresowanych
zakupem tych przedsiębiorstw, osoby związane z prze-
mysłem stoczniowym twierdzą, że nie zostały one
sprywatyzowane przez państwowych urzędników, bo
szukali oni takiego inwestora, który pozwoliłby im
zachować wpływy w przedsiębiorstwach zarządza-
nych przez nowych właścicieli.
Jeszcze dwa lata temu w kolejce chętnych do prze-
jęcia stoczni w Gdyni i Szczecinie stało kilka poważ-
nych podmiotów, wśród nich m.in. firma RCC izrael-
skiego armatora Ramiego Ungara, spółka Amber
należąca do jednego z najbogatszych Polaków, poten-
tata na rynku stalowym Przemysława Sztuczkow-
skiego, ukraiński ISD, czyli Związek Przemysłowy
Donbasu, drugi pod względem wielkości konglomerat
przemysłowy na Ukrainie, właściciel Stoczni Gdańsk
oraz Mostostal Chojnice wraz z norweskim produ-
centem statków spółką Ulstein Verft.
(Głos z sali: A inne gazety pan czyta?)
Panie ministrze, żadna z tych spółek, żaden z tych
oferentów nie przetrwał nawet kilku miesięcy nego-
cjacji z Ministerstwem Skarbu Państwa. O tym, jaka
atmosfera towarzyszyła tym rozmowom, piszą, otwar-
cie pod własnym nazwiskiem mówią przedstawiciele
spółek, które miały zamiar inwestować w polskie
stocznie. Mówią, że atmosfera była taka, mieli takie
wrażenie, jakby chciano ich zniechęcić do inwestowa-
nia w przemysł stoczniowy. Byłoby dobrze, gdyby pan
minister lub służby prasowe pana ministra zechciały
ustosunkować się do tak poważnych zarzutów, które
publikowane są w prasie ogólnopolskiej, a nie znaj-
dują żadnej reakcji ze strony pana ministra.
Przez 8 miesięcy waszych rządów nic nie robili-
ście. Były to miesiące zmarnowane. Dopiero w maju,
czerwcu 2008 r. po raz pierwszy zainteresował się
pan sprawą sytuacji polskich stoczni.
Jest cytat z pańskiej wypowiedzi z 16 lipca 2008 r.,
na konferencji prasowej stwierdza pan, że rząd nie
miał czasu przygotować planów, które spełniłyby
oczekiwania Komisji Europejskiej, ale teraz już bę-
dzie lepiej, ponieważ od tej pory będzie się pan posił-
kował pomocą z zewnątrz.
Do tego czasu rząd nie miał czasu, nie miał wy-
starczająco dużo czasu, żeby spełnić oczekiwania
Komisji Europejskiej. Jednak dzisiaj z wielkim zaan-
gażowaniem zrzuca pan winę na swoich poprzedni-
ków, jakby to oni nie wykorzystali doskonałego czasu
koniunktury.
(Poseł Teresa Piotrowska: Bo nie wykorzystali.)
W relacjach z Komisją Europejską przyjął pan
zasadę polityki białej flagi w czasie, kiedy wszyscy
w Europie negocjowali dobre warunki, pomoc pu-
bliczną, wsparcie finansowe dla swoich przedsię-
biorstw. Począwszy od Francji, przez kraje Beneluk-
su, Niemcy, kraje skandynawskie i inne kraje, wszy-
scy w Europie walczyli o miejsca pracy i zachowanie
przemysłu. Pierwsze sygnały kryzysu nadchodziły.
Natomiast pan, panie ministrze – a mam dokumen-
tację, sam mi ją pan przekazał, to korespondencja
między panem a panią Neelie Kroes – nie podjął żad-
nej walki o utrzymanie polskiego przemysłu, nie było
determinacji. Wyglądało to tak: list od pani komisarz
Neelie Kroes żądający likwidacji poprzez sprzedaż,
rozdrobnioną sprzedaż polskiego majątku – odpo-
wiedź pozytywna, jeszcze jeden list od pani komisarz
– kolejna odpowiedź pozytywna. Oto cała filozofia
negocjacji ze strony polskiej, ze strony rządu Rzeczy-
pospolitej w celu utrzymania polskich stoczni.
Ze strachu, żeby wasz rząd nie był utożsamiany
ze sformułowaniem „upadłość polskich stoczni”,
symbolicznych przecież stoczni, uciekliście w specu-
stawę, fatalną specustawę, która de facto dokonała
likwidacji polskiego przemysłu stoczniowego, ale
dała wam spokój przed wyborami europarlamentar-
nymi, spokój społeczny – zapewniliście go sobie kwo-
tami od 20 do 60 tys. zł.
Oszukaliście, panowie, nie boję się tego powie-
dzieć, swoich wyborców, ale przede wszystkim związ-
kowców i pracowników stoczni, którzy wierzyli wam
i zapowiedziom zarówno pana premiera Donalda Tu-
ska, jak i pana, panie ministrze, że stocznie będą
funkcjonowały, że już we wrześniu ruszy tam pro-
dukcja. Mam te cytaty przed sobą. Jeśli czas pozwo-
li, choć boję się, że może go nie starczyć, będę je jesz-
cze dzisiaj przytaczał. (Gwar na sali)
Uprzejmie proszę, gdyby panowie pozwolili skoń-
czyć, ja z bardzo dużym zainteresowaniem słuchałem
pana przewodniczącego Aziewicza.
Traciliście czas na opracowanie propagandowego
materiału, jakim jest biała księga. Na to czas znaleź-
liście, ale na to, żeby pan minister wybrał się do Bruk-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Dawid Jackiewicz
seli i w pierwszych 8 miesiącach swoich rządów poroz-
mawiał z panią Neelie Kroes, czasu zabrakło.
Wasze działania można byłoby podsumować cy-
tatem, komentatora Witolda Gadomskiego, parafra-
zując nieco dzisiejszą wypowiedź pana ministra.
Skoro powołujecie się państwo na wypowiedzi, ra-
porty Najwyższej Izby Kontroli i rzekomo bardzo
dobrze z nami współpracującego pana prezesa Je-
zierskiego, zacytuję wypowiedź osoby, która na pew-
no cieszy się waszym bardzo dużym uznaniem, czy-
li pana Witolda Gadomskiego z bardzo poczytnej,
ogólnopolskiej „Gazety Wyborczej”, który twierdzi
tak: Przez osiem miesięcy rządów Platformy Oby-
watelskiej minister skarbu niczego nie naprawił,
a zepsuł wszystko, co mógł. (Dzwonek) Działaczy
PiS zastąpili zaufani nowej władzy, przede wszyst-
kim powiązani z państwową Korporacją Polskie
Stocznie – spółką, która od czterech lat pozoruje
działania naprawcze wobec stoczni.
Może pan, panie ministrze, czarować sobie tutaj
dzisiaj zebranych na tej sali, opowiadać o swoim po-
święceniu i zaangażowaniu, o grzechach poprzedni-
ków, o trudnej sytuacji ekonomicznej kraju, ale po-
pełnił pan jeden podstawowy błąd. Otóż wyzwolił
pan ogromne oczekiwania i wielkie nadzieje wśród
stoczniowców, wśród pracowników stoczni, którzy
ślepo panu wierzyli, twierdząc, nawet w dyskusjach
i relacjach z nami, że: Poczekajcie, pan premier i pan
minister na pewno dotrzymają słowa. Dzisiaj mówią,
że zostali przez was oszukani, że wszystkie słowa
pana premiera Donalda Tuska o tym, że zjeździł pół
świata i szukał inwestorów, że znalazł wreszcie stu-
procentowo pewne rozwiązanie dla polskich stoczni,
okazały się tylko…
(Poseł Stefan Niesiołowski: Kończ już.)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle, dziękuję panu uprzejmie.
Poseł Dawid Jackiewicz:
Już kończę.
…i wyłącznie obietnicami wyborczymi. Wszyscy
to wiedzą. Zawalił pan sprawę stoczni, a premier
pańskiego rządu patrzył na to ze spokojem i akcep-
tacją. Do historii, panie ministrze, przejdzie pan jako
grabarz polskich stoczni.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu, panie pośle.
309
Poseł Dawid Jackiewicz:
A pan, panie premierze…
To jest ostatnie sformułowanie, ostatnie zdanie.
(Poseł Stefan Niesiołowski: Odejdź już od mikro-
fonu.)
…jako osoba wybrana, pochodząca z Pomorza,
jako osoba, która często mówi o swoim przywiązaniu
do polskiego morza, do stoczni, Gdańska, Gdyni, So-
potu, Szczecina, do Pomorza, popełnił grzech zasad-
niczy – zlekceważył pan zarówno związkowców, nie
chcąc się z nimi spotkać…
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Poseł Dawid Jackiewicz:
…zlekceważył pan swoich wyborców i problem
polskich stoczni. Nie wystarczy, panie premierze…
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo.
(Poseł Dawid Jackiewicz przemawia przy wyłączo-
nym mikrofonie) (Oklaski)
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pan poseł
Stanisław Wziątek.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Stanisław Wziątek:
Szanowna Pani Marszałek! Panie Premierze!
Panie Ministrze! Panie i Panowie! Pozostaję pod
wielkim wrażeniem szczególnej atmosfery dzisiej-
szego porannego spotkania i słów pana premiera
Mazowieckiego, który powiedział, że przeciwnik
polityczny nie jest wrogiem, a przeciwnikiem, z któ-
rym prowadzi się dialog. W tak ważnej sprawie jak
przyszłość polskiego przemysłu stoczniowego musi-
my zachować należytą powagę i jednocześnie pro-
wadzić ten dialog tak, żebyśmy nie byli dla siebie
wzajemnie wrogami, bo w tym przypadku powinni-
śmy być sojusznikami.
Pan minister Aleksander Grad, przygotowując się
do dzisiejszego spotkania, przeczytał pewnie „Sztukę
wojenną”, „Sztukę wojny” i wybrał strategię opartą
na tym, że najlepszą obroną jest atak. My nie chcemy,
panie ministrze, wojny. Najlepszym sposobem pozby-
cia się problemu jest jego rozwiązanie i warto skon-
centrować się na tym, żeby mówić o rozwiązaniach,
o sposobach, które dadzą szansę na przetrwanie pol-
skiego przemysłu stoczniowego i wielu tysięcy firm,
które z tym przemysłem są związane. W swoim wy-
stąpieniu, panie ministrze, poświęcił pan większość
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
310 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Stanisław Wziątek
czasu historii. Powiedział pan o tym, jak było, jaka
jest historia, według pana oceny, ale nie dał pan
szansy i nadziei stoczniowcom i ludziom związanym
z branżą stoczniową, nie dał pan także nadziei
wszystkim tym firmom, które z tą branżą są związa-
ne, nie dał pan nadziei polskiej gospodarce. I to jest
po prostu smutne.
(Poseł Renata Zaremba: Wy też nie daliście.)
Jeżeli chcemy wrócić do historii, to chciałbym
panu powiedzieć i przypomnieć, że ani ja nigdy w swo-
im wystąpieniu, ani nikt z mojego klubu nie mówili-
śmy, że ma pan łatwe zadanie. Zawsze, kiedy z tej
trybuny mówiłem o przemyśle stoczniowym, zazna-
czałem, że trzeba zrobić wszystko i zjednoczyć siły,
żeby się panu ministrowi udało. Nigdy nie powiedzie-
liśmy, panie ministrze, że to jest problem jednej eki-
py, że to jest tylko i wyłącznie problem tej koalicji
rządzącej, bo historia jest długa i skomplikowana,
tak jak uwarunkowania europejskie i światowe. To
nie jest łatwa branża. Mamy świadomość ogromnej
azjatyckiej konkurencji i miejsca, w którym w tej
chwili jesteśmy. Ale nie możemy się zgodzić z tezą
dotyczącą roku 2002, kiedy padały prywatne firmy,
kiedy padała prywatna Stocznia Szczecin, kiedy nie-
zawisły sąd ogłosił upadłość. To, że wtedy polski rząd
zdecydował się na ratowanie miejsc pracy, to jest sła-
bość? To jest determinacja. To jest determinacja – po-
trzeba rozwiązywania problemów w oparciu o rato-
wanie miejsc pracy i całej branży. Jeżeli mówimy
o tym, że niezawisłe sądy popełniają błędy dotyczące
oceny poszczególnych osób, czy one były winne, czy
nie, to ja uważam, że podważamy polską rację stanu
– chodzi o niezawisłość wymiaru sprawiedliwości.
My, jak pan dobrze wie, panie ministrze, przygo-
towaliśmy dobre propozycje, kiedy kończyliśmy swo-
je decydowanie i swoje rządy. Przygotowaliśmy pro-
pozycje i strategię postępowania łącznie ze strategią
prywatyzacji. Ta strategia konsolidacji, która miała
być przyczynkiem do sprywatyzowania całej branży,
była gotowa. Szkoda, że PiS wyrzucił ją do kosza.
Szkoda, bo to jest najgorsze, co się może zdarzyć
– jeśli ktoś coś przygotuje i nie jestem to ja, to wy-
rzucam to, co ktoś przygotował, nawet jeżeli to jest
najlepsze. PiS wówczas cały czas posługiwał się ha-
słem: polskie stocznie w polskich rękach. Teraz pol-
skich stoczni może nie być w ogóle. Ale sytuacja
w tej chwili jest zupełnie odmienna. My jesteśmy
zupełnie gdzie indziej.
Panie ministrze, pomysł katarski to już jest pana
pomysł, to już jest pana działanie i to jest także pana
odpowiedzialność. To pan powiedział: mamy sukces.
Nie tylko przed wyborami do europarlamentu, bo pan
powiedział to jeszcze 3 lipca: jeśli chodzi o stocznie
w Gdyni i Szczecinie, wszystko jest w najlepszym
porządku. To, że my uwierzyliśmy, to nic, to małe
piwo. Ale wierzyli w to stoczniowcy. Jeżeli wierzyli
w to stoczniowcy, to ich rozgoryczenie, rozżalenie jest
teraz ogromne, bo to oni tracą swoje miejsca pracy.
Oni czują się oszukani, ale jednocześnie zdetermino-
wani. Bo nie jest tak, że mieli znakomite oferty pra-
cy i z tych ofert nie chcieli skorzystać. Jak stocznio-
wiec z ciężko spracowanymi dłońmi miał przyjąć
pracę kelnera? Czy to była oferta, którą mógł przy-
jąć? Czy dobrze by się tam czuł? To było niemożliwe.
Takie sytuacje też miały miejsce.
Najważniejszą sprawą w dyskusji, którą obecnie
prowadzimy, jest właśnie kwestia ludzi – nie urzą-
dzeń, maszyn, nawet nie terenów i gruntów, które są
interesujące inwestycyjnie. Najważniejszą sprawą są
ludzie. Dlatego trzeba wyjaśnić, panie ministrze, jak
doszło do tego, że to zaufanie zostało tak mocno nad-
wyrężone. Nie możemy powiedzieć, że nic się nie sta-
ło, nie możemy przyjąć stwierdzenia, że po prostu tak
się przydarzyło, że to warunki biznesowe to spowo-
dowały. Nie może być tak, bo upływ czasu od momen-
tu podjęcia decyzji do wycofania się inwestora był
krótki i nie nastąpiły nadzwyczajne okoliczności.
A jeśli nastąpiły, to jakie, panie ministrze? Proszę
nam szczerze i uczciwie powiedzieć: Co takiego się
wydarzyło? Może było tak, że ten inwestor nie był
dobrze sprawdzony, a jeżeli był sprawdzany, to nie
został sprawdzony? Może on od początku do końca
nie miał woli? To są pytania o charakterze reto-
rycznym.
Ale najważniejsze, co nas interesuje w tej chwili,
to przyszłość. 18 września stoczniowcy z Gdyni, ze
Szczecina i wiele firm z całej Polski wspierających
stoczniowców chcą organizować protest. Chciałbym
zaapelować do pana premiera, a wręcz poprosić:
Panie premierze, proszę się spotkać ze stoczniowca-
mi. Proszę się spotkać z nimi nie w takich warun-
kach, że oni przychodzą pod pana dom, ale proszę
podjąć rzeczywisty dialog, żeby oni wiedzieli, że rząd,
premier wsłuchuje się w ich głos i w ich rozpacz, bo
to jest rozpacz ludzi, którzy tracą pracę, tracą bez-
pieczeństwo socjalne, tracą szansę na utrzymanie
rodziny.
(Poseł Stefan Niesiołowski: Już się z nimi spo-
tkał.)
Co mają powiedzieć firmy kooperujące? Kiedy
przyjmowaliśmy ustawę kompetencyjną, przez nas
w pełni popieraną, panie ministrze, to pani poseł Ły-
backa pytała: A co z Cegielskim? A co z ludźmi, któ-
rzy tam są zatrudnieni? W tej chwili mamy informa-
cję, że około pięciuset z nich traci pracę. Czy ich też
będzie obejmował taki sam sposób ochrony jak stocz-
niowców? Czy wszystkich zwalnianych pracowników
z firm kooperujących też będzie obejmował ten pro-
gram osłonowy? A co z tymi, którzy tracą pracę? Czy
zaproponujemy dodatkowe działania, które będą da-
wały nie tylko perspektywę uzyskania pracy, ale
i przetrwania do momentu, w którym tę pracę ci lu-
dzie otrzymają?
Pytań jest bardzo wiele, ale dla mnie najistotniej-
sze jest to, że rozpoczynamy drugi etap, że rozpoczy-
namy drugi przetarg, który może być nadzieją, to
prawda, może być pewną szansą. Ale proszę powie-
dzieć, panie ministrze, czy możemy uwierzyć panu
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Stanisław Wziątek
i czy możemy uwierzyć w to, że to postępowanie jest
dobrze przygotowane, że nie ma żadnych błędów
w procesie przygotowania i w samej realizacji i że nie
pojawią się żadne aspekty, które będą go utrudniać?
Czy możemy powiedzieć wreszcie, że my, wszyscy
tutaj zgromadzeni, jesteśmy w pełni zadowoleni
z tego etapu, jaki mamy? I czy takie zadowolenie może
czuć pan minister Aleksander Grad z tego, co zrobił?
Balzac powiedział, że ci, którzy są z siebie zadowoleni,
mają zawsze zły gust. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
W imieniu Demokratycznego Koła Poselskiego
Stronnictwo Demokratyczne głos zabierze pan poseł
Bogdan Lis.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Bogdan Lis:
Pani Marszałek! Panie Premierze! Panie Mini-
strze! Przemawiam w imieniu dwóch kół, także koła
SDPL – Nowa Lewica. Jeżeli się nie zmieszczę z wy-
powiedzią w limicie, to będę prosił o przedłużenie go
o parę minut.
Panie ministrze, sądzę, że my w myśleniu o pro-
blemach polskiego przemysłu okrętowego trochę się
mijamy, dlatego że pan mówił tutaj o pewnych dzia-
łaniach, które rząd, pan podejmował, o nieudanych
działaniach, natomiast nie usłyszałem w pana wypo-
wiedzi z tej mównicy tak naprawdę, jaki jest rzetelny
pomysł na przyszłość. To, z czym mamy do czynienia
dzisiaj, czyli realizacja specustawy przyjętej przez
parlament w ubiegłym roku, jest efektem pewnych
zaniechań z 2008 r. Wtedy było więcej możliwości.
Czas na przygotowanie planu restrukturyzacji był.
Jeżeli przyjąć, że w końcu 2007 r. musieliście się
jakoś po przejęciu władzy przygotować do rządze-
nia, to 2008 r. styczeń–czerwiec to był okres na
przygotowanie planu restrukturyzacji. Tego nie zro-
biliście. Prosiliście Komisję Europejską o przedłu-
żenie terminu. Termin został przedłużony. Plan,
który został przygotowany i przedłożony Komisji
Europejskiej, nie został przez nią zaakceptowany,
co oczywiście skutkuje specustawą, czyli tak na-
prawdę likwidacją, bo to jest likwidacja, polskich
stoczni i wyprzedażą majątku stoczniowego, z ta-
kim zamysłem, żeby na bazie tego majątku urucho-
mić produkcję stoczniową.
W tzw. białej księdze, którą przygotowaliście
w ubiegłym roku, napisano we wstępie: Polskie stocz-
nie stanowią dogodny obszar gospodarczy dla zwięk-
szania konkurencyjności polskiej gospodarki i reali-
zacji założeń makroekonomicznych Unii Europej-
skiej, zwłaszcza w zakresie zwiększania konkuren-
311
cyjności krajów Unii Europejskiej na tle Stanów
Zjednoczonych i państw azjatyckich. Zastanawiam
się, czy się śmiać, czy płakać, bo jedno i drugie jest
uzasadnione. Stoczniami trzeba było się zająć na po-
czątku 2008 r. Nas kompletnie nie ekscytuje to, czy
minister Grad będzie ministrem, czy nie będzie mi-
nistrem, bo nie tylko on odpowiada za obecną sytu-
ację w przemyśle okrętowym, ale jak już mówiłem,
odpowiada za nią cały rząd.
