Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 52 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 21, 22 i 23 października 2009 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 52. posiedzenia Sejmu
w dniach 21, 22 i 23 października 2009 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 349
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 349
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 350
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 354
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .357
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .357
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 360
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .361
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 363
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 366
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 367
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 369
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . .370
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .372
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .374
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .376
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .376
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .377
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .378
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .379
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 380
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 382
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 383
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 384
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 386
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 387
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 388
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 389
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 390
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 390
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 392
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 393
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 396
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 397
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 398
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 400
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .401
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 402
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 402
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 404
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 406
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 407
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 409
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .410
str.
str.
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .411
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .411
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .412
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .413
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .416
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .419
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 422
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 423
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 425
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 425
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 426
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 430
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .431
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 432
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 433
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 434
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 434
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 435
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 435
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 436
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 437
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 438
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 439
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 441
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 442
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 443
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 443
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 444
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 445
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . .447
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 448
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 450
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .451
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .451
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .451
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 452
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 452
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 453
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 454
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 456
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 458
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 460
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 462
 str.
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 464
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 465
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 467
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 468
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 469
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 470
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .471
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .472
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .474
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .475
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .478
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .479
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 480
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .481
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 484
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 485
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 486
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 487
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 490
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .491
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 494
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 495
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 497
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .501
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 504
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 506
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 507
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 509
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .512
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .513
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . .513
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .514
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .515
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .515
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .516
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . 517
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .518
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 519
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .521
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 524
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 524
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .527
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 528
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 530
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 532
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 532
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 533
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 535
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 536
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .537
str.
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 538
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 540
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 541
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 543
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 544
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 545
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .547
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . .547
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 548
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 550
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .551
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .552
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 553
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 555
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 556
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 562
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 563
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 564
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .572
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .573
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .575
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .577
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .578
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .579
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .579
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 580
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .581
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 583
Podsekretarz stanu Adam Leszkiewicz. . . . 584
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .587
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 588
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 590
Sekretarz stanu Adam Giersz . . . . . . . . . . . 590
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .591
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 592
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 593
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 598
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 600
Prezes Rządowego Centrum Legislacji
Maciej Berek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .601
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 602
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 603
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 604
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Michał Boni. . . . . 605
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 605
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 606
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 607
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 607
 str.
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 608
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 609
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . . 610
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .612
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . .613
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .616
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .617
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .618
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .619
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 620
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .621
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 622
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .622
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 624
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 624
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 625
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 626
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .627
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 629
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .631
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk. . . . .633
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 634
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 634
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 636
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 637
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 638
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 639
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 640
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 642
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 643
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 644
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .645
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 646
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .647
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .647
str.
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 648
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 653
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 654
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 655
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 656
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 659
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 660
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 661
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 663
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 664
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 665
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 668
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 669
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 669
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 669
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 722
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 723
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 723
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 725
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 726
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .727
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 728
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 729
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .730
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .732
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 733
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 734
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 734
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .735
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 738
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 739
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .740
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .740
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . .741
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .744
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .744
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie wyjaśnienia polityki kadrowej
prowadzonej przez ministra skarbu państwa
Aleksandra Grada i mianowanych przez niego
ludzi oraz w kwestii wyjaśnienia wątpliwości
dotyczących statusu wyciągu narciarskiego
w Niedzicy (9830)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Barbary Marianowskiej w spra-
wie wyjaśnienia polityki kadrowej prowadzonej przez
ministra skarbu państwa Aleksandra Grada i mia-
nowanych przez niego ludzi oraz w kwestii wyjaśnie-
nia wątpliwości dotyczących statusu wyciągu nar-
ciarskiego w Niedzicy (znak: SPS-023-9830/09) zwró-
ciłam się ministra skarbu państwa z prośbą o usto-
sunkowanie się do sformułowanych w piśmie pani
poseł B. Marianowskiej kwestii (kopia odpowiedzi
w załączeniu)*).
Ponadto wystąpiłam do Departamentu Prawnego
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z prośbą o wy-
danie opinii prawnej w kwestii ciążącego na osobie
dwuletniego zakazu zajmowania stanowisk związa-
nych z prowadzeniem postępowań administracyjnych
w organach samorządu terytorialnego i administra-
cji publicznej, który może stanowić przesłankę dys-
kwalifikującą taką osobę do objęcia stanowiska pre-
zesa zarządu spółki ze 100-procentowym udziałem
Skarbu Państwa (kopia odpowiedzi w załączeniu)*).
Uprzejmie informuję również, iż podobne kwe-
stie pani poseł B. Marianowska zawarła w interpe-
lacji dotyczącej ewentualnych nieprawidłowości
przy powoływaniu w dniu 17 stycznia 2009 r. preze-
sa zarządu spółki Przedsiębiorstwa Produkcji i Ho-
dowli Ryb Słodkowodnych sp. z o.o. z siedzibą w Kra-
kowie (SPS-023-9409/09), na którą odpowiedzi udzie-
lił minister skarbu państwa (kopia pisma w załą-
czeniu)*).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
na ponowną interpelację
posła Karola Karskiego
w sprawie stosunków traktatowych Polski
ze Stolicą Apostolską oraz stosowania
przepisów konwencji wiedeńskiej o prawie
traktatów do umów międzynarodowych
zawartych z tym suwerennym podmiotem
prawa międzynarodowego (10478)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, nr SPS-023-10478p/09, z dnia 18 sierpnia br.,
uzupełniając odpowiedź na interpelację pana posła
Karola Karskiego w sprawie kwestii stosunków trak-
tatowych Polski ze Stolicą Apostolską oraz stosowa-
nia przepisów Konwencji wiedeńskiej o prawie trak-
tatów do umów międzynarodowych zawartych z tym
suwerennym podmiotem prawa międzynarodowego,
przekazuję uprzejmie informacje dotyczące stano-
wisk wybranej grupy państw w kwestii będącej
przedmiotem interpelacji.
1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych zwróciło
się za pośrednictwem polskich placówek zagranicz-
nych do 17 państw w przedmiocie ich stanowiska wo-
bec bezpośredniego stosowania Konwencji wiedeń-
skiej o prawie traktatów z 1969 r. do umów między-
narodowych zawieranych przez te państwa ze Stolicą
Apostolską. Stosownie do sugestii pana posła K. Kar-
skiego ministerstwo zwróciło się jedynie do polskich
placówek w państwach będących depozytariuszami
umów wielostronnych, których stronami są Polska
i Stolica Apostolska.
2. Spośród 17 państw 8 państw, a więc blisko po-
łowa, poinformowało, iż Konwencję wiedeńską o pra-
wie traktatów z 1969 r. stosuje się bezpośrednio do
umów międzynarodowych zawieranych przez te pań-
stwa ze Stolicą Apostolską. Stanowisko takie zapre-
zentowały: Republika Austrii, Królestwo Belgii, Re-
publika Francuska, Królestwo Niderlandów, Repu-
blika Federalna Niemiec, Stany Zjednoczone Amery-
ki, Królestwo Szwecji oraz Zjednoczone Królestwo
Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.
3. Stanowisko przeciwne zaprezentowały jedynie
2 państwa: Federacja Rosyjska i Konfederacja Szwaj-
carska. Należy przy tym zaznaczyć, iż według infor-
macji rosyjskiego MSZ Federacja Rosyjska nie zawie-
rała dotąd i nie planuje zawierać umów międzynaro-
dowych ze Stolicą Apostolską. Przy hipotetycznym
założeniu, ze Federacja Rosyjska zawarłaby taką
umowę, zapisy konwencji wiedeńskiej stosowane by-
łyby pośrednio. Natomiast zdaniem szwajcarskiego
MSZ Stolica Apostolska, w przeciwieństwie do Waty-
350
kanu, nie jest państwem w rozumieniu prawa mię-
dzynarodowego publicznego, postanowienia konwen-
cji wiedeńskiej nie mają więc do niej zastosowania.
4. Brak stanowiska w sprawie zasygnalizowały
3 państwa azjatyckie: Republika Korei, Chińska Re-
publika Ludowa i Japonia oraz Meksykańskie Stany
Zjednoczone.
5. Rumunia, Kanada i Republika Włoska uchyliły
się od udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie oceny akcji powodziowej
na południu Polski oraz działań podjętych
przez Radę Ministrów na rzecz
poszkodowanych wskutek powodzi (10553)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 17 lipca 2009 r. (sygn. SPS-023-10553/09),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Kazimierza Moskala z dnia 14 lipca 2009 r. w sprawie
oceny akcji powodziowej na południu Polski oraz
działań podjętych przez Radę Ministrów na rzecz po-
szkodowanych wskutek powodzi, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wyjaśnić pragnę, że rząd pospieszył
z pomocą osobom i rodzinom poszkodowanym przez
czerwcowe powodzie, przyznając z rezerwy celowej
środki na wypłatę zasiłków celowych na zaspokojenie
podstawowych potrzeb życiowych w łącznej kwocie
ponad 30 mln zł (w tym: w woj. małopolskim –
12 094 550 zł, w woj. podkarpackim – 8 377 000 zł,
w woj. dolnośląskim – 5 669 900 zł, w woj. śląskim
– 3 139 500 zł, w woj. opolskim 948 400 zł). Wypłaty
zasiłków celowych dokonują gminne (miejskie) ośrod-
ki pomocy społecznej.
Ponadto dla dzieci z rodzin najbardziej poszkodo-
wanych przez powodzie zorganizowano wypoczynek
letni. Z woj. dolnośląskiego na kolonie skierowanych
zostało 168 dzieci, na co budżet państwa przeznaczył
168 000 zł. Z woj. podkarpackiego na kolonie wysła-
no 829 dzieci (829 000 zł), z woj. małopolskiego –
420 dzieci (420 000 zł), z woj. opolskiego – 47 dzieci
(47 000 zł).
Z rezerwy celowej budżetu państwa na przeciw-
działanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych prze-
znaczono również znaczne środki finansowe na napra-
wę zniszczonej w czasie powodzi infrastruktury ko-
munalnej jednostek samorządu terytorialnego.
Na odbudowę zniszczonej infrastruktury drogo-
wo-mostowej 118 gmin z terenu woj. małopolskiego
otrzymało 46 650 000 zł; 87 gmin z woj. podkarpac-
kiego otrzymało 41 800 000 zł; 36 gmin z woj. dolno-
śląskiego otrzymało 44 485 000 zł; 14 gmin z woj.
śląskiego otrzymało 7 110 000 zł; 5 gmin z woj. opol-
skiego otrzymało 3 900 000 zł. W sumie na odbudowę
zniszczonej infrastruktury komunalnej przekazano
dotychczas ponad 340 mln zł.
Ponadto w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji trwają prace nad projektem rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów w sprawie gmin i miej-
scowości, w których stosuje się szczególne zasady
odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowla-
nych uszkodzonych lub zniszczonych w wyniku dzia-
łania żywiołu. Rozporządzenie powyższe pozwoli po-
szkodowanym jednostkom samorządu terytorialnego
oraz osobom fizycznym na stosowanie uproszczonej
procedury przed organami administracji architekto-
niczno-budowlanej.
W celu zapobiegania klęskom żywiołowym od
2001 r. realizowany jest rządowy „Program dla Odry
2006”, a od 2007 r. realizowany jest również „Projekt
ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu rzeki Odry”.
Zadania realizowane w jego ramach, jak np. budowa
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz czy moder-
nizacja Wrocławskiego Węzła Wodnego, wpisują się
w przyjęty w 2001 r. program rządowy.
W ubiegłym roku rozpoczęto również realizację
zadań „Programu ochrony przed powodzią w dorze-
czu górnej Wisły”. Program obejmuje dorzecze górnej
Wisły do ujścia Sanu, czyli województwa, na terenie
których występują częste i gwałtowne powodzie: pod-
karpackie, śląskie, małopolskie, świętokrzyskie. Ce-
lem programu jest zwiększenie bezpieczeństwa po-
wodziowego w dorzeczu górnej Wisły poprzez efek-
tywne planowanie i realizację środków ochrony oraz
rozwój działań prewencyjnych mających za zadanie
ograniczenie zagrożenia powodziowego. Zakłada się,
że działania prewencyjne powinny być ukierunkowa-
ne na sformułowanie odpowiednich zasad planowa-
nia przestrzennego i na wprowadzenie ograniczeń
w zagospodarowaniu terenów zalewowych.
W dalszej perspektywie przygotowywany jest
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji projekt założeń ubezpieczeń od skutków
klęsk żywiołowych. Zakłada się, że ubezpieczenie
dotyczyć będzie budynków mieszkalnych jedno- i wie-
lorodzinnych.
Odnosząc się do kwestii systemu ostrzegania
przed powodzią, podnieść należy, że zgodnie z art. 5
ust. 2 pkt 3d ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590,
z późn. zm.) w skład planów reagowania kryzysowe-
go tworzonych na poziomie krajowym, wojewódzkim,

powiatowym i gminnym wchodzą zasady informowa-
nia ludności o zagrożeniach i sposobach postępowa-
nia na wypadek zagrożeń. Podkreślenia wymaga
jednak, że z informacji przekazanych przez Rządowe
Centrum Bezpieczeństwa wynika, że zdarzenia, któ-
re doprowadziły do lokalnych powodzi na południu
kraju, prognozowane były z niewielkim wyprzedze-
niem. Nie było także możliwości uprzedniego prze-
widzenia skali zagrożenia i ewentualnych zniszczeń
oraz miejsca jego wystąpienia. W związku z powyż-
szym informowanie ludności o zbliżającej się powo-
dzi, spowodowanej obfitymi opadami deszczu, możli-
we było jedynie w krótkim czasie przed jej wystąpie-
niem.
W kwestii ochrony przeciwpowodziowej podnieść
należy, że z informacji uzyskanych z Ministerstwa
Środowiska wynika, że na poziom zabezpieczenia
przed skutkami powodzi istotny wpływ ma stan
urządzeń regulacyjnych związanych z bieżącym
utrzymaniem rzek. Podkreślić przy tym należy, że
nawet bardzo dobry stan urządzeń wodnych nigdy
nie zagwarantuje pełnej ochrony przed zjawiskami
ekstremalnymi, których natężenie jest niemożliwe
do przewidzenia. Ponadto jedną z najważniejszych
przyczyn wzrostu strat ekonomicznych i społecznych
w przypadku wystąpienia powodzi jest zabudowa do-
lin rzecznych. Niestety, często zdarza się, że obszary
zagrożone powodzią z racji swojej atrakcyjności są
gęsto zabudowywane.
Obecnie, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 18
lipca 2001 r. Prawo wodne (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 239,
poz. 2019, z późn. zm.), dyrektorzy regionalnych za-
rządów gospodarki wodnej opracowują studia ochro-
ny przeciwpowodziowej ustalające granice zasięgu
wód powodziowych o określonym prawdopodobień-
stwie występowania oraz kierunki ochrony przed
powodzią. Zgodnie z obowiązującym prawem wyzna-
czone w studium obszary powinny być uwzględnione
przy sporządzaniu planu zagospodarowania prze-
strzennego województwa, studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmi-
ny, miejscowego planu zagospodarowania przestrzen-
nego oraz decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicz-
nego i decyzji o warunkach zabudowy. Opracowane
studia nie pokrywają jeszcze obszaru całego kraju,
a tam, gdzie zostały sporządzone, często występuje
problem z uwzględnieniem ich w dokumentach z za-
kresu planowania i zagospodarowania przestrzenne-
go. Spowodowane jest to niejednokrotnie względami
finansowymi, popartymi decyzjami władz samorzą-
dowych o niewyłączeniu spod zabudowy obszarów
narażonych na niebezpieczeństwo powodzi, gdyż tra-
cą one na wartości.
Podkreślić należy, że w celu poprawy ochrony
przeciwpowodziowej kraju podejmowane są działania
inwestycyjne i programowe. Ze względu na brak
środków finansowych w pierwszej kolejności finan-
sowane będą inwestycje najbardziej zaawansowane
w procesie przygotowania do realizacji, a zarazem
inwestycje mające na celu zwiększenie ochrony przed
351
powodzią terenów, gdzie najczęściej występują naj-
większe straty powodziowe.
W trakcie realizacji jest rozpoczęta w 1997 r. bu-
dowa stopnia wodnego Malczyce na rzece Odrze, któ-
rego podstawowym zadaniem jest zabezpieczenie
stateczności stopnia w Brzegu Dolnym oraz uregu-
lowanie stosunków wodnych na terenach przyległych
w dolinie Odry, a przy okazji wydłużenie szlaku że-
glugowego Odry skanalizowanej o ok. 16 km. W 2010
r. planowane jest rozpoczęcie robót budowlano-mon-
tażowych na rozpoczętej inwestycji pn. „Budowa
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz Dolny na
rzece Odrze – polder”. Inwestycja jest podstawowym
elementem zwiększenia stopnia zabezpieczenia przed
powodzią doliny Odry z Wrocławiem włącznie, limi-
tującym sposób rozwiązań technicznych wszystkich
obiektów hydrotechnicznych na tym terenie. Jest to
również podstawowa inwestycja zbilansowana w „Pro-
gramie dla Odry 2006”.
W najbliższym czasie planowane są również, przy
udziale funduszy europejskich, w perspektywie fi-
nansowej 2007–2013, następujące przedsięwzięcia:
— modernizacja Wrocławskiego Węzła Wodnego,
— poprawa ochrony przeciwpowodziowej Lewina
Brzeskiego na Nysie Kłodzkiej,
— modernizacja zbiornika wodnego Nysa w za-
kresie bezpieczeństwa powodziowego,
— kompleksowe zabezpieczenie przeciwpowodzio-
we Żuław,
— modernizacja śluz Kanału Gliwickiego,
— modernizacja śluz i jazów odrzańskich.
Zadania te znajdują się w fazie przygotowania do-
kumentacji niezbędnej do złożenia wniosku o dofi-
nansowanie. Wszystkie ww. przedsięwzięcia zostały
wpisane na listy projektów indywidualnych w Pro-
gramie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”.
Należy podkreślić, że dwie inwestycje z powyższej
listy, tj. zbiornik przeciwpowodziowy Racibórz Dolny
na rzece Odrze (polder) oraz modernizacja Wrocław-
skiego Węzła Wodnego, są elementami projektu
ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu rzeki Odry,
współfinansowanego ze środków umowy pożyczki
z Bankiem Światowym i umowy kredytowej z Ban-
kiem Rozwoju Rady Europy. Umowy powyższe zosta-
ły podpisane przez rząd RP w dniu 11 maja 2007 r.
W woj. małopolskim realizowane jest przedsię-
wzięcie pn. „Budowa zbiornika wodnego Świnna Po-
ręba na rzece Skawie”, które jest priorytetową inwe-
stycją ministra środowiska, finansowaną z budżetu
państwa, jako program wieloletni ustanowiony usta-
wą z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010” (Dz. U. Nr 94,
poz. 784). Budowa zbiornika ma na celu ochronę
przed powodzią doliny Skawy, poniżej przekroju za-
pory, do ujścia do Wisły oraz Wisły z Krakowem
włącznie. Będzie to zbiornik o pojemności całkowitej
161 mln m3, budowa zbiornika jest zaawansowana
w ponad 80%.
352
W woj. podkarpackim trwają prace przygotowaw-
cze do budowy zbiornika wodnego Kąty – Myscowa
na rzece Wisłoce. Realizacja zbiornika wodnego w za-
kresie prac inżynieryjno-budowlanych planowana
jest na lata 2011–2018, pod warunkiem zakończenia
prac przygotowawczych. Obecnie głównym celem jest
uzyskanie pozwolenia na budowę. Wymaga to uzy-
skania w pierwszej kolejności decyzji środowiskowej.
Wojewoda podkarpacki od marca 2007 r. prowadzi
postępowanie administracyjne w sprawie wydania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację zbiornika wodnego Kąty – Myscowa.
Postępowanie prowadzone jest w dostosowaniu do
obowiązującej obecnie polityki środowiskowej Unii
Europejskiej.
Dodatkowo z informacji przekazanych przez Mi-
nisterstwo Środowiska wynika, że Krajowy Zarząd
Gospodarki Wodnej przygotowuje obecnie projekt
Narodowej Strategii Gospodarowania Wodami do
roku 2030, z etapowaniem do roku 2015. Nakreślone
zostaną w nim cele i zadania gospodarki wodnej,
a także podstawowe kierunki reformy obecnego sys-
temu gospodarowania wodami. Do zmiany dotych-
czasowego postrzegania gospodarki wodnej i jej fi-
nansowania, niezbędne jest bowiem podjęcie działań,
które uporządkują zakres kompetencji administracji
rządowej i samorządowej. Reforma ta, zmierzająca
między innymi do samofinansowania się gospodarki
wodnej, zatrzymałaby proces pogarszania się stanu
infrastruktury wodnej oraz przyczyniłaby się do
stopniowej jego poprawy.
Ponadto w Krajowym Zarządzie Gospodarki Wod-
nej trwają prace nad projektem zmian legislacyjnych
w zakresie ochrony przeciwpowodziowej, w związku
z koniecznością implementacji postanowień dyrekty-
wy 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ry-
zyka powodziowego i zrządzania nim (Dz. U. UE.L.
Nr 288, poz. 27). Projekt nowelizacji ustawy Prawo
wodne oraz innych ustaw jest obecnie po uzgodnie-
niach międzyresortowych.
Zapisy dyrektywy powodziowej mają na celu zmi-
nimalizowanie ryzyka oraz właściwego zarządzania
ryzykiem, jakie może stwarzać powódź dla ludzkiego
zdrowia, środowiska, działalności gospodarczej i dzie-
dzictwa kulturowego. Zobowiązania nałożone na
państwa członkowskie wynikające z dyrektywy po-
legają na konieczności opracowania wstępnej oceny
ryzyka powodziowego, map zagrożenia i ryzyka po-
wodziowego, koordynacji działań we wspólnie zarzą-
dzanych dorzeczach międzynarodowych, a także
opracowania planów zarządzania ryzykiem występo-
wania powodzi i zapewnienie szerokiego zakresu
konsultacji społecznych.
Przyjęcie dyrektywy powodziowej związane jest
z długoterminowym procesem planowania, który od-
bywać się będzie w trzech etapach. Pierwszy etap,
trwający do grudnia 2011 r., zakończony zostanie wy-
konaniem wstępnej oceny ryzyka powodziowego dla
obszarów dorzeczy oraz związanych z nimi obszarów
wybrzeża. Na tej podstawie określone zostaną obsza-
ry, na których stwierdza się „istnienie znaczącego
ryzyka powodziowego lub jego wystąpienie jest praw-
dopodobne”. Następnie do grudnia 2013 r. państwa
członkowskie sporządzą mapy zagrożenia powodzio-
wego i mapy ryzyka powodziowego. Natomiast do
grudnia 2015 r. sporządzone zostaną plany zarządza-
nia ryzykiem powodziowym. Plany te, skoordynowa-
ne na poziomie obszaru dorzecza, muszą obejmować
wszystkie aspekty zarządzania ryzykiem powodzio-
wym, w szczególności działania ukierunkowane na
zapobieganie, ochronę i właściwe przygotowanie, w tym
prognozowanie powodzi i systemy wczesnego ostrze-
gania, z uwzględnieniem specyfiki poszczególnych
obszarów dorzecza.
Ponadto przewiduje się zmiany w zakresie plano-
wania przestrzennego poprzez wprowadzenie obliga-
toryjnego terminu 18 miesięcy na uwzględnienie gra-
nic terenów zagrożonych powodzią w planach zago-
spodarowania przestrzennego województw, studiów
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gmin oraz miejscowych planów zagospo-
darowania przestrzennego. Dodatkowo zmienia się
status dokumentów planistycznych, którymi będą
mapy zagrożenia i mapy ryzyka powodziowego opra-
cowywane przez dyrektorów regionalnych zarządów
gospodarki wodnej. Jeżeli przekazanie przez właści-
wego dyrektora regionalnego zarządu gospodarki
wodnej właściwym organom administracji publicznej
przedmiotowych map nastąpiło przed wszczęciem
postępowania administracyjnego prowadzonego
w przedmiocie decyzji o lokalizacji inwestycji celu
publicznego lub decyzji o warunkach zabudowy, wy-
znaczone na tych mapach granice obszarów szczegól-
nego zagrożenia powodzią, uwzględnia się w tych
decyzjach.
Obecnie w Krajowym Zarządzie Gospodarki Wod-
nej trwają prace nad przygotowaniem metodyk wska-
zujących, jak powinny zostać opracowywane jednoli-
te dla obszaru całego kraju dokumenty planistyczne
na potrzeby implementacji dyrektywy powodziowej.
Poza ogólnokrajowymi pracami służącymi imple-
mentacji postanowień prawodawstwa wspólnotowego
Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie
rozpoczął w 2008 r. realizację dwóch projektów obej-
mujących zlewnie Sanu i Raby, dzięki wsparciu udzie-
lonemu przez Norwegię poprzez dofinansowanie ze
środków Norweskiego Mechanizmu Finansowego.
Pierwszy z nich pn. „Usprawnienie procesu planowa-
nia przestrzennego w aspekcie ochrony przeciwpo-
wodziowej w zlewni Sanu” obejmuje m.in. następu-
jące zadania:
— wyznaczenie obszarów bezpośredniego zagro-
żenia powodzią w zlewni Sanu (z wyłączeniem zlew-
ni Wisłoka) jako integralnego elementu studium
ochrony przeciwpowodziowej,
— opracowanie map zagrożenia powodziowego
i udostępnienie ich jednostkom administracji samo-
rządowej i publicznej.
Drugi z realizowanych projektów pn. „Rozwój na-
rzędzi zarządzania wodami w zlewni Raby” dotyczy:

— opracowania bilansu wodno-gospodarczego dla
zlewni Raby;
— wyznaczenia obszarów bezpośredniego zagro-
żenia powodzią w zlewni Raby jako integralnego ele-
mentu studium ochrony przeciwpowodziowej,
— opracowania map zagrożenia powodziowego
i udostępnienie ich jednostkom administracji samo-
rządowej i publicznej,
— zakupu i instalacji instrumentów kontrolno-
-pomiarowych dla zbiornika wodnego Dobczyce.
Ponadto w ramach Regionalnego Programu Ope-
racyjnego Województwa Podkarpackiego na lata
2007–2013 Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej
w Krakowie realizuje dwa projekty współfinansowa-
ne ze środków Unii Europejskiej z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego. Pierwszy z nich
pn. „Określenie zagrożenia powodziowego w zlewni
Wisłoka” obejmuje aktualizację wykonanego w 2004 r.
opracowania „Studium określające granice obszarów
bezpośredniego zagrożenia powodzią dla terenów
nieobwałowanych w zlewni Wisłoka od przekroju za-
porowego zbiornika Besko” stanowiącego I etap stu-
dium ochrony przeciwpowodziowej oraz określenie
zasięgów stref zalewowych dla miast: Krosno, Strzy-
żów, Rzeszów i Przeworsk za pomocą dwuwymiaro-
wego modelowania hydraulicznego.
Kolejny projekt pn. „Określenie zagrożenia powo-
dziowego w zlewni Wisłoki” obejmuje aktualizację
wykonanego w 2004 r. opracowania „Studium okre-
ślające granice obszarów bezpośredniego zagrożenia
powodzią dla terenów nieobwałowanych w zlewni
Wisłoki” stanowiącego I etap studium ochrony prze-
ciwpowodziowej oraz określenie za pomocą dwuwy-
miarowego modelowania hydraulicznego zasięgów
stref zalewowych dla miast: Jasło, Ropczyce, Mielec
i Dębica.
Niezależnie od podejmowanych działań Minister-
stwo Środowiska podkreśla jednak, że powódź jest
zjawiskiem naturalnym, losowym i nie ma możliwo-
ści ścisłego określenia czasu, miejsca i wielkości (roz-
miarów) jej wystąpienia. Ochrona przed powodzią
wymaga znajomości praw przyrody, prognozowania
zjawisk meteorologicznych i hydrologicznych, związ-
ków tych zjawisk z zagadnieniami ekonomicznymi
oraz dużej praktycznej wiedzy i doświadczenia z za-
kresu problematyki hydrotechnicznej i gospodarczej.
Ponieważ całkowita eliminacja zagrożenia powodzio-
wego jest niemożliwa, działania ochronne polegają
na takim przygotowaniu organizacyjno-technicz-
nym, żeby maksymalnie złagodzić skutki spływu
wód powodziowych.
Z informacji uzyskanych z Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju wsi wynika natomiast, że powodzie,
które wystąpiły w Polsce latem bieżącego roku, były
w większości skutkiem nawalnych opadów deszczu,
powodujących gwałtowne podnoszenie się poziomów
wód i wylewy, często niewielkich cieków. W takich
przypadkach skala powstałych strat w znacznej mie-
rze jest uzależniona od drożności istniejących cieków.
Brak właściwej i systematycznej konserwacji powo-
duje ograniczenie możliwości przepływu wody w rze-
353
kach i kanałach, w wyniku czego nawet minimalne
opady atmosferyczne tworzą zagrożenie powodziowe.
Dlatego też jednym z istotnych problemów ochrony
przeciwpowodziowej jest pełna realizacja zadań zwią-
zanych z prawidłowym utrzymaniem wód oraz ist-
niejących urządzeń zabezpieczających przed powo-
dzią (wały przeciwpowodziowe z budowlami, stacje
pomp, zbiorniki wodne).
Zadania z zakresu utrzymania urządzeń meliora-
cji wodnych podstawowych i wód istotnych dla regu-
lacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa re-
alizują marszałkowie województw, jako zadania z za-
kresu administracji rządowej. Środki finansowe na
ten cel planują natomiast wojewodowie w swoich bu-
dżetach, kierując się ustaloną przez siebie hierarchią
potrzeb oraz limitami wydatków budżetowych dla
poszczególnych województw, określanymi corocznie
przez ministra finansów.
Od momentu wejścia Polski do Unii Europejskiej
zasadniczym źródłem finansowania zadań związa-
nych z przeciwdziałaniem negatywnym skutkom po-
wodzi, takich jak realizacja zadań inwestycyjnych
w zakresie regulacji koryt cieków naturalnych oraz
budowy, odbudowy i modernizacji urządzeń meliora-
cji wodnych, są ponadto środki unijne.
W okresie programowania 2004–2006 zadania
z zakresu melioracji i ochrony przed powodzią były
realizowane przy wsparciu środkami Sekcji Orienta-
cji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji
Rolnej (EFOiGR) w ramach Sektorowego Programu
Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sek-
tora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich
2004–2006”, w działaniu 2.5: Gospodarowanie rolni-
czymi zasobami wodnymi. Na realizację tego działa-
nia przeznaczono środki finansowe w wysokości 132
mln zł, co daje średnio na rok nakłady w wysokości
44 mln euro.
W nowym okresie programowania, obejmującym
lata 2007–2013, inwestycje melioracyjne są realizo-
wane przy wsparciu Europejskiego Funduszu Rolne-
go na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW),
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, w działaniu: Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i dosto-
sowywaniem rolnictwa i leśnictwa, schemat II: Go-
spodarowanie rolniczymi zasobami wodnymi.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, pełniący funkcję
instytucji zarządzającej dla tego programu, dokonał
zwiększenia środków na to działanie z pierwotnie
zakładanych 350 mln euro do 440 mln euro. Średnie
roczne nakłady wyniosą więc około 63 mln euro, co
stanowi wzrost o 43% w stosunku do nakładów
w poprzednim okresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
354
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na ponowną interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie krzywd, przywrócenia
poczucia elementarnej sprawiedliwości
oraz zadośćuczynienia moralnego i materialnego
poszkodowanym przez wymiar sprawiedliwości
w wyniku nierzetelnego i nieprawidłowego
postępowania procesowego, na przykładzie
sprawy mieszkańca Koszalina (10784)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 25.09.2009 r., nr SPS-
-023-10784p/09, uprzejmie przedstawiam dodatkowe
wyjaśnienia dotyczące interpelacji pana posła Cze-
sława Hoca w sprawie krzywd, przywrócenia poczu-
cia elementarnej sprawiedliwości oraz zadośćuczy-
nienia moralnego i materialnego poszkodowanym
przez wymiar sprawiedliwości w wyniku nierzetel-
nego i nieprawidłowego postępowania procesowego,
na przykładzie sprawy mieszkańca Koszalina w od-
niesieniu do pytań zadanych przez pana posła.
Ad 1. Ministerstwo Sprawiedliwości nie posiada
żadnych informacji w interesującej pana posła
kwestii.
Ad 2–5. Istota pytań pana posła w tym zakresie
sprowadza się do polemiki z postępowaniem dowodo-
wym Sądu Rejonowego w Koszalinie w sprawie sygn.
I C 651/03. W tej sytuacji, nawiązując do odpowiedzi
podsekretarza stanu z dnia 18.08.2009 r., nr BM-III-
-051-3826/09/R, pragnę podkreślić, iż minister spra-
wiedliwości nie jest kompetentny do wpływania na
tok postępowania dowodowego prowadzonego przez
sąd ani do oceny prawidłowości tego postępowania.
Zgodnie bowiem z art. 9 i 39 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sadów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) minister sprawiedliwo-
ści sprawuje jedynie zwierzchni nadzór nad działal-
nością administracyjną sądów i nie posiada żadnych
uprawnień do ingerowania w ich działalność orzecz-
niczą. Kontrola toku postępowania ze strony mini-
stra sprawiedliwości może dotyczyć wyłącznie jego
organizacyjno-proceduralnego przebiegu, a nie me-
rytorycznej treści podejmowanych w tym postępowa-
niu decyzji (§ 2 ust. l pkt 8 rozporządzenia ministra
sprawiedliwości z dnia 25 października 2002 r. w spra-
wie trybu sprawowania nadzoru nad działalnością
administracyjną sądów (Dz. U. Nr 187, poz. 1564,
z późn. zm.).
Natomiast ocena prawidłowości procedowania
sądu I instancji, w tym postępowania dowodowego,
w danej sprawie należy do sądu odwoławczego, o ile
zostanie skutecznie złożony środek zaskarżenia ini-
cjujący postępowanie kontrolne. Powyższe uregulo-
wania prawne uniemożliwiają zatem udzielenie od-
powiedzi na postawione przez pana posła w tym
przedmiocie pytania. Jedynie informacyjnie mogę
wskazać, iż uzasadnienie wyroku sądu, stosownie do
art. 328 § 2 K.p.c., powinno zawierać wskazanie pod-
stawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: usta-
lenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowo-
dów, na których się oparł, i przyczyn, dla których
innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy do-
wodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku
z przytoczeniem przepisów prawa.
W interesującej pana posła sprawie sygn. I C 651/
03 Sądu Rejonowego w Koszalinie sąd I instancji spo-
rządził szczegółowe uzasadnienie wydanego wyroku,
zawierające m.in. określenie dowodów będących pod-
stawą takiego, a nie innego rozstrzygnięcia. Zgodnie
zaś z art. 233 K.p.c., statuującym zasadę swobodnej
oceny dowodów, sąd ocenia wiarygodność i moc do-
wodów według własnego przekonania, na podstawie
wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
Ocena ta musi uwzględniać wszystkie dowody prze-
prowadzone w postępowaniu, jak również wszelkie
okoliczności towarzyszące przeprowadzaniu po-
szczególnych dowodów i mające znaczenie dla oce-
ny ich mocy i wiarygodności (por. wyrok SN z dnia
17.11.1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5–6,
poz. 21).
Ponadto ramy swobodnej oceny dowodów muszą
być zakreślone wymaganiami prawa procesowego,
doświadczenia życiowego, regułami logicznego my-
ślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej,
według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny
i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako
całość, dokonuje wyboru określonych środków dowo-
dowych i, ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi
je do pozostałego materiału dowodowego (zob. uza-
sadnienie wyroku SN z dnia 20.03.1980 r., II URN
175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200, uzasadnienie
wyroku SN z dnia 10.06.1999 r., II UKN 685/98,
OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655).
Nadto wskazuję, iż jeżeli istotnie Sąd Rejonowy
w Koszalinie nie zaprotokołował wniosku pana J. K.
o powołanie biegłego specjalisty, to pan J. K. mógł
w odpowiednim czasie zgłosić do sądu w trybie art. 160
K.p.c. żądanie uzupełnienia protokołu.
Ad 6. Sposób sformułowania pytania nie pozwala
na jakiekolwiek odniesienie się.
Ad 7. Wyrok Sądu Rejonowego w Koszalinie sygn.
akt I C 651/03 nie może być zmieniony przez Ministra
Sprawiedliwości w żadnym trybie, a zatem nie jest
możliwe zadośćuczynienie prośbie pana posła o sku-
teczną pomoc, w imię elementarnego poczucia spra-
wiedliwości i tak długo oczekiwanej satysfakcji mo-
ralnej pana Jana Krupki”.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę
jednocześnie zapewnić Pana Marszałka, iż poprzed-
nia interpelacja pana posła Czesława Hoca skierowa-
na do ministra sprawiedliwości w sprawie pana J. K.
została potraktowana z należytą uwagą i staranno-
ścią, poruszone w niej zagadnienia szczegółowo wy-
jaśnione, zaś udzielona odpowiedź oparta na obowią-
zujących przepisach prawa. Natomiast wykazany
brak kompetencji ministra sprawiedliwości do inge-
rowania w działalność orzeczniczą niezawisłych są-

dów oraz do oceny prawidłowości rozstrzygnięć sądo-
wych (wynikające z konstytucyjnej zasady niezawi-
słości sędziowskiej) w żadnej mierze nie mogą świad-
czyć, że odpowiedź ta była „wybitnie sztampowa” czy
„pełna nonszalancji”.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy Kodeks karny,
ustawy Kodeks karny wykonawczy oraz ustawy
Prawo ochrony środowiska (druk nr 1854)
(10896)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Mirosławy Nykiel, przesłaną
przy piśmie z dnia 18 sierpnia 2009 r., nr SPS-023-
-10896/09, w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks kar-
ny wykonawczy oraz ustawy Prawo ochrony środo-
wiska (druk sejmowy 1854) uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Odnosząc się do pytania dotyczącego działań po-
dejmowanych przez ministra sprawiedliwości, mają-
cych na celu ułatwienie uprawnionym podmiotom
uzyskiwania środków na rzecz pomocy osobom po-
krzywdzonym w wypadkach komunikacyjnych, na-
leży podkreślić, że podstawowym celem projektowa-
nej ustawy jest wprowadzenie do porządku prawnego
nowej instytucji, Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym
oraz Pomocy Postpenitencjarnej, którego dysponen-
tem ma być minister sprawiedliwości.
Utworzenie tego funduszu doprowadzi do zwięk-
szenia efektywności pomocy udzielanej osobom po-
krzywdzonym i członkom ich rodzin, a także efek-
tywności pomocy postpenitencjarnej.
Powołany w interpelacji projekt zmierza ponadto
do zapewnienia realizacji zasad jawności i przejrzy-
stości finansów publicznych w zakresie wydatkowa-
nia środków pieniężnych pochodzących z nawiązek
oraz świadczeń pieniężnych orzekanych przez sądy
wobec sprawców przestępstw.
W ocenie ministra sprawiedliwości gromadzenie
środków pieniężnych pochodzących z nawiązek i świad-
czeń pieniężnych zasądzanych przez sądy wobec
sprawców przestępstw w jednym funduszu pozwoli
na prowadzenie spójnej i przejrzystej polityki, zarów-
no w zakresie pomocy osobom pokrzywdzonym, w tym
355
ofiarom wypadków komunikacyjnych, jak też w za-
kresie pomocy postpenitencjarnej kierowanej do osób
skazanych.
Nie sposób zgodzić się z poglądem przedstawio-
nym w interpelacji, że rezygnacja z rozwiązania do-
tychczasowego, polegającego na zasądzaniu przez
sądy nawiązek i świadczeń pieniężnych bezpośrednio
na rzecz uprawnionych instytucji, stowarzyszeń, fun-
dacji i innych organizacji społecznych spowoduje wy-
dłużenie czasu udzielania pomocy pokrzywdzonym.
Nieuzasadnione są przy tym obawy dotyczące długo-
trwałości projektowanych procedur związanych
z konkursem ofert.
Uprawniony jest natomiast pogląd, że to właśnie
obowiązujące regulacje prawne nie zapewniają
uprawnionym podmiotom pełnej możliwości podej-
mowania kompleksowych i efektywnych działań
w zakresie pomocy pokrzywdzonym. Pamiętać bo-
wiem należy, że podmioty te nie są w stanie przewi-
dzieć, w jakim terminie oraz w jakiej wysokości zo-
staną na ich rzecz orzeczone nawiązki i świadczenia
pieniężne, ani też nie są w stanie przewidzieć, czy
skazany uiści należne z tego tytułu kwoty, ewentu-
alnie czy egzekucja tych świadczeń okaże się skutecz-
na. Może to powodować sytuacje, w których działal-
ność związana z udzielaniem pomocy pokrzywdzo-
nym prowadzona jest przez te podmioty jedynie frag-
mentarycznie, i przez to nieefektywnie, będąc ściśle
zdeterminowana w sposób niesystematyczny pozy-
skiwanymi środkami pieniężnymi, zaś realizacja sze-
rokich programów pomocowych przewidujących sys-
tematyczne lub dłużej trwające udzielanie wsparcia
osobom pokrzywdzonym takiej pomocy wymagają-
cym jest w rzeczywistości w wypadku tych podmio-
tów niemożliwa.
Dlatego projekt przewiduje wprowadzenie nowego
mechanizmu pozyskiwania przez uprawnione pod-
mioty środków pieniężnych, które będą pochodziły
z gromadzącego te środki Funduszu Pomocy Po-
krzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej. Powie-
rzenie organizacjom pozarządowym realizacji zadań
służących pomocy ofiarom przestępstw odbywać się
będzie w drodze konkursu ofert.
Podmioty sektora pozarządowego będą składały
stosowny wniosek do ministra sprawiedliwości. Środ-
ki na realizację określonych zadań będą przyznawa-
ne w drodze umowy zawartej pomiędzy ministrem
sprawiedliwości a uprawnionym podmiotem. W umo-
wie określony zostanie termin przekazania środków,
ich wysokość, cele, na jakie środki zostaną przekaza-
ne, oraz unormowany zostanie obowiązek sprawoz-
dawczy związany z ich wykorzystaniem. Środki fi-
nansowe funduszu przyznawane będą w oparciu
o przedstawiony projekt, a nie racje polityczne czy
wielkość organizacji. Podobne rozwiązanie, pozytyw-
nie zresztą oceniane przez organizacje pozarządowe,
funkcjonuje od wielu lat w ramach obowiązującego
obecnie Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej.
W rozporządzeniu wykonawczym do projektowa-
nej ustawy określone zostaną warunki oraz tryb
356
udzielania środków z funduszu, w tym tryb przepro-
wadzania konkursu ofert oraz składania wniosków,
kryteria oceny ofert i tryb zawierania umów na re-
alizację powierzonych zadań, a także określone zo-
staną szczegółowe zadania, na które przeznaczane
będą środki funduszu oraz sposób ich rozliczania
i kontroli wydatków.
Takie rozwiązania będą korzystne również dla
podmiotów sektora pozarządowego zajmujących się
udzielaniem wsparcia osobom pokrzywdzonym prze-
stępstwem, gdyż znacznie ułatwią im właściwe pla-
nowanie, jak i realizację działań z zakresu takiej po-
mocy.
Podkreślenia wymaga, że z projektowanych roz-
wiązań nie wynika, że otwarty konkurs ofert będzie
organizowany tylko raz w roku. Częstotliwość kon-
kursów będzie uzależniona od potrzeb, formułowa-
nych przede wszystkim przez Radę do Spraw Po-
krzywdzonych Przestępstwem przy Ministrze Spra-
wiedliwości, w skład której wchodzą także przedsta-
wiciele organizacji pozarządowych, w tym organiza-
cji zajmujących się wsparciem dla osób pokrzywdzo-
nych w wypadkach komunikacyjnych. Fundusz
umożliwi zatem racjonalne i efektywne wykorzysty-
wanie środków, co z pewnością wpłynie na podnie-
sienie jakości realizowanych zadań. Uprawnione pod-
mioty będą posiadały wiedzę, jakimi środkami finan-
sowymi dysponują, co umożliwi im prowadzenie za-
planowanej działalności do kolejnego konkursu. Fun-
dusz będzie ponadto materialną podstawą do stwo-
rzenia ogólnopolskiego systemu pomocy ofiarom
przestępstw.
Nie sposób również zgodzić się z poglądem zawar-
tym w interpelacji, że projekt wpisuje się w filozofię
państwa biurokratycznego.
W obecnym stanie prawnym orzeczenie o zasądze-
niu na rzecz określonego podmiotu nawiązki i świad-
czenia pieniężnego jest arbitralną decyzją sądu, któ-
ry niejednokrotnie, podejmując tę decyzję, nie ma
dostatecznej wiedzy do oceny wiarygodności i rzetel-
ności podmiotu, na rzecz którego wspomniane środ-
ki karne orzeka, jakości realizowanych przez ten
podmiot zadań, a także efektywności wykorzystania
uzyskiwanych środków pieniężnych. Może to skutko-
wać faktycznym pokrzywdzeniem rzetelnych i efek-
tywnie gospodarujących środkami podmiotów, które
jednak nie uzyskują ze wspomnianych tytułów wpły-
wów pieniężnych na tyle dużych i systematycznych,
aby pozwoliły one wykorzystać tkwiący w tych pod-
miotach potencjał w zakresie udzielania wsparcia
osobom pokrzywdzonym przestępstwem, w szczegól-
ności w drodze realizacji bardziej ambitnych, ale
i bardziej kosztownych programów pomocy. Projek-
towane rozwiązania natomiast włączają przedstawi-
cieli podmiotów sektora pozarządowego w proces
podejmowania decyzji o rozdysponowaniu środków
finansowych funduszu, poprzez stworzenie możliwo-
ści zaprezentowania swojej oferty i poddania się oce-
nie komisji konkursowej, dokonującej wyboru w opar-
ciu o zobiektywizowane kryteria.
Odnosząc się do pytania dotyczącego niebezpie-
czeństwa przeznaczania – po wejściu w życie projek-
towanych unormowań – większości środków finan-
sowych uzyskiwanych z tytułu orzekanych przez
sądy nawiązek i świadczeń pieniężnych na działania
niezwiązane bezpośrednio z udzielaniem wsparcia
osobom pokrzywdzonym przestępstwem, a nie na
faktyczną pomoc dla tych osób, należy stwierdzić, że
obawa taka jest niezasadna, zaś obecna wersja pro-
jektu rozporządzenia wykonawczego, stanowiącego
dołączony do projektu ustawy materiał poglądowy,
jest jedynie wstępną wersją projektowanego rozpo-
rządzenia, które w toku dalszych prac legislacyjnych
zostanie istotnie dopracowane, jak i zmodyfikowane,
prowadząc do ukształtowania takiej jego treści, któ-
ra usunie przytoczone w interpelacji obawy. Środki
funduszu w pierwszej kolejności przeznaczane będą
na udzielanie pomocy osobom pokrzywdzonym prze-
stępstwem i członkom ich rodzin, natomiast dopiero
w dalszej kolejności na inne cele, niezwiązane z udzie-
laniem bezpośredniego wsparcia tym osobom, przy
czym zakłada się wprowadzenie procentowego nie-
przekraczalnego limitu środków, które mogą być
przeznaczone na inne cele niż bezpośrednie wsparcie
osób pokrzywdzonych, na poziomie oscylującym
w okolicach 20%.
Podkreślić przy tym należy, iż pomimo utworze-
nia jednego funduszu wpływy i wydatki na rzecz po-
mocy pokrzywdzonym oraz na rzecz pomocy postpe-
nitencjarnej ewidencjonowane będą odrębnie. Nie
będzie zatem możliwości finansowania zadań z za-
kresu pomocy postpenitencjarnej ze środków prze-
znaczonych na rzecz pokrzywdzonych. Szczegółowe
określenie, które przychody funduszu mają być wy-
datkowane na rzecz pokrzywdzonych przestępstwem,
a które na pomoc postpenitencjarną, ma zapobiec
możliwości przekazywania środków finansowych
przeznaczonych dla pokrzywdzonych przestępstwem
na rzecz skazanych i ich rodzin, co byłoby z pewno-
ścią działaniem nieuzasadnionym i społecznie nieak-
ceptowanym.
Reasumując, należy podkreślić, że projektowane
w ustawie rozwiązania mają na celu stworzenie przej-
rzystych i opartych na zobiektywizowanych kryte-
riach mechanizmów pozyskiwania środków finanso-
wych przez organizacje pozarządowe, co ułatwi im
udzielanie skutecznego wsparcia osobom pokrzyw-
dzonym przestępstwem, realizowanego także w ra-
mach szerszych i bardziej ambitnych projektów po-
mocowych, zaś równocześnie przysłuży się maksy-
malnie efektywnemu wykorzystywaniu środków fi-
nansowych pochodzących z orzekanych przez sądy
nawiązek i świadczeń pieniężnych, z korzyścią dla
osób potrzebujących takiego wsparcia.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie niekorzystnych kontraktów z NFZ
podpisywanych przez kliniki dziecięce (10941)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś, z dnia 7 sierp-
nia 2009 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 26 sierpnia 2009 r.
(znak: SPS-023-10941/09), w sprawie niekorzystnych
kontraktów z NFZ podpisywanych przez kliniki dzie-
cięce, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicznych
świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone w prze-
pisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),
aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządze-
niach prezesa NFZ dotyczących szczegółowych warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do pytań zawartych w treści inter-
pelacji, dotyczących podejmowanych działań mają-
cych na celu poprawę sytuacji w pediatrycznych szpi-
talach klinicznych, uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż od stycznia br. do chwili obecnej trwają
prace zespołu pediatrycznego do spraw weryfikacji
wyceny grup świadczeń opieki zdrowotnej realizowa-
nych w pediatrii w systemie jednorodnych grup pa-
cjentów. Wypracowane przez zespół rozwiązania i pro-
pozycje zmian omawiane są na spotkaniach z przed-
stawicielami Narodowego Funduszu Zdrowia oraz
Ministerstwa Zdrowia.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
Narodowy Fundusz Zdrowia przeprowadził analizę
wartości hospitalizacji realizowanych w szpitalach
dziecięcych. Z przedmiotowej analizy wynika, iż sza-
cowany wzrost wartości przeciętnej hospitalizacji
w dziecięcych szpitalach klinicznych w roku 2009
w stosunku do II półrocza 2008 r. wynosi 10,73%,
natomiast wartość świadczeń opieki zdrowotnej re-
alizowanych w szpitalach pediatrycznych wzrosła
357
z ok 2700 zł w styczniu 2008 r. do 3300 zł w lipcu
2009 r.
Równocześnie, mając na uwadze pytanie dotyczą-
ce zawartych umów na II półrocze 2009 r. przez szpi-
tale kliniczne, uprzejmie informuję, iż zgodnie ze
stanowiskiem Narodowego Funduszu Zdrowia
wszystkie dziecięce szpitale kliniczne lub szpitale kli-
niczne posiadające oddziały dziecięce, dla których
organem założycielskim jest państwowa uczelnia me-
dyczna lub minister zdrowia, posiadają zawarte umo-
wy na II półrocze 2009 r.
Mając na uwadze powyższe, pozwolę sobie zapew-
nić Pana Marszałka, iż Narodowy Fundusz Zdrowia
oraz minister zdrowia podejmują wszelkie niezbędne
działania, których nadrzędnym celem jest zagwaran-
towanie bezpieczeństwa finansowego po stronie
świadczeniodawców oraz prawidłowe zabezpieczenie
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie świadczeń pielęgniarskich
w domach pomocy społecznej (10977)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
przekazaną przy piśmie z dnia 26 sierpnia 2009 r.
(znak: SPS-023-10977/09), w sprawie kontraktów
świadczeń pielęgniarskich w domach pomocy spo-
łecznej uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
ze zm.) oraz aktach wykonawczych do tej ustawy
i zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach. W świetle
przepisów ww. ustawy osoby przebywające w domach
pomocy społecznej mogą korzystać z kontraktowa-
nych przez NFZ świadczeń opieki zdrowotnej na za-
358
sadach ogólnych, dotyczących wszystkich świadcze-
niobiorców, w szczególności takich, jak:
— świadczenia lekarza POZ,
— świadczenia pielęgniarki POZ,
— świadczenia w pielęgniarskiej opiece długoter-
minowej,
— świadczenia w hospicjum domowym,
— świadczenia w poradni medycyny paliatywnej,
— świadczenia zespołu długoterminowej opieki
zdrowotnej dla pacjentów wentylowanych mecha-
nicznie.
Natomiast obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania mieszkańcom domów pomocy społecznej po-
mocy w korzystaniu ze świadczeń opieki zdrowotnej
przysługujących im w ramach powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego pozostaje w gestii kierowni-
ków i pracowników tych domów, do czego zobowią-
zują ich przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
ze zm.).
Ponadto nadmieniam, iż z punktu widzenia obo-
wiązujących przepisów prawa domy pomocy społecz-
nej nie mają uprawnień do udzielania świadczeń opie-
ki zdrowotnej, są jednak placówkami opiekuńczymi
zgodnie ze specyfiką prowadzonej działalności. Po-
nadto przepisy art. 55 ust. 1 i 2 nakładają obowiązek
świadczenia usług bytowych, opiekuńczych, wspoma-
gających i edukacyjnych, uwzględniając przy tym
m.in. stopień fizycznej i psychicznej sprawności osób
objętych opieką. Specyfika działalności prowadzonej
przez dom pomocy społecznej zależna jest od tego, dla
kogo dany dom jest przeznaczony. Zgodnie z posta-
nowieniem art. 56 ww. ustawy domy pomocy społecz-
nej dzielą się na domy dla:
1) osób w podeszłym wieku,
2) osób przewlekle somatycznie chorych,
3) osób przewlekle psychicznie chorych,
4) dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie,
5) dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelek-
tualnie,
6) osób niepełnosprawnych fizycznie.
Natomiast wyznaczony przepisami art. 68 ust. 1
pkt 1 oraz ust. 3 pkt 4 przedmiotowej ustawy stan-
dard opieki w placówce zapewniającej całodobową
opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle cho-
rym lub osobom w podeszłym wieku polega m.in. na
świadczeniu przez całą dobę usług opiekuńczych za-
pewniających:
1) pomoc w podstawowych czynnościach życio-
wych/życia codziennego,
2) pielęgnację, w tym pielęgnację w chorobie,
3) opiekę higieniczną,
4) niezbędną pomoc w załatwieniu spraw osobi-
stych,
5) kontakty z otoczeniem,
6) pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowot-
nych.
Mając na uwadze powyższe, kwalifikacje zawodo-
we pielęgniarek jak najbardziej znajdują zastosowa-
nie w procesie sprawowania opieki nad mieszkańca-
mi DPS. Dlatego też pielęgniarki/położne mogą być
zatrudnione w domach pomocy społecznej na podsta-
wie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca
2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników sa-
morządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398), jak również
mogą świadczyć usługi opiekuńcze, wynikające z usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej oraz
wydanego na jej podstawie rozporządzenia ministra
polityki społecznej z dnia 22 września 2005 r. w spra-
wie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U.
Nr 189, poz. 1598), określającego rodzaje usług spe-
cjalistycznych świadczonych przez osoby ze specjali-
stycznym przygotowaniem zawodowym. Wówczas
finansowanie wydatków na wynagrodzenia pracow-
ników samorządowych, w tym pielęgniarek, nastę-
puje w ramach środków przewidzianych na ten cel
w budżetach własnych jednostek samorządu teryto-
rialnego. Niemniej jednak decyzja o doborze perso-
nelu pozostaje w gestii kierownika danej placówki.
W związku ze zgłoszeniami dotyczącymi stwier-
dzonego przez dyrektorów DPS braku dostępu dla
mieszkańców tych domów do świadczeń pielęgniar-
skich finansowanych ze środków pochodzących ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne fundusz w la-
tach 2008–2009, pomimo braku barier w dostępności
po stronie dotychczasowych kontraktów zawieranych
ze świadczeniodawcami, wprowadził zmiany do za-
sad realizacji umów i finansowania świadczeń pielę-
gniarki POZ.
Wprowadzone zmiany organizacyjne miały na celu
poprawę w zakresie dostępności świadczeń, w szcze-
gólności dla osób dotkniętych chorobą lub jej skutka-
mi, potrzebujących systematycznej opieki pielęgniar-
skiej realizowanej w domu chorego (bez względu na
wiek, jak również bez względu na to, czy jest to dom
rodzinny, czy ma formę instytucjonalną). Świadcze-
nia dla tej grupy świadczeniobiorców określane są
mianem „pielęgniarskiej opieki domowej w POZ”.
Świadczenia te nie są odrębnym przedmiotem kon-
traktowania i stanowią jedynie część świadczeń, do
realizacji których pielęgniarka POZ zobowiązana jest
warunkami zawartej umowy.
Zmiany w 2008 r. polegały na wprowadzeniu al-
ternatywnej do metody kapitacyjnej formy finanso-
wania zadaniowego, tj. za realizację konkretnych
czynności wykonywanych przez pielęgniarkę POZ na
podstawie wycenionego w punktach „Katalogu
świadczeń pielęgniarskich w POZ”. Jednakże w związ-
ku z niewielkim zainteresowaniem świadczeniodaw-
ców zadaniową formą finansowania świadczeń pielę-
gniarki POZ oraz licznymi protestami zgłaszanymi
przez środowisko świadczeniodawców, przedstawicie-
li Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych oraz okrę-
gowych izb w 2009 r. wyodrębniono z populacji świad-
czeniobiorców zadeklarowanych do pielęgniarki POZ
grupę osób będących mieszkańcami DPS i finanso-
wanie świadczeń im udzielanych obywa się na pod-
stawie stawki kapitacyjnej korygowanej współczyn-
nikiem 3,5.

Niestety, w II połowie br., z uwagi na odnotowane
w kolejnych miesiącach 2009r. znacząco niższe od
planowanych przychody NFZ z tytułu składki na
ubezpieczenie zdrowotne, fundusz zmuszony był do
wycofania się z zawierania nowych i rozszerzania już
realizowanych umów finansowanych metodą zada-
niową.
Ponadto ograniczone środki, jakimi dysponuje
fundusz, oraz postanowienia art. 132 ust. 5 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych określają, iż wysokość łącznych
zobowiązań funduszu wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym funduszu. Dlatego też podjęta decy-
zja wynika z konieczności dotrzymania bezpieczeń-
stwa planu finansowego funduszu na 2009 r., który
jest podstawą wszelkich działań podejmowanych
przez NFZ w zakresie finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej. Inny niż wyżej określony sposób po-
dejmowania zobowiązań finansowych wobec świad-
czeniodawców stanowiłby naruszenie dyscypliny fi-
nansów publicznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż fundusz
zdementował informację dotyczącą zawarcia przez
dyrektora Dolnośląskiego OW NFZ umów o udzie-
lanie świadczeń pielęgniarki POZ na okres 1 mie-
siąca, wskazując, że wszystkie umowy zawarte ze
świadczeniodawcami o udzielanie świadczeń w przed-
miotowym zakresie, bez względu na przyjętą umo-
wą metodę finansowania, mają okres obowiązywa-
nia do 31 grudnia 2009 r. i podmioty nimi związane
będą mogły wnosić o przedłużenie/nawiązanie no-
wego okresu współpracy, oczywiście na warunkach
obowiązujących w okresie, którego wniosek będzie
dotyczył.
Ponadto z informacji przekazanych przez DOW
NFZ wynika, iż zawarcie umów na okres 1 miesiąca
miało miejsce w I półroczu br. i dotyczyło umów za-
wartych na okres od 1 czerwca do 30 czerwca 2009 r.
na podstawie wniosków złożonych przez świadczenio-
dawców w terminie do 10 maja 2009 r., rozpatrzonych
zgodnie z przyjętą procedurą postępowania w spra-
wie zawarcia umów w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna. Okres umowy wynikał z postanowień
§ 56 ust. 1 i 2 zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia nr 105/2008/DSOZ z dnia 5 listopada
2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna
(z późn. zm.), zgodnie z którymi warunki dla świad-
czeń opisanych w § 13–18 (warunki dla świadczeń
pielęgniarki POZ) zostały określone na okres od 1
stycznia do 30 czerwca 2009 r. Powyższe postanowie-
nie było konsekwencją braku na dzień wejścia w życie
zarządzenia jednolitego stanowiska reprezentowa-
nych organizacji świadczeniodawców co do zasad
kontraktowania świadczeń w przedmiotowym zakre-
sie i wydłużenia procesu uzgodnień na okres I półro-
cza 2009 r.
359
Ponadto fundusz wyjaśnił, że po opublikowaniu
zarządzenia nr 27/2009/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 26 czerwca 2009 r. zmie-
niającego zarządzenie w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opie-
ka zdrowotna, umowy te zostały aneksowane na
okres II półrocza 2009 r. i są realizowane zgodnie
z warunkami, na jakich zostały zawarte.
Jednocześnie fundusz wskazał, że umowy o udzie-
lanie świadczeń pielęgniarki POZ w kapitacyjnej
i zadaniowej metodzie finansowania merytorycznie,
tj. pod względem zakresu zadań oraz warunków do-
stępu do świadczeń, nie są zróżnicowane. W związku
z tym wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dokonali
wyboru pielęgniarki POZ na podstawie deklaracji
wyboru, bez względu na przyjętą umową metodę fi-
nansowania świadczeń, powinni być objęci komplek-
sową, odpowiednią do stanu zdrowia, opieką pielę-
gniarską, zgodną z zakresem kompetencji pielęgniar-
ki POZ.
Równocześnie należy podkreślić, że wszelkie nie-
prawidłowości w realizacji umów zawartych przez
świadczeniodawców z funduszem podlegają rygorom
kontroli i mogą być przedmiotem skargi złożonej do
właściwego terytorialnie dyrektora oddziału woje-
wódzkiego funduszu.
Ponadto z informacji przekazanych przez fundusz
wynika, że w celu zwiększenia dostępności do świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej zaplanowano na 2010 r. zwięk-
szenie środków finansowych, w szczególności na re-
alizowane w domu świadczeniobiorcy świadczenia
pielęgniarskiej opieki długoterminowej, a także będą
doprecyzowane zasady realizacji świadczeń pielę-
gniarki POZ w odniesieniu do mieszkańców domów
pomocy społecznej.
Reasumując, należy raz jeszcze wskazać, że domy
pomocy społecznej świadczą głównie usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające oraz edukacyjne. Nato-
miast mieszkańcy tych domów mają zapewniony
dostęp do wszystkich form leczenia kontraktowa-
nych przez NFZ na zasadach ogólnych przysługują-
cych każdemu świadczeniobiorcy. Ponadto w obo-
wiązującym stanie prawnym nie ma przeciwwska-
zań do zatrudniania w domach pomocy społecznej
pielęgniarek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
360
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie sytuacji Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Świdniku
i Janowie Lubelskim (11006)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Łopaty w sprawie sytuacji
Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej w Świd-
niku i Janowie Lubelskim przesłaną przy piśmie
z dnia 26 sierpnia 2009 r. (SPS–023-11006/09) uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę nadmienić, że zgodnie ze zno-
welizowaną w dniu 17 lipca 2009 r. przez Sejm RP
ustawą budżetową na 2009 r. Ministerstwo Sprawie-
dliwości zracjonalizowało wielkość wydatków na
funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości. W ramach
poczynionych oszczędności zrezygnowano z nowych
inwestycji, niemających wpływu na realizację pod-
stawowych zadań jednostek organizacyjnych resortu
sprawiedliwości oraz ograniczono tempo realizacji
zadań nieplanowanych do zakończenia w 2009 r.
Nawiązując bezpośrednio do podnoszonej przez
pana posła kwestii rozpoczętej w listopadzie 2008 r.
budowy nowej siedziby dla Sądu Rejonowego i Pro-
kuratury Rejonowej w Świdniku, należy wskazać, że
na podstawie zatwierdzonego 36-miesięcznego cyklu
realizacyjnego zakończenie przedmiotowej inwesty-
cji, której wartość kosztorysowa wynosi 54 314 872 zł,
planowane jest w IV kwartale 2011 r. Do końca ubie-
głego roku poniesiono nakłady w wysokości 3 318 832 zł,
a w bieżącym roku na kontynuację prac zaplanowano
kwotę 15 939 tys. zł.
W związku z przyjętymi kryteriami środki finan-
sowe przeznaczone na omawianą inwestycję w Świd-
niku na rok 2009 zostały zmniejszone o kwotę 4 mln
zł, czyli o ok. 25% (średnie ograniczenie wydatków
majątkowych w resorcie sprawiedliwości wyniosło
ok. 40%) i aktualnie wynoszą 11 939 tys. zł. W ra-
mach przydzielonych środków dotychczas wykonano
stan surowy budynku (roboty konstrukcyjne żelbe-
towe, zamontowano ślusarkę okienną, ułożono izola-
cję stropodachu). Na koniec sierpnia bieżącego roku
wartość zrealizowanych robót budowlano-montażo-
wych zamyka się kwotą 11 905 800,10 zł, co stanowi
99,7% skorygowanego limitu przydzielonych środków
finansowych. W zaistniałej sytuacji wykonawca robót
czasowo (na ok. 4 miesiące) wstrzyma realizację za-
dania i wykona jedynie niezbędny zakres robót za-
bezpieczających w budynku oraz obejmie go całodo-
bową ochroną.
Znowelizowana ustawa budżetowa nie przewidu-
je zwiększenia wydatków inwestycyjnych. Pozyska-
nie dodatkowych środków finansowych w bieżącym
roku na realizację zadania byłoby możliwe jedynie
w przypadku uzyskania wolnych środków w ramach
innych kończonych zadań inwestycyjnych lub w ra-
mach innych grup wydatków na obszarze apelacji
lubelskiej. Hipotetycznie sytuacja taka może zaist-
nieć najwcześniej w IV kwartale bieżącego roku.
Należy zapewnić, że Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści w zależności od możliwości budżetu państwa na
kontynuację przedmiotowego zadania w kolejnych
latach planować będzie środki budżetowe tak, aby
dotrzymać założonego 36-miesięcznego cyklu reali-
zacyjnego zadania.
Odnosząc się do pozostałych kwestii podnoszo-
nych w interpelacji przez pana posła, a więc ewentu-
alnej likwidacji Prokuratury Rejonowej i Sądu Rejo-
nowego w Janowie Lubelskim, pragnę zaznaczyć, że
nie podjęto dotychczas decyzji w tym zakresie.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącego stanu
struktury sądownictwa powszechnego i prokuratury
oraz wypracowania modelowych propozycji niezbęd-
nych zmian organizacyjnych, zarządzeniem z dnia
1 lipca 2009 r. został powołany zespół do spraw racjo-
nalizacji struktury organizacyjnej sądownictwa po-
wszechnego i powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury. Przedmiotem jego działania jest
opracowanie koncepcji zmian służących racjonalizacji
struktury sądownictwa powszechnego i powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na etapie
związanym z przygotowaniem koncepcji planowanej
reorganizacji w sądownictwie powszechnym i nie
przybrały one charakteru legislacyjnego. Jednym
z branych pod uwagę wariantów jest przekształcenie
niektórych z małych sądów rejonowych w wydziały
zamiejscowe do rozpoznawania podstawowych kate-
gorii spraw.
W ramach wypracowywania kształtu reformy są-
dów powszechnych przedmiotem szczególnie wnikli-
wej analizy są jednostki sądowe szczebla rejonowego,
w których kadrę orzeczniczą stanowi kilku sędziów.
Ocenie poddawane są następujące uwarunkowania:
obszar właściwości sądu, liczba wpływających spraw,
limity etatów we wszystkich grupach zatrudnienia,
stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwe-
go rozmieszczenia kadry), warunki komunikacyjne
(pod kątem możliwości dojazdu stron do sądu), wa-
runki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba sal roz-
praw), miejsce zamieszkania pracowników sądu we
wszystkich grupach zatrudnienia (w zakresie ewen-
tualnych utrudnień związanych z dojazdem do pra-
cy), odległości między poszczególnymi sądami, w tym
miejscowościami znajdującymi się w obszarach ich
właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrud-
nień związanych z dojazdem do sądu w sprawach od-
woławczych).
Pragnę poinformować pana posła, że w celu prze-
prowadzenia szczegółowej i obiektywnej analizy
w zakresie dotyczącym warunków lokalowych sądów,
przewodniczący ww. zespołu powołał grupę roboczą
ds. inwentaryzacji obiektów sądów rejonowych, celem
prac której jest dokonanie oceny wybranych sądów

rejonowych przewidzianych ewentualnie do objęcia
projektem racjonalizacji.
Odnosząc się do kwestii reorganizacji powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury, usta-
lono, że działania w tej sprawie winny zostać podjęte
po ustaleniu kryteriów zmian w organizacji sądów,
bowiem ocena celowości funkcjonowania niektórych
prokuratur jest wtórna wobec prac nad zracjonalizo-
waniem struktury sądów powszechnych.
Należy jedynie nadmienić, że Prokuratura Krajo-
wa w ramach prac studialnych opracowała wielo-
aspektową ankietę, która będzie w przyszłości pod-
stawą oceny potrzeby funkcjonowania jednostek
o obsadzie od 2 do 5 etatów prokuratorskich. Ankie-
ta uwzględnia takie okoliczności, jak: obsadę etato-
wą, strukturę organizacyjną, średnie obciążenie
roczne sprawami różnego typu, stan techniczny wy-
posażenia jednostki, funkcjonowanie w danej miej-
scowości sądu rejonowego i komendy Policji, kwestie
informatyzacji jednostki z funduszy unijnych itd.
Planowana reorganizacja w wymiarze sprawiedli-
wości ma na celu stworzenie takiej struktury orga-
nizacyjnej w sądownictwie i prokuraturze, która za-
pewniłaby obywatelom realizację konstytucyjnego
prawo do sądu rozumianego jako rozpatrzenie ich
spraw bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd oraz uefektywniłaby pracę prokuratury, a jedno-
cześnie pozwoliłaby na racjonalne wykorzystanie ka-
dry orzeczniczej, prokuratorskiej i administracyjnej
oraz środków finansowych wydatkowanych na jej
funkcjonowanie.
Ponadto rozważana koncepcja przekształcenia
niektórych niewielkich sądów rejonowych w wydzia-
ły zamiejscowe zakłada, że podstawowe kategorie
spraw powinny być nadal rozpoznawane przez sę-
dziów w siedzibie dotychczas funkcjonującego sądu
rejonowego. W związku z tym ewentualna reorgani-
zacja nie powinna mieć negatywnego wpływu na
stan bezpieczeństwa publicznego powiatu, a tym bar-
dziej na jakość funkcjonowania wymiaru sprawiedli-
wości.
Pragnę zapewnić pana posła, że przed podjęciem
ostatecznej decyzji w sprawie konkretnych jedno-
stek organizacyjnych przeprowadzana jest w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości kompleksowa, wielokie-
runkowa analiza zarówno okoliczności o charakte-
rze społecznym, jak i tych związanych z zapewnie-
niem sprawnego funkcjonowania wymiaru sprawie-
dliwości.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
361
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie wprowadzenia zmian w sposobie
finansowania lekarzy rodzinnych (11110)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Polaka, posła na Sejm RP,
z dnia 25 sierpnia 2009 r., w sprawie wprowadzenia
zmian w sposobie finansowania lekarzy rodzinnych,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu RP, z dnia 2 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11110/09, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.), aktach wykonawczych do
ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia w sprawie zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach tych świadczeń.
Według zapisów zarządzenia prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia nr 105/2008/DSOZ z dnia 5 listo-
pada 2008 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdro-
wotna, ze zm., świadczenia lekarza podstawowej
opieki zdrowotnej (POZ) finansowane są na podsta-
wie rocznej stawki kapitacyjnej korygowanej współ-
czynnikiem odpowiednim do:
— grupy wiekowej w której świadczeniobiorca się
znajduje, lub
— charakteru miejsca pobytu świadczeniobiorcy,
lub
— w przypadku leczenia niektórych chorób prze-
wlekłych, odpowiednim dla zdefiniowanej rozpozna-
niem, wg klasyfikacji ICD-10, przyczyny udzielonej
porady.
Należy także zaznaczyć, iż kapitacyjna stawka
roczna nie obejmuje świadczeń udzielanych przez le-
karza POZ, dla których warunki umowy ustalają
inne zasady finansowania, tj. porad lekarskich w sta-
nach nagłych zachorowań:
— ubezpieczonym spoza oddziału wojewódzkiego
funduszu oraz z terenu oddziału wojewódzkiego fun-
duszu, ale spoza gminy własnej i sąsiadujących i spo-
za listy zadeklarowanych pacjentów,
— osobom spoza listy świadczeniobiorców innym
niż ubezpieczone uprawnionym do świadczeń zgodnie
z treścią art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, osobom
uprawnionym jedynie na podstawie,Karty Polaka
oraz obcokrajowcom posiadającym ubezpieczenie
zdrowotne na podstawie zgłoszenia w związku z cza-
362
sowym zatrudnieniem na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej,
— osobom uprawnionym na podstawie przepisów
o koordynacji oraz
porad w profilaktycznych programach zdrowot-
nych, a także porad kwalifikacyjnych do wniosku
świadczeniobiorcy o zlecenie świadczenia transportu
sanitarnego,,dalekiego” w podstawowej opiece zdro-
wotnej, które finansowane są na podstawie cen jed-
nostkowych ustalonych przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Mając na uwadze powyższe zasady finansowania
świadczeń lekarza POZ, uprzejmie informuję, iż
zgodnie z zapisami art. 55 cytowanej na wstępie usta-
wy świadczeniodawca udzielający świadczeń z zakre-
su podstawowej opieki zdrowotnej zapewnia świad-
czeniobiorcom, w kosztach własnej działalności,
zgodnie z zakresem zadań określonych dla lekarza,
pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowot-
nej, w szczególności dostęp do opieki ambulatoryjnej,
w tym opieki w domu chorego oraz dostęp do badań
diagnostycznych.
Ponadto, odnosząc się do kwestii udzielania
świadczeń lekarza POZ podnoszonych w przedmio-
towej interpelacji, uprzejmie wyjaśniam, iż według
zapisów załącznika do rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warun-
ków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 81, poz. 484) świadczeniodawca jest zobo-
wiązany do udzielania świadczeń świadczeniobior-
com z zachowaniem należytej staranności oraz zgod-
nie z zasadami etyki zawodowej oraz do podejmowa-
nia i prowadzenia działań mających na celu zapew-
nienie należytej jakości udzielanych świadczeń. Poza
tym świadczeniodawca ponosi odpowiedzialność za
ordynowanie leków, wyrobów medycznych i środków
pomocniczych leczonym przez niego świadczeniobior-
com zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz z ak-
tualnym stanem wiedzy medycznej. Należy także
zaznaczyć, iż zgodnie z warunkami udzielania świad-
czeń świadczeniodawca zapewnia udzielanie świad-
czeń w sposób kompleksowy, w szczególności obejmu-
jący wykonanie niezbędnych badań, w tym badań
laboratoryjnych i diagnostyki obrazowej, oraz proce-
dur medycznych związanych z udzielaniem tych
świadczeń. Jednocześnie lekarz ubezpieczenia zdro-
wotnego, kierując świadczeniobiorcę do poradni spe-
cjalistycznej lub do leczenia szpitalnego, zobowiąza-
ny jest dołączyć do skierowania wyniki badań dia-
gnostycznych i przeprowadzonych konsultacji będące
w jego posiadaniu, umożliwiające lekarzowi ubezpie-
czenia zdrowotnego lub felczerowi ubezpieczenia
zdrowotnego kierującemu postawienie wstępnego
rozpoznania stanowiącego przyczynę skierowania,
a także istotne informacje o dotychczasowym lecze-
niu specjalistycznym lub szpitalnym oraz zastosowa-
nym leczeniu.
Odnosząc się do pytania zawartego w przedmio-
towej interpelacji, dotyczącego możliwości wprowa-
dzenia zmian w systemie finansowania lekarzy, tak
aby oddzielić pieniądze przeznaczone na badania spe-
cjalistyczne od tych, które stanowią dochód lekarza,
uprzejmie wyjaśniam, iż w ocenie płatnika świadczeń
– Narodowego Funduszu Zdrowia – brak jest racjo-
nalnych przesłanek do realizacji ww. zmiany finan-
sowania świadczeń. Według Narodowego Funduszu
Zdrowia obecnie obowiązujące zasady finansowania
przedmiotowych świadczeń są czytelne dla świadcze-
niodawców i świadczeniobiorców oraz w systemie
rozliczeń z realizacji umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej nie powodują kolizyjności z prze-
pisami prawa.
Należy także zaznaczyć, iż działania zmierzające
do wydzielenia puli środków na finansowanie badań
diagnostycznych w podstawowej opiece zdrowotnej
podjęte zostały przez regionalne kasy chorych, które
w roku 2001 wprowadziły warunkami umowy po-
dział rocznej stawki kapitacyjnej na część przezna-
czoną na finansowanie badań diagnostycznych (15%)
i pozostałe koszty udzielania świadczeń. Przyjęte
rozwiązanie nie sprawdziło się jednak w praktyce,
zaś zasady rozliczeń realizacji umowy stały się w efek-
cie w województwie wielkopolskim przedmiotem
skargi złożonej przez świadczeniodawców do prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jako
sprzeczne z przepisami obowiązującej ustawy w tym
zakresie. Powyższe spowodowało, iż ostatecznie re-
gionalne kasy chorych odeszły od egzekwowania od
świadczeniodawców rozliczania środków przeznaczo-
nych na finansowanie badań diagnostycznych, a tak-
że określania w umowie wyodrębnionej puli środków
na ich finansowanie.
Jak wynika z danych Narodowego Funduszu
Zdrowia przedstawionych za okres od 2006 r. do I pół-
rocza 2009 r., liczba udzielonych przez lekarzy POZ
porad oraz zrealizowanych badań diagnostycznych
wskazuje na tendencję wzrostową. W 2006 r. leka-
rze POZ udzielili 138 640 655 porad, w 2007 r. –
144 131 478 porad, w 2008 r. – 142 888 121 porad,
a w I półroczu 2009 r. – 77 353 165 porad. Natomiast
w 2006 r. lekarze POZ zrealizowali 68 733 091 badań
diagnostycznych, w roku 2007 – 68 174 059 badań
diagnostycznych, w roku 2008 – 69 661 734 badania
diagnostyczne, a w I półroczu 2009 r. – 41 619 302
badania diagnostyczne. Należy także zaznaczyć, iż
od października do grudnia 2008 r. lekarze POZ ob-
jęli opieką 3 749 643 pacjentów, u których zdiagno-
zowali cukrzycę lub choroby układu krążenia, co
stanowi 10,37% całości populacji zadeklarowanych
świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie określenia celu publicznego
inwestycji pn. budowa elektrowni wiatrowych
(11143)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 7 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11143/09, dotyczącą
możliwości zaliczenia budowy elektrowni wiatrowych
do inwestycji celu publicznego oraz polityki energe-
tycznej, jaką prowadzi Polska w tej materii, uprzej-
mie przedstawiam przygotowane z ministrem gospo-
darki stanowisko w tej sprawie.
Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca
2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) przez „in-
westycje celu publicznego” należy rozumieć działania
o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym
(powiatowym, wojewódzkim, krajowym), stanowiące
realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.).
Przepis art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi zawiera szeroki katalog działań, które w rozumie-
niu tej ustawy są celami publicznymi.
W orzecznictwie organów i sądów administracyj-
nych oraz Sądu Najwyższego ugruntowany jest po-
gląd o konieczności ścisłego rozumienia pojęcia „celu
publicznego”. Na powyższe wskazuje między innymi
Naczelny Sąd Administracyjny – Ośrodek Zamiejsco-
wy w Krakowie w wyroku z dnia 10 października
2000 r., sygn. akt II SA/Kr 1010/2000, oraz Sąd Naj-
wyższy – Izba Cywilna w uchwale z dnia 17 lipca
2003 r., sygn. akt III CZP 46/2003. Określenie celów
publicznych w ustawie służy ograniczeniu władzy
administracji publicznej, której przysługują upraw-
nienia i obowiązki do ich realizacji, aby zapobiec
działaniom opartym na swobodnym uznaniu pojęcia
„celu publicznego”. Przepis art. 6 ustawy o gospodar-
ce nieruchomościami zawiera katalog celów publicz-
nych, który nie może być rozszerzany w drodze wy-
kładni (Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku
z 15 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 548/07).
Przywołane powyżej tezy orzecznictwa dotyczące
instytucji celu publicznego pozostają jak najbardziej
aktualne. Należy bowiem zauważyć, że ocena dzia-
łalności organów administracji publicznej dokonywa-
na przez sądy administracyjne sprowadza się do kon-
troli prawidłowości rozstrzygnięcia pod względem
zgodności z przepisami prawa materialnego oraz pod
względem zgodności z przepisami postępowania ad-
ministracyjnego. Sądy administracyjne sprawują,
w zakresie swojej właściwości, kontrolę pod wzglę-
363
dem zgodności z prawem zaskarżonych aktów lub
czynności organów administracji publicznej, w tym
także tych dotyczących celów publicznych (np. decyzji
lokalizujących cel publiczny czy decyzji o wywłaszcze-
niu nieruchomości pod realizację celu publicznego).
Z treści przepisu pkt 2 art. 6 ustawy o gospodarce
nieruchomościami wynika, że celem publicznym jest
budowa i utrzymywanie przewodów i urządzeń słu-
żących do przesyłania energii elektrycznej, a także
innych obiektów i urządzeń służących do korzystania
z tych przewodów i urządzeń. Zatem ustawodawca
wyraźnie wskazał, że celem publicznym jest budowa
oraz utrzymywanie przewodów i urządzeń służących
do „przesyłania” energii elektrycznej. Zauważyć na-
leży, że ustawa o gospodarce nieruchomościami nie
definiuje pojęcia „przesyłanie” energii.
Aktem normatywnym, który określa zasady i wa-
runki zaopatrzenia i użytkowania energii, jest usta-
wa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.). Zgod-
nie z tą ustawą techniczne procesy w zakresie wy-
twarzania, przetwarzania, przesyłania, magazyno-
wania, dystrybucji oraz użytkowania energii zalicza
się do procesów energetycznych. Jednakże każdy
z tych procesów, w tym „wytwarzanie” i „przesyła-
nie”, stanowi odrębny obszar działalności w energe-
tyce (jest innym procesem technicznym). Przyjmując
zatem racjonalność ustawodawcy i spójność systemu
prawa, należy uznać, że użyte w art. 6 pkt 2 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, pojęcie „przesyła-
nie” jest tożsame z pojęciem, o którym mowa w art.
3 pkt 4 Prawa energetycznego, a zatem nie obejmuje
czynności z zakresu „wytwarzania” energii elek-
trycznej. Wobec powyższego z literalnego brzmienia
art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami
wynika, iż budowa urządzeń służących do wytwarza-
nia energii elektrycznej nie mieści się w katalogu
celów publicznych. Oznacza to, że w obowiązującym
stanie prawnym budowa urządzenia do wytwarzania
energii nie może zostać uznana za inwestycję celu pu-
blicznego. Stanowisko takie zostało wielokrotnie wy-
rażone w orzecznictwie sądów administracyjnych,
w tym między innymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2007 r.,
sygn. akt IV SA/Wa 2339/06, oraz wyroku Wojewódz-
kiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia
8 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Sz 224/08.
Natomiast w zakresie pytania pana posła doty-
czącego polityki energetycznej państwa w odniesie-
niu do inwestycji polegających na wykorzystaniu od-
nawialnych źródeł energii (OZE) uprzejmie informu-
ję, że w ramach prowadzonej polityki w tym zakresie
podejmowane są następujące działania.
Ministerstwo Gospodarki stara się zachęcać po-
tencjalnych inwestorów do podejmowania działań
w zakresie energetyki odnawialnej poprzez tworzone
przepisy prawne. Podstawą działań regulacyjnych
mających na celu wspieranie rozwoju produkcji ener-
gii ze źródeł odnawialnych jest ustawa z dnia 10 kwiet-
364
nia 1997 r. Prawo energetyczne wraz z aktami wy-
konawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. zielonych
certyfikatów. Rozwiązanie to jest mechanizmem ryn-
kowym sprzyjającym rozwojowi energetyki odnawial-
nej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębiorstwa
energetyczne zajmujące się sprzedażą energii elek-
trycznej odbiorcom końcowym obowiązek uzyskania
i przedstawienia do umorzenia prezesowi Urzędu Re-
gulacji Energetyki określonej ilości świadectw pocho-
dzenia energii elektrycznej wytworzonej w odnawial-
nych źródłach energii bądź uiszczenia opłaty zastęp-
czej. Rozdzielenie świadectw pochodzenia energii
elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii od fizycznej energii umożliwiło obrót na gieł-
dzie towarowej prawami majątkowymi wynikającymi
z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu z urzędu przez przedsiębiorstwa energetycz-
ne pełniące rolę sprzedawcy, całej energii elektrycz-
nej wytworzonej w źródłach odnawialnych, przyłą-
czonych do sieci znajdujących się w obszarze działa-
nia danego sprzedawcy z urzędu, po średniej cenie
rynkowej energii elektrycznej. W rezultacie wytwór-
ca energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych uzy-
skuje dwa źródła dochodów: ze sprzedaży praw ma-
jątkowych, wynikających ze świadectw pochodzenia
oraz ze sprzedaży fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej (NFOŚiGW) i są przeznaczane na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii i kogeneracją.
Ocena działania wspomnianego wyżej systemu
pokazuje, iż jest to rozwiązanie korzystne dla inwe-
storów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym rozwoju wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazują ob-
serwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy zain-
stalowanej źródeł wykorzystujących zasoby odna-
wialne i wzrost produkcji energii elektrycznej w tych
źródłach.
W ustawie Prawo energetyczne zawarty jest rów-
nież mechanizm mający na celu wsparcie dla ciepła
wytwarzanego ze źródeł odnawialnych. Mechani-
zmem tym jest obowiązek zakupu nałożony na sprze-
dawców ciepła. Obejmuje on całe wytworzone ze źró-
deł odnawialnych ciepło, o ile jego ilość nie przekra-
cza zapotrzebowania odbiorców.
Bardzo istotnym elementem wsparcia energii od-
nawialnej jest także zwolnienie od podatku akcyzo-
wego energii wytworzonej w OZE.
Obok ww. wsparcia systemowego przewiduje się
także bezpośrednie wsparcie finansowe dla realizacji
inwestycji związanych z energetyką odnawialną.
Wsparcie to jest udzielane w znacznym stopniu ze
środków Unii Europejskiej, m. in. w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 oraz Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka”. Dotyczy to budowy nowych mocy
w zakresie OZE, budowy i rozbudowy sieci przesyło-
wych umożliwiających przyłączanie nowych jedno-
stek wytwórczych, a także produkcji urządzeń na
rzecz energetyki odnawialnej. Projekty o mniejszej
wartości dofinansowane będą ze środków Regional-
nych Programów Operacyjnych.
Ponadto Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej planuje w 2010 r. uruchomienie
trzeciej części programu dla przedsięwzięć w zakre-
sie odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko
sprawnej kogeneracji. Beneficjentami tej części pro-
gramu będą małe i średnie przedsiębiorstwa oraz
użytkownicy indywidualni. Ideą programu będą do-
płaty do kredytów w ramach bankowych linii kredy-
towych na inwestycje w odnawialne źródła energii
o wartości do 5 mln PLN.
Środki przeznaczone na ten cel gromadzone są na
wyodrębnionym subfunduszu NFOŚiGW a pochodzą
(jak wskazano powyżej) z kar oraz opłat zastępczych
ponoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne
niewywiązujące się z obowiązku podaży określonej
ilości energii wytworzonej w odnawialnych źródłach
i wysoko sprawnej kogeneracji.
Należy również nadmienić, iż w Ministerstwie
Gospodarki przygotowywane są rozwiązania w za-
kresie wprowadzenia dodatkowych instrumentów
wsparcia o charakterze podatkowym zachęcających
do szerszego wytwarzania niesieciowego ciepła i chło-
du z odnawialnych źródeł energii, ze szczególnym
uwzględnieniem wykorzystania zasobów geotermal-
nych (w tym przy użyciu pomp ciepła) oraz energii
słonecznej (przy zastosowaniu kolektorów słonecz-
nych).
Ponadto należy podkreślić, że dla rozwoju wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii istotne zna-
czenie będzie miał pakiet klimatyczno-energetyczny,
będący realizacją konkluzji Rady Europejskiej z mar-
ca 2007 r. Jednym z głównych elementów pakietu jest
dyrektywa 2009/28/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady w sprawie promowania stosowania energii ze
źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie
uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE.
Zakłada ona zwiększenie udziału energii ze źródeł
odnawialnych w bilansie energii finalnej Unii Euro-
pejskiej do 20% w 2020 r. (w przypadku Polski udział
ten ma wynosić 15%). Jednocześnie wszystkie pań-
stwa członkowskie powinny zwiększyć udział energii
odnawialnej w transporcie do 10% w 2020 r. Zawarte
w dyrektywie cele pośrednie dla Polski określają
udział energii ze źródeł odnawialnych w poszczegól-
nych latach na następującym poziomie: 2012 r. –
8,76%, 2014 r. – 9,36%, 2016 r. – 10,44%, 2018 r.
–11,88%.
Powyższe ustalenia ukazują filozofię nowej poli-
tyki w zakresie odnawialnych źródeł energii, która

to filozofia znalazła odzwierciedlenie w przygotowa-
nym w Ministerstwie Gospodarki projekcie „Polityki
energetycznej Polski do 2030 roku”. Rozwój wykorzy-
stania odnawialnych źródeł energii został w nim bo-
wiem wskazany jako jeden z sześciu podstawowych
kierunków polskiej polityki energetycznej. W niniej-
szym dokumencie określono pięć głównych celów po-
lityki energetycznej w tym obszarze:
Wzrost udziału odnawialnych źródeł energii w fi-
nalnym zużyciu energii co najmniej do poziomu 15%
w 2020 r. oraz dalszy wzrost tego wskaźnika w latach
następnych:
— Osiągnięcie w 2020 r. 10-procentowego udziału
biopaliw w rynku paliw transportowych oraz zwięk-
szenie wykorzystania biopaliw II generacji.
— Ochronę lasów przed nadmiernym eksploato-
waniem, w celu pozyskiwania biomasy oraz zrówno-
ważone wykorzystanie obszarów rolniczych na cele
OZE, w tym biopaliw, tak aby nie doprowadzić do
konkurencji pomiędzy energetyką odnawialną i rol-
nictwem oraz zachować różnorodność biologiczną.
— Wykorzystanie do produkcji energii elektrycz-
nej istniejących urządzeń piętrzących stanowiących
własność Skarbu Państwa.
— Zwiększenie stopnia dywersyfikacji źródeł do-
staw oraz stworzenie optymalnych warunków do roz-
woju energetyki rozproszonej opartej na lokalnie do-
stępnych surowcach.
Wśród zapisanych w „Polityce energetycznej Pol-
ski do 2030 roku” zadań mających na celu implemen-
tację dyrektywy warto wskazać na dwa, których re-
alizację już rozpoczęto. Pierwszym z nich jest sporzą-
dzenie planu niezbędnych działań dla wdrożenia
dyrektywy w sprawie promowania stosowania ener-
gii ze źródeł odnawialnych, który określać będzie
konieczne zmiany i uzupełnienia regulacji prawnych
w zakresie odnawialnych źródeł energii, kwestie obo-
wiązków administracji publicznej związanych z roz-
wojem wykorzystania tych źródeł, a także rozwiąza-
nia organizacyjne w tym zakresie. Drugim zadaniem
jest przygotowanie „Planu działań na rzecz wzrostu
wykorzystania OZE do 2020 roku” przedstawiające-
go ścieżki dochodzenia do 15-procentowego udziału
OZE w energii finalnej w podziale na energię elek-
tryczną, ciepło i chłód oraz energię odnawialną
w transporcie oraz w rozbiciu na poszczególne tech-
nologie. Powyższy dokument Polska jest zobowiąza-
na notyfikować Komisji Europejskiej najpóźniej do
dnia 30 czerwca 2010 r. Należy przy tym zaznaczyć,
że według przeprowadzonych analiz określony dla
Polski w projekcie dyrektywy 15-procentowy cel do-
tyczący udziału energii ze źródeł odnawialnych w bi-
lansie energii finalnej w 2020 r. jest bardzo ambitny,
ale w pełni realny do wykonania, czego potwierdze-
niem jest między innymi przygotowany na zlecenie
Ministerstwa Gospodarki raport Instytutu Energe-
tyki Odnawialnej EC BREC pn.: „Możliwości wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii w Polsce do
roku 2020”.
365
Należy raz jeszcze zaznaczyć, że istnieje możli-
wość uzyskania dofinansowania na działania zwią-
zane z rozwojem wykorzystania OZE. Dofinansowa-
nie ze środków unijnych można uzyskać przede
wszystkim z Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”, a w szczególności w ramach prio-
rytetu IX: Infrastruktura energetyczna przyjazna
środowisku i efektywność energetyczna, który zakła-
da zmniejszenie oddziaływania sektora energetyki na
środowisko, a także podwyższenie sprawności wy-
twarzania, przesyłania i dystrybucji energii, poprawę
efektywności energetycznej w procesie użytkowania
energii oraz wzrost wykorzystania energii ze źródeł
odnawialnych, w tym biopaliw. W ramach powyższe-
go priorytetu należy podkreślić trzy działania o naj-
większym znaczeniu dla rozwoju odnawialnych źró-
deł energii – działanie 9.4: Wytwarzanie energii ze
źródeł odnawialnych, działanie 9.5: Wytwarzanie
biopaliw ze źródeł odnawialnych oraz działanie 9.6:
Sieci ułatwiające odbiór energii ze źródeł odnawial-
nych.
Dodatkowo przewiduje się możliwość udzielenia
wsparcia na rozwój przemysłu produkującego urzą-
dzenia dla energetyki odnawialnej, w oparciu o prio-
rytet X: Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dywer-
syfikacja źródeł energii, a w szczególności o działanie
10.3: Rozwój przemysłu dla odnawialnych źródeł
energii. Wsparcie jest kierowane na budowę nowocze-
snych linii technologicznych wytwarzających urzą-
dzenia wykorzystywane do produkcji energii elek-
trycznej i cieplnej ze źródeł odnawialnych oraz bio-
komponentów i biopaliw.
Ponadto wsparcie finansowe ze środków unijnych
można otrzymać w ramach regionalnych programów
operacyjnych (RPO), za które odpowiedzialne są za-
rządy poszczególnych województw. Dofinansowanie
mogą uzyskać projekty związane z budową jednostek
wykorzystujących wszystkie znane rodzaje energii
odnawialnej, w tym energię wiatru. Regiony stosują
konkursową procedurę wyłaniania dofinansowania
wspomnianych projektów. Wniosek aplikacyjny może
być złożony jedynie w terminie wskazanym w ogło-
szeniu o naborze wniosków, który ukazuje się na
stronie internetowej instytucji wdrażającej RPO.
Niezmiernie istotnym elementem rozwoju wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii, poza samym
zwiększeniem produkcji energii z tych źródeł, jest
również jego korzystny wpływ na gospodarkę (w tym
na rynek finansowy, towarowy i pracy). Rozwój prze-
mysłu związanego z energetyką odnawialną przyczy-
ni się do zwiększenia ilości miejsc pracy, jak również
stworzy możliwość eksportu nowoczesnych technolo-
gii. Stąd też zasadne jest podejmowanie wszelkich
inicjatyw sprzyjających temu rozwojowi. Jedną z ta-
kich inicjatyw jest powołanie Międzynarodowej
Agencji Energii Odnawialnej, które nastąpiło w koń-
cu stycznia br. Polska została jednym z członków za-
łożycieli tej organizacji. Agencja powinna stać się siłą
napędową wzajemnej współpracy, doświadczeń oraz
badań w kwestiach związanych z rozwojem wykorzy-
366
stania odnawialnych źródeł energii. Członkostwo
Polski w Agencji przyczyni się do transferu wiedzy
i technologii w zakresie odnawialnych źródeł energii,
a tym samym do poprawy pozycji konkurencyjnej pol-
skiego przemysłu na rynkach międzynarodowych
i w konsekwencji do zwiększenia eksportu jego pro-
duktów.
Natomiast w odniesieniu do kwestii zaliczenia in-
westycji w odnawialne źródła energii jako inwestycji
celu publicznego pragnę zauważyć, iż w „Programie
działań wykonawczych na lata 2009–2012” stano-
wiącym załącznik nr 3 do projektu „Polityki energe-
tycznej...” znalazło się stwierdzenie, że minister go-
spodarki rozważy zasadność i ewentualne wprowa-
dzenie rozwiązań mających na celu nadanie statusu
celu publicznego inwestycjom w wykorzystanie odna-
wialnych źródeł energii do końca 2010 r. Kwestia ta
jest wskazana w pkt 2 priorytetu IV działania 4. l.
Rozważając zatem celowość zaliczenia do inwesty-
cji celu publicznego przedsięwziąć dotyczących wyko-
rzystania energii z odnawialnych źródeł, należy mieć
na uwadze, iż zaopatrzenie w energią elektryczną
stanowi, niezależnie od źródła jego wytwarzania, re-
alizację podstawowego i powszechnego celu, jakim
jest zaspokajanie potrzeb mieszkańców Polski.
W związku z tym udział w realizacji tego celu mają
zarówno przedsiębiorstwa energetyczne oparte na
technologiach wykorzystujących energię z odnawial-
nych źródeł, jak i z kopalin podstawowych. Przedsię-
biorstwa te działają ponadto w warunkach rynku
komercyjnego, dlatego też wszelka ingerencja pań-
stwa polegająca na bezpośrednim przyznawaniu po-
mocy lub poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębior-
stwom może grozić lub doprowadzić do naruszenia
zasad konkurencji, a w konsekwencji naruszenia za-
sady zrównoważonego rozwoju kraju.
Perspektywa szczególnej uwagi państwa w tym
zakresie wynika w szczególności z przedstawionych
przez Polskie Sieci Elektroenergetyczne Operator SA
ministrowi gospodarki wyliczeń. Wskazują one, iż
zgodnie z „Polityką energetyczną Polski do 2030 r.”
udział energetyki wiatrowej w pokryciu zapotrzebo-
wania energii elektrycznej w Polsce wyniesie w roku
2030 17 793,9 GWh, co przy średniorocznym wyko-
rzystaniu farm wiatrowych powyżej 2000 h pozwala
oszacować konieczną moc farm wiatrowych w 2020 r.
na poziomie ok. 6000 MW, a w 2030 r. ok. 8000 MW.
Podmiot ten określił na dzień 21 września 2009 r.
warunki przyłączenia farm wiatrowych do sieci prze-
syłowej o łącznej mocy 3018 MW oraz uzgodnił wa-
runki przyłączenia określone przez lokalnych opera-
torów systemów dystrybucyjnych łącznie na moc ok.
7827 MW, co w skali kraju obecnie przewyższa już
prognozy na 2030 r.
Z powyższych względów zaliczenie przedsięwzięć
mających na celu wytwarzanie energii z odnawial-
nych źródeł (w tym z farm wiatrowych) do inwestycji
celu publicznego może stanowić zbyt daleko idące
wsparcie dla prywatnych przedsiębiorców, powodu-
jące uszczuplenie wpływów do budżetu państwa (np.
koszty, jakie będą musiały być poniesione na rzecz
wywłaszczenia terenów, przekazania tych terenów
w użytkowanie wieczyste, a także kwestia nieobo-
wiązywania wówczas procedur wynikających z usta-
wy Prawo zamówień publicznych). Stanowisko to
uwzględnia również fakt, iż przedsiębiorstwa te dzia-
łają w warunkach rynku komercyjnego, a zatem
sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom może do-
prowadzić do naruszenia zasad konkurencji. Poza
tym stopa zwrotu z tych inwestycji, przy uwzględnie-
niu obecnego szerokiego katalogu mechanizmów
wsparcia, wynosi średnio od kilku do kilkunastu lat
i może ulec dalszemu skróceniu, w perspektywie po-
stępującego rozwoju technologicznego.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
przekonanie, że pozwolą one na wyjaśnienie wątpli-
wości przedstawionych w piśmie pana posła.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie ustawy o drogach publicznych (11162)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Roszaka (pismo
znak: SPS-023-11162/09 z dnia 7 września 2009 r.)
w sprawie nadawania nazw drogom wewnętrznym,
uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z art. 8 ust. 1 usta-
wy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) droga-
mi wewnętrznymi są drogi niezaliczone do żadnej
kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi
w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów
rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowa-
nych przez przedsiębiorców, place przed dworcami
kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle au-
tobusowe.
Drogi wewnętrzne stanowią w większości wła-
sność podmiotów prywatnych, a przedmiotowy art. 8
ust. 1a ww. ustawy ma na celu przede wszystkim
ochronę interesów prywatnych właścicieli terenów,
na których przebiega droga wewnętrzna. Pozbawie-
nie ich prawa do decydowania o nazwie drogi we-
wnętrznej, która jest ich własnością, stanowiłoby
znaczną ingerencję w prawo własności, którego
ochronę zapewniają przepisy Konstytucji RP. Należy
bowiem pamiętać, iż prawo własności jest prawem

podmiotowym bezwzględnym tzn., że podmiot dane-
go prawa może domagać się od każdej osoby posza-
nowania jego sfery prawnej i ochrona ta przysługuje
wobec każdej osoby tę sferę naruszającą. Jest to jeden
z fundamentalnych przepisów charakterystyczny dla
systemów państw demokratycznych. Zapewnia nie-
naruszalność własności, niezależnie od tego, czy
znajduje się ona w rękach prywatnych, czy nie. Pełną
ochronę własności gwarantuje Konstytucja RP. Kon-
sekwencją tego stanu jest zapewnienie ochrony wła-
sności w aktach prawnych niższego rzędu.
Biorąc powyższe pod uwagę, ww. przepis wprowa-
dzony ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie usta-
wy o samorządzie gminnym oraz ustawy o drogach
publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 172, poz. 1441), roz-
szerzając uprawnienia rad gmin do nadawania nazw
drogom wewnętrznym, tzn. tym, które nie są droga-
mi publicznymi, jednocześnie wprowadził koniecz-
ność uzyskania pisemnej zgody właścicieli terenów,
na których jest ona zlokalizowana.
Propozycja dotycząca możliwości nadawania nazw
drogom wewnętrznym przy braku zgody właściciela
terenu, na którym zlokalizowana jest przedmiotowa
droga wewnętrzna, budzi wątpliwości. W związku
z czym pragnę poinformować, iż problematyka ta zo-
stanie przez resort infrastruktury przeanalizowana
wspólnie z ministrem właściwym do spraw wewnętrz-
nych i administracji, do którego zakresu działania
należą sprawy administracji publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 września 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie opieki długoterminowej
sprawowanej przez zakłady
pielęgnacyjno-opiekuńcze (11172)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Grzegorza Karpińskiego, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
7 września 2009 r. (SPS-023-11172/09), dotyczącą
zasad postępowania w obszarze opieki długotermi-
nowej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
System opieki zdrowotnej w zakresie zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych funk-
cjonuje w oparciu o ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r.
367
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. 2008, Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), akty wykonawcze do tej ustawy
oraz zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określające warunki zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach świadczeń.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 cyt. wyżej ustawy pod-
stawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych jest umowa o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta między
świadczeniodawcą a oddziałem wojewódzkim fundu-
szu. Jednocześnie umowa o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej może zostać zawarta wyłącznie ze
świadczeniodawcą, który został wybrany do udziela-
nia świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie prze-
pisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych.
Art. 146 ust.1 przedmiotowej ustawy stanowi, że
prezes funduszu określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców. Art. 146 ust. 2
nakłada zaś na prezesa funduszu przed określeniem
zasad udzielania świadczeń obowiązek uzyskania
opinii konsultantów krajowych.
Minister zdrowia, zgodnie z art. 163 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, bada decyzje prezesa funduszu
i stwierdza ich nieważność w całości lub części, w przy-
padku gdy naruszają one prawo, prowadzą do niewła-
ściwego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej
lub prowadzą do niezrównoważenia przychodów lub
kosztów funduszu.
Szczegółowe przepisy dotyczące udzielania świad-
czeń w rodzajach: świadczenia pielęgnacyjne i opie-
kuńcze oraz opieka paliatywna i hospicyjna określa
zarządzenie nr 96/DSOZ/2008 prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 23 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzajach: świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze oraz opieka paliatywna i hospicyjna.
Należy jednocześnie podkreślić, iż nowelizacja
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. 2009, Nr 118
poz. 989) wprowadziła obowiązek określenia przez
ministra zdrowia wykazu świadczeń gwarantowa-
nych w poszczególnych zakresach świadczeń opieki
zdrowotnej. Minister zdrowia wypełnił ustawowy
obowiązek, wprowadzając od 1 września 2009 r. wy-
kazy świadczeń gwarantowanych w poszczególnych
zakresach świadczeń. W zakresie świadczeń pielę-
gnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej wykaz świadczeń gwarantowanych zo-
stał określony rozporządzeniem z dnia 30 sierpnia
2009 r. (Dz. U. 2009, Nr 140, poz. 1147).
Jednoczenie uprzejmie informuję, że w cytowanej
wyżej nowelizacji ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały określone nowe zasady dotyczące kwalifiko-
368
wania (bądź niekwalifikowania) świadczeń opieki
zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych. W myśl
wspomnianych przepisów postępowanie w przedmio-
towej sprawie wszczyna minister zdrowia. Procedura
kwalifikowania świadczeń obejmuje zlecenie przez
ministra zdrowia prezesowi Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych przygotowania rekomendacji w spra-
wie zakwalifikowania albo niezasadności zakwalifi-
kowania świadczenia jako gwarantowanego.
Rekomendację prezes Agencji Oceny Technologii
Medycznych wydaje w oparciu o opinię konsultantów
krajowych z danej dziedziny medycyny, prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia i stanowisko Rady Kon-
sultacyjnej działającej przy prezesie AOTM. Reko-
mendacja prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych jest podstawą dla ministra zdrowia do okre-
ślenia, w drodze rozporządzenia, wykazu świadczeń
gwarantowanych wraz z poziomem lub sposobem ich
finansowania lub warunkami ich realizacji.
Na podstawie znowelizowanej ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, rozporządzeń ministra zdrowia w spra-
wie wykazów świadczeń gwarantowanych oraz za-
rządzeń prezesa NFZ w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów dotyczących po-
szczególnych zakresów świadczeń, oddziały woje-
wódzkie funduszu przeprowadzą postępowania kon-
kursowe na realizację świadczeń opieki zdrowotnej
w 2010 r.
Odnosząc się do kwestii ujednolicenia zasad i po-
ziomu finansowania opieki długoterminowej z opieką
szpitalną, uprzejmie wyjaśniam, że w zakładach opie-
kuńczych, nie wykonuje się pełnej diagnostyki pacjen-
ta. Pacjent trafiający do zakładu opiekuńczego jest
zdiagnozowany i ma ustalone leczenie, które może
być modyfikowane w zależności od stanu zdrowia.
W związku z powyższym nie jest możliwe ujednolice-
nie poziomu finansowania opieki długoterminowej na
poziomie finansowania leczenia szpitalnego.
Odnosząc się do kwestii standardów świadczeń
pielęgnacyjno-opiekuńczych, uprzejmie informuję, że
świadczenia zdrowotne w systemie ochrony zdrowia
mogą być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej,
osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez
grupowe praktyki lekarzy oraz grupowe praktyki
pielęgniarek i położnych.
System ochrony zdrowia opiera się na opiece am-
bulatoryjnej podstawowej i specjalistycznej oraz sta-
cjonarnej. W ramach opieki zdrowotnej finansowanej
ze środków publicznych na każdym z tych poziomów
mogą działać podmioty publiczne i niepubliczne.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.) zarówno zakład opiekuńczo-lecz-
niczy, jak i zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy są za-
kładami opieki zdrowotnej. W myśl przepisów wspo-
mnianej ustawy zakład opieki zdrowotnej rozpoczyna
działalność po uzyskaniu wpisu do rejestru zakładów
prowadzonych przez wojewodów. Pomieszczenia i urzą-
dzenia zakładu opieki zdrowotnej powinny odpowia-
dać określonym wymaganiom fachowym i sanitar-
nym. Wymagania dla zakładów opieki długotermino-
wej regulowane są w oparciu o rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie
wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem
fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia
zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 213, poz. 1568,
z późn. zm.).
W zakładzie opieki zdrowotnej świadczenia zdro-
wotne udzielane są wyłącznie przez osoby wykonują-
ce zawód medyczny oraz spełniające wymagania
zdrowotne określone w odrębnych przepisach. Do-
tychczas uszczegółowienie wymagań dla świadcze-
niodawców udzielających świadczeń w zakresie opie-
ki długoterminowej zostało określone w zarządzeniu
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, nr 96/2008/
DSOZ, z dnia 23 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzajach: świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
oraz opieka paliatywna i hospicyjna. Wymagania te
odnoszą się do zatrudnianego personelu, warunków
lokalowych, sprzętu i wyposażenia, sprzętu medycz-
nego i pomocniczego oraz innych wymagań, do któ-
rych zaliczono certyfikat ISO oraz certyfikat CMJ.
W związku z wejściem w życie rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej, zagadnienia dotyczące wymagań dla
świadczeniodawców zostały określone w przedmioto-
wym rozporządzeniu.
Zakłady opiekuńczo-lecznicze i zakłady pielęgna-
cyjno-opiekuńcze dysponują także zaleceniami kon-
sultanta krajowego w dziedzinie pielęgniarstwa prze-
wlekle chorych i niepełnosprawnych w zakresie pod-
stawowej pielęgnacji osób z ograniczoną zdolnością
do samoopieki.
Standard opieki obejmuje:
— zakres podstawowej pielęgnacji osób niezdol-
nych do samoopieki,
— metodę i organizację podstawowej pielęgnacji,
— niezbędne kwalifikacje osób wykonujących czyn-
ności z zakresu podstawowej pielęgnacji,
— dokumentowanie realizacji podstawowej pielę-
gnacji,
— zapobieganie odleżynom.
Odnosząc się do kwestii pokrycia przeciętnych
kosztów działania wymaganych określonymi stan-
dardami, informuję, iż płatnik, którym jest Narodo-
wy Fundusz Zdrowia, w zakładzie opiekuńczo-lecz-
niczym i pielęgnacyjno-opiekuńczym finansuje
świadczenia zdrowotne, nie ponosi kosztów wyżywie-
nia i zakwaterowania.
Zgodnie z art. 34a ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej osoba przebywająca w zakładzie opiekuń-
czo-leczniczym i pielęgnacyjno-opiekuńczym ponosi
koszty wyżywienia i zakwaterowania. Miesięczną
opłatę ustala się w wysokości odpowiadającej 250%
najniższej emerytury, z tym że opłata nie może być
wyższa niż kwota odpowiadająca 70% miesięcznego

dochodu, w rozumieniu przepisów o pomocy społecz-
nej, osoby przebywającej w zakładzie opiekuńczo-
-leczniczym i pielęgnacyjno-opiekuńczym.
Miesięczną opłatę za wyżywienie i zakwaterowa-
nie dziecka przebywającego w zakładzie opiekuńczo-
-leczniczym i pielęgnacyjno-opiekuńczym ustala się
w wysokości odpowiadającej 200% najniższej emery-
tury, z tym że opłata nie może być wyższa niż kwota
odpowiadająca 70% miesięcznego dochodu na osobę
w rodzinie w rozumieniu przepisów o pomocy spo-
łecznej.
Odnosząc się do kwestii projektu ustawy pielęgna-
cyjnej, uprzejmie wyjaśniam, iż prace nad tą ustawą
zostały zapoczątkowane w 2006 r. Minister zdrowia,
dostrzegając problemy osób, które z powodu swojego
stanu zdrowia nie mogą samodzielnie zaspokoić swo-
ich podstawowych potrzeb życiowych i wymagają
opieki osób drugich, podjął działania zmierzające do
wzmocnienia istniejących i tworzenia nowych struk-
tur działających na rzecz pomocy osobom niesamo-
dzielnym. W tym celu został powołany Zespół do
spraw opracowania założeń do ustawy pielęgnacyj-
nej, który wypracował projekt założeń do ustawy
o społecznym ubezpieczeniu pielęgnacyjnym.
W roku 2008 w trakcie spotkań senackich komisji
Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji Zdrowia
powołano Zespół zadaniowy ds. przygotowania pro-
jektu ustawy o ubezpieczeniu od ryzyka niesamo-
dzielności, uznano, że opieka długoterminowa reali-
zowana zarówno po stronie ochrony zdrowia, jak
i pomocy społecznej nie w pełni zabezpiecza potrzeby
osób niesamodzielnych. Postanowiono przygotować
raport otwarcia tzw. „Zieloną księgę o stanie opieki
nad osobami niesamodzielnymi w Polsce” wraz z wnio-
skami i rekomendacjami. Informacje zawarte w zie-
lonej księdze będą stanowiły punkt wyjścia do szero-
kiej dyskusji w przedmiotowym zakresie.
Odnosząc się do kwestii finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej, wyjaśniam, iż z informacji prze-
kazanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia wynika,
że ciągu dwóch ostatnich lat nastąpił znaczący
wzrost wartości osobodnia finansowanego ze środ-
ków publicznych za opiekę w ZOL lub ZPO, średnio
z 55 zł w 2008 r. do 71 zł w 2009 r. Stawka za osobo-
dzień za pacjenta w stanie wegetatywnym, który
w ocenie zmodyfikowaną skalą Barthel uzyskał
0 punktów, wzrosła ze 130–150 zł do 198 zł.
Należy podkreślić, że wspomniany wzrost warto-
ści osobodnia jest wynikiem zwiększenia przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia ilości środków finansowych
przeznaczonych na realizację świadczeń zdrowotnych
w opiece długoterminowej. Dla porównania w przed-
miotowym rodzaju:
— w 2006 r. wykonano świadczenia zdrowotne na
kwotę 578 042 770 zł (łącznie na świadczenia opie-
kuńcze i pielęgnacyjne oraz opiekę hospicyjną i pa-
liatywną),
— w 2007 r. wykonano świadczenia zdrowotne na
kwotę 702 290 880 zł (łącznie na świadczenia opie-
369
kuńcze i pielęgnacyjne oraz opiekę hospicyjną i pa-
liatywną),
— w 2008 r. wykonano świadczenia zdrowotne na
kwotę 911 956 070 zł (łącznie na świadczenia opie-
kuńcze i pielęgnacyjne oraz opiekę hospicyjną i pa-
liatywną),
— w 2009 r. plan przewiduje wydatkowanie środ-
ków finansowych w wysokości 1 075 435 tys. zł (łącz-
nie na świadczenia opiekuńcze i pielęgnacyjne oraz
opiekę hospicyjną i paliatywną), z czego na świadcze-
nia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki dłu-
goterminowej przeznaczono 801 908 tys. złotych, zaś
opiekę paliatywną i hospicyjną 273 527 tys. zł.
Natomiast w sprawie dotyczącej kosztów działal-
ności zakładów opieki zdrowotnej uprzejmie wyja-
śniam, iż przedmiotową kwestię reguluje rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 1998 r.
w sprawie szczególnych zasad rachunku kosztów
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
1998, Nr 164, poz. 1194). Minister zdrowia nie ma
prawnych możliwości uśredniania kosztów działal-
ności zakładów opieki zdrowotnej, bowiem na wyso-
kość kosztów działalności zakładów opieki zdrowot-
nej ma wpływ wielu czynników kształtowanych poza
systemem opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie planowanych działań wobec
Polskiej Organizacji Turystycznej
oraz koncepcji rozwoju turystyki w naszym
kraju na najbliższe lata (11174)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Sylwestra Pawłowskie-
go, sygn. SPS-023-11174/09, przekazaną do ministra
sportu i turystyki przez ministra gospodarki pismem
z dnia 10 września 2009 r., w sprawie planowanych
działań wobec Polskiej Organizacji Turystycznej
oraz koncepcji rozwoju turystyki w naszym kraju na
najbliższe lata, uprzejmie informuję, co następuje.
W Ministerstwie Sportu i Turystyki nie są aktu-
alnie planowane zmiany w modelu promocji polskiej
turystyki, którego podstawowym organem jest Pol-
ska Organizacja Turystyczna (POT). Polska Organi-
zacja Turystyczna prowadzi działalność zgodnie
370
z dokumentem przyjętym przez Radę Ministrów pn.
„Kierunki rozwoju turystyki do roku 2015”, w opar-
ciu o „Marketingową strategię Polski w sektorze tu-
rystyki na lata 2008–2015” oraz roczne plany dzia-
łania.
Polska Organizacja Turystyczna jest:
— beneficjentem systemowym działania 6.3: Pro-
mocja turystycznych walorów Polski, na które prze-
widziano 30 mln euro,
— instytucją wdrażającą (pośredniczącą II stop-
nia) dla działania 6.4: Inwestycje w produkty tury-
styczne o znaczeniu ponadregionalnym, na które
przewidziane jest 138 mln euro,
— beneficjentem działania 5.1: Promowanie zrów-
noważonego rozwoju turystyki w Programie Opera-
cyjnym „Rozwój Polski Wschodniej”, na które prze-
znaczonych jest 5,88 mln euro.
Budżet POT w 2009 r. został zmniejszony, zredu-
kowana będzie też kwota w budżecie roku 2010, ale
nie zostały wstrzymane działania promocyjne naro-
dowej turystyki, które określone zostały w „Kierun-
kach rozwoju turystyki do roku 2015”. Obejmują one
m.in. niezwykle ważny dla Polski okres przygotowań
do polskiej prezydencji w Unii Europejskiej oraz do
turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA EURO 2012™, jak i obchodów w wielu kra-
jach roku chopinowskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo geodezyjne i kartograficzne (11182)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś w sprawie
nowelizacji ustawy Prawo geodezyjne i kartograficz-
ne w zakresie właściwości ministra sprawiedliwości,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zarówno pod rządami dekretu z dnia 13 września
1946 r. o rozgraniczeniu nieruchomości (Dz. U. Nr 53,
poz. 298, ze zm.), jak i według przepisów obowiązu-
jącej ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne
i kartograficzne (Dz. U. Nr 30, poz. 163, z późn. zm.),
zwanej dalej „ustawą”, rozgraniczenia nieruchomości
co do zasady dokonuje się w trybie postępowania ad-
ministracyjnego, a tylko w wypadkach określonych
w ustawie rozgraniczenia nieruchomości dokonuje
sąd (art. 29 ust. 3 ustawy).
Rozgraniczenie nieruchomości – stosownie do
brzmienia art. 29 ust. 1 ustawy – ma na celu ustale-
nie przebiegu ich granic przez określenie położenia
punktów i linii granicznych, utrwalenie tych punk-
tów znakami granicznymi na gruncie oraz sporzą-
dzenie odpowiednich dokumentów. W braku sporu
ustalenie przebiegu granic następuje w drodze decy-
zji administracyjnej (art. 33 ust. 1 ustawy), natomiast
w razie sporu – przez zawarcie ugody przed geodetą
(art. 31 ust. 4 ustawy), a w wypadku niezawarcia
takiej ugody i po przekazaniu sprawy sądowi – w dro-
dze orzeczenia sądu lub ugody sądowej w postępowa-
niu nieprocesowym (art. 34 ust. 2 i 3 ustawy).
Ustalenie przebiegu granic nieruchomości może
nastąpić w postępowaniu sądowym, bez poprzedza-
jącej fazy postępowania administracyjnego, w trybie
procesu w sytuacjach określonych w art. 36 ustawy.
Stosownie do treści art. 36 ustawy sąd, przed którym
toczy się sprawa o własność lub o wydanie nierucho-
mości albo jej części, jest właściwy również do prze-
prowadzenia rozgraniczenia, jeżeli ustalenie przebie-
gu granic jest potrzebne do rozstrzygnięcia rozpatry-
wanej sprawy. W takim wypadku sąd w orzeczeniu
zamieszcza również rozstrzygnięcie o rozgraniczeniu
nieruchomości.
Podkreślić trzeba, że kryteria odróżniające spra-
wy o własność lub o wydanie nieruchomości od spraw
o rozgraniczenie wskazane zostały w orzecznictwie
Sądu Najwyższego dotyczącym wykładni art. 15 de-
kretu z dnia 13 września 1946 r. o rozgraniczeniu
nieruchomości (Dz. U. Nr 53, poz. 298, ze zm.), które
nie utraciło aktualności, albowiem art. 36 ustawy
w swej treści nie różni się od art. 15 dekretu. W świe-
tle tego orzecznictwa sprawą o rozgraniczenie jest
sprawa, w której przyczyną konfliktu i istotą sporu
jest przebieg granicy, natomiast kwestia własności
gruntu przyległego do tej granicy stanowi przesłankę
rozstrzygnięcia, czyli ma charakter wtórny.
Ponadto Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że roz-
graniczenia nieruchomości może dokonać sąd także
w trybie spornym, jeżeli toczy się przed nim sprawa
o własność lub o wydanie nieruchomości albo jej czę-
ści, a „ustalenie granic jest potrzebne do rozstrzy-
gnięcia rozpoznawanej sprawy” (orzeczenia Sądu
Najwyższego: z dnia 31 sierpnia 1963 r., III CR 136/
63, OSNCP 1964, z. 10, poz. 203, z dnia 22 marca
1972 r., III CZP 13/72, OSNCP 1972, z. 7–8, poz. 130,
z dnia 24 czerwca 1988 r., III CZP 46/88, OSNCP
1989, z. 10, poz. 157, z dnia 11 maja 2000 r., I CKN
723/98, lex nr 50837).
W świetle powyższych orzeczeń Sądu Najwyższe-
go i treści art. 36 ustawy przyjąć należy, że można
domagać się rozgraniczenia w trybie spornym, ale
tylko wtedy, gdy do istoty sporu należy problem wła-
sności, ustalenie zaś granicy ma w tym sporze cha-
rakter wtórny. Przewidziana w tym przepisie możli-
wość orzekania o rozgraniczeniu nieruchomości
przez sąd właściwy w sprawie o wydanie nierucho-

mości lub jej części zachodzi jedynie wówczas, gdy do
istoty sporu należy problem własności części nieru-
chomości czy też przygranicznego pasa gruntu. W ta-
kim przypadku sporna lub wątpliwa jest sama gra-
nica i ta okoliczność powoduje wystąpienie z żąda-
niem wydania nieruchomości lub jej części.
W takiej sytuacji rozgraniczenie należy do istoty
rozstrzygnięcia, a jego dokonanie, o ile sąd uwzględ-
nia powództwo, jest konieczne i uzasadnione. Wów-
czas, jeżeli okaże się, że nie występują w charakterze
powodów lub pozwanych wszystkie osoby, których
łączny udział w sprawie jest konieczny, sąd na pod-
stawie art. 195 § 1 K.p.c. wezwie stronę powodową,
aby oznaczyła w wyznaczonym terminie osoby nie-
biorące udziału w taki sposób, by ich wezwanie lub
zawiadomienie było możliwe, a w razie potrzeby, aby
wystąpiła z wnioskiem o ustanowienie kuratora.
W przypadku bezskutecznego upływu terminu wy-
znaczonego stronie powodowej sąd może zawiesić po-
stępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 K.p.c.
Brak bowiem legitymacji procesowej łącznej stanowi
przeszkodę do wydania merytorycznego orzeczenia.
Za takim rozwiązaniem przemawia wzgląd na za-
pewnienie stronie konstytucyjnego prawa do sądu,
określonego w art. 45 Konstytucji RP.
Jeżeli natomiast powód zadośćuczyni wezwaniu,
o którym mowa w art. 195 § 1 K.p.c., sąd na podsta-
wie § 2 tego przepisu zobowiązany jest wezwać wska-
zane osoby do udziału w sprawie w charakterze po-
zwanych. Osoby wskazane przez powoda, których
udział w sprawie w charakterze powodów jest ko-
nieczny, sąd zawiadamia o toczącym się procesie
i poucza, że mogą w ciągu 2 tygodni od doręczenia
zawiadomienia przystąpić do sprawy w charakterze
powodów. Zgodnie z brzmieniem art. 198 § 1 K.p.c.
wezwanie do wzięcia udziału w sprawie w charakte-
rze pozwanego dokonane przez sąd stosownie do tre-
ści art. 195 K.p.c. zastępuje pozwanie. Osobom we-
zwanym sąd doręcza odpisy pism procesowych i za-
łączników.
Jednocześnie skutki prawne, jakie ustawa wiąże
z wytoczeniem powództwa, w stosunku do osób za-
wiadomionych następują z chwilą przystąpienia tych
osób do sprawy w charakterze powodów (art. 198 § 2
K.p.c.). Wskazać należy, że zarówno osoby wezwane
do wzięcia udziału w sprawie, jak i osoby zawiado-
mione o toczącym się procesie, które w ustawowym
terminie zgłosiły swe przystąpienie do sprawy w cha-
rakterze powodów, mogą przy pierwszej czynności
procesowej, stosownie do okoliczności sprawy, żądać
powtórzenia dotychczasowego postępowania w cało-
ści lub w części (§ 3 art. 198 K.p.c.). Jednocześnie
zgodnie z treścią art. 198 § 4 K.p.c. w stosunku do
osób wezwanych do wzięcia udziału w sprawie oraz
osób zawiadomionych, które zgłosiły swoje przystą-
pienie do sprawy, mają zastosowanie odpowiednio
przepisy o współuczestnictwie.
Omówione powyżej regulacje dają możliwość
wzięcia udziału w procesie, w którym dochodzi do
rozgraniczenia nieruchomości, wszystkim osobom
371
zainteresowanym ustaleniem spornych granic nieru-
chomości. Rozpatrując natomiast sytuację, gdy żąda-
nie wydania nieruchomości jest spowodowane na
przykład jej zagarnięciem przez nieuprawnionego,
wskazanie granicy w wyroku windykacyjnym ma
charakter wtórny, co oznacza, że stanowi jedną
z przesłanek rozstrzygnięcia, ale bezpośrednio nie
kształtuje jego treści. W takim wypadku opisanie gra-
nicy gruntu w wyroku windykacyjnym ma tylko cha-
rakter techniczny, umożliwiający jego wykonanie.
Wskazać należy, że Sąd Najwyższy w uchwale
z dnia 6 kwietnia 2005 r., III CZP 12/05 (OSNC 2006,
nr 2, poz. 29), uznał, że w wyroku nakazującym wy-
danie części nieruchomości sąd nie dokonuje rozgra-
niczenia w sytuacji, jeżeli pozwanym jest tylko jeden
ze współwłaścicieli. W uzasadnieniu powołanej
uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że proces windyka-
cyjny toczy się z powództwa nieposiadającego właści-
ciela przeciwko temu, kto rzeczywiście włada rzeczą
(nieruchomością lub jej częścią). W procesie tym
mogą zatem nie brać udziału wszystkie osoby, któ-
rych udział w sprawie nieprocesowej o rozgraniczenie
byłby konieczny.
W takiej sytuacji domniemywanie prawomocno-
ści materialnej nie jest możliwe, natomiast brak jest
przepisu, który wprost rozciągałby prawomocność
wyroku windykacyjnego, w którym sąd jedynie
przesłankowo ustalał przebieg granicy między nie-
ruchomościami, na osoby niebędące stronami w pro-
cesie. W konkluzji uzasadnienia wskazanej uchwały
Sąd Najwyższy przyjął, że dokonanie w takim przy-
padku rozgraniczenia nieruchomości w sprawie o wy-
danie nieruchomości, kiedy nie wszyscy współwła-
ściciele nieruchomości są stronami procesu, dopro-
wadziłoby do pozbawienia współwłaścicieli niebędą-
cych stroną zagwarantowanego im konstytucyjnie
prawa do sądu.
Podkreślić trzeba, że zgodnie z treścią art. 366
K.p.c. wyrok prawomocny korzysta z powagi rzeczy
osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą
sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponad-
to tylko między tymi samymi stronami. Z treści
wskazanego przepisu wynika, że zakłada on przed-
miotową i podmiotową tożsamość 2 orzeczeń i dopie-
ro kumulacja tych elementów pozwala na stwierdze-
nie, ze doszło do powtórnego wydania orzeczenia
w tej samej sprawie (tak m.in. w uzasadnieniu wyro-
ku Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2007 r.,
ICSK 479/06, LEX nr 253401).
Jeżeli chodzi o pierwszy element konstrukcji po-
wagi rzeczy osądzonej, wyznacza go „przedmiot roz-
strzygnięcia” sądu, który pozostaje w ścisłym związ-
ku z przedmiotem procesu (petitum). Natomiast
„podstawę sporu” kształtują okoliczności uzasadnia-
jące żądanie (causa petendi). Treść art. 366 K.p.c.
wskazuje na związek zachodzący pomiędzy żądaniem
a jego podstawą. Z tego względu decydująca dla oce-
ny, czy mamy do czynienia z powagą rzeczy osądzo-
nej, jest nie tylko tożsamość przedmiotu rozstrzy-
gnięcia w obu sprawach (tj. sprawie osądzonej po raz
372
pierwszy i ponownie), lecz również tożsamość oko-
liczności faktycznych, z których wynika w jednej i dru-
giej sprawie roszczenie procesowe (por. postanowie-
nie Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1971 r., II CZ
59/71, OSNC 1971, nr 12, poz. 226), oraz zbieżność
podstawy prawnej obu rozstrzygnięć (por. postano-
wienie Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 1997 r.,
I CKU 65/96, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22
kwietnia 1967 r., I CR 570/66, OSPiKA 1968, nr 7–8,
poz. 158).
Drugi z elementów składających się na pojęcie res
iudicata – tj. tożsamość podmiotowa orzeczeń, podle-
ga ocenie poprzez porównanie treści orzeczeń i stwier-
dzenie na tej podstawie, kto występował jako strona
bądź uczestnik postępowania według stanu na dzień
wydania pierwszego prawomocnego orzeczenia. Jed-
nakże nie oznacza to, że powaga rzeczy osądzonej
ogranicza się tylko do tych podmiotów, gdyż dotyczy
ona także innych osób, w szczególności następców
prawnych stron lub uczestników. W takiej sytuacji
dopuszczenie do wydania różnych orzeczeń w tym
samym przedmiocie z tego względu, że różne są oso-
by prowadzące dawniej osądzony i nowy spór, stano-
wiłoby sprzeczność z przepisami procesowymi (por.
uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 1951 r.,
C 689/50, OSN 1952, nr 1, poz. 3).
Podkreślić należy również, że zgodnie z treścią
art. 365 § 1 K.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie
tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne
sądy oraz inne organy państwowe i organy admini-
stracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewi-
dzianych także inne osoby. Skoro zatem ustawodaw-
ca w art. 365 § 1 K.p.c. dopuszcza możliwość uznania
prawomocności materialnej wobec osób niebędących
stronami w wypadkach w ustawie wskazanych, to
nie można domniemywać tej prawomocności, jeżeli
nie wynika ona z przepisu prawa.
Wskazać trzeba, że moc wiążąca dotyczy tylko
sentencji orzeczenia. Nie obejmuje natomiast jego
motywów, gdyż one nie mają cech prawomocności.
Motywy zawarte w uzasadnieniu orzeczenia nie wią-
żą też sądu przy wydaniu innego orzeczenia, zwłasz-
cza wówczas, gdy odnoszą się one do zagadnienia,
którego prawomocny wyrok w części dyspozytywnej
nie zawierał (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku
z dnia 17 grudnia 1976 r., III PR 187/76, OSPiKA
1978, nr 3, poz. 45, w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 13 stycznia 2000 r., II CKN 655/98, LEX
nr 51062, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 maja
2006 r., V CSK 59/06, LEX nr 200907).
W konsekwencji oznacza to, że przedmiotem pra-
womocności materialnej jest ostateczny rezultat roz-
strzygnięcia, a nie przesłanki, które do niego dopro-
wadziły. Niemniej jednak ustalenia sądu zawarte
w uzasadnieniu orzeczenia mogą mieć znaczenie po-
mocnicze dla wyjaśnienia zakresu związania sądu
powagą rzeczy osądzonej. W razie bowiem wątpliwo-
ści co do istotnej treści formuły wyroku ustalenia
zawarte w uzasadnieniu orzeczenia wyjaśniają, cze-
go konkretnie dotyczyło rozstrzygnięcie w prawo-
mocnie osądzonej sprawie.
Reasumując, należy stwierdzić, że przewidziana
w art. 36 ustawy możliwość orzekania przez sąd, któ-
ry jest właściwy w sprawie o własność, o wydanie
nieruchomości lub jej części, również o rozgranicze-
nie nieruchomości, obejmuje sytuacje, gdy do istoty
sporu należy problem własności części nieruchomości
bądź też przygranicznego pasa gruntu, a ustalenie
przebiegu granicy nieruchomości jest potrzebne do
rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy. Sąd wówczas,
działając w trybie omówionego art. 195 K.p.c., celem
nadania sprawie właściwego biegu poprzez uzupeł-
nienie niepełnej legitymacji procesowej czynnej
i biernej zapewnia stronie nieuczestniczącej w postę-
powaniu możliwość realizacji jej konstytucyjnie za-
gwarantowanego prawa do sądu.
W przypadku natomiast gdy rozgraniczenie nie
należy do istoty rozstrzygnięcia, a żądanie na przy-
kład wydania nieruchomości czy przywrócenia jej
posiadania jest spowodowane jej zagarnięciem przez
nieuprawnionego, wówczas wskazanie granicy w ta-
kim wyroku ma charakter jedynie wtórny. Jest ono
wówczas jedną z przesłanek rozstrzygnięcia, nie sta-
nowi natomiast elementu części dyspozytywnej sen-
tencji wyroku. Przedmiotem bowiem prawomocności
materialnej jest ostateczny rezultat rozstrzygnięcia
zawarty w części dyspozytywnej orzeczenia, a nie
motywy, które do niego doprowadziły.
Z powyższych względów nie zachodzi potrzeba
dokonywania zmian w przepisach prawa dopuszcza-
jących możliwość orzekania o rozgraniczeniu w pro-
cesie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie tragicznego efektu oszczędności,
jakie wprowadził NFZ, na przykładzie szpitala
im. Jana Pawła II w Krakowie (11183)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Barbary Bartuś, posła Rzeczypospo-
litej Polskiej, z dnia 27 sierpnia 2009 r., „w sprawie
tragicznego efektu oszczędności, jakie wprowadził
NFZ, na przykładzie szpitala im. Jana Pawła II
w Krakowie”, przesłaną przy piśmie marszałka Sej-
mu z dnia 7 września 2009 r., znak: SPS-023-11183/

09, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących infor-
macji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji i roz-
liczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t. j.: Dz. U z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
należą do kompetencji Narodowego Funduszu Zdro-
wia. Ww. zadania w imieniu funduszu realizują dy-
rektorzy oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107
ust. 5 ustawy o świadczeniach), gdyż właśnie oni po-
siadają najpełniejszą wiedzę dotyczącą zapotrzebo-
wania na liczbę i rodzaj świadczeń zdrowotnych
w danym regionie, przy jednoczesnej odpowiedzial-
ności za efektywne i bezpieczne gospodarowanie
środkami finansowymi kierowanych przez siebie od-
działów.
W związku z powyższym minister zdrowia zwró-
cił się do dyrektora Małopolskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia (zwanego
dalej oddziałem) z prośbą o przedstawienie wyjaśnień
w przedmiotowej kwestii.
Z informacji uzyskanych z oddziału wynika, że
Krakowski Szpital Specjalistyczny im. Jana Pawła II
składał wnioski o „przebudowę” lub zwiększenie kon-
traktu, z czego 5 wniosków rozpatrzono pozytywnie,
na kwotę 29 600 001,6 zł. W kwocie tej zawiera się
zwiększenie kontraktu o 274 329 zł związane
z zapłatą za tzw. procedury nielimitowane (kar-
diologia – grupy E11, E12, E13, E14) oraz zwięk-
szenie o 216 852 zł na pokrycie tzw. nadwykonań
w oddziale intensywnej terapii. Pozostała kwota to
tzw. przebudowy, czyli zmniejszenie kontraktu w za-
kresach, w których odnotowano niewykonania kon-
traktu, z przeniesieniem środków na zakresy, w któ-
rych wykazano nadwykonania.
Dyrektor oddziału poinformował również, że
w chwili obecnej w ramach umowy w rodzaju lecze-
nie szpitalne (oddziały kardiologiczne – styczeń–
–sierpień 2009 r.) występuje niewykonanie w wyso-
kości 3 336 522 zł (niewykonania na kwotę 3 381 504 zł,
nadwykonanie na kwotę 44 982 zł). Natomiast w ro-
dzaju ambulatoryjna opieka specjalistyczna w przy-
padku poradni kardiologicznych, badań diagnostycz-
nych USG Doppler Duplex, USG próba obciążeniowa,
badania elektrokardiograficzne w drugim okresie
rozliczeniowym (dane za miesiące VII–VIII) wystę-
puje niewykonanie na kwotę 59 745,50 zł (niewyko-
nania na kwotę 80 450,4 zł, nadwykonanie na kwotę
20 704,9 zł). Powyższe dane jednoznacznie potwier-
dzają fakt, że w chwili obecnej nie ma potrzeby zwięk-
szenia wartości umowy dla Krakowskiego Szpitala
373
Specjalistycznego im. Jana Pawła II w zakresie
świadczeń kardiologicznych.
Ponadto uprzejmie informuję, że stosownie do
przepisów art. 20–23 ustawy z 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t. j.: Dz. U z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) świadczeniodawca zobowią-
zany jest do prowadzenia list oczekujących na plano-
we świadczenia, z jednoczesnym obowiązkiem za-
pewnienia udzielania świadczeń niezwłocznie w sta-
nach nagłych, wynikającym z art. 19 ww. ustawy
o świadczeniach. Jednocześnie w przypadku pogor-
szenia stanu zdrowia istnieje możliwość skorygowa-
nia terminu udzielenia świadczenia. W związku
z powyższym kierujący placówką lub inne osoby odpo-
wiedzialne za organizację pracy zakładu winny
uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy zarów-
no realizację świadczeń planowych, jak i nagłych –
w odpowiednich częściach, opierając się na ocenie naj-
lepszych dostępnych danych (w szczególności dotych-
czasową realizację umowy, analizę epidemiologiczną,
działalność innych placówek ochrony zdrowia).
Mając na uwadze bezpieczeństwo pacjenta oraz
konieczność zwiększenia przejrzystości procedur
związanych z prowadzeniem list oczekujących na
świadczenia opieki zdrowotnej, minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 26 września 2005 r. w spra-
wie kryteriów medycznych, jakimi powinni kierować
się świadczeniodawcy, umieszczając świadczeniobior-
ców na listach oczekujących na udzielenie świadcze-
nia opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, poz. 1661). Na
podstawie przepisów ww. rozporządzenia świadcze-
niodawca kwalifikuje i umieszcza świadczeniobiorcę,
z wyjątkiem świadczeniobiorcy znajdującego się
w stanie nagłym, na liście oczekujących na realizację
świadczenia opieki zdrowotnej, kierując się kryteria-
mi medycznymi opartymi na aktualnej wiedzy me-
dycznej, jako:
— „przypadek pilny” – jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dyna-
mikę procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znacznego zmniejsze-
nia szans na powrót do zdrowia;
— „przypadek stabilny” – w przypadku innym niż
stan nagły i przypadek pilny.
Listę pacjentów oczekujących na realizację świad-
czenia prowadzi się w sposób zapewniający poszano-
wanie zasady sprawiedliwego, równego, niedyskry-
minującego i przejrzystego dostępu do świadczeń
opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
374
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Rębka
oraz grupy posłów
w sprawie przyjęcia pakietu antykryzysowego
dla polskiego transportu drogowego (11184)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, nr SPS-023-11184/09, przeka-
zujące interpelację posła na Sejm RP pana Jerzego
Rębka oraz grupy posłów w sprawie przyjęcia „Pa-
kietu antykryzysowego dla polskiego transportu dro-
gowego”, przedstawiam poniżej informację odnoszą-
cą się do zagadnień poruszonych w tej interpelacji.
W maju bieżącego roku miały miejsce protesty
przewoźników drogowych w związku z pogarszającą
się sytuacją przedsiębiorstw branży transportu dro-
gowego. W wyniku wielotygodniowych dyskusji
przedstawicieli administracji rządowej ze stroną spo-
łeczną podpisano w dniu 2 czerwca br. porozumienie
pomiędzy sekretarzem stanu w Ministerstwie Infra-
struktury, przewodniczącym Komisji Infrastruktury
Sejmu RP i prezesem Zrzeszenia Międzynarodowych
Przewoźników Drogowych w Polsce. W wyniku przy-
jętych ustaleń opracowany został projekt ustawy
o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmia-
nie innych ustaw. Projekt ten w dniu 13 lipca br. pod-
czas posiedzenia Forum Transportu Drogowego, sku-
piającego największe organizacje przewoźników,
przekazano na ręce posła Stanisława Żmijana, prze-
wodniczącego Komisji Infrastruktury Sejmu RP.
Pragnę zaznaczyć, że projekt ustawy zawiera je-
dynie propozycje zmian przepisów w zakresie postu-
latów zgłaszanych przez środowisko przewoźników
drogowych, co do których uzgodniono kierunek ich
rozwiązania, oraz takie zmiany, które oznaczać będą
faktyczne obniżenie kosztów działalności przedsię-
biorstw transportowych.
Odnosząc się do sprawy opłat administracyjnych
oraz kar w transporcie drogowym, uprzejmie wyja-
śniam, że kwestie te są przedmiotem szczegółowych
analiz ze strony resortu infrastruktury. W Minister-
stwie Infrastruktury trwają obecnie prace nad kom-
pleksowym uregulowaniem tych zagadnień w drodze
zmiany istniejącego rozporządzenia. Podczas tych
prac dążyć się będzie, na ile okaże się to możliwe
w ramach budżetu państwa, do wychodzenia naprze-
ciw zgłoszonym postulatom, tak aby sprawę opłat za
wydawanie dokumentów związanych z transportem
drogowym, jak i sankcji, uregulować w sposób zgod-
ny z oczekiwaniami przedsiębiorców.
W kwestii problemu łącznego opodatkowania ze-
społu pojazdów uprzejmie wyjaśniam, że w wyniku
konstruktywnej dyskusji zainteresowanych stron do-
konano analizy obciążeń finansowych wynikających
z funkcjonowania aktualnych przepisów prawnych
oraz propozycji strony społecznej, które doprowadzi-
ły do jednoznacznych wniosków. Podczas tych analiz
wzięto pod uwagę przepisy podatkowe prawa wspól-
notowego dotyczące podatku od środków transportu
i ustalono, że wprowadzenie łącznego opodatkowania
zespołu pojazdów nie spowoduje zmniejszenia obcią-
żeń finansowych przedsiębiorców, a w niektórych
przypadkach nawet nieco je zwiększy. Przyjęcie roz-
wiązań proponowanych przez stronę społeczną było-
by korzystne jedynie dla przedsiębiorców posiadają-
cych znaczną liczbę naczep (przyczep), przy niewiel-
kiej liczbie pojazdów silnikowych. Strona społeczna
przyjęła zatem argumentację strony rządowej, która
zakłada pozostawienie w mocy aktualnych przepisów
w tym zakresie i zgodziła się, aby tego postulatu za-
wartego w porozumieniu nie umieszczać w projekcie
ustawy.
W zakresie propozycji wprowadzenia nowej, wy-
odrębnionej kategorii winiet dla pojazdów Euro 3
uprzejmie wyjaśniam, że obecnie trwają prace oraz
analizy pod kątem wypracowania sposobu i określe-
nia możliwości spełnienia postulatu strony społecz-
nej. Informację w tej sprawie przekażę zainteresowa-
nym odrębnym pismem.
W sprawie zachowania cen winiet na dotychcza-
sowym poziomie należy podkreślić, że na chwilę
obecną nie przewiduje się ich podwyżek. Należy jed-
nak mieć na uwadze przepisy unijne w tym zakresie,
które wynikają z art. 10 dyrektywy 1999/62/WE
w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektó-
rych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe.
Przepisy tej dyrektywy uwzględniono w rozporządze-
niu ministra infrastruktury w sprawie opłat za prze-
jazd pojazdów po drogach krajowych. Zgodnie z po-
wyższym kursy wymiany euro i walut krajowych
państw członkowskich, które nie przyjęły euro, są
kursami obowiązującymi w pierwszym dniu robo-
czym października i opublikowanymi w Dzienniku
Urzędowym Wspólnot Europejskich. Obowiązują one
od 1 stycznia kolejnego roku kalendarzowego. W sy-
tuacji znacznych różnic w kursach wymiany walut
może zaistnieć konieczność dostosowania do prawa
unijnego cen winiet dobowych. MI będzie czynić sta-
rania, aby w obecnej sytuacji prawnej zachować do-
tychczasowe ceny winiet.
Odnosząc się do postulatu dotyczącego wprowa-
dzenia do polskiego systemu prawnego generalnej
zasady zwrotu podatku VAT wyłącznie od faktur za-
płaconych, informuję, że prowadzone są analizy pra-
wa wspólnotowego w tym zakresie. W szczególności
badane jest, czy strona polska może samodzielnie po-
dejmować decyzję w tym zakresie, czy wymagana jest
zgoda Komisji Europejskiej. Z dotychczasowych ana-
liz wynika, że aktualnie obowiązujące przepisy o po-
datku od towarów i usług zawierają regulacje, które
w pewnym stopniu są zbieżne z podniesionym postu-
latem i nie naruszają przepisów wspólnotowych.
Regulacje te dotyczą możliwości otrzymania
zwrotu podatku VAT w krótszym terminie, tj. w ter-
minie 25 dni zamiast podstawowych 60 dni od dnia
złożenia rozliczenia, pod warunkiem spełnienia kry-
teriów określonych w przepisach ustawy z dnia

11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Jednym z warunków,
jakie musi spełnić podatnik, aby otrzymać zwrot po-
datku w terminie 25 dni, jest uregulowanie należno-
ści wynikających z faktur, z których wykazano w de-
klaracji podatkowej kwoty podatku naliczonego.
Należy również zauważyć, iż przepisy ww. ustawy
o podatku od towarów i usług zawierają rozwiązania
umożliwiające podatnikom, którzy spełniają określo-
ne kryteria do uznania ich za tzw. małych podatni-
ków, rozliczanie podatku VAT metodą kasową, tzn.
z chwilą otrzymania przez sprzedawcę zapłaty (u na-
bywcy towarów i usług dostarczanych przez takiego
podatnika oznacza to prawo do odliczenia podatku
naliczonego co do zasady dopiero z chwilą uiszczenia
sprzedawcy należności wynikającej z faktury). Sko-
rzystanie z tej metody jest indywidualną decyzją po-
datnika.
Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów
i usług zawiera również regulacje, które mogą ułatwić
rozliczenia podatku VAT w sytuacji, gdy kontrahent
podatnika nie uregulował należności za dostawę to-
warów lub świadczenie usług. Mowa tu o tzw. uldze
na złe długi, która zakłada – przy spełnieniu określo-
nych warunków – możliwość skorygowania podatku
należnego w przypadku nieściągalnych wierzytelności
(warunki skorzystania z tej ulgi określają przepisy
art. 89a ustawy o podatku od towarów i usług).
Z powyższego wynika, iż w aktualnie obowiązu-
jących przepisach o podatku od towarów i usług ist-
nieją zarówno rozwiązania umożliwiające przedsię-
biorcom kasowe rozliczanie podatku, jak również
umożliwiające podjęcie działań zmierzających do
zmniejszenia trudności z zachowaniem płynności fi-
nansowej w sytuacji, gdy kontrahent dostawcy nie
wywiązuje się z obowiązku zapłaty za otrzymane
świadczenie.
W sprawie postulatu dotyczącego ogłoszenia sy-
tuacji kryzysowej w transporcie drogowym wyja-
śniam, że już w ubiegłym roku zarówno rząd, jak
i przewoźnicy drogowi rozważali możliwość wprowa-
dzenia ograniczeń dostępu do rynku przewozów dro-
gowych, korzystając z możliwości, jakie stwarzają
regulacje prawne Unii Europejskiej w tym zakresie.
W tym celu zasięgnięto opinii znanych i cenionych
w środowisku autorytetów naukowych. Zgodnie z eks-
pertyzą sporządzoną na potrzeby Ministerstwa In-
frastruktury, w świetle prawa wspólnotowego, sytu-
acja kryzysowa może zostać ogłoszona jedynie w przy-
padku wystąpienia szczególnych problemów na ryn-
ku przewozowym, powodujących poważną i mogącą
utrzymywać się w czasie nadwyżkę podaży nad po-
pytem, z którą wiąże się zagrożenie finansowej sta-
bilności i utrzymania się znaczącej ilości przedsię-
biorstw drogowego transportu rzeczy, o ile krótko-
i średniookresowe prognozy dla tego rynku nie roku-
ją żadnej istotnej i długotrwałej poprawy. Sytuację
kryzysową można ogłosić wyłącznie na całym tery-
torium Unii Europejskiej i nie może ona być ograni-
czona do jednego tylko państwa członkowskiego.
W tej sytuacji, biorąc pod uwagę możliwość ogłosze-
375
nia sytuacji kryzysowej łącznie na terytorium całej
Wspólnoty, prowadzone będą dalsze działania, również
na szczeblu unijnym, zmierzające do zebrania dodatko-
wych danych odnoszących się całościowo do tej branży.
Ewentualną decyzję w tym zakresie, po otrzymaniu
udokumentowanych danych statystycznych, może pod-
jąć jedynie Komisja Europejska. Obecnie gromadzone
są odpowiednie dane w tym zakresie.
Odnosząc się do sprawy wwozu paliwa na teryto-
rium RP, uprzejmie wyjaśniam, że od l grudnia
2008 r. podniesiony został ilościowy limit paliwa zwol-
nionego od podatku od towarów i usług z tytułu im-
portu paliw silnikowych, w przypadku paliwa przewo-
żonego w standardowym zbiorniku handlowego pojaz-
du samochodowego z ilości 200 litrów do 600 litrów.
Zwolnienia te wynikają z przepisów unijnych. Im-
port paliwa przywożonego w standardowych zbiorni-
kach prywatnych lub użytkowych pojazdów silniko-
wych i motocykli oraz paliwo znajdujące się w przeno-
śnych zbiornikach, które przewożone są w prywatnych
pojazdach mechanicznych i motocyklach (do maksi-
mum 10 litrów na pojazd), jest zwolniony od podatku
VAT (art. 82 ust. l dyrektywy Rady 83/181/WE z dnia
28 marca 1983 r. określającej zakres art. 14 (l) (d) dy-
rektywy 77/388/EEC w odniesieniu do zwolnienia
z podatku od wartości dodanej ostatecznego importu
niektórych towarów). Przepisy ww. dyrektywy dają
jednocześnie państwom członkowskim możliwość
ograniczenia stosowania przedmiotowych zwolnień,
z której to możliwości Polska skorzystała.
Wprowadzone limity podyktowane są ochroną in-
teresów państwa i mają na celu zapobieżenie nadmier-
nemu przywozowi paliwa z państw trzecich. Ewentu-
alne zniesienie ograniczeń ilościowych może spowodo-
wać negatywne skutki budżetowe, a także nadużycia
związane z przywozem do Polski nieopodatkowanego
paliwa i późniejszą jego sprzedażą na terytorium kra-
ju. Mając na uwadze wyżej opisane uwarunkowania,
Ministerstwo Finansów nie przewiduje obecnie zmia-
ny limitu przywozu paliwa w standardowych zbiorni-
kach pojazdów samochodowych.
Mam nadzieję, że dzięki ustaleniom przyjętym
w omawianym porozumieniu wspólne działania ad-
ministracji rządowej i środowiska przewoźników dro-
gowym w nieodległej perspektywie przyniosą oczeki-
wane rezultaty i pozwolą przedsiębiorcom na zmniej-
szenie kosztów prowadzonej przez nich działalności,
zwiększając ich konkurencyjność wobec przedsiębior-
ców zagranicznych. Jednocześnie informuję, że Mi-
nisterstwo Infrastruktury jest otwarte na dalszą
dyskusję w sprawie postulatów. Zapewniam, że w każ-
dej sprawie, po zasięgnięciu opinii strony społecznej,
podejmowane będą rozwiązania zmierzające do stop-
niowego ograniczania zarówno obciążeń finanso-
wych, jak i administracyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
376
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tomasza Latosa
oraz grupy posłów
w sprawie budowy stadionu lekkoatletycznego
(11190)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tomasza Latosa oraz
grupy posłów, przekazaną pismem z dnia 7 września
2009 r. (sygn. SPS-023-11190/09), w sprawie budowy
stadionu lekkoatletycznego, uprzejmie informuję, co
następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki prowadzi polity-
kę inwestycyjną między innymi poprzez dofinanso-
wanie przedsięwzięć budowlanych realizowanych
przez inwestorów. Nie jest jednak uczestnikiem pro-
cesu budowlanego, dlatego też nie prowadzi działań
w zakresie planowania budowy lub przebudowy któ-
regokolwiek ze stadionów.
Ministerstwo Sportu i Turystyki już kilkakrotnie
wspierało miasto Bydgoszcz poprzez dofinansowanie
przebudowy stadionu w Bydgoszczy z Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej. W latach 1998–1999 udzie-
lono dofinansowania w wysokości 2,0 mln zł na wy-
konanie nawierzchni syntetycznej oraz siedzisk,
w latach 2003–2004 kwotą 2,5 mln zł dofinansowano
modernizację stadionu, w 2006 r. udzielono dofinan-
sowania w wysokości 855 tys. zł na dostosowanie
stadionu do wymogów mistrzostw świata juniorów,
zaś najbardziej znaczna kwota dofinansowania – 26,7
mln zł – została przyznana na przebudowę stadionu
w latach 2007–2009.
Możliwość zainwestowania dodatkowych środków
na rozbudowę, doposażenie bądź poprawę zaplecza
hotelowo-treningowego stadionu w Bydgoszczy może
być rozważana dopiero wówczas, gdy inwestor po-
twierdzi przygotowanie zadania do realizacji i zgłosi
przedsięwzięcie inwestycyjne do dofinansowania
przez Ministerstwo Sportu i Turystyki w ramach jed-
nego z programów wdrożonych przez ministerstwo.
Przy wytyczaniu priorytetów podczas kształto-
wania planu finansowania inwestycji sportowych
w najbliższych latach brane są pod uwagę rekomen-
dacje i poparcie odpowiednich polskich związków
sportowych. Warto zaznaczyć, że Polski Związek
Lekkiej Atletyki czyni starania celem utworzenia na-
rodowego stadionu lekkoatletycznego. Sugerowana
lokalizacja to teren SGGW w Warszawie. Ponieważ
rekomendacje polskich związków sportowych stano-
wią dla Ministerstwa Sportu i Turystyki główne kry-
terium przy kwalifikowaniu zadań do programu in-
westycji o szczególnym znaczeniu dla sportu, uznano
zasadność powyższego przedsięwzięcia inwestycyjne-
go, nadając mu status strategicznego dla rozwoju
sportu w Polsce.
Ministerstwo Sportu i Turystyki jest otwarte na
wszelkie inicjatywy służące rozwojowi bazy sporto-
wej w Polsce, zwłaszcza w kontekście organizowania
mistrzostw świata i Europy. W przypadku propozycji
władz samorządowych miasta i województwa do
utworzenia w Bydgoszczy ośrodka spełniającego
wszystkie wymogi przeprowadzenia lekkoatletycz-
nych mistrzostw i potwierdzenia jego zasadności
przez Polski Związek Lekkiej Atletyki Ministerstwo
Sportu i Turystyki przeanalizuje możliwość dofinan-
sowania przedsięwzięcia.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie trzeciej tablicy rejestracyjnej
na bagażnik do przewożenia rowerów (11210)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 września 2009 r. nr SPS-023-11210 /09,
przy którym przekazano interpelację posła na Sejm
RP pana Tomasza Smolarza w sprawie trzeciej tabli-
cy rejestracyjnej na bagażnik do przewożenia rowe-
rów, uprzejmie informuję, że obowiązujące przepisy
prawa nie przewidują wydania trzeciej tablicy reje-
stracyjnej. Tablice rejestracyjne wydawane są w kom-
plecie dla określonego pojazdu.
W myśl § 25 ust. l rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji
i oznaczania pojazdów (Dz. U. z 2007 r. Nr 186, poz.
1322, z późn. zm.) właściciel pojazdu umieszcza na
pojeździe tablice z przodu i z tyłu w miejscach kon-
strukcyjnie do tego przeznaczonych, z wyjątkiem
przyczep, ciągników rolniczych, motocykli i motoro-
werów, na których tablice umieszcza się tylko z tyłu.
Ponadto w celu zapewnienia bezpieczeństwa
wszystkich uczestników ruchu drogowego w art. 60
ust. l pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) ustawodawca zabrania zakrywania
świateł oraz urządzeń sygnalizacyjnych, tablic reje-
stracyjnych lub innych wymaganych tablic albo zna-
ków, które powinny być widoczne.
Odnosząc się do postawionych pytań, uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Infrastruktury, działając
w ramach swoich kompetencji, przygotuje koncepcję
wprowadzenia uregulowań dopuszczających możli-
wość umieszczania (przełożenia) tylnej tablicy reje-

stracyjnej wydanej dla pojazdu na zamontowany
z tyłu pojazdu bagażnik rowerowy.
Wprowadzenie przepisów w powyższym zakresie
będzie wiązało się z koniecznością zmiany ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz aktów wykonawczych
dotyczących rejestracji pojazdów oraz warunków
technicznych pojazdów w zakresie użytkowania
w ruchu drogowym platformy służącej do transportu
rowerów, o której mowa w interpelacji.
Jednocześnie informuję, że przygotowana koncep-
cja skierowana zostanie w odrębnym piśmie do pana
posła Tomasza Smolarza.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie rejestracji związków małżeńskich
obywateli Polski i Litwy w Polsce (11212)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
8 września 2009 r. (sygn. SPS-023-11212/09) przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pani Beaty
Bublewicz w sprawie rejestracji związków małżeń-
skich obywateli Polski i Litwy, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wyjaśnić należy, że problematykę reje-
stracji w Polsce małżeństw obywateli Polski i Litwy
regulują przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach
stanu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 161, poz. 1688,
z późn. zm.), ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. Prawo
prywatne międzynarodowe (Dz. U. Nr 46, poz. 290)
oraz przepisy krajowe Republiki Litewskiej.
Podkreślenia wymaga, że przepisy ustawy Prawo
o aktach stanu cywilnego jednoznacznie wskazują
rodzaj dokumentów niezbędnych do przedstawienia
i złożenia kierownikowi urzędu stanu cywilnego
przez nupturientów. W stosunku do obywatela pol-
skiego są to dokumenty wymienione w art. 54 i 55
ustawy, natomiast w przypadku cudzoziemca zacho-
dzi konieczność rozszerzenia niniejszego katalogu
dokumentów o wskazane w art. 56 zaświadczenie
o możności prawnej zawarcia małżeństwa, wydane
przez właściwy organ krajowy obcego państwa lub
placówkę dyplomatyczną. Określenie formy niniej-
szego zaświadczenia pozostaje w zakresie władz pań-
stwa obcego. Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 14
377
ustawy Prawo prywatne międzynarodowe o możno-
ści zawarcia małżeństwa rozstrzyga w stosunku do
każdej ze stron jej prawo ojczyste.
Mając na uwadze przepis art. 6 ustawy Prawo
prywatne międzynarodowe, zgodnie z którym prawa
obcego nie można stosować, jeżeli jego stosowanie
miałoby skutki sprzeczne z podstawowymi zasadami
porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej, w Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
dokonano analizy treści litewskiego zaświadczenia
o stanie cywilnym. W wyniku przeprowadzonej ana-
lizy powstały wątpliwości co do możliwości honoro-
wania ww. zaświadczenia w procedurze związanej
z zawarciem związku małżeńskiego, z uwagi na brak
zasadniczych informacji, które powinno zawierać.
Dokument litewski zawiera jedynie wskazanie stanu
cywilnego osoby zamierzającej zawrzeć związek mał-
żeński na terytorium RP oraz potwierdza fakt nie-
zawarcia związku małżeńskiego na terenie Republi-
ki Litewskiej. Nie wyklucza natomiast innych prze-
szkód uniemożliwiających zawarcie małżeństwa,
znanych prawu polskiemu, takich jak: brak wyma-
ganego wieku, ubezwłasnowolnienie całkowite, cho-
roba psychiczna albo niedorozwój umysłowy, pokre-
wieństwo, powinowactwo czy istnienie stosunku
przysposobienia.
W celu ustalenia, czy litewski dokument stanowi
powszechnie obowiązujące zaświadczenie o możności
prawnej do zawarcia małżeństwa, od 2008 r. prowa-
dzone są konsultacje międzyresortowe. W wystąpie-
niu do Ambasady Republiki Litwy, kierowanym za
pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych
RP, zaprezentowano wskazane powyżej zastrzeżenia
strony polskiej. Brak konsensusu w sprawie oraz nie-
udzielanie przez Ambasadę Republiki Litwy infor-
macji o przeszkodach małżeńskich istniejących w pra-
wie litewskim spowodowały konieczność skonsulto-
wania sprawy z polskim Ministerstwem Sprawiedli-
wości. Wypracowanie wspólnego stanowiska pozwoli
na odpowiednią klasyfikację litewskiego dokumentu.
W przypadku uznania bowiem, że zaświadczenie
o stanie cywilnym nie stanowi powszechnie obowią-
zującego zaświadczenia o możności prawnej zawarcia
małżeństwa, o którym mowa w art. 56 ust. l ustawy
Prawo o aktach stanu cywilnego, obywatele Litwy
będą zobowiązani do ubiegania się o zwolnienie przez
sąd z obowiązku jego złożenia.
Odnosząc się natomiast do kwestii pisowni na-
zwisk cudzoziemców zawierających znaki diakry-
tyczne, które nie występują w języku polskim, uprzej-
mie informuję, iż kierownicy urzędów stanu cywil-
nego winni uwzględniać je przy sporządzaniu pol-
skich aktów małżeństw oraz ich odpisów. Dane za-
warte w polskich i zagranicznych dokumentach urzę-
dowych winny być bowiem tożsame, aby rozbieżności
w pisowni danych osobowych wynikające z pomijania
tych znaków nie powodowały problemów związanych
z ustalaniem i potwierdzaniem tożsamości osób.
W celu uniknięcia ww. problemów i poszanowania
nazw własnych zawierających charakterystyczne dla
378
danego kraju znaki diakrytyczne w przedmiotowej
sprawie prowadzone są działania nadzorcze zarówno
przez wojewodów, jak i ministra SWiA.
Podkreślić należy, że problematyki mniejszej do-
tyczyły wystąpienia ministra SWiA w 2008 r. do Mi-
nisterstwa Spraw Zagranicznych oraz sekcji narodo-
wych państw członkowskich Międzynarodowej Ko-
misji Stanu Cywilnego. W wystąpieniach tych zwró-
cono uwagę na fakt pomijania polskich znaków dia-
krytycznych w pisowni nazwisk, imion, nazw miej-
scowości w dokumentach urzędowych i aktach stanu
cywilnego obywateli polskich, sporządzanych w urzę-
dach administracji publicznej poszczególnych państw,
w tym przynależących do Międzynarodowej Komisji
Stanu Cywilnego. Jednocześnie zaapelowano o po-
szanowanie dobra osobistego, jakim dla każdej osoby
jest imię i nazwisko oraz dbałość o wielojęzyczność
wyrażającą się w przestrzeganiu wymogów języka
właściwego dla nazw własnych danego kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie reorganizacji
struktury terytorialnej sądów powszechnych
na przykładzie woj. wielkopolskiego
i pow. rawickiego (11220)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dariusza Lipińskiego w spra-
wie reorganizacji struktury terytorialnej sądów po-
wszechnych na przykładzie woj. wielkopolskiego i pow.
rawickiego przesłaną przy piśmie z dnia 8 września
2009 r. (znak: SPS–023-11220/09) uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Obecna struktura organizacyjna sądownictwa po-
wszechnego wskazuje na znaczne rozdrobnienie jed-
nostek wymiaru sprawiedliwości, w tym szczególnie
struktur szczebla rejonowego.
W sądownictwie powszechnym występują znacz-
ne różnice w zakresie wielkości poszczególnych ape-
lacji, okręgów i sądów, przy czym nie dotyczą one
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale przede
wszystkim liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
W małych sądach przy niewielkim wpływie spraw
racjonalne wykorzystanie kadry jest niezwykle
utrudnione i kosztowne z uwagi na określoną usta-
wowo organizację sądów. Wymaga ona bowiem obli-
gatoryjnego tworzenia w każdej jednostce wydziałów
do określonych rodzajów spraw, co powoduje, że w wie-
lu sądach niemal każdy sędzia zajmuje stanowisko
funkcyjne, które generuje dodatkowe koszty z tytułu
dodatków. Z drugiej strony obciążenie pracą sędziów,
którzy nie pełnią żadnej funkcji, jest zdecydowanie
mniejsze w stosunku do średniej w kraju, gdyż mały
wpływ spraw uniemożliwia zapewnienie odpowied-
niej do etatu ich liczby.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. W in-
teresie wymiaru sprawiedliwości leży jak najszybsza
likwidacja tej zaległości przy wykorzystaniu istnie-
jących nakładów.
Dlatego w Ministerstwie Sprawiedliwości podjęto
prace mające na celu stworzenie takiego modelu or-
ganizacji wymiaru sprawiedliwości, który zapewnił-
by obywatelom możliwość realizacji konstytucyjnego
prawa do sądu rozumianego jako rozpatrzenie ich
spraw bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, a jednocześnie pozwoliłby na racjonalne wyko-
rzystanie kadry orzeczniczej i administracyjnej.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącej struk-
tury m.in. sądownictwa powszechnego oraz wypra-
cowania modelowych propozycji niezbędnych zmian
organizacyjnych, zarządzeniem z dnia 1 lipca 2009 r.
został powołany Zespół do spraw racjonalizacji
struktury organizacyjnej sądownictwa powszechne-
go i powszechnych jednostek organizacyjnych pro-
kuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na etapie
związanym z przygotowaniem koncepcji planowanej
reorganizacji w sądownictwie powszechnym i nie
przybrały one charakteru legislacyjnego. Jednym
z branych pod uwagę wariantów jest przekształcenie
niektórych z małych sądów rejonowych w wydziały
zamiejscowe do rozpoznawania podstawowych kate-
gorii spraw.
W celu przeprowadzenia szczegółowej i obiektyw-
nej analizy w zakresie dotyczącym warunków loka-
lowych sądów przewodniczący ww. zespołu powołał
grupę roboczą ds. inwentaryzacji obiektów sądów re-
jonowych, celem prac której jest dokonanie oceny wy-
branych sądów rejonowych przewidzianych ewentu-
alnie do objęcia projektem racjonalizacji.
Pragnę poinformować pana posła, że przedmio-
tem szczególnie wnikliwej analizy są jednostki sądo-
we szczebla rejonowego, w których kadrę orzeczniczą
stanowi kilku sędziów. Przed podjęciem decyzji o ko-
nieczności przeprowadzenia konkretnych zmian
w strukturze sądów rejonowych ocenie poddawane
są następujące uwarunkowania: obszar właściwości
sądu, liczba wpływających spraw, limity etatów we
wszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążenia
pracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry), warunki komunikacyjne (pod kątem moż-
liwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalowe sądu
(powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce zamiesz-

kania pracowników sądu we wszystkich grupach za-
trudnienia (w zakresie ewentualnych utrudnień zwią-
zanych z dojazdem do pracy), odległości między po-
szczególnymi sądami, w tym miejscowościami znajdu-
jącymi się w obszarach ich właściwości (m.in. pod
kątem ewentualnych utrudnień związanych z dojaz-
dem do sądu w sprawach odwoławczych).
W związku z powyższym udzielenie odpowiedzi
na pytanie pana posła, czy w woj. wielkopolskim ist-
nieją sądy rejonowe zagrożone likwidacją, byłoby zde-
cydowanie przedwczesne.
Nawiązując do zaprezentowanej przez pana posła
opinii, że likwidacja Sądu Rejonowego w Rawiczu
prowadzić będzie do ponownej centralizacji admini-
stracji publicznej, pragnę wskazać, że ustrój Rzeczy-
pospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowa-
dze władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowni-
czej. Sądy i trybunały są władzą odrębną, niezależną
od innych władz i nie stanowią elementu administra-
cji publicznej. Dbałość o niezależność sądów rozumia-
na jako stabilność w wykonywaniu funkcji wymiaru
sprawiedliwości, bez względu na zmiany w sferze
władzy wykonawczej i ustawodawczej, jest prioryte-
tem każdego państwa prawa.
Odnosząc się do pytania o proces konsultacji pla-
nowanych zmian z samorządami lokalnymi, podkre-
ślić trzeba, że zgodnie z pragmatyką legislacyjną
przepisy dotyczące zmian organizacyjnych co do za-
sady podlegają konsultacjom z komórkami organiza-
cyjnymi Ministerstwa Sprawiedliwości, prezesami
właściwych sądów okręgowych i Krajową Radą Są-
downictwa.
Nawiązując do powołanego w interpelacji stano-
wiska Rady Powiatu Rawickiego w sprawie planowa-
nej reorganizacji struktury sądów powszechnych i ewen-
tualnej likwidacji sądów rejonowych, pragnę zapew-
nić, że zaprezentowane przez władze powiatu argu-
menty są analizowane przez właściwe komórki orga-
nizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwości i, jak wszyst-
kie opinie zainteresowanych środowisk, będą brane
pod uwagę w trakcie prac nad zmianami w sądow-
nictwie powszechnym.
Reasumując, uprzejmie informuję Pana Posła, że
główną intencją prac w zakresie racjonalizacji struk-
tury organizacyjnej zarówno sądów powszechnych,
jak i powszechnych jednostek organizacyjnych pro-
kuratury jest przyśpieszenie i ułatwienie pracy orga-
nów wymiaru sprawiedliwości.
Natomiast podjęcie ostatecznej decyzji w sprawie
konkretnych jednostek organizacyjnych zostanie po-
przedzone kompleksową, wielokierunkową analizą
zarówno okoliczności o charakterze społecznym, jak
i tych związanych z zapewnieniem sprawnego funk-
cjonowania wymiaru sprawiedliwości.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
379
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zwrotu opłat
za wydanie karty pojazdu (11221)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo: SPS-023-11221/09 z dnia 8 września 2009 r.
przesyłające interpelację pana posła Dariusza Lipiń-
skiego w sprawie zwrotu opłat za wydanie kart po-
jazdu uprzejmie informuję, iż wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r. w sprawie
U6/04 uznał wysokość opłaty za wydanie karty po-
jazdu pobieranej na podstawie rozporządzenia mini-
stra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. dotyczą-
cego opłaty za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310,
z późn. zm.) za niezgodną z art. 92 i art. 217 Konsty-
tucji RP oraz art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) i w konsekwencji stwierdził, że przepisy
rozporządzenia tracą moc obowiązującą z dniem l maja
2006 r.
Kwestia kosztów ponoszonych przez administra-
cję samorządową szczebla powiatowego związanych
ze zwrotem nadpłaty za wydanie kart pojazdu, na
skutek zapadających wyroków sądowych, jest znana
Ministerstwu Infrastruktury z informacji przekazy-
wanych do resortu przez poszczególnych starostów.
W dniu 28 kwietnia 2009 r. odbyłem w tej sprawie
spotkanie z przedstawicielami strony samorządowej,
w tym z przedstawicielami Konwentu Starostów Wo-
jewództwa Wielkopolskiego. Na spotkaniu tym omó-
wiono powyższą kwestię; ponadto strona samorządo-
wa przedstawiła swoje postulaty dotyczące wprowa-
dzenia rozwiązań prawnych gwarantujących powia-
tom rekompensatę finansową za utracone wpływy
z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie kart pojazdu
wraz z kosztami sądowymi i ustawowymi odsetkami
wynikającymi z niekorzystnych wyroków sądowych
i przyznanie na ten cel środków budżetowych.
Mając na uwadze, że na podstawie obowiązują-
cych przepisów minister właściwy do spraw trans-
portu nie posiada kompetencji do spełnienia postu-
latów strony samorządowej i przyznania powiatom
wnioskowanych środków z budżetu państwa, w za-
łączeniu przekazuję wyjaśnienia sekretarza stanu
w Ministerstwie Finansów pani Elżbiety Suchockiej-
-Roguskiej, dotyczące przedmiotu tej interpelacji,
w zakresie właściwości ministra finansów, udzielone
w piśmie z dnia 18 września 2009 r. nr ST4/0602/755/
OWO/09/12017. Jednocześnie informuję, iż planowa-
ne jest kolejne spotkanie w celu rozpatrzenia możli-
wości rozwiązania tej kwestii, w tym z udziałem
przedstawicieli ministra finansów, których opinia
i stanowisko będzie kluczowe dla omawianej sprawy.
380
Załącznik do odpowiedzi
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pismem
Pana Ministra z dnia 15 września br. nr TD4k-0701-
-25a/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Dariusza Lipińskiego w sprawie zwrotu opłat
za wydanie karty pojazdu, uprzejmie informuję:
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17
stycznia 2006 r. uznał § l ust. l rozporządzenia mini-
stra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie
wysokości opłaty za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137,
poz. 1310) za niezgodny z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.), gdyż zawyżał wysokość opłaty i tym samym
rozporządzenie wykraczało poza zakres upoważnie-
nia zawartego w ustawie. Ponadto w świetle orzecze-
nia trybunału powyższy paragraf rozporządzenia był
niezgodny z art. 92 ust. l i art. 217 Konstytucji RP,
gdyż przy ustalaniu wysokości opłat za kartę pojazdu
uwzględniał nie tylko wysokość kosztów związanych
z drukiem i dystrybucją kart, lecz także koszty po-
krycia wydatków przeznaczonych na potrzeby zwią-
zane z ewentualną utylizacją pojazdu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego ustanowio-
na w kwestionowanym przepisie opłata stanowiła –
ze względu na niewspółmierność do rzeczywistych
kosztów druku i dystrybucji kart pojazdów – rodzaj
daniny publicznej, a tego rodzaju danina może być
nałożona wyłącznie w drodze ustawy, nie zaś przez
rozporządzenie.
W związku z wyrokiem trybunału minister trans-
portu i budownictwa wydał nowe rozporządzenie
w sprawie opłaty za kartę pojazdu, które weszło
w życie z dniem 15 kwietnia 2006 r. i zostało opubli-
kowane w Dz. U. Nr 59, poz. 421. Ustalona w ww.
rozporządzeniu opłata za kartę pojazdu zarejestrowa-
nego po raz pierwszy na terenie Polski wynosi 75 zł.
Odnosząc się do kwestii ewentualnej rekompen-
saty powiatom utraconych dochodów, należy mieć na
uwadze, iż wysokość opłat za wydanie karty pojazdu
kilkakrotnie ulegała zmianom, a mianowicie: pier-
wotnie, rozporządzeniem ministra transportu i go-
spodarki morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w spra-
wie wysokości opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U.
Nr 57, poz. 612), z dniem l lipca 1999 r. ustalono opła-
tę 50 zł za wydanie karty pojazdu, a w 2001 r. rozpo-
rządzeniem ministra transportu i gospodarki mor-
skiej z dnia 18 maja 2001 r. zmieniającym rozporzą-
dzenie w sprawie wysokości opłat za wydanie karty
pojazdu (Dz. U. Nr 52, poz. 558) podwyższono ją do
55 zł. Następnie, rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 4 marca 2002 r. w sprawie wysoko-
ści opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U. Nr 18, poz. 177),
stawka opłaty została ustalona na poziomie 500 zł.
Znaczny wzrost opłaty podyktowany był nie wzro-
stem kosztów z tytułu wydania karty pojazdu, ale
koniecznością ograniczenia napływu do Polski samo-
chodów niesprawnych i starych.
Należy zauważyć, iż zwiększenie opłaty za kartę
pojazdu do kwoty 500 zł nie wiązało się z dodatkowy-
mi zadaniami dla powiatów, a wynikające z tego ty-
tułu znacznie zwiększone środki stanowiły dodatko-
we dochody powiatów. W wyroku Trybunał Konsty-
tucyjny, odnosząc się do nadmiernej wysokości opła-
ty za kartę pojazdu, stwierdził, iż „należy raczej
uznać, że kwestionowane podwyższenie opłaty miało
na celu zapewnienie powiatom dodatkowych źródeł
dochodów przeznaczonych na wykonywanie innych
zadań”.
Ponadto pragnę poinformować Pana Ministra, iż:
— w obowiązujących przepisach brak jest podstaw
prawnych do przekazania z budżetu państwa dodat-
kowych środków dla powiatów z tytułu zmniejszenia
opłaty za wydanie kart pojazdów,
— Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku z dnia
17 stycznia 2006 r., w którym uznał § l ust. l rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu
za niezgodny z przepisami zawartymi w ustawie Pra-
wo o ruchu drogowym oraz Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej, nie odnosił się do prawa Unii Euro-
pejskiej. Z wyrazami szacunku. Sekretarz stanu Elż-
bieta Suchocka-Roguska. Warszawa, dnia 18 września
2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie wspierania rozwoju lekkoatletyki
w Polsce (11223)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Dariusza Lipiń-
skiego, przekazaną pismem z dnia 8 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11223-09), w sprawie wspierania roz-
woju lekkoatletyki w Polsce, uprzejmie informuję, co
następuje.
Odnośnie do pytania 1. Ministerstwo Sportu i Tu-
rystyki prowadzi politykę inwestycyjną między inny-
mi poprzez dofinansowanie modernizacji, remontów
i realizacji nowych obiektów sportowych. Wybór in-
westycji do dofinansowania następuje w oparciu o zgło-
szenie realizacji obiektu sportowego przez inwestora
i rekomendacje właściwego polskiego związku spor-
towego.

W przypadku zgłoszenia przez inwestorów przed-
sięwzięć polegających na budowie stadionów lekko-
atletycznych i potwierdzenia ich zasadności przez
Polski Związek Lekkiej Atletyki Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki weźmie je pod uwagę przy wytyczaniu
priorytetów podczas kształtowania planu finansowa-
nia inwestycji sportowych w najbliższych latach.
W chwili obecnej stadionem spełniającym normy
Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekko-
atletycznych (IAAF) jest stadion lekkoatletyczny
w Bydgoszczy. Powiększenie trybun z 20,5 tys. do 30
tys. miejsc umożliwiłoby rozgrywanie zawodów mię-
dzynarodowych najwyższej rangi.
Polski Związek Lekkiej Atletyki czyni starania
celem utworzenia narodowego stadionu lekkoatle-
tycznego. Sugerowana lokalizacja to teren SGGW
w Warszawie. Uznając zasadność tej inwestycji, Mi-
nisterstwo Sportu i Turystyki przyjęło przedmiotowe
przedsięwzięcie do wieloletniego programu rozwoju
inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu.
Odnośnie do pytania 2. Na terenie całego kraju
działa 10 specjalistycznych ośrodków szkolenia mi-
strzowskiego, w oparciu o które prowadzone jest
szkolenie stacjonarne oraz konsultacyjne czołowych
zawodników kadry narodowej we wszystkich konku-
rencjach lekkiej atletyki. Ośrodki działają w oparciu
o następującą bazę miejscowych obiektów sporto-
wych, gdzie zatrudnieni są czołowi trenerzy z lekkiej
atletyki:
1) Warszawa – rzuty, sprint, płotki (w oparciu
o bazę oraz obiekty AZS-AWF Warszawa):
— współpracujący trenerzy: Henryk Olszewski,
Witold Suski, Krzysztof Kęcki, Paweł Jesień, Maria
Obłękowska-Skucha, Andrzej Radiuk, Krzysztof Ka-
liszewski,
— zawodnicy m.in.: Tomasz Majewski, Piotr Ma-
łachowski, Szymon Ziółkowski, Wioletta Potępa, Ro-
bert Urbanek, Artur Noga, Anna Jesień, Iwona Brze-
zińska,
2) Poznań – sprint, rzuty (w oparciu o bazę oraz
obiekty AWF Poznań):
— współpracujący trenerzy: Czesław Cybulski,
Jerzy Sudoł, Tadeusz Osik,
— zawodnicy m.in.: Anita Włodarczyk, Żaneta
Glanc, Marcin Jędrusiński, Iwona Ziółkowska, Mar-
ta Jeschke.
Ośrodek rzutu młotem istnieje od 3 lat w Pozna-
niu, działa w oparciu o bazę AWF Poznań. Trenerem
wiodącym jest dr Czesław Cybulski, a w ramach
ośrodka treningi oraz konsultacje obejmują mistrzy-
nię świata Anitę Włodarczyk,
2) Kraków – chód, wytrzymałość, sprint (w opar-
ciu o bazę oraz obiekty AZS-AWF Kraków):
— współpracujący trenerzy: Krzysztof Kisiel, Zbi-
gniew Król, Ilya Markow, Lech Salamonowicz, Piotr
Bora,
— zawodnicy m.in.: Grzegorz Sudoł, Rafał Feda-
czyński, Wioletta Janowska, Dariusz Kuć, Marcin
Starzak, Jan Ciepiela,
381
3) Wrocław – skoki, sprint (400 m), wielobój mę-
ski (w oparciu o bazę oraz obiekty AZS-AWF Wro-
cław):
— współpracujący trenerzy: Zdzisław Kokot, Bo-
gumił Mańka, Józef Lisowski, Dariusz Łoś,
— zawodnicy m.in.: Paweł Kruhlik, Michał Bie-
niek, Sylwester Bednarek, Marcin Marciniszyn,
Piotr Klimczak, Kacper Kozłowski, Marek Plawgo,
4) Biała Podlaska – rzuty (w oparciu o bazę oraz
obiekty AZS-AWF Biała Podlaska):
— współpracujący trenerzy: Krzysztof Stipura,
— zawodnicy m.in.: Joanna Wiśniewska, Mateusz
Mikos,
5) Gdańsk – tyczka, wielobój kobiet, oszczep
(w oparciu o bazę oraz obiekty AZS-AWFiS Gdańsk):
— współpracujący trenerzy: Jacek Torliński,
Edward Szymczak, Sławomir Nowak, Lech Walczak,
— zawodnicy m.in.: Anna Rogowska, Mateusz Di-
denkow, Łukasz Michalski, Kamila Chudzik, Karo-
lina Tymińska, Igor Janik, Robert Szpak, Barbara
Madejczyk,
6) Szczecin – tyczka (w oparciu o bazę Miejskiego
Klubu Lekkoatletycznego w Szczecinie):
— współpracujący trenerzy: Wiaczesław Kalini-
czenko,
— zawodnicy m.in.: Monika Pyrek, Przemysław
Czerwiński, Joanna Piwowarska,
7) Szklarska Poręba – wytrzymałość (w oparciu
o bazę oraz obiekty,Maratonu Szklarska Poręba):
— współpracujący trenerzy: Zbigniew Rolbiecki,
Tomasz Lewandowski,
— zawodnicy m.in.: Marcin Lewandowski, Adam
Kszczot,
8) Międzyzdroje – wytrzymałość (w oparciu o bazę
oraz obiekty Sportingu Międzyzdroje):
— współpracujący trenerzy: Robert Leszczyński,
— zawodnicy m.in.: Agnieszka Leszczyńska, Ra-
fał Ostrowski,
9) Łódź – skoki 400 m (w oparciu o bazę oraz
obiekty AZS Łódź):
— współpracujący trenerzy: Krzysztof Węglarski,
Zdzisław Lipiński, Leszek Lipiński,
— zawodnicy m.in.: Piotr Kędzia, Joanna Skibiń-
ska, Teresa Dobija, Małgorzata Trybańska.
Odnośnie do pytania 3. Ministerstwo Sportu i Tu-
rystyki planuje zabezpieczyć od strony finansowej
w pełnym zakresie przygotowania i udział w najważ-
niejszych zawodach najlepszym zawodnikom do
Igrzysk Olimpijskich w Londynie – 2012 r. Planowa-
ne jest powołanie grupy „Elita”, która obejmować
będzie medalistów I.O. w Pekinie oraz medalistów
mistrzostw świata w 2009 r. Na określony wniosek
Polskiego Związku Lekkiej Atletyki zamierzamy od
roku 2010 wprowadzić indywidualne programy szko-
lenia.
Odnośnie do pytania 4. Ministerstwo Sportu i Tu-
rystyki jest otwarte na wszelkie propozycje i inicja-
tywy społeczne wskazujące na płaszczyznę działania
i wsparcia w celu rozwoju różnych dyscyplin sportu
wśród dzieci i młodzieży. Realizuje kilka programów
382
inwestycyjnych, w tym wspierających rozwój sportu
wśród najmłodszych. W ramach możliwości finanso-
wych każdego roku kształtowane są obszary inwe-
stowania w obiekty sportowe.
Ministerstwo Sportu i Turystyki weźmie pod
uwagę zasadność wsparcia infrastruktury służącej
rozwojowi lekkoatletyki wśród dzieci i młodzieży jako
jednego z priorytetów przy wdrażaniu programów
inwestycyjnych w najbliższym czasie. Aktualnie pro-
wadzone są konsultacje z Polskim Związkiem Lekkiej
Atletyki, mające na celu wskazanie istniejących
obiektów, które niskimi nakładami finansowymi
mogą zostać dostosowane do potrzeb sportów lekko-
atletycznych dzieci i młodzieży.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie unieważnienia pozwoleń na budowę
małych elektrowni wodnych (11227)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tadeusza Motowidły w sprawie
unieważnienia pozwoleń na budowę małych elek-
trowni wodnych, przekazaną przy piśmie, znak: SPS-
-023-11227/09, z dnia 8 września 2009 r., poniżej
przedstawiam stosowne stanowisko.
Kwestie związane z energetycznym wykorzysta-
niem wód traktowane są przez resort środowiska
z pełną powagą, choć trzeba przyznać, że problema-
tyka ta, z uwagi na interesariuszy reprezentujących
bardzo często odmienne poglądy w zakresie wpływu
hydroenergetyki na środowisko przyrodnicze, jest
zagadnieniem wymagającym szczególnej uwagi. Z jed-
nej strony wskazuje się energetykę wodną jako alter-
natywę dla konwencjonalnych źródeł energii, niepo-
wodującą emisji zanieczyszczeń do środowiska i zu-
żywania paliw naturalnych, z drugiej zaś strony
wskazuje się na ingerencję energetyki wodnej w stan
ekologiczny wód – zmiany charakteru siedlisk, nie-
pożądane zmiany hydromorfologiczne zachodzące
w korytach cieków. Bilans korzyści i strat generowa-
nych przez energetykę wodną wymaga zawsze indy-
widualnej oceny przedsięwzięcia z uwzględnieniem
aspektów środowiskowych, społeczno-ekonomicz-
nych i technicznych.
Podzielam opinię, iż realizacja przedsięwzięć
w zakresie energetyki wodnej (choć stanowią one al-
ternatywę dla energetyki opartej na wykorzystaniu
surowców kopalnych, zanieczyszczającej środowisko)
może wiązać się z negatywnym oddziaływaniem na
środowisko. Niemniej jednak stoję na stanowisku, że
zachowując zasady zrównoważonego rozwoju, przy
odpowiednim wykorzystaniu urządzeń oraz działań
ograniczających wpływ elektrowni wodnych na stan
biocenoz wodnych i na stan techniczny koryt cieków
(m.in. przepławki, kraty i siatki na wlotach do komór
turbin), rozwój energetyki wodnej jest możliwy.
Realizacja zamierzenia związanego z energetycz-
nym wykorzystaniem wód (w tym wykonania urzą-
dzeń wodnych) musi być zgodna z obowiązującymi
przepisami prawa, w szczególności w zakresie gospo-
darowania wodami, ochrony środowiska i przyrody,
prawa budowlanego oraz planowania i zagospodaro-
wania przestrzennego, które determinują zarówno
kwestie lokalizacji samego przedsięwzięcia, jak rów-
nież warunki jego wykonania oraz eksploatacji. Sto-
ję na stanowisku, iż obecne przepisy, z uwagi na
wprowadzone nimi wymogi środowiskowe, warun-
kują racjonalne wykorzystanie wód do celów energe-
tycznych, co skutkuje ograniczeniem negatywnego
wpływu na środowisko. Pragnę również podkreślić,
iż w kwestiach z zakresu ochrony środowiska oraz
gospodarki wodnej, które warunkują możliwość re-
alizacji przedsięwzięć, organami administracji wyż-
szego stopnia są wyspecjalizowane rządowe organy
(dyrektor regionalnej dyrekcji ochrony środowiska
oraz dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wod-
nej), co stanowi formę nadzoru nad decyzjami orga-
nów samorządowych.
Rozwój energetyki wodnej powinien bazować na
wykorzystaniu istniejących piętrzeń. Natomiast bu-
dowa nowych urządzeń piętrzących musi wynikać
przede wszystkim z uzasadnionych społecznie i eko-
nomicznie potrzeb w zakresie ochrony przeciwpowo-
dziowej, przeciwdziałania skutkom suszy oraz zaopa-
trzenia w wodę, a energetyczne wykorzystanie poten-
cjału spiętrzonej wody należy traktować jako dodat-
kową korzyść z funkcjonowania piętrzenia.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia beztermi-
nowego „moratorium na małe elektrownie wodne”,
pragnę przedstawić stanowisko, iż nie widzę uzasad-
nienia do podejmowania kroków o tak restrykcyjnym
charakterze, które doprowadziłyby w konsekwencji
do likwidacji małej hydroenergetyki w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie budowy i modernizacji stadionów
(11231)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tadeusza Tomaszew-
skiego oraz grupy posłów przekazaną pismem z dnia
8 września 2009 r. (sygn. SPS-023-11231/09) w spra-
wie budowy i modernizacji stadionów, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Pytanie 1. Czy budowane i modernizowane stadio-
ny będą dostosowane do osób niepełnosprawnych?
Wszystkie budowane i modernizowane stadiony
zaplanowane zostały zgodnie z rygorystycznymi wy-
maganiami UEFA, a także przepisami prawnymi
obowiązującymi na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Zarówno UEFA, jak i rząd RP przykładają wiel-
ką wagę do konieczności dostosowania stadionów
piłkarskich do potrzeb osób niepełnosprawnych,
w tym do osób poruszających się na wózkach inwa-
lidzkich. Wszelkie obowiązujące w tym zakresie nor-
my i dobre praktyki zostały zaimplementowane na
etapie projektowania nowo powstających obiektów,
a także obiektów modernizowanych. Zastosowane
rozwiązania zostały omówione z przedstawicielami
angielskiego związku niepełnosprawnych kibiców
(National Association of Disabled Supporters), który
posiada bardzo bogate doświadczenia związane z za-
stosowaniem rozwiązań dla osób niepełnosprawnych
na stadionach. Powstające obecnie stadiony będą w peł-
ni dostosowane do wymagań osób niepełnospraw-
nych i ich opiekunów.
Pytanie 2. Ile miejsc na poszczególnych stadio-
nach przewiduje się dla osób niepełnosprawnych, w tym
poruszających się na wózkach inwalidzkich?
Na stadionach przygotowujących się do przyjęcia
widzów na mecze UEFA EURO 2012TM w czterech
polskich miastach gospodarzach przewiduje się na-
stępującą ilość specjalnie dostosowanych miejsc dla
osób niepełnosprawnych poruszających się na wóz-
kach inwalidzkich: Gdańsk – 50 miejsc, Poznań – 106
miejsc, Warszawa – 106 miejsc, Wrocław – 102 miej-
sca, Kraków – 50 miejsc, Chorzów – 106 miejsc.
Zadbano o to, żeby przy każdym z miejsc dla osób
niepełnosprawnych poruszających się na wózkach in-
walidzkich wyznaczyć dodatkowe miejsce dla ich opie-
kunów. Dodatkowo na wszystkich stadionach przewi-
dywane są również specjalnie przygotowane miejsca
dla osób niepełnosprawnych z zaburzeniami wzroku
i słuchu w liczbie ok. 50 w zależności od potrzeb.
Pytanie 3. Czy na stadionach lub w ich otoczeniu
będą ogólnodostępne miejsca noclegowe o standar-
dzie schronisk młodzieżowych?
383
W bezpośrednim obrębie nowo budowanych i mo-
dernizowanych stadionów nie przewiduje się obecnie
udostępniania miejsc noclegowych. We wszystkich
miastach gospodarzach turnieju szeroko dostępna
będzie infrastruktura hotelowa o zróżnicowanym
standardzie. Obecnie trwają prace prowadzone przez
koordynatora krajowego do spraw hoteli i zakwate-
rowania ze spółki PL.2012 oraz koordynatorów miej-
skich, mające na celu wyznaczenie specjalnych miejsc
noclegowych w obrębie 20 km od budowanych stadio-
nów, przeznaczonych dla zwiększonej liczby kibiców
i turystów spodziewanych przy okazji organizacji
turnieju. Wyniki prac zespołu wraz z informacją
o lokalizacji przewidywanych miejsc noclegowych
będą znane na początku 2010 r.
Pytanie 4. Czy inwestycje na wszystkich stadio-
nach przebiegają na koniec sierpnia 2009 r. zgodnie
z harmonogramem?
Inwestycje na wszystkich nowo budowanych i mo-
dernizowanych stadionach przebiegają zgodnie z har-
monogramami. Stan zaawansowania prac na wrze-
sień 2009 r. przedstawia się następująco:
Poznań: aktualnie na obiekcie realizowane są na-
stępujące prace: 1. Trybuna I – kończy się betonowa-
nie stropu na poziomie +19,80. 2. Trybuna III – osią-
gnięty został najwyższy poziom całej konstrukcji
+33,00 (wysokość ostateczna). Wykonywane są słupy
pod promenadę wokół stadionu. Odnośnie do kon-
strukcji stalowej zadaszenia – prowadzone są prace
związane ze wszystkimi czterema głównymi dźwiga-
rami (północny jest najbardziej zaawansowany – wy-
konane jest 2/3 dźwigara; południowy dźwigar – po-
łożone są już dwa elementy na wieże pomocnicze).
Zaawansowanie prac generalnego wykonawcy wyno-
si 45%.
Gdańsk: na wszystkich czterech sekcjach, na któ-
re podzielono plac budowy, kontynuowane są prace
budowlane. Najbardziej zaawansowane prace są
nadal na 2 sekcji (północna część), gdzie na prome-
nadzie dolnej wykonano większą część słupów, a po-
została część jest w tej chwili szalowana. W części
VIP kontynuowane jest szalowanie stropu nad naj-
niższą częścią techniczną (strop pod szatniami i salą
konferencyjną). W systemie dwuzmianowym (od
godz. 6.00 do 22.00) na budowie pracuje 510 osób per-
sonelu wykonawczego, znajdują się tam 93 sztuki
sprzętu ciężkiego (w tym 9 żurawi wieżowych). Zu-
życie materiałów: od początku trwania prac – 17 tys. m3
betonu i 276 tys. ton stali. Zaawansowanie prac bu-
dowlanych generalnego wykonawcy wynosi 6,5%.
Warszawa: rozpoczęło się wykonywanie klatek
schodowych (łącznie będzie 19 klatek). Klatki mają
mieć wysokość 35 m i zostaną wykonane metodą śli-
zgową (szalunek będzie ciągle powoli przesuwany
w górę). Ta metoda pozwoli przyspieszyć część prac
budowlanych o ok. 2 tygodnie. Trwa wykonywanie
stropów metodą bubbledeck (metoda pęcherzyków
plastikowych – wybrano ją ze względu na to, że
zmniejsza ciężar konstrukcji i zużycia betonu). Uru-
chomiono kolejną trafostację, która będzie odpowie-
384
dzialna za dostawy energii na plac budowy. Zatrud-
nienie na 3 zmianach osiągnęło poziom 1300 pracow-
ników (w tym personel inżynieryjno-techniczny).
Zaawansowanie prac generalnego wykonawcy wyno-
si 6%.
Wrocław: na placu budowy wykonywane są wciąż
słupy fundamentowe. Te elementy z betonu i stali
będą podtrzymywały trybuny i tysiące ton ciężaru
całej konstrukcji areny. Takich słupów będzie na sta-
dionie aż 500 (powstało ich do tej pory już 280). Ge-
neralny wykonawca kończy betonowanie pierścienia
korony i wkrótce rozpocznie betonowanie części ścian
poziomu zero. Ponadto kontynuowane są prace przy
budowie mostu tymczasowego. Zaawansowanie prac
generalnego wykonawcy wynosi 3,25%.
Chorzów: zgodnie z planem przekazanie general-
nemu wykonawcy placu na przygotowanie zaplecza
budowlanego odbyło się 7 września 2009 r. Do końca
września ma powstać budynek biurowy, z którego
pomieszczeń korzystać będą inżynier kontraktu, kie-
rownik budowy, wykonawca, będzie tam również
miało swoje pomieszczenie biuro projektowe GMP.
W ostatnim dniu września roboty zostaną przerwane
– rozpoczną się przygotowania do meczu Polska –
Słowacja (14 października 2009 r.). Zgodnie z umową
przebudowa Stadionu Śląskiego potrwa 21 miesięcy.
Zakończenie prac przewidziano na lipiec 2011 r.
Kraków: na obiekcie trwają zgodnie z harmono-
gramem prace budowlane trybuny wschodniej i za-
chodniej wykonywane przez firmę Polimex-Mostostal
SA. Na trybunie wschodniej zakończono w zeszłym
tygodniu wykonywanie belek skośnych trybun gór-
nych obu narożników oraz zakończono murowanie
ścian do poziomu +3 na tej samej trybunie. Trwa
szalowanie stopni trybuny górnej w obu narożnikach
trybuny wschodniej, twa montaż słupów do poziomu
+5 na trybunie. Trwa deskowanie stropu i zbrojenie
belek i samego stropu na poziomie +5 w niektórych
miejscach trybuny. Kontynuowane są też prace in-
stalacyjne wewnątrz trybuny. Jeżeli chodzi o trybunę
zachodnią, trwają prace nad wykopem pod płytę fun-
damentową trybuny głównej. Planowane jest betono-
wanie stopni trybuny górnej w narożnikach od płyty
wschodniej oraz montaż bramek stalowych pod ramę
stalową (rozpocznie się niedługo budowa konstrukcji
dachu trybuny wschodniej). Jeżeli chodzi o trybunę
zachodnią, to ma być wykonany strop na wjeździe
i oczepy wjazdu pod podziemną część na parking dla
VIP trybuny głównej. Zaawansowanie prac budow-
lanych generalnego wykonawcy wynosi 44% na try-
bunie wschodniej oraz 24% na trybunie zachodniej.
Pytanie 5. Ile miejsc parkingowych, w tym dla
osób niepełnosprawnych, jest planowanych wokół po-
szczególnych stadionów?
Wokół stadionów przygotowujących się do przyję-
cia widzów na mecze UEFA EURO 2012TM w czterech
polskich miastach gospodarzach oraz w Krakowie
i Chorzowie przewiduje się następującą ilość miejsc
parkingowych: Gdańsk – 1817 miejsc parkingowych
(+ 160 miejsc dla autobusów), Poznań – 1750 miejsc,
Warszawa – 1750 miejsc, Wrocław – 3666 miejsc (+ 104
miejsca dla autobusów), Kraków – 1293 miejsca, Cho-
rzów – 1917 miejsc. Ilość miejsc przeznaczonych dla
osób niepełnosprawnych nie jest jeszcze ostatecznie
wyznaczona na obecnym etapie zaawansowania prac.
Szczegółowe koncepcje uwzględniające wszelkie za-
lecenia UEFA w tym zakresie, jak również obowią-
zujące normy i przepisy prawne zostaną zaimplemen-
towane na ostatnim etapie budowy powierzchni oko-
łostadionowych, po ukończeniu prac nad główną kon-
strukcją stadionu.
Pytanie 6. Jaki będzie ogólny koszt realizacji po-
szczególnych inwestycji stadionowych, w tym środki
z budżetu państwa oraz samorządów terytorialnych?
Zgodnie z przygotowywanym przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki projektem uchwały Rady Ministrów
zmieniającej uchwałę w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego „Przygotowanie i wykonanie przed-
sięwzięć Euro 2012” przewidywane budżety inwestycji
stadionowych przedstawiają się następująco:
Warszawa – budżet łączny: 1914 mln zł (wszystkie
środki pochodzą z budżetu państwa), Wrocław – 855
mln zł (w tym 110 mln zł z budżetu państwa), Gdańsk
– 866 mln zł (w tym 144 mln zł z budżetu państwa),
Poznań – 537 mln zł (w tym 88,5 mln zł z budżetu
państwa), Kraków – 348 mln zł (w tym 80,4 mln zł
z budżetu państwa), Chorzów – 360 mln zł (w tym
110 mln zł z budżetu państwa).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Janowie Lubelskim
(11233)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego w spra-
wie likwidacji Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejo-
nowej w Janowie Lubelskim, przesłaną przy piśmie
z dnia 8 września 2009 r., nr SPS–023-11233/09,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
W ramach reformy wymiaru sprawiedliwości pod-
jęto prace mające na celu wypracowanie takiego mo-
delu organizacji sądownictwa powszechnego i po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury,
który zapewniłby obywatelom konstytucyjne prawo

do sądu rozumiane jako rozpatrzenie ich spraw bez
nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd oraz
uefektywniłby prace prokuratury, a jednocześnie
umożliwiłby racjonalne wykorzystanie kadry orzecz-
niczej, prokuratorskiej i administracyjnej.
Obecna struktura organizacyjna sądownictwa po-
wszechnego i powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury wskazuje na znaczne rozdrobnie-
nie jednostek wymiaru sprawiedliwości, w tym szcze-
gólnie struktur szczebla rejonowego.
W sądownictwie powszechnym występują znacz-
ne różnice w zakresie wielkości poszczególnych ape-
lacji, okręgów i sądów, przy czym nie dotyczą one
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale przede
wszystkim liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
W małych sądach, przy niewielkim wpływie
spraw, racjonalne wykorzystanie kadry jest niezwy-
kle utrudnione i kosztowne, z uwagi na określoną
ustawowo organizację sądów. Wymaga ona bowiem
obligatoryjnego tworzenia w każdej jednostce wy-
działów do określonych rodzajów spraw, co powoduje,
że w wielu sądach niemal każdy sędzia zajmuje sta-
nowisko funkcyjne, które generuje dodatkowe koszty
z tytułu dodatków. Z drugiej strony obciążenie pracą
sędziów, którzy nie pełnią żadnej funkcji, jest zdecy-
dowanie mniejsze w stosunku do średniej w kraju,
gdyż mały wpływ spraw uniemożliwia zapewnienie
odpowiedniej do etatu ich liczby.
Podobnie funkcjonowanie dużej liczby małych jed-
nostek organizacyjnych prokuratury prowadzi do
niewłaściwego gospodarowania środkami finansowy-
mi i zasobami kadrowymi resortu sprawiedliwości.
Efektem tego stanu jest przede wszystkim nadmier-
na, w stosunku do potrzeb kadrowych, liczba stano-
wisk funkcyjnych w odniesieniu do ilości pracowni-
ków merytorycznych.
Uwzględniając powyższe, uznano za konieczne
poszukiwanie rozwiązań, które zmienią ten nieko-
rzystny stan.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącej struk-
tury sądownictwa powszechnego oraz wypracowania
modelowych propozycji niezbędnych zmian organi-
zacyjnych zarządzeniem z dnia 1 lipca 2009 r. został
powołany zespół do spraw racjonalizacji struktury
organizacyjnej sądownictwa powszechnego i po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury.
Przedmiotem jego działania jest opracowanie kon-
cepcji zmian służących racjonalizacji struktury są-
downictwa powszechnego i powszechnych jednostek
organizacyjnych prokuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na etapie
związanym z przygotowaniem koncepcji planowanej
reorganizacji w sądownictwie powszechnym i nie przy-
brały one charakteru legislacyjnego. Jednym z bra-
nych pod uwagę wariantów jest przekształcenie nie-
których z małych sądów rejonowych w wydziały za-
miejscowe do rozpoznawania podstawowych katego-
rii spraw.
385
Przedmiotem szczególnie wnikliwej analizy są
jednostki sądowe szczebla rejonowego, w których ka-
drę orzeczniczą stanowi kilku sędziów. Przed podję-
ciem decyzji o konieczności przeprowadzenia kon-
kretnych zmian w strukturze sądów rejonowych oce-
nie poddawane są następujące uwarunkowania: ob-
szar właściwości sądu, liczba wpływających spraw,
limity etatów we wszystkich grupach zatrudnienia,
stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwe-
go rozmieszczenia kadry), warunki komunikacyjne
(pod kątem możliwości dojazdu stron do sądu), wa-
runki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba sal roz-
praw), miejsce zamieszkania pracowników sądu we
wszystkich grupach zatrudnienia (w zakresie ewen-
tualnych utrudnień związanych z dojazdem do pra-
cy), odległości między poszczególnymi sądami, w tym
miejscowościami znajdującymi się w obszarach ich
właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrud-
nień związanych z dojazdem do sądu w sprawach od-
woławczych).
Pragnę poinformować Pana Posła, że w celu prze-
prowadzenia szczegółowej i obiektywnej analizy
w zakresie dotyczącym warunków lokalowych sądów
przewodniczący ww. zespołu powołał grupę roboczą
ds. inwentaryzacji obiektów sądów rejonowych, celem
prac której jest dokonanie oceny wybranych sądów
rejonowych przewidzianych ewentualnie do objęcia
projektem racjonalizacji.
Odnosząc się do kwestii reorganizacji powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury, usta-
lono, że działania w tej sprawie winny zostać podjęte
po ustaleniu kryteriów zmian w organizacji sądów,
bowiem ocena celowości funkcjonowania niektórych
prokuratur jest wtórna wobec prac nad zracjonalizo-
waniem struktury sądów powszechnych.
Należy jedynie nadmienić, że Prokuratura Krajo-
wa w ramach prac studialnych opracowała wielo-
aspektową ankietę, która będzie w przyszłości pod-
stawą oceny potrzeby funkcjonowania jednostek
o obsadzie od 2 do 5 etatów prokuratorskich. Ankie-
ta uwzględnia takie okoliczności, jak: obsadę etato-
wą, strukturę organizacyjną, średnie obciążenie
roczne sprawami różnego typu, stan techniczny wy-
posażenia jednostki, funkcjonowanie w danej miej-
scowości sądu rejonowego i komendy policji, kwestie
informatyzacji jednostki z funduszy unijnych itd.
Nawiązując bezpośrednio do podnoszonych przez
Pana Posła kwestii, pragnę wskazać, że udzielona
przez ministra sprawiedliwości odpowiedź na inter-
pelację nr 6044 z dnia 24 października 2008 r. w spra-
wie Sądu Rejonowego w Janowie Lubelskim była
w pełni zgodna ze stanem faktycznym. Ministerstwo
Sprawiedliwości nie prowadziło wówczas prac legi-
slacyjnych w odniesieniu do ww. sądu. Właściwe pra-
ce nad racjonalizacją struktury organizacyjnej w są-
downictwie powszechnym rozpoczęły się z dniem
1 lipca 2009 r.
Odnosząc się do zarzutu, że nie przeprowadzono
społecznych konsultacji w sprawie Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Janowie Lubelskim, na-
leży zauważyć, że zgodnie z pragmatyką legislacyjną
386
przepisy dotyczące zmian organizacyjnych są przed-
miotem konsultacji z komórkami organizacyjnymi
Ministerstwa Sprawiedliwości, prezesami właściwych
sądów okręgowych i Krajową Radą Sądownictwa.
W związku z powołanym przez Pana Posła stano-
wiskiem władz powiatu janowskiego w sprawie plano-
wanej reorganizacji struktury sądów powszechnych
i powszechnych jednostek organizacyjnych prokura-
tury pragnę zapewnić, że wszystkie argumenty zapre-
zentowane przez władze powiatu są analizowane
przez właściwe komórki organizacyjne Ministerstwa
Sprawiedliwości i, jak wszystkie opinie zainteresowa-
nych środowisk, będą brane pod uwagę w trakcie prac
nad zmianami w wymiarze sprawiedliwości.
W odpowiedzi na pytanie o celowość ewentualnej
likwidacji siedziby sądu w mieście będącym częścią
dobrze funkcjonującego, dynamicznie rozwijającego
się gospodarczo samorządu lokalnego warto wska-
zać, że zniesienie sądu nie stoi na przeszkodzie dal-
szemu dobremu rozwojowi miasta. Ponadto rozważa-
na koncepcja przekształcenia niektórych niewielkich
sądów rejonowych w wydziały zamiejscowe zakłada,
że podstawowe kategorie spraw będą nadal rozpozna-
wane przez sędziów w siedzibie dotychczas funkcjo-
nującego sądu rejonowego. Nieuzasadnione wydają
się więc obawy Pana Posła, że ewentualna zmiana
organizacyjna wpłynie na wydłużenie czasu oczeki-
wania mieszkańców powiatu na rozpoznanie sprawy
przez właściwy sąd i tym samym będzie mieć nega-
tywny wpływ na stan bezpieczeństwa publicznego
jednostek samorządu terytorialnego.
Prace w zakresie racjonalizacji struktury organi-
zacyjnej zarówno sądów powszechnych, jak i po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury
są podyktowane koniecznością zapewnienia spraw-
nego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, co
wymiernie przełoży się na szybkość i sprawność pra-
cy organów wymiaru sprawiedliwości. Realizacja
prawa obywateli do dostępu do wymiaru sprawiedli-
wości rozumianego jako sprawne załatwienie sprawy
przez właściwy organ jest nadrzędnym celem podej-
mowanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości
zmian organizacyjnych. Efektywne wykorzystanie
kadr orzeczniczej, prokuratorskiej i administracyjnej
oraz środków finansowych przeznaczonych na funk-
cjonowanie wymiaru sprawiedliwości jest jednym
z istotnych elementów w dążeniu do realizacji wska-
zanych powyżej zamierzeń.
Reasumując, pragnę zapewnić Pana Posła, że
podjęcie ostatecznej decyzji w sprawie konkretnych
jednostek organizacyjnych zostanie poprzedzone
kompleksową, wielokierunkową analizą zarówno
okoliczności o charakterze społecznym, jak i tych
związanych z zapewnieniem sprawnego funkcjono-
wania wymiaru sprawiedliwości.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie polskiego systemu doskonalenia
techniki jazdy (11234)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-11234/09 przekazujące interpelację
posła Jana Kamińskiego w sprawie polskiego syste-
mu doskonalenia techniki jazdy, przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia.
Warunki prowadzenia ośrodka doskonalenia tech-
niki jazdy regulują przepisy ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz wydane na pod-
stawie art. 115l ust. 1 tej ustawy rozporządzenie mi-
nistra infrastruktury z dnia 10 kwietnia 2008 r.
w sprawie wymagań dotyczących prowadzenia ośrod-
ka doskonalenia techniki jazdy, egzaminowania kan-
dydatów na instruktorów techniki jazdy, postępowa-
nia z dokumentacją związana z prowadzeniem szko-
leń oraz wzorów stosowanych dokumentów (Dz. U.
Nr 77, poz. 458). Jednym z tych warunków jest po-
siadanie infrastruktury technicznej. Przepisy ww.
ustawy w żaden sposób nie określają miejsca położe-
nia tej infrastruktury, jednak należy mieć na uwadze
dalsze przepisy dotyczące nadzoru nad ośrodkami
doskonalenia techniki jazdy. Zgodnie z art. 115k ust. 1
ww. ustawy nadzór nad ośrodkami sprawuje wojewo-
da, który m.in. przeprowadza kontrolę spełniania
przez ośrodek doskonalenia techniki jazdy wymagań,
o których mowa w art. 115g ust. 2, a więc również
wymogu posiadania infrastruktury technicznej.
Trzeba przy tym zauważyć, że zgodnie z art. 2 pkt 1
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rzą-
dowej w województwie (Dz. U. z 2001 r. Nr 80, poz.
872, z późn. zm.) wojewoda wykonuje administrację
rządową na obszarze województwa. Zezwolenie na
prowadzenie szkolenia lub jego części poza granicami
Polski uniemożliwiłoby w praktyce sprawowanie ja-
kiegokolwiek nadzoru wojewodzie, który byłby ogra-
niczony właściwością miejscową wynikającą z ww.
ustawy o administracji rządowej w województwie.
Stanowiłoby to obejście przepisów ustawy Prawo
o ruchu drogowym dotyczących nadzoru nad ośrod-
kami doskonalenia techniki jazdy i prowadziłoby do
pozostawienia tych ośrodków oraz ich części znajdu-
jących się poza granicami Polski poza systemem kon-
troli, co w znacznym stopniu mogłoby przyczynić się
do pogorszenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Podkreślenia wymaga fakt, że przepisy dotyczące
ośrodków doskonalenia techniki jazdy nie nakładają
na kandydatów na instruktorów techniki jazdy obo-
wiązku ukończenia szkolenia przed przystąpieniem
do egzaminu. W związku z tym udział w szkoleniu
oraz miejsce odbycia tego szkolenia jest pozostawione

do wyłącznej decyzji kandydata na instruktora tech-
niki jazdy.
Przepis § 22 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia okre-
śla realizację zapisu art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 17 wrze-
śnia 2006 r. o zmianie ustawy o transporcie drogo-
wym oraz o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. Nr 235, poz. 1701), który uznaje za speł-
niające wymagania określone w art. 115j ust. 2 usta-
wy Prawo o ruchu drogowym osoby prowadzące za-
jęcia w zakresie doskonalenia techniki jazdy. W związ-
ku ze zwolnieniem tych osób z obowiązku przystępo-
wania do egzaminu dla kandydatów na instruktorów
techniki jazdy konieczne jest posiadanie przez osobę
ubiegającą się o uzyskanie wpisu do rejestru prowa-
dzonego przez wojewodę odpowiedniego doświadcze-
nia w prowadzeniu szkoleń dla kierowców. Dlatego
też w opinii resortu infrastruktury przedłożenie sto-
sownych dokumentów, o których mowa w § 22 ust. 1
pkt 4 rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
10 kwietnia 2008 r. w sprawie wymagań dotyczących
prowadzenia ośrodka doskonalenia techniki jazdy
(…), jest istotnym warunkiem uzyskania wpisu do
rejestru instruktorów doskonalenia techniki jazdy.
W opinii Ministerstwa Infrastruktury przepisy
dotyczące ośrodków doskonalenia techniki jazdy, jak
również nowy system szkolenia kierowców wykonu-
jących przewóz drogowy w znacznym stopniu przy-
czynią się do poprawy bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego poprzez zwiększony zakres szkolenia kierow-
ców i podnoszenie ich kwalifikacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie budowy drogi ekspresowej S1 (11248)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 września 2009 r., znak: SPS-023-11248/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Stanisława Rydzonia, w sprawie budowy drogi eks-
presowej S1, uprzejmie przekazuję następujące infor-
macje.
Budowa drogi ekspresowej S1, ujęta w „Progra-
mie budowy dróg krajowych”, realizowana jest w trzech
zadaniach, tj:
1) budowa drogi S1, Pyrzowice – Podwarpie (III
etap),
387
2) budowa drogi S1, Bielsko-Biała – Cieszyn,
3) budowa drogi S1, Kosztowy – Bielsko-Biała.
Ad 3. Planowana w latach 2012–2016 realizacja
odcinka Kosztowy – Bielsko-Biała przewiduje budo-
wę drogi o długości 40 km od Mysłowic (droga krajo-
wa nr 1, węzeł Kosztowy) do Bielska-Białej (droga
ekspresowa S69, węzeł Suchy Potok).
Opracowano „Studium-techniczno-ekonomiczno-
-środowiskowe” (etap I i II) oraz koncepcję progra-
mową. Inwestor w lutym 2008 r. złożył wnioski
o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach do wojewody śląskiego (8 lutego 2008 r.) i wo-
jewody małopolskiego (18 lutego 2008 r.). W sierpniu
2008 r. wojewoda śląski oraz wojewoda małopolski
zawiesili postępowanie z uwagi na wniosek eksper-
tów UNESCO dotyczący korekty przebiegu trasy.
Mając na uwadze wysoce zurbanizowany teren, szko-
dy górnicze oraz znaczne oddziaływanie na obszary
dziedzictwa kulturowego (obóz w Oświęcimiu) opra-
cowano wariant VI przebiegu trasy.
W związku ze stwierdzonym brakiem możliwości
wykluczenia znaczącego negatywnego oddziaływa-
nia na obszar Natura 2000 „Stawy w Brzeszczach”
w wariancie VI, w sytuacji gdy istnieje wariant alter-
natywny niepowodujący znaczącego negatywnego
oddziaływania na ww. obszar, zaszła konieczność
wznowienia prac projektowych oraz złożenia nowego
wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach, wskazującego wariant V jako wariant
preferowany przez inwestora (najbardziej wysunięty
na wschód).
Zgodnie z obowiązującym prawem wniosek ten
zostanie złożony do Regionalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska w Katowicach na początku 2010 r. Wybór
wariantu V jako preferowanego związany jest z ko-
niecznością pozyskania przez biuro projektowe no-
wych materiałów (w tym nowych wypisów, wyrysów
gruntów i aktualnych map) oraz przeredagowania
raportu środowiskowego (nowych obliczeń dla wa-
riantu V).
Ponadto złożenie wniosku związane jest z prze-
prowadzeniem konsultacji społecznych w gminach
(termin orientacyjny – koniec bieżącego roku). Nale-
ży podkreślić, że ostateczny wariant przebiegu trasy
zostanie wybrany po uzgodnieniu stanowiska przez
RDOŚ w Katowicach.
W maju br. został złożony wniosek o dofinanso-
wanie z budżetu TEN-T, w ramach rocznego progra-
mu prac, projektu polegającego na opracowaniu ca-
łości dokumentacji (od koncepcji programowej – KP
do specyfikacji istotnych warunków zamówienia –
SIWZ) dla przedmiotowego odcinka drogi S1. We
wniosku wskazano termin realizacji prac projekto-
wych od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2011 r.,
tj. 24 miesiące, czyli do końca okresu kwalifikowal-
ności dla programu rocznego. Przewidywane koszty
budowy tego odcinka zostaną określone po opraco-
waniu koncepcji programowej (KP), natomiast dalsze
uszczegółowienie rozwiązań projektowych wraz z okre-
388
śleniem wartości kosztorysowej w projekcie budow-
lanym oraz projekcie wykonawczym.
Opracowanie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia (SIWZ) na ogłoszenie i przeprowadzenie
I etapu przetargu będzie możliwe dopiero po wydaniu
decyzji środowiskowej, a wszelkie opóźnienia w uzy-
skaniu tej decyzji mogą mieć wpływ na koszty pro-
jektu objętego wnioskiem.
Reasumując, należy stwierdzić, iż resort infra-
struktury podejmuje niezbędne działania w celu
przyspieszenia realizacji najważniejszych inwesty-
cji drogowych i dokłada wszelkich starań, aby pro-
ces przygotowania i budowy dróg przebiegał szyb-
ko, sprawnie oraz zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 30 września 2009 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie wdrożenia cyfrowej telewizji
naziemnej na terenie woj. podkarpackiego
(11255)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Rynasiewicza, nr SPS-
-023-11255/09, z dnia 8 września 2009 r. (doręczoną
w dniu 9 września 2009 r.), w sprawie wdrożenia na-
ziemnej telewizji cyfrowej na terenie woj. podkarpac-
kiego pragnę udzielić poniższych wyjaśnień.
Ad l. Kolejność włączania emisji programów wcho-
dzących w skład tzw. pierwszego multipleksu cyfro-
wego (dalej MUX1) została określona w ogłoszeniu
przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Tele-
wizji z dnia 3 lutego 2009 r. o możliwości uzyskania
koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyj-
nego (M.P. Nr 12, poz. 153). W celu umożliwienia
konsumentom płynnego przejścia na odbiór cyfrowy
wprowadzony zostanie okres nadawania równoległe-
go sygnału analogowego i cyfrowego (tzw. simulcast).
Jedną z konsekwencji simulcastu, wynikającą z bra-
ku dostatecznych zasobów częstotliwości niezbęd-
nych do zapewnienia jednoczesnego pokrycia całego
obszaru kraju sygnałem cyfrowym i analogowym,
będzie etapowe uruchamianie MUX1.
W ogłoszeniu przewodniczącego KRRiT określono
trzy terminy rozpoczęcia rozpowszechniania progra-
mów telewizji naziemnej w sposób cyfrowy oraz czte-
ry terminy zaprzestania rozpowszechniania w spo-
sób analogowy. W stosunku do woj. podkarpackiego
termin włączenia emisji cyfrowej MUX1 ustalono na
nie późniejszy niż dzień 31 lipca 2011 r. Rozstrzygnię-
cia zawarte w ogłoszeniu przewodniczącego KRRiT,
a w szczególności przypisanie woj. podkarpackiego
do ostatniego etapu włączeń emisji cyfrowych, wyni-
kają z uzgodnień technicznych uwzględniających
stan wymaganych porozumieniami międzynarodo-
wymi ponadgranicznych koordynacji kanałów czę-
stotliwościowych (dokonywanych przez prezesa UKE
w celu zapewnienia w szczególności braku zakłóceń
ze strony stacji zagranicznych) oraz konieczności za-
chowania odpowiednio długich okresów nadawania
równoległego na pozostałych obszarach kraju okre-
ślonych w ogłoszeniu. Nie bez znaczenia pozostaje
fakt, że mieszkańcy dominującej części obszaru
woj. podkarpackiego już posiadają dostęp do części
oferty programowej za pośrednictwem cyfrowych
emisji testowych.
Ad 2. Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z ogłosze-
niem przewodniczącego KRRiT rozpowszechnianie
w sposób cyfrowy na obszarze woj. podkarpackiego
rozpocznie się nie później niż do dnia 31 lipca 2011 r.
Tym samym możliwe będzie podjęcie praktycznych
działań związanych z wcześniejszym uruchomieniem
emisji cyfrowych na obszarze woj. podkarpackiego,
przy czym uwarunkowane to będzie zwolnieniem nie-
zbędnych zasobów częstotliwości w wyniku zaprze-
stania nadawania analogowego na obszarach obję-
tych wcześniejszymi etapami procesu cyfryzacji.
Należy podkreślić, że do czasu włączenia regular-
nej, tj. przewidzianej ogłoszeniem przewodniczącego
KRRiT, emisji MUX1 nie planuje się wyłączeń emisji
testowych na obszarze Podkarpacia. Dotychczasowe
doświadczenia związane z emisjami testowymi sy-
gnału telewizji cyfrowej wskazują na niedopuszczal-
ność sytuacji, w której podlegają one wyłączeniom
bez zapewniania ciągłości nadawania cyfrowego na
danym obszarze, ponieważ podważa to zaufanie spo-
łeczne dla całego procesu cyfryzacji,
Należy nadmienić, że w ramach działań podej-
mowanych przez prezesa UKE w sposób ciągły pro-
wadzone są prace związane z koordynacją między-
narodową niezbędnych zasobów częstotliwości oraz
ich planowaniem dla potrzeb naziemnych cyfrowych
sieci telewizyjnych. Stwarza to szansę wcześniejsze-
go wdrożenia telewizji cyfrowej w poszczególnych
regionach.
Pragnę wyrazić szczerą nadzieję, że przedstawio-
ne informacje pan poseł uzna za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie proponowanego ograniczenia
wydatków na infrastrukturę drogową
w nowelizacji ustawy budżetowej
z dnia 17 lipca 2009 r. (11257)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 8 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11257/09), w sprawie ograniczenia
wydatków na infrastrukturę drogową w nowelizacji
ustawy budżetowej, przedstawiam następujące infor-
macje.
Z uwagi na konieczność ograniczenia wydatków
i cięcia budżetowe spowodowane globalnym kryzy-
sem gospodarczym Ministerstwo Infrastruktury
w trybie natychmiastowym opracowało i wprowadzi-
ło w życie nowy system finansowania dróg krajowych
zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o zmianie
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw.
Nowy system finansowania dróg krajowych, z wy-
łączeniem dróg krajowych w miastach na prawach
powiatu, przenosi ciężar finansowania inwestycji za-
wartych w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” z budżetu państwa na Krajowy Fun-
dusz Drogowy celem usprawnienia przepływu środ-
ków oraz zminimalizowania formalności. Zgodnie
z ustawą opracowywany jest plan finansowy Krajo-
wego Funduszu Drogowego (KFD) w podziale na
asortymenty wydatków zgodnie z ustalonymi priory-
tetami inwestycyjnymi, do których należą w szcze-
gólności autostrady, zadania kontynuowane oraz za-
dania „unijne”. Należy wskazać, iż przedmiotowe
rozwiązanie pozwala na bardzo elastyczne zarządza-
nie planem funduszu i sprawne dostosowywanie do
istniejącej sytuacji realizowanych zadań, tj. przyspie-
szanie poprzez przesuwanie wolnych środków w przy-
padku zaistnienia takich możliwości wykonawczych
i zwalniania środków w przypadku obiektywnych
opóźnień. Powyższe przyczyni się do lepszego wyko-
rzystania środków na budowę dróg.
W celu zapewnienia środków niezbędnych na re-
alizację zadań Bank Gospodarstwa Krajowego (BGK)
może zaciągać kredyty, pożyczki i emitować obligacje
na rzecz KFD. Jednocześnie na zobowiązania BGK
z tytułu zaciągniętych kredytów, pożyczek oraz wy-
emitowanych obligacji mogą być udzielane przez
Skarb Państwa gwarancje i poręczenia. W celu za-
pewnienia efektywnego zarządzania środkami KFD
nowa regulacja przewiduje możliwość udzielania
KFD przez BGK finansowania ze środków własnych
banku (zasilenie środkami własnymi). Jest to roz-
389
wiązanie mające na celu zapewnienie płynności fi-
nansowej KFD.
Ponadto w dniu 3 września br. weszła w życie
ustawa z dnia 16 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o au-
tostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym oraz ustawy o Narodowym Banku Pol-
skim, która umożliwia sprawniejsze i tańsze emito-
wanie obligacji.
Wprowadzone rozwiązanie pozwoliło na odciąże-
nie budżetu państwa, co zostało odzwierciedlone
w nowelizacji ustawy budżetowej na 2009 r. Zgodnie
z wprowadzonym nowym mechanizmem finansowa-
nia inwestycji drogowych Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad otrzymuje z budżetu państwa
środki, do wysokości ustalonej w ustawie budżetowej
na dany rok, na związane z budową autostrad prace
studialne i dokumentacyjne, przejęcie nieruchomości
i gospodarowanie nimi, odszkodowania, należności
z tytułu ochrony gruntów leśnych, prace scaleniowe
i wymienne, przeprowadzanie ratowniczych badań
archeologicznych i badań ekologicznych oraz opraco-
wywanie ich wyników. W nowelizacji ustawy budże-
towej na rok 2009, w części 39: Transport, ustalono
limit wydatków w wysokości 7 806 483 tys. zł. Pozo-
stałe wydatki na drogi przejął Krajowy Fundusz Dro-
gowy prowadzony w Banku Gospodarstwa Krajowe-
go (BGK). Należy przy tym zaznaczyć, iż środki na
inwestycje drogowe nie zostały ograniczone, tylko
zostało zmienione źródło ich pochodzenia (z budżetu
państwa na Krajowy Fundusz Drogowy).
Należy zaznaczyć, iż powyższe rozwiązanie po-
zwoli na realizację wszystkich założonych prioryte-
tów inwestycyjnych zawartych w „Programie budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Ponadto re-
alizowane są także zadania, które nie zostały ujęte
w programie, np. A2 na odcinku Stryków – Konotopa
oraz obwodnica Mińska Mazowieckiego w ciągu au-
tostrady A2.
Ponadto należy stwierdzić, iż zmiana „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012” wymaga
przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania
na środowisko zgodnie z ustawą z dnia 3 październi-
ka 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko. Oznacza to, że aktualizacja mogłaby zostać
przedłożona pod obrady Rady Ministrów w przyszłym
roku. Jednak z uwagi na uchwalenie nowej ustawy
o finansach publicznych nie będzie to możliwe. W związ-
ku z tym istnieje konieczność opracowania nowego
„Programu budowy dróg krajowych” w pełni zgod-
nego z obowiązującymi przepisami prawa (łącznie
z oceną oddziaływania na środowisko).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 30 września 2009 r.
390
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie planowanej reorganizacji
sądów powszechnych (11262)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie pla-
nowanej reorganizacji sądów powszechnych, przesła-
ną przy piśmie z dnia 10 września 2009 r. (SPS-023-
-11262/09) uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Obecna struktura organizacyjna sądownictwa po-
wszechnego wskazuje na znaczne rozdrobnienie jed-
nostek wymiaru sprawiedliwości, w tym szczególnie
struktur szczebla rejonowego.
W sądownictwie powszechnym występują zasad-
nicze różnice w zakresie wielkości poszczególnych
apelacji, okręgów i sądów, przy czym nie dotyczą one
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale przede
wszystkim liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
W małych sądach przy niewielkim wpływie spraw
racjonalne wykorzystanie kadry jest niezwykle
utrudnione i kosztowne z uwagi na określoną usta-
wowo organizację sądów. Wymaga ona bowiem obli-
gatoryjnego tworzenia w każdej jednostce wydziałów
do określonych rodzajów spraw, co powoduje, że w wie-
lu sądach niemal każdy sędzia zajmuje stanowisko
funkcyjne, które generuje dodatkowe koszty z tytułu
dodatków. Z drugiej strony obciążenie pracą sędziów,
którzy nie pełnią żadnej funkcji, jest zdecydowanie
mniejsze w stosunku do średniej w kraju, gdyż mały
wpływ spraw uniemożliwia zapewnienie odpowied-
niej do etatu ich liczby.
Dlatego w Ministerstwie Sprawiedliwości podjęto
prace mające na celu stworzenie takiego modelu or-
ganizacji wymiaru sprawiedliwości, który zapewnił-
by obywatelom możliwość realizacji konstytucyjnego
prawa do sądu rozumianego jako rozpatrzenie ich
spraw bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, a jednocześnie pozwoliłby na racjonalne wyko-
rzystanie kadry orzeczniczej i administracyjnej.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącego stanu
struktury m.in. sądownictwa powszechnego oraz wy-
pracowania modelowych propozycji niezbędnych
zmian organizacyjnych zarządzeniem z dnia l lipca
2009 r. został powołany Zespół do spraw racjonaliza-
cji struktury organizacyjnej sądownictwa powszech-
nego i powszechnych jednostek organizacyjnych pro-
kuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na etapie
związanym z przygotowaniem koncepcji planowanej
reorganizacji w sądownictwie powszechnym. Jednym
z branych pod uwagę wariantów jest przekształcenie
niektórych z małych sądów rejonowych w wydziały
zamiejscowe do rozpoznawania podstawowych kate-
gorii spraw.
Odnosząc się bezpośrednio do pytania pana posła
o proces konsultacji planowanych zmian z samorzą-
dem sędziowskim oraz przedstawicielami samorządu
terytorialnego, należy wskazać, że zgodnie z prag-
matyką legislacyjną przepisy dotyczące zmian orga-
nizacyjnych, co do zasady, podlegają konsultacjom
z komórkami organizacyjnymi Ministerstwa Spra-
wiedliwości, prezesami właściwych sądów okręgo-
wych i Krajową Radą Sądownictwa. Przedstawione
w związku z projektowaną reformą stanowiska lokal-
nych władz, jak i opinie wszystkich innych zaintere-
sowanych środowisk również będą brane pod uwagę
w trakcie prac nad zmianami w sądownictwie po-
wszechnym.
Reasumując, pragnę zapewnić Pana Posła, że
główną intencją racjonalizacji struktury organiza-
cyjnej sądów powszechnych jest przyśpieszenie i uła-
twienie pracy wymiaru sprawiedliwości.
Natomiast podjęcie ostatecznej decyzji w sprawie
konkretnych jednostek organizacyjnych zostanie po-
przedzone kompleksową, wielokierunkową analizą
zarówno okoliczności o charakterze społecznym, jak
i tych związanych z zapewnieniem sprawnego funk-
cjonowania wymiaru sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie odstąpienia od planowanej
likwidacji sądów rejonowych oraz prokuratur
rejonowych w woj. świętokrzyskim (11270)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Milcarza w sprawie
odstąpienia od planowanej likwidacji sądów rejono-
wych oraz prokuratur rejonowych w województwie
świętokrzyskim, przesłaną przy piśmie z dnia 10 wrze-
śnia 2009 r., nr SPS–023-11270/09, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje:
Obecna struktura organizacyjna sądownictwa po-
wszechnego i powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury wskazuje na znaczne rozdrobnie-
nie jednostek wymiaru sprawiedliwości, w tym szcze-
gólnie struktur szczebla rejonowego.

