PL ISSN 0867-2768

Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 42 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 20, 21 i 22 maja 2009 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2009
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 42. posiedzenia Sejmu
w dniach 20, 21 i 22 maja 2009 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Ludwik Dorn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Poseł Anna Zalewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Krzysztof Tyszkiewicz
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . 32
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Arkadiusz Czartoryski . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Magdalena Gąsior-Marek. . . . . . . . . . . 39
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Jarosław Wałęsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .41
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Roman Kaczor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Magdalena Kochan . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Posłowie Magdalena Gąsior-Marek
i Andrzej Nowakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 48
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . 53
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Bogdan Bojko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
str.
str.
Poseł Danuta Pietraszewska . . . . . . . . . . . . . 59
Posłanki Joanna Skrzydlewska
i Beata Bublewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Zbigniew Rynasiewicz . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Jan Rzymełka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Aleksandra Natalli-Świat. . . . . . . . . . . 63
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Tadeusz Cymański . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Posłowie Michał Wojtkiewicz
i Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Wojciech Kossakowski . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Jan Religa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Antoni Błądek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Posłowie Arkadiusz Czartoryski
i Krzysztof Tchórzewski. . . . . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . . 82
Poseł Witold Klepacz oraz grupa posłów . . . . 84
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . 85
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Tadeusz Motowidło . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . .87
Poseł Joanna Senyszyn . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 90
Poseł Adam Krupa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Posłowie Adam Krupa i Andrzej Buła. . . . . . 93
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Ryszard Zawadzki oraz grupa posłów. . . . .94
Poseł Jarosław Pięta oraz grupa posłów . . . . 95
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Przemysław Gosiewski . . . . . . . . . . . . . 96
Poseł Jarosław Katulski. . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Beata Szydło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Wojciech Wilk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .100
Poseł Jerzy Materna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .102
 str.
Poseł Wojciech Pomajda . . . . . . . . . . . . . . . . .102
Poseł Wojciech Żukowski . . . . . . . . . . . . . . . .103
Poseł Antoni Błądek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .103
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Posłanki Anna Zalewska
i Teresa Wargocka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .105
Poseł Marzenna Drab. . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
Poseł Antoni Błądek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Robert Telus oraz grupa posłów . . . . .109
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .110
Poseł Adam Gawęda oraz grupa posłów . . . .111
Posłowie Zbigniew Kozak
i Maks Kraczkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Andrzej Gałażewski . . . . . . . . . . . . . . .112
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .113
Posłowie Joanna Senyszyn
i Witold Klepacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .114
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .116
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .117
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . .118
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . .118
Poseł Marek Wójcik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .119
Poseł Magdalena Gąsior-Marek. . . . . . . . . . .119
Poseł Witold Kochan oraz grupa posłów . . . 120
Poseł Elżbieta Pierzchała . . . . . . . . . . . . . . . .121
Poseł Magdalena Gąsior-Marek. . . . . . . . . . 122
Posłowie Piotr Tomański i Renata Butryn . . .122
Poseł Jacek Brzezinka . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Eugeniusz Kłopotek . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Posłowie Beata Szydło i Andrzej Adamczyk. . . . 128
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Ryszard Galla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . 129
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . 133
Poseł Teresa Piotrowska . . . . . . . . . . . . . . . .137
Poseł Stanisław Wziątek . . . . . . . . . . . . . . . 138
Poseł Wiesław Woda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 138
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . 139
Poseł Łukasz Gibała . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .140
Poseł Stanisława Prządka . . . . . . . . . . . . . . .141
Poseł Beata Kempa. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .142
Poseł Monika Wielichowska. . . . . . . . . . . . . .142
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .145
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . .147
Poseł Mariusz Błaszczak . . . . . . . . . . . . . . . .148
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .148
str.
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . .149
Poseł Wojciech Jasiński . . . . . . . . . . . . . . . . .150
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . .150
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . .151
Poseł Krystyna Grabicka . . . . . . . . . . . . . . . .152
Poseł Jan Bury s. Józefa. . . . . . . . . . . . . . . . .153
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .153
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . .157
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Posłowie Paweł Kowal i Jan Ołdakowski. . . . 158
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 160
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .161
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .166
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .166
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .167
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .168
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .168
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .169
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .169
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .170
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .171
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . . 174
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .175
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .179
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . 182
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 183
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 184
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . 185
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 186
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .187
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 188
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 190
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .191
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .192
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .193
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 194
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 195
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 198
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 199
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 199
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 204
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 205
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .209
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .211
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .211
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .213
 str.
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .214
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .215
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . .217
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .218
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .219
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 220
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .221
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 222
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 223
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 224
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 226
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 227
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 229
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 230
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .231
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 232
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 234
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 234
Wiceprezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Jarosław Król . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 238
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 239
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 241
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 241
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 242
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 243
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 244
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 245
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 246
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 246
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 249
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 250
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 254
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 260
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .261
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .261
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 263
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 266
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 267
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .269
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .270
Sekretarz stanu Adam Szejnfeld . . . . . . . . . .271
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .272
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .273
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .274
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .275
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .276
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .277
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .278
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . .281
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 282
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 283
str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 284
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 285
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 286
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 287
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 287
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 288
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 290
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 293
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 294
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 299
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 300
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 302
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 304
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 306
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 307
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 309
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .310
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .312
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .313
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .313
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .314
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .315
Podsekretarz stanu Joanna Schmid . . . . . . .318
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .318
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .319
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . 320
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .321
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .321
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . 323
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 324
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 324
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 325
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 326
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 326
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .327
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .331
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 332
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 332
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 334
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 335
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 336
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .337
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . .337
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 339
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 341
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 343
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 344
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 345
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 346
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .347
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 348
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 350
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 352
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 353
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 354
 str.
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 355
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .357
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .357
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .357
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 358
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 360
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . . .361
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 362
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 363
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 363
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 364
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 365
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 366
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 367
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 369
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 369
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .370
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .372
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .373
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 373
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .376
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .377
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .379
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 380
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .381
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .381
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski 382
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 384
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 384
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 385
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 386
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 387
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 388
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 388
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .388
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 395
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 396
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .398
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 399
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak 400
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .401
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 402
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 404
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 405
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 405
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 406
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 407
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 409
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 410
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 411
Zapytania
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . .414
Poseł Henryk Milcarz. . . . . . . . . . . . . . . . . . .414
Poseł Zbigniew Rynasiewicz . . . . . . . . . . . . .414
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . .415
str.
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .416
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . .416
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . .418
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .418
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .419
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 420
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Poseł Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . .421
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk . . . . . . . . . . . 423
Poseł Artur Ostrowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 423
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424
Posłowie Stanisław Huskowski
i Sławomir Piechota . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 425
Poseł Andrzej Kania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 426
Poseł Ryszard Zawadzki. . . . . . . . . . . . . . . . 427
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 428
Poseł Andrzej Kania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Poseł Leszek Deptuła . . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 429
Poseł Anna Sikora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .431
Poseł Barbara Bartuś. . . . . . . . . . . . . . . . . . .431
Poseł Wojciech Kossakowski . . . . . . . . . . . . 432
Poseł Dariusz Kaczanowski . . . . . . . . . . . . . 432
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 433
Poseł Krzysztof Tchórzewski . . . . . . . . . . . . 434
Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 434
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . 435
Posłowie Tadeusz Arkit i Witold Kochan. . . . 435
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 436
Poseł Sławomir Neumann . . . . . . . . . . . . . . 437
Poseł Robert Tyszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . 437
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . 437
Poseł Marek Suski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 438
Poseł Lidia Staroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 438
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 440
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 441
Posłowie Grzegorz Pisalski
i Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 442
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 442
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 442
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . 443
Posłowie Radosław Witkowski
i Krzysztof Tyszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . 444
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka . . . 444
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 444
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . 445
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . 445
Poseł Michał Szczerba . . . . . . . . . . . . . . . . . 446
Poseł Marek Balicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .447
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . .447
Posłowie Tadeusz Arkit i Jan Musiał . . . . . 448
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 448
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . 449
 str.
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 450
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . 450
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha . . . . . . . . . .451
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .451
Poseł Grzegorz Dolniak . . . . . . . . . . . . . . . . 452
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . 452
Odpowiedzi na zapytania
Generalny dyrektor ochrony środowiska
Michał Kiełsznia. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 453
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 454
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 456
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 459
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Zdzisław Gawlik . . . . . 463
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 464
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 465
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 469
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .470
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .471
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .472
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .473
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .474
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .478
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .478
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .478
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .479
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 480
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .481
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 482
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 482
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 483
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 485
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 486
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 486
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 487
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 489
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 490
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 490
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 492
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
str.
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 492
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 493
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 494
Sekretarz stanu Krzysztof Kwiatkowski . . . . 495
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 496
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 497
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 498
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 500
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 500
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .501
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 502
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 503
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 504
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 505
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 505
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 506
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 507
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 508
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 509
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .510
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .511
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .514
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 515
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .515
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .516
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .518
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .518
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .519
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .521
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .521
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .522
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 522
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 525
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski 527
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 528
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 529
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .531
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 532
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 533

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
1) posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w administracji rządo-
wej podległej Ministerstwu Spraw Wewnętrznych
i Administracji – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji – ponowna (8253),
2) posła Ludwika Dorna w sprawie planu zaku-
pienia samolotów dla 36. Specjalnego Pułku Lotnic-
twa Transportowego – do ministra obrony narodowej
– ponowna (8850),
3) posła Stanisława Steca w sprawie zniesienia na
terytorium RP obowiązku jazdy w dzień samochoda-
mi z włączonymi światłami mijania – do ministra
infrastruktury – ponowna (8908),
4) poseł Anny Zalewskiej w sprawie wprowadze-
nia rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady rozszerzającego regulacje praw-
ne dotyczące m.in. funkcjonowania ubojni i zakładów
przetwórstwa mięsa – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (9390),
5) posła Włodzimierza Kuli w sprawie zmiany
przepisów dotyczących służebności przesyłu – do mi-
nistra gospodarki oraz ministra środowiska (9391),
6) posła Józefa Piotra Klima w sprawie renty ro-
dzinnej – do ministra pracy i polityki społecznej
(9392),
7) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie od-
wlekania podjęcia przez Ministerstwo Zdrowia decy-
zji o wprowadzeniu szczepień przeciwko pneumoko-
kom na listę szczepień obowiązkowych – do ministra
zdrowia (9393),
8) posła Krzysztofa Tyszkiewicza oraz grupy
posłów w sprawie sposobu przeliczania emerytur
osobom, które po przejściu na wcześniejszą emery-
turę powróciły do pracy i przepracowały powyżej
30 miesięcy – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (9394),
9) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie prowadze-
nia stacji kontroli pojazdów przez podmioty niebędą-
ce przedsiębiorcami – do ministra infrastruktury
(9395),
10) posła Stanisława Steca w sprawie włączenia
części inwestycji realizowanych przez PSE SA w gmi-
nie Kórnik do inwestycji związanych z przygotowa-
niem finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce
Załącznik nr 1
Druk 1977
Nożnej w 2012 r. – do ministra sportu i turystyki
(9396),
11) posła Stanisława Steca w sprawie sprawowa-
nia nadzoru nad działalnością PSE SA – do ministra
skarbu państwa (9397),
12) posła Stanisława Steca w sprawie trudności
w instalowaniu na słupach energetycznych nowych
opraw oświetleniowych – do ministra gospodarki
(9398),
13) posła Stanisława Steca w sprawie skuteczno-
ści szczepień w zakresie profilaktyki raka szyjki ma-
cicy – do ministra zdrowia (9399),
14) posła Stanisława Steca w sprawie listy pro-
duktów podlegających preferencyjnej stawce podatku
od towarów i usług – do ministra finansów (9400),
15) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjono-
wania autostrad płatnych – do ministra infrastruk-
tury (9401),
16) posła Artura Górskiego w sprawie ulg dla se-
niorów powyżej 65 roku życia nieposiadających pra-
wa do emerytury – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (9402),
17) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie podatku ekologicznego od samochodów – do mi-
nistra finansów (9403),
18) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie żywności modyfikowanej genetycznie – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (9404),
19) posła Andrzeja Pałysa w sprawie problemu
polskich pszczelarzy – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (9405),
20) posła Andrzeja Pałysa w sprawie dopłat do
nasion rzepaku – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(9406),
21) posła Andrzeja Pałysa w sprawie egzekwowa-
nia postanowień podjętych na posiedzeniu ministrów
finansów krajów UE w dniu 11 marca 2009 r. – do
ministra finansów (9407),
22) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zaniechania
działań mających na celu włączenie sądów rejono-
wych w Sandomierzu, Opatowie i Staszowie do Sądu
Okręgowego w Tarnobrzegu – do ministra sprawie-
dliwości (9408),
23) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie nie-
prawidłowości podczas sprawowania nadzoru właści-
cielskiego w spółkach z udziałem Skarbu Państwa,
2
na przykładzie Przedsiębiorstwa Produkcji i Hodow-
li Ryb Słodkowodnych w Krakowie sp. z o.o. – do pre-
zesa Rady Ministrów (9409),
24) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie przepisów
ustawy Kodeks postępowania karnego dotyczących
domniemania niewinności – do ministra sprawiedli-
wości (9410),
25) posła Romualda Ajchlera w sprawie rozprze-
strzeniania się na świecie wirusa tzw. świńskiej gry-
py – do prezesa Rady Ministrów (9411),
26) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
równości dostępu do ochrony zdrowia i opieki me-
dycznej – do ministra zdrowia (9412),
27) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
projektu ustawy o podatku ekologicznym – do mini-
stra finansów (9413),
28) posła Czesława Hoca w sprawie dramatycz-
nych wydarzeń podczas brutalnej akcji Policji w trak-
cie manifestacji stoczniowców w dniu 29 kwietnia
2009 r. przed Pałacem Kultury i Nauki – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (9414),
29) posła Arkadiusza Czartoryskiego w sprawie
nierealizowania wyroku TK z dnia 20 lutego 2002 r.
– do prezesa Rady Ministrów (9415),
30) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie wy-
płaty należności Samodzielnemu Publicznemu Za-
kładowi Opieki Zdrowotnej w Puławach z tytułu nad-
wykonań za 2008 r. – do ministra zdrowia (9416),
31) posła Janusza Krasonia w sprawie świadczeń
z tytułu chorób zawodowych dla osób świadczących
pracę poza granicami Polski – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (9417),
32) posła Jarosława Wałęsy w sprawie odbudowa-
nia żeglugi na Zalewie Wiślanym – do ministra in-
frastruktury (9418),
33) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przepisów
ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa – do
ministra pracy i polityki społecznej (9419),
34) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przekazywa-
nia 1% podatku – do ministra finansów (9420),
35) poseł Anny Sobeckiej w sprawie funkcjonowania
jednego okienka – do ministra gospodarki (9421),
36) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji go-
spodarczej Polski – do ministra finansów (9422),
37) poseł Anny Sobeckiej w sprawie przygotowań
do Euro 2012 – do ministra infrastruktury (9423),
38) poseł Anny Sobeckiej w sprawie planów wpro-
wadzenia dodatkowej składki, z której finansowane
będzie wsparcie dla osób potrzebujących stałej opieki
– do ministra pracy i polityki społecznej (9424),
39) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie wprowadzenia jednoznacznego
zakazu modelowania uszu i obcinania ogonów psom
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (9425),
40) posła Romana Kaczora w sprawie znacznego
ograniczenia środków finansowych przekazywanych
samorządom powiatowym z PFRON na realizację
zadań z zakresu rehabilitacji społecznej osób niepeł-
nosprawnych – do ministra pracy i polityki społecznej
(9426),
41) poseł Magdaleny Kochan w sprawie pomocy
finansowej udzielanej w ramach Europejskiego Fun-
duszu Rybackiego – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (9427),
42) posła Tomasza Kuleszy w sprawie art. 26 ust. 1
pkt 9 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych stanowiącego o kwotach darowizn prze-
kazanych na cele krwiodawstwa, realizowanych
przez honorowych dawców krwi – do ministra finan-
sów (9428),
43) posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Andrzeja
Nowakowskiego w sprawie realizacji „Programu 50+”
– do ministra pracy i polityki społecznej (9429),
44) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie zatrudniania w pogotowiu ratunko-
wym i na oddziałach ratunkowych lekarzy ze specja-
lizacją z medycyny ratowniczej – do ministra zdrowia
(9430),
45) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie nowych zasad pozyskiwania funduszy
z Unii Europejskiej – do ministra gospodarki (9431),
46) posła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy po-
słów w sprawie zmian w ustawie o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi – do
ministra zdrowia (9432),
47) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
jektu ustawy o formach opieki nad dziećmi do lat 3
– do ministra pracy i polityki społecznej (9433),
48) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby
zawieszania postępowań sądowych w związku z utra-
tą przez asesorów prawa do orzekania – do ministra
sprawiedliwości (9434),
49) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie poli-
tyki rządu wobec problemu zwiększania się bezrobo-
cia – do prezesa Rady Ministrów (9435),
50) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie wpro-
wadzenia od 2010 r. systemu dodatkowych ubezpie-
czeń zdrowotnych – do ministra zdrowia (9436),
51) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie złej
sytuacji finansowej jednostek ochotniczej straży po-
żarnej – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (9437),
52) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie kolej-
nych cięć w wydatkach resortów i szukania dodatko-
wych oszczędności – do prezesa Rady Ministrów
(9438),
53) posła Józefa Rojka w sprawie zmiany przepi-
sów dotyczących przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności – do ministra infra-
struktury (9439),
54) posła Józefa Rojka w sprawie zmiany przepi-
sów dotyczących zasiłku rodzinnego – do ministra
pracy i polityki społecznej (9440),
55) posła Józefa Rojka w sprawie modernizacji li-
nii kolejowych – do ministra infrastruktury (9441),
56) posła Józefa Rackiego w sprawie ujednolicenia
procedury postępowania związanej z adopcją dziecka

anonimowo pozostawionego w „oknie życia” – do mi-
nistra sprawiedliwości (9442),
57) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie dopusz-
czania do użytkowania w szkołach pomocy dydak-
tycznych – do ministra edukacji narodowej (9443),
58) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie
przetargu na badania niepełnosprawnych przepro-
wadzane dla PFRON – do ministra pracy i polityki
społecznej (9444),
59) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wy-
miaru urlopu dla osób, które są zatrudnione na 3/4
etatu i wprowadzenia jednoznacznych przepisów do-
tyczących tej kwestii – do ministra pracy i polityki
społecznej (9445),
60) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pod-
jęcia działań w celu usunięcia skutków wywołanych
brakiem dostatecznej informacji ze strony organów
naszego państwa w zakresie przyznawania zaliczek
alimentacyjnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (9446),
61) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pro-
gramu zmian systemu edukacji do 2012 r., zwłaszcza
planowanych w systemie szkolnictwa zawodowego
– do ministra edukacji narodowej (9447),
62) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości rezygnacji z ubezpieczenia na życie typu
D3 w PZU Życie – do ministra finansów (9448),
63) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości wprowadzenia środków, które poprawią sytu-
ację w zakresie szkolenia przyszłych kierowców po-
jazdów mechanicznych – do ministra infrastruktury
(9449),
64) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie całko-
witego zakazu palenia tytoniu w urzędach publicz-
nych – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (9450),
65) poseł Marii Zuby w sprawie zmiany algorytmu
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ – do ministra zdrowia (9451),
66) posła Bogdana Bojki w sprawie podjęcia dzia-
łań w zakresie zmiany decyzji dotyczącej „Programu
rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2009–2018” – do
ministra obrony narodowej (9452),
67) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie po-
trzeby nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, tj. zmiany wysokości kwoty uprawniającej daną
rodzinę lub osobę uczącą się do zasiłku rodzinnego
oraz świadczenia pielęgnacyjnego, a także wprowa-
dzenia zasady regularnego waloryzowania tej kwoty
– do ministra pracy i polityki społecznej (9453),
68) poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie po-
trzeby nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, tj. zmiany sposobu przyznawania zasiłku pie-
lęgnacyjnego – do ministra pracy i polityki społecznej
(9454),
69) posłanek Joanny Skrzydlewskiej i Beaty Bu-
blewicz w sprawie zmiany zasad przeprowadzania
refundowanych badań mammograficznych – do mi-
nistra zdrowia (9455),
3
70) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie polskich
elektrowni wiatrowych – do prezesa Rady Ministrów
(9456),
71) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie czasu
oczekiwania na zabiegi rehabilitacyjne – do ministra
zdrowia (9457),
72) posła Zbigniewa Rynasiewicza w sprawie wy-
powiedzenia przez Uniwersytet Jagielloński w Kra-
kowie porozumienia obowiązującego od 2002 r. doty-
czącego opieki dydaktycznej nad specjalnością: język
angielski w Nauczycielskim Kolegium Języków Ob-
cych w Przemyślu – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (9458),
73) posła Jana Rzymełki w sprawie emisji w tele-
wizji oraz innych mediach reklam szkodliwych pro-
duktów spożywczych – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (9459),
74) poseł Aleksandry Natalli-Świat w sprawie re-
alizacji budowy autostrady A1 na odcinku Nowe Ma-
rzy – Toruń – do ministra infrastruktury (9460),
75) posła Leszka Deptuły w sprawie szkód, jakie
wyrządzają wilki i bobry, oraz potrzeby opracowania
planu przesiedlania lub odławiania tych zwierząt
– do ministra środowiska (9461),
76) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zasad
umieszczania w domach opieki społecznej osób do-
tkniętych chorobą psychiczną – do ministra sprawie-
dliwości (9462),
77) posła Henryka Siedlaczka w sprawie likwida-
cji abonamentu radiowo-telewizyjnego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (9463),
78) posła Henryka Siedlaczka w sprawie ulg po-
datkowych – do ministra finansów (9464),
79) posła Henryka Siedlaczka w sprawie barier
prawnych związanych z przerejestrowaniem pojazdu
nabytego za granicą – do ministra finansów oraz mi-
nistra infrastruktury (9465),
80) posła Henryka Siedlaczka w sprawie odpra-
cowania przez górników przechodzących na wcze-
śniejszą emeryturę – honorowych krwiodawców
dni wolnych od pracy, wziętych w celu honorowego
oddania krwi – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (9466),
81) posła Tadeusza Cymańskiego w sprawie moż-
liwości nabywania przez właścicieli ośrodków wypo-
czynkowych ziemi najmowanej pośrednio od Dyrekcji
Generalnej Lasów Państwowych – do ministra śro-
dowiska (9467),
82) posła Tadeusza Cymańskiego w sprawie moż-
liwości wykupu przez rolników ziemi, którą aktual-
nie dzierżawią – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(9468),
83) posłów Michała Wojtkiewicza i Marka Polaka
w sprawie podatku ekologicznego od samochodów
– do ministra finansów (9469),
84) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
opłat za świadczenia przedszkoli publicznych – do
ministra edukacji narodowej (9470),
4
85) posła Jana Religi w sprawie wysokości stawki
podatku VAT na pieluszki jednorazowe dla dzieci – do
ministra finansów (9471),
86) posła Mieczysława Golby w sprawie sposobu
prowadzenia odpraw celnych na przejściach granicz-
nych Polski z Ukrainą – do ministra finansów
(9472),
87) posła Mieczysława Golby w sprawie rodzajów
instalacji, których eksploatacja wymaga zgłoszenia,
oraz wymagań dotyczących zgłoszenia instalacji wy-
twarzających pola elektromagnetyczne – do ministra
środowiska (9473),
88) posła Antoniego Błądka w sprawie zagrożeń
zabezpieczenia opieki psychiatrycznej oraz zapewnie-
nia ciągłości świadczeń przez szpitale psychiatryczne
i oddziały psychiatryczne przy szpitalach ogólnych
– do ministra zdrowia (9474),
89) poseł Elżbiety Witek w sprawie wyłączenia
spod obowiązku ujęcia w zeznaniach podatkowych
PIT 11 dochodów nieprzekraczających miesięcznie, od
tego samego płatnika, kwoty w wysokości 200 zł, pod-
legających opodatkowaniu podatkiem dochodowym
w wysokości 18% – do ministra finansów (9475),
90) poseł Elżbiety Witek w sprawie zasad ustala-
nia wysokości zasiłku pielęgnacyjnego przewidziane-
go w ustawie o świadczeniach rodzinnych – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (9476),
91) posła Piotra Stanke w sprawie włączenia ba-
dań: morfologia, cytologia i mammografia do obowiąz-
kowych badań pracowniczych – do ministra pracy
i polityki społecznej oraz ministra zdrowia (9477),
92) posła Piotra Stanke w sprawie ulgowego prze-
jazdu środkami komunikacji miejskiej opiekuna dziec-
ka niepełnosprawnego w czasie powrotu po odwie-
dzeniu dziecka i w drodze po dziecko – do ministra
infrastruktury (9478),
93) posła Piotra Stanke w sprawie przetargu na
dostarczenie pociągów dużych prędkości dla spółki
PKP Intercity SA – do ministra infrastruktury
(9479),
94) posłów Arkadiusza Czartoryskiego i Krzysz-
tofa Tchórzewskiego w sprawie pogarszającej się sy-
tuacji osób niepełnosprawnych – do ministra pracy
i polityki społecznej (9480),
95) posła Waldemara Andzela w sprawie powolnej
pracy sądów – do ministra sprawiedliwości (9481),
96) posła Kazimierza Moskala w sprawie uregu-
lowania sytuacji materialno-prawnej rodziców wy-
chowujących niepełnosprawne dzieci – do ministra
pracy i polityki społecznej (9482),
97) posła Kazimierza Moskala w sprawie podjęcia
działań legislacyjnych w obszarze systemu wsparcia
pomocy społecznej na terenie woj. podkarpackiego
– do ministra pracy i polityki społecznej (9483),
98) posła Kazimierza Moskala w sprawie wpro-
wadzenia zmian z zakresu Prawa farmaceutycznego
– do ministra zdrowia (9484),
99) posła Kazimierza Moskala w sprawie wpro-
wadzenia zmian w projekcie ustawy tzw. medialnej
– do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(9485),
100) posła Kazimierza Moskala w sprawie zmia-
ny rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (9486),
101) posła Kazimierza Moskala w sprawie eks-
perckiego projektu koncepcji przestrzennego zago-
spodarowania kraju – do ministra rozwoju regional-
nego (9487),
102) posła Kazimierza Moskala w sprawie ujed-
nolicenia sposobu obliczania dochodowości gospo-
darstw rolnych – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (9488),
103) posła Kazimierza Moskala w sprawie sytu-
acji klientów firmy deweloperskiej Osiedle Mieszka-
niowe „Żubr” w Niepołomicach – do ministra infra-
struktury (9489),
104) posła Waldemara Andzela w sprawie za-
ostrzenia kar pozbawienia wolności za spowodowanie
wypadku samochodowego pod wpływem alkoholu
– do ministra sprawiedliwości (9490),
105) posła Waldemara Andzela w sprawie rozsze-
rzenia możliwości zawodowych absolwentów kierun-
ków prawniczych – do ministra sprawiedliwości
(9491),
106) posła Piotra Babinetza w sprawie finansowa-
nia rozbudowy Muzeum Historycznego w Sanoku – do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego (9492),
107) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
możliwości zmiany art. 13 ust. 7 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o zmianie ustawy o bibliotekach – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (9493),
108) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
szkód rolniczych wyrządzanych przez dzikie zwierzę-
ta oraz problemu wysokości odszkodowań za nie – do
ministra środowiska (9494),
109) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie na-
zewnictwa oraz kwalifikacji pielęgniarki i położnej
w podstawowej opiece zdrowotnej – do ministra zdro-
wia (9495),
110) posła Witolda Klepacza oraz grupy posłów
w sprawie uruchomienia funduszy dla samorządów
w obszarze opieki hospicyjnej – do ministra zdrowia
(9496),
111) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie realizacji art. 93a ustawy Prawo spółdziel-
cze – do ministra infrastruktury (9497),
112) posła Stanisława Rydzonia w sprawie funk-
cjonowania sądów grodzkich – do ministra sprawie-
dliwości (9498),
113) posła Tadeusza Motowidły w sprawie kam-
panii informacyjnych na temat dostępu do unijnych
środków finansowych – do ministra rozwoju regio-
nalnego (9499),
114) posła Tadeusza Motowidły w sprawie możli-
wości przygotowania do wykonywania zawodu przez

osoby niepełnosprawne – do ministra pracy i polityki
społecznej (9500),
115) posła Tadeusza Motowidły w sprawie sytu-
acji nauczycieli przedszkolnych po wprowadzeniu
obowiązku uczęszczania do szkoły dla 6-latków – do
ministra edukacji narodowej (9501),
116) posła Krzysztofa Matyjaszczyka w sprawie
realizacji inwestycji polegającej na budowie stacji re-
gazyfikacji ciekłego gazu ziemnego (gazoportu) – do
ministra infrastruktury (9502),
117) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie wpływu zatrudniania pracownika na zastępstwo
w państwowych jednostkach budżetowych na obo-
wiązujące limity zatrudnienia – do ministra finansów
(9503),
118) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
modyfikacji programu profilaktycznego raka szyjki
macicy poprzez włączenie do niego testu na obecność
wirusa HPV – do ministra zdrowia (9504),
119) poseł Joanny Senyszyn w sprawie braku re-
akcji organów państwa w związku z prowadzeniem
na terenie gminy Łężyce składowiska odpadów ko-
munalnych przez Eko Dolina sp. z o.o. – do ministra
infrastruktury (9505),
120) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie działań w zakresie profilaktyki raka szyjki macicy
i wprowadzenia do kalendarza szczepień obowiązko-
wych szczepienia przeciw HPV finansowanego ze
środków publicznych – do ministra zdrowia (9506),
121) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie zapewnienia niepełnosprawnym wyborcom efek-
tywniejszego skorzystania z przysługującego im
czynnego prawa wyborczego – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (9507),
122) posła Adama Krupy w sprawie rozporządzeń
odnoszących się do instalacji, których eksploatacja
wymaga zgłoszenia, oraz wymagań dotyczących zgło-
szenia instalacji wytwarzających pola elektromagne-
tyczne – do ministra środowiska (9508),
123) posła Adama Krupy w sprawie sytuacji fi-
nansowej w spółce PKP Cargo – do ministra infra-
struktury (9509),
124) posłów Adama Krupy i Andrzeja Buły w spra-
wie podjęcia działań przez Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad zmierzających do przebudowy
drogi krajowej nr 45 na odcinku w Kluczborku oraz
drogi krajowej nr 46 na odcinku Grodziec – Myślina
– do ministra infrastruktury (9510),
125) posła Jana Kulasa w sprawie działalności
polskich instytutów kultury w Europie i w świecie
– do ministra spraw zagranicznych (9511),
126) posła Ryszarda Zawadzkiego oraz grupy po-
słów w sprawie ustawy o europejskim ugrupowaniu
współpracy terytorialnej – do ministra spraw zagra-
nicznych (9512),
127) posła Jarosława Pięty oraz grupy posłów
w sprawie formalności związanych z nową procedurą
wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (tzw.
jednego okienka) – do ministra gospodarki (9513),
5
128) posła Andrzeja Grzyba w sprawie funkcjono-
wania tzw. jednego okienka – do ministra gospodar-
ki (9514),
129) posła Przemysława Gosiewskiego w sprawie
działań, jakie ma zamiar podjąć resort rolnictwa
w zakresie ochrony rynku owocowo-warzywnego w Pol-
sce przed nieuczciwą konkurencją spoza Unii Europej-
skiej – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (9515),
130) posła Jarosława Katulskiego w sprawie sta-
nu prac legislacyjnych nad projektem ustawy o zmia-
nie ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu powo-
jennego, w części dotyczącej szczególnych uprawnień
żołnierzy przymusowo zatrudnianych w batalionach
budowlanych w latach 1949–1959 – do ministra pra-
cy i polityki społecznej (9516),
131) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie wyłu-
dzeń przy pobieraniu odszkodowań na mocy tzw.
układów indemnizacyjnych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (9517),
132) posła Stanisława Steca w sprawie pomocy
państwa w realizacji budownictwa socjalnego – do
ministra infrastruktury (9518),
133) poseł Beaty Szydło w sprawie ochrony obsza-
rów Natura 2000 przed inwestycjami zagrażającymi
zanieczyszczeniem środowiska – do ministra środo-
wiska (9519),
134) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie wpro-
wadzenia regulacji prawnych dotyczących komercyj-
nego wykorzystywania pojazdów typu meleks – do
ministra infrastruktury (9520),
135) posła Wojciecha Wilka w sprawie zmian
w przepisach dotyczących prowadzenia i rejestracji
quadów i motorowerów – do ministra infrastruktury
(9521),
136) posła Wojciecha Wilka w sprawie niekorzyst-
nych przekształceń realizowanych w Składzie Mate-
riałowym Kraśnik Jednostki Wojskowej 4824 w Sta-
wach k. Dęblina – do ministra obrony narodowej
(9522),
137) posła Wojciecha Wilka w sprawie powrotu do
funduszy na utrzymanie mocy produkcyjnych w pol-
skich zakładach zbrojeniowych na wypadek wojny,
na przykładzie Zakładów Metalowych Kraśnik – do
ministra obrony narodowej (9523),
138) posła Jerzego Materny w sprawie zmiany
właściwości działania okręgowych dyrekcji Lasów
Państwowych – do ministra środowiska (9524),
139) posła Wojciecha Pomajdy w sprawie przepi-
sów ustawy o państwowej kompensacie przysługują-
cej ofiarom niektórych przestępstw umyślnych – do
ministra sprawiedliwości (9525),
140) posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie za-
grożenia wykluczeniem z KRUS sołtysów dokonują-
cych poboru podatku – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (9526),
141) posła Antoniego Błądka w sprawie realizacji
programu dla Huty Stalowa Wola oraz miasta Stalo-
wa Wola – do prezesa Rady Ministrów (9527),
6
142) posła Tomasza Latosa w sprawie zmniejsze-
nia ilości pszczół – do ministra rolnictwa i rozwoju
wsi (9528),
143) posła Krzysztofa Putry w sprawie projektu
ustawy o formach opieki nad dziećmi do lat 3 – do
ministra pracy i polityki społecznej (9529),
144) posła Krzysztofa Putry w sprawie recyklingu
pojazdów – do prezesa Rady Ministrów (9530),
145) posłanek Anny Zalewskiej i Teresy Wargoc-
kiej w sprawie decyzji dyrektora Centralnej Komisji
Egzaminacyjnej o nieudostępnieniu wyników egza-
minów zewnętrznych – do ministra edukacji narodo-
wej (9531),
146) poseł Marzenny Drab w sprawie nietermino-
wego przekazywania przyznanych środków finanso-
wych na pomoc społeczną w woj. kujawsko-pomor-
skim – do ministra pracy i polityki społecznej oraz
ministra finansów (9532),
147) posła Antoniego Błądka w sprawie wprowa-
dzenia zmian w przepisach dotyczących opłat za ko-
rzystanie ze środowiska – do ministra środowiska
(9533),
148) posła Antoniego Błądka w sprawie nieko-
rzystnego dla woj. podkarpackiego podziału zysków
NFZ za 2008 r. – do ministra zdrowia (9534),
149) posła Roberta Telusa oraz grupy posłów
w sprawie dofinansowania kształcenia młodocianych
pracowników – do ministra edukacji narodowej
(9535),
150) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w spra-
wie rosnącego bezrobocia na Podlasiu, ze szczegól-
nym uwzględnieniem miasta i gminy Łapy – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (9536),
151) posła Adama Gawędy oraz grupy posłów
w sprawie podwójnego opodatkowania podatkiem
dochodowym od osób fizycznych kwot refundacji
wypłaconych przez spółdzielnie mieszkaniowe swo-
im członkom z tytułu poniesionych przez nich
uprzednio wydatków na remont i modernizację lo-
kalu mieszkalnego (np. wymianę stolarki okiennej),
na podstawie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych, na przykładzie Spółdzielni Miesz-
kaniowej ROW w Wodzisławiu Śląskim – do mini-
stra finansów (9537),
152) posłów Zbigniewa Kozaka i Maksa Kracz-
kowskiego w sprawie nieuzasadnionego przeprowa-
dzania egzaminu z prawa karnego dla aplikantów
radcowskich – do ministra sprawiedliwości (9538),
153) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie zastępo-
wania przez firmy handlujące tzw. dopalaczami zde-
legalizowanych składników nowymi niebezpiecznymi
środkami o charakterze odurzającym – do prezesa
Rady Ministrów (9539),
154) posła Andrzeja Gałażewskiego w sprawie
prowadzenia działalności politycznej na terenie pla-
cówek oświatowych – do ministra edukacji narodowej
(9540),
155) posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pi-
salskiego w sprawie likwidacji Komendy Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej w Raciborzu i zlokalizo-
wania komendy przyszłego śląskiego oddziału SG
w Kłodzku – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (9541),
156) posłów Joanny Senyszyn i Witolda Klepacza
w sprawie braku reakcji organów państwa w związ-
ku z prowadzeniem na terenie gminy Łężyce skła-
dowiska odpadów komunalnych przez Eko Dolina
sp. z o.o. – do ministra środowiska (9542),
157) posła Tomasza Garbowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie uwag pokontrolnych NIK w zakresie
przygotowań Polski do organizacji finałowego turnie-
ju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 – do
ministra spraw wewnętrznych i administracji, mini-
stra sportu i turystyki oraz ministra infrastruktury
(9543),
158) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groź-
by protestów pracowników cywilnych wojska – do
ministra obrony narodowej (9544),
159) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie dzia-
łań mających na celu stworzenie nowych regulacji
prawnych normujących stosunki pomiędzy Rzeczą-
pospolitą Polską a Wschodnim Kościołem Staro-
obrzędowym nieposiadającym hierarchii duchownej
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(9545),
160) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie stanu
prac Rady Ministrów nad projektem ustawy o uregu-
lowaniu problemu własności cerkwi w płd.-wsch. Pol-
sce – do prezesa Rady Ministrów (9546),
161) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie likwi-
dacji wojskowych komend uzupełnień – do prezesa
Rady Ministrów (9547),
162) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
stanu prac nad projektem rozporządzenia określają-
cego warunki i tryb przyznawania pomocy ze środ-
ków Funduszu Pracy dla bezrobotnych tworzących
spółdzielnie socjalne lub przystępujących do nich – do
ministra pracy i polityki społecznej (9548),
163) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie pomocy
osobom niepełnosprawnym – do ministra pracy i po-
lityki społecznej (9549),
164) posła Marka Wójcika w sprawie wysokości
opłat sądowych za wniesienie pozwu o uchylenie
uchwały walnego zgromadzenia akcjonariuszy – do
ministra sprawiedliwości (9550),
165) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
realizacji procesu prywatyzacji grupy Lubelski Wę-
giel Bogdanka – do ministra skarbu państwa
(9551),
166) posła Witolda Kochana oraz grupy posłów
w sprawie przepisów ustawy o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (9552),
167) poseł Elżbiety Pierzchały w sprawie wprowa-
dzenia kodyfikacji polskiej infrastruktury kolejowej
na potrzeby transportu kombinowanego – do mini-
stra infrastruktury (9553),
168) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
jednostki WKU Lublin-2 – do ministra obrony naro-
dowej (9554),

169) posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn
w sprawie zwiększenia subwencji oświatowej dla
gmin, na terenie których funkcjonują szkoły podsta-
wowe i gimnazja z małą liczbą uczniów, a których nie
powinno się likwidować ze względu na specyfikę po-
łożenia geograficznego miejscowości, w których znaj-
dują się te szkoły (np. gmina Bircza na Podkarpaciu)
– do ministra edukacji narodowej (9555),
170) posłów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn
w sprawie możliwości niewymierzania kary za usu-
nięcie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwole-
nia – do ministra środowiska (9556),
171) posła Jacka Brzezinki w sprawie zasad obli-
czania podstawy wymiaru emerytury dla kobiet uro-
dzonych przed 1 stycznia 1949 r., uzyskujących prawo
do emerytury na podstawie art. 28 ustawy o emery-
turach i rentach z FUS – do ministra pracy i polityki
społecznej (9557),
172) posła Jacka Brzezinki w sprawie zachowania
wymogów dotyczących ochrony przyrody dla projek-
towanego odcinka autostrady A1 od węzła Maciejów
do węzła Pyrzowice w związku z jego przebiegiem
przez obszar Natura 2000 oznaczony symbolem
PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie – do
ministra środowiska (9558),
173) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
terminu rozpoczęcia remontu drogi krajowej nr 74 na
odcinku Annopol – Gościeradów – do ministra infra-
struktury (9559),
174) posła Eugeniusza Kłopotka w sprawie man-
kamentów w funkcjonowaniu ustawy o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich – do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi (9560),
175) poseł Joanny Muchy w sprawie podjęcia dzia-
łań zmierzających do poprawy sytuacji ekonomicznej
rolników – do ministra finansów oraz ministra pracy
i polityki społecznej (9561),
176) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie e-postę-
powania, a więc możliwości wnoszenia pism proceso-
wych w systemie elektronicznym w postępowaniach
sądowych – do ministra sprawiedliwości (9562),
177) poseł Joanny Muchy w sprawie możliwości
wprowadzenia obowiązkowych badań cytologicznych
i mammograficznych – do ministra zdrowia (9563),
178) posła Jerzego Budnika w sprawie podwyżek
wynagrodzeń dla pracowników cywilnych wojska
– do ministra obrony narodowej (9564),
179) posła Jana Widackiego w sprawie braku ogól-
nopolskiej statystyki wykroczeń – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (9565),
180) posła Wojciecha Szaramy w sprawie progra-
mu profilaktycznego dla chorych na hemofilię oraz
refundacji materiałów jednorazowych – do ministra
zdrowia (9566),
181) posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie wprowadzenia zmian w przepisach uła-
twiających dostęp do leku pn. cystagon – do ministra
zdrowia (9567),
7
182) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie testo-
wych egzaminów specjalizacyjnych dla lekarzy obco-
krajowców – do ministra zdrowia (9568),
183) posła Ryszarda Galli w sprawie zagospoda-
rowania kompleksu koszarowego 2347 znajdującego
się w miejscowości Komprachcice – do ministra obro-
ny narodowej (9569),
184) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie nierefundowanego leku cystagonu, nie-
zbędnego dla chorych m.in. po przeszczepach nerek
– do ministra zdrowia (9570),
185) posła Tomasza Lenza w sprawie tzw. renty
planistycznej w przypadku dokonania darowizny – do
ministra infrastruktury (9571),
186) posła Tomasza Lenza w sprawie rozporzą-
dzenia ministra transportu i gospodarki morskiej
z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków tech-
nicznych, jakim powinny odpowiadać drogi pu-
bliczne i ich usytuowanie – do ministra infrastruk-
tury (9572),
187) posła Tomasza Lenza w sprawie odnawial-
nych źródeł energii – do ministra gospodarki (9573),
188) posła Tomasza Lenza w sprawie ustawy
o podatku akcyzowym – do ministra finansów (9574),
189) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie
szczególnych zasad ustalania dochodu z tytułu trans-
akcji tzw. opcjami walutowymi – do ministra finan-
sów (9575),
190) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie nie-
zgodności instytucji urzędowego wykreślenia podat-
nika VAT z rejestru z VI dyrektywą Rady (WE) – do
ministra finansów (9576),
191) poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie organi-
zacji egzaminu notarialnego dla aplikantów notarial-
nych, którzy rozpoczęli aplikację po zdanym dnia
10 grudnia 2005 r. egzaminie konkursowym – do mi-
nistra sprawiedliwości (9577),
192) posła Stanisława Wziątka w sprawie nieuza-
sadnionego użycia siły przez policję wobec protestu-
jących stoczniowców – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (9578),
193) posła Wiesława Wody w sprawie problemu
zasad przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom, ob-
jętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(9579),
194) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie rozwoju
społeczeństwa informacyjnego w Polsce – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (9580),
195) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie rządowe-
go programu wsparcia jednostek samorządu teryto-
rialnego w działaniach stabilizujących system ochro-
ny zdrowia – do ministra zdrowia (9581),
196) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie dokonania
wyłączenia zawodów kucharz i kucharz małej gastro-
nomii z działalności rzemieślniczej – do ministra go-
spodarki (9582),
197) posła Łukasza Gibały w sprawie zniesienia
obowiązku dokonywania okresowych przeglądów kas
8
fiskalnych przez podatników prowadzących ewiden-
cję przy ich użyciu – do ministra finansów (9583),
198) poseł Stanisławy Prządki w sprawie reformy
struktur administracji wojskowej zakładającej ogra-
niczenie liczby wojskowych komend uzupełnień – do
ministra obrony narodowej (9584),
199) poseł Beaty Kempy w sprawie przyznania
zaopatrzeń emerytalnych strażakom lotniskowych
służb ratowniczo-gaśniczych – do prezesa Rady Mi-
nistrów (9585),
200) poseł Beaty Kempy w sprawie refundacji
składek na ubezpieczenie społeczne osobom niepeł-
nosprawnym prowadzącym działalność gospodarczą
– do ministra pracy i polityki społecznej (9586),
201) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie umoż-
liwienia zwiększenia alokacji w konkursie na zadania
ogłoszone przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej w ramach PO „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007–2013 – do ministra roz-
woju regionalnego oraz ministra środowiska (9587),
202) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie pro-
pozycji zmian do projektu ustawy o zmianie ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
oraz o zmianie niektórych innych ustaw – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (9588),
203) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji fi-
nansowej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad – do ministra infrastruktury (9589),
204) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ustawy
o ewidencji ludności i dowodach osobistych – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (9590),
205) poseł Anny Sobeckiej w sprawie wysokości
dodatku pielęgnacyjnego – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (9591),
206) poseł Anny Sobeckiej w sprawie projektów
ustaw o świadczeniach substytucyjnych dla sybira-
ków – do prezesa Rady Ministrów (9592),
207) poseł Anny Sobeckiej w sprawie działania
nowej ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów – do ministra pracy i polityki społecznej
(9593),
208) posła Henryka Milcarza w sprawie udziele-
nia wsparcia działalności klubów 4H, zmierzającej
do wyrównywania szans edukacyjnych młodych ludzi
ze wsi i obszarów wiejskich – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (9594),
209) posła Mariusza Błaszczaka w sprawie zaan-
gażowania prezesa Rady Ministrów w agitację wy-
borczą na rzecz kandydatów PO do Parlamentu Eu-
ropejskiego oraz jego kosztów – do prezesa Rady Mi-
nistrów (9595),
210) posła Krzysztofa Putry w sprawie zobowią-
zań Skarbu Państwa wobec obywateli Rzeczypospo-
litej Polskiej z tytułu przedwojennych obligacji i in-
nych papierów wartościowych, emitowanych bądź
gwarantowanych przez Skarb Państwa – do ministra
finansów (9596),
211) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie ter-
minu przedłożenia przez rząd projektu nowelizacji
ustawy budżetowej na rok bieżący, jak też prognozo-
wanych przez rząd podstawowych wskaźników ma-
kroekonomicznych na 2009 r. – do prezesa Rady Mi-
nistrów (9597),
212) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie sytu-
acji chorych na gruźlicę po wycofaniu z produkcji leku
isoniazidium Jelfa – do ministra zdrowia (9598),
213) posła Wojciecha Jasińskiego w sprawie wy-
sokości dywidendy z banku PKO BP – do ministra
skarbu państwa (9599),
214) posła Józefa Piotra Klima w sprawie likwi-
dacji Wojskowego Biura Emerytalnego w Białymsto-
ku – do ministra obrony narodowej (9600),
215) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
niedostatecznych działań Ministerstwa Środowiska
i organów administracji publicznej związanych z re-
cyklingiem zużytego sprzętu technicznego – do mi-
nistra środowiska (9601),
216) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
nieprawidłowości dotyczących jakości żywienia pa-
cjentów oraz wykonywania procedur utrzymania
czystości w szpitalach publicznych – do ministra
zdrowia (9602),
217) poseł Krystyny Grabickiej w sprawie utrud-
nień komunikacyjnych wynikających z nadmiernej
liczby samochodów nauki jazdy poruszających się
w centrach polskich miast, na przykładzie miasta
Sieradza – do ministra infrastruktury (9603),
218) posła Jana Burego s. Józefa w sprawie nowe-
go modelu kariery akademickiej – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (9604),
219) posła Jerzego Budnika w sprawie postępo-
wania przed organami ZUS w sytuacji, gdy dokumen-
tacja przedstawiająca wysokość osiąganych przez
pracowników zarobków zaginęła – do ministra pracy
i polityki społecznej (9605),
220) posła Henryka Milcarza w sprawie podziału
środków finansowych pomiędzy centralę i poszcze-
gólne oddziały wojewódzkie NFZ na świadczenia
opieki zdrowotnej – do ministra zdrowia (9606),
221) posła Jana Widackiego w sprawie podatku
VAT doliczanego do honorariów wypłacanych biegłym
sądowym – do prezesa Rady Ministrów (9607),
222) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie wpro-
wadzenia do „Programu szczepień ochronnych”
szczepień wszystkich dzieci do lat 2 przeciwko inwa-
zyjnej chorobie pneumokokowej – do ministra zdro-
wia (9608),
223) posła Andrzeja Pałysa w sprawie negatywnej
wyceny z tytułu zaangażowania przedsiębiorstw
w opcje walutowe – do ministra finansów (9609),
224) posłów Pawła Kowala i Jana Ołdakowskiego
w sprawie śmierci Polaka w Pakistanie – do prezesa
Rady Ministrów (9610).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnienia

ministra – na ponowną interpelację posła Grzegorza
Karpińskiego w sprawie zmiany sposobu wynagra-
dzania nauczycieli wspomagających (7655),
2) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów Toma-
sza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację posła Ryszarda Kalisza w spra-
wie zatrudnienia i obsadzenia stanowisk kierowni-
czych w urzędach administracji rządowej (7721),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Ja-
kuba Szulca – z upoważnienia ministra – na ponow-
ną interpelację posła Jerzego Budnika w sprawie in-
terpretacji art. 59a ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej (7855),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie sytuacji lotniska w Krośnie (8395),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie od-
chodzenia funkcjonariuszy i wzrastającej liczby wa-
katów w Straży Granicznej (8439),
6) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada na
interpelację posła Jarosława Wałęsy w sprawie pro-
cesu kompensacji Stoczni Gdynia i Stoczni Szczeciń-
skiej (8466),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie uprawnień do sporządzania certyfikatów
energetycznych (8564),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Artura Dunina w sprawie do-
finansowania programu wapnowania gleb w woj.
łódzkim (8595),
9) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada na
interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie
planu prywatyzacji sektora wielkiej syntezy chemicz-
nej oraz przyszłości spółek tego sektora na przykła-
dzie Zakładów Azotowych „Puławy” SA (8675),
10) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Henryka Siedlaczka w sprawie
kontraktów zawieranych z pielęgniarkami i położ-
nymi (8692),
11) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Arkadego Fie-
dlera w sprawie ograniczenia wzrostu cen energii
(8725),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Andrzeja Ćwierza w sprawie uzyskania
przez cudzoziemców prawa do wykonywania zawodu
po ukończeniu szkół pielęgniarskich i położniczych
(8734),
13) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
9
pelację posła Jacka Osucha oraz grupy posłów
w sprawie podjęcia działań przez Ministerstwo Zdro-
wia zmierzających do skrócenia czasu oczekiwania
na refundowane lub częściowo refundowane korzy-
stanie z usług sanatoriów i szpitali uzdrowiskowych
przez pacjentów w ramach kontraktów zawieranych
przez NFZ (8777),
14) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Marka Krząkały oraz grupy posłów
w sprawie różnic w wycenie świadczeń medycznych
przez oddziały NFZ (8803),
15) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Damiana Raczkowskiego w sprawie fi-
nansowania leczenia zwyrodnienia plamki żółtej
związanego z wiekiem (8865),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłów Marka Polaka i Michała Wojt-
kiewicza w sprawie zaostrzenia przepisów prawnych
dotyczących procedury dopuszczenia do budowy stacji
bazowych telefonii komórkowej (8878),
17) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Krzysztofa Putry w spra-
wie stanu zatrudnienia i wynagradzania w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej oraz w instytucjach
podległych (8913),
18) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Krzysztofa Kwiatkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jarosława Rusiec-
kiego w sprawie wprowadzenia przepisów, na mocy
których dzieci przebywające w domach dziecka,
a także innych placówkach opiekuńczych nie będą
ponosiły jakiejkolwiek odpowiedzialności za długi
swoich rodziców (8917),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Jarosława
Rusieckiego w sprawie zasadności decyzji wydawa-
nych przez KRUS o ustaniu ubezpieczenia społecz-
nego rolników, którzy jednocześnie prowadzili np. po-
zarolniczą działalność gospodarczą (8918),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Witolda Kochana oraz
grupy posłów w sprawie funkcjonowania przepisów
prawnych chroniących interesy konsumentów i re-
gulujących dochodzenie przez nich swoich uprawnień
(8922),
21) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Krzysztofa Kwiatkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ar-
kadiusza Litwińskiego w sprawie instytucji wieczy-
stego użytkowania (8926),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie re-
fundacji insulin analogowych (8936),
10
23) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zatrudniania obcokrajowców (8938),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie
pielęgniarskiej opieki środowiskowej wykonywanej
na rzecz mieszkańców domów pomocy społecznej
(8946),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
odnośnie do systemu poboru akcyzy na energię
(8947),
26) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie dotacji dla przedsiębiorców na stworzenie
nowych miejsc pracy z przeznaczeniem dla bezrobot-
nych (8948),
27) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie wsparcia rozwoju elastycznych form za-
trudnienia (8949),
28) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
projektu ustawy reprywatyzacyjnej (8950),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
ustawy o podatku akcyzowym (8953),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie systemu dokonywania wykładni prawa
przez samorządy (8956),
31) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Adama Wykręta w spra-
wie dofinansowywania baterii słonecznych (solarów)
w przypadku, gdy zabieg ten nie wyczerpuje pojęcia
efektu ekologicznego (8957),
32) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie wyrównania kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych z funduszu
alimentacyjnego (8958),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Stanisława
Steca w sprawie braku środków finansowych na ren-
ty strukturalne (8959),
34) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie zbadania procesu upadłościowego Rafine-
rii Nafty „Glimar” w Gorlicach oraz nagłej śmierci
inspektora NIK oddelegowanego w tym celu (8960),
35) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Ryszarda Terleckie-
go w sprawie realizacji postanowień traktatu o do-
brym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy pomiędzy
Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Nie-
miec (8961),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłów Michała Wojtkiewicza
i Marka Polaka w sprawie zmiany obowiązujących
przepisów dotyczących uiszczania podatków (8962),
37) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie konieczności ujednolicenia przepisów do-
tyczących zasad ustalania wysokości świadczeń eme-
rytalno-rentowych (8964),
38) sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Pawła Grasia – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Zbigniewa
Girzyńskiego w sprawie publicznych wypowiedzi
pana premiera sugerujących ograniczanie, z powo-
dów politycznych, finansowania przez państwo insty-
tucji naukowych (8965),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – oraz ministra skarbu państwa Aleksandra
Grada na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie wsparcia działań restrukturyzacyjnych
Przedsiębiorstwa Przemysłu Bawełnianego „Za-
mtex” SA w Zambrowie (8966),
40) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Marka Kwitka w sprawie zasad
ograniczania wysokości uposażeń emerytalnych wy-
płacanych emerytowanym żołnierzom zawodowym
w trybie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnie-
rzy zawodowych oraz ich rodzin (8967),
41) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów w sprawie rządowego projektu
ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych i ustawy Prawo bankowe (8970),
42) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Adama Krupy w sprawie nowego
„Programu oczyszczania kraju z azbestu” na lata
2009–2032 (8971),
43) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie konieczności podjęcia stosownych kroków
w związku ze skandalicznym sposobem działania
niemieckiego urzędu ds. dzieci i młodzieży Jugen-
damt wobec obywateli polskich (8972),
44) sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Adama Szejnfelda – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Witolda Kochana oraz grupy po-
słów w sprawie funkcjonowania przepisów prawnych
chroniących interesy konsumentów i dochodzenia
przez nich stosownych uprawnień (8973),

45) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Roszaka w sprawie ustawy o samorządzie
gminnym (8974),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie masowych zwolnień w PKP Cargo SA na
przykładzie należącego do tej spółki Centralnego Za-
kładu w Łodzi, Sekcja Zduńska Wola – Karsznice
(8975),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację posła Stanisława Steca w sprawie wydawa-
nia rozporządzeń przez ministra finansów (8976),
48) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie wprowadzenia zmian w rozporządzeniu do
znowelizowanej ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy (8977),
49) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie zamiaru likwidacji Zamiejscowego Wy-
działu Grodzkiego Sądu Rejonowego w Lesku z sie-
dzibą w Ustrzykach Dolnych (8978),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (8979),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Zbigniewa
Matuszczaka w sprawie ubezpieczeń społecznych
w KRUS i ZUS (8980),
52) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Artura Ostrowskiego w sprawie
przedsiębiorstwa Niewiadów SA (8981),
53) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Haliny Rozpon-
dek w sprawie przywrócenia ekwiwalentu pieniężne-
go z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób
uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
(8982),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Haliny Rozpondek w spra-
wie regulacji podatkowych dotyczących podatku do-
chodowego od sprzedaży nieruchomości otrzymywa-
nych w drodze spadku (8984),
55) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(8985),
11
56) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie podjęcia stosownych prac legislacyjnych
wprowadzających możliwość dofinansowania rodzin
zastępczych przez samorządy lokalne (8987),
57) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w spra-
wie likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień w Tur-
ku (8989),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Adama Abramowi-
cza i Jerzego Rębka w sprawie zwolnień dokonywa-
nych w porcie przeładunkowym PKP Cargo SA
w Małaszewiczach (8990),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację po-
seł Iwony Guzowskiej w sprawie przestrzegania praw
zwierząt oraz uregulowań prawnych dotyczących ich
posiadania (8992),
60) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Iwony
Guzowskiej w sprawie zmian prawnych dotyczących
funkcjonowania rozgłośni Polskiego Radia (8994),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Iwony Guzowskiej w sprawie
zasad realizacji recept na leki refundowane (8995),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Iwony Guzowskiej oraz grupy
posłów w sprawie niepokojących sygnałów dotyczą-
cych orzekania o śmierci mózgowej w celu pobierania
narządów do przeszczepów (8996),
63) wiceprezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów Jarosława Króla – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Pio-
tra Krzywickiego w sprawie wprowadzania na rynek
konsumencki przeterminowanej żywności (8998),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Andrzeja Szlachty w sprawie
przeciwdziałania szkodom wyrządzanym przez wilki
i bobry na terenie woj. podkarpackiego (9000),
65) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie
sytuacji finansowej Zakładów Mechanicznych Bu-
mar-Łabędy SA w Gliwicach w dobie nasilającego się
kryzysu (9001),
66) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie egzekucji środków Funduszu Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych (9002),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Jarosława Matwie-
12
juka w sprawie obowiązku informowania na temat
występowania materiałów niebezpiecznych, w tym
azbestu (9003),
68) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ja-
rosława Matwiejuka w sprawie pilotażowego progra-
mu „Sprawny dojazd” prowadzonego przez PFRON
(9005),
69) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
groźby zamknięcia niemodernizowanych linii kolejo-
wych (9006),
70) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie problemów w szkoleniach pilotów Sił Powietrz-
nych (9007),
71) minister nauki i szkolnictwa wyższego Barba-
ry Kudryckiej na interpelację posła Jarosława Ma-
twiejuka w sprawie likwidacji dotacji dla uczelni wyż-
szych na badania własne (9008),
72) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie zmniejszenia liczby godzin latania pilotom Wojsk
Lądowych i Marynarki Wojennej oraz Sił Powietrz-
nych (9009),
73) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie przydomowych oczyszczalni
ścieków (9010),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek w spra-
wie nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (9011),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie procedur aplikacyjnych do
programów pomocowych związanych z modernizacją
i restrukturyzacją rolnictwa (9012),
76) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla byłych
pracowników PRGB „Progobex” SA w Łęcznej
(9013),
77) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie pogarszającej się sytuacji
ekonomicznej rolników z pow. kraśnickiego (9014),
78) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
rozbieżności pomiędzy przepisami prawa a praktyką
NFZ (9015),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
sygnałów dotyczących likwidacji Lubelskiego Cen-
trum Zdrowia Publicznego (9016),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Magdaleny Gą-
sior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego w sprawie
odpowiedzialności za wszczynanie fałszywych alar-
mów bombowych (9017),
81) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie problemów ze standaryzacją domów pomo-
cy społecznej (9018),
82) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie pogarszającej się sytuacji na przemyskim
rynku pracy (9019),
83) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej w spra-
wie rządowego projektu nowelizacji ustawy o izbach
lekarskich, której skutkiem będzie likwidacja Okrę-
gowej Izby Lekarskiej w Częstochowie (9020),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przepisów o ochronie zwierząt (9022),
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Michała
Wojtkiewicza i Marka Polaka w sprawie zmiany okre-
su nauczania w zasadniczych szkołach zawodowych
oraz likwidacji trzyletnich liceów profilowanych
(9023),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłów Michała Wojtkiewicza i Mar-
ka Polaka w sprawie utrzymania dotychczasowego
podziału samorządu lekarskiego na 23 okręgowe izby
lekarskie (9024),
87) sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
Adama Szejnfelda – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Kazimierza Michała Ujazdowskie-
go w sprawie skutków dla gospodarki i warunków
prowadzenia działalności gospodarczej nowelizacji
ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze (9025),
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Dariusza Seligi oraz grupy
posłów w sprawie sytuacji pielęgniarek i położnych
w Szpitalu Wojewódzkim im. Jana Pawła II w Beł-
chatowie (9026),
89) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Izabeli Leszczyny
i Cezarego Urbana w sprawie regulacji działalności
firm reklamy zewnętrznej i rynku reklamy outdooro-
wej (9029),

90) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Dawida Jackiewicza oraz gru-
py posłów w sprawie decyzji o przekazaniu Agencji
Rozwoju Przemysłu udziałów Skarbu Państwa w Cen-
trum Bankowo-Finansowym Nowy Świat SA w celu
sprzedaży tych udziałów oraz planowanej prywaty-
zacji spółki (9032),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Zbigniewa Kozaka w spra-
wie niesprawiedliwych wysokości opłat za korzysta-
nie z płatnych autostrad (9035),
92) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Osucha w spra-
wie dokończenia modernizacji drogi krajowej nr 94
w miejscowości Kogutek, gm. Olkusz (9037),
93) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Sławomira
Zawiślaka w sprawie możliwości uzyskania przy-
najmniej częściowej dopłaty do gospodarstw niskoto-
warowych za czwarty i piąty rok przez rolników, któ-
rzy pomimo zrealizowania przyjętych przedsięwzięć
przekroczyli termin złożenia stosownego oświadcze-
nia do ARiMR (9038),
94) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jacka Falfusa w sprawie
rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 22 czerwca 2007 r. zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie sposobu i trybu postępowania w spra-
wach o świadczenia rodzinne (9039),
95) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz
grupy posłów w sprawie wzrostu bezrobocia w Polsce
(9041),
96) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Antoniego Podolskie-
go – z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Beaty Szydło oraz grupy posłów w sprawie funkcjo-
nowania systemu powiadamiania alarmowego przez
numer 112 w Małopolsce (9042),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie podpisu elektronicznego (9044),
98) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie zapew-
nienia odpowiedniego dostępu do opieki neonatolo-
gicznej i onkologicznej na terenie woj. wielkopolskie-
go (9049),
99) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie objęcia bezpłatnymi badaniami profilak-
tyki raka piersi (9055),
13
100) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie wprowadzenia obowiązkowych badań
mammograficznych i cytologicznych kobiet pracują-
cych (9056),
101) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej w sprawie refundowania przez NFZ zakupu
pomp insulinowych i zestawów infuzyjnych stosowa-
nych w leczeniu cukrzycy za pomocą pompy insuli-
nowej (9057),
102) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Igora Dzialuka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej w sprawie nakazu wydania dziecka ojcu, który
jest obcokrajowcem (9058),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej w sprawie wprowadzania leków zamiennych dla
pacjentów po operacji gruczolaka przysadki mózgo-
wej (9059),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym (9060),
105) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posłów Edwarda Wojtasa
i Leszka Deptuły w sprawie koncepcji przyszłości ob-
szarów wiejskich w Polsce (9062),
106) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posłów Edwarda Wojtasa
i Leszka Deptuły w sprawie monitorowania i ewalu-
acji instrumentów (programów) wdrażanych na ob-
szarach wiejskich (9063),
107) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
nieprzestrzegania prawa przez bank PKO BP SA
przy zarządzaniu kredytami mieszkaniowymi „sta-
rego portfela” (9065),
108) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Krzysztofa Putry w spra-
wie przydomowych oczyszczalni ścieków (9066),
109) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego oraz grupy posłów w spra-
wie propozycji uproszczenia procedur w zakresie pro-
wadzenia rachunkowości dla organizacji pozarządo-
wych (9067),
110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Tadeusza
Tomaszewskiego i Bogusława Wontora w sprawie
problemów związanych z wdrażaniem programów
14
działań dla obszarów szczególnie narażonych (OSN)
(9068),
111) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie obowiązku informowania marszałka woje-
wództwa o występowaniu niebezpiecznych materiałów
budowlanych, w szczególności azbestu (9069),
112) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie pilnej i koniecznej poprawy losów osób cho-
rych na padaczkę, które obecnie są pokrzywdzone
przez dyskryminujący je art. 4 ust. 3 (określający lek-
ki stopień niepełnosprawności) ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (9071),
113) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Marka Suskiego w sprawie prywatyza-
cji w szybkim tempie strategicznych spółek Skarbu
Państwa (9072),
114) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Beaty Szy-
dło i Andrzeja Adamczyka w sprawie pozbawienia
możliwości prowadzenia świetlic terapeutycznych
dla dzieci niepełnosprawnych Fundacji im. Brata
Alberta w związku z oburzającym postępowaniem
PFRON (9073),
115) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie uchybień formalnych recept oraz wynika-
jących z tego konsekwencji (9075),
116) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na interpelację posła Tadeusza
Wity w sprawie opieszałości rządu w przygotowaniu
bardzo ważnego projektu ustawy o systemie zarzą-
dzania emisjami gazów cieplarnianych (9076),
117) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Beaty Szydło oraz gru-
py posłów w sprawie podjęcia działań na rzecz przy-
wrócenia prawidłowego funkcjonowania rynku bu-
dowy dróg i autostrad zarówno w przypadku kon-
traktów już realizowanych, jak i wciąż możliwych do
wprowadzenia odpowiednich korekt prowadzenia in-
westycji na etapie przetargów, na przykładzie reali-
zowanego odcinka autostrady A4 Wieliczka – Szarów
w Małopolsce (9077),
118) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Stanisława Rydzonia w sprawie niepra-
widłowości w Kopalni Soli Wieliczka SA (9078),
119) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Włodzimierza Karpińskiego w sprawie
nieuregulowania przez NFZ należności z tytułu tzw.
nadwykonań za 2008 r. na rzecz ZOZ-ów w woj. lu-
belskim (9079),
120) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke na interpelację po-
sła Włodzimierza Karpińskiego w sprawie ujednoli-
cenia przepisów bankowych dotyczących udzielania
karencji na spłatę kredytów klęskowych dla rolników
(9080),
121) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Włodzimierza
Karpińskiego w sprawie tworzenia grup producenc-
kich (9081),
122) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Włodzi-
mierza Karpińskiego w sprawie programu pomocy
„Wspieranie gospodarstw niskotowarowych” w ra-
mach PROW (9082),
123) podsekretarz stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Joanny Schmid – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie prawa nieodpłatnego nabycia akcji w ra-
mach NFI (9083),
124) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Włodzimierza Karpiń-
skiego w sprawie budowy obwodnicy Puław (9084),
125) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Włodzimierza Karpiń-
skiego w sprawie ulgi internetowej (9086),
126) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Krzysztofa Kwiatkowskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Włodzimierza
Karpińskiego w sprawie zamrożenia środków na bu-
dowę siedziby Prokuratury Rejonowej i Sądu Rejono-
wego w Świdniku (9087),
127) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Włodzimierza Karpińskiego w spra-
wie sprzętu medycznego niezbędnego do uruchomie-
nia i funkcjonowania szpitala w Łęcznej (9088),
128) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Włodzimierza Karpiń-
skiego w sprawie sprzedaży leków w innych miejscach
niż apteki (9091),
129) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Elżbiety Chojny-Duch na interpelację poseł Jo-
anny Muchy w sprawie postępu prac mających na
celu ustawowe uregulowanie sytuacji posiadaczy
przedwojennych papierów wartościowych gwaranto-
wanych przez państwo polskie (9093),
130) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Romana Brodniaka w sprawie
utworzenia na terenie gminy Bogatynia Kamienno-
górskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Małej Przed-
siębiorczości (9095),

131) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację posła Henryka
Milcarza w sprawie realizacji programu „Moje boisko
– Orlik 2012” (9096),
132) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Mariana Filara
w sprawie trybu przeprowadzania egzaminów prak-
tycznych na prawo jazdy (9097),
133) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie planowanych likwidacji wojskowych
komend uzupełnień (9098),
134) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie działań polegających na
udzieleniu certyfikatu dopuszczenia do ruchu na te-
renie Polski lokomotyw niemieckich przez Urząd
Transportu Kolejowego (9099),
135) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Edwarda
Wojtasa w sprawie dziedziczenia wykluczenia spo-
łecznego w wiejskich obszarach problemowych, w tym
popegeerowskich (9100),
136) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Kazi-
mierza Michała Ujazdowskiego w sprawie pozycji
prawnej przedsiębiorstw rolniczych po uchwaleniu
nowelizacji ustawy Prawo upadłościowe i napraw-
cze (9102),
137) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Bartosza Arłukowicza oraz grupy posłów w sprawie
opóźnień w wypłacaniu niektórych należności funk-
cjonariuszom Policji (9104),
138) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Bartosza Arłukowi-
cza oraz grupy posłów w sprawie niedostosowania
placówek p.p.u.p. Poczta Polska do obsługi osób nie-
pełnosprawnych (9105),
139) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Żalka w sprawie
rządowej inicjatywy legislacyjnej o dochodzeniu rosz-
czeń w postępowaniu grupowym (9106),
140) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ta-
deusza Iwińskiego w sprawie ujawnienia dokumen-
tów państwowych mogącego szkodzić interesom Pol-
ski na arenie międzynarodowej (9107),
141) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Magdaleny Gą-
sior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego w sprawie
15
źródeł finansowania uniwersytetów trzeciego wieku
(9108),
142) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Anny Wypych-Namiotko – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Guta-Mo-
stowego w sprawie uregulowania prawnego możliwo-
ści uprawiania żeglugi śródlądowej polegającej na
spływie statkiem bez napędu mechanicznego – łodzie
flisackie (9109),
143) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Krzysztofa Kwiatkowskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Jadwigi Zakrzew-
skiej w sprawie kontroli i nadzoru nad kuratorami
rodzinnymi (9110),
144) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Antoniego Podolskie-
go – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Wiesława Wody w sprawie problemu funkcjonowania
zintegrowanego systemu ratownictwa, który symbo-
lizuje telefon nr 112, ze szczególnym uwzględnieniem
Małopolski (9111),
145) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Henryka Milcarza w spra-
wie niekorzystnych dla służby radiokomunikacji
amatorskiej przepisów projektów rozporządzeń mi-
nistra środowiska dotyczących instalacji wytwarza-
jących pola elektromagnetyczne, wymagających ze-
zwoleń (9113),
146) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Andrzeja Szlachty w sprawie
planów prywatyzacyjnych sektora zbrojeniowego
(9114),
147) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Piotra Stanke w spra-
wie możliwości uruchomienia nowego połączenia ko-
lejowego Trójmiasta z Berlinem (9115),
148) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Piotra Stanke w spra-
wie możliwej likwidacji Wydziału Grodzkiego w Są-
dzie Rejonowym w Chojnicach (9116),
149) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Czesława Hoca w spra-
wie poważnych i skandalicznych zaniedbań władz
PKP w zakresie poprawy bezpieczeństwa na kolei,
w kontekście wydarzeń na niestrzeżonym przejeździe
kolejowym w Białogardzie (9117),
150) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzy-
ny Mrzygłockiej w sprawie obwieszczenia ministra
gospodarki z dnia 22 stycznia 2008 r. zawierającego
wykaz gmin górniczych (9118),
151) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzyny
16
Mrzygłockiej w sprawie przepisów dotyczących czasu
pracy maszynistów (9119),
152) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Marka Opioły w sprawie
sytuacji w polskich Siłach Powietrznych (9120),
153) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Marka Opioły w sprawie
modernizacji polskiej armii (9121),
154) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie prawa do wcześniejszej emerytury (9123),
155) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie restrukturyzacji wojskowych komend uzu-
pełnień oraz przyszłości Wojskowej Komendy Uzu-
pełnień w Kłodzku (9125),
156) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Grzegorza Dolniaka w sprawie by-
łych mieszkań zakładowych górnictwa węgla ka-
miennego przejętych przez Spółkę Restrukturyzacji
Kopalń SA (9126),
157) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Krzysztofa Putry w sprawie
obowiązku informowania o występowaniu materia-
łów niebezpiecznych, w tym azbestu (9127),
158) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wyłączenia z egzekucji komorniczej świad-
czeń z pomocy społecznej (9129),
159) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki w sprawie wpisa-
nia do katalogu zadań własnych gminy obowiązku
trwałego znakowania i rejestracji zwierząt (9130),
160) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
oszczędności w szkoleniu pilotów (9131),
161) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie bra-
ku miejsc w szpitalach na oddziałach położniczych
(9132),
162) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie akcyzy
na energię elektryczną (9133),
163) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie rozliczania ulgi internetowej (9135),
164) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Mieczysława Marcina
Łuczaka w sprawie nieczytelności recept lekarskich
oraz propozycji wypisywania ich maszynowo lub
komputerowo (9137),
165) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie rozwijającego się proce-
deru kupowania maturalnych prezentacji z języka
polskiego (9139),
166) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Romualda
Ajchlera w sprawie realizacji „Krajowego programu
zwiększania lesistości” do 2020 r. (9141),
167) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Romualda
Ajchlera w sprawie warunków i możliwości wykorzy-
stania w latach 2007–2013 środków pomocy finanso-
wej dla rolników w ramach działania: Zalesianie
gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż
rolne, objętego PROW na lata 2007–2013 (9142),
168) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie sytuacji kobiet pracujących w pogotowiu
ratunkowym (9145),
169) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Izabeli Kloc w sprawie finan-
sowania modernizacji i remontu dróg krajowych
z budżetu państwa (9146),
170) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Sławomira Kłosowskie-
go w sprawie planowanego przebiegu drogi krajowej
nr 46 na odcinkach Ozimek – Grodziec i Grodziec
– Myślina (9148),
171) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie planów likwidacji Wojskowej Komendy
Uzupełnień w Chełmie (9155),
172) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Marka Polaka w sprawie zamiesz-
czania napisów informujących o tym, że niektóre
grupy pacjentów powinny być przyjmowane poza ko-
lejnością (9158),
173) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Józefa Rojka w spra-
wie zwiększenia kwoty świadczenia pielęgnacyjnego
poprzez przyjęcie jako podstawy do jego przyznania
kwoty wynagrodzenia minimalnego (9159),
174) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Artura Górskiego w spra-
wie hałasu emitowanego przez obiekty gospodarcze
w pobliżu budynków mieszkalnych (9162),

175) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie stosunku rządu polskiego do Serbołuży-
czan mieszkających w Niemczech (9163),
176) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Janusza
Krasonia w sprawie niewystarczającej liczby przed-
szkoli i utrudnionego dostępu do edukacji przedszkol-
nej (9165),
177) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację posła Stanisława Ste-
ca w sprawie przyspieszenia wypłat zaliczek dla be-
neficjentów programów dofinansowanych ze środków
unijnych (9167),
178) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posłów Arkade-
go Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka w sprawie zja-
wiska agresji wśród dzieci występującego w szkołach
publicznych (9170),
179) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie środków na składki ubezpieczeniowe dla
bezrobotnych przyznawanych w ramach dotacji celo-
wej (9173),
180) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zmia-
ny algorytmu podziału środków finansowych będą-
cych w dyspozycji NFZ (9183),
181) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Piotra Cybulskiego
oraz grupy posłów w sprawie braku jasnych regula-
cji prawnych dotyczących rozumienia pojęcia usta-
wowego „treści pornograficzne” stanowiącego zna-
mię przestępstwa z art. 202 § 1 i 2 Kodeksu karne-
go (9190),
182) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie programu „Innowacyjna energetyka – rol-
nictwo energetyczne” (9194),
183) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Grzego-
rza Raniewicza w sprawie kształcenia zawodowego
(9197),
184) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Grzegorza Raniewicza w sprawie algo-
rytmu podziału środków pozostających w dyspozycji
NFZ (9198),
185) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Grzegorza Raniewi-
17
cza w sprawie nakazu jazdy na światłach mijania
przez całą dobę (9199),
186) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tadeusza Arkita oraz
grupy posłów w sprawie odprowadzania podatku
VAT przez biegłych sądowych (9202),
187) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów w sprawie harmonogramu budowy
autostrady A1 na odcinku Częstochowa – Pyrzowice
(9203),
188) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Łukasza Zbonikow-
skiego w sprawie planów komercjalizacji Poczty Pol-
skiej (9204),
189) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tadeusza Arkita oraz
grupy posłów w sprawie wykonania przepisów usta-
wy o grach i zakładach wzajemnych w kontekście
automatów o niskich wygranych (9205),
190) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie prowadzenia drogowych prac remonto-
wych (9249),
191) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jana Rzy-
mełki w sprawie likwidacji w szkołach niezdrowych
produktów spożywczych (9257),
192) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Piotra
Stanke w sprawie dyskryminujących założeń do pro-
jektu uchwały Rady Ministrów dotyczącej rządowego
programu pomocy uczniom w 2009 r. – „Wyprawka
szkolna” (9261),
193) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka w sprawie problemu sprze-
daży niezdrowej żywości w sklepikach szkolnych
(9272),
194) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jana Religi w sprawie restrukturyzacji Straży Gra-
nicznej na granicy południowej, ze szczególnym
uwzględnieniem planowanego połączenia Racibor-
skiego Oddziału Straży Granicznej i Kłodzkiego Od-
działu Straży Granicznej w jeden, z siedzibą komen-
dy oddziału w Kłodzku (9278),
195) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskie-
18
go w sprawie projektów aktów wykonawczych do
ustawy Prawo ochrony środowiska (9279),
196) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jana Ka-
mińskiego w sprawie dopłat do nowych podręczników
w 2009 r. (9280),
197) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłanek Elżbiety Witek
i Anny Zalewskiej w sprawie zabezpieczenia środków
dla j.s.t. na wyrównywanie różnic w średnich pła-
cach nauczycieli (9289),
198) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłanek Elżbiety
Witek i Anny Zalewskiej w sprawie „wycieku” odpo-
wiedzi do testu humanistycznego tegorocznego egza-
minu gimnazjalnego (9291),
199) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Osucha w spra-
wie wypowiedzenia przez Uniwersytet Jagielloński
porozumień o opiece naukowo-dydaktycznej wobec
Nauczycielskich Kolegiów Języków Obcych w Zako-
panem i Suchej Beskidzkiej, których organem prowa-
dzącym jest woj. małopolskie (9292),
200) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Artura Gierady oraz gru-
py posłów w sprawie niepokojącej treści projektów
rozporządzeń ministra środowiska w sprawie rodza-
jów instalacji, których eksploatacja wymaga zgłosze-
nia, oraz w sprawie wymagań dotyczących zgłoszenia
instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne
(9304),
201) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke na interpelację po-
sła Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów w spra-
wie opłacalności udzielania kredytów preferencyj-
nych z dopłatą Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa (9306),
202) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Lenza w spra-
wie nowelizacji ustawy Prawo zamówień publicznych
(9316),
203) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Marcina Korolca – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Joanny Muchy w sprawie moż-
liwości wprowadzenia zakazu importu foczych skór
i produktów wykonanych z fok (9326),
204) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Tomasza Siemonia-
ka – z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Joanny Muchy w sprawie realizacji programu wie-
loletniego pod nazwą „Narodowy program przebu-
dowy dróg lokalnych 2008–2011” w woj. lubelskim
(9327),
205) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Joanny Muchy w sprawie
projektów rozporządzeń ministra środowiska: doty-
czącego rodzajów instalacji, których eksploatacja wy-
maga zgłoszenia, oraz w sprawie wymagań dotyczą-
cych zgłoszenia instalacji wytwarzających pola elek-
tromagnetyczne (9328),
206) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza w spra-
wie związanej z przepisami regulującymi kwestię
dotyczącą szacowania szkód oraz wypłaty odszkodo-
wań za szkody wyrządzane w uprawach i płodach
rolnych przez zwierzynę łowną (9334),
207) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację poseł Bożeny
Kotkowskiej w sprawie proponowanego przez MEN
ograniczenia kręgu uprawnionych do otrzymania do-
finansowania do zakupu podręczników szkolnych
w ramach programu „Wyprawka szkolna” (9338),
208) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Bożeny Kot-
kowskiej w sprawie zasadności i prawidłowości sto-
sowania „klucza odpowiedzi” na egzaminach szkol-
nych (9339),
209) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Beaty Małec-
kiej-Libery w sprawie wprowadzenia w szkołach obo-
wiązkowych zajęć wychowania do życia w rodzinie
(9347),
210) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Joanny Fabi-
siak w sprawie prawa do adnotacji na świadectwie
szkolnym o uczestnictwie w zajęciach z wychowania
do życia w rodzinie (9370).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla dla byłych pracowników PRG – B „Pro-
gobex” SA w Łęcznej – od ministra pracy i polityki
społecznej (9013) – 12 dni,
2) poseł Anny Paluch oraz grupy posłów w spra-
wie otwarcia drogi wodnej Kraków-Niepołomice-San-
domierz przez podjęcie realizacji zadania: Budowa
stopnia wodnego Niepołomice na rzece Wiśle, które
zostało usunięte z listy rezerwowej priorytet III: Za-
rządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom
środowiska, działania 3.1.: Retencjonowanie wody
i zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowe-
go w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-

tura i środowisko” – od ministra środowiska (9061)
– 12 dni,
3) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
przydomowych oczyszczalni ścieków – od ministra
środowiska (9070) – 12 dni,
4) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie zmniejsze-
nia dotacji na badania własne uczelni – od ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (9094) – 12 dni,
5) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie uzyskiwa-
nia pozwoleń na budowę na terenach dzierżawionych
– od ministra infrastruktury (9122) – 6 dni,
6) posła Krzysztofa Tyszkiewicza oraz grupy
posłów w sprawie działalności kierownictwa Głów-
nego Urzędu Miar – od ministra gospodarki (9144)
– 6 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Włodzimierza Kuli w sprawie budowy ob-
wodnicy miasta Bełchatowa – do ministra infra-
struktury (3897),
2) posła Henryka Milcarza w sprawie opóźnień
w rozpoczęciu modernizacji drogi krajowej nr 42 – do
ministra infrastruktury (3898),
3) posła Zbigniewa Rynasiewicza w sprawie ogra-
niczenia zamówień na dostawy sprzętu i uzbrojenia
wojskowego dla zakładu Dezamet SA – do ministra
obrony narodowej (3899),
4) posła Zbigniewa Rynasiewicza w sprawie moż-
liwości ubiegania się o środki finansowe z Regional-
nego Programu Operacyjnego Województwa Podkar-
packiego przez jednostki sektora finansów publicz-
nych reprezentujące Skarb Państwa, takie jak sąd
rejonowy lub zakład karny – do ministra rozwoju re-
gionalnego (3900),
5) posła Stanisława Szweda w sprawie preferencyj-
nej stawki podatku VAT na pieluchy dla dzieci w kon-
tekście dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listo-
pada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej oraz decyzji Ecofin z dnia 10 marca
2009 r. – do ministra finansów (3901),
6) posła Artura Górskiego w sprawie kosztów
wprowadzenia w życie zapisów ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych – do ministra infrastruktury
(3902),
7) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
zdawania państwowego egzaminu na prawo jazdy
dowolnym samochodem zamiast oferowanych przez
wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego – do ministra
infrastruktury (3903),
8) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
wprowadzenia do ustawy Prawo o ruchu drogowym
obowiązku noszenia specjalnych bransolet przez kie-
rowców diabetyków – do ministra infrastruktury
(3904),
9) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
prawnych i społecznych aspektów nadbudowy balko-
19
nu w lokalu mieszkalnym – do ministra infrastruk-
tury (3905),
10) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie po-
prawy bezpieczeństwa ruchu drogowego w gminie
Siewierz poprzez budowę drogi zbiorczej przy drodze
krajowej nr 1 w Siewierzu – do ministra infrastruk-
tury (3906),
11) posła Andrzeja Pałysa w sprawie likwidacji
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Busku-Zdroju
– do ministra obrony narodowej (3907),
12) posła Andrzeja Pałysa w sprawie wypłat po-
zostałych części pieniędzy za ubiegłoroczne nadwy-
konania usług medycznych – do ministra zdrowia
(3908),
13) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wyja-
śnienia sytuacji osoby zatrudnionej u pracodawcy
polskiego na terenie Norwegii – do ministra finansów
(3909),
14) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wyja-
śnienia sytuacji osoby ubiegającej się o uzyskanie
dotacji unijnej na ewentualną budowę elektrocie-
płowni w Ćmielowie – do ministra finansów (3910),
15) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
modernizacji obwodnicy Trzemeszna w pow. gnieź-
nieńskim – do ministra infrastruktury (3911),
16) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie zniesienia ocen z wychowania fi-
zycznego – do ministra edukacji narodowej (3912),
17) posłów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego
Fiedlera w sprawie Krajowego Funduszu Mieszka-
niowego – do ministra skarbu państwa (3913),
18) posła Tomasza Piotra Nowaka w sprawie obo-
wiązku ubezpieczonego, uzyskującego przychody z wię-
cej niż jednej działalności, opłacania ubezpieczenia
zdrowotnego z każdej działalności – do ministra pra-
cy i polityki społecznej (3914),
19) posła Adama Wykręta w sprawie trudności
w zaopatrzeniu szpitali w leki i jednorazowy sprzęt
medyczny – do ministra zdrowia (3915),
20) posła Tomasza Kuleszy w sprawie możliwości
przekazywania nieużytkowanych przez wojsko han-
garów aeroklubom lotniczym – do ministra obrony
narodowej (3916),
21) poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie usta-
lenia wysokości emerytury na podstawie wynagro-
dzeń za pracę za granicę w latach 80., przeliczanych
według ówczesnego oficjalnego kursu NBP – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (3917),
22) poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie zale-
galizowania małżeństwa zawartego poza granicami
kraju – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (3918),
23) posła Artura Ostrowskiego w sprawie niepra-
widłowości w łódzkim oddziale Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (3919),
24) posła Józefa Rojka w sprawie remontu dworca
PKP w Tarnowie – do ministra infrastruktury (3920),
25) posła Józefa Rojka w sprawie wypowiedzenia
przez Uniwersytet Jagielloński porozumienia o opie-
20
ce naukowo-dydaktycznej zawartego z Kolegium Ję-
zyków Obcych w Suchej Beskidzkiej oraz Kolegium
Języków Obcych w Zakopanem – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (3921),
26) posłów Stanisława Huskowskiego i Sławomi-
ra Piechoty w sprawie wniosków o zmianę przezna-
czenia gruntów rolnych na cele nierolnicze – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (3922),
27) posła Andrzeja Kani w sprawie ceremonii za-
warcia związku małżeńskiego poza granicami kraju
– do ministra spraw zagranicznych (3923),
28) posła Ryszarda Zawadzkiego w sprawie doko-
nywania ocen pracy dyrektorów szkół i placówek – do
ministra edukacji narodowej (3924),
29) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
przebiegu procesu prywatyzacji Przedsiębiorstwa
Przemysłu Ziemniaczanego Trzemeszno sp. z o.o.
– do ministra skarbu państwa (3925),
30) posła Andrzeja Kani w sprawie śmierci nasze-
go rodaka na lotnisku w Vancouver w Kanadzie – do
ministra spraw zagranicznych (3926),
31) posła Leszka Deptuły w sprawie przebudowy
wiaduktu kolejowego w mieście Dębica nad drogą
wojewódzką nr 985 Nagnajów – Mielec – Dębica – do
ministra infrastruktury (3927),
32) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie odsetek od
kredytu zaciągniętego przez spółdzielnię mieszka-
niową na budowę mieszkania spółdzielczego – do mi-
nistra infrastruktury (3928),
33) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wysokości
opłaty egzaminacyjnej za udział w egzaminie kon-
kursowym na aplikację ogólną – do ministra sprawie-
dliwości (3929),
34) poseł Anny Sikory w sprawie interpretacji
przepisów prawa dotyczących naliczania opłat za
usuwanie drzew – do ministra środowiska (3930),
35) posła Marka Polaka w sprawie przeznaczenia
środków finansowych na dokończenie budowy syste-
mów kanalizacyjnych i wodociągowych w gminie
Stryszów, poprzez zmianę zbiorczego zestawienia
kosztów budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
– do prezesa Rady Ministrów (3931),
36) poseł Barbary Bartuś w sprawie respektowa-
nia zasady ochrony praw nabytych przy wydawaniu
decyzji administracyjnych przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych Oddział w Nowym Sączu w odniesieniu
do sytuacji osoby, którą pozbawiono prawa do renty
przyznanej na stałe – do ministra pracy i polityki
społecznej (3932),
37) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
niedopracowania reformy oświaty w zakresie posła-
nia sześciolatków do szkoły – do ministra edukacji
narodowej (3933),
38) posła Dariusza Kaczanowskiego w sprawie
prac nad ustawą o rekompensatach za przejęte przez
państwo nieruchomości oraz niektóre inne składniki
mienia – do ministra skarbu państwa (3934),
39) poseł Elżbiety Witek w sprawie trudności nie-
których samorządów z zapewnieniem dzieciom pię-
cioletnim opieki przedszkolnej od września 2009 r.
– do ministra edukacji narodowej (3935),
40) posła Krzysztofa Tchórzewskiego w sprawie
sytuacji przemysłu zbrojeniowego oraz przyszłości
Zakładów Mechanicznych PZL Wola filia w Siedlcach
– do ministra gospodarki (3936),
41) posła Piotra Babinetza w sprawie przewlekło-
ści postępowań administracyjno-sądowych – do mi-
nistra sprawiedliwości (3937),
42) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie
konkursu na prezesa i członka zarządu Kopalni Soli
Kłodawa SA – do ministra skarbu państwa (3938),
43) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie nauczycielskich kolegiów języków obcych
na przykładzie kolegiów w Zakopanem i Suchej Be-
skidzkiej w woj. małopolskim – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (3939),
44) posła Jana Kulasa w sprawie subwencji oświato-
wej dla gminy Gniew – do ministra finansów (3940),
45) posła Jana Kulasa w sprawie polsko-szwedz-
kiej współpracy gospodarczej – do ministra gospodar-
ki (3941),
46) posła Sławomira Neumanna w sprawie doto-
wania szkół prowadzonych przez osoby prawne nie-
będące jednostkami samorządu terytorialnego oraz
przez osoby fizyczne – do ministra edukacji narodo-
wej (3942),
47) posła Roberta Tyszkiewicza w sprawie błęd-
nego przeliczenia części oświatowej subwencji ogólnej
na 2009 r. dla gminy Gródek w woj. podlaskim – do
ministra edukacji narodowej (3943),
48) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie bu-
dzącej kontrowersje decyzji prokuratury w Warsza-
wie o umorzeniu śledztwa dotyczącego nieprawidło-
wości przy prywatyzacji Polmos Łańcut SA – do mi-
nistra sprawiedliwości (3944),
49) posła Marka Suskiego w sprawie zaniechania
egzekucji należności firmy rodziny ministra skarbu
państwa w stosunku do Zakładów Azotowych w Tar-
nowie – do prezesa Rady Ministrów (3945),
50) poseł Lidii Staroń w sprawie postępowania
egzekucyjnego prowadzonego przez komornika sądo-
wego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu – do mini-
stra sprawiedliwości (3946),
51) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
interpretacji przepisów dotyczących ustawy o pra-
cownikach samorządowych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (3947),
52) posła Tomasza Latosa w sprawie likwidacji
Sądu Rejonowego w Mogilnie – do ministra sprawie-
dliwości (3948),
53) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
interpretacji przepisów dotyczących inwestycji celu
publicznego – do ministra infrastruktury (3949),
54) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
zarządzania drogami krajowymi – do prezesa Rady
Ministrów (3950),
55) posłów Grzegorza Pisalskiego i Bożeny Kot-
kowskiej w sprawie przewlekłego rozpatrywania
wniosków II Nauczycielskiego Kolegium Języków