W ogóle odnoszę wrażenie, że dla was to, że przej-
mujecie władzę w 2007 r., było zaskoczeniem. Wła-
ściwie nie byliście przygotowani do tego, żeby wziąć
odpowiedzialność za państwo. I to było przyczyną
wielu zaniechań. To powodowało negatywne skutki
także w przemyśle okrętowym. A piękne słowa nie
wystarczą, aby problemy, których jest przecież tak
wiele, zostały rozwiązane.
Mówił pan o micie, który funkcjonował w mo-
mencie przejęcia władzy przez Platformę Obywatel-
ską, rzekomo wykreowanym przez PiS, że stocznie
są w dobrej kondycji. Nie były w dobrej kondycji, nie
było takiego mitu. Mówił o tym już poseł Aziewicz.
Problem polskiego przemysłu okrętowego wystąpił
w 1989 r., w momencie, kiedy były podejmowane
przekształcenia całego systemu, zarówno politycz-
nego, jak i gospodarczego. I jeśli to przeanalizujemy,
to okazuje się, że winę ponoszą tu związki zawodo-
we, które panoszyły się w zakładach pracy, a także
administracja rządowa, także Agencja Rozwoju
Przemysłu, która w tej kwestii wiele nie zrobiła.
Wiele razy jeździłem w sprawach związanych ze
stoczniami – do prezesa Krężela, do prezydenta
Kwaśniewskiego, do ministrów, do ministra skarbu.
Groch o ścianę, nie można było się przebić, w żadnej
sprawie nie można było doczekać się jakiejkolwiek
normalnej decyzji.
W dniu 3 grudnia w czasie debaty poświęconej
czytaniu rządowego projektu ustawy o postępowa-
niu kompensacyjnym w podmiotach o szczególnym
znaczeniu dla polskiego przemysłu stoczniowego
wyrażałem wątpliwości co do tego, czy przyjęcie tej
ustawy zaowocuje realizacją celu, jaki sobie stawiał
publicznie rząd premiera Donalda Tuska. Pytałem
o potencjalnych inwestorów, którzy byliby zaintere-
sowani takim trybem przejęcia majątku polskich
stoczni celem kontynuowania produkcji statków.
Byliśmy uspokajani przez ministerstwo skarbu. Pa-
miętam, że na posiedzeniu komisji były zgłaszane
poprawki, ale zostały odrzucone. Rząd ma plan,
rząd go zrealizuje, wszystko dobrze się skończy. Dzi-
siaj nie mam złudzeń, czy był plan. Były jakieś na-
dzieje, ale na pewno nie było planu. A dziś mamy
problem w kontekście ostatnich wydarzeń także
z wiarygodnością – i ministra, i samego premiera,
dlatego że okazało się, że ten tajemniczy inwestor
z Kataru, który miał być ratunkiem dla polskich
stoczni, nie istnieje. (Dzwonek)
Panie ministrze, naobiecywał pan rzeczywiście,
nawet pan premier chyba uwierzył w to, co pan mó-
wił, bo będąc pewnym, że pan zrealizuje te zobowią-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
312 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Bogdan Lis
zania, obiecał, że zdymisjonuje pana, jeżeli pan tego
nie zrealizuje. No, nie udało się panu. Premier musiał
przepraszać za swoją łatwowierność.
Panie Ministrze! Panie Premierze! Myślę, że po-
winien pan jasno powiedzieć z tej trybuny, czy bę-
dziecie sprzedawać majątek stoczni także wtedy,
kiedy znajdzie się inwestor, który nie będzie chciał
produkować w tych stoczniach, w tych zakładach czy
na bazie tego majątku, statków, tylko będzie chciał
robić zupełnie coś innego. Czy będziecie czekali na
takiego inwestora, który się zdecyduje – chcemy to
wiedzieć, chcą to wiedzieć także stoczniowcy, to jest
zwykła...
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Panie pośle, dziękuję panu serdecznie.
Poseł Bogdan Lis:
Uczciwa odpowiedź na to pytanie nam się należy.
Tak że oczekuję, że w odpowiedzi na wszystkie wy-
stąpienia posłów, a także na pytania, które zapewne
będą zadawane w tej sprawie, pan minister wypowie
się jasno...
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Poseł Bogdan Lis:
...a nie w jakiś taki sposób – nieprzekazujący żad-
nej informacji. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo.
Proszę o zabranie głosu pana posła Macieja Pła-
żyńskiego.
Poseł Maciej Płażyński:
Pani Marszałek! Panie Premierze! Panie Mini-
strze! Szanowni Państwo! Debata niewątpliwie ra-
czej smutna, ale sądzę, że jesteśmy winni ją opinii
publicznej, stoczniowcom. Z tego powodu też pozwa-
lam sobie zabrać trochę czasu w związku z tym te-
matem, będąc przekonanym, że niespecjalnie mogę
zmienić kolej losu. Nie chcę powracać do historii.
Właściwie do każdej ekipy odnosiłem się krytycznie,
jeśli chodzi o kwestie stoczni. Ma rację Bogdan Lis,
mówiąc o tym, że problem istnieje od roku 1989. Ten
problem przerósł poszczególnych rządzących, jednych
bardziej, drugich mniej. Ale nie oceniamy historii.
Oceniamy ministra konkretnego rządu, czyli jego
działalność od roku, od półtora roku prawie, czy od
dwóch lat. Tak jest.
W związku z tym nikt nie ma zamiaru udowad-
niać, że pan minister i rząd przejęli stocznie jako
majątek Skarbu Państwa w dobrym stanie, ale jasne
jest, że oceniamy politycznie, i nie tylko politycznie,
ten czas, za który państwo odpowiadacie, bo taka jest
odpowiedzialność polityczna. W związku z tym wra-
cam tylko do kwestii tego czasu. Bez żadnej satysfak-
cji mogę powiedzieć, że wtedy, kiedy była debata
stoczniowa, ta specustawa, a więc chyba pół roku
temu, mówiłem, że to jest ustawa o likwidacji prze-
mysłu stoczniowego, że nie uda się sprzedać przy tej
koniunkturze, czy braku koniunktury, stoczni do 30
maja i że de facto państwo podpisujecie swoistą spo-
łeczną umowę o wypłacie odprawy, dla zadowolenia
i spokojnego rozejścia się załóg stoczni, i że to jest
błąd. Podtrzymuję to zdanie, jak mówię, bez żadnej
satysfakcji. Tak się wydarzyło, a skoro pan minister
teraz mówi, że nie było koniunktury, to muszę panu
postawić zarzut niekompetencji niestety. Jaka jest
sytuacja na rynku stoczniowym, wiadomo było każ-
demu, kto choć troszkę się temu przygląda, od lat.
Był dobry czas koniunktury, nie został dobrze wyko-
rzystany, a ostatnie dwa lata to zły czas. W związku
z tym zaskoczenie po roku czy po półtora roku sytu-
acją na rynku świadczy o tym, że pan się nie przygo-
tował do roli osoby nadzorującej polski przemysł
stoczniowy, i to jest mój główny zarzut.
(Poseł Marek Suski: Przygotowywał się do rol-
nictwa.)
Pan stracił pierwszy rok według mnie na zbyt
wolne działanie, na zbyt długie oczekiwanie na decy-
zje. Pan sam zresztą w swoim wystąpieniu, do które-
go się przecież przede wszystkim odnoszę, przyznał,
że zbyt długo prowadził pan rozmowy z potencjalny-
mi inwestorami, zbyt długo pan je przeciągał. To jest
błąd. Rok 2008 został z tego punktu widzenia zmar-
nowany, sądzę, że został również zmarnowany, jeśli
chodzi o rozmowy z Komisją Europejską. Jesienią
znaleźliście się państwo w sytuacji prawie bez wyj-
ścia i wydaje mi się niestety, że uciekaliście od odpo-
wiedzialności politycznej za upadłość stoczni, a ja
bym wolał, żebyście starali się uniknąć sytuacji,
w której polski przemysł stoczniowy może być zlikwi-
dowany, przy czym dla mnie jest istotniejsza nie for-
ma prawna, tylko istotniejsze jest to, czy polskie
stocznie pracują, czy też nie. I sądzę, że nie trzeba
było szukać takich wytrychów, jak specustawa, tylko
zastanowić się, co zrobić, nawet rozważając upadłość,
której oczywiście nigdy zwolennikiem nie byłem, ale
która była przećwiczona na przykładzie Stoczni
Gdańskiej. Czy to nie jest takie wyjście, które pozwa-
la na podtrzymywanie produkcji, na utrzymanie za-
łogi, na przejście przez czas dekoniunktury? Bo osta-
tecznie chodziło o to, żeby znaleźć pewien pomysł na
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Maciej Płażyński
dwa, trzy lata, kiedy to koniunktura jest beznadziej-
na, i podtrzymać stocznie w całości jako zorganizo-
wany organizm. (Oklaski)
Na co się państwo zgodzili? Państwo zgodzili się
na licytację przemysłu stoczniowego poprzez bardzo
dziwną, w Europie chyba niespotykaną formę wła-
ściwie licytacji internetowej kawałkami, w ogóle bez
możliwości sprawdzenia, kto kupuje. Pan w swojej
wypowiedzi w sposób jednak niespójny raz mówi, że
to jest pokaz przejrzystości, a z drugiej strony pan
mówi, że nie macie wpływu na to, kto kupuje i co
kupuje de facto – bo tak na dobrą sprawę może się
okazać, że ktoś kupił po to, żeby kupić i trzymać
przez 10 lat, przez 5 lat; może ma jakieś interesy,
może ma jakieś inne powiązania gospodarcze i mu
się to opłaca. Tak to się faktycznie okazało.
Cokolwiek by powiedzieć, dwie rzeczy, które pan
firmuje w sprawie przemysłu stoczniowego, to zna-
czy specustawa jako pomysł mocno nagłośniony,
jako coś, co jest szansą dla polskiego przemysłu,
i „Katar” nie wyszły. I nie można mówić, zwalając
winę za niepowodzenia na poprzedników, tych
z PiS-u i tych wcześniejszych, że wyszły, bo one nie
wyszły po prostu. Takie są realia. Ja wiem, że dobra
propaganda to jest zamiana klęski w sukces. Być
może pan jest dobry, ale realia są twarde. Dwa głów-
ne pana hasła nie wyszły. Jesteśmy w sytuacji likwi-
dacji polskiego przemysłu stoczniowego, mało tego,
pan podnosi jeszcze zarzut w stosunku do jedynej
stoczni, która funkcjonuje, czyli Stoczni Gdańskiej.
Może pan ich nie lubić, może pan uważać, że była to
prywatyzacja bez pakietu socjalnego, chociaż to nie
pana główne zmartwienie, ale ona jest, ma swoje
szanse, jakkolwiek ma swoje kłopoty i będzie miała
swoje kłopoty. W związku z tym nie można powie-
dzieć, że problem jest w Stoczni Gdańskiej, nie wi-
dząc problemu stoczni gdyńskiej i szczecińskiej tyl-
ko dlatego, że pan się broni.
Pan w pewnym momencie, w końcówce swojego
wystąpienia powiedział o ogromnych stratach, które
przyniosłaby manifestacja pod pana domem, do któ-
rej zresztą nie doszło, poprzez zaangażowanie służb
porządkowych, i o haniebnej demonstracji przed do-
mem pana premiera. Ta demonstracja przed domem
pana premiera – żeby było jasne, uważam to za nie-
potrzebne przekroczenie dobrych obyczajów, ale jeśli
pan w całym długim wystąpieniu używa tak ostrych
słów tylko w odniesieniu do tych kwestii, to, o ile
znam premiera Tuska, sądzę, że nie tego oczekuje.
Nie chodzi o to, że haniebna była demonstracja przed
– używając tego słowa – jego domem, chociaż było to
przekroczenie obyczajów. Jak bowiem należałoby
wtedy nazwać to, co się dzieje, czyli upadek wielkiej
branży i kłopoty kilkudziesięciu tysięcy ludzi? (Dzwo-
nek) Jakich słów pan użyłby wtedy, jeśli haniebne
było to, że policja musiała stać na posterunku przed
potencjalną demonstracją albo to, że to były ogromne
straty?
313
Państwo w uzasadnieniu do tej specustawy napi-
sali, że upadłość stoczni polskiej to kwota 20 mld zł.
To jest kwota ogromna, panie ministrze. W związku
z tym, jeśli używa się tak ostrych słów w odniesieniu
do pana prezydenta, to warto się zastanowić, jakich
słów użyją w odniesieniu do pana stoczniowcy.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Poseł Maciej Płażyński:
My jednak – mimo wszystko – trochę tonujemy
swoje wypowiedzi. (Poruszenie na sali) Tak było. Ja
jestem osobą, której nie interesuje pana los. Uwa-
żam pana za osobę, która nie poradziła sobie z biz-
nesem stoczniowym, ale odpowiedzialność ponosi
pan premier.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Poseł Maciej Płażyński:
Już kończę.
Ważne jest, co będzie dalej. Namawiałbym pana
i pana premiera do większej otwartości. Nie upieraj-
cie się przy szansie tylko na to, by szukać klienteli
poprzez Internet. Znajdźcie sposób na to, żeby
w najbliższych 2–3 latach podtrzymać przemysł
stoczniowy, tak żeby nie zardzewiał, żeby jakoś
funkcjonował.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Poseł Maciej Płażyński:
Poczekajmy, może będzie lepsza koniunktura.
Przynajmniej będzie szansa, że stocznie nie będą
zaorane ani nie będzie tam kasyna. Dziękuję.
(Oklaski)
(Poseł Joachim Brudziński: Brawo.)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Do zadania pytania zapisało się 37 pań i panów
posłów.
Czy ktoś z państwa ma jeszcze wolę zapisać się do
zadania pytań?
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
314 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym

Wicemarszałek Ewa Kierzkowska (Poseł Urszula Augustyn: Czas już dawno się
skończył.)
Nie ma zgłoszeń. Dziękuję. Panie ministrze, jeżeli chodzi o umowę socjalną,
Zamykam listę. pan też ma dokumenty, z których jednoznacznie wy-
Wyznaczam czas na zadanie pytania na 1,5 mi- nika… (Poruszenie na sali) Panowie, nie bójcie się
nuty. prawdy. Jeszcze kilka minut. Obrażaliście mnie
Bardzo proszę, pierwszy pytanie zadaje pan poseł i stoczniowców przez tyle lat. Spokojnie, wytrzymacie
Andrzej Jaworski, Prawo i Sprawiedliwość. jeszcze.
(Głos z sali: Oddaj pieniądze.)
Panie ministrze, z tej umowy jednoznacznie wy-
Poseł Andrzej Jaworski: nika…

Pani Marszałek! Panie Premierze! Panie Mini- Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:

strze! Wysoka Izbo! Najpierw w trybie sprostowania
zwracam się do pana ministra Grada. Panie mini- Szanowny panie pośle, informuję pana, że dodat-
strze, skandalem jest mówić o ludziach, że chodzą na kowa minuta, którą panu i posłowi Jasińskiemu obie-
krótkim sznurku kogokolwiek. Tak pan minister nig- całam, właśnie upłynęła. Dziękuję panu za zadanie
dy nie powinien mówić, zwłaszcza w tym gmachu, pytania. (Oklaski)
z tej mównicy. Jednak jeszcze większym skandalem Bardzo proszę, pytanie zadaje…
jest prowadzić gierki ze stoczniowcami, umawiać się
z nimi na debaty, zmieniać zasady tych debat, potem
prowadzić debatę przy pustych krzesłach przed Poseł Andrzej Jaworski:
wszystkimi obywatelami Rzeczypospolitej…
(Poseł Tomasz Kulesza: Zadaj pytanie.) Pani marszałek, bardzo proszę pozwolić mi zadać
…którzy zasiedli przed telewizorami, i mówić pytanie (Poruszenie na sali), bo do tej pory odnosiłem
o tym, że nie przyszli stoczniowcy, bo się przestraszy- się do sprawy, a pytanie jest bardzo krótkie.
li. Oni się nie przestraszyli, oni chcieli normalnie
rozmawiać. (Poruszenie na sali) Później pan obiecał,
panie premierze, że pan się z nimi spotka.
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
(Głos z sali: Jedź już do domu.)
Obiecałam panu dodatkową minutę, która wła-
(Głos z sali: Sprostowanie.)
śnie upłynęła. (Poruszenie na sali)
Sprostowanie. Kwestia była tego typu, że oni mó-
(Poseł Urszula Augustyn: Miał pan 1,5 minuty.)
wili do samego końca, że jeżeli ktokolwiek z rządu
Bardzo proszę o zadanie pytania pana posła Wło-
zadzwoni i powie, że do tego spotkania dojdzie, to nie
dzimierza Karpińskiego, Platforma Obywatelska.
będzie żadnego problemu, żadnej manifestacji nie (Oklaski)
będzie.
Jeżeli chodzi o manifestację, całkowicie zgadzam
się z moim przedmówcą, panem marszałkiem Pła- Poseł Andrzej Jaworski:
żyńskim. Nie powinno tego być, ale odpowiedzialne
są za to, że było, te osoby, które prowadziły gierki Pani marszałek, z wielką przykrością chciałbym
z tymi stoczniowcami. powiedzieć, że nie pozwala pani na zadanie pytania.
Jeżeli chodzi o Stocznię Gdańską, panie mini- Posłowie opozycji nie są traktowani w takim samym
strze, nie wiem, dlaczego pan zaostrza tę sytuację, bo trybie.
wszyscy wiemy, że to jest sukces. Jestem dumny
z tego, że byłem prezesem Stoczni Gdańskiej i że kie-
dy przestałem być prezesem Stoczni Gdańskiej, na Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
koncie tej stoczni było ponad 300 mln zł, panie mini-
strze. (Oklaski) (Dzwonek) Panie pośle, dotrzymuję słowa, dziękuję uprzej-
(Głos z sali: Czas minął.) mie.
Mało tego, proszę nie mówić, że nie było pewnych
zabezpieczeń, bo doskonale pan wie, że 22 listopada
2007 r. została podpisana umowa akcjonariuszy, Poseł Andrzej Jaworski:
o której pan minister mówił, że jej nie ma. A więc
tylko pytam. W § 4 ISD zobowiązało się zapewnić Jest to po prostu lekceważenie stoczniowców...
kontynuację produkcji stoczniowej w Stoczni Gdań- (Oklaski)
skiej. Gdyby nie wywiązali się z tej umowy, musieliby (Poseł przemawia przy wyłączonym mikrofonie)
wpłacić na konto Agencji Rozwoju Przemysłu karę (Głos z sali: Brawo, pani marszałek.)
umowną w wysokości 260 mln zł, a na rzecz Stoczni (Poseł Sebastian Karpiniuk: Co to ma wspólnego
Gdańskiej – 40 mln zł. ze stoczniowcami?)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Włodzimierz Karpiński:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Są granice hipokryzji, ale ataki opozycji na ministra
skarbu państwa, na premiera polskiego rządu, na
polski rząd w sprawie stoczni wyznaczają chyba
nowe, haniebne obszary w tym zakresie.
Szanowni Państwo! Bardzo proszę przeczytać sto
stron nie żadnego politycznego dokumentu, tylko ra-
portu Najwyższej Izby Kontroli o wynikach kontroli
restrukturyzacji i prywatyzacji sektora przemysłu
stoczniowego w latach 2005–2007. Najwyższa Izba
Kontroli negatywnie ocenia działania organów ad-
ministracji rządowej. W żadnym z obszarów gospo-
darczych nie osiągnięto zaplanowanych celów re-
strukturyzacyjnych, zaniechano realizacji rządowego
programu działań konsolidacyjnych, stwierdzono zły
nadzór. NIK negatywnie ocenia realizację zadań
i celów polityki gospodarczej, zakończenie procesów
restrukturyzacyjnych, działania ministra skarbu
państwa, ministra gospodarki, sprawowanie nadzoru
właścicielskiego. NIK negatywnie ocenia sposób mo-
nitorowania pomocy publicznej, udzielanie pomocy
publicznej bez konsultacji z Komisją Europejską. Na
końcu negatywnie ocenia nieskorzystanie z przewi-
dzianych w przyjętym harmonogramie możliwości
włączenia ekspertów Komisji Europejskiej do konsul-
towania najważniejszych elementów, co spowodowa-
ło wydanie decyzji Komisji Europejskiej o niezgodno-
ści przewidzianej pomocy publicznej. To jest dowód
na to, że jesteście ostatnimi w kondukcie pogrzebu
polskich stoczni. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję, panie pośle.