W sądownictwie powszechnym występują znacz-
ne różnice w zakresie wielkości poszczególnych ape-
lacji, okręgów i sądów, przy czym nie dotyczą one
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale przede
wszystkim liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
W małych sądach, przy niewielkim wpływie
spraw, racjonalne wykorzystanie kadry jest niezwy-
kle utrudnione i kosztowne z uwagi na określoną
ustawowo organizację sądów. Wymaga ona bowiem
obligatoryjnego tworzenia w każdej jednostce wy-
działów do określonych rodzajów spraw, co powoduje,
że w wielu sądach niemal każdy sędzia zajmuje sta-
nowisko funkcyjne, które generuje dodatkowe koszty
z tytułu dodatków. Z drugiej strony obciążenie pracą
sędziów, którzy nie pełnią żadnej funkcji, jest zdecy-
dowanie mniejsze w stosunku do średniej w kraju,
gdyż mały wpływ spraw uniemożliwia zapewnienie
odpowiedniej do etatu ich liczby.
Podobnie funkcjonowanie dużej liczby prokuratur
o niewielkiej obsadzie prowadzi do niewłaściwego go-
spodarowania środkami finansowymi i zasobami ka-
drowymi resortu sprawiedliwości. Efektem tego sta-
nu jest przede wszystkim nadmierna, w stosunku do
potrzeb kadrowych, liczba stanowisk funkcyjnych
w odniesieniu do ilości pracowników merytorycznych.
Dlatego w Ministerstwie Sprawiedliwości podję-
to prace mające na celu stworzenie takiego modelu
organizacji wymiaru sprawiedliwości, który zapew-
niłby obywatelom możliwość realizacji konstytucyj-
nego prawa do sądu rozumianego jako rozpatrzenie
ich spraw bez nieuzasadnionej zwłoki przez właści-
wy sąd oraz uefektywniłby pracę prokuratury, a jed-
nocześnie pozwoliłby na racjonalne wykorzystanie
kadry orzeczniczej, prokuratorskiej i administra-
cyjnej.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącego stanu
struktury sądownictwa powszechnego i prokuratury
oraz wypracowania modelowych propozycji niezbęd-
nych zmian organizacyjnych zarządzeniem z dnia
1 lipca 2009 r. został powołany zespół do spraw ra-
cjonalizacji struktury organizacyjnej sądownictwa
powszechnego i powszechnych jednostek organiza-
cyjnych prokuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na etapie
związanym z przygotowaniem koncepcji planowanej
reorganizacji w sądownictwie powszechnym, a jed-
nym z branych pod uwagę wariantów jest przekształ-
cenie niektórych z małych sądów rejonowych w wy-
działy zamiejscowe do rozpoznawania podstawowych
kategorii spraw. Należy jednak zauważyć, że przed-
miotowa koncepcja zmian organizacyjnych nie zosta-
ła dotychczas przesądzona.
Pragnę poinformować Pana Posła, że w celu prze-
prowadzenia szczegółowej i obiektywnej analizy
w zakresie dotyczącym warunków lokalowych sądów
przewodniczący ww. zespołu powołał grupę roboczą
ds. inwentaryzacji obiektów sądów rejonowych, celem
prac której jest dokonanie oceny wybranych sądów
391
rejonowych przewidzianych ewentualnie do objęcia
projektem racjonalizacji.
W przypadku jednostek sądowych, w których ka-
drę orzeczniczą stanowi kilku sędziów, przeprowa-
dzona zostanie kompleksowa, wielokierunkowa ana-
liza zarówno okoliczności o charakterze społecznym,
jak i tych związanych z zapewnieniem sprawnego
funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Wnikli-
wej ocenie poddawane są następujące uwarunkowa-
nia: obszar właściwości sądu, liczba wpływających
spraw, limity etatów we wszystkich grupach zatrud-
nienia, stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie
właściwego rozmieszczenia kadry), warunki komu-
nikacyjne (pod kątem możliwości dojazdu stron do
sądu), warunki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba
sal rozpraw), miejsce zamieszkania pracowników
sądu we wszystkich grupach zatrudnienia (w zakre-
sie ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem
do pracy), odległości między poszczególnymi sądami,
w tym miejscowościami znajdującymi się w obsza-
rach ich właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do sądu w spra-
wach odwoławczych).
Odnosząc się do planowanej reorganizacji po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury,
uznano, że winna ona zostać podjęta po ustaleniu
kryteriów zmian w organizacji sądów, bowiem ocena
celowości funkcjonowania niektórych prokuratur jest
wtórna wobec prac nad zracjonalizowaniem struktu-
ry sądów powszechnych.
Należy jedynie nadmienić, że Prokuratura Krajo-
wa w ramach prac studialnych opracowała wielo-
aspektową ankietę, która będzie w przyszłości pod-
stawą oceny potrzeby funkcjonowania jednostek
o obsadzie od 2 do 5 etatów prokuratorskich. Ankie-
ta uwzględnia takie okoliczności, jak: obsadę etato-
wą, strukturę organizacyjną, średnie obciążenie
roczne sprawami różnego typu, stan techniczny wy-
posażenia jednostki, funkcjonowanie w danej miej-
scowości sądu rejonowego i komendy policji, kwestie
informatyzacji jednostki z funduszy unijnych itd.
W związku z powyższym udzielenie odpowiedzi
na pytanie Pana Posła, czy wśród jednostek zagro-
żonych likwidacją są Sąd Rejonowy i Prokuratura
Rejonowa w Staszowie, byłoby zdecydowanie przed-
wczesne.
Nawiązując bezpośrednio do podnoszonych przez
Pana Posła kwestii, pragnę wskazać, że udzielona
przez ministra sprawiedliwości odpowiedź na inter-
pelację nr 6974 w sprawie reorganizacji sądownictwa
powszechnego w Polsce, w tym planowanej likwidacji
Sądu Rejonowego w Staszowie, była w pełni zgodna
ze stanem faktycznym. Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści nie prowadziło wówczas prac legislacyjnych w od-
niesieniu do ww. sądu. Właściwe prace nad racjona-
lizacją struktury organizacyjnej w sądownictwie po-
wszechnym rozpoczęły się z dniem 1 lipca 2009 r.
i także nie przybrały one dotychczas charakteru le-
gislacyjnego.
392
W odniesieniu do opinii przedstawionych w inter-
pelacji pragnę zapewnić, że planowana reorganizacja
struktury wymiaru sprawiedliwości nie ma na celu
osłabienia pozycji samorządów ani ograniczenia
mieszkańcom dostępu do wymiaru sprawiedliwości
i utrudniania pracy organom ścigania.
Reasumując, uprzejmie informuję, że główną in-
tencją racjonalizacji struktury organizacyjnej za-
równo sądów powszechnych, jak i powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury, jest przy-
spieszenie i ułatwienie pracy organów ścigania, co
wymiernie przełoży się na realizację prawa obywa-
teli do dostępu do wymiaru sprawiedliwości rozu-
mianego jako sprawne załatwienie sprawy przez
właściwy organ.
Jednocześnie zaręczam, że przedstawione przez
Pana Posła argumenty zostaną przeanalizowane i, jak
wszystkie opinie zainteresowanych środowisk, będą
brane pod uwagę w trakcie prac nad zmianami
w strukturze organizacyjnej wymiaru sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie likwidacji przez PKP Cargo SA
zakładu napraw wagonów towarowych
w Białymstoku (11273)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela (SPS-
-023-11273/09 z dnia 10 września 2009 r.) w sprawie
likwidacji przez PKP Cargo SA zakładu napraw wa-
gonów towarowych w Białymstoku, uprzejmie infor-
muję, iż działania reorganizacyjne zmierzające do
usprawnienia procesu zarządzania jednostkami or-
ganizacyjnymi PKP Cargo SA znajdują się w kompe-
tencjach organów statutowych tej spółki. Organy
administracji rządowej, kreując rozwiązania gospo-
darcze, nie posiadają uprawnień do ingerowania
w działania, które znajdują się w kompetencjach or-
ganów statutowych niezależnych podmiotów gospo-
darczych, jakimi są spółki prawa handlowego.
Z wyjaśnień uzyskanych od Zarządu PKP Cargo
SA wynika, iż spółka posiada w swoich strukturach
zbyt dużą liczbę punktów utrzymania taboru, przez
co koszt jednostkowy dzierżawy i utrzymania zaple-
cza przypadający na każdą wykonywaną czynność
utrzymaniową jest bardzo wysoki. Konieczność po-
prawy efektywności wymusza działania w obszarze
optymalizacji utrzymania zapleczy technicznych, co
dotyczy między innymi zaplecza utrzymaniowego
w Białymstoku.
Mając na uwadze fakt, że potencjał ilości napraw
okresowych wagonów realizowanych obecnie przez
8 spółek zależnych od PKP Cargo SA oraz posiadane
przez spółkę punkty napraw okresowych przekracza
o 20% potrzeby spółki, zarząd spółki przyjął kieru-
nek, aby w miejscach o potencjale gwarantującym
uzyskanie największej efektywności dążyć do zwięk-
szenia liczby napraw okresowych wagonów i podno-
szenia poziomu doposażenia technicznego. W miej-
scach o niższej efektywności oraz realizujących
mniejszą liczbę napraw okresowych Zarząd PKP
Cargo SA planuje ograniczać naprawy okresowe, pro-
wadząc jednocześnie działania mające na celu rozwój
innych niezbędnych obecnie dla spółki produktów,
takich jak np. mobilny serwis napraw bieżących wa-
gonów lub punkty fizycznej likwidacji taboru, w taki
sposób, aby dostosować potencjał do potrzeb spółki.
W oparciu o założone kryteria ekonomiczne kie-
rownictwo podlaskiego zakładu spółki uznało, iż
brak jest uzasadnienia ekonomicznego dla pozosta-
wienia napraw okresowych wagonów w Białymstoku.
Punktem o znacznie lepszych wskaźnikach w obsza-
rze efektywności ekonomicznej przy realizacji na-
praw okresowych wagonów na terenie podlaskiego
zakładu spółki jest punkt utrzymania wagonów
w Ostrołęce. W Białymstoku będą natomiast nadal
realizowane naprawy bieżące wagonów i utrzymanie
lokomotyw oraz możliwy będzie do realizacji proces
kasacji taboru.
Z informacji przekazanych przez Zarząd PKP
Cargo SA wynika, że w celu wyjaśnienia wszelkich
wątpliwości związanych z decyzjami zarządu doty-
czącymi optymalizacji kosztów punktów utrzymania
taboru w dniu 1 września 2009 r. w Białymstoku
odbyło się spotkanie kierownictwa zakładu z zakła-
dowymi organizacjami związkowymi działającymi
w podlaskim zakładzie spółki, na którym omówiono
założenia planu i wykonanie napraw rewizyjnych wa-
gonów towarowych w I półroczu 2009 r. oraz sytuację
sekcji utrzymania wagonów w Białymstoku w kon-
tekście kosztów utrzymania hal naprawczych. Zakła-
dowe organizacje związkowe uznały za właściwe
i celowe ograniczenie ilości punktów napraw rewizyj-
nych w zakładzie z jednoczesnym:
— pozostawieniem napraw bieżących wagonów
i kasacji wagonów w dotychczasowej lokalizacji (w Bia-
łymstoku przy ul. Kopernika 60) lub ewentualnym
ustaleniem innej lokalizacji napraw bieżących w Bia-
łymstoku,
— rozszerzeniem zadań punktu kasacji wagonów
w Czeremsze,
— przesunięciem ewentualnej nadwyżki zatrud-
nienia w pionie napraw wagonów do innych zespołów
pracowniczych.
Koncepcja funkcjonowania spółki PKP Cargo SA
zawarta jest w przyjętej przez Radę Ministrów „Stra-

tegii dla transportu kolejowego do roku 2013”, gdzie
przewiduje się przejęcie przez tę spółkę roli narodo-
wego przewoźnika kolejowego w zakresie przewozu
rzeczy oraz częściową jej prywatyzację. Wraz z postę-
pującym procesem liberalizacji rynku kolejowych
przewozów towarowych PKP Cargo SA prowadzi
działania zmierzające do przekształcenia się w ope-
ratora logistycznego.
Uprzejmie informuję, że nie podzielam stanowi-
ska, iż Rada Ministrów nie podejmuje działań zmie-
rzających do ochrony miejsc pracy w dobie obecnego
kryzysu gospodarczego. Podejmowane przez rząd
działania zmierzają do łagodzenia skutków kryzysu
między innymi w zakresie ochrony miejsc pracy i za-
pobieżenia likwidacji zakładów pracy w całym kraju,
w tym w województwie podlaskim.
W zakresie spraw związanych z niwelowaniem
skutków kryzysu zwalniani pracownicy mogą sko-
rzystać z rozwiązań ujętych między innymi w usta-
wie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415, ze zm.).
Istnieją także programy specjalne, w których po-
moc kierowana jest między innymi do osób bezrobot-
nych, poszukujących pracy, a także zagrożonych
zwolnieniem. Wprowadzony ustawą z dnia 19 grud-
nia 2008 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 6, poz. 33) nowy
instrument, którym są specyficzne elementy wspie-
rające zatrudnienie, daje staroście swobodę kreowa-
nia działań dostosowanych do indywidualnych po-
trzeb uczestników programu specjalnego. Zakłada
się, iż specyficzne elementy wspierające zatrudnienie
obejmować będą racjonalne wydatki ponoszone
w szczególności na zakup środków trwałych, mate-
riałów i usług niezbędnych w procesie aktywizacji
zawodowej lub utrzymaniu miejsc pracy i stanowić
będą uzupełnienie usług rynku pracy i instrumentów
rynku pracy.
W celu złagodzenia negatywnych skutków kryzy-
su gospodarczego w postaci osłabienia koniunktury
na rynku pracy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
podjęło działania umożliwiające zasilenie gospodarki
kwotą niemal 700 mln zł w ramach programu „Ka-
pitał ludzki”. Opracowywany pakiet rozwiązań
umożliwi szybsze i skuteczniejsze reagowanie na
zmiany sytuacji społeczno-ekonomicznej.
Dodatkowo w dniu 22 sierpnia 2009 r. weszła
w życie ustawa z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skut-
ków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przed-
siębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035) oraz rozporzą-
dzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 24
sierpnia 2009 r. w sprawie przyznawania i wypłaty
świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych przedsiębiorcom w przejściowych
trudnościach finansowych (Dz. U. Nr 135, poz. 1112).
Ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomiczne-
go dla pracowników i przedsiębiorców zawiera roz-
wiązania z zakresu prawa pracy służące uelastycz-
393
nieniu organizowania procesu pracy w dostosowaniu
do bieżącej sytuacji przedsiębiorcy, a także mające
sprzyjać godzeniu obowiązków zawodowych z życiem
rodzinnym pracownika.
Ponadto z informacji przekazanych przez mini-
stra pracy i polityki społecznej wynika, iż na terenie
działania Powiatowego Urzędu Pracy w Białymstoku
ze środków Funduszu Pracy realizowane są liczne
programy na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej bezro-
botnych, o których mowa powyżej. Łącznie limit wy-
datków z Funduszu Pracy możliwych do wydatkowa-
nia w 2009 r. na te programy wynosi dla PUP w Bia-
łymstoku 23,6 mln zł, podczas gdy w całym 2008 r.
wynosił 17,7 mln zł, co oznacza (jeszcze przed upły-
wem trzech kwartałów br.) wzrost o 33,3%.
W dniu 28 sierpnia 2009 r. minister pracy i poli-
tyki społecznej przesłał marszałkowi województwa
podlaskiego pismo informujące, że decyzją z dnia
27 sierpnia br. zwiększona została rezerwa ministra
na finansowanie form promocji zatrudnienia, łago-
dzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawodowej
z Funduszu Pracy. Przewidywana dodatkowa kwota
środków z rezerwy na 2009 r. dla województwa pod-
laskiego na finansowanie zadań wynosi 7,7 mln zł.
W ramach tej puli na wniosek marszałka możliwy
będzie dalszy wzrost limitu wydatków dla PUP w Bia-
łymstoku, co umożliwi wsparcie bezrobotnych różny-
mi formami aktywizacji.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Eugeniusza Czykwina
w sprawie nowelizacji ustawy Kodeks karny
(11275)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Eugeniusza Czykwina, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 10 września 2009 r.,
nr SPS-023-11275/09, dotyczącą podniesienia sku-
teczności ścigania przestępstw popełnianych za po-
mocą sieci Internet, w tym realizujących znamiona
typów czynów zabronionych określonych w art. 119
§ 1 i 2, art. 256 i art. 257 Kodeksu karnego, poprzez
nowelizację przepisów Kodeksu karnego, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Zakaz dyskryminacji uregulowany jest w Konsty-
tucji Rzeczypospolitej Polskiej (art. 32) oraz w Ko-
394
deksie karnym. W zakresie prawa karnego realizo-
wany jest on poprzez przepisy: art. 118 § 1, 2 i 3 K.k.
(zbrodnia ludobójstwa podejmowana w celu wynisz-
czenia m.in. grupy rasowej); art. 119 § 1 K.k. (prze-
moc, groźba bezprawna wobec grupy ludzi lub osoby
z powodu m.in. ich przynależności rasowej); art. 119
§ 2 K.k. (publiczne nawoływanie do popełnienia prze-
stępstwa określonego w art. 119 § 1 K.k.); art. 256
K.k. (publiczne propagowanie faszystowskiego lub
innego totalitarnego ustroju państwa lub nawoływa-
nie do nienawiści na tle różnic narodowościowych,
etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze wzglę-
du na bezwyznaniowość) i art. 257 K.k. (publiczne
znieważanie grupy ludności albo poszczególnej osoby
z powodu jej przynależności narodowej, etnicznej, ra-
sowej, wyznaniowej albo z powodu jej bezwyznanio-
wości lub z takich powodów naruszanie nietykalności
cielesnej innej osoby).
Publiczne nawoływanie do czynów objętych dys-
pozycją wskazanych przepisów czy też znieważanie,
o jakim mowa w art. 257 K.k., może być popełnione
przy użyciu różnych środków, w tym za pośrednic-
twem Internetu.
Od 2004 r. Biuro Postępowania Przygotowawcze-
go Prokuratury Krajowej monitoruje postępowania
przygotowawcze dotyczące przestępstw popełnionych
za pośrednictwem Internetu, w tym stanowiących
przedmiot interpelacji, określonych w art. 119 § 1
i 2, art. 256 i art. 257 K.k.
Zgodnie z zasadą legalizmu materialnego uregu-
lowaną w art. 10 Kodeksu postępowania karnego
organ powołany do ścigania przestępstw jest obowią-
zany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania
przygotowawczego, a oskarżyciel publiczny także do
wniesienia i popierania oskarżenia – o czyn ścigany
z urzędu.
Przestępstwa wskazane w interpelacji stanowią
czyny ścigane z urzędu. Organy ścigania nie dokonu-
ją kategoryzacji zawiadomień o przestępstwie według
kryterium ważności czy charakteru sprawy, co mia-
łoby decydować o sposobie prowadzenia sprawy czy
wręcz o wszczęciu postępowania. Zarówno Policja,
jak i prokurator, jako organy powołane do ścigania
przestępstw, w każdym przypadku powzięcia infor-
macji o zdarzeniu na tle rasistowskim, antysemic-
kim, narodowościowym, etnicznym bądź wyznanio-
wym, noszącym znamiona przestępstwa stypizowa-
nego w Kodeksie karnym, zobowiązane są do wszczę-
cia postępowania przygotowawczego. Nie ma przy
tym żadnego znaczenia okoliczność, że przestępstwo
zostało popełnione za pośrednictwem Internetu.
Postępowania te zwykle wszczynane są na pod-
stawie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa
składanego przez osoby pokrzywdzone, a także przez
instytucje i organizacje, które zajmują się problema-
tyką nietolerancji, rasizmu, antysemityzmu. Zawia-
domienia składają także osoby prywatne, które po-
mimo że nie są osobami pokrzywdzonymi, uznają za
konieczne zgłaszanie tego rodzaju zdarzeń Policji lub
prokuraturze. Ponadto część postępowań wszczyna-
na jest z urzędu, na podstawie doniesień medialnych
oraz informacji własnych organów ścigania.
Wskazać należy, iż w celu ułatwienia sygnalizo-
wania ujawnionych zjawisk o charakterze przestęp-
czym, w ramach programu Super Internet Action
Plan prowadzonego przez Polskie Centrum Progra-
mu „Safer Internet”, został utworzony punkt konsul-
tacyjny – Dyżurnet.pl (witryna internetowa: www.
dyzurnet.pl). Internauci mogą w sposób anonimowy
zgłaszać tam dostrzeżone zjawiska budzące zaniepo-
kojenie. W przypadku podejrzenia popełnienia prze-
stępstwa dane te przekazywane są wyspecjalizowa-
nej komórce Policji, jak również niezwłocznie podej-
mowane są interwencje zmierzające do blokowania
stron internetowych bądź usunięcia z nich szkodli-
wych treści. W przypadku problemów interpretacyj-
nych pracownicy centrum konsultują się bezpośred-
nio z prokuratorem z Biura Postępowania Przygoto-
wawczego, koordynującym działania w zakresie prze-
stępstw komputerowych. Prokurator tego biura
wchodzi w skład międzyresortowego Komitetu Kon-
sultacyjnego przy NASK (Naukowa i Akademicka
Sieć Komputerowa).
W celu zwiększenia efektywności zwalczania
„przestępstw z nienawiści” w Biurze Postępowania
Przygotowawczego wyznaczony został prokurator,
którego zadaniem jest koordynowanie działań kar-
noprawnych i pozakarnych prokuratury, dotyczących
naruszania wolności bądź nawoływania do nienawi-
ści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, ra-
sowych i wyznaniowych.
Z inicjatywy biura podjęto także działania zmie-
rzające do powołania w prokuraturach apelacyjnych
konsultantów do tej kategorii przestępstw. Uznano
bowiem, iż wyznaczony w tym celu prokurator – kon-
sultant, specjalista w zakresie problematyki prze-
stępstw związanych z rasizmem i dyskryminacją ra-
sową oraz odnoszących się do nich uregulowań prawa
polskiego i międzynarodowego, powinien służyć po-
mocą prokuratorom prowadzącym i nadzorującym
sprawy o takie czyny, co pozwoli na ujednolicenie
praktyki i wyeliminowanie typowych błędów popeł-
nianych w takich postępowaniach. Konsultantów
wyznaczono w ośmiu prokuraturach apelacyjnych.
W trzech pozostałych jednostkach apelacji odstąpio-
no od wyznaczenia takich osób, motywując to nie-
wielką ilością prowadzonych postępowań dotyczą-
cych tego rodzaju spraw.
Wyznaczony prokurator z Biura Postępowania
Przygotowawczego współpracuje z pracownikami Ze-
społu do Spraw Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii
działającego w MSWiA. Zespół ten, w przypadku po-
wzięcia od różnych instytucji lub organizacji infor-
macji o przestępstwach popełnianych z pobudek ra-
sistowskich, przekazuje te informacje do Biura Po-
stępowania Przygotowawczego, które monitoruje
wskazane sprawy oraz zleca ich zbadanie w proku-
raturach apelacyjnych.
Powyższe działania prowadzone są w związku
z realizacją przez Ministerstwo Sprawiedliwości
„Krajowego programu przeciwdziałania dyskrymi-

nacji rasowej, ksenofobii i związanej z nimi nietole-
rancji na lata 2004– 2009”. W realizacji zadań wyni-
kających z tego programu dla prokuratury Biuro
Postępowania Przygotowawczego poleciło:
1) stałe monitorowanie przez prokuratury okrę-
gowe spraw o przestępstwa popełnione na tle raso-
wym i etnicznym poprzez obejmowanie ich nadzorem
służbowym, w celu wyeliminowania pochopnego od-
mawiania wszczęcia postępowań przygotowawczych
lub ich umarzania z powołaniem się na znikomą spo-
łeczną szkodliwość tych czynów;
2) okresowe (co kwartał) badanie przez prokura-
tury apelacyjne spraw tej kategorii zakończonych
odmową wszczęcia postępowania przygotowawczego
lub jego umorzeniem oraz dokonywanie oceny zasad-
ności tych decyzji, a następnie przedstawianie do
Biura Postępowania Przygotowawczego informacji
o wynikach badania i podjętych działaniach.
Wykonując powyższe zalecenia, prokuratury ape-
lacyjne po zakończeniu każdego kwartału przesyłają
do Biura Postępowania Przygotowawczego Prokura-
tury Krajowej informacje na temat spraw prowadzo-
nych w jednostkach organizacyjnych prokuratur im
podległych, ze wskazaniem, czego one dotyczą, w jaki
sposób zostały zakończone, czy były przedmiotem
badań ze strony prokuratur nadrzędnych i jakie były
wyniki ich kontroli w ramach nadzoru, a także czy
w danym okresie zapadły orzeczenia sądowe w tej
kategorii spraw i jakiej treści.
Przedstawiane dane poddawane są analizie, a na-
stępnie sporządzany jest zbiorczy wykaz spraw, za-
wierający także podsumowanie dotyczące sposobu
realizacji przez prokuratury zadań wynikających
z krajowego programu przeciwdziałania dyskrymi-
nacji rasowej, ksenofobii i związanej z nimi nietole-
rancji.
Przygotowana przez Biuro Postępowania Przygo-
towawczego ocena nadesłanych informacji wraz z uwa-
gami i spostrzeżeniami, istotnymi dla praktyki pro-
wadzenia postępowań w przedmiotowych sprawach,
przekazywana jest prokuraturom apelacyjnym w celu
rozesłania do wszystkich jednostek prokuratury
w kraju oraz ich wykorzystania w bieżącej pracy
i szkoleniach prokuratorów.
Dane statystyczne na temat wyników postępowań
w omawianej kategorii spraw udostępniane są, na
wniosek, organizacjom pozarządowym i innym insty-
tucjom, a także upowszechniane podczas szkoleń
i konferencji dotyczących problematyki dyskrymina-
cji, organizowanych przez instytucje państwowe
i inne, na które zapraszani są przedstawiciele Proku-
ratury Krajowej.
Upowszechnianie informacji statystycznych doty-
czących wyników postępowań i orzeczeń sądowych
z zakresu dyskryminacji rasowej, ksenofobii i zwią-
zanej z nimi nietolerancji, od 2008 r., na podstawie
decyzji prokuratora krajowego, realizowane jest rów-
nież poprzez udostępnianie przedmiotowych danych
na stronie internetowej Prokuratury Krajowej (www.
pk.gov.pl) wraz z wyciągami ze sprawozdań.
395
Przedstawione działania przynoszą wymierne
efekty w zakresie podniesienia efektywności walki
z tego rodzaju przestępczością. Przejawia się to we
wzroście ilości przestępstw ujawnionych, jak również
zwiększonej skuteczności prowadzonych postępowań.
Dla porównania:
— W latach 2000–2003 zarejestrowano w proku-
raturach 35 postępowań o przestępstwa popełnione
z pobudek rasistowskich lub ksenofobicznych, z któ-
rych 7 zostało zakończonych wniesieniem aktów
oskarżenia do sądu.
— W 2004 r. zarejestrowano 24 sprawy, przy czym
w 6 z nich zostały skierowane akty oskarżenia.
— W 2005 r. zarejestrowano 29 nowych spraw,
a w 7 z nich skierowano akty oskarżenia.
— w 2006 r. zarejestrowano 48 nowych postępo-
wań, w tym okresie skierowano 12 aktów oskarżenia.
Wśród 60 postępowań prowadzonych ogółem aż 18
z nich związanych było z publikowaniem na stronach
Internetu treści rasistowskich;
— W 2007 r. zarejestrowano 41 nowych postępo-
wań, w tym okresie skierowano 19 aktów oskarżenia
do sądów oraz 2 akty oskarżenia w trybie przyspie-
szonym. Na ogółem prowadzonych 62 postępowań
15 spraw dotyczyło przestępstw z wykorzystaniem
Internetu.
— W 2008 r. zarejestrowano 98 nowych postępo-
wań, zaś skierowano w tym okresie 28 aktów oskar-
żenia. Na 123 postępowania prowadzone w 2008 r.
26 z nich dotyczyło przestępstw popełnianych z wy-
korzystaniem Internetu.
— W I półroczu 2009 r. zarejestrowano 68 nowych
spraw, zaś skierowano w tym okresie 12 aktów oskar-
żenia. Z ogólnej liczby 106 prowadzonych postępowań
36 dotyczyło przestępstw popełnionych z wykorzy-
staniem Internetu.
W okresie od 2004 r. do końca 2008 r. tylko jedna
sprawa (prowadzona w 2006 r.) została umorzona
z powodu znikomej społecznej szkodliwości czynu.
Dotychczas podejmowane w Biurze Postępowania
Przygotowawczego działania w zakresie zwalczania
rasizmu i ksenofobii należy ocenić jako efektywne,
pozwalające na coraz bardziej skuteczne zwalczanie
tej kategorii przestępczości. Zostały one również po-
zytywnie ocenione przez Radę Praw Człowieka ONZ
podczas Powszechnego Okresowego Przeglądu Praw
Człowieka, dokonywanego przez ONZ w dniach 13–
–17 kwietnia 2008 r. w Genewie.
Odnosząc się – w świetle powyżej przedstawio-
nych okoliczności – do przedstawionego w interpela-
cji postulatu nowelizacji przepisów Kodeksu karnego
w celu ułatwienia ścigania sprawców przestępstw po-
legających na znieważaniu osób za pomocą sieci In-
ternet, należy wyrazić pogląd, że praktyka stosowa-
nia obowiązujących unormowań prawnych nie ujaw-
niła okoliczności wskazujących na celowość dokona-
nia takiej nowelizacji. Podkreślenia przy tym wyma-
ga, że w interpelacji nie wskazano konkretnych roz-
wiązań, które miałyby przysłużyć się ułatwieniu
ścigania sprawców tego rodzaju przestępstw ani na-
wet kierunku postulowanych prac legislacyjnych.
396
Równocześnie zauważyć należy, że Sejm RP w dniu
25 września 2009 r. uchwalił ustawę o zmianie usta-
wy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania kar-
nego, ustawy Kodeks karny wykonawczy, ustawy
Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych
ustaw, obejmującą nowelizację art. 256 K.k. prowa-
dzącą do nadania temu artykułowi następującego
brzmienia:
Art. 256 § 1. Kto publicznie propaguje faszystowski
lub inny totalitarny ustrój państwa lub nawołuje do
nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicz-
nych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na
bezwyznaniowość, podlega grzywnie, karze ograni-
czenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 2. Tej samej karze podlega kto w celu rozpo-
wszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, na-
bywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub
przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot zawie-
rający treść określoną w § 1 albo będące nośnikiem
symboliki faszystowskiej, komunistycznej lub innej
totalitarnej.
§ 3. Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu za-
bronionego określonego w § 2, jeżeli dopuścił się tego
czynu w ramach działalności artystycznej, edukacyj-
nej, kolekcjonerskiej lub naukowej.
§ 4. W razie skazania za przestępstwo określone
w § 1 sąd orzeka przepadek przedmiotów, o których mowa
w § 2, chociażby nie stanowiły własności sprawcy.
Tak więc powołana ustawa wprowadza do Kodek-
su karnego nowy typ przestępstwa (określony w § 2),
kryminalizujący zachowania podjęte w celu rozpo-
wszechniania druku, nagrania lub innego podmiotu
będącego nośnikiem określonych w przepisie treści
lub symboliki, poszerzając zakres penalizacji w sto-
sunku do obowiązującego stanu prawnego.
Choć problematyka objęta uchwaloną regulacją
nie odnosi się bezpośrednio do czynów realizowanych
z wykorzystaniem Internetu, niewątpliwie wzmocni
prawnokarną ochronę w zakresie tzw. przestępstw
z nienawiści.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie wprowadzania na rynek
konsumencki przeterminowanych
i niepełnowartościowych towarów (11279)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Krzywickiego w sprawie
wprowadzania na rynek konsumencki przetermino-
wanych i niepełnowartościowych towarów, wniesioną
przy piśmie nr SPS-023-11279/09 z dnia 10 września
2009 r. do prezesa Rady Ministrów, działając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu
z ministrem zdrowia oraz ministrem rolnictwa i roz-
woju wsi uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że omówienie obo-
wiązujących przepisów prawa żywnościowego, w tym
kwestii dotyczących bezpieczeństwa żywności i prze-
strzegania terminu przydatności do spożycia lub daty
minimalnej trwałości żywności, wraz z kompetencja-
mi organów kontrolnych w tym zakresie, zostało
przedstawione w piśmie z dnia 6 maja 2009 r. (znak:
DIH-73-3(3)09/KG) będącym odpowiedzią na wcze-
śniejszą interpelację pana posła Piotra Krzywickiego
wniesioną przy piśmie nr SPS-023-8998/09 z dnia 15
kwietnia 2009 r. do prezesa Rady Ministrów.
Niniejsze stanowisko powinno być odczytywane
w powiązaniu i w kontekście poprzedniej odpowiedzi.
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 178/2002 z dnia 28 stycznia 2002 r. ustana-
wiające ogólne zasady i wymagania prawa żywno-
ściowego, powołujące Europejski Urząd do Spraw
Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające proce-
dury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. U.
L 31, 01/02/2002, s.1, ze zm.) w art. 17 ust. 1 i 2 sta-
nowi, iż podmioty działające na rynku spożywczym
zapewniają, na wszystkich etapach produkcji, prze-
twarzania i dystrybucji w przedsiębiorstwach będą-
cych pod ich kontrolą zgodność tej żywności z wymo-
gami prawa żywnościowego właściwymi dla ich dzia-
łalności i kontrolowanie przestrzegania tych wymo-
gów. Z kolei państwa członkowskie wprowadzają
w życie prawo żywnościowe oraz monitorują i kon-
trolują przestrzeganie przez podmioty działające na
rynku spożywczych odpowiednich wymogów prawa
żywnościowego na wszystkich etapach produkcji,
przetwarzania i dystrybucji.
W związku z powyższym za odpowiednią jakość,
w tym i prawidłowość wyznaczenia terminu ważno-
ści produktu żywnościowego (określonego jako ter-
min przydatności do spożycia lub data minimalnej
trwałości) odpowiada podmiot działający na rynku
spożywczym. W praktyce oznacza to, że zakłady pro-
dukcyjne, określając okres trwałości swoich wyro-
bów, muszą posługiwać się badaniami przechowalni-
czymi, normami, opracowaniami naukowymi i bran-
żowymi.
W każdym natomiast przypadku, gdy organy in-
spekcji wykryją nieprawidłowości, podejmują odpo-
wiednie kroki mające na celu ich wyeliminowanie
(zalecenia pokontrolne, decyzje administracyjne, za-
kazy, nakazy, instytucja rekontroli, kary pieniężne)
i zapewnienie bezpieczeństwa konsumentom (wyco-
fanie partii produktów z obrotu). Powyższe działania
odnoszą się też do wykrytych nieprawidłowości do-
tyczących przydatności do spożycia środków spożyw-
czych. Tak więc gdy zostaną wykryte nieprawidło-

wości, organy inspekcji kontrolnych podejmują odpo-
wiednie działania wynikające z obowiązujących prze-
pisów, stwierdzonych nieprawidłowości i skali zagro-
żenia.
Przedstawiając powyższe informacje, pragnę
zwrócić uwagę na jeszcze jedną kwestię, z którą może
wiązać się opisywany przez pana posła Piotra Krzy-
wickiego problem występowania w handlu (szczegól-
nie w okresach letnich) żywności, która pomimo po-
siadania aktualnej daty ważności jest faktycznie ze-
psuta. Taka sytuacja może nie wiązać się bezpośred-
nio z błędnym podaniem przez producenta okresu
trwałości środka spożywczego, ale może wynikać
z nieprzestrzegania wskazań producenta odnośnie
do sposobu przechowywania produktów.
Należy zaznaczyć, że pojęcia „termin przydatno-
ści do spożycia” i „data minimalnej trwałości” są ści-
śle powiązane z warunkami przechowywania żyw-
ności, co znalazło swoje odbicie w przepisach. Z defi-
nicji zawartych w art. 3 ust. 3 pkt 7 i 47 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225, z późn. zm.) wyni-
ka, że termin przydatności do spożycia to termin, po
upływie którego środek spożywczy traci przydatność
do spożycia. Termin ten jest podawany w przypadku
środków spożywczych nietrwałych mikrobiologicz-
nie, łatwo psujących się. Natomiast na pozostałych
opakowanych środkach spożywczych umieszcza się
datę minimalnej trwałości, czyli datę, do której pra-
widłowo przechowywany środek spożywczy zachowu-
je swoje właściwości.
Na jakość produktu mają wpływ warunki prze-
chowywania na każdym etapie obrotu żywnością –
od produkcji, poprzez dystrybucję i detal, aż do kon-
sumenta włącznie. Każde naruszenie wskazanych
przez producenta warunków przechowywania (a szcze-
gólnie tzw. łańcucha chłodniczego) może spowodo-
wać, że produkt utraci posiadane cechy jakości
w zadeklarowanym przez producenta okresie prze-
chowywania.
Zgodnie z zasadą prawa żywnościowego opisaną
na wstępie odpowiedzialność za zapewnienie prawi-
dłowych warunków przechowywania żywności spo-
czywa na wszystkich podmiotach działających na
rynku spożywczym, natomiast do obowiązków urzę-
dowych organów kontroli należy nadzór nad prze-
strzeganiem prawa przez te podmioty.
Należy podkreślić, że wszystkie inspekcje tworzą-
ce w Polsce system urzędowej kontroli żywności pod-
czas prowadzonych kontroli (zarówno planowych, jak
i tzw. interwencyjnych) każdorazowo sprawdzają wa-
runki przechowywania środków spożywczych. Sys-
tem kontroli obejmuje cały łańcuch żywnościowy, „od
pola do stołu”.
Przykładowo, w 2008 r. Inspekcja Weterynaryjna
w wyniku kontroli stanu sanitarnego obiektów
stwierdziła nieprawidłowości w zakresie łańcucha
chłodniczego w 1,07% przypadków. Z kolei Inspekcja
Handlowa tylko w ramach planowych kontroli wnio-
sła zastrzeżenia do warunków przechowywania środ-
397
ków spożywczych w 4,4% skontrolowanych placówek.
Jak wynika z powyższych danych, problem nieprze-
strzegania właściwych warunków przechowywania
żywności w obrocie istnieje, choć na stosunkowo ni-
skim poziomie.
Podsumowując, należy wskazać, że na jakość
żywności może mieć wpływ sam konsument, po
pierwsze, zwracając uwagę, w jakich warunkach ofe-
rowana jest żywność w sklepie, i unikając placówek,
w których warunki te są niewłaściwe, po drugie – od-
powiednio postępując z żywnością po zakupie (np.
możliwie skracać czas, gdy produkt wymagający tem-
peratur chłodniczych znajduje się poza lodówką).
Z poważaniem
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zwrotu opłat za wydawanie
karty pojazdu (11280)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-11280/09 z dnia 10 września 2009 r.
przesyłające interpelację pani poseł Krystyny Łybac-
kiej w sprawie zwrotu opłat za wydawanie karty po-
jazdu, uprzejmie informuję, iż kwestia kosztów pono-
szonych przez administrację samorządową szczebla
powiatowego związanych ze zwrotem nadpłaty za
wydanie kart pojazdu, na skutek zapadających wy-
roków sądowych, jest znana Ministerstwu Infra-
struktury z informacji przekazywanych do resortu
przez poszczególnych starostów. W dniu 28 kwietnia
2009 r. odbyłem w tej sprawie spotkanie z przedsta-
wicielami strony samorządowej. Na spotkaniu tym
omówiono powyższą kwestię; ponadto strona samo-
rządowa przedstawiła swoje postulaty dotyczące
wprowadzenia rozwiązań prawnych gwarantują-
cych powiatom rekompensatę finansową za utraco-
ne wpływy z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie
kart pojazdu wraz z kosztami sądowymi i ustawo-
wymi odsetkami wynikającymi z niekorzystnych
wyroków sądowych i przyznanie na ten cel środków
budżetowych.
Wyjaśniam również, że resort infrastruktury wy-
stąpił do Ministerstwa Finansów o stanowisko w tej
sprawie. W przekazanej opinii Ministerstwo Finan-
sów poinformowało, że w ustawie budżetowej nie zo-
398
stały przewidziane środki finansowe, które mogłyby
być przekazane starostom w związku z kosztami po-
noszonymi w wyniku zwrotu nadpłaty za wydanie
kart pojazdu wraz z kosztami sądowymi i ustawowy-
mi odsetkami wypłacanymi na skutek zapadających
wyroków sądowych. W ocenie MF w obowiązujących
przepisach brak jest podstaw prawnych do przekaza-
nia z budżetu państwa dodatkowych środków dla
powiatów z tytułu kosztów związanych z wypłatą
nadpłat za wydanie karty pojazdu.
Jednocześnie informuję, iż planowane jest kolejne
spotkanie w celu rozpatrzenia możliwości rozwiąza-
nia tej kwestii, w tym z udziałem przedstawicieli mi-
nistra finansów, których opinia i stanowisko będą
kluczowe dla omawianej sprawy.
Załącznik do odpowiedzi
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pismem
Pana Ministra z dnia 15 września br. nr TD4k-0701-
-27a/09, przy którym przekazano interpelację pani
poseł Krystyny Łybackiej w sprawie zwrotu opłat za
wydawanie kart pojazdów, uprzejmie informuję:
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17
stycznia 2006 r. uznał § l ust. l rozporządzenia mini-
stra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie
wysokości opłaty za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137,
poz. 1310) za niezgodny z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.), gdyż zawyżał wysokość opłaty i tym samym
rozporządzenie wykraczało poza zakres upoważnie-
nia zawartego w ustawie.
Ponadto w świetle orzeczenia trybunału powyż-
szy paragraf rozporządzenia był niezgodny z art. 92
ust. l i art. 217 Konstytucji RP, gdyż przy ustalaniu
wysokości opłat za kartę pojazdu uwzględniał nie
tylko wysokość kosztów związanych z drukiem i dys-
trybucją kart, lecz także koszty pokrycia wydatków
przeznaczonych na potrzeby związane z ewentualną
utylizacją pojazdu.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego ustanowio-
na w kwestionowanym przepisie opłata stanowiła –
ze względu na niewspółmierność do rzeczywistych
kosztów druku i dystrybucji kart pojazdów – rodzaj
daniny publicznej, a tego rodzaju danina może być
nałożona wyłącznie w drodze ustawy, nie zaś przez
rozporządzenie.
W związku z wyrokiem trybunału minister trans-
portu i budownictwa wydał nowe rozporządzenie w spra-
wie opłaty za kartę pojazdu, które weszło w życie
z dniem 15 kwietnia 2006 r. i zostało opublikowane
w Dz. U. Nr 59, poz. 421. Ustalona w ww. rozporzą-
dzeniu opłata za kartę pojazdu zarejestrowanego po
raz pierwszy na terenie Polski wynosi 75 zł.
Odnosząc się do kwestii ewentualnej rekompen-
saty powiatom utraconych dochodów, należy mieć na
uwadze, iż wysokość opłat za wydanie karty pojazdu
kilkakrotnie ulegała zmianom, a mianowicie: pier-
wotnie, rozporządzeniem ministra transportu i go-
spodarki morskiej z dnia 19 czerwca 1999 r. w spra-
wie wysokości opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U.
Nr 57, poz. 612), z dniem l lipca 1999 r. ustalono opła-
tę 50 zł za wydanie karty pojazdu, a w 2001 r. rozpo-
rządzeniem ministra transportu i gospodarki mor-
skiej z dnia 18 maja 2001 r. zmieniającym rozporzą-
dzenie w sprawie wysokości opłat za wydanie karty
pojazdu (Dz. U. Nr 52, poz. 558) podwyższono ją do
55 zł. Następnie, rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 4 marca 2002 r. w sprawie wysoko-
ści opłat za wydanie karty pojazdu (Dz. U. Nr 18,
poz. 177), stawka opłaty została ustalona na poziomie
500 zł. Znaczny wzrost opłaty podyktowany był nie
wzrostem kosztów z tytułu wydania karty pojazdu,
ale koniecznością ograniczenia napływu do Polski
samochodów niesprawnych i starych.
Należy zauważyć, iż zwiększenie opłaty za kartę
pojazdu do kwoty 500 zł nie wiązało się z dodatkowy-
mi zadaniami dla powiatów, a wynikające z tego ty-
tułu znacznie zwiększone środki stanowiły dodatko-
we dochody powiatów.
W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się
do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu,
stwierdził, iż „należy raczej uznać, że kwestionowane
podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie po-
wiatom dodatkowych źródeł dochodów przeznaczo-
nych na wykonywanie innych zadań”.
Ponadto pragnę poinformować Pana Ministra, iż:
— w obowiązujących przepisach brak jest podstaw
prawnych do przekazania z budżetu państwa dodat-
kowych środków dla powiatów z tytułu zmniejszenia
opłaty za wydanie kart pojazdów,
— Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku
z dnia 17 stycznia 2006 r., w którym uznał § l ust. l
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lip-
ca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojaz-
du za niezgodny z przepisami zawartymi w ustawie
Prawo o ruchu drogowym oraz Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej, nie odnosił się do prawa Unii Eu-
ropejskiej. Z wyrazami szacunku. Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie dopuszczalności skargi kasacyjnej
w postępowaniu cywilnym (11286)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy, przekazaną

przy piśmie Pana Marszałka z dnia 10 września 2009 r.
nr SPS-023-11286/09, w sprawie kryteriów dopusz-
czalności skargi kasacyjnej uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
W art. 3982 § 1 K.p.c. wprowadzono ograniczenia
dopuszczalności skargi kasacyjnej ze względu na
wartość przedmiotu zaskarżenia (ratione valoris).
Stosownie do wskazanego przepisu wniesienie skar-
gi kasacyjnej jest niedopuszczalne w sprawach o pra-
wa majątkowe, w których wartość przedmiotu za-
skarżenia jest niższa niż 50 tys. zł, w sprawach go-
spodarczych – niższa niż 75 tys. zł, a w sprawach
z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych
(z pewnymi wyjątkami) – niższa niż 10 tys. zł.
Ograniczenia kwotowe dopuszczalności skargi
kasacyjnej funkcjonujące już na gruncie przedwojen-
nej kasacji, przejęte zostały wraz z przywróceniem
systemu apelacyjno-kasacyjnego w 1996 r. Analogicz-
ne rozwiązania funkcjonują współcześnie także w wie-
lu państwach europejskich, m.in. w Niemczech, Au-
strii, Słowenii czy Hiszpanii. Należy przy tym pod-
kreślić, że możliwość ograniczania dostępu do sądu
trzeciej instancji jest rekomendowana przez Komitet
Ministrów dla państw członkowskich Unii Europej-
skiej (por. zalecenie nr R/95/5 przyjęte przez Komitet
Ministrów w dniu 7 lutego 1995 r.).
Instytucja kwotowego ograniczenia dopuszczal-
ności skargi kasacyjnej służy ograniczeniu nadmier-
nego napływu spraw do Sądu Najwyższego, który
powinien mieć zapewnioną możliwość szybkiego i spraw-
nego reagowania na problemy związane z wykładnią
prawa i ujednolicaniem orzecznictwa sądowego. Wiel-
kość kwotowych ograniczeń skargi kasacyjnej pozo-
staje też w odpowiedniej proporcji do wartości przed-
miotu sporu limitującej właściwość sądów odpowied-
niego szczebla. W tym zakresie należy zwrócić uwagę
na art. 17 pkt 4 K.p.c., zgodnie z którym do właści-
wości sądów okręgowych należą sprawy o prawa ma-
jątkowe, w których wartość przedmiotu sporu prze-
wyższa 75 tys. zł, a w postępowaniu w sprawach go-
spodarczych – 100 tys. zł.
Należy zwrócić uwagę na fakt, że wartość przed-
miotu zaskarżenia w sprawach o prawa majątkowe
nie stanowi jedynego ograniczenia dopuszczalności
skargi kasacyjnej. Wskazać tu można dalsze ograni-
czenia wynikające z art. 3983 § 1 K.p.c., zgodnie
z którym oparcie skargi kasacyjnej możliwe jest je-
dynie na ściśle określonych podstawach, czy z art. 3989
§ 1 K.p.c. wprowadzającego instytucję przedsądu.
Takie ukształtowanie skargi kasacyjnej związane
jest z tym, że skarga kasacyjna jest instytucją zwięk-
szającą ochronę prawną stron postępowania ponad
konstytucyjne standardy i pozostaje poza tokiem in-
stancji. Ma charakter nadzwyczajnego środka za-
skarżenia, co oznacza, iż ustawodawca może nawet
istotnie ograniczyć jej dostępność.
Zastosowanie kryterium ratione valoris w zakre-
sie dopuszczalności skargi kasacyjnej nie narusza
„równych praw wszystkich obywateli do dochodzenia
swych praw przed sądem”. Zasada równości nie ma
399
bowiem bezwzględnego charakteru, a więc w uzasad-
nionych przypadkach pozwala na różnicowanie sytu-
acji prawnej podmiotów podobnych.
Postępowanie kasacyjne nie powinno być postrze-
gane jako „dalsze dochodzenie praw”. Podstawowym
celem postępowania kasacyjnego nie jest korekta
orzeczeń wydawanych przez sądy powszechne, lecz
ochrona interesu publicznego poprzez zapewnienie
jednolitości wykładni i wkładu Sądu Najwyższego
w rozwój prawa oraz jurysprudencji (zob. postanowie-
nie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2008 r., III
UK6/08, LEX nr 469183, postanowienie Sądu Naj-
wyższego z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ178/99, LEX
nr 39498). Postępowanie kasacyjne pozwala także
na wyeliminowanie z obiegu prawnego orzeczeń, któ-
re, jakkolwiek prawomocne, dotknięte są istotnymi
uchybieniami. Ponadto poprzez postępowanie kasa-
cyjne urzeczywistnia się funkcja Sądu Najwyższego
jako sądu sprawującego nadzór nad działalnością są-
dów powszechnych w zakresie orzekania (art. 183
ust. 1 Konstytucji RP).
Należy dodatkowo wskazać, że ograniczenie do-
puszczalności wniesienia skargi kasacyjnej z uwagi
na wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawach
o prawa majątkowe nie oznacza, że strona pozbawio-
na jest możliwości przedstawienia sprawy Sądowi
Najwyższemu. Istnieje bowiem jeszcze możliwość
wniesienia przez stronę do Sądu Najwyższego skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocne-
go orzeczenia (art. 4241–42412 K.p.c.). Skarga kasa-
cyjna oraz skarga o stwierdzenie niezgodności z pra-
wem prawomocnego orzeczenia są środkami komple-
mentarnymi, co oznacza, że w wypadku niedopusz-
czalności skargi kasacyjnej strona będzie mogła
wnieść skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia (art. 4241 § 1 i 3 K.p.c.).
Ministrowi sprawiedliwości nie sygnalizowano
dotąd wątpliwości dotyczących wskazanych wyżej
unormowań. Również praktyka stosowania przepi-
sów regulujących kryteria dopuszczalności skargi
kasacyjnej nie wywołuje zastrzeżeń, które by wska-
zywały na potrzebę wprowadzenia zmian tych prze-
pisów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
400
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie oceny przeprowadzanej aktualnie
reorganizacji sądów powszechnych (11287)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
oceny przeprowadzanej aktualnie reorganizacji są-
dów powszechnych, przesłaną przy piśmie z dnia 10
września 2009 r., nr SPS-023-11287/09, uprzejmie
przedstawiam, co następuje:
Na wstępie pragnę poinformować Pana Posła, że
w ramach reformy wymiaru sprawiedliwości podejmo-
wane są działania w kierunku bardziej elastycznego
ukształtowania struktury organizacyjnej sądownic-
twa powszechnego, racjonalnego wykorzystania kadry
orzeczniczej i administracyjnej oraz środków finanso-
wych wydatkowanych na funkcjonowanie wymiaru
sprawiedliwości. Realizacji tego zamierzenia służyć
ma m.in. zniesienie wydziałów grodzkich.
Uzasadniając przedmiotowe działania, należy
wskazać, iż w ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości
nie ma potrzeby istnienia dodatkowych struktur or-
ganizacyjnych do rozpoznawania spraw o mniejszym
stopniu skomplikowania. Istnienie wydziałów grodz-
kich nadmiernie komplikuje strukturę organizacyjną
sądownictwa pierwszoinstancyjnego, zwłaszcza że
zakres ich właściwości funkcjonalnej jest różny w po-
szczególnych sądach. Tworzenie wydziałów grodz-
kich powoduje także często organizacyjne wyodręb-
nianie niewielkiej liczby spraw i ułamkowych obsad
sędziowskich.
Ponadto funkcjonowanie wydziałów grodzkich,
w których rozpoznawane są proste sprawy, przede
wszystkim wykroczeniowe, prowadzi do nieuzasad-
nionej i bardzo wąskiej specjalizacji sędziów. Stan
taki jest wysoce niekorzystny dla dobra wymiaru
sprawiedliwości, ponieważ zaburza proces doskona-
lenia i rozwoju zawodowego sędziów. W konsekwencji
prowadzi to do niewłaściwego wykorzystania wyso-
kich umiejętności kadry orzeczniczej.
Likwidacja wydziałów grodzkich przyczyni się
zatem do bardziej efektywnego wykorzystania kadry
zarówno orzeczniczej, jak i administracyjnej, która
zostanie włączona do wydziałów podstawowych – cy-
wilnych i karnych, a ponadto spowoduje zmniejszenie
liczby stanowisk funkcyjnych. Równocześnie spraw-
ność i szybkość postępowania w sprawach powierzo-
nych dotychczasowym wydziałom grodzkim zostanie
zachowana, skoro nie ulegają zmianie uproszczone
procedury, wg których je rozpoznawano.
Ponadto niezwykle istotny jest fakt, że po likwi-
dacji wydziałów grodzkich sędziowie będą orzekać
w pełnym spektrum spraw, co korzystnie wpłynie
m.in. na stabilność orzecznictwa powodowaną moż-
liwością wymiany doświadczeń między większą licz-
bą sędziów w danym wydziale.
W przypadku zniesienia wydziałów grodzkich
w miastach siedzibach sądów rejonowych dostęp oby-
wateli do sądu w sprawach należących do właściwości
wydziałów grodzkich nie zostanie w żaden sposób
ograniczony, gdyż sprawy ze znoszonych sądów grodz-
kich zostaną przekazane do wydziałów cywilnych
i karnych mających siedziby w tych samych macie-
rzystych jednostkach. Nie zaistnieje zatem koniecz-
ność dojazdu uczestników postępowań sądowych do
innych miejscowości.
W rezultacie przedmiotowych działań nie należy
spodziewać się także wydłużenia czasu oczekiwania
na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż sędziowie orzekający
obecnie w wydziałach grodzkich przewidzianych do
zniesienia, podobnie jak i pracownicy administracyj-
ni, zasilą wydziały karne i cywilne macierzystych
sądów rejonowych.
Dokonanie omawianej reorganizacji może powo-
dować tylko krótkotrwałe pogorszenie wyników w za-
kresie sprawności postępowania, z uwagi na koniecz-
ność przeprowadzenia szeregu czynności o charak-
terze organizacyjnym.
Informacje, którymi aktualnie dysponuje Mini-
sterstwo Sprawiedliwości, nie dają podstaw do stwier-
dzenia występowania zasadniczych trudności w są-
dach rejonowych, w których zlikwidowane zostały
wydziały grodzkie. Napływające sygnały dotyczą je-
dynie problemów organizacyjnych, w tym przede
wszystkim lokalowych, i nie dają podstaw do kwestio-
nowania zasadności dokonanych zmian.
Pragnę podkreślić, że wszystkie prezentowane
przez prezesów sądów okręgowych i sądów rejonowych
opinie dotyczące zagadnień związanych z planowany-
mi i dokonanymi likwidacjami wydziałów grodzkich
są przedmiotem wnikliwej analizy właściwych mery-
torycznie komórek organizacyjnych Ministerstwa
Sprawiedliwości. Te z przedstawionych propozycji,
które mają konstruktywny charakter, stały się pod-
stawą prac zmierzających do przekształcenia wydzia-
łów grodzkich funkcjonujących w największych są-
dach rejonowych w wydziały karne. Obecnie rozpatry-
wane są nadesłane w tym zakresie wnioski.
Reasumując, pragnę poinformować Pana Posła,
że likwidacja wydziałów grodzkich jest procesem roz-
łożonym na kilka etapów. Z dniem 1 lipca 2008 r.
zniesione zostały 52 wydziały grodzkie, a z dniem
1 stycznia 2009 r. – 40 wydziałów grodzkich w sądach
rejonowych o obsadzie orzeczniczej do 10 sędziów.
Z dniem 1 lipca 2009 r. zlikwidowanych zostało na-
tomiast 117 wydziałów grodzkich w sądach rejono-
wych, których obsadę stanowi 11–20 sędziów. Z dniem
1 stycznia 2010 r. przewiduje się zniesienie kolejnych
tego rodzaju komórek organizacyjnych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie klęsk żywiołowych (11288)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 10 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11288/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP Pana Krzysztofa Brejzy w sprawie klęsk żywio-
łowych, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie wskazać należy, iż – z uwagi na wy-
stępujące obecnie w Polsce zmiany klimatyczne wy-
wołujące klęski żywiołowe – wprowadzenie powszech-
nych ubezpieczeń od skutków powyższych klęsk wy-
daje się uzasadnione. Podjęcie prac nad stworzeniem
powszechnego systemu ubezpieczeń od skutków klęsk
żywiołowych uzasadnia również fakt, iż co roku wy-
datki z budżetu państwa i budżetów samorządowych
na działania związane z usuwaniem ww. skutków
klęsk wzrastają, a obecnie stosowany system dotacji
i zapomóg socjalnych stanowi skuteczne, lecz jedynie
doraźne rozwiązanie problemu.
Mając powyższe na uwadze, Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji podjęło działania
zmierzające do opracowania powszechnego systemu
zapobiegania i przeciwdziałania skutkom klęsk ży-
wiołowych. W dniu 10 września 2008 r. minister
spraw wewnętrznych i administracji przewodniczył
spotkaniu poświęconemu budowie w Polsce komplek-
sowego systemu zapobiegania i przeciwdziałania
skutkom klęsk żywiołowych. Podczas spotkania za-
padła decyzja o powołaniu zespołu roboczego ds.
wprowadzenia w kraju powszechnego systemu ubez-
pieczeń od skutków klęsk żywiołowych, dla którego
podstawową wytyczną stanowi opracowanie systemu
ubezpieczeń zapewniającego bezpieczeństwo rodzi-
nom i osobom, które utraciły możliwość korzystania
z domu lub mieszkania wskutek działania żywiołu.
W pracach ww. zespołu udział biorą przedstawi-
ciele administracji rządowej (Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji oraz Rządowego Cen-
trum Bezpieczeństwa), Polskiej Izby Ubezpieczeń,
Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Ponad-
to akces do udziału w pracach zespołu zgłosił rzecz-
nik ubezpieczonych. Dotychczas zespół podjął nastę-
pujące działania:
— przeanalizował dane dotyczące zmian klimatu
w Polsce,
— przeanalizował i określił dane dotyczące przed-
miotu ubezpieczenia, tj. liczbę budynków mieszkal-
nych w podziale na obiekty w mieście i na wsi oraz
ich formę własności,
— dokonał analizy strat w budynkach mieszkal-
nych spowodowanych przez ostatnie zdarzenia o cha-
rakterze klęsk żywiołowych,
401
— przeanalizował dane dotyczące pomocy pań-
stwa dla osób i rodzin, które poniosły straty w gospo-
darstwach domowych,
— dokonał analizy przepisów krajowych i wspól-
notowych dotyczących pomocy państwa w zakresie
ubezpieczeń od skutków klęsk żywiołowych,
— przeanalizował systemy ubezpieczeń od skut-
ków klęsk żywiołowych obowiązujące w innych kra-
jach Unii Europejskiej.
Podczas kolejnych spotkań ww. zespołu omówio-
no, opracowane przez Polską Izbę Ubezpieczeń,
wstępne założenia ubezpieczeń od skutków klęsk ży-
wiołowych. Poruszono w szczególności kwestie przed-
miotu ubezpieczenia, zakresu ubezpieczenia, tj. ewen-
tualnego udziału środków z budżetu państwa przy
wprowadzaniu ubezpieczeń, poszczególnych ryzyk
objętych ubezpieczeniem, a także systemu likwidacji
szkód. Analizowano także relacje ubezpieczenia do
istniejących na rynku produktów ubezpieczeniowych.
Omówiono również kwestie dotyczące zakresu ryzy-
ka – wyodrębnienia w przedmiocie ubezpieczenia,
m.in. ryzyka deszczu nawalnego, gradobicia, inten-
sywnych opadów śniegu, mrozu oraz trzęsienia zie-
mi. Rozważano także możliwość objęcia zakresem
ubezpieczenia budynków komunalnych i zakłado-
wych oraz zróżnicowania wysokości składek według
ryzyka.
Pozytywne doświadczenia krajów Unii Europej-
skiej będą wykorzystane przy wypracowaniu rozwią-
zania najbardziej optymalnego w warunkach pol-
skich. Podkreślić jednak należy, że ze względu na
trudną do uregulowania problematykę, jaką stano-
wią ubezpieczenia, stworzenie optymalnego rozwią-
zania systemowego wymaga czasu.
Przedstawiając powyższe, pragnę wyrazić nadzie-
ję, iż nadanie systemowi ubezpieczeń od klęsk żywio-
łowych charakteru powszechności spowoduje z jednej
strony odciążenie budżetu państwa od wydatków
przeznaczanych na usuwanie następstw różnego ro-
dzaju klęsk, z drugiej natomiast pozwoli przeznaczyć
te środki na szeroko rozumianą profilaktykę, tj. roz-
budowę systemu monitoringu, metod zarządzania
kryzysem, jak również na realizację wielu innych in-
westycji mających na celu ochronę przed powodzią.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
402
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wprowadzenia do polskiej
procedury cywilnej elektronicznych protokołów
(11289)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
wprowadzenia do polskiej procedury elektronicznych
protokołów przekazaną przy piśmie z dnia 10 wrze-
śnia 2009 r. (znak: SPS-023-11289/09), odnosząc się
kolejno do pytań zawartych w interpelacji, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks postę-
powania cywilnego wprowadzający protokół elektro-
niczny został w dniu 24 sierpnia 2009 r. przyjęty
przez Stały Komitet Rady Ministrów. W najbliższym
czasie zostanie przedłożony do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Projektowany przepis art. 2 przewiduje, iż ustawa
wejdzie w życie z dniem 1 lipca 2010 r.
Przewiduje się, iż wprowadzenie projektowanych
rozwiązań wiązać się będzie z koniecznością ponie-
sienia wydatków z budżetu państwa w wysokości
250 mln zł, w tym 40 mln zł w pierwszym roku ka-
lendarzowym obowiązywania nowych regulacji (to
jest w roku 2010).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie realizacji programu promocji
oraz rozpowszechniania kultury fizycznej i sportu
(11291)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pani Beaty Małeckiej-
-Libery przekazaną pismem z dnia 10 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11291/09) w sprawie realizacji pro-
gramu promocji oraz upowszechniania kultury fi-
zycznej i sportu, uprzejmie informuję, co następuje.
„Aktywne i sprawne społeczeństwo” – to główny
cel strategiczny dokumentu „Strategia rozwoju spor-
tu w Polsce do roku 2015”, przyjętego przez Radę
Ministrów 23 stycznia 2007 r. W dokumencie tym
zdefiniowano trzy priorytety: popularyzację sportu
dla wszystkich, wzrost wyników sportowych i rozwój
infrastruktury sportowo-rekreacyjnej, określając
jednocześnie obszary działań w każdym z prioryte-
tów i zadania. Priorytet „Promocja sportu dla wszyst-
kich” dotyczy obszarów działania „Sprawność fizycz-
na dzieci i młodzieży” oraz „Aktywność fizyczna
społeczeństwa”. Zadania z tych obszarów ukierunko-
wane są na promocję aktywności fizycznej dla zdro-
wia oraz zwiększenie powszechnej aktywności spor-
towej naszego społeczeństwa. Zadania te minister-
stwo realizuje we współpracy z organizacjami poza-
rządowymi mającymi cele statutowe z zakresu kul-
tury fizycznej i sportu oraz jednostkami samorządu
terytorialnego, m.in. poprzez udzielanie dotacji celo-
wych. Dotacje te udzielane są z budżetu państwa
i funduszy celowych w ramach otwartych konkursów
ofert. W ogłaszanych corocznie konkursach z zakre-
su rozwoju sportu dzieci i młodzieży, rozwoju sportu
osób niepełnosprawnych oraz upowszechniania spor-
tu i aktywności fizycznej w różnych grupach społecz-
nych, wyznaczane są zadania i priorytety ukierun-
kowane na promocję prozdrowotnych, społecznych,
edukacyjnych i wychowawczych wartości sportu, roz-
szerzenie dostępu do aktywności sportowej oraz upo-
wszechnienie różnych form i programów sportu dla
wszystkich. Priorytetowo traktowane są także dzia-
łania z zakresu integracji społecznej w sporcie i po-
przez sport osób niepełnosprawnych oraz wyrówny-
wania dostępu do sportu i przeciwdziałanie wyklu-
czeniu społecznemu o podłożu finansowym.
Szeroka współpraca z różnorodnymi podmiotami
działającymi w obszarze sportu powszechnego służy
realizacji zadań i programów resortowych oraz wpły-
wa na podejmowanie nowych inicjatyw i działań na
rzecz rozwoju sportu dla wszystkich, z których naj-
ciekawsze są upowszechniane w całym kraju.
Spośród stałych programów ministerstwa mają-
cych na celu upowszechnienie aktywności sportowej
w społeczeństwie wymienić należy programy doty-
czące:
— rozwoju sportu wśród dzieci i młodzieży pn.
„Sport wszystkich dzieci”, w ramach którego reali-
zowane są m.in. zadania wspierające aktywny wypo-
czynek dzieci i młodzieży pn. „Sportowe wakacje”,
organizację imprez sportowo-rekreacyjnych, zakup
i dystrybucję sprzętu sportowego oraz szkolenie i dzia-
łalność animatorów i organizatorów sportu dzieci i mło-
dzieży,
— upowszechniania organizacji zajęć sportowo-
-rekreacyjnych dla uczniów, którego podstawowym
zadaniem jest wyrównanie dostępu do kultury fizycz-
nej, szczególnie dzieci i młodzieży ze środowisk i te-
renów najuboższych,
— upowszechniania sportu osób niepełnospraw-
nych, którego celem jest zwiększenie uczestnictwa

osób niepełnosprawnych w sporcie, przełamywanie ba-
rier świadomościowych, propagowanie i rozpowszech-
nianie wszelkich form aktywności fizycznej dostosowa-
nej do różnego rodzaju niepełnosprawności,
— upowszechniania kultury fizycznej w środowi-
sku wiejskim, którego zadaniem jest tworzenie wa-
runków do uprawiania sportu w ludowych klubach
sportowych przez uzdolnioną młodzież oraz popula-
ryzowanie aktywności ruchowej wszystkich miesz-
kańców wsi,
— upowszechniania kultury fizycznej w środowi-
sku akademickim, który zapewnia dostęp do aktyw-
ności sportowej nie tylko członkom klubów akade-
mickich, ale pozwala również na rozwijanie zainte-
resowań sportowych wszystkim studiującym na pol-
skich uczelniach,
— upowszechniania kultury fizycznej w rodzinie
oraz różnych grupach zawodowych i społecznych,
którego zadaniem jest wspieranie aktywności orga-
nizacji pozarządowych w działaniach na rzecz po-
wszechnego uprawiania sportu w różnych środowi-
skach i grupach społecznych,
— promocji sportu powszechnego, realizowanego
w formie ogólnopolskich kampanii, poradnictwa
i animacji w zakresie aktywności fizycznej w promo-
cji zdrowia,
— promocji aktywności ruchowej w kontekście
zapobiegania nadwadze i otyłości, który realizowany
jest w ramach „Narodowego programu zapobiegania
nadwadze i otyłości oraz przewlekłym chorobom nie-
zakaźnym poprzez poprawę żywienia i aktywności
fizycznej”, opracowanym zgodnie z zaleceniem Rady
Unii Europejskiej i przyjętej na 57. Światowym Zgro-
madzeniu Zdrowia „Globalnej Strategii dotyczącej
Żywienia, Aktywności Fizycznej i Zdrowia”.
Nowymi zadaniami i programami będącymi kon-
sekwencją realizowanej przez ministerstwo współ-
pracy z zakresu upowszechniania aktywności spor-
towej w społeczeństwie we współpracy z jednostkami
samorządu terytorialnego i organizacjami pozarzą-
dowymi są:
— konkurs „Najlepsza inicjatywa z zakresu upo-
wszechniania kultury fizycznej i sportu wśród dzieci
i młodzieży ze środowisk wiejskich”, którego celem
jest ogólnopolska popularyzacja najciekawszych pro-
jektów,
— „Rozszerzenie systemu rekreacji jako formy
rehabilitacji osób niepełnosprawnych – rekreacja
osób niepełnosprawnych w starszym wieku”, którego
celem jest promocja zdrowego stylu życia wśród osób
niepełnosprawnych w starszym wieku oraz tworzenie
warunków i upowszechnienie form aktywności ru-
chowej wpływających na usprawnienie osób star-
szych,
— projekt „Animator – Moje boisko Orlik 2012”,
który polega na udziale finansowym Ministerstwa
Sportu i Turystyki w pokryciu kosztów zatrudnienia
animatorów – osób organizujących i prowadzących za-
jęcia sportowo-rekreacyjne, na obiektach powstałych
403
w ramach programu „Moje boisko – Orlik 2012”, przy
współudziale środków finansowych samorządów,
— ogólnopolski program pn. „Przeciwdziałanie po-
przez sport agresji i patologii wśród dzieci i młodzie-
ży”, którego zadaniem jest zredukowanie poziomu
agresji i patologii młodego pokolenia m.in. przez:
– stworzenie możliwości udziału dzieci i młodzie-
ży w różnych formach aktywności fizycznej;
– promocję zdrowego stylu życia i odżywiania oraz
zahamowania negatywnych tendencji w rozwoju bio-
logicznym dzieci i młodzieży;
– organizację zajęć pozalekcyjnych i pozaszkol-
nych, obozów sportowo-rekreacyjnych oraz imprez
sportowych, w tym rozszerzenie oferty w zakresie
kultury fizycznej mające na celu zapewnienie prawi-
dłowego funkcjonowania obiektów sportowych w ra-
mach m.in. programów „Moje boisko – Orlik 2012”
i „Blisko boisko”;
– szkolenie i doskonalenie zawodowe kadry peda-
gogicznej i trenersko-instruktorskiej;
– zapewnienie prawidłowego wychowania dzieci
i młodzieży i przygotowanie ich do udziału w maso-
wych imprezach sportowych w duchu idei fair play.
Realizacja projektu przebiega z wykorzystaniem
środków UE w ramach Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” (komponent regionalny) priorytet IX
oraz z budżetu państwa i Funduszu Rozwoju Kultu-
ry Fizycznej.
W dniu 5 listopada 2008 r. zostało podpisane po-
rozumienie między czterema resortami: Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji, Mini-
sterstwem Sportu i Turystyki, Ministerstwem Edu-
kacji Narodowej oraz Ministerstwem Zdrowia, w spra-
wie współpracy przy wdrażaniu i propagowaniu pro-
gramu „Przeciwdziałanie poprzez sport agresji i pa-
tologii wśród dzieci i młodzieży”.
Współpraca ta oraz inne działania Ministerstwa
Sportu i Turystyki realizowane w ramach współpra-
cy międzyresortowej (np. „Narodowego programu
zdrowia”, „Narodowego planu działań na rzecz dzie-
ci) zgodne są z zaleceniami Komisji Europejskiej
(„Biała księga na temat sportu”, 2. Społeczna rola
sportu, 2.1. Poprawa zdrowia publicznego poprzez
aktywność fizyczną), która:
1) zaleca wzmocnienie współpracy między sekto-
rem zdrowia, wychowania i sportu na szczeblu mini-
sterialnym państw członkowskich, w celu zdefinio-
wania i zrealizowania spójnych strategii mających na
celu zmniejszenie nadwagi, otyłości i innych zagro-
żeń dla zdrowia,
2) zachęca państwa członkowskie do zbadania,
w jaki sposób propagować pojęcie aktywnego życia
poprzez system edukacji narodowej i system szkoleń,
włącznie ze szkoleniem nauczycieli.
Powszechna aktywność fizyczna i uprawianie
sportu uwarunkowane są w dużej mierze zapewnie-
niem dostępu do odpowiedniej bazy sportowej. Takie
cele realizowane są przez programy rozwoju infra-
struktury dla sportu powszechnego, które są w części
dofinansowywane ze środków Funduszu Rozwoju
404
Kultury Fizycznej. Z myślą o dzieciach i młodzieży
wdrożone zostały w ostatnich latach programy budo-
wy wielofunkcyjnych boisk sportowych, które są
ogólnie dostępne dla dzieci i młodzieży jak np. „Moje
boisko – Orlik 2012”.
Społeczeństwo polskie cechuje niski, w porówna-
niu do innych państw europejskich, poziom aktyw-
ności fizycznej. Podejmowane od wielu lat działania
administracji rządowej, samorządów i organizacji po-
zarządowych mające na celu tworzenie przyjaznych
warunków do rozwoju i upowszechnienia sportu dla
wszystkich, przyczyniają się do powolnej, ale widocz-
nej zmiany zachowań Polaków oraz poprawy świado-
mości społecznej w zakresie prozdrowotnego znacze-
nia aktywności fizycznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kłosowskiego
w sprawie planów restrukturyzacji
Śląskiego Oddziału Straży Granicznej (11292)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 14 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11292/09), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Sławomira Kłosowskiego w sprawie planów
restrukturyzacji Śląskiego Oddziału Straży Granicz-
nej, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podziękować panu posłowi za
zainteresowanie przedmiotową, niewątpliwie jakże
trudną problematyką, jaką jest restrukturyzacja Stra-
ży Granicznej. Szerokie zainteresowanie pracami nad
zmianą funkcjonowania struktur Straży Granicznej,
zarówno przez parlamentarzystów, jak i przez środo-
wiska lokalne, świadczy o aprobacie dotychczasowych
działań funkcjonariuszy tej formacji.
Wynikiem trwających od wielu miesięcy w resor-
cie spraw wewnętrznych i administracji prac nad
zmianą koncepcji funkcjonowania struktur Straży
Granicznej wewnątrz kraju jest dokument zatwier-
dzony przez ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji w lutym br. pn. „Założenia wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej (2009–
–2015)”. Powyższy dokument stanowi kontynuację
procesu przekształceń Straży Granicznej rozpoczę-
tego w związku z przygotowaniem tej formacji do
członkostwa Polski w Unii Europejskiej i przystąpie-
niem do pełnej realizacji układu z Schengen.
Przyjęto, że „Założenia...” będą dokumentem
strategicznym podlegającym korektom i uszczegóło-
wieniom na etapie przygotowania wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej oraz – już
na etapie implementacji – bieżącej ewaluacji i uzasad-
nionym modyfikacjom.
Przed zatwierdzeniem dokument ten poddany zo-
stał wnikliwej analizie przeprowadzonej w oparciu
o uzgodnienia z przedstawicielami związków zawo-
dowych funkcjonariuszy i pracowników cywilnych
SG, komórek organizacyjnych KG SG, jednostek or-
ganizacyjnych SG, ośrodków szkolenia SG – łącznie
z 37 adresatami. W celu wypracowania jak najbar-
dziej spójnych rozwiązań w toku przeprowadzanych
konsultacji rozważano różne aspekty reorganizacji,
w tym m.in. propozycje utworzenia, zniesienia, prze-
kształcenia czy przesunięcia oddziałów i placówek
Straży Granicznej. Aktualna wersja dokumentu
uwzględnia wszystkie dotychczasowe ustalenia i re-
komendacje.
Wszystkie strategiczne kierunki przekształceń
zaproponowane w „Założeniach...” mają na celu
m.in.: utrzymanie dotychczasowej skuteczności tej
formacji w wykonywaniu ustawowych zadań (w tym
kontroli ruchu granicznego i ochrony granicy pań-
stwowej), przekształcenie Straży Granicznej na tery-
torium kraju w wiodącą służbę imigracyjną, dalsze
dostosowanie i rozmieszczenie infrastruktury Straży
Granicznej do zadań wykonywanych po przystąpie-
niu Polski do strefy Schengen, w zależności od ziden-
tyfikowanych zagrożeń. Działania związane z prze-
kształceniem struktury Straży Granicznej prowa-
dzone są z uwzględnieniem czynnika ludzkiego (jed-
nego z najważniejszych elementów zarządzania for-
macją), tj. elementu istotnego dla efektywnego pro-
wadzenia polityki poprawy podniesienia poziomu
jakości funkcjonowania oraz zrównoważonego roz-
woju Straży Granicznej.
W świetle przyjętych „Założeń...” infrastruktura
Straży Granicznej na terytorium kraju powinna:
— umożliwić „odsunięcie” formacji w głąb tery-
torium RP poprzez ograniczenie do niezbędnego mi-
nimum liczby jednostek umiejscowionych w bezpo-
średnim sąsiedztwie granicy wewnętrznej UE i stre-
fy Schengen,
— umożliwić realizację działań ukierunkowanych
na zwalczanie i przeciwdziałanie nielegalnej migracji
cudzoziemców,
— być ukierunkowana na:
a) duże aglomeracje miejskie lub ich bezpośrednie
sąsiedztwo,
b) kluczowe węzły komunikacyjne (lotnicze, dro-
gowe i kolejowe),
c) ośrodki dla osób ubiegających się o nadanie
statusu uchodźcy,
— uwzględnić:
a) możliwość szybkiego i skutecznego wykonywa-
nia decyzji administracyjnych wobec cudzoziemców,

b) możliwość wykorzystania istniejących elemen-
tów infrastruktury Straży Granicznej na terytorium
RP (np. placówek Straży Granicznej z lotniczymi
przejściami granicznymi),
c) konieczność utrzymania niewielkiej liczby jed-
nostek organizacyjnych na odcinku granicy we-
wnętrznej, umożliwiającej wykonywanie zadań wy-
nikających z porozumień międzynarodowych, w tym
współpracę ze służbami państw sąsiednich oraz ad-
ministrację granicy państwowej.
Zaplanowanie docelowego modelu Straży Gra-
nicznej w perspektywie wieloletniej umożliwi zacho-
wanie strategicznej ciągłości działań wykonywanych
w latach 2007–2013 oraz powiązanie ich z zadaniami
planowanymi do realizacji w okresie 2013–2015.
Zgodnie z przyjętymi w „Założeniach...” kierun-
kami wieloletniej restrukturyzacji Straży Granicz-
nej, na bazie Sudeckiego, Śląskiego i części Łużyckie-
go Oddziału Straży Granicznej utworzony zostanie
Śląski Oddział Straży Granicznej z siedzibą w Kłodz-
ku. Dotychczas nie podjęta została jednakże formal-
na decyzja odnośnie do lokalizacji siedziby przyszłej
komendy Śląskiego Oddziału Straży Granicznej.
Zgodnie z przyjętym w „Założeniach...” harmonogra-
mem realizacji przekształceń infrastruktury Straży
Granicznej decyzja o utworzeniu nowego Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej oraz określeniu jego sie-
dziby podjęta zostanie w 2010 r. i do tego czasu pro-
wadzone będą dalsze analizy.
Sprawę lokalizacji siedziby komendy przyszłego
Śląskiego Oddziału Straży Granicznej badała Komi-
sja do określenia siedziby oddziału Straży Granicznej
na granicy z Republiką Czeską powołana przez ko-
mendanta głównego Straży Granicznej decyzją nr 13
z dnia 19 stycznia 2009 r. Członkowie ww. komisji
uczestniczyli w posiedzeniach wyjazdowych w Kłodz-
ku i Raciborzu, gdzie spotkali się z kadrą kierowni-
czą obydwu komend, z przedstawicielami związków
zawodowych, dokonali również wnikliwego przeglą-
du infrastruktury. Po rozpatrzeniu argumentów
i wniosków przedstawicieli oddziałów, przeglądzie
stanu ilościowo-technicznego infrastruktury w oby-
dwu lokalizacjach i uwzględnieniu szeregu aspektów
funkcjonowania przyszłej siedziby Śląskiego Oddzia-
łu Straży Granicznej komisja jednogłośnie rekomen-
dowała Kłodzko na siedzibę komendy przyszłego Ślą-
skiego Oddziału Straży Granicznej.
Przy rozpatrywaniu umiejscowienia siedziby ko-
mendy oddziału brano pod uwagę istniejącą infra-
strukturę, tak by zapewniała pełną organizację za-
bezpieczenia logistycznego oddziału i będących w jego
strukturze jednostek organizacyjnych. Jednocześnie
przyjęto, że zarówno w Raciborzu, jak i w Kłodzku,
bez względu na lokalizację komendy nowego Ślą-
skiego Oddziału Straży Granicznej, zostanie umiej-
scowiona placówka Straży Granicznej. Ponadto pod
uwagę wzięto możliwość zwiększenia lub rozbudowy
struktur organizacyjnych Straży Granicznej (np. zor-
ganizowanie w przyszłości na bazie komendy od-
405
działu Straży Granicznej strzeżonego ośrodka dla
uchodźców).
Stan techniczny obiektów w Raciborzu nie budzi
zastrzeżeń, ale ich liczba i powierzchnia użytkowa
nie jest wystarczająca do zapewnienia właściwych
warunków służby/pracy dla funkcjonariuszy/pracow-
ników obydwu rozpatrywanych struktur (komendy
oddziału Straży Granicznej i placówki Straży Gra-
nicznej). Poza tym należałoby przewidzieć dodatkowe
środki finansowe na przygotowanie (na bazie podda-
sza jednego budynku administracyjnego) pokoi inter-
natowych m.in. dla przeniesionych z Kłodzka funk-
cjonariuszy Straży Granicznej, aby nie musieli co-
dziennie dojeżdżać do miejsca pełnienia służby, co
ekonomicznie i organizacyjnie byłoby niewłaściwe.
Obiekty w Raciborzu są natomiast wystarczające na
potrzeby placówki Straży Granicznej i mogą zostać
w całości zagospodarowane. Dodatkowo możliwe bę-
dzie wydzielenie pojedynczych pomieszczeń i odstą-
pienia ich służbom współdziałającym (np. Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Policji).
Kłodzko posiada zdecydowanie bardziej rozbudo-
waną infrastrukturę: poza szeregiem obiektów ad-
ministracyjno-biurowych i logistycznych w Kłodzku
znajduje się m.in.: areszt, przyzakładowa przychod-
nia lekarska oraz internat, z którego będą mogli ko-
rzystać także funkcjonariusze przeniesieni z Racibo-
rza. Przy umiejscowieniu w Kłodzku wyłącznie pla-
cówki Straży Granicznej wystąpiłyby bardzo duże
nadwyżki niezagospodarowanych powierzchni infra-
struktury, z której – ze względu na sposób rozmiesz-
czenia obiektów – trudno byłoby wydzielić część
zbędną dla potrzeb służbowych Straży Granicznej
i przekazać właściwej administracji terenowej. W tej
sytuacji bardzo dobrze utrzymane i przygotowane
obiekty zostałyby niezagospodarowane, pomimo i tak
ponoszonych kosztów ich utrzymania.
Obecnie nie jest możliwe wyliczenie kosztów oso-
bowych związanych z likwidacją jednej z siedzib od-
działu, ponieważ trudno przewidzieć, ilu funkcjona-
riuszy i pracowników Straży Granicznej odejdzie lub
zostanie przeniesionych do innych oddziałów i placó-
wek. W celu zminimalizowania negatywnych skut-
ków społecznych wprowadzanych zmian zawarte zo-
stały porozumienia między Strażą Graniczną a Poli-
cją i Państwową Strażą Pożarną w kwestii sposobu
i możliwości przechodzenia funkcjonariuszy i pra-
cowników Straży Granicznej do ww. służb wraz z li-
mitami finansowymi. Nie przewiduje się, zarówno
w odniesieniu do funkcjonariuszy, jak i pracowników
SG, obligatoryjnego (na rozkaz) przenoszenia na inne
stanowiska służby/pracy.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, iż prze-
kształcenie oddziałów Straży Granicznej nie zagraża
wykonywaniu działań w zakresie wykrywania prze-
stępstw, nie wpłynie także na zmniejszenie bezpie-
czeństwa kraju, ponieważ podstawowym ogniwem
realizacji ustawowych zadań Straży Granicznej jest
placówka Straży Granicznej. To właśnie siłami i środ-
kami placówek Straży Granicznej (PSG) i ich grup
406
zamiejscowych (GZ), przy koordynacji i wsparciu me-
rytorycznych komórek organizacyjnych komend od-
działów Straży Granicznej, będą realizowane zada-
nia formacji. Zatem lokalizacja komendy nowego
Śląskiego Oddziału Straży Granicznej nie wpłynie
negatywnie na realizację ustawowych zadań Straży
Granicznej na południu kraju.
Pragnę jednocześnie zapewnić, iż wszelkie opinie
w przedmiocie przekształceń w strukturze organiza-
cyjnej Straży Granicznej są wnikliwie analizowane
i brane pod uwagę w procesie podejmowania decyzji
i rozwiązań systemowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zamiaru likwidacji Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Staszowie (11293)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie zamiaru likwidacji Sądu Rejonowego i Prokura-
tury Rejonowej w Staszowie przesłaną przy piśmie
z dnia 14 września 2009 r. (znak: SPS-023-11293/09)
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W Ministerstwie Sprawiedliwości podjęte zostały
prace mające na celu stworzenie takiego modelu or-
ganizacji wymiaru sprawiedliwości, który zapewnił-
by obywatelom konstytucyjne prawo do sądu rozu-
miane jako rozpatrzenie ich spraw bez nieuzasadnio-
nej zwłoki przez właściwy sąd oraz uefektywniłby
pracę prokuratury, a jednocześnie pozwoliłby na ra-
cjonalne wykorzystanie kadry orzeczniczej, prokura-
torskiej i administracyjnej.
Obecna struktura organizacyjna sądownictwa po-
wszechnego i powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury wskazuje na znaczne rozdrobnie-
nie jednostek wymiaru sprawiedliwości, w tym szcze-
gólnie struktur szczebla rejonowego.
W sądownictwie powszechnym występują znacz-
ne różnice w zakresie wielkości poszczególnych ape-
lacji, okręgów i sądów, przy czym nie dotyczą one
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale przede
wszystkim liczby wpływających spraw, a tym samym
wielkości struktur organizacyjnych, obciążenia sę-
dziów i etatyzacji.
W małych sądach, przy niewielkim wpływie spraw
racjonalne wykorzystanie kadry jest niezwykle
utrudnione i kosztowne z uwagi na określoną usta-
wowo organizację sądów. Wymaga ona bowiem obli-
gatoryjnego tworzenia w każdej jednostce wydziałów
do określonych rodzajów spraw, co powoduje, że w wie-
lu sądach niemal każdy sędzia zajmuje stanowisko
funkcyjne, które generuje dodatkowe koszty z tytułu
dodatków. Z drugiej strony obciążenie pracą sędziów,
którzy nie pełnią żadnej funkcji, jest zdecydowanie
mniejsze w stosunku do średniej w kraju, gdyż mały
wpływ spraw uniemożliwia zapewnienie odpowied-
niej do etatu ich liczby.
Podobnie funkcjonowanie dużej liczby prokuratur
o niewielkiej obsadzie prowadzi do niewłaściwego go-
spodarowania środkami finansowymi i zasobami ka-
drowymi resortu sprawiedliwości. Efektem tego sta-
nu jest przede wszystkim nadmierna w stosunku do
potrzeb kadrowych liczba stanowisk funkcyjnych
w odniesieniu do ilości pracowników merytorycznych.
Uwzględniając przedstawione powyżej okoliczno-
ści, uznano za konieczne poszukiwanie rozwiązań,
które umożliwią zmianę dotychczasowego stanu.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącego stanu
struktury sądownictwa powszechnego i prokuratury
oraz wypracowania modelowych propozycji niezbęd-
nych zmian organizacyjnych zarządzeniem z dnia
l lipca 2009 r. został powołany Zespół do spraw racjo-
nalizacji struktury organizacyjnej sądownictwa po-
wszechnego i powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury. Przedmiotem jego działania jest
opracowanie koncepcji zmian służących racjonaliza-
cji struktury sądownictwa powszechnego i powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury.
W toku prac zespołu rozważano różne warianty
rozwiązań organizacyjnych, zarówno te zakładające
całkowite zniesienie najmniejszych jednostek sądo-
wych, jak i przekształcenie niektórych z małych są-
dów rejonowych w wydziały zamiejscowe do rozpo-
znawania podstawowych kategorii spraw.
Przedmiotem szczególnie wnikliwej analizy są
jednostki sądowe szczebla rejonowego, w których ka-
drę orzeczniczą stanowi kilku sędziów. Przed podję-
ciem decyzji o konieczności przeprowadzenia kon-
kretnych zmian w strukturze sądów rejonowych oce-
nie poddawane są następujące uwarunkowania: ob-
szar właściwości sądu, liczba wpływających spraw,
limity etatów we wszystkich grupach zatrudnienia,
stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwe-
go rozmieszczenia kadry), warunki komunikacyjne
(pod kątem możliwości dojazdu stron do sądu), wa-
runki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba sal roz-
praw), miejsce zamieszkania pracowników sądu we
wszystkich grupach zatrudnienia (w zakresie ewen-
tualnych utrudnień związanych z dojazdem do pra-
cy), odległości między poszczególnymi sądami, w tym
miejscowościami znajdującymi się w obszarach ich
właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrud-
nień związanych z dojazdem do sądu w sprawach od-
woławczych).

Ponadto przyjęto, iż reorganizacja powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury winna zostać
podjęta po wypracowaniu zmian w organizacji sądów,
bowiem ocena celowości funkcjonowania niektórych
prokuratur jest wtórna wobec prac nad zracjonalizo-
waniem struktury sądów powszechnych.
Należy jedynie nadmienić, że Prokuratura Krajo-
wa w ramach prac studialnych opracowała wielo-
aspektową ankietę, która będzie w przyszłości pod-
stawą oceny potrzeby funkcjonowania jednostek o ob-
sadzie od 2 do 5 etatów prokuratorskich. Ankieta
uwzględnia takie okoliczności, jak: obsadę etatową,
strukturę organizacyjną, średnie obciążenie roczne
sprawami różnego typu, stan techniczny wyposaże-
nia jednostki, funkcjonowanie w danej miejscowości
sądu rejonowego i komendy Policji, kwestie informa-
tyzacji jednostki z funduszy unijnych itd.
Odnosząc się bezpośrednio do kwestii podnoszo-
nych przez pana posła w interpelacji, pragnę wska-
zać, że racjonalizacja struktury organizacyjnej sądów
powszechnych i prokuratury nie ma na celu osłabie-
nia pozycji lokalnych samorządów ani ograniczenia
dostępu obywatelom do jednostek wymiaru sprawie-
dliwości. Główną intencją projektowanej reformy jest
przyśpieszenie i ułatwienie pracy organów wymiaru
sprawiedliwości.
Nawiązując do przywołanego przez pana posła
stanowiska lokalnego samorządu, wypada nadmie-
nić, że w dniu 4 sierpnia 2009 r. została przekazana
przez zastępcę wojewody świętokrzyskiego pana Pio-
tra Żołądka do wiadomości ministrowi sprawiedliwo-
ści rezolucja Rady Powiatu w Staszowie z dnia 23 lip-
ca 2009 r. w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Staszowie. Zapewniam,
że zaprezentowane przez władze powiatu argumenty
są analizowane przez właściwe komórki organizacyj-
ne Ministerstwa Sprawiedliwości i, jak wszystkie opi-
nie zainteresowanych środowisk, będą brane pod
uwagę w trakcie prac studialnych nad zmianami
w wymiarze sprawiedliwości.
W związku z powyższym, ustosunkowując się do
pytania pana posła, czy istnieje możliwość nie likwi-
dowania Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej
w Staszowie, mogę jedynie wskazać, że nie przesą-
dzono dotychczas o ostatecznym kształcie projekto-
wanej reformy.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że przed podję-
ciem ostatecznej decyzji w sprawie konkretnych jed-
nostek organizacyjnych zostanie przeprowadzona
kompleksowa, wielokierunkowa analiza zarówno
okoliczności o charakterze społecznym, jak i tych
związanych z zapewnieniem sprawnego funkcjono-
wania wymiaru sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
407
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
oświadczeń o przeznaczeniu oleju opałowego
(11294)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 14 września 2009 r., znak: SPS-023-11294/09,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Bogdana Bojki z dnia 8 września 2009 r. w spra-
wie zmiany przepisów dotyczących oświadczeń o prze-
znaczeniu nabywanych olejów opałowych i olejów
napędowych przeznaczonych do celów opałowych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Lekki olej opałowy posiada zbliżone właściwości
fizykochemiczne do oleju napędowego stosowanego
w silnikach wysokoprężnych. W celu przeciwdziała-
nia nieprawidłowościom związanym z nieuprawnio-
nym wykorzystywaniem do celów napędowych niżej
opodatkowanego lekkiego oleju opałowego służby
podległe ministrowi finansów od wielu lat podejmują
działania eliminujące tego rodzaju patologie z życia
gospodarczego. Przykładowo, wzorem innych krajów
w Polsce już od kilku lat funkcjonuje znakowanie za
pomocą nieusuwalnego znacznika i barwienie na
czerwono olejów opałowych oraz olejów napędowych
przeznaczonych na cele opałowe. Jednym z elemen-
tów systemu kontroli prawidłowości obrotu olejami
opałowymi jest instytucja oświadczeń o przeznacze-
niu tych wyrobów na cele opałowe.
Zarówno obecne przepisy akcyzowe, jak i te obo-
wiązujące przed 1 marca 2009 r. zobowiązywały po-
datnika sprzedającego wyroby z przeznaczeniem do
celów opałowych, przy spełnieniu określonych wa-
runków, do uzyskania od nabywcy oświadczenia
o przeznaczeniu nabywanych wyrobów uprawniają-
cym do zastosowania obniżonych stawek akcyzy.
Oświadczenia powinny zawierać dane, których
zakres do dnia 28 lutego 2009 r. wynikał z rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r.
w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), zwanego dalej
rozporządzeniem, wydanego na podstawie ustawy
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.).
W rozporządzeniu tym szczegółowo określono za-
kres danych, jakie powinny zawierać oświadczenia,
a od 15 września 2005 r. również miesięczne zesta-
wienia tych oświadczeń (zmiana wprowadzona roz-
porządzeniem ministra finansów z dnia 13 września
2005 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie ob-
niżenia stawek podatku akcyzowego – Dz. U. Nr 177,
poz. 1473), tryb ich uzyskiwania od nabywców oraz
tryb i terminy przekazywania organom podatkowym.
Wobec regulacji dotyczących oświadczeń wielokrot-
408
nie podejmowano działania zmierzające do doprecy-
zowania ich brzmienia i jednolitego ich stosowania.
W okresie od 1 maja 2004 r. do 23 sierpnia 2005 r.
w obowiązującym wówczas stanie prawnym w przy-
padku niezłożenia oświadczeń o przeznaczeniu na-
bywanych olejów miał zastosowanie przepis § 4 ust. 5
ww. rozporządzenia.
Przepis § 4 ust. 5 rozporządzenia w stosunku do
oświadczeń odwoływał się do ust. 1 i 3 tego paragra-
fu, gdzie w sposób jednoznaczny określono zarówno
podmioty zobowiązane do złożenia przedmiotowych
oświadczeń, a także zakres danych, jakie te oświad-
czenia powinny zawierać.
Zatem złożenie oświadczenia niekompletnego,
niezawierającego wszystkich wskazanych przez pra-
wodawcę elementów powodowało takie same skutki
jak niezłożenie oświadczenia.
Ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 160, poz. 1341)
wprowadzono przepis art. 65 ust. 1a stanowiący, iż
w przypadku użycia olejów opałowych lub napędo-
wych przeznaczonych na cele opałowe, które nie speł-
niają warunków określonych w odrębnych przepi-
sach, w szczególności wymogów w zakresie prawidło-
wego znakowania i barwienia, niezgodnie z przezna-
czeniem, a także sprzedaży ich za pomocą odmierza-
czy paliw ciekłych stawka akcyzy wynosi: dla olejów
opałowych lub olejów napędowych przeznaczonych
na cele opałowe – 2000,00 zł od 1000 l gotowego wy-
robu, natomiast dla ciężkich olejów opałowych prze-
znaczonych na cele opałowe – 1800,00 zł od 1000 kg
gotowego wyrobu.
Przedmiotowa nowelizacja art. 65 ustawy o po-
datku akcyzowym w ust. 1a wprowadziła więc sank-
cję w postaci podwyższonych stawek akcyzy w sytu-
acji niespełnienia warunków określonych w przepi-
sach odrębnych.
Stawki akcyzy na oleje opałowe określone w art. 65
ust. 1a ustawy miały zastosowanie w przypadku nie-
dopełnienia wymogu składania oświadczeń o prze-
znaczeniu oleju na cele opałowe, o którym mowa w § 4
ust. 1 i 3 rozporządzenia. Jak wynika z § 1 przywo-
łanego rozporządzenia, obniżenie stawek akcyzy
może mieć miejsce tylko wówczas, gdy spełnione zo-
staną wszystkie warunki przewidziane w przepisach
tego rozporządzenia.
Brak powyższych oświadczeń oznaczał zatem za-
stosowanie stawek akcyzy określonych w art. 65 ust.
1a ustawy o podatku akcyzowym. Treść tego przepi-
su, w tym zwrot „nie spełniają warunków określo-
nych w odrębnych przepisach, w szczególności wy-
mogów w zakresie prawidłowego znakowania i bar-
wienia, użycia ich niezgodnie z przeznaczeniem, a tak-
że sprzedaży ich za pomocą odmierzaczy paliw cie-
kłych”, nie pozostawiał wątpliwości co do wskazania
przez ustawodawcę tylko przykładowych przepisów,
niewyłączających innych regulacji określających
np. warunki obrotu olejami określone w § 4 rozpo-
rządzenia.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie do porządku
prawnego instytucji oświadczeń z założenia winno
opierać się na zgodności zawartych w nich treści ze
stanem faktycznym. A zatem złożenie przez nabywcę
fałszywych oświadczeń uprawniało podatnika do od-
mowy sprzedaży ww. wyrobów z uwzględnieniem
obniżonej stawki podatkowej, oczywiście o ile taką
wiedzę sprzedający posiadał. Jednakże należy za-
uważyć, iż z przywołanych powyżej regulacji nie wy-
nikał obowiązek ustalania prawdziwości i wiarygod-
ności treści składanych przez nabywców ww. wyro-
bów oświadczeń.
Wobec faktu, iż przed 1 marca 2009 r. ustawodaw-
ca nie nałożył na sprzedającego obowiązku spraw-
dzania prawdziwości danych zawartych w składa-
nych oświadczeniach, nie można było w stosunku do
niego wyciągać konsekwencji podatkowych. Obowią-
zujące przepisy nie obligowały podatnika do odmowy
sprzedaży oleju opałowego z zastosowaniem obniżo-
nej stawki podatku akcyzowego w sytuacji złożenia
przez kupującego kompletnego pod względem formal-
nym i czytelnego oświadczenia. Natomiast niezłoże-
nie przez nabywcę oświadczenia lub podanie w oświad-
czeniu niepełnych informacji, tj. niespełnienie wymo-
gów formalnych określonych ww. przepisami, stano-
wiło dla sprzedawcy podstawę do odmowy sprzedaży
ww. wyrobów po cenie zawierającej stawkę akcyzy
właściwą dla olejów przeznaczonych na cele opałowe.
Należy zatem uznać, iż sam fakt uzyskania
oświadczenia zawierającego w swojej treści wszystkie
elementy określone w ww. przepisach dawał podat-
nikowi prawo do stosowania obniżonej stawki akcyzy
na przedmiotowe wyroby.
Jednolita linia orzecznictwa w tym zakresie
ukształtowała się w 2008 r. (wyroki NSA z dnia 8 stycz-
nia 2008 r. sygn. akt I FSK 81/07, z dnia 19 marca
2008 r. sygn. akt I FSK 498/07, z dnia 1 kwietnia
2008 r. sygn. akt I FSK 1483/07, z dnia 22 kwietnia
2008 r. sygn. akt I FSK 390/07). Wcześniejsze roz-
strzygnięcia, zwłaszcza orzecznictwo wojewódzkich
sądów administracyjnych, były rozbieżne.
Naczelny Sąd Administracyjny prezentuje w tym
zakresie jednolity pogląd, iż tylko kompletnie wypeł-
nione oświadczenia uprawniają sprzedawcę oleju opa-
łowego do zastosowania obniżonej stawki podatku
akcyzowego. Z uwagi na istniejącą jednolitą linię
orzecznictwa NSA organy podatkowe winny ją
uwzględniać adekwatnie do stwierdzonego stanu fak-
tycznego i prawnego konkretnej sprawy.
Za logiczne i racjonalne należy uznać również po-
dejście akceptujące fakt, gdy z oczywistych powodów
nie każdy nabywca wyrobów z przeznaczeniem na
cele opałowe jest w stanie podać w oświadczeniu
nr PESEL, jak ma to miejsce np. w przypadku obco-
krajowca.
Należy podkreślić, iż zgodnie z treścią przywoła-
nych przepisów obowiązkiem sprzedającego było uzy-
skanie od nabywcy oświadczenia określonej treści,
załączenie go do dokumentów, złożenie miesięcznego
zestawienia uzyskanych oświadczeń. Przyjmując od

nabywców przedmiotowe oświadczenia, sprzedający
winien dokonać ich weryfikacji formalnej, tj. ocenić,
czy zawierają one wszystkie wymagane przepisami
dane.
Tym niemniej należy podkreślić, iż w stanie praw-
nym od 1 maja 2004 r. do 28 lutego 2009 r. sprzeda-
jący nie tylko nie miał obowiązku weryfikowania
prawdziwości wymaganych oświadczeń, ale też nie
miał ku temu stosownych instrumentów. W takim
zaś przypadku, gdy w świetle zebranego w sprawie
materiału dowodowego stwierdzono, że sprzedawca
posiadał fałszywe oświadczenia o przeznaczeniu ww.
wyrobów, a nie zdołano udowodnić sprzedawcy, iż
wiedział o nieprawdziwości tych oświadczeń, wów-
czas nie może on ponosić ich konsekwencji. Każdy
przypadek wymaga jednak indywidualnego rozpa-
trzenia przez organ podatkowy czy skarbowy.
Należy wskazać raz jeszcze, iż ówczesne przepisy
podatkowe nie nakładały na podatnika dokonującego
sprzedaży ww. wyrobów z przeznaczeniem na cele
opałowe obowiązku merytorycznej weryfikacji treści
składanych oświadczeń. Sprawdzenia danych zawar-
tych w oświadczeniach można dokonać w ramach
postępowania kontrolnego prowadzonego przez
uprawnione organy.
Obowiązek merytorycznej weryfikacji treści skła-
danych oświadczeń przez sprzedawców wprowadzony
został od 1 marca 2009 r., czyli z dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 98,
poz. 819), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 89 ust. 9
ustawy osoba fizyczna nieprowadząca działalności
gospodarczej, nabywająca wyroby akcyzowe nieobję-
te zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przezna-
czenie, np. oleje opałowe, jest obowiązana do okaza-
nia sprzedawcy dowodu osobistego lub innego doku-
mentu stwierdzającego tożsamość nabywcy w celu
potwierdzenia jej tożsamości. Z kolei sprzedawca ww.
wyrobów akcyzowych osobom fizycznym nieprowa-
dzącym działalności gospodarczej jest obowiązany
odmówić sprzedaży tych wyrobów w przypadku, gdy
osoba nabywająca te wyroby odmawia okazania do-
wodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzają-
cego tożsamość nabywcy, gdy dane zawarte w oświad-
czeniu są niekompletne, nieczytelne lub nie zgadzają
się z danymi wynikającymi z powyższego dokumen-
tu (art. 89 ust. 10 ustawy).
W celu dalszego zwiększenia skuteczności działań
eliminujących zjawiska patologiczne z obrotu ww.
wyrobami akcyzowymi w przygotowanym przez Mi-
nisterstwo Finansów projekcie ustawy o zmianie
ustawy o podatku akcyzowym oraz innych ustaw
przewidziano wprowadzenie dodatkowo obowiązku
umieszczania przez podmioty prowadzące działal-
ność gospodarczą i osoby fizyczne nieprowadzące
działalności gospodarczej w składanym sprzedawcy
oświadczeniu o przeznaczeniu wyrobów nabywanych
do celów opałowych bardziej szczegółowych danych
identyfikujących nabywcę, w tym nazwy oraz adresu
siedziby lub zamieszkania, a także numerów NIP
409
oraz REGON lub PESEL. Analogicznie sprzedawca
będzie obowiązany do umieszczania w miesięcznym
zestawieniu oświadczeń dodatkowo imienia i nazwi-
ska albo nazwy oraz adresu siedziby lub zamieszka-
nia, a także numerów: NIP, PESEL (jeżeli został
nadany) oraz REGON składającego oświadczenie.
Projekt był już przedmiotem uzgodnień międzyresor-
towych i konsultacji społecznych i po przyjęciu przez
Radę Ministrów zostanie skierowany do Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej.
Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 73a
§ 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny
skarbowy kto w użyciu wyrobu akcyzowego zmienia
jego przeznaczenie, w szczególności używa oleju opa-
łowego jako oleju napędowego, przez co naraża poda-
tek akcyzowy na uszczuplenie, podlega karze grzyw-
ny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia
wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Zatem
w takiej sytuacji nabywca np. oleju opałowego jest
pociągany do odpowiedzialności karnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie likwidacji połączeń przejazdu
pociągów „Szyndzielnia” z Bielska-Białej
przez Rybnik do Wrocławia, „Hutnik”
z Raciborza do Warszawy oraz „Rejtan”
z Warszawy do Raciborza (11300)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie
likwidacji połączeń przejazdu pociągów „Szyndziel-
nia” z Bielska-Białej przez Rybnik do Wrocławia,
„Hutnik” z Raciborza do Warszawy oraz „Rejtan”
z Warszawy do Raciborza przedstawiam poniższe
wyjaśnienia.
PKP InterCity SA prowadzi dwa rodzaje działalno-
ści: komercyjną oraz dofinansowaną z budżetu pań-
stwa. Działalność komercyjna, obejmująca m.in. pocią-
gi ekspresowe oraz TLK, realizowana jest na zasadach
rynkowych, dlatego przewoźnik, dbając o wynik finan-
sowy spółki, powinien dostosowywać ofertę do zmienia-
jącego się popytu na oferowane usługi. Działalność do-
finansowana z budżetu państwa obejmuje pociągi mię-
dzynarodowe oraz międzywojewódzkie pośpieszne,
410
których spółka nie uruchamiałaby, biorąc pod uwagę
wyłącznie rachunek ekonomiczny.
Wprowadzone ograniczenia w zakresie oferty ko-
mercyjnej są elementem jej dostosowywania do uwa-
runkowań rynkowych. Ograniczenia dotyczące ofer-
ty dofinansowanej z budżetu państwa wynikają z nie-
właściwie zaprognozowanego jej deficytu. Rzeczywi-
sta strata wynikająca z realizacji połączeń pociągami
pośpiesznymi osiąga wartość znacząco wyższą niż
przewidziane na ten cel dofinansowanie.
Do zawieszenia kursowania wytypowane zostały
pociągi charakteryzujące się najniższymi wskaźni-
kami ekonomicznymi oraz niską frekwencją podróż-
nych. Podstawą podjętej przez przewoźnika decyzji
były wyniki analiz ekonomicznych sporządzonych
w oparciu o przeprowadzone badania marketingowe.
Z pociągu nr 46100/1/ 64100/1 „Szyndzielnia” re-
lacji Bielsko Biała – Wrocław Główny – Bielsko Biała
korzystało średnio 111 osób. Odwołanie pociągu od
1 września 2009 r. pozwala na oszczędności w wyso-
kości 730 748 zł.
Z pociągu nr 41108/9/ 14108/9 „Hutnik” relacji
Racibórz – Warszawa Wschodnia – Racibórz na od-
cinku Racibórz – Katowice – Racibórz korzystały
średnio 53 osoby. Skrócenie relacji pociągu pozwala
na oszczędności w wysokości 736 901 zł.
W celu ograniczenia zakresu realizowanych
zmian Ministerstwo Infrastruktury podjęło działa-
nia na rzecz zwiększenia kwoty dofinansowania dla
PKP InterCity SA. Zadeklarowane przez PKP Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o. oszczędności w zakresie
deficytu realizowanych przewozów międzynarodo-
wych pozwolą na zwiększenie kwoty dofinansowania
połączeń międzywojewódzkich pośpiesznych realizo-
wanych przez PKP InterCity SA. o ok. 1 mln zł. W wy-
niku między innymi deklaracji zwiększenia wysoko-
ści dofinansowania PKP Intercity SA zrezygnowała
z realizacji ograniczeń oferty w zakresie 16 pociągów
pośpiesznych.
Jednocześnie wyjaśniam, że pociąg ekspresowy
„Rejtan” przed zmianą relacji kursował na trasie
Warszawa – Wrocław. W wyniku wprowadzonych
zmian relacja pociągu została skrócona do Gliwic.
Pociąg nie kursował do Raciborza.
PKP Intercity SA nie przewiduje przywrócenia
odwołanych połączeń na terenie woj. śląskiego. Ocze-
kuje się, że oferta połączeń regionalnych pociągami
osobowymi zostanie tak dostosowana do potrzeb po-
dróżnych, aby były to połączenia skomunikowane
z pociągami pośpiesznymi na stacjach węzłowych,
takich jak Katowice.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie wątpliwości, jakie budzi stosowanie
przez aparat skarbowy przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług (11301)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-11301/09 z dnia 14 września 2009 r.,
przy którym przesłano interpelację posłów Witolda
Kochana i Tadeusza Arkita dotyczącą m.in. zakresu
zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od to-
warów i usług, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) nie uznaje się za podatnika
organów władzy publicznej oraz urzędów obsługują-
cych te organy w zakresie realizowanych zadań na-
łożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji
których zostały one powołane, z wyłączeniem czyn-
ności wykonywanych na podstawie zawartych umów
cywilnoprawnych.
Przepisem § 13 pkt 11 rozporządzenia ministra
finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wy-
konania niektórych przepisów ustawy o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) zwolnione
od podatku zostały czynności związane z wykonywa-
niem zadań publicznych nałożonych odrębnymi prze-
pisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną
odpowiedzialność przez jednostki samorządu teryto-
rialnego (z wyłączeniem czynności wykonywanych
na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych),
które to jednostki nie mieszczą się w zakresie przed-
miotowym przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku
od towarów i usług.
Zastosowanie w przepisach ustawy o podatku od
towarów i usług wyłączenia spod przepisów tej usta-
wy organów władzy oraz urzędów je obsługujących
oraz zwolnienia w przypadku jednostek samorządu
terytorialnego nie ma znaczenia dla problemu poru-
szonego w interpelacji. Skutki dla podatnika są, co
do zasady, analogiczne.
Sygnalizowana problematyka dotycząca uznania
lub nieuznania za podatników poszczególnych jedno-
stek samorządu terytorialnego (a w szczególności gmin
i urzędów gmin) związana jest z regulacjami zawarty-
mi w przepisach ustrojowych dotyczących jednostek
samorządu terytorialnego, m.in. w przepisach ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym –
t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.).
To właśnie w ww. przepisach, analizowanych
w kontekście regulacji zawartych w ustawie z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tkwi
odpowiedź na pytanie, który z podmiotów samorzą-
dowych może być uznany za podatnika podatku od
towarów i usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku od
towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednost-
ki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz
osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność
gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego przepisu, bez
względu na rezultat takiej działalności.
Podatnikiem jest zatem ten, kto wykonuje dzia-
łalność gospodarczą w rozumieniu powyższych prze-
pisów. Przedstawione w wystąpieniu panów posłów
wnioski dotyczą zwłaszcza tych jednostek samorządu
terytorialnego, które realizują projekty z wykorzy-
staniem środków pochodzących z Unii Europejskiej.
Treść składanych wniosków o współfinansowanie nie
jest tożsama co do stanu faktycznego i prawnego.
Treści zawieranych porozumień oparte są na różnych
koncepcjach i wariantach ich rozliczeń. Nie można
w tej sytuacji mówić o zachowaniu jednolitej wykład-
ni prawa zawartej w indywidualnych interpretacjach
wydawanych przez dyrektorów izb skarbowych, któ-
re dotyczą różnych stanów faktycznych.
W przypadku wątpliwości co do sposobu opodat-
kowania podatkiem od towarów i usług czynności
realizowanych w ramach projektów współfinansowa-
nych ze środków pochodzących z Unii Europejskiej
podatnicy mogą zwrócić się o wydanie indywidual-
nych interpretacji przepisów prawa podatkowego,
określonych w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, ze zm.). Interpretacje te są wydawane jednak
na podstawie przedstawionego przez zainteresowane-
go konkretnego stanu faktycznego w sprawie i są
w takich sytuacjach właściwą formą wykładni prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania
wymiaru sprawiedliwości (11304)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca z dnia 7 wrze-
śnia 2009 r., skierowaną do ministra sprawiedliwości
– prokuratora generalnego przy piśmie z dnia 14 wrze-
śnia 2009 r., nr SPS-023-11304/09, w sprawie funk-
cjonowania wymiaru sprawiedliwości, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Przedmiotowa interpelacja dotyczy w istocie tre-
ści publikacji prasowej z dnia 28 sierpnia 2009 r.,
411
zamieszczonej w dzienniku „Gazeta Wyborcza”, pt. „Mia-
ła złamać Blidę”, relacjonującej zeznania R. O. złożo-
ne w toku śledztwa Prokuratury Okręgowej w Łodzi
prowadzonego pod sygn. akt V Ds 21/07. W ocenie
autora interpelacji zeznania R. O. wskazują na me-
tody działania funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego, które w konsekwencji doprowa-
dziły do samobójczej śmierci byłej posłanki Barbary
Blidy.
Odnosząc się bezpośrednio do pytania pana posła
w sprawie działań podejmowanych dla wyjaśnienia
faktów opisanych w tym artykule, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, że czynności w tym zakresie
wykonywane są w ramach wyżej wymienionego
śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Okręgo-
wą w Łodzi. Zeznania R. O. są weryfikowane w ra-
mach wątku śledztwa dotyczącego prawidłowości
działań podejmowanych przez funkcjonariuszy Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego na etapie czynno-
ści przygotowujących „realizację procesową” zatrzy-
mania Barbary Blidy.
Natomiast odpowiadając na pytanie dotyczące de-
cyzji mających zapewnić przestrzeganie praw czło-
wieka przez „służby policyjne”, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że prokuratura podejmuje stosowne
działania w każdym przypadku naruszenia norm
prawa karnego.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów Tomasza Garbowskiego
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie gwarancji udzielonych UEFA
w związku z przygotowaniami i organizacją
turnieju finałowego Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (11305)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm RP Pana Tomasza Gar-
bowskiego oraz pana Tadeusza Tomaszewskiego,
przekazaną pismem z dnia 14 września 2009 r. (sygn.
SPS-023-11305-09), dotyczącą gwarancji udzielonych
UEFA przez stronę polską pragnę poinformować, że
poszczególne gwarancje prawne udzielone na rzecz
UEFA zostały podzielone na następujące kategorie:
1. Zagadnienia pracowniczo-pobytowe (gwaran-
cja nr 4).
W pierwszej połowie 2009 r. odbyło się spotkanie,
na którym przedstawiciele UEFA przedstawili stro-
412
nie polskiej (PL.2012 sp. z o.o., Ministerstwo Sportu
i Turystyki, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji) swoje wstępne
potrzeby w zakresie realizacji gwarancji nr 4. Obec-
nie trwają ustalenia odnośnie do sposobu zapewnie-
nia jak najbardziej przyjaznych warunków przepły-
wu i pobytu w Polsce obcokrajowców zaangażowa-
nych w przygotowania i przebieg UEFA EURO
2012™. Planowane są przede wszystkim ułatwienia
operacyjno-techniczne, jak na przykład stworzenie
jednolitych adresów mailowych w odpowiednich in-
stytucjach, na które przedstawiciele UEFA mogliby
kierować zapytania w indywidualnych kwestiach do-
tyczących pobytu personelu zagranicznego.
2. Zagadnienia celne (gwarancja nr 3).
W celu realizacji gwarancji planuje się przede
wszystkim wprowadzenie ułatwień organizacyjnych,
wzorowanych na rozwiązaniach zastosowanych w Au-
strii i Szwajcarii przy okazji UEFA Euro 2008 (spe-
cjalne oznaczanie pojazdów przewożących sprzęt ko-
nieczny do organizacji UEFA EURO 2012™, wyod-
rębnione stanowiska dla osób akredytowanych).
Przygotowywana jest także specjalna procedura
wwozu leków przez drużyny narodowe i zespół kon-
troli dopingowej.
3. Zagadnienia podatkowe (gwarancje nr 5, 11 i 21).
W pierwszej połowie 2009 r. PL.2012 sp. z o.o.
zorganizowała spotkanie, na którym przedstawiciele
UEFA przedstawili swoje wstępne potrzeby w zakre-
sie realizacji gwarancji podatkowych. Obecnie pomię-
dzy UEFA a PL.2012 sp. z o.o. i Ministerstwem Fi-
nansów wyjaśniane są szczegółowe kwestie potrzeb-
ne do należytej realizacji odpowiednich gwarancji na
przykład poprzez wydanie rozporządzenia w sprawie
zaniechania poboru podatku dochodowego od niektó-
rych rodzajów dochodów (przychodów) podatników
podatku dochodowego od osób prawnych i podatku
dochodowego od osób fizycznych. W sierpniu br.
UEFA poinformowała, że część informacji, o które
została poproszona przez Ministerstwo Finansów,
będzie mogła dostarczyć dopiero po sfinalizowaniu
modelu korporacyjno-finansowego UEFA EURO
2012™.
4. Zagadnienia dotyczące ochrony praw własno-
ści intelektualnej tematów powiązanych (poszczegól-
ne części gwarancji nr 2, 8, 12, 13, 19 i 25).
W ramach działającego przy ministrze sportu i tu-
rystyki Komitetu Ochrony Praw opracowane zostały
założenia do projektu ustawy o ważnych wydarze-
niach sportowych, która to regulacja zapewniać bę-
dzie realizację gwarancji dotyczących ochrony praw
własności intelektualnej oraz tematów powiązanych
zarówno z punktu widzenia UEFA Euro 2012, jak
i przyszłych ważnych wydarzeń sportowych w Polsce.
Harmonogram prac komitetu przewiduje rekomen-
dowanie ministrowi sportu i turystyki ostatecznej
treści projektu na jesieni br. Kolejne posiedzenie ko-
mitetu odbyło się w dniu 28 września br., a 8 paź-
dziernika br. koordynator krajowy ds. własności in-
telektualnej przedstawił informację o działaniach
podjętych w celu realizacji gwarancji w przedmioto-
wym obszarze Komisji Kultury Fizycznej Sportu.
W odpowiedzi na pytanie, czego dotyczyły zagad-
nienia zawarte przez UEFA w przesłanym 16 lipca
br. katalogu pytań problemowych związanych z re-
alizacją gwarancji, pragnę poinformować, że pismo
to było efektem spotkań pomiędzy UEFA a stroną
polską (PL.2012 sp. z o.o., Ministerstwo Sportu i Tu-
rystyki, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji) odbytych
w pierwszej połowie 2009 r., o których była mowa
powyżej. W katalogu zostały zawarte krótkie, prak-
tyczne pytania dotyczące sytuacji pracowników od-
delegowanych przez UEFA, delegacji UEFA, człon-
ków ekip biorących udział w UEFA EURO 2012™
oraz członków obsługi turnieju. Przede wszystkim
UEFA interesowała się problemami związanymi z uzy-
skiwaniem przez wskazane powyżej grupy osób po-
zwoleń na pobyt stały, pozwoleń na pracę. Pytania
dotyczyły również spraw związanych z ubezpiecze-
niami społecznymi, przekraczaniem granicy, cłami
oraz podatkami. W przedmiotowym katalogu wska-
zano również na potrzebę utworzenia listy osób kon-
taktowych w poszczególnych urzędach odpowiedzial-
nych za realizację gwarancji.
W odpowiedzi na pytanie, jaki skutek przyniosło
spotkanie poszczególnych ministerstw z przedstawi-
cielami PL.2012 sp. z o.o. dotyczące opracowania
wspólnego stanowiska i rozwiązania zdiagnozowa-
nych problemów związanych z realizacją gwarancji,
chciałbym poinformować, że spotkanie przedsta-
wicieli odpowiednich ministerstw, urzędów, służb
i PL.2012 sp. z o.o. służyło wspólnemu przeanalizo-
waniu poszczególnych zagadnień przedstawionych
przez UEFA, związanych z realizacją gwarancji
udzielonych przez rząd polski. W jego wyniku PL.2012
sp. z o.o. w porozumieniu z odpowiednimi instytucja-
mi przygotowuje projekt odpowiedzi na postawione
przez UEFA pytania, który po akceptacji ww. insty-
tucji zostanie przekazany UEFA.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie budowy drogi ekspresowej S1 (11307)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 września 2009 r., znak: SPS-023-

-11307/09, przy którym przekazano interpelację pani
poseł Beaty Szydło w sprawie budowy drogi ekspreso-
wej S1, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Budowa drogi ekspresowej S1, ujęta w „Progra-
mie budowy dróg krajowych”, realizowana jest w trzech
zadaniach, tj.:
1) budowa drogi S1 Pyrzowice – Podwarpie (III
etap);
2) budowa drogi S1 Bielsko-Biała – Cieszyn;
3) budowa drogi S1 Kosztowy – Bielsko-Biała.
Ad 3. Planowana w latach 2012–2016 realizacja
odcinka Kosztowy – Bielsko-Biała przewiduje budo-
wę drogi o długości 40 km od Mysłowic (droga krajo-
wa nr 1, węzeł Kosztowy) do Bielska-Białej (droga
ekspresowa S69, węzeł Suchy Potok).
Opracowano studium techniczno-ekonomiczno-
-środowiskowe (etap I i II) oraz koncepcję programo-
wą. Inwestor w lutym 2008 r. złożył wnioski o wyda-
nie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach do
wojewody śląskiego (08.02.2008 r.) i wojewody mało-
polskiego (18.02.2008 r.). W sierpniu 2008 r. wojewo-
da śląski oraz wojewoda małopolski zawiesili postę-
powanie z uwagi na wniosek ekspertów UNESCO
dotyczący korekty przebiegu trasy. Mając na uwadze
wysoce zurbanizowany teren, szkody górnicze oraz
znaczne oddziaływanie na obszary dziedzictwa kul-
turowego (obóz w Oświęcimiu), opracowano wariant
VI przebiegu trasy.
W związku ze stwierdzonym brakiem możliwości
wykluczenia znaczącego negatywnego oddziaływa-
nia na obszar Natura 2000 „Stawy w Brzeszczach”
w wariancie VI, w sytuacji gdy istnieje wariant alter-
natywny niepowodujący znaczącego negatywnego
oddziaływania na ww. obszar, zaszła konieczność
wznowienia prac projektowych oraz złożenia nowego
wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach, wskazującego wariant V jako wariant
preferowany przez inwestora (najbardziej wysunięty
na wschód).
Zgodnie z obowiązującym prawem wniosek ten
zostanie złożony do Regionalnej Dyrekcji Ochrony
Środowiska w Katowicach na początku 2010 r. Wybór
wariantu V, jako preferowanego, związany jest z ko-
niecznością pozyskania przez biuro projektowe no-
wych materiałów (w tym nowych wypisów, wyrysów
gruntów i aktualnych map) oraz przeredagowania
raportu środowiskowego (nowych obliczeń dla wa-
riantu V).
Ponadto złożenie wniosku związane jest z prze-
prowadzeniem konsultacji społecznych w gminach
(termin orientacyjny – koniec br.). Należy podkreślić,
że ostateczny wariant przebiegu trasy zostanie wy-
brany po uzgodnieniu stanowiska przez RDOŚ w Ka-
towicach.
W maju br. został złożony wniosek o dofinanso-
wanie z budżetu TEN-T, w ramach rocznego progra-
mu prac, projektu polegającego na opracowaniu ca-
łości dokumentacji (od koncepcji programowej – KP
do specyfikacji istotnych warunków zamówienia –
SIWZ) dla przedmiotowego odcinka drogi S1. We
413
wniosku wskazano termin realizacji prac projekto-
wych od 01.01.2010 r. do 31.12.2011 r., tj. 24 miesiące,
czyli do końca okresu kwalifikowalności dla progra-
mu rocznego. Przewidywane koszty budowy tego od-
cinka zostaną określone po opracowaniu koncepcji
programowej (KP), natomiast dalsze uszczegółowie-
nie rozwiązań projektowych wraz z określeniem war-
tości kosztorysowej w projekcie budowlanym oraz
projekcie wykonawczym.
Opracowanie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia (SIWZ) na ogłoszenie i przeprowadzenie
I etapu przetargu będzie możliwe dopiero po wydaniu
decyzji środowiskowej, a wszelkie opóźnienia w uzy-
skaniu tej decyzji mogą mieć wpływ na koszty pro-
jektu objętego wnioskiem.
Reasumując, należy stwierdzić, iż resort infra-
struktury podejmuje niezbędne działania w celu przy-
spieszenia realizacji najważniejszych inwestycji dro-
gowych i dokłada wszelkich starań, aby proces przy-
gotowania i budowy dróg przebiegał szybko, sprawnie
oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie likwidacji połączeń kolejowych
na terenie kraju ze szczególnym uwzględnieniem
Zamojszczyzny i Roztocza (11310)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Sławomira Zawiślaka w sprawie li-
kwidacji połączeń kolejowych na terenie kraju, ze
szczególnym uwzględnieniem Zamojszczyzny i Roz-
tocza, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Ograniczenia w połączeniach kolejowych realizo-
wanych na podstawie dofinansowania z budżetu pań-
stwa wprowadzone przez PKP InterCity SA we wrze-
śniu 2009 r. nie były skutkiem zmniejszenia kwoty
dotacji. Wdrożona w połowie grudnia 2008 r. oferta
połączeń pociągami pośpiesznymi zgodnie z progno-
zą miała wygenerować deficyt w wysokości ok. 130
mln zł. Jeszcze w czerwcu 2009 r. wobec zgłaszanych
przez Ministerstwo Infrastruktury w tej kwestii wąt-
pliwości zarząd spółki potwierdzał, że taka kwota
dofinansowania będzie wystarczająca. Dopiero w lip-
cu 2009 r. do Ministerstwa Infrastruktury wpłynęła
informacja, że kwota dofinansowania najprawdopo-
414
dobniej nie pokryje rzeczywistego deficytu oferty,
dlatego konieczne będą redukcje w zakresie liczby
połączeń dofinansowanych. Wprowadzone zmiany
nie były więc wynikiem zmniejszenia wysokości do-
finansowania, lecz nieprawidłowo dokonanej przez
PKP InterCity SA prognozy deficytu oferty. Mając na
uwadze fakt, że spółka pośrednio jest własnością
Skarbu Państwa i należy dążyć do zabezpieczenia jej
prawidłowego funkcjonowania, rygorystyczne egze-
kwowanie zapisów umowy doprowadziłoby do niepo-
żądanego pogorszenia kondycji finansowej spółki.
Ministerstwo Infrastruktury zaakceptowało ko-
nieczność ograniczenia deficytu oferty. Niemniej wy-
bór połączeń, których ograniczenia miały dotyczyć,
pozostał w gestii Zarządu PKP InterCity SA. Ocena
słuszności dokonanych wyborów może być rozpatry-
wana tylko w kontekście możliwości realizacji alter-
natywnych ograniczeń niosących analogiczne konse-
kwencje finansowe. Bez takiego kryterium porów-
nawczego każde ograniczenie oferty należy uznać za
społecznie niekorzystne, niezależnie od tego, w jakim
regionie kraju występuje.
Na etapie pierwszych konsultacji co do zakresu
realizowanych zmian akceptacji nie otrzymały pro-
pozycje ograniczeń oferty w zakresie połączeń kole-
jowych Świnoujścia i Gorzowa Wielkopolskiego. De-
cyzję odnośnie do zawieszenia połączeń Szczecina
podjął przewoźnik. Odwołany został m.in. pociąg re-
lacji Szczecin – Częstochowa – Szczecin. W zamian
za odwoływane połączenia na terenie województw
zachodniopomorskiego oraz lubuskiego PKP Inter-
City SA nie planowała wprowadzać komunikacji za-
stępczej. Ponadto po analizie przekazanych doku-
mentów Ministerstwo Infrastruktury wystąpiło z proś-
bą o utrzymanie do końca września 2009 r. połącze-
nia Warszawy z Bełżcem, jednak przewoźnik odmó-
wił realizacji tego wniosku.
Z uwagi na wprowadzenie zastępczej komunikacji
autobusowej likwidacja połączeń kolejowych nie
ograniczyła znacząco dostępności transportowej re-
gionu Zamojszczyzny i Roztocza. Rzeczywiste skutki
decyzji mogą mieć miejsce dopiero w grudniu 2009 r.,
kiedy zakończy się okres kursowania komunikacji
zastępczej. O ile przewoźnik nie przywróci realizacji
połączeń kolejowych, bądź nie podejmie się tego za-
dania inna spółka przewozowa, można będzie mówić
o faktycznym ograniczeniu dostępności transporto-
wej regionu.
Wprowadzona przez przewoźnika kolejowego ko-
munikacja zastępcza realizowana autobusami nie
wymaga zezwolenia ze strony urzędu marszałkow-
skiego. Zgodnie z art. 18 ust. 1a ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874) „nie wymaga uzyskania zezwolenia
tymczasowe wykonywanie przewozów osób w przy-
padku klęsk żywiołowych lub wystąpienia zakłóceń
w przewozach wykonywanych przez podmioty innych
gałęzi niż transport drogowy”. Zamówienie na orga-
nizację i realizację przewozów w ramach kolejowej
komunikacji zstępczej zostało udzielonej firmie Biuro
Podróży „Europa Express” SA w trybie zapytania
o cenę na podstawie obowiązującego w PKP InterCi-
ty SA „Regulaminu udzielania zamówień na dosta-
wy, usługi i roboty budowlane przez PKP InterCity
SA”.
Redukcja połączeń kolejowych realizowana była
na terenie całego kraju. Decyzje Zarządu PKP Inter-
City SA są szczególnie dotkliwe nie tylko dla woj.
lubelskiego. Ostatnie połączenie kolejowe zniknęło
również z odcinka Działdowo – Brodnica. Zlikwido-
wano jedne z najważniejszych połączeń dla Słupska
i Koszalina. Zrealizowane zmiany nie spowodowały
odwołania wszystkich nierentownych połączeń. Po-
zostałe pociągi międzywojewódzkie pośpieszne dzię-
ki dofinansowaniu z budżetu państwa nadal kursują
pomimo przynoszenia strat.
Realizacja obowiązującego rozkładu jazdy pocią-
gów międzywojewódzkich i międzynarodowych prze-
jętych od PKP Przewozy Regionalne spółka z o.o.
w grudniu 2008 r. wykazała, że pozyskany od PKP
Cargo SA oraz PKP Przewozy Regionalne spółka
z o.o. majątek do wykonywania tych przewozów nie
jest wystarczający i PKP InterCity SA nadal zmuszo-
ne jest do wynajmowania taboru (zarówno trakcyj-
nego, jak i wagonowego) od innych przewoźników.
Podjęte działania uwzględniały kompleksowość
wprowadzanych ograniczeń: likwidowano nie tylko
źródła kosztów zmiennych, ale również kosztów sta-
łych, dostosowując zaplecze techniczne do nowej,
ograniczonej sieci realizowanych połączeń.
Trudno zgodzić się z opinią, że w przypadku zli-
kwidowanych połączeń rozkład jazdy był nieprzyja-
zny dla pasażerów. W 2009 r. zwiększono liczbę po-
ciągów kursujących ze stolicy do Zamościa w okresie
wakacji letnich do 2 par w ciągu doby, utrzymując
jednocześnie sezonowe połączenie do Bełżca. Połą-
czenia z Zamościem realizowane były w odstępie
8 godzin, co zapewniało połączenie zarówno w porze
porannej, jak i popołudniowej. Pierwsza wersja ofer-
ty połączeń pośpiesznych obowiązująca od grudnia
2008 r. przygotowana została jeszcze w PKP Przewo-
zy Regionalne spółka z o.o. Następnie prace nad ofer-
tą przejęła PKP InterCity SA, która odpowiada za
obecny jej kształt. W większości przypadków pracow-
nicy PKP Przewozy Regionalne spółka z o.o. odpo-
wiedzialni za ofertę międzywojewódzką zostali prze-
jęci przez PKP InterCity SA, jednak nowymi decy-
dentami w tym zakresie są dotychczasowi pracowni-
cy PKP InterCity SA.
Metodologia obliczania kosztów i przychodów dla
potrzeb umowy pomiędzy ministrem Infrastruktury
a PKP InterCity SA nie uwzględnia rozliczania defi-
cytu każdego pociągu indywidualnie. Spółka przed-
stawia rozliczenia dotyczące sumy kosztów i przycho-
dów ze wszystkich pociągów objętych umową. Zebra-
ne dane za okres 5 miesięcy były podstawą dla PKP
InterCity SA do stwierdzenia, że kwota dofinansowa-
nia nie będzie wystarczająca dla realizacji założonej
oferty. Niemniej przedmiotowe dane nie są przydatne
do określania rzeczywistego deficytu poszczególnych

pociągów. Informacje takie uzyskiwane są na etapie
badań marketingowych, do realizacji których spółka
zobowiązana została umową. Decyzje odnośnie do
wyboru połączeń do realizacji ograniczeń oparte były
przede wszystkim na szczegółowych badaniach prze-
prowadzonych w marcu 2009 r. Porównanie pierwot-
nie założonych deficytów dla połączeń Zamojszczyzny
i Roztocza z ustalonymi na podstawie przeprowadzo-
nych badań marketingowych przekazuję w załącze-
niu*). Upublicznienie wyników badań marketingo-
wych z uwagi na objęcie ich tajemnicą przedsiębiorcy
nie może zostać dokonane bez zgody przewoźnika,
dlatego dane te nie zawsze są ogólnodostępne.
Połączenia regionalne dofinansowane przez sa-
morządy województw nie stanowią konkurencji dla
przewozów międzywojewódzkich dofinansowanych
przez ministra infrastruktury. Przewozy te mają zu-
pełnie inny charakter i stanowią spójną ofertę kom-
plementarną, nie zaś konkurencyjną. Nie należy
więc oczekiwać, że przewoźnik, ograniczając ofertę,
będzie brał pod uwagę istnienie na danej linii połą-
czeń regionalnych.
Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskiego
w żaden sposób nie może być obarczony współodpo-
wiedzialnością za odwołanie połączeń międzywoje-
wódzkich. Zgodnie z wcześniejszą odpowiedzią urząd
ten jest wyłącznie odpowiedzialny za fakt, że skutki
tych ograniczeń mieszkańcy Zamojszczyzny i Rozto-
cza odczuli w szczególny sposób, gdyż na przedmio-
towych trasach brak jest jakiejkolwiek alternatywy
w zakresie połączeń pociągami regionalnymi dofi-
nansowanymi przez samorząd województwa. Można
również potraktować ten fakt jako wskazówkę, że
zdaniem samorządu województwa połączenia kolejo-
we dla tych regionów nie są potrzebne.
Ministerstwo Infrastruktury nie podziela w pełni
stanowiska PKP InterCity SA, jakoby uruchomienie
przez PKP Przewozy Regionalne spółka z o.o. oferty
połączeń InterRegio miało znaczący wpływ na nie-
trafność przygotowanych prognoz ekonomicznych
dotyczących połączeń międzywojewódzkich dofinan-
sowanych z budżetu państwa. Tylko na 2 trasach, na
których wprowadzono nowe połączenia, PKP Inter-
City SA podjęła decyzję o ograniczeniu oferty. Powyż-
sze dotyczy odcinka Warszawa – Bydgoszcz oraz Po-
znań – Toruń. W przypadku pozostałych połączeń,
których ograniczenia dotyczyły, nie można mówić
o bezpośrednim wpływie nowej oferty na spadek
przychodów w pociągach międzywojewódzkich po-
śpiesznych. Połączenia InterRegio stanowią konku-
rencję dla połączeń komercyjnych uruchamianych
przez PKP InterCity SA, ale wyłącznie w zakresie
ceny, gdyż tabor używany do realizacji przedmioto-
wych połączeń przystosowany jest do ruchu regional-
nego, co przy podróżach na dłuższych trasach stano-
wi pewną niedogodność. Wątpliwości co do zasadno-
ści uruchomienia nowych połączeń wynikały z opinii,
że nowe połączenia zaszkodzą z finansowego punktu
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
415
widzenia nie tylko PKP InterCity SA, ale i PKP
Przewozy Regionalne spółka z o.o. Ministerstwo In-
frastruktury oczekuje również, że działania przewoź-
ników kolejowych będą spójne, tak aby maksymalnie
zwiększyć konkurencyjność transportu kolejowego
wobec transportu drogowego.
Przykład trasy Warszawa – Wrocław nie powinien
służyć jako podstawa do oceny całościowych działań
PKP InterCity SA w kontekście wymuszania na po-
dróżnych korzystania z droższych połączeń. Pociągi
kursują trzema najważniejszymi trasami: przez Po-
znań, przez Łódź oraz przez Opole. Trasa przez Po-
znań ma czysto komercyjny charakter i nie są tam
uruchamiane połączenia dofinansowane z budżetu
państwa. Na trasie przez Łódź nie kursują żadne po-
ciągi komercyjne i właśnie tam wprowadzone zosta-
ły wymienione ograniczenia dotyczące pociągów
„Prosna” i „Ostrowianin”. Na trasie przez Opole kur-
sują zarówno połączenia komercyjne, jak i dofinan-
sowane, przy czym ograniczenia wprowadzono wy-
łącznie w zakresie połączeń komercyjnych. Jeżeli
więc rozpatruje się podjęte działania jedynie w kon-
tekście połączeń pomiędzy stolicą a Wrocławiem,
istotnie można dojść do wniosku, że PKP InterCity
SA podejmuje działania wymuszające korzystanie
z droższych ofert komercyjnych. Jeżeli jednak anali-
zy dokona się, znając specyfikę poszczególnych tras,
stwierdzenie to nie jest już tak oczywiste. Ponadto
o zasadach liberalnego rynku można mówić jedynie
w sytuacji, gdy funkcjonujące połączenia mają cha-
rakter wyłącznie komercyjny, a nie jak w tym przy-
padku, część połączeń uruchamianych jest w oparciu
o dofinansowanie z budżetu państwa. Podobnie prze-
targi na obsługę danej linii mają uzasadnienie wy-
łącznie w sytuacji, gdy żaden z przewoźników nie jest
zainteresowany wykonywaniem połączeń na zasa-
dach rynkowych. W obecnej sytuacji na polskich to-
rach ma to więc uzasadnienie praktycznie wyłącznie
w zakresie przewozów regionalnych dofinansowywa-
nych przez samorządy województw.
Połączenia kolejowe są elementem systemu trans-
portowego i nie mogą być traktowane jako składnik
infrastruktury kolejowej. Przytoczony w interpelacji
art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o trans-
porcie kolejowym odnosi się do sytuacji, gdy zarząd-
ca infrastruktury zaprzestaje udostępniania infra-
struktury kolejowej przewoźnikom. Wprowadzone we
wrześniu ograniczenia w połączeniach kolejowych
były decyzją przewoźnika, a nie zarządcy infrastruk-
tury. W związku z powyższym przytoczony art. 9 ust. 2
nie ma w tej sytuacji zastosowania. Niemniej prze-
woźnik, mając świadomość skutków społecznych
swoich decyzji, powinien poinformować o swoich pla-
nach zainteresowane samorządy województwa w ta-
kim terminie, aby organizatorzy kolejowych przewo-
zów regionalnych mogli dostosować dofinansowywa-
ną ofertę, tak aby zminimalizować skutki podejmo-
wanych przez Zarząd PKP InterCity SA decyzji.
Według przedstawionych wyjaśnień przewoźnik in-
formacji takich na czas nie przekazał.
416
W wyniku wydzielenia PKP Przewozy Regional-
ne spółka z o.o. z grupy PKP, w ramach przejęcia
oddziału Przewozy Międzywojewódzkie, do PKP In-
terCity SA przekazano 3439 osób. Stan zatrudnienia
w samorządowej spółce na dzień 31 grudnia 2008 r.
wynosił 16 444 etaty, natomiast na dzień 21 września
2009 r. 15 574 etaty. W związku z ograniczeniem licz-
by realizowanych połączeń PKP InterCity SA nie
wprowadziło redukcji zatrudnienia. Jednocześnie
przewoźnik potwierdził utworzenie z dniem 1 wrze-
śnia 2009 r. 3 nowych biur do realizacji zadań zwią-
zanych z bezpieczeństwem oraz prywatyzacją spółki.
Według posiadanych informacji nie prowadzi się sta-
tystyk dotyczących liczby dyrektorów w poszczegól-
nych spółkach kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie raportu NIK dotyczącego działań
powiatowych centrów i miejskich ośrodków
pomocy rodzinie (11311)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
14 września 2009 r., znak: SPS-023-11311/09, doty-
czące interpelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie
raportu NIK dotyczącego działań powiatowych cen-
trów i miejskich ośrodków pomocy rodzinie, przed-
stawiam stanowisko w tej kwestii.
„Informacja o wynikach kontroli realizacji nie-
których zadań w zakresie pomocy społecznej na rzecz
dzieci przez wybrane jednostki administracji samo-
rządowej powiatów”, opublikowana przez NIK w lip-
cu 2009 r., wskazuje nieprawidłowości dotyczące
funkcjonowania rodzin zastępczych, w szczególności
sposób ich ustanawiania.
Przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn.
zm.) wskazują dwutorowy tryb ustanawiania rodzin
zastępczych: na mocy orzeczenia sądu albo umowy
rodziny zastępczej ze starostą. Zgodnie z art. 72 ust. 6
ww. ustawy umieszczenie dziecka w rodzinie zastęp-
czej następuje na podstawie orzeczenia sądu. Przy
umieszczaniu kolejnego dziecka w istniejącej już ro-
dzinie zastępczej sąd zasięga opinii powiatowego cen-
trum pomocy rodzinie właściwego ze względu na
miejsce zamieszkania rodziny zastępczej. Natomiast
w przypadku pilnej konieczności zapewnienia dziec-
ku opieki zastępczej umieszczenie dziecka w rodzinie
zastępczej jest możliwe na wniosek lub za zgodą ro-
dziców dziecka, na podstawie umowy cywilnopraw-
nej zawartej między rodziną zastępczą a starostą
właściwym ze względu na miejsce zamieszkania tej
rodziny. O zawartej umowie starosta zawiadamia
niezwłocznie sąd (art. 72 ust. 7).
NIK negatywnie ocenił ustanawianie rodzin za-
stępczych przez sąd, zwłaszcza w kontekście nieza-
sięgania przez sąd opinii co do kandydatów na rodzi-
ców zastępczych.
Na konieczność podejmowania współpracy mię-
dzy różnymi instytucjami zajmującymi się opieką
nad rodziną i dzieckiem, w tym w szczególności po-
wiatowych centrów i miejskich ośrodków pomocy ro-
dzinie, z sądami rodzinnymi ustawodawca wskazuje
w szeregu przepisów. W stosunku do jednostek orga-
nizacyjnych pomocy społecznej obowiązek tego ro-
dzaju wynika z przepisów ustawy o pomocy społecz-
nej i wydanych na jej podstawie przepisów wykonaw-
czych, zaś w stosunku do sądów opiekuńczych – sę-
dziów rodzinnych – z przepisów Kodeksu rodzinnego
i opiekuńczego, Kodeksu postępowania cywilnego
oraz rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249, z późn. zm.).
Przepisy te nakładają na poszczególne organy i in-
stytucje obowiązek współpracy i wymiany informacji
dotyczących sytuacji dziecka.
W ramach omawianej współpracy centrum pomo-
cy rodzinie powinno informować właściwy sąd opie-
kuńczy o całokształcie sytuacji osobistej dziecka
umieszczonego w rodzinie zastępczej oraz sytuacji
jego rodziny naturalnej co najmniej raz w roku, w opar-
ciu o przeprowadzony rodzinny wywiad środowisko-
wy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia ministra pracy i poli-
tyki społecznej z dnia 18 października 2004 r. w spra-
wie rodzin zastępczych – Dz. U. Nr 233, poz. 2344,
z późn. zm.). W przypadku stwierdzenia ustania
przyczyny umieszczenia dziecka w rodzinie zastęp-
czej centrum pomocy informuje sąd opiekuńczy o moż-
liwości powrotu dziecka do rodziny naturalnej (§ 8
ust. 3 ww. rozporządzenia), a w sytuacji, gdy rodzina
zastępcza nie wypełnia swoich funkcji – o innych
kandydatach na rodzinę zastępczą bądź placówkę
opiekuńczo-wychowawczą odpowiednią dla małolet-
niego (§ 8 ust. 4 ww. rozporządzenia).
Obowiązek współpracy z sądem rodzinnym w spra-
wach dotyczących opieki i wychowania dzieci pozba-
wionych całkowicie lub częściowo opieki rodziciel-
skiej ustawodawca nakłada również na kierownika
powiatowego centrum pomocy rodzinie (art. 112 ust.
10 ustawy o pomocy społecznej). W ramach tej współ-
pracy kierownik jest zobowiązany do przedłożenia
sądowi co najmniej raz w roku wykazu rodzin zastęp-
czych niespokrewnionych i zawodowych niespokrew-
nionych z dzieckiem (art. 112 ust. 11 ww. ustawy).
Zgodnie z § 205 Regulaminu urzędowania sądów
powszechnych sędzia rodzinny współdziała z organa-
mi, instytucjami i organizacjami społecznymi zajmu-
jącymi się na danym terenie problematyką rodziny,

dzieci i młodzieży, sprawami oświaty i wychowania,
zdrowia, a także sprawami ładu i porządku publicz-
nego. Na sądach opiekuńczych spoczywa poza tym
obowiązek zawiadamiania właściwej jednostki orga-
nizacyjnej pomocy społecznej o zarządzeniu umiesz-
czenia dziecka w rodzinie zastępczej albo w placówce
opiekuńczo–wychowawczej w tym celu, aby udzieliła
ona rodzinie małoletniego odpowiedniej pomocy i skła-
dała sądowi opiekuńczemu sprawozdania dotyczące
sytuacji rodziny i udzielanej pomocy w terminach
określonych przez sąd, a także współpracowała z ku-
ratorem sądowym (art. 109 § 4 K.r.o.). Sąd opiekuń-
czy nie rzadziej niż raz na 6 miesięcy dokonuje oceny
sytuacji dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej
albo w placówce opiekuńczo-wychowawczej. Jeżeli
wymaga tego dobro dziecka, sąd wszczyna postępo-
wanie o pozbawienie władzy rodzicielskiej jego rodzi-
ców (art. 5791 § 2 K.p.c.). Po powzięciu wiadomości
o umieszczeniu dziecka w rodzinie zastępczej (pla-
cówce opiekuńczo-wychowawczej) bez orzeczenia
sądu opiekuńczego sąd ten niezwłocznie wszczyna
postępowanie opiekuńcze (art. 5791 § 1 K.p.c.).
Mając na względzie istotne znaczenie należytej
współpracy dla prawidłowego orzekania przez sądy
opiekuńcze, Ministerstwo Sprawiedliwości zwróciło
się do prezesów poszczególnych sądów okręgowych
o spowodowanie przestrzegania przez sędziów ro-
dzinnych odpowiednich przepisów prawa. Ponadto
Krajowe Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszech-
nych i Prokuratury w marcu br. zorganizowało szko-
lenie dla sędziów rodzinnych na temat umieszczania
dzieci w rodzinach zastępczych.
Wyniki przeprowadzonej kontroli oraz wypływa-
jące z nich wnioski, dotyczące pracy powiatowych
centrów pomocy rodzinie w zakresie opieki nad dziec-
kiem, w szczególności odnoszące się do rodzin zastęp-
czych, ośrodków adopcyjno-opiekuńczych, placówek
opiekuńczo-wychowawczych oraz realizacji procesu
usamodzielnienia pełnoletnich wychowanków rodzin
zastępczych i placówek, potwierdzają wcześniejszą
diagnozę stanu opieki nad dzieckiem i rodziną prze-
prowadzoną przez Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej na przełomie 2007 i 2008 r.
Analiza ta posłużyła do opracowania projektu za-
łożeń do nowej, kompleksowej ustawy o wspieraniu
rodziny w środowisku i sprawowaniu pieczy zastęp-
czej nad dzieckiem. W efekcie w dniu 30 czerwca 2009 r.
Rada Ministrów przyjęła „Założenia projektu ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad
dzieckiem”.
W założeniach zaproponowano nowe rozwiązania
w zakresie działań profilaktycznych w środowisku,
skierowanych do rodzin wychowujących dzieci, jak
również położono szczególny nacisk na pracę z rodzi-
ną dziecka umieszczonego w pieczy zastępczej. Kore-
sponduje to z zaleceniem NIK o zapewnieniu profe-
sjonalnego wsparcia rodzin biologicznych mających
problemy z wypełnianiem funkcji opiekuńczo-wycho-
wawczych. W projektowanej ustawie zostanie zrefor-
mowany również system rodzinnej pieczy zastępczej,
417
ze szczególnym naciskiem na zapewnienie rodzinom
zastępczym odpowiedniego wsparcia merytoryczne-
go oraz organizacyjnego.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji trwają
prace nad projektem ustawy o wspieraniu rodziny
w środowisku i sprawowaniu pieczy zastępczej nad
dzieckiem. Planuje się, że nowe rozwiązania wejdą
w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wniosków z raportu OECD
dotyczącego kondycji dzieci i młodzieży
w krajach wysoko rozwiniętych (11312)
W związku z pismem SPS-023-11312/09 z dnia
14 września 2009 r., Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej przesyła odpowiedź na interpelację pani
poseł Anny Sobeckiej, reprezentującej Klub Parla-
mentarny Prawa i Sprawiedliwości, w sprawie wnio-
sków z raportu OECD dotyczącego kondycji dzieci
i młodzieży w krajach wysoko rozwiniętych.
1. Czy rząd zamierza podjąć kroki, jeśli tak, to
jakie, aby polskie dzieci nie należały do tych najbar-
dziej zaniedbanych z krajów należących do OECD?
Działania Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej na rzecz dzieci i młodzieży są zorientowane na
tworzenie właściwej oferty wsparcia materialnego
(system świadczeń rodzinnych) oraz instytucjonal-
nego na rzecz rodzin z dziećmi. W kolejnych latach
MPiPS będzie kontynuowało wsparcie finansowe na
rzecz dzieci z najuboższych rodzin. Szczególna uwa-
ga jest skupiona na wsparciu rodzin wielodzietnych,
samotnych rodziców oraz rodzin najuboższych po-
zwalając na równy start dzieciom wychowujących się
rodzinach o różnej sytuacji finansowej. Zgodnie
z ustawą o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992) zasiłki rodzinne oraz dodatki do
nich podlegają waloryzacji co 3 lata, ze względu na
zmieniające się warunki ekonomiczne rodzin.
Z dniem 1 listopada 2009 r. ulega podwyższeniu
wysokość zasiłków rodzinnych ze względu na przy-
padającą w tym roku waloryzację świadczeń.
W IV kwartale 2009 r. (zgodnie z planem prac
Rady Ministrów) zostanie przyjęty program na rzecz
dzieci i rodzin „Solidarność pokoleń. Działania na
rzecz dzieci i rodzin”. Program ten będzie stanowił
odniesienie do kierunków działań oraz rozwiązań na
rzecz poprawy sytuacji dzieci oraz rodzin z dziećmi
418
podejmowanych przez MPiPS w ciągu najbliższych
lat.
2. Czy rząd zamierza, zgodnie z zaleceniami
OECD, zwiększyć wydatki na dzieci?
Wsparcie finansowe na rzecz dzieci oraz rodzin
z dziećmi jest realizowane przez system świadczeń
rodzinnych oraz świadczenia opiekuńcze.
System świadczeń rodzinnych ma na celu wspar-
cie finansowe rodzin w formie świadczeń przekazy-
wanych regularnie lub jednorazowo. Regularna po-
moc finansowa państwa w formie zasiłków rodzin-
nych oraz dodatków do zasiłku jest uzależniona od
dochodów rodziny, wieku dziecka oraz jego niepełno-
sprawności.
Kryterium dochodowe dla świadczeń rodzinnych
jest waloryzowane co 3 lata (zgodnie z ustawą o świad-
czeniach rodzinnych, Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992).
Od 1 listopada 2009 r. (rok waloryzacji) wysokość
zasiłków ulegnie podwyższeniu.
Kwoty zasiłku rodzinnego różnicowane są w za-
leżności od wieku dziecka (od 1 listopada 2009 r.)
i wynoszą (stawki miesięczne):
 68 zł na dziecko w wieku do ukończenia 5.
roku życia,
 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5. roku życia
do ukończenia 18. roku życia,
 98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku ży-
cia do ukończenia 24. roku życia.
Natomiast ze względu na ograniczone możliwości
finansowe budżetu państwa wysokość kryteriów do-
chodowych pozostała na niezmienionym poziomie.
Oznacza to, iż rodziny najbardziej potrzebujące
wsparcia finansowego otrzymają pomoc w zwiększo-
nej wysokości, natomiast liczba beneficjentów świad-
czeń rodzinnych ulegnie stopniowemu zmniejszeniu
ze względu na relatywnie wyższe dochody rodzin
w porównaniu do stanu z 2006 r. (rok wprowadzenia
ostatnio obowiązujących progów dochodowych).
3. Jakie kroki zamierza podjąć rząd, aby w Polsce
zacząć realizować kompleksową politykę prorodzinną?
Polityka prorodzinna wspierająca rodziny z dzieć-
mi jest realizowana przede wszystkim w zakresie
systemu świadczeń rodzinnych (por. odpowiedź 2.),
Kodeksu pracy oraz ubezpieczenia społecznego.
Zmiany istotnie wspierające rodziny w zakresie
urlopu macierzyńskiego oraz rozwiązań dotyczących
urlopu wychowawczego zostały wprowadzone z dniem
1 stycznia 2009 r.
Do głównych zmian legislacyjnych wprowadzo-
nych ustawą o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654,
tzw. ustawa rodzinna) należą:
 Stopniowe wydłużenie urlopu macierzyńskie-
go (część obligatoryjna) z 18 do 20 tygodni w przy-
padku urodzenia jednego dziecka przy jednym poro-
dzie, 31 tygodni w przypadku urodzenia dwojga dzie-
ci przy jednym porodzie, 33 tygodni w przypadku
urodzenia trojga dzieci przy jednym porodzie, 35 ty-
godni w przypadku urodzenia czworga dzieci przy
jednym porodzie, 37 tygodni w przypadku urodzenia
pięciorga i więcej dzieci przy jednym porodzie.
 Wprowadzenie dodatkowego urlopu macie-
rzyńskiego o charakterze fakultatywnym, który do-
celowo wyniesie 6 tygodni oraz 8 tygodni (w przypad-
ku ciąży mnogiej) i stanowić będzie wydłużenie obli-
gatoryjnego wymiaru urlopu macierzyńskiego (20 ty-
godni etc.). Urlop ten będzie systematycznie wydłu-
żany od 2010 r. o 2 tygodnie i odpowiednio 3 tygodnie
w przypadku ciąży mnogiej. Docelowy wymiar dodat-
kowego urlopu macierzyńskiego zostanie osiągnięty
w 2014 r. Ponadto pracownicy korzystający z dodat-
kowego urlopu macierzyńskiego mogą łączyć go z pra-
cą na min 1/2 etatu, zachowując prawo do wynagro-
dzenia oraz zasiłku macierzyńskiego, w wymiarze
proporcjonalnym.
 Wprowadzenie urlopu ojcowskiego w wymia-
rze 2 tygodni od 2012 r. (w latach 2010–2011 – 1 ty-
dzień).
 Możliwość wykorzystania części urlopu macie-
rzyńskiego (powyżej 8 tygodni od rozpoczęcia korzy-
stania z urlopu przez matkę dziecka) przez pracow-
nika ojca, gdy matka wymaga opieki szpitalnej.
 Zrównanie praw do urlopu macierzyńskiego,
dodatkowego urlopu macierzyńskiego oraz urlopu
ojcowskiego rodziców adopcyjnych z uprawnieniami
rodziców biologicznych.
 Ochrony przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu wy-
chowawczego (w okresie 12 miesięcy).
 Stopniowe podniesienie podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne osób przebywa-
jących na urlopach wychowawczych, od 1 stycznia
2009 r. do 31 grudnia 2011 r., do kwoty minimalnego
wynagrodzenia, następnie do wysokości przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia (za okres 12 miesięcy
kalendarzowych poprzedzających urlop wychowaw-
czy), jednak nie więcej niż 60% przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale
(ogłaszanego przez GUS).
 Możliwość finansowania ze środków zakłado-
wego funduszu socjalnego, w ramach działalności so-
cjalnej opieki nad dziećmi w żłobkach i przedszkolach
oraz tworzenia zakładowych żłobków, przedszkoli oraz
innych form wychowania przedszkolnego.
 Zniesienie ograniczenia możliwości zarobko-
wania dla kobiet otrzymujących dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu urlopu wychowawczego.
 Skrócenie wymaganego okresu ubezpieczenia
dla otrzymania świadczeń pieniężnych ze 180 dni do 90
dni w przypadku osób ubezpieczonych dobrowolnie.
 Wydłużenie maksymalnego okresu otrzymy-
wania świadczenia chorobowego dla kobiet w ciąży
ze 182 dni do 270 dni.
 Możliwość zawieszenia składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych przysługującej pracodawcom osób powra-
cających z urlopu macierzyńskiego, dodatkowego urlo-
pu macierzyńskiego lub urlopu wychowawczego.
 Zwiększenie wysokości zasiłku macierzyńskie-
go dla osób podlegających ubezpieczeniu społecznemu
rolników do czterokrotności najniższej emerytury.

Należy zaznaczyć, iż obecne rozwiązania w zakre-
sie urlopu macierzyńskiego w Polsce (jego wymiaru
oraz świadczeń z nim związanych) należą do jednych
z najbardziej korzystnych w porównaniu do innych
krajów Unii Europejskiej. Zatem aktualne działania
powinny raczej skoncentrować na stworzeniu komple-
mentarnych, wobec urlopu macierzyńskiego, rozwią-
zań – poprawa systemu opieki nad małymi dziećmi.
Działania MPiPS w ramach realizacji rozwiązań
rodzinnych dotyczą również zapewnienia właściwego
systemu oraz standardów opieki nad małymi dziećmi
(opieka indywidualna oraz instytucjonalna). W tym
celu ministerstwo przygotowuje program na rzecz
dzieci „Solidarność pokoleń. Działania na rzecz dzie-
ci i rodzin”, który zgodnie z planem prac Rady Mini-
strów będzie przyjęty w IV kwartale 2009 r. Program
na rzecz dzieci i rodzin, który będzie stanowił zestaw
rozwiązań w zakresie zmiany istniejącego systemu
wsparcia rodzin z dziećmi. Należeć do nich będą:
stworzenie takich rozwiązań systemowych, które za-
pewnią powszechny dostęp do instytucji opieki nad
dzieckiem (indywidualnych oraz instytucjonalnych
– np. żłobki) w wieku do 3 lat. Jednocześnie przewi-
duje się stworzenie standardów opieki nad dzieckiem
np. poprzez uściślenie wymogów dotyczących kwali-
fikacji zawodowych opiekunek i niań.
Ponadto program ten stanowi kontynuację dzia-
łań już realizowanych przez MPiPS m.in. przeciw-
działania przemocy w rodzinie, dożywiania dzieci
w szkołach, działań na rzecz dzieci niepełnospraw-
nych oraz zwiększenia udziału dzieci w edukacji
przedszkolnej. Celem programu jest również stworze-
nie ram prawnych sankcjonujących nowe podejście
do systemu pieczy zastępczej oraz popularyzacja in-
nowacyjnych rozwiązań podejmowanych przez pra-
codawców na rzecz pracowników z małymi dziećmi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w PKP Cargo (11313)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-11313/09 z dnia 14 września 2009 r.) w sprawie sy-
tuacji w PKP Cargo, uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Organem właściwym w sprawach ochrony konku-
rencji i konsumentów, badającym stan konkurencji,
między innymi, na krajowym rynku kolejowych prze-
419
wozów towarowych jest prezes Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów (UOKiK). W prowadzonych
postępowaniach wyjaśniających (w sprawie) i anty-
monopolowych (przeciwko konkretnemu podmiotowi
w oparciu o skonkretyzowane zarzuty) badane są za-
chowania podmiotów operujących na ww. rynku. Od
momentu powstania spółki PKP Cargo SA w 2001 r.,
w wyniku restrukturyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego Polskie Koleje Państwowe SA, prezes
UOKiK monitoruje także zachowania tego przedsię-
biorcy, utrzymującego pozycję dominującą na krajo-
wym rynku kolejowych przewozów towarowych. Pod-
kreślić należy, że jedynym organem uprawnionym do
wydania decyzji o uznaniu danej praktyki za ograni-
czającą konkurencję jest prezes UOKiK, po przepro-
wadzeniu postępowania antymonopolowego.
Najwyższa Izba Kontroli skierowała do prezesa
UOKiK zawiadomienie z dnia 18 czerwca 2008 r.
o możliwości naruszenia przez Zarząd PKP Cargo
SA postanowień przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o ochro-
nie konkurencji i konsumentów oraz możliwości po-
pełnienia czynów nieuczciwej konkurencji, określo-
nych w art. 15 ust. 1 pkt 3 i 5 ustawy o zwalczaniu
nieuczciwej konkurencji. Zdaniem NIK wyniki prze-
prowadzonej w 2008 r. kontroli działalności PKP
Cargo SA na rynku przewozów krajowych i między-
narodowych w latach 2006–2008 wykazały występo-
wanie praktyk ograniczających konkurencję. Podnie-
sione w zawiadomieniu NIK kwestie były przedmio-
tem wszczętych wcześniej przez organ antymonopo-
lowy postępowań wyjaśniających. W postępowaniu
wyjaśniającym, zamkniętym w dniu 31 lipca 2008 r.,
prezes UOKiK badał, czy działania spółek z Grupy
PKP w zakresie zarządzania elementami infrastruk-
tury kolejowej naruszają przepisy ustawy, co uzasad-
niałoby wszczęcie postępowania antymonopolowego.
Prezes UOKiK ustalił w ww. postępowaniu, iż przed-
siębiorcy spoza Grupy PKP mają możliwość dzierża-
wy infrastruktury przeładunkowej wydzierżawionej
przez PKP SA przewoźnikom z Grupy PKP. Dzierża-
wa taka odbywa się na zasadach rynkowych. Strona-
mi umowy w takich przypadkach, w zależności od
przyporządkowania poszczególnych elementów infra-
struktury, są odpowiednie spółki Grupy PKP będące
jej dzierżawcami. W umowach dzierżawy występują
zapisy nakładające na dzierżawcę/najemcę obowią-
zek umożliwienia udostępnienia wydzierżawionych
elementów infrastruktury innym przedsiębiorcom.
Organ antymonopolowy uznał, iż w przedmiotowej
sprawie brak jest podstaw do stwierdzenia narusze-
nia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i kon-
sumentów, tym samym uznał za niecelowe wszczęcie
postępowania antymonopolowego.
Uprzejmie informuję, że Najwyższa Izba Kontroli
skierowała do ministra infrastruktury 3 wnioski po-
kontrolne, które dotyczyły:
— zakończenia prac nad rozdzieleniem sfery za-
rządzania infrastrukturą od wykonywania przewo-
zów kolejowych,
— opracowania i przedstawienia Radzie Mini-
strów uzupełnienia do „Strategii dla transportu ko-
420
lejowego do roku 2013”, w zakresie dotyczącym rów-
ności dostępu do infrastruktury dzierżawionej przez
PKP Cargo SA od PKP SA,
— uaktualnienia umów o komunikacji kolejowej
przez granicę państwową z krajami spoza Unii Eu-
ropejskiej.
W kwestii działań podejmowanych przez ministra
właściwego do spraw transportu, mających na celu
rozdzielenie zarządzania infrastrukturą kolejową od
wykonywania usług przewozowych, uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z ustawą z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) (zwanej
dalej: ustawą o PKP) PKP SA utworzyła m.in. spółkę
do prowadzenia działalności w zakresie kolejowych
przewozów towarowych (PKP Cargo SA) oraz spółkę
do prowadzenia działalności w zakresie zarządzania
liniami kolejowymi PKP Polskie Linie Kolejowe SA
(PLK SA). Zgodnie z ustawą o PKP PLK SA zarządza
liniami kolejowymi oraz pozostałą infrastrukturą
kolejową określoną w przepisach ustawy o transpor-
cie kolejowym, z wyłączeniem budynków i budowli
przeznaczonych do obsługi przewozu m.in. rzeczy
wraz z zajętymi pod nie gruntami. Jednocześnie
ustawa o PKP nałożyła na spółkę PKP SA obowiązek
wyposażenia utworzonych przez nią spółek w mają-
tek niezbędny do prowadzenia działalności podsta-
wowej. Zgodnie z art. 17 ust. 1 tej ustawy PKP SA
zobowiązana była do wniesienia do PKP Cargo SA
zespołu składników materialnych wyodrębnionych
z jej przedsiębiorstwa, niezbędnych do prowadzenia
działalności w zakresie określonym w art. 14 ust. 1.
Niewątpliwie do takich składników materialnych na-
leży w szczególności majątek nieruchomy (grunty,
budynki i budowle) służący do obsługi przewozu rze-
czy, tj. rampy na- i wyładunkowe, place handlowe,
punkty przeładunkowe itp. Ze względu na brak tzw.
zdolności aportowej (procesy uwłaszczenia, podziały
geodezyjne) spółka PKP Cargo SA uzyskała prawo
do dysponowania tym majątkiem na podstawie umo-
wy dzierżawy zawartej z PKP SA.
Najwyższa Izba Kontroli stawia PKP SA zarzut
przekazania niektórych elementów infrastruktury
kolejowej do przewoźnika towarowego PKP Cargo
SA, zamiast do PKP Polskie Linie Kolejowe SA, gdzie
zdaniem NIK powinna trafić całość infrastruktury
kolejowej. Tymczasem zgodnie z art. 15 ustawy o PKP
PKP PLK SA zarządza liniami kolejowymi, nie zaś
całą infrastrukturą kolejową, która jest pojęciem
znacznie szerszym. Jej niektórymi elementami, nie-
związanymi z prowadzeniem ruchu kolejowego, jak
np. terminale przeładunkowe, rampy, place ładunko-
we, zarządza PKP Cargo SA. Niewyposażenie PKP
Cargo SA przez PKP SA w majątek, który nie stano-
wi linii kolejowych, a służy do obsługi ładunków, by-
łoby stawianiem tej firmy w sytuacji gorszej w sto-
sunku do innych przewoźników działających na tym
rynku. Przewoźnicy prywatni posiadają dla własnych
potrzeb tego typu infrastrukturę, np. stacje przeła-
dunkowe, podczas gdy ciągle podważane jest prawo
PKP Cargo SA do posiadania i dysponowania dokład-
nie takim samym majątkiem.
Pragnę poinformować, iż wobec szeregu skarg
i interwencji spółka PKP Cargo SA przyjęła ramowy
regulamin korzystania przez licencjonowanych prze-
woźników kolejowych z budynków i budowli przezna-
czonych do obsługi przewozu rzeczy. Zasady te są
powszechnie stosowane i trudno zgodzić się z zarzu-
tem ograniczania dostępu do tych składników mająt-
kowych na podstawie incydentalnych przypadków
odmowy spowodowanej koniecznością zabezpieczenia
własnych zadań przewozowych. Do chwili obecnej
pozycja rynkowa prywatnych przewoźników rośnie.
Na krajowym rynku przewozowym działa kilkudzie-
sięciu przewoźników.
Uprzejmie informuję, że w celu przyśpieszenia
procesu wyposażania spółek Grupy PKP w niezbęd-
ny majątek resort infrastruktury przygotował pro-
jekt nowelizacji ustawy o komercjalizacji, restruktu-
ryzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe”, który zawiera nowe re-
gulacje ułatwiające PKP SA wnoszenie do spółek za-
leżnych składników majątkowych. Projekt ustawy
jest po uzgodnieniach międzyresortowych. Jednocze-
śnie w resorcie infrastruktury trwają prace nad ak-
tualizacją „Strategii dla transportu kolejowego do
roku 2013”, gdzie uwzględnione będą zagadnienia
dotyczące własności, dostępności i zarządzania infra-
strukturą kolejową. Skonkretyzowane zostanie m.in.
pojęcie infrastruktury ogólnodostępnej oraz określo-
ny wykaz składników infrastruktury kolejowej ogól-
nodostępnej, zgodnie z dyspozycjami przewidzianymi
w prawie UE. Dookreślony zostanie także majątek
z zakresu infrastruktury kolejowej, jaki może pozostać
we władaniu innych niż PKP PLK SA podmiotów.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii
niedostosowania przez PKP Cargo SA wielkości po-
siadanych zasobów i struktury organizacyjnej do roz-
miarów prowadzonej działalności, uprzejmie infor-
muję, że proces restrukturyzacji majątkowej nie zo-
stał zakończony ze względu na brak zdolności apor-
towej majątku podlegającego wniesieniu do spółki.
W miarę regulowania stanów prawnych do spółki
PKP Cargo SA wnoszone są aporty w postaci mająt-
ku służącego do obsługi przewozu rzeczy. Jednocze-
śnie pod koniec 2008 r. spółka PKP Cargo SA wdro-
żyła kompleksowy program wielokierunkowych dzia-
łań naprawczych, którego jednym z elementów było
przeprowadzenie restrukturyzacji organizacyjnej
spółki. W miejsce dotychczasowych 42 zakładów spół-
ki utworzono 16 zakładów, łącząc i uporządkowując
w nowych obszarach działań funkcje handlowe, eks-
ploatacyjne i utrzymaniowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planowania zakupów i dystrybucji
sprzętu komputerowego w wojsku (11314)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
planowania zakupów i dystrybucji sprzętu kompute-
rowego w wojsku (SPS-023-11314/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Podstawową formą realizacji potrzeb na sprzęt
informatyczny i oprogramowanie w resorcie obrony
narodowej są dostawy centralne. W uzasadnionych
przypadkach, podyktowanych pilną potrzebą opera-
cyjną, szkoleniową lub gospodarczą, jako uzupełnie-
nie powyższego trybu realizowane są na poziomie
wojskowych jednostek budżetowych zakupy zdecen-
tralizowane. Proces ten składa się z trzech głównych
etapów: planowania, pozyskiwania (zakupu) i dystry-
buowania (dostarczania). W przypadku dostaw sprzę-
tu realizowanych centralnie uwzględnić należy rów-
nież (do chwili wydania sprzętu użytkownikowi koń-
cowemu) etap jego przechowywania w składach rejo-
nowych baz materiałowych.
Odpowiadając na pytanie pani poseł Anny Sobec-
kiej dotyczące działań Ministerstwa Obrony Narodo-
wej na rzecz usprawnienia procesu planowania za-
kupów i dystrybucji sprzętu komputerowego, uprzej-
mie informuję, że z dniem 1 stycznia br. w resorcie
obrony narodowej rozpoczęto eksploatację użytkową
systemu informatycznego SIGMAT-RBM (w zakresie
służb: mundurowej, paliwowej, środków bojowych
i żywnościowej). System ten wspomaga zarządzanie
i kierowanie w organach wykonawczych rejonowego
systemu zaopatrywania wojsk, jakimi są rejonowe
bazy materiałowe. Pozwoli to m.in. na efektywne
dystrybuowanie zgromadzonych zasobów i na spraw-
ne szacowanie ich aktualnego stanu ewidencyjnego.
Zakończenie wdrażania systemu zaplanowano do
końca bieżącego roku.
Rozpoczęto również budowę systemu informa-
tycznego wspomagającego proces planowania rzeczo-
wego. Podstawą rozpoczęcia realizacji tego zadania
była decyzja nr 463/MON ministra obrony narodowej
z dnia 8 października 2008 r. w sprawie powołania
zespołu zadaniowego do spraw integracji i rozwoju
logistycznych systemów informatycznych (Dz. Urz.
MON Nr 19, poz. 255). Według założeń prototyp sys-
temu powinien zostać opracowany do końca bieżące-
go roku. W ramach realizacji przedsięwzięcia założo-
no, że wszystkie procesy zachodzące od momentu
powstania (zgłoszenia) potrzeby, aż do momentu jej
zrealizowania (dostarczenia zasobu) będą wspierane
przez system informatyczny. Tworzony system, wspo-
magający proces planowania rzeczowego, jest częścią
zintegrowanego wieloszczeblowego systemu informa-
tycznego resortu obrony narodowej. Przewidywane
421
korzyści z budowy i wdrożenia systemu planowania
rzeczowego jednostek wojskowych wspomaganych
informatycznie (w wariancie docelowym) to:
1) zapewnienie pełnej i wiarygodnej informacji
na każdym etapie realizacji procesu:
— aktualna wersja planu, dostępna dla wszyst-
kich uczestników procesu (zgodnie z przyznanymi
uprawnieniami),
— informacja o aktualnych stanach zasobów
obronnych w jednostkach i komórkach organizacyj-
nych resortu obrony narodowej (w wymiarze ilościo-
wym i jakościowym),
— możliwość sprawdzenia stanu zapotrzebowania
– do natychmiastowego wglądu,
— natychmiastowy dostęp do zgłoszonych i za-
twierdzonych propozycji korekt planów rzeczowych;
2) zmniejszenie do niezbędnego minimum obiegu
dokumentów papierowych przez zapewnienie możli-
wości realizowania niezbędnych korekt, uzgodnień
i akceptacji w ramach systemu informatycznego;
3) skrócenie czasu realizacji procesu planowania
rzeczowego;
4) przyspieszenie obiegu informacji;
5) zmniejszenie liczby osób zaangażowanych
w realizację procesu.
Podjęte zostały również prace nad zbudowaniem
systemu informującego o zasobach dla wszystkich
szczebli decyzyjnych. Systemem ten pozwoli zgro-
madzić w jednym miejscu i przedstawić w sposób
syntetyczny oraz analityczny informacje o wszyst-
kich zasobach resortu obrony narodowej posiada-
nych we wszystkich jego jednostkach i komórkach
organizacyjnych. Zakończenie prac nad wersją te-
stową systemu zaplanowano na czwarty kwartał
bieżącego roku.
Z dniem 1 stycznia br. wprowadzono w resorcie
obrony narodowej również system jednolitego indek-
su materiałowego. Planuje się, że do końca 2010 r.
całość zasobów resortu będzie identyfikowana w opar-
ciu o ten indeks jako wyróżnik jednoznacznej identy-
fikacji wyrobów, stanowiący podstawę dla optymal-
nych rozwiązań ewidencyjnych i planistycznych. Roz-
począł się także proces opracowania i wdrożenia
norm należności tzw. naliczeniowego sprzętu infor-
matycznego w postaci indywidualnych norm należ-
ności – według stanowisk etatowych oraz zbiorczych
norm należności – według komórek oraz jednostek
organizacyjnych resortu obrony narodowej. Zakoń-
czenie prac w tym zakresie przewidziano na czwarty
kwartał br. Trwa również opracowywanie procedur
dostosowanych do aktualnej struktury organizacyj-
nej resortu obrony narodowej, obejmujących mapę
procesów logistycznych, finansowych i kadrowych.
Wszystkie powyższe działania mają na celu wspar-
cie procesu kierowania i zarządzania zasobami
w oparciu o aktualne dane ewidencyjne.
Pragnę ponadto poinformować, że wykazane pod-
czas kontroli Najwyższej Izby Kontroli problemy i nie-
dociągnięcia w zakresie planowania zakupów oraz
dystrybucji sprzętu informatycznego i oprogramowa-
422
nia zostały uwzględnione w zaktualizowanej „In-
strukcji prowadzenia gospodarki materiałowo-tech-
nicznej sprzętem informatyki i oprogramowaniem
w resorcie obrony narodowej”, wprowadzonej do
użytku decyzją nr 97/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 27 marca 2009 r. (Dz. Urz. MON Nr 6,
poz. 74), obowiązującej od dnia 1 czerwca br. Instruk-
cja określa m.in. szczegółowo ilość sprzętu informa-
tycznego i kopii oprogramowania, która może znaj-
dować się w zasobach magazynowych na potrzeby
utrzymania ciągłości zaopatrywania komórek i jed-
nostek organizacyjnych resortu obrony narodowej.
W odniesieniu do kwestii ewentualnych strat fi-
nansowych, wynikłych ze sposobu gospodarowania
magazynowanym mieniem, uprzejmie informuję, że
przechowywany przez dłuższy czas sprzęt został roz-
dysponowany i przydzielony właściwym użytkowni-
kom, którzy wykorzystują jego w pełni zachowane
parametry techniczne. Opóźnienia w dystrybucji wy-
nikały z dążenia do zapewnienia posiadania zapasów
magazynowych na wypadek wystąpienia nagłego za-
potrzebowania, w sytuacji braku ciągłości dostaw
w latach 2005–2007.
Ze względu na fakt, że warunki przechowywania
sprzętu nie spowodowały obniżenia jego walorów
użytkowych oraz parametrów technicznych, sprzęt
ten jako pełnowartościowy mógł zostać wykorzysta-
ny zgodnie z przeznaczeniem i dlatego nie można
w tym przypadku mówić o wystąpieniu strat finan-
sowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie finansowania opieki zdrowotnej
w woj. podlaskim (11318)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Józefa Piotra Klima, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 7 września 2009 r. w spra-
wie finansowania opieki zdrowotnej w woj. podla-
skim, która została przesłana przy piśmie Marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 września
2009 r. (znak: SPS-023-11318/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do kwestii podziału zysku NFZ za
2008 r. uprzejmie informuję, że w trybie art. 129
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem
nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r. (zwiększając koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej), która rozdysponowuje dodatni wynik finan-
sowy funduszu za rok 2008 w wysokości 1152 mln zł.
Zgodnie z przepisem art. 124 ust. 9 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej do tej zmiany planu fi-
nansowego (wynikającej z art. 129 ust. 3 i 4) nie sto-
suje się przepisów art. 118 ust. 3 ustawy, co oznacza,
że przy podziale zysku netto i przeznaczeniu środków
na świadczenia opieki zdrowotnej nie ma wymogu
stosowania algorytmu wynikającego z tego artykułu
ustawy, natomiast kwestia sposobu podziału tych
środków leży w gestii prezesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzymania
bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok bieżą-
cy, przy braku perspektyw na dodatkowe środki z po-
nadplanowych przychodów, podziału środków z dodat-
niego wyniku finansowego funduszu za rok 2008 po-
między oddziały wojewódzkie NFZ dokonano, uwzględ-
niając potrzeby poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich NFZ wynikające z niedoboru środków w obowią-
zującym planie finansowym na 2009 r. na podstawową
opiekę zdrowotną, refundację cen leków, pozostałych
rodzajów świadczeń zdrowotnych w niektórych od-
działach wojewódzkich NFZ oraz nierozliczonych
kosztów migracji ubezpieczonych za 2008 r.
Kierowane w trakcie roku do oddziałów woje-
wódzkich funduszu dodatkowe środki finansowe
znajdują obecnie odzwierciedlenie w zawartych ze
świadczeniodawcami umowach o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, a decyzje w zakresie sposobu
ich wykorzystania podejmują dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu, kierując się w szczególności
potrzebą zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdro-
wotnych w tych obszarach, w których występuje na
nie największe zapotrzebowanie. Zgodnie z przepisa-
mi art. 107 ust. 5 pkt 1 i 10 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej do zadań dyrektora oddziału
wojewódzkiego należy w szczególności efektywne i bez-
pieczne gospodarowanie środkami finansowymi od-
działu oraz zawieranie i rozliczanie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej.
Odnosząc się natomiast do sprawy dotyczącej
zmiany zasad podziału środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej pomiędzy poszczególne oddziały
wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która została skie-
rowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu pre-
zydenta RP.

Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia) jako jednego
z kryteriów podziału środków wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010. Zgodnie z art. 3
ust. 3 ww. ustawy zmieniającej ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ, w terminie
30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, do-
kona zmiany planu finansowego NFZ na rok 2010. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie możliwych nieprawidłowości
przy zakupie nowego umundurowania
dla Policji (11320)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 14 września 2009 r. (sygn. SPS-023-11320/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jacka Pilcha w sprawie możliwych nieprawidło-
wości przy zakupie nowego umundurowania dla Poli-
cji uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Postępowania o udzielenie zamówienia publiczne-
go na dostawy umundurowania przeprowadzone były
zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
poz. 1655, z późn. zm.), w trybie przetargu nieogra-
niczonego, w którym oferty mogli składać wszyscy
zainteresowani wykonawcy. Postępowania o udziele-
423
nie zamówienia publicznego były jawne, a sposób ich
przeprowadzenia zapewniał równe traktowanie
wszystkich wykonawców. Do przetargu mogły przy-
stąpić firmy, które spełniały warunki określone
w ustawie Prawo zamówień publicznych dotyczące
w szczególności dokumentów formalnych, ale także,
w zależności od rodzaju kupowanego asortymentu,
wyników badań przeprowadzonych przez akredyto-
wane laboratoria.
Zaznaczyć przy tym należy, że warunki przepro-
wadzonych postępowań przetargowych na zakup
umundurowania nie wykluczają z nich mniejszych
firm. W przypadku nieposiadania wystarczającego
potencjału technicznego do zrealizowania zamówie-
nia istnieje możliwość złożenia wspólnej oferty przez
kilku wykonawców (konsorcjum firm). Należy rów-
nież pamiętać o tym, że zamawiający, przeprowadza-
jąc postępowania o udzielenie zamówienia publiczne-
go zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicznych
w trybie przetargu nieograniczonego nie ma wpływu
na cenę końcową oferowanych przez wykonawców
wyrobów. Określa on bowiem jedynie kwotę, jaką za-
mierza przeznaczyć na realizację danego zakup, na-
tomiast cena kształtowana jest przez poszczególnych
oferentów zgłaszających zainteresowanie wykona-
niem zamówienia.
Szacunkowy koszt powyższych zamówień ustalo-
no łącznie na kwotę 65 502 000 zł. W wyniku prze-
prowadzonych postępowań przetargowych zawarto
umowy na łączną kwotę 62 715 300 zł. Szacowanie
wartości opisanych przedmiotów mundurowych
oparte zostało na cenach, po których zakupiono 80
kompletów partii testowej przedmiotowego asorty-
mentu. Podkreślić również należy, że w ramach spra-
wowanych kontroli dotyczących przeprowadzania
i udzielania zamówień publicznych nie wykazano
uchybień w tym zakresie.
Odnosząc się do procedury wyłonienia wzorów
umundurowania, informuję, że podstawą do rozpo-
częcia prac nad zmianą dotychczasowego umunduro-
wania były badania fokusowe przeprowadzone przez
Komendę Główną Policji wśród funkcjonariuszy.
Zgłosili oni szereg uwag. Zastrzeżenia dotyczyły
głównie koszul służbowych, obuwia, spodni i okryć
zewnętrznych. Postulowano m.in. zmianę koloru ko-
szul na ciemniejsze, sygnalizowano konieczność
zmiany konstrukcji spodni służbowych na sportowe
typu „bojówki” oraz wykonanie kurtek i obuwia
z lepszych, nowoczesnych materiałów.
Odbyły się spotkania robocze z przedstawicielami
innych europejskich policji (Niemcy, Finlandia, Wiel-
ka Brytania), podczas których zapoznano się z roz-
wiązaniami w dziedzinie wzornictwa oraz surowców
zastosowanych w przypadku umundurowania poli-
cjantów tych państw, jak też z doświadczeniami do-
tyczącymi prac związanych z wprowadzaniem no-
wych wzorów umundurowania oraz systemów zaopa-
trywania policjantów. Przed rozpoczęciem wstępnej
fazy projektowej zorganizowano w Komendzie Głów-
nej Policji spotkania z czołowymi krajowymi produ-
424
centami surowców (tkanin, dzianin itp. materiałów)
oraz producentami gotowych wyrobów munduro-
wych. Celem tych spotkań było stworzenie możliwo-
ści zaprezentowania przez firmy najnowszych osią-
gnięć w dziedzinie produkcji tkanin, dzianin i innych
surowców używanych do produkcji przedmiotów
umundurowania, a także najnowszych technologii
produkcji umundurowania.
Poza powyższymi działaniami podstawą do wypra-
cowania wzorów prototypów umundurowania były
projekty zgłoszone podczas konkursu pod hasłem
„Projekt nowego umundurowania dla Policji”, zorga-
nizowanego przez Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi
we współpracy z Komendą Główną Policji. Wcześniej
w ramach spotkań roboczych przedstawiciele Policji
przedstawili swoje oczekiwania w stosunku do nowych
wzorów umundurowania pracownikom naukowym
oraz studentom Wydziału Tkaniny i Ubioru akademii.
Fundatorem nagród w ramach konkursu był komen-
dant główny Policji. Warunkiem otrzymania nagrody
pieniężnej było przekazanie praw autorskich do pro-
jektu oraz prawa jego modyfikacji na rzecz Policji. Do
składu komisji oceniającej zgłoszone projekty weszli
przedstawiciele Policji. Rozstrzygnięcie konkursu na-
stąpiło w lutym 2007 r.
Wybrane projekty w ocenie członków zespołu wy-
magały jeszcze dopracowania i korekt. W wyniku
prowadzonych działań podjęta została decyzja, że
w pierwszej kolejności będą kontynuowane prace
zmierzające do wykonania prototypów i partii do te-
stowania przedmiotów stanowiących komplet umun-
durowania służbowego letniego. Postanowiono prze-
testować prototypy poszczególnych elementów i do-
konać ostatecznych poprawek we wzorach. Zakupio-
no partię próbną 80 kompletów umundurowania,
która była testowana w jednostkach Policji, w mie-
siącach wrzesień – październik 2007 roku. Propozy-
cje i zastrzeżenia zebrane podczas testowania
uwzględniono przy wykonaniu właściwej partii umun-
durowania. Należy zaznaczyć, że materiały, z któ-
rych zostały uszyte mundury, nie budziły zastrzeżeń.
W testowanym okresie mundury sprawdziły się na
tyle, że można było przyjąć, iż spełniają wymagania
i oczekiwania potencjalnych użytkowników.
Jednocześnie informuję, że surowce użyte do pro-
dukcji poszczególnych elementów umundurowania
zostały wybrane z uwzględnieniem najnowszych
osiągnięć i możliwości rynku tkanin, dzianin i skór,
a materiały, z których zostały uszyte mundury do
testowania, nie budziły zastrzeżeń. Dokumentacja
techniczna dotycząca poszczególnych przedmiotów
została wykonana przez Instytut Technologii Bezpie-
czeństwa Moratex, specjalizujący się w opracowywa-
niu nowoczesnych konstrukcji i technologii włókien-
niczych wyrobów technicznych, w tym nowoczesnych
asortymentów umundurowania.
Parametry surowców użytych do produkcji po-
szczególnych elementów ubioru (zarówno w przypad-
ku partii testowej, jak i właściwej) były potwierdzone
wynikami badań z akredytowanych przez Polskie
Centrum Akredytacji laboratoriów badawczych,
a elementy umundurowania partii próbnej oraz wła-
ściwej są wykonane z tych samych surowców, na pod-
stawie tej samej dokumentacji. Odbiory kolejnych
partii umundurowania wyprodukowanego przez pro-
ducentów są poddawane rygorystycznym procedu-
rom, przede wszystkim pod względem zgodności uży-
tych tkanin z dokumentacją. W przypadku wątpliwo-
ści mogą być weryfikowane w laboratorium.
Z analizy wad wynikłych w czasie użytkowania
umundurowania, przeprowadzonej przez Komendę
Główną Policji, wynika, iż na wydanych około 20 tys.
kompletów nowego umundurowania zgłoszono 10 przy-
padków podrażnień skóry i odparzeń w okolicach ud,
pachwin oraz stóp, związanych z użytkowaniem
spodni i trzewików służbowych w okresie wysokich
temperatur, z czego w 3 przypadkach prowadzone są
postępowania powypadkowe. Stwierdzono także ni-
żej wymienione wady elementów umundurowania:
— odpadanie nap z kieszeni spodni – 74 przypad-
ki (tj. 0,39% wydanych spodni),
— odklejanie się liter z napisu „Policja” na kie-
szeni spodni – 69 przypadków (tj. 0,36% wydanych
spodni),
— odklejanie się liter z napisu „Policja” na kie-
szeni koszuli służbowej letniej – 153 przypadki
(tj. 0,41% wydanych koszul),
— odklejanie się podeszwy w trzewikach służbowych
– 8 przypadków (tj. 0,05% wydanych trzewików),
— odklejanie się liter z napisu „Policja” na kurt-
kach służbowych – 2 przypadki (tj. 0,01% wydanych
kurtek).
Wszystkie zgłaszane przypadki wad umunduro-
wania nowego wzoru są analizowane, a informacja
o nich jest przekazywana do Instytutu Technologii
Bezpieczeństwa Moratex oraz producentów, celem
odniesienia się i ewentualnie podjęcia procedury re-
klamacyjnej. Poszczególne elementy umundurowa-
nia objęte są gwarancją producenta i jeśli okaże się,
że nie spełniają określonych wymogów, będą rekla-
mowane zgodnie z obowiązującymi przepisami w tym
zakresie.
W ramach dystrybucji w pierwszej kolejności
w umundurowanie nowego wzoru zostali wyposażeni
policjanci komórek ruchu drogowego, ogniw patrolo-
wo-interwencyjnych i dzielnicowi. Wyposażenie kolej-
nych funkcjonariuszy służby prewencyjnej będzie od-
bywało się sukcesywnie, w miarę dokonywania kolej-
nych zakupów umundurowania nowego wzoru. Doce-
lowo planuje się wyposażać w nowe umundurowanie
policjantów wstępujących do służby, natomiast już
pracujący będą uzupełniać asortyment mundurowy
w ramach zakupów dokonanych ze środków równo-
ważnika pieniężnego za umundurowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie prognozowanego poziomu
deficytu budżetowego (11321)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 14 września br. (znak SPS-023-11321/09),
zawierające interpelację posła Jacka Pilcha w spra-
wie prognozowanego poziomu deficytu budżetowego,
pragnę przekazać na ręce Pana Marszałka odpo-
wiedź na postawione przez pana posła pytania.
Odpowiadając na pytania 1–3, dotyczące działań
zmierzających do zmniejszania deficytu budżetowe-
go, pragnę zwrócić uwagę, że rząd podejmuje, w ra-
mach swoich właściwości, działania mające na celu
ograniczanie wzrostu wydatków, w przeciwnym razie
deficyt byłby jeszcze wyższy i mogłoby to prowadzić
do problemów z jego sfinansowaniem. W okresie spo-
wolnienia koniunktury rząd przyjął założenie o nie-
podwyższaniu obciążeń fiskalnych. Przyjęty przez
rząd projekt budżetu państwa na 2010 r., oparty na
konserwatywnych założeniach odnośnie do kształto-
wania się sytuacji makroekonomicznej, został rela-
tywnie dobrze przyjęty przez rynki finansowe i eko-
nomistów, nie nastąpiło gwałtowne osłabienie złote-
go i nie wzrosły rentowności skarbowych papierów
wartościowych. Pragnę podkreślić, że znowelizowa-
na ustawa o finansach publicznych (ustawa z dnia 27
sierpnia 2009 r. o finansach publicznych) wprowadza
m.in. wzmocnienie kontroli nad wydatkami publicz-
nymi dzięki wprowadzeniu kontroli zarządczej oraz
nowych regulacji dotyczących audytu wewnętrznego.
Ponadto należy zwrócić uwagę, że na 2010 r. zakła-
dane jest przyspieszenie procesów prywatyzacyjnych,
a plan prywatyzacji przyjęty przez rząd wpływa na
zmniejszenie kosztów obsługi długu publicznego
w kolejnych latach, a więc i zmniejszenie poziomu
deficytu.
Jednocześnie warto podkreślić, że bez konsensu-
su w postaci poparcia parlamentarnego i prezydenc-
kiego co do zmian ustawowych nie można liczyć na
skuteczne ograniczenie wydatków, w zasadniczej czę-
ści zdeterminowanych oraz indeksowanych ustawo-
wo. Pragnę poinformować, że w ramach rządu jest
przygotowywany dwuletni program rozwoju i konso-
lidacji finansów publicznych, obejmujący działania
związane z ograniczaniem deficytu sektora finansów
publicznych.
Dodatkowo pragnę poinformować, że w dniu 7 lip-
ca 2009 r. Rada Ecofin zgodnie z trybem sformuło-
wanym w art. 104 traktatu ustanawiającego Wspól-
notę Europejską – TWE – ogłosiła, że w Polsce ist-
nieje nadmierny deficyt, i zaleciła zredukowanie jego
wysokości do poniżej wartości referencyjnej do 2012 r.
Działania zmierzające do wypełnienia tej rekomen-
dacji wraz z prognozą ścieżki fiskalnej obejmujące
425
działania wynikające z objęcia Polski procedurą nad-
miernego deficytu zostaną przedstawione w najbliż-
szej aktualizacji programu konwergencji, nad którą
obecnie trwają prace.
W odpowiedzi na pytanie 4 pragnę poinformować,
że w 2010 r. planuje się głównie podniesienie stawki
akcyzy na papierosy, co jest związane z koniecznością
spełnienia minimalnego poziomu opodatkowania
w Unii Europejskiej. W chwili obecnej nie planuje się
podwyżek akcyzy bezpośrednio związanych ze wzro-
stem deficytu budżetowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie planowanej nowelizacji ustawy
o Policji (11322)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 14 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11322/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jacka Pilcha w sprawie planowanej
nowelizacji ustawy o Policji, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o Policji i nie-
których innych ustaw w chwili obecnej znajduje się
na etapie uzgodnień międzyresortowych, podczas
których konsultowany jest również z rzecznikiem
praw obywatelskich. Biorąc pod uwagę rozległość no-
welizacji, zaproponowane rozwiązania prawne oraz
ewentualną dyskusję społeczną, która może się wy-
wiązać w związku z przyznaniem nowych uprawnień
funkcjonariuszom resortu spraw wewnętrznych, nie
jest możliwe dokładne określenie daty przekazania
projektu ustawy do rozpatrzenia przez Stały Komitet
Rady Ministrów.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej dopuszczal-
nego stosowania kontroli operacyjnej pragnę zazna-
czyć, iż wskazana kontrola jest niezbędnym narzę-
dziem wykrywania przestępstw popełnianych m.in.
przy wykorzystaniu nowoczesnych technologii oraz
środków telekomunikacyjnych. Materiały uzyskane
w trybie kontroli operacyjnej są materiałem dowodo-
wym w prowadzonych postępowaniach karnych.
Podkreślenia wymaga, że konstytucyjne wolności
i prawa człowieka i obywatela nie mają charakteru
absolutnego i mogą być, mocą norm ustawowych,
426
ograniczane dla realizacji innych wartości konstytu-
cyjnych ustanowionych w celu ochrony dóbr, którym
w danym przypadku trzeba dać pierwszeństwo.
W myśl art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej ograniczenia takie są dopuszczalne tylko
wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym pań-
stwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicz-
nego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moral-
ności publicznej albo wolności i praw innych osób.
Muszą być przy tym zgodne z zasadą proporcjonal-
ności, przez co należy rozumieć, że są w stanie do-
prowadzić do zamierzonych skutków (są przydatne),
a ich efekty pozostają w proporcji do uciążliwości,
jakich przyczyniają osobom, których dotyczą. Według
art. 8 ust. 2 konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie
w dniu 4 listopada 1950 r. zmienionej następnie pro-
tokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej protokołem
nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, z późn. zm.),
ingerencje państwa w indywidualne sfery prywatno-
ści są uzasadnione, jeżeli mają służyć takim celom,
jak ochrona bezpieczeństwa państwowego, bezpie-
czeństwa publicznego lub dobrobytu gospodarczego
kraju, ochrona porządku i zapobieganie przestęp-
stwom, ochrona zdrowia i moralności lub ochrona
praw i wolności innych osób.
Czynności operacyjno-rozpoznawcze muszą być
z natury rzeczy najczęściej niejawne, zwłaszcza wo-
bec osób, których dotyczą, i prowadzone są w warun-
kach dających podmiotom uprawnionym szeroki
margines uznaniowości w zakresie szczegółowej me-
todyki wykonawczej, dostosowywanej do dynamiki
zmian okoliczności faktycznych. Ten sposób działa-
nia podmiotów uprawnionych jest nieodzowny. Jaw-
ność czynności operacyjno-rozpoznawczych powodo-
wałaby ich nieskuteczność. Zapewnienie przez pod-
mioty uprawnione bezpieczeństwa państwa i porząd-
ku publicznego, co jest powinnością konstytucyjną
organów władzy wykonawczej, współcześnie staje się
coraz trudniejszym zadaniem, ze względu na zagro-
żenia terroryzmem i przestępczością zorganizowaną.
Przestępcy bez przeszkód wykorzystują techniczne
udogodnienia np. zwiększające szybkość komuniko-
wania się i przemieszczania, co sprawia, że służby
zwalczające przestępczość muszą mieć równie swo-
bodny dostęp do tych udogodnień.
Uzupełnienie katalogu przestępstw w art. 19
ustawy o Policji o przestępstwa wskazane w Kodeksie
karnym: art. 182, art. 183, art. 197, art. 198, art. 199,
art. 202 § 3, art. 203, art. 204 § 3, art. 247 oraz art.
265 jest niezbędne celem skuteczniejszego zwalcza-
nia wyszczególnionych przestępstw.
Rozszerzenie zakresu dopuszczalności kontroli
operacyjnej wypełnia luki w ochronie przed przestęp-
czością, jakie istnieją obecnie z powodu pominięcia
przestępstw bezpośrednio zagrażających życiu ludz-
kiemu (np. przestępstwo bójki lub przestępstwo tok-
sycznego zanieczyszczenia środowiska) albo moral-
ności publicznej (sutenerstwo, pedofilia), niektórych
przestępstw o charakterze ekonomicznym oraz in-
nych przestępstw o znacznym stopniu społecznej
szkodliwości, w tym przestępstw przeciwko wymia-
rowi sprawiedliwości. Należy podkreślić, że przestęp-
stwa przeciwko wymiarowi sprawiedliwości są popeł-
niane najczęściej w związku z innymi poważnymi
przestępstwami, aktualnie objętymi katalogiem
przedmiotowym kontroli operacyjnej.
W odniesieniu do kwestii „hamulców bezpieczeń-
stwa”, które powściągałyby ewentualne nadużycia
podczas stosowania kontroli operacyjnej, uprzejmie
informuję, iż wszystkie czynności operacyjno-rozpo-
znawcze podejmowane przez Policję podlegają nadzo-
rowi prokuratury oraz sądu. W związku z powyż-
szym nie ma możliwości arbitralnego podejmowania
przez funkcjonariuszy Policji decyzji w zakresie po-
dejmowania wspomnianych czynności operacyjno-
-rozpoznawczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie odnawialnych źródeł energii
w Polsce (11323)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 września 2009 r. (znak: SPS-023-
-11323/09) poniżej przedstawiam stanowisko do za-
gadnień podniesionych w interpelacji pana posła Jac-
ka Pilcha w sprawie odnawialnych źródeł energii
w Polsce.
Odpowiedzi na pytania nr 2 i 3 zostały przygoto-
wane w oparciu o materiał przekazany przez mini-
stra środowiska.
Ad 1. Jakie działania podjęło kierowane przez
Pana ministerstwo, by wywiązać się z unijnych zo-
bowiązań dotyczących wykorzystania odnawialnych
źródeł energii?
Ad 2. Na jakie wsparcie ze strony rządu mogą li-
czyć podmioty gospodarcze i gospodarstwa domowe
przy wykorzystaniu odnawialnych źródeł energii?
Ministerstwo Gospodarki przywiązuje szczególne
znaczenie do promocji rozwoju energetyki odnawial-
nej z uwagi na liczne korzyści płynące z wykorzysta-
nia odnawialnych źródeł energii. Wzrost udziału tego
typu energii w bilansie energetycznym jest bowiem
istotnym elementem zrównoważonego rozwoju pro-
wadzącym do poprawy bezpieczeństwa energetycz-

nego i stanu środowiska. Rozwój wykorzystania od-
nawialnych źródeł energii przyczynia się także do
tworzenia nowych miejsc pracy, zarówno w sektorze
energetyki, jak i w sektorach z nim powiązanych (np.
w rolnictwie, w którym następuje zwiększenie pro-
dukcji na cele energetyczne, tj. nieżywnościowe).
Jednym z celów polityki państwa jest wspieranie
wykorzystania odnawialnych źródeł energii (OZE)
umożliwiające uzyskanie 7,5% udziału energii pocho-
dzącej z tych źródeł w bilansie energii pierwotnej
w 2010 r. Rozwój energetyki odnawialnej ma również
szczególne znaczenie w świetle przyjętych na szczycie
w Brukseli, w marcu 2007 r., ustaleń dotyczących
wyznaczenia na rok 2020 obligatoryjnego 20% celu
dla UE w zakresie udziału energii ze źródeł odna-
wialnych w bilansie energetycznym Unii Europej-
skiej (przy czym dla Polski udział ten ma wynosić
15%), jak również w kontekście pakietu klimatyczno-
-energetycznego.
Ponadto wymaga zaznaczenia, iż priorytet dla
spraw związanych z energetyką odnawialną znalazł
wyraz w opracowanym w Ministerstwie Gospodarki
projekcie „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”,
gdzie rozwój wykorzystania OZE stał się jednym z pod-
stawowych kierunków polskiej polityki energetycz-
nej. W niniejszym dokumencie określono 5 gł. celów
polityki energetycznej w tym obszarze:
— wzrost udziału odnawialnych źródeł energii
w finalnym zużyciu energii co najmniej do poziomu
15% w 2020 r. oraz dalszy wzrost tego wskaźnika
w latach następnych,
— osiągnięcie w 2020 r. 10% udziału biopaliw
w rynku paliw transportowych oraz zwiększenie wy-
korzystania biopaliw II generacji,
— ochronę lasów przed nadmiernym eksploato-
waniem w celu pozyskiwania biomasy oraz zrówno-
ważone wykorzystanie obszarów rolniczych na cele
OZE, w tym biopaliw, tak aby nie doprowadzić do
konkurencji pomiędzy energetyką odnawialną i rol-
nictwem oraz zachować różnorodność biologiczną,
— wykorzystanie do produkcji energii elektrycz-
nej istniejących urządzeń piętrzących stanowiących
własność Skarbu Państwa,
— zwiększenie stopnia dywersyfikacji źródeł do-
staw oraz stworzenie optymalnych warunków do roz-
woju energetyki rozproszonej opartej na lokalnie do-
stępnych surowcach.
Wymaga zaznaczenia, iż w „Programie działań
wykonawczych na lata 2009–2012” stanowiącym
załącznik do projektu „Polityki energetycznej Polski
do 2030 r.” zawarte zostały konkretne działania wy-
konawcze mające na celu realizację powyższych za-
łożeń.
Ministerstwo Gospodarki stara się zachęcać po-
tencjalnych inwestorów do podejmowania działań
w zakresie energetyki odnawialnej poprzez tworzone
przepisy prawne. Podstawą działań regulacyjnych
mających na celu wspieranie rozwoju produkcji ener-
gii ze źródeł odnawialnych jest ustawa z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne wraz z aktami wy-
427
konawczymi. Ustawa Prawo energetyczne określa
główny mechanizm wsparcia, jakim jest system tzw.
zielonych certyfikatów. Rozwiązanie to jest mecha-
nizmem rynkowym sprzyjającym rozwojowi energe-
tyki odnawialnej. Jego istotą jest nałożony na przed-
siębiorstwa energetyczne zajmujące się sprzedażą
energii elektrycznej odbiorcom końcowym obowiązek
uzyskania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki określonej liczby świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzonej
w odnawialnych źródłach energii bądź uiszczenia
opłaty zastępczej. Rozdzielenie świadectw pochodze-
nia energii elektrycznej wytworzonej w odnawial-
nych źródłach energii od fizycznej energii umożliwi-
ło obrót na giełdzie towarowej prawami majątkowy-
mi wynikającymi z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne pełnią-
ce rolę sprzedawcy z urzędu całej energii elektrycz-
nej, wytworzonej w źródłach odnawialnych przyłą-
czonych do sieci znajdujących się w obszarze działa-
nia danego sprzedawcy z urzędu, po średniej cenie
sprzedaży energii elektrycznej w poprzednim roku
kalendarzowym. W rezultacie wytwórca energii elek-
trycznej ze źródeł odnawialnych uzyskuje dwa źródła
dochodów: ze sprzedaży praw majątkowych wynika-
jących ze świadectw pochodzenia oraz ze sprzedaży
fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne za
niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środki
uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej (NFOŚiGW) i są przeznaczane na wsparcie
finansowe inwestycji związanych z odnawialnymi źró-
dłami energii i kogeneracji. W ustawie Prawo energe-
tyczne zawarty jest również mechanizm mający na
celu wsparcie dla ciepła wytwarzanego ze źródeł od-
nawialnych. Mechanizmem tym jest obowiązek zaku-
pu nałożony na sprzedawców ciepła. Obejmuje on całe
wytworzone ze źródeł odnawialnych ciepło, o ile jego
ilość nie przekracza zapotrzebowania odbiorców. Bar-
dzo istotnym elementem wsparcia energii odnawialnej
jest także zwolnienie od podatku akcyzowego energii
wytworzonej w OZE.
Obok ww. wsparcia systemowego przewiduje się
także bezpośrednie wsparcie finansowe dla realizacji
inwestycji związanych z energetyką odnawialną.
Wsparcie to udzielane jest w znacznym stopniu ze
środków Unii Europejskiej, m.in. w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 oraz Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka”. Dotyczy to budowy nowych mocy
w zakresie OZE (także zwiększenia zdolności pro-
dukcyjnych w zakresie biokomponentów), budowy
i rozbudowy sieci przesyłowych umożliwiających
przyłączanie nowych jednostek wytwórczych, a tak-
że produkcji urządzeń na rzecz energetyki odnawial-
428
nej. Projekty o mniejszej wartości dofinansowane są
ze środków regionalnych programów operacyjnych.
Dodatkowymi zachętami dla rozwoju wykorzysta-
nia odnawialnych źródeł energii są:
— obniżenie o 50% kosztów przyłączenia do sieci
źródeł odnawialnych,
— regulacje umożliwiające zastosowanie do 31
grudnia 2010 r. odmiennego zakresu, warunków i spo-
sobu bilansowania systemu elektroenergetycznego
dla elektrowni wiatrowych,
— obowiązek zapewnienia przez operatora syste-
mu elektroenergetycznego pierwszeństwa w świad-
czeniu usług przesyłania energii elektrycznej ze źró-
deł odnawialnych,
— zwolnienie przedsiębiorstw energetycznych wy-
twarzających energię elektryczną w odnawialnych
źródłach energii o mocy poniżej 5 MW z opłat za
udzielenie koncesji oraz opłat związanych z uzyska-
niem i rejestracją świadectw pochodzenia potwier-
dzających wytworzenie energii elektrycznej w źródle
odnawialnym.
W ślad za rekomendacją rządu Rzeczypospolitej
Polskiej przedstawioną w „Planie stabilności i roz-
woju” NFOŚiGW opracował „Program wsparcia in-
westycji w odnawialne źródła energii i obiekty wyso-
kosprawnej kogeneracji”. Budżet programu na lata
2009–2012 wynosi 1,5 mld zł. Pochodzi on z opłat
i kar, które zgodnie zapisami ustawy Prawo energe-
tyczne uiszczane są przez przedsiębiorstwa na wyod-
rębnionym rachunku NFOŚiGW. W ramach progra-
mu dofinansowanie mogą uzyskać inwestycje o kosz-
cie całkowitym powyżej 10 mln zł. W programie, ze
względu na różne charakterystyki, podzielono przed-
sięwzięcia na różne klasy: A, B, C, D.
Klasa A dotyczy przedsięwzięć:
— wytwarzania energii cieplnej przy użyciu bio-
masy (źródła rozproszone o mocy poniżej 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w sko-
jarzeniu, przy użyciu biomasy (źródła rozproszone
o mocy poniżej 3 MWe lub 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i/lub ciepła
z wykorzystaniem biogazu powstałego w procesach
odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkła-
du szczątek roślinnych i zwierzęcych.
Klasa B dotyczy przedsięwzięć elektrowni wiatro-
wych o mocy poniżej 10 MWe.
Klasa C dotyczy przedsięwzięć:
— pozyskiwania energii z wód geotermalnych,
— elektrowni wodnych o mocy poniżej 5 MWe.
Klasa D dotyczy przedsięwzięć wysokosprawnej
kogeneracji bez użycia biomasy.
Program priorytetowy opiera się na pożyczce dłu-
goterminowej do 15 lat z możliwością umorzenia. Po-
przez udzielenie pożyczki do 75% kosztów kwalifiko-
wanych NFOŚiGW ułatwia inwestorom zbilansowa-
nie kosztów całkowitych przedsięwzięcia. 6-procen-
towa, stała stopa oprocentowania ma za zadanie
ubezpieczenie inwestorów od ryzyka związanego
z niestabilnością rynku finansowego. Umorzenie,
zgodnie z teorią ekonomii, jest uzależnione od ren-
towności inwestycji. Mechanizm ten ma zagwaran-
tować efektywne wykorzystanie ograniczonych środ-
ków publicznych.
Pożyczki są alokowane wyłącznie w trybie kon-
kursowym. Konkurs na dofinansowanie przedsię-
wzięć z zakresu OZE i obiekty wysokosprawnej ko-
generacji został ogłoszony 16 marca 2009 r. W kon-
kursie z 2009 r. kwota środków przeznaczona na
dofinansowanie przedsięwzięć wynosi 750 mln zł
(„Program wsparcia inwestycji w odnawialne źródła
energii i obiekty wysokosprawnej kogeneracji”, cz. 1.
NFOŚiGW w nawiązaniu do „Polityki ekologicznej
państwa w latach 2009–2012 z perspektywą do roku
2016”, polityki energetycznej polski aktualnej na
dzień zatwierdzania programu priorytetowego, stra-
tegii NFOŚiGW 2009–2012, a przede wszystkim
strategii wspólnej dotyczącej współpracy z wojewódz-
kimi funduszami ochrony środowiska i gospodarki
wodnej przygotował program pożyczkowy zatwier-
dzony przez Radę Nadzorczą dnia 24.06.2009 r. na
przedsięwzięcia z zakresu:
— wytwarzania energii cieplnej przy użyciu bio-
masy (źródła rozproszone o mocy poniżej 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w sko-
jarzeniu, przy użyciu biomasy (źródła rozproszone
o mocy poniżej 3 MWe lub 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i/lub ciepła
z wykorzystaniem biogazu powstałego w procesach
odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkła-
du szczątek roślinnych i zwierzęcych,
— elektrowni wiatrowych o mocy poniżej 10 MWe,
— pozyskiwania energii z wód geotermalnych,
— elektrowni wodnych o mocy poniżej 5 MWe,
— wysokosprawnej kogeneracji bez użycia biomasy,
— wytwarzania energii cieplnej w pompach
ciepła,
— wytwarzania energii w elektrycznej w instala-
cjach fotowoltaicznych,
— wytwarzania energii cieplnej w instalacjach
solarnych.
Intencją NFOŚiGW było przygotowanie progra-
mu dla inwestycji lokalnych WFOŚiGW z zakresu
OZE i wysokosprawnej kogeneracji o nakładach in-
westycyjnych 1–10 mln zł. Na ten cel przeznaczono
560 mln zł w latach 2009–2012 („Program wsparcia
inwestycji w odnawialne źródła energii i obiekty wy-
sokosprawnej kogeneracji”, cz. 2 – wdrażana przez
wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej). W ramach programu udzielane będą
WFOŚiGW jako beneficjentom bezpośrednim opro-
centowane pożyczki (1% w skali roku) w kwocie do
35 mln zł. Ostatecznymi beneficjentami programu są
podmioty podejmujące realizację przedsięwzięć z za-
kresu odnawialnych źródeł energii i wysokosprawnej
kogeneracji z terenu danego województwa. Oprocen-
towanie pożyczki udzielanej beneficjentowi ostatecz-
nemu wynosi 3% w skali roku, okres finansowania
wynosi 10 lat. Wspólny program ma służyć zacieśnie-
niu współpracy pomiędzy instytucjami, jak również
ujednoliceniu procedur.

3. Czy indywidualne gospodarstwa domowe (oso-
by fizyczne) niespełniające wymogów pojęcia efektu
ekologicznego również mogą liczyć na dofinansowa-
nie zakupu i montażu baterii (kolektorów) słonecz-
nych?
Dla inwestycji mniejszych z zakresu OZE i wyso-
kosprawnej kogeneracji o koszcie przedsięwzięcia po-
niżej 1 mln zł, przygotowywany jest „Program
wsparcia inwestycji w odnawialne źródła energii
i obiekty wysokosprawnej kogeneracji”, cz. 3, w któ-
rym przewiduje się dofinansowanie przedsięwzięć na
instalację kolektorów słonecznych w gospodarstwach
domowych. Pierwsza alokacja środków w ramach po-
wyższego programu przewidywana jest w 2010 r.
Polska jako strona protokołu z Kioto przyjęła zo-
bowiązanie do zredukowania emisji gazów cieplar-
nianych o 6% w okresie 2008–2012, w stosunku do
roku 1988 jako roku bazowego. W roku 2007 osią-
gnięto znaczną redukcję emisji w stosunku do roku
bazowego (1988) – emisja gazów cieplarnianych
zmniejszyła się o 29%. Art. 17 protokołu z Kioto do
Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w spra-
wie zmian klimatu stwarza możliwość międzynaro-
dowego handlu emisjami jednostkami przyznanej
emisji tzw. AAUs (Assigned Amount Units). Jednost-
ki AAU mogą być sprzedawane w ramach mechani-
zmu międzynarodowego systemu handlu uprawnie-
niami do emisji (IET, International Emission Tra-
ding). Przychody ze sprzedaży kredytów emisyjnych
będzie można wykorzystać tylko do wsparcia działań
prowadzących do obniżenia emisji gazów cieplarnia-
nych.
Zgodnie z obowiązującą od dnia 17.08.2009 r.
ustawą o systemie zarządzania emisjami gazów cie-
plarnianych i innych substancji (tzw. ustawa GIS)
wpływy pochodzące ze sprzedaży jednostek przyzna-
nej emisji przekazywane będą bezpośrednio na wy-
odrębniony rachunek bankowy Narodowego Fundu-
szu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, tzw.
rachunek klimatyczny. NFOŚiGW rozpoczął prace
m.in. nad następującymi programami:
1) „Biogazownie rolnicze”,
2) „Elektrociepłownie na biomasę”,
3) „Program zarządzania energią w budynkach
użyteczności publicznej”,
4) „Modernizacja i rozwój ciepłownictwa”,
5) „Budowa, rozbudowa, przebudowa sieci elek-
troenergetycznych umożliwiających odbiór energii
elektrycznej z źródeł OZE”.
Ponadto istnieje możliwość skorzystania z Fun-
duszu Termomodernizacji ustanowionego ustawą
z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomoder-
nizacji i remontów, który przeznaczony jest na cele
realizacji przedsięwzięć termomodernizacyjnych, ta-
kich jak docieplenie przegród, wymiana stolarki
okiennej i drzwiowej oraz modernizacja systemu
grzewczego, kotłowni, węzła cieplnego, zamiana kon-
wencjonalnych źródeł energii na źródła niekonwen-
cjonalne. Oferowana w ramach funduszu pomoc fi-
nansowa to premia termomodernizacyjna. Premię
429
przyznaje Bank Gospodarstwa Krajowego. Poniżej
przedstawiam listę banków kredytujących współpra-
cujących z Bankiem Gospodarstwa Krajowego w za-
kresie Funduszu Termomodernizacji i Remontów:
1. Bank BPH S.A,
2. Bank DnB NORD Polska SA,
3. Bank Gospodarki Żywnościowej SA,
4. Bank Millennium SA,
5. Bank Ochrony Środowiska SA,
6. Bank Pocztowy SA,
7. Bank Polskiej Spółdzielczości SA,
8. Bank Zachodni WBK SA,
9. Gospodarczy Bank Wielkopolski SA,
10. ING Bank Śląski SA,
11. Krakowski Bank Spółdzielczy,
12. Kredyt Bank SA,
13. Mazowiecki Bank Regionalny SA,
14. Nordea Bank Polska SA,
15. PKO BP SA.
Od dnia 19 marca 2009 r. wartość przyznawanej
premii termomodernizacyjnej wynosi 20% wykorzy-
stanego kredytu, nie więcej jednak niż 16% kosztów
poniesionych na realizację przedsięwzięcia termomo-
dernizacyjnego i dwukrotność przewidywanych rocz-
nych oszczędności kosztów energii ustalonych na
podstawie audytu energetycznego.
O premię termomodernizacyjną mogą się ubiegać
właściciele lub zarządcy, z wyjątkiem jednostek bu-
dżetowych i zakładów budżetowych: budynków
mieszkalnych, budynków użyteczności publicznej
wykorzystywanych przez jednostki samorządu tery-
torialnego, lokalnej sieci ciepłowniczej, lokalnego
źródła ciepła, budynków zbiorowego zamieszkania,
przez które rozumie się: dom opieki społecznej, hotel
robotniczy, internat i bursę szkolną, dom studencki,
dom dziecka, dom emeryta i rencisty, dom dla bez-
domnych oraz budynki o podobnym przeznaczeniu.
Z premii będą mogli korzystać wszyscy inwestorzy
bez względu na status prawny, a więc np. osoby praw-
ne (np. spółdzielnie mieszkaniowe i spółki prawa
handlowego), gminy, osoby fizyczne, w tym właści-
ciele domów jednorodzinnych, wspólnoty mieszkanio-
we, realizujący przedsięwzięcie termomodernizacyj-
ne zgodnie z warunkami ww. ustawy, na podstawie
zweryfikowanego audytu energetycznego. Wnioski
można składać na bieżąco. Pierwszeństwo przyzna-
nia premii termomodernizacyjnej zależy od kolejno-
ści złożenia wniosku.
Wsparcie inwestycji w odnawialne źródła energii
można również pozyskać w formie kredytów prefe-
rencyjnych. Bank Ochrony Środowiska SA (BOŚ SA)
oferuje kredyty na preferencyjnych warunkach na
realizację przedsięwzięć służących ochronie środowi-
ska dzięki współpracy z Wojewódzkim Funduszem
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warsza-
wie. Preferencja kredytów polega na dopłatach woje-
wódzkiego funduszu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej do oprocentowania, co pozwala na zacho-
wanie korzystnych warunków cenowych kredytów,
których przeznaczenie obejmuje inwestycje m.in.
430
w odnawialne źródła energii (OZE). Z prezentowanej
formy kredytowania skorzystać może zarówno klient
indywidualny, wspólnota czy spółdzielnia mieszka-
niowa, jak również jednostka samorządu terytorial-
nego. Niezbędnym warunkiem finansowania jest re-
alizacja zadania na obszarze woj. mazowieckiego.
Kredyty preferencyjne realizowane we współpra-
cy z Wojewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w Warszawie sięgają do 70%
(w indywidualnych przypadkach do 90%) kosztu pla-
nowanego przedsięwzięcia. Maksymalny okres kre-
dytowania wynosi 8 lat.
Przeznaczenie kredytu dla klienta detalicznego
obejmuje szeroki zakres przedsięwzięć, w tym z za-
kresu zadań związanych z odnawialnymi źródłami
energii: zakup i montaż kolektorów słonecznych, si-
łowni wiatrowych, ogniw fotowoltaicznych, pieców
opalanych biomasą, wentylacji z odzyskiem ciepła,
pomp ciepła. Dodatkowo z zakresu przedsięwzięć słu-
żących efektywności energetycznej budynków prowa-
dzona jest obsługa zadań polegających na termomo-
dernizacji budynków mieszkalnych, w tym wieloro-
dzinnych.
Bank Ochrony Środowiska SA współpracuje z więk-
szością wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej na terenie kraju. Warunki kre-
dytowania i zakres zadań kwalifikowanych do prefe-
rencyjnego kredytowania ustalane są indywidualnie
w każdym województwie.
Dodatkowo w ramach promowania przedsięwzięć
związanych z OZE, BOŚ SA oferuje kredyty na pre-
ferencyjnych warunkach we współpracy ze sprzedaw-
cami urządzeń zakwalifikowanych przez bank jako
urządzenia służące ochronie środowiska. Kredyty
udzielane są na maksymalny okres do 5 lat i mogą
sięgać do 100% kosztu zakupu i montażu urządzenia.
Katalog urządzeń jest kształtowany zakresem pod-
pisywanych umów ze sprzedawcami i z reguły obej-
muje: kotły opalane biomasą, kolektory słoneczne,
wentylacje z odzyskiem ciepła, siłownie wiatrowe.
Kredytowane są przedsięwzięcia klientów segmentu
klienta detalicznego, w tym klientów indywidualnych
czy wspólnot mieszkaniowych.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Jacka Pilcha.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Skarbu Państwa (11325)
W odpowiedzi na interpelację pana Jacka Pilcha,
posła na Sejm RP, w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie Ministerstwa
Skarbu Państwa uprzejmie przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia.
Zgodnie z regulacjami ustawy budżetowej na rok
2009 wydatki budżetowe Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa zostały określone w wysokości 88 832 tys. zł,
w tym wynagrodzenia i pochodne wynosiły 68 467 tys.
zł, natomiast wydatki bieżące i majątkowe urzędu
(dział 750) stanowiły kwotę 20 250 tys. zł. W konse-
kwencji przyjętych ograniczeń zaplanowane środki
zostały pomniejszone o sumę 10 283 tys. zł, w tym na
wydatki bieżące i majątkowe urzędu o kwotę 4883
tys. zł, co odpowiada wartości 11,5% prognozowa-
nych na rok 2009 wydatków.
W obszarze działań oszczędnościowych Minister-
stwo Skarbu Państwa w roku 2009 kontynuuje prace
podjęte w 2008 r. zmierzające do racjonalizacji wy-
datków związanych z utrzymaniem infrastruktury
biurowej ministerstwa, zapewniając jednocześnie
funkcjonowanie MSP na oczekiwanym poziomie w za-
kresie realizacji zadań, a w szczególności zadań wy-
nikających z przyjętego planu prywatyzacji na lata
2008–2011.
Dzięki inwestycjom modernizującym budynek
(doszczelnienie budynku, wymiana centralnego
ogrzewania, modernizacja dachu, unowocześnienie
centrali telefonicznej) uzyskane zostanie odpowied-
nie (10–20%) zmniejszenie kosztów eksploatacyjnych
w kolejnych latach eksploatacji.
Ponadto w wyniku wnikliwej analizy określono
obszary, w których ograniczenie ponoszonych kosz-
tów będzie najbardziej skuteczne, a zarazem najmniej
uciążliwe. Ministerstwo Skarbu Państwa podjęło
prace zmierzające do zwiększenia przekazu informa-
cji drogą elektroniczną o co najmniej 20–30%, co po-
zwoli na uzyskanie efektu zmniejszenia zużycia pa-
pieru podczas drukowania o 25–30% oraz zmniejsze-
nia kosztów ponoszonych na materiały biurowe o oko-
ło 20%. Jednocześnie podjęto w MSP prace nad wdro-
żeniem „centralnego systemu drukowania”, co rów-
nież pozwoli na dalszy postęp racjonalizacji w zakre-
sie ilości zużywanych materiałów biurowych.
Działania podjęte w zakresie racjonalizacji wspo-
mnianych wydatków zmierzają z jednej strony do po-
prawy bezpieczeństwa i komfortu pracy osób zatrud-
nionych w MSP, a z drugiej do uzyskania jeszcze lep-
szych efektów przy wydatkowaniu środków budżeto-
wych.

Jednocześnie pragnę podziękować Panu Postowi
za przejawione zainteresowanie sprawnym funkcjo-
nowaniem podległego mi urzędu.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
(11327)
W nawiązaniu do pisma z dnia 14 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11327/09, przy którym przekazano
interpelację poselską pana Jacka Pilcha w sprawie
ograniczenia wydatków Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej w 2009 r., uprzejmie przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia:
W ustawie budżetowej na rok 2009 dla części bu-
dżetowych, których dysponentem jest minister pracy
i polityki społecznej, ujęta została kwota wydatków
ogółem w wysokości 1 270 722 tys. zł. Natomiast
w ustawie o zmianie ustawy budżetowej wydatki zo-
stały zmniejszone o kwotę 12 684 tys. zł do poziomu
1 258 038 tys. zł.
Ograniczenia wydatków dotyczyły:
Ustawa budżetowa na rok
Część budżetowa
2009
31: Praca 253 679
44: – Zabezpieczenie społeczne 49 545
63: Sprawy rodziny 4472
Razem 307 696
1) funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw pracy oraz realizacji programów z zakresu
bezpieczeństwa i warunków pracy – kwota 6998 tys.
zł, w tym wydatki majątkowe – 1530 tys. zł;
W ramach racjonalizacji wydatków Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej zrezygnowało z części
prac modernizacyjnych, które planowane były do re-
alizacji w roku 2009, oraz ograniczyło inne wydatki
bieżące, m.in. przeznaczone na obsługę Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i publi-
kację biuletynu „Dialog Społeczny”.
Ponadto część środków przyznanych na sfinanso-
wanie w 2009 r. realizacji programu wieloletniego pn.
431
„Poprawa bezpieczeństwa i warunków pracy” (5000
tys. zł) przesunięto do realizacji w 2010 r. Działanie
to nie wpłynęło jednak na poziom realizacji tego za-
dania.
2) funkcjonowania jednostek podległych ministro-
wi pracy i polityki społecznej – kwota 2643 tys. zł,
w tym wydatki majątkowe – 184 tys. zł;
Ograniczeniu uległy wydatki jednostek związane
z zakupem usług remontowych, podróżami służbowy-
mi, zakupem usług obejmujących wykonanie eksper-
tyz, analiz i opinii oraz zakupami inwestycyjnymi.
3) funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego (cz. 44: Zabez-
pieczenie społeczne) – kwota 684 tys. zł, w tym wy-
datki majątkowe – 515 tys. zł;
W ramach wprowadzonych oszczędności zmniej-
szono wydatki związane ze szkoleniami pracowni-
ków, tłumaczeniami, wykonywaniem ekspertyz. Po-
nadto ograniczono wydatki związane z przebudową
obiektów ministerstwa.
4) modernizacji i bieżącej eksploatacji systemów
informatycznych z zakresu pomocy społecznej – kwo-
ta 1565 tys. zł;
5) funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw rodziny oraz wydatków na dotacje z zakre-
su promowania i urzeczywistniania zasady równo-
uprawnienia kobiet i mężczyzn (cz. 63: Sprawy rodzi-
ny) – kwota 794 tys. zł.
Skutki podjętych działań w stosunku do pierwot-
nego budżetu na 2009 r. w poszczególnych częściach
budżetowych (po wyłączeniu dotacji z zakresu pomo-
cy społecznej i dla PFRON oraz wydatków struktu-
ralnych, które nie były uwzględniane przy opracowy-
waniu oszczędności) przedstawia poniższa tabela
(w tys. zł):
Nowelizacja ustawy
Kwota zmniejszeń % zmniejszeń
budżetowej na rok 2009
244 038 9641 3,8
47 296 2249 4,5
3678 794 17,7
295 012 12 684 4,1
W ramach podjętych działań oszczędnościowych
zmniejszeniu uległy środki ujęte w następujących
pozycjach rezerw celowych, będących w dyspozycji
ministra pracy i polityki społecznej:
1) poz. 28 „Dotacje celowe na finansowanie lub
dofinansowanie zadań z zakresu pomocy społecznej,
w tym na realizację zadań wynikających z art. 121
ust. 3a ustawy o pomocy społecznej – do 46 000 tys.
zł” – o 100 000 tys. zł, do poziomu 262 300 tys. zł,
2) poz. 40 „Środki na zwiększenie dotacji celo-
wych na realizację świadczeń rodzinnych i świadczeń
z funduszu alimentacyjnego” o 1 365 000 tys. zł, do
poziomu 64 800 tys. zł,
432
3) poz. 6 „Kredyt na program poakcesyjnego
wsparcia obszarów wiejskich” – o 50 900 tys. zł, do
poziomu 87 005 tys. zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Sprawiedliwości (11329)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do posta-
nowień art. 193 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce Pana
Marszałka odpowiedź na skierowaną przez pana Jac-
ka Pilcha interpelację w sprawie wpływu ogranicze-
nia wydatków państwa na funkcjonowanie Minister-
stwa Sprawiedliwości.
Po krótkim przedstawieniu stanu faktycznego in-
terpelacja zawiera dwa pytania: Czy ograniczenia
wydatków z budżetu państwa wpłynęły na funkcjo-
nowanie podległego Panu resortu? Jeśli tak, to w ja-
kim stopniu?
Przystępując do odpowiedzi na zadane pytania,
na wstępie pozwolę sobie przedstawić kilka istotnych
w przedmiotowej sprawie informacji.
Chcę poinformować, iż decyzje dotyczące czaso-
wego ograniczenia wydatków budżetu państwa na
rok 2009, a w tym również wydatków w części 15:
Sądy powszechne i części 37: Sprawiedliwość, zosta-
ły podjęte na szczeblu rządowym w związku z trudną
sytuacją budżetu państwa.
Wydaje się przy tym, że w czasie globalnego kry-
zysu działania rządu nacechowane ostrożnością, spo-
kojnym reagowaniem na to, co się dzieje na świecie,
gromadzeniem zapasów i szukaniem raczej oszczęd-
ności niż kolejnych wydatków, stanowią właściwą
drogę
Należy zauważyć, że zgodnie z założeniami przed-
miotowe ograniczenia w poszczególnych minister-
stwach, w tym także w resorcie sprawiedliwości, mia-
ły dotyczyć 10% wydatków ujętych w ustawie budże-
towej na 2009 r. i dotyczyć przede wszystkim wydat-
ków rzeczowych oraz wydatków inwestycyjnych.
Po przeprowadzeniu przez ministra sprawiedli-
wości bardzo dokładnych analiz, podczas których
szczególnej kontroli poddano potencjalne źródła
oszczędności pod kątem skutków dla funkcjonowania
jednostek resortu sprawiedliwości, ostateczna wyso-
kość przedmiotowych ograniczeń, zaakceptowana
przez Radę Ministrów, dotyczyła kwoty ok. 6% wy-
datków części 15 budżetu państwa i 6% wydatków
części 37 budżetu państwa określonych w ustawie
budżetowej na rok 2009.
Pozwolę sobie nadmienić, iż podczas analizowania
wydatków przyjęty został podział na wydatki, które
nie powinny podlegać ograniczeniom ze względu na
zagrożenia dla prawidłowego funkcjonowania jedno-
stek lub zobowiązania wynikające z obowiązujących
przepisów prawnych oraz wydatki, które mogą pod-
legać ewentualnym redukcjom bez ryzyka poważ-
nych zakłóceń dla funkcjonowania resortu.
Rygorystyczne zastosowanie powyższych zasad
pozwoliło na uzyskanie ww. oszczędności w budżecie
na 2009 r., przy jednoczesnym utrzymaniu budżetu
na poziomie umożliwiającym realizację zasadniczych
funkcji wymiaru sprawiedliwości.
Do pierwszej z tych grup, jako niepodlegające
ograniczeniom, zaliczone zostały m.in. wydatki na:
wynagrodzenia, wydatki związane z postępowania-
mi sądowymi i przygotowawczymi (w tym koszty po-
stępowań, świadczenia na rzecz osób fizycznych oraz
wynagrodzenia bezosobowe związane z prowadzony-
mi postępowaniami), wypłatę świadczeń z tytułu
stanu spoczynku sędziów i prokuratorów, utrzyma-
nie osadzonych, wyposażenie funkcjonariuszy i od-
prawy dla nich, środki na odszkodowania Skarbu
Państwa, odpisy na zakładowy fundusz świadczeń
socjalnych, koszty utrzymania obiektów, jak również
środki na podwyżki wynagrodzeń oraz nowe etaty,
ujęte w ustawie budżetowej na 2009 r.
W tym miejscu chcę poinformować pana posła, że
przyjęte w budżecie na 2009 r. w części 15 i 37 ogra-
niczenia nie dotyczą ww. grup wydatków. Jednocze-
śnie należy zaznaczyć, iż po nowelizacji ustawy bu-
dżetowej na rok bieżący przyjęte zostało ograniczenie
pozostałych wydatków, które nie mają bezpośrednie-
go wpływu na wykonywanie ustawowych zadań jed-
nostek wymiaru sprawiedliwości, na łączną kwotę
344 441 tys. zł (część 15) i 242 757 tys. zł (część 37),
w tym przede wszystkim wydatków majątkowych
oraz część pozapłacowych wydatków bieżących.
Chcę poinformować, iż na ograniczenie wydatków
majątkowych złożyły się:
— rezygnacje z części inwestycji nowo rozpoczy-
nanych,
— ograniczenia środków na inwestycje konty-
nuowane, które nie są planowane do zakończenia
w 2009 r.,
— rezygnacje z zakupu środków transportu,
— ograniczenia zadań informatycznych,
— ograniczenia wydatków na pozostałe zakupy.
Zmniejszenie wydatków majątkowych, mając cha-
rakter doraźny, jest podyktowane charakterem tych
wydatków i nie oznacza ono zupełnego zaniechania
prac związanych z modernizacją budynków, lecz re-
alizacja znaczącej większości zadań inwestycyjnych
i remontowych, jako bardzo istotna, lecz niemająca
bezpośredniego wpływu na realizację ustawowych
zadań resortu sprawiedliwości, została przesunięta
w czasie.

Ograniczeniu uległa także, jak wcześniej już zo-
stało wskazane, część pozapłacowych wydatków bie-
żących, w tym m.in. zakupy usług, materiałów i wy-
posażenia, zakupy akcesoriów komputerowych, wy-
nagrodzenia bezosobowe niezwiązane z prowadzony-
mi postępowaniami, wydatki związane ze szkolenia-
mi i podróżami służbowymi oraz opłaty za telefonię
i dostęp do Internetu.
Mając na uwadze powyższe, chcę podkreślić, iż
decyzje dotyczące ograniczenia poziomu wydatków
w 2009 r., jakkolwiek niekorzystne z punktu widze-
nia możliwości finansowania zadań realizowanych
przez jednostki organizacyjne resortu w bieżącym
roku budżetowym, w żadnym wypadku nie oznacza-
ją zmiany ogólnej polityki państwa w zakresie spra-
wowania wymiaru sprawiedliwości.
Pomimo obecnej, trudnej sytuacji budżetu pań-
stwa, która rzutuje również na możliwości finansowe
wymiaru sprawiedliwości, wyrażam przekonanie, że
poziom środków zabezpieczonych w budżecie na 2009 r.,
winien pozwolić na realizację ustawowych funkcji
resortu bez poważniejszych przeszkód.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że w sposób wyczerpujący i zadowalający
dostarczyły panu posłowi odpowiedzi na zadane py-
tania.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi (11335)
Panie Marszałku! W związku z pismem z dnia
14 września 2009 r., znak: SPS-023-11335/09, przy
którym zostało przekazane zapytanie pana posła
Jacka Pilcha w sprawie wpływu ograniczeń wydat-
ków państwa na funkcjonowanie Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
Nowelizacja ustawy budżetowej na 2009 r. zmniej-
szyła wydatki w częściach, których dysponentem jest
minister rolnictwa i rozwoju wsi, o kwotę 231 902 tys.
zł, tj. 10% kwoty wydatków zaplanowanych w usta-
wie budżetowej na rok 2009, po wyłączeniu wydat-
ków przeznaczonych na finansowanie projektów z udzia-
433
łem środków z Unii Europejskiej oraz środków wła-
snych Unii Europejskiej.
Dokonano następujących zmniejszeń wydatków:
1. Część 32: Rolnictwo
Zaplanowane w ustawie budżetowej na 2009 r.
wydatki budżetowe zostały zmniejszone o kwotę
23 086 tys. zł, z tego wydatki bieżące o kwotę 22 792
tys. zł i wydatki majątkowe o kwotę 294 tys. zł. Zmniej-
szone zostały głównie wydatki bieżące jednostek bu-
dżetowych oraz wydatki na realizację postępu biolo-
gicznego w produkcji roślinnej i ochronę roślin.
Zmniejszeniem nie objęto wydatków na postęp
biologiczny w produkcji zwierzęcej i rolnictwo ekolo-
giczne, wydatków na funkcjonowanie szkół rolni-
czych.
2. Część 33: Rozwój wsi
Zaplanowane wydatki w ustawie budżetowej na
2009 r. zostały zmniejszone o kwotę 192 726 tys. zł,
z tego głównie na:
— działalność statutową Agencji Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa o kwotę 190 822 tys. zł,
— dotację podmiotową dla Centrum Doradztwa
Rolniczego o kwotę 1120 tys. zł,
— funkcjonowanie urzędu ministra rolnictwa
i rozwoju wsi o kwotę 698 tys. zł.
Wydatki na finansowanie dopłat bezpośrednich
i Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013
nie zostały zmniejszone w tej części budżetowej.
3. Część 35: Rynki rolne
Zaplanowane wydatki w ustawie budżetowej na
rok 2009 zostały zmniejszone o kwotę 14 270 tys. zł,
z tego: wydatki bieżące o kwotę 12 270 tys. zł i wy-
datki majątkowe o kwotę 2000 tys. zł, i dotyczyły
głównie:
— Agencji Rynku Rolnego o kwotę 12 091 tys. zł,
w tym wydatki majątkowe o kwotę 2000 tys. zł,
— Głównego Inspektoratu Jakości Handlowej Ar-
tykułów Rolno-Spożywczych o kwotę 1488 tys. zł,
— urzędu ministra rolnictwa i rozwoju wsi o kwo-
tę 385 tys. zł.
Nie zostały zmniejszone wydatki na realizację
wspólnej polityki rolnej.
4. Część 62: Rybołówstwo
Zaplanowane wydatki w ustawie budżetowej na
rok 2009 zostały zmniejszone o kwotę 1820 tys. zł,
w tym wydatki majątkowe 29 tys. zł, i dotyczyły
głównie wydatków na:
— funkcjonowanie okręgowych inspektoratów ry-
bołówstwa morskiego,
— zarybianie polskich obszarów morskich.
Nie zostały zmniejszone wydatki przeznaczone na
finansowanie PO „Zrównoważony rozwój sektora ry-
bołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–
–2013”.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
434
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego (11337)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 14 wrze-
śnia br., znak: SPS-023-11337/09, interpelacją pana
posła Jacka Pilcha w sprawie wpływu ograniczeń wy-
datków po nowelizacji budżetu na funkcjonowanie
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z decyzją Rady Ministrów dotyczącą
ograniczenia w 2009 r. wydatków ponoszonych z bu-
dżetu państwa przez poszczególne resorty kwota
ograniczenia przewidziana dla cz. 34: Rozwój regio-
nalny wyniosła 2000 tys. zł i dotyczyła kosztów funk-
cjonowania ministerstwa, w tym w szczególności
szkoleń pracowników, wydatków na utrzymanie sta-
nowisk pracy oraz wydatków majątkowych.
Powyższe znalazło odzwierciedlenie w ustawie
z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy budżetowej
na rok 2009 (Dz. U. Nr 128, poz. 1057), w której
zmniejszono wydatki w ramach kosztów funkcjono-
wania Ministerstwa Rozwoju Regionalnego o wspo-
mnianą kwotę.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 30 września 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego
(11338)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 14 września 2009 r., nr SPS-
-023-11338/09, dotyczącym interpelacji pana Jacka
Pilcha – posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 7 września 2009 r. w sprawie wpływu ograni-
czenia wydatków budżetu państwa na funkcjonowa-
nie resortu uprzejmie dziękuję za dostrzeżenie tego
problemu w obszarze resortu nauki i szkolnictwa
wyższego i jednocześnie proszę o przyjęcie odpowie-
dzi na postawione pytania.
Pytania:
1. Czy ograniczenia wydatków z budżetu pań-
stwa wpłynęły na funkcjonowanie podległego Pani
resortu?
2. Jeśli tak, to w jakim stopniu?
Odpowiedź:
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego, przed przystąpieniem do szacowa-
nia ograniczeń wydatków w roku 2009 w części 28:
Nauka i części 38: Szkolnictwo wyższe, które w obu
częściach wynoszą 872 407 tys. zł, z tego w części 28:
Nauka – 605 000 tys. zł, a w części 38: Szkolnictwo
wyższe – 267 407 tys. zł, dokonało pełnej analizy wy-
datków, biorąc pod uwagę zarówno planowane wy-
datki w 2009 r. na poszczególne strumienie finanso-
wania w obszarze nauki i szkolnictwa wyższego, jak
również wydatki na programy, które w roku 2009
miały być ustanowione.
Skutki tych ograniczeń są złagodzone poprzez
możliwość pozyskania środków w roku 2009 z rezer-
wy celowej budżetu państwa (część 83, dział 758, roz-
dział 75818, poz. 8) przeznaczonej na finansowanie
realizacji programów operacyjnych w ramach fundu-
szy strukturalnych. Ministerstwo Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego w roku 2009 wystąpiło z wnioskiem
o środki z tej rezerwy i środki takie otrzymało w kwo-
cie ok. 486 mln zł, z przeznaczeniem na sfinansowa-
nie wydatków ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na współfinansowanie krajowe w projektach realizo-
wanych w ramach poddziałań Sektorowego Progra-
mu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności przed-
siębiorstw” oraz na pokrycie wydatków ministra
nauki i szkolnictwa wyższego, pełniącego rolę insty-
tucji pośredniczącej w I i II priorytecie Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”, na dotację
rozwojową dla beneficjentów realizujących projekty
kluczowe i indywidualne w ramach I i II osi tego pro-
gramu, na wypłatę III transzy dotacji rozwojowej dla
instytucji wdrażających, realizujących zadania w ra-
mach I osi Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, oraz na wypłatę dotacji rozwojowej dla
beneficjentów realizujących projekty wyłonione w try-
bie konkursowym w ramach II osi tego programu dla
następujących jednostek realizujących, tj. ministra
nauki i szkolnictwa wyższego, Ośrodka Przetwarza-
nia Informacji, Polskiej Agencji Rozwoju Przedsię-
biorczości.
Pomimo wyżej wymienionych ograniczeń zapew-
niono wzrost dotacji statutowej dla jednostek badaw-
czo-rozwojowych i placówek naukowych Polskiej
Akademii Nauk w wysokości 3,9% oraz wzrost na-
kładów na finansowanie nowych projektów badaw-
czych o 32,5% w stosunku do roku 2008. Ponadto
zapewniono wzrost nakładów na wynagrodzenia
w wysokości 5% ze stosownej rezerwy celowej w ra-
mach dotacji stacjonarnej w zakresie działalności
dydaktycznej dla pracowników nadzorowanych uczel-
ni publicznych.
Ponadto w celu poprawy organizacji i funkcjono-
wania ministerstwa już w roku ubiegłym rozpoczęto

wewnętrzną racjonalizację struktur organizacyj-
nych, poprzez zmniejszenie liczby departamentów.
Maksymalnie wykorzystano obecny stan zatrudnie-
nia zarówno przy realizacji zadań w ramach fundu-
szy strukturalnych, jak i w ramach budżetu zadanio-
wego. Zrezygnowano także z zaplanowanego zakupu
samochodu typu van oraz z zakupu wyposażenia au-
diowizualnego do sali w budynku przy ul. Nowo-
grodzkiej oraz zmniejszono zakup urządzeń wielo-
funkcyjnych i mebli.
Ministerstwo dokłada wszelkich starań, aby skut-
ki związane z ograniczeniami wydatków przy reali-
zacji ustawowych zadań nałożonych na ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego były odczuwalne w jak
najmniejszym stopniu.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Zdrowia (11339)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-11339/09 z dnia 14 września 2009 r.
dotyczącego interpelacji pana posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia wydatków państwa
na funkcjonowanie Ministerstwa Zdrowia uprzejmie
przedkładam następujące wyjaśnienia.
W wyniku nowelizacji ustawy budżetowej wydat-
ki w części 46: Zdrowie zostały zmniejszone o 302 491
tys. zł (–6,4%), tj. do wysokości 4 392 205 tys. zł.
Wydatki bieżące zmniejszono o 118 873 tys. zł (wy-
łącznie w zakresie wydatków pozapłacowych), wydat-
ki majątkowe zmniejszono o 183 618 tys. zł, nato-
miast wydatki na finansowanie projektów z udziałem
środków Unii Europejskiej pozostały bez zmian, na
poziomie 130 203 tys. zł.
W przeważającej większości zmniejszenie wydat-
ków dotyczyło wydatków majątkowych w zakresie
inwestycji wieloletnich oraz zakupów inwestycyj-
nych. Zmniejszenie wydatków bieżących dotyczyło
przede wszystkim programu wieloletniego „Wzmoc-
nienie bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli”, wy-
datków na utrzymanie urzędu ministra zdrowia, na
zakup i utrzymanie rezerw specjalistycznych służby
zdrowia, dotacji dla regionalnych centrów krwiodaw-
435
stwa i krwiolecznictwa oraz świadczeń wysokospe-
cjalistycznych.
Zlikwidowano także rezerwę celową w części 83
w poz. 69: Środki na leczenie choroby Pompego
w kwocie 22 500 tys. zł.
Pragnę podkreślić, że ograniczenia wydatków
były dokonane w obszarach, w których można było
zminimalizować ich negatywne skutki bądź odłożyć
je w czasie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wpływu ograniczenia
wydatków państwa na funkcjonowanie
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
(11340)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Pilcha z dnia 7 września
2009 r., przesłaną przy piśmie SPS-023-11340/09
z dnia 14 września 2009 r., uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przekazanie następujących informacji.
Wydatki części 24: Kultura i ochrona dziedzictwa
narodowego na rok 2009 zostały ograniczone o 8,4%
wydatków zaplanowanych w ustawie budżetowej na
2009 r., tj. o kwotę 201,8 mln zł (pierwotnie zmniej-
szenie miało wynosić 10%). Dodatkowo zmniejszone
zostały o kwotę 17 mln zł środki rezerwy celowej na
dofinansowanie przedsięwzięć w sferze kultury i dzie-
dzictwa narodowego. Znalezienie powyższych oszczęd-
ności było dla Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego problematyczne w związku z tym, że
większość wydatków resortu kultury to wydatki
sztywne. W ramach zaplanowanych w ustawie budże-
towej na 2009 r. dla części 24 wydatków (z wyłącze-
niem wydatków majątkowych i wydatków na reali-
zację projektów z udziałem środków Unii Europej-
skiej) w kwocie ponad 1900 mln zł ponad 70% (co
wynosi ok. 1450 mln zł) stanowią wydatki o charak-
terze obligatoryjnym, m.in. na wynagrodzenia oso-
bowe wraz z pochodnymi, odpisy na zakładowy fun-
dusz świadczeń socjalnych, składki do organizacji
międzynarodowych, dotacje dla szkół niepublicznych.
Ponad 40% budżetu resortu przeznaczone jest na
edukację artystyczną. Zmniejszenie tych wydatków
nie było możliwe gdyż wiązałoby się z powstaniem
wielomilionowych zobowiązań.
W związku z koniecznymi oszczędnościami uzna-
no potrzebę:
a) ochrony edukacji artystycznej,
436
b) utrzymania dofinansowania stałych, o długo-
letniej tradycji przedsięwzięć artystycznych,
c) ochrony dziedzictwa narodowego – instytucji
podległych Ministerstwu KiDN.
Oszczędności na kwotę 201,8 mln zł uzyskano po-
przez zmniejszenie wydatków dotyczących m.in.:
1) utrzymania urzędu, w tym bieżących remontów
i zakupów inwestycyjnych oraz szkolenia pracowni-
ków,
2) realizacji zadań w ramach „Programu pozami-
litarnych przygotowań obronnych Rzeczypospolitej
Polskiej w latach 2007–2012”,
3) działu 921: Kultura i ochrona dziedzictwa na-
rodowego. Kwota oszczędności wprowadzonych w tym
dziale jest najbardziej znacząca i stanowi 77% kwoty
wydatków dla części 24, tj. ponad 155 mln zł. Ogra-
niczono wydatki na realizację zadań z różnych dzie-
dzin kultury oraz na koszty działalności bieżącej
i działania inwestycyjne jednostek podległych MKiDN,
w tym również państwowych jednostek budżetowych
finansowanych ze środków tego działu. Poszukując
oszczędności, resort dążył do zminimalizowania
zmian, które mogłyby negatywnie wpłynąć na życie
kulturalne społeczeństwa. Obniżono również wydat-
ki archiwów oraz Rady Ochrony Pamięci Walk i Mę-
czeństwa o ok. 28 mln zł. Ograniczenia objęły także
zaplanowane na rok 2009 wydatki na realizację wie-
loletniego programu „Dziedzictwo Fryderyka Chopi-
na 2010” – o 10,4 mln zł.
Mimo powyższych ograniczeń wielkość środków
zaplanowanych na 2009 r. dla Ministerstwa KiDN
(łącznie z rezerwami celowymi budżetu państwa oraz
z wydatkami Funduszu Promocji Kultury i Fundu-
szu Promocji Twórczości) wzrasta w stosunku do
ustawy budżetowej na 2008 r. o 4,3%. Z przedstawio-
nych informacji wynika, że największe ograniczenia
dotyczą wydatków na inwestycje, jednakże w tym
zakresie zmniejszenia zostaną zminimalizowane
dzięki środkom zagwarantowanym przez fundusze
europejskie, tj. Europejski Obszar Gospodarczy, Nor-
weski Mechanizm Finansowy oraz Program Opera-
cyjny „Infrastruktura i środowisko”.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie modernizacji wojska (11341)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Pilcha w sprawie mo-
dernizacji wojska (SPS-023-11341/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Osiąganie przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej standardów Organizacji Traktatu Północno-
atlantyckiego (NATO) i uzyskiwanie interoperacyj-
ności z pozostałymi członkami sojuszu jest procesem
ciągłym oraz rozłożonym w czasie. Dynamika zmian
środowiska bezpieczeństwa powoduje, że nie posiada
on określonego stanu docelowego. Proces ten rozpo-
czął się w polskiej armii w 1994 r., tj. po przystąpie-
niu Polski do programu Partnerstwo dla Pokoju.
W latach 1994–1999 wprowadzono szereg systemo-
wych rozwiązań, których efektem było wdrożenie
wymaganych przez NATO wymogów i przyjęcie Pol-
ski do sojuszu. Przystąpienie Polski do NATO w 1999 r.
nie było jednak równoznaczne z zakończeniem pro-
cesu standaryzacji, stanowiło natomiast przyjęcie
zobowiązania do przeprowadzania dalszych zmian
zapewniających poszerzanie obszarów współdziała-
nia z siłami zbrojnymi państw sojuszniczych.
NATO wypracowuje szereg zaleceń rozwiązań ra-
mowych, których zakres i sposób implementacji pozo-
staje zawsze wewnętrzną kwestią państw członkow-
skich sojuszu. Tylko wydzielona część sił zbrojnych
każdego z państw NATO jest zdolna do współdziała-
nia z sojusznikami, podczas gdy pozostałe jednostki
wykorzystywane są do wypełniania zadań wynikają-
cych z narodowej strategii bezpieczeństwa.
Pragnę podkreślić, że jednym z elementów długo-
terminowego procesu planistycznego Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego są „Cele Sił Zbroj-
nych NATO”, tj. wspólnie uzgodnione zobowiązania
polityczno-wojskowe poszczególnych państw człon-
kowskich. Ich realizacja służy rozwijaniu zdolności
niezbędnych dla przyszłych operacji militarnych so-
juszu, a zwłaszcza zapewnieniu poszczególnym kom-
ponentom wojskowym właściwego poziomu interope-
racyjności. Od dnia 1 stycznia br. Polska realizuje
szóstą już edycję „Celów Sił Zbrojnych NATO”, obej-
mującą dziesięcioletni okres planistyczny, tj. na lata
2009–2018. Oczekiwania wobec Polski ze strony so-
juszu stopniowo wzrastają, jednak sposób ich reali-
zacji uzależniony jest w dużej mierze od realnych
możliwości finansowych państwa. Obecny kryzys go-
spodarczy z pewnością wywiera wpływ na realizację
przez Polskę przyjętych zobowiązań sojuszniczych.
Także priorytety związane z zabezpieczeniem misji
wypełnianych przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej poza granicami kraju (w szczególności w Afga-
nistanie) prowadzą do spowolnienia tempa przyjmo-
wania na wyposażenie nowoczesnego uzbrojenia i sprzę-
tu wojskowego. Z drugiej jednak strony prowadzone
operacje pozwalają na określenie praktycznych stan-
dardów w zakresie sprzętu wojskowego i ich wyko-
rzystanie w procesach planistycznych.
Ocena realizacji zobowiązań sojuszniczych jest
jednym z punktów przeglądu obronnego NATO, któ-
rego ostatnia edycja odbyła się w dniach 10 i 11
czerwca br. w Brukseli podczas spotkania ministrów
obrony państw członkowskich NATO. Pragnę pod-

kreślić, że podejmowane przez Polskę starania zosta-
ły ocenione bardzo wysoko.
Miarodajnym kryterium oceny stopnia dostoso-
wania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej do
standardów NATO jest również skuteczna realizacja
zadań podczas operacji wojskowych poza granicami
państwa. Polska postrzegana jest jako wiarygodny
członek sojuszu i w wielu przypadkach wskazywana
jako przykład właściwego wykorzystania dziesięcio-
letniego okresu członkostwa w NATO na rzecz po-
prawy wartości operacyjnej swoich sił zbrojnych.
Odpowiadając na pytanie pana posła Jacka Pilcha
dotyczące usprawnienia procesu zakupów uzbrojenia
i sprzętu wojskowego przez Ministerstwo Obrony Na-
rodowej, uprzejmie informuję, że obecnie w resorcie
obrony narodowej planowanie zakupów jest funkcjo-
nalnie odrębne od procesu ich realizacji. Samo
umieszczenie poszczególnych pozycji w planach mo-
dernizacji technicznej, wraz z zapewnieniem wyma-
ganych środków finansowych, nie zawsze bowiem
gwarantuje możliwość dokonania danego zakupu.
Ponadto uprzejmie informuję, że zamieszczanie
w planach modernizacji technicznej nowych zadań
pod koniec roku budżetowego wynika z obowiązku
dokonania przesunięć środków finansowych z za-
dań, które z różnych przyczyn nie rokują pełnej re-
alizacji (brak możliwości skutecznego zawarcia
umów, niepełne wykonanie umowy z przyczyny le-
żącej po stronie wykonawcy), na rzecz zadań, któ-
rych pełna realizacja jest pewna, ale nie została
wcześniej określona jako priorytet. Tego rodzaju
alokacja musi następować przed zakończeniem da-
nego roku budżetowego.
W celu racjonalizacji zasad planowania i zaspoka-
jania potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie techniki wojskowej w 2005 r. w resorcie
obrony narodowej rozpoczęty został proces tworzenia
nowego systemu (modelu) nabywania, eksploatacji
i wycofywania uzbrojenia oraz sprzętu wojskowego.
Wśród jego założeń należy wymienić:
— usunięcie niedoskonałości dotychczas funkcjo-
nującego systemu, zarówno w fazie prac planistycz-
nych, jak i procedur realizacyjnych;
— wprowadzenie rozwiązań opartych na standar-
dach NATO;
— zarządzanie całością cyklu eksploatacji uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego;
— ukierunkowanie procedur pozyskiwania uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego na osiągnięcie określo-
nych zdolności operacyjnych.
W latach 2005–2008 nie proponowano istotnych
zmian w zakresie funkcjonowania systemu czy też
w sferze reorganizacji istniejących struktur ze wzglę-
du na założenie, że powinny one być dokonane po
utrwaleniu obowiązujących zasad oraz ukształtowa-
niu się potrzeb i wypracowaniu całościowej koncepcji
reform organizacyjno-instytucjonalnych oraz kompe-
tencyjnych.
W wyniku zgromadzonych doświadczeń, w 2008 r.
do obowiązującego systemu została dodatkowo wpro-
437
wadzona tzw. szybka ścieżka, umożliwiająca pozyski-
wanie uzbrojenia i sprzętu wojskowego w ramach
pilnych potrzeb operacyjnych wynikających z no-
wych, trudnych do przewidzenia okoliczności, które
nie zostały zdefiniowane w ramach przeglądu po-
trzeb operacyjnych.
W lutym br., przy wykorzystaniu wniosków z lat
ubiegłych, opracowana została w resorcie obrony na-
rodowej koncepcja systemu pozyskiwania, eksploata-
cji i wycofywania uzbrojenia oraz sprzętu wojskowe-
go. Aktualnie finalizowany jest proces opracowywa-
nia i uaktualniania programów operacyjnych, co
powinno wpłynąć na lepsze planowanie zakupów
uzbrojenia i sprzętu wojskowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie budowy dróg i autostrad (11343)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 września 2009 r., znak: SPS-023-11343/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jacka Pilcha dotyczącą budowy dróg, uprzejmie prze-
kazuję poniżej informacje w przedmiotowej sprawie.
Od dnia 16 listopada 2007 r. podpisano umowy na
budowę 1115 km dróg krajowych, w tym na 554 km
autostrad oraz 561 km dróg ekspresowych, obwodnic
i przebudów dróg. Podpisano umowy na budowę 206 km
autostrad w systemie tradycyjnym (m.in. budowa au-
tostradowej obwodnicy Wrocławia A8, A1 Piekary
Śląskie – Maciejów, A1 Maciejów – Sośnica, A2 Stry-
ków – Konotopa i autostradowa obwodnica Mińska
Mazowieckiego A2) oraz 348 km w systemie partner-
stwa publiczno – prywatnego (m.in. A1 Stryków – Py-
rzowice).
W bieżącym roku podpisano 23 umowy na realizację
nowych inwestycji, w tym m.in.: autostrady A1 Pyrzo-
wice – Piekary Śląskie, A1 Piekary Śląskie – Macie-
jów, A1 Maciejów – Sośnica, A2 Stryków – Konotopa,
autostradowa obwodnica Mińska Mazowieckiego
w ciągu A2, a także szeregu dróg ekspresowych oraz
obwodnic, o łącznej wartości przekraczającej ogółem
13,9 mld zł.
438
Obecnie w budowie i przebudowie znajdują się
792 km dróg krajowych, w tym 337 km autostrad,
254 km dróg ekspresowych i 115 km obwodnic. W ra-
mach „Programu budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” ustanowionego uchwałą Rady Ministrów
nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r. obecnie re-
alizowana jest także przebudowa 86 km istniejącej
sieci.
Budowanych jest 14 odcinków autostrad (m.in. A1
Nowe Marzy – Toruń, A1 węzeł Sośnica, A1 Bełk –
Świerklany, A2 Nowy Tomyśl – Świecko, A2 autostra-
dowa obwodnica Mińska Mazowieckiego, A4 Kraków
– Szarów), 23 odcinki dróg ekspresowych (m.in. S7
Grójec – Białobrzegi, S74 Kielce – Cedzyna, S2/S79
Puławska – lotnisko – Marynarska) oraz 15 obwodnic
(m.in. Biała Podlaska, Słupsk, Gołdap, Serock, Kra-
śnik, Żyrardów).
Do chwili obecnej oddano do ruchu 467 km dróg
krajowych, w tym 146 km autostrad oraz 321 km dróg
ekspresowych, obwodnic i dróg po przebudowie.
W bieżącym roku do ruchu został oddany odcinek
autostrady A4 pomiędzy Zgorzelcem a Krzyżową o dłu-
gości 51,4 km. Do końca roku planowane jest zakoń-
czenie prac na odcinku autostrady A1 pomiędzy wę-
złem Sośnica a węzłem Bełk o długości 15,4 km oraz
autostrady A4 na odcinku pomiędzy węzłem Wielicka
i węzłem Szarów o długości 19,9 km.
W trakcie procedury są obecnie 44 postępowania
przetargowe na budowę dróg (12 przetargów ogłoszo-
nych jeszcze w 2008 r. i 32 ogłoszone w 2009 r.). Do
końca 2009 r. zostaną ogłoszone wszystkie przetargi
na budowę autostrad planowanych do realizacji na
Euro 2012.
Odnosząc się do pytania drugiego, pragnę poin-
formować, że resort infrastruktury podejmuje dzia-
łania na rzecz zmian systemu prawnego, tak aby
usprawnić oraz dostosować proces inwestycyjny do
realiów, zarówno pod względem proceduralnym, jak
i organizacyjnym.
W resorcie infrastruktury przygotowano nastę-
pujące projekty:
— projekt ustawy o zmianie ustawy o szczegól-
nych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (uchwalony dnia 25 lip-
ca 2008 r.) wprowadzający w miejsce dwóch dotych-
czasowych decyzji (o ustaleniu lokalizacji drogi i o po-
zwoleniu na budowę) jedną decyzję o zezwoleniu na
realizację inwestycji drogowej, a także wprowadzają-
cy sankcje karne dla organu, który nie wyda decyzji
o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w ter-
minie 90 dni od dnia złożenia wniosku,
— projekt ustawy o koncesji na roboty budowlane
lub usługi (uchwalony w dniu 9 stycznia 2009 r.),
— projekt ustawy o zmianie ustawy o autostra-
dach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogo-
wym (uchwalony w dniu 22 maja 2009 r.) mający na
celu wprowadzenie elastycznego modelu finansowa-
nia dróg krajowych przy jednoczesnym zapewnieniu
efektywnego wykorzystania środków finansowych
z budżetu Unii Europejskiej przewidzianych na re-
alizację inwestycji w zakresie dróg o najwyższym
standardzie, a także koncentracji w ramach Krajo-
wego Funduszu Drogowego wszystkich środków
przeznaczonych na inwestycje drogowe.
Ponadto w dniu 3 września br. weszła w życie
ustawa z dnia 16 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o au-
tostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym oraz ustawy o Narodowym Banku Pol-
skim, która umożliwia sprawniejsze i tańsze emito-
wanie obligacji.
Ponadto resort uczestniczył w przygotowaniu na-
stępujących projektów ustaw:
— projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo zamó-
wień publicznych oraz ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (uchwalony przez Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r.) dotyczący wprowadzenia
przepisów zapewniających uwzględnienie przez sys-
tem zamówień publicznych wyzwań związanych
z aktualną sytuacją gospodarczą (m.in. dopuszczenia
zaliczkowania przez zamawiających realizacji zamó-
wień publicznych),
— projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo zamó-
wień publicznych oraz niektórych innych ustaw (na
etapie prac parlamentarnych) dotyczący implemen-
tacji do prawa krajowego postanowień dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie popra-
wy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzi-
nie udzielania zamówień publicznych, likwidujący
m.in. instytucję protestu,
— projekt ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (uchwalony dnia 3 października 2008 r.).
Reasumując, chciałbym zapewnić, iż Minister-
stwo Infrastruktury podejmuje niezbędne działania
w celu przyśpieszenia procesu inwestycyjnego i reali-
zacji najważniejszych inwestycji drogowych zgodnie
z przyjętymi harmonogramami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie wysokości
świadczenia przedemerytalnego (11344)
Odpowiadając na pismo z dnia 14 września, znak:
SPS-023-11344/09, przekazujące interpelację posła
pana Jacka Pilcha w sprawie wysokości świadczenia
przedemerytalnego, uprzejmie informuję:

Celem wprowadzenia w 2004 r. systemu świad-
czeń przedemerytalnych było objęcie wsparciem osób
z długoletnim stażem pracy, które utraciły zatrud-
nienie nie z własnej winy, a przede wszystkim z po-
wodu likwidacji lub niewypłacalności pracodawcy
w rozumieniu ustawy o ochronie roszczeń pracowni-
czych w razie niewypłacalności pracodawcy. Oznacza
to, że zgodnie z założeniami obowiązującej obecnie
ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach
przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz.1252) przed-
miotowe świadczenie przysługuje osobom pozbawio-
nym zatrudnienia na kilka lat przed emeryturą, któ-
re z różnych przyczyn nie mogą uzyskać pracy,
a zmiana kwalifikacji czy też zastosowane działania
aktywizacyjne nie doprowadziły do uzyskania nowe-
go zatrudnienia. Sytuacja takich osób oraz osób
uprawnionych do emerytury jest zupełnie inna, bo-
wiem emeryci otrzymują świadczenie będące wyni-
kiem wieloletniego ubezpieczania się, natomiast oso-
by pobierające świadczenia przedemerytalne otrzy-
mują je jako osłonę socjalną w sytuacji utraty zatrud-
nienia. Wysokość przedmiotowego świadczenia (od
dnia 1 marca br. 804,02 zł brutto) może budzić za-
strzeżenia szczególnie w sytuacji wzrastających kosz-
tów utrzymania. Należy jednak zaznaczyć, iż obecnie
najniższa emerytura wynosi 675,10 zł (brutto), a naj-
niższa renta z tytułu częściowej niezdolności do pra-
cy wynosi 519,30 zł (brutto).
Osoby posiadające prawo do świadczenia przed-
emerytalnego (zasiłku przedemerytalnego) mogą jed-
nak uzyskiwać dodatkowe przychody, ale na nieco
innych zasadach niż emeryci czy renciści. Art. 5 i 6
ustawy o świadczeniach przedemerytalnych regulują
możliwość łączenia pobierania świadczenia przed-
emerytalnego (zasiłku przedemerytalnego) z uzyski-
waniem innego dochodu. Osoby pobierające powyższe
świadczenie muszą mieć jednak świadomość, że do-
datkowe przychody mogą wpłynąć na wysokość
otrzymywanego świadczenia. Jeżeli zarobią więcej
niż określone limity kwotowe, ZUS zmniejszy wypła-
cane im świadczenie albo je zawiesi w całości. Ustawa
o świadczeniach przedemerytalnych wprowadziła
dwa progi zarobkowe.
Pierwszy z nich określa dopuszczalną kwotę przy-
chodu. Jest to kwota stanowiąca 50% przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia w roku kalendarzo-
wym poprzedzającym termin waloryzacji, ogłoszone-
go przez prezesa GUS do celów emerytalnych. Od
1 marca 2009 r. miesięczna dopuszczalna kwota przy-
chodu wynosi 1472 zł. Druga z tych kwot to granicz-
na miesięczna kwota przychodu, ustalana wskaźni-
kiem 70% wskazanego wyżej wynagrodzenia. Od
1 marca 2009 r. wynosi ona 2060,80 zł.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy świadczenie przed-
emerytalne ulega zmniejszeniu, jeżeli łączna kwota
świadczenia przedemerytalnego i przychodu przekra-
cza miesięcznie wymienioną powyżej dopuszczalną
kwotę przychodu (1472 zł) i nie przekracza ww. gra-
nicznej kwoty przychodu (2060,80 zł).
439
W przypadku gdy łączna kwota uzyskiwanego
świadczenia przedemerytalnego i przychodu jest
wyższa niż graniczna kwota przychodu (2060,80 zł),
to świadczenie przedemerytalne ulega zawieszeniu
(art. 5 ust. 5 ustawy o świadczeniach przedemerytal-
nych).
Ostateczne rozliczenie przychodu uzyskanego
przez osobę uprawnioną do świadczenia następuje po
zakończeniu roku rozliczeniowego, ustalonego od
1 marca do ostatniego dnia lutego następnego roku
kalendarzowego. Przeprowadzane jest ono w formie
rozliczenia rocznego, a jego wynik zależy od tego, jaki
przychód uzyskała osoba uprawniona w całym rozli-
czanym roku i w jakiej wysokości było wypłacane
świadczenie lub zasiłek przedemerytalny. Zatem oso-
ba pobierająca świadczenie przedemerytalne (zasiłek
przedemerytalny) może już na początku roku rozli-
czeniowego obliczyć, czy osiągane przychody spowo-
dują zawieszenie, zmniejszenie świadczenia czy też
nie będą miały wpływu na jego wysokość. Ponadto
świadczenia przedemerytalne podlegają waloryzacji
na zasadach i w terminach przewidzianych w ustawie
o emeryturach i rentach z FUS.
Jednocześnie informuję, że w Sejmie poprzedniej
kadencji był projekt zmian w zakresie przepisów
ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, lecz
prace nad nim nie zostały zakończone.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie wstrzymania wykonywania
zabiegów kardiologicznych w Wojewódzkim
Szpitalu Kardiologicznym w Kielcach z uwagi
na brak środków finansowych (11345)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Marii Zuby, z dnia 4 września
2009 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa Pu-
try, wicemarszałka Sejmu, z dnia 14 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11345/09), w sprawie wstrzymania
wykonywania zabiegów kardiologicznych w Woje-
wódzkim Szpitalu Kardiologicznym w Kielcach z uwa-
gi na brak środków finansowych, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),
440
aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarzą-
dzeniach prezesa NFZ, dotyczących szczegółowych
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do poruszonych w treści interpelacji
kwestii, uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Zdro-
wia zwróciło się do Świętokrzyskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z proś-
bą o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie. Zgodnie z wyjaśnieniami uzyskanymi od
płatnika świadczeń w roku 2008 poziom kontraktu
Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Kielcach
w rodzaju: leczenie szpitalne, dla oddziałów kardio-
logicznych był ustalany wielokrotnie. Z uwagi na
wprowadzenie systemu jednorodnych grup pacjentów
pierwotne umowy w rodzaju: leczenie szpitalne, po-
siadały ustalony poziom finansowania na okres od
1 styczna do 30 kwietnia 2008 r. Następnie aneksem
ustalono poziom finansowania na okres od 1 stycznia
do 30 czerwca 2008 r. Od 1 lipca 2008 r. szpitale na
terenie kraju rozpoczęły rozliczanie wykonywanych
świadczeń w wykorzystaniem systemu JGP, co skut-
kowało wprowadzeniem kolejnego okresu rozliczenio-
wego – od 1 lipca do 31 grudnia 2008 r. Ostateczna
wartość umowy posiadanej przez omawianego świad-
czeniodawcę na oddziałach kardiologii w 2008 r. wy-
niosła 35 447 688 zł.
W przypadku świadczeń opieki zdrowotnej reali-
zowanych w 2009 r. Świętokrzyski OW NFZ podczas
ustalania poziomu finansowania dla zakresu kar-
diologii zaproponował dyrektorowi Wojewódzkiego
Szpitala Zespolonego w Kielcach wzrost wartości
umowy do poziomu 38 178 294 zł. Zgodnie z wyja-
śnieniami płatnika świadczeń propozycja nie uzy-
skała akceptacji dyrektora placówki, która przed-
stawiła niższą propozycję w wysokości 33 195 594 zł.
Ostatecznie jednak wartość świadczeń w zakresie
kardiologii na dzień 1 stycznia 2009 r. ustalono na
poziomie 34 469 319 zł.
W związku z powyższym uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż zgodnie ze stanowiskiem Świę-
tokrzyskiego OW NFZ, na skutek działania dyrekto-
ra Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Kielcach
początkowy poziom finansowania świadczeń w za-
kresie kardiologii został ustalony na poziomie niż-
szym o 3 708 975 zł od proponowanego przez oddział
funduszu. Obecnie, jak wyjaśnia fundusz, z uwagi na
brak środków finansowych Świętokrzyski Oddział
Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia nie ma
możliwości zwiększenia wartości umów.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej wypłacenia należności z tytułu
wykonanych świadczeń opieki zdrowotnej ponad
kwotę określoną w umowie, uprzejmie informuję, iż
zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. rodzaj
i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy funduszem a świadczenio-
dawcami oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości
limitów określonych umową. Natomiast możliwość
sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowa-
nych ponad limit określony umową może być rozwa-
żane w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dys-
ponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finan-
sowymi. Powyższe wynika również z konstrukcji
przepisów ustawy dotyczących gospodarki finanso-
wej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest
zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie łączna suma zobowiązań funduszu wy-
nikających z zawartych ze świadczeniodawcami
umów nie może przekroczyć wysokości kosztów prze-
widzianych na ten cel w planie finansowym.
Powyższą kwestię reguluje także § 14 ust. 1 za-
łącznika do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81,
poz. 484), zgodnie z którym Narodowy Fundusz
Zdrowia jest zobowiązany do sfinansowania świad-
czeń udzielonych w okresie rozliczeniowym do kwoty
zobowiązania funduszu wobec świadczeniodawcy
określonej w umowie. Okres rozliczeniowy, zgodnie
z § 1 pkt 5 cytowanego rozporządzenia, został zdefi-
niowany jako okres roku kalendarzowego albo inny
zawierający się w roku kalendarzowym okres ozna-
czony w umowie. Świadczeniodawcy, zawierając umo-
wy z funduszem, mają świadomość, że zrealizowane
w okresie rozliczeniowym świadczenia zostaną roz-
liczone do kwoty zobowiązania określonej w umowie,
a ewentualne sfinansowanie świadczeń ponadumow-
nych może nastąpić dopiero po rozliczeniu zawartych
umów, potwierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu
środków, których nie wykorzystali świadczeniodawcy
realizujący kontrakty w danym okresie rozliczenio-
wym poniżej planu.
W tym kontekście pragnę poinformować, że pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem
nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r., która rozdysponowuje dodatni wynik finan-
sowy za rok 2008 w wysokości ok. 1151 mln zł. Środ-
ki te są obecnie w dyspozycji dyrektorów poszczegól-
nych oddziałów wojewódzkich funduszu, co stwarza

warunki do zwiększenia finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych zakresach.
Zgodnie z informacją przekazaną przez prezesa
funduszu kierowane w trakcie roku do oddziałów wo-
jewódzkich funduszu dodatkowe środki finansowe
znajdują obecnie odzwierciedlenie w zawartych ze
świadczeniodawcami umowach o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, a decyzje w zakresie sposobu
ich wykorzystania podejmują dyrektorzy oddziałów
wojewódzkich funduszu, kierując się w szczególności
potrzebą zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdro-
wotnych w tych obszarach, w których występuje na
nie największe zapotrzebowanie. W celu optymalne-
go wykorzystania środków finansowych przeznaczo-
nych na finansowanie świadczeń zdrowotnych zarów-
no w oddziałach wojewódzkich, jak i centrali NFZ,
bieżącej kontroli i analizie podlega stopień realizacji
umów zawartych ze świadczeniodawcami. Uwzględ-
niając wyniki ww. analizy, dyrektorzy oddziałów wo-
jewódzkich funduszu w miarę swoich możliwości fi-
nansowych podejmują działania zmierzające do ogra-
niczenia roszczeń świadczeniodawców z tytułu
świadczeń ponadumownych poprzez dokonywanie,
zgodnie z § 20 i 21 rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, przesunięć pomiędzy
rodzajami lub zakresami świadczeń opieki zdrowot-
nej, w trybie aneksowania zawartych na 2009 r. umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Prezes funduszu poinformował ponadto, iż z uwa-
gi na odczuwalne skutki spowolnienia gospodarcze-
go, czego wynikiem są niższe niż planowano przycho-
dy NFZ z tytułu składki zdrowotnej, fundusz nie
dysponuje obecnie „wolnymi” środkami finansowy-
mi, które mógłby przeznaczyć na zwiększenie kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej oddziałów woje-
wódzkich funduszu.
Zwracam w tym miejscu uwagę, iż wysokość środ-
ków, którymi dysponują poszczególne oddziały Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, jest pochodną wysokości
środków, którymi dysponuje Narodowy Fundusz Zdro-
wia jako państwowa osoba prawna, przede wszyst-
kim pochodzącymi ze składek na powszechne ubez-
pieczenie zdrowotne. Zależy również od obowiązują-
cych zasad alokacji środków.
W tym kontekście informuję Pana Marszałka, że
w Ministerstwie Zdrowia opracowano projekt zmian
legislacyjnych w ww. zakresie. Zmiany te mają na
celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady podziału
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ opar-
te były przede wszystkim na kryteriach związanych
z liczbą ubezpieczonych zarejestrowanych w poszcze-
gólnych oddziałach wojewódzkich Funduszu oraz ry-
zykach zdrowotnych przypisanych poszczególnym
grupom ubezpieczonych w odniesieniu do wykonywa-
nych świadczeń opieki zdrowotnej. Oznacza to usu-
nięcie z ustawy (w konsekwencji również ze stosow-
nego rozporządzenia) jako jednego z kryteriów po-
działu środków wskaźnika wynikającego ze zróżni-
441
cowania kosztu jednostkowego świadczenia opieki
zdrowotnej.
Pragnę jednocześnie poinformować, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. uchwalił ustawę o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, która będzie jesz-
cze przedmiotem obrad Senatu RP. Rozwiązania za-
warte w tej ustawie w zakresie algorytmu podziału
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowe-
go Funduszu Zdrowia są zbieżne z ww. rozwiązania-
mi opracowanymi w Ministerstwie Zdrowia. Po wej-
ściu tej ustawy w życie zostanie wydane odpowiednie
rozporządzenie regulujące szczegółowe kryteria po-
działu środków oraz zostanie zmieniony plan finan-
sowy NFZ na 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych
operacji restrukturyzacyjnych polegających
na aporcie przedsiębiorstwa (11346)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11346/09, przy którym przekazana została interpe-
lacja pana Grzegorza Roszaka – posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 7 września 2009 r., w spra-
wie opodatkowania podatkiem od czynności cywilno-
prawnych czynności polegających na wniesieniu
przez spółkę kapitałową przedsiębiorstwa do innej
spółki kapitałowej tytułem wkładu, w związku z pod-
wyższeniem kapitału zakładowego drugiej spółki,
uprzejmie informuję.
W powoływanym w interpelacji wyroku Wojewódz-
kiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Warszawie
z dnia 28 sierpnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa/527/09)
sąd uznał, iż art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady z dnia
17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od
gromadzenia kapitału nr 69/335/EWG został niepra-
widłowo implementowany do krajowego porządku
prawnego, ponieważ polskie przepisy nie uwzględnia-
ją zmian, jakie były dokonywane w art. 7 ust. 1 dyrek-
tywy 69/335/EWG przed przystąpieniem Rzeczypo-
spolitej Polskiej do Wspólnoty Europejskiej.
Zaznaczyć należy, iż pogląd reprezentowany
w przedmiotowym orzeczeniu jest jednostkowy.
442
Ukształtowana linia orzecznictwa sądów polskich*)
wskazuje, iż przepisy ustawy z dnia 9 września 2000 r.
o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 68, poz. 450, z późn. zm.), w brzmieniu
obowiązującym do dnia 1 stycznia 2009 r., w zakresie
opodatkowania umowy spółki i jej zmiany związanej
z wniesieniem do spółki kapitałowej, w zamian za jej
udziały lub akcje, aportu w postaci przedsiębiorstwa
spółki kapitałowej, były zgodne z dyrektywą 69/335/
EWG.
RP była zobowiązana do implementacji przepisów
dyrektywy 69/335/EWG do polskiego porządku kra-
jowego z dniem 1 maja 2004 r. Wobec braku postano-
wień wprowadzających odstępstwa w akcie przystą-
pienia RP oraz w innym akcie prawa wspólnotowego
jedyną wersją dyrektywy 69/335/EWG wiążącą RP
była jej wersja obowiązująca w dniu 1 maja 2004 r.
Jest to wersja po nowelizacjach dyrektywy 69/335/
EWG, w tym nowelizacji wprowadzonej dyrektywą
Rady z dnia 10 czerwca 1985 r. nr 85/303/EWG zmie-
niającą dyrektywę 69/335/EWG dotyczącą podatków
pośrednich od gromadzenia kapitału, która zmieniła
dotychczasowe brzmienie art. 7 ust. 1 dyrektywy
69/335/EWG. Stąd przy interpretacji przepisów dy-
rektywy 69/335/EWG, w brzmieniu obowiązującym
na dzień przystąpienia RP do WE, brak jest podstaw
do uwzględniania celów i przepisów dyrektywy w uję-
ciu historycznym.
Mając na względzie równe traktowanie państw
członkowskich, należy zauważyć, iż nie można naka-
zywać państwu członkowskiemu wykonania warun-
ków dotyczących zwolnienia z podatku kapitałowego
niektórych czynności, które były wskazane w dyrek-
tywie 69/335/EWG w okresie, kiedy to państwo nie
było członkiem WE.
Ministerstwo Finansów nie podziela zatem stano-
wiska WSA w Warszawie zaprezentowanego w wyro-
ku z dnia 28 sierpnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa/
527/09).
Odnosząc się do pytania drugiego, uprzejmie in-
formuję, iż wyrok sądu wiąże wyłącznie strony po-
stępowania sądowego, zatem organy podatkowe nie
mają obowiązku uwzględniać wyroku WSA w War-
szawie z dnia 28 sierpnia 2009 r. (sygn. akt III SA/
Wa/527/09) przy rozstrzyganiu spraw.
Odpowiadając na ostatnie pytanie zawarte w in-
terpelacji, należy wskazać, iż dyrektywa 69/335/
EWG została zastąpiona dyrektywą Rady z dnia 12
lutego 2008 r. dotyczącą podatków pośrednich od gro-
madzenia kapitału nr 2008/7/WE, dalej zwana „dy-
rektywą 2008/7/WE”, która wprost nakazała pań-
stwom członkowskim zwolnić z opodatkowania po-
datkiem kapitałowym działania restrukturyzacyjne
*) WSA w Warszawie z dnia 4 września 2008 r., sygn. akt III
SA/Wa 924/08, z dnia 12 grudnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa
921/08, oraz z dnia 20 maja 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2411/08;
WSA we Wrocławiu z dnia 12 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Wr
1448/07; WSA w Gliwicach z dnia 10 grudnia 2008 r., sygn. akt
I SA/Gl 672/08.
polegające m.in. na przeniesieniu przez spółkę kapi-
tałową jednej lub więcej gałęzi swojej działalności do
innej spółki kapitałowej. Termin implementacji tej
dyrektywy minął 1 stycznia 2009 r.
Polski ustawodawca dokonał wdrożenia do po-
rządku krajowego przepisów dyrektywy 2008/7/WE
ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy
o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U.
Nr 209, poz. 1319), która weszła w życie dnia 1 stycz-
nia 2009 r. Zgodnie z art. 2 pkt 6 lit. c tiret pierwsze
zmienionej ustawy o podatku od czynności cywilno-
prawnych podatkowi od czynności cywilnoprawnych
nie podlegają umowy spółki i ich zmiany związane
z wniesieniem do spółki kapitałowej, w zamian za jej
udziały lub akcje, oddziału spółki kapitałowej rozu-
mianego również jako przedsiębiorstwo.
Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż pol-
skie przepisy regulujące kwestię opodatkowania
wniesienia aportu w postaci przedsiębiorstwa przez
spółkę kapitałową tytułem wkładu do innej spółki
kapitałowej są zgodne z przepisami obecnie obowią-
zującej dyrektywy 2008/7/WE i w związku z tym nie
wymagają zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie stosowania opłaty za odprowadzanie
wody opadowej na podstawie ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym
odprowadzaniu ścieków (11347)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Roszaka, znak:
SPS-023-11347/09, w sprawie stosowania opłaty za
odprowadzanie wody opadowej na podstawie ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym od-
prowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858,
ze zm.), uprzejmie informuję, co następuje.
Należy uznać wyrażoną w interpelacji opinię
o potrzebie uregulowania kwestii odprowadzania
wód opadowych i roztopowych kanalizacją deszczową
oraz ustalania opłat za tę usługę. Należy przypo-
mnieć, że taką próbą był rządowy projekt nowelizacji
przedmiotowej ustawy w 2005 r., który nie uzyskał
akceptacji ówczesnego parlamentu.