Obcych w Sosnowcu o wyrażenie zgody na otwarcie
nowych specjalności – do ministra edukacji narodo-
wej (3951),
56) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zanie-
chania likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień
w Bielsku Podlaskim – do ministra obrony narodowej
(3952),
57) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
przeznaczenia środków finansowych ze sprzedaży
mieszkań zakładowych na fundusz świadczeń socjal-
nych – do ministra finansów (3953),
58) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie pobie-
rania przez szpitale publiczne od kobiet dodatkowych
opłat za znieczulenie zewnątrzoponowe przy porodzie
– do ministra zdrowia (3954),
59) posłów Radosława Witkowskiego i Krzysztofa
Tyszkiewicza w sprawie możliwości modernizacji linii
kolejowej nr 25 na odcinku Skarżysko-Kamienna
– Sandomierz – do ministra infrastruktury (3955),
60) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie funkcjonowania nowych przepisów służą-
cych rozpoczęciu działalności gospodarczej na przy-
kładzie Małopolski – do ministra gospodarki (3956),
61) posła Jana Widackiego w sprawie etatów,
kosztów utrzymania oraz funkcjonowania CBA – do
prezesa Rady Ministrów (3957),
62) posła Wiesława Janczyka w sprawie zaistnia-
łych nieprawidłowości w trakcie realizacji inwestycji
„Rozbudowa kanalizacji sanitarnej w gminie Cheł-
miec”, zgłoszonych przez członków Rady Gminy
Chełmiec i jej mieszkańców – do ministra infrastruk-
tury (3958),
63) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie udostępnie-
nia Jeziora Goczałkowickiego żeglarstwu – do mini-
stra środowiska (3959),
64) posła Michała Szczerby w sprawie zwiększe-
nia dostępności świadczeń torakochirurgicznych wy-
konywanych w SPZOZ Centrum ATTIS w Warszawie
poprzez zwiększenie ilości usług medycznych w ra-
mach umowy z Mazowieckim Oddziałem Wojewódz-
kim NFZ – do ministra zdrowia (3960),
65) posła Marka Balickiego w sprawie zbyt skom-
plikowanych pod względem językowym dla lekarzy
obcokrajowców państwowych egzaminóws specjali-
zacyjnych – do ministra zdrowia (3961),
66) posła Wiesława Janczyka w sprawie koniecz-
ności zmiany przepisów dotyczących specjalnych
szkoleń dla koordynatorów ruchu pielgrzymkowego
z Krakowa – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (3962),
67) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała w spra-
wie procedury ustalania wskaźnika na potrzeby
ustawy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu
własnego mieszkania, na przykładzie woj. małopol-
skiego – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (3963),
68) posła Artura Górskiego w sprawie interpreta-
cji przepisu o bonifikacie przy przekształceniu prawa
użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo
własności – do ministra infrastruktury (3964),
21
69) posła Artura Górskiego w sprawie opłat na
dodatkowy fundusz remontowo-termomodernizacyj-
ny w Spółdzielni Mieszkaniowej Wola w Warszawie
– do ministra infrastruktury (3965),
70) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie braku
dostatecznej liczby lekarzy anestezjologów – do mi-
nistra zdrowia (3966),
71) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie prze-
ciwdziałania praktykom korupcyjnym w samorzą-
dach – do prezesa Rady Ministrów (3967),
72) posła Jana Widackiego w sprawie etatów,
kosztów utrzymania oraz funkcjonowania Żandar-
merii Wojskowej oraz Służby Kontrwywiadu Wojsko-
wego – do ministra obrony narodowej (3968),
73) posła Witolda Namyślaka w sprawie udziela-
nia załodze oraz osobom przebywającym na statkach
konsultacji medycznych drogą radiową – do ministra
zdrowia (3969),
74) posła Bolesława Grzegorza Piechy w sprawie
sytuacji finansowej Jastrzębskiej Spółki Węglowej
– do ministra gospodarki (3970),
75) posła Jana Widackiego w sprawie uczczenia
pamięci Polaków pomordowanych w 1940 r. w By-
kowni pod Kijowem – do prezesa Rady Ministrów
(3971),
76) posła Grzegorza Dolniaka w sprawie opłaca-
nia składek na Fundusz Pracy za osoby, które wró-
ciły do pracy po urlopie macierzyńskim lub wycho-
wawczym, oraz nabycia przez nie prawa do zasiłku
dla bezrobotnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (3972),
77) posła Bartosza Arłukowicza w sprawie braku
możliwości zagospodarowania przez Woliński Park
Narodowy przekazanego mu w zarząd zlikwidowa-
nego rządowego ośrodka wypoczynkowego „Grodno”
pod Międzyzdrojami – do prezesa Rady Ministrów
(3973).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) generalnego dyrektora ochrony środowiska Mi-
chała Kiełszni – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusława
Wontora w sprawie zwolnienia z obowiązku wnosze-
nia opłat za korzystanie ze środowiska przez rodzin-
ne ogrody działkowe (2964),
2) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie uprawnień mieszkańców gmin, na terenie
których mają być usytuowane farmy wiatrowe
(3519),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Adama Abramowicza
w sprawie wystąpienia prezydenta miasta Biała Pod-
laska z wnioskiem o przekazanie samorządowi lotni-
ska w Białej Podlaskiej na mocy rozporządzenia Rady
22
Ministrów z dnia 24 grudnia 2008 r. dotyczącego wy-
kazu lotnisk wojskowych, które mogą być wykorzy-
stane na potrzeby lotnictwa cywilnego, a także kon-
sultacji społecznych oraz uwag wniesionych przez
miasto Biała Podlaska w tym zakresie (3554),
4) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie niezaliczenia przez ZUS sześcioletniego
okresu zatrudnienia w Radzie Zakładowej Huty im.
Marcelego Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim
(3594),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Anny So-
beckiej w sprawie spalonego zabytku w Ciechocinku
(3599),
6) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Kazi-
mierza Gwiazdowskiego w sprawie wykorzystania
naturalnych źródeł energii (3621),
7) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada na
zapytanie posła Andrzeja Nowakowskiego w sprawie
uczestnictwa spółki PKN Orlen SA w projekcie
„II etapu rozwoju Płockiego Parku Przemysło-
wo-Technologicznego na lata 2007–2013”, który uzy-
skał kwalifikację jako kluczowy do Regionalnego
Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckie-
go na lata 2007–2013 (3626),
8) podsekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Zdzisława Gawlika – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Artura Gierady w sprawie
sytuacji w spółce Centrum Produkcyjne Pneumatyki
Prema SA w Kielcach (3719),
9) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na zapytanie posła Artura Gierady w sprawie
niewliczania stażu ubezpieczeniowego rolników pła-
cących składki w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego przy ustalaniu wysokości renty wypła-
canej przez ZUS (3720),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Artura Gierady w sprawie przewlekłości
postępowania administracyjnego i nieprzestrzegania
prawa w przedmiocie zatwierdzenia zakładu i wpisu
do rejestru zakładów podlegających urzędowej kon-
troli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej w woj.
świętokrzyskim (3721),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Marka Polaka w sprawie
szans i perspektyw budowy Beskidzkiej Drogi Inte-
gracyjnej w obliczu blokowania tej inwestycji przez
lokalne samorządy i protestujące komitety (3722),
12) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
waloryzacji świadczeń emerytalnych i rentowych
w 2009 r. (3723),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie analiz
deprecjacji waluty polskiej (3725),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
dokończenia remontu drogi krajowej E1 na odcinku
Czarlin – Tczew (3726),
15) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na zapytanie posła Andrzeja Nowakowskie-
go oraz grupy posłów w sprawie projektu rozporzą-
dzenia ministra rozwoju regionalnego zmieniającego
rozporządzenie dotyczące udzielania regionalnej po-
mocy inwestycyjnej w ramach regionalnych progra-
mów operacyjnych (3729),
16) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie posła Jarosława Ma-
twiejuka w sprawie zwiększenia zasięgu nadawania
Telewizji Polskiej Oddział w Białymstoku na obszar
powiatu siemiatyckiego (3730),
17) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Włodzimierza Kuli w sprawie
planów przyłączenia PGE Elektrowni Bełchatów SA
do PGE KWB Bełchatów SA i ponownego podziału
akcji pracowniczych (3731),
18) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie przeznaczenia budynku przy ul. Biskupiej w Chełm-
nie dla potrzeb obronności państwa (3732),
19) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie poseł Beaty Bublewicz w sprawie finansowania
systemu opieki zdrowotnej w woj. warmińsko-mazur-
skim (3734),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Mirosława Maliszewskie-
go w sprawie przepisów o wyrejestrowaniu pojazdów
(3735),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Izabeli Kloc w sprawie przenie-
sienia siedziby Nadleśnictwa Kobiór do gminy Pszczy-
na-Piasek (3736),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego w sprawie
szkód wyrządzonych na terenie woj. podkarpackiego
przez wilki i bobry (3738),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie uruchomienia stałego kursowania pociągu
„Wetlina” z Zagórza do Warszawy przez Jasło – Stró-
że – Tarnów – Kraków (3739),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Edwarda Wojtasa w spra-

wie przebudowy drogi krajowej nr 74 na odcinku
Annopol – Gościeradów (3740),
25) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiaz-
dowskiego w sprawie sytuacji mniejszości polskiej
w Republice Litewskiej (3742),
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Krzysztofa Po-
piołka w sprawie niestosowania się przez Spółdziel-
nię Mleczarską „Mlekpol” w Grajewie do własnej
instrukcji pod nazwą „Postępowanie naprawcze
w przypadku niespełnienia przez mleko surowe kry-
teriów jakościowych”, co grozi likwidacją gospo-
darstw rolnych zajmujących się produkcją mleka
z powiatu mieleckiego na Podkarpaciu (3743),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Beaty Szydło oraz grupy posłów
w sprawie szkód w uprawach rolnych na terenie Ma-
łopolski (3745),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Adama Hofmana oraz
grupy posłów w sprawie planów Ministerstwa Infra-
struktury związanych z trudnościami w przygotowa-
niu na mistrzostwa Euro 2012 trasy pomiędzy Wro-
cławiem a Poznaniem (3746),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Marka Kwitka
w sprawie przygotowywanego przez MRiRW projek-
tu rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie do-
tyczące szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania: Ren-
ty strukturalne, objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (3747),
30) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Jacka Falfusa w sprawie
ochrony praw pracowniczych w Zakładzie Produk-
cyjnym „Befama” sp. z o.o. w Bielsku-Białej (3748),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posłów Beaty Szydło, Andrzeja Adamczyka
i Edwarda Czesaka oraz grupy posłów w sprawie dra-
matycznej sytuacji pacjentów stacji dializ w Małopol-
sce (3749),
32) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
zapytanie posła Krzysztofa Brejzy w sprawie ogła-
wiania drzew (3750),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posłów Izabeli Leszczyny i Grzegorza
Sztolcmana w sprawie ewentualnej zmiany projektu
nowelizacji ustawy o izbach lekarskich narzucające-
go obszar działania okręgowym izbom lekarskim
zgodnie z aktualnym podziałem administracyjnym
kraju (3751),
23
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Ireneusza Rasia w spra-
wie nowelizacji prawa spadkowego (3753),
35) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Wiesława Wody w spra-
wie korekty sposobu działania wymiaru sprawiedli-
wości w kontekście doświadczeń, jakie wypływają
z głośnej medialnie sprawy staruszki oskarżonej
o kradzież kostki masła (3754),
36) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania pod nazwą „Popularna encyklopedia ziemi
kłodzkiej”, złożonego przez Kłodzkie Towarzystwo
Oświatowe w Kłodzku w woj. dolnośląskim (3756),
37) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania pod nazwą „Wydanie książki – Powstanie
i rozwój kolei na ziemi kłodzkiej”, złożonego przez
Kłodzkie Towarzystwo Oświatowe w Kłodzku w woj.
dolnośląskim (3759),
38) ministra sportu i turystyki Mirosława Micha-
ła Drzewieckiego na zapytanie poseł Moniki Wieli-
chowskiej w sprawie realizacji inwestycji pod nazwą
„Budowa wielofunkcyjnego boiska sportowego ogól-
nie dostępnego dla dzieci i młodzieży przy Szkole
Podstawowej nr 2 w Nowej Rudzie” (3761),
39) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Krzysztofa Kwiatkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Adama Lipiń-
skiego w sprawie budowy aresztu śledczego w Le-
gnicy (3763),
40) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na zapytanie posła Adama Lipiń-
skiego w sprawie wsparcia przez rząd RP lokalizacji
tzw. węzła wiedzy EIT we Wrocławiu (3764),
41) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Wiesława
Wody w sprawie nieuwzględnienia przebudowy ron-
da Ofiar Katynia i ulicy Igołomskiej w Krakowie na
liście rankingowej Ministerstwa Infrastruktury
(3769),
42) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie modernizacji linii kolejowej E59 na odcin-
ku Poznań – Szczecin – Świnoujście (3770),
43) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie indolencji organów ścigania w Lesznie
w przedmiocie pojawiających się licznych informacji
o nieprawidłowościach wykazywanych w toku proce-
su sądowego, a dotyczących przetargów miejskich
w Lesznie (3777),
24
44) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Artura Gie-
rady w sprawie odrzucenia wniosku o dofinansowa-
nie rozbudowy miejskiego odcinka drogi nr 73 – ul. Ście-
giennego w Kielcach (3779),
45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Kochanowskiego w sprawie trudnej sytuacji finanso-
wej Policji w woj. lubuskim (3781),
46) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Pawła Arndta w sprawie prywa-
tyzacji Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniaczanego
Trzemeszno sp. z o.o. (3782),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie podziału terytorialnego izb lekarskich
(3783),
48) ministra środowiska Macieja Nowickiego na
zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie za-
żalenia złożonego do ministra środowiska przez Pol-
ski Klub Ekologiczny we Wrocławiu na postanowie-
nie wojewody dolnośląskiego z dnia 20 czerwca 2008 r.
uzgadniające projekt miejscowego planu zagospoda-
rowania przestrzennego terenu górniczego Rybnica
Leśna I oraz obszarów funkcjonalnie z nim związa-
nych (3784),
49) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie zasad obowiązkowego
podlegania ubezpieczeniu społecznemu oraz wymia-
ru składek opłacanych na rzecz KRUS (3788),
50) ministra środowiska Macieja Nowickiego na za-
pytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
wysokości kar stosowanych przy wycinaniu drzew bez
zezwolenia (3790),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
honorowego krwiodawstwa (3791),
52) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie budowy małej elektrowni wodnej w Tyl-
manowej (3792),
53) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Bolesława Grzegorza
Piechy w sprawie sposobu obliczenia przez ZUS wy-
sokości emerytury mieszkańcowi Raciborza (3793),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Romualda Aj-
chlera w sprawie przekazania części gospodarstwa
w zamian za rentę strukturalną (3794),
55) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Janusza Chwieruta w sprawie wspar-
cia działań na rzecz rozwoju przedsiębiorczości i ryn-
ku pracy w Małopolsce Zachodniej (3795),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmia-
nie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elek-
tronicznym oraz zmianie niektórych innych ustaw
(3796),
57) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Artura Górskiego w spra-
wie trudnej sytuacji szkoły litewskiej w Sejnach
(3801),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Janusza Krasonia w spra-
wie terminu ukończenia budowy drogi ekspresowej
S5 łączącej Wrocław z Poznaniem (3806),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Stanisława Steca w spra-
wie przesłanek decyzji o zwrocie podatku VAT nali-
czonego dla firmy Stella Maris (3808),
60) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie
średnich wynagrodzeń nauczycieli na przykładzie
gminy Libiąż w woj. małopolskim (3810),
61) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości ubiegania się o odszkodowanie
finansowe z jednoczesnym uznaniem osoby za inwa-
lidę wojennego i wojskowego (3813),
62) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie naliczenia wysokości wynagrodzenia za
6-miesięczny łączny okres przebywania na zwolnie-
niu lekarskim i urlopie macierzyńskim (3814),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Adama Wykręta w sprawie tzw.
premii remontowej (3818),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posłów Piotra Cybulskiego, Jerzego
Rębka i Henryka Kowalczyka oraz grupy posłów
w sprawie określenia podmiotów zobowiązanych do
utrzymania w stanie należytym nadziemnych stano-
wisk myśliwskich, z których korzystają myśliwi
w czasie polowania – tzw. ambon myśliwskich (3821),
65) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Tadeusza Arkita w spra-
wie uprawnień kombatantów, na przykładzie miesz-
kańca Małopolski (3823),

66) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Leszka Deptuły w spra-
wie wysokości środków PFRON przyznanych według
niekorzystnego algorytmu dla samorządu woj. pod-
karpackiego (3827),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Artura Ostrowskiego w spra-
wie obniżenia stawki podatkowej od zysków kapita-
łowych (3830),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Tadeusza Cymańskiego w sprawie
możliwości uzyskania środków na spłatę bądź re-
dukcję zadłużenia przekształconego w spółkę szpi-
tala w Malborku (3836),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Marka Matuszewskiego
w sprawie budowy autostrady na odcinku Stryków
– Toruń (3840),
70) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie zmian w dotychczaso-
wych programach kształcenia dla szkół zawodowych
(3842),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie treści projektów rozporządzeń mi-
nistra środowiska dotyczących rodzajów instalacji,
których eksploatacja wymaga zgłoszenia, oraz wy-
magań w zakresie zgłoszenia instalacji wytwarzają-
cych pole elektromagnetyczne (3843),
72) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posłanek Elżbiety
Witek i Anny Zalewskiej w sprawie możliwości zaku-
pu podręczników dla uczniów, których od września
2009 r. obejmie reforma programowa (3852),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie posłów Barbary Bartuś,
Roberta Telusa i Krzysztofa Sońty oraz grupy posłów
25
w sprawie zamieszania wokół przecieku egzaminu
gimnazjalnego (3856),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Sławomira Neu-
manna w sprawie wsparcia dla uczniów z ogranicze-
niami wynikającymi z uszkodzeń centralnego układu
nerwowego (3872),
75) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Krzysztofa Matyjaszczyka
oraz grupy posłów w sprawie rozliczania dotacji dla
szkół (3876),
76) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posłów Dawida Jackiewicza i Adama
Hofmana w sprawie powołania członków Rady Nad-
zorczej ENEA SA oraz procesu prywatyzacji spółki
(3883),
77) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Zbigniewa Rynasiewicza w spra-
wie ograniczenia zamówień na dostawy sprzętu
i uzbrojenia wojskowego dla zakładu Dezamet SA
(3899).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym ter-
minie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące za-
pytania:
1) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie dofinansowania modernizacji stadionu
żużlowego w Lesznie w 2009 r. – od ministra sportu
i turystyki (3697) – 22 dni,
2) posła Sławomira Nitrasa w sprawie dofinanso-
wania przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego Kompozycji Figuralnej Fontanny Sedina
w Szczecinie – od ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego (3775) – 11 dni,
3) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dyskrymino-
wania przez Sąd Rejonowy w Ostrowie Wlkp. Witol-
da Tomczaka – posła do Parlamentu Europejskiego
– od ministra sprawiedliwości (3787) – 6 dni,
4) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
zbiegu świadczeń emerytalno-rentowych z KRUS
oraz FUS – od ministra pracy i polityki społecznej
(3789) – 6 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 8253)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie stanu zatrudnienia
i wynagradzania w administracji rządowej
podległej Ministerstwu Spraw Wewnętrznych
i Administracji – ponowna
Szanowny Panie Premierze! Bardzo dziękuję za
odpowiedź na moją interpelację w sprawie stanu za-
trudnienia i wynagradzania w administracji rządo-
wej podległej Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i
Administracji, zarejestrowanej pod nrem 8253. W
odpowiedzi, pan minister Tomasz Siemoniak podał
dane dotyczące Policji, Straży Granicznej, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu (podobne
jak w odpowiedzi na interpelację nr 8247). Niestety
nie otrzymałem odpowiedzi w kwestii administracji
rządowej. Aby było pełne zrozumienie, wyjaśniam.
W interpelacji nr 8247 pytałem o tzw. służby mundu-
rowe podległe Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i
Administracji, w interpelacji nr 8248 o ministerstwo,
natomiast w interpelacji nr 8253 o administrację rzą-
dową podległą resortowi spraw wewnętrznych i ad-
ministracji. Dlatego bardzo proszę o następujące
dane dotyczące administracji rządowej:
1. W jakim stopniu administracja rządowa podle-
gła MSWiA została objęta programem oszczędnościo-
wym?
2. Czy będzie ograniczenie zatrudnienia, jeżeli
tak, to o ile etatów w poszczególnych urzędach?
3. Ilu pracowników było zatrudnionych na koniec
2007 i 2008 r. w urzędach administracji rządowej
podległej MSWiA?
4. Jakie było średnie wynagrodzenie w urzędach
administracji rządowej podległej MSWiA na koniec
2007 i 2008 r.?
5. Ile osób liczyły gabinety polityczne w urzędach
administracji rządowej na koniec 2007 i 2008 r.?
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabine-
tach politycznych w urzędach administracji rządowej
na koniec 2007 i 2008 r.?
Załącznik nr 2
7. Czy oszczędności nie wpłyną na niewykonanie
zadań przez urzędy administracji rządowej podległe
MSWiA, określonych w szczegółowych przepisach?
Będę wdzięczny za szczegółowe odpowiedzi na
ww. pytania.
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 8850)
do ministra obrony narodowej
w sprawie planu zakupienia samolotów
dla 36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego – ponowna
Szanowny Panie Ministrze! Zmuszony jestem
uznać Pańską odpowiedź na interpelację w sprawie
planów zakupienia samolotów dla 36. Specjalnego
Pułku Lotnictwa Transportowego za niezadowalają-
cą. W odpowiedzi nie znalazła się jasna informacja,
czy obecnie dopuszczany jest zakup samolotów uży-
wanych, a na jedno z pytań odpowiedź nie została
udzielona w ogóle. W związku z powyższym proszę o
odpowiedź na następujące pytania:
— Czy prawdą jest, że w grudniu ubiegłego roku
MON wysłało do kilku producentów samolotów ko-
munikacyjnych informację o chęci pilnego zakupie-
nia 3–4 nowych maszyn? Które firmy wyraziły zain-
teresowanie wzięciem udziału w ewentualnym prze-
targu? Które z oferowanych przez nie samolotów
spełniają kryteria określone w WZTT, a które nie?
— Co zakłada stanowisko wypracowane podczas
spotkania przedstawicieli Ministerstwa Obrony Na-
rodowej z szefem Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów?
— Czy wstępne założenia taktyczno-techniczne
uległy zmianie?

— Czy przy wyborze samolotów głównym kryte-
rium będzie ich cena, czy również koszt ich eksplo-
atacji?
Z poważaniem
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 8908)
do ministra infrastruktury
w sprawie zniesienia na terytorium RP
obowiązku jazdy w dzień samochodami
z włączonymi światłami mijania – ponowna
Uprzejmie informuje, że pismem z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r. otrzymałem odpowiedź ministra infra-
struktury na moją interpelację w sprawie obowiązku
jazdy w dzień z włączonymi światłami mijania.
W odpowiedzi Pan Minister sugeruje, że większe
koszty niż powodują światła mijania, powstają w wy-
niku wypadków drogowych.
Jednak prowadzone analizy przyczyn wypadków
drogowych na pierwszym miejscu wymieniają kry-
tyczny stan polskich dróg, szczególnie lokalnych oraz
wojewódzkich.
Następnymi przyczynami wypadków drogowych są:
— nietrzeźwość kierowców,
— stan techniczny pojazdów,
— brawurowa jazda kierowców.
Jazda z włączonymi światłami mijania, jeżeli ma
wpływ na ilość wypadków, to bardzo ograniczony.
W związku z tym proszę o informację, jakie dzia-
łania podejmie resort, aby eliminować podstawowe
przyczyny występowania wypadków drogowych.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9390)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wprowadzenia rozporządzenia
(WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego
i Rady rozszerzającego regulacje prawne
dotyczące m.in. funkcjonowania ubojni
i zakładów przetwórstwa mięsa
Komisja Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich
Sejmiku Województwa Dolnośląskiego podjęła uchwa-
łę w sprawie jak najszybszego wprowadzenia rozsze-
27
rzonych regulacji prawnych umożliwiających stoso-
wanie odstępstw w zakresie norm sanitarno-wetery-
naryjnych zawartych w rozporządzeniu (WE) nr
853/2004, a dotyczących funkcjonowania ubojni i za-
kładów przetwórstwa mięsa. Stanowisko zostało pod-
jęte na posiedzeniu komisji w dniu 27 marca 2009 r.
Pytania:
1. Jakie rozwiązanie prawne proponuje w tej
sprawie rząd RP?
2. Na jakim etapie legislacyjnym są prace doty-
czące wspomnianych wyżej regulacji?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9391)
do ministra gospodarki
oraz
do ministra środowiska
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
służebności przesyłu
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 3 sierpnia
2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 2008 r.
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych
innych ustaw. Nowelizacja Kodeksu cywilnego wpro-
wadziła do systemu polskiego prawa nową instytucję
– służebność przesyłu, która miała uregulować kwe-
stie prawne urządzeń przesyłowych, zarówno tych
już znajdujących się na gruntach osób trzecich, jak i
urządzeń, które przedsiębiorca przesyłowy zamierza
dopiero wybudować. Obecnie ok. 10% nieruchomości,
na których stoją słupy energetyczne i nad którymi
wiszą sieci, ma uregulowany status prawny. Właści-
ciele pozostałych gruntów coraz częściej stawiają
bardzo wysokie roszczenia za bezumowne korzysta-
nie z nieruchomości, na spełnienie których nie stać
firm przesyłowych. Ponadto wypłata wyższych od-
szkodowań z pewnością wpływa na ceny dostarczanej
do odbiorców energii. Nowe przepisy nie zawierają
bowiem regulacji, która jasno określałaby wysokość
płatności za korzystanie z nieruchomości. Problem
ten dotyczy również planowanych lub rozpoczętych
inwestycji. Zdarza się, że właściciele kilku działek,
nad którymi budowana jest linia energetyczna, są w
stanie skutecznie zablokować całą inwestycję, nie
wyrażając zgody na budowę bądź nie zgadzając się na
proponowaną kwotę odszkodowania. Możliwe jest
wprawdzie ustanowienie służebności przesyłu w dro-
dze orzeczenia sądowego, ale takie procedury znacz-
nie wydłużają czas realizacji inwestycji, które są nie-
zbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycz-
nego naszego kraju. Obowiązujące przepisy powinny
28
umożliwiać maksymalne skrócenie okresu pojawie-
nia się nowych mocy i zdolności przesyłowych oraz
swobodne z nich korzystanie (modernizacja i doko-
nywanie napraw uszkodzonych linii) i wyeliminować
zagrożenie wystąpienia przerw w dostawach energii,
tzw. blackoutu. Poza tym niewątpliwym problemem
jest również istniejący konflikt pomiędzy Lasami
Państwowymi i firmami branży energetycznej, doty-
czący udostępniania terenów leśnych pod budowę
nowych linii energetycznych.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy przewidywana jest w najbliższym czasie
zmiana przepisów dotyczących służebności przesyłu,
polegająca np. na wprowadzeniu jasnego algorytmu,
przy pomocy którego można obliczyć wartość odszko-
dowań dla właścicieli terenów, przez które przebie-
gają bądź mają przebiegać linie energetyczne, lub też
ustaleniu widełek maksymalnych wartości poszcze-
gólnych roszczeń?
2. W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwią-
zać problem braku porozumienia w przedmiotowej
sprawie pomiędzy spółkami Skarbu Państwa: Lasa-
mi Państwowymi i spółkami energetycznymi, odpo-
wiedzialnymi za przesył energii?
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9392)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie renty rodzinnej
Szanowna Pani Minister! Warunki określające
możliwość przyznania renty rodzinnej z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych zawarte są w ustawie o
emeryturach i rentach z dnia 17 grudnia 1998 r. Isto-
tą tego świadczenia jest zapewnienie środków utrzy-
mania w razie utraty żywiciela rodziny. W ostatnich
tygodniach spotkałem się ze szczególną sytuacją stu-
denta seminarium duchownego w Białymstoku, dla
którego obecne zapisy nie rozwiązują jego sytuacji
życiowej. Alumn, który ukończył 25 lat i utracił pra-
wo do renty, podejmując studia w seminarium, zosta-
je postawiony w trudnej sytuacji życiowej, gdyż traci
jedyne źródło utrzymania.
Specyfiką powyższej uczelni jest to, iż student se-
minarium, przestrzegając regulaminu, nie może pod-
jąć pracy zarobkowej. Warto zwrócić również uwagę
na fakt, iż seminaria duchowne mają wyjątkowy cha-
rakter, który wiąże się z powołaniem kapłańskim,
toteż ograniczenie ze względu na wiek są wobec
alumnów krzywdzące. Nie da się zaplanować decyzji
o powołaniu, które wynika niewątpliwie z potrzeby
duchowej.
W gestii Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
znajduje się formułowanie przepisów określających
warunki przyznawania renty rodzinnej. Istotne wy-
daje się więc zwrócenie uwagi na wyjątkową sytu-
ację, która może dotknąć wielu studentów semina-
riów duchownych, nie tylko w woj. podlaskim.
W związku z powyższym, działając na podsta-
wie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U.
Nr 74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:
Czy ministerstwo dostrzega problem opisany w in-
terpelacji?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 22 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9393)
do ministra zdrowia
w sprawie odwlekania podjęcia
przez Ministerstwo Zdrowia decyzji
o wprowadzeniu szczepień przeciwko
pneumokokom na listę szczepień
obowiązkowych
Szanowna Pani Minister! Pneumokoki są bakte-
riami, które mogą wywoływać tak niebezpieczne
schorzenia, jak sepsa, zapalenie opon rdzeniowo-mó-
zgowych, bakteriemia, zapalenie płuc czy zapalenie
ucha środkowego. Szczególnie narażone na zakaże-
nia i konsekwencje chorób wywołanych pneumoko-
kami są niemowlęta i dzieci do 2 lat. Dlatego też od
dłuższego czasu Światowa Organizacja Zdrowia
(WHO) kładzie duży nacisk na potrzebę objęcia jak
największej liczby dzieci programem obowiązkowych
bezpłatnych szczepień. Mając na uwadze fakt, że każ-
dego roku w wyniku infekcji pneumokokowych na
świecie umiera 1 milion dzieci, WHO apeluje o pod-
jęcie zdecydowanych działań zapobiegających lub
maksymalnie ograniczających ilość pojawiających się
zakażeń. W chwili obecnej programy bezpłatnych
szczepień przeciwko pneumokokom zostały wdrożone
w prawie 30 krajach, w tym na sąsiedniej Słowacji i
nieodległych Węgrzech.
Potrzeba systemowego rozwiązania problemu
była wielokrotnie sygnalizowana – także przez par-
lamentarzystów – Ministerstwu Zdrowia, które
owszem, przyznaje rację, że najlepszym wyjściem
byłoby objęcie całej populacji dzieci w wieku poniżej
2 lat obowiązkowymi bezpłatnymi szczepieniami
przeciwko pneumokokom, ale od razu dodaje, że w

najbliższych latach ze względów finansowych będzie
to niemożliwe. Osobiście oczekuję precyzyjnej, a
przede wszystkim satysfakcjonującej rodziców naj-
młodszych naszych obywateli deklaracji odnośnie do
konkretnego nieodległego terminu wpisania na listę
szczepień bezpłatnych tych przeciwko pneumoko-
kom. Kto jak kto, ale lekarze zawsze powtarzają, że
profilaktyka i zapobieganie jest zawsze mniej kosz-
towne niż finansowanie leczenia stanów chorobo-
wych, nie mówiąc o zdarzających się śmiertelnych
przypadkach zakażeń pneumokokowych. Nie można
dłużej być obojętnym na sytuację, w której tylko do-
brze sytuowane rodziny będą mogły sfinansować dla
swoich pociech zakup szczepionki, a pozostałe – bę-
dące w zdecydowanej większości – pozostawiać z ko-
niecznością dokonywania dramatycznych wyborów
pomiędzy zdrowiem dziecka, a zaspokajaniem ele-
mentarnych potrzeb rodziny.
Pani Minister!
1. Jak przedstawiają się krajowe statystyki doty-
czące ostatnich lat odnośnie do zakażeń pneumoko-
kowych i wynikających z tego faktu konsekwencji?
2. Jakie działania do chwili obecnej podjął resort
zdrowia, aby jak najszybciej objąć dzieci do 2 lat bez-
płatnymi szczepieniami przeciwko pneumokokom?
3. Czy rodzice, w imieniu których kieruję na Pani
ręce niniejszą interpelację, otrzymają satysfakcjonu-
jącą ich odpowiedź odnośnie do niezwłocznego uzu-
pełnienia listy bezpłatnych szczepień o szczepienia
przeciwko pneumokokom?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9394)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sposobu przeliczania emerytur
osobom, które po przejściu na wcześniejszą
emeryturę powróciły do pracy
i przepracowały powyżej 30 miesięcy
Szanowna Pani Minister! Chcielibyśmy zwrócić
uwagę na istotny problem dotykający osób, na któ-
rym państwu polskiemu powinno zależeć w szczegól-
ności. Mowa tu o osobach, które po przejściu na wcze-
śniejszą emeryturę powróciły do pracy, przepracowu-
jąc powyżej 30 miesięcy. Osoby takie starają się o
podwyżkę świadczenia emerytalnego poprzez
uwzględnienie wyższej kwoty bazowej przy przelicza-
niu nowej emerytury. Zmianie podlega jednak tylko
tzw. część socjalna emerytury, tj. 24 proc. kwoty ba-
zowej. Druga część – stażowa – pozostaje bez zmian,
29
w wysokości z czasu, kiedy dana osoba przeszła na
wcześniejszą emeryturę.
Działania takie są szczególnie nieedukacyjne w
sytuacji, gdy rząd prowadzi akcję „50+”, propagującą
ideę zatrudniania ludzi starszych i powrotu do pracy
właśnie po przejściu na wcześniejszą emeryturę.
Dodatkowo ZUS, nie podając w swoich orzecze-
niach informacji o możliwości odwołania się od decy-
zji, sprawia, że osoby starsze, często nieorientujące
się w sytuacji prawnej, zostają pozbawione jakichkol-
wiek możliwości działania.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Dlaczego osobom, które przepracowały powyżej
30 miesięcy po przejściu na wcześniejszą emeryturę,
nie dolicza się tego okresu do stażu, uwzględniając
wyższą kwotę bazową jedynie przy części socjalnej?
2. 8 maja 2008 r. Sąd Najwyższy wydał uchwałę
korzystną dla emerytki, która podała ZUS do sądu o
korzystniejsze przeliczenie emerytury. ZUS w odpo-
wiedziach na pisma zamieszcza informację, że uchwa-
ła Sądu Najwyższego wydana jest w indywidualnej
sprawie i nie ma mocy powszechnie obowiązującej.
Dlaczego w ten sposób traktuje się uchwałę Sądu Naj-
wyższego i jaki tok postępowania powinni podjąć
ubezpieczeni będący w sytuacji analogicznej do tej,
której dotyczyła uchwała?
3. Jaką gwarancję mają osoby będące na wcze-
śniejszej emeryturze, że po powrocie do pracy i prze-
pracowaniu kilku kolejnych lat nie będą potraktowa-
ne w podobny sposób?
4. Dlaczego ZUS w orzeczeniach w tego typu spra-
wach nie podaje informacji o możliwości odwołania
się od decyzji?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Tyszkiewicz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9395)
do ministra infrastruktury
w sprawie prowadzenia stacji kontroli
pojazdów przez podmioty niebędące
przedsiębiorcami
Szanowny Panie Ministrze! W obecnym stanie
prawnym, na mocy art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działal-
ności gospodarczej, prowadzenie stacji kontroli po-
jazdów stanowi działalność regulowaną, a przedsię-
biorca powinien uzyskać wpis do rejestru przedsię-
biorców prowadzących stacje kontroli pojazdów.
30
Obecnie pomimo obowiązujących przepisów ist-
nieje szereg stacji prowadzonych przez podmioty nie-
będące przedsiębiorcami, które uprawnienia do pro-
wadzenia stacji kontroli pojazdów uzyskały przed
wprowadzeniem obecnie obowiązującej regulacji i
zgodnie z zasadą ochrony praw nabytych, wyrażoną
m.in. w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
22 czerwca 1999 r., sygn. K d/99, nadal prowadzą
działalność w zakresie diagnostyki pojazdów pomimo
braku statusu przedsiębiorcy. Wiele z tych podmio-
tów stanowią szkoły prowadzące kształcenie zawo-
dowe, centra kształcenia zawodowego lub ustawicz-
nego i dzięki prowadzonej działalności posiadają bazę
warsztatową do prowadzenia praktycznej nauki za-
wodu. W poprzedniej kadencji parlamentu Minister-
stwo Infrastruktury w odpowiedzi na rozliczne in-
terpelacje uznało, że w obowiązującym stanie praw-
nym dopuszczalne jest prowadzenie stacji kontroli
pojazdów przez szkoły i inne podmioty niebędące
przedsiębiorcami, jeżeli taką działalność wykonywa-
ły przed wprowadzeniem wspomnianych na początku
przepisów.
Jednak z uwagi na nasilające się wątpliwości i
coraz częstsze przypadki kwestionowania uprawnień
do diagnostyki pojazdów, m.in. przez Najwyższą Izbę
Kontroli, zasadne staje się postawienie pytania: Czy
Ministerstwo Infrastruktury podtrzymuje swoją opi-
nię o możliwości prowadzenia stacji kontroli pojaz-
dów przez podmioty niebędące przedsiębiorcami, o
ile taką działalność prowadzili przed wejściem w ży-
cie przepisów ustawy z dnia 22 lipca 2004 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o swobodzie działalności go-
spodarczej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 24 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9396)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie włączenia części inwestycji
realizowanych przez PSE SA w gminie
Kórnik do inwestycji związanych
z przygotowaniem finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej w 2012 r.
Szanowny Panie Ministrze! Wojewoda wielkopol-
ski decyzją z dnia 29 stycznia 2009 r. ustalił lokali-
zację przedsięwzięć Euro 2012 w ramach rozbudowy
systemu zasilania elektroenergetycznego aglomera-
cji poznańskiej, budowę czterotorowej dwunapięcio-
wej linii elektroenergetycznej relacji Plewiska – Kro-
molice.
Powyższą decyzję kwestionują mieszkańcy gminy
Kórnik, których dotyczy przebieg ww. linii obok bu-
dynków mieszkalnych.
Zdaniem mieszkańców decyzja lokalizacyjna jest
sprzeczna z ustaleniami miejscowych planów zago-
spodarowania przestrzennego obowiązujących na
części objętej wnioskiem inwestora.
W związku z powyższym proszę o informację, czy
słuszne jest włączenie ww. linii elektroenergetycz-
nej poza terenem miasta Poznania do inwestycji
związanych z przygotowaniem finałowego turnieju
Euro 2012.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9397)
do ministra skarbu państwa
w sprawie sprawowania nadzoru
nad działalnością PSE SA
Szanowny Panie Ministrze! Od czterech lat trwa
spór w sprawie zakończenia budowy linii energetycz-
nej 2 x 220 V + 2 x 400 V wśród domów we wsi Ka-
mionka, gmina Kórnik. Spór jest miedzy mieszkań-
cami wsi wspieranymi przez samorząd gminy a PSE.
W efekcie i linia energetyczna Plewiska – Ostrów jest
faktycznie nieczynna.
W związku z tym proszę o informacje, czy ta sy-
tuacja jest znana Panu Ministrowi oraz czy podejmie
Pan działania, aby doprowadzić do porozumienia
miedzy stronami odnośnie do zakończenia realizacji
tej inwestycji.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9398)
do ministra gospodarki
w sprawie trudności w instalowaniu
na słupach energetycznych nowych opraw
oświetleniowych
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich podnoszony jest problem samorzą-
dów w instalowaniu na słupach energetycznych no-
wych opraw oświetleniowych.

Zakłady energetyczne uzależniają instalacje
opraw oświetleniowych od ich przekazania przez sa-
morządy na rzecz tych zakładów.
Gminy nie znajdują podstaw do przekazywania
majątku wspólnoty gminnej na rzecz przedsiębiorstw
energetycznych i w tej sytuacji decydują się na budo-
wę oświetlenia ulicznego, mimo że tańsze byłoby za-
instalowanie opraw oświetleniowych na istniejących
słupach energetycznych.
Takie działanie w odbiorze społecznym jest nie-
zrozumiałe i wręcz uznawane za niegospodarne.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odniesienie do zasygnalizowanego proble-
mu i przedstawienie, jakie są możliwości rozwiązania
tego problemu w sposób możliwy do zaakceptowania
przez obydwie strony.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9399)
do ministra zdrowia
w sprawie skuteczności szczepień w zakresie
profilaktyki raka szyjki macicy
Szanowna Pani Minister! Na spotkaniach i dyżu-
rach poselskich samorządowcy zadają pytania odno-
śnie do skuteczności wprowadzanych w poszczegól-
nych gminach programów zdrowotnych w zakresie
profilaktyki raka szyjki macicy, polegających na za-
szczepieniu 13-letnich dziewcząt.
W związku z tym, iż władze samorządowe chcą
podejmować świadomie decyzje odnośnie do finanso-
wania tego programu, a nie posiadają wystarczającej
wiedzy odnośnie do skuteczności tego szczepienia,
zwracam się z pytaniem do Pani Minister, jakie jest
stanowisko resortu odnośnie do celowości i skutecz-
ności programu zdrowotnego w zakresie profilaktyki
raka szyjki macicy, polegającego na zaszczepieniu 13-
-letnich dziewcząt.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 4 maja 2009 r.
31
Interpelacja
(nr 9400)
do ministra finansów
w sprawie listy produktów podlegających
preferencyjnej stawce podatku od towarów
i usług
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich pielęgniarki oraz położne repre-
zentujące samorząd zawodowy podnoszą problem
braku umieszczenia decyzją Ecofinu z dnia 10 marca
br. na liście produktów podlegającej preferencyjnej
stawce podatku od towarów i usług jednorazowych
pieluszek dla dzieci.
Zdaniem pielęgniarek brak umieszczenia na liście
pieluszek dla dzieci przy jednoznacznym preferencyj-
nym opodatkowaniu tych artykułów higienicznych
dla dorosłych byłaby paradoksem.
W związku z tym proszę o informacje, jakie dzia-
łania podejmie resort finansów, aby zabezpieczyć pre-
ferencyjną stawkę podatku od towarów i usług na
pieluszki dla dzieci.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9401)
do ministra infrastruktury
w sprawie funkcjonowania autostrad
płatnych
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich podnoszony jest problem funkcjo-
nowania autostrad płatnych. Kierowcy podnoszą pro-
blem remontów a pobieranych opłat.
Ostatnio odcinek Poznań – Nowy Tomyśl jest re-
montowany, ograniczenie szybkości, jeden czynny
pas dotyczy więcej niż 1/3 odcinka autostrady, mimo
to pobierana jest pełna opłata.
W związku z tym proszę o informację, czy mini-
sterstwo wystąpi z nowelizacją ustawy o autostra-
dach płatnych, aby ograniczyć poziom płatności w
przypadku remontów.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 4 maja 2009 r.
32
Interpelacja
(nr 9402)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ulg dla seniorów powyżej 65 roku
życia nieposiadających prawa do emerytury
Działając na podstawie art. 192 Regulaminu Sej-
mu RP składam na ręce Pani Minister interpelację
w sprawie ulg dla seniorów nieposiadających prawa
do emerytury, w tym przy zakupie biletów wstępu do
parków narodowych.
Obowiązujący stan prawny przewiduje, że wyso-
kość opłat ustala dyrektor konkretnego parku naro-
dowego. Zgodnie z art. 12 ust. 7 ustawy o ochronie
przyrody zwolnione z opłat są następujące osoby:
dzieci w wieku do lat 7, osoby, które posiadają zezwo-
lenie dyrektora parku narodowego na prowadzenie
badań naukowych w zakresie ochrony przyrody,
uczniowie i studenci odbywający zajęcia dydaktyczne
w parku narodowym w zakresie uzgodnionym z dy-
rektorem parku narodowego, mieszkańcy gmin po-
łożonych w granicach parku narodowego i gmin gra-
niczących z parkiem narodowym, osoby udające się
do wyznaczonych w parku narodowym plaż, a także
osoby udające się do miejsc kultu religijnego. W dal-
szej części ustawy określono, że opłatę w wysokości
50% ponoszą następujące grupy osób: uczniowie
szkół i studenci, emeryci i renciści, osoby niepełno-
sprawne, a także żołnierze w służbie czynnej.
Wśród wymienionych kategorii osób zwolnionych
od ponoszenia opłat lub ponoszących ulgowe stawki
brak jest seniorów po 65 roku życia, nieuprawnio-
nych do otrzymywania świadczeń emerytalnych. Aby
uzyskać ulgę, należy okazać legitymację emerycką.
W przypadku seniorów powyżej 65 roku życia będą-
cych na utrzymaniu współmałżonka jest to przepis
krzywdzący, ponieważ ich sytuacja materialna naj-
częściej nie jest lepsza od sytuacji emerytów.
Obszary, których powyższa sytuacja dotyczy, to:
Biebrzański Park Narodowy, Park Narodowy Bory
Tucholskie, Bieszczadzki Park Narodowy, Karkono-
ski Park Narodowy, Narwiański Park Narodowy,
Tatrzański Park Narodowy, Wielkopolski Park Na-
rodowy oraz Wigierski Park Narodowy. Wymienione
parki są miejscami często odwiedzanymi, również
przez osoby w wieku emeryckim.
W związku z powyższym mam do Pani Minister
następujące pytania:
1. Jaki jest stosunek Pani Minister do powyższe-
go problemu, który dotyczy licznej grupy osób, a tak-
że wykracza poza kwestię ulg przy nabywaniu bile-
tów wstępu do parków narodowych?
2. Czy ministerstwo dokona interpretacji obowią-
zujących przepisów prawa, aby ulgami objęte zostały
również osoby w wieku emerytalnym, ale nieposia-
dające uprawnień emerytalnych, a jeśli nie jest to
możliwe, czy ministerstwo wyjdzie z inicjatywą legi-
slacyjną, która zlikwiduje dyskryminację części star-
szych obywateli w podeszłym wieku?
3. Jak wygląda kwestia ulg dla seniorów powyżej
65 roku życia nieposiadających prawa do emerytury,
stosowanych w innych obszarach, gdzie za wstęp po-
biera się opłaty, jak filharmonie, teatry, kina itp.?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9403)
do ministra finansów
w sprawie podatku ekologicznego
od samochodów
Szanowny Panie Ministrze! Wysokość podatku
ekologicznego dla nowych aut będzie zależała od po-
ziomu emisji dwutlenku węgla. Roczna opłata za auta
spełniające najnowszą normę Euro IV wyniesie 100
zł. Zniesienie podatku akcyzowego spowoduje, że
cena ekskluzywnych limuzyn spadnie o kilkanaście,
a nawet kilkadziesiąt tysięcy złotych. Małe samocho-
dy, sprzedawane obecnie za 25–35 tys. zł, potanieją
mniej więcej o tysiąc złotych. Te zasady dotyczą za-
kupu samochodów prosto z fabryki.
Podatek ekologiczny od samochodów używanych
będzie zależał od roku produkcji i od pojemności sil-
nika. Wysokość rocznej opłaty będzie obliczana we-
dług specjalnego algorytmu. Właściciele aut 9–10-let-
nich będą musieli płacić po około 500 zł. Wysokość
podatku ekologicznego od samochodów ponadpiętna-
stoletnich może wynieść nawet 3 tys. zł, czyli często
więcej niż wartość pojazdu. Tyle trzeba będzie płacić
co roku. Podatek ten uderzy w ludzi mniej zamożnych
i sprawi, że wiele osób będzie musiało zrezygnować
z posiadania własnego samochodu i powrotu do
transportu publicznego, którego jakość też pozosta-
wia wiele do życzenia. Auto będzie więc przywilejem
dla klasy średniej i wyższej, a przecież dla tych mniej
zamożnych, mieszkający na wsiach, samochód nawet
20-letni jest warunkiem uczestnictwa we wszelkim
życiu społecznym.
Podatek ekologiczny ma być płacony na podstawie
poziomu emisji CO2 do atmosfery. Rozwiązania te za-
pewne przysłużą się poprawie bezpieczeństwa na pol-
skich drogach poprzez wyeliminowanie starszych
samochodów, ale jeśli chodzi o wysokość opłat, to są
one mocno przesadzone. Biorąc pod uwagę fakt, że
przeciętny polski kierowca jeździ samochodem star-
szym niż 9 lat, to raczej nie będzie go stać na zapła-
cenie tak wysokiego podatku
Podatek ekologiczny zapłacą ci, którzy kupią sa-
mochody po jego wprowadzeniu. Rozważa się też
możliwość rozszerzenia tego podatku na auta już za-
rejestrowane. Z punktu widzenia prawa unijnego ta-

kie rozwiązanie jest kontrowersyjne. Auta, za które
została zapłacona akcyza, zostałyby bowiem powtór-
nie opodatkowane.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak ministerstwo zamierza rozwiązać ten pro-
blem?
2. Czy to sprawiedliwe i sensowne, aby ludzie po-
siadający auta używane płacili podatek przekracza-
jący wartość ich pojazdu?
3. Czy podatek będzie obejmował samochody za-
kupione przed 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9404)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie żywności modyfikowanej
genetycznie
Szanowny Panie Ministrze! Organizmy modyfi-
kowane genetycznie (z ang. Genetically Modified Or-
ganism) to roślinna żywność, która ma zmieniony
materiał genetyczny. Takim roślinom wszczepia się
obce geny w celu uzyskania nowych, lepszych właści-
wości. Uzyskane w ten sposób pożywienie jest bar-
dziej odporne na wirusy, grzyby, poprawia smak pro-
duktu i na pewno zdecydowanie piękniej wygląda na
sklepowej półce. Od razu nasuwa się proste pytanie:
Czy produkt, przy którym dokonano manipulacji ge-
netycznej, jest bezpieczny dla naszego zdrowia.
Żywność modyfikowana genetycznie budzi wciąż
bardzo wiele kontrowersji. Jej przeciwnicy uważają,
iż upłynął zbyt krótki czas od wprowadzenia GMO,
aby uznać, że jest ona w pełni bezpieczna dla zdrowia
człowieka.
W początkowym okresie hodowli roślin transge-
nicznych wydawało się, że będą one przełomem w
rolnictwie. Rośliny odporne na klimat, choroby i
szkodniki miały zmniejszyć koszty upraw i rozwiązać
problem głodu na świecie. Inżynieria genetyczna
miała poprawić smak uzyskiwanej żywności, a nawet
tworzyć organizmy wspomagające leczenie niektó-
rych chorób. Kolejne lata stosowania GMO ujawniły
uboczne efekty i różne szkodliwe skutki. W krajach
Ameryki, gdzie żywność modyfikowana genetycznie
jest powszechnie produkowana, zaobserwowano
zwiększenie zachorowań i objawów ostrej alergii,
były też przypadki śmiertelne.
Organizm ludzki może przejąć niektóre cechy z
genów roślin zmodyfikowanych i zmienić działanie
antybiotyków na człowieka. Wiadomo, że toksyczne
33
białko produkowane przez rośliny w celu ochrony
przed pestycydami kumuluje się w organizmach spo-
żywających je zwierząt i ludzi. Fałszywy jest też mit,
że żywność zmodyfikowana genetycznie wymaga
mniejszej ilości środków ochrony roślin. Chwasty ro-
snące w otoczeniu takich roślin stopniowo uodpar-
niają się i trzeba stosować coraz większe ilości herbi-
cydu, który zatruwa rośliny i jałowi glebę. Nie można
też kontrolować obszarów wysiewu, nasiona roślin
zmodyfikowanych mieszają się z roślinami czystymi
genetycznie. Groźne jest również potencjalne zagro-
żenie dla środowiska, a w szczególności dla jego bio-
różnorodności.
Największy problem to brak pełnej wiedzy na te-
mat przyszłych skutków spożywania GMO, niektóre
negatywne efekty mogą dać o sobie znać dopiero za
kilka lat lub w przyszłych pokoleniach. Inżynieria
genetyczna jest jeszcze młodą dziedziną nauki, mogą
tu pojawić się błędy, które dopiero zweryfikuje przy-
szłość. Dlatego produkty transgeniczne powinny zo-
stać poddane długotrwałej obserwacji, zanim pojawią
się na rynku.
W związku z powyższym zagadnieniem proszę
Pana Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w tej spra-
wie?
2. Czy jest możliwy zakaz produkcji i sprzedawa-
nia żywności modyfikowanej genetycznie w Polsce?
3. Czy jest przewidziana kontrola rynku sprzeda-
ży żywności transgenicznej przez ministerstwo?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9405)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu polskich pszczelarzy
Szanowny Panie Ministrze! Chciałbym podjąć
bardzo ważny temat dla polskiego rolnictwa, a mia-
nowicie dramatycznej sytuacji polskich pszczelarzy.
Wielu pszczelarzy z województwa świętokrzyskie-
go zgłasza się do mnie z problemem trudnej sytuacji
w pszczelarstwie. Skarżą się na złą politykę moder-
nizacji i rozwoju wobec pszczelarzy. Jednym z wielu
poruszanych problemów jest obniżenie wskaźnika
ekonomicznego dla pszczół od ula, która przed dniem
1 kwietnia 2009 r. wynosił 193 zł, a obecnie wskaźnik
spadł do kwoty 105 zł.
Nie wiem, czy Pan Minister zdaje sobie sprawę z
tego, że w Polsce jest mało pasiek liczących ponad
200 uli, a co za tym idzie, bardzo mało pszczelarzy
korzysta z programów pomocniczych. Obniżenie
34
wskaźnika ekonomicznego wg tabeli żywności eko-
nomicznej o taką kwotę doprowadzi pszczelarstwo do
regresu i uniemożliwi rozwój pasiek.
Wielu pszczelarzy przygotowało się na początku
bieżącego roku do wejścia w program modernizacji
gospodarstwa. Ponieśli znaczące koszty związane z
zebraniem dokumentacji, wykonaniem kosztorysów
i konsultacji z powiatowymi lekarzami weterynarii.
Wszystko wykonane było pod kątem warunków
sprzed 1 kwietnia 2009 r., kiedy to wskaźnik ekono-
miczny był dużo wyższy. Pszczelarze oburzeni są, że
w tak drastyczny, a przede wszystkim w nagły sposób
zmieniono wskaźnik ekonomiczny od ula.
Szanowny Panie Ministrze, sytuacja polskich
pszczelarzy nie jest dobra. Duża grupa rolników zaj-
mujących się pszczelarstwem jest chętna rozwijać
swoje pasieki, chcą podwyższać standardy polskiego
pszczelarstwa. Jednak nie ułatwia im się tego.
Zwracam się zatem do Pana Ministra z pytania-
mi:
1. Dlaczego obniżono drastycznie wskaźnik eko-
nomiczny na ul?
2. W jaki sposób pszczelarze mogą podwyższyć
standardy swoich pasiek w chwili tak niskiego wskaź-
nika ekonomicznego?
3. Czy Ministerstwo Rolnictwa widzi problem w
trudnej sytuacji pszczelarstwa w Polsce i w jaki spo-
sób zmiana ma pomóc?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9406)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie dopłat do nasion rzepaku
Szanowny Panie Ministrze! Rośliny oleiste są
drugim, po zbożach, najważniejszym źródłem energii
zawartej w pokarmach spożywanych przez człowieka
oraz w paszy wykorzystywanej dla zwierząt hodow-
lanych. Stanowią również bogate źródło dla wielu
produktów przemysłowych. Szczególnie ważną rośli-
ną strefy klimatu umiarkowanego jest rzepak, któ-
rego światowa produkcja od 1981 r. potroiła się, a w
krajach UE wzrosła 4,5-krotnie.
Zainteresowanie rzepakiem w świecie, w tym i w
Polsce, jest związane z możliwościami wykorzystania
oleju rzepakowego na cele energetyczne (głównie do
produkcji biopaliw). Zapotrzebowanie na rzepak na
cele energetyczne będzie rosło. Według prognoz spo-
rządzonych przez Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i
Gospodarki Żywnościowej, należy spodziewać się
wzrostu zapotrzebowania na rzepak, zarówno na cele
spożywcze, jak i energetyczne. Następstwem tego bę-
dzie stopniowy wzrost popytu na tłuszcze roślinne w
naszym kraju oraz rozwój eksportu, szczególnie na
rynki nowych państw członkowskich UE, jak rów-
nież na rynki krajów wschodnich, takich jak Rosja
czy Białoruś. Zapotrzebowanie przemysłu tłuszczo-
wego na rzepak na cele spożywcze wzrośnie z 1 mln
ton w latach 2006–2007 do 1,3 mln ton w 2010 r.
Jednocześnie przy prognozowanej wzrostowej ten-
dencji zużycia oleju napędowego (z około 7,5 mln ton
w 2006 r. do około 9 mln ton w 2010 r.) produkcja
estrów, zgodnie z celami wskaźnikowymi określony-
mi w dyrektywie 2003/30/WE, powinna wzrosnąć z
ok. 230 tys. ton (2006 r.) do 600 tys. ton (2010 r.), co
odpowiada dodatkowemu zapotrzebowaniu na ok.
600–1400 tys. ton rzepaku.
W związku z powyższym, aby zachęcić polskich
rolników do produkcji rzepaku na większą niż obec-
nie skalę, należałoby wprowadzić dopłaty do nasion
rzepaku. Dla wielu rolników będzie to zachęta do
zwiększenia powierzchni uprawy rzepaku. Będzie to
alternatywa dla likwidowanych upraw buraków cu-
krowych. Dodatkowo, chcąc produkować biolapiwo,
należy zwiększyć areał uprawy rzepaku przeznaczo-
nego na ten cel. W procesie produkcji biopaliwa otrzy-
many zostanie produkt uboczny, jakim jest makuch
rzepakowy. Jest to bardzo cenna pasza białkowo-
-tłuszczowa stanowiąca alternatywę dla bardzo dro-
gich pasz importowanych, m.in. z soi, jak również z
roślin genetycznie modyfikowanych.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy Pan Minister dostrzega potrzebę dopłat do
nasion rzepaku?
2. Czy dostrzega Pan Minister inne możliwości
zachęty rolników do uprawy rzepaku?
3. Czy istnieje możliwość powstania nowych punk-
tów skupu i przetwórstwa rzepaku, aby zachęcić rol-
ników do jego uprawy?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9407)
do ministra finansów
w sprawie egzekwowania postanowień
podjętych na posiedzeniu ministrów
finansów krajów UE w dniu 11 marca 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Środowisko pielę-
gniarek i położnych od wielu lat walczy o właściwą
klasyfikację podatku VAT na pieluszki jednorazowe
oraz o ujednolicenie stawki dla wszystkich rodzajów

pieluch i pieluszek, niezależnie od tego, czy są to pro-
dukty dla dzieci, czy dla dorosłych.
Zgodnie z decyzją Ecofin z dnia 10 marca 2009
r. o nieumieszczeniu na liście produktów podlegają-
cych preferencyjnej stawce podatku VAT, w ramach
dyrektywy 2006/112/EC, jednorazowych pieluszek
dla dzieci..
Ww. decyzja ministrów finansów krajów UE do-
tknie nie tylko Polskę, ale również takie państwa,
jak Czechy, Węgry, Portugalię i Maltę. Z drugiej
strony przykłady krajów europejskich pokazują, że
instrumenty podatkowe są wykorzystywane jako
elementy polityki prorodzinnej w innych krajach
Unii, np. w Wielkiej Brytanii i Irlandii od lat dla
artykułów dziecięcych stosowana jest zerowa staw-
ka VAT, natomiast w Luksemburgu obowiązuję
stawka VAT na poziomie 3%, co jest skuteczną for-
mą wspierania rodziny.
Preferencyjna stawka podatku VAT na pieluszki
jednorazowe obecnie wynosi 7%, stanowi to bezpo-
średnią pomoc dla rodziny, która płaci mniej za pod-
stawowe artykuły higieniczne. Każdy jakikolwiek
wzrost kosztów wpłynie bezpośrednio na obniżenie
poziomu życia rodziny. W tej sytuacji zmniejszy się
liczba urodzeń nie tylko w Polsce, ale i w większości
krajów Unii Europejskiej, a co za tym idzie, związane
z tym narastające zagrożenie kryzysem demograficz-
nym. Rozwiązaniem powyższego problemu jest pro-
gram prorodzinny, który powinien znaleźć uznanie
wśród decydentów UE i stać się zarazem wkładem w
rozwiązanie problemu.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy Pan Minister nie uważa, że wprowadzone
zmiany wpłyną negatywnie na budżet rodzinny?
2. Czy Pan Minister widzi możliwości wprowadze-
nia obniżonej stawki na pieluchy jednorazowe?
3. czy Pan Minister widzi możliwości wprowadze-
nia programu prorodzinnego w najbliższym czasie w
życie?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9408)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zaniechania działań mających
na celu włączenie sądów rejonowych
w Sandomierzu, Opatowie i Staszowie
do Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu
Szanowny Panie Ministrze! Wyrażam zaniepoko-
jenie planowanym sposobem przeprowadzania reor-
35
ganizacji sądów powszechnych w województwie świę-
tokrzyskim. Okręg Sądu Okręgowego w Kielcach
obejmuje zasięgiem swojej właściwości terytorialnej
obszar całego województwa świętokrzyskiego. Podle-
ga mu 13 sądów rejonowych, w tym Sąd Rejonowy w
Sandomierzu, Staszowie i Opatowie. Planowane włą-
czenie tych trzech sądów rejonowych do okręgu Sądu
Okręgowego w Tarnobrzegu byłoby sprzeczne z in-
teresem wymiaru sprawiedliwości, ponieważ słuszną
zasadą reformy sądownictwa dokonanej w związku z
reformą administracyjną kraju w 2001 r. było dosto-
sowanie granic okręgów sądowych do granic woje-
wództw. W województwie świętokrzyskim teren wo-
jewództwa pokrywa się z terenem okręgu, co ułatwia
funkcjonowanie sądów i współpracę ich z innymi or-
ganami państwowymi i samorządowymi. Również
nie ulega wątpliwości fakt, że struktura organizacyj-
na Policji jest dostosowana do podziału administra-
cyjnego kraju, więc w sytuacji, gdy na terenie woje-
wództwa będą funkcjonowały sądy innego okręgu,
będzie to powodować problemy organizacyjne i kom-
plikować współpracę, głownie chodzi o kwestie takie
jak: doprowadzenia oskarżonego, współpracy z Poli-
cją sądową, pomocy w doręczaniu korespondencji,
dokonywania ustaleń miejsca pobytu czy też przepły-
wu spraw wykroczeniowych i kierowanych w trybie
uproszczonym.
Planowana zmiana obszaru właściwości sądu
okręgowego podobnie rzutować będzie na współpracę
z prokuratorami, tak wojewódzką, jak i rejonowymi
funkcjonującymi w innym okręgu. Nie należy rów-
nież pomijać faktu współpracy z samorządami na
wskazanym terenie, na ten przykład przytoczyć moż-
na budowę nowego sądu w Staszowie, gdzie władze
lokalne przekazały tereny pod jego budowę, zaś ze
środków budżetu Sądu Okręgowego w Kielcach sfi-
nansowano budowę, jak również z ww. środków wy-
remontowano budynek sądu w Sandomierzu. Nato-
miast władze w Opatowie przekazały nieruchomości
na potrzeby sądu i prokuratury, gdzie również Sąd
Okręgowy w Kielcach sfinansował budowę ze swoje-
go budżetu.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującymi pytaniami:
1. Czy prawdą jest, że dojdzie do reorganizacji sa-
dów rejonowych w województwie świętokrzyskim?
2. Czy w momencie funkcjonowania dwu różnych
okręgów sądów okręgowych na terenie województwa
świętokrzyskiego nie będzie problemów organizacyj-
nych we współpracy pomiędzy innymi organami pań-
stwowymi?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2009 r.
36
Interpelacja
(nr 9409)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nieprawidłowości podczas
sprawowania nadzoru właścicielskiego
w spółkach z udziałem Skarbu Państwa,
na przykładzie Przedsiębiorstwa Produkcji
i Hodowli Ryb Słodkowodnych w Krakowie
sp. z o.o.
Szanowny Panie Premierze! Do mojego biura po-
selskiego wpłynęło pismo Komisji Międzyzakładowej
NSZZ „Solidarność” przy MOPS w Oświęcimiu. W
piśmie poruszona została kwestia nieprawidłowości
podczas postępowania kwalifikacyjnego na członka
Zarządu PPiHRS w Krakowie.
Na początku roku 2009 odbyło się postępowanie
kwalifikacyjne, o którym mowa wyżej. W trakcie po-
stępowania Rada Nadzorcza przedsiębiorstwa, które
jest jednoosobową spółką Skarbu Państwa, składa-
jącą się w przeważającej części z osób będących pra-
cownikami Ministerstwa Skarbu Państwa, wybrała
na stanowisko członka Zarządu PPiHRS w Krakowie
pana A. R. Dodajmy, że z przedstawionych materia-
łów wynika, iż stanowisko takie nie figuruje w umo-
wie spółki, więc dokonany wybór był wyłącznie pre-
tekstem do dokonania zmian na stanowisku prezesa.
W dniu 17 stycznia 2009 r. Rada Nadzorcza powoła-
ła na stanowisko prezesa pana A. R., jednocześnie
odwołując z tego stanowiska pana L. S.
Nominacja ta odbyła się z pogwałceniem litery
prawa, gdyż pan A. R. został skazany prawomocnym
wyrokiem sądu za to, że w okresie od 1 stycznia 2004
r. do 6 grudnia 2006 r. w Rabce-Zdroju, pełniąc funk-
cję burmistrza miasta Rabka-Zdrój, nie dopełnił swo-
ich obowiązków w ten sposób, że rażąco naruszył
przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego
w zakresie terminów postępowań administracyjnych,
wstrzymując wydanie decyzji o ustaleniu warunków
zabudowy i zagospodarowania terenu, przez co dzia-
łał na szkodę zainteresowanych stron.
W sentencji wyroku możemy przeczytać także:
na mocy art. 39 pkt 2 i art. 41§1 K.k sąd orzeka
wobec oskarżonego A. R. tytułem środka karnego
zakaz zajmowania stanowisk związanych z prowa-
dzeniem postępowań administracyjnych w organach
samorządu terytorialnego i administracji publicznej
na okres 2 lat.
Rozpisując postępowanie kwalifikacyjne na sta-
nowisko członka Zarządu PPiHRS, Rada Nadzor-
cza, w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z
dnia 18 marca 2003 r., zażądała w pkt 2c oświad-
czenia od kandydatów o korzystaniu z pełni praw
publicznych. Umowa spółki PPiHRS określa zarząd
spółki jako jednoosobowy, aby więc można było
przeprowadzić w sposób prawomocny postępowanie
kwalifikacyjne oraz powołanie członka zarządu,
umowa spółki powinna zostać wcześniej zmieniona
w sposób zgodny z procedurami prawnymi ustalo-
nymi dla tego typu działań.
Od samego początku postępowanie Rady Nadzor-
czej zostało oprotestowane przez NSZZ „Solidar-
ność”. O sprawie została poinformowania Regionalna
Izba Obrachunkowa, pełnomocnik rządu ds. walki z
korupcją pani Julia Pitera, minister skarbu państwa
pan Aleksander Grad. Zostało także złożone dnia 9
marca 2009 r. zawiadomienie o prawdopodobieństwie
popełnienia przestępstwa do Prokuratury Rejonowej
dla Krakowa-Krowodrzy przy ul. Bajecznej 2.
W związku z powyższym interpeluję do Pana Pre-
miera w następującej sprawie:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu wyjaśnienia
wykazanych wyżej nieprawidłowości oraz jakie kon-
sekwencje służbowe zostaną wyciągnięte wobec osób
winnych zaistniałej sytuacji?
2. Jakie kryteria są brane pod uwagę przez Mini-
sterstwo Skarbu Państwa w kwestii obsadzania swo-
imi ludźmi Rad Nadzorczych w przedsiębiorstwach
będących w całości lub w części własnością Skarbu
Państwa?
3. Czy Skarb Państwa jest gotowy na ponoszenie
odpowiedzialności finansowej za błędne decyzje i
szkody powstałe na skutek działań osób obsadzonych
na stanowiskach wiążących się z odpowiedzialnością
za przedsiębiorstwa będące w całości lub w części
własnością Skarbu Państwa?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9410)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przepisów ustawy
Kodeks postępowania karnego
dotyczących domniemania niewinności
Szanowny Panie Ministrze! Bez wątpienia jedną
z naczelnych zasad procesu karnego jest domniema-
nie niewinności. Zasada domniemania niewinności
to dyrektywa, zgodnie z którą podejrzanego w postę-
powaniu przygotowawczym, a oskarżonego w postę-
powaniu sądowym uważa się za niewinnego, dopóki
jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym
wyrokiem karnym. W Kodeksie postępowania kar-
nego zasada ta jest uregulowana w art. 5, a w Kon-
stytucji RP w art. 42 ust. 3, który głosi, że „każdego
uważa się za niewinnego, dopóki jego wina nie zosta-
nie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu”.
Mając powyższe na uwadze, może budzić niepokój
to, że niektóre przepisy K.p.k. swoją redakcją podwa-
żają tę naczelną zasadę procesu karnego. W rozdzia-

le 54a K.p.k. uregulowany jest niedawno wprowadzo-
ny do kodeksu tryb przyspieszony. Jeden z artykułów
tego rozdziału posługuje się określeniem „sprawca”
w stosunku do osoby, której udział w przestępstwie
i wina nie zostały jeszcze ustalone w postępowaniu
sądowym i stwierdzone prawomocnym wyrokiem.
Chodzi o art. 517a K.p.k., który brzmi: „W postępo-
waniu przyspieszonym mogą być rozpoznawane spra-
wy o przestępstwa podlegające rozpoznaniu w postę-
powaniu uproszczonym, jeżeli sprawca został ujęty
na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa lub
bezpośrednio potem, zatrzymany oraz w ciągu 48
godzin doprowadzony przez Policję i przekazany do
dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o rozpoznanie
sprawy w postępowaniu przyspieszonym, zwanym
dalej „wnioskiem o rozpoznanie”. Taka redakcja cy-
towanego przepisu przesądza o winie osoby podejrza-
nej, zanim jakiekolwiek działania procesowe zostaną
podjęte, co może budzić poważne wątpliwości co do
zgodności takiej regulacji z zasadą domniemania nie-
winności.
W związku z tym pragnę zadać Panu Ministrowi
następujące pytania:
1. Czy ministerstwo zgadza się z tym, że wspo-
mniany przepis jest niekonstytucyjny?
2. Czy ministerstwo podejmuje działania w celu
zmiany redakcji wspomnianego przepisu K.p.k., tak
aby nie naruszała ona naczelnej zasady procesowej,
jaką jest domniemanie niewinności?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9411)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie rozprzestrzeniania się na świecie
wirusa tzw. świńskiej grypy
Szanowny Panie Premierze! Od kilku dni media
donoszą o niepokojącym rozprzestrzenianiu się wiru-
sa tzw. świńskiej grypy. Światowa Organizacja Zdro-
wia (WHO) uznała, że świńska grypa, która pojawiła
się w Meksyku i Stanach Zjednoczonych, ma potencjał
spowodowania ogólnoświatowej pandemii. Lekarze
podkreślają, że nowy szczep grypy jest odporny na
część opracowanych już wcześniej szczepionek. Z każ-
dym dniem dowiadujemy się również o coraz większej
liczbie zarażonych i ofiar śmiertelnego wirusa.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Premiera o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest realne zagrożenie dla Polski związa-
ne z importem artykułów rolno-spożywczych spro-
wadzanych z krajów dotkniętych tzw. wirusem świń-
skiej grypy?
37
2. Jakie działania podejmuje rząd w celu ochrony
Polski i jej obywateli przed wirusem tzw. świńskiej
grypy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Romuald Ajchler
Wronki, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9412)
do ministra zdrowia
w sprawie równości dostępu
do ochrony zdrowia i opieki medycznej
Szanowna Pani Minister! Dziesięć lat temu wpro-
wadzono zasadę powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego. Nie rozwiązało to jednak problemu dostępu
do opieki zdrowotnej. Systemowe działania napraw-
cze nie mogą pomijać podstawowej opieki zdrowotnej,
której sprawność i skuteczność są warunkiem ko-
niecznym dla efektywnego funkcjonowania ochrony
zdrowia w każdym kraju.
Do mojego biura poselskiego wpłynęły postulaty
od Kolegium Lekarzy Rodzinnych dotyczące opieki
zdrowotnej, które przedstawiam poniżej:
1. Skupianie się jedynie na zwiększaniu liczby
świadczeń medycznych w ramach ubezpieczenia
zdrowotnego bez zwiększenia liczby i roli lekarzy ro-
dzinnych, specjalistów podstawowej opieki zdrowot-
nej, nie powstrzyma postępu kryzysu opieki zdrowot-
nej, a sytuacja będzie się jeszcze pogarszać w miarę
wydłużania się życia Polaków.
2. Zwiększanie liczby lekarzy rodzinnych poprawi
jakość i obniży koszty opieki medycznej. Badania po-
kazują, że wraz z większym odsetkiem lekarzy opie-
ki podstawowej w lokalnej społeczności zmniejsza się
liczba przyjęć do szpitali, liczba wizyt w oddziałach
pomocy doraźnej, liczba operacji chirurgicznych,
zmniejszają się wskaźniki śmiertelności. Zmniejsze-
nie o 5% czasu pobytu pacjentów w szpitalach mogło-
by przynieść do 1,25 mld zł oszczędności rocznie.
3. Kształcenie specjalisty medycyny rodzinnej
trwa 11 lat i dlatego bez zwłoki nasilić należy dzia-
łania zapewniające w przyszłości zwiększenie liczby
lekarzy rodzinnych przygotowanych do zapewniania
pacjentom opieki podstawowej w środowisku ich ro-
dzin i społeczności lokalnych.
4. Kolegium wzywa do budowania kultury bezpie-
czeństwa ochrony zdrowia oraz zapewnienia wszyst-
kim równości w zdrowiu. Umożliwi to wyłącznie sys-
tem opieki medycznej, który odrzuci paradygmat
sklepu ze świadczeniami medycznymi i stanie się me-
dycznym domem z centralną pozycją pacjenta i ze-
społowym modelem opieki, który da wszystkim oby-
watelom poczucie bezpieczeństwa. W takim medycz-
38
nym domu wybrany przez pacjenta osobisty lekarz
rodzinny zapewni pacjentowi wsparcie w uzyskaniu
odpowiedniej opieki zdrowotnej przez całe życie.
5. Kolegium wzywa parlament oraz rząd do przy-
jęcia i wprowadzenia ustawy o podstawowej opiece
zdrowotnej, która będzie sygnałem dla podejmują-
cych decyzje o przyszłej karierze zawodowej studen-
tów medycyny, dla wybierających specjalizację mło-
dych lekarzy oraz lekarzy już praktykujących, że nie
oczekuje się od nich jedynie roli przedsiębiorczych
świadczeniodawców produkujących usługi medyczne,
lecz roli wspieranych przez państwo lekarzy specja-
listów od zdrowia osób, rodzin i lokalnych społeczno-
ści. Ustawy, która będzie również sygnałem dla pa-
cjentów, że władze skupiają się na zdrowiu indywi-
dualnych osób, ich rodzin oraz lokalnych społeczno-
ści, w których osoby te żyją.
Szanowna Pani Minister! Uprzejmie proszę o
ustosunkowanie się do powyższych kwestii, tj. udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie dzia-
łania zamierza podjąć resort w celu zniwelowania
skutków obecnych rozwiązań?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9413)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy o podatku
ekologicznym
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura posel-
skiego w ostatnim czasie wpływa wiele listów i e-ma-
ili dotyczących zapowiedzi wprowadzenia podatku
ekologicznego od samochodów osobowych. Obywatele
sygnalizują obawy dotyczące wysokości planowanego
podatku oraz rekompensaty dla tych, którzy zakupili
nowe samochody w ostatnich pięciu latach.
Proszę więc o odpowiedź na następujące pyta-
nia:
1. Czy rząd zamierza wprowadzić podatek ekolo-
giczny od samochodów osobowych? Jeśli tak, to od
kiedy?
2. Na jakim etapie są w resorcie prace nad projek-
tem ustawy o podatku ekologicznym?
3. Proszę o przedstawienie głównych założeń pro-
jektu o podatku ekologicznym?
4. Jak uregulowano powyższą kwestię w innych
krajach UE?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9414)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie dramatycznych wydarzeń podczas
brutalnej akcji Policji w trakcie manifestacji
stoczniowców w dniu 29 kwietnia 2009 r.
przed Pałacem Kultury i Nauki
W środę, dn. 29 kwietnia 2009 r. doszło do drama-
tycznych wydarzeń w trakcie legalnej manifestacji
związkowców przed Pałacem Kultury i Nauki. We-
dług związkowców policja w brutalny sposób i przy
użyciu niewspółmiernych środków do przebiegu wy-
darzeń stłumiła demonstrację stoczniowców.
Według gdańskiej „Solidarności” właśnie te bru-
talne działania spowodowały, że 32 stoczniowcom
udzielono pomocy ambulatoryjnej bezpośrednio na
placu, 13 stoczniowcom udzielono pomocy w szpitalu
(w tym 2 z nich, mimo uwag lekarzy, odmówiło pozo-
stania w szpitalu), 6 osobom udzielono pomocy w
szpitalu w Nowym Dworze Mazowieckim, a 1 osobę
hospitalizowano w Płońsku. Kilkadziesiąt osób z ob-
jawami poparzenia twarzy, dróg oddechowych nie
zdecydowało się skorzystać z pomocy medycznej.
Policja podaje, iż zostało rannych 5 policjantów,
w tym jednemu z funkcjonariuszy petarda wybuchła
w okolicy twarzy. Oficjalnie Policja podaje, że użyto
tylko pałek i gazu pieprzowego.
Według stoczniowców użyto ostrej substancji,
która spowodowała oparzenia I stopnia oraz powodo-
wała objawy duszności.
W takich dramatycznych okolicznościach, w któ-
rych ludzie pracy, stoczniowcy walczący o swoje miej-
sca pracy, symbolu niepodległej Polski i obalenia
muru berlińskiego, skupieni pod sztandarem „Soli-
darności” w legalnej manifestacji zostają potrakto-
wani przez policję w ostry sposób, wyraźnie nie-
współmiernie do przebiegu wydarzeń, powstają py-
tania, które wymagają zdecydowanych i jednoznacz-
nych odpowiedzi.
1. Czy jest prawdą, że obecnie polska Policja dys-
ponuje tylko takimi „łagodnymi” środkami w kon-
frontacji z demonstrującymi? Jak wiadomo, według
rzecznika Policji – użyto najłagodniejszych środków,
chcąc pacyfikować demonstrantów – w wyniku któ-
rych kilkudziesięciu stoczniowców odniosło obraże-
nia. Zatem czy Pan Minister przewiduje już stosowa-
nie owych „łagodnych” środków jako standardu pol-
skiej Policji rozpoczynającego wszelkie akcje przeciw-
ko demonstrującym?
2. Kiedy po raz pierwszy polska Policja zastoso-
wała opisywany „gaz pieprzowy”, będący w ocenie
stoczniowców dziwną i groźną cieczą chemiczną po-
wodującej objawy oparzenia oraz duszności? Proszę
podać certyfikaty i atesty owej cieczy użytej w dniu
29 kwietnia b.r.?
Jakież to cudowne metody obróbki gazu pieprzo-
wego zastosowano podczas tłumienia manifestują-

cych, które spowodowały, iż stał się on cieczą użytą do
obfitego polewania na manifestujących ludzi pracy?
3. Proszę podać powody niezwykłej agresywności
i zaciętości policji w pacyfikowaniu stoczniowców,
objawiającej się brutalnością policji w stosunku do
osób już wsiadających do autobusu oraz narastającej
agresji i brutalności policji wobec stoczniowców, któ-
rzy fizyczne nie mogli szybko się ewakuować, ponie-
waż z przodu napierały oddziały Policji, a za plecami
były ściany Centrum Handlowego?
4. Czy rząd dysponuje innymi nagraniami prze-
biegu demonstracji od początku akcji Policji ponad
te, które ukazują tylko robotników szturmujących
barierki?
Z poważaniem
Poseł Czesław Hoc
Kołobrzeg/Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9415)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie nierealizowania wyroku TK
z dnia 20 lutego 2002 r.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 20 lu-
tego 2002 r. sygn. K 39/00 stwierdził, iż art. 2 ust.
1 i 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1995 r. o zmianie
ustawy o pracowniczych ogrodach działkowych (Dz.
U. Nr 99, poz. 486) jest niezgodny z art. 165 ust. 1
oraz art. 167 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospo-
litej Polskiej.
W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny
podkreśla, iż przyjęcie gruntów Skarbu Państwa i
samorządów terytorialnych przez Polski Związek
Działkowców w wieczyste użytkowanie na drodze
roszczenia oraz ustawowe zwolnienie z opłat związa-
nych z wieczystym użytkowaniem dokonane zostało
w oparciu o niekonstytucyjne przepisy, co uprawnia
do opartego na art. 189 K.p.c. powództwa o ustaleniu
nieistnienia stosunku prawnego.
Tymczasem – według mojej wiedzy – Skarb Pań-
stwa i samorządy terytorialne z powyższych możli-
wości nie korzystają. Polski Związek Działkowców,
gospodarując na gruntach ww. podmiotów, uzyskuje
wysokie przychody. Tytułem tzw. składki członkow-
skiej (na rok 2009 ustalonej w wysokości 15 gr/m2, tj.
1500 zł/ha) ściąga z użytkowników działek ponad 50
mln zł.
Proszę pana Premiera o odpowiedź:
1. Kiedy sprawy wieczystego użytkowania przez
Polski Związek Działkowców gruntów stanowiących
własność Skarbu Państwa i samorządów terytorial-
nych zostaną uregulowane w zgodzie z przedmioto-
wym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego?
39
2. Dlaczego Skarb Państwa i samorządy teryto-
rialne nie naliczają od lutego 2002 r. opłat z tytułu
wieczystego użytkowania gruntów przez Polski
Związek Działkowców?
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Czartoryski
Ostrołęka, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9416)
do ministra zdrowia
w sprawie wypłaty należności
Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi
Opieki Zdrowotnej w Puławach z tytułu
nadwykonań za 2008 r.
Szanowna Pani Minister! W 2008 r. SPZOZ w Pu-
ławach wykonał świadczenia medyczne o wartości
ok. 66 mln zł, z czego 6 mln to świadczenia w ramach
nadwykonań. NFZ wciąż nie przekazał szpitalowi
należności z tytułu nadwykonań. Taki stan dopro-
wadził do pogorszenia sytuacji finansowej placówki,
która między innymi powoduje zatory płatnicze w
zakładzie, rosnące wymagalne zobowiązania zarów-
no cywilnoprawne, jak i publicznoprawne. Zgodnie z
art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej żadne okoliczności nie mogą sta-
nowić podstawy do odmowy udzielania świadczenia
zdrowotnego, jeżeli osoba zgłaszająca się do placówki
zdrowia potrzebuje natychmiastowego udzielenia po-
mocy ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia. W
związku z powyższym pragnę zapytać: Jakie jest sta-
nowisko Ministerstwa Zdrowia wobec przedstawionej
sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9417)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie świadczeń z tytułu chorób
zawodowych dla osób świadczących pracę
poza granicami Polski
Szanowna Pani Minister! Po wejściu Polski do
Unii Europejskiej i otwarciu rynków pracy w krajach
członkowskich wielu naszych obywateli skorzystało
z tej możliwości i pracowało zawodowo poza granica-
40
mi kraju. Wielu z nich było narażonych podczas pra-
cy na różne czynniki szkodliwe dla zdrowia, w tym
czynniki alergizujące, biologiczne i rakotwórcze.
Wraz z upływem czasu część rodaków pracujących za
granicą wraca do kraju i rozpoczyna procedurę zgło-
szenia podejrzenia choroby zawodowej, wiążąc swoje
dolegliwości i objawy chorobowe z warunkami, w któ-
rych pracowali.
Zgłaszają się osoby, które były narażone na czyn-
nik szkodliwy mogący być przyczyną obecnej choroby
jedynie za granicą, ale zdarzają się i takie przypadki,
w których narażenie na ten sam czynnik szkodliwy
występowało przed wyjazdem, w trakcie pracy w Pol-
sce i było kontynuowane podczas pracy za granicą.
Jednakże z wywiadu wynika, że stopień narażenia
był większy podczas pracy za granicą i pierwsze do-
legliwości i objawy choroby ujawniły się w trakcie
pracy poza granicami Polski.
Zgłaszając podejrzenie choroby zawodowej, osoby
te są ubezpieczonymi w rozumieniu art. 2, pkt 11
ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypad-
ków przy pracy i chorób zawodowych z dn. 30.10.2002
r., ponieważ po powrocie podjęły pracę w Polsce lub
są osobami zarejestrowanymi jako osoby bezrobotne
i podlegają ubezpieczeniu wypadkowemu, czyli przy-
sługują im świadczenia z tytułu wypadków przy pra-
cy i chorób zawodowych.
Cytowana powyżej ustawa, Kodeks pracy, jak
również obowiązujące obecnie przepisy o chorobach
zawodowych (rozporządzenie Rady Ministrów z dn.
30.07.2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych,
szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgła-
szania podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzania
chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w
tych sprawach), nie biorą pod uwagę faktu, iż pra-
cownik może świadczyć pracę poza granicami Polski,
nie będąc tam oddelegowanym przez polskiego pra-
codawcę i często jest tam narażony na działanie czyn-
ników szkodliwych dla zdrowia, co może być przyczy-
ną choroby. Uwzględniając okres latencji w działaniu
niektórych czynników środowiska pracy (pyły zwłók-
niające, czynniki rakotwórcze), objawy choroby mogą
ujawnić się po powrocie do Polski w wiele lat po za-
kończeniu pracy w warunkach, jakie miały miejsce w
trakcie pracy poza granicami kraju.
Wobec powyższego zwracam się do Pani Minister
z pytaniami:
1. Czy okres świadczenia (legalnie) pracy przez
obywatela polskiego za granicą, na terenie Unii Eu-
ropejskiej (wykonywanej z własnej inicjatywy, a nie
w formie oddelegowania przez polskiego pracodaw-
cę), u zagranicznego pracodawcy jest traktowany
równorzędnie jak okres zatrudnienia w Polsce?
2. Jeżeli tak, to jakie stosować procedury, by uzu-
pełnić dane niezbędne do ustalenia narażenia zawo-
dowego, w posiadaniu których powinien być zagra-
niczny pracodawca?
3. Jeżeli okresy te nie są równorzędne, gdzie ubez-
pieczeni obywatele polscy powinni zgłaszać podejrze-
nia wystąpienia choroby zawodowej w przypadku
narażenia na czynnik szkodliwy dla zdrowia podczas
pracy poza granicami naszego kraju?
Obecnie zaistniały szczególnie sprzyjające warun-
ki do rozstrzygnięcia powyższych problemów, ponie-
waż Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dn. 19
czerwca 2008 r. orzekł, że art. 237 § 1 pkt 2 i 3 usta-
wy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy w zakre-
sie, w jakim nie określają wytycznych dotyczących
treści rozporządzenia oraz rozporządzenie Rady Mi-
nistrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu
chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępo-
wania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpozna-
wania i stwierdzania chorób zawodowych oraz pod-
miotów właściwych w tych sprawach, są niezgodne z
art. 92 ust. 1 konstytucji. Przepisy tracą moc obowią-
zującą z upływem 12 (dwunastu) miesięcy od dnia
ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw, tj. z dniem 3
lipca 2009 r. Obecnie zostały podjęte prace nad zmia-
ną zakwestionowanych uregulowań prawa, a zatem
konieczne staje się uwzględnienie w nich i rozstrzy-
gnięcie zgłoszonych wątpliwości.
Z poważaniem
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9418)
do ministra infrastruktury
w sprawie odbudowania żeglugi
na Zalewie Wiślanym
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 6 maja 2008 r.
w siedzibie Urzędu Morskiego w Gdyni odbyło się
spotkanie, na którym dokonano przyjęcia studium
wykonalności inwestycji „Budowa kanału żeglugo-
wego przez Mierzeję Wiślaną”. Problemem jest jed-
nak spór o Cieśninę Pilawską, który toczy się od pra-
wie 10 lat. Znajdująca się pod rosyjską kontrolą cie-
śnina to jedyne połączenie Zalewu Wiślanego z Bał-
tykiem i zarazem jedyna droga morska do portu w
Elblągu. Strona rosyjska kilka razy wstrzymywała
na krótko ruch polskich statków, by w 2006 r. nie-
spodziewanie zamknąć cieśninę na stałe.
Obowiązujący obecnie reżim prawny regulujący
kwestie żeglugi po Zalewie Wiślanym (Umowa o pol-
sko-radzieckiej granicy państwowej z 16 sierpnia
1945 roku wraz z Protokołem oraz Umowa między
Rządem PRL a Rządem ZSRR o stosunkach praw-
nych na polsko-radzieckiej granicy państwowej z 15
lutego 1961 r.) nie odpowiada obecnemu stanowi sto-
sunków gospodarczych oraz potrzebom regionu.
Ewentualna budowa przekopu Mierzei Wiślanej
bez porozumienia ze stroną rosyjską mogłaby naru-
szać wzajemne porozumienia, m.in.: umowę miedzy

RP a rządem Federacji Rosyjskiej o współpracy trans-
granicznej, sporządzoną w Warszawie w dniu 2 paź-
dziernika 1992 r.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z uprzejmą prośbą o odpowiedź na następu-
jące pytania:
Czy w związku z ewentualną budową przekopu
Mierzei Wiślanej strona Polska prowadzi obecnie roz-
mowy z Federacją Rosyjską o możliwości zawarcia
nowej umowy, która będzie w sposób pełny i komplek-
sowy regulowała żeglugę po Zalewie Wiślanym?
Czy podjęto już decyzję co do terminu rozpoczęcia
budowy przekopu Mierzei Wiślanej?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Wałęsa
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9419)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przepisów ustawy o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa
Szanowna Pani Minister! Z doniesień prasowych
wynika, że kobiety oczekujące narodzin dziecka prze-
bywające na zwolnieniu lekarskim w czasie likwida-
cji firmy, w której były dotychczas zatrudnione, nie
mogą liczyć na wypłatę pełnej kwoty zasiłku choro-
bowego. Powyższy absurdalny przepis zawiera usta-
wa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia spo-
łecznego w czasie choroby i macierzyństwa z 25
czerwca 1999 r. Art. 46 inkryminowanej ustawy, któ-
ry zakłada, iż podstawa wymiaru zasiłku chorobo-
wego przysługującego za okres po ustaniu tytułu
ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa niż
kwota wynosząca 100% przeciętnego wynagrodze-
nia. Kwotę tę ustala się miesięcznie, poczynając od
3. miesiąca kwartału kalendarzowego, na 3 miesiące,
na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia z poprzedniego kwartału. Na postawie tej re-
gulacji ZUS dokonuje procederu tzw. spłaszczenia
wynagrodzeń. Dotyczy to m.in. kobiet w ciąży za-
trudnionych przez zakład pracy na zasadach upoważ-
niających do ubezpieczenia chorobowego, a więc umo-
wy na czas nieokreślony, określony i umowy zlecenie.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych tłumaczy, że kobie-
ty mogłyby otrzymać pełne wynagrodzenie, ale tylko
w sytuacji gdy w okresie wypowiedzenia nie przeby-
wałyby na zwolnieniu lekarskim. ZUS stoi więc na
stanowisku, że zwolnienia są wystawiane nie na za-
sadzie wskazań lekarskich, ale tylko dlatego, że ko-
muś coś się należy. Lekarze twierdzą bowiem, że nie
można założyć, że wszystkie kobiety mogą pracować
41
przez cały okres w przypadku ciąży zagrożonej. W
praktyce wygląda to następująco: jeśli kobieta w
okresie wypowiedzenia przebywa na zwolnieniu le-
karskim, sprawę jej ubezpieczenia chorobowego
przejmuje ZUS. Zmienia się wówczas kwota otrzymy-
wanego dotąd zasiłku chorobowego. Do momentu
przejścia na okres wypowiedzenia kobieta upoważ-
niona jest zgodnie z Kodeksem pracy do otrzymywa-
nia pełnej kwoty. Kiedy jednak zakład pracy zostaje
likwidowany, ZUS wypłaca zasiłek o wiele niższy. Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych określa to jako tzw.
spłaszczenie wynagrodzenia po ustaniu zatrudnie-
nia. Bez względu na wysokość dotychczasowych za-
robków zostaje ono obliczone na podstawie średniej
krajowej, która według Głównego Urzędu Statystycz-
nego wynosi obecnie 3096,55 zł brutto. W efekcie
zmniejsza się kwota zasiłku, a wysokość stawki
dziennej wynosi wtedy zaledwie nieco ponad 100 zł
brutto w przeliczeniu na jeden dzień roboczy. Wyna-
grodzenie wraca do normy dopiero z chwilą urodze-
nia dziecka i przejścia kobiety na czas urlopu macie-
rzyńskiego.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że kobiety oczekujące narodzin
dziecka przebywające na zwolnieniu lekarskim w
czasie likwidacji firmy, w której były dotychczas za-
trudnione, nie mogą liczyć na wypłatę pełnej kwoty
zasiłku chorobowego?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby zmienić powyższy przepis ustawy?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9420)
do ministra finansów
w sprawie przekazywania 1% podatku
Szanowny Panie Ministrze! Część organizacji po-
żytku publicznego może nie otrzymać w tym roku
pieniędzy z 1 procenta podatku. Winę za taki stan
rzeczy, jak donosi prasa, ponosi administracja podat-
kowa, która nie aktualizowała w porę swojej bazy
danych. W rezultacie podatnicy podawali w składa-
nych zeznaniach dane organizacji, które np. ogłasza-
ły się w prasie lub telewizji, nie figurowały jednak w
urzędowym rejestrze. Wszystko wskazuje na to, że
powodem jest pośpiech urzędów skarbowych. Już
prawie miesiąc temu otrzymały one z Ministerstwa
Finansów zalecenie, by wstrzymały te rozliczenia do
czasu aktualizacji wykazu. W piśmie rozesłanym 27
marca b.r. do izb skarbowych ministerstwo wezwało
urzędy, by zaniechały działań, w wyniku których po-
42
datnicy zmieniają swoje wnioski o przekazanie 1 pro-
centa wyłącznie z powodu braku numeru konta OPP
w aktualnej bazie. Zdaniem resortu takie działania
nie mają podstawy prawnej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Dlaczego urzędy skarbowe pomimo instrukcji
z Ministerstwa Finansów zmuszają do poprawiania
deklaracji podatkowych?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby urzędy skarbowe nie utrudniały
podatnikom przekazywania 1 procenta podatku?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 24 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9421)
do ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania jednego okienka
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że rejestracja firm w jednym okienku,
która miała być pomocą w zakładaniu działalności
gospodarczej, nie funkcjonuje dobrze. Okazuje się,
że cała procedura stała się bardziej skomplikowana.
Urzędnicy nie potrafią wyjaśnić, które dokumenty
wypełnić. Praktyka pokazuje, że jedna wizyta w
urzędzie nie wystarczy na załatwienie formalności.
Ponadto skomplikowane formularze powodują, że
jest trudniej z rejestracją firmy, niż było wcześniej.
W dalszym ciągu trzeba odwiedzać ZUS i urząd
skarbowy. Ponadto urzędy wszystkie dokumenty
przesyłają między sobą pocztą. Wniosek z tego pły-
nie taki, że dopóki nie będzie pełnego systemu elek-
tronicznego w sądach i gminach, zakładanie firmy
będzie czasochłonne i kosztowne. Korespondencja
za pośrednictwem poczty powoduje bowiem, że zwło-
ka może być długa, liczona w tygodniach, a nawet
miesiącach.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że procedura zakładania
działalności gospodarczej stała się bardziej skom-
plikowana?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby zniwelować mankamenty funkcjo-
nowania jednego okienka?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9422)
do ministra finansów
w sprawie sytuacji gospodarczej Polski
Szanowny Panie Ministrze! Międzynarodowy Fun-
dusz Walutowy zakłada, że pierwszy raz od 1991 r.
gospodarka Polski zmniejszy się w tym roku o 0,7%.
Z doniesień prasowych wynika, że rząd ma podnieść
składkę rentową i o 5–7 mld zł zwiększyć deficyt bu-
dżetowy. Tymczasem do tej pory Ministerstwo Finan-
sów bagatelizowało wyliczenia, że w tym roku zabrak-
nie 20–30 mld zł dochodów na planowane wydatki.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy prawdą jest, że rząd zamierza podnieść
składkę rentową i o 5–7 mld zł zwiększyć deficyt
budżetowy?
Ile procent zamierza rząd podnieść składkę ren-
tową?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9423)
do ministra infrastruktury
w sprawie przygotowań do Euro 2012
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że ra-
port o stanie przygotowań do Euro 2012 opracowa-
ny przez sejmową Komisję Infrastruktury nie może
napawać optymizmem. Wynika bowiem z niego, że
do 2012 r. zdążymy wybudować tylko stadiony. Resz-
ta inwestycji nie będzie zrealizowana. Nie uporamy
się z wybudowaniem sieci dróg i połączeń kolejo-
wych. Dworce kolejowe nie będą przebudowane, a
tabor nie będzie odnowiony. Tak że zakładany plan,
jeśli chodzi o drogi i autostrady, nie zostanie wyko-
nany. Z raportu wynika, że zdążymy wybudować co
najwyżej połowę tego, co zakładano. Jeśli chodzi o
drogi, to plan będzie wykonany w około 50–60%,
inwestycje w linie kolejowe – w 40–50%, dworce ko-
lejowe – poniżej 30%.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że rząd nie wybuduje całej po-
trzebnej sieci dróg i połączeń kolejowych do 2012 r.?
2. Czy rząd podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby
inwestycje drogowe i kolejowe jednak zrealizować?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 kwietnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 9424)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie planów wprowadzenia dodatkowej
składki, z której finansowane będzie
wsparcie dla osób potrzebujących stałej
opieki
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że rząd
chce wprowadzić dodatkową składkę, z której finan-
sowanie będzie wsparcie dla osób potrzebujących sta-
łej opieki. Na planowany fundusz pielęgnacyjny po-
datnicy mieliby płacić do 8 mld zł rocznie. Przy prze-
ciętnym wynagrodzeniu brutto około 3100 zł każdy
płaciłby od 31 do 47 zł miesięcznie. Rząd powołuje się
na badania Banku Światowego, według którego na
opiekę nad inwalidami i osobami przewlekle chorymi
wydaje się w Polsce około 5 mld zł rocznie. Zapewnie-
nie właściwych jej standardów wymaga podwojenia
tej sumy, a do 2030 r. – 3,5-krotnego wzrostu.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy rząd przeprowadził analizę, która by odpo-
wiedziała na pytanie, jak ta podwyżka kosztów pra-
cy wpłynie na zatrudnienie szczególnie w obecnym
czasie kryzysu?
2. Jakie kryteria w świetle projektu musi spełnić
osoba, która będzie ubiegać się o środki z funduszu
pielęgnacyjnego?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9425)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wprowadzenia jednoznacznego
zakazu modelowania uszu i obcinania
ogonów psom
Do naszych biur poselskich zwrócili się miłośnicy
zwierząt działający w organizacjach zajmujących się
ochroną zwierząt z interwencją w sprawie bezpraw-
nego obcinania (kopiowania) uszu i ogonów psom. Te
zabiegi chirurgiczne wykonywane przez niektórych
weterynarzy naruszają postanowienia ustawy z dn.
21.08.1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. Nr 106 z
2003 r. poz. 1002, z późn. zm.). Podzielając powyższe
stanowisko pytamy Pana Ministra:
Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prze-
widuje w projektowanej nowelizacji wym. ustawy
wprowadzenie jednoznacznego zakazu modelowania
uszu i obcinania ogonów psom?
43
Uzasadnienie.
Wymieniona na wstępie ustawa o ochronie zwie-
rząt nie zawiera wprost zakazu modelowania uszu i
obcinania ogonów psom. Nakazuje jednakże huma-
nitarne traktowanie zwierząt. Ustala też pojęcie znę-
cania się nad zwierzętami, jako m. in. umyślne zra-
nienie lub okaleczenie zwierzęcia. Określa też, że
zabiegi lekarsko-weterynaryjne na zwierzętach są
dopuszczalne dla ratowania ich życia lub zdrowia
oraz dla koniecznego ograniczenia populacji. Kopio-
wanie uszu i obcinanie ogonów nie mieści się więc w
kategoriach dopuszczalności zabiegów.
Niektóre izby weterynaryjne zakazały na swoim
terenie wykonywania tych zabiegów, sugerując nie-
dopuszczenie do wystaw psów poddanych kopiowaniu
uszu i skracaniu ogonów.
W tej sytuacji zaskakuje stanowisko Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi (pan H. K. – były podsekre-
tarz stanu), które zakwalifikowało te zabiegi jako
„wynikające z technologii produkcji psów rasowych”,
tym samym dopuszczając je do stosowania. Jest to
interpretacja wykraczająca poza ramy cyt. ustawy i
wbrew jej celowi, tj. ochronie zwierząt. Wprawdzie
Rzeczypospolita Polska nie jest stroną Europejskiej
konwencji o ochronie zwierząt domowych, w której
zawarty jest zakaz kopiowania uszu i obcinania ogo-
nów u psów, ale obecny poziom cywilizacyjny nasze-
go kraju wskazuje na potrzebę ustawowego ustalenia
tego zakazu w ustawie o ochronie zwierząt.
W tym stanie rzeczy pytanie postawione na wstę-
pie niniejszej interpelacji jest w pełni uzasadnione.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dn.
9.V.1996 r. (tekst jednolity: Dz. U. Nr 221/2003 poz.
2199), realizując uprawnienia posłów RP, uprzejmie
prosimy o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z poważaniem
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9426)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie znacznego ograniczenia środków
finansowych przekazywanych samorządom
powiatowym z PFRON na realizację zadań
z zakresu rehabilitacji społecznej osób
niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Na podstawie ustawy z
dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
44
nych powiaty realizują m.in. zadania z zakresu reha-
bilitacji społecznej osób niepełnosprawnych. Środki
finansowe na realizację tych zadań przekazywane są
przez prezesa zarządu Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych według algoryt-
mu zawartego w rozporządzeniu Rady Ministrów z
dnia 13 maja 2003 r. Jednym z zadań, którymi zaj-
muje się powiat jest dofinansowanie tzw. turnusów
rehabilitacyjnych na wniosek osób niepełnospraw-
nych. Jak sama nazwa wskazuje, turnus rehabilita-
cyjny jest formą rehabilitacji połączoną z elementami
wypoczynku, której celem jest ogólna poprawa psy-
chofizycznej sprawności oraz rozwijanie umiejętności
społecznych uczestników, m.in. przez nawiązywanie
i rozwijanie kontaktów społecznych, pobudzanie za-
interesowań, a także przez udział w innych zajęciach
przewidzianych programem turnusu.
Program turnusu powinien zawierać elementy
rehabilitacji zgodnej z rodzajem schorzenia osoby nie-
pełnosprawnej oraz obejmować zajęcia kulturalno-
-oświatowe, sportowo-rekreacyjne oraz inne wynika-
jące ze specjalistycznego rodzaju turnusu. Przetoczo-
na ustawa na wstępie, jak również rozporządzenie
Ministerstwa Pracy Polityki Społeczne z dnia 15 li-
stopada 2007 r. w sprawie turnusów rehabilitacyj-
nych, a także uchwalona przez Sejm RP Karta Praw
Osób Niepełnosprawnych (M. P. z dnia 13 sierpnia
1997 r.) dają uprawnienia osobom niepełnosprawnym
do korzystania z tej formy rehabilitacji, tym bardziej
że są to osoby o niskich dochodach.
Niestety z powodu coraz mniejszych środków fi-
nansowych, pomimo uprawnień przewidzianych w
aktach normatywnych, osoby niepełnosprawne są
poddawane izolacji z życia społecznego.
Dla przykładu: pow. oławski z mojego okręgu wy-
borczego na realizację zadań z zakresu rehabilitacji
osób niepełnosprawnych otrzymał z PFRON w 2009 r.
ponad 508 tys. zł. W porównaniu z rokiem 2008,
gdzie PFRON przekazał ponad 1 mln, jest to kwota
prawie o połowę mniejsza. W 2008 r. z ponad 869
wniosków o dofinansowanie do turnusów rehabilita-
cyjnych dofinansowanie otrzymało 122 osoby niepeł-
nosprawne.
W tym roku Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych na realizację zadań przez
samorządy powiatowe przeznaczył ogółem
657 690 tys. zł, co w porównaniu z rokiem ubiegłym
stanowi zmniejszenie środków finansowych o
272 310 tys. zł. Obecny system finansowania powia-
tów uniemożliwia realizację ustawowych zadań na-
łożonych na powiaty w zakresie rehabilitacji społecz-
nej i zawodowej osób niepełnosprawnych. Taka sytu-
acja powoduje coraz większe niezadowolenie najsłab-
szej grupy naszego społeczeństwa, jakimi są osoby
niepełnosprawne.
Do mojego biura poselskiego zwróciła się grupa
osób niepełnosprawnych i ich opiekunów, którzy są
rozżaleni na ograniczenie im dostępu do tej formy
rehabilitacji. Wśród niepełnosprawnych są osoby ze
znacznym stopniem niepełnosprawności, które ostat-
ni raz korzystały z turnusu rehabilitacyjnego w 2005 r.
Ze względu na ograniczone środki finansowe wniosek
o dofinansowanie do uczestnictwa w turnusie reha-
bilitacyjnym został rozpatrzony odmownie. Uważają,
że jest to dyskryminacja osób niepełnosprawnych, a
sam zapis ustawowy o ich uprawnieniach staje się
bezużyteczny.
Mam pewne obawy, że jeśli polityka finansowania
samorządów przez PFRON na realizację zadań z za-
kresu rehabilitacji zawodowej i społecznej pójdzie w
kierunku dalszego ograniczenia, może to spowodo-
wać likwidację wielu form działalności utworzonych
z wielkim wysiłkiem społecznym i nakładem środ-
ków, również funduszu.
Mając na uwadze troskę i dobro osób niepełno-
sprawnych, zwracam się do Pani Minister z następu-
jącymi pytaniami:
1. Jaka jest przyczyna znacznego obniżenia środ-
ków finansowych przekazywanych przez PFRON
samorządom na realizację zadań z zakresu rehabili-
tacji społecznej osób niepełnosprawnych?
2. Czy znaczne obniżenie środków finansowych
przekazywanych powiatom przez PFRON ma zwią-
zek ze zmianą algorytmu?
3. Czy brane pod uwagę są społeczne skutki ta-
kiego ograniczenia, szczególnie w środowisku osób
niepełnosprawnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Roman Kaczor
Oława, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9427)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie pomocy finansowej udzielanej
w ramach Europejskiego Funduszu Rybackiego
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mym pytaniem dotyczącym problemu pomocy finan-
sowej udzielanej w ramach Europejskiego Funduszu
Rybackiego.
W jaki sposób zalicza się dany dzień jako dzień
niepołowowy, pozwalający na uzyskanie pomocy fi-
nansowej w ramach Europejskiego Funduszu Rybac-
kiego?
Jak wygląda procedura naliczania pomocy dla
konkretnego beneficjenta?
Z uzyskanych przeze mnie informacji wynika, że
właściwe instytucje zobowiązane do udzielania po-
mocy rybakom nie wywiązują się ze swoich obowiąz-
ków, np. inspektoraty rybołówstwa morskiego nie
wydają niezbędnych do otrzymania pomocy zaświad-
czeń o postoju kutra.

Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister w
celu uproszczenia i przyspieszenia procedur niezbęd-
nych do uzyskania pomocy finansowej przez ryba-
ków?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9428)
do ministra finansów
w sprawie art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. c ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
stanowiącego o kwotach darowizn
przekazanych na cele krwiodawstwa,
realizowanych przez honorowych dawców
krwi
Szanowny Panie Ministrze! Wysokość ulgi podat-
kowej realizowanej przez honorowych dawców krwi
oblicza się, mnożąc ilość faktycznie oddanej krwi lub
osocza przez przyjęty dla tej ulgi przelicznik, w po-
staci obowiązującego ekwiwalentu pieniężnego za 1
litr pobranej krwi rzadkich grup, tj. przez 130 zł.
Taki sam przelicznik obowiązuje za pobrane osocze.
Przepis bowiem odwołuje się do ekwiwalentu za po-
braną krew. Problem w tym, że ekwiwalentów jest
wiele, a taka interpretacja powoduje, że osoby odda-
jące składniki krwi pobierane metodą aferezy są po-
zbawione ulgi, a dawcy osocza jawią się jako oszuści
podatkowi, bo nagminnie odliczają kwotę 170 zł za
litr, zamiast 130 zł, gdyż taki ekwiwalent przewiduje
rozporządzenie. Przyjmując, że krwiodawstwo to
również oddawanie osocza, to między krwią i oso-
czem można postawić znak równania. Stąd ekwiwa-
lent za krew to odpowiedni ekwiwalent zapisany w
rozporządzeniu, a więc w przypadku krwi 130 zł za
litr, a osocza 170 zł za litr. Przepis art. 26 ust. 1 pkt
9 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych nie precyzuje też, który ekwiwalent za krew
określony przepisami wydanymi na podstawie art.
11 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicz-
nej służbie krwi wyznacza limit ulgi. Można więc
bronić tezy, że jest to ekwiwalent określony w § 4 pkt 1
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 grudnia
2004 r. w sprawie określenia rzadkich grup krwi, ro-
dzajów osocza i surowic diagnostycznych wymagają-
cych przed pobraniem krwi zabiegu uodporniania
dawcy lub innych zabiegów oraz wysokości ekwiwa-
lentu pieniężnego za pobraną krew i związane z tym
zabiegi, czyli 200 zł. Przepisem art. 26 ust. 1 pkt 9
45
lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych odwołuje się do „darowizn przekazanych na cele
krwiodawstwa realizowanego przez honorowych
dawców krwi zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 22 sierp-
nia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106,
poz. 681, z 1998 r. Nr 117, poz. 756, z 2001 r. Nr 126,
poz. 1382 oraz z 2003 r. Nr 223, poz. 2215)”. Na pod-
stawie art. 6 zostało wydane rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 19 stycznia 2006 r. w sprawie równo-
ważnej ilości innych składników krwi, których odda-
nie umożliwia dawcy krwi otrzymanie tytułów i od-
znak honorowych. Według tego rozporządzenia,
przyjmując, że 1 litr krwi = 3 litry osocza, to otrzy-
mujemy kolejne możliwe kwoty limitu dla osoby od-
dającej osocze.
Czy zatem, Panie Ministrze, brak precyzyjnych
przepisów nie przyczynia się do wprowadzania za-
mieszania i dowolności interpretacji powyższych
przepisów?
Czy zmiana zapisu przepisu art. 26 ust. 1 pkt 9
lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, według którego podstawę obliczenia podatku
stanowi dochód pomniejszony o kwoty „darowizn
przekazanych na cele krwiodawstwa realizowanego
przez honorowych dawców krwi zgodnie z art. 6 usta-
wy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie
krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, z 1998 r. Nr 117, poz.
756, z 2001 r. Nr 126, poz. 1382 oraz z 2003 r. Nr 223,
poz. 2215), w wysokości ekwiwalentu pieniężnego za
pobraną krew określonego przepisami wydanymi na
podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy w wysokości do-
konanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty sta-
nowiącej 6% dochodu” na „darowizn przekazanych
na cele krwiodawstwa realizowanego przez honoro-
wych dawców krwi zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z
dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz.
U. Nr 106, poz. 681, z 1998 r. Nr 117, poz. 756, z 2001 r.
Nr 126, poz. 1382 oraz z 2003 r. Nr 223, poz. 2215),
w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego
przepisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 tej
ustawy w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej
jednak niż kwoty stanowiącej 6% dochodu” nie usu-
nęłoby wątpliwości interpretacyjnych dotyczących
przepisu?
Czy zmiana zapisu nie przywróci elementarnych
zasad sprawiedliwości (szczególnie w przypadku
dawców składników krwi) i czy nie zlikwiduje sytu-
acji, że osoba, która za darmo oddaje osocze niezbęd-
ne dla ratowania życia i zdrowia, zamiast cieszyć się
powszechnym uznaniem, narażona jest na tłumacze-
nie się, że zaniżyła podatek?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
46
Interpelacja
(nr 9429)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie realizacji „Programu 50+”
Szanowna Pani Minister! W Polsce przez wiele lat
promowano rozwiązanie zachęcające do wcześniej-
szego przechodzenia na emeryturę. Tymczasem we-
dług danych demograficznych w ostatnich latach ob-
serwujemy w Polsce cechy starzenia się społeczeń-
stwa, czyli wzrost liczby osób starszych w stosunku
do osób młodszych. Równocześnie notujemy jeden z
najniższych wskaźników zatrudnienia i najniższą
średnią wieku przechodzenia na emeryturę wśród
państw europejskich. Ponadto wydłużanie aktywno-
ści zawodowej pracowników po 50. roku życia należy
do priorytetowych działań krajów Unii Europejskiej.
Rząd opracował program aktywizujący osoby bezro-
botne, które ukończyły 50. rok życia.
W związku z tym proszę o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. Jak przebiega realizacja projektu?
2. Jaka jest szacunkowa liczba bezrobotnych, któ-
rzy zostaną objęci programem?
3. Czy pracodawca uzyska ulgi podatkowe za za-
trudnianie starszych osób?
Z poważaniem
Posłowie Magdalena Gąsior-Marek
i Andrzej Nowakowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9430)
do ministra zdrowia
w sprawie zatrudniania w pogotowiu
ratunkowym i na oddziałach ratunkowych
lekarzy ze specjalizacją z medycyny ratowniczej
Resort zdrowia planuje, że od 2015 r. w karetkach
i na oddziałach ratunkowych będą zatrudniani tylko
lekarze ze specjalizacją z medycyny ratunkowej lub
ratownicy. Według szacunków oznacza to, że docelo-
wo w systemie ratownictwa będzie musiało pracować
ok. 2,5 tys. specjalistów z zakresu medycyny ratow-
niczej. Według danych, obecnie takich lekarzy jest
ok. 630, a kolejnych 600 uczy się tej specjalizacji.
Przedstawiciele służby zdrowia wyrażają zaniepoko-
jenie, gdyż taka liczba lekarzy ratowników wystarczy
tylko do zapewnienia ciągłości pracy szpitalnych od-
działów ratunkowych.
Na uczelniach medycznych na kierunkach lekar-
skich ratownictwo jest ujęte w programie nauczania,
ale większość uczelni ogranicza zajęcia z tego zakre-
su, gdyż uczelni nie stać na zakup drogiego, specja-
listycznego sprzętu, niezbędnego do nauki czynności
ratowniczych.
Dodatkowym problemem, który zniechęca mło-
dych lekarzy do podejmowania specjalizacji z zakre-
su medycyny ratunkowej, jest ograniczona liczba tzw.
etatów rezydenckich, które zapewniają naukę wybra-
nej specjalizacji ze środków budżetowych.
Stacje pogotowia ratunkowego szacują, że będą
potrzebowały ponad 1 tys. ratowników. Jest to o tyle
istotne, że docelowo w kraju mają przeważać karetki,
w których jeździć będą tylko ratownicy. Brak odpo-
wiedniej liczby ratowników może wynikać m.in. z
nieprecyzyjnego usytuowania tej grupy zawodowej w
systemie. Nie ma odrębnej ustawy o ratownikach me-
dycznych. Zgodnie z prawem ratownik medyczny to
osoba, która ukończyła szkołę policealną i posiada
dyplom potwierdzający uzyskanie tytułu zawodowe-
go: ratownik medyczny lub uzyskała dyplom licen-
cjacki na kierunku ratownictwo medyczne. Po licen-
cjacie istnieje możliwość uzyskania tytułu magistra.
Żadna jednak uczelnia w kraju nie oferuje możliwości
uzyskania wyższego wykształcenia na kierunku: ra-
townik medyczny. Bez zmian ustawowych zapewnie-
nie za 6 lat właściwej obsady w ratownictwie medycz-
nym może okazać się niemożliwe.
W związku z tym zwracamy się do Pani Minister
z pytaniami:
1. Jakie działania podjęte zostaną przez Minister-
stwo Zdrowia, by do 2015 r. zapewnić wystarczający
stan kadr dla szpitali i pogotowia ratunkowego?
2. Ile etatów rezydenckich przeznaczanych jest na
ratownictwo medyczne i czy resort zdrowia przewi-
duje ich wzrost, by zachęcić lekarzy do wyboru tej
specjalizacji?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9431)
do ministra gospodarki
w sprawie nowych zasad pozyskiwania
funduszy z Unii Europejskiej
Przedsiębiorcy, którzy będą chcieli skorzystać z
unijnych dotacji w ramach programu „Innowacyjna
gospodarka” postulują, że planowane przez Minister-
stwo Gospodarki wprowadzenie nowego modelu fi-

nansowego może przyczynić się do odrzucania wnio-
sków i utrudnić dostęp do unijnych pieniędzy. Model
finansowy ma zastąpić stosowany dotychczas i ła-
twiejszy w przygotowaniu biznesplan. Obecnie model
finansowy obowiązywał tylko przy dotacjach na duże
inwestycje.
Przedsiębiorcy, którzy zamierzają wystąpić o
wsparcie z Unii Europejskiej, będą musieli podać do-
kładne prognozy kosztów swojej działalności w per-
spektywie nawet 5 lat. Będzie się to wiązało z ko-
niecznością podawania setek szczegółowych danych
dotyczących finansowych aspektów funkcjonowania
firmy. Przedsiębiorca będzie musiał przedstawić wy-
niki sprzedaży wszystkich produktów i usług, które
zaoferuje kontrahentom. Wymagane będzie również
podanie zarobków w firmie z podziałem na stanowi-
ska oraz wysokość planowanych podwyżek i wyna-
grodzeń dla nowo zatrudnionych pracowników. W
modelu zawarte muszą być również m.in. koszty za-
kupu usług obcych, w tym np. usługi pocztowe,
transportowe, opłaty bankowe, pralnicze, reklama
czy koszty szkolenia pracowników.
Według przedsiębiorców dokonywanie takich pro-
gnoz w obecnych realiach w dobie światowego kryzy-
su gospodarczego, do 5 lat do przodu jest nierealne.
Nie jest możliwe w okresie dekoniunktury i wynika-
jących z tego cięć kosztów prognozowanie z tak dłu-
gim wyprzedzeniem.
W założeniu celem modelu finansowego jest wy-
eliminowanie ryzyka z życia gospodarczego. Przed-
stawiciele firm uważają jednak, że model nie jest do-
stosowany do realiów, w jakich funkcjonują obecnie
przedsiębiorstwa.
W związku z tym zwracamy się do Pana Ministra
z pytaniem, czy wprowadzenie tak szczegółowego mo-
delu finansowego w dobie kryzysu gospodarczego nie
spowoduje utrudnień w dostępie do unijnych dotacji.
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9432)
do ministra zdrowia
w sprawie zmian w ustawie o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
Rząd pracuje nad nowelizacją ustawy o wychowa-
niu w trzeźwości. W myśl nowych przepisów obowią-
zek zadbania o nietrzeźwych będzie spoczywał na
szpitalach i pogotowiu ratunkowym. Przepisy nie
zmuszają natomiast samorządów do tworzenia izb
47
wytrzeźwień. W efekcie to szpitale będą pełnić funkcje
takich izb, szczególnie że coraz więcej miast zdecydo-
wało się na ich likwidację, uznając je za nieopłacalne.
Samorządy nie chcą prowadzić izb wytrzeźwień, bo
zniechęca je do tego nieskuteczny system egzekwowa-
nia pieniędzy od pijanych pensjonariuszy.
Według nowych przepisów zatrzymana przez po-
licję pijana osoba ma być natychmiast zbadana. Zda-
niem lekarzy nowa ustawa nakłania wręcz policję i
straż miejską do przywożenia pijanych do szpitala.
Lekarze krytykują takie rozwiązania, twierdząc, że
samo upojenie alkoholowe nie jest wystarczającym
argumentem, aby kogoś umieścić w szpitalu. Najczę-
ściej wystarczy zwykłe badanie i opatrzenie skale-
czeń czy ran.
Doświadczenia potwierdzają, że izby wytrzeźwień
są potrzebne, gdyż opieka nad pijanym nie może od-
bywać się kosztem innych pacjentów. Będący na służ-
bie policjanci czy strażnicy miejscy nie mogą pozosta-
wić pijanego po przewiezieniu do szpitalnego oddzia-
łu ratunkowego i wrócić do pracy do czasu przejęcia
pacjenta przez lekarza. W miastach, w których zli-
kwidowano izby wytrzeźwień, nie ma praktycznie
dnia, aby do szpitala nie trafiło kilku pijanych pacjen-
tów. Lekarze podkreślają, że to bardzo trudni pacjen-
ci. Są agresywni, przeklinający, wymiotujący, obna-
żający się przed leżącymi na obserwacji. Zakłócają
nie tylko spokój chorych, ale przede wszystkim ab-
sorbują uwagę personelu medycznego. Lekarze sta-
wiani są przed wyborem, komu poświęcić czas: po-
szkodowanemu w wypadku czy pijanemu.
Lekarze krytykują zapis, że przywiezionej do szpi-
tala pijanej osobie trzeba zrobić kompleksowe bada-
nia, często bardzo drogie. Zwykły człowiek na takie
badanie musi czekać kilka miesięcy, a wystarczy, że
ktoś się upije, rozbije sobie głowę albo będzie udawał,
że ma jakiś uraz, a badania zostaną zrobione natych-
miast. Zdarza się, jak podkreślają lekarze, że wyko-
nują ten sam zestaw drogich badań tej samej osobie
kilka razy w roku.
Do biur poselskich zgłaszają się mieszkańcy, któ-
rzy korzystali z pomocy SOR w nocy lub w weekend.
Pacjenci ci mają pretensję i proszą o interwencję,
gdyż lekarze zajmują się w pierwszej kolejności pija-
nymi, a nie osobami faktycznie potrzebującymi po-
mocy. Są zbulwersowani, że pijani wymiotują, bru-
dzą, a najgorsze, że patrzą na to ludzie potrzebujący
pomocy. Lekarze potwierdzają, że godziny nocne,
szczególnie w weekendy, bywają dramatyczne.
Na szpitalny oddział ratunkowy przywożeni są
często pijani bez dokumentów, których tożsamości
nie udaje się ustalić. Za opiekę nad nimi szpital nie
dostanie pieniędzy ani od miasta, ani z NFZ. Miesięcz-
nie w dużych miastach takich przypadków jest kilka-
dziesiąt. Rocznie przez opiekę nad pijanymi, za któ-
rych fundusz nie zapłaci, bo nie do ustalenia są ich
personalia, placówki tracą nawet 600–700 tys. zł.
Dyrektorzy szpitali obawiają się, że jeśli zlikwido-
wane zostaną izby wytrzeźwień, to szpitale zmienią
się w luksusowe izby wytrzeźwień. To oznacza, że
48
pijani dostaną darmowy nocleg, opiekę medyczną i
badania, na które inni pacjenci czekają miesiącami.
W związku z tym zwracamy się do Pani Minister
z następującymi pytaniami:
1. Czy samorządy nie powinny być ustawowo zo-
bligowane do zapewnienia funkcjonowania izb wy-
trzeźwień na ich terenie?
2. Jakie działania powinny zostać podjęte, by szpi-
talne oddziały ratunkowe po wejściu w życie znowe-
lizowanych przepisów ustawy o wychowaniu w trzeź-
wości nie pełniły roli izb wytrzeźwień?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
oraz grupa posłów
Konin, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9433)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie projektu ustawy o formach opieki
nad dziećmi do lat 3
Szanowna Pani Minister! Wedle informacji re-
sortu, na czele którego Pani stoi, przedmiotowy pro-
jekt ustawy ma być ukończony do czerwca 2009 r.
Głównym jego założeniem jest ułatwienie zorgani-
zowania opieki nad dziećmi do lat 3. W ostatecznym
rozrachunku ma to doprowadzić do zwiększenia ak-
tywności zawodowej kobiet, a co za tym idzie,
zmniejszenia liczby matek korzystających z urlopów
wychowawczych i w konsekwencji zwiększenia do-
datkowych korzyści finansowych dla państwa. Za-
kłada się, iż będzie to możliwe dzięki instytucji tzw.
rodzica dziennego, zatrudnianego i kontrolowanego
przez samorząd, oraz zorganizowaniu dziecięcych
klubów i ogródków.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Kto będzie mógł pełnić funkcję rodzica dzien-
nego?
2. Jakie kwalifikacje będzie musiała mieć osoba,
która chciałaby pełnić funkcję tzw. rodzica dzien-
nego?
3. W jakim trybie osoby chętne będą rekruto-
wane?
4. Kto będzie sprawował bezpośredni nadzór nad
osobami pełniącymi funkcję rodzica dziennego?
5. Jakiego rzędu oszczędności powstaną w wyni-
ku wprowadzenia funkcji rodzica dziennego i tym
samym zmniejszenia liczy urlopów macierzyńskich?
6. Jakie negatywne skutki społeczne przedmioto-
wego rozwiązania Pani przewiduje?
7. Czy właściwie jest rozgraniczanie i dzielenie na
rodziców i rodziców dziennych?
8. Ile będzie kosztować rodziców dziecka skorzy-
stanie z usług rodziców dziennych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9434)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie groźby zawieszania postępowań
sądowych w związku z utratą przez asesorów
prawa do orzekania
Szanowny Panie Ministrze! W związku z wej-
ściem w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z
dnia 24 października 2007 r., zgodnie z którym uzna-
no, iż pełnienie funkcji sędziów przez asesorów jest
niezgodne z konstytucją, blisko 150 osób zostanie po-
zbawionych prawa do sądzenia. Przedmiotowa sytu-
acja jest o tyle niepokojąca, że pomimo znacznego
zwiększenia prac na rzecz powołań sędziowskich nie
wszyscy zdążą odebrać nominacje. Konsekwencją
tego będzie konieczność zawieszenia prowadzonych
postępowań przez asesorów lub też będą przekazane
dla innych sędziów. Jest to szczególnie niepokojące
zwłaszcza w przypadku spraw karnych, gdzie od po-
czątku do końca muszą być one prowadzone przez
jeden skład orzekający. Zmiana nawet jednego sę-
dziego będzie skutkować koniecznością powtórzenia
procesu od początku.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Ilu asesorów nie zdąży odebrać nominacji sę-
dziowskich?
2. Ile spraw jest obecnie prowadzonych przez ase-
sorów?
3. Czy przekazanie spraw prowadzonych przez
asesorów, którzy nie zdążyli odebrać nominacji sę-
dziowskich dla sędziów, nie doprowadzi do częścio-
wego paraliżu wymiaru sprawiedliwości?
4. Co stanie się ze sprawami karnymi prowadzo-
nymi przez asesorów, którzy nie zdążyli odebrać no-
minacji sędziowskich, skoro od początku do końca
muszą być one prowadzone przez jeden skład orzeka-
jący, gdyż zmiana nawet jednego sędziego będzie
skutkować koniecznością powtórzenia procesu od po-
czątku?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9435)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie polityki rządu wobec problemu
zwiększania się bezrobocia
Szanowny Panie Premierze! Prognoza dla Polski
przedstawiona przez unijną agencję Eurofound wy-
wołała zamieszanie i ponownie przywoła pytanie o
skutki ogólnoświatowego kryzysu w naszym kraju.
Na podstawie zebranych danych agencja przewiduje
na 2009 r. wzrost bezrobocia do 9,9%, a w 2010 r.
wskaźnik ten może wynieść nawet 12,1%. Według
analiz Eurofound w pierwszym kwartale polskie fir-
my ogłosiły, że zwolnią blisko 39 tysięcy pracowni-
ków, przy czym uwzględniając tych, którzy mają
szansę na pracę, zniknie 25 tysięcy etatów. Jest to
niestety najgorszy rezultat w całej Unii Europej-
skiej, a zważywszy na fakt, iż rok temu w tym sa-
mym okresie w Polsce przybyło ponad 16 tysięcy
miejsc pracy, co też było wynikiem najlepszym na
terenie państw członkowskich, nie pozwala sądzić,
że wpłynie to pozytywnie na polepszenie nastrojów
wśród przedsiębiorców.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Jakie kroki rząd zamierza podjąć w najbliż-
szym czasie w celu przeciwdziałaniu wzrostowi bez-
robocia?
2. Czy i jakie nowe działania będą podejmowane
w celu poprawy sytuacji osób bezrobotnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9436)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia od 2010 r. systemu
dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych
Szanowna Pani Minister! W najbliższym czasie
ma zostać podjęta decyzja w sprawie wprowadzenia
systemu dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych.
Wiązałoby się to z koniecznością wykupienia dodat-
kowych polis zdrowotnych. Osoby takie miałyby
wówczas możliwość skorzystania z ulgi podatkowej,
a w przypadku pracodawców ubezpieczających pra-
cowników będą mieli oni prawo wliczenia tego podat-
ku w koszty prowadzonej działalności. Przedmiotowe
49
rozwiązanie jest pozytywnie oceniane przez eksper-
tów, ale też rodzi pewne wątpliwości.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Jak wysoka będzie ulga w przypadku wykupu
dodatkowej polisy zdrowotnej?
2. Dlaczego przedmiotowa ulga podatkowa nie
obejmuje osób, które płacą każdorazowo za usługi
medyczne z własnych środków?
3. Jakie korzyści dla szpitali oznacza wprowadze-
nie dodatkowych polis zdrowotnych?
4. Jaka będzie cena polisy i od czego będzie uza-
leżniona?
5. Czy ze zwolnienia podatkowego będą mogły
skorzystać także osoby prowadzące działalność go-
spodarczą, które nie zawsze zatrudniają pracowni-
ków?
6. Jeśli nie, to dlaczego?
7. Czy wprowadzenie dodatkowych polis zdrowot-
nych nie doprowadzi do sytuacji, w której placówki
ochrony zdrowia będą zwiększać liczbę wykonywa-
nych zabiegów komercyjnych kosztem tych, za które
płaci Narodowy Fundusz Zdrowia?
8. Czy przedmiotowe polisy będą obejmować rów-
nież koszty leczenia za granicą?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9437)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie złej sytuacji finansowej jednostek
ochotniczej straży pożarnej
Szanowny Panie Ministrze! Ochotnicza straż po-
żarna jest umundurowaną wyposażoną w specjali-
styczny sprzęt organizacją społeczną działającą na
podstawie ustawy z dnia z dnia 7 kwietnia 1989 r.
Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 855) oraz ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 o
ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147,
poz. 1229).
Do jej głównych zadań należy prowadzenie dzia-
łalności mającej na celu zapobieganie pożarom oraz
współdziałanie w tym zakresie z Państwową Strażą
Pożarną, udział w akcjach ratowniczych przeprowa-
dzanych w czasie pożarów, zagrożeń ekologicznych
związanych z ochroną środowiska oraz innych klęsk
i zdarzeń. Ponadto OSP zajmują się również szeroko
rozumianą działalnością kulturalną i wychowawczą.
W wielu jednostkach powstały sekcje sportowe, ze-
społy teatralne, działają również orkiestry strażac-
kie, zespoły instrumentalno-wokalne. Ochotnicza
50
straż pożarna współpracuje również z wieloma lokal-
nymi stowarzyszeniami oraz często zajmuje się szko-
leniami z zakresu niesienia pierwszej pomocy. Nie-
stety pomimo pełnienia tak znaczącej roli nie tylko
w przypadkach niesienia pomocy, boryka się z coraz
większymi problemami finansowymi. Przykładem
potwierdzającym problemy z prawidłowym funkcjo-
nowaniem jednostek jest ochotnicza straż pożarna w
Kozińcu, która jako pierwsza w kraju chce ogłosić
upadłość.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy są prowadzone statystki dotyczące kondycji
finansowej jednostek ochotniczej straży pożarnej?
2. Jakie zostaną podjęte kroki, aby w przyszłości
uniknąć sytuacji analogicznej do tej, jaka miała
miejsce w jednostce ochotniczej straży pożarnej w
Kozińcu?
3. W jaki sposób gmina pozbawiona jednostki
ochotniczej straży pożarnej będzie mogła zapewnić
bezpieczeństwo jej mieszkańcom w przypadku np.
pożaru?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9438)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie kolejnych cięć w wydatkach
resortów i szukania dodatkowych
oszczędności
Szanowny Panie Premierze! W związku z podję-
tymi w styczniu bieżącego roku działaniami mający-
mi na celu ograniczenie wydatków w poszczególnych
resortach udało się zaoszczędzić kwotę 19 mld zł.
Jednak, jak już wiadomo, przedmiotowa kwota nie
jest wystarczająca do zmniejszenia dziury budżeto-
wej, gdyż potrzeba jest dodatkowych 12–15 mld zł.
Według informacji oprócz planowanych dalszych
oszczędności w poszczególnych resortach rząd planu-
je 2 inne operacje, tj. zamiast budżetowej dotacji na ubez-
pieczenia społeczne KRUS i ZUS, będą one musiały za-
ciągnąć większe kredyty komercyjne oraz rozważane jest
podniesienie składki rentowej.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do
Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi py-
taniami:
1. Czy faktycznie pomimo znaczących cieć dokona-
nych w styczniu 2009 r. w budżetach poszczególnych
resortów oszczędności nadal będą tam szukane?
2. Jeśli tak, to w których ministerstwach plano-
wane są największe oszczędności?
3. W jakiej wysokości będą to oszczędności?
4. Na jaki okres planowana jest podniesiona
składka rentowa?
5. O ile zostanie podniesiona składka rentowa?
6. Jakiego rzędu dzięki temu będą oszczędności?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9439)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim 2-letnim
okresie niebotycznie wzrosły w Polsce opłaty za wie-
czyste użytkowanie gruntu naliczane różnym użyt-
kownikom przez lokalne samorządy. Opłata za wie-
czyste użytkowanie gruntu pobierana jest w imieniu
własnym, ale najczęściej w imieniu Skarbu Państwa,
który jest w zdecydowanej większości właścicielem
nieruchomości gruntowych oddanych w wieczyste
użytkowanie. Roczny wzrost powyższych opłat wy-
nosił nawet 400 i więcej procent, a zdarzały się przy-
padki, że wzrastał powyżej 1000%.
Samorządy tłumaczą powyższy fakt przeszacowa-
niem i urealnieniem wartości nieruchomości grun-
towych i bezwzględnie naliczają wielokrotnie większe
obciążenia dla dotychczasowych użytkowników przy
tzw. pobraniu opłaty rocznej. Taki nagły i nieprzewi-
dziany wzrost obciążeń, i to w sytuacji coraz bardziej
odczuwalnego kryzysu, dla wielu użytkowników jest
nie do udźwignięcia. Są wśród nich pracodawcy, któ-
rzy już wcześniej z trudnością wywiązywali się z na-
łożonych obowiązków podatkowych i dodatkowo
opłat za użytkowanie wieczyste gruntów. Powyższa
sytuacja doprowadzić może do szeregu bankructw
firm prowadzących działalność gospodarczą lub ogra-
niczenia ich działalności, co przekładać się będzie na
likwidację miejsc pracy.
Obecnie uregulowania prawne ustalają opłatę
roczną od użytkowania wieczystego gruntu na 1%
jego aktualnej wartości przy wykorzystaniu gruntu
na cele budowlane lub rolne oraz 3% jego wartości
przy przeznaczeniu gruntu pod działalność usługo-
wą. Przy nowych wycenach nieruchomości grunto-
wych 3-procentowe opłaty roczne urastają do tak
dużych kwot, że paraliżują one normalną działalność
gospodarczą każdego z użytkowników nieruchomości
gruntowych. Taki nagły wzrost opłat rocznych jest
coraz liczniej oprotestowywany, budzi duże rozgory-
czenie użytkowników i poczucie krzywdy wyrządza-

nej przez lokalne samorządy działające zgodnie z
przepisami prawa. Takie prawo staje się niezrozu-
miane i wymaga szybkich zmian. Dodatkowo w od-
czuciu zdecydowanej większości Polaków prawo użyt-
kowania wieczystego jest anachronizmem i reliktem
poprzedniego systemu epoki PRL i powinno jak naj-
szybciej być zastąpione pełnym prawem własności.
W tym zakresie składam interpelację poselską.
1. Czy ministerstwo przewiduje działania lub
wprowadzenie innych rozwiązań prawnych i ulg ma-
jące na celu obniżenie stawki procentowej w opłacie
rocznej, tak by przy aktualnych wycenach opłaty za
użytkowanie wieczyste były możliwe do ponoszenia
i wzrastały rocznie o kilka, a nie kilkaset procent?
2. Czy ministerstwo planuje zmianę aktualnych
przepisów prawa ułatwiających zamianę prawa wie-
czystego użytkowania na prawo własności dla takich
podmiotów jak spółdzielnie ogrodnicze?
3. Czy w najbliższym czasie planowana jest w Pol-
sce zupełna likwidacja użytkowania wieczystego dla
wszystkich użytkowników i zastąpienie go prawem
własności?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9440)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
zasiłku rodzinnego
Szanowna Pani Minister! Obecnie w naszym kra-
ju bardzo wiele osób z uwagi na niskie dochody,
zwłaszcza w rodzinach wielodzietnych, korzysta z
zasiłku rodzinnego. By mógł być przyznany zasiłek
rodzinny, maksymalny dochód na jednego członka
rodziny wynosi 504 zł i jest niezmienny od 6 lat. Prze-
kroczenie wyznaczonego progu o jeden lub kilka zło-
tych pozbawia zainteresowanych możliwości uzyska-
nia zasiłku rodzinnego.
Corocznie zmienia się wysokość najniższego wy-
nagrodzenia i jest ono systematycznie podnoszone.
Niemniej jednak z uwagi na ciągłą inflację, znaczne
podwyżki cen energii i wzrost innych kosztów utrzy-
mania realna siła nabywcza uzyskiwanych wynagro-
dzeń, zwłaszcza u rodzin wielodzietnych, maleje.
Również corocznie GUS publikuje stopień inflacji.
Szereg świadczeń jest rewaloryzowana właśnie o ten
stopień inflacji. Niestety, wspomniany próg 504 zł od
szeregu lat nie jest waloryzowany nawet o inflację.
Powoduje to, że wiele polskich rodzin traci możliwość
uzyskania zasiłku rodzinnego z uwagi na nawet nie-
wielkie przekroczenie progu dochodu 504 zł na osobę,
51
co znacznie pogarsza ich dotychczasową sytuację ma-
terialną, pomimo niewielkich podwyżek dochodów
uzyskiwanych z pracy zawodowej.
W tym zakresie składam interpelację poselską:
Czy Ministerstwo przewiduje działania mające na
celu systematyczne podnoszenie kwoty dochodu w
przeliczeniu na jednego członka rodziny, który wa-
runkuje przyznanie zasiłku rodzinnego, uwzględnia-
jąc inflację oraz najbardziej kosztotwórcze wzrosty
cen towarów i usług mające wpływ na funkcjonowa-
nie polskich rodzin?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9441)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowych
Szanowny Panie Ministrze! Jak poinformowała
spółka PKP Polskie Linie Kolejowe, która odpowiada
za stan torowisk i trakcji, brak środków na ich mo-
dernizację spowoduje, że w ciągu najbliższych kilku
lat między innymi nie zostanie przywrócony ruch na
trasie Nowy Sącz – Chabówka. Co za tym idzie, cał-
kowita likwidacja tej linii kolejowej odsuwa w bardzo
odległą przyszłość realizację planów budowy nowej
linii kolejowej z Krakowa przez Podłęże do Piekiełka.
Ponadto możemy się spodziewać spadku zaintereso-
wania podróżowaniem ekspresami na terenie Mało-
polski. Już teraz z powodu złego stanu torowisk jaz-
da pociągiem z Krakowa do Krynicy czy Muszyny
trwa zbyt długo. Także najprawdopodobniej już
wkrótce pociągi na przykład na trasie Stróże – Jasło
– Tarnów – Nowy Sącz nie będą mogły jeździć szyb-
ciej niż 40 km/h.
Ten katastroficzny scenariusz nie dotyczy tylko i
wyłącznie Małopolski. W ciągu najbliższych lat w ca-
łym kraju może zostać zlikwidowanych 3,5 tys. kilo-
metrów linii kolejowych, a kolejne 2,5 tys. będzie
znajdować się w bardzo kiepskim stanie technicz-
nym. Zdaniem PKP PLK, tego problemu nie rozwią-
żą dotacje Unii Europejskiej, które zostaną wykorzy-
stane przede wszystkim na remonty głównych szla-
ków kolejowych. Aby zniwelować skutki dziesięcio-
letnich zaniedbań i poprawić stan techniczny toro-
wisk oraz trakcji kolejowych o drugorzędnym zna-
czeniu, bezwzględnie potrzebne są dodatkowe środki
na ich modernizację.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy ministerstwo podziela wyżej zaprezento-
waną opinię?
2. Jakie działania zostały podjęte i będą podejmo-
wane w najbliższym czasie w celu zapobieżenia likwi-
52
dacji i poprawy stanu technicznego wszystkich linii
kolejowych, które nie będą modernizowane ze środ-
ków Unii Europejskiej?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9442)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie ujednolicenia procedury
postępowania związanej z adopcją dziecka
anonimowo pozostawionego w „oknie życia”
Szanowny Panie Ministrze! Pan prezydent miasta
Kalisza zwrócił się do mnie z prośbą o podjęcie ini-
cjatywy ustawodawczej mającej na celu ujednolicenie
procedury postępowania związanej z adopcją dziecka
anonimowo pozostawionego w „oknie życia”.
Pozostawienie dziecka, a następnie sprawowanie
nad nim opieki powoduje wszczęcie działań dotyczą-
cych adopcji. W chwili obecnej nie ma jasno sprecy-
zowanych zapisów w Kodeksie rodzinnym i opiekuń-
czym mówiących o tym, że procedura adopcji w tych
przypadkach mogłaby być uproszczona, szybsza, a
przede wszystkim taka sama obowiązywałaby
wszystkich sędziów. Z informacji przekazywanych
przez media wynika, że sposób postępowania sądów
w sytuacji pozostawionego w „oknie życia” dziecka
jest różny. Na przykład w Kaliszu, w drugiej dobie
po pozostawieniu dziecka zostało przez sąd wydane
postanowienie o umieszczeniu tego dziecka w pla-
cówce opiekuńczo-wychowawczej. Wydaje się, że
idea „okien życia” ma na celu przede wszystkim oca-
lić życie pozostawionemu dziecku, ale też jak naj-
szybsze stworzenie dziecku rodzinnych warunków
opieki i wychowania.
Matka, decydując się na pozostawienie dziecka w
„oknie życia”, mimo że miała możliwość zrzeczenia
się praw do niego w sposób określony w Kodeksie
rodzinnym i opiekuńczym, wolała pozostać jak naj-
bardziej anonimową, i to należałoby uszanować. Cią-
gle są prawne wątpliwości, czy matka, zostawiając
dziecko w „oknie życia”, jednocześnie zrzeka się praw
rodzicielskich, czy np. należy postępować tak jak w
przypadku, gdy matka zostawia dziecko w szpitalu.
Dziecko pozostawione w „oknie życia” traktowane
jest jako „nn” i w związku z tym trzeba mu sądownie
ustalić tożsamość, opiekunów prawnych i zadecydo-
wać o jego dalszym losie.
Szybka adopcja może nie być prosta, bo nie ma
jasno uregulowanych procedur, które maksymalnie
usprawniłyby adopcje dziecka z „okien życia”.
Mając na uwadze powyższy problem, zwracam się
z zapytaniem, czy i kiedy resort podejmie działania
w celu uproszczenia procedur adopcji dzieci z „okien
życia”.
Z poważaniem
Poseł Józef Racki
Kalisz, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9443)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dopuszczania do użytkowania
w szkołach pomocy dydaktycznych
Szanowna Pani Minister! Korzystanie w procesie
nauczania z odpowiednich pomocy dydaktycznych
ma istotne znaczenie dla jego skuteczności. Elemen-
tem kluczowym jest jednak właściwy dobór ww. środ-
ków. Powinny one spełniać standardy gwarantujące,
że korzystanie z nich odbywać się będzie z maksy-
malnym pożytkiem dla uczniów.
Producenci świadomi możliwości ubiegania się o
pozytywną opinie MEN w kwestii jakości oferowa-
nych produktów sami wielokrotnie zwracali się z
wnioskiem o ich ocenę. Dawało to zarówno możliwość
uzyskania stosownego zaświadczenia, jak i dawało
pewność, iż oferowany do sprzedaży produkt będzie
mógł być bez przeszkód użytkowany w szkołach.
Rezygnacja przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej z dotychczasowego systemu przynajmniej do-
browolnej oceny oferowanych produktów sprawi, że
resort całkowicie pozbawi się możliwości kontroli
wprowadzanych do szkół pomocy dydaktycznych.
Zachodzi zatem uzasadniona obawa, że ich jakość
nie zawsze będzie odpowiadała oczekiwaniom. Fak-
tem jest, iż wybór środków dydaktycznych pozostaje
w gestii dyrektorów szkół, nauczycieli i metodyków,
lecz pozytywna rekomendacja ze strony MEN stano-
wiła dla nich ważny argument i cenną pomoc. Taki
stan rzeczy będzie również krzywdzący dla tych pro-
ducentów, którzy przez lata dokładali wszelkich sta-
rań, by oferowane przez nich produkty były najwyż-
szej jakości i spełniały stawiane przed nimi oczeki-
wania. Z tego też powodu ubiegali się na własny
koszt o pozytywna ocenę MEN. Będzie to jednakże
zachęta dla podmiotów, które dotychczas nie uzyski-
wały wymaganych świadectw, a w nowej sytuacji
jeszcze intensywniej będą starać się wprowadzać do
szkół swoje produkty.
Bardzo proszę Panią Minister o odpowiedź, czy
nie obawia się Pani, że rezygnacja przez MEN z oce-
ny wprowadzanych do polskich szkół pomocy dydak-
tycznych przyczyni się do pogorszenia ich jakości, a
także nie spowoduje, że najbardziej cenieni polscy
producenci nie będą w stanie sprostać konkurencji

ze strony podmiotów oferujących swoje produkty po
znacznie niższych cenach, lecz o zdecydowanie niż-
szym standardzie wykonania. Wiadomym jest fakt,
iż w przypadku dokonywania zakupów dla szkół kry-
terium ceny stanowi dla zamawiającego wielokrotnie
kluczowy, jeżeli nie najważniejszy argument.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9444)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przetargu na badania
niepełnosprawnych przeprowadzane
dla PFRON
Szanowna Pani Minister! W ostatnich dniach licz-
ne doniesienia medialne mówią o ogłoszeniu przetar-
gu przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych dotyczącego potrzeb i proble-
mów, jakie dotykają osoby niepełnosprawne. Według
ogłoszenia zawartego na stronie internetowej Biule-
tynu Informacji Publicznej Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej przedmiotem zamówienia jest reali-
zacja ogólnopolskiego badania kwestionariuszowego
100 000 osób niepełnosprawnych i ich gospodarstw
domowych.
Na podstawie wyników przeprowadzonego bada-
nia kwestionariuszowego opracowana zostanie kom-
pleksowa diagnoza sytuacji społecznej i zawodowej
osób niepełnosprawnych, z uwzględnieniem rodzaju
i stopnia niepełnosprawności, w tym w szczególno-
ści niepełnosprawności rzadkich i sprzężonych. Sza-
cunkowa wartość przetargu bez VAT wynosi
4 344 262,29 PLN. Termin składania ofert lub
wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowa-
niu mija 30 kwietnia 2009 r., natomiast termin re-
alizacji upływa 31 grudnia 2009 r.
W związku z ww. przetargiem pojawiły się liczne
krytyczne opinie zarówno ekspertów, jak i samych
niepełnosprawnych. Przede wszystkim wątpliwości
budzi sam pomysł przeprowadzenia tak szerokiego
badania, pochłaniającego tak duże środki. Badanie
jest realizowane w ramach unijnego Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki”. Jednak według definicji
programu pieniądze te można wydać nie tylko na ba-
dania, ale i na aktywizację zawodową niepełnospraw-
nych, promocję zatrudnienia czy kampanie skierowa-
ne do pracodawców. Sięgać po nie może nie tylko
państwowy fundusz, ale również mogą sięgać sami
niepełnosprawni, ich rodziny i pracodawcy. Mając na
uwadze bardzo złą sytuację finansową osób niepeł-
nosprawnych w Polsce, idea przeprowadzenia przez
53
PFRON tego typu badania wydaje się nieuzasadnio-
na. Budzi to wątpliwość, czy pieniędzy tych nie nale-
żałoby przeznaczyć na inne cele.
Drugą zasadniczą sprawą jest termin realizacji
oraz składania ofert o dopuszczenie do udziału w po-
stępowaniu. M.in. z tego powodu Organizacja Firm
Badania Opinii i Rynku uznała, iż przedmiotowy
przetarg to „zdecydowanie najbardziej kontrowersyj-
ny przetarg w historii polskiego rynku badań. Z kolei
według przedstawicieli dużych firm badawczych
działających na polskim rynku nie ma możliwości
przeprowadzenia rzetelnych badań w tak krótkim
terminie. W kontekście tak wysokiej kwoty przezna-
czonej przez PFRON i tak krótkiego terminu reali-
zacji efektem przetargu, w ocenie ekspertów, może
być jedynie zmarnowanie publicznych pieniędzy.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 14
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykony-
waniu mandatu posła i senatora (Dz.U. Nr 74, poz.
350, z późn. zm.), proszę panią minister o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma
świadomość wszystkich krytycznych opinii wyraża-
nych przez ekspertów w zakresie badań rynku?
2. Jakimi czynnikami kierował się Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przy
określaniu zarówno terminu zgłaszania ofert, jak i
realizacji zadania konkursowego?
3. Czy kwota 4 344 262,29 PLN jest adekwatna
do postawionego zadania oraz czy pozwoli uzyskać
oczekiwane rezultaty, mając w szczególności na uwa-
dze fakt krótkich terminów zgłaszania ofert i reali-
zacji zadania?
4. Czy ww. kwota nie przysłużyłaby się lepiej oso-
bom niepełnosprawnym, gdyby wykorzystać ją na
bezpośrednią pomoc osobom niepełnosprawnym?
Z poważaniem
Poseł Przemysław Gosiewski
Kielce, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9445)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wymiaru urlopu dla osób,
które są zatrudnione na 3/4 etatu,
i wprowadzenia jednoznacznych przepisów
dotyczących tej kwestii
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpływają liczne interwencje z prośbą o wyja-
śnienie, ile wynosi wymiar urlopu dla osób zatrud-
nionych na 3/4 etatu. Zainteresowani podkreślają, iż
spotykają się ze sprzecznymi opiniami w tym zakre-
sie. Jedni twierdzą, iż pracując na 3/4 etatu na pod-
54
stawie umowy o pracę od poniedziałku do piątku po
6 godzin dziennie, mają udzielane 20 dni urlopu, a in-
ni, że 26 dni urlopu.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy osoba zatrudniona na podstawie umowy o
pracę na 3/4 etatu (od poniedziałku do piątku – pra-
cująca 6 godzin dziennie) powinna mieć udzielane 20
czy też 26 dni urlopu?
3. Czy istnieje możliwość wprowadzenie jedno-
znacznego zapisu w ww. zakresie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 23 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9446)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań w celu usunięcia
skutków wywołanych brakiem dostatecznej
informacji ze strony organów
naszego państwa w zakresie przyznawania
zaliczek alimentacyjnych
Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9
maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i sena-
tora (Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz. 350, ze zm.) oraz
art. 191 ust. 1 i art. 192 Regulaminu Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej (M. P. z 1998 r. Nr 44, poz. 618,
ze. zm.) składam interpelację poselską w sprawie
podjęcia działań w celu usunięcia skutków wywoła-
nych brakiem dostatecznej informacji ze strony or-
ganów naszego państwa w zakresie przyznawania
zaliczek alimentacyjnych.
Do mojego biura poselskiego wpływają liczne in-
terwencje z prośbą o podjęcie działań, które dopro-
wadzą do usunięcia skutków wywołanych brakiem
dostatecznej informacji ze strony organów naszego
państwa w sprawie przyznawania zaliczek alimenta-
cyjnych. Jak podkreślają zainteresowani, brak sto-
sownych informacji doprowadził do pokrzywdzenia
tysięcy polskich rodzin.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, opublikowa-
ny w dniu 7 marca 2008 r. w Dzienniku Ustaw, przy-
wracający możliwość pobierania zaliczek alimenta-
cyjnych osobom, które ponownie zawarły związek
małżeński lub pozostawały w konkubinacie, nie zo-
stał należycie rozpowszechniony, mimo jego wyjąt-
kowego znaczenia społecznego. Na skutek braku do-
statecznej informacji i krótkiego terminu na złożenie
wniosków wielu rodzinom nie udało się skorzystać z
praw, które przyznał im ww. wyrok Trybunału Kon-
stytucyjnego. W konsekwencji stracili oni możliwość
uzyskania pieniędzy niezbędnych dla zaspokojenia
podstawowych potrzeb życiowych. Jedyną nadzieją dla
tych osób jest przywrócenie terminów do złożenia
wniosków do stosownych organów zajmujących się wy-
płatą zaliczek. Jednakże organy te mogą oddalić taki
wniosek, nie chcąc ponosić konsekwencji finansowych
związanych z koniecznością wypłaty zaliczek.
Podjęcie działań w celu usunięcia wyżej opisanych
skutków pozwoli na przywrócenie zaufania do pań-
stwa obywatelom, którzy znajdują się w szczególnie
trudnej sytuacji materialnej i którzy ucierpieli na
skutek niedostatecznego poinformowania ich przez
organy państwa o szczególnie ważnym wyroku Try-
bunału Konstytucyjnego i sposobie jego wykonania.
Wyjaśnienie, które pojawiło się na stronie Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej: wyrokiem z
dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt P 18/06 (Dz. U. z
dnia 7 lipca 2008 r. Nr 119, poz. 770), Trybunał Kon-
stytucyjny uznał za niezgodne z Konstytucją RP art. 2
pkt 5 lit. a oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwiet-
nia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników ali-
mentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U.
Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) w zakresie, w jakim
pomijają prawo do zaliczki alimentacyjnej osób wy-
chowywanych przez osoby w związku małżeńskim
oraz osób wychowywanych przez osoby, które wspól-
nie wychowują co najmniej jedno dziecko z jego ro-
dzicem (dot. art. 2 pkt 5 lit. a), i ograniczają prawo
do zaliczki alimentacyjnej osób wychowywanych
przez osoby w związku małżeńskim (dot. art. 29 ust. 1).
Wyrok TK wszedł w życie z dniem ogłoszenia, tj. z
dniem 7 lipca 2008 r.
Wejście w życie ww. wyroku spowodowało, że osoby
niewychowujące samotnie dziecka, które wcześniej
złożyły wniosek o zaliczkę alimentacyjną i otrzymały
decyzję odmowną, mogły na podstawie art. 145a Ko-
deksu postępowania administracyjnego w terminie
miesiąca od dnia wejścia w życie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego, tj. do dnia 7 sierpnia 2008 r., wnieść
skargę do gminy o wznowienie postępowania. Tylko
te osoby, które wniosły skargę o wznowienie postępo-
wania, miały możliwość uzyskania świadczeń z datą
wsteczną, tj. od momentu złożenia pierwotnego wnio-
sku o przyznanie zaliczki alimentacyjnej, do którego
otrzymały odmowną decyzję.
Takiego prawa nie miały osoby, które co prawda
spełniały ustalone w wyniku wyroku trybunału wa-
runki, jednak wcześniej formalnie nie ubiegały się o
to świadczenie, czyli przed dniem 7 lipca 2008 r. nie
złożyły w organie właściwym wniosku o przyznanie
zaliczki alimentacyjnej, wobec czego nie otrzymały
decyzji odmawiającej im przyznania wnioskowanego
świadczenia.
Zainteresowani uważają, iż należy podjąć inicja-
tywę ustawodawczą zmierzającą do wprowadzenia
nadzwyczajnych uregulowań, na podstawie których
byłoby możliwe przyznawanie zaliczki alimentacyj-
nej także osobom, które przed wejściem w życie ww.

wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie ubiegały się
o to świadczenie, a tym samym nie otrzymały wcze-
śniej decyzji odmownych, co było niezbędnym warun-
kiem do skorzystania z możliwości wznowienia po-
stępowania na podstawie art. 145a Kodeksu postę-
powania administracyjnego.
Osoby, które nie otrzymały zaliczek alimentacyj-
nych pomimo spełnienia stosownych warunków, czu-
ją się bardzo pokrzywdzone. Uważają, że najpierw
zostały pozbawione prawa do świadczenia ze względu
na stan cywilny, a teraz są nadal dyskryminowani w
świetle prawa. Wiadome jest, że większość osób nie
składało wniosków po to, żeby na piśmie otrzymać
odmowną decyzję, tym bardziej że urzędnicy nie
chcieli wydawać i przyjmować takich wniosków i nie
informowali zainteresowanych, że muszą takie doku-
menty składać, żeby otrzymać pisemną odpowiedź
odmowną.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość podjęcia inicjatywy usta-
wodawczej zmierzającej do wprowadzenia nadzwy-
czajnych uregulowań, na podstawie których byłoby
możliwe przyznawanie zaliczki alimentacyjnej także
osobom, które przed wejściem w życie ww. wyroku
Trybunału Konstytucyjnego nie ubiegały się o to
świadczenie, a tym samym nie otrzymały wcześniej
decyzji odmownych, co było niezbędnym warunkiem
do skorzystania z możliwości wznowienia postępowa-
nia na podstawie art. 145a Kodeksu postępowania
administracyjnego?
3. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 23 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9447)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie programu zmian systemu edukacji
do 2012 r., zwłaszcza planowanych
w systemie szkolnictwa zawodowego
Szanowna Pani Minister! Izba Rzemieślników i
Przedsiębiorców w Kielcach zwróciła się do mojego
biura poselskiego z prośbą o podjęcie działań w spra-
wie programu zmian systemu edukacji do 2012 r., a
zwłaszcza planowanych zmian w systemie szkolnic-
twa zawodowego. Jak podkreślili zainteresowani,
środowisko rzemieślników i przedsiębiorców jest
55
szczególnie zaniepokojone proponowanymi zmiana-
mi w systemie szkolnictwa zawodowego.
Rzemiosło od wieków przygotowywało i przygoto-
wuje znaczącą ilość uczniów młodocianych w po-
szczególnych zawodach, z równoczesnym nadawa-
niem tytułów czeladniczych po zdanym egzaminie
zawodowym. Aktualnie w kraju rzemiosło w ramach
praktycznej nauki zawodu szkoli ponad 83 000
uczniów młodocianych, a jedna z 29 izb w kraju, izba
w Kielcach – 2845. Odnosząc się do sytuacji w regio-
nie świętokrzyskim, nie sposób nie podkreślić, że po
wprowadzeniu w 2002 r. zmian w systemie oświaty,
wprowadzenie niechcianego liceum profilowanego,
ilość uczniów młodocianych w szkołach zawodowych
znacząco się zmniejszała (z 3092 w 2002 r. do 2384
w 2003 r.). Rynek pracy potwierdził negatywne stano-
wisko Izby Rzemieślników i Przedsiębiorców w Kiel-
cach o liceum profilowanym, ponieważ absolwenci,
jako osoby nieodpowiednio przygotowane do potrzeb
gospodarki, powiększały wskaźnik bezrobocia.
Obecnie rozpoczęła się trudna droga odbudowy
szkolnictwa zawodowego i są już pierwsze skromne
efekty, gdyż w roku 2008/2009 w stosunku do roku
poprzedniego odnotowano w rzemiośle wzrost o po-
nad 3500 uczniów młodocianych, a w kieleckiej
izbie o 203.
Odnosząc się do zamierzonych zmian w systemie
oświaty, Izba Rzemieślników i Przedsiębiorców w
Kielcach negatywnie ocenia projektowany model
szkolnictwa zawodowego, w którym w I klasach tech-
ników i zasadniczych szkołach zawodowych ma być
realizowany program liceum ogólnokształcącego. Nie
sposób pominąć, że nowy system zakłada: w klasie I
szkoły zawodowej „0” praktycznej nauki zawodu, a
w II i III po 2 dni w tygodniu. Aktualnie jest w klasie
I i klasie II po 2 dni w tygodniu, a w klasie III 3 dni.
Gubimy 3 dni praktycznej nauki zawodu tygodniowo
w 3-letnim cyklu nauki. Jak twierdzą zainteresowa-
ni, nie da się nauczyć zawodu bez odpowiedniej ilości
godzin zajęć praktycznych. Izba Rzemieślników i
Przedsiębiorców w Kielcach uważa, że zaproponowa-
ny kierunek zmian jest w sprzeczności z potrzebami
rynku pracy, gdyż pracodawcy europejscy i polscy
pytają: „Co ty umiesz i jaki masz dokument potwier-
dzający kwalifikacje i umiejętności w zawodzie?”.
Spowoduje to kolizję z dyrektywami UE, gdzie kła-
dzie się nacisk na umiejętności i wiedzę zawodową.
Charakterystyczny jest fakt, że zespół ekspertów
przy Ministerstwie Edukacji Narodowej opracował
ocenę i wnioski odnośnie do szkolnictwa zawodowe-
go, z którego cytujemy zasadnicze wątki:
„Projektowanie w systemie edukacji ponadgim-
nazjalnej powinno uwzględniać kryteria:
— aspiracje edukacyjne młodzieży i rodziców;
— bieżące i planowane potrzeby lokalnego rynku
pracy;
— predyspozycje absolwentów gimnazjów.
Organy prowadzące uwzględniają tylko pierwsze
kryterium, w pewnym stopniu drugie, a najsłabiej
trzecie”.
56
Jeżeli dodamy do tego, iż planuje się więcej miejsc
w szkołach ponadgimnazjalnych niż jest absolwen-
tów gimnazjów, to uczeń staje się dla każdej szkoły
„towarem”, o który trzeba zabiegać, nie zwracając
uwagi na jego predyspozycje.
Obawy zainteresowanych budzi kolejny cytat eks-
pertów: „Niezwykle niepokojącym zjawiskiem jest
duża liczba uczniów niepromowanych w I klasie za-
sadniczej szkoły zawodowej, tj. 7171 osób. Zdaniem
ekspertów młodzież niepromowana w klasie I zasad-
niczej szkoły zawodowej głównie nie poradziła sobie
z przedmiotami ogólnokształcącymi”.
Rzemieślnicy i przedsiębiorcy nie są ekspertami,
a doświadczonymi gospodarczo praktykami i zadają
pytanie (którego unikają eksperci): co będzie w za-
sadniczych szkołach zawodowych po wprowadzeniu
programu liceum ogólnokształcącego. Odpowiedź
jest prosta – nie będziemy kształcić uczniów z odpo-
wiednią wiedzą zawodową, a co najważniejsze umie-
jętnościami zawodowymi. Ponadto ilość uczniów nie-
otrzymujących promocji do II klasy znacząco wzro-
śnie. Należy zdać sobie sprawę, że w całej populacji
młodzieży nie występują jedynie zdolne i chętne do
nauki jednostki. Mamy pewną grupę młodzieży o za-
interesowaniach zawodowych i wrodzonych umiejęt-
nościach w zawodzie, np. mechanik pojazdowy, pie-
karz, kucharz, lakiernik itp., a równocześnie z okre-
śloną niechęcią do geografii, historii czy też fizyki.
Dla tej właśnie młodzieży jest szkoła zawodowa dzia-
łająca w obecnym kształcie. Znamy z historii, że z
takiej grupy młodzieży wywodziły się i wywodzą tzw.
złote rączki w zawodzie.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację i czym uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość niewprowadzania pla-
nowanych zmian w systemie szkolnictwa zawodo-
wego?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 23 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9448)
do ministra finansów
w sprawie możliwości rezygnacji
z ubezpieczenia na życie typu D3 w PZU Życie
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie możliwości
rezygnacji z ubezpieczenia na życie typu D3 w PZU
Życie. Jak podkreślają zainteresowane osoby, opłaca-
ją one ubezpieczenie na wypadek śmierci od wielu lat.
Jednak jeżeli zrezygnują z ww. ubezpieczenia, tracą
wszelkie zgromadzone środki. Osoby te czują się bar-
dzo pokrzywdzone, dziwi ich fakt, dlaczego nie mogą
odzyskać zgromadzonych środków nawet w części,
jeżeli podejmą decyzję o rezygnacji z ubezpieczenia.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy osoby rezygnujące z ubezpieczenia na życie
typu D3 w PZU mogą tracić w całości zgromadzone
dotychczas środki finansowe?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9449)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości wprowadzenia
środków, które poprawią sytuację w zakresie
szkolenia przyszłych kierowców pojazdów
mechanicznych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
wprowadzenia środków, metod, które poprawią sytu-
ację w zakresie szkolenia przyszłych kierowców po-
jazdów mechanicznych. Nieodpowiednie przygotowa-
nie kierowców stanowi ogromne zagrożenie dla życia
i zdrowia innych osób. Wypadki na polskich drogach
bardzo często są efektem złego przygotowania i szko-
lenia; efektem kompletnego braku świadomości jaz-
dy, kultury jazdy, konsekwencji swoich czynów. Jak
podkreślają zainteresowani, nie można stać na sta-
nowisku, że główną przyczyną wypadków na pol-
skich drogach jest ich zły stan.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia dodatko-
wych środków, aby przyszli kierowcy byli lepiej szko-
leni i przygotowani do prowadzenia pojazdów mecha-
nicznych, co zmniejszy liczbę wypadków na polskich
drogach?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 30 kwietnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 9450)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie całkowitego zakazu palenia
tytoniu w urzędach publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie całkowi-
tego zakazu palenia tytoniu w urzędach publicznych,
zwłaszcza w urzędach typu urzędy gminy itp. Jak
podkreślają zainteresowani, najgorzej z przestrzega-
niem zakazu palenia jest w małych miasteczkach i
miejscowościach. Wprawdzie obowiązuje ustawa re-
gulująca te kwestie, lecz nie ma odpowiedniej kontro-
li tego typu zachowań i kultury urzędniczej. Pomimo
że w urzędach są wydzielane miejsca do palenia ty-
toniu, to mało kto w tych miejscach pali. Jest to nie-
wątpliwie szkodliwe i uciążliwe dla osób niepalących,
które przebywają w obecności osób palących.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia całkowi-
tego zakazu palenia w Urzędach Publicznych?
3. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9451)
do ministra zdrowia
w sprawie zmiany algorytmu podziału
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 20
ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (jednolity tekst ustawy
opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr
221, poz. 2199; Dz. U. z 2004 r. Nr 116, poz. 1202;
Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135; Dz. U. z 2005 r.
Nr 48, poz. 446; Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1414;
Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz. 708), kierując się sze-
roko pojętym interesem społecznym, uprzejmie pro-
szę Panią Minister o wyeliminowanie podczas prac
nad zmianą algorytmu podziału środków pomiędzy
wojewódzkie oddziały Narodowego Funduszu Zdro-
57
wia elementów algorytmu przesądzających o zna-
czącym zróżnicowaniu środków przeznaczonych na
finansowanie świadczeń zdrowotnych w poszczegól-
nych województwach.
Szanowna Pani Minister! Podczas posiedzenia
Komisji Finansów w dniu 18 marca 2009 r. w odpo-
wiedzi na moje pytania: „Czy nadal algorytm uzależ-
niony będzie od dochodowości rodziny? (...) Czy pro-
wadzone są prace nad korektą tego algorytmu tak,
aby mieszkańcy naszego kraju bez względu na to,
gdzie mieszkają, mieli jednakowe prawo do świad-
czeń zdrowotnych?”, minister zdrowia pan Jakub
Szulc poinformował mnie o przeprowadzanej aktual-
nie analizie podziału środków oraz o tym, że: „(...) w
stosunkowo krótkim czasie będziemy przedstawiać
szczegółowe rozwiązania dotyczące tego, w jaki spo-
sób doprowadzić do zmniejszenia dysproporcji mię-
dzy poszczególnymi oddziałami wojewódzkimi (...)”.
Mając na uwadze trwające prace nad modyfikacją
obecnie obowiązującego algorytmu, proszę o zwróce-
nie uwagi na następujące zawarte w nim składniki,
mające kluczowy wpływ na powstawanie istotnych
dysproporcji w podziale środków finansowych pomię-
dzy wojewódzkie oddziały.
Wchodzący w skład algorytmu wskaźnik kosztu
jednostkowego świadczenia opieki zdrowotnej obli-
czany jest na podstawie przeciętnego dochodu gospo-
darstwa domowego, który przeliczany jest na 1 osobę,
przy czym przy opracowaniu planów na 2010 r. brane
będą dochody z lat 2003–2007. Należy zauważyć, że
przeciętna dochodowość gospodarstw domowych w
woj. świętokrzyskim jest jedną z najmniejszych w
kraju, co powoduje zdecydowane obniżenie kwoty wy-
liczonej tym sposobem dla woj. świętokrzyskiego. Do-
datkowo sposób liczenia poprzez przeliczanie prze-
ciętnego dochodu będącego w dyspozycji gospodar-
stwa domowego na 1 osobę powoduje, że wojewódz-
twa, w których dzietność w rodzinach jest wyższa,
tracą. Właśnie woj. świętokrzyskie jest w grupie wo-
jewództw o większej liczbie dzieci w rodzinie. A zatem
taka metoda liczenia jest sprzeczna z polityką proro-
dzinną. W okresie utrzymującego się od lat w naszym
kraju niskiego przyrostu demograficznego również
ten aspekt powinien być brany pod uwagę.
Ponadto w Świętokrzyskim OW NFZ 70% ogółu
kosztów świadczeń zdrowotnych zaplanowanych na
2009 r. stanowi wartość świadczeń, których ceny są
jednakowe w całym kraju, czyli stawki kapitacyjne
w podstawowej opiece zdrowotnej, ceny za punkt roz-
liczeniowy w leczeniu szpitalnym oraz stawki za re-
fundacje cen leków. A zatem oddział, otrzymując wy-
liczoną na podstawie algorytmu mniejszą ilość środ-
ków finansowych, ma niestety możliwość zakontrak-
tować mniejszą ilość świadczeń zdrowotnych.
W efekcie takiego wyliczania wskaźnika jednost-
kowego świadczenia opieki zdrowotnej mieszkańcy
woj. świętokrzyskiego mają w stosunku do mieszkań-
ców innych województw trudniejszy dostęp do świad-
czeń zdrowotnych, co jest niezgodne z konstytucją i
niesprawiedliwe społecznie.
58
Kolejnym niekorzystnym dla Świętokrzyskiego
OW NFZ wskaźnikiem jest wskaźnik świadczeń wy-
sokospecjalizowanych, który jest korzystny dla od-
działów, na terenie których działają świadczeniodaw-
cy wykonujący wysokospecjalistyczne usługi medycz-
ne, dzięki czemu generują wysokie koszty. Niestety
w placówkach na terenie woj. świętokrzyskiego, po-
mimo znacznej w tym zakresie poprawy w ostatnich
latach, liczba procedur wysokospecjalistycznych w
porównaniu do innych województw jest nadal niedu-
ża. Co więcej, Świętokrzyski OW NFZ płaci ze środ-
ków posiadanych w swoim planie finansowym za
każdego swojego pacjenta korzystającego ze świad-
czeń wysokospecjalistycznych w placówkach na tere-
nie pozostałych OW NFZ. A zatem z powyższego ja-
sno wynika, że stosowanie niniejszych procedur
skutkuje podwójnym obniżeniem wartości otrzyma-
nych przez oddział środków finansowych.
Należy zauważyć, że ludność woj. świętokrzyskie-
go stanowi 3,3415% ludności Polski, natomiast kosz-
ty świadczeń zdrowotnych woj. świętokrzyskiego w
planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia
stanowią 3,1882% kosztów świadczeń zdrowotnych
wszystkich oddziałów wojewódzkich NFZ. Stosując
podział środków finansowych według liczby miesz-
kańców, oznaczałby dla świętokrzyskiego OW NFZ
otrzymanie dodatkowych ok. 82 mln zł. Taki poziom
wzrostu środków finansowych pozwoliłby na sfinan-
sowanie występujących nadwykonań.
Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania, na-
suwają się zasadnicze pytania:
—- Czy w celu wyeliminowania dysproporcji w
finansowaniu poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich NFZ nastąpi odejście od naliczania wielkości
środków na planowane koszty świadczeń zdrowot-
nych w poszczególnych oddziałach na podstawie al-
gorytmu uwzględniającego w nim wskaźnik wynika-
jący z różnic w kosztach jednostkowych kosztów
świadczeń zdrowotnych oraz wskaźnik udziału
świadczeń specjalistycznych?
— Jakie działania zamierza podjąć Pani Minister
i jakie przyjąć kryteria w celu wyeliminowania dys-
proporcji w finansowaniu poszczególnych oddziałów
wojewódzkich NFZ?
— Czy Ministerstwo Zdrowia w analizowanych
rozwiązaniach rozpatruje możliwość wprowadzenia
prostej, przejrzystej i sprawiedliwej społecznie meto-
dy przeliczania środków finansowych dla OW NFZ
według liczby mieszkańców?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie Pani Minister podjęła w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9452)
do ministra obrony narodowej
w sprawie podjęcia działań
w zakresie zmiany decyzji dotyczącej
„Programu rozwoju Sił Zbrojnych RP
w latach 2009–2018”
Szanowny Panie Ministrze! w dniu 22 kwietnia
br. do mojego biura poselskiego wpłynęło pismo od
burmistrza Nowogrodu Bobrzańskiego Grzegorza
Jankowskiego z prośbą o podjęcie działań zmierzają-
cych do zachowania w Nowogrodzie Bobrzańskim
Komendy 5. Rejonowej Bazy Materiałowej. Pan bur-
mistrz poinformował mnie, iż w związku z „Progra-
mem rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2009–2018”
zaplanowano wyprowadzenie jednostek wojskowych
z wielkich miast. W piśmie tym poinformował mnie,
iż wiedzę tę nabył z publikacji prasowych, z których
wynika, że do końca 2010 r. zlikwidowane mają być
cztery rejonowe bazy materiałowe Wojsk Lądowych:
w Łodzi, Olsztynie, Grudziądzu i Nowogrodzie Bo-
brzańskim.
Jeśli doniesienia te są prawdziwe, to zwracam się
z prośbą do Pana Ministra o ponowne rozpatrzenie i
zweryfikowanie założeń do „Programu rozwoju Sił
Zbrojnych RP w latach 2009–2018”. Likwidacja jed-
nostki w Nowogrodzie Bobrzańskim może źle wpłynąć
na rozwój gospodarczy gminy, a co najgorsze, dopro-
wadzi do wysokiego bezrobocia w tym mieście i okoli-
cach. Dlatego też w pełni popieram obawy władz gmi-
ny Nowogrodu Bobrzańskiego w ww. sprawie.
Szanowny Panie Ministrze! Nowogród Bobrzań-
ski jest niewielkim, ponad 5-tysięcznym miastem,
a baza usytuowana jest w odległości 3 km w otacza-
jących lasach. Ogromny niepokój budzi plan rozfor-
mowania Komendy 5. Rejonowej Bazy Materiałowej
w Nowogrodzie Bobrzańskim i pod wieloma wzglę-
dami wydaje się on nieuzasadniony ekonomicznie.
W przypadku rozformowania Komendy 5. Rejonowej
Bazy Materiałowej niemożliwa jest sprzedaż budyn-
ków i gruntów po jednostce wojskowej. Opuszczone
pomieszczenia albo zostaną zrujnowane i zdewasto-
wane albo wymagać będą kosztownej ochrony. Ta-
kich problemów ze zbyciem mienia na pewno nie
będzie w pobliżu dużych miast. Kolejnym argumen-
tem ze strony władz gminy przemawiającym za po-
zostawieniem komendy w Nowogrodzie Bobrzań-
skim są poniesione ostatnio nakłady na remont i
modernizację budynków (magazyny logistyki, budy-
nek sztabowy). Poniesione nakłady będą bezpowrot-
nie stracone. Podatki i opłaty lokalne są w małych
miastach znacznie niższe, podobnie jest również z
płacami pracowników cywilnych. Inny rynek pracy
powoduje, że znacznie łatwiej znaleźć za niższe po-
bory odpowiednią kadrę. Dla takich miejscowości
jak Nowogród Bobrzański rejonowa baza materia-
łowa jest znaczącym pracodawcą w mieście i gminie.

Warto podkreślić, że bezrobocie dotyka przede
wszystkim mieszkańców wsi i małych miasteczek,
nie jest natomiast problemem w wielkich miastach.
Pracę w 5. Komendzie Rejonowej Bazy Materiałowej
dostawały również osoby, które znalazły się na bez-
robociu po likwidacji jednostek w Krośnie Odrzań-
skim, Gubinie, Żaganiu oraz Kożuchowie. Zwolnie-
nia dotknęłyby ich w ten sposób dwukrotnie.
Uważam, że przy podejmowaniu decyzji takie
uwarunkowania społeczne również winny być brane
pod uwagę. Pragnę dodać również, iż ważnym ele-
mentem współdziałania wojska z lokalną społeczno-
ścią jest działająca służba zdrowia, która świadczy
usługi dla znaczącej części mieszkańców naszej gmi-
ny w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy prawdą jest, iż w dniu 16 kwietnia 2009 r.
zostało wydane zarządzenie ministra obrony naro-
dowej („Program rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach
2009–2018”), w którym mowa jest o likwidacji rejo-
nowych baz materiałowych Wojsk Lądowych, w tym
komendy 5. w Nowogrodzie Bobrzańskim?
2. Jeśli tak, to czy została już podjęta ostateczna
decyzja w tej sprawie?
3. Jeśli tak, to czy przedstawione argumenty mają
szansę na ponowne rozpatrzenie i zweryfikowanie
założeń „Programu rozwoju Sił Zbrojnych RP w la-
tach 2009–2018” mających na celu zmianę decyzji, a
w konsekwencji pozostawienie jednostki w Nowogro-
dzie Bobrzańskim?
Z poważaniem
Poseł Bogdan Bojko
Nowa Sól, dnia 5 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9453)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych, tj. zmiany
wysokości kwoty uprawniającej daną rodzinę
lub osobę uczącą się do zasiłku rodzinnego
oraz świadczenia pielęgnacyjnego, a także
wprowadzenia zasady regularnego
waloryzowania tej kwoty
Zgodnie z zapisem ustawowym zasiłek rodzinny
przysługuje rodzicom, jednemu z rodziców albo opie-
kunowi prawnemu lub faktycznemu dziecka i osobie
uczącej się, jeśli dochód rodziny w przeliczeniu na
osobę albo dochód osoby uczącej się nie przekracza
kwoty 504,00 zł. W przypadku gdy członkiem rodziny
jest dziecko legitymujące się orzeczeniem o niepełno-
sprawności lub orzeczeniem o umiarkowanym albo o
59
znacznym stopniu niepełnosprawności, zasiłek ro-
dzinny przysługuje, jeżeli dochód rodziny w przeli-
czeniu na osobę albo dochód osoby uczącej się nie
przekracza kwoty 583,00 zł. Świadczenie pielęgna-
cyjne przysługuje, jeżeli dochód rodziny w przelicze-
niu na osobę nie przekracza kwoty 583,00 zł. Jedy-
nym wyjątkiem od cytowanej zasady jest sytuacja,
gdy dochód rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzi-
nie lub dochód osoby uczącej się przekracza kwotę
uprawniającą daną rodzinę lub osobę uczącą się do
zasiłku rodzinnego o kwotę niższą lub równą kwocie
odpowiadającej najniższemu zasiłkowi rodzinnemu
przysługującemu w okresie, na który jest ustalany,
zasiłek rodzinny przysługuje, jeżeli przysługiwał w
poprzednim okresie zasiłkowym. W przypadku prze-
kroczenia dochodu w kolejnym roku kalendarzowym
zasiłek rodzinny nie przysługuje. Obecnie są to kwoty:
504,00 zł +48,00 zł = 552,00 zł i 583,00 zł +48,00 zł
= 631,00 zł. Zgodnie z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kości kwot tych świadczeń podlegają procedurze we-
ryfikacji z uwzględnieniem wyników przeprowadza-
nych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych badań
progu wsparcia dochodowego rodzin (WDR). Sposób
ustalania progu określa szczegółowo rozporządzenie
ministra polityki społecznej z dnia 25 kwietnia 2005
r. w sprawie sposobu ustalania progu wsparcia do-
chodowego rodzin (Dz. U. Nr 80, poz. 700).
Przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych
miały na celu częściowe pokrycie wydatków na utrzy-
manie dziecka przez rodziców i uprawnionych opie-
kunów. Najważniejszym warunkiem, jaki musi speł-
nić osoba zainteresowana pomocą, jest kryterium
dochodowe, które nie zmieniło się od dnia wejścia
ustawy w życie, tj. od 1 maja 2004 r. Należy zauwa-
żyć, iż w tym czasie zmieniła się sytuacja na rynku
pracy, wzrosła średnia wysokość pensji, ale przede
wszystkim zmieniły się realne wydatki rodziny i
obecnie kwota uprawniająca do zasiłku rodzinnego,
który jest specyficznym świadczeniem, mającym
priorytet w możliwie jak największej poprawie wa-
runków życia dziecka i zapewnieniu mu elementar-
nego zabezpieczenia tylko jego potrzeb, jest rażąco
niska i zupełnie nierealna w relacji do realnych wy-
datków związanych z utrzymaniem dziecka. Nieste-
ty obowiązujący przepis nie zabezpieczył zmiany kry-
terium dochodowego w 2006 r., kiedy uległy zmianie
wysokości niektórych świadczeń rodzinnych.
Trudno nie zauważyć, jak niebezpiecznie kwoty,
o których tu mowa, zbliżyły się do kwoty 447,00zł,
uprawniającej do wsparcia osoby korzystającej z po-
mocy społecznej, a oddaliły się od kryterium docho-
dowego 725,00 zł, funkcjonującego w ustawie z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów. Powstała rażąca dysproporcja między
dziećmi uprawnionymi do świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego, których opiekunowie mogą osiągać
znacznie wyższe dochody i często świadczenia w wy-
60
sokości przekraczającej jakąkolwiek sumę świad-
czeń rodzinnych.
Matka z 1 dzieckiem uprawnionym do alimentów
w wysokości 500,00 zł miesięcznie, których egzekucja
jest bezskuteczna, zarabiająca 700,00 zł miesięcznie,
otrzyma na dziecko świadczenie z funduszu alimen-
tacyjnego w wysokości zasądzonych alimentów i nie
rozliczy się z dochodu ojca dziecka zobowiązanego do
alimentacji, nawet jeśli razem wychowują dziecko.
Rodzina, w skład której wchodzi mama, tata i dziec-
ko nieuprawnione do alimentów, utrzymująca się z
dochodu 1000,00 zł miesięcznie, otrzyma jedynie
48,00 zł na miesiąc.
Należy zatem wprowadzić do ustawy o świadcze-
niach rodzinnych sprawiedliwe i racjonalne uregulo-
wanie, które już w tym roku zrówna szansę dzieci
bez względu na to, w jakich rodzinach są wychowy-
wane, i zapewni, że co trzy lata kwota ta będzie nie
tylko podlegała weryfikacji, ale także będzie walory-
zowana, ponieważ okres niemal pięciu lat bez zmiany
w tej kwestii powoduje, iż dotychczasowe przepisy
wydają się w niewystarczający sposób zabezpieczać
rodziny otrzymujące świadczenia rodzinne i ubiega-
jące się o tę pomoc.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
zapytanie:
Czy ministerstwo zamierza podjąć inicjatywę ma-
jącą na celu ewentualną nowelizację ustawy w przed-
stawionym powyżej zakresie?
Z poważaniem
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9454)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych, tj. zmiany
sposobu przyznawania zasiłku
pielęgnacyjnego
Zgodnie z ustawą z 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz.
992, z późn. zm.) zasiłek pielęgnacyjny przyznaje się
w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających
z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej oso-
by w związku z niezdolnością do samodzielnej egzy-
stencji niepełnosprawnemu dziecku lub osobie nie-
pełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia, jeżeli
legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu nie-
pełnosprawności oraz osobie, która ukończyła 75 lat.
Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje także osobie nie-
pełnosprawnej w wieku powyżej 16 roku życia legi-
tymującej się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu
niepełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność po-
wstała w wieku do ukończenia 21 roku życia. Zasiłek
pielęgnacyjny nie przysługuje m.in. osobie uprawnio-
nej do dodatku pielęgnacyjnego. W przypadku usta-
lania prawa do zasiłku pielęgnacyjnego prawo ustala
się na czas nieokreślony, chyba że orzeczenie o nie-
pełnosprawności lub orzeczenie o stopniu niepełno-
sprawności zostało wydane na czas określony. W tym
przypadku prawo do zasiłku pielęgnacyjnego ustala
się do ostatniego dnia miesiąca, w którym upływa
termin ważności orzeczenia.
Bliźniaczym świadczeniem jest dodatek pielę-
gnacyjny, który przysługuje osobie uprawnionej do
emerytury lub renty (z tytułu niezdolności do pracy
lub rodzinnej), jeżeli osoba ta została uznana za cał-
kowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej
egzystencji albo ukończyła 75 lat życia. Świadczenie
to jest wypłacane przez Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z funduszu ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.
353, z późn. zm).
Sensem tego typu uregulowań prawnych jest głę-
bokie przekonanie o konieczności niesienia pomocy
chorym w zaspokajaniu ich podstawowych potrzeb
życiowych, zatem zasiłek pielęgnacyjny jest świad-
czeniem, które ma zabezpieczyć część potrzeb osób
niepełnosprawnych oraz osób w podeszłym wieku,
osób chorych oraz starszych, często bezradnych, któ-
re mamy obowiązek chronić w sposób szczególny.
Niestety dość często zdarza się, iż właśnie te osoby
muszą zwracać rodzinne świadczenie opiekuńcze
(wraz z ustawowymi odsetkami) z uwagi na zbieg
prawa do zasiłku pielęgnacyjnego i dodatku pielęgna-
cyjnego wypłacanego przez Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Osoba, która jest uprawniona do emerytu-
ry lub renty (z tytułu niezdolności do pracy lub ro-
dzinnej) i kończy 75 lat, z urzędu otrzymuje z Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych dodatek pielęgnacyjny,
natomiast brak w ustawie o świadczeniach rodzin-
nych przepisu, który pozwala na zabezpieczenie tego
momentu i niewypłacanie przyznanego już zasiłku
pielęgnacyjnego bez przeprowadzenia skomplikowa-
nego postępowania administracyjnego. Najczęściej
jest on już przyznany na stałe z uwagi na liczne prze-
wlekłe schorzenia związane z wiekiem starczym.
Osoby w podeszłym wieku wzywane są do spłaty tego
długu, przeżywają niepotrzebny stres i muszą zmie-
rzyć się z wszelkimi utrudnieniami, by dotrzeć w celu
wyjaśnienia sprawy do obu organów wypłacających
bliźniacze świadczenia. Konieczne jest wprowadzenie
ograniczenia, które pozwoli osobom uprawnionym do
rent i emerytur przyznawać zasiłek pielęgnacyjny do
miesiąca poprzedzającego ukończenie 75 roku życia,
tak aby po przyznaniu im z urzędu dodatku nie za-
chodziła sytuacja nienależnie pobranych świadczeń.
Jednocześnie należy wprowadzić konieczność wery-
fikacji przez oba organy wypłacające te świadczenia,
tj. jeśli osoba uprawniona do renty z tytułu niezdol-
ności do pracy albo renty rodzinnej ubiega się zasiłek

lub dodatek, to ZUS i organ wypłacający zasiłek pie-
lęgnacyjny występują o potwierdzenie, czy świadcze-
nia się nie powielą. Nie można tym obowiązkiem ob-
ciążać osób niepełnosprawnych. Należy także zapo-
biec sytuacji, w której współmałżonek, który otrzy-
muje prawo do renty rodzinnej i dodatek pielęgnacyj-
ny z uwagi na wiek lub stan zdrowia, ma dług z
uwagi na zbieg świadczeń i mimo już wyjątkowo
trudnej sytuacji życiowej musi oddać zasiłek pielę-
gnacyjny z odsetkami.
W przypadku orzeczeń na stałe organ przyznają-
cy zasiłek powinien zbadać uprawnienia osoby wnio-
skującej do emerytury i renty oraz dodatku pielęgna-
cyjnego, a następnie przyznać zasiłek do miesiąca
poprzedzającego 75 rok życia lub na stałe, bądź też
odmówić świadczenia. W przypadku orzeczeń termi-
nowych należy sprawdzić uprawnienia osoby wnio-
skującej do emerytury i renty, a następnie zdecydo-
wać, czy przyznać zasiłek do miesiąca poprzedzają-
cego 75 rok życia, do ostatniego dnia miesiąca, w
którym upływa termin ważności orzeczenia, lub od-
mówić go.
Należy do minimum ograniczyć możliwość zbiegu
tych świadczeń, ponieważ ich celem ma być pomoc, a
nie dostarczanie dodatkowych problemów i utrud-
nień tym, dla których kłopotliwe bywają wszelkie
czynności zmierzające do zabezpieczenia samodziel-
nej egzystencji.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
zapytanie:
Czy ministerstwo zamierza podjąć inicjatywę ma-
jącą na celu ewentualną nowelizację ustawy w przed-
stawionym powyżej zakresie?
Z poważaniem
Poseł Danuta Pietraszewska
Ruda Śląska, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9455)
do ministra zdrowia
w sprawie zmiany zasad przeprowadzania
refundowanych badań mammograficznych
Program profilaktyki raka piersi u kobiet daje
możliwość skorzystania z bezpłatnych badań mam-
mograficznych. Zgodnie z określonymi w nim zasa-
dami badania przesiewowe co 2 lata mogą wykony-
wać kobiety do 69. roku życia.
Określenie górnej granicy wieku uprawniającej do
bezpłatnego skorzystania z badań wyklucza tym sa-
mym wszystkie te panie, które ukończyły już 69 lat,
a mimo to chciałyby skorzystać z badań.
Wprowadzenie takiej zasady jest dla nich nie-
zmiernie krzywdzące. Bowiem po przekroczeniu gra-
61
nicy wieku 70 lat czują się z tego powodu dyskrymi-
nowane. Pomimo to, że płaciły i nadal płacą składkę
ubezpieczenia zdrowotnego, to właśnie ze względu
na osiągnięty wiek odmawia się im prawa do uczest-
nictwa w programie bezpłatnych badań. Badania,
jeśli chcą, mogą wykonać jedynie odpłatnie.
Zatem uprzejmie prosimy Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi, dlaczego Ministerstwo Zdrowia wy-
raziło zgodę na wyłączenie z „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych” osoby starsze.
Jakimi przesłankami kierowano się, podejmując taką
decyzję? Wreszcie czy ministerstwo rozważy możli-
wość zniesienia tych dyskryminujących starsze osoby
ograniczeń? A jeśli tak, to kiedy przestaną one obo-
wiązywać?
Z wyrazami szacunku
Posłanki Joanna Skrzydlewska
i Beata Bublewicz
Łódź, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9456)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie polskich elektrowni wiatrowych
Szanowny Panie Premierze! Rozwijanie energe-
tyki opartej na źródłach odnawialnych jest jednym z
kluczowych zadań stojących w najbliższych latach
przed Polską. Świadomość, iż inwestycje w OŹE są
dalece kosztochłonne, sprawia, że pozyskanie inwe-
storów gotowych do podjęcia ww. projektów jest zde-
cydowanie utrudnione. Zadaniem rządu jest jednak
stwarzanie wszelkich możliwych rozwiązań i zachęt
sprzyjających rozwojowi tego ważnego sektora ener-
getycznego.
W ostatnich dniach do wiadomości opinii publicz-
nej dotarła informacja o pracach prowadzonych w
Ministerstwie Infrastruktury, których efektem może
być wprowadzenie niekorzystnych zmian w obszarze
opodatkowania inwestycji związanych z energetyka
wiatrową. Chodzi o zmianę sposobu określania za-
kresu inwestycji podlegającego opodatkowaniu. Do-
tychczas podatek od nieruchomości właściciele elek-
trowni wiatrowych płacili jedynie od elementów sta-
nowiących podstawę wiatraka, podczas gdy przed-
miotowa zmiana miałaby wprowadzać konieczność
odprowadzania podatku od całości inwestycji. W sy-
tuacji zaistnienia nowych przepisów budowanie elek-
trowni wiatrowych stanie się nieopłacalne.
Bardzo proszę Pana Premiera o odpowiedź, czy
prace nad opisaną powyżej zmianą faktycznie są pro-
wadzone, a także czy Pan Premier nie obawia się, że
62
jej wprowadzenie doprowadzi do zaprzestania budo-
wy w naszym kraju nowych, bardzo potrzebnych i
pożądanych elektrowni wiatrowych.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9457)
do ministra zdrowia
w sprawie czasu oczekiwania na zabiegi
rehabilitacyjne
Szanowna Pani Minister! Szybkie przystąpienie
do zabiegów rehabilitacyjnych ma kluczowe znacze-
nie dla przywracania pacjenta do pełnej sprawności.
Dotyczy to szczególnie schorzeń neurologicznych i
ortopedycznych, zwłaszcza tych o charakterze ura-
zowym. Pacjent, u którego wcześnie zastosuje się re-
habilitację, ma szanse na powrót do pełnej sprawno-
ści. Wynika to z faktu, iż nie następują zmiany po-
urazowe, które przy późnym podjęciu zabiegów będą
już niemożliwe do skorygowania.
Ta oczywista prawda znana jest wszystkim leka-
rzom, którzy od lat usilnie zabiegają o skrócenie cza-
su oczekiwania przez pacjentów na zabiegi rehabili-
tacyjne. Leczenie szpitalne stanowi bowiem jedynie
początek drogi, którą pacjent musi pokonać, by na
powrót odzyskać pełnię sprawności. Okazuje się jed-
nak, że w Polsce terminy, w jakich pacjent może sko-
rzystać z zabiegów rehabilitacyjnych, w niektórych
placówkach przekraczają okres jednego roku. Taki
odstęp czasu sprawia, że w wielu przypadkach docho-
dzi do nieodwracalnych zmian chorobowych, których
całkowite zniwelowanie jest już niemożliwe.
Podmioty wykonujące zabiegi rehabilitacyjne w
ramach kontraktów z Narodowym Funduszem Zdro-
wia podkreślają jednocześnie, że środki przeznaczane
na oferowane przez nie usługi są zdecydowanie zbyt
niskie, co wymusza rezygnację z niektórych droż-
szych, lecz skuteczniejszych metod przywracania
sprawności pacjentom.
Reasumując, należy zauważyć, że graniczące z
absurdem terminy oczekiwania na zabiegi rehabili-
tacyjne oraz ich ograniczony charakter stawiają nasz
kraj w wyjątkowo niekorzystnym świetle. Jak wyni-
ka z opinii specjalistów, leczenie szpitalne, które od-
bywa się na wysokim poziomie, nie będzie w stanie
przynosić efektów porównywalnych z tymi osiągany-
mi w innych krajach Europy, jeśli w jego następstwie
pacjent nie będzie mógł odpowiednio wcześnie sko-
rzystać z koniecznych zabiegów rehabilitacyjnych.
Proszę Panią Minister o odpowiedź: Jakie działa-
nia zamierza Pani podjąć w celu rozwiązania opisa-
nego wyżej problemu, tak aby polscy pacjenci mieli
prawdziwą szansę na powrót do zdrowia po przeby-
tym urazie lub chorobie?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9458)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie wypowiedzenia
przez Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
porozumienia obowiązującego od 2002 r.
dotyczącego opieki dydaktycznej
nad specjalnością: język angielski
w Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych
w Przemyślu
Uzasadnienie: W dniu 25 marca br. słuchacze III
roku Nauczycielskiego Kolegium Języków Obcych w
Przemyślu zostali poinformowani o wypowiedzeniu
przez Uniwersytet Jagielloński w Krakowie porozu-
mienia obowiązującego od 2002 r. w sprawie opieki
dydaktycznej nad specjalnością: język angielski w
ww. kolegium. Jak wynika z treści listu rektora UJ,
porozumienie zostaje wypowiedziane z dniem 30
września 2009 r., co stoi w sprzeczności z postano-
wieniami końcowymi ww. dokumentu, mówiącymi o
możliwości złożenia pisemnego wypowiedzenia poro-
zumienia w terminie 9 miesięcy przed rozpoczęciem
kolejnego roku akademickiego.
Słuchacze wystąpili już z apelem do rektora UJ o
umożliwienie im przystąpienia do egzaminu licen-
cjackiego, bowiem naukę na III – ostatnim – roku
rozpoczęli od początku października 2008 r., w okre-
sie obowiązywania ww. porozumienia. UJ natomiast,
pomimo objęcia kolegium opieką dydaktyczną w bie-
żącym roku, odmawia jednak przeprowadzenia egza-
minów licencjackich słuchaczom III roku, co wnio-
skodawcy odbierają jako rzecz niezwykle krzywdzącą
i uniemożliwiającą im zakończenie nauki w trybie
przewidzianym we wspomnianym porozumieniu z
UJ. Słuchacze mają nadzieję na takie rozwiązanie
problemu, które umożliwiłoby im, jako studentom
ostatniego roku, ukończenie nauki w trybie przewi-
dzianym zawartymi wcześniej porozumieniami.
Wobec powyższego uprzejmie proszę o podjęcie
możliwie szybkich działań i znalezienie rozwiązania,
które nie stałoby w sprzeczności z obowiązującymi
przepisami prawa, lecz prowadziłoby do pozytywnego
dla słuchaczy rozwiązania niniejszej sprawy.
— Jak ministerstwo pragnie rozwiązać opisany
powyżej problem?