Bardzo proszę o zadanie pytania pana posła Jo-
achima Brudzińskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Joachim Brudziński:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Pozwoli pan, że przywołam nazwiska: Eugeniusz
Kwiatkowski, Antoni Garnuszewski, Antoni Ledó-
chowski, Konstanty Maciejewicz. To są ludzie, panie
ministrze, którzy siłą woli, siłą wiary, na piaskach
niepodległej Rzeczypospolitej zbudowali podwaliny
polskiego przemysłu stoczniowego, polskiej gospodar-
ki morskiej. Ci ludzie mieli tylko wiarę.
Mam do pana pytanie, panie ministrze, nie do
polityka, ale do mężczyzny: Czy nie jest panu wstyd
przed tymi, których pan przez ostatnie miesiące ma-
mił szansą powrotu do stoczni, przed polskimi stocz-
315
niowcami? Czy nie jest panu wstyd, czy taka refleksja
w pana sercu się pojawia, nie tylko przed obecnym
pokoleniem, ale przed przyszłym pokoleniem Pola-
ków, którzy z podręczników dowiedzą się, że rząd
Platformy Obywatelskiej, rząd Donalda Tuska, Ka-
szuba, i jego minister Aleksander Grad zlikwidowali
w Polsce przemysł okrętowy? Czy nie jest panu wstyd,
że z tego miejsca zapewniał pan Polaków, stoczniow-
ców, że stocznie zostaną uratowane?
Jest czas walki politycznej, jest czas sporu poli-
tycznego, ale dzisiaj z tego miejsca, z ust postaci hi-
storycznej, z ust pierwszego niekomunistycznego
premiera Tadeusza Mazowieckiego padły bardzo
ważne słowa: Polityka to służba.
Panie ministrze, zadaję panu pytanie: Czy swoją
służbę wobec polskich stoczniowców spełnił pan na-
leżycie, czy też kierował się pan tylko i wyłącznie
prawami kampanii wyborczej? (Dzwonek) Czy nie
jest panu wstyd, czy premierowi polskiego rządu, Ka-
szubowi, nie jest wstyd, że przechodzi do historii jako
ten, który zlikwidował polskie stocznie? Dziękuję
uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Bardzo proszę o zadanie pytania pana posła Woj-
ciecha Jasińskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę.
Poseł Wojciech Jasiński:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Chciałbym skorzystać z prawa do wypowiedzi w try-
bie sprostowania.
Panie ministrze, włożył pan bardzo wiele wysił-
ku, żeby stworzyć pewne tezy i z nimi polemizować,
np. o tym, że my rozpowszechnialiśmy informacje,
że stocznie były we wspaniałym stanie. Nie były one
w dobrym stanie, wiedzieliśmy o tym. Mało tego, do
30 maja, do czasu pańskiego wywiadu w TVN,
w którym pan powiedział, że dopiero teraz się pan
stoczniami zainteresował, nic nie mówiliśmy, bo
chcieliśmy, żeby to się udało, wiedzieliśmy, jak to
jest trudne.
Po drugie, mówił pan bardzo wiele o historii,
o tym, co się działo. Tylko proszę sobie przypomnieć,
co pan mówił na tej sali. Mówił pan na tej sali, że
doprowadzi pan do przyjęcia przez Komisję Europej-
ską programu restrukturyzacji, z czym my sobie nie
jesteśmy w stanie dać rady, że będą to robić poten-
cjalni inwestorzy, że ma pan 90% sukcesu w kieszeni,
że będzie we wrześniu produkcja stoczniowa, że ma
pan co najmniej 12 inwestorów. Skądinąd ci, któ-
rych pan wymieniał, byli już za naszych czasów,
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
316 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Wojciech Jasiński
musiał ich pan widocznie wygnać. To po drugie,
a po trzecie, Szwajcaria. Charakterystyczne jest dla
pana to, że lubi pan obrzucać błotem. Jeśli pan
twierdzi, że ktoś z naszego rządu popełnił (Dzwo-
nek) przestępstwo – jest bowiem taka sugestia: wy
robicie lewe interesy...
(Poseł Renata Zaremba: Co?)
... proszę donieść do prokuratora lub skorzystać
z innych prawem przewidzianych środków. Niech pan
tych, którzy robią lewe interesy, szuka u siebie. To
panu proponuję. (Oklaski) Wśród swoich. Po czwarte,
Stocznia Gdańska. Stocznia Gdańska była sprzeda-
na w zasadzie już w okresie wyborczym, w momencie,
kiedy przegraliśmy wybory. Gdyby to było złe, gdyby
to był zły interes dla nabywcy, to nic łatwiejszego,
tylko próbować wówczas, w pewnej sytuacji politycz-
nej, bądź się wycofać z całego interesu, bądź dostać
za to coś więcej. Zaczęły się problemy, kiedy pan w to
wszedł, panie ministrze. To jest do kolejnego wyja-
śnienia. Mam nadzieję, że w innym trybie, nie w tym
sejmowym, wyjaśnię, co pan robił, o czym pan mówił
z ISD. To może być niezmiernie ciekawe. I jeszcze
jedno: pani Neelie Kroes nazwała pana publicznie
kłamcą. Pewnie to także świadczy o waszej pozycji
w Unii Europejskiej, bo dobrze mieć taki rząd – Ko-
misja to lubi – o którym można bezkarnie tak brzyd-
ko się wypowiadać. A nawiązując do tego, co pan
powiedział o naszej pracy, o tych naszych rzekomych
stosunkach ze stoczniowcami, mogę tylko potwier-
dzić opinię pani Kroes. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie panu posłowi.
Pytanie zadaje pani poseł Maria Zuba, Prawo
i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Maria Zuba:
Dziękuję bardzo.
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Kilka tygodni temu telewizja Polsat poinformowała,
że pośrednikiem w sprzedaży stoczni jest pochodzą-
cy z Libanu Abdul Rahman el Assir, biznesmen, któ-
rego rok temu, opierając się na doniesieniach Agencji
Wywiadu, „Rzeczpospolita” oskarżyła o dostarczanie
broni organizacji terrorystycznej Hezbollah oraz
o związki z al Kaidą. Według informacji „Wydarzeń”
istnieje podejrzenie, że to właśnie ten człowiek może
opóźniać wpłatę pieniędzy za stocznie. Powodem
mogą być, podobno, po pierwsze, wielomilionowe roz-
liczenia z państwowym zakładem zbrojeniowym Bu-
mar Łabędy oraz, po drugie, dochodzenie, o jakim
informowała „Rzeczpospolita”, że warszawska pro-
kuratura sprawdza, czy z Bumaru nie zostały wypro-
wadzone pieniądze przez spółkę Libańczyka. Czy nie
uważa pan, panie ministrze, że to niedopuszczalne,
aby tego typu podejrzenia i informacje pozostawały
przez długie tygodnie bez odpowiedzi i wyjaśnienia?
Proszę o jednoznaczną odpowiedź: Ile prawdy zawie-
rają wspomniane doniesienia mediów? Niewyjaśnie-
nie tych wątpliwości mocno godzi w wiarygodność
rządu, a tym samym państwa polskiego. Proszę
o informację. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, pani poseł.
Pytanie zadaje pani poseł Renata Zaremba, Plat-
forma Obywatelska.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Renata Zaremba:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Okres prosperity
gospodarczej, kiedy można było ratować polskie stocz-
nie, minął tak naprawdę 3, 4 lata temu. Stocznie za
rządów Jarosława Kaczyńskiego stały się przysłowio-
wym gorącym kartoflem, problemem, z którym nie
poradził sobie rząd Prawa i Sprawiedliwości, Samo-
obrony i LPR.
(Poseł Stanisław Szwed: A wy sobie poradzili-
ście.)
To ówczesny premier Kaczyński wolał oddać wła-
dzę, niż wziąć na siebie odpowiedzialność za polskie
stocznie. (Wesołość na sali) Ten gorący stoczniowy
kartofel wolał podrzucić swoim następcom.
(Głos z sali: W pani boskie ręce.)
Panie Ministrze! Czy ówczesny minister skarbu
w rządzie Jarosława Kaczyńskiego pan Wojciech Ja-
siński mógł doprowadzić do prywatyzacji polskich
stoczni? Czy zgłosił się wówczas inwestor, który miał
ofertę na zakup trzech stoczni: w Gdańsku, w Gdyni
i w Szczecinie, zgodnie z programem restrukturyza-
cji sektora stoczniowego? Czy ci sami inwestorzy
szukali również pomocy w pałacu prezydenckim, aby
ktoś z rządu zainteresował się ich propozycją zakupu
stoczni? A może poprzedni rząd, jak dzisiaj słyszeli-
śmy, zamiast na restrukturyzacji stoczni skupił się
na szukaniu pośredników w ich prywatyzacji? Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, pani poseł.
Głos ma pan poseł Jan Kulas, Platforma Obywa-
telska.
Proszę, panie pośle.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Jan Kulas:
Pani Marszałek! Pani Minister! Wysoki Sejmie!
Ja myślę, że w tej debacie bardzo ważna jest infor-
macja, którą otrzymaliśmy ze strony Najwyższej Izby
Kontroli. Dotyczy ona przemysłu stoczniowego w la-
tach 2005–2007. Przeczytam tylko jedną konkluzję
ze strony nr 4 – to dla posłów Prawa i Sprawiedliwo-
ści: W żadnym z obszarów nie osiągnięto zaplanowa-
nych celów restrukturyzacji, w szczególności celu
kluczowego, jakim było odzyskanie zdolności do pro-
wadzenia działalności gospodarczej na zasadach ryn-
kowych.
Drugi wielki grzech zaniechania to oczywiście
zlekceważenie koniunktury w światowym przemyśle
stoczniowym. Ta koniunktura była głównie w latach
2004–2007. Oczywiście każda koniunktura mija.
Sam pamiętam, jak w tym czasie koledzy z Gdańska,
z Gdyni mówili, że po raz trzeci jadą do ministra skar-
bu po zgodę na prywatyzację. Ponoć wszystko było
gotowe, przygotowane, ale w Ministerstwie Skarbu
Państwa ciągle nie podejmowano decyzji.
Jeden z polityków przywołał tu moje rodzinne
miasto – Tczew. To daje świadectwo. Tak, to prawda,
w latach 2006–2007 prezesi Stoczni Gdańskiej,
Stoczni Gdynia – dla dobra ich rodzin nie wymienię
nazwisk – kandydowali w wyborach samorządowych
w 2006 r. i w wyborach parlamentarnych w 2007 r.
Upolitycznienie ze strony PiS tychże stoczni było
całkowite. Co gorsza, te osoby nigdy wcześniej nie
zajmowały się praktyką w branży stoczniowej.
Panie Ministrze! Pytanie o dialog społeczny. Ja
wiem, że on był, ale część posłów pytała o to, jakby
nie wiedziała.
I drugie pytanie, oczywiście o możliwości działań
na przyszłość: Czy są prognozy w zakresie powrotu
koniunktury w przemyśle stoczniowym i na ile nasze
ministerstwo będzie zdeterminowane w tej sprawie
i będzie dążyło do osiągnięcia sukcesu w tych obiek-
tywnie trudnych warunkach? Dziękuję za uwagę.
(Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Proszę o zadanie pytania pana posła Dawida Jac-
kiewicza, Prawo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Dawid Jackiewicz:
Dziękuję bardzo.
Chciałbym, odwołując się do wypowiedzi pana
ministra z pierwszej części dzisiejszej debaty, zapytać
o rzecz następującą. Stwierdził pan, że nie było in-
westorów, nie było zainteresowanych zakupem stocz-
317
ni, inwestowaniem w polskie stocznie, że to nie jest
takie proste, żeby wyjść na ulice i znaleźć zaintere-
sowanego polskimi stoczniami. Z kolei w wywiadach
udzielanych przez pana, np. w czerwcu 2008 r.
w TVN, udzielił pan takiej informacji panu Kantoro-
wi ze stoczniowej „Solidarności ’80”, że do resortu
skarbu wpłynęło około 12 listów intencyjnych. Mini-
ster złożył również deklarację, że są to inwestorzy
zainteresowani zakupem majątku stoczni i że zdążą
z prywatyzacją.
Kiedy indziej, w czerwcu 2008 r. powiedział pan
„Super Expressowi” tak: Po raz pierwszy w historii
mamy inwestorów, programy restrukturyzacyjne
przygotowane przez nich, podpisane wstępne umowy
prywatyzacyjne.
Panie Ministrze! To jak to było? Byli ci inwestorzy
czy nie było tych inwestorów? Był z nimi problem czy
to panu przy okazji każdego wywiadu po prostu coś
innego w głowie się kołatało? Jesteśmy zaintereso-
wani uzyskaniem szybkiej, szczegółowej, wyczerpu-
jącej informacji na temat tego, jacy inwestorzy zgło-
sili się na przestrzeni dwóch lat pańskich rządów.
Proszę o podanie nazw tych inwestorów. Proszę
udzielić nam informacji, czym byli zainteresowani,
jakie stawiali warunki, jakie im były stawiane wa-
runki, czy prowadzono z nimi negocjacje i jak one
przebiegały, jaki był ich finał, dlaczego nie doszło do
transakcji w przypadku większości z nich, bo tylko
o jednym wiemy, czyli o Katarczykach, i czy wśród
zainteresowanych majątkiem stoczni byli również
inwestorzy z Hiszpanii. (Dzwonek)
I ostatnie, bardzo króciutkie pytanie, pani mar-
szałek, jeśli pani pozwoli: Co z pańską obietnicą, pa-
nie ministrze, złożoną 2 października 2008 r. w tele-
wizji TVN? Brzmiała ona tak: Ewentualną negatyw-
ną decyzję Komisji Europejskiej w sprawie stoczni
zaskarżymy do Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości, bo uważamy, że nie ma dzisiaj podstaw do
jej wydania. Czy złożył pan taką skargę, takie zaża-
lenie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Pytanie zadaje pani poseł Bożena Kotkowska,
niezrzeszona.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Bożena Kotkowska:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam pytanie, czy któreś z ministerstw skontroluje
realizację programu dotyczącego szkoleń zawodo-
wych dla dziś, niestety, byłych stoczniowców ze
Szczecina i Gdyni. Odnoszę wrażenie, że tak się nie
stanie, że te niemałe środki, które na ten cel prze-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
318 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Bożena Kotkowska
znaczyliśmy w imieniu podatników, są wyrzucane
w błoto. Czy któryś z tu obecnych członków rządu
może mi wytłumaczyć, dlaczego szukającym nowych
zajęć, zawodu stoczniowcom chętniej finansuje się
kurs – Wysoka Izbo, to nie jest żart, tylko ponura
prawda – dla psich fryzjerów, z całym szacunkiem
dla tego zawodu, niż kurs nauki angielskiego? Czy
któryś z tu obecnych ministrów może mi powiedzieć,
dlaczego – o czym donosiły zachodniopomorskie me-
dia – organizowano kursy językowe dla kadry inży-
nierskiej, podczas gdy zwykłym stoczniowcom, któ-
rzy chcieli nauczyć się języka angielskiego na podsta-
wowym poziomie, by móc podjąć pracę w stoczniach
norweskich, odmawiano sfinansowania nauki języ-
ka? Czy to prawda, panie ministrze?
Kiedy, panie ministrze, wpłynie do Sejmu – to jest
już tutaj pytanie do całego rządu – rządowy projekt
nowelizacji ustawy kompensacyjnej przedłużający
okres ochronny dla byłych stoczniowców? Przecież
już wkrótce ostatni z nich pozostaną bez środków na
utrzymanie swoich rodzin. Nie mówcie nam, że to
jest ich wina, ponieważ nie szukali pracy i nie chcie-
li zdobywać nowych kwalifikacji. Oni czekali na moż-
liwość powrotu do pracy w stoczniach, bo uwierzyli
w wasze bajki o inwestorze z Kataru. (Dzwonek) Dla-
tego też jesteście odpowiedzialni za ich los.
Pani marszałek, przepraszam bardzo, to będzie
już ostatnie pytanie. Ile dokumentów, panie mini-
strze, wysłanych w sprawie stoczni przez obecny rząd
przyjęła Komisja Europejska? (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, pani poseł.
Głos ma pani poseł Marzenna Drab, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Proszę, pani poseł.
Poseł Marzenna Drab:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Moje pytania są podobne do pytań pozostałych po-
słów. Czy w czasie dotyczących zakupu stoczni
w Gdyni i Szczecinie negocjacji ze stroną katarską
poruszano kwestię dokonania przez Polskę zakupu
gazu z Kataru? Chcę przypomnieć, że bank udzielił
gwarancji w zakresie zakupu stoczni stronie katar-
skiej dopiero wówczas, gdy strona polska potwierdzi-
ła chęć zakupu dużej ilości gazu z Kataru. Pytam
wprost: Czy była to transakcja wiązana?
Panie ministrze, wiemy o kilku kwestiach. Wie-
my, że był pan nieudolny w negocjowaniu warunków
sprzedaży stoczni polskiej Katarowi. Wiemy, że za-
ufało panu społeczeństwo, zaufali stoczniowcy. Nie
wywiązał się pan ze swoich obietnic. Chcę zapytać
o następującą sprawę: Czy pan minister podjął już
działania, które mają doprowadzić do uzyskania wy-
sokiego odszkodowania za niewywiązanie się z umo-
wy przez stronę katarską, odszkodowania za odstą-
pienie od zawarcia umowy dotyczącej sprzedaży
stoczni w Gdyni i Szczecinie? Chciałabym, aby po-
wiedział pan nam, na jakie kwoty opiewają kary
umowny określone w projekcie umowy sprzedaży.
Mam nadzieję, że nie zadowoli się pan tylko tym, że
stronie katarskiej przepadło wadium wpłacone w wy-
sokości 8 mln euro, chyba że chodziło o taki właśnie
interes.
Swoją wypowiedź skończę takim stwierdzeniem.
Jeżeli chodzi o prezesa stoczni w Gdyni, to za na-
szych czasów był nim adwokat, natomiast za pana
czasów – aplikant. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, pani poseł.
Pytanie zadaje pan poseł Stanisław Szwed, Prawo
i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Stanisław Szwed:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Mam nadzieję, że
stoczniowcy oglądali dzisiejsze wystąpienie pana mi-
nistra. Nic tu nie zmienią żadne pana słowa, pana
opinie. Pan jest grabarzem polskich stoczni, panie
ministrze. Dla tysięcy stoczniowców, którzy dzisiaj
tracą pracę, najgorsze było to, że pan dał im nadzie-
ję, że pan ich zwodził, mówił, że statki będą budowa-
ne. Przecież od samego początku doskonale pan wie-
dział, że nie będzie takiej możliwości, skoro prowadził
pan sprawy w taki sposób. Dzisiaj kończą się środki
z odpraw, którymi kupiliście stoczniowców, żeby mieć
przez kilka miesięcy spokój, i na tym koniec. Obraża
pan związkowców, panie ministrze, a przecież to
dzięki nim mogliśmy dzisiaj obchodzić 20. rocznicę
powstania rządu premiera Tadeusza Mazowieckiego.
(Oklaski) Również dzięki temu zasiada pan w tej ła-
wie. Pan dzisiaj obraża związkowców, czyli między
innymi tych, którzy walczyli o naszą wolność.
Panie ministrze, kilka pytań. Jakie są propozy-
cje i ile miejsc pracy znaleźli stoczniowcy do tej pory
na rynku Pomorza? Jakie propozycje ma pan dla
stoczniowców Stoczni Marynarki Wojennej, o której
powiedział pan, że trzeba ją szybko sprywatyzować?
500 ludzi ma stracić pracę w zakładach Cegielskie-
go. Jakie propozycje działań ma rząd, nie tylko szko-
leniowych, ale i dotyczących tworzenia miejsc pracy,
aby ochronić stoczniowców, którzy dzisiaj będą
zwalniani?
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Stanisław Szwed
Panie ministrze, jeżeli będzie pan dalej kłamał,
tak jak kłamał pan przez wiele miesięcy stoczniow-
com, to rząd Platformy Obywatelskiej, nikt, nie od-
zyska wiarygodności wśród Pomorzan, których pan
tak zwodził. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Poseł Jan Kulas: Co to za język?)
(Poseł Marek Suski: Kłamstwa należy nazwać.)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Teraz pytanie zadaje pan poseł Józef Rojek, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Józef Rojek:
Pani Marszałek! Panie Ministrze! Nawiązuję do
pana wystąpienia, bo pan tutaj, w tym miejscu, wziął
kartkę formatu A4 i machnął nią przed nami parę
razy mówiąc: To jest porozumienie strony społecznej
i ministerstwa skarbu i czego ci związkowcy chcą?