Z uwagi na złożoność problemu odprowadzania
wód deszczowych i roztopowych, którą należy rozpa-
trywać również w perspektywie gospodarki wodnej,
w najbliższym czasie przy udziale Ministerstwa Śro-
dowiska i Izby Gospodarczej „Wodociągi Polskie”
planowane jest odbycie spotkań roboczych poświęco-
nych wypracowaniu koncepcji rozwiązań legislacyj-
nych oraz podjęcie decyzji, który resort, środowiska
czy infrastruktury, przygotuje stosowny projekt usta-
wy w tym zakresie.
Najbliższe spotkanie planowane jest na 9 bm.
O wynikach spotkań roboczych i koncepcji rozwiązań
poinformuję pana posła odrębnym pismem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie terminu wdrożenia
„Narodowego programu leczenia chorych
na stwardnienie rozsiane” (11349)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11349/09, przy którym przekazano interpelację pana
Adama Wykręta, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w sprawie terminu wdrożenia „Narodowego
programu leczenia chorych na stwardnienie rozsia-
ne”, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Projekt programu zdrowotnego pn.: „Narodowy
program leczenia chorych na stwardnienie rozsiane”
złożony przez Polskie Towarzystwo Stwardnienia
Rozsianego dotyczy zasad postępowania z chorymi
na stwardnienie rozsiane (SM). Projekt programu
zakłada podział na część organizacyjno-edukacyjną
mającą być sfinansowaną przez ministra zdrowia
oraz część diagnostyczno-leczniczo-rehabilitacyjną
mającą być sfinansowaną przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. Uprzejmie informuję, iż ze względu na ogra-
niczone środki finansowe program ten nie może być
wdrożony w 2009 r. i prawdopodobnie w 2010 r.
w części będącej w kompetencji ministra zdrowia.
Najważniejszy aspekt projektu programu i najbar-
dziej kosztowny (98% kosztów całego projektu pro-
gramu), część diagnostyczno-lecznicza oraz rehabili-
tacja, należy do kompetencji Narodowego Funduszu
Zdrowia i jest obecnie przez niego realizowany na
zasadzie finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
443
w ramach umów w danym rodzaju, w tym szczególnie
terapeutycznego programu zdrowotnego NFZ „Le-
czenie stwardnienia rozsianego”. W ramach progra-
mu „Leczenie stwardnienia rozsianego” finansowane
jest dla osób cierpiących na SM przez NFZ leczenie
immunomodulujące przy użyciu substancji czynnej:
interferon beta-1b, interferon beta-1a lub octan gla-
tirameru.
Odnośnie włączenia leków immunomodulujących
najnowszej generacji do ww. programu zdrowotnego
finansowanego z ubezpieczenia zdrowotnego uprzej-
mie informuję, iż środowisko chorych na stwardnie-
nie rozsiane postulowało o leki: fingolimod, alemtu-
zumab, tysabri. Fingolimod oraz alemtuzumab nie
są zarejestrowane w leczeniu stwardnienia rozsiane-
go, w związku z powyższym nie mogą zostać objęte
systemowym finansowaniem w ramach terapeutycz-
nych programów zdrowotnych. Natomiast odnosząc
się do trzeciego preparatu leczniczego, uprzejmie in-
formuję, iż konsultant krajowy w dziedzinie neuro-
logii złożył wniosek o objęcie finansowaniem leczenia
produktem leczniczym tysabri (natalizumab) w ra-
mach ww. terapeutycznego programu zdrowotnego,
wobec powyższego zostanie zlecone Agencji Oceny
Technologii Medycznych przygotowanie rekomenda-
cji odnośnie finansowania ze środków publicznych
terapii chorych ze stwardnieniem rozsianym tym
produktem. Z chwilą otrzymania pozytywnej reko-
mendacji Rady Konsultacyjnej AOTM zostanie pod-
jęta decyzja w sprawie objęcia systemowym finanso-
waniem ww. produktu leczniczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie kolejowych połączeń dalekobieżnych
w okręgu rybnickim (11351)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie
kolejowych połączeń dalekobieżnych w okręgu ryb-
nickim przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 grudnia 2008 r. do 31 sierpnia 2009 r.
pociągi pospieszne „Hutnik” oraz „Szyndzielnia”
uruchamiane były przez PKP InterCity SA w oparciu
o dofinansowanie z budżetu państwa.
444
PKP InterCity SA poinformowała Ministerstwo
Infrastruktury, że realizacja obowiązującego rozkła-
du jazdy pociągów pospiesznych powoduje deficyt
znacząco wyższy niż wysokość przewidzianego na
ten cel dofinansowania. W związku z powyższym
spółka podjęła decyzję o wprowadzeniu od 1 września
2009 r. ograniczeń w ofercie objętej dofinansowaniem
z budżetu państwa.
Do zawieszenia kursowania wytypowane zostały
pociągi charakteryzujące się najniższymi wskaźni-
kami ekonomicznymi oraz niską frekwencją podróż-
nych. Podstawą podjętej przez przewoźnika decyzji
były wyniki analiz ekonomicznych sporządzonych
w oparciu o przeprowadzone badania marketingowe.
Z pociągu nr 46100/1/ 64100/1 „Szyndzielnia” re-
lacji Bielsko-Biała – Wrocław Gł. – Bielsko-Biała ko-
rzystało średnio 111 osób. Odwołanie pociągu od 1 wrze-
śnia 2009 r. pozwala na oszczędności w wysokości
730 748 zł.
Z pociągu nr 41108/9/ 14108/9 „Hutnik” relacji
Racibórz – Warszawa Wsch. – Racibórz na odcinku
Racibórz – Katowice – Racibórz korzystały średnio
53 osoby. Skrócenie relacji pociągu pozwala na
oszczędności w wysokości 736 901 zł.
PKP InterCity SA nie przewiduje przywrócenia
odwołanych połączeń na terenie województwa ślą-
skiego. Oczekuje się, że oferta połączeń regionalnych
pociągami osobowymi zostanie tak dostosowana do
potrzeb podróżnych, aby były to połączenia skomu-
nikowane z pociągami pospiesznymi na stacjach wę-
złowych takich jak Katowice.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie szkodliwości urządzeń opalających
(11352)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego, prze-
słaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry – wicemar-
szałka Sejmu, z dnia 15 września 2009 r., znak: SPS-
-023-11352/09, w sprawie szkodliwości urządzeń
opalających, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że dotąd w Ministerstwie
Zdrowia nie rozpatrywano problemu wpływu sola-
riów na stan zdrowia osób poniżej 18 roku życia. Nie
planowano również ustawowego zakazu korzystania
z solariów w odniesieniu do tej populacji.
Światło słoneczne zostało podzielone przez na-
ukowców, ze względu na jego różne oddziaływanie na
człowieka, na kilka zakresów, tak więc promieniowa-
nie ultrafioletowe to tylko jeden z tych zakresów, któ-
ry ma najistotniejszy wpływ na naszą skórę i proces
opalania. Do powierzchni Ziemi dociera promienio-
wanie ultrafioletowe z zakresu 280–400 nm („nm”
to nanometry – jednostka długości w tym wypadku
fal świetlnych).
Promieniowanie ultrafioletowe dzieli się na trzy
rodzaje:
— UVC – 200–280 nm: Ten rodzaj promieniowa-
nia jest prawie całkowicie pochłaniany przez war-
stwę ozonową atmosfery, otaczającą kulę ziemską,
tak więc promienie UVC nie występują w świetle sło-
necznym docierającym do powierzchni Ziemi. Pro-
mieniowanie UVC wykorzystuje się np. w warunkach
laboratoryjnych do sterylizacji, czyli odkażania i za-
bijania chorobotwórczych mikroorganizmów, jak np.
bakterii.
— UVB – 280–320 nm: Stanowi ono 5% całego
promieniowania ultrafioletowego docierającego do
powierzchni Ziemi. To ono jest odpowiedzialne za po-
jawianie się rumienia i oparzeń słonecznych, a także
powoduje pigmentację, czyli efekt opalonej skóry.
— UVA – 320–400 nm: Promieniowanie UVA sta-
nowi 95% całego promieniowania ultrafioletowego
docierającego do powierzchni Ziemi. Nie powoduje
powstawania rumienia i poparzeń, natomiast powo-
duje pigmentację skóry, czyli opaleniznę, oraz jak się
okazało w ostatnim czasie, to ono jest głównie odpo-
wiedzialne za tzw. fotostarzenie się oraz zmiany no-
wotworowe skóry.
Panujące ogólne przekonanie, że korzystanie z tzw.
solariów jest bezpieczne, jest oczywiście bezpodstaw-
ne. Wielokrotne korzystanie w ciągu roku z łóżek do
opalania przyczynia się do nasilenia procesów przed-
wczesnego starzenia skóry, występowania raków skó-
ry czy czerniaka. Obecnie uznaje się, że promienio-
wanie UVA, którego dawki ulegają kumulacji, jest
równie szkodliwe jak UVB. Niebezpieczny jest rodzaj
uzależnienia młodych ludzi od korzystania z sola-
riów, zwany tanoreksją. Szkodliwość solariów nie
zależy od wieku osób korzystających z tych urządzeń
– skóra uzyskuje pełną dojrzałość w wieku 3–5 lat
i nie różni się budową od skóry dorosłego człowieka
– ale od pochłoniętych dawek promieniowania UV,
a więc od częstości naświetlań, czasu tych naświe-
tlań, a także od fototypu skóry (podatność osobni-
cza). Ze względu na fakt, iż ok. 10% populacji Europy
i Ameryki Północnej masowo korzysta z solariów,
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) opracowała
zalecenia dotyczące korzystania z tych urządzeń,
a wśród przeciwwskazań wymienia się m.in.wiek po-
niżej 18 roku życia.
Pan poseł pisze, że w ostatnim czasie gwałtownie
wzrasta ilość zachorowań na czerniaka właśnie
wśród ludzi młodych pomiędzy 20. a 35. rokiem życia.

Amerykańscy onkolodzy stwierdzili, że opalanie się
raz w tygodniu w solarium zwiększa ryzyko wyindu-
kowania ze znamion skóry czerniaka aż o 70%.
W piśmie zawarty jest także szereg informacji
o tym, że rocznie zapada 2300 osób, z tej liczby
umiera 50% ze względu na zbyt późne rozpoznanie.
W ostatnich czterdziestu latach stwierdzono czte-
rokrotny przyrost nowych zachorowań na czernia-
ka, a w ostatnim dziesięcioleciu – podwojenie liczby
nowych zachorowań. W przedziale wieku 25–35
lat, czerniak jest najczęstszym nowotworem złośli-
wym u kobiet. Niestety pan poseł nie podaje źródła
tych informacji.
Na podstawie rodzaju i układu przytoczonych in-
formacji epidemiologicznych można przypuszczać, że
pan poseł w swojej interpelacji podaje część danych
zawartych w artykule Beaty Lisowskiej pt. „Kwalifi-
kacja chorych na czerniaka”, publikowanego w „Pul-
sie medycyny” nr 14/111 w dniu 15 czerwca 2005 r.
Przedmiotowe dane zostały jednak przytoczone
wybiórczo i nie charakteryzują w pełni epidemiologii
problemu. Należy bowiem z całym naciskiem podkre-
ślić, że czerniak – nowotwór złośliwy – jest jednym
z najrzadziej występujących nowotworów skóry (4%),
ale wśród nich jest najniebezpieczniejszy.
Pani Beata Lisowska pisze w swoim artykule, że
w przedziale wieku 25–35 lat czerniak to najczęstszy
nowotwór, na który chorują kobiety. Należy przez to
rozumieć, że wśród wszystkich zachorowań na nowo-
twory w tym przedziale wiekowym u kobiet najczę-
ściej występują czerniaki. Interpretując dane epide-
miologiczne, należy też mieć na uwadze coraz sku-
teczniejsze nowe metody diagnostyczne i w związku
z tym większą wykrywalność nowotworów skóry
w porównaniu z wcześniejszymi okresami (w ciągu
ostatnich 40 lat).
Jak wynika z przedstawionych powyżej faktów,
nie można zgodzić się z kojarzeniem występowania
zachorowań na czerniaka skóry wyłącznie z opala-
niem w solariach. Jak wiadomo, zachorowania na
czerniaka mogą być spowodowane, między innymi,
po prostu ekspozycją na słońce.
Zasady racjonalnego korzystania z solariów opra-
cowane przez WHO mówią, że:
— nie zaleca się korzystania z solariów osobom
z fenotypem I lub II,
— z licznymi znamionami barwnikowymi na
skórze,
— z duża ilością piegów,
— z oparzeniami słonecznymi w dzieciństwie,
— nie powinny także opalać się w solarium osoby
poniżej 18 roku życia ze stanami przednowotworo-
wymi lub nowotworami skóry, ze skóra uszkodzoną
przez słońce, przyjmujące leki uwrażliwiające na pro-
mieniowanie UV.
WHO zaleca, aby osoby korzystające z solarium
podpisywały druk świadomej zgody na naświetlanie.
Analizując problem skutków korzystania z sola-
riów, należy stwierdzić, że z jednej strony należy roz-
ważyć fakt niedostatecznego uświadomienia rodzi-
445
ców o szkodliwości nadmiernego i niekontrolowanego
korzystania ze sztucznych (solaria), jak i naturalnych
(słońce) źródeł promieni UV, a z drugiej brak jest
wiarygodnych informacji, czy osoby obsługujące so-
laria posiadają na ten temat odpowiedni zasób wie-
dzy potwierdzony stosownym dokumentem.
Celowe jest podjęcie działań prowadzących do
zmniejszenia ryzyka wynikającego z nadmiernego
korzystania z solarium przede wszystkim przez od-
powiednie działania informacyjne zarówno wśród
młodzieży, jak i wśród rodziców i położenie nacisku
na zagadnienia skutków naświetlania promieniami
UV w edukacji zdrowotnej młodzieży szkolnej reali-
zowanej w ramach zajęć szkolnych.
Konieczne jest również przeanalizowanie możli-
wości wpływu na odpowiednie przygotowanie osób
prowadzących solaria, ich znajomość przeciwwska-
zań i możliwych skutków ubocznych naświetlań pro-
mieniami UV. Działania takie zostaną podjęte przez
ministra zdrowia.
Aktualnie w Ministerstwie Zdrowia nie planuje
się przygotowania aktu prawnego zakazującego ko-
rzystania z solariów osobom, które nie ukończyły 18.
roku życia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie konieczności wprowadzenia w życie
„Narodowego programu leczenia chorych
na stwardnienie rozsiane” (11354)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11354/09, przy którym przekazano interpelację pana
Romana Kaczora, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, w sprawie konieczności wprowadzenia w ży-
cie „Narodowego programu leczenia chorych na stward-
nienie rozsiane”, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż projekt programu zdro-
wotnego pn.: „Narodowy program leczenia chorych
na stwardnienie rozsiane” złożony przez Polskie To-
warzystwo Stwardnienia Rozsianego dotyczy zasad
postępowania z chorymi na stwardnienie rozsiane
(SM). Projekt programu zakłada podział na część or-
ganizacyjno-edukacyjną mającą być sfinansowaną
przez Ministra Zdrowia oraz część diagnostyczno-
446
-leczniczo-rehabilitacyjną mającą być sfinansowaną
przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Uprzejmie infor-
muję, iż ze względu na ograniczone środki finansowe
program ten nie może być wdrożony w 2009 r. i praw-
dopodobnie w 2010 r. w części będącej w kompetencji
ministra zdrowia. Najważniejszy aspekt projektu
programu i najbardziej kosztowny (98% kosztów ca-
łego projektu programu), część diagnostyczno-lecz-
nicza oraz rehabilitacja, należy do kompetencji Na-
rodowego Funduszu Zdrowia i jest obecnie przez
niego realizowany na zasadzie finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej w ramach umów w danym
rodzaju, w tym niżej opisanego terapeutycznego pro-
gramu zdrowotnego NFZ „Leczenie stwardnienia
rozsianego”.
Uprzejmie informuję, iż świadczenia dla osób
z SM finansowane są przez NFZ na zasadach analo-
gicznych jak dla pozostałych grup chorych. Warunki
udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych oraz zasady
i tryb finansowania tych świadczeń w Polsce zostały
określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), a także w aktach wykonawczych do tej
ustawy.
Opiekę medyczną nad osobami chorymi na stward-
nienie rozsiane w miejscu ich zamieszkania sprawu-
ją lekarze podstawowej opieki zdrowotnej. W sytuacji
gdy zaistnieje konieczność konsultacji specjalistycz-
nej, wówczas leczenie prowadzone jest w szczególno-
ści w ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.
W przypadku gdy cel leczenia nie może być osiągnię-
ty przez leczenie ambulatoryjne, zwłaszcza w okresie
zaostrzenia choroby, osoby cierpiące na SM mają za-
pewniony dostęp do leczenia szpitalnego, na podsta-
wie skierowania lekarza. Świadczeniobiorcy przyję-
temu do szpitala zapewnia się bezpłatnie leki i wyro-
by medyczne, jeżeli są one konieczne do wykonania
świadczenia.
Ponadto leczenie immunomodulujące finansowa-
ne jest dla osób cierpiących na SM przez NFZ w ra-
mach terapeutycznego programu zdrowotnego „Le-
czenie stwardnienia rozsianego” przy użyciu sub-
stancji czynnej: interferon beta-1b, interferon beta-1a
lub octan glatirameru.
Poza tym osoby ze stwardnieniem rozsianym
mają zagwarantowany dostęp do świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie rehabilitacji oraz leczenia uzdro-
wiskowego.
Stwardnienie rozsiane znajduje się również w wy-
kazie chorób, dla których leki i wyroby medyczne
przepisuje się za częściową odpłatnością:
— 30% – Methylprednisolonum Solu-Medrol;
Oxybutyninum Ditropan; Oxybutyninum Driptane;
Oxybutyninum Proton,
— 50% – Tizanidinum Sirdalud MR.
W kwestii liczebności populacji chorych na SM
uprzejmie informuję, iż podana w piśmie liczba cho-
rych – 40 000 – jest zawyżona. Zgodnie z informacją
konsultanta krajowego w dziedzinie neurologii liczba
chorych waha się w granicach 25 000–30 000. Wskaź-
nik częstości występowania SM wynosi w Polsce
średnio 60/100 000, czyli szacunkowo w całym kraju
choruje ok. 27 000 osób.
Odnosząc powyższe dane do informacji o liczbie
pacjentów leczonych lekami immunomodulującymi
w ramach terapeutycznego programu zdrowotnego
„Leczenie stwardnienia rozsianego” finansowanego
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, tj. (dane z dnia 5
maja 2009 r.) w 2006 r. 1555 osób (interferonem beta
– 1323 osób, octanem glatirameru – 232 osób),
w 2007 r. – 2145 osób (interferonem beta – 1745 osób,
octanem glatirameru – 400 osób), 2008 r. – 2885 osób
(interferonem beta – 2496 osób, octanem glatirameru
– 389 osób), wynika, iż ok. 10% pacjentów z SM ma
bezpłatny dostęp do nowoczesnej terapii immunomo-
dulującej.
Należy zaznaczyć, iż poziom finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej w ramach programu terapeu-
tycznego NFZ skierowanego do osób z SM wzrasta
sukcesywnie. Niemniej należy mieć na uwadze, iż
kwestia poprawy dostępności do świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
jest przede wszystkim ściśle powiązana z poziomem
środków będących w dyspozycji podmiotów obowią-
zanych do ich finansowania.
W sprawie ograniczonego czasu leczenia w ra-
mach ww. programu terapeutycznego i konieczności
przerywania leczenia uprzejmie informuję, iż wpro-
wadzenie takiego ograniczenia wymusza potrzeba
zapewnienia równego dostępu do leczenia w ramach
programu terapeutycznego przy ograniczonych środ-
kach na realizację świadczeń opieki zdrowotnej. Ta-
kie postępowanie zapewni wszystkim pacjentom
spełniającym kryteria włączenia dostęp, względnie
bez zbędnej zwłoki, do leczenia drogimi lekami im-
munomodulującymi. W świetle powyższego zniesie-
nie czasu leczenia w ramach programu spowoduje
niekontrolowane wydłużenie, i tak odległego w chwi-
li obecnej, czasu oczekiwania na leczenie w ośrod-
kach realizujących ww. program.
Odnośnie stosowania leków, które nie prowadzą
do poprawy stanu zdrowia pacjenta, uprzejmie infor-
muję, iż stwardnienie rozsiane jest chorobą przewle-
kłą, trwającą od momentu pojawienia się pierwszych
objawów przez całe życie chorego, która stale postę-
puje, prowadząc do znacznego ograniczenia możliwo-
ści poruszania się i spełniania innych czynności ży-
ciowych. Zarówno dokładna przyczyna choroby, jak
i możliwość całkowitego wyleczenia nie zostały do
dnia dzisiejszego poznane. Nie ma leków, które cał-
kowicie leczą SM, lecz są preparaty, które w istotny
sposób wpływają na zahamowanie postępu choroby.
Są to leki immunomodulujące – interferon beta i octan
glatirameru, stosowane w programie terapeutycz-
nym NFZ „Leczenia stwardnienia rozisanego”. Le-
czenie immunomodulujące, czyli leczenie modyfiku-
jące odpowiedź immunologiczną organizmu tak, by
powstrzymać jej atak na mielinę, pozwala zmodyfi-

kować przebieg SM. Nie można lekami immunomo-
dulującymi wyleczyć SM.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie atestów elementów składowych
boisk budowanych w ramach programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (11356)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
posła na Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka, prze-
kazaną pismem z dnia 17 września 2007 r. (sygn.
DSPA-4811-1545-1557/09), w sprawie atestów na ma-
teriały, które zostały wykorzystane do zbudowania
w ramach programu „Moje boisko – Orlik 2012” bo-
isk w: Białymstoku, Nurcu-Stacji, Sejnach, Augusto-
wie, Czarnej Białostockiej, Bielsku Podlaskim, Za-
mbrowie, Wasilkowie, Suwałkach, Supraślu, Siemia-
tyczach, Narewce i Bobrownikach oraz odpowiadając
na interpelację przekazaną pismem z dnia 17 wrze-
śnia 2009 r. (sygn DSPA-4810-4223/09) w sprawie
atestów elementów składowych boisk budowanych
w ramach programu „Moje boisko – Orlik 2012”,
uprzejmie informuję, co następuje:
I. Pytania o dane techniczne i pochodzenie sztucz-
nych nawierzchni położonych na boiskach Orlik
w Białymstoku, Nurcu-Stacji, Sejnach, Augustowie,
Czarnej Białostockiej, Bielsku Podlaskim, Zambro-
wie, Wasilkowie, Suwałkach, Supraślu, Siemiaty-
czach, Narewce czy w Bobrownikach należy kierować
do wydziałów zamówień publicznych ww. gmin. Mi-
nisterstwo Sportu i Turystyki nie jest stroną umowy
pomiędzy gminą a wykonawcą kompleksów boisk Or-
lik 2012.
II. Pragnę wyjaśnić, iż FIFA nie wydaje atestów na
sztuczne murawy, lecz certyfikaty. Aby boisko uzyska-
ło certyfikat FIFA, musi przejść specjalistyczne bada-
nia nawierzchni, która musi spełnić kilkanaście wa-
runków dotyczących m.in. sprężystości, zachowania
piłki przy odbiciu od sztucznej murawy itd.
III. UEFA nie wydaje atestów dla sztucznych mu-
raw.
IV. Nie ma podstaw do zamknięcia kompleksów
boisk sportowych Orlik 2012 w miejscowościach: Bia-
łystok, Nurzec-Stacja, Sejny, Augustów, Czarna Bia-
447
łostocka, Bielsk Podlaski, Zambrów, Wasilków, Su-
wałki, Supraśl, Siemiatycze, Narewka czy Bobrow-
niki.
V. Odnośnie do pytania o dokumenty, jakie powin-
na posiadać sztuczna trawa:
Na stronie internetowej www.orlik2012.pl znajdu-
je się typowa specyfikacja istotnych warunków zamó-
wienia (SIWZ). W rozdziale 11 tej specyfikacji pt. „Wy-
kaz oświadczeń lub dokumentów potwierdzających
spełnienie warunków postępowania”, w podpunkcie B
Dokumenty dotyczące nawierzchni z trawy syntetycz-
nej, wymieniono następujące dokumenty:
1) raport z badań przeprowadzonych przez labo-
ratorium (Labosport lub ISA-Sport lub Sports Labs
Ltd), dotyczący oferowanej nawierzchni, potwierdza-
jący zgodność jej parametrów z Handbook of Test
Methods for Football Turf (dostępny na FIFA.com);
2) certyfikat lub deklaracja zgodności z normą
PN-EN 15330-1:2008 lub aprobata techniczna ITB,
lub rekomendacja techniczna ITB, lub wyniki ba-
dań specjalistycznego laboratorium potwierdzające
parametry oferowanej nawierzchni np. Labosport,
ISA-Sport, Sports Labs Ltd lub dokument równo-
ważny;
3) karta techniczna oferowanej nawierzchni po-
twierdzona przez jej producenta;
4) atest PZH dla oferowanej nawierzchni;
5) autoryzacja producenta trawy syntetycznej wy-
stawiona dla wykonawcy na realizowaną inwestycję
wraz z potwierdzeniem gwarancji udzielonej przez
producenta na tę nawierzchnię.
VI. Odnośnie do dokumentów, jakie powinny po-
siadać inne elementy składowe boisk:
Kompleks boisk sportowych Orlik poza boiskiem
ze sztuczną trawą obejmuje też boisko wielofunkcyj-
ne, które pokryte jest warstwą poliuretanu. Na stro-
nie internetowej www.orlik2012.pl znajduje się wzór
specyfikacji istotnych warunków zamówienia (SIWZ).
W rozdziale 11 tej specyfikacji pt. „Wykaz oświadczeń
lub dokumentów potwierdzających spełnienie wa-
runków postępowania”, w podpunkcie A Dokumenty
dotyczące nawierzchni poliuretanowej, wymieniono
następujące dokumenty:
1) certyfikat lub deklaracja zgodności z normą
PN-EN 14877:2008 lub aprobata techniczna ITB, lub
rekomendacja techniczna ITB, lub wyniki badań spe-
cjalistycznego laboratorium potwierdzające parame-
try oferowanej nawierzchni, np. Labosport, lub do-
kument równoważny;
2) karta techniczna oferowanej nawierzchni po-
twierdzona przez jej producenta;
3) atest PZH dla oferowanej nawierzchni;
4) autoryzacja producenta nawierzchni poliureta-
nowej wystawiona dla wykonawcy na realizowaną
inwestycję wraz z potwierdzeniem gwarancji udzie-
lonej przez producenta na tę nawierzchnię.
Ministerstwo Sportu i Turystyki dołożyło wszel-
kich starań, by boiska Orlik 2012 były wykonywane
z należytą starannością oraz aby były one bez-
pieczne dla zdrowia użytkowników, co zawarte jest
448
w Założeniach programu i specyfikacji istotnych wa-
runków zamówienia programu pn. „Moje boisko –
Orlik 2012”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przypadków zaginięć akt sądowych
(11357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłane wraz z pismami pana Krzysztofa Putry,
wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 14 i 15 września
2009 r. zapytanie (znak: SPS-024-4702/09) i interpe-
lację (znak: SPS-023-11357/09) pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące przypadków zaginięcia akt
sądowych, w tym w sądach apelacji białostockiej,
uprzejmie informuję, co następuje.
Z gromadzonych danych statystycznych wynika,
że w 2008 r. do sądów powszechnych wpłynęło ogó-
łem 11 209552 spraw wszystkich kategorii, tj. kar-
nych i wykroczeniowych, cywilnych, wieczystoksię-
gowych, rodzinnych i nieletnich, z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych oraz gospodarczych.
Na dzień 31 grudnia 2008 r. łączna liczba spraw,
w których zaginęły akta i nie zostały odtworzone wy-
nosiła 334, co stanowi 0,002% spraw zaginionych
w skali kraju. Pomimo że skala problemu jest staty-
stycznie niewielka, to jednak budzi zaniepokojenie,
gdyż każdy taki przypadek jest wysoce niepożądany.
Zapewniam, że w powyższych sprawach wszczęto od-
powiednie procedury odtworzeniowe, a sprawy na
bieżąco są monitorowane.
Czynności wyjaśniające w celu ustalenia okolicz-
ności, w jakich doszło do zaginięcia akt, prowadzą
prezesi właściwych sądów, gdzie doszło do takich zda-
rzeń. Na koniec każdego roku prezesi sądów apela-
cyjnych, jako zadanie stałe od 2004 r., nadsyłają spra-
wozdania odzwierciedlające liczbę i stan postępowań
o odtworzenie zaginionych akt, które stanowią pod-
stawę do ewentualnych pism nadzorczych. Na prze-
strzeni lat 2003–2008 liczba zaginionych akt spraw
kształtowała się na podobnym niskim poziomie (od-
powiednio: 2003 r. – 329, 2004 r. – 247, 2005 r. – 330,
2006 r. – 274, 2007 r. – 257 i 2008 r. – 334).
Postępowanie w przedmiocie odtworzenia zagi-
nionych lub zniszczonych akt jest uciążliwe, wymaga
wielu czynności dowodowych i innych czynności pro-
cesowych, co w praktyce istotnie powoduje wydłuże-
nie postępowania w danej sprawie, hamuje postępo-
wanie rozpoznawcze i wykonanie orzeczenia. Nieste-
ty, zdarzają się przypadki nieprawidłowego zabezpie-
czenia akt, uchybienia w dokumentowaniu komu,
przez kogo, kiedy i na czyje zarządzenie akta zostały
wydane lub przesłane, skutkujące najczęściej bra-
kiem wiedzy, co się stało z aktami takiej sprawy i w efek-
cie niemożliwością ich odnalezienia. Poza przypad-
kami określonymi w § 95–97 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2002 r. – Regu-
lamin urzędowania sądów powszechnych, akta spraw
sądowych nie powinny być wynoszone poza siedzibę
sądu. Przewodniczący wydziału w szczególnych przy-
padkach, uzasadnionych sprawnością postępowania,
może zezwolić sędziemu referentowi na wyniesienie
akt sądowych poza siedzibę sądu, po uprzednim od-
notowaniu tego faktu przez kierownika sekretariatu
w repertorium sądowym.
Osoby, które zaniedbały swoje obowiązki i dopro-
wadziły do zaginięcia lub zniszczenia akt, narażają
się na odpowiedzialność dyscyplinarną. Obecnie nie
jest rozważana zmiana obowiązujących regulacji
w kierunku całkowitego zakazu korzystania przez
sędziów z akt sądowych poza gmachem sądu. W nie-
których sytuacjach fakt zaginięcia akt zgłaszany jest
organom ścigania. Odnosząc się do kwestii poruszo-
nych w pkt 4 i 5 zapytania pana posła, uprzejmie
informuję, że nie można precyzyjnie wskazać czasu
trwania procedury odtworzeniowej, bowiem jest ona
ściśle związana z konkretnym przypadkiem, w tym
i zakresem, w jakim akta mogą być odtworzone. Nie
bez znaczenia jest też etap postępowania, na którym
znajdowała się sprawa, w której zaginęły akta. Mini-
sterstwo Sprawiedliwości nie gromadzi danych o ilo-
ści tego rodzaju postępowań.
W zakresie pkt 6 zapytania uprzejmie informuję,
że w wyniku zrealizowanych dotychczas w resorcie
sprawiedliwości przedsięwzięć dotyczących informa-
tyzacji tzw. wydziałów nieprocesowych, zbudowane
i wdrożone zostały systemy informatyczne we wszyst-
kich wydziałach Krajowego Rejestru Sądowego, we
wszystkich wydziałach rejestru zastawów oraz w 70%
wydziałów ksiąg wieczystych (zakończenie wdraża-
nia systemu w pozostałych 104 wydziałach przewi-
dziane jest do czerwca 2010 r., współfinansowane ze
środków Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka”). Są to systemy zbudowane centralnie, wg
jednolitych projektów, z centralnymi bazami danych
i zastosowaniem transmisji danych miedzy systema-
mi wydziałowymi i centralnymi bazami danych.
Natomiast przedsięwzięcia dotyczące informaty-
zacji tzw. wydziałów procesowych, tj. wydziałów cy-
wilnych, karnych, rodzinnych, gospodarczych, grodz-
kich i innych, realizowane były w dużym stopniu
w ramach zadań własnych przez sądy. Łączny stopień
informatyzacji wszystkich wydziałów wynosi ponad
86% – stan w maju 2009 r.), przy czym sądy planują

dalsze wdrożenia w latach 2009–2010, w zależności
od sytuacji budżetowej.
Zdecentralizowany sposób informatyzacji sądów
okazał się barierą dalszego rozwoju zastosowań in-
formatyki w skali wymiaru sprawiedliwości, gdyż
w sądach wdrażano systemy będące różnego rodzaju
rozwiązaniami lokalnymi, bez możliwości współpra-
cy ze sobą pod względem informacyjnym. Systemy te,
mimo że przeznaczone są dla tych samych typów wy-
działów i pracują w tych samych obszarach meryto-
rycznych, posiadają różne zasoby informacyjne, roz-
wiązania technologiczne i funkcjonalne, co utrudnia
integrację międzyinstancyjną systemów w skali
okręgu, apelacji i kraju, podnosi pracochłonność zbie-
rania danych statystycznych i sprawozdawczych nie-
zbędnych do sprawowania nadzoru administracyjne-
go nad sądami.
W związku z tym minister sprawiedliwości we
wrześniu 2008 r. powołał zespół ds. utworzenia ogól-
nopolskiego w skali wymiaru sprawiedliwości syste-
mu zarządzania informacją w sądach powszechnych.
Celem prac zespołu jest opracowanie koncepcji i nie-
zbędnych zmian normatywnych zmierzających do
zmiany modelu rejestrowania spraw wpływających
do sądów przez utworzenie jednego dla danej jednost-
ki i jednolitego na każdym szczeblu sądów powszech-
nych repertorium elektronicznego, funkcjonującego
w centralnym systemie zarządzania informacją.
Prace zespołu zbieżne są ze „Strategią informa-
tyzacji resortu sprawiedliwości na lata 2009–2014”,
wprowadzoną zarządzeniem ministra sprawiedliwo-
ści z dnia 19 stycznia 2009 r. (Dz. Urz. MS Nr 2, poz. 8)
i zmierzają m.in. do likwidacji barier dalszego rozwo-
ju informatyzacji resortu w zakresie możliwości za-
stosowania rozwiązań teleinformatycznych, siecio-
wych oraz systemów z centralną bazą danych. Pro-
wadzone przez Ministerstwo Sprawiedliwości dzia-
łania zmierzają do zbudowania i wdrożenia w sądach
powszechnych jednolitego rozwiązania informatycz-
nego wspierającego realizację procesów merytorycz-
nych. Zasadnicze elementy systemu będą wdrażane
od roku 2010, a zakończenie procesu wdrożenia we
wszystkich jednostkach planowane jest do końca
2012 r. Podejmowane działania są częściowo współ-
finansowane ze środków Unii Europejskiej, w tym
z Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
W ramach projektów współfinansowanych z Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” realizowane
jest również zadanie mające na celu wdrożenie w są-
dach powszechnych oraz Ministerstwie Sprawiedli-
wości scentralizowanego systemu informatycznego
zarządzania w obszarze rachunkowości i kadr. Wdra-
żanie jednolitego oprogramowania wspierającego
pracę merytoryczną sądów będzie wiązało się rów-
nież z dalszym procesem informatyzacji innych sfer
działania wymiaru sprawiedliwości, dlatego trudno
jest wyznaczyć termin jego zakończenia.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w pytaniu
7. należy zauważyć, że w obecnym stanie prawnym
w art. 156 § 1 i 2 K.p.k. wskazano, że stronom i in-
449
nym uprawnionym podmiotom udostępnia się akta
sprawy sądowej i daje możność sporządzania z nich
odpisów i kserokopii. Pojęcie „kopiowanie” rozumia-
ne jest szeroko, a postęp technologiczny w tej dzie-
dzinie pozwala m.in. na dokonywanie fotografii cy-
frowych czy skanowania. W tych okolicznościach nie
ma przeszkód do sporządzania odpisów i kserokopii
z wykorzystaniem wszystkich technik kopiowania.
Ponieważ w postępowaniu w przedmiocie odtwo-
rzenia akt wzywa się m.in. strony do złożenia wnio-
sków co do sposobu odtworzenia akt, a także przed-
łożenia dokumentów umożliwiających odtworzenie,
pełnomocnicy stron będący w posiadaniu potrzeb-
nych dokumentów mają obowiązek je złożyć. Przez
dokumenty takie rozumieć należy zwłaszcza odpisy
orzeczeń doręczane stronom i ich przedstawicielom
w toku postępowania oraz wezwania i zawiadomie-
nia, a także odpisy i kserokopie dokumentów z akt,
sporządzone przez strony w toku procesu, którego
akta zaginęły lub uległy zniszczeniu, w tym dokona-
ne z wykorzystaniem różnych technik kopiowania.
Dodać należy, że w postępowaniu w zakresie koniecz-
nym do odtworzenia akt wolno przede wszystkim
wykorzystywać zapisy w rejestrach, repertoriach i in-
nych księgach biurowych oraz notatki sporządzone
przez uczestników postępowania (sędziów, ławników,
protokolantów, prokuratorów, adwokatów, radców
prawnych itd.), z zachowaniem zakazów dowodo-
wych. Nie wolno więc sięgać do notatek obrońców
i adwokatów, które naruszałyby tajemnicę obrończą
czy adwokacką. Można natomiast wykorzystywać
zapisy obrazu i dźwięku dokonane przez organy pro-
cesowe (art. 147 K.p.k.), strony (art. 358 K.p.k.) lub
przedstawicieli środków masowego przekazu (art. 357
K.p.k.).
Na zakończenie przedstawiam informację na te-
mat zaginionych akt w sądach apelacji białostockiej,
będących przedmiotem pytań pana posła:
— w 2008 r. nie odnotowano żadnego przypadku
zaginięcia akt, zaś w I połowie 2009 r. odnotowano
3 przypadki (w tym jedne akta zastępcze); we wszyst-
kich sprawach akta zostały już odtworzone,
— zaginięcie akt u biegłego i w sekretariacie to
główne przyczyny utraty akt w wymienionych spra-
wach,
— żadna z tych spraw nie uległa przedawnieniu
z powodu zaginięcia akt i wszystkie te sprawy zostały
już, po odtworzeniu akt, merytorycznie rozpoznane,
— w następujących sprawach odnotowano zagi-
nięcie akt: sygn. XIII W 2415/08 Sądu Rejonowego
w Białymstoku (na etapie rozpoznania sprawy – po
przesłaniu akt biegłej celem wydania opinii co do sta-
nu zdrowia, poczytalności obwinionego), sygn. XV K
2561/05 Sądu Rejonowego w Białymstoku (na etapie
postępowania ułaskawieniowego zaginęły akta za-
stępcze, w których znajdowały się materiały dotyczą-
ce ułaskawienia wraz z opinią sądu), sygn. IV Pen
1542/09 Sądu Okręgowego w Białymstoku (sprawa
dotyczyła wniosku o zezwolenie na czasowe opusz-
450
czenie aresztu śledczego; zaginięcie akt stwierdzono
po wpłynięciu zażalenia skazanego).
Zapewniam, że bez względu na niewielką skalę
poruszonego przez pana posła problemu negatywne
konsekwencje w sferze sprawności postępowania
upoważniają do ciągłego monitorowania przez Mini-
sterstwo Sprawiedliwości tego zjawiska celem ewen-
tualnego reagowania w trybie nadzoru na stwierdzo-
ne rażące uchybienia w pracy sądów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie systemu elektronicznego
dozoru skazanych (11360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pana posła Jarosława Matwieju-
ka (SPS-023-11360/09), dotyczącą systemu dozoru
elektronicznego skazanych, uprzejmie wyjaśniam na-
stępujące zagadnienia:
1. Jaki jest jednostkowy koszt bransolety (opaski
– nadajnika)?
2. Jakie są koszty całkowite wprowadzenia całego
systemu dozoru elektronicznego?
3. Ile, od jakiego producenta i w jakim trybie za-
kupiono te urządzenia?
4. O ile obniży się koszty utrzymania więźniów
objętych systemem elektronicznego dozoru w stosun-
ku do ich pobytu w celi?
5. Jakie skutki społeczne oraz inne wprowadzo-
nego rozwiązania są przewidywane?
Ad 1. Zgodnie z warunkami ustanowionymi dla
wdrożenia SDE w Polsce, ujętymi w zapisach i za-
łącznikach umowy nr 1 z dnia 8 stycznia 2009 r. za-
wartej przez Ministerstwo Sprawiedliwości z wyko-
nawcą SDE – konsorcjum Comp Safe Support SA,
przedmiotem umowy jest dostarczenie przez ww.
konsorcjum (wyłonione w drodze przetargu nieogra-
niczonego) kompleksowej usługi utworzenia, wdro-
żenia i eksploatacji SDE. W ramach tej usługi wyko-
nawca ma zapewnić niezbędne wyposażenie tech-
niczne systemu (np. urządzenia, oprogramowanie,
system informatyczny), gdzie jednostkowy koszt
urządzeń monitorujących, tj. nadajnika skazanego
i innych urządzeń, nie był przedmiotem przetargu
i nie był oddzielnie podawany przez wykonawców.
Ad 2. Koszty realizacji systemu dozoru elektro-
nicznego w 5-letnim okresie objętym powołaną umo-
wą wynoszą 225 700 000 zł brutto.
Ad 3. Ministerstwo Sprawiedliwości nie kupowa-
ło urządzeń do SDE, tylko kompleksową usługę utwo-
rzenia, wdrożenia i eksploatacji SDE, pozostawiając
(zgodnie z obowiązującymi normami i standardami
technicznymi) dobór urządzeń i sytemu dostawcy
usługi. Konsorcjum Comp Safe Support SA wykorzy-
stuje urządzenia produkcji angielskiej.
Ad 4. Przewidywane średnie koszty monitorowa-
nia jednego skazanego w systemie dozoru elektronicz-
nego przy możliwym wykorzystaniu wszystkich miejsc
(docelowo od 01.01.2012 r. w SDE może odbywać karę
7500 skazanych w wymiarze dnia lub miesiąca) sza-
cowane są w wysokości ok. 700 zł miesięcznie. Aktu-
alnie średni koszt wykonania jednego miesiąca kary
pozbawienia wolności wynosi ok. 2300 zł.
W związku z powyższym w najbardziej optymi-
stycznym wariancie pełnego funkcjonowania SDE
koszty wykonania kary w stosunku do kosztów kary
pozbawienia wolności mogą być niższe o ok. 1600 zł,
a w sytuacji średniego lub mniejszego wykorzystania
systemu SDE będą i tak niższe o ok. 1000 zł.
Ad 5. Przewiduje się pozytywne skutki społeczne
wprowadzenia SDE, gdyż ta forma wykonania kary
pozbawienia wolności znacznie obniży koszty budże-
tu państwa w zakresie wykonania kar i jednocześnie
system ten umożliwi (w pełni kontrolowane) funkcjo-
nowanie skazanego w wykonywaniu przez niego obo-
wiązków nałożonych przez sąd, w tym powinności
zawodowych i rodzinnych, co również istotnie obniży
nakłady środków budżetowych przeznaczonych na
wsparcie finansowe i pomoc socjalną dla osób pozba-
wionych wolności i ich rodzin.
Funkcjonowanie SDE pozwoli również na reduk-
cję przeludnienia w zakładach karnych i aresztach
śledczych oraz wykonywanie środków karnych w sto-
sunku do osób, które mają orzeczoną krótkotermino-
wą karę pozbawienia wolności, a aktualnie nie sta-
wili się do jej odbycia.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie utrzymania w nowym rozkładzie
jazdy pociągu „Karkonosze” na trasie
Warszawa – Wrocław – Kudowa-Zdrój (11362)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie

utrzymania w nowym rozkładzie jazdy połączenia
„Karkonosze” relacji Warszawa – Wrocław – Kudo-
wa-Zdrój, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
W obowiązującym rozkładzie jazdy pociąg „Kar-
konosze” kursuje w skróconej w stosunku do 2008 r.
relacji do Kłodzka. Ministerstwo Infrastruktury od
grudnia 2008 r. interweniowało u PKP InterCity SA
w sprawie przywrócenia relacji pociągu do Kudowy-
-Zdroju. Niestety stanowisko zarządcy infrastruktu-
ry uniemożliwiło realizację przedstawionych wnio-
sków. Przywrócenie relacji do Kudowy-Zdroju będzie
możliwe dopiero w nowym rozkładzie jazdy pociągów,
obowiązującym od 13 grudnia 2009 r.
PKP InterCity SA w ramach korekty rozkładu
jazdy pociągów obowiązującej od l września 2009 r.
zamierzało zawiesić kursowanie pociągu „Karkono-
sze” w relacji do Kłodzka. Z przedstawionych przez
przewoźnika analiz wynikało jednak, że zawieszanie
połączenia jest nieuzasadnione. W wyniku interwen-
cji Ministerstwa Infrastruktury przewoźnik odstąpił
od planów odwołania pociągu, utrzymując funkcjo-
nowanie połączenia zgodnie z pierwotnymi założe-
niami do końca września.
Również w nowym rozkładzie jazdy pociągów,
obowiązującym od 13 grudnia 2009 r., połączenie ma
zostać utrzymane. Niemniej przewoźnik nie określił
jeszcze terminów, w jakich połączenie będzie funk-
cjonować.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie propozycji zmiany dystrybutora
winiet dla samochodów ciężarowych –
z p.p.u.p. Poczta Polska na stacje paliw (11363)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej (pismo
znak: SPS-023-11363/09 z dnia 15 września 2009 r.)
w sprawie propozycji zmiany dystrybutora winiet dla
samochodów ciężarowych, uprzejmie wyjaśniam, iż
zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) opłata za przejazd po-
jazdu samochodowego po drogach krajowych może
być w szczególności wnoszona w stacjach benzyno-
wych, po zawarciu porozumień między przedsiębior-
451
cą prowadzącym stację benzynową a kierownikiem
Biura Obsługi Transportu Międzynarodowego upo-
ważnionym przez ministra infrastruktury do zawie-
rania takich porozumień (§ 4 ust. l pkt l zarządzenia
nr 20 ministra infrastruktury z dnia 11 lutego 2008 r.).
Ponadto podmiot wykonujący na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej przewóz drogowy opłatę za prze-
jazd może również wnieść w szczególności w:
— granicznych urzędach celnych;
— urzędach celnych wewnątrz kraju;
— polskich organizacjach zrzeszających przewoź-
ników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym.
Reasumując, należy stwierdzić, iż aktualnie obo-
wiązujące przepisy prawa umożliwiają wnoszenie
opłat za przejazd pojazdu samochodowego po drogach
krajowych na stacjach benzynowych. Nie jest nato-
miast możliwe zmuszenie przedsiębiorców prowadzą-
cych stacje benzynowe do zawierania ww. porozu-
mień na dystrybuowanie winiet, gdyż stanowiłoby to
naruszenie zasady swobody prowadzenia działalno-
ści gospodarczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych ograniczeń
wydatków po nowelizacji budżetu
na funkcjonowanie Ministerstwa Zdrowia
i ich skutków (11365)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-11365/09 z dnia 15 września 2009 r.
dotyczącego interpelacji pana posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych ograniczeń wydatków po
nowelizacji budżetu na funkcjonowanie Ministerstwa
Zdrowia i ich skutków, uprzejmie przedkładam na-
stępujące wyjaśnienia.
W wyniku nowelizacji ustawy budżetowej wydat-
ki w części 46: Zdrowie zostały zmniejszone o 302 491
tys. zł (–6,4%), tj. do wysokości 4 392 205 tys. zł.
Wydatki bieżące zmniejszono o 118 873 tys. zł (wy-
łącznie w zakresie wydatków pozapłacowych), wydat-
ki majątkowe zmniejszono o 183 618 tys. zł, nato-
miast wydatki na finansowanie projektów z udziałem
środków Unii Europejskiej pozostały bez zmian, na
poziomie 130 203 tys. zł.
W przeważającej większości zmniejszenie wydat-
ków dotyczyło wydatków majątkowych w zakresie
452
inwestycji wieloletnich oraz zakupów inwestycyj-
nych. Zmniejszenie wydatków bieżących dotyczyło
przede wszystkim programu wieloletniego „Wzmoc-
nienie bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli”, wy-
datków na utrzymanie urzędu ministra zdrowia, na
zakup i utrzymanie rezerw specjalistycznych służby
zdrowia, dotacji dla regionalnych centrów krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa oraz świadczeń wysokospe-
cjalistycznych.
Zlikwidowano także rezerwę celową w części 83
w poz. 69: Środki na leczenie choroby Pompego w kwo-
cie 22 500 tys. zł.
Pragnę podkreślić, że ograniczenia wydatków
były dokonane w obszarach, w których można było
zminimalizować ich negatywne skutki bądź odłożyć
je w czasie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych
ograniczeń wydatków po nowelizacji
budżetu na funkcjonowanie
Ministerstwa Skarbu Państwa i ich skutków
(11368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Rojka, posła na Sejm RP,
w sprawie wpływu dalszych ograniczeń wydatków po
nowelizacji budżetu na funkcjonowanie Ministerstwa
Skarbu Państwa, uprzejmie przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia.
Zgodnie z regulacjami ustawy budżetowej na rok
2009 wydatki budżetowe Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa zostały określone w wysokości 88 832 tys. zł,
w tym wynagrodzenia i pochodne wynosiły 68 467 tys.
zł, natomiast wydatki bieżące i majątkowe urzędu
(dział 750) stanowiły kwotę 20 250 tys. zł. W konse-
kwencji przyjętych ograniczeń zaplanowane środki
zostały pomniejszone o sumę 10 283 tys. zł, w tym na
wydatki bieżące i majątkowe urzędu o kwotę 4883 tys.
zł, co odpowiada wartości 11,5% prognozowanych na
rok 2009 wydatków.
W obszarze działań oszczędnościowych Minister-
stwo Skarbu Państwa w roku 2009 kontynuuje prace
podjęte w 2008 r. zmierzające do racjonalizacji wy-
datków związanych z utrzymaniem infrastruktury
biurowej ministerstwa, zapewniając jednocześnie
funkcjonowanie MSP na oczekiwanym poziomie
w zakresie realizacji zadań, a w szczególności zadań
wynikających z przyjętego planu prywatyzacji na
lata 2008–2011.
Dzięki inwestycjom modernizującym budynek
(doszczelnienie budynku, wymiana centralnego
ogrzewania, modernizacja dachu, unowocześnienie
centrali telefonicznej) uzyskane zostanie odpowied-
nie (10–20%) zmniejszenie kosztów eksploatacyjnych
w kolejnych latach eksploatacji.
Ponadto w wyniku wnikliwej analizy określono
obszary, w których ograniczenie ponoszonych kosz-
tów będzie najbardziej skuteczne, a zarazem najmniej
uciążliwe. Ministerstwo Skarbu Państwa podjęło
prace zmierzające do zwiększenia przekazu informa-
cji drogą elektroniczną o co najmniej 20–30%, co po-
zwoli na uzyskanie efektu zmniejszenia zużycia pa-
pieru podczas drukowania o 25–30% oraz zmniejsze-
nia kosztów ponoszonych na materiały biurowe o ok.
20%. Jednocześnie podjęto w MSP prace nad wdro-
żeniem centralnego systemu drukowania, co również
pozwoli na dalszy postęp racjonalizacji w zakresie
ilości zużywanych materiałów biurowych.
Działania podjęte w zakresie racjonalizacji wspo-
mnianych wydatków zmierzają z jednej strony do
poprawy bezpieczeństwa i komfortu pracy osób za-
trudnionych w MSP, a z drugiej do uzyskania jesz-
cze lepszych efektów przy wydatkowaniu środków
budżetowych.
Jednocześnie pragnę podziękować Panu Posłowi
za przejawione zainteresowanie sprawnym funkcjo-
nowaniem podległego mi urzędu.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych ograniczeń
wydatków po nowelizacji budżetu
na funkcjonowanie Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego i ich skutków (11369)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka z dnia 2 września
2009 r., przesłaną przy piśmie SPS-023-11369/09
z dnia 15 września 2009 r., uprzejmie proszę Pana
Marszałka o przekazanie następujących informacji.
Wydatki części 24: Kultura i ochrona dziedzictwa
narodowego na rok 2009 zostały ograniczone o 8,4%
wydatków zaplanowanych w ustawie budżetowej na
2009 r., tj. o kwotę 201,8 mln zł (pierwotnie zmniej-
szenie miało wynosić 10%). Dodatkowo zmniejszone
zostały o kwotę 17 mln zł środki rezerwy celowej na

dofinansowanie przedsięwzięć w sferze kultury i dzie-
dzictwa narodowego. Znalezienie powyższych oszczęd-
ności było dla Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego problematyczne w związku z tym, że
większość wydatków resortu kultury to wydatki
sztywne. W ramach zaplanowanych w ustawie budże-
towej na 2009 r. dla części 24 wydatków (z wyłącze-
niem wydatków majątkowych i wydatków na reali-
zację projektów z udziałem środków Unii Europej-
skiej) w kwocie ponad 1900 mln zł ponad 70% (co
wynosi ok. 1450 mln zł) stanowią wydatki o charak-
terze obligatoryjnym, m.in. na wynagrodzenia oso-
bowe wraz z pochodnymi, odpisy na zakładowy fun-
dusz świadczeń socjalnych, składki do organizacji
międzynarodowych, dotacje dla szkół niepublicznych.
Ponad 40% budżetu resortu przeznaczone jest na
edukację artystyczną. Zmniejszenie tych wydatków
nie było możliwe gdyż wiązałoby się z powstaniem
wielomilionowych zobowiązań.
W związku z koniecznymi oszczędnościami uzna-
no potrzebę:
a) ochrony edukacji artystycznej,
b) utrzymania dofinansowania stałych, o długo-
letniej tradycji przedsięwzięć artystycznych,
c) ochrony dziedzictwa narodowego – instytucji
podległych Ministerstwu KiDN.
Oszczędności na kwotę 201,8 mln zł uzyskano po-
przez zmniejszenie wydatków dotyczących m.in.:
1) utrzymania urzędu, w tym bieżących remontów
i zakupów inwestycyjnych oraz szkolenia pracowni-
ków,
2) realizacji zadań w ramach „Programu pozami-
litarnych przygotowań obronnych Rzeczypospolitej
Polskiej w latach 2007–2012”,
3) działu 921: Kultura i ochrona dziedzictwa na-
rodowego. Kwota oszczędności wprowadzonych w tym
dziale jest najbardziej znacząca i stanowi 77% kwoty
wydatków dla części 24, tj. ponad 155 mln zł. Ogra-
niczono wydatki na realizację zadań z różnych dzie-
dzin kultury oraz na koszty działalności bieżącej
i działania inwestycyjne jednostek podległych
MKiDN, w tym również państwowych jednostek bu-
dżetowych finansowanych ze środków tego działu.
Poszukując oszczędności, resort dążył do zminima-
lizowania zmian, które mogłyby negatywnie wpłynąć
na życie kulturalne społeczeństwa. Obniżono rów-
nież wydatki archiwów oraz Rady Ochrony Pamięci
Walk i Męczeństwa o ok. 28 mln zł. Ograniczenia
objęły także zaplanowane na rok 2009 wydatki na
realizację wieloletniego programu „Dziedzictwo Fry-
deryka Chopina 2010” – o 10,4 mln zł.
Mimo powyższych ograniczeń wielkość środków
zaplanowanych na 2009 r. dla Ministerstwa KiDN
(łącznie z rezerwami celowymi budżetu państwa oraz
z wydatkami Funduszu Promocji Kultury i Fundu-
szu Promocji Twórczości) wzrasta w stosunku do
ustawy budżetowej na 2008 r. o 4,3%. Z przedstawio-
nych informacji wynika, że największe ograniczenia
dotyczą wydatków na inwestycje, jednakże w tym
zakresie zmniejszenia zostaną zminimalizowane
453
dzięki środkom zagwarantowanym przez fundusze
europejskie, tj. Europejski Obszar Gospodarczy, Nor-
weski Mechanizm Finansowy oraz Program Opera-
cyjny „Infrastruktura i środowisko”.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wpływu dalszych
ograniczeń wydatków po nowelizacji
budżetu na funkcjonowanie
Ministerstwa Sprawiedliwości i ich skutków
(11370)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do posta-
nowień art. 193 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce Pana
Marszałka odpowiedź na skierowaną przez pana Jó-
zefa Rojka interpelację w sprawie wpływu dalszych
ograniczeń wydatków po nowelizacji budżetu na
funkcjonowanie ministerstwa i ich skutków.
Po przedstawieniu stanu faktycznego interpelacja
zawiera dwa pytania:
1. Czy dalsze, wcześniej nieplanowane, ogranicze-
nia wydatków z budżetu państwa wpłyną na funk-
cjonowanie podległego Panu resortu po nowelizacji
budżetu?
2. Jeśli tak, to w jakim stopniu i jakich należy
spodziewać się tego skutków?
Przystępując do odpowiedzi na postawione pyta-
nia, na wstępie pozwolę sobie przedstawić kilka istot-
nych w przedmiotowej sprawie informacji.
Chcę zauważyć, iż decyzje dotyczące czasowego
ograniczenia wydatków budżetu państwa na rok
2009, a w tym również wydatków w części 15: Sądy
powszechne i części 37: Sprawiedliwość, zostały pod-
jęte na szczeblu rządowym w związku z trudną sy-
tuacją budżetu państwa.
Wydaje się przy tym, że w czasie globalnego kry-
zysu działania rządu nacechowane ostrożnością, spo-
kojnym reagowaniem na to, co się dzieje na świecie,
gromadzeniem zapasów i szukaniem raczej oszczęd-
ności niż kolejnych wydatków stanowią właściwą
drogę.
Zgodnie z założeniami przedmiotowe ogranicze-
nia w poszczególnych ministerstwach, w tym także
resorcie sprawiedliwości, miały dotyczyć 10% wydat-
ków ujętych w ustawie budżetowej na 2009 r. i doty-
454
czyć przede wszystkim wydatków rzeczowych oraz
wydatków inwestycyjnych.
Po przeprowadzeniu przez ministra sprawiedli-
wości bardzo dokładnych analiz, podczas których
szczególnej kontroli poddano potencjalne źródła
oszczędności pod kątem skutków dla funkcjonowania
jednostek resortu sprawiedliwości, ostateczna wyso-
kość przedmiotowych ograniczeń – zaakceptowana
przez Radę Ministrów – dotyczyła kwoty około 6%
wydatków części 15 budżetu państwa i 6% wydatków
części 37 budżetu państwa określonych w ustawie
budżetowej na rok 2009 (w części 15 – 327 839 tys. zł,
zaś w części 37 – 259 359 tys. zł).
Pozwolę sobie nadmienić, iż podczas analizowania
wydatków przyjęty został podział na wydatki, które
nie powinny podlegać ograniczeniom ze względu na
zagrożenia dla prawidłowego funkcjonowania jedno-
stek lub zobowiązania wynikające z obowiązujących
przepisów prawnych oraz wydatki, które mogą pod-
legać ewentualnym redukcjom bez ryzyka poważ-
nych zakłóceń dla funkcjonowania resortu.
Rygorystyczne zastosowanie powyższych zasad
pozwoliło na uzyskanie ww. oszczędności w budżecie
na 2009 r. przy jednoczesnym utrzymaniu budżetu
na poziomie umożliwiającym realizację zasadniczych
funkcji wymiaru sprawiedliwości.
Do pierwszej z tych grup – jako niepodlegające
ograniczeniom – zaliczone zostały m.in. wydatki na:
wynagrodzenia, wydatki związane z postępowania-
mi sądowymi i przygotowawczymi (w tym koszty po-
stępowań, świadczenia na rzecz osób fizycznych oraz
wynagrodzenia bezosobowe związane z prowadzony-
mi postępowaniami), wypłatę świadczeń z tytułu
stanu spoczynku sędziów i prokuratorów, utrzyma-
nie osadzonych, wyposażenie funkcjonariuszy i od-
prawy dla nich, środki na odszkodowania Skarbu
Państwa, odpisy na zakładowy fundusz świadczeń
socjalnych, koszty utrzymania obiektów, jak również
środki na podwyżki wynagrodzeń oraz nowe etaty,
ujęte w ustawie budżetowej na 2009 r.
W tym miejscu chcę poinformować pana posła, że
przyjęte w budżecie na 2009 r. w części 15 i 37 ogra-
niczenia nie dotyczą ww. grup wydatków.
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż po nowelizacji
ustawy budżetowej na rok bieżący (po uwzględnieniu
dodatkowych oszczędności i przesunięć środków)
przyjęte zostało ograniczenie pozostałych wydatków
– które nie mają bezpośredniego wpływu na wykony-
wanie ustawowych zadań jednostek wymiaru spra-
wiedliwości – na łączną kwotę 344 441 tys. zł (część
15) i 242 757 tys. zł (część 37) w stosunku do ustawy
budżetowej na rok 2009, w tym przede wszystkim
wydatków majątkowych oraz część pozapłacowych
wydatków bieżących.
Chcę poinformować, iż na ograniczenie wydatków
majątkowych złożyły się:
1) rezygnacje z części inwestycji nowo rozpoczy-
nanych,
2) ograniczenia środków na inwestycje konty-
nuowane, które nie są planowane do zakończenia
w 2009 r.,
3) rezygnacje z zakupu środków transportu,
4) ograniczenia zadań informatycznych,
5) ograniczenia wydatków na pozostałe zakupy.
Zmniejszenie wydatków majątkowych, mające
charakter doraźny, jest podyktowane charakterem
tych wydatków i nie oznacza ono zupełnego zanie-
chania prac związanych z modernizacją budynków,
lecz realizacja znaczącej większości zadań inwesty-
cyjnych i remontowych – jako bardzo istotna, lecz
niemająca bezpośredniego wpływu na realizację
ustawowych zadań resortu sprawiedliwości – została
przesunięta w czasie.
Ograniczeniu uległa także, jak wcześniej już zo-
stało wskazane, część pozapłacowych wydatków bie-
żących, w tym m.in. zakupy usług, materiałów i wy-
posażenia, zakupy akcesoriów komputerowych, wy-
nagrodzenia bezosobowe niezwiązane z prowadzony-
mi postępowaniami, wydatki związane ze szkolenia-
mi i podróżami służbowymi oraz opłaty za telefonię
i dostęp do Internetu.
Mając na uwadze powyższe, chcę podkreślić, iż
decyzje dotyczące ograniczenia poziomu wydatków
w 2009 r., jakkolwiek niekorzystne z punktu widze-
nia możliwości finansowania zadań realizowanych
przez jednostki organizacyjne resortu w bieżącym
roku budżetowym, w żadnym wypadku nie oznacza-
ją zmiany ogólnej polityki państwa w zakresie spra-
wowania wymiaru sprawiedliwości.
Pomimo obecnej, trudnej sytuacji budżetu pań-
stwa, która rzutuje również na możliwości finansowe
wymiaru sprawiedliwości, wyrażam przekonanie, że
poziom środków zabezpieczonych w budżecie na 2009 r.
winien pozwolić na realizację ustawowych funkcji
resortu bez poważniejszych przeszkód.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że w sposób wyczerpujący i zadowalający
dostarczyły panu posłowi odpowiedzi na zadane py-
tania.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przedłużenia okresu odbywania
przygotowania zawodowego (11374)
W odpowiedzi na wystąpienie pana posła Walde-
mara Andzela, przekazane pismem z dnia 15 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11374/09, w sprawie

przedłużenia okresu odbywania przygotowania za-
wodowego przedkładam poniższe wyjaśnienia.
1. Czy nie byłoby korzystnie przedłużyć okres
przygotowania zawodowego z 6 do 12 miesięcy?
Ad 1. Nowelizacją ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze zm.) zlikwidowa-
no instrument „przygotowanie zawodowe w miejscu
pracy”. Osoby bezrobotne zaliczone do kategorii osób
będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy,
uprawnione przed dniem 1 lutego 2009 r. do skorzy-
stania z tego instrumentu rynku pracy, obecnie mogą
być kierowane do odbycia stażu. Staż dla bezrobot-
nych może trwać do 6 miesięcy, tak jak wcześniej
przygotowanie zawodowe w miejscu pracy. Tylko
młodzi bezrobotni do 25. roku życia mogą być skie-
rowani na staż trwający nawet do 12 miesięcy. Likwi-
dacja instrumentu „przygotowanie zawodowe w miej-
scu pracy” miała tylko charakter porządkowy, gdyż
zrezygnowano z dwóch w istocie bardzo podobnych
rozwiązań, różniących się tylko grupą adresatów, na
rzecz jednego, czyli stażu.
Natomiast dodatkowo został przygotowany i wpro-
wadzony nowy instrument rynku pracy – „przygoto-
wanie zawodowe dorosłych”, umożliwiający oprócz
zdobycia doświadczenia zawodowego i nieformalnych
kwalifikacji zawodowych także uzyskanie tytułu za-
wodowego, tytułu czeladnika lub zdobycie umiejęt-
ności zawodowych. Ta forma aktywizacji realizowa-
na jest na podstawie umowy zawieranej między sta-
rostą a pracodawcą i ewentualnie instytucją szkole-
niową, w oparciu o program opracowany przez pra-
codawcę lub z udziałem instytucji szkoleniowej. Koń-
czy się egzaminem potwierdzającym uzyskane kwa-
lifikacje. Przewidziano dwa warianty tej formy akty-
wizacji:
— praktyczną naukę zawodu dorosłych trwającą
od 12 do 18 miesięcy;
— przyuczenie do pracy dorosłych trwające od
3 do 6 miesięcy.
Program praktycznej nauki zawodu musi być
opracowany z uwzględnieniem standardów egzami-
nacyjnych obowiązujących dla danego zawodu i/lub
podstawy programowej kształcenia w zawodzie, a eg-
zaminy na tytuł zawodowy lub na tytuł czeladnika
i mistrza w zawodzie są organizowane przez kurato-
ria lub izby rzemieślnicze w oparciu o istniejące prze-
pisy oświatowe. Program przyuczenia do pracy bu-
dowany jest przede wszystkim z wykorzystaniem
krajowych standardów kwalifikacji zawodowych do-
stępnych w bazie danych prowadzonej przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej pod adresem
www.standardyiszkolenia.praca.gov.pl. Organizato-
rami egzaminów po przyuczeniu do pracy są głównie
instytucje szkoleniowe.
Program przygotowania zawodowego dorosłych
jest realizowany przede wszystkim u pracodawców
i powinien przewidywać co najmniej 80% czasu na
nabywanie umiejętności praktycznych. Pozostałe
20% czasu to nauka teorii, która może być prowadzo-
455
na u pracodawcy lub w instytucji szkoleniowej. Pra-
codawca ma obowiązek wyznaczenia opiekuna osoby
uczącej się o odpowiednich kwalifikacjach.
Uczestnicy tej formy aktywizacji otrzymują sty-
pendium ze środków Funduszu Pracy. W 2009 r. wy-
nosi ono 100% zasiłku dla bezrobotnych (a dla osób
z wykształceniem gimnazjalnym lub niższym albo
bez kwalifikacji zawodowych, albo w wieku powyżej
50. roku życia – 120% zasiłku). Od 2010 r. wszystkim
uczestnikom przygotowania zawodowego dorosłych
przysługiwać będzie stypendium wynoszące 120%
kwoty zasiłku.
Przygotowanie zawodowe dorosłych przeznaczone
jest dla:
— osób bezrobotnych,
— osób otrzymujących świadczenie socjalne lub
górniczy zasiłek socjalny,
— osób uczestniczących w zajęciach Centrum In-
tegracji Społecznej lub indywidualnym programie
integracji organizowanym przez ośrodek pomocy spo-
łecznej,
— żołnierzy rezerwy,
— osób pobierających rentę szkoleniową,
— osób zwolnionych z pracy, którym pracodawca
przyznał świadczenie szkoleniowe.
Aby zachęcić pracodawców do przyjmowania osób
kierowanych na przygotowanie zawodowe dorosłych,
przewidziano refundację niezbędnych bieżących wy-
datków, ponoszonych na każdego uczestnika, w wy-
sokości 2% przeciętnego wynagrodzenia za każdy
miesiąc aktywizacji. Przewidziana jest także jedno-
razowa wypłata premii, gdy uczestnik przygotowania
zawodowego dorosłych pomyślnie złoży egzamin koń-
cowy. Będzie to kwota iloczynu 400 zł i liczby miesię-
cy realizacji programu. Wypłaty środków dla praco-
dawców podlegają jednak przepisom o pomocy pu-
blicznej.
Przewiduje się również wypłatę należności przy-
sługującej instytucji szkoleniowej za realizację usta-
lonej części programu nauki teoretycznej. Ponadto ze
środków Funduszu Pracy są opłacane koszty egza-
minów.
W przypadku obu form przygotowania zawodowe-
go dorosłych absolwent uzyskuje dokument (świadec-
two/zaświadczenie) potwierdzający zdobyte kwalifi-
kacje lub umiejętności, co ułatwi mu mobilność za-
wodową na rynku pracy.
2. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
planuje nowe możliwości powrotu na rynek pracy
osób bezrobotnych?
Ad 2. Pragnę poinformować, że wdrażane od lutego
br. przepisy znowelizowanej ustawy o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy wprowadziły szereg
rozwiązań mających na celu zwiększenie uczestnictwa
osób dorosłych w uczeniu się przez całe życie i tym sa-
mym łatwiejszy powrót na rynek pracy:
1) zwiększyły dostępność usług pośrednictwa i po-
radnictwa zawodowego, z usług tych obecnie mogą
korzystać osoby niezarejestrowane w urzędzie pracy,
rozszerzono też zakres pomocy skierowanej do pra-
456
codawców, ponadto wprowadzono możliwość objęcia
wszystkich osób bezrobotnych lub poszukujących
pracy indywidualnym planem działania i obowiązko-
we przygotowywanie takich planów dla osób bezro-
botnych mających szczególne trudności w rozpoczę-
ciu pracy lub ponownym jej podjęciu;
2) zwiększyły dostępność pomocy udzielanej przez
urzędy pracy osobom zainteresowanym podnosze-
niem kwalifikacji poprzez rozszerzenie grup adresa-
tów tej pomocy; w szczególności pracownicy w okre-
sie wypowiedzenia stosunku pracy, pracownicy za-
trudnieni u pracodawcy będącego w stanie upadłości
lub likwidacji oraz pracownicy w wieku 45 lat i więcej
mogą skorzystać ze szkoleń finansowanych z Fundu-
szu Pracy, pożyczek szkoleniowych, sfinansowania
kosztów egzaminów i uzyskania licencji, sfinansowa-
nia studiów podyplomowych;
3) zapewniły większe wsparcie finansowe dla osób
podnoszących kwalifikacje w ramach usług i progra-
mów rynku pracy:
— zwiększono limity, do których finansowane są
koszty szkolenia wskazanego przez bezrobotnego
w trybie indywidualnym, koszty egzaminów i uzy-
skania licencji, koszty studiów podyplomowych,
— wprowadzono stypendia dla uczestników szko-
leń i studiów podyplomowych, przy czym wsparcie
finansowe (w choć mniejszym wymiarze) nie ustaje
po podjęciu zatrudnienia do zakończenia szkolenia
lub studiów podyplomowych;
4) ułatwiły pracodawcom, którzy utworzyli fun-
dusz szkoleniowy, skorzystanie z dofinansowania
szkoleń ze środków Funduszu Pracy poprzez znacz-
ne złagodzenie warunków uzyskania tego dofinan-
sowania.
3. Czy resort przewiduje wprowadzenie możliwo-
ści udania się osoby bezrobotnej na ponowne przygo-
towanie zawodowe?
Ad 3. Pragnę wyjaśnić, iż osoba, która nabyła już
praktyczne umiejętności zawodowe w trakcie przy-
gotowania zawodowego dorosłych/stażu, powinna
otrzymać propozycję odpowiedniego zatrudnienia.
Jeżeli jednak urząd pracy nie może przedstawić bez-
robotnemu propozycji odpowiedniej pracy, to nie ma
przeszkód prawnych, aby zaproponować kolejne dzia-
łania aktywizacyjne. Jednakże ostateczna decyzja
w indywidualnych sprawach każdorazowo należy do
właściwego starosty, który powinien ocenić, czy dana
osoba wymaga aktywizacji zawodowej w danej for-
mie, pomimo że wcześniej już z niej korzystała.
W pierwszej kolejności jednak aktywizacją zawodo-
wą powinny być objęte osoby, które dotychczas z niej
nie korzystały, a w miarę posiadanych przez urząd
pracy środków także inne bezrobotne osoby spełnia-
jące warunki ustawowe do skierowania na formy
aktywizacji.
Wyrażam przekonanie, że znowelizowanie instru-
mentu rynku pracy, jakim jest staż, oraz wprowadze-
nie przygotowania zawodowego dorosłych realizowa-
nego u pracodawców zapewni większe zróżnicowanie
form aktywizacji zawodowej oferowanych przez urzę-
dy pracy i jednocześnie zwiększy wpływ pracodaw-
ców na jakość kwalifikacji bezrobotnych oraz dopa-
sowanie ich do potrzeb rynku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zasad korzystania ze wsparcia
wynikającego z ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych przez żołnierzy,
wobec których orzeczono niezdolność do służby
(11376)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
15 września 2009 r., znak: SPS-023-11376/09, inter-
pelację Pana Posła Krzysztofa Brejzy z dnia 7 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie zasad korzystania ze wsparcia
wynikającego z ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
przez żołnierzy, wobec których orzeczono niezdolność
do służby, uprzejmie wyjaśniam:
W chwili obecnej Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej nie planuje podjęcia prac legislacyjnych
zmierzających do zmiany zasad udzielania świadczeń
na podstawie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (j.t. Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.) tak, aby mogli z nich korzystać
także żołnierze posiadający orzeczenie o niezdolności
do służby.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż minister-
stwo podjęło działania mające na celu zdiagnozowa-
nie obecnie funkcjonujących systemów orzekania o nie-
pełnosprawności oraz niezdolności do pracy poprzez
podjęcie działań umożliwiających funkcjonowanie
międzyresortowego zespołu do spraw rozwiązań sys-
temowych w zakresie orzekania o niepełnosprawno-
ści oraz niezdolności do pracy.
Ponadto pragnę zauważyć, że stosownie do posta-
nowień art. 62 ust. 1 i 2 ww. ustawy ważne orzeczenie
o zaliczeniu do jednej z grup inwalidztwa, wydane
przed 1 stycznia 1998 r. przez komisje lekarskie pod-
ległe MON lub MSWiA na podstawie odrębnych prze-
pisów dotyczących niezdolności do służby, przekłada
się na następujące stopnie niepełnosprawności:
— orzeczenie o zaliczeniu do I grupy inwalidztwa
traktowane jest na równi z orzeczeniem o znacznym
stopniu niepełnosprawności,

— orzeczenie o zaliczeniu do II grupy inwalidztwa
traktowane jest na równi z orzeczeniem o umiarko-
wanym stopniu niepełnosprawności,
— orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidz-
twa w związku ze służbą z jednoczesnym orzecze-
niem inwalidztwa III grupy z ogólnego stanu zdrowia
traktowane jest na równi z lekkim stopniem niepeł-
nosprawności.
Pragnę przy tym zaznaczyć, iż orzeczenie przy-
znające inwalidztwo III grupy wyłącznie z tytułu
niezdolności do służby oznacza zdolność do pracy
poza służbą, a zatem posiadaczy tych orzeczeń nie
traktuje się jako osoby niepełnosprawne. Stanowi o tym
art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, z późn.
zm.) oraz art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochro-
ny Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.). Osoby legitymujące się takim orzecze-
niem, aby uzyskać status osoby niepełnosprawnej,
powinny wystąpić z wnioskiem o ustalenie stopnia
niepełnosprawności do powiatowego zespołu do
spraw orzekania o niepełnosprawności, załączając
dokumentację medyczną umożliwiającą ocenę stop-
nia niepełnosprawności.
Chciałabym jednocześnie zwrócić uwagę na fakt,
iż orzecznictwo o niepełnosprawności, kwalifikując
do niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawno-
ści, uwzględnia wyłącznie fizyczne, psychiczne oraz
społeczne aspekty funkcjonowania człowieka, okre-
ślając stopień naruszenia sprawności organizmu,
a także ograniczenia, jakich doznaje osoba w samo-
dzielnej egzystencji lub pełnieniu ról społecznych. Sto-
pień naruszenia sprawności organizmu, będący pod-
stawą diagnozy orzeczniczej w systemie rentowym,
służy do określenia rozmiaru i zakresu ograniczeń,
jakich doznaje osoba w pełnieniu aktywności zawodo-
wej, możliwości zarobkowania i uzyskania samodziel-
ności ekonomicznej. Natomiast system rentowy w po-
stępowaniu orzeczniczym kieruje się kryteriami po-
zwalającymi ustalić niezdolność do pracy i na tej pod-
stawie ustala prawo do świadczenia rentowego – jako
rekompensaty za utraconą zdolność do zarobkowania
– jedynie w stosunku do osób spełniających warunki
przepisów o ubezpieczeniu społecznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
457
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie problemów lokalowych
sądów powszechnych (11377)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka SPS-023-11377/09
z dnia 15 września 2009 r. uprzejmie informuję, co
następuje:
Usprawnianie pracy sądów powszechnych jest jed-
nym z celów podstawowych „Planu strategicznego
Ministerstwa Sprawiedliwości i Centralnego Zarządu
Służby Więziennej na lata 2007–2010”. W ramach
tego planu celem szczegółowym jest „Kontynuacja
procesu tworzenia właściwej bazy materialno-tech-
nicznej dla sądów”.
Zgodnie z przyjętymi do planu założeniami pla-
nuje się, że w latach 2007–2010 w wyniku działalno-
ści inwestycyjnej polegającej na budowie nowych
obiektów uzyska się przyrost 74 386 m2 powierzchni
oraz 50 336 m2 powierzchni dodatkowej w wyniku
adaptacji i rozbudowy obiektów pozyskanych przez
sądy. Dodatkowo zakłada się, że w ww. okresie na-
stąpi przyrost 4816 m2 nowej powierzchni i 34 529
m2 powierzchni zmodernizowanej w wyniku moder-
nizacji i rozbudowy obiektów istniejących. W latach
2007–2008 w wyniku realizacji inwestycji budowla-
nych uzyskano 70 868 m2 przyrostu powierzchni oraz
13 844 m2 powierzchni zmodernizowanej. W roku
2009 planuje się zakończyć kolejne 10 zadań inwesty-
cyjnych, co pozwoli uzyskać 41 698 m2 przyrostu po-
wierzchni oraz 3728 m2 powierzchni zmodernizowa-
nej. Pomimo trudności finansowych budżetu państwa
udaje się utrzymać wysokie tempo prac inwestycyj-
nych polegających na budowie nowych i modernizacji
istniejących obiektów sądowych. Już w chwili obecnej
można stwierdzić, że na koniec 2010 r. założenia pla-
nu strategicznego zostaną znacznie przekroczone.
Należy przy tym podkreślić, że równocześnie ule-
gają zmianom standardy powierzchni i wyposażenia
pomieszczeń pracy sędziów i urzędników sądowych.
Według nowych zatwierdzonych przez ministra
sprawiedliwości w kwietniu br. „Założeniach do pro-
jektowania budynków dla sądów powszechnych i po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury”
przewiduje się pracę sędziów w pokojach dwuosobo-
wych o powierzchni min. 18 m2 oraz prowadzenie
rozpraw przy założeniu, że jedna sala rozpraw przy-
pada tylko na dwóch sędziów.
Ministerstwo Sprawiedliwości zdaje sobie sprawę
ze skali potrzeb w zakresie poprawy warunków loka-
lowych. Dalsze przyspieszenie w tym zakresie jest
jednak trudne do osiągnięcia z dwóch powodów.
Pierwszym zasadniczym są znaczne ograniczenia fi-
nansowe w budżecie państwa w roku 2009 oraz ich
kontynuacja w roku 2010. Drugim natomiast elemen-
458
tem mającym wpływ na zwiększenie ilości realizowa-
nych zadań mają moce przerobowe samych sądów.
Zwiększenie ilości realizowanych jednocześnie inwe-
stycji wymagałoby zwiększenia zatrudnienia wysoko
kwalifikowanej kadry technicznej.
Przedstawiając powyższe, chciałbym zapewnić
pana posła, że warunki lokalowe są postrzegane
przez Ministerstwo Sprawiedliwości jako jeden z pod-
stawowych elementów mających wpływ na pracę są-
dów, a realizacja przyjętych planów w tym zakresie
jest bezpośrednio zależna od możliwości finansowych
budżetu państwa. Serdecznie dziękując za zaintere-
sowanie się problemami sądownictwa, jednocześnie
uprzejmie proszę o wsparcie naszych starań w celu
uzyskania w kolejnych latach budżetowych środków
finansowych, jak najbardziej zbliżonych do zgłasza-
nych przez resort potrzeb.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie systemu bezpłatnego
poradnictwa prawnego (11378)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 15 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11378/09) interpelację pana posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie systemu bezpłatnego
poradnictwa prawnego uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że w Ministerstwie
Sprawiedliwości opracowano projekt założeń do pro-
jektu ustawy o nieodpłatnej pozasądowej pomocy
prawnej i informacji prawnej dla osób fizycznych.
Przedmiotowy projekt założeń został już poddany
konsultacjom społecznym i uzgodnieniom międzyre-
sortowym, a także był dwukrotnie przedmiotem po-
siedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów.
W chwili obecnej przygotowywany jest nowy zmo-
dyfikowany tekst projektowanych założeń uwzględ-
niający zalecenia Stałego Komitetu Rady Ministrów,
a także ustalenia podjęte w trakcie spotkania uzgod-
nieniowego, które odbyło się w dniu 2 września 2009 r.
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Nowy tekst
projektowanych założeń określać będzie w sposób
szczegółowy m.in. kryteria dostępu do pomocy praw-
nej, szersze niż dotychczas możliwości dostępu do
pomocy prawnej i informacji prawnej dla niezamoż-
nych obywateli, a także strukturę i zadania ośrod-
ków pomocy prawnej. Nowy tekst projektu założeń
zawierać będzie również pogłębioną analizę skutków
projektowanej regulacji, w tym w szczególności skut-
ków finansowych.
Niezwłocznie po przyjęciu projektu założeń przez
Radę Ministrów podjęte zostaną prace legislacyjne
nad projektem ustawy o nieodpłatnej pozasądowej
pomocy prawnej i informacji prawnej dla osób fizycz-
nych, który będzie określał zasady, warunki oraz
tryb przyznawania i udzielania osobom fizycznym
nieodpłatnej pozasądowej pomocy prawnej i informa-
cji prawnej.
Podkreślić należy, iż celem projektowanych zało-
żeń jest stworzenie nowego systemu instytucjonalne-
go, który zapewni realizację prawa dostępu nieza-
możnych obywateli do usług prawniczych na etapie
przedsądowym, a także w innych postępowaniach
niż sądowe. Aktualnie nie ma bowiem w polskim sys-
temie prawnym żadnych regulacji, które umożliwia-
łyby osobom fizycznym o niskim statusie material-
nym dostęp do finansowanej przez państwo nieod-
płatnej pomocy prawnej na etapie przedsądowym,
a także w postępowaniu przed organami administra-
cji publicznej. Organizacje pozarządowe od wielu lat
podnoszą natomiast, że z uwagi na wysokie koszty
usług prawniczych oraz brak jakichkolwiek rozwią-
zań systemowych istnieje potrzeba stworzenia odręb-
nej ustawy, która zapewni obywatelom szerszy niż
dotychczas (wykraczający poza postępowania sądo-
we) dostęp do nieodpłatnej pomocy prawnej finanso-
wanej przez Skarb Państwa w ramach jednolitej kon-
cepcji instytucjonalnej.
W projekcie założeń przez nieodpłatną pomoc
prawną rozumie się poradę prawną, w tym również
w razie potrzeby sporządzenie pisma procesowego
lub innego pisma do sądu, organu administracji pu-
blicznej lub do innego podmiotu bez udzielania peł-
nomocnictwa (tzw. podstawowa pomoc prawna) oraz
zapewnienie reprezentacji osób fizycznych przed or-
ganami administracji publicznej przez profesjonal-
nych pełnomocników w sprawach dotyczących praw
lub interesów tych osób lub osób, które mają one pra-
wo reprezentować jako przedstawiciele ustawowi
(tzw. rozszerzona pomoc prawna).
Natomiast pojęcie informacji prawnej definiuje się
jako udzielenie osobie fizycznej informacji o treści
obowiązującego prawa, o prawach i obowiązkach wy-
nikających z obowiązujących regulacji prawnych, o in-
stytucjach właściwych do załatwienia sprawy oraz
trybie postępowania.
Ponadto w projekcie założeń zakłada się, iż nie-
odpłatną pomoc prawną będzie świadczyć szeroka
grupa podmiotów do tego uprawnionych. Oprócz ad-
wokatów i radców prawnych podmiotami świadczą-
cymi nieodpłatną pomoc prawną będą również inne
osoby uprawnione na mocy odrębnych przepisów,
a także organizacje pozarządowe zajmujące się udzie-
laniem pomocy prawnej.

Pragnę również dodać, iż w Ministerstwie Spra-
wiedliwości zostały podjęte także inne inicjatywy
mające na celu poprawę świadomości prawnej obywa-
teli. Przykładem takiej inicjatywy jest wdrożenie in-
formatyzacji sądów, które w znacznej mierze przy-
czyniło się do poprawy dostępu obywateli do infor-
macji prawnych oraz informacji dotyczących funkcjo-
nowania sądów powszechnych. Zaznaczyć należy, że
na swoich stronach internetowych sądy zamieszcza-
ją podstawowe informacje dotyczące struktury orga-
nizacyjnej, zakresu działania i kompetencji, a także
wzory pism procesowych i obowiązujących opłat są-
dowych. Także na stronie głównej Ministerstwa
Sprawiedliwości publikowane są informacje dotyczą-
ce organizacji wymiaru sprawiedliwości oraz akty
prawne regulujące funkcjonowanie Ministerstwa
Sprawiedliwości i sądów powszechnych, jak również
niektóre formularze pism procesowych stosowanych
w sądach. Warto też zauważyć, że akcja „Tydzień
ofiar przestępstw”, podejmowana od kilku lat w są-
dach z inicjatywy Ministerstwa Sprawiedliwości,
wpływa pozytywnie na poziom świadomości prawnej
obywateli, a zwłaszcza osób pokrzywdzonych prze-
stępstwem.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wykroczeń i przestępstw drogowych
popełnianych w Polsce przez zagranicznych
kierowców TIR-ów (11380)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11380/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Krzysztofa Brejzy w sprawie wykro-
czeń i przestępstw drogowych popełnianych w Polsce
przez zagranicznych kierowców TIR-ów, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Z danych Komendy Głównej Straży Granicznej za
2008 r. wynika, że przez zewnętrzne granice Unii Eu-
ropejskiej do Polski wjechało 8 977 117 pojazdów,
w tym 7 324 543 samochody osobowe. Ponadto, zgodnie
z danymi GUS za 2008 r., wśród 21 336 913 zarejestro-
wanych w Polsce pojazdów silnikowych liczba samocho-
dów ciężarowych stanowi prawie 13% ogółu.
459
W roku 2008 kierujący samochodami ciężarowy-
mi spowodowali łącznie 2864 wypadki drogowe (5,8%
wszystkich wypadków spowodowanych przez kieru-
jących), w których zginęły 374 osoby (6,3% wszyst-
kich ofiar śmiertelnych wypadków), a 3815 osób zo-
stało rannych (6,1% rannych we wszystkich wypad-
kach). Jednocześnie z ogólnej liczby wypadków dro-
gowych spowodowanych przez kierujących samocho-
dami ciężarowymi w 2008 r. cudzoziemcy spowodo-
wali 103 wypadki (3,6%), co stanowi 0,2% ogółu
wypadków w Polsce.
Dane te wskazują, iż udział samochodów ciężaro-
wych (również tych kierowanych przez zagranicz-
nych kierowców) w wypadkach drogowych jest o wie-
le mniejszy niż ich udział w liczbie zarejestrowanych
pojazdów, przy czym należy pamiętać, że położenie
naszego kraju na mapie Europy (usytuowanie Polski
na szlaku transportowym wschód – zachód) generu-
je bardzo duży ruch tranzytowy i sprawia, że każdy
samochód ciężarowy przejeżdża średnio znacznie
więcej kilometrów niż samochód osobowy, w związku
z czym ich udział w ruchu drogowym w praktyce jest
znacznie większy niż wskazane 13%.
Sugerowane w wystąpieniu pana posła stosowa-
nie surowszych sankcji za naruszenie przepisów ru-
chu drogowego wobec cudzoziemców kierujących po-
jazdami ciężarowymi byłoby niezgodne z obowiązu-
jącym prawem.
Zgodnie bowiem z art. 32 Konstytucji RP „Wszy-
scy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do
równego traktowania przez władze publiczne (...)”.
Zasada ta odnosi się nie tylko do obywateli RP, ale do
wszystkich podlegających jurysdykcji RP. Zasada
równości wobec prawa stanowi nie tylko podstawę
demokratycznego porządku prawnego, jest również
przedmiotem umów międzynarodowych ratyfikowa-
nych przez Rzeczpospolitą Polską oraz prawa Unii
Europejskiej. Próba wprowadzenia zróżnicowanych
sankcji dla kierowców zagranicznych z całą pewno-
ścią spotkałaby się z zarzutem nierównego traktowa-
nia, dyskryminowania czy też wręcz „faworyzowa-
nia” własnych obywateli. W celu poprawy bezpie-
czeństwa na drogach należy raczej poszukiwać roz-
wiązań, które dotyczyłyby wszystkich kierujących
pojazdami silnikowymi i skutecznie zniechęcałyby
do łamania przepisów.
Odnosząc się do kwestii tzw. punktów karnych,
należy wskazać, że zgodnie z treścią § 2 ust. 2 rozpo-
rządzenia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępo-
wania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu
drogowego (Dz. U. Nr 236, poz. 1998, z późn. zm.),
„(...) wpisowi do ewidencji nie podlega kierowca nie-
będący obywatelem polskim i nieposiadający karty
pobytu w związku z otrzymaniem zezwolenia na za-
mieszkanie na czas oznaczony lub na osiedlenie się
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, chyba że
dopuścił się naruszenia, za które może być orzeczony
środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojaz-
dów (...)”.
460
Zasadniczym celem prowadzenia ewidencji i gro-
madzenia punktów jest skierowanie osoby nagmin-
nie naruszającej przepisy ruchu drogowego na kon-
trolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojaz-
dami. W przypadku kierowcy niebędącego obywate-
lem polskim i nieposiadającego karty pobytu taka
możliwość nie istnieje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie podejmowanych działań
mających na celu zwiększenie liczby
oraz powiększenie obszaru już istniejących
parków narodowych w Polsce (11382)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pana posła Andrzeja Kani z dnia 8 września
2009 r., przekazane przy piśmie, znak: SPS-023-
-11382/09, z dnia 15 września 2009 r., w sprawie „po-
dejmowanych działań mających na celu zwiększenie
ilości oraz powiększenia obszaru już istniejących par-
ków narodowych w Polsce”, poniżej przedstawiam
stosowne informacje.
Podzielam opinię pana posła Andrzeja Kani, iż
niewielki obszar naszego kraju objęty jest najwyższą
formą ochrony przyrody w postaci parków narodo-
wych. Prawdą jest również, że Polska wciąż dyspo-
nuje, w porównaniu z innymi krajami europejskimi,
bardzo wartościowymi pod względem przyrodniczym
obszarami. Niewątpliwie działania resortu środowi-
ska w przyszłości będą zmierzały do zwiększania po-
wierzchni obszarów chronionych, w tym parków na-
rodowych. Wpisuje się to również w przyjętą przez
Radę Ministrów w październiku 2007 r. „Krajową
strategię ochrony i zrównoważonego użytkowania
różnorodności biologicznej wraz z programem dzia-
łań na lata 2007–2013”, w której zakłada się utwo-
rzenie następnych parków narodowych: Mazurskie-
go, Turnickiego i Jurajskiego.
Zgadzam się w zupełności z tezą zaprezentowaną
w interpelacji, że edukacja ekologiczna całego społe-
czeństwa jest działaniem fundamentalnym w kształ-
towaniu szerokiej opinii publicznej odnośnie do war-
tości walorów przyrodniczych naszego kraju. Nie
chodzi w tym miejscu wyłącznie o stosunek społe-
czeństwa do aspektów związanych z powszechnie
rozumianą „ochroną środowiska”, a więc takich dzia-
łań, jak: gospodarka odpadami, oszczędność energii
czy wody, na które to elementy każdy z nas może
mieć decydujący i bezpośredni wpływ. Zadaniem edu-
kacji ekologicznej, o której pan poseł wspomina, po-
winno być również kształtowanie takich postaw spo-
łeczności lokalnych, które wspierałyby oddolnie sys-
tem ochrony przyrody w Polsce, a docelowo inicjowa-
ły działania zmierzające do powoływania nowych
form ochrony. Byłaby to sytuacja idealna. Niestety,
świadomość ekologiczna naszego społeczeństwa po-
zostawia dużo do życzenia i kształtowanie odpowied-
nich, przyjaznych ochronie przyrody postaw będzie
się odbywało stopniowo i zapewne w dłuższej per-
spektywie czasowej. To właśnie problemy społeczno-
-gospodarcze, poza uwarunkowaniami prawnymi i fi-
nansowymi, mają największy obecnie wpływ na two-
rzenie nowych form ochrony przyrody – w tym par-
ków narodowych. Dlatego też zadanie powołania
nowych parków narodowych jak również powiększe-
nia obszaru istniejących obiektów przyrodniczych tej
rangi nie jest zadaniem łatwym. Warunkiem ko-
niecznym jest akceptacja tych zamierzeń przez spo-
łeczności lokalne. Ma to oczywiście swoje formalne
i prawne uzasadnienie. Parki narodowe tworzone są
bowiem rozporządzeniem Rady Ministrów, po uzgod-
nieniu z samorządami terytorialnymi i za zgodą wła-
ścicieli terenów niebędących własnością Skarbu Pań-
stwa. Mówią o tym art. 8 i 10 obowiązującej ustawy
o ochronie przyrody z dnia z 16 kwietnia 2004 r. (Dz.
U. z 2009 r. Nr 154, poz. 1210). Musimy również zda-
wać sobie sprawę z faktu, iż tworzenie nowych form
ochrony przyrody niesie także za sobą pewne ogra-
niczenia w użytkowaniu terenów obejmowanych
ochroną – w różnego rodzaju działalności (np. rolni-
czej, przemysłowej, budowlanej, turystycznej). Dlate-
go też równolegle do działań edukacyjnych powinien
być doskonalony system prawny planowania prze-
strzennego w powiązaniu z lokalnymi systemami
planistycznymi, przy jednoczesnym aktywnym
udziale społeczności lokalnych. Pojawiające się kon-
flikty interesów w relacji ochrona przyrody – samo-
rządy i społeczności lokalne powinny być rozwiązy-
wane zgodnie z obowiązującym prawem i z zachowa-
niem założeń idei zrównoważonego rozwoju kraju.
Problem kompleksowej ochrony Puszczy Biało-
wieskiej, jedynego w swoim rodzaju obiektu Świato-
wego Dziedzictwa na niżu europejskim, o którym
pan poseł pisze, posiada niewątpliwie swoje źródło
właśnie u podstaw edukacji naszego społeczeństwa.
W dużej mierze od edukacji i świadomości ekologicz-
nej lokalnych społeczności zależy obecnie proces po-
większenia obszaru Białowieskiego Parku Narodo-
wego (BPN). Działania, jakie podjąłem w tej kwestii,
zmierzają głównie do zaakceptowania tego procesu
przez społeczności lokalne. Resort środowiska przed-
stawił w tym zakresie szereg konkretnych działań
na rzecz lokalnych samorządów, którym zapropono-
wano tzw. Białowieski Program Rozwoju (dalej: pro-
gram). To kompleksowy program, który będzie za-

wierał szereg projektów znacząco podnoszących nie
tylko konkurencyjność obszaru wokół Puszczy Bia-
łowieskiej, ale również wpływających pozytywnie na
jakość życia mieszkańców całego Podlasia. Wartość
programu, o którym mowa, wyniesie prawdopodob-
nie ponad 100 mln zł, z czego większość pochodzić
będzie ze środków Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej. Środki te mają zo-
stać przeznaczone między innymi na budowę zakładu
segregacji odpadów, wodociągi i uzdatnianie wody,
instalację odnawialnych źródeł energii w budynkach
publicznych i kolektorów słonecznych w budynkach
mieszkalnych, termoizolację budynków, rozwój infra-
struktury turystycznej itp. Programowi towarzyszy
propozycja zmiany granic parku narodowego. Zakła-
da ona powiększenie Białowieskiego Parku Narodo-
wego o co najmniej 20 000 ha. Stanowiłoby to około
50% powierzchni całej Puszczy Białowieskiej. Doce-
lowo park powinien obejmować najcenniejsze frag-
menty puszczy. Ministerstwo Środowiska opracowa-
ło wstępną koncepcję poszerzenia parku (w załącze-
niu), traktując ją jako bazę do dalszych dyskusji
z samorządami. Wsparcie finansowe w ramach reali-
zacji programu przewidziane jest dla wszystkich
gmin powiatu hajnowskiego, z preferencją dla gmin
puszczańskich, na terenie których nastąpi poszerze-
nie Białowieskiego Parku Narodowego. Realizacja
programu przewidziana jest na lata 2010–2014.
W ramach konsultacji Białowieskiego Programu
Rozwoju w dniu 17 września 2009 r. odbyło się spo-
tkanie zorganizowane przez starostę powiatu haj-
nowskiego. Wzięli w nim udział wójtowie gmin Na-
rewka, Białowieża i Hajnówka, a także przedstawi-
ciele rad gmin i ich przewodniczący. Ministerstwo
Środowiska reprezentował Janusz Zaleski, podsekre-
tarz stanu, główny konserwator przyrody. Podczas
spotkania przedstawiciele gmin i ministerstwa zde-
cydowali także o stworzeniu umowy społecznej doty-
czącej działania poszerzonego Białowieskiego Parku
Narodowego. Umowa przygotowana zostanie przez
wojewodę podlaskiego, marszałka województwa pod-
laskiego, Lasy Państwowe oraz Ministerstwo Środo-
wiska. Ma ona służyć jak najlepszemu zabezpieczeniu
realizacji programu na dalsze lata, jeśli gminy zgo-
dzą się na jego wdrożenie. Dodatkowymi gwarancja-
mi dla przedsięwzięcia byłyby także promesy dla
umów na konkretne projekty w ramach dofinanso-
wania programu z Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej.
W obecnych negocjacjach z gminami, dotyczącymi
poszerzenia granic parku, rozmowy weszły w decy-
dującą fazę. Niestety gminy nie zaakceptowały żad-
nego z dwóch wariantów rozszerzenia BPN propono-
wanych przez Ministerstwo Środowiska (zgodnie
z załączonym dokumentem). W związku z tym uzgod-
niono powołanie zespołu konsultacyjnego, który zaj-
mie się dalszymi pracami nad opracowaniem granic
poszerzonego parku narodowego. W skład zespołu
wejdą samorządowcy i przedstawiciele Ministerstwa
Środowiska. W dniu 15 października 2009 r. plano-
461
wane jest posiedzenie zespołu, na którym mogą za-
paść decyzje odnośnie do nowych granic Białowie-
skiego Parku Narodowego. W przypadku pozytywnej
decyzji, w zależności od jej wyników, konieczne bę-
dzie zróżnicowanie przyznawania dotacji na rozwój
gmin stosownie do wielkości obszaru poszerzonego
parku na terenie każdej z nich. Cały proces uzgod-
nień propozycji Ministerstwa Środowiska dla gmin
i uzgodnień związanych z poszerzeniem BPN mógłby
się zakończyć jeszcze do końca 2009 r. Istnieje jednak
niebezpieczeństwo, że nie dojdzie do porozumienia
z gminami i tym samym do ostatecznej zgody na po-
szerzenie parku co najmniej do 50% obszaru Puszczy
Białowieskiej (zgodnie z założeniem przyjętym do ne-
gocjacji przez Ministerstwo Środowiska). Wówczas
cały dalszy proces zostanie wstrzymany z nadzieją
na powrót do niego po wyborach samorządowych, ja-
kie odbędą się w przyszłym roku.
W kwestii utworzenia Mazurskiego Parku Naro-
dowego (MPN) uprzejmie pana posła informuję, iż
dyskusje nad jego utworzeniem toczą się w różnych
kręgach społecznych od wielu lat. Obszar Pojezierza
Mazurskiego charakteryzuje się bowiem wielkim bo-
gactwem świata roślin i zwierząt, urozmaiconą polo-
dowcową rzeźbą terenu, lasami o cechach naturalno-
ści oraz dużą ilością jezior stanowiących ostoje pta-
ków wodno-błotnych. Ochrona tych terenów przed
presją nieprzemyślanej zabudowy i przed ogółem ne-
gatywnych zjawisk, o których pan poseł wspomina,
byłaby działaniem jak najbardziej wskazanym. Waż-
ne są jednak w tym względzie aspekty prawa plani-
stycznego, a w szczególności ustalenia do miejsco-
wych planów zagospodarowania przestrzennego
gmin. Jak wiadomo, wiele z nich nie posiada do dnia
dzisiejszego stosownych dokumentów planistycznych.
Sytuacja powyższa sprawia, iż w obecnie funkcjonu-
jącym obszarze Mazurskiego Parku Krajobrazowego
może dochodzić do wielu konfliktów społecznych
i bezprawnych działań, chociażby takich właśnie jak
liczne samowole budowlane. Z krajowej strategii o zrów-
noważonym użytkowaniu różnorodności biologicznej,
o której na wstępie wspomniałem, wynika, iż jednym
z elementów zachowania i wzbogacenia istniejących
oraz odtwarzania utraconych elementów różnorod-
ności biologicznej krajowego systemu obszarów chro-
nionych może być utworzenie Mazurskiego Parku
Narodowego. W związku z realizacją założeń tego
dokumentu oraz mając na uwadze liczne petycje oraz
apele środowisk naukowych i organizacji społecz-
nych, będę podejmował działania zmierzające do
utworzenia MPN już w przyszłym roku, czyli po za-
kończeniu procesu powiększenia Białowieskiego Par-
ku Narodowego. Na obecnym etapie działań wydaje
się jednak przedwczesne wyrokowanie o granicach
przyszłego parku i trudno jest określić, jaki obszar
przestrzeni przyrodniczej Krainy Wielkich Jezior
Mazurskich miałby on obejmować. Podkreślić w tym
miejscu należy, iż ważnym elementem przy tworze-
niu parku narodowego (podobnie jak i innych form
ochrony przyrody) jest opracowanie komplementar-
462
nej dokumentacji przyrodniczej, w tym przyjęcie
określonych granic obiektu, odniesienie się do uwa-
runkowań zagospodarowania przestrzennego gmin
lub ich części planowanych do włączenia w obręb par-
ku narodowego, jak również dokonanie uzgodnień
w powyższych kwestiach z władzami samorządowy-
mi. Dodatkowo niezwykle istotnym zagadnieniem
jest ewentualne włączenie w granice parku narodo-
wego nieruchomości niebędących własnością Skarbu
Państwa, co również wiąże się z koniecznością uzgod-
nień z ich właścicielami. Faktem niebagatelnym jest,
iż ogółem blisko 1/6 powierzchni naszych parków na-
rodowych to tereny prywatne. W związku z różnymi
dotychczasowymi koncepcjami co do kształtu przy-
szłych granic Mazurskiego Parku Narodowego w kon-
tekście obecnie funkcjonującego Mazurskiego Parku
Krajobrazowego należy wspomnieć o zmianach w or-
ganizacji i podziale zadań administracji publicznej
w województwie (ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r.
– Dz. U. Nr 92, poz. 753). Otóż z dniem wejścia
w życie ustawy, to jest od 1 sierpnia 2009 r., sejmik
województwa jest organem odpowiedzialnym za za-
dania z zakresu ochrony przyrody w odniesieniu do
parków krajobrazowych. Ewentualne rozmowy czy
też konsultacje na temat zmiany granic obecnie
funkcjonującego Mazurskiego Parku Krajobrazowe-
go będą wymagały w przyszłości stanowiska właści-
wej miejscowo rady gminy oraz regionalnego dyrek-
tora ochrony środowiska. Jest to też zgodne ze zmia-
nami do ustawy o ochronie przyrody (odnośnie do
art. 16 ust. 3–4) zaproponowanymi w art. 21 powyż-
szej ustawy.
Proces, o którym mowa, jest niewątpliwie długo-
trwały, a podejmowane inicjatywy niejednokrotnie
budzą zastrzeżenia. Jako konkretny przykład zwią-
zany z koncepcją utworzenia Mazurskiego Parku Na-
rodowego można by podać dotychczasowe, zdecydo-
wanie negatywne stanowisko części samorządów
lokalnych, w szczególności władz samorządowych po-
wiatu piskiego oraz miasta i gminy Ruciane-Nida.
W chwili obecnej nie rozpoczęto jeszcze rozmów z sa-
morządami i dlatego też nie mogę udzielić jedno-
znacznej odpowiedzi co do ewentualnego „programu
ekonomicznego” skierowanego do gmin Pojezierza
Mazurskiego. Wydaje się jednak, że tego typu roz-
wiązanie, przez analogię do propozycji ministerstwa
dla gmin białowieskich, byłoby rozwiązaniem bardzo
dobrym i wspierającym proces utworzenia parku na-
rodowego. Pomimo szeregu wątpliwości związanych
z tą ideą, wyrażam przekonanie, iż wspólnie ze wszyst-
kimi zainteresowanymi stronami zostaną wypraco-
wane satysfakcjonujące rozwiązania, przyczyniające
się do właściwej ochrony walorów przyrodniczych
oraz rozwoju społeczno-gospodarczego Pojezierza
Mazurskiego.
Odnosząc się do kwestii wielkości parków naro-
dowych w Polsce, stwierdzić należy, że rzeczywiście
nie są one obszarowo tak rozległe, jak w innych kra-
jach europejskich. Walory krajowych zasobów przy-
rodniczych przemawiałyby jednak za koniecznością
powiększania niektórych z tych obszarów czy też po-
woływania nowych parków, uwzględniając podejście
ekosystemowe, a więc ochrony całych systemów przy-
rodniczych obejmujących większy obszar. Niemniej
jednak uwarunkowania prawne obowiązujące w na-
szym kraju, a także, co nie jest bez znaczenia, sytu-
acja finansowa państwa, zmuszają nas bardzo często
do wybierania najcenniejszych pod względem przy-
rodniczym obszarów (niejednokrotnie mniejszych)
jako integralnych części większych jednostek funk-
cjonalnych (całych ekosystemów) i obejmowania ich
ochroną w postaci różnego rodzaju form ochrony
przyrody. Nie bez znaczenia jest konieczność szeroko
rozumianej akceptacji społecznej dla tych działań.
Jako najbardziej aktualny przykład w tym względzie
można podać inicjatywę społeczności lokalnych i władz
samorządowych Jeleniej Góry, które wyraziły zgodę
na powiększenie Karkonoskiego Parku Narodowego
o szczególnie cenne przyrodniczo obszary w rejonie
Góry Chojnik (tereny prywatne), z jednoczesnym
włączeniem do granic parku także gruntów będących
w zarządzie PGL Lasy Państwowe. Na obecnym,
wstępnym etapie prac park zostałby powiększony
o około 600 ha. Podobne działania zamierza podjąć
Gorczański Park Narodowy, który uzyskał wstępną
zgodę gminy Nowy Targ na powiększenie granic par-
ku o grunty położone w szczytowej kopule Turbacza,
a tym samym akceptację dla ochrony rzadkich ga-
tunków flory i fauny tego rejonu.
Pragnę także nadmienić, że Ministerstwo Środo-
wiska podjęło wstępne prace o charakterze studial-
nym związane z utworzeniem Jurajskiego Parku Na-
rodowego. Ekspertyza w tym zakresie zostanie wy-
konana przez Instytut Ochrony Środowiska w War-
szawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie działań mających na celu poprawę
sytuacji przeciwpowodziowej naszego kraju
oraz zmierzających do łagodzenia
mieszkańcom terenów zalewowych skutków
powodzi w przypadku jej wystąpienia (11383)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11383/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Andrzeja Kani w sprawie działań ma-
jących na celu poprawę sytuacji przeciwpowodziowej

naszego kraju oraz zmierzających do łagodzenia
skutków powodzi dla mieszkańców terenów zalewo-
wych w przypadku jej wystąpienia, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż – z uwagi na wy-
stępujące obecnie w Polsce zmiany klimatyczne wy-
wołujące klęski żywiołowe – wprowadzenie powszech-
nych ubezpieczeń od skutków powyższych klęsk wy-
daje się być uzasadnione.
Podjęcie prac nad stworzeniem powszechnego sys-
temu ubezpieczeń od skutków klęsk żywiołowych
uzasadnia również fakt, iż co roku wydatki z budże-
tu państwa i budżetów samorządowych na działania
związane z usuwaniem ww. skutków klęsk wzrastają,
a obecnie stosowany system dotacji i zapomóg socjal-
nych stanowi skuteczne, lecz jedynie doraźne rozwią-
zanie problemu.
Mając powyższe na uwadze, Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji podjęło działania
zmierzające do opracowania powszechnego systemu
zapobiegania i przeciwdziałania skutkom klęsk ży-
wiołowych.
W dniu 10 września 2008 r. minister spraw we-
wnętrznych i administracji przewodniczył spotkaniu
poświęconemu budowie w Polsce kompleksowego sys-
temu zapobiegania i przeciwdziałania skutkom klęsk
żywiołowych. Podczas spotkania zapadła decyzja
o powołaniu Zespołu roboczego ds. wprowadzenia
w kraju powszechnego systemu ubezpieczeń od skut-
ków klęsk żywiołowych, dla którego podstawową wy-
tyczną stanowi opracowanie systemu ubezpieczeń
zapewniającego bezpieczeństwo rodzinom i osobom,
które utraciły możliwość korzystania z domu lub
mieszkania wskutek działania żywiołu.
W pracach ww. zespołu udział biorą przedstawi-
ciele administracji rządowej (Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji oraz Rządowego Cen-
trum Bezpieczeństwa), Polskiej Izby Ubezpieczeń,
Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Ponad-
to akces do udziału w pracach zespołu zgłosił rzecz-
nik ubezpieczonych. Dotychczas zespół podjął nastę-
pujące działania:
— przeanalizował dane dotyczące zmian klimatu
w Polsce,
— przeanalizował i określił dane dotyczące przed-
miotu ubezpieczenia, tj. liczbę budynków mieszkal-
nych w podziale na obiekty w mieście i na wsi oraz
ich formę własności,
— dokonał analizy strat w budynkach mieszkal-
nych spowodowanych przez ostatnie zdarzenia o cha-
rakterze klęsk żywiołowych,
— przeanalizował dane dotyczące pomocy pań-
stwa dla osób i rodzin, które poniosły straty w gospo-
darstwach domowych,
— dokonał analizy przepisów krajowych i wspól-
notowych dotyczących pomocy państwa w zakresie
ubezpieczeń od skutków klęsk żywiołowych,
— przeanalizował systemy ubezpieczeń od skut-
ków klęsk żywiołowych obowiązujące w innych kra-
jach Unii Europejskiej.
463
Podczas kolejnych spotkań ww. zespołu omówiono
opracowane przez Polską Izbę Ubezpieczeń wstępne
założenia ubezpieczeń od skutków klęsk żywiołowych.
Poruszono w szczególności kwestie przedmiotu ubez-
pieczenia, zakresu ubezpieczenia, tj. ewentualnego
udziału środków z budżetu państwa przy wprowadza-
niu ubezpieczeń, poszczególnych ryzyk objętych ubez-
pieczeniem, a także systemu likwidacji szkód. Anali-
zowano także relacje ubezpieczenia do istniejących na
rynku produktów ubezpieczeniowych. Omówiono rów-
nież kwestie dotyczące zakresu ryzyka – wyodrębnie-
nia w przedmiocie ubezpieczenia m.in. ryzyka deszczu
nawalnego, gradobicia, intensywnych opadów śniegu,
mrozu oraz trzęsienia ziemi. Rozważano także możli-
wość objęcia zakresem ubezpieczenia budynków ko-
munalnych i zakładowych oraz zróżnicowania wyso-
kości składek według ryzyka.
Pozytywne doświadczenia krajów Unii Europej-
skiej będą wykorzystane przy wypracowaniu rozwią-
zania najbardziej optymalnego w warunkach pol-
skich.
Podkreślić jednak należy, że ze względu na trud-
ną do uregulowania problematykę, jaką stanowią
ubezpieczenia, stworzenie optymalnego rozwiązania
systemowego wymaga czasu.
Przedstawiając powyższe, pragnę wyrazić nadzie-
ję, iż nadanie systemowi ubezpieczeń od klęsk żywio-
łowych charakteru powszechności spowoduje z jednej
strony odciążenie budżetu państwa od wydatków
przeznaczanych na usuwanie następstw różnego ro-
dzaju klęsk, z drugiej natomiast pozwoli przeznaczyć
te środki na szeroko rozumianą profilaktykę, tj. roz-
budowę systemu monitoringu, metod zarządzania
kryzysem, jak również na realizację wielu innych in-
westycji mających na celu ochronę przed powodzią.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w zakresie
dotyczącym wprowadzenia odpowiednich zapisów
w planach zagospodarowania przestrzennego, które
zabraniałyby budowy na terenach zalewowych, oraz
ochrony przeciwpowodziowej, w tym opracowania
i wyznaczenia polderów jako naturalnych „suchych
zbiorników retencyjnych” oraz budowy zbiornika re-
tencyjnego Kąty – Myscowa właściwymi są: zgodnie
z art. 9a ust. 1 pkt 5 oraz art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy
z dnia 4 września 1997 roku o działach administracji
rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.) minister infrastruktury oraz minister środowi-
ska. Jednocześnie informuję, iż w kwestii udzielenia
odpowiedzi na pytanie dotyczące kompleksowego za-
gospodarowania dorzecza Odry, ze szczególnym
uwzględnieniem aspektu ochrony przeciwpowodzio-
wej, właściwy jest pełnomocnik rządu do spraw „Pro-
gramu dla Odry 2006”. Funkcję tę pełni wojewoda
dolnośląski.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
464
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie stanu przygotowań do ewentualnej
epidemii świńskiej grypy wśród
przedszkolaków i uczniów (11385)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie stanu przygotowań do ewentualnej epidemii
świńskiej grypy wśród przedszkolaków i uczniów
(przesłaną pismem z dnia 15 września 2009 r., znak:
SPS-023-11385/09), uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji i wyjaśnień.
Przygotowania do pandemii grypy w Polsce pro-
wadzone są od roku 2005, kiedy to zarządzeniem mi-
nistra zdrowia powołano Krajowy Komitet ds. Pan-
demii Grypy, w skład którego, poza przedstawiciela-
mi sektora zdrowia, wchodzą przedstawiciele kluczo-
wych resortów w państwie, w tym m.in. Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministerstwa
Obrony Narodowej, Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi, Ministerstwa Gospodarki, Ministerstwa
Transportu oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
Do głównych zadań komitetu należy m.in.:
1) opracowywanie i aktualizacja zgodnie z wy-
mogami WHO interdyscyplinarnego „Polskiego pla-
nu pandemicznego”,
2) przekazywanie przez członków komitetu kie-
rownictwu resortów, organizacji, instytucji, których
są przedstawicielami, ustaleń i wniosków wypraco-
wanych przez komitet w celu ich wdrożenia, zgodnie
z ustawowymi kompetencjami,
3) monitorowanie światowej i krajowej sytuacji
epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy pta-
ków,
4) opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
a) dokonywanie oceny zagrożenia,
b) określanie zadań dla poszczególnych jednostek
i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności, przy
maksymalnym wykorzystaniu istniejących struktur
działających w sytuacjach kryzysowych.
Działania prowadzone do tej pory przez krajowy
komitet mają na celu ukierunkowanie przygotowań
wielu resortów w państwie i uwzględniają koniecz-
ność utrzymania ciągłości funkcjonowania kluczo-
wych służb i instytucji na każdym poziomie reago-
wania (od centralnego, poprzez wojewódzki, do po-
wiatowego). Krajowy Komitet ds. Pandemii Grypy,
na podstawie wytycznych Światowej Organizacji
Zdrowia (WHO) i Europejskiego Centrum ds. Kon-
troli i Prewencji Chorób (ECDC) opracował „Polski
plan pandemiczny”, który jest stale aktualizowany,
zgodnie z nowymi doniesieniami i rekomendacjami
m.in. na temat sytuacji epidemiologicznej i charak-
terystyki pandemii. W planie określono główne kie-
runki działań oraz kompetencje poszczególnych re-
sortów w zakresie przygotowań. Dokument ten po-
winien stanowić podstawę do opracowywania bar-
dziej szczegółowych planów przez poszczególne re-
sorty i instytucje.
Przygotowania do pandemii grypy w Polsce obej-
mują wiele obszarów i obejmują planowanie w zakre-
sie możliwości zastosowania środków farmakologicz-
nych i niefarmakologicznych podczas pandemii. W od-
niesieniu do działań związanych z zastosowaniem
środków farmakologicznych od wielu lat czynione są
starania mające na celu zabezpieczenie zarówno od-
powiedniej ilości leków antywirusowych, jak i innych
leków (w tym m.in. antybiotyków) na wypadek ko-
nieczności leczenia dużej liczby powikłań pogrypo-
wych. W 2006 r. zakupiono określoną ilość leku an-
tywirusowego, który zgromadzony jest w rezerwach
na wypadek zwiększenia liczby zachorowań. Obecnie
trwają również prace mające na celu zabezpieczenie
wybranych grup w szczepionkę chroniącą przed za-
każeniem wirusem grypy typu A/H1N1v.
W ciągu ostatnich lat podjęto również szereg dzia-
łań mających na celu zapewnienie odpowiedniej ilości
koniecznego sprzętu na wypadek epidemii. W związ-
ku z ogłoszeniem przez WHO pandemii grypy Mini-
sterstwo Zdrowia wspólnie z Ministerstwem Gospo-
darki oraz podległą Ministerstwu Gospodarki Agen-
cją Rezerw Materiałowych dokonało uaktualnienia
szczegółowych danych dotyczących miejsc przecho-
wywania (wraz z informacjami na temat ilości) wy-
robów medycznych, produktów leczniczych oraz po-
zostałego asortymentu zgromadzonego w rezerwach
państwowych na wypadek rozwoju epidemii/pande-
mii wysoce niebezpiecznej choroby zakaźnej. W związ-
ku z rozprzestrzenieniem się wirusa grypy typu
A/H1N1v, ale również stałym krążeniem wirusa
grypy ptaków, stale monitorowana jest sytuacja epi-
demiologiczna zarówno w kraju, jak i na całym świe-
cie. Na podstawie doniesień z różnych regionów for-
mułowane są analizy i możliwe scenariusze rozwoju
sytuacji.
Poza powyżej opisanymi działaniami podjęto rów-
nież szereg działań informacyjnych, mających na
celu zwiększenie świadomości społeczeństwa w za-
kresie możliwości uniknięcia zakażenia wirusem
grypy. Główny Inspektorat Sanitarny opracował
„Treści merytoryczne i metodyczne dotyczące profi-
laktyki grypy sezonowej i nowej grypy A/H1N1v”,
które zostały przekazane Ministerstwu Edukacji Na-
rodowej celem przygotowania pracowników szkół i in-
nych placówek oświatowo-wychowawczych do prowa-
dzenia zajęć w zakresie profilaktyki i promocji zdro-
wia z dziećmi i młodzieżą oraz ich rodzicami i opie-
kunami. Powyższe materiały zostały także przesłane
do państwowych wojewódzkich inspektorów sanitar-
nych (16) celem przekazania powiatowym stacjom
sanitarno-epidemiologicznym (318), które w ramach
współdziałania z władzami lokalnymi, organami za-

łożycielskimi placówek oświatowo-wychowawczych,
kierownictwem ww. placówek, a także środkami ma-
sowego komunikowania będą propagować zasady
dbania o zdrowie i profilaktyki grypy.
Uwzględniając dane zgromadzone do tej pory od
momentu wyizolowania wirusa grypy typu A/H1N1v,
określono grupy osób, u których grypa pandemiczna
przebiega najciężej. Wśród nich znalazły się kobiety
w ciąży, osoby cierpiące na choroby przewlekłe, a tak-
że dzieci do lat 2. Na tej podstawie, uwzględniając
również niewystarczające możliwości produkcyjne
firm farmaceutycznych w zakresie szczepień przeciw-
ko grypie pandemicznej, każdy z krajów określił gru-
py osób, które otrzymają szczepionki w pierwszej
kolejności. W dniu 8 września 2009 r. Krajowy Ko-
mitet ds. Pandemii Grypy wypracował rekomendacje
dla Polski w tym zakresie i rekomendował zakup
szczepień dla określonych grup osób, które powinny
zostać zaszczepione szczepionką przeciwko grypie
typu A/H1N1v w pierwszej kolejności. Są to:
— pracownicy ochrony zdrowia,
— kobiety w ciąży z grup o podwyższonym ryzy-
ku, ze wskazania lekarza,
— dzieci w wieku powyżej 6 miesiąca życia z cho-
robami przewlekłymi,
— przedstawiciele kluczowych służb w państwie
(w tym m.in. policja, wojsko, transport).
Grupy te zostały określone na podstawie dostęp-
nych rekomendacji WHO, ECDC i EC, w których
uwzględniono przede wszystkim charakterystykę
obecnej pandemii i możliwe scenariusze rozwoju sy-
tuacji epidemiologicznej. Biorąc pod uwagę wskaza-
nia komitetu, należy mieć jednak na względzie moż-
liwość modyfikacji powyższych rekomendacji wraz
z pojawieniem się nowych doniesień na temat sytuacji
epidemiologicznej rozwoju grypy A/H1N1 w Polsce,
jak i danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania
szczepionki. Dlatego też wraz z pojawieniem się no-
wych danych, które świadczyć będą na przykład
o zwiększonym ryzyku zakażenia u nauczycieli lub
w innych grupach zawodowych, podjęte zostaną dzia-
łania w celu ich właściwego zabezpieczenia.
Obecnie przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia
prowadzą negocjacje z firmami farmaceutycznymi,
mające na celu zakupienie szczepionek przeciwko
grypie pandemicznej. Ponadto informuję, że do chwi-
li obecnej (tj. do dnia 2 października br.) Komisja
Europejska zatwierdziła dwie szczepionki przeciwko
grypie pandemicznej. Pozostałe firmy farmaceutycz-
ne kontynuują intensywne prace mające na celu opra-
cowanie skutecznej i bezpiecznej szczepionki, zwłasz-
cza w zakresie bezpieczeństwa stosowania tego pro-
duktu u dzieci i kobiet w ciąży.
Jednocześnie pragnę poinformować, że z zakresu
podejmowanych działań prewencyjnych przez mini-
stra zdrowia dotyczących grypy A/H1N1v oraz z ana-
lizy sytuacji epidemiologicznej w kraju wynika, że
szczepienie przeciwko grypie A/H1N1v nie zostanie
wprowadzone do kalendarza szczepień ochronnych
jako szczepienie obowiązkowe. Obecnie zarówno mi-
465
nister zdrowia w ramach programu szczepień ochron-
nych, jak i Krajowy Komitet ds. Pandemii Grypy za-
leca przede wszystkim szczepienia przeciwko grypie
sezonowej, zwłaszcza u osób należących do grup ry-
zyka. Uprzejmie informuję pana posła, iż powyżej
w sposób ogólny przedstawiono tylko wybrane aspek-
ty działań przygotowawczych. Z całą pewnością nie
uwzględniają one wszystkich zadań zrealizowanych
w ciągu ostatnich kilku lat, a obrazują jedynie głów-
ne kierunki przygotowań. Stwierdzić należy, że dzia-
łania te doprowadziły do znacznego zwiększenia po-
ziomu przygotowań na wypadek pandemii grypy, ale
również innych sytuacji kryzysowych.
Z komunikatu komisji do Parlamentu Europej-
skiego, Rady Europejskiego Komitetu Społeczno-
-Ekonomicznego i Komitetu Regionów z dnia 14 wrze-
śnia 2009 r. wynika, że Unia Europejska jest lepiej
niż kiedykolwiek przygotowana do działania w sytu-
acji transgranicznych i globalnych zagrożeń zdrowot-
nych, w tym zagrożeń pandemią A/H1N1. Odnosząc
się do obaw pana posła związanych z zagrożeniem,
jakie wynika z coraz liczniejszych przypadków zacho-
rowań na świńską grypę, uprzejmie informuję, że na
podstawie powyższego komunikatu komisji do Par-
lamentu Europejskiego, cytuję, dostępność szczepio-
nek oraz tworzenie zapasów i udostępnianie leków
antywirusowych określane są na szczeblu krajowym,
a państwa członkowskie podjęły już odpowiednie
działania w tym zakresie (Komisja Wspólnot Euro-
pejskich, Bruksela, dnia 14.09.2009 r., COM(2009)
481/4).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie zmiany art. 152 ustawy
o pomocy społecznej (11389)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 15 września br., znak SPS-023-11389/
09, interpelację pana posła Tomasza Kuleszy doty-
czącą zmiany art. 152 ustawy o pomocy społecznej
uprzejmie wyjaśniam.
Dochodzenie do standardów świadczonych usług
w domach pomocy społecznej w ostatnim okresie sta-
ło się przedmiotem szczególnego zainteresowania.
466
Objawia się ono m.in. oddziaływaniem na resort pra-
cy przez niektórych organizatorów pomocy społecz-
nej, samorządowców, jak i parlamentarzystów, aby
zachować obecny poziom funkcjonowania w poszcze-
gólnych domach, rezygnując z wyzwań, jakie stawia-
ją standardy świadczonych usług. Pamiętać należy,
że pomoc społeczna wzięła na siebie m.in. ciężar bu-
dowania wsparcia dla osób starych, niepełnospraw-
nych, przewlekle chorych, które ze względu na po-
ziom swojej niesamodzielności wymagają całodobo-
wej opieki w placówce, jaką jest dom pomocy społecz-
nej. Osoby te w sposób szczególny uwrażliwione są
na respektowanie własnej godności, która wyraża się
zachowaniem jak najwyższego poziomu własnej sa-
modzielności. Wymaga to od organizatorów systemu
szczególnej troski o poprawę jakości życia osób ciężko
doświadczonych przez los. Troska ta wyrażona zo-
stała poprzez normy prawne w zakresie wymaganych
standardów świadczonych usług rozłożonych w cza-
sie – w ramach procesu naprawczego, który został
przewidziany na okres 10 lat, a następnie wydłużony
do 14 lat wdrażania.
Warto przypomnieć, że proces standaryzacji roz-
począł się w połowie lat dziewięćdziesiątych, a for-
malnie został wprowadzony do rozwiązań prawnych
na początku 1997 r. i miał się pierwotnie zakończyć
w grudniu 2006 r., jednak w konsekwencji zabiegów
samorządów terytorialnych został wydłużony do
końca 2010 r., co w praktyce oznacza, że nadal moż-
liwe są działania związane z dostosowywaniem tych
jednostek organizacyjnych do wymogów standardów
świadczonych usług.
Standardy usług po raz pierwszy określono w roz-
porządzeniu ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
23 kwietnia 1997 r. w sprawie domów pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 44, poz. 277), były wielokrotnie
konsultowane z organizatorami pomocy społecznej.
Ich obecny kształt określa rozporządzenie ministra
polityki społecznej z dnia 19 października 2005 r.
w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. Nr 153,
poz. 1276), w którym dokonano pewnego wyłagodze-
nia poszczególnych norm standardów w zależności
od typu niepełnosprawności osób przebywających
w domach. Na przykład w typach domów dla ludzi
starych, przewlekle somatycznie chorych windy są
wymagane, a w domach dla niepełnosprawnych inte-
lektualnie zalecane.
Standardy określają wymogi minimalne w zakre-
sie warunków bytowych, jakie musi spełniać obiekt,
oraz zakres i sposób sprawowanej opieki oparty o in-
dywidualny plan wspierania dla każdego mieszkań-
ca, uwzględniający w szczególności prawa podmioto-
we jednostki – na miarę możliwości psychofizycznych
mieszkańca.
Obecnie obowiązujące przepisy chronią na minimal-
nym poziomie prawa osób korzystających z całodobo-
wych usług przed pogarszaniem się ich poziomu.
Nie można się również zgodzić z propozycją zmia-
ny przepisów w taki sposób, aby mieszkańcy w jed-
nych domach mieszkali w gorszych warunkach niż
mieszkańcy przebywający w innych domach.
Wydłużenie okresu dochodzenia do standardów
świadczonych usług do końca 2010 r. pozwala rów-
nież spóźnionym w tych działaniach podmiotom za-
kończyć programy naprawcze w swoich placówkach.
Konstrukcja przepisów przejściowych ma jednak za
zadanie mobilizowanie samorządów w taki sposób,
aby jak najszybciej kończyć programy naprawcze,
a nie zwlekać do końca 2010 r., czemu ma służyć za-
kaz kierowania nowych mieszkańców do domów sub-
standardowych.
Nie akceptuję myślenia, prezentowanego przez
niektórych organizatorów pomocy społecznej, że miesz-
kańcy mogą mieszkać „w gorszym” domu, ponosząc
takie same opłaty jak osoby mieszkające w domach,
które osiągnęły w wyniku zrealizowanego programu
naprawczego wymagany standard.
Resort monitoruje na bieżąco proces realizacji
programów naprawczych, tak aby możliwe było za-
kończenie procesu standaryzacji z jak najpełniejszym
sukcesem. Z informacji zebranych w wydziałach po-
lityki społecznej urzędów wojewódzkich w miesiącu
maju br. wynika, iż w chwili obecnej 570 domów po-
mocy społecznej spełnia wymagane standardy i po-
siada stałe zezwolenie na prowadzenie, wobec 52 do-
mów toczy się postępowanie o wydanie stałego ze-
zwolenia. Wydziały wskazują, iż jedynie w 46 domach
w skali kraju zagrożone jest zakończenie programów
naprawczych do końca 2010 r. Interesujący jest rów-
nież fakt, iż domy pomocy społecznej w jednych wo-
jewództwach prawie wszystkie posiadają stałe zezwo-
lenie na prowadzenie (np. województwo lubuskie,
świętokrzyskie czy podlaskie), a w innych, np. w wo-
jewództwie podkarpackim, 37 domów posiada zezwo-
lenie warunkowe.
Zapewniam Pana Marszałka, iż nasz cel jest
wspólny: podnieść poziom jakości życia osób przeby-
wających w domach pomocy społecznej poprzez jak
największą ich partycypację w codziennych czynno-
ściach. Nie mogę się jednak zgodzić z pomysłem po-
nownego wydłużenia okresu dochodzenia do wyma-
ganego poziomu usług, gdyż oznaczałoby to, iż na-
gradza się zaniechanie działań, i byłoby to krzyw-
dzące dla tych samorządów, które w trosce o dobro
swoich mieszkańców np. skorzystały z kredytów ko-
mercyjnych, aby dokończyć w wymaganym ustawowo
terminie programy naprawcze.
Od 1 stycznia 2004 r. zgodnie z ustawą o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego powiat
otrzymuje dotację na mieszkańców domów pomocy
społecznej prowadzonych w ramach zadania własne-
go lub prowadzonych na jego zlecenie, umieszczonych
na podstawie skierowania wydanego przed dniem
1 stycznia 2004 r. Ponieważ dotacja ma charakter
wygasający, uwalniane środki z dotacji celowej przy-
pisane zostały do samorządu gminnego, tak aby gmi-
na dysponowała środkami na współfinansowanie
kierowanej do domu osoby.

W praktyce występuje również niewielkie zróżni-
cowanie wysokości dotacji na 1 mieszkańca zarówno
w województwach, jak i w domach pomocy społecznej
tego samego województwa w zależności od wysokości
kosztu. Zróżnicowanie poziomu finansowania wystę-
powało od początku przejęcia domów pomocy społecz-
nej przez samorządy powiatowe i występuje nadal,
chociaż 2 razy podejmowane były działania ze strony
administracji rządowej w celu ich wyrównania. Zno-
welizowano również w 2007 r. ustawę o pomocy spo-
łecznej, aby poprawić finansowanie domów, wprowa-
dzając m.in. nową definicję kosztu utrzymania (nie
wlicza się wydatków na remonty i zakupy realizowa-
ne w ramach programów naprawczych, a koszt dzie-
li się na liczbę mieszkańców, nie miejsc, a także moż-
liwość zwiększenia dotacji dla powiatu do 20%, wcze-
śniej zwiększenie to było możliwe tylko do 10%).
Przyjęty mechanizm finansowania domów pomo-
cy społecznej pozwala na zwiększenie dotacji na jed-
nego mieszkańca domu pomocy społecznej w trakcie
roku budżetowego i najczęściej województwa podej-
mują stosowne decyzje w tym zakresie.
Tak więc średnia dotacja na mieszkańca domu
pomocy społecznej w ciągu roku budżetowego może
wzrastać.
Z posiadanych przez resort informacji nie wynika,
aby mieszkańcy przebywający w domach pomocy spo-
łecznej na nowych zasadach „dopłacali” do pobytu
mieszkańców umieszczonych przed 1 stycznia 2004 r.,
ponieważ wojewodowie z uwalnianych środków dota-
cji celowej na dofinansowanie pobytu mieszkańców
na starych zasadach wspierają na bieżąco domy po-
mocy społecznej. Również minister pracy i polityki
społecznej wspiera domy pomocy społecznej, i tak
w drugiej połowie 2008 r. na bieżącą działalność do-
mów pomocy społecznej minister przeznaczył z re-
zerwy dotacji celowej kwotę 160 mln zł.
W chwili obecnej nie przewiduję zmian przepisów
w zakresie uprawnień kompetencyjnych samorządów
terytorialnych wynikających z ustawy o pomocy spo-
łecznej w części dotyczącej art. 152, jednak w planach
działań rządu przewiduje się prace nad przygotowa-
niem projektu nowej ustawy o pomocy społecznej,
w którym planuje się m.in. zmiany regulacji w części
dotyczącej finansowania osób przebywających w do-
mach pomocy społecznej, jak i finansowania domów
pomocy społecznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
467
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie zmian w ustawie o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(11390)
W związku z wystąpieniem Pana Marszałka z dnia
15 września 2009 r., znak: SPS-023-11390/09, doty-
czącym interpelacji posła Tomasza Kuleszy w spra-
wie zmiany ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Z dniem 8 stycznia 2009 r. przepisami ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitało-
wych (Dz. U. z 2008 r. Nr 228, poz. 1507) został uchy-
lony przepis art. 103 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.). Przepis ten stanowił o zawieszaniu eme-
rytury bez względu na wysokość przychodu uzyski-
wanego przez emeryta z tytułu kontynuowania za-
trudnienia (bez rozwiązania stosunku pracy) u pra-
codawcy, u którego pozostawał w stosunku pracy
bezpośrednio przed nabyciem prawa do emerytury.
Uchylenie wspomnianego przepisu było konse-
kwencją realizacji przygotowanego przez resort pra-
cy i polityki społecznej programu „Solidarność poko-
leń – działania dla zwiększenia aktywności zawodo-
wej osób po 50. roku życia”. Program ten jest pakie-
tem działań rządowych zmierzających do poprawy
stopnia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia
w Polsce. Uchylenie art. 103 ust. 2a ustawy emery-
talnej oznaczało usunięcie jednej z barier aktywności
zawodowej osób po 50. roku życia.
Jednak po wejściu w życie tej zmiany do resortu pra-
cy i polityki społecznej zaczęły wpływać uwagi, że –
zwłaszcza wobec kryzysu gospodarczego i pojawiających
się trudności na rynku pracy – rozwiązanie takie jest
zbyt daleko idące. Zgłaszane były postulaty, aby zmody-
fikować obowiązujące w tej kwestii rozwiązania.
Z tych też względów problem łączenia pracy za-
robkowej z pobieraniem emerytury był przedmiotem
szczegółowej analizy w resorcie. Sprawa ta była rów-
nież analizowana w związku z przygotowanym przez
Kancelarię Prezesa Rady Ministrów projektem usta-
wy o racjonalizacji zatrudnienia w państwowych jed-
nostkach budżetowych i niektórych innych jednost-
kach sektora finansów publicznych.
W ramach prac prowadzonych nad projektem tej
ustawy MPiPS jako jedno z kryteriów, które muszą
być brane pod uwagę przy zwalnianiu pracownika,
zaproponowało analizę jego sytuacji zawodowej, w tym
możliwość utrzymania się po utracie pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
468
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie oznakowania dróg (11392)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-11392/09 z dnia 15 września 2009 r.
przekazujące interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie oznakowania dróg, przedstawiam nastę-
pującą informację.
Oznakowanie drogi, zarówno pionowe jak i pozio-
me, stanowi element organizacji ruchu, której projekt
zatwierdza organ zarządzający ruchem właściwy dla
danej drogi.
Przepisy rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych
warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wy-
konywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U.
Nr 177, poz. 1729) stanowią, iż organ zarządzający
ruchem właściwy dla danej drogi zatwierdza – na
podstawie złożonych projektów – organizację ruchu
na tej drodze.
Organy zarządzające ruchem na drogach, właści-
we dla dróg danej kategorii, określone zostały w art. 10
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.), który m.in. stanowi, że zarządza ruchem na
drogach:
— krajowych – generalny dyrektor dróg krajo-
wych i autostrad,
— wojewódzkich – marszałek województwa,
— powiatowych i gminnych – starosta,
— publicznych położonych w miastach na pra-
wach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspre-
sowych – prezydent miasta,
— w strefie zamieszkania, z wyjątkiem dróg pu-
blicznych – podmioty zarządzające tymi drogami.
Przepisy art. 10 stanowią ponadto, iż nadzór nad
zarządzaniem ruchem sprawuje:
— na drogach krajowych – minister właściwy do
spraw transportu,
— na drogach wojewódzkich, powiatowych i gmin-
nych oraz na drogach publicznych położonych w mia-
stach na prawach powiatu i w mieście stołecznym
Warszawie – wojewoda.
Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia ministra in-
frastruktury z dnia 23 września 2003 r. organ spra-
wujący nadzór nad zarządzaniem ruchem m.in. do-
konuje oceny organizacji ruchu w zakresie zgodności
z obowiązującymi przepisami i w zakresie bezpie-
czeństwa ruchu drogowego.
Jednocześnie przepisy przywołanego rozporzą-
dzenia stanowią, iż lokalizacja znaków drogowych
musi być ujęta w projekcie organizacji ruchu przed-
stawionym do zatwierdzenia.
Właściwy organ zarządzający ruchem, zatwier-
dzając projekt organizacji ruchu, podejmuje – przy
uwzględnieniu lokalnych potrzeb i uwarunkowań –
decyzję o zastosowaniu na drodze odpowiednich zna-
ków drogowych. W gestii organu zarządzającego ru-
chem na drogach pozostaje ocena, czy zastosowanie
w określonym miejscu danego znaku drogowego jest
niezbędne i czy brak takiego oznakowania może –
w danej sytuacji – prowadzić do obniżenia poziomu
bezpieczeństwa na drodze. W toku rozpatrywania
dokumentacji projektowej organ ten ma obowiązek
stwierdzenia prawidłowości i zasadności stosowania
znaków drogowych w konkretnych przypadkach. Na
tym etapie możliwe jest zatem eliminowanie oznako-
wania uznanego za zbędne przez organ zarządzający
ruchem.
Przepisy § 3 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. zobowią-
zują organ zarządzający ruchem do prowadzenia kon-
troli prawidłowości zastosowania i funkcjonowania
znaków drogowych, sygnalizacji świetlnej oraz urzą-
dzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz ich zgod-
ności z zatwierdzoną organizacją ruchu. Ponadto,
zgodnie z § 12 ust. 5 tego rozporządzenia, organ za-
rządzający ruchem przeprowadza co najmniej raz na
6 miesięcy kontrolę prawidłowości zastosowania, wy-
konania, funkcjonowania i utrzymania wszystkich
znaków drogowych, urządzeń sygnalizacji świetlnej,
urządzeń sygnalizacji dźwiękowej oraz urządzeń bez-
pieczeństwa ruchu drogowego umieszczonych na dro-
gach jemu podległych.
Wobec faktu trwającej przebudowy istniejącej sie-
ci drogowej i budowy nowych dróg poprawia się ich
stan techniczny, co również powoduje zmniejszenie
ilości stosowanego oznakowania drogowego. Część
tego oznakowania zostanie usunięta, kiedy ustaną
przyczyny, o których uprzedzały znaki (znaki ostrze-
gawcze – np. uprzedzające o nierównościach, zwęże-
niach drogi, znaki zakazu – np. ograniczenia pręd-
kości, ograniczenia nacisków lub masy pojazdów).
Zasady umieszczania znaków drogowych regulu-
je rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach (Dz. U. Nr 220,
poz. 2181, z późn. zm.), które porządkuje m.in. kwe-
stie jednolitego sposobu lokalizacji znaków drogo-
wych, ich wielkości i innych parametrów technicz-
nych. Aktualnie trwają prace nad jego nowelizacją,
uwzględniającą również graficzne przykłady dobrych
praktyk, które zarekomendują sprawdzone rozwią-
zania, w tym rozwiązania minimalizujące stosowa-
nie znaków drogowych, zwłaszcza w obszarach skrzy-
żowań dróg.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że resort po-
dejmował działania zmierzające do uporządkowania
kwestii umieszczania znaków drogowych poprzez
prowadzenie kompleksowego przeglądu oznakowania
polskich dróg. W ramach tych działań Generalna Dy-

rekcja Dróg Krajowych i Autostrad w pierwszej poło-
wie bieżącego roku przeprowadziła kompleksową
kontrolę dróg krajowych, na których organem zarzą-
dzającym ruchem jest generalny dyrektor dróg kra-
jowych i autostrad.
Z informacji przekazanych do resortu przez gene-
ralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad wyni-
ka, iż w rezultacie działań dokonano weryfikacji 378
zatwierdzonych już wcześniej projektów stałej orga-
nizacji ruchu. Zaprojektowano zmiany w zakresie:
— likwidacji znaków B-33 „ograniczenie prędko-
ści” – 185,
— podwyższenia prędkości dopuszczalnej – 152,
— zmiany zakresu obszaru zabudowanego – 115,
— zmiany w programach sygnalizacji świetlnej – 18.
Do chwili obecnej poprawionych zostało 359 pro-
jektów organizacji ruchu (spośród wyżej wymienio-
nych 378) i wprowadzono na drogach następujące
zmiany:
— likwidacja znaków B-33 – 124,
— podwyższenie prędkości dopuszczalnej – 136,
— zmiana zakresu obszaru zabudowanego – 108,
— zmiany w programach sygnalizacji świetlnej – 5.
Wdrożenie pozostałych zaprojektowanych zmian
przewidziane zostało do końca października 2009 r.
Jednocześnie informuję, że działania w zakresie
poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz likwi-
dacji błędów w oznakowaniu będą kontynuowane.
Ponadto wystąpiłem do wszystkich wojewodów,
jako organów nadzoru nad zarządzeniem ruchem na
drogach, w sprawie przeprowadzenia dostosowania
oznakowania na drogach wojewódzkich, powiato-
wych i gminnych do wymagań przepisów określonych
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r.
Nr 220, poz. 2181, z późn. zm.). Obecnie posiadam
już informacje z 15 województw, z których wynika
m.in., iż szczegółowe przeglądy i kontrole oznakowa-
nia drogowego prowadzone są zgodnie z wymagania-
mi § 12 ust. 5 ww. rozporządzenia z dnia 23 września
2003 r. Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
wojewodów przeprowadzone przeglądy wykazały
uchybienia w oznakowaniu dróg, a organy odpowie-
dzialne z organizację ruchu zostały zobowiązane do
podjęcia działań zmierzających do niezwłocznego ich
wyeliminowania.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż realizowanie
przez organy zarządzające ruchem przypisanych im
przez ustawodawcę kompetencji w zakresie oznako-
wania dróg daje możliwość dostosowania organizacji
ruchu na drodze, w tym oznakowania pionowego, do
lokalnych warunków (z uwzględnieniem natężenia
i rodzaju ruchu, danych o wypadkach, typu i przebie-
gu drogi itp.) w taki sposób, by zapewnić wysoki po-
ziom bezpieczeństwa ruchu drogowego. Jednocześnie
prowadzone przez resort działania zmierzające do
uporządkowania kwestii oznakowania dróg oraz eli-
469
minowania zbędnego oznakowania pionowego po-
winny w niedługim czasie przyczynić się do znaczącej
poprawy sytuacji w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie polityki rządu w kwestii
wzmocnienia bezpieczeństwa
polskich żołnierzy w Afganistanie (11394)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie polityki
rządu w kwestii wzmocnienia bezpieczeństwa pol-
skich żołnierzy w Afganistanie (SPS-023-11394/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Kwestia bezpieczeństwa żołnierzy pełniących
służbę w misjach zagranicznych, w tym w Afganista-
nie, stanowi priorytet Rady Ministrów. Podejmowane
są wszelkie możliwe działania zmierzające do zapew-
nienia naszym żołnierzom właściwych warunków
bezpieczeństwa. Każda kolejna zmiana kontyngentu
jest lepiej przygotowana i lepiej wyposażona – w opar-
ciu o wnioski i doświadczenia poprzedników.
W trakcie całego procesu przygotowania danej
operacji, we wszystkich zaangażowanych komórkach
organizacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, podejmowane są działania mające na celu
uświadomienie żołnierzom potencjalnych zagrożeń
oraz zapewniające maksymalny poziom bezpieczeń-
stwa dla całego personelu polskiego kontyngentu
wojskowego. W tym celu prowadzone są m.in. szko-
lenia specjalistyczne w kraju oraz w najlepszych
ośrodkach za granicą, w tym w Hohenfeltz w Niem-
czech i Fort Polk w Stanach Zjednoczonych Ameryki.
Żołnierze są przygotowywani m.in. pod względem
znajomości kultury, religii i obyczajów miejscowej
ludności. Cały personel Polskiego Kontyngentu Woj-
skowego Afganistan przed wyjazdem do rejonu ope-
racji poddawany był i jest badaniom oraz szczepie-
niom ochronnym. Ponadto wyposażany jest on sys-
tematycznie w najnowszy sprzęt będący w posiadaniu
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zakupiony
specjalnie na potrzeby tej operacji. Wyposażenie in-
dywidualne żołnierzy zostało w pełni dostosowane
do wymagań klimatycznych i zapewnia odpowiedni
470
poziom ochrony zdrowia. Dodatkowo w strukturach
polskiego kontyngentu wojskowego znajdują się eta-
towe elementy Służby Kontrwywiadu Wojskowego
i Służby Wywiadu Wojskowego, których zadaniem
jest m.in. rozpoznawanie zagrożeń wpływających na
bezpieczeństwo polskiego personelu.
Odmienny charakter zagrożeń w sytuacji konflik-
tu asymetrycznego, z jakim mamy do czynienia w Afga-
nistanie, a także ciągła ewolucja taktyki działania
przeciwnika znalazły odzwierciedlenie w zmianach
dokonywanych w obszarze ochrony wojsk własnych.
Zebrane wnioski i doświadczenia ułatwiły określenie
wymagań stawianych nowym wzorom sprzętu bojo-
wego wprowadzanego do uzbrojenia Polskiego Kon-
tyngentu Wojskowego Afganistan. Ochronę naszych
wojsk podwyższono przez wyposażenie kontyngentu
w nowy sprzęt bojowy, w tym siedemdziesiąt pięć
kołowych transporterów opancerzonych Rosomak
(w różnych wersjach) oraz trzydzieści pojazdów
MRAP o wysokiej odporności na działanie ładunków
wybuchowych, a także śmigłowce Mi-24 i Mi-17 oraz
inne uzbrojenie i sprzęt wojskowy, w tym bezzałogo-
we samoloty rozpoznawcze typu „Orbiter”, czujniki
ruchu, kamery dzienne i noktowizyjne, radary pola
walki MSTAR, maszty, wieżę mobilną, balon obser-
wacyjny z głowicą optoelektroniczną, wykrywacze
min, zdalnie sterowane roboty rozminowania In-
spektor, a także przeszkolone specjalnie do wykry-
wania materiałów wybuchowych psy.
Mając na uwadze dalsze zwiększanie poziomu
bezpieczeństwa personelu Polskiego Kontyngentu
Wojskowego Afganistan, w 2010 i 2011 r. planuje się
wprowadzenie dodatkowego sprzętu rozpoznania
i dozorowania.
Przewiduje się również usprawnienie i wzmocnie-
nie współdziałania z komórkami Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu
Wojskowego, a także z podobnymi komórkami sojusz-
niczymi, w zakresie wsparcia informacyjnego przez
wydzielenie dodatkowych środków rozpoznania elek-
tronicznego oraz utworzenie tzw. Fusion Cell.
Odnosząc się do pytania pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczącego bezzałogowych samolotów
rozpoznawczych, pragnę poinformować, iż w 2010 r.
przewiduje się zgodnie z decyzją nr l0l/MON ministra
obrony narodowej z dnia 3 kwietnia 2009 r. w sprawie
wprowadzenia procedury pozyskania nowego uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego oraz procedury pozyska-
nia nowego uzbrojenia i sprzętu wojskowego w ra-
mach pilnej potrzeby operacyjnej (Dz. Urz. MON
Nr 6, poz. 76) pozyskanie i wdrożenie dwóch zesta-
wów bezzałogowych statków rozpoznawczych klasy
taktycznej średniego zasięgu oraz wprowadzenie do
każdej bazy zestawów bezzałogowych statków rozpo-
znawczych klasy miniaturowej.
Nawiązując do podniesionej w interpelacji pana
posła Jarosława Matwiejuka kwestii wzmocnienia
opancerzenia transporterów typu Rosomak pragnę
zapewnić, iż wszystkie tego typu transportery kiero-
wane do pełnienia misji w Afganistanie otrzymują
dopancerzenie do czwartego poziomu ochrony we-
dług normy STANAG 4569. Ponadto Polski Kontyn-
gent Wojskowy Afganistan posiada na wyposażeniu
nowoczesne systemy zakłócające działanie min puła-
pek i monitorujące poruszanie się naszych wojsk.
Jednocześnie Ministerstwo Obrony Narodowej pro-
wadzi, w ramach pilnej potrzeby operacyjnej, działa-
nia przygotowawcze do pozyskania dodatkowych ze-
stawów dopancerzenia dla transporterów Rosomak,
planowanych do skierowania do Polskiego Kontyn-
gentu Wojskowego Afganistan. Aktualnie trwają pra-
ce nad wzmocnieniem opancerzenia zapewniającego
ochronę pojazdu przed pociskami ręcznych granat-
ników przeciwpancernych przez montaż dodatkowe-
go pancerza, wykonanego ze specjalnych siatek za-
bezpieczających oraz siedzeń absorbujących przyspie-
szenia występujące podczas wybuchów min pułapek.
Zastosowanie tych rozwiązań będzie możliwe po
przeprowadzeniu testów i uzyskaniu pozytywnych
wyników. W 2010 r. przewidziano zakup dodatko-
wych trzydziestu kołowych transporterów opance-
rzonych Rosomak.
Wspomniane wyżej zakupy oraz szereg innych
przedsięwzięć zmierzających do pozyskania nowego
uzbrojenia niezbędnego do zabezpieczenia zadań re-
alizowanych przez polskich żołnierzy w Afganistanie
ujęte zostały w przedstawionym Radzie Ministrów
w sierpniu br. tzw. pakiecie afgańskim, przewidzia-
nym do realizacji w roku bieżącym oraz następnym.
Przewidziano w nim m.in. wspomniany w interpela-
cji pana posła Jarosława Matwiejuka zakup dodatko-
wych śmigłowców na potrzeby Polskich Sił Zadanio-
wych w Afganistanie. Zgodnie z założeniami, oprócz
remontów modernizacyjnych śmigłowców Mi-24 i Mi-
-17 znajdujących się na terenie działań, w 2010 r. pla-
nuje się zakup pięciu dodatkowych śmigłowców Mi-
-17. Właściwa procedura w tym zakresie została już
rozpoczęta.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie reformy struktur
Państwowej Straży Pożarnej (11395)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11395/09), przekazującego interpelację posła na

Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie re-
formy struktur Państwowej Straży Pożarnej, prze-
słanego do MSWiA pismem z dnia 17 września 2009 r.
(sygn. DSPA-4810-4230/09) przez pana Sławomira
Nowaka, sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycz-
nego Prezesa Rady Ministrów – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – uprzejmie informuję, iż obec-
nie w MSWiA nie są prowadzone prace zmierzające
do reorganizacji struktur organizacyjnych Państwo-
wej Straży Pożarnej.
Niezależnie jednak od powyższego pragnę poinfor-
mować, iż obecnie w Komendzie Głównej Państwowej
Straży Pożarnej działa Zespół do spraw budowy Sys-
temu Powiadamiania Ratunkowego, który koordynu-
je proces wdrażania ww. systemu na terenie kraju.
Działania ww. zespołu wynikają z postanowień
ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy
o ochronie przeciwpożarowej oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 59), która stanowi,
że „tworzy się system powiadamiania ratunkowego
integrujący krajowy system ratowniczo-gaśniczy i sys-
tem Państwowego Ratownictwa Medycznego”. Zada-
nia systemu powiadamiania ratunkowego wykonują
na terenie województwa:
— wojewódzkie centrum powiadamiania ratun-
kowego, przez które rozumie się wspólne stanowisko
kierowania, w skład którego wchodzą m.in. stanowi-
ska kierowania komendanta wojewódzkiego Pań-
stwowej Straży Pożarnej,
— centra powiadamiania ratunkowego, przez któ-
re rozumie się wspólne stanowiska kierowania, w skład
których wchodzą m.in. stanowiska kierowania ko-
mendantów powiatowych (miejskich) Państwowej
Straży Pożarnej,
— pozostałe stanowiska kierowania Państwowej
Straży Pożarnej,
— stanowiska kierowania Policji obsługujące nu-
mery alarmowe, w zakresie określonym w ustawie
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Podkreślić należy, iż wojewódzkie centrum powia-
damiania ratunkowego oraz centra powiadamiania
ratunkowego organizowane są odpowiednio przez
komendantów wojewódzkich i komendantów powia-
towych (miejskich) Państwowej Straży Pożarnej,
właściwych ze względu na lokalizację centrum.
Z informacji przekazanych przez Komendę Główną
Państwowej Straży Pożarnej wynika, iż czynności
prowadzone w przedmiotowym zakresie są zgodne
z przepisami rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 31 lipca 2009 r. w sprawie
organizacji i funkcjonowania centrów powiadamiania
ratunkowego i wojewódzkich centrów powiadamiania
ratunkowego (Dz. U. Nr 130, poz. 1073).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
471
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie spotów reklamowych
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad emitowanych w telewizji (11396)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 15 września 2009 r., znak: SPS-023-11396/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jarosława Matwiejuka dotyczącą spotów informacyj-
nych Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
(GDDKiA), przekazuję poniższe informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
zobowiązana jest prowadzić działania mające przy-
czynić się do poprawy bezpieczeństwa na drogach
i zmniejszenia liczby wypadków. Wskazane przez
pana posła spoty są elementem kampanii informa-
cyjnej wspierającej realizację programu GDDKiA
„Drogi zaufania”, który powstał, by chronić życie
i zdrowie użytkowników dróg krajowych.
Program redukcji liczby ofiar śmiertelnych na
drogach krajowych „Drogi zaufania” został przyjęty
w 2007 r., a jego celem strategicznym jest zmniejsze-
nie liczby ofiar śmiertelnych na drogach krajowych
o 75% – z 2000 do 500 osób rocznie. Założenia pro-
gramu zostały opracowane przy współpracy z Poli-
techniką Gdańską i Politechniką Krakowską już
w 2006 r. Program „Drogi zaufania” składa się
przede wszystkim z prac inżynieryjnych, które mają
poprawić bezpieczeństwo drogowe. Na wielu odcin-
kach dróg objętych programem wymieniana jest na-
wierzchnia, remontowane są zatoki autobusowe,
układane są chodniki i ścieżki rowerowe, montowana
jest sygnalizacja świetlna. W najniebezpieczniejszych
miejscach prędkość ograniczana jest do 50 km/h. By
egzekwować ten zakaz, wzdłuż dróg krajowych in-
stalowane są fotoradary.
Należy jednak podkreślić, iż efekt obniżenia licz-
by zabitych jest możliwy wyłącznie poprzez synergię
trzech rodzajów działania: prace inżynieryjne na dro-
gach i budowę nowych dróg, skuteczny nadzór nad
ruchem oraz zmiana świadomości polskich kierow-
ców. Dlatego też działania inżynieryjne GDDKiA
wspiera kampanią informacyjną. W ramach strategii
„Drogi zaufania” prowadzona jest akcja informacyj-
na o zmianach w infrastrukturze drogowej i sank-
cjach za łamanie przepisów kodeksu drogowego (po-
przez fotoradary), która jednocześnie zawiera apele
o zachowanie rozsądku podczas poruszania się po
drogach.
Jednym z elementów kampanii jest kreacja i emi-
sja w ogólnopolskich stacjach telewizyjnych spotów
informujących o prowadzonych działaniach na rzecz
poprawy bezpieczeństwa drogowego. Celem emisji
spotu jest m.in. zachęcenie do odwiedzenia strony
472
internetowej www.drogizaufania.pl poświęconej omó-
wieniu działań podejmowanych na rzecz poprawy
bezpieczeństwa ruchu drogowego. Na stronie prezen-
towane są informacje istotne dla użytkowników dróg
krajowych, m.in. mapy bieżących utrudnień drogo-
wych oraz planowania podróży.
Emisja spotów telewizyjnych została zaplanowa-
na w okresach wzmożonych wyjazdów Polaków,
tj. czasie tzw. długich weekendów, okresie okołowa-
kacyjnym oraz okresie Świąt Bożego Narodzenia.
Działania podejmowane w ramach realizacji ww.
programu są finansowane ze środków budżetowych,
które zostały określone w budżecie GDDKiA na 2009 r.
Od początku 2009 r. do końca września 2009 r. na
emisję spotów w stacjach telewizyjnych: TVP SA,
Polsat oraz stacjach grupy ITI wydatkowano kwotę
1 090 978 zł brutto. Uprzejmie informuję, iż spoty
w ramach programu „Drogi zaufania” powstają
w oparciu o materiały opracowywane i przygotowane
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Auto-
strad.
Program „Drogi zaufania” jest na bieżąco monito-
rowany. Wyniki działań prowadzonych przez GDDKiA
w ramach „Dróg zaufania” wskazują, że przyjęta
strategia jest właściwa. W efekcie prowadzonych
działań liczba śmiertelnych ofiar wypadków na dro-
dze krajowej nr 8 spadła w 2009 roku o 37% w sto-
sunku do analogicznego okresu roku 2008. Równie
wysokie spadki GDDKiA odnotowała na pozostałych
drogach krajowych objętych programem w 2008 r.
(DK 1–9). Ogółem liczba ofiar śmiertelnych spadła
tam o 28%. W związku z powyższym realizacja pro-
gramu „Drogi zaufania” będzie kontynuowana. Po-
nadto chciałbym podkreślić, iż efekty podejmowa-
nych działań są na bieżąco udostępniane publicznie
(m.in. za pośrednictwem mediów elektronicznych,
np. w formie spotów informacyjnych), tak by zapew-
nić transparentność działań GDDKiA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie odtworzenia
dokumentacji podatkowej, która uległa
zniszczeniu wskutek powodzi (11397)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Siedlaczka z dnia
20 lipca 2009 r. w sprawie odtworzenia dokumentacji
podatkowej, która uległa zniszczeniu wskutek powo-
dzi, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP
z dnia 15 września 2009 r., znak: SPS-023-11397/09,
uprzejmie wyjaśniam:
1. Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) podatnicy obowiązani do prowa-
dzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i zwią-
zane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upły-
wu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowe-
go. W rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy Ordynacja
podatkowa przez księgi podatkowe rozumie się księ-
gi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i roz-
chodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowa-
dzenia do celów podatkowych, na podstawie odręb-
nych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy
lub inkasenci.
Stosownie do art. 32 § 1 ustawy Ordynacja podat-
kowa płatnicy i inkasenci obowiązani są przechowy-
wać dokumenty związane z poborem lub inkasem
podatków do czasu upływu terminu przedawnienia
zobowiązania płatnika lub inkasenta.
Utrata przez podatników w wyniku klęski żywio-
łowej, w tym także wskutek powodzi, dokumentów
stanowiących podstawę do wypełnienia deklaracji
lub zeznań podatkowych nie oznacza braku możliwo-
ści ich odtworzenia. Kopie dokumentów podatników
mogą być uzyskane od ich kontrahentów. Ponadto
stosownie do treści przepisu § 20 rozporządzenia mi-
nistra finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie
zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawia-
nia faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy
towarów i usług, do których nie mają zastosowania
zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 212, poz. 1337) w przypadku zniszczenia albo za-
ginięcia oryginału faktury lub faktury korygującej
sprzedawca na wniosek nabywcy jest obowiązany do
ponownego wystawienia faktury lub faktury korygu-
jącej, zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktu-
ry lub faktury korygującej (duplikat). Dokument ten
przyznaje podatnikowi takie samo prawo jak orygi-
nał faktury. Część dokumentów przydatnych do od-
tworzenia dokumentacji za okres objęty klęską ży-
wiołową znajduje się także w posiadaniu organów
podatkowych, np. protokoły z czynności sprawdzają-
cych, kontroli podatkowej, deklaracje i zeznania po-
datkowe.
O utracie wskutek powodzi dokumentów, o któ-
rych mowa w art. 86 § 1 oraz art. 32 § 1 ustawy Or-
dynacja podatkowa, jak również w przepisach z za-
kresu podatku od towarów i usług, podatnicy powin-
ni niezwłocznie powiadomić organ podatkowy.
Podkreślenia wymaga, że podatnicy wobec – jak
wskazano powyżej – ustawowego obowiązku przecho-
wywania ww. dokumentacji podatkowej, jak również
jej szczególnego znaczenia i mocy dowodowej dla po-
trzeb rozliczenia podatku powinni, realizując ten
obowiązek, zachować najwyższą staranność, prze-
chowując tę dokumentacje w sposób maksymalnie

zapobiegający jej zniszczeniu, uwzględniając przy
tym także ryzyko wystąpienia stanów nadzwyczaj-
nych, takich jak, np. powódź, zwłaszcza na terenach
zalewowych.
2. Zasada praworządności wyrażona w art. 120
Ordynacji podatkowej obliguje organy podatkowe do
prowadzenia kontroli podatkowej i postępowania po-
datkowego na podstawie i w granicach prawa. Orga-
ny podatkowe uprawnione są więc do działania wy-
łącznie w ramach procedur przewidzianych w prze-
pisach prawa podatkowego. Jednocześnie na mocy
art. 121 ustawy Ordynacja podatkowa na organach
podatkowych ciąży obowiązek do prowadzenia kon-
troli podatkowej lub postępowania podatkowego
w sposób budzący zaufanie do tych organów.
W razie wystąpienia klęski żywiołowej każdy
przypadek utraty dokumentów powinien być odręb-
nie oceniany przez organ podatkowy. W sytuacji
zniszczenia dokumentów stanowiących podstawę do
wypełnienia deklaracji lub zeznań podatkowych na
skutek powodzi organy podatkowe powinny, w uzgod-
nieniu z podatnikiem, wyznaczyć termin przeznaczo-
ny na odtworzenie utraconych dokumentów bądź
przedłożenie innych dowodów potwierdzających dane
wynikające z tych dokumentów.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę, że art. 23 § 1
ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązuje organ po-
datkowy do określenia podstawy opodatkowania
w drodze oszacowania, jeżeli:
1) brak jest ksiąg podatkowych lub innych danych
niezbędnych do jej określenia lub
2) dane wynikające z ksiąg podatkowych nie po-
zwalają na określenie podstawy opodatkowania, lub
3) podatnik naruszył warunki uprawniające do ko-
rzystania ze zryczałtowanej formy opodatkowania.
Wymaga podkreślenia, że określenie przez organ
podatkowy podstawy opodatkowania w drodze osza-
cowania nie prowadzi do dowolności w szacowaniu
tej podstawy. Zgodnie bowiem z art. 23 § 5 ustawy
Ordynacja podatkowa określenie podstawy opodat-
kowania w drodze oszacowania powinno zmierzać do
określenia jej wysokości zbliżonej do rzeczywistej
podstawy opodatkowania. Organ podatkowy odstę-
puje jednak od określenia podstawy opodatkowania
w drodze oszacowania, jeżeli dane wynikające z ksiąg
podatkowych, uzupełnione dowodami uzyskanymi
w toku postępowania, pozwalają na określenie pod-
stawy opodatkowania (art. 23 § 2 ustawy Ordynacja
podatkowa).
3. Ustawa Ordynacja podatkowa zawiera unormo-
wania pozwalające na stosowanie przez podatników
ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Na mocy art.
67a tej ustawy organ podatkowy, na wniosek podat-
nika, w przypadkach uzasadnionych ważnym intere-
sem podatnika lub interesem publicznym, może:
1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć
zapłatę podatku na raty,
2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości
podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki
określone w decyzji, o której mowa w art. 53a,
473
3) umorzyć w całości lub w części zaległości podat-
kowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
Umorzenie zaległości podatkowej powoduje rów-
nież umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub w ta-
kiej części, w jakiej została umorzona zaległość podat-
kowa (art. 67a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).
W orzecznictwie sądów administracyjnych wska-
zywane są okoliczności, których wystąpienie świad-
czy o istnieniu „ważnego interesu podatnika lub in-
teresu publicznego”, co uzasadnia wystąpienie z wnio-
skiem o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podat-
kowych. Z orzecznictwa sądów administracyjnych
wynika, że:
„Ważny interes podatnika to sytuacja, gdy z po-
wodu nadzwyczajnych, losowych przypadków podat-
nik nie jest w stanie uregulować zaległości podatko-
wych. Będzie to utrata możliwości zarobkowania,
utrata losowa majątku. Interes publiczny to sytuacja,
gdy zapłata zaległości podatkowych spowoduje ko-
nieczność sięgania przez podatnika do środków po-
mocy państwa, gdyż nie będzie w stanie zaspokajać
swoich potrzeb materialnych” (wyrok NSA z dnia
22 kwietnia 1999 r., SA/Sz 850/98, niepubl.).
„Przesłanki umorzenia (a więc ważny interes po-
datnika i interes publiczny) należy oceniać nie tylko
w kontekście osobistej sytuacji majątkowej podatni-
ka, lecz także z uwzględnieniem związku zachodzą-
cego pomiędzy obniżeniem zdolności płatniczej a zaj-
ściem wypadków powodujących i uzasadniających
niemożność zapłaty” (wyrok NSA z dnia 26 listopada
1999 r., I SA/Łd 13/98, niepubl.).
Decyzje w sprawie ulg w spłacie zobowiązań po-
datkowych mają charakter uznaniowy. Organem
właściwym do podejmowania decyzji w sprawie ulg
w spłacie zobowiązań podatkowych z tytułu podat-
ków stanowiących dochód budżetu państwa, jest sto-
sownie do § 15 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości or-
ganów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371, z późn.
zm.) właściwy organ podatkowy pierwszej instancji,
który na podstawie całokształtu materiału dowodo-
wego ocenia, czy w konkretnej sprawie wystąpiły
przesłanki ważnego interesu podatnika lub interesu
publicznego, i podejmuje w tym zakresie stosowną
decyzję.
W kontekście powyższego stwierdzić należy, iż nie
jest uzasadnione zastosowanie postulowanej przez
pana posła Henryka Siedlaczka ulgi o charakterze
powszechnym, która z istoty swej nie uwzględniałaby
indywidualnych stanów faktycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
474
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie przyczyn likwidacji połączeń
kolejowych przez PKP InterCity SA (11398)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
przyczyn likwidacji połączeń kolejowych przez PKP
InterCity SA przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Ograniczenia w połączeniach kolejowych realizo-
wanych na podstawie dofinansowania z budżetu pań-
stwa wprowadzone przez PKP InterCity SA we wrze-
śniu 2009 r. nie były skutkiem zmniejszenia kwoty
dotacji. Wdrożona w połowie grudnia 2008 r. oferta
połączeń pociągami pospiesznymi zgodnie z progno-
zą miała wygenerować deficyt w wysokości ok. 130
mln zł. Jeszcze w czerwcu 2009 r. wobec zgłaszanych
przez Ministerstwo Infrastruktury w tej kwestii wąt-
pliwości zarząd spółki potwierdzał, że taka kwota
dofinansowania będzie wystarczająca. Dopiero w lip-
cu 2009 r. do Ministerstwa Infrastruktury wpłynęła
informacja, że kwota dofinansowania najprawdopo-
dobniej nie pokryje rzeczywistego deficytu oferty,
dlatego konieczne będą redukcje w zakresie liczby
połączeń dofinansowanych. Wprowadzone zmiany
nie były więc wynikiem zmniejszenia wysokości do-
finansowania, lecz nieprawidłowo dokonanej przez
PKP InterCity SA prognozy deficytu oferty. Mając na
uwadze fakt, że spółka pośrednio jest własnością
Skarbu Państwa i należy dążyć do zabezpieczenia jej
prawidłowego funkcjonowania, rygorystyczne egze-
kwowanie zapisów umowy doprowadziłoby do niepo-
żądanego pogorszenia kondycji finansowej spółki.
Ministerstwo Infrastruktury zaakceptowało ko-
nieczność ograniczenia deficytu oferty. Niemniej wy-
bór połączeń, których ograniczenia miały dotyczyć,
pozostał w gestii Zarządu PKP InterCity SA. Ocena
słuszności dokonanych wyborów może być rozpatry-
wana tylko w kontekście możliwości realizacji alter-
natywnych ograniczeń, niosących analogiczne kon-
sekwencje finansowe. Bez takiego kryterium porów-
nawczego każde ograniczenie oferty należy uznać za
społecznie niekorzystne, niezależnie od tego, w jakim
regionie kraju występuje.
Jednym z kryteriów przewoźnika wyboru połą-
czeń podlegających ograniczeniom było dostosowanie
oferty do posiadanego zaplecza technicznego w za-
kresie obsługi taboru. W związku z powyższym jedną
z form realizowanych oszczędności jest zaprzestanie
obsługi połączeń trakcją spalinową do Zamościa, do
prowadzenia których lokomotywy musiały być wy-
najmowane.
Redukcja połączeń kolejowych realizowana była
na terenie całego kraju. Decyzje Zarządu PKP Inter-
City SA są szczególnie dotkliwe nie tylko dla woje-
wództwa lubelskiego. Ostatnie połączenie kolejowe
zniknęło również z odcinka Działdowo – Brodnica.
Zlikwidowano jedne z najważniejszych połączeń dla
Słupska i Koszalina. Zrealizowane zmiany nie spo-
wodowały odwołania wszystkich nierentownych po-
łączeń. Pozostałe pociągi międzywojewódzkie po-
spieszne dzięki dofinansowaniu z budżetu państwa
nadal kursują pomimo przynoszenia strat.
Odwoływane połączenia Zamojszczyzny zostały
potraktowane w szczególny sposób, gdyż w zamian
PKP InterCity SA uruchomiła zastępczą komunika-
cję autobusową, czego w przypadku odwołań pocią-
gów w pozostałych rejonach kraju zasadniczo nie
wprowadzono.
Wykonywanie przewozów międzywojewódzkich
pociągami pospiesznymi bez rezerwacji miejsc od
1 grudnia 2008 r. realizowane jest wyłącznie przez
PKP InterCity SA. Dopiero we wrześniu 2009 r. PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. zgłosiła gotowość do
realizacji tych przewozów w oparciu o dofinansowa-
nie z budżetu państwa. Temat ten jest obecnie przed-
miotem analiz. Wcześniej spółki współdziałały w ra-
mach jednej grupy, gdzie ustalony był podział kom-
petencji, dlatego nie było podstaw do zlecania reali-
zacji tych przewozów innym przewoźnikom.
Przekazanie realizacji przewozów międzywoje-
wódzkich do PKP InterCity SA wynikało z zapisów
strategii dla transportu do roku 2013 i miało na celu
przede wszystkim umożliwienie usamorządowienia
PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. Strategia prze-
widuje również stworzenie racjonalnych mechani-
zmów funkcjonowania i wsparcia finansowego w za-
kresie przewozów regionalnych, międzywojewódz-
kich i międzynarodowych. Ważnym narzędziem re-
alizacji założeń strategii będzie uchwalenie przez
Sejm ustawy o transporcie publicznym, które nadaje
Ministerstwu Infrastruktury szersze kompetencje
w zakresie organizacji przewozów objętych dofinan-
sowaniem z budżetu państwa. Do tego czasu kontro-
la działań podejmowanych przez PKP InterCity SA
sprowadza się do zakresu uzgodnionego w umowie
na dofinansowanie przewozów międzywojewódzkich.
Umowa ta zawiera metodologię ustalania wskaźni-
ków ekonomiczno-eksploatacyjnych dla określenia
wysokości kosztów i przychodów powierzonego zada-
nia. Metodologia poddana została weryfikacji przez
biegłych księgowych, którzy stwierdzili, że jej stoso-
wanie nie spowoduje pobrania przez spółkę dotacji
w nadmiernej wysokości. Zgodnie z przedmiotową
metodologią w przypadku niesprawnego taboru prze-
znaczonego do realizacji zadań zleconych przez za-
mawiającego przewozy spośród wszystkich kosztów
utrzymaniowych naliczana jest tylko amortyzacja
i jako taka jest rozliczana w koszty dotowane.
Ministerstwo Infrastruktury nie posiada infor-
macji o przypadkach braku miejsc w pociągach w okre-
sie wakacji. Docierały jedynie informacje o braku
miejsc siedzących, do których zapewnienia przewoź-
nik został zobowiązany umową. Przewozy między-
wojewódzkie w okresie wakacji letnich znacząco

wzrastają, dlatego oferta objęta umową z ministrem
infrastruktury w tym okresie nie wymaga dofinan-
sowania. Wzrost zainteresowania ofertą połączeń
międzywojewódzkich pospiesznych nie ma wpływu
na wynik przewozów prowadzonych na zasadach ko-
mercyjnych.
Kontrola zamawiającego przewozy ogranicza się
do badania, czy przewoźnik wywiązuje się z postano-
wień umowy. Kwestia zabezpieczenia odpowiedniej
ilości taboru leży w gestii zarządu spółki i nie jest na
bieżąco kontrolowana. Według przekazanych infor-
macji od 31 lipca 2009 r. naprawy wagonów są suk-
cesywnie zlecane wykonawcom, którzy wygrali prze-
targi na realizację poszczególnych zadań w tym za-
kresie.
Wprowadzone ograniczenia w ofercie wynikają ze
spadku przychodów. Dokonane przesunięcia taboru
nie spowodowały wzrostu kosztów połączeń. PKP
InterCity SA otrzymała wystarczającą liczbę lokomo-
tyw, ale niewystarczającą liczbą lokomotyw spraw-
nych, które obecnie sukcesywnie poddawane są na-
prawom i modernizacji.
W 2009 r. zwiększono liczbę pociągów kursują-
cych ze stolicy do Zamościa w okresie wakacji letnich
do 2 par w ciągu doby, utrzymując jednocześnie se-
zonowe połączenie do Bełżca. W tej sytuacji oczywi-
stą konsekwencją była konieczność zatrudnienia do-
datkowych lokomotyw i wzrost kosztów oferty. Połą-
czenia z Zamościem realizowane były w odstępie
8 godzin, co zapewniało połączenie zarówno w porze
porannej, jak i popołudniowej. Pierwsza wersja ofer-
ty połączeń pospiesznych obowiązująca od grudnia
2008 r. przygotowana została jeszcze w PKP Przewo-
zy Regionalne sp. z o.o. Następnie prace nad ofertą
przejęła PKP InterCity SA, która odpowiada za obec-
ny jej kształt. W większości przypadków pracownicy
PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. odpowiedzialni
za ofertę międzywojewódzką zostali przejęci przez
PKP InterCity SA, jednak nowymi decydentami
w tym zakresie są dotychczasowi pracownicy PKP
InterCity SA.
Zamówienie na organizację i realizację przewozów
w ramach kolejowej komunikacji zstępczej zostało
udzielonej firmie Biuro Podróży Europa Express SA
w trybie zapytania o cenę na podstawie obowiązują-
cego w PKP Intercity SA „Regulaminu udzielania
zamówień na dostawy, usługi i roboty budowlane
przez PKP InterCity SA”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
475
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Leonarda Krasulskiego
w sprawie wprowadzenia w Polsce europejskiej
dyrektywy dotyczącej rynków instrumentów
finansowych – Markets in Financial
Instruments Directive (MiFID) (11399)
W nawiązaniu do pisma z dnia 15 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11399/09) przekazującego interpela-
cję posłów na Sejm RP pana Zbigniewa Kozaka oraz
pana Leonarda Krasulskiego, dotyczącą wdrożenia
dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finan-
sowych, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Na wstępie zauważam, iż przez ogólne określenie
przepisy MiFID należy rozumieć następujące regu-
lacje:
— dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie
rynków instrumentów finansowych zmieniającej dy-
rektywę Rady 85/611/EWG i 93/6/EWG (Dz. Urz. UE
L 145 z 30.04.2004, str. 1, z późn. zm.) – MiFID I,
— wykonawcza w stosunku do niej dyrektywa Ko-
misji 2006/73/WE z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowa-
dzająca środki wykonawcze do dyrektywy 2004/39/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu
do wymogów organizacyjnych i warunków prowadze-
nia działalności przez przedsiębiorstwa inwestycyjne
oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby tejże dyrek-
tywy (Dz. Urz. UE L 241 z 2.09.2006, str. 26) – Mi-
FID II,
— rozporządzenie Komisji (WE) nr 1287/2006
z dnia 10 sierpnia 2006 r. wprowadzające środki wy-
konawcze do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady w odniesieniu do zobowiązań
przedsiębiorstw inwestycyjnych w zakresie prowa-
dzenia rejestrów, sprawozdań z transakcji, przejrzy-
stości rynkowej, dopuszczania instrumentów finan-
sowych do obrotu oraz pojęć zdefiniowanych na po-
trzeby tejże dyrektywy.
W dniu 16 maja 2008 r. Rzeczpospolita Polska no-
tyfikowała transpozycję przepisów dyrektywy MiFID
I w bazie krajowych środków wykonawczych, która
została dokonana ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o ob-
rocie instrumentami finansowymi (Dz. U. 183, 1538,
z poźn. zm.) oraz obowiązujących aktach wykonaw-
czych do tej ustawy. Jednocześnie została notyfiko-
wana częściowa transpozycja dyrektywy MiFID II.
Całkowita notyfikacja implementacji MiFID II bę-
dzie możliwa po opublikowaniu uchwalonej w dniu
4 września 2008 r. przez Sejm RP ustawy o zmianie
ustawy o obrocie instrumentami finansowymi oraz
niektórych innych ustaw.
Powyższe zostało uznane i potwierdzone w szcze-
gólności przez:
476
— wycofanie w dniu 7 listopada 2008 r. przez Ko-
misję Europejską skargi przeciwko Polsce w sprawie
o sygnaturze C-142/08, dotyczącej braku przyjęcia
bądź braku notyfikacji przepisów ustawodawczych,
wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do
wykonania dyrektywy MiFID I,
— wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot
Europejskich z dnia 19 marca 2009 r. w sprawie o sy-
gnaturze C-143/08, w którym stwierdzono jedynie,
że poprzez nieprzyjęcie w przewidzianym terminie
wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych koniecznych do wykonania dy-
rektywy MiFID II Rzeczpospolita Polska uchybiła
zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy wymienio-
nej dyrektywy.
Odnosząc się do pytań szczegółowych, wskazuję
poniżej:
Kiedy w Unii Europejskiej rozpoczęto prace nad
tą dyrektywą?
Dyrektywa MiFID I zastąpiła dyrektywę 93/22/
EWG z dnia 10 maja 1993 r. o usługach inwestycyj-
nych (tzw. dyrektywa ISD), która wprowadziła ogól-
ne pojęcia i zasady w zakresie autoryzowania firm
inwestycyjnych, nadzorowania ich działalności, jak
również praw i obowiązków związanych ze świadcze-
niem usług inwestycyjnych. Po ponad dziesięciu la-
tach obowiązywania dyrektywa ta, z uwagi na zna-
czące zmiany i rozwój rynku kapitałowego, przestała
odpowiadać potrzebom rynków i ich uczestników.
W listopadzie 2000 r. Komisja Europejska opubliko-
wała komunikat w sprawie konieczności aktualizacji
dyrektywy o usługach inwestycyjnych. Celem komu-
nikatu było zainicjowanie prac mających na celu do-
konanie dogłębnej analizy dotychczasowych przepi-
sów i dostosowanie ich do znacznych zmian w zakre-
sie usług inwestycyjnych dotyczących obrotu papie-
rami wartościowymi w Unii Europejskiej. Na skutek
tego komunikatu Komisja Europejska w listopadzie
2002 r. przedstawiła projekt dyrektywy w sprawie
rynku instrumentów finansowych MiFID I, który
stanowił podstawę do wypracowania ostatecznego
kształtu regulacji. Jednocześnie należy zauważyć, iż
w czerwcu 2005 r. Komisja Europejska zaproponowa-
ła wydłużenie terminu na implementację przedmio-
towej dyrektywy, natomiast w lutym 2006 r. przed-
łożyła projekt dyrektywy Komisji wprowadzającej
środki wykonawcze do dyrektywy MiFID I.
Kiedy dyrektywa ta została przyjęta w Unii Eu-
ropejskiej?
Dyrektywa MiFID I została przyjęta w dniu
21 kwietnia 2004 r. Natomiast dyrektywa MiFID II
została przyjęta w dniu 10 sierpnia 2006 r.
Do kiedy Polska otrzymała czas implementacji tej
dyrektywy?
Zgodnie z art. 70 i art. 53 odpowiednio dyrektywy
MiFID I (w brzmieniu nadanym przez dyrektywę
2006/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
5 kwietnia 2006 r. zmieniającej dyrektywę 2004/39/
WE w sprawie rynków instrumentów finansowych
w odniesieniu do niektórych terminów) oraz MiFID
II państwa członkowskie miały obowiązek wdrożenia
przepisów dyrektywy do dnia 31 stycznia 2007 r. Na-
tomiast na dzień 1 listopada 2007 r. wyznaczono ter-
min rozpoczęcia stosowania przepisów dyrektywy
w państwach członkowskich.
Co spowodowało opóźnienia w procesie implemen-
tacji tej dyrektywy w Polsce, jaki departament w Mi-
nisterstwie Finansów prowadził tę sprawę i pod jakie-
go dyrektora departamentu podlegała ta sprawa?
Prace nad pełnym wdrożeniem dyrektywy MiFID
II rozpoczęły się już na początku 2006 r., czego re-
zultatem było przekazanie odpowiedniego projektu
ustawy o zmianie ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi we wrześniu 2006 r. do konsultacji mię-
dzyresortowych i społecznych. W dniu 20 marca 2007 r.
projekt ustawy został przyjęty przez Radę Ministrów
i następnie skierowany do Sejmu RP V kadencji. Nie-
stety, ustawie nie nadano biegu w ramach prac Sejmu
V kadencji, co sprawiło, iż implementacja postano-
wień dyrektywy MiFID II jeszcze w roku 2007 nie
była możliwa.
Niezwłocznie po rozpoczęciu prac przez Sejm RP
VI kadencji prace parlamentarne nad projektem
ustawy zostały wznowione. Ostatecznie przedmioto-
wa ustawa implementująca w pełni postanowienia
dyrektywy MiFID II została w dniu 4 września 2008 r.
uchwalona przez Sejm RP. W dniu 23 września 2008 r.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej skierował do
Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie zgod-
ności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej ustawy
z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o obrocie
instrumentami finansowymi oraz niektórych innych
ustaw (zm.u.o.i.f.). Prezydent w ww. wniosku zarzu-
cił, iż art. 19 zm.o.i.f. w związku z art. 1 pkt 37 lit. a
zm.o.i.f. jest niezgodny z art. 2 i art. 7, art. 21 ust. 1,
art. 9 w związku z art. 91 ust. 1 i 2 oraz z art. 227
ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Złożenie
przedmiotowego wniosku przez Prezydenta RP spo-
wodowało po raz kolejny odroczenie momentu wejścia
w życie ustawy implementującej postanowienia dy-
rektyw MiFID II.
Uchwalona przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
w dniu 4 września 2008 r. ustawa o zmianie ustawy
o obrocie instrumentami finansowymi oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw w trakcie całego proce-
su legislacyjnego (zarówno na poziomie rządowym,
jak i parlamentarnym) procedowana była w pakiecie
z uchwalonymi w tym samym dniu ustawami:
— o zmianie ustawy o funduszach inwestycyj-
nych, ustawy Prawo bankowe oraz ustawy o nadzo-
rze nad rynkiem finansowym,
— o zmianie ustawy o ofercie publicznej i warun-
kach wprowadzania instrumentów finansowych do
zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach
publicznych oraz o zmianie innych ustaw.
Spowodowało to konieczność kompleksowego
uzgadniania wprowadzanych zmian na poziomie
trzech kluczowych dla rozwoju krajowego rynku ka-
pitałowego ustaw zmienianych ustawami z dnia 4
września 2008 r. Wskazanie względu, jak również

skomplikowana materia regulowana implementowa-
ną dyrektywą, także w istotny sposób wpływały na
przedłużanie procesu implementacji dyrektywy Mi-
FID II.
Prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o obrocie instrumentami finansowymi prowadzone
były w Departamencie Rozwoju Rynku Finansowe-
go (do 27.04.2006 r. Departament Instytucji Finan-
sowych), którym w okresie prac nad ustawą kiero-
wali: Iwona Duda (21.11.2005 r.–3.09.2006 r.), Do-
rota Piwońska (4.09.2006 r.–20.09.2006), Adam
Płociński (21.09.2006–2.10.2006), Arkadiusz Huza-
rek (3.10.2006 r.–4.03.2007 r.) oraz Piotr Piłat (od
19.03.2007 do chwili obecnej).
Kto i w jaki sposób wprowadził w ramach procesu
związanego z przyjmowaniem dyrektywy przepisy
odnośnie do Krajowego Depozytu Papierów Warto-
ściowych mocno skrytykowane przez Trybunał Kon-
stytucyjny i zanegowane jeszcze w fazie projektu po-
prawki przez Europejski Bank Centralny?
W związku z koniecznością:
— doprecyzowania przepisów implementujących
postanowienia dyrektywy MiFID I oraz dyrektywy
MiFID II,
— doprecyzowania przepisów implementujących
postanowienia dyrektywy 2006/49/WE z dnia 14 czerw-
ca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm
inwestycyjnych i instytucji kredytowych,
— wprowadzenia zmian zawierających rozwiąza-
nia wynikające z dotychczasowej praktyki rynkowej,
doświadczeń w zakresie nadzoru nad firmami inwe-
stycyjnymi i innymi uczestnikami rynku kapitało-
wego oraz zmian będących odpowiedzią na postulaty
uczestników rynku kapitałowego,
— wprowadzenia w projekcie zmian o charakte-
rze redakcyjnym i porządkowym,
— dokonania wdrożenia do krajowego systemu
prawnego kolejnych dyrektyw z zakresu rynku kapi-
tałowego, które weszły w życie po przekazaniu pro-
jektowanych ustaw z tzw. pakietu do Sejmu V kaden-
cji (dyrektywy 2007/16/WE oraz 2007/14/WE).
Komitet Rady Ministrów podjął decyzję o przygo-
towaniu autopoprawki do projektu ustawy o zmianie
ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, prze-
kazanego Sejmowi RP. W procesie uzgodnień między-
resortowych do rządowego projektu autopoprawki
zgłoszone zostały m.in. uwagi ministra skarbu pań-
stwa. Pismo z dnia 28 stycznia 2008 r., DP-AC-0244-
-168/08, MSP/DP/288/08, zawierało propozycję wpro-
wadzenia zmian w art. 46 ustawy o obrocie instru-
mentami finansowymi polegającą na wykreśleniu
NBP z listy akcjonariuszy KDPW SA. Propozycja
ministra skarbu państwa została ostatecznie przyję-
ta przez Radę Ministrów w ramach przyjmowania
tekstu autopoprawki przez Radę Ministrów (rozpa-
trywane były m.in. sprzeciwy i zastrzeżenia zgłasza-
ne przez NBP wobec zamiaru wykreślenia NBP
z grona podmiotów mogących posiadać akcje KDPW).
W dniu 22 kwietnia 2008 r. projekt autopoprawki zo-
477
stał przyjęty przez Radę Ministrów, zaś w dniu
26 maja 2008 r. został przekazany Sejmowi RP.
Jakie oprócz opcyjnej tragedii były inne skutki
opóźnienia wejścia w życie MiFID w Polsce?
Należy podkreślić, że nieodłącznym elementem
towarzyszącym prowadzeniu działalności gospodar-
czej jest szeroko rozumiane ryzyko, w tym ryzyko
walutowe, tj. możliwość powstania strat finansowych
na skutek zmian kursów walutowych. Świadomość
występowania ryzyka walutowego, przejawiająca się
aktywnym zarządzaniem tego rodzaju ryzykiem oraz
odpowiednim zabezpieczaniem się przed jego skut-
kami, stała się w ostatnich latach nieodzowną cechą
nowocześnie zarządzanych przedsiębiorstw. W chwi-
li obecnej jednostki gospodarcze mogą korzystać z wie-
lu specjalistycznych rozwiązań, których celem jest
minimalizowanie możliwości wystąpienia strat zwią-
zanych z ryzykiem walutowym. Wykorzystywanie
opcji walutowych wyłącznie w celu zabezpieczania
się przed ryzykiem powinno zagwarantować jedno-
stce zachowanie pierwotnie założonej wartości skład-
ników aktywów lub zobowiązań albo przyszłych
przepływów pieniężnych. Niemniej jednak, w przy-
padku gdy instrumenty pochodne wykorzystywane
są przez jednostki gospodarcze w celach spekulacyj-
nych, poza możliwością osiągnięcia ponadprzecięt-
nych zysków jednostki te powinny się również liczyć
z ryzykiem poniesienia znaczących strat, potęgowa-
nych przez związany z tymi instrumentami efekt
dźwigni finansowej.
Mając na uwadze powyższe, podkreślić należy, iż
ze względu na szczególny charakter oraz konstrukcję
przepisów regulujących funkcjonowanie krajowego
rynku kapitałowego nie jest możliwe generalne
stwierdzenie, że zawieranie przez banki krajowe na
własny rachunek transakcji, których przedmiotem
są niewystandaryzowane, niedopuszczone do obrotu
na rynku zorganizowanym, pochodne instrumenty
finansowe (w szczególności opcje walutowe oraz swa-
py walutowe) stanowi czynność z katalogu czynności
maklerskich. Skoro więc nie jest możliwe ogólne i jed-
noznaczne stwierdzenie, że przedmiotowa usługa
stanowi czynność maklerską, tym bardziej nie znaj-
duje uzasadnienia ogólne twierdzenie, że takie usłu-
gi, zarówno w obecnej sytuacji, jak i w przypadku
całkowitej transpozycji do polskiego porządku praw-
nego dyrektywy MiFID II, są w każdym przypadku
objęte zakresem przedmiotowym dyrektyw MiFID
I i MiFID II. Powoduje to również w ocenie Minister-
stwa Finansów, iż wiązanie opóźnienia w implemen-
tacji przedmiotowej dyrektywy z negatywnymi skut-
kami przyjmowanych przez niektóre podmioty stra-
tegii opcyjnych, możliwe jest wyłącznie po dokonaniu
odrębnej, indywidualnej analizy sposobu świadczenia
takich usług przez konkretny podmiot.
Jakie inicjatywy podejmowało Ministerstwo Finan-
sów, aby MiFID miał szanse funkcjonować w Polsce?
W opinii Ministerstwa Finansów, w świetle obo-
wiązującego stanu prawnego nie ma przeszkód dla
dobrowolnego wdrażania wymagań zawartych w dy-
478
rektywach MiFID dotyczących wykonywania czyn-
ności maklerskich pomimo niepełnej transpozycji
przedmiotowych przepisów do krajowego porządku
prawnego. Wprowadzenie wymagań, które nie zosta-
ły jeszcze implementowane, nie pozostaje bowiem
w sprzeczności z obowiązującym prawem polskim.
Wdrożenie dodatkowych standardów funkcjonowa-
nia podmiotów świadczących usługi inwestycyjne
oraz standardów świadczenia takich usług nie sta-
nowi naruszenia przepisów prawa, które standardów
takich nie zawierają. Tak więc wymagania zawarte
w przepisach dyrektyw MiFID dotyczące organizacji
firm inwestycyjnych oraz świadczenia przez nie usług
mogą być wdrażane na poziomie regulaminów (we-
wnętrznych regulaminów firm inwestycyjnych, np.
regulaminów świadczenia usług) oraz umów z klien-
tami, bez ryzyka naruszenia obowiązujących przepi-
sów prawa polskiego.
W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z ba-
daniem zakresu stosowania właściwych przepisów
dyrektyw MiFID, przeprowadzonym przez Urząd Ko-
misji Nadzoru Finansowego, istotna część banków
prowadzących działalność na terytorium RP wpro-
wadziła do swoich regulaminów i procedur wewnętrz-
nych elementy wymagane przez dyrektywy MiFID.
Co więcej, kilka banków w pełni transponowało Mi-
FID do swoich regulacji wewnętrznych.
Ponadto z przeprowadzonego badania wynika, że
w większości przypadków banki stosowały należyty,
wyczerpujący i niebudzący wątpliwości sposób infor-
mowania klientów o warunkach i parametrach trans-
akcji opcji walutowych, w tym o asymetrii warunków
i jej wpływie na sposób i wynik rozliczania transak-
cji. Może świadczyć o tym w szczególności fakt ak-
ceptacji przez klientów warunków transakcji, jak
również przekazywania przez bank potwierdzeń za-
warcia transakcji i warunków uzgodnionych pomię-
dzy stronami. Innymi słowy, banki w większości
przypadków dopełniały obowiązków prawno-proce-
duralnych podczas zawierania kontraktów.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż
zgodnie z obowiązującym stanem prawnym w zakre-
sie właściwości Ministerstwa Finansów nie mieści się
samodzielna inicjatywa ustawodawcza konieczna do
wdrożenia w Polsce dyrektywy MiFID II. Z tego też
względu, po przekazaniu odpowiednich projektów
ustaw pod obrady Rady Ministrów, a następnie do
Sejmu, działania Ministerstwa Finansów ograniczo-
ne były do monitowania oraz wskazywania ewentu-
alnych konsekwencji wynikających z przedłużającej
się procedury transpozycji do polskiego systemu
prawnego postanowień przedmiotowej dyrektywy.
Jakie inicjatywy ustawodawcze podejmowało Mi-
nisterstwo Finansów, aby zminimalizować skutki
tzw. toksycznych opcji walutowych w przedsiębior-
stwach?
Ministerstwo Finansów od początku zaistnienia
problemu tzw. toksycznych opcji walutowych stało na
stanowisku, iż możliwości całościowego rozwiązania
problemu należy szukać w ramach obecnie obowią-
zujących ram prawnych. W opinii ministerstwa
wszelkie próby ustawowego wkraczania w stosunki
cywilnoprawne pomiędzy równoprawnymi podmio-
tami niosłoby za sobą bardzo poważne ryzyko za-
chwiania pewności obrotu prawnego i gospodarczego
oraz ryzyko utraty wiarygodności Rzeczypospolitej
Polskiej na arenie międzynarodowej. Działania tego
rodzaju mogłoby wygenerować także bardzo poważne
ryzyko dla krajowego sektora bankowego. Jednocze-
śnie za właściwe rozwiązanie zaistniałego problemu
opcji walutowych należy uznać indywidualne nego-
cjacje prowadzone między przedsiębiorcami i banka-
mi, a w przypadku braku porozumienia – mediacje
i ewentualne skierowanie sprawy do sądu polubow-
nego lub sądu powszechnego.
Jaki był cel dodania przez rząd do ustawy o obro-
cie instrumentami finansowymi poprawki zobowią-
zującej NBP do zbycia akcji Krajowego Depozytu
Papierów Wartościowych?
Zgodnie ze stanowiskiem ministra skarbu pań-
stwa przekazanym w trakcie uzgodnień międzyre-
sortowych i społecznych nad projektem autopopraw-
ki do rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy
o obrocie instrumentami finansowymi status akcjo-
nariusza KDPW SA wywołuje wątpliwości w kontek-
ście art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o Narodowym Banku Polskim, który zabrania NBP
stawania się akcjonariuszem lub udziałowcem innych
osób prawnych aniżeli prowadzące działalność usłu-
gową wyłącznie na rzecz instytucji finansowych i Skar-
bu Państwa. Istotną bowiem częścią działalności
KDPW SA są usługi świadczone na rzecz emitentów
zdematerializowanych papierów wartościowych (przede
wszystkim na rzecz spółek notowanych na warszaw-
skiej giełdzie papierów wartościowych).
Ponadto wykonywanie przez Narodowy Bank
Polski nadzoru typu oversight nad działalnością
KDPW SA nie wymaga posiadania statusu akcjona-
riusza KDPW SA, a co więcej, status ten może wy-
woływać wątpliwości co do niezależności wykony-
wania przez NBP nadzoru typu oversight nad dzia-
łalnością KDPW.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie zagrożenia funkcjonowania
Programu 2 Polskiego Radia (11401)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posła Marka Kuchcińskiego z dnia

7 października 2009 r. w sprawie zagrożenia funk-
cjonowania Programu 2. Polskiego Radia SA niniej-
szym informuję, że minister skarbu państwa, dzia-
łając jako walne zgromadzenie spółki, wykonuje swo-
je uprawnienia w oparciu o przepisy Kodeksu spółek
handlowych oraz ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253,
poz. 2531, ze zm.), zwanej dalej ustawą o rtv.
Wykonując kompetencje walnego zgromadzenia
wobec spółki, minister skarbu państwa jest upraw-
niony do podejmowania decyzji dotyczących jej funk-
cjonowania w zakresie:
— powoływania reprezentanta Skarbu Państwa
do rady nadzorczej, z kolei członkowie rady w ramach
prowadzonego bezpośredniego, bieżącego nadzoru
stale czuwają nad działalnością spółki w wymiarze
prawnym i ekonomicznym, analizując szczegółowo
sposób prowadzenia spraw spółki przez wybrany
przez nich zarząd;
— co roku w ramach podsumowania funkcjono-
wania podmiotu rozpatruje i rozstrzyga o zatwier-
dzeniu sprawozdania finansowego oraz sprawozda-
nia z jej działalności w danym roku obrotowym, by
ostatecznie zdecydować o udzieleniu absolutorium
z wykonania powierzonych obowiązków zarówno
członkom rady nadzorczej, jak i członkom zarządu.
Należy podkreślić, że to do kompetencji zarządu
spółki należy prowadzenie bieżących spraw, w tym
podejmowanie działań zmierzających do jej rozwoju
i pozyskiwania środków na funkcjonowanie.
Biorąc pod uwagę posiadane informacje o złej sy-
tuacji finansowej Polskiego Radia SA, wynikającej
m.in. ze spadku wpływów abonamentowych, w ra-
mach posiadanych ograniczonych uprawnień właści-
cielskich, minister skarbu państwa zalecił w listopa-
dzie 2008 r. przeprowadzenie audytu działalności spół-
ki. Uzyskane w ten sposób informacje miały za zada-
nie wspomóc działania zarządu zmierzające do wska-
zania obszarów działalności spółki, w których mogła-
by nastąpić poprawa efektywności wydatkowanych
środków, co pozwoliłoby doprowadzić do poprawy sy-
tuacji finansowej spółki. Z przekazanych przez zarząd
spółki informacji wynika, że podejmowane w roku
2009 działania (wprowadzony program oszczędnościo-
wy przy realizacji planowanych wpływów środków
abonamentowych) odniosły pozytywny skutek – za
6 miesięcy bieżącego roku spółka uzyskała dodatni
wynik finansowy – netto w kwocie 11 659 tys. zł.
Minister skarbu państwa może przekazać środki
finansowe spółce jedynie w drodze udzielenia pomo-
cy publicznej ze środków Funduszu Restrukturyzacji
Przedsiębiorców z przeznaczeniem na wsparcie w celu
ratowania lub restrukturyzacji spółek z udziałem
Skarbu Państwa. W takim przypadku istnieje ko-
nieczność przygotowania, zatwierdzenia oraz wyko-
nania planów restrukturyzacji przedsiębiorstwa be-
neficjanta udzielanej pomocy, zgodnie z istniejącymi
procedurami.
Należy w tym miejscu podkreślić, że zgodnie z usta-
wą z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
479
rządowej, w związku z uchwałą nr 49 Rady Mini-
strów z dnia 19 marca 2002 r. przyjmującej regula-
min pracy Rady Ministrów, ministrem właściwym
w zakresie polityki audiowizualnej jest minister wła-
ściwy w sprawach kultury i dziedzictwa narodowego,
który w ramach swoich ustawowych kompetencji dys-
ponuje inicjatywą ustawodawczą w przedmiotowym
zakresie.
Ponadto informuję, że zgodnie z regulacjami za-
wartymi w art. 31 ust. 2 ustawy o rtv przychodami
Polskiego Radia SA mogą być również dotacje z bu-
dżetu państwa.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia uzna Pan Marszałek za wyczerpujące tema-
tykę poruszoną w interpelacji.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie 7. Rejonowej Bazy Materiałowej
w Stawach (11402)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie 7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Stawach
(SPS-023-11402/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Ograniczone środki finansowe resortu obrony
narodowej determinują konieczność dostosowania
wielkości potencjału logistycznego Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej do nowych potrzeb opera-
cyjnych. Mając powyższe na uwadze, dokonano prze-
glądu tego potencjału, w wyniku czego podjęto dzia-
łania mające na celu optymalizację struktur logi-
stycznych i ich reorganizację dla zapewnienia prze-
chowywania normatywnych zapasów środków za-
opatrzenia. Realizowane w tym zakresie przedsię-
wzięcia pozwolą ograniczyć wydatki na utrzymywa-
nie zbędnej infrastruktury i umożliwią skupienie
wysiłku na realizacji zadań modernizacyjnych
obiektów perspektywicznych niezbędnych dla Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Dzięki temu
osiągnięty zostanie odpowiedni poziom nowoczesno-
ści składów, jak też spełnione będą wymogi dotyczą-
ce przechowywania materiałów pędnych, smarów,
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, przy jednoczesnym
zapewnieniu ochrony środowiska.
W związku z powyższym planuje się zintegrowa-
nie aktualnie funkcjonujących ośmiu rejonowych baz
materiałowych i dwóch baz materiałowo-technicz-
nych w cztery regionalne bazy logistyczne. Obszary
480
odpowiedzialności regionalnych baz logistycznych
oparte zostaną o granice administracyjne woje-
wództw. Czynniki, które będą miały zasadnicze zna-
czenie przy podejmowaniu konkretnych decyzji w za-
kresie reorganizacji stacjonarnego potencjału logi-
stycznego i dyslokacji nowo powstałych baz logistycz-
nych, to przede wszystkim: położenie operacyjne,
stan infrastruktury, dostępność zasobów osobowych
oraz funkcjonujące systemy łączności i informatycz-
ne. W odniesieniu do infrastruktury w szczególności
brane będą pod uwagę takie elementy, jak:
— stan obiektów, ich struktura i utechnicznienie;
— sieć i jakość wewnętrznych dróg manewrowych
i bocznic kolejowych;
— dostosowanie do wymogów w zakresie ochrony
obiektów i przepisów przeciwpożarowych;
— dostosowanie do przepisów ochrony środowiska
naturalnego;
— potrzeby modernizacyjne i wielkość niezbęd-
nych nakładów finansowych;
— koszty utrzymania.
Przedmiotowy proces zmian organizacyjnych do-
tyczy także 7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Sta-
wach. Zgodnie z obowiązującymi w resorcie obrony
narodowej dokumentami planistycznymi obejmować
on będzie w latach 2009–2012 rozformowanie komen-
dy tej bazy oraz włączenie części podległych jej skła-
dów materiałowych do nowo tworzonych regional-
nych baz logistycznych.
Ministerstwo Obrony Narodowej zdaje sobie spra-
wę, że ograniczanie wielkości stacjonarnego poten-
cjału logistycznego jest procesem trudnym i bardzo
negatywnie odbieranym przez społeczność lokalną
oraz władze samorządowe. Niemniej jednak jego
optymalizacja jest działaniem koniecznym i ekono-
micznie uzasadnionym. Decydują o tym aktualne
potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
związane m.in. z programem ich rozwoju oraz proce-
sem profesjonalizacji.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam na-
dzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjonujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie ujęcia w opracowanym
przez Ministerstwo Sportu i Turystyki
ogólnopolskim planie dofinansowania
inwestycji sportowych zadania wynikającego
z projektu: Przebudowa międzyszkolnego
stadionu sportowego Juwenia w Przemyślu
(11404)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Wojciecha Pomajdy
przekazaną pismem z dnia 15 września 2009 r. (sygn.
SPS-023-11404/09) w sprawie ujęcia zadania wyni-
kającego z projektu: Przebudowa międzyszkolnego
stadionu sportowego Juwenia w Przemyślu w opra-
cowanym przez Ministerstwo Sportu i Turystyki pla-
nie dofinansowania inwestycji sportowych, informu-
ję, co następuje:
1. Zasady dofinansowania zadań ze środków Fun-
duszu Rozwoju Kultury Fizycznej reguluje rozporzą-
dzenie ministra sportu z dnia 10 lipca 2006 r. (Dz. U.
Nr 134, poz. 944, z późn. zm.). § 3 niniejszego rozpo-
rządzenia wskazuje na możliwość dofinansowania
inwestycji w ramach dwóch programów:
a) wojewódzkich wieloletnich programów rozwo-
ju bazy sportowej,
b) programie inwestycji o szczególnym znaczeniu
dla sportu.
Przyczyny zaniechania dofinansowania przed-
miotowego projektu w ramach wojewódzkiego wielo-
letniego programu rozwoju bazy sportowej nie leżą
w gestii Ministerstwa Sportu i Turystyki. Kwalifiko-
wania zadania do dofinansowania oraz podziału
środków w ramach przyznanych limitów na woje-
wództwo dokonuje marszałek województwa, stosując
kryteria określone powyższym rozporządzeniem.
Program inwestycji o szczególnym znaczeniu dla
sportu obejmuje obszary dofinansowania przedsię-
wzięć inwestycyjnych stanowiących główne zaplecza
szkoleniowo-treningowe dla kadry narodowej i olim-
pijskiej oraz obiekty służące organizacji imprez spor-
towych najwyższej rangi. Kwalifikowania zadań do
tego programu dokonuje Komisja do spraw Strate-
gicznych Inwestycji Sportowych, uwzględniając
przede wszystkim opinie i rekomendacje polskich
związków sportowych wskazujących priorytety dla
poszczególnych dyscyplin.
Zgłoszenie zadania polegającego na przebudowie
międzyszkolnego stadionu sportowego Juwenia w Prze-
myślu nie spełnia kryteriów do uznania go za inwe-
stycję strategiczną dla polskiego sportu.
Program „Moje Boisko – Orlik 2012” jest progra-
mem jednorocznym o określonych założeniach i po-
lega na budowie nowego kompleksu boisk sportowych
z zapleczem sanitarno-szatniowym zgodnie z wytycz-

nymi Ministerstwa Sportu i Turystyki. W związku
z tym w ramach tego programu nie jest możliwe finan-
sowanie inwestycji o innym zakresie rzeczowym.
2. W przypadku wdrożenia w najbliższych latach
w Ministerstwie Sportu i Turystyki nowego progra-
mu służącego rozwojowi sportu wśród dzieci i mło-
dzieży zgłoszenie przebudowy młodzieżowego stadio-
nu sportowego Juwenia będzie rozpatrywane. Aktu-
alnie jedynym programem umożliwiającym uzyska-
nie dofinansowania tego przedsięwzięcia jest wska-
zany w punkcie pierwszym wojewódzki wieloletni
program rozwoju bazy sportowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie zaniechania podniesienia
progu dochodowego uprawniającego
do świadczeń socjalnych (11405)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację poselską posła Wojciecha Pomajdy w spra-
wie zaniechania podniesienia progu dochodowego
uprawniającego do świadczeń socjalnych, uprzejmie
wyjaśniam:
Przeprowadzone przez Instytut Pracy i Spraw So-
cjalnych badania nad poziomem i strukturą zmody-
fikowanego minimum egzystencji w 2008 r. wskazu-
ją, iż w grupie gospodarstw pracowniczych wynosi
ono (na osobę) 413,2 zł w gospodarstwie jednoosobo-
wym, 345,3 zł w gospodarstwie dwuosobowym (męż-
czyzna i kobieta), 332,90 zł na osobę w rodzinie peł-
nej z dzieckiem młodszym w wieku 4–6 lat, 363,90 zł
na osobę w rodzinie pełnej z dzieckiem starszym
w wieku 13–15 lat, 350,5 zł w rodzinie czteroosobo-
wej (mężczyzna i kobieta, dziecko młodsze i dziecko
starsze), 360,9 zł na osobę w rodzinie pięcioosobowej
(mężczyzna i kobieta, dziecko młodsze i dwoje dzieci
starszych), 389,5 zł w gospodarstwie emeryckim jed-
noosobowym, 321,6 zł w gospodarstwie emeryckim
dwuosobowym. Jednocześnie wysokość kryterium
dochodowego uprawniającego do świadczeń rodzin-
nych, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.), wynosi 504 zł netto
na osobę w rodzinie lub 583 zł na osobę, gdy człon-
kiem rodziny jest niepełnosprawne dziecko. Tym sa-
481
mym wysokości ww. kryterium są znacznie wyższe
niż wartości zmodyfikowanego minimum egzystencji
za 2008 r. dla poszczególnych typów gospodarstw.
Zatem pozostawienie, w wyniku ustawowej weryfi-
kacji, od 1 listopada 2009 r. kwot kryteriów dochodo-
wych na dotychczasowym poziomie, w związku z trud-
ną sytuacją gospodarczą Polski i koniecznością ogra-
niczenia wzrostu wydatków budżetu państwa, nie
spowoduje poszerzenia się liczby rodzin, które żyłyby
z tego powodu poniżej minimum egzystencji. Świad-
czenia rodzinne będą przysługiwać nie tylko rodzi-
nom, które żyją poniżej i na poziomie minimum eg-
zystencji, ale również tym, które mają dochód wyższy
od minimum egzystencji. W I półroczu 2009 r. świad-
czenia rodzinne przeciętnie miesięcznie pobierało
nieco ponad 2,3 mln rodzin, w których się wychowy-
wało 3,4 mln dzieci.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysokości
dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się sta-
nowiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny
oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 129,
poz. 1058) od 1 listopada 2009 r. nastąpi wzrost kwot
zasiłku rodzinnego we wszystkich grupach wieku
dzieci o ponad 40%, a także kwoty świadczenia pie-
lęgnacyjnego o ok. 24% w stosunku do obecnie obo-
wiązujących wysokości. Wysokość zasiłku rodzinne-
go na dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia
wzrośnie do kwoty 68 zł (obecnie: 48 zł), na dziecko
w wieku powyżej 5. roku życia do ukończenia
18. roku życia – do kwoty 91 zł (obecnie: 64 zł), na
dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do ukończe-
nia 24. roku życia – do kwoty 98 zł (obecnie: 68 zł),
zaś wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wzrośnie
do kwoty 520 zł (obecnie: 420 zł). Wzrost kwot
zasiłku rodzinnego oraz świadczenia pielęgnacyj-
nego spowoduje wzrost wydatków z budżetu pań-
stwa na świadczenia rodzinne o 189 700 tys. zł
w 2009 r. i o 1 138 700 tys. zł w 2010 r.
Trzeba zauważyć, że wynikający z ww. rozporzą-
dzenia wzrost wysokości zasiłku rodzinnego spowo-
duje wzrost od 1 listopada 2009 r. kwoty dopuszczal-
nego przekroczenia kwoty kryteriów dochodowych
bez utraty prawa do świadczeń rodzinnych dla ro-
dzin, które już korzystają z tych świadczeń. Zgodnie
z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach rodzinnych
świadczenia przysługują także w sytuacji, gdy prze-
ciętny miesięczny dochód netto rodziny w przelicze-
niu na osobę w rodzinie przekracza ustawowe kryte-
rium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższego za-
siłku rodzinnego, ten zaś wzrośnie do kwoty 68 zł
(np. dla czteroosobowej rodziny dopuszczalne prze-
kroczenie kryterium wzrośnie o 80 zł i wyniesie 272 zł).
Jednakże w przypadku przekroczenia kryterium do-
chodowego w następnym roku kalendarzowym
świadczenia rodzinne już nie będą przysługiwać.
Ponadto trzeba wspomnieć, iż z możliwości pod-
wyższenia kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych nie skorzystał, niestety, po-
przedni rząd przy weryfikacji kryteriów w 2006 r.,
482
mimo że decyzje w tej sprawie podejmował w warun-
kach koniunktury gospodarczej w Polsce, a nie tak
– jak jest obecnie – w warunkach globalnego kryzysu
ekonomicznego.
Jeżeli chodzi o instytucję polityki społecznej pań-
stwa, jaką jest pomoc społeczna, to należy podkreślić,
iż przyjęte w ustawie o pomocy społecznej (z dnia 12
marca 2004 r., j. t.: Dz. U z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.) rozwiązania oparte są między innymi
o konstytucyjną zasadę pomocniczości państwa. Za-
stosowanie tej zasady w przepisach o pomocy społecz-
nej uczyniło jednostki samorządu terytorialnego
głównymi podmiotami pomocy społecznej. Dlatego
też większość zadań z zakresu pomocy społecznej re-
alizowana jest przez jednostki samorządu terytorial-
nego w ramach zadań własnych, tak obligatoryjnych
(np. w przypadku gminnych jednostek samorządu
terytorialnego są to zadania określone w art. 17 ust.
1 wyżej wymienionej ustawy), jak i fakultatywnych
(art. 17 ust. 2 ww. ustawy), w ramach ich środków
własnych. Zgodnie z tą zasadą ogólną regionalne jed-
nostki samorządu terytorialnego wykonują zadania
pomocy społecznej określone w art. 21 ustawy o po-
mocy społecznej. Ponadto gminne jednostki samorzą-
du terytorialnego wykonują zadania pomocy społecz-
nej zlecane im do realizacji przez administrację rzą-
dową w oparciu o art. 18 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej, a powiatowe jednostki
samorządu terytorialnego wykonują zadania pomocy
społecznej zlecane im do realizacji przez administra-
cję rządową w oparciu o art. 20 ww. ustawy. Realiza-
cja tych zadań powinna wpisywać się w lokalne poli-
tyki społeczne określane i realizowane przez jednost-
ki samorządu terytorialnego. Wynika to stąd, że sa-
morządy terytorialne, będąc głównym podmiotem
pomocy społecznej, określają i realizują lokalne poli-
tyki społeczne w zakresie pomocy społecznej będące
instytucjonalną odpowiedzią władz tych jednostek na
potrzeby społeczne. To one suwerennie definiują cele
swojej polityki w zakresie pomocy społecznej, a także
ustalają wielkość środków finansowych przeznacza-
nych na realizację obligatoryjnych i nieobligatoryj-
nych zadań pomocy społecznej mających zapewnić
osiągnięcie zakładanych rezultatów, czyli umożliwie-
nie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych
sytuacji życiowych, których nie są one w stanie po-
konać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby
i możliwości. O tej niezmiernie ważnej, strategicznej
funkcji jednostek samorządu terytorialnego realizo-
wanej w ramach polityki społecznej mówią zapisy
ustawy o pomocy społecznej w art. 2, art. 17 ust. 1
pkt 1 (i odpowiednio art. 110 ust. 4), art. 19 pkt 1 (i od-
powiednio art. 112 ust. 9), art. 21 pkt 1 (i odpowied-
nio art. 113 ust. 2).
W przedstawionym pokrótce aktualnym stanie
prawnym, działając na podstawie art. 22 pkt 14 usta-
wy o pomocy społecznej, wojewodowie mogą także
finansowo wspierać realizację przez jednostki samo-
rządu terytorialnego programów w określonym przez
nich obszarze pomocy społecznej. Ponadto minister
właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, tak-
że w oparciu o konstytucyjną zasadę pomocniczości
państwa, działając w oparciu o art. 23 ust. 1 pkt 7,
może opracować i finansować programy osłonowe,
a także na podstawie art. 23 ust. 7a wspierać finanso-
wo programy w określonym przez niego obszarze po-
mocy społecznej. Oto przykłady takich programów:
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Powrót osób bezdomnych do społeczności” z kwo-
tą roczną środków budżetowych 5,0 mln zł, ukierun-
kowany na wspieranie działalności organizacji III
sektora w obszarze pomocy osobom bezdomnym i za-
grożonym bezdomnością,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Wspieranie rozwoju spółdzielczości socjalnej”
z kwotą roczną 1,0 mln zł, ukierunkowany na two-
rzenie krajowej sieci ośrodków o charakterze eduka-
cyjno-doradczym dla grup założycielskich spółdzielni
socjalnych,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Aktywne formy przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu” na kwotę roczną 2,5 mln zł, ukierun-
kowany na wspieranie inicjatyw samorządów gmin-
nych i organizacji pozarządowych w obszarze lokal-
nych programów aktywności osób zagrożonych wy-
kluczeniem społecznym,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Oparcie społeczne dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi” – 3 mln zł, na wsparcie realizacji najlep-
szych projektów tworzących lokalną sieć specjali-
stycznej pomocy dla wskazanej grupy osób.
Zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej dożywianie dzieci jest zadaniem wła-
snym obowiązkowym gminy (art. 17 ust. 1 pkt 14).
Jako zadanie własne jest ono realizowane w ramach
środków własnych gminy.
Od wielu lat rząd wspiera finansowo gminy w re-
alizacji bezpłatnego dożywiania uczniów szkół do
czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej. W dniu
29 grudnia 2004 r. przyjęta została przez Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej ustawa o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259, ze zmianą). Zgod-
nie z art. 13 planowane środki budżetu państwa na
realizację programu nie mogą być niższe niż 500 mln
zł rokrocznie. Środki te planowane są w budżetach
wojewodów oraz w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa. Jednocześnie środki, jakie gminy powinny
przeznaczać na realizację programu, nie mogą być
niższe niż 250 mln zł rokrocznie w trakcie realizacji
programu wieloletniego, tj. w latach 2006–2009. Tak
więc zaplanowana w ustawie o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” łączna wielkość środków w latach 2006–2009
nie może być niższa niż 2 900 000 000 zł.
W trakcie realizacji programu w kolejnych latach
wielkość środków wydatkowanych na realizację pro-
gramu przedstawiała się następująco:
— rok 2006 – środki budżetu państwa 484 164 329
zł, środki własne gmin 265 559 388 zł, łączne wydat-
ki na realizację programu – 749 723 717 zł,

— rok 2007 – środki budżetu państwa 527 107 262
zł, środki własne gmin 283 972 501 zł, łączne wydat-
ki na realizację programu – 811 079 763 zł,
— rok 2008 – środki budżetu państwa 527 185 875 zł,
środki własne gmin 281 202 864 zł, łączne wydatki
na realizację programu – 808 388 739 zł.
Jak wynika z powyższego zestawienia, w kolej-
nych latach tak wydatki budżetu państwa, jak i wy-
datki środków własnych gmin były wyższe niż prze-
widziane w ustawie o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.
W poprzednich latach wszystkie wnioski wojewodów
na środki finansowe przewidziane w budżecie pań-
stwa były realizowane w 100% i w żadnym wojewódz-
twie nie zostały zmniejszone wnioskowane przez wo-
jewodów kwoty. Wnioski wojewodów odzwierciedlały
potrzeby na środki finansowe budżetu państwa,
uzgodnione z gminami, na realizację programu w po-
szczególnych województwach.
Dodać należy, że wojewodowie w latach 2007–2008
przenieśli na realizację programu wieloletniego, w ra-
mach posiadanych uprawnień, dodatkowe środki, dla-
tego środki budżetu państwa są wyższe niż zaplano-
wane w ustawach budżetowych na te lata.
Więcej też niż planowano w ustawie o ustanowie-
niu programu wydatkowały gminy ze środków wła-
snych. Jednocześnie pragnę poinformować, że w roku
2008 nie było dzieci, uczniów lub osób dorosłych,
tj. beneficjentów programu, którzy spełniali określo-
ne ustawą podwyższone kryterium dochodowe
uprawniające do bezpłatnej pomocy, a którzy nie byli
objęci programem ze względu na brak środków.
W ustawie budżetowej na rok 2009 została zwięk-
szona o 50 mln zł, z 500 mln zł do 550 mln zł, wiel-
kość środków rezerwy celowej budżetu państwa, któ-
re zostały przeznaczone na realizację programu wie-
loletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.
Dodatkowo, przeprowadzona w roku 2008 noweliza-
cja ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” pozwoliła na udzielanie pomocy w for-
mie posiłku głodnym dzieciom i uczniom bez koniecz-
ności ustalania sytuacji rodziny w drodze rodzinnego
wywiadu środowiskowego. W moim przekonaniu
działania te pozwolą na jeszcze skuteczniejsze udzie-
lanie pomocy uczniom i dzieciom wymagającym
wsparcia w zakresie dożywiania.
Obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy
z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia”. Przewiduje się przedłużenie realizacji progra-
mu na lata 2010–2013, utrzymanie środków budżetu
państwa przeznaczonych na realizację programu na
poziomie 550 mln zł rokrocznie do roku 2013, pod-
wyższenie z 10% do 20% liczby dzieci, które zostaną
objęte pomocą bez konieczności ustalania sytuacji
rodzinnej w drodze rodzinnego wywiadu środowisko-
wego.
Jak widać na podstawie powyższych wyjaśnień,
nadrzędnym priorytetem w działaniu rządu w ra-
483
mach planowania polityki społecznej w zakresie po-
mocy społecznej jest ochrona osób najbardziej potrze-
bujących. To z tego powodu, kiedy pojawiające się
jeszcze w zeszłym roku pierwsze oznaki kryzysu
światowego spowodowały, że rząd Rzeczypospolitej
Polskiej musiał podjąć działania przygotowujące do
przeprowadzenia nowelizacji budżetu na 2009 r., do-
konano tego z jak największą starannością i odpowie-
dzialnością za los rodzin i osób będących w najtrud-
niejszej sytuacji bytowej. Aby podczas prac nad no-
welizacją budżetu zminimalizować dla gospodarstw
domowych i rodzin polskich skutki głównych oszczęd-
ności, niezbędnych w warunkach kryzysu, rząd mu-
siał przede wszystkim zapewnić środki na wydatki
obligatoryjne, które wynikają z obowiązujących prze-
pisów prawa, na które składa się między innymi wy-
płacanie zasiłków stałych i okresowych. Zabiegano
zwłaszcza o zabezpieczenie utrzymania przynajmniej
na niezmniejszonym poziomie finansowania podsta-
wowych świadczeń z pomocy społecznej. W wyniku
podjętych wysiłków na chwilę obecną można stwier-
dzić, iż zagrożenia w realizacji zadań obowiązkowych
w zakresie pomocy społecznej nie ma – i nie będzie
województwa, w którym zabrakłoby środków na wy-
płatę tych świadczeń z tytułu pomocy społecznej,
mimo dokonanych oszczędności wskazanych przez
wojewodów.
Uważam jednocześnie za niezbędne wyjaśnienie,
że procedura zmian kwot progów dochodowych nie
oznacza jedynego rozwiązania prawnego w pomocy
społecznej, którego zastosowanie ma na celu przeciw-
działanie negatywnym skutkom niedostatku. Prze-
pisy ustawy o pomocy społecznej przewidują możli-
wość udzielenia pomocy społecznej w szczególnie
uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o do-
chodach przekraczających kryterium dochodowe
(art. 40 i 41 ustawy o pomocy społecznej z dnia 12
marca 2004 r., j.t.: Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.). Ponadto niektóre świadczenia niepie-
niężne pomocy społecznej świadczone są bez względu
na dochód zainteresowanych: praca socjalna (art. 45),
poradnictwo specjalistyczne (w szczególności prawne,
psychologiczne, rodzinne – art. 46), interwencja kry-
zysowa (art. 47). Na podkreślenie zasługuje to, że
przy rozpatrywaniu decyzji o przyznanie świadczeń
pomocy społecznej brane są pod uwagę nie tylko nie-
dostatki finansowe, ale także inne ryzyka socjalne
uzasadniające udzielenie pomocy społecznej, a w szcze-
gólności: sieroctwo, bezdomność, bezrobocie, niepeł-
nosprawność, długotrwała lub ciężka choroba, prze-
moc w rodzinie, potrzeba ochrony ofiar handlu ludź-
mi, potrzeba ochrony macierzyństwa lub wielodziet-
ności, bezradność w sprawach opiekuńczo-wycho-
wawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego,
zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodziet-
nych, brak umiejętności w przystosowaniu do życia
młodzieży opuszczającej całodobowe placówki opie-
kuńczo-wychowawcze, trudności w integracji cudzo-
ziemców, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej
status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą, trudno-
484
ści w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakła-
du karnego, alkoholizm lub narkomania, zdarzenie
losowe i sytuacja kryzysowa, klęska żywiołowa lub
ekologiczna (art. 7). Działania pomocy społecznej
mogą być działaniami elastycznymi, dostosowanymi
do aktualnej sytuacji bytowej osób i rodzin, inicjowa-
nymi nie tylko przez niedostatek finansowy, ale tak-
że przez pojawianie się różnorakich innych ryzyk
socjalnych, gdyż istnieje prawna możliwość udziela-
nia skutecznej pomocy społecznej także w sytuacjach
wyjątkowych, gdy posiadany dochód przekracza prze-
widziane prawem progi dochodowe. Dzięki temu rze-
czywista liczba osób objętych pomocą społeczną, któ-
rym decyzją przyznano świadczenia w ramach zadań
zleconych i własnych (bez względu na ich rodzaj, licz-
bę oraz źródło finansowania), wyniosła 2 101 252
osoby – zgodnie z wynikami ostatniego sprawozdania
MPiPS-03 (I–XII 2008 r.). Osoby te żyły w 1 305 146
rodzinach, w których razem z osobami bezpośrednio
objętymi pomocą społeczną żyło także 3 833 917
członków tych rodzin.
Konkludując, można uznać, iż w Polsce wszystkie
przypadki ubóstwa skrajnego objęte są zakresem
ustawowego działania pomocy społecznej. Katalog
świadczeń z pomocy społecznej zawiera oferty (świad-
czenia pieniężne i niepieniężne), które pozwalają na
udzielanie tym osobom i rodzinom wszelkiej pomocy,
jaką można zapewnić w aktualnym stanie finansów
państwa. Działania podejmowane w ramach ustawy
o pomocy społecznej uzupełniane są przez inne sys-
temy świadczeń składkowych i nieskładkowych,
zwłaszcza system świadczeń rodzinnych, o którym
bardziej szczegółowo napisano na początku niniejsze-
go pisma.
Oczywiście nie można stwierdzić, że w Polsce nie
ma niedostatku lub jego skrajnej postaci – ubóstwa.
Polska razem z innymi krajami znalazła się w sytu-
acji zaostrzenia się trosk finansowych. W pomocy
społecznej progi dochodowe stosowane do przyzna-
wania niektórych świadczeń finansowych znalazły
się naprawdę niepokojąco blisko minimum egzysten-
cji i wynoszą: dla osoby samotnie gospodarującej wy-
nosi 477 zł, zaś dla osoby w rodzinie 351 zł (rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w spra-
wie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz
kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, Dz.
U. Nr 127, poz. 1055 z 2009 r.). Obecnie, jak nigdy
przedtem, gremia decydujące o przeznaczaniu pu-
blicznych pieniędzy (rząd, samorządy, Sejm) stoją
przed wyjątkowo trudnym zadaniem takiego ich po-
działu, aby w istniejących warunkach finansowych
państwa (na które nakłada się zwłaszcza kryzys wa-
lutowy), realizując wiele konkurencyjnych zadań
cząstkowych w zakresie polityki społecznej, osiągnąć
w poszczególnych obszarach działania najlepsze moż-
liwe do uzyskania efekty. Oczywiste jest bowiem, że
nawet najbardziej dostosowane do sytuacji postępo-
wanie w ramach systemu pomocy społecznej w ra-
mach posiadanych do dyspozycji środków finanso-
wych, tak aby udzielić możliwie najskuteczniejszej
pomocy społecznej uwzględniającej nie tylko niedo-
statek materialny osób i rodzin, ale także ich skom-
plikowaną sytuację socjalną, jest jednak pochodną
otrzymanych do dyspozycji środków finansowych
i możliwych do zastosowania rozwiązań formalno-
prawnych, a te, jak powyżej wyjaśniono, są owocem
niezwykle trudnych decyzji podejmowanych w obli-
czu ogólnoświatowego kryzysu finansowego.
Problem zatem tkwi nie tyle w rozwiązaniach for-
malnoprawnych, co w pozostających do dyspozycji
realnych środkach finansowych. Podniesienie pro-
gów dochodowych w pomocy społecznej oczywiście
poszerzyłoby krąg osób kwalifikujących się do przy-
znania niektórych świadczeń z pomocy społecznej,
lecz w sytuacji ograniczonych środków finansowych
mogłoby także doprowadzić do braku możliwości
udzielenia wsparcia finansowego tym osobom, które
na skutek zmian formalnoprawnych zakwalifikowa-
łyby się do udzielenia niektórych świadczeń finanso-
wych z pomocy społecznej. Zagwarantowanie po-
trzebnych środków pieniężnych nawet przy obecnych
rozwiązaniach ustawowych mogłoby znacząco pod-
nieść skuteczność udzielanej pomocy społecznej, po-
nieważ obecny system pomocy społecznej jest syste-
mem na tyle elastycznym, że pozwala na przyznanie
pomocy finansowej w drodze wyjątku także osobom
i rodzinom, których dochód przekracza progi docho-
dowe kwalifikujące do niektórych świadczeń z pomo-
cy społecznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie koniecznej zmiany instrukcji
wypełniania wniosku o przyznanie pomocy
w zakresie działania 312: Tworzenie i rozwój
mikroprzedsiębiorstw w ramach PROW
na lata 2007–2013 przewidzianej dla wersji
PROW 312/09/01 (11406)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zdzisława Czuchy, przesłaną
przy piśmie z dnia 15.09.2009 r., znak: SPS-023-
-11406/09, w sprawie konieczności zmiany instrukcji
wypełniania wniosku o przyznanie pomocy w ra-
mach działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsię-
biorstw, objętego Programem Rozwoju Obszarów