— Czy w tej kwestii prowadzone są już jakieś
działania? Jeżeli tak, to jakie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Rynasiewicz
Leżajsk, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9459)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie emisji w telewizji oraz innych
mediach reklam szkodliwych produktów
spożywczych
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
z prośbą o zainteresowanie się rosnącym problemem
otyłości wśród polskich dzieci. Wśród polskich nasto-
latków (13–15 lat) nadwagę ma 9%, a otyłych jest
4,5% (ich waga przekracza 120% normy). Wpływ na
taki stan rzeczy mają m.in. reklamy zarówno te emi-
towane w telewizji i radiu, jak również pojawiające
się w prasie, Internecie czy na billboardach. Nama-
wiają do zakupu chipsów, batoników słodkich napo-
jów itd. Ponieważ wiemy, że dzieci i młodzież są gru-
pą niezwykle podatną na wpływy reklam (jak poka-
zały niejedne badania, to właśnie ta grupa konsu-
mencka znacznie bardziej wierzy w treści przekazy-
wane przez reklamy niż reszta badanych), należało-
by pracować nad ograniczeniem liczby reklam nie-
zdrowych produktów bądź pewnymi regułami, które
musiałyby one spełniać zanim nadadzą się do emisji.
Proszę zwrócić uwagę, że w reklamach nikt nie jest
otyły lub chory z powodu ilości zjadanych słodyczy,
wręcz przeciwnie – słodycze są źródłem szczęścia ro-
dziny, posiadania wielu znajomych. Nigdy natomiast
nie znajdziemy informacji, czym grozi ich nadmierne
spożywanie, a przecież otyłe dzieci coraz częściej cier-
pią na choroby związane z niewydolnością układu
krążenia, cukrzycę czy astmę.
Oczywiście samo stworzenie regulacji dotyczą-
cych nie rozwiąże coraz to poważniej przybierającego
na sile problemu, może jednak pociągnąć za sobą ko-
lejne inicjatywy dążące do zahamowania procesu
zwiększającej się liczby otyłych osób.
Na koniec zwracam uwagę, że wiele państw pra-
cuje nad podobnymi ustawami, w Szwecji natomiast
takie prawo już obowiązuje.
Proszę Pana Ministra o przygotowanie rozwiąza-
nia tej sprawy.
Z poważaniem
Poseł Jan Rzymełka
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2009 r.
63
Interpelacja
(nr 9560)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji budowy autostrady A1
na odcinku Nowe Marzy – Toruń
Szanowny Panie Ministrze! W sierpniu 2008 r.
uczestniczył Pan w uroczystości wbicia symbolicznej
pierwszej łopaty budowy odcinka autostrady A1
Nowe Marzy – Toruń. Umowa koncesyjna z firmą
Gdańsk Transport Company (GTC) została podpisa-
na we wrześniu 2008 r., zaś umowy na finansowanie
– 12 grudnia 2008 r. Jednak do dziś prasa ani konce-
sjonariusz na własnej stronie internetowej nie poda-
li, że rozpoczęły się właściwe roboty budowlane (w
odróżnieniu od symbolicznego wbicia łopaty). Prace
te miały się rozpocząć na wiosnę 2009 r.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na pytania:
1. Czy GTC posiada ważne zezwolenie na realiza-
cję inwestycji drogowej, dotyczące tego odcinka?
2. Czy podtrzymuje Pan obietnicę zakończenia
budowy odcinka A1 z Nowych Marz do Torunia do
końca 2011 r.?
3. W przypadku gdyby dokonał Pan urealnienia
prognoz, proszę podać realistyczny termin oddania
do ruchu wspomnianej drogi.
Z wyrazami szacunku
Poseł Aleksandra Natalli-Świat
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9461)
do ministra środowiska
w sprawie szkód, jakie wyrządzają wilki
i bobry, oraz potrzeby opracowania planu
przesiedlania lub odławiania tych zwierząt
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
w sprawie szkód, jakie wyrządzają mieszkańcom
Podkarpacia i, jak mniemam, nie tylko Podkarpacia
wilki i bobry. Jak wiadomo, są to zwierzęta objęte
ścisłą ochroną i pamiętamy, że nie tak dawno były
gatunkami zagrożonymi w naszym kraju. Dziś mamy
jednak diametralnie inną sytuację, populacje tych
zwierząt rozrosły się ponad możliwości ekosystemów,
które pierwotnie miały zamieszkiwać. Otrzymuję
szereg sygnałów od mieszkańców i włodarzy Podkar-
pacia o szkodach, jakie wyrządzają te zwierzęta.
Wilki w części południowo-wschodniej naszego
pięknego regionu atakują już nie tylko zwierzęta
64
hodowlane, w których rokrocznie odnotowywane są
coraz większe straty, ale wkraczają również na te-
reny zagród wiejskich i atakują przebywające tam
zwierzęta oraz zagrażają mieszkającym tam lu-
dziom. Jest to sytuacja, z którą nie można się zgo-
dzić i biernie oczekiwać na moment, gdy dojdzie do
jakiejś tragedii.
Nie mniej istotne są problemy ze zbyt dużą popu-
lacją bobrów, ponieważ obecnie mamy sytuację, że
bobry stały się na terenie naszego województwa zwie-
rzęciem pospolitym i można je spotkać już nie tylko
w każdej rzece czy strumieniu, ale i w kanałach me-
lioracyjnych. Poprzez swoją działalność podtapiają
szereg pól uprawnych oraz łąk i niszczą drzewostan
na wielu znacznych obszarach, a co najbardziej istot-
ne, niszczą urządzenia przeciwpowodziowe (wały na
rzekach i potokach). Dziś nikt nie monitoruje wiel-
kości populacji tych zwierząt i nie podejmuje stoso-
wanych działań, aby zapobiegać szkodom, jakie wy-
rządzają, co w moim przekonaniu jest błędem.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo podejmie kroki zmierzające
do opracowania planu przesiedlania lub odławiania
zwierząt, które swoją działalnością powodują znacz-
ne straty?
2. Czy podejmowane są działania mające na celu
określenie, jak wielkie populacje wilka i bobra mogą
zamieszkiwać tereny naszego województwa i jakie
kroki będą podejmowane w celu kontroli wielkości
tych populacji?
3. Czy przywrócone zostaną odszkodowania dla
samorządów lokalnych za szkody wyrządzone przez
bobry?
4. Czy podejmowane są prace nad systemem od-
szkodowań finansowych uwzględniających straty
spowodowane przez zwierzęta prawnie chronione?
5. Czy objęte zostaną systemem ubezpieczeń zwie-
rzęta niehodowlane?
Kreślę wyrazy szacunku
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9462)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zasad umieszczania w domach
opieki społecznej osób dotkniętych chorobą
psychiczną
Szanowny Panie Ministrze! W ciągu ostatnich
kilku miesięcy zgłaszane są mi, jako członkowi Ko-
misji Sprawiedliwości i Praw Człowieka, uwagi doty-
czące ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. (Dz. U. z 1994 r.
Nr 111, poz. 535, z późn. zm.) w części dotyczącej
umieszczania osób dotkniętych chorobą psychiczną
w domach opieki społecznej. Wątpliwości budzi głów-
nie art. 39 w związku z art. 38 przywołanej ustawy.
Przewiduje on, że osoba, która na skutek choroby
psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest
zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życio-
wych i nie może korzystać z opieki innych osób oraz
potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz nie wymaga
leczenia szpitalnego, może zostać postanowieniem
sądu umieszczona w domu opieki społecznej nawet
wtedy, gdy nie wyraża na to zgody lub brak jest zgo-
dy przedstawiciela ustawowego. Należy przy tym za-
uważyć, że osoba taka faktycznie pozbawiana jest
wolności na mocy postanowienia sądu rejonowego
wydawanego w postępowaniu nieprocesowym wsz-
czętym na wniosek organu pomocy społecznej.
Często zdarza się, że osoba umieszczana w domu
opieki społecznej nie jest reprezentowana przez pro-
fesjonalnego pełnomocnika. Należy przy tym zauwa-
żyć, że orzeczenie w takiej sprawie może powodować
umieszczenie człowieka na całe życie w zamkniętym
zakładzie. Ważne więc, by w tak doniosłych sprawach
orzeczenie zapadało przy zastosowaniu wszystkich
zasad, które przewiduje nasz system prawny w celu
zagwarantowania rzetelności procesu.
Z relacji osób, które się do mnie zgłaszają podczas
dyżurów poselskich, wynika, że instytucja ta jest
dość często nadużywana i stosowana wobec osób,
które ze względu na wiek są nieporadne, ale nie są
chore psychicznie. Często zdarza się również, że w
domach opieki społecznej na podstawie art. 39 usta-
wy o ochronie zdrowia psychicznego umieszczane są
osoby dotknięte chorobą alkoholową. Kluczową prze-
słanką przy stosowaniu art. 39 wymienionej ustawy
powinna być choroba psychiczna osoby umieszczanej,
albowiem umieszczenie osoby zdrowej pomiędzy oso-
bami faktycznie dotkniętymi chorobą psychiczną
może doprowadzić do bardzo negatywnych konse-
kwencji.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy w postępowaniu przed sądem w sprawie
stwierdzenia potrzeby przyjęcia danej osoby do domu
pomocy społecznej osobie, wobec której toczy się po-
stępowanie, powinien obligatoryjnie przysługiwać z
urzędu profesjonalny pełnomocnik?
2. Czy w ocenie Pana Ministra racjonalne jest, że
w tak doniosłych sprawach orzeka jeden sędzia sądu
rejonowego?
3. Czy przesłanki zawarte w art. 38 i 39 ww. usta-
wy są dostatecznie doprecyzowane?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 6 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9463)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie likwidacji abonamentu
radiowo-telewizyjnego
Szanowny Panie Ministrze! W trakcie prac doty-
czących opłat abonamentowych pojawiła się propo-
zycja, aby ów abonament zastąpić finansowaniem z
wpływów z podatku VAT wypracowanego przez sek-
tor medialny. O przydziale środków będzie decydo-
wała Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji. System
licencjonowania może doprowadzić do poddania me-
diów presji finansowej.
Środki pieniężne przekazywane mediom będą po-
chodziły z podatku VAT, wpłacanego do budżetu
przez sektor medialny. Środki te zostaną przydzielone
mediom poprzez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji.
To ona ma udzielać licencji na produkcję i emisję pro-
gramów misyjnych. O licencję, a co za tym idzie – pu-
bliczne fundusze będą mogły starać się nie tylko stacje
publiczne, ale także komercyjne. Takie rozwiązania
zawiera projekt nowej ustawy medialnej.
Jednym z najistotniejszych rozwiązań propono-
wanych w projekcie ustawy o zadaniach publicznych
w dziedzinie usług medialnych jest wprowadzenie
tzw. licencji programowej, której udzielać ma Krajo-
wa Rada Radiofonii i Telewizji na okres dwóch lat.
Licencja programowa zawierać będzie wykaz zadań
powierzonych dostawcy usług medialnych w ramach
poszczególnych programów. Określi też wielkość
środków finansowych przeznaczonych na wykonanie
zadań określonych w konkretnej licencji. Licencje
programowe staną się głównym elementem kontrak-
tów między nadawcami publicznymi a Krajową Radą
Radiofonii i Telewizji. Będą uszczegółowieniem za-
dań nadawców, a zarazem elementem kontroli i spo-
łecznego rozliczania się nadawców z nałożonych za-
dań. Niestety, system licencjonowania ma także złe
strony. Jeśli system zostanie mocno związany z upo-
litycznionym dysponentem, zmieni się niewiele poza
gwarantowaniem bardzo szerokiego pola do działa-
nia pewnym nadawcom i ograniczania aktywności
innych.
O przyznanie licencji, a więc środków publicz-
nych, będą mogli się ubiegać nie tylko nadawcy pu-
bliczni, ale i komercyjni. Krajowa Rada Radiofonii i
Telewizji ma przyznawać je w drodze konkursu. Przy
niej ma funkcjonować 15-osobowa rada programowa,
do której będzie należało wyrażanie opinii o progra-
mach finansowanych ze środków publicznych. Podział
środków pozostanie więc w rękach KRRiT, której
członkowie zostaną dobrani z politycznego klucza.
Rada programowa – podobnie jak obecnie działa-
jące rady programowe – będzie jedynie wyrażać opi-
nie. Decyzję i tak w konsekwencji podejmie Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji.
65
Projekt przewiduje też utworzenie 16 regional-
nych spółek telewizyjnych i 17 radiowych. Likwidacji
w związku z tym ulegną dotychczasowe oddziały te-
renowe Telewizji Polskiej Spółka Akcyjna i oddziały
Polskiego Radia. Nowe spółki mają być niezależne
organizacyjnie i finansowo od nadawców ogólnopol-
skich. Zdaniem ekspertów, wprowadzenie powyż-
szych zmian w organizacji oznacza kompletne rozbi-
cie potencjalnej niezależności ośrodków regional-
nych, nie przysłuży się też tworzeniu społeczeństwa
obywatelskiego, w czym regionalne i lokalne media
powinny mieć duży udział.
Mając na uwadze powyższe uwagi, kieruję do
Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy działania Krajowej Rady Radiofonii i Tele-
wizji w kwestii udzielania tzw. licencji programowej
nie grożą nadmiernym upolitycznieniem, a co za tym
idzie, ograniczaniem możliwości wydania takiej li-
cencji nadawcom komercyjnym?
2. Czy likwidacja terenowych oddziałów Telewizji
Polskiej i Polskiego Radia jest konieczna?
3. Jaki jest cel powołania regionalnych spółek te-
lewizyjnych i radiowych?
4. Czy i jakie oszczędności dla budżetu państwa
przyniesie powołanie tych spółek?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9464)
do ministra finansów
w sprawie ulg podatkowych
Szanowny Panie Ministrze! Podatnicy coraz czę-
ściej sygnalizują konieczność wprowadzenia ulgi
związanej z oszczędzaniem na emeryturę oraz po-
wszechnej ulgi na zakup leków – jak wynika z sondy
„Gazety Prawnej”.
Ulgi podatkowe cieszą się dużą popularnością
wśród podatników. Z internetowej sondy wynika, że
podatnicy chcieliby otrzymać ulgę związaną z oszczę-
dzaniem na cele emerytalne, ulgę na zakup leków, a
także ulgę remontową. Dane z sondażu obrazują, co
jest dla Polaków priorytetem: zdrowie, rodzina, wła-
sny kąt, zapewnienie bytu. Szczególnie interesująca
wydaje się ulga na zakup leków – tu podatnicy życzy-
liby sobie czegoś powszechniej dostępnego niż obecna
ulga rehabilitacyjna. Wobec nie najlepszej kondycji
polskiej służby zdrowia warto, by ustawodawca za-
stanowił się nad zmodyfikowaniem tej ulgi. Podatni-
cy chcieliby również powrotu ulgi edukacyjnej bądź
opracowania nowej ulgi wspierającej edukację.
66
W polskim systemie podatkowym można zauwa-
żyć powtarzającą się prawidłowość, kiedy po okresie
likwidacji ulg następuje proces ponownego wprowa-
dzania ich do systemu. Według Łukasza Strzelca,
doradcy podatkowego, menedżera w Ernst & Young,
obecnie jesteśmy na etapie, kiedy po likwidacji wielu
ulg w PIT podatnicy zaczynają tęsknić za ponownym
rozszerzeniem ich katalogu.
Jest sprawą naturalną, że jeśli określona ulga jest
dostępna, to podatnicy starają się z niej korzystać
tak, aby obniżyć swoje zobowiązania. Jest oczywiste,
że podatnicy chcą nowych ulg, które mogą przynieść
konkretne korzyści ich gospodarstwom domowym.
Ulgi nie są – jak często jest to interpretowane –
dla najbiedniejszych. Ulga wiąże się zazwyczaj naj-
pierw z koniecznością poniesienia wydatków. Aby je
zrealizować, trzeba mieć środki. Deklaracje co do
oczekiwań w zakresie ulg niekoniecznie idą w parze
z rzeczywistymi finansowymi możliwościami ich wy-
korzystania. Pokazuje to choćby konstrukcja istnie-
jącej ulgi na dzieci. Poza tym na wprowadzenie bądź
przywrócenie przynajmniej niektórych ze wspomnia-
nych ulg raczej nie można liczyć, gdyż zwyczajnie nie
ma na to warunków budżetowych. Ktoś bowiem mu-
siałby sfinansować ograniczenie wpływów z PIT.
Zdaniem ekspertów droga do konstrukcji racjo-
nalnego podatku dochodowego nie prowadzi przez
mnożenie ulg, lecz przez jak najdalej idące uprasz-
czanie systemu i obniżanie stawek. Ich zdaniem każ-
da nowa ulga to dodatkowe komplikacje. To, nad
czym warto faktycznie się zastanowić, to ewentualne
premiowanie, zachęta podatkowa do oszczędzania na
emeryturę, przy czym w tym konkretnym przypadku
nie wolno pominąć rzeszy podatników prowadzących
indywidualną działalność gospodarczą, podpowiada
Katarzyna Bieńkowska.
Praktyka innych państw pokazuje, że ulgi zwią-
zane z oszczędzaniem na przyszłą emeryturę obowią-
zują w wielu innych systemach podatkowych i w
większości przypadków cieszą się zasłużonym powo-
dzeniem. Wydaje się, że również w Polsce, gdzie prze-
widywania dotyczące przyszłych wypłat emerytal-
nych z ZUS i OFE nie pozostawiają złudzeń co do ich
wysokości, ze wspomnianej ulgi skorzystałoby wielu
podatników.
Mając na uwadze szerokie zainteresowanie podat-
ników sprawą ewentualnych ulg w ww. zakresie, kie-
ruję do Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy resort rozważy możliwość wprowadzenia
ulgi związanej z oszczędzaniem na emeryturę oraz
powszechnej ulgi na zakup leków?
2. Kiedy możliwe będzie ewentualne wprowadze-
nie ww. ulg?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9465)
ministra finansów
oraz
ministra infrastruktury
w sprawie barier prawnych związanych
z przerejestrowaniem pojazdu nabytego
za granicą
Szanowny Panie Ministrze! Kuriozalny problem,
z jakim zwracam się do Pana Ministra, dotyczy dość
powszechnej sytuacji. Chodzi mianowicie o fakt, kie-
dy obywatel polski, przebywający za granicą dłużej
niż 6 miesięcy, posiada mienie ruchome, np. własny
samochód, który nie jest zarejestrowany w kraju. Po
powrocie do Polski, chcąc ów samochód przerejestro-
wać tak, aby mógł on otrzymać polskie dokumenty,
napotyka na poważne bariery prawne.
Jeżeli w urzędzie celnym obywatel polski powra-
cający z zagranicy chciałby samochód zakwalifiko-
wać jako tzw. mienie przesiedleńcze, potrzebuje do
tego celu stosowne zaświadczenie o wymeldowaniu z
miejsca zamieszkania trwającego dłużej niż 6 mie-
sięcy poza krajem. Z powyższego wynika absurdalny
wniosek, że w celu umożliwienia przerejestrowania
pojazdu należy wymeldować się z lokalu mieszkalne-
go za granicą, nawet jeśli ów lokal mieszkalny stano-
wi jego własność, podczas gdy w Polsce też posiada
on nieruchomość lub mieszkanie, w którym chciałby
zamieszkiwać przez kolejne lata. Według przepisów
prawa unijnego, powracając z zagranicy, obywatel
polski zobligowany jest zameldować się na pobyt w
Polsce. Również samochód, który będzie eksploato-
wany w kraju, musi być w Polsce zarejestrowany.
Niestety, wg urzędu celnego bez wymeldowania z po-
bytu za granicą samochód ten nie może zostać zakla-
syfikowany do tzw. mienia przesiedleńczego.
Alternatywnym wyjściem z powyższej sytuacji
jest możliwość uiszczenia opłaty akcyzowej, której
wysokość ustalana jest na podstawie wartości samo-
chodu. Opłata akcyzowa jest jednakże wysoce nieko-
rzystna dla potencjalnego właściciela pojazdu, bo-
wiem stanowi ona dla niego dodatkowy koszt; wła-
ściciel auta nie sprowadza go bowiem z zagranicy, ale
tam go nabył wcześniej i chce jedynie zarejestrować
ponownie w Polsce.
Ponieważ zaistniała sytuacja wydaje się być pato-
wa: zainteresowany bowiem albo musi okazać doku-
ment stwierdzający wymeldowanie z miejsca za-
mieszkania za granicą, albo musi zapłacić podatek
akcyzowy od wartości samochodu, kieruję do Pana
Ministra następujące zapytanie:
1. Czy w celu przerejestrowania samochodu naby-
tego za granicą konieczne jest do jego przerejestro-
wania w Polsce zaświadczenie o wymeldowaniu z
miejsca pobytu za granicą?
2. W jaki najprostszy sposób możliwe jest przere-
jestrowanie pojazdu nabytego za granicą do Polski,

jeśli obywatel polski przebywał za granicą dłużej niż
6 miesięcy, a obecnie zamierza pozostać w kraju?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9466)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie odpracowania przez górników
przechodzących na wcześniejszą emeryturę –
honorowych krwiodawców dni wolnych od
pracy, wziętych w celu honorowego oddania
krwi
Szanowna Pani Minister! Problem, z jakim zwra-
cam się do Pani, dotyczy głównie górników zatrud-
nionych pod ziemią, otrzymujących od 1 stycznia
2009 r. decyzje ZUS o możliwości przejścia przez nich
na wcześniejszą emeryturę po 25 latach pracy, ale
dopiero po odpracowaniu tych okresów. Niektórzy
górnicy honorowi dawcy krwi otrzymali już decyzje
ZUS nakazujące im odpracowanie nawet 100 dni.
Jak powiedział Bogusław Ziętek – Lider „Sierpnia
80”, wobec honorowych krwiodawców ZUS stosuje
interpretację przepisów zmuszającą ich do odpraco-
wywania za jeden dzień wolny, w którym oddali krew,
całego miesiąca, w którym ten dzień wolny wzięli,
mimo przepracowania w nim pozostałych dni robo-
czych. Taka wykładnia jest co najmniej niesprawie-
dliwa. „Górnicy oddawali krew na apele, ratując wie-
lokrotnie życie ludzkie, także podczas katastrof i
tragedii, nie tylko na Śląsku. Połowa z oddawanej na
Śląsku krwi pochodziła od nich. Teraz za swoje po-
święcenie mają być karani obowiązkiem odpracowy-
wania całego miesiąca za jeden dzień, który poświę-
cili na ten szczytny cel” – mówił dalej B. Ziętek.
Choć zmiana właściwej ustawy nastąpiła w 2005 r.,
obowiązek odpracowywania takich nieobecności się-
ga czasu pracy od 1991 r. Skutki tego uregulowania
spowodują wydłużenie pracy pod ziemią niektórych
pracowników nawet o kilka lat, sprawiając, że prawo
do przejścia na wcześniejszą emeryturę stanie się dla
nich fikcyjne.
Rzecznik praw obywatelskich na wniosek Związ-
ku Zawodowego „Sierpień 80” zbada decyzję ZUS
nakazującą pracownikom odchodzącym na wcze-
śniejszą emeryturę odpracowywać dni spędzone na
zwolnieniu chorobowym oraz dni wolne wzięte w celu
honorowego oddania krwi.
Równolegle z wnioskiem do RPO o zbadanie od-
powiednich przepisów oraz ich interpretacji przez
67
ZUS organizacje związkowe rozważają możliwość
zwrócenia się do rządu o zmianę absurdalnych prze-
pisów prawa..
Tysiące górników chciało przejść na początku
tego roku na wcześniejsze emerytury, ale nie mogą
tego zrobić. Dlaczego? Bo byli honorowymi dawcami
krwi. Latami oddawali krew, w zamian otrzymując
dzień wolnego na zregenerowanie sił. Teraz okazało
się, że wszystkie te wolne dni muszą odpracować. I
to 18 lat wstecz. „Zostaliśmy oszukani! Koniec z ho-
norowym krwiodawstwem!” – mówi Tadeusz Papro-
ta, górnik w kopalni Jankowice w Rybniku. On sam
planował przejść od stycznia na emeryturę. Należy
mu się, przepracował pod ziemią 25 lat. Tymczasem
nadal co dzień zjeżdża fedrować. „Okazało się, że
mam do odpracowania 146 dni, które dostałem jako
wolne po oddaniu każdorazowo krwi, a oddałem po-
nad 90 litrów krwi i więcej tego nie zrobię, bo mu-
siałbym wtedy tyrać na kopalni do końca życia” –
mówi Tadeusz Paprota. Paprota obawia się, że w
ciągu prawie już 27 lat pracy na dole zdarzały mu się
miesiące, gdy z powodu oddawania krwi nie przepra-
cował wszystkich 22 czarnych dniówek. To oznacza,
że zgodnie z nowymi przepisami będzie musiał odro-
bić nie jeden dzień wolny, a cały miesiąc. „Wygląda
na to, że zostanę na kopalni do końca życia. Z czegoś
przecież muszę utrzymać rodzinę, skoro odmawiają
mi emerytury” – mówi zdenerwowany górnik.
Powodem uzasadnionej irytacji górników są nowe
przepisy emerytalne, na mocy których górnik może
odejść po 25 latach na emeryturę, ale w każdym mie-
siącu musi mieć 22 dni tzw. czarne. Jeśli zabraknie
dnia z powodu wolnego za oddanie krwi, trzeba od-
pracować cały miesiąc. Nowe prawo obowiązuje od
stycznia br. Związki zawodowe interweniowały w
ZUS i w resorcie pracy – dotychczas bez skutku. Choć
gołym okiem widać, że ustawa o krwiodawstwie jest
sprzeczna z ustawą o emeryturach i rentach. Pierw-
sza gwarantuje dzień wolny za oddanie krwi, ale dru-
ga nakazuje taką absencję odpracować.
Efekty tego absurdu już widać. Spółki górnicze
miały przyjąć w tym roku kilka tysięcy pracowników.
Rekrutację wstrzymano, bo w kopalniach nie zwol-
niło się ani jedno miejsce pracy. Niebawem pojawi się
kolejny problem – braku krwi w szpitalach. Rocznie
górnicy oddają honorowo ok. 9 tys. litrów krwi. „Od
początku roku zgłasza się do nas coraz mniej hono-
rowych dawców” – mówi Henryk Świerczyński, wi-
cedyrektor Regionalnego Centrum Krwiodawstwa w
Katowicach.
Tysiące górników, w tym honorowi krwiodawcy,
którzy chcą przejść na emerytury po 25 latach pracy
na dole, jest w szoku. Od stycznia zmieniły się prze-
pisy i muszą odrabiać wszystkie dni chorobowego od
1991 r., a więc 18 lat wstecz. Dla rekordzistów ozna-
cza to nawet trzy lata dodatkowej pracy.
Takiego zamieszania w kopalniach nie było od
dawna. Wielu górników, którzy złożyli w ZUS wnio-
ski o przejście na emeryturę, właśnie dowiaduje się,
że nic z tego. Muszą odrobić wszystkie dni chorobo-
68
wego z wyjątkiem wypadków przy pracy oraz chorób
zawodowych.
Ponieważ trudno jest akceptować – zwłaszcza bez-
pośrednio zainteresowanym – tak absurdalne prze-
pisy prawne, kieruję do Pani Minister następujące
pytania:
1. Czy i kiedy resort planuje zmienić przepisy
prawne, nakazujące górnikom – honorowym krwio-
dawcom odpracowanie dni wolnych przeznaczonych
na oddanie krwi?
2. Jakie racjonalne argumenty przemawiały za
tym, aby wprowadzić w życie tak absurdalne przepi-
sy, które nakazują honorowym krwiodawcom odpra-
cowywanie do emerytury dni wolnych przeznaczo-
nych na oddanie krwi?
3. Czy wprowadzając w życie ww. zmiany, prze-
prowadzono jakąkolwiek kalkulację, o ile mniej li-
trów krwi znajdzie się w banku krwi?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 24 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9467)
do ministra środowiska
w sprawie możliwości nabywania
przez właścicieli ośrodków wypoczynkowych
ziemi najmowanej pośrednio od Dyrekcji
Generalnej Lasów Państwowych
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398,
z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12 poz. 182, z
2005 r. Nr 16 poz. 263, Nr 42 poz. 556, Nr 66, poz.
912, Nr 76 poz. 1062, z 2006 r. Nr 15 poz. 194 oraz z
2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do Pana Macieja No-
wickiego, ministra środowiska, interpelację w spra-
wie możliwości nabywania przez właścicieli ośrod-
ków wypoczynkowych ziemi najmowanej pośrednio
od Dyrekcji Generalnej Lasów Państwowych.
Z informacji, jakie docierają do mojego biura po-
selskiego, a także wniosków i postulatów zgłasza-
nych na spotkaniach i zebraniach wiejskich (np. Zgro-
madzenie Wspólników BS w Stegnie w dniu 17 kwiet-
nia 2009 r.) wynika, iż właściciele ośrodków wypo-
czynkowych umiejscowionych na terenach należą-
cych do Skarbu Państwa, zarządzanych pośrednio
przez DGLP, a bezpośrednio przez nadleśnictwa, nie
mają możliwości nabycia najmowanej ziemi. Sytuacja
taka rodzi wiele problemów, szczególnie dla właści-
cieli ośrodków w zakresie pozyskiwania kredytów,
możliwości ulepszania tych ośrodków czy – w dobie
wzmożonych roszczeń poniemieckich – zabezpiecze-
nia hipotecznego przed utratą majątku.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy, szanując pryncypialną zasadę zachowania
publicznego charakteru i społecznej własności Lasów
Państwowych, rozważa Pan Minister możliwość
ograniczonych i – co ważne, jak się wydaje – społecz-
nie uzasadnionych rozwiązań wychodzących naprze-
ciw oczekiwaniom właścicieli ośrodków wczaso-
wych?
2. Jaka jest obecnie struktura gruntów najmowa-
nych przez ośrodki wczasowe od Lasów Państwo-
wych?
3. Czy problem przedstawiony w interpelacji był
wcześniej sygnalizowany Panu Ministrowi – jeżeli
tak, to jakie było stanowisko resortu w tym wzglę-
dzie?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Cymański
Malbork, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9468)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie możliwości wykupu przez
rolników ziemi, którą aktualnie dzierżawią
Z informacji, jakie docierają do mojego biura po-
selskiego, a także ze zgłaszanych wniosków na spo-
tkaniach i zebraniach wiejskich wynika, że długo-
letni dzierżawcy ziemi od Agencji Nieruchomości
Rolnych nie mają możliwości bezprzetargowego
bądź preferencyjnego wykupu. Dotyczy to również
sytuacji dzierżaw przekraczających okres 15 lat. Ta-
kie rozwiązanie powoduje ryzyko spekulacyjnego
wykupu ziemi przez przypadkowych nabywców
przejmujących grunt, który był uprawiany przez
wiele lat dzierżawy.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Pan Minister rozważa możliwość korekty
zasad sprzedaży ziemi z zasobów ANR w celu stwo-
rzenia preferencji dla długoletnich dzierżawców?
2. Jak dotychczas kształtowała się struktura
sprzedaży gruntów ANR – w szczególności jaką część
sprzedawanych gruntów obejmowali we władanie do-
tychczasowi dzierżawcy?
Poseł Tadeusz Cymański
Malbork, dnia 27 kwietnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 9469)
do ministra finansów
w sprawie podatku ekologicznego
od samochodów
Szanowny Panie Ministrze! Po raz kolejny rząd
sięga do kieszeni właścicieli samochodów, przygoto-
wując podatek ekologiczny, który zastąpi akcyzę.
Planowane opłaty obciążą przede wszystkim milio-
ny użytkowników starych pojazdów. Przedstawicie-
le resortów jak zwykle nabrali wody w usta i nie
komentują tych doniesień. Tymczasem media infor-
mują, że resort finansów posiada już gotowe założe-
nia do projektu ustawy o podatku ekologicznym. W
prasie czytamy, że wysoki podatek dotknie właści-
cieli ponad 15-letnich aut, bowiem w ich przypadku
opłaty sięgną nawet 3 tys. zł rocznie. Najmniejsze
obciążenie dotyczyć będzie kupujących nowe samo-
chody. Podatek ekologiczny będzie wspierać tych,
którzy mają pieniądze i są w stanie kupić nowy sa-
mochód, za co otrzymają jeszcze ponad 30 tys. zł.
Podatek ekologiczny to kolejne obciążenie finan-
sowe kierowców, które nie będzie miało żadnego
przełożenia na działania proekologiczne, podobnie
jak i podatek pobierany przy zakupie auta nie służy
powstawaniu nowych dróg. W przeciwnym wypadku
mielibyśmy już w Polsce wystarczającą ilość auto-
strad i dróg szybkiego ruchu. Podatek ekologiczny
to nic innego, jak kolejny sposób na to, by uderzyć
po kieszeni najbiedniejszych w celu ratowania bu-
dżetu państwa.
W związku z powyższym, proszę o odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy rząd zdaje sobie sprawę z tego, że sięganie
do kieszeni użytkowników starszych samochodów
zmusi wielu z nich do złomowania auta i jednocze-
śnie pozbawi ich możliwości zarobkowania?
2. Dlaczego właściciele samochodów po raz kolej-
ny będą zmuszeni do ratowania budżetu państwa?
3. Czy auta 15-letnie mające instalację gazową
będą zwolnione z podatku ekologicznego?
Z poważaniem
Posłowie Michał Wojtkiewicz
i Marek Polak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9470)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie opłat za świadczenia przedszkoli
publicznych
W myśl art. 6 ustawy o systemie oświaty naucza-
nie i wychowanie w zakresie co najmniej podstawy
69
programowej wychowania przedszkolnego w przed-
szkolach publicznych jest bezpłatne, co stanowi jedną
z cech przedszkola o charakterze publicznym (art. 6
pkt 1 ustawy). Dodatkowo według § 10 ust. 2 pkt 1
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia 21
maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publiczne-
go przedszkola oraz publicznych szkół czas przezna-
czony na realizację podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego jest nie krótszy niż 5 godz.
Stałą praktyką wielu samorządów jest wprowa-
dzanie uchwałami swoich rad tzw. opłaty stałej. Opła-
tą tą obciążani są rodzice dzieci uczęszczających do
przedszkoli publicznych, niezależnie od czasu pobytu
dziecka w przedszkolu czy też liczby zajęć, z których
dziecko korzysta. W mojej ocenie jest to działanie
bezprawne. Opinię taką podzielił choćby Wojewódzki
Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który wyrokiem
z dnia 8 czerwca 2006r., sygn. akt IVSA/Wr 94/06
(opublikowane w NZS 2006/6/113), potwierdził mój
sposób interpretacji art. 6 ustawy o systemie oświa-
ty: Kierując się zasadą ekwiwalentności świadczeń
opłatę za świadczenia przedszkoli publicznych wnosi
się za konkretne świadczenia przekraczające podsta-
wę programową. W ustawie o systemie oświaty nie
przewidziano pojęcia „opłaty stałej”. Uprawnienie
rady gminy obejmuje zatem jedynie ustalenie opłat za
świadczenia prowadzonych przez gminę przedszkoli
publicznych przekraczające podstawę programową.
W związku z powyższym chciałbym zapytać, w
jaki sposób Ministerstwo Edukacji Narodowej upo-
rządkuje zasady wnoszenia opłat za przedszkola pu-
bliczne stosownym rozporządzeniem. Czy MEN spo-
woduje, by rodzice przedszkolaków ponosili opłaty
ekwiwalentne do świadczeń, z których korzystają? Czy
ministerstwo prowadzi rejestr sposobów, w jaki samo-
rządy regulują wnoszenie opłat za przedszkola?
Poseł Wojciech Kossakowski
Ełk, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9471)
do ministra finansów
w sprawie wysokości stawki podatku VAT
na pieluszki jednorazowe dla dzieci
W związku z decyzją Ecofin z dnia 10 marca
2009 r. o nieumieszczaniu na liście produktów pod-
legających preferencyjnej stawce podatku VAT w ra-
mach rewizji dyrektywy 2006/112/EC dotyczącej jed-
norazowych pieluszek dla dzieci – zachodzi obawa, że
powyższe instrumenty podatkowe mogą naruszać
prawo i nie stanowią spójnej ujednoliconej polityki
prorodzinnej w krajach członkowskich UE – i tak:
1. W Polsce środowisko pielęgniarek i położnych
od wielu lat walczy o właściwą klasyfikację podatku
70
VAT na pieluszki jednorazowe oraz ujednolicenie
stawki podatku VAT dla wszystkich rodzajów pieluch
i pieluszek niezależnie od tego, czy są to produkty dla
dzieci, czy dla dorosłych. Nie powinno być żadnych
różnic pomiędzy pacjentami, a pominięcie dzieci w
tym obszarze jest nielogiczne i stwarza okoliczności
naruszenia prawa, gdyż w tym przypadku podważa-
na jest zasada równości podmiotów wobec prawa.
2. W Wielkiej Brytanii i Irlandii od wielu lat sto-
sowana jest zerowa stawka VAT na artykuły dziecię-
ce, natomiast w Luksemburgu obowiązuje stawka
VAT na poziomie 3%. Ostatnia decyzja ministra fi-
nansów dotycząca zakazu stosowania obniżonej
stawki podatku VAT na pieluszki dla dzieci podnosi
koszty utrzymania rodzin o minimum kilkadziesiąt
złotych w skali miesiąca, podczas gdy preferencyjna
stawka podatku VAT na pieluszki jednorazowe w
obecnej wysokości 7% stanowiłaby bezpośrednią po-
moc dla rodziny i stanowiłaby przykład promujący
program prorodzinny, co w przypadku występujące-
go obecnie niżu demograficznego zarówno Polsce, jak
i w UE – ma istotne znaczenie.
Pytania:
W jaki sposób obecny rząd chce kreować politykę
prorodzinną, skoro stosowane są praktyki, udoku-
mentowane wieloma przykładami, wskazujące na
działania odwrotne – skierowane przeciwko rodzi-
nom, szczególnie rodzinom dążącym do posiadania
dzieci?
Proszę o jednoznaczne określenie, czy polityka
rządu w zakresie rodziny w odniesieniu do instru-
mentów finansowych jest polityką natalistyczną, czy
antynatalistyczną.
Jeżeli byłaby to polityka natalistyczna, co w obec-
nej sytuacji demograficznej nie powinno podlegać
dyskusji, to jakie instrumenty finansowe przewidzia-
ne są do wprowadzenia jej w życie (nadmieniam, że
przykład pieluszek wydaje się symptomatyczny dla
omawianego zagadnienia)?
Proszę o merytoryczną i wyczerpującą odpowiedź
w przedmiotowej sprawie, gdyż zobowiązany jestem
do przekazania jej między innymi do Naczelnej Izby
Pielęgniarek i Położnych.
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9472)
do ministra finansów
w sprawie sposobu prowadzenia odpraw
celnych na przejściach granicznych Polski
z Ukrainą
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie informacji w sprawie
sposobu przeprowadzania odpraw celnych na wschod-
niej granicy.
Sytuacja, jaka ma miejsce na drogowych przej-
ściach granicznych na wschodniej granicy Polski, a
szczególnie z Ukrainą, jest nie do zaakceptowania.
Konsekwencje kolejek tworzonych przez sposób pra-
cy polskich celników, tzn. przetrzymywanie opusz-
czających Ukrainę na tzw. pasie ziemi niczyjej przy
wjeździe z kierunku wschodniego na naszej wschod-
niej granicy po polskiej stronie, są fatalne dla całej
gospodarki, szczególnie w dobie kryzysu. Polskie
przedsiębiorstwa nie są w stanie realizować zamó-
wień, a terminy nie są dotrzymywane. Niestety, czę-
sto skutkuje to utratą kontrahentów ewentualnie
płaceniem im kary za nieterminowe dostawy. Jeśli ta
sytuacja będzie trwała dłużej, to eksporterzy poszu-
kają innych sposobów transportu, choćby koleją. Fir-
my nie tylko transportowe zbankrutują. Ten stan
rzeczy ilustruje to, że jesteśmy państwem, które nie
potrafi zorganizować sprawnego funkcjonowania
służb celnych na wschodniej granicy. Unia Europej-
ska na pewno zwróci nam na to uwagę, bo straty
ponoszą też zachodnie firmy transportowe i podmio-
ty gospodarcze. Ten stan rzeczy jest wywołany sposo-
bem pracy polskich służb celnych polegającym na tzw.
strajku włoskim polskich celników. Niedopuszczalne
jest, by Służba Celna pracowała w ten sposób, pragnąc
zwrócić uwagę na swoje postulaty. Należy budować
nowe przejścia graniczne i, jeśli jest taka potrzeba,
zatrudnić więcej celników za godziwe wynagrodzenie.
Nie uciekniemy od wydatków na te cele.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie działania będą podjęte w przedmiotowej
sprawie?
2. Kiedy te działania przybiorą konkretna for-
mę?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Golba
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9473)
do ministra środowiska
w sprawie rodzajów instalacji, których
eksploatacja wymaga zgłoszenia, oraz
wymagań dotyczących zgłoszenia instalacji
wytwarzających pola elektromagnetyczne
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie informacji w sprawie
rodzajów instalacji, których eksploatacja wymaga
zgłoszenia, oraz w sprawie wymagań dotyczących
zgłoszenia instalacji wytwarzających pola elektroma-
gnetyczne.

Projekty rozporządzeń ministra środowiska w
sprawie rodzajów instalacji wytwarzających pola
elektromagnetyczne, których eksploatacja wymaga
zgłoszenia, nie uwzględniają specyfiki pracy licznych
stacji amatorów krótkofalowców w naszym kraju.
Zarówno stacje klubowe, jak i osób prywatnych pra-
cują w znacznie ograniczonym okresie czasowym w
porównaniu ze stacjami komercyjnymi, które pracu-
ją praktycznie przez całą dobę. Przedmiotowe projek-
ty rozporządzeń w proponowanym kształcie postawią
Polskę daleko za krajami, którym staramy się dorów-
nać pod względem porządku prawnego: USA, Japo-
nią, Niemcami. Warto zwrócić uwagę, iż w samym
tylko mieście Tokio funkcjonuje 3–4 razy więcej sta-
cji amatorskich niż w całej Polsce ze wszystkimi tego
skutkami oraz w USA, gdzie 2 mln krótkofalowców
emituje pole elektromagnetyczne. Podobnie sytuacja
ma się z innymi niezawodowymi użytkownikami ete-
ru – głównie posiadacze CB Radia wyrażają zdecydo-
wany sprzeciw wobec proponowanych rozporządzeń.
Nie można w proponowanych rozporządzeniach po-
mijać istotnych różnic pomiędzy różnego rodzaju
podmiotami użytkującymi instalacje emitujące pola
elektromagnetyczne.
Należy wzorem innych krajów opracować oddziel-
ne regulacje prawne dla stacji amatorskich. lub po-
traktować całkowicie stacje amatorskie jako stacje
eksperymentalne (laboratoryjne), gdyż takimi są
istotnie, i zwolnić je z obowiązku kosztownych dla
nich zgłoszeń oraz jednoznacznie odejść od wymo-
gów dokonywania pomiarów dla stacji amatorskich.
Obecne projekty rozporządzeń stawiają pod znakiem
zapytania sens pracy klubów, które wychowują i
kształcą młodych krótkofalowców. Poinformowanie
młodego człowieka pasjonata łączności radiowej, iż
musi spełnić szereg wymogów profesjonalnych i po-
nieść wydatek finansowy na odpowiednie pomiary i
raporty, spowoduje, iż ci ludzie odwrócą się od tego
hobby. Ponadto obecne propozycje uderzą silnie fi-
nansowo w grupę ludzi młodych oraz krótkofalow-
ców starszego pokolenia, a zatem emerytów i renci-
stów. Zarówno młodzi, jak i starsi nie będą w stanie
zrealizować prac wynikających z przedstawionych
projektów rozporządzeń, co może rodzić głębokie
niezadowolenie społeczne z takiego prawa. Warto
dodać, iż krótkofalarstwo było zawsze przez organa
państwowe traktowane jako hobby o wyższej uży-
teczności społecznej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie działania będą podjęte w przedmiotowej
sprawie, aby uwzględnić wymienione propozycje?
2. Kiedy te działania przybiorą konkretna for-
mę?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Golba
Warszawa, dnia 24 kwietnia 2009 r.
71
Interpelacja
(nr 9474)
do ministra zdrowia
w sprawie zagrożeń zabezpieczenia opieki
psychiatrycznej oraz zapewnienia ciągłości
świadczeń przez szpitale psychiatryczne
i oddziały psychiatryczne przy szpitalach
ogólnych
Szanowna Pani Minister! Z zebranych danych
wynika jednoznacznie, iż wszystkie szpitale prowa-
dzące działalność związaną z psychiatrią ponoszą
straty, co stwarza coraz bardziej realną groźbę ogra-
niczenia świadczeń zdrowotnych w tym zakresie.
Przeprowadzone w zakładach opieki zdrowotnej
analizy finansowe miały na celu wyliczenie rzeczy-
wistej relacji pomiędzy ponoszonymi przez szpitale
kosztami leczenia osób z zaburzeniami psychicznymi
a przychodami uzyskiwanymi z Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
Znaczące dysproporcje powodują zadłużanie się
zakładów opieki zdrowotnej, niemożność zapewnie-
nia narzucanych przez NFZ standardów. Wycena
świadczeń poniżej kosztów uniemożliwia spełnienie
wymagań dotyczących zatrudnienia specjalistów. W
związku z taką polityką płatnika następuje zanik
wysokospecjalistycznych świadczeń w podkarpac-
kiej psychiatrii.
W związku z powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy kierowany przez Panią resort dostrzega
zasadność podniesienia poziomu finansowania opieki
psychiatrycznej poprzez zwiększenie wartości punk-
tu do poziomu 11 zł?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia planuje zwiększenie
wyceny punktowej świadczeń do poziomu umożliwia-
jącego spełnienie wymagań Narodowego Funduszu
Zdrowia w przedmiotowej dziedzinie?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9475)
do ministra finansów
w sprawie wyłączenia spod obowiązku ujęcia
w zeznaniach podatkowych PIT 11 dochodów
nieprzekraczających miesięcznie, od tego
samego płatnika, kwoty w wysokości 200 zł,
podlegających opodatkowaniu podatkiem
dochodowym w wysokości 18%
Szanowny Panie Ministrze! Podczas wypełniania
mandatu Posła na Sejm RP trafiają do mnie zgłosze-
72
nia ze strony osób prowadzących działalność arty-
styczną, trenerów, sędziów zawodów sportowych,
uzyskujących przychody, od osób niebędących praco-
dawcami, najczęściej na podstawie umowy zlecenia
bądź umowy o dzieło, w kwocie miesięcznie nieprze-
kraczającej 200 zł od tego samego płatnika.
Zgodnie z treścią art. 30 ust 5a ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.
(Dz. U. Nr 80, poz. 350), przychody ww. osób, okre-
ślone w umowie lub w umowach zawartych z osobą
niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego ty-
tułu, nieprzekraczające miesięcznie od tego samego
płatnika kwoty 200 zł, podlegają opodatkowaniu po-
datkiem w wysokości 18% przychodu.
Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od
osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 80,
poz. 350) wyłącza z obowiązku ujęcia w zeznaniach
podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu po-
niesionej straty w roku podatkowym, dochodów uzy-
skiwanych na podstawie umów jednorazowych w wy-
sokości okresowej w art. 30 ust 5a ww. ustawy.
Prowadzi to do sytuacji, w której płatnik nie ma
obowiązku wystawiania informacji o dochodach i po-
branych zaliczkach na podatek dochodowy PIT 11, a
podatnik nie ma możliwości dokonania stosownych
odliczeń przewidzianych przez ustawę o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, przy uwzględnieniu
przychodów uzyskanych na podstawie art. 30 ust 5a
ww. ustawy.
Biorąc pod uwagę, iż dochody uzyskiwane np.
przez sędziów zawodów sportowych na podstawie jed-
norazowych umów zlecenia mogą stanowić w skali
roku znaczną sumę, brak możliwości ujęcia tych do-
chodów w rocznym zeznaniu podatkowym zgłaszają-
cy uznają za niesprawiedliwe i niezrozumiałe, uwa-
żając, iż zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu
(poniesionej straty) w roku podatkowym powinno
także obejmować przychody uzyskane na podstawie
umów zlecenia zawartych z osobą niebędącą pracow-
nikiem, które nie przekraczają od tego samego płat-
nika kwoty 200 zł miesięcznie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na pytanie: Czy moż-
liwe i zasadne jest wprowadzenie takich zmian w za-
kresie przepisów prawnych ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz.
U. Nr 80, poz. 350), umożliwiających ujęcie przez
płatnika w informacji o dochodach i pobranych za-
liczkach na podatek dochodowy przychodów uzyski-
wanych przez podatnika na podstawie art. 30 ust. 5a
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z
dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 80, poz. 350)?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9476)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zasad ustalania wysokości zasiłku
pielęgnacyjnego przewidzianego w ustawie
o świadczeniach rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Wypełniając mandat
posła na Sejm RP, trafiają do mnie zgłoszenia ze stro-
ny osób, które mają przyznane prawo do zasiłku pie-
lęgnacyjnego, w wysokości określonej przez rozpo-
rządzenie Rady Ministrów w sprawie wysokości do-
chodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się, stano-
wiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny,
oraz wysokości świadczeń rodzinnych z dnia 18 lipca
2006 r. (Dz. U. Nr 130, poz. 903), tj. w kwocie 153,00
zł miesięcznie, która nie podlega waloryzacji.
Zasiłek pielęgnacyjny zgodnie z treścią art. 16
ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28
listopada 2003 r. (Dz. U. Nr 228, poz. 2255) przyzna-
je się w celu częściowego pokrycia wydatków wyni-
kających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy
innej osoby, w związku z niezdolnością do samodziel-
nej egzystencji. Wysokość zasiłku pielęgnacyjnego
jest określona przez wyżej powołane rozporządzenie
Rady Ministrów i jest to kwota stała 153,00 zł, obo-
wiązująca od dnia 01.09.2006 r.
Przewidziane w ustawie o świadczeniach rodzin-
nych z dnia 28 listopada 2003 r. (Dz. U. Nr 228, poz.
2255) ustalanie wysokości zasiłku pielęgnacyjnego
jest w mojej ocenie niekorzystne z uwagi na brak
ustalania jego wysokości w odniesieniu do wskaźnika
waloryzacji.
Dla przykładu oparty na podobnych przesłankach
dodatek pielęgnacyjny przyznawany osobie, która zo-
stała uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz
do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat ży-
cia, podwyższa się przy zastosowaniu wskaźnika wa-
loryzacji emerytur i rent od miesiąca, w którym prze-
prowadzana jest waloryzacja (art. 75 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych z dnia 17 grudnia 1998 r. – Dz. U. Nr 162, poz.
1118).
Osoby, które mają przyznane prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego na tych samych przesłankach, co
osoby uprawnione do dodatku pielęgnacyjnego, są w
gorszej sytuacji z uwagi na brak ustalenia wysokości
zasiłku pielęgnacyjnego w oparciu o wskaźnik walo-
ryzacji.
Wydaje się, iż mimo odmiennych podstaw praw-
nych do przyznania zasiłku pielęgnacyjnego i dodat-
ku pielęgnacyjnego wysokość zasiłku pielęgnacyjne-
go powinna być określona także w oparciu o wskaź-
nik waloryzacji, np. ulegać podwyższeniu o procent
wzrostu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
ogłaszanego dla celów emerytalnych.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z prośbą o odpowiedź na zapytanie:

Czy możliwe jest wprowadzenie takich zmian w
zakresie przepisów ustawy o świadczeniach rodzin-
nych z dnia 28 listopada 2003 r. (Dz. U. Nr 228, poz.
2255), by możliwe było ustalanie wysokość zasiłku
pielęgnacyjnego w oparciu o wskaźnik waloryzacji?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9477)
do ministra pracy i polityki społecznej
oraz
ministra zdrowia
w sprawie włączenia badań: morfologia,
cytologia i mammografia do obowiązkowych
badań pracowniczych
Szanowna Pani Minister! Z informacji, jakie do-
cierają do mojego biura poselskiego, oraz z licznych
doniesień prasowych wynika, iż istnieje społecznie,
a przede wszystkim medycznie uzasadniona potrzeba
wprowadzenia wspomnianych badań do obowiązko-
wych badań pracowniczych.
Stanowisko takie poparte jest licznymi przykła-
dami krajów zachodniej Europy, w których podobne
badania są przeprowadzane rutynowo wśród obo-
wiązkowych badań pracowniczych. Podstawową
przyczyną przemawiającą za wprowadzeniem podob-
nego rozwiązania w naszym kraju jest znaczny
wzrost wykrywalności chorób nowotworowych. Jeśli
chodzi o nowotwór krwi, lekarze diagnozują go u 3
tys. osób rocznie. Do połowy lat ’90 co 5 przypadek
białaczki wykrywany był dzięki morfologii. Obecnie
– zaledwie co 50. Na Zachodzie w ten sposób wykry-
wa się 40% zachorowań. Podobnie wygląda sytuacja
z rakiem szyjki macicy czy też rakiem piersi.
Niestety od wielu lat Polska przoduje w niechlub-
nej czołówce państw z najwyższym odsetkiem za-
chorowalności na nowotwory. Rocznie budżet pań-
stwa wydaje olbrzymie środki na leczenie osób, któ-
re zachorowały na raka. Mimo to pozbawia się pa-
cjenta szansy na wczesne wykrywanie choroby i
skuteczne, szybkie, a przede wszystkim tanie lecze-
nie. Filozofia osób odpowiedzialnych za ochronę
zdrowia w naszym kraju upiera się przy twierdze-
niu, że lepiej leczyć niż zapobiegać. Taka sytuacja
budzi głęboki niepokój wśród obywateli i napawa ich
uzasadnionym lękiem. Tysiące chorych zadaje sobie
pytanie dotyczące tego, co by było gdyby moja cho-
roba była wcześnie wykryta i leczona.
Niestety dla wielu z nich jest już za późno. Bez-
duszne wyliczenia i chłodne kalkulacje urzędników
zwyciężyły ze zdrowym rozsądkiem. Media donoszą,
73
że to brak chęci porozumienia między resortami
pracy i zdrowia jest główną przyczyną zaistniałej
sytuacji. Mimo wielu publicznych apeli znanych au-
torytetów medycznych o uczynienie wspomnianych
badań obowiązkowymi dla wszystkich pracowników
Ministerstwo Zdrowia i Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej wzajemnie przerzucają na siebie od-
powiedzialność za brak sprawnej polityki i konkret-
nych rozwiązań mogących zapobiec wielu ludzkim
tragediom.
Jak wspomniałem na wstępie, nieocenione zna-
czenie w leczeniu nowotworów ma profilaktyka. Do-
brze zorganizowany system opieki diagnostycznej
pozwoli zabezpieczyć życie i zdrowie milionów Pola-
ków. Nie bez znaczenia są również ogromne oszczęd-
ności, jakie przynosi takie podejście do problemu.
Zatem wydatki przeznaczone na działania związane
ze wczesnym wykrywaniem chorób nowotworowych
należy taktować nie jako kolejny balast obciążający
budżet, ale jako opłacalną inwestycje na przyszłe
lata. W ostatecznym rozrachunku takie działania
zawsze przynoszą zysk!
Mając na uwadze powyższe, pragnę zadać nastę-
pujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje polski rząd w celu
włączenia badania morfologii krwi, cytologii i mam-
mografii do obowiązkowych badań pracowniczych?
2. Kiedy możemy spodziewać się konkretnych roz-
wiązań dotyczących wprowadzenia zmian w Kodek-
sie pracy dotyczących rozszerzenia katalogu obo-
wiązkowych badań pracowniczych?
3. Jak wygląda współpraca polskiego rządu z or-
ganizacjami pozarządowymi, które prowadzą kam-
panie propagujące badania diagnostyczne pozwala-
jące na wczesne wykrywanie chorób nowotworo-
wych?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9478)
do ministra infrastruktury
w sprawie ulgowego przejazdu środkami
komunikacji miejskiej opiekuna dziecka
niepełnosprawnego w czasie powrotu
po odwiezieniu dziecka i w drodze po dziecko
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji, jakie
docierają do mojego biura poselskiego, oraz z licznych
próśb i apeli o zajęcie się tą sprawą wynika, iż istnie-
je społecznie uzasadniona potrzeba wprowadzenia
czy też odpowiedniej interpretacji przepisów dotyczą-
cych uprawnień do przejazdów ulgowych dla opieku-
nów dzieci niepełnosprawnych w czasie ich drogi do
najbliższej szkoły lub ośrodka.
74
O ile przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o
systemie oświaty precyzują, że obowiązkiem gminy
jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w
czasie przewozu albo zwrot kosztów przejazdu ucznia
i opiekuna środkami komunikacji miejskiej, o tyle nie
jest do końca jasne, jakie uprawnienia przysługują
opiekunowi w drodze powrotnej gdy wraca do domu
po pozostawieniu dziecka w szkole, a także gdy po nie
jedzie w celu przywiezienia do domu.
Brak konkretnych uregulowań prawnych, a tak-
że dowolna interpretacja przepisów wspomnianej
ustawy w tym zakresie budzi wiele kontrowersji. Lo-
kalne zakłady komunikacji miejskiej nie są skłonne
respektować zniżki dla rodziców i opiekunów dzieci
niepełnosprawnych po ich pozostawieniu w szkole.
Zasłaniają się brakiem odpowiednich uregulowań i
wytycznych określających precyzyjnie, jakie upraw-
nienia przysługują wspomnianej grupie mieszkań-
ców miasta czy gminy.
Logika i zdrowy rozsądek podpowiada oczywiste
prawo do korzystania z ulgi w czasie powrotu rodzica
lub opiekuna do domu czy też w czasie kolejnej tego
dnia podróży do szkoły po niepełnosprawne dziecko.
Obecna sytuacja wynika nie tyle ze złej woli prze-
woźników, co przede wszystkim z istniejącej luki w
prawie przyznającym zakres i rodzaj ulg w przewo-
zach komunikacją miejską. Budzi to w społeczno-
ściach lokalnych uzasadniony niepokój i rozgorycze-
nie. Często budżety rodzin z dziećmi niepełnospraw-
nymi napięte są do granic możliwości. Państwo pol-
skie ma konstytucyjny obowiązek pomocy osobom
niepełnosprawnym i ich rodzinom. Zatem żądanie od
nich dodatkowych opłat za przejazdy środkami ko-
munikacji miejskiej jest głęboko krzywdzące i spo-
łecznie niesprawiedliwe.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest stan prawny dotyczący opisywanej sy-
tuacji?
2. Czy kierowany przez Pana resort przewiduje
wprowadzenie odpowiednich uregulowań prawnych
dotyczących tych przejazdów?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9479)
do ministra infrastruktury
w sprawie przetargu na dostarczenie
pociągów dużych prędkości dla spółki
PKP Intercity SA
Szanowny Panie Ministrze! W kontekście orga-
nizacji w naszym kraju Euro 2012, a przede wszyst-
kim optymalnego wykorzystania modernizowanej
infrastruktury kolejowej w przyszłości PKP Interci-
ty SA zapowiada dostawy 14 pociągów dużych pręd-
kości jeszcze przed Euro 2012. Składy jeżdżące po-
wyżej 200 km/godz. mają kursować w 2012 r. na
trasie Gdynia – Warszawa – Katowice, a szacowany
koszt ich zakupu to ponad 1,5 mld zł. Jak informuje
opinia publiczna, mimo zapewnień ze strony PKP
Intercity SA, iż specyfikacja w sprawie przetargu
będzie przygotowana na początku 2009 r., do dzisiej-
szego dnia nie jest gotowa. Powoduje to istotne opóź-
nienia, które mogą przesądzić o braku pociągów du-
żych prędkości podczas tak wielkiej imprezy, jaką
jest Euro 2012. „Rzeczpospolita” z dnia 4 maja 2009 r.
podaje przykład podobnego kontraktu na dostarcze-
nie 14 pociągów dla Cisalpino, który mimo iż został
podpisany w 2004 r., to superszybkie składy mają
być uruchomione dopiero na przełomie 2009 i 2010 r.
Analizując skalę przedsięwzięcia, czas, jaki pozostał
do otwarcia Euro 2012, a także opóźnienia w przy-
gotowaniach przetargu, sytuacja każe podawać w
wątpliwość skuteczność zakupu 14 superszybkich
pociągów przed graniczną datą miesiąca maja 2012 r.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra następu-
jące pytania:
1. Kiedy zostanie opracowana specyfikacja prze-
targu na dostarczenie pociągów dużych prędkości dla
spółki PKP Intercity SA?
2. Z czego wynikają opóźnienia w przygotowaniu
przetargu?
3. Na kiedy planowane jest rozstrzygnięcie prze-
targu?
4. Czy PKP Intercity SA planuje zakup składu z
konstrukcją tzw. wychylnego pudła, który pozwoliłby
skrócić czas przejazdu szczególnie na odcinku War-
szawa – Gdynia?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9480)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie pogarszającej się sytuacji osób
niepełnosprawnych
Zaniepokojenie wielu samorządów budzą nieko-
rzystne zmiany w polityce rządu oraz Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
które wpływają na zmniejszenie funduszy dla praco-
dawców i organizacji pozarządowych działających na
rzecz osób niepełnosprawnych.
Przekazywane są samorządom do realizacji coraz
to nowe zadania związane z rehabilitacją zawodową
i społeczną bez zapewnienia na nie środków z PFRON

(w 2009 r. zostały obniżone kwoty przekazywane do
samorządów), a taka sytuacja sprawia, że nie są one
w stanie wypełniać tych zadań.
Brak środków finansowych sprawi, że koszty re-
habilitacji będą musiały pokrywać osoby niepełno-
sprawne, pracodawcy i organizacje pozarządowe. Or-
ganizacje pozarządowe oczekiwały wsparcia na pod-
stawie art. 36 ustawy o rehabilitacji zawodowej i
społecznej osób niepełnosprawnych zlecanych funda-
cjom i organizacjom pozarządowym przez samorządy
powiatowe. W sytuacji gdy środki przekazywane al-
gorytmem dla samorządów nie tylko nie zostały
zwiększone, ale drastycznie zmniejszone, samorządy
nie mogą zlecać zadań lokalnym organizacjom poza-
rządowym.
Samorządy obawiają się, że planowana reforma
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych to kolejny krok w kierunku przekazy-
wania kompetencji i zadań dla samorządów bez za-
bezpieczenia środków finansowych.
Jak wynika z informacji uzyskanych od Rady
Miasta w Ostrołęce, Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej zablokowało w bieżącym roku 99 mln zł
dotacji dla PFRON, cięcia te miały nie dotyczyć i nie
pogarszać sytuacji osób w trudnej sytuacji, co nie jest
prawdą.
Szanowna Pani Minister, czy i jakie środki podej-
mie kierowany przez Panią resort, aby sytuacja naj-
słabszych obywateli naszego kraju nie ulegała dal-
szemu pogorszeniu?
Czy wraz z przekazywaniem zadań dla samorzą-
dów będą wpływały do nich środki finansowe na ich
realizację?
Z poważaniem
Posłowie Arkadiusz Czartoryski
i Krzysztof Tchórzewski
Siedlce, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9481)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie powolnej pracy sądów
Każdy z nas ma prawo do sprawiedliwego i jawne-
go rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
przez właściwy, bezstronny, niezależny i niezawisły
sąd. Takie zapisy istnieją w konstytucji, ale bywa in-
aczej, gdyż na deklaracjach prawa obywatela do szyb-
kiego rozstrzygnięcia sprawy kończy się w sądzie.
W wyniku przystąpienia Polski do europejskiej
Konwencji o prawach człowieka i podstawowych wol-
nościach z 1950 r. oraz wyrażenia w nowej konstytu-
cji w art. 45 prawa do sądu ugruntowana została re-
75
guła, że każdy konflikt prawny musi zostać rozpo-
znany przez bezstronny sąd. W razie braku kompe-
tencji sądu administracyjnego domniemywa się nad-
to, że właściwym do rozstrzygnięcia sprawy będzie
sąd powszechny. Jednocześnie konstytucja wprowa-
dziła zasadę, że postępowanie sądowe musi być co
najmniej dwuinstancyjne. Szerokie otwarcie drogi
sądowej spowodowało, że wpływa coraz to większa
liczba nowych spraw, co prowadzi do przeładowania
wymiaru sprawiedliwości.
Powolność sądów wynika przede wszystkim z ich
niedofinansowania, która przekłada się na całościo-
we funkcjonowanie sądownictwa. Przestarzała baza
materialna, złe wyposażenie techniczne, brak sal
rozpraw to tylko niektóre z bolączek dnia codzienne-
go funkcjonowania polskich sądów. Oprócz wyżej wy-
mienionych czynników obiektywnych na złą ocenę
pracy polskich sądów mają wpływ także czynniki su-
biektywne. Można do nich zaliczyć także niedosta-
teczny nadzór administracyjny, złą organizację pra-
cy, nieuzasadnione przerwy i zwłokę w dokonywaniu
poszczególnych czynności procesowych, niepotrzebne
odraczanie posiedzeń sądowych, a także często nie-
poprawne rozumienie niezawisłości sędziowskiej.
Ocena roli sądów nie może abstrahować od wa-
runków materialno-organizacyjnych, w jakich funk-
cjonują sądy i sędziowie. Ogromne skomplikowanie
spraw, brak szerokiej kadry sędziów utrudniają szyb-
kie i sprawne rozstrzyganie konfliktów prawnych,
zgodne ze standardami i wymaganiami Konwencji o
prawach człowieka. W tej sytuacji godna jest podkre-
ślenia twórcza judykatura sądów cywilnych wypeł-
niająca istniejące luki i rozwiązująca sprzeczności w
obowiązujących aktach normatywnych oraz dostrze-
gająca znaczenie precedensowych rozstrzygnięć są-
dowych w formowaniu demokratycznego państwa
prawnego.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy dla dobra polskiego sądownictwa przewi-
dywane jest zwiększenie liczby etatów zarówno na
stanowiska sędziów, jak również pracowników admi-
nistracyjnych?
2. Czy planowane jest zwiększenie budżetu dla
Krajowej Rady Sądownictwa w przeciągu najbliż-
szych lat?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
76
Interpelacja
(nr 9482)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie uregulowania sytuacji
materialno-prawnej rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci
Szanowna Pani Minister! Opieka nad dziećmi nie-
pełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną
pracą. Trwa nie osiem, a dwadzieścia cztery godziny
na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a
przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy,
że kiedykolwiek się skończy. Wielu rodziców decydu-
je o zaprzestaniu pracy zawodowej na rzecz opieki
nad dzieckiem, co nie wynika z ich wygodnictwa, ale
z konieczności szeroko pojętej odpowiedzialności za
los drugiego człowieka. Rodzice niepełnosprawnych
dzieci wyrażają ogromne poczucie niesprawiedliwo-
ści w związku z sytuacją materialno-prawną, w jakiej
się znajdują. Postulują m.in. o:
1) uniezależnienie progu dochodowego uprawnia-
jącego do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego od
progu dochodowego obowiązującego dla świadczeń
rodzinnych,
2) podwyższenie kwoty świadczenia pielęgnacyj-
nego,
3) coroczną waloryzację tak ustalonego progu do-
chodowego oraz wysokości świadczenia według zasad
waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych,
4) przywrócenie prawa do świadczenia pielęgna-
cyjnego dla obojga rodziców (opiekunów) rezygnują-
cych z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi
niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż
jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszyst-
kie warunki formalne uprawniające do otrzymania
tego świadczenia,
5) wprowadzenie uwarunkowań prawnych pozwa-
lających na stworzenie nowego zawodu asystenta-pie-
lęgniarza dla rodziców rezygnujących z pracy zawo-
dowej ze względu na stan zdrowia swoich niepełno-
sprawnych dzieci.
W związku powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w ww. spra-
wie?
2. Czy w ministerstwie prowadzone są jakiekol-
wiek prace mające na celu poprawę sytuacji rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci?
3. Jakie działania mogą zostać podjęte przez mi-
nisterstwo w celu poprawy sytuacji rodziców niepeł-
nosprawnych dzieci?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9483)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podjęcia działań legislacyjnych
w obszarze systemu wsparcia pomocy
społecznej na terenie woj. podkarpackiego
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 12 mar-
ca 2004 r., która jest podstawową regulacją prawną
w dziedzinie pomocy społecznej, nie dopuszcza moż-
liwości uwzględnienia w dochodzie rodziny sytuacji
faktycznego braku składnika dochodu, jakim jest
wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia, w przypadku
niewypłacenia tej kwoty przez pracodawcę. Problem
ten dotyczy w szczególności osób zagrożonych zwol-
nieniem z pracy, z którymi jeszcze nie rozwiązano
umowy i tym samym nie miały one możliwości zare-
jestrowania się u PUP jako osoby bezrobotne, a pra-
codawca zaprzestał wypłacania całości lub części
wynagrodzenia. Sytuacja ta powoduje niemożność
zakwalifikowania rodziny do pomocy społecznej na
zasadach pomocy nieodpłatnej, z uwagi na tzw. kry-
terium dochodowe. Powyższa sprawa powoduje na-
rastanie niezadowolenia wśród społeczeństwa i jej
jedynym rozwiązaniem jest nowelizacja zasad przy-
znawania zasiłków okresowych.
Rozważając dobro pracowników, trzeba również
w szczególny sposób podkreślić fakt, że podczas nie-
zawinionych przestojów w pracy spowodowanych w
szczególności spadkiem zamówień na produkowane
wyroby lub świadczone usługi, pracownikom powin-
no przysługiwać świadczenie ze środków budżeto-
wych. Wprowadzenie w życie przepisów, które umoż-
liwiałyby udzielenie przez pracodawców w uzasad-
nionych przypadkach płatnych urlopów na czas
przestoju finansowanych ze środków budżetowych,
pozwoli na utrzymanie przez pracodawców zagro-
żonych likwidacją miejsc pracy i zapewni jednocze-
śnie pracownikom przebywającym na urlopie nie-
zbędne środki do utrzymania.
W związku z powyższym kieruję do Pani Minister
pytanie: Czy i jakie działania legislacyjne zostaną
podjęte w przedstawionej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9484)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia zmian z zakresu
Prawa farmaceutycznego
Szanowna Pani Minister! Działając na prośbę
Podkarpackiej Okręgowej Izby Aptekarskiej oraz na

podstawie mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2003r.
Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), proszę o podjęcie dzia-
łań w przedstawionej poniżej sprawie.
Rozważając temat zmiany prawa z zakresu far-
macji, trzeba przede wszystkim zadbać o konkretne
określenie warunków zatrudnienia i wykształcenia
kierownictwa oraz pracowników działających w po-
jedynczych aptekach. Każdy zwierzchnik powinien
być magistrem farmacji zatrudnionym w sposób
sprecyzowany zakresem obowiązków i umową o pra-
cę wynikającą z powszechnie obowiązującego Ko-
deksu pracy. Ważnym zagadnieniem są również
ceny i marże handlowe. Wszystkie lekarstwa wyda-
wane z apteki według recept lekarskich winny mieć
tę samą cenę dla każdego pacjenta w aptekach ca-
łego kraju. W ten sposób zostanie wyeliminowana
wojna cenowa rozgrywana między poszczególnymi
podmiotami gospodarczymi. Dodatkowo ważne jest,
aby ustalić jedną, stałą marżę urzędową na leki z
grupy refundowanych. Istotne dla przedstawionej
sprawy jest także uaktualnienie i stworzenie me-
chanizmu odświeżenia marży detalicznych w zakre-
sie marż degresywnych powiązanych z poziomem
inflacji dla urealnienia możliwości osiągania odpo-
wiedniego zysku aptekarza, co spowodowałoby rów-
nież konieczność modernizacji placówek. Nadmie-
niam także, iż prawo powinno maksymalnie ogra-
niczać rozpowszechnianie środków leczniczych poza
placówkami specjalistycznymi, do możliwości naby-
cia podstawowych substancji służących pierwszej
pomocy przedmedycznej.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy w ministerstwie dostrzegany jest powyższy
problem?
2. Czy brane są pod uwagę powyższe propozycje
rozwiązania sprawy?
3. Jakie działania zostaną podjęte?
Z wyrazami szacunku
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9485)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie wprowadzenia zmian w projekcie
ustawy tzw. medialnej
Szanowny Panie Ministrze! Działając zgodnie z
art. 192 ust. 1 regulaminu Sejmu oraz na wniosek
Rady Programowej Regionalnej Rozgłośni Polskiego
Radia w Rzeszowie, proszę o podjęcie działań w
przedstawionej poniżej sprawie.
77
Fakt istnienia publicznych mediów jest korzystny
dla współczesnego społeczeństwa. Jego wkład w kul-
turę narodową przyczynia się do rozwoju społeczne-
go. Jeśli brać pod uwagę analizę treści programo-
wych, to ewidentnie dostrzec można, że publiczne
media znacznie lepiej niż media komercyjne realizu-
ją zadania związane z upowszechnianiem kultury.
Niestety niestabilny sposób finansowania może w
poważnym stopniu naruszyć ich efektywność. Pogor-
szy się również pozycja regionalna radia. Z całą pew-
nością nie otrzyma ono licencji na program 24-go-
dzinny. Konieczne więc będzie łączenie się z innymi
rozgłośniami, co w efekcie oznacza ograniczenie pro-
gramu regionalnego do kilku godzin na dobę. Osła-
bienie publicznych mediów oznacza usunięcie ich z
rynku reklamy i wzmocnienie mediów komercyjnych.
Badania dowodzą, że w I kwartale roku 2009 stacja
TVN zarobiła 534, 6 mln zł, Polsat – 471, 8 mln, zaś
łączna wartość dochodu trzech stacji Telewizji Pol-
skiej wyniosła 675,6 mln. zł i zanotowały największy
wzrost procentowy. W demokratycznym państwie po-
trzebne są publiczne i niezależne media. Jednakże
tylko stabilne finansowanie może zapobiec ich upad-
kowi. Podstawą finansowania publicznych mediów
jest abonament. Jeśli w naszym kraju prawo co do tej
sprawy nie będzie konkretne, to nie będzie również
przestrzegane. Trzeba w zdecydowany sposób zapew-
nić wierność jego zasadom. Pomimo zmian w ustawie
o radiofonii i telewizji, jak również deklaracji, że po-
wołanie 16 spółek telewizji regionalnej przyczyni się
„do znacznie efektywniejszego wykonywania zadań
składających się na realizację misji publicznej” przy-
szłość mediów, a w szczególności telewizji regionalnej
na Podkarpaciu, pod zapisami nowej ustawy medial-
nej przedstawionej przez Sejm jest w dalszym ciągu
niepewna. Proponowane rozwiązanie uzależnia dzia-
łalność instytucji telewizji publicznej od środków fi-
nansowych przeznaczonych z budżetu państwa, jest
to więc zupełnie odmienna koncepcja od systemu
opłat abonamentowych, który zapewniłby większą
niezależność mediów publicznych.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo podejmie działania związane
z dalszą nowelizacją powyższej ustawy?
2. Czy będą brane pod uwagę powyższe uwagi?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
78
Interpelacja
(nr 9486)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom
Szanowny Panie Ministrze! Młodzi rolnicy woj.
podkarpackiego wyrażają zdecydowany sprzeciw co
do warunków zawartego w art. 3 ust. 1 ww. rozpo-
rządzenia i apelują o jego zmianę z dostosowaniem
do struktury agrarnej woj. podkarpackiego. Zgodnie
z obecnie obowiązującymi obostrzeniami, aby młody
rolnik mógł uzyskać dopłatę w ramach ww. przepisu,
powierzchnia przejmowanego gospodarstwa rolnego
nie może być mniejsza niż średnia dla danego woje-
wództwa. W przypadku zaś, gdy średnia wojewódzka
jest niższa niż krajowa, minimalny limit wynosi
średnią kraju. Powoduje to, że szansa na skorzysta-
nie z tego działania w woj. podkarpackim jest w spo-
sób znaczący ograniczona, ponieważ średnia wiel-
kość powierzchni gruntów rolnych w gospodarstwie
w województwie wynosi 4,38 ha, natomiast średnia
krajowa to 9,91 ha.
Złagodzenie kryterium dotyczącego minimalnej
powierzchni gospodarstwa ze średniej krajowej na
średnią wojewódzką zwiększyłoby szansę młodych
rolników na skorzystanie z pomocy finansowej i sta-
nowiłoby zarówno dobrą zachętę, jak i znaczący
przypływ kapitału potrzebnego do rozpoczęcia wła-
snej działalności, a tym samym tworzenia miejsc
pracy na wsi.
W związku powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w ww. spra-
wie?
2. Czy ministerstwo rozważa możliwość zmiany
art. 3 ust. 1 ww. rozporządzenia?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9487)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie eksperckiego projektu koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju
Szanowna Pani Minister! Ekspercki projekt kon-
cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju jest
dokumentem niedopracowanym. Jego zapisy są nie-
spójne, niejednoznaczne, a w niektórych fragmentach
nawet sprzeczne ze sobą. Z diagnozy stanu, zidenty-
fikowanych obszarów problemowych nie wynikają
przyjęte rozwiązania strategiczne. Często brak jest
spójności celów ogólnych z celami szczegółowymi i
działaniami.
Wiele elementów projektu dotyczących Podkarpa-
cia jest nie do zaakceptowania, m.in. Rzeszów nie
został wpisany na listę miast będących ośrodkami
akademickimi. W gronie lotnisk regionalnych nie
wymieniono istniejącego lotniska w Rzeszowie-Ja-
sionce. Polskę wschodnią, obejmującą ok. 1/3 kraju,
potraktowano całościowo jako jeden obszar proble-
mowy, biorąc pod uwagę takie wspólne dla całego
obszaru cechy, jak: niski poziom spójności gospodar-
czej, społecznej, terytorialnej, wartość PKB na miesz-
kańca, niską dostępność przestrzenną.
Tymczasem ze względu na bardzo duże różnice
między poszczególnymi wchodzącymi w jego skład
regionami (woj. podkarpackie, lubelskie, warmińsko-
-mazurskie, podlaskie, świętokrzyskie, wschodnia
część woj. mazowieckiego) całościowe potraktowanie
Polski wschodniej jako jednego wielkiego obszaru
problemowego wydaje się być nieuzasadnione. Jest to
dokument zły, jeśli chodzi o interesy miasta Rzeszo-
wa i woj. podkarpackiego. Jego przyjęcie doprowadzi
do marginalizacji Podkarpacia.
W związku powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z następującymi pytaniami:
1. Czy w ministerstwie dostrzegane są powyższe
zastrzeżenia do projektu?
2. Czy i jakie zmiany w projekcie wprowadzi mi-
nisterstwo?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9488)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ujednolicenia sposobu obliczania
dochodowości gospodarstw rolnych
Szanowna Pani Minister! Działając na prośbę
członków Podkarpackiej Izby Rolniczej w Boguchwa-
le oraz na podstawie ustawy o wykonywaniu manda-
tu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199,
z późn. zm.), proszę o podjęcie działań w sprawie
zmiany obliczania dochodowości gospodarstw rol-
nych. Fakt, że powyższa kwestia jest nagminnie po-
ruszana, świadczy o tym, jak bardzo istotna jest ta
idea dla dobra ogółu.

Uzyskiwany dochód z gospodarstw rolnych jest
określony konkretną, z góry przyjętą wielkością i nie
ma tu najmniejszego znaczenia fakt, czy rolnik ubie-
ga się o jakiegokolwiek typu świadczenia, czy też nie.
W każdym przypadku sposób obliczania dochodu
określają dwa stosowne, jednakże bardzo niezrozu-
miałe przepisy (ustawa o pomocy społecznej i ustawa
o świadczeniach rodzinnych). Obie z ww. ustaw po-
dają inną kwotę rozliczania, co sprawia, że wyraźnie
dostrzegalny jest brak spójności i konsekwencji pod-
czas obliczania dochodowości gospodarstw. W zaist-
niałej sytuacji faktyczny stan rzeczy dla rolników jest
dość niejasny i krzywdzący, dlatego też najlepszą de-
cyzją w tej sprawie byłoby podjęcie decyzji ujednoli-
cenia powyższych aktów prawnych oraz określenie
przejrzystych zasad ustalania obliczania dochodu go-
spodarstw rolnych.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Czy zostaną podjęte działania
w przedstawionej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9489)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji klientów firmy
deweloperskiej Osiedle Mieszkaniowe „Żubr”
w Niepołomicach
Szanowny Panie Ministrze! Działając na prośbę
klientów firmy deweloperskiej Osiedle Mieszkaniowe
„Żubr” oraz na podstawie ustawy o wykonywaniu
mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221,
poz. 2199, z późn. zm.), proszę o podjęcie działań w
przedstawionej poniżej sprawie.
Firma deweloperska Osiedle Mieszkaniowe
„Żubr” w Niepołomicach, której jedynym udziałow-
cem jest firma Providentia Invest sp. z o. o. zaplano-
wała budowę osiedla, tj. blisko 600 mieszkań i domów
w zabudowie szeregowej, bliźniaczej i wielorodzinnej
w Podłężu k. Niepołomic. Klienci firmy wpłacili do
spółki ok. 12 mln zł, pierwsze mieszkania miały zo-
stać oddane do użytku w grudniu ubiegłego roku.
Tymczasem budowa od kilku miesięcy stoi nietknię-
ta przez robotników. Pod budowę przyszłego osiedla
zalane są dopiero fundamenty. Deweloper zamknął
swoje oddziały w Niepołomicach, Krakowie, Pozna-
niu, Gdańsku i Wieliczce. Telefony w biurach sprze-
daży nie odpowiadają. Klienci, którzy zainwestowali
od kilkudziesięciu do ponad 100 tys. zł, nie wiedzą,
co się dzieje.
Mediacje z przedstawicielem firmy nie przynoszą
rezultatu. Zwodzi on klientów swojej firmy obietni-
79
cami o kolejnych inwestycjach lub kredytach na do-
kończenie inwestycji. Ludzie, którzy zainwestowali
w budowę swoich nowych mieszkań i domów ogrom-
ne pieniądze, są zrozpaczeni. Wpłacili na konto de-
welopera oszczędności życia, pozaciągali kredyty hi-
poteczne. Boją się, że stracą i pieniądze, i mieszkania,
że zostaną im tylko zaciągnięte kredyty hipoteczne
do spłacenia.
W związku powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w wym.
sprawie?
2. Jakie działania zostaną podjęte, aby pomóc
klientom oszukanym przez dewelopera?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9490)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zaostrzenia kar pozbawienia
wolności za spowodowanie wypadku
samochodowego pod wpływem alkoholu
Szanowny Panie Ministrze! 8 kwietnia 2009 r.
miała miejsce ogólnopolska społeczna kampania edu-
kacyjna „Sprawdź, czy Twoje picie jest bezpieczne”.
Głównym jej celem było ograniczenie liczby osób pi-
jących ryzykownie i szkodliwie oraz przekazanie wie-
dzy na temat szkód zdrowotnych i społecznych, jakie
wiążą się z piciem alkoholu. Kampania objęła swoim
zasięgiem również kwestię pijanych kierowców. Poli-
cjanci ruchu drogowego w ramach kampanii prowa-
dzili kontrole pojazdów, sprawdzali trzeźwość kieru-
jących i wręczali im ulotki „Kierowca i alkohol”, „Wy-
hamuj w porę!”. W treści broszury znalazły się infor-
macje, co to jest i jak działa alkohol, a także przypo-
mnienie przepisów prawnych dotyczących jazdy po-
jazdami. Ulotka obala także wiele mitów i stereoty-
pów związanych z piciem alkoholu. W roku 2008 w
całej Polsce policjanci zatrzymali ponad 168 tys. nie-
trzeźwych kierowców.
Przez wiele lat prowadzenie samochodu po kie-
liszku traktowane było przez sądy jedynie jako wy-
kroczenie. Jednak m.in. w efekcie zmasowanej kam-
panii medialnej „Stop pijanym kierowcom” w lipcu
2000 r. doszło wreszcie do zaostrzenia prawa. Od tej
pory już sama jazda po spożyciu alkoholu powyżej 0,5
promila we krwi traktowana jest jako przestępstwo.
Za taki czyn grozi kara ograniczenia lub pozbawienia
wolności do 2 lat i grzywna do maksymalnie 720 tys.
zł oraz zakaz prowadzenia samochodu do lat 10. Do-
datkowo sąd może także nakazać upublicznienie na-
80
zwiska pijanego kierowcy. Natomiast za spowodowa-
nie wypadku pod wpływem alkoholu można trafić do
więzienia maksymalnie na 12 lat.
Ostatnio sąd skazał kierowcę za spowodowanie
wypadku pod wpływem alkoholu na 9 lat pozbawie-
nia wolności. W wyniku tego zdarzenia 15-letni
chłopiec zmarł, a sprawca tego czynu miał 2 promi-
le alkoholu we krwi. Innym razem 29-letni kierow-
ca był pijany, gdy wraz z kolegą wracał z dyskoteki
i wjechał w drzewo w Komarnie. Pasażer auta nie
przeżył wypadku. Kierowca powędrował na 2,5 roku
za kratki, poza tym na 6 lat stracił prawo jazdy.
Jeszcze inny kierowca ciężarówki spowodował wy-
padek na drodze krajowej nr 5, był pijany, miał w
organizmie ponad promil alkoholu. W wypadku zgi-
nęły 4 osoby, a 7 zostało rannych. Polskie przepisy
najwyższą karę – 12 lat więzienia – przewidują za
spowodowanie śmiertelnego wypadku pod wpływem
alkoholu lub narkotyków, albo gdy sprawca ucieknie
z miejsca zdarzenia.
Z sondażu przeprowadzonego przez Instytut Ba-
dania Opinii i Rynku Pentor wynika, że blisko 90%
Polaków chce, aby pijanych kierowców karać ostrzej
niż dotąd. 49% ankietowanych uważa, że osoby, któ-
re spowodowały wypadek ze skutkiem śmiertelnym,
powinny być traktowane jak przestępcy dopuszcza-
jący się zabójstwa. Tyle tylko, że z tych optymistycz-
nych danych niewiele wynika. Okazuje się bowiem,
że niechlubne statystyki dotyczące pijanych kierow-
ców od kilku lat utrzymują się na rekordowym pozio-
mie i cały czas rosną.
Polacy proponują medialną kampanię ośmiesza-
jącą prowadzących po alkoholu, ale też sądzenie ich
według paragrafu mówiącego o zabójstwie z preme-
dytacją. Takie przestępstwo jest zagrożone karą na-
wet 25 lat więzienia. Tłumaczenie, że pijany kierow-
ca, który zabił, zrobił to nieumyślnie, nie jest wy-
starczającą wymówką dla rodzin ofiar. W końcu
umyślnie pił i wsiadał na miejsce kierowcy. Zaostrze-
nie kar za te przestępstwa zdecydowanie mogłoby
odstraszyć część kierowców, którzy jeżdżą po pijaku
od stosowania tej praktyki. Ale również wprowadzi-
łoby zasadę równego traktowania przestępców w
sądach, zarówno morderców za zabójstwa na drodze,
jak i pozostałych.
1. Czy resort sprawiedliwości rozważy możliwość
wprowadzenia zmian w ustawie Kodeks karny w
kwestii zwiększenia kar pozbawienia wolności dla
kierowców, którzy spowodują śmiertelny wypadek
pod wpływem alkoholu?
2. W jaki sposób Ministerstwo Sprawiedliwości
ma zamiar ograniczyć liczbę pijanych kierowców na
polskich drogach?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Andzel
Będzin, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9491)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie rozszerzenia możliwości
zawodowych absolwentów kierunków
prawniczych
Zasadnicze znaczenie w państwie prawa ma dostęp
do pomocy prawnej, można to łatwo dostrzec, porów-
nując jej dostępność w Polsce oraz w innych państwach
Unii Europejskiej. Można zaobserwować znaczenie
tego problemu z uwagi na dialog nad unormowaniem
monopolu korporacji na świadczenie usług prawnych
i zdefiniowanie tego, kto powinien decydować o dostę-
pie do profesji: potencjalny rywal czy rynek. Zwrócić
uwagę należy na fakt, że powyższe regulacje nie by-
łyby aż tak istotne, gdyby na podobieństwo Zachodu
stworzono autentyczną konkurencję usług prawnych,
czyli opracowano oraz uchwalono ustawę o licencjach
prawniczych. Korzystnie przysłużyłoby się to nie tylko
płaszczyźnie życia społecznego, ale również gospodar-
czego, przyczyniłoby się to także do liberalizacji rynku
usług prawnych na rynku światowym, a także wpły-
nęłoby korzystnie na korporacje, ograniczając ich
wszechobecność w gospodarce.
Należy stworzyć szansę dla absolwentów prawa,
która dałaby możliwość wykonywania zawodu poza
obecnymi na rynku korporacjami, co poszerzy do-
stępność obywateli do usług prawniczych, a to spo-
woduje stworzenie społeczeństwu możliwości wyboru
swojego doradcy spośród wielu podmiotów. Nie bez
znaczenia jest też promowanie możliwości rozpoczę-
cia własnej działalności zarobkowej oraz ogranicza-
nie bezrobocia wśród młodych ludzi, mobilizując ich
do pracy oraz stałego doskonalenia. Co więcej, należy
stworzyć większą sposobność korzystania z porad
prawnych społeczności z niewielkich miejscowości.
Istotny jest też fakt, że poziom usług byłby znacz-
nie wyższy, gdyż przyczyniłby się to do tworzenia
ściślejszych specjalizacji zawodowych. Ponadto roz-
szerzenie dróg zawodowych absolwentów prawa przy-
czyniłoby się do rozwoju małych przedsiębiorstw, a
co za tym idzie, zwiększyłaby się konkurencyjność
gospodarki, co spowodowałoby jej znaczny rozwój, a
usługi prawne w dużej mierze byłyby tańsze. Dodat-
kowo zwiększa możliwości młodych absolwentów pra-
wa oraz daje im szansę konkurowania z rówieśnika-
mi z Unii Europejskiej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa odnośnie do
kwestii rozszerzenia możliwości zawodowych absol-
wentów kierunków prawniczych bez aplikacji?
2. Czy jest planowana ustawa odnośnie do powyż-
szych zmian i na kiedy planowane jest jej uchwalenie?
Z poważaniem
Poseł Waldemar Andzel
Będzin, dnia 7 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9492)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie finansowania rozbudowy
Muzeum Historycznego w Sanoku
Szanowny Panie Ministrze! W ramach XI priory-
tetu: Kultura i dziedzictwo kulturowe z Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” w dniu
4 lutego 2009 r. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego zaakceptowało wyniki oceny meryto-
rycznej przeprowadzonego konkursu projektów zło-
żonych do dofinansowania z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego. Rekomendowano 28 projek-
tów (z działań: Ochrona i zachowanie dziedzictwa
kulturowego o znaczeniu ponadregionalnym, rozwój
oraz poprawa stanu infrastruktury o znaczeniu po-
nadregionalnym i Infrastruktura szkolnictwa arty-
stycznego) na kwotę dofinansowania z funduszy eu-
ropejskich prawie 690 mln PLN. Ponadto realizowa-
nych będzie – wskazanych wcześniej przez pana mi-
nistra w trybie pozakonkursowym – 5 projektów
kluczowych z dofinansowaniem ze środków Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (również w
ramach XI priorytetu: Kultura i dziedzictwo kultu-
rowe z POIiŚ) na kwotę około 600 mln PLN. Łącznie
MKiDN rozdzieliło wstępnie środki finansowe z UE
w wysokości około 1290 mln PLN.
Jeśli przyjmujemy, że konieczne jest prowadzenie
polityki zrównoważonego rozwoju Polski, a w tym
duchu wypowiadał się również Pan Minister m.in.
na posiedzeniu Komisji Kultury i Środków Przekazu
w dniu 18 lutego br., to zrozumiałe jest oczekiwanie
na bardziej równomierne kierowanie środków do po-
szczególnych województw. Natomiast spośród wnio-
sków z obszaru Podkarpacia zakwalifikowano w toku
prowadzonego przez ministerstwo postępowania tyl-
ko jeden wniosek, zresztą znakomity, na kwotę dofi-
nansowania 14 613 095,51 PLN, „Galicyjski Rynek
– budowa sektora miejskiego w Parku Etnograficz-
nym” w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku
(z działania: Rozwój oraz poprawa stanu infrastruk-
tury o znaczeniu ponadregionalnym). Kwota 14,6
mln PLN jest dramatycznie niska wobec 1290 mln
PLN w całej Polsce. W ten sposób udział woj. podkar-
packiego w podziale środków z UE na rozwój kultury
wynosi tylko 1%, co nie potwierdza realizowania idei
wsparcia wszystkich regionów Polski.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra o ponow-
ne rozpatrzenie wniosku „Miejsce dla sztuki Karpat
– rozbudowa infrastruktury i rozwój oferty Muzeum
Historycznego w Sanoku”, który zakładał wsparcie
ze środków UE w wysokości 14 439 303,55 PLN.
Kwota ta również nie jest wysoka w stosunku do
środków zaakceptowanych do wydatkowania przez
Pana Ministra. Jeśli nie będzie już możliwe rozdy-
sponowanie kolejnych środków w ramach konkursu
z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
81
wisko” z działania: Rozwój oraz poprawa stanu in-
frastruktury o znaczeniu ponadregionalnym, to
bardzo proszę o uwzględnienie tego wniosku w ra-
mach tworzonej przez Pana Ministra listy indywi-
dualnych projektów ministra do finansowania ze
środków UE.
Projekt rozbudowy Muzeum Historycznego w Sa-
noku został bardzo dobrze oceniony w toku postępo-
wania konkursowego, a zabrakło kilka punktów
głównie z powodu konstatacji komisji konkursowej
odnośnie do rzekomej niestabilności podstaw finan-
sowania obiektu w przyszłości. Jest natomiast od-
wrotnie – po podjęciu przygotowywanej umowy o
współprowadzeniu i współfinansowaniu muzeum
przez pow. sanocki z Samorządem Województwa Pod-
karpackiego zostaną zapewnione większe środki na
utrzymanie i funkcjonowanie tej instytucji kultury.
Zasadne jest podjęcie w krótkim czasie pozytywnej
decyzji, ponieważ do dyspozycji muzeum są środki
finansowe przekazane testamentem przez śp. Zdzi-
sława Beksińskiego i nie można ryzykować zmniej-
szenia ich siły nabywczej w niestabilnej obecnie sy-
tuacji na rynkach finansowych.
Rozbudowa Muzeum Historycznego w Sanoku bę-
dzie służyć eksponowaniu niezwykle bogatej, w ostat-
nim czasie bardzo poszerzonej, kolekcji dzieł Zdzisła-
wa Beksińskiego – liczącej kilka tysięcy eksponatów.
Umożliwi również prezentację szerokiego wyboru
sztuki współczesnej wielu twórców z obszaru Pod-
karpacia. Realizacja tego wniosku będzie także po-
mocna w pracy merytorycznej muzeum, sprzyjając
rozwojowi działalności kulturalnej na ziemi sanoc-
kiej oraz dalszej promocji największej i najcenniejszej
w Polsce kolekcji ikon tworzonych od XV do XIX w.
Szczególnie cenne są arcydzieła malarstwa ikonowe-
go z XV–XVI w. nie mające odpowiednika w zbiorach
muzealnych w Europie Środkowej i Zachodniej. Mu-
zeum Historyczne w Sanoku jest jedną z najważniej-
szych instytucji kultury w woj. podkarpackim, a jego
zbiory (na czele z kolekcją ikon oraz dziełami Zdzi-
sława Beksińskiego) są niepowtarzalne nie tylko w
skali Polski, ale wyróżniają się tle instytucji muzeal-
nych w całej Europie – co także jest argumentem na
rzecz wsparcia wniosku, wbrew stanowisku komisji
konkursowej, właśnie ze względu na ponadregional-
ne znaczenie tych zbiorów. Ponadto znakomite poło-
żenie Sanoka jako „bramy w Bieszczady” gwarantu-
je stałe i bardzo duże zainteresowanie tym dziedzic-
twem kulturowym ze strony licznych turystów z
Polski i zagranicy.
W związku z powyższymi argumentami zwracam
się z zapytaniem do Pana Ministra, czy mieszkańcy
ziemi sanockiej, tak przywiązani do swojego dziedzic-
twa kulturowego, i całe Podkarpacie może liczyć na
decyzję o sfinansowaniu wniosku „Miejsce dla sztuki
Karpat – rozbudowa infrastruktury i rozwój oferty
Muzeum Historycznego w Sanoku” ze środków UE
za pośrednictwem Ministerstwa Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego?
82
Proszę bardzo Pana Ministra, który zapoznał się
z działalnością i docenia znaczenie sanockich instytu-
cji kultury dla polskiego dziedzictwa narodowego, o
pozytywne decyzje odnośnie do sfinansowania projek-
tu rozbudowy Muzeum Historycznego w Sanoku.
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9493)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie możliwości zmiany art. 13 ust. 7
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o zmianie
ustawy o bibliotekach
Szanowny Panie Ministrze! W imieniu mieszkań-
ców i władz gminy Białopole, a także wielu innych
niezamożnych gmin proszę o podjecie działań mają-
cych na celu zmianę zapisu art. 13 ust. 7 znowelizo-
wanej ustawy o bibliotekach z dnia 27 lipca 2001 r.
Na podstawie obecnej regulacji prawnej niedozwo-
lone jest łączenie bibliotek publicznych z innymi in-
stytucjami, zwłaszcza gminnymi ośrodkami kultury
oraz bibliotekami szkolnymi czy pedagogicznymi.
Ustawowy zakaz nakłada na władze samorządowe
obowiązek wyodrębnienia biblioteki publicznej ze
struktury funkcjonalnej gminy jako samodzielnej
instytucji kultury. Taka zmiana organizacyjna po-
ciąga za sobą dodatkowe koszty, które dla części
gmin wiejskich dysponujących niewielkimi dochoda-
mi mają duży wpływ na ich gospodarkę finansową,
są nie do wygospodarowania. Jest to zapis nieracjo-
nalny, szczególnie w przypadku małych gmin, a tak
naprawdę tylko ich dotyczy – w dużych gminach bi-
blioteki funkcjonują odrębnie od ośrodków kultury,
gdyż są dużymi podmiotami i stać je na sfinansowa-
nie niedochodowej działalności. Od chwili wprowa-
dzenia powyższego zapisu obserwuje się systematycz-
ny spadek liczby bibliotek na obszarach wiejskich,
gdyż małe gminy, kierowane względami oszczędno-
ści, nie utworzyły bądź nie tworzą bibliotek publicz-
nych w formie samodzielnej instytucji kultury.
Należy zauważyć, że biblioteka była centrum
kulturalnym gminy i nadal pełni rolę wiejskiego
centrum kultury. Jeśli nie jest inicjatorem wyda-
rzeń i imprez lokalnych, to aktywnie w nich uczest-
niczy. Ściśle współpracuje z innymi lokalnymi in-
stytucjami kultury. Prócz tego działała razem z
kołem gospodyń wiejskich, z harcerzami i innymi
lokalnymi związkami. Wspólne funkcjonowanie jest
uzasadnione nie tylko z powodów ekonomicznych.
Działania tych podmiotów wzajemnie się uzupełnia-
ją, a ich wspólna lokalizacja umożliwia łatwiejszy
dostęp do bibliotek i ośrodków kultury funkcjonu-
jących na terenach wiejskich, które niejednokrotnie
są ostatnim kagankiem kultury.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na pytania:
Czy ministerstwo, zwracając uwagę na aspekt
ekonomiczny, podejmie działania idące w kierunku
przywrócenia rozwiązań prawnych umożliwiających
łączenie małym gminom bibliotek i ośrodków kultu-
ry, by nie doprowadzić do wygaszenia ostatniego ka-
ganka kultury na obszarach wiejskich?
1. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo,
by przeciwdziałać zapaści w funkcjonowaniu biblio-
tek na obszarach wiejskich?
2. Czy resort kultury wspomoże władze samorzą-
dowe w finansowaniu działalności biblioteki gmin-
nych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9494)
do ministra środowiska
w sprawie szkód rolniczych wyrządzanych
przez dzikie zwierzęta oraz problemu
wysokości odszkodowań za nie
Szanowny Panie Ministrze! Pozytywnym zjawi-
skiem jest obserwowany w Polsce rozwój pogłowia
dzikiej zwierzyny zarówno łownej, jak i chronionej.
Jest to dowód wzrastającej dbałości o środowisko na-
turalne i skuteczności podejmowanych w tym zakre-
sie przedsięwzięć. Każde zjawisko ma jednak swoją
stronę negatywną. W tym przypadku narastającym
problemem staje się wzrost skali szkód powodowa-
nych w uprawach rolnych przez dzikie zwierzęta.
Wyborcy, a szczególnie rolnicy, sygnalizują wzrost
wysokości strat powodowanych szkodami wyrządza-
nymi na terenach uprawnych przez dzikie zwierzęta.
Dotyczy to nie tylko najbardziej powszechnie wystę-
pujących szkód wyrządzanych przez żerujące na po-
lach dziki, ale także szkód powodowanych w drob-
nym inwentarzu przez dziko żyjące drapieżniki. Za-
niepokojenie budzi także bardzo wysoki wzrost po-
pulacji bobrów, co prowadzi do niszczenia drzewosta-
nu na terenach podmokłych i powstawania coraz
większych obszarów zalewisk powodowanych przez
wznoszone przez bobry tamy. Zjawisko to szczególnie
jaskrawo występuje na terenie Polski Wschodniej, w
tym przede wszystkim w pasie nadbużańskim. Tylko
we wschodniej części woj. lubelskiego pas ciągnący
się od Dorohuska po Włodawę stanowi teren aktyw-