Panie ministrze, to ja się pytam, po co oni do War-
szawy przyjeżdżają na każde posiedzenie Komisji
Skarbu Państwa? Owszem, był okres, kiedy ich nie
było – miesiąc. Przyjechali w lipcu. Wszyscy, proszę
bardzo, do sprawdzenia. I co powiedzieli? Powiedzie-
li głośno: rząd nas okłamał. Panie ministrze, czy oni
przyjeżdżają tu dla rozrywki? Czy oni są podpuszcze-
ni przez posłów PiS-u, czy przyjeżdżają tutaj z deter-
minacji, bo bronią swoich miejsc pracy? Można szem-
rać – oczywiście, że tak – i kpić, ale przecież to jest
sprawa ponad wszystko. Panie ministrze, proszę nie
mieć pretensji do nas, do Polaków, do dziennikarzy,
że spekulują, przekręcają itd. Jeżeli robi pan konfe-
rencje prasowe, nawet z udziałem pana premiera, co
drugi dzień i obiecuje pan Polakom świetlaną przy-
szłość w tej sprawie, a na drugi dzień zmienia pan
zdanie, to jak to pan sobie wyobraża? Że będzie ina-
czej? Panie ministrze, przepraszam, że o tym mówię,
ale znamy się, bo jestem przecież z tego (Dzwonek)
samego okręgu wyborczego, proszę więcej nie ocze-
kiwać. Panie ministrze, to, że dzisiaj pan wykpił
sprawę, tę wiążącą się z...
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Poseł Józef Rojek:
...podpisaniem kontraktu na gaz i sprawę stoczni,
to może pan kpić...
319
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję uprzejmie, panie pośle.
Poseł Józef Rojek:
...ale ta teza funkcjonuje wśród Polaków i Polacy
oczekują na to odpowiedzi. (Oklaski)
Wicemarszałek Ewa Kierzkowska:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zadaje pani poseł Mirosława Masłowska,
Prawo i Sprawiedliwość.
Proszę, pani poseł.
Poseł Mirosława Masłowska:
Pani Marszałek! Wysoka Izbo! Szkoda, że już nie
ma pana premiera, bo moje pytanie kieruję akurat
do niego. Dlaczego pan premier nie zareagował na
pismo Zarządu Stoczni Szczecińskiej Porta Holding
SA w upadłości, który złożył ofertę odkupienia ma-
jątku stoczniowego na takich samych warunkach,
jakie przedstawił iluzoryczny inwestor katarski? Kil-
ka dni temu pan premier przedstawił wizję katastro-
ficznej przyszłości przemysłu stoczniowego. Tym
bardziej należy się cieszyć i pozytywnie odnieść się
do propozycji sprawdzonego inwestora polskiego.
Drugie pytanie odnosi się do ogłoszenia przetargu
na sprzedaż udziałów dotyczącego budynków i grun-
tów również pod budynkami przez syndyka masy
upadłościowej Stoczni Szczecińskiej Porta Holding
SA w upadłości, które ukazało się 7 września tego
roku w „Gazecie Prawnej”, a więc 7 lat od nikczem-
nego przejęcia Stoczni Szczecińskiej Porta Holding
SA. Czy to przypadek, że właśnie teraz jest ten prze-
targ, zanim jeszcze wyłonimy inwestora? To są waż-
ne budynki, m.in. budynek administracji, czyli miej-
sce, gdzie wszystko powinno się rozpoczynać.
Gdy informowałam z tej trybuny o właścicielach
tamtej stoczni – 8 tysięcy akcjonariuszy – pan odpo-
wiadał mi niezmiennie, że sprawa się przedawniła po
5 latach. A dobrze pan wie, że prawo własności nigdy
się nie przedawnia. Dziękuję. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Krzysztof Putra)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Krzysztof Popiołek, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Bardzo proszę.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
320 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Krzysztof Popiołek:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Mam pytanie w jednej kwestii do pana wiceministra
Zdzisława Gawlika. Pewnie pan pamięta, bo niedaw-
no to się działo, 17 czerwca na posiedzeniu komisji
skarbu, wypowiedział pan wtedy takie słowa, które
można znaleźć i przeczytać w stenogramie: Skoro
Qatar Islamic Bank udziela gwarancji na sfinanso-
wanie tej transakcji, to gdyby okazało się, że inwestor
po wyeliminowaniu przeszkód nie chce zawrzeć umo-
wy o charakterze rozporządzającym, możemy wyeg-
zekwować zapłatę pełnej kwoty i odszkodowania.
Druga wypowiedź: Qatar Islamic Bank – bardzo po-
ważny podmiot, który prowadzi działalność również
w Azji i w Europie, gwarantuje, że w przypadku gdy-
by nabywca nie zapłacił, to wynegocjowane kwoty
zostaną zapłacone.
Mam takie pytanie: Czy to pan, panie ministrze,
tworzył taką radosną twórczość w celu uspokojenia
posłów, czy faktycznie pan wdrożył procedurę umoż-
liwiającą uzyskanie tej kwoty? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Czesław Hoc, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Czesław Hoc:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
„A kiedy strzyżesz owieczki, opowiadaj im bajeczki”.
W bajaniu, panie ministrze, pan jest dobry, ale dla
tych tysięcy pracowników zatrudnionych w stocz-
niach i kooperantów to nie jest świat bajkowy, to
aktualnie brutalna, twarda rzeczywistość związana
nie tylko z utratą miejsc pracy, ale także utratą god-
ności i wiary w elementarną sprawiedliwość.
Czy pan, panie ministrze, zdaje sobie sprawę, że
właśnie w dużej mierze dzięki tym stoczniowcom
mógł pan dzisiaj tak swobodnie bajać z tej mównicy,
bo oni w tragicznych momentach ojczyzny stanęli
jeden przy drugim i na ołtarzu ukochanej stoczni,
ukochanej ojczyzny złożyli swoje cierpienia, a niejed-
nokrotnie życie? A pan, panie ministrze, teraz z nich
po prostu kpi. Gdy w pierwszych miesiącach pana
ministrowania zabawiał się pan pisaniem białej księ-
gi, inni mieli wiele dobrych pomysłów i mogli je re-
alizować. Mówi pan, że stocznie były w fatalnym
stanie, to jak wytłumaczyć fakt, że polskie statki
produkowane w polskich stoczniach są najlepsze na
świecie, bo żaden z wyprodukowanych w Stoczni
Gdańskiej nie zatonął?
Panie ministrze, zyskał pan już miano grabarza
polskich stoczni, ale pan jeszcze ma jedną szansę na
dodatkowe określenie, tym razem z medycyny. Jest
katar sienny, katar wirusowy, może być teraz katar
stoczniowy Grada.
Pytanie dość sentymentalne. Proszę zapamiętać
krajobraz przy wjeździe do Szczecina. Czy będzie pan
miał odwagę oglądać go po likwidacji stoczni? Dzię-
kuję. (Oklaski)
(Głos z sali: Brawa!)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Piotr Cybulski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Piotr Cybulski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Tak się składa ostatnio w naszym życiu politycznym,
że przekraczamy pewne bariery i nie ma takiego mą-
drego, kto by wiedział, co jest za nimi. Pan, panie
ministrze, przekroczył dzisiaj pewną barierę. W mo-
mencie kiedy zakończył pan – nie chciałbym się od-
nosić do tego merytorycznie – sądziłem, że było to
naprawdę zupełnie dobre, przyzwoite wystąpienie
ministra. Miał pan prawo się ustosunkować do histo-
rii, do chwili obecnej, streścił pan to, ma pan swoją
wiedzę, swoich doradców, było to bardzo ładne wy-
stąpienie ministra w mojej ocenie. Ale w momencie
kiedy pan zaczął obrażać prezydenta Rzeczypospoli-
tej w końcowej mowie, wykazał pan niezwykłą pogar-
dę dla władzy. Panie ministrze, pan jest reprezentan-
tem władzy w polskim rządzie i o ile przedstawiciel
klubu mógłby powiedzieć wszystko, panu nie wypada
jako ministrowi. Przypominam panu etymologię sło-
wa: Minister to jest sługa. Jeżeli sługa narodu tak
się zachowuje (Dzwonek) w stosunku do prezydenta,
to już jest niedobrze.
Pytanie bardzo konkretne i szybkie: Jakie zawody
były oferowane stoczniowcom Stoczni Szczecińskiej,
gdyż mamy do czynienia z 70% przypadków zrzecze-
nia się, nieprzyjęcia propozycji pracy? W Gdyni było
zdecydowanie lepiej. Dziękuję bardzo.(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Stefan Strzałkowski, Prawo i Sprawie-
dliwość.
(Poseł Czesław Hoc: Nie ma pana posła.)
Pan poseł Artur Górski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Polityka rządu wobec polskich stoczni to przykład
najwyższej hipokryzji. Decyzję Komisji Europejskiej
oznaczającą likwidację naszych głównych stoczni mi-
nister skarbu państwa Aleksander Grad nazwał pu-
blicznie sukcesem rządu, a definitywnego braku
wpływu pieniędzy z firmy katarskiej za niby zaku-
pione stocznie w Szczecinie i w Gdyni nie chciał na-
zwać porażką.
Rozumiem logikę sukcesu ministra Grada w kwe-
stii sprzedaży stoczni. Jeśli rząd od początku zakła-
dał likwidację stoczni, to obecną sytuację słusznie
uważa za swój sukces, może jeszcze niepełny, jak po-
wiedziałby minister Grad: 90-procentowy, bo całko-
witym, 100-procentowym sukcesem rządu będzie
sprzedaż poszczególnych części majątku stoczni za-
przyjaźnionym firmom, a terenów, na których stocz-
nie się znajdują, skumplowanym deweloperom.
Chciałbym zapytać o jedną z firm, która na tym
sukcesie rządu może szczególnie skorzystać. Czy
firma budowlana Polnord SA, kontrolowana przez
znanego gdyńskiego biznesmena Ryszarda Krauze,
przejawia zainteresowanie gruntami stoczni? We-
dług władz tej spółki już niebawem będzie ona jed-
nym z największych krajowych deweloperów. Czy
stanie się tak dzięki możliwości zabudowy przez tę
spółkę gruntów postoczniowych w Gdyni? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Zbigniew Kozak, Prawo i Sprawiedli-
wość, bardzo proszę.
Poseł Zbigniew Kozak:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Kwestią, którą chciałbym poruszyć, jest kwestia stra-
tegii rozwoju przemysłu stoczniowo-okrętowego
w Polsce. W uproszczeniu strategią rozwoju nazywa-
my swego rodzaju plan, który w sposób kompleksowy
określa podstawowe kierunki rozwoju jednostki,
uwzględnia jej najlepsze walory, największe szanse
w otoczeniu oraz minimalizuje lokalne słabości i za-
grożenia zewnętrzne. W krajach uprzemysłowionych
i rozwiniętych, za jaki Polska się uważa, istnieją
opracowane dokumenty określające strategie rozwo-
ju głównych gałęzi ich przemysłu. Na ich podstawie
kraje, takie jak Korea Południowa czy Chiny, są
w stanie mimo panującego na świecie kryzysu rozwi-
jać swój przemysł stoczniowo-okrętowy, podczas gdy
my jesteśmy obecnie świadkami jego upadku. Przy-
pomnę, że to właśnie rząd Platformy Obywatelskiej
321
zlikwidował m.in. Ministerstwo Gospodarki Morskiej
powołane za rządów Prawa i Sprawiedliwości.
W związku z powyższym chciałbym zadać panu
ministrowi trzy pytania. Po pierwsze, czy panu mi-
nistrowi jest znana strategia rozwoju gospodarczego
naszego kraju? Jakie przede wszystkim gałęzie prze-
mysłu są uznawane za kluczowe, aby mogły podnieść
poziom technologiczny naszego kraju? Czy strategia
Platformy Obywatelskiej ma polegać na likwidacji
kluczowych gałęzi przemysłu, bo przecież w Chinach
wszystko jest tańsze? Zgodnie z taką strategią nie-
długo zlikwidujecie polskie rolnictwo. (Dzwonek)
Po drugie, czy istnieje strategia rozwoju gospo-
darki uwzględniająca gałąź gospodarki związaną
z przemysłem stoczniowo-okrętowym?
I ostatnie pytanie: Czy są realne pomysły, co zro-
bić z przemysłem stoczniowym, ze stoczniami, zwłasz-
cza z największą stocznią w Polsce i w Europie, czyli
Stocznią Gdynia? Co się stanie, jeżeli w ciągu kilku
kolejnych miesięcy nie znajdzie się kupiec na tę stocz-
nię? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Zbigniew Dolata, Prawo i Sprawiedli-
wość, bardzo proszę.
Poseł Zbigniew Dolata:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W poprzedniej kadencji, a większość swojego wystą-
pienia poświęcił pan historii, czyli temu, co się wy-
darzyło w latach 2005–2007, pełnił pan w Platformie
rolę specjalisty od rolnictwa. I chciałbym pana zapy-
tać, czy pan pamięta, co się wydarzyło na bardzo
burzliwym posiedzeniu komisji rolnictwa 14 lutego
2007 r.? Przypomnę, że pan radził mi wtedy – byłem
wówczas przewodniczącym komisji – abym zachował
się honorowo i podał się do dymisji. I ja nie potrzebo-
wałem pana rady, żeby zachować się honorowo.
W 2007 r. pan premier Tusk uznał, że nie będzie
doświadczać polskich rolników Gradem i rzucił pana
na odcinek skarbu. I wtedy zaczęła się właściwie nie-
ustająca seria pańskich kompromitacji, żeby jeszcze
tylko jako człowieka, ale jako ministra polskiego rzą-
du. To jest jedna wielka kompromitacja. Gdyby ktoś
chciał umieścić w Sèvrès wzorzec kompromitacji, to
powinien umieścić tam pana. Skoro nie wie pan, co
zrobić z polskimi stoczniami, co zrobić z PZU, z in-
nymi kwestiami, które panu powierzono, to niech
pan sobie przypomni, co powiedział mi pan 14 lutego
2007 r.: Kończ waść, wstydu oszczędź. (Oklaski)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
322 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Tadeusz Wita, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Nie ma pana posła.
Pani poseł Anna Sikora, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Anna Sikora:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Proszę odpowiedzieć na pytanie: Kto kryje się za fun-
dacją Stichting Particulier Founds Greenrights za-
rejestrowaną na Antylach Holenderskich kilka dni
przed złożeniem propozycji kupna aktywów dwóch
stoczni? Katarczycy zaprzeczają, że to oni, więc kto?
Chciałabym, żebyśmy zamykając sprawę stoczni,
mieli tę jasność.
Panie Ministrze! Jaka naprawdę była rola pośred-
nika, pana Abdulla Rahmana El-Assira, znanego
pośrednika handlu bronią, związanego jednocześnie
z Hezbollahem? Na pytanie dziennikarza „Gazety
Polskiej” premier Tusk odpowiedział, że jest mu
wszystko jedno, czy stocznie kupi handlarz burszty-
nem, bronią, czy kiełbasą. Nie zadowolę się taką od-
powiedzią, chciałabym usłyszeć ją od pana.
Panie Ministrze! Jakie znaczenie, jako minister
skarbu, przypisuje pan katarskim możliwościom in-
westycyjnym w Polsce poza gazoportem i dostawą
gazu? Katarski kapitał posiada 20% akcji giełdy lon-
dyńskiej i 24% udziału w jednej z największych sieci
handlowych w Wielkiej Brytanii. W co mogliby zain-
westować u nas? W stocznię, naprawdę?
Jeszcze jedna uwaga ogólna. Ten tajemniczy in-
westor, fundacja, nawet nie fundusz inwestycyjny, po
prostu fundacja zarejestrowana w Curaçao na Anty-
lach Holenderskich, nie przesłała 380 mln zł za ak-
tywa stoczni mimo po dwakroć przedłużanego ter-
minu, a dla porównania pani Hanna Gronkiewicz-
-Waltz, Platforma Obywatelska, zgodziła się zapłacić
500 mln ITI na stadion piłkarski. To już zostawiam
bez odpowiedzi. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Janusz Cichoń, Platforma Obywa-
telska.
Przepraszam najbardziej, pani poseł Ewa Malik,
Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Ewa Malik:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Szanowni
Państwo! W projekcie budżetu w roku 2009 zapisano
kwotę 7 mln zł, w następnych latach kolejne ponad
13 mln zł, w sumie na zakup nieruchomości, w której
ma się mieścić ambasada Kataru w Polsce, zaplano-
wano kwotę ok. 21 mln zł.
Skoro rząd Kataru nie zdecydował się na zakup
polskich stoczni i radykalnie odstąpił od zamiaru
inwestowania w przemysł stoczniowy w Polsce i w ogó-
le nie będzie realizował w Polsce żadnego istotnego
projektu korzystnego dla obu krajów, pomijając oczy-
wiście sprzedaż Polsce gazu za bardzo wygórowaną
cenę, to czy uzasadnione jest wydawanie tak dużej
kwoty z państwowej kasy na instalowanie przedsta-
wicielstwa rządu Kataru w Polsce i to w momencie,
gdy w budżecie państwa brakuje pieniędzy na zaspo-
kojenie potrzeb biednych dzieci, osób niepełnospraw-
nych, emerytów, dla których wkrótce braknie środ-
ków być może już nie tylko na waloryzację, ale także
na wypłaty?
Mam wobec tego pytanie: Komu jeszcze rząd Plat-
formy Obywatelskiej zamierza sfinansować zakup
ambasady w Polsce? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Jeszcze raz przepraszam panią poseł za pomyłkę,
źle spojrzałem na listę.
Pan poseł Janusz Cichoń, Platforma Obywatel-
ska.
Poseł Janusz Cichoń:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Rzeczywiście, tak jak powiedział pan minister, po-
winniśmy zejść na ziemię. Za dużo w dyskusji o stocz-
niach przekłamań, emocji, subiektywnych opinii
i sądów. Dotyczy to wielu kwestii. Ja chciałbym się
skupić na jednej.
Moim zdaniem, kluczowe znaczenie z ekonomicz-
nego i gospodarczego punktu widzenia ma wartość
majątku, o którym mówimy. Warto byłoby także
w tym miejscu obalić krążące mity, ile tak napraw-
dę jest on wart. Panie ministrze, czy podziela pan
powszechny w biznesie pogląd, że majątek jest wart
tyle, ile dochodu jest w stanie wygenerować w przy-
szłości? Wartość ta to w zasadzie suma zdyskonto-
wanych przepływów pieniężnych, które są do osią-
gnięcia w przyszłości. Myślę, że podziela pan ten
pogląd.
Stąd mam pytania. Ile wobec tego jest wart ma-
jątek stoczni, biorąc pod uwagę dotychczasowe prze-
pływy, które ten majątek generował, biorąc pod uwa-
gę dochody z przeszłości? Ile jest wart ten majątek,
biorąc pod uwagę, że brakuje jakiejkolwiek projekcji
wskazującej na to, że może on w zorganizowanej for-
mie jako stocznia przynieść dochody w przyszłości?
Czy biorąc to pod uwagę – ostatnie pytanie – mamy
jeszcze jakieś instrumenty zachęty dla potencjalnych
inwestorów? Jeśli tak, to jakie? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pani poseł Gabriela Masłowska, Prawo i Sprawie-
dliwość, bardzo proszę.
Poseł Gabriela Masłowska:
Dziękuję.
W związku z prowadzoną przez ministra skarbu
akcją poszukiwania inwestorów, którzy nabyliby ma-
jątek stoczni, dnia 6 września, więc bardzo niedaw-
no, w piśmie skierowanym do pana premiera, które
pan otrzymał do wiadomości, zarząd Stoczni Szcze-
cińskiej Porta Holding w upadłości przedłożył propo-
zycję rewitalizacji przemysłu stoczniowego, w ramach
której nastąpiłaby opłata składników majątku na
warunkach identycznych jak dla Kataru oraz podję-
ta byłaby produkcja. Autorzy tego pisma twierdzą,
że materialne aktywa, które stocznia jeszcze posiada,
gwarantują uruchomienie produkcji i że jedynie ten
projekt, który jest przedstawiany rządowi od 5 lat,
jest realną szansą na uratowanie przemysłu stocz-
niowego. Warunkiem jest tylko aprobata organów
państwa.
Czy to pismo do pana dotarło? Czy zapoznał się pan
z nim? Jaka jest pana opinia na ten temat? Czy podej-
mie pan rozmowy z zarządem właśnie w tej kwestii?
Panie ministrze, pewnie jest panu znany z „Wprost”
tenże artykuł „Mieszanie w stoczniach”. (Dzwonek)
On niestety bardzo pana obciąża. Padają tam kon-
kretne nazwiska: pana i pana kolegów. Jeżeli jest
tam napisana nieprawda, to jakie kroki pan podej-
mie, żeby odeprzeć te zarzuty?