Wiejskich na lata 2007–2013, uprzejmie przekazuję,
co następuje.
Rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania oraz wypłaty pomocy finansowej w ramach
działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw,
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2008 r. nr 139, poz. 883,
z późn. zm.) określa zasady przyznania pomocy oraz
tryb ubiegania się o pomoc. Szczegółowe wytyczne
dotyczące uzupełniania formularza wniosku o przy-
znanie pomocy są natomiast określone w instrukcji
wypełniania wniosku. Zasady wypełniania wniosku
nie mogą być sprzeczne z założeniami ubiegania się
o pomoc w ramach danego działania określonymi
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 oraz z przepisami, mogą jednak bardzo
szczegółowo regulować kwestie dotyczące wypełnia-
nia wniosku.
W ramach działania: Tworzenie i rozwój mikro-
przedsiębiorstw, pomoc przyznaje się na inwestycje
realizowane w celu podjęcia lub rozwinięcia prowa-
dzonej działalności pozarolniczej. Zgodnie z ww. roz-
porządzeniem pomoc może być przyznana w przypad-
ku gdy operacja jest uzasadniona, w tym pod wzglę-
dem ekonomicznym, i obejmuje wyłącznie inwestycje
związane z określonymi w rozporządzeniu działalno-
ściami. Generalnie pomocy udziela się na spójne
przedsięwzięcie, które przedstawione jest we wnio-
sku o przyznanie pomocy oraz w ekonomicznym pla-
nie operacji i którego realizacja przyczyni się do osią-
gnięcia założonego celu. Ocena przedsięwzięcia ma
wykazać, czy jego realizacja jest uzasadniona zarów-
no pod względem ekonomicznym, jak i z punktu wi-
dzenia technicznego (realizowane inwestycje wpłyną
na rozwój określonej działalności pozarolniczej). Uję-
cie w jednym wniosku inwestycji w ramach pokrew-
nych działalności gospodarczych pozwala dokonać
rzetelnej weryfikacji inwestycji, przy wykorzystaniu
analizy rynku dla danej branży, co jest niezbędne do
prawidłowej oceny ekonomicznego planu operacji.
Ponadto ze sposobu określenia kosztów kwalifi-
kowalnych w tym działaniu wynika, że pewnego typu
inwestycje nie mogą być jedynym elementem współ-
finansowanej operacji, gdyż wysokość kosztu kwali-
fikowalnego w przypadku niektórych inwestycji uza-
leżniona jest od wysokości pozostałych inwestycyj-
nych kosztów kwalifikowalnych operacji. Logiczne
jest zatem, aby pozostałe inwestycyjne koszty kwali-
fikowalne, których wysokość ma wpływ na wysokość
kosztu kwalifikowalnego określonej inwestycji, były
powiązane z tą inwestycją, tj. służyły do prowadzenia
tego samego typu działalności gospodarczej.
Biorąc pod uwagę określone w rozporządzeniu za-
sady kwalifikowania kosztów, konieczność zbadania
uzasadnienia realizacji operacji, jak również koniecz-
ność przeprowadzenia rzetelnej oceny złożonego
wniosku o przyznanie pomocy, należy uznać, że przy-
jęcie rozwiązania, aby w ramach jednego wniosku
485
można było ubiegać się o wsparcie na pokrewne ro-
dzaje działalności, jest uzasadnione.
Dodatkowo należy podkreślić, że beneficjent tego
działania podejmuje zobowiązanie do utrzymania
rzeczy współfinansowanych w ramach programu
oraz wykorzystania ich zgodnie z przeznaczeniem
przez 5 lat, jak również zobowiązuje się do prowadze-
nia w tym okresie działalności, w związku z którymi
realizowana była operacja lub których prowadzenie
stanowiło warunek przyznania pomocy (warunek ten
wynika pośrednio z art. 72 rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich). Prowadzenie
działalności w oparciu o różne (niepokrewne) branże
i utrzymanie jej przez 5 lat mogłoby rodzić wiele pro-
blemów dla beneficjentów. Dlatego z punktu widzenia
racjonalności wdrażania przedmiotowego działania
rozwiązanie umożliwiające beneficjentowi ubieganie
się o pomoc w ramach jednego wniosku na pokrewne
rodzaje działalności dodatkowo uzasadnia przyjęte
rozwiązanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie nowelizacji ordynacji wyborczych
w zakresie wprowadzenia ułatwień
w oddawaniu głosu przez osoby niewidome
oraz niedowidzące (11407)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
15 września 2009 r., znak: SPS-023-11407/09, inter-
pelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie
nowelizacji ustawy o ordynacji wyborczej w zakresie
wprowadzenia ułatwień w oddawaniu głosu przez
osoby niewidome oraz niedowidzące, proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Celem działań Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej jest walka z wykluczeniem społecznym osób
niepełnosprawnych poprzez tworzenie warunków
umożliwiających im pełne uczestnictwo w życiu spo-
łecznym, co oznacza również usprawnienie organiza-
cji głosowania dla wszystkich osób niepełnospraw-
nych, w tym niewidomych oraz niedowidzących.
486
Uprzejmie informuję, że pełnomocnik rządu do
spraw osób niepełnosprawnych wielokrotnie wystę-
pował do wójtów, burmistrzów, prezydentów miast
oraz członków organizacji pozarządowych z prośbą
o podjęcie działań w celu umożliwienia osobom nie-
pełnosprawnym jak najpełniejszej realizacji czynne-
go prawa wyborczego nadanego obywatelom mocą
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez zapew-
nienie osobom niepełnosprawnym jak najszerszej in-
formacji i wsparcia.
W swoim apelu przed tegorocznymi wyborami do
Parlamentu Europejskiego pełnomocnik przypo-
mniał, że uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Niepełno-
sprawnych (M.P. Nr 50, poz. 475) wśród najistotniej-
szych uprawnień osób niepełnosprawnych wskazuje
prawo do wolnego od barier funkcjonalnych dostępu
do punktów wyborczych, oraz wyraźnie zaznaczył,
że priorytetowa jest z pewnością pomoc w dotarciu
osób niepełnosprawnych do lokali wyborczych oraz
uwzględnienie innych potrzeb osób niepełnospraw-
nych w zakresie realizacji ich praw.
Ponadto w związku z rozpoczęciem prac parla-
mentu VI kadencji pełnomocnik zwrócił się do Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej oraz Marszał-
ka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z prośbą o uwzględ-
nienie w pracach nad nowelizacjami prawa wybor-
czego problemów osób niepełnosprawnych dotyczą-
cych niepełnej możliwości korzystania z przysługu-
jącego im prawa (podobnie w trakcie poprzedniej
kadencji parlamentarnej). Wyraził opinię, że rozwią-
zania dotyczące osób niepełnosprawnych przewidzia-
ne przepisami ordynacji wyborczej do Sejmu i Sena-
tu, jak i rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 31 lipca 2001 r. w sprawie
lokali obwodowych komisji wyborczych dostosowa-
nych do potrzeb wyborców niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2001 r. Nr 81, poz. 888) należy uznać za niewystar-
czające dla pełnej realizacji prawa tych osób do udzia-
łu w wyborach. Nie rozwiązują one istotnych z punk-
tu widzenia osób niepełnosprawnych problemów
związanych między innymi z dowozem osób niepeł-
nosprawnych do lokali wyborczych, udziałem w wy-
borach osób niewidomych oraz osób, które z powodu
niepełnosprawności nie mogą opuszczać miejsca za-
mieszkania, czy wreszcie udzielaniem przez komisje
wyborcze informacji osobom niepełnosprawnym –
uwzględniając rodzaj niepełnosprawności (np. osoby
głuche i głuchonieme). Stwierdził, że proponowane
w tej materii rozwiązania polegające na możliwości
głosowania przez pełnomocnika lub listownie (a w przy-
szłości drogą elektroniczną) należy ocenić jako krok
w dobrym kierunku.
W nawiązaniu do powyższego uprzejmie wyja-
śniam, że obecnie w Sejmie trwają intensywne prace
nad projektem ustawy Kodeks wyborczy (druk nr
1568 wraz z aneksem). Projekt obejmuje m.in. moż-
liwość głosowania przez pełnomocnika, sporządzenie
kart do głosowania w systemie Braille’a, utrzymane
są również przepisy, zgodnie z którymi niepełno-
sprawnemu wyborcy może pomagać, na jego życze-
nie, inna osoba.
Ponadto od dnia 2 kwietnia 2009 r. w Sejmie pra-
cuje Komisja Nadzwyczajna do rozpatrzenia posel-
skiego projektu ustawy Kodeks wyborczy, poselskie-
go projektu ustawy o zmianie ustawy o partiach po-
litycznych, ustawy o wyborze prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej, ustawy Ordynacja wyborcza do Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej i Senatu Rzeczypospo-
litej Polskiej oraz ustawy Ordynacja wyborcza do rad
gmin, rad powiatów i sejmików województw oraz ko-
misyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o wy-
borze prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie-
których innych ustaw. Do chwili obecnej komisja
odbyła 7 posiedzeń.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż w dniu 26 sierp-
nia 2009 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę w przed-
miocie ważności wyborów posłów do Parlamentu Eu-
ropejskiego przeprowadzonych 7 czerwca 2009 r. (sygn.
akt III SW 48/09). W powołanej uchwale Sąd Najwyż-
szy, odnosząc się do zarzutów dotyczących narusze-
nia praw osób niewidomych przez niezapewnienie im
tajności głosowania, naruszenia zasady równości
oraz pośrednio pozbawienia ich prawa głosowania,
uznał, iż protesty te są bezzasadne. W uzasadnieniu
Sąd Najwyższy stwierdził „…że osoby niewidome nie
są pozbawione prawa do głosowania. Na mocy art. 109
Ordynacji wyborczej do Parlamentu Europejskiego
w wyborach stosuje się bowiem niektóre przepisy
ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja wybor-
cza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 46, poz. 499, ze
zm.), w tym art. 69 przewidujący możliwość udziele-
nia osobie niepełnosprawnej pomocy w głosowaniu
przez inną osobę. Natomiast kwestię takiego zorga-
nizowania głosowania, aby osoba niewidoma mogła
samodzielnie oddać głos, można rozważać jedynie
w płaszczyźnie postulatu wobec ustawodawcy”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie likwidacji połączeń kolejowych
na Dolnym Śląsku (11411)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Janusza Krasonia w sprawie likwi-

dacji połączeń kolejowych na Dolnym Śląsku przed-
stawiam poniższe wyjaśnienia.
PKP InterCity SA prowadzi dwa rodzaje działal-
ności: komercyjną oraz dofinansowaną z budżetu
państwa. Działalność komercyjna, obejmująca pocią-
gi ekspresowe oraz TLK, realizowana jest na zasa-
dach rynkowych, dlatego przewoźnik, dbając o wynik
finansowy spółki, powinien dostosowywać ofertę do
zmieniającego się popytu na oferowane usługi. Dzia-
łalność dofinansowana z budżetu państwa obejmuje
pociągi międzynarodowe oraz międzywojewódzkie
pośpieszne, których spółka nie uruchamiałaby, bio-
rąc pod uwagę wyłącznie rachunek ekonomiczny.
Wprowadzone ograniczenia w zakresie oferty ko-
mercyjnej są elementem jej dostosowywania do uwa-
runkowań rynkowych. Ograniczenia dotyczące ofer-
ty dofinansowanej z budżetu państwa wynikają z nie-
właściwie zaprognozowanego jej deficytu. Rzeczywi-
sta strata wynikająca z realizacji połączeń pociągami
pośpiesznymi osiąga wartość znacząco wyższą niż
przewidziane na ten cel dofinansowanie.
Do zawieszenia kursowania wytypowane zostały
pociągi charakteryzujące się najniższymi wskaźni-
kami ekonomicznymi oraz niską frekwencją podróż-
nych. Podstawą podjętej przez przewoźnika decyzji
były wyniki analiz ekonomicznych sporządzonych
w oparciu o przeprowadzone badania marketingowe.
Decyzję o skróceniu do Wrocławia relacji pociągu
z Warszawy do Jeleniej Góry i Szklarskiej Poręby prze-
woźnik argumentuje niską frekwencją oraz alterna-
tywnymi możliwościami przejazdu na trasie Warsza-
wa – Jelenia Góra w komunikacji przesiadkowej.
Zagrożenia związane z wprowadzonymi ograni-
czeniami w ofercie połączeń międzywojewódzkich
nie dotyczą wyłącznie regionów atrakcyjnych tury-
stycznie. Wszystkie wprowadzone ograniczenia
mają negatywne konsekwencje dla regionów, któ-
rych dotyczyły.
W celu ograniczenia zakresu realizowanych
zmian Ministerstwo Infrastruktury podjęło działa-
nia na rzecz zwiększenia kwoty dofinansowania dla
PKP InterCity SA. Zadeklarowane przez PKP Prze-
wozy Regionalne spółka z o.o. oszczędności w zakre-
sie deficytu realizowanych przewozów międzynaro-
dowych pozwolą na zwiększenie kwoty dofinansowa-
nia połączeń międzywojewódzkich pośpiesznych re-
alizowanych przez PKP InterCity SA o około 1 mln
zł. W wyniku między innymi deklaracji zwiększenia
wysokości dofinansowania PKP InterCity SA zrezy-
gnowała z realizacji ograniczeń oferty w zakresie
16 pociągów pośpiesznych.
W znaczącym stopniu pośrednią przyczyną likwi-
dacji połączeń jest niezadowalający stan techniczny
infrastruktury kolejowej. Dlatego środki publiczne
przeznaczane na utrzymanie, rewitalizację oraz mo-
dernizację linii kolejowych corocznie wzrastają. Na-
leży jednak mieć świadomość, że środki te nie są wy-
starczające na zaspokojenie wszystkich najpilniej-
szych potrzeb, dlatego przeznaczane są przede wszyst-
kim na modernizację głównych linii kolejowych,
487
w tym w szczególności na wkład krajowy do projek-
tów współfinansowanych ze środków unijnych oraz
na dokończenie inwestycji już rozpoczętych. Mimo to
na inwestycje na liniach kolejowych w regionie su-
deckim przeznaczono w 2009 r. prawie 10 mln zł
z Funduszu Kolejowego. Ze środków tych zaplanowa-
no dokończenie prac związanych z rewitalizacją linii
kolejowej Wrocław – Zgorzelec na odcinku Wałbrzych
Miasto – Boguszów Gorce, gdzie na skutek pogorsze-
nia stanu technicznego infrastruktury dopuszczalną
prędkość pociągów obniżono do 20–30 km/h. Rów-
nież na 2010 r. przewiduje się prace rewitalizacyjne
w zakresie linii kolejowych regionu sudeckiego. Pla-
nuje się, że ze środków Funduszu Kolejowego dofi-
nansowane będą modernizacja regionalnej linii kole-
jowej nr 309 Kłodzko Nowe – Kudowa-Zdrój na od-
cinku Duszniki-Zdrój – Kudowa-Zdrój oraz moderni-
zacja regionalnej linii kolejowej nr 311 Jelenia Góra
– Szklarska Poręba Górna, realizowane w ramach
Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa
Dolnośląskiego. Ponadto ze środków budżetu pań-
stwa zaplanowano kwotę 50 mln zł na modernizację
linii kolejowej nr 274 Wrocław – Zgorzelec na odcinku
Wrocław – Jelenia Góra.
Zgodnie z przekazaną przez PKP InterCity SA
informacją w nowym rozkładzie jazdy pociągów, obo-
wiązującym od 13 grudnia 2009 r. połączenie nocnym
pociągiem na trasie Warszawa – Jelenia Góra zosta-
nie przywrócone. Połączenie na trasie Warszawa –
Szklarska Poręba, podobnie jak w roku 2009, będzie
funkcjonować tylko w okresie wzmożonych przewo-
zów turystycznych. Kursowanie nocnego połączenia
na trasie Wrocław – Lublin zaplanowano na okres
letnich wakacji szkolnych. Przewidziano również
przywrócenie połączenia pociągiem ekspresowym
„Rejtan” na trasie Warszawa – Wrocław, natomiast
nie przewiduje się przywracania kursowania pociągu
ekspresowego „Pogórze”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie realizacji systemu logistycznego
na terenie województw podlaskiego
i warmińsko-mazurskiego (11414)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, nr SPS-023-11414/09, pana posła Kazi-
488
mierza Gwiazdowskiego w sprawie realizacji systemu
logistycznego na terenie woj. podlaskiego i warmiń-
sko-mazurskiego, uprzejmie przekazuję poniższe sta-
nowisko.
1. Planowane systemy logistyczne.
Rozwój logistyki transportu towarowego w Polsce
jest działalnością zorientowaną biznesowo i zada-
niem przedsiębiorców. Natomiast rolą administracji
państwowej jest tworzenie sprzyjających warunków
prawnych oraz wspieranie działań rozwojowych w za-
kresie logistyki, ze szczególnym uwzględnieniem nie
tylko rozwiązań prawnych, ale i ekonomicznych, pro-
mujących tworzenie multimodalnych centrów logi-
stycznych. Powodzenie całego logistycznego łańcucha
transportu, szczególnie intermodalnego, zależne jest
od właściwego funkcjonowania terminali, a przede
wszystkim od ich zdolności przeładunkowej, koszto-
wej efektywności i zakresu oferowanych usług.
Infrastruktura dla funkcjonowania transportu
intermodalnego obejmuje m.in. terminale kontene-
rowe i centra logistyczne na liniach kolejowych i w por-
tach morskich. Konieczny jest także specjalistyczny
sprzęt dla transportu intermodalnego (w tym inter-
modalne jednostki ładunkowe i specjalistyczne wa-
gony). Inwestycje takie mogą być finansowane w ra-
mach rządowego Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”. Na działanie 7.4: Rozwój
transportu intermodalnego przeznaczono ok. 111,3
mln euro (nie przewidziano wkładu ze środków kra-
jowych), na działanie 7.2: Poprawa dostępu do portów
morskich, rozwój infrastruktury portów morskich,
inwestycje związane z uruchomieniem autostrad
morskich przeznaczono 606,8 mln euro (107,1 mln
euro ze środków krajowych), a na działanie 7.1: Roz-
wój transportu kolejowego przeznaczono 4 862,96 mln
euro. Ze środków publicznych będzie to kwota 1 874,35
mln euro.
Projekt systemu logistycznego Białoruś – Elbląg
w kształcie opisanym przez pana posła nie jest wyod-
rębniony w dokumentach planistycznych, jednakże,
jak wcześniej wskazywaliśmy, ważne elementy powyż-
szej propozycji będą realizowane w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
W interpelacji mowa jest o systemie logistycznym
obejmującym pełnomorską drogę wodną łączącą Za-
lew Wiślany z Zatoką Gdańską. Projekt drogi mor-
skiej przez Mierzeję Wiślaną został wpisany na listę
projektów indywidualnych dla Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” zatwierdzoną
przez Radę Ministrów dnia 27 lutego 2007 r. W prio-
rytecie 8 ujęto działanie pn. „Krajowy korytarz mor-
sko-rzeczny poza siecią TEN-T”, z całkowitą alokacją
w wysokości 80 mln euro. W związku z faktem, że
projekt ten był bardzo kontrowersyjny ze względów
środowiskowych, co zostało potwierdzone negatywną
opinią ekspertów JASPERS, został on usunięty z li-
sty ogłoszonej obwieszczeniem MRR z dnia 29 sierp-
nia 2007 r.
Aktualnie w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” przewiduje się wspar-
cie finansowe dla portu w Elblągu w ramach dwóch
projektów:
— PO IiŚ 7.2-15: Modernizacja i rozbudowa infra-
struktury portu morskiego w Elblągu (w obrębie Sta-
rego Miasta) – projekt z listy podstawowej. Okres
realizacji projektu przewidywany jest na lata 2009–
–2011, a orientacyjny koszt całkowity projektu wy-
niesie 46,38 mln zł,
— PO IiŚ 7.2-24: Przebudowa wejścia do portu
Elbląg wraz z pogłębieniem torów podejściowych do
portów Zalewu Wiślanego – projekt z listy rezerwo-
wej. Okres realizacji projektu przewidywany jest na
lata 2011–2014, a orientacyjny koszt całkowity pro-
jektu wyniesie 93,08 mln zł.
W kontekście pełnomorskiej drogi wodnej łączącej
Zalew Wiślany z Zatoką Gdańską uprzejmie informu-
ję, że jest on realizowany w ramach programu wielo-
letniego pt. „Budowa drogi wodnej łączącej Zalew
Wiślany z Zatoką Gdańską” ustanowionego uchwałą
nr 276/2007 RM z dnia 13 listopada 2007 r.
Ponadto informuję, iż obecnie trwają prace w kie-
runku przedłużenia programu wieloletniego do roku
2017 w związku z koniecznością wykonania długo-
trwałych dodatkowych badań i analiz środowisko-
wych (ok. 2–3 lata), potrzebnych do przeprowadze-
nia procedury strategicznej oceny oddziaływania na
środowisko, jak i przygotowania odpowiedniej doku-
mentacji do przeprowadzenia procedury transgra-
nicznej.
Inicjatywą Komisji Europejskiej skierowaną bez-
pośrednio na poprawę interoperacyjności w transpor-
cie jest program wsparcia finansowego dla działalno-
ści operacyjnej (projekty składane są przez przedsię-
biorstwa) Marco Polo II. Program ten został wpro-
wadzony rozporządzeniem (WE) nr 1692/2006 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 październi-
ka 2006 r. ustanawiającego drugi program Marco
Polo dla udzielania wspólnotowej pomocy finansowej
w celu poprawy działania systemu transportu towa-
rowego na środowisko (Marco Polo II). Okres finan-
sowania obejmuje lata 2007–2013, a fundusz wynosi
ogółem 450 mln euro (poprzedzający go program
Marco Polo I obejmował finansowanie projektów
w latach 2003–2006 z funduszem 75 mln euro). Środ-
ki z tego programu umożliwiają uruchomienie usłu-
gi, dofinansowywane jest tworzenie autostrad mor-
skich, przenoszenie towarów z dróg na kolej, żeglugę
morską i wodne drogi śródlądowe oraz projekty zwią-
zane z upowszechnianiem wiedzy nt. transportu in-
termodalnego.
2. Zgłoszenie projektu systemu logistycznego na
forum Rady Państw Morza Bałtyckiego i Unii Euro-
pejskiej.
W chwili obecnej projekty centrów logistycznych
nie są przedmiotem skoordynowanych działań na fo-
rum Unii Europejskiej. W ramach toczących się prac
nad przyszłą strategią transportową UE na lata
2011–2020 rozważana jest możliwość skoordynowa-
nia budowy centrów logistycznych i ewentualnego
wpisania na sieci TEN-T. W zależności od ustaleń

prac i wytycznych nad ww. strategią transportową,
które zostaną zawarte w nowym dokumencie strate-
gicznym dot. transportu, tzw. białej księdze*), podję-
ta zostanie ewentualna decyzja o możliwości włączenia
projektów systemów logistycznych do sieci TEN-T.
3. Linia kolejowa Elbląg – Olsztyn – Białystok –
Mińsk.
Koncepcja połączenia kolejowego o parametrach
magistralnych pomiędzy Elblągiem, Olsztynem, Bia-
łymstokiem a Mińskiem, obsługująca ruch między-
narodowy, jak i regionalny, nie jest brana pod uwagę
w żadnym z dokumentów planistycznych resortu in-
frastruktury.
Linie kolejowe na ww. odcinkach charakteryzują
się odmiennym statusem i znaczeniem w skali regio-
nu i kraju oraz odmiennymi parametrami technicz-
nymi. Oznacza to liczne ograniczenia prędkości i zróż-
nicowane warunki przewozowe na tych liniach. Jed-
nocześnie z aktualnych zapisów we wspomnianych
dokumentach o charakterze strategiczno-planistycz-
nym nie wynika fakt, iż na wskazanych liniach ko-
lejowych istnieje zapotrzebowanie na przewozy oso-
bowo-towarowe o charakterze tranzytowym.
Należy podkreślić fakt, iż obecnie Polska skupia się
na modernizacji istniejących linii kolejowych wpisa-
nych do sieci paneuropejskich korytarzy transporto-
wych i transeuropejskiej sieci transportowej TEN-T.
Podstawowymi liniami kolejowymi łączącymi
porty morskie Gdynia, Gdańsk, (Elbląg) z Republiką
Białoruś jest linia kolejowa E65 na odcinku Gdynia/
Gdańsk – Warszawa i następnie linia kolejowa E20
na odcinku Warszawa – Terespol. Docelowo moder-
nizacja tych linii zapewni osiągnięcie prędkości prze-
wozów tranzytowych wymaganych dla linii objętych
umowami AGC i AGTC pomiędzy Białorusią a pol-
skimi portami bałtyckimi, zapewniających optymal-
ne warunki przewozowe.
Pragnę również podkreślić, że Ministerstwo In-
frastruktury pracuje nad możliwością rozszerzenia
istniejącej sieci TEN-T, m.in. o linię kolejową na od-
cinku Iława – Olsztyn – Korsze – Ełk – Białystok.
Jednakże koncepcja tego połączenia jest ściśle uza-
leżniona od wyboru wariantu przebiegu szlaku kole-
jowego Rail Baltica na odcinku pomiędzy Białymsto-
kiem a Sokółką. Pod uwagę brane są następujące
warianty przebiegu:
1) Białystok – Ełk – Olecko – Suwałki;
2) Białystok – Sokółka – Augustów – Suwałki.
Istniejąca, jednotorowa, niezelektryfikowana li-
nia kolejowa na odcinku Elbląg (Bogaczewo) – Mał-
dyty – Morąg – Olsztyn nie jest brana pod uwagę
w przyszłości jako linia przeznaczona do ruchu tran-
zytowego. Wobec powyższego jakiekolwiek połącze-
nia o charakterze magistralnym pomiędzy Olszty-
nem a Bałtykiem będą dotyczyły odcinka Olsztyn –
Iława – Malbork – Gdańsk/Gdynia – (Elbląg).
*) Biała księga ds. transportu, dokument strategiczny UE
dot. tematyki transportu. Pierwsza biała księga obejmowała
okres czasowy na lata 2001–2010.
489
Odnośnie do połączenia kolejowego pomiędzy
Białymstokiem a Białorusią (Mińsk) jedyna możli-
wość poprowadzenia ruchu tranzytowego istnieje po
linii Białystok – Sokółka – Kuźnica Białostocka –
Grodno. Pozostałe połączenia z Białegostoku w kie-
runku Białorusi (przez Zubki Białostockie i Czerem-
chę) mają charakter połączeń lokalnych, których
podniesienie do wyższych standardów technicznych
dla ruchu tranzytowego wymagałoby zbyt wysokich
kosztów w porównaniu do istniejących potrzeb prze-
wozowych.
4. Konsultacje z rządami Białorusi i Szwecji zwią-
zane z systemem logistycznym Białoruś – Bałtyk.
Strategia UE dla regionu Morza Bałtyckiego
W 2007 r. Komisja Europejska (KE) podjęła decy-
zję o rozpoczęciu prac nad „Strategią Unii Europej-
skiej dla regionu Morza Bałtyckiego”, której celem
ma być aktywizacja potencjału, który powstał w re-
gionie Morza Bałtyckiego w wyniku rozszerzenia UE
w 2004 r. W dniu 10 czerwca 2009 r. KE przyjęła
komunikat w sprawie „Strategii UE dla regionu Mo-
rza Bałtyckiego”, do której dołączony został plan
działania stanowiący jej integralną część. Strategia,
jako dokument o charakterze ogólnym, realizowana
będzie poprzez plan działania. W dokumencie wyod-
rębniono 15 obszarów priorytetowych zawierających
strategiczne działania oraz tzw. projekty flagowe. Au-
torem dokumentu jest KE, która jest odpowiedzialna
za nadzór nad tworzeniem strategii.
Obecnie infrastrukturalnymi projektami flago-
wymi o zakresie transportu na terenie Polski są:
— kolejowy szlak transportowy Rail Baltica, łą-
czący Estonię, Łotwę, Litwę i Polskę,
— linia kolejowa E65 Gdańsk – Warszawa – Brno/
Bratysława,
— autostrada A1 Gdańsk – Brno/Bratysława –
Wiedeń,
— szlak drogowy Via Baltica łączący Polskę, Li-
twę, Łotwę oraz Estonię.
Przewidywane na koniec października 2009 r.
przyjęcie strategii polegające m.in. na zaakceptowa-
niu planu działania nie oznacza, iż nie będzie można
w przyszłości wprowadzać zmian do wspomnianego
dokumentu. Dokument ten w czasie okresowych
przeglądów może być modyfikowany nawet po jego
zatwierdzeniu, aby dostosowywać go do aktualnych
wyzwań i potrzeb w regionie bałtyckim.
Należy podkreślić, że na realizację projektów wpi-
sanych do strategii KE nie przewidziała żadnych no-
wych środków z budżetu UE. Oznacza to, że w przy-
padku działań współfinansowanych ze środków po-
lityki spójności konieczny wkład własny został już
zaplanowany w ramach istniejących dokumentów
programowych na lata 2007–2013.
Zgodnie z decyzją Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów podjętą w dniu 3 czerwca 2008 r. za koor-
dynację prac nad stanowiskiem Polski w sprawie
strategii wraz z planem działania odpowiedzialny
jest Urząd Komitetu Integracji Europejskiej.
490
Wymiar północny Unii Europejskiej
Wymiar północny (WP) jest inicjatywą Unii Eu-
ropejskiej zajmującą się kształtowaniem polityki wo-
bec Europy Północnej i północno-europejskich obsza-
rów Rosji. Jednocześnie w ramach inicjatyw trans-
portowych związanych z wymiarem północnym UE,
które są obecnie podejmowane przez Komisję Euro-
pejską i kraje członkowskie wymiaru północnego,
przedmiotem wielostronnej współpracy na terenie
Polski będzie jedynie ograniczona liczba projektów
transportowych. Proponowany przez pana posła sys-
tem połączeń logistycznych pomiędzy Białorusią
a Elblągiem nie jest obecnie rozpatrywany w ramach
powyższych inicjatyw.
Ponadto informuję, że obecnie negocjowany jest
projekt umowy między RP a Republiką Białorusi
o transporcie wodnym śródlądowym. Celem tej umo-
wy jest stworzenie warunków prawno-traktatowych
dla rozwoju przewozów towarowych i pasażerskich
poprzez polsko-białoruską śródlądową drogę wodną.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza
Gwiazdowskiego
w sprawie finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej (11415)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Gwiazdowskiego, posła
na Sejm RP, z dnia 8 września 2009 r., w sprawie fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej, złożoną do
prezesa Rady Ministrów a następnie przekazaną do
ministra zdrowia przy piśmie szefa Gabinetu Poli-
tycznego Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 września
2009 r., znak: DSPA 4810-4218/09, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej zakończenia
prac legislacyjnych nad ustawą o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, uprzejmie informuję, iż Sejm
RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która zosta-
ła skierowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu
prezydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej. Po wejściu tej ustawy
w życie zostanie wydane odpowiednie rozporządzenie
regulujące szczegółowe kryteria podziału środków
oraz zostanie zmieniony plan finansowy NFZ na rok
2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Odnośnie do kwestii dotyczącej finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej w roku 2009 oraz po-
działu środków z zysku NFZ za 2008 r., uprzejmie
informuję, że w trybie art. 129 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37 z dnia
4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r. (zwięk-
szając koszty świadczeń opieki zdrowotnej), która
rozdysponowuje dodatni wynik finansowy funduszu
za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł, w tym dla
Podlaskiego OW NFZ 39 724 tys. zł.
Zgodnie z przepisem art. 124 ust. 9 ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej do tej zmiany pla-
nu finansowego (wynikającej z art. 129 ust. 3 i 4) nie
stosuje się przepisów art. 118 ust. 3 ustawy, co ozna-
cza, że przy podziale zysku netto i przeznaczeniu
środków na świadczenia opieki zdrowotnej nie ma
wymogu stosowania algorytmu wynikającego z tego
artykułu ustawy, natomiast kwestia sposobu podzia-
łu tych środków leży w gestii prezesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzyma-
nia bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok
bieżący, przy braku perspektyw na dodatkowe środ-
ki z ponadplanowych przychodów, podziału środków
z dodatniego wyniku finansowego funduszu za rok
2008 pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ dokonano,
uwzględniając potrzeby poszczególnych oddziałów
wojewódzkich NFZ wynikające z niedoboru środków
w obowiązującym planie finansowym na 2009 r. na
podstawową opiekę zdrowotną, refundację cen leków,
pozostałych rodzajów świadczeń zdrowotnych w nie-

których oddziałach wojewódzkich NFZ oraz nieroz-
liczonych kosztów migracji ubezpieczonych za 2008 r.
Skierowane do oddziałów wojewódzkich NFZ do-
datkowe środki finansowe znajdują obecnie odzwier-
ciedlenie w zawartych ze świadczeniodawcami kon-
traktach, a decyzje w zakresie sposobu ich wykorzy-
stania, w tym rozdysponowania pomiędzy poszcze-
gólne rodzaje kosztów świadczeń opieki zdrowotnej,
podejmują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich fun-
duszu, kierując się w szczególności potrzebą zabez-
pieczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych w tych
obszarach, w których występuje na nie największe
zapotrzebowanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 107
ust. 5 pkt 1 i 10 ww. ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej do zadań dyrektora oddziału wojewódz-
kiego należy w szczególności efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi oddziału
oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie ustawowych podstaw, procedur
i terminów obowiązujących urzędy skarbowe
w związku ze zwrotami nadwyżek podatku
naliczonego nad należnym (11416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Jana Religi, posła na Sejm RP, z dnia
9 września 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia
15 września 2009 r., znak: SPS-023-11416/09 (data
wpływu do Ministerstwa Finansów – 16 sierpnia
2009 r.), w sprawie ustawowych podstaw, procedur
i terminów obowiązujących urzędy skarbowe w związ-
ku ze zwrotami nadwyżek podatku naliczonego nad
należnym, uprzejmie przedstawiam Panu Marszał-
kowi następujące wyjaśnienia.
Przez pojęcie „zwrot podatku” rozumie się zgod-
nie z art. 3 pkt 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.) zwrot różnicy podatku lub zwrot podatku
naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od
towarów i usług, a także inne formy zwrotu podatku
przewidziane w przepisach prawa podatkowego.
Art. 76b ustawy Ordynacja podatkowa odsyła do
odpowiedniego stosowania do zwrotu podatku prze-
pisów art. 76, art. 76a, art. 77b i art. 80 tej ustawy.
491
Należy podkreślić, że odpowiednie stosowanie po-
wołanych powyżej przepisów ustawy Ordynacja po-
datkowa do zwrotu podatku od towarów i usług może
polegać na ich zastosowaniu wprost, zastosowaniu
z odpowiednimi modyfikacjami lub stosowaniu nie-
których z tych przepisów.
Natomiast przepis art. 77b § 1 pkt 1 ustawy Or-
dynacja podatkowa określa sposób dokonania zwrotu
podatku. Na mocy tego przepisu zwrot podatku na-
stępuje na wskazany rachunek bankowy podatnika
obowiązanego do posiadania rachunku bankowego.
Zasady regulujące zwrot bezpośredni nadwyżki
podatku naliczonego nad należnym określone zosta-
ły w art. 87 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535,
ze zm.). W myśl art. 87 ust. 1 ww. ustawy, w przypad-
ku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa
w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa
od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do
obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za
następne okresy rozliczeniowe lub do zwrotu różnicy
na rachunek bankowy. Ustawodawca w art. 87 wyżej
powołanej ustawy zróżnicował realizację tego prawa
w zakresie terminu, w jakim urząd skarbowy jest
zobligowany do dokonania tego zwrotu.
Należy jednocześnie wskazać, iż w myśl art. 87
ust. 2 zdanie 2 powołanej ustawy (w brzmieniu obo-
wiązującym do 30 listopada 2008 r.), jeżeli zasadność
zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, na-
czelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten ter-
min do czasu zakończenia postępowania wyjaśniają-
cego.
Ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie usta-
wy o podatku od towarów i usług oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) dokonano
zmiany art. 87 ust. 2 poprzez wskazanie, iż zwrot
różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje
w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez
podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku
mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachu-
nek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-
-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgło-
szeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odręb-
nych przepisach. Jednocześnie wskazano, że jeżeli
zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfiko-
wania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłu-
żyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji roz-
liczenia podatnika dokonywanego w ramach czynno-
ści sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępo-
wania podatkowego na podstawie przepisów ustawy
Ordynacja podatkowa lub postępowania kontrolnego
na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 września
1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8,
poz. 65, ze zm.).
Z powyższych unormowań jasno wynika, w jakich
sytuacjach organ podatkowy może przedłużyć ter-
min zwrotu. Podstawowe znaczenie ma zatem istnie-
nie wątpliwości co do tego, czy taki zwrot podatniko-
wi rzeczywiście przysługuje. Przepisy podatkowe nie
określają czasu, w którym powinno nastąpić zakoń-
492
czenie postępowania wyjaśniającego. Rzeczywisty
czas trwania postępowania jest każdorazowo uzależ-
niony od konkretnego stanu faktycznego. Należy za-
tem przyjąć, że jest to termin, w którym organ po-
datkowy dokona wszelkich niezbędnych ustaleń w celu
potwierdzenia zasadności zwrotu. W sytuacji bo-
wiem, gdy zasadność wykazanego zwrotu wzbudza
wątpliwości, naczelnik urzędu skarbowego ma obo-
wiązek podjęcia dodatkowych czynności zmierzają-
cych do sprawdzenia wiarygodności przedstawionej
dokumentacji, uzupełnienia jej i zebrania innych ko-
niecznych informacji w sprawie. Przedłużenie termi-
nu zwrotu podatku następuje w drodze postanowie-
nia wydanego na podstawie przepisów ustawy Ordy-
nacja podatkowa.
Istotnym elementem wpływającym na stopień
ochrony praw podatników jest możliwość zaskarże-
nia postanowień o przedłużeniu terminu zwrotu róż-
nicy podatku oraz możliwość wnoszenia skarg na
ostateczne postanowienia w tych sprawach. Postano-
wienie zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne, je-
żeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu admi-
nistracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek
zażalenia na postanowienie. W każdym przypadku
wydanie postanowienia o przedłużeniu terminu
zwrotu różnicy podatku może być zatem poddane
kontroli instancyjnej, jeśli tylko podatnik uzna, że
rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji jest dla
niego niekorzystne, lub sądowej – gdy kwestionuje
rozstrzygnięcia organu odwoławczego. Wydane w spra-
wie rozstrzygnięcia orzeczenia sądowe są wiążące dla
stron postępowania.
Zabezpieczeniem interesów podatnika, w przy-
padku gdy przeprowadzone postępowanie wyjaśnia-
jące wykaże zasadność zwrotu nadwyżki podatku,
jest prawo do odsetek za okres przedłużenia terminu
tego zwrotu. W ten sposób zostaje wyważony interes
Skarbu Państwa w postaci mechanizmu umożliwia-
jącego dodatkowe sprawdzenie, czy zwrot nie jest
bezzasadny, oraz interesu podatnika, w postaci przy-
sługującej mu rekompensaty w postaci odsetek we-
dług opłaty prolongacyjnej, jeśli zwrot był zasadny.
Należy również nadmienić, iż dla lepszej ochrony
praw podatnika ustawą z dnia 7 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz
niektórych innych ustaw wprowadzono możliwość
dokonania zwrotu różnicy podatku w terminie okre-
ślonym w art. 87 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o po-
datku od towarów i usług, pomimo przedłużenia ter-
minu zwrotu na podstawie art. 87 ust. 2 zdanie dru-
gie. Stosownie do przepisów art. 87 ust. 2a ustawy
o podatku od towarów i usług, warunkiem dokonania
przez naczelnika urzędu skarbowego takiego zwrotu
jest złożenie przez podatnika wraz z wnioskiem za-
bezpieczenia majątkowego w kwocie wnioskowanego
zwrotu podatku. Jeżeli wniosek wraz z zabezpiecze-
niem został złożony na 13 dni przed upływem termi-
nu, o którym mowa w ust. 2, lub później, zwrotu do-
konuje się w terminie 14 dni od dnia złożenia tego
zabezpieczenia.
Jednocześnie, w myśl przepisów art. 10 ust. 2 usta-
wy z dnia 7 listopada 2008 r., przepisy m.in. art. 87
ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmie-
niu nadanym tą ustawą, stosuje się również do okre-
sów rozliczeniowych poprzedzających wejście w życie
tej ustawy.
Reasumując, pragnę pana posła poinformować, iż
podatnik otrzymuje zwrot różnicy w każdym przy-
padku, gdy postępowanie wyjaśniające potwierdzi
przysługujące mu prawo. Do czasu zakończenia po-
stępowania wyjaśniającego nie można stwierdzić, czy
podatnik w ogóle ma prawo do otrzymania kwoty
zwrotu w deklarowanej wysokości. Dokonywanie
zwrotu różnicy podatku bez odpowiedniego spraw-
dzenia mogłoby okazać się działaniem nieuzasadnio-
nym i w takim wypadku odbyłoby się ze szkodą dla
Skarbu Państwa.
Warunki zwrotu podatku w prawie polskim za-
pewniają stabilność i bezpieczeństwo systemu podat-
kowego, z drugiej strony gwarantują podatnikowi
uzyskanie wnioskowanego zwrotu podatku (w uza-
sadnionych przypadkach wraz z odsetkami). Ponad-
to interesy podatnika podlegają ochronie przewidzia-
nej prawem w każdej indywidualnej sprawie, m.in.
podatnik ma prawo zaskarżenia postanowienia o prze-
dłużeniu terminu zwrotu podatku i możliwość udzia-
łu w postępowaniu w charakterze strony.
Stwierdzić należy, iż organy podatkowe, ze wzglę-
du na zabezpieczenie interesów podatnika w postaci
obowiązku wypłaty odsetek w razie potwierdzenia
się zasadności zwrotu, stosują konstrukcję przedłu-
żenia terminu dokonania zwrotu różnicy podatku
tylko w sytuacji istnienia wyraźnych przesłanek
wskazujących, że zwrot podatku w ogóle się podatni-
kowi nie należy lub nie należy się w zadeklarowanej
wysokości, przy jednoczesnym braku możliwości za-
kończenia postępowania wyjaśniającego zasadność
tego zwrotu, przed upływem ustawowych terminów
dokonania zwrotu.
Odnosząc się natomiast do kwestii ewentualnego
przedawnienia, uprzejmie informuję iż art. 80 usta-
wy Ordynacja podatkowa określa termin wygaśnię-
cia prawa do zwrotu podatku. Stosownie do treści
ww. przepisu prawo do zwrotu podatku wygasa po
upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego,
w którym upłynął termin jego zwrotu. Po upływie
tego terminu wygasa także prawo do złożenia wnio-
sku o zaliczenie zwrotu podatku na poczet przyszłych
zobowiązań podatkowych oraz możliwość zaliczenia
zwrotu na poczet zaległych oraz bieżących zobowią-
zań podatkowych. Bieg terminu do zwrotu podatku
przerywa złożenie wniosku o zaliczenie zwrotu po-
datku na poczet przyszłych zobowiązań podatko-
wych. Powyższe oznacza, że prawo do zwrotu podat-
ku od towarów i usług wygaśnie po upływie 5 lat,
licząc od końca roku kalendarzowego, w którym
upłynął termin jego zwrotu określony w przepisach
ustawy o podatku od towarów i usług, o ile podatnik
w tym okresie nie złoży wniosku o jego zaliczenie na
poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

Mając powyższe na uwadze, informuję pana posła,
że obecne uregulowania ustawy Ordynacja podatko-
wa w wystarczającej mierze uzupełniają uregulowa-
nia ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie
procedury dokonywania zwrotu podatku od towarów
i usług i nie wymagają zmian w tym zakresie.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż przedstawiony
w interpelacji z dnia 9 września 2009 r. przykład
przedsiębiorcy jest indywidualną sprawą konkretne-
go podatnika i nie może stanowić podstawy do cało-
ściowej oceny działania organów podatkowych.
Niemniej jednak pragnę zapewnić, iż kwestie
związane z prawidłowością realizacji przez organy
podatkowe ich ustawowych zadań, w tym również
w zakresie zwrotów w podatku od towarów i usług, są
przedmiotem zainteresowania ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie przepisów dotyczących możliwości
neutralnego rozliczania podatku VAT
od importu towarów do Polski,
przy jednoczesnym wymogu
złożenia zabezpieczenia (11417)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 16 września 2009 r., znak:
SPS-023-11417/09, przy którym przekazana została
interpelacja pana posła Piotra Stanke w sprawie
przepisów dotyczących możliwości neutralnego roz-
liczania VAT od importu towarów do Polski uprzej-
mie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 33a ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 11
marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) w określonych przypad-
kach podatnik może rozliczyć kwotę podatku należ-
nego z tytułu importu towarów w deklaracji podat-
kowej składanej za okres, w którym powstał obowią-
zek podatkowy z tytułu importu towarów, pod wa-
runkiem przedstawienia organowi celnemu w trybie
stosowanym przy zabezpieczeniu należności celnych
zabezpieczenia w wysokości równej kwocie podatku,
który ma być rozliczony w deklaracji.
Celem składania zabezpieczenia kwoty podatku
jest uzyskanie gwarancji, że należny z tytułu im-
portu towarów podatek od towarów i usług zostanie
przez podatnika rozliczony zgodnie z obowiązujący-
mi przepisami. Zniesienie obowiązku złożenia za-
493
bezpieczenia stwarzałoby ryzyko wystąpienia nad-
użyć przy stosowaniu takiego sposobu rozliczenia
podatku.
Warto przy tym zauważyć, że możliwość rozlicze-
nia kwoty podatku należnego z tytułu importu towa-
rów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w któ-
rym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu
tych towarów, dotyczy sytuacji, gdy towary zostaną
objęte na terytorium kraju procedurą uproszczoną,
o której mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c rozporzą-
dzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 paździer-
nika 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks
Celny (Dz. Urz. WE L 302 z 19.10.1992, str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2,
t. 4, str. 307). Zgodnie z art. 33a ust. 5 w przypadku
gdy objęcie towaru procedurą uproszczoną, o której
mowa w art. 76 ust. 1 lit. b lub c ww. rozporządzenia,
dokonywane jest przez przedstawiciela pośredniego
w rozumieniu przepisów celnych, uprawnienie do roz-
liczenia podatku w deklaracji przysługuje podatni-
kowi, na rzecz którego składane jest zgłoszenie celne.
Podatnik rozliczający podatek z tytułu importu to-
warów w deklaracji podatkowej nie musi zatem dys-
ponować pozwoleniem na stosowanie przedmioto-
wych procedur uproszczonych (wystarczy, że pozwo-
leniem takim dysponuje przedstawiciel pośredni
działający na rzecz podatnika). Fakt ten dodatkowo
pociąga za sobą konieczność zachowania przez pra-
wodawcę niezbędnej ostrożności przy projektowaniu
zmian w obowiązujących przepisach, a w konsekwen-
cji – utrzymania instrumentu prawnego – w postaci
zabezpieczenia – gwarantującego, że uprawniony
podmiot będzie się w sposób rzetelny wywiązywał
z obowiązku rozliczenia podatku od towarów i usług,
zgodnie z zasadami określonymi w art. 33a ustawy
o podatku od towarów i usług. W przypadku gdy
mimo takiego obowiązku podmiot ten nie rozliczy
podatku z tytułu importu towarów w deklaracji po-
datkowej, kwota należności podatkowych może zo-
stać pokryta ze złożonego zabezpieczenia. Wymóg
jego złożenia zapobiega tym samym wykorzystywa-
niu istniejących regulacji prawnych do dokonywania
ewentualnych nadużyć i unikania opodatkowania
importu towarów podatkiem od towarów i usług.
Należy jednocześnie podkreślić, że zgodnie z art. 253
ust. 5 ww. rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93
ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozpo-
rządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego
Wspólnotowy Kodeks Celny stosowanie zgłoszenia
uproszczonego lub procedury w miejscu (a zatem pro-
cedur, o których mowa w art. 33a ustawy o podatku
od towarów i usług) także uzależnione jest od złoże-
nia zabezpieczenia z tytułu należności celnych przy-
wozowych oraz innych należności. Przedstawienie
zabezpieczenia warunkuje zatem możliwość stosowa-
nia ww. procedur uproszczonych, o których mowa
w przepisach celnych, a w konsekwencji jest koniecz-
ne do skorzystania z ułatwień w rozliczaniu podatku
VAT przewidzianych w art. 33a ustawy o podatku od
towarów i usług. Tym bardziej zatem nie powinno
494
budzić zdziwienia istnienie także w przepisach po-
datkowych obowiązku przedstawienia zabezpiecze-
nia należnych kwot podatku, które przecież są znacz-
nie wyższe od kwot cła. Warto przy tym zwrócić uwa-
gę na fakt, że zgodnie z przepisami celnymi (znajdu-
jącymi zastosowanie w przypadku, o którym mowa
w art. 33a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów
i usług) zabezpieczenie może zostać złożone nie tylko
w formie depozytu w gotówce, lecz także np. w formie
gwarancji (art. 193 rozporządzenia Rady nr 2913/92
ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny). Za
równoważne z depozytem w gotówce uważa się przy
tym złożenie czeku, którego pokrycie jest gwaranto-
wane przez instytucję, na którą jest wystawiony
w jakikolwiek sposób, który może być zaakceptowany
przez organy celne, a także złożenie każdego innego
dokumentu mającego wartość płatniczą i uznawane-
go przez te organy (art. 194 ww. rozporządzenia usta-
nawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny). Funkcjo-
nowanie w przepisach różnych sposobów składania
zabezpieczenia pozwala więc przedsiębiorcom na wy-
bór odpowiadającej im formy oraz na zachowanie
płynności finansowej przekładającej się na ich moż-
liwości operacyjne.
Zważywszy na powyższe, uprzejmie informuję, że
Ministerstwo Finansów nie planuje obecnie zmian
w obowiązujących w ww. zakresie przepisach.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie przywrócenia lotnictwa policyjnego
w woj. pomorskim (11418)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 16 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11418/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Piotra Stanke w sprawie przywrócenia
lotnictwa policyjnego w woj. pomorskim, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje. Na wstępie wskazać
należy, iż szeroko pojęte bezpieczeństwo wojewódz-
twa (np. woj. pomorskiego), to działanie wynikające
z planów operacyjnych wielu służb państwowych,
w tym również wszystkich służb i jednostek Policji
województwa.
Plany działania Policji koordynowane są przez
Komendę Główną Policji i włączone w ogólne plany
działań kryzysowych wojewody. Śmigłowiec, który
może zabrać kilku funkcjonariuszy, jest tylko jednym
z narzędzi wsparcia operacji Policji i nie zawsze może
być użyty w akcji (np. ze względu na pogodę), dlatego
jest dublowany innymi środkami transportu. Jeżeli
na terenie województwa nastąpi atak terrorystyczny,
to transport lotniczy może być użyty jedynie przy
likwidacji skutków i lotnictwo Straży Granicznej to
zadanie wykona. Natomiast, jeśli z przeprowadzone-
go rozpoznania wynika konieczność wykonania za-
dań operacyjnych, wówczas działania będą miały
charakter planowy, w związku z czym do tego typu
zadań mogą zostać użyte zarówno statki powietrzne
I Wydziału Lotniczego Biura Lotnictwa Straży Gra-
nicznej, jak i statki powietrzne Wydziału Lotniczego
Komendy Głównej Policji. Takie zadania (o charak-
terze operacyjnym lub treningowym) były realizowa-
ne w przeszłości.
Podkreślić należy, że I Wydział Lotniczy Biura
Lotnictwa Straży Granicznej mający na wyposażeniu
śmigłowiec i samoloty zlokalizowany jest w tym sa-
mym miejscu, w którym funkcjonowała zlikwidowa-
na sekcja Lotnictwa Policji Komendy Wojewódzkiej
Policji w Gdańsku (hangar lotniska Gdańsk-Rębie-
chowo), a zatem nie zmienił się czas wejścia śmigłow-
ca do ewentualnej akcji (ten sam czas dojazdu grup
Policji i ten sam czas dolotu do miejsca działania).
Należy zaznaczyć, że szkolenie grup specjalnych
Komendy Wojewódzkiej Policji w Gdańsku z powo-
dzeniem zabezpieczają śmigłowce zarówno Wydziału
Lotniczego Komendy Głównej Policji, jak i lotnictwa
Straży Granicznej.
Przepisy ustaw: z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
(t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) oraz
z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, z późn. zm.),
dają formalnoprawne podstawy współdziałania jed-
nostek Policji ze Strażą Graniczną i odwrotnie, nato-
miast zasady ich współpracy, uzgodnione zostały po-
między komendantami głównymi Straży Granicznej
i Policji.
Na zakończenie pragnę dodać, iż lotnictwo służb
porządku publicznego dysponuje określoną liczbą
sprzętu lotniczego, a potrzeba użycia statku po-
wietrznego może zaistnieć z równym prawdopodo-
bieństwem w każdym innym województwie. Z tego
też względu, przy wyborze lokalizacji placówek lotni-
czych, aspekt ten był brany pod uwagę jako bardzo
istotny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie inwestycji drogowych
w pow. wieluńskim, woj. łódzkie (11419)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 16 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11419/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego dotyczącą
inwestycji drogowych w powiecie wieluńskim, ze
szczególnym uwzględnieniem przebiegu drogi eks-
presowej S8 oraz realizacji budowy obwodnicy Wie-
lunia na drodze nr 8, uprzejmie przedstawiam sta-
nowisko w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn.
zm.) docelowy przebieg drogi ekspresowej S8 został
ustalony poprzez poprowadzenie jej w korytarzu:
Wrocław (Psie Pole) – Kępno – Sieradz – A1 (Łódź)
– A1 (Piotrków Trybunalski). Taki przebieg drogi S8
znajduje również odzwierciedlenie w umowie konce-
syjnej na budowę i eksploatację autostrady A1 na od-
cinku Stryków – Pyrzowice, która przewiduje skrzy-
żowanie autostrady z drogą S8 w okolicach Łodzi.
W rezultacie interesujący pana posła odcinek
przyszłej drogi S8 został ujęty w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” przyjętym
uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r., w ramach zadania inwestycyjnego pole-
gającego na budowie odcinka pomiędzy węzłem Wa-
lichnowy a autostradą A1 (węzeł Wrocław).
Aktualnie przedmiotowy odcinek znajduje się na
etapie prac przygotowawczych, w ramach których
opracowywana jest dokumentacja techniczna oraz
uzyskiwane są wszelkie pozwolenia i uzgodnienia
wymagane przepisami prawa.
Obecnie dla przedmiotowego odcinka zakończono
prace nad opracowywaniem studium techniczno-eko-
nomiczno-środowiskowego (STEŚ) etap II. STEŚ jest
bazą dla wszystkich późniejszych opracowań projek-
towych. Zawiera analizy wariantów inwestycji, prze-
widywanego ruchu, raport o oddziaływaniu inwesty-
cji na środowisko, wyniki spotkań informacyjnych ze
społeczeństwem, część techniczną, analizę ekono-
miczną itp. Dokumentacja została przedstawiona
w dniu 4 września br. na posiedzeniu Komisji Oceny
Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającej przy gene-
ralnym dyrektorze dróg krajowych i autostrad celem
ustalenia wariantu, który zostanie wskazany jako
wariant preferowany przez inwestora we wniosku
o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację inwestycji. Wskazana de-
cyzja jest podstawą do kontynuacji prac projektowych
495
w celu uzyskania kolejnych decyzji niezbędnych do
rozpoczęcia prac.
Odnosząc się do pytania dotyczącego realizacji
budowy obwodnicy Wielunia w ciągu drogi krajowej
nr 8, informuję, że zadanie to także zostało ujęte
w programie. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad, jako inwestor przedsięwzięcia, wystąpi-
ła z wnioskiem o wydanie decyzji lokalizacyjnej, któ-
rą uzyskała w dniu 19 lipca 2005 r. Ponadto w dniu
28 sierpnia 2007 r. uzyskano decyzję środowiskową.
Następnie GDDKiA podjęła działania zmierzające do
pozyskania gruntów niezbędnych do realizacji ob-
wodnicy. Do chwili obecnej GDDKiA posiada prawo
do dysponowania wszystkimi potrzebnymi gruntami.
Kolejnym krokiem jest wydanie pozwolenia na budo-
wę. Zgodnie z przewidywaniami decyzja w tej sprawie
zostanie wydana do końca bieżącego roku.
Z uwagi na powyższe chciałbym zapewnić, iż re-
sort infrastruktury dokłada wszelkich starań, aby
w momencie zabezpieczenia odpowiednich środków
finansowych niezwłocznie przystąpić do realizacji
przedsięwzięcia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie zastosowania obniżonej
stawki podatku akcyzowego od sprzedaży
oleju opałowego (11420)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 16 września 2009 r., znak: SPS-023-11420/09,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego z dnia 9 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie kontroli oświadczeń o prze-
znaczeniu nabywanych olejów opałowych i olejów
napędowych przeznaczonych do celów opałowych
prowadzonych m.in. przez urzędy kontroli skarbowej
i urzędy celne, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Lekki olej opałowy posiada zbliżone właściwości
fizykochemiczne do oleju napędowego stosowanego
w silnikach wysokoprężnych. W celu przeciwdziała-
nia nieprawidłowościom związanym z nieuprawnio-
nym wykorzystywaniem do celów napędowych niżej
opodatkowanego lekkiego oleju opałowego służby
podległe ministrowi finansów od wielu lat podejmują
działania eliminujące tego rodzaju patologie z życia
gospodarczego. Przykładowo, wzorem innych krajów
w Polsce już od kilku lat funkcjonuje znakowanie za
496
pomocą nieusuwalnego znacznika i barwienie na
czerwono olejów opałowych oraz olejów napędowych
przeznaczonych na cele opałowe. Jednym z elemen-
tów systemu kontroli prawidłowości obrotu olejami
opałowymi jest instytucja oświadczeń o przeznacze-
niu tych wyrobów na cele opałowe.
Zarówno obecne przepisy akcyzowe, jak i te obo-
wiązujące przed 1 marca 2009 r. zobowiązywały po-
datnika sprzedającego wyroby z przeznaczeniem do
celów opałowych, przy spełnieniu określonych wa-
runków, do uzyskania od nabywcy oświadczenia o prze-
znaczeniu nabywanych wyrobów uprawniającym do
zastosowania obniżonych stawek akcyzy.
Oświadczenia powinny zawierać dane, których
zakres do dnia 28 lutego 2009 r. wynikał z rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r.
w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), zwanego dalej
rozporządzeniem, wydanego na podstawie ustawy
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.).
Z dniem 15 września 2005 r. jako dodatkowy ele-
ment kontroli obrotu olejem opałowym zaproponowa-
no również miesięczne zestawienia oświadczeń
(zmiana wprowadzona rozporządzeniem ministra fi-
nansów z dnia 13 września 2005 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku
akcyzowego – Dz. U. Nr 177, poz. 1473), tryb ich uzy-
skiwania od nabywców oraz tryb i terminy przeka-
zywania organom podatkowym.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie do porządku
prawnego instytucji oświadczeń z założenia winno
opierać się na zgodności zawartych w nich treści ze
stanem faktycznym. A zatem złożenie przez nabywcę
fałszywych oświadczeń uprawniało podatnika do od-
mowy sprzedaży ww. wyrobów z uwzględnieniem
obniżonej stawki podatkowej, oczywiście o ile taką
wiedzę sprzedający posiadał. Jednakże należy za-
uważyć, iż z regulacji zawartych w przywołanym roz-
porządzeniu nie wynikał obowiązek ustalania praw-
dziwości i wiarygodności treści składanych przez
nabywców ww. wyrobów oświadczeń.
Wobec faktu, iż przed 1 marca 2009 r. ustawodaw-
ca nie nałożył na sprzedającego obowiązku spraw-
dzania prawdziwości danych zawartych w składa-
nych oświadczeniach, nie można było w stosunku do
niego wyciągać konsekwencji podatkowych. Obowią-
zujące przepisy nie obligowały podatnika do odmowy
sprzedaży oleju opałowego z zastosowaniem obniżo-
nej stawki podatku akcyzowego w sytuacji złożenia
przez kupującego kompletnego pod względem formal-
nym i czytelnego oświadczenia. Natomiast niezłoże-
nie przez nabywcę oświadczenia lub podanie w oświad-
czeniu niepełnych informacji, tj. niespełnienie wymo-
gów formalnych określonych ww. przepisami, stano-
wiło dla sprzedawcy podstawę do odmowy sprzedaży
ww. wyrobów po cenie zawierającej stawkę akcyzy
właściwą dla olejów przeznaczonych na cele opałowe.
Należy zatem uznać, iż sam fakt uzyskania
oświadczenia zawierającego w swojej treści wszystkie
elementy określone w ww. przepisach dawał podat-
nikowi prawo do stosowania obniżonej stawki akcyzy
na przedmiotowe wyroby.
W związku z czym obowiązkiem sprzedającego
było uzyskanie od nabywcy oświadczenia określonej
treści, załączenie go do dokumentów, złożenie mie-
sięcznego zestawienia uzyskanych oświadczeń. Przyj-
mując od nabywców przedmiotowe oświadczenia,
sprzedający winien dokonać ich weryfikacji formal-
nej, tj. ocenić, czy zawierają one wszystkie wymagane
przepisami dane.
Tym niemniej należy podkreślić, iż w stanie praw-
nym od 1 maja 2004 r. do 28 lutego 2009 r. sprzeda-
jący nie tylko nie miał obowiązku weryfikowania
prawdziwości wymaganych oświadczeń, ale też nie
miał ku temu stosownych instrumentów. W takim
zaś przypadku gdy w świetle zebranego w sprawie
materiału dowodowego stwierdzono, że sprzedawca
posiadał fałszywe oświadczenia o przeznaczeniu ww.
wyrobów, a nie zdołano udowodnić sprzedawcy, iż
wiedział o nieprawdziwości tych oświadczeń, wów-
czas nie może on ponosić ich konsekwencji. Każdy
przypadek wymaga jednak indywidualnego rozpa-
trzenia przez organ podatkowy czy skarbowy.
Obowiązek merytorycznej weryfikacji treści skła-
danych oświadczeń przez sprzedawców wprowadzony
został od 1 marca 2009 r., czyli z dniem wejścia w ży-
cie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcy-
zowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11 i Nr 98, poz. 819),
zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 89 ust. 9 ustawy
osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodar-
czej, nabywająca wyroby akcyzowe nieobjęte zwol-
nieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie,
np. oleje opałowe, jest obowiązana do okazania sprze-
dawcy dowodu osobistego lub innego dokumentu
stwierdzającego tożsamość nabywcy w celu potwier-
dzenia jej tożsamości. Z kolei sprzedawca ww. wyro-
bów akcyzowych osobom fizycznym nieprowadzącym
działalności gospodarczej jest obowiązany odmówić
sprzedaży tych wyrobów w przypadku, gdy osoba na-
bywająca te wyroby odmawia okazania dowodu oso-
bistego lub innego dokumentu stwierdzającego toż-
samość nabywcy, gdy dane zawarte w oświadczeniu
są niekompletne, nieczytelne lub nie zgadzają się
z danymi wynikającymi z powyższego dokumentu
(art. 89 ust. 10 ustawy).
Zatem obecnie odpowiedzialność za treść składa-
nych przez nabywców oświadczeń ponosi sprzedaw-
ca, który chce skorzystać z omawianej preferencji
podatkowej. To podmiot prowadzący działalność go-
spodarczą ponosi ryzyko doboru kontrahentów i z tego
też względu ponosi skutki prawne będące konse-
kwencją naruszenia obowiązujących przepisów. Cię-
żar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która
z tego faktu wywodzi skutki prawne. Dlatego pod-
mioty dokonujące sprzedaży oleju opałowego powin-
ny dołożyć wszelkiej staranności przy identyfikowa-
niu nabywców.
Organy podatkowe, prowadząc kontrolę zasadno-
ści korzystania przez dystrybutorów oleju opałowego
z obniżonej stawki podatku akcyzowego przy sprze-
daży oleju opałowego na cele grzewcze, dokonują oce-

ny pobieranych przez nich oświadczeń pod względem
formalnym, tj. spełnienia wymogów określonych
w przepisach prawa. Ponadto dokonują ich oceny pod
względem materialnym, tzn. przeprowadzają identy-
fikację osób je składających, a także konfrontują (w ra-
mach czynności sprawdzających, przesłuchań, oglę-
dzin) dane z oświadczeń z rzeczywistym wykorzysta-
niem oleju opałowego. Jednakże ostateczna ocena
zasadności korzystania z obniżonej stawki podatku
akcyzowego przez podmiot kontrolowany jest doko-
nywana na podstawie całego materiału dowodowego
zebranego w trakcie postępowania podatkowego.
Przedstawione powyżej działania wynikają z upraw-
nień, jakie posiadają organy podatkowe, do oceny ze-
branych w trakcie kontroli dowodów, m.in. oświad-
czeń z punktu widzenia ogólnych zasad postępowa-
nia podatkowego, a przede wszystkim zasady swo-
bodnej oceny dowodów określonej w art. 191 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Ocena dowodów prowa-
dzona jest pod kątem ich znaczenia i wartości dla
toczącego się postępowania kontrolnego.
Jednocześnie należy podkreślić, że organy podat-
kowe prowadzą postępowanie kontrolne w sposób
samodzielny i w ramach obowiązującego prawa do-
konują interpretacji przepisów mających zastosowa-
nie w sprawie. Stąd też wszelka ingerencja w kompe-
tencje organów podatkowych mogłaby podważyć ich
obiektywność, a ponadto naruszyć zasadę dwuin-
stancyjności postępowania podatkowego, o której
mowa w art. 127 Ordynacji podatkowej.
Zgodnie z art. 13 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa organami podatkowy-
mi stosownie do swojej właściwości są m.in. naczel-
nik urzędu celnego – jako organ I instancji, oraz dy-
rektor izby celnej – jako organ odwoławczy od decyzji
naczelnika urzędu celnego. W zakresie działania obu
tych organów znajdują się sprawy związane z wymia-
rem i poborem podatku akcyzowego. W przypadku
gdy strona nie zgadza się z ustaleniami zawartymi
w decyzji wydanej przez organ podatkowy, przysłu-
guje jej prawo do odwołania się do właściwego organu
odwoławczego. Organ drugiej instancji, rozpatrując
sprawę, dokonuje ponownej oceny całego zebranego
materiału dowodowego, prawidłowości przeprowa-
dzonego postępowania kontrolnego, zarówno pod
względem merytorycznym jak i formalnoprawnym,
w tym dokonuje oceny pod kątem prawidłowości za-
stosowanych przepisów prawa.
Ponadto zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25
lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyj-
nych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sądy
administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości
przez kontrolę działalności administracji publicznej,
która przejawia się m.in. orzekaniem w sprawach
skarg na decyzje administracyjne.
Natomiast minister finansów jest organem podat-
kowym I instancji w zakresie postępowań nadzor-
czych prowadzonych z urzędu. Zarazem jest też po-
datkowym organem odwoławczym od decyzji wyda-
497
nych przez siebie w tych postępowaniach (art. 13 § 2
Ordynacji podatkowej).
Z powyższego wynika, że przepisy prawa nie dają
ministrowi finansów uprawnienia do oceny i ingeren-
cji w postępowania toczące się przed organami po-
datkowymi. Doprowadziłoby to do naruszenia zasady
niezależności organów podatkowych i przekreślenia
zasady dwuinstancyjności postępowań oraz wiązało-
by się z ryzykiem uchylania przez sądy administra-
cyjne decyzji tych organów z uwagi na brak bezstron-
ności i samodzielności. Ponadto, jak wspomniano
powyżej, to sądy administracyjne sprawują wymiar
sprawiedliwości przez kontrolę działalności admini-
stracji publicznej, a nie minister finansów, który jest
częścią tej administracji.
Należy podkreślić, iż w celu dalszego zwiększenia
skuteczności działań eliminujących zjawiska patolo-
giczne z obrotu ww. wyrobami akcyzowymi w przy-
gotowanym przez Ministerstwo Finansów projekcie
ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz
innych ustaw przewidziano wprowadzenie dodatko-
wo obowiązku umieszczania przez podmioty prowa-
dzące działalność gospodarczą i osoby fizyczne nie-
prowadzące działalności gospodarczej w składanym
sprzedawcy oświadczeniu o przeznaczeniu wyrobów
nabywanych do celów opałowych bardziej szczegóło-
wych danych identyfikujących nabywcę, w tym na-
zwy oraz adresu siedziby lub zamieszkania, a także
numerów NIP oraz REGON lub PESEL. Analogicz-
nie sprzedawca będzie obowiązany do umieszczania
w miesięcznym zestawieniu oświadczeń dodatkowo
imienia i nazwiska albo nazwy oraz adresu siedziby
lub zamieszkania, a także numerów: NIP, PESEL
(jeżeli został nadany) oraz REGON składającego
oświadczenie. Projekt był już przedmiotem uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji społecznych
i po przyjęciu przez Radę Ministrów zostanie skiero-
wany do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie trudnej sytuacji ekonomicznej
spółdzielczości działającej na rzecz
mieszkańców wsi i obsługi rolnictwa (11421)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
498
w sprawie trudnej sytuacji ekonomicznej spółdziel-
czości działającej na rzecz mieszkańców wsi i obsługi
rolnictwa informuję, co następuje.
Jakie działania podejmuje rząd w celu wzmocnie-
nia sektora spółdzielczości obsługującej mieszkań-
ców wsi i rolnictwo?
Do podstawowych działań, jakie są podejmowane
przez rząd na rzecz poprawy sytuacji spółdzielni
z sektora rolnego reprezentowanego w tym zakresie
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi, należy zali-
czyć inicjowanie zmian w ustawodawstwie krajowym
oraz realizowanie przedsięwzięć o charakterze infor-
macyjno-promocyjnym.
Obok projektowania nowych rozwiązań bezpo-
średnio w samej ustawie Prawo spółdzielcze mini-
sterstwo rolnictwa równolegle kładzie nacisk na two-
rzenie i rozwój grup producentów rolnych, tym bar-
dziej że jedna i druga tematyka jest ze sobą bezpo-
średnio związana (130 grup prowadzi działalność
w formie spółdzielni, co stanowi 27% ogólnej liczby
zarejestrowanych grup). Potwierdzeniem tej tezy jest
ustawa z dnia 15 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy
o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz
o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 251, poz. 1847),
która dodała art. 3a umożliwiający spółdzielniprowa-
dzenie działalności jako grupie, jeżeli: 1) w jej skład
wchodzi co najmniej 5 producentów jednego produk-
tu lub grupy produktów, którzy spełniają wymagania
określone w art. 2 ustawy o grupach, 2) jej przedmiot
działalności jest zgodny z celami określonymi w art. 2
ustawy o grupach, 3) działa na podstawie aktu zało-
życielskiego, który w stosunku do członków grupy
wskazanych w pkt 1 spełnia wymagania określone
w art. 4 ustawy o grupach, 4) jej przychody ze sprze-
daży produktów lub grup produktów wytworzonych
w gospodarstwach członków grupy wskazanych
w pkt 1 stanowią więcej niż połowę przychodów spół-
dzielni ze sprzedaży tych produktów lub grup tych
produktów, 5) określi obowiązujące członków grupy
wskazane w pkt 1 zasady produkcji produktów lub
grup produktów, w tym dotyczące ich jakości i ilości,
oraz sposoby przygotowania ich do sprzedaży. Do-
brym przykładem na funkcjonowanie tych przepisów
w praktyce jest działalność grup producentów z wo-
jewództwa wielkopolskiego (w Golinie na bazie kółka
rolniczego powstały 3 grupy producentów rolnych
w formie spółdzielni) i opolskiego (10 spółdzielczych
grup, w tym 9 produkujących ziarno zbóż i nasiona
roślin oleistych), które w oparciu o nie zarejestrowa-
ły się jako grupy producentów rolnych.
Spółdzielnie będące grupami producentów rolnych
korzystają ze zwolnień podatkowych w postaci:
1) zwolnienia dochodu pochodzącego ze sprzeda-
ży produktów lub grup produktów, dla których grupa
została utworzona, wyprodukowanych w gospodar-
stwach jej członków w części wydatkowanej na rzecz
jej członków w roku podatkowym lub roku po nim
następującym, przeznaczonej na zakup środków pro-
dukcji przekazanych członkom lub na ich szkolenie;
2) zwolnienia z podatku od nieruchomości całości
budynków i budowli zajętych przez grupę, wykorzy-
stywanych wyłącznie na prowadzenie działalności
w zakresie sprzedaży produktów lub grup produktów
wytworzonych w gospodarstwach członków grupy
zgodnie z jej aktem założycielskim.
Spółdzielnie zarejestrowane jako grupy producen-
tów rolnych mogą korzystać z linii kredytowej nGP
z dopłatami Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa na realizację inwestycji w rolnictwie i prze-
twórstwie produktów rolnych. Kredyt może zostać
przeznaczony na sfinansowanie inwestycji:
1) dla potrzeb działalności prowadzonej przez gru-
pę producentów rolnych, w zakresie produktu, dla
którego została utworzona grupa, oraz pod warun-
kiem że inwestycje te będą służyć członkom grupy,
2) w przetwórstwie produktów rolnych dla po-
trzeb działalności prowadzonej przez grupę, w zakre-
sie produktu, dla którego grupa została utworzona,
oraz pod warunkiem że inwestycje te będą służyć jej
członkom.
Najczęściej jest to budowa lub remont budynków
i budowli, ich zakup, jak też wyposażenia, maszyn
i urządzeń oraz wydatki ogólne z nimi związane.
Wysokość kredytu nie może przekroczyć 16 mln
zł. Jego oprocentowanie jest zmienne i nie może wy-
nosić więcej niż 1,5 stopy redyskontowej weksli przyj-
mowanych od banków do redyskonta przez NBP
w stosunku rocznym. Należne bankowi odsetki pła-
cone są przez:
1) kredytobiorcę – w wysokości 0,25 powyższego
oprocentowania, nie mniej jednak niż 2%,
2) agencję – w pozostałej części.
Wysokość pomocy agencji nie może przekroczyć
50% kwoty udzielonego kredytu. Kredyt może zostać
udzielony maksymalnie na 15 lat. Karencja w jego
spłacie nie może przekroczyć 3 lat. Inwestycja może
być realizowana przy udziale tylko jednej linii kre-
dytowej z dopłatami agencji.
Ustawą z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 163, poz. 1014) obni-
żono z dziesięciu do pięciu liczbę osób fizycznych,
które mogą założyć spółdzielnię w celu zorganizowa-
nia się w grupę producentów rolnych lub we wstępnie
uznaną grupę producentów owoców i warzyw oraz
uznaną organizację producentów owoców i warzyw.
Minimalna liczba członków spółdzielni produkcji rol-
nej i grup producentów prowadzonej w formie spół-
dzielni może wynosić pięć osób fizycznych, a jeżeli
jest ich nie więcej niż dziesięć, wówczas nie trzeba
powoływać rady nadzorczej.
Obecnie w resorcie rolnictwa dobiegają końca
uzgodnienia projektu zmiany rozporządzenia mini-
stra rolnictwa określającego warunki i tryb przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania:
„Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produk-
cji rolnej i leśnej” objętej Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013. Zakłada się
w nim, że:

1) grupy producentów rolnych, wstępnie uznane
grupy oraz uznane organizacje producentów owoców
i warzyw,
2) podmioty prowadzące działalność w zakresie
przetwarzania produktów rolnych będące spółkami
lub spółdzielniami, w których grupy dysponują bez-
pośrednio wszystkimi głosami
– będą mogły składać wnioski o przyznanie pomo-
cy po upływie 14 dni od dnia poinformowania przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(ARiMR) o możliwości ich składania w danym roku.
Inne podmioty niż grupy producentów będą mogły
składać takie wnioski po upływie 42 dni.
W ministerstwie trwają również prace nad pro-
jektem zmiany ustawy o uruchamianiu środków po-
chodzących z budżetu Unii Europejskiej przeznaczo-
nych na finansowanie wspólnej polityki rolnej. Prze-
widuje się, że w pierwszym roku działalności grupy
producentów rolnych będą mogły na wniosek otrzy-
mać środki z ARiMR jako wyprzedzające finansowa-
nie przyszłej pomocy. Środki będą wypłacane na pod-
stawie umowy do wysokości nie wyższej niż 50 tys.
zł. Wniosek będzie się składać w oddziale regional-
nym ARiMR w terminie 30 dni od dnia, w którym
decyzja o przyznaniu pomocy stała się ostateczna.
W przypadku pozostawienia wniosku bez rozpatrze-
nia albo odmowy zawarcia umowy grupie będzie
przysługiwać skarga do sądu administracyjnego.
W związku z opracowaniem przez Krajową Radę
Spółdzielczą projektu raportu o spółdzielczości pol-
skiej Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przygo-
towało w odpowiedzi na zawarte w nim tezy projekt
zmiany ustawy Prawo spółdzielcze. Zakłada on do-
danie nowego rozdziału pn. „Spółdzielnie rolników”
w części zawierającej przepisy szczególne określają-
cego przedmiot działalności, członkostwo, gospodar-
kę i pomoc finansową.
Do przedsięwzięć o charakterze informacyjno-
-promocyjnym trzeba zaliczyć odbywające się od kil-
ku lat liczne spotkania z rolnikami na terenie całego
kraju prowadzone przez pracowników MRiRW, po-
święcone głównie tworzeniu grup producentów rol-
nych, gdzie m.in. wskazuje się na możliwość utworze-
nia grupy na bazie już istniejących spółdzielni na
podstawie ww. art. 3a ustawy o grupach producentów
rolnych, a także założenia spółdzielni przez pięć osób
fizycznych w celu zorganizowania się w grupę produ-
centów rolnych lub we wstępnie uznaną grupę pro-
ducentów owoców i warzyw oraz uznaną organizację
producentów owoców i warzyw. Ponadto wydany zo-
stał biuletyn pt. „Promocja tworzenia grup produ-
centów rolnych”, który jest aktualizowany dwa razy
w roku, nakręcono również film pt. „Razem”, poświę-
cony promowaniu zakładania takich grup, rozdawa-
ny na spotkaniach z rolnikami.
Ponadto przedstawiciele resortu rolnictwa biorą
udział we wszelkiego typu targach, konferencjach
i spotkaniach o zasięgu krajowym i lokalnym doty-
czących różnych rolniczych branż i sektorów. Resort
organizuje spotkania poświęcone m.in. poszukiwa-
499
niu rozwiązań konkretnych problemów o charakte-
rze ogólnopolskim. Przykładem może być powołanie
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi Zespołu do
spraw przeglądu regulacji prawnych dotyczących
grup producentów rolnych i ich związków oraz spół-
dzielczości rolniczej. W wyniku jego prac powstały
następujące propozycje zmian w krajowym prawo-
dawstwie:
1) przyspieszenie zwrotu podatku VAT do 14 dni,
tak jak w przypadku gospodarstw rolników indywi-
dualnych – ministerstwo rolnictwa zgłosiło propozy-
cję zmiany ustawy o podatku od towarów i usług;
zdaniem Ministerstwa Finansów obecnie nie ma
możliwości wprowadzenia takiej zmiany, ponieważ
14-dniowy termin uniemożliwiałby organom podat-
kowym weryfikację rozliczeń – Ministerstwo Finan-
sów zwraca uwagę, że z dniem 1 grudnia 2008 r. ujed-
nolicony został termin zwrotu rozliczenia różnicy
podatku i wynosi 60 dni, na wniosek podatnika ter-
min ten może być skrócony do 25 dni; niezależnie od
powyższego stanowiska ministerstwo rolnictwa bę-
dzie podtrzymywać wprowadzenie tej zmiany;
2) rozszerzenie zakresu kredytu nGP o możli-
wość przeznaczania go na wykup udziałów i wejścia
kapitałowe do przedsiębiorstw;
3) złagodzenie warunków gwarancji i poręczeń
udzielanych przez Agencję Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa;
4) wyodrębnienie nowego rozdziału w ustawie
Prawo spółdzielcze poświęconego spółdzielniom rol-
ników;
5) wprowadzenie mechanizmu wyprzedzającego
finansowania dla grup producentów rolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zmiany polskiej polityki prorodzinnej,
szczególnie w kwestii opieki i jakości życia
dzieci i młodzieży, oraz związanych z tym
niewystarczających nakładów finansowych
gwarantowanych przez państwo w kontekście
alarmujących wyników opublikowanego
1 września 2009 r. raportu OECD dotyczącego
tych kwestii (11423)
W związku z pismem SPS-023-11423/09 z dnia
16 września 2009 r. Ministerstwo Pracy i Polityki
500
Społecznej przesyła odpowiedź na interpelację pana
posła Piotra Polaka, reprezentującego Klub Parla-
mentarny Prawa i Sprawiedliwości, w sprawie pod-
jęcia działań zmierzających do zmiany polskiej poli-
tyki prorodzinnej, szczególnie w kwestii opieki i ja-
kości życia dzieci i młodzieży oraz związanych z tym
niewystarczających nakładów finansowych gwaran-
towanych przez państwo, w kontekście alarmujących
wyników opublikowanego 1 września 2009 r. raportu
OECD dotyczącego tych kwestii.
Jakie kroki, jakie działania zamierza podjąć pol-
ski rząd, aby zmienić tę sytuację, aby zmienić zły
wizerunek Polski jako kraju niedbającego należycie
o swoje młode pokolenie?
Działania Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej na rzecz dzieci i młodzieży są zorientowane na
tworzenie właściwej oferty wsparcia materialnego
(system świadczeń rodzinnych) oraz instytucjonal-
nego na rzecz rodzin z dziećmi.
System świadczeń rodzinnych ma na celu wspar-
cie finansowe rodzin w formie świadczeń przekazy-
wanych regularnie lub jednorazowo. Regularna po-
moc finansowa państwa w formie zasiłków rodzin-
nych oraz dodatków do zasiłku jest uzależniona od
dochodów rodziny, wieku dziecka oraz jego niepełno-
sprawności.
Kryterium dochodowe dla świadczeń rodzinnych
jest waloryzowane co 3 lata (zgodnie z ustawą o świad-
czeniach rodzinnych, Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992).
Od 1 listopada 2009 r. (rok waloryzacji) wysokość
zasiłków ulegnie podwyższeniu. Natomiast ze wzglę-
du na ograniczone możliwości finansowe budżetu
państwa wysokość kryteriów dochodowych pozosta-
ła na niezmienionym poziomie. Oznacza to, iż rodzi-
ny najbardziej potrzebujące wsparcia finansowego
otrzymają pomoc w zwiększonej wysokości, nato-
miast liczba beneficjentów świadczeń rodzinnych ule-
gnie stopniowemu zmniejszeniu ze względu na rela-
tywnie wyższe dochody rodzin w porównaniu do sta-
nu z 2006 r. (rok wprowadzenia ostatnio obowiązu-
jących progów dochodowych).
Przykładem działania na rzecz dzieci, o charak-
terze długofalowym, są również wprowadzone z dniem
1 stycznia 2009 r. rozwiązania w zakresie urlopu ma-
cierzyńskiego.
Do głównych zmian legislacyjnych wprowadzo-
nych ustawą o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 237,
poz. 1654, tzw. ustawa rodzinna) należą:
— Stopniowe wydłużenie urlopu macierzyńskiego
(część obligatoryjna) z 18 do 20 tygodni w przypadku
urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie.
— Wprowadzenie dodatkowego urlopu macierzyń-
skiego o charakterze fakultatywnym, który docelowo
wyniesie 6 tygodni oraz 8 tygodni (w przypadku cią-
ży mnogiej) – ta część urlopu może być łączona czę-
ściowo z pracą.
— Wprowadzenie urlopu ojcowskiego w wymiarze
2 tygodni od 2012 r.
— Ochrona przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu wy-
chowawczego (w okresie 12 miesięcy).
Należy zaznaczyć, iż obecne rozwiązania w zakre-
sie urlopu macierzyńskiego w Polsce (jego wymiaru
oraz świadczeń z nim związanych) należą do jednych
z najbardziej sprzyjających rodzinie, w porównaniu
do innych krajów Unii Europejskiej. Zatem aktualne
działania powinny raczej skoncentrować na stworze-
niu komplementarnych, wobec urlopu macierzyń-
skiego, rozwiązań – poprawa systemu opieki nad ma-
łymi dziećmi.
Kolejnym kierunkiem działania MPiPS jest dąże-
nie do zapewnienia właściwego systemu oraz stan-
dardów opieki nad małymi dziećmi (opieka indywi-
dualna oraz instytucjonalna).
W tym celu ministerstwo przygotowuje Program
na rzecz dzieci „Solidarność pokoleń. Działania na
rzecz dzieci i rodzin”, który zgodnie z planem prac
Rady Ministrów będzie przyjęty w czwartym kwar-
tale 2009 r.
Program na rzecz dzieci i rodzin, który będzie
stanowił zestaw rozwiązań w zakresie zmiany istnie-
jącego systemu wsparcia rodzin z dziećmi.
Należeć do nich będą: stworzenie takich rozwią-
zań systemowych, które zapewnią powszechny do-
stęp do instytucji opieki nad dzieckiem (indywidual-
nych oraz instytucjonalnych – np. żłobki) w wieku do
3 lat. Jednocześnie przewiduje się stworzenie stan-
dardów opieki nad dzieckiem np. poprzez uściślenie
wymogów dotyczących kwalifikacji zawodowych opie-
kunek i niań.
Ponadto program ten stanowi kontynuację dzia-
łań już realizowanych przez MPiPS, m.in. przeciw-
działania przemocy w rodzinie, dożywiania dzieci
w szkołach, działań na rzecz dzieci niepełnospraw-
nych oraz zwiększenia udziału dzieci w edukacji
przedszkolnej. Celem programu jest również stworze-
nie ram prawnych sankcjonujących nowe podejście
do systemu pieczy zastępczej oraz popularyzacja in-
nowacyjnych rozwiązań podejmowanych przez pra-
codawców na rzecz pracowników z małymi dziećmi.
Działania na rzecz dzieci i młodzieży mają cha-
rakter inwestowania w ich przyszłość, zatem po-
dejmowanie wsparcia finansowego rodzin ma
sprzyjać zachowaniu podobnych standardów, bez
względu na status materialny rodzin. Należy przy
tym zaznaczyć, iż sytuacja finansowa rodzin naj-
częściej zależy od możliwości podjęcia i utrzymania
zatrudnienia przez oboje rodziców w rodzinach
z małymi dziećmi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niewystarczającej liczby miejsc
w zakładach opiekuńczych na Dolnym Śląsku
(11425)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Janusza Krasonia
otrzymaną przy piśmie z dnia 16 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11425/09) w sprawie niewystarcza-
jącej liczby miejsc w zakładach opiekuńczych na Dol-
nym Śląsku uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Opieka długoterminowa realizowana jest w dwóch
działach administracji rządowej: zdrowia i zabezpie-
czenia społecznego. W systemie ochrony zdrowia
opieka długoterminowa przeznaczona jest dla osób
obłożnie i przewlekle chorych niewymagających ho-
spitalizacji, u których występują istotne deficyty w sa-
moopiece i które wymagają całodobowej, profesjonal-
nej, intensywnej opieki i pielęgnacji oraz kontynuacji
leczenia. Opieka ta obejmuje również edukację zdro-
wotną polegającą na przygotowaniu rekonwalescenta
i jego rodziny (opiekuna) do samoopieki i samopielę-
gnacji w warunkach domowych. Świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze adresowane są zarówno do
dorosłych, jak i do dzieci. Znajduje to swój wyraz w za-
kresie zadań przewidzianych do realizacji w poszcze-
gólnych rodzajach opieki.
Podkreślam, że w działaniach na rzecz ludzi nie-
samodzielnych, starszych, przewlekle chorych obo-
wiązkiem całego społeczeństwa, a zwłaszcza władz
samorządowych wszystkich szczebli, jest zapewnie-
nie godnych warunków życia, poszanowania godno-
ści i należytej pozycji społecznej. Rodzina niejedno-
krotnie mimo własnych starań nie zawsze sama jest
w stanie zapewnić pomoc osobie niesamodzielnej.
Zadania władz publicznych mające na celu popra-
wę dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych szczegółowo zosta-
ły określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.). Kwestie zadań własnych samo-
rządu terytorialnego w zakresie zapewnienia dostępu
do świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone w art.
7, 8, 9 wymienionej powyżej ustawy. Wspomniane prze-
pisy do zadań gminy zaliczają między innymi:
— opracowywanie i realizację oraz ocenę efektów
programów zdrowotnych wynikających z rozpozna-
nych potrzeb zdrowotnych i stanu zdrowia mieszkań-
ców gminy,
— przekazywanie powiatowi informacji o realizo-
wanych programach zdrowotnych,
— inicjowanie i udział w wytyczaniu kierunków
przedsięwzięć lokalnych zmierzających do zaznaja-
501
miania mieszkańców z czynnikami szkodliwymi dla
zdrowia oraz ich skutkami,
— podejmowanie innych działań wynikających
z rozeznanych potrzeb zdrowotnych i stanu zdrowia
mieszkańców gminy.
Do zadań własnych w zakresie zapewnienia rów-
nego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej reali-
zowanych przez powiat art. 8 cytowanej wyżej usta-
wy zalicza w szczególności:
— opracowywanie i realizację oraz ocenę efektów
programów zdrowotnych wynikających z rozpozna-
nych potrzeb zdrowotnych i stanu zdrowia mieszkań-
ców powiatu, po konsultacji z właściwymi terytorial-
nie gminami;
— przekazywanie marszałkowi województwa in-
formacji o realizowanych na terenie powiatu progra-
mach zdrowotnych;
— inicjowanie, wspomaganie i monitorowanie
działań lokalnej wspólnoty samorządowej w zakresie
promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej prowadzonej
na terenie powiatu;
— pobudzanie działań na rzecz indywidualnej
i zbiorowej odpowiedzialności za zdrowie i na rzecz
ochrony zdrowia;
— podejmowanie innych działań wynikających
z rozpoznanych potrzeb zdrowotnych.
Do zadań własnych w zakresie zapewnienia rów-
nego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej reali-
zowanych przez samorząd województwa art. 9 przy-
wołanej ustawy, zalicza w szczególności:
— opracowywanie i realizację oraz ocenę efektów
programów zdrowotnych wynikających z rozezna-
nych potrzeb zdrowotnych i stanu zdrowia mieszkań-
ców województwa, po konsultacji z właściwymi tery-
torialnie gminami i powiatami;
— przekazywanie wojewodzie informacji o reali-
zowanych na terenie województwa programach zdro-
wotnych;
— opracowywanie i wdrażanie programów innych
niż określone w pkt 1, służących realizacji zadań
w zakresie ochrony zdrowia;
— inspirowanie i promowanie rozwiązań w zakre-
sie wzrostu efektywności, w tym restrukturyzacji
w ochronie zdrowia;
— podejmowanie innych działań wynikających
z rozeznanych potrzeb zdrowotnych mieszkańców
województwa.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań przedstawio-
nych w interpelacji pana posła Janusza Krasonia,
informuję, że rosnące oczekiwania lepszej jakości ży-
cia, a także zmieniająca się struktura rodziny powo-
dują, że powstała w następstwie chorób, urazów czy
starości niesamodzielność staje się problemem spo-
łecznym. Współcześnie, gdy przeważają rodziny dwu-
pokoleniowe, wiele osób niezdolnych do samodzielnej
egzystencji nie ma zapewnionej odpowiedniej opieki
i pielęgnacji. Powyższe uwarunkowania skłaniają do
podejmowania działań mających na celu poprawę or-
ganizacji i pomocy osobom niezdolnym do samodziel-
nej egzystencji.
502
Z danych GUS (stan na dzień 31 grudnia 2007 r.)
wynika, że liczba zakładów opiekuńczo-leczniczych
i pielęgnacyjno-opiekuńczych sukcesywnie wzrasta.
Wzrost liczby łóżek i zakładów opieki długotermino-
wej przedstawia poniższa tabela.
Tabela 1. Liczba łóżek oraz liczba zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych
ROK Zakłady opiekuńczo-lecznicze
Liczba łóżek
1999 8521
2000 9633
2001 10 195
2002 11 623
2003 13 387
2004 13 439
2005 14 726
2006 16 099
2007 16 625
Źródło: Opracowanie B. Witkowskiej na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego
Tabela ( str. 503) obrazuje liczbę zakładów opie-
kuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych
oraz hospicja według województw – dane GUS*), stan
na 31 grudnia 2007 r.
Z danych wynika, że zarówno liczba zakładów opie-
kuńczo-leczniczych, zakładów pielęgnacyjno-opie-
kuńczych oraz liczba łóżek w tych zakładach zwięk-
sza się. W roku 1999 odnotowano 115 zakładów opie-
ki długoterminowej o łącznej liczbie łóżek 9382.
W roku 2006 liczba zakładów opieki długoterminowej
wzrosła do 419, a ilość łóżek w tych zakładach osią-
gnęła liczbę 20 946.
Z danych GUS (stan na dzień 31 grudnia 2007 r.)
wynika, że w 2007 r. funkcjonowało łącznie 407 za-
kładów długoterminowej opieki zdrowotnej, tj. zakła-
dów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuń-
czych o charakterze ogólnym i psychiatrycznym, oraz
59 hospicjów. Dysponowały one łącznie 22,4 tys. łó-
żek, dostarczając opiekę stacjonarną dla 61,6 tys.
osób, a także otaczając opieką domową 7,8 tys. osób.
Przeciętny czas pobytu pacjenta w tego typu placów-
kach wyniósł w zakładach opiekuńczo-leczniczych
162 dni, w zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych –
144,9 dnia, natomiast w hospicjach, przeznaczonych
głównie dla chorych w terminalnym stanie choroby
nowotworowej, czas ten był wyraźnie krótszy i wy-
niósł 21,8 dnia.
Przedstawiając powyższe, informuję, że minister
zdrowia, dostrzegając problemy osób, które z powodu
swojego stanu zdrowia nie mogą samodzielnie zaspo-
koić swoich podstawowych potrzeb życiowych i wy-
magają opieki osób drugich, podjął działania zmie-
rzające do wzmocnienia istniejących i tworzenia no-
*) Podstawowe dane z zakresu ochrony zdrowia w 2007 roku.
Informacje i opracowania statystyczne GUS. Warszawa 2008 r.
wych struktur działających na rzecz pomocy osobom
niesamodzielnym. W tym celu został powołany Ze-
spół do spraw opracowania założeń do ustawy pielę-
gnacyjnej. Prace zespołu zakończyły się w 2007 r.
wypracowaniem i przedłożeniem ministrowi zdrowia
RODZAJ ZAKŁADÓW
Zakłady pielęgnacyjno-opiekuńcze
Liczba zakładów Liczba łóżek Liczba zakładów
95 861 20
126 1800 49
149 3146 85
174 3642 100
190 3863 104
227 4595 119
251 5165 128
300 4847 119
285 4918 122
projektu założeń do ustawy o społecznym ubezpie-
czeniu pielęgnacyjnym.
W 2008 r. problematyka opieki długoterminowej
była przedmiotem obrad posiedzenia Senackiej Ko-
misji Rodziny i Polityki Społecznej oraz Komisji
Zdrowia. W dniu 25 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu
połączonych komisji minister zdrowia przedstawił
informację na temat „Systemu opieki długotermino-
wej w Polsce – teraźniejszość i przyszłość”. W doku-
mencie tym zwrócono uwagę na te elementy systemu
ochrony zdrowia, które z punktu widzenia osób star-
szych, niesamodzielnych odgrywają istotną rolę, jak
podstawowa opieka zdrowotna, geriatria, opieka dłu-
goterminowa i opieka paliatywno-hospicyjna. W opra-
cowaniu odniesiono się do finansowania opieki dłu-
goterminowej, a także do istniejących zasobów, w tym
do zabezpieczenia kadrowego. Wskazano główne kie-
runki działań na rzecz zapewnienia właściwej opieki
oraz wydłużenia okresu sprawności psychofizycznej
i możliwości pełnienia ról społecznych osobom w wie-
ku podeszłym. Podczas posiedzenia podkreślono, że
celem poprawy sytuacji w zakresie zapewnienia opie-
ki nad osobami przewlekle chorymi i niesamodziel-
nymi należy podjąć działania związane z kontynu-
owaniem prac nad ustawą o społecznym ubezpiecze-
niu pielęgnacyjnym.
W lipcu 2008 r. odbyło się kolejne posiedzenie Se-
nackiej Komisji Zdrowia poświęcone opiece długoter-
minowej. Członkowie komisji zapoznali się z wynika-
mi prac Zespołu powołanego ds. opracowania projek-
tu ustawy o społecznym ubezpieczeniu pielęgnacyj-
nym. W trakcie dyskusji stwierdzono, że biorąc pod
uwagę wyzwania, jakie w niedalekiej przyszłości cze-
kają Polskę w zakresie zapewnienia opieki osobom
niesamodzielnym, wprowadzenie ubezpieczenia pie-
lęgnacyjnego zapewniłoby w stopniu podstawowym

zabezpieczenie potrzeb osób niesamodzielnych, wy-
magających niezbędnej opieki i pomocy przy wyko-
nywaniu codziennych czynności życiowych.
Zapoczątkowane przez Senacką Komisję Rodziny
i Polityki Społecznej oraz Senacką Komisję Zdrowia
prace zaowocowały powołaniem w 2008 r. Zespołu
503
zadaniowego ds. przygotowania projektu ustawy o ubez-
pieczeniu od ryzyka niesamodzielności przy Klubie
Senatorów Platformy Obywatelskiej RP. Minister-
stwo Zdrowia aktywnie uczestniczy w pracach tego
zespołu. Na przewodniczącego zespołu został powo-
łany pan senator Mieczysław Augustyn. W dniu 14
504
października 2008 r. odbyło się pierwsze robocze spo-
tkanie zespołu zadaniowego. Zgodnie z przyjętym
harmonogramem prac zespołu dokonano przeglądu
sytuacji w opiece długoterminowej w Polce i innych
krajach. Uznano, że opieka długoterminowa realizo-
wana zarówno po stronie ochrony zdrowia, jak i po-
mocy społecznej nie w pełni zabezpiecza potrzeby
osób niesamodzielnych. Postanowiono przygotować
raport otwarcia zieloną księgę o stanie opieki nad
osobami niesamodzielnymi w Polsce wraz z wnioska-
mi i rekomendacjami. Informacje zawarte w zielonej
księdze będą stanowiły punkt wyjścia do szerokiej
dyskusji zarówno politycznej, jak i publicznej nad
przyszłością opieki długoterminowej w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej
w sprawie wpływu systemu
dozoru elektronicznego na bezpieczeństwo
ofiar przemocy w rodzinie (11426)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej, nr SPS-
-023-11426/09, w sprawie wpływu systemu dozoru
elektronicznego na bezpieczeństwo ofiar przemocy
w rodzinie uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Analiza interpelacji prowadzi do wniosku, że zgło-
szone uwagi wynikają z częściowego niezrozumienia
instytucji i zasad wykonywania kary pozbawienia
wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru
elektronicznego. Ustawa z dnia 7 września 2009 r.
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza za-
kładem karnym w systemie dozoru elektronicznego
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 172 poz. 1069, z późn. zm.),
SDE, umożliwia odbywanie tej kary tylko osobom
skazanym na karę do 6 miesięcy pozbawienia wolno-
ści lub skazanym na karę do 1 roku pozbawienia wol-
ności, jeżeli czas pozostały do odbycia tej kary nie
przekracza 6 miesięcy. Zezwolenia na odbycie kary
w tym systemie nie udziela się skazanym za umyślnie
popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe na
karę pozbawienia wolności, którzy uprzednio byli ska-
zani na taką karę, chyba że zachodzą warunki do wy-
dania wyroku łącznego (art. 6 ust. 1–3 ww. ustawy).
Wskazane przepisy stosuje się odpowiednio do
sumy dwóch lub więcej niepodlegających łączeniu kar
pozbawienia wolności, które skazany ma odbyć kolej-
no (art. 6 ust. 4 ww. ustawy), oraz do skazanego, wo-
bec którego orzeczono zastępczą karę pozbawienia
wolności za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
(art. 7 cyt. ustawy). Oczywiście w sytuacji, gdy sąd
penitencjarny uzna, że zostały spełnione przesłanki
z art. 6 ust. 1 tej ustawy w postaci: wyrażenia zgody
przez skazanego, posiadania przez niego stałego
miejsca pobytu, wyrażenia zgody przez osoby pełno-
letnie wspólnie z nim zamieszkujące, jeżeli będzie to
wystarczające do osiągnięcia celów kary oraz jeżeli
szczególne względy bezpieczeństwa i stopień demo-
ralizacji, a także inne okoliczności nie przemawiają
za potrzebą osadzenia w zakładzie karnym, a udzie-
leniu takiego zezwolenia nie stoją na przeszkodzie
warunki mieszkaniowe i techniczne, umożliwiające
funkcjonowanie systemu dozoru elektronicznego.
Tym samym ze skorzystania z dobrodziejstwa syste-
mu wykluczeni będą sprawcy wykazujący się postawą
agresywną, w dalszym ciągu uciążliwi wobec osób
bliskich pomimo wydania wyroku skazującego.
Istnieje też możliwość, jeżeli według sądu peni-
tencjarnego będzie zachodzić potrzeba, orzeczenia
wobec skazanego mającego odbywać karę w tym sys-
temie zakazu zbliżania się do określonej osoby za jej
zgodą lub obowiązku powstrzymywania się od prze-
bywania w określonych miejscach. Ponadto sąd obli-
gatoryjnie takiego skazanego odda pod dozór sądo-
wego kuratora zawodowego oraz będzie mógł nałożyć
na niego obowiązki określone w art. 72 K.k. Nieza-
leżnie od powyższego skazany, zgodnie z art. 8 ust. 1
ww. ustawy, jest zobligowany do określonego zacho-
wania, co wiąże się z przestrzeganiem szeregu wy-
mienionych tam obowiązków. Już powyższe świad-
czy, jak wąskiej grupy sprawców będzie dotyczyć
ustawa o wykonywaniu kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym w systemie dozoru elektro-
nicznego. W praktyce będzie miała ona zastosowanie
jeszcze do mniejszej liczby skazanych, z uwagi na
przesłanki, jakie sąd penitencjarny będzie musiał
uwzględnić przy rozpoznawaniu wniosków o udziele-
nie zgody na wykonywanie kary pozbawienia wolno-
ści w tym systemie.
Pamiętając o przesłankach podanych w rozdziale
VI Kodeksu karnego, dotyczących zasad wymiaru
kary i środków karnych, należy przyjąć, że sądy, wy-
mierzając tak niskie kary, uznają, że popełnione
przestępstwo lub przestępstwa nie zawierały w sobie
wysokiego ładunku społecznej szkodliwości. Gdyby
było inaczej, to orzeczona kara byłaby znacznie su-
rowsza, a tym samym skazany nie mógłby, nawet
formalnie, mieć uprawnień do skorzystania z wyko-
nywania kary w tym systemie. Natomiast wobec ska-
zanych na karę pozbawienia wolności w wymiarze
ponad 6 miesięcy do 1 roku, którym do odbycia pozo-
stała kara poniżej 6 miesięcy, sąd penitencjarny przy
rozpatrywaniu wniosku powinien uwzględnić ponad-
to sposób ich zachowania i stopień resocjalizacji
w zakładzie karnym.
Reasumując, należy uznać, że wprowadzony sys-
tem wykonywania kary poza zakładem karnym i prze-

widziane w nim zasady potencjalnie gwarantują wy-
konywanie kary z pełnym zabezpieczeniem pokrzyw-
dzonych. W porównaniu z gwarancjami dla pokrzyw-
dzonych, przewidzianymi w przepisach regulujących
materię prawnokarną w odniesieniu do wszystkich
skazanych, zabezpieczenie pokrzywdzonych przed
ewentualnym negatywnym działaniem skazanych
mających odbywać karę pozbawienia wolności poza
zakładem karnym w systemie dozoru elektroniczne-
go, uregulowane jest znacznie restrykcyjniej.
Istniejące środki karne, jakie można orzec wobec
skazanych, oraz obowiązki, jakie można na nich na-
łożyć przy warunkowym zawieszeniu wykonania
kary lub w stosunku do osób, wobec których warun-
kowo umorzono postępowanie, nie obejmują tak sze-
rokiego spectrum ochrony pokrzywdzonych, w tym
pokrzywdzonych członków rodziny, jak to reguluje
ustawa dotycząca wykonania kary pozbawienia wol-
ności poza zakładem karnym w systemie dozoru elek-
tronicznego, która oprócz tych instytucji wprowadza
nowe, przewidziane tylko dla skazanych odbywają-
cych karę w ww. systemie.
Należy przy tym pamiętać, że wspomniane gwa-
rancje odnoszące się do pokrzywdzonych przestęp-
stwem, wskazane w ustawach Kodeks karny, Kodeks
postępowania karnego oraz Kodeks karny wykonaw-
czy, dotyczą skazanych, wobec których orzeczono
kary pozbawienia wolności znacznie przekraczające
wymiar, jaki umożliwia skorzystanie z systemu do-
zoru elektronicznego. Po pierwsze, skazanie na karę
do 3 lat pozbawienia wolności nie wiąże się automa-
tycznie z jednoczesnym osadzeniem sprawcy w za-
kładzie karnym. Po drugie, nawet skazanie na taki
rodzaj kary w wymiarze ponad 3 lata nie musi ozna-
czać w świetle obowiązującego stanu prawnego za-
stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu
nieprawomocnego wyroku przez sąd I instancji.
Tak więc aktualnie duża część skazanych za prze-
stępstwa o większym ładunku szkodliwości społecz-
nej na kary wyższe niż te, które umożliwiają formal-
nie odbywanie kary pozbawienia wolności w warun-
kach SDE, ma po wydaniu wyroku możliwość kon-
taktowania się z pokrzywdzonymi. Dotyczy to rów-
nież skazanych na kary do 2 lat pozbawienia wolno-
ści z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Oczywiście tacy skazani to nie tylko osoby ukarane
po raz pierwszy, ale także wcześniej karani, w tym
w warunkach powrotu do przestępstwa. Tym samym
mogą oni, chociażby z uwagi na rozmiar orzeczonej
kary, mieć w praktyce częściej żal do pokrzywdzo-
nych niż ci, wobec których sąd penitencjarny może
orzec, dopiero po stwierdzeniu zaistnienia przewi-
dzianych w ustawie pozytywnych przestanek, odby-
wanie kary pozbawienia wolności w warunkach SDE.
W dodatku udzielenie pozwolenia przez sąd na odby-
cie w taki sposób kary może nastąpić dopiero po wy-
rażeniu zgody przez osoby pełnoletnie zamieszkujące
wspólnie ze skazanym, co w przypadku przestępstw
przeciwko rodzinie dotyczy zazwyczaj zgody po-
krzywdzonych lub ich prawnych opiekunów. Nato-
505
miast w przypadku gdy pokrzywdzeni z jego rodziny
mieszkają oddzielnie, można orzec zakaz zbliżania
się do nich skazanego.
Dotychczas zwalniani z zakładów karnych skaza-
ni odbywający kary nawet wielu lat pozbawienia wol-
ności za przestępstwa o wysokim stopniu społecznej
szkodliwości, w tym także popełnione na szkodę
członków rodziny, z uwagi na orzeczoną przerwę
w jej wykonaniu lub warunkowe przedterminowe
zwolnienie nie mają nakładanych tylu ograniczeń,
jakie są stosowane do korzystających z sytemu dozo-
ru elektronicznego. Natomiast skazani, którzy odby-
li karę w całości, nie mają żadnych ograniczeń co do
kontaktowania się ze swoimi ofiarami. W dodatku
skazani korzystający z SDE to m.in. pokrzywdzonym
członkom rodziny, wspólnie z nim mieszkającym,
którzy wyrażą zgodę, będą zawdzięczać możliwość
odbycia kary w łagodniejszym systemie. Jednocze-
śnie naruszenie rygorów odbywania w taki sposób
kary skutkować będzie dalszym jej odbywaniem
w zakładzie karnym. Skazani ci do czasu udzielenia
im zezwolenia na odbywanie kary w tym systemie
mają również możliwość kontaktowania się z po-
krzywdzonymi i jeżeli czuliby do nich żal, to właśnie
w tym czasie skierowaliby swoje negatywne odczucia
wobec nich, a nie wtedy, gdy na podstawie orzeczenia
sądu nie muszą odbywać kary w zakładzie karnym.
Mając powyższe na względzie, oczywiste jest, że
twórcy przedmiotowej ustawy mieli na uwadze w szcze-
gólny sposób bezpieczeństwo pokrzywdzonych, w tym
pokrzywdzonych, także członków rodziny, zamiesz-
kujących wspólnie ze skazanym. Natomiast zawarty
w interpelacji postulat, aby wobec sprawców przemo-
cy w rodzinie korzystających z SDE każdorazowo
stosować zakaz kontaktowania się z pokrzywdzony-
mi, jest niemożliwy do wykonania w świetle obowią-
zującej ustawy w stosunku do pokrzywdzonych
mieszkających wspólnie ze skazanym. Zresztą jak
wspomniano wyżej, przewidziane przesłanki udzie-
lenia skazanemu zgody na odbycie kary w systemie
dozoru elektronicznego stwarzają wystarczające wa-
runki do zapewnienia bezpieczeństwa pokrzywdzo-
nemu, w tym pokrzywdzonemu członkowi rodziny
zamieszkującemu wspólnie ze sprawcą.
Odnosząc się do pytania o wydanie wytycznych
dla sądów penitencjarnych, trzeba podkreślić, że by-
łoby to sprzeczne z zasadą niezawisłości sędziowskiej
i wykracza poza zakres nadzoru administracyjnego,
jaki pełni minister sprawiedliwości nad sądami po-
wszechnymi. Na podstawie z art. 178 ust. 1 Konsty-
tucji RP oraz art. 39 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 58,
poz. 1070, z późn. zm.) sędziowie w sprawowaniu swe-
go urzędu są niezawiśli i podlegają tylko konstytucji
oraz ustawom, a czynności nadzorcze nie mogą doty-
czyć merytorycznej treści orzeczeń sądowych. Jeżeli
intencją tego pytania była wyłącznie troska o sku-
teczność SDE, a nie wkraczanie w kompetencje sądu
penitencjarnego, to niewątpliwie konieczna będzie
analiza problemów, które w przyszłości pojawią się
506
w praktyce, w związku z wejściem w życie tak nowa-
torskiego systemu. Wyciągnięte w jej następstwie
wnioski będą mogły posłużyć do modyfikacji przed-
miotowej instytucji poprzez upowszechnienie traf-
nych orzeczeń sądów odwoławczych ewentualnie no-
welizację przedmiotowej ustawy lub wydanych na jej
podstawie aktów wykonawczych.
Ponadto, podzielając wyrażoną w interpelacji tro-
skę o skuteczność działań państwa na rzecz ochrony
ofiar przemocy w rodzinie, należy nadmienić, że kwe-
stie związane ze zwiększeniem ochrony tej kategorii
pokrzywdzonych są przedmiotem zainteresowania
Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości. Wiąże się to z przygoto-
waniem projektu zmiany ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, który za-
kłada m.in. utworzenie telefonicznej linii interwen-
cyjnej dla osób zagrożonych przemocą w rodzinie,
a także powierzeniem sądom i Policji kompetencji
mających na celu odizolowanie sprawcy od ofiary.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej
w sprawie zaniechania przez rząd RP
implementacji dyrektyw Unii Europejskiej
dotyczących równego traktowania osób
i przeciwdziałania dyskryminacji z powodu
płci, rasy, pochodzenia narodowego
i etnicznego, religii i przekonań, wieku
oraz orientacji seksualnej, zarówno w publicznej,
jak i prywatnej sferze życia społecznego (11427)
W nawiązaniu do pisma z dnia 16 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11427/09) skierowanego do prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska, przekazujące-
go interpelację posłanki na Sejm RP pani Izabeli Ja-
rugi-Nowackiej w sprawie zaniechania przez rząd RP
implementacji dyrektyw Unii Europejskiej dotyczą-
cych równego traktowania osób i przeciwdziałania
dyskryminacji z powodu płci, rasy, pochodzenia na-
rodowego i etnicznego, religii i przekonań, wieku
oraz orientacji seksualnej, zarówno w publicznej, jak
i prywatnej sferze życia społecznego, przekazanego
pismem z dnia 17 września 2009 r. (sygn. DSPA-
-4810-4232/09) przez sekretarza stanu, szefa Gabi-
netu Politycznego Prezesa Rady Ministrów pana Sła-
womira Nowaka, w porozumieniu z pełnomocnikiem
rządu do spraw równego traktowania, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Polityka na rzecz równouprawnienia na poziomie
rządowym realizowana jest przez Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej, pełnomocnika rządu ds. rów-
nego traktowania oraz wszystkie ministerstwa w za-
kresie ich kompetencji przypisanych ustawowo.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej odpo-
wiada m.in. za wdrażanie idei gender mainstreaming,
czyli wprowadzania perspektywy równości płci do
wszystkich polityk i działań społecznych państwa.
Gender mainstreaming, jako jedna z horyzontalnych
polityk Unii Europejskiej, oznacza planowanie, mo-
nitorowanie oraz ewaluację wszelkich podejmowa-
nych działań pod kątem równego statusu. W codzien-
nej praktyce oznacza to: promowanie, upowszechnia-
nie i propagowanie problematyki przeciwdziałania
dyskryminacji i równych szans oraz prowadzenie
działań informacyjno-edukacyjnych na rzecz podno-
szenia świadomości na temat dyskryminacji i jej
przejawów oraz metod i strategii przeciwdziałania jej
występowaniu.
Główne działania ministerstwa w zakresie wdraża-
nia idei gender mainstreaming skupiają się m.in. na:
— promowaniu przedsiębiorczości kobiet, ich ak-
tywności w życiu społecznym i zawodowym przy jed-
noczesnym mobilizowaniu kobiet do działania, dzię-
ki któremu będą w stanie same stworzyć sobie miej-
sce pracy,
— uświadomieniu opinii publicznej istnienia zja-
wiska dyskryminacji kobiet po czterdziestym piątym
roku życia na rynku pracy,
— aktywizacji kobiet w wymiarze zawodowym,
edukacyjnym, społecznym i osobistym,
— zmianie klimatu społecznego wśród pracodaw-
ców i kobiet wchodzących na rynek pracy po urodze-
niu dziecka oraz powracających do zatrudnienia po
urlopie macierzyńskim lub wychowawczym, jako po-
tencjalnie dobrych i efektywnych pracowników, a tak-
że poprawienie samooceny tej grupy i zwiększenie jej
motywacji do wchodzenia i powracania na rynek pracy,
— upowszechnianiu wiedzy na temat elastycz-
nych form zatrudnienia wśród kobiet i tym samym
zwiększenie ich motywacji do aktywnego uczestnic-
twa w rynku pracy,
— podnoszeniu świadomości na temat godzenia
ról zawodowych i rodzinnych/prywatnych kobiet i męż-
czyzn,
— rozpowszechnianiu badań i ekspertyz na temat
równouprawnienia kobiet i mężczyzn we wszystkich
aspektach życia, takich jak: zdrowie, edukacja, rynek
pracy, zapobieganie przemocy,
— podnoszeniu świadomości na temat sytuacji
kobiet na rynku pracy,
— przeprowadzaniu szkoleń dla pracowników ad-
ministracji publicznej, mających na celu podniesienie
świadomości w zakresie gender mainstreaming,
— zbadaniu wskaźnika równouprawnienia dla
ministerstwa.

Powyższe działania są podejmowane w ramach
rutynowych prac ministerstwa oraz realizowanych
i inicjowanych przez ministerstwo projektów współ-
finansowanych ze środków Unii Europejskiej. Reali-
zacja wymienionych działań pozwala na upowszech-
nienie wiedzy na temat najbardziej skutecznych stra-
tegii i praktyk przezwyciężania niekorzystnych dla
kobiet zjawisk na rynku pracy oraz przyczynia się do
stworzenia przyjaznego klimatu społecznego wokół
idei gender mainstreaming.
Do zadań pełnomocnika rządu ds. równego trak-
towania należy włączenie problematyki przeciwdzia-
łania dyskryminacji do procesu decyzyjnego rządu.
W tym celu pełnomocnik monitoruje, koordynuje
i nadzoruje w imieniu prezesa Rady Ministrów dzia-
łania antydyskryminacyjne poszczególnych mini-
sterstw, także poprzez opiniowanie projektów aktów
prawnych i innych dokumentów rządowych w zakre-
sie równego traktowania, w tym przeciwdziałania
dyskryminacji, w szczególności ze względu na płeć,
rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię lub
wyznanie, poglądy polityczne, wiek, orientację sek-
sualną, stan cywilny oraz rodzinny.
Pełnomocnik podejmuje działania zmierzające do
eliminacji lub ograniczenia skutków powstałych
w wyniku naruszenia zasady równego traktowania.
W tym zakresie wykonuje swoje zadania we współ-
działaniu z właściwymi organami administracji rzą-
dowej, które są zobowiązane do współpracy z pełno-
mocnikiem, w szczególności przez udostępnienie mu
informacji i dokumentów niezbędnych do realizacji
jego zadań. Pełnomocnik może występować do wła-
ściwych organów administracji rządowej, wskazując
problemy należące do obszaru jego zainteresowań,
których rozwiązanie należy do kompetencji tych or-
ganów.
Realizowane są również zadania z zakresu upo-
wszechniania wiedzy na temat równego traktowania
i przeciwdziałania dyskryminacji, we współpracy
z właściwymi organami administracji publicznej, or-
ganizacjami pozarządowymi i instytucjami.
W celu zwiększenia potencjału administracji rzą-
dowej w dziedzinie przeciwdziałania i zwalczania dys-
kryminacji na tle rasowym, narodowościowym i et-
nicznym jesienią tego roku Biuro Pełnomocnika Rzą-
du ds. Równego Traktowania rozpocznie realizację
ogólnopolskiego projektu „Równe traktowanie stan-
dardem dobrego rządzenia”, realizowanego w ramach
unijnego Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
Głównym celem projektu jest wzmocnienie poten-
cjału administracji rządowej, w szczególności wspar-
cie dla kadr w jednostkach administracji centralnej
i regionalnej w zakresie realizowania polityki rządu
w obszarze równego traktowania, w tym przeciw-
działania dyskryminacji, w szczególności ze względu
na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, re-
ligię i wyznanie, poglądy polityczne, wiek, orientację
seksualną, stan cywilny oraz rodzinny, z uwzględ-
nieniem włączenia perspektywy równości płci, a tak-
że stworzenie spójnego i efektywnego systemu prze-
507
ciwdziałania dyskryminacji na wszelkich poziomach
planowania, zarządzania i wdrażania.
W projekcie zostanie również przygotowany: rzą-
dowy program na rzecz równego traktowania, pro-
gram szkoleniowy i cykl szkoleń na bazie analizy po-
trzeb szkoleniowych we wszystkich instytucjach rzą-
dowych i centralnych objętych projektem w zakresie
przeciwdziałania dyskryminacji z każdego powodu.
Planowane jest też badanie wskaźnikiem równo-
uprawnienia całej administracji rządowej w ramach
projektu Gender Index w administracji rządowej
w obszarze Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”.
Reasumując, rząd Rzeczypospolitej Polskiej nie
zamierza rezygnować z prowadzenia podstawowej
i koniecznej we wszystkich krajach członkowskich
Unii Europejskiej polityki równego traktowania i prze-
ciwdziałania dyskryminacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prace nad
projektem ustawy o wdrożeniu niektórych przepi-
sów Unii Europejskiej w zakresie równego trakto-
wania znajdują się obecnie na ostatnim etapie prac
rządowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie procedury rozliczania projektów
Sektorowego Programu Operacyjnego
Transportu (2004–2006) (11428)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (sygn. SPS-023-11428/09) oraz zapytanie
(sygn. SPS-024-4744/09) pani Elżbiety Streker-Dem-
bińskiej, posła na Sejm RP, z dnia 11 września 2009 r.
w sprawie projektu nr SPOT/2.2/22/04 „Przeprawa
przez rzekę Wartę – nowy przebieg drogi krajowej
nr 25” oraz zasad rozliczania projektów realizowa-
nych w ramach SPO „Transport” przedstawiam sta-
nowisko ministra rozwoju regionalnego w przedmio-
towej sprawie.
Ad 1. Kiedy ministerstwo zacznie poważnie trak-
tować władze miasta Konina i doprowadzi do sfina-
lizowania rozliczenia projektu?
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego jako insty-
tucja zarządzająca Sektorowym Programem Opera-
cyjnym „Transport” (IZ), podobnie jak wszystkie
inne instytucje zaangażowane w systemie funduszy
unijnych, a w szczególności Ministerstwo Infrastruk-
tury (IPZ) i Ministerstwo Finansów (IP), poważnie
508
i priorytetowo traktuje każdego beneficjenta i każdy
projekt od samego początku, kiedy pojawia się on
w programie. W cyklu życia dużych, infrastruktural-
nych projektów jednymi z wielu ważnych kwestii sys-
temowych są: monitorowanie i kontrola, a następnie
rozliczenie projektów. W tym szczególne znaczenie
ma zgodność realizacji projektów z przepisami kra-
jowymi i wspólnotowymi, co jest warunkiem kwali-
fikowalności poniesionych wydatków i ich refundacji
z funduszy unijnych. IZ i pozostałe instytucje odpo-
wiadają przed Komisją Europejską za wdrażanie pro-
gramów i projektów zgodnie z politykami Wspólnoty
Europejskiej. W wyniku zaleceń KE w zakresie
wzmożenia działań mających na celu kontrolę prze-
strzegania prawa zamówień publicznych minister
rozwoju regionalnego opracował na podstawie doku-
mentu przygotowanego przez KE i wydał w dniu
14 marca 2008 r. wytyczne w zakresie wymierzania
korekt finansowych za naruszenia prawa zamówień
publicznych związane z realizacją projektów współ-
finansowanych ze środków funduszy UE (tzw. tary-
fikator).
W przypadku projektu miasta Konin naruszenia
p.z.p. zostały wykryte w trakcie kontroli uprzedniej
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych ze stycznia
2006 r. Sposób zastosowania zaleceń pokontrolnych
leżał wyłącznie w kompetencjach beneficjenta – za-
mawiającego. Kontrolerzy UZP nie odnosili się
w trakcie swojej kontroli do kwalifikowalności wy-
datków, ale do zgodności postępowania zamawiają-
cego (miasta Konin) z prawem w zakresie zamówień
publicznych. Decyzje odnośnie do kwalifikowalności
wydatków podjęła (podejmuje) IPZ, która zgodnie
z porozumieniem z dnia 13 listopada 2007 r. między
ministrem rozwoju regionalnego, ministrem infra-
struktury i ministrem finansów odpowiada za pra-
widłowe rozliczanie projektów. To są bardzo trudne
sprawy, dlatego wydawanie ostatecznych decyzji do-
tyczących rozliczenia projektu poprzedzały długo-
trwałe negocjacje z Komisją Europejską. Każdy przy-
padek jest indywidualnie, starannie i wszechstronnie
analizowany, a mówimy o kilku tysiącach postępo-
wań o zamówienie publiczne. Ponadto każde postę-
powanie kontrolne ma określoną, kilkumiesięczną
procedurę, przewidującą przynajmniej dwukrotną
możliwość zajęcia stanowiska przez zainteresowane-
go beneficjenta – zamawiającego. W najgorszym roz-
wiązaniu miasto Konin mogło utracić w całości dofi-
nansowanie ze środków UE. Działania instytucji
krajowych miały na celu maksymalne złagodzenie
kary dla beneficjentów, tak by odpowiadała ona ro-
dzajom i skali naruszeń. W wyniku ostatecznych de-
cyzji na projekt SPOT/2.2/22/04 „Przeprawa przez
rzekę Wartę – nowy przebieg drogi krajowej nr 25”
została nałożona korekta w wysokości 5% wydatków
kwalifikowalnych dla postępowania, w którym
stwierdzono naruszenia. Ponadto w wyniku ustaleń
między resortami wypracowano katalog naruszeń,
wynikających z błędu organów krajowych lub niepra-
widłowej/niepełnej implementacji prawa wspólnoto-
wego, za które odpowiedzialność wziął na siebie
Skarb Państwa. Dzięki temu w przypadku miasta
Konin obniżono wysokość korekty z 25% do 5%. Bio-
rąc powyższe pod uwagę, uważam, iż pani poseł nie-
właściwie ocenia postępowanie MRR i MI. Ponadto
część korekty w wysokości ponad 930 tys. zł (w ra-
mach wydatków zadeklarowanych do końca 2006 r.)
została „przerzucona” na Skarb Państwa i rozliczona
w ramach autokorekty za lata 2004–2006. Należy
również podkreślić, że przyjęto korzystną dla bene-
ficjentów interpretację przepisów finansowych, po-
zwalającą ministrowi infrastruktury na odstąpienie
od naliczania odsetek karnych od nieprawidłowo wy-
datkowanych środków, w przypadku zwrotu środków
przez beneficjenta i na jego wniosek, w którym bene-
ficjent przedstawi sytuację finansową lub interes pu-
bliczny podatnika uniemożliwiający mu poniesienie
kosztów naliczonych odsetek, a zatem spełni prze-
słanki art. 67a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Or-
dynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.).
Ad 2. Czy usilne poszukiwanie niedociągnięć, któ-
re umożliwiłyby pomniejszenie refundacji o kwotę
korekty nie jest wynikiem upolitycznienia postępo-
wania?
Jak już wcześniej wspomniałam w odpowiedzi na
pytanie 1, ani MRR ani MI nie wyszukiwało nowych
niedociągnięć przy realizacji projektu miasta Konin.
Naruszenia w tym projekcie zostały stwierdzone
przez kontrolerów UZP w styczniu 2006 r. IPZ na
podstawie taryfikatora „wyceniła” stwierdzone na-
ruszenia, określiła po czyjej stronie leży wina i zwró-
ciła się do beneficjenta o zwrot nieprawidłowo wydat-
kowanych środków, tj. z naruszeniem przepisów
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177, z późn. zm.) oraz
prawa wspólnotowego. Równe traktowanie benefi-
cjentów jest jedną z nadrzędnych zasad wydatkowa-
nia funduszy unijnych.
Ad 3. Czy procedury współdziałania Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego i Ministerstwa Infrastruktu-
ry w postępowaniu dotyczącym rozliczenia inwestycji
realizowanych w ramach SPOT są wystarczająco ko-
ordynowane?
Procedury współdziałania MRR i MI zostały okre-
ślone w ramach porozumienia między MRR, MI i MF.
Porozumienie to zawiera podział kompetencji pomię-
dzy poszczególnymi resortami. W sprawie najważ-
niejszych rozstrzygnięć, mających istotne znaczenia
dla wdrażania SPOT, decyzje są uzgadniane, a ich
wypracowanie ma charakter jawny i jest znane be-
neficjentom. W związku z powyższym uważam, że
współpraca i podział prac pomiędzy resortami zaan-
gażowanymi we wdrażanie SPOT jest właściwy,
a działania są należycie skoordynowane.
Ad 4. Czy postępowania dotyczące rozliczeń inwe-
stycji zwolnione są z ustawowych terminów admini-
stracyjnych, na co wskazują wielomiesięczne opóź-
nienia, a w wielu przypadkach brak odpowiedzi na
korespondencję?

Beneficjent z jednej strony uskarża się na długo-
trwałe procedowanie, a z drugiej strony stawia za-
rzut, że po wyczerpaniu procedur nie uzyskał kolej-
nej odpowiedzi na kolejne pismo, które nie wnosiło
żadnego nowego aspektu do rozpatrywanej sprawy.
W ramach wdrażania NPR nie znajdują zastosowa-
nia przepisy KPA, natomiast zasady postępowania
są szczegółowo opisane w podręcznikach procedur.
Niezależnie jednak od powyższego, pragnę zazna-
czyć, że zarówno służby MRR, jak i MI wielokrotnie
w drodze kontaktów roboczych i oficjalnej korespon-
dencji wyjaśniały przedmiotową sprawę zarówno
z beneficjentem, jak i Komisją Europejską. Dodatko-
wo pragnę zauważyć, że ten przypadek był traktowa-
ny indywidualnie i były rozważane różne rozwiąza-
nia. Wybrano takie, które jest najmniej dotkliwe dla
beneficjenta.
Ad 5. Czy w procedurach rozliczeniowych zarzą-
dzenia i wytyczne działają wstecz, na co wskazywa-
łoby niezrozumiałe ich stosowanie wobec rozstrzy-
gnięć podjętych kilka lat wcześniej na mocy wówczas
obowiązujących przepisów?
Działania podejmowane przez MRR stają się zro-
zumiałe, jeżeli spojrzymy na cały system absorpcji
funduszy UE, a nie tylko na jego wycinek. Podstawo-
we obowiązki ciążące na beneficjentach wynikają
z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pol-
skiego i unijnego (traktatu WE oraz odpowiednich
rozporządzeń), do których przestrzegania beneficjent
zobowiązał się wprost w umowie o dofinansowanie.
Wytyczne MRR w zakresie wymierzania korekt fi-
nansowych za naruszenia prawa zamówień publicz-
nych związane z realizacją projektów współfinanso-
wanych ze środków funduszy UE są tylko przełoże-
niem tych przepisów do praktyki gospodarczej.
W przypadku projektu miasta Konin, podobnie jak
i innych projektów, instytucje krajowe miały do wy-
boru w wielu przypadkach albo w całości uznawać
wydatki za nieprawidłowe i tym samym rozwiązywać
umowy o dofinansowanie albo wprowadzić procento-
we korekty. Konieczność takich działań była podyk-
towana zaleceniami KE i wcześniejszymi zobowiąza-
niami Polski do prawidłowego wdrażania projektów
i programów, tj. zgodnie z przepisami krajowymi
i wspólnotowymi. W związku z powyższym uważam,
że wprowadzenie taryfikatora było koniecznością
oraz jednocześnie lepszym i mniej bolesnym dla be-
neficjentów rozwiązaniem.
Ad 6. Czy takim postępowaniem zamierzacie pań-
stwo zachęcać beneficjentów do podejmowania wielo-
letnich zadań inwestycyjnych?
MRR w celu uniknięcia podobnych sytuacji w przy-
szłości opublikowało na stronach internetowych
m.in. wykaz błędów najczęściej popełnianych przez
beneficjentów w zakresie p.z.p., wydało wytyczne do-
tyczące kwalifikowalności wydatków, a obecnie przy-
gotowuje rekomendacje dla beneficjentów w celu sto-
sowania kryteriów pozacenowych. Ponadto na prze-
strzeni ostatnich lat prowadzone były we współpracy
z MI szkolenia dla beneficjentów, które miały na celu
509
uchronić ich przed popełnianiem podobnych błędów
w przyszłości. Biorąc pod uwagę powyższe działania,
wyciągane wnioski i doświadczenia z perspektywy
2004–2006 oraz potrzeby kraju w zakresie moderni-
zacji i rozbudowy infrastruktury transportu, stanow-
czo stwierdzam, że MRR skutecznie zachęca benefi-
cjentów do podejmowania wieloletnich zadań inwe-
stycyjnych. Potwierdza to ilość projektów zgłasza-
nych w konkursach i wartość, która przekracza do-
stępną alokację funduszy UE. Tym bardziej środki
powinny być kierowane na najlepsze projekty, do be-
neficjentów realizujących je sprawnie, zgodnie z umo-
wą i obowiązującym prawem. Ponadto pragnę pod-
kreślić, iż wszystkie trudne i problemowe sytuacje
staramy się rozwiązywać z beneficjentami w drodze
dyskusji i konsensusu, tak aby wypracować najlepsze
rozwiązanie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie procedury rozliczania projektów
Sektorowego Programu Operacyjnego
Transportu (2004–2006) (11428)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo o sygnaturze SPS-023-11428/09 z dnia 16 wrze-
śnia br. w sprawie interpelacji pani poseł Elżbiety
Streker-Dembińskiej dotyczącej realizacji przez Mi-
nisterstwo Infrastruktury procedury rozliczania pro-
jektów Sektorowego Programu Operacyjnego „Trans-
port” uprzejmie przedstawiam odpowiedzi na pyta-
nia sformułowane przez panią poseł:
Ad 1. Procedury współdziałania Ministerstwa In-
frastruktury i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
zostały określone w porozumieniu w sprawie zarządza-
nia Sektorowym Programem Operacyjnym „Trans-
port” na lata 2004–2006, zawartym 13 listopada
2007 r., pomiędzy ministrem rozwoju regionalnego,
ministrem finansów i ministrem transportu. Zgodnie
z tym dokumentem Ministerstwo Infrastruktury
jako instytucja pośrednicząca w zarządzaniu Sekto-
rowym Programem Operacyjnym „Transport” (dalej
IPZ SPOT) zajmuje się m.in. rozliczaniem finanso-
wym projektów, a co za tym idzie, nakłada korekty
finansowe wynikające ze stwierdzonych nieprawidło-
510
wości przy realizacji projektów współfinansowanych
ze środków SPOT, w tym w szczególności za naru-
szenia przepisów w zakresie zamówień publicznych
i ochrony środowiska. Nie zwalnia to jednak Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego z odpowiedzialności
za skuteczność i prawidłowość zarządzania całym
programem, co przejawia się m.in. w prawie IZ SPOT
do uczestniczenia we wszelkich działaniach dotyczą-
cych rozliczania projektów oraz określania trybu
i generalnych zasad postępowania w rozstrzyganiu
pojawiających się problemów przy rozliczeniach z be-
neficjentami programu.
Ad 2. Procedura postępowania w sprawie nakła-
dania korekt finansowych związanych z naruszenia-
mi przepisów o zamówieniach publicznych została
określona w:
— rozporządzeniu Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia
21 czerwca 1999 r. ustanawiającym przepisy ogólne
w sprawie funduszy strukturalnych (w odniesieniu
do perspektywy finansowej 2004–2006),
— rozporządzeniu Komisji (WE) nr 448/2001
z dnia 2 marca 2001 r. w sprawie ustalenia szczegó-
łowych zasad wdrażania rozporządzenia Rady (WE)
nr 1260/1999 w zakresie dotyczącym procedury do-
konywania korekt finansowych pomocy przyznawa-
nej w ramach funduszy strukturalnych,
— umowie o dofinansowanie projektu finansowa-
nego w ramach Sektorowego Programu Operacyjne-
go „Transport”,
— dokumencie wydanym przez ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 marca 2008 r. pt.: Wymierza-
nie korekt finansowych za naruszenia prawa zamó-
wień publicznych związane z realizacją projektów
współfinansowanych ze środków funduszy UE (tary-
fikator),
— porozumieniu w sprawie zarządzania Sektoro-
wym Programem Operacyjnym „Transport” na lata
2004–2006, zawartym 13 listopada 2007 r., pomiędzy
ministrem rozwoju regionalnego, ministrem finan-
sów i ministrem transportu.
Należy zatem podkreślić, że stosunek prawny
łączący IPZ SPOT (Ministerstwo Infrastruktury)
i beneficjenta oparty jest na podstawie umowy o do-
finansowanie konkretnego projektu, zatem ma cha-
rakter cywilnoprawny. Wobec tego nie mają zasto-
sowania dla tego stosunku prawnego przepisy wła-
ściwe w sprawach administracyjnych. Nie oznacza
to jednak, że instytucje uczestniczące w zarządza-
niu SPOT nie dokładają starań, by w możliwie naj-
krótszym terminie finalizować proces rozliczeń fi-
nansowych z beneficjentem. Fakt, że proces ten
częstokroć przedłuża się, wynika z poszukiwania
rozwiązań skutkujących minimalizowaniem obcią-
żeń po stronie beneficjenta z tytułu stwierdzonych
nieprawidłowości i wymaga on konsultacji oraz
uzgodnień nie tylko na szczeblu krajowym, ale tak-
że z Komisją Europejską.
Ad 3. W sprawach dotyczących naruszenia prze-
pisów o zamówieniach publicznych IPZ SPOT, opie-
rając się na informacjach o wynikach kontroli orga-
nów do tego upoważnionych (np. prezes Urzędu Za-
mówień Publicznych, urząd kontroli skarbowej, Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego, Ministerstwo
Infrastruktury, audytorzy wewnętrzni, audytorzy
KE), dokonuje analizy występujących nieprawidło-
wości w obszarze zamówień publicznych w celu okre-
ślenia poziomu ewentualnej korekty finansowej.
Stosownie do treści pisma ministra rozwoju regio-
nalnego z dnia 14 marca 2008 r. (znak: DPW-IV-
-079-32-GB/08), do którego załącznikiem jest doku-
ment pt.: Wymierzanie korekt finansowych za na-
ruszenia prawa zamówień publicznych związane
z realizacją projektów współfinansowanych ze środ-
ków funduszy UE (taryfikator), ten „taryfikator”
służy, „zgodnie z zaleceniami Komisji Europejskiej,
koordynacji i ujednoliceniu sposobu postępowania
w przypadku wykrycia naruszeń przepisów prawa
zamówień publicznych w procesie realizacji przed-
sięwzięć współfinansowanych z funduszy struktu-
ralnych i Funduszu Spójności. Nie nakłada on na
instytucje zaangażowane w proces zarządzania
i kontroli funduszy strukturalnych oraz Funduszu
Spójności nowych obowiązków w zakresie kontroli
przestrzegania prawa zamówień publicznych. Nale-
ży zauważyć, że obowiązki te wynikają bezpośred-
nio z przepisów wspólnotowych aktów prawnych”,
które zostały przywołane powyżej.
Nakładanie korekty na etapie końcowego rozli-
czenia finansowego projektu nie uchybia zasadzie lex
retro non agit, dlatego też nie można przypisać po-
stępowaniu IPZ SPOT działania poza granicami obo-
wiązującego prawa. Beneficjent, podpisując umowę
o dofinansowanie, zobowiązywał się do przestrzega-
nia przepisów wspólnotowych i krajowych w zakresie
zamówień publicznych (art. X umowy o dofinansowa-
nie), a wiedząc z przeprowadzonych kontroli o stwier-
dzonych nieprawidłowościach, powinien liczyć się
z możliwością poniesienia konsekwencji finansowych.
Podkreślić jednak należy, że na miasto Konin zo-
stała nałożona korekta tylko i wyłącznie za narusze-
nie polskiego prawa zamówień publicznych obowią-
zującego w dacie wyłaniania wykonawcy zamówie-
nia, tj. za naruszenie przepisów, za które odpowie-
dzialność ponosi wyłącznie beneficjent. Zamawiający
w celu potwierdzenia doświadczenia wykonawcy za-
mówienia wprowadził bowiem wymóg przedstawie-
nia dokumentu w postaci świadectwa kwalifikacji,
wydanego przez Instytut Badawczy Dróg i Mostów
(IBDiM), potwierdzającego spełnienie Polskiej Nor-
my PN-S-10040. Warunek ten został oprotestowany
przez oferentów, ale zamawiający nie uwzględnił pro-
testu, a co więcej, na zapytanie o równoważny doku-
ment zagranicznych jednostek certyfikujących odsy-
łał do uzyskania odpowiedzi z IBDiM, podając nr tel.
do instytutu. Stawiając ten wymóg i błędnie rozstrzy-
gając protest, beneficjent naruszył art. 25 oraz art.
26 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177).
Za stwierdzone w toku kontroli inne naruszenia,
które też miały miejsce w tym zamówieniu, a wyni-

kające czy to z braku zgodności przepisów prawa
krajowego z prawem unijnym, czy też wytycznych
jednostek uczestniczących w zarządzaniu środka-
mi unijnymi, które nie zyskały akceptacji audyto-
rów Komisji Europejskiej, beneficjent nie ponosi
żadnej odpowiedzialności, gdyż przejmuje ją Skarb
Państwa.
Ad 4. Odnosząc się do zawartego w interpelacji
zarzutu o długotrwałym rozliczaniu projektów, pra-
gnę poinformować, że zarówno Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego (IZ SPO „Transport”), jak i Mini-
sterstwo Infrastruktury (IPZ SPO „Transport”) do-
kładają wszelkich starań, aby procedury związane
z rozliczaniem projektów trwały jak najkrócej. Nale-
ży zwrócić uwagę na fakt, że obie te instytucje odpo-
wiadają za pomyślne rozliczenie całego programu
i muszą dążyć do maksymalizacji wykorzystania
środków unijnych, jakie zostały Polsce przyznane
w ramach programu. Oznacza to, że jeżeli w projekcie
wykorzystano środki niezgodnie z przeznaczeniem
lub przy ich wykorzystaniu doszło do nieprawidłowo-
ści, instytucje te są zobowiązane do ich odzyskania
(zgodnie z przywołanymi wyżej regulacjami wspól-
notowymi). W takiej sytuacji istnieje możliwość prze-
kazania odzyskanych środków na inne wydatki po-
niesione w programie zgodnie z przepisami prawa
krajowego i unijnego.
Podobnie było w przypadku projektu SPOT/2.2/
22/04 „Przeprawa przez rzekę Wartę – nowy przebieg
drogi krajowej nr 25”. Każdy projekt przed wypłace-
niem płatności końcowej musi zostać poddany kon-
troli na zakończenie projektu na miejscu jego reali-
zacji. Ponadto IPZ SPOT musi dokonać analizy
wszystkich dotychczas przeprowadzonych kontroli
i audytów w celu oceny stwierdzonych naruszeń pod
kątem konieczności nałożenia lub odstąpienia od na-
łożenia korekty finansowej. Kontrola na zakończenie
przeprowadzona przez zespół kontrolny z Minister-
stwa Infrastruktury rzeczywiście nie wykazała uchy-
bień, które mogły być podstawą korekty. Nie zmienia
to jednak faktu, że naruszenia takie miały miejsce
i zostały wskazane w wyniku innych kontroli i audy-
tów prowadzonych przez cały okres realizacji projek-
tu. Dlatego pismem z 12 stycznia 2009 r. (a zatem
4 miesiące, a nie, jak wskazano w interpelacji, 7 mie-
sięcy od informacji pokontrolnej – wrzesień 2008 r.)
IPZ SPOT poinformowała beneficjenta o nałożeniu
korekty, wskazując jednocześnie na możliwości wnie-
sienia odwołania od tej decyzji (zgodnie z art. XIII
umowy o dofinansowanie). Beneficjent pismem z dnia
27 stycznia 2009 r. wniósł odwołanie i przedstawił
swoją argumentację. Po jej przeanalizowaniu IPZ
SPOT uznała część wyjaśnień i odstąpiła od nałoże-
nia korekty za niektóre z wcześniej wskazanych na-
ruszeń, jednak podtrzymała decyzję o korekcie za
naruszenia, popełnione wyłącznie z winy beneficjen-
ta, opisane w pkt 3. O podtrzymaniu decyzji poinfor-
mowano pismem z dnia 27 lutego 2009 r. Pismem
z dnia 18 marca 2009 r. beneficjent ponownie odwołał
się od decyzji IPZ SPOT, jednak nie wskazał nowych
511
argumentów pozwalających na odstąpienie od korek-
ty. W związku z powyższym IPZ SPOT, działając
w interesie całego programu, wystawiła wezwanie do
zapłaty (dnia 28 kwietnia 2009 r.). Dodatkowo pi-
smem z dnia 4 maja 2009 r. poinformowała benefi-
cjenta o sposobie naliczenia korekty. Dnia 12 maja
2009 r. beneficjent odmówił zwrotu środków wyni-
kających z korekty, podnosząc możliwość wystąpie-
nia na drogę sądową. Dalsza korespondencja w tej
sprawie nie zmieniłaby stanu prawnego w przepro-
wadzonym zamówieniu publicznym, a mogłaby na-
razić Polskę na utratę części środków z EFRR, które
z powodzeniem można wykorzystać na inne działa-
nia zrealizowane w ramach programu, o czym wielo-
krotnie informowano beneficjenta w rozmowach te-
lefonicznych.
Ponownie należy podkreślić, iż zgodnie z zapisa-
mi umowy o dofinansowanie projektu, mimo działań
kontrolnych prowadzonych przez różne instytucje,
odpowiedzialność za prawidłowe przeprowadzenie
postępowania o udzielenie zamówień publicznych
spoczywa na zamawiającym. Zgodnie z zasadami wy-
korzystania środków pochodzących z funduszy struk-
turalnych w okresie 2004–2006 w ciągu 3 lat od prze-
kazania płatności końcowej przez KE dla programu
służby KE w dalszym ciągu są uprawnione do prze-
prowadzenia audytu prawidłowości poniesionych wy-
datków w ramach każdego projektu i dokonać innego
niż instytucje krajowe ustalenia poziomu korekty.
W takiej sytuacji zwrócone przez beneficjenta środki
musiałyby zostać przekazane do KE, co pomniejszy-
łoby kwotę przyznanych Polsce środków unijnych.
Podsumowując, należy z całą stanowczością pod-
kreślić, że ww. działania IZ SPOT i IPZ SPOT nie
miały i nie mają na celu zniechęcenia beneficjentów
do podejmowania wieloletnich zadań inwestycyjnych.
Beneficjenci programu poprzez różne szkolenia, kon-
takty z ww. instytucjami itp. byli wielokrotnie uczu-
lani na potrzebę dołożenia najwyższej staranności
przy przygotowaniu, realizacji i dokumentowaniu
wdrażania swoich projektów oraz na fakt, że odstęp-
stwo od obowiązujących zasad skutkuje ryzykiem
odebrania części lub całości przyznanych środków
unijnych, co zawarto w podpisywanych z beneficjen-
tami umowach o dofinansowanie projektu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
512
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie pobierania opłaty skarbowej
za wydanie zaświadczenia VAT-25 z tytułu
nabytego na terytorium państwa
członkowskiego Unii Europejskiej innego
niż terytorium RP pojazdu, który ma być
dopuszczony do ruchu na terytorium RP (11430)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 16 września 2009 r., znak: SPS-023-11430/09,
przy którym przesłana została interpelacja pani poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej dotycząca spraw związa-
nych z opłatą skarbową pobieraną za wydanie zaświad-
czenia na druku VAT-25, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z przepisem art. 105 ust. 1 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, ze zm.) naczelnicy urzędów skarbo-
wych dla celów związanych z rejestracją środków
transportu są obowiązani do wydawania zaświad-
czeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika
podatku od towarów i usług – w przypadkach, o któ-
rych mowa w art. 103 ust. 3 i 4 cyt. ustawy – lub
potwierdzających brak obowiązku uiszczenia tego
podatku z tytułu przywozu nabywanych z teryto-
rium państwa członkowskiego innego niż terytorium
kraju pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu
na terytorium kraju (na druku VAT-25). Od wydawa-
nych zaświadczeń potwierdzających brak obowiązku
uiszczenia podatku pobierana jest opłata skarbowa
zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 16
listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225,
poz. 1635, ze zm.) w związku z załącznikiem do ww.
ustawy „Wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, staw-
ki tej opłaty oraz zwolnienia”, część II „Wydanie za-
świadczenia”, pkt 11.
Należy zaznaczyć, ze opłata skarbowa za wydanie
ww. zaświadczeń jest opłatą za czynności administra-
cyjne i stanowi element kontroli prawidłowości roz-
liczania podatku VAT od zakupionych pojazdów na
terytorium Unii Europejskiej. Podkreślenia wymaga
fakt, że do chwili obecnej Komisja Europejska nie
wysuwała żadnych zarzutów formalnych, które
wskazywałyby, że tę opłatę należy uznać za niezgod-
ną z prawem Unii Europejskiej.
Trudno wypowiadać się natomiast co do argu-
mentacji, którą posłużyły się samorządowe kolegia
odwoławcze w swoich rozstrzygnięciach, w których
stwierdziły, iż pobór opłaty skarbowej w ww. sytu-
acjach narusza prawo wspólnotowe, bez znajomości
tych spraw.
Uprzejmie jednak informuję, że sygnalizowane
przez panią poseł problemy zostaną wszechstronnie
przeanalizowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie dalszych losów Fabryki
Łożysk Tocznych w Kraśniku (11431)
W związku z interpelacją pana posła Zbigniewa
Matuszczaka (znak: SPS-023-11431/09) w sprawie
sytuacji ekonomiczno-finansowej i perspektyw funk-
cjonowania spółki Fabryka Łożysk Tocznych Kra-
śnik SA uprzejmie informuję, co następuje.
Rada Ministrów podejmuje i realizuje szereg dzia-
łań mających na celu złagodzenie dla pracowników
i krajowych przedsiębiorców skutków światowego
kryzysu ekonomicznego. Szczególne zadania w tym
zakresie zostały nałożone przez Radę Ministrów na
Agencję Rozwoju Przemysłu SA – jednoosobową spół-
kę Skarbu Państwa nadzorowaną przez ministra
skarbu państwa, która realizuje cele dokumentu
„Wspieranie przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA
inicjatyw pobudzających polską gospodarkę”. Efek-
tem realizacji przedmiotowego dokumentu ma być:
— poprawa dostępu do finansowania działalności
gospodarczej,
— utrzymanie bieżącej płynności finansowej oraz
aktywności gospodarczej przedsiębiorstw szeroko ro-
zumianego sektora przemysłu,
— podtrzymanie zdolności produkcyjnych pol-
skiego przemysłu do czasu ustąpienia skutków kry-
zysu finansowego.
Na sytuację przedsiębiorstw działających w bran-
ży łożysk tocznych wpływ wywiera aktualna sytuacja
na rynku motoryzacyjnym, na którym notowany jest
spadek popytu na samochody, determinowany rów-
nież przez ogólnoświatowy kryzys gospodarczy.
Odnosząc się do działań podejmowanych w celu
uratowania spółki Fabryka Łożysk Tocznych Kra-
śnik SA i utrzymania zagrożonych miejsc pracy, na-
leży zwrócić uwagę, że rozwiązanie narastających
problemów finansowych zależy w dużej mierze od po-
zyskania alternatywnych źródeł finansowania. W re-
alizację przedsięwzięć mających na celu poprawę
płynności finansowej Fabryki Łożysk Tocznych Kra-
śnik SA zaangażowała się Agencja Rozwoju Przemy-
słu SA, która udzieliła spółce pożyczki. Przedmioto-
wa pożyczka przeznaczona będzie na finansowanie
bieżącej działalności spółki, w tym bieżącej restruk-
turyzacji zadłużenia w dziedzinie zaopatrzeniowo-
-inwestycyjnej.
Kluczowe dla utrzymania płynności finansowej
spółki są te działania restrukturyzacyjne, które
przynoszą istotny wpływ gotówki, polegające m.in.
na sprzedaży udziałów w spółkach zależnych i powią-
zanych. W celu uzyskania dodatkowych środków fi-
nansowych podjęte zostały kolejne działania mające
na celu zbycie udziałów spółki Zakład Łożysk Wiel-
kogabarytowych Kraśnik sp. z o.o. Na wniosek za-
rządu spółki minister skarbu państwa, wykonując na

walnym zgromadzeniu prawa z akcji Fabryki Łożysk
Tocznych Kraśnik SA, wyraził zgodę na obniżenie
ceny wywoławczej zbycia udziałów spółki. Negatyw-
ny wynik pierwszego przetargu postawił spółkę w trud-
nej sytuacji. Wpływy ze sprzedaży udziałów miały
przyczynić się do poprawy płynności finansowej spół-
ki oraz umożliwić rozwiązanie wielu problemów finan-
sowych, takich jak spłata pilnych zobowiązań, zakupy
materiałów do produkcji czy odprawy dla zwalnianych
pracowników w ramach planowanych zwolnień gru-
powych. Uwzględniając ww. okoliczności, zarząd zde-
cydował się na ogłoszenie następnego przetargu i ob-
niżenie ceny wywoławczej zbycia udziałów.
Ponadto podejmowane były działania celem zby-
cia udziałów spółki Bumar sp. z o.o. na rzecz Agencji
Rozwoju Przemysłu SA. Stanowisko Zarządu Agencji
Rozwoju Przemysłu SA o braku zainteresowania za-
kupem udziałów spółki Bumar sp. z o.o. należy roz-
patrywać również w kontekście wyżej opisanych za-
dań i działań podejmowanych przez ten podmiot.
Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego
zwolnień w kontekście realizacji wcześniej uzgodnio-
nego scenariusza prywatyzacji zakładu, należy pod-
kreślić, że bezpośrednio odpowiedzialnym za przygo-
towanie programu restrukturyzacji, w tym uwzględ-
niającego ewentualną restrukturyzację zatrudnienia,
a następnie jego realizację, jest zarząd spółki. Wła-
ściwość ministra skarbu państwa, działającego w imie-
niu i na rzecz Skarbu Państwa –akcjonariusza spół-
ki, jest ściśle określona m.in. w Kodeksie spółek han-
dlowych.
Wyrażam przekonanie, że podejmowane działania
dają szansę utrzymania i kontynuacji produkcji, co
pozwala na ograniczenie koniecznej restrukturyzacji
zatrudnienia oraz umożliwia rozwój potencjału pro-
dukcyjnego przedsiębiorstwa.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie niewystarczającej liczby żłobków,
jak i innych form opieki dla dzieci
do 3. roku życia (11432)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 16 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11432/09, dotyczące interpelacji posła
Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie niewystarcza-
jącej liczby żłobków, jak i innych form opieki dla dzie-
ci do 3. roku życia, uprzejmie informuję;
513
Obecnie żłobki podlegają ustawie z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z poźn. zm.), co jest główną
barierą przy powstawaniu nowych miejsc żłobkowych
i tworzeniu nowych żłobków.
Zadanie zreformowania tej problematyki zostało
powierzone ministrowi pracy i polityki społecznej.
Powstający w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej projekt założeń o formach opieki nad dziećmi
w wieku do lat 3 przewiduje różnorodność form opie-
ki, takich jak: żłobek, klub dziecięcy, dzienny opie-
kun, niania. Celem projektu jest ułatwienie młodym
matkom szybkiego powrotu na rynek pracy bądź pod-
jęcia pracy. Także projektowane przepisy nie będą
proceduralnie skomplikowane, a wymagania np. lo-
kalowe zostaną znacznie obniżone w stosunku do
obecnie obowiązujących. Wszystkie projektowane
ułatwienia mają prowadzić do otwierania bądź two-
rzenia jak największej liczby placówek form opieki.
Projekt założeń do ustawy o formach opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3 przeszedł uzgodnienia we-
wnętrzne. Obecnie znajduje się na etapie uzgodnień
międzyresortowych. Planowany termin wejścia usta-
wy w życie to połowa przyszłego roku.
Jednocześnie informuję, że projektowane założe-
nia zawierają korzystne dla rodziców małych dzieci
instrumenty natury finansowej, jak choćby ulga po-
datkowa przy zatrudnieniu niani, która z jednej stro-
ny stanowi pomoc finansową dla rodziców decydują-
cych się na tę formę opieki, z drugiej zaś zachętę do
legalnego zatrudniania prywatnych opiekunek.
Ponadto uprzejmie informuję, że utrzymywanie
i prowadzenie żłobków jest zadaniem własnym gmi-
ny i to gmina będzie decydowała o tym, czy na jej
terenie powstanie któraś z form opieki zaproponowa-
na w opracowywanym w ministerstwie projekcie za-
łożeń o formach opieki nad dziećmi do lat trzech.
Naturalnie gmina ma także możliwość zawierania
umów z organizacjami pozarządowymi oraz innymi
podmiotami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Garbowskiego
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie prac nad projektem ustawy
o ważnych wydarzeniach sportowych (11433)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm RP pana Tomasza Gar-
514
bowskiego oraz pana Tadeusza Tomaszewskiego do-
tyczącą projektu ustawy, nad którym prace prowadzi
komitet ochrony praw, pragnę poinformować, że
głównym celem projektu będzie uregulowanie kwe-
stii dodatkowej, ograniczonej czasowo, ochrony sym-
boliki tzw. ważnych wydarzeń sportowych, zapobie-
gania w ich kontekście działaniom marketingu paso-
żytniczego (ambush marketing), jak również stwo-
rzenie ram prawnych dla organizacji publicznego
oglądania ważnych wydarzeń sportowych (public vie-
wings).
Pragnę zaznaczyć, że ustawa, nad którą pracuje
komitet ochrony praw, nie będzie aktem incydental-
nym. Ustawa umożliwi ubieganie się o status ważne-
go wydarzenia sportowego każdemu związkowi, fe-
deracji sportowej czy też innej organizacji je organi-
zującej. Istotnym ze względu na zakwalifikowanie
danego wydarzenia jako ważnego wydarzenia spor-
towego będzie:
— czy dane wydarzenie lub jego część będzie się
odbywało na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
— czy w związku z organizacją wydarzenia prze-
widuje się przyjazd na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej znacznej liczby turystów, będących obywa-
telami innych państw,
— czy z organizacją wydarzenia będzie się wiązać
znaczne zainteresowanie mediów zagranicznych,
— zobowiązanie organizatora wydarzenia do wy-
kazania, że posiada doświadczenie i zasoby dające
rękojmię realizacji wydarzenia zgodnie z założeniami
załączonymi do wniosku o uznanie wydarzenia za
ważne wydarzenie sportowe,
— zobowiązanie organizatora wydarzenia do wy-
kazania, że przeprowadzenie wydarzenia będzie mia-
ło pozytywny wpływ na postrzeganie Rzeczypospoli-
tej Polskiej za granicą,
— uprawdopodobnienie przez organizatora wyda-
rzenia, że organizacja wydarzenia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przyniesie znaczne korzyści
ekonomiczne, społeczne, sportowe lub inne dla Rze-
czypospolitej Polskiej lub jej obywateli.
W tym miejscu warto zaznaczyć, że projektowana
ustawa będzie stanowiła realizację gwarancji złożo-
nych w przedmiotowym zakresie na rzecz UEFA przy
okazji ubiegania się o UEFA EURO 2012™. Pragnę
również poinformować, że harmonogram prac przy-
jęty przez komitet ochrony praw przewiduje przedło-
żenie projektu ustawy Sejmowi Rzeczypospolitej Pol-
skiej na przełomie 2009/2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie trudnej sytuacji w służbie zdrowia
(11434)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Kamińskiego, przekazaną przy
piśmie znak SPS-023-11434/09, dotyczącą proble-
mów w systemie ochrony zdrowia, należy zwrócić
uwagę, że sytuacja zdecydowanej większość zakła-
dów opieki zdrowotnej jest o wiele lepsza, niż wyni-
kałoby to dramatycznej diagnozy zaprezentowanej
przez pana posła.
Koalicyjny rząd (Platformy Obywatelskiej i Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego) podejmuje liczne dzia-
łania mające na celu poprawę sytuacji w ochronie
zdrowia. W ostatnich miesiącach obserwowany jest
spadek zadłużenia wymagalnego zakładów opieki
zdrowotnej, przy niewielkim spadku łącznej wartości
wszystkich zobowiązań w skali kraju. Według da-
nych na dzień 30 czerwca 2009 r. łączna wartość zo-
bowiązań spadła o 2% w porównaniu do poprzednie-
go kwartału, tj. z 9 840,8 mln zł do 9 655,8 mln zł.
Wyhamowanie tempa wzrostu zadłużenia wymagal-
nego zakładów opieki zdrowotnej następuje od dru-
giej połowy 2005 r. na skutek działania ustawy z dnia
15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 78, poz. 684, z późn. zm.). Na przestrzeni 4 lat (30
czerwca 2005 r. – 30 czerwca 2009 r.) zobowiązania
wymagalne spadły o 3,9 mld zł, tj. o 63%. Systema-
tycznie rośnie liczba jednostek niezadłużonych. We-
dług stanu na dzień 30 czerwca 2009 r. jednostki bez
zobowiązań wymagalnych stanowiły 61,5% wszyst-
kich samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej.
W projekcie ustawy budżetowej na 2010 r. na re-
alizację programu wieloletniego pn. „Wsparcie jedno-
stek samorządu terytorialnego w działaniach stabi-
lizujących system ochrony zdrowia” zaplanowano
środki w wysokości 350 mln zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie prac nad projektem nowelizacji
ustawy o szkolnictwie wyższym (11435)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Jana Kamińskiego w sprawie prac nad
projektem nowelizacji ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym, przesłaną przy piśmie nr SPS-023-11435/
09 z dnia 16 września br., uprzejmie przekazuję po-
niższe informacje.
Przygotowany przez Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego projekt założeń do nowelizacji usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki nie zakłada wprowa-
dzenia egzaminów wstępnych na studia wyższe. Wy-
niki uzyskane na egzaminie maturalnym pozostają
niezmiennie podstawą rekrutacji studentów.
Zawarta w projekcie zmiana związana z rekruta-
cją ma na celu jedynie uwolnienie szkół wyższych od
obowiązku występowania do MNiSW o zgodę na
przeprowadzanie wobec kandydatów dodatkowych
sprawdzianów uzdolnień artystycznych lub sprawno-
ści fizycznej, a także sprawdzianów szczególnych pre-
dyspozycji do podejmowania danego rodzaju studiów.
Istnieją bowiem kierunki studiów, gdzie w procesie
rekrutacji potrzebna jest dodatkowa wiedza o kom-
petencjach kandydata, która nie mogła być zweryfi-
kowana w trakcie egzaminu maturalnego. Chodzi
przede wszystkim o kierunki na uczelniach arty-
stycznych i wychowania fizycznego.
Proponowana zmiana ułatwi uczelniom przepro-
wadzenie rekrutacji na takie kierunki studiów: uela-
styczni proces rekrutacji, zwiększy autonomię uczel-
ni w tym względzie, a także pozwoli szkołom wyż-
szym trafniej selekcjonować swoich przyszłych stu-
dentów. Pragnę podkreślić, że dodatkowy sprawdzian
wiedzy kandydata nie będzie mógł dotyczyć przed-
miotów maturalnych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
515
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jana Filipa Libickiego
i Jacka Tomczaka
w sprawie przyznania Wielkopolskiemu
Centrum Onkologii w Poznaniu zbyt małej
kwoty na doposażenie i modernizację
zakładów radioterapii (11437)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Jacka Tomczaka i Jana Fi-
lipa Libickiego, przesłaną przy piśmie Pana Marszał-
ka, znak: SPS-023-11437/09, z dnia 16 września 2009 r.,
w sprawie przyznania Wielkopolskiemu Centrum
Onkologii w Poznaniu zbyt małej kwoty na doposa-
żenie i modernizację zakładu radioterapii uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W ramach procedury konkursowej przy wyborze
realizatorów oraz podziale środków finansowych
w ramach zadania „Narodowego programu zwalcza-
nia chorób nowotworowych” pn. „Utworzenie w Pol-
sce systemu radioterapii onkologicznej. Doposażenie
i modernizacja zakładów radioterapii” uczestniczyły
wszystkie jednostki spełniające wymogi konkursowe.
Środki finansowe przeznaczone na realizację wska-
zanego zadania podzielone zostały pomiędzy nie we-
dług jednolitych dla wszystkich oferentów zasad.
Łącznie rozdysponowano pomiędzy realizatorów
przedmiotowego zadania środki finansowe w wyso-
kości 135 894 635 zł. Potrzeby zgłoszone przez ofe-
rentów przewyższały wielokrotnie wielkość środków
finansowych zarezerwowanych w tegorocznym
budżecie narodowego programu i wynosiły blisko
350 mln zł.
Wysokość przyznanych Wielkopolskiemu Cen-
trum Onkologii środków finansowych jest wypadko-
wą zgłoszonych przez jednostkę najpilniejszych po-
trzeb zakupów, określonych w pierwszych pozycjach
planu finansowo-rzeczowego. W przypadku WCO
z Poznania Ministerstwo Zdrowia sfinansuje 2 pierw-
sze pozycje sprzętowe zgłoszone przez jednostkę
w ofercie, tj.:
— stację planowania leczenia Eclipse wraz z opro-
gramowaniem ARIA Paractice Management szt. 2,
spośród wnioskowanych 3 szt.,
— stację planowania leczenia Soma Vision wraz
z oprogramowaniem ARIA Practice Management –
szt. 5, spośród wnioskowanych 10 szt.
– na łączną kwotę dofinansowania przez Mini-
sterstwo Zdrowia w wysokości 2 624 800 zł.
Ponieważ bezwzględnym priorytetem przy reali-
zacji przedmiotowego zadania jest dla ministra zdro-
wia zapewnienie bezpieczeństwa pacjentom korzy-
stającym z leczenia radioterapeutycznego, dlatego
też w roku bieżącym zwracano szczególną uwagę na
potrzebę zakupu nowych akceleratorów i moderniza-
cję zakładów radioterapii zapewniającą bezpieczeń-
516
stwo pacjentów. Komisja konkursowa, w której eks-
pertem merytorycznym był przedstawiciel Krajowe-
go Centrum Ochrony Radiologicznej, kierując się ww.
priorytetami, dokonała podziału środków finanso-
wych na realizację przedmiotowego zadania, przy-
znając najwyższe środki finansowe tym jednostkom,
które, będąc przygotowane do zainstalowania no-
wych akceleratorów, wnosiły o ich zakup. WCO w roku
bieżącym potrzeby zakupu akceleratora nie deklaro-
wało.
Jednocześnie zwracam uwagę, opierając się na
raporcie dotyczącym stanu radioterapii w Polsce
(opracowanym przez konsultanta krajowego w dzie-
dzinie radioterapii onkologicznej prof. M. Reinfussa),
iż w związku dokonywanymi w ostatnich latach
w ramach przedmiotowego programu sukcesywnymi
zakupami sprzętu specjalistycznego na potrzeby ra-
dioterapii oraz dzięki powstającym nowym jednost-
kom wykonującym świadczenia w przedmiotowym
zakresie (na terenie województwa powstał Niepu-
bliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Międzynarodowe
Centrum Onkoradioterapii (MCO) w Poznaniu, któ-
ry zakontraktował świadczenia z NFZ, a w dyspozy-
cji jednostki są 2 akceleratory liniowe i niezbędna do
realizacji świadczeń kadra specjalistów) wskaźnik
liczby mieszkańców woj. wielkopolskiego przypada-
jących na 1 akcelerator obniżył się z 672 505 osób do
423 360 osób. Dla porównania wskaźnik WHO
w przedmiotowym zakresie mówi o instalacji jednego
aparatu megawoltowego na 300 000 mieszkańców.
Pragnę podkreślić, że WCO uczestniczy w reali-
zacji przedmiotowego zadania od wielu lat. Dzięki
środkom pochodzącym z budżetu „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych” miało
możliwość dokonywania sukcesywnej modernizacji
i doposażenia zakładu radioterapii. W ostatnich 3 la-
tach jednostka uzyskała z budżetu „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych” na roz-
budowę i modernizację zakładu radioterapii kwotę
blisko 36 mln zł. Jednocześnie informuję, że Wielko-
polskie Centrum Onkologii podpisało już umowę na
realizację przedmiotowego zadania i zakup sprzętu
na potrzeby radioterapii za określoną w rozstrzygnię-
ciu konkursowym kwotę.
Przedmiotowy program z pewnością będzie kon-
tynuowany w najbliższych latach, dając możliwość
dokonywania kolejnych zakupów aparaturowych na
potrzeby zakładów radioterapii funkcjonujących w na-
szym kraju, w tym dla Wielkopolskiego Centrum On-
kologii.
Przedstawiając powyższe, liczę również na pomoc
samorządów w przedmiotowym zakresie w ramach
realizacji przez władze lokalne zadań ustawowych
w zakresie inwestowania w ochronę zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie budowy drugiej nitki
ul. Ściegiennego w Kielcach, czyli miejskiego
odcinka drogi krajowej nr 73 (11441)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Marii Zuby (sygn. SPS-023-
-11441/09) w sprawie budowy drugiej nitki ul. Ście-
giennego w Kielcach, czyli miejskiego odcinka drogi
krajowej nr 73, uprzejmie przekazuję poniższe infor-
macje.
Projekt pn. Rozbudowa ul. Ściegiennego w ciągu
drogi krajowej nr 73 w Kielcach, złożony w ramach
konkursu dla działania 8.2: Drogi krajowe poza sie-
cią TEN-T, w wyniku oceny merytorycznej I stopnia
uzyskał 22 punkty. W konsekwencji nieosiągnięcia
przez projekt wymaganego progu 50% możliwej do
zdobycia liczby punktów wniosek o dofinansowanie
został odrzucony z dalszego postępowania konkur-
sowego.
Miasto Kielce skorzystało z przysługującej mu
procedury odwoławczej i wniosło protest od wyników
oceny CUPT dotyczącej kryterium nr 2, 4 i 5. Depar-
tament Kontroli CUPT uznał protest w zakresie kry-
teriów 2 i 4, i skierował wniosek do ponownej oceny
w zakresie tych kryteriów. Natomiast protest w za-
kresie kryterium nr 5 nie został uwzględniony. W sto-
sunku do tego kryterium wnioskodawca wniósł na-
stępnie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy do
IZ PO IiŚ, który został rozpatrzony pozytywnie.
Zespół dokonujący ponownej oceny potwierdził
zasadność protestu w ramach kryterium nr 4 oraz
5 i przyznał odpowiednio dodatkowe 4 i 6 punktów
w stosunku do pierwotnej oceny. W przypadku kry-
terium 2: Komplementarność – projekt jest końco-
wym elementem docelowego układu drogowego/pro-
jekt realizuje w całości docelowe rozwiązanie komu-
nikacyjne, zespół podtrzymał wcześniejszą ocenę
i nie przyznał punktów za spełnienie tego kryterium.
Stwierdzono, że projekt, będąc jednym z elementów
docelowego układu drogowego, nie jest równocześnie
jego ostatnim stadium i nie spełnia wymogów w tym
kryterium (protest niezasadny).
W wyniku ponownej oceny projekt pn. Rozbudowa
ul. Ściegiennego w ciągu drogi krajowej nr 73 w Kiel-
cach uzyskał 32 punkty i został umieszczony na liście
rezerwowej.
Uprzejmie informuję, iż przyznanie dofinansowa-
nia w wyniku procedury konkursowej możliwe jest
wyłącznie w sytuacji umiejscowienia projektu na
podstawowej liście rankingowej w oparciu o liczbę
punktów uzyskanych podczas oceny wniosków w CUPT.
Właściwe przeprowadzenie oceny weryfikowane jest
poprzez zastosowanie procedury odwoławczej prze-

widzianej w systemie realizacji PO IiŚ. Po zakończe-
niu procedury odwoławczej i ewentualnej ponownej
oceny wniosku, która w przypadku projektu Kielc
została już przeprowadzona, dalsza zmiana przyzna-
nej punktacji nie jest możliwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie podziału środków finansowych
przez NFZ na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych
w II półroczu 2009 r. i w latach następnych
(11445)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Piotra Krzywickiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 września 2009 r.,
w sprawie „podziału środków finansowych przez
NFZ na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych w II półroczu 2009 r. i w latach
następnych”, przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11445/09, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do kwestii podziału zysku NFZ za
2008 r. uprzejmie informuję, że w trybie art. 129
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zarzą-
dzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmia-
ny planu finansowego Narodowego Funduszu Zdro-
wia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń opieki
zdrowotnej), która rozdysponowuje dodatni wynik
finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości 1 152 117
tys. zł. Zgodnie z przepisem art. 124 ust. 9 ww. usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej do tej zmiany
planu finansowego (wynikającej z art. 129 ust. 3 i 4)
nie stosuje się przepisów art. 118 ust. 3 ustawy, co
oznacza, że przy podziale zysku netto i przeznaczeniu
środków na świadczenia opieki zdrowotnej nie ma
wymogu stosowania „algorytmu” wynikającego z tego
artykułu ustawy, natomiast kwestia sposobu podzia-
łu tych środków leży w gestii prezesa NFZ.
Z informacji przedstawionej przez prezesa NFZ
wynika, że mając na uwadze konieczność dotrzyma-
nia bezpieczeństwa planu finansowego NFZ na rok
517
bieżący, przy braku perspektyw na dodatkowe środ-
ki z ponadplanowych przychodów, podziału środków
z dodatniego wyniku finansowego funduszu za rok
2008 pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ dokonano,
uwzględniając potrzeby poszczególnych oddziałów wo-
jewódzkich NFZ wynikające z niedoboru środków
w obowiązującym planie finansowym na 2009 r. na
podstawową opiekę zdrowotną, refundację cen leków,
pozostałych rodzajów świadczeń zdrowotnych w nie-
których oddziałach wojewódzkich NFZ oraz nierozli-
czonych kosztów migracji ubezpieczonych za 2008 r.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która zosta-
ła skierowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu
prezydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
518
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie problemów, jakie powstają
przy zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(11446)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 września 2009 r.
(SPS-023-11446/09) dotyczące interpelacji posła An-
drzeja Walkowiaka w przedmiocie oceny konieczno-
ści zmian przepisów dotyczących ZFRON, informuję,
że środki ZFRON są co do zasady przeznaczone na
rehabilitację osób niepełnosprawnych. Zgodnie z art. 33
ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.) pracodawcy, którzy korzystają ze szcze-
gólnych zwolnień w związku z prowadzeniem zakła-
du pracy chronionej, a więc formy zakładu stworzonej
na początku lat 90. w celu zatrudniania i rehabilita-
cji osób niepełnosprawnych, mają obowiązek przeka-
zywać 90% uzyskanych zwolnień na ZFRON. Sto-
sownie do art. 33 ust. 4 tej ustawy środki ZFRON są
przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodo-
wej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne
programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opra-
cowywane przez powołane przez pracodawców komi-
sje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełno-
sprawnych.
Za pomoc publiczną z ZFRON uznaje się jednak
tylko wydatki pochodzące ze środków publicznych
zgromadzonych na ZFRON, które stanowią przyspo-
rzenie dla pracodawcy. W przypadku udzielania po-
mocy publicznej należy przestrzegać unormowań
wspólnotowych (przede wszystkim rozporządzeń Ko-
misji Europejskiej). Także zasady udzielania pomocy
publicznej przez władze krajowe nie mogą wykraczać
poza granice wyznaczone regulacjami wspólnotowy-
mi. Mając na uwadze cele ZFRON oraz szczególny
charakter tych środków wykluczający uznanie za po-
moc środków publicznych w momencie ich wpływu
na ZFRON (do czasu wydatkowania tych środków
nie wiadomo, czy będą stanowiły przysporzenie wy-
łącznie dla osoby niepełnosprawnej, czy także dla
pracodawcy), jedyną możliwością udzielania pomocy
ze środków ZFRON i jej monitorowania jest zastoso-
wanie formuły de minimis, o której mowa w rozpo-
rządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15
grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379
z 28.12.2006 r., str. 5). W świetle przepisów wspólno-
towych, poza celami dopuszczonymi przez Komisję
w ramach wyłączeń blokowych, pomoc publiczna
może być udzielana z założenia tylko do nikłego pu-
łapu określonego w ramach wspólnotowej polityki
konkurencji. Wspomniana pomoc bagatelna to pomoc
de minimis udzielana do wysokości 200 tys. euro na
każde 3 lata kalendarzowe, z której mogą korzystać
m.in. pracodawcy prowadzący zakłady pracy chro-
nionej. Władze krajowe nie mogą zatem zwiększyć
limitu ustalonego przez Komisję we wspomnianym
rozporządzeniu. Dlatego nie mogą także zmienić
w tym zakresie przepisów dotyczących ZFRON.
Należy także wskazać, że dysponenci ZFRON
mogą realizować część zadań w ramach pomocy pu-
blicznej inna niż pomoc de minimis. Dotyczy to np.
przewidzianej w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.) pomocy ze środków Państwowe-
go Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych w zakresie dofinansowania do wynagrodzeń
osób niepełnosprawnych oraz odpowiednio refun-
dacji kosztów:
— adaptacji pomieszczeń zakładu pracy do po-
trzeb osób niepełnosprawnych, w szczególności po-
niesionych w związku z przystosowaniem tworzonych
lub istniejących stanowisk pracy dla tych osób, sto-
sownie do potrzeb wynikających z ich niepełnospraw-
ności;
— adaptacji lub nabycia urządzeń ułatwiających
osobie niepełnosprawnej wykonywanie pracy lub
funkcjonowanie w zakładzie pracy;
— zakupu i autoryzacji oprogramowania na uży-
tek pracowników niepełnosprawnych oraz urządzeń
technologii wspomagających lub przystosowanych do
potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności;
— zatrudnienia pracowników pomagających pra-
cownikowi niepełnosprawnemu w pracy w zakresie
czynności ułatwiających komunikowanie się z oto-
czeniem, a także czynności niemożliwych lub trud-
nych do samodzielnego wykonania przez pracownika
niepełnosprawnego na stanowisku pracy;
— budowy lub rozbudowy obiektów i pomieszczeń
zakładu;
— transportowych;
— administracyjnych;
— szkolenia osób niepełnosprawnych.
Pomoc w tym zakresie nie wpływa na przekrocze-
nie pułapu 200 tys. euro, ponieważ stanowi pomoc
udzielaną w ramach wyłączeń blokowych, normowa-
ną w art. 39, 41 i 42 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego nie-
które rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym ryn-
kiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (ogólnego
rozporządzenia w sprawie wyłączeń blokowych) (Dz.
Urz. WE L 214 z 09.08.2008 r., str. 3). Należy także
wskazać, że zakład pracy chronionej może ponadto
ubiegać się o taką samą pomoc, jak pracodawcy
otwartego rynku pracy w zakresie swojej działalności
(np. na ochronę środowiska, inwestycje itd.).
Ponadto, mając na uwadze to, że wydatki stano-
wiące przysporzenie dla osób niepełnosprawnych nie
stanowią pomocy publicznej, pracodawca może okre-
sowo przeznaczać ZFRON na dokonywanie wydat-
ków głównie na rzecz osób niepełnosprawnych.

Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformo-
wać, że stale monitorowane jest stosowanie prawa
z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudniania osób niepełnosprawnych oraz wpływ
tych przepisów na sytuację osób niepełnosprawnych
na rynku pracy. Wyniki tych działań nie wskazują
na celowość podejmowania inicjatywy w zakresie
przedstawionym w interpelacji.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Jaworskiego
w sprawie rozumienia wyrażenia
„zwrot korzyści majątkowych” oraz sposobu
tworzenia funduszu motywacyjnego (11447)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 16 września 2009 r., znak:
SPS-023-11447/09, interpelacją pana Andrzeja Ja-
worskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie rozumienia wyrażenia „zwrot korzyści
majątkowych” oraz sposobu tworzenia funduszu mo-
tywacyjnego uprzejmie przekazuję Panu Marszałko-
wi następujące stanowisko.
1. Instytucja funduszy motywacyjnych została
wprowadzona do polskiego prawa finansowego przez
ustawę z dnia 25 listopada 2004 r. o zmianie ustawy
o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 273, poz. 2703, z późn. zm.). Do
obowiązującej wówczas ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr
15, poz. 148, z późn. zm.) dodano m.in. nowy art. 18b,
który stanowił, iż fundusze motywacyjne są środka-
mi finansowymi gromadzonymi przez państwowe
jednostki budżetowe na wyodrębnionych rachunkach
bankowych, z części dochodów budżetu państwa uzy-
skanych z tytułu przepadku rzeczy lub korzyści ma-
jątkowych pochodzących z ujawnienia przestępstw
i wykroczeń przeciwko mieniu oraz przestępstw
skarbowych i wykroczeń skarbowych, a gromadzone
w ten sposób środki finansowe przeznaczone są na
nagrody dla pracowników, żołnierzy i funkcjonariu-
szy, którzy bezpośrednio przyczynili się do uzyskania
dochodów budżetu państwa z ww. tytułów. Postano-
wienia te, w niezmienionym kształcie, zostały prze-
jęte przez nową ustawę z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) jako art. 23.
W związku z tym, iż przepisy ustawy o finansach
publicznych nie zawierają postanowień dotyczących
519
wysokości środków, jakie mogą być przeznaczone na
fundusz motywacyjny, wskazania, które jednostki
budżetowe tworzą fundusze motywacyjne, właściwe
w tym zakresie są przepisy szczególne także wpro-
wadzone przez ww. ustawę z dnia 25 listopada 2004 r.
do ustaw regulujących funkcjonowanie poszczegól-
nych rodzajów jednostek budżetowych. I tak, art. 7
ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach
i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267,
z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia
1 stycznia 2005 r., stanowi, że środki finansowe w wy-
sokości 20% dochodów uzyskanych przez Skarb Pań-
stwa tytułem przepadku rzeczy lub korzyści mająt-
kowych pochodzących z ujawnionych przez pracow-
ników izb i urzędów skarbowych, inspektorów kon-
troli skarbowej i pracowników jednostek organiza-
cyjnych kontroli skarbowej przestępstw i wykroczeń
przeciwko mieniu oraz przestępstw skarbowych i wy-
kroczeń skarbowych, przeznacza się na fundusz mo-
tywacyjny na nagrody dla tych pracowników i in-
spektorów kontroli skarbowej, którzy przyczynili się
bezpośrednio do ich ujawnienia.
Z przytoczonych przepisów wynika, iż na rachun-
ku funduszu motywacyjnego gromadzone mogą być
środki pochodzące z części dochodów budżetu pań-
stwa uzyskanych z tytułu przepadku rzeczy lub ko-
rzyści majątkowych pochodzących z ujawnienia prze-
stępstw i wykroczeń przeciwko mieniu oraz prze-
stępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych. Są to
w szczególności czyny określone przez ustawę z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz.
553, z późn. zm.), takie jak kradzież, przywłaszcze-
nie, oszustwo, zniszczenie rzeczy, paserstwo i inne
oraz przestępstwa przeciwko obowiązkom podatko-
wym, rozliczeniom z tytułu dotacji lub subwencji,
przeciwko obowiązkom celnym i zasadom obrotu
z zagranicą towarami i usługami, przeciwko obroto-
wi dewizowemu oraz organizacji gier i zakładów wza-
jemnych określone przez ustawę z dnia 10 września
1999 r. Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 83, poz.
930, z późn. zm.).
Przepadek rzeczy oraz przepadek korzyści mająt-
kowych pochodzących z ujawnienia przestępstw i wy-
kroczeń przeciwko mieniu oraz przestępstw skarbo-
wych i wykroczeń skarbowych, jako środki karne
stanowiące dodatkową dolegliwość wymierzaną
sprawcy przestępstwa lub wykroczenia, mogą być za-
stosowane jedynie w drodze orzeczenia wydanego
przez sąd. Katalog środków karnych orzekanych
w związku z popełnieniem przestępstwa karnego
skarbowego zawiera art. 22 ust. 2 Kodeksu karnego
skarbowego. Są to m.in.: przepadek przedmiotów,
ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku
przedmiotów, przepadek korzyści majątkowej oraz
ściągnięcie równowartości pieniężnej przepadku ko-
rzyści majątkowej. W odniesieniu do wykroczeń skar-
bowych art. 47 Kodeksu karnego skarbowego także
wymienia w katalogu środków karnych przepadek
przedmiotów oraz ściągnięcie równowartości pie-
niężnej przepadku przedmiotów.
520
Sankcje w postaci przepadku przedmiotów pocho-
dzących chociażby pośrednio z czynu zabronionego
lub które służyły lub były przeznaczone do popełnie-
nia czynu zabronionego, przepadku korzyści mająt-
kowej pochodzącej chociażby pośrednio z czynu za-
bronionego oraz przepadku równowartości przedmio-
tów lub korzyści majątkowej pochodzących chociażby
pośrednio z czynu zabronionego przewiduje także
w art. 8 ust. 1 ustawa z dnia 28 października 2002 r.
o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny
zabronione pod groźbą kary. (Dz. U. Nr 197, poz. 1661,
z późn. zm.) określająca zasady odpowiedzialności
podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groź-
bą kary jako przestępstwa lub przestępstwa skarbo-
we oraz zasady postępowania w przedmiocie takiej
odpowiedzialności. Zgodnie z art. 11 ust. 2 ww. usta-
wy sąd, orzekając przepadek korzyści majątkowej lub
jej równowartości, uwzględnia prawomocne orzecze-
nie wydane na podstawie art. 52 Kodeksu karnego
lub art. 24 § 5 Kodeksu karnego skarbowego nakła-
dające na podmiot zbiorowy obowiązek zwrotu ko-
rzyści majątkowej osiągniętej w wyniku przestęp-
stwa osoby fizycznej działającej w określonych przy-
padkach w imieniu lub w interesie podmiotu zbioro-
wego.
W świetle powyższych uregulowań znaczenie za-
wartego w § 2 ust. 2 zarządzenia nr 10 ministra fi-
nansów z dnia 6 kwietnia 2005 r. w sprawie zasad
przyznawania i wypłacania nagród z funduszu moty-
wacyjnego (Dz. Urz. MF Nr 5, poz. 49) określenia, iż
podstawą ustalenia wysokości środków finansowych,
które podlegają przekazaniu na fundusz motywacyjny,
są kwoty uzyskane ze sprzedaży przedmiotów wymie-
nionych w wykazie dołączonym do orzeczenia o ich
przepadku na rzecz Skarbu Państwa, a także ze zwro-
tu korzyści majątkowych, wiąże się ściśle z katalogami
środków karnych oraz sankcji orzekanych przez sądy
zarówno wobec sprawców przestępstw i wykroczeń
przeciwko mieniu oraz przestępstw skarbowych i wy-
kroczeń skarbowych, jak i podmiotów, którym te czy-
ny przyniosły korzyść.
Wskazać należy ponadto na art. 24 K.k.s. regulu-
jący zasady odpowiedzialności posiłkowej za karę
grzywny, którą mogą być obciążone podmioty odno-
szące albo mogące odnieść jakąkolwiek korzyść ma-
jątkową w związku z popełnionym przestępstwem
skarbowym. § 5 tego przepisu stanowi, iż niezależnie
od nałożenia odpowiedzialności posiłkowej sąd zobo-
wiązuje podmiot, który uzyskał korzyść majątkową,
do jej zwrotu w całości albo w części na rzecz Skarbu
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego,
przy czym nie dotyczy to korzyści majątkowej podle-
gającej zwrotowi na rzecz innego uprawnionego pod-
miotu.
Z kolei objaśnienia wyrażeń ustawowych zawarte
w art. 53 Kodeksu karnego skarbowego definiują
w § 13 korzyść majątkową lub osobistą jako korzyść
zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego. W powią-
zaniu ze słownikowym wyjaśnieniem pojęcia „ko-
rzyść”, które wg „Słownika języka polskiego” PWN
oznacza pożytek lub zysk, korzyścią majątkową bę-
dzie każde dobro, które jest w stanie zaspokoić okre-
śloną potrzebę, a jego wartość da się wyrazić w pie-
niądzu. Może nią być nie tylko przyrost majątku, ale
i wszystkie korzystne umowy, np. pożyczka udzielona
na korzystnych warunkach. Obejmuje ona nie tylko
zwiększenie aktywów majątkowych, lecz także
zmniejszenie pasywów.
Wskazując na powyższe, pragnę poinformować
Pana Marszałka, iż użyte w § 2 ust. 2 zarządzenia
nr 10 ministra finansów z dnia 6 kwietnia 2005 r.
w sprawie zasad przyznawania i wypłacania nagród
z funduszu motywacyjnego wyrażenie „zwrot korzy-
ści majątkowych” dotyczy orzekanych przez sądy
środków karnych nakładanych na sprawców prze-
stępstw lub wykroczeń przeciwko mieniu oraz prze-
stępstw i wykroczeń skarbowych, a także zwrotu
korzyści majątkowych osiągniętych przez podmioty,
na które została nałożona odpowiedzialność posiłko-
wa w związku z osiągnięciem korzyści z popełnione-
go przestępstwa skarbowego. Oznacza to, iż użyte
w zarządzeniu nr 10 pojęcie „zwrot korzyści mająt-
kowych” nie obejmuje kwot pieniężnych zaniżonych
zobowiązań podatkowych lub wyłudzeń podatku
ustalonych podczas kontroli i następnie ściągniętych
w ramach egzekucji administracyjnej lub dobrowol-
nie uregulowanych przez podatników np. w drodze
złożonych korekt deklaracji podatkowych.
2. Z dniem 1 stycznia 2005 r. ustawą z dnia 25 li-
stopada 2004 r. o zmianie ustawy o finansach pu-
blicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 273, poz. 2703) została zmieniona regulacja art. 7
ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach
skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267, ze
zm.). W konsekwencji tej zmiany zlikwidowany został
środek specjalny tworzony z 8% dodatkowych wpły-
wów podatkowych i niepodatkowych należności bu-
dżetowych uzyskanych w wyniku bezpośredniego
działania urzędów skarbowych i izb skarbowych oraz
urzędów kontroli skarbowej.
Stąd też wydane na podstawie zmienionego art. 7
ustawy o urzędach i izbach skarbowych zarządzenie
nr 41 ministra finansów z dnia 24 grudnia 2003 r.
w sprawie rodzajów wpływów budżetowych uznawa-
nych za dodatkowe, sposobu ich rozdysponowania
oraz zasad przyznawania premii (Dz. Urz. Min. Fin.
Nr 17, poz. 95) z dniem 1 stycznia 2005 r. utraciło
swoją moc.
W związku z tym „premia”, jako składnik wyna-
grodzenia pracowników administracji skarbowej, nie
funkcjonuje od 1 stycznia 2005 r.
Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 7 ust. 1 usta-
wy o urzędach i izbach skarbowych od 1 stycznia
2005 r. funkcjonuje fundusz motywacyjny. Środki,
które zasilają ten fundusz, pochodzą wyłącznie z jed-
nego tytułu, tj. 20% dochodów uzyskanych przez
Skarb Państwa tytułem przepadku rzeczy lub korzy-
ści majątkowych pochodzących z ujawnionych przez
pracowników izb i urzędów skarbowych, inspektorów
kontroli skarbowej i pracowników jednostek organi-

zacyjnych kontroli skarbowej przestępstw i wykro-
czeń przeciwko mieniu oraz przestępstw skarbowych
i wykroczeń skarbowych.
Należy zauważyć, że nagrody z funduszu moty-
wacyjnego przyznawane i wypłacane mogą być dopie-
ro po faktycznym uzyskaniu środków finansowych
z tytułu prawomocnego przepadku rzeczy lub korzy-
ści majątkowych w danej sprawie.
Podkreślenia wymaga fakt, że środki gromadzone
na rachunkach funduszu motywacyjnego w 2005 r.
wystąpiły jedynie w trzech urzędach skarbowych
w znikomej wysokości, przy czym nagrody z fundu-
szu motywacyjnego, których zasady przyznawania
i wypłacania określa zarządzenie nr 10 ministra finan-
sów z dnia 6 kwietnia 2005 r. w sprawie przyznawania
i wypłacania nagród z funduszu motywacyjnego (Dz. U.
Nr 5, poz. 49), nie zostały wypłacone. De facto także
w 2006 r. i 2007 r. w izbach i urzędach skarbowych nie
przekazywano środków na fundusz motywacyjny,
a także nie były realizowane wypłaty nagród z tego
funduszu na podstawie ww. zarządzenia.
Dodatkowo zasługuje na uwagę również fakt, iż
w organach kontroli skarbowej dwukrotnie zostały
wypłacone nagrody pracownikom urzędów kontroli
skarbowej (w 2007 i 2008 r.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie przetargów na zakup
umundurowania dla policjantów (11449)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11449/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Krystyny Łybackiej w sprawie przetargów
na zakup umundurowania dla policjantów uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Postępowania o udzielenie zamówienia publiczne-
go na dostawy umundurowania przeprowadzone były
zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
poz. 1655, z późn. zm.), w trybie przetargu nieogra-
niczonego, w którym oferty mogli składać wszyscy
zainteresowani wykonawcy. Postępowania o udziele-
nie zamówienia publicznego były jawne, a sposób ich
przeprowadzenia zapewniał równe traktowanie
521
wszystkich wykonawców. Do przetargu mogły przy-
stąpić firmy, które spełniały warunki określone
w ustawie Prawo zamówień publicznych dotyczące
w szczególności dokumentów formalnych, ale także,
w zależności od rodzaju kupowanego asortymentu,
wyników badań przeprowadzonych przez akredyto-
wane laboratoria.
Zaznaczyć przy tym należy, że warunki przepro-
wadzonych postępowań przetargowych na zakup
umundurowania nie wykluczają z nich mniejszych
firm. W przypadku nieposiadania wystarczającego
potencjału technicznego do zrealizowania zamówie-
nia istnieje możliwość złożenia wspólnej oferty przez
kilku wykonawców (konsorcjum firm).
Należy również pamiętać o tym, że zamawiający,
przeprowadzając postępowania o zamówienia pu-
bliczne zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicz-
nych w trybie przetargu nieograniczonego, nie ma
wpływu na cenę końcową oferowanych przez wyko-
nawców wyrobów. Określa on bowiem jedynie kwotę,
jaką zamierza przeznaczyć na realizację danego za-
kupu, natomiast cena kształtowana jest przez po-
szczególnych oferentów zgłaszających zainteresowa-
nie wykonaniem zamówienia.
Szacunkowy koszt powyższych zamówień ustalo-
no łącznie na kwotę 65 502 000 zł. W wyniku prze-
prowadzonych postępowań przetargowych zawarto
umowy na łączną kwotę 62 715 300 zł. Szacowanie
wartości opisanych przedmiotów mundurowych
oparte zostało na cenach, po których zakupiono
80 kompletów partii testowej przedmiotowego asor-
tymentu. Podkreślić również należy, że w ramach
sprawowanych kontroli dotyczących przeprowadza-
nia i udzielania zamówień publicznych nie wykazano
uchybień w tym zakresie.
Odnosząc się do procedury wyłonienia wzorów
umundurowania, informuję, że podstawą do rozpo-
częcia prac nad zmianą dotychczasowego umunduro-
wania były badania fokusowe przeprowadzone przez
Komendę Główną Policji wśród funkcjonariuszy.
Zgłosili oni szereg uwag. Zastrzeżenia dotyczyły
głównie koszul służbowych, obuwia, spodni i okryć
zewnętrznych. Postulowano m.in. zmianę koloru ko-
szul na ciemniejsze, sygnalizowano konieczność
zmiany konstrukcji spodni służbowych na sportowe,
typu „bojówki” oraz wykonanie kurtek i obuwia
z lepszych, nowoczesnych materiałów.
Odbyły się spotkania robocze z przedstawicielami
innych europejskich policji (Niemcy, Finlandia, Wiel-
ka Brytania), podczas których zapoznano się z roz-
wiązaniami w dziedzinie wzornictwa oraz surowców
zastosowanych w przypadku umundurowania poli-
cjantów tych państw, jak też z doświadczeniami do-
tyczącymi prac związanych z wprowadzaniem no-
wych wzorów umundurowania oraz systemów zaopa-
trywania policjantów.
Przed rozpoczęciem wstępnej fazy projektowej
zorganizowano w Komendzie Głównej Policji spotka-
nia z czołowymi krajowymi producentami surowców
(tkanin, dzianin itp. materiałów) oraz producentami
522
gotowych wyrobów mundurowych. Celem tych spo-
tkań było stworzenie możliwości zaprezentowania
przez firmy najnowszych osiągnięć w dziedzinie pro-
dukcji tkanin, dzianin i innych surowców używanych
do produkcji przedmiotów umundurowania, a także
najnowszych technologii produkcji umundurowania.
Poza powyższymi działaniami podstawą do wy-
pracowania wzorów prototypów umundurowania
były projekty zgłoszone podczas konkursu pod ha-
słem „Projekt nowego umundurowania dla Policji”
zorganizowanego przez Akademię Sztuk Pięknych
w Łodzi we współpracy z Komendą Główną Policji.
Wcześniej w ramach spotkań roboczych przedstawi-
ciele Policji przedstawili swoje oczekiwania w stosun-
ku do nowych wzorów umundurowania pracownikom
naukowym oraz studentom Wydziału Tkaniny i Ubio-
ru akademii.
Fundatorem nagród w ramach konkursu był ko-
mendant główny Policji. Warunkiem otrzymania na-
grody pieniężnej było przekazanie praw autorskich
do projektu oraz prawa jego modyfikacji na rzecz Po-
licji. Do składu komisji oceniającej zgłoszone projek-
ty weszli przedstawiciele Policji. Rozstrzygnięcie
konkursu nastąpiło w lutym 2007 r.
Wybrane projekty, w ocenie członków zespołu,
wymagały jeszcze dopracowania i korekt. W wyniku
prowadzonych działań podjęta została decyzja, że
w pierwszej kolejności będą kontynuowane prace
zmierzające do wykonania prototypów i partii do te-
stowania przedmiotów stanowiących komplet umun-
durowania służbowego letniego. Postanowiono prze-
testować prototypy poszczególnych elementów i do-
konać ostatecznych poprawek we wzorach.
Zakupiono partię próbną 80 kompletów umundu-
rowania, która była testowana w jednostkach Policji
w miesiącach od września do października 2007 r.
Propozycje i zastrzeżenia zebrane podczas testowa-
nia uwzględniono przy wykonaniu właściwej partii
umundurowania. Należy zaznaczyć, że materiały,
z których zostały uszyte mundury, nie budziły za-
strzeżeń. W testowanym okresie mundury spraw-
dziły się na tyle, że można było przyjąć, iż spełniają
wymagania i oczekiwania potencjalnych użytkow-
ników.
Jednocześnie informuję, że surowce użyte do pro-
dukcji poszczególnych elementów umundurowania
zostały wybrane z uwzględnieniem najnowszych
osiągnięć i możliwości rynku tkanin, dzianin i skór,
a materiały, z których zostały uszyte mundury do
testowania, nie budziły zastrzeżeń. Dokumentacja
techniczna na poszczególne przedmioty została wy-
konana przez Instytut Technologii Bezpieczeństwa
Moratex, specjalizujący się w opracowywaniu nowo-
czesnych konstrukcji i technologii włókienniczych
wyrobów technicznych, w tym nowoczesnych asorty-
mentów umundurowania.
Parametry surowców użytych do produkcji po-
szczególnych elementów ubioru (zarówno w przypad-
ku partii testowej, jak i właściwej) były potwierdzone
wynikami badań z akredytowanych przez Polskie
Centrum Akredytacji laboratoriów badawczych, a ele-
menty umundurowania partii próbnej oraz właściwej
są wykonane z tych samych surowców, na podstawie
tej samej dokumentacji.
Odbiory kolejnych partii umundurowania wypro-
dukowanego przez producentów są poddawane rygo-
rystycznym procedurom, przede wszystkim pod
względem zgodności użytych tkanin z dokumentacją.
W przypadku wątpliwości, mogą być weryfikowane
w laboratorium.
Z analizy wad wynikłych w czasie użytkowania
umundurowania przeprowadzonej przez Komendę
Główną Policji wynika, iż na wydanych około 20 tys.
kompletów nowego umundurowania zgłoszono 10 przy-
padków podrażnień skóry i odparzeń w okolicach ud,
pachwin oraz stóp, związanych z użytkowaniem
spodni i trzewików służbowych w okresie wysokich
temperatur, z czego w 3 przypadkach prowadzone są
postępowania powypadkowe. Stwierdzono także ni-
żej wymienione wady elementów umundurowania:
— odpadanie nap z kieszeni spodni – 74 przypad-
ki (tj. 0,39% wydanych spodni),
— odklejanie się liter z napisu „Policja” na kie-
szeni spodni – 69 przypadków (tj. 0,36% wydanych
spodni),
— odklejanie się liter z napisu „Policja” z kiesze-
ni koszuli służbowej letniej – 153 przypadki (tj. 0,41%
wydanych koszul),
— odklejanie się podeszwy w trzewikach służbowych
– 8 przypadków (tj. 0,05% wydanych trzewików),
— odklejanie się liter z napisu „Policja” na kurt-
kach służbowych – 2 przypadki (tj. 0,01% wydanych
kurtek).
Wszystkie zgłaszane przypadki wad umunduro-
wania nowego wzoru są analizowane i informacja
o nich jest przekazywana do Instytutu Technologii
Bezpieczeństwa „Moratex” oraz do producentów ce-
lem odniesienia się i ewentualnie podjęcia procedury
reklamacyjnej. Poszczególne elementy umundurowa-
nia objęte są gwarancją producenta i jeśli okaże się,
że nie spełniają określonych wymogów, będą rekla-
mowane zgodnie z obowiązującymi przepisami w tym
zakresie.
W ramach dystrybucji w pierwszej kolejności
w umundurowanie nowego wzoru zostali wyposażeni
policjanci komórek ruchu drogowego, ogniw patrolo-
wo-interwencyjnych i dzielnicowi. Wyposażenie kolej-
nych funkcjonariuszy służby prewencyjnej będzie od-
bywało się sukcesywnie, w miarę dokonywania kolej-
nych zakupów umundurowania nowego wzoru.
Docelowo planuje się wyposażać w nowe umundu-
rowanie policjantów wstępujących do służby, nato-
miast już pracujący będą uzupełniać asortyment mun-
durowy w ramach zakupów dokonanych ze środków
równoważnika pieniężnego za umundurowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie ustawy budżetowej w zakresie
dotyczącym Policji i Straży Granicznej,
a w szczególności liczby wakatów
w tych służbach (11450)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 16 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11450/09), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Jana Widackiego w sprawie ustawy budżetowej
w zakresie dotyczącym Policji i Straży Granicznej,
a w szczególności liczby wakatów w tych służbach,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwiet-
nia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) w ustawie budżetowej corocznie określa-
na jest liczba etatów tej formacji. Ustalona w art. 18
ustawy budżetowej na rok 2009 liczba etatów w Po-
licji wynosi 100 397, w tym 100 309 etatów w jednost-
kach organizacyjnych Policji.
W odniesieniu do Straży Granicznej brak jest ana-
logicznego sposobu określania liczby etatów. Wiel-
kość zatrudnienia funkcjonariuszy dla tej formacji
wynika z załącznika nr 12 „Zatrudnienie i wynagro-
dzenia w państwowych jednostkach budżetowych
w 2009 r.” do ustawy budżetowej na rok 2009 i doty-
czy limitu zatrudnienia, na który skalkulowane zo-
stały środki na uposażenia. Na 2009 r. środki na
uposażenia naliczone zostały na 16 596 funkcjona-
riuszy, co oznacza, że taki poziom zatrudnienia nie
może być przekroczony. Brak jest zatem w ustawie
budżetowej wskazania, wspomnianej w wystąpieniu,
liczby 22 000 etatów funkcjonariuszy SG.
Podkreślenia przy tym wymaga, że ustawa budże-
towa, wskazując limity zatrudnienia poszczególnych
grup zawodowych, stanowi jedynie podstawę prowa-
dzonej polityki zatrudnienia. Ustawa budżetowa nie
określa natomiast struktury etatowej jednostek or-
ganizacyjnych formacji (liczby etatów).
Organizacyjnie Straż Graniczna składa się z Ko-
mendy Głównej, 12 terenowych oddziałów oraz 3 ośrod-
ków szkolenia, do których to w głównej mierze przyj-
mowane są osoby w charakterze funkcjonariusza.
Zadania, w większości administracyjno-logistyczne,
wykonują również zatrudnieni w tych jednostkach
organizacyjnych etatowi pracownicy – członkowie
korpusu służby cywilnej oraz pozaetatowi pracowni-
cy nieobjęci mnożnikowym systemem wynagradza-
nia (pracownicy pomocniczo-obsługowi).
Liczba i rodzaj etatów w wymienionych powyżej
jednostkach organizacyjnych SG – stosownie do upo-
ważnienia zawartego w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy
z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, z późn. zm.)
523
– określana jest zarządzeniem komendanta głównego
Straży Granicznej.
Jak wskazano wyżej, wielkość zatrudnienia funk-
cjonariuszy i pracowników SG w 2009 r. wynika z za-
łącznika do ustawy budżetowej i aktualnie wynosi:
— funkcjonariusze w służbie stałej albo przygo-
towawczej – 16 596,
— pracownicy – członkowie korpusu służby cywil-
nej – 2142,
— pozostali pracownicy – 2327.
Zatrudnienie na „stanowiskach mundurowych”
w jednostkach organizacyjnych SG kształtuje się
przeciętnie na poziomie 96,43% (według stanu na
dzień 31 sierpnia 2009 r. – zadania służbowe wyko-
nywało 15 994 funkcjonariuszy SG w służbie stałej
albo przygotowawczej). Od dnia 1 września 2009 r.
istnieje możliwość przyjęcia do służby 596 osób (po-
dana wielkość nie uwzględnia zwolnień funkcjona-
riuszy SG ze służby, które nastąpiły po tej dacie).
Dotychczas przyjęto 197 nowych funkcjonariuszy
SG, kolejny nabór w liczbie ok. 200–300 osób plano-
wany jest na dzień 21 grudnia 2009 r. Tym samym
zakłada się, że zatrudnienie funkcjonariuszy SG na
ostatni dzień grudnia 2009 r. powinno osiągnąć po-
ziom 97–98%, w odniesieniu do przyznanego formacji
limitu zatrudnienia.
Jednocześnie warto zauważyć, że stany etatowe jed-
nostek organizacyjnych Straży Granicznej, a w konse-
kwencji całej formacji ulegały na przestrzeni ostat-
nich lat sukcesywnym zmianom, wynikającym z opra-
cowanego w Komendzie Głównej Straży Granicznej
w 2002 r. „Harmonogramu uzawodowienia Straży
Granicznej w latach 2003–2006”. Plan ten zakładał
coroczny wzrost zatrudnienia o 1325 stanowisk funk-
cjonariuszy zawodowych i o 253 etaty pracowników
cywilnych, przy rezygnacji przyjmowania funkcjona-
riuszy z poboru.
Od drugiego kwartału 2008 r. prowadzone są pra-
ce zmierzające do urealnienia struktur organizacyj-
no-etatowych jednostek organizacyjnych SG, stano-
wiące konsekwencje sukcesywnego ich dostosowywa-
nia do nowych zadań. Z końcem 2009 r. przewidziano
zniesienie na zachodniej granicy kraju dwóch oddzia-
łów SG. Ponadto założono ograniczenie liczby etatów
w Komendzie Głównej Straży Granicznej. W efekcie
wspomnianych zmian nastąpi istotne ograniczenie
łącznej liczby etatów formacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
524
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie zaniechania budowy
zbiornika wodnego Kamieniec Ząbkowicki
na rzece Nysie Kłodzkiej (11451)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
z dnia 16 września 2009 r., znak: SPS-023-11451/09,
w sprawie zaniechania budowy zbiornika wodnego
Kamieniec Ząbkowicki na rzece Nysie Kłodzkiej,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Zbiornik Kamieniec Ząbkowicki na rzece Nysie
Kłodzkiej jest jednym z zadań objętych ustawą o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Program dla Odry
– 2006”. Obecnie przygotowywana jest aktualizacja
„Programu dla Odry –2006”, w której budowa zbior-
nika Kamieniec Ząbkowicki przesunięta została na
dalsze lata.
W 2008 r. na zlecenie Krajowego Zarządu Gospo-
darki Wodnej opracowane zostało studium wykonal-
ności: „Ochrona od powodzi Kotliny Kłodzkiej”. Z opra-
cowania tego wynika pilna potrzeba wybudowania
4 zbiorników przeciwpowodziowych na najważniej-
szych rzekach Kotliny Kłodzkiej. Są to następujące
suche zbiorniki przeciwpowodziowe:
— Szalejów Górny, rz. Bystrzyca Dusznicka,
— Boboszów, rz. Nysa Kłodzka,
— Roztoki Bystrzyckie, rz. Goworówka,
— Krosnowice, rz. Duna.
Realizacja ww. zbiorników pozwoli na zwiększe-
nie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego licznych
miejscowości położonych w Kotlinie Kłodzkiej, w tym
również samego Kłodzka oraz innych miejscowości
wzdłuż Nysy Kłodzkiej, od Kłodzka aż do Kamieńca
Ząbkowickiego włącznie.
Uważam, że o budowie tego zbiornika i jego przy-
szłych parametrach decydować będzie można dopiero
po wykonaniu urządzeń zabezpieczających przed po-
wodzią Kotlinę Kłodzką wraz z m. Kłodzko, która
najbardziej ucierpiała w czasie powodzi w 1997 r.
Zgodnie z dotychczasową strategią gospodarki
wodnej oraz projektem „Narodowej strategii gospo-
darowania wodami” do najważniejszych zadań prze-
widzianych do realizacji na terenie regionu wodnego
górnej i środkowej Odry zaliczyć należy: budowę
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz, moderni-
zację zbiornika Nysa, zwiększenie przepustowości
rz. Nysy Kłodzkiej na odcinku Lewin Brzeski – Sko-
rogoszcz do wielkości 600 m3/s (obecnie 150 m3/s),
modernizację Wrocławskiego Węzła Wodnego.
Realizacja tych przedsięwzięć pozwoli na powięk-
szenie rezerwy powodziowej kaskady istniejących już
czterech zbiorników (Topola, Kozielno, Otmuchów,
Nysa) zlokalizowanych na Nysie Kłodzkiej. Ponadto
zrealizowanie tych wszystkich zadań przyczyni się
do znacznego złagodzenia parametrów fali powodzio-
wej na Odrze i Nysie Kłodzkiej.
Na zlecenie pełnomocnika rządu do spraw „Pro-
gramu dla Odry – 2006” opracowane zostało studium
wykonalności dla zbiornika Kamieniec Ząbkowicki.
Z opracowania tego wynika niska skuteczność reduk-
cji fali powodziowej przez ten zbiornik.
Rozpatrując problem gospodarowania wodami
w zlewni Nysy Kłodzkiej, Krajowy Zarząd Gospodar-
ki Wodnej widzi potrzebę nie tylko pilnego zabezpie-
czenia przeciwpowodziowego, ale również problem
zmagazynowania wód dla okresów suchych.
Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone powyżej
fakty, realizacja zbiornika Kamieniec Ząbkowicki
może być przesunięta na dalsze lata, a w przypadku
sprawnego działania całego zmodernizowanego sys-
temu ochrony Kotliny Kłodzkiej i doliny rzeki Nysy
Kłodzkiej przed powodzią będzie dopiero można się
zastanowić nad ewentualną celowością realizacji tej
inwestycji jako obiektu wielofunkcyjnego, z uwzględ-
nieniem też energetyki wodnej. Ponadto sprawnie
działający planowany ww. system suchych zbiorni-
ków w Kotlinie Kłodzkiej pozwoli zabezpieczyć przed
powodzią zdecydowanie większy obszar i większą
liczbę mieszkańców.
Wykupienie wsi Pilce oraz niektórych innych te-
renów dla potrzeb budowy zbiornika stwarza obecnie
obszar korzystny dla przepływu wód powodziowych
i pozbawia ryzyka narażenia ludzi i ich dobytku na
straty wynikłe z powodzi.
Wykupiony teren pełni obecnie funkcję polderu
zalewowego i nie powinien zmienić swojego przezna-
czenia, w każdym razie do momentu podjęcia osta-
tecznej decyzji o budowie zbiornika wodnego i usta-
leniu jego parametrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie sytuacji osób głuchoniemych
i niedosłyszących oraz realnej oceny
ich warunków egzystencjalnych na podstawie
przepisów ustawy o rencie socjalnej (11454)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 16 września

2009 r., znak: SPS-023-11454, dotyczące interpelacji
poselskiej pana posła Jana Burego w sprawie sytuacji
osób głuchoniemych i niedosłyszących oraz realnej
oceny ich warunków egzystencjalnych w oparciu
o przepisy ustawy o rencie socjalnej uprzejmie wyja-
śniam.
Osoby głuche, niedosłyszące, a także głuchonie-
widome doświadczają ograniczeń w komunikowaniu
się, które mogą być zniwelowane przez zapewnienie
odpowiedniego wsparcia mającego na celu wyrówna-
nie szans tych osób w życiu społecznym i w zakresie
osobistego rozwoju. W związku z powyższym ko-
nieczne jest ustawowe uregulowanie w zakresie
uprawnień wszystkich osób wymagających wsparcia
w komunikowaniu się bez względu na to, jaki sposób
komunikowania uznają one za najbardziej im odpo-
wiadający. W związku z powyższym został opracowa-
ny projekt założeń do ustawy o języku migowym
i innych środkach wspierania komunikowania się,
który w związku ze zmianą zasad opracowywania
aktów prawnych (uchwała nr 38 Rady Ministrów
z dnia 31 marca 2009 r. zmieniająca uchwałę Regu-
lamin pracy Rady Ministrów – M.P. z 2009 r. Nr 20,
poz. 246) wymaga ponownej analizy. Obecnie projekt
założeń jest konsultowany z Rządowym Centrum Le-
gislacji.
Zgodnie z projektowanymi rozwiązaniami wybór
metody komunikowania się osoby głuchej, głuchonie-
widomej i niedosłyszącej jest jej niezbywalnym pra-
wem. W przypadku osoby niepełnoletniej o jej sposo-
bie komunikowania się powinni decydować wyłącz-
nie jej opiekunowie prawni (rodzice) oraz ta osoba.
Oznacza to konieczność zapewnienia realnej możli-
wości egzekwowania swoich uprawnień osobom po-
sługującym się polskim językiem migowym (PJM),
systemem językowo-migowym (SJM), sposobami ko-
munikowania się osób głuchoniewidomych (SKOGN)
lub innymi środkami wspierania komunikowania się.
Taka możliwość może być zapewniona jedynie przez
ustawowe zagwarantowanie:
1) właściwej obsługi z użyciem PJM, SJM i SKOGN,
a także innych środków komunikowania się w kontak-
tach obywateli z instytucjami publicznymi,
2) wykorzystania nowoczesnych środków komuni-
kowania się tam, gdzie do załatwiania spraw obywa-
tele słyszący korzystają z połączeń telefonicznych,
3) kształcenia w zakresie języka migowego i in-
nych sposobów komunikowania się stosowanych
przez osoby głuchoniewidome,
4) ułatwienia dostępu do informacji w przekazie
telewizyjnym i radiowym oraz zapewnienia innych
środków wspierania komunikowania się.
Projektowane rozwiązania będą regulować status
zawodowy tłumacza języka migowego oraz tłumacza-
-przewodnika osób głuchoniewidomych (projekt za-
kłada uznanie tłumaczy języka migowego za tłuma-
czy przysięgłych, a nie biegłych). Równie ważne jest
umożliwienie tłumaczom-przewodnikom osób głu-
choniewidomych uzyskiwanie statusu tłumacza przy-
sięgłego. Nowe przepisy mają na celu sprecyzowanie
525
wymagań wobec instytucji publicznych w kwestii do-
stosowania usług do potrzeb osób z niepełnospraw-
nością narządu słuchu, co ma wspierać te osoby w ich
integracji zawodowej i społecznej. Ponadto pragnę
nadmienić, że Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych jako beneficjent systemowy
poddziałania 1.3.6 Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” realizuje m.in. projekt skierowany do osób
niesłyszących, którego celem jest wspieranie grupy
osób niesłyszących w wejściu na rynek pracy oraz
podjęcie lub kontynuowanie przez nie nauki. W pro-
jekcie przewiduje się rozwijanie i podtrzymywanie
aktywności społeczno-zawodowej m.in. poprzez do-
radztwo zawodowe, szkolenia zawodowe, staże zawo-
dowe, warsztaty psychologiczne.
Odnośnie zaś do przepisów dotyczących zasad wy-
płaty renty socjalnej wyjaśniam, iż kwestie te określa
ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej
(Dz. U. Nr 135, poz. 1268). I tak, świadczenie to przy-
sługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do
pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu,
które powstało:
1) przed ukończeniem 18 roku życia,
2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25 roku życia,
3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspiran-
tury naukowej.
Wskazane powyżej przesłanki nabycia prawa do
renty socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest
dla osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdol-
ności do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy
zawodowej i nabycia własnych uprawnień do renty z
tytułu niezdolności do pracy, a często nawet zdobycia
jakichkolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie
to jest wyrazem szczególnej troski państwa o takie
osoby. Uprzejmie wyjaśniam, iż całkowicie niezdolną
do pracy w rozumieniu ustawy o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest oso-
ba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiej-
kolwiek pracy. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy
o rencie socjalnej ustalenia całkowitej niezdolności
do pracy lekarz orzecznik ZUS dokonuje na zasadach
i w trybie określonych w ustawie o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Od 1 stycznia 2005 r. w związku z wprowadze-
niem dwuinstancyjności w postępowaniu orzeczni-
czym – od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS wyda-
nego w sprawie o ustalenie uprawnień do renty so-
cjalnej – osobie zainteresowanej przysługuje prawo
wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej zakładu
w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia,
natomiast prezes zakładu w terminie 14 dni od dnia
wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS
może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia i przeka-
zać sprawę do rozpatrzenia komisji lekarskiej. Komi-
sja lekarska zakładu, rozpatrując sprzeciw lub zarzut
wadliwości orzeczenia, ustala, czy istnieje całkowita
niezdolność do pracy i czy ma ona związek z naru-
szeniem sprawności organizmu powstałym w okre-
sach wskazanych w ustawie, uprawniających do ren-
526
ty socjalnej. Podstawę do wydania decyzji w sprawie
renty socjalnej stanowi orzeczenie lekarza orzeczni-
ka, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do któ-
rego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzecze-
nie komisji lekarskiej zakładu. Obecne procedury
odwoławcze gwarantują więc osobom starającym się
o rentę socjalną dostateczną ochronę.
W tym miejscu warto by również wskazać na
przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn.
zm.), na podstawie której osoby głuchonieme lub nie-
dosłyszące mogą zostać objęte pomocą w różnych for-
mach: materialnych i niematerialnych, mimo iż – po-
dobnie jak ustawa o rencie socjalnej – ustawa o po-
mocy społecznej nie przewiduje specjalnych świad-
czeń dla wymienionej grupy osób głuchoniemych czy
niedosłyszących. l tak, przy ubieganiu się o świadcze-
nia pieniężne z pomocy społecznej należy spełniać
warunki określone w ustawie. Decyzję o przyznaniu
pomocy i jej rozmiarach podejmuje kierownik ośrod-
ka pomocy społecznej po zbadaniu sytuacji przez pra-
cownika socjalnego w drodze rodzinnego wywiadu
środowiskowego. Zgodnie z art. 8 ust. l stawy o po-
mocy społecznej prawo do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, 41, 78
i 91, przysługuje:
1) osobie samotnie gospodarującej, której dochód
nie przekracza kwoty 477 zł,
2) osobie gospodarującej w rodzinie, w której dochód
na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty 351 zł,
3) rodzinie, której dochód nie przekracza sumy
kwoty kryterium dochodowego na osobę w rodzinie,
zwanej dalej „kryterium dochodowym rodziny”
– przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jed-
nego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2–15 lub
innych okoliczności uzasadniających udzielenie po-
mocy społecznej.
Kryteria dochodowe podlegają weryfikacji co 3 lata,
z uwzględnieniem wyniku badań progu interwencji
socjalnej. W październiku 2006 r. odbyła się pierwsza
taka weryfikacja. Badania progu interwencji socjal-
nej dokonuje Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.
Przewidziano także tryb szczególny zmiany ww. kry-
teriów, stosowany w sytuacji gdy w danym roku ka-
lendarzowym kwota kryterium dochodowego osoby
samotnie gospodarującej i kwota kryterium docho-
dowego na osobę w rodzinie będzie równa lub mniej-
sza od minimum egzystencji. W takim przypadku
Komisja Trójstronna do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych może wystąpić do Rady Ministrów o przepro-
wadzenie weryfikacji kryteriów dochodowych. Do
świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, które
mogą otrzymać również osoby niepełnosprawne, na-
leżą:
— zasiłek stały,
— zasiłek okresowy,
— zasiłek celowy,
— specjalny zasiłek okresowy celowy.
Zasiłek stały przysługuje:
— pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej,
niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie
niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od
kryterium dochodowego osoby samotnie gospodaru-
jącej,
— pełnoletniej osobie gospodarującej w rodzinie,
niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie
niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również do-
chód na osobę w rodzinie, są niższe od kryterium
dochodowego na osobę w rodzinie.
Zasiłek okresowy, zgodnie z art. 38 ustawy o po-
mocy społecznej, przysługuje w szczególności ze
względu na długotrwałą chorobę, niepełnospraw-
ność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia
uprawnień do świadczeń z innych systemów zabez-
pieczenia społecznego:
— osobie samotnie gospodarującej, której dochód
jest niższy od kryterium dochodowego osoby samot-
nie gospodarującej,
— rodzinie, której dochód jest niższy od kryte-
rium dochodowego rodziny.
Poza tym osobie, rodzinie znajdującej się w trud-
nej sytuacji finansowej (uprawnionej do świadczeń
pieniężnych), na podstawie art. 39 ust. l ustawy o po-
mocy społecznej, w celu zaspokojenia niezbędnej po-
trzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy.
Art. 39 ust. 2 wymienia, na jakie cele w szczególności
może zostać przyznany. Wysokość tych świadczeń nie
jest określona kwotowo. Wyznacznikami ustalania
wysokości zasiłków celowych jest z jednej strony sy-
tuacja materialna wnioskodawcy i cel, na jaki zasiłek
jest przyznany, a z drugiej strony możliwości finan-
sowe ośrodka.
W uzasadnionych przypadkach nieprzewidzia-
nych literą ustawy, uzasadniających przyznanie po-
mocy społecznej osobie lub rodzinie o dochodach
przekraczających kryteria dochodowe, może być
przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nie-
przekraczającej odpowiednio kryterium dochodowe-
go osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który
nie podlega zwrotowi, mogą też być przyznane zasi-
łek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa,
pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty za-
siłku lub wydatków na pomoc rzeczową. Zasiłki ce-
lowe finansowane są z budżetów gmin.
Osoby niepełnosprawne mogą również korzystać
z pomocy w ramach programu wieloletniego „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania”, ustanowionego
ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. (Dz. U. Nr 267, poz.
267), która weszła w życie z dniem 31 grudnia 2005 r.
i obowiązywać będzie w okresie od 2006 r. do 2009 r.
Sposób realizacji programu określa rozporządzenie
z dnia 7 lutego 2006 r. (Dz. U. Nr 25, poz. 186). Pro-
gram adresowany jest przede wszystkim do dzieci
i młodzieży, jednakże pomocą w ramach programu
mogą być również objęte osoby i rodziny znajdujące
się w trudnej sytuacji życiowej z różnych powodów,
w szczególności osoby samotne, w podeszłym wieku,
chore lub niepełnosprawne, w oparciu o przyjęte
w ustawie kryteria dochodowe – do 150% kryterium

dochodowego określonego w art. 8 ust. 1 pkt 12 usta-
wy o pomocy społecznej. W praktyce osoby samotnie
gospodarujące mogą ubiegać się o pomoc, jeżeli ich
dochód nie przekracza kwoty 715,50 zł, a osoby go-
spodarujące w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w ro-
dzinie nie przekracza kwoty 526,50 zł.
W ramach realizacji programu przewidziane są
następujące formy pomocy:
— posiłek, ze szczególnym uwzględnieniem posił-
ku gorącego,
— zasiłek celowy na zakup posiłku lub zakup
żywności,
— świadczenie rzeczowe w postaci produktów
żywnościowych.
W ramach programu organizowany jest również
dowóz posiłków. Ta forma pomocy, przewidziana
w ustawie o ustanowieniu programu wieloletniego,
dominuje na terenach wiejskich, co spowodowane jest
mniejszą dostępnością stołówek i punktów przygoto-
wywania i wydawania posiłków. W miastach dowóz
posiłku kierowany jest przede wszystkim do osób,
które ze względu na stan zdrowia i zaawansowany
wiek nie są w stanie samodzielnie dotrzeć do punktu
wydawania posiłków.
Polityka państwa wobec osób niepełnosprawnych
nastawiona jest przede wszystkim na wsparcie tych
osób w ich środowisku naturalnym. Najważniejszym
elementem systemu decydującym o przyszłości tej
grupy społecznej oraz inicjującym wszelkie formy
wsparcia jest samorząd gminy. Do jego zadań należy
jak najefektywniejsze wsparcie osoby niepełnospraw-
nej w środowisku. Gmina w tym celu świadczy usłu-
gi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze
w miejscu zamieszkania i w ośrodkach wsparcia,
tworzy dzienne domy pobytu, w których organizowa-
ne są zajęcia dla tych osób, w zależności od potrzeby
oraz zainteresowań uczestników. Placówki takie pro-
wadzone są również przez organizacje pozarządowe,
często otrzymujące wsparcie finansowe na ten cel ze
środków publicznych.
Usługi opiekuńcze mogą obejmować:
— pomoc w codziennych zajęciach, takich jak ro-
bienie zakupów, sprzątanie, gotowanie, załatwianie
spraw w urzędach itp.,
— mycie, kąpanie, ubieranie, pomoc dla osób
chorych, dozowanie lekarstw, prześciełanie łóżka,
zapobieganie powstawaniu odleżyn i odparzeń, kar-
mienie,
— w miarę możliwości zapewnienie kontaktów
z rodziną i otoczeniem.
Natomiast specjalistyczne usługi opiekuńcze to
usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynika-
jących z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności,
świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygo-
towaniem zawodowym. Szczegółowe zasady odpłat-
ności za usługi opiekuńcze ustalają władze gminy,
w drodze uchwały. Wysokość opłat uzależniona jest
przede wszystkim od dochodu osoby korzystającej
z usług opiekuńczych oraz kosztu i zaawansowania
usługi specjalistycznej. W przypadku szczególnej
527
i trudnej sytuacji życiowej świadczeniobiorcy istnieje
możliwość odstąpienia od opłat za usługi. Ośrodki
pomocy społecznej udzielają wsparcia w wielu for-
mach, nie tylko materialnych, również w formie pra-
cy socjalnej, wszelkiego rodzaju poradnictwa (praw-
nego, psychologicznego), pomocy we wzmacnianiu
lub odzyskiwaniu zdolności do funkcjonowania w spo-
łeczeństwie.
Reasumując, ani ustawa o rencie socjalnej, ani
ustawa o pomocy społecznej nie przewiduje specjal-
nych świadczeń dla osób głuchoniemych lub niedo-
słyszących. Zapewniam jednak, iż wszystkie osoby
niepełnosprawne znajdują równą ochronę prawną,
w związku z czym niestosowne byłoby wprowadzać
zasady uprzywilejowanego traktowania niektórych
grup osób, na przykład osób głuchoniemych czy nie-
dosłyszących.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie braku nadzoru nad egzekwowaniem
należności za opiekę medyczną świadczoną
obcokrajowcom (11455)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Burego z dnia 7 września
br. 2009 r., przesłaną przy piśmie o znaku SPS-023-
-11455/09, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia podejmuje działania na
rzecz ograniczenia negatywnych skutków finanso-
wych, na które narażone są zakłady opieki zdrowot-
nej w związku z migracją na terytorium Polski cu-
dzoziemców spoza Unii Europejskiej i EFTA, a zatem
osób nieobjętych wspólnotowym mechanizmem ko-
ordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. W ra-
mach tych działań w lipcu br. skierowane zostało do
ministra spraw zagranicznych pismo z prośbą o roz-
ważenie możliwości przyjęcia bardziej restrykcyjnych
zasad akredytacji zakładów ubezpieczeń, których po-
lisy są honorowane przy wydawaniu wiz wjazdowych
do Polski i strefy Schengen przez polskie urzędy kon-
sularne. Zwrócono przy tym uwagę, że optymalnym
rozwiązaniem byłoby uznawanie tylko takich polis,
w których ubezpieczyciele zobowiązywaliby się do
zwrotu kosztów leczenia bezpośrednio na rzecz
świadczeniodawców.
528
Natomiast w sierpniu br. podjęto działania na
rzecz pozyskania, przy współudziale urzędów mar-
szałkowskich oraz Związku Powiatów Polskich, od-
powiednich danych ze szpitali, pozwalających na
stworzenie zestawienia zakładów ubezpieczeń dzia-
łających w ww. krajach, których polisy stanowią na-
leżyte zabezpieczenie interesów polskich świadcze-
niodawców, jak również towarzystw nierzetelnych.
Zestawienie takie przekazane zostanie następnie do
Departamentu Konsularnego MSZ, który powinien
na tej podstawie przygotować wytyczne dla urzędów
konsularnych. Należy mieć nadzieję, że działania
zmierzające do upowszechnienia wśród cudzoziem-
ców odwiedzających nasz kraj odpowiednio skonstru-
owanych polis, wystawianych przez rzetelnie działa-
jące towarzystwa ubezpieczeniowe, istotnie ograni-
czą liczbę przypadków, w których zakłady opieki
zdrowotnej pozbawione są możliwości uzyskania
zwrotu kosztów leczenia cudzoziemców.
Należy jednocześnie zaznaczyć, że nie wydaje się
możliwe zagwarantowanie egzekwowania od każde-
go cudzoziemca leczonego w Polsce pokrycia kosztów
należnych placówkom medycznym. Minister zdrowia
nie dysponuje instrumentami pozwalającymi na taką
egzekucję. Ministerstwu Zdrowia nie jest też znany
przykład państwa europejskiego, w którym istniała-
by pełna kontrola nad kosztami świadczeń zdrowot-
nych uzyskiwanych przez cudzoziemców. Docierają
raczej sygnały świadczące o braku takiej kontroli,
czego przykładem może być nota Włoch z dnia 22
maja 2009 r. skierowana na posiedzenie Komisji Ad-
ministracyjnej ds. Zabezpieczenia Społecznego UE,
z której wynika, że z samego tylko tytułu udzielania
pomocy medycznej nieubezpieczonym obywatelom
Rumunii, od których nie ściągnięto należności, wło-
ski system opieki zdrowotnej poniósł straty w wyso-
kości ok. 70 mln euro.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia,
niezależnie od informacji dotyczących polis ubezpie-
czeniowych, zbiera również dane, które pozwoliłyby
na oszacowanie skali problemu opisanego w inter-
pelacji. Dopiero po przeprowadzeniu gruntownej
analizy tego zjawiska, na podstawie uzyskanych da-
nych, podjęta zostanie decyzja co do potrzeby i kształ-
tu ewentualnych dodatkowych rozwiązań legislacyj-
nych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie wytwarzania energii pochodzącej
ze źródeł odnawialnych za pomocą
instalacji fotowoltaicznych (11457)
W nawiązaniu do pisma znak SPS-023-11457/09
z dnia 16 września 2009 r. poniżej przedstawiam sta-
nowisko dotyczące kwestii podniesionych w interpe-
lacji pana posła Adama Krupy w sprawie wytwarza-
nia energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych za
pomocą instalacji fotowoltaicznych.
1. Dlaczego przedsięwzięcia związane z produkcją
oraz zastosowaniem ogniw fotowoltaicznych nie zo-
stały ujęte w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko”?
W związku z faktem, iż technologia ogniw foto-
woltaicznych w dalszym ciągu uznawana jest za in-
nowacyjną, nie została ujęta w Programie Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ), który
wspiera przede wszystkim te technologie produkcji
odnawialnej energii, które są gotowe do komercyjne-
go zastosowania na dużą skalę (np. elektrownie wia-
trowe, kolektory słoneczne, biogazownie, hydroelek-
trownie). Dofinansowanie produkcji ogniw fotowal-
taicznych można uzyskać z Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”, z łączonego działania
1.4: Wsparcie projektów celowych (priorytet I: Bada-
nia i rozwój nowoczesnych technologii) oraz działania
4.1: Wsparcie wdrożeń wyników prac badawczo-roz-
wojowych (priorytet IV: Inwestycje w innowacyjne
przedsięwzięcia). W ramach priorytetu IV jest także
możliwość uzyskania środków z działania 4.3: Kre-
dyt technologiczny oraz działania 4.4: Nowe inwesty-
cje o wysokim potencjale innowacyjnym. Wybór od-
powiedniego działania zależy przede wszystkim od
charakteru przedsięwzięcia.
2. Czy istnieją inne programy dające możliwość
dofinansowania tego typu przedsięwzięć? Jeśli tak,
proszę o podanie tych programów oraz kto może zo-
stać beneficjentem tegoż wsparcia? Jakie kwoty do-
finansowania mogą uzyskać inwestorzy do tego typu
inwestycji?
Istnieje możliwość dofinansowania ogniw fotowol-
taicznych ze środków Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW)
oraz z wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej. Obecnie NFOŚiGW ogłosił re-
alizację drugiej części programu dla przedsięwzięć
w zakresie odnawialnych źródeł energii i obiektów
wysokosprawnej kogeneracji. Dofinansowanie udzie-
lane jest w ramach pożyczek do wysokości 75% kosz-
tów kwalifikowanych dla inwestycji od 1 do 10 mln zł.
Zainteresowane podmioty (z wykluczeniem użytkow-
ników indywidualnych) mogą zgłaszać swoje zainte-

resowanie taką pożyczką do wojewódzkich funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
Ponadto Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej planuje w 2010 r. uruchomienie
trzeciej części programu dla przedsięwzięć w zakre-
sie odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji. Beneficjentami tej części pro-
gramu będą małe i średnie przedsiębiorstwa oraz
użytkownicy indywidualni. Ideą programu będą do-
płaty do kredytów w ramach bankowych linii kredy-
towych na inwestycje w odnawialne źródła energii
o wartości do 1 mln PLN.
Środki przeznaczone na ten cel gromadzone są na
wyodrębnionym subfunduszu NFOŚiGW, a pochodzą
z kar oraz opłat zastępczych ponoszonych przez
przedsiębiorstwa energetyczne niewywiązujące się
z obowiązku podaży określonej ilości energii wytwo-
rzonej w odnawialnych źródłach i wysokosprawnej
kogeneracji.
Ponadto wsparcie finansowe ze środków unijnych
można otrzymać w ramach regionalnych programów
operacyjnych (RPO), za które odpowiedzialne są za-
rządy poszczególnych województw. Dofinansowanie
mogą uzyskać projekty związane z budową jednostek
wykorzystujących wszystkie znane rodzaje energii
odnawialnej. Regiony stosują konkursową procedurę
wyłaniania dofinansowania wspomnianych projek-
tów. Wniosek aplikacyjny może być złożony jedynie
w terminie wskazanym w ogłoszeniu o naborze wnio-
sków, który ukazuje się na stronie internetowej in-
stytucji wdrażającej RPO.
Kolejną możliwością jest skorzystanie z tzw. pre-
mii termomodernizacyjnej w ramach Funduszu Ter-
momodernizacji i Remontów. Fundusz Termomoder-
nizacji, ustanowiony ustawą z dnia 21 listopada 2008 r.
o wspieraniu termomodernizacji i remontów, prze-
znaczony jest na cele realizacji przedsięwzięć termo-
modernizacyjnych, takich jak docieplenie przegród,
wymiana stolarki okiennej i drzwiowej oraz moder-
nizacja systemu grzewczego, kotłowni, węzła ciepl-
nego, zamiana konwencjonalnych źródeł energii na
źródła niekonwencjonalne. Oferowana w ramach
funduszu pomoc finansowa to właśnie premia termo-
modernizacyjna. Premię przyznaje Bank Gospodar-
stwa Krajowego. Poniżej przedstawiam listę banków
kredytujących współpracujących z Bankiem Gospo-
darstwa Krajowego w zakresie Funduszu Termomo-
dernizacji i Remontów:
1) Bank BPH SA,
2) Bank DnB NORD Polska SA,
3) Bank Gospodarki Żywnościowej SA,
4) Bank Millennium SA,
5) Bank Ochrony Środowiska SA,
6) Bank Pocztowy SA,
7) Bank Polskiej Spółdzielczości SA,
8) Bank Zachodni WBK SA,
9) Gospodarczy Bank Wielkopolski SA,
10) ING Bank Śląski SA,
11) Krakowski Bank Spółdzielczy,
12) Kredyt Bank SA,
529
13. Mazowiecki Bank Regionalny S.A.
14) Nordea Bank Polska SA,
15) PKO BP SA.
Od dnia 19 marca 2009 r. wartość przyznawanej
premii termomodernizacyjnej wynosi 20% wykorzy-
stanego kredytu, nie więcej jednak niż 16% kosztów
poniesionych na realizację przedsięwzięcia termomo-
dernizacyjnego i dwukrotność przewidywanych rocz-
nych oszczędności kosztów energii, ustalonych na
podstawie audytu energetycznego.
O premię termomodernizacyjną mogą się ubiegać
właściciele lub zarządcy, z wyjątkiem jednostek bu-
dżetowych i zakładów budżetowych: budynków
mieszkalnych, budynków użyteczności publicznej
wykorzystywanych przez jednostki samorządu tery-
torialnego, lokalnej sieci ciepłowniczej, lokalnego
źródła ciepła, budynków zbiorowego zamieszkania,
przez które rozumie się: dom opieki społecznej, hotel
robotniczy, internat i bursę szkolną, dom studencki,
dom dziecka, dom emeryta i rencisty, dom dla bez-
domnych oraz budynki o podobnym przeznaczeniu.
Z premii będą mogli korzystać wszyscy inwestorzy
bez względu na status prawny, a więc np.: osoby
prawne (np. spółdzielnie mieszkaniowe i spółki pra-
wa handlowego), gminy, osoby fizyczne, w tym wła-
ściciele domów jednorodzinnych, wspólnoty mieszka-
niowe, realizujący przedsięwzięcie termomoderniza-
cyjne zgodnie z warunkami ww. ustawy, na podsta-
wie zweryfikowanego audytu energetycznego. Wnio-
ski można składać na bieżąco. Pierwszeństwo przy-
znania premii termomodernizacyjnej zależy od kolej-
ności złożenia wniosku.
Należy również wspomnieć, iż Bank Ochrony Śro-
dowiska SA (BOŚ SA) oferuje kredyty na preferen-
cyjnych warunkach na realizację przedsięwzięć słu-
żących ochronie środowiska dzięki współpracy z Wo-
jewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w Warszawie. Preferencja kredytów
polega na dopłatach wojewódzkiego funduszu ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej do oprocentowa-
nia, co pozwala na zachowanie korzystnych warun-
ków cenowych kredytów, których przeznaczenie obej-
muje inwestycje m.in. w odnawialne źródła energii
(OZE). Z prezentowanej formy kredytowania skorzy-
stać może zarówno klient indywidualny, wspólnota
czy spółdzielnia mieszkaniowa, jak również jednost-
ka samorządu terytorialnego. Niezbędnym warun-
kiem finansowania jest realizacja zadania na obsza-
rze woj. mazowieckiego.
Kredyty preferencyjne realizowane we współpra-
cy z Wojewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w Warszawie sięgają do 70%
(w indywidualnych przypadkach do 90%) kosztu pla-
nowanego przedsięwzięcia. Maksymalny okres kre-
dytowania wynosi 8 lat.
Przeznaczenie kredytu dla klienta detalicznego
obejmuje szeroki zakres przedsięwzięć, w tym z za-
kresu zadań związanych z odnawialnymi źródłami
energii: zakup i montaż kolektorów słonecznych, si-
łowni wiatrowych, ogniw fotowoltaicznych, pieców
530
opalanych biomasą, wentylacji z odzyskiem ciepła,
pomp ciepła. Dodatkowo z zakresu przedsięwzięć słu-
żących efektywności energetycznej budynków prowa-
dzona jest obsługa zadań polegających na termomo-
dernizacji budynków mieszkalnych, w tym wieloro-
dzinnych.
Bank Ochrony Środowiska SA współpracuje z więk-
szością wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej na terenie kraju. Warunki kre-
dytowania i zakres zadań kwalifikowanych do prefe-
rencyjnego kredytowania jest ustalany indywidual-
nie w każdym województwie.
Dodatkowo, w ramach promowania przedsięwzięć
związanych z OZE, BOŚ SA oferuje kredyty na pre-
ferencyjnych warunkach we współpracy ze sprzedaw-
cami urządzeń zakwalifikowanych przez bank jako
urządzenia służące ochronie środowiska. Kredyty
udzielane są na maksymalny okres do 5 lat i mogą
sięgać do 100% kosztu zakupu i montażu urządzenia.
Katalog urządzeń jest kształtowany zakresem pod-
pisywanych umów ze sprzedawcami i z reguły obej-
muje: kotły opalane biomasą, kolektory słoneczne,
wentylacje z odzyskiem ciepła, siłownie wiatrowe.
Kredytowane są przedsięwzięcia klientów segmentu
klienta detalicznego, w tym klientów indywidualnych
czy wspólnot mieszkaniowych.
3. Wyjaśnienie terminu „tradycyjna technologia
produkcji paneli fotowoltaicznych”.
Sformułowanie „tradycyjne technologie produkcji
paneli fotowoltaicznych” użyte w piśmie z dnia 16 mar-
ca 2009 r., znak: DE-V-732-7-AM/09, oznaczało po-
wszechnie wykorzystywane technologie produkcji
paneli. Dokładne omówienie powszechnie wykorzy-
stywanych technologii produkcji paneli zostało przy-
gotowane w oparciu o materiał przesłany przez pana
dra inż. Stanisława Pietruszkę z Politechniki War-
szawskiej i znajduje się w załączniku nr 1 do przed-
miotowego pisma*).
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Adama Krupę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Adama Krupy
i Andrzeja Buły
w sprawie przygotowania dworców kolejowych
do Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012, których Polska jest
współorganizatorem wraz z Ukrainą (11458)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Adama Krupy i Andrzeja Buły
w sprawie przygotowania dworców kolejowych do
turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA EURO 2012 przedstawiam następujące
informacje.
Spółka Polskie Koleje Państwowe SA, doceniając
prestiżowe dla Polski znaczenie turnieju finałowego
Euro 2012, podjęła prace mające na celu odpowiednie
jej przygotowanie do tych rozgrywek. Zarząd PKP
SA 15 czerwca 2007 r. powołał komitet sterujący, któ-
rego zadaniem jest koordynacja i nadzór nad realiza-
cją przez spółki Grupy PKP działań związanych
z przygotowaniami do obsługi Euro 2012.
Spółka PKP SA dysponuje aktualnie 2649 budyn-
kami o powierzchni użytkowej około 1,4 mln m2 peł-
niącymi (obecnie lub w przeszłości) funkcje dworców
kolejowych. Obiekty te są zróżnicowane pod wzglę-
dem wielkości, zakresu pełnionych funkcji oraz sta-
nu technicznego i estetycznego. Zarówno stan tech-
niczny, jak i poziom estetyki poszczególnych dworców
kolejowych był i jest uzależniony przede wszystkim
od możliwości finansowania ich eksploatacji, bieżą-
cego utrzymania, niezbędnych remontów oraz inwe-
stycji. Niestety, wysokość środków finansowych do-
tychczas przeznaczanych na ten cel nie pozwala na
utrzymanie całego zasobu nieruchomości dworco-
wych w oczekiwanym przez społeczeństwo standar-
dzie estetycznym, technicznym i funkcjonalnym.
Część obiektów tego typu ma charakter zabytkowy,
co w istotny sposób podnosi koszty niezbędnych re-
montów, modernizacji i inwestycji. Tym niemniej
spółka podjęła prace zmierzające do opracowania
kompleksowej strategii w zakresie:
— utrzymania i funkcjonowania dworców kolejo-
wych oraz ich zagospodarowania i rozwoju,
— pozyskania inwestorów zewnętrznych, z któ-
rymi współpraca zapewni efektywne, rynkowe i zgod-
ne z oczekiwaniem społecznym zagospodarowanie
obiektów dworcowych.
Należy podkreślić, że w okresie poprzedzającym
utworzenie PKP SA (to znaczy przed 1 stycznia 2001 r.)
oraz już w czasie funkcjonowania spółki zasadniczym
przemianom uległa sytuacja gospodarcza i społeczna
Polski. W wyniku tych przemian szereg obiektów ko-
lejowych utraciło swoją przydatność. Postęp tech-
niczny w znacznym stopniu ograniczył liczbę ko-

niecznych do utrzymania obiektów zaplecza technicz-
nego, niezbędnych do eksploatacji i utrzymania ta-
boru. Spółki Grupy PKP, optymalizując swoją dzia-
łalność, znacznie zmniejszyły powierzchnię użytko-
wanych nieruchomości. Wzrost liczby samochodów
osobowych ograniczył liczbę pasażerów, szczególnie
na liniach lokalnych, co spowodowało, iż szereg linii
kolejowych oraz towarzyszących im obiektów infra-
struktury zostało wyłączonych z eksploatacji. Zmia-
ny w wielkości i strukturze zatrudnienia ograniczy-
ły masowe niegdyś dojazdy do pracy. W efekcie ponad
połowa obiektów pełniących niegdyś funkcję dwor-
ców kolejowych jest nieczynna, a zatem nie uczestni-
czy w procesie przewozowym. Nieruchomości te ofe-
rowane przez PKP SA do sprzedaży nie spotkały się
z zainteresowaniem na rynku.
Reasumując, należy zaznaczyć, że problematyka
racjonalnego zagospodarowania dworców kolejowych
pozostaje szczególnie trudna. Uniwersalnym rozwią-
zaniem nie jest również nieodpłatne przekazywanie
wszystkich obiektów dworcowych, wraz z terenami
sąsiadującymi, samorządom lokalnym, które do re-
montów i utrzymania bieżącego tych obiektów też
będą musiały dopłacać z własnych środków, co nie-
kiedy przekracza ich możliwości finansowe.
Należy jednak podkreślić, że konsekwentna reali-
zacja działań modernizacyjnych, przy wsparciu (wzo-
rem innych państw europejskich) tego procesu ze
środków budżetu państwa, stwarza szansę na zasad-
niczą zmianę stanu technicznego i funkcjonalnego
obiektów dworcowych oraz systematyczną poprawę
postrzegania kolei w oczach społeczeństwa.
W roku 2008 przeprowadzona została kontrola
Najwyższej Izby Kontroli dotycząca stanu technicz-
nego i przygotowania kolejowych obiektów dworco-
wych do obsługi pasażerów. Ustalenia NIK wskazały
między innymi na niewystarczające środki przezna-
czane na sfinansowanie najpilniejszych nawet po-
trzeb w dziedzinie utrzymania i zagospodarowania
obiektów dworcowych i przygotowania ich do obsługi
pasażerów. Dotychczasowe przepisy nie przewidywa-
ły bowiem możliwości finansowania ze środków pu-
blicznych modernizacji dworców kolejowych, a spółka
PKP SA nie dysponowała odpowiednio dużymi środ-
kami na ten cel. W związku z tym minister infra-
struktury doprowadził do przyjęcia ustawy z dnia 24
października 2008 r. o zmianie ustawy o komercjali-
zacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębior-
stwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe” oraz
ustawy o transporcie kolejowym, która określa, iż ze
środków publicznych mogą być finansowane lub
współfinansowane wydatki na budowę lub przebudo-
wę dworców kolejowych w zakresie bezpośrednio
związanym z obsługą podróżnych. Tym niemniej
z uwagi na relatywnie późny termin wejścia w życie
omawianej ustawy oraz napięty plan wydatków w bu-
dżecie państwa na 2009 r. nie zostały zabezpieczone
środki finansowe na tego typu zadania i możliwe bę-
dzie ich finansowanie z tego źródła dopiero od roku
2010. Dlatego też do projektu budżetu państwa na
531
2010 r. spółka PKP SA zgłosiła propozycję moderni-
zacji 33 obiektów dworcowych położonych na głów-
nych ciągach komunikacyjnych pomiędzy miastami
organizatorami Euro 2012, a dla których opracowano
niezbędne programy inwestycyjne.
Niezależnie od tego prowadzone są prace zmierza-
jące do:
— przebudowy dworców: Kraków Główny, Wro-
cław Główny i Gdynia Główna, która to przebudowa
finansowana będzie w ramach „Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko”; prace przebie-
gają zgodnie z opracowanym harmonogramem prze-
widującym oddanie tych obiektów do użytkowania
przed rozpoczęciem Euro 2012;
— budowy nowych dworców: Katowice Osobowa,
Poznań Główny, Warszawa Zachodnia, których bu-
dowa ma być finansowana w formule deweloperskiej,
przy czym w odniesieniu do dworców:
– Katowice Osobowa – w lipcu br. podpisana zo-
stała przez PKP SA i Neinver sp. z o.o. umowa inwe-
stycyjna; realizacja tej inwestycji pozwoli na stworze-
nie w ścisłym centrum Katowic na powierzchni 3 ha
wielofunkcyjnego centrum komunikacyjnego;
– Warszawa Zachodnia – prowadzone są negocja-
cje z wybranym prywatnym inwestorem w zakresie
realizacji inwestycji zlokalizowanej na działkach w po-
bliżu obecnego dworca, w ramach której przewidzia-
ne jest wybudowanie części dworcowej wraz z obiek-
tami komercyjnymi;
– Poznań Główny – kontynuowana jest procedura
związana z wyłonieniem inwestora;
— wykonania, w ramach zatwierdzonego przez
Radę Nadzorczą PKP SA planu remontów wykony-
wanych ze środków własnych spółki, remontów bu-
dynków dworców, m.in.: Szczecin Główny, Kołobrzeg,
Wałbrzych Miasto, Wałbrzych Główny, Rzeszów i So-
pot; przewiduje się, że ogólny koszt wszystkich robot
remontowych zamknie się kwotą ok. 14,8 mln zł.
Spółka PKP SA planuje, iż zakończenie tych prac
w odniesieniu do części dworcowej bezpośrednio
związanej z obsługą podróżnych nastąpi do czasu
rozpoczęcia turnieju finałowego Euro 2012.
Prace modernizacyjne i remontowe prowadzone
na poszczególnych dworcach mają na celu obok rady-
kalnej poprawy ich ogólnego wizerunku estetycznego
stworzenie warunków dla podwyższonego standardu
obsługi pasażerów, w tym osób niepełnosprawnych
i osób podróżujących z małymi dziećmi, zwiększenie
liczby punktów obsługi klientów oraz usprawnienie
informacji dynamicznej i statycznej. Implementacja
tych zamierzeń stworzy przyjazną atmosferę dla
wszystkich klientów kolei i w znacznym stopniu po-
prawi ocenę społeczną świadczonych usług przewo-
zowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
532
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie przepisów wyłączających możliwość
pobierania renty rodzinnej i jednoczesnego
odbywania stażu w ramach przygotowania
zawodowego z powiatowego urzędu pracy
(11459)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Grzego-
rza Sztolcmana w sprawie możliwości jednoczesnego
pobierania renty rodzinnej i odbywania stażu, prze-
kazaną wystąpieniem z dnia 16 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11459/09, udzielam poniższych wyja-
śnień.
W myśl art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.)
starosta może skierować bezrobotnych, o których
mowa w art. 49, do odbycia stażu. Przepis art. 49
ustawy wymienia bezrobotnych zaliczonych do kate-
gorii osób bezrobotnych będących w szczególnej sy-
tuacji na rynku pracy. Są to między innymi młodzi
bezrobotni do 25. roku życia, bezrobotni bez kwali-
fikacji zawodowych oraz długotrwale bezrobotni.
Oznacza to, że staż jest skierowany nie do wszystkich
bezrobotnych, ale wyłącznie do osób uznanych przez
ustawodawcę za osoby w szczególnie niekorzystnej
sytuacji na rynku pracy.
Zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 2
ust. 1 pkt 2 powołanej wyżej ustawy za bezrobotnego
uznaje się osobę niezatrudnioną i niewykonującą innej
pracy zarobkowej. Jednocześnie ma to być osoba:
— zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w peł-
nym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym
zawodzie lub służbie albo innej pracy zarobkowej,
albo jeżeli jest osobą niepełnosprawną zdolna i goto-
wa do podjęcia zatrudnienia co najmniej w połowie
tego wymiaru czasu pracy,
— nieucząca się w szkole, z wyjątkiem uczącej się
w szkole dla dorosłych lub przystępującej do egzami-
nu eksternistycznego z zakresu tej szkoły lub w szko-
le wyższej, gdzie studiuje w formie studiów niestacjo-
narnych,
— zarejestrowana we właściwym dla miejsca za-
meldowania stałego lub czasowego powiatowym
urzędzie pracy,
— poszukująca zatrudnienia lub innej pracy za-
robkowej,
— która między innymi, zgodnie z lit. c powoła-
nego przepisu, nie nabyła prawa do emerytury lub
renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkolenio-
wej, renty socjalnej, renty rodzinnej w wysokości
przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia
za pracę albo po ustaniu zatrudnienia, innej pracy
zarobkowej, zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej
działalności, nie pobiera zasiłku przedemerytalnego,
świadczenia przedemerytalnego, świadczenia reha-
bilitacyjnego, zasiłku chorobowego, zasiłku macie-
rzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macie-
rzyńskiego.
A zatem osoba, która nabyła prawo do renty ro-
dzinnej w wysokości przekraczającej połowę mini-
malnego wynagrodzenia za pracę, nie może uzyskać
statusu osoby bezrobotnej, a co z tym związane nie
może zostać skierowana przez starostę do odbycia
stażu.
Zasadą przyjętą w przepisach ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest, że oso-
by posiadające prawo do emerytury lub renty nie
mogą uzyskać statusu osoby bezrobotnej. Właśnie
w stosunku do osób posiadających prawo do renty
rodzinnej prawo jest bardziej liberalne, gdyż dopusz-
cza możliwość uzyskania statusu bezrobotnego przez
te osoby, których świadczenia nie przekraczają poło-
wy minimalnego wynagrodzenia za pracę.
W obecnej sytuacji ekonomicznej kraju Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej nie przewiduje po-
dejmowania prac legislacyjnych mających na celu
wprowadzenie do przepisów ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy zmian, które
umożliwiłyby uzyskiwanie statusu bezrobotnego
przez osoby mające prawo do renty rodzinnej w wy-
sokości przekraczającej połowę minimalnego wyna-
grodzenia za pracę, co niesie skutki finansowe.
Na koniec należy wspomnieć, iż osoby te, pomimo
że nie mogą uzyskać statusu bezrobotnego, to mogą
rejestrować się w urzędach pracy jako poszukujące
pracy i korzystać z usług rynku pracy dostępnych dla
poszukujących pracy, np. pośrednictwa pracy czy po-
radnictwa zawodowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie powodzi w pow. kamieńskim (11460)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 16 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11460/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Konstantego Oświęcimskiego w sprawie po-
wodzi w pow. kamieńskim, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) z bu-
dżetu państwa mogą być udzielane właściwym jed-

nostkom samorządu terytorialnego dotacje celowe na
realizację zadań związanych z usuwaniem skutków
powodzi i osuwisk ziemnych oraz usuwaniem skut-
ków innych klęsk żywiołowych. Podziału rezerw ce-
lowych budżetu państwa przeznaczonych na usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych dokonuje minister
finansów w porozumieniu z ministrem spraw we-
wnętrznych i administracji. W oparciu o zgłoszone
przez poszczególne jednostki samorządu terytorial-
nego do MSWiA potrzeby wydane zostają promesy
informujące o przyznanej kwocie dofinansowania.
Podkreślić należy, iż ograniczone możliwości budże-
tu państwa nie pozwalają na pokrycie wszystkich
strat wnioskowanych przez poszczególne jednostki
samorządu terytorialnego poszkodowane w wyniku
wystąpienia żywiołu.
Wojewoda zachodniopomorski pismem z dnia 28
listopada 2008 r. wystąpił do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z wnioskiem o dofinan-
sowanie zadań z zakresu odbudowy komunalnej in-
frastruktury technicznej oraz urządzeń melioracji
wodnych, m.in. z terenu pow. kamieńskiego. Pismem
z dnia 17 lutego 2009 r. minister SWiA poinformował
wojewodę zachodniopomorskiego, iż ze względu na
trudną sytuację finansową budżetu państwa dla wo-
jewództwa zachodniopomorskiego w 2009 r. zostały
przyznane środki finansowe w wysokości 3 mln zł na
usuwanie szkód powstałych w wyniku powodzi w urzą-
dzeniach melioracji wodnych podstawowych. W dniu
17 marca 2009 r. wojewoda zachodniopomorski wska-
zał zadania, które będą zrealizowane w ramach przy-
znanej kwoty, w tym zadanie z zakresu udrożnienia
rzeki Niemicy. Dnia 20 marca 2009 r. minister spraw
wewnętrznych i administracji wystąpił do ministra
finansów z wnioskiem o uruchomienie wskazanej po-
wyżej dotacji w wysokości 3 mln zł na dofinansowa-
nie zadań z zakresu usuwania szkód powodziowych
mających strategiczne znaczenie dla woj. zachodnio-
pomorskiego, tj. zgodnie z zakresem przedmiotowym
wniosku wojewody zachodniopomorskiego. Decyzja
w ww. sprawie wydana została przez ministra finan-
sów w dniu 6 kwietnia 2009 r.
Podkreślić należy, iż wykorzystanie przyznanej
pomocy finansowej na realizację konkretnych zadań
lub zadania stanowi suwerenną decyzję jednostek
samorządu terytorialnego. Jednostki samorządu te-
rytorialnego, zgłaszając ministrowi spraw wewnętrz-
nych i administracji zadania planowane do wykona-
nia w danym roku budżetowym w zakresie usuwania
skutków klęsk żywiołowych, kierują się ustaloną
przez siebie hierarchią realizacji potrzeb poszczegól-
nych zadań, zaczynając od najpilniejszego i najbar-
dziej istotnego. Poszczególne samorządy decydują
przy tym także o planowanym zakresie odbudowy
czy remontu zniszczonego obiektu. Tym samym de-
cyzja odnośnie do przeznaczenia środków finanso-
wych w ramach pomocy uzyskanej z budżetu pań-
stwa pozostaje w wyłącznej gestii jednostki ubiega-
jącej się o taką pomoc.
533
Jednocześnie wskazać należy, iż samorządy, które
zanotowały straty w infrastrukturze komunalnej
w każdym roku budżetowym, mają możliwość ubie-
gania się o dofinansowanie zadań własnych w zakre-
sie remontów, odbudowy i modernizacji zniszczonej
bądź uszkodzonej infrastruktury (drogi, mosty,
oczyszczalnie ścieków, linie przesyłowe, budynki uży-
teczności publicznej). Podstawą do udzielenia pomo-
cy finansowej są wnioski samorządów opracowane na
podstawie szacunków strat dokonanych przez staro-
stów powiatowych, wójtów i burmistrzów, zweryfiko-
wanych następnie przez służby wojewodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie deficytu budżetowego
przewidywanego przez Radę Ministrów w roku
2010 (11461)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 16 września br. (znak SPS-023-11461/09),
zawierające interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie deficytu budżetowego, pragnę przekazać
na ręce Pana Marszałka odpowiedź na postawione
przez panią poseł pytania.
W odniesieniu do stwierdzenia, że: deficyt budże-
towy w wysokości 52,2 mld zł będzie deficytem bez-
piecznym, gdyż nie spowoduje przekroczenia pułapu
55% długu publicznego do PKB, uprzejmie informu-
ję, że w projekcie ustawy budżetowej zakłada się, że
w 2010 r. państwowy dług publiczny w ujęciu nomi-
nalnym wzrośnie o 80,4 mld zł, a relacja państwowe-
go długu publicznego do PKB wzrośnie z 49,8%
w 2009 r. do 54,7% w 2010 r. i przekroczy 50%, tj. pierw-
szy próg ostrożnościowy określony w ustawie o finan-
sach publicznych. Oznaczać to będzie konieczność
przyjęcia w projekcie ustawy budżetowej na 2012 r.
relacji deficytu budżetu państwa do jego dochodów
nie wyższej niż relacja deficytu budżetu państwa do
jego dochodów przyjęta w ustawie budżetowej na
2011 r.
Pragnę podkreślić, że poziom długu publicznego
w relacji do PKB nie spowoduje przekroczenia puła-
pu 55%, tj. drugiego progu ostrożnościowego oraz, że
w 2010 r. Polska będzie spełniała fiskalne kryterium
konwergencji dotyczące długu sektora instytucji rzą-
dowych i samorządowych.
534
Ad 1. Jakie działania zamierza podjąć Rada Mi-
nistrów w przypadku mniejszych niż to się obecnie
zakłada przychodów z prywatyzacji w roku 2010? Czy
taki „plan B” jest już przygotowany?
Pragnę poinformować, że prywatyzacja spółek
Skarbu Państwa realizowana będzie zgodnie z przy-
jętym przez Radę Ministrów dnia 22 kwietnia 2008 r.
„Planem prywatyzacji na lata 2008–2011” oraz jego
aktualizacjami z dnia 10 lutego oraz z 11 sierpnia
2009 r. „Kluczowe spółki do prywatyzacji w latach
2009–2010”. Jednocześnie pragnę podkreślić, że w pro-
jekcie ustawy budżetowej na 2010 r. przyjęto konser-
watywne założenie, iż wpływy z prywatyzacji wynio-
są 25 mld zł, tj. o ok. 1/3 mniej niż rządowy „Plan
prywatyzacji na lata 2008–2011”.
Zgodnie z ustaleniami Rady Ministrów z dnia
7 lipca 2009 r. minister skarbu państwa został zobo-
wiązany do przyspieszenia prowadzonych procesów
prywatyzacyjnych, a rok 2010 ma być przełomowy ze
względu na zakładaną kulminację przychodów z pry-
watyzacji. Proces prywatyzacji w 2010 r. realizowany
będzie z większym wykorzystaniem giełdy i aukcji
ogłoszonej publicznie.
Ad 2. Na ile realne są przyjęte przez Radę Mini-
strów szacunki dot. przyszłorocznego wzrostu defi-
cytu sektora finansów publicznych wobec coraz wy-
raźniejszej tendencji wzrostowej, jeśli chodzi o zadłu-
żenie samorządów lokalnych?
Szacunki dotyczące deficytu sektora finansów pu-
blicznych zostały opracowane na podstawie wskaź-
ników makroekonomicznych stanowiących podstawę
prac nad projektem ustawy budżetowej na 2010 r.
Przedstawiony scenariusz kształtowania się sytuacji
makroekonomicznej zakłada relatywnie konserwa-
tywną prognozę wzrostu gospodarczego. Zasada
ostrożności, niezbędna w procesie planowania budże-
tu, pozwoli ograniczyć ewentualne konsekwencje
zmaterializowania się potencjalnych negatywnych
ryzyk i wystąpienia niekorzystnych uwarunkowań
dla budżetu państwa.
Obecnie w ramach rządu jest przygotowywany
dwuletni program rozwoju i konsolidacji finansów
publicznych obejmujący działania związane z ogra-
niczaniem deficytu sektora finansów publicznych
i przeciwdziałający wzrostowi relacji długu publicz-
nego do PKB. Dodatkowo pragnę poinformować, iż
w najbliższej aktualizacji programu konwergencji
2009, nad którą obecnie trwają prace, będą zawarte
i opisane ww. działania.
Pragnę poinformować, że w ustawie o finansach
publicznych zawarte są procedury ostrożnościowe
i sanacyjne chroniące przed niekontrolowanym i nad-
miernym wzrostem deficytu (w kontekście narasta-
nia zadłużenia) i długu publicznego. W ww. ustawie
w zakresie jednostek samorządu terytorialnego,
oprócz limitów na poziom zadłużenia wprowadzono
ograniczenia dotyczące możliwych kosztów obsługi
długu jednostek samorządu terytorialnego w danym
roku. Zasady te pośrednio ograniczają wysokość de-
ficytu, jaki może uchwalić i wykonać jednostka sa-
morządu terytorialnego. Znowelizowana ustawa o fi-
nansach publicznych (ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych) wprowadza nowe, zindywi-
dualizowane podejście do kwestii zadłużenia jedno-
stek samorządu terytorialnego.
Nowa konstrukcja wskaźnika z jednej strony zno-
si ograniczenia wiążące dziś jednostki samorządu
terytorialnego o znacznym potencjale rozwojowym,
dla których zaciąganie nawet dość znacznych zobo-
wiązań finansowych może być instrumentem bez-
piecznej polityki rozwojowej, z drugiej zaś dyscypli-
nuje jednostki, których wysokie obciążenie dochodów
spłatami zobowiązań nakazuje dużą ostrożność przy
zaciąganiu nowych kredytów i pożyczek.
Pragnę podkreślić, iż przewidywana roczna war-
tość spłat zobowiązań i ich obsługi do planowanych
dochodów nie może przekroczyć wskaźnika opartego
na średniej arytmetycznej z obliczonych dla ostatnich
trzech lat relacji dochodów bieżących powiększonych
o wpływy uzyskane ze sprzedaży majątku oraz po-
mniejszonych o wydatki bieżące do dochodów ogó-
łem. Wskaźnik ten jest liczony na podstawie wielko-
ści wynikających ze sprawozdań z trzech ostatnich
lat i przedstawia rzeczywiste możliwości danej jed-
nostki samorządu terytorialnego w zakresie spłaty
zobowiązań.
Podkreślenia wymaga, że w celu zwiększenia
zdolności absorpcji środków unijnych i środków z po-
mocy udzielonej przez państwa Europejskiego Sto-
warzyszenia Wolnego Handlu zaproponowano wyłą-
czenie wymienionych środków z ograniczeń limitu-
jących spłatę zobowiązań, określając przy tym, iż
wyłączenia są stosowane w terminie nie dłuższym
niż 90 dni po zakończeniu programu, projektu lub
zadania i otrzymaniu refundacji dokonanych wydat-
ków ze środków pochodzących z budżetu UE i środ-
ków EFTA. Proponowany przepis jest wynikiem po-
stulatów zgłaszanych wielokrotnie przez jednostki
samorządu terytorialnego, w tym na Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego o zniesienie
nieadekwatnych ich zdaniem do faktycznej zdolności
kredytowej jednostek obecnych limitów zadłużenia.
Niewątpliwie nowe regulacje powinny przyczynić
się do zmniejszenia poziomu nierównowagi budżeto-
wej jednostek samorządu terytorialnego.
Ad 3. Czy przewidywany wzrost deficytu budże-
towego i deficytu sektora finansów publicznych może
negatywnie wpłynąć na wszczęte przeciwko Polsce
przez Komisję Europejską w maju br. postępowanie
w związku z nadmiernym deficytem budżetowym,
np. skutkując wstrzymaniem wypłaty części fundu-
szy unijnych?
Pragnę poinformować, że Komisja Europejska
oceni do stycznia 2010 r., zgodnie z unijnymi przepi-
sami, skuteczność działań Polski w reakcji na reko-
mendacje Rady Ecofin z art. 104.7 TWE zalecające
zredukowanie nadmiernego deficytu. Polska jest jed-
nym z 11 państw członkowskich objętych tzw. proce-
durą nadmiernego deficytu, a do końca 2009 r. moż-
na oczekiwać, że grono to poszerzy się o kolejne 9 państw.