nej i w konsekwencji niszczącej tereny rolne i łąkowe
działalności bobrów.
W ostatnim czasie temat ten był szeroko dysku-
towany na spotkaniu z radnymi gminy Białopole,
gdyż z roku na rok obserwuje się wzrost skali szkód
powodowanych w uprawach rolnych przez dzikie
zwierzęta na terenie gminy. Jednocześnie rolnicy
podnoszą problem odszkodowań za straty dotyczący
niedostatecznej w stosunku do faktycznie poniesio-
nych strat wysokości przyznawanych odszkodowań,
a także przewlekłości związanych z procesem od-
szkodowawczym procedur administracyjnych. Jest
to tym bardziej istotne, że niektóre rodzaje szkód,
np. szkody bobrowe wymagają związanych ze znacz-
nymi nakładami prac rekultywacyjnych oraz długo-
trwałego wyłączenia z eksploatacji rolnej dotknię-
tych nimi obszarów.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy poruszony w interpelacji problem, który
dotyka między innymi bardzo wiele nadbużańskich
gmin, jest znany Ministerstwu Środowiska?
2. Jakie działania podejmuje minister środowiska
w celu rozwiązania wskazanego wyżej problemu i po-
mocy zdesperowanym rolnikom?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9495)
do ministra zdrowia
w sprawie nazewnictwa oraz kwalifikacji
pielęgniarki i położnej w podstawowej opiece
zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Związek Okręgowej
Izby Pielęgniarek i Położnych w Chełmie zwrócił się
do mnie z prośbą o interwencję w sprawie nowelizacji
ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych
z budżetu państwa w części dotyczącej określenia na-
zewnictwa i kwalifikacji pielęgniarki i położnej w
podstawowej opiece zdrowotnej.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. posługuje się
szerokim pojęciem „pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej”, które w swej definicji obejmuje m.in. pie-
lęgniarkę, która ukończyła szkolenie specjalistyczne
w dziedzinie pielęgniarstwa rodzinnego, pediatrycz-
nego, środowiskowego, oraz pielęgniarkę, która
ukończyła kursy kwalifikacyjne. W rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w
sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położ-
nej podstawowej opieki zdrowotnej również nie ma
wyodrębnionego pojęcia „pielęgniarki rodzinnej”.
83
Konsekwencją przyjęcia we wszystkich aktach
prawnych jednego bardzo szerokiego pojęcia „pielę-
gniarki POZ” jest brak jasnych reguł funkcjonowa-
nia pielęgniarek rodzinnych na rynku pracy, a wraz z
tym szereg nieprawidłowości, np. łączenie stanowisk
pielęgniarki zabiegowej z pielęgniarką rodzinną.
Warty podkreślenia jest fakt, iż pielęgniarka, któ-
ra wykonuje zadania w praktyce lekarza POZ lub w
ZOZ, nie musi mieć kwalifikacji wymienionych w art.
5 pkt 25 (lub 28 w odniesieniu do położnej), gdyż do
wykonywania zadań na zlecenie lekarza wystarczy
dyplom i prawo wykonywania zawodu, a w niektó-
rych przypadkach kursy specjalistyczne kształtujące
umiejętności.
W aktualnej sytuacji porządkowania struktur
POZ w systemie ochrony zdrowia należy zwrócić
uwagę na rozbieżności pomiędzy priorytetami okre-
ślonym przez WHO i Międzynarodową Radę Pielę-
gniarek i Położnych przyjętymi przez Polskę a fak-
tycznymi rozwiązaniami przyjmowanymi przez decy-
dentów w zakresie określania roli i miejsca pielęgniar-
stwa rodzinnego w opiece nad zdrowiem rodziny.
Zasadniczą kwestią jest ograniczenie, a nawet
brak samodzielności pielęgniarek rodzinnych. Zgod-
nie z przyjętymi standardami europejskimi i polski-
mi pielęgniarki środowiskowo-rodzinne pracują
przede wszystkim w domu pacjenta, wykonując sze-
roki zakres świadczeń pielęgniarskich, diagnostycz-
nych, poprzez świadczenia lecznicze, rehabilitacyjne,
a kończąc na świadczeniach profilaktycznych.
W obecnym stanie prawnym występuje chaos,
który odbija się negatywnie przede wszystkim na pa-
cjentach. Dlatego też niezbędne jest wyodrębnienie
w przepisach prawa osobnej definicji „pielęgniarki
rodzinnej” wraz z wykazem świadczeń, do których
jest zobowiązana, co pozwoli przywrócić należyty po-
ziom pielęgniarstwa rodzinnego w Polsce i zadowo-
lenie pacjentów.
Należy nadmienić, iż ze względu na zmiany w
strukturze społeczeństwa (wzrost populacji osób naj-
starszych wiekiem) oraz zwiększone występowanie
chorób przewlekłych, w tym nowe zachorowania na
choroby zakaźne, wzrastać również będzie zapotrze-
bowanie na usługi zdrowotne w pielęgniarstwie śro-
dowiskowo-rodzinnym. Zakres świadczeń będzie wy-
magał rozszerzenia, jak również systematycznie
zwiększenia ilości usług.
Okazuje się jednak, że kolejne propozycje zarzą-
dzeń prezesa NFZ zawierają zmiany katalogu świad-
czeń, z których najbardziej zadziwiające i niebez-
pieczne dla systemowej opieki środowiskowej jest
zaniżenie z roku na rok lub wręcz eliminowanie dzia-
łań w zakresie profilaktyki i promocji zdrowia. W ten
sposób sprowadza się rolę pielęgniarki do wykonywa-
nia zadań na zlecenie lekarzy.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
Czy poruszany w interpelacji problem, który czę-
sto negatywnie odbija się na zdrowiu pacjentów, jest
znany Ministerstwu Zdrowia?
84
Czy są prowadzone prace nad nowelizacją ustawy
dotyczącą rozdzielenia funkcji pielęgniarki praktyki
od pielęgniarki rodzinnej i ścisłego określenia ich
funkcji i kompetencji w podstawowej opiece zdrowot-
nej, a jeśli nie, to czy Pani Minister rozważa możli-
wość ich wszczęcia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9496)
do ministra zdrowia
w sprawie uruchomienia funduszy dla
samorządów w obszarze opieki hospicyjnej
Szanowna Pani Minister! Opieka paliatywna jest
młodą gałęzią medycyny. W 1990 r. Światowa Orga-
nizacja Zdrowia WHO wydała dokument poświęcony
opiece nad osobami ciężko chorymi i umierającymi.
Opracowanie Rady Europy w postaci Rekomendacji
do zastosowania w państwach członkowskich zobo-
wiązało je do zabezpieczenia holistycznej, specjali-
stycznej opieki nad pacjentem z aktywną postępują-
cą i zaawansowaną chorobą, u którego rokowanie jest
ograniczone, a istotą postępowania jest poprawa ja-
kości życia.
Filozofia współczesnego ruchu opieki hospicyjnej,
uzupełniana najnowszymi osiągnięciami medycyny
paliatywnej, dała impuls do humanizacji medycyny.
Człowiek chory nieuleczalnie znalazł się w centrum
uwagi lekarzy, pielęgniarek oraz pozostałych człon-
ków całego zespołu specjalistycznego psychologów,
duchownych. Celem hospicyjnej opieki jest umożli-
wienie choremu najpełniejszego przeżycia terminal-
nego okresu choroby poprzez specjalistyczne leczenie
objawowe, opanowanie wszechogarniającego bólu so-
matycznego, psychicznego, duchowego poprzez pielę-
gnację wyniszczonego chorobą ciała oraz towarzysze-
nie choremu i jego rodzinie w najtrudniejszym okresie
życia. Opieka hospicyjna jest również wsparciem me-
rytorycznym, psychicznym i duchowym rodziny, przy-
jaciół, bliskich, wszystkich tych, którzy decydują się
na sprawowanie opieki domowej nad swoim najbliż-
szym, którzy podejmują niemały wysiłek towarzysze-
nia mu aż do kresu jego życia. W opiece hospicyjnej
zaakcentowane jest pierwszeństwo opieki domowej.
Istnieją jednak sytuacje i okoliczności, że opieka
domowa nie jest możliwa (brak najbliższych, opieku-
nów) lub z uzasadnionych względów medycznych
opieka powinna być kontynuowania w miejscu zbli-
żonym warunkami do warunków domowych jednak
z możliwością przeprowadzania koniecznych proce-
dur medycznych. I wówczas dom-hospicjum stwarza
sposobność z jednej strony realizacji stacjonarnej,
specjalistycznej pomocy medycznej, a z drugiej strony
zabezpiecza pełną miłości obecność życzliwej osoby
łagodzącej lęki, przezwyciężającej poczucie osamot-
nienia, stwarzającej warunki dojrzałego i godnego
odchodzenia. Dom-hospicjum jest miejscem, gdzie
chorzy podejmowani są gościnnie (nazwa „hospi-
cjum” pochodzi od łacińskiego słowa „hospes”, tzn.
gościnność) oraz okrywani są płaszczem („pallium”,
tzn. płaszcz) wszechstronnej opieki medycznej, du-
chowej, psychologicznej.
W Polsce, w tym również w Zagłębiu, brakuje tego
typu placówek. Jedną z możliwości poprawy tego sta-
nu rzeczy mogłoby być uruchomienie funduszy ze-
wnętrznych z przeznaczeniem na rozwój infrastruk-
tury w obszarze opieki hospicyjnej dla samorządów
czy też organizacji pozarządowych. Takie możliwości
może dać Szwajcarsko-Polski Program Współpracy,
który jest formą bezzwrotnej pomocy zagranicznej
przyznanej przez Szwajcarię Polsce i 9 innym pań-
stwom członkowskim Unii Europejskiej, które przy-
stąpiły do niej 1 maja 2004 r. Na mocy umowy mię-
dzynarodowej, zawartej 20 grudnia 2007 r. w Bernie,
ponad 1 mld franków szwajcarskich trafi do dziesię-
ciu nowych państw członkowskich, z czego niemal
połowa (ok. 489 mln CHF, czyli ok. 310 mln euro)
przeznaczona będzie na pomoc dla naszego kraju.
Obecnie strona polska oraz strona szwajcarska
prowadzą prace w ramach obszaru Ochrona zdrowia
zmierzające do ustalenia rodzajów kwalifikowanych
projektów spośród rodzajów przedsięwzięć, które zo-
stały zaproponowane w dokumentach programowych
(Aneks 1 – Ramy Programowe Szwajcarsko-Polskie-
go Programu Współpracy do Umowy ramowej). Prze-
widuje się objęcie obszaru Ochrona zdrowia pozakon-
kursową procedurą wyboru programów/projektów.
W ramach powyższego priorytetu i jego Celu 2
(Poprawa usług podstawowej opieki zdrowotnej i
usług opieki społecznej na peryferyjnych i zmargina-
lizowanych terenach obszarów objętych koncentracją
geograficzną, z preferencją dla wielosektorowego po-
dejścia programowego) zakłada się jako jeden z pro-
jektów kwalifikowanych: budowę/renowację hospi-
cjów realizowanych jako część większego projektu
(np. program poprawy opieki społecznej w mieście).
W związku z powyższym zwracam się z prośbą o
wyjaśnienie:
1. Dlaczego praca nad ustaleniem rodzajów pro-
jektów trwa tak długo?
2. Jakie istnieją możliwości wsparcia budowy no-
wych, względnie adaptacji i modernizacji istniejących
obiektów na domy-hospicja?
3. Jeżeli nie hospicja, to jakie programy/projekty
w obszarze Ochrona zdrowia zostaną objęte wspar-
ciem programem współpracy?
Z poważaniem
Poseł Witold Klepacz
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9497)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji art. 93a ustawy
Prawo spółdzielcze
Szanowny Panie Ministrze! Przepis art. 93a usta-
wy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze, w
brzmieniu nadanym art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 3
czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r. Nr
122, poz. 1024) upoważnia ministra właściwego do
spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i
mieszkaniowej do żądania informacji niezbędnych do
oceny zgodności z prawem i zasadami gospodarności
działania spółdzielni.
Od momentu wejścia w życie art. 93a Prawa spół-
dzielczego minęło prawie 4 lata. Jest on przedmiotem
zaskarżenia do Trybunału Konstytucyjnego, jak
również budzi wiele emocji w środowisku spółdziel-
ców. Celem wyrobienia sobie bezstronnej opinii co do
funkcjonowania art. 93a uprzejmie proszę o udziele-
nie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Ile wniosków wpłynęło do ministerstwa w la-
tach: 2006–2008, z podziałem na sprawy indywidu-
alne członków oraz sprawy dotyczące zasad działania
spółdzielni?
2. Ile spośród wniosków, o których mowa w pkt 1,
zostało zakwalifikowanych jako zasadne?
3. Przeprowadzenie ilu lustracji ministerstwo zle-
ciło w latach 2006–2008?
4. W ilu przypadkach lustracja potwierdziła za-
sadność zgłaszanych wniosków?
5. W ilu przypadkach Pan Minister nakazał
uwzględnienie wniosków z lustracji w trybie art.93a
§ 5?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9498)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie funkcjonowania sądów grodzkich
Szanowny Panie Ministrze! W wyniku spotkań z
wyborcami, w tym także przedstawicielami wymiaru
sprawiedliwości, zrodziła się potrzeba wystąpienia
do Pana Ministra z propozycją rozważenia zmian w
strukturze sądownictwa powszechnego.
W szczególności moi rozmówcy stwierdzali, że wy-
odrębnienie sądów grodzkich z sądów rejonowych
oraz ich uzasadnienie korzystnie wpłynęłoby na
85
udrożnienie sądów. Dzięki tej zmianie większość
spraw o stosunkowo niewielkim ciężarze gatunko-
wym można byłoby załatwić w powiecie, gdyż w przy-
padku usamodzielnienia sądów grodzkich, odwołania
od orzeczeń tych sądów załatwiałyby sądy rejonowe,
a nie, jak dotychczas, sądy okręgowe.
Aby nie być gołosłownym (posiadam dane z jed-
nego z sądów okręgowych): przeciętny sąd okręgowy
rozpatruje rocznie 900–1100 odwołań od orzeczeń
sądów grodzkich. Nie są to liczby bez znaczenia, je-
śliby je przemnożyć przez liczbę sądów okręgowych.
Usamodzielnienie sądów grodzkich nie powinno
spowodować wzrostu nakładów, gdyż mieszczą się
one w budynkach sądów rejonowych, zaś obsada per-
sonalna pozostałaby na obecnym poziomie.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie proszę o od-
powiedzi na pytania:
1. Czy ministerstwo rozważa podjecie w przyszło-
ści proponowanej inicjatywy?
2. Jeśli nie, to jakie plany ma ministerstwo w sto-
sunku do sądów grodzkich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9499)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie kampanii informacyjnych
na temat dostępu do unijnych środków
finansowych
Szanowna Pani Minister! Od dłuższego czasu
można zobaczyć w środkach masowego przekazu
swoistą medialną przepychankę na kwestii wysoko-
ści wykorzystanych środków pochodzących z Unii
Europejskiej. Gdy politycy spierają się o liczby, spo-
łeczeństwo tak naprawdę ma bardzo mierny dostęp
do informacji na temat wysokości i możliwości wyko-
rzystania wspomnianych środków. Sygnały dociera-
jące do mnie z różnego rodzaju organizacji pozarzą-
dowych są zatrważające. Mimo pozytywnych rapor-
tów rządowych związanych z przekazem informacji
na temat możliwości wykorzystania środków unij-
nych zainteresowanie nimi przez organizacje i inne
podmioty nie jest tak duże, jakby się oczekiwało.
W tej sytuacji chcę zadać panu Ministrowi nastę-
pujące pytanie: Czy Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego zamierza w najbliższym czasie przeprowadzić
profesjonalną kampanię informacyjną na temat do-
stępności do unijnych środków finansowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Motowidło
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
86
Interpelacja
(nr 9500)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości przygotowania
do wykonywania zawodu przez osoby
niepełnosprawne
Szanowna Pani Minister! Sytuacja, z jaką mają
na co dzień do czynienia osoby niepełnosprawne, jest
ogólnie znana i regularnie nagłaśniana poprzez ko-
lejne medialne kampanie informacyjne. To bardzo
dobrze, że postanowiono coraz częściej mówić o tym
problemie. Mam jednak wrażenie, że zapomniano o
innych sprawach Tych osób. Spotykając się z osobami
niepełnosprawnymi, szczególnie tymi młodymi, sły-
szę niemalże zawsze, że kolejnym poważnym proble-
mem jest dostęp osób niepełnosprawnych do możli-
wości nauki wybranego zawodu. Problem jest tym
większy, że w małych miejscowościach, można powie-
dzieć, tą sprawą nikt się nie zajmuje. Przecież danie
osobom niepełnosprawnym możliwości zdobycia za-
wodu to swoista recepta na przyszłość. To sposób na
zabezpieczenie ich funkcjonowania w normalnych
warunkach życia ekonomiczno-społecznego.
W tej sytuacji chcę zadać Pani Minister następu-
jące pytanie: Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej ma plany związane ze zmianą opisanej wyżej
sytuacji, tak by każda osoba niepełnosprawna mogła
swobodnie i w profesjonalnych warunkach pozyskać
umiejętności wykonywania wybranego zawodu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Motowidło
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9501)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie sytuacji nauczycieli
przedszkolnych po wprowadzeniu obowiązku
uczęszczania do szkoły dla 6-latków
Szanowna Pani Minister! Plany Rządu RP zosta-
ły zrealizowane. Dzieci 6-letnie już w niedługim cza-
sie będą miały obowiązek uczęszczania do szkoły.
Można powiedzieć, że sprawa jest załatwiona. Pozo-
staje jednak jeszcze sytuacja, w której znaleźli się
obecnie nauczyciele, wychowawcy przedszkolni, któ-
rzy obecnie zajmują się grupami dzieci 6-letnich. Z
informacji, jakie docierają do mnie, wynika, że nikt
w żaden sposób nie potrafi odpowiedzieć tym nauczy-
cielom, co będzie z nimi dalej. Nikt nie potrafi w jasny
i czytelny sposób odpowiedzieć tym nauczycielom na
pytanie, czy będą mieli pracę czy też nie!
W tej sytuacji chcę zadać Pani Minister następu-
jące pytanie: Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej
planuje przeprowadzić kampanię informacyjna na
rzecz wyżej opisanej sytuacji? Jeżeli tak, to kiedy to
będzie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Motowidło
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9502)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji inwestycji polegającej
na budowie stacji regazyfikacji ciekłego gazu
ziemnego (gazoportu)
Szanowny Panie Ministrze! Dywersyfikacja infra-
struktury dostaw gazu do Polski jest przedsięwzię-
ciem priorytetowym. Budowa terminalu LNG jest
strategicznym projektem dywersyfikującym źródła
dostaw gazu do Polski, znacznie podnoszącym bez-
pieczeństwo energetyczne kraju. Budowa gazoportu
wpisuje się w te koncepcje.
Inwestycja polegająca na budowie terminalu do re-
gazyfikacji skroplonego gazu ziemnego, budowie falo-
chronu osłonowego dla portu zewnętrznego oraz sta-
nowiska statkowego wraz z konstrukcją morską na
potrzeby terminalu umieszczona została w porcie ze-
wnętrznym zespołu portów Szczecin – Świnoujście.
Zgodnie z treścią uchwały nr 167/2007 Rady Mi-
nistrów z dnia 20 września 2007 w sprawie ustano-
wienia programu wieloletniego na lata 2008–2011
pn. „Budowa falochronu osłonowego dla portu ze-
wnętrznego w Świnoujściu” inwestorem w tym zada-
niu inwestycyjnym jest Urząd Morski w Szczecinie, a
finansowanie całości programu gwarantuje budżet
państwa. Wartość inwestycji oszacowana w programie
i zapisana w ww. uchwale RM wynosi 1075 mln zł.
Szanowny Panie Ministrze! W oparciu o powyższe
informacje zwracam się do Pana Ministra o wyjaśnie-
nie następującej sprawy. W dniu 24 marca 2009 r.
Urząd Morski w Szczecinie zaprezentował na stronie
internetowej Urzędu (www.ums.gov.pl) zaproszenie
do udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia
publicznego w trybie z wolnej ręki, dotyczącego kom-
pleksowej obsługi prawnej inwestycji pn. „Budowa
falochronu osłonowego dla portu zewnętrznego w
Świnoujściu”.
W zakresie działania podmiotu wykonującego za-
mówienie pn. „Kompleksowa obsługa prawna inwe-
stycji »Budowa falochronu osłonowego dla portu ze-
wnętrznego w Świnoujściu«”, które zamawiający za-

mierza wprowadzić do umowy, znajduje się m.in.
ocena formalnej poprawności wykonania (w aspekcie
zasad FIDIC – tzw. czerwona książka) następujących
elementów dokumentacji projektowej: przedmiaru
robót, specyfikacji technicznych wykonania i odbioru
robót, kosztorysu inwestorskiego.
Warunki minimalne, które musi spełniać kance-
laria prawna ubiegająca się o udzielenie zamówienia
z wolnej ręki:
— praktyczne doświadczenie w obsłudze prawnej
inwestycji budowlanych i realizowanych według pro-
cedur FIDIC – o wartości inwestycji min. 50 mln zł;
— dysponowanie wyspecjalizowaną kadrą praw-
niczą legitymującą się wiedzą i doświadczeniem w
zakresie procedur formalno-prawnych związanych z
realizacją inwestycji według warunków FIDIC;
— dysponowanie specjalistami posiadającymi
bezpośrednią praktykę budowlaną w realizacji du-
żych inwestycji opartych o ww. warunki kontraktowe
oraz uprawnienia budowlane bez ograniczeń.
W tym miejscu pragnę zwrócicie uwagę na to, iż
w myśl ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo za-
mówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz.
1655, z późn. zm.) zamówienia z wolnej ręki można
udzielić na usługi prawnicze, a nie konsultingowe czy
inżynierskie. Istnieje zatem obawa, że Urząd Morski
w Szczecinie, zamierzając ukryć pod pojęciem świad-
czenia usług prawniczych świadczenie usług dorad-
czych i inżynierskich, zmierza do obejścia przepisów
ustawy. Działania Urzędu Morskiego w Szczecinie
prowadzą do wydłużenia czasu realizacji tej strate-
gicznej dla państwa inwestycji.
W związku z powyższym proszę o podjęcie właści-
wych kroków w celu wyjaśnienia tej sprawy oraz
udzielenie informacji, czy przedstawione obawy mogą
mieć potwierdzenie.
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9503)
do ministra finansów
w sprawie wpływu zatrudniania pracownika
na zastępstwo w państwowych jednostkach
budżetowych na obowiązujące limity
zatrudnienia
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w sprawie następstw zatrudniania pracownika na
zastępstwo.
87
Kilka lat temu ustawodawca, wychodząc naprze-
ciw oczekiwaniom pracodawców, wprowadził do Ko-
deksu pracy umowę o pracę na zastępstwo. Przed
nowelizacją prawa pracy jedynym rozwiązaniem dla
pracodawcy, który chciał zatrudnić pracownika w
miejsce czasowo nieobecnego, było zawarcie z zastęp-
cą umowy na czas określony.
Dziś, gdy dochodzi do dłuższej nieobecności pra-
cownika w pracy np. z powodu przedłużającej się cho-
roby, urlopu macierzyńskiego, wychowawczego czy
bezpłatnego, a pracodawca nie ma możliwości roz-
dzielenia obowiązków nieobecnej osoby między in-
nych pracowników, można zatrudnić dodatkową oso-
bę na podstawie umowy o pracę na czas zastępstwa
nieobecnego pracownika. Pracownik na zastępstwo
to pracownik zatrudniony na podstawie umowy o
pracę. Nie jest to nowy rodzaj umowy o pracę, ale
jedynie zmodyfikowana umowa o pracę na czas okre-
ślony, w treści której musi być zawarty zapis mówią-
cy o tym, iż jest ona zawarta w celu zastępstwa nie-
obecnego pracownika i na czas jego nieobecności, a
także nazwisko i stanowisko osoby zastępowanej.
Bezwzględnie trzeba także określić czas obowiązy-
wania takiej umowy. Poza wyżej wymienionymi ele-
mentami, umowa o pracę na zastępstwo nie różni się
niczym od klasycznej umowy o pracę.
Długotrwała nieobecność pracownika jest nie-
wątpliwie uciążliwa dla pracodawcy. Często zdarza
się konieczność zatrudniania na zastępstwo kilku
osób, szczególnie w sfeminizowanych zakładach
pracy, gdy równocześnie kilka pracownic przebywa
na urlopach macierzyńskich, wychowawczych czy
zwolnieniach lekarskich podczas ciąży. Pracodawca
musi wziąć na siebie ryzyko nieobecności pracowni-
ka w pracy i wkalkulować je w prowadzoną przez
siebie działalność.
Problem, który może się pojawić, gdy zatrudnia-
nia się pracowników na zastępstwo, ma związek z
wprowadzaniem regulaminu pracy i wynagradzania.
Według prawa pracy obowiązek ustalenia regulami-
nu pracy i regulaminu wynagradzania ciążący na
pracodawcy jest zdeterminowany liczbą zatrudnio-
nych pracowników, niezależnie od rodzaju umów o
pracę zawartych z pracownikami – czy będzie to
umowa o pracę na czas określony, na czas nieokre-
ślony, czy też na czas zastępstwa nieobecnego pra-
cownika. Może się zatem zdarzyć sytuacja, gdy, za-
trudniając pracownika na czas zastępstwa nieobec-
nego pracownika, pracodawcy przybywa obowiązek
wprowadzenia regulaminu pracy czy regulaminu
wynagradzania. Nie ma znaczenia okoliczność, że
pracownik zatrudniony na zastępstwo faktycznie
przejmuje wyłącznie obowiązki zastępowanego pra-
cownika.
Jeśli chodzi o pracowników sfery budżetowej, za-
sady i tryb kształtowania ich wynagrodzeń oraz li-
mity zatrudnienia dla osób objętych mnożnikowymi
systemami wynagrodzeń reguluje ustawa z dnia 23
grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w
państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektó-
88
rych ustaw. Według niej pracownikami państwowej
sfery budżetowej są:
— osoby objęte mnożnikowymi systemami wyna-
grodzeń, w tym m.in. członkowie korpusu służby cy-
wilnej, sędziowie, prokuratorzy czy żołnierze zawo-
dowi;
— osoby nieobjęte mnożnikowymi systemami wy-
nagrodzeń.
Art. 2 pkt. 5 podnoszonej ustawy definiuje pojęcie
limitów zatrudnienia, przez które rozumie się śred-
nioroczny stan zatrudnienia w przeliczeniu na peł-
nozatrudnionych, który nie może być przekroczony.
Od 1 stycznia 2010 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 227,
poz.1505) wejdą z życie nowe zapisy ustawy wskazu-
jące podstawę do określenia wynagrodzeń w roku
budżetowym. Dla osób objętych mnożnikowym sys-
temem wynagrodzenia podstawę tą stanowią:
— limity zatrudnienia określane w ustawie bu-
dżetowej dla poszczególnych grup osób, w częściach
i działach klasyfikacji dochodów i wydatków,
— kwoty bazowe,
— ustalone w odrębnych przepisach wielokrotno-
ści kwot bazowych,
— pozostałe składniki wynagrodzenia z roku po-
przedniego zwaloryzowane średniorocznym wskaź-
nikiem wzrostu wynagrodzeń oraz dodatkowe wyna-
grodzenie roczne, wypłacane na podstawie odręb-
nych przepisów.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedzi na pytania:
1. Czy zatrudnienie pracownika na zastępstwo w
związku z przedłużającą się nieobecnością innego
pracownika zwiększa liczbę etatów w jednostkach
budżetowych, w których obowiązują limity zatrud-
nienia?
2. Czy limity zatrudnienia określane w ustawie
budżetowej dla państwowych jednostek budżeto-
wych, które są jedną z podstaw wynagradzania osób
objętych mnożnikowymi systemami wynagradzania,
będą uwzględniały osoby zatrudniane na zastępstwo?
Czy zatrudnianie pracowników na zastępstwo będzie
oznaczało zmiany organizacyjne zwiększające limity
zatrudniania finansowane z rezerwy utworzonej na
ten cel w budżecie?
3. Czy przewiduje się możliwość wprowadzenia
takich zmian w prawie pracy, aby zatrudnienie na
zastępstwo nie zwiększało liczby zatrudnionych osób,
jeśli w konsekwencji spowodowałoby ono obligatoryj-
ność wprowadzenia przez pracodawcę regulaminu
pracy i regulaminu wynagradzania, szczególnie gdy
zastępca wykonuje dokładnie te same zadania, co
osoba zastępowana?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9504)
do ministra zdrowia
w sprawie modyfikacji programu
profilaktycznego raka szyjki macicy
poprzez włączenie do niego testu
na obecność wirusa HPV
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku z ogromnym problemem zachorowań
i umieralności na raka szyjki macicy w Polsce oraz
niskiej skuteczności istniejącego programu profilak-
tycznego.
W Polsce rak szyjki macicy jest drugim z najpow-
szechniejszych nowotworów kobiecych. Jednocześnie
wyniki jego leczenia są bardzo złe, głównie ze wzglę-
du na wykrywanie dopiero zaawansowanych postaci
raka. Dlatego Polska ma najwyższe współczynniki
zachorowalności i umieralności na raka szyjki maci-
cy ze wszystkich państw Unii Europejskiej. Wskaź-
nik śmiertelności z powodu tego nowotworu to ok. 7
przypadków na 100 tys. W innych krajach europej-
skich wskaźnik ten jest znacznie niższy, np. w Fin-
landii wynosi 1,8 na 100 tys. kobiet. W ciągu ostat-
nich 25 lat w krajach Unii Europejskiej i USA współ-
czynnik ten obniżył się do ok. 2–3/100 tys., natomiast
w Polsce praktycznie pozostaje na tym samym pozio-
mie. Świadczy to o niskiej skuteczności istniejącego
programu profilaktycznego. Sytuacja epidemiologicz-
na dotycząca raka szyjki macicy w Polsce stawia nasz
kraj na równi z państwami trzeciego świata.
W roku 2009, tak jak w latach poprzednich, Na-
rodowy Fundusz Zdrowia zaprasza do udziału w bez-
płatnych badaniach profilaktycznych, realizując „Po-
pulacyjny program profilaktyki i wczesnego wykry-
wania raka szyjki macicy”. Program przeznaczony
jest dla kobiet w wieku od 25 do 59 lat, które w ciągu
ostatnich 3 lat nie wykonywały badania cytologicz-
nego. Panie mogą zgłosić się same do wybranej przez
siebie dowolnej poradni ginekologiczno-położniczej,
która ma podpisany kontrakt z NFZ. Wysyła się rów-
nież imienne zaproszenia do adresatek programu.
Jednak odzew na zaproszenia jest niewielki. Tylko
ok. 10% kobiet zgłasza się na badanie. Kolejnym
czynnikiem obniżającym skuteczność programu jest
fakt, że badanie cytologiczne nie jest najdokładniej-
szą metodą do wykrywania wirusa HPV – głównego
odpowiedzialnego za powstawanie raka szyjki maci-
cy. Cytologia nie wykrywa większości infekcji wywo-
łanych przez ten wirus. Dokładność badań cytolo-
gicznych przy diagnostyce HPV szacuje się zaledwie
na 15%. Zakażenie wirusem HPV zwykle przebiega
bezobjawowo, dlatego bardzo często jego nosiciele nie
wiedzą, że są zarażeni. Najpewniejszym sposobem
wykrycia infekcji jest wykonanie testu DNA HPV.
Technika oparta na badaniu DNA bardzo precyzyj-

nie określa obecność oraz ilość DNA wirusa w orga-
nizmie. Test DNA HPV pozwala również wyjaśnić
niejasny wynik cytologiczny oraz umożliwia monito-
rowanie leczenia. Dlatego warto rozważyć włączenie
go do programu profilaktycznego wczesnego wykry-
wania raka szyjki macicy. Wczesne wykrycie wirusa
HPV pozwala na wczesne podjęcie kroków zapobie-
gających rozwojowi chorób, zwłaszcza najgroźniejszej
z nich – raka. Może to skutecznie przyczynić się do
obniżenia wskaźnika śmiertelności z powodu nowo-
tworu szyjki macicy. Równoczesne badanie cytolo-
giczne i wykonanie testu na obecność wirusa HPV
stworzą szansę na podniesienie poziomu wczesnej
wykrywalności zmian mogących powodować raka
szyjki macicy.
Zwracam się do Pani Minister z pytaniem: Czy
rozważa się możliwość włączenia do „Populacyjnego
programu profilaktyki i wczesnego wykrywania raka
szyjki macicy” testów na obecność wirusa HPV w
organizmie?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9505)
do ministra infrastruktury
w sprawie braku reakcji organów państwa
w związku z prowadzeniem na terenie gminy
Łężyce składowiska odpadów komunalnych
przez Eko Dolina sp. z o.o.
Szanowny Panie Ministrze! W bezpośrednim są-
siedztwie zamkniętego składowiska odpadów komu-
nalnych w Łężycach w gminie Wejherowo miał zostać
zlokalizowany nowoczesny zakład utylizacji odpa-
dów. Zakład ten miał się zająć utylizacją odpadów
pochodzących z okolicznych gmin, w tym w szczegól-
ności z Gdyni. W tym celu została powołana spółka,
której pierwotna nazwa brzmiała: Zakład Unieszko-
dliwiania Odpadów sp. z o.o. w Łężycach, która na-
stępnie zmieniła nazwę na Eko Dolina sp. z o.o.
Właścicielami spółki są: gmina miasta Gdynia
58,05%, gmina Wejherowo 14,23%, gminy miast:
Sopotu 9,35%, Rumii 9,15%, Redy 3,32%, Wejhero-
wa 3,25% oraz Komunalny Związek Gmin „Dolina
Redy i Chylonki” w Gdyni 1,53% i gmina Kosakowo
1,12%
Spółka składuje odpady sprzecznie z założeniami,
jakim miał odpowiadać zakład unieszkodliwiania od-
padów. W szczególności pierwszą instalacją zakładu,
jaką oddano do użytkowania, i to w trakcie, gdy nie
była zakończona jej budowa, była kwatera składowa
B1, na której składowano odpady bez jakiegokolwiek
89
sortowania (inne obiekty, w tym w szczególności sor-
towania, były jeszcze w budowie). Nadto składowanie
odpadów na budowanej kwaterze B1 odbywało się
jeszcze przed uzyskaniem pozwolenia na jej użytko-
wanie. Kolejnym naruszeniem prawa było prowadze-
nie składowiska mimo braku pozwolenia zintegrowa-
nego. Nadto również po oddaniu do użytku sortowni
tylko niewielka ilość odpadów jest poddawana sorto-
waniu, a większość odpadów jest składowana na kwa-
terze bez jakiegokolwiek sortowania, co prowadzi do
szczególnej uciążliwości składowiska dla środowiska
i okolicznych mieszkańców, a także skraca okres
użytkowania kwatery przez przedwczesne wypełnie-
nie jej pojemności, co wskazuje na marnotrawstwo
nakładów inwestycyjnych.
Podkreślenia wymaga też lokalizacja składowiska
sprzeczna z zasadami lokalizowania takich obiektów.
W szczególności składowisko oraz związana z nim
infrastruktura zlokalizowane są w otulinie Trójmiej-
skiego Parku Krajobrazowego, a nadto w części na
terenach wykluczonych z lokalizowania składowisk,
w tym w szczególności w strefach zasilania głównych
i użytkowych zbiorników wód podziemnych oraz na
terenach źródliskowych, bagiennych i podmokłych.
Nie dość, że składowisko zostało zlokalizowane w od-
ległości 2–3 km od dużych osiedli mieszkaniowych,
to umieszczono je kilkadziesiąt metrów ponad tymi
osiedlami, a hałdy śmieci umieszczone na wzgórzu
166 m n.p.m. mają mieć wysokość 27 m od poziomu
terenu. W odpowiedzi na pytania wójta gminy Wej-
herowo WIOŚ w Gdańsku stwierdził, że kontrole
stwierdziły brak uchybień w działalności składowi-
ska odpadów, w sytuacji gdy nie wskazał czego w isto-
cie kontrole dotyczyły.
Przedstawiona wyżej sytuacja ma szczególny wy-
dźwięk społeczny. Powszechny jest opór społeczności
lokalnych wobec lokalizowania jakichkolwiek insta-
lacji związanych z gospodarką odpadami. Sytuacja,
jaka wynikła w Łężycach, jest sztandarowym przy-
kładem przyczyn, dla których ten opór społeczny wy-
stępuje. W Łężycach funkcjonowało w przeszłości
składowisko odpadów, które było niezwykle uciążliwe
dla okolicznych mieszkańców. Gdy zamierzano zlo-
kalizować kolejną inwestycję tego typu, rozpoczęto
konsultacje społeczne, w trakcie których mieszkańcy
byli przekonywani o nowoczesnej technologii, która
wyeliminuje zasadnicze uciążliwości związane ze
składowaniem odpadów. Mieszkańcy byli zapewniani
o zaniechaniu wysypywania odpadów wprost na kwa-
tery składowe bez ich wcześniejszego przetworzenia.
Zapewnienia takie składano również radnym gmin,
będących właścicielami spółki i decydujących się na
przystąpienie do inwestycji, organom administracyj-
nym i służbom uzgadniającym przedsięwzięcie, wła-
dzom i organom administracyjnym podejmującym
decyzje lokalizacyjne, organom Unii Europejskiej de-
cydującym o finansowaniu zadania ze środków ISPA,
a także czynnikom społecznym, mediom, gościom
ministerialnym, przedstawicielom Unii Europejskiej
oraz posłom na Sejm zapraszanym na wbudowanie
90
kamienia węgielnego, a następnie na huczne otwar-
cie obiektu.
Rzeczywistość okazała się sprzeczna z tymi za-
pewnieniami. Śmieci zaczęto wysypywać na nowe
składowisko przed zakończeniem jego budowy. Sor-
townię (jedyną instalację mającą służyć przetwarza-
niu odpadów) oddano dopiero po kilku latach od roz-
poczęcia składowania odpadów. W dodatku przerabia-
no jedynie niewielką część odpadów. Tym samym
mimo zapewnień o rzekomym braku uciążliwości za-
kładu unieszkodliwiania odpadów mieszkańcy Łężyc
oraz okolicznych dużych osiedli mieszkaniowych,
przede wszystkim Gdyni i Rumii, mają w swoim są-
siedztwie w praktyce identyczne składowisko odpadów
jak poprzednio tam istniejące, co do którego wszystkie
czynniki decyzyjne były zgodne, iż należy je zamknąć,
zrekultywować i nie dopuścić do dalszego składowania
śmieci na tym cennym obszarze zlokalizowanym w
centrum chronionego parku krajobrazowego.
Niedotrzymywanie obietnic składanych w toku
konsultacji społecznych prowadzi do oporu w reali-
zacji kolejnych inwestycji i uniemożliwia racjonalną
gospodarkę w tym zakresie. Wskazać należy, iż nie
można dopuszczać do sytuacji, gdy projektowane są
nowoczesne zakłady mające stosować takie metody,
jak sortowanie, recykling czy kompostowanie odpa-
dów, a po ich uruchomieniu okazuje się, iż najtańsze
jest nieużywanie tych instalacji i proste usypywanie
hałd śmieci.
W związku z powyższym proszę Pana o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy dopuszczalne jest udzielanie pozwolenia na
użytkowanie jedynie części składowiska odpadów w
postaci kwatery składowej, w czasie kiedy pozostałe
instalacje i obiekty zakładu, w tym w szczególności
sortownia, są jeszcze w budowie i nie mogą funkcjo-
nować?
2. Czy uprawnione jest wydanie pozwolenia na
użytkowanie, kiedy instalacja – w tym wypadku kwa-
tera składowa – jest już użytkowana, mimo niezakoń-
czenia budowy i bez pozwolenia na użytkowanie?
3. Czy Minister Infrastruktury przewiduje wycią-
gnięcie stosownych konsekwencji służbowych i dys-
cyplinarnych wobec osób odpowiedzialnych za wadli-
we wydanie pozwolenia na użytkowanie oraz czy
przewiduje wszczęcie postępowania w sprawie zba-
dania, czy decyzja o pozwoleniu na użytkowanie na-
rusza prawo w sposób rażący, a tym samym czy jest
dotknięta nieważnością?
4. Czy Minister Infrastruktury toleruje i akcep-
tuje działanie urzędników, którzy w otulinie parku
krajobrazowego ograniczają wysokość zabudowy
mieszkaniowej do 8 m, a jednocześnie dla składowi-
ska i przemysłu uciążliwego dopuszczają wysokość
27 m (projektowane rzędne kwatery składowej wy-
noszą 193 m n.p.m. – 166 m n.p.m. = 27 m)?
5. Jakie jest stanowisko Ministra Infrastruktury
w sprawie lokalizacji olbrzymiego składowiska w cen-
trum Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, na jego
śródleśnej polanie, sztucznie wydzielonej z parku na
potrzeby tej inwestycji i przewrotnie nazwanej „otu-
liną”? Czy – jak reklamuje się Eko Dolina – ma to być
wzorcowa lokalizacja, z której inni inwestorzy mają
brać przykład i również lokalizować wysypiska głów-
nie na obszarach chronionych?
Z poważaniem
Poseł Joanna Senyszyn
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9506)
do ministra zdrowia
w sprawie działań w zakresie profilaktyki
raka szyjki macicy i wprowadzenia
do kalendarza szczepień obowiązkowych
szczepienia przeciw HPV finansowanego
ze środków publicznych
Szanowna Pani Minister! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku z ogromnym problemem zachorowań
i umieralności na raka szyjki macicy i niskiej sku-
teczności istniejącego programu profilaktycznego.
Rak szyjki macicy jest drugim co do częstości no-
wotworem u kobiet w Polsce. Szacuje się, że rocznie
choroba dotyka ok. 4 tys. kobiet i że ok. 2 tys. umiera
z tego powodu. Zarówno współczynnik zachorowal-
ności, jak i umieralności na raka szyjki macicy w
naszym kraju jest jednym z najwyższych w Europie!
Wskaźnik śmiertelności z powodu tego nowotworu
to ok. 7 przypadków na 100 tys. 5 Polek dziennie
umiera na raka szyjki macicy. W innych krajach eu-
ropejskich wskaźnik ten jest znacznie niższy, np. w
Finlandii wynosi 1,8 na 100 tys. kobiet. W ciągu
ostatnich 25 lat w krajach Unii Europejskiej
(np. Szwecji, Finlandii) i USA współczynnik ten ob-
niżył się do ok. 2–3/100 tys., natomiast w Polsce
praktycznie pozostaje na tym samym poziomie. Spa-
dek umieralności w ww. krajach spowodowany został
głównie wprowadzeniem ogólnokrajowych progra-
mów aktywnej profilaktyki raka szyjki macicy.
Obecnie realizowany w Polsce przesiewowy pro-
gram profilaktyki raka szyjki macicy należy do naj-
większych w Europie programów badań profilaktycz-
nych. W jego ramach zaprasza się kobiety imiennym
listem do konkretnej poradni położonej najbliżej jej
miejsca zamieszkania (ponad 5,6 mln kobiet w wieku
od 25 do 59 lat) i wykonuje się badania przesiewowe
polegające na wykonywaniu badań cytologicznych
wymazów z ujścia zewnętrznego kanału i z tarczy
szyjki macicy. Skryning cytologiczny ze względu na
niski koszt i wysoką skuteczność jest najpopularniej-
szą metodą badań przesiewowych. W wyniku prze-

prowadzenia badania cytologicznego można wykryć
zmiany przedrakowe i raka we wczesnym stadium
zaawansowania choroby.
Jednak wciąż trudnym do rozwiązania proble-
mem, zdecydowanie ważącym na powodzeniu pro-
gramu, jest słaby odzew kobiet–na imienne zaprosze-
nia na bezpłatne badanie cytologiczne odpowiada
jedynie 10% Polek. Natomiast koszt wysłanych za-
proszeń jest ogromny. W związku z tym należy roz-
ważyć inne sposoby walki z tą śmiertelną chorobą.
Może lepiej przyjąć zasadę, że lepiej zapobiegać niż
leczyć.
Jednym z głównych czynników podnoszących ry-
zyko raka szyjki macicy jest infekcja wirusem bro-
dawczaka ludzkiego (HPV – z ang. human papillo-
mavirus). Jest to powszechnie występujący wirus
przekazywany najczęściej przez kontakty seksualne.
Z badań wynika, że ok. 75% aktywnych seksualnie
kobiet na pewnym etapie życia ulega zakażeniu wi-
rusem HPV. W 80% przypadków wirus ustępuje sa-
moistnie, jednak u 20% zarażonych kobiet jego obec-
ność przejmuje formę przewlekłą. Statystycznie prze-
wlekła infekcja HPV zwiększa 500-krotnie ryzyko
rozwoju raka szyjki macicy. HPV jest obecny w 99,7%
przypadków raka szyjki macicy, co oznacza, że ma
wpływ na prawie każde zachorowanie na tę przypa-
dłość.
W tej sytuacji zasadne byłoby podjęcie decyzji o
zmianach i aktualizacji polityki zdrowotnej w zakre-
sie profilaktyki raka szyjki macicy, w tym rozważenie
wprowadzenia programu szczepień przeciwko HPV.
Obecnie nie wystarczy skupiać się jedynie na wykry-
waniu już istniejącej choroby i jej leczeniu, w chwili
gdy istnieje sposób jej zapobiegania. Taką możliwość
daje dostępna już szczepionka. Młode kobiety za-
szczepione przed rozpoczęciem współżycia płciowego
zyskują najskuteczniejszą ochronę przeciw zakaże-
niu wirusem HPV i znacznie zmniejszają prawdopo-
dobieństwo zachorowania na nowotwór dróg rodnych.
Ponadto szczepionka ta będzie także oddziaływała
korzystnie na zdolność do macierzyństwa, gdyż za-
pobiegnie powstawaniu zmian chorobowych na szyj-
ce macicy, które utrudniają kobietom zajście w ciążę,
a potem jej donoszenie.
Zwracam się do Pani Minister z pytaniami:
1. Kiedy Ministerstwo Zdrowia i Narodowy Fun-
dusz Zdrowia znajdą środki na finansowanie szcze-
pień kolejnych roczników nastolatek (począwszy od
rocznika 1992 do 1997) przeciwko wirusowi odpowie-
dzialnemu za powstawanie raka szyjki macicy?
2. Kiedy szczepienia przeciw HPV znajdą się w
kalendarzu szczepień finansowanych z środków pu-
blicznych?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
91
Interpelacja
(nr 9507)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zapewnienia niepełnosprawnym
wyborcom efektywniejszego skorzystania
z przysługującego im czynnego prawa
wyborczego
Szanowny Panie Ministrze! Korzystając z upraw-
nień przyznanych na mocy art. 20 ustawy o wykony-
waniu mandatu posła i senatora, składam interpela-
cję w związku z pojawiającymi się nadal trudnościa-
mi w korzystaniu z lokali wyborczych przez osoby
niepełnosprawne.
Zgodnie z art. 2 ust.1 ustawy z dnia 23 stycznia
2004 r. Ordynacja wyborcza do Parlamentu Euro-
pejskiego (Dz. U. Nr 25, poz. 219, z późn. zm., dalej
Ordynacja do Parlamentu Europejskiego), wybory
do Parlamentu Europejskiego są wyborami po-
wszechnymi.
W Polsce niepełnosprawni to 14 % populacji.
Znaczna część to osoby mające problem z porusza-
niem się na co dzień. Dotarcie do lokalu wyborczego
osoby niepełnosprawnej to przedsięwzięcie niejedno-
krotnie ponad jej siły. W większości lokale wyborcze
nie są dostosowane do potrzeb niepełnosprawnych.
Nawet jeśli znajdują się na parterze często, i tak nie
są dostępne dla osób poruszających się za pomocą kul
czy wózka inwalidzkiego. W zaistniałej sytuacji osoby
niepełnosprawne, które również chcą współdecydo-
wać o losach państwa, są pozbawione możliwości
spełnienia obywatelskiego obowiązku.
Obowiązkiem organów władzy publicznej jest
umożliwienie skorzystania z prawa oddania głosu
wszystkim obywatelom, którzy wyrażają chęć i nie
zostali pozbawieni tej możliwości prawomocnym wy-
rokiem sądowym. Doświadczenia z poprzednich lat
jasno wskazują nam błędy w doborze placówek, któ-
re mają pełnić rolę lokali wyborczych.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytanie: Czy przeprowadzono kontrole wyznaczo-
nych pomieszczeń wyznaczonych na lokale wyborcze
pod względem zapewnienia osobom niepełnospraw-
nym swobodnego dostępu do lokali wyborczych do-
stosowanych do ich potrzeb?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
92
Interpelacja
(nr 9508)
do ministra środowiska
w sprawie rozporządzeń odnoszących się
do instalacji, których eksploatacja wymaga
zgłoszenia, oraz wymagań dotyczących
zgłoszenia instalacji wytwarzających pola
elektromagnetyczne
Szanowny Panie Ministrze! W Polsce jest znaczna
grupa ludzi amatorów – krótkofalowców, którzy wy-
korzystują urządzenia nadawczo-odbiorcze w swojej
działalności. Jak każde urządzenie tego typu emitu-
je ono pole elektroenergetyczne, które musi podlegać
odpowiedniej kontroli, jak również ocenie. Kontro-
ling ten ma bardzo istotne znaczenie w aspekcie
ochrony naszego środowiska.
Jednak w projektach rozporządzeń dotyczących
rodzajów instalacji, których eksploatacja wymaga
zgłoszenia, oraz wymagań dotyczących zgłoszenia
instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne
zarówno w środowisku krótkofalowców z regionu
opolskiego, jak i moim przekonaniu należałoby się
zastanowić nad wprowadzeniem poprawek do ww.
rozporządzeń. Akty normatywne w obecnym kształ-
cie zrównują działalność amatorską z działalnością
komercyjną, co jest z wielu względów nie do przyję-
cia, ponieważ podstawowym parametrem wskazują-
cym na zasadniczą różnicę, jest czas pracy stacji.
Komercyjne stacje pracują w systemie pracy ciągłej
i emitują pole elektromagnetyczne w zasadzie przez
24 godziny na dobę. Natomiast stacje laboratoryjne
(takimi są właśnie stacje amatorskie) pracują w tym
czasie, kiedy użytkownik danego urządzenia go użyt-
kuje. Skutek oddziaływania pola elektromagnetycz-
nego wytworzonego przez stację amatorską na śro-
dowisko jest całkowicie pomijalny, wynika to między
innymi ze stanowisk przedstawianych przez środo-
wisko naukowe na całym świecie.
Przedstawione projekty rozporządzeń wyłączają
stacje laboratoryjne. Stacje amatorskie są właśnie
stacjami eksperymentalnymi z zapisu prawa. Wyni-
ka to z podstawowych założeń charakteru ich pracy
oraz prowadzonej działalności eksperymentalnej po-
legającej między innymi na budowie urządzeń nadaw-
czo-odbiorczych, systemów antenowych, według pa-
rametrów określonych w pozwoleniu na ich instalacje
i używanie. Jest więc trudno wyobrażalne dokony-
wanie przez każdego krótkofalowca zgłoszeń przy
każdej zmianie czy korekcie położenia anteny w ilości
kilku czy kilkunastu razy w roku. W skali kraju
może dać to liczbę kilkudziesięciu lub kilkuset tysię-
cy zgłoszeń w roku.
Szanowny Panie Ministrze! Obecny kształt roz-
porządzeń zaproponowanych przez pański resort
może uderzyć w społeczność krótkofalowców. Ta gru-
pa może nie być w stanie zrealizować wszelkich prac
związanych z proponowanymi projektami aktów nor-
matywnych. Chciałbym w tym miejscu jednocześnie
podkreślić, jak ważnym środowiskiem w całym spo-
łeczeństwie są amatorzy krótkofalowcy, choćby w
kontekście pomocy tej społeczności podczas powodzi
tysiąclecia, jaką nawiedziła Polskę w 1997 r.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z za-
pytaniem, czy zamierza Pan podjąć działania zmie-
niające ww. projekty rozporządzeń. Jeśli tak, jakie to
będą zmiany?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Głubczyce, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9509)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji finansowej w spółce
PKP Cargo
Szanowny Panie Ministrze! PKP Cargo jest jed-
nym z największych przewoźników towarowych w ca-
łej Europie. W ostatnich latach spółka wchodząca w
skład całej Grupy PKP była jednym z liderów pod
względem ekonomicznym w całym przedsiębiorstwie.
Spółka przeprowadzała liczne inwestycje, m.in. w ob-
szarze napraw oraz zakupie niezbędnego taboru kole-
jowego. Dodatkowym impulsem do działań był wzrost
zapotrzebowania na przewozy towarowe w naszym
kraju. Te czynniki pozwalały na pewien stopień opty-
mizmu co do przyszłości samej spółki PKP Cargo jak
również wszystkich firm kooperujących z tą spółką.
Pomimo iż przewozy drogą kolejową w ostatnich
kilku latach systematycznie wzrastają, PKP Cargo
w moim przekonaniu nie potrafiło wykorzystać w
optymalny sposób szansy na większy rozwój czy też
wdrożenie nowych usług transportowych, które po-
zwoliłyby zwiększyć zarówno zyski firmy, jak też
udział tejże spółki w całym rynku transportu kole-
jowego. Przykładem może być zapowiadane od dłuż-
szego czasu przez władze spółki PKP Cargo wpro-
wadzenie przewozów samochodów ciężarowych na
specjalnych platformach kolejowych. Wdrożenie ta-
kiej usługi mogłoby przyczynić się do znacznego roz-
woju samego przedsiębiorstwa, jak również pozwo-
liłoby na odciążenie polskich dróg. Niestety projekt
ten nie doczekał się pełnej realizacji, mimo iż w ta-
kich państwach jak Niemcy, Austria, a przede
wszystkim Szwajcaria ten rodzaj usług kolejowych
cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem przewoź-
ników transportu drogowego. Pozostając przy pod-
stawowej działalności przewozu węgla kamiennego,
dochodzi do sytuacji, w której obecnie znajduje się
ww. spółka z sektora transportowego. Patrząc na
obecną kondycję przedsiębiorstwa, wielce niepokoję
nie tylko o dalsze funkcjonowanie firmy, ale przede

wszystkim o tysiące pracowników świadczących
pracę na rzecz PKP Cargo czy też kooperujące z tą
spółką przedsiębiorstwa.
Rozumiem, iż w chwili obecnej ogólnoświatowy
kryzys doprowadził do znacznego zmniejszenia prze-
wozów drogą kolejową, tym samym do obniżenia zy-
sków poszczególnych firm z tego sektora, jednak żad-
na z firm, pomimo przeprowadzanych restruktury-
zacji zasobów kadrowych oraz nowych wdrożeń mar-
ketingowych, które pozwolą na przetrwanie w tych
trudnych czasach na rynku transportowym, nie jest
w tak ciężkiej sytuacji jak spółka PKP Cargo. Na
naszym rodzimym rynku pojawią się coraz to nowi
przewoźnicy, którzy dzięki odpowiednio prowadzonej
polityce powoli, lecz skutecznie zwiększają swój
udział w całym rynku transportu kolejowego. Jeśli nie
zostaną podjęte odpowiednie działania w PKP Cargo,
obawiam się, iż w niedalekiej przyszłości nazwa ta
może zniknąć z rynku transportu kolejowego, a kil-
kanaście tysięcy wykwalifikowanych pracowników
straci swą pracę, uzyskując status bezrobotnego.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
— Ile na chwilę obecną wynosi zadłużenie spółki
PKP Cargo?
— Ile przedsiębiorstwo zamierza zwolnić pracow-
ników? Czy osoby te otrzymają odpowiedni pakiet
socjalny?
— Ile zleceń transportowych zostało zrealizowa-
nych przez spółkę PKP Cargo za pierwszy kwartał
2009?
— Czy zostaną wprowadzone programy restruk-
turyzacyjno-marketingowe przedsiębiorstwa? Jeśli
tak, jakie są ich główne założenia? Jeśli nie, jakie
kroki zamierza Pan Minister podjąć co do dalszej
przyszłości spółki PKP Cargo oraz firm ściśle współ-
pracujących z tą spółką?
Z poważaniem
Poseł Adam Krupa
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9510)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia działań przez Generalną
Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad
zmierzających do przebudowy drogi krajowej
nr 45 na odcinku w Kluczborku oraz drogi
krajowej nr 46 na odcinku
Grodziec – Myślina
Szanowny Panie Ministrze! W 2004 r. udało się
powstrzymać proces degradacji sieci dróg krajowych
na Opolszczyźnie, uzyskując 67% długości dróg na
poziomie wymaganym (klasa A i B), i odwrócić ten-
93
dencję pogarszania się stanu nawierzchni. Zaskutko-
wało to jednakże w kolejnych latach przyznawaniem
nakładów znacznie niższych niż udokumentowane
potrzeby i gotowość ich realizacji. W związku z po-
wyższym doprowadzona w 2004 r. sieć dróg, która
jedynie w 9,2% długości była w stanie złym, zaczęła
się pogarszać – i tak w 2008r. 20,1% długości dróg
było w stanie złym. Ograniczone nakłady finansowe
na odnowy w kolejnych latach wpłynęły na brak moż-
liwości powstrzymania procesu degradacji. Dodatko-
wy brak nakładów na przebudowy i wzmocnienia,
które należy bezwzględnie wykonać na odcinkach
sieci o najwyższym obciążeniu ruchem (kategoria ru-
chu: R5 i R6), wpływa na przyspieszenie tempa de-
gradacji.
Nakłady na odnowy dróg przyznane Opolskiemu
Oddziałowi GDDKiA w bieżącym roku wyniosły 90,9
mln zł i pozwolą na wykonanie odnów nawierzchni
na długości 43 km, odtwarzając sieć jedynie w 5,0%.
Pożądany wskaźnik rocznego odtworzenia wymaga-
nego stanu nawierzchni określa się na poziomie 8%
przy założeniu, że nastąpiło zatrzymanie postępu
degradacji nawierzchni i realizowane odnowy podno-
szą poziom wymagany stanu nawierzchni dróg.
W dwóch miejscach Opolszczyzny poziom stanu
technicznego drogi stał się obecnie krytyczny, a mia-
nowicie na odc. drogi krajowej nr 45 o długości 2,8
km w m. Kluczbork (ul. Katowicka) oraz w ciągu dro-
gi krajowej nr 46 będącej jedynym połączeniem dro-
gowym Opola z Warszawą, na odcinku Grodziec –
Myślina o długości 4,6 km. Kategorię koniecznych do
realizacji robót określa się jako przebudowę drogi.
Oznacza to, że administracja dróg krajowych utraci-
ła zdolność interwencji na poziomie remontu na-
wierzchni ze względu na poziom degradacji tych od-
cinków dróg, będący następstwem wysokiego obcią-
żenia ruchem samochodowym na poziomie 6500 poj./
dobę (dane z 2005 r.) przy ponadprzeciętnym obcią-
żeniu pojazdami ciężarowymi na poziomie 12% i 18%.
W tej sytuacji należy stwierdzić, że kolejnym etapem
będzie katastrofa budowlana i konieczność zamknię-
cia wymienionych odcinków dróg, a tym samym unie-
możliwienie połączeń drogowych z Opola w kierunku
Warszawy i Łodzi.
Identyfikacja krytycznego stanu infrastruktury
drogowej w tych miejscach nastąpiła w roku 2004 dla
odcinka Grodziec – Myślina i w roku 2006 dla odcin-
ka drogi krajowej nr 45 w m. Kluczbork (ul. Katowic-
ka), w wyniku czego Opolski Oddział GDDKiA przy-
stąpił do przygotowania niezbędnych dla budowy
dokumentów. Ww. zadania oczekują na ostateczne
zgody/pozwolenia i będą przygotowane do realizacji
w końcu II kwartału br. Należy podkreślić, że zada-
nia te pomimo wielokrotnych zgłoszeń nie zostały
wprowadzone do planu przebudów dróg w GDDKiA
na rok 2009 i nie uzyskały określonych źródeł finan-
sowania. Informujemy, iż natychmiastowa potrzeba
przebudowy ul. Katowickiej w Kluczborku w ciągu
drogi krajowej nr 45 wynika z uciążliwości związanej
z tranzytem pojazdów ciężarowych w zwartej zabu-
94
dowie mieszkaniowej będącej w fatalnym stanie
technicznym. Obecnie ruch odbywa się po całkowicie
zniszczonej nawierzchni ułożonej bezpośrednio na
przedwojennej konstrukcji z płyt betonowych. Wiel-
kości drgań zostały potwierdzone ekspertyzą, wraz
z ich destrukcyjnym wpływem na psychikę miesz-
kańców żyjących w bezpośrednim obszarze oddzia-
ływania drgań harmonicznych. Należy przy tym za-
znaczyć, że nie istnieje techniczna doraźna możliwość
zmniejszenia tej uciążliwości. Jest to obecnie najbar-
dziej oczekiwane społecznie zadanie, o czym świad-
czą liczne interwencje społeczności lokalnej mieszka-
jącej przy drodze krajowej nr 45 w Kluczborku, któ-
rych jako posłowie jesteśmy adresatami, a także
podjęte uchwały: przez Radę Miejską w Kluczborku
(uchwała nr XXXIV/443/09 z 3.03.2009 r.) i Radę Po-
wiatu w Kluczborku (uchwała nr XXX/179/2009 z
dnia 12.03.2009 r.) w celu podjęcia działań przez za-
rządcę drogi zmierzających do natychmiastowej prze-
budowy. W świadomości społeczności nie istnieje inne
rozwiązanie niż rozpoczęcie przebudowy drogi w
roku bieżącym i zakończenie w roku 2010, w przeciw-
nym wypadku należy liczyć się z drastycznymi środ-
kami wyrazu determinacji mieszkańców, który może
być trudny do opanowania.
Wobec powyższego kieruję do Pana Ministra py-
tania:
Czy wobec gotowości GDDKiA w II kw. bieżącego
roku do realizacji wymienionych zadań Opolski Od-
dział GDDKiA uzyska dodatkowe nakłady inwesty-
cyjne w wysokości 36,6 mln zł na wykonanie robót w
latach 2009–2010 (w roku 2009 konieczne nakłady
wynosić powinny 22,2 mln zł)?
Jakie działania zapewniające komunikację drogo-
wą zostaną podjęte w sytuacji konieczności zamknię-
cia ww. odcinków ze względu na stan katastrofy bu-
dowlanej, który z dużym prawdopodobieństwem na-
stąpi do końca bieżącego roku?
Z poważaniem
Posłowie Adam Krupa
i Andrzej Buła
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9511)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie działalności polskich instytutów
kultury w Europie i w świecie
Zasługą rządu premiera Donalda Tuska, koalicji
PO–PSL, jest niewątpliwie odbudowa pozytywnego
wizerunku Polski w Europie i w świecie. Zapewne
najistotniejsza jest poprawa dwustronnych relacji
Polski z najbliższymi sąsiadami, szczególnie z Niem-
cami i Rosją.
Równie istotna wydaje się być profesjonalna,
długofalowa i konsekwentna promocja Polski w Eu-
ropie i w świecie. Taka promocja musi i powinna
kosztować. W poprzednich latach na promocję swo-
jego kraju więcej pieniędzy niż Polska wydawały
Czechy i Węgry. Trzeba te tendencje zmienić. W
moim przekonaniu ważką rolę w promocji Polski
może odgrywać popularyzacja dokonań i osiągnięć
naszej kultury. Dlatego podejmuję dzisiaj kwestię
działalności polskich instytutów kultury. Uprzejmie
więc zapytuję:
1. Jakie miejsce w polityce zagranicznej współcze-
snej Polski zajmuje promocja naszego kraju w Euro-
pie i w świecie?
2. Jakie programy i dokumenty określają politykę
promocji Polski w Europie i w świecie?
3. Jak przedstawia się promocja kultury polskiej
w Europie i w świecie?
4. Jaką rolę spełniają w promocji kulturalnej na-
szego kraju polskie instytuty kultury?
5. Jak wygląda organizacja, struktura i zasięg
geograficzny funkcjonowania polskich instytutów
kultury?
6. Jakie priorytety przyświecają polskim instytu-
tom kultury na najbliższe pięć lat?
7. Jak docelowo MSZ planuje funkcjonowanie pol-
skich instytutów kultury? Jakich nowych inicjatyw
i działań w tym zakresie należy oczekiwać w najbliż-
szym czasie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9512)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie ustawy o europejskim
ugrupowaniu współpracy terytorialnej
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o europej-
skim ugrupowaniu współpracy terytorialnej jest na-
rzędziem umożliwiającym współpracę różnych pod-
miotów państw członkowskich Unii Europejskiej.
W związku z wejściem w życie przepisów ww.
ustawy wiele samorządów, które są zainteresowane
rozpoczęciem programu, zgłasza pytania i wątpliwo-
ści. Dlatego z racji tego, że są to pierwsze próby bu-
dowy wspólnot ugrupowań terytorialnych, prosimy
w imieniu jednostek samorządu terytorialnego o
ustosunkowanie się do poniższych pytań:
1. Jakie są/mogą być źródła/sposoby finansowania
EUWT, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii po-

zyskania funduszy na założenie ugrupowania i pro-
wadzenie jego bieżącej działalności?
2. Jakie kategorie członków mogą przystąpić do
EUWT?
3. Czy w Polsce na tę chwilę w ogóle możliwe jest
utworzenie EUWT (brak rozporządzenia ministra
spraw zagranicznych – art. 7 ustawy o EUWT)?
4. Jakie korzyści przewiduje EUWT dla swoich
członków?
5. Jakie ustalenia dotyczące wkładów finanso-
wych członków EUWT mają obowiązywać?
6. W jakiej wysokości powinny być udziały finan-
sowe (czy jest jakiś mechanizm ich ustalania?), jak
długi okres czasu miałyby trwać?
7. Dlaczego wszystkie funkcjonujące dotychczas
EUWT mają charakter transgraniczny (nie ma jak
dotąd żadnego ugrupowania, które miałoby charak-
ter np. międzyregionalny)? Czy są jakieś konkretne
przyczyny tego stanu?
8. Dlaczego na terenie Unii Europejskiej funkcjo-
nuje jak dotąd tak niewiele EUWT (biorąc pod uwa-
gę fakt, ze rozporządzenie WE jest z 2006 r.), czy
zdiagnozowane są jakieś przesłanki utrudniające po-
wstawanie tych ugrupowań?
9. Czy przyszła EUWT może mieć charakter bila-
teralny (po 1 organizacji/instytucji z 2 państw człon-
kowskich)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ryszard Zawadzki
oraz grupa posłów
Wodzisław Śląski, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9513)
do ministra gospodarki
w sprawie formalności związanych z nową
procedurą wpisu do ewidencji działalności
gospodarczej (tzw. jednego okienka)
Szanowny Panie Ministrze! 31 marca 2009 r.
miał być przełomową datą dla wszystkich planują-
cych założenie działalności gospodarczej. Tego dnia
weszły w życie przepisy wprowadzające zintegrowa-
ny wniosek o wpis do ewidencji działalności gospo-
darczej, popularnie zwane „jednym okienkiem”.
Autor nowych rozwiązań, wiceminister gospodarki
Adam Szejnfeld, na rok 2011 zapowiadał wprowa-
dzenie w życie zasady „zero okienka”, która pozwo-
liłoby na założenie firmy przez Internet bez koniecz-
ności wizyty w jakimkolwiek urzędzie. Podstawą
prawną „jednego okienka” stało się rozporządzenie
Rady Ministrów z 24 marca 2009 r. w sprawie wzo-
ru wniosku o wpis do ewidencji działalności gospo-
95
darczej. Rozporządzenie to wynika z II etapu nowe-
lizacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
z 19 grudnia 2008 r.
Rozporządzenie Rady Ministrów miało wyelimi-
nować długą i usianą biurokratycznymi przeszkoda-
mi drogę do założenia własnej firmy. Trwającą nawet
kilka tygodni procedurę miało zastąpić złożenie jed-
nego wniosku w urzędzie miasta lub gminy. Zgodnie
z nowymi przepisami przedsiębiorca odwiedzać miał
tylko jeden urząd, omijając długotrwałe procedury w
ZUS, urzędzie skarbowym i GUS. Praktyka pierw-
szych tygodni obowiązywania nowych przepisów po-
kazała, że po odwiedzinach „jednego okienka” w
urzędzie gminy założyciel nowej firmy powinien udać
się do ZUS, aby zgłosić siebie i swoich pracowników.
Niezależnie bowiem od wypełnienia wniosku w urzę-
dzie gminy przedsiębiorca jest zobowiązany dokonać
zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych i/lub ubezpie-
czenia zdrowotnego, składając formularz ZUS ZUA
lub ZUS ZZA do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Nie można tego zrobić w „jednym okienku”.
Następnie przedsiębiorca powinien skierować
swoje kroki do miejscowego urzędu skarbowego, aby
określić formę opodatkowania. Tam też osoby chcą-
ce zarejestrować spółkę cywilną muszą dodatkowo
złożyć NIP-2 oraz NIP-D, jeśli są płatnikami podat-
ku VAT.
Korzyścią miało być także to, że wniosku nie trze-
ba składać osobiście, lecz można go przesłać drogą
elektroniczną lub pocztą. Jeśli jednak przedsiębiorca
nie posiada kwalifikowanego podpisu elektroniczne-
go, powinien w ciągu 3 dni od przesłania wniosku
zgłosić się w urzędzie miasta lub gminy i osobiście
złożyć podpis.
Poza tym w nowym wniosku skumulowane są tyl-
ko dane podstawowe. Jeśli wystąpi konieczność uzu-
pełnienia wniosku o dodatkowe informacje, trzeba
ponownie udać się do ZUS, GUS lub urzędu skarbo-
wego. Tymczasem wiele rubryk w zintegrowanym
wniosku, mimo opublikowanych instrukcji, budzi
spore wątpliwości u osób zakładających firmy.
Odnosząc się do przedstawionych argumentów,
pragnę zwrócić uwagę Pana Ministra, że mimo kilku
oczywistych ułatwień (brak opłaty za wpis do ewi-
dencji, brak konieczności oczekiwania na decyzję o
wpisie, by móc rozpocząć działalność) w kwestiach
formalnych i proceduralnych związanych z założe-
niem działalności gospodarczej niewiele się zmieniło.
Zamiast „jednego okienka” przedsiębiorca musi od-
wiedzić aż trzy urzędy – o jeden (GUS) urząd mniej
niż przed wejściem w życie rozporządzenia z 24 mar-
ca 2009 r.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Kiedy powstanie zintegrowany system infor-
matyczny dla urzędów miejskich i gminnych, urzę-
dów skarbowych i ZUS, który pozwoliłby na rzeczy-
wiste wprowadzenie w życie zasady tzw. jednego
okienka przy wpisie do ewidencji działalności gospo-
darczej?
96
2. Czy w międzyczasie są możliwe do podjęcia kro-
ki prawne zmierzające do dalszego uproszczenia pro-
cedury wpisu do ewidencji działalności gospodarczej?
Jakie inne działania zamierza podjąć Ministerstwo
Gospodarki w tym celu?
3. Jakie są perspektywy dla wprowadzenia „zero
okienka”, czyli możliwości założenia firmy przez In-
ternet?
4. Na jakim etapie prac legislacyjnych znajdują się
pozostałe elementy – projekty ustaw „Pakietu na
rzecz przedsiębiorczości” wiceministra Adama Szejn-
felda, m.in.: ustawa o partnerstwie publiczno-pry-
watnym, nowy Kodeks spółek handlowych, ustawa o
rachunkowości wprowadzająca ułatwienia dla mikro-
przedsiębiorstw oraz małych średnich firm w rozli-
czeniach z fiskusem, czy też Prawo dewizowe umoż-
liwiające rozliczanie się w euro oraz w innych walu-
tach?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Pięta
oraz grupa posłów
Sosnowiec, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9514)
do ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania tzw. jednego
okienka
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 24 marca br.
Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie w sprawie
jednolitego wniosku o wpis do ewidencji gospodar-
czej. Dnia 31 marca 2009 r. weszły w życie przepisy
upraszczające procedurę rozpoczynania działalności
gospodarczej przez osoby fizyczne, a media rozpo-
wszechniły informację, że będzie funkcjonowało tzw.
jedno okienko.
Samorządy sygnalizują jednak, że jedno okienko
nie ułatwia zakładania działalności. Media rozpo-
wszechniają informacje, że dokumenty do urzędów
są przekazywane listownie, co wydłuży czas oczeki-
wania na decyzje, a pracownicy zatrudnieni przy
obsłudze interesantów jednego okienka są niewy-
kwalifikowani w zakresie wypełniania wniosków, a
wnioski są tak skonstruowane, że część osób nie
radzi sobie z ich wypełnianiem. W efekcie zaintere-
sowani rozpoczęciem własnej działalności i tak mu-
szą udać się do urzędu skarbowego, Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych czy Kasy Rolniczego Ubezpie-
czenia Społecznego.
W efekcie stworzone przepisy, które powinny
szczególnie w praktyce, a nie tylko w teorii ułatwiać
osobom zainteresowanym rozpoczęcie działalności
gospodarczej, komplikują to.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z pytaniami:
1. Czy możliwa jest weryfikacja sprawności funk-
cjonowania jednego okienka, które w założeniu ma
ułatwiać osobom fizycznym rozpoczęcie działalności
gospodarczej?
2. Czy resort rozważa możliwość powierzenia pro-
wadzenia jednego okienka przeszkolonym pracowni-
kom urzędów gmin, którzy byliby w stanie pomóc
zainteresowanym wypełniać dokumenty niezbędne
do założenia działalności gospodarczej?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9515)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie działań, jakie ma zamiar podjąć
resort rolnictwa w zakresie ochrony
rynku owocowo-warzywnego w Polsce
przed nieuczciwą konkurencją
spoza Unii Europejskiej
Szanowny Panie Ministrze! Sytuacja na polskim
rynku owocowo-warzywnym od kilku lat jest niesta-
bilna. Rynek ten nie jest należycie zabezpieczony
przed nieuczciwą konkurencją z krajów spoza Unii
Europejskiej.
Rolnicy ze wszystkich regionów kraju alarmują,
iż nie są w stanie konkurować skutecznie z importo-
wanymi po cenach dumpingowych owocami i warzy-
wami, pochodzącymi w największych ilościach z
Chin. Warto w tym miejscu nadmienić, iż nawet fakt
lepszej jakości polskich owoców czy warzyw nie chro-
ni skutecznie polskich producentów przed spadkiem
obrotów ich gospodarstw rolnych. Związane jest to
między innymi z faktem, iż jednymi z największych
odbiorców pośrednich warzyw i owoców są duże sie-
ci handlowe, dla których najważniejszą jest cena pro-
duktu, a nie jakość.
Dlatego też, popierając postulaty izb rolniczych,
należałoby rozpatrzyć możliwość wzmocnienia ochro-
ny rynku unijnego przed importem produktów owo-
cowo-warzywnych, często wątpliwej jakości, po-
przez:
— wprowadzenie barier celnych wzorem tych, ja-
kie obowiązują przy imporcie truskawek,
— niedopuszczenie kwasu cytrynowego do zakwa-
szania koncentratów, służącego poprawie parame-
trów smakowych.

Stwierdzam, iż podjęcie kroków prawnych w celu
wzmocnienia ochrony tej części produkcji rolnej musi
nastąpić szybko i doprowadzić do skutecznych roz-
wiązań. Mechanizmy prawne, jakie należy wdrożyć,
powinny zapewnić perspektywy rozwoju polskich go-
spodarstw, które w przeciwnym razie mogą bankru-
tować na dużą skalę.
W woj. świętokrzyskim jest wielu rolników, któ-
rych gospodarstwa specjalizują się w produkcji owo-
cowo-warzywnej i coraz częściej przegrywają batalię
o polskich konsumentów z gorszymi jakościowo im-
portowanymi owocami i warzywami. Ceny, jakie są
obecnie uzyskiwane za niektóre owoce, jak np. wi-
śnie, truskawki czy jabłka, są niejednokrotnie niższe
niż koszt ich uprawy. Dlatego też niezbędne jest ogra-
niczenie napływu po cenach dumpingowych i wątpli-
wej jakości produktów spoza Unii Europejskiej na
polski i unijny rynek.
Warto w tym miejscu na przykładzie wyrobów
jabłkowych udowodnić, jak szkodliwy jest napływ
produktów sztucznie zakwaszanych kwasem cytry-
nowym. Otóż niezastąpiony smak i walory zdrowotne
polskich jabłek gwarantuje tzw. bukiet smakowy cha-
rakterystyczny dla poszczególnych odmian, na który
składa się bogaty zestaw kwasów, wśród których do-
minuje kwas jabłkowy, winowy i cytrynowy. Każdy
z nich ma swoiste właściwości smakowe i metabolicz-
ne, których zachowanie daje gwarancje, iż jest to pro-
dukt bezpieczny dla zdrowia. Dopuszczenie nato-
miast do zakwaszania koncentratu pochodzącego z
importu kwaskiem cytrynowym, zawierającym niski
poziom kwasowości, a wysoki cukru, nie służy ani
ekonomice naszych rodzimych producentów wytwa-
rzających surowiec o wysokim poziomie kwasowości,
ani walorom smakowym. Wpływa też w niekorzystny
sposób na zdrowie konsumentów. Spożywanie bo-
wiem produktów zawierających kwas cytrynowy
przyczynia się m.in. do niszczenia szkliwa nazębne-
go, dodatkowo podnosząc koszty społeczne we wszyst-
kich krajach Unii Europejskiej.
Dodatkowemu wzmocnieniu rynku owocowo-wa-
rzywnego w Polsce i całej Unii Europejskiej służy-
łyby zmiany zasad wsparcia dla grup producentów
rolnych. Warto byłoby rozpatrzyć zmiany w zakresie
rozszerzenia kwalifikowanych kosztów inwestycji do
wsparcia o zakup sprzętu do zbioru oraz inwestycji
do prostego przetwarzania, jak suszenie, schładza-
nie i mrożenie, tłoczenie, produkcja wina, kwasze-
nie w oparciu o surowce produkowane przez człon-
ków grupy.
Kolejnym mechanizmem, który mógłby przysłu-
żyć się rozwojowi grup producentów rolnych, byłoby
rozważenie zwolnienia z podatku od nieruchomości
organizacji producentów.
W obecnej chwili bowiem rolnicy organizujący się
w grupy producenckie czują się jakby byli karani za
fakt założenia grupy, gdyż o ile do momentu wejścia
do niej nie są obciążani podatkiem od nieruchomości,
o tyle po staniu się członkiem tego podmiotu – są
zobligowani do uiszczania podatku. Podobnie nieko-
97
rzystna sytuacja występuje w zakresie opodatkowa-
nia podatkiem dochodowym funduszu rezerwowego
i operacyjnego organizacji producentów. Jak podno-
szą zainteresowane środowiska, opodatkowanie wy-
żej wskazanych funduszy w sposób znaczny utrudnia
prowadzenie działalności, albowiem podnosi koszty
tejże działalności. Warto w tym miejscu wskazać, iż
fundusze te w przypadku organizacji producentów
nie stanowią zasobów majątkowych, a „jedynie cza-
sową wpłatę dla rozwiązywania problemów związa-
nych z bieżącą płatnością, zabezpieczając płynność
finansową organizacji” – jak podnoszą w imieniu rol-
ników izby rolne.
Szanowny Panie Ministrze! Z podniesionych po-
wyżej argumentów i postulatów, płynących w szcze-
gólności ze środowisk rolniczych, nasuwa się nastę-
pujący wniosek. Należy jak najszybciej i w sposób
kompleksowy podjąć skuteczne działania, które po-
mogłyby rolnikom polskim i w całej Unii rywalizować
z nieuczciwą konkurencją importowanych produktów
owocowo-warzywnych z krajów pozaunijnych.
Jako poseł ziemi świętokrzyskiej, na której tere-
nach wielu rolników utrzymuje się właśnie z uprawy
owoców i warzyw, jestem głęboko zainteresowany,
aby stworzyć mechanizmy zabezpieczające interes
polskich rolników i doprowadzić do wzrostu docho-
dowości ich gospodarstw.
Z uwagi na powyższe zwracam się do Pana Mini-
stra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister
w celu zabezpieczenia polskiego rynku owocowo-wa-
rzywnego przed nieuczciwą konkurencją spoza
Unii?
2. Czy popiera Pan Minister postulaty rolników
dotyczące zmian w opodatkowaniu funduszy rezer-
wowych i zasobowych organizacji producentów?
3. Czy istnieje możliwość zwolnienia nieruchomo-
ści należących do organizacji producentów owocowo-
-warzywnych z podatku od nieruchomości?
4. Jak Pan Minister ustosunkowuje się do propo-
zycji rozszerzenia kwalifikowanych kosztów inwesty-
cji do wsparcia o zakup sprzętu do zbioru oraz inwe-
stycji do prostego przetwarzania, jak suszenie, schła-
dzanie i mrożenie, tłoczenie, produkcja wina, kwa-
szenie w oparciu o surowce produkowane przez człon-
ków grup producenckich?
5. Czy widzi Pan Minister możliwość wprowadze-
nia barier celnych chroniących unijny rynek owoco-
wo-warzywny przed zalewem produktów niższej ja-
kości i często o wątpliwych walorach zdrowotnych
spoza krajów Unii Europejskiej?
6. Jakie kroki zamierza podjąć Pan Minister w
celu wspomożenia polskich producentów owoców i
warzyw i zwiększenia dochodowości ich gospo-
darstw?
7. Jak według Pana Ministra wdrożenie zmian,
postulowanych przez izby rolnicze, mogłoby wpłynąć
na rozwój organizacji producentów na takich tere-
nach, jak woj. świętokrzyskie?
98
8. Czy widzi Pan Minister konieczność wprowa-
dzenia zakazu używania kwasu cytrynowego do za-
kwaszania produktów owocowo-warzywnych? Jeśli
nie, to dlaczego?
Z poważaniem
Poseł Przemysław Gosiewski
Kielce, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9516)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie stanu prac legislacyjnych
nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego, w części dotyczącej
szczególnych uprawnień żołnierzy
przymusowo zatrudnianych w batalionach
budowlanych w latach 1949–1959
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła
i senatora (Dz. U. 1996 r. Nr 73, poz. 350, z późn. zm.)
oraz art. 191–193 regulaminu Sejmu (M.P. z 2002 r.
Nr 23, poz. 390), ponownie zwracam się do Pani Mi-
nister z zapytaniem:
Na jakim etapie prac legislacyjnych znajduje się
projekt ustawy o zmianie ustawy o kombatantach
oraz niektórych osobach będących ofiarami represji
wojennych i okresu powojennego, w części dotyczącej
szczególnych uprawnień żołnierzy przymusowo za-
trudnianych w batalionach budowlanych w latach
1949–1959 (Dz. U. z 2001 r. Nr 89, poz. 968.)?
Na pierwszą interpelację złożoną z powyższym
zapytaniem otrzymałem od marszałka Sejmu odpo-
wiedź z dnia 5.03.2008 r., w której zostałem zapew-
niony, iż trwają prace nad ww. projektem, w którym
proponuje się uznanie żołnierzy przymusowo zatrud-
nianych w batalionach budowlanych w latach 1949–
–1959 za ofiary represji systemów totalitarnych i
przyznanie im takich samych uprawnień, jakie po-
siadają osoby represjonowane, m.in. dodatku komba-
tanckiego, dodatku kompensacyjnego, ryczałtu ener-
getycznego, zniżki komunikacyjnej czy uprawnienia
do bezpłatnych leków. Sekretarz stanu w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej pan Jarosław Duda
w otrzymanym przeze mnie piśmie przewidywał, że
wspomniany projekt trafi do Sejmu w pierwszym pół-
roczu 2008 r.
W związku z licznymi zapytaniami ze strony śro-
dowisk zainteresowanych tym projektem ponawiam
swoją interpelację. Pragnę podkreślić, iż mająca po-
wstać ustawa dotyczy tak szczególnej materii, że
każda zwłoka bardzo niekorzystnie wpływa na sy-
tuację osób, których prawa kształtuje. Nie każdy z
beneficjentów ustawy doczeka się wprowadzenia w
życie nowych przepisów, zwłaszcza iż w zdecydowa-
nej większości zapowiadane uprawnienia dotyczą
osób w podeszłym wieku, którym proponowane zmia-
ny znaczenie polepszyłyby poziom życia.
Oczekuję szybkiej odpowiedzi.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Katulski
Tuchola, dnia 3 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9517)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wyłudzeń przy pobieraniu
odszkodowań na mocy tzw. układów
indemnizacyjnych
Szanowny Panie Ministrze! Łódź to miasto, które
od wielu wieków zamieszkiwane było przez obywate-
li wielu narodowości, którzy w konsekwencji zmian
ustrojowych w Polsce utracili swoje majątki, a w
chwili obecnej je odzyskują prawomocnymi wyroka-
mi sądów. W takiej sytuacji znalazł się również Urząd
Miasta Łodzi z chwilą, gdy odnalazła się spadkobier-
czyni nieruchomości zajmowanej przez urząd. W dro-
dze postępowania sądowego spadkobierczyni odzy-
skała nieruchomość, a miasto zmuszone było odkupić
zajmowany przez lata budynek. Tylko przez przypa-
dek wyszło na jaw, iż nastąpiło w tej sytuacji wyłu-
dzenie, gdyż okazało się, że na mocy obowiązujących
umów z lat pięćdziesiątych, tzw. układów indemni-
zacyjnych, państwo polskie rozliczyło się ze spadko-
biercami i tym samym utracili oni prawo do docho-
dzenia roszczeń i dysponowania majątkiem. Umowy
takie były podpisywane z Wielką Brytanią, Kanadą,
Szwajcarią, Francją, Danią i USA. Zgodnie z tymi
umowami osoba ubiegająca się o zwrot majątku mu-
siała udokumentować, że rzeczywiście utraciła swój
majątek, a po odebraniu pieniędzy musiała zrzec się
roszczeń. Następnie rząd polski rozliczał się z rządem
danego kraju i dostawał listę obywateli swojego kra-
ju, którzy otrzymali odszkodowania. W opisanym
przeze mnie przypadku Ministerstwo Finansów jed-
nak nie potwierdziło prawa własności i tu pojawił się
problem. Spadkobierczyni, o której mowa, powinna
zostać wykreślona z księgi, a wpisany Skarb Pań-
stwa. Jednakże w Ministerstwie Finansów nie było
dokumentów dotyczących tej sprawy.
Jak widać, budzi to uzasadnione obawy, że takich
sytuacji może być znacznie więcej. Urząd Miasta Ło-
dzi na własną rękę rozpoczął działania, wystosowu-
jąc pisma do rządów wyżej wymienionych państw.

W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą
o zainteresowanie się sprawą i odpowiedź, czy takie
przypadki są rozpoznane w innych miastach oraz czy
ministerstwo dysponuje materiałami pozwalającymi
o wystąpienie do innych państw o pełne listy osób,
którzy już odebrali odszkodowania na mocy tzw.
układów indemnizacyjnych. Chciałabym również
wiedzieć, jak będzie wyglądało dochodzenie ewentu-
alnych roszczeń podmiotów poszkodowanych przez
spadkobierców, którzy dwukrotnie pobrali odszkodo-
wania. Czy państwo będzie w stanie pomóc w odzy-
skaniu wyłudzonych pieniędzy przez byłych właści-
cieli nieruchomości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9518)
do ministra infrastruktury
w sprawie pomocy państwa w realizacji
budownictwa socjalnego
Szanowny Panie Ministrze! Przykłady budynków
socjalnych w Kamieniu Pomorskim i innych mia-
stach odnośnie do stanu budynków socjalnych winien
spowodować zainteresowanie rządu oraz samorzą-
dów potrzebą budowy w każdej gminie nowego wie-
lorodzinnego budynku socjalnego.
Zabezpieczenie budownictwa socjalnego to obo-
wiązek samorządu gminnego, lecz większość z tych
samorządów bez pomocy państwa nie ma możliwości
realizacji tego zadania.
W związku z tym proszę o informacje, czy Pan
Minister zaproponuje zwiększenie finansowej pomo-
cy państwa na rzecz budownictwa socjalnego.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9519)
do ministra środowiska
w sprawie ochrony obszarów Natury 2000
przed inwestycjami zagrażającymi
zanieczyszczeniem środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Niniejszym zwra-
cam się z prośbą o wyjaśnienie sprawy związanej z
ochroną obszarów objętych programem Natury
99
2000. Po wejściu w życie ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody
oraz niektórych innych ustaw, która obowiązuje od
15 listopada 2008 r., okazało się, że granice terenów
Natury 2000 do tej pory nie zostały uwzględnione
w planach zagospodarowania przestrzennego woje-
wództw, miast i gmin. Skutkiem tego może być po-
wstanie inwestycji zagrażających środowisku w bez-
pośrednim sąsiedztwie terenów chronionych, tym
bardziej że wykonywane przed wejściem w życie
ustawy prognozy oddziaływania na środowisko nie
zostały aktualizowane.
Przykładem takiej sytuacji jest miasto Oświęcim,
gdzie zgodnie z uchwałą nr XV/174/03 Sejmiku Wo-
jewództwa Małopolskiego w sprawie uchwalenia pla-
nu zagospodarowania przestrzennego województwa
małopolskiego z dnia 22.12.2003 r. wyznaczono teren
na składowisko odpadów niebezpiecznych i uchwałą
rady miasta ujęto go w miejscowym planie zagospo-
darowania przestrzennego. Jednak po wejściu w ży-
cie ustawy o ochronie przyrody okazało się, że wyty-
czona lokalizacja znajduje się w bezpośrednim są-
siedztwie terenów objętych programem Natury 2000.
Dodatkowe zagrożenie stwarza istniejąca tam róża
wiatrów zachód-wschód (czyli wiatry wieją od strony
ewentualnego składowiska w stronę obszarów chro-
nionych).
W związku z przedstawioną sytuacją zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jaki okres od wejścia w życie ustawy o ochronie
środowiska mają władze województw, miast i gmin
na aktualizację planów zagospodarowania prze-
strzennego, tak by uwzględniały one obszary Natury
2000?
2. Czy w związku z aktualizacją planów zago-
spodarowania jest wymagana powtórna ocena pro-
gnoz oddziaływania planowanych inwestycji na
środowisko?
3. Jakie wymogi powinny spełniać osoby upraw-
nione do sporządzania ocen i prognoz oddziaływania
na środowisko?
Poseł Beata Szydło
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9520)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia regulacji prawnych
dotyczących komercyjnego wykorzystywania
pojazdów typu meleks
Krakowski rynek jest jednym z najpiękniejszych
w Europie. Dochody z turystyki sięgają ponad 2 mld
zł rocznie. Według badań Urzędu Miasta Krakowa w
2008 r. miasto, a w tym rynek, odwiedziło 6 mln ob-
100
cokrajowców. W ostatnim jednak czasie problemem
pieszych spacerujących po rynku stały się meleksy
– małe, częściowo odkryte pojazdy o napędzie elek-
trycznym.
Meleksy, pierwotnie używane przede wszystkim
na polach golfowych, dobrze sprawdziły się jako śro-
dek transportu turystów po krakowskich zabytkach
zlokalizowanych w ścisłym centrum. W jednym po-
jeździe ciągnącym do 6 wagoników może znajdować
się nawet 24 turystów. Jednakże ze znaczącym wzro-
stem ich popularności oraz zwiększeniem liczby firm
oferujących przejażdżkę tym pojazdem nie wprowa-
dzono przepisów regulujących możliwości z nich ko-
rzystania. Na rynku i w jego okolicach niejednokrot-
nie miały miejsce wypadki, potrącenia pieszych, jak
również zdarzały się przypadki wjeżdżania w stada
gołębi. Władze miasta wprowadziły ograniczenie
prędkości w rejonie centrum do 10 km/h, co w prak-
tyce jest jednak niemożliwe do wyegzekwowania.
Brak przepisów regulujących komercyjne wykorzy-
stywanie meleksów w znaczący sposób przyczynia się
do zmniejszenia bezpieczeństwa nie tylko pieszych,
ale również samych użytkowników tych pojazdów.
W związku z powyższym zwracam się do pana
Cezarego Grabarczyka, ministra infrastruktury, z
pytaniem, czy przewiduje się uregulowanie kwestii
dotyczących komercyjnego wykorzystywania pojaz-
dów typu meleks.
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9521)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmian w przepisach dotyczących
prowadzenia i rejestracji quadów
i motorowerów
Szanowny Panie Ministrze! Z dużą radością przy-
jąłem informacje, które pojawiły się w ogólnopolskich
mediach, o rządowych planach dotyczących upraw-
nień w prowadzeniu i rejestracji quadów i motorowe-
rów. Ilość tych pojazdów na naszych drogach, między
innymi ze względu na ich przystępną cenę, z roku na
rok drastycznie wzrasta. Niestety nie oznacza to jed-
nak, że za ich kierownicami siadają przygotowani do
tego ludzie. Jak informuje ogólnopolska gazeta
„Dziennik”, ale możemy to zaobserwować także na
własne oczy, już nie rower, ale quad bądź skuter to
coraz częściej prezenty na pierwszą komunię. Za kie-
rownicami tych pojazdów siadają już więc dzieci. Nic
dziwnego, że wypadków z udziałem prowadzących
tego typu pojazdy jest coraz więcej. Zauważyć należy
jednak, że problem dotyczy także osób pełnoletnich,
które często, nie mając praktycznie żadnej wiedzy na
temat zasad ruchu drogowego, jeżdżą quadami bądź
motorowerami. Dlatego wprowadzenie nowej katego-
rii prawa jazdy – AM, a co za tym idzie także egza-
minów zezwalających na korzystanie z uprawnień do
kierowania quadami i motorowerami, oraz ograni-
czenie wiekowe (powyżej 14 roku życia), wydaje się
być krokiem w bardzo dobrym kierunku.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
— Czy znane są jakieś przynajmniej szacunkowe
dane dotyczące tego, ile quadów i motorowerów po-
rusza się po polskich drogach?
— Kiedy nowelizacja przepisów dotyczących pro-
wadzenia i rejestracji quadów i motorowerów ma
szansę wejść w życie?
— Na jakiej podstawie granica wiekowa upraw-
niająca do starania się o prawo jazdy kategorii AM
ustalona została na poziomie 14 roku życia?
— Do prowadzenia jakich konkretnie pojazdów
ma uprawniać prawo jazdy kategorii AM?
— Czy utrzymany zostanie obecny przepis upraw-
niający osoby pełnoletnie nieposiadające żadnego
prawa jazdy do prowadzenia motorowerów o pojem-
ności silnika nieprzekraczającej 50 cm3?
— Czy znane są Panu Ministrowi dane dotyczące
ilości wypadków z udziałem kierowców quadów i sku-
terów, jakie w ubiegłym roku zanotowała polska po-
licja? Jeśli tak, to jak mają się one do statystyk z lat
poprzednich?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9522)
do ministra obrony narodowej
w sprawie niekorzystnych przekształceń
realizowanych w Składzie Materiałowym
Kraśnik Jednostki Wojskowej 4824
w Stawach k. Dęblina
Szanowny Panie Ministrze! Istnienie Składu Ma-
teriałowego Kraśnik Jednostki Wojskowej numer
4824 w Stawach koło Dęblina to jeden z prioryteto-
wych tematów, którym zajmuję się od początku swo-
jej pracy w Sejmie RP. Od kilku lat systematycznie
docierają do mnie bowiem sygnały o zamiarach likwi-
dacji bądź degradacji i zminimalizowania znaczenia
tejże placówki. Także obecnie zachodzące tam zmia-
ny budzą moje zaniepokojenie.
Z informacji, które posiadam, wynika, że do po-
łowy lutego 2009 r., z SMK wywiezione zostało całe
magazynowane tam do tej pory paliwo, tymczasem

przechowywanie na potrzeby wojska materiałów
pędnych i smarów było do tej pory głównym zada-
niem placówki. Stąd właśnie realizowane były zada-
nia zaopatrzeniowe dla jednostek wojskowych sta-
cjonujących na Lubelszczyźnie oraz w wojewódz-
twach południowo-wschodniej Polski. Likwidacja
instalacji spowoduje znaczne wydłużenie odległości
między poszczególnymi jednostkami a bazami za-
opatrzeniowymi.
Działanie to nie budziłoby żadnych kontrowersji,
gdyby było ono elementem przygotowań do moderni-
zacji zbiorników i instalacji paliwowych. Tym bar-
dziej że mniej więcej dwa lata temu udało się wywal-
czyć przesunięcie terminów, do których znajdujące
się tu instalacje miały być zmodernizowane zgodnie
z aktualnymi wymogami. Z informacji, jakie do mnie
docierają, wynika, że tak niestety nie jest.
Bezpośredni zwierzchnicy składu w Kraśniku
przekonują na łamach mediów, że nie ma mowy o
likwidacji placówki, a jedynie o przestawieniu go na
inny profil działalności. Ma tu być podobno składo-
wany sprzęt wojskowy wycofywany z użycia w po-
szczególnych jednostkach. To rzeczywiście oznaczać
będzie utrzymanie, a nie likwidację placówki, ale jej
działalność zostanie poważnie zminimalizowana. Co
za tym idzie, oznaczać to może poważne ograniczenia
etatów i zwolnienia. Pierwszą „ofiarą” mogą być pra-
cujący w kraśnickiej jednostce strażacy i ochrona
obiektów. Składowisko zużytego sprzętu nie będzie
przecież wymagać ani takiej ochrony przeciwpożaro-
wej, ani zabezpieczenia przed intruzami z zewnątrz
jak do tej pory. Tymczasem kraśnicki skład materia-
łowy to jeden z ważniejszych pracodawców w regionie
o coraz większej, ze względu na panujący kryzys go-
spodarczy, stopie bezrobocia.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
— Czy planowana jest całkowita likwidacja Skła-
du Materiałowego Kraśnik Jednostki Wojskowej
4824 w Stawach k. Dęblina?
— Na czym mają polegać realizowane obecnie
przekształcenia w tejże placówce?
— Czy w tym lub w przyszłym roku planowane
jest ograniczenie liczby pracowników Składu Mate-
riałowego Kraśnik? Jeśli tak, to w jakim zakresie i
jakie są powody planowanych zwolnień?
— Czy planowana jest likwidacja lub zmniejszenie
obsady Wojskowej Straży Pożarnej działającej w
SMK?
— Kiedy przewidywana jest modernizacja znajdu-
jących się na terenach wojskowych w Kraśniku in-
stalacji paliwowych, tak by mogły one spełniać nie-
zbędne w tym zakresie wymogi?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
101
Interpelacja
(nr 9523)
do ministra obrony narodowej
w sprawie powrotu do funduszy
na utrzymanie mocy produkcyjnych
w polskich zakładach zbrojeniowych
na wypadek wojny, na przykładzie
Zakładów Metalowych Kraśnik
Szanowny Panie Ministrze! Teoretycznie sytu-
acja geopolityczna, w jakiej obecnie znajduje się
Rzeczpospolita Polska – członkostwo w Unii Euro-
pejskiej i NATO – pozwala na stwierdzenie, że raczej
nie grozi nam konflikt zbrojeniowy, w wyniku któ-
rego zagrożone byłoby bezpieczeństwo naszego kra-
ju. Z drugiej jednak strony jesteśmy ważnym ele-
mentem walki ze światowym terroryzmem, która
trwa chociażby na terenie Afganistanu. Nie powin-
niśmy więc rezygnować z gotowości na wypadek wy-
stąpienia różnego rodzaju sytuacji kryzysowych.
Jednym z jej elementów powinna być gotowość pol-
skich przedsiębiorstw zbrojeniowych do szybkiego
wznowienia produkcji lub zwiększenia mocy produk-
cyjnych na potrzeby naszej armii. Niestety, w cza-
sach gospodarki rynkowej, a w kryzysie gospodar-
czym, na który nakłada się jeszcze ograniczenie za-
mówień ze strony Ministerstwa Obrony Narodowej,
jest to niezwykle trudne.
Warte rozważenia wydaje się być w tej sytuacji
rozwiązanie stosowane już u nas w przeszłości, a
więc powrót do specjalnych „dotacji” przekazywa-
nych zakładom zbrojeniowym na utrzymanie mocy
produkcyjnych na wypadek wojny. Nie były to jakieś
ogromne środki mogące zapewnić utrzymanie zakła-
dów nawet przy braku jakichkolwiek zamówień – i
tak też pewnie byłoby obecnie – ale pozwalały one
chociażby na uregulowanie pewnych stałych płatno-
ści, jakie firmy te muszą uiszczać, czyli podatków
lokalnych, wydatków na ochronę obiektów itd. Tak
było chociażby w przypadku Zakładów Metalowych
Kraśnik wchodzących obecnie w skład Grupy Bumar,
a wcześniej będących spółką – córką kraśnickiej Fa-
bryki Łożysk Tocznych. Obecnie przedsiębiorstwo to
w bardzo poważnym stopniu dotknięte zostało ogra-
niczeniami w wydatkach na potrzeby Wojska Polskie-
go. Podobnie jak inne firmy z branży zbrojeniowej,
boryka się też z pewnymi problemami wynikającymi
między innymi z zadłużenia powstałego w poprzed-
nich latach. Dlatego każda, nawet niewielka pomoc
finansowa jest dla niej bardzo ważna. A bez produ-
kowanych tu skorup do różnego rodzaju pocisków
artyleryjskich właściwe wyposażenie naszego wojska
byłoby bardzo trudne, jeśli wręcz nie niemożliwe.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Czy resort kierowany przez Pana Ministra, bądź
szerzej rząd, rozważa powrót do specjalnych funduszy
102
przekazywanych zakładom zbrojeniowym na utrzy-
manie mocy produkcyjnych na wypadek wojny?
2. Jeśli tak, to kiedy miałoby to nastąpić?
3. Od czego uzależniona miałaby być wysokość
takich dotacji?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Wilk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9524)
do ministra środowiska
w sprawie zmiany właściwości działania
okręgowych dyrekcji Lasów Państwowych
Tereny zalesione stanowią aż 40% terenu woj. lu-
buskiego dlatego też oczywistym jest fakt, że one, ale
także pochodzące z nich drewno, stanowią nasze bo-
gactwo regionalne. Z tego także względu polityka
gospodarowania tym bogactwem powinna być sprzę-
żona z polityką rozwoju naszego województwa.
Niestety, około połowa powierzchni lasów położo-
nych w naszym województwie zarządzana jest przez
inne okręgowe dyrekcje lasów państwowych, tj. woj.
zachodniopomorskiego i wielkopolskiego.
Taki stan rzeczy zdecydowanie kłóci się z szeroko
pojętym interesem woj. lubuskiego. Właściwość dzia-
łania okręgowych dyrekcji Lasów Państwowych win-
na z tego względu obejmować teren województwa.
Taki stan rzeczy jest możliwy do przeprowadzenia,
gdyż z art. 32 pkt 3 ppkt 1 ustawy z dnia 28 września
1991 r. o lasach wynika, że właściwość działania dy-
rekcji okręgowych ustala się na podstawie rozporzą-
dzenia ministra ochrony środowiska, bez potrzeby
nowelizacji ustawy. Zatem Pan Minister ma możli-
wość zmiany tak niekorzystnego dla naszego woje-
wództwa stanu rzeczy.
Mając powyższe na uwadze, proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy i w jakim
czasie dokonana zostanie zmiana właściwości dzia-
łania okręgowych dyrekcji Lasów Państwowych na
obejmującą teren województwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jerzy Materna
Warszawa - Zielona Góra, dnia 4 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9525)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przepisów ustawy o państwowej
kompensacie przysługującej ofiarom
niektórych przestępstw umyślnych
Szanowny Panie Ministrze! Z licznie napływają-
cych do mojego biura informacji i próśb o interwencję
– ze strony ofiar przestępstw, które doznały uszczerb-
ku w zdrowiu psychicznym i fizycznym, wynika, iż
w przyjętej w dniu 3 kwietnia 2009 r. ustawie o pań-
stwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektó-
rych przestępstw umyślnych (do nowelizowanej usta-
wy z dnia 7 lipca 2005 r.) nie znalazł się zapis stano-
wiący, iż do postępowań w sprawie o kompensatę
wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy uprawnione będą również ofiary przestępstw
sprzed 2005 r.
Ustawa nie zabezpiecza kompleksowo praw po-
szkodowanych (szczególnie zapisy art. 2 i art. 32
ustawy), gdyż przepisy ustawy mają zastosowanie do
przestępstw popełnionych od dnia 1 lipca 2005 r. Po-
mimo iż ustawa w zmianach odsyła do rozstrzygnię-
cia przed sądem w postępowaniu niejawnym, to ogra-
nicza jednocześnie prawo niezawisłego sądu w zakre-
sie przyznania kompensaty w wyjątkowych przypad-
kach, np.: popełnionych przed datą 2005 r., i które to
sprawy toczą się nadal.
Przepisy niniejszej ustawy nie wskazują innej
drogi dochodzenia w tzw. przypadkach szczególnych
oraz możliwości uzyskania np. renty dożywotniej za-
sądzonej przez sąd, gdy sprawca jest niewypłacalny,
jak również egzekucja właśnie w tym przypadku jest
bezskuteczna.
Przepisy tej ustawy kolidują z zapisami deklaracji
podstawowych zasad sprawiedliwości dla ofiar prze-
stępstw w zakresie kompensaty, która stanowi o moż-
liwości zamiennika w kompensacie materialnej od
państwa w momencie niedostępności środków finan-
sowych od sprawcy.
W związku z powyższym proszę o zajęcie stano-
wiska w przedmiotowej sprawie i udzielenie odpowie-
dzi na pytanie: Czy i jakie przedsięwzięcia zamierza
Pan podjąć w stosunku do ofiar niektórych prze-
stępstw popełnionych przed 2005 r., a których to
sprawy nadal nie zostały zakończone, a tym samym
nie podlegają rygorowi wygaśnięcia uprawnień?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Pomajda
Przemyśl, dnia 7 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9526)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zagrożenia wykluczeniem z KRUS
sołtysów dokonujących poboru podatku
Szanowny Panie Ministrze! Rada gminy, zarzą-
dzając pobór podatku od nieruchomości, podatku od
posiadania psów, opłat lokalnych: targowej, miejsco-
wej i administracyjnej, a także podatku rolnego oraz
podatku leśnego od osób fizycznych w drodze inkasa,
określa inkasentów i wysokość wynagrodzenia za
inkaso, o czym stanowią przepisy ustawy z dnia 12
stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84, ze zm.), ustawy z dnia
15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 1993 r.
Nr 94, poz. 431, ze zm.) oraz ustawy z dnia 30 paź-
dziernika 2002 r. o podatku leśnym (Dz. U. Nr 200,
poz. 1682, ze zm.).
Realizacja powyższych uprawnień następuje po-
przez określenie inkasentów w formie uchwał wska-
zujących cechy indywidualizujące inkasentów w spo-
sób na tyle precyzyjny, aby nie budziły wątpliwości,
na kogo obowiązek ten został nałożony oraz poprzez
określenie wysokości wynagrodzenia za inkaso.
Wybór osoby inkasenta najczęściej jest ograniczo-
ny do sołtysów, zarządców nieruchomości, czy też
osób prowadzących działalność gospodarczą w zakre-
sie świadczenia np. usług hotelarskich czy prowadze-
nia targowisk.
W bardzo dużej liczbie gmin wiejskich z sołtysami
sporządzono umowy zlecenia, uwzględniając specy-
ficzny status osoby inkasenta jako podmiotu prawa
publicznego, w stosunku do którego mają zastosowa-
nie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.), w
tym dotyczące odpowiedzialności za pobrane pienią-
dze. W ten sposób wielu sołtysów, którzy są ubezpie-
czeni w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społeczne-
go, znalazło się w pułapce wynikającej z przepisów
dotyczących ubezpieczeń społecznych.
Na podstawie art. 13 ust.2 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, ren-
towym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają
osoby fizyczne wykonujące pracę nakładczą oraz zle-
ceniobiorcy od dnia oznaczonego w umowie jako
dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwią-
zania lub wygaśnięcia tej umowy. Bez znaczenia
pozostaje fakt, że w skali roku uzyskują dochód w
wysokości 200 zł brutto, a odprowadzona składka
wynosi kilkadziesiąt złotych.
Co gorsze, zgodnie z art. 16 ust. 3 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (tj. Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn.
zm.), tej formie nie podlegają osoby, które podlegają
103
innemu ubezpieczeniu społecznemu lub mają ustalo-
ne prawo do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.
Na tej podstawie KRUS wyłącza z ubezpieczenia
społecznego osobę, która zawarła umowę zlecenie
bez względu na wysokość uzyskiwanych dochodów
określonych w umowie. Konsekwencją jest koniecz-
ność zapłaty składek w wysokości kilkudziesięciu
tysięcy złotych oraz utrata uprawnień, np. do renty
strukturalnej.
W związku z taką sytuacją zwracam się z pyta-
niami:
1. Czy minister rolnictwa posiada informację, w
jakiej liczbie gmin występują takie przypadki?
2. Czy minister rolnictwa widzi możliwość odstą-
pienia od rygoru obligatoryjnego wykluczania z
KRUS tych sołtysów, którzy wpadli w pułapkę prze-
pisów o ubezpieczeniach społecznych?
3. Czy minister rolnictwa rozważa możliwość
wprowadzenia zmian w ustawie o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników, które określiłyby granicę docho-
dów zwalniających z konieczności obowiązkowego
obejmowania ubezpieczeniem emerytalnym, rento-
wym, chorobowym i wypadkowym rolników zawie-
rających umowy zlecenia?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Żukowski
Tomaszów Lubelski, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9527)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie realizacji programu dla Huty
Stalowa Wola oraz miasta Stalowa Wola
Szanowny Panie Premierze! W dniu 19 lutego
2009 r. Pan Premier spotkał się ze związkowcami i
kierownictwem Huty Stalowa Wola. W rozmowie
uczestniczył również prezydent miasta Stalowa Wola.
Tematem spotkania była bardzo trudna sytuacja
Huty Stalowa Wola oraz całej strefy ekonomicznej.
Po spotkaniu Pan Premier powiedział m.in.: „Mamy
pakiet spraw dotyczący zarówno Huty, jak i samego
miasta, który będziemy krok po kroku realizować”.
W tym samym dniu w Sejmie odbyła się debata
na temat planów i działań rządu zmierzających do
zabezpieczenia narodowej gospodarki i polskich oby-
wateli przed skutkami narastającego na światowych
rynkach finansowych kryzysu. W swoim przemówie-
niu Pan Premier wielokrotnie nawiązywał do trudnej
sytuacji w Stalowej Woli, jednocześnie deklarując, że
pomoc rządu RP w rozwiązaniu problemów tego re-
gionu będzie przykładem dla innych miast. W swoim
wystąpieniu podkreślał Pan, że w bardzo krótkim
czasie rozwiąże problem m.in. wysokich cen energii
104
(cytat: „Rozmawialiśmy o tym, jak dać hucie trochę
tańszy prąd, skoro obok jest elektrownia, która mo-
głaby dać tańszy prąd niż dzisiejszy dostarczyciel
energii. O takim problemie rozmawialiśmy.”). Pan
Premier deklarował pomoc przy zmianach w proce-
durze odlesiania gruntów, co ułatwiłoby powstanie
nowych inwestycji.
Z mównicy sejmowej Pan Premier wielokrotnie
deklarował szybkie i skuteczne rozwiązania przygo-
towane specjalnie dla Stalowej Woli. Niestety, ale po
przeszło 2 miesiącach praktycznie żadna z deklaracji
nie została zrealizowana. Do tej pory nie został rów-
nież ujawniony pakiet rozwiązań dla Stalowej Woli
oraz nie podano szczegółowych założeń tego pakietu.
Sytuacja zakładów z terenu Stalowej Woli z każdym
dniem staje się coraz bardziej dramatyczna, a zwol-
nienia pracowników obejmują coraz to nowe zakłady.
Nie została spełniona żadna z deklaracji pomocy Hu-
cie Stalowa Wola. Od lutego nie wybrano jeszcze na-
wet doradcy prywatyzacyjnego dla HSW SA.
Mając na względzie dramatyczną sytuację zakła-
dów pracy w regionie stalowowolskim, bardzo proszę
o odpowiedź na następujące pytanie: Jaki jest stan
realizacji pakietu działań wspierających Hutę Stalo-
wa Wola SA w okresie kryzysu gospodarczego (pakiet
obejmujący szczegółowy opis rozwiązań w załącze-
niu)*)?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9528)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zmniejszenia ilości pszczół
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
pojawiły się w mediach informacje o zmniejszeniu
ilości pszczół na terenie kraju. Nie do końca wiado-
mo, co jest przyczyną tej sytuacji. Właściciele pasiek
skarżą się na tzw. ciężkie rolnictwo, jak również za-
nieczyszczenia i brak wsparcia w rozwiązywaniu ich
problemów.
Podobna sytuacja ma miejsce na całym świecie.
W miejscach, w których pszczoły wyginęły wcześniej,
ludzie starają się zastąpić ich prace przez sztuczne
zapylanie, co jednak jest mizerne w skutkach. Pszczo-
ły są bardzo ważne dla życia ludzkości, jak powie-
dział Albert Einstein: Kiedy pszczoła zniknie z po-
wierzchni ziemi, to człowiekowi pozostaną już naj-
wyżej 4 lata życia.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
— Jak rząd ma zamiar walczyć z ginięciem
pszczół?
— Czy rząd zamierza dofinansować właścicieli
pasiek?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9529)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie projektu ustawy o formach opieki
nad dziećmi do lat 3
Szanowna Pani Minister! W Biuletynie Prawnym
PAP nr 16 z 2009 r. przeczytałem, że w kierowanym
przez Panią resorcie pracy i polityki społecznej trwa-
ją prace nad projektem ustawy o formach opieki nad
dziećmi do lat trzech. Są tam też zamieszczone zało-
żenia do ww. projektu ustawy. Czytając ten materiał,
nasunęły mi się wątpliwości, a mianowicie:
1. Jakie przyczyny skłoniły resort do podjęcia prac
nad ww. ustawą?
2. Kto będzie finansował funkcjonowanie placó-
wek wymienionych w projekcie ustawy i z jakich
środków?
3. Czy „wykwalifikowani opiekunowie” i „prze-
szkoleni wolontariusze” zapewnią lepszą opiekę nad
niemowlakiem niż jego matka czy ojciec?
Będę wdzięczny za szczegółowe odpowiedzi na po-
wyższe pytania.
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9530)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie recyklingu pojazdów
Szanowny Panie Premierze! Dwukrotnie zwraca-
łem się z interpelacją w sprawie recyklingu samocho-
dów1). Dwukrotnie minister środowiska pan Maciej
Nowicki udzielił niesatysfakcjonujących odpowiedzi.
1)
Z dnia 9 października 2008 r. Nr 5648oraz z dnia 9 stycznia 2009 r.
Nr 7356.