Poza tym mówił pan też publicznie, że transakcja
z nabywcą stoczni jest zagwarantowana przez bank
katarski. Czy wobec tego rząd w tej chwili egzekwu-
je te gwarancje, a jeśli nie, to dlaczego? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pani poseł Izabela Jaruga-Nowacka, Lewica, bar-
dzo proszę.
Poseł Izabela Jaruga-Nowacka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W swoim wystąpieniu stwierdził pan, że nie rozumie
pan związkowców. To dosyć smutne wyznanie nawet
jak na liberała. Chcę panu jednak powiedzieć, że
związkowcy także nie rozumieją pańskiej polityki
i pana działań. Może jednak warto więc nie uciekać
od spotkań i prowadzić pewien dialog?
Związkowcy ze Związku Zawodowego „Stocznio-
wiec” piszą wprost: Czujemy się oszukani przez pana
ministra Grada, przez pana premiera, którzy wielo-
krotnie zapewniali nas o tym, że nie dopuszczą do
323
likwidacji naszych stoczni. Przekonywano nas, że
specustawa ma pomóc ochronić miejsca pracy i umoż-
liwić taką sprzedaż majątku stoczniowego, aby moż-
na było odbudować przemysł okrętowy.
Cała ta nasza dzisiejsza, kilkugodzinna debata,
panie ministrze, nie będzie nic warta, jeżeli nie wyj-
dziemy dzisiaj z pana czystą deklaracją, czy w Polsce
będzie dalej przemysł stoczniowy. Czy państwo po-
szukujecie takiego inwestora – o co pyta też Wolny
Związek Zawodowy Pracowników Gospodarki Mor-
skiej Stoczni Gdynia – który kupi taką część mająt-
ku, że będzie można odtworzyć działalność stocznio-
wą i rozpocząć produkcję statków, co pozwoli praco-
wać tam załogom. Bardzo proszę, panie ministrze, to
jest dla nas absolutnie fundamentalna kwestia, o od-
powiedź na pytanie: Czy w Polsce dalej będzie prze-
mysł stoczniowy?
Wolny Związek Zawodowy Pracowników Gospo-
darki Morskiej (Dzwonek) zadaje szereg pytań. Pro-
szę pana ministra, żeby był łaskaw odpowiedzieć mi
na nie na piśmie. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pani poseł Jadwiga Wiśniewska, Prawo i Sprawie-
dliwość.
(Głos z sali: Nie ma pani poseł.)
Pan poseł Andrzej Orzechowski, Platforma Oby-
watelska.
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Orzechowski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Do dzisiejszej debaty pasuje takie stare powiedzenie:
Cygan zawinił, kowala powiesili. To właśnie tak jest,
że nawet przy dobrej koniunkturze w przemyśle
stoczniowym produkcja statków była produkcją nie-
rentowną, a teraz chcecie państwo jako opozycja roz-
liczać nasz rząd, rozliczać naszego ministra z tego,
że nie dokonała się restrukturyzacja, że nie dokona-
no prywatyzacji. Oto w ostatnich latach udzielono
stoczniom pomocy publicznej w kwocie 4 mld. Dzisiaj
pojawiają się w tej Izbie też takie zachęty do tego,
żeby jeszcze dwa, trzy lata przetrwać, właśnie uży-
wając pomocy publicznej. No to pojawia się pytanie:
Skąd mają być te środki? Jeśli bowiem pomoc publicz-
na, to rozumiem, że ze środków publicznych – a jeśli
ze środków publicznych, to znaczy z podatków. Czyli
co? Pielęgniarki, nauczyciele, emeryci mają się złożyć
na tę pomoc publiczną?
Chciałbym postawić pytanie w zasadzie oczywi-
ste. Chodzi o odpowiedzialność ministra Jasińskiego
w zakresie grzechu zaniechania dotyczącego polskich
stoczni. Ale pojawia się jeszcze jedno pytanie – o od-
powiedzialność członków zarządów tych stoczni, któ-
rzy doprowadzili do takiej sytuacji, że straty prze-
wyższyły ich kapitały.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
324 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Andrzej Orzechowski
Na koniec chciałbym panu ministrowi pogratulo-
wać tego, że udało się jednak wydłużyć termin
(Dzwonek) Komisji Europejskiej, jeśli chodzi o dalszą
restrukturyzację, i życzyć, żeby skutecznie do końca
ją doprowadzić. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Marek Suski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Marek Suski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałoby się za-
dać wiele pytań, choćby na temat tego tajemniczego
handlarza bronią. Ale my wielokrotnie pana ministra
próbowaliśmy pytać. Zawsze odpowiadał pokrętnie
albo po prostu uciekał z komisji. Ja już po prostu, tak
jak część posłów, panu ministrowi nie wierzę – nie
tylko nie jest w stanie cokolwiek zrobić dobrego dla
Skarbu Państwa, ale nawet rzetelnie odpowiedzieć
na proste pytanie. Dlatego szkoda na to czasu.
Mogę powiedzieć tylko tyle, że ta szkodliwa dla
Skarbu Państwa działalność powinna być jak naj-
szybciej zakończona i pan minister powinien przestać
być ministrem. A ponieważ pan premier nie ma od-
wagi, to my pomożemy. Zgłosimy wniosek o wotum
nieufności dla pana ministra...
(Poseł Jan Kulas: To jest namawianie do anar-
chii.)
...i myślę, że zrobimy to jeszcze na tym posiedze-
niu Sejmu. Uważam, że gdyby pan minister był czło-
wiekiem honoru, to po tej katastrofie, jaką spowodo-
wał w sprawie polskich stoczni, sam powinien się
podać do dymisji.
(Poseł Jan Kulas: Oj, nie wolno, tak nie wolno.)
Bo jedyną działalnością, którą dzisiaj pan mini-
ster tutaj uprawiał, było obrażanie stoczniowców,
lekceważenie polskiego przemysłu stoczniowego. Nie
było żadnej myśli, co dalej w tej sprawie można do-
brego zrobić, jedynie inwektywy i agresja. Nie wie-
rzymy już, że pan minister może zrobić cokolwiek
dobrego. Ważne by było (Dzwonek), żeby ministrem
skarbu, jeśli już rządzi Platforma, był przynajmniej
człowiek kompetentny i odpowiedzialny. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
(Poseł Jan Kulas: Tyle złośliwości w panu?)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Tadeusz Iwiński, Lewica.
Bardzo proszę.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Pani Marszałek! Wysoki Sejmie! Pragnę postawić
dwa pytania, jedno bardziej szczegółowe, a drugie
ogólnej natury.
Pierwsze pytanie jest następujące. Równo przed
dwoma miesiącami wystąpiłem z interpelacją do
premiera, na którą pan odpowiedział niedawno, ge-
neralnie w sprawie transakcji Polski z państwem
Katar. Pytałem między innymi o to, czy istnieje
iunctim między próbami ratowania obu stoczni
i ogromną transakcją zawartą w końcu czerwca na
20 lat. Chodzi o dostawy gazu skroplonego LNG za
wielką kwotę 11 mld dolarów, ok. 1 mln ton rocznie.
Pan odpowiedział mi kilka dni temu, że nie było
żadnego i dzisiaj pan to stanowisko podtrzymał.
A ja mówię w tej sytuacji, że szkoda, że nie było
takiego iunctim, szkoda, dlatego że, z jednej strony,
zawiera się ogromną transakcję na 11 mld dolarów,
prawdopodobnie kwotę zawyżoną w stosunku do
innych, a z drugiej strony chodzi o przyciągnięcie
inwestora, który zapłaci raptem 381 mln zł i jeszcze
poniesie koszty równowartości odpraw pracowni-
czych w wysokości 600 mln zł, to zaś jest niebo
a ziemia.
I drugie pytanie, natury bardziej ogólnej, szer-
szej. Były prezydent Francji Georges Pompidou
mówił, że najszybciej pieniądze można stracić, in-
westując w giełdę, kobiety i badania naukowe. Co
do ostatniej sprawy się mylił. Ale gdy patrzę na
wasze działania, to odnoszę wrażenie (Dzwonek),
że wy tracicie pieniądze, inwestując w te obszary,
tak sądzicie, które są związane z przemysłem
stoczniowym. Nie może być tak. Czy nie jest to
szkodliwe dla Polski, że najpierw traktujecie stocz-
nie jak atrakcyjną narzeczoną, mówicie, że ją trze-
ba uratować, że po liftingu wszystko będzie dobrze,
a później mówicie, że w ogóle ta narzeczona się do
niczego nie nadaje, że stocznie upadają i nie ma
mowy, żeby przeprowadzać jakikolwiek lifting?
Przecież to szkodzi Polsce, to szkodzi całej sprawie.
Paralela może jest zbyt delikatna, ale jednak. Czy
nie widzicie tutaj sprzeczności? A kto będzie ten
gaz dostarczał? Jakimi statkami będą dostarczane
te ogromne ilości LNG? To są wyspecjalizowane
statki, które mało kto robi w świecie. Nawet Azja-
ci często ich nie robią. A była szansa, być może –
chciałbym, żeby pan odpowiedział na pytanie, czy
była szansa – budowy wyspecjalizowanych statków,
których często nie robi się ani w Chinach, ani
w Korei, ani w Japonii. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Andrzej Szlachta, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Andrzej Szlachta:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W czasie dys-
kusji na posiedzeniu Komisji Gospodarki w dniu
16 sierpnia 2009 r. pan wiceminister dr hab. Zdzisław
Gawlik na pytanie o to, czy sprawdzono wiarygod-
ność inwestora, udzielił następującej odpowiedzi:
Oczywiście prawdą jest, że zarządca kompensacji,
aby mógł skutecznie przeprowadzić postępowanie,
nie mógł robić takiego badania. Jednakże zarządca
kompensacji i prezes Agencji Rozwoju Przemysłu
jako osoba nadzorująca przebieg postępowania kom-
pensacyjnego zrobili takie badanie, korzystając
z pomocy uprawnionych służb, które wydały świa-
dectwo o wypłacalności inwestora. W tym samym
czasie pan wiceminister, udzielając odpowiedzi na
interpelację poselską złożoną przez moich kolegów
klubowych, napisał: „Zgodnie z obowiązującą ustawą
zarządca kompensacji nie miał obowiązku ani moż-
liwości przeprowadzenia czynności w zakresie bada-
nia kondycji finansowej uczestników przetargu, jak
również dokonywania oceny wiarygodności i rzetel-
ności podmiotów, które nabyły majątek stoczni”. Pro-
szę o wyjaśnienie, która z tych odpowiedzi jest praw-
dziwa i czy aby pan wiceminister nie wprowadził
w błąd albo Komisji Gospodarki, albo posłów w od-
powiedzi na ich interpelację. Proszę też o jednoznacz-
ną odpowiedź na pytanie, czy inwestor katarski zo-
stał poddany weryfikacji przez stosowne służby pod
kątem wiarygodności, wypłacalności i bezpieczeń-
stwa zawieranych z nim transakcji. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Adam Śnieżek, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Bardzo proszę.
Poseł Adam Śnieżek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Chciałbym panu powtórzyć proste pytanie, które za-
daje mi właściwie każdy wyborca chcący porozma-
wiać o polskich stoczniach. Mianowicie, jak to się
dzieje, że Komisja Europejska udziela zgody na po-
moc publiczną idącą w dziesiątki miliardy euro dla
banków i różnych gałęzi przemysłu w Niemczech, we
Francji, w innych krajach, podczas kiedy odmawia
akceptacji tej pomocy publicznej udzielonej dwóm
polskim stoczniom w wysokości kilku miliardów zł?
Jaka wobec tego jest pozycja Polski w Unii Europej-
skiej? Jaka jest pozycja polskiego rządu wobec Komi-
sji Europejskiej? Dlaczego pan premier Donald Tusk
nie zaangażował się w rozmowy w tej sprawie z Ko-
misją Europejską? Dlaczego nie pojechał do Brukse-
325
li? Te pytania były panu już na tej sali zadawane,
tylko pan w swoich odpowiedziach je pomijał.
Panie ministrze, czy dzisiaj odpowie pan na te
pytania? (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Robert Węgrzyn, Platforma Obywatel-
ska.
Bardzo proszę.
Poseł Robert Węgrzyn:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! Panie i Panowie! Pani poseł Sikora wyszukała
nam jakąś fundację na Antylach. Ja też znalazłem
jedną fundację, i to niedaleko, w Gdańsku.
(Poseł Barbara Bartuś: Będzie pan pytał pana
ministra?)
Tak, będę pytał pana ministra i proszę, panie mi-
nistrze, o odpowiedź na piśmie. Natomiast pytanie
dedykuję nieobecnemu już tutaj na sali panu posłowi
Jaworskiemu, prezesowi tej fundacji. Dedykuję to
pytanie również dziennikarzom. Chciałbym pana
ministra poprosić o informację, jaki był cel stoczni,
aby taka fundacja została powołana. Jakie były po-
wiązania kapitałowe tej fundacji? I jakie są obecnie
powiązania kapitałowe tej fundacji? Jakie operacje
finansowe były przeprowadzone między fundacją
a Stocznią Gdańską? Czy fundacja przejmowała ja-
kikolwiek majątek stoczni – ruchomości, nierucho-
mości, jakikolwiek majątek? I jaka korzyść wynikła
do dnia dzisiejszego z działalności tej fundacji? Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Paweł Poncyljusz, Prawo i Sprawiedli-
wość. Nie ma.
Pan poseł Tomasz Kamiński, Lewica. Też nie ma.
Bardzo proszę, pani poseł Barbara Bartuś, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Barbara Bartuś:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W lipcu ub.r. w serwisie informacyjnym TVP Info
ukazała się informacja o dziwnej, niejasnej roli, jaką
w sprawie polskich stoczni odegrał przedstawiciel
Komisji Europejskiej Karl Soukup. Otóż z notatki
służbowej, do której dotarli dziennikarze TVP Info,
wynika, że pan Soukup radził inwestorom, by zacze-
kali do nieuchronnego bankructwa Stoczni Szczeciń-
skiej i dokonali zakupu masy upadłościowej. Notatka
powstała podczas rozmów, do których doszło 20
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
326 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Poseł Barbara Bartuś
czerwca 2008 r. Brali w nich udział: wspomniany
Karl Soukup, zajmujący się w Komisji Europejskiej
sprawą polskich stoczni, przedstawiciele norweskiej
spółki Ulstein Group, która chciała kupić Stocznię
Szczecińską, oraz urzędnicy z polskiego przedstawi-
cielstwa przy Unii Europejskiej. Jak dowiedział się
serwis TVP Info, z dokumentów wynika, że w trakcie
spotkania pan Soukup stwierdził, iż polska stocznia
najprawdopodobniej będzie musiała zwrócić udzielo-
ną przez państwo pomoc i w efekcie dojdzie do jej
upadku. W tym czasie Komisja Europejska oficjalnie
zapewniała, że nie ma jeszcze decyzji w sprawie pol-
skich stoczni i że ich los nie jest przesądzony. (Dzwo-
nek) Czemu ministerstwo nie podjęło żadnych kro-
ków w związku z doniesieniami o niejasnej roli pana
Karla Soukupa, przedstawiciela Komisji Europejskiej
zajmującego się sprawą polskich stoczni, który miał
zniechęcać inwestorów do zakupu stoczni przed ich
upadłością? Czemu pan minister nie żądał wyjaśnień
od Komisji Europejskiej dotyczących dalekich od bez-
stronności działań pana Soukupa w ramach sprawo-
wanej przez niego funkcji? Czemu pan minister zlek-
ceważył sygnały świadczące o tym, że być może
w Komisji Europejskiej los polskich stoczni był prze-
sądzony już od dawna, a ze stroną polską prowadzo-
no tylko grę pozorów?
Jeszcze jedno pytanie. Jestem ostatnia, może pań-
stwo wybaczą to przedłużenie. Czy Ministerstwu
Skarbu Państwa udało się wreszcie ustalić przyczynę
rezygnacji rzekomego katarskiego inwestora? Czy
Ministerstwo Skarbu Państwa zadało sobie trud,
żeby przeanalizować proces sprzedaży stoczni na
podstawie uchwalonej przez większość parlamentar-
ną PO–PSL specustawy stoczniowej w celu zlokali-
zowania słabych punktów i niedociągnięć? Chodzi
o to, aby w rozpoczynanej właśnie na nowo procedu-
rze przetargowej nie popełniać tych samych błędów
co poprzednio. Czy jest jakiś raport, w którym pod-
sumowano przyczyny tej nieudanej transakcji sprze-
daży stoczni? Czy jest może jakaś biała, czarna księ-
ga? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Pan poseł Jaworski w jakim trybie?
(Poseł Andrzej Jaworski: Sprostowanie wypowie-
dzi pana posła.)
(Poseł Barbara Bartuś: Kto pyta, nie błądzi.)
Bardzo proszę.
Poseł Andrzej Jaworski:
Pan poseł zadał przed chwilą pytanie dotyczące
Fundacji Stoczni Gdańskiej. Panie pośle, jest to le-
galnie funkcjonująca fundacja, która nikogo nie
mami żadnymi obietnicami, żadnymi informacjami,
że kogokolwiek uratuje. I nie służy żadnej działalno-
ści politycznej pana ministra Grada. Chcę poinfor-
mować pana, że ta fundacja nie wzięła ani jednej
złotówki od Stoczni Gdańskiej ani od żadnego pod-
miotu, który ze Stocznią Gdańską współpracował.
Jeżeli chodzi o jej funkcjonowanie…
(Poseł Robert Węgrzyn: Niech mi pan nie odpowia-
da, ja pytam ministra.)
…to działa dla dobra stoczniowców, dla tych, któ-
rzy tracą pracę przez działania pana ministra Grada.
(Poruszenie na sali)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Panie pośle…
Poseł Andrzej Jaworski:
Korzystając z okazji, chcę na koniec powiedzieć,
że nie jest tak, panie marszałku i panie ministrze, że
dajemy komukolwiek w nagrodę za likwidację Stocz-
ni Gdyńskiej i Stoczni Szczecińskiej możliwość pozy-
skania nowych precjozów. Nie wiem bowiem, jak pan
minister wytłumaczy, że Agencja Rozwoju Przemy-
słu, która przygotowywała ten proces i była głównym
pana doradcą, ogłosiła w tej chwili przetarg na zakup
4 luksusowych limuzyn, być może dla członków za-
rządu. Chodzi o 4 samochody volvo S60, S80.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Panie pośle, ale to już nie jest tryb sprostowania.
Poseł Andrzej Jaworski:
Myślę, że to kosztuje około 0,5 mln zł, panie mi-
nistrze. Dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Magdalena Kochan: Chciałabym zapytać,
w jakim trybie pan występował.)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł, informuję panią poseł, że poseł zwró-
cił się w trybie sprostowania.
(Poseł Magdalena Kochan: Czego?)
Czy dotrzymał tego punktu regulaminu, pozosta-
wiam bez odpowiedzi.
(Poseł Jan Kulas: Panie marszałku, pan nie do-
trzymał regulaminu.)
Rozumiem, że pan poseł Kulas wie wszystko i wie
najlepiej. Gratuluję panu posłowi.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Wicemarszałek Krzysztof Putra
(Poseł Jan Kulas: Panie marszałku, pan jest tutaj
po to, żeby przestrzegać regulaminu.) (Poruszenie na
sali)
Proszę o zachowanie porządku na sali obrad.
Marszałek odpowiada za powagę tej Izby.
(Poseł Magdalena Kochan: I o to tylko prosimy,
panie marszałku.)
Jeśli ktoś z pań i panów posłów chce zabrać głos,
to tu jest mównica. Proszę wymienić, w jakim trybie.
Jeśli pani poseł Kochan chce zabrać głos w trybie spro-
stowania, to zapraszam na mównicę. Polski Sejm jest
od tego, żeby rozmawiać i również przestrzegać zasad.
Ja nie jestem w stanie od razu określić, czy ktoś będzie
mówił zgodnie z tym artykułem, czy też nie.
Jeszcze raz państwa informuję, że lista posłów
zapisanych do głosu została wyczerpana.
Teraz bardzo proszę o zabranie głosu ministra
skarbu państwa pana Aleksandra Grada.
Minister Skarbu
Państwa Aleksander Grad:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Wiele z posta-
wionych tu pytań padło już na posiedzeniu Komisji
Skarbu Państwa i była okazja, aby tym samym po-
słom już na nie odpowiedzieć. Ale oczywiście dzięku-
ję za wszystkie pytania i uwagi. Są one zasadne bądź
mniej zasadne, ale z tym polemizował nie będę.
Po pierwsze, kilka kwestii bardzo ogólnych. Poja-
wił się znowu pan przewodniczący Jackiewicz. Pan
poseł Jackiewicz powiedział o zniechęcaniu inwesto-
rów. Niech pan wskaże jednego.
(Poseł Dawid Jackiewicz: To jest pytanie do pana.