Na tle zmagającej się ze skutkami kryzysu Unii Eu-
ropejskiej deficyt sektora instytucji rządowych i sa-
morządowych w Polsce powyżej wartości referencyjnej
3% PKB nie jest więc wyjątkiem, lecz zjawiskiem po-
wszechnym. Trudno oczekiwać, by Komisja poddała
kraje UE krytyce za działanie tzw. automatycznych
stabilizatorów koniunktury w czasach kryzysu, sty-
mulujących gospodarkę kosztem krótkookresowego,
lecz pozostającego pod kontrolą wzrostu deficytu.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że nie ma auto-
matyzmu między decyzjami Rady Ecofin podejmowa-
nymi w ramach procedury nadmiernego deficytu
a decyzjami Rady dotyczącymi zawieszenia czy przy-
wrócenia dostępu do funduszy unijnych. Punktem
wyjścia, ale nie automatyczną konsekwencją do zawie-
szenia dostępu jest decyzja Rady Ecofin z art. 104.8
TWE o braku skutecznych działań w reakcji na re-
komendacje Rady z art. 104.7 TWE – brak takiej de-
cyzji w odniesieniu do Polski. Warto podkreślić, że
żaden z krajów nie został nigdy objęty sankcją w po-
staci zablokowania funduszy unijnych i nie wydaje
się to prawdopodobne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie ewentualnej zmiany zasad
wypłacania emerytur i rent (11462)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 16 września
2009 r., znak: SPS-023-11462/09, dotyczące interpe-
lacji pani poseł Bożeny Kotkowskiej z dnia 10 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie ewentualnej zmiany zasad
wypłacania emerytur i rent uprzejmie przekazuję
następujące wyjaśnienia.
Z uwagi na charakter świadczeń emerytalno-ren-
towych fundamentalną zasadą, na której powinny
być oparte regulacje prawne dotyczące zasad wypła-
ty takich świadczeń winno być umożliwienie świad-
czeniobiorcom dokonania wyboru najbardziej dla
nich dogodnej formy wypłaty emerytur i rent.
Zgodnie z podstawową regulacją w tym zakresie,
zawartą w art. 130 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.), świadczenia emerytalno-rentowe wy-
płaca się osobom uprawnionym, za pośrednictwem
osób prawnych prowadzących działalność w zakresie
doręczania świadczeń albo na wniosek tej osoby na
535
jej rachunek w banku lub w spółdzielczej kasie
oszczędnościowo-kredytowej.
Przepisy obowiązującego prawa regulującego za-
sady wypłat świadczeń emerytalno-rentowych zosta-
ły zatem skonstruowane z pełnym poszanowaniem
wyżej określonej zasady. Wyboru pomiędzy transak-
cją gotówkową (dostarczenie świadczenia do domu
przez listonosza), a bezgotówkową (na rachunek
w banku) – dokonuje sam zainteresowany.
W moim przekonaniu nie ma zatem potrzeby
zmiany tych przepisów, zwłaszcza w takim kierunku,
aby wszystkie świadczenia emerytalno-rentowe były
wypłacane na rachunki bankowe.
Zdaję sobie sprawę, że wprowadzenie obligatoryj-
ności w zakresie wprowadzenia obrotu bezgotówko-
wego przy wypłacie emerytur i rent mogłoby znacz-
nie utrudnić emerytom i rencistom odbiór przysłu-
gujących im świadczeń. Wielu z nich mieszka w miej-
scowościach, w których korzystanie z usług oferowa-
nych przez banki jest utrudnione lub wręcz niemoż-
liwe z uwagi na znaczne odległości od miejsca za-
mieszkania do placówek bankowych bądź z powodu
braku takich placówek. Mam też świadomość, że
emeryci i renciści to szczególna grupa społeczeństwa,
często osoby chore, niepełnosprawne, które mogłyby
mieć problemy z odebraniem emerytury bądź renty
z banku i którymi, co zostało słusznie wskazane
w interpelacji, łatwo jest manipulować i narażać na nie-
potrzebne wydatki czy wręcz wyłudzenia pieniędzy.
Pragnę również zwrócić uwagę, że wypłata eme-
rytur i rent jedynie za pośrednictwem banków mo-
głaby budzić zastrzeżenia co do zgodności takiego
rozwiązania z zasadą swobodnego dysponowania
mieniem.
Niemniej jednak chciałabym zaznaczyć, iż nie ule-
ga wątpliwości, że propagowanie obrotu bezgotówko-
wego jest istotne z uwagi na fakt, że jest on zarówno
bezpieczniejszy, jak i tańszy niż obrót gotówkowy.
Jednakże uważam, że w celu pozyskania jak najwięk-
szej liczby klientów, w tym emerytów i rencistów,
banki powinny przede wszystkim intensywnie pra-
cować nad stworzeniem odpowiedniej infrastruktury
związanej z obrotem bezgotówkowym, zwiększaniem
zaufania konsumentów do pieniądza bezgotówkowe-
go i bezpieczeństwa korzystania z usług bankowych,
jak również nad upraszczaniem procedur bankowych
i bardziej przyjaznym podejściem bankowców do
klientów. Efekty takich działań powinny spowodo-
wać istotny wzrost odsetka osób korzystających z ra-
chunków bankowych.
Tym samym utrzymuję, że proces przystosowy-
wania się emerytów i rencistów do korzystania z in-
strumentów obrotu bezgotówkowego powinien być
procesem naturalnym, a nie rozwiązaniem narzuco-
nym odgórnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
536
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie niepokojąco wzrastającej liczby
zachorowań na depresję (11463)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
(SPS-023-11463/09), przy którym przesłana została
interpelacja poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
wzrastającej liczby zachorowań na depresję, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Zdrowie psychiczne jest w Polsce uznawane za
fundamentalne dobro osobiste człowieka, a ochrona
praw osób z zaburzeniami psychicznymi należy do
podstawowych obowiązków państwa. Promocja zdro-
wia psychicznego, prewencja zaburzeń psychicznych,
leczenie, opieka i rehabilitacja są także priorytetami
Światowej Organizacji Zdrowia i jej krajów członkow-
skich, Unii Europejskiej oraz Rady Europy.
Mając na uwadze fakt systematycznego wzrostu
w Polsce liczby osób leczonych z powodu zaburzeń
psychicznych oraz przewidywanego jeszcze wyraź-
niejszego kształtowania się tej tendencji w przyszło-
ści (ze względu na zwiększenie poziomu społecznych
zagrożeń dla zdrowia psychicznego, takich jak bez-
robocie, ubóstwo, przemoc czy rozluźnienie więzi spo-
łecznych), niezbędne było dokonanie zmian w usta-
wie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z późn. zm.)
w celu stworzenia podstawy do wydania przez Radę
Ministrów rozporządzenia określającego Narodowy
Program Ochrony Zdrowia Psychicznego.
Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicz-
nego stanowić będzie również odpowiedź na posta-
nowienia wyrażone w deklaracji przyjętej przez
uczestników Europejskiej Konferencji Ochrony Zdro-
wia Psychicznego zwołanej przez Europejskie Biuro
Regionalne Światowej Organizacji Zdrowia w stycz-
niu 2005 r. w Helsinkach. W konferencji udział wzię-
li przedstawiciele ministrów właściwych do spraw
zdrowia 53 krajów europejskiego regionu WHO,
a także reprezentanci Komisji Europejskiej oraz Rady
Europy. Warto podkreślić, że „Deklaracja o ochronie
zdrowia psychicznego dla Europy” oraz przyjęty
w tym samym czasie plan działania stanowiący pro-
pozycję wdrożenia zawartych w deklaracji zobowią-
zań wytyczają priorytety europejskiej polityki w kwe-
stii ochrony zdrowia psychicznego na okres najbliż-
szych 5–10 lat i należą w tej materii do najważniej-
szych dokumentów międzynarodowych o charakterze
programowym.
Do głównych celów Narodowego Programu Ochro-
ny Zdrowia Psychicznego należeć będą działania
zmierzające do:
1) promowania zdrowia psychicznego i zapobie-
gania zaburzeniom psychicznym poprzez: upowszech-
nianie wiedzy na temat zdrowia psychicznego, kształ-
towanie zachowań i stylów życia korzystnych dla
zdrowia psychicznego oraz rozwijanie umiejętności
radzenia sobie w sytuacjach zagrażających zdrowiu
psychicznemu, zapobieganie zaburzeniom psychicz-
nym oraz przeciwdziałanie nietolerancji, wyklucze-
niu i dyskryminacji osób z problemami zdrowia psy-
chicznego oraz tworzenie instytucji poradnictwa i po-
mocy w kryzysach,
2) zapewnienia osobom z zaburzeniami psychicz-
nymi wielostronnej, zintegrowanej i dostępnej opieki
zdrowotnej oraz innych form pomocy niezbędnych do
życia w środowisku społecznym (w tym rodzinnym,
zawodowym) poprzez systemowe upowszechnienie
środowiskowego modelu psychiatrycznej opieki zdro-
wotnej, zróżnicowanych form pomocy i oparcia spo-
łecznego, udziału w życiu zawodowym i koordynacji
różnych form opieki i pomocy,
3) rozwoju badań naukowych i systemów in-
formacji z zakresu ochrony zdrowia psychicznego,
ze szczególnym uwzględnieniem prowadzenia ba-
dań epidemiologicznych i przekrojowych oraz dłu-
goterminowych studiów wybranych zbiorowości
oraz potrzeby zapewnienia stałego monitoringu
i oceny realizacji Narodowego Programu Ochrony
Zdrowia Psychicznego.
Pragnę poinformować, iż projekt programu
uwzględnia również poruszony przez Panią problem
wzrostu liczby osób cierpiących z powodu zaburzeń
afektywnych, w tym o charakterze depresyjnym. Dla-
tego też, zgodnie z przedstawionymi założeniami,
celem programu jest jednak zapewnienie obywatelom
pomocy możliwie blisko ich środowiska społecznego,
zawodowego i rodzinnego, tak aby pomoc ta była ła-
two dostępna, a skorzystanie z niej nie wiązało się ze
stygmatyzacją osoby cierpiącej z powodu zaburzeń
psychicznych, lecz było możliwie naturalne i efektyw-
ne. Umożliwi to tak zwany model środowiskowy opie-
ki psychiatrycznej, integrujący działania z zakresu
ochrony zdrowia oraz, gdy jest to niezbędne, pomocy
społecznej. Zachęcam do zapoznania się z aktualną
wersją projektu programu, która dostępna jest na
stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia.
Jestem przekonany, iż poprzez zaangażowanie
w prace nad przedmiotowym programem, jak rów-
nież w późniejszą realizację przyjętych w nim założeń
wielu organów oraz instytucji, które w działaniach
swoich oraz podległych im jednostek stykają się sta-
le z problematyką zdrowia psychicznego, możliwe
będzie dokonanie kompleksowej przebudowy istnie-
jącego systemu ochrony zdrowia psychicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie dofinansowania studiów
podyplomowych dla osób powyżej
45. roku życia (11466)
W odpowiedzi na wystąpienie pana posła Jacka
Osucha, przekazane pismem z dnia 16 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11466/09, w sprawie dofinansowania
studiów podyplomowych dla osób powyżej 45. roku
życia przedkładam poniższe wyjaśnienia.
Z dniem 1 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i innych
ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 6, poz. 33) umożliwiająca
realizację nowej polityki rynku pracy w zmieniającej
się sytuacji społeczno-gospodarczej kraju. Polityka ta
ukierunkowana jest na stymulowanie rozwoju zaso-
bów ludzkich, które nabiera szczególnego znaczenia
wobec pojawiających się zagrożeń związanych z po-
gorszeniem się sytuacji gospodarczej.
Jednym z ważnych celów wprowadzanych zmian
jest ułatwianie podwyższania kwalifikacji zawodo-
wych osobom bezrobotnym, poszukującym pracy i pra-
cownikom w wieku 45 lat, tj. osobom znajdującym się
w stosunkowo trudnej sytuacji na rynku pracy.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące wprowadze-
nia możliwości dofinansowania kosztów studiów po-
dyplomowych z Funduszu Pracy osobom bezrobot-
nym pragnę poinformować, iż osoby te mają taką
możliwość od 2004 r. Wynika to z art. 42a ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, ze zm.), zgodnie z którym „starosta na
wniosek bezrobotnego może sfinansować z Funduszu
Pracy koszty studiów podyplomowych”. Nowelizacja
tej ustawy z grudnia ubiegłego roku umożliwiła za-
stosowanie tego instrumentu wobec szerszej grupy
osób. O dofinansowanie kosztów studiów podyplomo-
wych mogą obecnie także ubiegać się poszukujący
pracy, którzy:
— są w okresie wypowiedzenia stosunku pracy,
— są zatrudnieni u pracodawcy, wobec którego
ogłoszono upadłość,
— otrzymują świadczenie socjalne,
— uczestniczą w zajęciach w Centrum Integracji
Społecznej lub w indywidualnym programie inte-
gracji,
— są żołnierzami rezerwy,
— pobierają rentę szkoleniową,
— pobierają świadczenie szkoleniowe,
— podlegają ubezpieczeniu społecznemu rolników.
Znowelizowana ustawa o promocji (…) wprowa-
dziła również szereg korzystnych rozwiązań związa-
nych z tym instrumentem. Zwiększyła się wysokość
możliwego dofinansowania, z 75% do 100% kosztów
należnych organizatorowi studiów. Nie ma obecnie
537
obowiązku uprawdopodobnienia zatrudnienia po
ukończeniu studiów podyplomowych. Wprowadzono
przepis umożliwiający finansowanie kosztów studiów
podyplomowych do ich zakończenia, niezależnie od
podjęcia pracy w trakcie ich trwania – w celu zachę-
cenia uczestników do podejmowania zatrudnienia
(poprzednie przepisy obligowały urząd pracy do prze-
rwania dofinansowania studiów podyplomowych
w przypadku podjęcia przez bezrobotnego zatrudnie-
nia w trakcie odbywania tych studiów).
Od 1 lutego 2009 r. nowela ustawy umożliwiła też
przyznanie stypendium w wysokości 20% zasiłku
osobom bezrobotnym, którym dofinansowano koszty
studiów podyplomowych. Prawo do stypendium w tej
wysokości zachowają również te osoby bezrobotne,
które podejmą zatrudnienie w trakcie odbywania stu-
diów podyplomowych. Stypendium przysługuje do
czasu zakończenia tych studiów.
W nowelizacji ustawy o promocji (…) doprecyzo-
wano również zasady ustalania warunków dofinan-
sowania studiów podyplomowych, wskazując na ko-
nieczność podpisania przez starostę umowy z osobą
ubiegającą się o dofinansowanie tych studiów.
Przyznanie dofinansowania kosztów studiów po-
dyplomowych jest instrumentem fakultatywnym, co
oznacza, że starosta może (ale nie ma obowiązku)
udzielić tej formy wsparcia. Decyzja w indywidual-
nych sprawach każdorazowo należy do właściwego
starosty, który powinien kierować się racjonalnym
wydatkowaniem środków Funduszu Pracy.
Zakłada się, że wprowadzone zmiany zwiększą
dostępność studiów podyplomowych (wskaźnik
uczestnictwa dorosłych w uczeniu się przez całe ży-
cie) oraz zachęcą osoby otrzymujące wsparcie do go-
dzenia studiów podyplomowych z pracą.
Z kolei pomoc dla przedsiębiorców, którzy w okre-
sie przestoju lub obniżonego wymiaru czasu pracy
skierują pracowników na szkolenie lub na studia po-
dyplomowe przewiduje ustawa o łagodzeniu skutków
kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsię-
biorców, która weszła w życie 22 sierpnia 2009 r. (Dz. U.
Nr 125, poz. 1035). Warunkiem uzyskania pomocy
jest posiadanie przez przedsiębiorcę funduszu szko-
leniowego – czyli konta z wydzielonymi środkami fi-
nansowymi na edukację. Przedsiębiorca posiadający
zaświadczenie o pozostawaniu w przejściowych trud-
nościach finansowych otrzyma dofinansowanie do
80% kosztów szkolenia lub studiów podyplomowych.
Pracownicy, którzy zdecydują się na podwyższanie
kwalifikacji, otrzymają stypendium wypłacane przez
przedsiębiorcę. Kwota stypendium będzie refundo-
wana przedsiębiorcy z Funduszu Pracy łącznie z czę-
ścią składek na ubezpieczenia społeczne od wypłaco-
nych stypendiów, należnych na podstawie przepisów
o systemie ubezpieczeń społecznych. W przypadku
przestoju ekonomicznego stypendium wynosić będzie
do 100% zasiłku.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące możliwości
przeznaczenia większych środków w przyszłorocz-
nym budżecie na dofinansowanie studiów podyplo-
538
mowych uprzejmie informuję, że w projekcie planu
finansowego Funduszu Pracy na 2010 r. wydatki na
aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu na rok
2010 są wyższe w porównaniu do 2009 r. o 2 197 062
tys. zł, wydatki na szkolenia wzrosły w stosunku do
2009 r. o 40 mln zł.
Kwoty środków (limity) Funduszu Pracy, jakie
mogą być wydatkowane w roku budżetowym na re-
alizację programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji zawo-
dowej, są ustalane według algorytmu. Powiatowe
urzędy pracy otrzymują łączny limit na wszystkie
formy aktywizacji zawodowej. Decyzje w sprawie wy-
boru form aktywizacji bezrobotnych i innych upraw-
nionych osób, w ramach łącznej kwoty ustalonej dla
powiatu na finansowanie programów na rzecz pro-
mocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia
i aktywizacji zawodowej podejmuje starosta po zasię-
gnięciu opinii powiatowej rady zatrudnienia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie podjęcia pilnych działań
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych
i Autostrad zmierzających do budowy ekranów
akustycznych w ciągu drogi krajowej nr 94
na odcinku Bolesław – Olkusz – Sieniczno
oraz zagwarantowania w budżecie państwa
środków na realizację tego zadania (11467)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha przekazaną
przy piśmie z dnia 16 września 2009 r. (sygn. SPS-
-023-11467/09) w sprawie działań zmierzających do
budowy ekranów akustycznych w ciągu drogi krajo-
wej nr 94 na odcinku Bolesław – Olkusz – Sieniczno,
przedstawiam następujące informacje.
Odnosząc się do pierwszego i trzeciego pytania,
wyjaśniam, iż działania zmierzające do ograniczenia
negatywnych oddziaływań na środowisko podejmo-
wane będą przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad w pierwszej kolejności na tych od-
cinkach, gdzie zagrożenie jest największe, a tempo
realizacji będzie zależeć od uzyskania źródeł finanso-
wania. Biorąc pod uwagę powyższe, Oddział GDDKiA
w Krakowie podejmie działania zmierzające do ogra-
niczenia uciążliwości hałasu drogowego w ramach
„Programu ochrony środowiska przed hałasem dla
woj. małopolskiego na lata 2009–2013”, wprowadzo-
nego uchwałą Sejmiku Województwa Małopolskiego
z dnia 3 lipca 2009 r., opublikowanego w Dzienniku
Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia
24 sierpnia 2009 r.
Jednocześnie należy zauważyć, iż ostateczna wer-
sja ww. programu zawiera liczne zmiany w porówna-
niu z wersją przedłożoną do konsultacji społecznych,
która zawierała jasno określoną kolejność działań
z uwzględnieniem wskaźnika „M” – charakteryzują-
cego wielkość przekroczenia dopuszczalnego poziomu
hałasu i liczbę mieszkańców na danym terenie – za-
czynając od terenów o jego najwyższej wartości, zgod-
nie z którym zalecano wykonanie ok. 17,4 km ekra-
nów akustycznych o szacunkowej wartości 104,1 mln
zł. W ostatecznej wersji do programu zostały wpisane
działania niezależnie od wyznaczonego wskaźnika
„M” i przyznanego priorytetu, według tej wersji dłu-
gość zabezpieczeń wzrosła do ok. 72,3 km ekranów
o szacunkowej wartości 433,9 mln zł.
Zobowiązanie GDDKiA do podjęcia działań nie-
zależnie od wyznaczonego wskaźnika „M” jest sprzecz-
ne z § 7 ust. 3 rozporządzenia ministra środowiska
z dnia 14 października 2002 r. w sprawie szczegól-
nych wymagań, jakim powinien odpowiadać program
ochrony środowiska przed hałasem (Dz. U. Nr 179,
poz. 1498). Jednocześnie należy podkreślić, iż z uwa-
gi na ograniczone środki finansowe brak jest możli-
wości wykonania ilości ekranów zaleconej w ostatecz-
nym brzmieniu przedmiotowego programu.
Na powyższe fakty Oddział GDDKiA w Krakowie
zwracał uwagę w pismach kierowanych do wicemar-
szałka województwa małopolskiego z dnia 30.06.2009 r.,
przewodniczącego Sejmiku Województwa Małopol-
skiego z dnia 30.06.2009 r., wojewody małopolskiego
z dnia 9.07.2009 r. W ostatecznej wersji uchwały nie
uwzględniono uwag GDDKiA.
Jednakże, mając na uwadze konieczność wypeł-
nienia zaleceń wpisanych do programu, które są po-
wiązane z wydanymi decyzjami administracyjnymi,
GDDKiA będzie podejmowała działania zmierzające
do realizacji nałożonych zobowiązań.
Odnośnie do pytania drugiego, dotyczącego natę-
żenia ruchu na olkuskim odcinku drogi krajowej
nr 94, uprzejmie informuję, iż wynosi ono 16 400 po-
jazdów na dobę. Zgodnie z generalnym pomiarem
ruchu jest ono porównywalne z ilością pojazdów po-
ruszających się na pozostałych odcinkach dróg kra-
jowych zamieszczonych w programie ochrony środo-
wiska przed hałasem, w związku z czym brak jest
uzasadnienia do traktowania tego odcinka w sposób
priorytetowy.
W odpowiedzi na czwarte pytanie informuję, iż
obecnie trwają prace związane z opracowaniem do-
kumentacji projektowej dla zadań:
1) „Rozbudowa drogi krajowej nr 94 w Olkuszu
na odcinku od km 294+800 do km 299+180” – w ra-
mach inwestycji przewiduje się wzmocnienie na-
wierzchni, przebudowę skrzyżowań infrastruktury
technicznej oraz budowę sygnalizacji świetlnej, prze-

budowę i budowę dróg dojazdowych, przebudowę od-
wodnienia, budowę zabezpieczeń akustycznych,
2) „Rozbudowa drogi krajowej nr 94 na odcinku
Zederman – Jerzmanowice w km 305+070 do km
313+030” – przedsięwzięcie obejmuje budowę chod-
nika, zatok autobusowych, dróg serwisowych oraz
kompleksowe rozwiązanie problemów związanych
z odprowadzeniem wód opadowych z drogi krajowej
i sąsiadującego z nią otoczenia poprzez przebudowę
obiektów inżynierskich, budowę kanalizacji deszczowej
oraz zbiorników retencyjno-infiltracyjnych wraz z sys-
temem studni chłonnych i drogami dojazdowymi,
3) „Rozbudowa drogi krajowej nr 94 na odcinku
Jerzmanowice – Modlnica, w km 313+000 – km
327+228,63” – przedsięwzięcie obejmuje budowę
chodnika, zatok autobusowych, dróg serwisowych
oraz kompleksowe rozwiązanie problemów związa-
nych z odprowadzeniem wód opadowych, budowę
ewentualnych zabezpieczeń akustycznych – przygo-
towywana dokumentacja jest na etapie koncepcji.
Realizacja wyżej wymienionych zamierzeń przy-
czyni się do poprawy płynności ruchu, jakości na-
wierzchni, co w konsekwencji powinno spowodować
zmniejszenia emisji spalin do środowiska, a co za tym
idzie – ograniczenia uciążliwości dla mieszkańców
regionu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zwolnienia z opłat pobieranych
od motocyklistów za przejazd
płatnymi odcinkami autostrad w Polsce
lub zmniejszenia ich wysokości (11468)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha w sprawie
zwolnienia lub zmniejszenia wysokości opłat pobie-
ranych od motocyklistów za przejazd płatnymi odcin-
kami autostrad w Polsce (pismo z dnia 16 września
br., znak: SPS-023-11468/09), uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Pobór opłat za przejazd autostradą A4 odcinek
Katowice – Kraków odbywa się na podstawie ustawy
z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płat-
nych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) oraz rozpo-
539
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie opłat za przejazd autostradą
(Dz. U. Nr 102, poz. 1075).
Zgodnie z przedmiotowym rozporządzeniem obo-
wiązują następujące kategorie pojazdów:
— kategoria 1: motocykle i pojazdy samochodowe
o dwóch osiach;
— kategoria 2: pojazdy samochodowe o dwóch
osiach, z których co najmniej jedna wyposażona jest
w koło bliźniacze, i pojazdy samochodowe o dwóch
osiach z przyczepami;
— kategoria 3: pojazdy samochodowe o trzech
osiach i pojazdy samochodowe o dwóch osiach, z któ-
rych co najmniej jedna wyposażona jest w koło bliź-
niacze, z przyczepami;
— kategoria 4: pojazdy samochodowe o więcej niż
trzech osiach, pojazdy samochodowe o trzech osiach
z przyczepami i pojazdy samochodowe o więcej niż
trzech osiach z przyczepami;
— kategoria 5: pojazdy niemieszczące się w kate-
goriach od 1 do 4 i pojazdy, których wymiary, nacisk
na oś lub ciężar przekraczają normy określone w prze-
pisach o ruchu drogowym.
Podkreślenia wymaga, iż w odniesieniu do auto-
strad z systemem opłat bezpośrednich, do których
należy odcinek autostrady A4 Katowice – Kraków,
spółka ma prawo swobodnego podnoszenia i obniża-
nia stawek opłat za przejazdy według własnego uzna-
nia, zgodnie z ww. przepisami oraz zapisami umowy
odnośnie do stawki maksymalnej określonej w umo-
wie. Zmiana wysokości stawek opłat za przejazd pod-
lega uzgodnieniu z generalnym dyrektorem dróg kra-
jowych i autostrad. Spółki mogą zgodnie z własnym
uznaniem wprowadzić dla użytkowników system ra-
batowy oraz inne programy promocyjne w zakresie
określonym przez te spółki.
Natomiast w odniesieniu do odcinków autostrad
płatnych, na których obowiązują zasady określone
w ustawie z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy
o drogach publicznych i niektórych innych ustaw,
oraz odcinków autostrad płatnych realizowanych
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Auto-
strad motocykle znalazły się w odrębnej kategorii od
pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie cał-
kowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
Należy zgodzić się z twierdzeniem, iż motocykle
nie powodują tak znaczących zniszczeń nawierzchni
autostrady, jak samochody osobowe czy ciężarowe,
z racji małych obciążeń jednostkowych kół na na-
wierzchnie. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że rów-
nież zanieczyszczają środowisko spalinami, startą
gumą z opon, materiałem ze startych okładzin ha-
mulcowych oraz wytwarzają hałas większy niż samo-
chody osobowe. Motocykle stają się bardziej niebez-
pieczne, gdy nawierzchnie są mokre, przez co zmniej-
szona jest przyczepność kół motocykli do nawierzch-
ni. Wymienione wyżej czynniki generują tzw. koszty
zewnętrzne w transporcie, co powinno znaleźć od-
zwierciedlenie w pobieranej opłacie.
540
Podsumowując, pragnę podkreślić, iż podniesiony
przez motocyklistów postulat stosowania odrębnej
stawki opłat za przejazd motocyklistów został już
uwzględniony poprzez zmianę przepisów ustawy o au-
tostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym i wyodrębnienie kategorii 1: motocykle.
W stosunku do pozostałych odcinków autostrad
(autostrady budowane w systemie koncesyjnym) pod-
niesiony przez pana posła postulat rezygnacji z po-
boru opłat lub obniżenia stawki opłat za przejazd
motocyklistów nie może zostać uwzględniony. Zgod-
nie z art. 5 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o drogach
publicznych i niektórych innych ustaw do systemów
poboru opłat obowiązujących przed dniem 24 grud-
nia 2008 r. stosuje się rozporządzenie ministra infra-
struktury z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie opłat
za przejazd. Jednakże ze względu na uchylenie prze-
pisów ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajo-
wym Funduszu Drogowym nie jest możliwa zmiana
przedmiotowego rozporządzenia. Ponadto należy
mieć na uwadze, że ewentualna zmiana prawa, po-
wodująca zmiany w systemie poboru opłat, może po-
wodować odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu
Państwa, chyba że sytuacja finansowa spółki nie zo-
stanie pogorszona.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zbyt długich oczekiwań pacjentów
na wykonanie kardiologicznych badań
diagnostycznych w Szpitalu Specjalistycznym
im. Jana Pawła II w Krakowie (11469)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Osucha z dnia 10 wrze-
śnia 2009 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 16 września
2009 r. (znak: SPS-023-11469/09), w sprawie zbyt
długich oczekiwań pacjentów na wykonanie kardio-
logicznych badań diagnostycznych w Szpitalu Spe-
cjalistycznym im. Jana Pawła II, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),
aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarzą-
dzeniach prezesa NFZ, dotyczących szczegółowych
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do poruszonych w treści interpelacji
kwestii, uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Zdro-
wia zwróciło się do Małopolskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z prośbą
o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej spra-
wie. Zgodnie z wyjaśnieniami uzyskanymi od płatni-
ka świadczeń plany rzeczowo-finansowe umów za-
wieranych między MOW NFZ a świadczeniodawcami
na 2009 r. zostały ustalone z uwzględnieniem potrzeb
zdrowotnych świadczeniobiorców, możliwości finan-
sowych oddziału funduszu oraz potencjału wykonaw-
czego świadczeniodawców. Na podstawie § 9 ust. 1
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484)
świadczeniodawca winien udzielać świadczeń przez
cały okres obowiązywania umowy, zgodnie z określo-
nym w umowie harmonogramem pracy oraz planem
rzeczowo-finansowym, stanowiącymi załączniki do
umowy. Natomiast stosownie do przepisów art. 20–
–23 cytowanej na wstępie ustawy świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia, z jednoczesnym obowiąz-
kiem zapewnienia udzielania świadczeń niezwłocznie
w stanach nagłych, co wynika z art. 19 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych.
W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu winny uwzględnić w ramach ustalonego planu
umowy zarówno realizację świadczeń planowych, jak
i nagłych – w odpowiednich częściach, opierając się
na ocenie najlepszych dostępnych danych (w szcze-
gólności – dotychczasowa realizacja umowy, analiza
epidemiologiczna, działalność innych placówek ochro-
ny zdrowia).
Ponadto należy zwrócić uwagę na brzmienie
art. 132 ust. 5 omawianej ustawy, zgodnie z którym
wysokość łącznych zobowiązań funduszu wynikają-
cych z zwartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości środków przewidzia-
nych w planie finansowym funduszu, zrównoważo-

nym w zakresie wpływów i wydatków. Jak wyjaśnia
Małopolski OW NFZ, aktualnie obowiązujący plan
finansowy oddziału nie pozwala na zwiększenie war-
tości zawartych na bieżący rok umów, z wyłączeniem
obligatoryjnego sfinansowania świadczeń posiadają-
cych w przepisach status „bezlimitowych” (m.in. po-
rody, kardiologia OZW, podstawowa opieka zdrowot-
na, programy profilaktyczne, refundacja leków w ap-
tekach otwartych).
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
zgodnie ze stanowiskiem funduszu, Krakowski Szpi-
tal Specjalistyczny im. Jana Pawła II składał wnioski
o przebudowę lub zwiększenie kontraktu, z czego
5 wniosków rozpatrzono pozytywnie na kwotę
29 600 001,60 zł. W kwocie tej zawiera się zwiększe-
nie kontraktu o 274 329 zł związane z zapłatą za tzw.
procedury nielimity (kardiologia – grupy E11, E12,
E13, E14) oraz zwiększenie o 216 852 zł na pokrycie
tzw. nadwykonań w oddziale intensywnej terapii. Po-
została kwota to tzw. przebudowy, czyli zmniejszenie
kontraktu w zakresach, w których odnotowano nie-
wykonania kontraktu, z przeniesieniem środków na
zakresy, w których wykazano nadwykonania.
Jak wyjaśnia fundusz, w chwili obecnej w ramach
umowy w rodzaju leczenie szpitalne (oddziały kar-
diologiczne) występuje zbilansowane niewykonanie
w wysokości 3 336 522 zł (niewykonania na kwotę
3 381 504 zł, nadwykonanie na kwotę 44 982 zł). Na-
tomiast w rodzaju ambulatoryjna opieka specjali-
styczna w przypadku poradni kardiologicznych, USG
Doppler Duplex, USG próba obciążeniowa, badania
elektrokardiograficzne w drugim okresie rozliczenio-
wym (dane za miesiące VII–VIII) występuje zbilan-
sowane niewykonanie na kwotę 59 745,50 zł (niewy-
konania na kwotę 80 450,40 zł, nadwykonanie na
kwotę 20 704,90 zł).
Dodatkowo, mając na uwadze postawione w inter-
pelacji pytanie dotyczące ambulatoryjnych świadczeń
diagnostycznych kosztochłonnych, badania tomogra-
fii komputerowej i rezonansu magnetycznego, uprzej-
mie wyjaśniam, że w badaniach tomografii kompu-
terowej na chwilę obecną nadwykonanie wynosi
131 366,40 zł, a w badaniach rezonansu magnetycz-
nego 46 068,00 zł (okres lipiec–sierpień 2009 r.). Bio-
rąc pod uwagę niewykonanie (oddziały kardiologicz-
ne), Krakowski Szpital Specjalistyczny im. Jana Paw-
ła II może po upływie kwartału wnioskować o doko-
nanie przebudowy międzyrodzajowej.
W I okresie rozliczeniowym (styczeń–czerwiec
2009 r.) w poradniach kardiologicznych, w pracow-
niach: medycyny nuklearnej, USG Doppler Duplex,
USG próba obciążeniowa, w badaniach elektrokar-
diograficznych, w badaniach TK i MR występowało
zbilansowane nadwykonanie w kwocie 1 801 362,60
zł. Jak informuje fundusz, Krakowski Szpital Specja-
listyczny im. Jana Pawła II złożył tylko jeden wnio-
sek o przebudowę w związku z kończącym się I okre-
sem rozliczeniowym w ambulatoryjnej opiece specja-
listycznej z propozycją przesunięcia środków z tera-
peutycznych programów zdrowotnych. Jednakże ze
541
względu na specyfikę rodzaju, w którym zapropono-
wano zmniejszenie kontraktu, Małopolski OW NFZ
nie mógł rozpatrzyć pozytywnie wnioskowanej prze-
budowy. Ze względu na zamknięcie I okresu rozlicze-
niowego w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej
w chwili obecnej nie ma możliwości dokonania prze-
budowy. Jednakże w przypadku wystąpienia na końcu
2009 r. zbilansowanego niewykonania oddział fundu-
szu nie wyklucza zawarcia ugody z Krakowskim Szpi-
talem Specjalistycznym im. Jana Pawła II.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie nowego umundurowania policjantów
(11470)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11470/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jacka Osucha w sprawie nowego umundu-
rowania policjantów, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Postępowania o udzielenie zamówienia publiczne-
go na dostawy umundurowania przeprowadzone były
zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
poz. 1655, z późn. zm.) w trybie przetargu nieogra-
niczonego, w którym oferty mogli składać wszyscy
zainteresowani wykonawcy. Postępowania o udziele-
nie zamówienia publicznego były jawne, a sposób ich
przeprowadzenia zapewniał równe traktowanie
wszystkich wykonawców. Do przetargu mogły przy-
stąpić firmy, które spełniały warunki określone w usta-
wie Prawo zamówień publicznych dotyczące w szcze-
gólności dokumentów formalnych, ale także, w zależ-
ności od rodzaju kupowanego asortymentu, wyników
badań przeprowadzonych przez akredytowane labo-
ratoria.
Zaznaczyć przy tym należy, że warunki przepro-
wadzonych postępowań przetargowych na zakup
umundurowania nie wykluczają z nich mniejszych
firm. W przypadku nieposiadania wystarczającego
potencjału technicznego do zrealizowania zamówie-
nia istnieje możliwość złożenia wspólnej oferty przez
kilku wykonawców (konsorcjum firm). Należy rów-
nież pamiętać o tym, że zamawiający, przeprowadza-
542
jąc postępowania o zamówienia publiczne zgodnie
z ustawą Prawo zamówień publicznych w trybie prze-
targu nieograniczonego, nie ma wpływu na cenę koń-
cową oferowanych przez wykonawców wyrobów.
Określa on bowiem jedynie kwotę, jaką zamierza
przeznaczyć na realizację danego zakupu. Natomiast
cena kształtowana jest przez poszczególnych oferen-
tów zgłaszających zainteresowanie wykonaniem za-
mówienia.
Szacunkowy koszt powyższych zamówień ustalo-
no łącznie na kwotę 65 502 tys. zł. W wyniku prze-
prowadzonych postępowań przetargowych zawarto
umowy na łączną kwotę 62 715 300 zł. Szacowanie
wartości opisanych przedmiotów mundurowych
oparte zostało na cenach, po których zakupiono 80
kompletów partii testowej przedmiotowego asorty-
mentu.
Podkreślić również należy, że w ramach sprawo-
wanych kontroli dotyczących przeprowadzania i udzie-
lania zamówień publicznych nie wykazano uchybień
w tym zakresie.
Odnosząc się do procedury wyłonienia wzorów
umundurowania, informuję, że podstawą do rozpo-
częcia prac nad zmianą dotychczasowego umunduro-
wania były badania fokusowe przeprowadzone przez
Komendę Główną Policji wśród funkcjonariuszy.
Zgłosili oni szereg uwag. Zastrzeżenia dotyczyły
głównie koszul służbowych, obuwia, spodni i okryć
zewnętrznych. Postulowano m.in. zmianę koloru ko-
szul na ciemniejsze, sygnalizowano konieczność
zmiany konstrukcji spodni służbowych na sportowe,
typu bojówki oraz wykonanie kurtek i obuwia z lep-
szych, nowoczesnych materiałów.
Odbyły się spotkania robocze z przedstawicielami
innych europejskich Policji (Niemcy, Finlandia, Wiel-
ka Brytania), podczas których zapoznano się z roz-
wiązaniami w dziedzinie wzornictwa oraz surowców
zastosowanych w przypadku umundurowania poli-
cjantów tych państw, jak też z doświadczeniami do-
tyczącymi prac związanych z wprowadzaniem no-
wych wzorów umundurowania oraz systemów zaopa-
trywania policjantów.
Przed rozpoczęciem wstępnej fazy projektowej
zorganizowano w Komendzie Głównej Policji spo-
tkania z czołowymi krajowymi producentami su-
rowców (tkanin, dzianin itp. materiałów) oraz pro-
ducentami gotowych wyrobów mundurowych. Ce-
lem tych spotkań było stworzenie możliwości zapre-
zentowania przez firmy najnowszych osiągnięć w dzie-
dzinie produkcji tkanin, dzianin i innych surowców
używanych do produkcji przedmiotów umunduro-
wania, a także najnowszych technologii produkcji
umundurowania.
Poza powyższymi działaniami podstawą do wy-
pracowania wzorów prototypów umundurowania
były projekty zgłoszone podczas konkursu pod ha-
słem „Projekt nowego umundurowania dla Policji”
zorganizowanego przez Akademię Sztuk Pięknych
w Łodzi we współpracy z Komendą Główną Policji.
Wcześniej w ramach spotkań roboczych przedstawi-
ciele Policji przedstawili swoje oczekiwania w stosun-
ku do nowych wzorów umundurowania pracownikom
naukowym oraz studentom wydziału tkaniny i ubio-
ru akademii.
Fundatorem nagród w ramach konkursu był ko-
mendant główny Policji. Warunkiem otrzymania na-
grody pieniężnej było przekazanie praw autorskich
do projektu oraz prawa jego modyfikacji na rzecz Po-
licji. Do składu komisji oceniającej zgłoszone projek-
ty weszli przedstawiciele Policji. Rozstrzygnięcie
konkursu nastąpiło w lutym 2007 r.
Wybrane projekty w ocenie członków zespołu wy-
magały jeszcze dopracowania i korekt. W wyniku
prowadzonych działań podjęta została decyzja, że
w pierwszej kolejności będą kontynuowane prace
zmierzające do wykonania prototypów i partii do te-
stowania przedmiotów stanowiących komplet umun-
durowania służbowego letniego. Postanowiono prze-
testować prototypy poszczególnych elementów i do-
konać ostatecznych poprawek we wzorach.
Zakupiono partię próbną 80 kompletów umundu-
rowania, która była testowana w jednostkach Policji
w miesiącach wrzesień – październik 2007 r. Propo-
zycje i zastrzeżenia zebrane podczas testowania
uwzględniono przy wykonaniu właściwej partii
umundurowania. Należy zaznaczyć, że materiały,
z których zostały uszyte mundury, nie budziły za-
strzeżeń. W testowanym okresie mundury spraw-
dziły się na tyle, że można było przyjąć, iż spełniają
wymagania i oczekiwania potencjalnych użytkow-
ników.
Jednocześnie informuję, że surowce użyte do pro-
dukcji poszczególnych elementów umundurowania
zostały wybrane z uwzględnieniem najnowszych
osiągnięć i możliwości rynku tkanin, dzianin i skór,
a materiały, z których zostały uszyte mundury do
testowania, nie budziły zastrzeżeń. Dokumentacja
techniczna na poszczególne przedmioty została wy-
konana przez Instytut Technologii Bezpieczeństwa
Moratex specjalizujący się w opracowywaniu nowo-
czesnych konstrukcji i technologii włókienniczych
wyrobów technicznych, w tym nowoczesnych asorty-
mentów umundurowania.
Parametry surowców użytych do produkcji po-
szczególnych elementów ubioru (zarówno w przypad-
ku partii testowej, jak i właściwej) były potwierdzone
wynikami badań z akredytowanych przez Polskie
Centrum Akredytacji laboratoriów badawczych,
a elementy umundurowania partii próbnej oraz wła-
ściwej są wykonane z tych samych surowców, na pod-
stawie tej samej dokumentacji.
Odbiory kolejnych partii umundurowania wypro-
dukowanego przez producentów są poddawane rygo-
rystycznym procedurom, przede wszystkim pod ką-
tem zgodności użytych tkanin z dokumentacją.
W przypadku wątpliwości mogą być weryfikowane
w laboratorium.
Z analizy wad wynikłych w czasie użytkowania
umundurowania przeprowadzonej przez Komendę
Główną Policji wynika, iż na wydanych ok. 20 tys.
kompletów nowego umundurowania zgłoszono 10 przy-

padków podrażnień skóry i odparzeń w okolicach ud,
pachwin oraz stóp, związanych z użytkowaniem
spodni i trzewików służbowych w okresie wysokich
temperatur, z czego w 3 przypadkach prowadzone są
postępowania powypadkowe. Stwierdzono także ni-
żej wymienione wady elementów umundurowania:
— odpadanie nap z kieszeni spodni – 74 przypad-
ki (tj. 0,39% wydanych spodni),
— odklejanie się liter napisu Policja z kieszeni
spodni – 69 przypadków (tj. 0,36% wydanych spodni),
— odklejanie się liter napisu Policja z kieszeni
koszuli służbowej letniej – 153 przypadki (tj. 0,41%
wydanych koszul),
— odklejanie się podeszwy w trzewikach służbowych
– 8 przypadków (tj. 0,05% wydanych trzewików),
— odklejanie się liter napisu Policja z kurtek służ-
bowych – 2 przypadki (tj. 0,01% wydanych kurtek).
Wszystkie zgłaszane przypadki wad umunduro-
wania nowego wzoru są analizowane i informacja
o nich jest przekazywana do Instytutu Technologii
Bezpieczeństwa Moratex oraz producentów celem od-
niesienia się i ewentualnie podjęcia procedury rekla-
macyjnej. Poszczególne elementy umundurowania
objęte są gwarancją producenta i jeśli okaże się, że
nie spełniają określonych wymogów, będą reklamo-
wane zgodnie z obowiązującymi przepisami w tym
zakresie.
W ramach dystrybucji w pierwszej kolejności
w umundurowanie nowego wzoru zostali wyposażeni
policjanci komórek ruchu drogowego, ogniw patrolo-
wo-interwencyjnych i dzielnicowi. Wyposażenie kolej-
nych funkcjonariuszy służby prewencyjnej będzie od-
bywało się sukcesywnie, w miarę dokonywania kolej-
nych zakupów umundurowania nowego wzoru.
Docelowo planuje się wyposażać w nowe umundu-
rowanie policjantów wstępujących do służby, nato-
miast już pracujący będą uzupełniać asortyment mun-
durowy w ramach zakupów dokonanych ze środków
równoważnika pieniężnego za umundurowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie planowanej likwidacji
Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego
w Kaliszu (11471)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Rogackiego w sprawie
543
planowanej likwidacji Wydziału Gospodarczego Sądu
Okręgowego w Kaliszu, przesłaną przy piśmie z dnia
18 września 2009 r. nr SPS-023-11471/09, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować pana posła, że
w ramach prowadzonych w Ministerstwie Sprawie-
dliwości prac w zakresie zmiany struktury organiza-
cyjnej sądownictwa powszechnego znoszone są nie-
które wydziały funkcjonujące w sądach okręgowych
i rejonowych.
Działania te podjęte zostały przede wszystkim
w celu racjonalnego wykorzystania kadry orzeczni-
czej i administracyjnej oraz środków finansowych
wydatkowanych na funkcjonowanie wymiaru spra-
wiedliwości, a służyć mają także bardziej elastyczne-
mu ukształtowaniu struktury organizacyjnej sądów
rejonowych i okręgowych.
Koncepcja likwidacji najmniejszych wydziałów
gospodarczych w sądach okręgowych związana jest
z potrzebą utworzenia silnych, wyspecjalizowanych
jednostek sądownictwa gospodarczego, co przyczyni
się do bardziej efektywnego wykorzystania kadry sę-
dziowskiej orzekającej w tym pionie.
Przygotowany projekt rozporządzenia ministra
sprawiedliwości zmieniającego rozporządzenie w spra-
wie utworzenia sądów gospodarczych uwzględnia
zniesienie wydziałów gospodarczych działających
w Sądach Okręgowych w: Elblągu, Gorzowie Wiel-
kopolskim, Jeleniej Górze, Kaliszu, Krośnie, Rado-
miu, Słupsku, Tarnobrzegu i Tarnowie. W najbliż-
szym czasie przedmiotowy akt prawny zostanie skie-
rowany do uzgodnień międzyresortowych.
Odnosząc się do kwestii likwidacji Wydziału Go-
spodarczego w Sądzie Okręgowym w Kaliszu, uprzej-
mie informuję, że analiza wielkości wpływu spraw
gospodarczych nie uzasadnia potrzeby funkcjonowa-
nia w strukturze wskazanej jednostki wydziału go-
spodarczego.
W 2008 r. do Wydziału Gospodarczego Sądu Okrę-
gowego w Kaliszu wpłynęło 91 spraw gospodarczych
pierwszoinstancyjnych (GC). Wpływ spraw gospodar-
czych drugoinstancyjnych (Ga) wyniósł natomiast
77. Należy podnieść, że w 2008 r. średni wpływ spraw
gospodarczych do sądu okręgowego w kraju wyniósł
240 spraw GC i 201 spraw Ga.
Sprawy gospodarcze z obszaru właściwości miej-
scowej Sądu Okręgowego w Kaliszu rozpoznawane
będą przez Wydział Gospodarczy Sądu Okręgowego
w Łodzi. Reorganizacja ta nie powinna spowodować
wydłużenia czasu oczekiwania na rozpoznanie spra-
wy. Wprawdzie wpływ spraw gospodarczych do Sądu
Okręgowego w Łodzi jest większy niż wskazany po-
wyżej średni wpływ tego rodzaju spraw w kraju, jed-
nak nie na tyle duży, by przejęcie niewielkiej liczby
spraw z Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego
w Kaliszu stanowiło poważny problem.
Należy przy tym podnieść, że zgodnie z informa-
cją przedstawioną przez prezesa Sądu Okręgowego
w Łodzi warunki lokalowe wydziału gospodarczego
544
tej jednostki nie stoją na przeszkodzie przeprowadze-
nia omawianej reorganizacji.
Istotne znaczenie dla oceny zasadności funkcjo-
nowania Wydziału Gospodarczego w Sądzie Okręgo-
wym w Kaliszu ma także fakt, iż limit etatów orzecz-
niczych w pionie gospodarczym omawianej jednostki
to 2 sędziów. Taka liczba etatów (poniżej 3) stanowi
poważne utrudnienie dla funkcjonowania wydziału
gospodarczego, gdyż w ramach pionu gospodarczego
nie ma możliwości utworzenia składu orzekającego
przewidzianego do rozpoznawania spraw odwoław-
czych.
Po zniesieniu Wydziału Gospodarczego w Sądzie
Okręgowym w Kaliszu sędziowie orzekający obecnie
w tej komórce organizacyjnej znajdą zatrudnienie
w innych wydziałach kaliskiego sądu okręgowego.
W kwestii oszczędności wynikających z przedmio-
towej zmiany organizacyjnej informuję, że dotyczyć
one będą likwidacji stanowisk funkcyjnych – prze-
wodniczącego wydziału i kierownika sekretariatu
wydziału.
Należy również podkreślić, że kwestie związane
z koniecznością dojazdu do Sądu Okręgowego w Ło-
dzi nie powinny stanowić istotnego problemu zarów-
no dla przedsiębiorców, jak i zawodowych pełnomoc-
ników, szczególnie biorąc pod uwagę niewielką liczbę
spraw gospodarczych wpływających do Sądu Okrę-
gowego w Kaliszu.
Reasumując, pragnę poinformować pana posła, że
wejście w życie rozporządzenia ministra sprawiedli-
wości zmieniającego rozporządzenie w sprawie utwo-
rzenia sądów gospodarczych, uwzględniającego znie-
sienie Wydziału Gospodarczego w Sądzie Okręgo-
wym w Kaliszu, planowane jest z dniem 1 stycznia
2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie trybu powoływania powiatowych
komisji lekarskich oraz wynagradzania
członków tychże komisji (11472)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11472/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Izabeli Kloc w sprawie trybu powoływania
powiatowych komisji lekarskich i wynagradzania
członków tychże komisji, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie podkreślenia wymaga, iż proces pozy-
skiwania kandydatów i powoływania powiatowych
i wojewódzkich komisji lekarskich należy postrzegać
kompleksowo, jako nieodłączny element obowiązują-
cego w naszym państwie systemu kwalifikacji woj-
skowej. Na skutek złożoności tego systemu, spowo-
dowanej zaangażowaniem do jego funkcjonowania
organów administracji publicznej wszystkich szcze-
bli, a także innych podmiotów, wykreowane zostały
narzędzia prawne niezbędne do powoływania woje-
wódzkich i powiatowych komisji lekarskich. Woje-
wódzkie i powiatowe komisje lekarskie działają
przede wszystkim w oparciu o przepisy ustawy z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obro-
ny Rzeczypospolitej Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2004 r.
Nr 241, poz. 2416, z późn. zm.), ustawy z dnia 5 grud-
nia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty
(t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857, z późn. zm.)
oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycz-
nia 2006 r. w sprawie komisji lekarskich oraz wyna-
gradzania za udział w ich pracy (Dz. U. Nr 18,
poz. 142, z późn. zm.).
W opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji wyżej wymienione regulacje dostosowane
są do obowiązującego systemu kwalifikacji wojskowej
i tworzenie w jego ramach kolejnych narzędzi praw-
nych mających w swoim założeniu ułatwiać ustalanie
składów oraz formalne powoływanie komisji lekar-
skich może nie przynieść oczekiwanych rezultatów.
Zmiana zasad określania zdolności do czynnej służby
wojskowej uzależniona bowiem będzie od ewentual-
nego przeprowadzenia gruntownej weryfikacji do-
tychczasowego procesu kwalifikacji wojskowej.
Możliwość łagodzenia problemów związanych z po-
zyskiwaniem i powoływaniem kandydatów do pracy
w komisjach lekarskich w obowiązującym systemie
kwalifikacji wojskowej można dostrzegać przede
wszystkim w drodze znaczącego zwiększenia pozio-
mu materialnego zainteresowania lekarzy, a także
innych osób wykonywaniem tej pracy. Mając powyż-
sze na względzie, minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji podejmuje określone działania zmierza-
jące we wskazanym powyżej kierunku. Wyrazem
tego jest wydane z inicjatywy ministra spraw we-
wnętrznych i administracji rozporządzenie Rady Mi-
nistrów z dnia 20 stycznia 2009 r. zmieniające roz-
porządzenie w sprawie komisji lekarskich oraz wy-
nagradzania za udział w ich pracy (Dz. U. Nr 19,
poz. 102), które stworzyło wojewodom podstawy
prawne do podwyższania stawek wynagrodzeń za
pracę w komisjach lekarskich średnio o ok. 41%
w stosunku do lat poprzednich.
Pułap dalszego ewentualnego podnoszenia sta-
wek wynagrodzeń członków komisji lekarskich okre-
śla art. 30 ust. 3 ustawy o powszechnym obowiązku
obrony Rzeczypospolitej Polskiej, a jego osiąganie
może następować stopniowo, w zależności od uwa-
runkowań finansowych, a także od wyrażonej w tym
względzie woli innych organów państwa. Realizacja

powyższego pociągnęłaby bowiem za sobą dodatkowy
wzrost wydatków z kasy państwowej na przeprowa-
dzanie kwalifikacji wojskowej o ok. 9–10 mln zł rocz-
nie, tj. więcej, niż wynosi połowa całego budżetu
ustalonego na 2009 r. przeznaczonego na ten cel.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż niezależ-
nie od działań o charakterze finansowym Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji podejmu-
je i realizuje również przedsięwzięcia o charakterze
legislacyjnym, których celem jest poprawa funkcjo-
nowania komisji lekarskich. W tym celu w 2009 r.
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji został opracowany projekt rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie komisji lekarskich orzekających
o stopniu zdolności do czynnej służby wojskowej osób
stawiających się do kwalifikacji wojskowej, który za-
kłada odstąpienie od obligatoryjnego wymogu posia-
dania przez lekarzy powoływanych do składów po-
wiatowych komisji lekarskich specjalności z zakresu
interny i chirurgii, co winno znacznie złagodzić pro-
blemy starostów związane z pozyskiwaniem lekarzy
o tych specjalnościach do składu komisji lekarskich.
Obecnie projekt przedmiotowego rozporządzenia zo-
stał przyjęty przez Komitet Stały Rady Ministrów,
który rekomendował go Radzie Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 1 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie zmniejszonych środków finansowych
przeznaczonych na pomoc dla osób
niepełnosprawnych i ich rodzin (11473)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
18 września 2009 r., znak: SPS-023-11473/09, inter-
pelację posła Roberta Telusa oraz grupy posłów w spra-
wie zmniejszonych środków finansowych przeznaczo-
nych na pomoc dla osób niepełnosprawnych i ich ro-
dzin, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Odnosząc się do pytania pierwszego, pragnę po-
informować, że Zarząd Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych podjął decyzję
zmierzającą do przekazania dodatkowych środków
dla samorządów wojewódzkich i powiatowych. Środ-
ki mogą zostać przekazane m.in. po uzyskaniu opinii
komisji sejmowej właściwej do spraw budżetu. W dniu
7 października br. Komisja Finansów Publicznych
pozytywnie zaopiniowała wniosek ministra pracy
545
i polityki społecznej w sprawie zmian w planie finan-
sowym PFRON na rok 2009. W związku z powyż-
szym nie ma przeszkód, by zostały przekazane do-
datkowe środki PFRON dla samorządów.
Odpowiadając na pytanie drugie, uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy o rehabilita-
cji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.) środki PFRON są przekazywane przez
prezesa Zarządu PFRON samorządom wojewódzkim
i powiatowym na realizację określonych zadań lub
rodzajów zadań, na wyodrębniony rachunek banko-
wy – według algorytmu. Zasady podziału środków
PFRON zostały określone w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algoryt-
mu przekazywania środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom
wojewódzkim i powiatowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 88,
poz. 808, z późn. zm.). Uprzejmie wyjaśniam, że
w obecnym stanie prawnym nie ma możliwości prze-
kazania ww. środków w innej formie. Zmiana sposo-
bu przekazywania środków finansowych samorzą-
dom powiatowym, tj. algorytmu, ma pośrednie zna-
czenie dla wysokości środków PFRON przekazywa-
nych samorządom powiatowym na zadania z zakresu
rehabilitacji zawodowej i społecznej. Środki te zależą
od wysokości kwoty środków finansowych przewi-
dzianych w planie finansowym PFRON na dany rok
na realizację ww. zadań przez samorządy powiatowe.
Wzór algorytmu służy jedynie do podziału tych środ-
ków finansowych. W związku z powyższym wysokość
otrzymywanych przez samorządy dotacji w głównej
mierze uzależniona jest od ogólnego budżetu PFRON
i zmiana algorytmu w obecnej sytuacji wydaje się
bezzasadna.
Pragnę podkreślić, że Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej ze zrozumieniem przyjmuje zaniepo-
kojenie jednostek samorządu terytorialnego zmniej-
szeniem wysokości środków PFRON przypadających
według algorytmu na realizację zadań ustawowych
w 2009 r. Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepeł-
nosprawne wymagające wsparcia są przede wszyst-
kim pełnoprawnymi mieszkańcami województw i po-
wiatów, a środki przekazywane przez PFRON są
formą dofinansowania realizacji przez samorządy za-
dania własnego polegającego na wspieraniu ich nie-
pełnosprawnych mieszkańców. Ponadto pragnę za-
uważyć, że decyzję o przeznaczeniu środków PFRON
na określone zadania podejmuje w formie uchwały
rada powiatu, art. 35a ust. 3 ustawy o rehabilitacji
(…), która dokonując określonych rozstrzygnięć, po-
winna uwzględniać zapisy powiatowego programu
działań na rzecz osób niepełnosprawnych, jak i ak-
tualne, zidentyfikowane potrzeby niepełnosprawnych
mieszkańców powiatu.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
546
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie finansowania rodzin zastępczych
(11474)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
18 września br., znak: SPS-023-11474/09, skierowane
do prezesa Rady Ministrów i przekazane celem udzie-
lenia odpowiedzi ministrowi pracy i polityki społecz-
nej, dotyczące interpelacji posła Roberta Telusa oraz
grupy posłów w sprawie finansowania rodzin zastęp-
czych, uprzejmie wyjaśniam.
Reforma systemu pieczy zastępczej nad dzieckiem
jest jednym z istotnych obszarów działań Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej. Ich efektem jest
przyjęcie przez Radę Ministrów w dniu 30 czerwca
br. przygotowanych przez resort „Założeń projektu
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej nad dzieckiem”. Zakładają one m.in. upo-
wszechnienie rodzinnych form pieczy zastępczej,
w tym zwłaszcza zawodowej pieczy zastępczej i ro-
dzinnych domów dziecka, zmianę standardów w ist-
niejących placówkach opiekuńczo-wychowawczych,
w szczególności zmniejszenie wielkości placówek,
które docelowo powinny przyjmować do 14 dzieci,
oraz zakaz umieszczania w placówkach opiekuńczo-
-wychowawczych dzieci poniżej 10. roku życia. Dzia-
łaniom tym będzie towarzyszyć profilaktyka i inten-
sywna praca z rodziną biologiczną dzieci zagrożonych
umieszczeniem lub już objętych pieczą zastępczą (po-
wołanie gminnych asystentów rodzinnych, powiato-
wych koordynatorów rodzin zastępczych, gminnych
zespołów interdyscyplinarnych, tzw. rodzin wspiera-
jących). Obecnie Rządowe Centrum Legislacji na
podstawie ww. założeń przygotowuje projekt ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad
dzieckiem, której wejście w życie przewiduje się na
dzień 1 stycznia 2011 r.
Organizacja i finansowanie pieczy zastępczej nad
dzieckiem w obecnym stanie prawnym jest przede
wszystkim zadaniem własnym j.s.t. szczebla powia-
towego. Doświadczenie pokazuje, że jest to najbar-
dziej racjonalny sposób finansowania zadań z tego
obszaru. Natomiast budżet państwa pełni tylko rolę
źródła dodatkowego kierunkowego dofinansowania
zadań z obszaru pieczy zastępczej nad dzieckiem re-
alizowanych przez j.s.t. I tak od kilku lat ze środków
budżetu państwa przekazywane są samorządom
środki na dofinansowanie osiągnięcia przez placówki
opiekuńczo-wychowawcze wymaganych standardów
w tym zakresie oraz na inne działania z zakresu pie-
czy zastępczej. W 2009 r. przekazano ze środków bu-
dżetu państwa już 10 mln zł na dofinansowanie osią-
gnięcia w placówkach opiekuńczo-wychowawczych
wymaganych standardów, ok. 2,5 mln zł na finanso-
wanie pobytu dzieci cudzoziemców w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych oraz w rodzinach za-
stępczych, a także 7,8 mln zł na realizowany przez
resort pracy i polityki społecznej „Program wspierania
jednostek samorządu terytorialnego w budowaniu lo-
kalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną”. Ce-
lem programu jest dofinansowanie złożonych przez
jednostki ze wszystkich szczebli samorządu terytorial-
nego ofert z obszaru pieczy zastępczej. W 2009 r. zo-
stał on ukierunkowany wyłącznie na rozwój rodzin-
nej opieki zastępczej, a za priorytetowe zostały uzna-
ne oferty, których celem jest:
1) promocja i edukacja w zakresie tworzenia ro-
dzinnych form pieczy zastępczej;
2) tworzenie niespokrewnionych z dzieckiem ro-
dzin zastępczych, zawodowych niespokrewnionych
z dzieckiem rodzin zastępczych oraz rodzinnych do-
mów dziecka;
3) tworzenie infrastruktury niezbędnej dla dobre-
go funkcjonowania rodzinnej pieczy zastępczej, w tym
rodzin zastępczych (dostęp do specjalistów z różnych
dziedzin oraz do różnych form wsparcia rodzin za-
stępczych) oraz tworzenie jednostek specjalistyczne-
go poradnictwa dla rodzin naturalnych, zastępczych
oraz adopcyjnych;
4) Wspieranie istniejących niespokrewnionych ro-
dzin zastępczych i zawodowych niespokrewnionych
z dzieckiem rodzin zastępczych oraz rodzinnych do-
mów dziecka poprzez m.in. dofinansowanie dodatko-
wych szkoleń w zakresie m.in. doskonalenia umiejęt-
ności opiekuńczo-wychowawczych.
Realizacja tego programu przewidywana jest rów-
nież w następnych latach.
Rozwiązania projektowanej ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
utrzymują zasadę finansowania działań w zakresie pie-
czy zastępczej przede wszystkim przez j.s.t. z pomocni-
czym tylko dofinansowaniem z budżetu państwa.
W przypadku budżetów samorządów nowością będzie
włączenie w finansowanie tych zadań – obok budżetów
powiatów – także budżetów samorządów gmin jako
szczebla samorządu terytorialnego bezpośrednio zaan-
gażowanego w obowiązek działań profilaktycznych
i pracy z zagrożoną rodziną. Tym niemniej projektowa-
na ustawa zawiera rozwiązania, które będą wiązały się
ze stopniowym zwiększaniem w pierwszych kilku la-
tach nakładów z budżetu państwa na wsparcie działań
w zakresie pieczy zastępczej. Szacuje się, że dofinanso-
wanie to wyniesie od ok. 35 mln zł w 2011 r. do ok. 76
mln zł w 2013 r. Zakłada się, że w ramach tych kwot
każdego roku ok. 1 mln zł przeznaczane będzie na szko-
lenia w ramach programów dla istniejących zawodo-
wych rodzin zastępczych oraz dla kandydatów na ro-
dziny zstępcze i prowadzących rodzinne domy dziecka.
Wsparciu rodzin zastępczych ma również służyć powo-
łanie finansowanych ze środków budżetu państwa ko-
ordynatorów rodzin zastępczych w powiatach oraz asy-
stentów rodzin w gminach.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra gospodarki dotyczącego
ratownictwa górniczego (11475)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Dariusza Seligi, Krzysztofa
Sońty oraz Roberta Telusa, przekazaną przy piśmie
z dnia 18 września 2009 r. (znak: SPS-023-11475/09),
dotyczącą projektu rozporządzenia ministra gospo-
darki w sprawie ratownictwa górniczego, uprzejmie
informuję, co następuje.
Wstępny projekt rozporządzenia ministra gospo-
darki w sprawie ratownictwa górniczego, zawierają-
cy przedstawioną propozycję przepisu § 75, został
przekazany do Sejmu RP wraz z projektem nowej
ustawy Prawo geologiczne i górnicze. W związku z tym,
iż projekt ustawy nadal jest przedmiotem prac komi-
sji sejmowych, w chwili obecnej nie można przesą-
dzać o ostatecznym brzmieniu przepisu art. 122 usta-
wy, który stanowi podstawę do wydania rozporządze-
nia w sprawie ratownictwa górniczego.
Z uwagi na powyższe prace legislacyjne w Mini-
sterstwie Gospodarki nad projektem rozporządze-
nia zostały wstrzymane do czasu uchwalenia ww.
ustawy.
Po uchwaleniu przez parlament nowej ustawy
Prawo geologiczne i górnicze projekt rozporządzenia
będzie poddany analizie z uwzględnieniem wszyst-
kich uwag i opinii w zakresie ratownictwa górnicze-
go zgłoszonych w toku prac legislacyjnych nad pro-
jektem ustawy.
Pragnę więc zapewnić, iż zgłoszone przez panów
posłów uwagi oraz wnioski zostaną dogłębnie prze-
analizowane i rozpatrzone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
547
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zagrożeń dla zdrowia
dzieci i młodzieży wywołanych
przez sztuczną murawę boisk („Orlików”)
(11476)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła na Sejm RP Dariusza Seligi o sygn.
SPS-023-11174/09 w sprawie sztucznej murawy na
boiskach wielofunkcyjnych Orlik 2012, informuję, co
następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki określiło w przy-
kładowej specyfikacji istotnych warunków zamówie-
nia, dotyczącej realizacji programu „Moje boisko –
Orlik 2012”, wykaz oświadczeń lub dokumentów
potwierdzających spełnienie warunków postępowa-
nia. Nawierzchnie, odpowiadające wymaganiom
określonym w tych dokumentach, gwarantują bez-
pieczne użytkowanie boisk Orlik 2012.
W przypadku nawierzchni ze sztucznej trawy:
Na stronie internetowej Orlika 2012 (www.orli-
k2012.pl) znajduje się typowa specyfikacja istotnych
warunków zamówienia (SIWZ). W rozdziale 11 tej
specyfikacji w podpunkcie B „Dokumenty dotyczące
nawierzchni z trawy syntetycznej” wymieniono:
1) raport z badań przeprowadzonych przez labo-
ratorium (Labosport lub ISA-Sport lub Sports Labs
Ltd), dotyczący oferowanej nawierzchni, potwierdza-
jący zgodność jej parametrów z Handbook of Test
Methods for Football Turf (dostępny na FIFA.com);
2) certyfikat lub deklaracja zgodności z normą PN-
-EN 15330-1:2008 lub aprobata techniczna ITB, lub
rekomendacja techniczna ITB, lub wyniki badań spe-
cjalistycznego laboratorium potwierdzające parame-
try oferowanej nawierzchni np. Labosport, ISA-Sport,
Sports Labs Ltd lub dokument równoważny;
3) karta techniczna oferowanej nawierzchni po-
twierdzona przez jej producenta;
4) atest PZH dla oferowanej nawierzchni;
5) autoryzacja producenta trawy syntetycznej wy-
stawiona dla wykonawcy na realizowaną inwestycję
wraz z potwierdzeniem gwarancji udzielonej przez
producenta na tę nawierzchnię.
Jeżeli chodzi o boisko wielofunkcyjne pokryte po-
liuretanem, to na stronie internetowej www.orli-
k2012.pl znajduje się typowa specyfikacja istotnych
warunków zamówienia (SIWZ). W rozdziale 11 tej
specyfikacji pt. „Wykaz oświadczeń lub dokumentów
potwierdzających spełnienie warunków postępowa-
nia” w podpunkcie A „Dokumenty dotyczące na-
wierzchni poliuretanowej” wymieniono następujące
dokumenty:
548
1) certyfikat lub deklaracja zgodności z normą
PN-EN 14877:2008 lub aprobata techniczna ITB, lub
rekomendacja techniczna ITB, lub wyniki badań spe-
cjalistycznego laboratorium potwierdzające parame-
try oferowanej nawierzchni, np. Labosport, lub do-
kument równoważny;
2) karta techniczna oferowanej nawierzchni po-
twierdzona przez jej producenta;
3) atest PZH dla oferowanej nawierzchni;
4) autoryzacja producenta nawierzchni poliureta-
nowej wystawiona dla wykonawcy na realizowaną
inwestycję wraz z potwierdzeniem gwarancji udzie-
lonej przez producenta na tę nawierzchnię.
Nadmieniam, iż dokumenty te są konieczne do
przedstawienia przez wykonawcę kompleksu boisk
Orlik. Ministerstwo Sportu i Turystyki jest w posia-
daniu opinii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicz-
nego – Państwowego Zakładu Higieny dotyczącej
nawierzchni sztucznej.
W opinii tej czytamy: „Wierzchnie warstwy traw
zawierają zazwyczaj polietylen lub polipropylen (w róż-
ny sposób usieciowane) lub kombinację ww. tworzyw
z poliestrem – nie stanowiąc praktycznie żadnego za-
grożenia dla zdrowia ludzi. Dolna warstwa trawy
zazwyczaj wykonana jest z lateksu. W przypadku na-
wierzchni poliuretanowych, których skład obejmuje
polimer o zawartości monomeru nieprzekraczającej
1%, również można stwierdzić, że tego typu na-
wierzchnia nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi.
Oceny higieniczne nie obejmują specyficznych reakcji
alergicznych, które czasami mogą wystąpić w jed-
nostkowych przypadkach u ludzi w wyniku bezpo-
średniego kontaktu z nawierzchnią zawierającą śla-
dowe ilości diizocyjanianów. Ocena higieniczna nie
uwzględnia przypadku kontaktu uszkodzonej skóry
z nawierzchnią”.
W Polsce atesty higieniczne nie są wymagane le-
gislacyjne i wykonawcy czy producenci nawierzchni
sztucznych występują o nie dobrowolnie i z uwagi na
fakt wymagania tego dokumentu przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki.
Dalej w opinii tej napisano: „Właściwości mecha-
niczne i techniczne traw (wytrzymałość, ścieralność
itp.) nie są oceniane przez Zakład Higieny Komunal-
nej NIZP – PZH. Potwierdzenie spełnienia wymagań
powiązanych z właściwościami technicznymi mogą
określać np. aprobaty techniczne wydawane przez
inne instytucje”.
Należy również dodać, że Ministerstwo Sportu
i Turystyki takiej aprobaty (zaświadczenia) wymaga.
Dodatkowo warto podkreślić, że jeśli trawa sztuczna
ma certyfikat zgodności z normą europejską PN-EN
15330-1, a nawierzchnia poliuretanowa ma certyfikat
zgodności z normą europejską PN-EN 14877, to te na-
wierzchnie sztuczne są bezpieczne dla zdrowia użytkow-
ników.
Odrębną sprawą pozostają:
1) samowolne, niedopuszczalne zmiany dokony-
wane przez inwestorów w stałych punktach SIWZ
dotyczące nawierzchni sztucznych celem szukania
oszczędności;
2) zmiany rodzaju układanej nawierzchni sztucz-
nej dokonywane przez wykonawców już po rozstrzy-
gniętym na ich korzyść przetargu.
Ministerstwo Sportu i Turystyki dołożyło wszel-
kich starań, by boiska Orlik 2012 były wykonywane
z należytą starannością i aby były bezpieczne dla
zdrowia użytkowników, co zawarte jest w założe-
niach programu i specyfikacji istotnych warunków
zamówienia programu „Moje boisko – Orlik 2012”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie świadczeń rodzinnych
i polityki rodzinnej (11478)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 18 września 2009 r. dotyczące interpelacji po-
sła Zbigniewa Chmielowca w sprawie świadczeń ro-
dzinnych i polityki rodzinnej, uprzejmie informuję.
Wsparcie finansowe rodzin odbywa się m.in. po-
przez system świadczeń rodzinnych. Warunkiem
uzyskania prawa do świadczeń rodzinnych jest speł-
nianie określonego ustawą kryterium dochodowego,
które wynosi 504 zł netto na osobę w rodzinie lub 583 zł
netto na osobę, gdy członkiem rodziny jest niepełno-
sprawne dziecko. Spełnianie ww. warunku nie doty-
czy jednakże nabycia prawa do – niezależnych od
kryterium dochodowego – zasiłku pielęgnacyjnego
i jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia się dziecka.
Przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych nie
uzależniają kwoty kryterium dochodowego od wyso-
kości minimalnego wynagrodzenia za pracę. W obec-
nym stanie prawnym wysokość kryterium dochodo-
wego podlega okresowej (co 3 lata) weryfikacji,
z uwzględnieniem m.in. wyników badań Instytutu
Pracy i Spraw Socjalnych dotyczących progu wspar-
cia dochodowego rodzin, zgodnie z art. 18 ust. 1 usta-
wy. Termin najbliższej weryfikacji przypada w bieżą-
cym roku, zaś jej wyniki ujmuje rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wy-
sokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej
się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek
rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U.
Nr 129, poz. 1058). Przewiduje ono – w związku
z trudną sytuacją gospodarczą Polski – utrzymanie
od 1 listopada 2009 r. wysokości kryteriów dochodo-

wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot niektórych świadczeń rodzinnych. Jednocze-
śnie nastąpi wzrost kwoty świadczenia pielęgnacyj-
nego o ok. 24%, a także wzrost kwot zasiłku rodzin-
nego we wszystkich grupach wieku dzieci o ponad
40% w stosunku do obecnie obowiązujących wysoko-
ści. Wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wzrośnie
do kwoty 520 zł (obecnie 420 zł), zaś wysokość zasił-
ku rodzinnego na dziecko w wieku do ukończenia
5. roku życia wzrośnie do kwoty 68 zł (obecnie 48 zł),
na dziecko w wieku powyżej 5. roku życia do ukoń-
czenia 18. roku życia – do kwoty 91 zł (obecnie 64 zł),
na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do ukoń-
czenia 24. roku życia – do kwoty 98 zł (obecnie 68 zł).
Wzrost kwot świadczenia pielęgnacyjnego oraz zasił-
ku rodzinnego spowoduje wzrost wydatków z budże-
tu państwa na świadczenia rodzinne o 189 700 tys.
zł w 2009 r. i o 1 138 700 tys. zł w 2010 r.
Ponadto należy zauważyć, że wynikający z ww.
rozporządzenia wzrost wysokości zasiłku rodzinnego
spowoduje wzrost od 1 listopada 2009 r. kwoty do-
puszczalnego przekroczenia kwoty kryteriów docho-
dowych bez utraty prawa do świadczeń rodzinnych
dla rodzin, które już korzystają z tych świadczeń.
Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych świadczenia przysługują także w sytuacji,
gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, ten zaś wzrośnie do
kwoty 68 zł (np. dla czteroosobowej rodziny dopusz-
czalne przekroczenie kryterium wzrośnie o 80 zł
i wyniesie 272 zł). Jednakże w przypadku przekro-
czenia kryterium dochodowego w następnym roku
kalendarzowym świadczenia rodzinne już nie będą
przysługiwać.
Należy także wspomnieć, iż z możliwości podwyż-
szenia kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń rodzinnych nie skorzystał, niestety, po-
przedni rząd przy weryfikacji kryteriów w 2006 r.,
mimo że decyzje w tej sprawie podejmował w warun-
kach koniunktury gospodarczej w Polsce, a nie tak
– jak jest obecnie – w warunkach globalnego kryzysu
ekonomicznego.
Nawet w sytuacji pozostawienia na niezmienio-
nym poziomie wysokości kryteriów dochodowych ma
miejsce postępujący wzrost wydatków na świadcze-
nia rodzinne i świadczenia przyznawane w zastęp-
stwie nieegzekwowanych alimentów (do 30 września
2008 r. – zaliczka alimentacyjna, od 1 października
2008 r. – świadczenia z funduszu alimentacyjnego).
W 2008 r. wydatki na ww. świadczenia wyniosły
8 495 072 tys. zł. Przewidywane wydatki w tym za-
kresie do końca 2009 r. wyniosą ok. 8 785 000 tys. zł.
Wzrost wydatków przewiduje się również w przy-
szłym roku (projekt ustawy budżetowej na 2010 r.
ujmuje na ten cel 9 342 224 tys. zł. Wzrost planowa-
nych na 2010 r. wydatków na świadczenia rodzinne
i świadczenia z funduszu alimentacyjnego jest m.in.
549
wynikiem weryfikacji kwot zasiłku rodzinnego i świad-
czenia pielęgnacyjnego.
Niezależnie od wyników ww. weryfikacji Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało
projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzin-
nych zakładający zniesienie od 1 stycznia 2010 r. kry-
terium dochodowego przy ubieganiu się o świadcze-
nie pielęgnacyjne. Jest to realizacja ustalenia ze spo-
tkania prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska
z rodzicami dzieci niepełnosprawnych skupionymi
w ogólnopolskim forum „Razem możemy więcej”, ja-
kie miało miejsce w dniu 8 września 2009 r. w Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów. Projekt ten został
przyjęty przez Komitet Rady Ministrów na posiedze-
niu w dniu 28 września 2009 r. i rekomendowany
Radzie Ministrów wraz z zaleceniem umieszczenia
go w pakiecie ustaw okołobudżetowych. Szacuje się,
że wprowadzenie ww. rozwiązania spowoduje dodat-
kowy wzrost wydatków z budżetu państwa na świad-
czenia rodzinne w 2010 r. o 24 800 tys. zł.
Jeśli chodzi o koszty obsługi świadczeń rodzin-
nych, to środki przeznaczone na ten cel przez budżet
państwa wynoszą 3% dotacji na świadczenia rodzin-
ne. Przy czym podstawą odpisu jest kwota otrzyma-
nej dotacji, a nie ostatecznie wykorzystanej dotacji,
co oznacza, iż zwrot z końcem roku budżetowego nie-
wykorzystanych środków na wypłaty świadczeń oraz
zwrot nienależnie pobranych świadczeń nie zmniej-
szają wysokości tego odpisu.
Od 1 listopada br. nastąpi dalszy wzrost środków
w ramach odpisu na koszty obsługi świadczeń ro-
dzinnych w wyniku wzrostu wydatków na świadcze-
nia rodzinne związanego ze zmianą wysokości zasił-
ku rodzinnego i świadczenia pielęgnacyjnego, a od
1 stycznia 2010 r. również w związku ze zniesieniem
kryterium dochodowego do świadczenia pielęgnacyj-
nego. Wzrost wydatków z budżetu państwa na świad-
czenia rodzinne oznacza bowiem wzrost środków na
obsługę w ramach 3% odpisu.
Jeśli chodzi o występujące niekiedy trudności
w ustalaniu przez organy właściwe faktycznej wyso-
kości zapłaconej składki na ubezpieczenie zdrowotne,
a co za tym idzie określeniu wysokości dochodu dla
celów związanych ze świadczeniami rodzinnymi, to
jak wynika z pojedynczych sygnałów docierających
do MPiPS, dotyczy to tych przypadków, gdy przycho-
dy osiągane przez osoby prowadzące pozarolniczą
działalność gospodarczą opodatkowane są podatkiem
dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogól-
nych, gdzie składka na ubezpieczenie zdrowotne
opłacana jest od zadeklarowanej podstawy wymiaru,
nie niższej niż 75% przeciętnego wynagrodzenia. Za-
stosowanie wzoru z ustaleniem wysokości składki od
przychodu może powodować, że odliczona zostanie
składka wyższa niż faktycznie zapłacona, co zaniży
dochód osoby ubiegającej się o świadczenia i zwiększy
jej szanse uzyskania świadczeń rodzinnych. Jeżeli
uzyskany wynik budzi wątpliwości pracownika przy-
gotowującego decyzję, może on rzeczywistą wysokość
zapłaconej składki na ubezpieczenie zdrowotne usta-
550
lić w oparciu o zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych dokumentujące wysokość opłaconych
składek na ubezpieczenie zdrowotne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie odszkodowań za zabudowanie
terenów prywatnych drogami publicznymi
(11479)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 września 2009 r., znak
SPS-023-11479/09, przekazującym interpelację pani
poseł Barbary Bartuś oraz panów posłów Tadeusza
Woźniaka i Roberta Telusa z dnia 11 września 2009 r.
„w sprawie odszkodowań za zabudowanie terenów
prywatnych drogami publicznymi” uprzejmie przed-
stawiam poniższe informacje.
Poruszane przez państwa posłów sprawy dotyczą
przepisu art. 73 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
Przepisy wprowadzające ustawy reformujące admi-
nistrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn.
zm.), którego celem było uregulowanie stanu praw-
nego nieruchomości zajętych pod drogi publiczne,
a jednocześnie umożliwienie byłym właścicielom tych
nieruchomości uzyskania należnego odszkodowania.
Zważywszy na fakt, iż niniejsze wystąpienie jest
w ostatnim okresie trzecią interpelacją pani poseł
Barbary Bartuś w sprawie regulowanej na podstawie
art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające (...), chciał-
bym przypomnieć, że szczegółowych wyjaśnień na
temat stosowania wyżej przywołanego przepisu
udzieliłem Panu Marszałkowi w piśmie z dnia 31 mar-
ca 2009 r. w związku z interpelacją pani poseł Bar-
bary Bartuś z dnia 12 marca 2009 r. „w sprawie dróg
publicznych wybudowanych na terenach prywat-
nych” (SPS-023-8383/09).
W wyżej przywołanym piśmie stwierdziłem także,
odmiennie niż w odpowiedzi z dnia 8 lipca 2008 r. na
interpelację z dnia 12 czerwca 2008 r. (SPS-023-
-3439/08), że resort infrastruktury nie zamierza po-
dejmować działań zmierzających do przywrócenia
terminu na składanie wniosków o wypłatę odszko-
dowań za grunty przejęte pod drogi publiczne.
Wychodząc z postulatem zmiany art. 73 ust. 4
ustawy Przepisy wprowadzające (...) w części doty-
czącej wygaśnięcia roszczenia odszkodowawczego,
należałoby jednak mieć na uwadze, iż termin prze-
widziany w tym przepisie już upłynął i obecnie na
gminach i Skarbie Państwa nie ciąży obowiązek
ustalania i wypłaty odszkodowania. Można zatem
powiedzieć, iż z tą chwilą podmioty te nabyły prawo
podmiotowe negatywne. Pozbawienie ich tego prawa
oznaczałoby sprzeniewierzenie się zasadzie ochrony
praw dobrze nabytych oraz zasadzie niedziałania
prawa wstecz, a także zasadzie pewności, stałości
i przewidywalności prawa, a tym samym naruszenie
zasady państwa prawnego ustalonej w art. 2 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Chciałbym także podkreślić, że Trybunał Konsty-
tucyjny już kilkakrotnie zajmował stanowisko w spra-
wie zgodności omawianego przepisu z Konstytucją
Rzeczypospolitej Polskiej. I tak, mając na uwadze
treść uzasadnień wyroku Trybunału Konstytucyjne-
go z dnia 14 marca 2000 r. – sygn. akt P5/99 oraz
wyroku z dnia 20 lipca 2004 r. – sygn. akt SK11/02,
orzekających o zgodności regulacji zawartej w art. 73
ustawy Przepisy wprowadzające (...) z ustawą zasad-
niczą oraz ustawodawstwem europejskim, należy
stwierdzić, że przyjęta w art. 73 ustawy Przepisy
wprowadzające (…) konstrukcja prawno-procedural-
na umożliwiała swobodne ubieganie się o odszkodo-
wanie za nieruchomości zajęte pod drogi publiczne,
chociaż od samych zainteresowanych wymagała za-
chowania dbałości o swoje prawo.
Ostatnio, w dniu 15 września 2009 r., Trybunał
Konstytucyjny rozpoznał pytanie prawne Wojewódz-
kiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w spra-
wie zgodności art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wpro-
wadzające ustawy reformujące administrację publicz-
ną w zakresie, w jakim określa termin wygaśnięcia
roszczeń o odszkodowanie bez powiązania z faktem
i datą wydania przez wojewodę decyzji, o której mowa
w art. 73 ust. 3 tej ustawy. Trybunał ponownie orzekł,
że wyżej przywołany przepis art. 73 ust. 4 jest zgod-
ny z przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Uzasadniając ten wyrok (sygn. akt P33/07),
trybunał ponownie wskazał, że art. 73 ustawy Prze-
pisy wprowadzające (…) reguluje wywłaszczenie nie-
ruchomości prywatnych zajętych pod drogi publiczne
i ma charakter porządkujący stany faktyczne, jakie
zaistniały przed końcem 1998 r. Realizacja tego prze-
pisu następuje przez dwa odrębne postępowania ad-
ministracyjne. W jednym z nich wojewoda potwier-
dza w drodze decyzji, że konkretna nieruchomość
została wywłaszczona na podstawie wyżej wskaza-
nego przepisu z dniem 1 stycznia 1999 r. Decyzja ta
ma charakter deklaratoryjny. W odrębnym zaś po-
stępowaniu, tylko na wniosek byłego właściciela ta-
kiej nieruchomości, starosta orzeka o wysokości od-
szkodowania za utraconą własność. Trybunał wska-
zał, że wniosek byłego właściciela nieruchomości
o odszkodowanie ma dwojaki charakter. Po pierwsze,
stanowi, że były właściciel domaga się odszkodowa-
nia za wywłaszczenie. Po drugie, stanowi żądanie
wszczęcia postępowania administracyjnego w spra-
wie ustalenia i wypłaty odszkodowania. Trybunał

podkreślił także, że każdy z byłych właścicieli miał
możliwość wystąpienia o odszkodowanie, jak również
w sprawie potwierdzenia wywłaszczenia nierucho-
mości przez wojewodę, zważywszy, iż ustawa z dnia
13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające (...)
została ogłoszona w dniu 28 października 1998 r.,
a termin składania wniosków o odszkodowanie zo-
stał ustalony na okres od dnia 1 stycznia 2001 r. do
dnia 31 grudnia 2005 r.
Biorąc pod uwagę przywołane wyżej wyroki Try-
bunału Konstytucyjnego, a zwłaszcza ostatni wyrok
trybunału z dnia 15 września 2009 r., ponownie
uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż resort infra-
struktury nie zamierza podejmować działań zmierza-
jących do przywrócenia terminu na składanie wnio-
sków o wypłatę odszkodowań za grunty przejęte pod
drogi publiczne, jak również zmierzających do zaspo-
kojenia roszczeń byłych właścicieli gruntów zajętych
pod drogi publiczne w inny sposób.
Chciałbym także ponownie podkreślić, że wprowa-
dzenie nowych przepisów poszerzających krąg osób
uprawnionych do uzyskania odszkodowania za grun-
ty przejęte pod drogi publiczne wymagałoby przepro-
wadzenia szerokich konsultacji, w tym zwłaszcza uzy-
skania akceptacji strony samorządowej, ponieważ
rozwiązanie to znacząco wpłynęłoby na wysokość wy-
datków budżetu Skarbu Państwa oraz budżetów jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia dotyczące problemów poruszonych w inter-
pelacji z dnia 11 września 2009 r., wyrażam nadzieję,
że przyczynią się one do wyeliminowania zaistnia-
łych wątpliwości dotyczących zgodności art. 73 usta-
wy Przepisy wprowadzające (…) z przepisami Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie budowy hangaru dla Lotniczego
Pogotowia Ratunkowego Oddziału
w Krakowie-Balicach oraz zakupu nowego
śmigłowca typu Eurocopter EC-135 (11481)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Andrzeja Adamczyka, posła na Sejm
RP, z dnia 11 września 2009 r. w sprawie budowy
hangaru dla Lotniczego Pogotowia Ratunkowego
551
w Krakowie oraz zakupu śmigłowca EC-135 infor-
muję, co następuje.
Na wstępie chciałbym podkreślić, iż baza HEMS
w Krakowie jest dla Lotniczego Pogotowia Ratunko-
wego jedną z kluczowych baz w Polsce. Jak informu-
je dyrektor SPZOZ LPR, obecnie na terenie oddziału
SPZOZ LPR w Krakowie znajduje się hangar dla śmi-
głowca oraz w pełni funkcjonalna baza dla załogi
HEMS zorganizowana w pomieszczeniach kontene-
rowych. Pomimo tymczasowego charakteru zarówno
samej lokalizacji, jak i standardu pomieszczeń bazy
HEMS w Krakowie zapewnia ona pełne bezpieczeń-
stwo realizowania operacji ratowniczych, a załodze
bazy gwarantuje wystarczające warunki pracy i wy-
poczynku. Jednakże dyrekcja SPZOZ LPR podejmu-
je działania, by w ramach priorytetu XII Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” wybu-
dować stałą bazę HEMS na obszarze lotniska w Ba-
licach. Inwestycja ta zgodnie z przyjętym harmono-
gramem realizacji projektu „Budowa i remont oraz
doposażenie baz Lotniczego Pogotowia Ratunkowe-
go” w ramach powyżej wskazanego Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” zostanie
zakończona do końca 2012.
Dodatkowo także uprzejmie informuję, iż na mocy
ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Wymiana śmigłowców Samo-
dzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
– Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005–
–2010” (Dz. U. Nr 122, poz. 1022) został ustanowiony
wieloletni program „Wymiana śmigłowców Samo-
dzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
– Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005–
–2010”, którego celem jest wyposażenie Samodziel-
nego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej – Lot-
nicze Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Warszawie
w 23 śmigłowce spełniające wymogi określone w usta-
wie z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r.
Nr 100, poz. 696, z późn. zm.) oraz symulator lotów
do szkolenia pilotów. Zgodnie z treścią wskazanej
ustawy rozpoczęcie realizacji powyższego programu
nastąpi w 2005 r., natomiast zakończy się do dnia
31 grudnia 2010 r.
Pragnę w tym miejscu poinformować, że baza
HEMS w Krakowie będzie jedną z pierwszych baz,
w której zostanie uruchomiony dyżur nowego śmi-
głowca ratowniczego EC-135. Planowane wdrożenie
do służby nowego śmigłowca nastąpi na początku
2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
552
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie działań mających na celu
przeciwdziałanie narkomanii,
w tym ograniczenie dostępności narkotyków,
środków zastępujących narkotyki
lub wzmacniających ich działanie (11482)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11482/09), uprzejmie przedkładam
odpowiedź na interpelację pani poseł Anny Paluch
w sprawie działań mających na celu przeciwdziałanie
narkomanii, w tym ograniczenie dostępności narko-
tyków, środków zastępujących narkotyki lub wzmac-
niających ich działanie.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W wyniku prac legislacyjnych
w dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
(Dz. U. Nr 63, poz. 520), która weszła życie w dniu
8 maja 2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła
objąć kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP)
wpisaną do załącznika nr 2 w wykazie substancji
psychotropowych grupy II-P, jak również po uwzględ-
nieniu poprawki poselskiej 17 innych substancji i ro-
ślin psychoaktywnych wpisanych do załącznika nr 1
w wykazie środków odurzających grupy I-N ww.
ustawy. W sumie objęto kontrolą ustawową 18 sub-
stancji i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i w ocenie
na dzień dzisiejszy bardzo skuteczna. Wykorzysty-
wane w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie,
jak: BZP, JWH-018, rośliny Salvia Divinorum, Mi-
tragyna Speciosa, Argyreia Nervosa, o których infor-
mowało Europejskie Centrum Monitorowania Nar-
kotyków i Narkomanii (EMCDDA), nie znajdują ła-
two zamienników i obecnie są zastępowane roślinami
i substancjami, o których działaniu psychoaktyw-
nym brak jest poważnych doniesień naukowych
(Theobromina, Geranium). Należy podkreślić, że
z handlem tzw. dopalaczami zmagają się z lepszym
lub gorszym efektem wszystkie państwa Unii Euro-
pejskiej. Smart shops – sklepy handlujące dopalacza-
mi – istnieją w większości krajów Europy. Najwięcej
jest ich w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Holandii.
Jak do tej pory żaden z krajów europejskich nie zde-
legalizował działalności tych sklepów.
Jednocześnie Ministerstwo Zdrowia, mając na
uwadze potencjalną potrzebę oceny i szybkiego obję-
cia kontrolą niebezpiecznych substancji czy roślin
psychoaktywnych, prowadzi wspólne działania z Głów-
nym Inspektoratem Farmaceutycznym w celu wy-
pracowania projektu takiej regulacji ustawowej, któ-
ra umożliwiłaby przeniesienie wykazu środków odu-
rzających i substancji psychotropowych z ustawy do
rozporządzenia. Takie rozwiązanie dałoby możliwość
szybkiej reakcji na pojawienie się nowych, wcześniej
nieznanych substancji o działaniu psychoaktywnym,
co byłoby skutecznym działaniem wobec możliwości
wykorzystania nowych substancji i roślin w ofercie
sklepów oferujących dopalacze.
W opinii Ministerstwa Zdrowia kwestia tzw. do-
palaczy nie może być skutecznie rozwiązana wyłącz-
nie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, regulującej kwestie
związane wyłącznie ze środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi wymienionymi w za-
łącznikach do ustawy. Wyżej wspomniane, podejmo-
wane przez Ministerstwo Zdrowia, działania koncen-
trowały się na wyeliminowaniu dostępu do substan-
cji, które spełniają kryteria środków odurzających
i substancji psychotropowych (BZP, Salvia Divino-
rum, JWH-0-18). Z opinii przedstawionej przez
przedstawiciela Policji podczas spotkania Zespołu ds.
Administracji i Bezpieczeństwa Obywateli Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w spra-
wie tzw. dopalaczy wynika, że cel ten został osiągnię-
ty. Kolejna wspomniana wyżej inicjatywa podjęta
przez Ministerstwo Zdrowia ukierunkowana jest na
opracowanie i wdrożenie instrumentów prawnych
umożliwiających objęcie czasową kontrolą środków
odurzających lub substancji psychotropowych mogą-
cych prowadzić do uzależnienia od nich oraz określe-
nie procedur i trybu prowadzenia tzw. oceny ryzyka.
Rozwiązanie powyższe będzie stanowić bardzo waż-
ny element działań ukierunkowanych na szybkie
i sprawne podejmowanie decyzji o wycofaniu niektó-
rych substancji i podejmowania ostatecznych decyzji
w oparciu o naukowo zweryfikowaną ocenę tych sub-
stancji. Nadal jednak w ofercie sklepów z dopalacza-
mi mogą pozostawać substancje nawet psychoaktyw-
nie obojętne, które nie będą objęte żadnym z powyż-
szych instrumentów prawnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Zdro-
wia rozważy wprowadzenie rozwiązań, które unie-
możliwiłyby określanie dopalaczy jako produktu ko-
lekcjonerskiego, a proces wprowadzania do obrotu
byłby poddany określonym przepisom, w tym nadzo-
rowi.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia prowadzi poprzez
Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii
kampanię informacyjną m.in. na stronie interneto-

wej www.dopalaczeinfo.pl pn. „Dopalacze mogą cię
wypalić”, której celem jest ograniczanie możliwych
szkód zdrowotnych powodowanych przez tzw. dopa-
lacze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie działań mających na celu
przeciwdziałanie narkomanii,
w tym ograniczenie dostępności narkotyków,
środków zastępujących narkotyki
lub wzmacniających ich działanie (11482)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 18 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11482/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Anny Paluch oraz grupy posłów w spra-
wie działań mających na celu przeciwdziałanie nar-
komanii, w tym ograniczenie dostępności narkoty-
ków, środków zastępujących narkotyki lub wzmac-
niających ich działanie, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Od 2008 r. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji realizuje resortowy program przeciw-
działania narkomanii. Jedno z realizowanych w ra-
mach tego programu zadań zakładało utworzenie
w jednostkach szczebla wojewódzkiego, miejskiego
i powiatowego struktur, których wyłącznym zada-
niem jest zwalczanie przestępczości narkotykowej.
Obecnie ponad 1000 nowych funkcjonariuszy Policji
skierowano do walki z tym problemem na każdym
poziomie, zarówno przestępczości drobnej, jak i prze-
stępczości zorganizowanej.
Warto wskazać, że nigdy w historii Policji tak
znaczna liczba funkcjonariuszy nie zajmowała się
w sposób celowy zwalczaniem tego rodzaju przestęp-
czości, nigdy do tej pory tak znaczne środki nie zo-
stały zaangażowane do systematycznego i planowego
zwalczania producentów, handlarzy i przemytników
narkotyków. Podjęte decyzje i prowadzone działania
skutkują widocznym wzrostem liczby ujawnianych
przestępstw narkotykowych oraz zwiększeniem za-
bezpieczeń. W pierwszym półroczu 2009 r. stwierdzo-
no popełnienie 40 871 przestępstw narkotykowych.
W tym samym okresie w 2008 r. stwierdzono 30 831
553
takich przestępstw. W okresie od stycznia do czerwca
2009 r. ujawniono 18 725 przypadków nielegalnego
posiadania środków odurzających i substancji psy-
chotropowych (tj. 3405 więcej niż w analogicznym
okresie 2008 r.).
W chwili obecnej przedstawiciele Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji, Policji i Straży
Granicznej uczestniczą w pracach koordynowanych
przez Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkoma-
nii nad przygotowaniem projektu „Krajowego pro-
gramu przeciwdziałania narkomanii na lata 2011–
–2015 w zakresie obszaru: ograniczenie podaży nar-
kotyków. Program ten będzie stanowił strategię
określającą działania konieczne do podjęcia na szcze-
blu ogólnokrajowym, ukierunkowane na przeciw-
działanie narkomanii i zwalczanie przestępczości
narkotykowej przez organy administracji rządowej
i samorządowej.
Z uwagi na fakt, iż problem narkotyków oraz pre-
kursorów, czyli substancji chemicznych wykorzysty-
wanych do produkcji narkotyków syntetycznych oraz
półsyntetycznych, posiada wieloaspektowy charakter
rozciągający się na liczne dziedziny życia społeczne-
go, skutecznym sposobem zmierzającym do ograni-
czenia tego typu przestępczości jest podejście multi-
dyscyplinarne, polegające na współpracy zarówno na
poziomie krajowym, jak i międzynarodowym.
W związku z powyższym Komenda Główna Policji
prowadzi w przedmiotowym zakresie ścisłą współ-
pracę z Krajowym Biurem ds. Przeciwdziałania Nar-
komanii, Głównym Inspektoratem Farmaceutycz-
nym, Głównym Inspektoratem Sanitarnym, Biurem
ds. Substancji i Preparatów Chemicznych, Strażą Gra-
niczną, administracją celną, Europolem, EMCDDA
(Europejskim Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii w Lizbonie), CND (Komisją Środków
Odurzających ONZ w Wiedniu), INCB (Międzynaro-
dową Radą ds. Kontroli Narkotyków w Wiedniu), w ra-
mach UNODC (United Nations Office on Drugs and
Crime – Biuro Narodów Zjednoczonych Narkotyków
i Przestępczości), Krajowym Punktem Kontakto-
wym, OPC Baltkom (Komitet Operacyjny Grupy Za-
daniowej ds. Przestępczości Zorganizowanej w Re-
gionie Morza Bałtyckiego).
Oprócz wskazanych wyżej działań, Policja samo-
dzielnie lub wspólnie z podmiotami zewnętrznymi
podejmuje działania o charakterze profilaktycznym
(np. w ubiegłym roku promowano na stronie interne-
towej Policji ogólnodostępną informacyjną stronę in-
ternetową www.dopalaczeinfo.pl. Policjanci na tere-
nie całego kraju brali udział w akcji profilaktyczno-
-edukacyjnej „Dopalacze mogą cię wypalić. Poznaj
fakty”, organizowanej przez Krajowe Biuro ds. Prze-
ciwdziałania Narkomanii).
Wskazać również należy, iż zgodnie z art. l ust. 2
pkt 13 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Stra-
ży Granicznej (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997,
z późn. zm.) do zadań Straży Granicznej należy za-
pobieganie przemieszczaniu, bez zezwolenia wyma-
ganego w myśl odrębnych przepisów, przez granicę
554
państwową środków odurzających i substancji psy-
chotropowych. W wyniku prowadzonych przez Straż
Graniczną działań w 2008 r. dokonano konfiskaty
niżej wymienionych ilości środków odurzających i sub-
stancji psychotropowych:
— amfetamina – 3,013 kg oraz 10 tabletek tego
narkotyku,
— ecstasy – 5957 tabletek,
— marihuana – 123,1507 kg,
— heroina – 6,749 kg,
— kokaina – 2,2195 kg.
W 2008 r. wszczęto 116 postępowań przygotowaw-
czych w związku z uzasadnionym podejrzeniem po-
pełnienia przestępstw wymienionych w ustawie z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.), w tym 55 w trybie
art. 308 Kodeksu postępowania karnego. Zarzuty
popełnienia przestępstwa przedstawiono 59 podejrza-
nym, w tym 50 obywatelom RP. W 2008 r. zakończo-
no 112 postępowań przygotowawczych, w tym do
prokuratury skierowano 27 wniosków o sporządzenie
aktu oskarżenia.
W I połowie 2009 r. dokonano konfiskaty niżej
wymienionych ilości środków odurzających i sub-
stancji psychotropowych oraz prekursorów:
— rośliny konopi indyjskich – 1266 szt. oraz 5 kg,
— marihuana – 10, 4434 kg,
— słoma makowa – 50 kg,
— heroina – 6,8340 kg,
— amfetamina – 0,9151 kg oraz 13 tabletek,
— ecstasy – 425 tabletek,
— BMK – 6 l,
— kwas octowy – 5 1.
W ww. okresie funkcjonariusze Straży Granicznej
wszczęli 64 postępowania przygotowawcze w związ-
ku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia prze-
stępstw wymienionych w ww. ustawie o przeciwdzia-
łaniu narkomanii, w tym 31 w trybie art. 308 K.p.k.
Zarzuty popełnienia przestępstwa przedstawiono 36
podejrzanym, w tym m.in. 33 obywatelom RP. Zakoń-
czono 63 postępowania przygotowawcze, w tym do
prokuratury skierowano 15 wniosków o sporządzenie
aktu oskarżenia.
Straż Graniczna w ramach współpracy między-
narodowej uzyskuje informacje alarmowe oraz ko-
munikaty o nowych sposobach przemytu narkoty-
ków, podejrzanych transakcjach prekursorów oraz
przesyłkach wymagających szczegółowej kontroli.
Informacje te przekazywane są przez Sekretariat Ge-
neralny Interpolu oraz Europolu. W 2008 r. podpisa-
no porozumienie między komendantem głównym
Straży Granicznej a ministrem spraw wewnętrznych
Republiki Słowackiej dotyczące współpracy operacyj-
nej, które szczegółowo określa organy właściwe do
prowadzenia współpracy operacyjnej w zakresie
zwalczania przestępczości międzynarodowej, w szcze-
gólności zwalczania przemytu przez granicę środków
odurzających i substancji psychotropowych. Uzgod-
niono także, na szczeblu krajowym, projekt porozu-
mienia pomiędzy komendantem głównym Straży
Granicznej a przewodniczącym Państwowego Komi-
tetu Wojsk Granicznych Republiki Białoruś o współ-
pracy operacyjno-śledczej. Dodatkowo kontynuowano
współpracę ze służbami granicznymi państw sąsied-
nich w ramach aparatu pełnomocnika granicznego,
ukierunkowaną, w przeważającej części, na wymianę
informacji o zagrożeniach przemytem środków odu-
rzających i substancji psychotropowych, a także osób
zaangażowanych w przedmiotowy proceder. Funk-
cjonariusze Straży Granicznej uczestniczyli także
w spotkaniu roboczym ekspertów narkotykowych Ze-
społu do spraw Zwalczania Zorganizowanej Przestęp-
czości Narkotykowej, w ramach projektu „Eagle”.
Funkcjonariusze Straży Granicznej biorą udział
w spotkaniach organizowanych z dziećmi i młodzie-
żą w szkołach podstawowych oraz gimnazjach, któ-
rych główną tematyką jest wskazanie zagrożeń to-
warzyszących przyjmowaniu narkotyków oraz kon-
sekwencji prawnych posiadania środków odurzają-
cych i substancji psychotropowych i nielegalnego
obrotu nimi.
Odnosząc się do instytucji państwowych prowa-
dzących monitoring sprzedaży dopalaczy, uprzejmie
informuję, że prowadzą go urzędy skarbowe oraz
Państwowa Inspekcja Handlowa. Policja w takich
działaniach uczestniczy w ramach asysty. Jednocze-
śnie należy zauważyć, że właściwymi adresatami
w zakresie poruszonych kwestii wydają się: główny
inspektor farmaceutyczny, główny inspektor sanitar-
ny, inspektor ds. substancji i preparatów chemicz-
nych oraz Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Nar-
komanii.
Ponadto wskazać należy, że ustawa z dnia 20 mar-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu nar-
komanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520) rozszerzyła listę
środków odurzających z grupy I-N oraz substancji
psychotropowych z grupy II-P, których posiadanie,
wprowadzanie do obrotu, udzielanie innej osobie, wy-
twarzanie, przetwarzanie albo przerabianie oraz
przemyt są zagrożone sankcjami karnymi. W myśl
wskazanej ustawy, na liście środków zabronionych
znalazły się substancje chemiczne oraz rośliny i ich
części określane mianem dopalaczy.
Z chwilą wejścia w życie ww. nowelizacji ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii podmiot handlowy
(firma brytyjska) będący głównym dystrybutorem
preparatów o zwyczajowej nazwie dopalacze oraz
właścicielem sklepu internetowego „dopalacze.
com.pl” i sieci sklepów stacjonarnych opatrzonych
logo „dopalacze.com” wycofał z obrotu 48 produk-
tów zawierających w swoim składzie zabronione
substancje.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie pragnę
podkreślić, że zgodnie z art. 20 ust. l ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii reklama i promocja sub-
stancji psychotropowych lub środków odurzających
są zabronione. Kto wbrew ww. zakazowi prowadzi
reklamę lub promuje substancję psychotropową lub
środek odurzający w celach innych niż medyczne,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo

pozbawienia wolności do roku (w 2009 r. stwierdzono
17 takich przestępstw, w 2008 r. – 3 takie przestęp-
stwa).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie opóźnień we wdrażaniu
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
w niektórych województwach (11483)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pani Anny Paluch, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną pismem znak
SPS-023-11483/09 z dnia 18 września br., w sprawie
opóźnień we wdrażaniu Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” (PO KL) w niektórych wojewódz-
twach, pragnę przedstawić następujące stanowisko
instytucji zarządzającej PO KL (IZ).
W komponencie regionalnym PO KL nie zaobser-
wowano istotnych opóźnień w kontraktowaniu środ-
ków przez samorządy wojewódzkie. Dotyczy to rów-
nież obszaru integracji społecznej (priorytet VII)
oraz edukacji (priorytet IX). W priorytecie VII: Pro-
mocja integracji społecznej, stopień wykorzystania
alokacji 2007–2013 wynosi 19,4% (poziom kontrak-
tacji według stanu na 28 września 2009 r.), zaś w prio-
rytecie IX: Rozwój wykształcenia i kompetencji w re-
gionach – 17,3%. Z kolei wartość podpisanych umów
w ramach całego komponentu regionalnego pozwala
na wykorzystanie alokacji 2007–2013 na poziomie
23,9%. W ramach priorytetu VII zrealizowano płat-
ności w wysokości ponad 411 mln PLN. Realizacja
projektów dotyczących przeciwdziałania wyklucze-
niu społecznemu cieszy się dużym zainteresowaniem.
Od początku wdrażania łącznie złożono 11 642 wnio-
ski o dofinansowanie poprawne pod względem for-
malnym o wartości blisko 4,4 mln PLN, co stanowi
69% alokacji 2007–2013 na realizację priorytetu,
z czego 5833 o wartości ok. 1,8 mld PLN (27,6% alo-
kacji 2007–2013) zostało zatwierdzonych do realiza-
cji. Z kolei w priorytecie IX zrealizowano płatności
w wysokości 243,4 mln PLN. Od początku wdrażania
programu w ramach priorytetu łącznie zarejestrowa-
no 19 280 wniosków o dofinansowanie poprawnych
pod względem formalnym o wartości ponad 9 mld
PLN, co stanowi ponad 130% alokacji 2007–2013,
z czego 6270 wniosków o wartości 2,6 mld PLN
(36,7% alokacji 2007–2013) zostało zatwierdzonych
do realizacji, co świadczy o bardzo dużym zaintere-
sowaniu projektami z zakresu wyrównywania szans
edukacyjnych.
555
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż opracowanie
strategii wdrażania komponentu regionalnego PO
KL w województwie (m.in. poprzez plany działania)
oraz skorelowanie podejmowanych działań celem
osiągnięcia założonych rezultatów leży w gestii in-
stytucji pośredniczących (IP). Z kolei zadaniem IZ
jest pełnienie funkcji wspomagającej m.in. poprzez
dostosowanie aktów prawnych i dokumentów regu-
lujących wdrażanie programu.
Uprzejmie wyjaśniam, iż działania IZ PO KL w za-
kresie doskonalenia obowiązujących procedur nie
wpływają w znaczącym stopniu na przesunięcia w har-
monogramach ogłaszania konkursów określonych
przez poszczególne województwa w planach działania
na 2009 r. Należy zaznaczyć, iż zmieniająca się sytu-
acja społeczno-gospodarcza implikuje konieczność
dostosowywania form wsparcia w ramach PO KL do
aktualnych warunków ekonomicznych i zmian na
rynku pracy (realizacja pakietu działań antykryzy-
sowych w ramach PO KL). Jednocześnie dokumenty
regulujące wdrażanie programu muszą być spójne
z obowiązującymi ustawami oraz wytycznymi (np.
z ustawą o zasadach prowadzenia polityki rozwoju),
które mogą ulegać zmianom. Ponadto wprowadzone
modyfikacje uwzględniają rekomendacje płynące z prze-
prowadzonych badań ewaluacyjnych oraz wyniki prac
zespołu ds. uproszczeń „Proste fundusze” zainicjowa-
nego przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego. Część
zmian wynika również z uwag zgłaszanych przez IP
mających na celu usprawnienie danego procesu zwią-
zanego z wdrażaniem programu. IZ PO KL, planując
wprowadzenie zmian, każdorazowo konsultowała je
z instytucjami zaangażowanymi w realizację progra-
mu, jak również określała przepisy przejściowe umoż-
liwiające dokończenie trwających postępowań konkur-
sowych na dotychczasowych zasadach oraz elastyczne
wprowadzenie nowych regulacji w odniesieniu do kon-
kursów ogłaszanych w terminie późniejszym. Jedno-
cześnie pragnę podkreślić, iż celem IZ PO KL jest
ustabilizowanie systemu wdrażania programu oraz
dążenie do wypracowania możliwie jak najlepszych
rozwiązań z punktu widzenia beneficjentów i instytu-
cji uczestniczących we wdrażaniu PO KL.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż z informacji
przekazanych przez Ministerstwo Finansów wynika,
iż jeśli chodzi o poziom wydatkowania EFS, Polska
należy do ścisłej czołówki krajów pod względem do-
konanych płatności pośrednich (plasując się na dru-
gim miejscu – po Niemczech). W ostatnich trzech
miesiącach Polska odnotowała ponad 3-krotny wzrost
płatności pośrednich z EFS, EFRR i Funduszu Spój-
ności (z ok. 150 mln EUR do 513 mln EUR) w okresie
lipiec – wrzesień 2009 r., co świadczy o efektywności
funkcjonującego systemu wdrażania.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
556
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. lubuskiego (11484)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11484/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. lubuskiego, uprzejmie informuję,
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
lubuskiego zatrudnionych jest obecnie 26 osób. Umo-
wy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 4 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 16 osobami, z pozostałymi 6 oso-
bami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. lubuskiego
w 2009 r. wyniosła 150 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj lu-
buskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. pomorskiego (11485)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11485/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. pomorskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
pomorskiego zatrudnionych jest obecnie 51 osób.
Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 27 osobami, na okres 6 miesięcy (czer-
wiec – listopad 2009 r.) z 17 osobami, z pozostałymi
7 osobami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień
– listopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. pomorskie-
go w 2009 r. wyniosła 366 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. po-
morskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. zachodniopomorskiego (11486)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11486/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. zachodniopomorskiego, uprzejmie infor-
muję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje Boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
zachodniopomorskiego zatrudnionych jest obecnie 40

osób. Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad
2009 r.) podpisano z 15 osobami, na okres 6 miesięcy
(czerwiec – listopad 2009 r.) z 18 osobami, z pozosta-
łymi 7 osobami podpisano umowy na 3 miesiące
(wrzesień – listopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. zachodnio-
pomorskiego w 2009 r. wyniosła 264 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. za-
chodniopomorskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. opolskiego (11487)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11487/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. opolskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
opolskiego zatrudnionych jest obecnie 7 osób. Umowy
na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.) pod-
pisano z 1 osobą, na okres 6 miesięcy (czerwiec – li-
stopad 2009 r.) z 4 osobami, z pozostałymi 2 osobami
podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – listopad
2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. opolskiego
w 2009 r. wyniosła 39 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
557
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj.
opolskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. podkarpackiego (11488)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11488/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. podkarpackiego, uprzejmie informuję,
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
podkarpackiego zatrudnionych jest obecnie 28 osób.
Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 13 osobami, na okres 6 miesięcy (czer-
wiec – listopad 2009 r.) z 11 osobami, z pozostałymi
4 osobami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień
– listopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. podkar-
packiego w 2009 r. wyniosła 195 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj.
podkarpackiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
558
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego (11489)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm RP Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11489/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. warmińsko-mazurskiego, uprzejmie in-
formuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
warmińsko-mazurskiego zatrudnione są obecnie
24 osoby. Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – li-
stopad 2009 r.) podpisano z 12 osobami, na okres
6 miesięcy (czerwiec – listopad 2009 r.) z 6 osobami,
z pozostałymi 6 osobami podpisano umowy na 3 mie-
siące (wrzesień – listopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ramach
ww. projektu dla uczestników z woj. warmińsko-ma-
zurskiego w 2009 r. wyniosła 162 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj.
warmińsko-mazurskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. lubelskiego (11490)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11490/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. lubelskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
lubelskiego zatrudnionych jest obecnie 20 osób. Umo-
wy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 8 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 9 osobami, z pozostałymi 3 oso-
bami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. dolnoślą-
skiego w 2009 r. wyniosła 135 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. lu-
belskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. mazowieckiego (11491)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-

ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11491/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. mazowieckiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
mazowieckiego zatrudnionych jest obecnie 20 osób.
Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 6 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 12 osobami, z pozostałymi 2 oso-
bami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. mazowiec-
kiego w 2009 r. wyniosła 132 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. ma-
zowieckiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. wielkopolskiego (11492)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11492/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. wielkopolskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na obiek-
tach wybudowanych w ramach programu inwestycyj-
nego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj. wiel-
kopolskiego zatrudnione są obecnie 33 osoby. Umowy
na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.) pod-
559
pisano z 15 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 11 osobami, z pozostałymi 7 oso-
bami podpisano umowę na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. wielkopol-
skiego w 2009 r. wyniosła 222 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj.
wielkopolskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. śląskiego (11493)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11493/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. śląskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
śląskiego zatrudnionych jest obecnie 25 osób. Umowy
na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.) pod-
pisano z 12 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 11 osobami, z pozostałymi 2 oso-
bami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. śląskiego
w 2009 r. wyniosła 180 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
560
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. ślą-
skiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. małopolskiego (11494)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11494/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. małopolskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
małopolskiego zatrudnionych jest obecnie 29 osób.
Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 14 osobami, na okres 6 miesięcy (czer-
wiec – listopad 2009 r.) z 12 osobami, z pozostałymi
3 osobami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień
– listopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. małopol-
skiego w 2009 r. wyniosła 207 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. ma-
łopolskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. świętokrzyskiego (11495)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11495/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. świętokrzyskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na obiek-
tach wybudowanych w ramach programu inwestycyj-
nego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj. świę-
tokrzyskiego zatrudnionych jest obecnie 15 osób.
Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 3 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 3 osobami, z pozostałymi 9 oso-
bami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. święto-
krzyskiego w 2009 r. wyniosła 72 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj.
świętokrzyskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. łódzkiego (11496)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-

ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11496/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. łódzkiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
łódzkiego zatrudnionych jest obecnie 40 osób. Umo-
wy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
podpisano z 22 osobami, na okres 6 miesięcy (czer-
wiec – listopad 2009 r.) z 17 osobami, z 1 osobą pod-
pisano umowę na 3 miesiące (wrzesień – listopad
2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. lubelskie-
go w 2009 r. wyniosła 303 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj.
łódzkiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. dolnośląskiego (11497)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11497/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. dolnośląskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
dolnośląskiego zatrudnione są obecnie 42 osoby.
Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.)
561
podpisano z 17 osobami, na okres 6 miesięcy (czer-
wiec – listopad 2009 r.) z 19 osobami, z pozostałymi
6 osobami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień
– listopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. dolnoślą-
skiego w 2009 r. wyniosła 285 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. dol-
nośląskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
na terenie woj. podlaskiego (11498)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
(sygn. SPS-023-11498/09), w sprawie zatrudnienia
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
terenie woj. podlaskiego, uprzejmie informuję.
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
podlaskiego zatrudnionych jest obecnie 18 osób. Umo-
wy na okres 9 miesięcy (marzec – listopad 2009 r.) pod-
pisano z 11 osobami, na okres 6 miesięcy (czerwiec
– listopad 2009 r.) z 5 osobami, z pozostałymi 2 oso-
bami podpisano umowy na 3 miesiące (wrzesień – li-
stopad 2009 r.).
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
mach ww. projektu dla uczestników z woj. podlaskie-
go w 2009 r. wyniosła 135 000 zł brutto.
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
562

pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko Odpowiedź

– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. pod-
laskiego. ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Barbary Bartuś
Z poważaniem
w sprawie rosnącej liczby ofiar śmiertelnych
Sekretarz stanu
wśród polskich żołnierzy pełniących służbę
Adam Giersz
w Afganistanie (11500)

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na

Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
interpelację pani poseł Barbary Bartuś w sprawie
rosnącej liczby ofiar śmiertelnych wśród polskich żoł-
nierzy pełniących służbę w Afganistanie (SPS-023-
Odpowiedź
-11500/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
sekretarza stanu
Polska jest członkiem Organizacji Traktatu Pół-
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
nocnoatlantyckiego, co wiąże się z zobowiązaniem do
- z upoważnienia ministra -
współuczestnictwa we wspólnych operacjach Sojuszu.
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
Wstępując do NATO, nasz kraj zobowiązał się do ta-
kiego zmodernizowania sił zbrojnych, aby były one
w sprawie zatrudnienia animatorów sportu
w pełni kompatybilne z siłami zbrojnymi pozostałych
do prowadzenia zajęć sportowo-rekreacyjnych
państw członkowskich organizacji oraz spełniały
w obiektach „Moje boisko – Orlik 2012”
standardy określone w odpowiednich porozumie-
na terenie woj. kujawsko-pomorskiego (11499)
niach standaryzacyjnych (STANAG). Proces moder-
nizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zmie-
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
rzający do dostosowania do standardów NATO, ma
interpelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Szlach-
charakter ciągły. Dotychczas osiągnięto bardzo wy-
ty, przekazaną pismem z dnia 18 września 2009 r.
soki stopień interoperacyjności wszystkich kompo-
(sygn. SPS-023-11499/09), w sprawie zatrudnienia
nentów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej z si-
animatorów do prowadzenia zajęć sportowo-rekre-
łami państw sojuszniczych.
acyjnych na obiektach „Moje boisko – Orlik 2012” na
Operacja Międzynarodowych Sił Wsparcia Bez-
terenie woj. kujawsko-pomorskiego, uprzejmie infor-
pieczeństwa (ISAF) w Afganistanie prowadzona jest
muję.
przez NATO i dowodzona przez wojskowe struktury
1. W ramach realizacji w 2009 r. pilotażowego pro-
Sojuszu. Polska, wypełniając sojusznicze zobowiąza-
jektu „Animator – Moje boisko – Orlik 2012” na
nia, wydzieliła narodowy kontyngent (Polski Kon-
obiektach wybudowanych w ramach programu inwe-
tyngent Wojskowy Afganistan) do realizacji zadań
stycyjnego „Moje boisko – Orlik 2012” na terenie woj.
w ramach tej operacji. Aby je skutecznie wykonywać,
kujawsko-pomorskiego zatrudnionych jest obecnie
wszystkie komponenty polskiego kontyngentu muszą
37 osób. Umowy na okres 9 miesięcy (marzec – listo-
spełniać minimalne wymagania sojusznicze w zakre-
pad 2009 r.) podpisano z 22 osobami, na okres 6 mie-
sie zdolności operacyjnych. Kwestia odpowiedniego
sięcy (czerwiec – listopad 2009 r.) z 11 osobami, z po-
wyposażenia oraz bezpieczeństwa żołnierzy pełnią-
zostałymi 4 osobami podpisano umowy na 3 miesią-
cych służbę w Afganistanie stanowi priorytet dla
ce (wrzesień – listopad 2009 r.).
Rady Ministrów, w tym resortu obrony narodowej
2. Łączna kwota środków finansowych z Fundu-
i wszystkich jego zaangażowanych komórek organi-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej przekazanych w ra-
zacyjnych. Podmioty te podejmują wszelkie możliwe
mach ww. projektu dla uczestników z woj. kujawsko-
działania zmierzające do zapewnienia żołnierzom
-pomorskiego w 2009 r. wyniosła 276 000 zł brutto.
biorącym udział w operacji ISAF właściwych warun-
Pragnę poinformować również, że dofinansowa-
ków bezpieczeństwa i wyposażenia.
niem objęto wszystkich zgłoszonych zgodnie z zasa-
Obecnie w Unii Europejskiej, w ramach Europej-
dami ww. projektu animatorów, wytypowanych do
skiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, budowane są
pracy na oddanych do użytku obiektach „Moje boisko
tzw. siły europejskie, a zwłaszcza grupy bojowe. Ko-
– Orlik 2012” przez poszczególne samorządy woj. ku-
mitet Wojskowy Unii Europejskiej opracowuje doku-
jawsko-pomorskiego.
menty i wymagania normatywne dla tych formacji.
Z poważaniem Polska, realizując swoje zobowiązania w tym zakre-
sie, wydziela na ich potrzeby odpowiednie siły i środ-
Sekretarz stanu ki. Komponenty Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
Adam Giersz skiej wyznaczane w skład sił NATO spełniają stan-
dardy interoperacyjności i w związku z tym można
uznać, że spełniają one również standardy przewi-
Warszawa, dnia 9 października 2009 r. dziane dla sił Unii Europejskiej.

Odnosząc się do kwestii działań na rzecz poprawy
bezpieczeństwa polskich żołnierzy biorących udział
w operacji w Afganistanie, pragnę wskazać, że wy-
pełnianie misji tego typu wiąże się z dużym zagroże-
niem życia i zdrowia żołnierzy. Wynika to z po-
wszechnego stosowania przez przeciwnika tzw. im-
prowizowanych ładunków wybuchowych, a także
z coraz częstszego ostrzału patroli i konwojów z bro-
ni małokalibrowej oraz ręcznych granatników prze-
ciwpancernych.
Jednym ze sposobów minimalizowania ryzyka
jest dążenie do systematycznego, wszechstronnego
zwiększania środków ochrony. Resort obrony naro-
dowej oraz wszystkie zaangażowane szczeble dowo-
dzenia podejmują wszelkie możliwe działania zapew-
niające żołnierzom właściwe warunki bezpieczeń-
stwa. Wszyscy żołnierze realizujący zadania opera-
cyjne jako podstawowy środek transportu lądowego
wykorzystują kołowe transportery opancerzone Ro-
somak, bardzo odporne na działanie ładunków wy-
buchowych oraz ostrzał z broni małokalibrowej, moź-
dzierzy i granatników. Dodatkowo wykorzystywane
są wydzierżawione od armii Stanów Zjednoczonych
Ameryki pojazdy typu MRAP o zwiększonej odpor-
ności na działanie min i improwizowanych ładunków
wybuchowych.
Ponadto polscy żołnierze wyposażeni są w różno-
rodny sprzęt wojskowy i uzbrojenie zapewniające nie-
zbędny poziom ochrony indywidualnej oraz zbioro-
wej, w tym ochrony baz. Należy tu wymienić m.in.
armatohaubice kal. 152 mm Dana, moździerze czy
granatniki automatyczne, a także sprzęt rozpoznaw-
czy umożliwiający wykrywanie zagrożeń z wyprze-
dzeniem (bezpilotowe środki rozpoznawcze Orbiter,
wieże obserwacyjne oraz zestawy rozpoznawcze i mo-
nitorujące).
W ramach działań na rzecz poprawy bezpieczeń-
stwa żołnierzy pełniących służbę w Afganistanie
w resorcie obrony narodowej prowadzone są aktual-
nie prace nad koncepcją dalszego udziału w operacji
sił ISAF. Ponadto w czasie realizacji misji zbierane
są doświadczenia i wnioski, w oparciu o które na bie-
żąco dokonywane są zmiany w zakresie m.in. wypo-
sażenia oraz odpowiedniej modernizacji sprzętu woj-
skowego i uzbrojenia. Przekłada się to na stałe dopo-
sażanie polskiego kontyngentu w nowoczesną tech-
nikę i sprzęt uzbrojenia, co w zasadniczy sposób po-
prawia jego zdolności operacyjne.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
563
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie projektu ustawy zakładającego
odpłatność za dodatkowy kierunek studiów
(11501)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do inter-
pelacji pana posła Sławomira Zawiślaka, przesłanej
przy piśmie znak SPS-023-11501/09, z dnia 18 wrze-
śnia br., w sprawie projektu nowelizacji ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym, wyjaśniam, co następuje.
Projekt „Założeń do nowelizacji ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym i ustawy o stopniach nauko-
wych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule
w zakresie sztuki” proponuje m.in. racjonalizację
bezpłatnego systemu kształcenia poprzez wprowa-
dzenie zasady, że studentowi studiów stacjonarnych
w uczelni publicznej przysługuje określony zakres
bezpłatnych usług edukacyjnych odpowiadający peł-
nemu cyklowi wykształcenia (300 punktów przelicze-
niowych dla studiów I+II stopnia albo jednolitych
studiów magisterskich i 360 punktów w przypadku
studiów sześcioletnich). Najzdolniejsi studenci będą
mogli bezpłatnie kształcić się na drugim kierunku
studiów, tzn. uzyskać dwa dyplomy potwierdzające
uzyskanie tytułu magistra. Proponowane rozwiąza-
nia nie ograniczają studiowania zgodnie z zasadami
procesu bolońskiego, tzn. uzyskania tytułu licencja-
ta na określonym kierunku studiów I stopnia i tytu-
łu magistra na tym samym lub drugim kierunku
studiów II stopnia.
W ostatnich latach obserwujemy lawinowy wzrost
liczby studentów studiujących jednocześnie kilka kie-
runków studiów. Z informacji przekazanej przez
uczelnie publiczne (ok. 70% uczelni publicznych) wy-
nika, że studiuje na dwóch i więcej kierunkach
36 219 studentów. W większości uniwersytetów od-
notowano ponad 10% studentów studiów stacjonar-
nych studiujących na dwóch lub kolejnym kierunków
studiów. Najczęściej nie są to osoby, które po kilku
latach studiów i bardzo dobrych wynikach decydują
się podjąć jeszcze jeden kierunek studiów, ale studen-
ci, którzy prawie równolegle rozpoczynają kilka kie-
runków studiów, ostatecznie kończąc tylko jeden
z nich. Takie działania ograniczają dostęp do studiów
osobom z mniej dobrymi wynikami z matury.
Celem proponowanego rozwiązania, co należy wy-
raźnie podkreślić, nie jest zmniejszenie wydatków
budżetu państwa, ale przy zachowaniu tego samego
poziomu finansowania danie szansy większej liczbie
młodzieży na bezpłatne studia, nie ograniczając moż-
liwości studiowania drugiego kierunku studiów przez
najlepszych studentów.
Przygotowywana zmiana przepisów zapewnia nie
tylko bardziej sprawiedliwy dostęp do bezpłatnego
kształcenia, ale jednocześnie skłania do bardziej
564
przemyślanego wyboru kierunku studiów i projekto-
wania własnej kariery zawodowej, a także większego
zainteresowania ofertą kształcenia na studiach mię-
dzykierunkowych, organizowanych zazwyczaj przez
różne wydziały jednej lub kilku uczelni.
Proponowane zmiany nie będą dotyczyły studen-
tów, którzy rozpoczęli już i kontynuują kształcenie
na drugim kierunku studiów stacjonarnych w uczel-
niach publicznych.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji
dotyczące podwyżki wynagrodzeń dla nauczycieli
akademickich, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami art. 151 ust. 4 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) środki
na wynagrodzenia dla pracowników uczelni publicz-
nych określa senat w ramach środków posiadanych
przez uczelnię. W ustawie budżetowej na rok 2009
w części 83: Rezerwy celowe w poz. 42: Dofinanso-
wanie zadań szkolnictwa wyższego ujęto dodatkowe
środki w łącznej kwocie 427 900 tys. zł z przeznacze-
niem głównie na poprawę wynagrodzeń (wraz z po-
chodnymi) pracowników cywilnych uczelni publicz-
nych. Środki te zostały uruchomione na podstawie
decyzji ministra finansów z dnia 28 maja br. w spra-
wie zmian w budżecie państwa na 2009 r. w zakresie
dotacji stacjonarnej, o której mowa w art. 94 ust. 1
pkt 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. W kon-
sekwencji tej decyzji uczelnie nadzorowane przez mi-
nistra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego zo-
stały następnie poinformowane – stosownymi pisma-
mi z dnia 4 czerwca br. – o zmianie planu dotacji sta-
cjonarnej na 2009 r. z tytułu zwiększenia z rezerwy
celowej (poz. 42) wynagrodzeń od dnia 1 stycznia br.
Należy również nadmienić, że omawiane zwięk-
szenie planu dotacji stacjonarnej, wynikające z uru-
chomienia w 2009 r. rezerwy celowej (poz. 42), zosta-
ło również uwzględnione w projekcie ustawy budże-
towej na rok 2010 w ramach kwoty dotacji podmioto-
wej na działalność dydaktyczną.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie dramatycznej sytuacji na polskiej
wsi, prowadzącej nieuchronnie do bankructwa
wielu gospodarstw rolnych (11502)
W odpowiedzi na pismo z dnia 18 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11502/09) dotyczące interpelacji po-
sła Sławomira Zawiślaka w sprawie trudnej sytuacji
na polskiej wsi pragnę przekazać następujące infor-
macje.
Interwencyjny zakup zbóż wyprodukowanych we
Wspólnocie prowadzony jest w celu stabilizacji poda-
ży oraz cen na rynku Wspólnoty. Zakupy interwen-
cyjne prowadzone są w okresie od 1 listopada do 31
maja roku następnego przez agencje interwencyjne
funkcjonujące w oparciu o ujednolicone dla całej
Wspólnoty zasady. Zakupami interwencyjnymi są ob-
jęte pszenica zwyczajna, pszenica durum, jęczmień,
kukurydza i sorgo. W ramach interwencji skupowane
jest ziarno oferowane w ilościach nie mniejszych niż
80 ton oraz spełniających minimalne wymagania ja-
kościowe. W Polsce zadania przewidziane dla agencji
interwencyjnej realizuje Agencja Rynku Rolnego.
Oferenci sprzedający swoje zboże do interwencji skła-
dają ofertę w oddziale terenowym agencji. W skupie
interwencyjnym obowiązuje jednakowa cena dla
wszystkich zbóż wynosząca 101,31 euro/t. W zależ-
ności od faktycznej jakości dostarczonego zboża cena
ta może być zwiększona lub obniżona. W celu zachę-
cenia oferentów do przechowywania zboża we wła-
snych magazynach i oferowania go w jak najpóźniej-
szym terminie cena interwencyjna od 1 listopada do
końca maja roku następnego jest zwiększana w ko-
lejnych miesiącach o 0,46 euro/t. Producent rolny
nieposiadający odpowiedniej ilości zboża, aby zaofe-
rować je do skupu interwencyjnego, sprzedając je na
wolnym rynku pośrednikowi, uzyska cenę pomniej-
szoną o koszty kompletowania jednorodnej partii
oraz marżę naliczoną przez przedsiębiorcę.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi konsekwentnie
podejmował i podejmuje działania, aby w ramach
obecnej wspólnej polityki rolnej Wspólnota aktywnie
realizowała działania interwencyjne. Warto zazna-
czyć, iż wszystkie wynikające ze wspólnej polityki
rolnej mechanizmy rynkowe są uruchamiane przez
Komisję Europejską na mocy przepisów wspólnoto-
wych, zatem poszczególne państwa UE, w tym Pol-
ska, nie mają możliwości samodzielnego wprowadza-
nia innego rodzaju wsparcia dla rynków rolnych.
W tej sytuacji, jak również mając na względzie
kwestie poruszone w interpelacji pana posła Sławo-
mira Zawiślaka, szczególnego znaczenia nabierają
inicjatywy ministra rolnictwa i rozwoju wsi mające
na celu poprawę niekorzystnej sytuacji na poszcze-
gólnych rynkach rolnych. Za przykład może posłużyć
wystąpienie ministra rolnictwa i rozwoju wsi na po-
siedzeniu Rady Ministrów UE do Spraw Rolnictwa
i Rybołówstwa w dniu 28 października 2008 r. z wnio-
skiem o przygotowanie analizy kosztów produkcji
zbóż oraz rozważenie możliwości podniesienia ceny
interwencyjnej co najmniej do wysokości średnich
kosztów ich produkcji oraz wprowadzenia refundacji
eksportowych. Poza tym opowiedział się za zachowa-
niem dotychczasowych mechanizmów interwencji
rynkowych i zaproponował rozważenie możliwości
wypracowania nowych instrumentów na wypadek
pojawiających się kryzysów.

Ponadto podczas dyskusji nad zmianami w syste-
mie interwencji Polska brała czynny udział w dysku-
sji, prezentując poniższe stanowisko:
— Polska sprzeciwiała się propozycjom KE doty-
czącym zaniechania comiesięcznego podnoszenia
ceny interwencyjnej;
— Polska podczas dyskusji podkreślała, iż jest
przeciwna ograniczeniu działań interwencyjnych (li-
mitowaniu);
— podczas prac nad zmianami w zasadach funk-
cjonowania systemu interwencji Polska wskazywała
na zbyt wysokie wymogi stawiane w odniesieniu do
minimalnych wymogów dla magazynów interwencyj-
nych w zakresie minimalnych zdolności wydania
z magazynu ziarna zbóż;
— popierając zasadę jednolitości rynku wspólno-
towego, Polska wnioskowała o możliwość otwarcia
przetargów regionalnych na zakup lub sprzedaż zbóż
w ramach działań interwencyjnych; wskazywała jed-
nocześnie duże zróżnicowanie geograficzne i przy-
rodnicze Wspólnoty oraz różnorodność struktur ryn-
kowych, w celu zachowania skuteczności prowadzo-
nych działań niezbędne jest wprowadzenie jedno-
znacznych zapisów umożliwiających zastosowanie
regionalnego podejścia w realizacji działań interwen-
cyjnych.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące wprowadze-
nia ceł na granicy UE informuję, iż w wyniku akcesji
do UE Polska przyjęła Wspólną Taryfę Celną UE
z dniem 1 maja 2004 r., co oznacza, że w imporcie
produktów pochodzących z krajów trzecich stosowa-
ne są stawki celne obowiązujące wszystkie kraje
członkowskie UE. Stawki te wynikają z listy konce-
syjnej UE do WTO (tzw. stawki związane), z umów
o wolnym handlu, zawartych przez UE z krajami
trzecimi bądź z generalnego systemu preferencji cel-
nych (GSP). Kompetencje w zakresie polityki handlo-
wej, zgodnie z art. 133 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską, przejęła Komisja Europejska.
Natomiast jeśli chodzi o handel z krajami UE, to
z traktatu wynika zakaz stosowania barier celnych
i ograniczeń ilościowych w obrocie towarowym we-
wnątrz Wspólnoty.
Środki ochronne przed nadmiernym importem,
środki antydumpingowe i środki antysubsydyjne
Podwyższenie, w imporcie towarów spoza UE,
stawek celnych ponad poziom wynikający ze zobo-
wiązań międzynarodowych UE jest możliwe przede
wszystkim w wyniku postępowań ochronnych. W ra-
mach możliwości ochrony rynku może mieć miejsce
wykorzystanie:
— środków ochronnych przed nadmiernym im-
portem, nakładanych w imporcie ze wszystkich kra-
jów trzecich (z wyłączeniem krajów rozwijających się,
o ile wielkość importu z tego kierunku nie przekra-
cza określonego poziomu), na podstawie porozumie-
nia WTO w sprawie środków ochronnych; zgodnie
z ww. porozumieniem środki te mogą być zastosowa-
ne w wyjątkowych sytuacjach, gdy import wzrasta
tak szybko i na takich warunkach, że wyrządza po-
565
ważną szkodę krajowym producentom; ponadto
wzrost ten musi być wynikiem nieprzewidzianych
okoliczności związanych z koncesjami przyznanymi
w ramach WTO;
— środków nakładanych w imporcie od indywidu-
alnie określonych eksporterów z krajów trzecich: a)
antydumpingowych na podstawie art. VI GATT oraz
porozumienia WTO w sprawie środków antydumpin-
gowych (dumping występuje, gdy towar sprzedawany
jest za granicę po cenach niższych niż na rynku kraju
eksportu) oraz b) antysubsydyjnych na podstawie po-
rozumienia WTO w sprawie subsydiów i środków wy-
równawczych (subsydiowanie jest drugim, poza dum-
pingiem, zjawiskiem, które może być traktowane jako
element nieuczciwej konkurencji, jeżeli przysparza
eksporterom nieuzasadnionych korzyści i daje im
przewagę nad producentami Wspólnoty).
W odniesieniu do każdego z wymienionych rodza-
jów środków stosowana jest w UE odpowiednia,
szczegółowa procedura. Do ogólnych warunków nie-
zbędnych do wprowadzenia każdego z ww. środków
zalicza się konieczność przeprowadzenia przez Komi-
sję Europejską postępowania wyjaśniającego, pod-
czas którego powinna zostać udowodniona ewentu-
alna szkoda lub groźba jej wystąpienia dla przemysłu
Wspólnoty oraz związek przyczynowy między szkodą
a importem, podlegającym postępowaniu ochronne-
mu. Ponadto podejmując decyzję o nałożeniu środ-
ków, KE jest zobowiązana uwzględnić interesy całej
Wspólnoty; nie tylko zainteresowanych ochroną pro-
ducentów, ale również nabywców, konsumentów i pro-
ducentów przetwarzających importowany towar.
Postępowania antydumpingowe i antysubsydyjne
wszczyna się na wniosek przemysłu Wspólnoty lub
z inicjatywy KE. Aby skarga o zastosowanie takich
środków była skuteczna, muszą ją poprzeć producen-
ci wytwarzający istotną część całkowitej wspólnoto-
wej produkcji danych wyrobów – w przypadku postę-
powań antydumpingowych to ponad 25% całkowitej
produkcji wspólnotowej produktu podobnego. Po
ewentualnym wykazaniu szkody i związku przyczy-
nowego między importem danego towaru a szkodą
wniosek musi także uzyskać poparcie większości
państw członkowskich UE. Wniosek o ewentualne
zastosowanie środków antydumpingowych podlega
głosowaniu na posiedzeniu komitetu antydumpingo-
wego. Decyzję o wprowadzeniu ostatecznych środków
antydumpingowych czy antysubsydyjnych podejmuje
Rada UE.
Środki ochronne mogą zostać wprowadzone w po-
staci dodatkowych ceł, minimalnych cen importo-
wych, ograniczeń ilościowych; możliwy jest też wa-
riant przyjęcia przez KE zobowiązań cenowych eks-
porterów z państw trzecich. Należy podkreślić, że
postępowania w sprawie wprowadzenia środków
ochronnych, antydumpingowych lub antysubsydyj-
nych są długotrwałe i od momentu rozpoczęcia po-
stępowania do wprowadzenia środków ochrony ryn-
ku może upłynąć kilkanaście miesięcy.
Jeżeli istnieją dowody nagłego wzrostu importu
danego towaru z krajów trzecich, powodującego szko-
566
dę dla krajowej produkcji, niedozwolonych subsydiów
stosowanych przez państwa spoza UE bądź importu
po cenach dumpingowych powodujących szkodę, na-
leżałoby rozważyć konieczność wystąpienia do KE
z odpowiednim wnioskiem o wszczęcie jednego z ww.
postępowań ochronnych. Resortem wiodącym w spra-
wach postępowań ochronnych ze strony polskiej, za-
pewniającym informacje na temat wymogów proce-
duralnych i pomoc w kontaktach z KE, jest Minister-
stwo Gospodarki (Departament Polityki Handlowej).
Wszystkie środki ochrony rynku ustanawiane są na
szczeblu Wspólnoty, co oznacza, że Polska nie ma
możliwości traktatowych jednostronnego wprowa-
dzenia środków ochronnych w imporcie z krajów
trzecich.
Specjalne kauzule ochronne (SSG) na podstawie
art. 5 porozumienia WTO w sprawie rolnictwa
W imporcie niektórych produktów rolnych z kra-
jów trzecich do UE możliwe jest też zastosowanie
specjalnych klauzul ochronnych (SSG), na podstawie
art. 5 porozumienia WTO w sprawie rolnictwa – o ile
taka możliwość przewidziana została w liście konce-
syjnej WE do WTO, a także w regulacjach wewnętrz-
nych UE w sprawie wspólnej organizacji rynków rol-
nych. W ramach SSG można nałożyć dodatkową
opłatę celną w reakcji na zbyt niską cenę towaru
w imporcie (tzw. klauzula cenowa) lub nadmierny
wzrost ilości importowanych towarów (klauzula wo-
lumenowa).
W chwili obecnej legislacja wewnątrzwspólnotowa
przewiduje możliwość zastosowania klauzul SSG tyl-
ko w odniesieniu do niewielu produktów: mięsa dro-
biowego, mleka, cukru oraz niektórych świeżych wa-
rzyw i owoców.
W odniesieniu do importu z kierunków preferen-
cyjnych, tj. krajów trzecich, z którymi UE podpisała
umowy o wolnym handlu, stosowane są preferencyj-
ne (obniżone względem KNU) stawki celne. Ponadto
umowy o wolnym handlu również zawierają przepisy
(klauzule ochronne) umożliwiające czasowe wycofa-
nie preferencji przez stronę umowy, jeśli import
z terytorium drugiej strony dokonywany jest w ta-
kich ilościach i/lub na takich warunkach, że wyrzą-
dza to szkodę krajowym producentom.
Należy zwrócić uwagę, że w trwającej obecnie
rundzie Doha negocjacji w WTO proponowana jest
znacząca liberalizacja stawek celnych w imporcie to-
warów rolnych. W razie implementacji tych propozy-
cji możliwość ochrony rynku rolnego za pomocą in-
strumentów celnych będzie jeszcze bardziej ograni-
czona.
MRiRW podejmuje starania, aby po zakończeniu
rundy Doha UE zachowała możliwie najwyższy po-
ziom ochrony celnej, zwłaszcza w imporcie wrażli-
wych produktów rolno-spożywczych, oraz zachowała
możliwość stosowania dodatkowych, taryfowych in-
strumentów ochrony rynku, jak specjalne klauzule
ochronne (SSG) oraz ceny wejścia. Jednakże ze
względu na fakt, iż negocjacje w rundzie DDA doty-
czą nie tylko obszaru rolnictwa, ale obejmują również
m.in. handel towarami nierolnymi i usługami, przy
formułowaniu przez rząd RP ostatecznego stanowi-
ska w sprawie wyników negocjacji rundy będą brane
pod uwagę nie tylko defensywne interesy Polski
w sektorze rolnym, ale również ofensywne interesy,
związane z możliwością poprawy dostępu polskich
produktów (nie tylko rolnych, ale także przemysło-
wych) i usług do rynków krajów trzecich. Ponadto
należy mieć na uwadze, że Komisja Europejska, pro-
wadząc w imieniu UE negocjacje w WTO, bierze pod
uwagę zróżnicowane interesy poszczególnych krajów
członkowskich UE. Dla niektórych krajów UE inte-
resy sektora rolnego nie są priorytetowe.
Jeśli chodzi o działania na rzecz ochrony sektora
owoców w UE, należy zwrócić uwagę, że dzięki sta-
raniom MRiRW udało się usunąć w 2005 r. mrożone
truskawki i maliny z listy towarów objętych głów-
nym filarem systemu preferencji celnych GSP, z któ-
rego korzystają kraje rozwijające się, np. Chiny. Po-
nadto, również przy współdziałaniu resortu rolnic-
twa, udało się doprowadzić do nałożenia środków
antydumpingowych w imporcie mrożonych truska-
wek z Chin.
Możliwość wprowadzenia ograniczeń importo-
wych, jeśli importowane towary zagrażają zdrowiu
lub życiu ludzi, zwierząt albo roślin
Z porozumienia WTO w sprawie środków sanitar-
nych i fitosanitarnych wynika, że w sytuacji gdy im-
portowane towary stanowią zagrożenie dla zdrowia
lub życia ludzi, zwierząt albo roślin, dozwolone jest
zastosowanie odpowiednich środków sanitarnych lub
fitosanitarnych, w tym również środków w postaci
ograniczeń bądź nawet całkowitego zakazu importu.
Kraj powinien jednak mieć dowody naukowe na po-
parcie tezy, że ww. zagrożenie rzeczywiście istnieje.
Środki sanitarne i fitosanitarne nie mogą być stoso-
wane arbitralnie ani nie mogą stanowić ukrytej re-
strykcji handlowej, motywowanej chęcią ochrony
krajowych producentów przed bardziej konkurencyj-
nym importem.
W odniesieniu do zagadnienia związanego z na-
wozami sztucznymi i środkami ochrony roślin uprzej-
mie informuję, iż ceny nawozów mineralnych w Pol-
sce podążają za tendencjami światowymi, zwłaszcza
w przypadku nawozów, które są produkowane przy
wykorzystaniu surowców importowanych. Do pro-
dukcji nawozów importowane są: gaz, fosforyty i sól
potasowa. Według danych Instytutu Ekonomiki Rol-
nictwa i Gospodarki Żywnościowej – PIB w Warsza-
wie od czerwca 2008 r. do czerwca 2009 r. ceny na-
wozów mineralnych wzrosły o 18,6%, jednakże
w I półroczu 2009 r. zanotowano obniżenie się śred-
niej ceny nawozów mineralnych o 3,6%.
W odniesieniu do poruszonej kwestii utrzymują-
cych się wysokich cen nawozów mineralnych dykto-
wanych przez zakłady produkcyjne, będące jednocze-
śnie spółkami Skarbu Państwa, informuję, iż wśród
dziewięciu największych zakładów chemicznych pro-
dukujących nawozy spółkami Skarbu Państwa jest
pięć zakładów, w tym: Zakłady Azotowe „Puławy”
SA, Anwil SA, Zakłady Chemiczne „Police” SA, Za-
kłady Azotowe Kędzierzyn SA, Zakłady Azotowe

w Tarnowie-Mościcach SA. Przy czym jedynie w Za-
kładach Chemicznych „Police” SA oraz Zakładach
Azotowych „Puławy” SA udział Skarbu Państwa jest
większościowy. Informując o tym, należy podkreślić,
iż polityka cenowa spółki wchodzi w zakres czynności
zwykłego zarządu, tj. należy do kompetencji zarządu
danej spółki.
Krajowi producenci nawozów mineralnych rów-
nież dostrzegają problem wysokich cen nawozów mi-
neralnych wynikający z wysokich kosztów produkcji.
W tej sytuacji niektóre zakłady usiłują uniezależnić
się od drożejącego gwałtownie importu gazu, podej-
mując prace nad wybudowaniem instalacji do zgazy-
fikowania węgla kamiennego. Działania takie podję-
ły Zakłady Azotowe w Puławach oraz Zakłady Azo-
towe w Tarnowie.
Od ubiegłorocznej jesieni nastąpiło znaczne zmniej-
szenie zapotrzebowania (zakupów) na nawozy mine-
ralne, w konsekwencji producenci nawozów zmusze-
ni zostali do weryfikacji cen. Przykładowo, poczyna-
jąc od października br., warunki zakupów wszystkich
nawozów kompleksowych w Zakładach Chemicznych
w Policach znacznie się uatrakcyjniły.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, chroniąc interesy krajowych użytkow-
ników nawozów mineralnych w stanowiskach prze-
kazywanych Ministerstwu Gospodarki, jako resor-
towi wiodącemu w zakresie postępowań ochronnych,
popiera działania zmierzające do zniesienia ceł anty-
dumpingowych na nawozy importowane spoza Unii
Europejskiej. Wyrazem takiego działania jest np. znie-
sienie w marcu 2008 r. cła antydumpingowego na
import m.in. na polski rynek mocznika, który jest
ważnym nawozem jak i surowcem do produkcji in-
nych nawozów.
W odniesieniu do poruszonej kwestii rynku środ-
ków ochrony roślin należy zauważyć, że czynnikiem,
który ma niewątpliwy wpływ na ten rynek, jest pra-
wo, które reguluje zasady i kryteria dopuszczania ich
do obrotu. Przepisy prawne stawiają szereg ograni-
czeń, aby zapewnić, że środki ochrony roślin dostęp-
ne na rynku są bezpieczne dla zdrowia człowieka,
zwierząt oraz dla środowiska.
W warunkach gospodarki rynkowej minister rol-
nictwa i rozwoju wsi nie ma bezpośredniego wpływu
na ceny detaliczne środków produkcji rolnej, ponie-
waż zakłady produkcyjne określają je we własnym
zakresie, kierując się ekonomicznym rachunkiem zy-
sków i strat oraz aktualną sytuacją panującą na ryn-
ku. Należy zauważyć, iż w I półroczu 2009 r. odnoto-
wano spadek dynamiki wzrostu cen środków ochrony
roślin z 9,9% w 2008 r. do 6,6%. W porównaniu do
grudnia 2008 r. wzrosły ceny wszystkich grup środ-
ków ochrony roślin, w tym środki grzybobójcze o 11,1%,
owadobójcze o 6,1% i chwastobójcze o 3,3%*).
*) J. Mieczkowski, S. Pruszyński, Rynek środków ochrony
roślin (w:) „Analizy Rynkowe”, Nr 36, Wydawnictwo Instytut
Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej - PIB, Warsza-
wa 2009.
567
Na podwyżkę cen środków ochrony roślin wpły-
nęły przede wszystkim ceny surowców, ceny energii
i ogólny wzrost kosztów produkcji. Natomiast obrót
środkami ochrony roślin na terenie kraju prowadzo-
ny jest w ponad 6 tys. punktów sprzedaży, w tej licz-
bie ponad 5% stanowią hurtownie. Ocenia się, że ak-
tualna sieć sprzedaży zapewnia właściwy dostęp rol-
ników do środków ochrony roślin i jednocześnie za-
pewnia odpowiednią konkurencję na tym rynku.
Nadzór nad prawidłowością obrotu środkami ochro-
ny roślin prowadzi Państwowa Inspekcja Ochrony
Roślin i Nasiennictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, dostrzegając
problemy w tym obszarze, w szczególności wzrost
cen, spotkał się w dniu 29 stycznia br. z producenta-
mi, dystrybutorami środków ochrony roślin i przed-
stawicielami związków zawodowych celem omówie-
nia kwestii problemowych i podejmowanych działań
resortu na rzecz poprawy zaistniałej sytuacji (wpro-
wadzono usprawnienia rejestracji środków ochrony
roślin).
Należy też zauważyć, że nowe rozporządzenie Par-
lamentu Europejskiego i Rady w sprawie wprowadza-
nia do obrotu środków ochrony roślin przewiduje uła-
twienia dla podmiotów wnioskujących o dopuszczenie
środka ochrony roślin do obrotu, poprzez wprowadze-
nie procedury rejestracji strefowej oraz wzajemnego
uznawania zezwoleń pomiędzy państwami Unii Eu-
ropejskiej (wnioskodawcy nie będą zobligowani do po-
wielania badań lub procedur rejestracyjnych w po-
szczególnych państwach członkowskich).
Powyższa regulacja zmniejszy obciążenia admi-
nistracyjno-finansowe związane z procedurami za-
twierdzania i udzielania zezwoleń dla środków ochro-
ny roślin, a co za tym idzie będzie wywoływać ko-
rzystny wpływ na ceny środków ochrony roślin, w szcze-
gólności preparatów generycznych.
Ponadto należy zauważyć, że w omawianym ob-
szarze Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
przeciwdziała w ustalaniu bezpodstawnie wysokich
cen środków produkcji oraz prowadzi nadzór w za-
kresie ochrony konkurencji, jak również kształtuje
politykę antymonopolową oraz politykę ochrony kon-
sumentów.
Rynek mleka
W związku z faktem, iż rynek mleka i przetworów
mlecznych objęty jest wspólną organizacją rynku
mleka w ramach wspólnej polityki rolnej Unii Euro-
pejskiej, wszelkie działania, jakie mogą zostać podję-
te na tym rynku, nie mogą wykraczać poza zakres
interwencji rynkowej czy innych form wsparcia pro-
dukcji lub przetwórstwa mleka określonych w prze-
pisach UE. Minister rolnictwa i rozwoju wsi podej-
mował i podejmuje intensywne działania, aby w ra-
mach wspólnej polityki rolnej zachowane i udoskona-
lone zostały mechanizmy interwencji rynkowej po-
zwalające na szybkie reagowanie na sytuację na
rynku mleka i skuteczne przeciwdziałanie spadkom
cen mleka. Dzięki staraniom resortu podejmowanym
już w drugiej połowie 2008 r., które uzyskały popar-
568
cie innych państw członkowskich UE, Komisja Eu-
ropejska przywróciła z dniem 23 stycznia br. refun-
dacje eksportowe do wywozu przetworów mlecznych.
Podjęto także decyzję o organizowaniu przetargów
do określenia poziomu refundacji wywozowych dwa
razy w miesiącu, a nie jak było wcześniej, raz w mie-
siącu, co powinno zwiększyć skuteczność reagowania
na sytuację na rynku przetworów mlecznych. Reagu-
jąc na trudną sytuację na rynku mleka i przetworów
mlecznych, przy wsparciu Polski, Komisja od dnia
1 stycznia 2009 r. uruchomiła również mechanizm
dopłat do prywatnego przechowywania masła oraz
zapowiedziała przedłużenie rozpoczętej w dniu 1 mar-
ca 2009 r. interwencji publicznej do masła i odtłusz-
czonego mleka w proszku do końca lutego 2010 r. oraz
umożliwienie Komisji podjęcie decyzji o kontynuowa-
niu interwencji publicznej w ramach procedury prze-
targowej do końca lutego 2011 r.
Realizowane obecnie mechanizmy interwencji
rynkowej w postaci zakupów interwencyjnych masła
i odtłuszczonego mleka w proszku, refundacji wywo-
zowych do przetworów mlecznych oraz dopłaty do
prywatnego przechowywania masła, pomimo iż przy-
czyniły się do ustabilizowania się cen przetworów
mlecznych na poziomie minimalnie przekraczającym
poziom cen interwencyjnych, w ocenie resortu rolnic-
twa są niewystarczające w świetle stale utrzymują-
cego się niskiego poziomu cen skupu mleka.
W związku z powyższym resort podejmuje dodat-
kowe działania w celu zwrócenia uwagi Komisji Eu-
ropejskiej na potrzebę wprowadzenia dalszych środ-
ków zaradczych dla sytuacji na rynku mleka. Mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do komisarz do
spraw rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich pani
Mariann Fischer Boel, z propozycją podjęcia przez
KE dalszych działań mających kluczowe znaczenie
dla uporządkowania i ustabilizowania sytuacji na
rynku mleka i przetworów mlecznych, w tym m.in.
przywrócenie mechanizmów dopłat do odtłuszczone-
go mleka i odtłuszczonego mleka w proszku na pasze
oraz do odtłuszczonego mleka na kazeinę. Ponadto
Polska zaproponowała stworzenie prawnej możliwo-
ści dokonywania na szczeblu krajowym konwersji
krajowej kwoty sprzedaży bezpośredniej na krajową
kwotę dostaw i odwrotnie, co stworzyłoby zaintere-
sowanym państwom członkowskim możliwość bar-
dziej elastycznego i efektywnego wykorzystywania
otrzymanej krajowej kwoty mlecznej. W dniu 21 wrze-
śnia 2009 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi podpisał
wraz z ministrem żywności, rolnictwa i rybołówstwa
Francji wspólne oświadczenie wzywające Komisję
Europejską do podjęcia bezzwłocznych działań ma-
jących na celu poprawę sytuacji na rynku mleka i prze-
tworów mlecznych. W oświadczeniu wezwano Komi-
sję Europejską m.in. do bezzwłocznego wzrostu cen
interwencyjnych dla masła i odtłuszczonego mleka
w proszku oraz wzrostu refundacji wywozowych na
przetwory mleczne, a także przywrócenia dopłat do
mleka odłuszczonego i odtłuszczonego mleka w prosz-
ku przeznaczanego na paszę. Oświadczenie zawiera
również wnioski do Komisji Europejskiej o podjęcie
działań zapewniających sprzedaż masła i OMP z ma-
gazynów interwencyjnych w okresie, gdy ceny tych
przetworów znacznie wzrosną, tak aby uchronić ry-
nek przed kolejnymi zakłóceniami, oraz rozważenie
dostosowania istniejących mechanizmów rynkowych,
tak aby zapewnić ich większą elastyczność i skutecz-
ność.
Ponadto na wniosek ministra rolnictwa i rozwoju
wsi na spotkaniu ministrów rolnictwa Grupy Wy-
szehradzkiej oraz Bułgarii i Rumunii w dniach 9–10
września 2009 r. przyjęte zostało wspólne stanowisko
kierowane do Komisji Europejskiej, w którym zwró-
cono uwagę na konieczność podjęcia nadzwyczajnych
działań Komisji, oceniono jako spóźnione i w konse-
kwencji mało skuteczne dotychczasowe działania na
rynku mleka, podkreślono brak akceptacji dla dzia-
łań i propozycji, które mogą pogłębić różnice w wa-
runkach produkcji pomiędzy UE-15 a nowymi człon-
kami. Ponadto wezwano Komisję do rozwiązania na
poziomie Wspólnoty problemów występujących w łań-
cuchu żywnościowym dotyczących zrównoważenia
negocjacji pomiędzy uczestnikami rynku.
Rynek owoców i warzyw
W bieżącym sezonie mieliśmy do czynienia z trud-
ną sytuacją na rynkach niektórych owoców kierowa-
nych do przetwórstwa. Przedsiębiorstwa przetwarza-
jące owoce oferowały bardzo niskie ceny za truskaw-
ki, wiśnie oraz aronię. Biorąc pod uwagę prognozo-
wany, relatywnie wysoki poziom produkcji jabłek
w bieżącym roku, także na rynku jabłek kierowanych
do przetwórstwa mogą wystąpić niskie ceny.
Na rynku owoców i warzyw zarówno w tym roku
jak i w latach poprzednich mieliśmy do czynienia ze
wspólnymi i specyficznymi przyczynami występowa-
nia sytuacji kryzysowych. Do przyczyn wspólnych
należą:
1) niedostosowanie skali produkcji ww. owoców
do popytu zgłaszanego przez przemysł przetwórczy;
2) rozdrobniona struktura wielkości gospodarstw
rolnych, w których produkowane są te owoce, co nie-
korzystnie wpływa na efektywność ekonomiczną tych
podmiotów oraz ich pozycję w negocjacjach z podmio-
tami reprezentującymi skonsolidowane przetwór-
stwo;
3) niewielki stopień zorganizowania takich go-
spodarstw w grupach i organizacjach producentów
owoców i warzyw;
4) brak integracji pionowej w handlu produktami
ogrodniczymi (brak powiązań kapitałowych pomię-
dzy producentami i przetwórcami oraz brak kontrak-
tacji w tych relacjach);
5) rosnące koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy
mamy do czynienia ze zbiorem ręcznym owoców.
Należy podkreślić, że w wyniku akcesji Polski do
UE w dniu 1 maja 2004 r. sektor owoców i warzyw
objęty został tzw. wspólną organizacją rynków rol-
nych (w tym m.in. rynku owoców i warzyw obejmu-
jącego wiśnie), określoną stosownymi aktami praw-
nymi Unii Europejskiej. Aktualnie podstawą prawną

uregulowań m.in. dla sektora owoców i warzyw jest
rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia
22 października 2007 r. ustanawiające wspólną or-
ganizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe
dotyczące niektórych produktów rolnych. W przepi-
sach tego rozporządzenia Rada ustanowiła szereg
rozwiązań, które mogą być stosowane w odniesieniu
do poszczególnych rynków rolnych we Wspólnocie.
Jednocześnie zgodnie z art. 180 ww. rozporządze-
nia do produkcji oraz handlu m.in. owocami i warzy-
wami oraz ich przetworami mają zastosowanie prze-
pisy art. 87, 88 oraz art. 89 traktatu ustanawiające-
go Wspólnotę Europejską, dotyczące pomocy przy-
znawanej przez państwa członkowskie.
W myśl przepisu art. 87 ust. 1 państwo członkow-
skie nie ma możliwości ingerowania w poziom cen na
rynkach rolnych w sposób inny niż zgodny z odpo-
wiednimi przepisami wspólnotowymi. Zatem także
Polska, jako kraj członkowski, ma bardzo ograniczo-
ne możliwości w zakresie ustanowienia i stosowania,
wykraczających poza wspólnotowe, indywidualnych
rozwiązań, mających na celu wsparcie rynkowe dla
producentów w większości sektorów rolnych (takich
jak np. wielokrotnie postulowane ceny minimalne,
skup interwencyjny czy ochrona rynku przed ze-
wnętrznym importem). W związku z tym admini-
stracja nie dysponowała i nie dysponuje instrumen-
tami, które ograniczałyby swobodę producentów
w dokonywaniu nasadzeń skutkujących wzrostem
potencjału produkcji i w rezultacie podaży ani instru-
mentami ograniczającymi samą podaż, która znajdu-
je się na rynku, co docelowo mogłoby skutkować
wzrostem cen.
Niemniej jednak państwa członkowskie mogą
w jak najszerszym zakresie wdrażać i wykorzystywać
uregulowania przewidziane ww. wspólną organizacją
rynków rolnych określoną rozporządzeniem Rady
(WE) nr 1234/2007. Podobnie Polska, która wdroży-
ła wszystkie (także fakultatywne) uregulowania
przewidziane dla sektora owoców i warzyw w ramach
wspólnej organizacji ryków rolnych.
Wyżej wymienione uregulowania wspólnotowe
polegają w szczególności na wspieraniu działań ma-
jących na celu koncentrację podaży po stronie produ-
centów owoców i warzyw, a w konsekwencji wzmac-
nianiu pozycji rynkowej tych producentów. Biorąc
pod uwagę fakt, że głównym problemem, jaki dotyczy
całego sektora produkcji owoców i warzyw, jest roz-
drobniona struktura produkcji rolnej, zdaniem resor-
tu, rozwiązania, jakie aktualnie funkcjonują w ra-
mach uregulowań wspólnotowych, powinny zapobie-
gać występowaniu sytuacji kryzysowych, a w długiej
perspektywie skutecznie przyczynią się do ich wyeli-
minowania.
Zważywszy że rozdrobniona struktura na rynku
owoców i warzyw skutkuje niedostosowaniem skali
produkcji do popytu, MRiRW podjęło działania na
rzecz koncentracji podaży na poziomie producentów.
Działania podejmowane przez Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi mają na celu umożliwienie jak
najszerszego wsparcia dla podmiotów reprezentują-
569
cych interesy producentów, które uzyskały status
grup lub organizacji producentów owoców i warzyw.
Podmioty te dzięki prowadzonym badaniom rynko-
wym dysponują o wiele szerszym dostępem do infor-
macji na temat rynku niż indywidualne gospodar-
stwa rolne. Jednostki takie mogą zatem efektywnie
wpływać na planowaną przez swoich członków pro-
dukcję tak, aby dostosować ją do popytu, zarówno
pod względem ilości, jak i jakości. Jednocześnie kon-
centrując dużą podaż, stają się atrakcyjnymi partne-
rami dla zakładów przetwórczych koncentrujących
duży popyt. W takich relacjach grupy i organizacje
mają realny wpływ na poziom cen, które uzyskują za
dostarczane do przetwórstwa produkty. Podmioty te,
posiadając osobowość prawną, mogą być stroną w kon-
traktach zawieranych bezpośrednio z zakładami
przetwórczymi.
Rolnicy, którzy planują w długiej perspektywie
zajmować się towarową produkcją owoców i warzyw,
zdając sobie sprawę ze słabej pozycji rynkowej poje-
dynczych gospodarstw, dostrzegają zalety zrzeszania
się w tego rodzaju podmiotach. Dziś na rynku owo-
ców i warzyw funkcjonuje 137 grup producentów
owoców i warzyw oraz 13 organizacji producentów.
W celu stymulowania procesu powstawania
grup i organizacji producentów owoców i warzyw
przepisy wspólnotowe przewidują poniżej opisane
formy wsparcia.
Wsparcie dla wstępnie uznanych grup producen-
tów owoców i warzyw
Są dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup produ-
centów:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi odpowiednio: 10%, 10%,
8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji sprzedanej
przez grupę, w kolejnych latach realizacji planu do-
chodzenia do uznania z zachowaniem limitu 100 000
EUR rocznie (stawka tego wsparcia jest redukowana
o 50%, dla wsparcia kalkulowanego od wartości pro-
dukcji sprzedanej, o którą przekroczono równowar-
tość 1 000 000 EUR);
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowanych
kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowanych w ra-
mach planów dochodzenia do uznania; w Polsce
wsparcie to określono na najwyższym dopuszczalnym
prawodawstwem wspólnotowym poziomie, tj. 75%.
Zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi in-
westycje realizowane z udziałem tego wsparcia to
m.in. budynki i budowle oraz maszyny i urządzenia
służące do magazynowania, sortowania, mycia, przy-
gotowania do sprzedaży (np. pakowania), a także
transportu owoców i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypadku
wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzyskane-
go przez grupę wsparcia.
Wsparcie dla uznanych organizacji producentów
owoców i warzyw
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
570
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-
wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wspólnotowy-
mi muszą zapewniać realizację szeregu celów na
rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imieniu
i na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich eko-
nomicznego interesu. Ponadto podmioty te muszą
zapewniać swoim członkom środki techniczne nie-
zbędne do zbioru, magazynowania, pakowania oraz
sprzedaży ich produktów, a także wsparcie technicz-
ne w zakresie prośrodowiskowych praktyk uprawy.
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego.
Wsparcie to jest ograniczone do:
— 60% założonego przez organizacje funduszu
operacyjnego;
— 50% faktycznie poniesionych w ramach progra-
mu operacyjnego kosztów.
Do dnia 16 września 2009 r. z pomocy na dofinan-
sowanie funduszu operacyjnego z tytułu realizacji
programu operacyjnego skorzystały cztery uznane
organizacje producentów, dla których przyznano po-
moc finansową w wysokości 4820,6 tys. zł.
W tym samym czasie 102 grupy producentów
otrzymały pomoc finansową. Ogółem wypłacono
345 365 170,74 zł, w tym na pomoc finansową na
koszty administracyjne 39 269 809,02 zł i na pomoc
finansową na pokrycie części kwalifikowanych kosz-
tów inwestycji 306 095 361,72 zł.
Jedną z kategorii determinujących cenę jest po-
pyt. Pomimo faktu, iż znaczna część wyprodukowa-
nych w Polsce owoców i warzyw świeżych oraz ich
przetworów jest kierowana na eksport, skala popytu
na produkowane w Polsce owoce i warzywa jest
w dużym stopniu uzależniona od konsumpcji na ryn-
ku krajowym. W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi przygotowano szereg rozwiązań, które docelowo
mają pomóc m.in. sektorowi owoców i warzyw w re-
alizacji działań o charakterze promującym spożycie
tych produktów, a w rezultacie zwiększenie na nie
popytu. Jednym z nich jest rozwiązanie mające na
celu podniesienie świadomości konsumentów o pol-
skich produktach rolno-spożywczych, które uregulo-
wano ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o funduszach
promocji produktów rolno-spożywczych (Dz. U. Nr 97,
poz. 799), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2009 r.
Na podstawie tej ustawy został utworzony m.in. Fun-
dusz Promocji Owoców i Warzyw. Ze środków zgro-
madzonych na Funduszu Promocji Owoców i Warzyw
możliwe jest finansowanie określonych działań ma-
jących na celu m.in. promocję spożycia poszczegól-
nych produktów. Ustawa zakreśla jedynie pole dzia-
łań, natomiast ustalenie konkretnych zadań realizo-
wanych ze środków funduszy promocji należeć będzie
do tzw. komisji zarządzających. W skład komisji po-
wołanej do zarządzania ww. funduszem wchodzić
będą przedstawiciele poszczególnych branż (po czte-
rech przedstawicieli producentów i przetwórców oraz
jeden przedstawiciel izb rolniczych). Komisja, o której
mowa, określać będzie zadania mieszczące się w za-
kresie celów i działań określonych w ustawie.
Ponadto w ramach reformy uregulowań rynku
owoców i warzyw, która miała miejsce w latach 2006–
–2007, na wniosek Polski wprowadzono wsparcie dla
wybranych gatunków owoców miękkich. Zgodnie z prze-
pisami art. 98 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009
z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla
rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustana-
wiającego określone systemy wsparcia dla rolników,
zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 1290/2005,
(WE) nr 247/2006, (WE) nr 378/2007 oraz uchylają-
cego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003, do 31 grud-
nia 2011 r. przyznawana jest przejściowa pomoc ob-
szarowa producentom truskawek oraz malin, które
dostarczane są do przetworzenia. Jest ona przyzna-
wana jedynie w odniesieniu do obszarów, których
produkcja objęta jest umową z zatwierdzonymi sku-
pującymi i przetwórcami owoców miękkich (zgodnie
z listą ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2009 r.
Nr 3, poz. 43). Rolnicy mogą otrzymywać maksymal-
nie 400 EUR do 1 ha uprawy malin i truskawek, z cze-
go 230 EUR pochodzi z budżetu UE, natomiast
170 EUR z budżetu krajowego. Płatność może być
wypłacana jedynie w odniesieniu do maksymalnych
krajowych powierzchni gwarantowanych, które dla
Polski ustanowiono w wysokości 48 000 ha.
W 2008 r. koperta finansowa wynosiła 65 216,64 tys.
PLN. Wykorzystana powierzchnia referencyjna to
31 050,59 ha, co stanowi ok. 70% krajowej powierzch-
ni gwarantowanej. Z tytułu dopłat do owoców mięk-
kich producentom wypłacono 42 187 820 PLN. W roku
bieżącym powierzchnia zadeklarowana wyniosła
39 583,57 ha.
Kolejnym rozwiązaniem wdrożonym przez Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi jest realizacja pro-
gramu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/
2010. Program ustanowiony na podstawie przepisów
wspólnotowych ma na celu wykreowanie wśród dzie-
ci zdrowych nawyków żywieniowych polegających na
wzbogaceniu ich diety o owoce i warzywa. Aktualnie
w Polsce średni poziom spożycia owoców i warzyw
świeżych w przeliczeniu na jednego mieszkańca na-
leży do najniższych w UE, co oznacza, że jest duży
potencjał do zwiększenia popytu na te produkty. Pro-
gram jest adresowany do dzieci w klasach 1–3 szkół
podstawowych. Dzieciom udostępniane będą bezpłat-
nie: jabłka, gruszki, truskawki, marchew, ogórki,
papryka oraz soki owocowe i warzywne. Program
został przygotowany na rok szkolny 2009/2010, ale
zakłada się, że będzie on kontynuowany także w ko-
lejnych latach. Budżet programu dla Polski określono
w kwocie 12 297 064 EUR rocznie (w tym z budżetu
UE: 9 222 798 EUR, a krajowego: 3 074 266 EUR).
Wielkość grupy docelowej wynosi 1 076 881 dzieci

(uczniowie szkół podstawowych w klasach 1–3).
Określono także produkty kwalifikujące się do dys-
trybucji, są to: jabłka, gruszki, truskawki, marchew,
rzodkiewka, papryka słodka, ogórki, soki owocowe,
soki warzywne oraz soki owocowo-warzywne.
Odnosząc się do poruszonej przez pana posła kwe-
stii długoterminowej rządowej polityki rolnej doty-
czącej rynków rolnych, uprzejmie przypominam, że
począwszy od 1 maja 2004 r. wszystkie wynikające
ze wspólnej polityki rolnej (WPR) mechanizmy ryn-
kowe są uruchamiane przez Komisję Europejską na
mocy przepisów wspólnotowych, zatem poszczególne
państwa UE, w tym Polska, nie mają możliwości sa-
modzielnego wprowadzania innego rodzaju wsparcia
dla rynków rolnych.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, że w dniu
12 czerwca 2009 r. Rada Ministrów zatwierdziła sta-
nowisko rządu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie
przyszłości wspólnej polityki rolnej Unii Europejskiej
po 2013 r. Biorąc pod uwagę otwieranie się rynku
wspólnotowego na konkurencję zewnętrzną i rosną-
cą niestabilność międzynarodowych rynków rolnych
zdaniem rządu RP niezasadne byłoby dalsze ograni-
czanie interwencji rynkowej w prawodawstwie wspól-
notowym. Mechanizmy interwencji powinny także
w przyszłości stabilizować rynkowe warunki produk-
cji, współdecydując w ten sposób o bezpieczeństwie
żywnościowym UE.
Polska opowiada się za zachowaniem dotychcza-
sowych skutecznych instrumentów interwencji ryn-
kowej – nie są już one podstawowym sposobem
wsparcia dochodów rolniczych, jednak skutecznie za-
pewniają „siatkę bezpieczeństwa” uruchamianą w peł-
ni w sytuacjach szczególnych (duży spadek cen,
wzrost wahań cen). Zachowanie możliwości skutecz-
nej interwencji jest istotne w sektorach o szczególnej
roli dla środowiska i regionów. Efektywne instru-
menty stabilizacji rynku są szczególnie ważne dla
większości średnich i mniejszych gospodarstw, które
mają ograniczone możliwości finansowe radzenia so-
bie z sytuacjami kryzysowymi. Oczywiście nie można
zapominać, iż pomimo wdrażania instrumentów
WPR może dochodzić do pewnych wahań na rynkach
rolnych w Polsce na skutek zmieniającej się sytuacji
na rynkach światowych.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
571
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie właściwości organu przy ubieganiu się
o świadczenie z pomocy społecznej (11503)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską Pana posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie właściwości organu przy ubieganiu się
o świadczenia z pomocy społecznej uprzejmie wyja-
śniam.
Zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.) właściwość miejscową gminy
ustala się według miejsca zamieszkania osoby ubie-
gającej się o świadczenie. Pojęcie miejsca zamieszka-
nia definiuje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Ko-
deks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 25 K.c. miejscem zamieszkania osoby
fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przeby-
wa z zamiarem stałego pobytu. Miejscem zamieszka-
nia osoby, w stosunku do której został ustanowiony
opiekun prawny (nawet tymczasowo, a sąd nie ure-
gulował tej kwestii w sposób odmienny), zgodnie
z art. 27 K.c., w czasie trwania opieki jest miejsce
zamieszkania opiekuna.
Ustawa o pomocy społecznej reguluje więc kwestie
właściwości gminy w sposób ogólny, odwołujący się
do norm i reguł ogólnie w prawie polskim funkcjonu-
jących.
W najbliższym czasie w przedmiotowej tematyce
dotyczącej właściwości gmin w postępowaniach z za-
kresu pomocy społecznej nie planuje się żadnych
zmian. Miejsce zamieszkania pojmowane jako miej-
scowość, w której to osoba przebywa z zamiarem sta-
łego pobytu, w którym najczęściej skoncentrowane
są wszystkie podstawowe czynności życiowe danej
osoby, wydaje się być najlepszym rozwiązaniem do-
tyczącym wskazania właściwości gminy zobowiąza-
nej do przyznania świadczenia i ponoszenia kosztów
jego przyznania. W przypadku osób, dla których zo-
stał ustanowiony opiekun prawny, o odmiennym od
kodeksowego uregulowaniu przedmiotowej kwestii
zadecydować może sąd prowadzący postępowanie.
W przedmiotowej sprawie, biorąc pod uwagę treść
przepisów ustawy o pomocy społecznej, nie ma pod-
staw do nałożenia obowiązku finansowania pobytu
mieszkańca DPS-u na gminę miejsca zamieszkania
biologicznych rodziców dziecka, którym na mocy pra-
womocnego orzeczenia sądu odebrano prawa rodzi-
cielskie. W opisanej sytuacji nie ma również możli-
wości do zastosowania art. 101 ust. 7 ustawy o pomo-
cy społecznej, gdyż przyznanie świadczenia w miejscu
pobytu jest sytuacją nadzwyczajną, mającą zastoso-
wanie w przypadkach szczególnie uzasadnionych sy-
tuacją osobistą osoby ubiegającej się o świadczenie,
572
w sprawach niecierpiących zwłoki oraz w sprawach
cudzoziemców, którym udzielono zgody na pobyt to-
lerowany, i cudzoziemców, o których mowa w art. 5a.
Poza tym w przedmiotowej sytuacji właściwość gmi-
ny obowiązanej do skierowania do domu pomocy spo-
łecznej oraz do ponoszenia odpłatności za pobyt nie
budzi w świetle tych przepisów wątpliwości.
Chcąc uregulować przedmiotową kwestię w spo-
sób odmienny, niż jest to w Kodeksie cywilnym,
wbrew pozorom można doprowadzić do jeszcze więk-
szych problemów interpretacyjnych, jak również wąt-
pliwości co do kwestii słuszności niektórych rozwią-
zań. Wprowadzenie powszechnie obowiązujących
zasad wydaje się rozwiązaniem najprostszym i tym
samym niepowodującym sporów kompetencyjnych
i interpretacyjnych. Chcąc powyższą kwestię uregu-
lować w sposób odmienny bądź w sposób przez pana
posła zaproponowany, należałoby się zastanowić, jak
postąpić w przypadku, np. gdy miejsce zamieszkania
obojga rodziców biologicznych byłoby różne: gdy jed-
no z nich bądź oboje przebywaliby w DPS-ach, zakła-
dach karnych etc. bądź dziecko od samego początku
przebywałoby poza domem rodzinnym, w miejscowo-
ści oddalonej od miejsca zamieszkania rodziców bio-
logicznych, pod opieką rzeczywistą babci. Różnorod-
ność sytuacji powoduje, że nie ma w rzeczywistości
możliwości takiego dostosowania regulacji prawnej,
by zadowolić wszystkie uczestniczące w postępowa-
niu (formalnie bądź potencjalnie) podmioty. Regu-
lacja ustawy o pomocy społecznej ma przede wszyst-
kim na celu dobro osób najbardziej potrzebujących.
Ewentualne zmiany w przedmiotowej regulacji mu-
szą być przede wszystkim rozpatrzone pod kątem
wpływu na sytuację osób uprawnionych do otrzy-
mania pomocy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Jadwigi Wiśniewskiej
i Anny Paluch
w sprawie przyczyn niewpisania
na listę leków refundowanych
analogów insulin długo działających (11504)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Jadwigi Wiśniewskiej i pani Anny
Paluch, posłanek na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 18 września 2009 r.
(SPS-023-11504/09), w sprawie przyczyn niewpisa-
nia na listę leków refundowanych analogów długo
działających, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje:
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wieloma
różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega od pozio-
mu wzrostu w latach poprzednich, pomimo trudnej
sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się to jednak
z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia, podobnie jak or-
gan odpowiedzialny jakiegokolwiek innego państwa,
musi podejmować decyzje o wprowadzaniu refundacji
nowych leków ze szczególną rozwagą dla zapewnienia
stabilności budżetu płatnika publicznego.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej, bez wprowadzania
nowych insulin na listę leków refundowanych, pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln PLN.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
Rady Konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi
standardami, a nie psychologiczne chwyty marketin-
gowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin długo dzia-
łających, Ministerstwo Zdrowia brało pod uwagę
również inne przesłanki: brak udokumentowanej
różnicy w efektywności klinicznej między analogami
insuliny a dotychczas refundowanymi (rekomendacja
Rady Konsultacyjnej AOTM nr 69/19/2008), o wiele
wyższą cenę dla pacjenta oraz doniesienia dotyczące
bezpieczeństwa leków, dostępne na stronie interne-
towej Europejskiej Agencji ds. Leków.
W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji insulin
analogowych o przedłużonym działaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.

Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie postępowania sądowego
w kontekście stosowania przez sądy orzeczeń
Trybunału Konstytucyjnego (11505)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 18 września 2009 r.
nr SPS-023-11505/09 interpelację pana posła Zbi-
gniewa Wassermanna z dnia 3 września 2009 r. do-
tyczącą postępowania sądowego w sprawie pana
Z. K. w kontekście stosowania przez sądy orzeczeń
Trybunału Konstytucyjnego, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Akta sprawy sygn. II K 461/06 Sądu Rejonowego
w Dębicy były już badane w Biurze Postępowania
Sądowego Prokuratury Krajowej w związku z wnio-
skiem pana Z. K. o wniesienie do Sądu Najwyższego,
w oparciu o przepis art. 521 K.p.k., kasacji od prawo-
mocnego wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia
18 grudnia 2007 r. sygn. II K 461/06, skazującego go
za popełnienie przestępstw z art. 226 § 1 K.k. i art. 212
§ 2 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. w zw. z art. 12 K.k.
oraz przestępstw z art. 226 § 3 K.k. i art. 212 § 2 K.k.
w zw. z art. 11 § 2 K.k. w zw. z art. 12 K.k.; z art. 212
§ 2 K.k. w zw. z art. 12 K.k. oraz z art. 241 § 2 K.k.
w zw. z art. 12 K.k.
Po wnikliwym zbadaniu akt nie dopatrzono się
jednak istnienia podstaw prawnych z art. 523 § 1
K.p.k. do wniesienia w tej sprawie kasacji na korzyść
skazanego.
O wynikach badania akt i zajętym stanowisku
odmawiającym wywiedzenia skargi kasacyjnej pan
Z. K. powiadomiony został pismem Biura Postępowa-
nia Sądowego Prokuratury Krajowej z dnia 12 lutego
2009 r., sygn. PR V 861-1995/08.
W złożonej interpelacji pan poseł Zbigniew Was-
sermann zakwestionował to stanowisko, argumentu-
jąc, iż w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 11 października 2006 r., sygn. P 3/06, ściganie
pana Z. K. z oskarżenia publicznego w zakresie czy-
nów z art. 226 § 1 K.k. było niedopuszczalne.
Wprawdzie pan poseł Zbigniew Wassermann do-
strzegł, iż pan Z. K. został skazany za przestępstwa
z art. 226 § 1 K.k. pozostające w zbiegu z przestęp-
stwami z art. 212 § 2 K.k., przy czym kara, zgodnie
z dyrektywami wymiaru kary w przypadku zbiegu
przepisów określonymi w art. 11 § 3 K.k., została
wymierzona skazanemu na podstawie art. 212 § 2
K.k., ale jego zdaniem bezzasadne przypisanie ska-
zanemu popełnienia także przestępstw z art. 226 § 1
K.k. mogło mieć wpływ na treść wyroku, w tym
w szczególności na wymiar kary, gdyż sądy, skazując
za przestępstwo popełnione w zbiegu z innym prze-
pisem, stwierdzają większą szkodliwość społeczną
czynu i jego karygodność.
573
Ustosunkowując się do tej argumentacji, a także
do pytań zawartych w interpelacji, zauważyć należy,
że zarzut wydania wyroku Sądu Rejonowego w Dę-
bicy z dnia 18 grudnia 2007 r., sygn. akt II K 461/06,
z rażącym naruszeniem art. 226 § 1 K.k. jest jak
najbardziej trafny.
Akt oskarżenia przeciwko panu Z. K. zarzucający
mu m.in. popełnienie przestępstw zakwalifikowa-
nych z art. 212 § 2 K.k. w zbiegu z art. 226 § 1 K.k.
w zw. z art. 11 § 2 K.k. w zw. z art. 12 K.k. wniesiony
został do Sądu Rejonowego w Dębicy w dniu 12 czerw-
ca 2006 r.
Przed rozpoznaniem przedmiotowej sprawy przez
Sąd Rejonowy w Dębicy wyrokiem z dnia 11 paź-
dziernika 2006 r., sygn. P 3/06, Trybunał Konstytu-
cyjny stwierdził niezgodność z art. 54 ust. 1 w zw.
z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP przepisu art. 226 § 1
K.k. w zakresie, w jakim penalizuje on znieważenie
funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu
przybranej dokonane niepublicznie lub dokonane pu-
blicznie, lecz nie podczas pełnienia czynności służbo-
wych. Rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Trybunału
Konstytucyjnego powodowało, że od momentu wej-
ścia w życie tego orzeczenia niedopuszczalne stało się
ściganie sprawcy z tytułu zniewagi funkcjonariusza
publicznego dokonanej w związku z jego czynno-
ściami służbowymi, a nie podczas wykonywania tych
czynności.
W tej sytuacji po wejściu w życie wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego, ponieważ w omawianej spra-
wie znieważenie funkcjonariuszy publicznych przez
oskarżonego nie było dokonane podczas wykonywa-
nia przez nich czynności służbowych, prokurator po-
pierający przed sądem wniesiony w dniu 12 czerwca
2006 r. akt oskarżenia powinien był złożyć na roz-
prawie wniosek o modyfikację kwalifikacji prawnej
czynów zarzucanych oskarżonemu poprzez wyelimi-
nowanie z niej art. 226 § 1 K.k., czego jednak nie
uczynił.
Także Sąd Rejonowy w Dębicy, rozpoznając spra-
wę pana Z. K. już po wejściu w życie wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego, powinien był wyeliminować
przepis art. 226 § 1 K.k. z przyjętej kwalifikacji praw-
nej jego czynów.
Nie ulega zatem wątpliwości, że wyrok Sądu Re-
jonowego w Dębicy przypisujący oskarżonemu popeł-
nienie przestępstw przy zastosowaniu kumulatywnej
kwalifikacji prawnej z art. 226 § 1 K.k. i art. 212 § 2
K.k. naruszał rażąco prawo materialne.
Wyrok Sądu Rejonowego w Dębicy z dnia 18 grud-
nia 2007 r., sygn. akt II K 451/06, nie został zaskar-
żony przez strony w drodze wniesienia zwykłych
środków odwoławczych (apelacji) i wobec tego upra-
womocnił się z tą wadą.
Przeprowadzone w Biurze Postępowania Sądowe-
go Prokuratury Krajowej badanie akt przedmiotowej
sprawy pod kątem istnienia podstaw z art. 523 § 1
K.p.k. do wniesienia do Sądu Najwyższego nadzwy-
czajnego środka zaskarżenia – kasacji, na korzyść
574
pana Z. K. od wymienionego orzeczenia wykazało, iż
brak jest ku temu podstaw.
W myśl art. 523 § 1 K.k. kasacja może być wnie-
siona tylko z powodu uchybień wymienionych w art.
439 K.p.k. lub innego rażącego naruszenia prawa,
jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzecze-
nia. W niniejszej sprawie bezsporne jest, że doszło do
innego rażącego naruszenia prawa materialnego,
niespełniony jednak został drugi z wymienionych
w art. 523 § 1 K.p.k. warunków wniesienia kasacji,
a mianowicie istotny wpływ owego innego narusze-
nia prawa na treść orzeczenia.
Wprawdzie w świetle wyroku Trybunału Konsty-
tucyjnego Sąd Rejonowy w Dębicy nie miał podstaw
do uznania, że oskarżony dopuścił się zachowania
wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 226
§ 1 K.k., ale jednocześnie miał podstawy prawne do
skazania pana Z. K., gdyż te same jego zachowania
wyczerpywały znamiona występków z art. 212 § 2
K.k.
Zaistniałe naruszenie nie miało także wpływu na
wymiar orzeczonych wobec pana Z. K. kar jednost-
kowych oraz kary łącznej.
Podstawą wymiaru kary za przypisane panu
Z. K. przestępstwa z art. 212 § 2 K.k. w zbiegu z art. 226
§ 1 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. w zw. z art. 12 K.k.
był przepis art. 212 § 2 K.k. przewidujący surowsze
zagrożenie karą.
Przestępstwo z art. 226 § 1 K.k. jest bowiem za-
grożone karą grzywny, ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do roku, natomiast przestęp-
stwo z art. 212 § 2 K.k. jest zagrożone karą grzywny,
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2.
Mimo wielości popełnionych przestępstw, bowiem
oprócz piętnastu przestępstw o wskazanej wyżej
kwalifikacji prawnej uznano pana Z. K. również za
winnego popełnienia przestępstwa z art. 226 § 3 K.k.
w zw. z art. 212 § 2 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. w zw.
z art. 12 K.k., a także przestępstwa z art. 241 § 2 K.k.
w zw. z art. 12 K.k., orzeczono za każde z nich kary
rodzajowo najłagodniejsze, bo kary grzywny.
Wymierzona kara łączna grzywny w wymiarze
150 stawek dziennych grzywny nie może być również
oceniona jako surowa, bowiem górną granicę kary
łącznej grzywny ustawodawca określił na 540 stawek
dziennych.
Podkreślenia wymaga, że uzasadnienie wyroku
Sądu Rejonowego w Dębicy nie zostało sporządzone
i wobec tego nie można stwierdzić, czy istotnie sąd
przy wymiarze tak kar jednostkowych, jak i kary
łącznej uwzględnił fakt popełnienia przez pana Z. K.
przestępstw z art. 212 § 2 K.k. w zbiegu z art. 226
§ 1 K.k. przy ocenie szkodliwości społecznej jego czy-
nów, względnie aby uznał to za okoliczność obciąża-
jącą.
Sama natomiast wysokość wymierzonych kar,
orzeczonych w dolnych graniach ustawowego zagro-
żenia, nie pozwala na wnioskowanie, że sąd z uwagi
na przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji prawnej czy-
nów pana Z. K. stwierdził ich większą szkodliwość
społeczną czy też ich karygodność.
Brak jest więc możliwości wykazania w skardze
kasacyjnej, iż przy prawidłowym zakwalifikowaniu
czynów przypisanych panu Z. K., czyli bez zastoso-
wania art. 226 § 1 K.k., wymierzona mu kara byłaby
niższa.
Niewyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czy-
nów oskarżonego art. 226 § 1 K.k. nie ma też znacze-
nia dla okresu zatarcia skazania czy przyjęcia w póź-
niejszym czasie recydywy, gdyż orzeczono wobec
oskarżonego karę grzywny, a nie karę pozbawienia
wolności.
Nie można również nie zauważyć, iż uchylenie
kwestionowanego wyroku w trybie przepisów o ka-
sacji, wobec braku podstaw do kwestionowania słusz-
ności samego skazania oraz wymiaru orzeczonej
kary, spowodowałoby zwrot sprawy do ponownego
rozpoznania wyłącznie w celu wyeliminowania
art. 226 § 1 K.k. z przyjętej kwalifikacji prawnej czy-
nów i w konsekwencji wydanie nowego wyroku ska-
zującego na taką samą karę, którego zatarcie nastą-
piłoby później, a tę okoliczność trudno uznać za dzia-
łającą na korzyść skazanego.
Z przedstawionych względów, pomimo wydania wy-
roku Sądu Rejonowego w Dębicy z rażącym narusze-
niem przepisu prawa materialnego, brak jest podstaw
prawnych z art. 523 § 1 K.p.k. do wniesienia od tego
orzeczenia skargi kasacyjnej na korzyść pana Z. K.
W odniesieniu do zagadnienia dotyczącego stoso-
wania przez sądy powszechne w praktyce orzeczni-
czej wyroków Trybunału Konstytucyjnego informu-
ję, że art. 190 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, iż orze-
czenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc po-
wszechnie obowiązującą i są ostateczne. Oznacza to,
że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, w tym
stwierdzające niezgodność konkretnego przepisu
aktu normatywnego z przepisami konstytucji, skut-
kują z chwilą jego ogłoszenia, bądź też w dopuszczal-
nym terminie zakreślonym przez sam trybunał,
trwałym wyeliminowaniem zakwestionowanego
przepisu z obowiązującego w Rzeczypospolitej Pol-
skiej systemu prawnego. Konsekwencją normy kon-
stytucyjnej wyrażonej w art. 190 jest, że wszystkie
organy władzy publicznej, w tym sądy powszechne,
są bezwzględnie związane orzeczeniem przez Trybu-
nał Konstytucyjny o utracie mocy obowiązującej
przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją RP.
Z art. 178 ust. 1 Konstytucji RP wynika zasada pod-
ległości sędziów konstytucji i ustawom, a zatem zwią-
zanie sądu wyrokiem trybunału traktować należy
jako realizację obowiązku wynikającego z tej normy
konstytucyjnej.
Departament Sądów Powszechnych Ministerstwa
Sprawiedliwości nie posiada informacji o ewentual-
nych wątpliwościach interpretacyjnych tych przepi-
sów konstytucyjnych w praktyce orzeczniczej sądów
powszechnych.
Natomiast ustosunkowując się do zawartego w in-
terpelacji pytania, czy w niniejszej sprawie nie po-

winno w zakresie objętym art. 226 § 1 K.k. nastąpić
zatarcie skazania z mocy samego prawa, podkreśle-
nia wymaga, że według art. 4 § 4 K.k., jeżeli czyn nie
jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega
zatarciu z mocy prawa. Cytowany przepis odnosi się
jednak wyłącznie do wypadków pełnej depenalizacji.
Żaden z czynów przypisanych panu Z. K. wyrokiem
Sądu Rejonowego w Dębicy nie był zakwalifikowany
wyłącznie z art. 226 § 1 K.k., lecz w kumulatywnym
zbiegu z art. 212 § 2 K.k., a zatem w tym wypadku
nie zostały spełnione przesłanki z art. 4 § 4 K.k.
Wyjaśnienia też wymaga, że instytucja zatarcia
skazania określona w art. 106 K.k. nie dotyczy prze-
stępstw, lecz skazań, a moment zatarcia skazania
uzależniony jest nie od kwalifikacji prawnej przestęp-
stwa, a od rodzaju orzeczonej kary czy środka karne-
go. W niniejszej sprawie została wymierzona skaza-
nemu grzywna i w związku z tym zatarcie skazania,
po myśli art. 107 § 4 K.k., nastąpi z mocy prawa
z upływem 5 lat od jej wykonania lub darowania albo
od przedawnienia jej wykonania bądź na wniosek
skazanego po upływie 3 lat.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie projektów kluczowych
w programach operacyjnych NSRO 2007–2013
(11509)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pani poseł Grażyny Gęsickiej
z dnia 18 września 2009 r. dotyczącą projektów klu-
czowych w programach operacyjnych NSRO 2007–
–2013 uprzejmie informuję, co następuje:
Publikacja oraz aktualizacja indykatywnych list
projektów kluczowych, procedury związane z zawie-
raniem umów wstępnych, oceną wniosków o dofinan-
sowanie, zawieraniem umów o dofinansowanie oraz
tryb i zakres monitorowania stanu przygotowania
projektów regulowane są zgodnie z wytycznymi mi-
nistra rozwoju regionalnego w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów in-
dywidualnych.
Zgodnie z wytycznymi listy projektów kluczowych
w ramach krajowych programów operacyjnych mogą
być aktualizowane przez ministra rozwoju regional-
nego nie częściej niż dwa razy do roku – najpóźniej
do 31 lipca oraz 31 stycznia. Aktualizacja list projek-
575
tów kluczowych dokonywana jest w oparciu o dane
poszczególnych instytucji zarządzających dotyczące
stanu przygotowania projektu do realizacji zbierane
w ramach systemu monitorowania przygotowania
projektów. W przypadku programów regionalnych
decyzję o zmianach na liście podejmują instytucje za-
rządzające danym programem – tj. zarządy poszcze-
gólnych województw.
Zgodnie z przyjętym systemem monitorowania
i sprawozdawczości ze stanu przygotowania projek-
tów kluczowych informacje o stanie przygotowania
projektów w krajowych programach operacyjnych
przekazywane są do MRR z końcem miesiąca po za-
kończeniu danego kwartału.
Ad 1: Ile jest projektów kluczowych w poszczegól-
nych programach operacyjnych? Ad 4: Jaki procent
całej alokacji w NSRO i poszczególnych programach
stanowią alokacje na projekty kluczowe?
Po aktualizacji zakończonej w lipcu 2009 r. łącz-
nie w krajowych i regionalnych programach opera-
cyjnych realizowanych jest 1370 projektów kluczo-
wych, z czego 1263 znajduje się na listach podstawo-
wych, a 107 na listach rezerwowych.
Zgodnie z wytycznymi dofinansowanie w poszcze-
gólnych programach operacyjnych rezerwowane jest
wyłącznie dla projektów znajdujących się na listach
podstawowych. Projekty te wykorzystują obecnie
43,35% alokacji dla całego NSRO.
Dodatkowo w części programów operacyjnych
przygotowane zostały listy projektów rezerwowych,
które mogą zostać zrealizowane w przypadku poja-
wienia się wolnych środków w programach. Łącznie
projekty kluczowe znajdujące się na listach podsta-
wowych oraz rezerwowych wykorzystują ponad
52,5% alokacji dla całego NSRO. (Tabela 1)
Należy podkreślić, iż informacje dotyczące projek-
tu zawarte na opublikowanych listach mają charak-
ter indykatywny i mogą ulegać zmianom na etapie
podpisywania preumów, składania wniosków o dofi-
nansowanie oraz zawierania ostatecznych umów o do-
finansowanie.
Ad 2: Ile z projektów kluczowych ma podpisane
preumowy, a ile umowy ostateczne? Ad 3: Na jakie
kwoty opiewają listy tych projektów, preumowy i umo-
wy? Ad 5: Jaki jest harmonogram podpisywania
preumów i umów ostatecznych?
Zgodnie z wytycznymi preumowy muszą być pod-
pisane dla wszystkich projektów znajdujących się na
listach podstawowych w krajowych programach ope-
racyjnych w ciągu 6 miesięcy od dnia umieszczenia
projektu na liście. Wyjątkiem są projekty, dla których
możliwe jest złożenie wniosku o dofinansowanie
przed upływem tego terminu.
W przypadku projektów rezerwowych decyzję o ko-
nieczności podpisywania preumów podejmuje instytu-
cja zarządzająca danym programem operacyjnym.
Zgodnie z informacjami uzyskiwanymi od po-
szczególnych instytucji pośredniczących w ramach
systemu zarządzania i monitorowania projektów in-
dywidualnych proces podpisywania preumów prze-
576

Tabela 1: Podstawowe informacje o projektach kluczowych

w rozbiciu na poszczególne programy operacyjne

Projekty indywidualne – łącznie

Projekty indywidualne – lista podstawowa
z listą rezerwową

Program
Stopień wykorzystania Stopień wykorzystania
Liczba Liczba
alokacji alokacji

PO „Infrastruktura i środowisko” 318 73,47% 386 94,77%

PO „Innowacyjna gospodarka” 112 26,00% 131 28,49%

PO „Rozwój Polski Wschodniej” 99 73,41% 109 73,41%

Razem krajowe programy operacyjne 529 63,28% 626 79,27%

Dolnośląskie 53 27,58% 56 28,22%

Kujawsko-Pomorskie 92 48,20% 92 48,20%

Lubelskie 26 16,28% 30 16,28%

Lubuskie 158 69,56% 158 69,56%

Łódzkie 38 38,12% 38 38,12%

Małopolskie 37 27,87% 38 27,99%

Mazowieckie 47 41,80% 47 41,80%

Opolskie 21 26,54% 21 26,54%

Podkarpackie 40 23,01% 40 23,01%

Podlaskie 25 33,51% 25 33,51%

Pomorskie 0 0,00% 0 0,00%

Śląskie 19 25,36% 19 25,36%

Świętokrzyskie 23 17,86% 25 20,30%

1) 87 37,90% 87 37,90%
Warmińsko-Mazurskie

Wielkopolskie 29 26,62% 29 26,62%

Zachodniopomorskie 39 20,83% 39 20,83%

Razem regionalne programy operacyjne 734 29,31% 744 29,48%

Razem NSRO 1263 43,35% 1370 52,53%

biega zgodnie z harmonogramem. Wg stanu na ko-
niec czerwca br. w przypadku programów krajowych
podpisano wszystkie preumowy z wyjątkiem 3 pro-
jektów podstawowych, dla których beneficjenci zre-
zygnowali z realizacji projektów. Projekty te zostały
usunięte z list projektów kluczowych podczas aktu-
alizacji zakończonej w lipcu br.
Powyższe reguły nie mają zastosowania do pro-
gramów regionalnych, chociaż rekomendowane jest
zawieranie preumów na podobnych warunkach, co
w przypadku programów krajowych.
Wg stanu na koniec II kwartału br. preumowy
zawarte były dla 462 projektów (nie wliczono projek-
tów, które miały zawarte preumowy, ale podczas ak-
tualizacji list projektów indywidualnych w lipcu br.
1)
Formalnie na liście znajduje się 17 projektów, jednak 5
z nich stanowią tzw. programy obejmujące w sumie 75 projektów.
zostały usunięte lub podzielone). Wartość dofinanso-
wania UE dla projektów objętych preumowami sza-
cowana jest na kwotę 95 810 mln zł. Umowy o dofi-
nansowanie zawarte były dla 94 projektów, dla któ-
rych wartość dofinansowania wynosi 8118 mln zł.
W odniesieniu do regionalnych programów ope-
racyjnych wg stanu na koniec sierpnia br. zawartych
było 456 preumów. Łączna wartość dofinansowania
dla projektów objętych preumowami szacowana była
w wysokości 14 661 mln zł. Umowy o dofinansowanie
zawarte były dla 195 projektów o łącznej wartości
dofinansowania UE w wysokości 3210 mln zł.
Termin zawarcia umowy o dofinansowanie nie
jest określony ani w umowie wstępnej, ani w wytycz-
nych. Zależy on w dużej mierze od harmonogramu
przygotowania wniosku o dofinansowanie oraz jego
późniejszej oceny przez właściwe instytucje. Z tego
względu MRR nie tworzy harmonogramów zawiera-

nia umów o dofinansowanie. Podstawowym narzę-
dziem do monitorowania postępu w przygotowaniu
projektów indywidualnych jest harmonogram skła-
dania wniosków o dofinansowanie, przygotowywany
na podstawie danych zawartych w preumowie oraz
aktualizowany zgodnie z informacjami beneficjen-
tów.
Zgodnie z aktualnym harmonogramem do końca
2009 r. planowane jest złożenie łącznie dla krajowych
oraz regionalnych programów operacyjnych 657
wniosków o dofinansowanie, wykorzystujących 48,4%
dofinansowania UE objętego preumowami. Do końca
2010 r. planowane jest złożenie wniosków łącznie dla
842 projektów wykorzystujących blisko 79% dofinan-
sowania UE objętego preumowami, do końca 2011 r.
– 899 projektów (91,5% dofinansowania), 2012 r. –
919 projektów (99% dofinansowania UE), 2013 r. –
921 projektów (99,9% dofinansowania), 2014 r. –
922 projektów (100% dofinansowania objętego preu-
mowami). Powyższe dane odnoszą się wyłącznie do
projektów objętych preumowami, przy czym w nie-
których przypadkach preumowy obejmują więcej niż
jedno przedsięwzięcie (wniosek o dofinansowanie).
Harmonogramy te mają charakter indykatywny,
oparte są o aktualne plany beneficjentów i mogą ule-
gać zmianie np. w przypadku konieczności wnosze-
nia poprawek do dokumentacji projektowej w wyniku
uwag ekspertów pomagających w przygotowaniu pro-
jektów.
Ad 6: Ile z projektów kluczowych to tzw. projekty
duże w rozumieniu przepisów UE? Ad 7: W ilu z pro-
jektów kluczowych dużych przesłana została doku-
mentacja do Komisji Europejskiej? Ad 8: Jaki jest
harmonogram przesyłania do KE umów dotyczących
dużych projektów kluczowych?
Obecnie na listach projektów kluczowych zidentyfi-
kowanych jest 260 projektów dużych o łącznej szacun-
kowej wartości 75 238 mln euro, z czego dofinansowa-
nie UE wynosi 27 827 mln euro. Wg stanu na 13 paź-
dziernika 2009 r. do oceny KE przekazano 22 wnioski
o potwierdzenie poziomu dofinansowania dla projektów
kluczowych2) o łącznej wartości 2724 mln euro, z czego
wkład UE wyniesie 1724 mln euro.
Ponadto do oceny instytucji zarządzających prze-
kazano dodatkowe 4 projekty o łącznym koszcie re-
alizacji 2786 mln euro oraz wartości dofinansowania
UE 632 mln euro.
Ad 9: Jak przedstawia się projekcja płatności dla
beneficjentów w części dofinansowania z UE projek-
tów kluczowych w latach 2009–2015?
Plany wydatków w poszczególnych projektach klu-
czowych objęte są monitoringiem na poziomie MRR
wyłącznie w odniesieniu do projektów realizowanych
w krajowych programach operacyjnych. Zgodnie z pro-
gnozą do końca 2009 r. możliwe będzie certyfikowanie
ponad 4,07 mld zł w części dofinansowania UE, do
2)
Ponadto przekazano 8 wniosków dla projektów konkurso-
wych o łącznej wartości 541 mln euro oraz wartości wkładu UE
125 mln euro.
577
końca 2010 r. – 27,54 mld zł, 2011 r. – 57,06 mld zł,
2012 r. – 80,83 mld zł, 2013 r. – 96,35 mld zł, 2014 r.
– 101,27 mld zł, 2015 r. – 103,3 mld zł.
Należy zaznaczyć, że powyższa projekcja ma cha-
rakter szacunkowy. Opiera się o przekazane przez
beneficjentów dane nt. stanu przygotowania projek-
tów indywidualnych i w krótkim okresie obarczona
jest dużym marginesem błędu (głównie ze względu
na zmiany terminów składania wniosków o dofinan-
sowanie). Analiza długofalowych trendów wskazuje
natomiast na brak istotnego ryzyka niewykorzysta-
nia części środków z funduszy europejskich w per-
spektywie do 2015 r.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie zmian do ustawy
o gospodarce nieruchomościami (11510)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Konwińskiego, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11510/09, w sprawie
zmiany przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), uprzejmie przedsta-
wiam informacje w tym zakresie.
Z treści interpelacji pana posła Zbigniewa Kon-
wińskiego wynika, że wnioskowana zmiana przepi-
sów ustawy o gospodarce nieruchomościami powinna
polegać na umożliwieniu nabywania nieruchomości
w drodze bezprzetargowej mieszkańcom pozbawio-
nym nieruchomości zabudowanych w związku z bu-
dową drogi.
Zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieru-
chomościami nieruchomości położone na obszarach
przeznaczonych w planach miejscowych na cele pu-
bliczne i nieruchomości, dla których wydana została
decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicz-
nego, mogą zostać przejęte przez Skarb Państwa lub
jednostkę samorządu terytorialnego w drodze wy-
właszczenia lub nabyte w drodze umowy w trakcie
rokowań. Z treści art. 114 ust. 1 i 2 ww. ustawy wy-
nika natomiast, że wszczęcie postępowania wywłasz-
czeniowego należy poprzedzić rokowaniami o nabycie
w drodze umowy praw przysługujących do nierucho-
578
mości. W ramach prowadzonych rokowań może zo-
stać zaoferowana nieruchomość zamienna pochodzą-
ca odpowiednio z zasobu nieruchomości Skarbu Pań-
stwa albo jednostki samorządu terytorialnego. Zgod-
nie z art. 37 ust. 2 pkt 4 ustawy o gospodarce nieru-
chomościami zbycie nieruchomości Skarbu Państwa
lub jednostek samorządu terytorialnego w drodze
zamiany następuje bez konieczności przeprowadza-
nia przetargu.
Dodatkowo zgodnie z art. 128 ust. 1 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami wywłaszczenie nieru-
chomości następuje za odszkodowaniem na rzecz
osoby wywłaszczonej. Odszkodowanie ma z zasady
charakter pieniężny, jednakże art. 131 tejże ustawy
w ramach odszkodowania należnego właścicielowi
lub użytkownikowi wieczystemu dopuszcza możli-
wość przyznania za jego zgodą nieruchomości za-
miennej. W tym przypadku nieruchomość zamienna
przyznawana jest na podstawie decyzji o odszkodo-
waniu (wywłaszczeniowej).
W obydwu przypadkach właściciel lub użytkow-
nik wieczysty dysponuje jedynie prawem do przyjęcia
albo odrzucenia propozycji przyznania nieruchomo-
ści zamiennej, nie ma natomiast roszczenia o jej przy-
znanie.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę zauważyć,
że w procesie nabywania nieruchomości dla realiza-
cji celu publicznego istnieje zatem możliwość złoże-
nia propozycji przyznania nieruchomości zamiennej
zarówno podczas negocjacji, jak i prowadzonego po-
stępowania administracyjnego w sprawie ustalania
odszkodowania z tytułu wywłaszczenia nierucho-
mości.
Odnosząc się do kwestii podjęcia inicjatywy usta-
wodawczej w przedmiocie nowelizacji ustawy o go-
spodarce nieruchomościami w zakresie przyznawa-
nia prawa do nabycia nieruchomości w drodze bez-
przetargowej osobom, które zostały wywłaszczone,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, że wobec fak-
tu, że w obowiązującym stanie prawnym funkcjonu-
ją regulacje prawne umożliwiające przyznanie nieru-
chomości zamiennych w przypadku wywłaszczenia
nieruchomości, bądź nabycia nieruchomości w dro-
dze rokowań, podjęcie inicjatywy dotyczącej noweli-
zacji ustawy o gospodarce nieruchomościami w tym
zakresie wydaje się zbędne.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe sta-
nowisko, wyrażam nadzieję, że przedstawione wyja-
śnienia pozwolą wyeliminować wątpliwości zasygna-
lizowane w interpelacji pana posła Zbigniewa Kon-
wińskiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie podatkowych grup kapitałowych
(11514)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem znak: SPS-023-11514/09 z dnia 18 września
br., przy którym przekazano interpelację posła To-
masza Lenza z dnia 7 września br. dotyczącą podat-
kowych grup kapitałowych, minister finansów zwa-
ża, co następuje.
Odpowiadając na pytania pana posła postawione
w piśmie z dnia 7 września 2009 r., pragnę zazna-
czyć, iż w chwili obecnej nie są prowadzone prace
mające na celu zmianę regulacji prawnych dotyczą-
cych podatkowych grup kapitałowych. Należy przede
wszystkim wskazać, iż utworzenie podatkowej grupy
kapitałowej, a zatem i możliwość wspólnego opodat-
kowania dochodów osiąganych przez podmioty wcho-
dzące w skład grupy, jest prawem podatnika, a nie
obowiązkiem.
Przepisy dotyczące podatkowej grupy kapitałowej
zostały wprowadzone do ustawy z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) (dalej:
u.p.d.o.p.) z dniem 1 stycznia 1996 r. Należy podkre-
ślić, iż od 1996 r. do 2004 r. dokonano 8 nowelizacji
art. 1a u.p.d.o.p., wprowadzając stopniową liberaliza-
cję warunków założenia i funkcjonowania podatko-
wych grup kapitałowych.
Z interesujących pana posła zagadnień należy wy-
mienić m.in. zrezygnowanie od 1 stycznia 1997 r.
z wymogu, aby spółki wchodzące w skład podatkowej
grupy kapitałowej nie były wspólnikami, udziałow-
cami lub akcjonariuszami innych, nienależących do
grupy spółek. Poza tym odstąpiono od warunku,
zgodnie z którym podatkowa grupa kapitałowa po-
winna była dokonywać w każdym roku podatkowym
wydatków inwestycyjnych w wysokości stanowiącej
łącznie co najmniej 50% dochodu grupy po opodatko-
waniu. Od 1 stycznia 2001 r. dopuszczana jest rów-
nież sytuacja, że do 5% udziału w kapitale zakłado-
wym spółki zależnej może być w posiadaniu podmio-
tu niebędącego spółką dominującą. Od 1 stycznia
2004 r. udział dochodów podatkowej grupy kapitało-
wej w przychodach w danym roku podatkowym po-
winien stanowić 3% (początkowo wynosił 8%).
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż uwzględ-
nienie w ustawie o podatku dochodowym od osób
prawnych proponowanych przez pana posła zmian
(m.in. umożliwienie istnienia powiązań pośrednich
pomiędzy spółką dominującą a spółkami zależnymi
zainteresowanymi utworzeniem podatkowej grupy
kapitałowej) wypaczyłoby sens traktowania podatko-
wej grupy kapitałowej jako jednego podatnika. Zgło-
szone propozycje legislacyjne mogłyby bowiem pro-

wadzić do naruszenia konstytucyjnej zasady równo-
ści podatników wobec prawa poprzez uprzywilejowa-
ne podatkowe traktowanie podmiotów gospodarczych
pozostających w związkach kapitałowych od tych,
które w takich związkach nie pozostają.
Dalsza liberalizacja przepisów (idąca w kierunku
przekształcenia podatkowej grupy kapitałowej w gru-
pę podmiotów powiązanych) dotycząca podatkowych
grup kapitałowych mogłaby również prowadzić do
naruszenia zasad prawa wspólnotowego.
Ponadto, z uwagi na przysługujące spółkom two-
rzącym podatkowe grupy kapitałowe preferencje po-
datkowe, dalsze złagodzenie warunków określonych
w art. 1a u.p.d.o.p. mogłoby w sposób niekorzystny
wpłynąć na poziom dochodów budżetu państwa.
Przedkładając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że pan poseł uzna je za wyczerpujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku prawa do bezpłatnej
opieki zdrowotnej absolwentów
szkół średnich rozpoczynających studia
od 1 października 2009 r. (11516)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z 18 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11516/09, interpelacją pana Wojciecha Szaramy
w sprawie braku prawa do bezpłatnej opieki zdrowot-
nej absolwentów szkół średnich rozpoczynających
studia od 1 października 2009 r. oraz sprawdzenia
możliwości zastosowania w tych sprawach rozwiązań
przyjętych przez ZUS w celu wypłaty renty rodzin-
nej, po konsultacji z prezesem ZUS pozwolę sobie
przedstawić, co następuje.
Renta rodzinna wypłacana jest przez cały rok
szkolny lub akademicki, tj. do 31 sierpnia lub 30
września, a zatem także przez okres ferii letnich. Za-
sada ta ma zastosowanie również do dzieci kończą-
cych szkołę lub uczelnię.
Dla dzieci kończących szkołę ponadgimnazjalną,
zamierzających podjąć od października dalsze kształ-
cenie na studiach wyższych lub inną formę nauki,
dla wypłaty renty rodzinnej okres ferii letnich obej-
muje również wrzesień.
ZUS w zakresie wypłaty renty rodzinnej dla ab-
solwentów szkół ponadgimanzjalnych stosuje nastę-
pujące zasady:
579
1. Wypłata renty rodzinnej za wrzesień dla dziec-
ka kończącego naukę w szkole ponadgimnazjalnej
jest kontynuowana na podstawie zaświadczenia szko-
ły wyższej lub oświadczenia osoby zainteresowanej
potwierdzającego fakt przyjęcia na uczelnię, w której
nauka rozpoczyna się w październiku. Następnie za-
interesowany zostaje zobowiązany do nadesłania za-
świadczenia potwierdzającego podjęcie nauki w szko-
le wyższej.
2. W przypadku gdy do końca października zain-
teresowany nie przedłoży zaświadczenia potwierdza-
jącego podjęcie nauki w szkole wyższej, organ rento-
wy wydaje decyzję o wstrzymaniu wypłaty renty ro-
dzinnej oraz zobowiązuje zainteresowanego do zwro-
tu nienależnie pobranej renty za wrzesień.
3. W przypadku gdy wydana jest decyzja o wstrzy-
maniu wypłaty renty rodzinnej wobec braku zaświad-
czenia szkolnego, w decyzji tej organ rentowy infor-
muje zainteresowanego, że wypłata renty rodzinnej
będzie kontynuowana po przedłożeniu w ciągu 30 dni
od otrzymania decyzji zaświadczenia o podjęciu nauki
w szkole. Jeżeli zainteresowany nadeśle takie zaświad-
czenie we wskazanym terminie, organ rentowy podej-
muje wypłatę renty od września.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z art. 67 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych prawo do świadczeń opieki zdrowotnej dla
osób, które ukończyły szkołę średnią lub wyższą, wy-
gasa dopiero po upływie 4 miesięcy od dnia zakończe-
nia nauki w szkole średniej lub wyższej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie odmowy przez pogotowie ratunkowe
pomocy umierającej 86-letniej kobiecie (11518)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z 18 września 2009 r. (znak:
SPS-023-11518/09) interpelację pana posła Zbignie-
wa Kozaka w sprawie odmowy udzielenia przez po-
gotowie ratunkowe pomocy umierającej 86-letniej
kobiecie, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W związku z wydarzeniami opisanymi w powoła-
nej przez pana posła Zbigniewa Kozaka publikacji
prasowej zamieszczonej w „Dzienniku” z 9 września
2009 r. Prokuratura Rejonowa w Żaganiu prowadzi-
ła dwa postępowania: o sygn. 1 Ds 1274/09 w sprawie
nieumyślnego spowodowania śmierci pokrzywdzonej,
580
to jest o czyn z art. 155 K.k., oraz o sygn. 1 Ds 1290/
09 w sprawie narażenia pokrzywdzonej na bezpo-
średnie niebezpieczeństwo utraty życia przez dyspo-
zytorkę Pogotowia Ratunkowego SP ZOZ w Żaganiu
poprzez zwłokę w skierowaniu do pacjentki karetki
pogotowia, to jest o przestępstwo z art. 160 § 1 K.k.
Czynności w sprawie o sygn. 1 Ds 1274/09 podję-
to na podstawie telefonicznej informacji przekazanej
do Komendy Powiatowej Policji w Żaganiu o ujawnie-
niu w dniu 8 września 2009 r. w jednym z mieszkań
nieprzytomnej i niedającej oznak życia kobiety.
Postanowieniem z 14 września 2009 r. prokurator
rejonowy w Żaganiu zatwierdził sporządzone przez
funkcjonariusza Policji postanowienie o odmowie
wszczęcia śledztwa w tej sprawie, gdyż według leka-
rza śmierć pokrzywdzonej nastąpiła z przyczyn na-
turalnych.
Natomiast postępowanie sprawdzające o sygn. 1 Ds
1290/09 prokurator rejonowy w Żaganiu wdrożył
z urzędu w związku z treścią publikacji prasowych
dotyczących opóźnienia w skierowaniu do pokrzyw-
dzonej karetki pogotowia.
Z ustaleń tego postępowania wynikało, że 8 wrze-
śnia 2009 r. ok. godz. 9.30 sąsiadka opiekująca się
zamieszkującą samotnie 85-letnią kobietą, zaniepo-
kojona brakiem reakcji na pukanie, przy pomocy in-
nego z sąsiadów wyłamała drzwi wejściowe i znalazła
pokrzywdzoną, która robiła wrażenie nieprzytomnej
i nie dawała oznak życia.
Poinformowany o tym telefonicznie ok. godz. 10.00
oficer dyżurny z Komendy Powiatowej Policji w Ża-
ganiu powiadomił pogotowie ratunkowe Samodziel-
nego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Ża-
ganiu.
Dyspozytorka pogotowia zatelefonowała z kolei do
zawiadamiających i po uzyskaniu informacji dotyczą-
cej stanu i wieku pokrzywdzonej poleciła skontakto-
wanie się z lekarzem rodzinnym, który jednak jak się
okazało rozpoczynał wizyty domowe dopiero od godz.
12.00.
Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze
Policji ponownie zwrócili się o przysłanie karetki po-
gotowia, zaznaczając przy tym, że pokrzywdzona
prawdopodobnie już nie żyje.
W międzyczasie siostrzeniec pokrzywdzonej, któ-
ry dowiedział się o problemach z wezwaniem karetki,
zatelefonował do pogotowia ratunkowego SP ZOZ
w Żarach. W czasie rozmowy z nim dyspozytorka
stwierdziła, że nie reanimuje się osób powyżej 85. roku
życia.
Ostatecznie o godz. 10.18 na polecenie dyspozy-
torki pogotowia została skierowana do pokrzywdzo-
nej karetka reanimacyjna. O godz. 10.35 lekarz
stwierdził zgon pokrzywdzonej z przyczyn natural-
nych, przy czym na podstawie analizy występujących
znamion śmierci określił czas zgonu na ok. 3–4 go-
dziny przed przybyciem karetki.
Postanowieniem z 30 września 2009 r. prokurator
rejonowy w Żarach odmówił w tej sprawie wszczęcia
śledztwa – na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k. – wobec
braku ustawowych znamion czynu zabronionego.
W uzasadnieniu tego orzeczenia prokurator wska-
zał, że według ustalonej przez lekarza pory śmierci
pokrzywdzona nie żyła już w chwili pierwszego tele-
fonicznego zgłoszenia do pogotowia. W tych okolicz-
nościach zwłoka w wysłaniu karetki nie mogła nara-
zić jej na niebezpieczeństwo utraty życia.
W związku z tym, że pokrzywdzona już nie żyła,
prokurator stwierdził, że brak jest również podstaw
do przypisania pracownikom służby zdrowia podle-
gającego odpowiedzialności karnej niedopełnienia
obowiązków służbowych czy też innego czynu zabro-
nionego.
Zatem wypowiedź dyspozytorki pogotowia w cza-
sie rozmowy z siostrzeńcem pokrzywdzonej, dotyczą-
ca granicy wieku, do której pacjenci mieliby podlegać
reanimacji, chociaż niewątpliwie wyjątkowo niesto-
sowna, nie mogła mieć wpływu na ocenę prawnokar-
ną jej zachowania, które mogłoby by być ewentualnie
przedmiotem odpowiedzialności służbowej. Jak przy
tym ustalono, od 14 września 2009 r. dyspozytorka
została zawieszona w wykonywaniu obowiązków
przez dyrektora Pogotowia Ratunkowego w Żarach.
W tych warunkach, odnosząc się do skierowanego
do ministra sprawiedliwości pytania zawartego w pkt. 3
interpelacji pana posła Zbigniewa Kozaka, uprzejmie
przedstawiam, że zarówno opóźnienie w wysłaniu ka-
retki pogotowia, zwłoka w udzieleniu pomocy medycz-
nej, jak i kwestia spowodowania śmierci pokrzywdzo-
nej były przedmiotem postępowań karnych, których
ustalenia nie potwierdziły, aby zachodziło uzasadnio-
ne podejrzenie popełnienia przestępstwa.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie odmowy przez pogotowie ratunkowe
pomocy umierającej 86-letniej kobiecie (11518)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pana posła Zbigniewa Kozaka,
przesłaną przy piśmie z dnia 18 września 2009 r.,
znak: SPS-03-11518/09, w sprawie odmowy udziele-
nia przez pogotowie ratunkowe pomocy 86-letniej
kobiecie, uprzejmie informuję, co następuje.
W myśl art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) planowanie,
organizowanie, koordynowanie systemu oraz nadzór
nad systemem na terenie województwa jest zadaniem
wojewody.