Moje wątpliwości potwierdził raport NIK pt. „Infor-
macja o wynikach kontroli działania służb publicz-
nych w zakresie recyklingu sprzętu technicznego”2).
Z raportu wynika m.in., że:
— istnieje w Polsce tzw. szara strefa w recyklingu
pojazdów, która kontroluje 85% rynku w sektorze od-
zysku pojazdów3); do istnienia szarej strefy przyzna-
ło się Ministerstwo Środowiska w odpowiedzi na
moją interpelację, które nic nie zrobiło, aby ją zlikwi-
dować;
— NIK negatywnie ocenia działania NFOŚiGW
w zakresie gospodarowania wnoszonymi przez przed-
siębiorców opłatami4);
— NIK negatywnie ocenia działania organów ad-
ministracji w zakresie weryfikacji sprawozdań skła-
danych przez przedsiębiorców prowadzących stacje
demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, co
nie pozwalało na rzetelną kontrolę osiąganego przez
poszczególnych przedsiębiorców poziomu odzysku i
recyklingu pojazdów;
— NIK negatywnie ocenia niepodejmowanie (do
czasu zakończenia kontroli NIK) przez głównego in-
spektora ochrony środowiska żadnych czynności wo-
bec podmiotów, które nie uiściły zadeklarowanych
należności z tytułu opłat za brak sieci zbierania po-
jazdów.
Ponadto nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem
pana ministra Bernarda Błaszczyka z odpowiedzi na
moją interpelację nr 7356, a mianowicie: Przyczyną
niskiego stopnia wydatkowania środków jest również
zbyt mała liczba potencjalnych beneficjentów w sto-
sunku do ilości zgromadzonych przez NFOŚiGW
środków. Dalej jakby odpowiada sobie: Wielu benefi-
cjentów ma niestety problemy ze spełnieniem wymo-
gów formalnych otrzymania wsparcia (m.in. wynika-
jących z regulacji dotyczących pomocy publicznej). W
mojej ocenie taki stan rzeczy nie jest powodem, aby
środki z subfunduszu wrakowego przeznaczać na
inne cele, takie jak: sfinansowanie konferencji klima-
tycznej (COP 14), czy ostatnia kuriozalna decyzja o
pożyczce gminom na 15 lat kwoty 950 mln zł na do-
kończenie inwestycji wodno-ściekowych.
Wobec powyższego bardzo proszę Pana Premiera
o zainteresowanie się problemami, z jakimi boryka
się system recyklingu samochodów w Polsce.
Będę wdzięczny za szczegółowe odpowiedzi na po-
niższe pytania:
1. Jakie działania, poza zmianą ustawy o zużytym
sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz ustawy o
recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, zamie-
rza podjąć Rząd RP w związku z zaleceniami Najwyż-
szej Izby Kontroli, wyartykułowanymi w ww. raporcie
w rozdziale 2.3 pt. „Uwagi końcowe i wnioski”5)?
2)
LWA-41017/08 Nr ewid. 159/2008/P/08/156/LWA, Warszawa, ma-
rzec 2009 r.
3)
Str. 10 ww. raportu.
4)
Str. 10 oraz str. 38–40 ww. raportu.
5)
Str. 14 ww. raportu
105
2. Jakie działania zamierza podjąć Rząd RP w
związku z tym, iż podmioty prowadzące stacje de-
montażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, upraw-
nione w świetle przepisów ustawy Prawo ochrony
środowiska do uzyskania dopłat do demontażu ze
środków recyklingowych zgromadzonych na kontach
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej, ujęte na liście przedsiębiorców upraw-
nionych do otrzymania dopłat publikowanej na stro-
nach internetowych narodowego funduszu, zostają
dopłat pozbawieni z uwagi na ograniczenia zawarte
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia
2008 r. w sprawie szczegółowych warunków przezna-
czania wpływów pochodzących z opłat w zakresie
recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.
U. Nr 147, poz. 932)?
3. Jak długo Rząd RP zamierza ignorować fakt,
iż przepis art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 20 stycznia
2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202, z późn. zm.), na pod-
stawie której pobierana jest opłata recyklingowa od
osób fizycznych dokonujących wewnątrzwspólnoto-
wego nabycia pojazdu, narusza przepisy Unii Euro-
pejskiej (co potwierdzają m.in. opinie Urzędu Komi-
tetu Integracji Europejskiej z dnia 22 października
2004 r., znak Min.JP-1973/04/DPE/MW i z dnia 04
stycznia 2005 r., znak: Min.JP-49/05/DPE/MW, pu-
blikowane na stronach internetowych Sejmu RP)?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9531)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie decyzji dyrektora Centralnej
Komisji Egzaminacyjnej o nieudostępnieniu
wyników egzaminów zewnętrznych
Centralna Komisja Egzaminacyjna publicznie
ogłosiła, że wyniki egzaminów zewnętrznych nie
będą dostępne dla rodziców i uczniów, że nie będą na
stronach internetowych komisji.
Wywołało to nie tylko zdziwienie, ale oburzenie
zainteresowanych, którzy chętnie i często przed wy-
borem konkretnej szkoły korzystali z informacji o
wynikach egzaminów poszczególnych placówek.
Jednocześnie ustawa o systemie oświaty (niedaw-
no zmieniona) nakazuje organom wykonawczym jed-
nostek samorządu terytorialnego, aby do 31 paź-
dziernika każdego roku przedstawiły w sposób jawny
i dostępny dla wszystkich sprawozdanie z wykonania
zadań oświatowych, w tym wyników egzaminów ze-
wnętrznych.
106
W związku z tym proszę o odpowiedzi na pyta-
nia:
1. Czy MEN nie dostrzega sprzeczności pomiędzy
decyzją dyrektora CKE a zapisami ustawy?
2. Czy Pani Minister nie zauważa niebezpieczeń-
stwa manipulowania wynikami egzaminów ze-
wnętrznych przez j.s.t. w sytuacji, w której będzie
korzystać z tajnych informacji CKE?
3. W jaki sposób rodzice i uczniowie będą mogli
dane upublicznione przez organy prowadzące zwery-
fikować?
Posłanki Anna Zalewska
i Teresa Wargocka
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9532)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nieterminowego przekazywania
przyznanych środków finansowych na pomoc
społeczną w woj. kujawsko-pomorskim
Na posiedzeniu Komisji Finansów Publicznych w
dniu 7 maja 2009 r. pan minister finansów uchylił się
od udzielenia odpowiedzi na zadane przeze mnie py-
tanie dotyczące nieterminowego przekazywania
środków finansowych na realizację zadań w zakresie
pomocy społecznej świadczonej przez miejskie ośrod-
ki pomocy rodzinie w woj. kujawsko-pomorskim.
Z informacji otrzymanych z MOPR oraz składa-
nych skarg przez osoby zainteresowane podczas dy-
żurów poselskich wynika, że przyznane środki na
rok 2009 w wysokości 60% oszacowanego zapotrze-
bowania na realizację rządowego programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” nie zabezpiecza w
pełni potrzeb osób jej potrzebujących. Realizacja tego
programu już na początku maja br. jest zagrożona.
Przyczyna? Wojewoda nie przekazuje do MOPR w
pełni przyznanych środków finansowych na ten cel.
Dotację celową na pokrycie wydatków na zasiłki
okresowe także przyznano zaledwie w 50% oszaco-
wanych potrzeb. Również przekazywanie środków w
ramach tej dotacji celowej dokonywana jest nietermi-
nowo i w wysokości zaledwie 50% zaplanowanej
mniejszej kwoty. Dodam, że miejskie ośrodki pomocy
rodzinie otrzymują te niewielkie kwoty po wystoso-
waniu kilku monitów do wojewody.
Brak środków na ww. zadania pokrywane są ze
środków własnych samorządów. Zwiększająca się
liczba osób tracących pracę zasila rzesze osób korzy-
stających z pomocy społecznej. Samorządy alarmują,
że z uwagi na niedobory środków z dotacji rządowych
oraz ich nieterminowego przekazywania nie są w sta-
nie dłużej zabezpieczać wszystkich potrzeb osób ko-
rzystających z pomocy społecznej, informując, że od
czerwca br. będą zmuszone wydawać decyzje odma-
wiające udzielenia pomocy społecznej, czyli osoby te
pozostaną bez środków do życia.
Proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe pyta-
nia:
1. Czy Pani Minister na bieżąco analizuje zmiany
zachodzące na rynku pracy i podejmuje niezbędne
działania korygujące w zakresie wymiaru udzielania
pomocy społecznej?
2. Jaki jest powód nieterminowego przekazywa-
nia środków finansowych na zabezpieczenie socjalne
osób potrzebujących pomocy?
3. Czy przygotowywane są zwiększenia planów
finansowych, w ramach których udzielana jest pomoc
osobom potrzebującym takiego wsparcia?
4. Czy zostaną podjęte działania przez Panią Mi-
nister zmierzające do wyeliminowania tych niepra-
widłowości, a tym samym rząd zacznie się wywiązy-
wać ze swoich zobowiązań wobec społeczeństwa pol-
skiego?
5. Czy Pani Minister dysponuje wiedzą, w jak dra-
matycznych warunkach żyje część polskich rodzin,
że zasiłki uzyskiwane z pomocy społecznej czasami
są jedynym dochodem rodziny? Co oznacza dla tych
rodzin nieterminowa wypłata lub zaprzestanie ich
wypłaty?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9532)
do ministra finansów
w sprawie nieterminowego przekazywania
przyznanych środków finansowych na pomoc
społeczną w woj. kujawsko-pomorskim
Na posiedzeniu Komisji Finansów Publicznych w
dniu 7 maja 2009 r. pan minister finansów uchylił się
od udzielenia odpowiedzi na zadane przeze mnie py-
tanie dotyczące nieterminowego przekazywania
środków finansowych na realizację zadań w zakresie
pomocy społecznej świadczonej przez miejskie ośrod-
ki pomocy rodzinie w woj. kujawsko-pomorskim.
Z informacji otrzymanych z MOPR oraz składa-
nych skarg przez osoby zainteresowane podczas dy-
żurów poselskich wynika, że przyznane środki na
rok 2009 w wysokości 60% oszacowanego zapotrze-
bowania na realizację rządowego programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” nie zabezpiecza w
pełni potrzeb osób jej potrzebujących. Realizacja tego
programu już na początku maja br. jest zagrożona.

Przyczyna? Wojewoda nie przekazuje do MOPR w
pełni przyznanych środków finansowych na ten cel.
Dotację celową na pokrycie wydatków na zasiłki
okresowe także przyznano zaledwie w 50% oszaco-
wanych potrzeb. Również przekazywanie środków w
ramach tej dotacji celowej dokonywana jest nietermi-
nowo i w wysokości zaledwie 50% zaplanowanej
mniejszej kwoty. Dodam, że miejskie ośrodki pomocy
rodzinie otrzymują te niewielkie kwoty po wystoso-
waniu kilku monitów do wojewody.
Brak środków na ww. zadania pokrywane są ze
środków własnych samorządów. Zwiększająca się
liczba osób tracących pracę zasila rzesze osób korzy-
stających z pomocy społecznej. Samorządy alarmują,
że z uwagi na niedobory środków z dotacji rządowych
oraz ich nieterminowego przekazywania nie są w sta-
nie dłużej zabezpieczać wszystkich potrzeb osób ko-
rzystających z pomocy społecznej, informując, że od
czerwca br. będą zmuszone wydawać decyzje odma-
wiające udzielenia pomocy społecznej, czyli osoby te
pozostaną bez środków do życia.
Proszę o udzielenie odpowiedzi na poniższe py-
tania:
1. Jaki jest powód nieterminowego przekazywa-
nia środków finansowych na zabezpieczenie socjalne
osób potrzebujących pomocy?
2. Czy zostaną podjęte działania przez Pana Mi-
nistra zmierzające do wyeliminowania tych niepra-
widłowości, a tym samym rząd zacznie się wywią-
zywać ze swoich zobowiązań wobec społeczeństwa
polskiego?
3. Czy Pan Minister dysponuje wiedzą, w jak dra-
matycznych warunkach żyje część polskich rodzin,
że zasiłki uzyskiwane z pomocy społecznej czasami
są jedynym dochodem rodziny? Co oznacza dla tych
rodzin nieterminowa wypłata lub zaprzestanie ich
wypłaty?
Z poważaniem
Poseł Marzenna Drab
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9533)
do ministra środowiska
w sprawie wprowadzenia zmian w przepisach
dotyczących opłat za korzystanie
ze środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Władze powiatu sta-
lowowolskiego zwróciły się do mojego biura poselskie-
go z apelem wprowadzenia zmiany do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 15 październik 2008 r. w spra-
wie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 196, poz. 1217) polegającej na wprowadzeniu sta-
107
wek opłat jednostkowych na poziomie 2005 r. Główną
ideą proponowanego powrotu do stawek z roku 2005
jest zagrożenie sytuacji finansowej zakładów pracy
w kraju, a w szczególności bardzo trudna sytuacja
finansowa większości przedsiębiorstw na terenie po-
wiatu stalowowolskiego. Wzrastające wartości zobo-
wiązań przy małym portfelu zamówień powodują
utratę płynności finansowej przedsiębiorstw szuka-
jących oszczędności przede wszystkim w zwolnie-
niach pracowników. Zmniejszenie liczebności załogi
powoduje automatyczne zmniejszenie wydajności
produkcyjnej, co w konsekwencji prowadzi do upadło-
ści przedsiębiorstw. Obniżenie poziomu zobowiązań
finansowych zakładów może stworzyć szansę na za-
chowanie płynności finansowej i utrzymanie się na
rynku. Przywrócenie stawek opłat za korzystanie ze
środowiska na poziomie roku 2005 bez wątpienia przy-
czyni się do polepszenia kondycji finansowej zagrożo-
nych firm, a tym samym utrzymania miejsc pracy.
Władze powiatu stalowowolskiego proponują rów-
nież podjęcie inicjatywy zmierzającej do tymczasowe-
go zmniejszenia zobowiązań finansowych firm po-
przez czasowe, np. trzyletnie odroczenie obowiązku
uiszczania opłat za korzystanie ze środowiska, bez
konsekwencji uiszczania opłat za zwłokę. Aby możli-
we było odroczenie płatności za korzystanie ze śro-
dowiska, w ustawie Prawo ochrony środowiska (tekst
jednolity Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150) należało by
wprowadzić zapisy:
„Art. 292a 1. Na wniosek jednostki organizacyj-
nej marszałek województwa, w drodze decyzji, może
odroczyć termin uiszczania opłat za wprowadzenie
zanieczyszczeń do powietrza i składowanie odpadów
oraz opłat naliczonych za szczególne korzystanie z wód
i urządzeń wodnych na okres nie dłuższy niż 3 lata.
2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, może by pod-
jęta pod warunkiem, że jednostka organizacyjna
ubiegająca się o odroczenie opłat wykaże trudną sy-
tuację finansową przy równoczesnym prowadzeniu
działalności produkcyjnej.
3. W przypadku stwierdzenia, że w okresie odro-
czenia jednostka organizacyjna zamierza ogłosić lub
ogłosi upadłość, marszałek województwa, w drodze
decyzji, stwierdzi wygaśnięcie decyzji, o której mowa
w ust. 1, i jednocześnie zobowiąże jednostkę organi-
zacyjną do uiszczenia odroczonych opłat wraz z od-
setkami ustawowymi za okres odroczenia w terminie
od daty wydania decyzji.
4. Decyzja marszałka województwa, o której
mowa w ust. 3, jest ostateczna.”
Proponowane zmiany bez wątpienia przyczyniły-
by się do zmniejszenie obciążeń finansowych zakła-
dów produkcyjnych, a tym samym do utrzymania
produkcji i zatrudnienia w okresie kryzysu ekono-
micznego przez zagrożone zakłady.
Doceniając inicjatywę władz powiatu stalowowol-
skiego, proszę o udzielenie odpowiedzi na następują-
ce pytania:
1. Czy proponowane zmiany w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 15 października 2008 r. w
108
sprawie opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 196, poz. 1217), polegające na wprowa-
dzeniu stawek opłat jednostkowych na poziomie
2005 r., były lub są rozważane przez Ministerstwo
Środowiska?
2. Czy jest przygotowywana nowelizacja ustawy
Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity Dz. U. z
2008 r. Nr 25, poz. 150), umożliwiająca czasowe
np. trzyletnie odroczenie obowiązku uiszczania opłat
za korzystanie ze środowiska, bez konsekwencji uisz-
czania opłat za zwłokę dla zakładów będących w
trudnej sytuacji finansowej?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9534)
do ministra zdrowia
w sprawie niekorzystnego
dla woj. podkarpackiego podziału zysków
NFZ za 2008 r.
Szanowna Pani Minister! W związku z planowa-
nym w najbliższym czasie podziałem zysków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia za 2008 r. pragnę naświe-
tlić Pani Minister problem niesprawiedliwego dla
województwa podkarpackiego algorytmu naliczania
indeksów.
Na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o
zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz innych
ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) od 2008 r. uległ
zmianie poziom finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych oddziałach wojewódzkich
Narodowego Funduszu Zdrowia.
W wspomnianej ustawie oraz w rozporządzeniu
ministra zdrowia stworzonym zgodnie z art. 118 ww.
ustawy:
— zmieniono sposób obliczania wskaźników ry-
zyka zdrowotnego,
— usunięto wskaźnik migracji ubezpieczonych
wraz z przypisaną wagą,
— zmieniono sposób i podstawę obliczania wskaź-
ników wynikających z liczby i rodzaju wykonywa-
nych świadczeń wysokospecjalistycznych,
— wprowadzono odpowiednio do regulacji usta-
wowej wskaźnik, o którym mowa w art. 118 ust. 3
pkt 2 lit. a ustawy, tj. wskaźnik wynikający ze zróż-
nicowania kosztu jednostkowego świadczenia opieki
zdrowotnej.
We wspomnianym wyżej rozporządzeniu ministra
zdrowia określone zostały parametry tego wskaźni-
ka. Jednym z nich jest przeciętny miesięczny dochód
gospodarstwa domowego na jedną osobę do dyspozy-
cji. W ocenie wielu ekspertów z dziedziny finansowa-
nia świadczeń zdrowotnych przyjęcie tego parametru
do wyliczeń wskaźnika zróżnicowanych kosztów
świadczeń zdrowotnych jest niezasadne, ponieważ
nie ma on żadnego związku z rzeczywistym kosztem
udzielania świadczeń zdrowotnych.
W województwie podkarpackim dochód gospodar-
stwa domowego jest najniższy w Polsce i stanowi oko-
ło 79% średniej krajowej. Jest on determinowany
głównie przez niskie dochody rolników, którzy na
Podkarpaciu stanowią ok. 60% populacji ubezpieczo-
nych. Zastosowanie tego wskaźnika powoduje odej-
ście od zasady solidaryzmu społecznego, tworząc sy-
tuację, w której niższe dochody mieszkańców woje-
wództwa oznaczają mniejsze nakłady na opiekę zdro-
wotną. Wskaźnik ten wpływa też bezpośrednio na
wartość nakładów przeznaczonych przez poszczegól-
ne odziały NFZ na refundację leków (13–15% nakła-
dów na świadczenia zdrowotne), podczas gdy ceny
leków refundowanych są cenami urzędowymi obo-
wiązującymi w tej samej wysokości w całej Polsce.
Oznacza to, że w tym przypadku nie może być mowy
o zróżnicowaniu kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej. W odniesieniu do pozostałych
świadczeń należy zauważyć, że począwszy od 2007 r.
nastąpiło ujednolicenie stawek w zakresie podstawo-
wej opieki zdrowotnej i lecznictwa szpitalnego, co
stanowi 73,6% ogółu finansowych świadczeń zdro-
wotnych. Ze względu na brak możliwości ustalenia
cen niższych niż obowiązujące w całej Polsce, kon-
traktowanie świadczeń odbywa się kosztem ograni-
czenia ich ilości, tj. dostępności do świadczeń. Rze-
czywisty wpływ na koszt utworzenia świadczenia ma
natomiast poziom wynagrodzenia w ochronie zdro-
wia, który po akcjach strajkowych personelu medycz-
nego w poprzednich latach na Podkarpaciu uległ
znacznemu podwyższeniu.
Wzrost wynagrodzeń w ochronie zdrowia – szcze-
gólnie w środowisku lekarzy – wynika także z dotkli-
wego deficytu lekarzy (liczba lekarzy medycyny re-
alizujących kontrakty z NFZ na 100 tys. mieszkańców
jest o około 26% niższa od średniej krajowej) i koniecz-
ności zahamowania ich odpływu z Podkarpacia.
Dla Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia nowy podział środ-
ków powoduje pogłębienie dysproporcji w finansowa-
niu poszczególnych regionów, szczególnie dyskrymi-
nując województwo. W 2008 r. na jednego ubezpie-
czonego otrzymywaliśmy 1170zł. Jest to kwota naj-
niższa w kraju i stanowi 86,92% średniej krajowej,
która wynosi 1346 zł. Dla porównania – oddział ma-
zowiecki otrzymuje kwotę 1558 zł na jednego ubez-
pieczonego. W roku 2009 dysproporcje te się pogłę-
biają. Na jednego ubezpieczonego w województwie
podkarpackim przypada 86,59% średniej, jest to
kwota 1195 zł przy średniej dla kraju 1380 zł.
W planie Podkarpackiego Oddziału NFZ powodu-
je to uszczuplenie środków o około 387 mln zł (przy
założeniu finansowania na poziomie średniej).

Należy zwrócić uwagę, iż ubezpieczeni z terenu
woj. podkarpackiego, mimo wnoszenia do systemu
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego najniższej
średniej wysokości składki, w przeliczeniu na jedne-
go ubezpieczonego mają takie samo prawo do świad-
czeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych jak
mieszkańcy innych regionów Polski.
Jednakże, przy tak niskich przychodach Podkar-
packiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ istnieje real-
ne zagrożenie, że prawo to nie będzie respektowane,
a szczupłość środków spowoduje ograniczenie dostę-
pu do świadczeń zdrowotnych. Centrala Narodowego
Funduszu Zdrowia poprzez dążenie do ujednolicenia
cen świadczeń zdrowotnych (a także świadczenio-
dawcy, którzy wymuszają stawki na poziomie innych
województw), zmusza de facto oddział NFZ w Rze-
szowie do ograniczenia dostępności przez coraz niż-
sze ilości świadczeń w kontraktach ze świadczenio-
dawcami. Powoduje to wydłużenie kolejek oczekują-
cych w poradniach specjalistycznych i szpitalach, co
z kolei skutkuje niemożliwością zabezpieczenia dla
pacjentów świadczeń na odpowiednim poziomie. Z
drugiej zaś strony degradację placówek ochrony zdro-
wia i zahamowanie ich rozwoju.
Dodatkowy błąd metodologiczny polega na nie-
uwzględnieniu faktu, iż Podkarpacki Oddział Woje-
wódzki NFZ będzie finansował w 2009 r. świadczenia
zdrowotne dla swoich ubezpieczonych w kwocie ok.
211 mln zł poza województwem (realny poziom mi-
gracji przy uwzględnieniu zmian w wycenie świad-
czeń na 2009 r.).
Oznacza to, że z posiadanych najniższych w prze-
liczeniu na jednego ubezpieczonego środków NFZ w
Rzeszowie musi dodatkowo oddać najwyższą kwotę
w formie zapłaty za świadczenie udzielone poza tere-
nem naszego województwa. Przewidujemy, że wyso-
kość migracji będzie jeszcze rosła, gdyż ze względu
na niskie nakłady w naszym województwie i przy
rosnących cenach świadczeń jesteśmy zmuszeni wy-
konywać mniejszą liczbę świadczeń, co spowoduje
odpływ pacjentów do innych województw – tam, gdzie
kolejki oczekujących są znacznie krótsze (niekoniecz-
nie do wysoko specjalizowanych placówek), a dany
NFZ (posiadający większe środki) kontraktuje duże
ilości świadczeń.
Rosnące koszty wynagrodzeń pracowników po-
wodują narastającą presję ze strony zakładów opieki
zdrowotnej na wzrost poziomu finansowania świad-
czeń, który od kilku lat pozostaje na niskim pozio-
mie. Tym samym nasze województwo w żaden sposób
nie partycypuje we wzroście nakładów na opiekę
zdrowotną. Taka wysokość środków finansowych nie
pozwoli na zrealizowanie żadnych wzrostów kontrak-
tów i nowych zadań. Tymczasem oczekiwania w tym
zakresie są bardzo wysokie, zwłaszcza po fali straj-
ków w prawie wszystkich szpitalach w województwie.
Taki podział środków należy uznać za wysoce nie-
sprawiedliwy i destruktywny dla ochrony zdrowia na
Podkarpaciu.
109
Mając na uwadze znaczenie poruszanego przeze
mnie tematu, proszę Panią Minister o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia planuje zmianę wy-
liczenia parametru (wskaźnika wynikającego ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej) mówiącego o przeciętnym mie-
sięcznym dochodzie gospodarstwa domowego na jed-
ną osobę do dyspozycji?
2. Jeżeli nie, to w jaki sposób Ministerstwo Zdro-
wia zamierza zmniejszyć znaczne dysproporcje po-
między finansowaniem Podkarpackiego Oddziału
NFZ a pozostałymi oddziałami Narodowego Fundu-
szu Zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9535)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dofinansowania kształcenia
młodocianych pracowników
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z artykułem
70b ust. 1 ustawy o systemie oświaty (Dz. U. z 2004
Nr 256, poz. 2572) pracodawcom, którzy zawarli z
młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu
przygotowania zawodowego, przysługuje dofinanso-
wanie kosztów kształcenia, jeżeli młodociany pra-
cownik ukończył naukę zawodu lub przyuczenia do
wykonywania określonej pracy i zdał egzamin. Wy-
sokość tego dofinansowania w przypadku nauki za-
wodu wynosi 4587 zł przy okresie kształcenia 24 mie-
siące, a przy okresie kształcenia 36 miesięcy – 7645
zł. W przypadku przyuczenia do wykonywania okre-
ślonej pracy dofinansowanie wynosi 240 zł za każdy
miesiąc kształcenia.
Kolejnym warunkiem przyznania pracodawcom
dofinansowania kosztów kształcenia jest posiadanie
przez nich lub ich pracowników kwalifikacji wyma-
ganych do prowadzenia przygotowania zawodowego
młodocianych.
W praktyce pojawia się jednak problem z przyzna-
waniem dofinansowania kosztów kształcenia w za-
leżności od formy organizacyjnej przedsiębiorcy. W
tej kwestii preferowani są przedsiębiorcy rozliczający
się z urzędem skarbowym na zasadzie PIT, nato-
miast płatnicy CIT pozbawieni są możliwości uzyska-
nia przedmiotowego dofinansowania.
Mając na uwadze powyższe, zwracamy się do Pani
z prośbą o odpowiedz na następujące pytania:
1. Dlaczego płatnicy CIT nie mogą uzyskać tego
dofinansowania i co stanowi podstawę preferowaniu
płatników PIT?
110
2. Jakie inne podmioty oprócz przedsiębiorców
zrzeszonych w Cechu Rzemiosł Różnych mogą starać
się o uzyskanie takiego dofinansowania?
3. Czy ministerstwo planuje zmiany legislacyjne
w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Robert Telus
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9536)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rosnącego bezrobocia na Podlasiu,
ze szczególnym uwzględnieniem miasta
i gminy Łapy
Szanowna Pani Minister! Z danych Głównego
Urzędu Statystycznego wynika, że małe miasta za-
lewa fala bezrobocia. Najwyższa stopa bezrobocia
utrzymuje się wciąż w woj. warmińsko-mazurskim i
sięga prawie 19%. Najniższa stopa bezrobocia jest w
woj. wielkopolskim i wynosi niespełna 9%. W woj.
podlaskim bezrobocie sięga 11%. W pow. sejneńskim
i grajewskim stopa bezrobocia pod koniec lutego
przekroczyła 18%. W pow. białostockim i sokólskim
stopa ta wynosi 13%, a najniższa jest w pow. siemia-
tyckim, gdzie wynosi ponad 6%. Tymczasem gazeta
„Dziennik” alarmuje, że fala bezrobocia zalewa
wszystkie małe miasta. Gazeta ta stwierdza, że po
raz pierwszy od 2003 r., kiedy to nastąpił najgorszy
moment na rynku pracy, znowu są w Polsce regiony,
gdzie bez pracy jest co 3 mieszkaniec. Kłopotów ze
znalezieniem pracy nie odczuwają właściwie tylko
mieszkańcy dużych miast, gdzie praktycznie ten pro-
blem nie istnieje.
Z przykrością stwierdzam, że gmina Łapy liczą-
ca prawie 24 tys. mieszkańców po całkowicie nie-
uzasadnionej likwidacji Cukrowni Łapy, kiedy to
Krajowa Spółka Cukrowa pozbawiła woj. podlaskie
prawa uprawy buraka cukrowego, w sytuacji gdy
doprowadza się do likwidacji kolejnego zakładu, Za-
kładów Naprawczych Taboru Kolejowego SA, który
przez prawie 150 lat pracował na rzecz kolei, staje
się symbolem polskiego kryzysu gospodarczego i
„dobijania” ściany wschodniej. Sytuacja w ZNTK
jest bardzo dramatyczna. Zgłoszono już do Powia-
towego Urzędu Pracy w Białymstoku zwolnienie
grupowe 400 pracowników, przy czym wypowiedze-
nia otrzymała już większa część tej grupy osób. Jest
mi trudno uwierzyć, że w jakimkolwiek cywilizowa-
nym kraju było możliwe, aby tak wielki zakład, za-
trudniający ok. 750 osób, pracujący dla tak ważnego
sektora gospodarki narodowej, w tak dramatycznej
sytuacji został pozostawiony sam sobie. Polskie me-
dia opisują, jak całe Włochy są poruszone strajkami
przeciwko zamknięciu zakładu w None w Piemoncie
(fabryki firmy Indesit), bo zakład przenosi się do
Radomska. Tymczasem w Łapach po zwolnieniu ok.
250 pracowników w Cukrowni Łapy zwalnia się 400
pracowników ZNTK, a kolejnym 200 grozi zwolnie-
nie i nikogo to nie interesuje. Z zazdrością czytam,
jak Niemcy ratują amerykańskie firmy na swoim
terenie, by chronić miejsca pracy.
Sytuacja zwalnianych pracowników ZNTK jest
bardzo zła z wielu powodów. Są to z reguły osoby
powyżej 50. roku życia, dobrzy fachowcy, ale przez
lata pracujący w wąskiej specjalności. Nie posiadają
oni żadnych oszczędności, żyją w długach, bo niskie
płace i wielotygodniowe urlopy bezpłatne sprawiły,
że zadłużali się, gdzie tylko mogli, aby utrzymać
rodziny.
W obecnej sytuacji gmina Łapy podejmuje wiele
działań pomocowych i socjalnych. Stara się wszystkie
prace wykonywać własnymi siłami, zwiększając ko-
rzystanie z robót publicznych, jest to jednak tylko
namiastka pomocy przy tak dużej skali zwolnionych
pracowników. Gmina Łapy wiele zadań wykonuje z
pomocą środków unijnych, jest bardzo aktywna w
pozyskiwaniu środków zewnętrznych, stanie jednak
obecnie przed barierą zadłużenia. Gdy burmistrz Ro-
man Czepe zaczynał swoją kadencję, gmina Łapy
była już zadłużona do wysokości ok. 34% dochodów,
co znacznie ogranicza możliwość pozyskiwania środ-
ków unijnych. Wobec powyższego gmina Łapy potrze-
buje specjalnego programu wsparcia, m.in. na cen-
trum społeczne.
Oprócz dramatycznej sytuacji ZNTK warto rów-
nież pamiętać o skutkach, jakie dotykają gminę Łapy,
gdy likwiduje się drugi wielki zakład w mieście i rocz-
nie traci ona znaczne dochody (udziały w podatkach
dochodowych od osób prawnych i od osób fizycznych,
podatek od nieruchomości).
W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią
Minister o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Jaka pomoc mogłaby być udzielona Zakładom
Naprawczym Taboru Kolejowego SA w Łapach i gmi-
nie Łapy?
2. Co Pani Minister zamierza zrobić, aby pomóc
zwalnianym pracownikom Zakładów Naprawczych
Taboru Kolejowego SA w Łapach, gdyż uważam, że
rząd koalicji Platformy Obywatelskiej i Polskiego
Stronnictwa Ludowego nie może pozostawić ich sa-
mych w tak dramatycznej sytuacji?
3. Czy istnieje już jakikolwiek konkretny skutecz-
ny program walki z gwałtownie wzrastającym bez-
robociem w woj. podlaskim?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9537)
do ministra finansów
w sprawie podwójnego opodatkowania
podatkiem dochodowym od osób fizycznych
kwot refundacji wypłaconych przez
spółdzielnie mieszkaniowe swoim członkom
z tytułu poniesionych przez nich uprzednio
wydatków na remont i modernizację lokalu
mieszkalnego (np. wymianę stolarki
okiennej), na podstawie ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych,
na przykładzie Spółdzielni Mieszkaniowej
ROW w Wodzisławiu Śląskim
Szanowny Panie Ministrze! Spółdzielnie miesz-
kaniowe są zobowiązane do stosowania przepisów
obowiązującego prawa pomimo wątpliwości co do
prawidłowości dokonywanej wykładni tychże przepi-
sów przez organy podatkowe.
Kwestią wzbudzającą kontrowersje jest sprawa
pobierania od mieszkańców spółdzielni mieszkanio-
wych podatku dochodowego w przypadku refundacji
przez te spółdzielnie wydatków na remont i moder-
nizację lokalu mieszkalnego.
Między innymi Spółdzielnia Mieszkaniowa ROW
refunduje swoim członkom w znacznej części koszty
– wydatki poniesione na wymianę okien. Na prze-
strzeni kilku ostatnich lat doszło do zmiany dokony-
wanej przez urzędy skarbowe wykładni obowiązują-
cych przepisów podatkowych.
Spółdzielnia Mieszkaniowa ROW w Wodzisławiu
Śląskim dysponuje dwoma kolejno wydawanymi wy-
kładniami prawnymi – wcześniejsza nie nakazuje
opodatkowywania podatkiem dochodowym refunda-
cji spółdzielni mieszkaniowych, druga wręcz przeciw-
nie, żąda tego.
W pierwszej czytamy: „zwrot kosztów wymiany
stolarki okiennej dokonywany z funduszu remonto-
wego nie stanowi dla członków i osób niebędących
członkami spółdzielni przychodu podlegającego opo-
datkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycz-
nych, bowiem fundusz remontowy tworzony jest z
wpłat tychże osób, a ustawowym obowiązkiem spół-
dzielni jest dokonywanie prac remontowych w zarzą-
dzanych przez nią lokalach. W związku z powyższym
na spółdzielni nie ciąży również obowiązek sporzą-
dzania informacji o przychodach z innych źródeł oraz
niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-
-8C.” Treść tej wykładni jest korzystna dla członków
spółdzielni.
W drugiej wykładni stwierdza się: opodatkowaniu
podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodza-
ju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w
art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na
podstawie przepisów ordynacji zaniechano poboru
podatku. Katalog zwolnień przedmiotowych określo-
ny w art. 21 nie zawiera w swej treści zwolnienia od
111
podatku kwot refundacji wypłaconych przez spół-
dzielnię swoim członkom z tytułu poniesionych przez
nich uprzednio wydatków na remont i modernizację
lokalu mieszkalnego. Oznacza to, iż kwota refundacji
wypłaconych przez spółdzielnię z tego tytułu jest źró-
dłem przychodu, z którego dochód podlega opodatko-
waniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
(...) Na spółdzielni, która dokonała zwrotu wydatków,
ciąży obowiązek przekazania podatnikowi i właści-
wemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-8C o
wysokości uzyskanego przychodu”.
Zatem Spółdzielnia Mieszkaniowa ROW wykonu-
je obowiązki nałożone przez najnowszą wykładnię
obowiązującego prawa. W efekcie spółdzielcy nie tyl-
ko SM ROW, ale także spółdzielcy innych spółdzielni
mieszkaniowych w całej Polsce płacą od tego przy-
chodu podatek.
Z informacji, jakie otrzymujemy również od in-
nych spółdzielni mieszkaniowych z całego kraju, wia-
domo, że problem interpretacji prawa, a ściśle mó-
wiąc, pewnej dowolności w jego wykładni dokonywa-
nej przez urzędy skarbowe, izby skarbowe stał się
bolączką ogólnopolską.
W związku z powyższym kierujemy następujące
pytania:
1. Jaka jest ostateczna interpretacja powyższych
regulacji prawnych? Czy pobieranie podatku docho-
dowego od mieszkańców spółdzielni mieszkaniowych
w przypadku refundacji przez te spółdzielnie wydat-
ków remontowych (np. na wymianę okien) pozostaje
w zgodzie z obowiązującym prawem?
2. Czy urzędy skarbowe powinny pobierać poda-
tek od kwot refundacji wypłaconych przez spółdziel-
nie swoim członkom z tytułu poniesionych przez nich
uprzednio wydatków na remont lub modernizację lo-
kalu mieszkalnego?
3. Czy w tym i podobnych przypadkach nie mamy
do czynienia z łamaniem fundamentalnej zasady pra-
wa, a mianowicie obowiązującego nie tylko w Polsce,
ale i w całej Europie zakazu podwójnego opodatko-
wania?
4. Czy uwzględniając przedstawione okoliczności,
w przypadku niekorzystnej interpretacji dla człon-
ków spółdzielni widzi Pan możliwość i skieruje pro-
pozycje zmian legislacyjnych mających na celu jed-
noznaczne określenie wykładni obowiązującego pra-
wa w powyższej kwestii?
Z wyrazami szacunku
Poseł Adam Gawęda
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
112
Interpelacja
(nr 9538)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie nieuzasadnionego
przeprowadzania egzaminu z prawa karnego
dla aplikantów radcowskich
Szanowny Panie Ministrze! Aplikanci adwokaccy
zgodnie z charakterem ich przyszłych obowiązków
przechodzą gruntowne przeszkolenie z zakresu pra-
wa karnego i postępowania karnego. Zaś szkolenie z
ww. materii na aplikacji radcowskiej ma bardzo ogra-
niczony zakres, wynoszący zaledwie 30 godzin zajęć,
a to z uwagi na treść przepisów Kodeksu postępowa-
nia karnego – art. 82 ustawy (obrońcą może być je-
dynie osoba uprawniona do obrony według przepisów
o ustroju adwokatury). Zatem przeprowadzanie eg-
zaminu w części dotyczącej prawa karnego na takich
samych zasadach i w takim samym zakresie z uwagi
na powyższe stawia w uprzywilejowanej sytuacji apli-
kantów adwokackich.
Druga część egzaminu radcowskiego polega na
rozwiązaniu zadania z zakresu prawa karnego, pole-
gającego na przygotowaniu aktu oskarżenia lub ape-
lacji albo w przypadku uznania, iż brak jest podstaw
do ich wniesienia, na sporządzeniu opinii prawnej w
oparciu o opracowane na potrzeby egzaminu akta lub
przedstawiony stan faktyczny. Z uwagi na niemoż-
ność wykonywania tych czynności oraz różnice w
systemach szkolenia samorządów radcowskiego oraz
adwokackiego ta część egzaminu w takim kształcie
jest krzywdząca dla aplikantów radcowskich.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie prosimy o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy i dlaczego Pan Minister widzi zasadność
przeprowadzania egzaminu dla aplikantów radcow-
skich z zakresu prawa karnego w dotychczasowej
formie?
2. Czy planowane są jakieś zmiany w w/w kwestii
tak, by aplikanci radcowscy nie byli nadal stawiani
w gorszej sytuacji od swoich kolegów z aplikacji ad-
wokackiej?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Kozak
i Maks Kraczkowski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9539)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zastępowania przez firmy
handlujące tzw. dopalaczami
zdelegalizowanych składników nowymi
niebezpiecznymi środkami o charakterze
odurzającym
Szanowny Panie Premierze! W dniu 8 maja br.
wchodzi w życie nowelizacja ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii, delegalizująca kilkanaście nowych
substancji pochodzących z orientalnych roślin, które
wchodzą w skład tzw. dopalaczy. Z doniesień praso-
wych wynika jednak, iż firmy nimi handlujące zastę-
pują produkty zawierające zdelegalizowane składni-
ki nowymi i nie mniej niebezpiecznymi środkami o
charakterze odurzającym. Zaczął się zatem wcześniej
przewidywany przez specjalistów proces, który kolo-
kwialnie nazwałbym zabawą w policjanta i złodzieja,
w której złodziej jest zawsze o krok do przodu przed
policjantem. Niniejsze określenie moim zdaniem ide-
alnie opisuje rozpoczęte właśnie zjawisko, gdyż moż-
na zakazać sprzedaży jednej substancji, ale produ-
cenci dopalaczy szybko zmodyfikują cząstki w niej
zawarte i zaczną sprzedawać je pod nową nazwą zu-
pełnie legalnie.
Biorąc pod uwagę wskazane rozbieżności, uprzej-
mie proszę o następujące informacje:
Czy ministerstwo podjęło długofalowe działania
mające na celu całkowite wyeliminowanie z polskie-
go rynku tzw. dopalaczy?
Jeśli tak, to jakie inne działania poza delegaliza-
cją niebezpiecznych substancji wchodzących w skład
dopalaczy są przez ministerstwo przedsiębrane?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9540)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie prowadzenia działalności
politycznej na terenie placówek oświatowych
Szanowna Pani Minister! Jestem posłem IV, V i
VI kadencji i podczas trzech kadencji zajmuję się pro-
blematyką Unii Europejskiej, pełniąc między innymi
funkcję wiceprzewodniczącego Komisji do Spraw
Unii Europejskiej. Moja wiedza i doświadczenie są
chętnie wykorzystywane przez dyrektorów placówek
oświatowych do poszerzania wiedzy młodzieży szkol-

nej o parlamentaryzmie polskim i europejskim. By-
łem częstym gościem w szkołach podstawowych, gim-
nazjach i liceach, gdzie w żywej dyskusji z uczniami
przybliżałem im trudne sprawy europejskie. Ostatnio
jednak nie otrzymuję zgody na zorganizowanie spo-
tkań z młodzieżą na terenie szkoły i nie ma to związ-
ku z kampanią wyborczą do Parlamentu Europej-
skiego. Odmowa jest tłumaczona przestrzeganiem
zakazu prowadzenia działalności politycznej na tere-
nie placówek oświatowych.
Opisana na moim przykładzie sytuacja nie jest
odosobniona, a zgoda na spotkania z uczniami na
terenie placówek oświatowych w ramach nauczania
obywatelskiego jest często uzależniona od sympatii
politycznych władz lokalnych i nie ma związku z obo-
wiązującym prawem. Przepisy normujące prowadze-
nie działalności politycznej na terenie placówek
oświatowych dotyczą prowadzenia kampanii wybor-
czej i wynajmowania pomieszczeń przeznaczonych na
działalność polityczną. Spotkania posła z młodzieżą
lub jego udział w lekcjach wychowania obywatelskie-
go nie obejmują według mnie sytuacji regulowanych
przepisami.
W celu jednoznacznego wyjaśnienia sytuacji praw-
nej oraz stanowiska Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej odnośnie do angażowania się posłów w wychowa-
nie obywatelskie młodzieży proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej akcep-
tuje angażowanie się posłów w wychowanie obywa-
telskie młodzieży przez organizowanie tematycz-
nych spotkań poselskich na terenie placówek oświa-
towych?
2. Czy istnieją przepisy, które zabraniają organi-
zowania takich spotkań, jeżeli nie mają one związku
z prowadzeniem kampanii wyborczej posłów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Gałażewski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9541)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie likwidacji Komendy Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej w Raciborzu
i zlokalizowania komendy przyszłego
śląskiego oddziału SG w Kłodzku
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z opracowa-
nymi przez Komendę Główną Straży Granicznej za-
łożeniami wieloletniej koncepcji funkcjonowania
Straży Granicznej – 2009–2015, na granicy z Repu-
bliką Czeską docelowo funkcjonować ma jeden tylko
oddział Straży Granicznej, obejmujący swym zasię-
113
giem województwa: dolnośląskie, opolskie i śląskie.
Wbrew wcześniejszym zamierzeniom komenda nowe-
go oddziału śląskiego ma być zlokalizowana nie w
Raciborzu, lecz w Kłodzku.
Obecny Śląski Oddział Straży Granicznej z sie-
dzibą w Raciborzu realizuje ustawowe zadania na
obszarze województw śląskiego i opolskiego, przeciw-
działa i zwalcza nielegalną imigrację oraz przestęp-
czość z udziałem cudzoziemców lub mającą charakter
transgraniczny, a także zapewnia ochronę szlaków
komunikacyjnych międzynarodowych. Wybranie
Kłodzka, który jest położony z dala od szlaków ko-
munikacyjnych czy dużych skupisk nielegalnych imi-
grantów, jest niezgodne z założeniami reorganizacji
Straży Granicznej, a tym samym bezpodstawne. Po-
nadto przeciwko takiemu rozwiązaniu przemawiają
– co jest niezwykle istotne w obecnej sytuacji finan-
sowej państwa – względy ekonomiczne. Obiekt w Ra-
ciborzu jest dużo mniejszy, a przez to tańszy w utrzy-
maniu, a jednocześnie całkowicie wystarczający na
potrzeby komendy. Z prostego porównania powierzch-
ni, kosztów przeprowadzonych lub koniecznych re-
montów oraz kosztów utrzymania obu placówek wy-
nika, że rok utrzymania nieruchomości w Kłodzku
to 3 lata utrzymania nieruchomości w Raciborzu.
Za utrzymaniem siedziby komendy oddziału w
Raciborzu przemawiają także odpowiednie zaplecze
logistyczne i kadrowe oraz aspekty organizacyjne.
Trudno również nie odnotować dobrej współpracy z
władzami miasta i samorządowymi na szczeblu lo-
kalnym czy wojewódzkim oraz ugruntowanej pozycji
śląskiego oddziału w całym regionie.
Ponadto z danych statystycznych wynika, że w
przypadku likwidacji siedziby komendy oddziału w
Raciborzu wzrasta liczba pracowników cywilnych,
którzy stracą pracę, jak też liczba funkcjonariuszy,
którzy zostaną przeniesieni.
Trudna do zrozumienia jest koncepcja umiejsco-
wienia komendy w nisko zurbanizowanym terenie
przygranicznym Kotliny Kłodzkiej, gdy wynikające
z przynależności Polski do grupy Schengen zadania
Straży Granicznej wymagają skupienia działań na
obszarach o dużych skupiskach ludności oraz na szla-
kach komunikacyjnych. Zasady funkcjonowania for-
macji w ww. strefie wskazują na stopniowe przeno-
szenie działań i infrastruktury jednostek na grani-
cach wewnętrznych w głąb terytorium kraju, by móc
skutecznie realizować ustawowe zadania Straży Gra-
nicznej w nowych warunkach. Patrząc na decyzję o
lokalizacji komendy nowego śląskiego oddziału przez
pryzmat przekształcenia Straży Granicznej w nowo-
czesną instytucję, umiejscowienie komendy w Kłodz-
ku wydaje się bezzasadne.
Dlatego zwracamy się do Pana Premiera z nastę-
pującymi pytaniami:
1. Dlaczego wbrew wcześniejszym zapewnieniom i
bez konsultacji z zainteresowanymi stronami została
zmieniona lokalizacja komendy przyszłego oddziału?
2. Jakimi kryteriami kierowano się, podejmując
decyzję o lokalizacji komendy oddziału w Raciborzu?
114
3. Która z możliwych lokalizacji pozwala na naj-
tańsze i zarazem najbardziej skuteczne zarządzanie
na terenie trzech województw w zakresie realizacji
ustawowych zadań SG?
4. W przypadku której z możliwych lokalizacji ko-
mendy nowego śląskiego oddziału SG wystąpią więk-
sze koszty osobowe (i w jakiej wysokości) przy zwal-
nianiu pracowników cywilnych zatrudnionych wy-
łącznie w komendzie oddziału?
5. Jakie są wyniki analiz skutków finansowych
dla budżetu państwa obydwu możliwych lokalizacji
komendy oddziału?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Bożena Kotkowska
i Grzegorz Pisalski
Bielsko-Biała, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9542)
do ministra środowiska
w sprawie braku reakcji organów państwa
w związku z prowadzeniem na terenie gminy
Łężyce składowiska odpadów komunalnych
przez Eko Dolina sp. z o.o.
Szanowny Panie Ministrze! W bezpośrednim są-
siedztwie zamkniętego składowiska odpadów komu-
nalnych w Łężycach w gminie Wejherowo miał zostać
zlokalizowany nowoczesny zakład utylizacji odpa-
dów. Zakład ten miał się zająć utylizacją odpadów
pochodzących w okolicznych gmin, w tym w szcze-
gólności z Gdyni. W tym celu została powołana spół-
ka, której pierwotna nazwa brzmiała Zakład Uniesz-
kodliwiania Odpadów sp. z o.o. w Łężycach, która
następnie zmieniła nazwę na Eko Dolina sp. z o.o.
Właścicielami spółki są: gmina miasta Gdynia
58,05%, gmina Wejherowo 14,23%, gminy miast: So-
potu 9,35%, Rumii 9,15%, Redy 3,32%, Wejherowa
3,25%, oraz Komunalny Związek Gmin „Dolina Redy
i Chylonki” w Gdyni 1,53% i gmina Kosakowo
1,12%
Spółka składuje odpady sprzecznie z założeniami,
jakim miał odpowiadać zakład unieszkodliwiania od-
padów. W szczególności pierwszą instalacją zakładu,
jaką oddano do użytkowania, i to w trakcie, gdy nie
była zakończona jej budowa, była kwatera składowa
B1, na której składowano odpady bez jakiegokolwiek
sortowania (inne obiekty, w tym w szczególności sor-
townia, były jeszcze w budowie). Nadto składowanie
odpadów na budowanej kwaterze B1 odbywało się
jeszcze przed uzyskaniem pozwolenia na jej użytko-
wanie. Kolejnym naruszeniem prawa było prowadze-
nie składowiska mimo braku pozwolenia zintegrowa-
nego. Nadto również po oddaniu do użytku sortowni
tylko niewielka ilość odpadów jest poddawana sorto-
waniu, a większość odpadów jest składowana na kwa-
terze bez jakiegokolwiek sortowania, co prowadzi do
szczególnej uciążliwości składowiska dla środowiska
i okolicznych mieszkańców, a także skraca okres
użytkowania kwatery przez przedwczesne wypełnie-
nie jej pojemności, co wskazuje na marnotrawstwo
nakładów inwestycyjnych.
Podkreślenia wymaga też lokalizacja składowiska
sprzeczna z zasadami lokalizowania takich obiektów.
W szczególności składowisko oraz związana z nim
infrastruktura zlokalizowane są w otulinie Trójmiej-
skiego Parku Krajobrazowego, a nadto w części na
terenach wykluczonych z lokalizowania składowisk,
w tym w szczególności w strefach zasilania głównych
i użytkowych zbiorników wód podziemnych oraz na
terenach źródliskowych, bagiennych i podmokłych.
Nie dość, że składowisko zostało zlokalizowane w od-
ległości 2–3 km od dużych osiedli mieszkaniowych,
to umieszczono je kilkadziesiąt metrów ponad tymi
osiedlami, a hałdy śmieci umieszczone na wzgórzu
166 m n.p.m. mają mieć wysokość 27 m od poziomu
terenu. W odpowiedzi na pytania wójta gminy Wej-
herowo WIOŚ w Gdańsku stwierdził, że kontrole
stwierdziły brak uchybień w działalności składowi-
ska odpadów, w sytuacji gdy nie wskazał, czego w
istocie kontrole dotyczyły.
Przedstawiona wyżej sytuacja ma szczególny wy-
dźwięk społeczny. Powszechny jest opór społeczności
lokalnych wobec lokalizowania jakichkolwiek insta-
lacji związanych z gospodarką odpadami. Sytuacja,
jaka wynikła w Łężycach, jest sztandarowym przy-
kładem przyczyn, dla których ten opór społeczny wy-
stępuje. W Łężycach funkcjonowało w przeszłości
składowisko odpadów, które było niezwykle uciążliwe
dla okolicznych mieszkańców. Gdy zamierzano zlo-
kalizować kolejną inwestycję tego typu, rozpoczęto
konsultacje społeczne, w trakcie których mieszkańcy
byli przekonywani o nowoczesnej technologii, która
wyeliminuje zasadnicze uciążliwości związane ze
składowaniem odpadów. Mieszkańcy byli zapewniani
o zaniechaniu wysypywania odpadów wprost na kwa-
tery składowe bez ich wcześniejszego przetworzenia.
Zapewnienia takie składano również radnym gmin
będących właścicielami spółki i decydujących się na
przystąpienie do inwestycji, organom administracyj-
nym i służbom uzgadniającym przedsięwzięcie, wła-
dzom i organom administracyjnym podejmującym
decyzje lokalizacyjne, organom Unii Europejskiej de-
cydującym o finansowaniu zadania ze środków ISPA,
a także czynnikom społecznym, mediom, gościom
ministerialnym, przedstawicielom Unii Europejskiej
oraz posłom na Sejm zapraszanym na wbudowanie
kamienia węgielnego, a następnie na huczne otwar-
cie obiektu.
Rzeczywistość okazała się sprzeczna z tymi za-
pewnieniami. Śmieci zaczęto wysypywać na nowe
składowisko przed zakończeniem jego budowy. Sor-
townię (jedyną instalację mającą służyć przetwarza-

niu odpadów) oddano dopiero po kilku latach od roz-
poczęcia składowania odpadów. W dodatku przera-
biano jedynie niewielką część odpadów. Tym samym
mimo zapewnień o rzekomym braku uciążliwości za-
kładu unieszkodliwiania odpadów mieszkańcy Łężyc
oraz okolicznych dużych osiedli mieszkaniowych,
przede wszystkim Gdyni i Rumii, mają w swoim są-
siedztwie w praktyce identyczne składowisko odpa-
dów jak poprzednio tam istniejące, co do którego
wszystkie czynniki decyzyjne były zgodne, iż należy
je zamknąć, zrekultywować i nie dopuścić do dalsze-
go składowania śmieci na tym cennym obszarze zlo-
kalizowanym w centrum chronionego parku krajo-
brazowego.
Niedotrzymywanie obietnic składanych w toku
konsultacji społecznych prowadzi do oporu w reali-
zacji kolejnych inwestycji i uniemożliwia racjonalną
gospodarkę w tym zakresie. Wskazać należy, iż nie
można dopuszczać do sytuacji, gdy projektowane są
nowoczesne zakłady mające stosować takie metody
jak sortowanie, recykling czy kompostowanie odpa-
dów, a po ich uruchomieniu okazuje się, iż najtańsze
jest nieużywanie tych instalacji i proste usypywanie
hałd śmieci.
Minister środowiska winien podjąć działania, by
pozorowanie nowoczesnej gospodarki odpadami po-
przez budowanie dekoracyjnych sortowni przerabia-
jących minimalne części przywożonych odpadów i
składowanie reszty bez jakiegokolwiek ich przetwa-
rzania nie było promowane jako nowoczesna metoda
utylizacji, na którą przeznacza się publiczne pienią-
dze, w tym środki pochodzące z Unii Europejskiej.
Minister środowiska wiedzę o działalności skła-
dowiska bez pozwolenia zintegrowanego mimo ist-
nienia takiego wymogu posiadł najpóźniej w momen-
cie, gdy wpłynęło do niego odwołanie od pozwolenia
zintegrowanego udzielonego przez wojewodę pomor-
skiego. Minister decyzją z dnia 12 stycznia 2005 r.
uchylił decyzję wojewody pomorskiego o udzieleniu
pozwolenia zintegrowanego. Brak jest jednakże ja-
kiejkolwiek reakcji zarówno ministra, jak i służb pod-
ległych wojewodzie pomorskiemu na działalność
składowiska, które od końca 2002 r. winno uzyskać
pozwolenie zintegrowane, a wniosek o wydanie ta-
kiego pozwolenia został złożony dopiero w marcu
2004 r., a ponadto do dnia dzisiejszego brak jest pra-
womocnego pozwolenia zintegrowanego na instalacje
wyjątkowo uciążliwe dla środowiska naturalnego
oraz niewłaściwie eksploatowane.
Taka postawa ministra i wojewódzkiego inspek-
tora ochrony środowiska była kontynuacją wcześniej-
szych działań i zaniechań w zakresie działań nadzo-
ru budowlanego. Dopuszczono bowiem do rozpoczę-
cia działalności składowiska przed zakończeniem
budowy, wydając pozwolenie na użytkowanie obiektu
w sytuacji, gdy rozpoczęto składowanie odpadów bez
takiego zezwolenia, i w sytuacji, gdy zasadnicze
obiekty zakładu nie zostały ukończone.
Znamienne jest też stanowisko wojewódzkiego
inspektora ochrony środowiska, będące odpowiedzią
115
na pismo wójta gminy w sprawie skarg mieszkańców
na działalność składowiska. WIOŚ odpowiedział (po
upływie blisko roku), iż jego kontrole nie wskazują
uchybień w działalności składowiska. Kontrole te w
ogóle nie dotyczyły uciążliwości wywoływanych przez
składowisko lecz prawidłowości w prowadzeniu do-
kumentacji.
W związku z powyższym prosimy Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania winny podjąć służby ochrony
środowiska w wypadku, gdy dochodzą do nich sygna-
ły o składowaniu odpadów w sposób nieselektywny
w wypadku, gdy wszelkie materiały przedstawiane
w toku konsultacji społecznych oraz jako podstawy
projektowe przedsięwzięcia wskazywały na planowa-
ne stosowanie nowoczesnych technologii, które mia-
ły wyeliminować typowe uciążliwości składowiska?
2. Jak możliwe jest funkcjonowanie takiego
obiektu bez pozwolenia zintegrowanego, jakie dzia-
łania winny podjąć służby ochrony środowiska w
sytuacji działalności tego rodzaju obiektu bez po-
zwolenia zintegrowanego, a wypadku braku takich
działań kto ponosi odpowiedzialność za zaniechania
w tym zakresie?
3. Czy uprawnione jest informowanie przez służby
ochrony środowiska organów gminy o niestwierdzeniu
uchybień w działalności składowiska w toku przepro-
wadzonych kontroli bez wskazania, jakiego rodzaju
kontrole były w rzeczywistości prowadzone?
4. Czy kontrolowana jest ilość odpadów na skła-
dowisku poddana jakiejkolwiek innej formie uniesz-
kodliwiania poza zwykłym nieselektywnym składo-
waniem i czy istnieją jakiekolwiek możliwości wymu-
szenia na podmiocie prowadzącym gospodarkę odpa-
dami, by stosował inne (siłą rzeczy bardziej kosztow-
ne) formy unieszkodliwiania odpadów niż zwykłe
wysypywanie odpadów na składowisko?
5. Jakie jest stanowisko ministra środowiska w
sprawie lokalizacji olbrzymiego składowiska w cen-
trum Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego na jego
śródleśnej polanie sztucznie wydzielonej z parku dla
potrzeb tej inwestycji i przewrotnie nazwanej otuliną?
Czy może to być wzorcowa lokalizacja, z której inni
inwestorzy mają brać przykład i również lokalizować
wysypiska głownie na obszarach chronionych?
6. Czy w sytuacji, gdy miejscowy biznes śmieciowy
i ulegająca mu miejscowa administracja nie liczą się
z ochroną środowiska i przepisami w zakresie loka-
lizacji inwestycji dla środowiska uciążliwych, mini-
ster środowiska podejmie działania w celu niedopusz-
czenia do lokalizacji następnych kwater składowych
w obrębie Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, a
w przyszłości rekultywacji kwater już istniejących?
Z poważaniem
Posłowie Joanna Senyszyn
i Witold Klepacz
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
116
Interpelacja
(nr 9543)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie uwag pokontrolnych NIK
w zakresie przygotowań Polski
do organizacji finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
Opublikowana przez Najwyższą Izbę Kontroli
„Informacja o wynikach kontroli przygotowania Pol-
ski do organizacji finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012” wskazuje
nieprawidłowości mogące zakłócić tok dalszych przy-
gotowań do organizacji Euro 2012 w naszym kraju.
Występują one również w obszarze pozostającym w
gestii resortu spraw wewnętrznych i administracji.
W celu ich wyeliminowania minister spraw we-
wnętrznych i administracji powinien – zgodnie z za-
leceniami pokontrolnymi – przyjąć program działań
w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
publicznego w trakcie trwania Euro 2012 oraz za-
pewnić skuteczny nadzór nad podległymi jednostka-
mi w zakresie realizacji tych programów.
W związku z powyższym zwracamy się z prośbą
o ustosunkowanie się do oceny NIK zawartej w ww.
raporcie i odpowiedź na pytanie: Czy i w jakim ter-
minie zostaną zrealizowane wytyczne Najwyższej
Izby Kontroli?
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9543)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie uwag pokontrolnych NIK
w zakresie przygotowań Polski
do organizacji finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
Opublikowana przez Najwyższą Izbę Kontroli
„Informacja o wynikach kontroli przygotowania Pol-
ski do organizacji finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012” wskazuje
nieprawidłowości mogące zakłócić tok dalszych przy-
gotowań do organizacji Euro 2012 w naszym kraju.
Występują one również w obszarze pozostającym w
gestii resortu sportu i turystyki.
W celu ich wyeliminowania minister sportu i tu-
rystyki powinien – zgodnie z zaleceniami pokontrol-
nymi – przygotować zaktualizowany wykaz przedsię-
wzięć Euro 2012 oraz uzupełnienie do programu
wieloletniego przygotowania Polski do Euro 2012 i
przedstawić Radzie Ministrów do zatwierdzenia, a
także nadzorować jego realizację; dokonać analizy
aktów prawnych związanych z przygotowaniem do
organizacji Euro 2012 pod kątem potrzeby zmian lub
uzupełnień w związku z mistrzostwami, jak również
egzekwować od spółek celowych Skarbu Państwa re-
alizację powierzonych im zadań zgodnie z przyjętymi
programami i harmonogramami.
W związku z powyższym zwracamy się z prośbą
o ustosunkowanie się do oceny NIK zawartej w ww.
raporcie i odpowiedź na pytanie: Czy i w jakim ter-
minie zostaną zrealizowane wytyczne Najwyższej
Izby Kontroli?
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9543)
do ministra infrastruktury
w sprawie uwag pokontrolnych NIK
w zakresie przygotowań Polski
do organizacji finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
Opublikowana przez Najwyższą Izbę Kontroli
„Informacja o wynikach kontroli przygotowania Pol-
ski do organizacji finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012” wskazuje
nieprawidłowości mogące zakłócić tok dalszych przy-
gotowań do organizacji Euro 2012 w naszym kraju.
Występują one również w obszarze pozostającym w
gestii resortu infrastruktury.
W celu ich wyeliminowania minister infrastruk-
tury powinien – zgodnie z zaleceniami pokontrolny-
mi – zweryfikować programy rozbudowy infrastruk-
tury drogowej i kolejowej z punktu widzenia wymo-
gów związanych z organizacją Euro 2012 oraz zapew-
nić skuteczny nadzór nad podległymi jednostkami w
zakresie realizacji tych programów.
W związku z powyższym zwracamy się z prośbą
o ustosunkowanie się do oceny NIK zawartej w ww.
raporcie i odpowiedź na pytanie: Czy i w jakim ter-
minie zostaną zrealizowane wytyczne Najwyższej
Izby Kontroli?
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9544)
do ministra obrony narodowej
w sprawie groźby protestów pracowników
cywilnych wojska
Szanowny Panie Ministrze! Na terenie całego
kraju dla wojska pracuje obecnie około 50 tys. pra-
cowników cywilnych. Do ich głównych zadań należy
organizacja szkoleń, remont sprzętu wojskowego, jak
również odpowiadają oni za logistykę. Pomimo wy-
konywania tak istotnych zadań służących prawidło-
wemu funkcjonowaniu wojska ich wynagrodzenia są
na znacznie niższym poziomie aniżeli innych grup w
armii. Przedmiotową sytuację miały poprawić zapo-
wiedziane podwyżki. Jednak pomimo wcześniejszych
ustaleń co do ich wysokości w praktyce okazało się,
iż będą one znacznie niższe niż zapowiadano. W
związku z powyższym cywilni pracownicy zapowie-
dzieli, iż pomimo że prawo zabrania im strajku, cen-
trale związkowe zdecydowały się zorganizować inny
rodzaj protestu.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Dlaczego pomimo wcześniejszych ustaleń co do
wysokości podwyżek zostały one przez resort zmniej-
szone?
3. Czy protest w formie wzięcia urlopów na żądnie
przez znaczną ilość pracowników cywilnych nie do-
prowadzi do częściowego paraliżu działań armii?
4. Kiedy ostatni raz pracownicy cywilni dostali
podwyżki i w jakiej wysokości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9545)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie działań mających na celu
stworzenie nowych regulacji prawnych
normujących stosunki pomiędzy
Rzecząpospolitą Polską a Wschodnim
Kościołem Staroobrzędowym
nieposiadającym hierarchii duchownej
Szanowny Panie Ministrze! Od dłuższego czasu
Wschodni Kościół Staroobrzędowy podejmował próby
mające na celu uregulowanie stosunków pomiędzy
Rzecząpospolitą Polską a Wschodnim Kościołem Sta-
117
roobrzędowym nieposiadającym hierarchii duchow-
nej. W ostatnim czasie strona rządowa wykazała za-
interesowanie przedmiotowym problemem i doszło
do spotkania, które miało być pozytywnym krokiem
w kierunku rozwiązania problemu. Niestety, w chwi-
li obecnej nie zostały podjęte przez rząd żadne kroki,
które świadczyłyby o chęci dalszego dialogu o stwo-
rzeniu stosownej regulacji. Kościół nadal funkcjonu-
je w oparciu o rozporządzenie prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 28 marca 1928 r. o stosunku
państwa do Wschodniego Kościoła Staroobrzędowe-
go, nieposiadającego hierarchii duchownej. Jednak
podpisanie umowy będącej odpowiednikiem konkor-
datu uregulowałoby stosunki Kościół – państwo.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czy planowana jest inicjatywa ustawodawcza
Rady Ministrów w tym zakresie?
3. Czy przewidziane są dalsze spotkania w kwestii
stworzenia stosownej umowy?
4. Jeśli tak, to kiedy się one odbędą?
5. Dlaczego przedstawiciele Kościoła nie otrzyma-
li dotychczas jakiejkolwiek odpowiedzi na podnoszo-
ny przez siebie problem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9546)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stanu prac Rady Ministrów nad
projektem ustawy o uregulowaniu problemu
własności cerkwi w płd.-wsch. Polsce
Szanowny Panie Premierze! Sprawa własności
cerkwi w płd.-wsch. Polsce jest jednym z najwięk-
szych i nierozwiązanych do tej pory problemów zwią-
zanych z regulacją stosunku państwa do kościołów i
związków wyznaniowych. Według informacji, które
otrzymałem parę miesięcy temu, zakończyły się po-
wodzeniem negocjacje między zainteresowanymi roz-
wiązaniem problemu kościołami oraz ministrem
spraw wewnętrznych i administracji. Na początku
marca miały natomiast zakończyć się konsultacje
międzyresortowe.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Prezesa Rady Ministrów z następującymi
pytaniami:
1. Na jakim etapie są prace Rady Ministrów nad
zapowiadanym rządowym projektem ustawy o ure-
118
gulowaniu problemu własności cerkwi w płd.-wsch.
Polsce?
2. Kiedy zostanie on skierowany do laski marszał-
kowskiej?
3. Czy trwają dodatkowe negocjacje?
4. Jeżeli tak, to czego one dotyczą?
5. Dlaczego sprawa przeciąga się?
6. Czy pojawiły nowe problemy sporne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9547)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie likwidacji wojskowych komend
uzupełnień
Szanowny Panie Premierze! Wojskowe komendy
uzupełnień (WKU) to organy administracji wojsko-
wej, które zajmują się administracją rezerw osobo-
wych. WKU pełnią rolę organu wykonawczego mini-
stra obrony narodowej i są podporządkowana bezpo-
średnio szefom wojewódzkich sztabów wojskowych.
Wojskowy komendant uzupełnień odpowiada między
innymi za realizowanie problematyki obronnej i ad-
ministracji wojskowej administrowanego terenu.
W związku z zapowiedzią gruntownej reorgani-
zacji polegającej głównie na daleko idącej redukcji
liczby wojskowych komend uzupełnień zwracam się
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Ile spośród 122 WKU ma by zlikwidowanych?
2. Jakie są rzeczywiste powody likwidacji?
3. Jakie to przyniesie oszczędności?
4. W oparciu o jakie merytoryczne kryteria podej-
mowane będą decyzje o likwidacji konkretnych
WKU?
5. Kiedy nastąpi spodziewana reforma?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9548)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie stanu prac nad projektem
rozporządzenia określającego warunki i tryb
przyznawania pomocy ze środków
Funduszu Pracy dla bezrobotnych
tworzących spółdzielnie socjalne
lub przystępujących do nich
Szanowna Pani Minister! Parlament 7 maja 2009 r.
zakończył prace legislacyjne nad komisyjnym projek-
tem zmiany ustawy o spółdzielniach socjalnych oraz
zmianie niektórych innych ustaw. Rozwiązania za-
warte w tej ustawie, wypracowane wspólnie przez
stronę społeczną, posłów i przedstawicieli Pani re-
sortu, przewidują możliwość zwiększonej pomocy pu-
blicznej na finansowanie części wynagrodzenia ze
środków Funduszu Pracy przez okres 36 miesięcy za
osoby zatrudnione w spółdzielni socjalnej z wyklu-
czenia społecznego. W art. 5 ustawy, który nowelizu-
je ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach ryn-
ku pracy, dodano ust. 6a w art. 46, który upoważnia
ministra właściwego do spraw pracy do określenia w
drodze rozporządzenia szczegółowych warunków i
trybu przyznawania bezrobotnemu pomocy na pod-
jęcie działalności w spółdzielni socjalnej.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Na jakim etapie w resorcie znajdują się prace
nad przygotowaniem tego bardzo ważnego rozporzą-
dzenia dla uruchomienia pomocy publicznej dla bez-
robotnych wiążących swą aktywność zawodową ze
spółdzielnią socjalną?
2. Czy widzi Pani możliwość wejścia w życie ww.
rozporządzenia łącznie z wejściem w życie znoweli-
zowanej ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r.?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9549)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie pomocy osobom
niepełnosprawnym
Szanowna Pani Minister! Zwróciła się do mnie z
prośbą o interwencję grupa osób borykających się z
problemem niepełnosprawności w swoich rodzinach.
Obecnie obowiązujące przepisy stanowią, że osobom
niepełnosprawnym przysługują świadczenia opie-
kuńcze, czyli zasiłek pielęgnacyjny i świadczenie pie-
lęgnacyjne.

Świadczenie pielęgnacyjne przyznawane jest w
kwocie 420 zł miesięcznie i przysługuje tylko wtedy,
gdy dochód na osobę w rodzinie nie przekracza 538
zł. Prawo do tego świadczenia, zgodnie z ustawą z 28
listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, mają
osoby, na których zgodnie z Kodeksem rodzinnym i
opiekuńczym ciąży obowiązek alimentacyjny, a tak-
że opiekunowie faktyczni dziecka, a więc najczęściej
rodzice. Przysługuje ono z tytułu rezygnacji z pracy
zarobkowej (lub niepodjęcia zatrudnienia) w celu
sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dziec-
kiem. Innymi słowy, świadczenie zostanie przyznane
tylko wówczas, gdy sprawujący opiekę nie pracuje.
Przyznawany przez gminę zasiłek pielęgnacyjny
wynosi natomiast 153 zł miesięcznie, przy czym kwo-
ta ta jest zawsze stała, a więc niezależna ani od sy-
tuacji materialnej rodziny, ani od tego, czy osoby
utrzymujące niepełnosprawnego pracują czy też nie.
Zasiłek ten pozwala na częściowe pokrycie wydatków
związanych z koniecznością zapewnienia opieki i po-
mocy innej osoby w związku z jego niepełnosprawno-
ścią. Zasiłek przysługuje m.in. niepełnosprawnemu
dziecku i osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej
16. roku życia, jeżeli posiada orzeczenie o znacznym
stopniu niepełnosprawności.
Rodzice i opiekunowie osób niepełnosprawnych
postulują zmiany w obowiązujących obecnie przepi-
sach. Podkreślają iluzoryczność pomocy społecznej
przyznawanej rodzinom. Okazuje się, że miesięczne
utrzymanie osoby niepełnosprawnej w domu opieki
społecznej to koszt około 3 tys. zł. Tymczasem łączna
pomoc, na jaką może liczyć rodzina borykająca się z
problemem niepełnosprawności we własnym domu,
to niecałe 600 zł.
W ostatnim czasie pojawiła się także koncepcja,
aby faktyczny opiekun dziecka niepełnosprawnego
mógł ubiegać się o status asystenta – opiekuna dziec-
ka niepełnosprawnego. Osoba taka, w przypadku re-
zygnacji z pracy zawodowej, miałaby prawo do świad-
czenia socjalnego w wysokości minimalnego wyna-
grodzenia miesięcznego (niezależnie od całkowitego
dochodu w rodzinie). Dodatkowo zostałaby objęta
składkami na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
oraz zdrowotne na okres sprawowania opieki.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo podejmuje próby reformy po-
mocy społecznej, tak aby udzielić rodzicom wychowu-
jącym niepełnosprawne dzieci skuteczniejszego
wsparcia finansowego?
2. Jakie jest stanowisko ministerstwa odnośnie
do propozycji wprowadzenia instytucji asystenta
dziecka niepełnosprawnego?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 8 maja 2009 r.
119
Interpelacja
(nr 9550)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wysokości opłat sądowych
za wniesienie pozwu o uchylenie uchwały
walnego zgromadzenia akcjonariuszy
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z podstawo-
wych uprawnień akcjonariusza jest możliwość złoże-
nia pozwu o uchylenie uchwały walnego zgromadze-
nia akcjonariuszy, która jest sprzeczna ze statutem
bądź dobrymi obyczajami i godząca w interes spółki
lub ma na celu pokrzywdzenie akcjonariusza.
Niestety, korzystanie z tego prawa przez drobnych
akcjonariuszy jest obecnie utrudnione ze względu na
wysokość opłaty sądowej, która wynosi 2 tys. zł od
każdej zaskarżanej uchwały. Praktyka pokazuje, iż
np. zmiany w statucie spółki są często dokonywane
w formie kilku, a nawet kilkunastu uchwał dotyczą-
cych każdego zdania z osobna. Prowadzi to do sytu-
acji, w której drobny akcjonariusz, uznający się za
pokrzywdzonego tymi uchwałami, staje w obliczu ko-
nieczności wniesienia opłaty sądowej, której wyso-
kość najczęściej przekracza jego możliwości finanso-
we. Stanowi to faktyczną zaporę uniemożliwiającą
realizowanie wyrażonych w Kodeksie spółek handlo-
wych uprawnień. Argument, iż wysokość opłaty są-
dowej ma na celu zabezpieczenie zarówno spółki, jak
i sądów przed lawiną bezpodstawnych pozwów, wy-
daje się niesłuszny z uwagi na to, iż kodeks przewi-
duje stosunkowo dotkliwe sankcje finansowe za bez-
zasadne powództwo o uchylenie uchwały, w postaci
zasądzenia dziesięciokrotnej wysokości kosztów są-
dowych oraz wynagrodzenia jednego adwokata lub
radcy prawnego, stanowiące wystarczające zabezpie-
czenie przed nadużywaniem tego uprawnienia.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o udzielenie informacji, czy rozważane
jest obniżenie wysokości opłaty sądowej za wniesienie
pozwu o uchylenie uchwały WZA w ogóle lub przy-
najmniej w stosunku do drobnych akcjonariuszy.
Z poważaniem
Poseł Marek Wójcik
Katowice, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9551)
do ministra skarbu państwa
w sprawie realizacji procesu prywatyzacji
grupy Lubelski Węgiel Bogdanka
Szanowny Panie Ministrze! Grupa Lubelski Wę-
giel Bogdanka w pierwszej połowie 2008 r. zrealizo-
120
wała produkcję, która zapewniła prawie 7 proc.
udział w krajowym rynku węgla kamiennego oraz
10,5 proc. w krajowym rynku węgla energetycznego.
Predyspozycje wydobywcze Bogdanki to nawet 25
tys. ton urobku węglowego na dobę. Największym
akcjonariuszem spółki jest Skarb Państwa, który
kontroluje obecnie blisko 97% kapitału i głosów.
Sprzedawany przez spółkę węgiel kamienny ener-
getyczny stosowany jest przede wszystkim do pro-
dukcji energii elektrycznej, cieplnej i produkcji ce-
mentu. Odbiorcami spółki są głównie firmy przemy-
słowe, przede wszystkim podmioty prowadzące dzia-
łalność w branży elektroenergetycznej, zlokalizowa-
ne we wschodniej i północno-wschodniej Polsce. Na
początku 2008 r. pan minister skarbu Aleksander
Grad zdecydował, o prywatyzacji Lubelskiego Węgla
Bogdanka poprzez wejście na Giełdę Papierów War-
tościowych w Warszawie. W związku z powyższym
proszę podać informacje dotyczące przebiegu procesu
wprowadzania grupy Lubelski Węgiel Bogdanka na
Giełdę Papierów Wartościowych?
28 listopada 2008 r. został złożony prospekt emi-
syjny w Komisji Nadzoru Finansowego. Wartość ofer-
ty publicznej oszacowano wówczas na od 300 do 600
mln zł. Chciałabym zapytać na jaką kwotę w chwili
obecnej oceniana jest wartość oferty i na jakim etapie
znajduje się postępowanie w Komisji Nadzoru Finan-
sowego w sprawie zatwierdzenia pakietu emisyjnego
spółki Lubelski Węgiel Bogdanka.
Pod koniec roku mówiono o tym, że spółka wejdzie
na giełdę w pierwszym kwartale 2009 r. Jaki jest
termin realnego debiutu Bogdanki na Giełdzie Pa-
pierów Wartościowych?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9552)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przepisów ustawy o ubezpieczeniu
społecznym rolników
Zwracamy się do Pani Minister z interpelacją do-
tyczącą jednego z przepisów ustawy z dnia 20 grud-
nia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (t.j.
Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.).
Precyzując, rzecz dotyczy art. 20 ust. 3 tej ustawy,
stanowiącego, że wobec osób urodzonych po 31 grud-
nia 1948 r. nie zalicza się do okresu ubezpieczenia w
rozumieniu przepisów tej ustawy okresów, od któ-
rych zależy nabycie prawa do emerytury zgodnie z
przepisami emerytalnymi. Przepis ten obowiązuje od
dnia 8 stycznia 2009 r., zatem w oparciu o niego or-
gany ubezpieczenia społecznego rolników już odma-
wiają zaliczenia tych okresów do okresu ubezpiecze-
nia rolniczego. Do biur poselskich zgłaszają się osoby,
które w ich przekonaniu zostały tym przepisem po-
krzywdzone. Niestety, ich żal jest uzasadniony.
Zmiana prawa w zakresie ubezpieczenia społecz-
nego rolników dokonana została na mocy ustawy o
emeryturach kapitałowych, doprowadziła zatem do
zróżnicowania sytuacji prawnej rolników ubiegają-
cych się o emeryturę w zależności od ich daty uro-
dzenia. Brak jest naszym zdaniem przyczyn uzasad-
niających odmienne uregulowania warunków naby-
cia prawa do emerytury rolniczej osób urodzonych po
31 grudnia 1948 r. Narusza to (zarówno w naszej
opinii, jak i organizacji rolniczych, a także prawni-
ków wypowiadających się na ten temat w specjali-
stycznej prasie) wynikającą z art. 2 i 32 konstytucji
zasadę równości wobec prawa. Z dotychczasowego
orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika
bowiem, iż: „(…) z zasady równości, wyrażonej w art.
32 ust. 1 konstytucji, wynika nakaz jednakowego
traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej
klasy (kategorii). (…) Odstępstwa od nakazu równe-
go traktowania podmiotów podobnych muszą zawsze
znajdować podstawę w przekonujących argumentach.
Tym samym różnicowanie sytuacji prawnej podmio-
tów podobnych ma większe szanse uznania za zgod-
ne z konstytucją, jeżeli pozostaje w zgodzie z zasada-
mi sprawiedliwości społecznej lub służy urzeczywist-
nianiu tych zasad” (uzasadnienie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z 13 grudnia 2007 r., SK 37/06).
W naszej ocenie uregulowanie to nie tylko nie re-
alizuje zasady sprawiedliwości społecznej, ale wręcz
jej zaprzecza. Przepis ten może również naruszać art.
67 ust. 1 Konstytucji RP – zapewnia on obywatelom
prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdol-
ności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo
oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego.
Wspomniany art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 20 grud-
nia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników
tymczasem narusza tę zasadę, wprowadza natomiast
odmienną – osoby urodzone po 31 grudnia 1948 r.,
nawet jeśli podlegały ubezpieczeniu społecznemu na
podstawie innych przepisów niż te dotyczące rolni-
ków, nie można zaliczyć okresu tego ubezpieczenia
do okresu uprawniającego do uzyskania emerytury
rolniczej. Naszym zdaniem żadną miarą nie da się
tego pogodzić z konstytucyjną zasadą sprawiedliwo-
ści społecznej.
Zaznaczyć należy także, iż ustawa odmawia pra-
wa do zaliczenia ww. okresów niezależnie od tego, czy
osoba ubezpieczona na podstawie przepisów emery-
talnych przystąpiła do otwartego funduszu emery-
talnego, czy też nie.
Przepis ten, który najprawdopodobniej zostanie
zaskarżony do Trybunału Konstytucyjnego (tak wy-
nika z deklaracji organizacji rolniczych), może na-
ruszać kilka konstytucyjnych zasad i w efekcie zo-
stać uznany za niezgody z konstytucją, co może