Proszę się ustosunkować.)
Nie, niech pan wskaże jednego, którego zniechę-
caliśmy. Wszystko, co robiliśmy przez ostatnie 2 lata,
było dokładnie odwrotne. Zachęcaliśmy inwestorów,
żeby chcieli składać oferty. Prawdą jest, że wielu in-
westorów pisało listy intencyjne. My wysyłaliśmy do
nich zaproszenia. Moi współpracownicy, przedstawi-
ciele ARP spotykali się z inwestorami. Problem po-
legał natomiast na tym, że oni na końcu w ogóle nie
składali oferty. Tak było w przypadku tzw. inwestora
dla Stoczni Gdyńskiej, jednego z armatorów, który
zamawiał statki. Na końcu miał do 28 lutego 2008 r.
złożyć program restrukturyzacyjny zgodnie z wymo-
giem specyfikacji i oczekiwaniem Komisji Europej-
skiej. Nie złożył. W związku z tym jeżeli nie złożył
tego programu, automatycznie przestał być oferen-
tem. Nie ma ani jednego takiego przypadku, kiedy
ktoś chciałby, byłby zainteresowany, a my nie poświę-
cilibyśmy mu wystarczająco dużo czasu, bądź tym
bardziej zniechęcalibyśmy go do składania ofert. Jaki
interes miałby ten stojący na mównicy, żeby zniechę-
cać inwestorów i nie sprzedać polskich stoczni? Oczy-
wiście musiałbym być masochistą, który nie sprze-
daje po to, żeby na końcu mieć problemy z tego po-
327
wodu, że te stocznie są niesprywatyzowane. W związ-
ku z tym naprawdę to jest niedorzeczne i po raz ko-
lejny to wyjaśniam.
Po raz kolejny także pojawia się opinia, że do maja
czy do czerwca 2008 r., przez 6 miesięcy, minister
skarbu państwa nie robił nic w procesie prywatyzacji
i restrukturyzacji
(Poseł Joachim Brudziński: Chodzi o przetarg.)
Nie. Właśnie przed chwilą mówiliście, zaprzeczy-
liście sami sobie, że był ogłoszony przetarg i 4 firmy
były przez was dopuszczone do badania. Nie wiem,
czy to pan, czy ktoś inny napisał do Komisji Europej-
skiej, że ten proces będzie zakończony do końca stycz-
nia, a może nawet do końca grudnia 2007 r. Mam to
pismo, nie będę go szukał. My byliśmy w procesie
tego postępowania i do 12 maja trwał proces nego-
cjacji z inwestorami czy z inwestorem, który miał
później wyłączność i z którym musieliśmy się decy-
dować. Inwestor musiał zdecydować, czy ostatecznie
złoży ofertę, czy nie. Całe miesiące wykorzystujemy
na rozmowy z inwestorami, przygotowujemy z nimi
programy. Niestety, Złomrex – poprzez spółkę Amber
– mając już wówczas własne kłopoty finansowe, bo
tak to przynajmniej wyglądało – może nie tyle kłopo-
ty finansowe, ale jakby brak priorytetu inwestowania
w stocznie, bo produkowali stal i mogli robić dobry
interes w Polsce – zrezygnował z tego. Nikt go do tego
nie zniechęcał, wręcz odwrotnie, namawialiśmy go,
żeby jednak ten projekt ostatecznie sfinalizował. Jest
to jakby taka uwaga ogólna.
Ja też nie chcę wojny – zwracam się tutaj do pana
posła Wziątka – tylko proszę zauważyć, że jestem bez
pardonu atakowany od wielu, wielu miesięcy – i z lewa,
i z prawa – za to, że próbuję coś zrobić. Jeszcze raz to
powtórzę: nikt nie jest bardziej zainteresowany niż ja,
żeby znaleźć inwestorów i sprzedać, tylko nie przypro-
wadzę ich na siłę, pod pistoletem, bo ich nie ma. Znalazł
się jeden, który gotów był poświęcić 40 mln zł i stratę
wadium, żeby sfinalizować transakcję. Czy to oznacza,
że zrobiliśmy w tej sprawie za mało? Czy był jakiś in-
westor, który chciał kupić, a my mu nie sprzedaliśmy?
Jedni czynią mi zarzut, że prywatyzuję, drudzy – że nie
prywatyzuję. Jak nie ma kupującego, to sprzedający,
choćby nie wiem jak chciał, niczego nie zrobi, stąd jest
największy problem.
Obojętnie, czy te strategie będą, czy nie – tutaj
zwracam się do pana posła Lisa – to w takiej sytuacji
musi być konkretny inwestor, który ma pieniądze
i inwestuje. Jak go nie ma, to nie pomoże żadna stra-
tegia. Jeżeli ma pan na myśli państwowe stocznie,
które mogłyby funkcjonować, to była to dobra stra-
tegia może 5 lat temu, tylko że po drodze wpakowa-
liśmy tam miliardy złotych niedozwolonej pomocy
publicznej i już nic nie możemy w tej sprawie zrobić.
Na tym polegał cały paradoks tej sprawy. Stocznie
jeszcze funkcjonowały, należało im dołożyć jeszcze
dodatkową pomoc publiczną. Komisja się na to nie
zgadzała, bo już za dużo miliardów złotych wpompo-
wano tam przez ostatnie lata. Jak się pojawiał inwe-
stor, to mówił: Dobrze, kupię, ale jeszcze mi dołóżcie
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
328 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
miliardy złotych. To jest tragizm tej całej sytuacji.
Dlatego nie zgadzam się z tym, co mówił pan mar-
szałek Płażyński, że specustawa to w ogóle jest jakaś
porażka. Otóż dzięki specustawie możemy sprzeda-
wać aktywa wolne od tych obciążeń, chyba że scena-
riuszem preferowanym przez pana marszałka Pła-
żyńskiego jest ogłoszenie upadłości. Ja uważam, że
to był zły scenariusz. Proszę zauważyć, co było z ogło-
szoną upadłością stoczni szczecińskiej i jak doszło do
upadłości. Niby na tej upadłości zbudowano nowy
podmiot, znowu od początku na chorych zasadach,
który wygenerował kolejne straty w latach następ-
nych, i znowu upadłość. Przywołana zaś upadłość
Stoczni Gdańskiej, czy to jest dobry przykład? Moim
zdaniem nie.
(Poseł Andrzej Jaworski: Zachowano miejsca
pracy.)
Moim zdaniem nie.
(Głos z sali: Panie ministrze, są priorytety.)
Tak, tylko pamiętajmy o tym, że ten syndyk, któ-
ry przyjdzie na drugi dzień, musi mieć pieniądze,
żeby kontynuować produkcję statków, żeby mieć na
wypłaty, na ZUS, a tam nie ma ani grosza. W związ-
ku z tym takie myślenie, że pod rządami syndyka
w przypadku upadłości możemy kontynuować pro-
dukcję, jest naiwne. Skutkowałoby to tym, że mieli-
byśmy proces upadłościowy, który w polskich warun-
kach prawnych toczyłby się latami, i faktycznie do-
prowadzilibyśmy do tego, że za 2–3 lata mielibyśmy
totalnie zardzewiale stocznie, w przypadku których
może wtedy, tworząc listy wszystkich wierzycieli,
zamykając, można byłoby zacząć sprzedawać ten ma-
jątek. W polskich warunkach sprzedaż majątku w upa-
dłości zaczyna się najwcześniej po 18 miesiącach,
wtedy jest super, ale tak naprawdę, przy takich du-
żych przedsięwzięciach, dużych firmach dochodzi do
tego po 2–3 latach i więcej. W związku z tym upa-
dłość akurat stoczni – w innych bowiem przypadkach
może tak – niczego nie rozwiązywała, nie było tam
bowiem ani złotówki na koncie, którą można byłoby
przeznaczyć za pośrednictwem syndyka na utrzyma-
nie produkcji. I to jest problem.
(Głos z sali: Panie ministrze, może ma pan rację,
tylko nie zrobiono symulacji.)
Wszystkie symulacje były, wszystko jest. Jeśli pan
chce, to panu pokażemy.
Pytanie o badanie inwestorów. Nie tak dawno,
chyba wczoraj, już dwukrotnie odbyło się posiedze-
nie Komisji do Spraw Służb Specjalnych. Ten temat
był bardzo wnikliwie wyjaśniany. W tej sprawie, jak
i w ogóle w procesach prywatyzacyjnych postępujemy
zgodnie z programem tzw. tarczy antykorupcyjnej,
który został przyjęty przez pana premiera. Jest on
jako zalecenie skierowany do wszystkich służb, od
ABW, Agencji Wywiadu po CBA. Wszystkie procesy
prywatyzacyjne, duże i nieduże, wszelkie procesy
przetargowe, w tym również sprzedaż stoczni, miały
osłonę służb. W związku z tym badanie... Proszę nie
mylić dwóch rzeczy. Jeżeli zarządca kompensacji
przyjmuje zgłoszenie podmiotu do udziału w licytacji,
to on nie może go, zgodnie z prawem, zgodnie z usta-
wą i zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej, odrzucić,
mówiąc, że nie podoba mu się jakiś prezes w tej firmie
albo coś innego. W momencie, kiedy wydaje się decy-
zję np. MSWiA czy kiedy bada się źródło pochodzenia
środków finansowych, to wszystko jest robione. Pro-
szę być spokojnym, to zostało zrobione. Nie mówimy
więc tutaj o gwarancjach. Mówimy o tym, że banki,
które tutaj wymieniano, w swoich oficjalnych wystą-
pieniach potwierdzały wiarygodność również tego
podmiotu. Skoro podmiot był stworzony, bo tak się
często dzieje, dla określonej transakcji, dla zakupu,
to bank mówił: tak, to jest firma wiarygodna, my
o tym wiemy. I bank jest wiarygodny. Dzięki temu
przynajmniej wiemy, że do podmiotu, który powstał
jako spółka celowa czy jakaś fundacja celowa dla
zrealizowania tego przedsięwzięcia, można mieć
zaufanie. W związku z tym, jaki jest prawdziwy po-
wód? Już mówiłem z tej mównicy, że jest to problem
czysto biznesowy po stronie kupującego, który osta-
tecznie nie dopiął finansowania w przypadku tego
projektu. I to dzisiaj do niego jest też pytanie o szcze-
góły, ale trudno, żeby zdradzał on własną kuchnię
biznesową, żeby taką decyzję podjął. Mówiłem o tym,
że drugi przetarg, który teraz będziemy przeprowa-
dzali, będzie uwzględniał również nasze doświad-
czenia z pierwszego przetargu, bo to nie jest tak, że
nie można czegoś zrobić lepiej. Można, ale działamy
w warunkach pewnych ram prawnych i ustawy,
i decyzji Komisji Europejskiej i możemy się poruszać
w zakresie tych ram. Mówiłem o tym, co zostanie
zmienione.
Chciałbym odnieść się do wypowiedzi, pytań pana
posła Jaworskiego. Otóż pokazał pan umowę akcjo-
nariuszy spółki Stoczni Gdańsk i Stoczni Gdynia
w chwili, kiedy dochodziło do podwyższenia kapitału
w Gdańsku. Ja tę umowę znam. Podpisał ją jedno-
osobowo prezes ARP, podpisały ją dwie osoby z Cen-
zinu jako akcjonariusze i ISD, a także Stocznia
Gdańsk, którą reprezentuje zarząd: pan Andrzej Ja-
worski i pan Buczkowski. Z całym szacunkiem, ale
jeżeli pan uważa, że ta umowa akcjonariuszy, tak
zawarta, zastępuje pakiet socjalny, pakiet inwesty-
cyjny i daje gwarancje produkcji stoczniowej... Ta
umowa jest objęta tajemnicą handlową, ja jej nie chcę
czytać, ale gdybym ją przeczytał, to musiałby pan
wejść na mównicę i powiedzieć, że pan po prostu się
pomylił.
(Poseł Andrzej Jaworski: Ale może pan, panie mi-
nistrze. Proszę czytać.)
Jest jeden zapis mówiący, że ISD zobowiązuje się
zapewnić kontynuowanie produkcji stoczniowej.
(Poseł Andrzej Jaworski: Co najmniej przez 4 lata.)
Dobrze. Może budować jeden statek na 4 lata. To
jest zapewnienie produkcji stoczniowej. Może pół
statku przez 4 lata.
(Głos z sali: Panie ministrze, a pan chce…)
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
A może przy tej produkcji stoczniowej będzie pra-
cowało nie 2200 osób, tylko 300 osób. Wie pan, nie
róbmy ludziom wody z mózgu. Ta umowa, tak zawar-
ta, w gronie takich osób, nie jest nic warta. Wie pan
m.in. dlaczego? Dlatego że jak się zmieni Zarząd
Stoczni Gdańskiej, bo właścicielem będzie nowy in-
westor, to on powoła swój zarząd, tak? I ten zarząd
mógłby zmienić tę uchwałę...
(Poseł Andrzej Jaworski: Nie, panie ministrze, nie
mógłby. Te ekspertyzy były sprawdzane w pańskiej
instytucji.)
Niech pan porozmawia z inwestorem. Oni się za
boki trzymali, jak opowiadali o gwarancjach, które
wynikają z tej umowy. Nie mówmy więc o sprawach,
które nie są prawdziwe. Pan mi czyni zarzut działań
pozorowanych, to ja mówię: myśmy dla Stoczni
Gdańskiej zawarli twardą umowę, że jest dodatkowa
pomoc publiczna, ale musi pracować minimum 1900
ludzi i będzie minimum 22 tys. t blachy na statki.
Twardo zapisane w umowie między Skarbem Pań-
stwa a inwestorem. I to jest gwarancja. A to nie jest
gwarancja i delikatnie umówmy się, że była to próba
jakiegoś ratowania sytuacji w tych okolicznościach,
jakie zaistniały.
(Poseł Andrzej Jaworski: Panie ministrze, ale pan
zaczął tę twardą dyskusję. Na podstawie tej umowy
wpłacono 300 mln zł.)
(Poseł Jan Kulas: Panie pośle, niech pan nie prze-
szkadza.)
(Poseł Andrzej Jaworski: Panie pośle, pan nie sły-
szał, że pan minister zwraca się do mnie.)
Chcę powiedzieć tak: inwestor objął nową emisję
w podwyższonym kapitale i przelał pieniądze do spół-
ki, bo objął akcje. To jest naturalne.
(Poseł Andrzej Jaworski: Naturalne.)
Nie mieszajmy jednak dwóch rzeczy: sposobu wej-
ścia w prawa właściciela poprzez podwyższenie kapi-
tału i w prawa korporacyjne, a także tego, czy ten
inwestor miał zawartą twardą, żelazną umowę, że
musi być określona wielkość produkcji stoczniowej,
określone zatrudnienie i określone inwestycje. Nie
było tego, tego w tej umowie nie ma.
Mówiliśmy o tym, że gdybyśmy nie pomogli uzgod-
nić z nimi programu restrukturyzacyjnego, a on po-
winien być uzgodniony na początku z nimi i z Komi-
sją Europejską, następnie powinna nastąpić sprze-
daż, podwyższenie kapitału…
(Poseł Andrzej Jaworski: Obowiązek)
Oczywiście że to mój obowiązek. Ja nie mówię, że
nie, że miałem się w tym zakresie od czegoś wykrę-
cać, tylko mówię o tym, że powinna być taka oto ko-
lejność: program restrukturyzacji uzgodniony w Ko-
misji, podwyższenie kapitału i załatwiona sprawa,
tak? Tak.
(Głos z sali: Tyle czasu zajmuje się pan Stocznią
Gdańską. A pomówmy o Szczecinie i...)
(Głos z sali: Siadaj.)
329
Myślę, że odpowiedziałem na pytanie i uwagi
pana Andrzeja Jaworskiego.
Pani poseł Maria Zuba i jeszcze inne osoby pytały
o pośrednika, który się pojawił w tym projekcie. Otóż
w tej sprawie nie było żadnego pośrednika. Jako mi-
nister skarbu państwa jestem odpowiedzialny zawsze
za to, kto jest negocjatorem po mojej stronie, kto re-
prezentuje Skarb Państwa czy kto reprezentuje spół-
kę. Jeżeli druga strona, inwestorzy przedstawiają
upoważnienia dla określonych osób, które w ich imie-
niu negocjują pewne kwestie lub reprezentują ich
w rozmowach, to nie mam na to wpływu ja, nie ma
na to wpływu pan premier ani ktokolwiek. Jeszcze
raz chcę podkreślić, że niczemu nie służy wymienia-
nie nazwiska tej osoby, czemu od razu towarzyszy
jakiś taki, powiedzmy, dziwny komentarz, określenie
„handlarz bronią”. Z tego, co wiem, mieliśmy i mamy
duże kłopoty ze sprzedażą broni za granicę przez
polskie firmy.
Utworzyliśmy swego czasu, nie za naszych, tylko
za wcześniejszych, czasów, spółkę Bumar Gulf, w skład
której wchodził Bumar i inwestorzy z krajów zatoki.
Tam są określeni akcjonariusze. Ci akcjonariusze
i ta spółka mają swoich ludzi, którzy pomagają tę
broń sprzedawać. Naprawdę nie widzę w tym nic złe-
go. Ktoś, kto pomaga sprzedawać polską broń za gra-
nicą, z góry jest traktowany jako dziwna persona.
Mówiłem już o tym, że jeśli chodzi o Bumar, to ktoś
zawierał wcześniej umowy handlowe, jakich ja bym
nie zawierał, ktoś po drodze uznał, że nawet jeżeli
coś mu się należy w związku z tymi umowami han-
dlowymi, to ja i tak mu powiem: tobie się nie należy,
w związku z czym nie uzyskujesz swoich apanaży
z tych umów. Na końcu natomiast zostaje spółka,
która nie może sprzedać broni, bo spaliła mosty wszę-
dzie, na całym świecie. Państwo doskonale wiedzą,
kto z Bumaru i kto z MSP pomagał palić te mosty.
(Poruszenie na sali) Nie chcę przecież pana straszyć,
mówię tylko o tym, że nie można tak postępować.
(Poseł Wojciech Jasiński: Bez sugestii, panie mi-
nistrze.)
To nie są żadne sugestie.
Tak więc prosiliśmy o osłonę tych procesów. Ta
osłona została zapewniona. Otrzymywaliśmy na bie-
żąco informacje, czy jakieś interesy państwa mogą
być zagrożone. Chcę państwu powiedzieć, że nie
będą. Przemysł stoczniowy nie jest sektorem strate-
gicznym. Przykro jest mi to mówić, ale to nie jest
sektor strategiczny w żadnym z państw na świecie.
Albo ten biznes funkcjonuje w danym państwie, ktoś
produkuje, sprzedaje, albo nie. Jeżeli nie funkcjonu-
je – mówiłem o stoczniach w Danii, w Niemczech – ta-
kie firmy są na pniu wystawiane na sprzedaż za nie-
wielkie pieniądze z tego powodu, że po prostu zała-
mał się rynek.
Chcę powiedzieć, że nie kpię i nie miałem zamia-
ru kpić ze związkowców. Jeżeli chodzi o prowadzony
przeze mnie dialog i częstość spotkań ze stroną
związkową, to gdybyście państwo przeanalizowali
ostatnie 18 miesięcy oraz to, jak często się spotyka-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
330 Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
liśmy i rozmawialiśmy, uznalibyście, że to był w ogó-
le wzorcowy i wzorowy dialog społeczny. Taki właśnie
był. Proszę natomiast rozróżnić wizytę w namiotach
działaczy związkowych od zapowiedzi wizyty, któ-
re narażają nasze państwo na szwank i choćby na-
wet niewielkie wydatki. Ja to rozróżniam. Szanuję
poważną dyskusję i obronę interesów własnych za-
łogi. Prowadziliśmy potwornie twarde negocjacje
w sprawie umowy społecznej. Zakończyliśmy te
negocjacje i podpisaliśmy porozumienie, które zre-
alizowaliśmy.
(Poseł Jan Kulas: Bardzo dziękujemy.)
Tak więc jeżeli teraz ktoś uważa, że można w do-
wolny sposób kogoś obrażać, naruszać czyjś mir do-
mowy, że można napisać dowolne słowa, wykrzy-
czeć...
(Poseł Wojciech Jasiński: Tylko Aleksander Grad
może pojawiać się na plakatach.)
Panie ministrze, minister Jasiński też się musiał
nieraz pojawiać na plakatach. Nie o to chodzi. Jeste-
śmy do tego wszyscy przyzwyczajeni, jest to wkalku-
lowane w los każdego ministra, każdej osoby działa-
jącej jako funkcjonariusz publiczny. Natomiast są
pewne granice, których też druga strona nie może
przekroczyć. Często taka akcja wywołuje pewną re-
akcję, w moim przypadku może przesadzoną. Jeżeli
tak było, to przepraszam, ale nie można tak bez ko-
mentarza patrzeć na to, co się dzieje. I to jest mój
komentarz i do wypowiedzi pana posła Piotra Cybul-
skiego, i do wypowiedzi innych osób.