W związku z powyższym, pismem z dnia 2 paź-
dziernika br., minister zdrowia wystąpił do wojewo-
dy lubuskiego z prośbą o zajęcie stanowiska w przed-
miotowej sprawie. Z otrzymanych informacji wynika,
że po ukazaniu się doniesień prasowych wskazują-
cych na nieprawidłowości w zakresie wykonywania
zadań przez pogotowie ratunkowe SP ZOZ w Żaganiu
i odmowy pomocy 86-letniej kobiecie wszczęto postę-
powanie wyjaśniające. Także pod nadzorem proku-
ratury Komenda Powiatowa Policji w Żaganiu pro-
wadzi postępowanie sprawdzające o czyn z art. 160
§ 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
(Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553, ze zm.). Na uwagę
zasługuje fakt, że wstępne ustalenia dyrektora za-
kładu – na podstawie zapisów z rozmów przeprowa-
dzonych przez dyspozytorkę w dniu 8 września 2009 r.
– różnią się od informacji medialnych, co jest przed-
miotem obecnego postępowania.
Jednocześnie informuję, że procedura przyjmowa-
nia wezwań i dysponowania zespołami ratownictwa
medycznego przez dyspozytora medycznego określo-
na została w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
7 maja 2007 r. w sprawie ramowych procedur przyj-
mowania wezwań przez dyspozytora medycznego
i dysponowania zespołami ratownictwa medycznego
(Dz. U. Nr 90, poz. 605). Zgodnie z § 1 pkt 5 ww. roz-
porządzenia ramowa procedura przyjmowania we-
zwań przez dyspozytora medycznego obejmuje w ra-
zie stwierdzenia na podstawie wywiadu medycznego
braku stanu nagłego zagrożenia zdrowotnego poin-
formowanie dzwoniącej o odmowie zadysponowania
zespołu ratownictwa medycznego, z podaniem przy-
czyny odmowy i zaleceń odnośnie do dalszego postę-
powania.
Należy jednak jednoznacznie podkreślić, że w myśl
art. 1 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym system Państwowe Ratownictwo Medyczne
działa w celu realizacji zadań państwa polegających
na zapewnieniu pomocy każdej osobie znajdującej się
w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, co nie two-
rzy barier dla wieku, płci czy pochodzenia osób po-
trzebujących pomocy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie zatrudnienia absolwentów szkół
w Polsce (11520)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Putry w sprawie zatrudnienia absolwentów szkół
uprzejmie informuję, że w ramach statystyki publicz-
581
nej minister właściwy do spraw pracy prowadzi
(wspólnie z prezesem Głównego Urzędu Statystycz-
nego) badanie dotyczące bezrobocia rejestrowanego.
Zakres przedmiotowy badania pozwala określić licz-
bę i strukturę bezrobotnych według: cech demogra-
ficzno-społecznych (wiek, płeć, poziom wykształce-
nia), miejsca zamieszkania, pozostawania w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy (grupy określone
ustawowo, w tym m.in. do 25. roku życia, powyżej 50.
roku życia, bez kwalifikacji zawodowych, niepełno-
sprawni), doświadczenia zawodowego (staż pracy,
sektor własności, sekcje PKD, zawód) i czasu pozo-
stawania bez pracy. Badanie dostarcza również in-
formacji na temat zarejestrowanych bezrobotnych
w okresie do 12 miesięcy od dnia ukończenia nauki.
Odnosząc się do pytań postawionych przez pana
posła, poniżej przedstawiam stosowne wyjaśnienia.
Ad l. Zgodnie z programem badań statystycznych
statystyki publicznej na 2009 r. dane m.in. na temat
absolwentów szkół podstawowych, gimnazjalnych
oraz na poziomie ponadgimnazjalnym dla dzieci i mło-
dzieży gromadzone są w Systemie Informacji Oświa-
towej Ministerstwa Edukacji Narodowej, a następnie
przekazywane do GUS. Dane dotyczące absolwentów
szkół w roku szkolnym 2008/2009 zostaną przekaza-
ne do GUS w grudniu 2009 r. Jednak, jak wynika
z zapisów programu badań statystycznych, przeliczo-
ne tabele wynikowe będą udostępniane przez Główny
Urząd Statystyczny na przełomie marca i kwietnia
2010 r., a publikacja „Oświata i wychowanie w roku
szkolnym 2009/2010” ukaże się w sierpniu 2010 r.
Z kolei informacje dotyczące m.in. absolwentów
szkół wyższych z roku 2008/2009 będą publikowane
przez GUS w opracowaniu pt. „Szkoły wyższe i ich
finanse w 2009 r.” w sierpniu 2010 r.
Ad 2. Ministerstwo pracy dysponuje wyłącznie
informacjami na temat liczby bezrobotnych absol-
wentów, którzy podjęli pracę, bez podziału na rodzaj
ukończonej szkoły. W okresie styczeń–sierpień 2009 r.
prace (zarówno subsydiowane, jak i niesubsydiowa-
ne) podjęło 44,8 tys. absolwentów (osób w okresie do
12 miesięcy od dnia ukończenia nauki), co stanowiło
19,5% odpływu bezrobotnych absolwentów w anali-
zowanym okresie. Dla porównania w analogicznym
okresie 2008 r. pracę podjęło 50,8 tys. bezrobotnych
absolwentów, czyli o 11,8% więcej niż w obecnym
roku. Należy jednak podkreślić, że z uwagi na zauwa-
żalne również na rynku pracy skutki kryzysu gospo-
darczego liczba bezrobotnych ogółem wyłączonych
z ewidencji z powodu podjęcia pracy generalnie
zmniejsza się. W przypadku bezrobotnych ogółem
podjęcia pracy zmniejszyły się o 10,4%, a więc spadek
podjęć pracy przez bezrobotnych absolwentów był
tylko nieznacznie wyższy.
Ad 3. W związku z faktem, że zgodnie z art. 49
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.)
absolwenci nie stanowią grupy znajdującej się w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy, szczegółowe dane do-
tyczące absolwentów, np. według rodzaju ukończonej
582
szkoły, nie są gromadzone. Prowadzone analizy
przede wszystkim dotyczą osób młodych do 25. roku
życia oraz osób, które ukończyły szkołę wyższą do 27.
roku życia.
W okresie styczeń–sierpień 2009 r. w urzędach
pracy zarejestrowało się 237,1 tys. absolwentów, tj.
o 37,8 tys. (o 19,0%) więcej niż w analogicznym okre-
sie 2008 r. W tym samym czasie wzrost liczby reje-
strujących się bezrobotnych ogółem był znacznie
wyższy, a mianowicie napływ bezrobotnych ogółem
zwiększył się o 28,5%.
Ad 4. Według szacunku GUS przedstawionego
w końcu sierpnia br. ok. 2210 tys. mieszkańców Pol-
ski przebywało czasowo za granicą w końcu 2008 r.
Było to o 60 tys. mniej niż w końcu 2007 r. Zdecydo-
wana większość emigrantów z Polski – ok. 1820 tys.
– przebywała w UE, liczba ta zmniejszyła się o 40 tys.
w stosunku do 2007 r. Dane te dotyczą tylko osób
przebywających czasowo za granicą powyżej 3 mie-
sięcy – z założenia nie obejmują migracji sezonowych.
Szacunki GUS nie dostarczają informacji na temat
skali wyjazdów za granicę absolwentów szkół.
Ad 5. W końcu sierpnia 2009 r. w urzędach pracy
zarejestrowanych było 1689 tys. osób (wobec 1404,4
tys. w końcu sierpnia 2008 r.). Podobnie jak w ostat-
nich kilku miesiącach odnotowany został wzrost po-
ziomu bezrobocia w ciągu roku – wzrost wyniósł
284,6 tys. osób, tj. 20,3%. Należy zauważyć, że zwięk-
szyła się przede wszystkim liczba bezrobotnych po-
przednio pracujących o 248,8 tys. (tj. o 23,1%), przy
wzroście liczby dotychczas niepracujących o 35,8 tys.
osób (tj. o 10,9%). W liczbie zarejestrowanych w koń-
cu sierpnia br. bezrobotnych było 85 tys. absolwen-
tów, czyli o niemal 28 tys. (48%) więcej niż przed
rokiem. Zdecydowanie wyższy wzrost liczby bezro-
botnych absolwentów spowodował, że udział tej gru-
py bezrobotnych zwiększył się z 4,1% w końcu sierp-
nia 2008 r. do 5% w końcu sierpnia br.
Ad 6. Problem bezrobocia młodzieży czy absol-
wentów nie jest zjawiskiem nowym lub nieznanym.
Należy podkreślić, iż rozwiązania ukierunkowane na
pomoc osobom młodym i absolwentom w wejściu i funk-
cjonowaniu na rynku pracy oraz ograniczanie bezro-
bocia tych osób uwzględnia obowiązujące prawo.
Szczegółowe działania w tym zakresie realizowane
są przez urzędy pracy funkcjonujące w ramach ad-
ministracji samorządowej (tj. powiatowe i wojewódz-
kie urzędy pracy) na podstawie ww. ustawy o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
W świetle ustawy osoby bezrobotne do 25. roku
życia mają status osób będących w szczególnej sytu-
acji na rynku pracy, co uprawnia je do korzystania
z działań adresowanych do wszystkich osób zareje-
strowanych w powiatowych urzędach pracy oraz ze
specyficznych rozwiązań skierowanych wyłącznie dla
tej grupy. Ustawa zobowiązuje także powiatowy
urząd pracy do przedstawienia takiej osobie propo-
zycji zatrudnienia lub innej formy aktywizacji zawo-
dowej w ciągu 6 miesięcy od dnia rejestracji. Osoby
młode mogą korzystać na zasadach ogólnych z pod-
stawowych usług rynku pracy, tj.: pośrednictwa pra-
cy, poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej,
organizacji szkoleń, pomocy w aktywnym poszuki-
waniu pracy oraz innych działań wspierających ak-
tywizację (np. finansowanie kosztów dojazdu do pra-
codawcy czy kosztów zakwaterowania).
Ponadto osobom młodym oferuje się specyficzne
działania ułatwiające aktywizację zawodową, tj.: sta-
że, zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych lub
robót publicznych, przygotowanie zawodowe doro-
słych, wsparcie finansowe w podejmowaniu własnej
działalności gospodarczej.
W nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy, która weszła w życie w dniu
l lutego br., wprowadzono między innymi nowe roz-
wiązania ukierunkowane na zachęcenie młodzieży
do podejmowania dalszego kształcenia i szkolenia
zawodowego zwiększającego szansę na rynku pracy.
Celowi temu służyć mają generalnie wyższe zachęty
finansowe w formie wypłacanych stypendiów za
uczestnictwo w szkoleniach, stażach, przygotowaniu
zawodowym dorosłych (nowym instrumencie umoż-
liwiającym zdobycie kwalifikacji zawodowych), kon-
tynuowanej nauce w ramach nauki szkolnej i studiów
podyplomowych. Wysokość każdej z tych gratyfikacji
jest równa lub przekracza wysokość zasiłku z tytułu
pozostawania bez pracy.
W okresie styczeń–sierpień 2009 r. w ramach
działań urzędów pracy różnymi działaniami aktywi-
zacyjnymi objęto niemal 180 tys. młodych bezrobot-
nych, co stanowiło 38,5% wszystkich zaktywizowa-
nych bezrobotnych. Liczba zaktywizowanych mło-
dych bezrobotnych była o ok. 5 tys. osób wyższa niż
w analogicznym okresie 2008 r. W tym miejscu nale-
ży wyraźnie podkreślić, że osoby młode w ogólnej
liczbie bezrobotnych stanowią ok. 22%, a wśród zak-
tywizowanych ponad 38%, zatem 16 punktów pro-
centowych więcej. Największym zainteresowaniem
bezrobotnych do 25. roku życia cieszą się staże u pra-
codawcy, z których skorzystało 123,8 tys. osób, oraz
szkolenia, w których uczestniczyło 27,8 tys. osób.
W omawianym okresie wydatki z Funduszu Pracy
przeznaczone na aktywizację osób do 25. roku życia
wyniosły 846 mln zł i stanowiły 30,4% poniesionych
wydatków na aktywne formy.
Doceniając znaczenie problemu bezrobocia wśród
młodzieży, minister właściwy do spraw pracy prze-
widział w 10-procentowej rezerwie Funduszu Pracy
środki na dodatkowe wsparcie działań aktywizacyj-
nych skierowanych do osób młodych. Z rezerwy tej
na program zwiększający aktywność zawodową osób
w wieku do 30 lat wydano prawie 233 mln zł. Łącznie
z wcześniej wymienionymi wydatkami z Funduszu
Pracy daje to kwotę ponad l mld zł, przeznaczoną na
aktywizację osób młodych.
Działania wspierające aktywizację osób młodych
wchodzących po raz pierwszy na rynek pracy prze-
widziane są także w Programie Operacyjnym „Ka-
pitał ludzki” na lata 2007–2013. Działania takie są
w szczególności przewidziane w obszarach: zatrud-

nienia, edukacji oraz szkolnictwa wyższego i realizo-
wane są przez resorty wdrażające ten program.
Dodatkowo pragnę poinformować, że z uwagi na
trudną sytuację na rynku pracy ludzi młodych zosta-
ły podjęte prace analityczne ukierunkowane na przy-
gotowanie dodatkowych rozwiązań wzmacniających
aktywizację i rozwój zawodowy osób młodych, noszą-
cych roboczy tytuł „Lepszy start”. Działania te zo-
stały zainicjowane w ramach prac Zespołu roboczego
do spraw monitorowania zadań wynikających z „Pla-
nu stabilności i rozwoju”, pod przewodnictwem pana
ministra Michała Boniego z Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie realizacji zobowiązań Polski
wobec UE w zakresie składowania odpadów
komunalnych i wynikających z tego
konsekwencji (11521)
Szanowny Pani Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła na Sejm RP Krzysztofa Putry doty-
czącą realizacji zobowiązań Polski wobec UE w za-
kresie składowania odpadów komunalnych i wynika-
jących z tego konsekwencji uprzejmie przekazuję
poniższe wyjaśnienia.
Przepisy art. 5 dyrektywy Rady 1999/31/WE
z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania
odpadów (Dz. Urz. WE L 182 z 16.07.1999r., str. 1 i L
284 z 31.10.2003 r., str. 1) nałożyły na kraje człon-
kowskie UE obowiązek ograniczenia masy komunal-
nych odpadów ulegających biodegradacji kierowa-
nych do składowania. Polska w roku 2010 obowiąza-
na jest do ograniczenia masy tych odpadów kierowa-
nych do składowania do 75% w stosunku do masy
tych odpadów wytworzonych w 1995 r. Przepisy ww.
dyrektywy zostały transponowane do prawa polskie-
go przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o od-
padach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.).
Przedmiotowy obowiązek został zapisany w art. 16a,
jako jedno obowiązkowych zadań własnych gmin,
oraz w „Krajowym planie gospodarki odpadami
2010” (M.P. Nr 90, poz. 946).
Resort środowiska podejmuje szereg działań dla
stworzenia niezbędnych ram prawnych celem wypeł-
nienia powyższych obowiązków. Od 2008 r. podno-
szone są corocznie stawki opłat za korzystanie ze
583
środowiska w przypadku składowania odpadów ko-
munalnych. Stawki na 2009 r. zostały określone
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie opłat za korzystanie ze
środowiska (Dz. U. Nr 196, poz. 1217). Wzrost stawek
opłat za korzystanie ze środowiska dla składowania
zmieszanych odpadów komunalnych, powinien przy-
czynić się do wzrostu konkurencyjności innych me-
tod zagospodarowywania odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji. Przedmiotowe rozporzą-
dzenie jest kluczowym i niezwykle ważnym instru-
mentem w kształtowaniu polityki gospodarki odpa-
dami w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzędzie
– stosowane także w innych państwach Unii Euro-
pejskiej – dla wypełnienia celów, nałożonych prawem
wspólnotowym, w zakresie ograniczenia ilości skła-
dowanych odpadów.
Kolejnym krokiem w kierunki poprawy sytuacji
jest projekt ustawy o zmianie ustawy o odpadach
oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym pla-
nuję wprowadzić zakaz składowania odpadów ulega-
jących biodegradacji zebranych selektywnie (od dnia
1 stycznia 2013 r.).
Jednocześnie zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o od-
padach dla celów m.in. założonych w polityce ekolo-
gicznej państwa oraz realizacji zasad gospodarowa-
nia odpadami komunalnymi, w tym odpadami ulega-
jącymi biodegradacji, opracowywane są plany gospo-
darki odpadami. Plany te określają m.in.: cele w za-
kresie gospodarki odpadami ulegającymi biodegra-
dacji z podaniem terminów ich osiągania, rodzaj
przedsięwzięć i harmonogram ich realizacji oraz in-
strumenty finansowe służące realizacji celów w za-
kresie gospodarki odpadami, w tym ograniczenia
ilości odpadów ulegających biodegradacji zawartych
w odpadach komunalnych kierowanych na składo-
wiska.
Zgodnie z Kpgo 2010 podstawą gospodarki odpa-
dami komunalnymi w kraju mają być zakłady zago-
spodarowania odpadów (zzo) o przepustowości wy-
starczającej do przyjmowania i przetwarzania odpa-
dów z obszaru zamieszkałego minimum przez 150
tys. mieszkańców, spełniające w zakresie technicz-
nym kryteria najlepszej dostępnej techniki. W przy-
padku aglomeracji lub regionów obejmujących powy-
żej 300 tys. mieszkańców preferowaną metodą zago-
spodarowania zmieszanych odpadów komunalnych
jest ich termiczne przekształcanie. W związku z tym
głównym działaniem na poziomie regionalnym wy-
nikającym z Kpgo 2010 realizowanym przez zarządy
województw jest wyznaczenie, w wojewódzkich pla-
nach gospodarki odpadami, regionów gospodarki od-
padami komunalnymi obsługiwanych przez regional-
ne zakłady zagospodarowania odpadów – w uzgod-
nieniu z samorządem lokalnym. Funkcjonujący w ra-
mach wyodrębnionego obszaru zakład zagospodaro-
wania odpadów powinien zapewnić dla tego obszaru
następujące usługi w zakresie przekształcania odpa-
dów ulegających biodegradacji:
584
— mechaniczno-biologiczne lub termiczne prze-
kształcanie zmieszanych odpadów komunalnych i po-
zostałości z sortowni,
— składowanie przetworzonych zmieszanych od-
padów komunalnych,
— kompostowanie odpadów zielonych.
Do gmin, jako samorządu lokalnego, należy two-
rzenie i udział ich w strukturach ponadgminnych dla
realizacji regionalnych zakładów zagospodarowania
odpadów komunalnych (zgodnie z wyznaczonymi re-
gionami w wojewódzkich planach gospodarki odpa-
dami) z terminem realizacji 2008–2009 r.
Realizacja zakładów zagospodarowywania odpa-
dów komunalnych, składających się z ww. instalacji,
jak również rozwój systemu selektywnego zbierania
odpadów komunalnych u źródła, powinno przyczynić
się do osiągnięcia celu wyznaczonego przez UE.
Ponadto jednym z najważniejszych działań podej-
mowanych przez samorządy jest budowa nowych in-
stalacji do zagospodarowywania odpadów komunal-
nych, w tym odpadów ulegających biodegradacji, któ-
re będą finansowane m.in. z Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ). W ramach II
osi priorytetowej tego programu: Gospodarka odpa-
dami i ochrona powierzchni ziemi, będą realizowane
kompleksowe przedsięwzięcia z zakresu gospodarki
odpadami komunalnymi. W ramach wydatkowania
środków finansowane będą nowoczesne technologie
odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych,
w tym termicznego przekształcania odpadów.
Również na liście priorytetowych programów Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej planowanych do finansowania w 2009 r.
znajduje się program dla przedsięwzięć w zakresie
redukcji ilości składowanych odpadów poprzez uzu-
pełnianie i rozbudowę systemów służących ich zago-
spodarowaniu.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że
podejmowane przez resort środowiska działania po-
zwolą na osiągnięcie celów wskazanych w dyrektywie
w sprawie składowania odpadów.
Przychylając się jednocześnie do prośby pana po-
sła, przesyłam w załączeniu informacje za rok 2007
oraz za rok 2008 przekazane Komisji Europejskiej na
temat dostosowania składowisk odpadów komunal-
nych w Polsce do wymagań dyrektywy Rady 1999/31/
WE w sprawie składowania odpadów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie sytuacji byłych pracowników
państwowych przedsiębiorstw gospodarki
rolnej i zamieszczenia w projekcie ustawy
o zmianie ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji z dnia 4 września 2009 r.
przepisów o wypłacie rekompensat dla byłych
pracowników PGR lub ich spadkobierców
(11522)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem prezesa Rady Ministrów do udzielenia
przez ministra skarbu państwa, w porozumieniu
z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, odpowiedzi na
interpelację posła pana Krzysztofa Jurgiela (znak:
DSPA-4810-4294/09) w sprawie sytuacji byłych pra-
cowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki
rolnej i zamieszczenia w projekcie ustawy o zmianie
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji z dnia 4 wrze-
śnia 2009 r. przepisów o wypłacie rekompensat dla
byłych pracowników lub ich spadkobierców, przed-
stawiam wspólne stanowisko w sprawie.
W trakcie swojego funkcjonowania Agencja Nie-
ruchomości Rolnych udzielała szeroko zakrojonej po-
mocy w zakresie wspierania środowisk byłych pra-
cowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki
rolnej i ich rodzin. Działalność ta obejmowała orga-
nizowanie i finansowanie wypoczynku letniego dla
dzieci, ich dożywianie i dowożenie do szkół, wspoma-
ganie akcji ochrony zdrowia, sponsorowanie działal-
ności sportowo-kulturalnej, a także wyposażanie
szkół, stołówek i sal gimnastycznych w podstawowy
sprzęt. Ponadto agencja przygotowała i finansowała
program stypendialny oraz program aktywizacji za-
wodowej. W latach 1993–2006 na cele socjalne i ak-
tywizację zawodową bezrobotnych agencja przezna-
czyła 624 mln zł.
Nowelizacją ustawy o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa z dnia 4 marca
2004 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 69, poz. 624) uchylono
przepisy dotyczące działalności socjalnej agencji,
w związku z czym straciła ona tytuł prawny do do-
konywania wydatków na cele socjalne. Powyższa
zmiana miała na celu stworzenie sytuacji, w której
cały zakres tematyczny związany z udzielaniem po-
mocy społecznej byłby regulowany przepisami wyda-
wanymi lub inspirowanymi przez ministra pracy i po-
lityki społecznej.
Kwoty stanowiące różnicę między środkami uzy-
skanymi z gospodarowania mieniem zasobu w da-
nym roku obrotowym a środkami wydatkowanymi
na realizację zadań określonych w ustawie, w tym na
obsługę zobowiązań agencji, a także zadań określo-
nych przepisami o kształtowaniu ustroju rolnego

oraz przepisami o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi
granicami Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają prze-
kazaniu przez agencję do budżetu państwa w termi-
nie do dnia 30 czerwca roku następnego, w związku
z czym agencja nie ma wpływu na sposób ich dalsze-
go wykorzystania.
Odnośnie do podnoszonej przez pana posła kwe-
stii zwrotu przez Agencję Nieruchomości Rolnych
niesłusznie pobranych przy wykupie lokali mieszkal-
nych z pomieszczeniami przynależnymi pieniędzy,
pragnę zauważyć, co następuje.
Agencja Nieruchomości Rolnych dokonuje sprze-
daży ww. nieruchomości według określonych ustawo-
wo zasad ustalania ceny. Do dnia 6 lutego 2001 r.
sprzedaż lokali mieszkalnych na rzecz byłych pra-
cowników państwowych przedsiębiorstw gospodarki
rolnej, którzy byli jednocześnie najemcami lokali
mieszkalnych wchodzących w skład Zasobu Własno-
ści Rolnej Skarbu Państwa, prowadzona była wyłącz-
nie na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 paź-
dziernika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa, zgodnie z którymi
sprzedaż następuje po cenie równej wartości rynko-
wej określonej przy zastosowaniu metod jej ustalania
przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603), pomniejszonej o stosow-
ne bonifikaty określone szczegółowo w ustawie o go-
spodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu
Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700). Nato-
miast od dnia 7 lutego 2009 r. sprzedaż następuje
nadal na podstawie ww. ustawy, ale z uwzględnie-
niem przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o zasadach zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek
handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwo-
wych osób prawnych oraz niektórych mieszkań bę-
dących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 4, poz. 24). Zgodnie z ustawą o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa pomniej-
szenie ceny sprzedaży uzależnione jest od okresu naj-
mu i czasu pracy najemcy w państwowym przedsię-
biorstwie gospodarki rolnej. Najemcy uzyskują rów-
nież korzystne oprocentowanie odroczonej lub rozło-
żonej na raty części ceny, a także umorzenie należ-
ności, jeżeli termin jej płatności przypada w okresie,
w którym nabywca ma ustalone prawo do świadczeń
z pomocy społecznej.
W kwestii postulatu dotyczącego zatrudnienia
w oddziałach terenowych Agencji Nieruchomości
Rolnych licencjonowanych zarządców nieruchomości
celem uporządkowania spraw związanych z zarzą-
dzaniem w popegeerowskich wspólnotach mieszka-
niowych, pragnę zauważyć, iż bez względu na aktu-
alne i byłe miejsce pracy nabywcy oraz tryb nabycia
na własność lokalu mieszkalnego wchodzącego w skład
wielolokalowego budynku mieszkalnego, a także nie-
zależnie od tego, kto był właścicielem takiego lokalu,
prawa i obowiązki właścicieli lokali oraz sposób za-
585
rządu nieruchomością wspólną określa ustawa z dnia
24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r.
Nr 80, poz. 903).
Na podstawie ww. ustawy z chwilą sprzedaży cho-
ciażby jednego lokalu w wielolokalowym budynku
mieszkalnym z mocy prawa powstaje wspólnota
mieszkaniowa, która stanowi ogół właścicieli lokali
wchodzących w skład określonej nieruchomości, na-
tomiast zarząd nieruchomością wspólną należy w każ-
dym przypadku do właścicieli lokali, którzy zobowią-
zani są do ponoszenia wydatków i ciężarów związa-
nych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w czę-
ści odpowiadającej ich udziałowi w nieruchomości
wspólnej. Na koszty zarządu nieruchomością wspól-
ną składają się w szczególności wydatki na remonty
i bieżącą konserwację, opłaty za pobór energii elek-
trycznej i cieplnej, gazu i wody, ubezpieczenia, podat-
ki i inne opłaty w tym na podział nieruchomości
i uregulowanie jej stanu prawnego. Właściciele loka-
li położonych w takim budynku obowiązani są podjąć
uchwałę o wyborze jednoosobowego lub kilkuosobo-
wego zarządu, który kieruje sprawami wspólnoty
mieszkaniowej i reprezentuje ją na zewnątrz oraz
w stosunkach pomiędzy wspólnotą a poszczególnymi
właścicielami lokali. Członkiem zarządu może być
wyłącznie osoba fizyczna wybrana spośród właścicie-
li lokali lub spoza ich grona, co wyklucza powierzenie
zarządu Agencji Nieruchomości Rolnych.
Agencja zatem od momentu sprzedaży pierwszego
lokalu w danym wielolokalowym budynku mieszkal-
nym wchodzącym w skład Zasobu Własności Rolnych
Skarbu Państwa jest wyłącznie jednym z członków
wspólnoty mieszkaniowej i może współdecydować
o sposobie zarządu nieruchomością wspólną w związ-
ku z przypadającym jej udziałem we współwłasności
danej nieruchomości.
Spośród przejętych przez agencję ok. 336 tys.
mieszkań trwale rozdysponowano ich ok. 320 tys. Za-
tem aktualnie w Zasobie Własności Rolnej Skarbu
Państwa pozostaje bardzo mało lokali, w których
agencja jako członek wspólnoty mieszkaniowej może
współdecydować o sposobie zarządu nieruchomością
wspólną. W pozostałych przypadkach agencja nie jest
uprawniona do uporządkowania spraw związanych
z zarządzaniem we wspólnotach mieszkaniowych.
Odnosząc się do kwestii umożliwienia popegeerow-
skim wspólnotom mieszkaniowym ubiegania się o pie-
niądze unijne, uprzejmie informuję, co następuje.
W ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego (EFRR) wspierane są inwestycje dotyczą-
ce mieszkalnictwa, w tym remonty budynków miesz-
kalnych.
Pomoc ze środków EFRR na renowację budynków
mieszkalnych wielorodzinnych obejmuje remonty i mo-
dernizacje części wspólnych istniejących budynków
wielorodzinnych. Kwalifikowane do wsparcia inter-
wencje ujęte zostały w zamkniętym katalogu i obej-
mują: dach, elewację zewnętrzną, stolarkę okienną
i drzwiową, klatkę schodową, korytarze wewnętrzne
i zewnętrzne, wejścia i elementy jego konstrukcji ze-
586
wnętrznej, windy oraz instalacje techniczne budynku
i działania podnoszące oszczędność energetyczną bu-
dynku.
W okresie programowania, 2007–2013, inwestycje
związane z rozwojem infrastruktury mieszkaniowej
są wspierane na poziomie regionalnym i zostały prze-
widziane w 16 regionalnych programach operacyj-
nych (RPO), opracowanych i zarządzanych przez
marszałków poszczególnych województw. Przedsię-
wzięcia związane z rozwojem infrastruktury miesz-
kaniowej zostały dokładniej opisane w szczegółowych
opisach osi priorytetowych poszczególnych RPO. Sto-
sownie do zapisów rozporządzenia Komisji (WE)
1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. wszystkie inwe-
stycje dotyczące mieszkalnictwa muszą być ujęte
w lokalnych programach rewitalizacyjnych i mogą
być realizowane wyłącznie na wyznaczonych obsza-
rach.
Wsparcie w ramach RPO obejmuje szeroki zakres
pomocy kierowanej pod adresem środowisk popege-
erowskich. W tych programach przewidziano reali-
zację projektów dotyczących obszarów popegeerow-
skich w ramach kategorii wsparcia np. działań z za-
kresu rozwoju obszarów zdegradowanych. Bezpo-
średnie zapisy odwołujące się do wskazanych powyżej
obszarów umożliwiają realizację projektów, m.in.
z zakresu infrastruktury wodno-ściekowej, drogowej,
mieszkaniowej i lokalowej, turystycznej, kulturalnej,
gospodarki odpadami, prac renowacyjnych, konser-
watorskich i restauratorskich, rekultywacji skażo-
nych gruntów, modernizacji obiektów użyteczności
publicznej, kompleksowego przygotowania terenu
pod działalność gospodarczą oraz poprawy bezpie-
czeństwa.
Odnośnie do podniesionej przez pana posła kwe-
stii przekazania przez Agencję Nieruchomości Rol-
nych środków pieniężnych na rzecz gmin, pragnę
wskazać, iż Agencja Nieruchomości Rolnych realizu-
je przyjęty przez kierownictwo Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi „Program pomocy środowiskom
popegeerowskim”. Celem programu jest pomoc śro-
dowiskom popegeerowskim poprzez udzielenie bez-
zwrotnej pomocy finansowej gminom i spółdzielniom,
które przejęły albo przejmą nieodpłatnie z Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa zamieszkałe loka-
le oraz budynki i urządzenia infrastruktury tech-
nicznej wraz z ciążącymi dotychczas na agencji obo-
wiązkami związanymi z tymi obiektami, bez uprzed-
niego doprowadzenia ich do należytego stanu tech-
nicznego. Podstawą prawną do udzielania przez
agencję bezzwrotnej pomocy finansowej jest rozpo-
rządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
16 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych zasad go-
spodarki finansowej Agencji Nieruchomości Rolnych
oraz gospodarki finansowej Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa, natomiast procedurę udzielania
pomocy określa zarządzenie prezesa agencji nr 14/
2004 z 5 października 2004 r. w sprawie warunków
i zasad udzielania bezzwrotnej pomocy finansowej
przez Agencję Nieruchomości Rolnych, które zostało
zmienione zarządzeniem prezesa agencji nr 35/08
z 29 października 2008 r.
Zgodnie z § 7 ust. 3 pkt 1 ww. rozporządzenia
beneficjentami bezzwrotnej pomocy finansowej mogą
być:
— gminy i spółdzielnie mieszkaniowe, które nie-
odpłatnie przejęły od agencji domy lub lokale miesz-
kalne i budynki gospodarcze, wraz z przynależnym
gruntem, na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy z dnia
19 października 1991 r. o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa,
— gminy i spółdzielnie utworzone przez nabyw-
ców lokali mieszkalnych z Zasobu WRSP w celu ad-
ministrowania budynkami mieszkalnymi, które
przejęły od agencji grunty zabudowane obiektami in-
frastruktury technicznej towarzyszącej budynkom
mieszkalnym, wraz z mieniem niezbędnym do korzy-
stania z tej infrastruktury, na podstawie art. 44 ww.
ustawy,
— gminy, którym agencja przekazała majątek,
wraz z niezbędnymi gruntami, służący wykonywa-
niu innej działalności niż gospodarcza, w szczególno-
ści obiekty socjalne, kulturalne, sportowe, oświatowe
i ochrony zdrowia na podstawie art. 48 ww. ustawy.
Bezzwrotna pomoc finansowa udzielana przez
agencję może dotyczyć wyłącznie zadań inwestycyj-
nych (remontowych) polegających na remoncie lub
przebudowie budynków, lokali, obiektów infrastruk-
tury technicznej, w tym przejętych dróg osiedlowych,
których udokumentowany stan w momencie przeka-
zania potwierdza konieczność dokonania remontu
lub przebudowy, a także podłączeniu przekazanych
budynków, lokali i infrastruktury technicznej do ist-
niejącej lub budowanej gminnej infrastruktury tech-
nicznej oraz budowie budynków, lokali i infrastruk-
tury technicznej wyłącznie wówczas, gdy budowa ta
ma zastąpić nieodpłatnie przekazane obiekty, któ-
rych remont jest już nieuzasadniony ekonomicznie,
a w wypadku budowy, która miałaby rozszerzyć krąg
usługobiorców, to jedynie w części odpowiadającej
potrzebom nieruchomości, które były lub są nadal
w zasobie i pozostałych dotychczasowych usługo-
biorców.
Na realizację ww. programu bezzwrotnej pomocy
finansowej gminom i spółdzielniom w latach 2009–
–2011 agencja przewiduje zabezpieczenie w planach
finansowych zasobu środków wysokości ok. 180 mln zł
(ok. 60 mln zł rocznie). Plan finansowy Zasobu Wła-
sności Rolnej na 2009 r. przewiduje koszty bezzwrot-
nej pomocy finansowej w kwocie 66,5 mln zł, w tym:
dla jednostek sektora finansów publicznych – 57,5 mln
zł, dla pozostałych jednostek – 7,5 mln zł.
Agencja ponosi ponadto wydatki na utrzymywa-
nie zasobów mieszkaniowych. Zgodnie z obowiązują-
cymi w tym zakresie przepisami obejmują one opłaty
czynszu najmu mieszkań za emerytów i rencistów
uprawnionych do bezpłatnego mieszkania, opłaty na
rzecz wspólnot mieszkaniowych z tytułu posiadania
współwłasności w nieruchomości wspólnej i opłaty za

energię. Od 1999 r. agencja poniosła z tego tytułu
wydatki w kwocie 51 mln zł.
Odnosząc się do propozycji pana posła w sprawie
zamieszczenia w ustawie o zmianie ustawy o komer-
cjalizacji i prywatyzacji zapisów dotyczących wypłaty
rekompensat dla byłych pracowników państwowych
przedsiębiorstw gospodarki rolnej lub ich spadkobier-
ców, pragnę wyjaśnić, iż przygotowany w Minister-
stwie Skarbu Państwa projekt ustawy o zmianie
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji jest następ-
stwem ustaleń podjętych na posiedzeniu Rady Mini-
strów w dniu 11 sierpnia br. Zgodnie z pkt 4 ust. 4
protokołu ustaleń nr 32/2009 Rada Ministrów zde-
cydowała o konieczności obniżenia odpisów na Fun-
dusz Reprywatyzacji i Fundusz Restrukturyzacji
Przedsiębiorców.
Powyższe odnosi się do zmniejszenia odpisu na
Fundusz Reprywatyzacji do wysokości 1,5% środków
uzyskanych ze sprzedaży akcji należących do Skarbu
Państwa w każdej ze spółek powstałych w wyniku
komercjalizacji oraz wprowadzenia mechanizmu
przekazywania nadwyżki środków funduszu do bu-
dżetu państwa.
Ponadto projekt zakłada zmniejszenie odpisu
Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorców do wy-
sokości 3% (z dotychczasowych 15%) przychodów
uzyskanych z prywatyzacji w danym roku budżeto-
wym. Projektowana ustawa wprowadza również
możliwość przekazywania przez ministra właściwego
do spraw skarbu państwa środków zgromadzonych
na rachunku Funduszu Restrukturyzacji Przedsię-
biorców na przychody budżetu państwa.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, iż ograniczenie
odpisu na ww. funduszach podyktowane jest zobo-
wiązaniami państwa w okresie spowolnionego roz-
woju gospodarczego związanego z obecną sytuacją
na rynkach finansowych na świecie i ma charakter
czasowy.
Bezpośrednim powodem wprowadzenia zmian
w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji jest zwięk-
szenie wpływów do budżetu państwa.
Mając na uwadze powyższe oraz w związku ze
ścisłymi dyrektywami określonymi przez Radę Mi-
nistrów w protokole ustaleń nr 32/2009 z dnia 11 sierp-
nia br., uprzejmie wyjaśniam, iż minister skarbu
państwa nie posiada kompetencji w przedmiocie roz-
szerzenia zakresu wydatkowania środków ulokowa-
nych na rachunkach Funduszu Reprywatyzacji oraz
Funduszu Restrukturyzacji Przedsiębiorców poprzez
zamieszczenie w opracowywanym projekcie ustawy
o zmianie ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji za-
pisów dotyczących wypłaty rekompensat dla byłych
pracowników państwowych przedsiębiorstw gospo-
darki rolnej lub ich spadkobierców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
587
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie nadzoru nad spółkami
Skarbu Państwa, a w szczególności
Kopalnią Soli Wieliczka SA (11524)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upoważ-
nieniem prezesa Rady Ministrów z dnia 23.09.2009 r.
do udzielenia odpowiedzi na interpelację poselską
pana posła Jacka Falfusa z dnia 08.09.2009 r., znak
DSPA 4810-4292/09, w sprawie nadzoru nad spółka-
mi Skarbu Państwa, a w szczególności w sprawie za-
grożenia bezpieczeństwa Kopalni Soli Wieliczka SA,
uprzejmie informuję, co następuje.
Sprawozdanie komisji z wyników kontroli prze-
prowadzonej przez komisję powołaną w dniu
23.12.2008 r. przez prezesa Wyższego Urzędu Górni-
czego wpłynęło do Ministerstwa Skarbu Państwa
w dniu 18.09.2009 r. jako załącznik do pisma prezesa
Wyższego Urzędu Górniczego, znak: L.dz.OSG-002/
0001/09/13767/AS, z dnia 15.09.2009 r.
Celem prac komisji do spraw opiniowania stanu
zagrożenia wodnego i zawałowego oraz podjęcia nie-
zbędnych działań profilaktycznych dla zapewnienia
bezpiecznego funkcjonowania Kopalni Soli Wieliczka
SA w Wieliczce było dokonanie oceny stanu zagroże-
nia wodnego i zawałowego w Kopalni Soli Wieliczka
SA, analiza wykonanych (w okresie od 1992 r. do
2009 r.) przez KS Wieliczka opinii i ekspertyz doty-
czących zagrożeń zawałowych i wodnych oraz przy-
gotowanie wyników działań profilaktycznych, zmie-
rzających do ustalenia bezpiecznego funkcjonowania
Kopalni Soli Wieliczka SA.
Ministerstwo Skarbu Państwa prowadzi nadzór
właścicielski nad spółką, na bieżąco monitoruje jej
działalność gospodarczą i finansową, natomiast jed-
nostką właściwą do udzielenia odpowiedzi w zakresie
bezpieczeństwa w Kopalni Soli Wieliczka SA jest
Wyższy Urząd Górniczy, który jest dysponentem
sprawozdania zawierającego wnioski w przedmioto-
wej sprawie.
Biorąc pod uwagę, że komisja zleciła szereg opra-
cowań i wykonanie prac profilaktycznych dla ogra-
niczenia wzrostu zagrożenia zawałowego i wodnego
w przyszłości, zarząd spółki zwrócił uwagę na ko-
nieczność zwiększenia poziomu finansowania kopal-
ni. Kopalnia Soli Wieliczka SA zwróciła się do Mini-
sterstwa Gospodarki o zwiększenie dotacji budżetowej
na rok 2010 z 99 840,3 tys. zł do kwoty 123 615,30 tys.
zł, oszacowanej na podstawie „Zaktualizowanego za-
potrzebowania na dotację budżetową na zadania wy-
konywane w trakcie likwidacji zakładów górniczych
oraz utrzymania, zabezpieczenia i ratowania zabytko-
wych części zakładów górniczych na rok 2010”.
W piśmie do pana Waldemara Pawlaka, ministra
gospodarki, z dnia 28.09.2009 r. wyraziłem poparcie
588
dla działań podjętych przez Zarząd KS Wieliczka SA
zmierzających do pozyskania dodatkowych środków
budżetowych.
W chwili obecnej pozyskanie przez Zarząd Kopal-
ni Soli Wieliczka SA środków budżetowych jest klu-
czową kwestią ze względu na fakt, iż realizacja „Pro-
gramu całkowitej likwidacji zakładu górniczego Ba-
rycz i całkowitej likwidacji niezabytkowej części za-
kładu górniczego Wieliczka w ramach likwidacji
części Kopalni Soli Wieliczka oraz utrzymania, za-
bezpieczenia i ratowania zabytkowej części Kopalni
Soli Wieliczka, wchodzących w skład Przedsiębior-
stwa Państwowego Kopalnia Soli Wieliczka na lata
2006–2013”, zatwierdzonego przez ministra gospo-
darki, została znacznie opóźniona. Opóźnienie prac
może spowodować nieodwracalne straty zabytkowej
substancji kopalni i konieczność poniesienia dodat-
kowych kosztów związanych z utrzymaniem w niej
bezpieczeństwa, na co zwrócił uwagę w swym piśmie
z dnia 28.08.2009 r. do pani Joanny Strzelec-Łobo-
dzińskiej, podsekretarza stanu w Ministerstwie Go-
spodarki, pan Tomasz Merta, generalny konserwator
zabytków, podsekretarz stanu w Ministerstwie Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego.
Mając powyższe na uwadze, pismem z dnia
02.10.2009 r. Ministerstwo Skarbu Państwa zwróci-
ło się do zarządu spółki o informację dotyczącą wy-
korzystania i wykonania wniosków wynikających
z prac komisji.
Odnosząc się do zarzutu bagatelizowania przez
Radę Nadzorczą KS Wieliczka SA nieprawidłowości
i uchybień, które zostały stwierdzone w czasie kon-
troli Wyższego Urzędu Górniczego w KS Wieliczka
SA w sierpniu 2008 r., uprzejmie informuję iż po ana-
lizie protokołów z posiedzeń rady nadzorczej nie po-
dzielam opinii wyrażonej w piśmie pana posła Jacka
Falfusa, gdyż na każdym z odbytych posiedzeń rady
poruszana była kwestia bezpieczeństwa kopalni oraz
realizacji zaleceń pokontrolnych Wyższego Urzędu
Górniczego.
Ponadto z posiadanych przez MSP informacji wy-
nika, iż Kopalnia Soli Wieliczka SA nie poniosła bez-
pośrednio wydatków w związku z inwestycją budowy
hotelu Grand Salt. Wszystkie koszty w łącznej kwocie
14 642 813,36 zł, związane z ww. przedsięwzięciem,
poniosła w latach 2004–2009 spółka Kopalnia Soli
Wieliczka Trasa Turystyczna Sp. z o.o. Z uwagi na
powiązania kapitałowe pomiędzy spółkami, wiążącą
je umowę operatorską oraz działania zarządu kopal-
ni, pełniącej funkcję Zgromadzenia Wspólników dla
Trasy Turystycznej Sp. z o.o., Rada Nadzorcza KS
Wieliczka SA w dniu 14.03.2009 r. zwróciła się do
zarządu spółki o pisemną ocenę ww. inwestycji. Do-
datkowo Zarząd KS Wieliczka SA został zobligowany
do działań mających na celu zmianę umowy opera-
torskiej, wzmożony nadzór nad Trasą Turystyczną
Sp. z o.o., analizę celowości gospodarczej ww. inwe-
stycji oraz stosownych kroków, zwłaszcza w przypad-
ku podejrzenia działania na szkodę spółki.
Ponadto wskazać należy, że Rada Nadzorcza KS
Wieliczka SA nie wyraziła zgody na dalsze sponsoro-
wanie Klubu Sportowego Górnik w Wieliczce.
Pragnę wyrazić nadzieję, iż powyższe wyjaśnienie
uzna pan poseł za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie efektywności energetycznej w nowo
budowanych budynkach w Polsce (11525)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Pawła Poncyljusza z dnia 14 wrze-
śnia 2009 r., otrzymaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu pana Krzysztofa Putry z dnia 18 września
2009 r., znak SPS-023-11525/09, w sprawie efektyw-
ności energetycznej nowo wybudowanych budynków
uprzejmie Pana Marszałka informuję, co następuje.
Obecnie nie przewiduje się wprowadzenia ostrzej-
szych wymagań w zakresie efektywności energetycz-
nej w przepisach techniczno-budowlanych. Zmienio-
ne w listopadzie 2008 r. rozporządzenie ministra
infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690,
z późn. zm.), stanowi element pakietu przepisów
ustanawiających nowy standard energetyczny bu-
dynków. Wprowadzenie tego standardu wynika z po-
stanowień dyrektywy 2002/91/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w spra-
wie charakterystyki energetycznej budynków. Prze-
pisy dyrektywy dotyczące oszczędności energii w bu-
downictwie wdrożono w Polsce zgodnie z określony-
mi w niej wytycznymi.
Przeprowadzona zmiana przepisów techniczno-
-budowlanych wprowadza szczegółowe wymagania
minimalne dla celów projektowania instalacji wody
ciepłej użytkowej oraz instalacji centralnego ogrze-
wania w budynkach poprzez określenie wymagań
minimalnych dotyczących izolacji cieplnej.
Sprecyzowano warunki stosowania dla rozwiązań
instalacji wentylacji mechanicznej i klimatyzacji
urządzeń do odzyskiwania ciepła oraz recyrkulacji
powietrza, a także warunki efektywnego stosowania
wentylatorów poprzez określenie dopuszczalnej mocy
właściwej wentylatorów.

Ponadto wprowadzono zapisy powodujące wyeli-
minowanie możliwości stosowania okien z opcją mi-
kroszczelin, niezapewniającą – poprzez powszechny
brak korzystania z tej opcji – właściwego przepływu
powietrza w pomieszczeniu. Niewykorzystywanie
przez użytkowników okien i drzwi balkonowych
opcji mikroszczelin prowadziło do zawilgocenia po-
mieszczeń, czego skutkiem jest pojawianie się pleśni
i grzybów prowadzące do destrukcji zasobów budow-
lanych.
Określono również szczegółowe wymagania pre-
cyzujące zasady projektowania instalacji oświetlenio-
wej w budynkach użyteczności publicznej, prowadzą-
ce do limitowania energii zużywanej w budynkach
na potrzeby oświetlenia, przy zachowaniu jako nad-
rzędnych potrzeb zdrowotno-użytkowych.
Najistotniejsza zmiana polega na usunięciu wy-
magania w zakresie limitowanego wskaźnika sezo-
nowego zapotrzebowania na energię w budynkach
i ustalenia dla wszystkich budynków jednolitego al-
ternatywnego podejścia do spełniania wymagań
techniczno-budowlanych związanych z racjonalizacją
użytkowania energii. Wprowadzono przepis dający
możliwość wyboru drogi respektowania obowiązują-
cych uregulowań standardu energetycznego poprzez
spełnienie wymagań cząstkowych w postaci dopusz-
czalnej izolacyjności cieplnej przegród oraz innych
wymagań związanych z oszczędnością energii lub
spełnienie warunku, że wskaźnik określający roczne
jednostkowe zapotrzebowanie na nieodnawialną
energię pierwotną nie przekroczy wskaźnika referen-
cyjnego. Proponowane rozwiązanie ma na celu zacho-
wanie na racjonalnym poziomie swobody projektowa-
nia przy uwzględnieniu rygorów wynikających z ww.
dyrektywy.
W związku z powyższym stwierdzenie, iż w prze-
pisach dotyczących warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zła-
godzono wymagania dotyczące standardu energe-
tycznego budynków nowo wybudowanych, jest nie-
uzasadnione.
Wypełnienie postanowienia ograniczenia emisji
dwutlenku węgla przez budynki określonego w euro-
pejskim pakiecie klimatyczno-energetycznym Polska
osiągnie poprzez zastosowanie następujących narzę-
dzi:
— systemu oceny energetycznej budynków, który
określono w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn.
zm.) oraz przepisach wykonawczych do niej. System
ten oparto na założeniu, że ocena energetyczna poje-
dynczego budynku (samodzielnej części budynku lub
lokalu mieszkalnego) spowoduje, w dłuższej perspek-
tywie czasu, radykalne obniżenie zużycia energii,
a tym samym zmniejszenie poziomu emisji gazów cie-
plarnianych.
W skład systemu wchodzą:
a) obowiązek sporządzania świadectw charakte-
rystyki energetycznej, które powinny być sporządza-
ne dla budynków oddawanych do użytku, podlegają-
589
cych zbyciu lub wynajmowi, wydawanych lokali
mieszkalnych, wydawanych części budynku stano-
wiących samodzielną całość techniczno-użytkową,
przebudowywanych lub remontowanych budynków,
gdy w wyniku przebudowy lub remontu uległa zmia-
nie ich charakterystyka energetyczna,
b) nowe wymagania minimalne dotyczące cha-
rakterystyki energetycznej budynków nowych, roz-
budowywanych, przebudowywanych i nadbudowy-
wanych,
c) obowiązek regularnej kontroli kotłów i syste-
mów klimatyzacji w budynkach oraz dodatkowo oce-
ny instalacji grzewczych, w których kotły mają więcej
niż 15 lat,
d) obowiązek analizy możliwości racjonalnego
wykorzystania pod względem technicznym, ekono-
micznym i środowiskowym odnawialnych źródeł
energii w przypadku projektowania budynków o du-
żej powierzchni użytkowej (powyżej 1000 m2 po-
wierzchni użytkowej);
— programu remontów i termomodernizacji bu-
dynków mieszkalnych określonego w ustawie z dnia
21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji
i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459) oraz przepi-
sach wykonawczych. Ma on na celu poprawę stanu
technicznego istniejącego zasobu mieszkaniowego,
w szczególności zaś części wspólnych budynków wie-
lorodzinnych. Polega on na pomocy państwa udziela-
nej w postaci premii termomodernizacyjnej lub re-
montowej przy działaniach zmierzających do zmniej-
szenia zużycia energii dostarczanej do budynków,
zmniejszenia strat energii w sieciach ciepłowniczych
oraz zamiany konwencjonalnych źródeł energii na
źródła niekonwencjonalne. W efekcie tych działań
nastąpi zmniejszenie emisji dwutlenku węgla przez
budynki istniejące poddane programowi termomo-
dernizacji i remontów.
Obowiązek sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej budynków funkcjonuje w polskim
systemie prawnym kilka miesięcy i trudno jest oce-
niać, iż nie spełnia swojego zadania. Wydane świa-
dectwa charakterystyki energetycznej stanowią dla
zainteresowanych źródło informacji o jakości ener-
getycznej budynków i mogą wpływać na zachowania
mające na celu budowę budynków niskoenergetycz-
nych oraz zwiększanie efektywności energetycznej
w budynkach istniejących.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
590
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie nadużyć ze strony NFZ
przy refundacji leków (11527)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Tchórzewskiego
z dnia 8 września 2009 r. przesłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 wrze-
śnia 2009 r. (znak: SPS-023-11527/09) w sprawie
kontroli aptek przeprowadzanej przez Narodowy
Fundusz Zdrowia uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pującego stanowiska.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa re-
alizacja przez aptekę recepty na leki refundowane ze
środków publicznych, zawierającej określone uchy-
bienia formalne jest naruszeniem przez wydającego
leki przepisów powszechnie obowiązujących, w szcze-
gólności rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
17 maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich (Dz. U.
Nr 97, poz. 646, z późn. zm.).
Powyższy akt prawny określa enumeratywny ka-
talog danych, które powinny znaleźć się na recepcie
wystawionej przez osobę uprawnioną do wystawiania
recept.
W § 3–5 rozporządzenia wyszczególniono dane,
które są niezbędne do wystawienia recepty na leki
i wyroby medyczne refundowane ze środków publicz-
nych. W § 16 powołanego rozporządzenia uregulowa-
ne zostały sytuacje, w których mimo niewpisania
danych niezbędnych do wystawienia recepty lub wpi-
sania ich w sposób nieczytelny albo niezgodny z roz-
porządzeniem osoba wydająca lek może zrealizować
receptę. W ściśle wymienionych w tych przepisach
przypadkach osoba wydająca lek może konwalidować
wadliwie wystawioną receptę (niezgodnie z przepisa-
mi rozporządzenia) poprzez skorygowanie danych na
recepcie lub ich dopisanie; może również w niektó-
rych przypadkach zmienić dyspozycję wystawiające-
go receptę lub dokonać takiej jej interpretacji, aby
możliwa była realizacja recepty pomimo niespełnie-
nia przez nią wymogów formalnych określonych
przepisami rozporządzenia. W innych przypadkach
przepisy powyższego rozporządzenia nie przewidują
możliwości konwalidowania recepty przez osobę wy-
dającą lek. Należy ponadto podkreślić, iż zgodnie z § 2
ust. l rozporządzenia ministra Zdrowia z dnia 18 paź-
dziernika 2002 r. w sprawie wydawania z apteki pro-
duktów leczniczych i wyrobów medycznych (Dz. U.
Nr 183, poz. 1531) do obowiązków aptekarza przed
realizacją recepty należy m.in. sprawdzenie prawi-
dłowości wystawienia recepty, zgodnie z odrębnymi
przepisami.
Powyższe stanowisko wydaje się przeważać w do-
tychczasowym orzecznictwie sądowym. Przykładem
takiego zapatrywania jest m.in. uzasadnienie do wy-
roku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 31 maja
2006 r. (sygn. akt. I ACa 1390/05, Lex nr 278407),
w którym przyznano Narodowemu Funduszowi
Zdrowia prawo do kontroli aptek pod kątem prawi-
dłowej realizacji recept podlegających refundacji,
a prawidłowa realizacja to także sprawdzenie, czy
recepta zawiera wszystkie elementy wymagane prze-
pisami rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
recept lekarskich. Dalej sąd wywiódł, że jeżeli zakwe-
stionowane recepty zawierały braki niepodlegające
konwalidacji, aptekarze winni odmówić wydania na
ich podstawie leków. Recepty wadliwie zrealizowane
nie podlegają refundacji. Jeżeli jednak fundusz za-
płacił za leki refundowane, to na podstawie art. 410
K.c. w zw. z art. 405 K.c. przysługiwała mu w stosun-
ku do apteki wierzytelność o zwrot nienależnego
świadczenia.
W związku z występowaniem wielu wątpliwości
dotyczących interpretacji przepisów regulujących re-
alizację recept oraz niejednolitym stanowiskiem są-
dów orzekających w sprawach zwrotu refundacji za
wydane przez apteki leki i wyroby medyczne refun-
dowane ze środków publicznych zainicjowano w Mi-
nisterstwie Zdrowia prace legislacyjne w celu zmiany
rozporządzenia o receptach lekarskich, tak aby do-
szło do jednoznacznego przesądzenia o konsekwen-
cjach prawnych realizacji przez farmaceutów błęd-
nych formalnie recept na refundowane leki i wyroby
medyczne. Powyższy projekt został poddany uzgod-
nieniom zewnętrznym i konsultacjom społecznym.
Obecnie trwa analiza zgłoszonych uwag.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie organizacji zgrupowań sportowych
w ramach „Programu szkolenia
i współzawodnictwa sportowego
młodzieży uzdolnionej” (11528)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Wojciecha Żu-
kowskiego, przekazaną pismem z dnia 18 września
2009 r. (sygn. SPS-023-11528/09), w sprawie organi-
zacji zgrupowań sportowych w ramach „Programu
szkolenia i współzawodnictwa sportowego młodzieży
uzdolnionej”, uprzejmie informuję, co następuje.

Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 21 stycznia 1997 r. w sprawie warunków, jakie
muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzieci
i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizowania
i nadzorowania (Dz. U. Nr 12, poz. 67 oraz Nr 18,
poz. 102) wydane zostało na podstawie i w celu wykona-
nia ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Ponadto chciałbym wskazać, iż interpelacja pana
posła Bogusława Wontora w analogicznej sprawie
skierowana została do ministra edukacji narodowej.
W odpowiedzi minister edukacji narodowej (pismo
DKOS-AW-0401-91/07 z dnia 25 maja 2007 r.) wska-
zał, iż rozporządzenie w sprawie warunków, jakie
muszą spełniać organizatorzy wypoczynku dla dzie-
ci i młodzieży szkolnej, a także zasad jego organizo-
wania i nadzorowania, nie dotyczy zgrupowań szko-
leniowo-sportowych organizowanych dla członków
kadr narodowych lub wojewódzkich prowadzonych
przez kluby, związki i stowarzyszenia sportowe w od-
niesieniu do młodzieży szczególnie uzdolnionej spor-
towo.
Niezależnie od powyższego analiza przepisów ww.
rozporządzenia w kontekście stosowania ich do zgru-
powań sportowych powinna zostać przeprowadzona
na dwóch płaszczyznach: po pierwsze, czy zgrupowa-
nie zorganizowane zostało dla dzieci i młodzieży
szkolnej (pojęcie młodzieży wydaje się mieć szerszy
zakres), po drugie, należy mieć na uwadze, czy mamy
do czynienia ze zorganizowaną dla tej młodzieży for-
mą wypoczynku.
Pierwsza z wyżej wymienionych kwestii nie po-
winna nastręczać większych trudności, powstają jed-
nak wątpliwości, czy zgrupowanie sportowe może
zostać uznane za formę wypoczynku, a tym samym
czy organizator takiego zgrupowania musi spełniać
warunki przewidziane w cytowanym wyżej rozporzą-
dzeniu.
Uprawniony wydaje się wniosek, iż organizator
zgrupowania sportowego może zostać zwolniony z obo-
wiązku stosowania przepisów rozporządzenia w spra-
wie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy
wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także
zasad jego organizowania i nadzorowania, jeżeli ze
względu na program realizowany na tym zgrupowa-
niu nie jest ono formą wypoczynku. W związku z po-
wyższym informację o wyłączeniu stosowania ww.
rozporządzenia wobec organizatorów zgrupowań re-
alizowanych w ramach „Programu szkolenia i współ-
zawodnictwa sportowego młodzieży uzdolnionej
w 2009 r.” zamieszczono w tym programie.
W tym miejscu należałoby jednak zwrócić uwagę
na jeszcze inną niż zgrupowanie sportowe formę za-
jęć sportowych, mianowicie na sportowe obozy i zor-
ganizowane zajęcia rekreacyjne w okresie wolnym od
nauki, o których mowa w § 5 rozporządzenia mini-
stra sportu z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinan-
sowania zadań ze środków Funduszu Rozwoju Kul-
tury Fizycznej (Dz. U. Nr 134, poz. 944 oraz Nr 178,
poz. 1318).
591
Organizacja obozów sportowych (sportowo-rekre-
acyjnych) dla dzieci i młodzieży w ramach akcji
„Sportowe wakacje” realizowana jest jako jedno z za-
dań z zakresu upowszechniania kultury fizycznej
i sportu wśród dzieci i młodzieży przewidzianych do
realizacji w programie „Sport wszystkich dzieci”. Pod-
kreślenia wymaga tu, iż taka forma zajęć sportowych
z racji realizowanego programu oraz uczestnictwa
w nich dzieci i młodzieży szkolnej podlega przepisom
rozporządzenia ministra edukacji narodowej w spra-
wie warunków, jakie muszą spełniać organizatorzy
wypoczynku dla dzieci i młodzieży szkolnej, a także
zasad jego organizowania i nadzorowania.
Zważywszy na wątpliwości powstające na tle sto-
sowania przepisów cytowanego wyżej rozporządze-
nia, w porozumieniu z ministrem edukacji narodowej
wypracowane zostanie jednolite stanowisko co do za-
kresu stosowania jego przepisów. Konsekwentnie
stanowisko takie zostanie uwzględnione w „Progra-
mie szkolenia i współzawodnictwa młodzieży uzdol-
nionej w 2010 r.”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo budowlane, dotyczącej budowy altan
w rodzinnych ogrodach działkowych (11530)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Beaty Kempy, poseł na Sejm RP, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 23 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11530/09, w sprawie
nowelizacji ustawy Prawo budowlane dotyczącej bu-
dowy altan w rodzinnych ogrodach działkowych
uprzejmie informuję, iż rządowy projekt ustawy nie
przewidywał i nie przewiduje zmian w zakresie wska-
zanym przez panią poseł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zmiany do-
tyczące procedury poprzedzającej budowę altan w ro-
dzinnych ogródkach działkowych proponowane były
w komisyjnym projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw. Po
ich przyjęciu przez Sejm Senat zgłosił poprawkę ma-
jącą na celu wyłączenie altan i obiektów gospodar-
czych na działkach w rodzinnych ogrodach działko-
wych o powierzchni zabudowy do 25 m2 w miastach
i do 35 m2 poza granicami miast oraz wysokości do
592
5 m przy dachach stromych i do 4 m przy dachach
płaskich z obowiązku dokonania zgłoszenia właści-
wemu organowi. W dniu 23 kwietnia br. zgłoszona
poprawka została przyjęta przez Sejm.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie likwidacji zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych (11531)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Kempy (pismo z dnia
23 września 2009 r., sygn. SPS-023-11531/09) w spra-
wie likwidacji zakładów budżetowych oraz gospo-
darstw pomocniczych, uprzejmie informuję, że poru-
szone przez panią poseł kwestie były już przedmio-
tem wielokrotnych, szczegółowych odpowiedzi ze
strony Ministerstwa Finansów, zarówno na interpe-
lacje poselskie w analogicznych sprawach, jak i bez-
pośrednio na wystąpienia pani Ireny Oryńczak, se-
kretarza MKK NSZZ „Solidarność” Zakładów Ob-
sługi przy Urzędach Wojewódzkich z siedzibą w Byd-
goszczy.
Odnosząc się natomiast do pierwszej z kwestii po-
ruszanych przez panią poseł w niniejszej interpelacji,
dotyczącej przesłanek, jakimi kierowało się Minister-
stwo Finansów, przygotowując nowelizację ustawy
o finansach publicznych w kontekście likwidacji za-
kładów budżetowych oraz gospodarstw pomocni-
czych, należy na wstępie podkreślić, że od uchwale-
nia ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych podejmowanych było wiele prób mają-
cych na celu usprawnienie polskiego sektora finan-
sów publicznych, głównie ze względu na wymagania
stawiane przez nowe uwarunkowania, zwłaszcza
w obliczu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, ko-
nieczność wprowadzenia nowych instrumentów
usprawniających polski system finansów publicznych
oraz wobec zachodzących zmian gospodarczych w Pol-
sce. Jedną z takich prób był projekt ustawy o finan-
sach publicznych przygotowany przez poprzedni rząd
w 2007 r., zawierający podobne rozwiązania w zakre-
sie konsolidacji sektora finansów publicznych, jednak-
że w związku z upływem kadencji ówczesnego Sejmu
nie przystąpiono do prac parlamentarnych nad pro-
jektami ustaw reformujących finanse publiczne.
Starając się zatem sprostać wyzwaniom podjętym
przez rząd w ramach szeroko zakrojonej reformy fi-
nansów publicznych i jednocześnie mając na wzglę-
dzie dobro finansów publicznych, resort finansów
skupił się głównie na działaniach ukierunkowanych
na wzmocnienie oraz poprawę przejrzystości finansów
publicznych, zwiększenie kontroli i nadzoru nad go-
spodarką finansową jednostek sektora, a także racjo-
nalizację wydatkowania środków publicznych. Zało-
żono, iż realizację tego celu zapewnić mogłaby przede
wszystkim reorganizacja sektora finansów publicz-
nych, polegająca m.in. na rezygnacji z części dotych-
czasowych form organizacyjno-prawnych sektora fi-
nansów publicznych oraz powołaniu nowych form,
tj. agencji wykonawczych i instytucji gospodarki bu-
dżetowej. Uwzględniono w ten sposób zaistniałą sytu-
ację społeczno-gospodarczą kraju, zasadniczo łagodząc
rygorystyczne poprzednie rozwiązania w zakresie or-
ganizacji sektora finansów publicznych i tym samym
wychodząc naprzeciw skutkom kryzysu.
Założenia te znalazły swoje odzwierciedlenie w ogło-
szonych w dniu 24 września 2009 r. ustawach, tj. w usta-
wie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) oraz ustawie z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241),
mających wejść w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.,
w wyjątkami określonymi w przepisach wprowadza-
jących.
Nowe ustawy reformujące finanse publiczne nie
przewidują m.in. dalszego funkcjonowania wszystkich
państwowych i samorządowych gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych oraz części samorzą-
dowych zakładów budżetowych. Wychodząc naprzeciw
postulatom jednostek samorządu terytorialnego, usta-
wa systemowa przewiduje dalsze funkcjonowanie za-
kładów budżetowych w sferze stricte samorządowej,
ograniczając jednak zakres ich działalności do dzie-
dzin enumeratywnie wskazanych w ustawie (np. go-
spodarka mieszkaniowa, usługi komunalne, zaopa-
trzenie w energię i gaz, cmentarze...).
Wypowiadając się w zakresie konsekwencji, jakie
może nieść za sobą likwidacja zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych w związku z utratą
pracy przez osoby zatrudnione w ww. jednostkach,
należy podkreślić, iż rozwiązania przyjęte w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych wychodzą naprzeciw
potrzebom uregulowania spraw pracowniczych, w szcze-
gólności zachowania praw pracowników likwidowa-
nych podmiotów. Przepisy te stwarzają warunki or-
ganizacyjno-prawne, majątkowe i techniczne umoż-
liwiające dokonanie zamierzonej zmiany w organiza-
cji sektora finansów publicznych.
W opinii Ministerstwa Finansów implementacja
proponowanych zmian, polegająca na likwidacji ww.
form organizacyjnych, może mieć wpływ na rynek
pracy. Jednakże wydaje się, że rozwiązania przyjęte
w ustawie Przepisy wprowadzające ustawę o finan-

sach publicznych nie spowodują groźnych następstw
społecznych, skutkujących pogłębieniem się bezrobo-
cia na rynku pracy. Od działań podejmowanych przez
poszczególnych kierowników jednostek w okresie
trwającego procesu likwidacji tych podmiotów, zarów-
no w zakresie wykorzystania pracowników likwido-
wanych podmiotów, jak i sposobu wykonywania zadań
publicznych realizowanych dotychczas przez te pod-
mioty, będzie zależał ostateczny kształt rynku.
Odnosząc się do podnoszonej w interpelacji pani
poseł kwestii korzyści ekonomicznych wynikających
z likwidacji zakładów budżetowych oraz gospodarstw
pomocniczych, na wstępie należy podkreślić, że nowa
ustawa o finansach publicznych jest aktem prawnym
o charakterze systemowym, który nie generuje wy-
datków ani dochodów państwa, a może jedynie spo-
wodować racjonalizację wydatków.
Niezależnie od powyższego przewiduje się, iż pierw-
sze korzyści związane z wprowadzaniem zmian za-
wartych w nowej ustawie systemowej, jakie odnoto-
wywane mogą być już w pierwszych latach, głównie
polegać będą na osiągnięciu zwiększonej przejrzysto-
ści funkcjonowania i organizacji sektora finansów
publicznych, wypełniając tym samym potrzebę prze-
zwyciężenia rozdrobnienia sektora finansów publicz-
nych i związanego z tym marnotrawstwa środków
publicznych. W dłuższej perspektywie przedmiotowa
reforma przełoży się m.in. na stabilny wzrost i pożą-
dane korzyści finansowe, co w obliczu stawianych
przez społeczeństwo wymagań wydaje się być istot-
nym argumentem przemawiającym za słusznością
i celowością nowych regulacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie restrukturyzacji placówek
służby zdrowia podległych marszałkowi
woj. dolnośląskiego (11532)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Beaty Kempy, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 23 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11532/09, w sprawie restrukturyzacji placówek służ-
by zdrowia podległych marszałkowi woj. dolnoślą-
skiego uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych infor-
macji.
593
Z informacji uzyskanych z Urzędu Marszałkow-
skiego Województwa Dolnośląskiego w przedmioto-
wej sprawie wynika:
1. Odnośnie do pytania o szczegółowe plany re-
strukturyzacyjne placówek służby zdrowia na Dol-
nym Śląsku. Wraz z wejściem w życie ustawy refor-
mującej administrację publiczną, tj. z dniem 1 stycz-
nia 1999 r., samorząd woj. dolnośląskiego stał się
organem tworzącym dla 65 samodzielnych publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej o bardzo zróżnico-
wanym charakterze (począwszy od niewielkich ze-
społów opieki zdrowotnej, poprzez stacje pogotowia
ratunkowego, sanatoria, a kończąc na wielospecjali-
stycznych szpitalach). Należy podkreślić, że jednost-
ki samorządu terytorialnego, przejmując do realizacji
tak ważne zadanie, jakim jest ochrona życia i zdro-
wia obywateli, nie zostały dostatecznie wyposażone
zarówno w środki finansowe, jak i instrumentarium
umożliwiające sprawne i racjonalne wykonywanie
zadań ciążących na organach tworzących.
Powyższe okoliczności w połączeniu ze spełnie-
niem żądań pracowników służby zdrowia w zakresie
podwyżek wynagrodzeń sprawiły, że w krótkim cza-
sie większość zakładów opieki zdrowotnej stanęła na
granicy bankructwa oraz utraty możliwości wykony-
wania świadczeń medycznych. Rachunki bankowe
były objęte zajęciami egzekucyjnymi, brak było pie-
niędzy na leki i żywność dla pacjentów oraz na wy-
nagrodzenia dla personelu. Woj. dolnośląskie znala-
zło się na niechlubnym pierwszym miejscu w kraju
pod względem wielkości zadłużenia placówek ochro-
ny zdrowia. W tym stanie rzeczy niezbędne stało się
wszczęcie procedur sanacyjnych oraz programów re-
strukturyzacyjnych, których zasadniczym celem było
doprowadzenie do możliwości kontynuacji działalno-
ści zakładów, przynajmniej w warunkach bieżącego
bilansowania się.
Racjonalizacja i restrukturyzacja dolnośląskiej
służby zdrowia, leżącej w kompetencji woj. dolnoślą-
skiego, prowadzona była (i nadal jest) w 3 zasadni-
czych kierunkach:
— likwidacji jednostek, które w ocenie wojewódz-
twa pozbawione były szans na samodzielne funkcjo-
nowanie i rozwój, głównie z uwagi na przestarzałą
infrastrukturę i konieczność poniesienia niewspół-
miernych do efektów nakładów finansowych,
— łączenia jednostek o podobnym charakterze
bądź działających w zbliżonym zasięgu terytorial-
nym, w tym także łączenie SP ZOZ, dla których róż-
nego szczebla jednostki samorządu terytorialnego
pełnią funkcję organu tworzącego (powiat, gmina),
— przekształcania samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej w spółki prawa handlo-
wego z całkowitym udziałem województwa w kapita-
le zakładowym.
W tabeli poniżej przedstawiono zmiany w liczeb-
ności samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, dla których samorząd woj. dolnośląskie-
go pełni funkcję organu tworzącego:
594
Liczba zakładów
Grupy zakładów
1999 r. 2006 r. IX 2009 r.
Szpitale
wielospecjalistyczne
24 13
Szpitale psychiatryczne
8 9
i odwykowe
Szpitale
6 7
jednospecjalistyczne
Sanatoria i uzdrowiska 6 4
Przychodnie
11 5 3
wielospecjalistyczne
Stacje pogotowia
4 4
ratunkowego
Pozostali
świadczeniodawcy
6 2
Suma 65 44
Należy podkreślić, że zasadniczym czynnikiem
hamującym (a w pewnym momencie wręcz uniemoż-
liwiającym) intensyfikację procesów przekształcenio-
wych zakładów opieki zdrowotnej był najwyższy
w kraju poziom ich zadłużenia. Wraz z pojawiającymi
się ustawowymi możliwościami pozyskiwania przez
samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej
środków pomocowych z budżetu państwa wojewódz-
two dokładało wszelkich starań, aby wszystkie pod-
ległe zakłady w optymalny sposób mogły skorzystać
z oferowanej pomocy.
Podstawowymi formami pomocy województwa
była bezpośrednia pomoc finansowa, pożyczki, udzie-
lone poręczenia oraz wyrażenie zgody na ustanowie-
nie hipoteki na majątku województwa jako zabezpie-
czenie spłaty kredytów zaciąganych przez samodziel-
ne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Powyższe
umożliwiło większości placówek ochrony zdrowia,
przy własnych możliwościach finansowych ograni-
czonych w praktyce do przychodów z tytułu realiza-
cji kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia,
skorzystanie z możliwości, jakie dała ustawa z dnia
15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2005 r. Nr 78, poz. 684, ze zm.), zwana dalej ustawą
o restrukturyzacji, a w konsekwencji dało szansę ich
oddłużenia oraz zapewniło ich prawidłowe funkcjo-
nowanie.
Działania sanacyjne i restrukturyzacyjne prze-
prowadzone w latach 2005–2007 znalazły pozytywne
odbicie już w roku 2008, w którym pojawił się global-
nie dodatni wynik finansowy SP ZOZ, dla których
woj. dolnośląskie pełni funkcję organu tworzącego,
zamykający się ogólną kwotą, wg stanu na dzień
31 grudnia 2008 r., 58 mln zł, w tym w zakresie dzia-
łalności operacyjnej – 29 mln zł, zaś w zakresie dzia-
łalności gospodarczej – 28 mln zł. Z 31 SP ZOZ, dla
których woj. dolnośląskie pełniło, wg stanu na dzień
31 grudnia 2009 r., funkcję organu tworzącego, do-
datni wynik finansowy osiągnęły aż 23 jednostki,
natomiast 8 wykazało stratę. Powyższy wynik był
możliwy do osiągnięcia dzięki konsekwencji władz
województwa we wdrażaniu niepopularnych często
rozwiązań, realizowanych w drodze:
1) konsolidacji produktowej, polegającej na:
— łączeniu oddziałów o podobnym zakresie świad-
9 czeń w danym obszarze,
— zmianie profilów oddziałów,
7
— likwidacji oddziałów nieodpowiadających wy-
5
mogom i standardom i przejęciu ich zakresu usług
przez innych świadczeniodawców z danego obszaru,
1 2) konsolidacji zarządzania, polegającej na:
— łączeniu SP ZOZ, także w drodze porozumień
na poziomie różnych organów tworzących (np. powiat
4 – województwo),
— likwidacji SP ZOZ,
1 — tworzeniu spółek samorządowych.
30 Liczne pozytywne doświadczenia w tej materii
obserwowane zarówno w przypadku zakładów opieki
zdrowotnej, dla których samorząd woj. dolnośląskie-
go pełni funkcję organu tworzącego, jak również pla-
cówek, których organami tworzącymi są inne jed-
nostki samorządowe, wskazują na konieczność inten-
syfikacji działań związanych z restrukturyzacją re-
alizowaną w ramach konsolidacji procesów zarząd-
czych.
Podkreślić należy, że w chwili obecnej woj. dolno-
śląskie w wyniku przekształceń kapitałowych posia-
da udziały (akcje) w 3 spółkach, w tym 2 prowadzą-
cych działalność medyczną o charakterze szpitalno-
-sanatoryjnym (tj. Dolnośląskie Centrum Rehabili-
tacji Sp. z o.o. NZOZ w Kamiennej Górze oraz Sana-
toria Dolnośląskie Sp. z o.o. w Sokołowsku) – w obu
spółkach jest 100% udziałowcem – oraz największej
na Dolnym Śląsku instytucji lecznictwa otwartego
Dolmed SA we Wrocławiu, w której 100% akcji pozo-
staje w posiadaniu jednostek samorządu terytorial-
nego (woj. dolnośląskiego – 91,1% oraz gmin Wrocław
i Miękinia).
Na uwagę zasługuje zwłaszcza koncepcja realizo-
wana w stosunku do Sanatoriów Dolnośląskich Sp.
z o.o. w Sokołowsku, spółki powstałej na bazie zlikwi-
dowanego Zespołu Opieki Zdrowotnej Chorób Płuc
i Gruźlicy, do której w roku 2008 samorząd wniósł
jako wkład majątek po zlikwidowanych sanatoriach
w Kudowie-Zdroju, Dusznikach-Zdroju, Szczawnie-
-Zdroju oraz Rościszowie. Dzięki temu oraz dzięki
przejęciu przez spółkę pracowników zlikwidowanych
zakładów możliwe było utrzymanie cennej leczniczo
infrastruktury (w obiektach w dalszym ciągu reali-
zowane są świadczenia medyczne) przy jednoczesnym
wykorzystaniu efektu skali (możliwość realizowania
zamówień przez jeden podmiot, co daje wymierne ko-
rzyści, na przykład w postaci uzyskiwania lepszych
warunków cen i terminów dostaw, przy jednocze-
snym ograniczeniu kosztów zarządu).
Obecnie samorząd woj. dolnośląskiego realizuje
3 programy reorganizacyjne w systemie dolnośląskiej
ochrony zdrowia, polegające na:
1) likwidacji Okręgowego Szpitala Kolejowego SP
ZOZ oraz przekształceniu Dolnośląskiego Szpitala

Specjalistycznego im. T. Marciniaka – Centrum Me-
dycyny Ratunkowej,
2) likwidacji Specjalistycznego Rehabilitacyjno-
-Ortopedycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej oraz
przekształceniu Wojewódzkiego Szpitala Specjali-
stycznego,
3) utworzeniu spółki, która będzie działać pod
firmą Dolnośląskie Centrum Zdrowia Psychicznego
sp. z o.o., oraz likwidacji Specjalistycznego Zespołu
Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej.
Wszystkie 3 programy dotyczą jednostek, które
nie skorzystały w pełni z możliwości restrukturyza-
cji zadłużenia, jakie niosła ze sobą ustawa o restruk-
turyzacji, i mimo zaangażowania poważnych środ-
ków z budżetu woj. dolnośląskiego w dalszym ciągu
charakteryzują się niezdolnością do generowania
nadwyżek finansowych umożliwiających samodziel-
ną obsługę zobowiązań. Każdy z powołanych powyżej
programów ma nieco inny charakter, przy czym ele-
mentem wspólnym jest przeprowadzenie procesu li-
kwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej.
Ad 1. Likwidacja Okręgowego Szpitala Kolejowe-
go SP ZOZ opiera się na założeniu przejęcia przez
Dolnośląski Szpital Specjalistyczny im. T. Marci-
niaka – Centrum Medycyny Ratunkowej pracow-
ników likwidowanej jednostki w trybie przewidzia-
nym w art. 231 Kodeksu pracy oraz wyposażeniu go
w odpowiednie składniki mienia zlikwidowanego
Okręgowego Szpitala Kolejowego SP ZOZ umożliwia-
jące nieprzerwane udzielanie większości świadczeń
zdrowotnych bez istotnego ograniczenia ich dostęp-
ności. Docelowo w ramach realizowanej konsolidacji
produktowej zakłada się uruchomienie nowego szpi-
tala, zlokalizowanego w południowo-zachodniej czę-
ści Wrocławia, celem poprawy w zakresie równego
dostępu do świadczeń medycznych.
Zarząd województwa podjął decyzję, że zamierzo-
ny cel zostanie zrealizowany poprzez wybudowanie
nowego obiektu, do którego zostanie przeniesiona
działalność medyczna realizowana do tej pory przez
Dolnośląski Szpital Specjalistyczny im T. Marciniaka
– Centrum Medycyny Ratunkowej oraz Okręgowy
Szpital Kolejowy SP ZOZ. Dzięki temu zachowany
zostanie doświadczony zespół wysoko wykwalifiko-
wanej kadry medycznej oraz profil medyczny odpo-
wiadający potrzebom zdrowotnym mieszkańców re-
gionu. Dodatkowo przeniesienie usług medycznych
do nowej lokalizacji – w zachodniej części Wrocławia
– będzie skutkowało poprawą w zakresie dostępności
świadczeń dla mieszkańców regionu. Ponadto uza-
sadnieniem dla realizacji powyższej koncepcji jest
fakt, że obie placówki prowadzą działalność medycz-
ną w obiektach charakteryzujących się przestarzałą
i wymagającą istotnej modernizacji infrastrukturą,
co wiąże się z koniecznością poniesienia nakładów
finansowych znacząco nieadekwatnych do pożąda-
nych efektów.
Mając na uwadze powyższe, konieczne staje się
przedsięwzięcie działań prowadzących do utworzenia
595
jednorodnej struktury organizacyjnej, cechującej się
zarówno właściwym potencjałem decyzyjnym, jak
i odpowiednią kulturą organizacji, gwarantującej re-
alizację świadczeń medycznych oraz podejmowanie
decyzji determinujących profil nowego szpitala. Do-
świadczenia w przeprowadzonych dotychczas proce-
sach restrukturyzacyjnych wskazują, że stworzenie
takiej struktury wymaga czasu, szacowanego na
okres rzędu od 2 do 3 lat. Wskazać także należy, że
Okręgowy Szpital Kolejowy bilansuje swoją bieżącą
działalność, jednakże należy podkreślić, że jest to
możliwe dzięki ogromnym dotacjom udzielonym z bu-
dżetu woj. dolnośląskiego (tylko w roku 2008 prze-
kazano Okręgowemu Szpitalowi Kolejowemu łącznie
kwotę 62 mln zł), które to środki umożliwiły prze-
prowadzenie procesu indywidualnej restrukturyzacji
finansowej, polegającego na spłacie (przy założeniu
uzyskania możliwie największych umorzeń) prak-
tycznie wszystkich zobowiązań cywilnoprawnych.
Należy jednakże mieć na uwadze, że bilansowanie
się szpitala nie oznacza, że jest on w stanie generować
nadwyżki finansowe umożliwiające obsługę zadłuże-
nia. Tylko bowiem dzięki dotacjom z budżetu woje-
wództwa możliwa jest bieżąca obsługa układu ratal-
nego zawartego z Zakładem Ubezpieczeń Społecz-
nych. Obecnie pozostaje do zapłaty kwota ponad
15 mln zł, zaś uchybienie terminowi zapłaty 2 kolej-
nych rat sprawia, że całość zobowiązań wobec ZUS
zostaje postawiona w stan natychmiastowej wyma-
galności. Grozić to może wznowieniem egzekucji ko-
morniczej i w konsekwencji doprowadzić do utraty
przez szpital wypłacalności. Konsekwencją powyż-
szego będzie bezpośrednie zagrożenie życia i zdrowia
pacjentów.
Ad 2. Likwidacja Specjalistycznego Rehabilitacyj-
no-Ortopedycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej (przy
ul. Poświęckiej we Wrocławiu) z równoczesnym prze-
kształceniem Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycz-
nego (przy ul. Kamieńskiego we Wrocławiu), który
zapewni zachowanie ciągłości świadczeń medycznych
bez ograniczania ich dostępności, warunków ich
udzielania i jakości. Głównym profilem działalności
Specjalistycznego Rehabilitacyjno-Ortopedycznego
Zespołu Opieki Zdrowotnej jest świadczenie usług
zdrowotnych z zakresu ortopedii i rehabilitacji na-
rządów ruchu. W ramach umów zawartych z Naro-
dowym Funduszem Zdrowia zespół świadczy usługi
w rodzaju ambulatoryjnych świadczeń specjalistycz-
nych (świadczenia w zakresie ortopedii i traumato-
logii narządu ruchu), leczenia szpitalnego (ortopedia
i traumatologia narządu ruchu), rehabilitacji leczni-
czej (lekarska ambulatoryjna opieka rehabilitacyjna,
fizjoterapia ambulatoryjna, rehabilitacja ogólno-
ustrojowa w warunkach stacjonarnych, rehabilitacja
neurologiczna wczesna, rehabilitacja neurologiczna
wtórna).
Specjalistyczny Rehabilitacyjno-Ortopedyczny
Zespół Opieki Zdrowotnej jako zakład opieki zdro-
wotnej o charakterze jednospecjalistycznym, pomimo
posiadania wysoko wykwalifikowanej kadry medycz-
596
nej oraz dużego zapotrzebowania społecznego na
świadczony przez siebie rodzaj usług, w sposób szcze-
gólny uzależniony jest od wysokości środków finan-
sowych przeznaczanych przez płatnika publicznego
– Narodowy Fundusz Zdrowia – na świadczenia z za-
kresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu. Utrzy-
mujący się trwale ujemny wynik finansowy działal-
ności zespołu doprowadził do poważnego kryzysu
ekonomicznego grożącego utratą możliwości dalszego
udzielania świadczeń medycznych i w konsekwencji
będącego zagrożeniem dla życia i zdrowia mieszkań-
ców Wrocławia oraz Dolnego Śląska.
Podkreślenia wymaga fakt, iż samorząd woj. dol-
nośląskiego podjął szereg działań mających na celu
poprawę kondycji finansowej zespołu, włącznie z prze-
kazaniem znaczących środków na spłatę zobowiązań.
W ramach restrukturyzacji finansowej zespołu z bu-
dżetu woj. dolnośląskiego w latach 2005–2009 wy-
asygnowano łączną kwotę 6 354 210 zł w ramach
pomocy bezpośredniej, poręczenia kredytu bankowe-
go w wysokości 5 400 000 zł oraz ustanowienia hipo-
teki na nieruchomościach województwa celem zabez-
pieczenia kredytu w wysokości 2 000 000 zł. Łączna
kwota wsparcia finansowego w latach 2005–2009
wyniosła ponad 13 mln zł.
Należy wskazać, że wobec braku możliwości ze-
społu samodzielnej spłaty zobowiązań kredytowych
samorząd jako poręczyciel musiał spłacić 929 079,84 zł
wraz z odsetkami wynoszącymi ponad 150 000 zł.
Pomimo znacznej pomocy samorządu odnotowano
wzrost zobowiązań wymagalnych zespołu wobec Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych wg stanu na dzień
31 lipca 2009 r. w porównaniu do stanu na dzień 31
lipca 2008 r. Kwoty zobowiązań wynosiły odpowied-
nio 780 189,00 zł wobec 576 321,00 zł w roku 2008.
ZUS wystąpił na drogę postępowania egzekucyjnego,
które może doprowadzić do blokady rachunku ban-
kowego i utraty zdolności regulowania zobowiązań,
co może skutkować wstrzymaniem dostaw żywności,
leków i materiałów opatrunkowych. Oznaczać to bę-
dzie faktyczną utratę przez zespół możliwości udzie-
lania świadczeń.
Z uwagi fakt, że w planowanym do likwidacji Spe-
cjalistycznym Rehabilitacyjno-Ortopedycznym Ze-
spole Opieki Zdrowotnej pracuje wysoko wykwalifi-
kowana kadra świadcząca unikatowe usługi, na któ-
re istnieje bardzo duże zapotrzebowanie, podjęto
działania mające na celu efektywniejsze wykorzysta-
nie zasobów poprzez likwidację zespołu i przejęcie
jego działalności przez efektywnie zarządzany Woje-
wódzki Szpital Specjalistyczny. Program reorganiza-
cji Specjalistycznego Rehabilitacyjno-Ortopedyczne-
go Zespołu Opieki Zdrowotnej, analogicznie do pro-
gramu dotyczącego Okręgowego Szpitala Kolejowego,
przewiduje przejęcie przez Wojewódzki Szpital Spe-
cjalistyczny pracowników likwidowanej jednostki
w trybie przewidzianym w art. 231 Kodeksu pracy
oraz wyposażenie go w odpowiednie składniki mienia
zlikwidowanego zespołu umożliwiające nieprzerwane
udzielanie większości świadczeń zdrowotnych bez
istotnego ograniczenia ich dostępności.
Ad 3. Odmiennie od założeń obu przedstawionych
powyżej programów restrukturyzacyjnych skonstru-
owane zostały podstawy programu reorganizacji za-
kładającego utworzenie spółki, która będzie działać
pod firmą Dolnośląskie Centrum Zdrowia Psychicz-
nego sp. z o.o., oraz likwidację Specjalistycznego Ze-
społu Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej. Likwidacja
zespołu opierać się będzie na założeniu przejęcia
przez spółkę pracowników likwidowanej jednostki
w trybie przewidzianym w art. 231 Kodeksu pracy
oraz wyposażenia jej w odpowiednie składniki mie-
nia zlikwidowanego zespołu umożliwiające nieprze-
rwane udzielanie większości świadczeń zdrowotnych
bez istotnego ograniczenia ich dostępności aż do mo-
mentu uruchomienia działalności medycznej w no-
wym obiekcie.
Świadczenia zdrowotne, które udzielane są przez
zespół będzie zapewniał niepubliczny zakład opieki
zdrowotnej utworzony przez spółkę, co w jakikolwiek
sposób nie doprowadzi do ograniczenia dostępu do
nich ani też obniżenia ich jakości. Wskazać także na-
leży, że przejęcie powyższych usług nie będzie wiązać
się z uciążliwym dla pacjentów przeniesieniem do in-
nych obiektów – świadczenia medyczne będą w dal-
szym ciągu wykonywane w obiektach przy ul. Korze-
niowskiego, które zostaną wniesione przez woj. dol-
nośląskie jako wkład niepieniężny do spółki.
Doświadczenia wielu lat działań samorządu woj.
dolnośląskiego w zakresie restrukturyzacji samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
w stosunku do których pełni funkcję organu tworzą-
cego, jak również sanacji systemu dolnośląskiej
ochrony zdrowia, mające na celu zapewnienie wła-
ściwych warunków ochrony życia i zdrowia miesz-
kańców regionu, wskazują, że cele te możliwe są do
zrealizowania przede wszystkim w drodze stworze-
nia racjonalnej i efektywnie funkcjonującej organi-
zacji nowoczesnych i dobrze zarządzanych placówek,
dysponujących kadrą o najwyższych kwalifikacjach
oraz odpowiednim zapleczem diagnostyczno-terapeu-
tycznym.
Zarząd województwa podjął decyzję, że zamierzo-
ny cel w przypadku Specjalistycznego Zespołu Psy-
chiatrycznej Opieki Zdrowotnej zostanie zrealizo-
wany poprzez jego likwidację i przejęcie zadań przez
niepubliczny zakład opieki zdrowotnej, dla którego
organem tworzącym będzie spółka prawa handlo-
wego, której jedynym wspólnikiem będzie woj. dol-
nośląskie. Podstawowe korzyści wynikające z utwo-
rzenia zakładu opieki zdrowotnej przez spółkę ka-
pitałową to:
— przejrzystość nadzoru właścicielskiego,
— efektywne metody zarządzania,
— przejrzystość gospodarki finansowej,
— możliwość dywersyfikacji źródeł przychodów,
— możliwość skorzystania z przepisów o postępo-
waniu naprawczym w przypadku ewentualnej utraty
płynności płatniczej spółki.

Wzrost przychodów, jaki zakłada biznesplan spół-
ki, nie będzie efektem zmniejszenia obsady pielę-
gniarskiej oraz zmniejszenie wynagrodzeń pracow-
niczych. Planuje się bowiem uruchomienie działalno-
ści w sferach, które do tej pory nie leżały w obrębie
aktywności szpitala z uwagi na jego sytuację ekono-
miczną. Nowe obszary działalności obejmować będą
zakresy świadczeń wynikających ze stale zmieniają-
cych się uwarunkowań demograficznych i epidemio-
logicznych, takie jak na przykład ośrodki dziennej
terapii uzależnień oraz psychiatrię geriatryczną, od-
powiadających postulatom „Narodowego programu
ochrony zdrowia psychicznego”. W tym stanie rzeczy
niezbędne będzie nie tylko nieredukowanie liczby
personelu, ale wręcz przeciwnie, konieczność jego po-
większania.
Racjonalizacja kosztów działalności Specjalistycz-
nego Zespołu Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej
możliwa będzie wyłącznie po zredukowaniu istnieją-
cego zadłużenia, którego wysokość przekracza obec-
nie kwotę 50 mln zł. Roczny koszt obsługi takiego
zadłużenia (odsetki) wynosi ok. 5 mln zł. Reasumu-
jąc, program reorganizacji polegający na utworzeniu
spółki, która będzie działać pod firmą Dolnośląskie
Centrum Zdrowia Psychicznego sp. z o.o. oraz likwi-
dacji Specjalistycznego Zespołu Psychiatrycznej
Opieki Zdrowotnej pozwoli na zachowanie zespołu
wysoko wykwalifikowanej kadry medycznej oraz re-
alizację świadczeń medycznych odpowiadających po-
trzebom zdrowotnym mieszkańców regionu.
Należy podkreślić fakt, iż działania samorządu
województwa dolnośląskiego, które w latach 1999–
–2009 doprowadziły do redukcji liczby samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których
samorząd woj. dolnośląskiego pełni funkcję organu
tworzącego, z 65 do 30, nie spowodowały ogranicze-
nia dostępu do świadczeń medycznych w regionie.
Podobnie rzecz ma się w przypadku opisanych powy-
żej programów reorganizacji systemu dolnośląskiej
ochrony zdrowia, proponowane rozwiązania mają bo-
wiem na celu przede wszystkim ochronę istniejących,
nierzadko unikatowych, struktur diagnostyczno-te-
rapeutycznych.
Należy podkreślić, że wejście w życie programu
rządowego pn. „Wsparcie jednostek samorządu tery-
torialnego w działaniach stabilizujących system
ochrony zdrowia”, przyjętego uchwałą Rady Mini-
strów z dnia 27 kwietnia 2009 r. nr 58/2009, tj. tzw.
planu B, stało się czynnikiem wspierającym działa-
nia samorządu woj. dolnośląskiego w zakresie re-
strukturyzacji i reorganizacji systemu dolnośląskiej
ochrony zdrowia, albowiem tylko w wyniku zrealizo-
wania przedstawionych powyżej 3 programów reor-
ganizacji otwiera się możliwość ubiegania się o dota-
cję celową z budżetu państwa na zadania własne
z zakresu polityki rozwoju, nieujęte w kontraktach
wojewódzkich, udzieloną na podstawie art. 20a usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658, z 2007 r.
597
Nr 140, poz. 984, z 2008 r. Nr 216, poz. 1370 oraz
z 2009 r. Nr 19, poz. 100) w wysokości ponad 60 mln zł.
2. Odnośnie do pytania, w jakim trybie będą
funkcjonowały podległe panu marszałkowi oddziały
i dlaczego, wskazać należy, że na tak sformułowane
pytanie trudno jest udzielić odpowiedzi przede
wszystkim z uwagi na jego niezrozumiałość. Po
pierwsze, nie jest jasne, jakiego rodzaju oddziały są
przedmiotem interpelacji ani też o wyjaśnienie ja-
kiego rodzaju trybu interpelant występuje. Po wtó-
re, podkreślić należy, że zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa jednostki samorządu terytorial-
nego sytuowane są na pozycji organu tworzącego dla
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej, z której jednakże nie wynikają jakiekolwiek
stosunki podległości. Tertio, „dlaczego” – dlaczego
co? – myśl sprawia wrażenie urwanej i niepełnej.
Podejmując jednakże próbę domniemania intencji
pani poseł co do zakresu oczekiwanych wyjaśnień,
poniżej przedstawiamy wyjaśnienie odnoszące się
do kwestii zasad funkcjonowania samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których
samorząd woj. dolnośląskiego pełni funkcję organu
tworzącego.
Mając na uwadze wyjaśnienia złożone powyżej,
dotyczące szczegółowych planów restrukturyzacji
placówek ochrony zdrowia na Dolnym Śląsku, wska-
zać należy, że w wypadku przyjęcia przez Sejmik Wo-
jewództwa Dolnośląskiego proponowanych projektów
uchwał z dniem 30 czerwca 2010 r. z mapy Dolnego
Śląska znikną de facto 3 samodzielne publiczne za-
kłady opieki zdrowotnej: Okręgowy Szpital Kolejowy,
Specjalistyczny Rehabilitacyjno-Ortopedyczny Ze-
spół Opieki Zdrowotnej oraz Specjalistyczny Zespół
Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej, jednakże pod-
kreślenia wymaga fakt, iż ich funkcje medyczne
przejmą jednostki w pełni kontrolowane przez samo-
rząd woj. dolnośląskiego. Dwie z nich to efektywnie
zarządzane i legitymujące się dodatnimi wynikami
ekonomicznymi samodzielne publiczne zakłady opie-
ki zdrowotnej, dla których samorząd woj. dolnoślą-
skiego pełni funkcję organu tworzącego: Dolnośląski
Szpital Specjalistyczny im. T. Marciniaka – Centrum
Medycyny Ratunkowej oraz Wojewódzki Szpital Spe-
cjalistyczny, trzecią zaś będzie spółka, w której woj.
dolnośląskie posiadać będzie 100% udziałów, która
stanie się organem tworzącym dla zakładu opieki
zdrowotnej udzielającego świadczeń medycznych
w miejsce zlikwidowanego Specjalistycznego Zespołu
Psychiatrycznej Opieki Zdrowotnej.
Motywy takiego działania także przedstawiono
szeroko w złożonych powyżej wyjaśnieniach, jednak-
że na potrzeby kompletności złożonych wyjaśnień,
uprzejmie wskazuję, co następuje. Wszystkie trzy
przewidziane do likwidacji placówki charakteryzują
się sytuacją ekonomiczną, która w sposób bezpośred-
ni zagraża życiu i bezpieczeństwu mieszkańców Wro-
cławia i Dolnego Śląska. Wszystkie legitymują się
posiadaniem wysokiego poziomu zobowiązań oraz
niemożnością ich samodzielnej spłaty na poziomie
598
eliminującym ryzyko wszczęcia egzekucji i tym sa-
mym utraty możliwości udzielania świadczeń me-
dycznych. Komórki organizacyjne (oddziały) składa-
jące się na strukturę planowanych do likwidacji sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
po zakończeniu przez nie działalności medycznej
funkcjonować będą co najmniej na dotychczasowym
poziomie w zakresie struktury oraz wielkości udzie-
lanych świadczeń, jak i dostępu do nich.
Wysoki poziom kultury organizacyjnej placówek,
które przejmą udzielanie świadczeń, nie tylko nie
spowoduje pogorszenia się standardu jakości opieki
nad pacjentami, ale wręcz winien przełożyć się na
jego poprawę. Ponadto procesy restrukturyzacyjne
przeprowadzone w warunkach reżimu prawnego wy-
znaczonego zasadami programu rządowego pn. „Wspar-
cie jednostek samorządu terytorialnego w działa-
niach stabilizujących system ochrony zdrowia”, przy-
jętego uchwałą Rady Ministrów z dnia 27 kwietnia
2009 r. nr 58/2009, pozwoli na ubieganie się przez
samorząd woj. dolnośląskiego o dotację w wysokości
ponad 60 mln zł. W tym stanie rzeczy uznać należy,
że działania podjęte przez samorząd woj. dolnoślą-
skiego mające na celu przede wszystkim ochronę uni-
katowych zespołów terapeutycznych, jakimi są wy-
soko wykwalifikowane kadry medyczne przewidzia-
nych do likwidacji szpitali, poprzez włączenie ich
w struktury efektywnie zarządzanych jednostek są
racjonalne i uzasadnione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Adama Abramowicza
i Jerzego Rębka
w sprawie dyskryminacji
ze względu na wiek wyrażonej w uchwale
nr 4/2009 z dnia 17 marca 2009 r. podjętej
przez Radę Nadzorczą PFRON (11533)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
23 września br., znak: SPS-023-11533/09, interpela-
cję posłów Adama Abramowicza i Jerzego Rębka
w sprawie dyskryminacji ze względu na wiek, wyra-
żonej w uchwale nr 4/2009 z dnia 17 marca 2009 r.
podjętej przez Radę Nadzorczą Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, uprzej-
mie wyjaśniam, że głównym motywem przyjęcia ww.
uchwały były ograniczenia w finansowaniu progra-
mów w 2009 r.
Budżet programów PFRON w 2009 r. został
znacznie zmniejszony w stosunku do puli, jaką fun-
dusz dysponował w roku ubiegłym. Z powodu spo-
dziewanych mniejszych wpływów do budżetu PFRON
w roku 2009 zakładana kwota wydatków PFRON na
wszystkie programy celowe realizowane w roku bie-
żącym stanowi tylko około 42% wydatków plano-
wanych na realizację programów w roku ubie-
głym. Kwota brakująca do zapewnienia realizacji
programów na zeszłorocznym poziomie wynosi
około 300 mln zł.
Wobec zaistniałej sytuacji fundusz dokonał rygory-
stycznej analizy realizowanych form wsparcia osób nie-
pełnosprawnych celem wyboru do realizacji w 2009 r.
najbardziej efektywnych spośród nich. Analiza ta nie
mogła pominąć misji funduszu jako państwowego
funduszu celowego tworzonego przede wszystkim
z wpłat pochodzących od pracodawców, którego środ-
ki powinny być przeznaczane w pierwszej kolejności
na cele związane z aktywizacją zawodową osób nie-
pełnosprawnych, a nie na pomoc o charakterze so-
cjalnym.
Należało uwzględnić także dodatkowy, pomocni-
czy charakter programów celowych w stosunku do
podstawowych działań funduszu, tj. głównie dofinan-
sowania rynku pracy osób niepełnosprawnych. Ce-
lem modyfikacji programów w 2009 r. było dostoso-
wanie form pomocy oferowanych w ich ramach do
możliwości finansowych nakreślonych w planie fi-
nansowym funduszu na rok 2009, z uwzględnieniem
prozatrudnieniowych i proedukacyjnych priorytetów
PFRON. Kryteria uczestnictwa w programie „Pegaz
2003”, chociażby w porównaniu z zasadami innych
programów, były dotąd bardzo liberalne. We wszyst-
kich programach pomocą obejmowane są dzieci i mło-
dzież oraz osoby w wieku aktywności zawodowej (ko-
biety do 60 roku życia, mężczyźni do 65 roku życia).
Tylko w ramach programu „Pegaz 2003” – obszary
C i D o pomoc mogli ubiegać się wnioskodawcy bez
względu na swój wiek.
Realizacja przez PFRON różnego rodzaju progra-
mów jest odpowiedzią na potrzeby zgłaszane przez
środowisko osób niepełnosprawnych. Jednak progra-
my te, wspierające szczególnie społeczne funkcjono-
wanie osób niepełnosprawnych, mogą mieć jedynie
charakter uzupełniający w stosunku do zadań usta-
wowych, realizowanych zgodnie z kompetencjami
nałożonymi odpowiednimi ustawami, w tym:
— przez samorząd lokalny (np. likwidacja barier
architektonicznych, w komunikowaniu się i technicz-
nych w związku z indywidualnymi potrzebami osób
niepełnosprawnych),
— w ramach systemu ochrony zdrowia (finanso-
wanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia).
Przykładem uzupełniającego charakteru wspar-
cia ze środków PFRON w ramach programów jest

dofinansowanie zakupu wózka inwalidzkiego o napę-
dzie elektrycznym w ramach programu „Pegaz 2003”
– obszar C, które, nie realizując głównego celu dzia-
łalności PFRON (w ramach programu nie wymaga
się, aby beneficjent pomocy w zakupie wózka był ak-
tywny zawodowo), dodatkowo wspiera systemową
rehabilitację osób niepełnosprawnych (zaopatrzenie
w sprzęt rehabilitacyjny i ortopedyczny należy do
kompetencji nie funduszu, lecz NFZ i samorządów
powiatowych).
Fundusz ma świadomość, że wózek inwalidzki
o napędzie elektrycznym to często jedyny środek
umożliwiający aktywność życiową osoby niepełno-
sprawnej. Ze względu na cenę wózek taki jest trudno
dostępny dla osób niepełnosprawnych, a samodzielny
zakup wózka jest najczęściej niemożliwy. Właśnie
z tych powodów, pomimo ograniczeń w finansowaniu
w bieżącym roku programów PFRON, program „Pe-
gaz 2003” – obszar C jest wciąż realizowany.
W mojej ocenie warunki udzielania pomocy w ra-
mach programu „Pegaz 2003 – obszar C (chociażby
w porównaniu z zasadami innych programów, ale tak-
że innych zadań realizowanych na rzecz osób niepeł-
nosprawnych i finansowanych ze środków PFRON)
są unikalne i niezwykle przyjazne osobom niepełno-
sprawnym. W większości programów adresowanych
do osób indywidualnych głównym warunkiem uczest-
nictwa w programie jest aktywizacja zawodowa oso-
by niepełnosprawnej (zatrudnienie lub nauka), zaś
w przypadku wsparcia w zakupie wózka inwalidzkie-
go o napędzie elektrycznym taki wymóg nie jest sta-
wiany.
W ramach tej formy wsparcia obligatoryjny wkład
własny w dofinansowywanym zakupie jest najniższy
ze wszystkich programów i wynosi zaledwie 1% ceny
wózka. Zatem wydatek na zakup wózka inwalidzkie-
go o napędzie elektrycznym jest jednym z najbardziej
kosztownych wydatków dofinansowywanych ze środ-
ków PFRON w ramach programów.
W ramach przedmiotowego programu w 2008 r.
wprowadzono limity finansowe dla osób niepełno-
sprawnych na naprawy posiadanego wózka, co jest
również rozwiązaniem wyjątkowym i nie ma od-
zwierciedlenia w innych programach adresowa-
nych do osób niepełnosprawnych. Powyższe infor-
macje potwierdzają, iż fundusz dołożył wszelkich
starań, aby wsparcie w zakupie wózka inwalidzkie-
go o napędzie elektrycznym odbywało się na wa-
runkach jak najbardziej przyjaznych osobom nie-
pełnosprawnym.
Wsparcie osób niepełnosprawnych w zakupie wóz-
ka inwalidzkiego o napędzie elektrycznym jest reali-
zowane przez fundusz od 2000 r. Do ubiegłego roku
o pomoc w ramach tego programu mogli ubiegać się
wnioskodawcy bez względu na swój wiek. W ciągu
9 lat fundusz wydatkował na ten cel ok. 275 mln zł,
umożliwiając zakup wózka o napędzie elektrycznym
dla ponad 21,1 tys. osób niepełnosprawnych. Ponie-
waż program „Pegaz 2003” przewiduje różne formy
wsparcia, liczba beneficjentów tego programu jest
599
znacznie wyższa. Do końca ubiegłego roku z progra-
mu skorzystało ok. 56,2 tys. osób niepełnosprawnych,
a kwota wydatkowana przez fundusz na realizację
tego programu przekroczyła 382,9 mln zł.
Zgodnie z rozdziałem I ust. 3 pkt 1 programu „Pe-
gaz 2003” o pomoc w zakupie wózka może ubiegać
się wnioskodawca w wieku aktywności zawodowej.
Niestety, nie istnieją statystyki, które wskazywałyby
liczbę osób w wieku emerytalnym wymagających wy-
posażenia w wózek inwalidzki o napędzie elektrycz-
nym z uwagi na rodzaj schorzenia opisany w progra-
mie. Stąd nie jest możliwe podanie nawet przybliżo-
nej liczby takich osób wykluczonych w bieżącym roku
z ubiegania się o wsparcie w ramach programu. Na
podstawie wyników zeszłorocznej realizacji progra-
mu szacujemy, że osoby w wieku emerytalnym sta-
nowiły dotąd ok. 30% wszystkich beneficjentów pro-
gramu.
Obecnie, po zakończeniu naboru wniosków, pew-
ne jest, iż z uwagi na ograniczenia w finansowaniu
programów PFRON i ogromne zainteresowanie apli-
kowaniem o środki PFRON w bieżącym roku na po-
moc w zakupie wózka inwalidzkiego nie mogą liczyć
wszyscy wnioskodawcy spełniający warunki uczest-
nictwa w programie. Nawet przy zaostrzonych kry-
teriach uczestnictwa w programie zainteresowanie
osób niepełnosprawnych udziałem w programie
wciąż przekracza możliwości finansowe funduszu.
W odpowiedzi na liczne postulaty osób niepełno-
sprawnych, wychodząc naprzeciw potrzebom i ocze-
kiwaniom osób niepełnosprawnych, które przekro-
czyły wiek emerytalny, Biuro Pełnomocnika Rządu
ds. Osób Niepełnosprawnych wystąpiło pismem z dnia
3 września br., znak: BON-II-073-39-KD/09, skiero-
wanym do prezesa PFRON, z prośbą o rozważenie
możliwości rozszerzenia kręgu adresatów progra-
mów PFRON.
Obecnie trwa analiza wszystkich informacji zwią-
zanych z przywróceniem tej grupie adresatów prawa
do ubiegania się o pomoc, co byłoby uwarunkowane
możliwością dokonania odpowiednich przeniesień
środków finansowych w ramach planu finansowego
PFRON. Może to jednak skutkować ograniczeniami
form i skali wsparcia w ramach innych zadań. Dlate-
go też, biorąc pod uwagę powyższe informacje, wyja-
śniam, że w chwili obecnej nie ma niestety możliwości
dokonania zmian w programie „Pegaz 2003” – obszar
C, mimo że postulat przywrócenia dostępności progra-
mu w obszarze C dla osób niepełnosprawnych, które
przekroczyły wiek aktywności zawodowej, jest uzasad-
niony ze względów społecznych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
600
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie Funduszu Rezerwy Demograficznej
(11534)
W odpowiedzi na przesłaną przez sekretarza sta-
nu, szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mini-
strów przy piśmie z dnia 28 września 2009 r., znak:
DSPA-4810-4348/09, interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie Funduszu Rezerwy Demograficznej uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) Fundusz Rezerwy Demo-
graficznej jest funduszem rezerwowym dla funduszu
emerytalnego wyodrębnionego w Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Gromadzi on i pomnaża środki
finansowe, które mogą być wykorzystane na uzupeł-
nienie niedoborów funduszu emerytalnego, wynika-
jących z przyczyn demograficznych. Decyzję o uru-
chomieniu środków FRD może podjąć Rada Mini-
strów na wniosek złożony przez prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych. Ustawodawca w art. 112
ust. 1 ustawy przewidział możliwość uruchomienia
środków FRD od 2009 r.
Przyjęty przez rząd w dniu 29 września br. pro-
jekt ustawy budżetowej na rok 2010 i następnie w dniu
30 września br. przekazany do Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej (druk nr 2375) zakłada, że środki po-
chodzące z Funduszu Rezerwy Demograficznej w wy-
sokości 7,5 mld zł zostaną wykorzystane do zasilenia
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę
świadczeń emerytalnych. Jednocześnie w wyniku
aktualizacji „Planu prywatyzacji na lata 2008–2011”
w projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 przewi-
duje się wpływy do FRD z tytułu prywatyzacji w wy-
sokości 9 583 903 tys. zł w 2010 r. i 3 615 798 tys. zł
w 2009 r. Zatem to część środków z prywatyzacji,
które wpłyną do FRD, zostanie przeznaczona na uzu-
pełnienie niedoboru FUS w 2010 r. Nie zostaną w ża-
den sposób naruszone środki FRD, które pochodzą
z części składki emerytalnej przekazywanej do fun-
duszu.
Dla zobrazowania trudnej sytuacji finansowej
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w 2010 r., która
skłoniła Radę Ministrów do podjęcia decyzji o zasile-
niu tego funduszu w 2010 r. środkami FRD, należy
porównać planowane dane FUS na rok 2010 w zakre-
sie wydatków na emerytury i renty oraz wpływów ze
składek na ubezpieczenie społeczne w relacji do tych
wielkości za rok 2008.
Na emerytury i renty (łącznie z dodatkami) w 2010 r.
została zaplanowana kwota 140,3 mld zł i jest ona
wyższa o 18 mld zł w stosunku do wydatków na ten
cel zrealizowanych w 2008 r (122,3 mld zł). Nato-
miast same wydatki na emerytury w tym okresie
rosną o 15,4 mld zł. Natomiast planowane wpływy
do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ze składek
w 2010 r. to kwota 87,7 mld zł, która jest wyższa za-
ledwie o 6,1 mld zł w stosunku do wpływów ze skła-
dek w 2008 r. (81,6 mld zł.).
Na tak istotny wzrost wydatków FUS na emery-
tury i renty w 2010 r. w relacji do 2008 r. ma wpływ
nie tylko przeprowadzona waloryzacja w tych latach,
ale także znaczący przyrost liczby wypłacanych eme-
rytur z FUS, w tym przyznanie na skutek wyroku
Trybunału Konstytucyjnego uprawnień do wcze-
śniejszej emerytury mężczyznom urodzonym przed
1 stycznia 1949 r., którzy osiągnęli wiek 60 lat i legi-
tymowali się co najmniej 35-letnim okresem skład-
kowym i nieskładkowym.
Liczba wypłacanych emerytur z FUS w grudniu
2008 r. wyniosła 4902,9 tys. i w relacji do liczby z grud-
nia 2007 r. (4637,5 tys.) wzrosła aż o 265,4 tys.
W roku 2009 również obserwuje się wzrost tej liczby,
w sierpniu 2009 r. wypłacono z FUS 5000,6 tys. eme-
rytur, co oznacza wzrost w stosunku do grudnia 2008 r.
o 97,7 tys.
Analizując dane o liczbie i wzroście emerytur z FUS,
nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż w sierp-
niu br. wypłacono 184,7 tys. wcześniejszych emerytur
dla mężczyzn z tytułu wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego, w stosunku do tej liczby z grudnia 2008 r.
(139,1 tys.) liczba wypłacanych wcześniejszych eme-
rytur dla mężczyzn zwiększyła się o 45,6 tys.
Należy ponadto zauważyć, iż z planu finansowego
FUS zawartego w projekcie ustawy budżetowej na
2010 r. wynika, że planowana dotacja wyniesie
37,9 mld zł (o 7,5 mld zł więcej niż w 2009 r. – 30,4 mld
zł) i mimo zasilenia FUS środkami z FRD w kwocie
7,5 mld zł dla zapewnienia płynności wypłat świad-
czeń z tego funduszu stan zadłużenia FUS w ban-
kach na koniec 2010 r. będzie kształtował się na po-
ziomie ok. 3,8 mld zł.
Na wysoki deficyt FUS w 2010 r. wpłynęła dodat-
kowo trudna sytuacja makroekonomiczna w 2010 r.
(planowany spadek zatrudnienia oraz niski wzrost
płac w gospodarce) przy dynamicznie rosnących wy-
datkach FUS na emerytury i renty oraz niewielkim
wzroście przychodów ze składek na ubezpieczenie
społeczne.
Jednocześnie pragnę poinformować, że ustawą
z dnia 9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 14, poz. 75) prze-
dłużono odprowadzanie części składki emerytalnej
do Funduszu Rezerwy Demograficznej (pierwotnie
proces ten miał trwać tylko do końca 2008 r.) oraz
umożliwiono przekazywanie Funduszowi Rezerwy
Demograficznej 40% przychodów z prywatyzacji mie-
nia Skarbu Państwa pomniejszonej o kwoty odpisów
na Fundusz Reprywatyzacji.
Wprowadzone zmiany powodują stałe zasilanie
FRD częścią składki emerytalnej (0,35% podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne) oraz
gwarantują temu funduszowi udział w przychodach
z prywatyzacji mienia Skarbu Państwa.

Fundusz Rezerwy Demograficznej lokuje swoje
środki w celu osiągnięcia ich maksymalnego bezpie-
czeństwa i rentowności. Podstawę gospodarki finan-
sowej Funduszu Rezerwy Demograficznej stanowi
sporządzana przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
wieloletnia prognoza wpływów i wydatków funduszu
emerytalnego w ramach Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Podstawą prognozy są w szczególności za-
łożenia dotyczące sytuacji demograficznej i społecz-
no-ekonomicznej kraju, a zwłaszcza założenia doty-
czące płodności, umieralności, wzrostu gospodarcze-
go, wysokości zarobków, migracji, inflacji, stopy bez-
robocia, struktury populacji w podziale na poszcze-
gólne grupy zawodowe oraz grupy znajdujące się poza
siłą roboczą, oraz wskaźniki waloryzacji składek i świad-
czeń wypłacanych z ubezpieczeń społecznych. Pro-
gnoza jest przedstawiana Radzie Ministrów co 3 lata
do dnia 30 czerwca wraz z opinią aktuariusza dzia-
łającego na podstawie przepisów o działalności ubez-
pieczeniowej.
Ostatnia wieloletnia prognoza wpływów i wydat-
ków funduszu emerytalnego została opracowana
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w grudniu
2006 r. i zamieszczona na stronach internetowych
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych www.zus.pl w za-
kładce „Statystyka”.
Zgodnie z powołaną prognozą wpływów i wydat-
ków funduszu emerytalnego do 2050 r. największy
deficyt funduszu emerytalnego prognozuje się w 2027 r.
i może wynieść, w wartościach zdyskontowanych na
2005 r., od 44,6 mld zł do 58 mld zł w zależności od
takich parametrów, jak m.in. parametry makroeko-
nomiczne i ściągalność składek. Od roku 2028 pro-
gnozuje się stopniową redukcję deficytu rocznego,
który według prognoz w 2050 r. może wynieść od 6,9
mld zł do 29,8 mld zł.
Jednocześnie pragnę dodać, że zgodnie z powoła-
ną wyżej ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych
Zakład Ubezpieczeń Społecznych do dnia 30 czerwca
2010 r. jest zobowiązany do sporządzenia aktualnej
wieloletniej prognozy wpływów i wydatków funduszu
emerytalnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
prezesa Rządowego Centrum Legislacji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie funkcjonowania
Rządowego Centrum Legislacji (11535)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowaną do prezesa Rady Ministrów interpelacją po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Jacka Pilcha
601
w sprawie funkcjonowania Rządowego Centrum Le-
gislacji z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Odpowiadając na pierwsze i trzecie pytanie za-
warte w interpelacji, pragnę wskazać, że stan zatrud-
nienia w Rządowym Centrum Legislacji na dzień 30
września 2009 r. wyniósł 165 osób, natomiast koszt
funkcjonowania RCL w pierwszej połowie 2009 r. to
8 833 921,10 zł.
Odpowiedź na pytanie dotyczące wskazania liczby
projektów ustaw, które Rządowe Centrum Legislacji
opracowało na podstawie założeń opracowanych
przez poszczególne ministerstwa, wymaga przedsta-
wienia szerszego aspektu sprawy.
Przede wszystkim wskazać należy, że ustawa
z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o Radzie
Ministrów oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 42,
poz. 337), która w zasadniczy sposób zmieniła tryb
rządowego procesu legislacyjnego w zakresie projek-
tów ustaw, weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2009 r.
Oczywiste jest, że praktyczne rozpoczęcie realizacji
nowego modelu tworzenia prawa, jakim jest tworze-
nie projektów ustaw przez Rządowe Centrum Legi-
slacji, nastąpić może dopiero po upływie odpowied-
niego czasu od formalnego wejścia w życie nowych
regulacji.
Rozpoczęcie procesu opracowywania i uzgadnia-
nia projektów założeń do ustaw przez poszczególnych
ministrów nastąpić mogło dopiero po dniu wejścia
w życie wskazanej wyżej nowelizacji. Szczegółowy
tryb postępowania w tym zakresie wynika ze znowe-
lizowanego uchwałą nr 38 Rady Ministrów z dnia
31 marca 2009 r. Regulaminu pracy Rady Ministrów
(M.P. Nr 20, poz. 246). Zgodnie z jego przepisami
założenia projektu ustawy (po uzgodnieniu ich ze
wszystkimi członkami Rady Ministrów) przyjmuje
Rada Ministrów. Dopiero po przyjęciu założeń przez
Radę Ministrów Rządowe Centrum Legislacji może
przystąpić do opracowania projektu ustawy. Jedno-
cześnie przepisy Regulaminu pracy Rady Ministrów
wskazują, że wymogu opracowania i uzgadniania
projektu założeń projektu ustawy nie stosuje się, je-
żeli opracowanie określonego rodzaju projektu usta-
wy bez uprzedniego przyjęcia przez Radę Ministrów
założeń projektu ustawy wynika z planu pracy, a tak-
że w innych uzasadnionych przypadkach, kiedy pre-
zes Rady Ministrów albo działający z jego upoważ-
nienia sekretarz Rady Ministrów, na wniosek organu
wnioskującego lub prezesa Rządowego Centrum Le-
gislacji, postanowi o opracowaniu przez organ wnio-
skujący od razu projektu ustawy. Wskazać należy, iż
w dacie wprowadzenia zmian do ustawy o Radzie Mi-
nistrów i Regulaminu pracy Rady Ministrów wiele
projektów ustaw opracowanych przez członków Rady
Ministrów było w końcowej fazie opracowywania. Nie
było zatem zasadne i celowe rozpoczynanie prac nad
tymi projektami od początku i opracowanie projek-
tów założeń w tym zakresie. W sytuacjach tych na-
stępowało zatem przewidziane przepisami odstęp-
stwo od nowego trybu procedowania, a do uzgodnień
602
kierowane były opracowane przez ministrów projek-
ty ustaw. Również w zgodzie z przepisem przejścio-
wym ustawy nowelizującej ustawę o Radzie Mini-
strów procedura w zakresie projektów ustaw, które
w dniu wejścia w życie nowelizacji skierowane zosta-
ły już do uzgodnień międzyresortowych, kończona
była na dotychczasowych zasadach.
We wskazanym wyżej stanie faktycznym i praw-
nym Rządowe Centrum Legislacji z obiektywnych
przyczyn mogło przystąpić do tworzenia pierwszych
projektów ustaw po upływie znacznego czasu od for-
malnego wejścia w życie przepisów nowelizujących
ustawę o Radzie Ministrów. Pragnę wskazać, że na
dzień 30 września 2009 r. w Rządowym Centrum Le-
gislacji trwają prace nad 19 projektami założeń do
projektów ustaw. Przyjęcie ich przez Radę Ministrów
będzie podstawą do opracowania projektów ustaw.
Na podstawie założeń przyjętych już przez Radę Mi-
nistrów w Rządowym Centrum Legislacji opracowa-
ny został projekt ustawy o zmianie ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych oraz niektórych ustaw.
Na końcowym etapie jest natomiast bardzo obszerny
(ok. 200 artykułów) projekt ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem.
Z wyrazami szacunku
Prezes Rządowego Centrum Legislacji
Maciej Berek
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie kosztu budowy
stadionu narodowego w Warszawie (11536)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Jacka Pilcha,
o sygn. SPS-023-11536/09, w sprawie wzrostu kosztu
budowy stadionu narodowego w Warszawie, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Założona kwota 1220 000 tys. zł jako koszt inwe-
stycji Stadionu Narodowego została przyjęta do
uchwały Rady Ministrów z dnia 24 czerwca 2008 r.
jako zobowiązanie rządu RP do sfinansowania ze
środków budżetu państwa inwestycji stadionu naro-
dowego.
Decyzję o realizacji zadania inwestycyjnego pod-
jęto na podstawie obowiązującej uchwały Rady Mini-
strów z 21 listopada 2006 r. o realizacji programu
„Budowa Narodowego Centrum Sportu”. W uchwale
przewidziano budowę kompleksu sportowego – sta-
dionu narodowego, hali sportowo-widowiskowej, wie-
lofunkcyjnej krytej pływalni z montażem finanso-
wym zakładającym finansowanie inwestycji ze środ-
ków budżetu państwa, funduszu celowego Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej oraz ze środków budżetu
miasta stołecznego Warszawy.
Na 2008 r. była zaplanowana w budżecie państwa,
zgodnie z uchwałą z 2006 r., na ten cel kwota 60 mln
zł, zgodnie z obowiązującym wówczas programem.
Dodatkowo należy też wskazać, że zarówno
w 2006 r., jak i przed podjęciem uchwały Rady Mini-
strów z dnia 24 czerwca 2008 r. w sprawie ustano-
wienia programu wieloletniego pod nazwą „Przygo-
towanie i wykonanie przedsięwzięć Euro 2012”, nie
było możliwości weryfikacji wyżej wspomnianej kwo-
ty. Podczas tworzenia tego programu nie istniał pro-
jekt architektoniczny oraz wykonawczy budowy Na-
rodowego Centrum Sportu – Stadionu Narodowego.
Jednocześnie Ministerstwo Sportu i Turystyki nie
dysponowało kosztorysami inwestorskimi, które po-
zwalały na oszacowanie kosztu inwestycji.
W tym miejscu pragnę podkreślić, że kosztorys
inwestorski I etapu budowy stadionu narodowego
został opracowany w sierpniu 2008 r., natomiast
kosztorys inwestorski II etapu budowy stadionu
narodowego został opracowany na przełomie 2008
i 2009 r.
Po przyjęciu uchwały z dnia 24 czerwca 2008 r.
utraciła moc uchwała z dnia 21 listopada 2006 r.
Uchwała z 2008 r. wprowadziła zmianę nazwy i za-
kresu zadania związanego z budową Narodowego
Centrum Sportu jako Stadionu Narodowego, uwzględ-
niała dofinansowanie do inwestycji stadionowych
pozostałych miast gospodarzy oraz jako źródło finan-
sowania wskazywała środki budżetu państwa.
Dokładne podanie wartości przedsięwzięcia bu-
dowy Stadionu Narodowego było możliwe po opraco-
waniu projektu wykonawczego, kosztorysów inwe-
storskich oraz podpisaniu stosownych umów z wyko-
nawcami I i II etapu budowy. Po zawarciu umowy
w dniu 26 września 2008 r. dotyczącej wykonania I eta-
pu prac budowlanych przez firmę Pol-Aqua oraz umowy
z dnia 4 maja 2009 r. związanej z realizacją II etapu
prac podpisanej z konsorcjum Alpine-PBG SA – Hydro-
budowa Polska SA kwotę niezbędną do realizacji pro-
jektu ustalono na poziomie 1 914 631 tys. zł.
Wykonane prace projektowe przed przystąpie-
niem do procedury przetargowej I etapu opiewały na
kwotę 60 000 tys. zł (rozbiórka Stadionu Dziesięciole-
cia i przygotowanie terenu do budowy). Zgodnie z kosz-
torysem inwestorskim wartość robót I etapu wynosi-
ła 190 000 tys. zł, natomiast cena transakcyjna wy-
niosła 132 416 tys. zł. Wartość II etapu budowy sta-
dionu narodowego według kosztorysu wynosiła
1 910 000 tys. zł. Konsorcjum, które złożyło najko-
rzystniejszą ofertę, podało kwotę 1 528 361 tys. zł jako
koszt II etapu budowy Narodowego Centrum Sportu
– Stadionu Narodowego.

Zaktualizowana wartość projektu uwzględnia
także dane dotyczące pozostałych kosztów inwestycji
w postaci:
1) instalacji bezpieczeństwa na stadionie,
2) pozostałych instalacji słaboprądowych – telein-
formatycznych,
3) przebudowy ul. Wybrzeże Szczecińskie,
mających stanowić podstawę do opracowania no-
welizacji uchwały Rady Ministrów zawierającej
ostateczną wartość inwestycji budowy stadionu na-
rodowego.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie sytuacji mieszkaniowej
byłych pracowników PKP w Tarnowie (11537)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 23 września br., znak: SPS-
-023-11537/09, interpelacją pana posła Jacka Pilcha
z dnia 7 września br. dotyczącą sytuacji mieszka-
niowej byłych pracowników PKP w Tarnowie uprzej-
mie informuję, iż na tzw. Osiedlu Kolejowym w Tar-
nowie zlokalizowanych jest 36 budynków, w tym:
6 bloków, 10 kamienic, 11 budynków murowanych
dwurodzinnych, w których każdy lokal mieszkalny
stanowi odrębną nieruchomość, oraz 9 budynków
drewnianych, w których łącznie mieści się 427 lo-
kali mieszkalnych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że na prze-
strzeni ostatnich lat, na podstawie postanowień roz-
działu 7 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komer-
cjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsię-
biorstwa państwowego,,Polskie Koleje Państwowe”
(Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) w ww. budyn-
kach sprzedano 326 mieszkań.
W wyniku sprzedaży we wszystkich blokach oraz
kamienicach powstały wspólnoty mieszkaniowe, któ-
re na chwilę obecną zarządzane są przez prywatnych
zarządców nieruchomości i zgodnie z obowiązujący-
mi przepisami za stan techniczny tych nieruchomo-
ści, w imieniu właścicieli lokali, odpowiada zarząd
wspólnoty mieszkaniowej.
Równocześnie pragnę podkreślić, iż z 11 budyn-
ków murowanych dwurodzinnych w 7 sprzedano
wszystkie mieszkania, zaś w pozostałych 4 budyn-
603
kach sprzedano po jednym mieszkaniu, i w tym przy-
padku PKP SA w dalszym ciągu administruje w nich
4 lokalami. Ponadto na terenie ww. osiedla w Tarno-
wie w dalszym ciągu istnieje 9 przedwojennych bu-
dynków drewnianych wybudowanych w 1920 r., któ-
re ze względu na stan techniczny, na podstawie de-
cyzji głównego architekta województwa z dnia 13 stycz-
nia 1987 r., zakwalifikowano do fizycznej likwidacji.
W związku z powyższym lokale mieszkalne znaj-
dujące się w tych budynkach nie były przedmiotem
sprzedaży i PKP SA w dalszym ciągu nim admini-
struje. W budynkach tych znajduje się 58 lokali
mieszkalnych, spośród których aż 43 to lokale nieza-
siedlone, z których PKP SA wykwaterowało dotych-
czasowych najemców.
Zarząd PKP SA poinformował również, że w dal-
szym ciągu w budynkach tych zamieszkuje 15 rodzin
i sytuacja ta jest dla PKP SA bardzo trudna, ponie-
waż rodziny zajmujące te lokale nie wyraziły dotych-
czas zgody na propozycje przekwaterowania do in-
nych lokali pochodzących z kolejowych zasobów
mieszkaniowych. Działania takie były wielokrotnie
podejmowane przez PKP SA, gdyż w wyniku długo-
trwałego użytkowania będą one ulegać dalszej degra-
dacji, a koszt kompleksowego remontu znacznie prze-
kroczyłby ich wartość.
W ramach bieżącego utrzymania w ww. budyn-
kach PKP SA usuwa usterki oraz przeprowadza nie-
zbędne prace remontowe, które pozwalają użytkować
zasiedlone jeszcze lokale mieszkalne. Na przestrzeni
ostatnich lat w budynkach tych wykonano następu-
jące prace remontowe i zabezpieczające:
ul. Prusa:
1) zabezpieczenie pustostanu, Prusa 1–3 (V 2007 r.),
2) naprawa poszycia dachowego wraz z częścio-
wym przełożeniem dachówek, Prusa 5 (VI 2007 r.),
3) wykonanie i założenie rur spustowych oraz czę-
ściowe przełożenie dachówek, Prusa 1 (VII 2007 r.),
4) naprawa poszycia dachowego oraz przełożenie
dachówek, Prusa 6 (X 2007 r.),
5) wykonanie i montaż rynien dachowych, Prusa 6
(X 2007 r.),
6) naprawa kominów ponad dachem, Prusa 5
(XI 2008 r.),
7) uszczelnienie poszycia dachowego, Prusa 1
(IX 2008 r.),
8) wykonanie i montaż rynien dachowych i oraz
rur spustowych, Prusa 5 (XII 2008 r.),
9) uszczelnienie poszycia dachowego, Prusa 2
(IX 2008 r.),
10) naprawa obróbek wokół komina, Prusa 5
(V 2009 r.),
11) uzupełnienie oraz przełożenie dachówek, Pru-
sa 2 (VII 2009 r.),
12) dostarczenie materiałów budowlanych na wy-
konanie wylewki betonowej dla najemcy lokalu, Pru-
sa 8/2 (VII 2005 r.),
13) kompleksowy remont instalacji elektrycznej
w lokalu mieszkalnym, Prusa 6/6 (V 2009 r.),
604
14) usunięcie usterek elektrycznych wykazanych
w protokołach pokontrolnych (V–VIII 2009 r.),
ul. Reja:
1) zabezpieczenie pustostanu, Reja 2–4 (V 2007 r.),
2) wykonanie i montaż rynien dachowych, Reja
2–4 (XI 2007 r.),
3) uszczelnienie poszycia dachowego, Reja 2–4
(XII 2007 r.),
4) czyszczenie rynien oraz uszczelnienie poszycia
dachowego, Reja 1–2 (XII 2007 r.),
5) zabezpieczenie pustostanu, Reja 1–3 (III 2008 r.),
6) uszczelnienie poszycia dachowego, Reja 2–4
(VIII 2008 r.),
7) przełożenie dachówek, Reja 1–3 (IX 2008 r.),
8) zabezpieczenie pustostanów oraz instalacji,
Reja 2–4 (XI 2008 r.),
ul. Ogrodowa:
1) przełożenie dachówek, Ogrodowa 2–4 (I 2007 r.),
2) zabezpieczenie instalacji wodno-kanalizacyj-
nej, Ogrodowa 2–4 (V 2007 r.),
3) uszczelnienie poszycia dachowego, Ogrodowa
2 (XI 2008 r.),
4) całkowita wymiana instalacji elektrycznej
w lokalu Ogrodowa 2/2 (VIII 2008 r.),
ul. Sportowa:
1) częściowa wymiana konstrukcji dachowej,
uszczelnienie poszycia dachowego, wymiana rynien
dachowych, Sportowa 3 (IX 2006 r.),
2) całkowita wymiana instalacji elektrycznej
w lokalu, Sportowa 3/3 oraz 3/4 (VII 2006 r.),
3) zabezpieczenie pustostanu, Sportowa 3 (I 2007 r.).
Jednocześnie pragnę poinformować, że każdora-
zowe zgłoszenie usterek przez lokatorów nie pozosta-
je bez reakcji ze strony PKP SA i w miarę możliwości
finansowych zasiedlone lokale są zabezpieczane, jak
również pustostany, aby nie doprowadzać do dalszej
degradacji nieruchomości.
Nie rozwiązuje to jednak problemu 15 rodzin za-
mieszkujących w tych budynkach, tym bardziej że
dotychczasowe rozmowy PKP SA z prezydentem
miasta Tarnowa odnośnie do przekwaterowania tych
rodzin do komunalnych zasobów mieszkaniowych
okazały się bezskuteczne. Zaznaczyć należy, że na
terenie miasta Tarnów PKP SA posiada w chwili
obecnej bardzo ograniczone możliwości proponowa-
nia innych lokali zamiennych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie kontroli stanu dróg przeprowadzonej
przez NIK (11538)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11538/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Jacka Pilcha w sprawie kontroli stanu polskich
dróg przeprowadzonej przez NIK, przekazuję nastę-
pujące informacje.
Przytoczony w interpelacji raport Najwyższej Izby
Kontroli dotyczył koordynacji robót w zakresie prze-
budowy, modernizacji, remontów dróg i towarzyszą-
cej infrastruktury na terenie wybranych aglomeracji
miejskich. Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115) w granicach miast na prawach po-
wiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wy-
jątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezy-
dent miasta. Minister infrastruktury nie nadzoruje
zarządców dróg w miastach na prawach, a także nie
ma wpływu na tworzenie planów rocznych w tym
zakresie.
Na mocy art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia
2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) za-
dania w zakresie finansowania budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania droga-
mi publicznymi w granicach miast na prawach po-
wiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych,
finansowane są z budżetów tych miast. W związku
z powyższym miasta mają pełną swobodę w zakresie
planowania i decydowania o finansowaniu remontów
dróg publicznych, którymi zarządzają.
Na mocy art. 26 ust 1 ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. Nr 88, poz. 539) w budżecie państwa
tworzona jest rezerwa subwencji ogólnej, którą prze-
znacza się na dofinansowanie inwestycji na drogach
publicznych powiatowych i wojewódzkich oraz na
drogach powiatowych, wojewódzkich i krajowych
w granicach miast na prawach powiatu oraz na dofi-
nansowanie remontu, utrzymania, ochrony i zarzą-
dzania drogami krajowymi w miastach na prawach
powiatu. Przedmiotową rezerwą dysponuje minister
właściwy ds. finansów publicznych w porozumieniu
z ministrem właściwym ds. transportu, po zasięgnię-
ciu opinii jednostek samorządu terytorialnego.
W 2009 r. ze środków rezerwy wynoszącej 190 629 tys.
zł skorzystały 34 miasta, w tym 20 miast na prawach
powiatu otrzymało środki na remonty dróg krajowych
i wojewódzkich w łącznej kwocie 42 434 tys. zł.
Środki z tej rezerwy są ograniczone i przyznawa-
ne są przez ministra infrastruktury na podstawie

złożonych wniosków. Na posiedzeniu plenarnym Ko-
misji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego,
która obradowała w dniu 24 czerwca 2009 r., zostały
ustalone kryteria do oceny i weryfikacji wniosków
o dofinansowanie z rezerwy subwencji ogólnej na rok
2010. Ministerstwo Infrastruktury poinformowało
wszystkich zarządców dróg samorządowych (65 miast
na prawach powiatu, 16 zarządów województw i 314
zarządów powiatu) o możliwości ubiegania się o do-
finansowanie z powyższej rezerwy zadań na drogach
samorządowych. Termin składania wniosków upły-
wa 15 stycznia 2010 r.
Nadzorowana przez ministra infrastruktury Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad odpo-
wiada za planowanie, budowę, przebudowę, remonty
i utrzymanie dróg krajowych z wyjątkiem dróg w mia-
stach na prawach powiatu. W ramach bieżącego
utrzymania w planie GDDKiA dotyczącym remontów
i przebudowy na 2009 r. znalazła się realizacja 237
zadań. Efektem tego będzie uzyskanie na koniec
2009 r. ponad 900 km wyremontowanych dróg. Koszt
realizacji całego planu oszacowany został na ponad
2,5 mld zł. W przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 29 września 2009 r. projekcie ustawy budże-
towej na 2010 r. zapisano środki na wydatki nieinwe-
stycyjne (m.in. remonty, zarządzanie i utrzymanie
dróg krajowych z wyjątkiem dróg w miastach na pra-
wach powiatu) w wysokości 3,7 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie planów rządu dotyczących
cięć zatrudnienia w urzędach (11539)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji posła Jacka Pilcha z 8 września br. w związ-
ku z projektem dotyczącym racjonalizacji zatrudnie-
nia w administracji, uprzejmie informuję, że w wy-
niku przeprowadzonych uzgodnień międzyresorto-
wych oraz konsultacji z partnerami społecznymi
podejście do ww. przedsięwzięcia uległo ewolucji.
Rząd w dalszym ciągu dostrzega potrzebę poprawy
efektywności pracy w administracji, co wiąże się
m.in. z dostosowaniem wielkości zatrudnienia we
wszystkich jednostkach sektora finansów publicz-
nych do zadań realizowanych przez te jednostki.
Konkretne działania w ramach całego przedsięwzię-
605
cia zostaną zaprojektowane z uwzględnieniem róż-
nych cezur czasowych. W perspektywie krótkookre-
sowej działania będą związane ze skutkami spowol-
nienia gospodarczego i koniecznością poszukiwania
oszczędności dla budżetu państwa i sektora finansów
publicznych. W perspektywie średniookresowej będą
odpowiadały na potrzebę racjonalizacji zatrudnienia,
w tym poprawę alokacji zasobów i zwiększanie efek-
tywności pracowników i instytucji. W perspektywie
długookresowej planowane działania będą związane
z wyzwaniami rozwojowymi i potrzebą dopasowania
do nich administracji.
Odnosząc się bezpośrednio do pańskich pytań,
wyjaśniam, że racjonalizacja zatrudnienia może
oznaczać zwolnienia z pracy – szczególnie jeżeli pra-
cownicy są nieefektywni bądź stanowisko, na jakim
pracują, okaże się zbędne. W obu przypadkach roz-
wiązanie umowy o pracę wynika z potrzeby racjonal-
nego gospodarowania środkami publicznymi. Racjo-
nalizacja zatrudnienia nie wpłynie na pracę urzędów,
gdyż będzie przeprowadzana tam, gdzie występują
przerosty zatrudnienia. Jeśli chodzi o rekompensatę
dla zwalnianych pracowników, to w tej chwili trudno
odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ trwają prace
nad szczegółami przedsięwzięcia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie budowy nowej bazy śmigłowcowej
w Balicach oraz jej doposażenia (11540)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jacka Pilcha, posła na Sejm RP, z dnia
8 września 2009 r. w sprawie budowy nowej bazy
śmigłowcowej w Balicach oraz jej doposażenia, infor-
muję, co następuje.
Działalność Lotniczego Pogotowia Ratunkowego
podlega regulacji ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.). Zgodnie z art. 48 ust. 1
tej ustawy działalność lotniczych zespołów ratownic-
twa medycznego jest finansowana z budżetu państwa
z części, której dysponentem jest minister właściwy
do spraw zdrowia. Warunkiem finansowania jest za-
pewnienie ciągłej gotowości lotniczego zespołu ra-
townictwa medycznego do wykonywania medycznych
czynności ratunkowych w zakresie określonym w umo-
606
wie zawieranej między ministrem właściwym do spraw
zdrowia a dysponentem lotniczych zespołów ratow-
nictwa medycznego, o czym stanowi ust. 3 tego arty-
kułu.
Chciałbym w tym miejscu wskazać, iż baza HEMS
w Krakowie jest dla Lotniczego Pogotowia Ratunko-
wego jedną z kluczowych baz w Polsce. Jak informu-
je dyrektor SPZOZ LPR obecnie na terenie oddziału
SPZOZ LPR w Krakowie znajduje się hangar dla śmi-
głowca oraz w pełni funkcjonalna baza dla załogi
HEMS zorganizowana w pomieszczeniach kontene-
rowych. Pomimo tymczasowego charakteru zarówno
samej lokalizacji, jak i standardu pomieszczeń bazy
HEMS w Krakowie, zapewnia ona pełne bezpieczeń-
stwo realizowania operacji ratowniczych, a załodze
bazy gwarantuje wystarczające warunki pracy i wy-
poczynku. Jednakże dyrekcja SPZOZ LPR podejmu-
je działania, by w ramach priorytetu XII Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” wybu-
dować stałą bazę HEMS na obszarze lotniska w Ba-
licach. Inwestycja ta zgodnie z przyjętym harmono-
gramem realizacji projektu „Budowa i remont oraz
doposażenie baz Lotniczego Pogotowia Ratunkowe-
go” w ramach powyżej wskazanego Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” zostanie
zakończona do końca 2012 r.
Dodatkowo także uprzejmie informuję, iż na mocy
ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Wymiana śmigłowców Samo-
dzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
– Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005–
–2010” (Dz. U. Nr 122, poz. 1022) został ustanowiony
wieloletni program „Wymiana śmigłowców Samo-
dzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej
– Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w latach 2005–
–2010”, którego celem jest wyposażenie Samodziel-
nego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej – Lot-
nicze Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Warszawie
w 23 śmigłowce spełniające wymogi określone
w ustawie z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U.
z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z późn. zm.) oraz symula-
tor lotów do szkolenia pilotów. Zgodnie z treścią
wskazanej ustawy rozpoczęcie realizacji powyższego
programu nastąpiło w 2005 r., natomiast zakończy
się do dnia 31 grudnia 2010 r.
Pragnę w tym miejscu poinformować, że baza
HEMS w Krakowie będzie jedną z pierwszych baz,
w których zostanie uruchomiony dyżur nowego śmi-
głowca ratowniczego EC 135. Planowane wdrożenie
do służby nowego śmigłowca nastąpi na początku
2010 r.
Uprzejmie także informuję, iż podobnej treści pismo
zostało przekazane panu Andrzejowi Adamczykowi
oraz panu Ireneuszowi Rasiowi, posłom na Sejm RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
wartości odniesienia dla niektórych substancji
w powietrzu (11541)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza z Klubu
Parlamentarnego Platforma Obywatelska przekaza-
ną pismem z dnia 23 września 2009 r., znak: SPS-
-023-11541/09, dotyczącą rozporządzenia ministra
środowiska w sprawie wartości odniesienia dla nie-
których substancji w powietrzu, przedstawiam poni-
żej stosowne informacje.
Rozporządzenie ministra środowiska z dnia 5 grud-
nia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla nie-
których substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r.
Nr 1, poz. 12), które straciło moc prawną z dniem
20 sierpnia 2009 r., nie może być podstawą do wyda-
wania orzeczeń administracyjnych.
Pragnę poinformować, że w Ministerstwie Środo-
wiska dobiegają końca prace nad nowym rozporządze-
niem regulującym tę problematykę. Obecnie projekt
rozporządzenia jest przedmiotem uzgodnień między-
resortowych i społecznych. Można założyć, że prace
nad projektem zakończą się w październiku br.
Utrata mocy przedmiotowego rozporządzenia nie
stanowi jednak przeszkody w podejmowaniu roz-
strzygnięć w przypadku instalacji objętych standar-
dami emisyjnymi lub emitujących substancje, dla
których są określone poziomy dopuszczalne w powie-
trzu. Podstawą tych rozstrzygnięć są obowiązujące
akty prawne, tj. ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.), rozporządzenie ministra śro-
dowiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie stan-
dardów emisyjnych z instalacji (Dz. U. Nr 260,
poz. 2181), rozporządzenie ministra środowiska z dnia
3 marca 2008 r. w sprawie poziomów niektórych sub-
stancji w powietrzu (Dz. U. Nr 47, poz. 281).
Obliczanie poziomów substancji w powietrzu
może być nadal wykonywane (w myśl art. 12 ustawy
Prawo ochrony środowiska) według metodyki mode-
lowania określonej do niedawna jako referencyjna
w dotychczasowym rozporządzeniu z dnia 5 grudnia
2002 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie stanu realizacji
inwestycji drogowych na Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (11542)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Mieczysława Marcina Łucza-
ka przekazanej przy piśmie z dnia 23 września br.
(sygn. SPS-023-11542/09) w sprawie stanu realizacji
inwestycji drogowych na terenie Polski, z uwzględ-
nieniem przedsięwzięć związanych z organizacją Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012, uprzej-
mie przekazuję w załączeniu szczegółowe informacje
o inwestycjach na drogach, stan na 9 października
2009 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, że realizacja
inwestycji w ramach transportu miejskiego w obsza-
rach metropolitalnych nie jest powiązana z tempem
realizacji inwestycji drogowych. Decyzja w sprawie
dofinansowania ze środków unijnych inwestycji w za-
kresie transportu szynowego zapadły na etapie przy-
gotowywania Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” w 2007 r. Wybór projektów do
dofinansowania nastąpił w pierwszej połowie 2008 r.,
a projekty zostały włączone na listę projektów indy-
widualnych PO IiŚ podczas aktualizacji zakończonej
31 lipca 2008 r. Na liście indywidualnej znajdują się
następujące inwestycje dotyczące transportu publicz-
nego związane z EURO 2012:
1) warszawski obszar metropolitalny:
— uruchomienie obsługi transportem kolejowym
lotniska Okęcie im. Fryderyka Chopina; szacunkowa
kwota dofinansowania z UE – 151,52 mln PLN; prze-
widywany okres realizacji 2008–2010;
— modernizacja trasy tramwajowej Dworzec Wi-
leński – Stadion Narodowy – Rondo Waszyngtona,
wraz z zakupem 30 tramwajów niskopodłogowych;
szacunkowa kwota dofinansowania z UE – 151,52 mln
PLN; przewidywany okres realizacji 2009–2012;
— modernizacja bocznicy kolejowej ze stacji kole-
jowej Modlin do Portu Lotniczego w Modlinie oraz
budowa stacji/przystanku kolejowego na terenie Por-
tu Lotniczego w Modlinie; szacunkowa kwota dofi-
nansowania z UE – 34,43 mln PLN; przewidywany
okres realizacji 2009–2011;
— zakup taboru kolejowego do obsługi portów lot-
niczych i przewozów aglomeracyjnych w korytarzu
linii E-65 oraz aglomeracji warszawskiej; szacunko-
wa kwota dofinansowania z UE – 133,93 mln PLN;
przewidywany okres realizacji 2009–2011;
2) poznański obszar metropolitalny:
— zakup nowoczesnego, niskopodłogowego tabo-
ru tramwajowego w Poznaniu; szacunkowa kwota
607
dofinansowania z UE – 156,78 mln PLN; przewidy-
wany okres realizacji 2010–2011;
— przebudowa węzła komunikacyjnego Rondo
Kaponiera; szacunkowa kwota dofinansowania z UE
– 55,78 mln PLN; przewidywany okres realizacji
2008–2011;
— odnowa infrastruktury transportu publicznego
w związku z organizacją Euro 2012 w Poznaniu; sza-
cunkowa kwota dofinansowania z UE – 124,15 mln
PLN; przewidywany okres realizacji 2008–2011;
3) wrocławski obszar metropolitalny:
— zintegrowany system transportu szynowego
w aglomeracji i we Wrocławiu – etap I; szacunkowa
kwota dofinansowania z UE – 361,15 mln PLN; prze-
widywany okres realizacji 2008–2011;
4) trójmiejski obszar metropolitalny:
— gdański projekt komunikacji miejskiej – etap
III-A; szacunkowa kwota dofinansowania z UE –
205,55 mln PLN; przewidywany okres realizacji
2008–2011;
— rozwój Szybkiej Kolei Miejskiej w Trójmieście;
szacunkowa kwota dofinansowania z UE – 131,16 mln
PLN; przewidywany okres realizacji 2008–2012;
— kolej metropolitalna w Trójmieście – etap I;
szacunkowa kwota dofinansowania z UE – 306 mln
PLN; przewidywany okres realizacji 2009–2011.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie podwyższenia składki zdrowotnej
(11543)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 23 września 2009 r. (znak:
SPS-023-11543/09) interpelacją pana posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka w sprawie podwyższenia
składki zdrowotnej uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Informacja prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia pana Jacka Paszkiewicza przedstawiona na kon-
ferencji prasowej w dniu 7 lipca br. o podjętej przez
niego autorskiej inicjatywie podwyższenia składki na
ubezpieczenie zdrowotne w 2011 r. o 0,25% i skiero-
wanym w tej sprawie wystąpieniu do ministra finan-
sów i ministra zdrowia spotkała się z natychmiasto-
wą reakcją adresatów.
608
Zarówno minister zdrowia pani Ewa Kopacz, jak
i minister finansów Jan Vincent-Rostowski zdystan-
sowali się od tego zamysłu.
Minister zdrowia w wypowiedzi publicznej stwier-
dziła, że: „Jest to niewątpliwie decyzja pana prezesa,
myślę, że już modyfikowana w tej chwili. Oczekiwa-
nia ministra zdrowia w stosunku do prezesa są takie:
pokazać jak największą koncentrację na racjonalnym
wydawaniu pieniędzy, które są, a nie w sięganiu do
kieszeni obywateli po raz kolejny”.
Również prezes Rady Ministrów pan Donald Tusk
zapytany w tej sprawie na spotkaniu z dziennikarza-
mi na terenie zniszczonych pożarem zakładów mię-
snych w Łysych podkreślił, że propozycja podwyższe-
nia składki zdrowotnej jest poglądem prezesa NFZ,
którego to poglądu – jako premier – nie podziela.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 30 września 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie propozycji zmiany art. 21 ust. 1
pkt 67 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (11546)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Religi, przesłaną przy piśmie
z dnia 23 września 2009 r., nr SPS-023-11546/09,
w sprawie zmiany brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 67
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
która polegałaby na objęciu zwolnieniem także bo-
nów towarowych, uprzejmie informuję.
W dniu 17 lipca 2009 r. Sejm RP uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych obejmującą rządowe propozycje działań
antykryzysowych. Ustawa ta została opublikowana
w Dz. U. Nr 125, poz. 1037.
Nowelizacja dotyczyła między innymi kwot wy-
płaconych z funduszu socjalnego lub funduszu związ-
ków zawodowych na działalność socjalną. Na podsta-
wie obecnego brzmienia pkt 67 w art. 21 ust. 1 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne
od podatku dochodowego są świadczenia (rzeczowe
i pieniężne) w wysokości nieprzekraczającej 380 zł
w danym roku podatkowym. Zwolnienie nadal nie
obejmuje bonów, talonów i innych znaków uprawnia-
jących do ich wymiany na towary lub usługi.
Nowe rozwiązania mają zastosowanie także w odnie-
sieniu do dochodów uzyskanych od początku 2009 r.
Przepisy podatkowe w latach ubiegłych przewidy-
wały możliwość zwolnienia z opodatkowania bonu
(jako rzeczowego świadczenia). Ustawa z dnia 12 li-
stopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, ze zm.) zmieniła
zakres zwolnienia przedmiotowego dotyczącego rze-
czowych świadczeń otrzymywanych przez pracowni-
ka. Zmiana ta weszła w życie od dnia 1 stycznia 2004 r.
i w zakresie wyłączenia ze zwolnienia świadczeń
w postaci bonów wychodziła naprzeciw postulatom
zgłaszanym przez drobnych kupców.
Propozycja rządowa (zawarta w druku nr 2045)
zakładała poszerzenie dotychczasowych zwolnień po-
datkowych o kwoty otrzymane przez pracownika ze
środków ww. funduszy i wydatkowane na cele socjal-
ne. Należy zauważyć, iż wprowadzenie zmiany, sto-
sownie do której zwolnieniem objęte zostałyby także
bony towarowe, stawiałoby w uprzywilejowanej po-
zycji firmy je akceptujące. Pozostali przedsiębiorcy
nie skorzystaliby na nowelizacji w proponowanym
zakresie.
Należy zauważyć, iż pozostawienie opisanego powy-
żej wyłączenia w obecnym kształcie jest także zgodne
ze stanowiskiem Związku Rzemiosła Polskiego.
Związek ten opowiedział się za rozwiązaniami
proponowanymi w przedłożeniu rządowym, zakłada-
jącym poszerzenie zwolnień od podatku o kwoty z fun-
duszy socjalnych i związkowych wydatkowane na
cele socjalne, bez wprowadzania zwolnień dla bonów
i talonów towarowych. W pracach nad ww. noweliza-
cją podniesiono, iż przyjęcie zwolnienia dla pieniędzy
wydatkowanych na cele socjalne jest rozwiązaniem
uniwersalnym, nieukierunkowującym wydatkowa-
nia otrzymanych kwot na duże sieci handlowe, w prze-
ciwieństwie do sytuacji kiedy przepisem byłyby obję-
te także bony i talony towarowe. Pracownik, otrzy-
mując pieniądze, ma możliwość wyboru dostawcy,
u którego dokona zakupu.
Takie rozwiązanie nie preferuje żadnej grupy do-
stawców i stwarza większe szanse, że jakaś część za-
kupów za otrzymane środki pieniężne zostanie doko-
nana w drobnym handlu, firmach branży spożywczej,
a także turystyki i rekreacji.
Nie bez znaczenia dla stanowiska wobec propozy-
cji jest także fakt, iż podatnicy otrzymujący bon mu-
sieliby udać się do wyznaczonej sieci sklepów i nie
mogliby dokonać swobodnego wyboru. Zmiany nie
dotyczyłyby zatem tych przedsiębiorców, którzy nie
zdecydowali się na wejście do systemu rozliczeń do-
konywanych także za pomocą bonów. W związku
z tym mogłyby nastąpić pewne przesunięcia między
dochodami różnych podmiotów w kierunku tych, któ-
re akceptują wymianę bonów na towary. Objęcie
zwolnieniem świadczeń o charakterze pieniężnym
daje natomiast podatnikowi prawo swobodnego wy-
boru.
Należy dodać, iż w prawie podatkowym zasada
sprawiedliwości, wyrażająca się między innymi po-
wszechnością i równością opodatkowania, łączy się

ze swobodą ustawodawcy w kształtowaniu ulg i zwol-
nień podatkowych, a także ich znoszeniu lub ograni-
czaniu. Zwolnienia podatkowe nie stanowią standar-
du prawnego, lecz są wyjątkiem od powszechności
i równości obowiązków podatkowych. Trybunał Kon-
stytucyjny uznaje, iż ustawodawcy przysługuje swo-
boda w kształtowaniu ulg i zwolnień podatkowych
oraz ich znoszenia lub ograniczania. Jednakże wpro-
wadzenie odstępstwa od zasady powszechności opo-
datkowania musiałoby być uzasadnione szczególny-
mi przesłankami. Wprowadzenie zwolnienia w pro-
ponowanym kształcie odnoszącego się do sklepów
akceptujących bony towarowe trudno byłoby uzasad-
nić szczególnymi przesłankami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie planów likwidacji niektórych
wojskowych komend uzupełnień (11547)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Łukasza Zbonikowskiego w spra-
wie planów likwidacji niektórych wojskowych ko-
mend uzupełnień (SPS-023-11547/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
trwa obecnie wdrażanie rozwiązań prawnych przy-
jętych w ramach procesu profesjonalizacji. Skutkiem
zawieszenia obowiązkowych form odbywania służby
wojskowej jest zmniejszenie zadań wojskowych ko-
mend uzupełnień w zakresie pokojowego uzupełnia-
nia stanów osobowych jednostek wojskowych. W związ-
ku z tym niezbędnym stało się przeprowadzenie
zmian zmierzających do zmniejszenia liczebności te-
renowych organów administracji wojskowej i tym
samym zredukowania kosztów jej funkcjonowania.
Według szacunków po upływie około trzech lat od
zakończenia reformy oszczędności Ministerstwa
Obrony Narodowej wyniosą w przybliżeniu 90 mln zł
rocznie.
Opracowany w resorcie obrony narodowej projekt
rozporządzenia ministra obrony narodowej zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie wojewódzkich szta-
bów wojskowych i wojskowych komend uzupełnień
jest wyrazem trwających przemian. Zakłada on li-
kwidację czterdziestu trzech wojskowych komend
uzupełnień, w tym komendy we Włocławku. Zgodnie
z zapisami projektu powiaty lipnowski i włocławski
609
oraz miasto Włocławek znajdą się we właściwości
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Toruniu, a powiat
radziejowski – WKU w Inowrocławiu. Taki podział
jest najbardziej celowy ze względu na zapewnienie
ciągłości i efektywności funkcjonowania administra-
cji wojskowej na powyższym terenie.
Przy podejmowaniu decyzji dotyczących wytypo-
wania wojskowych komend uzupełnień przeznaczo-
nych do rozformowania, w tym również komendy we
Włocławku, uwzględnione zostały wszelkie aspekty
mające istotny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie
tych organów na terenie danego województwa. Wśród
tych czynników wymienić należy m.in. wielkość ad-
ministrowanego obszaru, jego potencjał ludnościowy,
liczebność posiadanych zasobów rezerw osobowych,
zadania danej komendy w zakresie zabezpieczenia
mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek wojskowych
czy wydatki na utrzymanie budynków. Nie bez zna-
czenia pozostaje również realizacja przez daną ko-
mendę zadań o charakterze pozamilitarnym.
Resort obrony narodowej zdaje sobie sprawę, że
zmniejszenie liczebności terenowych organów admi-
nistracji wojskowej, mimo ekonomicznego uzasadnie-
nia, jest procesem niełatwym i nieprzychylnie odbie-
ranym przez społeczności lokalne oraz władze samo-
rządowe. Tym niemniej najważniejszym czynnikiem
są potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie wielkości administracji wojskowej nie-
zbędnej do sprawnego uzupełniania stanów osobo-
wych jednostek wojskowych, zarówno w czasie poko-
ju jak i na wypadek kryzysu, mobilizacji lub wojny.
Przy wyznaczaniu nowego zasięgu właściwości woj-
skowych komend uzupełnień decydujące były przede
wszystkim względy operacyjno-obronne. Pragnę
w tym miejscu wyrazić przekonanie, że zapropono-
wane nowe przyporządkowanie właściwości poszcze-
gólnych powiatów powinno zapewnić sprawną obsłu-
gę interesantów.
Wspomniany projekt rozporządzenia znajduje się
obecnie na etapie uzgodnień wewnątrzresortowych.
Na ostateczny kształt tego aktu prawnego, a tym sa-
mym kształt terenowej administracji wojskowej, będą
miały wpływ ewentualnie zgłaszane w tym zakresie
uwagi i propozycje. W związku z tym obecnie nie jest
możliwe definitywne wskazanie wojskowych komend
uzupełnień przeznaczonych do rozformowania oraz
komend, które przejęłyby ich dotychczasowe zadania,
a także zakresu, w jakim miałoby to nastąpić.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
610
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie bardzo wysokich cen podręczników
szkolnych, braku należytej pomocy państwa
w łagodzeniu skutków tak drastycznych kosztów
edukacji u progu nowego roku szkolnego
oraz indolencji ministra edukacji narodowej
tolerującego taki stan rzeczy (11548)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Lipca (SPS-023-
-11548/09) dotyczącą bardzo wysokich cen podręcz-
ników, uprzejmie informuję.
Ceny nowych podręczników dla klas pierwszych
szkół podstawowych i klas pierwszych gimnazjum
zgodnych z nową podstawą programową nie odbiega-
ją znacząco od cen ubiegłorocznych. Corocznie obser-
wuje się kilkuprocentowy (ok. 3–5% w zależności od
wydawnictwa) wzrost cen podręczników szkolnych,
a wynika to w głównej mierze z inflacji i wyższych
kosztów niektórych usług związanych z przygotowa-
niem podręcznika. W bieżącym roku wzrost cen pod-
ręczników szkolnych utrzymuje się na podobnym
poziomie jak dotychczas. Bogata oferta podręczników
konkurujących na rynku wydawniczym wydawców
książek edukacyjnych sprawia bowiem, że wzrost cen
podręczników jest nieznaczny. (Tabela)
Cena kompletu podręczników kształtuje się na-
stępująco:
— dla klasy pierwszej szkoły podstawowej – od
170 do ok. 200 zł;
— dla klasy pierwszej gimnazjum – od 300 do ok.
450 zł
– w zależności od wybranych tytułów podręczni-
ków, ewentualnego wyboru zeszytu ćwiczeń itd.
Pragnę zwrócić uwagę pana posła, że w warun-
kach gospodarki wolnorynkowej Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie dysponuje narzędziami zdolnymi
regulować ceny podręczników szkolnych. Minister
edukacji narodowej, tak jak nie ma wpływu na funk-
cjonowanie mechanizmów rynkowych, tak samo nie
może decydować o wysokości rabatu udzielanego
przy zakupie podręczników przez wydawców, księ-
garnie, hurtownie i inne podmioty prowadzące sprze-
daż podręczników. Są to niezależne podmioty prawne
i fizyczne działające na rynku zgodnie z przepisami
prawa handlowego.
Zadaniem resortu oświaty jest m.in. wyrównywa-
nie szans edukacyjnych, co dotyczy przede wszystkim
uczniów pochodzących ze środowisk wiejskich, ma-
łomiasteczkowych, z rodzin dotkniętych biedą i ubó-
stwem oraz z rodzin patologicznych i dysfunkcyjnych
oraz uczniów niepełnosprawnych. Aby wesprzeć fi-
nansowo najgorzej sytuowane rodziny uczniów z pierw-
szego rocznika reformy, którzy co roku będą musieli
nabywać nowe podręczniki, rząd przyjął program
pomocy uczniom „Wyprawka szkolna”.
Na podstawie uchwały nr 57/2009 w sprawie rzą-
dowego programu pomocy uczniom w 2009 r. – „Wy-
prawka szkolna” i rozporządzenia w sprawie szcze-
gółowych warunków udzielania pomocy finansowej
uczniom na zakup podręczników (Dz. U. z 2009 r.
Nr 76, poz. 642) uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2009/2010 naukę w klasach I–III szkoły
podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcącej szko-
ły muzycznej I stopnia, naukę w klasie I gimnazjum,
w klasie I ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, w klasie I ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych lub w klasie IV ogólnokształcącej szkoły bale-
towej otrzymują pomoc w formie dofinansowania do
zakupu podręczników.
W bieżącym roku zmodyfikowano założenia pro-
gramu, poprawiając dostępność do uzyskania dofi-
nansowania do podręczników szkolnych, w tym:
— wprowadzono nową grupę uczniów z klasy I
gimnazjum – w planowanej liczbie 142 800; ustalono
dofinansowanie do zakupu podręczników dla tej gru-
py na poziomie 280 zł, co skutkuje ogólnym wydat-
kiem dla budżetu państwa około 40 mln zł;
— wprowadzono dodatkowo 10% grupę uczniów
(ok. 162 500 uczniów), którzy otrzymali możliwość
ubiegania się o pomoc poza kryterium dochodowym,
o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej; sytuacje, któ-
re stają się podstawą do podjęcia przez dyrektora
szkoły decyzji o przyznaniu pomocy, określa art. 7
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej;
w grupie uzasadniającej szczególne sytuacje życiowe
znajduje się m.in. sieroctwo, bezdomność, ciężka cho-
roba, przemoc w rodzinie, alkoholizm, narkomania
zdarzenia losowe itp.
W roku szkolnym 2009/2010 szacunkowa liczba
korzystających z pomocy została wyliczona na ok.
550 tys. uczniów, w tym około:
— 156 tys. uczniów klas I szkół podstawowych
oraz uczniów klas I ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia, w tym ok. 36 tys. dzieci sześcio-
letnich,
— 123 tys. uczniów klas II szkół podstawowych
oraz uczniów klas II ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia,
— 128 tys. uczniów klas III szkół podstawowych
oraz uczniów klas III ogólnokształcących szkół mu-
zycznych I stopnia,
— 143 tys. uczniów klas I gimnazjów, klas I ogól-
nokształcących szkół muzycznych II stopnia, klas I
ogólnokształcących szkół sztuk pięknych oraz klas
IV ogólnokształcących szkół baletowych.
Według wstępnych danych z dnia 21 września br.
z programu skorzystało około 280 tys. uczniów,
w tym 71 tys. uczniów klas I szkół podstawowych
i 76,5 tys. uczniów I klasy gimnazjum.
Równocześnie uczniowie z pozostałych klas (nie-
wymienionych w programie), których rodziny znaj-
dują się w trudnej sytuacji materialnej, mogą starać
 611

Ceny przykładowych podręczników szkolnych w sierpniu 2009 r.*)

Edukacja wczesnoszkolna
Lp. Wydawnictwo Tytuł Cena
1. Nowa Era Nowe już w szkole. Podstawowy zestaw podręczników 145,90
Szkoła na miarę. „Raz, dwa, trzy, teraz my!” Podstawowy zestaw
2. Nowa Era 145,80
podręczników, klasa 1
3. WSiP Wesoła szkoła i przyjaciele 164,00
4. WSiP Razem w szkole 162,00
Podręczniki do nauki języka obcego
5. Macmillan Superworld 1 26,00
Oxford Happy House NEW 1: Activity Book + CD-ROM (Ćwiczenia). 22,66
6.
www.taniepodreczniki.pl Happy House NEW 1: Class Book – Podręcznik. 24,48
Huber Tamburin 1. Arbeitsbuch (Ćwiczenia) 25,39
7.
www.taniepodreczniki.pl Tamburin 1. Lehrbuch (Podręcznik) 32,67
Gimnazjum
1. Nowa Era Słowa na czasie. Podręcznik do kształcenia literackiego i kulturowego, klasa 1 19,80
2. Nowa Era Słowa na czasie. Podręcznik do kształcenia językowego z ćwiczeniami, klasa 1 14,85
Jest tyle do powiedzenia. Język polski. Część 1 18,00
3. STENTOR
Jest tyle do powiedzenia. Język polski. Część 2 20,00
4. Nowa Era Śladami przeszłości. Podręcznik z płytą CD-ROM, klasa 1 23,40
5. WSiP Przez tysiąclecia i wieki 24,00
6. Nowa Era Gra muzyka! Podręcznik z płytą CD-ROM do muzyki dla gimnazjum 22,50
Oficyna Edukacyjna* Krzysztof
7. Muzyka w gimnazjum. Podręcznik 26,00
Pazdro
8. Wydawnictwo Szkolne PWN Kraina sztuki. Podręcznik do plastyki dla gimnazjum 25,00
Planeta Nowa 1. Podręcznik z płytą CD-ROM do geografii dla klasy pierwszej
9. Nowa Era 26,10
gimnazjum
10. Wydawnictwo Szkolne PWN Świat bez tajemnic. Podręcznik do geografii dla gimnazjum. Klasa I 22,00
Nowa Era
11. Matematyka 1. Policzmy to razem. Podręcznik dla gimnazjum 24,25
www.taniepodreczniki.pl
12. Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe Matematyka 1. Podręcznik dla klasy pierwszej gimnazjum 22,80
13. Nowa Era Spotkania z fizyką. Podręcznik z płytą CD-ROM, część 1 22,05
14. WSiP Bliżej fizyki. Część 1 19,90
15. WSiP Ciekawa chemia. Część 1 22,50
16. Nowa Era Chemia Nowej Ery. Podręcznik z płytą CD-ROM, część 1 23,40
17. Nowa Era Puls życia. Podręcznik z płytą CD-ROM, część 2. 25,20
18. WSiP Bliżej biologii. Część 1 25,00
19. Nowa Era Technika w praktyce. Zajęcia elektryczno-elektroniczne 12,60
20. WSiP Bliżej techniki. O żywności i żywieniu 14,00
21. Nowa Era Informatyka dla Ciebie. Podręcznik z dwiema płytami CD-ROM 25,20
22. Wydawnictwo Szkolne PWN Informatyka nie tylko dla uczniów. Podręcznik 26,00
23. Nowa Era Dziś i jutro. Podręcznik z ćwiczeniami, część 1 19,80
24. WSiP Wiedza o społeczeństwie. Część 1 25,00
Żyję i działam bezpiecznie. Edukacja dla bezpieczeństwa. Podręcznik z
25. Nowa Era 17,10
ćwiczeniami dla klas 1–3 gimnazjum
26. WSiP Edukacja dla bezpieczeństwa 21,00
English Explorer Podręcznik do klasy 1 + MultiROM 35,91
27. Nowa Era
English Explorer Zeszyt ćwiczeń + dwie płyty CD-AUDIO, cz. 1 30,51
Das ist Deutsch! Podręcznik do klasy 1 + dwie płyty CD 26,91
28. Nowa Era
Das ist Deutsch! Zeszyt ćwiczeń z notatnikiem ucznia 20,61
Nowa Era Progułka. Część 1. Podręcznik + CD audio. Kurs dla początkujących. 23,50
29.
www.taniepodreczniki.pl Progułka. Część 1. Zeszyt ćwiczeń. Kurs dla początkujących 13,16
30. Pearson Upbeat 1. Podręcznik plus CD-ROM 38,90
31. Hachette Polska Extra!1 40,00
32. Rubikon Wędrując ku dorosłości. Podręcznik dla uczniów klas I–III gimnazjum 25,50

się o przyznanie stypendium szkolnego, jeśli nie prze-
kraczają kryterium dochodowego, lub w sytuacjach
losowych (niezależnie od kryterium dochodowego)
o przyznanie zasiłku szkolnego. W obu przypadkach
*) Ceny obowiązujące przy zakupie internetowym, bez
uwzględniania rabatów.
środki przeznaczane są na cele edukacyjne, w tym
podręczniki szkolne.
Istotną pomoc z resortu edukacji przy zakupie pod-
ręczników otrzymują także uczniowie objęci kształce-
niem specjalnym. W celu wyrównywania szans edu-
kacyjnych uczniów niesłyszących oraz z upośledze-
niem umysłowym w stopniu lekkim objętych kształ-
612
ceniem specjalnym Ministerstwo Edukacji Narodowej
dofinansowywało z budżetu państwa, z części, której
dysponentem jest minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania, dopuszczone do użytku szkolnego pod-
ręczniki szkolne i książki pomocnicze opracowywane
przez Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne SA (obec-
nie jest to jedyne wydawnictwo na rynku wydające
podręczniki dla tych uczniów).
Ministerstwo Edukacji Narodowej dofinansowuje
także podręczniki szkolne i książki pomocnicze dla
uczniów niewidomych, słabowidzących, niesłyszą-
cych i z upośledzeniem umysłowym. Na zlecenie i ze
środków Ministerstwa Edukacji Narodowej dokony-
wane są adaptacje (na język Braille’a i druk powięk-
szony) podręczników wybranych z wykazu podręcz-
ników dopuszczonych do użytku szkolnego przez
nauczycieli uczących tę grupę uczniów.
Pragnę także poinformować pana posła, że jed-
nym z rozwiązań zmniejszających obciążenia zwią-
zane z zakupem nowych podręczników jest obrót
używanymi podręcznikami przez szkoły. Zgodnie
z art. 22b ustawy o systemie oświaty dyrektor szko-
ły podejmuje działania organizacyjne umożliwiające
obrót używanymi podręcznikami na terenie szkoły.
Natomiast wybór nowych podręczników i ich zakup
mogą być oczywiście podejmowane w kontakcie z da-
nym wydawcą, ale ani nauczyciel, ani dyrektor szko-
ły nie mogą przyjmować z tego względu żadnych ko-
rzyści majątkowych, nie mogą też prowadzić na tere-
nie szkoły żadnej działalności gospodarczej ani tym
bardziej stosować metod, które mogłyby nasuwać po-
dejrzenia o korupcję.
Pragnę także zwrócić uwagę, że poprzednia – tak
gruntowna – zmiana podstawy programowej skutku-
jąca koniecznością wymiany podręczników miała
miejsce w 1999 r., a zatem 10 lat temu. Należy także
pamiętać, że zgodnie z art. 22a ustawy o systemie
oświaty wybór podręcznika spośród dopuszczonych
do użytku szkolnego należy do nauczyciela. Nie ma
również obowiązku korzystania z podręczników,
w szczególności jeżeli dotyczy to takich przedmiotów,
jak muzyka czy plastyka. Decyzja, czy i z jakich pod-
ręczników będą uczniowie korzystać na zajęciach,
należy wyłącznie do nauczyciela.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 2 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie zmian w polskim systemie oświaty
w roku szkolnym 2009/2010 (11549)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Rzymełki (SPS-023-
-11549/09) w sprawie zmian w polskim systemie
oświaty w roku szkolnym 2009/2010 w zakresie re-
alizacji zajęć edukacyjnych wychowania do życia
w rodzinie, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Realizacja zajęć edukacyjnych wychowania do ży-
cia w rodzinie jest obligatoryjnym zadaniem wszyst-
kich typów szkół. Sposób nauczania w tym zakresie
reguluje rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 12 sierpnia 1999 r. w sprawie sposobu naucza-
nia szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy
o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadome-
go i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości ro-
dziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środ-
kach świadomej prokreacji zawartych w podstawie
programowej kształcenia ogólnego (Dz. U. Nr 67, poz.
756, z późn. zm.).
Zajęcia edukacyjne wychowania do życia w rodzi-
nie prowadzone są w klasach V i VI szkół podstawo-
wych, gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych
w wymiarze 14 godzin rocznie, w tym po 5 godzin
z podziałem na grupy dziewcząt i chłopców. Za orga-
nizację zajęć w szkole i umieszczenie ich w tygodnio-
wym rozkładzie zajęć odpowiada dyrektor szkoły.
Udział uczniów w zajęciach edukacyjnych wycho-
wania do życia w rodzinie jest uzależniony od decyzji
rodziców (prawnych opiekunów) bądź samych pełno-
letnich uczniów i musi być poprzedzony pełną infor-
macją nauczyciela prowadzącego zajęcia o celach i tre-
ściach realizowanego programu nauczania, podręcz-
nikach szkolnych oraz środkach dydaktycznych.
Obowiązujące od dnia 1 września 2009 r. przepisy
znowelizowanego rozporządzenia w sprawie sposobu
nauczania szkolnego oraz zakresu treści dotyczących
wiedzy o życiu seksualnym człowieka (Dz. U. Nr 131,
poz. 1079) wprowadziły dwie zasadnicze zmiany, któ-
re dotyczą: uczestnictwa uczniów w zajęciach oraz
realizacji zajęć w gimnazjach.
Zgodnie z nowymi regulacjami uczniowie mają
obowiązek uczęszczania na zajęcia edukacyjne wy-
chowania do życia w rodzinie, chyba że ich rodzice
(prawni opiekunowie) albo sami pełnoletni uczniowie
zgłoszą w formie pisemnej dyrektorowi szkoły rezy-
gnację z udziału w zajęciach. W dotychczasowym sta-
nie prawnym warunkiem uczestnictwa w zajęciach
było uzyskanie pisemnej zgody rodziców uczniów nie-
pełnoletnich bądź samych uczniów pełnoletnich.
W ten sposób zachowane zostało prawo rodziców
i pełnoletnich uczniów do odmowy uczestnictwa w za-

jęciach, a wyeliminowane zostały sytuacje, w których
uczniowie nie uczestniczyli w zajęciach na skutek
niedopełnienia formalności.
Zmieniona podstawa programowa kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół spowodowa-
ła konieczność dostosowania do niej przepisów z za-
kresu organizacji zajęć w gimnazjach. Zajęcia wycho-
wania do życia w rodzinie są prowadzone w klasach
i szkołach publicznych wyłącznie z godzin przezna-
czonych w szkolnych planach nauczania do dyspozy-
cji dyrektora szkoły. Dotychczas we wszystkich kla-
sach gimnazjum zajęcia wychowania do życia w ro-
dzinie prowadzone były w ramach godzin przewidzia-
nych na realizację przedmiotu wiedza o społeczeń-
stwie. W nowej podstawie programowej kształcenia
ogólnego dla gimnazjów w zakresie przedmiotu wie-
dza o społeczeństwie nie zostały uwzględnione treści
nauczania dotyczące wychowania do życia w rodzi-
nie. Treści te znajdują się w podstawie programowej
odrębnych zajęć edukacyjnych wychowania do życia
w rodzinie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zajęcia wy-
chowania do życia w rodzinie mogą być prowadzone
przez osoby, które ukończyły studia wyższe z zakre-
su nauk o rodzinie albo studia podyplomowe lub kur-
sy kwalifikacyjne zgodne z treściami programowymi
zajęć, oraz mające przygotowanie pedagogiczne.
Kształceniem nauczycieli z tego zakresu zajmują się
uczelnie oraz placówki doskonalenia nauczycieli na
terenie całego kraju.
Zgodnie z informacjami zawartymi w raporcie
Centralnego Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli,
opracowanym na podstawie danych Systemu Infor-
macji Oświatowej, tylko 30 nauczycieli realizujących
zajęcia edukacyjne wychowanie do życia w rodzinie
nie posiadało w roku szkolnym 2008/2009 kwalifika-
cji do prowadzenia zajęć (0,3% ogólnej liczby nauczy-
cieli, którym zajęcia przydzielono).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie problemów z resocjalizacją
nieletnich (11550)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Krzysztofa Brejzy, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 15 września 2009 r.,
613
w sprawie problemów z resocjalizacją nieletnich, SPS-
-023-11550/09, uprzejmie informuję, co następuje.
W swojej interpelacji pan poseł przypomina, że
według raportu Najwyższej Izby Kontroli ponad po-
łowa wychowanków zakładów poprawczych ponow-
nie wchodzi w konflikt z prawem po opuszczeniu pla-
cówek. Jednocześnie jako próbę diagnozy istniejące-
go stanu rzeczy wskazuje się, że brak jest w Polsce
spójnego systemu resocjalizacji, placówki są często
przepełnione, a utrzymanie jednego wychowanka to
koszt, który niejednokrotnie przekracza 18 000 zł na
miesiąc.
Uprzejmie informuję, że próby poprawy skutecz-
ności i zmniejszenia kosztów resocjalizacji nieletnich
są podejmowane przez ministra sprawiedliwości
przede wszystkim w ramach bieżącej działalności
nadzorczej nad zakładami dla nieletnich. Dążąc do
usystematyzowania działań, nie można jednak zapo-
minać, że stworzenie jednolitego systemu resocjali-
zacji jest zadaniem niezwykle trudnym, o ile nie nie-
możliwym do wykonania, zważywszy na obowiązek
łączenia przez placówki funkcji wychowawczej, rewa-
lidacyjnej i terapeutycznej z funkcją resocjalizacyjną.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 października
1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U.
z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.) obowiązkiem
państwa w ramach postępowania z nieletnimi jest
indywidualizacja oddziaływań. W istocie rzeczy każ-
dy z wychowanków zakładów poprawczych, niezależ-
nie od popełnionego czynu karalnego, w związku z któ-
rym trafił on do zakładu, jest osobą jeszcze nie w peł-
ni ukształtowaną, nadto wychowankowie wywodzą
się z różnych środowisk, nierzadko z rodzin dysfunk-
cyjnych, niejednokrotnie z zaburzeniami i deficyta-
mi. Istniejący obecnie podział zakładów poprawczych
na określone rodzaje jedynie w niewielkim zakresie
umożliwia stypizowanie oddziaływań wobec nielet-
niego. W systemie istnieją zakłady resocjalizacyjne,
które dzielą się na otwarte, półotwarte, zamknięte
i o wzmożonym nadzorze wychowawczym, a także
zakłady resocjalizacyjno-rewalidacyjne, resocjaliza-
cyjno-terapeutyczne oraz readaptacyjne. Niezależnie
od przesłanek, jakie są brane pod uwagę przy kiero-
waniu nieletnich do placówki określonego typu, od-
mienna jest liczebność wychowanków w grupach wy-
chowawczych i oddziałach szkolnych (od 4 do 12) oraz
dobór metod pracy z nieletnim. Dodać należy rów-
nież, iż w rocznych i perspektywicznych planach roz-
woju zakładów uwzględnia się udzielanie wychowan-
kowi, ale również jego rodzicom pomocy psycholo-
giczno-pedagogicznej oraz psychiatrycznej.
W publikacjach prasowych, jakie pojawiły się po
ujawnieniu raportu Najwyższej Izby Kontroli, jako
układ odniesienia dla zakładów poprawczych wska-
zuje się system zakładów karnych. Jest to jednak od-
niesienie chybione. O ile kara stosowana wobec do-
rosłego sprawcy, niezależnie od planu resocjalizacyj-
nego, stanowi skonkretyzowane, z założenia dolegli-
we oddziaływanie wobec dorosłego człowieka, o tyle
nieletniego należy przede wszystkim wychować. Jest
614
to zadanie trudne – do systemu trafia nastolatek,
z którego wychowaniem do tej pory nie radzili sobie
rodzice, szkoła, środowisko lokalne. Środek popraw-
czy jest przecież środkiem najsurowszym, jaki prze-
widziano wobec najbardziej zdemoralizowanych nie-
letnich sprawców czynów karalnych, zgodnie z usta-
wą, stosuje się go dopiero wówczas, gdy inne środki
zawiodły, a do umieszczenia w zakładzie niezbędna
jest opinia biegłych. Działania te zbiegają się w czasie
z okresem dojrzewania, kryzysu autorytetów, poszu-
kiwaniem własnego miejsca w życiu. Każdy nastola-
tek, który trafia do zakładu poprawczego, ma swoje
własne, inne od pozostałych wychowanków doświad-
czenia. Na wychowawcach i innych pracownikach
zakładów poprawczych spoczywa więc obowiązek
pełnego zdiagnozowania nieletnich, poznania ich de-
ficytów, ale i zainteresowań, nawiązania współpracy
z rodziną, a następnie ustawicznego korygowania
negatywnych przyzwyczajeń i zachowań. W tym sta-
nie rzeczy wynikająca z ustaleń NIK informacja, że
aż 42% wychowanków zakładów nie wchodzi ponow-
nie w konflikt z prawem, jest budująca.
Gwoli ścisłości dodać należy, że dane publikowane
przez Najwyższą Izbę Kontroli pochodzą z 66% za-
kładów. Minister sprawiedliwości dysponuje danymi
ze wszystkich placówek, a te mówią o 50-procentowej
recydywie. Po wtóre, dużo bardziej aktualne i repre-
zentatywne dane zebrane przez naukowców z Uni-
wersytetu Wrocławskiego mówią o tym, że 46, a nie
ponad 10% więcej, wychowanków wraca na drogę
przestępstwa. Nadto, by miarodajnie mówić o sku-
teczności bądź nieskuteczności działań resocjaliza-
cyjnych zakładów, należałoby również prześledzić
strukturę przestępczości byłych wychowanków za-
kładów poprawczych. Zestawienie danych liczbowych
z Krajowego Rejestru Sądowego jest jedynie jedną
z metod badania skuteczności, tym bardziej że ponad
połowa z tych wychowanków, którzy popełnili prze-
stępstwo, korzystała z dobrodziejstwa warunkowego
zawieszenia wykonania kary, co świadczy o pozytyw-
nych prognozach wobec tych osób. W gruncie rzeczy
pełny obraz skuteczności systemu byłby wtedy mia-
rodajny, gdyby prześledzić sukcesy i porażki byłych
wychowanków we wszystkich kategoriach, w jakich
podejmowane są wobec nich oddziaływania w zakła-
dach poprawczych: od umiejętności radzenia sobie z
własnymi problemami, przygotowania do życia w ro-
dzinie, po wykształcenie i zdolności zawodowe.
Niezależnie od różnic w danych, jakie wskazuje
Najwyższa Izba Kontroli i jakimi dysponuje minister
sprawiedliwości, zakładając nawet, że powrotność do
przestępstwa, mierzona jako porównanie danych licz-
bowych, jest podstawowym miernikiem skuteczności
systemu, jakkolwiek resort nie podziela krytycznej
oceny poziomu tych wskaźników, stale zmierza do ich
poprawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że rozporzą-
dzeniem z dnia 20 lipca 2009 r. minister sprawiedli-
wości zmienił rozporządzenie z dnia 17 października
2001 r. w sprawie zakładów poprawczych i schronisk
dla nieletnich (Dz. U. Nr 124, poz. 1359). Zasadnicza
część przepisów rozporządzenia zmieniającego we-
szła w życie z dniem 14 sierpnia 2009 r., natomiast
przepisy dotyczące środków bezpieczeństwa w zakła-
dach poprawczych i schroniskach dla nieletnich za-
czną obowiązywać od dnia 1 lipca 2010 r., z przewi-
dzianym dwuletnim okresem na dostosowanie stanu
zabezpieczeń dla zakładów dla nieletnich do standar-
dów określonych w rozporządzeniu.
Do najważniejszych zmian należy zaliczyć wpro-
wadzenie nowego rodzaju zakładu poprawczego (za-
kład readaptacyjny), przeznaczonego dla nieletnich,
którzy w sposób czynny (ucieczka, niepowroty z urlo-
pu lub przepustki, nowe czyny zabronione) lub bier-
ny, przebywając w schronisku dla nieletnich lub za-
kładzie poprawczym innego rodzaju, odmawiali
uczestniczenia w procesie wychowania, edukacji i te-
rapii, nadto wprowadzenie szczegółowych regulacji
dotyczących systemów ochrony w zakładach i schro-
niskach (środków techniczno-ochronnych i osobo-
wych) z uregulowaniem obowiązków pracowników
ochrony w zakładach dla nieletnich w zależności od
miejsca wykonywania obowiązków i zaistnienia sy-
tuacji tzw. nadzwyczajnych w placówce, określenie
stanów liczbowych wychowanków w grupach wycho-
wawczych i oddziałach szkolnych z wprowadzeniem
precyzyjnych warunków, w których możliwe są od-
stępstwa od wprowadzonych limitów, określenie
szczegółowych wymogów powołania na stanowisko
dyrektora zakładu oraz kierownika okręgowego ze-
społu nadzoru pedagogicznego z wprowadzeniem ka-
dencyjności sprawowania tych funkcji, wprowadze-
nie szczegółowych regulacji dotyczących sprawowa-
nia nadzoru nad zakładami i schroniskami, w tym
warunków wykonywania nadzoru pedagogicznego.
W ocenie ministra sprawiedliwości opisane wyżej,
podjęte już zmiany legislacyjne z jednej strony
wzmacniają nadzór resortu nad placówkami, co po-
zwoli na sprawne i bieżące eliminowanie wszelkich
nieprawidłowości, z drugiej – przez wzbogacenie ofer-
ty zakładów – pozwolą na lepszą indywidualizację
oddziaływań wobec nieletnich. Precyzyjne ustalenie
limitów miejsc i reguł pozwalających na ich przekro-
czenie w sytuacjach wyjątkowych pozwoli na lepsze
wykorzystanie istniejących miejsc, szybkie reagowa-
nie na zmieniające się potrzeby i zapobieganie prze-
pełnieniu w niektórych typach zakładów.
Wskazana przez pana posła kwota ok. 18 000 zł
jako koszty utrzymania wychowanka zakładu po-
prawczego odnosi się do najwyższego w utrzymaniu
kosztu utrzymania jednego wychowanka w Zakła-
dzie Poprawczym w Nowem. W skali kraju wydatki
na jednego wychowanka zakładów dla nieletnich
kształtowały się w 2008 r. na poziomie od 4532 zł do
18 310 zł, średnio 8013 zł, zaś w 2007 r. od 3772 zł do
17 338 zł (średnio 6880 zł). Najdroższe w utrzymaniu
były zakłady poprawcze o charakterze zamkniętym
i o wzmożonym nadzorze wychowawczym, w których
liczba wychowanków w grupie oraz oddziale szkol-
nym była najmniejsza i wynosiła odpowiednio 8 i 4

nieletnich. Należy przy tym zauważyć, iż największą
część tych wydatków stanowią wynagrodzenia pra-
cowników (46%), w dalszej kolejności do kosztów tych
zaliczono zakup materiałów i wyposażenia, zakup
usług remontowych, wydatki inwestycyjne i zakupy
inwestycyjne.
Zapewniam, że Ministerstwo Sprawiedliwości po-
dejmuje starania o to, by wydatki te były niższe, jed-
nak należy pamiętać, że na część wydatków minister
nie ma żadnego wpływu, np. znaczną część pracow-
ników zakładów stanowią pracownicy pedagogiczni,
podlegający przepisom ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.). Nie ma żadnych powodów, by
nauczyciele zatrudnieni w zakładach mieli mieć gor-
sze warunki zatrudnienia niż pracownicy tradycyj-
nych szkół.
Porównanie kosztów utrzymania nieletnich w za-
kładach poprawczych z kosztami utrzymania więź-
niów w zakładach karnych jest o tyle mylące, że za-
kłady poprawcze poza izolacją i resocjalizacją reali-
zują wobec swych wychowanków cele o bardzo zróż-
nicowanym charakterze. Podobnie, by móc miarodaj-
nie porównać koszt utrzymania jednego wychowanka
zakładu z utrzymaniem np. jego rówieśnika wycho-
wywanego przez rodzinę zastępczą, do kosztów tych
należałoby doliczyć koszty utrzymania szkoły
z uwzględnieniem wynagrodzeń nauczycieli czy prze-
prowadzanych modernizacji szkół.
Z całą mocą należy podkreślić, że koszty utrzy-
mania wychowanków w zakładach są i zawsze będą
relatywnie wysokie z uwagi na specyfikę i wielopłasz-
czyznowość oddziaływań wobec nieletnich. Można
zrezygnować ze wzmożonej opieki pedagogicznej i wy-
chowawczej nad nieletnimi, skupiając uwagę jedynie
na izolacji nieletnich, jednak byłoby to rozwiązanie
sprzeczne nie tylko z założeniami ustawy o postępo-
waniu w sprawach nieletnich, ale też ze zdrowym
rozsądkiem. Założeniem resortu jest takie oddziały-
wanie wobec nieletnich, by w największym możliwym
stopniu przygotować ich do przyszłego dorosłego ży-
cia. Lepiej, gdy wychowankowi zakładu zapewni się
właściwe i praktyczne wykształcenie, rozwinie np.
jego uzdolnienia sportowe, zorganizuje opiekę psy-
chologiczną – nie daje to wprawdzie gwarancji na to,
że nieletni w przyszłości będzie przestrzegać porząd-
ku prawnego, jednak ten wysiłek zdecydowanie war-
to podjąć, by zminimalizować ewentualne przyszłe
szkody. Można rzec z przekonaniem, graniczącym
z pewnością, że samo tylko izolowanie nieletniego,
choć byłoby niewątpliwie tańsze dla państwa, spra-
wiłoby, że współczynnik powrotności do przestęp-
stwa byłby znacznie wyższy.
Pełen system skutecznej resocjalizacji nieletnich
wymaga nie tylko skoncentrowania się na zapewnie-
niu właściwych oddziaływań wychowawczych wobec
nieletnich podczas ich pobytu w placówkach, ale roz-
ciąga się także na działania podejmowane w celu usa-
modzielnienia nieletnich, po opuszczeniu przez nich
zakładu. Brak odpowiednich rozwiązań prawnych
615
w tej kwestii, jak również brak systemowego, spójne-
go modelu współpracy zakładów z instytucjami po-
wołanymi do usamodzielnienia, nie pozwala na za-
planowanie pełnego procesu społecznej readaptacji
nieletnich. Problemy te były przedmiotem szerszej
dyskusji przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści, samorządu terytorialnego, zakładów dla nielet-
nich oraz organizacji pozarządowych, których wyni-
kiem było opracowanie rekomendacji prawnych w za-
kresie usamodzielniania nieletnich. Wyniki analizy
problemu pieczy następczej dla nieletnich opuszcza-
jących zakłady wskazują, że rozwiązanie tych kwestii
nie powinno pozostawać w wyłącznej kompetencji
resortu sprawiedliwości, ale powinno być wynikiem
wysiłków podejmowanych przez różne resorty, w tym
resort pracy i polityki społecznej przy wsparciu re-
sortu oświaty. Okoliczność, że dotychczas nie wypra-
cowano spójnych regulacji i zasad dotyczących wpro-
wadzania elementów tej pieczy, jest jednak po części
wynikiem braku zgody między praktykami i teore-
tykami co do ustalenia katalogu niezbędnych dzia-
łań. Nie bez znaczenia jest podnoszony niekiedy za-
rzut, że wprowadzenie rozbudowanej, instytucjonal-
nej formy opieki następczej może odroczyć moment
rzeczywistego usamodzielnienia nieletnich, utrwala-
jąc w nich postawy roszczeniowe, z drugiej zaś strony
wymagałoby zapewnienia w budżecie dodatkowych
środków finansowych na system resocjalizacji nielet-
nich, który stałby się w ten sposób jeszcze bardziej
kosztowny.
Niezależnie od powyższego minister sprawiedli-
wości podejmuje także działania pozalegislacyjne,
np. pozyskując środki pozabudżetowe na usamodziel-
nienie nieletnich i sprawowanie nad nimi opieki na-
stępczej, których dysponentem będzie dyrektor za-
kładu, np. przez rozpropagowanie możliwości pozy-
skiwania środków finansowych przez zakład z Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego (komponenty regio-
nalne), ewentualnie udział na zasadach partnerstwa
publiczno-społecznego (w tym z jednostkami samo-
rządu terytorialnego) w projektach finansowanych
z EFS. W tym zakresie resort dotychczas bardziej
koncentrował się na projektach dających możliwość
wykorzystania środków na działania systemowe
(priorytet l Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”), nie wykluczając jednak inicjatyw poszczegól-
nych zakładów z komponentów regionalnych.
Ministerstwo Sprawiedliwości podjęło również
działania zmierzające do upowszechnienia i rozsze-
rzenia instytucji hostelu, w tym hostelu prowadzone-
go przez organizacje pozarządowe, których celem jest
społeczna readaptacja osób zagrożonych wyklucze-
niem społecznym.
Ten kierunek proponowanych zmian jest zgodny
z aktualnym trendem w zakresie integracji zawodowej
i społecznej wobec osób zagrożonych wykluczeniem
społecznym, zaobserwowanych w innych państwach
europejskich (Hiszpania, Włochy, Francja) czy poza-
europejskich (USA). Stosowny projekt w najbliższym
czasie trafi do uzgodnień międzyresortowych.
616
W przekonaniu ministra sprawiedliwości ocena
skuteczności zakładów przez pryzmat relatywnie wy-
sokich nakładów na ich utrzymanie i kilkudziesięcio-
procentowy wskaźnik powrotności do przestępstwa
byłaby oceną niepełną. Pomimo nieprawidłowości,
które są na bieżąco eliminowane, system działa po-
prawnie, także w zakresie nadzoru ministra nad za-
kładami. Niezależnie od sygnalizowanej wyżej, nie-
dawnej zmiany rozporządzenia w sprawie zakładów
i schronisk w ostatnim czasie wzmocniono zespół kie-
rowania do zakładów, co zdecydowanie usprawniło
ten proces, uszczegółowiono również system zawia-
damiania resortu o zdarzeniach nadzwyczajnych
w placówkach. Wizytatorzy zatrudnieni w Minister-
stwie Sprawiedliwości osobiście przeprowadzają wi-
zytacje i lustracje w zakładach, pozostają również
w częstym, roboczym kontakcie z okręgowymi zespo-
łami nadzoru pedagogicznego, a niedawna noweliza-
cja uściśliła zakres ich zadań. Okazuje się, że obowią-
zującymi w Polsce rozwiązaniami interesują się Es-
tonia czy Czechy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie implementacji postanowień
dyrektywy INSPIRE (Infrastructure for
Spatial Information in Europe – Infrastruktura
Informacji Przestrzennej w Europie) (11551)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 września 2009 r. (sygn. SPS-023-
-11551/09), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Krzysztofa Brejzy w sprawie implementacji po-
stanowień dyrektywy INSPIRE (Infrastructure for
Spatial Information in Europe – Infrastruktura In-
formacji Przestrzennej w Europie), uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Prace legislacyjne nad rządowym projektem usta-
wy o infrastrukturze informacji przestrzennej, reali-
zującej obowiązek wdrożenia dyrektywy INSPIRE,
prowadzone są przez Główny Urząd Geodezji i Kar-
tografii (GUGiK). Z informacji przekazanych przez
GUGiK wynika, że przeprowadzone uzgodnienia pro-
jektu ustawy o infrastrukturze informacji prze-
strzennej dotyczyły znacznego obszaru prawa krajo-
wego, zarówno w zakresie danych przestrzennych,
jak i rejestrów publicznych tworzonych i utrzymywa-
nych przez organy administracji publicznej, co wpły-
nęło bezpośrednio na terminy i postęp prac legisla-
cyjnych.
Wpływ na powyższe miała również obecna sytu-
acja ekonomiczna Rzeczypospolitej Polskiej w kon-
tekście konieczności zabezpieczenia odpowiednich
środków budżetowych na realizację nowych zadań
wynikających z transpozycji dyrektywy. W związku
z pogorszeniem się sytuacji gospodarczej oraz ko-
niecznością zachowania równowagi gospodarczej
państwa podjęto decyzję o przeprowadzeniu ponow-
nej analizy w zakresie kosztów wejścia w życie pro-
jektowanej ustawy o infrastrukturze informacji prze-
strzennej oraz źródeł ich finansowania. Po przepro-
wadzeniu ww. analizy projekt ustawy implementują-
cej dyrektywę INSPIRE zostanie skierowany do prac
parlamentarnych.
Wśród korzyści związanych z utworzeniem krajo-
wej infrastruktury informacji przestrzennej dla
funkcjonowania administracji publicznej, zwłaszcza
tej części, która związana jest z zarządzaniem prze-
strzennym, należy wymienić m.in.:
— ograniczenie wielokrotnego pozyskiwania tych
samych danych przez różne organy administracji, ob-
niżenie kosztów gromadzenia i aktualizacji danych,
ułatwienie podglądu i dostępu on-line do danych,
— zmniejszenie kosztów działalności i utrzyma-
nia administracji publicznej poprzez zwiększenie wy-
dajności pracy związanej m.in. z automatyzacją pro-
cesów analizowania i wizualizacji danych przestrzen-
nych, w tym również prowadzenia i utrzymania przez
administrację baz danych przestrzennych,
— integrację i harmonizację rejestrów referencyj-
nych prowadzonych w dużej części przez Służbę Geo-
dezyjną i Kartograficzną; powstanie system zarzą-
dzania danymi przestrzennymi gwarantujący odpo-
wiednią jakość świadczonych usług oraz odpowiednio
wysoką jakość rejestru, tzn. jego kompletność, spój-
ność i aktualność,
— interoperacyjność i likwidację resortowego
charakteru rejestrów publicznych,
— rozwój i zachowanie spójności baz danych na
trzech poziomach prowadzenia państwowego zasobu
geodezyjnego i kartograficznego,
— poprawę jakości funkcjonowania instytucji pu-
blicznych poprzez wzrost efektywności wykonywania
zadań, w szczególności w zakresie planowania prze-
strzennego, planowania gospodarczego, realizacji
inwestycji budowlanych, badań i analiz statystycz-
nych, zarządzania kryzysowego i w ratownictwie me-
dycznym,
— zapewnienie dostępu obywatela, przedsiębiorcy
i administracji nie tylko do informacji z urzędowych
baz danych, ale przede wszystkim do zintegrowanej
informacji pochodzącej z wielu rejestrów publicz-
nych,
— rozwój sektora usług publicznych świadczonych
poprzez sieć internetową obywatelom, przedsiębior-
com i administracji,

— wzrost wykorzystania technologii informacyj-
nych i komunikacyjnych w administracji, pozwalają-
cy na zwiększenie efektywności prowadzonych przez
nią działań, poprawienie zdolności prognozowania
i planowania, a także obniżenie kosztów realizacji
zadań, jak również pozytywnie wpływający na roz-
wój polskiej gospodarki oraz poprawę pozycji Polski
wśród krajów Unii Europejskiej,
— rozwój społeczeństwa informacyjnego poprzez
znaczne zwiększenie wykorzystania elektronicznej dro-
gi udostępniania usług administracji publicznej i infor-
macji publicznej oraz usprawnienie i upowszechnienie
elektronicznej drogi dostępu do tych informacji,
— bezpośredni dostęp on-line do wiarygodnych
danych przestrzennych, umożliwiający wzrost kon-
kurencyjności polskich przedsiębiorstw, których
działalność jest bezpośrednio uzależniona od danych
przestrzennych, poprzez obniżenie kosztów działal-
ności, zwiększenie asortymentu świadczonych usług
oraz zastosowanie innowacyjnych rozwiązań,
— skumulowanie i uporządkowanie wielu infor-
macji istotnych dla prowadzenia działalności gospo-
darczej oraz spraw życia codziennego oraz udostęp-
nienie ich za pośrednictwem centralnego punktu
dostępowego,
— wzrost konkurencyjności polskich regionów
poprzez umożliwienie powszechnego wglądu w infor-
mację o wysokim poziomie szczegółowości, umożli-
wiającym jej wykorzystanie na poziomie lokalnym
i regionalnym,
— usprawnienie procesu podejmowania decyzji in-
westycyjnych przez przedsiębiorców poprzez dostar-
czanie merytorycznych opracowań i analiz przestrzen-
nych z wykorzystaniem aktualnych baz danych,
— wzrost bezpieczeństwa publicznego i obronno-
ści państwa,
— uproszczenie procedur administracyjnych, sta-
nowiących podstawę organizacji procesu obsługi osób
fizycznych i innych podmiotów przez instytucje ad-
ministracji publicznej,
— usprawnienie procesów ochrony środowiska
oraz zarządzania kryzysowego,
— znaczące skrócenie czasu oczekiwania na ak-
tualne, wysokiej jakości dane, co wpłynie na oszczęd-
ność czasu i kosztów dostępu do informacji prze-
strzennej.
Korzyści wynikające z implementacji dyrektywy
INSPIRE, która umożliwi wspólne korzystanie z da-
nych przestrzennych obywatelom, przedsiębior-
stwom, administracji publicznej, a w efekcie zopty-
malizuje koszty funkcjonowania administracji, moż-
na ująć w następujący sposób:
dla obywateli i przedsiębiorstw (przedsiębiorców):
— otworzenie rejestrów publicznych dla powszech-
nego wykorzystania, budowa społeczeństwa opartego
na wiedzy o przestrzeni,
— wspomaganie konkurencyjnej gospodarki,
zwiększenie aktywności w zakresie działalności go-
spodarczej i inwestycyjnej, stworzenie możliwości
rozwoju usług i opracowania nowych produktów – po-
617
przez to m.in. zwiększenie przychodów przedsię-
biorstw,
— bezpieczeństwo obywateli i ochrona ich mienia,
precyzja i szybkość reagowania w sytuacjach zagro-
żenia (np. ratownictwo medyczne);
dla administracji publicznej:
— zwiększenie efektywności działania admini-
stracji publicznej, m.in. poprzez dostęp do danych
zawartych w rejestrach publicznych i ich szersze wy-
korzystanie,
— wspomaganie wspólnego działania organów
administracji,
— ujednolicenie standardów danych i usług ad-
ministracji publicznej, podniesienie jakości danych
i usług oraz kontrola procesów,
— jawność i przejrzystość podejmowanych decyzji,
— dostarczenie usług lepiej ukierunkowanych na
potrzeby obywateli, przedsiębiorstw i efektywniejsze
wykorzystanie zasobów państwowych,
— wspomaganie kierowania polityki administra-
cji publicznej,
— monitorowanie wdrożenia polityki krajowej,
regionalnej i lokalnej oraz jej skutków,
— narzędzie dla badań, analiz przestrzennych
i modelowania,
— wspomaganie działań z zakresu ochrony śro-
dowiska,
— wspomaganie rozwoju bardziej kompetentnej
gospodarki i społeczeństwa informacyjnego;
dla budżetu państwa:
— oszczędności dla budżetu państwa w związku
ze zwiększeniem efektywności działania administra-
cji i wspólnego wykorzystania danych jednokrotnie
pozyskiwanych,
— zwiększenie przychodów do budżetu państwa
z tytułu wzrostu działalności gospodarczej i inwesty-
cyjnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie odmowy objęcia ubezpieczeniem
zdrowotnym tegorocznych maturzystów przez
Dolnośląski Oddział Wojewódzki NFZ (11554)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dawida Jackiewicza z dnia
9 września br., przesłaną przy piśmie o znaku SPS-
618
-023-11554/09, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień:
Problem przedstawiony w przedmiotowej interpe-
lacji jest konsekwencją zastosowania błędnej wykład-
ni art. 67 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), zgodnie z którym prawo do świadczeń
opieki zdrowotnej dla osób kończących szkołę średnią
wygasa po upływie 4 miesięcy od zakończenia nauki,
w związku z § 2 ust. 4 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie
organizacji roku szkolnego, stanowiącym, iż zajęcia
dydaktyczno-wychowawcze dla uczniów ostatnich
klas szkół ponadgimnazjalnych kończą się w ostatni
piątek kwietnia danego roku.
Dolnośląski Oddział Wojewódzki NFZ błędnie
przyjął, że powyższy termin zakończenia zajęć dy-
daktycznych (wprowadzony zresztą dopiero na mocy
nowelizacji ww. rozporządzenia z dnia 20 lipca 2005 r.)
należy traktować jako tożsamy z terminem zakoń-
czenia nauki, o którym mowa w art. 67 ust. 5 powo-
łanej ustawy. Interpretacja taka nie znajduje jednak
uzasadnienia w odniesieniu do uczniów przystępują-
cych do egzaminu maturalnego, dla których ostatni
piątek kwietnia jest jedynie dniem zakończenia re-
gularnych zajęć dydaktycznych, nie jest natomiast
z całą pewnością dniem zakończenia edukacji w szko-
le średniej, bowiem za jej kontynuację należy uznać
okres przygotowania do kolejnych egzaminów matu-
ralnych oraz przystępowania do tych egzaminów.
Dlatego też w przypadku uczniów zamierzających
kontynuować naukę w uczelniach wyższych, a zatem
zdających maturę, czteromiesięczny okres zachowa-
nia uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej nale-
ży liczyć dopiero od dnia otrzymania świadectwa doj-
rzałości. Taka wykładnia jest bowiem zgodna z celem
przedmiotowej regulacji i niewątpliwą intencją usta-
wodawcy, aby osoby mające kontynuować naukę
w szkole wyższej lub pomaturalnej były objęte ubez-
pieczeniem zdrowotnym przez cały okres pomiędzy
zakończeniem edukacji na poziomie średnim i rozpo-
częciem dalszego kształcenia z początkiem następ-
nego roku akademickiego. Biorąc pod uwagę, że świa-
dectwa dojrzałości wydawane są absolwentom szkół
średnich w czerwcu, przy zastosowaniu powyższej
interpretacji prawo do świadczeń opieki zdrowotnej
zostaje zachowane przez cały okres wakacji, aż do
rozpoczęcia nauki w szkole wyższej.
Opinia tej treści została przekazana Narodowemu
Funduszowi Zdrowia (na ręce zastępcy prezesa fun-
duszu ds. medycznych) w piśmie Departamentu
Ubezpieczenia Zdrowotnego z dnia 9 czerwca 2009 r.
oraz powtórzona w piśmie z dnia 3 września br., skie-
rowanym do Departamentu Współpracy Międzyna-
rodowej NFZ. Niezwłocznie po otrzymaniu drugiego
z ww. pism centrala funduszu przekazała przedmio-
towe stanowisko oddziałom wojewódzkim, w celu za-
pewnienia jednolitej praktyki stosowania prawa
w tym zakresie.
W przypadku pobrania przez świadczeniodawców,
związanych stosownymi umowami z NFZ, opłat za
udzielone świadczenia opieki zdrowotnej od osób, któ-
rym w myśl przedstawionej wyżej wykładni nieprze-
rwanie przysługiwało prawo do bezpłatnych świad-
czeń, kwoty takie powinny zostać zwrócone przez
oddział wojewódzki NFZ, według stawek obowiązu-
jących w ramach kontraktów.
Za zbyt daleko idący należy uznać zarzut naru-
szenia przez Dolnośląski Oddział Wojewódzki NFZ
zasady równego traktowania ubezpieczonych. Można
w tym przypadku dopatrywać się jedynie nieprawi-
dłowości polegającej na zastosowaniu błędnej inter-
pretacji przepisów prawa, opartej na zawężonej wy-
kładni językowej, przy niedostatecznym uwzględnie-
niu celu regulacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w toku prac
nad kolejną nowelizacją ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Ministerstwo Zdrowia rozważy potrzebę ewentual-
nego doprecyzowania art. 67 ust. 5, tak aby wyelimi-
nować możliwość niewłaściwej interpretacji tego
przepisu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie potrzeby powołania w MSZ
stałej komórki organizacyjnej specjalizującej
się w ochronie i promocji wizerunku RP
oraz prowadzeniu systematycznej ewidencji
i analizy publikacji, wypowiedzi i wszelkiego
rodzaju jawnych przekłamań na temat Polski
i Polaków, jakie pojawiają się w zagranicznych
mediach i środowiskach opiniotwórczych
(11555)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Dawida Jackiewicza (pismo nr SPS-
-023-11555/09) z dnia 23 września 2009 r. w sprawie
potrzeby powołania w ramach Ministerstwa Spraw
Zagranicznych stałej komórki organizacyjnej specja-
lizującej się w ochronie i promocji wizerunku Rzeczy-
pospolitej Polskiej oraz w prowadzeniu systematycz-
nej ewidencji i analizy publikacji, wypowiedzi i wsze-
lakiego rodzaju jawnych przekłamań na temat Polski
i Polaków, jakie pojawiają się w zagranicznych me-

diach i środowiskach opiniotwórczych, uprzejmie in-
formuję.
1. W Ministerstwie Spraw Zagranicznych istnieje
komórka organizacyjna – Departament Dyplomacji
Publicznej i Kulturalnej, która, zgodnie z regulami-
nem organizacyjnym ministerstwa, prowadzi moni-
toring i dokonuje syntetycznych analiz wizerunku
Polski w mediach i opiniotwórczych środowiskach
zagranicznych oraz programuje i prowadzi długofa-
lowe działania służące kształtowaniu pozytywnego
wizerunku Polski za granicą we współpracy z wła-
ściwymi komórkami organizacyjnymi nadzorującymi
placówki zagraniczne (§ 43 pkt 2 regulaminu). Na-
rzędziami wykorzystywanymi przez departament są
m.in. wizyty studyjne dla przedstawicieli środowisk
opiniotwórczych, współorganizacja wydarzeń przy-
czyniających się do budowania pozytywnego wize-
runku Polski, takich jak: seminaria, wystawy, wy-
kłady polskich ekspertów, włączanie się z polskimi
elementami w zagraniczne imprezy kulturalne i na-
ukowe, promocja polskiej literatury, wspieranie kur-
sów języka polskiego oraz promocja Polski w Inter-
necie.
2. Systematyczna analiza i ewidencja publikacji
i wypowiedzi w jawny sposób niezgodnych z polską
historią i naruszających wizerunek RP jest prowa-
dzona przez polskie placówki dyplomatyczne. We
wszystkich takich przypadkach polscy ambasadorzy
są zobowiązani reagować i dążyć do sprostowania
nieprawdziwych informacji. Polskie placówki infor-
mują również na bieżąco odpowiednie komórki w mi-
nisterstwie o pojawiających się nieprawdziwych in-
formacjach na temat Polski, Polaków i polskiej histo-
rii, a także o działaniach podjętych w tych sprawach.
Informacje te kierowane są najczęściej do odpowied-
nich departamentów terytorialnych oraz jednostek
organizacyjnych ministerstwa mających w swoim za-
kresie kompetencji czuwanie nad wizerunkiem Pol-
ski. O ile nie można mówić o pełnej, zwartej bazie
wszystkich nieprawdziwych informacji nt. Polski,
o tyle Ministerstwo Spraw Zagranicznych na swoich
stronach internetowych publikuje na bieżąco wszyst-
kie interwencje polskich ambasad na całym świecie
w sprawie nieprawidłowo użytego sformułowania:
polskie obozy koncentracyjne, w mediach kraju urzę-
dowania.
3. Postulowane podejmowanie przez polskie pla-
cówki „zdecydowanych i czytelnych działań wzglę-
dem podmiotów, które cyklicznie posługują się kon-
trowersyjnymi sformułowaniami”, jest ograniczone
przepisami międzynarodowymi. Polskie ambasady
nie mogą wystąpić w takich sprawach na drogę są-
dową, ponieważ, zgodnie z zapisami konwencji wie-
deńskiej o stosunkach dyplomatycznych, przedstawi-
ciele suwerennych państw nie podlegają jurysdykcji
sądowej kraju urzędowania i nie mogą być stroną
w postępowaniach sądowych.
4. Pragnę również zapewnić, że polskie placówki
korzystają ze wsparcia polskich obywateli zamiesz-
kujących za granicą w działaniach na rzecz minima-
619
lizacji tego rodzaju zjawisk. Pomoc ta przybiera for-
mę protestów organizacji polonijnych lub masowego
pisania listów protestacyjnych do poszczególnych re-
dakcji. Z doświadczeń ministerstwa wynika, że nie-
jednokrotnie jest to niezwykle pomocne dla wzbudze-
nia zainteresowania zjawiskiem lokalnych mediów,
co pozwala skuteczniej dotrzeć z pożądaną informa-
cją do szerszych kręgów społeczeństwa.
5. W opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych
najbardziej skutecznym sposobem zapobiegania wy-
stępowaniu przekłamań na temat Polski oraz publi-
kacji szkodzących wizerunkowi RP jest systematycz-
na praca nad budowaniem dobrego wizerunku nasze-
go kraju polegająca przede wszystkim na przekazy-
waniu rzetelnej wiedzy o Polsce współczesnej i o jej
historii.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie możliwości odliczania
przez SPZOZ-y podatku VAT (11559)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 23 września 2009 r.,
nr SPS-023-11559/09, interpelację posła Artura Du-
nina w sprawie możliwości odliczania przez SPZOZ-y
podatku VAT, uprzejmie wyjaśniam.
Funkcjonowanie całego systemu podatku od war-
tości dodanej w krajach członkowskich UE podlega
ścisłej harmonizacji. Z tych względów również pol-
skie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług
muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi, w szcze-
gólności z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (która zastąpiła
szóstą dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977 r. w spra-
wie harmonizacji przepisów państw członkowskich
dotyczących podatków obrotowych – wspólny system
podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa
wymiaru podatku). Powyższa dyrektywa uniemożli-
wia państwom członkowskim UE dowolne kształto-
wanie wysokości stawek podatkowych i zwolnień od
tego podatku.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. b i c dyrektywy 2006/
112/WE Rady państwa członkowskie zwalniają opie-
kę szpitalną i medyczną oraz ściśle z nimi związane
czynności podejmowane przez podmioty prawa pu-
620
blicznego lub na warunkach socjalnych porównywal-
nych do stosowanych w odniesieniu do instytucji pra-
wa publicznego przez szpitale, ośrodki medyczne i dia-
gnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki
o podobnym charakterze, a także świadczenie opieki
medycznej w ramach zawodów medycznych i para-
medycznych określonych przez zainteresowane pań-
stwo członkowskie.
Stosowanie przez państwa członkowskie zwolnień
od podatku dla czynności wymienionych w art. 132
dyrektywy jest obligatoryjne, co oznacza, że w przy-
padku spełnienia wskazanych w tym przepisie prze-
słanek państwa członkowskie muszą stosować zwol-
nienie dla określonych czynności.
W Polsce, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 i z poz. 9
załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.), obecnie zwolnione od podatku są sklasyfikowa-
ne w grupowaniu PKWiU 85 usługi w zakresie ochro-
ny zdrowia i opieki medycznej (z wyłączeniem usług
weterynaryjnych – PKWiU 85.2).
Obowiązek stosowania zwolnienia od podatku od
towarów i usług do usług w zakresie ochrony zdrowia
i opieki medycznej wynika zatem z przepisów wspól-
notowych. W zakresie, w jakim towary i usługi są
wykorzystywane do wykonywania czynności opodat-
kowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obni-
żenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego (art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od to-
warów i usług). Stosowanie zwolnienia od podatku
nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego
przy nabyciu towarów bądź usług, ponieważ prawo
takie przysługuje tylko w związku z czynnościami
opodatkowanymi. Takie rozwiązanie również wyni-
ka z przepisów wspólnotowych; prawo do odliczenia
podatku regulują przepisy m.in. art. 167 i nast. dy-
rektywy 2006/112/WE Rady.
Zgodnie z przepisami dyrektywy stawkę VAT 0%
(zwolnienie z prawem do odliczenia podatku naliczo-
nego) stosuje się, co do zasady, do eksportu oraz do
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Stosowa-
nie przez państwa członkowskie stawki 0% dla in-
nych czynności, jako odstępstwo od ogólnych reguł
wynikających z dyrektywy, jest możliwe jedynie na
podstawie udzielonych derogacji. Brak jest zatem
możliwości, by w odniesieniu do usług medycznych
stosować stawkę 0% podatku do towarów i usług.
Brak jest w związku z tym możliwości, by przy
uwzględnieniu przepisów dyrektywy 2006/112/WE
Rady, wprowadzić w warunkach stosowania zwolnie-
nia z podatku usług medycznych tzw. odliczalności
lub zwrotu podatku naliczonego VAT. Wprowadzenie
innego unormowania w tym zakresie byłoby sprzecz-
ne z przepisami prawa wspólnotowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie możliwości odliczania
przez SPZOZ-y podatku VAT (11559)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez pana posła Artura Dunina,
przekazaną przy piśmie z dnia 23 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11559/09, w sprawie stawki podatku
VAT na usługi medyczne poniżej przedstawiam, co
następuje.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 9
załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) zwolnione od podatku są sklasyfikowane
w grupowaniu PKWiU 85 usługi w zakresie ochrony
zdrowia i opieki medycznej, z wyłączeniem usług we-
terynaryjnych (PKWiU 85.3).
Polskie przepisy dotyczące poboru podatku od to-
warów i usług muszą być zgodne z przepisami wspól-
notowymi, w szczególności z przepisami dyrektywy
2006/112/ WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w spra-
wie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej,
Dz. U. UE L 347/01 (która zastąpiła VI dyrektywę
Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji
przepisów państw członkowskich dotyczących podat-
ków obrotowych – wspólny system podatku od war-
tości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru po-
datku).
Zgodnie z art. 132 ust. 2 lit. b i c dyrektywy 2006/
112/WE Rady państwa członkowskie zwalniają opie-
kę szpitalną i medyczną oraz ściśle z nimi związane
czynności podejmowane przez podmioty prawa pu-
blicznego lub, na warunkach socjalnych porównywal-
nych do stosowanych w odniesieniu do instytucji pra-
wa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne i dia-
gnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki
o podobnym charakterze, a także świadczenie opieki
medycznej w ramach zawodów medycznych i para-
medycznych, określonych przez zainteresowane pań-
stwa członkowskie.
Stosowanie zatem zwolnienia od podatku od to-
warów i usług, usług w zakresie ochrony zdrowia i opie-
ki medycznej jest zgodne z przepisami wspólnotowy-
mi. Dyrektywa nie daje natomiast możliwości wpro-
wadzenia zwolnienia od podatku dla dostaw realizo-
wanych na rzecz zakładów opieki zdrowotnej.
Zgodnie z przepisami dyrektywy stawkę VAT 0%
(zwolnienie z prawem do odliczania podatku naliczo-
nego) stosuje się, co do zasady, do eksportu oraz do
wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Stosowa-
nie przez państwa członkowskie stawki 0% dla in-
nych czynności, jako odstępstwo od ogólnych reguł
wynikających z dyrektywy, jest możliwe jedynie na
podstawie udzielonej derogacji.