skutkować np. odpowiedzialnością odszkodowawczą
Skarbu Państwa.
W związku z tym pytamy, czy Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej planuje zmianę tego przepisu,
a jeśli tak, to jak resort pragnie uregulować sytuację
osób, wobec których zapadły już decyzje organów
ubezpieczenia społecznego w sprawie niezaliczenia
im wspomnianych okresów do okresu ubezpieczenia
rolniczego.
Naszym zdaniem taka nowelizacja i uregulowanie
sytuacji wspomnianych osób jest bowiem pilną ko-
niecznością, gdyż obecne uregulowania powodują po-
wstawanie poczucia krzywdy i niesprawiedliwości.
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9553)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia kodyfikacji polskiej
infrastruktury kolejowej na potrzeby
transportu kombinowanego
Szanowny Panie Ministrze! W związku z przewo-
zami w transporcie kombinowanym jednostek o róż-
nych wymiarach i stosowaniem różnych wagonów
pojawiła się potrzeba uproszczenia procedur związa-
nych z nadawaniem tych jednostek do przewozu ko-
leją. Wprowadzono kodyfikację linii kolejowych, jed-
nostek ładunkowych i wagonów. Na terenie kolei,
które wprowadziły kodyfikację, podstawą dopuszcze-
nia do przewozu jest zgodność kodu przewożonej jed-
nostki, użytego wagonu i linii, po której ma nastąpić
przewóz. Na terenie zarządcy infrastruktury, który
nie wprowadził kodyfikacji, obowiązują skompliko-
wane, długotrwałe i niejednoznaczne procedury
związane z uzyskaniem zgody na przewóz przesyłki
z przekroczoną skrajnią ładunkową i dopuszczenie
jej do przewozu.
Stosowane są dwa podstawowe kody: P z rozsze-
rzeniem liczbowym, odnoszący się do naczep siodło-
wych przystosowanych do przeładunku pionowego i
przewozu koleją, oraz C z rozszerzeniem liczbowym,
stosowany do nadwozi wymiennych i kontenerów tzw.
europejskich. Wagony i jednostki ładunkowe oznacza
się kodem namalowanym na wagonie lub umieszczo-
nym na specjalnej tabliczce na jednostce ładunkowej.
Kontenerów ISO nie oznacza się kodami, jednak ko-
dyfikacja linii i wagonów ma także zastosowanie w
przypadku przewozu kontenera ISO koleją.
Kodyfikacja linii prowadzona jest przez zarządcę
infrastruktury i polega na dokonaniu pomiarów
121
skrajni budowli na liniach kolejowych (wszystkich
bądź wybranych). Dokonane pomiary są podstawą do
oznaczenia każdej linii kodem P i lub C, określanym
zgodnie z wzorami podanymi w karcie UIC. Efektem
tak przeprowadzonej kodyfikacji jest podanie do wia-
domości kodów nadanych każdej linii (mapa, warun-
ki techniczno-ruchowe linii kolejowych lub temu po-
dobne). Za dotrzymanie na linii kolejowej określone-
go kodu odpowiedzialny jest zarządca infrastruktury
(zachowanie wymiarów po remontach i naprawach,
aktualizacja).
Kodyfikacja ładunku prowadzona jest przez jedną
wytypowaną organizację związaną z przewozami
kombinowanymi: narodowego operatora transportu
kombinowanego (Cemat – Włochy, Hupac – Szwajca-
ria) lub urząd odpowiedzialny za bezpieczeństwo
przewozu koleją. Kodyfikacja jednostki ładunkowej
polega na nadaniu jej odpowiedniego kodu, uzależ-
nionego od wymiarów zewnętrznych. Kod nadawany
jest zgodnie ze wzorami i wykresami podanymi w
karcie UIC.
Kodyfikacji wagonów kolejowych dokonuje się we-
dług ustalonego wzorca wagonu oznaczonego tylko
kodem bez rozszerzenia liczbowego: C dla platformy
i P oraz C dla wagonu kieszeniowego. Każdy wagon
w transporcie kombinowanym, aby mógł zostać ozna-
czony w ten sposób, musi spełniać wymogi konstruk-
cyjne określone w karcie UIC.
Polska jest „białą plamą” na europejskiej kolejo-
wej mapie linii kodowanych. Oznacza to, że każdy
przewóz ładunku o przekroczonej skrajni wymaga
uzyskania zgody zarządów infrastruktury, po której
odbędzie się przewóz. W komunikacji krajowej prze-
pisy określają czas na wydanie zgody do 30 dni, w
międzynarodowej – do 60 dni. W praktyce trwa to
kilka dni. Koszt każdej zgody wynosi ok. 100 PLN.
Kolejna sprawa dotyczy procedury: przesyłka
musi być przyjęta przez komisję z udziałem przedsta-
wiciela PKP PLK SA (stacja graniczna przy wjeździe
do Polski, stacja nadania przy nadaniu w Polsce).
Teoretycznie każda przesyłka musi być zmierzona.
To oznacza, że jeżeli w pociągu jest 90 kontenerów
20`HC, to należy wykonać 90 pomiarów. Następnie
przedstawiciel PLK powiadamia sekcję PLK, gdzie
dokonywano pomiarów, o ich wyniku, sekcja wysyła
do Centrum Kierowania Przewozami telegram na
adres 4 i dopiero po otrzymaniu z CKP telegramu
według adresu 6 pociąg może zostać uruchomiony. W
rzeczywistości stosowanych jest wiele formalnych i nie-
formalnych odstępstw. Zdarza się, że jeżeli w pociągu,
dla którego został opracowany rozkład jazdy do prze-
wozu przesyłek skrajniowych, nie załadowano takich
przesyłek, PLK odmawia uruchomienia pociągu.
Brak kodyfikacji jest szczególnie dotkliwy dla or-
ganizacji regularnych przewozów kombinowanych.
Chciałabym więc zapytać Pana Ministra, dlaczego w
dobie kryzysu i strat, jakie chociażby notuje państwo-
wy przewoźnik PKP Cargo, nie szuka się pieniędzy
tam, gdzie można byłoby je znaleźć? Wszyscy prze-
woźnicy potwierdzają, że nie są w stanie sprawnie
122
przewieźć tranzytem towarów o znacznych gabary-
tach i masie z Europy Zachodniej do Wschodniej, po-
nieważ nie posiadają danych o skrajni toru, np. dla
całej linii kolejowej E30. Nie są zatem w stanie za-
pewnić klienta, że wagony z jego „niestandardowym”
ładunkiem bezpiecznie „zmieszczą się” na torach.
Polska jest więc pomijana przez klientów z Zachodu
ze względu na brak kodyfikacji, a przewozy realizo-
wane są drogą okrężną, przez Czechy i Słowację.
PKP PLK, PKP Cargo i przewoźnicy prywatni tracą
na tym sporo pieniędzy.
Czy nie uważa Pan Minister, że warto zainwesto-
wać niewielkie pieniądze w kodyfikację linii (z okre-
śleniem krytycznych punktów trasy), aby przycią-
gnąć klientów z Zachodu i generować zyski?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Pierzchała
Katowice, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9554)
do ministra obrony narodowej
w sprawie jednostki WKU Lublin-2
Szanowny Panie Ministrze! Wojskowa komenda
uzupełnień to terenowy organ administracji wojsko-
wej. Pełni rolę organu wykonawczego ministra obro-
ny narodowej. W ostatnich miesiącach pojawiły się
obawy pracowników WKU dotyczące likwidacji nie-
których jednostek. Taka sytuacja wystąpiła między
innymi w Wojskowej Komendzie Uzupełnień Lu-
blin-2. W związku z procesem reorganizacji i profe-
sjonalizacji Sił Zbrojnych RP zostanie ograniczona
liczba funkcjonujących wojskowych komend uzupeł-
nień oraz wojewódzkich sztabów wojskowych. Na
podstawie § 3 pkt 3 lit. d rozporządzenia ministra
obrony narodowej z dnia 31 marca 2004 r. WKU Lu-
blin-2 obejmuje zasięgiem działania 5 powiatów: ja-
nowskiego, lubartowskiego, lubelskiego, łęczyńskie-
go, świdnickiego. Na tym terenie zamieszkuje blisko
410 tys. ludności. WKU Lublin-2 prowadzi ewidencję
wojskową blisko 90 tys. żołnierzy rezerwy oraz 45
tys. zasobów archiwalnych.
W związku z powyższym chciałabym zapytać
Pana Ministra, kiedy zostanie przedstawiona pełna
lista WKU skierowanych do likwidacji oraz jaki od-
setek pracowników w wyniku reorganizacji straci
pracę. Czy rozwiązana zostanie jednostka WKU Lu-
blin-2?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Gąsior-Marek
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9555)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zwiększenia subwencji oświatowej
dla gmin, na terenie których funkcjonują
szkoły podstawowe i gimnazja z małą liczbą
uczniów, a których nie powinno się
likwidować ze względu na specyfikę
położenia geograficznego miejscowości,
w których znajdują się te szkoły
(np. gmina Bircza na Podkarpaciu)
Szanowna Pani Minister! Na terenie gminy Bir-
cza funkcjonuje 8 szkół podstawowych, 1 gimnazjum
i jedna szkoła ponadgimnazjalna. Wśród nich jest
kilka szkół z bardzo małą liczbą uczniów. Niestety,
samorządy nie mogą pozwolić sobie na likwidację
żadnej ze względu na specyfikę położenia geograficz-
nego miejscowości, w których one się znajdują. Do-
wożenie dzieci byłoby wielkim problemem, zarówno
dla gminy, jak i dla samych uczniów. Są to miejsco-
wości odległe od centrum gminy nawet o 30 km i nie
wszędzie, zwłaszcza zimą, da się tam dojechać auto-
busem. A jeżeli już, to dzieci musiałyby wychodzić z
domu już o godz. 6, aby dojść do autobusu, a następ-
nie dojechać do szkoły i wracałyby do domu najwcze-
śniej o godz. 16. Kiedy te dzieci miałyby się uczyć, już
nie mówiąc o odpoczynku?
Gmina, chcąc być w zgodzie z Kartą Nauczyciela
i zachować poziom średnich wynagrodzeń nauczycie-
li w poszczególnych grupach awansu zawodowego,
musi wyłożyć na oświatę, tj. utrzymanie szkół pod-
stawowych, oddziałów przedszkolnych, gimnazjum,
szkoły ponadgimnazjalnej oraz dowóz uczniów kwo-
tę 8 424 093 zł. Subwencja oświatowa na 2009 r., po
zmniejszeniu, wynosi 5 391 592 zł. Różnię w kwocie
3 032 501 zł musi pokryć gmina ze środków wła-
snych. Obciążenie jest trudne do udźwignięcia przez
samorząd tym bardziej, że realizowane są na bieżąco
inne, czasami duże inwestycje oświatowe, np. budo-
wa hali sportowej przy gimnazjum w Birczy.
Biorąc pod uwagę fakt, że jest wiele gmin w Polsce
borykających się z podobnymi problemami, szczegól-
nie tych położonych w biedniejszych regionach Pol-
ski, pytam Panią Minister: Czy nie należałoby zwięk-
szyć subwencji oświatowej dla takich gmin?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 9556)
do ministra środowiska
w sprawie możliwości niewymierzania kary
za usunięcie drzew lub krzewów
bez wymaganego zezwolenia
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 83 pkt 1
ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004
r. usunięcie drzew lub krzewów z terenu nierucho-
mości może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia wyda-
nego przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta
na wniosek posiadacza nieruchomości (…).
Niejednokrotnie właściciele posesji, nieznający
obowiązujących przepisów i sankcji z tego wynikają-
cych, wycinają drzewa bez stosownego zezwolenia.
Często są to sytuacje, kiedy po jego uzyskaniu nie
podlegaliby pobraniu opłat za usunięcie drzewa (art.
86 ustawy).
W związku z powyższym moje pytania:
Czy w obecnie obowiązującym stanie prawnym
istnieje możliwość niewymierzania kary pieniężnej
za usunięcie drzew lub krzewów bez wymaganego
zezwolenia?
Jeżeli tak, to w jakich przypadkach i jakie warun-
ki muszą być spełnione?
Jeżeli nie, to co należałoby zmienić w obowiązujących
przepisach, aby wójt, burmistrz czy prezydent miasta
miał możliwość zwolnienia lub umorzenia kary?
Myślę, że w większości przypadków wycinanie
drzew bez zezwolenia wynika nie ze złej woli właści-
cieli, lecz z nieznajomości prawa, co oczywiście nie
zwalnia ich z odpowiedzialności. Natomiast decyzja
o karaniu lub nie powinna leżeć w gestii samorządów,
wszak im właśnie chcemy przekazać jak najwięcej
władzy.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Piotr Tomański
i Renata Butryn
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9557)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zasad obliczania podstawy
wymiaru emerytury dla kobiet urodzonych
przed 1 stycznia 1949 r., uzyskujących prawo
do emerytury na podstawie art. 28 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 192
Regulaminu Sejmu RP kieruję do Pani Minister in-
terpelację w sprawie zasad obliczania podstawy wy-
123
miaru emerytury dla kobiet uzyskujących prawo do
emerytury na podstawie art. 28 ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
urodzonych przed 1 stycznia 1949 r.
Zgodnie z art. 28 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczo-
nym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przy-
sługuje emerytura, jeżeli spełnione zostały łącznie
następujące warunki:
— osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co naj-
mniej 60 lat dla kobiet,
— mają okres składkowy i nieskładkowy wyno-
szący co najmniej 15 lat dla kobiet.
Podstawę wymiaru emerytury oblicza się w opar-
ciu o przeciętną podstawę wymiaru składki na ubez-
pieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie
społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych
wybranych przez zainteresowaną z ostatnich 20 lat
kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok,
w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Ponadto
zgodnie z art. 15 ust 6 wcześniej przywołanej ustawy
na wniosek ubezpieczonej podstawa ta może być
ustalona w oparciu o okres 20 lat kalendarzowych
przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku
wybranych z całego okresu podlegania ubezpiecze-
niu. Rozwiązanie, o którym mowa w 15 ust 6, w przy-
padku kobiety, która nie pracowała przez 20 lat, nie
może mieć zastosowania. W przypadku mężczyzn nie
ma takiego ograniczenia, bo zgodnie z art. 28 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych wymagany dla mężczyzny jest co naj-
mniej 20 letni okres składkowy i nieskładkowy. W
szczególnym przypadku można wyobrazić sobie sy-
tuację kobiety, która, mając okres składkowy i nie-
składkowy wynoszący co najmniej 15 lat i ukończone
60 lat, nie pracowała w okresie ostatnich 20 lat. W
takim przypadku podstawa wymiaru emerytury dla
dowolnie wybranych 10 lat wynosić będzie zero.
Mając na uwadze powyższe, proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Jaka będzie wysokość emerytury kobiety, która
spełnia wymogi określone w art. 28 ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i
nie pracowała w okresie ostatnich 20 lat bezpośrednio
przed dniem uzyskania prawa do emerytury?
2. Czy określone w ustawie o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych rozwią-
zania nie są dyskryminujące dla kobiet, które nie
mogą skorzystać z prawa do wyboru okresu, w opar-
ciu o który obliczona zostanie podstawa wymiaru
emerytury, a tym samym wysokość podstawy wymia-
ru emerytury nie wiąże się w żaden sposób z faktem
ich zatrudnienia i opłacania składek?
3. Czy podjęte zostaną działania zmierzające do
zmiany powyższego stanu rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jacek Brzezinka
Bytom, dnia 4 maja 2009 r.
124
Interpelacja
(nr 9558)
do ministra środowiska
w sprawie zachowania wymogów dotyczących
ochrony przyrody dla projektowanego
odcinka autostrady A1 od węzła Maciejów
do węzła Pyrzowice w związku z jego
przebiegiem przez obszar Natura 2000
oznaczony symbolem PLH240003
Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu RP kie-
ruję do Pana Ministra interpelację w sprawie zacho-
wania wymogów dotyczących ochrony przyrody dla
projektowanego odcinka autostrady A1 od węzła Ma-
ciejów do węzła Pyrzowice w związku z jego przebie-
giem przez obszar Natura 2000 oznaczony symbolem
PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie.
Ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia
2004 r. określa w art. 33 i 34 uwarunkowania, na
jakich mogą być realizowane działania mogące zna-
cząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obsza-
ru Natura 2000, jeżeli za ich realizacją – wobec braku
rozwiązań alternatywnych – przemawiają konieczne
wymogi interesu publicznego, w tym wymogi o cha-
rakterze społecznym lub gospodarczym. Bez wątpie-
nia działaniem znacząco negatywnie oddziaływują-
cym na cele obszaru Natura 2000 oznaczonego sym-
bolem PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytom-
skie jest przebiegający przez ten obszar w granicach
miasta Bytomia projektowany odcinek autostrady A1,
dla którego aktualnie prowadzone jest postępowania
mające na celu wydanie pozwolenia na budowę.
Mając na uwadze powyższe, jak i fakt, iż proces
projektowania i uzgadniania przebiegu autostrady
A1 trwał wiele lat przy zmieniających się przepisach
dotyczących ochrony przyrody, proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy zaprojektowany przebieg autostrady A1
przechodzący przez obszar Natura 2000 oznaczony
symbolem PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-By-
tomskie spełnia wszelkie wymagania określone w
przepisach o ochronie przyrody?
2. Czy dla ustalenia przebiegu autostrady A1
przez obszar Natura 2000 oznaczony symbolem
PLH240003 Podziemia Tarnogórsko-Bytomskie nie
istniało rozwiązanie alternatywne, o którym mowa
w art. 34 ust 1 ustawy o ochronie przyrody?
3. Czy realizacja zaprojektowanego przebiegu au-
tostrady A1 przechodzącego przez obszar Natura
2000 oznaczony symbolem PLH240003 Podziemia
Tarnogórsko-Bytomskie nie będzie przyczyną kon-
fliktu z Komisją Europejską?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jacek Brzezinka
Bytom, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9559)
do ministra infrastruktury
w sprawie terminu rozpoczęcia remontu
drogi krajowej nr 74 na odcinku
Annopol – Gościeradów
Na stronie internetowej Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad Oddział w Lublinie można
odnaleźć informację o planowanej odnowie na-
wierzchni drogi krajowej nr 74 na odcinku Annopol
– Gościeradów o długości 7,7 km. Czytamy tam, że
rozpoczęcie prac ma nastąpić już w 2009 r. Tymcza-
sem docierają do mnie niepokojące informacje, że
przebudowa DK nr 74 na ww. odcinku może zostać
przesunięta w czasie.
Obecnego stanu nawierzchni wspomnianego od-
cinka drogi krajowej nie można nawet porównać do
stanu nawierzchni zaniedbanej drogi powiatowej.
Liczne koleiny, nierówności, zagrażają bezpieczeństwu
uczestników ruchu. Droga ta znajduje się w opłaka-
nym stanie i wymaga natychmiastowego remontu.
Od wielu lat społeczność powiatu kraśnickiego
zabiegała o remont przedmiotowego odcinka drogi.
Informacja, że GDDKiA podjęła działania zmierza-
jące do przygotowania przedmiotowej inwestycji
utwierdziła ich w przekonaniu, że wszystko jest na
dobrej drodze do tego, by wreszcie bezpiecznie i kom-
fortowo się po niej poruszać.
Zaniepokojony przesunięciem terminu rozpoczę-
cia prac na wspomnianych odcinku drogi krajowej nr
74 pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdziwe są informacje o przesunięciu
terminu rozpoczęcia przebudowy drogi krajowej nr
74 na odcinku Annopol – Gościeradów?
2. Czy Pan Minister jest w stanie wskazać kon-
kretną datę rozpoczęcia ww. prac na tym odcinku?
3. Czy w budżecie GDDKiA w Lublinie zostały
zabezpieczone środki na remont przedmiotowego od-
cinka drogi?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9560)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie mankamentów w funkcjonowaniu
ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich
Szanowny Panie Ministrze! Praktyka pokazuje,
że ustawa z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach
 125

upraw rolnych i zwierząt gospodarskich nie działa dla inwestorów podejmujących przedsięwzięcia two-
w zakresie ich powszechności, jak również obowiąz- rzące nowe miejsca pracy na obszarach wiejskich?
kowości.
Z wyrazami szacunku
Dodatkowe uregulowania przyjęte w ustawie z 7
marca 2007 r. o zmianie ustawy o dopłatach do ubez-
Poseł Joanna Mucha
pieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich oraz
niektórych innych ustaw jeszcze bardziej skompliko-
Lublin, dnia 4 maja 2009 r.
wały sytuację np. w zakresie ubezpieczeń od klęski
suszy. Przyjęcie rozwiązania, że dopłata do składki
nie przysługuje, gdy w umowie ubezpieczenia usta-
Interpelacja
lono stawkę taryfową przekraczającą 6% sumy ubez-
(nr 9561)
pieczenia, powoduje, iż przy powszechności takich
stawek proponowanych przez zakłady ubezpieczenio- do ministra pracy i polityki społecznej
we rolnicy odstępują od ubezpieczeń upraw rolnych
od klęski suszy. w sprawie podjęcia działań zmierzających
Czy resort dostrzega mankamenty w funkcjono- do poprawy sytuacji ekonomicznej rolników
waniu przepisów cytowanej na wstępie ustawy, a
jeśli tak, to jakie nowe rozwiązania zamierza zapro- Szanowna Pani Minister! Zarząd Lubelskiej Izby
ponować? Rolniczej zwraca uwagę na trudną sytuację polskiego
Z wyrazami szacunku rolnictwa. Opóźnienia w uruchomieniu działań
PROW na lata 2007–2013, wciąż obniżające się ceny
Poseł Eugeniusz Kłopotek za produkty rolne, wzrost cen środków produkcji
oraz brak dopłat do kredytów preferencyjnych powo-
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r. dują spadek dochodowości rolnictwa.
Już w minionym roku nastąpił wzrost cen środ-
ków do produkcji rolnej, szacowany przez specjali-
Interpelacja stów na 150–300%, przy równoczesnym 60-procen-
(nr 9561) towym spadku cen za produkty rolne. Taka sytuacja
panuje we wszystkich działach produkcji rolnej i naj-
do ministra finansów bardziej dotyka towarowe gospodarstwa rolne z woj.
lubelskiego.
w sprawie podjęcia działań zmierzających Narastający kryzys dotyka również małe gospo-
do poprawy sytuacji ekonomicznej rolników darstwa, pogłębiając ubóstwo wsi i powodując upadek
przemysłu rolno-spożywczego. Dlatego zasadnym
wydaje się podjęcie działań, które spowodują ochronę
Szanowny Panie Ministrze! Zarząd Lubelskiej
rodzinnych gospodarstw rolnych i przyczynią się do
Izby Rolniczej zwraca uwagę na trudną sytuację pol-
poprawy sytuacji na polskiej wsi.
skiego rolnictwa. Opóźnienia w uruchomieniu dzia-
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
łań PROW na lata 2007–2013, wciąż obniżające się
prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania:
ceny za produkty rolne, wzrost cen środków produk-
1. Czy ministerstwo rozważa przygotowanie osło-
cji oraz brak dopłat do kredytów preferencyjnych po-
nowej polityki socjalnej dla najuboższych mieszkań-
wodują spadek dochodowości rolnictwa.
Już w minionym roku nastąpił wzrost cen środ- ców wsi?
ków do produkcji rolnej, szacowany przez specjali- 2. Jakie inne działania podejmie ministerstwo w
stów na 150–300%, przy równoczesnym 60-procen- celu poprawy sytuacji ekonomicznej rolników?
towym spadku cen za produkty rolne. Taka sytuacja Z wyrazami szacunku
panuje we wszystkich działach produkcji rolnej i naj-
bardziej dotyka towarowe gospodarstwa rolne z woj. Poseł Joanna Mucha
lubelskiego.
Narastający kryzys dotyka również małe gospo- Lublin, dnia 4 maja 2009 r.
darstwa, pogłębiając ubóstwo wsi i powodując upadek
przemysłu rolno-spożywczego. Dlatego zasadnym
wydaje się podjęcie działań, które spowodują ochronę
rodzinnych gospodarstw rolnych i przyczynią się do
poprawy sytuacji na polskiej wsi.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy mi-
nisterstwo rozważa wprowadzenie ulg podatkowych
126
Interpelacja
(nr 9562)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie e-postępowania, a więc możliwości
wnoszenia pism procesowych w systemie
elektronicznym w postępowaniach sądowych
Szanowny Panie Ministrze! W 2002 r. uchwalono
ustawę o podpisie elektronicznym. Wprowadziła ona
zasadę równoważności skutków prawnych dokumen-
tów elektronicznych z dokumentami tradycyjnymi.
Okazuje się jednak, że w postępowaniu przed sądami
rzadko kiedy można wnosić pisma procesowe drogą
elektroniczną. Elektronicznych pism procesowych
nie można wnosić w postępowaniu karnym, wykro-
czeniowym ani sądowo-administracyjnym. Dopiero
od 2010 r. możliwe będzie wnoszenie pism proceso-
wych w postępowaniu cywilnym, w toku elektronicz-
nego postępowania upominawczego. Dziś e-postępo-
wanie jest stosowane jedynie przy składaniu wnio-
sków o wpis do Krajowego Rejestru Sądowego i Re-
jestru Zastawów oraz przy uzyskiwaniu odpisów z
centralnej informacji tych rejestrów.
Sytuacja taka mogłaby się zmienić, gdyby kodek-
sy regulujące poszczególne procedury zawierały
unormowania dotyczące możliwości wnoszenia pism
procesowych drogą elektroniczną. Z pewnością było-
by to wielkie ułatwienie dla uczestników postępowań
oraz stron procesowych, bowiem wszelkie doręczenia
orzeczeń i innych pism sądowych dokonywane byłyby
z wykorzystaniem drogi elektronicznej na podany
adres internetowy. Bez wątpienia procedura taka po-
zwoliłaby również znacznie ograniczyć koszty postę-
powania związane z wysyłaniem pism tradycyjną
drogą, a więc za pośrednictwem poczty.
W związku z powyższym pragnę zadać Panu Mi-
nistrowi następujące pytania:
1. Czy ministerstwo podejmuje działania zmierza-
jące do rozpowszechnienia w sądach e-postępowa-
nia?
2. Jeśli tak, na jakim etapie zaawansowania znaj-
dują się te prace?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9563)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości wprowadzenia
obowiązkowych badań cytologicznych
i mammograficznych
Szanowna Pani Minister! Polska znajduje się na
ostatnich miejscach w Unii Europejskiej, jeśli chodzi
o walkę z kobiecymi chorobami nowotworowymi. Ba-
dania profilaktyczne nie przynoszą oczekiwanych
rezultatów, gdyż Polki pomimo bezpłatnego dostępu
nie korzystają z nich. Dlatego onkolodzy postulują,
by badania cytologiczne i mammograficzne stały się
obowiązkowe. Badania mogłyby dołączyć do zestawu
okresowych badań pracowniczych, jednak pod pew-
nymi warunkami.
Objęcie kobiet obowiązkowymi badaniami w żad-
nym wypadku nie mogłoby się wiązać z dostępem
przyszłego pracodawcy do wyników badań. Tylko ko-
biety mogłyby zyskać wiedzę na temat swojego zdro-
wia i ewentualnie podjąć szybsze leczenie. Projekt ze
względu na wartość, jaką jest prawo do znajomości
swojego stanu zdrowia i prawo do jego nieznajomości,
powinien dopuszczać jednak odmowę zapoznania się
z wynikami badań. Z drugiej strony również praco-
dawca powinien mieć jedynie prawo, a nie obowiązek,
wymogu przeprowadzenia przedmiotowych badań.
W związku z powyższym zwracam się uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy postulowany pomysł obowiązkowych badań
profilaktycznych jest przedmiotem analiz minister-
stwa?
2. Jakie stanowisko zajmuje ministerstwo w kwe-
stii zaproponowanych rozwiązań?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9564)
do ministra obrony narodowej
w sprawie podwyżek wynagrodzeń
dla pracowników cywilnych wojska
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się przedstawiciele pracowników
cywilnych wojska z prośbą o podjęcie interwencji u
Pana Ministra w związku z odejściem przez resort
obrony narodowej od wynegocjowanego wcześniej

„Porozumienia w sprawie zasad podziału środków na
podwyżki w 2009 r.”.
Sytuacja pracowników cywilnych wojska i ich
oczekiwania finansowe są Panu Ministrowi doskona-
le znane. Grupa ta z satysfakcją przyjęła ubiegłorocz-
ne podwyżki (o 320 zł) i zapowiedź podwyżki w 2009
r. o 208 zł. Dlatego jednostronną decyzję Pana Mini-
stra o zmniejszeniu wysokości podwyżki w roku 2009
do kwoty 50 zł na jednego zatrudnionego przyjęto ze
zdziwieniem i żalem, tym bardziej że prowadzone w
ostatnich tygodniach negocjacje z dyrektorem Depar-
tamentu Budżetowego MON przedstawicieli związ-
ków zawodowych reprezentujących pracowników cy-
wilnych nie zapowiadały takiego ich zakończenia.
W związku z powyższym kieruję do Pana Mini-
stra następujące pytania:
1. Czy decyzja o pięćdziesięciozłotowych podwyż-
kach w 2009 r. dla pracowników cywilnych wojska
jest ostateczna?
2. Co resort zamierza zrobić, by zatrzymać w jed-
nostkach wojskowych cywilnych pracowników? Z
rozmowy z nimi dowiedziałem się, że wzrastających
rozpiętości między ich wynagrodzeniami a wynagro-
dzeniami żołnierzy (mundurowych) nie zamierzają
oni dłużej akceptować.
Wdzięczny będę Panu Ministrowi za udzielenie
odpowiedzi na ww. pytania.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9565)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie braku ogólnopolskiej statystyki
wykroczeń
Panie Ministrze! W Polsce nie są prowadzone sta-
tystyki wykroczeń. W konsekwencji rząd, do którego
obowiązków należy m.in. zapewnienie porządku pu-
blicznego, czyli faktycznie walka z wykroczeniami,
nie wie, ile wykroczeń i jakiego rodzaju jest popełnia-
nych. Brak tej elementarnej wiedzy o zjawisku, które
ma się konstytucyjny obowiązek zwalczać, powoduje,
że po pierwsze, walka ta jest nieskuteczna, po drugie,
że nie mogą być racjonalnie wydatkowane na ten cel
środki, po trzecie wreszcie, że brak statystyk wykro-
czeń pozwala na łatwe manipulowanie statystykami
przestępstw, o czym doskonale wiedzą ci, którzy mają
do czynienia z tymi statystykami.
W sprawie statystyk wykroczeń składałem zapy-
tanie poselskie w dniu 16 stycznia 2008 r. (zapytanie
nr 574). Od tego czasu nadal nic w tym zakresie się
nie zmieniło.
127
Wobec tego zwracam się do Pana Ministra z za-
pytaniem: Czy jako minister właściwy do spraw we-
wnętrznych zamierza, po pierwsze, zainicjować wy-
danie uchwały Rady Ministrów zobowiązującej
wszystkich ministrów, którym podlegają organy lub
służby ścigające wykroczenia (nakładające mandaty
karne lub występujące do sądów grodzkich z wnio-
skiem o ukaranie), do przekazywania Ministerstwu
Spraw Wewnętrznych i Administracji danych o
stwierdzonych i ukaranych wykroczeniach oraz czy
zamierza zlecić podległemu sobie urzędowi – Mini-
sterstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji – pro-
wadzenie takich statystyk? Jeśli nie, to w oparciu o
jakie kryteria (bez znajomości liczby i struktury wy-
kroczeń) zamierza zapewnić porządek publiczny, tj.
zwalczać wykroczenia?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9566)
do ministra zdrowia
w sprawie programu profilaktycznego
dla chorych na hemofilię oraz refundacji
materiałów jednorazowych
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398,
z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182, z
2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, poz.
912 i Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 oraz
z 2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do Pani Minister
interpelację w sprawie programu profilaktycznego
dla chorych na hemofilię oraz refundacji materiałów
jednorazowych.
Program profilaktyczny przeznaczony dla dzieci
chorych na hemofilię dał wielu z nich nadzieję na
zminimalizowanie ryzyka pojawienia się inwalidz-
twa. Częste wylewy niszczące stawy spowodowały, że
ok. 40% dorosłych hemofilików jest inwalidami po-
bierającymi rentę. Niestety refundacja dotyczy tylko
preparatów zawierających czynniki krzepnięcia; nie
obejmuje niezbędnych materiałów jednorazowego
użytku, takich jak m.in. igły i wężyki (miesięczny
koszt to 500 zł). Wszystko to powoduje, że rodzice
40% dzieci nie zgłaszają się na terapię, gdyż nie są w
stanie zapłacić takiej kwoty.
Duże obawy budzi także opracowywany przez mi-
nisterstwo nowy program profilaktyczny zakładają-
cy, że zmieni się miejsce wydawania leków. Obecnie
zajmują się tym regionalne centra krwiodawstwa i
krwiolecznictwa. Projekt, aby za dystrybucję odpo-
wiedzialne były szpitale – co najmniej jedna placów-
128
ka w województwie – nie wydaje się dobry; stacje
funkcjonują całą dobę i jest ich zdecydowanie więcej.
Ponadto Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje koszt
wydanego leku, co będzie obligowało szpitale do za-
mrożenia nierzadko nawet kilku milionów złotych do
momentu zwrotu przez fundusz.
Osobnym zagadnieniem jest wprowadzenie do
programu profilaktycznego tzw. leków rekombinowa-
nych, które są wytwarzane syntetycznie i, co za tym
idzie, są bezpieczne, niestwarzające ryzyka zakaże-
nia. Specjaliści uważają, że powinny one być wpro-
wadzone do programu najszybciej jak to możliwe.
Bardzo dużym problemem jest także zapewnienie
środków na leczenie dzieci z bardzo rzadką odmianą
tej choroby (jest ich 30). Po stwierdzeniu jej wystą-
pienia mali pacjenci są eliminowani z programu pro-
filaktycznego.
Mając na uwadze dobro dzieci dotkniętych tą cięż-
ką chorobą, zwracam się do Pani Minister z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Kiedy NFZ będzie refundował koszt materia-
łów jednorazowych niezbędnych podczas podawania
czynników krzepnięcia?
2. Jakie argumenty przemawiają za zmianą miej-
sca dystrybucji leków z centrów krwiodawstwa i
krwiolecznictwa na szpitale?
3. Kiedy do programu profilaktycznego dla dzieci
wprowadzone zostaną tzw. leki rekombinowane?
4. Czy leczenie 30 dzieci z rzadką postacią hemo-
filii zostanie objęte refundacją?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9567)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia zmian w przepisach
ułatwiających dostęp do leku pn. cystagon
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 192
Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z
2002 r. Nr 23, poz. 398, z póź. zm.) kierujemy do Pani
Ewy Kopacz, Minister Zdrowia, interpelację w spra-
wie wprowadzenia zmian w przepisach ułatwiających
dostęp do leku pn. cystagon.
Cystynoza jest chorobą polegającą na nieprawi-
dłowym transporcie w organizmie jednego z amino-
kwasów – cystyny. Związek ten odkłada się w róż-
nych narządach, między innymi w nerkach, wątrobie
i dnie oka, powodując ich uszkodzenia. Szacuje się,
że w Polsce chorych jest 100–150 osób. Cystynoza ma
charakter nieuleczalny, jednakże można jej przeciw-
działać. Chorzy muszą codziennie przyjmować lek o
nazwie cystagon. Jest on jedynym dostępnym obec-
nie środkiem, który reguluje zaburzony mechanizm
transportu cystyny.
Do połowy ubiegłego roku istniała możliwość kie-
rowania wniosku o leczenie cystagonem w ramach
terapii niestandardowej. Po zmianach finansowania
wprowadzonych przez NFZ, nie powstał w zastęp-
stwie żaden program terapeutyczny. Chorzy muszą
więc na własną rękę zdobywać nierefundowany lek.
W niektórych sytuacjach Narodowy Fundusz
Zdrowia proponuje zmniejszenie kosztów leczenia,
stosując tzw. import docelowy. Pacjent przekazuje do
Ministerstwa Zdrowia wniosek wypełniony przez le-
karza i potwierdzony przez konsultanta wojewódz-
kiego. Jeżeli otrzyma opinię pozytywną, wniosek
odsyłany jest do regionalnego oddziału NFZ, który
przedstawia go centrali.
W tym jednak przypadku Ministerstwo Zdrowia
stwierdziło brak podstawy prawnej do wydania zgo-
dy na sprowadzenie leku z zagranicy, ponieważ cy-
stagon jest dopuszczony do obrotu w Polsce i znajdu-
je się w ciągłej sprzedaży. Niestety cena, za którą
można go zdobyć, to miesięcznie ponad 2 tys. zł, co
dla wielu chorych stanowi kwotę niemożliwą do sfi-
nansowania z domowego budżetu. Odstępstwa od
terapii mogą zaś spowodować wielonarządowe uszko-
dzenia, a nawet śmierć.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Ewy Kopacz, Minister Zdrowia, z pytaniem: Czy
przewiduje się wprowadzenie zmian w przepisach
ułatwiających osobom chorym na cystynozę dostęp
do wyżej opisanego leku?
Z poważaniem
Posłowie Beata Szydło
i Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9568)
do ministra zdrowia
w sprawie testowych egzaminów
specjalizacyjnych dla lekarzy obcokrajowców
Szanowna Pani Minister! Polska jest krajem
szczególnie atrakcyjnym dla obcokrajowców zainte-
resowanych studiami medycznymi lub odbyciem spe-
cjalizacji lekarskiej. Wynika to zarówno z faktu wy-
sokiego poziomu zdobywanej wiedzy, jak i niższych
w porównaniu z innymi krajami kosztów.
Problemem zasługującym na zwrócenie uwagi
jest kwestia egzaminów stanowiących kulminację
procesu specjalizacji. Szczególnie zaś egzamin testo-
wy zdawany przez lekarzy specjalizujących się w in-

ternie. Poważny kłopot z zaliczeniem ww. testu mają
obcokrajowcy. Nie wynika to jednak z braku ich wie-
dzy, lecz podyktowane jest znacznym poziomem
skomplikowania i rozbudowania pytań testowych
uniemożliwiających w krótkim czasie właściwe zro-
zumienie ich treści.
W chwili obecnej, jak wskazują sami zaintereso-
wani, wprowadzone zostały już zmiany w obowiązu-
jącej formie testu. Wyniki osiągane przez lekarzy
obcokrajowców pokazały, że ich wiedza pozwala bez
problemu pozytywnie zdać konieczny egzamin, a je-
dynie jego wcześniejsza zawiła forma stanowiła prze-
szkodę w jego zaliczeniu. Problem pozostaje jednak
nadal aktualny, ponieważ osoby, które zdawały eg-
zamin na dotychczasowych zasadach, wykorzystały
już przysługujący im limit podejść. W chwili obecnej
by ponownie do niego przystąpić, będą zmuszone po-
wtarzać proces specjalizacji. Istnieje jednak duże
prawdopodobieństwo, że byłyby one w stanie bez
większych problemów zaliczyć wymagany test w jego
obecnej formie.
Bardzo proszę Panią Minister o odpowiedź, czy
znany jest Pani opisany powyżej problem, a także czy
resort zdrowia byłby skłonny w drodze wyjątku ze-
zwolić grupie lekarzy obcokrajowców, którzy znaleź-
li się w opisanej wyżej sytuacji, na jednorazowe (do-
datkowe) podejście do egzaminu, którego zaliczenie
w obecnej formie pozwoliłoby im na zdobycie stopnia
specjalizacji.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9569)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zagospodarowania kompleksu
koszarowego 2347 znajdującego się
w miejscowości Komprachcice
W związku z niepokojącymi sygnałami dotyczą-
cymi zamiaru likwidacji kompleksu koszarowego
2347 poprzez przemieszczenie batalionu logistyczne-
go do kompleksów koszarowych w mieście Opolu oraz
likwidację składu materiałowego (6RBM) w wyżej
wymienionym kompleksie proszę o udzielenie infor-
macji na ten temat.
Jako poseł ziemi opolskiej mieszkający w Kom-
prachcicach znam osobiście bardzo dobrze ten kom-
pleks i w trosce o racjonalność wydatkowania środ-
ków z budżetu państwa przyjmuję takie informacje
z wielkim niepokojem. Moim zdaniem takie decyzje
są mało racjonalne i powodują niepotrzebne wydatki.
Natomiast za pozostawieniem batalionu logistyki w
129
kompleksie 2347 przemawia wiele racjonalnych ar-
gumentów, takich jak:
1) umiejscowienie kompleksu w bezpośrednim są-
siedztwie Opola (9 km) oraz przy autostradzie A4
pomiędzy zjazdami Prądy i Dąbrówka – odległość do
zjazdów ok. 10 km,
2) kompleks posiada:
— bocznicę kolejową z rampą czołową i dwoma
rampami bocznymi,
— utwardzone place manewrowe,
— dobrze rozwiniętą sieć dróg w kompleksie oraz
dogodny wyjazd na drogi publiczne,
— budynki koszarowe z salami szkolnymi i halą
sportową, budynki sztabowe, magazynowe, garażo-
we, wiaty magazynowe, stacje paliw.
Obecnie w tak trudnej sytuacji finansowej pań-
stwa, w tym także w resorcie ministra obrony naro-
dowej, wystarczy przeznaczyć o wiele mniejsze środ-
ki na poprawę stanu technicznego istniejącej infra-
struktury i kompleks może spełniać warunki w za-
kresie zadań logistycznych. Pragnę dodać, że do
chwili obecnej wszystkie misje polskich Sił Zbrojnych
były wysyłane z tej jednostki. Skutkiem takiej decy-
zji może być także pozbawienie pracy ok. 100 osób.
Proszę zatem o odpowiedź na pytanie, czy rzeczy-
wiście jest planowana likwidacja kompleksu kosza-
rowego 2347.
Z wyrazami szacunku
Poseł Ryszard Galla
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9570)
do ministra zdrowia
w sprawie nierefundowanego leku cystagonu,
niezbędnego dla chorych
m.in. po przeszczepach nerek
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z
1996 r. Nr 73, poz. 350) oraz art. 191–193 regulami-
nu Sejmu, zwracamy się do Pani Minister w sprawie
niezbędnego leku cystagonu dla chorych m.in. po
przeszczepach nerek, który nie jest refundowany.
Jeszcze dwa lata temu, w ramach farmakoterapii
niestandardowej, chorzy na cystynozę bez większych
problemów otrzymywali potrzebny lek. Od prawie
dwóch lat za leczenie muszą płacić sami, ponieważ lek
nie jest refundowany. Obecnie miesięczne leczenie po
przeszczepie nerki kosztuje ponad 2 tys. zł. Tyle po-
trzeba, by zakupić 124 tabletki cystagonu – leku, któ-
ry umożliwia chorym normalne życie. Problem może
dotyczyć nawet 150 chorych w Polsce, choć nie u
wszystkich z nich choroba jest rozpoznana.
130
Cystagon należy do grupy leków tzw. sierocych,
które są niezbędne w leczeniu rzadkich chorób. Nie
można tego preparatu niczym zastąpić, bo nie ma od-
powiednika na rynku. Rodzice cierpiących na cysty-
nozę, aby ratować swoje dzieci, szukają sponsorów i
fundacji, które mogłyby pomóc w finansowaniu lecze-
nia domowego. Chorzy, zmniejszając dawkę leku, na-
rażeni są na poważne zmiany w organizmie, a dłuższy
brak cystagonu może wywołać uszkodzenia wielona-
rządowe, w konsekwencji kalectwo, a nawet śmierć.
Jedynym wyjściem jest powrót do bezpiecznej dawki
cystagonu. Niestety, dwa tysiące miesięcznie to kwota
nie do osiągnięcia przez chorujących i ich rodziny.
Z informacji wynika, że Polskie Towarzystwo Ne-
frologii Dziecięcej zamierza przygotować projekt pro-
gramu terapeutycznego dla chorych na cystynozę,
który obejmowałby dzieci i dorosłych. Jeśli projekt
zostanie zaakceptowany przez Narodowy Fundusz
Zdrowia, chorzy mogą liczyć na refundację cystagonu
najwcześniej od 2010 r. Chorzy obawiają się jednak,
że może być dla nich za późno. To przerażające, że
przeszczep nerki i tyle lat leczenia idzie na marne z
powodu decyzji urzędników.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pani Minister z zapytaniem:
1. Jakie były podstawy decyzji o niewprowadzeniu
leku cystagonu na listę leków refundowanych, który
reguluje zaburzony mechanizm transportu cystyny,
gdy chorzy muszą go przyjmować codziennie, przez
całe życie?
2. Jakie kroki prawne planuje podjąć minister-
stwo, aby pomóc chorym w tak beznadziejnej sytu-
acji, w jakiej się znaleźli?
3. Dlaczego resort zdrowia nie godzi się na dołą-
czenie leku cystagonu do wykazu leków refundowa-
nych?
4. Czy ministerstwo zamierza podjąć współpracę
z Polskim Towarzystwem Nefrologii Dziecięcej w
przygotowaniu projektu programu terapeutycznego
dla chorych na cystynozę?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9571)
do ministra infrastruktury
w sprawie tzw. renty planistycznej
w przypadku dokonania darowizny
Szanowny Panie Ministrze! Z dużym niepokojem
odbieram sygnały od wyborców z mojego okręgu, do-
tyczące naliczania przez organy gmin w przypadku
dokonania darowizny na rzecz osób bliskich tzw. ren-
ty planistycznej, to jest opłaty związanej ze wzrostem
wartości nieruchomości na skutek uchwalenia lub
zmiany miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego na podstawie art. 36 ust. 4 ustawy z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).
Argumentem dla takiego postępowania jest zmia-
na brzmienia przepisu art. 36 ust. 4 powołanej usta-
wy, dokonana na mocy art. 10 ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieru-
chomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2004 r. Nr 141, poz. 1492).
W nowelizacji tej dokonano zmiany sformułowa-
nia określającego sytuację, w której powyższa opłata
może być naliczana, poprzez zmianę użytego tam
słowa „sprzedaje” na słowo „zbywa” zmieniając w
związku z tym hipotezę tego przepisu z dotychczaso-
wej: „Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejsco-
wego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzro-
sła, a właściciel lub użytkownik wieczysty sprzedaje
tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent
miasta pobiera jednorazową opłatę…” na następują-
cą „Jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejsco-
wego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzro-
sła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę
nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta
pobiera jednorazową opłatę…”. Od czasu wprowadze-
nia powyższej zmiany coraz więcej gmin żąda uisz-
czenia tej opłaty także w przypadku darowizny, a nie
tylko – jak było to przyjęte do tej pory – w przypadku
sprzedaży. Sytuacja ta zaostrzyła się po zapadnięciu
prawomocnego wyroku NSA z dnia 17 lipca 2008 r.,
II OSK 877/07, który uznał, iż przepis art. 36 ust. 4
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym odnosi się do każdego przypadku zbycia (a więc
nie tylko sprzedaży, ale także darowizny, zamiany
itp.). W uzasadnieniu powyższego wyroku Naczelny
Sąd Administracyjny stwierdził między innymi, iż:
„Sąd I instancji, dokonując wykładni tego przepisu,
powołał się na przyświecające ustawodawcy cele no-
welizacji art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym, która miała poszerzyć
katalog zdarzeń prawnych objętych ustawą.”
Taka argumentacja wydaje się pozostawać w
sprzeczności z argumentacją opisanej zmiany, przed-
stawioną przez autora na posiedzeniu Komisji Infra-
struktury w dniu 13 listopada 2003 r., kiedy to ko-
misja obradująca pod przewodnictwem posła Janusza
Piechocińskiego rozpatrzyła między innymi popraw-
ki zgłoszone w trakcie drugiego czytania do projektu
ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (dru-
ki nr 2151 i 1421), które ostatecznie zostały uwzględ-
nione w art. 10 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o
zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2004 r.
Nr 141, poz. 1492). Poniżej fragmenty stenogramu
komisji (dostępne na stronie internetowej http://orka.
sejm.gov.pl/Biuletyn.nsf/wgskrnr/INF-154):

„Dyrektor departamentu w UMiRM Henryk Ję-
drzejewski: Konsultuję poprawkę z panią dyrektor
departamentu ładu przestrzennego. Poprawka ta
sprowadza się do zamiany wyrazu »sprzedaje« na
»zbywa«. Pojęcie »zbywa« jest bardziej uniwersalne,
bo jednak sprzedaż kojarzy się ze sprzedażą prawa
własności, natomiast zbycie może być zarówno sprze-
dażą prawa własności, jak i zbywaniem prawa użyt-
kowania wieczystego. Z tego powodu bylibyśmy za
przyjęciem poprawki.
Poseł Janusz Piechociński (PSL): Czy Biuro Le-
gislacyjne ma uwagi?
Przedstawiciel Biura Legislacyjnego KS: Popraw-
kę nr 41 proponujemy rozstrzygać razem z poprawką
nr 44. Pan poseł Stanisław Żmijan zgłosił swoją po-
prawkę do art. 36 ust. 4 tej ustawy, natomiast prze-
glądając jej tekst doszliśmy do wniosku, że dodatko-
wo należałoby zmienić inne przepisy. Chodzi o art.
36 ust. 3 oraz art. 37 ust. 2, 5 i 7. W przepisach tych
mowa jest właśnie o sprzedaży, a nie o zbyciu. Gdyby
komisja uznała wspomniane przeze mnie konsekwen-
cje legislacyjne, to biuro dokona niezbędnych zmian
w innych przepisach ustawy.
Poseł Janusz Piechociński (PSL): Jeżeli opinia
komisji będzie pozytywna dla poprawki nr 41, to kon-
sekwencją jej przyjęcia będą zmiany legislacyjne w
innych przepisach ustawy. Chodzi o użycie wyrazu
»zbywa« w miejsce wyrazu »sprzedaż«.”
Jak więc wynika z powyższego fragmentu steno-
gramu, intencja ustawodawcy, na którą powołał się
cytowany wyżej sąd administracyjny pierwszej in-
stancji oraz przychylający się do jego stanowiska Na-
czelny Sąd Administracyjny, była całkowicie inna od
im przypisywanej.
Panie Ministrze: Jak Ministerstwo Infrastruktu-
ry zamierza spowodować, aby opisana na wstępie in-
terpelacji sytuacja naliczania tzw. renty planistycz-
nej w sytuacji umów darowizny – sprzeczna, jak wy-
kazano powyżej, z intencjami ustawodawcy – nie
miała miejsca?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9572)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozporządzenia ministra
transportu i gospodarki morskiej z dnia
2 marca 1999 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać
drogi publiczne i ich usytuowanie
Szanowny Panie Ministrze! W Polsce mamy ponad
9 tys. kilometrów dróg krajowych. Bezsprzecznie z
131
uwagi na coraz większy ruch samochodowy drogi są
zatłoczone i niebezpieczne. W związku z odbywający-
mi się mistrzostwami europy w piłce nożnej planowa-
na jest budowa 3000 km dróg ekspresowych i auto-
strad. Niestety, eksperci alarmują, że plan budowy
dróg na Euro 2012 może nie zostać ukończony w pla-
nowanym terminie. W tej sytuacji obecnie już i tak
przeciążone drogi krajowe będą musiały sprostać lo-
gistyce dodatkowej rzeszy kibiców piłkarskich. Nale-
ży wskazać, że w Polsce jest ok. 3000 km niewykorzy-
stanych dróg budowanych w latach osiemdziesiątych
z szerokimi utwardzonymi poboczami. Drogi te są
najważniejszymi szlakami komunikacyjnymi w Pol-
sce. Przekrój poprzeczny drogi z szerokimi utwardzo-
nymi poboczami wynosi: 2 m pobocza, dwa pasy ru-
chu po 3,5 m każdy oraz 2 m pobocza utwardzonego.
Zgodnie z § 27 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999 w
sprawie warunków technicznych, jakim powinny od-
powiadać drogi publiczne i ich usytuowanie, na wznie-
sieniach drogi klasy G i dróg wyższych klas, o pręd-
kości projektowej większej niż 60 km/h, można posze-
rzyć jezdnię, w zależności od potrzeb, o dodatkowe
pasy ruchu. Dodatkowy pas ruchu na wzniesieniu po-
winien być wyznaczony na jezdni drogi zgodnie z wa-
runkami określonymi w przepisach w sprawie zna-
ków i sygnałów drogowych. Szerokość dodatkowego
pasa powinna być odpowiednia do przeznaczenia oraz
sposobu jego użytkowania i nie może być mniejsza nić
3,0 m. Obecnie obowiązujący stan prawny nie zezwa-
la zatem na budowę dróg w przekroju 2 + 1 (dwa pasy
w jedną stronę i jeden w przeciwną), jeżeli droga ta
nie prowadzi przez wzniesienie.
Eksperci donoszą, że sposobem na częściowe roz-
wiązanie problemu przeciążenia dróg krajowych oraz
poprawę bezpieczeństwa byłaby zmiana przedmioto-
wego rozporządzenia tak, by drogi klasy G i dróg
wyższych klas, o prędkości projektowej większej niż
60 km/h, można poszerzyć jezdnię, w zależności od
potrzeb, o dodatkowe pasy ruchu, niezależnie czy
przebiegają one na wzniesieniu. Po wskazanej zmia-
nie jednojezdniowe drogi klasy G i GP mogłyby po-
siadać po 3 pasy ruchu. Zmiana ta nie stałaby w
sprzeczności z obecnym stanem prawnym. Dwa pasy
mogą być w danym miejscu tylko w jednym kierun-
ku. Istotą tego rozwiązania byłoby wyznaczanie pa-
sów dodatkowych naprzemiennie – raz w jednym
kierunku, a po kilku kilometrach w przeciwnym, tak
by kierujący jadący w różnych kierunkach mogli bez-
piecznie dokonywać manewrów wyprzedzania. Tym
sposobem zmieniając znaki poziome wyznaczające
pasy ruchu oraz odpowiednio oznakowując drogi kra-
jowe, można uzyskać przekrój drogi: 1 m pobocza, 3
pasy ruchu po 3 m i 1 m pobocza. Szacuje się, że
zmiana rozporządzenia skutkowałaby wzrostem licz-
by wyprzedzeń o 30%, zwiększając tym samym prze-
pustowość dróg krajowych. Zalety dróg o przekroju
2 + 1 to przede wszystkim układ pasów ułatwiający
bezpieczny manewr wyprzedzania w szczególności
wolniej jadących pojazdów ciężarowych. Dobrze ozna-
czone mijanki poprawiają bezpieczeństwo kierują-
132
cych, którzy nie zdecydują się na ryzykowny manewr
wyprzedzania, mając na uwadze, że niebawem po-
nownie będą mogli skorzystać z dodatkowego pasa
ruchu. Zalety dróg 2+1 potwierdzają szerokie zasto-
sowanie tego układu w krajach Unii Europejskiej,
m.in. w Szwecji oraz we Francji. Dodatkowo dostoso-
wanie istniejących już dróg krajowych do układu 2 +
1 wymaga nieporównywalnie mniej nakładów finan-
sowych aniżeli budowa nowych dróg krajowych. Jak
alarmują naukowcy z Politechniki Warszawskiej,
obecny układ pasów nie tylko nie poprawia bezpie-
czeństwa kierujących, lecz stwarza zagrożenie po-
przez wyprzedzanie na trzeciego, gdzie kierujący
wolniejszymi pojazdami są spychani na pobocze przez
pojazdy wyprzedzające.
Niezaprzeczalnie Polska potrzebuje nowych dróg
ekspresowych oraz autostrad, lecz istniejący układ
drogowy można małymi nakładami finansowymi
zmodyfikować, jednocześnie poprawiając przepusto-
wość dróg krajowych, a zarazem bezpieczeństwo kie-
rujących, uniemożliwiając niebezpieczne i niedozwo-
lone prawem zachowania.
Panie Ministrze:
1. Jakie jest Pana stanowisko wobec przedmioto-
wego zagadnienia?
2. Czy podejmie Pan działania w celu wykreślenia
z § 27 rozporządzenia z dnia 2 marca 1999 w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
drogi publiczne i ich usytuowanie, słów „na wznie-
sieniach”?
3. jakie podejmuje Pan działania w celu przyspie-
szenia budowy dróg kluczowych dla organizacji Euro
2012?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 16 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9573)
do ministra gospodarki
w sprawie odnawialnych źródeł energii
Szanowny Panie Ministrze! Komisja Europejska
zobowiązała Polskę do osiągnięcia w bilansie energe-
tycznym za 2020 r. minimum 15% energii wytworzo-
nej w odnawialnych źródłach energii, a w bilansie za
2030 r. aż 20%. Zgodnie ze sporządzonym w ubiegłym
roku na zlecenie Polskiego Komitetu Energii Elek-
trycznej Raportem EnergSys Polska, chcąc wywiązać
się z nałożonych przez Komisję Europejską na nasz
kraj zobowiązań, bezdyskusyjnie musi rozwijać pozy-
skiwanie odnawialnych źródeł energii. Za opóźnienia
w realizacji zobowiązań nałożonych przez Komisję Eu-
ropejską Polsce grozić będą nie tylko monity dyscypli-
nujące KE, ale również sprawa przed Europejskim
Trybunałem Sprawiedliwości w Luksemburgu. Naj-
ważniejszy rozwijany w Polsce element systemu odna-
wialnych źródeł energii to budowa farm wiatrowych.
Zgodnie z danymi Urzędu Regulacji Energetyki w
2008 r. wydano promesy koncesji dla źródeł wiatro-
wych o łącznej mocy ponad 1500 MW. Pozostałe pro-
jekty w zakresie odnawialnych źródeł energii deter-
minujące budowę elektrowni na biomasę otrzymały
promesy na moc 15,3 MW. W Polsce możemy już użyt-
kować 400 MW energii uzyskiwanej z wiatru. Nieste-
ty, są to wartości 10 razy mniejsze niż w krajach za-
chodnich. Należy podkreślić, że istnieją w obowiązu-
jącym stanie prawnym liczne unormowania, które co
do zasady zachęcać mają do inwestowania w budowę
farm wiatrowych. Najbardziej spektakularne rozwią-
zania to obniżenie o 50% kosztów, które ponosi się
przy przyłączaniu farm wiatrowych do sieci elektro-
energetycznych, a także zobowiązanie operatorów sys-
temu elektroenergetycznego do pierwszeństwa w
świadczeniu usług przesyłowych energii wytworzonej
przez turbiny wiatrowe. Mimo to inwestorzy zainte-
resowani budową farm wiatrowych napotykają na
wiele przeszkód, które blokują rozwój energetyki wia-
trowej. Przepisy dotyczące energii wytwarzanej z wia-
tru są niespójne i rozproszone w wielu aktach praw-
nych. Ponadto inwestorzy muszą sprostać wymaga-
niom stawianym przez operatorów sieci, które niejed-
nokrotnie nie znajdują potwierdzenia w normach
prawnych. Problem istnieje także już we wstępnej fa-
zie realizacji danego projektu, ponieważ niemożliwym
jest uzyskanie u operatora informacji o bieżącym sta-
nie interesującego węzła. Należy też wskazać na nie-
jednolity zakres czynności, jakie inwestor musi podjąć
na etapie procedury uzyskiwania warunków przyłą-
czenia do sieci, które determinowane są wysokością
napięcia znamionowego sieci, do której przyłączenie
powinno nastąpić. Inwestorzy, którzy planują farmy
wiatrowe przyłączane na napięciach wyższym lub
równym 110 kV, zobowiązani są do sporządzenia eks-
pertyzy wpływu przyłączenia instalacji na krajowy
system elektroenergetyczny. Takie rozwiązania powo-
dują, że rozpatrywanie poszczególnych wniosków
przez operatorów sieci nie jest prowadzone jednolicie.
Bezsprzecznie kłopotliwe procedury związane z przy-
łączaniem elektrowni wiatrowych hamują rozwój tego
odnawialnego źródła energii.
Panie Ministrze:
1. Jakie jest Pana stanowisko wobec przedstawio-
nego problemu?
2. Czy zamierza Pan podjąć działania w celu zmia-
ny procedury oraz wymagań w zakresie uzyskania
przyłączenia do sieci elektrowni wiatrowej?
3. Czy prowadzone są prace nad aktem prawnym
dotyczącym odnawialnych zasobów energii i ich ra-
cjonalnego wykorzystania?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 22 kwietnia 2009 r.
 133

Interpelacja Panie Ministrze:

(nr 9574) 1. Jakie jest pana stanowisko wobec wątpliwości
podatników, jaką stawką objęty jest biogaz do czasu
do ministra finansów wejścia w życie art. 89 ust. 1 pkt 12 lit. b ustawy z
dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym, zgod-
w sprawie ustawy o podatku akcyzowym nie z którym biogaz przeznaczony do napędu silni-
ków spalinowych jako wyrób energetyczny objęty jest
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 89 ust. zerową stawką akcyzy?
1 pkt 12 lit. b ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o po- 2. Czy podejmie Pan działania w celu usunięcia
datku akcyzowym, biogaz przeznaczony do napędu luki prawnej, tak by podmioty produkujące energię
silników spalinowych jako wyrób energetyczny obję- elektryczną z biogazu i zużywające tę energię na wła-
ty jest 0 zł stawką akcyzy. Stawka ta jednak będzie sne cele uprawnione były do zwolnienia od akcyzy?
stosowana zgodnie z przepisami przejściowymi od
Z poważaniem
dnia ogłoszenia pozytywnej decyzji Komisji Europej-
skiej o zgodności pomocy publicznej przewidzianej w
Poseł Tomasz Lenz
tych przepisach z regułami wspólnego rynku. Przed-
miotowa decyzja jeszcze nie zapadła, a ustawa o po-
Toruń, dnia 27 kwietnia 2009 r.
datku akcyzowym milczy na temat stawki, jaką ob-
jęty jest biogaz do czasu ogłoszenia tej decyzji. Nie
jest jednoznacznym dla podatników, jaką stawkę na-
Interpelacja
leży stosować do momentu wejścia w życie stawki 0
(nr 9575)
zł. Jedna koncepcja zakłada stosowanie przepisów
ogólnych, które stanowią, że stawka akcyzy dla ga-
do ministra finansów
zów przeznaczonych do napędu silników spalinowych
w stanie gazowym wynosi 100 zł za 1000 kilogramów,
w sprawie szczególnych zasad ustalania
a skroplonych 695 zł. Drugie stanowisko wskazuje,
dochodu z tytułu transakcji tzw. opcjami
że nie można wyraźnej luki w przepisach ustawo-
walutowymi
wych zastępować interpretacją, która nakłada na
podatników dodatkowe zobowiązania fiskalne. Takie
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny stano-
działanie może zostać odczytane jako łamanie kon-
wiący kontekst interpelacji:
stytucyjnej zasady państwa prawa. Zgodnie z art. 217
W latach 2008–2009 aktualny stał się problem
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nakładanie po-
tzw. toksycznych opcji walutowych znany też z opra-
datków, innych danin publicznych, określanie pod-
cowania dra Mariusza Andrzejewskiego, UE w Kra-
miotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podat-
kowie, jako asymetryczne złożone instrumenty po-
kowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń
chodne (AZIP)*) .
oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków
Jak wskazano w ww. opracowaniu: „Badania do-
następuje w drodze ustawy. Warto też podkreślić, że
wodzą, że polscy eksporterzy zostali zarażeni wiru-
wątpliwości pojawią się też po ogłoszeniu decyzji
sem AZIP, gdyż banki posłużyły się w kontaktach z
przez Komisję Europejską, ponieważ zgodnie z usta-
nimi metodologią organizatora gier hazardowych.
wą o podatku akcyzowym ta stawka ma zastosowanie
Metodologia ta jest podstawą mechanizmu między-
do biogazu wyprodukowanego w składzie podatko-
narodowej makroekonomicznej spekulacji, która ma
wym. Według licznych komentatorów biogaz może
miejsce obecnie w polskiej gospodarce. Ofiarami tego
być wytwarzany np. w procesach oczyszczania ście-
procederu są polscy eksporterzy, ale banki działające
ków, które to procesy nie muszą być prowadzone w
w Polsce nie są tymi, które skonstruowały wirusa
składzie podatkowym. Oczyszczalnie ścieków wyko-
AZIP i wymyśliły mechanizm makroekonomicznej
rzystują często biogaz do wytwarzania energii elek-
spekulacji. Tak więc banki działające w Polsce są naj-
trycznej, którą same zużywają. Należy też wskazać,
prawdopodobniej tylko narzędziem (ogniwem) w ca-
że od akcyzy zwalnia się energię elektryczną wytwa-
łym tym mechanizmie. Ze względu jednak na profe-
rzaną z odnawialnych źródeł energii na podstawie
sjonalizm działalności banków należy założyć, że
dokumentu potwierdzającego umorzenie świadectwa
banki działające w Polsce świadomie realizowały ko-
pochodzenia energii zgodnego z przepisami prawa
lejne etapy tego typu mechanizmu. Obecnie wszyst-
energetycznego. Świadectwo takie jednak nie może
kie firmy zarażone wirusem AZIP są zmuszane do
zostać wydane, ponieważ podmiot produkujący ener-
przelewania dużych kwot gotówki do banków, a te
gię z biomasy i zużywający tę energię na własne cele
dalej transferują te kwoty do międzynarodowych in-
nie sprzedaje tej energii odbiorcom końcowym. Brak
dokumentu potwierdzającego umorzenie świadectwa
*) Raport dra Mariusza Andrzejewskiego udostępniony dnia 7 lute-
pochodzenia energii powoduje, że podmioty produku- go 2009 r. pn. Anatomia i mechanizm działania wirusa wywołującego
jące energię elektryczną z odnawialnych źródeł i zu- kryzys finansowy w Polsce, czyli rzecz o asymetrycznych złożonych in-
żywające ją na potrzeby własne nie mogą skorzystać strumentach pochodnych w ujęciu mikro- i makroekonomicznym: http://
ze zwolnienia z akcyzy. nowa.uek.krakow.pl/pl/aktualnosci/aktualnosci.html,,0:vw:186
134
stytucji finansowych, w których należy doszukiwać
się pierwotnych źródeł tego mechanizmu”.
Szanowny Panie Ministrze, zwracam się do Pana
o odpowiedź na pytanie, czy banki spekulujące opcja-
mi walutowymi poddane zostały kontroli podatkowej
pod względem szczególnych zasad ustalania dochodu,
o których mowa w art. 11 ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych, a jeśli nie, to czy i kiedy
zostaną poddane takiej kontroli.
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9576)
do ministra finansów
w sprawie niezgodności instytucji
urzędowego wykreślenia podatnika VAT
z rejestru z VI dyrektywą Rady (WE)
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst interpelacji:
Em-Med spółka z o.o. z siedzibą w Krakowie zo-
stała pismami naczelnika Małopolskiego Urzędu
Skarbowego w Krakowie z dnia 6 sierpnia 2008 r.
(sygn. EPX/401A-561/08/KD/58128 oraz sygn. EPX/
401A-562/08/KD/58137) poinformowana, iż z dniem
1 sierpnia 2007 r. została wykreślona z rejestru po-
datników VAT oraz z rejestru VAT-UE. Zasadniczym
powodem wykreślenia było nieskładanie przez spółkę
miesięcznych deklaracji VAT 7.
Przez cały ten okres spółka uiszczała na konto
urzędu skarbowego podatek VAT. Spółka była rozli-
czana przez księgową, która przyznała się, iż oszu-
kiwała właścicieli i zarząd spółki w zakresie bieżące-
go rozliczania w zakresie podatku VAT. Oszustwo
polegało na tym, co zostało ustalone, że księgowa nie
składała (pomimo swojego obowiązku) w imieniu
spółki deklaracji VAT 7.
Z akt znajdujących się w Małopolskim Urzędzie
Skarbowym wynika, że wykreślenia dokonano na
podstawie faktu nieskutecznego doręczenia pisma
oraz wizji lokalnej, gdzie urzędnicy Małopolskiego
Urzędu Skarbowego dowiedzieli się, że właściciele i
członkowie zarządu spółki przebywają w jej siedzibie
w porach popołudniowych i wieczornych. Ta podsta-
wa pozwoliła stwierdzić, iż zgodnie z art. 96 ust. 9
ustawy o VAT „czynności sprawdzające wykazały, że
mimo podjęcia udokumentowanych prób nie ma moż-
liwości skontaktowania się z podatnikiem lub jego
pełnomocnikiem”, pomimo że inne pisma urzędowe
od Małopolskiego Urzędu Skarbowego były skutecz-
nie doręczane. Podatnik dokonał ponownej rejestracji
z dniem 17 lutego 2009 r. Spółka w okresie od wykre-
ślenia do czasu ponownego zarejestrowania wykony-
wała czynności opodatkowane i na bieżąco wpłacała
do urzędu skarbowego podatek VAT. Uzupełniła też
brakujące deklaracje podatkowe podatku VAT 7.
Instytucja urzędowego skreślenia podatnika VAT
z rejestru jest niebezpieczna dla obrotu prawnego i
gospodarczego.
Z dniem 1 maja 2004 r. Polska stała się członkiem
Unii Europejskiej. Wobec tego wszelkie przepisy sta-
nowione przez tę organizację międzynarodową, w
myśl art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, stały się częścią
polskiego porządku prawnego i to z pierwszeństwem
przed normami prawa krajowego. W razie sprzeczno-
ści prawa krajowego z prawem wspólnotowym każdy
stosujący prawo powinien przyznać pierwszeństwo
normie prawa wspólnotowego. W konsekwencji ozna-
cza to obowiązek uchylenia się od zastosowania prze-
pisu prawa powszechnie obowiązującego, ustanowio-
nego przez krajowe organy konstytucyjne, jeżeli prze-
pisu prawa krajowego nie da się pogodzić z przepisem
wspólnotowym. Powinność ta dotyczy wszystkich ad-
resatów norm prawnych, w szczególności zaś orga-
nów administracji, zobowiązanych do przestrzegania
zasady praworządności (art. 120 o.p.).
Jeżeli chodzi o zasady opodatkowania podatkiem
od towarów i usług, to obowiązek znajomości i re-
spektowania przepisów prawa wspólnotowego nabie-
ra tu istotnego znaczenia, ponieważ państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej zdecydowały, by podatki
obrotowe objąć jednolitą regulacją prawną na terenie
Wspólnoty. W tym celu opracowano w dniu 17 maja
1977 r. VI dyrektywę Rady (WE) w sprawie harmo-
nizacji ustawy państw członkowskich w odniesieniu
do podatków obrotowych.
Dyrektywa stanowi pochodne źródło prawa wspól-
notowego o złożonym charakterze. Z jednej strony,
cechy dyrektywy, w myśl art. 249 zdanie 4. i 5. Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U.
z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 z późn. zm.), objawiają się
w tym, że akt ten wyznacza cele, jakie mają zostać
osiągnięte na poziomie prawa krajowego, a więc dy-
rektywa zawiera swego rodzaju normy programowe.
Tego rodzaju wytyczne, co do zasady, nie są stosowa-
ne wprost. Realizacja takich ogólnych założeń nastę-
puje dopiero po przetransponowaniu przepisów dy-
rektywy na przepisy prawa krajowego o dostatecz-
nym dla bezpośredniego stosowania stopniu szczegó-
łowości. Z drugiej strony, wśród przepisów dyrektywy
mogą znaleźć się i takie, które są na tyle precyzyjne
i jasne, że mogą stanowić źródło normy indywidual-
no-konkretnej bez konieczności transpozycji do kra-
jowego porządku prawnego. Tego rodzaju przepisy
mogą w szczególności stanowić źródło roszczeń jed-
nostki przeciwko państwu. Trzeba tutaj zaznaczyć,
że po upływie terminu wprowadzenia dyrektywy do
systemów prawnych państw członkowskich istnieje
obowiązek jej stosowania, który dotyczy również
przepisów stosowanych wprost.
Przepisy VI dyrektywy w sprawie harmonizacji
ustawy państw członkowskich w odniesieniu do po-

datków obrotowych w znacznej mierze zawierają
przepisy tego drugiego typu, podlegające bezpośred-
niemu stosowaniu. Warto zauważyć, że podobne sta-
nowisko zajął także Europejski Trybunał Sprawie-
dliwości (por. np. wyrok z dnia 18 stycznia 2001 r.,
sygn. akt C-150/99). Regulacja dotycząca prawa do
odliczenia podatku naliczonego mieści się w tej kate-
gorii. Oznacza to, że wszelkie uprawnienia płynące
dla podatnika z przepisów VI dyrektywy, nawet dalej
idące niż krajowe, powinny być w relacji obywatel –
państwo realizowane z pierwszeństwem przed odpo-
wiednimi normami prawa krajowego.
W świetle powyższego, zasady odliczeń przyjęte w
polskiej ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług nie powinny być na niekorzyść
obywatela od tych ustanowionych w prawie wspólno-
towym. Skutkiem zaś ustalenia, że polskie przepisy
podatkowe umniejszają uprawnieniom wspólnoto-
wym podatnika podatku VAT, byłaby możliwość od-
powiedniego powołania się na przepisy VI dyrektywy,
z wyłączeniem odpowiedniej części regulacji krajo-
wej. Ponadto trzeba podkreślić, że wykładnia prze-
pisów ustawy o podatku od towarów i usług powinna
mieć charakter prowspólnotowy. Zatem w razie wąt-
pliwości interpretacyjnych należy dokonywać wy-
kładni przy założeniu, że zamiarem polskiego usta-
wodawcy było stworzenie przepisów zgodnych z nor-
mami Unii Europejskiej.
W świetle przepisów art. 17 i następnie VI dyrek-
tywy unormowanie opodatkowania podatkiem od
towarów i usług oparte jest na zasadzie neutralności
opodatkowania podmiotów w obrocie gospodarczym.
Oznacza to, że podatek ten nie obciąża przedsiębior-
cy, lecz dopiero finalnego odbiorcę – konsumenta.
Przedsiębiorca zaś musi mieć zapewnioną możliwość
odzyskania podatku naliczonego związanego ze swo-
ją działalnością opodatkowaną. System odliczeń po-
datku VAT ma na celu zdjęcie z podatnika ciężaru
związanego z ekonomicznym kosztem podatku, jaki
podatnik musi zapłacić w trakcie prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej. Jeżeli w prawie wspólnotowym
nie ma regulacji, która pozwalałaby na ograniczenia
prawa podatnika do odliczenia, to prawo do odlicze-
nia powinno być w pełni respektowane. Tak istotę
podatku VAT na gruncie prawa wspólnotowego rozu-
mie Europejski Trybunał Sprawiedliwości (np. wy-
rok ETS z dnia 21 września 1988 r., sygn. akt 50/87,
ECR 1988/8/04797).
Konsekwencją zasady neutralności, a zarazem
narzędziem umożliwiającym jej efektywną realizację
jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od po-
datku należnego. Aby zasada neutralności funkcjo-
nowała w sposób niezakłócony, konieczne jest, by
prawo do odliczenia doznawało jak najmniej uszczu-
pleń. Założenie to odzwierciedla wprost art. 17 ust.
2 lit. a VI dyrektywy, który nie zawiera żadnych
ograniczeń prawa do odliczenia. Nie przewidują prze-
pisy dyrektywy w szczególności zakazu w korzysta-
niu z prawa do odliczenia w przypadku braku reje-
stracji jako podatnika VAT w stosownym terminie
135
ani też prawidłowego wypełnienia deklaracji. Warto
zaznaczyć, że art. 18 VI dyrektywy, odnoszący się do
zasad stosowania prawa do odliczenia, nie stawia po-
datnikowi żadnych dodatkowych warunków do sko-
rzystania z tego prawa, poza posiadaniem faktury
(art. 18 ust. 1 lit. a).
Jaskrawa zatem jest kolizja pomiędzy literalnym
rozumieniem art. 88 ust. 4 ustawy o VAT a brzmie-
niem art. 17 ust. 2 lit. a VI dyrektywy. Aby upraw-
nienie płynące z przepisów VI dyrektywy nie stało
się iluzoryczne, przepis art. 88 ust. 4 interpretować
należy, uwzględniając prowspólnotową wykładnię.
Wobec tego przyjąć trzeba, że kategoria podatnika
podatku VAT nie jest uzależniona od tego, czy doko-
nał rejestracji w tym podatku czy też nie. O tym, czy
dany podmiot jest podatnikiem podatku VAT, czy też
nie posiada takiego przymiotu, nie decydują kryteria
formalne związane z rejestracją, lecz jedynie kryteria
obiektywne. Prawo do odliczenia podatnik nabywa
bez względu zatem na to, czy się zarejestrował.
Natomiast jeżeli pragnie z tego prawa skorzystać,
wówczas rejestracja jest konieczna, jako warunek
formalny prawidłowego rozliczenia się z należności
publicznoprawnej. Podobne stanowisko odnaleźć
można w najnowszym orzecznictwie sądów admini-
stracyjnych (np. wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2006
r., sygn. akt I FSK 378/06, niepubl. wyrok WSA w
Wrocławiu z dnia 26 lipca 2006 r., sygn. akt I SA/Wr
1452/05 z glosą Z. Modzelewskiego, OSP 2007/12/
136). Zakaz wprowadzania jakichkolwiek barier w
prawie podatnika do odliczenia potwierdził wielo-
krotnie ETS w licznych orzeczeniach dotyczących
podatku od towarów i usług (por. np. wyrok z dnia
19 września 2000 r., sygn. akt C-177/99).
Dokonując interpretacji art. 88 ust. 4 u.p.t.u. w
świetle VI dyrektywy VAT, mam na uwadze, iż za-
równo ustawa o podatku od towarów i usług, jak i
art. 4 VI dyrektywy nie uzależniają statusu podatni-
ka VAT od spełnienia wymogu rejestracji, a zasada
neutralności podatku od towarów i usług zapewnia
podatnikowi możliwość odzyskania podatku naliczo-
nego związanego z jego działalnością opodatkowaną,
przyjąć należy, iż naruszenie cytowanego przepisu
nie stanowi przeszkody do realizacji przysługującego
podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczone-
go związanego z czynnościami opodatkowanymi, do-
konanymi przed zgłoszeniem rejestracyjnym. Pozba-
wienie podatnika prawa do odliczenia podatku nali-
czonego w sytuacji, w której dyrektywa nie przewi-
duje takiego ograniczenia, stoi w sprzeczności zarów-
no z jej regulacjami, jak i wynikającą z niej zasadą
neutralności podatku od towarów i usług.
W świetle przepisu art. 86 ust. 13 u.p.t.u., przy
zastosowaniu wykładni zarówno językowej, jak i ce-
lowościowej, a nadto mając na uwadze zasady zawar-
te w przepisach VI dyrektywy – przyznane podatni-
kowi prawo do dokonania (w drodze korekty dekla-
racji, w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w któ-
rym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należne-
go) obniżenia za dany okres rozliczeniowy podatku
136
należnego o podatek naliczony, którego podatnik nie
uwzględnił w deklaracji podatkowej, przysługuje tak-
że podatnikowi, który nie złożył deklaracji w wyma-
ganych w ustawie terminach. Pozbawienie podatni-
ka, który złożył deklarację z rozliczeniem podatku
naliczonego w terminie późniejszym, nie tylko naru-
szałoby zasadę neutralności tego podatku, lecz także
zasadę równości podatników wobec prawa.
Wykładnia prawa państwa członkowskiego polega
w pierwszym rzędzie na tym, że organy państwa
członkowskiego są obowiązane interpretować prze-
pisy prawa wewnętrznego w „świetle brzmienia i ce-
lów” dyrektywy, która nie wywołuje skutku bezpo-
średniego.
Także w wielu innych orzeczeniach ETS przypo-
mina, że art. 17 VI dyrektywy określa precyzyjnie
warunki powstania i zakres prawa do odliczenia, nie
pozostawiając państwom członkowskim żadnego
marginesu dowolności w zakresie jego wprowadzenia
w życie (wyrok C-33/03 z 10.03.2005 r.). Treść tego
przepisu wskazującego na powstanie prawa do odli-
czenia z chwilą powstania obowiązku podatkowego
w odniesieniu do podatku podlegającego odliczeniu
oraz uzależnienie tego prawa od związku zakupu z
działalnością opodatkowaną nie pozwala wątpić, że
okolicznością pozwalającą podatnikowi na zastoso-
wanie mechanizmu odliczania jest nabycie towarów
i usług przez podatnika w toku jego działalności go-
spodarczej. Jak wynika zarówno z treści przepisów
art. 17 i 18 VI dyrektywy, jak też przytoczonego
orzecznictwa ETS, decydujące o prawie podatnika do
skorzystania z obniżenia podatku należnego o wyni-
kający z faktury podatek naliczony jest powstanie
obowiązku podatkowego w odniesieniu do podatku
podlegającego odliczeniu oraz związek zakupu z dzia-
łalnością opodatkowaną, przy spełnieniu warunków
formalnych związanych z realizacją tego prawa, a
opisanych w art. 18 VI dyrektywy. Prawo do odlicze-
nia stanowi integralną część reżimu podatku VAT i,
co do zasady, nie może podlegać ograniczeniu.
Zarówno w przepisach VI dyrektywy, jak też w
przepisach ustawy o VAT z 11 marca 2004 r. (o czym
była mowa wyżej) przymiot podatnika VAT nie pozo-
staje w żadnej zależności od faktu rejestracji tego
podatnika do celów VAT. Także realizacja prawa do
odliczenia nie jest uzależniona w przepisach VI dy-
rektywy od faktu dokonania rejestracji przez podat-
nika VAT, bowiem stanowiłoby to naruszenie zasady
neutralności podatku.
W świetle tego orzeczenia należałoby podzielić
stanowisko (J. Zubrzycki: 2006 Leksykon VAT, tom
I, Unimex, Wrocław 2006, s. 900 i n.), że art. 88 ust.
4 ustawy o VAT powinien być interpretowany w taki
sposób, że prawo do odliczenia podatku przysługuje
tylko podatnikom, którzy złożyli zgłoszenie rejestra-
cyjne jako podatnicy VAT czynni, jednakże w odnie-
sieniu do zakupów dokonanych przed rejestracją po-
datnik może skorzystać z prawa do odliczenia retro-
spektywnie, po dopełnieniu formalności rejestracyj-
nych, jeżeli wykaże, że zakupy były związane z jego
działalnością opodatkowaną. Oznacza to, według za-
cytowanego autora, że mimo iż przepis art. 88 ust. 4
ustawy wyklucza prawo odliczania podatku naliczo-
nego podatnikowi niezarejestrowanemu jako podat-
nik VAT czynny, uzyskuje on uprawnienie do odlicze-
nia podatku naliczonego z faktur otrzymanych przed
momentem rejestracji, przy spełnieniu warunku
określonego w art. 86 ust. 1 ustawy, a więc gdy doko-
na takiej rejestracji. Podobny pogląd wyrazili autorzy
opracowania „VAT w orzecznictwie Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości” (J. Martini, Ł. Karpe-
siuk, C.H. Beck, s. 502, 504–505), wskazując na orze-
czenie ETS z 21 marca 2000 r., w sprawie C-110/98,
pomiędzy Gabalfrisa SL a Agencia Estatal de Admi-
nistratción Tributara (AEAT), w którym zwracają
uwagę na to, że „(...) art. 22(1) VI dyrektywy nakła-
da na podatników jedynie obowiązek poinformowa-
nia, kiedy ich działalność się rozpoczyna, zmienia lub
kończy, natomiast w żaden sposób nie upoważnia
państw członkowskich, w przypadku gdy taka dekla-
racja nie została złożona, do odroczenia możliwości
skorzystania z prawa do odliczenia do czasu rzeczy-
wistego rozpoczęcia regularnego wykonywania
transakcji podlegających opodatkowaniu lub do po-
zbawienia podatnika możliwości skorzystania z ta-
kiego prawa”. Zakaz odliczenia podatku przez podat-
ników, w stosunku do zakupów dokonanych przed
formalną rejestracją do celów podatku VAT, jest nie-
zgodny z VI dyrektywą. (...) Tak jak ETS wprost
stwierdził w orzeczeniu w sprawie C-400/98 Breit-
shol: „Powstanie prawa do odliczenia podatku VAT
zapłaconego z tytułu uprzednich wydatków inwesty-
cyjnych nie zależy zatem w żaden sposób od formal-
nego uznania statusu podatnika przez organ skarbo-
wy”. W dalszej części uwag autorzy, stwierdzając, że
„w odniesieniu do zakupów dokonanych przed reje-
stracją podatnik może skorzystać z prawa do odlicze-
nia retrospektywnie, po dopełnieniu formalności re-
jestracyjnych”, wnioskują: „Alternatywnie, można
argumentować, że art. 88 ust. 4 ustawy, jako sprzecz-
ny z VI dyrektywą, w ogóle nie może być stosowany
przeciw podatnikom przez państwo”.
Interpretacja omawianego przepisu, uznająca pra-
wo podatnika do odliczenia podatku naliczonego re-
trospektywne, nie rozwiązuje sytuacji tych podatni-
ków, którzy dokonali czynności opodatkowanych, nie
dopełnili jednak warunku rejestracji do celów VAT.
W jej świetle podatnicy ci nigdy nie odzyskaliby zwro-
tu VAT naliczonego. Pozostawałoby to w całkowitej
sprzeczności z dotychczasowym orzecznictwem ETS,
które, jak wykazano, w bardzo szerokim zakresie
uwzględnia prawo podatnika do odliczenia podatku
naliczonego, dopuszczając tę możliwość zarówno w
sytuacji poniesienia wydatków związanych z plano-
waną działalnością gospodarczą (np. wyrok ETS w
sprawie 268/83, między D.A. Rompelman i E.A. Rom-
pelman a Minister van Financiën (Holandia), w spra-
wie C-110/94, między Intercommunale voor Zeewa-
terontzilting (INZO) a państwem belgijskim), jak i w
przypadku braków formalnych faktur (np. orzecze-

nie w połączonych sprawach 123/87 i 330/87 między
Léa Jorion oraz Société anonyme d’étude et de ge-
stion immobilière EGI a państwem belgijskim).
Stwierdzić zatem należy, iż dokonując interpreta-
cji art. 88 ust. 4 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.)
w świetle VI dyrektywy, mając na uwadze, iż zarów-
no ustawa z 11 marca 2004 r., jak i art. 4 VI dyrek-
tywy nie uzależniają statusu podatnika podatku VAT
od spełnienia wymogu rejestracji, a zasada neutral-
ności podatku od towarów i usług zapewnia podatni-
kowi możliwość odzyskania podatku naliczonego
związanego z jego działalnością opodatkowaną, na-
leży przyjąć, iż naruszenie cytowanego przepisu nie
stanowi przeszkody do realizacji przysługującego po-
datnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego
związanego z czynnościami opodatkowanymi, doko-
nanymi przed zgłoszeniem rejestracyjnym. Pozbawie-
nie podatnika prawa do odliczenia podatku naliczone-
go, z czym mamy do czynienia w omawianym przepi-
sie, w sytuacji, w której dyrektywa nie przewiduje
takiego ograniczenia, stoi w sprzeczności zarówno z
jej regulacjami, jak i wynikającą z niej zasadą neutral-
ności podatku od towarów i usług [(wyrok ETS w spra-
wie 50/87, między Komisją Europejską a Republiką
Francuską; orzeczenie w połączonych sprawach – 177/
99 między Ampafrance SA a Directeur des services
fiscaux de Maine-et-Loire (Francja) oraz C-181/99,
między Sanofi Synthelabo a Directeur des services fi-
scaux du VAL-de-Marne (Francja)], co powinno skut-
kować odmową stosowania przepisu art. 86 ust. 4
ustawy o podatku od towarów i usług, pozbawiającego
podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego z
powodu braku spełnienia wymogów formalnych, w
normowaniu stosunków państwo – podatnik.
Interpeluję do Pana Ministra w tej sprawie, po-
nieważ podatnik zwrócił się do mnie, iż z powodu
urzędowego wykreślenia spółki z rejestru została ona
narażona na skutki podatkowe wynikające z trans-
akcji wewnątrzwspólnotowych, o czym powiadomili
ją kontrahenci zagraniczni.
Interpelując do Szanownego Pana Ministra w tej
sprawie, pytam:
1. Czy instytucja urzędowego skreślenia podatni-
ka VAT z rejestru jest bezpieczna dla obrotu prawne-
go i gospodarczego, w przypadku gdy podatnik płaci
podatek VAT, lecz nie składa deklaracji VAT 7?
2. Czy nie byłaby wskazana informacja wyjaśnia-
jąca do urzędów skarbowych kontrahentów zagra-
nicznych podatnika, zgodnie z międzynarodowymi
przepisami regulującymi udzielenie pomocy prawnej
w tym zakresie?
3. Jakie kroki zostaną podjęte w celu dostosowania
ustawodawstwa Rzeczypospolitej Polskiej do standar-
dów przyjętych w VI dyrektywie Rady (WE)?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 5 maja 2009 r.
137
Interpelacja
(nr 9577)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie organizacji egzaminu notarialnego
dla aplikantów notarialnych, którzy
rozpoczęli aplikację po zdanym dnia
10 grudnia 2005 r. egzaminie konkursowym
Zgodnie z informacjami uzyskiwanymi od przed-
stawicieli Pańskiego resortu, w tym między innymi
odpowiedzią na złożoną przeze mnie interpelację, wa-
runkiem do przeprowadzenia tegoż egzaminu w bie-
żącym roku była nowelizacja ustawy Prawo o nota-
riacie, która to nowelizacja została uchwalona przez
Sejm 20 lutego 2009 r. jako ustawa o zmianie ustawy
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie.
Ustawa ta weszła w życie dnia 25 marca 2009 r.
Niestety, do dnia dzisiejszego nie zostały wydane
przez Pana Ministra rozporządzenia wykonawcze do
tejże ustawy, a także nie zarządzono terminu egza-
minu. Z informacji uzyskiwanych przez zaintereso-
wanych aplikantów notarialnych otrzymywanych od
pracowników Pańskiego resortu wynika, że tak na-
prawdę nie wiadomo, kiedy wspomniane rozporzą-
dzenia zostaną wydane, w związku z tym pomimo
uchwalenia wyżej wskazanej ustawy w dalszym cią-
gu nie znają oni terminu egzaminu. Podkreślenia
wymaga fakt, iż są to osoby na początku kariery za-
wodowej, które poświęciły wiele czasu i energii na
odbycie aplikacji notarialnej, nie wspominając już o
kosztach materialnych, a które od września ubiegłe-
go roku pozostają w zawieszeniu. Nie są w stanie czy-
nić długoterminowych planów czy to w życiu prywat-
nym, czy zawodowym, gdyż nie znają potencjalnego
terminu egzaminu. Niektóre z nich znalazły się rów-
nież w trudnej sytuacji ze względu na fakt pozosta-
wania w stosunku pracy jedynie na czas określony
– czas aplikacji, która formalnie zakończyła się we
wrześniu 2008 r.
W związku z tym mam do Pana Ministra nastę-
pujące pytania:
1. Czy mógłby Pan Minister wskazać, na jakim
etapie znajdują się prace nad rozporządzeniami wy-
konawczymi do powołanej wyżej ustawy?
2. Kiedy według wiedzy Pana Ministra wspomnia-
ne akty wykonawcze mają szansę wejść w życie?
3. Na kiedy Pan Minister planuje zarządzić ter-
min egzaminu dla aplikantów notarialnych, którzy
zdali egzamin konkursowy w grudniu 2005 r.?
Poseł Teresa Piotrowska
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
138
Interpelacja
(nr 9578)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nieuzasadnionego użycia siły
przez policję wobec protestujących
stoczniowców
Szanowny Panie Ministrze! W środę 29 kwietnia
pod PKiN w Warszawie odbyła się demonstracja
stoczniowców ze Stoczni Gdańsk w obronie przemy-
słu stoczniowego i miejsc pracy. Zdesperowani pra-
cownicy stoczni wyrażali swoje niezadowolenie z de-
cyzji Komisji Europejskiej, która praktycznie likwi-
duje stocznie w Szczecinie i w Gdyni. Zagrożona jest
także, licznie reprezentowana podczas manifestacji,
stocznia w Gdańsku. W czasie protestu w Pałacu
Kultury i Nauki przebywali czołowi politycy UE:
kanclerz Niemiec Angela Merkel i premier Włoch Si-
lvio Berlusconi, którzy swoimi decyzjami wspierali
narodowy przemysł. Takiego wsparcia nie otrzymali
polscy stoczniowcy i polskie stocznie. Brak równego
traktowania europejskich podmiotów gospodarczych
budził i nadal budzi uzasadniony żal wszystkich
przedstawicieli przemysłu stoczniowego. Dobrą oka-
zją do zaprezentowania oczekiwań polskich stocz-
niowców była obecność w Polsce szefa Komisji Euro-
pejskiej Jose Manuela Barroso, który może spowodo-
wać zmianę stanowiska Komisji Europejskiej wobec
polskiego przemysłu stoczniowego.
W tych dramatycznych warunkach o swoje prawa
dopominali się stoczniowcy. Zamiast wsparcia i dia-
logu społecznego użyto wobec nich pałek i gazu łza-
wiącego. Policja użyła siły fizycznej bez uprzedzenia.
Zastosowano środki, które były nieadekwatne do za-
istniałej sytuacji. W wyniku użycia środków chemicz-
nych i brutalnego ataku policjantów wielu stoczniow-
ców odniosło obrażenia i poważny uszczerbek na
zdrowiu.
Zwracam się zatem z pytaniem do Pana Ministra,
kto wydał zgodę na użycie tak drastycznych sił i
środków wobec demonstrantów i czy zdaniem Pana
Ministra jest to właściwa droga do rozwiązywania
problemów społecznych w Polsce? Istotna jest także
potrzeba przeprowadzania postępowania wyjaśnia-
jącego, czy nie zostało złamane prawo przez policjan-
tów oraz czy zastosowano wszelkie obowiązujące
procedury.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Wziątek
Połczyn-Zdrój, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9579)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu zasad przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom,
objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Sprawa stanowiąca
zasadniczy temat niniejszej interpelacji była już
przedmiotem mojego zapytania poselskiego z dnia 8
stycznia br., przekazanego Panu Ministrowi w dniu
14 stycznia br. (znak: SPS-024-3176/09). Na przywo-
łane wyżej zapytanie otrzymałem odpowiedź dato-
waną na 29 stycznia br. (znak: ROW/pi/akr-214/2/
548/09). Z prostego zestawienia podanych wyżej dat
wynika, że strona formalna owej sprawy nie budzi
żadnych zastrzeżeń, natomiast jej ciężar gatunkowy
w zestawieniu z treścią odpowiedzi na moje zapyta-
nie zmusza mnie do ponownego powrotu do owego
problemu – tym razem w formie interpelacji.
Otóż w przywołanym wyżej moim zapytaniu po-
selskim podniosłem problem ograniczeń, jakie stwa-
rza § 7 pkt 1, ust. 3 lit. c rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października 2007r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania: Uła-
twienie startu młodym rolnikom, objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(Dz. U. z 2007 r. Nr. 200, poz. 1443, z p. zm.). Zasad-
nicze zastrzeżenia budzi zawarty tam zapis, iż o po-
moc finansową mogą się m.in. ubiegać studenci stu-
diujący w systemie dziennym.
Ten właśnie zapis, stawiając na przegranej stu-
dentów studiujących w innym trybie, stał się przy-
czyną mojego zapytania. W swojej praktyce poselskiej
zetknąłem się bowiem z przypadkiem wyłączenia z
tego systemu młodego człowieka, który spełniał
wszelkie warunki poza trybem studiowania. Otrzy-
mana na moje zapytanie odpowiedź, bardzo zresztą
prawnie zawiła, sprowadza się do tezy, iż wszystko
jest zgodne z prawem. Istota problemu nie polega jed-
nak na zgodności z prawem – tego nigdy nie kwestio-
nowałem – tylko na podjęciu przez Pana Ministra
działań w kierunku takiej nowelizacji owego rozpo-
rządzenia, by jego dobrych skutków mogli również
doświadczyć i studenci edukujący się w innym niż
dzienny systemie.
Do takiego postawienia problemu obliguje mnie
m.in. to, że ostatnio zetknąłem się z kolejnymi przy-
padkami odmowy przyznania pomocy finansowej z
powodu studiowania w trybie innym niż przewiduje
ten akt prawny, natomiast – o czym jestem przekona-
ny – w interesie państwa leży wspieranie młodych rol-
ników oraz optymalne zagospodarowywanie ziemi.