Pani Mirosława Masłowska pytała o ofertę Porty
Holding, która została złożona w Ministerstwie Skar-
bu Państwa. Otóż to tylko pozornie tak wygląda.
Porta Holding mówi: kupimy na tych samych zasa-
dach, ale wcześniej oddajcie nam to, co zostało zabra-
ne. Ale tego, co zostało zabrane, nie może oddać ani
minister skarbu, ani nikt inny, upadłość stała się
faktem. Ja mogę oceniać, dlaczego do tej upadłości
doszło, dlaczego wtedy tak potraktowano byłych wła-
ścicieli i odpowiednią ocenę dzisiaj przedstawiłem.
Natomiast nie można zawrócić kijem Wisły, nie moż-
na cofnąć procesu upadłości w taki sposób, jak to
sobie wyobrażają właściciele Porty Holding. Jak wy
nam oddacie, to my na tych samych zasadach kupi-
my, więc to nie jest oferta, nad którą ktokolwiek może
się pochylić, ani minister skarbu, ani premier, bo ten
proces jest już nieodwracalny. Jeżeli ktoś uznał, że
szeroko rozumiane państwo polskie, Skarb Państwa
kogoś skrzywdził, to jest tryb dochodzenia odszkodo-
wania i jeżeli będzie wyrok sądowy, to będziemy go
honorowali. Ale nie można wkroczyć dzisiaj w ten
proces ot, tak sobie, i powiedzieć, że odwracamy bieg
wydarzeń.
Pani poseł Malik pytała o siedzibę ambasady Ka-
taru. Otóż chciałbym wyjaśnić, już po raz piąty było
to poruszane na posiedzeniach Komisji Finansów
Publicznych i jeszcze w wielu innych miejscach, że
procedura jest taka, że Skarb Państwa zgodnie z usta-
wą o gospodarce nieruchomościami musi to wykupić
od samorządu miasta i następnie sprzedać innemu
nabywcy, patrz: pod ambasadę Kataru. Musi być po-
zycja w budżecie państwa, żeby kupić, a następnie
sprzedać. Wtedy pojawi się dochód. W związku z tym
my jesteśmy zainteresowani – i to doskonale wiedzą
w każdym z krajów Zatoki i w wielu państwach na
świecie – długofalową strategiczną współpracą, in-
westowaniem i przepływem kapitału z tamtych rejo-
nów świata do Polski, bo do tej pory tak się nie dzia-
ło. I warto, żebyśmy poszli za przykładem innych
krajów: Niemiec, Francji i innych, i zabiegali o tych
inwestorów. Dlatego chcemy mieć dobre relacje.
Czy ta stoczniowa transakcja pozwala utrzymy-
wać dobry klimat? Nie, ale to nie oznacza, że będzie-
my patrzyli na to właśnie tak, jak powiedział pan
poseł Iwiński: Tutaj macie kontrakt gazowy na mi-
liardy złotych, a oni nie mogli dorzucić tych 300 mln.
To myślenie ma naprawdę krótkie nogi, nie można
do tego tak podchodzić. Mamy normalny rynkowy
kontrakt gazowy i chcemy, żeby ktoś wszedł w pol-
skie stocznie na zasadach rynkowych. A co będzie
później, kiedy kupi i nic z tego nie wyjdzie?
Pan poseł Cichoń pytał, ile jest warty majątek
stoczniowy, gdyby go liczyć metodą przepływów, do-
chodową, w tym sensie. No, jeśli zastosujemy tę me-
todę, to on ma oczywiście wartość ujemną, trzeba by
było komuś dopłacić, żeby chciał robić tam ten rodzaj
biznesu, bo na nim nie zarobi. Nieubłagane prawa
ekonomii.
Pani poseł Jaruga-Nowacka prosiła mnie o taką
jasną, czytelną deklarację, co będzie dalej.
(Poseł Izabela Jaruga-Nowacka: Czy będzie inwe-
stor, czy będzie przetarg?)
Pani poseł, myśmy w tamtym postępowaniu for-
malnie bądź nieformalnie zabiegali, żeby tak się sta-
ło. I wszystko zakończyło się niepowodzeniem. Ko-
misja Europejska zabroniła stawiać inwestorowi
warunki w tym trybie. Przetarg musi być otwarty,
przejrzysty, bezwarunkowy. I stąd to postępowanie
– i to wcześniejsze, ale również i to – odbędzie się na
takich właśnie zasadach. Jeśli Komisja Europejska
stwierdziłaby, że nie spełniliśmy tych warunków,
wtedy wchodzi w życie decyzja Komisji nakazująca
zwrot pomocy publicznej. Dlatego jesteśmy w tak
trudnej sytuacji.
(Głos z sali: Ale dlaczego Komisja Europejska za-
broniła?)
Dlatego, że są takie zasady...
(Głos z sali: W całej Unii.)
...w całej Unii. Jeśli coś jest dla nas dobre, to chcie-
libyśmy, żeby Komisja Europejska to stosowała, jeśli
złe, mówimy: Po co to? Dlaczego nas tak źle traktują?
Musimy się na coś zdecydować.
(Poseł Izabela Jaruga-Nowacka: Czyli przetar-
gu nie będzie?)
Jest to odpowiedź dla tych, którzy mówią o poli-
tyce białej flagi. Przecież w ciągu 2 lat można było
załatwić problem restrukturyzacji. To jaka była wte-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
Minister Skarbu Państwa Aleksander Grad
dy polityka? Była zwycięska, gdy w latach 2006–2007
nie uzyskaliście zgody Komisji Europejskiej?
(Poseł Wojciech Jasiński: Ale pan był pewien, że
tak będzie...)
Nie, nie.
(Poseł Wojciech Jasiński: ...że pan to załatwi, pa-
nie ministrze.)
Nie, takich moich wypowiedzi nie było, bo ja zbyt
dobrze wiem, jak trudne są rozmowy z Komisją Eu-
ropejską, żeby coś takiego mówić.
(Poseł Wojciech Jasiński: Pan to mówił z tej try-
buny, nawet się dziwiłem.)
Niech pan to sprawdzi. Jak pan pamięta, chciałem
w 2008 r. w styczniu skasować postępowanie, które
zostało już rozpoczęte, bo przypuszczaliśmy, że może
nie dać pozytywnych rezultatów, chciałem to zacząć
od nowa. Komisja Europejska jednoznacznie wtedy
powiedziała: kończycie, bo jeśli skasujecie, to mamy
decyzję negatywną.
Nie wiem, czy miał pan okazję prowadzić tam ne-
gocjacje z wieloma osobami, to naprawdę nie są łatwe
sprawy. Wydaje mi się, że to rozwiązanie poprzez kom-
pensację, poprzez specjalną ustawę, to nie jest podda-
nie się, tylko pewien kompromis, który zawarliśmy,
który jest szansą, chociaż nie stuprocentową, jak się
okazało, i jak to się może okazać w przyszłości.
W najbliższym czasie, tak jak mówiłem, będzie
prowadzony nowy przetarg. Nowy regulamin za-
twierdzony będzie pod koniec... W ostatnim tygodniu
września ukaże się zawiadomienie o przetargu i z na-
dzieją będziemy czekali na potencjalnych oferentów.
(Poseł Gabriela Masłowska: A gwarancje banku?
Mówił pan, że takie są.)
Nie. Mówiłem o tym, że są gwarancje ze strony
banków, które dawały rękojmię, że inwestor nie jest
inwestorem przypadkowym. W ogóle nie mówiłem
o gwarancjach rozumianych w myśl prawa bankowe-
go. Dla nas zabezpieczeniem, które było najistotniej-
sze z punktu widzenia tego postępowania, była wpła-
ta wadium, niemałego, bo 8 mln euro. To jest to, co
jakby przepada automatycznie. Natomiast jeśli cho-
dzi o wszystkie inne kwestie, o których państwo mó-
wiliście, Agencja Rozwoju Przemysłu i zarządca kom-
pensacji przygotowują stosowne wnioski i analizy
prawne, jak ewentualnie dochodzić innych roszczeń:
z tytułu utraty potencjalnych korzyści bądź niewy-
wiązania się z końcowych umów, które nakładały
obowiązek zawarcia umowy końcowej po uzyskaniu
określonych zgód MSWiA.
Jeszcze raz chciałbym podziękować za dyskusję.
Mam nadzieję, że następne postępowanie, które zo-
stanie ogłoszone, pozwoli znaleźć nabywców akty-
wów postoczniowych, i że będą oni chcieli prowadzić
tam określoną działalność gospodarczą. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
(Poseł Jan Kulas: Dziękujemy.)
331
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Zamykam dyskusję*).
Proponuję, aby Sejm przyjął informację rządu
w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym
do wiadomości.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
(Poseł Wojciech Jasiński: Sprzeciw.)
(Poseł Joachim Brudziński: Sprzeciw.)
Jest sprzeciw.
Wobec zgłoszonego sprzeciwu do głosowania
w sprawie informacji przystąpimy na następnym po-
siedzeniu.
Na tym wyczerpaliśmy porządek dzienny 49. po-
siedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Informuję, że zgłosili się posłowie w celu wygło-
szenia oświadczeń poselskich.
Zamykam listę mówców.
Jako pierwszy wystąpi pan poseł Krzysztof Brej-
za, Platforma Obywatelska.
Poseł Krzysztof Brejza:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym wy-
głosić oświadczenie dotyczące przeciwdziałania alko-
holizmowi. Pragnę powiedzieć o wątpliwościach,
które nurtują organy samorządu gminnego przy sto-
sowaniu ustawy o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi. W ostatnich dniach
złożyłem w tej sprawie interpelację poselską skiero-
waną do minister zdrowia pani Ewy Kopacz.
Problemem jest bowiem art. 18 ustawy. Zgodnie
z nim organ zezwalający musi wydać pozwolenie na
sprzedaż alkoholu w przypadku, gdy wnioskodawca
spełnia wszystkie przesłanki formalne, a dodatkowo
gminna komisja rozwiązywania problemów alkoho-
lowych wyda pozytywną opinię. Pragnę zauważyć,
że komisja może rozważyć tylko zgodność lokalizacji
punktu sprzedaży alkoholu z przepisami gminnymi
– właściwymi uchwałami rady gminy. Władze gmin
nie mają możliwości uwzględnienia innych okolicz-
ności, takich jak wysokie prawdopodobieństwo sprze-
daży alkoholu osobom małoletnim. Nasuwa się pyta-
nie, czy taka konstrukcja ustawowa nie ogranicza
wykonywania ustawowego obowiązku przeciwdzia-
łania alkoholizmowi.
Przykładem zaczerpniętym z praktyki, jeśli mowa
o wysokim prawdopodobieństwie złamania prawa,
jest przypadek z mojego miasta, gdy po odebraniu
przedsiębiorcy zezwolenia w wyniku złamania zaka-
zu sprzedaży alkoholu małoletnim o zezwolenie wy-
stępuje osoba będąca małżonkiem lub bliskim krew-
nym przedsiębiorcy, który złamał przepisy ustawy.
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
332 Oświadczenia poselskie
Poseł Krzysztof Brejza
W takim przypadku istnieje uzasadniona obawa, iż
po wydaniu nowego zezwolenia może dochodzić po-
nownie do przypadków sprzedaży alkoholu osobom
małoletnim. (Dzwonek) Wniosek dotyczy przecież tej
samej lokalizacji punktu sprzedaży co poprzednio.
Sytuacja, gdy władze gminy nie mogą odmówić
wydania zezwolenia, budzi wielki sprzeciw i dezapro-
batę społeczeństwa. Tym samym trudno mówić
o sprzyjaniu budowie pozytywnego wizerunku pań-
stwa w zakresie walki z alkoholizmem.
W takiej sytuacji, gdy dochodzi do wnioskowania
o zezwolenie przez członka rodziny przedsiębiorcy,
któremu takie zezwolenie odebrano, można również
mówić o obejściu ustawy. Państwo, zwłaszcza w ta-
kiej dziedzinie jak walka z alkoholizmem, nie powin-
no pozwalać na taką sytuację.
Wysoka Izbo, nasuwa się więc pytanie, czy prze-
pisy ustawy skonstruowane są we właściwy sposób,
który zapewniałby skuteczną walkę z alkoholizmem.
Czy czasem Ministerstwo Zdrowia, po zasięgnięciu
opinii ekspertów i specjalistów w tej dziedzinie, nie
powinno zastanowić się nad rozwiązaniem przedsta-
wionego problemu, być może w formie rozszerzenia
katalogu przesłanek, które uprawniałyby organ ze-
zwalający do odmowy wydania zezwolenia na sprze-
daż alkoholu w przypadku opisanym w moim wystą-
pieniu? (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Jan Rzymełka, Platforma Obywatelska.
Nie ma.
Skróciła się nam lista.
Pan poseł Andrzej Szlachta, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Andrzej Szlachta:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pragnę przedsta-
wić w tym oświadczeniu postać prof. Jana Łopuskie-
go, oficera Armii Krajowej, naukowca, specjalistę
o międzynarodowym znaczeniu z zakresu prawa
morskiego i ubezpieczeniowego, wielkiego patrioty,
szlachetnego człowieka, honorowego obywatela Rze-
szowa – mojego rodzinnego miasta.
Jan Łopuski urodził się w 1917 r. w Strzegocicach
w powiecie dębickim na Podkarpaciu. Pochodził ze
znanej rodziny ziemiańskiej. W roku 1939, w którym
wybuchła wojna, ukończył prawo na Uniwersytecie
Jagiellońskim w Krakowie.
Od 7 do 21 września 1939 r. brał udział w działa-
niach wojennych jako ułan ochotnik w szwadronie
kawalerii 24. dywizji piechoty. Dramatyczne lata
1939–1945 to czas jego służby w Armii Krajowej na
różnych stanowiskach. Był oficerem Armii Krajowej
Podokręgu Rzeszów. Po wkroczeniu Armii Czerwonej
na Rzeszowszczyznę pozostał w konspiracji, ale
w grudniu 1944 r. dostał się w ręce radzieckich służb
bezpieczeństwa, a następnie znalazł się w 283. łagrze
NKWD w Stalinogorsku. Zwolniony z łagru z grupą
żołnierzy AK, po powrocie do kraju odwiedził rodzi-
nę i przyjaciół, a następnie nielegalnie przedostał się
na Zachód. Tam w latach 1946–1947 służył w II Kor-
pusie Polskich Sił Zbrojnych, najpierw we Włoszech,
następnie w Wielkiej Brytanii.
Przekonany o konieczności powrotu do kraju, po
ogłoszeniu w Polsce amnestii podporucznik Jan Łopu-
ski drogą morską przybył do Gdańska 20 sierpnia
1947 r. Zafascynowany od dawna morzem i problema-
tyką morską, osiedlił się na Wybrzeżu. Przez kolejne
lata był przesłuchiwany i szykanowany, chociaż za-
przestał działalności konspiracyjnej. W 1951 r.
obronił pracę doktorską, a w 1970 r. zdał kolokwium
habilitacyjne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewi-
cza w Poznaniu. Lata 1971–1980 spędził w Toruniu
jako pracownik naukowy Uniwersytetu Mikołaja Ko-
pernika na Wydziale Prawa i Administracji. W latach
1987–1999 sprawował funkcję przewodniczącego rzą-
dowej Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Morskiego, a w la-
tach 1988–1997 był ekspertem Państwowej Agencji
Atomistyki. Jest autorem ok. 230 publikacji nauko-
wych, w tym ok. 30 książkowych. Został odznaczony
Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Me-
dalem Edukacji Narodowej.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Rada Miasta
Rzeszowa przyznała w 2002 r. profesorowi Janowi Ło-
puskiemu tytuł honorowego obywatela miasta Rzeszo-
wa. Miałem honor jako prezydent Rzeszowa wręczyć
to prestiżowe wyróżnienie samorządowe temu wyjąt-
kowemu, szlachetnemu człowiekowi, wybitnemu na-
ukowcowi, patriocie, oficerowi Armii Krajowej, który
swoim poświęceniem w czasie drugiej wojny światowej
w sposób szczególny zasłużył się ziemi rzeszowskiej
i Polsce. Pragnę też z mównicy sejmowej pozdrowić
pana profesora, obecnie mieszkańca Gdyni, podzięko-
wać mu za jego najnowszą książkę „Opowiadania wo-
jenne. W niemieckich i sowieckich kleszczach” oraz
życzyć mu dobrego zdrowia i kolejnych książek. Dzię-
kuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Marek Rząsa, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Marek Rząsa:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu 3 wrze-
śnia 2009 r. na wniosek klubu radnych Platformy
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Marek Rząsa
Obywatelskiej Rada Miejska w Przemyślu podjęła
historyczną uchwałę o zamianie nieruchomości po-
między gminą miejską Przemyśl a Skarbem Pań-
stwa. Ta odważna decyzja 12 radnych z klubów i kół
Platformy Obywatelskiej, Sojuszu Lewicy Demokra-
tycznej, fundacji „San” oraz radnych niezrzeszonych
skutecznie kończy kilkudziesięcioletnie starania oby-
wateli Rzeczypospolitej pochodzenia ukraińskiego
zamieszkujących w Przemyślu o odzyskanie swojej
własności – narodowego domu. Wszystkie dotychczas
rządzące Przemyślem ugrupowania, głównie prawi-
cowe, od dziesiątek lat obiecywały pozytywne rozpa-
trzenie tej sprawy. Niestety tylko obiecywały. Prze-
myska Platforma Obywatelska, wsparta głosami
rozsądku innych radnych, dotrzymała danego na po-
czątku kadencji słowa. Tym 12 radnym należą się
wielkie słowa uznania za odwagę, za rozsądek, za
elementarną przyzwoitość wobec podmiotu pozba-
wionego kiedyś prawowitej własności. Nie zawahali
się oni, mimo obrzydliwych nacisków oraz obelg i in-
wektyw ze strony innych osób, dla których dla nor-
malnych stosunków polsko-ukraińskich widocznie
nie ma miejsca. Podjęto uchwałę mimo skandalicz-
nego, karczemnego i agresywnego zachowania jed-
nego z radnych, czynnie wspieranego przez radnych
Prawa i Sprawiedliwości oraz Samorządnego Prze-
myśla.
Ta wiekopomna decyzja radnych Przemyśla po-
przedzona była wieloma miesiącami międzyresorto-
wych działań i uzgodnień na szczeblu centralnym,
prowadzonych przez pana Tomasza Siemoniaka, wi-
ceministra spraw wewnętrznych i administracji, a na
poziomie samorządu miejskiego koordynowanych
przez panią Małgorzatę Chomycz, wicewojewodę pod-
karpackiego, oraz władze miasta – prezydenta oraz
przewodniczącego rady.
Wspomniana uchwała Rady Miejskiej w Przemy-
ślu, za której podjęcie raz jeszcze dziękuję tym 12
radnym, tak pięknie wpisująca się w dobrosąsiedzkie
relacje pomiędzy dwoma narodami, dała jednocze-
śnie wielką nadzieję wszystkim Polakom żyjącym
i mieszkającym na Ukrainie, że i oni doczekają się
w końcu spełnienia marzeń o Narodowym Domu Po-
lonii – Polskim Domu Kultury.
Należy bowiem zauważyć i podkreślić, że od wielu
lat obywatele Ukrainy polskiego pochodzenia zamiesz-
kujący Lwów oraz jego okolice występują do władz
Lwowa o przekazanie w trwałe użytkowanie nierucho-
mości, która spełniałaby funkcję domu narodowego.
Wiele działających na terenie Ukrainy organizacji,
związków, stowarzyszeń boryka się z ogromnymi
trudnościami, głównie natury finansowej i material-
nej. Brak odpowiedniego budynku uniemożliwia im
prowadzenie statutowej działalności, nie pozwala na
organizację poważnych imprez z udziałem większej
liczby osób. Środowiska polonijne na Ukrainie czują
się w tej sytuacji opuszczone i bezradne.
Rozmowy w przedmiotowej sprawie prowadzone
ze stroną ukraińską są bardzo trudne. W tych nego-
333
cjacjach naszym rodakom bardzo często brakuje
wsparcia merytorycznego i prawnego. Dlatego też
z dużą satysfakcją przyjąłem odpowiedź na pytanie
bieżące udzieloną przez pana Jana Borkowskiego,
wiceministra spraw zagranicznych. Jestem głęboko
przekonany, że polskie Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych uczyni wszystko, co w jego mocy i gestii, aby
pomóc naszym rodakom we Lwowie. „Cud nad Sa-
nem”, jak określają wspominaną uchwałę rady mia-
sta, może stać się przełomowym i decydującym argu-
mentem w rozmowach ze stroną ukraińską.