Brak jest w związku z tym możliwości, by przy
poszanowaniu przepisów dyrektywy 2006/112/WE
Rady wprowadzić w zakresie opodatkowania usług
medycznych podatkiem od towarów i usług jakiekol-
wiek inne rozwiązania prawne poza zwolnieniem
tych usług od podatku. Wprowadzenie innego unor-
mowania w tym zakresie byłoby sprzeczne z przepi-
sami prawa wspólnotowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie opodatkowania
świadczeń nieodpłatnych (11561)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Krystyny Łybackiej, przesłaną
przy piśmie z dnia 23 września 2009 r., nr SPS-023-
-11561/09, w sprawie podatku dochodowego od nie-
odpłatnych świadczeń, uprzejmie informuję.
Podstawową zasadą podatku dochodowego jest
zasada powszechności opodatkowania. Jest ona wy-
rażona w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.). Przepis ten stanowi,
iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają
wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów
zwolnionych od opodatkowania na podstawie ustawy
oraz dochodów, od których na podstawie przepisów
Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W nawiązaniu do tej zasady ustawodawca stanowi
dalej, iż przychodami są otrzymane lub postawione
do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pie-
niądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzyma-
nych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych
świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Kolejne prze-
pisy normują zasady przeliczania dla celów ustalenia
przychodu podlegającego opodatkowaniu, wartości
otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń
częściowo odpłatnych.
Jednakże trudno uznać, iż osoba korzystająca
w danym momencie z usług innej osoby otrzymuje
z tego tytułu dochód w rozumieniu ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych. Mimo zasady po-
wszechności opodatkowania nie można bowiem
twierdzić, iż pomoc sąsiedzka czy też inna działal-
ność danej osoby fizycznej polegająca na udzielaniu
wsparcia czy wzajemnych nieodpłatnych usług pod-
621
lega przepisom ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
Tak szeroka interpretacja zasady powszechności
opodatkowania mogłaby doprowadzić do wręcz ab-
surdalnej sytuacji, w której otrzymana pomoc, czy to
niewielka w postaci przypilnowania dziecka sąsia-
dów, czy też daleko szersza polegająca na przykład
na usuwaniu skutków klęski żywiołowej, powoduje
powstanie obowiązku podatkowego u osoby taką po-
moc otrzymującej.
Należy jednakże podkreślić, iż w sytuacji gdy za
daną usługę osoba fizyczna otrzymałaby jakiekol-
wiek wynagrodzenie, w tym o charakterze rzeczo-
wym, to jego wartość stanowiłaby dla tej osoby przy-
chód z tzw. innych źródeł i podlegałaby opodatkowa-
niu na zasadach ogólnych, tj. według skali podatko-
wej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych.
Podsumowując, do omawianej kwestii należy po-
dejść ze szczególną ostrożnością, tak aby z jednej
strony nie popaść w skrajność, uznając, że jakakol-
wiek pomoc sąsiedzka rodzi skutki podatkowe. Z dru-
giej jednak strony nie można wykluczyć, iż pomoc
taka będzie powodowała powstanie obowiązku po-
datkowego (np. sąsiad świadczący usługi remontowe,
prowadzący działalność gospodarczą nieodpłatnie
wyremontuje sąsiadowi dom). Dlatego też do każdego
stanu faktycznego należy podchodzić indywidualne.
Odnosząc się do szeroko omawianej w mediach
interpretacji indywidualnej, należy wyjaśnić, iż Mi-
nisterstwo Finansów podjęło działania, których ce-
lem jest zapoznanie się z przedstawionym przez
wnioskodawcę stanem faktycznym, który był jej pod-
stawą. Ministrowi finansów przysługuje prawo doko-
nania z urzędu zmiany indywidualnej interpretacji
prawa podatkowego. Jednak obecnie nie można
stwierdzić, czy taka zmiana będzie zasadna. Ewen-
tualna weryfikacja stanowiska organu, który wydał
interpretację w tej sprawie, będzie możliwa po zapo-
znaniu się z dokumentacją sprawy.
Uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Finansów
zajmowało w latach ubiegłych stanowisko dotyczące
pomocy sąsiedzkiej. Opinia dotyczyła świadczeń uzy-
skiwanych w ramach pomocy zorganizowanej w for-
mie tzw. banków czasu i została wydana na skutek
zapytania poselskiego (treść odpowiedzi znajduje się
na stronie internetowej Sejmu RP ścieżka dojścia:
http://orka2.sejm.gov.pl/IZ4.nsf/main/1EFC191D –
kopia w załączeniu*)).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
622
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie braku szafek szkolnych
umożliwiających uczniom pozostawianie
podręczników na terenie szkoły (11562)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Krystyny Łybackiej, posłanki na
Sejm RP (znak: SPS-023-11562/09), w sprawie braku
szafek szkolnych umożliwiających uczniom pozosta-
wianie podręczników na terenie szkoły, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Ministerstwo Edukacji Narodowej, znając pro-
blem związany z nadmiernym obciążeniem torni-
strów szkolnych, podjęło działania służące przeciw-
działaniu temu zjawisku.
1 września 2009 r. weszła w życie stosowna regu-
lacja, która powinna przyczynić się do stopniowego
minimalizowania problemu. Rozporządzeniem mini-
stra edukacji narodowej z 25 sierpnia 2009 r. zmie-
niającym rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa
i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach
i placówkach (Dz. U. Nr 139, poz. 1130) wprowadzo-
no w § 4a przepis stanowiący, że: „W pomieszczeniach
szkoły lub placówki zapewnia się uczniom możliwość
pozostawienia części podręczników i przyborów
szkolnych”. Nakłada się tym samym na dyrektorów
szkół obowiązek zapewnienia niezbędnego do tego
celu miejsca w szkole, pozostawiając jednocześnie
pełną swobodę w sprawie sposobu realizacji powyż-
szego obowiązku. W zależności od możliwości szkoły
i posiadanego wyposażenia wymogi określone w roz-
porządzeniu będą spełnione zarówno wówczas, kiedy
szkoła zakupi i udostępni do tego celu nowe sprzęty,
jak i wówczas, kiedy wykorzysta dotychczasowe wy-
posażenie.
Wprowadzony przepis dotyczy w roku szkolnym
2009/2010 tylko uczniów klas I szkoły podstawowej
i I klas gimnazjum, w następnych latach będzie obej-
mował również kolejne rozpoczynające naukę rocz-
niki.
Niewątpliwie nie rozwiązuje to wszystkich proble-
mów związanych z nadmiernym obciążeniem torni-
strów, ale jest początkiem działań w tym zakresie.
Przewiduje się prowadzenie dalszych prac nad roz-
porządzeniem w sprawie bezpieczeństwa i higieny
w publicznych i niepublicznych szkołach i placów-
kach, które powinno kompleksowo uregulować kwe-
stie dotyczące zagadnień bezpieczeństwa i higieny.
Wyjaśnić w tym miejscu należy również, że w myśl
art. 22a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) wyboru podręcznika – spośród podręczników
dopuszczonych do użytku szkolnego – dokonuje na-
uczyciel. Szkolny zestaw wszystkich wybranych przez
nauczycieli podręczników jest zatwierdzany uchwałą
rady pedagogicznej. Ciężar podręcznika może być
również jednym z kryteriów wyboru.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie pedagogów specjalnych (11563)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-023-11563/09)
w sprawie kwalifikacji wymaganych od pedagogów
specjalnych, których można zatrudnić w szkole spe-
cjalnej dla uczniów z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z § 4 ust.1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 10 października 1991 r. w spra-
wie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od na-
uczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w któ-
rych można zatrudnić nauczycieli niemających wyż-
szego wykształcenia (Dz. U. Nr 98, poz. 433) osoby
legitymujące się dyplomem ukończenia studiów wyż-
szych na kierunku pedagogika o specjalności peda-
gogika specjalna lub na kierunku psychologia o spe-
cjalności nadającej kwalifikacje do pracy w określo-
nym typie placówki kształcenia i wychowania spe-
cjalnego mogły być zatrudnione na stanowisku na-
uczyciela w przedszkolach, szkołach i placówkach
kształcenia i wychowania specjalnego dla uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim.
Nowelizacja ww. przepisów dokonana rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwali-
fikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia
szkół i wypadków, w których można zatrudnić na-
uczycieli niemających wyższego wykształcenia lub
ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 155, poz. 1288, z późn. zm.) zmieniła ówczesny
stan prawny.
Wprowadzono wówczas przepis (§ 5 ust. 2), zgod-
nie z którym kwalifikacje do zajmowania stanowiska
nauczyciela przedmiotu lub prowadzącego zajęcia
w przedszkolach specjalnych, szkołach specjalnych,
specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych i spe-
cjalnych ośrodkach wychowawczych dla dzieci i mło-
dzieży z niepełnosprawnościami, w tym z niepełno-
sprawnością intelektualną w stopniu lekkim, posiada

osoba, która ma kwalifikacje wymagane do zajmowa-
nia stanowiska nauczyciela w danym typie szkoły lub
rodzaju placówki, a ponadto ukończyła studia pody-
plomowe lub kurs kwalifikacyjny w zakresie pedago-
giki specjalnej, odpowiedniej do niepełnosprawności
uczniów.
Obecnie obowiązujące rozporządzenie ministra
edukacji narodowej z dnia 12 marca 2009 r. w spra-
wie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od na-
uczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w któ-
rych można zatrudnić nauczycieli niemających wyż-
szego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształ-
cenia nauczycieli (Dz. U. Nr 50, poz. 400) utrzymało
w mocy wymóg uzyskania kwalifikacji do zajmowa-
nia stanowiska nauczyciela w przedszkolu, danym
typie szkoły lub rodzaju placówki, a ponadto ukoń-
czenia: studiów wyższych na kierunku pedagogika
lub pedagogika specjalna, zakładu kształcenia na-
uczycieli lub studiów podyplomowych, lub kursu kwa-
lifikacyjnego w zakresie pedagogiki specjalnej odpo-
wiedniej do niepełnosprawności uczniów.
Dzięki temu dzieci i młodzież z lekkim upośledze-
niem umysłowym uczą się pod okiem wysoko wykwa-
lifikowanej kadry pedagogicznej gwarantującej opty-
malizację procesu kształcenia i wychowania uczniów
niepełnosprawnych intelektualnie. Należy bowiem
podkreślić, że uczniowie z lekkim upośledzeniem
umysłowym realizują taką samą podstawę progra-
mową kształcenia ogólnego, jak pełnosprawni ucznio-
wie szkoły ogólnodostępnej. Wynika to z rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4,
poz. 17). W związku z tym zasadne jest, aby jej reali-
zację powierzyć nauczycielom, którzy oprócz przygo-
towania do pracy z dzieckiem niepełnosprawnym
umysłowo legitymują się również wiedzą merytorycz-
ną z zakresu realizowanego przedmiotu (prowadzo-
nych zajęć) oraz metodyczną pozwalającą na stoso-
wanie takich metod i form pracy z uczniem, które
umożliwią pełne dostosowanie procesu kształcenia
do potrzeb i możliwości psychofizycznych ucznia,
a w efekcie osiągnięcie założonych, na koniec każde-
go etapu kształcenia, wymagań, które precyzyjnie
określają to, czego szkoła zobowiązana jest nauczyć
każdego ucznia. Ponadto sformułowanie podstawy
programowej kształcenia ogólnego w języku wyma-
gań stanowi pierwszy krok do wypełnienia zaleceń
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia
2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram
kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie (Dz. Urz.
UE C z 6.05.2008 r., str. 1).
Należy również dodać, że w świetle ustawy z dnia
27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz.1365) w uczelni prowadzącej kształcenie
przygotowujące do wykonywania zawodu nauczycie-
la studenci studiów pierwszego stopnia w specjalno-
ści nauczycielskiej uzyskują przygotowanie do na-
uczania dwóch przedmiotów (rodzajów zajęć), z któ-
623
rych jeden stanowi przedmiot główny, a drugi dodat-
kowy (art. 8 ust. 5 ww. ustawy).
Również zgodnie z rozporządzeniem ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 7 września 2004 r.
w sprawie standardów kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 207, poz. 2110) studia wyższe zawodowe, podobnie
jak wyższe magisterskie, w specjalizacji nauczyciel-
skiej są prowadzone w zakresie dwóch specjalności
nauczycielskich – głównej i dodatkowej. Wybór dodat-
kowej specjalności nauczycielskiej jest uzależniony
od prowadzonych przez szkołę wyższą kierunków
studiów. Przepisy prawa zezwalają zatem na równo-
czesne zdobywanie przez studenta wiedzy z zakresu
oligofrenopedagogiki i nauczania wybranego przed-
miotu (rodzajów zajęć). Wydaje się zatem, że w obli-
czu zmian, jakie zaszły w szkolnictwie wyższym, wy-
nikających z realizacji procesu bolońskiego (przejście
na system studiów dwustopniowych), wykształcenie
nauczyciela przygotowanego teoretycznie i praktycz-
nie z zakresu oligofrenopedagogiki oraz nauczania
wszystkich przedmiotów szkolnych (rodzajów zajęć)
w trzyletnim cyklu kształcenia jest niemożliwe ze
względów organizacyjnych.
Należy jednocześnie podkreślić, że istnieje obszer-
ny katalog placówek oświatowych zatrudniających
pedagogów specjalnych z przygotowaniem meryto-
rycznym i metodycznym w zakresie oligofrenopeda-
gogiki. Mogą oni bowiem być zatrudniani w:
1) przedszkolach specjalnych, szkołach podstawo-
wych specjalnych, gimnazjach specjalnych, szkołach
ponadgimnazjalnych specjalnych,
2) specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych oraz specjalnych ośrodkach wychowawczych
dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym
w stopniu umiarkowanym lub znacznym,
3) szkołach specjalnych przysposabiających do
pracy dla uczniów z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu umiarkowanym lub znacznym oraz dla uczniów
z niepełnosprawnościami sprzężonymi,
4) ośrodkach umożliwiających dzieciom i młodzie-
ży z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim
oraz dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysło-
wym z niepełnosprawnościami sprzężonymi realiza-
cję obowiązku rocznego przygotowania przedszkol-
nego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki,
5) przedszkolach i szkołach integracyjnych oraz
w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych z od-
działami integracyjnymi.
Z powyższego katalogu wynika, że nauczyciele oligo-
frenopedagodzy mogą być zatrudniani w różnego rodza-
ju szkołach i placówkach, w tym również dla uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
624
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie wprowadzenia dłuższego okresu
przysługiwania ubezpieczenia zdrowotnego
osobom, które ukończyły wyższą uczelnię
(11566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Piotra Klima z dnia 16
września br., przesłaną przy piśmie o znaku SPS-
-023-11566/09, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szego wyjaśnienia.
Regulacja zawarta w art. 67 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.
U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027), zgodnie z którą ab-
solwenci szkół wyższych zachowują prawo do korzy-
stania ze świadczeń opieki zdrowotnej w okresie
4 miesięcy od skreślenia z listy studentów, powinna
być traktowana jako szczególny przywilej przyznany
tej grupie ubezpieczonych przez ustawodawcę. Nale-
ży bowiem zauważyć, że zdecydowana większość osób
podlegających ubezpieczeniu zdrowotnemu, z mocy
art. 67 ust. 4 ww. ustawy traci prawo do świadczeń
po upływie 30 dni od dnia wygaśnięcia obowiązku
ubezpieczenia zdrowotnego.
Fakt, że część absolwentów szkół wyższych nie
znajduje zatrudnienia przed upływem ww. czteromie-
sięcznego okresu, nie może stanowić argumentu na
rzecz jego wydłużenia, choćby ze względu na to, iż
osoby poszukujące zatrudnienia, po zgłoszeniu się do
urzędów pracy, mogą otrzymać status bezrobotnych,
a co za tym idzie mają możliwość uzyskania z tego
tytułu ubezpieczenia zdrowotnego do czasu znalezie-
nia pracy.
Należy również zauważyć, że zatrudnienie opie-
rające się na umowie cywilnoprawnej o świadczenie
usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym sto-
suje się przepisy dotyczące zlecenia, z mocy art. 66
ust. 1 pkt 1 lit. e ww. ustawy stanowi tytuł do objęcia
obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym na rów-
ni z zatrudnieniem w ramach stosunku pracy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie przepisów ustawy o zasadach
zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych
spółek handlowych z udziałem
Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa (11567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 23 września 2009 r., znak
SPS-023-11567/09, przesyłające interpelację pana po-
sła Józefa Klima w sprawie przepisów ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań
będących własnością przedsiębiorstw państwowych,
niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu
Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektó-
rych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa
(Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24, z późn. zm.), uprzejmie
udzielam odpowiedzi na pytanie pana posła.
Z informacji zawartych w interpelacji pana posła
Józefa Klima wynika, że sprzedaż budynku, w któ-
rym usytuowane jest mieszkanie wynajmowane
przez panią Cz. B., nastąpiła w okresie obowiązywa-
nia przepisów ustawy z dnia 12 października 1994 r.
o zasadach przekazywania zakładowych budynków
mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe
(Dz. U. Nr 119, poz. 567, z późn. zm.). Przepisy tej
ustawy przewidywały możliwość przekazania przez
przedsiębiorstwa państwowe budynków, w których
znajdowały się mieszkania zakładowe, na rzecz gmin
i innych osób prawnych. Należy jednak zaznaczyć, że
przepisy tej ustawy nie wprowadzały obowiązku
przekazania nieruchomości na rzecz ww. podmiotów,
a jedynie stwarzały taką możliwość.
Tym samym niektóre przedsiębiorstwa państwo-
we nie skorzystały z możliwości przewidzianych
w ww. przepisach i wobec braku innych regulacji zby-
wały nieruchomości, w tym nieruchomości zabudo-
wane budynkami, w których znajdowały się miesz-
kania zakładowe zajmowane przez najemców, na
rzecz osób fizycznych lub niepaństwowych osób praw-
nych, np. spółek.
Próbą uregulowania sytuacji prawnej najemców
mieszkań położonych w budynkach stanowiących
własność przedsiębiorstw państwowych był przepis
art. 3 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o zmianie
ustawy o zasadach przekazywania zakładowych bu-
dynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa pań-
stwowe (Dz. U. Nr 39, poz. 442), który wszedł w życie
z dniem 1 czerwca 2000 r. Przepis ten zobowiązywał
właściciela mieszkania zakładowego nabytego przed
dniem 1 czerwca 2000 r. do przeniesienia na rzecz
lokatora tego mieszkania własności mieszkania w ce-

nie nabycia, z uwzględnieniem wartości zwiększonej
poprzez poniesione nakłady.
Przepis powyższy utracił jednak moc obowiązu-
jącą w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 30 października 2001 r., sygn. akt K.
33/2000. Trybunał uznał ten przepis za niezgodny
z konstytucją, wskazując, że „w pełni respektuje pra-
wo ustawodawcy do oceny zachodzących procesów
społecznych i nie neguje jego kompetencji do podej-
mowania środków prawnych zmierzających do tego,
aby w szczególny i nadzwyczajny sposób uchylić skut-
ki prawne wywołane przez czynności, które stanowi-
ły naruszenie prawa lub zasad uczciwości”, jednak
trybunał zwrócił uwagę, że nie upoważnia to usta-
wodawcy do „odbierania własności lokali mieszkal-
nych przez bezpośredni i bezwzględny nakaz prze-
niesienia jej na rzecz lokatorów”.
Kolejna norma prawna regulująca uprawnienia
najemców mieszkań, stanowiących własność przed-
siębiorstw państwowych weszła w życie w dniu 7 lu-
tego 2001 r. Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o za-
sadach zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek
handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwo-
wych osób prawnych oraz niektórych mieszkań bę-
dących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 4, poz. 24, z późn. zm.) przyznała bowiem pierw-
szeństwo w nabyciu lokali zakładowych ich najem-
com oraz wprowadziła zakaz zbywania przez przed-
siębiorstwa państwowe gruntów zabudowanych bu-
dynkami mieszkalnymi na rzecz osób trzecich z po-
minięciem pierwszeństwa przysługującego najem-
com. Ponadto ustawa ta wprowadziła w przepisie art.
5 ust. 3 zasadę, zgodnie z którą w przypadku niesko-
rzystania przez najemców z prawa pierwszeństwa
przedsiębiorstwo państwowe zobowiązane jest prze-
kazać budynek na rzecz gminy lub spółdzielni miesz-
kaniowej zgodnie z przepisami ww. ustawy z dnia
12 października 1994 r. o zasadach przekazywania
zakładowych budynków mieszkalnych przez przed-
siębiorstwa państwowe. Norma ta jednak obowiązu-
je od 7 lutego 2001 r., a zatem określone w ustawie
uprawnienia do pierwszeństwa przysługują wyłącznie
najemcom tych mieszkań, które w chwili jej wejścia
w życie stanowiły i stanowią w chwili obecnej wła-
sność przedsiębiorstw państwowych, spółek handlo-
wych z większościowym udziałem Skarbu Państwa,
państwowych osób prawnych oraz mieszkań będących
własnością Skarbu Państwa oddanych w trwały za-
rząd państwowym jednostkom organizacyjnym.
Odpowiadając w świetle powyższego na pytanie
pana posła Józefa Klima, dotyczące możliwości sko-
rzystania przez panią Cz. B. z regulacji ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań...,
uprzejmie informuję, że przepisy tej ustawy nie obej-
mują najemców mieszkań, które utraciły status
mieszkań zakładowych przed dniem 7 lutego 2001 r.
Tym samym wobec faktu zbycia budynku, w którym
usytuowane jest przedmiotowe mieszkanie, na rzecz
osoby trzeciej, przed dniem 7 lutego 2001 r., nie ist-
625
nieje możliwość skorzystania przez najemcę miesz-
kania z preferencji przewidzianych w ustawie o za-
sadach zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek
handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwo-
wych osób prawnych oraz niektórych mieszkań bę-
dących własnością Skarbu Państwa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie narastającego problemu bezrobocia
wśród absolwentów (11568)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Joanny
Muchy w sprawie narastającego problemu bezrobocia
wśród absolwentów uprzejmie informuję, że w ramach
statystyki publicznej minister właściwy do spraw
pracy prowadzi (wspólnie z prezesem GUS) badanie
dotyczące bezrobocia rejestrowanego.
Zakres przedmiotowy badania pozwala określić
liczbę i strukturę bezrobotnych według: cech demo-
graficzno-społecznych (wiek, płeć, poziom wykształ-
cenia), miejsca zamieszkania, pozostawania w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy (grupy określone usta-
wowo, w tym m.in. do 25. roku życia, powyżej 50.
roku życia, bez kwalifikacji zawodowych, niepełno-
sprawni), doświadczenia zawodowego (staż pracy,
sektor własności, sekcje PKD, zawód) i czasu pozo-
stawania bez pracy. Badanie dostarcza również in-
formacji na temat liczby rejestrujących się w danym
miesiącu i zarejestrowanych według stanu w końcu
miesiąca bezrobotnych w okresie do 12 miesięcy od
dnia ukończenia nauki, w tym z prawem do zasiłku.
Ponadto w okresach półrocznych gromadzone są
dane na temat liczby zarejestrowanych w danym
okresie oraz według stanu w końcu okresu osób do
12 miesięcy od dnia ukończenia nauki według zawo-
dów i specjalności.
W związku z faktem, że zgodnie z art. 49 ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze zm.) absolwenci
nie stanowią grupy znajdującej się w szczególnej sy-
tuacji na rynku pracy, szczegółowe dane dotyczące
absolwentów (np. według rodzaju ukończonej szkoły)
nie są gromadzone. Prowadzone analizy przede wszyst-
kim dotyczą osób młodych, do 25. roku życia. W koń-
cu sierpnia br. w urzędach pracy zarejestrowanych
było 85 tys. absolwentów, czyli o niemal 28 tys. (48%)
626
więcej niż przed rokiem. W tym samym czasie liczba
bezrobotnych ogółem wzrosła o 285 tys. osób, tj. o 20,3%.
Zdecydowanie wyższy wzrost liczby bezrobotnych
absolwentów spowodował, że udział tej grupy bezro-
botnych zwiększył się z 4,1% w końcu sierpnia 2008 r.
do 5% w końcu sierpnia br.
Problem bezrobocia młodzieży czy absolwentów
nie jest zjawiskiem nowym czy nieznanym. Należy
podkreślić, iż rozwiązania ukierunkowane na pomoc
osobom młodym i absolwentom w wejściu i funkcjo-
nowaniu na rynku pracy oraz ograniczanie bezrobo-
cia tych osób uwzględnia obowiązujące prawo. Szcze-
gółowe działania w tym zakresie realizowane są
przez urzędy pracy funkcjonujące w ramach admini-
stracji samorządowej (tj. powiatowe i wojewódzkie
urzędy pracy) na podstawie ww. ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
W świetle ustawy osoby bezrobotne do 25. roku
życia mają status osób będących w szczególnej sytu-
acji na rynku pracy, co uprawnia je do korzystania z
działań adresowanych do wszystkich osób zarejestro-
wanych w powiatowych urzędach pracy oraz ze spe-
cyficznych rozwiązań skierowanych wyłącznie dla tej
grupy. Ustawa zobowiązuje także powiatowy urząd
pracy do przedstawienia takiej osobie propozycji za-
trudnienia lub innej formy aktywizacji zawodowej
w ciągu 6 miesięcy od dnia rejestracji. Osoby młode
mogą korzystać na zasadach ogólnych z podstawo-
wych usług rynku pracy, tj.: pośrednictwa pracy, po-
radnictwa zawodowego i informacji zawodowej, orga-
nizacji szkoleń, pomocy w aktywnym poszukiwaniu
pracy oraz innych działań wspierających aktywizację
(np. finansowanie kosztów dojazdu do pracodawcy
czy kosztów zakwaterowania).
Ponadto osobom młodym oferuje się specyficzne
działania ułatwiające aktywizację zawodową, tj.: sta-
że, zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych lub
robót publicznych, przygotowanie zawodowe doro-
słych, wsparcie finansowe w podejmowaniu własnej
działalności gospodarczej.
W ramach obowiązującej od 1 lutego 2009 r. no-
welizacji ustawy wprowadzono między innymi nowe
rozwiązania ukierunkowane na zachęcenie młodzie-
ży do podejmowania dalszego kształcenia i szkolenia
zawodowego zwiększającego szanse na rynku pracy.
Celowi temu służyć mają generalnie wyższe zachęty
finansowe w formie wypłacanych stypendiów za
uczestnictwo w szkoleniach, stażach, przygotowaniu
zawodowym dorosłych (nowym instrumencie umoż-
liwiającym zdobycie kwalifikacji zawodowych), kon-
tynuowanej nauce w ramach nauki szkolnej i studiów
podyplomowych. Wysokość każdej z tych gratyfikacji
jest równa lub przekracza wysokość zasiłku z tytułu
pozostawania bez pracy.
W okresie styczeń–sierpień 2009 r. w ramach
działań urzędów pracy różnymi działaniami aktywi-
zacyjnymi objęto niemal 180 tys. młodych bezrobot-
nych, co stanowiło 38,5% wszystkich zaktywizowa-
nych bezrobotnych. Liczba zaktywizowanych mło-
dych bezrobotnych była o ok. 5 tys. osób wyższa niż
w analogicznym okresie 2008 r. W tym miejscu nale-
ży wyraźnie podkreślić, że osoby młode w ogólnej
liczbie bezrobotnych stanowią ok. 22%, a wśród zak-
tywizowanych ponad 38%, zatem 16 punktów pro-
centowych więcej. Największym zainteresowaniem
bezrobotnych do 25. roku życia cieszą się staże u pra-
codawcy, z których skorzystało 123,8 tys. osób, oraz
szkolenia, w których uczestniczyło 27,8 tys. osób.
W okresie tym wydatki z Funduszu Pracy przezna-
czone na aktywizację osób do 25. roku życia wyniosły
846 mln zł i stanowiły 30,4% wydatków na aktywne
formy w tym okresie.
Doceniając znaczenie problemu bezrobocia wśród
młodzieży, minister właściwy do spraw pracy przewi-
dział w 10-procentowej rezerwie Funduszu Pracy po-
zostającej w jego dyspozycji środki na dodatkowe
wsparcie działań aktywizacyjnych skierowanych do
osób młodych. Z rezerwy tej na program zwiększający
aktywność zawodową osób w wieku do 30 lat wydano
prawie 233 mln zł. Łącznie daje to kwotę ponad 1 mld
zł, przeznaczoną na aktywizację osób młodych.
Działania wspierające aktywizację osób młodych
wchodzących po raz pierwszy na rynek pracy przewi-
dziane są także w ramach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” na lata 2007–2013. Działania takie
są w szczególności przewidziane w obszarach: zatrud-
nienia, edukacji i szkolnictwa wyższego i realizowane
są przez resorty wdrażające ten program.
Dodatkowo pragnę poinformować, że z uwagi na
trudną sytuację na rynku pracy ludzi młodych zosta-
ły podjęte prace analityczne ukierunkowane na przy-
gotowanie dodatkowych rozwiązań wzmacniających
aktywizację i rozwój zawodowy osób młodych, noszą-
cych roboczy tytuł „Lepszy start”. Działania te zo-
stały zainicjowane w ramach prac Zespołu roboczego
ds. monitorowania zadań wynikających z „Planu sta-
bilności i rozwoju”, pod przewodnictwem pana mini-
stra Michała Boniego z Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Mikołaja Dery
w sprawie perspektyw funkcjonowania
zakładów zaplecza kolejowego specjalizujących się
w naprawie taboru kolejowego (11571)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Andrzeja Mikołaja Dery (SPS-023-

-11571/09) z dnia 23 września 2009 r. w sprawie per-
spektyw funkcjonowania zakładów zaplecza kolejo-
wego specjalizujących się w naprawie taboru kolejo-
wego, uprzejmie informuję, co następuje.
Spółka PKP Cargo SA, będąc spółką z udziałem
Skarbu Państwa, jest jednocześnie podmiotem prawa
handlowego podlegającym regułom wolnego rynku.
Wszelkie decyzje w zakresie bieżącej działalności PKP
Cargo SA, w tym nawiązywanie relacji biznesowych
z kontrahentami czy kwestie lokalizacji określonych
inwestycji, pozostają w gestii zarządu spółki. Jak pod-
kreśla Zarząd PKP Cargo SA, podjęcie współpracy
z chińskim kontrahentem jest jednym z poszukiwa-
nych przez spółkę rozwiązań zapewniających dywer-
syfikację przychodów w obszarach niezwiązanych bez-
pośrednio z działalnością przewozową. Planowana
współpraca nie obejmie utrzymania i napraw taboru.
Realizacja zadań w zapleczu naprawczym należy do
najważniejszych elementów restrukturyzacji spółki,
która działa na zliberalizowanym rynku i zmuszona
jest do realizacji zadań, które umożliwią jej rozwój
konkurencyjny. O stosowności podejmowanych do-
tychczas przez Zarząd PKP Cargo SA działań restruk-
turyzacyjnych świadczy fakt, że od czerwca br. spółka
wypracowuje zysk operacyjny oraz odnotowuje wzrost
przewozów, co możliwe jest dzięki m.in. optymalizacji
kosztów funkcjonowania, w tym obniżeniu kosztów
eksploatacji i utrzymania taboru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
�����������������������
�������������������������
����������������
������������
���������������������
���������������������������
��������������
���������������
��������������������
������������������
��������������������
�����������������������
���������������������
�����������������
�������������
����������������
���������������������
627
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości prawnych i finansowych
wsparcia budowy w mieście Lesznie sieci
bezpłatnego Internetu dla mieszkańców (11573)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 23 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11573/09) przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego.
Odpowiadając na pytania pana posła, pragnę na
wstępie poinformować, iż na lata 2007–2013 na pro-
jekty realizowane w obszarze społeczeństwa infor-
macyjnego przewidziano w ramach krajowych i re-
gionalnych programów operacyjnych kwotę ponad
3,7 mld EUR, tj. 6% alokacji. Najwięcej środków za-
programowano na rozbudowę infrastruktury teleko-
munikacyjnej, w tym sieci szerokopasmowych –
984 mln EUR, usługi i aplikacje dla obywateli, w tym
e-administrację – 959 mln EUR, oraz na usługi i apli-
kacje dla małych i średnich przedsiębiorstw –
794 mln EUR.
Szczegółowy podział środków na poszczególne ka-
tegorie interwencji w obszarze społeczeństwa infor-
macyjnego przedstawia poniższy wykres.
Władze miasta Leszna, planując realizować pro-
jekty w obszarze społeczeństwa obywatelskiego, po-
winny rozważyć możliwości uzyskania dofinansowa-
nia w ramach jednego z dwóch programów: krajowe-
go – PO „Innowacyjna gospodarka” (PO IG) lub re-
gionalnego – Wielkopolskiego Regionalnego Progra-
mu Operacyjnego (WRPO).
������������������
��������������
����������������
���������������������
������������������������
�������������������������
����������������
�������������������
���������������������
�����������������������
��������������������
�������������������������
���������������
�����������
�������������������
628
Z analizy zapisów dokumentów programowych
dla PO IG wynika jednak, iż nie jest możliwe sfinan-
sowanie budowy sieci telekomunikacyjnej zapewnia-
jącej bezpłatny dostęp do Internetu dla wszystkich
mieszkańców miasta Leszna. W priorytecie 8: Społe-
czeństwo informacyjne – zwiększanie innowacyjności
gospodarki PO IG przewidziano działanie mające na
celu zwiększenie zasobów sieci telekomunikacyjnej,
jednak wsparcie kierowane jest wyłącznie na reali-
zację projektów na obszarach o niewielkich zasobach
sieci telekomunikacyjnej. Wsparcie to jest realizowa-
ne w działaniu 8.4: Zapewnienie dostępu do Interne-
tu na etapie ostatniej mili, w ramach którego przed-
siębiorcy z grupy MŚP mogą uzyskać dofinansowanie
na realizację projektów polegających na budowie sie-
ci szerokopasmowego dostępu do Internetu bezpo-
średnio do użytkownika. W przypadku projektów
realizowanych w ramach działania 8.4 PO IG dostęp
do Internetu jest oferowany odpłatnie.
Jednym z obligatoryjnych kryteriów wyboru pro-
jektów w ramach działania 8.4 PO IG jest realizacja
projektu na obszarze, na którym budowa sieci szero-
kopasmowego dostępu do Internetu na warunkach
komercyjnych była nieopłacalna. Są to obszary, na
których nie ma sieci internetowej, bądź istniejąca
sieć umożliwia transfer danych z prędkością maksy-
malną do 2 Mb/s. Kryterium to jest weryfikowane na
podstawie map inwentaryzacji zasobów sieci szero-
kopasmowych. Nabór wniosków w ramach działania
8.4 PO IG odbywa się w województwach, których sa-
morządy przeprowadziły inwentaryzację sieci szero-
kopasmowych i udostępniły jej wyniki. Obecnie na-
bór wniosków jest prowadzony w czterech wojewódz-
twach: małopolskim, pomorskim, świętokrzyskim
i wielkopolskim. Zgodnie z informacjami zamieszczo-
nymi na stronie internetowej: http://www.szerokopa-
smowawielkopolska.pl/ ?sr=!czytaj&i-
d=84&dz=12&x=0&pocz=0&gr w mieście Lesznie
istnieje infrastruktura telekomunikacyjna umożli-
wiająca transfer danych z prędkością co najmniej
2 Mb/s, co oznacza, że projekty planowane do reali-
zacji na obszarze tego miasta nie będą rekomendo-
wane do wsparcia.
Z kolei w działaniu 8.3: Przeciwdziałanie wyklu-
czeniu cyfrowemu – eInclusion PO IG możliwe jest
zapewnienie dostępu do Internetu, ale wyłącznie oso-
bom spełniającym kryteria osób wykluczonych cyfro-
wo. Beneficjentami działania 8.3 PO IG są jednostki
samorządu terytorialnego, natomiast grupa docelo-
wa to:
1) gospodarstwa domowe spełniające kryterium
dochodowe upoważniające do otrzymania wsparcia
w ramach systemu pomocy społecznej,
2) gospodarstwa domowe spełniające kryterium
dochodowe upoważniające do otrzymania wsparcia
w ramach systemu świadczeń rodzinnych,
3) dzieci i młodzież ucząca się z rodzin w trudnej
sytuacji materialnej i społecznej uprawniającej do
uzyskania stypendiów socjalnych, typowana do otrzy-
mania wsparcia we współpracy ze szkołą oraz/lub
ośrodkami pomocy społecznej,
4) osoby niepełnosprawne ze znacznym lub umiar-
kowanym stopniem niepełnosprawności lub z orze-
czeniem równoważnym,
5) rodziny zastępcze.
Wsparcie w ramach działania 8.3 PO IG polega
na zapewnieniu grupie docelowej sprzętu kompute-
rowego oraz dostępu do Internetu. W ramach kosz-
tów kwalifikowalnych mogą być ponadto ponoszone
wydatki na uzupełnienie zasobów sieci dostępu do
Internetu, jeśli brak sieci uniemożliwia objęcie
wsparciem wszystkich wytypowanych osób. Nie jest
natomiast możliwe kwalifikowanie wydatków na bu-
dowę sieci internetowej do gospodarstw domowych,
które nie są objęte wsparciem, tj. nie spełniają kry-
terium osób wykluczonych cyfrowo.
W załączeniu przekazuję – do uprzejmej wiadomo-
ści – listy projektów rekomendowanych do wsparcia
w ramach działania 8.3 i 8.4 PO IG*). Lista ta dostęp-
na jest również na stronie internetowej pod adresem:
http://www.wwpe.gov.pl/index.php?params[section_
id]=24&params[category_id]=265.
W celu uzyskania szczegółowych informacji na
temat realizowanych projektów PO IG władze miasta
Leszna mogą skontaktować się z Zespołem ds. Infor-
matyzacji we Władzy Wdrażającej Programy Euro-
pejskie (instytucja wdrażająca działania 8.3 i 8.4 PO
IG) – http://www.wwpe.gov.pl.
Odnosząc się natomiast do możliwości realizacji
projektów w obszarze społeczeństwa informacyjnego
w przypadku Wielkopolskiego Regionalnego Progra-
mu Operacyjnego na lata 2007–2013, pragnę poinfor-
mować, iż w ramach osi 2: Infrastruktura komuni-
kacyjna, działanie 2.7: Infrastruktura społeczeństwa
informacyjnego, przewidziano wsparcie na realizację
projektów związanych m.in. z budową lub rozbudową
lokalnych lub regionalnych szerokopasmowych sieci,
tworzeniem publicznych punktów dostępu do Inter-
netu (także hot spotów) oraz infokiosków, np. w obiek-
tach publicznie dostępnych (tj. bibliotekach publicz-
nych, domach kultury, szkołach, szkołach wyższych,
świetlicach gminnych itp.) – z połączeniem szeroko-
pasmowym. Na realizację tego działania przeznaczo-
nych jest ponad 151 mln EUR, w tym wkład ze środ-
ków unijnych na działanie wynosi 80 mln EUR. Na-
bór projektów planowany jest w 2010 r. W związku
z faktem, iż WPRO zarządzany jest bezpośrednio
przez władze woj. wielkopolskiego, pozwolę sobie za-
sugerować władzom miasta Leszna kontakt z Depar-
tamentem Polityki Regionalnej w Urzędzie Marszał-
kowskim Województwa Wielkopolskiego, co pozwoli
na uzyskanie pełnej informacji na temat ewentualnej
możliwości sfinansowania w ramach tego programu
konkretnego planowanego przedsięwzięcia.
Pozostając w przekonaniu, ze powyższe informa-
cje w pełni odpowiadają na zapytanie poselskie po-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

stawione przez pana posła, chciałabym wyrazić go-
towość do dalszej współpracy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie reorganizacji p.p.u.p. Poczta Polska
(11574)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją (SPS-023-11574/09) posła Wiesława Andrze-
ja Szczepańskiego w sprawie reorganizacji w Poczcie
Polskiej, która była adresowana do prezesa Rady Mi-
nistrów i następnie przekazana (przy piśmie z dnia
28 września br. znak: DSPA-4810-4326/09) przez se-
kretarza stanu w KPRM pana Sławomira Nowaka
do Ministerstwa Infrastruktury celem udzielenia od-
powiedzi, poniżej przedstawiam odpowiedzi na za-
warte w niej pytania w oparciu o informacje uzyska-
ne od zarządu spółki Poczta Polska.
Ad 1. „Czy skupienie działań prosprzedażowych
i kontakt z klientem – niejednokrotnie oddalonym
nawet o kilkaset kilometrów – wg nowej struktury
ma uzasadnienie?”
Zasady obsługi handlowej klientów Poczty Pol-
skiej obejmują dwie kategorie usługobiorców – klien-
tów indywidualnych oraz klientów korporacyjnych
nadających przesyłki pocztowe w sposób masowy.
Generalnie obsługa klienta masowego jest uzależnio-
na od ilości nadawanych przez niego przesyłek i ge-
nerowanych tym samym przychodów dla Poczty Pol-
skiej. Z uwagi na poziom decyzyjności w zakresie
wzajemnych uzgodnień oraz z uwagi na potrzebę za-
pewnienia porównywalnych relacji z kontrahentami
Poczty Polskiej obsługa takich klientów umiejscowio-
na jest w Centrali CP bądź zgodnie z nową organiza-
cją w komórkach terenowych Centrali CP – regional-
nych przedstawicielstwach handlowych (RPH). I tak,
za relacje handlowe z klientami kluczowymi Poczty
Polskiej odpowiada Wydział Kluczowych Klientów
Centrali CP (kontakty handlowe z ministerstwami,
czy prezesami/dyrektorami tych firm), za współpracę
z pozostałą grupą klientów umownych odpowiadają
regionalne przedstawicielstwa handlowe, umiejsco-
wione w siedzibach byłych CP OR (najważniejsi
klienci posiadają własnego opiekuna – każdy opiekun
629
klienta odpowiada za daną grupę klientów, pozosta-
li klienci znajdują się pod opieką przedstawicieli han-
dlowych obsługujących dany obszar sprzedażowy).
W ramach RPH funkcjonuje 48 tzw. przedstawi-
cielstw handlowych zajmujących się obsługą klientów
na własnym obszarze działania.
Z powyższego wynika, iż zmiany dokonane w struk-
turze organizacyjnej nie grożą pogorszeniem obsługi
klientów.
Ad 2.
„Czy Centrala CP będzie sprawniej zarządzała
podległymi kilkudziesięcioma oddziałami rejonowy-
mi, kilkunastoma WER-ami? Czy szczebel pośredni,
tzw. Spinający, w postaci właśnie oddziałów regional-
nych nie powinien spełniać funkcji wspomagającej
funkcjonowanie całego pionu Centrum Poczty, który
na dzień dzisiejszy zatrudnia około 70% ogółu za-
trudnionych?”
Kierownictwo Poczty Polskiej, podejmując decyzję
o reorganizacji w Centrum Poczty, miało na wzglę-
dzie przede wszystkim:
— redukcję złożoności procesu zarządzania,
— uproszczenie struktury w wyniku likwidacji
szczebla pośredniego, jakim był CP oddział regional-
ny, który realizował w dużej mierze zadania w cha-
rakterze pośrednika pomiędzy Centralą Centrum
Poczty a oddziałami rejonowymi i węzłami ekspedy-
cyjno-rozdzielczymi,
— osiągnięcie odpowiedniego poziomu rozpiętości
kierowania i zakresu odpowiedzialności,
— optymalizację procesów zachodzących w Cen-
trum Poczty,
— bezpośrednią kontrolę Centrali CP nad jed-
nostkami operacyjnymi,
— przyspieszenie przepływu danych i informacji
w organizacji Centrum Poczty,
— ograniczenie kosztów ponoszonych przez przed-
siębiorstwo.
Ad 3.
„Jeśli działania reorganizacyjne nie powiodą się,
kto weźmie na siebie odpowiedzialność i poniesie
wszelkie konsekwencje zaistniałych i nieodwracal-
nych szkód?”
Kierownictwo Poczty Polskiej, podejmując decyzję
o zmianach organizacyjnych, stanęło przed bardzo
trudnym wyzwaniem związanym ze wzrastającą sta-
le konkurencją na rynku usług, postępem technicz-
nym, zmianami prawa, liberalizacją rynku poczto-
wego oraz wieloma innymi czynnikami.
Poczta Polska, aby podążać za zmianą, musiała
przede wszystkim zmienić swoją strukturę organiza-
cyjną. Stąd też podjęte przez zarząd decyzje dążące
do jej spłaszczenia w taki sposób, aby w przyszłości
zapewnić jak najlepszą na wszystkich płaszczyznach
realizację zadań.
Kierownictwo Poczty Polskiej przyjmuje, że nega-
tywne efekty działań po zmianie struktury organi-
zacyjnej pojawić się mogą. Nie będą one jednak wy-
nikać z samych założeń przyjętych przy procesie re-
630
organizacji, które co do zasady są słuszne. Ewentu-
alne nieprawidłowości mogą wystąpić na skutek
nienależytego czy niefachowego realizowania zadań
przez kadrę niższego szczebla zarządzania. Będzie to
jednak na bieżąco monitorowane i ewentualne nega-
tywne zjawiska będą eliminowane.
Ad 4.
„Czy Ministerstwo Infrastruktury i kierownictwo
Poczty Polskiej nie rozumie, że struktury CP i CUK
muszą ze sobą ściśle współpracować i czy ich struk-
tury terytorialnie nie powinny być ustalone wg tych
samych zasad?”
Ministerstwo Infrastruktury, jak i kierownictwo
Poczty Polskiej mają świadomość, że wszystkie jed-
nostki organizacyjne funkcjonujące w strukturach
firmy, w tym również Centrum Poczty i Centrum
Usług Koncesjonowanych, muszą ze sobą ściśle
współpracować. Kwestie zadań poszczególnych jed-
nostek organizacyjnych funkcjonujących w Poczcie
Polskiej określają szczegółowo zapisy regulaminów
organizacyjnych wszystkich jednostek organizacyj-
nych, jak również podpisane pomiędzy poszczególny-
mi centrami procedury współpracy.
Ad 5.
„Co wspólnego ma przeprowadzenie reorganizacji
w poszczególnych administracjach z osiągnięciem
poprawy wskaźników terminowości doręczania prze-
syłek pocztowych?”
Wpływ redukcji zatrudnienia (w tym w formie zwol-
nień grupowych) na jakość usług pocztowych Poczty
Polskiej należy rozpatrywać w odniesieniu do:
1) optymalizacji i dostosowywania zapotrzebowa-
nia na pracę w procesach eksploatacyjnych opracowy-
wania przesyłek, tzn. eliminacji nadwyżek zatrudnie-
nia i zapewnienia niezbędnego zatrudnienia;
2) optymalizacji procesów pomocniczych i proce-
sów zarządzania procesami eksploatacyjnymi.
Ad 1)
Dostosowywanie zapotrzebowania na pracę w eks-
ploatacji jest procesem ciągłym, wynikającym ze
zmian w strukturze przesyłek i usprawnień techno-
logicznych. Obecne zwolnienia nie powinny mieć
wpływu na procesy eksploatacyjne, gdyż grupy za-
wodowe pracowników eksploatacji zasadniczo nie są
objęte reorganizacją.
Minimalne wskaźniki terminowości
Typ
Termin doręczenia doręczeń określone przez ministra
przesyłek
infrastruktury
Przesyłki D+3 85%
ekonomiczne D+5 97%
D+1 82%
Przesyłki
priorytetowe D+2 90%
D+3 94%
Ad 2)
Organizacja procesów zarządzania eksploatacją
była strukturą wymagającą usprawnienia pod wzglę-
dem zmniejszenia ilości szczebli decyzyjnych, przy-
spieszenia obiegu informacji, standaryzacji i decen-
tralizacji procesów decyzyjnych. Eliminacja szczebla
pośredniego (OR) będzie skutkować zwolnieniami
grupowymi, z zastosowaniem określonych kryteriów
oceny przydatności pracowników. Zakładane uspraw-
nienia powinny dać także efekt ograniczenia kosztów
zatrudnienia w kadrze administracyjnej, przez co
zwiększą się możliwości finansowania innych przed-
sięwzięć usprawniających jakość usług pocztowych.
Mierzalne skutki, zwłaszcza pod względem wskaźni-
ków bezpieczeństwa, będzie można zaobserwować
w dłuższej perspektywie.
Poczta Polska jako operator publiczny jest zobo-
wiązana do świadczenia powszechnych usług poczto-
wych w obrocie krajowym i zagranicznym m.in. z za-
chowaniem wymaganej prawem jakości. Ocena jako-
ści usług świadczonych przez Pocztę jest realizowana
poprzez badania terminowości przebiegu przesyłek
listowych i paczek pocztowych.
Poczta Polska prowadzi własne badania termino-
wości przebiegu przesyłek listowych oraz paczek
pocztowych, które dostarczają informacji w zakresie
monitorowania osiąganych wskaźników terminowo-
ści przebiegu przesyłek.
W badaniach terminowości, które zostały prze-
prowadzone przez Pocztę Polską, dotyczących prze-
biegu przesyłek listowych zarówno ekonomicznych
(niebędących przesyłkami najszybszej kategorii), jak
i priorytetowych, przeprowadzonych w I i II kw. 2009 r.
wszystkie wskaźniki terminowości określone przez
ministra infrastruktury w rozporządzeniu z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywa-
nia powszechnych usług pocztowych (Dz. U. z 2004 r.,
Nr 5, poz. 34, z późn. zm.) zostały osiągnięte. Anali-
zując wyniki badań z I i II kwartału 2009 r., odnoto-
wano wahania wskaźników w zakresie przesyłek
ekonomicznych w standardzie D + 3 o ok. 1 pkt proc,
w zakresie przesyłek priorytetowych w standardzie
D + 1 o 0,40 pkt proc. (Tabela)
Wskaźniki terminowości przebiegu paczek pocz-
towych ekonomicznych i priorytetowych doręczonych
w styczniu, lutym oraz II kwartale 2009 r. spełniają
Wskaźniki osiągnięte Wskaźniki osiągnięte
przez Pocztę Polską. przez Pocztę Polską. Maj/
Marzec 2009 r. czerwiec 2009 r.
86,25% 85,39%
98,74% 98,17%
88,75% 89,15%
98,76% 98,63%
99,68% 99,62%

minimalne wymagania w zakresie jakości powszech-
nych usług pocztowych określonych w rozporządze-
niu ministra infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r.
w sprawie warunków wykonywania powszechnych
usług pocztowych. Analizując wyniki badań z I i II
kwartału 2009 r., odnotowano wahania wskaźników
w zakresie paczek pocztowych ekonomicznych z ter-
minem doręczenia D + 3 o 0,27 pkt proc, w zakresie
paczek pocztowych priorytetowych z terminem do-
ręczenia D + 1 – o 1 pkt proc.
Termin Minimalne
Rodzaj przesyłek
doręczenia wymagania
Paczki pocztowe
D+3 90%
ekonomiczne
Paczki pocztowe
D+1 80%
priorytetowe
Ad 6.
„Dlaczego tak poważne zmiany mają dotyczyć
wskazanych jednostek organizacyjnych, tj. CP i CUK,
a nikt nie zajmuje się tematyką back office?”
Sprawą back office Poczta Polska zajęła się jeszcze
w 2008 r. Wówczas zostały powołane dwa zespoły ma-
jące ocenić sytuację w tym obszarze. Jeden zespół
zajął się analizą poziomu zatrudnienia, a drugi ana-
lizą procesów, jakie są tam realizowane. Wynikiem
prac tych zespołów była I tura zwolnień grupowych,
które rozpoczęły się w kwietniu br. Likwidacji uległo
Centrum Zarządzania Bezpieczeństwem, a biuro,
które przejęło zadania, ma stan osobowy zmniejszo-
ny o 50%. Likwidacji uległo Biuro Nieruchomości,
zadania obsługi kadrowej Centrali zostały przesunię-
te do Centrum Zarządzania Kadrami. W stosunku
do stycznia 2009 r. stan zatrudnienia w back office
zmniejszył się o ok. 1100 etatów.
Ad 7.
„Dlaczego powiela się błędy, które wystąpiły przy
reorganizacji w Telekomunikacji Polskiej SA?”
Bez doprecyzowania, o jakie ewentualne błędy
chodzi, nie jest możliwa odpowiedź na to pytanie.
Ad 8.
„Dlaczego dopuszcza się do wprowadzenia pozor-
nych zmian, w sytuacji kiedy nie jest opracowana
strategia dla Poczty Polskiej?”
Zmiany organizacyjne wprowadzane w Poczcie
Polskiej zostały zawarte w „Programie działań na-
prawczych” przyjętym przez kierownictwo przedsię-
biorstwa; prowadzą one do uproszczenia jego struk-
tury organizacyjnej. Ich znaczenie, niezależnie od
możliwego efektu podniesienia sprawności kierowa-
nia, wyraża się w bardzo konkretnych oszczędno-
ściach, które z nich wynikają. Według zarządu Pocz-
ty Polskiej zmiany w CP oraz CUK powinny przy-
nieść oszczędności na poziomie przynajmniej 30 mln
zł w skali roku. Firma doradzająca Poczcie Polskiej
w opracowaniu strategii wprowadziła je do propono-
wanej przez nią „mapy drogowej” zmian jako etapu
pierwszego dalszego uproszczania struktury organi-
zacyjnej przedsiębiorstwa. Zmiany te, niezależnie od
631
scenariusza końcowego strategii, są potrzebne, doty-
czą bowiem rozbudowanego w Poczcie Polskiej obsza-
ru zarządzania niegenerującego wartości dodanej dla
klienta przedsiębiorstwa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Wskaźniki terminowości Wskaźniki terminowości
I kwartał 2009 r. II kwartał 2009 r.
98,73% 98,46%
86,70% 85,70%
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie komercjalizacji
p.p.u.p. Poczta Polska (11576)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 23 września br. (znak: SPS-
-023-11576/09) interpelacją pana posła Wiesława
Andrzeja Szczepańskiego w sprawie komercjalizacji
p.p.u.p. Poczta Polska poniżej przedstawiam odpo-
wiedzi na zadane w niej pytania.
1. Czy prawdą jest, iż kapitał zakładowy spół-
ki, jaką została Poczta Polska, został określony
na 774 mln zł?
Kapitał zakładowy spółki został określony w ak-
cie komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego
podpisanym przez ministra infrastruktury w dniu
24 lipca br. oraz statucie spółki akcyjnej Poczta Pol-
ska, stanowiącym jego integralną część. Wynosi on
774 140 000 zł i dzieli się na 77 414 000 akcji imien-
nych o wartości nominalnej 10 zł każda.
2. Kto dokonał wyceny Poczty Polskiej i jaką me-
todą?
Kapitał zakładowy spółki, stanowiący część jej
kapitałów własnych, został ustalony zgodnie z prze-
pisami ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercja-
lizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397,
z późn. zm.). Art. 7 ww. ustawy brzmi: „Bilans za-
mknięcia przedsiębiorstwa państwowego staje się
bilansem otwarcia spółki, przy czym suma kapitałów
własnych jest równa sumie funduszu założycielskie-
go, funduszu przedsiębiorstwa i niepodzielonego wy-
niku finansowego za okres działalności przedsiębior-
stwa przed komercjalizacją”. Oznacza to, że kapitały
własne spółki na dzień jej powstania stanowią od-
632
zwierciedlenie wartości funduszy własnych komer-
cjalizowanego przedsiębiorstwa państwowego wyka-
zanych w sprawozdaniu finansowym sporządzonym
na dzień zakończenia jego działalności.
Ponieważ zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. ustawy wy-
sokość kapitału zakładowego spółki musiała zostać
ustalona w akcie komercjalizacji, a więc jeszcze przed
sporządzeniem bilansu zamknięcia komercjalizowa-
nego przedsiębiorstwa, zaproponowana przez Pocztę
Polską jego wartość została obliczona w oparciu o dane
prezentowane w zbadanym przez biegłego rewidenta
i zatwierdzonym przez ministra infrastruktury spra-
wozdaniu finansowym sporządzonym na dzień 31 grud-
nia 2008 r. W sprawozdaniu tym wykazano fundusze
własne w następującej wysokości:— fundusz założy-
cielski: 774 139 111,35 zł,
— fundusz przedsiębiorstwa: 571 935 133,59 zł,
— fundusz z aktualizacji wyceny: 299 601 099,57 zł,
— strata roku obrotowego: -215.309.039,74 zł,
— razem: 1 430 366 304,77 zł,
gdzie fundusz założycielski stanowi równowar-
tość wydzielonej przedsiębiorstwu części mienia ogól-
nonarodowego (tj. środków wniesionych przez pań-
stwo), fundusz przedsiębiorstwa odzwierciedla war-
tość majątku wygospodarowanego przez przedsię-
biorstwo w toku jego działalności, natomiast fundusz
z aktualizacji wyceny jest funduszem rezerwowym
odzwierciedlającym skutki zmian wartości niektó-
rych składników aktywów i pasywów.
Należy zwrócić uwagę, że kapitał zakładowy spół-
ki mógł zostać ustalony maksymalnie w wysokości
sumy funduszu założycielskiego i funduszu przedsię-
biorstwa, gdyż fundusz z aktualizacji wyceny, jako
fundusz rezerwowy, podlegał w całości przeniesieniu
na kapitał rezerwowy spółki. Biorąc jednak pod uwa-
gę fakt, iż około 38% funduszu przedsiębiorstwa mu-
siało zostać przeznaczone na pokrycie straty za rok
2008 (-215 309 039,74 zł), a także mając na uwadze
konieczność zabezpieczenia środków na pokrycie
strat finansowych w kolejnych latach obrotowych
(w tym przewidywanej straty na dzień zakończenia
działalności przedsiębiorstwa państwowego oraz za
okres od dnia powstania spółki do końca roku 2009),
zaproponowano, aby pozostałą część funduszu przed-
siębiorstwa przeznaczyć na kapitał zapasowy spółki,
natomiast kapitał zakładowy utworzyć wyłącznie
w wysokości funduszu założycielskiego przedsiębior-
stwa państwowego wg stanu na dzień 31 grudnia
2008 r., tj. 774 139 111,35 zł. Ostatecznie zapropo-
nowana przez Pocztę Polską wysokość kapitału
zakładowego spółki została określona na poziomie
774 140 000,00 zł. Nieznaczne uzupełnienie jego war-
tości z funduszu przedsiębiorstwa było konieczne
w celu uzyskania kwoty podzielnej przez wartość no-
minalną akcji (10 zł).
Należy nadmienić, że nieutworzenie kapitału za-
pasowego z funduszu przedsiębiorstwa lub przezna-
czenie na ten kapitał zbyt małej kwoty, w sytuacji
wystąpienia straty finansowej w spółce w pierwszych
latach jej działalności (a takie są prognozowane), mo-
głoby spowodować konieczność obniżenia kapitału
zakładowego w celu pokrycia straty.
3. Dlaczego jest ona tak niska w stosunku do ma-
jątku posiadanego przez Pocztę Polską?
Zgodnie z polityką rachunkowości przyjętą w Po-
czcie Polskiej aktywa i pasywa wyceniane są zgodnie
z ustawą z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (Dz. U.
z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.) oraz jej aktami
wykonawczymi. W świetle danych prezentowanych
w I wersji sprawozdania finansowego sporządzanego
na dzień zakończenia działalności p.p.u.p. Poczta Pol-
ska, tj. 31 sierpnia 2009 r. ustalona według powyż-
szych uregulowań wartość majątku trwałego netto
wynosi ogółem 2608,8 mln zł, w tym wartość netto
nieruchomości (łącznie z nieruchomościami inwesty-
cyjnymi) wynosi 1481,6 mln zł. Nadmieniam, że war-
tość nieruchomości ustalona zgodnie z obowiązują-
cym prawem bilansowym nie musi odpowiadać ich
wartości rynkowej.
W związku z tym, iż kapitał zakładowy został
utworzony w wysokości funduszu założycielskiego
p.p.u.p. Poczta Polska, odzwierciedla on jedynie war-
tość środków wniesionych do firmy przez państwo.
W świetle danych prezentowanych w I wersji spra-
wozdania finansowego sporządzonego na dzień 31 sierp-
nia 2009 r., kapitał zakładowy stanowi około 60%
kapitałów własnych i pokrywa około 30% wartości
majątku trwałego, w tym około 52% wartości nieru-
chomości posiadanych przez Pocztę Polską.
4. W jakiej wysokości przy takim kapitale zakła-
dowym w przypadku prywatyzacji poczty otrzymali-
by akcje pracownicy poczty?
Przepisy ustawy z dnia 5 września 2008 r. o ko-
mercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użytecz-
ności publicznej Poczta Polska (Dz. U. 2008 r. Nr 180,
poz. 1109) zapewniły pracownikom spółki prawo do
nieodpłatnego nabycia akcji na ogólnie obowiązują-
cych zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia
30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji.
Zgodnie z tymi uregulowaniami (art. 36 i art. 36a)
uprawnionym pracownikom przysługuje prawo do nie-
odpłatnego nabycia do 15% akcji objętych przez Skarb
Państwa w dniu wpisania spółki do rejestru, tj. 15%
z 77 414 000 szt. akcji o wartości nominalnej 10 zł
każda, co stanowi 11 612 100 szt. akcji o wartości
nominalnej 10 zł każda, z zastrzeżeniem, że:
— łączna wartość nominalna akcji przeznaczo-
nych do nieodpłatnego nabycia przez uprawnionych
pracowników nie może przekroczyć iloczynu liczby
uprawnionych pracowników oraz kwoty osiemnastu
średnich wynagrodzeń miesięcznych w sektorze
przedsiębiorstw bez wypłat z zysku, obliczonych z okre-
su sześciu miesięcy poprzedzających miesiąc, w któ-
rym Skarb Państwa zbył pierwsze akcje na zasadach
ogólnych (dla przykładu średnie miesięczne wyna-
grodzenie za okres III–VIII 2009 r. wg danych GUS
wyniosło 3281,88 zł), a jeżeli komercjalizowane
przedsiębiorstwo na dzień wykreślenia z rejestru po-
siadało uregulowane zobowiązania wobec budżetu
państwa oraz z tytułu ubezpieczeń społecznych, w ilo-

czynie, o którym mowa powyżej, kwotę osiemnastu
średnich wynagrodzeń zastępuje się kwotą dwudzie-
stu czterech średnich wynagrodzeń;
— w przypadku obniżenia kapitału zakładowego
spółki przed dniem zbycia przez Skarb Państwa
pierwszych akcji na zasadach ogólnych uprawnionym
pracownikom przysługuje prawo do nieodpłatnego
nabycia do 15% akcji należących do Skarbu Państwa
w kapitale zakładowym spółki po zarejestrowaniu
obniżenia kapitału zakładowego.
W przypadku podjęcia decyzji o upublicznieniu
akcji Poczty Polskiej SA zbywane będą one nieodpłat-
nie w grupach wyodrębnionych ze względu na okresy
zatrudnienia uprawnionych pracowników w komer-
cjalizowanym przedsiębiorstwie państwowym, jego
poprzedniku i w spółce powstałej w wyniku komer-
cjalizacji tego przedsiębiorstwa państwowego.
Biorąc pod uwagę powyższe informacje, jeśli do
czasu zbycia przez Skarb Państwa pierwszych akcji
na zasadach ogólnych, średnie wynagrodzenie w sek-
torze przedsiębiorstw nie ulegnie znaczącemu obni-
żeniu w stosunku do stanu obecnego i jednocześnie
kapitał zakładowy nie będzie niższy niż w dniu za-
rejestrowania spółki, tj. 774 140 000,00 zł, uprawnie-
ni pracownicy mogą otrzymać akcje maksymalnie
w łącznej wysokości 116 121 000,00 zł.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie stanu prawnego utrudniającego
uczniom z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim podjęcie nauki w wybranym
zawodzie i realizowanie praktycznej nauki
zawodu jako młodociani pracownicy (11577)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego (SPS-
-023-11577/09) w sprawie stanu prawnego utrudnia-
jącego uczniowi z upośledzeniem umysłowym w stop-
niu lekkim realizowanie praktycznej nauki zawodu
jako młodociani pracownicy, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie związane z kształceniem specjalnym
uczniów niepełnosprawnych w szkołach i ośrodkach
zostały określone w art. 71b ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Regulacje prawne
633
dotyczące wydłużania etapów edukacyjnych dla
uczniów niepełnosprawnych zostały określone w roz-
porządzeniu ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów
nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15,
poz. 142, z późn. zm.). Stanowią one m.in., że ucznio-
wi niepełnosprawnemu można przedłużyć okres na-
uki na każdym etapie edukacyjnym co najmniej o je-
den rok. Decyzję w tej sprawie podejmuje dyrektor
szkoły w uzgodnieniu z rodzicami (prawnymi opie-
kunami) ucznia, na podstawie szczegółowej analizy
osiągnięć edukacyjnych tego ucznia dokonanej przez
radę pedagogiczną. Oznacza to, że wydłużanie etapu
edukacyjnego jest przeznaczone dla dzieci i młodzie-
ży, która charakteryzuje się wolniejszym tempem
przyswajania wiedzy, i w każdym przypadku powin-
no być stosowane w odniesieniu do każdego ucznia
indywidualnie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 70b ustawy o systemie oświaty dofinansowanie
kosztów kształcenia przysługuje tylko tym praco-
dawcom, którzy zawarli z młodocianym pracowni-
kiem umowę w celu przygotowania zawodowego.
Zasady zawierania umowy w celu przygotowania
zawodowego, jak również definicję młodocianego pra-
cownika, określają przepisy ustawy z dnia 26 czerw-
ca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21,
poz. 94, z późn. zm.). Dotyczą one wszystkich uczniów
szkół ponadgimnazjalnych przygotowujących do za-
wodu i zgodnie z zasadą niedyskryminacji nie segre-
gują ich na sprawnych i niepełnosprawnych.
Należy również podkreślić, że dofinansowanie
pracodawcom kosztów kształcenia młodocianych
pracowników jest tylko jednym z wielu przypadków,
w których stosuje się określoną w Kodeksie pracy
definicję młodocianego pracownika. Ponadto zgodnie
z art. 108 ust. 1 pkt 55 ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.)
środki na ww. dofinansowanie pochodzą z Funduszu
Pracy, który pozostaje w dyspozycji ministra pracy
i polityki społecznej.
Uprzejmie informuję również, że do Ministerstwa
Edukacji Narodowej nie wpływały żadne sygnały,
w tym również prośby dyrektorów zasadniczych
szkół zawodowych, dotyczące podnoszonej przez pana
posła problematyki. Ponadto należy też dodać, że
przy specjalnych szkołach zawodowych są zorganizo-
wane warsztaty wyposażone w odpowiedni sprzęt
i pomoce dydaktyczne niezbędne do praktycznej na-
uki zawodu nauczanego w tej szkole.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
634
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie projektu planu finansowego NFZ
na 2010 r. na przykładzie Dolnego Śląska
(11581)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 września 2009 r.
w sprawie projektu planu finansowego NFZ na 2010 r.
na przykładzie Dolnego Śląska, która została prze-
słana przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 25 września 2009 r. (znak: SPS-023-
-11581/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do planu finansowego NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że minister zdrowia odmówił
zatwierdzenia planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na rok 2010 sporządzonego przez pre-
zesa NFZ ze względu na dysproporcję w wysokościach
środków przydzielanych poszczególnym oddziałom
wojewódzkim funduszu, która w przypadku niektó-
rych OW NFZ może prowadzić do niemożności po-
krycia kosztów części świadczeń opieki zdrowotnej
i w konsekwencji do niezrównoważenia przychodów
i kosztów w planie finansowym NFZ.
Jednocześnie uprzejmie informuję w kwestii za-
sad podziału środków na koszty świadczeń opieki
zdrowotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która zosta-
ła skierowana w dniu 28 września 2009 r. do podpi-
sania przez prezydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby, zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010. Zgodnie z art. 3
ust. 3 ww. ustawy zmieniającej ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ, w terminie 30
dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, dokona
zmiany planu finansowego NFZ na rok 2010 wyni-
kającej z niniejszej ustawy. Do zmiany tej stosuje się
odpowiednio przepisy art. 121 ust. 1–4 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może być
niższa niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww. ustawy).
Odnosząc się do poziomu finansowania ze środ-
ków publicznych opieki zdrowotnej, pragnę zwrócić
uwagę, że zależy on przede wszystkim od wysokości
środków zbieranych w formie składki na powszechne
ubezpieczenie zdrowotne i w konsekwencji od wyso-
kości stopy tej składki. Na rok 2010 nie planuje się
zmian ustawowych w tym zakresie, natomiast w od-
niesieniu do lat następnych będą analizowane różne
rozwiązania. Pragnę również dodać, że sytuacja w Na-
rodowym Funduszu Zdrowia jest na bieżąco monito-
rowana i analizowana, związku z czym w przypadku
konieczności zostaną podjęte niezbędne działania
umożliwiające zabezpieczenie świadczeń dla ubezpie-
czonych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zawierania umów na dostawę gazu
(11587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 września 2009 r. (znak: SPS-023-
-11587/09), przy którym przesłana została interpela-
cja pana posła Stanisława Steca, przedstawiam po-
niższe informacje w sprawie poruszonej przez pana
posła.
Zapotrzebowanie na gazu ziemny w Polsce w ostat-
nich latach kształtowało się na poziomie ok. 14 mld
m3/rok. W około 30% krajowe zapotrzebowanie na
gaz ziemny jest pokrywane przez wydobycie z rodzi-
mych złóż, większość zaś pochodzi z importu, głów-
nie z kierunku wschodniego. W listopadzie 2006 r.
PGNiG SA zawarło umowę kupna gazu ziemnego

(pochodzenia środkowoazjatyckiego) od RosUkrE-
nergo. Umowa ta obowiązuje formalnie do 1 stycznia
2010 r. Roczna wielkość dostaw gazu zgodnie z tą
umową wynosi 2,5 mld m3/rok. W styczniu 2009 r.,
wskutek kryzysu gazowego rosyjsko-ukraińskiego,
RosUkrEnergo wstrzymało dostawy gazu ziemnego
do Polski. W związku z tym, dla zbilansowania do-
staw gazu ziemnego do kraju, niezbędne jest zapew-
nienie dodatkowych dostaw surowca. Z uwagi na
obecny stan infrastruktury polskiego systemu prze-
syłowego gazu ziemnego możliwy jest odbiór surowca
przez punkty zdawczo-odbiorcze na granicy wschod-
niej. Mając na uwadze skutki kryzysu gazowego dla
Polski, celem rządu jest zawarcie kontraktu na do-
stawy gazu w ilości umożliwiającej zbilansowanie
sektora gazu ziemnego w Polsce, z firmą o ugrunto-
wanej pozycji na europejskim rynku gazowym.
Strona rosyjska jako warunek dostarczenia do-
datkowych ilości gazu (ponad te wynikające z obo-
wiązujących kontraktów) stawia zawarcie aneksu do
porozumienia między rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a rządem Federacji Rosyjskiej o budowie syste-
mu gazociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dostawach
gazu rosyjskiego do Rzeczypospolitej Polskiej, zawar-
tego w dniu 25 sierpnia 1993 r., z późniejszymi anek-
sami.
Ponadto konieczność prowadzenia rozmów na po-
ziomie rządowym wynika również z protokołu z III
posiedzenia Grupy Roboczej ds. paliwowo-energe-
tycznych Polsko-Rosyjskiej Międzyrządowej Komisji
ds. Współpracy Gospodarczej, odbytego w dniach
15 stycznia i 10 marca 2009 r.
Zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej do działań ministra wła-
ściwego do spraw gospodarki należą w szczególności
sprawy związane z funkcjonowaniem krajowych sys-
temów energetycznych, z uwzględnieniem zasad ra-
cjonalnej gospodarki i potrzeb bezpieczeństwa ener-
getycznego kraju.
Także ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne precyzuje, że do zadań ministra gospo-
darki w zakresie polityki energetycznej należy m.in.
nadzór nad bezpieczeństwem zaopatrzenia w paliwa
gazowe. W związku z powyższym naturalne wydaje
się, że negocjowanie dostaw gazu przypadło Minister-
stwu Gospodarki.
Negocjacje ze stroną rosyjską prowadzone są na
zasadach określonych w ustawie z dnia 14 kwietnia
2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz. U. Nr 39,
poz. 443), rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
28 sierpnia 2000 r. w sprawie wykonania niektórych
przepisów ustawy o umowach międzynarodowych
(Dz. U. Nr 79, poz. 981) oraz regulacji wewnętrznych
Ministerstwa Gospodarki. Ministerstwo Gospodarki
przygotowało niezbędne dokumenty dla negocjacji
i przekazało je do prezesa Rady Ministrów pana Do-
nalda Tuska wraz z wnioskiem o zgodę na rozpoczę-
cie negocjacji ze stroną rosyjską.
635
Po udzieleniu zgody na rozpoczęcie procesu nego-
cjacyjnego przez pana Donalda Tuska, prezesa Rady
Ministrów, minister gospodarki poinformował stronę
rosyjską o gotowości rozpoczęcia negocjacji w sprawie
podpisania ww. protokołu dodatkowego.
Negocjacje w sprawie dostaw gazu ziemnego roz-
poczęły się w dniu 7 maja 2009 r. w Moskwie. Kolejne
rundy rozmów odbyły się:
1) w dniu 26 czerwca 2009 r. w Warszawie,
2) w dniu 17 lipca 2009 r. w Moskwie,
3) w dniach 30–31 lipca 2009 r. w Warszawie.
W czasie ostatniej rundy negocjacji w Warszawie
strony ustaliły listę spraw rozbieżnych. Do głównych
kwestii spornych należy zaliczyć zagadnienia zwią-
zane z funkcjonowaniem spółki odpowiedzialnej za
przesył gazu gazociągiem jamalskim – EuRoPol Gaz
SA. Kolejna runda negocjacji odbędzie się bezpośred-
nio po ustaleniach komercyjnych pomiędzy PGNiG
a Gazpromem.
Kwestie związane z dostawami gazu skroplonego
LNG prowadzi Ministerstwo Skarbu Państwa. W dniu
19 sierpnia 2008 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę
uznającą budowę terminalu LNG za inwestycję stra-
tegiczną dla interesu Polski, zgodną z planami dy-
wersyfikacji źródeł i dróg dostaw gazu ziemnego oraz
zagwarantowania bezpieczeństwa energetycznego
Polski. Zgodnie z decyzją Rady Ministrów udziały
w spółce Polskie LNG (spółka odpowiedzialna za bu-
dowę terminalu LNG) zostały przekazane do Opera-
tora Gazociągów Przesyłowych Gaz-System SA –
spółki Skarbu Państwa. W dniu 8 grudnia 2008 r.
100% udziałów Polskiego LNG nabył Gaz-System
SA. W związku z powyższym udział Ministerstwa
Skarbu Państwa w pozyskaniu LNG ma związek ze
sprawowaniem nadzoru właścicielskiego nad spółka-
mi Skarbu Państwa.
Podpisanie umowy w dniu 29 czerwca 2009 r. na
dostawy skroplonego gazu z Kataru do Polski nie ma
wpływu na przebieg negocjacji gazowych ze stroną
rosyjską. Prognoza zapotrzebowania na gaz ziemny
dla Polski przewiduje zarówno dostawy gazu rosyj-
skiego, jak i dostawy LNG od 2014 r., a także zwięk-
szenie wydobycia gazu ze złóż rodzimych. Warto pod-
kreślić, że obecnie Katar jest największym producen-
tem LNG na świecie – wielkość produkcji w 2008 r.
to 39,7 mld m3. Obecne dysponuje trzema terminala-
mi eksportowymi, w najbliższych latach uruchomi
kolejne terminale, przez co utwierdzi dominującą po-
zycję w eksporcie LNG.
Formuła cenowa kontraktu na gaz skroplony
przewiduje większą zmienność w porównaniu do for-
muły na rosyjski gaz (kontrakt jamalski). Dla obu
formuł cenowych poziomem odniesienia jest cena
ropy naftowej – a jak pokazały doświadczenia z ostat-
niego roku, cena ta może się radykalnie zmieniać.
Dlatego też PGNiG SA zainteresowane jest nie tylko
dostawami skroplonego gazu w ramach podpisanej
umowy długoterminowej, lecz także planuje brać
udział w zakupach spotowych LNG. Dzięki tym za-
kupom realizowanym w okresach, kiedy ceny LNG
636
będą niższe, będzie możliwość obniżenia kosztów za-
kupu LNG do Polski.
Dywersyfikację dostaw gazu ziemnego do Polski
poprzez budowę terminalu przewiduje projekt „Poli-
tyki energetycznej Polski do 2030 r.”. Przewiduje się
zakończenie inwestycji w 2014 r. i w tym też roku
odbiór pierwszych dostaw gazu skroplonego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji umowy offsetowej
dotyczącej zakupu samolotów F-16 (11592)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca, znak: SPS-
-023-11592/09, w sprawie stanu realizacji umowy
offsetowej zawartej w związku z zakupem samolotów
F-16, poniżej przedstawiam odpowiedź na zapytanie
pana posła.
Jak już informowano pana posła, w odpowie-
dziach na interpelacje z dnia 16 listopada 2006 r. oraz
31 grudnia 2007 r. umowa offsetowa pomiędzy Skar-
bem Państwa a Lockheed Martin Corporation (LMC)
związana z dostawą dla Sił Zbrojnych RP 48 samolo-
tów wielozadaniowych F-16 zawarta została w dniu
18 kwietnia 2003 r. i jest największą jak dotychczas
umową offsetową, jej wartość wynosi 6028,0 mln
USD. Zagraniczny dostawca ponosi odpowiedzialność
za wykonanie w ciągu 10 lat zobowiązań offsetowych
o tej wartości.
LMC rozliczany jest z wykonania umowy w trzech
etapach (tzw. mile stone). W I etapie (do końca 2006 r.)
LMC zobowiązany był do zrealizowania zobowiązań
offsetowych o łącznej wartości offsetowej 3 mld USD,
w II etapie (do końca 2009 r.) – odpowiednio 2 mld
USD, a w III etapie (do końca 2013 r.) – pozostałych
1028 mln USD. Przy czym udział zobowiązań offse-
towych bezpośrednich (lokowanych w podmiotach
o szczególnym znaczeniu gospodarczo-obronnym), na
koniec realizacji umowy wynosić powinien co naj-
mniej 50% wartości umowy offsetowej, tj. 3014 mln
USD. W tym miejscu zaznaczyć należy, że wymóg ten
nie odnosi się do poszczególnych etapów realizacji
umowy.
I etap realizacji umowy zagraniczny dostawca wy-
pełnił z ok. 30% nadwyżką. Od początku realizacji
do dnia 31 grudnia 2006 r. minister właściwy do
spraw gospodarki zaliczył na poczet wartości umowy
offsetowej z LMC wykonanie zobowiązań offseto-
wych o wartości 3,9 mld USD (z zaplanowanych do
realizacji w tym okresie 3 mld USD).
Z bieżącego monitorowania realizacji zobowiązań
offsetowych przewidzianych do wykonania w II eta-
pie umowy, tj. do końca 2009 r., wynika, że zagra-
niczny dostawca nie powinien mieć większych pro-
blemów z wypełnieniem zakładanych w tym okresie
wartości. Jak wynika z powyższego, jak również ma-
jąc na uwadze wartość wszystkich zaliczonych do
dnia sporządzenia niniejszej informacji zobowiązań
offsetowych, tj. 4 976 019 782,07 USD (w tym offset
bezpośredni – 1 976 396 092,18 USD, offset pośredni
– 2 999 623 689,89 USD) można stwierdzić, iż zagra-
niczny dostawca powinien w terminie, tj. do końca
2013 r. wykonać umowę offsetową.
Jak wynika ze wskazanych powyżej wartości,
zróżnicowane jest tempo realizacji poszczególnych
zobowiązań offsetowych w ramach offsetu pośred-
niego i bezpośredniego. Dlatego też wszelkie działa-
nia podejmowane przez ministra właściwego do spraw
gospodarki w sposób konsekwentny dążą do wpro-
wadzenia nowych mechanizmów umożliwiających
bardziej efektywną realizację wykonywanych i prze-
widzianych do realizacji zobowiązań. Niemniej zo-
bowiązania offsetowe, które zostały rozpoczęte, re-
alizowane są bez większych problemów, zgodnie
z zapisami stosownych specyfikacji zobowiązań of-
fsetowych.
Mając na względzie dotychczasowy przebieg reali-
zacji zobowiązań offsetowych oraz osiągnięte realne
korzyści, zarówno z punktu widzenia potrzeb gospo-
darki, jak i poszczególnych offsetobiorców, pozytyw-
nymi przykładami wykonania zobowiązań w ramach
umowy z LMC są projekty ulokowane m.in.:
— w ramach offsetu bezpośredniego – ZM Mesko
SA, ZCh Nitro-Chem SA, WSK PZL Rzeszów SA, ZM
Dezamet SA,
— w ramach offsetu pośredniego – Grupa Lotos
SA, General Motors Manufacturing.
Ponadto Ministerstwo Gospodarki niezmiennie
poszukuje nowych, atrakcyjnych zobowiązań offse-
towych, przede wszystkim skierowanych do przedsię-
biorców przemysłowego potencjału obronnego, które
mogłyby zastąpić zobowiązania dotychczas nierozpo-
częte bądź niemożliwe do realizacji. W październiku
2008 r. wprowadzono do umowy z LMC nowe bezpo-
średnie zobowiązania offsetowe skierowane do WZL
nr 2 w Bydgoszczy. Przedmiotem ich realizacji jest
nieodpłatny transfer technologii i know-how dotyczą-
cy zdolności długoterminowego planowania w celu
przygotowania realizacji obsług i usług naprawczych
polskich samolotów wielozadaniowych F-16. W ra-
mach realizacji tego projektu utworzone zostało w WZL
nr 2 wspólne biuro planowania obsług F-16, które
będzie odpowiedzialne za analizę perspektyw obsłu-
gi technicznej określonych systemów, komponentów
i części polskich samolotów wielozadaniowych F-16.

Ma ono za zadanie określić możliwości i ekonomiczną
celowość przeprowadzania serwisu i poziomu napraw
poszczególnych elementów polskich F-16 w bydgo-
skich zakładach.
Obecnie prowadzone są przez Ministerstwo Go-
spodarki, przy współudziale przedstawicieli Mini-
sterstwa Obrony Narodowej i WZL nr 2, negocjacje
mające na celu uzgodnienie kształtu kolejnych zobo-
wiązań offsetowych, które wejdą w skład tego pro-
jektu, przedmiotem których będzie przekazanie tech-
nologii dotyczącej obsług i usług naprawczych samo-
lotów F-16. Realizacja tych zobowiązań pozwoli na
stworzenia w WZL nr 2 bazy obsługowej w ramach
poziomu D, która w ramach określonych zdolności
WZL nr 2 będzie przeprowadzać obsługę, naprawy,
remont hydrauliki, części awioniki oraz konstrukcji
sterowniczych itp. Stworzenie takich możliwości
w WZL nr 2 spowoduje obniżenie ponoszonych przez
MON kosztów naprawy F-16. Przedmiotowa baza bę-
dzie służyć obsłudze jedynie polskich maszyn i tylko
w ramach ww. poziomu.
Poza tym, mając na uwadze zgłaszane przez Mi-
nisterstwo Obrony Narodowej potrzeby Sił Zbrojnych
RP, Ministerstwo Gospodarki zainicjowało na po-
czątku br. rokowania z zagranicznym dostawcą do-
tyczące możliwości nieodpłatnego przekazania, w ra-
mach umowy offsetowej, na rzecz ITWL technologii
i know-how systemu wsparcia operacyjnego logistyki
dla polskich samolotów wielozadaniowych F-16. Ak-
tualnie trwają rozmowy pomiędzy offsetobiorcą, off-
setodawcą i MON dotyczące uzgodnienia części tech-
nicznej projektu.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż dotychczaso-
wy przebieg realizacji umowy offsetowej z LMC był
przedmiotem kontroli przeprowadzonej w dniach od
16 września 2008 r. do 31 marca 2009 r. przez Naj-
wyższą Izbę Kontroli. Sprawdzeniem objęto okres
realizacji zobowiązań, których wykonanie przypada-
ło na lata 2003–2006, tj. I etap realizacji umowy of-
fsetowej oraz prawidłowość i skuteczność stosowa-
nych przez Ministerstwo Gospodarki procedur mo-
nitorowania i kontroli sposobu realizacji tych zobo-
wiązań. W wyniku dokonanej kontroli kontrolujący
ocenili pozytywnie stopień zaawansowania umowy,
pomimo stwierdzonych pewnych nieprawidłowości.
Jej dotychczasowy przebieg, w ocenie NIK nie stwa-
rza istotnych zagrożeń dla wykonania przez zagra-
nicznego dostawcę zobowiązań, których realizację
zagwarantował on w podpisanej umowie.
Zdaniem NIK nie w pełni satysfakcjonujący po-
ziom dotychczasowych efektów realizacji zobowiązań
offsetowych wynikających z umowy offsetowej z LMC
jest konsekwencją błędów popełnionych przez stronę
polską na etapie negocjowania warunków umowy of-
fsetowej, a przede wszystkim wadliwej selekcji zobo-
wiązań wchodzących pierwotnie w jej skład.
W ocenie NIK funkcjonujący obecnie w Minister-
stwie Gospodarki system monitorowania i kontroli
realizacji zobowiązań offsetowych nie budzi zastrze-
żeń i jest istotnym instrumentem w skutecznym wy-
637
korzystywaniu doświadczeń i wniosków płynących
z realizacji I etapu umowy z LMC.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą się
satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie sprzedaży gruntów będących
w dyspozycji Agencji Nieruchomości Rolnych
(11593)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Stanisława Steca z dnia 25 września 2009 r.,
nr SPS-023-11593/09, w sprawie sprzedaży gruntów
będących w dyspozycji Agencji Nieruchomości Rol-
nych, skierowaną do prezesa Rady Ministrów, a prze-
kazaną ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi celem
udzielenia odpowiedzi, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Uwzględniając opracowywany w tamtym czasie
projekt ustawy dotyczącej problematyki reprywaty-
zacji, prezes Rady Ministrów pan Jerzy Buzek pi-
smem z dnia 6 listopada 1997 r. polecił ministrowi
rolnictwa i gospodarki żywnościowej wydanie preze-
sowi Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa dys-
pozycji dotyczących wstrzymania podejmowania de-
cyzji w sprawach wyrażenia zgody na zbywanie lub
obciążanie nieruchomości rolnych Skarbu Państwa
wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skar-
bu Państwa.
Według stanu prawnego obowiązującego w dniu
skierowania ww. pisma przez prezesa Rady Mini-
strów do ministra rolnictwa i gospodarki żywnościo-
wej, Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, na
podstawie art. 24 ust 1 ustawy z dnia 19 październi-
ka 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rol-
nymi Skarbu Państwa, gospodarowała Zasobem
Własności Rolnej Skarbu Państwa w drodze:
— sprzedaży mienia w całości lub jego części na
zasadach określonych w rozdz. 6 ustawy,
— oddania na czas oznaczony do odpłatnego ko-
rzystania osobom prawnym lub fizycznym na zasa-
dach określonych w rozdz. 8 ustawy,
— wniesienia mienia lub jego części do spółki,
— oddania administratorowi całości lub części
mienia w celu gospodarowania, na zasadach określo-
nych w art. 25 ustawy,
— przekazania w zarząd.
638
Mienie, które nie zostało zagospodarowane w po-
wyższy sposób, agencja zabezpieczała lub przezna-
czała na inne cele w trybie określonym w statucie
agencji.
Dokonując powyższych czynności, agencja, sto-
sownie do przepisu art. 6 ust 1 pkt 4 ww. ustawy,
realizowała zadania wynikające z polityki państwa,
w szczególności w zakresie obrotu nieruchomościami
i innymi składnikami majątku Skarbu Państwa
użytkowanymi na cele rolne.
W związku z powyższym należy rozumieć, że po-
lecenie zawarte w omawianym piśmie prezesa Rady
Ministrów miało na celu realizację przez agencję po-
lityki państwa. Trzeba jednak podkreślić, że przed-
miotowe polecenie wydane zostało w związku z kon-
kretnym rządowym projektem ustawy dotyczącym
problematyki reprywatyzacji, a zatem miało charak-
ter incydentalny, dotyczący tego konkretnego projek-
tu i zaistniałej w związku z tym sytuacji.
Z uwagi na to, że ówczesna ustawa w marcu 2001 r.
nie została podpisana przez prezydenta RP, oraz z uwa-
gi na fakt, że obecnie nie trwają prace nad tym pro-
jektem kontekst wydania polecenia prezesa Rady
Ministrów stał się nieaktualny.
W tym stanie rzeczy na posiedzeniu Rady Mini-
strów w dniu 9 września 2008 r. minister rolnictwa
i rozwoju wsi przedstawił prezesowi Rady Ministrów
skutki obowiązywania polecenia prezesa Rady Mini-
strów z dnia 6 listopada 1997 r.
Prezes Rady Ministrów polecił, aby minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wspólnie z ministrem skarbu
państwa oraz ministrem finansów podjął działania
mające na celu skoordynowanie spraw związanych
z decyzjami dotyczącymi gospodarowania Zasobem
Własności Rolnej Skarbu Państwa, w szczególności
w kontekście działań reprywatyzacyjnych.
W związku z ww. poleceniem Agencja Nierucho-
mości Rolnych do chwili obecnej nie zbywa nierucho-
mości, w stosunku do których byli właściciele bądź
ich spadkobiercy złożyli zastrzeżenia reprywatyza-
cyjne. Stanowi to znaczną barierę w procesie prywa-
tyzacji gruntów wchodzących w skład zasobu. Z in-
formacji agencji wynika, że do sprzedaży nie można
przeznaczyć ok. pół miliona ha gruntów, co stanowi
ok. 20% powierzchni gruntów pozostających w Zaso-
bie Własności Rolnej Skarbu Państwa. W niektórych
województwach (wielkopolskie, kujawsko-pomorskie)
roszczenia dotyczą ponad 80% gruntów wchodzących
w skład zasobu.
Jednocześnie zgadzam się z poglądem wyrażonym
przez pana posła, że niezbędne jest zwiększenie
sprzedaży nieruchomości wchodzących w skład zaso-
bu na rzecz zainteresowanych rolników. Dlatego też
minister rolnictwa i rozwoju wsi, realizując zalecenie
prezesa Rady Ministrów, wystąpił do ministra finan-
sów oraz ministra skarbu państwa z prośbą o zajęcie
stanowiska w sprawie propozycji uchylenia zakazu
zbywania nieruchomości objętych roszczeniami re-
prywatyzacyjnymi.
Po zakończeniu konsultacji między zainteresowa-
nymi resortami należy oczekiwać podjęcia przez pre-
zesa Rady Ministrów decyzji w tym zakresie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie zasad rozliczeń Polskiego
Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA
z polskimi hutami za zużycie gazu (11596)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r.
(SPS-023-11596/09), przy którym przesłana została
interpelacja poselska Piotra Krzywickiego w sprawie
zasad rozliczeń pomiędzy Polskim Górnictwem Naf-
towym i Gazownictwem SA (dalej „PGNiG SA”)
a polskimi hutami, przedstawiam poniżej informacje
w sprawach poruszonych przez pana posła.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w celu wyja-
śnienia wątpliwości zgłoszonych przez pana posła Mi-
nisterstwo Gospodarki wystąpiło do PGNiG SA z proś-
bą o zajęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie.
PGNiG SA zawiera z odbiorcami paliwa gazowego
umowy kompleksowe, w rozumieniu art. 5 ust. 3 usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625). Umowa taka za-
wiera postanowienia umowy sprzedaży i umowy
o świadczenie usługi przesyłania lub dystrybucji pa-
liwa gazowego. Z informacji przekazanych przez
PGNiG SA wynika, że spółka negocjuje warunki tych
umów w zależności od wolumenu paliwa gazowego
dostarczanego odbiorcom oraz rodzaju sieci gazowej,
za pośrednictwem której paliwo to jest dostarczane.
Pragnę poinformować Pana Posła, że dla realiza-
cji ww. umów kompleksowych niezbędne jest zawar-
cie przez PGNiG SA umowy z operatorem systemu
przesyłowego OGP Gaz-System SA w zakresie świad-
czenia usługi przesyłania paliwa gazowego, jak rów-
nież umowy o świadczenie usługi dystrybucji paliwa
gazowego z właściwym, ze względu na miejsce do-
starczania paliwa gazowego, operatorem systemu
dystrybucyjnego. Na mocy powyższych umów PGNiG
SA został zobowiązany do spełnienia ściśle określo-
nych warunków dostarczania paliwa gazowego.
Na mocy umowy o świadczenie usług przesyłania
paliw gazowych zawartej z OGP Gaz-System SA
z siedzibą w Warszawie PGNiG SA ma obowiązek
corocznie składać operatorowi systemu przesyłowego

oświadczenie dotyczące ilości paliwa gazowego, które
ma zamiar dostarczyć za pośrednictwem sieci prze-
syłowej w kolejnym roku gazowym, w podziale na
miesiące (tzw. nominacje roczne). Ponadto na PGNiG
SA ciąży obowiązek terminowego określania ilości
paliwa gazowego dla każdej doby gazowej kolejnego
tygodnia gazowego – dla każdego punktu wejścia
oraz punktu wyjścia z systemu przesyłowego gazo-
wego (tzw. nominacje tygodniowe). W przypadku nie-
wykonywania przez PGNiG SA ww. obowiązków ope-
rator systemu przesyłowego będzie miał prawo do
naliczenia względem PGNiG SA dodatkowej opłaty.
W tym miejscu pragnę zauważyć, że nominacje
składane przez podmioty zamawiające usługę prze-
syłania paliw gazowych mają kluczowe znaczenie dla
bezpiecznego i prawidłowego funkcjonowania syste-
mu przesyłowego gazowego. Niedotrzymanie złożo-
nych nominacji może spowodować niezbilansowanie
systemu przesyłowego, a co za tym idzie, zakłócenia
w pracy sieci gazowej. W celu uniknięcia nadmierne-
go niezbilansowania systemu gazowego OGP Gaz-
-System SA zastrzegł, w zatwierdzonej przez prezesa
URE „Instrukcji ruchu i eksploatacji sieci przesyło-
wej”, że w przypadku gdy różnica pomiędzy dostar-
czanym lub odebranym paliwem gazowym a złożoną
nominacją przekroczy 10%, będzie miał prawo nali-
czyć dodatkową opłatę.
W tym miejscu pragnę wskazać, że § 39 ust. 5
rozporządzenia ministra gospodarki w sprawie
szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji ta-
ryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi
(Dz. U. z 2008 r. Nr 28, poz. 165) stanowi, że przed-
siębiorstwo energetyczne wykonujące działalność go-
spodarczą w zakresie obrotu paliwami gazowymi
i świadczące usługę kompleksową jest uprawnione do
przenoszenia na odbiorców pobierających paliwa ga-
zowe z sieci przesyłowej opłat poniesionych w związ-
ku z niedotrzymaniem nominacji, wynikającym z dzia-
łania lub zaniechania tych odbiorców.
Z uwagi na powyższe PGNiG SA, aranżując w imie-
niu i na rzecz odbiorców usługę przesyłową świad-
czoną w oparciu o postanowienia umowy przesyłowej
i „Instrukcji ruchu i eksploatacji sieci przesyłowej,
celem zapewnienia niezakłóconego i ciągłego dostar-
czania paliwa gazowego obliguje odbiorców w umo-
wach kompleksowych do przestrzegania i stosowania
obowiązków dotyczących świadczenia usługi dostar-
czania paliwa gazowego, w tym w szczególności wy-
nikających z „Instrukcji ruchu i eksploatacji sieci
przesyłowej” zasad składania nominacji rocznych i ty-
godniowych na paliwo gazowe.
Analizując postępowanie PGNiG SA, należy
wskazać na wynikającą z art. 3531 Kodeksu cywilne-
go zasadę swobody umów. Strony zawierające umowę
mogą ułożyć stosunek prawny według swego uzna-
nia, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się wła-
ściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom
współżycia społecznego. W związku z powyższym
brak jest podstaw do uznania, że działania PGNiG
SA są sprzeczne z prawem.
639
W tym miejscu pragnę podkreślić, że minister go-
spodarki nie posiada bezpośrednich instrumentów,
którymi mógłby wpływać na realizację konkretnych
przedsięwzięć o charakterze biznesowym, podejmo-
wanych przez podmioty funkcjonujące w oparciu
o przepisy powszechnie obowiązujące. Minister go-
spodarki jako naczelny organ administracji rządowej
właściwy w sprawach polityki energetycznej posiada
kompetencje przede wszystkim w zakresie tworzenia
odpowiednich ram prawnych, w których funkcjonują
przedsiębiorstwa energetyczne. Pragnę zapewnić
Pana Marszałka, że przy opracowywaniu projektów
aktów prawnych Ministerstwo Gospodarki bierze
pod uwagę interes odbiorców gazu ziemnego.
Przekazując powyższe wyjaśnienia na ręce Pana
Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawione in-
formacje pan poseł uzna za wyczerpującą odpowiedź
na poruszone w interpelacji kwestie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie poradni genetycznej
w woj. warmińsko-mazurskim (11598)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sławomira Rybickiego, przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-
-11598/09, z dnia 25 września 2009 r., w sprawie po-
radni genetycznej w woj. warmińsko-mazurskim,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
Choć wejście w życie ustawy z dnia 1 lipca 2005 r.
o ustanowieniu wieloletniego programu „Narodowy
program zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U.
Nr 143, poz. 1200, z późn. zm.) pozwala na stałe fi-
nansowanie z budżetu państwa zadań uwzględnio-
nych w narodowym programie, na które minister
zdrowia zabezpiecza w swoim budżecie środki finan-
sowe w wysokości min. 250 000 000 zł, a 10% tej
kwoty jest wydatkowane na działania profilaktyczne,
to jednak warunkiem podstawowym dla możliwości
korzystania z tych środków przez potencjalnego be-
neficjenta – podmiotu funkcjonującego w systemie
ochrony zdrowia, jest jego udział w procedurach kon-
kursowych i spełnienie określonych w nich wymogów
merytorycznych.
Należy wyjaśnić, że zadania realizowane w da-
nym roku budżetowym kolejno omawiane są na po-
640
siedzeniu Rady ds. Zwalczania Chorób Nowotworo-
wych i przyjmowane przez kierownictwo Minister-
stwa Zdrowia oraz że harmonogram zadań narodo-
wego programu akceptowany musi być w formie
uchwały przez Radę Ministrów.
W grupie tych zadań od 2006 r. realizowany jest
program opieki nad rodzinami wysokiego, dziedzicz-
nie uwarunkowanego ryzyka zachorowania na nowo-
twory złośliwe z podziałem na:
— moduł 1: Wczesne wykrywanie nowotworów
złośliwych w rodzinach wysokiego, dziedzicznie uwa-
runkowanego ryzyka zachorowania na raka piersi
i raka jajnika.
— moduł 2: Wczesne wykrywanie i prewencja no-
wotworów złośliwych w rodzinach wysokiego, dzie-
dzicznie uwarunkowanego ryzyka zachorowania na
raka jelita grubego i błony śluzowej trzonu macicy.
Mając powyższe na uwadze, informuję, że w związ-
ku z udziałem w realizacji wskazanego zadania po-
radni genetycznej usytuowanej w SP Szpitalu MSWiA
w Olsztynie Ministerstwo Zdrowia zawarło w roku
bieżącym z jednostką umowy na realizację dwóch
modułów zadania i szpital uzyska z tego tytułu środ-
ki finansowe w łącznej wysokości blisko 265 tys. zł
z możliwością ich wydatkowania do 30 czerwca 2010 r.
Konkludując, chcę wyjaśnić, że poza wyżej wska-
zaną formą ubiegania się o środki publiczne, pocho-
dzące z budżetu „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych”, w świetle obowiązujących
przepisów Ministerstwo Zdrowia nie ma podstaw for-
malnoprawnych do przyznania jednostce, dla której
minister zdrowia nie jest organem założycielskim,
jakichkolwiek środków finansowych, w tym na dzia-
łanie poradni wchodzącej w strukturę organizacyjną
szpitala.
W odniesieniu do pytania w zakresie możliwości
uzyskania przez szpital dodatkowych środków z bu-
dżetu Narodowego Funduszu Zdrowia uzupełnię in-
formację w późniejszym terminie, po uzyskaniu sto-
sownych wyjaśnień z funduszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie raportu „Polska 2030. Wyzwania
rozwojowe” w zakresie dotyczącym
budowy dróg (11600)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 września 2009 r., znak: SPS-023-
-11600/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Krzysztofa Putry w sprawie raportu „Polska
2030. Wyzwania rozwojowe”, przekazuję następujące
informacje (pytania pana posła zostały pogrupowane
tematycznie).
I. Droga krajowa nr 19, która przebiega od przej-
ścia granicznego Kuźnica – Bruzgi na granicy pol-
sko-białoruskiej przez Białystok – Międzyrzec Pod-
laski – Lublin – Rzeszów do Barwinka na granicy
polsko-słowackiej, jest drogą o międzynarodowym
znaczeniu dla transportu. Zgodnie z deklaracją łań-
cucką ministrów transportu Litwy, Polski, Słowacji
i Węgier, podpisaną 27 października 2006 r. podczas
konferencji „Jedna droga – cztery kraje”, zostaną
podjęte działania w celu włączenia do transeuropej-
skiej sieci transportowej szlaku drogowego o długości
1000 km z Kowna przez Białystok, Lublin, Rzeszów,
Preszów, Koszyce i Miszkolc do Budapesztu. Ponadto
ministrowie zobowiązali się, że będą uwzględniać
wymieniony szlak drogowy jako jeden z prioryteto-
wych w krajowych politykach transportowych.
Ponadto chciałbym poinformować, iż przebieg tra-
sy Via Carpatia jest planowany między Litwą i Polską
z pominięciem terytorium Białorusi. Zatem w tym za-
kresie nie było żadnych uzgodnień pomiędzy Polską
a Białorusią. Kwestia rozważenia skierowania tego
szlaku w kierunku na Grodno jest teoretycznie moż-
liwa, jednakże wymagałaby przeprowadzenia kon-
sultacji ze stroną litewską i białoruską. Jednocześnie
skierowanie tego szlaku na Białoruś byłoby brakiem
konsekwencji w tworzeniu i definiowaniu przebiegu,
gdyż główną ideą powołania do życia „Via Carpatia”
była lokalizacja w całości na terenie UE i tranzyt
pozbawiony granic wewnętrznych państw członkow-
skich.
II. Resort infrastruktury, zgodnie z rekomendacją
Stałego Komitetu Konwencji Berneńskiej przy Ra-
dzie Europy, po dokonaniu niezbędnych ustaleń
z ministrem środowiska (jako stroną ww. konwencji),
opracował dokument pod nazwą „Strategia rozwoju
I paneuropejskiego korytarza transportowego. Część
I: korytarz drogowy” wraz z prognozą oddziaływania
na środowisko skutków realizacji przedmiotowej
strategii. Bezpośredni powód wydania rekomendacji
nr 108 (2003) stanowiły liczne protesty organizacji
ekologicznych w latach 2002–2003 oraz wniesienie
do Stałego Komitetu Konwencji Berneńskiej skargi
przeciwko rządowi polskiemu.
Celem dokumentu było wskazanie wszystkich
możliwych wariantów przebiegu korytarza w pasie
o szerokości 150 km od Budziska do Warszawy oraz
określenie optymalnego wariantu przebiegu trasy
Via Baltica. We wstępnym etapie prac zdefiniowano
ponad 40 wariantów przebiegu korytarza transpor-
towego, które zostały poddane analizie wielokryte-
rialnej. Zastosowano 4 kryteria podstawowe: rucho-
wo-sieciowe, ekonomiczne, ekologiczne, społeczne,
natomiast każde kryterium podstawowe uwzględnia-
ło od kilku do kilkunastu kryteriów cząstkowych.
Przeprowadzona analiza pozwoliła na wskazanie jed-

nego, preferowanego wariantu 42, biegnącego od
przejścia granicznego w Budzisku do Suwałk, Ra-
czek, Ełku, Szczuczyna, Łomży, Ostrowi Mazowiec-
kiej, Wyszkowa, Radzymina i Warszawy, spełniają-
cego najlepiej zastosowane kryteria oceny. W zakre-
sie kryterium ekonomicznego wariant preferowany,
podczas gdy wariant po śladzie istniejącej drogi kra-
jowej nr 8 otrzymał punktację o ponad 50% niższą
i uplasował się w końcowej części rankingu. Najko-
rzystniejszym wariantem z punktu widzenia oceny
ekonomicznej był wariant 43, który od Budziska do
Łomży pokrywa się z wariantem preferowanym, na-
tomiast od Łomży biegnie przez Ostrołękę, Pułtusk,
Serock do Warszawy.
W związku z powyższym konieczne stało się zno-
welizowanie rozporządzenia w sprawie sieci auto-
strad i dróg ekspresowych i określenie w nim nowego
przebiegu tzw. trasy Via Baltica, zgodnego z wynika-
mi strategii (droga ekspresowa S61). Dzięki zapropo-
nowanemu w projekcie rozporządzenia nowemu ukła-
dowi dróg szybkiego ruchu Podlasie zyska ok. 100 km
nowych dróg ekspresowych.
Oprócz tego w ww. projekcie rozporządzenia za-
proponowano także wprowadzenie zmiany kierunko-
wego przebiegu drogi ekspresowej S8 i S19 polegają-
cej na:
— wskazaniu przebiegu drogi ekspresowej S8 po
trasie określonej w zmienianym rozporządzeniu do
węzła Choroszcz, natomiast od Białegostoku na pół-
noc do początku obwodnicy Augustowa (po trasie
istniejącej drogi krajowej nr 8) droga stałaby się jed-
nojezdniową drogą klasy GP,
— zmianie przebiegu drogi S19 na terenie woj.
podlaskiego, co pozwoli ominąć obszary cenne przy-
rodniczo.
Należy przy tym podkreślić, iż kryterium ekono-
miczne, zwłaszcza od czasu wstąpienia Polski do Unii
Europejskiej, nie jest jedynym ani też decydującym
kryterium wyboru we wszelkiego rodzaju przedsię-
wzięciach. Dotyczy to nie tylko projektów współfi-
nansowanych ze środków unijnych, ale również z kra-
jowych. W przypadku inwestycji realizowanych na
terenach o wysokich walorach przyrodniczych (np.
północno-wschodnia część kraju) przestrzeganie
wspólnotowych polityk ochrony środowiska zaimple-
mentowanych do polskiego porządku prawnego ma
szczególne znaczenie, zwłaszcza w świetle skarg kie-
rowanych przez organizacje pozarządowe do instytu-
cji unijnych.
Wprowadzenie nowego przebiegu trasy Via Balti-
ca wynika bezpośrednio z konieczności uwzględnie-
nia wyników oceny strategicznej, a także kroków
rządu Rzeczypospolitej zmierzających do zamknięcia
prowadzonego przez Komisję Europejską postępowa-
nia w sprawie naruszenia wymogów dyrektywy 92/
43/EWG w związku z kilkoma projektami drogowy-
mi. Przytoczona w piśmie pana posła informacja
przeprowadzenia modernizacji drogi krajowej nr 61
nie stoi jednak w konflikcie z wykonanym opracowa-
niem, ponieważ stanowi ona wypełnienie podstawo-
641
wego obowiązku każdego zarządcy drogowego, jakim
jest utrzymanie drogi w odpowiednim standardzie
bezpieczeństwa (poprzez niezbędne remonty i moder-
nizacje).
Odnośnie do harmonogramów informuję, iż po
przyjęciu przez Radę Ministrów proponowanego wa-
riantu trasy Via Baltica rozpoczną się prace przygo-
towawcze do realizacji inwestycji. Z uwagi na ko-
nieczność opracowania dokumentacji technicznej dla
zmienionych pododcinków oraz uzyskania szeregu
decyzji administracyjnych niezbędnych do rozpoczę-
cia budowy realizacja odcinka Warszawa – Budzisko
zakończy się w nowej perspektywie programowej.
Przyjęcie ww. wariantu nie będzie zmuszało jed-
nak do zmiany deklaracji łańcuckiej. Deklaracja ta
dotyczy szlaku Via Carpatia i nie określa jednoznacz-
nie kategorii drogi. Zmiany zaproponowane w przed-
miotowym rozporządzeniu nie prowadzą do automa-
tycznej zmiany ustalonego przebiegu drogi Via Car-
patia: do Białegostoku drogą krajową S19, potem dro-
gą krajową nr 8 klasy GP do obwodnicy Augustowa,
a następnie przebieg drogi Via Carpatia pokrywałby
się z przebiegiem drogi Via Baltica drogą S61.
III. Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem
w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych duża
obwodnica Białegostoku jest to fragment drogi eks-
presowej nr 8 od Dobrzyniewa przez Knyszyn do Ko-
rycina. Po zmianie rozporządzenia będzie to droga
ekspresowa S19. Zgodnie z koncepcją będzie to pół-
nocno-zachodnia obwodnica miasta, jednocześnie
omijająca Puszczę Knyszyńską. Należy przy tym za-
znaczyć, iż przedmiotowa inwestycja znajduje się na
wczesnym etapie prac koncepcyjnych, dlatego brak
jest możliwości szczegółowego określenia jej wartości
kosztorysowej oraz rozwiązań technicznych.
IV. Odnosząc się do pytania nr 6, informuję, iż
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” znajduje się inwestycja pn. „Przebudowa dro-
gi S8 Białystok – granica państwa”, w ramach której
przewidziano budowę obwodnicy m. Sztabin oraz mo-
dernizację odcinków Suchowola – Sztabin i Sztabin
– Korycin. Jednakże po przyjęciu zmian proponowa-
nych w rozporządzeniu nastąpi zmiana parametrów
technicznych tej drogi.
V. Ruch samochodów ciężarowych w I półroczu
2009 r. na wymienionych przez pana posła przej-
ściach przedstawia się następująco:
— Kukuryki – 161 499,
— Medyka – 25 149.
Przejście w Budzisku jest przejściem wewnątrz
Unii Europejskiej i dlatego też Ministerstwo Infra-
struktury nie otrzymuje od Straży Granicznej infor-
macji nt. ruchu samochodów.
VI. O kolejności budowy dróg decydują względy
ekonomiczne i społeczne oraz fakt, czy dany odcinek
drogi jest istny dla systemu transportowego. Niema-
łe znaczenie ma również dostępność środków finan-
sowych. W związku z tym dokładne terminy realiza-
cji zadań są ściśle uzależnione od dostępności środ-
ków finansowych.
642
VII. W „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” przyjętym uchwałą Rady Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. z interesujących pana
posła obwodnic ujęto budowę obwodnicy Szczuczyna,
Stawisk i Bargłowa Kościelnego.
Inwestycje: budowa obwodnicy Bargłowa Kościel-
nego na drodze nr 61, budowa obwodnicy Szczuczyna
na drodze nr 61 Łomża – Augustów oraz budowa ob-
wodnicy Stawisk współfinansowane są z Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej”. Obecnie zadania znajdują się na etapie prac
przygotowawczych, w ramach których przygotowany
jest wniosek o wydanie decyzji środowiskowej (DUŚ)
– przewidywany termin uzyskania tej decyzji to IV
kwartał 2009 r., natomiast zezwolenia na realizację
inwestycji: I/II kw. 2011 r..
Pozostałe wspomniane przez pana posła obwod-
nice nie zostały ujęte w programie, dlatego też brak
jest podstaw formalnych do ich realizacji. Należy jed-
nak zauważyć, iż GDDKiA podejmuje działania, któ-
re umożliwią budowę w chwili zapewnienia odpo-
wiednich środków finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Kazimierza Hajdy
w sprawie projektu zmiany rozporządzenia
ministra obrony narodowej dotyczącego
wojewódzkich sztabów wojskowych
i wojskowych komend uzupełnień (11603)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Hajdy w sprawie
projektu zmiany rozporządzenia ministra obrony na-
rodowej dotyczącego wojewódzkich sztabów wojsko-
wych i wojskowych komend uzupełnień (SPS-023-
-11603/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej znajdują się
obecnie na etapie wdrażania rozwiązań prawnych
przyjętych w ramach procesu profesjonalizacji. Od-
stąpienie od obowiązkowych form odbywania służby
wojskowej spowodowało zmniejszenie zadań wojsko-
wych komend uzupełnień w zakresie pokojowego
uzupełniania stanów osobowych jednostek wojsko-
wych. Wobec powyższego niezbędnym stało się prze-
prowadzenie zmian zmierzających do ograniczenia
kosztów funkcjonowania terenowych organów admi-
nistracji wojskowej.
Opracowany w resorcie obrony narodowej projekt
rozporządzenia ministra obrony narodowej zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie wojewódzkich szta-
bów wojskowych i wojskowych komend uzupełnień
jest wyrazem zaistniałych przemian. Zakłada on roz-
formowanie czterdziestu trzech wojskowych komend
uzupełnień, w tym komendy w Nowym Targu. Zgod-
nie z zapisami projektu pow. nowotarski i tatrzański
znajdą się w obszarze właściwości Wojskowej Komen-
dy Uzupełnień w Nowym Sączu, a pow. suski – WKU
w Oświęcimiu. Taki podział ma na celu zapewnienie
efektywności funkcjonowania administracji wojsko-
wej na tym terenie.
Przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie wyty-
powania wojskowych komend uzupełnień przezna-
czonych do rozformowania, w tym również komendy
w Nowym Targu, uwzględnione zostały wszelkie
aspekty mające wpływ na prawidłowe funkcjonowa-
nie tych organów na terenie danego województwa.
Wśród branych pod uwagę czynników wymienić na-
leży m.in. wielkość administrowanego obszaru, jego
potencjał ludnościowy, liczebność posiadanych zaso-
bów rezerw osobowych, zadania danej komendy w za-
kresie zabezpieczenia mobilizacyjnego rozwinięcia
jednostek wojskowych, koszty administracyjne, a tak-
że wspomniane w interpelacji pana posła Kazimierza
Hajdy koszty wezwań, podróży służbowych czy utra-
conych zarobków.
W uzasadnieniu do wspomnianego projektu rozpo-
rządzenia wskazano, że w pierwszych dwóch, trzech
latach od zakończenia wprowadzania reformy, oszczęd-
ności z tytułu ograniczenia liczebności terenowych
organów administracji wojskowej zostaną w zasadzie
zniwelowane przez jednorazowe koszty związane
z planowanym rozformowaniem niektórych wojsko-
wych komend uzupełnień. W dalszej perspektywie
budżet Ministerstwa Obrony Narodowej osiągnie
oszczędności w wysokości ok. 90 mln zł rocznie.
Resort obrony narodowej zdaje sobie sprawę, że
ograniczanie liczebności terenowych organów admi-
nistracji wojskowej, mimo ekonomicznego uzasadnie-
nia, jest procesem trudnym i negatywnie odbieranym
przez społeczności lokalne oraz władze samorządowe.
Tym niemniej najważniejszym czynnikiem są potrze-
by Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
wielkości administracji wojskowej niezbędnej do
sprawnego uzupełniania stanów osobowych jedno-
stek wojskowych zarówno w czasie pokoju, jak i na
wypadek kryzysu, mobilizacji lub wojny.
Pragnę podkreślić, że wspomniany projekt rozpo-
rządzenia znajduje się obecnie na etapie uzgodnień
wewnątrzresortowych, a na ostateczny kształt tego
aktu prawnego, a tym samym kształt terenowej ad-
ministracji wojskowej, będą miały wpływ również
ewentualnie zgłaszane w toku dalszych prac uwagi
i propozycje. W związku z tym obecnie nie jest moż-
liwe definitywne wskazanie wojskowych komend
uzupełnień przeznaczonych do rozformowania oraz

komend, które przejęłyby ich dotychczasowe zadania,
a także zakresu, w jakim miałoby to nastąpić.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie ulgowych przejazdów liniami PKP
emerytów i rencistów (11604)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Lecha Kołakowskiego, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 25 września 2009 r.,
znak: SPS-023-11604/09, w sprawie ulgowych prze-
jazdów liniami PKP emerytów i rencistów, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, co następuje.
W obecnym stanie prawnym zgodnie z art. 3 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do
ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,
z późn. zm.) emeryci i renciści mają prawo do dwóch
przejazdów w ciągu roku z ulgą 37% koleją w 2 klasie
pociągów osobowych, pospiesznych i ekspresowych
(z wyłączeniem pociągów InterCity i EuroCity).
Dokumentem poświadczającym uprawnienie eme-
rytów i rencistów do korzystania z ulgi ustawowej
jest zaświadczenie, według wzoru stanowiącego za-
łącznik nr 2 do rozporządzenia ministra infrastruk-
tury z dnia 25 października 2002 r. w sprawie rodza-
jów dokumentów poświadczających uprawnienia do
korzystania z ulgowych przejazdów środkami pu-
blicznego transportu zbiorowego (Dz. U. Nr 179,
poz. 1495, z późn. zm.), do którego wystawiania zosta-
ło upoważnionych 14 organizacji o zasięgu ogólnokra-
jowym, wymienionych w § 6 tegoż rozporządzenia.
Próba traktowania przez przewoźników kolejo-
wych przejazdu w jedną stronę z przesiadką jako
dwóch przejazdów, zgodnie z twierdzeniem posła, jest
rzeczą niedopuszczalną.
Od 13 stycznia 2005 r. nastąpiła bowiem zmiana
wzoru zaświadczenia dla emerytów i rencistów, okre-
ślonego w załączniku nr 2 do powołanego rozporzą-
dzenia, podyktowana brakiem możliwości odprawy
podróżnych na podstawie jednego biletu wspólnego
na przejazd pociągami dwóch przewoźników PKP
643
Przewozy Regionalne sp. z o.o. i PKP InterCity sp. z o.o.,
po wprowadzeniu przez zarząd spółki PKP Przewozy
Regionalne z dniem 1 maja 2004 r. własnej taryfy na
przewóz osób, rzeczy i zwierząt PKP Przewozy Regio-
nalne (TP-PR). Do dnia 1.05.2004 r. posiadacz za-
świadczenia mógł nabyć jeden bilet na przejazd pocią-
gami dwóch przewoźników (od stacji początkowej do
stacji końcowej), wykorzystując jedną rubrykę za-
świadczenia. Uprawnienie ustawowe było wykorzysty-
wane do przejazdu w kierunku „tam” i „z powrotem”
po zajęciu przez kasjera 2 rubryk zaświadczenia.
Likwidacja możliwości zakupu przez emeryta lub
rencistę biletu wspólnego z ulgą ustawową na prze-
jazd pociągami dwóch przewoźników, np. w relacji
Gdynia – Muszyna, wiązała się z koniecznością wy-
kupienia 2 biletów stanowiących dowód zawarcia
dwóch odrębnych umów przewozu na trasie Gdynia
– Kraków (IC) i Kraków – Muszyna (PR). Literalne
stosowanie przepisów ustawy i rozporządzenia powo-
dowało konieczność dokonywania wyboru tylko jed-
nego przewoźnika świadczącego usługę przewozową
(przejazd na podstawie jednego biletu).
Wobec powyższego minister infrastruktury uznał
za zasadne przyjęcie rozwiązania polegającego na wpi-
sywaniu przez kasjera do jednej rubryki zaświadcze-
nia 2 biletów np. na przejazd pociągiem spółki PKP
Przewozy Regionalne i pociągiem PKP InterCity SA,
wprowadzając nowy wzór tego dokumentu.
Przyznanie wszystkim emerytom i rencistom pra-
wa do korzystania z co najmniej 10-krotnego przejaz-
du środkami transportu kolejowego wszystkich prze-
woźników kolejowych, jak wnioskuje poseł, równo-
znaczne byłoby z przyznaniem im ulg ustawowych
w niewspółmiernie szerszym wymiarze od posiada-
nych przez nich uprawnień przed ograniczeniem ulg
w 2002 r., kiedy to mieli prawo również tylko do 2
przejazdów w roku, z tym że z ulgą 50% w klasie 1
i 2 wszystkich rodzajów pociągów.
Ewentualna inicjatywa ustawodawcza w zakresie
ustawowych ulg przejazdowych, zgodna z kreowaną
przez rząd polityką społeczną, może zostać podjęta
dopiero po akceptacji samego zamysłu rozszerzenia
dotychczasowego zakresu ulg i po ustaleniu, których
grup uprawnionych i w jakim zakresie zwiększenie
ulg ma dotyczyć, albowiem otrzymywane wnioski
w tej sprawie dotyczą nie tylko emerytów i rencistów,
ale także innych osób uprawnionych do ulg z mocy
różnych ustaw. Decydujące znaczenie będą miały
skutki finansowe z tego tytułu dla budżetu państwa.
W ustawie budżetowej na sfinansowanie ulg ustawo-
wych w obecnym kształcie przeznacza się rocznie
kwotę ponad 900 mln zł.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że do właściwo-
ści ministra infrastruktury należą sprawy dotyczące
ustawowych uprawnień do ulg przy przejazdach środ-
kami publicznego transportu zbiorowego kolejowego
i autobusowego, w tym przyznanych m.in. ustawą
z dnia 20 czerwca 1992 r., oraz nadzór nad prawidło-
wym stosowaniem tych przepisów przez uprawnio-
nych przewoźników kolejowych i autobusowych. Mi-
644
nister infrastruktury, nie posiadając kompetencji do
rozszerzenia uprawnień do ulgowych przejazdów ja-
kimkolwiek kategoriom osób uprawnionych, w tym
emerytom i rencistom, nie jest organem właściwym
do wnioskowania o wniesienie inicjatywy ustawo-
dawczej w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Dziedziczaka
w sprawie polityki państwa
wobec dystrybutorów oleju opałowego (11605)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jana
Dziedziczaka w sprawie polityki państwa wobec dys-
trybutorów oleju opałowego, otrzymaną 28 września
2009 r. przy piśmie znak: SPS-023-11605/09 z 25
września 2009 r., poniżej przedstawiam następujące
informacje.
Pragnę zapewnić, iż znana jest mi sytuacja na
rynku oleju opałowego, w tym kontroli jego dystry-
butorów w zakresie oświadczeń o przeznaczeniu
składanych przez nabywców tego paliwa.
W dniu 14 września br. resort gospodarki otrzy-
mał także szczegółową korespondencję Polskiej Izby
Paliw Płynnych (PIPP) z Ministerstwem Finansów
dotyczącą tej sprawy.
W dniu 10.09.2009 r. przedstawiciel Ministerstwa
Gospodarki (MG) uczestniczył w spotkaniu z przed-
siębiorcami branży paliwowej biorącymi udział w de-
monstracji mającej na celu wyrażenie sprzeciwu wo-
bec zaistniałej sytuacji, odbierając złożoną przez nich
petycję.
Ministerstwo Gospodarki jest otwarte na dysku-
sję z branżą w powyższym temacie. W najbliższym
czasie MG zorganizuje, na prośbę przedsiębiorców,
spotkanie w przedmiotowej sprawie z Komitetem Ko-
ordynacyjnym Dystrybutorów Lekkiego Oleju Opa-
łowego.
Ponadto w wystąpieniu z 7.10.2009 r. do ministra
finansów, kompetencyjnie nadzorującego działalność
organów celnych i skarbowych, poprosiłem o baczne
przyjrzenie się sygnalizowanemu zjawisku i – w razie
konieczności – przyjęcie takich rozwiązań, które
uwzględnią zarówno szeroko rozumiany interes pań-
stwa, jak i uzasadnione oczekiwania oraz postulaty
przedsiębiorców.
Lekki olej opałowy nie jest wprawdzie zaliczany
do klasycznych odnawialnych źródeł energii (OZE),
niemniej z uwagi na swoje zalety i właściwości jest
paliwem ekologicznym, przyjaznym dla środowiska.
Mając to na uwadze, resort gospodarki będzie w dal-
szym ciągu sugerował i popierał stosowne rozwiąza-
nia, w tym określone zachęty finansowe, mogące
przyczynić się do jak najszerszej promocji wykorzy-
stania oleju napędowego do celów grzewczych.
Rząd przykłada szczególne znaczenie do kwestii
rozwoju wykorzystania OZE, który postrzegany jest
zarówno jako działanie zmniejszające obciążenie śro-
dowiska, jak również podnoszące bezpieczeństwo
energetyczne. Mając to na uwadze, ministerstwo po-
dejmuje szerokie działania dotyczące promocji ener-
getyki odnawialnej. Potwierdzeniem tego jest obser-
wowany rozwój OZE w ostatnich latach, szczególnie
w dwóch obszarach: energii elektrycznej oraz biopa-
liw trakcyjnych.
W pierwszym z wyżej wymienionych obszarów
rozwój ten jest szczególnie zauważalny w przypadku
energii wiatrowej, gdzie moc zainstalowana wzrasta-
ła w kolejnych latach w sposób następujący: w 2005 r.
– 124 MW, w 2006 r. – 173 MW, w 2007 r. – 288 MW,
w 2008 r. – około 450 MW. Powyższy stan jest efek-
tem dobrze funkcjonującego mechanizmu wsparcia
w postaci wprowadzonych w 2005 r. świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnym źródle energii.
Z kolei wzrost wykorzystania biokomponentów
w transporcie był spowodowany wejściem w życie
ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.: o biokomponenetach
i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz. 1199,
z późn. zm.) oraz o systemie monitorowania i kontro-
lowania jakości paliw (Dz. U. Nr 169, poz. 1200),
a w szczególności wprowadzeniem w pierwszej z wy-
mienionych regulacji, od dnia 1 stycznia 2008 r., obo-
wiązku zapewnienia określonego udziału biokompo-
nentów w rynku paliw transportowych. O skali tego
wzrostu świadczy choćby fakt, że (jak wynika z da-
nych przedstawionych w kwartalnych raportach pre-
zesa Urzędu Regulacji Energetyki) w I kwartale
2008 r. poziom realizacji Narodowego Celu Wskaźni-
kowego (NCW) wyniósł około 3%, w drugim ponad
3,5%, a w trzecim ponad 4%, przy obowiązującym
NCW na 2008 r. wynoszącym 3,45%. W celu zobra-
zowania dynamiki tego rozwoju należy zauważyć, iż
udział biokomponentów w rynku paliw transporto-
wych w 2007 r. wyniósł zaledwie 0,68%.
Ponadto należy podkreślić, że dla rozwoju wyko-
rzystania OZE istotne znaczenie będzie miał pakiet
klimatyczno-energetyczny będący realizacją konklu-
zji Rady Europejskiej z marca 2007 r. Jednym z głów-
nych elementów pakietu jest projekt dyrektywy w spra-
wie promowania stosowania energii ze źródeł odna-
wialnych. Zakłada on zwiększenie udziału energii ze
źródeł odnawialnych w bilansie energii finalnej Unii
Europejskiej do 20% w 2020 r. (w przypadku Polski
udział ten ma wynosić 15%). Jednocześnie wszystkie
państwa członkowskie powinny zwiększyć udział

energii odnawialnej w transporcie do 10% w 2020 r.
Zawarte w projekcie dyrektywy cele pośrednie dla
Polski określają udział energii ze źródeł odnawial-
nych w poszczególnych latach na następującym po-
ziomie: 2012 r. – 8,76%, 2014 r. – 9,36%, 2016 r. –
10,44%, 2018 r. – 11,88%.
Powyższe ustalenia ukazują filozofię nowej poli-
tyki w zakresie OZE. Znalazła ona odzwierciedlenie
w przygotowanym w Ministerstwie Gospodarki pro-
jekcie „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”, któ-
ry po uzgodnieniach międzyresortowych i konsulta-
cjach społecznych ma zostać zaakceptowany przez
rząd w październiku br. Rozwój wykorzystania OZE
został w nim bowiem wskazany jako jeden z sześciu
podstawowych kierunków polskiej polityki energe-
tycznej. Dokument ten określa trzy główne cele poli-
tyki energetycznej w tym obszarze:
— wzrost udziału OZE w finalnym zużyciu ener-
gii do poziomu 15% w 2020 r. oraz do 20% w 2030 r.,
— osiągnięcie w 2020 r. 10-procentowego udziału
biopaliw w rynku paliw transportowych oraz zwięk-
szenie wykorzystania biopaliw II generacji,
— ochronę lasów przed nadmiernym eksploato-
waniem w celu pozyskiwania biomasy oraz zrówno-
ważone wykorzystanie obszarów rolniczych na OZE,
w tym biopaliw, tak aby nie doprowadzić do konku-
rencji pomiędzy energetyką odnawialną a rolnic-
twem.
Wśród zapisanych w „Polityce energetycznej Pol-
ski do 2030 r.” zadań mających na celu implementa-
cję dyrektywy warto wskazać na dwa, których reali-
zację już rozpoczęto. Pierwszym z nich jest sporzą-
dzenie planu niezbędnych działań dla wdrożenia
dyrektywy w sprawie promowania stosowania ener-
gii ze źródeł odnawialnych, który określać będzie
konieczne zmiany i uzupełnienia regulacji prawnych
w zakresie OZE, kwestie obowiązków administracji
publicznej związanych z rozwojem wykorzystania
tych źródeł, a także rozwiązania organizacyjne w tym
zakresie.
Drugim zadaniem jest przygotowanie „Planu
działań na rzecz wzrostu wykorzystania OZE do
2020 r.”, przedstawiającego ścieżki dochodzenia do
15-procentowego udziału OZE w energii finalnej
w podziale na energię elektryczną, ciepło i chłód oraz
energię odnawialną w transporcie i w rozbiciu na po-
szczególne technologie. Powyższy dokument Polska
jest zobowiązana notyfikować Komisji Europejskiej
najpóźniej do 30 czerwca 2010 r.
Ponadto, ze względu na fakt, iż istniejące rozwią-
zania w zakresie wsparcia dla wykorzystania tzw.
niesieciowego ciepła i chłodu z OZE są niewystarcza-
jące, Ministerstwo Gospodarki podjęło działania ma-
jące na celu analizę mechanizmów wsparcia w tym
zakresie, w kontekście znalezienia optymalnych roz-
wiązań możliwych do zastosowania w warunkach
polskich. W związku z powyższym w ww. projekcie
„Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” zapisano
działanie: Wprowadzenie dodatkowych instrumen-
tów wsparcia zachęcających do szerszego wytwarza-
645
nia ciepła i chłodu z odnawialnych źródeł energii.
Jednocześnie w „Programie działań wykonawczych
na lata 2009–2012” stanowiącym załącznik nr 3 do
projektu „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”
zawarte zostało następujące zadanie: „Przygotowa-
nie zmian w ustawach podatkowych i innych aktach
prawnych mających na celu promowanie wykorzy-
stania ciepła i chłodu z zasobów geotermalnych
(w tym przy użyciu pomp ciepła) oraz energii sło-
necznej (przy zastosowaniu kolektorów słonecz-
nych)”. Należy także podkreślić, iż będą prowadzo-
ne działania związane z rozwojem wykorzystania
biopaliw II generacji.
Pragnę zapewnić, iż sprawa poruszona w interpe-
lacji pana posła Jana Dziedziczaka traktowana jest
przez Ministerstwo Gospodarki z należną jej uwagą.
Chciałbym wyrazić nadzieję, że zarówno dotychczas
podjęte, jak i przyszłe działania mojego resortu przy-
czynią się do jej pomyślnego rozwiązania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie dostępności podręczników
spełniających wymogi w zakresie nowej
podstawy programowej dla uczniów
upośledzonych intelektualnie
oraz niesłyszących (11607)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Adama Wykręta (SPS-023-11607/09)
w sprawie podręczników dla dzieci z upośledzeniem
umysłowym oraz niesłyszących, uprzejmie informuję.
Ministerstwo Edukacji Narodowej od wielu lat fi-
nansuje zakup podręczników szkolnych i książek po-
mocniczych przeznaczonych dla uczniów niewido-
mych, słabowidzących, niesłyszących i z upośledze-
niem umysłowym.
Każdego roku dla uczniów niesłyszących oraz
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim dofi-
nansowywane były podręczniki opracowane przez
Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne SA (obecnie
jest to jedyne wydawnictwo na rynku wydające pod-
ręczniki dla tych uczniów).
W budżecie zadaniowym MEN na 2009 r. finan-
sowanym z cz. 30: Oświata i wychowanie, z wyłącze-
niem projektów realizowanych przy udziale środków
646
pochodzących z UE, również zostały zaplanowane
środki finansowe na realizację ww. zadania. W kom-
petencjach ministra edukacji narodowej pozostaje
każdorazowe określenie wysokości udzielanego dofi-
nansowania oraz formy jego przekazania. Środki te
zostaną przeznaczone przede wszystkim na dofinan-
sowanie podręczników opracowanych zgodnie z nową
podstawą programową kształcenia ogólnego (według
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17)), przeznaczonych dla uczniów I klasy
szkoły podstawowej oraz I klasy gimnazjum. Obowią-
zujące regulacje prawne stanowią bowiem, iż w roku
szkolnym 2009/2010 nowa podstawa programowa
kształcenia ogólnego obowiązuje tylko w przedszko-
lach, klasach pierwszych szkół podstawowych oraz
gimnazjów. W związku z tym tylko ci uczniowie po-
trzebują nowych podręczników. W pozostałych kla-
sach mogą bowiem być stosowane podręczniki prze-
znaczone do kształcenia specjalnego, zakupione przez
MEN w latach ubiegłych. Każdego roku będą dofi-
nansowywane kolejne tytuły podręczników przezna-
czonych do kształcenia zgodnie z nową podstawą pro-
gramową tak, aby ułatwić szkołom optymalne wdra-
żanie reformy programowej oraz, w miarę posiada-
nych środków, kolejne tytuły podręczników opraco-
wanych zgodnie z podstawą programową z 2002 r.
Jednocześnie należy podkreślić, że podręczniki do
kształcenia specjalnego przeznaczone dla uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim pro-
ponowane do wydania są przygotowywane indywidu-
alnie przez pedagogów specjalnych bądź przez zespo-
ły nauczycielskie pracujące pod kierunkiem wydaw-
nictw.
Szczegółowe warunki i tryb dopuszczania do
użytku szkolnego podręczników reguluje rozporzą-
dzenie ministra edukacji narodowej z dnia 8 czerwca
2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego
programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkol-
nego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730), zgodnie
z którym wniosek o dopuszczenie do użytku szkolne-
go podręcznika składa jego wydawca. Jednym z wa-
runków dopuszczenia do użytku szkolnego podręcz-
nika jest uzyskanie pozytywnych opinii sporządzo-
nych przez rzeczoznawców wpisanych na prowadzoną
przez ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania listę rzeczoznawców do spraw podręczników
przeznaczonych do kształcenia ogólnego/specjalnego.
Po uzyskaniu tych opinii minister edukacji narodo-
wej wydaje decyzję o dopuszczeniu podręcznika do
użytku szkolnego i wpisuje go do wykazu podręczni-
ków przeznaczonych do kształcenia specjalnego.
Z powyższego wynika, że oferta podręczników do-
stępnych do kształcenia specjalnego nie zależy od
Ministerstwa Edukacji Narodowej, lecz przede
wszystkim od inwencji autorów podręczników, wy-
dawców, jakości podręczników proponowanych do
wydania, tempa pracy rzeczoznawców. Ministerstwo
Edukacji Narodowej natomiast przestrzega procedur
formalnych związanych z dopuszczeniem podręczni-
ków do użytku szkolnego oraz dofinansowuje pod-
ręczniki przeznaczone do kształcenia specjalnego.
Obecnie powyższe zadanie jest w trakcie realiza-
cji. Wnioski o dopuszczenie do użytku szkolnego pod-
ręczników przeznaczonych dla uczniów niesłyszących
i z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim,
opracowanych zgodnie z nową podstawą programową
kształcenia ogólnego, wpływają do MEN dopiero od
maja 2009 r. Rozpatrywane są terminowo, zgodnie
z procedurami określonymi w ww. rozporządzeniu.
Ostatni z wnioskowanych podręczników został do-
puszczony do użytku 22 września br. Wśród 13 zło-
żonych wniosków tylko 6 dotyczy podręczników opra-
cowanych zgodnie z nową podstawą programową.
Pozostałe 7 wniosków dotyczy podręczników prze-
znaczonych do kształcenia specjalnego w szkole pod-
stawowej, opracowanych zgodnie z dotychczasową
podstawą programową kształcenia ogólnego na pod-
stawie rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
Nr 51, poz. 458, z późn. zm.).
Jednocześnie należy zauważyć, że uczniowie z upo-
śledzeniem umysłowym w stopniu lekkim realizują
podstawę programową kształcenia ogólnego tę samą
co ich pełnosprawni rówieśnicy. W związku z tym
podręczniki dostępne na rynku mogą być stosowane
również w procesie kształcenia tych uczniów. Zgod-
nie z art. 22a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) nauczyciel ma prawo wyboru podręczni-
ka spośród wszystkich podręczników dopuszczonych
do użytku szkolnego. Mając na uwadze powyższe, de-
cyzję w sprawie wyboru podręczników podejmuje na-
uczyciel przedmiotu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 6 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie remontu zbiornika wody w gminie
Blachownia w powiecie częstochowskim (11613)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 25 września 2009 r. (sygn. SPS-023-

-11613/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Haliny Rozpondek w sprawie remontu zbior-
nika wody w gminie Blachownia w powiecie często-
chowskim, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, iż corocznie w ramach
budżetu państwa uwzględniona jest rezerwa celowa
na przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywio-
łowych. Rezerwa jest przeznaczona przede wszyst-
kim na: odbudowę i naprawę zniszczonej infrastruk-
tury komunalnej jednostek samorządu terytorialne-
go, realizację wieloletnich programów rządowych
związanych z infrastrukturą krytyczną oraz wypła-
tę zasiłków celowych dla osób fizycznych i rodzin po-
szkodowanych w wyniku klęski żywiołowej.
Pomoc z ww. rezerwy celowej budżetu państwa
uruchamiana jest przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. Podstawą do udzielenia pomocy
finansowej z rezerwy celowej są wnioski samorządów
opracowane na podstawie szacunków strat dokona-
nych przez starostów powiatowych, wójtów i burmi-
strzów, zweryfikowanych następnie przez służby wo-
jewodów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż dotychczas
do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji nie wpłynął wniosek starosty częstochowskiego
w sprawie dofinansowania remontu zbiornika wod-
nego w gminie Blachownia.
Ponadto dodać należy, że ewentualne przyznanie
na powyższy cel dotacji z rezerwy celowej – na uza-
sadniony wniosek starosty częstochowskiego – mo-
głoby nastąpić w 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 7 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie remontu zbiornika wody w gminie
Blachownia w powiecie częstochowskim (11613)
Szanowny Panie Marszałku! Opowiadając na pi-
smo z dnia 25 września 2009 r. nr SPS-023-11613/09,
przy którym przekazano interpelację pani poseł Ha-
liny Rozpondek w sprawie zabezpieczenia środków
finansowych na remont zbiornika wodnego znajdu-
jącego się w gminie Blachownia w powiecie często-
chowskim, uprzejmie informuję, iż biorąc pod uwagę
obecny stan finansów publicznych, wymagający nie-
jednokrotnie podejmowania trudnych decyzji w za-
647
kresie ograniczania wydatków, co skutkowało nowe-
lizacją ustawy budżetowej na rok 2009 (ustawa z dnia
17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy budżetowej na rok
2009 – Dz. U. Nr 128, poz. 1057), nie widzę możliwo-
ści zaangażowania w roku 2009 środków budżeto-
wych na wskazany cel.
Natomiast odnośnie do kwestii zabezpieczenia
środków w przyszłym roku budżetowym pragnę za-
uważyć, iż projekt ustawy budżetowej na rok 2010
Rada Ministrów przekazała do procedowania Sejmo-
wi RP i dokonanie ewentualnych zmian w planie wy-
datków na tym etapie nie należy do kompetencji mi-
nistra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie procedur organów podatkowych,
dotyczących zwrotu części wniesionego
podatku (11614)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem,
znak: SPS-023-11614/09, z dnia 25 września 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację pani poseł Ha-
liny Rozpondek w sprawie procedury zwrotu podatku
w zakresie przepisów ustawy o podatku od towarów
i usług, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kwestie poruszone przez panią poseł, związane
ze zwrotem nadwyżki podatku naliczonego, zostały
uregulowane w art. 87 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
(dalej ustawa) o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, w przypadku gdy
kwota podatku naliczonego (o której mowa w art. 86
ust. 2 ustawy) jest w okresie rozliczeniowym wyższa
od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do
obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za
następne okresy lub do bezpośredniego zwrotu róż-
nicy na rachunek bankowy.
Stosownie zaś do ust. 2 ww. artykułu termin
zwrotu podatku następuje w terminie 60 dni od dnia
złożenia rozliczenia przez podatnika. W przypadku
gdy zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zwery-
fikowania, naczelnik urzędu skarbowego może prze-
dłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji
rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czyn-
ności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postę-
powania podatkowego na podstawie przepisów Ordy-
nacji podatkowej, lub postępowania kontrolnego na
648
podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli
przeprowadzone przez organ czynności wykażą za-
sadność zwrotu, o którym mowa powyżej, urząd
skarbowy wypłaca podatnikowi należną kwotę wraz
z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie pro-
longacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płat-
ności podatku lub jego rozłożeniu na raty.
Odnosząc się do uwag pani poseł Haliny Rozpon-
dek, chciałbym przede wszystkim zauważyć, iż prze-
dłużenie terminu dokonania zwrotu różnicy podatku
następuje wtedy, gdy w trakcie podjętych przez organ
podatkowy czynności wyjaśniających wystąpi ko-
nieczność dokonania dodatkowych czynności, które
uniemożliwią dotrzymanie ustawowych terminów do
dokonania zwrotu. Przedłużenie terminu zwrotu po-
datku wymaga jednak zawsze konkretnych oraz rze-
czowych argumentów (tym bardziej że przedłużenie
terminu dokonywane jest w formie postanowienia,
na które służy podatnikowi zażalenie). Należy pod-
kreślić, że interesy podatnika zabezpieczone są w po-
staci obowiązku wypłaty odsetek w przypadku po-
twierdzenia zasadności zwrotu. Regulacja ta powodu-
je również, że organy podatkowe korzystają z możli-
wości przedłużenia terminu dokonania zwrotu różni-
cy podatku tylko w sytuacji istnienia wyraźnych prze-
słanek wskazujących, że zwrot podatku w ogóle się nie
należy lub nie należy się w zadeklarowanej wysokości
(przy jednoczesnym braku możliwości zakończenia
postępowania wyjaśniającego w terminach ustawo-
wych przewidzianych dla dokonania zwrotu). Należy
przy tym wyraźnie zaznaczyć, że organ podatkowy nie
jest zainteresowany ciągłym przedłużaniem dokony-
wanych zwrotów, gdyż w przypadku ustalenia, że kwo-
ta zwrotu była zasadna, musi ją zwrócić wraz z odset-
kami, o których była mowa powyżej.
Zrezygnowanie lub w jakimkolwiek stopniu od-
stąpienie od ww. przepisów stworzyłoby pole do wszel-
kiego rodzaju oszustw podatkowych dokonywanych
przez nieuczciwych podatników, narażając tym sa-
mym interesy Skarbu Państwa oraz uczciwych oby-
wateli na straty. Chciałbym przy tym podkreślić, że
z uwagi na swoją konstrukcję podatek od towarów
i usług należy do podatków narażonych na poważne
nadużycia, szczególnie w zakresie systemu zwrotów
podatku. Mając na uwadze z jednej strony tę specy-
fikę, z drugiej zaś fakt, iż wpływy z tego podatku
stanowią podstawowe źródło dochodów budżetu pań-
stwa – urzędy skarbowe muszą mieć zagwarantowa-
ny wystarczający czas na sprawdzenie zasadności
wniosków podatników.
Uwzględniając powyższe, uprzejmie informuję, że
nie planuje się żadnych zmian w obecnie obowiązu-
jących przepisach ustawy o podatku od towarów i usług
w zakresie regulacji dotyczących zwrotu różnicy po-
datku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie zakazu wprowadzenia żywności
modyfikowanej genetycznie (GMO) w Polsce
(11616)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Marii Zuby z dnia 25 wrze-
śnia br., znak: SPS-023-11616/09, w sprawie zakazu
wprowadzenia żywności modyfikowanej genetycznie
(GMO) w Polsce, przedkładam następujące wyja-
śnienia.
Odnosząc się do sprawy podjęcia aktywnej formy
walki z wprowadzaniem GMO do obrotu w Polsce,
uprzejmie informuję, że w ramowym stanowisku rzą-
du RP dotyczącym organizmów genetycznie zmody-
fikowanych (GMO), przyjętym przez rząd w dniu 18
listopada 2008 r. wyrażona została opinia, że rząd
RP będzie dążył do tego, by Polska pozostała krajem
wolnym od GMO, ale mając na uwadze członkowstwo
Polski w Unii Europejskiej, będzie przestrzegał obo-
wiązującego prawa wspólnotowego w tym zakresie.
Sprawa wprowadzenia całkowitego zakazu stoso-
wania organizmów genetycznie zmodyfikowanych
jest niezwykle trudna do przeprowadzenia w kontek-
ście przepisów prawnych regulujących sprawy auto-
ryzacji i obrotu produktami genetycznie zmodyfiko-
wanymi na poziomie wspólnotowym. Po wprowadze-
niu do obrotu produktu GM na terytorium Wspólno-
ty, państwa członkowskie UE mają bardzo ściśle
określone możliwości prawne wprowadzania ograni-
czeń w ich stosowaniu.
W interpelacji pani poseł pojawił się zarzut braku
suwerennego stanowiska rządu w sprawie GMO,
w przeciwieństwie do 8 państw członkowskich UE
(Francja, Grecja, Węgry, Luksemburg, Belgia, Niem-
cy, Austria), które podjęły działania wprowadzające
zakaz stosowania na swoim terytorium produktów
genetycznie zmodyfikowanych. Zakazy w powyższych
państwach wprowadzono w ramach środków ochron-
nych ustanowionych w prawodawstwie UE (art. 23
dyrektywy 2001/18/WE). Każde z tych państw, wpro-
wadzając zakaz, bazowało na własnych badaniach
bądź analizie danych z literatury naukowej. Państwa
te posiadały przepisy krajowe, które dawały im moż-
liwość wprowadzania zakazów. Ograniczenia w sto-
sowaniu GMO mogą być wprowadzone wyłącznie,
jeżeli państwo członkowskie UE uzyska nowe dane
naukowe świadczące o szkodliwości danego produktu
GM, które nie były znane podczas jego autoryzacji.
Austria oraz Węgry jako podstawę zakazu uprawy
przedstawiły wyniki badań naukowych dotyczące
bezpieczeństwa określonych produktów (kukurydzy
MON 810 oraz kukurydzy T25). Przedstawione ar-
gumenty naukowe zostały jednak zakwestionowane

przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności
(EFSA). Oba państwa utrzymały na swoich teryto-
riach zakaz sprzedaży i stosowania kukurydzy MON
810 dzięki poparciu części krajów Wspólnoty. Uzyska-
no bowiem większość kwalifikowaną głosów w Ra-
dzie UE dla poparcia starań Austrii i Węgier o utrzy-
manie zakazu, przy udziale głosów Polski, która za-
wsze aktywnie popierała wszystkie inicjatywy zmie-
rzające do ograniczenia stosowania GMO. Głosowa-
nie w Radzie UE poprzedzone jest zawsze decyzją
Komitetu Regulacyjnego do spraw dyrektywy 2001/
18/WE w sprawie zamierzonego uwolnienia organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych do środowiska,
gdzie rozpatrywane są wyłącznie przesłanki nauko-
we, a nie polityczne. Aby doprowadzić do głosowania
na forum Rady UE konieczne jest wcześniejsze prze-
konanie państw członkowskich UE do swoich racji
na forum Komitetu Regulacyjnego ds. dyrektywy
2001/18WE. Odrzucenie wniosku państwa członkow-
skiego UE na tym etapie kończy bowiem procedurę
i uniemożliwia jakiekolwiek dalsze działania w tym
zakresie. Nie można poza tym zapominać, że osta-
teczną decyzję w powyższej sprawie podejmuje Komi-
sja Europejska.
Pozostałe państwa, poza Austrią i Węgrami, nie
zamknęły jeszcze swoich postępowań wyjaśniających
z Komisją Europejską i trudno jest mówić o ich suk-
cesie w kwestii wprowadzania zakazu stosowania
i/lub uprawy określonych produktów GM.
Inną kwestią jest wprowadzanie do obrotu oraz
znakowanie żywności genetycznie zmodyfikowanej.
To zagadnienie jest uregulowane przepisami znajdu-
jącymi się w rozporządzeniach wspólnotowych:
— rozporządzeniu nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy,
— rozporządzeniu nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyproduko-
wanych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Jeżeli określony organizm genetycznie zmodyfi-
kowany zostaje dopuszczony do obrotu jako żywność
lub pasza zgodnie z rozporządzeniem 1829/2003 może
znajdować się na rynku Unii Europejskiej, a więc rów-
nież na polskim rynku, pod warunkiem jego odpo-
wiedniego oznakowania. Powyższe rozporządzenia
obowiązują wprost we wszystkich państwach człon-
kowskich UE i w związku z tym Polska, będąc człon-
kiem UE, jest zobligowana do przestrzegania przepi-
sów tych rozporządzeń. W Polsce przepisy te zaczęły
obowiązywać od dnia akcesji, tj. od 1 maja 2004 r.
Postępowanie wbrew zasadom określonym w ww.
rozporządzeniach skutkuje skierowaniem przez Ko-
misję Europejską skargi do Europejskiego Trybuna-
łu Sprawiedliwości. Możliwe jest natomiast aktywne
działanie ze strony państw członkowskich UE w trak-
cie procedury autoryzacji określonego GMO.
649
Jednym z etapów procedury autoryzacji określo-
nej w rozporządzeniu 1829/2003 jest naukowa ocena
wniosku na wprowadzenie do obrotu żywności i/lub
pasz zawierających, składających się lub wyproduko-
wanych z określonego GMO, która jest przeprowa-
dzana przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA). Wniosek taki zawiera obszerną
dokumentację, w tym wyniki badań potwierdzają-
cych, że dane GMO z przeznaczeniem na żywność
i/lub pasze nie wywiera szkodliwych skutków dla
zdrowia ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego,
metodyka badań i inne dane.
W chwili obecnej EFSA przeprowadza ocenę 58
wniosków na wprowadzenie do obrotu GMO, które
będą mieć zastosowanie jako żywność i pasze. W cza-
sie przeprowadzania oceny naukowej wniosku odby-
wają się trzymiesięczne konsultacje z kompetentny-
mi instytucjami państw członkowskich UE (w Polsce
m.in. z Instytutem Żywności i Żywienia), w trakcie
których można zgłaszać wszelkie uwagi. Rozpatry-
wane są przede wszystkim aspekty natury naukowej,
które są następnie dokładnie analizowane przez
EFSA. Proces naukowej oceny wniosku kończy się
wydaniem opinii, a następnie przekazaniem jej do
wnioskodawcy, Komisji Europejskiej oraz państw
członkowskich UE. Po usunięciu danych poufnych,
np. danych patentowych, jest ona udostępniana opi-
nii publicznej z możliwością zgłoszenia uwag i ko-
mentarzy do Komisji Europejskiej w ciągu 30 dni od
daty jej publikacji na stronie internetowej KE. W związ-
ku z tym każdy obywatel Wspólnoty może zgłosić
swoje uwagi. Wszystkie uwagi o charakterze nauko-
wym są zawsze weryfikowane przez EFSA.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowa-
dzenie określonego GMO z przeznaczeniem na żyw-
ność lub pasze, którego dotyczy dany wniosek. Pro-
jekt decyzji jest następnie przedkładany do konsul-
tacji i głosowany na Stałym Komitecie ds. Łańcucha
Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (Standing
Committee on Food Chain and Animal Health –
SCFCAH, który jest jednym z licznych komitetów
Komisji Europejskiej). Przyjmowanie decyzji odbywa
się zgodnie z tzw. komitologiczną procedurą regula-
cyjną określoną w decyzji Rady 1999/468/WE z dnia
28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykony-
wania uprawnień wykonawczych przyznanych Komi-
sji (zmienionej decyzją Rady 2006/512/WE z dnia
17 lipca 2006 r.).
Podczas dotychczasowych głosowań tego rodzaju
decyzji na forum komitetu nie dochodziło do ostatecz-
nego rozstrzygnięcia (brakowało kwalifikowanej
większości głosów za przyjęciem lub odrzuceniem da-
nego projektu decyzji), dlatego też decyzje były w na-
stępnym etapie głosowane na forum Rady Unii Eu-
ropejskiej. Przed głosowaniem na posiedzeniu Rady
UE koniecznie jest przygotowanie w każdym pań-
stwie członkowskim UE oficjalnego stanowiska rzą-
du w odniesieniu do danej decyzji. W Polsce stanowi-
ska w sprawie autoryzacji produktów GM są przyj-
650
mowane przez Komitet Europejski Rady Ministrów,
a na dalszym etapie przez Sejm i Senat RP.
Stanowiska zawarte w instrukcjach dla przedsta-
wiciela Polski na posiedzenia gremiów instytucji UE
(np. SCFCAH), a także stanowiska rządu dotyczące
projektów decyzji w sprawie wprowadzenia do obrotu
organizmu genetycznie zmodyfikowanego z przezna-
czeniem na żywność były od 18.11.2008 r. przygoto-
wywane zgodnie z ramowym stanowiskiem rządu RP
dotyczącym organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i były to stanowiska negatywne.
Należy pamiętać, że nie tylko zdanie Polski brane
jest pod uwagę podczas głosowania określonej decyzji
na dopuszczenie do obrotu GMO do wykorzystania
jako żywność lub pasze. Polska ma do dyspozycji 27
głosów, a do większości kwalifikowanej głosów, która
jest wymagana, by ww. decyzja została przyjęta lub
odrzucona, potrzeba 255 głosów (spośród 345 głosów
wszystkich państw członkowskich). Polska, mając na
uwadze obowiązki wynikające z członkostwa w Unii
Europejskiej, zobowiązuje się do przestrzegania pra-
wa wspólnotowego regulującego sprawy GMO, co
w konsekwencji oznacza, że pozytywne decyzje ze-
zwalające na wprowadzenie do obrotu GMO jako
żywność lub pasze obowiązują również w Polsce.
Pragnę podkreślić, że wydając decyzje zezwalają-
ce na wprowadzenie GMO do obrotu z przeznacze-
niem na żywność lub pasze, i upubliczniając je we
wspólnotowym rejestrze genetycznie zmodyfikowa-
nej żywności i paszy Komisja Europejska nie naka-
zuje wprowadzania na rynek UE autoryzowanego
GMO, a jedynie umożliwia przedsiębiorcom legalne
jego stosowanie we Wspólnocie, w tym również na
terytorium Polski. Warunkiem niezbędnym do sto-
sowania autoryzowanego GMO jako żywność lub pa-
sza jest jego oznakowanie zgodnie z przepisami roz-
porządzenia 1829/2003. W Polsce wymóg ten jest
nadzorowany przez odpowiednie organy sprawujące
urzędowe kontrole (m.in. Państwową Inspekcję Sa-
nitarną, Inspekcję Handlową, Inspekcję Jakości
Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych).
Ministerstwo Środowiska oraz Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi opowiadają się za jak najszyb-
szym uregulowaniem kwestii upraw genetycznie
zmodyfikowanych roślin. Jak dotychczas obowiązują
przepisy wprowadzone ustawą o nasiennictwie, które
zakazują rejestracji odmian transgenicznych w kra-
jowym rejestrze oraz zabraniają obrotu materiałem
siewnym odmian genetycznie zmodyfikowanych.
W interpelacji pani poseł pojawiło się pytanie
o działania rządu w zakresie usunięcia uchybień w sys-
temie krajowego rejestru odmian genetycznie zmo-
dyfikowanych, powstałych właśnie w związku z obo-
wiązującym obecnie prawodawstwem krajowym.
W dniu 16 lipca 2009 r. Trybunał Sprawiedliwości
WE wydał wyrok w sprawie C-165/08 – Komisja prze-
ciwko Rzeczypospolitej Polskiej. W sentencji wyroku
orzeczono, że zakazując swobodnego obrotu materia-
łem siewnym odmian genetycznie zmodyfikowanych
oraz wpisu odmian genetycznie zmodyfikowanych do
krajowego rejestru odmian, Rzeczpospolita Polska
uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy
art. 22 i 23 dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie
zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów
zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrekty-
wę Rady 90/220/EWG, jak również na mocy art.4 ust
4 i art. 16 dyrektywy Rady 2002/53/WE z dnia 13
czerwca 2002 r. w sprawie wspólnego katalogu od-
mian gatunków rolniczych. Wykonanie wyroku Try-
bunału Sprawiedliwości wiąże się z koniecznością
uchylenia zakazów. Zostało to przywidziane w pro-
jekcie ustawy Prawo o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych. W dniu 13 października planowa-
ne jest rozpatrzenie projektu przez Radę Ministrów.
Następnie projekt zostanie przekazany do Parlamen-
tu RP.
W celu wypełnienia luki prawnej w obszarze upraw
roślin genetycznie zmodyfikowanych wprowadzono do
projektu ustawy Prawo o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych dział VI, który zawiera przepisy do-
tyczące prowadzenia upraw roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych. Zasady prowadzenia upraw w przepi-
sach krajowych zostały oparte na zaleceniach Komisji
2003/556/WE z dnia 23 lipca 2003 r. dotyczących
wskazówek dla opracowania krajowych strategii i naj-
lepszych praktyk w celu zapewnienia współistnienia
upraw zmodyfikowanych genetycznie z uprawami kon-
wencjonalnymi i ekologicznymi (Dz. Urz. UE L 189
z dnia 29.07.2003 r., str. 36).
Dodatkowo w celu umożliwienia wprowadzenia
w przyszłości ewentualnego zakazu uprawy jakiej-
kolwiek odmiany transgenicznej w projekcie ustawy
określono przypadki, w których minister właściwy
do spraw rolnictwa ma możliwość wprowadzenia cza-
sowego ograniczenia lub zakazu uprawy określonych
odmian roślin genetycznie zmodyfikowanych będą-
cych organizmami genetycznie zmodyfikowanymi
wprowadzonymi do obrotu z możliwością uprawy.
Przepisy regulujące tę kwestię zostały wprowadzo-
ne ze względu na toczącą się w kraju debatę publicz-
ną na temat bezpieczeństwa stosowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych w rolnictwie
oraz postulaty niektórych środowisk dotyczące
ograniczenia upraw roślin genetycznie zmodyfiko-
wanych w Polsce.
Ponadto projekt przewiduje tworzenie stref wol-
nych od upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych.
Strefa wolna od upraw roślin genetycznie zmodyfiko-
wanych obejmuje obszar sąsiadujących ze sobą dzia-
łek ewidencyjnych. Strefę taką będzie mogła utwo-
rzyć grupa posiadaczy gospodarstw rolnych z własnej
inicjatywy. W takim przypadku grupa posiadaczy
gospodarstw rolnych będzie zawierać umowę o utwo-
rzeniu strefy na oznaczony czas. Umowa taka może
zostać rozwiązana w drodze zgodnego oświadczenia
stron. Umowa o utworzeniu strefy wolnej od upraw
roślin genetycznie zmodyfikowanych wygaśnie, jeże-
li: w wyniku kontroli ujawniono, że w tej strefie upra-
wiane są rośliny genetycznie zmodyfikowane, zakoń-

czy się okres jej obowiązywania i nie zostanie ona
przedłużona oraz gdy strony umowy złożą oświadcze-
nie o jej rozwiązaniu. W ten sposób tworzy się przej-
rzysty system gwarantujący rolnikom swobodę pro-
wadzenia działalności gospodarczej, który jednocze-
śnie umożliwia wyłączanie pewnych obszarów spod
upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych. Rozwią-
zanie to zostało przyjęte po konsultacjach z Komisją
Wspólnot Europejskich.
Odnosząc się do kwestii ostatnich doniesień me-
diów o eksporcie polskiej kukurydzy zanieczyszczo-
nej GMO, uprzejmie informuję, że według ustaleń
organów odpowiedzialnych za kontrolę i obrót w Pol-
sce towarów i produktów rolno-spożywczych (Pań-
stwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa,
Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spo-
żywczych oraz Państwowa Inspekcja Sanitarna), po-
wziętych w porozumieniu z analogicznymi organami
w Niemczech i Szwecji, kukurydza wyeksportowana
do Szwecji zawierała 3,9% autoryzowanej w Unii Eu-
ropejskiej modyfikacji. Kukurydza ta przeznaczona
była do użytku paszowego, a nie do siewu czy też do
produkcji żywności. Obecnie Inspekcja Weterynaryj-
na prowadzi działania wyjaśniające mające na celu
ustalenie firmy, która sprzedała do Szwecji materiał
paszowy zawierający domieszkę materiału transge-
nicznego bez niezbędnego oznakowania produktu
jako produkt genetycznie zmodyfikowany. Wyjaśnie-
nie sprawy utrudnia fakt, że zanieczyszczenie mate-
riałów paszowych niemodyfikowanych genetycznie
organizmami genetycznie zmodyfikowanymi autory-
zowanymi w Unii Europejskiej (tak jak w tym przy-
padku) nie jest objęte powiadomieniem w systemie
RASFF, gdyż wykryta nieprawidłowość dotyczy nie-
właściwego oznakowania. Nie jest to traktowane jako
zagrożenie, gdyż modyfikacja zawarta w kukurydzy
została dopuszczona do obrotu oraz uznana jako bez-
pieczna dla zdrowia ludzi i środowiska, co oznacza
możliwość jej stosowania na terytorium całej UE.
Odnosząc się do sprawy zakwestionowania w Niem-
czech partii polskiej gorczycy pochodzącej z uprawy
ekologicznej, uprzejmie informuję, że zwrócono się
już do stosownych instytucji w Bawarii z prośbą
o wyjaśnienia. Wyjaśnieniem tej sprawy zajmuje
się Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasien-
nictwa.
Biorąc pod uwagę wspomniane zasady, na jakich
można ograniczyć stosowanie GMO, oraz zapytania
pani poseł o działania podjęte w ostatnim czasie
zmierzające do ochrony Polski przed GMO, uprzejmie
informuję, że realizowane są programy badawcze,
które pozwolą na udzielenie odpowiedzi na pytania,
czy stosowanie GMO jest w pełni bezpieczne, również
w polskim systemie rolnym. Resort rolnictwa i pod-
ległe instytuty podjęły już własne badania naukowe,
dzięki którym uzyskane zostaną wyniki potwierdza-
jące lub odrzucające tezę o szkodliwości produktów
GMO. W chwili obecnej realizowane są dwa progra-
my wieloletnie, w których uwzględnione zostały za-
gadnienia dotyczące GMO. W Instytucie Zootechniki
651
PIB w Krakowie prowadzone jest zadanie „Wpływ
pasz GMO na produkcyjność i zdrowotność zwierząt,
transfer transgenicznego DNA w przewodzie pokar-
mowym oraz jego retencję w tkankach i produktach
żywnościowych pochodzenia zwierzęcego”. Zakoń-
czenie badań planowane jest w roku 2010. W Insty-
tucie Hodowli i Aklimatyzacji Roślin w Radzikowie
w programie pod nazwą „Ulepszanie roślin dla zrów-
noważonych agroekosystemów, wysokiej jakości żyw-
ności i produkcji roślinnej na cele nieżywnościowe”
realizowane są tematy w następujących dziedzi-
nach:
1) Wpływ upraw transgenicznych na produkcję ro-
ślinną oraz rolnictwo ekologiczne i konwencjonalne;
2) Ekologiczne aspekty wprowadzania roślinnych
GMO do agroekosystemów;
3) Modernizacja i aktualizacja metodyk laborato-
ryjnej analizy GMO.
Stale podejmowane są działania na rzecz rozwoju
rolnictwa ekologicznego, aby tym sposobem stwarzać
możliwości rozwoju alternatywnych metod produkcji.
Polski rolnik ekologiczny otrzymuje także wsparcie
w zakresie doradztwa rolniczego. Zachętą do podej-
mowania tego rodzaju produkcji jest bezpośrednie
wsparcie finansowe dla rolnictwa ekologicznego, któ-
re pochodzi ze środków wspólnotowych i krajowych.
W ramach Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2004–2006, ze względu na swój pozytywny
wpływ na otaczające nas środowisko, rolnictwo eko-
logiczne było wspierane głównie w ramach progra-
mów rolno-środowiskowych. W Programie Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 zwrócono
większą uwagę na wsparcie działań rynkowych, a dzia-
łanie rolno-środowiskowe zostało zmodyfikowane.
W ramach PROW 2007–2013 uruchomione są dwa
działania skierowane na wsparcie rolnictwa ekolo-
gicznego, tj. uczestnictwo rolników w systemach ja-
kości żywności oraz działania informacyjne i promo-
cyjne. Pomoc w ramach działań wynika z założenia,
że wspieranie sektora rolnictwa ekologicznego może
być sposobem na uzyskanie przewagi konkurencyjnej
na rynku.
W czasie dyskusji dotyczących eliminacji GMO
resort środowiska i rolnictwa zawsze podkreślał rolę
krajowej produkcji opartej o tradycyjny system wy-
twarzania. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom spo-
łecznym i działając zgodnie z deklaracją ramowego
stanowiska rządu, każdorazowo podczas głosowania
na forum Unii Europejskiej w sprawie wprowadzenia
do obrotu produktów GMO Polska opowiada się prze-
ciwko autoryzacji nowych produktów GM. Resort
rolnictwa podjął szereg prac idących w kierunku po-
szukiwania rozwiązań alternatywnych oraz działań,
które zachęcą naszych rolników do naturalnego eli-
minowania produktów GMO z łańcucha produkcji.
W przyszłym roku uruchomione zostaną programy
wspierające krajową produkcję białka na cele paszo-
we. Na forum Unii Europejskiej będą kontynuowane
działania zmierzające do pozyskania wsparcia inicja-
652
tyw na rzecz ograniczenia stosowania GMO, tak aby
stały się one częścią wspólnej polityki rolnej.
We wszystkich państwach członkowskich UE,
w tym również w Polsce, obowiązuje traktatowa za-
sada swobodnego przepływu towarów. Oznacza to, że
na obszarze państw członkowskich UE towary mogą
przemieszczać się bez jakichkolwiek utrudnień, jeśli
zostały wprowadzone do obrotu zgodnie z obowiązu-
jącym prawem wspólnotowym w którymkolwiek
z państw członkowskich UE. Zatem autoryzowane
i oznakowane zgodnie z przepisami rozporządzenia
1829/2003 GMO z przeznaczeniem na żywność lub
pasze może swobodnie przemieszczać się z rynku pol-
skiego na rynki pozostałych państw UE.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 19 rozporzą-
dzenia (WE) nr 179/2002 PE i Rady z dnia 28 stycz-
nia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wyma-
gania prawa żywnościowego powołujące Europejski
Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i Żywienia oraz
ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa
żywności odpowiedzialność za bezpieczeństwo środ-
ka spożywczego ponosi przedsiębiorca. Zgodnie z art.
17 ust. 2 rozporządzenia 178/2002 państwa członkow-
skie wprowadzają w życie prawo żywnościowe oraz
monitorują i kontrolują przestrzeganie przez podmio-
ty działające na rynku spożywczym odpowiednich
wymogów prawa żywnościowego, na wszystkich eta-
pach produkcji, przetwarzania i dystrybucji.
Kontrole towarów eksportowanych na rynki kra-
jów trzecich (czyli poza kraje UE), w tym również
żywności, przeprowadzają służby kontrolne kraju
trzeciego. Natomiast zgodnie z art. 79 ustawy o bez-
pieczeństwie żywności i żywienia z dnia 25 sierpnia
2006 r. środki spożywcze pochodzenia niezwierzęce-
go oraz materiały i wyroby przeznaczone do kontak-
tu z żywnością importowane z państw niebędących
członkami UE oraz Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) podlegają w Polsce gra-
nicznym kontrolom sanitarnym przeprowadzanym
przez graniczne stacje sanitarno-epidemiologiczne
działające w strukturach Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej. Kontrole te przeprowadzane są na zasadach
określonych w rozporządzeniu (WE) 882/2004 PE
i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie kontroli
urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia
zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz
regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu
zwierząt.
Należy również podkreślić, że w celu zapewnienia
bezpieczeństwa żywności i pasz, a tym samym elimi-
nacji wszelkich bezpośrednich lub pośrednich zagro-
żeń dla życia i zdrowia ludzi i zwierząt, na podstawie
art. 50 rozporządzenia 178/2002 ustanowiony został
system wczesnego ostrzegania o niebezpiecznej żyw-
ności i paszy (RASFF) obejmujący państwa człon-
kowskie UE, Komisję Europejską i Europejski Urząd
ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA). W ramach
ustanowionego systemu RASFF w każdym kraju
Wspólnoty wyznaczony został punkt kontaktowy bę-
dący członkiem sieci. W Polsce punkt kontaktowy
systemu RASFF znajduje się w Głównym Inspekto-
racie Sanitarnym. Jeżeli członek sieci posiada jaką-
kolwiek informację związaną z istnieniem bezpośred-
niego lub pośredniego niebezpieczeństwa dla zdrowia
ludzi lub zwierząt w związku ze stosowaniem żyw-
ności lub paszy, jest zobowiązany do natychmiasto-
wego powiadomienia Komisji w ramach systemu
wczesnego ostrzegania. Komisja niezwłocznie prze-
kazuje tę informację członkom sieci. Powiadomieniu
towarzyszy szczegółowe wyjaśnienie o powodach
działania podjętego przez właściwe władze państwa
członkowskiego UE, z którego powiadomienie zosta-
ło wysłane. Jeżeli partia, kontener lub ładunek jest
odrzucony przez właściwy organ na posterunku gra-
nicznym w Unii Europejskiej, Komisja niezwłocznie
powiadamia wszystkie posterunki graniczne w Unii
Europejskiej, jak również państwo trzecie, eksporte-
ra towaru. Jeżeli środek spożywczy lub pasza, które
stały się przedmiotem powiadomienia w systemie
RASFF, zostały wysłane do państwa trzeciego, Ko-
misja zapewnia przekazanie właściwych informacji
do tego kraju. W ramach systemu RASFF wycofywa-
ne są z rynku UE żywność i pasze zawierające, skła-
dające się lub wyprodukowane z nieautoryzowanego
we Wspólnocie GMO.
Należy również podkreślić, że Państwowa Inspek-
cja Sanitarna, podlegająca właściwemu ministrowi
do spraw zdrowia, w ramach urzędowej kontroli żyw-
ności i monitoringu przeprowadza kontrolę żywności
pod kątem zawartości GMO na poziomie ok. 700 pró-
bek rocznie i liczba ta stale wzrasta. Kontrole wska-
zują, że jedynie w ok. 1–2% badanych produktów
znajduje się GMO (głównie soja Roundup Ready), któ-
re przedsiębiorca wprowadził bez stosownego ozna-
kowania. Wśród wspomnianych 700 próbek, 100 sta-
nowi rezerwę na kontrole koordynowane przez Ko-
misję Europejską lub kontrole związane ze znalezie-
niem w obrocie w danym państwie członkowskim UE
nieautoryzowanego GMO zastosowanego jako skład-
nik żywności. Badania analityczne przeprowadzane
są przez 3 akredytowane laboratoria GMO działające
w strukturach Państwowej Inspekcji Sanitarnej:
w Tarnobrzegu, Białymstoku i Poznaniu. Należy po-
nadto podkreślić, że laboratorium w Tarnobrzegu
jest krajowym laboratorium referencyjnym należą-
cym do europejskiej sieci laboratoriów GMO wspie-
rających działalność wspólnotowego laboratorium
referencyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie luk prawnych umożliwiających
urzędom skarbowym opóźnianie
zwrotu podatnikom nadpłaty podatku
naliczonego nad należnym (11642)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Kazimierza Moskala z dnia 21 wrze-
śnia 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r., nr SPS-023-11642/09, w sprawie luk praw-
nych umożliwiających urzędom skarbowym opóźnia-
nie zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad na-
leżnym, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Na wstępie pragnę zauważyć, że zgodnie z zasadą
praworządności wyrażoną w art. 120 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) organy podatko-
we są zobowiązane do działania na podstawie prze-
pisów prawa. Nie mają zatem uprawnień do stosowa-
nia pozaprawnych procedur zwrotu podatku.
Kwestie związane ze zwrotem różnicy podatku od
towarów i usług lub zwrotem podatku naliczonego
reguluje, co do zasady, ustawa z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 87 ust. 1 tej ustawy,
w przypadku gdy kwota podatku naliczonego (o któ-
rej mowa w art. 86 ust. 2 ustawy) jest w okresie roz-
liczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego,
podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty
podatku należnego za następne okresy lub do bezpo-
średniego zwrotu różnicy na rachunek bankowy.
Stosownie zaś do ust. 2 ww. artykułu termin
zwrotu podatku następuje w terminie 60 dni od dnia
złożenia rozliczenia przez podatnika. W przypadku
gdy zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zwery-
fikowania, naczelnik urzędu skarbowego może prze-
dłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji
rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czyn-
ności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postę-
powania podatkowego na podstawie przepisów Ordy-
nacji podatkowej, lub postępowania kontrolnego na
podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli
przeprowadzone przez organ czynności wykażą za-
sadność zwrotu, o którym mowa powyżej, urząd
skarbowy wypłaca podatnikowi należną kwotę wraz
z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie pro-
longacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płat-
ności podatku lub jego rozłożeniu na raty.
Uzupełnieniem uregulowań ustawy o podatku od
towarów i usług w zakresie procedury dokonywania
zwrotu podatku VAT stanowią przepisy ustawy Or-
dynacja podatkowa.
Należy podkreślić, iż przedłużenie terminu doko-
nania zwrotu różnicy podatku na podstawie art. 87
ust. 2 zdanie drugie ustawy o podatku od towarów
653
i usług następuje wtedy, gdy kwota zwrotu wymaga
dodatkowego sprawdzenia, a zatem sprawdzenia po-
nad to, co było możliwe do sprawdzenia w terminie
przewidzianym dla dokonania zwrotu.
Postępowanie wyjaśniające, o którym mowa w tym
przepisie, oznacza wszelkie działania (w ramach
określonych prawem procedur), jakie organy podat-
kowe podejmują w celu potwierdzenia zasadności
zwrotu podatku. Działania te mogą zatem ograniczyć
się tylko do czynności sprawdzających, jednak w nie-
których przypadkach niezbędne są czynności wyko-
nywane w ramach kontroli podatkowej, a także po-
stępowania podatkowego.
Proceduralną podstawę przedłużenia terminu
zwrotu w przypadku czynności sprawdzających sta-
nowi art. 274b Ordynacji podatkowej, zgodnie z któ-
rym przedłużenie terminu zwrotu do czasu zakoń-
czenia tego postępowania następuje w drodze posta-
nowienia, na które służy podatnikowi zażalenie.
Takie postanowienie musi zawierać uzasadnienie
faktyczne i prawne.
Dodatkowo należy wskazać, że przedłużenie
zwrotu następuje jedynie w określonych przypad-
kach, gdy w trakcie podjętych przez organ podatkowy
czynności wyjaśniających wystąpi konieczność doko-
nania dodatkowych czynności, które uniemożliwią
dotrzymanie ustawowych terminów do dokonania
zwrotu. Przy czym podatnik otrzymuje zwrot różni-
cy w każdym przypadku, gdy postępowanie spraw-
dzające potwierdzi przysługujące mu prawo. Do cza-
su zakończenia postępowania sprawdzającego lub
wyjaśniającego nie można mówić o naruszeniu po-
szanowania własności podatnika. Postępowanie to
ma na celu wyjaśnić, czy istotnie takie prawo podat-
nikowi przysługuje. Powyższe chroni interesy Skar-
bu Państwa przed nieuczciwymi podatnikami.
Natomiast interesy podatnika zabezpieczone są
w postaci obowiązku wypłaty odsetek w przypadku
potwierdzenia zasadności zwrotu podatku (art. 87
ust. 2 zdanie trzecie ustaw o podatku od towarów
i usług). Istotnym elementem wpływającym na sto-
pień ochrony praw podatników jest możliwość za-
skarżania postanowień o przedłużeniu terminu zba-
dania zasadności zwrotu podatku do dyrektora izby
skarbowej oraz możliwość wnoszenia skarg na osta-
teczne postanowienia organu odwoławczego w tych
sprawach. Postanowienie zawiera uzasadnienie fak-
tyczne i prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub
skarga do sądu administracyjnego oraz gdy wydane
zostało na skutek zażalenia na postanowienie
(art. 217 § 2 Ordynacji podatkowej). W każdym przy-
padku wydanie w trybie art. 274b Ordynacji podat-
kowej postanowienia o przedłużeniu terminu zbada-
nia zasadności zwrotu podatku może być poddane
kontroli instancyjnej i sądowej, jeśli tylko podatnik
uzna, że rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji
jest dla niego niekorzystne. Również przepisy art. 125
Ordynacji podatkowej, zgodnie z którymi organy po-
datkowe powinny działać w sprawie wnikliwie i szyb-
ko, stanowią gwarancje ochrony praw i interesu po-
654
datnika w sytuacji, w której wdrożone zostały czyn-
ności sprawdzające.
Ponadto w interesie obu stron leży, aby postępo-
wanie wyjaśniające było zakończone w możliwie jak
najkrótszym terminie. W przypadku bowiem prze-
dłużenia się postępowania, które w końcowej fazie
potwierdzi zasadność dokonania zwrotu podatku, to
organy podatkowe ponoszą konsekwencje w postaci
konieczności dokonania zwrotu podatku wraz z na-
leżnymi odsetkami.
Biorąc pod uwagę powyższe, nie mogę zgodzić się
ze stwierdzeniem, że występują luki w prawie, które
umożliwiałyby urzędom skarbowym celowe opóźnia-
nie zwrotów podatku oraz że takie postępowanie jest
przykładem naruszenia zasad demokratycznego pań-
stwa prawa oraz poszanowania własności.
Fakt, że przepis art. 87 ust. 2 zdanie drugie usta-
wy o podatku od towarów i usług (z uwzględnieniem
regulacji zawartych w Ordynacji podatkowej) nie na-
rusza ww. zasad, potwierdza wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 13 października 2008 r., sygn.
akt K 16/07.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że nie planuje się żadnych zmian w obecnie obowią-
zujących przepisach ustawy o podatku od towarów
i usług ani też ustawy Ordynacja podatkowa w zakre-
sie regulacji dotyczących zwrotu różnicy podatku.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że kwestie zwią-
zane z prawidłowością realizacji przez organy podat-
kowe zadań w zakresie zwrotów w podatku od towa-
rów i usług są przedmiotem zainteresowania mini-
stra finansów. Przestrzeganie przez urzędy skarbowe
obowiązujących procedur zwrotu różnicy podatku
jest na bieżąco monitorowane. Niemniej jednak
w każdym przypadku, przy ocenie, czy w konkretnej
sprawie zachodzi uzasadniona zwłoka i bezczynność
organu podatkowego, niezbędna jest dogłębna anali-
za. Na czas trwania postępowania wpływa bowiem
m.in. stopień skomplikowania stanu faktycznego
i prawnego. Nie bez znaczenia pozostaje również ko-
nieczność ewentualnego przeprowadzenia czynności
we współpracy z innymi krajowymi i zagranicznymi
organami podatkowymi. Należy mieć na uwadze, że
sprawy należące do szczególnie trudnych wymagają
ze strony organów podejmowania szeregu działań
w celu rzetelnego ustalenia rzeczywistego przebiegu
transakcji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie rozporządzenia
ministra edukacji narodowej
z dnia 8 czerwca 2009 r. dotyczącego
dopuszczenia do użytku szkolnego
podręczników (11645)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Moskala (SPS-
-023-11645/09) dotyczącą dopuszczenia podręczni-
ków do użytku szkolnego, uprzejmie informuję.
Nowa podstawa programowa kształcenia ogólne-
go, wprowadzana rozporządzeniem ministra eduka-
cji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie
podstawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17), oprócz regulacji
treści kształcenia w języku efektów kształcenia zmie-
nia również zakres i treści kształcenia na poszcze-
gólnych etapach edukacyjnych. Zakres tych zmian
jest różny w zależności od specyfiki przedmiotu bądź
rodzaju zajęć. Spowodowało to konieczność przygo-
towania nowych programów nauczania i podręczni-
ków dla klas objętych reformą programową, tak aby
uwzględniały zakres treści nauczania i wymagania
określone w nowej podstawie programowej. Wykaz
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego
i zgodnych z nową podstawą programową jest prowa-
dzony oddzielnie.
W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o systemie oświaty
to nauczyciel ma prawo wyboru podręcznika spośród
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego.
Zatem decyzja, czy i z jakich podręczników będą
uczniowie korzystać na zajęciach, należy wyłącznie
do nauczyciela.
Uprzejmie informuję, że ceny nowych podręczni-
ków dla klas I szkół podstawowych i klas I gimna-
zjum, zgodnych z nową podstawą programową, nie
odbiegają znacząco od cen ubiegłorocznych. Corocz-
nie obserwuje się kilkuprocentowy (ok. 3–5% w za-
leżności od wydawnictwa) wzrost cen podręczników
szkolnych, a wynika to w głównej mierze z inflacji
i wyższych kosztów niektórych usług związanych
z przygotowaniem podręcznika. W bieżącym roku
wzrost cen podręczników szkolnych utrzymuje się
na podobnym poziomie jak dotychczas. Bogata ofer-
ta podręczników konkurujących na rynku wydaw-
niczym wydawców książek edukacyjnych sprawia
bowiem, że wzrost cen podręczników jest nieznacz-
ny. Cena kompletu podręczników dla klas objętych
reformą programową kształtuje się następująco: dla
klasy pierwszej szkoły podstawowej – od 170 zł do
ok. 200 zł, dla klasy pierwszej gimnazjum – od 300
zł do ok. 450 zł – w zależności od wybranych tytułów

podręczników, ewentualnego wyboru zeszytu ćwi-
czeń itd.
Z uwagi na obowiązywanie nowej podstawy pro-
gramowej w klasach I szkoły podstawowej i klasach
I gimnazjum, począwszy od roku szkolnego 2009/
2010, mogą być stosowane podręczniki zgodne z nową
podstawą programową i wpisane do odrębnego wy-
kazu podręczników zgodnych z tą podstawą. Wszyst-
kie podręczniki wpisane na tę listę zostały ocenione
przez rzeczoznawców pod kątem zgodności z nową
podstawą programową. Nauczyciele klas I szkół pod-
stawowych i klas I gimnazjum zostali poinformowa-
ni, że dla klas objętych reformą programową powin-
ni wybrać podręczniki zgodne z nową podstawą i wpi-
sane do ww. odrębnego wykazu.
Na podstawie uchwały Nr 57/2009 w sprawie Rzą-
dowego programu pomocy uczniom w 2009 r. – „Wy-
prawka szkolna” i rozporządzenia w sprawie szcze-
gółowych warunków udzielania pomocy finansowej
uczniom na zakup podręczników (Dz. U. z 2009 r.
Nr 76, poz. 642) uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2009/2010 naukę w klasach I-III szkoły
podstawowej, w klasach I-III ogólnokształcącej szko-
ły muzycznej I stopnia, naukę w klasie I gimnazjum,
w klasie I ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, w klasie I ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych lub w klasie IV ogólnokształcącej szkoły bale-
towej otrzymują pomoc w formie dofinansowania do
zakupu podręczników.
W br., z uwagi na wejście w życie nowej podstawy
programowej, zmodyfikowano założenia programu,
poprawiając dostępność do uzyskania dofinansowa-
nia do podręczników szkolnych, m.in. wprowadzając
nową grupę uczniów z klasy I gimnazjum. Ustalono
dofinansowanie do zakupu podręczników dla tej gru-
py na poziomie 280 zł. Wprowadzono również dodat-
kowo 10-procentową grupę uczniów, którzy otrzyma-
li możliwość ubiegania się o pomoc poza kryterium
dochodowym, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.
Sytuacje, które stają się podstawą do podjęcia przez
dyrektora szkoły decyzji o przyznaniu pomocy, okre-
śla art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej. W grupie uzasadniającej szczególne sytu-
acje życiowe znajduje się m.in.: sieroctwo, bezdom-
ność, ciężka choroba, przemoc w rodzinie, alkoho-
lizm, narkomania, zdarzenia losowe itp.
Według wstępnych danych z dnia 21 września br.
z programu skorzystało około 280 tys. uczniów,
w tym 71 tys. uczniów klas I szkół podstawowych
i 76,5 tys. uczniów I klasy gimnazjum.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
655
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ograniczeń
w świadczeniach emerytalnych (11648)
W związku z wystąpieniem Pana Marszałka
z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-023-11648/09,
dotyczącym interpelacji poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie umożliwienia pobierania emerytury osobom
osiągającym przychody z pracy zarobkowej, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Z dniem 8 stycznia 2009 r. przepisami ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitało-
wych (Dz. U. z 2008 r. Nr 228, poz. 1507) został uchy-
lony przepis art. 103 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.). Przepis ten stanowił o zawieszaniu eme-
rytury bez względu na wysokość przychodu uzyski-
wanego przez emeryta z tytułu kontynuowania za-
trudnienia (bez rozwiązania stosunku pracy) u pra-
codawcy, u którego pozostawał w stosunku pracy
bezpośrednio przed nabyciem prawa do emerytury.
Uchylenie wspomnianego przepisu było konse-
kwencją realizacji przygotowanego przez resort pra-
cy i polityki społecznej programu „Solidarność poko-
leń – działania dla zwiększenia aktywności zawodo-
wej osób po 50. roku życia”. Program ten jest pakie-
tem działań rządowych zmierzających do poprawy
stopnia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia
w Polsce. Uchylenie art. 103 ust. 2a ustawy emery-
talnej oznaczało usunięcie jednej z barier aktywności
zawodowej osób po 50. roku życia.
Jednak po wejściu w życie tej zmiany do resortu
pracy i polityki społecznej zaczęły wpływać uwagi, że
– zwłaszcza wobec kryzysu gospodarczego i pojawia-
jących się trudności na rynku pracy – rozwiązanie
takie jest zbyt daleko idące. Zgłaszane były postula-
ty, aby zmodyfikować obowiązujące w tej kwestii roz-
wiązania.
Z tych też względów problem łączenia pracy za-
robkowej z pobieraniem emerytury był przedmiotem
szczegółowej analizy w resorcie.
Sprawa ta była również analizowana w związku
z przygotowanym przez Kancelarię Prezesa Rady
Ministrów projektem ustawy o racjonalizacji zatrud-
nienia w państwowych jednostkach budżetowych
i niektórych innych jednostkach sektora finansów
publicznych.
W ramach prac prowadzonych nad projektem tej
ustawy o racjonalizacji zatrudnienia MPiPS zapro-
ponowało – jako jedno z kryteriów, które muszą być
brane pod uwagę przy zwalnianiu pracownika – ana-
lizę jego sytuacji zawodowej, w tym możliwość utrzy-
mania się po utracie pracy.
Aktualnie Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej nie prowadzi prac nad projektem ustawy zmie-
656
niającej dotychczasowe zasady zawieszania i ograni-
czania wypłat świadczeń emerytalno-rentowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie deficytu lekarzy chirurgów w Polsce
(11649)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie defi-
cytu lekarzy chirurgów w Polsce, przesłaną przy pi-
śmie SPS-023-11649/09, pragnę ustosunkować się do
podniesionych kwestii i uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Uprzejmie wyjaśniam, że sprawy specjalizacji le-
karskich uregulowane są rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U.
Nr 213, poz. 1779, z późn. zm.). Na podstawie § 14
ww. rozporządzenia lekarz może odbywać specjaliza-
cję na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze
czasu pracy, zawartej z jednostką organizacyjną pro-
wadzącą specjalizację na czas określony, w celu do-
skonalenia zawodowego obejmującego realizację pro-
gramu specjalizacji, zwanej dalej „rezydenturą”.
Lekarz może również odbywać specjalizację w ra-
mach:
1) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony
lub określony okresem trwania specjalizacji z jed-
nostką organizacyjną prowadzącą specjalizację;
2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego
pracownikowi na czas trwania określonej specjaliza-
cji na podstawie odrębnych przepisów;
3) poszerzenia zajęć programowych dziennych
studiów doktoranckich o program specjalizacji zgod-
ny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu
szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończe-
niu tych studiów – w trybie określonym w pkt 1, 2, 4
lub 5;
4) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony
z jednostką organizacyjną inną niż wymieniona w § 11
ust. 1, zapewniającą realizację części programu spe-
cjalizacji w zakresie form, o których mowa w § 5 ust. 1
pkt 3, 4 i 6, i w ramach płatnych urlopów szkolenio-
wych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny
do zrealizowania pozostałej części programu specja-
lizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej spe-
cjalizację lub odpowiednio prowadzącej staż kierun-
kowy;
5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjaliza-
cyjne zawartej z jednostką organizacyjną prowadzą-
cą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadzą-
ca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to
szkolenie.
Wybór trybu specjalizacji pozostaje po stronie za-
interesowanego lekarza.
Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak również przed konsul-
tantami wojewódzkimi.
Zgodnie z ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o kon-
sultantach w ochronie zdrowia konsultant wojewódz-
ki prowadzi politykę kadrową w zakresie danej spe-
cjalności na terenie województwa, natomiast konsul-
tant krajowy zabezpiecza potrzeby kadrowe w skali
kraju.
Pragnę zaznaczyć, że uruchamianie nowych
miejsc specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od
posiadanych wolnych miejsc akredytowanych w da-
nej specjalności. Brak wolnych miejsc akredytowa-
nych wyklucza możliwość otwarcia specjalizacji.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte na
analizie potrzeb w zakresie liczby specjalistów w da-
nej dziedzinie medycyny.
Pragnę podkreślić, że Ministerstwo Zdrowia
„uruchamia” wszystkie zgłaszane wolne miejsca
szkoleniowe.
Odnosząc się do liczby przyznawanych etatów re-
zydenckich, uprzejmie wyjaśniam, że jest ona uwa-
runkowana sytuacją finansową. Docelowo planuje się
„uruchamianie” takiej liczby rezydentur, która od-
powiada liczbie lekarzy kończących staż podyplomo-
wy. Problemem jest ograniczona liczba miejsc szko-
leniowych oraz niedobory finansowe.
Jednocześnie pragnę dodać, że Ministerstwo
Zdrowia stara się stymulować wzrost liczby specjali-
stów we wszystkich dziedzinach medycyny, między
innymi w dziedzinie chirurgii ogólnej, za pośrednic-
twem konsultantów krajowych i konsultantów woje-
wódzkich, a także samorządu lekarskiego, mając na
celu zwiększenie liczby jednostek szkoleniowych.
Uprzejmie informuję, że liczba miejsc szkolenio-
wych w jednostkach organizacyjnych uprawnionych
do prowadzenia specjalizacji systematycznie rośnie.
Systematyczny wzrost liczby miejsc szkoleniowych
w jednostkach organizacyjnych uprawnionych do
prowadzenia specjalizacji obrazują niżej przytoczone
dane liczbowe.
Obecnie, wg stanu na dzień 10.08.2009 r., we
wszystkich dziedzinach medycyny dostępne są 33 673
miejsca w 4661 jednostkach szkolących. Dla porów-
nania: w dniu 23.03.2007 r. – 4264 jednostki dyspo-
nowały 30 652 miejscami szkoleniowymi, a w dniu
13.01.2005 r. – w 3758 jednostkach mogło się szkolić
27 442 lekarzy. Według stanu na dzień 10.08.2009 r.

w dziedzinie chirurgii ogólnej uprawnionych do pro-
wadzenia specjalizacji jest 360 jednostek posiadają-
cych 1285 miejsc szkoleniowych.
Odnosząc się do liczby lekarzy chirurgów ogól-
nych w Polsce, uprzejmie informuję, że według reje-
stru prowadzonego przez Naczelną Radę Lekarską
liczba lekarzy posiadających specjalizację w dziedzi-
nie chirurgii ogólnej wzrosła z 4790 w roku 2002 do
6005 w roku 2008 (stan na 30.06.2008 r.).
Liczba przyznawanych etatów rezydenckich ule-
gła znacznemu zwiększeniu. W dziedzinie chirurgii
ogólnej w roku 2007 Ministerstwo Zdrowia przyzna-
ło 273 miejsca szkoleniowe, w tym 43 miejsca rezy-
denckie, w 2008 r. zostało przyznanych 465 miejsc
szkoleniowych, w tym 201 rezydentur. Na postępo-
wanie kwalifikacyjne przeprowadzone w terminie
1–31 marca 2009 r. liczba przyznanych miejsc szko-
leniowych w ww. dziedzinie medycyny stanowi 159,
w tym 49 miejsc rezydenckich, natomiast na postę-
powanie kwalifikacyjne przeprowadzane w okresie
1–31 października zostały przyznane 192 miejsca
specjalizacyjne, w tym 54 miejsca rezydenckie. Jed-
nocześnie pragnę dodać, że liczba specjalizujących się
lekarzy z chirurgii ogólnej (stan na dzień 30.06.2009 r.)
wynosi 987. Znane mi są opracowania konsultanta
krajowego w dziedzinie chirurgii ogólnej dotyczące
niedoborów kadry i niekorzystnej struktury demo-
graficznej w tej grupie specjalistów.
Mam nadzieję, że połączenie korzystnych efektów
opisanych powyżej działań, zwłaszcza dotyczących
liczby miejsc specjalizacyjnych i rezydentur, oraz
zmian w systemie specjalizacji, które są zaplanowane
przez Ministerstwo Zdrowia, oraz wysiłek środowiska
chirurgów (których wyrazem jest zaangażowanie kon-
sultanta krajowego oraz Towarzystwa Chirurgów Pol-
skich) spowodują poprawę sytuacji w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wykorzystania środków
zgromadzonych przez Fundusz
Rezerwy Demograficznej (11655)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-
-023-11655/09, interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Funduszu Rezerwy Demograficznej uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
657
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity
Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) Fundusz
Rezerwy Demograficznej jest funduszem rezerwo-
wym dla funduszu emerytalnego wyodrębnionego
w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Gromadzi on
i pomnaża środki finansowe, które mogą być wykorzy-
stane na uzupełnienie niedoborów funduszu emery-
talnego wynikających z przyczyn demograficznych.
Decyzję o uruchomieniu środków FRD może pod-
jąć Rada Ministrów na wniosek złożony przez preze-
sa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Ustawodawca w art. 112 ust. 1 ustawy przewidział
możliwość uruchomienia środków FRD od 2009 r.
Przyjęty przez rząd w dniu 29 września br. pro-
jekt ustawy budżetowej na rok 2010 i następnie
w dniu 30 września br. przekazany do Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej (druk nr 2375) zakłada, że środki
pochodzące z Funduszu Rezerwy Demograficznej
w wysokości 7,5 mld zł zostaną wykorzystane do za-
silenia Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na wy-
płatę świadczeń emerytalnych.
Jednocześnie w wyniku aktualizacji planu prywa-
tyzacji na lata 2008–2011 w projekcie ustawy budże-
towej na rok 2010 przewiduje się wpływy do FRD
z tytułu prywatyzacji w wysokości 9 583 903 tys. zł
w 2010 r. i 3 615 798 tys. zł w 2009 r.
Zatem to część środków z prywatyzacji, które
wpłyną do FRD, zostanie przeznaczona na uzupełnie-
nie niedoboru FUS w 2010 r. Nie zostaną w żaden
sposób naruszone środki FRD, które pochodzą z części
składki emerytalnej przekazywanej do funduszu.
Dla zobrazowania trudnej sytuacji finansowej
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w 2010 r., która
skłoniła Radę Ministrów do podjęcia decyzji o zasile-
niu tego funduszu w 2010 r. środkami FRD, należy
porównać planowane dane FUS na rok 2010 w zakre-
sie wydatków na emerytury i renty oraz wpływów ze
składek na ubezpieczenie społeczne w relacji do tych
wielkości za rok 2008.
Na emerytury i renty (łącznie z dodatkami)
w 2010 r. została zaplanowana kwota 140,3 mld zł
i jest ona wyższa o 18 mld zł w stosunku do wydatków
na ten cel zrealizowanych w 2008 r. (122,3 mld zł).
Natomiast same wydatki na emerytury w tym okre-
sie rosną o 15,4 mld zł.
Natomiast planowane wpływy do Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych ze składek w 2010 r. to kwota 87,7 mld
zł, która jest wyższa zaledwie o 6,1 mld zł w stosunku
do wpływów ze składek w 2008 r. (81,6 mld zł.)
Na tak istotny wzrost wydatków FUS na emery-
tury i renty w 2010 r. w relacji do 2008 r. ma wpływ
nie tylko przeprowadzona waloryzacja w tych latach,
ale także znaczący przyrost liczby wypłacanych eme-
rytur z FUS, w tym przyznanie na skutek wyroku
Trybunału Konstytucyjnego uprawnień do wcze-
śniejszej emerytury mężczyznom urodzonym przed
1 stycznia 1949 r., którzy osiągnęli wiek 60 lat i legi-
tymowali się co najmniej 35-letnim okresem skład-
kowym i nieskładkowym.
658
Liczba wypłacanych emerytur z FUS w grudniu
2008 r. wyniosła 4902,9 tys. i w relacji do liczby
z grudnia 2007 r. (4637,5 tys.) wzrosła aż o 265,4 tys.
W roku 2009 również obserwuje się wzrost tej liczby;
w sierpniu 2009 r. wypłacono z FUS 5000,6 tys. eme-
rytur, co oznacza wzrost w stosunku do grudnia 2008 r.
o 97,7 tys.
Analizując dane o liczbie i wzroście emerytur
z FUS, nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż
w sierpniu br. wypłacono 184,7 tys. wcześniejszych
emerytur dla mężczyzn z tytułu wyroku Trybunału
Konstytucyjnego; w stosunku do tej liczby z grudnia
2008 r. (139,1 tys.) liczba wypłacanych wcześniejszych
emerytur dla mężczyzn zwiększyła się o 45,6 tys.
Należy ponadto zauważyć, iż z planu finansowego
FUS zawartego w projekcie ustawy budżetowej na
2010 r. wynika, że planowana dotacja wyniesie 37,9 mld
zł (o 7,5 mld zł więcej niż w 2009 r. – 30,4 mld zł)
i mimo zasilenia FUS środkami z FRD w kwocie
7,5 mld zł dla zapewnienia płynności wypłat świad-
czeń z tego funduszu stan zadłużenia FUS w ban-
kach na koniec 2010 r. będzie kształtował się na po-
ziomie ok. 3,8 mld zł.
Na wysoki deficyt FUS w 2010 r. wpłynęła dodat-
kowo trudna sytuacja makroekonomiczna w 2010 r.
(planowany spadek zatrudnienia oraz niski wzrost
płac w gospodarce) przy dynamicznie rosnących wy-
datkach FUS na emerytury i renty oraz niewielkim
wzroście przychodów ze składek na ubezpieczenie
społeczne.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwe-
stii zwiększenia bezpieczeństwa wypłat przyszłych
emerytur pragnę uprzejmie poinformować, że ustawą
z dnia 9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 14, poz. 75,
z późn. zm.) przedłużono odprowadzanie części skład-
ki emerytalnej do Funduszu Rezerwy Demograficz-
nej (pierwotnie proces ten miał trwać tylko do końca
2008 r.) oraz umożliwiono przekazywanie Funduszo-
wi Rezerwy Demograficznej 40% przychodów z pry-
watyzacji mienia Skarbu Państwa pomniejszonej
o kwoty odpisów na Fundusz Reprywatyzacji.
Wprowadzone zmiany powodują stałe zasilanie
FRD częścią składki emerytalnej (0,35% podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne) oraz
gwarantują temu funduszowi udział w przychodach
z prywatyzacji mienia Skarbu Państwa.
Podstawę gospodarki finansowej Funduszu Re-
zerwy Demograficznej stanowi sporządzana przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wieloletnia progno-
za wpływów i wydatków funduszu emerytalnego w ra-
mach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Podstawą prognozy są w szczególności założenia
dotyczące sytuacji demograficznej i społeczno-ekono-
micznej kraju, a zwłaszcza założenia dotyczące płod-
ności, umieralności, wzrostu gospodarczego, wyso-
kości zarobków, migracji, inflacji, stopy bezrobocia,
struktury populacji w podziale na poszczególne gru-
py zawodowe oraz grupy znajdujące się poza siłą ro-
boczą oraz wskaźniki waloryzacji składek i świad-
czeń wypłacanych z ubezpieczeń społecznych.
Należy również dodać, że w przypadku ukształ-
towania się przychodów i wydatków FUS na poziomie
odmiennym od zakładanego Fundusz Ubezpieczeń
Społecznych może otrzymywać z budżetu państwa
dotacje w granicach określonych w ustawie budżeto-
wej. Dotacje te mogą być przeznaczone wyłącznie na
uzupełnienie środków na wypłaty świadczeń gwa-
rantowanych przez państwo, jeśli przychody przeka-
zywane na rachunki wyodrębnionych w ramach FUS
funduszy oraz środki zgromadzone na funduszach
rezerwowych nie zapewniają pełnej i terminowej wy-
płaty świadczeń finansowanych z przychodów FUS.
Dodatkowym źródłem zabezpieczenia wypłat
świadczeń emerytalno-rentowych, gwarantującym
utrzymanie płynności Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń
społecznych, jest możliwość zaciągania przez FUS
kredytów bankowych. Każdorazowe podpisanie umo-
wy kredytowej poprzedzone jest uzyskaniem stosow-
nej zgody ministra finansów.
W celu określenia potrzeb Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych ZUS na bieżąco monitoruje płynność fi-
nansową funduszu w oparciu o dane makroekono-
miczne oraz historyczny rozkład przepływów pienięż-
nych.
Bieżąca analiza wszystkich czynników mających
wpływ na kształtowanie się sytuacji finansowej FUS
pozwala na oszacowanie realnych przepływów finan-
sowych funduszu, w tym na określenie wielkości za-
potrzebowania na dodatkowe źródła niezbędne do
sfinansowania ewentualnych niedoborów, jak rów-
nież pozwala podejmować działania służące zapew-
nieniu środków niezbędnych dla utrzymania płynno-
ści wypłat realizowanych świadczeń.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmian w przyznawaniu
świadczenia pielęgnacyjnego (11656)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 września 2009 r., znak: SPS-023-11656/09, doty-
czące interpelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie
zmian w przyznawaniu świadczenia pielęgnacyjnego,
uprzejmie informuję:
W dniu 29 września 2009 r. komitet Rady Mini-
strów zaakceptował projekt ustawy o zmianie ustawy
o świadczeniach rodzinnych, który przewiduje znie-

sienie kryterium dochodowego przy świadczeniu pie-
lęgnacyjnym, co oznacza, że prawo do tego świadcze-
nia przysługiwać będzie bez względu na wysokość
osiąganego dochodu.
Przewiduje się, że powyższa zmiana wejdzie w ży-
cie z dniem 1 stycznia 2010 r. i spowoduje objęcie
świadczeniem pielęgnacyjnym dodatkowych 3,1 tys.
osób.
Ponadto uprzejmie informuję, że podjęte prace nie
zakładają podwyższenia wysokości świadczenia pie-
lęgnacyjnego do wysokości najniższego czy średniego
wynagrodzenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie finansowania inwestycji drogowych
(11657)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej przekazaną przy
piśmie z dnia 30 września 2009 r. (sygn. akt SPS-023-
-11657/09) w sprawie finansowania inwestycji drogo-
wych, przedstawiam następujące informacje.
Limit wydatków na inwestycje drogowe w przy-
szłym roku zamyka się kwotą 34,7 mld zł. Na kwotę
tę składają się środki pochodzące z budżetu państwa
oraz Krajowego Funduszu Drogowego.
Zgodnie z wprowadzonym nowym mechanizmem
finansowania dróg krajowych Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad otrzymuje z budżetu
państwa jedynie środki na prace przygotowawcze,
remonty, utrzymanie oraz zarządzanie siecią drogo-
wą. Z uwagi na powyższe w projekcie ustawy budże-
towej na 2010 r. w części 39: Transport zaplanowano
kwotę 3,7 mld zł.
Pozostałe wydatki na realizację programu na
kwotę ok. 31 mld zł przejął Krajowy Fundusz Drogo-
wy prowadzony w Banku Gospodarstwa Krajowego
(BGK). Oznacza to, że środki na inwestycje drogowe
nie zostały ograniczone, tylko zostało zmienione źró-
dło ich pochodzenia (z budżetu państwa na Krajowy
Fundusz Drogowy).
Aktualnie trwają prace nad opracowaniem planu
finansowego KFD na 2010 r. Na chwilę obecną usta-
lony został katalog źródeł finansowania KFD w 2010 r.
Środki będą pochodziły m.in. z:
— opłaty paliwowej,
— refundacji z budżetu europejskiego,
659
— pożyczki z budżetu państwa,
— kredytów EBI,
— obligacji emitowanych przez BGK.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie regulacji zmieniającej wymiar
dydaktyczno-wychowawczego pensum
godzin pracy nauczycieli, polegającej
na wprowadzeniu do planów nauczania
obowiązkowych godzin dla każdego
nauczyciela bez dodatkowej gratyfikacji,
oraz dezorganizacji pracy szkół w związku
z niedookreśleniem czasu trwania
jednostki lekcyjnej (11677)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Krzysztofa Lipca z dnia 6 paździer-
nika 2009 r., nr SPS-023-11677/09, w sprawie regu-
lacji zmieniającej wymiar dydaktyczno-wychowaw-
czego pensum godzin pracy nauczycieli, polegającej
na wprowadzeniu do planów nauczania obowiązko-
wych godzin dla każdego nauczyciela bez dodatko-
wej gratyfikacji oraz dezorganizacji pracy szkół
w związku z niedookreśleniem czasu trwania jed-
nostki lekcyjnej, uprzejmie przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Od dnia 1 września 2009 r. zgodnie z art. 42 ust. 2
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 674, z późn. zm.) w ra-
mach tygodniowego, 40-godzinnego czasu pracy oraz
ustalonego wynagrodzenia nauczyciel obowiązany
jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz w wymiarze określonym
w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a albo
ust. 7 ustawy,
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
660
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczny godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze dwóch
godzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach przeznaczonych w ramowych planach naucza-
nia do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem go-
dzin przeznaczonych na zwiększanie liczby godzin
obowiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze 1 go-
dziny w tygodniu,
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
Zgodnie z powyższym zajęcia, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ww. ustawy, nie są go-
dzinami bezpłatnymi. Jest to praca nauczyciela wy-
konywana w ramach 40-godzinnego tygodnia pracy
oraz ustalonego wynagrodzenia.
W roku szkolnym 2009/2010 na podstawie art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1) w szko-
le podstawowej i gimnazjum zajęcia, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Nauczycie-
la, będą realizowane przez nauczycieli tylko w wy-
miarze 1 godziny.
Pragnę zauważyć, iż w art. 42 zapisy ust. 1 i 2,
dotyczące tygodniowego czasu pracy nauczyciela oraz
zajęć realizowanych w ramach 40 godzin pracy, wpro-
wadziła ustawa z dnia 14 czerwca 1996 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 87, poz. 395),
natomiast art. 42 ust. 1–2 ustawy Karta Nauczyciela,
w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 sierpnia 2009 r.,
został określony ustawą z dnia 15 lipca 2004 r.
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 179, poz. 1845).
Zgodnie z powyższym od trzynastu lat nauczycie-
le są zobowiązani przez ustawodawcę, w ramach swo-
jego czasu pracy i ustalonego wynagrodzenia, do re-
alizacji czynności wynikających z zadań statutowych
szkoły. Obecny stan prawny i zapis art. 42 ust. 2 pkt 2
dookreśla jedynie, iż nauczyciele szkół podstawowych
i gimnazjów oraz szkół ponadgimnazjalnych, w tym
specjalnych, są zobligowani do realizacji innych zajęć
i czynności wynikających z zadań statutowych szko-
ły co najmniej w wymiarze odpowiednio 2 lub 1 go-
dziny w tygodniu.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.) godziny do dyspozycji dyrektora, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Na-
uczyciela, to zajęcia zwiększające szanse edukacyjne
uczniów przeznaczone na pracę z uczniem zdolnym
lub z uczniem mającym trudności w nauce oraz zaję-
cia rozwijające zainteresowania uczniów. Zajęcia te
powinny zatem wychodzić naprzeciw indywidualnym
potrzebom uczniów poprzez udzielanie im pomocy
w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu zdolności
lub pogłębianiu zainteresowań, a także poprzez spra-
wowanie nad nimi opieki, zależnie od potrzeb. Wspo-
magając się tymi godzinami szkoła podstawowa i gim-
nazjum może również wzbogacić ofertę świetlicy.
Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia będą realizo-
wane w szkole w ramach godzin, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela,
należy do kompetencji dyrektora szkoły. Godzin tych
nie można jednakże przeznaczyć na zajęcia obowiąz-
kowe, opiekę nad uczniami podczas ich dowozu do
szkoły, doraźne zastępstwa oraz nauczanie indywi-
dualne.
Na podstawie ramowych statutów szkół publicz-
nych będących załącznikami rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w spra-
wie ramowych statutów przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. z 2002 r. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.)
godzina lekcyjna trwa 45 minut. Czas trwania po-
szczególnych zajęć edukacyjnych w klasach I–III
szkoły podstawowej ustala nauczyciel prowadzący te
zajęcia, zachowując ogólny tygodniowy czas zajęć.
W uzasadnionych przypadkach dopuszcza się prowa-
dzenie zajęć edukacyjnych w innym wymiarze, nie
dłuższym jednak niż 60 minut, zachowując ogólny
tygodniowy czas zajęć ustalony w tygodniowym roz-
kładzie zajęć. Pod pojęciem godziny lekcyjnej opisanej
w ramowych statutach, rozumie się również inne za-
jęcia o charakterze dydaktycznym. Natomiast pozo-
stałe zajęcia o charakterze opiekuńczo-wychowaw-
czym trwają 60 minut.
Podsumowując, należy jednoznacznie stwierdzić,
iż regulacja przepisu art. 42 ust. 2 pkt 2 lit a i b usta-
wy Karta Nauczyciela wynika z troski o stworzenie
uczniom realnych warunków wyrównywania ich
szans edukacyjnych. Ponadto aktualne brzmienie
przepisu jest kompatybilne z przepisami dotyczącymi
organizacji nauczania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie likwidacji w przyszłym roku
finansowania z budżetu państwa podatku VAT
w odniesieniu do zadań z zakresu melioracji
wodnych szczegółowych (11695)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 września br., znak: SPS-023-11695/

09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Stanisława Steca w sprawie likwidacji finansowania
z budżetu państwa podatku VAT w odniesieniu do
zadań w zakresie melioracji wodnych szczegółowych,
uprzejmie informuję, że minister finansów po rozwa-
żeniu argumentacji prezentowanej przez jednostki
samorządu terytorialnego w poruszonym temacie
zaplanował w projekcie ustawy budżetowej na rok
2010 środki na wyprzedzające finansowanie podatku
VAT w odniesieniu do zadań w zakresie melioracji
wodnych w ramach PROW 2007–2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie wykazu podręczników zgodnych
z nową podstawą programową
z dnia 23 grudnia 2008 r. (11699)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
(SPS-023-11699/09) dotyczącą podręczników zgod-
nych z nową podstawą programową, uprzejmie infor-
muję:
Przeprowadzona w 1999 r. reforma edukacji wpro-
wadziła zasadę pluralizmu na rynku podręczników
szkolnych i ich swobodnego wyboru przez nauczycie-
la. Spowodowało to powstanie bardzo bogatej i zróż-
nicowanej oferty podręczników szkolnych, z której
nauczyciele mogą korzystać w zależności od prefero-
wanych metod nauczania oraz możliwości i potrzeb
uczniów. Między podręcznikami zaznaczają się wy-
raźne różnice, więc nauczyciel ma możliwość wyboru.
Istnieją podręczniki przeznaczone zarówno dla na-
uczycieli uczących w sposób tradycyjny, jak i nauczy-
cieli preferujących nowatorskie metody nauczania.
Zasada dotycząca szkolnego zestawu podręczni-
ków składających się z nie więcej niż trzech podręcz-
ników dla danych zajęć edukacyjnych nie obowiązu-
je od momentu wejścia w życie ustawy o systemie
oświaty z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o sys-
temie oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz usta-
wy o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U.
Nr 145, poz. 917). Nie oznacza to jednak, że nauczy-
ciele nie mogą wybierać na każdy rok tych samych
podręczników. W myśl art. 22a ust. 1. ustawy o sys-
temie oświaty to nauczyciel ma prawo wyboru pod-
661
ręcznika spośród podręczników dopuszczonych do
użytku szkolnego, zatem decyzja, czy i z jakich pod-
ręczników będą uczniowie korzystać na zajęciach,
należy wyłącznie do nauczyciela. Wyboru podręczni-
ków nauczyciele dokonują z początkiem czerwca każ-
dego roku, bowiem do 15 czerwca dyrektor szkoły ma
obowiązek podać do publicznej wiadomości zestaw
podręczników, który będzie obowiązywał w kolejnym
roku szkolnym.
Jednym z rozwiązań zmniejszających obciążenia
finansowe związane z zakupem nowych podręczni-
ków jest możliwość obrotu używanymi podręcznika-
mi przez szkoły. Zgodnie z art. 22b ustawy o systemie
oświaty dyrektor szkoły podejmuje działania organi-
zacyjne umożliwiające obrót używanymi podręczni-
kami na terenie szkoły.
W roku szkolnym 2009/2010 uczniowie klas I szko-
ły podstawowej i klas I gimnazjum objęci zostali re-
formą programową. Nowa podstawa programowa
kształcenia ogólnego, wprowadzana rozporządze-
niem ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia
2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4,
poz. 17), oprócz regulacji treści kształcenia w języku
efektów kształcenia zmienia również zakres i treści
kształcenia na poszczególnych etapach edukacyj-
nych. Zakres tych zmian jest różny w zależności od
specyfiki przedmiotu bądź rodzaju zajęć. Spowodo-
wało to konieczność przygotowania nowych progra-
mów nauczania i podręczników dla klas objętych re-
formą programową, tak aby uwzględniały zakres
treści nauczania i wymagania określone w nowej
podstawie programowej. Wykaz podręczników do-
puszczonych do użytku szkolnego i zgodnych z nową
podstawą programową jest prowadzony oddzielnie.
Ceny nowych podręczników dla klas pierwszych
szkół podstawowych i klas pierwszych gimnazjum,
zgodnych z nową podstawą programową, nie odbie-
gają znacząco od cen ubiegłorocznych. Corocznie ob-
serwuje się kilkuprocentowy (ok. 3–5% w zależności
od wydawnictwa) wzrost cen podręczników szkol-
nych, a wynika to w głównej mierze z inflacji i wyż-
szych kosztów niektórych usług związanych z przy-
gotowaniem podręcznika. W bieżącym roku wzrost
cen podręczników szkolnych utrzymuje się na podob-
nym poziomie jak dotychczas. Bogata oferta podręcz-
ników konkurujących na rynku wydawniczym wy-
dawców książek edukacyjnych sprawia bowiem, że
wzrost cen podręczników jest nieznaczny.
Cena kompletu podręczników dla klas objętych
reforma programową kształtuje się następująco:
— dla klasy pierwszej szkoły podstawowej – od
170 do ok. 200 zł;
— dla klasy pierwszej gimnazjum – od 300 do ok.
450 zł,
w zależności od wybranych tytułów podręczni-
ków, ewentualnego wyboru zeszytu ćwiczeń itd.
Szczegółowe warunki, jakie muszą spełnić pod-
ręczniki dopuszczane do użytku szkolnego, określają
662
przepisy rozporządzenia ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania, wydanego na podstawie
art. 22a ust. 8 ustawy o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Obecnie
obowiązuje rozporządzenie ministra edukacji naro-
dowej z dnia 8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszcza-
nia do użytku w szkole programów wychowania
przedszkolnego i programów nauczania oraz dopusz-
czania do użytku szkolnego podręczników (Dz. U.
Nr 89, poz. 730).
Podręcznik przeznaczony do kształcenia ogólnego
powinien być, zgodnie z § 6 ust. 4 wskazanego rozpo-
rządzenia, m.in. poprawny pod względem meryto-
rycznym, dydaktycznym, wychowawczym i języko-
wym, w szczególności uwzględniać aktualny stan
wiedzy naukowej, w tym metodycznej, być przysto-
sowany do danego poziomu kształcenia, zwłaszcza
pod względem stopnia trudności, formy przekazu,
właściwego doboru pojęć, nazw, terminów i sposobu
ich wyjaśniania, zawierać materiał rzeczowy i mate-
riał ilustracyjny, odpowiedni do przedstawianych
treści nauczania, mieć logiczną i spójną konstrukcję.
Musi zawierać zakres materiału rzeczowego i mate-
riału ilustracyjnego odpowiedni do liczby godzin
przewidzianych w ramowym planie nauczania na-
uczanie danego przedmiotu, a także formy aktywi-
zujące i motywujące uczniów, umożliwiające im na-
bycie umiejętności określonych w podstawie progra-
mowej kształcenia ogólnego. W przypadku podręcz-
ników przeznaczonych dla szkół ponadgimnazjalnych
winien określać zakres kształcenia – podstawowy lub
rozszerzony, natomiast podręcznik do nauczania hi-
storii i geografii powinien uwzględniać ponadto za-
lecenia dwustronnych komisji podręcznikowych oraz
innych komisji i zespołów do spraw podręczników
działających na podstawie międzypaństwowych
umów dotyczących współpracy w zakresie edukacji
lub porozumień komitetów narodowych UNESCO
i zawierać treści zgodne z przepisami prawa, w tym
z ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi.
W § 12 przywołanego rozporządzenia prawodaw-
ca stwierdza, że we wniosku złożonym przez wnio-
skodawcę o dopuszczenie do użytku szkolnego dane-
go podręcznika muszą być określone odpowiednio:
etap edukacyjny, zajęcia edukacyjne (w tym zakres
kształcenia), typ szkoły, nazwa zawodu albo profil
kształcenia ogólnozawodowego, dla których podręcz-
nik jest przeznaczony, autorzy, tytuł podręcznika
oraz rok jego wydania. W przypadku wniosku o do-
puszczenie do użytku szkolnego podręcznika prze-
znaczonego do kształcenia ogólnego wniosek określa
ponadto, czy podręcznik uwzględnia nową podstawę
programową kształcenia ogólnego, określoną w roz-
porządzeniu ministra edukacji narodowej z dnia
23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17), czy dotychczasową podstawę progra-
mową kształcenia ogólnego. Do wniosku dołącza się
egzemplarz kompletnego opracowania podręcznika
zawierający materiał ilustracyjny wraz z projektem
okładki oraz materiałami pomocniczymi przeznaczo-
nymi dla ucznia, informacje o koncepcji serii (jeżeli
podręcznik wchodzi w skład serii), a w przypadku
podręcznika w formie elektronicznej – egzemplarz
kompletnego opracowania podręcznika zamieszczony
na informatycznym nośniku danych; oświadczenie
wnioskodawcy, że nie narusza on praw osób trzecich,
w szczególności praw autorskich, dowód wniesienia
opłaty. Wnioskodawca ubiegający się o dopuszczenie
do użytku szkolnego podręcznika wnosi – zgodnie
z § 26 cytowanego rozporządzenia – opłatę na rachu-
nek wskazany przez ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania. Wysokość opłaty wynosi
w przypadku podręcznika 4800 zł. W przypadku pod-
ręcznika przeznaczonego do nauczania języka obcego
niezawierającego tekstów w języku polskim wysokość
opłaty wynosi 3600 zł; podręcznika stanowiącego
tłumaczenie na język obcy podręcznika wpisanego
do wykazu podręczników dopuszczonych do użytku
szkolnego wysokość opłaty wynosi 1600 zł; nowego
wydania podręcznika dopuszczonego do użytku
szkolnego, zmienionego w części stanowiącej nie wię-
cej niż 20% objętości wysokość opłaty wynosi 3000 zł.
Podręcznik może być dopuszczony do użytku
szkolnego, jeżeli uzyskał pozytywne opinie rzeczo-
znawców wskazanych przez ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania. Zgodnie z § 18 przywo-
łanego rozporządzenia, na listę rzeczoznawców do
spraw podręczników do kształcenia ogólnego mogą
być wpisane osoby posiadające wykształcenie wyższe
magisterskie, doświadczenie i osiągnięcia w pracy
naukowej lub dydaktycznej oraz rekomendację sto-
warzyszenia naukowego, jednostki badawczo-rozwo-
jowej, placówki naukowej Polskiej Akademii Nauk,
Polskiej Akademii Umiejętności, szkoły wyższej, na-
uczycielskiego kolegium języków obcych lub komite-
tu głównego olimpiady przedmiotowej.
Osoba ubiegająca się o wpisanie na listę rzeczo-
znawców składa do ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania wniosek o wpisanie na odpo-
wiednią listę rzeczoznawców. Do wniosku osoba ubie-
gająca się dołącza kopie dokumentów poświadczają-
cych posiadane wykształcenie, rekomendację, o któ-
rej mowa w przywołanym powyżej § 18, informację
o posiadanym odpowiednio doświadczeniu i osiągnię-
ciach w pracy naukowej, dydaktycznej lub w pracy
w danym zawodzie, oświadczenie, że nie była ukara-
na karą dyscyplinarną, oświadczenie, że nie była
skazana prawomocnym wyrokiem za umyślnie po-
pełnione przestępstwo albo umyślnie popełnione
przestępstwo skarbowe.
Minister właściwy do spraw oświaty i wychowa-
nia wyznacza rzeczoznawców, którzy zapewniają rze-
telną ocenę podręcznika w zakresie merytoryczno-
-dydaktycznym (dwóch rzeczoznawców; w przypadku
przedmiotu przyroda – czterech) oraz językowym (je-
den rzeczoznawca). Rzeczoznawcy sporządzają opinię
dotyczącą podręcznika w terminie 30 dni od dnia,
w którym otrzymali egzemplarz podręcznika od wy-
dawcy, stwierdzając w niej, czy podręcznik spełnia

warunki określone odpowiednio w § 3–5 przywoła-
nego rozporządzenia oraz wskazują w opinii wszyst-
kie uchybienia podręcznika i konieczne do wprowa-
dzenia poprawki. W przypadku gdy opinia rzeczo-
znawcy kończy się stwierdzeniem o pozytywnym
zaopiniowaniu podręcznika pod warunkiem dokona-
nia wskazanych przez rzeczoznawcę poprawek, rze-
czoznawca, po przedstawieniu mu poprawionego eg-
zemplarza podręcznika, sporządza – w terminie
14 dni od dnia, w którym otrzymał poprawiony eg-
zemplarz podręcznika – opinię końcową stwierdzają-
cą dokonanie wskazanych przez niego poprawek. Mi-
nister właściwy do spraw oświaty i wychowania może
zwrócić się do rzeczoznawcy właściwego ze względu
na rodzaj podręcznika o sporządzenie dodatkowej
opinii, w szczególności gdy w stosunku do podręcz-
nika wydano opinie dotyczące tego samego zakresu
zakończone różniącymi się stwierdzeniami oraz
w przypadku negatywnej opinii – w przypadku gdy
warunkiem dopuszczenia do użytku szkolnego jest
uzyskanie jednej opinii w danym zakresie. Ważne dla
rzetelności procesu dopuszczania podręczników do
użytku szkolnego, jak i jego jakości merytoryczno-
-dydaktycznej jest w rozporządzeniu określenie, że
rzeczoznawca nie może opiniować podręcznika, jeże-
li jest autorem lub współautorem podręcznika, który
jest przeznaczony dla tych samych zajęć edukacyj-
nych na tym samym etapie edukacyjnym lub pozo-
staje z wnioskodawcą w takim stosunku prawnym
lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wąt-
pliwości co do jego bezstronności.
W celu zapewnienia pełnej przejrzystości postę-
powań w sprawie dopuszczenia do użytku szkolnego
podręczników informacja o przebiegu procedury do-
puszczenia do użytku szkolnego poszczególnych pod-
ręczników, w tym również o uzyskanych przez pod-
ręczniki opiniach, jest publicznie dostępna na stro-
nie internetowej Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej, w zakładce poświęconej reformie programowej
(http://www.reformaprogramowa.men.gov.pl/pod-
reczniki). Każdy zainteresowany, a zatem zarówno
wnioskodawcy ubiegający się o dopuszczenie podręcz-
nika do użytku szkolnego, jak również nauczyciele,
dyrektorzy szkół, rodzice uczniów mogą na bieżąco
obserwować proces dopuszczenia do użytku szkolne-
go poszczególnych podręczników.
Jeżeli wnioskodawca złoży wniosek o dopuszcze-
nie podręcznika do użytku szkolnego do nowej pod-
stawy programowej, który wcześniej był dopuszczony
do dotychczasowej podstawy programowej, podręcz-
nik ten podlega ponownemu postępowaniu w sprawie
dopuszczenia go do użytku szkolnego, i jeżeli uzyska
pozytywne opinie rzeczoznawców, to zostanie wpisa-
ny do wykazu podręczników zgodnych z nową pod-
stawą programową.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
663
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie „Programu budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”, realizowanego przez
Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych
i Autostrad (11700)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Adama Krupy przekazaną
przy piśmie z dnia 30 września 2009 r. (sygn. SPS-
-023-11700/09) w sprawie „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” („Programu”), przed-
stawiam następujące informacje.
Program „Budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” przyjęty uchwałą nr 163/2007 Rady Mini-
strów z dnia 25 września 2007 r. zakładał wydatki
na budowę dróg krajowych w latach 2008–2012 w wy-
sokości 121 mld zł. Resort infrastruktury nie prze-
widuje możliwości obniżenia tej kwoty. Z uwagi na
konieczność ograniczenia wydatków i cięcia budże-
towe spowodowane globalnym kryzysem gospodar-
czym Ministerstwo Infrastruktury w trybie natych-
miastowym opracowało i wprowadziło w życie nowy
system finansowania dróg krajowych (ustawa z dnia
22 maja 2009 r. o zmianie ustawy o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym
oraz o zmianie niektórych innych ustaw).
Zgodnie z uzgodnieniami z ministrem finansów
nowy system finansowania dróg krajowych, z wyłą-
czeniem dróg krajowych w miastach na prawach po-
wiatu, przenosi ciężar finansowania inwestycji za-
wartych w „Programie” z budżetu państwa na Kra-
jowy Fundusz Drogowy (KFD) celem usprawnienia
przepływu środków oraz zminimalizowania formal-
ności. Nowelizacja wprowadza elastyczny model fi-
nansowania dróg krajowych oraz zapewnia koncen-
trację w ramach KFD wszystkich środków przezna-
czonych na inwestycje drogowe. W celu zapewnienia
środków niezbędnych na realizację zadań Bank Go-
spodarstwa Krajowego (BGK) może zaciągać kredy-
ty, pożyczki i emitować obligacje na rzecz KFD. Jed-
nocześnie na zobowiązania BGK z tytułu zaciągnię-
tych kredytów, pożyczek oraz wyemitowanych obli-
gacji mogą być udzielane przez Skarb Państwa gwa-
rancje i poręczenia. W celu zapewnienia efektywnego
zarządzania środkami KFD nowa regulacja przewi-
duje możliwość udzielania KFD przez BGK finanso-
wania ze środków własnych banku (tzw. finansowa-
nie pomostowe). Jest to rozwiązanie mające na celu
zapewnienie płynności finansowej KFD. Ponadto
w dniu 3 września br. weszła w życie ustawa z dnia
16 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym
oraz ustawy o Narodowym Banku Polskim, która
umożliwia sprawniejsze i tańsze emitowanie obligacji
664
przez BGK oraz wprowadza możliwość udzielenia
KFD pożyczek z budżetu państwa.
Wprowadzone rozwiązanie pozwoliło na odciąże-
nie budżetu państwa, z którego zgodnie z założenia-
mi finansowane będzie jedynie utrzymanie, zarzą-
dzanie i remonty sieci oraz prace przygotowawcze.
W związku z tym w nowelizacji ustawy budżetowej
na rok 2009 w cz. 39: Transport ustalono limit wy-
datków w wysokości 7 806 483 tys. zł. Pozostałe wy-
datki na drogi przejął Krajowy Fundusz Drogowy.
Należy przy tym zaznaczyć, iż środki na inwestycje
drogowe nie zostały ograniczone, tylko zostało zmie-
nione źródło ich pochodzenia (z budżetu państwa na
KFD).
Aktualnie zakłada się, że działający od połowy
lipca br. nowy mechanizm finansowania dróg krajo-
wych będzie wykorzystywany także w kolejnych la-
tach realizacji „Programu”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie dobrowolnego
ubezpieczenia zdrowotnego (11701)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 września br., znak: SPS-023-11701/09, do-
tyczące interpelacji pana posła Henryka Siedlaczka
z dnia 30 lipca br., znak: BK-023-11724/09, w sprawie
dobrowolnego ubezpieczenia zdrowotnego uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb przystępowania do dobrowolnego
ubezpieczenia zdrowotnego uregulowane są w art. 68
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). Zgodnie z brzmieniem tego
przepisu osoba niepodlegająca ubezpieczeniu zdro-
wotnemu obowiązkowo może ubezpieczyć się dobro-
wolnie na podstawie pisemnego wniosku złożonego
w Narodowym Funduszu Zdrowia, jeżeli ma miejsce
zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Zgodnie z art. 76 cytowanej ustawy osoby te do
ubezpieczenia zdrowotnego zgłaszają się same. Nato-
miast kwestie zasad zgłaszania do ubezpieczeń, skła-
dania dokumentów zgłoszeniowych i rozliczeniowych
oraz opłacania składek uregulowane są w ustawie
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych.
Odpowiadając na pytania 1. i 4., uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z treścią art. 68 ustawy o s.u.s. do
zakresu działania ZUS należy m.in. wymierzanie
i pobieranie składek na ubezpieczenia społeczne,
ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Zatem
to ZUS, zgodnie z przywołaną wyżej ustawą, jest or-
ganem właściwym do ewidencjonowania, poboru i eg-
zekucji składek na ubezpieczenie zdrowotne. Usta-
wodawca uznał bowiem, że ZUS jako instytucja po-
bierająca składki na ubezpieczenia społeczne jest
właściwy również w zakresie poboru pozostałych
składek, szczególnie z uwagi na fakt, że najczęściej
należności te są ze sobą powiązane. Wydaje się, że
prowadzenie kont osób posiadających dobrowolne
ubezpieczenie zdrowotne i związanej z nimi obsługi
przez Narodowy Fundusz Zdrowia nie znajduje eko-
nomicznego uzasadnienia, zwłaszcza że wiązałoby
się to z tworzeniem odpowiedniego aparatu urzędni-
czego, który dysponować powinien odpowiednimi na-
rzędziami do poboru składek, ich ewidencji i ewentu-
alnej egzekucji.
Ustosunkowując się do wątpliwości związanych
z koniecznością comiesięcznego składania deklaracji
rozliczeniowych, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie
z art. 47 ustawy o s.u.s. płatnik składek, który opła-
ca składki wyłącznie za siebie, przysyła co miesiąc
deklarację rozliczeniową. Z tego obowiązku zwolnio-
ne są osoby enumeratywnie wymienione w treści
wskazanego powyżej przepisu. Jednocześnie w myśl
art. 90 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej (...)
Zakład Ubezpieczeń Społecznych przeprowadza kon-
trolę wykonywania obowiązków płatników w zakre-
sie zgłoszenia ubezpieczonych do Narodowego Fun-
duszu Zdrowia i opłacania składki. Do jej zakresu
należy kontrola rzetelności:
1) zgłaszania do ubezpieczenia zdrowotnego osób
objętych tym ubezpieczeniem,
2) deklarowanych podstaw obliczania składki na
ubezpieczenie zdrowotne, prawidłowości obliczania,
opłacania i odprowadzania składki.
Powyższą kontrolę ZUS może przeprowadzić
w oparciu o złożone przez płatnika dokumenty i do-
konane przez niego wpłaty.
Równocześnie wyjaśniam, że istotnie, zgodnie
z art. 47a ustawy o s.u.s., płatnicy składek są obowią-
zani przekazywać zgłoszenia do ubezpieczeń społecz-
nych i deklaracje rozliczeniowe poprzez transmisje
danych w formie dokumentu elektronicznego ze sto-
sownego oprogramowania i te dokumenty elektro-
niczne opatruje się bezpiecznym podpisem elektro-
nicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwa-
lifikowanego certyfikatu osoby odpowiedzialnej za
przekazanie tych dokumentów. Należy wskazać, że
powyższa regulacja dotyczy ogółu płatników składek,
a jej wprowadzenie związane było z koniecznością
realizacji przepisów ustawy z dnia 17 lutego 2005 r.
o informatyzacji działalności podmiotów realizują-
cych zadania publiczne.

Jednakże zgodnie z treścią ust. 2 powołanego ar-
tykułu płatnicy składek rozliczający składki nie wię-
cej niż za 5 osób mogą przekazywać dokumenty roz-
liczeniowe w formie dokumentu pisemnego według
ustalonego wzoru albo w formie wydruku z progra-
mu Płatnik. Osoby zgłaszające się do dobrowolnego
ubezpieczenia zdrowotnego co do zasady znajdują się
w tej grupie osób. Jednocześnie pragnę wskazać, że
ministrem właściwym do spraw związanych z ubez-
pieczeniem zdrowotnym jest minister zdrowia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie zwiększenia bezpieczeństwa obrotu
handlowego w systemie sklepów internetowych
(11705)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z 30 września br., znak: SPS-023-11705/09, przy
którym przesłano interpelację pana posła Waldy Dzi-
kowskiego w sprawie zwiększenia bezpieczeństwa ob-
rotu handlowego w systemie sklepów internetowych,
uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.
W ramach działań na rzecz zwiększenia bezpie-
czeństwa transakcji handlowych dokonywanych
przez Internet realizowany jest rządowy „Program
działań na rzecz wspierania elektronicznego handlu
i usług na lata 2009–2010”. Stanowi on realizację
„Planu informatyzacji państwa na lata 2007–2010”
(rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 marca
2007 r. Dz. U. Nr 61, poz. 415), który określa priory-
tety i cele informatyzacji państwa, zestawienie klu-
czowych projektów, program działań w zakresie roz-
woju społeczeństwa informacyjnego oraz zadania
publiczne realizowane z wykorzystaniem drogi elek-
tronicznej.
Program wpisuje się w działania dotyczące roz-
woju społeczeństwa informacyjnego w zakresie roz-
woju przedsiębiorczości i konkurencyjności. Program
realizuje strategiczne cele państwa polegające na uła-
twianiu prowadzenia działalności gospodarczej przy
wykorzystaniu Internetu i innych środków komuni-
kacji elektronicznej, tworzeniu warunków prawnych
wykorzystania narzędzi teleinformatycznych w dzia-
łalności gospodarczej, ułatwianiu zdalnego podno-
szenia kwalifikacji zawodowych. Cele programu wy-
nikają z analizy potencjału i wykorzystania tego
sektora. Jest to również kontynuacja dotychczaso-
665
wych działań rządu w tym zakresie – program na
lata 2003–2006 „Tworzenie mechanizmów i struktur
rozwoju handlu elektronicznego w Polsce (Elektro-
niczna Platforma Wspomagania Handlu – eHandel)”.
W listopadzie br. udostępnione zostaną przez Główny
Urząd Statystyczny wartości dla mierników przyję-
tych w programie, co pozwoli na ewentualne skory-
gowanie przyjętych w nim działań.
Należy jednak podkreślić, iż handel internetowy
nie różni się szczególnie od handlu tradycyjnego,
poza formą zawierania umowy na odległość. Podsta-
wowe regulacje aspektów cywilnoprawnych umów
internetowych dominujących w e-handlu – zwanych
w polskim systemie prawnym umowami zawierany-
mi na odległość – zawarte są w przepisach Kodeksu
cywilnego, w ustawie o ochronie niektórych praw
konsumentów z 2000 r. (ustawa z dnia 2 marca 2000 r.
o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o od-
powiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt
niebezpieczny – Dz. U. z 2000 r. Nr 22, poz. 271) oraz
w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży kon-
sumenckiej z 2002 r. (ustawa z 27 lipca 2002 r. o szcze-
gólnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz
o zmianie Kodeksu cywilnego – Dz. U. Nr 141,
poz. 1176, ze zm.). Według ustawy o ochronie niektó-
rych praw konsumentów do umów zawieranych na
odległość (bez jednoczesnej obecności obu stron, przy
wykorzystaniu wyszczególnionych w ustawie środ-
ków porozumiewania się na odległość) należy rów-
nież umowa zawierana drogą elektroniczną (art. 6
ust. 1).
Regulacje dotyczące obowiązków informacyjnych
i przetwarzania danych usługobiorców zawarte są
głównie w ustawie o świadczeniu usług drogą elek-
troniczną z 2002 r. (ustawa z dnia 18 lipca 2002 r.
o świadczeniu usług drogą elektroniczną – Dz. U.
z 2002 r. Nr 144, poz. 1204). Ustawa o świadczeniu
usług drogą elektroniczną zobowiązuje usługodawcę
do zapewnienia usługobiorcy dostępu do aktualnej
informacji o szczególnych zagrożeniach związanych
z korzystaniem z usługi świadczonej drogą elektro-
niczną oraz o funkcji i celu oprogramowania lub da-
nych niebędących składnikiem treści usługi, wpro-
wadzanych przez usługodawcę do systemu teleinfor-
matycznego, którym posługuje się usługobiorca. Za-
wiera też obowiązek wyraźnego wyodrębnienia i jed-
noznacznego oznaczenia informacji handlowej i okre-
śla, co musi ona zawierać (oznaczenie podmiotu, na
którego zlecenie jest ona rozpowszechniana, jego ad-
resy elektroniczne, opis form działalności promocyj-
nej, w szczególności obniżek cen, nieodpłatnych świad-
czeń pieniężnych lub rzeczowych i innych korzyści
związanych z promowanym towarem, usługą lub wi-
zerunkiem, określenie warunków niezbędnych do
skorzystania z takich korzyści oraz wszelkie infor-
macje, które mogą mieć wpływ na określenie zakre-
su odpowiedzialności stron, w szczególności ostrze-
żenia i zastrzeżenia). Ustawa określa też, jakie dane
osobowe klienta i w jakim celu może przetwarzać
usługodawca (niezbędne do nawiązania, ukształto-
666
wania treści, zmiany lub rozwiązania stosunku
prawnego między stronami). Ustawa o świadczeniu
usług drogą elektroniczną zawiera też przepisy karne
określające kary za przesyłanie elektronicznie nieza-
mówionej informacji handlowej (spamu) i za niepra-
widłowe informowanie usługobiorców. Zakaz dostar-
czania informacji i ofert za pośrednictwem nośników
elektronicznych bez zgody konsumenta sformułowa-
ny był także we wcześniejszej regulacji – w ustawie
o ochronie niektórych praw konsumentów.
Elementem odniesienia polskich regulacji doty-
czących handlu elektronicznego jest unijna dyrekty-
wa o handlu elektronicznym z 2000 r. (dyrektywa
2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8
czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów praw-
nych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczegól-
ności handlu elektronicznego w ramach rynku we-
wnętrznego).
W ustawie o ochronie niektórych praw konsumen-
tów znajdują się m.in. przepisy nakładające obowią-
zek poinformowania konsumenta, najpóźniej w chwi-
li złożenia mu propozycji zawarcia umowy, o:
— imieniu i nazwisku (nazwie), adresie zamiesz-
kania (siedzibie) przedsiębiorcy oraz organie, który
zarejestrował działalność gospodarczą przedsiębior-
cy, a także numerze, pod którym przedsiębiorca zo-
stał zarejestrowany,
— istotnych właściwościach świadczenia i jego
przedmiotu,
— cenie lub wynagrodzeniu obejmujących wszyst-
kie ich składniki, a w szczególności cła i podatki,
— zasadach zapłaty ceny lub wynagrodzenia,
— kosztach oraz terminie i sposobie dostawy,
— prawie odstąpienia od umowy w terminie 10 dni,
— miejscu i sposobie składania reklamacji.
Informacje te powinny być sformułowane jedno-
znacznie, w sposób zrozumiały i łatwy do odczytania.
Konsument powinien być także poinformowany o ist-
nieniu ogólnych warunków umownych, regulaminów
i innych postanowień, które będą uważane za zaak-
ceptowane i wiążące konsumenta z chwilą zawarcia
umowy. W świetle powyższego najważniejsze wydają
się działania w zakresie uświadamiania obywatelom
ich praw konsumenckich.
Jednym z wdrażanych instrumentów zwiększają-
cych wzajemne zaufanie sprzedawców i konsumen-
tów jest znak Euro-Label. Jest to europejski znak
zaufania w handlu elektronicznym dla konsumentów
i sprzedawców. Został stworzony w celu zapewnienia
konsumentowi pewności, której potrzebuje przy ko-
rzystaniu z elektronicznych systemów sprzedaży
zdalnej. Znak służy także jako poświadczenie zaufa-
nia konsumenckiego w transakcjach ponadgranicz-
nych na terenie Unii Europejskiej. Euro-Label pro-
wadzi listę witryn internetowych, które zasługują na
zaufanie klienta. Widząc ten znak na witrynie inter-
netowej, klient może być pewien, że otrzyma solidne
i godne zaufania usługi oraz że:
— sprzedawca przedstawiający ofertę w sieci In-
ternet istnieje w rzeczywistości,
— warunki sprzedaży są zrozumiałe i opisane na
witrynie,
— sprzedawca respektuje przepisy o ochronie da-
nych osobowych,
— produkt będzie dostarczony zgodnie z zamó-
wieniem,
— w przypadku nieprawidłowości transakcji bę-
dzie zastosowana procedura rozpatrywania skargi.
Pozytywną oznaką zwiększenia wzajemnego za-
ufania sprzedawców i klientów jest zrezygnowanie
przez większość sklepów internetowych z wymogu
potwierdzenia zamówienia. Tworzą się również na-
turalne mechanizmy zaufanej strony trzeciej gwa-
rantującej bezpieczeństwo transakcji w ramach płat-
ności elektronicznych. Nisza informacyjna została
naturalnie zapełniona przez mechanizmy konkuren-
cji rynkowej, są to tzw. porównywarki cen i rankingi
sprzedawców. Według badań Gemius Megapanel/PBI
z lipca 2007 r. w dziesiątce porównywarek najczęściej
wykorzystywanych przez polskich internautów było
7 serwisów polskich i 3 zagraniczne. Pierwsza trójka
(Ceneo, Nokaut, Skąpiec) przyciągała wtedy łącznie
ok. 75% użytkowników, natomiast Ceneo i Skąpiec
miały łącznie ok. 80% odsłon takich serwisów. Rynek
internetowy daje również klientom przewagę w po-
staci dostępu bezpośredniego do pełnej i bieżącej
oferty producentów, niezależnie od sklepów interne-
towych oraz opinii i ocen innych użytkowników lub
grup ekspertów.
Zgodnie z wynikami badań przeprowadzonych
przez GUS w kwietniu 2008 r. w okresie 3 miesięcy
poprzedzających badanie zakupów w Internecie do-
konało 3,5 mln (11,9%) wszystkich Polaków w wieku
16–74 lat. Wielkość obrotów polskiego e-handlu sta-
nowi ok. 1,91% raportowanej przez GUS wartości
sprzedaży detalicznej towarów w Polsce (w 2007 r.
ok. 1,56%). Stosunkowo niski udział wynika przede
wszystkim z niewielkiego udziału w e-handlu arty-
kułów żywnościowych stanowiących znaczący udział
w detalicznym obrocie handlowym w kraju. Np. we-
dług raportu Stowarzyszenia Mediów Bezpośrednich
w Wielkiej Brytanii udział e-commerce w całym han-
dlu w 2007 r. wynosił 5,2%. Dynamika wzrostu
e-handlu w Polsce jest wyższa niż całości sprzedaży
detalicznej – wg GUS sprzedaż detaliczna w 2008 r.
wzrosła o 13%, natomiast handel elektroniczny wy-
kazał wzrost o ponad 36%.
Wśród polskich konsumentów zakupy przez In-
ternet cieszą się od kilku lat coraz większą popular-
nością, trend wzrostowy internautów deklarujących,
iż kiedykolwiek zrobili zakupy przez Internet, utrzy-
muje się od 2005 r. Wówczas niewiele ponad 40% in-
ternautów choć raz skorzystało z tej formy zakupów,
natomiast obecnie już dwóch na trzech użytkowni-
ków Internetu deklaruje kupno produktu lub usługi
w sieci. Ponad 90% polskich internautów deklaruje
wykorzystanie Internetu jako wsparcia decyzji zaku-
powych, choć tylko 66% internautów deklaruje, że
kiedykolwiek dokonało zakupów w sieci.

Według badania NetTrack Millward Brown SMG/
KRC 2004–2008 odsetek Polaków kupujących w In-
ternecie w 2008 r. stanowił 46% w porównaniu do
42,5% w 2007 r., odpowiednio odsetek osób uczestni-
czących w akcjach internetowych stanowił niezmien-
nie 21,3%. Również według badania NetTrack Mill-
ward Brown SMG/KRC w 2008 r. 21,1% responden-
tów dokonało przez Internet zakupu odzieży/bielizny/
butów, 18,8% – książek, 12,2% – kosmetyków, 11,2%
– sprzętu RTV, 10,4% – telefonów komórkowych,
9,5% –muzyki. Pozostałe kategorie mieszczą się
w przedziale poniżej 9% respondentów.
Według badania polskich sklepów internetowych
Internet Standard/PBI z marca 2009 r. ok. 81% pol-
skich sklepów internetowych to przedsiębiorstwa
prowadzone w formie indywidualnej działalności go-
spodarczej. Dlatego też rządowy „Program działań
na rzecz wspierania elektronicznego handlu i usług
na lata 2009–2010” ukierunkowany jest na edukację
przedsiębiorców sektora MSP. W ramach programu
realizowane są 2 projekty.
Przedmiotem projektu „Budowa wirtualnego śro-
dowiska inkubacji przedsiębiorstw dla współpracy
z eAdministracją” jest budowa publicznej elektronicz-
nej platformy typu biznes-administracja zapewniają-
cej mikro-, małym i średnim przedsiębiorstwom do-
stęp do wszystkich publicznych informacji i usług nie-
zbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej.
Z punktu widzenia użytkownika końcowego głównym
rezultatem projektu będzie portal Elektroniczna Plat-
forma Gospodarcza (dalej: Platforma eGospodarka),
na którym zostaną udostępnione usługi wspomagają-
ce działania przedsiębiorców w zakresie:
1) współpracy między sobą, podmiotami instytu-
cjonalnymi i naukowymi oraz konsumentami,
2) współpracy biznesu z administracją poprzez
wykorzystanie usług z platformy ePUAP.
Zastosowane na platformie mechanizmy logowa-
nia i uwierzytelniania użytkowników wykorzystają
profil zaufania ePUAP, tym samym nie będzie budo-
wana nowa funkcjonalność związana z uwierzytel-
nianiem, przez co zachowana zostanie koncepcja
„single point of entry”. W wyniku działania systemu
informatycznego Platformy eGospodarka instytu-
cjom publicznym zostaną udostępnione dane powsta-
jące w wyniku działań biznesowych przedsiębiorstw
(np. faktury elektroniczne, dane statystyczne, dane
do obsługi celnej). Dzięki systemowi nastąpi również
promocja dostępnych usług eAdministracji oraz ak-
tywizacja do budowy nowych usług przy zapewnionej
automatyzacji obiegu dokumentów po stronie przed-
siębiorstwa.
Projekt informatyczny „System ekspercki – wir-
tualny konsultant dla MSP” będzie ułatwiał i ukie-
runkowywał dostęp do informacji o potencjalnych
źródłach finansowania przedsięwzięć z funduszy po-
mocowych. Z punktu widzenia użytkownika końco-
wego rezultatem projektu będzie portal internetowy,
w którym prezentowana będzie wiedza o potencjal-
nych źródłach finansowania z funduszy pomocowych.
667
Wnioskowanie oraz prezentowanie propozycji finan-
sowania przedsięwzięć będzie się odbywało na podsta-
wie informacji zgromadzonych w bazie wiedzy syste-
mu oraz profilu odbiorcy wsparcia i jego przedsięwzię-
cia. W bazie wiedzy przechowywane będą zestawy
informacji o dostępnych źródłach finansowania, pro-
cedurach występowania o środki, warunkach ich uzy-
skania, sposobie prowadzenia i rozliczania projektów
wykorzystujących wskazane fundusze itd.
Ostatni raport dotyczący wyniku monitoringu
sklepów internetowych Federacji Konsumentów
z 2006 r. podaje, iż Federacja Konsumentów spraw-
dziła zgodność działania e-sklepów z prawem oraz
dostępność i zrozumiałość informacji o warunkach
transakcji i bezpieczeństwie przesyłanych danych.
Wyniki nie są zadowalające:
— prawie co 7 sklep internetowy w Polsce nie po-
daje swojego adresu,
— co 7 sklep w ogóle nie informuje o koszcie do-
stawy,
— sklepy internetowe często wprowadzają konsu-
mentów w błąd odnośnie do trybu dochodzenia rosz-
czeń: nie dokonują rozróżnienia między reklamowa-
niem na podstawie niezgodności towaru konsump-
cyjnego z umową a reklamowaniem na podstawie
gwarancji,
— zdarza się, że e-sklepy ograniczają własną od-
powiedzialność, np. dają konsumentowi 14 dni na
złożenie reklamacji, podczas gdy są na to 2 miesiące
od wykrycia niezgodności towaru konsumpcyjnego
z umową,
— 29% sklepów nie przestrzega zasady, że umowa
nie może nakładać na konsumenta obowiązku zapła-
ty ceny przed otrzymaniem towaru,
— ponad połowa stron e-sklepów nie wspomina
ani słowem o bezpieczeństwie dostarczanych przez
konsumenta danych w ramach przekazywania da-
nych i płacenia za towary/usługi,
— rzadkością jest, aby przesyłanie danych pod-
czas rejestracji nowego klienta było szyfrowane,
— 43% stron sklepów internetowych nie informu-
je, mimo ustawowego wymogu, o tym, że konsument
ma dostęp do swoich danych: możliwość wglądu, po-
prawiania, aktualizacji i usunięcia.
Są też jednak pozytywne elementy działania skle-
pów:
— 70% sklepów podaje informację o możliwości
odstąpienia od umowy zawartej na odległość bez po-
dania przyczyn w terminie 10 dni,
— ponad 2/3 sklepów podaje zasady ochrony da-
nych osobowych (ale przeważnie nie są one wyczer-
pujące),
— sklepy internetowe szybko reagują na kontakt
e-mailowy: średni czas oczekiwania na e-mail z od-
powiedzią ze sklepu to 1,3 dnia.
Dynamiczny rozwój handlu elektronicznego wska-
zuje na konieczność ponownej oceny tego sektora.
Wśród klauzul niedozwolonych w rejestrze prowadzo-
nym przez UOKiK znajduje się również wiele doty-
czących transakcji elektronicznych, co dowodzi sku-
668

teczności tego mechanizmu. Konsumenci interneto- niewielka w postaci przypilnowania dziecka sąsia-
wi mogą korzystać z pomocy konsumenckiej na tych dów, czy też daleko szersza, polegająca na przykład
samych zasadach co pozostali klienci. na usuwaniu skutków klęski żywiołowej, powoduje
powstanie obowiązku podatkowego u osoby taką po-
Z poważaniem
moc otrzymującej.
Należy jednakże podkreślić, iż w sytuacji gdy za
Podsekretarz stanu
daną usługę osoba fizyczna otrzymałaby jakiekol-
Dariusz Bogdan
wiek wynagrodzenie, w tym o charakterze rzeczo-
wym, to jego wartość stanowiłaby dla tej osoby przy-
chód z tzw. innych źródeł i podlegałaby opodatkowa-
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
niu na zasadach ogólnych, tj. według skali podatko-
wej określonej w art. 27 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych.
Odpowiedź
Podsumowując, do omawianej kwestii należy po-
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
dejść ze szczególną ostrożnością, tak aby z jednej
- z upoważnienia ministra -
strony nie popaść w skrajność, uznając, że jakakol-
wiek pomoc sąsiedzka rodzi skutki podatkowe. Z dru-
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
giej jednak strony nie można wykluczyć, iż pomoc
w sprawie interpretacji kwestii opodatkowania
taka będzie powodowała powstanie obowiązku po-
datkowego (np. sąsiad świadczący usługi remontowe,
wzajemnej pomocy (11706)
prowadzący działalność gospodarczą nieodpłatnie
wyremontuje sąsiadowi dom). Dlatego też do każdego
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
stanu faktycznego należy podchodzić indywidualne.
pelacją pana posła Waldy Dzikowskiego, przesłaną
Odnosząc się do szeroko omawianej w mediach
przy piśmie z dnia 30 września 2009 r. nr SPS-023-
interpretacji indywidualnej, należy wyjaśnić, iż Mi-
-11706/09, w sprawie podatku dochodowego od nie-
nisterstwo Finansów podjęło działania, których ce-
odpłatnych świadczeń, uprzejmie informuję.
lem jest zapoznanie się z przedstawionym przez
Podstawową zasadą podatku dochodowego jest
wnioskodawcę stanem faktycznym, który był jej pod-
zasada powszechności opodatkowania. Jest ona wy-
stawą. Ministrowi finansów przysługuje prawo doko-
rażona w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
nania z urzędu zmiany indywidualnej interpretacji
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
prawa podatkowego. Jednak obecnie nie można
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.). Przepis ten stanowi,
stwierdzić, czy taka zmiana będzie zasadna. Ewen-
iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają
tualna weryfikacja stanowiska organu, który wydał
wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów
interpretację w tej sprawie, będzie możliwa po zapo-
zwolnionych od opodatkowania na podstawie ustawy
znaniu się z dokumentacją sprawy.
oraz dochodów, od których na podstawie przepisów
Uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Finansów
Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
zajmowało w latach ubiegłych stanowisko dotyczące
W nawiązaniu do tej zasady ustawodawca stanowi
pomocy sąsiedzkiej. Opinia dotyczyła świadczeń uzy-
dalej, iż przychodami są otrzymane lub postawione
skiwanych w ramach pomocy zorganizowanej w for-
do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pie-
mie tzw. banków czasu i została wydana na skutek
niądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzyma-
zapytania poselskiego (treść odpowiedzi znajduje się
nych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych
na stronie internetowej Sejmu RP ścieżka dojścia:
świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Kolejne prze-
http://orka2.sejm.gov.pl/IZ4.nsf/main/1EFC191D –
pisy normują zasady przeliczania, dla celów ustalenia kopia w załączeniu)*).
przychodu podlegającego opodatkowaniu, wartości
otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń Z poważaniem
częściowo odpłatnych.
Jednakże trudno uznać, iż osoba korzystająca Podsekretarz stanu
w danym momencie z usług innej osoby otrzymuje Maciej Grabowski
z tego tytułu dochód w rozumieniu ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych. Mimo zasady po-
wszechności opodatkowania nie można bowiem Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
twierdzić, iż pomoc sąsiedzka czy też inna działal-
ność danej osoby fizycznej polegająca na udzielaniu
wsparcia czy wzajemnych nieodpłatnych usług pod-
lega przepisom ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
Tak szeroka interpretacja zasady powszechności
opodatkowania mogłaby doprowadzić do wręcz ab-
surdalnej sytuacji, w której otrzymana pomoc, czy to *) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie procedury odwoławczej
w przypadku nieotrzymania dotacji
na szkolenia (11708)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldy Dzikowskiego z dnia
7 września br. dotyczącą procedury odwoławczej
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(PO KL) pragnę przedstawić następujące wyjaśnie-
nia w przedmiotowej sprawie.
Zasady korzystania z procedury odwoławczej w ra-
mach wszystkich programów operacyjnych określono
w ustawie z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju (Dz. U. Nr 227, poz. 1658,
z późn. zm.), systemach realizacji odpowiednich pro-
gramów oraz właściwych wytycznych ministra rozwo-
ju regionalnego w przedmiotowym zakresie.
Uprzejmie informuję, iż zgodnie z wytycznymi
ministra rozwoju regionalnego z dnia 18 lutego 2009 r.
w zakresie wymogów, jakie powinny uwzględniać
procedury odwoławcze ustalone dla programów ope-
racyjnych, dla konkursów ogłaszanych od dnia 20 grud-
nia 2008 r. prawo do wniesienia środka odwoławcze-
go przysługiwało beneficjentom jedynie w przypadku,
gdy projekt uzyskał negatywną ocenę. Za negatywną
ocenę nie uznawano sytuacji, w której wyniki oceny
projektu były pozytywne i tym samym umożliwiały
zakwalifikowanie do dofinansowania, jednak nie było
ono możliwe z uwagi na wyczerpanie środków na ten
cel. Wszystkie instytucje zaangażowane we wdraża-
nie PO KL zobligowane były do stosowania przed-
miotowych zapisów w ramach konkursów ogłasza-
nych w ramach PO KL od dnia obowiązywania ww.
wytycznych.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż w celu ułatwie-
nia beneficjentom dostępu do środków odwoławczych
zapisy wytycznych zostały zaktualizowane w sierp-
niu 2009 r. Zgodnie z ich nowym brzmieniem możli-
wie jest złożenie środków odwoławczych także przez
tych beneficjentów, których wnioski uzyskały co naj-
mniej wymaganą minimalną liczbę punktów, jednak
nie zostały przyjęte do dofinansowania z powodu wy-
czerpania alokacji w ramach konkursu. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca Programem
Operacyjnym „Kapitał ludzki” dokonała zmian w za-
pisach systemu realizacji Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”, które stosowane są w konkursach
ogłoszonych po 15 września br.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 16 października 2009 r.
669
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozporządzeń związanych
ze specjalnymi strefami ekonomicznymi (11709)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Waldy Dzikowskiego, otrzymaną
przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 30 września
br., znak: SPS-023-11709/09, uprzejmie informuję, że
przyczyną opóźnienia wydania planów rozwoju spe-
cjalnych stref ekonomicznych były długotrwałe
uzgodnienia planów zarówno pod względem meryto-
rycznym, jak i legislacyjnym.
Plany rozwoju zostały opublikowane w dniu
24 września br. w Dzienniku Ustaw Nr 158 i weszły
w życie z dniem 9 października br.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wysokości wykorzystania
funduszy UE przez samorządy miast: Opola,
Gorzowa Wielkopolskiego, Torunia,
Bydgoszczy, Szczecina, Olsztyna, Białegostoku,
Kielc, Lublina, Poznania, Gdańska, Łodzi,
Wrocławia, Krakowa, Zielonej Góry, Warszawy,
Wałbrzycha, Legnicy, Tarnowa, Częstochowy,
Sosnowca, Gliwic, Sopotu, Gdyni, Płocka,
Dąbrowy Górniczej, Chorzowa, Elbląga,
Kalisza, Zabrza, Bytomia, Bielska-Białej,
Rudy Śląskiej, Rybnika, Koszalina oraz Tych
(11712–11747)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do 36
interpelacji poselskich pana Andrzeja Szlachty z dnia
15 września 2009 r. zamieszczam w załączeniu infor-
mację na temat wykorzystania funduszy UE przez
samorządy poszczególnych miast.
Załącznik: Informacja na temat wykorzystania
funduszy UE przez samorządy poszczególnych miast
Ad 1. Danymi dotyczącymi wykorzystania środ-
ków przedakcesyjnych dysponuje Urząd Komitetu
670

Integracji Europejskiej, zatem przedstawienie infor- — w odniesieniu do perspektywy finansowej

macji w tym zakresie znajduje się w kompetencji tego
resortu.
Ad 2 i 3. Uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego nie dysponuje danymi doty-
czącymi wykorzystania środków pomocowych UE
w latach 2004–2009 w rozbiciu na poszczególne lata,
a jedynie danymi zagregowanymi – dla całego okresu
programowania.
Natomiast w przypadku projektów realizowanych
w nowej perspektywie finansowej w systemie KSI
(SIMIK 07-13) nie ma możliwości wyodrębnienia
środków zaplanowanych do wydatkowania w wybra-
nym roku.
W związku z powyższym przedstawione zostały:
2004–2006 – łączna liczba i wartość projektów oraz
szczegółowa lista inwestycji zrealizowanych przez
samorządy poszczególnych miast (lub jednostki im
podległe, a także podmioty działające na ich zlecenie)
w latach 2004–2009;
— w odniesieniu do perspektywy 2007–2013 –
liczba i wartość umów podpisanych przez samorządy
poszczególnych miast (lub jednostki im podległe /
podmioty działające na ich zlecenie) do dnia 30 wrze-
śnia 2009 r., jak również zestawienie przedsięwzięć
widniejących na listach projektów indywidualnych
zaplanowanych do realizacji przez miejskie samorzą-
dy w ramach krajowych i regionalnych programów
operacyjnych.

Białystok
Perspektywa finansowa 2004–2006.
Miasto Białystok zrealizowało w latach 2004–2009 13 projektów o wartości 133 mln zł (z czego prawie 80
mln zł pochodziło ze środków UE), z których większość – zarówno pod względem liczby, jak i wartości – sta-
nowiły inwestycje z zakresu infrastruktury transportowej. Największym przedsięwzięciem była realizacja
I etapu poprawy jakości funkcjonowania systemu transportu publicznego miasta Białegostoku, dofinansowa-
na w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE

Rozwój transgranicznych funkcji Regionalnego Centrum

Kształcenia w zakresie Turystyki Aktywnej w Supraślu.
1. powiat białostocki IW Interreg 263 700 197 775
Polsko-Białorusko-Ukraińskie Targi Turystyczne.
Wsparcie bazy sportowo-dydaktycznej

Zapotrzebowanie na pracę osób niepełnosprawnych wśród

2. miasto Białystok SPO RZL 332 473 238 749
przedsiębiorców

Przebudowa DK nr 65 w ciągu ulic Ciołkowskiego SPO

3. miasto Białystok 19 830 508 14 571 656
i Baranowickiej w Białymstoku „Transport”

Przebudowa skrzyżowania ulic Ciołkowskiego i Baranowickiej SPO

4. miasto Białystok 5 680 946 4 260 710
w Białymstoku leżących w ciągu DK nr 65 „Transport”

Rozbudowa infrastruktury służącej rozwojowi aktywnych form

5. miasto Białystok ZPORR 7 888 391 4 774 889
turystyki w mieście Białystok, gminy Supraśl i Wasilków

Stypendia dla młodzieży ponadgimnazjalnej z EFS na rok

6. miasto Białystok ZPORR 1 147 653 780 974
2005–2006

7. Stypendia dla młodzieży ponadgimnazjalnej z EFS miasto Białystok ZPORR 838 633 570 792

Miejski Ośrodek
Szkolenia
Budowa boiska piłkarskiego ze sztuczną nawierzchnią przez
8. Piłkarskiego ZPORR 3 120 259 1 349 990
MOSP Jagiellonia Białystok
Jagiellonia
Białystok
Modernizacja budynku wraz z otoczeniem, położonego
9. miasto Białystok ZPORR 2 064 524 1 447 403
przy ul. Proletariackiej 21 w Białymstoku

Rozbudowa infrastruktury służącej rozwojowi aktywnych form

10. miasto Białystok ZPORR 7 888 391 4 774 889
turystyki w mieście Białystok, gminach Supraśl i Wasilków

11. Budowa głównych ulic na osiedlu Bacieczki w Białymstoku miasto Białystok ZPORR 8 777 227 5 800 312

Poprawa jakości funkcjonowania systemu transportu

12. miasto Białystok ZPORR 65 950 711 36 274 517
publicznego miasta Białegostoku – etap I

Budowa sal sportowych przy Zespole Szkół Rolniczych

13. miasto Białystok ZPORR 9 256 605 4 656 604
w Białymstoku
Razem 133 040 021 79 699 259
 671

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Białegostoku (lub podległe mu jednostki) podpisał 13 umów o dofinan-
sowanie projektów, w tym 8 w ramach RPO Województwa Podlaskiego. Łączna wartość podpisanych umów
przekroczyła 281 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 183 mln zł), przy czym projekty o największej
wartości zakontraktowano w ramach PO „Infrastruktura i środowisko”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 181,86 100,62
Regionalny Program Operacyjny Województwa
8 85,81 70,46
Podlaskiego
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 4 13,49 11,43
Razem 13 281,16 182,51

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Rozwój Polski Wschodniej”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Podlaskiego w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 13 projektów indywidualnych miasta Białegostoku. Szcze-
gółową listę projektów przedstawia poniższa tabela

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Maksymalne Lista Planowa-
Beneficjent Program
Lp. Nazwa projektu koszt dofinansowa- podstawowa/ ny okres
projektu operacyjny
całkowity nie ze środków rezerwowa realizacji
inwestycji UE
miasto
1. Białostocki Park Naukowo-Technologiczny PORPW 140 107,5 podstawowa 2007–2012
Białystok

Poprawa jakości funkcjonowania systemu

miasto
2. transportu publicznego miasta Białegostoku PORPW 161,7 117,4 podstawowa 2008–2010
Białystok
– etap II

Poprawa jakości funkcjonowania systemu

miasto
3. transportu publicznego miasta PORPW 140,2 119,2 podstawowa 2009–2013
Białystok
Białegostoku – etap III

Budowa przedłużenia ul. Piastowskiej miasto

4. PORPW 60 45,2 podstawowa 2009–2011
w Białymstoku Białystok
Przebudowa ul. Gen. F. Kleeberga miasto
5. PORPW 71 53,5 podstawowa 2011–2013
w Białymstoku Białystok
Przebudowa ul. Gen. Wł. Andersa miasto
6. PORPW 51,3 38,6 podstawowa 2010–2012
w Białymstoku Białystok
Budowa przedłużenia ul. Gen. Wł. Andersa miasto
7. PORPW 95,3 71,8 podstawowa 2009–2011
w Białymstoku Białystok
Przebudowa ul. Gen. St. Maczka miasto
8. PORPW 138,9 106,6 podstawowa 2008–2010
w Białymstoku Białystok
Zintegrowany system gospodarki odpadami miasto
9. POIŚ 413,9 333 podstawowa 2008–2015
dla aglomeracji białostockiej Białystok

Przygotowanie terenów inwestycyjnych dla

podstrefy Suwalskiej Specjalnej Strefy miasto
10. RPO 55,8 49,5 podstawowa
Ekonomicznej w Białymstoku poprzez Białystok
budowę infrastruktury i nawierzchni ulic

Przebudowa ulic w centrum miasta –

I etap (ul. Kalinowskiego, Mazowiecka ze
skrzyżowaniem ulic Mazowiecka – miasto
11. RPO 61,5 40 podstawowa
Zwierzyniecka – Wiejska – M. Kopernika, Białystok
ul. Kijowska, Kard. St. Wyszyńskiego,
Młynowa, Wiejska)
Stadion piłkarski w regionie
miasto
12. północno-wschodniej Polski wraz RPO 144,1 72 podstawowa
Białystok
z zapleczem treningowym
Budowa hali widowiskowo-sportowej miasto
13. RPO 57,6 28,8 podstawowa
w Białymstoku Białystok
672

Bielsko-Biała

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Bielsko-Biała – obok projektów służących modernizacji i rozbudowie ulic – zrealizowało także stosun-
kowo duże inwestycje z zakresu rewitalizacji i odnowy terenów miejskich. Łączna wartość bielskich projektów
ukształtowała się na poziomie 62 mln zł, przy czym dofinansowanie unijne wyniosło prawie 40 mln zł.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
miasto
1. Stypendia unijne dla studentów z Bielska-Białej II ZPORR 152 500 102 540
Bielsko-Biała
miasto
2. Stypendia unijne dla studentów z Bielska-Białej ZPORR 112 500 77 659
Bielsko-Biała
miasto
3. I etap przebudowy ul. Armii Krajowej w Bielsku-Białej ZPORR 12 056 369 8 845 948
Bielsko-Biała

Bielski program stypendialny na rzecz wyrównywania szans miasto

4. ZPORR 1 674 417 1 139 434
edukacyjnych III Bielsko-Biała

Przebudowa ul. Olszówki – rozbudowa systemu dróg dojazdowych do miasto

5. ZPORR 3 560 543 2 642 958
terenów rekreacyjnych Bielska-Białej Bielsko-Biała

miasto
6. Stypendia dla potrzebujących pomocy studentów z Bielska-Białej ZPORR 148 793 111 595
Bielsko-Biała

Modernizacja i rewaloryzacja budynku głównego Teatru Polskiego miasto

7. ZPORR 11 308 339 5 773 445
i Małej Sceny w Bielsku-Białej Bielsko-Biała

Bielski program stypendialny na rzecz wyrównywania szans miasto

8. ZPORR 891 361 606 567
edukacyjnych Bielsko-Biała

Usprawnienie połączeń drogowych w Bielsku-Białej – modernizacja miasto

9. ZPORR 19 456 029 13 044 314
DW nr 942 Bielsko-Biała

Nowa Starówka – nowe szanse. Rewitalizacja bielskiej starówki – miasto

10. ZPORR 11 347 419 6 380 223
I etap Bielsko-Biała

Bielski program stypendialny na rzecz wyrównywania szans miasto

11. ZPORR 1 364 785 928 731
edukacyjnych Bielsko-Biała

Razem 62 073 055 39 653 413

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Bielsko-Białej (lub podległe mu jednostki) podpisał 17 umów o dofinan-
sowanie projektów, w tym 9 w ramach RPO Województwa Śląskiego. Łączna wartość podpisanych umów
przekroczyła 253 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 143 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 9 238,37 130,30

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 8 15,14 12,60

Razem 17 253,51 142,91
 673

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowa-
no do realizacji 3 projekty indywidualne miasta Bielsko-Białej. Szczegółową listę projektów przedstawia po-
niższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista Planowany
Beneficjent Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/ okres
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa realizacji
ze środków UE
inwestycji

Poprawa stanu gospodarki

1. wodno-ściekowej w dzielnicach AQUA SA POIŚ 169,5 96,9 podstawowa 2008–2012
miasta Bielsko-Biała

Rozwój infrastruktury
miasto
2. turystycznej subregionu RPO 201,2 140,7 podstawowa
Bielsko-Biała
południowego

Przebudowa odcinka drogi

miasto
3. krajowej nr 52 (ul. Wyzwolenia/ul. RPO 101,2 67,9 podstawowa
Bielsko-Biała
Niepodległości) w Bielsku-Białej

Bydgoszcz

Bydgoszcz zrealizowała w latach 2004–2009 sześć projektów opiewających na kwotę blisko 760 mln zł (w tym
530 mln zł dofinansowania UE), przy czym ogromną większość środków skonsumował projekt służący reno-
wacji i rekultywacji bydgoskiego systemu wodno-kanalizacyjnego. Pozostałe projekty dotyczyły infrastruktu-
ry transportowej, środowiskowej oraz społeczeństwa informacyjnego.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Miejskie Wodociągi
Fundusz
1. Bydgoski system wodny i kanalizacyjny II i Kanalizacja w Bydgoszczy 619 684 608 446 172 919
Spójności
sp. z o.o.

Wzmocnienie nawierzchni drogi krajowej nr 5

SPO
2. od Ronda Fordońskiego do granicy m. miasto Bydgoszcz 31 968 815 23 908 823
„Transport”
Bydgoszczy

Przebudowa wiaduktów warszawskich w ciągu SPO

3. miasto Bydgoszcz 20 150 941 15 103 831
ul. Fordońskiej w Bydgoszczy „Transport”

Rekultywacja składowiska odpadów

4. miasto Bydgoszcz ZPORR 4 066 135 2 904 440
komunalnych miasta Bydgoszcz
Informatyzacja usług Urzędu Miasta
5. Urząd Miejski Bydgoszcz ZPORR 313 705 211 129
Bydgoszczy
Budowa Trasy W-Z na odcinku od
6. ul. Artyleryjskiej do ul. Żeglarskiej miasto Bydgoszcz ZPORR 81 150 641 41 792 120
w Bydgoszczy
Razem 757 334 846 530 093 262

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Bydgoszczy (lub podległe mu jednostki) podpisał 6 umów o dofinanso-
wanie projektów w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 12 mln zł,
a dofinansowanie unijne wyniosło ok. 10 mln zł.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 6 12,01 10,14
674

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa Kujawsko-Pomorskiego w okresie programowania 2007–
–2013 zaplanowano do realizacji 7 projektów indywidualnych miasta Bydgoszczy. Szczegółową listę projektów
przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista
Beneficjent Program Maksymalne Planowany okres
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/
projektu operacyjny dofinansowanie realizacji
całkowity rezerwowa
ze środków UE
inwestycji

Budowa Zakładu
Termicznego
gmina miasta
Przekształcania Odpadów
1. Bydgoszcz i gmina POIŚ 400,0 340,0 podstawowa 2008–2012
Komunalnych dla
miasta Toruń
bydgosko-toruńskiego
obszaru metropolitalnego

samorząd
Szybka Kolej województwa
Metropolitalna kujawsko-pomor-
w bydgosko-toruńskim skiego, miasto
2. obszarze metropolitalnym Toruń, miasto POIŚ 884,1 338,4 podstawowa 2009–2013
BiT-City oraz integracja Bydgoszcz, miasto
systemów transportu Solec Kujawski,
miejskiego PKP SA, PKP
PLK SA

Budowa ul. Ogińskiego na

odcinku od ul.
Powstańców Wlkp. do gmina miasta
3. RPO 154,1 76,8 podstawowa
ul. Wojska Polskiego wraz Bydgoszcz
z obiektami
inżynierskimi i dojazdami

Połączenie linią
tramwajową dworca
gmina miasta
4. kolejowego Bydgoszcz RPO 70,5 35,2 podstawowa
Bydgoszcz
Główna z centrum miasta
wraz z zakupem taboru

Zintegrowany projekt
inwestycyjny rozwoju
funkcji usługowych portu
miasto Bydgoszcz/
lotniczego w Bydgoszczy
5. Port Lotniczy RPO 165,2 82,6 podstawowa
w ramach węzła
Bydgoszcz SA
komunikacyjnego
aglomeracji
bydgosko-toruńskiej

Ostromecko – cztery pory gmina miasta

6. RPO 5,4 3,5 podstawowa
roku, etap I i etap II Bydgoszcz

Skansen architektury
przemysłowej wraz
z podziemną trasą
gmina miasta
7. turystyczną oraz Muzeum RPO 7,9 5,1 podstawowa
Bydgoszcz
Zakładów Zbrojeniowych
DAG – Fabrik
w Bydgoszczy
 675

Bytom

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Projekty zrealizowane przez miasto Bytom dotyczyły infrastruktury transportowej, rewitalizacji przestrze-
ni miejskiej, a także pomocy stypendialnej dla uczniów i studentów. Łączna wartość projektów przekroczyła
95 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 69 mln zł), przy czym inwestycję o największej wartości stanowiła
budowa bytomskiego odcinka północnej obwodnicy aglomeracji górnośląskiej.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
1. Program stypendialny dla studentów gminy Bytom Bytom ZPORR 56 250 38 829

Program stypendialny dla studentów gminy Bytom na rok

2. Bytom ZPORR 176 097 118 407
akademicki 2006/2007

Program stypendialny na rok 2005/2006 dla uczniów bytomskich

3. szkół ponadgimnazjalnych zamieszkujących na terenach Bytom ZPORR 30 860 21 000
wiejskich

4. Program stypendialny dla studentów gminy Bytom Bytom ZPORR 327 040 245 280

Program stypendialny dla uczniów bytomskich szkół

5. Bytom ZPORR 30 608 20 829
ponadgimnazjalnych
Rewitalizacja gmachu głównego Miejskiej Biblioteki Publicznej
6. Bytom ZPORR 4 887 341 3 464 571
w Bytomiu

7. Adaptacja budynku na potrzeby Politechniki Śląskiej w Bytomiu miasto Bytom ZPORR 5 090 963 3 373 608

Program stypendialny dla uczniów bytomskich szkół

8. Bytom ZPORR 44 418 30 226
ponadgimnazjalnych zamieszkujących na terenach wiejskich

Budowa bytomskiego odcinka obwodnicy północnej aglomeracji

9. Bytom ZPORR 84 993 887 62 202 369
górnośląskiej – etap II
Razem 95 637 464 69 515 120

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Bytomia (lub podległe mu jednostki) podpisał 11 umów o dofinanso-
wanie projektów, w tym 7 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła blisko
136 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 87 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontrak-
towano w ramach RPO Województwa Śląskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 4 117,70 71,39
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 7 18,24 15,51
Razem 11 135,94 86,89

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Śląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji jeden projekt indywi-
dualny miasta Bytomia. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu Orientacyjny koszt podstawowa/
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity inwestycji rezerwowa
ze środków UE
Budowa bytomskiego odcinka
gmina
1. obwodnicy północnej aglomeracji RPO 111,0 65,7 podstawowa
Bytom
górnośląskiej – etap III
676

Chorzów

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Chorzów zrealizowało łącznie 10 projektów o wartości prawie 30 mln zł (w tym ponad 15 mln zł
dofinansowania UE). Chorzowskie inwestycje koncentrowały się przede wszystkim na rewitalizacji i odnowie
terenów miejskich, ale podjęto także przedsięwzięcia z zakresu polityk rynku pracy, pomocy stypendialnej dla
studentów, jak również przebudowy chorzowskich ulic.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
Powiatowy Urząd
Bądź profesjonalistą – program doskonalenia zawodowego
1. Pracy SPO RZL 363 985 285 983
pracowników PUP Chorzów
w Chorzowie

2. Chorzowski Punkt Wolontariatu: Stawiam na przyszłość miasto Chorzów SPO RZL 60 734 44 074

Powiatowy Urząd
3. Uwierz w siebie i wspinaj się po szczeblach kariery Pracy SPO RZL 559 535 416 810
w Chorzowie
Powiatowy Urząd
4. Z sukcesem jej do twarzy Pracy SPO RZL 1 640 493 1 198 331
w Chorzowie

Adaptacja historycznego budynku byłego teatru miejskiego

5. miasto Chorzów ZPORR 18 709 097 8 589 761
na potrzeby Chorzowskiego Centrum Kultury

6. Pomoc stypendialna dla chorzowskich studentów miasto Chorzów ZPORR 47 250 31 771

7. Pomoc stypendialna dla chorzowskich studentów miasto Chorzów ZPORR 28 500 19 674

8. Pomoc stypendialna dla chorzowskich studentów miasto Chorzów ZPORR 176 887 132 665

Przebudowa skrzyżowania ulic Batorego, Niedźwiedziniec

9. miasto Chorzów ZPORR 939 708 515 352
i Radoszewskiej w Chorzowie

Rewitalizacja zespołu akwenów przemysłowych Amelung

10. miasto Chorzów ZPORR 6 941 738 4 259 757
w Chorzowie

Razem 29 467 926 15 494 178

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Chorzowa (lub podległe mu jednostki) podpisał 7 umów o dofinanso-
wanie projektów. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła prawie 35 mln zł (w tym dofinansowanie unij-
ne – 27 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontraktowano w ramach RPO Województwa
Śląskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 3 21,27 15,42

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 4 13,55 11,51

Razem 7 34,81 26,93
 677

Częstochowa

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Częstochowa zrealizowało w latach 2004–2009 11 projektów opiewających na kwotę blisko 247 mln zł
(w tym 159 mln zł dofinansowania UE), przy czym większość środków skonsumowały projekty z zakresu in-
frastruktury środowiskowej: gospodarki wodno-ściekowej miasta oraz utylizacji i zagospodarowania odpadów.
Pozostałe projekty dotyczyły infrastruktury transportowej, turystycznej, a także programów stypendialnych
dla uczniów i studentów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
Oczyszczanie ścieków i uzdatnianie wody pitnej miasto Fundusz
1. 162 068 513 105 344 534
w Częstochowie Częstochowa Spójności
Usprawnienie przejazdu w południowym korytarzu miasto SPO
2. 41 067 139 27 400 343
tranzytowym w Częstochowie Częstochowa „Transport”
Stypendia unijne dla studentów w roku akademickim miasto
3. ZPORR 225 000 151 289
2006/2007 Częstochowa
miasto
4. Stypendia unijne dla uczniów w roku szkolnym 2006/2007 ZPORR 3 536 148 2 406 335
Częstochowa
Budowa zakładu zagospodarowania odpadów przy Częstochowskie
10. Częstochowskim Przedsiębiorstwie Komunalnym sp. z o.o. Przedsiębiorstwo ZPORR 24 333 787 14 154 675
w Sobuczynie Komunalne SA

5. Miejski System Informacji Turystycznej Częstochowa ZPORR 5 662 545 3 207 378

Usprawnienie dostępności komunikacyjnej terenów strefy

6. Częstochowa ZPORR 3 975 885 2 100 160
aktywności gospodarczej w Częstochowie
Wszyscy równi – program stypendialny dla uczniów szkół miasto
7. ZPORR 2 853 917 1 942 079
ponadgimnazjalnych w roku szkolnym 2005/2006 Częstochowa
miasto
8. Wszyscy równi II – program stypendialny dla studentów ZPORR 327 000 225 728
Częstochowa
Wszyscy równi – program stypendialny dla studentów miasto
9. ZPORR 896 453 672 340
z terenu miasta Częstochowa Częstochowa
Wszyscy równi – program stypendialny dla uczniów szkół miasto
11. ZPORR 1 862 194 1 267 216
ponadgimnazjalnych w Częstochowie Częstochowa

Razem 246 808 582 158 872 076

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Częstochowy (lub podległe mu jednostki) podpisał 15 umów o dofinan-
sowanie projektów. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 86 mln zł (z czego dofinansowanie unijne
wyniosło 55 mln zł), przy czym projekt o największej wartości zakontraktowano w ramach PO „Infrastruktu-
ra i środowisko”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 43,48 21,74
Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 7 23,15 16,44
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 7 20,07 17,02
Razem 15 86,70 55,19

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Śląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji jeden projekt indywi-
dualny miasta Częstochowy. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa
inwestycji ze środków UE
Wzmocnienie znaczenia centrum
miasto
1. pielgrzymkowego poprzez modernizację RPO 62,1 35,2 podstawowa
Częstochowa
alei Najświętszej Maryi Panny w Częstochowie
678

Dąbrowa Górnicza

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Wartość projektów wdrożonych przez miasto Dąbrowa Górnicza ukształtowała się na poziomie ponad
80 mln zł (w tym dofinansowanie unijne wyniosło 33 mln zł). Największa inwestycja – zrealizowana we współ-
pracy z gminami Będzin i Sosnowiec – służyła modernizacji infrastruktury transportu publicznego. Dąbrow-
skie projekty miały także na celu ochronę mieszkańców miasta przed hałasem, jak również zapewnienie po-
mocy stypendialnej dla uczniów i studentów.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE

Powiatowy Urząd Pracy

1. Poziom wyżej SPO RZL 336 810 264 631
w Dąbrowie Górniczej

Budowa ekranu akustycznego wzdłuż ul. Staszica miasto Dąbrowa SPO

2. 6 361 267 3 195 950
w Dąbrowie Górniczej Górnicza „Transport”
Porozumienie
Modernizacja infrastruktury autobusowej transportu
reprezentowane przez
3. publicznego na terenie gmin Będzin, Dąbrowa Górnicza ZPORR 73 409 071 29 406 650
lidera, tj. gminę
i Sosnowiec
Sosnowiec
miasto Dąbrowa
4. Stypendia – drogą do matury dla dąbrowian ZPORR 47 861 32 569
Górnicza

miasto Dąbrowa
5. Stypendium – drogą do dyplomu dla dąbrowian ZPORR 188 716 126 892
Górnicza

miasto Dąbrowa
6. Stypendium – drogą do matury ZPORR 53 712 36 551
Górnicza

miasto Dąbrowa
7. Stypendium – drogą do dyplomu dla dąbrowian ZPORR 51 000 38 250
Górnicza

miasto Dąbrowa
8. Stypendium – drogą do matury ZPORR 40 619 27 641
Górnicza

Razem 80 489 056 33 129 135

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Dąbrowy Górniczej (lub podległe mu jednostki) podpisał 6 umów
o dofinansowanie projektów, w tym 5 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wy-
niosła ok. 15 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 13 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 1 0,82 0,70

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 5 14,10 11,99

Razem 6 14,93 12,69

 679

Elbląg

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Elbląg zrealizowało w latach 2004–2009 12 projektów o wartości 119 mln zł (z czego prawie 68 mln
zł pochodziło ze środków UE), z których większość – pod względem wartości – stanowiły inwestycje z zakresu
infrastruktury transportowej. Największymi przedsięwzięciami były rozbudowa elbląskiej trakcji tramwajowej
oraz budowa systemu infrastruktury drogowej dla nowych terenów inwestycyjnych. Pozostałe projekty służy-
ły rewitalizacji i odnowie przestrzeni miejskiej, a także zapewnieniu stypendiów dla uczniów i studentów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE

Program terapeutyczno-edukacyjny „Poznaję i zmieniam siebie”

1. miasto Elbląg SPO RZL 371 300 288 804
w elbląskich szkołach ponadpodstawowych
Powiatowy Urząd
2. Twoja szansa – miasto Elbląg 2006 Pracy w Elblągu SPO RZL 1 029 435 759 106
(powiat grodzki)
Modrzewina: budowa systemu infrastruktury drogowej dla
3. miasto Elbląg ZPORR 48 253 403 16 208 826
nowych terenów inwestycyjnych w Elblągu

Pomoc stypendialna dla młodzieży pochodzącej z obszarów

4. miasto Elbląg ZPORR 790 036 537 225
wiejskich w ponadgimnazjalnych szkołach Elbląga

Program stypendialny – wyrównywanie szans edukacyjnych

5. miasto Elbląg ZPORR 781 967 545 422
studentów miasta Elbląga

Program stypendialny dla uczniów z obszarów wiejskich

6. miasto Elbląg ZPORR 537 204 365 299
w ponadgimnazjalnych szkołach miasta Elbląga

Program stypendialny – wyrównywanie szans edukacyjnych

7. miasto Elbląg ZPORR 99 000 74 250
studentów miasta Elbląga

Program stypendialny – wyrównywanie szans edukacyjnych

8. miasto Elbląg ZPORR 226 348 168 005
studentów miasta Elbląga

Przebudowa skrzyżowania ulic Traugutta – Nowowiejska –

9. miasto Elbląg ZPORR 4 664 612 3 498 459
Górnośląska wraz z ul. Nowowiejską w Elblągu

Rewitalizacja Centrum Kulturalnego Starego Miasta:

10. miasto Elbląg ZPORR 9 089 617 5 779 366
rozbudowa i modernizacja Biblioteki Elbląskiej

Rozbudowa systemu transportu publicznego – trakcja

11. miasto Elbląg ZPORR 52 835 218 39 286 419
tramwajowa w Elblągu

System stypendialny dla młodzieży wiejskiej w szkołach

12. miasto Elbląg ZPORR 269 100 182 988
ponadgimnazjalnych Elbląga

Razem 118 947 241 67 694 168

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Elbląga (lub podległe mu jednostki) podpisał 9 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 6 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 98 mln
zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 68 mln zł), przy czym projekt o największej wartości zakontrakto-
wano w ramach PO „Rozwój Polski Wschodniej”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Program Operacyjny „Rozwój Polski Wschodniej” 1 78,36 52,50

Regionalny Program Operacyjny Województwa
2 9,69 6,18
Warmińsko-Mazurskiego
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 6 10,40 8,84

Razem 9 98,45 67,52

680

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla PO „Rozwój Polski Wschodniej”, PO „In-
frastruktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Warmińsko-Mazurskie-
go w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 5 projektów indywidualnych miasta Elblą-
ga. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Planowany
Program Maksymalne Lista podstawo-
Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu koszt okres
operacyjny dofinansowanie wa/rezerwowa
całkowity realizacji
ze środków UE
inwestycji

Elbląski Park Technologicz-

gmina miasto
1. ny na Modrzewinie PORPW 78,4 52,5 podstawowa 2007–2010
Elbląg
Południe
Racjonalizacja gospodarki
Zakład Utylizacji
odpadami komunalnymi
2. Odpadów sp. z o.o. POIŚ 83,1 50,9 podstawowa 2009–2011
i rekultywacja składowisk
w Elblągu
odpadów w Elblągu
Kompleksowe
zabezpieczenie
3. miasto Elbląg POIŚ 42,3 36,0 podstawowa 2009–2015
przeciwpowodziowe Żuław
– etap I – miasto Elbląg
Modernizacja i rozbudowa
infrastruktury Portu gmina miasto
4. POIŚ 46,4 16,2 podstawowa 2009–2011
Morskiego w Elblągu Elbląg
(w obrębie Starego Miasta)

Budowa miejskiej sieci

5. miasto Elbląg RPO 37,2 31,6 podstawowa
szerokopasmowej w Elblągu

Gdańsk

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Gdańsk zrealizowało w latach 2004–2009 – obok projektów służących rozbudowie i modernizacji
sieci tramwajowej oraz przebudowie gdańskich ulic – inwestycje w miejską infrastrukturę teleinformatyczną
oraz utworzenie na terenach Fortu Grodzisko zespołu edukacyjno-rekreacyjnego. Ponadto dofinansowanie
uzyskały gdańskie programy stypendialne dla uczniów i studentów. Łączna wartość projektów wyniosła
351 mln zł, w tym dofinansowanie ze środków UE – prawie 150 mln zł.

Wartość projektu (w zł)

Beneficjent Program
Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny
ogółem wkład UE

Competency development of business management and

1. miasto Gdańsk IW Interreg 273 068 204 801
cooperation

Przebudowa ulic Podwale Grodzkie – Wały Jagiellońskie SPO

2. miasto Gdańsk 34 368 135 22 743 671
w Gdańsku, odcinek Wały Piastowskie – Hucisko „Transport”

SPO
3. Przebudowa ul. Marynarki Polskiej, odcinek Reja – Wyzwolenia miasto Gdańsk 46 557 634 33 023 468
„Transport”

Centrum „Hewelianum”. Budowa kompleksu

4. miasto Gdańsk ZPORR 21 824 694 11 821 549
edukacyjno-rekreacyjnego w Gdańsku – etap I

5. e-Gdańsk – europejska metropolia on-line miasto Gdańsk ZPORR 3 755 521 2 776 399

6. Gdański Projekt Komunikacji Miejskiej miasto Gdańsk ZPORR 241 102 022 76 322 844
 681

Porozumienie
7. Pomoc dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych miast: Gdańsk – ZPORR 398 350 271 077
Sopot

Pomoc stypendialna na wyrównanie szans edukacyjnych

8. miasto Gdańsk ZPORR 120 510 90 382
studentów zamieszkałych w Gdańsku

9. Program stypendialny dla studentów powiatu gdańskiego miasto Gdańsk ZPORR 83 825 62 869

Program stypendialny dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych

10. miasto Gdańsk ZPORR 261 068 177 657
powiatu gdańskiego

11. Stypendia dla studentów zameldowanych w Gdańsku miasto Gdańsk ZPORR 138 250 103 688

Stypendia dla studentów zameldowanych w Gdańsku w roku

12. miasto Gdańsk ZPORR 140 928 105 051
akademickim 2006/2007

13. Stypendia dla szkół ponadgimnazjalnych w Gdańsku miasto Gdańsk ZPORR 945 069 643 119

Stypendia dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych w Gdańsku

14. miasto Gdańsk ZPORR 716 631 487 667
w roku szkolnym 2006/2007

15. Stypendia europejskie dla studentów powiatu gdańskiego miasto Gdańsk ZPORR 116 105 86 547

Stypendia europejskie dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych

16. miasto Gdańsk ZPORR 298 503 203 131
powiatu gdańskiego

Wspieranie rozwoju edukacyjnego studentów powiatu

17. miasto Gdańsk ZPORR 131 400 98 550
gdańskiego programami stypendialnymi

Wspieranie rozwoju edukacyjnego uczniów szkół

18. miasto Gdańsk ZPORR 259 777 176 778
ponadgimnazjalnych powiatu gdańskiego poprzez stypendia

Razem 351 491 490 149 399 250

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd miasta Gdańska (lub podległe mu jednostki) podpisał 20 umów o do-
finansowanie projektów, w tym 17 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów prze-
kroczyła 86 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 39 mln zł), przy czym projekty o największej wartości
zakontraktowano w ramach RPO Województwa Pomorskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Pomorskiego 3 71,10 25,56

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 17 15,47 13,15

Razem 20 86,58 38,71
682

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka” oraz PO
„Infrastruktura i środowisko” w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 10 projektów
indywidualnych miasta Gdańska. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

orientacyjny Lista Planowany

Beneficjent Program maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/ okres
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa realizacji
ze środków UE
inwestycji

Program ożywienia dróg gmina miasto

1. POIG 36,9 22,1 podstawowa 2009–2011
wodnych w Gdańsku Gdańsk

Zakład
Modernizacja gospodarki
Utylizacyjny
2. odpadami komunalnymi POIŚ 328,6 226,2 podstawowa 2008–2011
sp. z o.o.
w Gdańsku
w Gdańsku

Zakład
System gospodarki odpadami Utylizacyjny
3. POIŚ 539,0 296,5 podstawowa 2012–2015
dla metropolii trójmiejskiej sp. z o.o.
w Gdańsku

Kompleksowe zabezpieczenie
miasto na prawach
4. przeciwpowodziowe Żuław – POIŚ 189,4 161,0 podstawowa 2009–2015
powiatu Gdańsk
etap I miasto Gdańsk

Ochrona wód Zatoki

Gdańskiej – budowa
gmina miasto
5. i modernizacja systemu POIŚ 108,8 21,8 podstawowa 2007–2013
Gdańsk
odprowadzania wód
opadowych w Gdańsku

Budowa Trasy W-Z

gmina miasto
6. w Gdańsku, odcinek POIŚ 192,3 153,9 podstawowa 2009–2012
Gdańsk
Kartuska – Otomińska

Połączenie Portu Lotniczego

z Portem Morskim Gdańsk – gmina miasto
7. POIŚ 1 290,0 800,0 podstawowa 2009–2014
Trasa Słowackiego i Trasa Gdańsk
Sucharskiego

Gdański Projekt
8. Komunikacji Miejskiej – miasto Gdańsk POIŚ 548,3 205,6 podstawowa 2008–2011
etap III-A

Połączenie dróg krajowych –

gmina miasto
9. Trasa Słowackiego i Trasa POIŚ 660,0 561,0 podstawowa 2009–2014
Gdańsk
Sucharskiego

Budowa Europejskiego
gmina miasto
10. Centrum Solidarności POIŚ 292,8 140,2 podstawowa 2010–2012
Gdańsk
w Gdańsku
 683

Gdynia

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Gdynia wdrożyło w latach 2004–2009 11 projektów, których łączna wartość przekroczyła 362 mln zł,
a dofinansowanie unijne wyniosło prawie 253 mln zł. Inwestycje o największej wartości dotyczyły miejskiej
infrastruktury drogowej, natomiast pozostałe przedsięwzięcia miały na celu m.in. modernizację przystani
rybackiej oraz zapewnienie stypendiów dla uczniów gdyńskich szkół.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
Poprawa czystości wód Morza Bałtyckiego poprzez rozwój gmina miasto
1. IW Interreg 5 388 566 3 543 621
systemów gospodarki wodnej (RAINNET I) Gdynia

gmina miasto
7. Modernizacja przystani rybackiej w Gdyni-Oksywie – I etap SPO Ryby 1 359 034 1 019 276
Gdynia

gmina miasto
2. Niepełnosprawny pracownik na otwartym rynku pracy SPO RZL 89 738 61 809
Gdynia

gmina miasto SPO

3. Budowa Trasy Kwiatkowskiego w Gdyni – III etap 233 784 754 174 248 712
Gdynia „Transport”

gmina miasto SPO

4. Rozbudowa ul. Janka Wiśniewskiego w Gdyni – etap II 68 677 335 51 508 001
Gdynia „Transport”

gmina miasto
5. Droga Różowa IV etap – rozbudowa ul. Lotników w Gdyni ZPORR 50 602 144 20 570 551
Gdynia

Fundusz stypendialny dla uczniów gdyńskich szkół gmina miasto

6. ZPORR 588 540 400 501
ponadgimnazjalnych Gdynia

Fundusz stypendialny dla uczniów gdyńskich szkół gmina miasto

8. ZPORR 297 187 202 236
ponadgimnazjalnych w roku szkolnym 2005/2006 Gdynia

Fundusz stypendialny dla uczniów gdyńskich szkół gmina miasto

9. ZPORR 465 942 317 074
ponadgimnazjalnych w roku szkolnym 2006/2007 Gdynia

Szkolenia kompetencyjne w zakresie pomocy dziecku gmina miasto

10. ZPORR 292 840 219 630
krzywdzonemu w Gdyni – moduł podstawowy i terapeutyczny Gdynia

gmina miasto
11. www.innowacje.gdynia.pl ZPORR 641 485 448 204
Gdynia
Razem 362 187 566 252 539 614

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Gdyni (lub podległe mu jednostki) podpisał 10 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 7 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 128 mln zł
(z czego dofinansowanie unijne wyniosło 77 mln zł), przy czym projekt o największej wartości zakontraktowa-
no w ramach PO „Innowacyjna gospodarka”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka” 1 123,06 72,97

Regionalny Program Operacyjny Województwa Pomorskiego 2 1,34 0,68

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 7 4,34 3,69

Razem 10 128,74 77,34

684

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka” oraz PO
„Infrastruktura i środowisko” w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 2 projekty in-
dywidualne miasta Gdyni. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Program Orientacyjny Maksymalne podstawowa/
Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu okres
operacyjny koszt całkowity dofinansowanie
rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE
gmina miasto Gdynia
Pomorski Park
– Gdyńskie Centrum
1. Naukowo-Technologiczny – POIG 123,1 73,0 podstawowa 2009–2011
Innowacji Jednostka
rozbudowa – etap 3
Budżetowa
Ochrona wód Zatoki Gdańskiej
– budowa i modernizacja
2. gmina miasto Gdynia POIŚ 75,6 15,1 podstawowa 2008–2010
systemu odprowadzania wód
opadowych w Gdyni

Gliwice

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Gliwice zrealizowało w latach 2004–2009 6 projektów opiewających na łączną kwotę ponad 72 mln zł
(w tym 50 mln zł dofinansowania unijnego), przy czym gros środków przypadło na inwestycję infrastruktu-
ralną – „Przebudowa odcinka drogi krajowej nr 88”. Ponadto wdrożono kilka projektów z zakresu programów
stypendialnych dla uczniów i studentów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
SPO
1. Przebudowa odcinka drogi krajowej nr 88 miasto Gliwice 71 169 249 49 544 196
„Transport”
2. Stypendia europejskie dla studentów – gliwiczan, edycja III miasto Gliwice ZPORR 45 000 30 258

3. Stypendia europejskie dla studentów – gliwiczan, edycja II miasto Gliwice ZPORR 44 999 31 063

4. Stypendia unijne dla uczniów z obszarów wiejskich miasto Gliwice ZPORR 324 430 220 774
Stypendia unijne dla uczniów z obszarów wiejskich
5. uczęszczających do szkół ponadgimnazjalnych kończących się miasto Gliwice ZPORR 320 951 218 406
maturą.
6. Szkoła w Gliwicach – matura dla uczniów z obszarów wiejskich miasto Gliwice ZPORR 463 050 315 104

Razem 72 367 680 50 359 800

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Gliwic (lub podległe mu jednostki) podpisał 9 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 6 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła blisko 34 mln
zł (w tym dofinansowanie unijne – 26 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontraktowano
w ramach RPO Województwa Śląskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 3 20,42 14,70
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 6 13,39 11,38
Razem 9 33,82 26,09

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Śląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji jeden projekt indywi-
dualny miasta Gliwic. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu Orientacyjny koszt podstawowa/
projektu operacyjny dofinansowanie ze
całkowity inwestycji rezerwowa
środków UE
Budowa nowoczesnej hali miasto
1. RPO 225,3 146,8 podstawowa
widowiskowo-sportowej PODIUM Gliwice
 685

Gorzów Wielkopolski

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Gorzów Wielkopolski wdrożył w latach 2004–2009 8 projektów o wartości ponad 47 mln zł (w tym 30 mln zł
dofinansowania UE), przy czym ogromna większość środków przypadła na inwestycję dotyczącą przebudowy
odcinka drogi krajowej nr 3. Ponadto zrealizowano inwestycje z zakresu społeczeństwa informacyjnego,
a także programów stypendialnych dla gorzowskich uczniów i studentów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
Przebudowa odcinka drogi krajowej nr 3 w Gorzowie Wlkp. – miasto Gorzów SPO
1. 43 362 007 27 821 084
ul. Grobla – Most Staromiejski Wielkopolski „Transport”
Droga do matury – stypendia z Europejskiego Funduszu Społecznego
miasto Gorzów
2. szansą dla uczniów gorzowskich szkół ponadgimnazjalnych ZPORR 708 618 481 648
Wielkopolski
pochodzących z obszarów wiejskich
miasto Gorzów
3. Gorzowski student z europejskimi możliwościami kształcenia ZPORR 129 161 96 871
Wielkopolski
miasto Gorzów
4. Pomoc stypendialna UE dla gorzowskich studentów drogą ich rozwoju ZPORR 115 233 86 425
Wielkopolski
Programy stypendialne szansą kształcenia gorzowskich uczniów miasto Gorzów
5. ZPORR 563 399 383 393
pochodzących z terenów wiejskich Wielkopolski
Stypendia dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych z powiatu
6. powiat gorzowski ZPORR 163 556 111 300
gorzowskiego
Przedsiębiorstwo
Zintegrowany Informatyczny System Zarządzania oraz e-usługi Wodociągów
7. ZPORR 1 604 303 1 009 075
w PWiK sp. z o.o. w regionie gorzowskim i Kanalizacji
sp. z o.o.
miasto Gorzów
8. Zintegrowany system zarządzania oświatą w Gorzowie Wlkp. – etap I ZPORR 505 357 379 018
Wielkopolski
Razem 47 151 634 30 368 812

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Gorzowa Wielkopolskiego (lub podległe mu jednostki) podpisał 11 umów
o dofinansowanie projektów, w tym 7 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wy-
niosła ok. 180 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 62 mln zł), przy czym projekty o największej wartości
zakontraktowano w ramach RPO Województwa Lubuskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Lubuskiego 4 176,17 59,10
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 7 3,64 3,08
Razem 11 179,81 62,18

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Lubuskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 3 projekty indywi-
dualne miasta Gorzowa Wielkopolskiego. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne podstawowa/
Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa
inwestycji ze środków UE
Przebudowa ul. Wyszyńskiego z budową rond miasto Gorzów
1. RPO 27,1 18,4 podstawowa
i niezbędnej infrastruktury w Gorzowie Wlkp. Wielkopolski
Uzbrojenie kompleksowe dzielnicy Zawarcie
miasto Gorzów
2. w Gorzowie Wlkp. – III etap – przebudowa drogi RPO 13,3 9,3 podstawowa
Wielkopolski
powiatowej – ul. Strażacka
Budowa Centrum Edukacji Artystycznej miasto Gorzów
3. RPO 133,4 33,0 podstawowa
w Gorzowie Wlkp. – etap I sala koncertowa Wielkopolski
686

Kalisz

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Kalisz zrealizowało w latach 2004–2009 8 projektów opiewających na łączną kwotę ponad 11 mln zł
(w tym 8 mln zł dofinansowania unijnego), przy czym gros środków przypadło na inwestycję w modernizację
kaliskich ulic. Ponadto wdrożono kilka projektów z zakresu programów stypendialnych dla uczniów i stu-
dentów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
1. Stypendia dla studentów z miasta Kalisza miasto Kalisz ZPORR 84 000 63 000

2. Stypendia dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych w Kaliszu miasto Kalisz ZPORR 235 323 160 137

3. Kalisz dla studentów miasto Kalisz ZPORR 100 037 75 028

Modernizacja ul. Wrocławskiej w Kaliszu na odcinku od ul. Podmiejskiej
4. miasto Kalisz ZPORR 9 957 534 7 077 365
do al. Wojska Polskiego
5. Pomoc stypendialna dla studentów z miasta Kalisza miasto Kalisz ZPORR 80 512 60 384
Program pomocy stypendialnej dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych
6. miasto Kalisz ZPORR 380 986 259 261
miasta Kalisza
Rozwój kwalifikacji zawodowych pracowników – miarą sukcesu Kalisza
7. miasto Kalisz ZPORR 127 636 95 727
w Europie
8. Stypendia unijne dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych w Kaliszu miasto Kalisz ZPORR 455 499 309 967
Razem 11 421 529 8 100 870

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Kalisza (lub podległe mu jednostki) podpisał 2 umowy o dofinansowa-
nie projektów. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła 6 mln zł (z czego dofinansowanie unijne – blisko
5 mln zł).

Liczba Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny
umów ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Wielkopolskiego na lata 2007–2013 1 4,35 3,48
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 1 1,52 1,29
Razem 2 5,87 4,77

Kielce

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Kielce wdrożyło w latach 2004–2009 4 projekty, których łączna wartość wyniosła 64 mln zł, a do-
finansowanie unijne przekroczyło 15 mln zł. Inwestycje o największej wartości dotyczyły modernizacji zespo-
łu stadionu piłkarskiego oraz rewitalizacji śródmieścia Kielc. Ponadto zrealizowano projekty szkoleniowe
wspierające kreatywność kielczan i ułatwiające dostosowanie się do potrzeb rynku pracy.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
1. Międzynarodowe standardy biznesu gmina Kielce ZPORR 365 618 274 213
Miejski Ośrodek
Modernizacja Zespołu Stadionu Piłkarskiego przy ul. Ściegiennego
2. Sportu i Rekreacji w ZPORR 48 033 380 3 834 635
8 w Kielcach
Kielcach
Podniesienie kwalifikacji grupy pracujących do międzynarodowych
Urząd Miasta w
3. standardów biznesu w zakresie języka angielskiego, informatyki ZPORR 223 727 167 795
Kielcach
i rachunkowości.
Rewitalizacja Śródmieścia Kielc: przebudowa ul. Sienkiewicza do miasto Kielce i
4. ZPORR 15 323 104 11 046 376
ul. Żelaznej i do pl. Moniuszki Miejski Zarząd Dróg
Razem 63 945 829 15 323 020
 687

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Kielc (lub podległe mu jednostki) podpisał 11 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 8 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła 52 mln zł
(w tym dofinansowanie unijne – 34 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontraktowano
w ramach RPO Województwa Świętokrzyskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 8 16,41 13,81

Regionalny Program Operacyjny Województwa

3 35,34 22,01
Świętokrzyskiego

Razem 11 51,75 35,82

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka”, PO „Rozwój
Polski Wschodniej”, PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Wojewódz-
twa Świętokrzyskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 7 projektów indywidu-
alnych miasta Kielc. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE

Świętokrzyski Szlak
1. gmina Kielce POIG 32,4 27,5 podstawowa 2009–2011
Archeo-Geologiczny

Budowa infrastruktury
2. Kieleckiego Parku gmina Kielce PORPW 63,2 48,5 podstawowa 2009–2011
Technologicznego

Rozwój systemu komunikacji gmina

3. publicznej w Kieleckim Obszarze miejska PORPW 242,4 199,4 podstawowa 2009–2012
Metropolitarnym Kielce

Modernizacja i rozbudowa
infrastruktury Targów Kielce Targi Kielce
4. PORPW 203,6 60,4 podstawowa 2009–2014
jako Międzynarodowego Ośrodka sp. z o.o.
Wystawienniczo-Kongresowego

Kompleksowa ochrona wód Wodociągi

5. podziemnych aglomeracji Kieleckie POIŚ 629,8 390,5 podstawowa 2009–2013
kieleckiej sp. z o.o.

Miejski
Rewitalizacja zabytkowego Zarząd Dróg
6. RPO 52,2 44,4 podstawowa
Śródmieścia Kielc – etap I w Kielcach,
gmina Kielce

Miejski
Rewitalizacja zabytkowego Zarząd Dróg
7. RPO 22,4 19,1 podstawowa
Śródmieścia Kielc – etap II w Kielcach,
gmina Kielce
688

Koszalin

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Koszalin zrealizowało w latach 2004–2009 12 projektów o wartości 27 mln zł (z czego prawie
18 mln zł pochodziło ze środków UE), z których większość – zarówno pod względem liczby, jak i wartości – sta-
nowiły inwestycje z zakresu infrastruktury transportowej. Pozostałe projekty dotyczyły m.in. polityk rynku
pracy, budowy centrum rekreacyjno-sportowego czy współpracy polsko-niemieckiej na różnych płaszczy-
znach.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Polsko-Niemieckie Forum Gospodarcze i Giełda
1. gmina miasto Koszalin IW Interreg 37 050 27 788
Kooperacyjna w Koszalinie
Umieć czytać historię – Polsko-Niemieckie Spotkania
2. gmina miasto Koszalin IW Interreg 103 160 77 370
Archiwalne – Koszalin 2008

3. XII Polsko-Niemiecki Festiwal Młodzieży Koszalin 2007 gmina miasto Koszalin IW Interreg 422 283 316 712

Powiatowy Urząd
4. Aktywność zawodowa – szansą powrotu na rynek pracy SPO RZL 2 201 941 1 341 499
Pracy w Koszalinie

5. Reintegracja zawodowa bezrobotnych kobiet w Koszalinie gmina miasto Koszalin SPO RZL 567 657 448 036

Usprawnienie drogi krajowej nr 6 na terenie m. Koszalina –

SPO
6. przebudowa skrzyżowania ul. Bohaterów Warszawy – gmina Koszalin 3 872 628 2 904 471
„Transport”
Morska oraz remont wiaduktu w ciągu ul. Monte Cassino

7. Budowa centrum rekreacyjno-sportowego w Koszalinie gmina miasto Koszalin ZPORR 4 462 761 1 145 215

8. Modernizacja obiektu Muzeum w Koszalinie gmina miasto Koszalin ZPORR 1 373 110 1 029 833

Przebudowa skrzyżowania ulic Armii Krajowej – Monte

9. gmina miasto Koszalin ZPORR 4 113 449 2 818 284
Cassino – Franciszkańskiej – Niepodległości – Koszalin

10. Usprawnienie układu komunikacyjnego miasta Koszalin gmina miasto Koszalin ZPORR 4 254 650 3 187 216

Usprawnienie układu komunikacyjnego miasta Koszalin –

11. gmina miasto Koszalin ZPORR 1 190 141 892 606
przebudowa ul. Olchowej
Usprawnienie układu komunikacyjnego miasta Koszalin –
12. gmina miasto Koszalin ZPORR 4 788 028 3 458 699
przebudowa ul. Połczyńskiej

Razem 27 386 858 17 647 730

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Koszalina (lub podległe mu jednostki) podpisał 4 umowy o dofinanso-
wanie projektów w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów ukształtowała się na
poziomie 17 mln zł (w tym dofinansowanie unijne wyniosło 14 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 4 17,00 13,71
 689

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego w okresie programowania 2007–2013
zaplanowano do realizacji 6 projektów indywidualnych miasta Koszalina. Szczegółową listę projektów przed-
stawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE

System gospodarki odpadami

oraz budowa zakładu gmina
1. termicznego przekształcania miasto POIŚ 280,0 211,0 podstawowa 2009–2013
odpadów dla miast i gmin Koszalin
Pomorza Środkowego

Uzbrojenie Strefy
Zorganizowanej Działalności miasto
2. RPO 79,8 39,9 podstawowa
Inwestycyjno-Przemysłowej Koszalin
w Koszalinie

Budowa i przebudowa dróg

stanowiących zewnętrzny
pierścień układu gmina
3. komunikacyjnego miasta miasto RPO 50,0 25,0 podstawowa
Koszalin – I etap, odcinek od Koszalin
ul. Gnieźnieńskiej do
ul. BoWiD

Inteligentny Koszalin –
rozbudowa infrastruktury
społeczeństwa gmina
4. informacyjnego e-Koszalin – miasto RPO 20,0 12,2 podstawowa
budowa sieci Koszalin
teleinformatycznej i systemu
monitoringu wizyjnego

miasto
Budowa hali
Koszalin/
5. widowiskowo-sportowej RPO 55,1 22,0 podstawowa
Politechnika
w Koszalinie
Koszalińska

Filharmonia Koszalińska
miasto
6. im. Stanisława Moniuszki RPO 26,6 20,0 podstawowa
Koszalin
w Koszalinie
690

Kraków

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Kraków wdrożyło łącznie 11 projektów o wartości ponad 312 mln zł (w tym ponad 141 mln zł dofi-
nansowania UE). Największa inwestycja krakowska – „Zintegrowany transport publiczny w aglomeracji kra-
kowskiej – etap I” – objęła modernizację ulic oraz linii tramwajowej, budowę terminala autobusowego, a także
zakup pociągów tramwajowych. Zrealizowano także projekty z zakresu miejskiej infrastruktury teleinforma-
tycznej i społeczeństwa informacyjnego, wdrożenia karty miejskiej, jak również pomocy stypendialnej dla
uczniów i studentów.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Grodzki Urząd Pracy
1. Aktywny start młodzieży SPO RZL 822 742 597 064
w Krakowie
Grodzki Urząd Pracy
2. Europejska alternatywa SPO RZL 835 030 615 751
w Krakowie
Budowa Centrum Aktywnego Wypoczynku na stadionie gmina miejska
3. ZPORR 2 502 589 329 459
KS Borek Kraków

E-Kraków. Rozwój infrastruktury teleinformatycznej gmina miejska

4. ZPORR 6 354 370 4 375 248
usprawniającej zarządzanie dużą aglomeracją miejską Kraków

Miejskie
Krakowska Karta Miejska – integracja usług
5. Przedsiębiorstwo ZPORR 9 267 390 5 520 000
metropolitarnych – rozwiązanie modułowe – etap I
Komunikacyjne SA

Pomoc stypendialna dla uczniów szkół

6. ponadgimnazjalnych w Krakowie – rok szkolny miasto Kraków ZPORR 1 457 269 991 672
2006/2007

Przebudowa ciągu tramwajowo-autobusowego w ulicach gmina miejska

7. ZPORR 25 348 254 18 556 800
Monte Cassino – Kapelanka – Brożka Kraków

Stypendia dla uczniów krakowskich szkół

8. miasto Kraków ZPORR 1 401 480 953 707
ponadgimnazjalnych

Stypendia dla uczniów krakowskich szkół

9. miasto Kraków ZPORR 1 703 050 1 158 926
ponadgimnazjalnych – rok szkolny 2005/2006

Miejskie
Zintegrowany transport publiczny w aglomeracji
10. Przedsiębiorstwo ZPORR 254 776 689 103 082 328
krakowskiej – etap I
Komunikacyjne SA

gmina miejska
11. Zintegrowany System Zarządzania Oświatą w Krakowie ZPORR 7 982 780 5 399 160
Kraków
Razem 312 451 642 141 580 114

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Krakowa (lub podległe mu jednostki) podpisał 15 umów o dofinanso-
wanie projektów, w tym 14 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła
138 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 78 mln zł), przy czym projekty o największej wartości
zakontraktowano w ramach RPO Województwa Małopolskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Małopolskiego 1 114,80 58,05

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 14 23,82 20,22

Razem 15 138,62 78,27
 691

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 9 projektów indywidualnych miasta Krakowa. Szczegó-
łową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE

Śladem europejskiej
tożsamości Krakowa – Szlak gmina miejska
1. POIG 42,0 25,2 podstawowa 2009–2011
Turystyczny po podziemiach Kraków
Rynku Głównego

Krakowski
Program gospodarki
Holding
2. odpadami komunalnymi POIŚ 703,0 385,6 podstawowa 2010–2014
Komunalny SA
w Krakowie
w Krakowie

Miejskie
Zintegrowany transport
Przedsiębiorstwo
3. publiczny w aglomeracji POIŚ 472,1 193,5 podstawowa 2009–2012
Komunikacyjne
krakowskiej – etap II
SA w Krakowie

Budowa linii tramwajowej

łączącej ul. Brożka oraz
gmina miejska
4. kampus UJ wraz z POIŚ 163,1 53,5 podstawowa 2010–2011
Kraków
systemem sterowania
ruchem i nadzoru

Przebudowa linii
tramwajowej na odcinku
Rondo Mogilskie – al. Jana gmina miejska
5. POIŚ 171,0 72,9 podstawowa 2009–2012
Pawła II – Plac Centralny, Kraków
wraz z systemem sterowania
ruchem w Krakowie

Budowa nowego odcinka

6. ul. Księcia Józefa (obejście miasto Kraków RPO 10,8 podstawowa
Przegorzał)

Rozbudowa ul. Surzyckiego

– ul. Botewa oraz budowa
7. ul. Śliwiaka (przedłużenie miasto Kraków RPO 50,6 podstawowa
ul. Botewa do drogi
ekspresowej S7)

Utworzenie Muzeum Sztuki gmina miejska

8. RPO 23,9 podstawowa
Współczesnej w Krakowie Kraków

Centrum Kongresowe gmina miejska

9. RPO 64,4 podstawowa
(Rondo Grunwaldzkie) Kraków
692

Legnica

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Legnica – obok projektów służących budowie i modernizacji dróg – zrealizowało także stosunkowo
dużą inwestycję z zakresu rewitalizacji terenów miejskich. Ponadto dofinansowanie uzyskały legnickie pro-
gramy stypendialne dla uczniów. Łączna wartość projektów ukształtowała się na poziomie 41 mln zł, przy
czym dofinansowanie unijne wyniosło ponad 28 mln zł

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE

Budowa obwodnicy zachodniej Legnicy – etap ID – odcinek Legnica miasto na SPO

1. 26 445 961 18 110 944
od ul. Nowodworskiej do autostrady A4 prawach powiatu „Transport”

Budowa zbiorczej drogi południowej w Legnicy – modernizacja gmina miasto

2. ZPORR 2 294 840 1 605 011
ul. Grabskiego Legnica

Rewitalizacja Starego Miasta w Legnicy. Etap I – modernizacja gmina miasto

3. ZPORR 5 832 484 4 152 132
ul. Najświętszej Marii Panny Legnica

Rozbudowa systemu transportu publicznego w Legnicy wraz gmina miasto

4. ZPORR 4 706 003 3 271 629
z zakupem taboru autobusowego Legnica

Stypendia dla uczniów legnickich szkół ponadgimnazjalnych – gmina miasto

5. ZPORR 687 556 467 882
wyrównywanie szans edukacyjnych Legnica

Stypendia dla uczniów legnickich szkół średnich kończących się gmina miasto
6. ZPORR 729 123 496 168
egzaminem maturalnym – mieszkańców obszarów wiejskich Legnica

Stypendia dla uczniów legnickich szkół średnich – mieszkańców gmina miasto

7. ZPORR 576 432 392 262
obszarów wiejskich Legnica

Razem 41 272 399 28 496 028

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Legnicy (lub podległe mu jednostki) podpisał 3 umowy o dofinansowa-
nie projektów. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 19 mln zł (z czego dofinansowanie unijne
wyniosło prawie 10 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Dolnośląskiego 1 17,26 8,27

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 2 1,87 1,59

Razem 3 19,14 9,86
 693

Lublin

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Lublin wdrożyło w latach 2004–2009 27 projektów, których łączna wartość przekroczyła 122 mln zł,
a dofinansowanie unijne wyniosło 80 mln zł. Zdecydowana większość uzyskanych środków przypadła na in-
westycje z zakresu infrastruktury drogowej i rozwoju komunikacji miejskiej. Miasto zrealizowało również
projekty z takich dziedzin jak: społeczeństwo informacyjne, turystyka, polityka rynku pracy czy imprezy kul-
turalne.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
1. Lublin – Lwów: miasta filmowe miasto Lublin INT 800 000 600 000
Rozbudowa ścieżek rowerowych w Lublinie łączących
2. miasto Lublin IW Interreg 378 912 227 286
transgraniczne szlaki rowerowe
3. Zintegrowane oznakowanie turystyczne Lublina miasto Lublin IW Interreg 593 903 445 427
Miejski Urząd
4. Aktywny powrót SPO RZL 1 372 367 963 359
Pracy w Lublinie
Miejski Ośrodek
Sami sobie – program rozwoju standardów jakości usług
5. Pomocy Rodzinie SPO RZL 351 882 234 396
dla pracowników socjalnych
w Lublinie
Miejski Urząd
6. Siłaczka SPO RZL 98 872 76 951
Pracy w Lublinie
Miejski Urząd
7. Siłaczka – dalsza językowa wspinaczka SPO RZL 84 914 80 775
Pracy w Lublinie
Miejski Urząd
8. Tylko dla orłów SPO RZL 84 455 66 357
Pracy w Lublinie
Budowa węzła drogowego „Poniatowskiego” (wiadukt z połączeniem
SPO
9. do ul. Ks. J. Popiełuszki) w ciągu dróg krajowych 12, 17, 19 miasto Lublin 25 203 451 17 642 415
„Transport”
w Lublinie
Budowa sali gimnastycznej w Szkole Podstawowej nr 48
10. miasto Lublin ZPORR 2 475 747 134 619
w oś. Zadębie-Hajdów w Lublinie
Budowa trakcji trolejbusowej w ulicach Roztocze – Orkana –
11. miasto Lublin ZPORR 7 467 864 4 444 207
Armii Krajowej – Bohaterów Monte Cassino – Wileńska – Głęboka
Budowa ulic gminnych: Bursaki nr 106184 i Magnoliowej nr 106440
12. miasto Lublin ZPORR 2 671 652 1 978 576
w Lublinie
13. Budowa ul. Gnieźnieńskiej nr 106846 L w Lublinie miasto Lublin ZPORR 7 305 683 1 284 186
Budowa ul. Willowej nr 2403 P w Lublinie na odcinku
14. miasto Lublin ZPORR 7 680 580 4 329 386
od ul. Sławinkowskiej do ul. Tarasowej (etap II)
Budowa ul. Wyżynnej nr 106798 w Lublinie w rejonie
15. miasto Lublin ZPORR 2 024 293 1 518 218
ul. Nadbystrzyckiej
Integracja systemów teleinformatycznych w Urzędzie Miasta Lublin
16. miasto Lublin ZPORR 2 037 224 363 484
i jednostkach organizacyjnych
17. Lublin Miasto Wiedzy miasto Lublin ZPORR 784 263 588 197
Modernizacja i rozbudowa infrastruktury teleinformatycznej
18. powiat lubelski ZPORR 399 428 299 571
w Starostwie Powiatowym w Lublinie
19. Modernizacja oczyszczalni ścieków w Rokitnie miasto Lublin ZPORR 3 442 685 2 384 418
Przebudowa alei G.W Andersa nr 2330P od al. Spółdzielczości Pracy
20. miasto Lublin ZPORR 7 178 436 5 171 147
do ul. Koryznowej (wraz z rondem Gen. Berbeckiego) w Lublinie
Przebudowa alei Smorawińskiego nr 2394P w Lublinie na odcinku
21. miasto Lublin ZPORR 5 649 869 4 052 116
od al. Solidarności do al. Kompozytorów Polskich (wraz z rondem)
Przebudowa ul. Jana Pawła II nr 2350P od ul. Nadbystrzyckiej
22. miasto Lublin ZPORR 20 047 518 15 035 639
(z rondem) do ul. Szafirowej w Lublinie
Przebudowa ul. Szeligowskiego w Lublinie, na odcinku
23. miasto Lublin ZPORR 3 706 028 2 770 371
od al. Smorawińskiego do ul. Związkowej
Przebudowa ul. Choiny w Lublinie na odcinku od ul. Związkowej
24. miasto Lublin ZPORR 5 312 079 3 980 857
do ul. Paderewskiego
Przebudowa ul. Krańcowej w Lublinie na odcinku od al. Witosa
25. miasto Lublin ZPORR 7 006 728 5 251 157
do ul. Długiej

Przebudowa ul. Nadbystrzyckiej nr 2375 P w Lublinie od ul. Jana

26. miasto Lublin ZPORR 5 977 290 4 172 399
Pawła II (bez ronda) do ul. Zana (łącznie ze skrzyżowaniem)
Wprowadzenie Elektronicznego Systemu Obiegu Dokumentów
27. miasto Lublin ZPORR 2 032 400 1 494 949
i informatyzacja Biura Obsługi Mieszkańców
Razem 122 168 523 79 590 464
694

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Lublina (lub podległe mu jednostki) podpisał 36 umów o dofinansowa-
nie projektów, w tym 29 w ramach RPO Województwa Lubelskiego. Łączna wartość podpisanych umów prze-
kroczyła 112 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 72 mln zł), przy czym projekty o największej
wartości zakontraktowano w ramach PO „Infrastruktura i środowisko”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 47,63 16,40

Regionalny Program Operacyjny Województwa Lubelskiego 29 37,15 31,57

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 6 27,75 23,57

Razem 36 112,52 71,54

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Rozwój Polski Wschodniej”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Lubelskiego w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 4 projekty indywidualne miasta Lublina. Szczegółową
listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny koszt Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE

Zintegrowany system
1. miejskiego transportu miasto Lublin PORPW 317,9 270,2 podstawowa 2009–2015
publicznego w Lublinie

Rozbudowa
i modernizacja systemu
2. zaopatrzenia w wodę miasto Lublin POIŚ 488,5 290,8 podstawowa 2007–2013
i odprowadzania ścieków
w Lublinie

Renowacja Teatru
3. miasto Lublin POIŚ 27,5 20,0 podstawowa 2009–2011
Starego w Lublinie

Budowa stadionu
miejskiego w Lublinie
4. wraz miasto Lublin RPO 155,0 70,5 podstawowa
z zagospodarowaniem
przylegającego terenu
 695
Łódź

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Łódź zrealizowało łącznie 28 projektów o wartości ponad 1,3 mld zł (w tym prawie 644 mln zł dofi-
nansowania UE). Największa łódzka inwestycja dofinansowana ze środków Funduszu Spójności służyła upo-
rządkowaniu gospodarki wodno-ściekowej aglomeracji łódzkiej. Wdrożono także projekty z zakresu infrastruk-
tury transportowej, społeczeństwa informacyjnego, rewitalizacji przestrzeni miejskiej, a także rozwoju zasobów
ludzkich.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
miasto Łódź –
1. Empatia – lokalna solidarność na rzecz równych szans EQU 3 607 741 2 705 806
urząd miejski

Fundusz
2. Wodociągi i oczyszczalnia ścieków w Łodzi miasto Łódź 638 812 011 319 406 005
Spójności

Powiatowy Urząd
3. Droga do zatrudnienia SPO RZL 3 905 680 2 880 049
Pracy nr 1 w Łodzi

Powiatowy Urząd
4. Kierunek – praca SPO RZL 3 769 860 2 779 894
Pracy nr 1 w Łodzi

Powiatowy Urząd
5. Kroki do zatrudnienia SPO RZL 7 635 957 5 630 755
Pracy nr 2 w Łodzi

6. Kultura i tradycja włókienniczej Łodzi dla bezrobotnych miasto Łódź SPO RZL 180 499 84 670

Powiatowy Urząd
7. Młodzież na starcie SPO RZL 1 567 387 1 137 453
Pracy nr 1 w Łodzi

Powiatowy Urząd
8. Nowe impulsy dla młodzieży SPO RZL 2 075 897 1 506 479
Pracy nr 2 w Łodzi

Powiatowy Urząd
9. Pierwsze doświadczenie zawodowe SPO RZL 4 201 730 3 049 195
Pracy nr 2 w Łodzi

Powiatowy Urząd
10. Rozwiń skrzydła SPO RZL 2 636 913 1 913 608
Pracy nr 1 w Łodzi
Miejski Ośrodek
Szkolenie pracowników Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej
11. Pomocy Społecznej SPO RZL 249 092 172 468
w Łodzi
w Łodzi
Powiatowy Urząd
12. Twoja szansa na pracę SPO RZL 3 695 517 2 669 286
Pracy nr 2 w Łodzi
Modernizacja ciągu komunikacyjnego Wojska Polskiego –
SPO
13. Brzezińska na odc. od ul. Strykowskiej do ul. Spiskiej wraz miasto Łódź 12 961 981 9 657 673
„Transport”
z wiaduktem (droga krajowa nr 72)
Modernizacja drogi krajowej nr 14 – ul. Kopcińskiego na odcinku
SPO
14. od ul. Narutowicza do wiaduktu wraz z przebudową zachodniego miasto Łódź 13 238 221 9 584 633
„Transport”
wiaduktu nad torami PKP
Przebudowa ciągu komunikacyjnego ulic Limanowskiego –
SPO
15. Aleksandrowska na odcinku od al. Włókniarzy do ul. Bielicowej – miasto Łódź 18 303 247 13 526 659
„Transport”
droga krajowa nr 72
Przebudowa drogi krajowej nr 1 – al. Włókniarzy na odc. SPO
16. miasto Łódź 115 278 703 86 151 448
od ul. Zgierskiej do ul. Pabianickiej „Transport”

Baza usług medycznych udzielanych mieszkańcom m. Łodzi –

17. miasto Łódź ZPORR 185 619 102 541
BUM

e-Łódź – zakup i wdrożenie elektronicznego urzędu w Urzędzie

18. miasto Łódź ZPORR 17 437 149 13 077 862
Miasta Łodzi

e-Łódź – zakup sprzętu komputerowego i oprogramowania –

19. miasto Łódź ZPORR 4 949 988 3 712 491
II etap

Kultura i tradycja włókienniczej Łodzi – modernizacja i

20. miasto Łódź ZPORR 29 641 105 15 349 039
zagospodarowanie kompleksu fabrycznego Geyera

21. Łódzka Strategia Innowacyjności miasto Łódź ZPORR 1 118 213 838 660

Miejskie
Łódzki Tramwaj Regionalny Zgierz – Łódź – Pabianice,
22. Przedsiębiorstwo ZPORR 361 553 940 103 010 493
zadanie I, etap I – Łódź
Komunikacyjne
696

Modernizacja układu drogowo-torowego ulic Pomorskiej

23. miasto Łódź ZPORR 37 951 828 18 107 288
i Kilińskiego w Łodzi

24. Opracowanie mapy akustycznej Łodzi miasto Łódź ZPORR 2 637 018 1 977 763

Rewitalizacja wielkomiejskiej zabudowy Łodzi w rejonie

25. miasto Łódź ZPORR 10 957 600 6 915 427
ul. Nawrot – renowacja budynków przy ul. Nawrot 7
Rewitalizacja wielkomiejskiej zabudowy Łodzi w rejonie
26. ul. Nawrot – rozwój infrastruktury turystycznej i noclegowej miasto Łódź ZPORR 9 223 779 2 311 877
poprzez renowację zabudowy przy ul. Sienkiewicza 67/Nawrot 16
Rozbudowa systemu informatycznego MODGiK w Łodzi dla
27. poprawienia efektywności pracy administracji oraz rozwoju miasto Łódź ZPORR 8 701 199 6 525 899
elektronicznych usług dla ludności

28. System informacji o terenie dla miasta Łodzi – faza V miasto Łódź ZPORR 19 991 762 8 789 657

Razem 1 336 469 635 643 575 077

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Łodzi (lub podległe mu jednostki) podpisał 26 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 16 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła ok. 813 mln
zł (z czego dofinansowanie unijne – 343 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontraktowano
w ramach RPO Województwa Łódzkiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Łódzkiego 10 752,51 292,06

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 16 60,22 51,01

Razem 26 812,73 343,07

 697

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa Łódzkiego w okresie programowania 2007–2013 zaplano-
wano do realizacji 11 projektów indywidualnych miasta Łodzi. Szczegółową listę projektów przedstawia poniż-
sza tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/ okres
projektu operacyjny dofinansowanie rezerwowa
całkowity realizacji
ze środków UE
inwestycji

Gospodarka odpadami komunalnymi

1. miasto Łódź POIŚ 660,0 363,0 podstawowa 2010–2013
w Łodzi – faza II

Rozbudowa i modernizacja trasy

tramwaju w relacji wschód – zachód
2. (Retkinia – Olechów) wraz z systemem miasto Łódź POIŚ 350,0 139,4 podstawowa 2008–2012
zasilania oraz systemem obszarowego
sterowania ruchem
Poprawa funkcjonowania transportu
publicznego w centralnej strefie miasta
3. miasto Łódź POIŚ 130,4 53,5 podstawowa 2008–2012
Łodzi poprzez zastosowanie systemów
telematycznych
Łódzki
Rozbudowa Łódzkiego Inkubatora
Regionalny
Technologicznego oraz budowa
Park
4. Centralnego Laboratorium Naukowo – RPO 65,0 55,3 podstawowa
Naukowo-
Badawczego w Łódzkim Regionalnym
-Technolo-
Parku Naukowo-Technologicznym
giczny

Rewitalizacja EC-1 i jej adaptacja na cele

5. miasto Łódź RPO 219,6 82,8 podstawowa
kulturalno-artystyczne IPI/205/2007

Budowa trasy „Górna” na odcinku od

6. al. Włókniarzy do ul. Rzgowskiej etap I miasto Łódź RPO 70,1 52,6 podstawowa
odc. Rzgowska – Paradna

Budowa ul. Śląskiej na odcinku od

ul. Tomaszowskiej do ul. Rokicińskiej
7. miasto Łódź RPO 151,6 89,3 podstawowa
(podłączenie do węzła „Andrespol” na
autostradzie A1)
Port Lotniczy
Rozbudowa Portu Lotniczego Łódź Łódź im.
8. RPO 187,7 76,9 podstawowa
im. Władysława Reymonta Władysława
Reymonta
Program wykorzystania obszarów
rekreacyjnych Łodzi w celu stworzenia
9. Regionalnego Centrum miasto Łódź RPO 284,8 90,0 podstawowa
Rekreacyjno-Sportowo-Konferencyjnego
– etap I „Hala Widowiskowa”

Metropolitarna sieć dostępu

10. miasto Łódź RPO 48,7 36,5 podstawowa
szerokopasmowego dostępu do Internetu

Rewitalizacja śródmiejskiego obszaru

Łodzi położonego w obrębie ulic
11. miasto Łódź RPO 132,4 85,0 podstawowa
Piotrkowska – Tuwima – Kilińskiego –
Piłsudskiego
698

Olsztyn

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Olsztyn wdrożył w latach 2004–2009 18 projektów opiewających na kwotę ponad 223 mln zł (w tym 75 mln zł
dofinansowania UE). Największe przedsięwzięcia – wśród nich m.in. „Przebudowa i adaptacja fosy zamkowej
– amfiteatr dla celów działalności widowiskowej w Olsztynie” – służyły rewitalizacji przestrzeni miejskiej oraz
odbudowie dziedzictwa kulturowego. Ponadto miasto zrealizowało projekty z zakresu infrastruktury drogowej,
transportu miejskiego, wspierania zasobów ludzkich oraz wyrównywania szans edukacyjnych uczniów z ubo-
gich rodzin.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE

Miejski Urząd Pracy

1. Młodzi na start SPO RZL 778 549 564 993
w Olsztynie

Miejski Urząd Pracy

2. Skorzystaj z szansy SPO RZL 1 346 992 993 272
w Olsztynie

Miejski Urząd Pracy

3. Uwierz w siebie SPO RZL 1 075 078 748 731
w Olsztynie

Miejski Urząd Pracy

4. Wystartujmy razem SPO RZL 1 344 050 975 377
w Olsztynie

Miejski Urząd Pracy

5. Z nami masz szansę SPO RZL 1 079 715 796 182
w Olsztynie

„Olsztyn – miasto młode duchem” – kampania

6. gmina Olsztyn ZPORR 611 052 401 039
promocyjna Olsztyna w kraju i za granicą w 2006 r.

Budowa skrzyżowania ul. Sikorskiego w ciągu drogi

7. gmina Olsztyn ZPORR 10 090 605 7 567 954
wojewódzkiej nr 598

8. Dokończenie budowy ul. Tuwima w Olsztynie gmina Olsztyn ZPORR 27 376 877 19 280 922

9. Interaktywny Urząd w Olsztynie gmina Olsztyn ZPORR 1 596 295 1 191 818

10. Konserwacja i modernizacja Wieży Ciśnień gmina Olsztyn ZPORR 1 943 115 965 982

Modernizacja infrastruktury transportu publicznego

11. gmina Olsztyn ZPORR 21 867 726 14 805 155
wraz z zakupem taboru
Modernizacja źródła ciepła – Ciepłowni Kortowo w
MPEC sp. z o.o.
12. Olsztynie w kierunku redukcji emisji zanieczyszczeń do ZPORR 11 309 531 3 146 471
w Olsztynie
powietrza i wykorzystania biomasy
Organizacja pomocy materialnej uczniom wywodzącym
się z rodzin ubogich, zamieszkałych na terenach
miasto Olsztyn na
13. wiejskich i miastach do 20 tys. uczących się w szkołach ZPORR 1 099 125 747 405
prawach powiatu
ponadgimnazjalnych kończących się maturą
prowadzonych przez miasto Olsztyn
Organizacja pomocy materialnej uczniom wywodzącym
się z rodzin ubogich, zamieszkałych na terenach
gmina Olsztyn na
14. wiejskich i miastach do 20 tys. uczących się w szkołach ZPORR 1 945 051 1 322 635
prawach powiatu
ponadgimnazjalnych kończących się maturą
prowadzonych przez miasto Olsztyn
Przebudowa i adaptacja fosy zamkowej – amfiteatr dla
15. gmina Olsztyn ZPORR 111 750 584 5 288 892
celów działalności widowiskowej w Olsztynie
Przebudowa ul. Wilczyńskiego z przebudową
16. skrzyżowania ul. Wilczyńskiego z ul. Kanta z gmina Olsztyn ZPORR 3 424 670 1 622 814
uwzględnieniem prawoskrętu

17. Przebudowa ul. Synów Pułku w Olsztynie gmina Olsztyn ZPORR 11 468 816 6 957 569

Teatr im. Stefana

18. Rewitalizacja Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie ZPORR 13 169 513 7 750 607
Jaracza w Olsztynie

Razem 223 277 344 75 127 817

 699

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Olsztyna (lub podległe mu jednostki) podpisał 15 umów o dofinanso-
wanie projektów, w tym 10 w ramach RPO Województwa Warmińsko-Mazurskiego. Łączna wartość podpisa-
nych umów przekroczyła 108 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 85 mln zł), przy czym projekty
o największej wartości zakontraktowano w ramach RPO Województwa Warmińsko-Mazurskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Warmińsko-Mazurskiego 10 96,50 75,68

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 5 11,63 9,80

Razem 15 108,13 85,49

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Rozwój Polski Wschodniej” oraz PO
„Infrastruktura i środowisko” w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 4 projekty in-
dywidualne miasta Olsztyna. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/ okres
projektu operacyjny dofinansowanie rezerwowa
całkowity realizacji
ze środków UE
inwestycji

Budowa i uruchomienie Olsztyńskiego

1. gmina Olsztyn PORPW 69,2 52,1 podstawowa 2010–2013
Parku Naukowo-Technologicznego
Modernizacja i rozwój zintegrowanego
2. systemu transportu zbiorowego gmina Olsztyn PORPW 363,9 309,3 podstawowa 2011–2013
Olsztynie

3. Obwodnica wschodnia miasta Olsztyna gmina Olsztyn PORPW 214,5 rezerwowa

Zakład
Gospodarki
System zagospodarowania odpadów
Odpadami
4. komunalnych w Olsztynie. Budowa POIŚ 517,6 305,4 podstawowa 2008–2012
Komunalnymi
Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów
sp. z o.o.
w Olsztynie

Opole

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Opole zrealizowało w latach 2004–2009 3 projekty, których łączna wartość wyniosła prawie 59 mln zł
(w tym dofinansowanie UE – 42 mln zł). Inwestycję o największej wartości stanowiła budowa północnej ob-
wodnicy miasta, natomiast pozostałe opolskie projekty dotyczyły programów stypendialnych dla uczniów
z obszarów wiejskich oraz polsko-czeskiej współpracy sportowej.

Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu Program operacyjny
ogółem wkład UE

Polsko-czeska współpraca sportowa Opole –

1. miasto Opole IW Interreg 124 166 91 303
Ołomuniec

2. Budowa obwodnicy północnej dla miasta Opola miasto Opole SPO „Transport” 58 145 853 41 459 694

Wspieranie rozwoju edukacyjnego młodzieży

3. gmina Opole ZPORR 372 345 260 642
wiejskiej poprzez programy stypendialne

Razem 58 642 364 41 811 639

700

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Opola (lub podległe mu jednostki) podpisał 9 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 6 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 128 mln zł
(z czego dofinansowanie unijne wyniosło 60 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontrakto-
wano w ramach RPO Województwa Opolskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 51,23 20,00
Regionalny Program Operacyjny Województwa Opolskiego 2 67,85 31,83
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 6 9,41 8,00
Razem 9 128,48 59,83

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Opolskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 3 projekty indywi-
dualne miasta Opola. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa
inwestycji ze środków UE

Regionalne Centrum Biznesu. Budowa Opolskiego

1. miasto Opole RPO 30,0 15,0 podstawowa
Centrum Wystawienniczo-Kongresowego w Opolu
Zwiększenie atrakcyjności turystycznej miasta
2. Opola poprzez zagospodarowanie terenów wzdłuż miasto Opole RPO 15,2 9,1 podstawowa
Odry
Przebudowa wiaduktu i układu komunikacyjnego,
3. remont wiaduktu żelbetowego w ciągu ul. miasto Opole RPO 39,0 33,2 podstawowa
Reymonta w Opolu

Płock

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Projekty zrealizowane przez miasto Płock dotyczyły infrastruktury drogowej, a także pomocy stypendial-
nej dla uczniów. Łączna wartość projektów ukształtowała się na poziomie 150 mln zł (w tym dofinansowanie
unijne – 106 mln zł), przy czym inwestycję o największej wartości stanowił I etap budowy dróg dojazdowych
do przeprawy mostowej w Płocku.

Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu Program operacyjny
ogółem wkład UE

Budowa dróg dojazdowych (krajowych) do II przeprawy

1. miasto Płock SPO „Transport” 136 962 270 102 199 637
mostowej w Płocku – etap I. Budowa odc. I i II

Przebudowa i modernizacja ul. Tumskiej wraz z

2. miasto Płock ZPORR 21 870 625 2 906 322
infrastrukturą w Płocku – etap II i III

Ze stypendium ku dojrzałości – program stypendialny na

3. powiat miasto Płock ZPORR 1 045 500 711 463
rok szkolny 2005/2006

Razem 159 878 395 105 817 422

 701

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Płocka (lub podległe mu jednostki) podpisał 8 umów o dofinansowanie
projektów w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła ok. 14 mln zł (w tym
dofinansowanie unijne – 12 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 8 13,74 11,68

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego w okresie programowania 2007–2013 za-
planowano do realizacji 2 projekty indywidualne miasta Płocka. Szczegółową listę projektów przedstawia
poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista Planowany
Beneficjent Program Maksymalne podstawowa/
Lp. Nazwa projektu koszt okres
projektu operacyjny dofinansowanie rezerwowa
całkowity realizacji
ze środków UE
inwestycji

Uporządkowanie gospodarki Wodociągi

1. ściekowej na terenie miasta Płocka Płockie POIŚ 169,4 99,7 podstawowa 2007–2012
(etap I) sp. z o.o.

Przebudowa ul. Otolińskiej wraz

2. miasto Płock RPO 40,4 25,0 podstawowa
z niezbędną infrastrukturą
702

Poznań

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Poznań wdrożyło w latach 2004–2009 19 projektów, których łączna wartość przekroczyła 494 mln
zł, a dofinansowanie unijne wyniosło 334 mln zł. Zdecydowana większość uzyskanych środków przypadła na
inwestycje z zakresu infrastruktury drogowej i rozwoju komunikacji miejskiej. Miasto zrealizowało również
projekty dotyczące m.in. społeczeństwa informacyjnego, renowacji zabytków czy turystyki.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE

Dobry start – szkolenia dla usługodawców osób

1. miasto Poznań SPO RZL 110 501 79 351
niepełnosprawnych

Przebudowa obiektów inżynierskich w ciągu dróg krajowych

2. miasto Poznań SPO „Transport” 190 215 138 134 381 561
nr 5 i 11 w Poznaniu
Przebudowa ul. Głogowskiej w Poznaniu od autostrady A2
3. do węzła Górczyn – etap I od autostrady A2 do strumienia miasto Poznań SPO „Transport” 156 745 798 114 675 566
Junikowskiego
Remont i przebudowa ul. Głogowskiej w Poznaniu na
4. miasto Poznań SPO „Transport” 10 000 000 7 500 000
odcinku od wiaduktu Górczyńskiego do ul. Rawickiej

5. Większe szanse edukacyjne dla uczniów poznańskich szkół miasto Poznań ZPORR 603 568 410 728

Budowa mostu Cybińskiego między Śródką a Ostrowem

6. miasto Poznań ZPORR 8 604 610 6 453 457
Tumskim w Poznaniu

Budowa trasy tramwajowej od ul. Jana Pawła II

7. miasto Poznań ZPORR 55 316 700 27 482 188
do ul. Podgórnej w Poznaniu

Budowa zintegrowanego dworca autobusowego

8. miasto Poznań ZPORR 14 500 000 7 250 000
na os. Jana III Sobieskiego w Poznaniu

Elektroniczne tablice informacyjne w poznańskich węzłach MPK Poznań

9. ZPORR 676 935 277 433
przesiadkowych o znaczeniu aglomeracyjnym sp. z o.o.

e-Poznań – realizacja programu budowy elektronicznej

10. miasto Poznań ZPORR 2 138 982 1 598 857
administracji publicznej

Informatyzacja Starostwa Powiatowego w Poznaniu powiat

11. ZPORR 1 224 712 880 371
oraz rozwój usług publicznych on-line poznański

Modernizacja ul. Polskiej w Poznaniu na odcinku

12. miasto Poznań ZPORR 16 797 364 10 120 199
od ul. Bukowskiej do ul. Dąbrowskiego

Opracowanie modelu wspierania przedsiębiorczości

13. miasto Poznań ZPORR 348 654 261 490
akademickiej w Wielkopolsce
Renowacja zabytkowego zespołu obiektów Ośrodka
14. Szkolno-Wychowawczego dla dzieci niesłyszących miasto Poznań ZPORR 913 135 674 080
ul. Bydgoska 4a w Poznaniu – I etap

15. Utworzenie Wielkopolskiej Platformy Innowacyjnej miasto Poznań ZPORR 132 786 99 589

16. Wspieranie szans edukacyjnych uczniów poznańskich szkół miasto Poznań ZPORR 928 766 632 025

Wypracowanie i promocja produktów turystyki biznesowej

17. miasto Poznań ZPORR 422 626 287 551
Poznania i Wielkopolski w latach 2006–2007

Zintegrowany system sterowania ruchem

18. miasto Poznań ZPORR 4 550 000 2 234 637
na ul. Grunwaldzkiej w Poznaniu

Zwiększenie atrakcyjności turystycznej regionu poprzez

19. miasto Poznań ZPORR 30 209 340 18 571 316
budowę słoniarni w Nowym Zoo w Poznaniu

Razem 494 439 613 333 870 399

 703

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Poznania (lub podległe mu jednostki) podpisał 21 umów o dofinanso-
wanie projektów, w tym 18 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła
195 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 60 mln zł), przy czym projekty o największej wartości
zakontraktowano w ramach RPO Województwa Wielkopolskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Wielkopolskiego na lata
3 169,33 36,59
2007–2013
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 18 26,22 22,28

Razem 21 195,55 58,87

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Wielkopolskiego w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 9 projektów indywidualnych miasta Poznania. Szczegó-
łową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista Planowany
Beneficjent Program Maksymalne podstawowa/
Lp. Nazwa projektu koszt okres
projektu operacyjny dofinansowanie rezerwowa
całkowity realizacji
ze środków UE
inwestycji
Interaktywne Centrum Historii
Ostrowa Tumskiego w Poznaniu –
1. miasto Poznań POIG 98,9 59,3 podstawowa 2010–2012
kolebki państwowości i
chrześcijaństwa w Polsce

System gospodarki odpadami dla

2. miasto Poznań POIŚ 640,0 352,0 podstawowa 2008–2013
miasta Poznania

Miejskie
Zakup nowoczesnego, Przedsiębiorstwo
3. niskopodłogowego taboru Komunikacyjne POIŚ 411,4 156,8 podstawowa 2010–2011
tramwajowego w Poznaniu w Poznaniu
sp. z o.o.

Przebudowa węzła komunikacyjnego

4. miasto Poznań POIŚ 120,0 55,8 podstawowa 2008–2011
rondo Kaponiera

Odnowa infrastruktury transportu

5. publicznego w związku z organizacją miasto Poznań POIŚ 325,3 124,2 podstawowa 2008–2011
Euro 2012 w Poznaniu
Budowa trasy tramwajowej os. Lecha
– Franowo wraz z nową zajezdnią
6. tramwajową na Franowie oraz miasto Poznań RPO 135,5 108,4 podstawowa
modernizacja trasy tramwajowej
Kórnicka – os. Lecha – rondo Żegrze
Przedłużenie trasy Poznańskiego
7. Szybkiego Tramwaju (PST) do miasto Poznań RPO 53,5 42,8 podstawowa
Dworca Zachodniego w Poznaniu

Przedłużenie linii tramwajowej

8. z pętli Zawady do stacji Poznań miasto Poznań RPO 99,8 28,5 podstawowa
Wschód

Poznańska Elektroniczna Karta Urząd Miasta

9. RPO 40,3 34,3 podstawowa
Aglomeracyjna Poznania
704

Ruda Śląska

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Samorząd miasta Ruda Śląska zrealizował w latach 2004–2009 5 projektów opiewających na kwotę prawie
10 mln zł (w tym dofinansowanie unijne w wysokości ok. 7 mln zł). Inwestycje o największej wartości stano-
wiły projekty z zakresu infrastruktury drogowej, zaś pozostałe projekty służyły wyrównywaniu szans eduka-
cyjnych studentów zamieszkałych w Rudzie Śląskiej

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE

Modernizacja regionalnego układu transportowego połączenie

1. Ruda Śląska ZPORR 4 505 738 2 928 730
DTŚ – centrum miasta Ruda Śląska

Modernizacja skrzyżowania ulic: Katowickiej, Odrodzenia i

2. Ruda Śląska ZPORR 5 271 677 3 692 233
Nowary w Rudzie Śląskiej

miasto Ruda
3. Rudzki Żak ZPORR 89 631 67 223
Śląska

miasto Ruda
4. Rudzki Żak II ZPORR 38 250 26 404
Śląska

miasto Ruda
5. Rudzki Żak III ZPORR 60 000 40 344
Śląska

Razem 9 965 296 6 754 934

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Rudy Śląskiej (lub podległe mu jednostki) podpisał 11 umów o dofinan-
sowanie projektów, w tym 8 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła
31 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 24 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 3 18,21 12,72

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 8 13,00 10,92

Razem 11 31,21 23,64
 705

Rybnik

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Rybnik wdrożyło w latach 2004–2009 14 projektów, których łączna wartość przekroczyła 91 mln zł,
a dofinansowanie unijne wyniosło 66 mln zł. Zdecydowana większość uzyskanych środków przypadła na in-
westycje z zakresu infrastruktury drogowej. Miasto zrealizowało również projekty z takich dziedzin jak: spo-
łeczeństwo informacyjne, modernizacja i rewitalizacja terenów miejskich, a także programy stypendialne dla
uczniów i studentów.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Powiatowy Urząd Pracy
1. Kobieta z inicjatywą SPO RZL 2 130 968 1 703 300
w Rybniku

Przebudowa nawierzchni jezdni i chodników

2. w ciągu DK 78 w Rybniku – ul. Gliwicka miasto Rybnik SPO „Transport” 4 566 460 2 266 460
i ul. Kotucza

Usprawnienie ruchu tranzytowego poprzez

3. przebudowę drogi krajowej nr 78 na odcinku miasto Rybnik SPO „Transport” 56 711 419 42 198 072
przebiegającym przez miasto Rybnik

Elektroniczna karta miejska i publiczne punkty

4. miasto Rybnik ZPORR 5 323 653 3 890 714
dostępu do Internetu w Rybniku

Kompleksowa modernizacja budynku

5. Rybnickiego Centrum Kultury na potrzeby miasto Rybnik ZPORR 11 860 994 8 895 746
mieszkańców regionu

Nowe warunki dla rozwoju działalności

6. gospodarczej – przebudowa układu miasto Rybnik ZPORR 5 265 208 3 941 328
komunikacyjnego w Rybniku

Program stypendiów dla studentów miasta

7. miasto Rybnik ZPORR 222 360 166 770
Rybnika
Program stypendiów dla studentów miasta
8. miasto Rybnik ZPORR 218 550 146 952
Rybnika – edycja III

Program stypendiów dla studentów miasta

9. Rybnika na II semestr roku akademickiego miasto Rybnik ZPORR 173 250 119 594
2005/2006

10. Program stypendiów dla uczniów miasta Rybnika miasto Rybnik ZPORR 168 908 114 941

Program stypendiów dla uczniów miasta Rybnika

11. miasto Rybnik ZPORR 231 149 157 296
– edycja III

Program stypendiów dla uczniów miasta Rybnika

12. miasto Rybnik ZPORR 183 638 124 965
na rok szkolny 2005/2006

Renowacja zabytkowej kamienicy

13. przy ul. Rynek 1 w Rybniku wraz z adaptacją na miasto Rybnik ZPORR 3 122 779 1 268 686
cele gospodarcze

Rozbudowa układu komunikacyjnego Rybnika

14. miasto Rybnik ZPORR 885 357 664 018
przez przebudowę skrzyżowania na DW 920

Razem 91 064 693 65 658 841

706

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Rybnika (lub podległe mu jednostki) podpisał 9 umów o dofinansowa-
nie projektów. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 28 mln zł (z czego dofinansowanie unijne
wyniosło 19 mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontraktowano w ramach RPO Województwa
Śląskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 4 17,96 10,59
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 5 10,29 8,74
Razem 9 28,24 19,33

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Śląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 1 projekt indywidu-
alny miasta Rybnika. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista
Beneficjent Program Maksymalne podstawowa/
Lp. Nazwa projektu koszt
projektu operacyjny dofinansowanie rezerwowa
całkowity
ze środków UE
inwestycji
Usprawnienie ruchu tranzytowego w Subregionie
1. Zachodnim – budowa obwodnic w Rybniku i miasto Rybnik RPO 119,9 84,5 podstawowa
Żorach wraz z modernizacją DW 935

Sopot

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Projekty zrealizowane przez miasto Sopot dotyczyły turystyki, infrastruktury drogowej, społeczeństwa
informacyjnego, a także ochrony środowiska. Łączna wartość projektów przekroczyła 381 mln zł (w tym dofi-
nansowanie unijne wyniosło 51 mln zł), przy czym inwestycję o największej wartości stanowiła „Budowa Wie-
lofunkcyjnej Hali Sportowo-Widowiskowej na granicy miast Gdańska i Sopotu”.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE

1. Blisko i daleko – chrońmy wspólnie Bałtyk gmina Sopot IW Interreg 4 217 024 3 100 970

Organising children soccer games – a good example of cross

2. miasto Sopot IW Interreg 196 271 147 203
border society integration

Budowa Wielofunkcyjnej Hali Sportowo-Widowiskowej na gmina miasta

3. ZPORR 364 112 868 40 000 000
granicy miast Gdańska i Sopotu – etap I Sopotu

gmina miasta
4. E-Sopot – program przyjaznej gminy – etap I – e-Urząd ZPORR 2 149 571 1 535 452
Sopotu

Reorganizacja ruchu drogowego w strefie A uzdrowiska Sopot

5. gmina miasta Sopot ZPORR 6 862 053 3 997 538
– etap I modernizacja ul. Polnej

gmina miasta
6. Budowa przystani rybackiej w Sopocie RYB 3 913 523 2 362 706
Sopotu
Razem 381 451 310 51 143 869
 707

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Sopotu (lub podległe mu jednostki) podpisał 8 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 6 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 78 mln zł
(z czego dofinansowanie unijne wyniosło 30 mln zł), przy czym projekt o największej wartości zakontraktowa-
no w ramach PO „Infrastruktura i środowisko”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 75,20 28,07
Regionalny Program Operacyjny Województwa Pomorskiego 1 0,74 0,51
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 6 2,24 1,91
Razem 8 78,18 30,48

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” w okre-
sie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 1 projekt indywidualny miasta Sopotu. Szczegółowe
dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne podstawowa/
Lp. Nazwa projektu okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE
Ochrona wód Zatoki Gdańskiej –
budowa i modernizacja systemu gmina miasta
1. POIŚ 72,6 14,5 podstawowa 2007–2011
odprowadzania wód opadowych Sopot
w Sopocie

Sosnowiec

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Samorząd miasta Sosnowiec zrealizował w latach 2004–2009 8 projektów opiewających na kwotę ponad
113 mln zł (w tym dofinansowanie unijne w wysokości ok. 59 mln zł). Inwestycje o największej wartości sta-
nowiły projekty z zakresu transportu miejskiego oraz infrastruktury drogowej, zaś pozostałe projekty służyły
adaptacji zdegradowanych terenów poprzemysłowych, a także pomocy stypendialnej.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
Przebudowa drogi krajowej nr 79 w terenie miasta Sosnowca – SPO
1. gmina Sosnowiec 15 019 767 11 264 825
etap I „Transport”
Przebudowa drogi krajowej nr 79 w terenie miasta Sosnowca – SPO
2. gmina Sosnowiec 10 323 656 7 740 875
etap II „Transport”

Adaptacja budynku pokopalnianego dla potrzeb wydziałów

3. miasto Sosnowiec ZPORR 5 892 155 4 107 562
Politechniki Śląskiej

Dostępne centrum – modernizacja układu komunikacyjnego ul.

4. miasto Sosnowiec ZPORR 7 372 637 5 376 867
Piłsudskiego w Sosnowcu, III etap

5. Europejskie stypendia studenckie miasto Sosnowiec ZPORR 672 000 463 878

Porozumienie
Modernizacja infrastruktury autobusowej transportu publicznego reprezentowane
6. ZPORR 73 409 071 29 406 650
na terenie gmin Będzin, Dąbrowa Górnicza i Sosnowiec przez lidera, tj.
gminę Sosnowiec

7. Stypendia unijne w Sosnowcu miasto Sosnowiec ZPORR 195 450 131 420

Stypendium na wyrównanie szans edukacyjnych dla studentów

8. miasto Sosnowiec ZPORR 324 376 243 282
sosnowieckich

Razem 113 209 112 58 735 359

708

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Sosnowca (lub podległe mu jednostki) podpisał 7 umów o dofinanso-
wanie projektów, w tym 5 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła
31 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 23 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 2 11,85 6,16
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 5 19,25 16,37
Razem 7 31,10 22,52

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” w okre-
sie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 2 projekty indywidualne miasta Sosnowca. Szczegó-
łową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE
Budowa Kompleksowego Systemu
miasto
1. Gospodarki Odpadami w POIŚ 98,8 61,7 podstawowa 2009–2013
Sosnowiec
Sosnowcu
Budowa sali koncertowej przy
gmina
2. Zespole Szkół Muzycznych POIŚ 41,2 20,6 podstawowa 2009–2011
Sosnowiec
w Sosnowcu

Szczecin
Perspektywa finansowa 2004–2006.
Miasto Szczecin zrealizowało łącznie 14 projektów o wartości prawie 167 mln zł (w tym ok. 119 mln zł do-
finansowania UE). Szczecińskie inwestycje koncentrowały się przede wszystkim na infrastrukturze drogowej
i transportu miejskiego, ale podjęto także przedsięwzięcia z zakresu rozwoju zasobów ludzkich, społeczeństwa
informacyjnego, jak inwestycji turystycznych.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Remont budynku Domu Kultury Klub 13 Muz w Szczecinie,
1. gmina miasto Szczecin IW Interreg 794 445 595 834
jako bazy polsko-niemieckich spotkań kulturalnych
Szczecin – polsko-niemiecką bramą Bałtyku – program
2. gmina miasto Szczecin IW Interreg 1 136 589 852 442
promocyjny miasta „Cztery Akweny”
Transgraniczna infrastruktura turystyki edukacyjnej –
3. miasto Szczecin IW Interreg 239 984 179 988
zagospodarowanie stadionu leśnego Głębokie
Powiatowy Urząd
4. Moje miejsce – moja szansa. Młodzi na rynku pracy SPO RZL 3 370 745 2 435 479
Pracy w Szczecinie
Powiatowy Urząd
5. Pracodawco – daj szansę młodemu! SPO RZL 2 415 185 1 745 643
Pracy w Szczecinie
Powiatowy Urząd
6. Wybieram pracę: nowe kwalifikacje – nowe możliwości SPO RZL 4 606 423 3 370 922
Pracy w Szczecinie
Powiatowy Urząd
7. Zostań pracownikiem! SPO RZL 1 835 751 1 331 289
Pracy w Szczecinie
Przebudowa ul. Autostrada Poznańska, etap I i II – budowa SPO
8. gmina miasto Szczecin 85 424 070 59 532 589
nowych mostów przez rzekę Odrę i Regalicę „Transport”
Budowa ronda ulic: Ku Słońcu – Derdowskiego – Dworska w
9. gmina miasto Szczecin ZPORR 14 325 253 10 651 524
Szczecinie
E-Urząd. Usługi elektroniczne dla interesantów Urzędu
10. gmina miasto Szczecin ZPORR 3 200 000 2 400 000
Miejskiego w Szczecinie
11. Modernizacja ulic w Szczecinie – I etap, ul. Niedźwiedzia gmina miasto Szczecin ZPORR 4 564 240 3 401 437
Przebudowa ul. Przyjaciół Żołnierza od łącznika do
12. gmina miasto Szczecin ZPORR 11 687 600 8 765 700
Warcisława – etap III obwodnicy śródmiejskiej
Przebudowa ul. Krzywoustego od placu Zwycięstwa do placu
13. gmina miasto Szczecin ZPORR 17 972 839 12 378 389
Tadeusza Kościuszki
Zakup taboru tramwajowego wraz z wykonaniem remontu
14. gmina miasto Szczecin ZPORR 15 044 873 11 203 378
torowiska w ul. Ku Słońcu w Szczecinie
Razem 166 617 997 118 844 615
 709

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Szczecina (lub podległe mu jednostki) podpisał 11 umów o dofinanso-
wanie projektów w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła ok. 17 mln zł
(w tym dofinansowanie unijne – 14 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 11 16,73 14,14

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Infrastruktura i środowisko” oraz Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa Zachodniopomorskiego w okresie programowania 2007–2013
zaplanowano do realizacji 11 projektów indywidualnych miasta Szczecina. Szczegółową listę projektów przed-
stawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE

Budowa zakładu termicznego

unieszkodliwiania odpadów gmina miasto
1. POIŚ 300,0 255,0 podstawowa 2011–2012
dla Szczecińskiego Obszaru Szczecin
Metropolitalnego
Modernizacja dostępu
gmina miasto
2. drogowego do Portu POIŚ 183,6 79,1 podstawowa 2009–2012
Szczecin
w Szczecinie

Budowa i przebudowa gmina miasto

3. POIŚ 222,3 111,2 podstawowa 2007–2013
torowisk w Szczecinie Szczecin

Zakup niskopodłogowego
gmina miasto
4. taboru tramwajowego POIŚ 242,3 121,2 podstawowa 2010–2013
Szczecin
w Szczecinie

Budowa Szczecińskiego gmina miasto

5. POIŚ 220,4 106,1 podstawowa 2009–2013
Szybkiego Tramwaju Szczecin

Obwodnica śródmieścia
Szczecina – etap V – budowa
miasto
6. ulicy od ul. Duńskiej – RPO 64,6 32,3 podstawowa
Szczecin
Krasińskiego do ul.
Arkońskiej
Obwodnica śródmieścia
Szczecina – etap VI – budowa
miasto
7. ulicy od Niemiżyńskiej do RPO 115,7 41,8 podstawowa
Szczecin
Wojska Polskiego wraz
z przebudową węzła Łękno
Szczecin infrastruktura
miasto
8. społeczeństwa informacyjnego RPO 10,0 7,5 podstawowa
Szczecin
– etap I infrastruktura
Promenada z widokiem na
Odrę – przebudowa
szczecińskich bulwarów gmina miasto
9. RPO 45,0 22,5 podstawowa
(modernizacja bulwaru Szczecin
Gdyńskiego, Piastowskiego
i Elbląskiego)
Zagospodarowanie kompleksu
gmina miasto
10. rekreacyjno-wypoczynkowego RPO 30,0 15,0 podstawowa
Szczecin
Arkonka
Budowa Międzyszkolnego
Ośrodka Sportowego gmina miasto
11. RPO 36,2 18,1 podstawowa
Euroregionalne Centrum Szczecin
Edukacji Wodnej i Żeglarskiej
710

Tarnów

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Tarnów zrealizowało łącznie 6 projektów o wartości ok. 32 mld zł (w tym 17 mln zł dofinansowania
UE). Największe tarnowskie inwestycje służyły modernizacji i przebudowie dróg, a także zapewnieniu ochro-
ny mieszkańców przed hałasem. Wdrożono także projekty z zakresu społeczeństwa informacyjnego, a także
zapewnienia pomocy stypendialnej dla tarnowskich uczniów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
gmina miasta SPO
1. Budowa ekranów akustycznych w ciągu DK nr 73 w Tarnowie 5 300 195 1 803 303
Tarnowa „Transport”
gmina miasta SPO
2. Modernizacja drogi krajowej nr 73 w Tarnowie – budowa ronda 3 510 019 2 594 505
Tarnowa „Transport”
Program stypendialny dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych miasto
3. ZPORR 1 399 505 952 363
w mieście Tarnowie Tarnów
Program stypendialny dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych miasto
4. ZPORR 1 417 400 964 541
w mieście Tarnowie Tarnów
Przebudowa dróg dojazdowych do parku Przemysłowego w Tarnowie gmina miasta
5. ZPORR 17 743 203 9 504 000
ul. Krzyska i al. Piaskowa Tarnowa
gmina miasta
6. System Wspomagania Zarządzania Edukacją w Tarnowie – EduNet ZPORR 2 301 587 1 514 626
Tarnowa

Razem 31 671 909 17 333 338

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Tarnowa (lub podległe mu jednostki) podpisał 6 umów o dofinansowa-
nie projektów, w tym 5 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła
21 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 18 mln zł), przy czym projekt o największej wartości zakon-
traktowano w ramach PO „Infrastruktura i środowisko”.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 16,88 14,18
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 5 4,66 3,90
Razem 6 21,53 18,08

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Małopolskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 1 projekt indy-
widualny miasta Tarnowa. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu podstawowa/
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa
inwestycji ze środków UE

Budowa połączenia autostrady A4 (węzeł

1. miasto Tarnów RPO 46,9 podstawowa
Krzyż) z drogą wojewódzką nr 977
 711

Toruń

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Toruń wdrożył w latach 2004–2009 14 projektów opiewających na kwotę prawie 150 mln zł (w tym 88 mln zł
dofinansowania UE). Największe przedsięwzięcia służyły rozbudowie i modernizacji infrastruktury drogowej
oraz transportu miejskiego. Ponadto miasto zrealizowało inwestycję kulturalną – „Projektowanie i budowa
Centrum Sztuki Współczesnej”, a także projekty z zakresu wspierania zasobów ludzkich.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu operacyjny ogółem wkład UE
Powiatowy Urząd
1. Aktywna jesień zawodowa 2006 Pracy dla Miasta SPO RZL 251 271 196 666
Torunia

Niepełnosprawni z wysoką świadomością własnej sprawności gmina miasta

2. SPO RZL 222 688 159 912
na otwartym rynku pracy Torunia

Miejski Ośrodek
Nowe metody wspierania grup zagrożonych wykluczeniem
3. Pomocy Rodzinie SPO RZL 232 440 182 386
społecznym w pracy socjalnej
w Toruniu

Powiatowy Urząd
4. Pegaz 2006 Pracy dla Miasta SPO RZL 1 772 937 1 286 620
Torunia

Miejski Ośrodek
Przygotowanie bezrobotnych kobiet z Torunia do powrotu
5. Pomocy Rodzinie SPO RZL 150 320 119 009
na rynek pracy
w Toruniu

Powiatowy Urząd
6. Rozwijaj się Pracy dla Miasta SPO RZL 1 868 996 1 378 198
Torunia

Powiatowy Urząd
7. Zatłoczona droga – wracamy do domu Pracy dla Miasta SPO RZL 302 991 206 121
Torunia

Modernizacja ul. Szosa Bydgoska w Toruniu – etap II od gmina miasta SPO

8. 7 887 599 5 882 099
Polchemu do granicy administracyjnej miasta Torunia „Transport”

Modernizacja ul. Szosa Lubicka w Toruniu od skrzyżowania

z ul. Olsztyńską przez Strugę Lubicką do węzła Lubicz (A1). gmina miasta SPO
9. 21 806 640 15 931 905
Zadanie 1 Odcinek od skrzyżowania z ul. Olsztyńską do Strugi Torunia „Transport”
Lubickiej

Przebudowa ul. Olsztyńskiej na odcinku od ul. Szosa Lubicka gmina miasta SPO
10. 13 932 762 9 667 285
do ul. Suwalskiej w Toruniu Torunia „Transport”

Budowa Trasy Średnicowej Podgórza w Toruniu na odcinku gmina miasta

11. ZPORR 34 994 523 16 203 353
od ul. Poznańskiej do ul. Łódzkiej Toruń

12. Modernizacja i rozbudowa Teatru Baj Pomorski w Toruniu miasto Toruń ZPORR 9 515 562 2 709 536

Odnowa infrastruktury transportu publicznego w Toruniu gmina miasta

13. ZPORR 10 115 792 4 819 597
w latach 2005–2006 Toruń

gmina miasta
14. Projektowanie i budowa Centrum Sztuki Współczesnej ZPORR 46 442 339 29 648 319
Toruń
Razem 149 496 858 88 391 007
712

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Torunia (lub podległe mu jednostki) podpisał 19 umów o dofinansowa-
nie projektów. Łączna wartość podpisanych umów wyniosła ok. 45 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 38
mln zł), przy czym projekty o największej wartości zakontraktowano w ramach RPO Województwa Kujawsko-
-Pomorskiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Kujawsko-Pomorskiego 9 34,23 29,10
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 10 10,53 8,95
Razem 19 44,77 38,05

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Kujawsko-Pomorskiego
w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 11 projektów indywidualnych miasta Torunia.
Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista Planowany
Beneficjent Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/ okres
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa realizacji
ze środków UE
inwestycji

gmina miasta
1. Toruń – Hanza nad Wisłą POIG 20,9 12,5 podstawowa 2008–2011
Toruń

Toruńskie
Gospodarka wodno-ściekowa na
2. Wodociągi POIŚ 213,5 109,5 podstawowa 2008–2013
terenie aglomeracji Toruń – II etap
sp. z o.o.
Budowa Zakładu Termicznego
gmina miasta
Przekształcania Odpadów
Bydgoszcz
3. Komunalnych dla POIŚ 400,0 340,0 podstawowa 2008–2012
i gmina miasta
Bydgosko-Toruńskiego Obszaru
Toruń
Metropolitalnego

Budowa mostu drogowego w Toruniu

4. miasto Toruń POIŚ 620,0 327,0 podstawowa 2009–2012
wraz z drogami dojazdowymi

samorząd
województwa
kujawsko-po-
Szybka Kolej Metropolitalna morskiego,
w bydgosko-toruńskim obszarze miasto Toruń,
5. metropolitalnym BiT-City oraz miasto POIŚ 884,1 338,4 podstawowa 2009–2013
integracja systemów transportu Bydgoszcz,
miejskiego miasto Solec
Kujawski,
PKP SA,
PKP PLK SA
Budowa i przebudowa głównego
gmina miasta
6. szkieletowego układu drogowego RPO 105,3 52,6 podstawowa
Toruń
miasta Torunia

Rozwój sieci komunikacji

gmina miasta
7. tramwajowej w Toruniu w latach RPO 70,5 35,2 podstawowa
Toruń
2007–2013

Zagospodarowanie terenu Jordanek gmina miasta

8. RPO 105,7 49,3 podstawowa
na cele kulturalno-kongresowe Toruń

gmina miasta
9. Toruński Inkubator Technologiczny RPO 14,1 10,6 podstawowa
Toruń

Międzynarodowe Centrum Spotkań gmina miasta

10. RPO 21,1 12,7 podstawowa
Młodzieży w Toruniu – I etap Toruń

Adaptacja do nowych funkcji

społeczno-gospodarczych terenów
gmina miasta
11. poprzemysłowych i powojskowych RPO 27,1 17,6 podstawowa
Toruń
dla Projektu „Centrum
Nowoczesności”
 713

Tychy

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Tychy zrealizowało w latach 2004–2009 11 projektów o wartości przekraczającej 10 mln zł (w tym
ok. 4 mln zł dofinansowania UE). Największe przedsięwzięcie miało na celu modernizację kotłowni węglowej
i przebudowę sieci cieplnej w Tychach-Wilkowyjach. Ponadto miasto wdrożyło projekty z zakresu infrastruk-
tury drogowej oraz wspierania zasobów ludzkich.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Mentor społeczny. Projekt rozwoju kompetencji Miejski Ośrodek Pomocy
1. SPO RZL 80 875 55 333
pracowników socjalnych Społecznej w Tychach
No Problem – angielski dla osób z rodzin z problemem Miejski Ośrodek Pomocy
2. SPO RZL 310 730 248 330
dziedziczenia biedy Społecznej w Tychach
Poszukiwany pracownik. Osoba niepełnosprawna –
3. Urząd Miasta Tychy SPO RZL 119 463 85 786
tyska kampania informacyjno-promocyjna
Modernizacja kotłowni węglowej na niskoemisyjną
4. PEC sp. z o.o. Tychy ZPORR 6 800 857 1 092 123
i przebudowa sieci cieplnej w Tychach-Wilkowyjach
Modernizacja skrzyżowania (rondo) ul. Sikorskiego
5. miasto Tychy ZPORR 2 604 556 1 926 242
i AK w Tychach
6. Rozwój ucznia w kontekście nierównych szans miasto Tychy ZPORR 98 998 67 368

7. Rozwój ucznia w kontekście nierównych szans II miasto Tychy ZPORR 75 555 51 415

8. Rozwój ucznia w kontekście nierównych szans III miasto Tychy ZPORR 66 783 45 446
Stypendium europejskie gwarantem rozwoju
9. miasto Tychy ZPORR 75 000 50 430
edukacyjnego tyskich studentów
Stypendium europejskie szansą edukacyjną dla
10. miasto Tychy ZPORR 50 250 34 688
młodych tyszan
Wspieranie rozwoju edukacyjnego tyskich studentów –
11. miasto Tychy ZPORR 159 450 119 587
Stypendium Plus
Razem 10 442 516 3 776 747

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Tych (lub podległe mu jednostki) podpisał 8 umów o dofinansowanie
projektów, w tym 7 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych umów przekroczyła 10 mln zł
(z czego dofinansowanie unijne wyniosło 8 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 1 2,40 1,75
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 7 8,00 6,71
Razem 8 10,40 8,46

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Śląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 1 projekt indywidu-
alny miasta Tych. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista
Beneficjent Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa
ze środków UE
inwestycji

Szybka Kolej Regionalna Tychy – Dąbrowa

1. miasto Tychy RPO 41,4 35,2 podstawowa
Górnicza – etap I Tychy miasto – Katowice
714

Wałbrzych

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Wałbrzych zrealizowało łącznie 10 projektów o wartości ponad 36 mln zł (w tym ponad 22 mln zł
dofinansowania UE). Inwestycje koncentrowały się na modernizacji wałbrzyskiej komunikacji, jak również
rewitalizacji i odbudowie terenów miejskich. Podjęto także przedsięwzięcia z zakresu infrastruktury i polity-
ki społecznej, szkoleń, a także przebudowy wałbrzyskich wiaduktów.

Beneficjent Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu
projektu Operacyjny ogółem wkład UE
Poprawa funkcjonowania informacji turystycznej na obszarze
1. pogranicza poprzez udostępnienie w Wałbrzychu gmina Wałbrzych IW Interreg 131 215 89 821
multimedialnych kiosków informacyjnych
Miejski Ośrodek
Program wsparcia dla młodzieży przy współudziale
2. Pomocy Społecznej SPO RZL 88 997 70 127
wolontariuszy: Szansa dla młodzieży
w Wałbrzychu
Adaptacja budynku przy ul. Pocztowej 22 w Wałbrzychu
3. gmina Wałbrzych ZPORR 518 770 328 532
na Ośrodek Integracji dla Bezdomnych
4. Centrum Aktywizacji Dzieci i Młodzieży Skatepark gmina Wałbrzych ZPORR 988 175 363 219
Modernizacja i rozbudowa hali sportowej służącej rozwojowi
5. gmina Wałbrzych ZPORR 9 998 276 5 686 547
infrastruktury edukacyjno-sportowej
Nauka języków obcych sposobem na podniesienie kwalifikacji
6. gmina Wałbrzych ZPORR 217 271 162 953
zawodowych wałbrzyszan
Miejskie
Odnowienie istniejących linii komunikacji miejskiej poprzez Przedsiębiorstwo
7. ZPORR 10 065 902 6 006 869
przebudowę zajezdni oraz wymianę taboru Komunikacyjne
sp. z o.o.
Przebudowa 2 wiaduktów w ul. Uczniowskiej udostępniających gmina Wałbrzych
8. ZPORR 5 272 072 3 598 355
tereny aktywizacji gospodarczej Wałbrzycha miasto
Rekultywacja wysypiska odpadów komunalnych
9. gmina Wałbrzych ZPORR 4 872 728 3 505 908
przy ul. Stacyjnej w Wałbrzychu
Renowacja kompleksu pałacowo-parkowego Zamek Książ
10. gmina Wałbrzych ZPORR 4 314 848 2 601 567
w Wałbrzychu
Razem 36 468 252 22 413 897

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Wałbrzycha (lub podległe mu jednostki) podpisał 3 umowy o dofinan-
sowanie projektów w ramach RPO Województwa Dolnośląskiego i PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość pod-
pisanych umów wyniosła ok. 13 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 8 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Regionalny Program Operacyjny Województwa Dolnośląskiego 1 8,36 4,01
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 2 4,52 3,84
Razem 3 12,88 7,85

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Dolnośląskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 1 projekt indy-
widualny miasta Wałbrzycha. Szczegółowe dane dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa
ze środków UE
inwestycji

Przebudowa i modernizacja III piętra na cele

gmina
1. wystawiennicze i konferencyjne – Centrum RPO 10,0 7,0 podstawowa
Wałbrzych
Kongresowo-Kulturalne Zamek Książ
 715

Warszawa
Perspektywa finansowa 2004–2006.
Miasto stołeczne Warszawa zrealizowało łącznie 29 projektów o wartości prawie 3,6 mld zł (w tym ok. 1,8 mld
zł dofinansowania UE). Największa warszawska inwestycja – „Zaopatrzenie w wodę i oczyszczanie ścieków
w Warszawie – faza III” – objęła modernizację i rozbudowę oczyszczalni ścieków „Czajka” obsługującej prawą
stronę Warszawy, jak również części centralną i północną lewobrzeżnej strony miasta. Natomiast drugie pod
względem wartości przedsięwzięcie stanowiła budowa bielańskiego odcinka I linii metra. Wdrożono także
projekty z zakresu modernizacji ulic oraz linii tramwajowych, uzupełnienia taboru metra i szybkiej kolei miej-
skiej, polityk rynku pracy, a także rewitalizacji przestrzeni miejskiej.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Miejskie Przedsiębiorstwo
Zaopatrzenie w wodę i oczyszczanie ścieków w Fundusz
1. Wodociągów i Kanalizacji 1 782 491 373 1 114 057 108
Warszawie – faza III Spójności
w m.st. Warszawie SA
miasto stołeczne
Bemowski Program Aktywizacji Osób Długotrwale
2. Warszawa – dzielnica SPO RZL 991 345 702 539
Bezrobotnych
Bemowo
miasto stołeczne
Bemowski Program Wspierania Przedsiębiorczości
3. Warszawa – dzielnica SPO RZL 223 591 162 327
wśród Młodzieży
Bemowo
Urząd Pracy Miasta
4. Dla młodzieży – wiedza i przedsiębiorczość SPO RZL 7 497 009 5 440 580
Stołecznego Warszawy
Ośrodek Pomocy
Młodzi aktywni, atrakcyjni zawodowo – wreszcie
5. Społecznej Dzielnicy SPO RZL 153 532 101 749
potrzebni
Wawer m.st. Warszawy
Urząd Pracy Miasta
6. młodzież.pl SPO RZL 4 715 561 3 422 083
Stołecznego Warszawy
miasto stołeczne
PATRON – Podejmij Aktywność, Twórz, Rozwijaj,
7. Warszawa – dzielnica SPO RZL 2 602 590 1 846 916
Osiągaj Niezależność
Ursynów
Ośrodek Pomocy
Program integracji społecznej i zawodowej osób
8. Społecznej Dzielnicy SPO RZL 909 023 704 128
zagrożonych wykluczeniem społecznym
Bielany m.st. Warszawy
Ośrodek Pomocy
Program integracji społeczno-zawodowej
9. Społecznej Dzielnicy SPO RZL 538 183 341 969
długotrwale bezrobotnych w dzielnicy Wesoła
Wesoła m.st. Warszawy
Ośrodek Pomocy
Program integracji społeczno-zawodowej grup
10. Społecznej Dzielnicy SPO RZL 430 220 343 333
szczególnego ryzyka w dzielnicy Mokotów
Mokotów m.st. Warszawy
Ośrodek Pomocy
Program reintegracji zawodowej osób zagrożonych
11. Społecznej Dzielnicy SPO RZL 419 800 321 401
wykluczeniem społecznym z dzielnicy Włochy
Włochy m.st. Warszawy
Ośrodek Pomocy
Projekt aktywizacji zawodowej młodzieży –
12. Społecznej Dzielnicy SPO RZL 70 500 48 117
Żoliborska Akademia Rozwoju ŻAR
Żoliborz m.st. Warszawy
Urząd Pracy
13. Stacja końcowa: Praca SPO RZL 975 266 780 213
m.st. Warszawy

Współpraca na rzecz zintegrowanego modelu miasto stołeczne

14. SPO RZL 612 720 456 691
wsparcia aktywizacji zawodowej osób uzależnionych Warszawa

Urząd Pracy Miasta

15. Zawód: Przedsiębiorca SPO RZL 5 338 734 3 938 162
Stołecznego Warszawy
Budowa I linii metra odcinek od szlaku B20 do stacji
miasto stołeczne SPO
16. A23 Młociny wraz z torami odstawczymi i węzła 1 046 852 454 320 584 696
Warszawa „Transport”
komunikacyjnego Młociny
Modernizacja Alei Jerozolimskich odc. rondo
miasto stołeczne SPO
17. Zesłańców Syberyjskich do wiaduktu nad torami 49 802 907 37 335 058
Warszawa „Transport”
PKP
Modernizacja Alei Jerozolimskich odcinek od miasto stołeczne SPO
18. 68 373 383 47 728 767
wiaduktu nad torami PKP do ul. Łopuszańskiej Warszawa „Transport”

Zakup 30 sztuk wagonów pośrednich dla obsługi SPO

19. Metro Warszawskie 73 961 831 30 312 225
I linii metra w Warszawie „Transport”

SPO
20. Zakup 8 sztuk elektrycznych zespołów trakcyjnych Szybka Kolej Miejska 73 038 720 29 878 000
„Transport”
716

Modernizacja nawierzchni ul. Krakowskie

21. miasto stołeczne Warszawa ZPORR 34 842 053 17 360 027
Przedmieście

Tramwaje Warszawskie
22. Rozbudowa trasy tramwajowej Bemowo – Młociny ZPORR 37 999 999 15 271 994
sp. z o.o.

„Równe szanse – program stypendialny dla

23. miasto stołeczne Warszawa ZPORR 260 000 195 000
studentów” w roku akademickim 2005/2006

„Równe szanse – program stypendialny dla

24. miasto stołeczne Warszawa ZPORR 166 000 124 500
studentów” w roku akademickim 2006/2007

25. Modernizacja ronda Starzyńskiego miasto stołeczne Warszawa ZPORR 90 663 824 62 138 093

Modernizacja trasy tramwajowej w Alejach

Tramwaje Warszawskie
26. Jerozolimskich odcinek pętla Banacha – pętla ZPORR 274 647 301 57 598 584
sp. z o.o.
Gocławek
Renowacja kamienic praskich o znaczeniu
27. historycznym wraz z adaptacją pomieszczeń na cele miasto stołeczne Warszawa ZPORR 2 018 953 850 147
społeczne
Rewitalizacja otoczenia fragmentów muru Getta
28. miasto stołeczne Warszawa ZPORR 271 811 160 807
Warszawskiego

29. Zintegrowany System Zarządzania Ruchem miasto stołeczne Warszawa ZPORR 37 801 165 17 318 211

Razem 3 598 669 848 1 769 523 425

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd miasta stołecznego Warszawy (lub podległe mu jednostki) podpisał 31
umów o dofinansowanie projektów, w tym 29 w ramach PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych
umów wyniosła ok. 259 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 198 mln zł), przy czym projekty o największej
wartości zakontraktowano w ramach RPO Województwa Mazowieckiego.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Mazowieckiego 2 202,72 150,60

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 29 56,12 47,70

Razem 31 258,84 198,30
 717

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 18 projektów indywidualnych (16 na listach podstawo-
wych i 2 – na rezerwowych) miasta stołecznego Warszawy. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa
tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/ okres
projektu operacyjny dofinansowanie rezerwowa
całkowity realizacji
ze środków UE
inwestycji
Warszawski Park Technologiczny –
TechnoPort
1. Warszawskie Centrum Rozwoju POIG 109,2 64,7 rezerwowa 2009–2011
Warszawa SA
Innowacji
Miejskie
Przedsiębiorstwo
Zaopatrzenie w wodę i oczyszczanie Wodociągów i
2. POIŚ 1903,5 683,3 podstawowa 2007–2013
ścieków w Warszawie – faza IV Kanalizacji w
m.st. Warszawie
SA
Rozwiązanie problemów gospodarki
odpadami w Warszawie – etap I –
miasto stołeczne
3. Modernizacja i rozbudowa Zakładu POIŚ 533,4 293,4 podstawowa 2011–2014
Warszawa
Unieszkodliwiania Stałych Odpadów
Komunalnych
II Linia metra w Warszawie – Prace miasto stołeczne
przygotowawcze, projekt i budowa Warszawa/Metro
4. POIŚ 4768,8 2954,9 podstawowa 2007–2013
odcinka centralnego wraz z zakupem Warszawskie
taboru sp. z o.o.
Uruchomienie obsługi transportem
Szybka Kolej
5. kolejowym Lotniska Okęcie im. POIŚ 297,0 151,5 podstawowa 2008–2010
Miejska sp. z o.o.
Fryderyka Chopina
Modernizacja trasy tramwajowej
Tramwaje
Dworzec Wileński – Stadion Narodowy
6. Warszawskie POIŚ 362,3 151,5 podstawowa 2009–2012
– rondo Waszyngtona wraz z zakupem
sp. z o.o.
30 tramwajów niskopodłogowych
miasto stołeczne
Obsługa północno-wschodnich obszarów
Warszawa/
Warszawy komunikacją tramwajową
7. Tramwaje POIŚ 681,4 279,3 podstawowa 2008–2012
w związku z rozbudową sieci metra oraz
Warszawskie
zakupem taboru
sp. z o.o.
Modernizacja trasy tramwajowej W-Z
Tramwaje
(odc. Cmentarz Wolski – Dworzec
8. Warszawskie POIŚ 322,1 216,8 rezerwowa 2008–2012
Wileński) wraz z zakupem 30
sp. z o.o.
tramwajów niskopodłogowych
Dostosowanie taboru Tramwajów
Tramwaje
Warszawskich do potrzeb osób
9. Warszawskie POIŚ 529,0 129,7 rezerwowa 2009–2013
niepełnosprawnych – zakup 40
sp. z o.o.
tramwajów niskopodłogowych
Budowa Centrum Nauki Kopernik miasto stołeczne
10. POIŚ 337,9 207,0 podstawowa 2008–2010
w Warszawie Warszawa
Budowa obwodnicy śródmiejskiej na
miasto stołeczne
11. odc. od ronda Wiatraczna do połączenia RPO 845,9 247,4 podstawowa
Warszawa
z dzielnicą Targówek – etap I
Budowa skrzyżowania drogi krajowej miasto stołeczne
12. RPO 180,6 118,1 podstawowa
nr 2 z Trasą Siekierkowską Warszawa
Budowa parkingów strategicznych miasto stołeczne
13. RPO 90,6 43,6 podstawowa
„Parkuj i Jedź” (Park & Ride) – II etap Warszawa
Warszawska Przestrzeń Technologiczna miasto stołeczne
14. RPO 9,9 8,4 podstawowa
– Centrum Przedsiębiorczości Smolna 6 Warszawa
Przebudowa ul. Modlińskiej na odc. od
miasto stołeczne
15. mostu Grota-Roweckiego do mostu nad RPO 125,4 96,0 podstawowa
Warszawa
Kanałem Żerańskim
Budowa ul. Nowolazurowej na odc. od
Trasy AK do Al. Jerozolimskich – etap I miasto stołeczne
16. RPO 187,0 125,4 podstawowa
od Al. Jerozolimskich do ul. Posag 7 Warszawa
Panien
Modernizacja wiaduktu nad torami miasto stołeczne
17. RPO 32,3 26,0 podstawowa
PKP w ciągu ul. Powązkowskiej Warszawa
Budowa Muzeum Walk i Męczeństwa miasto stołeczne
18. RPO 3,1 2,7 podstawowa
w Palmirach Warszawa
718

Wrocław

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Miasto Wrocław wdrożyło w latach 2004–2009 25 projektów o wartości ok. 690 mln zł (z czego 312 mln zł
pochodziło ze środków UE), z których większość – zarówno pod względem liczby, jak i wartości – stanowiły
inwestycje z zakresu infrastruktury transportowej. Ponadto miasto zrealizowało projekty dotyczące m.in.
aktywnych polityk rynku pracy, rewitalizacji terenów miejskich czy pomocy stypendialnej dla uczniów wro-
cławskich szkół.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE

1. Want2Learn – Chcę się uczyć gmina Wrocław EQU 4 456 055 3 342 042

Centrum Integracji Społecznej we Wrocławiu uzupełnieniem

2. gmina Wrocław SPO RZL 3 422 086 2 504 156
systemu pomocy bezrobotnym
Powiatowy Urząd
3. Lepsza perspektywa SPO RZL 2 670 138 1 968 959
Pracy we Wrocławiu
Powiatowy Urząd
4. Pewny start SPO RZL 2 160 606 1 567 951
Pracy we Wrocławiu

5. Wszechstronne edukowanie – efektywne pomaganie gmina Wrocław SPO RZL 1 255 984 912 230

Budowa obwodnicy śródmiejskiej od ul. Grabiszyńskiej SPO

6. gmina miasta Wrocław 52 494 077 31 928 268
do ul. Szwajcarskiej we Wrocławiu „Transport”
Przebudowa pl. Grunwaldzkiego we Wrocławiu w ciągu drogi SPO
7. gmina miasta Wrocław 96 785 189 26 658 133
krajowej nr 8 „Transport”
Przebudowa pl. Jana Pawła II we Wrocławiu w ciągu drogi SPO
8. gmina Wrocław 25 202 156 9 660 928
krajowej nr 5 „Transport”
SPO
9. Przebudowa ul. Ślężnej we Wrocławiu w ciągu DK nr 8 gmina Wrocław 11 399 344 6 716 404
„Transport”
Przebudowa ul. Żmigrodzkiej we Wrocławiu w ciągu drogi SPO
10. gmina Wrocław 34 980 088 20 453 961
krajowej nr 5 „Transport”
Modernizacja internatu Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych samorząd województwa
11. ZPORR 1 224 759 918 569
przy ul. Wałbrzyskiej 58 w Świdnicy dolnośląskiego
Pomoc stypendialna dla uczniów wrocławskich szkół
12. gmina Wrocław ZPORR 2 604 418 1 772 307
ponadgimnazjalnych
Pomoc stypendialna dla uczniów wrocławskich szkół
13. gmina Wrocław ZPORR 2 548 851 1 734 493
ponadgimnazjalnych
Promocja turystyki biznesowej jako markowego produktu
14. miasto Wrocław ZPORR 1 469 077 1 053 379
Wrocławia i Dolnego Śląska
Przebudowa ciągu ulic Kromera – Krzywoustego we
15. gmina Wrocław ZPORR 22 103 501 8 682 110
Wrocławiu do pl. Kromera do ul. Brucknera

16. Przebudowa Mostów Warszawskich we Wrocławiu gmina Wrocław ZPORR 105 168 739 56 034 392

Przebudowa multimodalnego węzła komunikacyjnego

17. gmina Wrocław ZPORR 108 687 964 42 153 846
pl. Powstańców Wielkopolskich we Wrocławiu

18. Przebudowa odcinka ul. Wyszyńskiego we Wrocławiu gmina Wrocław ZPORR 16 793 069 10 336 456

Przebudowa Średnicowej Linii Tramwajowej Północ –

19. gmina Wrocław ZPORR 116 289 345 44 354 865
Południe we Wrocławiu
Przebudowa ul. Borowskiej – łącznik Nowej Akademii
20. gmina Wrocław ZPORR 19 206 509 10 115 716
Medycznej z obwodnicą śródmiejską Wrocławia
Przebudowa ul. Sienkiewicza we Wrocławiu (od ul. Sępa
21. gmina Wrocław ZPORR 20 524 213 10 842 297
Szarzyńskiego do ul. Bujwida)
Przebudowa wiaduktu w ciągu obwodnicy śródmiejskiej
22. gmina Wrocław ZPORR 20 175 893 12 358 419
we Wrocławiu – droga nr 347
Remont i modernizacja Muzeum Miejskiego Wrocławia –
23. miasto Wrocław ZPORR 9 986 751 4 525 327
etap II
Rewitalizacja kamienic przy ul. Księcia Witolda 45 i 47
24. gmina Wrocław ZPORR 4 673 339 463 126
we Wrocławiu

25. Rynek pracy aglomeracji wrocławskiej – stan i perspektywy gmina Wrocław ZPORR 1 005 576 754 182

Razem 687 287 728 311 812 517

 719

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Wrocławia (lub podległe mu jednostki) podpisał 68 umów o dofinanso-
wanie projektów, w tym 59 w ramach RPO Województwa Dolnośląskiego. Łączna wartość podpisanych umów
przekroczyła 675 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 365 mln zł), przy czym projekty o największej
wartości zakontraktowano w ramach RPO.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 1 294,63 143,74
Regionalny Program Operacyjny Województwa Dolnośląskiego 59 364,21 206,99
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 8 16,46 13,99
Razem 68 675,30 364,72

Ponadto zgodnie z zapisami list projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka”, PO „Infra-
struktura i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Dolnośląskiego w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 11 projektów indywidualnych (10 – na listach podstawo-
wych, 1 – na liście rezerwowej) miasta Wrocławia. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista Planowany
Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu koszt podstawowa/ okres
operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa realizacji
ze środków UE
inwestycji
Hala Stulecia we Wrocławiu –
Wrocławskie
Centrum Innowacyjności
1. Przedsiębiorstwo POIG 82,0 32,8 podstawowa 2009–2011
w Architekturze
Hala Ludowa sp. z o.o.
i Budownictwie
Port lotniczy Wrocław –
rozbudowa i modernizacja
2. PL Wrocław SA POIŚ 312,6 128,1 podstawowa 2009–2011
infrastruktury lotniskowej
i portowej

Port lotniczy Wrocław –

3. dodatkowe obiekty PL Wrocław SA POIŚ 45,2 18,5 podstawowa 2009–2013
infrastruktury

miasto Wrocław,
Zintegrowany System
Miejskie
Transportu Szynowego
4. Przedsiębiorstwo POIŚ 881,2 361,2 podstawowa 2008–2011
w Aglomeracji i we Wrocławiu
Komunikacyjne we
– etap I
Wrocławiu sp. z o.o.
Zintegrowany System
Transportu Szynowego
5. miasto Wrocław POIŚ 226,8 32,0 rezerwowa 2011–2013
w Aglomeracji i we Wrocławiu
– etap II

Budowa Narodowego Forum

6. miasto Wrocław POIŚ 289,9 143,7 podstawowa 2009–2011
Muzyki we Wrocławiu

Budowa połączenia obwodnicy

śródmiejskiej z Portem
7. gmina Wrocław RPO 67,8 18,0 podstawowa
Lotniczym we Wrocławiu
– etap I
Budowa infrastruktury
drogowej w otoczeniu stadionu
8. gmina Wrocław RPO 47,2 18,0 podstawowa
piłkarskiego Euro 2012
we Wrocławiu
Budowa połączenia obwodnicy
śródmiejskiej z Portem
9. gmina Wrocław RPO 58,8 18,0 podstawowa
Lotniczym we Wrocławiu
– etap II

Przebudowa ul. Buforowej

10. w ciągu drogi wojewódzkiej nr gmina Wrocław RPO 51,3 18,0 podstawowa
395 we Wrocławiu

Utworzenie Regionalnego Wrocławskie

11. Centrum Turystyki Przedsiębiorstwo RPO 79,4 23,6 podstawowa
Biznesowej we Wrocławiu Hala Ludowa sp. z o.o.
720

Zabrze

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Zabrze zrealizowało w latach 2004–2009 dziewięć projektów opiewających na kwotę 27 mln zł (w tym 17 mln zł
dofinansowania UE), przy czym ogromną większość środków skonsumowały inwestycje służące usprawnieniu
połączeń drogowych na drodze krajowej nr 4 oraz ochronie mieszkańców przed hałasem. Pozostałe projekty
dotyczyły pomocy stypendialnej dla uczniów i studentów.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Kameleon – poprawa jakości usług i wizerunku publicznych Powiatowy Urząd
1. SPO RZL 575 041 560 681
służb zatrudnienia Pracy w Zabrzu

SPO
2. Budowa ekranów akustycznych wzdłuż DK 88 w Zabrzu gmina Zabrze 7 240 001 5 430 001
„Transport”

Usprawnienie połączeń drogowych na drodze krajowej SPO

3. gmina miasta Zabrze 18 547 538 10 828 978
nr 4 (88) w obrębie gminy Zabrze „Transport”
Stypendia na wspieranie rozwoju edukacyjnego młodzieży
4. wiejskiej pobierającej naukę w zabrzańskich szkołach gmina miejska Zabrze ZPORR 27 727 18 868
ponadgimnazjalnych
Stypendia na wspieranie rozwoju edukacyjnego młodzieży
5. wiejskiej pobierającej naukę w zabrzańskich szkołach gmina Zabrze ZPORR 34 379 23 395
ponadgimnazjalnych na rok szkolny 2006/2007
Stypendia na wyrównywanie szans edukacyjnych studentów
6. miasto Zabrze ZPORR 322 200 241 650
z Zabrza

Stypendia na wyrównywanie szans edukacyjnych studentów

7. gmina miejska Zabrze ZPORR 119 100 82 215
z Zabrza na rok akademicki 2005/2006 – semestr letni

Stypendia na wyrównywanie szans edukacyjnych studentów

8. gmina Zabrze ZPORR 165 000 110 945
z Zabrza na rok akademicki 2006/2007 – semestr zimowy

Stypendia na wyrównywanie szans edukacyjnych uczniów

9. miasto Zabrze ZPORR 21 987 14 962
szkół ponadgimnazjalnych w Zabrzu

Razem 27 052 973 17 311 695

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Zabrza (lub podległe mu jednostki) podpisał 7 umów o dofinansowanie
projektów w ramach RPO Województwa Śląskiego oraz PO „Kapitał ludzki”. Łączna wartość podpisanych
umów wyniosła ok. 46 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 36 mln zł).

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego 4 27,10 19,86

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 3 18,55 15,77

Razem 7 45,65 35,63

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla PO „Innowacyjna gospodarka” w okresie
programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 1 projekt indywidualny miasta Zabrza. Szczegółowe dane
dotyczące projektu przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Lista Planowany
Beneficjent Program Orientacyjny Maksymalne
Nazwa projektu podstawowa/ okres
projektu operacyjny koszt całkowity dofinansowanie rezerwowa realizacji
inwestycji ze środków UE

Europejski Ośrodek Kultury

gmina Zabrze POIG 69,0 41,4 podstawowa 2009–2011
Technicznej i Turystyki Przemysłowej
 721

Zielona Góra

Perspektywa finansowa 2004–2006.

Inwestycje podjęte przez miasto Zielona Góra dotyczyły m.in. infrastruktury środowiskowej, transportowej,
sportowej, rewitalizacji przestrzeni miejskiej, a także pomocy stypendialnej dla uczniów z terenów wiejskich.
Łączna wartość projektów przekroczyła 174 mln zł (w tym dofinansowanie unijne – 136 mln zł), przy czym
inwestycję o największej wartości stanowił projekt mający na celu modernizację i uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie miasta Zielonej Góry i okolicznych gmin.

Program Wartość projektu (w zł)

Lp. Nazwa projektu Beneficjent projektu
operacyjny ogółem wkład UE
Zielonogórskie
Fundusz
1. Gospodarka ściekowa na terenie Zielonej Góry i Świdnicy Wodociągi i 140 778 362 119 661 608
Spójności
Kanalizacja sp. z o.o.

2. Budowa systemu ścieżek rowerowych w Zielonej Górze miasto Zielona Góra IW Interreg 1 271 484 529 955

Urząd Miasta Zielona

3. Europejska Szkoła Sportowa IW Interreg 1 682 134 1 001 206
Góra

Urząd Miasta Zielona

4. Odbudowa Zielonogórskiego Ogrodu Botanicznego IW Interreg 3 750 400 2 386 433
Góra

Specjalista ekonomiczny do spraw Europy Urząd Miasta Zielona

5. IW Interreg 180 196 135 147
Środkowo-Wschodniej Góra
Transgraniczne wsparcie przedsiębiorczości w
6. Euroregionie Sprewa – Nysa – Bóbr po przystąpieniu powiat zielonogórski IW Interreg 509 962 382 471
Polski do UE
Urząd Miasta Zielona
7. Zespół Szkół Europejskich Zielona Góra – Cottbus IW Interreg 1 972 448 1 461 803
Góra

Modernizacja drogi krajowej nr 32 – Trasa Północna Urząd Miasta Zielona SPO

8. 3 960 872 2 955 282
w Zielonej Górze Góra „Transport”

Wzrost umiejętności zawodowych pracujących w powiecie

9. powiat zielonogórski ZPORR 323 372 234 429
zielonogórskim poprzez naukę języków obcych

II Zielonogórski Program Stypendialny Szansą dla

10. miasto Zielona Góra ZPORR 808 658 550 292
Młodzieży Wiejskiej

11. Przebudowa obwodnicy śródmiejskiej w Zielonej Górze miasto Zielona Góra ZPORR 8 361 081 3 680 116

Przebudowa stadionu miejskiego przy ul. Wrocławskiej

12. miasto Zielona Góra ZPORR 10 196 841 2 691 407
w Zielonej Górze

Zielonogórski Program Stypendialny Szansą dla

13. miasto Zielona Góra ZPORR 542 511 369 179
Młodzieży Wiejskiej

Razem 174 338 322 136 039 329

Perspektywa finansowa 2007–2013.

Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego Systemu Informatycznego (SIMIK 07-13) według stanu
na dzień 30 września 2009 r. samorząd Zielonej Góry (lub podległe mu jednostki) podpisał 12 umów o dofinan-
sowanie projektów, w tym 7 w ramach RPO Województwa Lubuskiego. Łączna wartość podpisanych umów
przekroczyła 33 mln zł (z czego dofinansowanie unijne wyniosło 24 mln zł), przy czym projekty o największej
wartości zakontraktowano w ramach RPO.

Wartość podpisanych umów (w mln zł)

Program operacyjny Liczba umów
ogółem dofinansowanie UE

Regionalny Program Operacyjny Województwa Lubuskiego 7 26,98 18,53

Program Operacyjny „Kapitał ludzki” 5 6,51 5,53

Razem 12 33,49 24,06

722

Ponadto zgodnie z zapisami listy projektów indywidualnych dla Regionalnego Programu Operacyjnego
Województwa Lubuskiego w okresie programowania 2007–2013 zaplanowano do realizacji 4 projekty indywi-
dualne miasta Zielonej Góry. Szczegółową listę projektów przedstawia poniższa tabela.

Wartość projektu (w mln zł)

Orientacyjny Lista
Beneficjent Program Maksymalne
Lp. Nazwa projektu koszt podstawowa/
projektu operacyjny dofinansowanie
całkowity rezerwowa
ze środków UE
inwestycji
Modernizacja dwóch wiaduktów
na ul. Sulechowskiej na odcinku
miasto
1. od ul. Stanisława Wyspiańskiego RPO 14,0 9,8 podstawowa
Zielona Góra
do ul. Towarowej wraz z ul. Sulechowską
do ul. Trasa Północna
Przebudowa ul. Jędrzychowskiej w Zielonej miasto
2. RPO 23,1 16,1 podstawowa
Górze Zielona Góra

Budowa Hali Widowiskowo-Sportowej miasto

3. RPO 62,8 31,4 podstawowa
w Zielonej Górze Zielona Góra

miasto
4. Rewitalizacja miasta Zielona Góra RPO 19,4 9,7 podstawowa
Zielona Góra

Z wyrazami szacunku finansowanych ze środków publicznych, która zosta-

Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie kryteriów podziału środków
pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej (11749)
W związku z interpelacją pana Kazimierza Goło-
jucha, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
16 września 2009 r. w sprawie kryteriów podziału
środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej, która zo-
stała przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 30 września 2009 r.
(znak: SPS-023-11749/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ pragnę poinformować, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
ła skierowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu
prezydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do kwestii nadwykonań, pragnę po-
informować, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-

czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
funduszem a świadczeniodawcami oraz kwotę zobo-
wiązania funduszu wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym co do zasady świadczenia są finan-
sowane przez NFZ do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważane w konkretnej sy-
tuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ
dodatkowymi środkami finansowymi. Powyższe wy-
nika również z konstrukcji przepisów ustawy doty-
czących gospodarki finansowej NFZ, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy NFZ jest zrównoważony w za-
kresie przychodów i kosztów. Jednocześnie łączna
suma zobowiązań funduszu wynikających z zawar-
tych ze świadczeniodawcami umów nie może prze-
kroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten
cel w planie finansowym funduszu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie dokonywanej przez ZUS
interpretacji przepisów o nauczycielskich
świadczeniach kompensacyjnych (11753)
Odpowiadając na interpelację poselską panów po-
słów: Witolda Kochana, Tadeusza Arkita i Jarosława
Gowina w sprawie interpretacji przepisów ustawy
o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych,
nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11753/09, uprzejmie in-
formuję, iż w pełni podzielam poglądy przedstawione
przez posłów w interpelacji.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2009 r.
o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych
(Dz. U. Nr 97, poz. 800), prawo do świadczenia przysłu-
guje nauczycielom, którzy spełniają trzy warunki:
— osiągnęli wiek, o którym mowa w ust. 3 ustawy;
— mają okres składkowy i nieskładkowy w rozu-
mieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) wyno-
szący 30 lat, w tym 20 lat wykonywania pracy w jed-
nostkach, o których mowa w art. 2 pkt 1, w wymiarze
co najmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć;
— rozwiązali stosunek pracy.
723
Przepis ten wyraźnie stanowi o ukończeniu wieku
uprawniającego do świadczenia kompensacyjnego.
Wiek ten wzrasta w kolejnych latach kalendarzowych
aż do 2032 r. Dla lat 2009–2014 wynosi on co naj-
mniej 55 lat życia (dla kobiet i dla mężczyzn).
Nie jest zatem uprawniona wykładnia tego prze-
pisu dopuszczająca w roku 2009 jedynie możliwość
przyznania tego świadczenia osobom urodzonym
w 1954 r. Prawo do nauczycielskiego świadczenia
kompensacyjnego w 2009 r. mają nauczyciele urodze-
ni w roku 1954 i wcześniej.
W związku z tym, że do Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej docierały wcześniej sygnały o wa-
dliwym stosowaniu przepisów ustawy przez oddziały
ZUS, o zajętym przeze mnie stanowisku został po-
wiadomiony prezes Związku Nauczycielstwa Polskie-
go oraz prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
pismem z dnia 22 września 2009 r., znak: DUS-503-
-85-TG/09.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie oceny raportu
„Polska 2030” (11765)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca (znak:
SPS-023-11765/09) z dnia 30 sierpnia br. w sprawie
oceny raportu „Polska 2030” pragnę przedstawić po-
niższe wyjaśnienia.
Ad 1. Jakie działania podejmie rząd, aby wspierać
regiony mniej rozwinięte?
Rząd RP premiera Donalda Tuska prowadzi poli-
tykę mającą na celu wspomaganie procesów rozwo-
jowych i podnoszenie spójności społecznej, ekono-
micznej i przestrzennej w szczególności na obszarach
charakteryzujących się niskimi wskaźnikami rozwo-
ju społeczno-gospodarczego, do których należą woje-
wództwa Polski Wschodniej, w tym woj. podkarpac-
kie. Do instrumentów realizacji polityki spójności
w Polsce Wschodniej w ramach Narodowej Strategii
Spójności 2007–2013 należy:
1) 5 regionalnych programów operacyjnych, dla
których rolę instytucji zarządzających pełnią urzędy
marszałkowskie (łączna alokacja: 6251,18 mln euro,
w tym RPO Województwa Lubelskiego – 1636,76 mln
euro, RPO Województwa Podkarpackiego – 1471,87
mln euro, RPO Województwa Warmińsko-Mazur-
724
skiego – 1538,48 mln euro, RPO Województwa Świę-
tokrzyskiego – 853,89 mln euro i RPO Województwa
Podlaskiego – 750,24 mln euro),
2) Program Operacyjny „Rozwój Polski Wschod-
niej” 2007–2013 – jedyny program makroregionalny
w ramach NSRO 2007–2013, dla którego rolę insty-
tucji zarządzającej pełni minister rozwoju regional-
nego (łączna alokacja: 2675,05 mln euro),
3) Projekty realizowane na obszarze 5 województw
Polski Wschodniej w ramach krajowych Programów
Operacyjnych („Infrastruktura i środowisko”, „In-
nowacyjna gospodarka”, „Kapitał ludzki”) oraz w ra-
mach programów współpracy transgranicznej (Eu-
ropejska Współpraca Terytorialna i Europejski In-
strument Sąsiedztwa i Partnerstwa).
Z szacunków przeprowadzonych przez MRR i opu-
blikowanych w przeglądzie regionalnym nr 1, bilans
otwarcia programów operacyjnych realizowanych
w latach 2007–2013 – perspektywa regionalna (MRR,
grudzień 2007) wynika, że w przeliczeniu na 1 miesz-
kańca kraju w czołówce beneficjentów pomocy UE zna-
lazło się 5 województw Polski Wschodniej. Potwier-
dza to szczególne znaczenie, jakie rząd RP przykłada
do aktywnego wspomagania procesów rozwojowych
w Polsce Wschodniej, przeznaczając na ten cel zna-
czące środki w ramach NSS 2007–2013.
Dodatkowo biorąc pod uwagę niskie wskaźniki
rozwoju społeczno-gospodarczego województw Polski
Wschodniej, została opracowana „Strategia rozwoju
społeczno-gospodarczego Polski Wschodniej do roku
2020” przyjęta w dniu 31 grudnia 2008 r. uchwałą
nr 278/2008 przez Radę Ministrów, która stanowi
podstawę uruchamiania operacyjnych działań pu-
blicznych zorientowanych na wspieranie rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego makroregionu obejmującego
5 województw Polski Wschodniej.
Celem strategicznym państwa w latach 2007–
–2020 sformułowanym w strategii jest wzrost pozio-
mu spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej
całej Polski Wschodniej i każdego z jej województw
w rozszerzonej Unii Europejskiej, z uwzględnieniem
zasady trwałego i zrównoważonego rozwoju. Osią-
gnięcie celu strategicznego będzie następowało po-
przez realizację 7 priorytetów:
1) oddziaływanie na poprawę jakości kapitału
ludzkiego,
2) budowanie społeczeństwa informacyjnego opar-
tego na wiedzy,
3) wspieranie gospodarki i funkcjonowania MSP,
4) zwiększanie dostępności komunikacyjnej Pol-
ski Wschodniej,
5) rozwój współpracy transgranicznej,
6) wsparcie funkcji metropolitalnych miast Polski
Wschodniej,
7) konserwacja i wykorzystanie zasobów środowi-
ska przyrodniczego oraz ochrona różnorodności bio-
logicznej.
Specyfika działań rozwojowych podejmowanych
w Polsce Wschodniej
Najważniejsze założenia służące podejmowaniu
działań mających na celu przełamanie syndromu za-
cofania i biedy regionu:
1) rozwój powinien bazować przede wszystkim na
endogenicznych zasobach regionu, w zgodzie z obo-
wiązującymi standardami i normami, w tym ochrony
środowiska,
2) jakość kapitału ludzkiego ma decydujący wpływ
na sukces strategii,
3) niezbędne jest partnerstwo dla rozwoju ze
strony najważniejszych aktorów regionalnych i kra-
jowych.
W ramach strategii będzie promowana i w sposób
skoordynowany realizowana szeroka paleta różno-
rodnych instrumentów i rozwiązań służących stymu-
lowaniu trwałego rozwoju regionalnego Polski
Wschodniej, w tym m.in.:
— innowacyjne wspieranie rozwoju sektora ma-
łych i średnich przedsiębiorstw,
— rozwój społeczeństwa informacyjnego i oparte-
go na wiedzy,
— stymulowanie rozwoju potencjału badań na-
ukowych,
— poprawa dostępności terytorialnej,
— wzmacnianie funkcji metropolitalnych stolic
województw,
— restrukturyzacja rolnictwa i wielofunkcyjny
rozwój obszarów wiejskich,
— rozwój turystyki bazującej na unikatowych za-
sobach Polski Wschodniej.
Strategia zakłada bazowanie na endogenicznym
potencjale rozwojowym umiejętnie wspomaganym
środkami zewnętrznymi. Wiele problemów utrudnia-
jących rozwój Polski Wschodniej wymaga systemo-
wego podjęcia na poziomie kraju. W strategii wska-
zano szereg sytuacji, gdy rozwiązania systemowe
blokują rozwój regionalny Polski. Jednak bardzo wie-
le problemów może zostać skutecznie podjętych
w poszczególnych województwach Polski Wschodniej.
Strategia zakłada konsekwentne prowadzenie poli-
tyki rozwojowej na poziomie kraju, jak i przez po-
szczególne województwa, zorientowanej na przeła-
manie syndromu zaklętego kręgu zacofania Polski
Wschodniej w perspektywie do 2020 r.
Szczególne znaczenie Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” dla realizacji strategii
W 2005 r. prezydencja luksemburska zapropono-
wała utworzenie na lata 2007–2013 w ramach zasady
solidarności specjalnego funduszu dla obszaru Polski
Wschodniej. Jednocześnie rząd RP wystąpił z inicja-
tywą opracowania Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” na lata 2007–2013 jako szczegól-
nego instrumentu wsparcia procesów rozwojowych
w województwach Polski Wschodniej. Intencją pro-
gramu jest zahamowanie tendencji stagnacyjnych,
decydujących o marginalizacji i peryferyjności woje-
wództw Polski Wschodniej oraz pobudzenie wzrostu
gospodarczego w tych województwach. Wszystkie
działania ujęte w ramach programu są podejmowane
w zgodzie z zasadą zrównoważonego rozwoju oraz

założeń polityki ekologicznej państwa. Program ten
stanowi dodatkowy element wsparcia z funduszy
strukturalnych oraz wzmacnia działanie innych pro-
gramów na obszarze Polski Wschodniej przez reali-
zację wyodrębnionych działań stymulujących rozwój
ekonomiczny i społeczny.
W ramach programu realizowane są ważne inwe-
stycje i przedsięwzięcia stwarzające podstawy do za-
inicjowania procesów trwałego rozwoju województw
Polski Wschodniej. Inwestycje te, w postaci wskaza-
nych imiennie projektów, zostały wyłonione jeszcze
na etapie programowania i wpisane na listę projek-
tów indywidualnych. Priorytety Programu to: nowo-
czesna gospodarka, infrastruktura społeczeństwa
informacyjnego, wojewódzkie ośrodki wzrostu, infra-
struktura transportowa oraz zrównoważony rozwój
potencjału turystycznego opartego o warunki natu-
ralne.
Strategia zakłada, iż w latach 2007–2020 środki
dostępne z Unii Europejskiej na wspieranie rozwoju
społeczno-gospodarczego Polski Wschodniej będą
zbliżone do udziału tego obszaru w ludności kraju,
czyli będą stanowiły ok. 21,5% całości alokacji prze-
widzianej dla Polski. Głównym założeniem interwen-
cji realizowanej na obszarze Polski Wschodniej jest
doprowadzenie do zasadniczego odwrócenia tendencji
rejestrowanych w latach 1997–2003, gdy następowa-
ło systematyczne pogarszanie się wartości wskaźni-
ków statystycznych dla Polski Wschodniej w relacji
do przeciętnej liczonej dla UE-25.
Ad 2. Czy i w jaki sposób pomoże to w rozwoju
Podkarpacia?
Na pewnych obszarach Polski następuje koncen-
tracja negatywnych zjawisk społeczno-gospodar-
czych, takich jak: bezrobocie, niska produktywność,
nieefektywny system edukacji, niska dostępność te-
rytorialna itp. Dotyczy to przede wszystkim najsłab-
szych terenów Polski Wschodniej, w tym woj. podkar-
packiego. Obszary te w związku z kumulacją barier
rozwojowych nie mają możliwości wykorzystania
swoich zasobów endogenicznych w celu zwiększenia
konkurencyjności i innowacyjności, i tym samym
większej partycypacji w tworzeniu wzrostu gospodar-
czego. Prowadzi to do swego rodzaju patu, gdzie re-
gion w ramach swoich wewnętrznych możliwości nie
jest w stanie przełamać barier rozwojowych i przejść
na ścieżkę wysokiego wzrostu gospodarczego opar-
tego na innowacyjnych czynnikach konkurencyjno-
ści. Jedynym rozwiązaniem może być uruchomienie
odpowiednich interwencji zewnętrznych eliminują-
cych bariery rozwojowe i pozwalających w pełni wy-
korzystać potencjał endogeniczny danego regionu.
Szansą dla terytoriów opóźnionych, takich jak
woj. podkarpackie, jest wykorzystywanie i wzmac-
nianie regionalnych potencjałów dla rozwoju, przy
jednoczesnym dostarczaniu egzogenicznych czynni-
ków wzrostu gospodarczego w postaci m.in. specjal-
nych programów, takich jak Program Operacyjny
„Rozwój Polski Wschodniej”. Działanie takie pozwo-
li na ograniczenie zapaści rozwojowej obszarów opóź-
725
nionych i poprzez zwiększenie konkurencyjności
przyczyni się do zwiększenia wzrostu gospodarczego
zarówno Podkarpacia, jak i całego kraju.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie jakości opieki okołoporodowej
w Polsce (11767)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów przesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-023-11767/09,
w sprawie jakości opieki okołoporodowej w Polsce
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia postrzega opiekę okołopo-
rodową, jako bardzo ważny element działań na rzecz
zdrowia całej populacji. Jak wiadomo, jakość opieki
zdrowotnej nad kobietą ciężarną i noworodkiem jest
czułym miernikiem polityki zdrowotnej państwa.
Wszelkie niedociągnięcia w tym zakresie w sposób
jaskrawy ujawniają się w wysokości wskaźnika umie-
ralności niemowląt. Wskaźnik ten jest uznawany za
syntetyczny miernik stanu zdrowia społeczeństwa
oraz poziomu świadczeń zdrowotnych.
Dotychczasowe działania podejmowane w sferze
ochrony zdrowia przyczyniły się do znacznego obni-
żenia umieralności niemowląt. W 2008 r. wskaźnik
umieralności niemowląt wyniósł w Polsce 5,6‰ (dla
porównania – w 1990 r. wynosił 19,3‰). Pomimo
znacznego postępu występująca w Polsce umieral-
ność niemowląt należy do najwyższych wśród krajów
Unii Europejskiej. Zgodnie z danymi z 2004 r. zawar-
tymi w European Perinatal Health Report, opubli-
kowanym w grudniu ubiegłego roku, umieralność
niemowląt wyższa niż w Polsce występowała tylko
na Łotwie (9,4), Litwie (8,1) i w Republice Słowacji
(7,0). W 2004 r. wskaźnik umieralności niemowląt
w krajach „starej” Unii Europejskiej oscylował na
poziomie zbliżonym do 4‰. Najniższy wskaźnik od-
notowano w Norwegii i w Szwecji (3‰). Podobna sy-
tuacja ma miejsce w przypadku wskaźnika umieral-
ności okołoporodowej.
Główną przyczyną zgonów niemowląt, powstającą
w okresie okołoporodowym, są zaburzenia związane
ze skróconym trwaniem ciąży i niską masą urodze-
726
niową. Niska masa urodzeniowa jest nadal jednym
z głównych czynników ryzyka umieralności niemow-
ląt. Obniżanie umieralności niemowląt o niskiej ma-
sie urodzeniowej postępuje wolniej niż tych, które
rodzą się bez niedoboru masy ciała. W 2007 r. ponad
połowa (54%) wszystkich zgonów niemowląt nastą-
piła w pierwszym tygodniu życia, natomiast w wieku
powyżej czterech tygodni życia, a przed ukończeniem
pierwszego roku życia zmarło 28% niemowląt. Niska
masa urodzeniowa jest jednym z głównych czynni-
ków ryzyka umieralności niemowląt. Na grupę no-
worodków z niską masą urodzeniową, która w 2007 r.
stanowiła zaledwie 6,1% wszystkich żywo urodzo-
nych noworodków, przypadło aż 68% zgonów w okre-
sie niemowlęcym – współczynnik umieralności nie-
mowląt ważących przy urodzeniu poniżej 2500 g był
33-krotnie większy niż współczynnik umieralności
niemowląt, które ważyły więcej. Obniżanie umieral-
ności niemowląt o niskiej masie urodzeniowej postę-
puje wolniej niż tych, które rodzą się bez niedoboru
wagi. Ponad połowa (56%) zgonów niemowląt w 2006 r.
była spowodowana stanami chorobowymi noworod-
ków rozpoczynającymi się w okresie okołoporodo-
wym, a 31% wadami rozwojowymi wrodzonymi.
Dążenie do obniżenia umieralności niemowląt jest
priorytetowym zadaniem związanym z opieką zdro-
wotną nad matką i dzieckiem. Pomimo szeregu po-
zytywnych zmian w zakresie opieki okołoporodowej
nadal istnieją niekorzystne zjawiska wymagające pil-
nej eliminacji. Najistotniejsze wydaje się być ograni-
czenie częstości urodzeń noworodków z małą masą
urodzeniową oraz częstości występowania wrodzo-
nych wad rozwojowych. Poprawa efektów w tym
względzie zależy od lepszej organizacji i kontroli opie-
ki zdrowotnej nad kobietami w okresie okołoporodo-
wym, aktywnej profilaktyki w grupie kobiet wysokie-
go ryzyka i ze środowisk patologii społecznej, ale
także w znacznej mierze zależy od stylu życia mło-
dych kobiet. Mając to na uwadze, Ministerstwo Zdro-
wia podejmuje działania mające na celu wzmocnienie
systemu trójstopniowej opieki perinatalnej, wprowa-
dzonego w 1995 r. w ramach realizacji „Programu
poprawy opieki perinatalnej w Polsce”. Od 2008 r.
Narodowy Fundusz Zdrowia, zawierając umowy ze
świadczeniodawcami, kieruje się zasadami tego sys-
temu opieki. Ponadto podjęte zostały prace mające
na celu opracowanie standardu opieki okołoporodo-
wej. Na ukończeniu są prace Zespołu do spraw opra-
cowania standardu opieki okołoporodowej powołane-
go zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 31 paź-
dziernika 2007 r. (Dz. Urz. MZ Nr 16, poz. 90, ze zm.).
Projektowany standard ma na celu zapewnienie ko-
bietom ciężarnym świadczeń opieki zdrowotnej odpo-
wiadających zaleceniom Światowej Organizacji Zdro-
wia oraz aktualnej wiedzy medycznej. Świadczenia
te obejmują opiekę nad kobietą podczas ciąży, porodu
i połogu oraz opiekę nad noworodkiem. W zakresie
tej opieki uwzględnia się również działania eduka-
cyjne podejmowane zarówno przed porodem, jak i po
porodzie. Zgodnie z założeniem świadczenia uwzględ-
nione w opracowanym przez ten zespół standardzie
będą w pełni finansowane ze środków publicznych.
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
oraz grupy posłów
w sprawie wyprzedaży spółek Skarbu Państwa
(11771)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowca,
Kazimierza Moskala oraz Zbigniewa Dolaty z dnia
30 września br., znak: SPS-023-11771/09, w sprawie
wyprzedaży spółek Skarbu Państwa uprzejmie in-
formuję.
Odpowiadając na pytanie, jakie konsekwencje dla
gospodarki będzie miało stracenie kontroli państwa
nad spółkami Skarbu Państwa, uprzejmie informuję,
iż w dniu 11 sierpnia br. Rada Ministrów przyjęła
zaktualizowany plan prywatyzacji pt. „Kluczowe
spółki do prywatyzacji w latach 2009–2010 – aktu-
alizacja Planu prywatyzacji na lata 2008–2011”,
w którym wskazano 54 kluczowe spółki do prywaty-
zacji w latach 2009–2010. Wymienione w ww. doku-
mencie spółki stanowią jedynie część podmiotów, nad
którymi minister skarbu państwa sprawuje nadzór
właścicielski (na koniec sierpnia br. minister skarbu
państwa wykonywał prawa z akcji/udziałów w 1143
spółkach).
Należy również podkreślić, iż w przypadku wy-
branych podmiotów, pomimo sprzedaży części akcji/
udziałów, Skarb Państwa zachowa władztwo korpo-
racyjne w tych podmiotach. Dotyczy to spółek takich,
jak m.in.: Tauron Polska Energia SA, KGHM Polska
Miedź SA oraz Grupa Lotos SA. Wobec części pod-
miotów, w których minister skarbu państwa wyko-
nuje uprawnienia właścicielskie, polityka prywatyza-
cyjna określona jest w strategiach i politykach bran-
żowych, np. w Polityce dla przemysłu gazu ziemnego
z dnia 20 marca 2007 r., polityce rządu RP dla prze-
mysłu naftowego w Polsce z dnia 6 lutego 2007 r., czy
strategii dla transportu kolejowego do roku 2013
z dnia 17 kwietnia 2007 r. Powyższe dokumenty rzą-
dowe determinują ścieżkę prywatyzacyjną wskaza-
nych w nich podmiotów bądź też określają brak dzia-
łań prywatyzacyjnych.
Tym samym Skarb Państwa nie straci kontroli
nad tymi spółkami, a prywatyzacja części akcji/
udziałów będzie miała korzystny wpływ na gospodar-
kę, zarówno w skali mikroekonomicznej (wzrost na-

kładów na inwestycje dla poszczególnych podmio-
tów), jak i makroekonomicznej (wzrost inwestycji
globalnych, wzrost popytu na dobra i usługi na in-
nych rynkach jako pośredni efekt wzrostu nakładów
na inwestycje w prywatyzowanych podmiotach).
Z kolei odpowiadając na dwa kolejne pytania, co
daje rządowi wyprzedaż spółek w czasie największe-
go od lat kryzysu w skali globalnej oraz czy nie uwa-
ża pan minister, iż pozbywanie się spółek Skarbu
Państwa, często za bezcen, to wyprzedaż majątku
narodowego, po pierwsze, warto zauważyć, iż rozwój
sektora prywatnego, poprzez przyspieszenie zmian
własnościowych, przyczynia się do wzrostu inwesty-
cji, poprawy kondycji finansowej podmiotów i zmniej-
szania różnic efektywnościowych między nimi. W trud-
nym okresie dekoniunktury gospodarczej prywaty-
zacja może być nie tylko źródłem przychodów budże-
towych, ale także istotnym czynnikiem stabilizacji
i rozwoju spółek Skarbu Państwa. Ponadto przyspie-
szenie procesu prywatyzacji jest szansą na szybszy
wzrost gospodarczy oraz poprawę konkurencyjności
polskiej gospodarki.
Po drugie, zbycie akcji czy udziałów należących
do Skarbu Państwa poprzedzane jest w każdej ze
spółek nie tylko obligatoryjnymi analizami przedpry-
watyzacyjnymi, ale również analizami bieżącej sytu-
acji na rynkach finansowych pod kątem optymaliza-
cji planowanych przychodów. Prowadzony jest także
monitoring rynku finansowego oraz czynników istot-
nie oddziałujących na prowadzone procesy prywaty-
zacyjne.
Po trzecie, przed rozpoczęciem fazy poszukiwania
inwestorów przeprowadzane są analizy przedprywa-
tyzacyjne, w tym oszacowanie wartości spółki. Osza-
cowanie takie jest dokonywane przy użyciu co naj-
mniej dwóch metod wyceny, w tym np. zdyskontowa-
nych przyszłych przepływów pieniężnych, wartości
skorygowanej aktywów netto czy przy zastosowaniu
mnożnika zysku. Wyboru metody wyceny dokonuje
się w zależności od sytuacji ekonomiczno-finansowej
spółki. Przeprowadzana analiza odzwierciedla za-
równo obecną, jak i prognozowaną sytuację podmio-
tu. Oceniane są także stan i perspektywy rozwoju
spółki. Nigdy nie odbywa się zatem „wyprzedaż ma-
jątku narodowego za bezcen”.
Podsumowując, proces prywatyzacji pozwala na
rozwój spółek oraz uzyskanie środków finansowych
niezbędnych do prowadzenia inwestycji na rynku
krajowym – jest to zatem działanie ekonomicznie
uzasadnione, które korzystnie oddziałuje zarówno na
poszczególne podmioty, jak i gospodarkę krajową.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
727
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
w sprawie zwiększającego się zadłużenia
Skarbu Państwa (11772)
Szanowny Panie Marszałku! W załączeniu prze-
syłam odpowiedź na interpelację pana posła Piotra
Cybulskiego w sprawie zadłużenia Skarbu Państwa
przedłożoną w piśmie z dnia 30 września 2009 r.
(SPS-023-11772/09).
Ad 1.W jaki sposób minister finansów zwiększy
dochody Skarbu Państwa, jeżeli założymy niepowo-
dzenie prywatyzacji i uzyskanie mniej niż 25 mld zł
oraz konieczność przekazania wyższej dotacji do FUS
ze względu na problemy na rynku pracy (co jeszcze
bardziej zwiększy zadłużenie)?
Zgodnie z ustaleniami Rady Ministrów z dnia
7 lipca 2009 r. minister skarbu państwa został zobo-
wiązany do przyspieszenia prowadzonych procesów
prywatyzacyjnych. Prywatyzacja traktowana jest
jako jedno z priorytetowych zadań rządu w 2010 r.
i przewidywana jest pełna realizacja planu przycho-
dów z prywatyzacji zapisanego w projekcie ustawy
budżetowej na 2010 r. (25 mld zł przychodów brutto,
w tym 9,2 mld wpływów do budżetu). Mniejsza ska-
la przychodów z prywatyzacji, przy niezmienionym
poziomie potrzeb do sfinansowania, będzie zatem
oznaczała konieczność zwiększenia emisji i poziomu
długu.
Po uchwaleniu ustawy budżetowej zarówno zapi-
sana w niej łączna kwota wydatków budżetu pań-
stwa, jak i deficyt budżetu państwa stanowią nieprze-
kraczalny limit. Oznacza to, że ewentualna potrzeba
zwiększenia wydatków w jednej części budżetowej
wymaga ograniczenia wydatków w innej części bu-
dżetowej, zgodnie z procedurami określonymi w usta-
wie o finansach publicznych. Dokonywane w ubie-
głych latach zwiększenie dotacji na rzecz Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych wynikało z powstania
oszczędności w innych częściach. Jednocześnie w sy-
tuacji dysponowania niewystarczającymi środkami
ZUS ma on możliwość zaciągania kredytu w bankach
komercyjnych.
Ad 2. Co zrobi rząd RP w przypadku zwiększenia
obsługi długu publicznego? W 2010 r. rząd będzie mu-
siał pożyczyć na rynku aż 203 mld zł, czyli 1/3 całego
długu publicznego Skarbu Państwa. To oznacza, że
inwestorzy mogą zażądać wyższego oprocentowania
długu. Już dziś koszt pożyczania pieniędzy przez Pol-
skę jest zdecydowanie wyższy niż np. Czech.
Poziom rentowności sprzedawanych przez mini-
stra finansów skarbowych papierów wartościowych
(SPW) kształtuje się jako wypadkowa wielu czynni-
ków o charakterze lokalnym, regionalnym i global-
nym, a sytuacja budżetowa, w tym poziom potrzeb
pożyczkowych budżetu państwa, jest jednym z nich.
728
Pozostałe czynniki są związane z bieżącym i progno-
zowanym rozwojem sytuacji na rynkach finanso-
wych, sytuacją gospodarczą, jak również polityczną.
Do najistotniejszych z nich należą:
— poziom inflacji i stóp banku centralnego oraz
ich prognozy na przyszłość,
—poziom kursu walutowego i jego zmienność,
— napływ kapitału zagranicznego,
— sytuacja w sektorze bankowym pod względem
płynności,
— ocena ryzyka inwestycyjnego,
— sytuacja gospodarcza i jej perspektywy (tempo
wzrostu PKB, wskaźniki tempa produkcji, konsump-
cji, inwestycji, zatrudnienia itp.),
— sytuacja na zagranicznych rynkach bazowych
(przede wszystkim rynek euro i dolara) oraz regio-
nalnych (głównie Czechy, Węgry oraz kraje nadbał-
tyckie),
— sytuacja w zakresie bilansu płatniczego.
Poziomy rentowności SPW w 2010 r. będą zatem
uzależnione od kształtowania się, oprócz sytuacji bu-
dżetowej, wszystkich wymienionych czynników. Jed-
nocześnie należy zauważyć, że:
1. Z punktu widzenia inwestorów większe znacze-
nie niż kwota 204,2 mld zł (potrzeby pożyczkowe
brutto) ma kwota założonych potrzeb netto (82,4 mld
zł). Środki uzyskiwane przez inwestorów z tytułu
wykupu długu przez Skarb Państwa (121,8 mld zł)
są z reguły bowiem reinwestowane w SPW. Jedno-
cześnie w kwocie potrzeb netto zawarte są środki
przekazywane z budżetu do inwestorów z tytułu
kosztów obsługi długu (34,9 mld zł) oraz reformy
emerytalnej (22,5 mld zł), które w znacznej mierze
są również inwestowane w SPW.
2. Przedstawiony przez rząd projekt ustawy bu-
dżetowej na 2010 r. zawierający plan potrzeb pożycz-
kowych i ich finansowania nie wpłynął w sposób
istotny na poziom rentowności SPW.
3. Wpływ przedstawionych czynników na poziomy
rentowności jest uzależniony również od okresu za-
padalności instrumentu. Na rentowność krótszych
SPW większy wpływ wywiera poziom bieżącej infla-
cji i stóp banku centralnego oraz sytuacja w sektorze
bankowym pod względem płynności. Z kolei dla ren-
towności dłuższych instrumentów większe znaczenie
mają perspektywy gospodarcze i fiskalne. Aktualna
wycena rynkowa przyszłorocznych rentowności
wskazuje na ich wzrost dla SPW krótkoterminowych
(do 2 lat), co wynika z przewidywań podwyżek stóp
banku centralnego. Rentowności SPW długotermi-
nowych (do 10 lat) są zbliżone do obecnych pozio-
mów.
4. Niższy niż w Polsce poziom rentowności skar-
bowych papierów w Czechach wynika z niższej stopy
banku centralnego (1,25% wobec 3,50%) w efekcie
niższej inflacji (ostatni odczyt r/r 0,2% wobec 3,7%).
Ad 3. Przekroczenie konstytucyjnego limitu 60-
-procentowego zadłużenia państwa oznacza koniecz-
ność uchwalenia zrównoważonego budżetu. Czyli
z miesiąca na miesiąc rząd musiałby „znaleźć” bra-
kujące 50–60 mld zł. To oznaczałoby drastyczne pod-
wyżki podatków lub zamrożenie niemal wszystkich
inwestycji lub drastyczne cięcia wydatków socjalnych
(w tym także emerytur). Takie decyzje oznaczałyby
konieczność zmian ustawowych. Co rząd zamierza
zrobić w tym przypadku?
Zgodnie z przyjętą w dniu 29 września 2009 r.
i przekazaną do Sejmu wraz z uzasadnieniem projek-
tu ustawy budżetowej „Strategią zarządzania dłu-
giem sektora finansów publicznych w latach 2010–
–2012”, przy przyjętych założeniach makroekono-
micznych, relacja długu publicznego do PKB (która
na koniec 2008 r. wyniosła 47,0%) będzie rosła, prze-
kraczając próg 50% w 2010 r. Zgodnie z ustawą o fi-
nansach publicznych przekroczenie progu 50%
w 2010 r. oznaczać będzie konieczność przyjęcia
w ustawie budżetowej na 2012 r. relacji deficytu bu-
dżetowego do dochodów nie wyższej niż założona
w budżecie na 2011 r.
W latach 2010–2012 relacja długu do PKB będzie
utrzymywać się blisko progu 55% (54,5%–54,8%).
Oznacza to występowanie znacznego ryzyka przekro-
czenia tego progu i uruchomienia sankcji wynikają-
cych z ustawy o finansach publicznych. Celem rządu
jest niedopuszczenie do przekroczenia przez dług pu-
bliczny progu 55%, a zatem również niedopuszczenie
do przekroczenia konstytucyjnego limitu 60%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie algorytmu podziału środków
przeznaczonych na leczenie pacjentów
w szpitalach na poszczególne województwa
(11782)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Wojciecha Wilka, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 24 września 2009 r. w spra-
wie algorytmu podziału środków przeznaczonych na
leczenie pacjentów w szpitalach na poszczególne wo-
jewództwa, która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r. (znak: SPS-023-11782/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ pragnę poinformować, że

Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która zosta-
ła skierowana w dniu 28 września 2009 r. do podpisu
prezydenta RP.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Po wejściu tej ustawy w życie zostanie wydane
odpowiednie rozporządzenie regulujące szczegółowe
kryteria podziału środków oraz zostanie zmieniony
plan finansowy NFZ na rok 2010.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ni-
niejszej ustawy, dokona zmiany planu finansowego
NFZ na rok 2010 wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie uwzględniania potrzeb i interesów
lokalnych społeczności podczas projektowania
dróg ekspresowych, na przykładzie drogi
ekspresowej S17 i miasta Świdnika (11783)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Wojciecha Wilka z dnia 24 wrze-
śnia 2009 r., przekazanego przy piśmie z dnia 30 wrze-
śnia 2009 r., znak: SPS-023-11783/09, w sprawie
uwzględnienia potrzeb i interesów lokalnych społecz-
ności podczas projektowania dróg ekspresowych na
729
przykładzie drogi ekspresowej S17 i miasta Świdnik,
przedstawiam następujące wyjaśnienia dotyczące po-
stawionych pytań.
Wskazany przez pana posła problem związany
jest z realizacją inwestycji „Budowa drogi ekspreso-
wej S17 na odcinku Kurów – Lublin – Piaski”, ujętą
w Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012, przyjętym uchwałą nr 163/2007 Rady Mini-
strów z dnia 25 września 2007 r. Ponadto powyższe
zadanie znajduje się na liście indykatywnej do Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013 w ramach priorytetu VI: Drogowa i lotni-
cza sieć TEN-T.
Aktualnie Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad realizuje prace związane z uzyskaniem
decyzji administracyjnych umożliwiających rozpo-
częcie robót budowlanych. Stosownie do art. 59 i 61
ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz.
1227, z późn. zm.) Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad Oddział w Lublinie w dniu 12 maja
2009 r. zwróciła się do regionalnego dyrektora ochro-
ny środowiska w Lublinie o wydanie decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia „Budowa drogi ekspresowej S17 od-
cinek Kurów – Lublin – Piaski”, zadanie nr 1, 2, 3
i 4: Odcinek Kurów (od węzła „Sielce” wraz z wę-
złem) – węzeł „Witosa” z włączeniem do drogi Lublin
– Piaski. Postępowanie prowadzone jest z udziałem
społeczeństwa i każdy ma prawo zgłaszania uwag
i wniosków. Informację o takiej możliwości podano do
publicznej wiadomości w obwieszczeniu regionalnego
dyrektora ochrony środowiska w Lublinie z dnia 11
sierpnia 2009 r. Nadmieniam, że inwestor – GDDKiA
Oddział w Lublinie przeprowadził działania informa-
cyjno-konsultacyjne związane z planami budowy dro-
gi ekspresowej S17 (S12) na odcinku Kurów – Lublin
– Piaski (wraz z północno-wschodnia obwodnicą Lu-
blina). Materiały dotyczące planowanej inwestycji
były wyłożone do wglądu przez okres trzech tygodni
(1–22 grudnia 2008 r.) również w siedzibie Urzędu
Miasta Świdnik.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
730
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Drozd
oraz grupy posłów
w sprawie narastającego problemu spożywania
alkoholu przez dzieci i młodzież (11785)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację SPS-023-11785/09 pani poseł Ewy Drozd
i grupy posłów w sprawie narastającego problemu
spożywania alkoholu przez dzieci i młodzież, uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej
na bieżąco analizuje sytuację w tym zakresie. Da-
nych o skali zjawiska i trendach epidemiologicznych
dostarczają wyniki cyklicznie powtarzanych ogólno-
polskich badań ankietowych na reprezentatywnej
próbie młodzieży szkolnej.
Wyniki tych badań wskazują, że napoje alkoho-
lowe są najbardziej rozpowszechnioną substancją
psychoaktywną wśród młodzieży szkolnej, podobnie
jak ma to miejsce w dorosłej części społeczeństwa.
Pomimo wysokiej dostępności alkoholu, nie obser-
wuje się stałego narastania problemu, choć wskaź-
niki używania alkoholu przez młodzież nadal są
bardzo wysokie.
Wśród krajów Unii Europejskiej Polska plasuje się
na 16. miejscu pod względem wskaźników spożywania
alkoholu przez młodzież i na 22. miejscu pod wzglę-
dem używania najpopularniejszego narkotyku – kono-
pi indyjskich. Jest też jednym z dwóch krajów Unii
Europejskiej, w którym zanotowano stabilizację tren-
dów lub lekką tendencję spadkową. W interpretacji
wyników badań nie należy pomijać faktu, że równo-
cześnie Polska należy do europejskich liderów w ob-
szarze profilaktyki ze względu na liczbę edukacyjnych
programów profilaktycznych, liczbę przeszkolonych
instruktorów i realizatorów programów, jak również
wprowadzanych przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej rozwiązań systemowych.
Od 2002 r. w podstawie programowej wychowania
przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół1) oraz w ramowych statutach
szkoły2) wprowadzono obowiązek realizacji szkolnego
programu profilaktyki problemów dzieci i młodzieży
spójnego z programem wychowawczym szkół. W myśl
obowiązujących przepisów szkoły realizują zajęcia
profilaktyczne, w tym poświęcone problematyce uza-
leżnienia od alkoholu i narkotyków, w ramach godzin
wychowawczych, a także godzin będących w dyspo-
1)
Rozporządzenie MEN z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie
podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 7,
poz. 38).
2)
Rozporządzenie MENiS z dnia 31 stycznia 2002 r. zmie-
niające rozporządzenie z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramo-
wych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół
(Dz. U. Nr 10, poz. 96).
zycji dyrektora szkoły. Treści profilaktyczne zgodnie
z obowiązującą podstawą programową realizowane
są również w ramach nauczania poszczególnych
przedmiotów. Za organizację działań wychowaw-
czych i zapobiegawczych wśród dzieci i młodzieży
oraz przygotowanie nauczycieli do ich realizacji od-
powiada dyrektor szkoły lub placówki systemu
oświaty. Punktem wyjścia planowania wszelkich
działań wychowawczych i profilaktycznych jest dia-
gnoza występujących problemów w szkole, wyniki
której powinny przełożyć się na działania progra-
mowe opisane w sposób spójny w programach wy-
chowawczym i szkolnym programie profilaktyki.
Programy są przyjmowane do realizacji po akcepta-
cji rady pedagogicznej i rady rodziców. W realizacji
działań profilaktycznych każda szkoła może korzy-
stać z rekomendowanych programów profilaktycz-
nych, które mają potwierdzoną skuteczność i są wpi-
sane do bazy rekomendowanych programów profi-
laktycznych udostępnionej na stronach Centrum
Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Pedagogicz-
nej www.cmppp.edu.pl. Większość z rekomendowa-
nych, a więc sprawdzonych pod względem skutecz-
ności programów, zakłada konieczność ściślej współ-
pracy z lokalnym środowiskiem i władzami gmin-
nymi. Ocena efektywności działań profilaktycznych
prowadzonych w szkole w ramach szkolnego progra-
mu profilaktyki należy do zadań dyrektora i rady
pedagogicznej w konsultacji z rodzicami.
Standardem profesjonalnych programów eduka-
cyjnych, zwłaszcza dłuższych i bardziej rozbudowa-
nych, są zajęcia dla rodziców lub opiekunów realizo-
wane równolegle z zajęciami dla uczniów. Ten ele-
ment programu ma na celu pozyskanie rodziców jako
koalicjantów szkoły w zapobieganiu problemowym
zachowaniom dzieci i młodzieży oraz wyposażenie
ich w wiedzę i umiejętności umożliwiające właściwe
reagowanie na zagrożenia.
Istnieją również specjalne programy adresowane
do rodziców. Najbardziej popularnym i rozpowszech-
nionym programem tego typu jest „Szkoła dla Rodzi-
ców i Wychowawców” obejmująca 40-godzinny tre-
ning kluczowych umiejętności wychowawczych,
w którym uczestniczy około 2000 rodziców rocznie.
Oprócz podstawowego treningu z inicjatywy Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej powstały dodatkowe
części programu dla rodziców dzieci w wieku dojrze-
wania, dla rodziców dzieci niepełnosprawnych i ro-
dziców adopcyjnych. W trakcie pilotażu znajduje się
kolejna wersja programu adresowana do rodziców
powracających z emigracji zarobkowej. Celem trenin-
gu jest pomoc rodzicom w odbudowaniu więzi z dziec-
kiem i podjęciu ponownie funkcji wychowawczych.
Należy jednak zaznaczyć, że nie wszystkie progra-
my implementowane w szkołach decyzją samorządów
obejmują rodziców i opiekunów. Znaczna ich część to
propozycje kierowane tylko do dzieci i młodzieży.
Ponieważ u podłoża różnych zachowań problemo-
wych dzieci i młodzieży, m.in. palenia tytoniu, picia
alkoholu czy też agresji, leży podobny zestaw czyn-
ników ryzyka, programy profilaktyczne adresowane
do całej populacji dzieci i młodzieży szkolnej, zgodnie

ze standardami naukowej profilaktyki, powinny mieć
charakter uniwersalny. Zdecydowana większość edu-
kacyjnych programów profilaktycznych realizowa-
nych w szkołach w ramach szkolnego programu pro-
filaktyki to właśnie propozycje uniwersalne, obejmu-
jące promocję zdrowego stylu życia, promocję warto-
ści społecznych, wiedzę o zagrożeniach oraz trening
najważniejszych umiejętności psychologicznych i spo-
łecznych dotyczących zagadnień: jak radzić sobie
z napięciem i stresem, jak podejmować odpowiedzial-
ne decyzje, jak budować dobre relacje z rówieśnikami
i dorosłymi, jak niekonfliktowo opierać się presji gru-
py rówieśniczej itp. Profesjonalne programy zamiesz-
czone w Banku Rekomendowanych Programów Pro-
filaktycznych są przykładami profilaktyki integral-
nej. Ich dodatkową wartością jest włączanie rodzi-
ców, przez co łączą profilaktykę szkolną z wychowa-
niem w rodzinie.
Należy zaznaczyć, że wpływ na szerokie działania
profilaktyki alkoholowej mają jednostki samorządu
terytorialnego. Zgodnie z przepisami ustawy o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi3) każda gmina ma obowiązek tworzenia gmin-
nego programu profilaktyki i rozwiązywania proble-
mów alkoholowych przyjmowanego uchwałą rady
gminy, który zawierać powinien zaplanowane dzia-
łania w zakresie profilaktyki dzieci i młodzieży.
W program wpisywać się powinny uchwały rad gmin
w zakresie liczby i usytuowania punktów sprzedaży
napojów alkoholowych oraz inne działania związane
z lokalną polityką alkoholową.
Finansowanie programów profilaktycznych nale-
ży do zadań samorządów szczebla gminnego, stąd
decyzja o wyborze programów jest podejmowana
przez dyrektora szkoły i samorząd gminny.
Działania z zakresu profilaktyki używania przez
młodzież środków psychoaktywnych realizują w szko-
łach i placówkach systemu oświaty nauczyciele, pe-
dagodzy i psycholodzy. Stan zatrudnienia w szkołach
specjalistów przedstawia tabela 1.
Tabela 1. Zatrudnienie specjalistów w przedszko-
lach i w różnych typach szkół wg stanu na 30 wrze-
śnia 2008 r.
Lp. Nazwa typu szkoły
Liczba
Pedagog*
szkół
1. Przedszkola 8077 287 (0,03%)
Szkoła
2.
podstawowa
14 000 6508 (46.5%)
3. Gimnazjum 7265 4494 (61,8%)
Liceum
4.
ogólnokształcące,
4883 1295 (26,5%)
profilowane
i uzupełniające
Technikum,
5. w tym 3263 585 (17,9%)
uzupełniające
6.
Zasadnicza szkoła
1888 258 (13,7%)
zawodowa
3)
Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu al-
koholizmowi z dnia 26 października 1982 r. (Dz. U. z 2002 r.
Nr 70, poz. 473).
731
Poza szkołą pomoc uczniom i ich rodzicom
świadczą poradnie psychologiczno-pedagogiczne.
W Polsce mamy 560 poradni, w których zatrudnio-
nych jest 3320 psychologów w przeliczeniu na peł-
ny etat. Jednym z zadań poradni jest profilaktyka
zachowań ryzykownych dzieci i młodzieży, jak rów-
nież terapia.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie dyspono-
wało dotychczas precyzyjnymi informacjami o licz-
bie i jakości programów realizowanych w szkołach.
Źródłem informacji były raporty gmin składane
corocznie do Państwowej Agencji Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych. Wynika z nich, że ok.
20% gmin nie finansuje szkolnej profilaktyki.
W pozostałych finansowane są i wdrażane zarówno
profesjonalne programy uwzględniające standardy
jakości, jak i lokalne autorskie projekty o nieznanej
jakości.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, mając na uwa-
dze konieczność monitorowania zjawiska używania
przez młodzież szkolną środków psychoaktywnych,
jak również konieczność stałego podnoszenia sku-
teczności działań profilaktycznych na terenie szkół
i placówek systemu oświaty, podjęło w bieżącym roku
następujące działania:
1) opracowanie narzędzia do zbierania danych
statystycznych: ilościowych i jakościowych, ze szkół
i placówek systemu oświaty dotyczących realizacji
działań profilaktycznych; po przeprowadzeniu pilo-
tażowych badań sprawdzających trafność narzędzia,
konsultacji specjalistów, udostępnione będzie dyrek-
torom szkół oraz pracownikom nadzoru pedagogicz-
nego w kuratoriach oświaty;
2) w ramach Europejskiego Programu Identyfi-
kacji, Oceny i Selekcji Programów Profilaktycz-
nych (EDDRA) zespół specjalistów z Centrum Me-
todycznego Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej
– jednostki podległej ministrowi edukacji narodo-
wej wraz ze specjalistami z Krajowego Biura ds.
Przeciwdziałania Narkomanii, Państwowej Agen-
cji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych oraz
Instytutu Psychiatrii i Neurologii opracował nowe
standardy oraz projekt Systemu Rekomendacji
Psycholog*
Programów Profilaktycznych; projekt został pod-
dany konsultacji w środowisku, a obecnie trwa jego
331 (4,1%) pilotaż; standardy i system rekomendacji umożli-
1113 (7,9%) wią właściwą selekcję programów profilaktycznych
1062 (14,6%)
do Bazy Rekomendowanych Programów Profilak-
tycznych ogólnie udostępnionej wszystkim zainte-
311 (6,4%)
resowanym nauczycielom i organizacjom pozarzą-
dowym;
3) podjęcie ponadresortowej inicjatywy dotyczą-
94 (2,9%) cej pomocy dziecku i rodzinie w ramach współpracy
interdyscyplinarnej w środowisku lokalnym; w skład
80 (4,2%) takich zespołów powinni wchodzić przedstawiciele
z poszczególnych resortów, m.in. oświaty, pomocy
społecznej, wymiaru sprawiedliwości, Policji, gmin-
nych komisji rozwiązywania problemów alkoholo-
wych, którzy w ramach swoich zadań podejmują
wczesną interwencję i nakreślają plan pomocy z mo-
732
nitorowaniem procesu wychodzenia rodziny, dziec-
ka z kryzysu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie programu unijnego
„Owoce w szkole” (11787)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego, załą-
czoną przy piśmie znak: SPS-023-11787/09 z dnia 30
września br., w sprawie programu „Owoce w szkole”,
niniejszym przekazuję Panu Marszałkowi odpowiedź
na przedstawione w ww. interpelacji kwestie.
W ostatnim czasie w resorcie podjęto szereg dzia-
łań zorientowanych na zwiększenie popytu na pro-
dukty rolne. Jednym z nich jest program „Owoce
w szkole”. Program, ustanowiony na podstawie prze-
pisów wspólnotowych oraz rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie realiza-
cji przez Agencję Rynku Rolnego zadań związanych
z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej programu „Owoce w szkole” w roku szkolnym
2009/2010, ma przede wszystkim na celu wykreowa-
nie wśród dzieci zdrowych nawyków żywieniowych
polegających na wzbogaceniu ich diety o owoce i wa-
rzywa. Aktualnie w Polsce średni poziom spożycia
owoców i warzyw świeżych w przeliczeniu na jednego
mieszkańca należy do najniższych w Unii Europej-
skiej, co oznacza, że jest duży potencjał do zwiększe-
nia popytu na te produkty. Jednocześnie Polska na-
leży do największych producentów owoców i warzyw
w Europie. Zwiększenie popytu na świeże owoce
i warzywa wywołane wzrostem poziomu spożycia
krajowego pozwoli na przeznaczenie większej ilości
wyprodukowanych w Polsce owoców i warzyw na
krajowy rynek produktów przeznaczonych do bezpo-
średniej konsumpcji.
Polska podjęła decyzję o wdrożeniu programu
„Owoce w szkole”, począwszy od roku szkolnego
2009/2010. W związku z taką decyzją oraz zobowią-
zaniem nałożonym na kraje członkowskie, które za-
mierzają wdrożyć system „Owoce w szkole” na pod-
stawie przepisów art. 103ga znowelizowanego rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, przygotowano
„Strategię krajową wdrożenia w Rzeczypospolitej
Polskiej programu”Owoce w szkole”w roku szkolnym
2009/2010”. W dokumencie tym zawarte zostały cele,
jakie przyjęto przy konstruowaniu założeń do pro-
gramu, środki, za pomocą których ww. cele powinny
zostać osiągnięte, oraz ogólne założenia dotyczące
sposobu wdrożenia programu, w szczególności te,
które wynikają z przepisów art. 16 ust. 1 rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 288/2009.
Strategia, o której mowa, została przygotowana
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi we
współpracy z Ministerstwem Edukacji Narodowej,
Ministerstwem Zdrowia oraz Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej. Wśród najistotniejszych zagad-
nień określonych w strategii zamieszczono: budżet
programu, grupę docelową, produkty kwalifikujące
się do dystrybucji oraz jego komponenty.
Celem programu „Owoce w szkole” jest skuteczne
przeciwdziałanie następującym problemom:
— wzrastającemu udziałowi osób z nadwagą i oty-
łych wśród dzieci i młodzieży w wieku szkolnym,
— wzrostowi zachorowań na choroby cywilizacyj-
ne spowodowanemu nieodpowiednią dietą, wynika-
jącą m.in. z braku ukształtowania w młodym wieku
zdrowych nawyków żywieniowych,
— spadkowi konsumpcji owoców i warzyw w Pol-
sce, pozostającej i tak na bardzo niskim poziomie
w porównaniu do średniej wspólnotowej.
Powyższy cel powinien zostać osiągnięty po-
przez:
— trwałe ukształtowanie wśród dzieci nawyków
żywieniowych polegających na regularnym spożywa-
niu owoców i warzyw poprzez zwiększenie udziału
tych produktów w ich codziennej diecie,
— podniesienie świadomości społecznej, w tym
w szczególności dzieci, w zakresie zdrowego odży-
wiania.
Budżet programu dla Polski określono w kwocie
12 297 064 EUR (w tym z budżetu UE: 9 222 798
EUR, a krajowego: 3 074 266 EUR). Wielkość grupy
docelowej wynosi 1 076 881 dzieci (uczniowie szkół
podstawowych w klasach I–III, liczbę tę oszacowało
Ministerstwo Edukacji Narodowej). Produkty kwa-
lifikujące się do dystrybucji: jabłka, gruszki, tru-
skawki, marchew, rzodkiewka, papryka słodka, ogór-
ki, soki owocowe, soki warzywne oraz soki owocowo-
-warzywne.
W dniu 14 sierpnia br. opublikowano rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w spra-
wie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań
związanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku
szkolnym 2009/2010. Rozporządzenie to określa sys-
tem udostępniania owoców i warzyw dzieciom.
Na podstawie przepisów ww. rozporządzenia Rady
Ministrów Agencja Rynku Rolnego przyjmuje zgło-
szenia szkół zamierzających uczestniczyć w progra-
mie w danym semestrze oraz zatwierdza podmioty,
które są przygotowane do realizacji dostaw owoców
i warzyw w ramach programu. Szkoły wraz z za-
twierdzonymi podmiotami zawiązują umowy, w któ-
rych określa się harmonogram i ilość dostarczanych

produktów, zgodnie ze sposobem udostępniania okre-
ślonym w rozporządzeniu.
Owoce i warzywa mają być udostępniane dzieciom
w stanie gotowym do bezpośredniego spożycia, czyli
umyte, w przypadku warzyw, tj. marchew, ogórek
i papryka, pokrojone w słupki, tak aby dzieci nie mia-
ły problemów z łatwym i sprawnym spożywaniem
tych produktów. Udostępniane dzieciom porcje skła-
dają się z owocu/-ów albo soku owocowego oraz wa-
rzywa/-yw albo soku warzywnego/owocowo-warzyw-
nego. Liczba porcji, w skład których wchodzą po-
szczególne produkty, została określona dla poszcze-
gólnych wariantów sposobu udostępniania, w załącz-
niku do rozporządzenia.
Produkty, o których mowa, mogą być udostępnia-
ne w ciągu dwóch semestrów roku szkolnego 2009/
2010, w 2 okresach trwających łącznie dwadzieścia
tygodni (1. okres trwający łącznie 10 tygodni w I se-
mestrze i 2. okres trwający łącznie 10 tygodni w II
semestrze). Ilość porcji udostępnianych w ciągu da-
nego okresu zależy od liczby dzieci, które będą brały
udział w programie w danym semestrze. W zależno-
ści od realizowanego wariantu w ciągu jednego dzie-
sięciotygodniowego okresu dzieciom udostępnia się
20, 30 lub 40 porcji.
W założeniach strategii krajowej przewidziano, że
pierwszy program „Owoce w szkole” w Polsce będzie
realizowany tylko w roku 2009/2010. Bieżący rok
szkolny wdrażania programu należy traktować jako
rok pilotażowy, podczas którego administracja zbiera
doświadczenia na potrzeby opracowania następnej
strategii, na kolejne lata szkolne, przewidującej dłuż-
szy okres wdrażania programu. Zważywszy, że ww.
rozporządzenie przewiduje podział na dwa okresy udo-
stępniania realizowane w dwóch semestrach, w razie
konieczności możliwe będzie dokonanie jego modyfi-
kacji dla semestru II bieżącego roku szkolnego.
Do udziału w programie w I semestrze roku szkol-
nego 2009/2010 zgłosiło się 9471 szkół podstawo-
wych, z czego 733 to szkoły w województwie śląskim.
Na bieżącym etapie nie ma możliwości przesunięcia
terminu, w jakim szkoły zgłaszają do oddziału tere-
nowego Agencji Rynku Rolnego zamiar uczestnicze-
nia w programie w I semestrze bieżącego roku szkol-
nego. Upowszechnianie informacji na temat progra-
mu „Owoce w szkole” wśród nauczycieli i uczniów
leży w kompetencji resortu oświaty, z którym Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi blisko współpra-
cuje przy wdrażaniu poszczególnych elementów pro-
gramu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
733
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie pobierania opłaty skarbowej
za wydanie zaświadczenia VAT-25 (11793)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 30 września 2009 r., znak: SPS-023-11793/09,
przy którym przesłana została interpelacja pana posła
Dariusza Lipińskiego dotycząca spraw związanych
z opłatą skarbową pobieraną za wydanie zaświadcze-
nia na druku VAT-25, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z przepisem art. 105 ust. 1 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, ze zm.) naczelnicy urzędów skarbo-
wych dla celów związanych z rejestracją środków
transportu są obowiązani do wydawania zaświad-
czeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika
podatku od towarów i usług – w przypadkach, o któ-
rych mowa w art. 103 ust. 3 i 4 cyt. ustawy lub po-
twierdzających brak obowiązku uiszczenia tego po-
datku z tytułu przywozu nabywanych z terytorium
państwa członkowskiego innego niż terytorium kra-
ju pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na
terytorium kraju (na druku VAT-25). Od wydawa-
nych zaświadczeń potwierdzających brak obowiązku
uiszczenia podatku pobierana jest opłata skarbowa
zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 16 li-
stopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225,
poz. 1635, ze zm.) w związku z załącznikiem do ww.
ustawy „Wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, staw-
ki tej opłaty oraz zwolnienia”, część II „Wydanie za-
świadczenia”, pkt 11.
Należy zaznaczyć, że opłata skarbowa za wydanie
ww. zaświadczeń jest opłatą za czynności administra-
cyjne i stanowi element kontroli prawidłowości roz-
liczania podatku VAT od zakupionych pojazdów na
terytorium Unii Europejskiej. Podkreślenia wymaga
fakt, że do chwili obecnej Komisja Europejska nie
wysuwała żadnych zarzutów formalnych, które
wskazywałyby, że tę opłatę należy uznać za niezgod-
ną z prawem Unii Europejskiej.
Trudno wypowiadać się natomiast co do argu-
mentacji, którą posłużyły się samorządowe kolegia
odwoławcze w swoich rozstrzygnięciach, w których
stwierdziły, iż pobór opłaty skarbowej narusza prawo
wspólnotowe bez znajomości tych spraw.
Resort finansów nie posiada informacji na temat
ewentualnej skali roszczeń dotyczących pobranej
opłaty skarbowej od ww. zaświadczeń.
Równocześnie uprzejmie informuję, że sygnalizo-
wane przez pana posła problemy zostaną wszech-
stronnie przeanalizowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
734
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie upowszechnienia nauki gry
w szachy w szkołach (11794)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Dariusza Lipińskiego (SPS-023-
-11794/09) w sprawie „upowszechniania nauki gry
w szachy w szkołach” uprzejmie wyjaśniam.
Nowa podstawa programowa określona rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17) ma na celu podniesienie jakości kształ-
cenia. Szczególny nacisk kładzie również na samo-
dzielność myślenia oraz umiejętności matematyczne
uczniów.
Zadaniem szkoły jest ponadto podjęcie działań
mających na celu zindywidualizowane wspomaganie
rozwoju każdego ucznia, w tym również w zakresie
rozwoju:
— czynności umysłowych ważnych dla uczenia się
matematyki,
— dyscypliny poznawczej,
— zdolności koncentracji,
— wyobraźni przestrzennej
– czemu skutecznie sprzyja nauka gry w szachy
jako metoda rozwijania logicznego myślenia.
W podstawie programowej wychowania przed-
szkolnego określone zostały wymagania szczegółowe
dotyczące wspomagania rozwoju intelektualnego
dzieci wraz z edukacją matematyczną.
W zakresie wspomagania rozwoju umysłowego
oraz kształtowania wiadomości i umiejętności mate-
matycznych dzieci na I etapie edukacyjnym (eduka-
cja wczesnoszkolna, klasy I–III szkoły podstawowej)
wymagania szczegółowe określone zostały w obsza-
rze: edukacja matematyczna. Nacisk został tu poło-
żony na rozwój czynności umysłowych ważnych dla
uczenia się matematyki, w tym ustalanie równolicz-
ności, układanie i klasyfikacja obiektów oraz kształ-
towanie rozumnego i konsekwentnego zachowania
się w sytuacjach trudnych i wymagających wysiłku
intelektualnego. Natomiast w obszarze: zajęcia kom-
puterowe przewidziano dla ucznia kończącego klasę
III umiejętność posługiwania się wybranymi progra-
mami i grami edukacyjnymi, pośród których mogły-
by znaleźć się również szachy.
Podstawa programowa matematyki na II etapie
edukacyjnym w celach kształcenia zwraca uwagę
m.in. na rozumowanie i tworzenie strategii oraz mo-
delowanie matematyczne. Zajęcia komputerowe na-
tomiast mają na celu rozwój umiejętności w zakresie
rozwiązywania problemów i podejmowania decyzji
z wykorzystaniem komputera, jak również umiejęt-
ności wykorzystywania komputera do poszerzania
wiedzy i umiejętności z różnych dziedzin, a także do
rozwijania zainteresowań. W wymaganiach szczegó-
łowych zwraca się zatem uwagę m.in. na wykorzy-
stywanie komputera oraz programów i gier eduka-
cyjnych do poszerzania wiedzy z różnych dziedzin
oraz do rozwijania zainteresowań.
Uczniowie na III etapie edukacyjnym (gimna-
zjum) zdobywają umiejętności m.in. w zakresie mo-
delowania matematycznego oraz użycia i tworzenia
strategii. Umiejętności te na IV etapie edukacyjnym
(szkoła ponadgimnazjalna) będą utrwalane oraz roz-
wijane w szerszym zakresie.
Podstawa programowa informatyki na III i IV
etapach edukacyjnych ma na celu przygotowanie
ucznia do rozwiązywania problemów i podejmowania
decyzji z wykorzystaniem komputera, z zastosowa-
niem podejścia algorytmicznego, jak też do wykorzy-
stywania programów i gier edukacyjnych do posze-
rzania wiedzy i umiejętności z różnych dziedzin oraz
do rozwijania zainteresowań.
Jakkolwiek w tekście nowej podstawy programo-
wej nie zostały wymienione szachy jako gra eduka-
cyjna, to nauka tej gry wydaje się jak najbardziej
uzasadniona w dydaktyce szkolnej.
Warto zaznaczyć, że nauczyciel w realizacji pro-
gramu nauczania ma prawo do swobody stosowania
takich metod nauczania i wychowania, jakie uważa
za najwłaściwsze.
Jeżeli chodzi natomiast o możliwości upowszech-
nienia nauki gry w szachy w szkołach, to nie ma for-
malnych przeszkód, aby w szkole, w której będą
uczniowie zainteresowani szachami, dyrektor szkoły
zorganizował takie zajęcia w formie dodatkowych
zajęć edukacyjnych lub w formie zajęć rozwijających
zainteresowania uczniów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie prac legislacyjnych
nad nową ustawą o kombatantach (11797)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
1 października 2009 r., znak: SPS-023-11797/09, do-
tyczące interpelacji posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie prac legislacyjnych nad nową ustawa o kom-
batantach, uprzejmie informuję.

Realizacja postulatów dotyczących zadośćuczy-
nienia za krzywdy doznane w okresie wojny i po woj-
nie, zgłaszanych przez różne i bardzo liczne grupy
społeczne, jest niemożliwa. Roszczenia każdej z tych
grup mają pewne uzasadnienie, bowiem osoby do
nich należące istotnie doznały wielu krzywd i cier-
pień. Dokonanie sprawiedliwej oceny, czyje krzywdy
były większe, jest zadaniem bardzo trudnym. Z tego
względu oraz z uwagi na trudną sytuację gospodar-
czą i wynikającą z tego konieczność dokonania ogra-
niczeń w wydatkach z budżetu państwa Rada Mini-
strów podjęła decyzję o przyznaniu uprawnień wy-
łącznie rodzinom osób, które poniosły śmierć w trak-
cie wystąpień wolnościowych mających miejsce
w latach 1956–1983 w obronie wolności i godności
człowieka oraz praw obywatela.
Ustawa o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar wystą-
pień wolnościowych w latach 1956–1983 weszła
w życie w dniu 16 lipca 2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie bezpieczeństwa w szkołach (11808)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację,
nr SPS-023-11808/09, pana posła Jana Kamińskiego
w sprawie bezpieczeństwa w szkołach, uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej z uwa-
gą analizuje zachowania problemowe dzieci i mło-
dzieży, szczególnie dotyczące agresji i przemocy. Od
1997 r. zjawisko to jest monitorowane w szkołach pu-
blicznych poprzez ogólnopolskie badania ankietowe,
prowadzone początkowo przez podległą ministrowi
edukacji narodowej placówkę Centrum Metodyczne
Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej we współpra-
cy z Uniwersytetem Warszawskim1), a następnie
przez Uniwersytet Warszawski na dużej próbie
uczniów i nauczycieli we wszystkich typach szkół.
Trzy edycje badań, przeprowadzonych w 1997, 2003
i 2007 r. ukazują skalę zjawiska w polskich szkołach
1)
Agresja i przemoc w szkołach polskich i niemieckich,
(1998), red. K. Ostrowska i J. Tatarowicz, CMPPP, Warszawa;
Zachowania agresywne w szkole, (2005), K. Ostrowska, J. Su-
rzykiewicz, CMPPP, Warszawa; Zachowania agresywne uczniów.
Badania porównawcze 1997–2003–2007, (2007), K. Ostrowska,
Raport dostępny na stronach Centrum Metodycznego Pomocy
Psychologiczno-Pedagogicznej: www.cmppp.edu.pl w dziale czy-
telnia/raporty.
735
i przemiany na przestrzeni lat. Pozwalają też określić
dominujące formy agresji rówieśniczej, kierowanej
przez uczniów do nauczycieli i przez nauczycieli do
uczniów w poszczególnych typach szkół.
Wbrew obiegowym opiniom wyniki badań prze-
prowadzonych w 2007 r. ukazują tendencję spadkową
występowania zachowań agresywnych w szkołach
i placówkach systemu oświaty. Generalnie mniejszy
procent uczniów przyznaje się do sprawstwa poszcze-
gólnych form zachowań agresywnych i rzadziej do-
świadcza ich ze strony kolegów. Charakterystyka
zjawiska pokazuje, że wzrosła agresja werbalna po-
legająca na obrażania kolegów i rozpowszechnianiu
oszczerstw na ich temat. Spadła natomiast wyraźnie
agresja wobec nauczycieli i przemoc fizyczna wobec
rówieśników. Większe nasilenie przemocy werbalnej
oraz aktów agresji z użyciem niebezpiecznych narzę-
dzi obserwuje się w szkołach zawodowych, liceach
profilowanych i technikach.
Tabela 1. Zachowania agresywne w trzech edy-
cjach badań2).
1997 2003 2007
Kategorie zachowań
% % %
Przemoc słowna wobec
31,8 34,3 33,3
rówieśników
Samoagresja 21,5 21,2 18,9
Agresja i przemoc wobec
18,4 18,00 14,6
nauczycieli
Przemoc fizyczna wobec
rówieśników
9,4 12,5 8,1
Agresja przeciwko rzeczom 14,1 14,7 9,4
Przemoc psychiczna wobec
6,2 7,3 5,9
rówieśników
Uzupełniającym badaniem jest przywołana przez
pana posła „Diagnoza szkolna 2009” w ramach pro-
gramu „Szkoła bez przemocy”, którego realizacja jest
m.in. wynikiem podpisania w dniu 14 października
2008 r. listu intencyjnego pomiędzy Ministerstwem
Edukacji Narodowej i organizatorami programu. Za-
kres badań III edycji programu dotyczył nie tylko
problemu przemocy i agresji rówieśniczej w szkołach,
ale także jakości relacji nauczyciel – uczeń, poziomu
spożycia alkoholu, narkotyków i dopalaczy wśród
młodzieży, zwyczajów związanych z korzystaniem
z Internetu, form zaangażowania społecznego i po-
staw obywatelskich uczniów. W opinii nauczycieli
częstość aktów przemocy spadła w porównaniu z ubie-
głymi latami. Największa poprawa nastąpiła w gim-
nazjach i w stosunku do ubiegłego roku w szkołach
podstawowych.
Aktualnie polskie prawo oświatowe zapewnia
możliwość wszechstronnego działania szkół i placó-
wek systemu oświaty w zakresie przeciwdziałania
agresji i przemocy poprzez zapisy w ustawie z dnia
2)
Zachowania agresywne uczniów. Badania porównawcze
1997-2003-2007, (2007), K. Ostrowska. Raport dostępny na stro-
nach Centrum Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Pedago-
gicznej: www.cmppp.edu.pl w dziale czytelnia/raporty.
736
7 września 1991 r. o systemie oświaty3) oraz w aktach
wykonawczych regulujących tę problematykę, w tym
w rozporządzeniu w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół4), rozporządze-
niu w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół5), rozporządzeniu w spra-
wie ramowych planów nauczania w szkołach publicz-
nych6).
Zgodnie z przywołanymi przepisami w szkołach
wprowadzono obowiązek realizacji szkolnego progra-
mu profilaktyki problemów dzieci i młodzieży spój-
nego z programem wychowawczym szkoły. W myśl
obowiązujących przepisów szkoły realizują zajęcia
profilaktyczne, w tym poświęcone problematyce agre-
sji i przemocy w ramach godzin wychowawczych,
a także godzin będących w dyspozycji dyrektora
szkoły. Treści profilaktyczne zgodnie z obowiązującą
podstawą programową realizowane są również w ra-
mach nauczania poszczególnych przedmiotów. W prze-
biegu zajęć uczniowie przyswajają sobie szeroką wie-
dzę na temat przyczyn powstawania agresji i prze-
mocy oraz kształtują i udoskonalają umiejętności
osobiste i społeczne pozwalające na rozwiązywanie
konfliktów bez ujawniania zachowań agresywnych.
Za organizację działań wychowawczych i zapobie-
gawczych wśród dzieci i młodzieży oraz przygoto-
wanie nauczycieli do ich realizacji odpowiada dyrek-
tor szkoły lub placówki. Punktem wyjścia planowa-
nia wszelkich działań wychowawczych i profilak-
tycznych jest diagnoza występujących problemów
w szkole. Wyniki diagnozy przekładają się na dzia-
łania programowe opisane w sposób spójny w pro-
gramach wychowawczym i profilaktycznym, przyj-
mowane do realizacji po akceptacji rady pedagogicz-
nej i rady rodziców.
Każda szkoła może korzystać z rekomendowa-
nych programów profilaktycznych, które są udostęp-
nione w jednostce podległej ministrowi edukacji na-
rodowej, tj. w Centrum Metodycznym Pomocy Psy-
chologiczno-Pedagogicznej. Programy te są sklasyfi-
kowane i mogą być realizowane w dużych grupach,
w klasach, w grupach zwiększonego ryzyka. Mogą
być przeznaczone dla liderów młodzieżowych, na-
uczycieli, wychowawców, rodziców. Większość z reko-
mendowanych programów zakłada konieczność ści-
3)
Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.
4)
Rozporządzenie MEN z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie
podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 7,
poz. 38).
5)
Rozporządzenie MENiS z dnia 31 stycznia 2002 r. zmie-
niające rozporządzenie z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramo-
wych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół
(Dz. U. Nr 10, poz. 96).
6)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. z dnia 25 lutego 2002 r. Nr 15,
poz. 142).
słej współpracy z lokalnym środowiskiem i władzami
gminnymi.
Elementem szkolnego programu profilaktyki są
często programy edukacyjne dla rodziców zwiększa-
jące ich kompetencje wychowawcze, co umożliwia
wzmocnienie lub odbudowę więzi pomiędzy rodzica-
mi i dziećmi. Programy te są realizowane na terenie
szkoły i finansowane przez samorządy gminne. Naj-
szerzej upowszechnianym jest program „Szkoła dla
rodziców i wychowawców”. Oprócz programów edu-
kacyjnych wiele szkół prowadzi również tzw. progra-
my alternatyw wspomagające rozwój ucznia, kieru-
jące ich aktywność na konstruktywną działalność
i umożliwiające zaspokojenie wielu potrzeb psycholo-
gicznych: aktywności, przynależności czy sukcesu.
Należy tu wymienić np. działania sportowe i rekre-
acyjne, artystyczne, charytatywne, które stanowią
alternatywę dla problemowych zachowań młodych
ludzi. W niektórych szkołach w podobnych zajęciach
uczestniczą uczniowie wraz z rodzicami, np. aerobik
dla matek i córek, piesze rajdy dla dzieci i rodziców
albo kursy komputerowe dla rodziców prowadzone
przez uczniów.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, mając na uwa-
dze poprawę bezpieczeństwa w szkołach, poza roz-
wiązaniami legislacyjnymi podejmuje również liczne
działania wspierające i uzupełniające. Należą do nich
m.in.:
1. Udział w programie społecznym „Szkoła bez
przemocy”. W roku szkolnym 2008/2009 blisko 5 tys.
szkół zadeklarowało udział w programie i otrzymało
od organizatorów bogate materiały, w tym poradniki
dla nauczycieli, jak radzić sobie z problemowymi za-
chowaniami uczniów i przeciwdziałać przemocy.
Z uwagi na szerokie uwarunkowania zjawiska prze-
mocy, motto III edycji programu brzmiało: „Szkoła
dla społeczności – społeczność dla szkoły”, a działa-
nia koncentrowały się na większej współpracy i inte-
gracji szkoły z własnym środowiskiem lokalnym.
Szkoły w realizacji tej edycji programu miały możli-
wość uwrażliwienia i zmobilizowania lokalnych śro-
dowisk do współpracy w rozwiązywaniu problemów
przemocy. Działania zintegrowane były wokół nastę-
pujących założeń:
1) społeczność szkolna, aby efektywniej realizo-
wać swoje cele wychowawcze i opiekuńcze musi być
integralnym elementem społeczności lokalnej,
2) szkoły, żeby skuteczniej przeciwdziałać prze-
mocy i agresji, muszą otrzymywać wsparcie ze strony
społeczności lokalnej, szczególnie władz samorządo-
wych,
3) partnerska współpraca społeczności szkolnych
i środowisk lokalnych daje możliwość znalezienia
skutecznych rozwiązań w sytuacji kryzysu wywoła-
nego przemocą w szkole,
4) aktywność i zaangażowanie społeczne uczniów
jest jednym z bardziej efektywnych sposobów inte-
gracji społeczności lokalnej.
2. Realizacja rządowego programu wspierania
w latach 2007–2009 organów prowadzących w za-

pewnieniu bezpiecznych warunków nauki, wychowa-
nia i opieki w publicznych szkołach i placówkach
„Monitoring wizyjny w szkołach i placówkach”. Z in-
formacji uzyskanych od kuratorów oświaty wynika,
że monitorowanie szkół i placówek przynosi konkret-
ne efekty dotyczące poprawy bezpieczeństwa. Dyrek-
torzy szkół, w których funkcjonuje system monito-
ringu, podkreślają, że obecność kamer mobilizuje
uczniów do poprawnych zachowań, zwiększa bezpie-
czeństwo osób przebywających na terenie szkoły
i w najbliższym otoczeniu, zmniejsza rozmiar zjawisk
patologicznych w środowisku szkolnym (kradzieże, wy-
muszenia, zastraszenia, pobicia, dewastacja mienia
szkolnego, palenie tytoniu). Program jest bardzo dobrze
oceniany przez rodziców i rady pedagogiczne szkół, co
zostało potwierdzone w czasie kontroli problemowych
przeprowadzonych przez pracowników kuratoriów
oświaty na terenie wszystkich województw.
Doświadczenie innych krajów, a także niektórych
szkół polskich wskazuje, że monitoring wizyjny jest
skutecznym, a zarazem stosunkowo prostym sposo-
bem podniesienia bezpieczeństwa uczniów i wycho-
wanków, szczególnie tam, gdzie mamy do czynienia
z liczną rzeszą młodzieży, tj. w szkołach i placówkach
z dużą liczbą oddziałów, w zespołach szkół, a także
w placówkach, w których wymagane jest stosowanie
specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowa-
nia. Już teraz na poziomie lokalnym podejmowane
są przedsięwzięcia związane z uruchamianiem i roz-
budową miejskich i osiedlowych sieci monitoringu
wizyjnego, do których jest możliwość podłączenia ka-
mer zainstalowanych na budynkach szkolnych. Prze-
prowadzenie badań dotyczących wpływu obecności
kamer monitoringu w szkołach na poprawę bezpie-
czeństwa i ograniczenie zjawiska przemocy planuje
się przeprowadzić w 2010 r., po zakończeniu realiza-
cji programu.
3. Realizacja rządowego programu na lata 2008–
–2013 „Bezpieczna i przyjazna szkoła”, który w swo-
im założeniu ma na celu poprawę stanu bezpieczeń-
stwa w szkołach i placówkach systemu oświaty m.in.
poprzez:
1) doskonalenie relacji interpersonalnych i klima-
tu społecznego w szkole,
2) zwiększenie wpływu rodziców na życie szkoły,
3) zwiększenie umiejętności wychowawczych dy-
rektorów szkół i placówek systemu oświaty, nauczy-
cieli i rodziców oraz pracowników administracji,
4) zwiększenie kompetencji społecznych i emocjo-
nalnych uczniów,
5) indywidualizację kształcenia uczniów, rozwój
ich zainteresowań, zwiększenie autonomii uczniów
w szkole,
6) wzmocnienie i rozszerzenie specjalistycznej po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej.
W roku 2008 w ramach powyższego programu
zorganizowano szereg szkoleń dla nauczycieli, peda-
gogów, innych specjalistów, personelu niepedagogicz-
nego oraz rodziców i uczniów, które umożliwiły na-
737
bycie niezbędnej wiedzy i umiejętności radzenia sobie
w sytuacjach problemowych bądź kryzysowych.
Opracowano materiały edukacyjne z zakresu wzmoc-
nienia wychowawczej i profilaktycznej funkcji szkoły
przygotowujące nauczycieli do budowania pozytyw-
nego klimatu w szkole, kompetentnego wypełniania
zadań profilaktycznych, radzenia sobie w konstruk-
tywny sposób z trudnymi zachowaniami uczniów.
Zdecydowana większość szkoleń objęła swoim zasię-
giem obszar całego kraju. Szkolenia prowadzone były
najczęściej metodą kaskadową – na szczeblu krajo-
wym odbywało się przygotowanie liderów, którzy zo-
stali przygotowani do dalszego upowszechniania pro-
gramów realizowanych w środowiskach lokalnych.
Znacząca grupa liderów rekrutowana była spośród
pracowników ośrodków doskonalenia nauczycieli
oraz poradni psychologiczno-pedagogicznych. W 2008 r.
przeszkolono łącznie ok. 1 tys. trenerów i liderów
oraz bezpośrednich realizatorów programów profi-
laktycznych, ponad 57 tys. nauczycieli, rodziców
i uczniów. W 600 szkołach przeprowadzono również
szkolenia dla rad pedagogicznych. W ramach reali-
zowania programu zadań zostały również przygoto-
wane i udostępnione materiały pomocnicze dla na-
uczycieli oraz rodziców.
4. Współpraca pozafinansowa z fundacją Karan
w zakresie realizowania programów „Stop przemo-
cy” i „Kluby fair play”. Programy adresowane są do
pracowników oświaty: nauczycieli, wychowawców,
pedagogów, jak również rodziców i opiekunów praw-
nych dzieci i młodzieży. Programy mają na celu
kształtowanie kompetencji społecznych, naukę kon-
troli emocji, w tym złości, dostarczenie praktycznych
umiejętności: radzenia sobie ze stresem, presją gru-
py, pominięciem rozwijania zdolności negocjowania,
stosowanie samokontroli, reagowania na zaczepki,
rozwijanie zdolności podejmowania dojrzałych mo-
ralnie decyzji.
Na początku tego roku przedstawiciele fundacji
zaprezentowali założenia programów wizytatorom
kuratoriów oświaty. Programy zostały rekomendo-
wane do realizacji przez Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej.
5. Porozumienie międzyresortowe podpisane
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, Minister-
stwo Sportu i Turystyki, Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji oraz Ministerstwo Zdro-
wia o współpracy przy wdrażaniu i propagowaniu
programu „Przeciwdziałanie poprzez sport agresji
i patologii wśród dzieci i młodzieży”. Program jest
realizacją zaleceń Komisji Europejskiej, która zwra-
ca uwagę na kształtowanie wśród dzieci i młodzieży
prawidłowych nawyków zdrowego stylu życia. Współ-
praca międzyresortowa ma na celu ze strony każdego
resortu stworzenie warunków do realizacji tego za-
dania. Resort edukacji ma zapewnić odpowiednie
przygotowanie zapisów w podstawie programowej,
które umożliwią aktywne uprawianie sportu od naj-
młodszych lat oraz umożliwią włączenie tej aktyw-
ności w różnych programach profilaktycznych skie-
738
rowanych do dzieci i młodzieży, ujawniających zacho-
wania agresywne, używających środków psychoak-
tywnych, w tym alkoholu.
6. Przygotowanie w br. narzędzia do autoewalu-
acji zjawiska przemocy i agresji w szkołach (podsta-
wowych, gimnazjach, ponadgimnazjalnych liceach,
zasadniczych -zawodowych) i placówkach systemu
oświaty. Przygotowana propozycja ma charakter dia-
gnostyczno-ewaluacyjny. Z jednej strony ma dostar-
czyć wiedzy i informacji o tym, jak jest w szkole, co
wymaga interwencji profilaktycznej. Z drugiej strony
ma umożliwić dokonanie oceny zachodzących zmian
w zachowaniach uczniów oraz w całościowo ujętym
procesie wychowania i profilaktyki. Autoewaluacja
przeprowadzana systematycznie umożliwi dokonanie
oceny kierunku zmian, ujawniających się tendencji
i czynników kształtujących proces nauczania i wy-
chowania oraz rozwój osobowości uczniów w szkole.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wychodząc
naprzeciw potrzebie zwiększenia roli rodziców w ży-
ciu społeczności szkolnej w 2007 r. do ustawy o sys-
temie oświaty wprowadzono zmiany w zakresie sta-
tusu rady rodziców jako organu szkoły lub placówki,
kompetencji tego organu i jego zasad działania.
Z punktu widzenia korzystnego wpływu na wy-
chowanie dzieci i młodzieży oraz efektywności pro-
cesów kształcenia i wychowania, istotnego znaczenia
nabiera umacnianie wiarygodnego w oczach ucznia
wizerunku szkoły. Umacnianiu wiarygodności szko-
ły, a w konsekwencji budowaniu w uczniach zaufania
do szkoły, służy mówienie jednym głosem przez na-
uczycieli i rodziców. Osiągnięcie zaś takiej płaszczy-
zny porozumienia wymaga, aby relacje nauczyciel –
rodzic były relacjami ściśle partnerskimi. Zatem
ważne jest wzbudzanie świadomości wśród rodziców
uczniów, że są współodpowiedzialni za jakość proce-
su dydaktyczno-wychowawczego.
Przyjęte w 2007 r. nowe rozwiązanie, polegające
na wzmocnieniu statusu reprezentacji rodziców jako
organu szkoły, demokratyczne i obligatoryjne powo-
ływanie rad rodziców (art. 53 ustawy o systemie
oświaty), przyczynia się do zbliżania postaw rodziców
i szkoły prezentowanych w procesach dydaktycznych
i wychowawczych oraz jednoczesnego odchodzenia
rodziców od spojrzenia na szkołę jako instytucję, któ-
rej powierza się dzieci w oczekiwaniu i wymaganiu
jak najlepszych efektów kształcenia i wychowania.
Rodzice wykazują bowiem nierzadko nieufność w sto-
sunku do szkoły, często przyjmują postawę roszcze-
niową, a to prowadzi do nieporozumień, konfliktów
i negatywnie wpływa na efektywność procesów
kształcenia i wychowania.
Zmiany w zakresie wzmocnienia kompetencji
i usprawnienia zasad działania rady rodziców jako
organu szkoły przyczyniają się do budowania płasz-
czyzny porozumienia pomiędzy nauczycielami i ro-
dzicami, korzystnie wpływając tym samym na wy-
chowanie młodych ludzi. W dalszej perspektywie
przewiduje się konsekwentne zwiększanie kompeten-
cji rad rodziców. Ważne wydaje się bowiem nie tylko
zbliżenie środowisk rodziców i nauczycieli, ale także
doskonalenie wiedzy i umiejętności rodziców z zakre-
su funkcjonowania i zarządzania oświatą, co będzie
kolejnym krokiem w procesie uspołeczniania zarzą-
dzania szkołami i placówkami publicznymi w Polsce.
Szanowny panie pośle, obowiązujące prawo oświa-
towe umożliwia realizację przez szkoły szerokiego
spektrum działań związanych z kształtowaniem
u dzieci i młodzieży właściwych postaw społecznych.
W oparciu o nową podstawę programową wychowa-
nia przedszkolnego i kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół, treści nauczania dotyczące
współżycia społecznego i konieczności udziału rodzi-
ców w życiu szkoły są wprowadzane od najwcześniej-
szych lat edukacji. Dalsze działania w tym zakresie
umożliwia nauczycielom i wychowawcom program
wychowawczy i szkolny program profilaktyki. Dodat-
kowo zaproponowane przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej działania wspomagające pogłębiają moż-
liwość tych oddziaływań.
Należy jednak podkreślić fakt, że zachowania
agresywne dzieci i młodzieży mają różnorodne uwa-
runkowania i wymagają kompleksowej współpracy
wielu środowisk. Podstawowym środowiskiem jest
rodzina, której rola została wzmocniona w ustawie
o systemie oświaty i dla której proponuje się liczne
działania wspomagające. Nie mniej ważne jest rów-
nież środowisko lokalne i działania podejmowane
przez samorządy gminne w ramach programów ukie-
runkowanych na zagospodarowanie czasu wolnego
młodych ludzi i na zajęcia wspomagające ich rozwój
psychospołeczny.
W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie dostrzega potrzeby zmian w obowią-
zującym prawie oświatowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie braku zapewnienia finansowania
podatku VAT dla projektów melioracji
szczegółowych (11809)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 października br., znak: SPS-023-
-11809/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Jana Kamińskiego w sprawie braku zapewnie-
nia finansowania podatku VAT dla projektów melio-

racji szczegółowych, uprzejmie informuję, że minister
finansów, po rozważeniu argumentacji prezentowa-
nej przez jednostki samorządu terytorialnego w po-
ruszonym temacie, zaplanował w projekcie ustawy
budżetowej na rok 2010 środki na wyprzedzające fi-
nansowanie podatku VAT w odniesieniu do zadań
w zakresie melioracji wodnych w ramach PROW
2007–2013.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż wydatki na finansowanie podatku VAT w ww. za-
kresie będą planowane także w latach kolejnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krystyny Łybackiej
i Artura Ostrowskiego
w sprawie nowych podręczników szkolnych
(11811)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej i pana posła
Artura Ostrowskiego (SPS-023-11811/09), dotyczącą
nowych podręczników, uprzejmie informuję.
W roku szkolnym 2009/2010 uczniowie klas I szko-
ły podstawowej i klas I gimnazjum objęci zostali re-
formą programową. Nowa podstawa programowa
kształcenia ogólnego, wprowadzana rozporządze-
niem ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia
2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz.
17), oprócz regulacji treści kształcenia w języku efek-
tów kształcenia, zmienia również zakres i treści
kształcenia na poszczególnych etapach edukacyj-
nych. Zakres tych zmian jest różny w zależności od
specyfiki przedmiotu bądź rodzaju zajęć. Spowodo-
wało to konieczność przygotowania nowych progra-
mów nauczania i podręczników dla klas objętych re-
formą programową, tak aby uwzględniały zakres
treści nauczania i wymagania określone w nowej
podstawie programowej. Wykaz podręczników do-
puszczonych do użytku szkolnego i zgodnych z nową
podstawą programową jest prowadzony odrębnie.
W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o systemie oświaty
to nauczyciel ma prawo wyboru podręcznika spośród
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego,
zatem decyzja, czy i z jakich podręczników będą ko-
739
rzystać uczniowie na zajęciach należy wyłącznie do
nauczyciela. Nauczyciele klas I szkół podstawowych
i klas I gimnazjum zostali poinformowani, że dla klas
objętych reformą programową powinni wybrać pod-
ręczniki zgodne z nową podstawą i wpisane do ww.
odrębnego wykazu.
Uprzejmie informuję, że ceny nowych podręczni-
ków dla klas pierwszych szkół podstawowych i klas
pierwszych gimnazjum, zgodnych z nową podstawą
programową, nie odbiegają znacząco od cen ubiegło-
rocznych. Corocznie obserwuje się kilkuprocentowy
(ok. 3–5% w zależności od wydawnictwa) wzrost cen
podręczników szkolnych, a wynika to w głównej mie-
rze z inflacji i wyższych kosztów niektórych usług
związanych z przygotowaniem podręcznika. W bie-
żącym roku wzrost cen podręczników szkolnych
utrzymuje się na podobnym poziomie, jak dotychczas.
Bogata oferta podręczników konkurujących na ryn-
ku wydawniczym wydawców książek edukacyjnych
sprawia bowiem, że wzrost cen podręczników jest
nieznaczny. Cena kompletu podręczników dla klas
objętych reformą programową kształtuje się nastę-
pująco:
— dla klasy pierwszej szkoły podstawowej –
od 170 do ok. 200 zł;
— dla klasy pierwszej gimnazjum – od 300 do
ok. 450 zł,
w zależności od wybranych tytułów podręczni-
ków, ewentualnego wyboru zeszytu ćwiczeń itd.
Na podstawie uchwały nr 57/2009 w sprawie rzą-
dowego programu pomocy uczniom w 2009 r. „Wy-
prawka szkolna” i rozporządzenia w sprawie szcze-
gółowych warunków udzielania pomocy finansowej
uczniom na zakup podręczników (Dz. U. z 2009 r.
Nr 76, poz. 642) uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2009/2010 naukę w klasach I–III szkoły
podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcącej szko-
ły muzycznej I stopnia, naukę w klasie I gimnazjum,
w klasie I ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, w klasie I ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych lub w klasie IV ogólnokształcącej szkoły bale-
towej otrzymują pomoc w formie dofinansowania do
zakupu podręczników.
W bieżącym roku, z uwagi na wejście w życie no-
wej podstawy programowej, zmodyfikowano założe-
nia programu, poprawiając dostęp do uzyskania do-
finansowania do podręczników szkolnych, m.in.
wprowadzając nową grupę uczniów z klasy I gimna-
zjum. Ustalono dofinansowanie do zakupu podręcz-
ników dla tej grupy na poziomie 280 zł. Wprowadzo-
no również dodatkowo 10-procentową grupę uczniów,
którzy otrzymali możliwość ubiegania się o pomoc
poza kryterium dochodowym, o którym mowa w art. 8
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej. Sytuacje, które stają się podstawą do
podjęcia przez dyrektora szkoły decyzji o przyznaniu
pomocy, określa art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej. W grupie uzasadniającej szcze-
gólne sytuacje życiowe znajduje się m.in. sieroctwo,
740
bezdomność, ciężka choroba, przemoc w rodzinie, al-
koholizm, narkomania zdarzenia losowe itp.
Według wstępnych danych z dnia 21 września br.
z programu skorzystało około 280 tys. uczniów, w tym
71 tys. uczniów klas I szkół podstawowych i 76,5 tys.
uczniów I klasy gimnazjum.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych,
tak aby w sposób jednoznaczny określały
dostęp do świadczeń medycznych
dla absolwentów szkół średnich
kontynuujących naukę (11813)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Janusza Krasonia z dnia 25
września br., przesłaną przy piśmie ze znakiem: SPS-
-023-11813/09, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Problem przedstawiony w przedmiotowej interpe-
lacji jest konsekwencją zastosowania niewłaściwej
wykładni art. 67 ust 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027), zgodnie z którym prawo do świadczeń opieki
zdrowotnej dla osób kończących szkołę średnią wy-
gasa po upływie 4 miesięcy od zakończenia nauki,
w związku z § 2 ust. 4 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie
organizacji roku szkolnego, stanowiącego, iż zajęcia
dydaktyczno-wychowawcze dla uczniów ostatnich
klas szkół ponadgimnazjalnych kończą się w ostatni
piątek kwietnia danego roku.
Dolnośląski Oddział Wojewódzki NFZ błędnie
przyjął, że powyższy termin zakończenia zajęć dy-
daktycznych (wprowadzony zresztą dopiero na mocy
nowelizacji ww. rozporządzenia z dnia 20 lipca 2005 r.)
należy traktować jako tożsamy z terminem zakoń-
czenia nauki, o którym mowa w art. 67 ust. 5 powo-
łanej ustawy. Interpretacja taka nie znajduje jednak
uzasadnienia w odniesieniu do uczniów przystępują-
cych do egzaminu maturalnego, dla których ostatni
piątek kwietnia jest jedynie dniem zakończenia re-
gularnych zajęć dydaktycznych, nie jest natomiast
z całą pewnością dniem zakończenia edukacji w szko-
le średniej, bowiem za jej kontynuację należy uznać
okres przygotowania do kolejnych egzaminów matu-
ralnych oraz przystępowania do tych egzaminów.
Dlatego też w przypadku uczniów zamierzających
kontynuować naukę w uczelniach wyższych, a zatem
zdających maturę, czteromiesięczny okres zachowa-
nia uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej nale-
ży liczyć dopiero od dnia otrzymania świadectwa doj-
rzałości. Taka wykładnia jest bowiem zgodna z celem
przedmiotowej regulacji i niewątpliwą intencją usta-
wodawcy, aby osoby mające kontynuować naukę
w szkole wyższej lub pomaturalnej były objęte ubez-
pieczeniem zdrowotnym przez cały okres pomiędzy
zakończeniem edukacji na poziomie średnim i rozpo-
częciem dalszego kształcenia z początkiem następ-
nego roku akademickiego. Biorąc pod uwagę, że świa-
dectwa dojrzałości wydawane są absolwentom szkół
średnich w czerwcu, przy zastosowaniu powyższej
interpretacji prawo do świadczeń opieki zdrowotnej
zostaje zachowane przez cały okres wakacji, aż do
rozpoczęcia nauki w szkole wyższej.
Opinia tej treści została przekazana Narodowemu
Funduszowi Zdrowia (na ręce zastępcy prezesa fun-
duszu ds. medycznych) w piśmie Departamentu
Ubezpieczenia Zdrowotnego z dnia 9 czerwca 2009 r.
oraz powtórzona w piśmie z dnia 3 września br. skie-
rowanym do Departamentu Współpracy Międzyna-
rodowej NFZ. Niezwłocznie po otrzymaniu drugiego
z ww. pism centrala funduszu przekazała przedmio-
towe stanowisko oddziałom wojewódzkim w celu za-
pewnienia jednolitej praktyki stosowania prawa w tym
zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w toku prac
nad kolejną nowelizacją ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Ministerstwo Zdrowia rozważy potrzebę doprecyzo-
wania art. 67 ust 5 tej ustawy, tak aby wyeliminować
możliwość niewłaściwej interpretacji tego przepisu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Dariusza Bąka
i Jana Szyszki
w sprawie zaawansowania i stanu
prac projektowo-budowlanych dla trasy
kolejowej Warszawa – Radom (11819)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Dariusza Bąka i Jana Szysz-
ki skierowaną przy piśmie SPS-023-11819/09 z dnia

1 października 2009 r. do ministra infrastruktury
pana Cezarego Grabarczyka w sprawie zaawansowa-
nia i stanu prac projektowo-budowlanych dla trasy
kolejowej Warszawa – Radom przedstawiam poniższe
informacje.
Zgodnie z listą projektów indywidualnych Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, sta-
nowiącą załącznik do obwieszczenia ministra rozwo-
ju regionalnego, zaktualizowaną 31 lipca 2009 r.,
modernizacja linii kolejowej nr 8 Warszawa Zachod-
nia – Kraków Główny Osobowy na odcinku Warsza-
wa-Okęcie – Radom realizowana będzie w ramach
dwóch projektów:
1) projekt PO IiŚ 7.1-19.2 pn. „Modernizacja linii
kolejowej nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom
(prace przygotowawcze)”; orientacyjny koszt całko-
wity projektu wynosi 65,66 mln zł;
2) projekt PO IiŚ 7.1-19.1 pn. „Modernizacja linii
kolejowej nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom”;
orientacyjny koszt całkowity projektu wynosi 1934,34
mln zł.
Inwestycja przewidziana została do realizacji na
lata 2009–2015.
W ramach przygotowania inwestycji do realizacji:
— opracowano dokumentację przedprojektową
w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego
„Transport”,
— uzyskano dnia 29.10.2008 r. decyzję o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia w granicach woj. świętokrzyskiego
wydaną przez wojewodę świętokrzyskiego, która
z dniem 13.12.2008 r. stała się decyzją prawomocną,
— uzyskano dnia 20.02.2009 r. decyzję o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia w granicach woj. mazowieckiego wy-
daną przez regionalnego dyrektora ochrony środowi-
ska w Warszawie, która z dniem 15.04.2009 r. stała
się decyzją prawomocną.
W celu przyspieszenia terminu uzyskania decyzji
lokalizacyjnych dla województw mazowieckiego i świę-
tokrzyskiego spółka PKP PLK dokonała korekty
wniosków o ustalenie lokalizacji linii kolejowej, ogra-
niczając zakres jedynie do obszarów kolejowych.
Korekty wniosków o wydanie decyzji lokalizacyj-
nych zostały złożone:
— 27.01.2009 r. do wojewody świętokrzyskiego;
— 19.06.2009 r. do wojewody mazowieckiego.
Planowany termin uzyskania decyzji lokalizacyj-
nych – grudzień br.
We wrześniu 2009 r. PKP PLK SA złożyła do Mi-
nisterstwa Infrastruktury wniosek o zapewnienie
finansowania z rezerwy celowej budżetu państwa dla
projektu PO IiŚ 7.1-19.2 pn. „Modernizacja linii ko-
lejowej nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom (pra-
ce przygotowawcze)”, który został przekazany za pi-
smem przewodnim do pani minister Elżbiety Bień-
kowskiej w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
z prośbą o akceptację i przekazanie ich do ministra
finansów.
W ramach projektu PO IiŚ 7.1-19.2 planowane jest
opracowanie dokumentacji projektowej dla lokalnych
741
centrów sterowania: LCS Warszawa-Okęcie i LCS
Radom.
Projekt PO IiŚ 7.1-19.1 „Modernizacja linii kolejo-
wej nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom” będzie
realizowany w całości zgodnie z założeniami zawarty-
mi w studium wykonalności. Projektowana prędkość
maksymalna na tym odcinku wynosi 160 km/h.
Efekty te uzyskane zostaną dzięki:
— zmodernizowaniu we wszystkich branżach ko-
lejowych infrastruktury o długości ok. 93 km,
— wybudowaniu dwóch LCS-ów (Warszawa-Okę-
cie, Radom),
— budowie drugiego toru na odcinku Warka – Ra-
dom,
— przebudowie mostu na rzece Pilicy.
Obecnie w ramach projektu PO IiŚ 7.1-19.1 pn.
„Modernizacja linii kolejowej nr 8, odcinek Warsza-
wa-Okęcie – Radom” realizowana jest umowa z wy-
konawcą: Okręgowym Przedsiębiorstwem Geodezyj-
no-Kartograficznym w Olsztynie (lider konsorcjum)
na „Wykonanie dokumentacji geodezyjnej do celów
projektowych, niezbędnej do przeprowadzenia mo-
dernizacji linii nr 8 (tory nr 1 i 2) na odcinku War-
szawa-Okęcie – Kielce, łącznie z tymi stacjami”.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie projektu programu poprawy
stanu wyposażenia pracowni komputerowych
w szkołach (11829)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Anny Nowak (SPS-023-11829/09) w spra-
wie unowocześniania wyposażenia szkolnych pra-
cowni komputerowych oraz programu „Laptop dla
nauczyciela”, uprzejmie wyjaśniam.
W związku z zakończeniem z dniem 31 grudnia
2008 r. projektów współfinansowanych z SPO RZL
(EFS) w latach 2004–2008, dotyczących wyposaża-
nia w sprzęt i oprogramowanie polskich szkół i pla-
cówek oświatowych planowane są działania ewalu-
acyjne, kontrolne i monitorujące w latach 2010–2013
w celu zdiagnozowania najpilniejszych potrzeb doty-
czących stanu wyposażenia szkół w niezbędne w spo-
łeczeństwie informacyjnym narzędzia technologii
informacyjno-komunikacyjnych. Po dostarczeniu po-
nad 334 tys. zestawów komputerowych do ok. 20 tys.
szkół i placówek w całej Polsce wskaźnik liczby
uczniów na komputer edukacyjny spadł z poziomu
742
67 w 2002 r. do 11 w 2008 r., plasując polskie szkoły
w środku tabel zestawień europejskich.
Niemal wszystkie szkoły są wyposażone w pra-
cownie komputerowe, a potrzebą chwili nie jest do-
posażenie szkół, lecz szkolenie nauczycieli w zakresie
wykorzystania elektronicznych środków dydaktycz-
nych w nauczaniu poszczególnych przedmiotów.
Szkoły w ramach projektów systemowych otrzymały
znaczną ilość oprogramowania edukacyjnego, które
nie jest w pełni wykorzystywane ze względu na brak
kompetencji nauczycieli. Dlatego też jedyną spraw-
dzoną metodą zwiększenia zastosowań technologii
informacyjno-komunikacyjnych w edukacji jest pro-
wadzenie ciągłej, systematycznej edukacji informa-
tycznej kadry nauczycielskiej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło pilota-
żowe szkolenia nauczycieli gimnazjów, na które wy-
datkowano w 2008 r. 16 mln zł. We wszystkich 16 wo-
jewództwach przeszkolono ponad 34 tys. nauczycieli,
przygotowując ich do prowadzenia zajęć z wykorzy-
staniem technologii informacyjno-komunikacyjnych
(TIK) oraz wykorzystaniem zasobów edukacyjnych
dostępnych już obecnie w Internecie, szczególnie na
portalach edukacyjnych.
W 2009 r. w Departamencie Zwiększania Szans
Edukacyjnych zarezerwowano 1170 tys. zł na dalsze
szkolenia nauczycieli z wykorzystaniem platform
zdalnego nauczania (e-learning). Kolejne działania
są planowane w roku 2010, w zależności od możliwo-
ści pozyskania środków europejskich w ramach
wspólnych działań MSWiA oraz MEN.
W Polsce liczne szkoły są bardzo zaawansowane
we wdrażaniu technologii informacyjno-komunika-
cyjnych. Zastosowanie e-dziennika, komunikacji
z rodzicami za pomocą Internetu, zarządzania szko-
łą z użyciem specjalistycznego oprogramowania, wy-
korzystywania przez nauczycieli wirtualnych treści
edukacyjnych nie należy do rzadkości. Organy pro-
wadzące, odpowiedzialne za wyposażanie szkoły lub
placówki w pomoce dydaktyczne i sprzęt niezbędny
do pełnej realizacji programów nauczania, progra-
mów wychowawczych, przeprowadzania sprawdzia-
nów i egzaminów oraz wykonywania innych zadań
statutowych zgodnie z art. 5 ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. 256,
poz. 2572 z 2004 r., z późn. zm.) otrzymują subwencję
oświatową, którą przeznaczają także na zakup elek-
tronicznych środków dydaktycznych dla podległych
placówek. Również dyrektorzy i nauczyciele szkół,
w których nasycenie sprzętem komputerowym jest
wyższe od przeciętnego, stale podnoszą swoje kwali-
fikacje w zakresie wykorzystywania nowoczesnych
technologii w procesie edukacyjnym. Takie dobre
wzory Ministerstwo Edukacji Narodowej zamierza
propagować poprzez organizację konferencji promo-
cyjnych.
Wyposażanie szkół w sprzęt i oprogramowanie
w ramach projektów Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej współfinansowanych z EFS miało wyłącznie
charakter wspomagający, a nie systemowy i nie
zwalnia organów prowadzących szkoły i placówki
z wykonywania ich ustawowych obowiązków. Wy-
datkowanie środków finansowych na zakup narzę-
dzi nowych technologii na poziomie centralnym zo-
stało czasowo zawieszone ze względu na sytuację
gospodarczą kraju.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Edukacji Narodowej nie prowadzi działań zmie-
rzających do wprowadzenia centralnego programu
„Laptop dla nauczyciela”. Wyposażenie szkół, a więc
i nauczycieli, jest obowiązkiem organów prowadzą-
cych, zapisanym w art. 5 ust. 7 pkt 4 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. 256,
poz. 2572, z 2004 r. z późn. zm.). Prowadzone są na-
tomiast projekty systemowe MEN z działania 3 PO
KL: Wysoka jakość systemu oświaty, w tym ukierun-
kowane na indywidualizację procesu nauczania i do-
stawy oprogramowania specjalistycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 października 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie wyprawek dla klas pierwszych
(11831)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
złożoną w dniu 28 września 2009 r. przez panią poseł
Marię Nowak (SPS-023-11831/09) w sprawie wypra-
wek dla klas pierwszych, uprzejmie informuję.
W 2009 r. uchwała Rady Ministrów wprowadza-
jąca rządowy program pomocy uczniom w 2009 r.
„Wyprawka szkolna” w porównaniu z 2008 r. została
podjęta stosunkowo wcześnie, tj. 27 kwietnia 2009 r.
(równolegle z rozporządzeniem). Pozostawienie oko-
ło dwóch miesięcy przed zakończeniem roku szkolne-
go 2008/2009 (poprzedzającego obowiązywanie pro-
gramu) umożliwiło dyrektorom szkół oraz organom
prowadzącym szkoły dokładne zapoznanie się oraz
poinformowanie wszystkich zainteresowanych o kry-
teriach i sposobie uzyskania dofinansowania.
Zakup podręczników przez uczniów uprawnio-
nych do pomocy, tj. rozpoczynających w roku szkol-
nym 2009/2010 naukę w klasach I–III szkoły podsta-
wowej, w klasach I–III ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej pierwszego stopnia, naukę w klasie I gimna-
zjum, w klasie I ogólnokształcącej szkoły muzycznej
drugiego stopnia, w klasie I ogólnokształcącej szkoły
sztuk pięknych lub w klasie IV ogólnokształcącej
szkoły baletowej, pochodzących z rodzin spełniają-
cych kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8

ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728), nie
był zdeterminowany czekaniem na przekazanie do-
tacji na konto bankowe szkoły. Decyzja o zakwalifi-
kowaniu do programu nie leżała w kompetencji dy-
rektora szkoły. Podobnie jak w latach poprzednich
obowiązywania programu, wszyscy, tj. 100% uczniów
spełniających kryteria programu, otrzymali pomoc
w formie dofinansowania zakupu podręczników.
Jednocześnie innym trybem odbywało się zakwa-
lifikowanie nowej grupy uczniów, którzy rozpoczęli
w roku szkolnym 2009/2010 naukę w klasach I–III
szkoły podstawowej, w klasach I–III ogólnokształcą-
cej szkoły muzycznej pierwszego stopnia, naukę
w klasie I gimnazjum, w klasie I ogólnokształcącej
szkoły muzycznej drugiego stopnia, w klasie I ogól-
nokształcącej szkoły sztuk pięknych lub w klasie IV
ogólnokształcącej szkoły baletowej, a pochodzili z ro-
dzin niespełniających kryterium dochodowego (po-
moc w przypadkach określonych w art. 7 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, np. ubó-
stwo, sieroctwo, bezdomność, bezrobocie, przemoc
w rodzinie, bezradność w sprawach opiekuńczo-wy-
chowawczych, rodziny niepełne lub wielodzietne, al-
koholizm lub narkomania, zdarzenia losowego i sy-
tuacji kryzysowej). W tych przypadkach o uprawnie-
niu do pomocy decydował dyrektor szkoły, do której
uczęszcza uczeń. Decyzja mogła być podjęta dopiero
po zamknięcia terminu składania wniosków, bo-
wiem dyrektor dysponował konkretną i ograniczoną
liczbą wynikającą z 10% ogółu uczniów wymienio-
nych w programie.
Ponadto w harmonogramie programu przewidzia-
no zebranie wstępnych danych o liczbie uczniów
uprawnionych do objęcia pomocą na dzień 30 kwiet-
nia 2009 r. Dzięki temu działaniu już w dniu 18 maja
2009 r. minister edukacji narodowej zwrócił się
z prośbą do ministra finansów o uruchomienie pierw-
szej transzy środków (nie mniej niż 80% zgłoszonego
zapotrzebowania) i zwiększenie budżetów poszcze-
gólnych wojewodów i ministra kultury i dziedzictwa
narodowego o łączną kwotę 72 445 400 zł.
Właściwi dysponenci części budżetowych nie póź-
niej niż do 30 maja 2009 r. wystąpili do ministra fi-
nansów o zwiększenie planu wydatków na realizację
programu.
Dalszy przepływ środków uzależniony był od spraw-
nych działań organów administracji samorządowej.
Termin składania wniosków ustalał odpowiednio
wójt gminy, burmistrz lub prezydent miasta, właści-
wy dla siedziby szkoły, a w przypadku uczniów szkół
artystycznych – minister właściwy do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego. W większości
szkół był to termin pomiędzy 15 a 20 września br.
Po otrzymaniu listy uczniów od dyrektorów szkół
odpowiednio wójt gminy, burmistrz lub prezydent
miasta przekazywał na rachunek bankowy szkoły,
prowadzonej przez jednostkę samorządu terytorialne-
go, środki na dofinansowanie zakupu podręczników.
W przypadku szkoły prowadzonej przez osobę
prawną niebędącą jednostką samorządu terytorial-
743
nego lub przez osobę fizyczną zwrotu kosztów zaku-
pu podręczników rodzicom (prawnym opiekunom,
rodzicom zastępczym) dokonywał wójt gminy, bur-
mistrz, prezydent miasta właściwy ze względu na
siedzibę szkoły. W większości szkół organ prowadzą-
cy dokonywał zwrotu środków na bieżąco, uzależnia-
jąc wypłatę jedynie od dostarczenia przez dyrektora
szkoły zebranych od rodziców dowodów zakupu pod-
ręczników.
Urząd Miasta Mysłowice aktualnie posiada nad-
wyżkę środków przekazanych w pierwszej transzy
i jest gotowy do realizacji wypłat wszystkim uczniom
spełniającym kryteria programu.
Realizacja zwrotu rodzicom kosztu zakupu pod-
ręczników może odbywać się do 28 listopada 2009 r.
Tak długi termin pozwala na objęcie pomocą także
osób, które z przyczyn indywidualnych spóźniły się
ze złożeniem wniosku lub zmieniła się ich sytuacja
życiowa. Według stanu na dzień 7 października br.
o drugą transzę środków wystąpiło jedynie woj. po-
morskie. Pozostałe województwa w ramach środków
przekazanych w pierwszej transzy zrealizują dofi-
nansowanie na zakup podręczników dla wszystkich
zgłoszonych do programu.
Pieniądze wypłaca odpowiednio szkoła lub gmina
po przedstawieniu dowodu zakupu podręczników, któ-
rym w przypadku zakupów indywidualnych jest fak-
tura VAT wystawiona imiennie na ucznia, rodzica,
prawnego opiekuna albo rodzica zastępczego, rachu-
nek lub paragon. W przypadku zakupu podręczników
dla grupy uczniów koszty zakupu podręczników zwra-
cane są po przedłożeniu potwierdzenia zakupu wysta-
wionego przez podmiot dokonujący zakupu. Program
dopuszcza możliwość zakupu podręczników przez
szkołę (radę rodziców, przedstawiciela rady szkoły),
rodzicom pozostawiając swobodę w wyborze.
Zatem rodzic nie otrzyma zwrotu dofinansowania
przed zakupem podręczników. Czekanie z zakupem
podręczników do października jest nieuzasadnione.
Program wyraźnie zakłada częściową refundację
kosztów poniesionych na zakup podręczników.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że termin za-
kupu podręczników nie powinien wiązać się bezpo-
średnio z faktem uprawnienia ucznia do pomocy.
Uczeń, rozpoczynając rok szkolny, powinien zostać
wyposażony w podstawowe pomoce szkolne, w tym
w podręczniki. Ministerstwo Edukacji Narodowej
wspomaga wyrównywanie startu szkolnego uczniom
z rodzin o niskim statusie ekonomicznym poprzez
dofinansowanie zakupu podręczników i wyraża prze-
konanie, że zasady przekazywania środków z dotacji
obowiązujące w rozporządzeniu w sprawie szczegóło-
wych warunków udzielania pomocy finansowej uczniom
na zakup podręczników w pełni odzwierciedlają aktu-
alne przepisy dotyczące finansów publicznych oraz nie
stanowią utrudnienia w otrzymaniu przez rodziców
zwrotu kosztów zakupu podręczników.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że rządowy pro-
gram pomocy uczniom w 2009 r. „Wyprawka szkolna”
jest jedną z form pomocy państwa udzielanej uczniom
z rodzin o niskim statusie ekonomicznym. Minister-
744
stwo Edukacji Narodowej przeznacza także środki na
cele edukacyjne przekazywane uczniom w formie sty-
pendiów i zasiłków szkolnych, a zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r.
w sprawie wysokości dochodu rodziny albo dochodu
osoby uczącej się stanowiących podstawę ubiegania się
o zasiłek rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzin-
nych (Dz. U. Nr 129, poz. 1058) przez ośrodki pomocy
społecznej wypłacany jest dodatek do zasiłku rodzin-
nego w wysokości 100 zł, przyznawany z tytułu roz-
poczęcia roku szkolnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 października 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie udostępniania posłom informacji
i materiałów o działalności spółek z udziałem
Skarbu Państwa, stosownie do brzmienia
art. 19 ust. 1 ustawy o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (11844)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Wassermanna, przeka-
zaną przy piśmie: SPS-023-11844/09 z dnia 1 paź-
dziernika 2009 r., w sprawie udostępnienia posłom
informacji i materiałów o działalności spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa, informuję co następuje.
Karpacka Spółka Gazownictwa sp. z o.o. z siedzi-
bą w Tarnowie (dalej KSG sp. z o.o.) rozpoczęła dzia-
łalność z dniem 1 stycznia 2003 r. jako jedna z sześciu
spółek gazownictwa. Powołana została przez Polskie
Górnictwo Naftowe i Gazownictwo Spółka Akcyjna
(dalej PGNiG SA) w wyniku decyzji Rady Ministrów
z dnia 13 sierpnia 2002 r. dotyczącej przyjęcia „Pro-
gramu restrukturyzacji i prywatyzacji Polskiego
Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA”.
Jedynym wspólnikiem KSG sp. z o.o., posiadają-
cym 100% udziałów, jest PGNiG SA. Ponieważ KSG
sp. z o.o. nie jest spółką z udziałem Skarbu Państwa,
tym samym nie jest objęta dyspozycją art. 19 ust. 1
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Spółka nie jest kontrolowana przez Skarb Pań-
stwa. Funkcje właścicielskie wobec KSG sp. z o.o.
wynikające z posiadanych udziałów sprawuje PGNiG
SA. Minister skarbu państwa nie ma podstaw praw-
nych, aby domagać się od zarządu KSG sp. z o.o. udo-
stępnienia wewnętrznej dokumentacji, tym samym
nie może zadośćuczynić prośbie pana posła dotyczą-
cej przekazania dokumentacji z przeprowadzonego
wewnętrznego audytu za pośrednictwem ministra
skarbu państwa.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 października 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie losu setek kotów, które zamieszkują
tereny likwidowanych stoczni (11858)
W związku z interpelacją pana posła Zbigniewa
Kozaka, przekazaną pismem znak: SPS-023-11858/
09, przesyłam stosowną informację w sprawie losu
setek kotów, które zamieszkują tereny likwidowa-
nych stoczni.
Odpowiadając, zgodnie z właściwością, na pierw-
sze pytanie pana posła, uprzejmie informuję, że za
ochronę i opiekę nad terenami stoczni do czasu roz-
strzygnięcia przetargów na sprzedaż aktywów stocz-
ni i przekazania majątku inwestorom odpowiedzialne
są zarządy obu stoczni wraz z zarządcą kompensacji
– Bud-Bank Leasing Sp. z o.o.
Mając powyższe na względzie, w opinii Minister-
stwa Skarbu Państwa wszelkie inicjatywy w sprawie
opisanej przez pana posła należałoby podejmować we
współpracy z wyżej wymienionymi organami.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 15 października 2009 r.