Dzisiaj podczas mojego spotkania u pana ministra
Borkowskiego z udziałem pani Chomycz, wicewoje-
wody podkarpackiego, ustaliliśmy harmonogram
działań na najbliższe dni i tygodnie. Podobny plan
przedsięwzięć przyjmiemy z udziałem przedstawicie-
li władz wykonawczych i uchwałodawczych miasta.
Wielką nadzieją napawają mnie słowa Piotra Tymy,
prezesa Związku Ukraińców w Polsce, który zadekla-
rował wszechstronną i daleko idącą pomoc. Jestem
głęboko przekonany, że wszystkie podjęte działania
zakończą się pełnym sukcesem i kilkadziesiąt tysięcy
obywateli Ukrainy polskiego pochodzenia zamiesz-
kujących Lwów i okolice doczeka chwili, że problem
ich przysłowiowego miejsca na ziemi zostanie osta-
tecznie rozwiązany. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę, pan poseł Krzysztof Jurgiel, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Jurgiel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje oświadcze-
nie dotyczy niekorzystnych propozycji rozwiązań
dotyczących infrastruktury drogowej w wojewódz-
twie podlaskim zawartych w nowej koncepcji prze-
strzennego zagospodarowania kraju, ze szczególnym
uwzględnieniem dróg ekspresowych S8 i S19, oraz
odejścia od projektu tworzenia obszarów metropoli-
talnych skoncentrowanych wokół dużych miast.
W eksposé pan premier Donald Tusk bardzo wy-
raźnie i z wielkim pietyzmem deklarował niwelowa-
nie różnic pomiędzy regionami i zgodnie z zasadą
zrównoważonego rozwoju prowadzenie takiej polity-
ki, która pozwoli zbliżyć się województwom słabszym
do poziomu regionów najzamożniejszych. Przejawem
likwidowania tych zapóźnień miało być zintensyfiko-
wanie prac w zakresie budowy infrastruktury dro-
gowej.
Z przykrością należy stwierdzić, iż po ponadpół-
torarocznych rządach koalicji PO–PSL trudno doszu-
kać się realizacji tych słusznych, lecz niestety tylko
teoretycznych, zapowiedzi. Założenia pierwotnej kon-
cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju prze-
widywały budowę dróg ekspresowych S8 i S19 w per-
 49. posiedzenie Sejmu w dniu 11 września 2009 r.
334 Oświadczenia poselskie
Poseł Krzysztof Jurgiel
spektywie do 2013 r. Nowa koncepcja polityki zago-
spodarowania przestrzennego kraju, opracowana
przez ekspertów rządu, zakłada realizację tych inwe-
stycji do roku 2030, tym samym znacznie odsuwając
perspektywę szybkiego niwelowania zapóźnień roz-
wojowych województwa podlaskiego wobec reszty
kraju. Odsuwanie perspektywy budowy jedynej arte-
rii komunikacyjnej łączącej stolicę kraju ze stolicą
województwa podlaskiego na kolejne lata wpłynie
z pewnością negatywnie na możliwości rozwojowe
regionu i ograniczy jego konkurencyjność społeczno-
-gospodarczą.
Z punktu widzenia rozwoju województwa podla-
skiego ta nowa koncepcja jest wyraźnym krokiem
wstecz względem dokumentów programowych przy-
jętych przez rząd Prawa i Sprawiedliwości, a mia-
nowicie koncepcji zagospodarowania przestrzenne-
go kraju, a także Narodowej Strategii Spójności,
programów operacyjnych i programu dla Polski
Wschodniej.
Nowa koncepcja zakłada ukształtowanie się tak
zwanego centralnego sześciokąta, który determino-
wał będzie rozwój obszarów w nim znajdujących się.
Obszary, które będą poza jego obrębem, a więc woje-
wództwo podlaskie, znajdą się na marginesie proce-
sów inwestycyjnych i deklarowana przez rząd pana
premiera Donalda Tuska polityka spójności nie bę-
dzie realizowana.
W kwestii technicznej należy zauważyć, że auto-
rzy projektu podają w wątpliwość użyteczność obec-
nego nazewnictwa dróg określonych rozporządze-
niem ministra transportu i gospodarki morskiej
z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne
i ich usytuowanie, posługując się terminem „bezko-
lizyjne szlaki drogowe”.
Kolejnym elementem, który determinował rozwój
regionalny i był przedmiotem wielu konsultacji na
szczeblu samorządów, była koncepcja obszarów me-
tropolitalnych. Pomysł ten w zamyśle autorów miał
być bodźcem rozwojowym dla dużych miast i miej-
scowości przyległych do nich. Takie rozwiązanie
otwierało szansę wspólnych działań, ich koordynacji
i wspólnych inwestycji, ubiegania się przez te silne
(Koniec posiedzenia o godz. 17 min 29)
podmioty o środki na rozwój. Samorządy terytorialne
wszystkich szczebli przyjęły ten pomysł jako godny
wdrażania. Tymczasem nowa koncepcja zapropono-
wana przez rząd Platformy Obywatelskiej i Polskiego
Stronnictwa Ludowego nie przewiduje kontynuacji
zaawansowanych już prac i konsultacji w tej sprawie
i wprowadza nowe rozwiązania dotyczące wspomnia-
nego już tak zwanego centralnego sześciokąta, które
opóźni tylko podejmowanie konkretnych działań i na
wiele lat pogrąży proces decyzyjny w wirze konsul-
tacji i uzgodnień.
W związku z tym apeluję do pana premiera i do
rządu o to, aby nie zmieniał polityki inwestycyjnej
w zakresie realizacji infrastruktury drogowej wobec
woj. podlaskiego, przyjętej przez rząd Prawa i Spra-
wiedliwości, nie przesuwał daty realizacji inwestycji
drogowych na terenie woj. podlaskiego, nie przyjmo-
wał nowej koncepcji przestrzennego zagospodarowa-
nia kraju, ale korzystał z tej, która była przyjęta
w roku 2001, i nie pomijał Białegostoku jako obszaru
metropolitalnego. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Na tym zakończyliśmy oświadczenia poselskie*).
Informacja o wpływie interpelacji, zapytań oraz
odpowiedzi na nie została paniom i panom posłom
doręczona w druku nr 2302**).
Na tym kończymy 49. posiedzenie Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Protokół z posiedzenia będzie wyłożony do przej-
rzenia w Sekretariacie Posiedzeń Sejmu.
Porządek dzienny 50. posiedzenia Sejmu, zwoła-
nego na dni 23, 24 i 25 września 2009 r., został pa-
niom i panom posłom doręczony.
Zamykam posiedzenie.
(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszał-
kowską)
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w załączniku nr 1.
**) Teksty interpelacji i zapytań poselskich oraz odpowiedzi
na interpelacje i zapytania – w załącznikach nr 1 i 2 w Aneksie
do Sprawozdania Stenograficznego z 49. posiedzenia Sejmu.

Teksty wystąpień niewygłoszonych
Informacja rządu w sprawie sytuacji w pol-
skim przemyśle stoczniowym
– punkt 22. porządku dziennego
Poseł Piotr Stanke (Klub Parlamentarny Pra-
wo i Sprawiedliwość):
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Uchwalona w zeszłym roku specustawa stocz-
niowa zakłada, iż sprzedaż majątku stoczni powinna
być tak przeprowadzona, by zapewnić ochronę praw
pracowniczych oraz by składniki majątku stoczni
w dalszym ciągu były podstawą prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej.
Pan, jako szef resortu skarbu, przekonywał, że
ustawa ma służyć produkcji stoczniowej, zabezpie-
czeniu interesów załogi, spłaceniu starych długów
wobec wierzycieli oraz sprywatyzowaniu stoczni. Za-
pewnił nas pan również, że sprzedaż aktywów stocz-
ni zostanie przeprowadzona w optymalny sposób, aby
sprzyjała budowie statków, ale też innej produkcji.
Przedwczesne obietnice i zapewnienia, jak się
okazało, zupełnie oderwane od realiów rynkowych,
doprowadziły do obecnego impasu.
Moje pytanie dotyczy tego, w jaki sposób rząd,
w istocie władza wykonawcza, którą pan w tej spra-
wie reprezentuje, zamierza wywiązać się z zapisów
wspomnianej ustawy. Co dalej ze stoczniowcami, któ-
rzy nie mogą trwać bez końca w zawieszeniu?
Oświadczenia poselskie
Poseł Krzysztof Lipiec (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość):
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W związku
z głosowaniem nad przyjęciem sprawozdania Krajo-
wej Rady Radiofonii i Telewizji moje rzeczywiste sta-
nowisko to poparcia dla tego sprawozdania. Nie zna-
lazło to jednak na skutek omyłki odzwierciedlenia
w głosowaniu, gdzie głosowałem „za”, uznając, iż jest
to głosowanie za przyjęciem sprawozdania. Tymcza-
sem wniosek marszałka odnosił się do odrzucenia
sprawozdania.
Załącznik nr 1
Tak więc oświadczam, iż jestem przeciwny odrzu-
ceniu sprawozdania Krajowej Rady Radiofonii i Te-
lewizji.
Poseł Maria Zuba (Klub Parlamentarny Prawo
i Sprawiedliwość)
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pod
hasłem „Do Matki życia” do narodowego sanktu-
arium na Jasnej Górze w Częstochowie na tegorocz-
ne ogólnopolskie dożynki, połączone z krajową piel-
grzymką rolników, przybyło ponad 40 tys. polskich
gospodarzy z całego kraju. Przybyli, by podziękować
Bogu za tegoroczne plony. Podczas uroczystości, któ-
re odbyły się w dniach 5 i 6 września, uczestniczyli
w spotkaniu modlitewnym i konferencji na temat:
„Etyka w rolnictwie. Jaka przyszłość polskiego rol-
nictwa w czasach patentowania odmian nasion i zwie-
rząt, genetycznie modyfikowanych upraw, niszczą-
cych życie środków chemicznych?”.
Na konferencji, którą swoją obecnością zaszczycił
Jego Ekscelencja ks. bp Jan Styrna – krajowy dusz-
pasterz rolników, oraz doradca prezydenta Krzysztof
Ardanowski, dyskutowano na tematy: „Organizmy
genetycznie modyfikowane zagrażają życiu i zdro-
wiu”, „Nielegalne uprawy kukurydzy MON 810 za-
grożeniem dla Polski wolnej od GMO”, „Dlaczego
mówimy stanowcze nie dla roślin GMO w polskim
rolnictwie”, „Globalne zagrożenie dla niezależności
rolników. Rolnicy muszą się połączyć”.
Polski rolnik jak zawsze odpowiedzialnie chce ży-
wić i bronić polski naród. Chce swoich rodaków żywić
zdrową, wysokiej jakości żywnością i bronić przed
niebezpiecznymi zmodyfikowanymi produktami
żywnościowymi. W jednym z tematów konferencji
rolnicy zauważyli, że muszą się połączyć. Nie definiu-
ją z kim, bo mają świadomość złożoności problemu.
Wszak gdyby organizacjom takim jak m.in. Koalicja
„Polska wolna od GMO” chodziło tylko o zagwaran-
towanie atrakcyjności polskich produktów pod wzglę-
dem jakości na rynkach europejskich i opłacalności
ich produkcji, w swoich działaniach koncentrowałyby
się wyłącznie na zjednoczeniu rolników. Gdyby zaś
chodziło jedynie o ochronę współczesnego pokolenia
Polaków, wystarczyłoby do działań w koalicji na
2
rzecz produkcji żywności wolnej od GMO zaprosić
konsumentów, a więc mieszkańców miast i miaste-
czek.
Istota problemu tkwi głębiej, mianowicie w tym, że
od tego, jakie dziś zostaną podjęte w kraju i Unii Eu-
ropejskiej decyzje w sprawie zakazu obrotu nasionami
i uprawiania roślin genetycznie zmodyfikowanych, a
także zakazu wytwarzania, wprowadzania do obrotu
i stosowania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie
zmodyfikowanych, zależeć będzie w przyszłości po-
ziom zanieczyszczenia środowiska oraz kondycja zdro-
wotna przyszłych pokoleń Polaków. Zatem, jak zauwa-
żają rolnicy, gwarancją skuteczności działań na rzecz
zakazu wprowadzenia GMO do Polski jest zespolenie
poczynań rolników, mieszkańców miast, naukowców,
polityków, a przede wszystkim rządu. W myśl przepisu
art. 74 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, ochrona
środowiska, prowadzenie polityki zapewniającej bez-
pieczeństwo ekologiczne współczesnemu i przyszłym
pokoleniom oraz wspieranie działań obywateli na
rzecz ochrony i poprawy stanu środowiska jest obo-
wiązkiem władz publicznych.
Aktualnie zagadnienia dotyczące organizmów
genetycznie zmodyfikowanych są w gestii trzech re-
sortów: ministra środowiska – w zakresie laborato-
ryjnego i eksperymentalnego wykorzystania GMO,
ministra zdrowia – w zakresie żywności genetycznie
zmodyfikowanej oraz ministra rolnictwa i rozwoju
wsi – odpowiedzialnego za pasze genetycznie zmody-
fikowane.
Polska, przystępując do UE, zobowiązała się do
przestrzegania prawa wspólnotowego regulującego
kwestie związane z GMO. Jakkolwiek rząd RP repre-
zentuje negatywne stanowisko wobec wprowadzenia
GMO na terytorium Wspólnoty, to, jak twierdzi, Pol-
ska nie może na swoim terytorium zabronić obrotu
żywnością oraz paszami genetycznie modyfikowany-
mi, gdyż przyjęte przez UE rozporządzenia regulu-
jące zasady wprowadzania do obrotu oraz znakowa-
nia żywności genetycznie zmodyfikowanej obowiązu-
ją wprost we wszystkich krajach członkowskich.
Według zaleceń Komisji Europejskiej, państwa
członkowskie przy opracowywaniu krajowych stra-
tegii i przepisów regulujących zasady koegzystencji
powinny opierać się na regulacjach ujętych w prawie
wspólnotowym. W dniu 18 listopada 2008 r. Rada
Ministrów przyjęła ramowe stanowisko rządu RP
dotyczące organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych. Aczkolwiek w dokumencie tym rząd wyraża
deklarację, że będzie dążył do tego, by Polska pozo-
stała krajem wolnym od GMO, to jednocześnie za-
pewnia, że jako kraj Wspólnoty będzie przestrzegała
obowiązującego prawa unijnego.
W ocenie obecnego rządu, ogłoszenie kraju wolne-
go od GMO jest niezwykle trudne. Tymczasem 8
państw członkowskich umiało posłużyć się naukowy-
mi argumentami, przekonać do swoich racji i wpro-
wadzić zakaz stosowania na swoim terytorium pro-
duktów GMO. Są to takie kraje jak: Francja, Grecja,
Węgry, Luksemburg, Belgia, Niemcy i Austria. Za-
tem prawo unijne daje możliwość krajom członkow-
skim zajmowania w tej sprawie suwerennego stano-
wiska. Dlaczego nasz rząd nie podejmie skutecznych
działań w tym zakresie?
Od dwóch lat rolnicy w trosce o rynki zbytu na
swoje nasiona, wyprodukowane tradycyjnymi meto-
dami, apelują o wprowadzenie całkowitego zakazu
upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych. Istnieje
obawa, że zanieczyszczenia z dopuszczonego do obro-
tu w Polsce rzepaku przenoszą się na rośliny z rodzi-
ny krzyżowych blisko z nim spokrewnione, takie jak
gorczyca, rzodkiew, brukiew, lnianka, kalafior, ka-
pusta itd. Stanowi to wielkie niebezpieczeństwo dla
upraw prowadzonych przez rolników oraz grozi za-
niżeniem jakości wyprodukowanej żywności.
Media szwedzkie 13 lipca br. poinformowały, że
kukurydza z Polski, deklarowana jako wolna od
GMO, zawiera 3,9% GMO. Firma Lantmannen
wstrzymała sprzedaż polskiej kukurydzy. To jest po-
ważne ostrzeżenie. Pozostaje pytanie, na ile uzasad-
nione. Aby odpowiedzieć na to pytanie i merytorycz-
nie móc odeprzeć zarzuty, rząd musi wprowadzić
przede wszystkim instrumenty prawne, stworzyć
system instytucjonalny chroniący polskiego rolnika
na rynku i zdrowie współczesnego i przyszłych poko-
leń Polaków.
 Porządek dzienny* )

49. posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 9, 10 i 11 września 2009 r.

1. Sprawozdanie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z działalności w 2008 roku wraz z infor-
macją o podstawowych problemach radiofonii i telewizji w 2008 roku (druk nr 2136) oraz komisyjnym
projektem uchwały (druk nr 2290).
2. Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków Przekazu o wniosku Prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej o ponowne rozpatrzenie ustawy z dnia 24 czerwca 2009 r. o zadaniach publicz-
nych w dziedzinie usług medialnych (druki nr 2248 i 2301).
3. Sprawozdanie Komisji do Spraw Kontroli Państwowej o komisyjnym projekcie ustawy
o zmianie ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli (druki nr 1349 i 2041).
4. Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych o poselskim projekcie ustawy o spółdziel-
czych kasach oszczędnościowo-kredytowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druki
nr 1876 i 2246).
5. Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych o poselskim projekcie ustawy o zmianie
ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego (druki nr 2180 i 2273).
6. Sprawozdanie Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych o rządowym projekcie
ustawy o zmianie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów praw-
nych (druki nr 1831 i 2270).
8. Sprawozdanie Komisji Zdrowia o poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (druki nr 2239,
2300 i 2300-A).
9. Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej o pilnym rządowym projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw
na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa (druki nr 2236, 2308 i 2308-A).
10. Pytania w sprawach bieżących.
11. Informacja bieżąca.
12. Pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
(druk nr 2249).
13. Informacja z działalności Krajowej Rady Sądownictwa w 2008 roku (druk nr 2077)
wraz ze stanowiskiem Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka (druk nr 2242).
14. Pierwsze czytanie przedstawionego przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
projektu ustawy o ustanowieniu Narodowego Dnia Pamięci Powstania Warszawskiego
(druk nr 2226).
15. Pierwsze czytanie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie praw loka-
torów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (druk nr 2250).
16. Pierwsze czytanie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od czyn-
ności cywilnoprawnych (druk nr 2253).
17. Sprawozdanie Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Spraw Za-
granicznych o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Federalną Niemiec o oznakowaniu i utrzymaniu wspólnej granicy na odcinkach
lądowych i wodach granicznych oraz powołaniu Stałej Polsko-Niemieckiej Komisji Granicznej,
podpisanej w Warszawie dnia 16 września 2004 r. (druki nr 2108 i 2281).

*) Zmieniony – patrz s. 92.

 18. Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych
o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania
uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Doha dnia
18 listopada 2008 r. (druki nr 2175 i 2277).
19. Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych
o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Rządem Republiki Serbii o współpracy i wzajemnej pomocy w sprawach celnych, podpisanej
w Warszawie dnia 15 maja 2007 r. (druki nr 2208 i 2276).
20. Pierwsze czytanie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz ustawy Ordynacja podatkowa (druk nr 2306).
21. Zmiany w składach osobowych komisji sejmowych (druk nr 2327).
22. Informacja rządu w sprawie sytuacji w polskim przemyśle stoczniowym (druk
nr 2321).
23. Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych w sprawie usunięcia niezgodności
w ustawie z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o obrocie instrumentami finansowymi
oraz niektórych innych ustaw (druki nr 2304 i 2317).
24. Pierwsze czytanie poselskiego projektu uchwały w sprawie 20. rocznicy utworze-
nia pierwszego niekomunistycznego rządu – Premiera Tadeusza Mazowieckiego (druk
nr 2325).
25. Przedstawiony przez Prezydium Sejmu projekt uchwały w sprawie uczczenia pa-
mięci Stanisława Ignacego Witkiewicza w 70. rocznicę Jego śmierci (druk nr 2330).
26. Zmiany w składzie osobowym Komisji Śledczej do zbadania sprawy zarzutu niele-
galnego wywierania wpływu przez członków Rady Ministrów, Komendanta Głównego Po-
licji, Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego na funkcjonariuszy Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokuratorów i osoby pełniące funkcje w organach wymia-
ru sprawiedliwości w celu wymuszenia przekroczenia uprawnień lub niedopełnienia obo-
wiązków w związku z postępowaniami karnymi oraz czynnościami operacyjno-rozpoznaw-
czymi w sprawach z udziałem lub przeciwko członkom Rady Ministrów, posłom na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej i dziennikarzom, w okresie od 31 października 2005 r. do 16 li-
stopada 2007 r. (druk nr 2328)

Obecni posłowie według załączonej do protokołu listy obecności