Dlatego pytam: Jakie działania podejmuje Pan
Minister, by zmienić treść rozporządzenia w części
dyskryminującej studentów studiujących w systemie
niestacjonarnym?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Woda
Tarnów, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9580)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie rozwoju społeczeństwa
informacyjnego w Polsce
Szanowny Panie Premierze! Stworzenie najlep-
szych warunków do budowy społeczeństwa informa-
cyjnego jest podstawą w dobie informatyzacji, rozwo-
ju nowych technologii i systemów teleinformatycz-
nych. Wsparciu tych działań służą m.in. środki unij-
ne, w tym Program Operacyjny „Innowacyjna gospo-
darka”. Mając na uwadze zaangażowanie obecnego
rządu w zwiększanie dostępu do Internetu i pojawia-
jące się w prasie doniesieniai o niskim stopniu wyko-
rzystania przez Polskę tej sieci, proszę o odpowiedź
na pytania:
1. Jaki jest stan dostępu do sieci Internet oraz jej
wykorzystanie w chwili obecnej w Polsce?
2. Jakie są plany dotyczące budowy społeczeń-
stwa informacyjnego w perspektywie najbliższych
kilku lat?
3. Jaki jest obecnie stan wykorzystania środków
unijnych w ww. zakresie?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9581)
do ministra zdrowia
w sprawie rządowego programu wsparcia
jednostek samorządu terytorialnego
w działaniach stabilizujących system
ochrony zdrowia
Szanowna Pani Minister! Polski system służby
zdrowia wymagał już od wielu lat przeprowadzenia
gruntownej reformy. Przygotowany przez obecny
rząd pakiet ustaw ratujących polskie szpitale przed
bankructwem nie mógł wejść w życie w związku z
zawetowaniem przez prezydenta RP ustawy wprowa-
139
dzającej ww. pakiet. Mając na uwadze dobro pacjen-
tów, rząd przygotował tzw. plan B, którego celem jest
pomoc w przekształceniach i restrukturyzacji zakła-
dów opieki zdrowotnej. Dotacja przyznawana w ra-
mach programu „Ratujemy polskie szpitale” skiero-
wana jest do szpitali, które mają nieuregulowane
zobowiązania, tj. które nie zrestrukturyzowały za-
dłużenia.
Jednostki samorządu terytorialnego jako organy
założycielskie samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej, przejmując zobowiązania zakła-
dów, mogłyby liczyć na następujące formy pomocy
rządu:
1. spłatę zobowiązań publicznoprawnych samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej na
dzień 31 grudnia 2008 r.;
2. spłatę zobowiązań cywilnoprawnych do wartości
umorzonych w wyniku ugody odsetek i kapitału;
3. spłatę zobowiązań cywilnoprawnych wynika-
jących z zaciągniętych kredytów bankowych na pod-
stawie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyza-
cji SP ZOZ, pozostałych do spłaty na dzień 31 grud-
nia 2008 r.
Zgodnie z otrzymaną z j.s.t. informacją większość
szpitali nie posiada jednak zobowiązań publiczno-
prawnych. J.s.t obawiają się także, że w znikomej
części będzie można skorzystać ze środków na spłatę
zobowiązań cywilnoprawnych do wartości umorzo-
nych w wyniku ugody odsetek i kapitału, gdyż praw-
dopodobnie kontrahenci nie będą godzić się na umo-
rzenie zobowiązań kapitałowych. Jeżeli uda się w
wyniku ugody uzyskać umorzenie odsetek, to wpły-
nie to jedynie w znikomym stopniu na ogólny poziom
zobowiązań szpitala. Większość jednostek samorzą-
du terytorialnego spłaciła już i rozliczyła kredyty
restrukturyzacyjne. Zobowiązania z tego tytułu są
niewielkie i nieliczne jedynie jednostki będą mogły
skorzystać z tej formy wsparcia.
Skorzystanie z planu B daje możliwość restruk-
turyzacji organizacyjno-prawnych samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej, ale nie
zwolni to samorządów lokalnych ze spłaty zobowią-
zań zakładów opieki zdrowotnej. Przedstawiciele j.s.t
wskazują, że program „Ratujemy polskie szpitale”
powinien uwzględniać formy wsparcia także dla tych
jednostek, które w przeszłości przekształciły samo-
dzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.
W związku z tym proszę o odpowiedź na pytania:
1. Jakie jest stanowisko Pani Minister wobec wy-
żej przedstawionych obaw j.s.t?
2. Czy w rządowym programie zostaną uwzględ-
nione finansowe formy wsparcia, które pomogą tym
jednostkom, które dokonały w przeszłości przekształ-
ceń samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej w spółki prawa handlowego?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 4 maja 2009 r.
140
Interpelacja
(nr 9582)
do ministra gospodarki
w sprawie dokonania wyłączenia zawodów
kucharz i kucharz małej gastronomii
z działalności rzemieślniczej
Szanowny Panie Premierze! Zawody kucharz oraz
kucharz małej gastronomii należą do branży gastro-
nomicznej, która zgodnie z ustawą o rzemiośle nie
jest rzemiosłem. Izby rzemieślnicze zwracają uwagę
na fakt, że izbowe komisje egzaminacyjne w zawodzie
kuchmistrzostwo działały od wielu lat i sprawa nigdy
nie wywoływała sprzeciwu.
Organizacje rzemiosła na mocy ustawy o rzemio-
śle mogą zrzeszać inne aniżeli rzemieślnicy osoby
fizyczne, wykonujące działalność gospodarczą. Są
wśród nich także przedsiębiorcy zatrudniający mło-
docianych pracowników w celu przygotowania zawo-
dowego i rejestrujący umowy o naukę w cechach,
gdzie otrzymują pomoc merytoryczną i formalną. W
tej grupie osób są także właściciele restauracji. Do
2004 r. odbywało się przygotowanie zawodowe w rze-
miośle kuchmistrzostwo oraz egzaminy czeladnicze
i mistrzowskie przeprowadzane przez izbowe komisje
egzaminacyjne. Środowisko rzemieślnicze oczekuje
nowelizacji ustawy o rzemiośle, która między innymi
wprowadzi listę zawodów rzemieślniczych, na której
znajdą się również te dwa zawody: kucharz i kucharz
małej gastronomii.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera o
odpowiedź na pytania:
1. Czy planowana jest nowelizacja ustawy o rze-
miośle w ww. zakresie?
2. Jeżeli tak, na jakim etapie prac znajduje się
obecnie?
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9583)
do ministra finansów
w sprawie zniesienia obowiązku
dokonywania okresowych przeglądów kas
fiskalnych przez podatników prowadzących
ewidencję przy ich użyciu
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 111
ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług, podatnicy dokonujący sprzedaży na
rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności
gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowią-
zani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku na-
leżnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Z kolei
art. 111 ust. 9 cytowanej ustawy upoważnia ministra
finansów do wydania rozporządzenia regulującego
szereg niezbędnych kwestii związanych ze stosowa-
niem kas fiskalnych. Ostatni wydany taki akt pocho-
dzi z dnia 28 listopada 2008 r. i zatytułowany jest: W
sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym
muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków
ich stosowania. Wynika z niego m.in. szereg obowiąz-
ków dla podatników prowadzących ewidencję przy
użyciu kas fiskalnych, a jednym z nich jest koniecz-
ność zgłaszania kas do okresowego przeglądu tech-
nicznego u właściwego serwisanta (§ 7 ust. 1 pkt 6
tego rozporządzenia).
Początkowo minister finansów wymagał od po-
datnika zgłaszania kas fiskalnych do przeglądu co 6
miesięcy. Następnie wydłużył ten okres do jednego
roku. Obecnie obowiązujące rozporządzenie w swoim
§ 16 ust. 1 zawiera zapis, zgodnie z którym obowiąz-
kowego przeglądu kas dokonuje się co 24 miesiące, z
wyjątkiem kas o zastosowaniu specjalnym. Ostatni
kształt tego przepisu to niewątpliwie kolejny krok idą-
cy w dobrym kierunku. Dlaczego by jednak nie pójść
jeszcze dalej i zupełnie nie zrezygnować z obowiązku
dokonywania przeglądów? Za takim rozwiązaniem
przemawia szereg różnorodnych argumentów.
Po pierwsze, konieczność dokonywania okresowej
kontroli znajdujących się w użyciu podatników kas
rejestrujących to ogromny wyraz nieufności państwa
do obywateli. Obowiązek ten zdaje się być wyrazem
swoistej filozofii rodem z PRL-u, że obywatel to
oszust i że na każdym kroku chce państwo oszukać.
Państwo w drodze ciągłych weryfikacji może i przy-
wraca mu – ale tylko na chwilę – dobre imię. Najwyż-
szy czas wreszcie przyjąć, że znakomitej większości
obywateli takie praktyki nie w głowie.
Po drugie, likwidacja obowiązku okresowych
przeglądów kas rejestrujących jest oczekiwana przez
przedsiębiorców, szczególnie tych drobnych, dla któ-
rych każda wizyta serwisanta to spory, dodatkowy wy-
datek – ich zdaniem – nie wiedzieć czemu, służący.
Po trzecie, kasy fiskalne to w pełni skomputery-
zowane i doskonale zabezpieczone urządzenia. Każda
próba ingerencji w ich oprogramowanie lub pamięć
pozostawia po sobie trwały ślad. Ponadto jakiekol-
wiek próby sfałszowania zapisów z ich pracy wyma-
gają znacznej fachowej wiedzy, której z reguły nie
posiadają obsługujący je sprzedawcy.
Po czwarte, jak wynika z relacji podatników, prze-
glądy organizowane przez uprawnione do tego firmy
to często mniejsza lub większa fikcja. Wizyty serwi-
santów z reguły sprowadzają się do uruchomienia
przez nich automatycznych funkcji testowych same-
go urządzenia. Takiego okresowego przeglądu mógł-
by równie dobrze dokonywać sam podatnik, archiwi-
zując jego wynik w postaci wydruku, celem okazania
w razie niezapowiedzianej kontroli.
I po piąte wreszcie, jak wynika z rozporządzenia
w sprawie kryteriów i warunków technicznych, któ-
rym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz wa-

runków ich stosowania, do obowiązków podatnika
używającego kasy fiskalnej należy udostępnianie
kasy do kontroli stanu nienaruszalności kasy i pra-
widłowości jej pracy na każde żądanie właściwych
organów. Zapis ten, w połączeniu z surowymi sank-
cjami za oszustwa podatkowe, stanowi wystarczające
zabezpieczenie przed próbami dokonywania nadużyć
przez podatników używających kas fiskalnych.
Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej argumen-
ty, można z całą pewnością stwierdzić, iż obowiązek
dokonywania okresowych przeglądów kas fiskalnych
przez podatników prowadzących ewidencję przy ich
użyciu może i powinien zostać w najbliższym czasie
zniesiony. Jego dalszego utrzymywania nie można w
szczególności uzasadniać jego funkcją prewencyjną,
tzn. możliwością zapobiegania ewentualnym naduży-
ciom. Taki sam cel realizują przecież równolegle in-
stytucja niezapowiedzianych kontroli dokonywanych
przez właściwe organy, np. podatkowe, oraz surowe
sankcje za przestępstwa podatkowe. Wymienione me-
chanizmy z powodzeniem spełniają swoją rolę i nie
ma powodów, dla których miałyby być dublowane
przez instytucję obowiązkowych przeglądów urzą-
dzeń rejestrujących. Z tego punktu widzenia wpro-
wadzanie takich dodatkowych zabezpieczeń jest cał-
kowicie zbędne.
Jeśli natomiast obowiązek, o którym mowa, słu-
żyć ma realizacji – oprócz funkcji prewencyjnej – celu
fiskalnego, tzn. pełnić ma rolę swoistego parapodat-
ku, to czas wreszcie skończyć z jego tak zakamuflo-
waną formą i przyjąć jasne i czytelne reguły jego po-
bierania. Obywatel powinien znać i rozumieć powo-
dy, dla których jest zmuszany ponosić takie czy inne
obciążenia finansowe.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującym pytaniem:
Czy Pan Minister rozważa możliwość zniesienia
obowiązku dokonywania okresowych przeglądów kas
fiskalnych przez podatników prowadzących ewiden-
cję przy ich użyciu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Łukasz Gibała
Kraków, dnia 4 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9584)
do ministra obrony narodowej
w sprawie reformy struktur administracji
wojskowej zakładającej ograniczenie liczby
wojskowych komend uzupełnień
Szanowny Panie Ministrze! Konsekwencją uza-
wodowienia armii jest reforma struktury admini-
stracji wojskowej, która przewiduje m.in. zmniejsze-
141
nie liczby wojskowych komend uzupełnień. Więk-
szość z nich poza wypełnianiem zadań wynikających
z przepisów prawa wpisuje się także w życie społecz-
ne i kulturalne lokalnych środowisk. Podkreślenia
wymaga fakt, iż w wojskowych komendach uzupeł-
nień mają swoje siedziby organizacje kombatanckie.
Umożliwia to im realizację celów statutowych. Każda
decyzja o likwidacji wojskowych komend uzupełnień
spowoduje duże straty dla społeczności lokalnych.
Powstaną dodatkowe utrudnienia dla obywateli, wy-
dłuży się znacznie odległość do najbliższej jednostki.
Uzawodowienie armii będzie wymagać nadal działań
wojskowych komend uzupełnień na rzecz obywateli
z zakresu: zapewnienia mobilizacyjnego rozwinięcia
jednostek wojskowych, administrowania rezerwami
osobowymi, świadczeń na rzecz obrony, współpracy
z innymi organami i podmiotami w sprawach zwią-
zanych z obronnością państwa, kierowaniem na bada-
nia lekarskie żołnierzy i inne osoby ubiegające się o
powołanie do zawodowej służby wojskowej. Dla przy-
kładu pragnę podkreślić szczególną rolę WKU w
Garwolinie, która posiada bardzo dobrze przygoto-
waną infrastrukturę (budynek po gruntownej mo-
dernizacji i remoncie), ma bardzo dobrą lokalizację
(w znacznej odległości od baz wojskowych), obejmuje
swoją właściwością pow. garwoliński i otwocki, które
zamieszkują około 220 tys. osób. Jest też siedzibą
działających na terenie powiatu garwolińskiego or-
ganizacji kombatanckich Światowego Związku Żoł-
nierzy Armii Krajowej Obwód „Gołąb”, Związku In-
walidów Wojennych RP, Ogólnopolskiego Związku
Żołnierzy Batalionów Chłopskich, Stowarzyszenia
Polskich Kombatantów, Związku Kombatantów RP
i Byłych Więźniów Politycznych, Związku Byłych
Żołnierzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy RP, które
łącznie zrzeszają około 3 tys. członków. Ponadto ak-
tywnie uczestniczy w upowszechnianiu zasad wycho-
wania młodzieży w duchu patriotyzmu, kultywując
bogate tradycje wojskowe miasta Garwolin.
Zapowiedź likwidacji wojskowych komend uzupeł-
nień budzi obawy środowisk kombatanckich i żoł-
nierskich, które także apelują, aby WKU w nowych
strukturach administracji wojskowej nadal była ce-
nionym przedstawicielem wojska w terenie.
Szanowny Panie Ministrze:
1. W oparciu o jakie kryteria, będą podejmowane
decyzje o likwidacji niektórych wojskowych komend
uzupełnień?
2. Czy dokonano ustalenia w skali kraju listy woj-
skowych komend uzupełnień przewidzianych do li-
kwidacji i których komend z woj. mazowieckiego
może ona dotyczyć?
3. Czy Wojskowa Komenda Uzupełnień w Garwo-
linie (woj. mazowieckie) spełnia wymagane kryteria
i czy nie grozi tej jednostce likwidacja?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisława Prządka
Garwolin, dnia 27 kwietnia 2009 r.
142
Interpelacja
(nr 9585)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przyznania zaopatrzeń
emerytalnych strażakom lotniskowych służb
ratowniczo-gaśniczych
Panie Ministrze! W nawiązaniu do pisma przedsta-
wicieli lotniskowych służb ratowniczo-gaśniczych zło-
żonego na moje ręce w dniu 20 kwietnia 2009 r. proszę
o zajęcie stanowiska wobec poniższych kwestii:
1. Jakie działania zamierza podjąć kierowany
przez Pana resort w zakresie zaopatrzenia emerytal-
no-rentowego dla strażaków lotniskowych służb ra-
towniczo – gaśniczych, mając na uwadze fakt, iż na-
kładane są na tę grupę zawodową takie same obo-
wiązki jak na strażaków Państwowej Straży Pożar-
nej, w tym obowiązek ciągłego podnoszenia kwalifi-
kacji, utrzymania w pełni sprawności psychofizycz-
nej, pełnej gotowości bojowej itp.?
2. Dlaczego w ślad za zwiększonym zakresem obo-
wiązków nie idą gwarancje świadczeń emerytalnych,
podkreślając znaczenie szczególnego rodzaju działal-
ności wykonywanej przez funkcjonariuszy lotnisko-
wych służb ratowniczo-gaśniczych, a co za tym idzie,
odpowiedzialności społecznej i zawodowej wobec re-
alnego zagrożenia wypadkami i innymi zagrożenia-
mi związanymi z ruchem lotniczym?
3. Czy Ministerstwo Infrastruktury nosi się z za-
miarem włączenia ww. funkcjonariuszy w struktury
Państwowej Straży Pożarnej, zwłaszcza że nie spo-
woduje to obciążeń finansowych, bo są to ludzie do-
brze wyszkoleni, gotowi do natychmiastowej pracy,
bez ponoszenia dodatkowych kosztów szkolenia?
4. Jakie propozycje rozwiązań systemowych przy-
gotowuje kierowane przez Pana ministerstwo w zi-
lustrowanym zakresie?
Z góry składam serdeczne podziękowania za przy-
chylne ustosunkowanie się.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Beata Kempa
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9586)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie refundacji składek
na ubezpieczenie społeczne osobom
niepełnosprawnym prowadzącym działalność
gospodarczą
Pani Minister! Mając na uwadze potrzebę wspie-
rania środowisk osób niepełnosprawnych w zakresie
rehabilitacji i zatrudniania, proszę o określenie sta-
nowiska wobec poniższych kwestii:
1. Jakie kroki prawne zamierza podjąć kierowane
przez Panią ministerstwo, aby nie dopuścić do opóź-
nień w wypłatach kwot refundacji składek na ubez-
pieczenie społeczne przez PFRON, czego skutkiem
było zaprzestanie działalności gospodarczej przez
wielu beneficjentów z powodu braku środków na bie-
żącą działalność?
2. Jakie działania planuje zrealizować resort pra-
cy i polityki społecznej w przedstawionym zakresie,
gdyż pozostawienie przepisów z dnia 1 stycznia 2009
r. w obecnym brzmieniu zmusi osoby niepełnospraw-
ne do zaciągania kredytów na zapłacenie składek
ZUS bądź likwidacji działalności?
Licząc na przychylne ustosunkowanie się, pozo-
staję z wyrazami szacunku.
Z poważaniem
Poseł Beata Kempa
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9587)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie umożliwienia zwiększenia alokacji
w konkursie na zadania ogłoszone przez
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w ramach PO
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
Szanowna Pani Minister! 15 grudnia 2008 r. zo-
stał ogłoszony konkurs (1/POIiŚ/9.3/2008) przez Na-
rodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej jako instytucję wdrażającą. Priorytet IX: In-
frastruktura energetyczna przyjazna środowisku i
efektywność energetyczna, działanie 9.3: Termomo-
dernizacja obiektów użyteczności publicznej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013.
Zakończony nabór w pierwszej dekadzie marca
2009 r. pokazał, jak wielkie potrzeby zgłaszają bene-
ficjenci, wśród których na 135 złożonych wniosków
34 wnioski złożone zostały przez sektor ochrony
zdrowia, 20 wniosków złożonych zostało w sektorze:
szkolnictwo wyższe, 7 w sektorze, natomiast w prze-
ważającej części to wnioski j.s.t. gmin oraz powiatów
– jest ich 73, choć biorąc pod uwagę zawarte porozu-
mienia, wnioski dotyczą 90 j.s.t..
Pani Minister, na podstawie zgłoszonych wnio-
sków przy alokacji na konkurs w wysokości 166,9
mln zł można ocenić, że lista rankingowa podstawo-
wa prawdopodobnie obejmie tylko od 20 do maksy-
malnie 25 wniosków. Ponad 100 złożonych wniosków,
zapewne w około 90% dobrych, nie zdoła zakwalifi-

kować się na rankingową listę z powodu małej finan-
sowej alokacji.
Pani Minister, złożonych 135 wniosków opiewa na
łączną wartość projektów 2170,3 mln zł na kwotę do-
finansowania 1086,3 mln zł. Wśród nich nie ma pro-
jektów dużych.
W konkursie pojawiły się wnioski z 15 woje-
wództw, i tak:
— z woj. dolnośląskiego zakwalifikowało się 16
wniosków na łączną kwotę 223 192 tys. zł;
— z woj. zachodniopomorskiego – 15 wniosków na
łączną kwotę 310 667 tys. zł;
— z woj. małopolskiego – 12 wniosków na łączną
kwotę 212 568 tys. zł;
— z woj. mazowieckiego – 10 wniosków na łączną
kwotę 202 854 tys. zł;
— z woj. lubelskiego – 14 wniosków na łączną
kwotę 175 459 tys. zł;
— z woj. śląskiego – 11 wniosków na łączną kwo-
tę 145 145 tys. zł;
— z woj. pomorskiego – 7 wniosków na łączną
kwotę 140 213 tys. zł;
— z woj. wielkopolskiego – 10 wniosków na łączną
kwotę 139 798 tys. zł;
— z woj. kujawsko-pomorskiego – 8 wniosków na
łączną kwotę 111 736 tys. zł;
— z woj. podlaskiego – 7 wniosków na łączną kwo-
tę 93 022 tys. zł;
— z woj. łódzkiego – 8 wniosków na łączną kwotę
86 920 tys. zł;
— z woj. warmińsko-mazurskiego – 7 wniosków
na łączną kwotę 83 223 tys. zł;
— z woj. podkarpackiego – 5 wniosków na łączną
kwotę 58 446 tys. zł;
— z woj. świętokrzyskiego – 3 wnioski na łączną
kwotę 31 083 tys. zł;
— z woj. opolskiego – 2 wnioski na łączną kwotę
25 062 tys. zł.
Szanowna Pani Minister, myślę, że oprócz tych da-
nych podanych przeze mnie powyżej, ważnym elemen-
tem jest liczba budynków użyteczności publicznej ob-
jętych termomodernizacją – w sumie jest 1499 obiek-
tów. W samej tylko ochronie zdrowia, gdyby alokację
udało się zwiększyć, ogłaszając kolejny nabór, są 232
budynki, a w samych tylko budynkach użyteczności
publicznej należących do j.s.t. jest ich 1126.
Pani Minister, jaka jest możliwość zwiększenia
alokacji w tym konkursie, aby uwzględnić dojrzałe,
dobrze przygotowane projekty, których jest znacznie
więcej aniżeli przewidzianych środków?
Pani Minister, powyższy konkurs obejmuje szero-
ki program modernizacji infrastruktury społecznej.
Za stosunkowo niską cenę odbiór społeczny będzie
bezcenny i pragnę się tutaj posłużyć przykładem jed-
nego wniosku złożonego w tym naborze przez Zespół
Opieki Zdrowotnej w Kłodzku na zadanie pod nazwą:
Termomodernizacja budynków ZOZ w Kłodzku w
celu obniżenia emisji zanieczyszczeń i kosztów utrzy-
mania. Całkowity koszt projektu wynosi ok. 12 mln
zł, a jego przedmiotem jest termomodernizacja wielu
143
budynków ZOZ. Organem założycielskim ZOZ jest
Rada Powiatu Kłodzkiego. Powiat kłodzki został za-
dłużony w poprzedniej kadencji w celu pokrycia zo-
bowiązań publicznej służby zdrowia. Od początku
obecnej kadencji władze powiatu kłodzkiego rozpo-
częły działania oszczędnościowe na wielu płaszczy-
znach, począwszy od obniżenia wynagrodzenia sta-
rosty, wysokości diet radnych, po zmniejszenie za-
trudnienia o ok. 12%, po wprowadzenie licznych
przekształceń organizacyjnych zmierzających do
trwałego obniżenia kosztów funkcjonowania jedno-
stek organizacyjnych powiatu. Ale przede wszystkim
zrestrukturyzowano służbę zdrowia, przeprowadza-
jąc konsolidację trzech ZOZ w jeden, który nie tylko
przestał się zadłużać, ale zaczął przynosić dochody.
Szanowna Pani Minister, pragnę zwrócić Pani
uwagę na fakt, iż dofinansowanie zadania ZOZ w
Kłodzku w konkursie jest sprawą niezwykle ważną i
priorytetową dla ZOZ w Kłodzku i całej 170-tysięcz-
nej społeczności z uwagi na starą i zniszczoną infra-
strukturę budynków użyteczności publicznej, jakimi
są budynki kłodzkiego szpitala.
Opisana wyżej sytuacja finansowa powiatu kłodz-
kiego uniemożliwia wsparcie finansowe tego jakże
pilnego zadania. Dzięki uzyskaniu dofinansowania
w ramach priorytetu IX: Infrastruktura energetycz-
na przyjazna środowisku i efektywność energetycz-
na, działanie 9.3: Termomodernizacja obiektów uży-
teczności publicznej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013, realiza-
cja tej inwestycji zdecydowanie poprawi komfort le-
czenia i pobyt pacjentów ZOZ w Kłodzku.
Pani Minister, czy istnieje szansa, aby taki wnio-
sek złożony przez ZOZ w Kłodzku, jak i wiele innych
znalazło szansę na realizację zaplanowanych zadań?
Czy istnieje możliwość zwiększenia alokacji w tym
zakresie? Prosząc o wsparcie, pozostaję z wyrazami
szacunku.
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 21 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9587)
do ministra środowiska
w sprawie umożliwienia zwiększenia alokacji
w konkursie na zadania ogłoszone przez
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w ramach PO
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! 15 grudnia 2008 roku
został ogłoszony konkurs (1/POIiŚ/9.3/2008) przez
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodar-
144
ki Wodnej jako instytucję wdrażającą. Priorytet IX:
Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku
i efektywność energetyczna, działanie 9.3: Termomo-
dernizacja obiektów użyteczności publicznej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013.
Zakończony nabór w pierwszej dekadzie marca
2009 r. pokazał, jak wielkie potrzeby zgłaszają bene-
ficjenci, wśród których na 135 złożonych wniosków
34 wnioski złożone zostały przez sektor ochrony
zdrowia, 20 wniosków złożonych zostało w sektorze:
szkolnictwo wyższe, 7 w sektorze, natomiast w prze-
ważającej części to wnioski j.s.t. gmin oraz powiatów
– jest ich 73.
Panie Ministrze, na podstawie zgłoszonych wnio-
sków przy alokacji na konkurs w wysokości 166,9
mln zł. można ocenić, że lista rankingowa podstawo-
wa prawdopodobnie obejmie od 20 do maksymalnie
25 wniosków.
Ponad 100 złożonych wniosków, zapewne w około
90% dobrych, nie zdoła zakwalifikować się na ran-
kingową listę z powodu małej finansowej alokacji.
Panie Ministrze, złożonych 135 wniosków opiewa
na łączną wartość projektów 2170,3 mln zł na kwotę
dofinansowania 1086,3 mln zł – wśród nich nie ma
projektów dużych.
W konkursie pojawiły się wnioski z 15 woje-
wództw, i tak:
— z woj. dolnośląskiego zakwalifikowało się 16
wniosków na łączną kwotę 223 192 tys. zł;
— z woj. zachodniopomorskiego – 15 wniosków na
łączną kwotę 310 667 tys. zł;
— z woj. małopolskiego – 12 wniosków na łączną
kwotę 212 568 tys. zł;
— z woj. mazowieckiego – 10 wniosków na łączną
kwotę 202 854 tys. zł;
— z woj. lubelskiego – 14 wniosków na łączną
kwotę 175 459 tys. zł;
— z woj. śląskiego – 11 wniosków na łączną kwo-
tę 145 145 tys. zł;
— z woj. pomorskiego – 7 wniosków na łączną
kwotę 140 213 tys. zł;
— z woj. wielkopolskiego – 10 wniosków na łączną
kwotę 139 798 tys. zł;
— z woj. kujawsko-pomorskiego – 8 wniosków na
łączną kwotę 111 736 tys. zł;
— z woj. podlaskiego – 7 wniosków na łączną kwo-
tę 93 022 tys. zł;
— z woj. łódzkiego – 8 wniosków na łączną kwotę
86 920 tys. zł;
— z woj. warmińsko-mazurskiego – 7 wniosków
na łączną kwotę 83 223 tys. zł;
— z woj. podkarpackiego – 5 wniosków na łączną
kwotę 58 446 tys. zł;
— z woj. świętokrzyskiego – 3 wnioski na łączną
kwotę 31 083 tys. zł;
— z woj. opolskiego – 2 wnioski na łączną kwotę
25 062 tys. zł.
Szanowny Panie Ministrze, myślę, że oprócz tych
danych podanych przeze mnie powyżej ważnym ele-
mentem jest liczba budynków użyteczności publicznej
objętych termomodernizacją – w sumie jest 1499 obiek-
tów. W samej tylko ochronie zdrowia, gdyby alokację
udało się zwiększyć, ogłaszając kolejny nabór, są 232
budynki, a w samych tylko budynkach użyteczności
publicznej należących do j.s.t. jest ich 1126.
Panie Ministrze, jaka jest możliwość zwiększenia
alokacji w tym konkursie, aby uwzględnić dojrzałe,
dobrze przygotowane projekty, których jest znacznie
więcej aniżeli przewidzianych środków?
Panie Ministrze, powyższy konkurs obejmuje sze-
roki program modernizacji infrastruktury społecz-
nej. Za stosunkowo niską cenę odbiór społeczny bę-
dzie bezcenny i pragnę się tutaj posłużyć przykładem
jednego wniosku złożonego w tym naborze przez Ze-
spół Opieki Zdrowotnej w Kłodzku na zadanie pod
nazwą: Termomodernizacja budynków ZOZ w Kłodz-
ku w celu obniżenia emisji zanieczyszczeń i kosztów
utrzymania. Całkowity koszt projektu wynosi ok. 12
mln zł, a jego przedmiotem jest termomodernizacja
wielu budynków ZOZ. Organem założycielskim ZOZ
jest Rada Powiatu Kłodzkiego. Powiat kłodzki został
zadłużony w poprzedniej kadencji w celu pokrycia
zobowiązań publicznej służby zdrowia. Od początku
obecnej kadencji władze powiatu kłodzkiego rozpo-
częły działania oszczędnościowe na wielu płaszczy-
znach, począwszy od obniżenia wynagrodzenia sta-
rosty, wysokości diet radnych, po zmniejszenie za-
trudnienia o ok. 12% po wprowadzenie licznych prze-
kształceń organizacyjnych zmierzających do trwałe-
go obniżenia kosztów funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych powiatu. Ale przede wszystkim zre-
strukturyzowano służbę zdrowia, przeprowadzając
konsolidację trzech ZOZ w jeden, który nie tylko
przestał się zadłużać, ale zaczął przynosić dochody.
Szanowny Panie Ministrze, pragnę zwrócić Pana
uwagę na fakt, iż dofinansowanie zadania ZOZ w
Kłodzku w konkursie jest sprawą niezwykle ważną
i priorytetową dla ZOZ w Kłodzku i całej 170-tysięcz-
nej społeczności z uwagi na starą i zniszczoną infra-
strukturę budynków użyteczności publicznej, jakimi
są budynki kłodzkiego szpitala. Opisana wyżej sy-
tuacja finansowa powiatu kłodzkiego uniemożliwia
wsparcie finansowe tego jakże pilnego zadania. Dzię-
ki uzyskaniu dofinansowania w ramach priorytetu
IX: Infrastruktura energetyczna przyjazna środowi-
sku i efektywność energetyczna, działanie 9.3: Ter-
momodernizacja obiektów użyteczności publicznej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013, realizacja tej inwestycji zde-
cydowanie poprawi komfort leczenia i pobyt pacjen-
tów ZOZ w Kłodzku.
Panie Ministrze, czy istnieje szansa, aby taki
wniosek złożony przez ZOZ w Kłodzku, jak i wiele
innych znalazło szansę na realizację zaplanowanych
zadań? Czy istnieje możliwość zwiększenia alokacji
w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 21 kwietnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 9588)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie propozycji zmian do projektu
ustawy o zmianie ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie
oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Szanowna Pani Minister! Projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o działalności pożytku publicznego i o
wolontariacie oraz niektórych innych ustaw ma na
celu stworzenie optymalnych możliwości efektyw-
nego współdziałania organizacji pozarządowych z
organami administracji publicznej poprzez wzmoc-
nienie instytucji, zasad i form dialogu obywatelskie-
go, zwiększenia racjonalności społecznej i ekono-
micznej realizacji zadań publicznych służących roz-
wojowi, zarówno na poziomie lokalnym, jak i ma-
krospołecznym.
A zatem odbierając sygnały od przedstawicieli
o.p.p. z Dolnego Śląska, a także sygnały z j.s.t. doty-
czące prac nad nowelizacją ustawy, pragnę zwrócić
uwagę Pani Minister na niektóre aspekty.
Pani Minister, czy resort nie rozważy rezygnacji
z odwołań do konkretnych zapisów innych ustaw w
sytuacji definiowania pojęć, podając własne definicje?
Częstotliwość nowelizacji innych przepisów może po-
wodować konieczność częstych nowelizacji wywoła-
nymi zamianami w innych przepisach, np. definicji
dotacji w sytuacji, w której zapowiedziana jest zmia-
na całej ustawy o finansach publicznych.
Czy Pani Minister nie uważa, aby rozszerzyć ini-
cjatywę lokalną także na powiat i województwo? Roz-
szerzenie inicjatywy lokalnej nie spowoduje ograni-
czenia inicjatywy lokalnej jedynie do gminy i nie
ograniczy uprawnienia innych szczebli samorządo-
wych?
Pani Minister, czy ustawa będzie określała ramo-
wy wzór umowy? Po kilku latach funkcjonowania
ustawy nawet uboższe gminy dysponują już wypra-
cowanymi projektami umów, które często dostosowa-
ne są do określonego zadania i potrzeb lokalnych.
Pojęcie ramowego wzoru powoduje, iż samorząd po-
zbawiony jest możliwości wprowadzenia wyższych
rygorów (np. kary umowne) w sytuacji której rama
tego nie przewiduje.
Czy Pani Minister nie uważa, aby rozszerzyć po-
jęcie także na województwo, które także mogłoby
mieć potrzebne zlecenia małego zadania? Czy wypra-
cowany zostanie mechanizm zapobiegający naduży-
wania możliwości małych zleceń poprzez powtarza-
nie co dwa miesiące nowego zlecenia?
Czy inicjatywa lokalna będzie się ograniczać do
formy stowarzyszenia zwykłego? Aktywność obywa-
teli po wielokroć przyjęła już formę fundacji, stowa-
rzyszeń, które w ten sposób byłyby wyeliminowane.
Pani Minister, czy informacja, iż członkostwo or-
ganu zarządzającego, organu kontroli lub likwidator
145
realizują swoje zadania zawodowo? Dotychczasowe
przepisy określają aktywność w stowarzyszeniach i
fundacjach jako niezarobkową. Propozycje, po raz
pierwszy, określają te zadania (np. prezes stowarzy-
szenia, przewodniczący komisji rewizyjnej) jako wy-
konywane zawodowo – czyli wykonywane na etacie i
za wynagrodzeniem.
Pani Minister, czy zasadne byłoby wprowadzenie
odpowiedzialności majątkowej organów nie tylko
o.p.p. prowadzących działalność gospodarcza, ale
także stowarzyszeń, fundacji, spółdzielni socjalnych?
Czy wprowadzanie kolejnych rygorów dla o.p.p. nie
spowoduje odchodzenia od tworzenia o.p.p.?
Pani Minister, czy propozycje tworzenia woje-
wódzkich, powiatowych, gminnych rad nie będą po-
wodować nadreprezentatywności przedstawicieli
organu władzy w stosunku do przedstawicieli orga-
nizacji? Rady pożytku powinny raczej być wyrazicie-
lem woli obywateli skupionych w organizacjach, dla-
tego powinny spełniać funkcje reprezentatywną
tylko dla tej sfery działalności obywatelskiej. (ana-
logicznie do przepisów unijnych konstrukcji komite-
tów monitorujących programów operacyjnych). Czy
ewentualne stanowiska rad mogłyby mieć swoją kon-
tynuację w innych formach i ciałach mieszanych czy
wspólnych?
Przedstawiciele władzy publicznej powinni być
bardziej uprawnieni lub zobowiązani do przedstawia-
nia stanowiska władzy, powinni mieć głos doradczy,
lecz nie głos decydujący. Innym pomysłem umożli-
wiającym tworzenie ciał zbliżonych do rad p.p. było-
by umożliwienie tworzenia komisji rad gmin, powia-
tów, sejmików nie tylko z radnych, ale również z osób
spoza rady powiatu, gminy, województwa. Przepisy
ustawy o samorządzie terytorialnym w pierwotnej
wersji umożliwiały tworzenie takich ciał, złożonych
nie tylko z radnych. Idea wiodąca w tym kierunku,
zdaniem wielu przedstawicieli o.p.p. i j.s.t., się spraw-
dziła i powinno się do niej powrócić.
Z wyrazami szacunku
Poseł Monika Wielichowska
Nowa Ruda, dnia 21 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9589)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji finansowej Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
Szanowny Panie Ministrze! Jak donosi prasa, sy-
tuacja finansowa Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad może grozić utratą płynności finan-
sowej, czego efektem będzie zatrzymanie kluczowych
inwestycji. Pojawiają się nawet doniesienia o możli-
146
wym bankructwie tej instytucji. Od początku roku
Ministerstwo Finansów przelało na konto resortu
infrastruktury 3,3 mld zł, z czego do GDDKiA trafi-
ło ok. 3 mld zł. Dyrekcja wydała już 2,4 mld zł, ale w
jej centrali na zapłatę czekają faktury na 300 mln zł.
Trzeba jeszcze doliczyć rachunki złożone w oddzia-
łach dyrekcji i rachunki za wykup gruntu (ok. 200–
–300 mln zł). Brak pieniędzy spowoduje, że GDDKiA
nie będzie rozstrzygać przetargów, które już ogłosiła.
Nie może bowiem podpisywać umów, na realizację
których nie ma zabezpieczenia finansowego. Proce-
dury będą przeciągane, a inwestycje zostaną zatrzy-
mane. W tym roku rząd zapowiedział ogłoszenie 54
przetargów na budowę ponad 1050 km dróg ekspre-
sowych i autostrad. Brakuje jeszcze m.in. ok. 10%
nieruchomości niezbędnych do budowy trasy A4 z
Tarnowa do Rzeszowa czy ok. 7% w przypadku auto-
strady A2 z Łodzi do Warszawy. W trakcie budowy
jest dziś ok. 2 tys. km tras, a rachunki od wykonaw-
ców za wykonane prace cały czas spływają. General-
na dyrekcja spodziewa się w tym roku faktur na kwo-
tę ok. 28 mld zł.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że sytuacja finansowa Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad może
grozić utratą płynności finansowej, czego efektem
będzie zatrzymanie kluczowych inwestycji?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby sytuacja finansowa w GDDKiA nie
wpłynęła na opóźnienie realizacji inwestycji drogo-
wych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9590)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ustawy o ewidencji ludności
i dowodach osobistych
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że proponowane przez rząd zmiany w
ustawie o ewidencji ludności tylko pozornie znoszą
obowiązek meldunkowy. Ponadto proponowana w
jego miejsce rejestracja może naruszać prawa właści-
cieli lokali oraz nie pozostaje też w zgodzie z zapisa-
mi Konstytucji RP o wolności wyboru miejsca za-
mieszkania oraz powoduje trudności w prowadzeniu
postępowań sądowych i administracyjnych. W pro-
jekcie zawarta została propozycja, by zmiany w prak-
tycznym funkcjonowaniu ustawy o ewidencji ludno-
ści wprowadzane były dwuetapowo. Jeszcze w tym
roku oprócz zniesienia obowiązku meldunkowego w
projekcie przewidziana jest likwidacja rejestracji po-
bytów czasowych, obowiązkowego zgłaszania wymel-
dowania. Zakłada się także uproszczenie formularza
zgłoszeniowego, zniesienie kar za niedokonanie reje-
stracji oraz możliwość elektronicznego meldunku. W
drugim etapie, realizowanym po 2011 r., planowane
jest oderwanie rejestru PESEL od rejestracji miejsca
zamieszkania. Eksperci podają w wątpliwość m.in.
funkcjonowanie definicji „podstawowego miejsca za-
mieszkania”, która jest niekompatybilna z przepisa-
mi Kodeksu cywilnego, oraz „dodatkowego miejsca
zamieszkania”, które odbierane jest jako echo obec-
nie funkcjonującego pobytu czasowego. Opiniujący
projekt mają także zastrzeżenia co do założenia, że
po 2011 r., kiedy zmianie ulegnie funkcjonowanie
systemu PESEL, rejestracja miejsca zamieszkania
jako odrębna instytucja prawa zostanie zlikwidowa-
na. Ponadto w ocenie Sądu Najwyższego akty praw-
ne zawarte w projekcie nie pozostają w zgodzie z za-
pisami Konstytucji RP dotyczącymi wolności wyboru
miejsca zamieszkania i pobytu. Zmiany mogą też
skomplikować pracę wymiarowi sprawiedliwości,
który może mieć problemy ze stosowaniem instytucji
tymczasowego aresztu. Konstytucję RP w ocenie
Krajowej Rady Sądownictwa narusza także pomysł
na rejestrację bez wiedzy właściciela lokalu.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że proponowane przez rząd
zmiany w ustawie o ewidencji ludności tylko pozornie
znoszą obowiązek meldunkowy?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby usunąć z projektu ustawy szkodliwe za-
pisy?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9591)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wysokości dodatku
pielęgnacyjnego
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłosiła się interesantka z zapytaniem, dla-
czego – pomimo zapewnień rządu o zrównaniu od 1
kwietnia br. wysokości kwoty zasiłku pielęgnacyjne-
go i dodatku pielęgnacyjnego – do tej pory świadcze-
nia te wypłacane są w różnej wysokości.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego ministerstwo do tej pory nie podjęło
kroków w celu zrównania wysokości zasiłku pielę-
gnacyjnego i dodatku pielęgnacyjnego?
2. Jaki jest powód tego opóźnienia?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 6 maja 2009 r.

Interpelacja
(nr 9592)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie projektów ustaw o świadczeniach
substytucyjnych dla sybiraków
Szanowny Panie Premierze! Do mojego biura po-
selskiego dotarło pismo od Związku Sybiraków z
prośbą o interwencję w sprawie uchwalenia ustawy
o świadczeniach substytucyjnych dla sybiraków, któ-
rej te środowiska bezskutecznie się domagają. Do tej
pory skierowano kilka projektów ustaw w tej spra-
wie, lecz żaden z nich nie doczekał się realizacji.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Czy rząd podejmie kroki, jeśli tak, to jakie, aby
ustawa o świadczeniach substytucyjnych została
uchwalona?
2. Kiedy rząd zamierza przedłożyć projekt ustawy
w tej sprawie?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9593)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie działania nowej ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłosiły się interesantki zainteresowane funk-
cjonowaniem nowej ustawy alimentacyjnej. Wskazy-
wały, że bardzo dużo kobiet zgłasza niemożność
otrzymania tego świadczenia na dzieci z powodu
przekroczenia progu dochodowego nawet o bardzo
małą kwotę, gdyż są to kobiety aktywne zawodowo.
Matka z jednym dzieckiem, np. pielęgniarka, nie
otrzyma z funduszu alimentów. Jest to głęboko nie-
sprawiedliwe i dezaktywizujące zjawisko. Wiele ma-
tek nie podejmuje z tego powodu dodatkowej pracy i
martwi się o przekroczony limit dochodu, tym bar-
dziej że ulga podatkowa na dzieci jest także do niego
doliczana. Sytuacja taka staje się absurdem i prowa-
dzi do nieuzasadnionego różnicowania i powstawania
niekorzystnych zjawisk społecznych. Ponadto wska-
zywały, że ewentualne nadwyżki w budżecie na
świadczenia alimentacyjne mogłyby pomóc w pełniej-
szym zaspokojeniu potrzeb osób uprawnionych do
alimentów, czyli zniesieniu progu dochodowego
uprawniającego do otrzymywania świadczeń, bacząc
na to, aby pieniądze nie zostały przekazane na zu-
pełnie inne cele niemające nic wspólnego z proble-
mem dzieci pozbawionych alimentów.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
147
1. Jaka kwota została wydatkowana na świadcze-
nia z obecnego funduszu alimentacyjnego przez gmi-
ny w pierwszych kwartałach działania nowej ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów?
2. Ile środków pieniężnych udało się ściągnąć
gminom od dłużników alimentacyjnych w analogicz-
nym okresie?
3. Czy i jaki osiągnięto w tym zakresie postęp?
4. Jak ministerstwo ocenia skuteczność nowej
ustawy w porównaniu z poprzednią o zaliczce ali-
mentacyjnej oraz jak się kształtuje liczba świadcze-
niobiorców w obecnym funduszu alimentacyjnym?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 12 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9594)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie udzielenia wsparcia działalności
klubów 4H, zmierzającej do wyrównywania
szans edukacyjnych młodych ludzi ze wsi
i obszarów wiejskich
Szanowny Panie Ministrze! Jako poseł ziemi
świętokrzyskiej, obowiązany mandatem poselskim
do reprezentowania interesów i promowania inicja-
tyw z tego regionu, zwracam się do Pana Ministra w
sprawie znalezienia środków na wspieranie działal-
ności funkcjonującego przy Świętokrzyskim Ośrodku
Doradztwa Rolniczego w Modliszewicach klubu 4H,
będącego świetnym przykładem prężnie działającego
w całym kraju ruchu klubów 4H. Na samej tylko zie-
mi świętokrzyskiej funkcjonują aż 84 kluby 4H, sku-
piające blisko 4000 dzieci i młodzieży, głównie pocho-
dzących z obszarów wiejskich. Kluby, opierając się na
wzorcach amerykańskich, realizują różnorodne pro-
jekty edukacyjne, czyli zadania podejmowane przez
wszystkich członków klubu, co jest podstawą progra-
mu 4H.
Działalność ruchu 4H.
Działalność ruchu 4H opiera się na pracy młodych
ludzi w lokalnym klubie 4H (pojmowanym nie jako
miejsce, lecz jako grupa osób). Członkowstwo w 4H
jest otwarte dla chłopców i dziewcząt między 9 a 19
rokiem. Projekty, prowadzone przez liderów wolon-
tariuszy (przeważnie nauczyciele), dotyczą spraw w
wychowaniu młodych ludzi priorytetowych: ochrony
środowiska naturalnego, dziedzictwa kulturowego
regionu czy przedsiębiorczości. Ma to niebagatelną
rolę w przygotowaniu dzieci i młodzieży do czekają-
cego ich startu w dorosłe życie, uczą samodzielności,
podejmowania decyzji, pracy w grupie. Podobna dzia-
łalność w dużym skupisku miejskim pewnie nie by-
łaby niczym wyjątkowym; duże miasta ogniskują w
sobie pełną ofertę różnorakich aktywności i zainte-
148
resowań dla młodzieży miejskiej. Młodzi ludzie,
mieszkający na wsi są tych szans pozbawieni. Tym
bardziej więc należy wspierać takie inicjatywy, które
zmierzają wprost do wyrównania szans edukacyj-
nych dzieci i młodzieży z terenów wiejskich w stosun-
ku do ich rówieśników z miast.
Do tego też zmierzam w swoim wystąpieniu do
Pana Ministra. Ponieważ działalność klubów 4H jest
inspirowana, koordynowana i wspierana przez ośrod-
ków doradztwa rolniczego jako działalność dla tych
ośrodków niszowa, niewyszczególniona jako ich za-
danie w ustawie z dnia 22 października 2004 r. o
jednostkach doradztwa rolniczego, zwracam się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy widzi Pan Minister możliwość zmiany ist-
niejących zapisów ustawowych poprzez dodanie w
art.4, ust. 2 wym. ustawy jako zadania realizowane-
go nieodpłatnie punktu 12 w brzmieniu „Wspieranie
działalności ruchu klubów 4H”?
2. Idąc szczebel wyżej – czy Pan Minister przewi-
duje wdrożenie działań wspierających kondycję fi-
nansową ODR-ów, np. poprzez programy wspierania
doradztwa dla rolników?
3. Jakie Pan Minister widzi możliwości pozyska-
nia środków finansowych dla Fundacji Edukacyjnej
4H w Polsce, która współpracuje z ośrodkami doradz-
twa rolniczego, samorządami powiatowymi i gmin-
nymi, szkołami, przygotowując programy edukacyj-
ne, prowadzi szkolenia i seminaria i na szeroką, mię-
dzynarodową skalę propaguje ekologiczną świado-
mość i proekologiczny styl życia?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kilece, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 9595)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zaangażowania prezesa Rady
Ministrów w agitację wyborczą na rzecz
kandydatów PO do Parlamentu
Europejskiego oraz jego kosztów
Czuję się w obowiązku zwrócić się do Pana Pre-
miera z pytaniem o standardy obowiązujące w Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów. Ostatnie dni nie
pozostawiają złudzeń, że zaangażował się Pan w
kampanię wyborczą Platformy Obywatelskiej. Brał
Pan udział w konwencji Platformy Obywatelskiej w
Krakowie 10 maja 2009 r., a w sobotę 9 maja 2009 r.
w Poznaniu.
W związku z Pańskim energicznym uczestnic-
twem w kampanii wyborczej do europarlamentu ro-
dzą się następujące pytania:
1. Czy bierze Pan udział w konwencjach i spotka-
niach Platformy jako prezes Rady Ministrów czy jako
przewodniczący tej partii?
2. Czy jeździ Pan na konwencje Platformy, korzy-
stając z samochodu służbowego przysługującego pre-
zesowi Rady Ministrów?
3. Czy podczas podróży na konwencje PO korzysta
Pan z samolotów lub śmigłowców rządowych?
Powyższe pytania to nie tylko kwestia przestrze-
gania ordynacji wyborczej i zasad finansowania kam-
panii wyborczej. Przede wszystkim są to pytania o
standardy demokratycznego państwa oraz o szacu-
nek dla podatników i publicznych pieniędzy. Jest bo-
wiem rzeczą niedopuszczalną, aby publiczne środki,
również samochody i samoloty, były wykorzystywane
w kampanii wyborczej jakiejkolwiek partii. Jedno-
cześnie pragnę przypomnieć, że prezes PiS Jarosław
Kaczyński jako premier na spotkania partyjne jeź-
dził jedynie samochodem należącym i finansowanym
przez partię. Mam nadzieję, że standardy ustalone
przez premiera Jarosława Kaczyńskiego są nadal
przestrzegane, a Kancelaria Prezesa Rady i jej zaso-
by nie są wykorzystywane w kampanii wyborczej.
Poseł Mariusz Błaszczak
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9596)
do ministra finansów
w sprawie zobowiązań Skarbu Państwa
wobec obywateli Rzeczypospolitej Polskiej
z tytułu przedwojennych obligacji i innych
papierów wartościowych, emitowanych bądź
gwarantowanych przez Skarb Państwa
Szanowny Panie Ministrze! Obywatele naszego
kraju są w posiadaniu obligacji Skarbu Państwa lub
innych papierów wartościowych wyemitowanych
przez Skarb Państwa przez 1939 r. Przepis art. 12
ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy Ko-
deks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 32) ograniczał do-
stęp do waloryzacji sądowej, zagwarantowanej w art.
3581 § 3 Kodeksu cywilnego w odniesieniu do zobo-
wiązań pieniężnych powstałych przed dniem 30 paź-
dziernika 1950 r., wynikających z obligacji emitowa-
nych przez Skarb Państwa.
Stosownie zaś do poglądu zaprezentowanego w
jednym z orzeczeń Sądu Najwyższego „powód reali-
zujący roszczenie pieniężne nie może domagać się
zasądzenia kwoty niższej od 1 gr jako najmniejszej
jednostki monetarnej, ponieważ świadczenie takie
nie może być spełnione”.
Podkreślić należy, że bez zastosowania przepisu
art. 3581 § 3 Kodeksu cywilnego znaczna część obli-
gacji opiewałaby na takie właśnie kwoty. Powództwa

takie zostałyby zatem niechybnie oddalone. Podobnie
w przypadku dochodzenia na drodze sądowej rosz-
czeń z uwzględnieniem waloryzacji powództwa te
zostałyby oddalone jako nieznajdujące oparcia w
przepisach. Dopiero w wyroku z dnia 24 kwietnia
2007 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodno-
ści ww. przepisu art. 12 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.
o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz.
321) z przepisem art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art.
32. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (sygn. akt
SK49/05). Jednocześnie trybunał orzekł, że we wska-
zanym zakresie art. 12 traci moc obowiązującą z
upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w
Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Uregu-
lowanie ustawowe zgodnie z wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego nastąpić miało do dnia 10 maja
2008 r. Wskazany wyrok Trybunału Konstytucyjne-
go zdawał się dawać nadzieję obywatelom na zgodne
z prawemu regulowanie problemu poprzez regulację
ustawową.
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Czy rząd RP wykonał postanowienia wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 kwietnia 2007 r.,
o którym mowa w interpelacji?
2. Jeżeli nie, to proszę określić, kiedy nastąpi re-
gulacja prawna w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9597)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie terminu przedłożenia przez rząd
projektu nowelizacji ustawy budżetowej
na rok bieżący, jak też prognozowanych
przez rząd podstawowych wskaźników
makroekonomicznych na 2009 r.
Szanowny Panie Premierze! W wypowiedzi opu-
blikowanej 12 maj br. przez „Financial Times” mini-
ster finansów pan prof. Jacek Vincent Rostowski
przyznał, że: przewidująca m.in. spadek PKB o 1,4%.
i wzrost deficytu budżetowego do 6,6% PKB progno-
za Komisji Europejskiej ws. stanu polskiej gospodar-
ki na koniec 2009 r. może okazać się trafna. Jest to
o tyle zaskakujące i zarazem bulwersujące stwierdze-
nie, że jeszcze 7 maja br. w trakcie posiedzenia sej-
mowej komisji pan minister zapewniał, iż Polsce nie
grozi recesja, a prognozy KE są błędne.
Wobec tak ewidentnej niespójności wypowiedzi
ministra finansów proszę Pana Premiera o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
149
1. Czy Rada Ministrów podtrzymuje jeszcze swoje
prognozy gospodarcze, zakładające w tym roku – w
najbardziej pesymistycznym wariancie – wzrost PKB
o 1,7%?
2. Czy Rada Ministrów nadal za realne uważa
utrzymanie tegorocznego deficytu budżetowego na
poziomie 4,6%?
3. Kiedy rząd złoży do Sejmu projekt nowelizacji
tegorocznej ustawy budżetowej?
4. Czy rząd zamierza zwiększyć deficyt budżeto-
wy?
5. Czy rząd zamierza zmniejszyć wydatki budżetu
państwa?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9598)
do ministra zdrowia
w sprawie sytuacji chorych na gruźlicę
po wycofaniu z produkcji leku
isoniazidium Jelfa
Szanowna Pani Minister! W związku z niepoko-
jącymi informacjami o problemach osób chorych na
gruźlicę, powstałych w konsekwencji zaprzestania
produkcji leku isoniazidium Jelfa, wydaje się być nie-
zrozumiałe dopuszczenie do sytuacji, której w miej-
sce wspomnianego leku nie został zarejestrowany
żaden jego zamiennik. Mimo że Jelfa SA nie ukrywa-
ła zamiaru rezygnacji z wytwarzania tego leku ze
względu na nieopłacalność jego produkcji.
Czasowe dopuszczenie do obrotu z dniem 27 mar-
ca br. produkowanego w Czechach leku nidrazid nie
rozwiązuje problemu, gdyż – jak wynika z datowane-
go na 12 bm. komunikatu Ministerstwa Zdrowia –
nabycie tego leku przez chorego za odpłatnością ry-
czałtową, a nie po cenie rynkowej (ok. 65 PLN za
opakowanie), możliwe jest tylko w ramach tzw. im-
portu docelowego. Oczywisty jest fakt, jak uciążliwe
dla pacjenta jest pokonanie tej długotrwałej i uciąż-
liwej biurokratycznej procedury. Stąd też trudno nie
zgodzić się z powszechną w środowisku pulmonolo-
gów opinią, że ze względów finansowych część cho-
rych może zaprzestać leczenia, co skutkować będzie
koniecznością stosowania o wiele droższych terapii
w późniejszych stadiach choroby.
W związku z powyższym, proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Od kiedy Ministerstwu Zdrowia i Urzędowi Re-
jestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycz-
nych i Produktów Biobójczych znane były plany Jelfy
SA odstąpienia od wywarzania isoniazidium Jelfa?
150
2. Jakie działania podjęto, by zachęcić Jelfę SA do
kontynuowania produkcji isoniazidium Jelfa?
3. Jakie działania podjęto, by skłonić producen-
tów zamienników isoniazidium Jelfa do ich rejestra-
cji w Polsce?
4. Czy w świetle przepisów art. 31 ust. 1–4 ustawy
z dnia 6 września o chorobach zakaźnych i zakaże-
niach, chorym, którzy nabyli nidrazid po cenie ryn-
kowej, nie należy się zwrot różnicy między tą ceną a
opłatą ryczałtową?
5. Jakie działania zamierza Pani podjąć, aby któ-
ryś z zamienników isoniazidium Jelfa został zareje-
strowany w Polsce, stając się tym samym lekiem ła-
two dostępnym dla chorych?
6. Ilu osób, wedle danych Ministerstwa Zdrowia,
wymaga leczenia isoniazidem lub jego zamiennikami?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9599)
do ministra skarbu państwa
w sprawie wysokości dywidendy z banku
PKO BP
W poprzedniej kadencji Sejmu RP, zgodnie z pra-
wem opozycji, krytykował Pan politykę dywidendową
prowadzoną przez Ministerstwo Skarbu Państwa,
zarzucając pobieranie zbyt wysokiej dywidendy. W
popularnej formie nazywał Pan to drenażem spółek
skarbu. Jednak przypomnieć należy, że wówczas dy-
widenda była pobierana w warunkach dobrej ko-
niunktury gospodarczej i po wzięciu pod uwagę pla-
nów inwestycyjnych spółek.
Ostatnie Pańskie wypowiedzi prasowe co do wyż-
szych dochodów z dywidendy budzą zaniepokojenie.
Co więcej, powstaje obawa, że Ministerstwo Finan-
sów nalega na Pana, aby znacznie zwiększyć wpływy
z dywidendy w stosunku do założonych w budżecie
na rok 2009. Wpływy ministra finansów w organach
banku PKO BP zostały wzmocnione poprzez powo-
łanie osoby pełniącej funkcję dyrektora generalnego
w Ministerstwie Finansów do rady banku.
W związku z powyższym zapytuję Pana Mini-
stra:
1. Czy minister finansów pan Jacek Rostowski
zabiega o pobranie z PKO PB dywidendy przekracza-
jącej 50% zysku za rok 2008?
2. Jaka Pana zdaniem powinna być wysokość dy-
widendy z tego banku? Przypomnę, że w latach 2006–
–2007 oscylowała wokół 45–47%.
3. Czy ze względu na spowolnienie gospodarki nie
należy pozostawić minimum 80% zysku za 2008 r. w
PKO BP, aby mógł kontynuować akcję kredytową,
zwiększając w ten sposób swój udział w rynku oraz
przeciwdziałając zamieraniu aktywności przedsię-
biorców?
4. Czy nie zachodzi sprzeczność pomiędzy pobra-
niem dywidendy (czyli wypływem pieniędzy ze spół-
ki) a planowaną emisją nowych akcji w PKO BP ma-
jącą na celu pozyskanie kapitałów i ryzyko przejęcia
kontroli nad bankiem po dokonaniu takiej emisji?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Jasiński
Płock, dnia 11 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9600)
do ministra obrony narodowej
w sprawie likwidacji Wojskowego Biura
Emerytalnego w Białymstoku
Szanowny Panie Ministrze! Zgłosili się do mnie
emeryci i renciści wojskowi, zamieszkujący na tere-
nie woj. podlaskiego, głęboko zaniepokojeni zamia-
rem likwidacji Wojskowego Biura Emerytalnego w
Białymstoku. Instytucja ta zajmuje się ustalaniem
prawa do zaopatrzenia emerytalnego oraz obsługą
świadczeniobiorców. Obecnie na terenie wojewódz-
twa zamieszkuje około 2400 osób, którym przysługu-
ją świadczenia emerytalne z WBE.
Planowana likwidacja tej instytucji wojskowej
znacząco utrudni możliwość pobierania świadczeń
ze względu na oddalone położenie najbliższej tego
typu placówki, która znajduje się w Olsztynie. Tym
samym w woj. podlaskim nie będzie żadnego oddzia-
łu biura, a emeryci i renciści, w większości ludzie
starsi i schorowani, aby załatwić swoje sprawy, będą
zmuszeni wielokrotnie pokonywać wielogodzinną
drogę. Warto zwrócić uwagę, że komunikacja między
Białymstokiem a Olsztynem jest dość słabo rozwi-
nięta, co może stanowić barierę w dostępie do tego
urzędu oraz utrudnić bezpośredni kontakt z pracow-
nikami merytorycznymi biura, który w wielu sytu-
acjach jest niezbędny.
W podejmowaniu decyzji o likwidacji placówki na-
leży oprócz względów ekonomicznych kierować się
przede wszystkim dobrem społecznym. Planowane
oszczędności w resorcie nie będą bowiem tak duże,
aby znacząco wpłynąć na poprawę budżetu. Nato-
miast istotne wydają się konsultacje ze środowiskiem
emerytów i rencistów, których ten problem dotyczy.
W związku z powyższym – działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.) – proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Czy ministerstwo dostrzega problem opisany w
interpelacji?
2. Jakie działania zostaną podjęte w tej kwestii?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9601)
do ministra środowiska
w sprawie niedostatecznych działań
Ministerstwa Środowiska i organów
administracji publicznej związanych
z recyklingiem zużytego sprzętu technicznego
Panie Ministrze! Zgodnie z dyrektywą Parlamen-
tu Europejskiego 2002/96/WE z dnia 27 stycznia
2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i
elektronicznego państwa członkowskie zobowiązane
zostały w określonych w dokumencie terminach do
osiągnięcia w ciągu roku średniego wskaźnika selek-
tywnej zbiórki wspomnianego wyżej sprzętu pocho-
dzącego z gospodarstw domowych na poziomie nie
mniejszym niż 4 kg na mieszkańca. Nasz kraj takie
wymagania miał w obowiązku spełnić do końca ub.
roku. Dane statystyczne z ostatnich lat pokazują, że
niezwykle trudno będzie Polsce osiągnąć poziom
zbiórki zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicz-
nego na poziomie założonym w unijnej dyrektywie.
Wskaźniki z lat 2006–2007 mówią o zebraniu na sta-
tystycznego mieszkańca kraju odpowiednio 0,05 kg
zużytego sprzętu elektrycznego i 0,27 kg sprzętu
elektronicznego pochodzących z gospodarstw domo-
wych w przeciągu roku.
Wiele zastrzeżeń budzi także sposób utylizacji i
recyklingu samochodów wycofanych z eksploatacji.
Stosowane obecnie mechanizmy powodują dalsze
funkcjonowanie niemałej szarej strefy w sferze de-
montażu pojazdów.
Koordynowanie działań umożliwiających prawi-
dłowe funkcjonowanie systemu odzysku i recyklingu
ciąży na ministrze środowiska odpowiedzialnym za
ochronę i kształtowanie środowiska oraz racjonalne
wykorzystanie jego zasobów (art. 28 ust. 1 ustawy z
dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rzą-
dowej – Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.).
Aby oddać całą prawdę dotyczącą poruszonych
problemów, należy również stwierdzić, że po części
wina za obecną sytuację leży także po stronie nie do
końca precyzyjnych zapisów prawnych mających re-
gulować problem utylizacji i recyklingu zużytego
sprzętu technicznego. Ten fakt powinien jednakże
spowodować podjęcie przez resort środowiska sto-
151
sownych inicjatyw legislacyjnych zmieniających
obecny stan rzeczy.
Panie Ministrze!
— W jakim zakresie Polska wywiązała się z cią-
żącego na niej obowiązku zbiórki zużytego sprzętu
elektrycznego i elektronicznego zgodnie ze stosow-
nymi wytycznymi przyjętymi w dyrektywie 2002/
96/WE?
— Czy resort środowiska podjął działania kory-
gujące istniejący stan rzeczy – także w zakresie go-
spodarki zużytymi pojazdami mechanicznymi – w
świetle zastrzeżeń zgłoszonych przez NIK w raporcie
pokontrolnym? Jakie zostały podjęte kroki, aby wy-
eliminować uchybienia wytknięte przez kontrolerów
NIK?
— Czy zostały podjęte działania legislacyjne po-
zwalające stworzyć jednoznaczne i precyzyjne zapisy
regulujące gospodarkę zużytym sprzętem technicz-
nym?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 11 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9602)
do ministra zdrowia
w sprawie nieprawidłowości dotyczących
jakości żywienia pacjentów oraz
wykonywania procedur utrzymania czystości
w szpitalach publicznych
Pani Minister! Przeprowadzona przez Najwyższą
Izbę Kontroli na przestrzeni kilku miesięcy ub. roku
lustracja kilkunastu publicznych szpitali w różnych
rejonach kraju dała podstawę do miarodajnej oceny
stanu czystości w placówkach szpitalnych oraz jakości
oferowanych hospitalizowanym osobom posiłków.
Raport NIK potwierdza opinie pacjentów odno-
śnie do niskiej jakości serwowanych chorym posił-
ków, i to niezależnie od przypisanej im diety. Raport
pokontrolny szczególny nacisk położył na nieprawi-
dłowości przy sporządzaniu jadłospisów, co w efekcie
skutkowało brakiem zapewnienia chorym wyżywie-
nia o odpowiedniej wartości odżywczej. Podkreślono
także niski poziom bezpieczeństwa mikrobiologicz-
nego przy sporządzaniu posiłków.
Niepokoić musi również stan czystości i bezpie-
czeństwa sanitarnego w palcówkach szpitalnych. Nie
są przestrzegane w tym zakresie elementarne stan-
dardy związane m.in. z wymogiem stosowania pro-
fesjonalnych środków czystości przy szeroko rozu-
mianych czynnościach związanych z utrzymaniem
odpowiedniego stanu higienicznego i sanitarnego w
szpitalach.
152
Należy podkreślić, że to właśnie Ministerstwo
Zdrowia jest tym organem, który powinien tworzyć
stosowne procedury oraz zasady funkcjonowania
szpitalnych jednostek publicznej służby zdrowia i od-
powiadać za ich przestrzeganie. Także w poruszo-
nych wyżej aspektach związanych z zapewnieniem
odpowiedniego poziomu czystości w obiektach szpi-
talnych i jakości serwowanych chorym posiłków.
Zapoznałem się z pokontrolnym raportem NIK i
znam stanowisko resortu zdrowia, którego nie po-
dzielam. Dlatego też zwracam się do Pani Minister z
pytaniami dotyczącymi zmiany obecnego stanu rze-
czy w poruszonych wyżej kwestiach:
— Czy ministerstwo podjęło odpowiednie działa-
nia, aby wyeliminować wytknięte przez NIK niepra-
widłowości? Jeżeli tak, to na czym one polegają?
— Czy przewidywane są działania umożliwiające
stworzenie odpowiednich regulacji w zakresie nor-
matywów żywieniowych w szpitalach oraz standar-
dów higienicznych?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 11 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9603)
do ministra infrastruktury
w sprawie utrudnień komunikacyjnych
wynikających z nadmiernej liczby
samochodów nauki jazdy poruszających się
w centrach polskich miast, na przykładzie
miasta Sieradza
Ogólnopolski system wojewódzkich ośrodków ru-
chu drogowego utworzony został ponad 10 lat temu
na mocy ustawy Prawo o ruchu drogowym. W każ-
dym z ówczesnych 49 województw powstał woje-
wódzki ośrodek ruchu drogowego, który stał się sa-
modzielną jednostką organizacyjną podległą mar-
szałkowi województwa. Wojewódzkie ośrodki funk-
cjonują obecnie w miastach wojewódzkich jak i tych,
które były dawnymi stolicami województw sprzed
1999 r. Są to m.in.: Kalisz, Piła, Słupsk, Jelenia
Góra i Sieradz.
Zadania ośrodków związane są z szeroko rozu-
mianym bezpieczeństwem ruchu drogowego. Pod-
stawowym zadaniem WORD-ów jest przeprowadza-
nie egzaminu państwowego dla kandydatów na kie-
rowców. Do innych zadań WORD należy również:
prowadzenie kursów, które umożliwiają kierowcom
zawodowym otrzymanie uprawnień do przewozu
osób i rzeczy – dawniej nazywane świadectwem
kwalifikacji, prowadzenie kursów dla kierowców za-
wodowych przewożących towary niebezpieczne,
przeprowadzanie egzaminów sprawdzających kwa-
lifikacje kierowców, którym policja zatrzymała pra-
wo jazdy, przeprowadzenie szkoleń, dzięki którym
osoby naruszające przepisy mogą zmniejszyć liczbę
punktów karnych przyznanych przez Policję, szko-
lenia dla osób, które chcą zdobyć licencję taksówka-
rza, organizowanie przedsięwzięć, które miałyby
poprawić bezpieczeństwo ruchu drogowego, tj. cho-
ciażby edukacja młodzieży.
Pomimo że WORD-y chwalą się tym, że przepro-
wadziły miliony egzaminów dla kandydatów na kie-
rowców i poprzez swoją działalność „inwestują w
bezpieczeństwo drogowe”, w odbiorze społecznym no-
szące tę nowoczesną nazwę jednostki odbierane są
dość negatywnie ze względu na częste niedotrzymy-
wanie ustalonych przepisami terminów egzaminów,
sposób przeprowadzania samych egzaminów, a nade
wszystko utrudnienia komunikacyjne wynikające z
nadmiernej liczby samochodów nauki jazdy porusza-
jących się w centrach polskich miast.
Ten ostatni problem związany jest z tym, że do
chwili obecnej nie obowiązuje w Polsce rejonizacja
związana z miejscem zameldowania, do egzaminu
można podejść w dowolnie wybranym ośrodku.
Sztandarowym przykładem miasta, które na co
dzień dotyka utrudnienie w ruchu drogowym spo-
wodowane nadmierną liczbą „elek”, jest Sieradz po-
mimo swej wielkości drugie w woj. łódzkim po Łodzi
miasto z największą liczbą samochodów nauki jazdy.
Miasto nazywane w Warszawie „miastem elek”.
Częstym widokiem na „zakorkowanych ulicach Sie-
radza” są samochody nauki jazdy spoza woj. łódz-
kiego czy z Łodzi. Z doniesień prasowych wynika,
że Sieradz jest drugim miastem w Polsce (po Pozna-
niu), w którym najłatwiej zdać egzamin. Stąd też
jest miastem, którego mieszkańcy nie mogą normal-
nie poruszać się samochodami. Ze względu na ogra-
niczenia infrastrukturalne miasta budzi to sprzeciw
mieszkańców, którzy w godzinach szczytu komuni-
kacyjnego muszą stać w korkach za kilkunastoma
samochodami nauki jazdy.
W trosce o mieszkańców Sieradza i innych miast
Polski, których bezpośrednio dotykają problemy ko-
munikacyjne związane z nadmierną liczbą samocho-
dów nauki jazdy, proszę Pana Ministra o udzielenie
odpowiedzi:
1. Jakie rozwiązania prawne przewiduje resort
tak, aby zlikwidować tłok na drogach w niektórych
miastach?
(Na przykład rejonizacja zdawania egzaminów,
tak jak istnieje rejonizacja składania wniosków o do-
wód osobisty lub paszport).
2. Czy brane jest pod uwagę zwiększanie liczby
ośrodków egzaminacyjnych w celu rozładowania tło-
ku w niektórych miastach?
Poseł Krystyna Grabicka
Sieradz, dnia 11 maja 2009 r.
 153

Interpelacja wodu osobom, które po ukończeniu studiów i zdoby-

(nr 9604) ciu tytułu magistra nie miały możliwości opubliko-
wania swoich prac naukowych?
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego Oczekując odpowiedzi Pani Minister, pozostaję z
wyrazami szacunku.
w sprawie nowego modelu kariery
akademickiej Poseł Jan Bury s. Józefa

Obecnie w Polsce model kariery akademickiej Rzeszów, dnia 27 kwietnia 2009 r.

przebiega według dwóch torów, mianowicie według
stopnia naukowego oraz według stanowiska. W ra-
mach pierwszego kryterium wyróżnić można nastę- Interpelacja
pujące etapy: doktor, doktor habilitowany i profesor. (nr 9605)
Biorąc pod uwagę stanowisko, można wyróżnić na-
stępujące szczeble: asystent, adiunkt, docent, profe- do ministra pracy i polityki społecznej
sor nadzwyczajny, profesor zwyczajny. Przebieg pra-
cy naukowej na uczelniach wyższych, a także nada- w sprawie postępowania przed organami
wanie stopni naukowych i odpowiednich stanowisk ZUS w sytuacji, gdy dokumentacja
obejmuje również obejmowanie stanowisk funkcyj- przedstawiająca wysokość osiąganych
nych, takich jak: kierownik zakładu, kierownik ka- przez pracowników zarobków zaginęła
tedry, dyrektor instytutu, dziekan.
Niewątpliwe jest, iż jest to jeden z bardziej skom- Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
plikowanych systemów nadawania stopni i tytułów skiego zgłasza się coraz więcej osób mających proble-
naukowych na świecie. System ten sięga lat 50. ubie- my z udokumentowaniem zarobków z tytułu zatrud-
głego stulecia i przez cały ten czas nie został w żaden nienia w przedsiębiorstwach, które już nie istnieją, a
sposób zreformowany. także takich, które co prawda istnieją, ale nie mają
W związku z powyższym Ministerstwo Nauki i
dokumentacji, która pozwala określić wysokość za-
Szkolnictwa Wyższego przygotowało reformę mającą
robków pracownika ubiegającego się o emeryturę.
na celu wprowadzenie nowego modelu kariery aka-
Dla uzmysłowienia, na czym polega problem, jaki po-
demickiej. Zmiany te mają głównie na celu przyspie-
woduje skutki dla osób ubiegających się o emeryturę,
szenie procedury awansu zawodowego przy jednocze-
w załączeniu przesyłam wyrok Sądu Okręgowego w
snym podniesieniu jakości polskiej nauki. Przedsta-
wione postulaty zakładają również zwiększenie ak- Gdańsku XV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
tywności polskich naukowców na arenie międzyna- nych z siedzibą w Gdyni z dnia 26.03.2009 r. doty-
rodowej. czący indywidualnej sprawy pana R. K.*).
Założenia projektu zmian mają również za zada- Na kanwie tej sprawy mam do Pani Minister na-
nie: podniesienie jakości doktoratów, uproszczenia i stępujące pytanie: W jaki sposób pracownik może
skrócenia procedury habilitacyjnej, otwarcie uczelni dochodzić swoich roszczeń wobec Zakładu Ubezpie-
publicznych dla wybitnych badaczy z zagranicy, po- czeń Społecznych, kiedy dokumentacja potwierdza-
prawę polityki kadrowej w uczelniach i instytucjach jąca wysokość osiąganych przez niego zarobków z
naukowych, a także zwiększenie uprawnień wynika- tytułu zatrudnienia z przyczyn od niego niezależ-
jących z posiadania tytułu naukowego oraz uspraw- nych zaginęła?
nienie działań Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Wdzięczny będę Pani Minister za udzielenie od-
Tytułów (CK). powiedzi na ww. pytanie.
W związku z wprowadzeniem powyższych zmian Z poważaniem
niejednokrotnie wśród środowiska akademickiego
rodzi się wiele pytań i wątpliwości dotyczących ich Poseł Jerzy Budnik
pracy i przyszłej pracy naukowej.
Mając powyższe na uwadze, proszę Panią Mini- Wejherowo, dnia 4 maja 2009 r.
ster o udzielenie odpowiedzi na niżej postawione py-
tania:
1. Czy w związku z wprowadzeniem nowego mo-
delu kariery naukowej dotychczasowi pracownicy
naukowi będą mogli pracować na kilku etatach i nie
tylko na uczelniach?
2. Czy zgodnie z założeniami reformy zostanie
skrócony czas konieczny dla zdobycia habilitacji?
3. Czy wymóg posiadania co najmniej jednej pu-
blikacji w czasopiśmie naukowym dla kandydatów
na studia doktoranckie nie ograniczy dostępu do za- *) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
154
Interpelacja
(nr 9606)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału środków finansowych
pomiędzy centralę i poszczególne oddziały
wojewódzkie NFZ na świadczenia opieki
zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Jako poseł ziemi świę-
tokrzyskiej przyłączam się do głosów sprzeciwu wo-
bec zasad podziału środków na finansowanie świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Algorytm podziału środków według wskaźnika
kosztu jednostkowego świadczeń oraz wskaźnika
świadczeń wysokospecjalistycznych jest krzywdzący
dla małych ośrodków, takich jak Świętokrzyski Od-
dział Wojewódzki. Niewysokie kontrakty zawierane
ze świadczeniodawcami funkcjonującymi w uboż-
szych regionach kraju powodują zmniejszenie dostę-
pu do świadczeń pacjentom oraz ograniczają rozwój
placówek medycznych w tych regionach.
Głównym elementem przy wyliczaniu wskaźnika
kosztu jednostkowego świadczenia opieki zdrowotnej
jest przeciętny dochód przypadający na 1 osobę w
gospodarstwie domowym. Ponieważ w naszym woje-
wództwie dochód ten jest jednym z najniższych w
kraju, znacznie ogranicza to wartość środków otrzy-
mywanych przez nasz oddział. Jest to niesprawiedli-
we ze społecznego punktu widzenia i sprzeczne z
konstytucyjną zasadą równego dostępu do świad-
czeń. Należy podkreślić, że w roku 2009 w całej Pol-
sce funkcjonują jednakowe stawki w podstawowej
opiece zdrowotnej, ceny za punkt rozliczeniowy w le-
czeniu szpitalnym, za hemodializy, takie same staw-
ki za refundacje cen leków, zaopatrzenie w sprzęt
ortopedyczny, środki pomocnicze i lecznicze środki
techniczne. W związku z tym należy stwierdzić, że
wskaźnik kosztu jednostkowego jest jedną z przyczyn
znacznego zróżnicowania środków przeznaczonych
na finansowanie świadczeń zdrowotnych w poszcze-
gólnych województwach.
Równie niekorzystny dla województwa święto-
krzyskiego jest także wskaźnik świadczeń wysoko-
specjalistycznych. Są one rozliczane w ramach mi-
gracji, a więc i tak za każdego z pacjentów naszego
regionu korzystających z takich świadczeń w innych
ośrodkach płaci Świętokrzyski Oddział Wojewódzki
NFZ ze środków posiadanych w swoim planie finan-
sowym. Niższe realizacje świadczeń wysokospecjali-
stycznych na terenie Świętokrzyskiego OW NFZ
skutkują zmniejszeniem środków przyznawanych dla
naszego oddziału przy konieczności zapłaty za na-
szych ubezpieczonych, którym świadczeń wysokospe-
cjalistycznych udzielono na terenie innego oddziału.
Obecnie obowiązujący algorytm faworyzuje woje-
wództwa, do których zawsze trafiało najwięcej środ-
ków na leczenie, na których terenie działają jednost-
ki ochrony zdrowia generujące najwyższe koszty.
Zmniejsza dostęp do świadczeń pacjentom z uboż-
szych regionów kraju.
Należy podkreślić, że środki finansowe na 2009 r.
otrzymane przez Świętokrzyski OW NFZ w oparciu
o funkcjonujący aktualnie algorytm nie są wystar-
czające. Szczególnie dotyczy to podstawowej opieki
zdrowotnej, refundacji cen leków oraz leczenia szpi-
talnego, w którym nastąpił wzrost wyceny punkto-
wej świadczeń zdrowotnych, czyli przy tej samej ilości
zakontraktowanych punktów oddział może zakon-
traktować mniej świadczeń. Sytuacja taka spowodo-
wała zdecydowany wzrost wartości świadczeń oraz
przekroczenia limitów zawartych w umowach na bie-
żący rok. Wartość świadczeń zrealizowanych ponad
limity w I kwartale 2009 r. w leczeniu szpitalnym w
Świętokrzyskim OW NFZ wyniosła około 34 mln zł.
Na powyższe wpływ miało również przejęcie przez
oddział z Ministerstwa Zdrowia finansowania nie-
których procedur wysokospecjalistycznych.
Apeluję więc jako poseł ziemi świętokrzyskiej o
wprowadzenie zmian w systemie podziału środków
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej zgod-
nie z zasadą sprawiedliwości społecznej.
Kieruję do Pani Minister pytanie: Jakie działania
zamierza podjąć ministerstwo, aby mieszkańcy uboż-
szych regionów mieli równy dostęp do świadczeń
zdrowotnych?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9607)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podatku VAT doliczanego
do honorariów wypłacanych
biegłym sądowym
Panie Premierze! Na podstawie art. 14 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, zwra-
cam się do Pana z interpelacją, której przedmiot do-
tyczy kompetencji zarówno ministra finansów jak i
ministra sprawiedliwości a także, w zakresie bie-
głych lekarzy (medyków sądowych i psychiatrów),
ministra zdrowia.
Na skutek rozbieżnych interpretacji przepisów
prawa dotyczących opodatkowania podatkiem VAT
biegłych sądowych (także obrońców z urzędu oraz
tłumaczy przysięgłych) liczna rzesza biegłych sądo-
wych znalazła się w sytuacji, w której obawia się, że
będą od nich dochodzone zaległości podatkowe wraz
z odsetkami. Jest to tym bardziej dotkliwe, że ewen-
tualna zaległość – o ile rzeczywiście powstała – po-
wstała bez ich winy.

Problem rozpoczął się od wydania przez ministra
finansów interpretacji z dnia 29 kwietnia 2005 r., nr
PP3-812-130/2005/AK/864, w której odniesiono się
do kwestii opodatkowania podatkiem VAT obrońców
z urzędu, tłumaczy przysięgłych oraz biegłych sądo-
wych. Minister finansów uznał, iż m.in. czynności
biegłych sądowych podlegają podatkowi od towarów
i usług, ponieważ w ich przypadku nie zachodzi wa-
runek istnienia odpowiedzialności zlecającego wyko-
nanie czynności (tu: organ procesowy) za czynności
wykonywane przez biegłego.
Interpretacja ministra finansów stała się podsta-
wą do wydawania indywidualnych interpretacji przez
organy podatkowe na wnoszone przez biegłych wnio-
ski, gdzie działania biegłych traktowane są jako opo-
datkowana podatkiem od towarów i usług działal-
ność gospodarcza. Orzecznictwo sądowe wobec wno-
szonych przez biegłych skarg na interpretacje indy-
widualne nie zdołało wypracować jednolitego stano-
wiska w tej kwestii.
Art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym od
dnia 1 września 2005 r.):
1. Podatnikami są osoby prawne, jednostki orga-
nizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby
fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospo-
darczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel
lub rezultat takiej działalności.
2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką
działalność producentów, handlowców lub usługo-
dawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby
naturalne oraz rolników, a także działalność osób
wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy
czynność została wykonana jednorazowo w okolicz-
nościach wskazujących na zamiar wykonywania
czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospo-
darcza obejmuje również czynności polegające na
wykorzystywaniu towarów lub wartości niemate-
rialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów za-
robkowych.
3. Za wykonywaną samodzielnie działalność go-
spodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się
czynności:
1) z tytułu których przychody zostały wymienione
w art. 12 ust. 1–6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o
podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z
2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.);
2) (uchylony);
3) z tytułu których przychody zostały wymienione
w art. 13 pkt 2–9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o
podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z ty-
tułu wykonania tych czynności osoby te są związane
ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi
więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zle-
cającym wykonanie czynności i wykonującym zleca-
ne czynności co do warunków wykonywania tych
czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zleca-
jącego wykonanie tych czynności wobec osób trze-
cich.
155
Art. 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych:
Za przychody z działalności wykonywanej osobi-
ście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:
(...) wynagrodzenia osób, którym organ władzy lub
administracji państwowej albo samorządowej, sąd
lub prokurator na podstawie właściwych przepisów
zlecił wykonanie określonych czynności, a w szcze-
gólności wynagrodzenia biegłych w postępowaniu
sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz
płatników i inkasentów należności publicznopraw-
nych, a także przychody z tytułu udziału w komi-
sjach powoływanych przez organy władzy lub admi-
nistracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem
przychodów, o których mowa w pkt 9.
Redakcja art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku
od towarów i usług, na podstawie którego minister
finansów dokonał wskazanej wyżej interpretacji,
doprowadziła do wniesienia przez rzecznika praw
obywatelskich skargi konstytucyjnej, w której za-
rzucono m.in. naruszenie zasady przyzwoitej legi-
slacji. Jako argument RPO podał właśnie sytuację,
w jakiej wobec niejasnego sformułowania przepisu
ustawy o podatku od towarów i usług znaleźli się
biegli sądowi. Jednakże Trybunał Konstytucyjny
nie podzielił argumentacji rzecznika praw obywa-
telskich i w wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn.
akt K 50/05) orzekł o zgodności kwestionowanego
przepisu z konstytucją.
Rozbieżności w orzekaniu przez sądy administra-
cyjne skłoniły jeden ze składów orzekających Naczel-
nego Sądu Administracyjnego do zadania pytania
prawnego składowi poszerzonemu Naczelnego Sądu
Administracyjnego w omawianej kwestii. W uchwale
z dnia 12 stycznia 2009 r. (sygn. akt FPS 3/08) Na-
czelny Sąd Administracyjny uznał m.in., iż biegłych
nie dotyczy wyłączenie, o którym mowa w art. 15 ust.
3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Zda-
niem NSA w wyniku zlecenia sporządzenia opinii
przez sąd (inny organ) nie dochodzi do przeniesienia
odpowiedzialności na sąd za wynik działania biegłe-
go sądowego zobowiązanego do samodzielnego spo-
rządzania opinii.
Uchwała NSA z dnia 12 stycznia br. tylko z pozoru
rozwiązuje problem opodatkowania podatkiem VAT
biegłych. Przede wszystkim nie jest jasne, od jakiej
podstawy opodatkowania naliczać należy podatek.
Próby doliczania podatku (stawka 22%) przez biegłych
do wynagrodzenia przyznawanego przez organy pro-
cesowe kończyły się odmową ze strony sądów, które
twierdziły, iż nie ma do tego podstawy prawnej. W
przeciwieństwie do adwokatów świadczących pomoc
prawną z urzędu, przepisy dotyczące wynagradzania
biegłych nie dają możliwości doliczenia podatku od to-
warów i usług do kwot należnych biegłym. Problem
prawnej podstawy doliczenia podatku od towarów i
usług do należności biegłych do dnia dzisiejszego nie
znalazł rozwiązania (o czym wspominają wskazane
wyżej orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i Na-
czelnego Sądu Administracyjnego).
156
Jednakże nawet uchwalenie stosownych przepi-
sów nie rozwiąże sytuacji powstałej od dnia 1 maja
2004 r., to jest daty wejścia w życie ustawy o podatku
od towarów i usług. Przede wszystkim Ministerstwo
Sprawiedliwości powinno przeznaczyć dodatkowe
środki na pokrycie podatku VAT, który ma być w
przyszłości doliczany do należności biegłych (w razie
nowelizacji rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 18 grudnia 1975 r. w sprawie kosztów przepro-
wadzenia dowodu z opinii biegłych w postępowaniu
sądowym). Zabieg ten jest neutralny dla budżetu
państwa, skoro podatek ten będzie odprowadzony
następnie przez biegłych.
Postawa organów procesowych odmawiających do
tej pory doliczania VAT do wynagrodzenia biegłych
oznacza, że otrzymywane przez biegłych należności
zawierają w sobie podatek od towarów i usług. Zatem
biegły, chcąc nie narażać się na wszczęcie postępo-
wania ze strony organów podatkowych, powinien od-
jąć należną kwotę VAT od otrzymanych z sądu kwot
wynagrodzenia według metody „w stu”.
Przykład:
Biegły otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 100
j.p. brutto (z podatkiem VAT). Stawka podatku wy-
nosi 22%. Zakładając, iż wynagrodzenie zawiera po-
datek VAT, należny podatek liczony według metody
„w stu” wynosi:
(22*100)/(100 + 22) = 18,03 j.p. (po zaokrągle-
niu)
Po odprowadzeniu należnego podatku biegły dys-
ponuje 81,97 j.p.
Jeśli podatek liczony byłby metodą „od sta”, to
jest w przypadku, gdyby do wynagrodzenia netto sąd
doliczał podatek VAT, należny podatek wynosiłby:
100*22 = 22 j.p.
Po doprowadzeniu należnego podatku biegły dys-
ponuje 100 j.p.
Podany przykład wskazuje, że metoda „w stu” jest
niekorzystna dla biegłych, a ponadto sposób ten jest
sprzeczny z podstawową zasadą określania podstawy
opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Pod-
stawą opodatkowania jest, co do zasady, obrót, to jest
kwota należna (obejmująca całość świadczenia należ-
nego od nabywcy) pomniejszona o kwotę należnego
podatku. Jeśli należne wynagrodzenie określone jest
przepisami (czyli rozporządzeniem ministra sprawie-
dliwości w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu
z opinii biegłych w postępowaniu sądowym), to musi
ono stanowić kwotę obrotu netto, bez podatku od to-
warów i usług. Ponadto, jeśli uznać, że biegli będą
zmuszeni do zapłaty podatku liczonego „w stu”, bę-
dzie to stanowiło naruszenie fundamentalnych zasad
podatku od towarów i usług, jakimi są neutralność
dla podatników i obciążenie konsumpcji. W opisanej
sytuacji to biegli będą zmuszeni ponieść ekonomiczny
ciężar podatku VAT, pomimo że nie są ich odbiorca-
mi. Indywidualne spory na tym tle znów będą roz-
strzygane przez sądy administracyjne, a nie jest wy-
kluczone, iż również przez Europejski Trybunał
Sprawiedliwości wobec naruszenia podstawowych
zasad podatku od wartości dodanej (zasada neutral-
ności i obciążenia konsumpcji), określonych przez
dyrektywę 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego
systemu podatku od wartości dodanej.
Zakładając, że biegli są zobowiązani do uiszczenia
podatku od towarów i usług, który zawiera się w
przyznanym im wynagrodzeniu, oznaczać to musi
również nieprawidłowe rozliczenie podatku dochodo-
wego od osób fizycznych z tytułu otrzymania należ-
ności. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych zalicza bowiem należności biegłych nie do przy-
chodów z działalności gospodarczej, tylko do przycho-
dów z działalności wykonywanej osobiście. Przycho-
dy z tego tytułu są rozliczane przez płatnika, którym
jest organ procesowy wypłacający wynagrodzenie
(na zasadzie podobnej, jak w przypadku np. wyna-
grodzenia za pracę). Sądy, dokonując potrącenia za-
liczki na podatek dochodowy, biorą pod uwagę całość
należności jako opodatkowany podatkiem PIT przy-
chód, tymczasem zgodnie z ustawą o podatku docho-
dowym od osób fizycznych, przychód w tym podatku
nie zawiera podatku VAT.
Jeśli zatem biegli zostaną uznani za podmioty
obowiązane do płacenia podatku VAT według wyżej
opisanej zasady „w stu”, będą również uprawnieni do
skorygowania rocznych zeznań podatku dochodowe-
go i wykazania nadpłat wobec pobrania zaliczek
przez sądy od niesłusznie podwyższonej podstawy
opodatkowania. Czy budżet państwa jest przygoto-
wany do zwrotu nadpłaconego podatku dochodowego
od osób fizycznych?
Po drugie, pragnę wskazać na możliwość wszczę-
cia wobec biegłych postępowań karnoskarbowych, o
ile organy podatkowe będą prowadzić postępowanie
podatkowe zmierzające do wykazania zaległości po-
datkowych w postaci nieuiszczonego podatku od to-
warów i usług. W praktyce może to oznaczać utratę
przez biegłych rękojmi należytego wykonywania obo-
wiązków biegłego, która jest jedną z przesłanek ko-
niecznych do pełnienia funkcji biegłego. Sytuacja, w
której zmuszeni są do uiszczenia podatku VAT w spo-
sób naruszający jego podstawowe zasady konstruk-
cyjne, przy niejasności krajowych przepisów w tym
zakresie (ich wykładnią zajmował się Trybunał Kon-
stytucyjny i skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu
Administracyjnego), a zarazem mogą stać się poten-
cjalnymi przestępcami karnoskarbowymi, sprawia
wrażenie zrzucania odpowiedzialności na biegłych
sądowych za zaniechania legislacyjne państwa pol-
skiego. Doprowadzić to może do utraty zaufania
przez biegłych do aparatu władzy, czego skrajnym,
aczkolwiek wysoce prawdopodobnym skutkiem może
być atrofia niezwykle ważnej funkcji procesowej, jaką
pełnią biegli sądowi.
Pragnę też zwrócić uwagę, iż obciążaniu biegłych
podatkiem VAT sprzeciwia się także przepis art. 6
wspomnianej ustawy o podatku od towarów i usług.
W świetle tego przepisu ustawa nie ma zastosowania
do czynności, które nie mogą być przedmiotem praw-
nie skutecznej umowy, a za takie należy uznać dzia-

łania biegłych podejmowane na skutek postanowień
organów procesowych. Stosunek łączący biegłego i
organ procesowy nie jest bowiem stosunkiem cywil-
no-prawnym, zatem wydawanie opinii dla wymiaru
sprawiedliwości nie jest świadczeniem usług w rozu-
mieniu ustawy o VAT, zaś opiniowanie nie jest samo-
dzielnie wykonywaną działalnością gospodarczą.
Organ procesowy powołujący biegłego, który musi
działać zgodnie z postanowieniem tego organu i w
oparciu o przekazane przez niego materiały badaw-
cze, nie może także negocjować wynagrodzenia za
opinię, która wynika ze stosownych przepisów (nigdy
nieprzewidujących zresztą podatku VAT). Nie bez
znaczenia powinien być także fakt, że interpretacja
stosowana przez ministra finansów jest sprzeczna z
podstawowymi zasadami procesowymi zawartymi w
kodeksach postępowania karnego czy cywilnego.
Gdyby zatem została utrzymana interpretacja na-
kazująca biegłym uiszczanie podatku VAT, wydaje
się wtedy niezbędne albo dokonanie zmian w ustawie
o podatku od towarów i usług, w której jasno wyłą-
czono by biegłych spod tego podatku, albo znoweli-
zowanie przepisów ustrojowych, w oparciu o które
działają obecnie biegli i otrzymują wynagrodzenie.
Powyżej wskazano jedynie część najważniejszych
zagadnień, z jakimi, wobec niedawnej uchwały Na-
czelnego Sądu Administracyjnego, będą musieli
zmierzyć się nie tylko biegli, ale również (a może
przede wszystkim) wymiar sprawiedliwości oraz re-
sort finansów. Hasłowo należy również wspomnieć o
następujących kwestiach:
— odpowiedzialności biegłych za wydawane w
toku postępowań opinie, jaka istnieje zdaniem Na-
czelnego Sądu Administracyjnego (Czy oznacza to
możliwość kierowania roszczeń przez strony proce-
sowe względem biegłych od odpowiedzialności cy-
wilnej?),
— poglądu, iż biegli ad hoc (to jest biegli niewpi-
sani na listę biegłych, tylko powołani przez sąd do
konkretnej sprawy) nie podlegają opodatkowaniu po-
datkiem od towarów i usług (w praktyce może to
oznaczać masowy odpływ biegłych z list i w rezulta-
cie konieczność korzystania przez sądy wyłącznie z
biegłych ad hoc),
— nieopodatkowania podatkiem od towarów i
usług czynności świadczonych przez laboratoria kry-
minalistyczne jednostek podległych Ministerstwu
Spraw Wewnętrznych i Administracji – podobnie jak
w przypadku biegłych ad hoc, okoliczność ta może
mieć znaczenie demotywujące do dalszego bycia bie-
głym z listy, a jednocześnie rodzi nierówność podat-
ników wydających opinie dla organów procesowych.
Jak widać, problem ma szerszy zasięg społeczny.
Nie chodzi jedynie o interes stosunkowo wąskiej gru-
py biegłych sądowych, ale o przyszłość funkcjonowa-
nia wymiaru sprawiedliwości w Polsce, który prze-
cież bez biegłych obejść się nie może.
W związku z tym, powodowany troską nie tylko
o losy biegłych sądowych, ale także o losy wymiaru
sprawiedliwości, zwracam się do Pana Premiera z
157
prośbą o rozważenie możliwości ogłoszenia abolicji
podatkowej w stosunku do biegłych, którzy przed wy-
daniem orzeczenia przesądzającego o obowiązku pła-
cenia podatku VAT, nie odprowadzali tego podatku.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 11 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9608)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia do „Programu
szczepień ochronnych” szczepień wszystkich
dzieci do lat 2 przeciwko inwazyjnej chorobie
pneumokokowej
Szanowna Pani Minister! Światowa Organizacja
Zdrowia oszacowała, że z powodu chorób wywoływa-
nych przez pneumokoki rocznie umiera ok. 1,6 mln
osób, w tym od 700 tys. do 1 mln dzieci. W konse-
kwencji WHO zaleciła wprowadzenie szczepień prze-
ciwko pneumokokom wszystkich dzieci do lat 2 do
narodowych programów szczepień. W Polsce wpro-
wadzenie szczepień wszystkich dzieci do lat 2 prze-
ciwko inwazyjnej chorobie pneumokokowej w ramach
szczepień obowiązkowych refundowanych w progra-
mie szczepień ochronnych zarekomendował, uznając
to za priorytet medyczny nr 1 proponowanych przez
siebie zmian, Pediatryczny Zespół Ekspertów ds.
Programu Szczepień Ochronnych.
Wprowadzenie od 1 października ub.r. refundacji
szczepień dla dzieci w wieku do 5 lat z grup wysokie-
go ryzyka stanowi tylko częściowe spełnienie zaleceń
WHO i Pediatrycznego Zespołu Ekspertów ds. Pro-
gramu Szczepień Ochronnych. Jest to niezrozumiałe
w sytuacji:
— wysokiego nosicielstwa pneumokoków u dzieci
(od ponad 20% u dzieci wychowywanych w domach
po z górą 60% u wychowanków domów dziecka),
— wzrostu rozpoznanych przypadków chorób (za-
palenie opon mózgowych, zapalenie płuc, posocznica)
wywołanych przez pneumokoki (według danych PZH:
z 338 w 2006 r. do 436 w 2007 r.),
— potwierdzonej przez statystyki (w przypadku
naszego kraju np. dotyczące Kielc) skuteczności do-
tychczas stosowanej szczepionki przeciwko pneumo-
kokom.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jak należy rozumieć stwierdzenie wiceministra
zdrowia pana Marka Twardowskiego, cytuję za jego
odpowiedzią na dezyderat nr 2 Komisji Zdrowia z
dnia 2 kwietnia br. w sprawie rozszerzenia szczepień
obowiązkowych finansowanych z budżetu państwa,
158
że: limit środków możliwych do wykorzystania w
2009 r. powoduje konieczność dostosowania „Progra-
mu szczepień ochronnych”? Czy oznacza to, że o
kształcie „Programu szczepień ochronnych” decydu-
ją względy finansowe, a nie medyczne?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia dysponuje szacun-
kami kosztów leczenia chorób wywoływanych przez
pneumokoki? Jeśli tak, to czy obalają one stwierdze-
nia ekspertów, że koszty te są wyższe od kosztów
wprowadzenia obowiązkowych, a więc w pełni refun-
dowanych szczepień przeciwko pneumokokom dla
wszystkich dzieci do 2. roku życia?
3. Czy koszty ewentualnego wprowadzenia refun-
dacji szczepień przeciwko pneumokokom dla wszyst-
kich dzieci do 2. roku życia Ministerstwo Zdrowia
szacowało na podstawie obecnych cen rynkowych za-
rejestrowanych w Polsce szczepionek? Czy z produ-
centami szczepionek przeprowadzono choćby wstęp-
ne rozmowy w sprawie możliwości obniżenia przez
nich cen szczepionek w przypadku wprowadzenia po-
wszechnych szczepień przeciwko pneumokokom?
4. Jakie są zalecenia ministra zdrowia dla lekarzy
rodzinnych i pediatrów na wypadek rozmów z rodzi-
cami, których nie stać na szczepienia swoich dzieci?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9609)
do ministra finansów
w sprawie negatywnej wyceny z tytułu
zaangażowania przedsiębiorstw w opcje
walutowe
Szanowny Panie Ministrze! W związku z komu-
nikatem Komisji Nadzoru Finansowego z 28 kwiet-
nia 2009 r. „(...) negatywna wycena z tytułu zaanga-
żowania przedsiębiorstw w opcje walutowe osiągnęła
na dzień 17 kwietnia br.1 ok. 4,5 mln zł (spadek o 50%
w porównaniu ze stanem na dzień 13 lutego br.2).
Ujemna wycena pozostałych walutowych instrumen-
tów pochodnych: transakcje forward – ok. 3,6 mld zł
(spadek o 48,6%), swapy (w tym CIRS-y) – ok. 1,1 mld zł
(spadek o 45%) (...)”.
Bardzo serdecznie proszę o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
1. Czy negatywna wycena oznacza kwoty do wy-
płacenia?
2. Czy negatywna wycena oznacza:
— liczone dla każdej z wystawionych opcji w tzw.
toksycznej strukturze i zsumowane:
a) porównanie kursu rynkowego do kursu rozli-
czenia, pomnożone przez nominał?
b) czy może wycenę rynkową (z uwzględnieniem
tzw. wartości czasowej) z dnia monitoringu w porów-
naniu do dnia zawarcia opcji?
3. Przy uwzględnieniu forwardów:
Czy liczenie ujemnych rozliczeń uwzględnia każdy
forward, czy tylko replikowany z opcji?
4. Czy jeżeli bank zaoferował strukturę z automa-
tycznym przedłużeniem (np. Citibankowy Forward
Prolongowany) to ona jest liczona wyłącznie „do
przedłużenia”, czy także z wartościami „po przedłu-
żeniu”?
5. Czy kurs rynkowy, przy którym banki liczą
opcję, jest jednakowy i jaka jest jego wartość?
6. Jakie są wartości kredytów restrukturyzacyj-
nych dotyczących przekształcenia ujemnych rozli-
czeń w procesie restrukturyzacji?
7. Czy liczona jest wartość tzw. rolowanych opcji?
Jest jeszcze wiele pytań, które nasuwają się w
związku z zaangażowaniem polskich przedsiębiorstw
w opcje walutowe. Bardzo serdecznie proszę o udzie-
lenie informacji na temat strat (różnicy pomiędzy
kursem a kursem rozliczenia pomnożoną przez wo-
lumen), jakie poniosły polskie przedsiębiorstwa w 2008
r. oraz w okresie od 01.01.2009 r. do 17.04.2009 r.?
Za odpowiedź i udzielenie informacji serdecznie
dziękuję.
Pozostaję z szacunkiem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Interpelacja
(nr 9610)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie śmierci Polaka w Pakistanie
Szanowny Panie Premierze! Polski geolog, pra-
cownik firmy Geofizyka Kraków, został porwany we
wrześniu 2008 r. Pod koniec stycznia 2009 r. pory-
wacze zagrozili zabiciem Polaka, jeśli rząd Pakistanu
nie spełni do 4 lutego ich żądań. Domagali się wyco-
fania sił bezpieczeństwa z terytoriów plemiennych i
uwolnienia ich więzionych towarzyszy. Następnie
przekazano informacje o przesunięciu terminu żądań
o 48 godzin, czyli do 6 lutego. W sobotę rano, 7 lutego,
pakistańska telewizja Geo TV ujawniła na swojej
stronie internetowej, że geolog został zabity. W nie-
dzielę wieczorem pakistańscy talibowie ujawnili na-
granie wideo, na którym, według nich, zarejestrowa-
no egzekucję polskiego geologa. Szef Ministerstwa
Spraw Zagranicznych Radosław Sikorski potwierdził
w poniedziałek, że polski geolog padł ofiarą terrory-
stów w Pakistanie.
W związku z powyższym zwracamy się z prośbą
o odpowiedź na poniższe pytania:

1. Kto kierował zespołem zajmującym się sprawą
porwania Polaka w Ministerstwie Spraw Zagranicz-
nych od momentu jego powołania? Kto nadzorował
pracę zespołu?
2. Z jakimi ekspertami konsultowano się w trak-
cie prac zespołu MSZ, ile razy?
3. Jak wyglądały formalne działania wobec strony
amerykańskiej? Ile było kontaktów formalnych w tej
sprawie?
4. Jakie czynności podjęto w ramach zespołu pod
kolejnymi kierownictwami, z wyszczególnieniem ko-
lejnych spotkań, czy je protokołowano?
5. Kiedy został powołany Zenon Kuchciak, kiedy
wyjechał?
6. W jakich okresach czasu w Islamabadzie prze-
bywał ambasador Kuchciak? W jakich ambasador
Dębnicki?
7. Czy sprawdzono wyniki rozmów, jakich podjęli
się komisarze UE: minister Ferrero-Waldner i mini-
ster Javier Solana?
8. Na jakiej podstawie informowano w sobotę i
niedzielę, że współpraca z władzami Pakistanu prze-
biegała dobrze?
9. Jakie zmiany nastąpiły w wiedzy MSZ na ten
temat do poniedziałku, kiedy złożono notę protesta-
cyjną?
10. Z jakiego źródła pochodziły informacje prze-
kazane opinii publicznej przez ministra sprawiedli-
wości? Jak je rozumieć w kontekście deklaracji o do-
brej współpracy z władzami Pakistanu? Jaka jest w
tej sprawie obecna ocena MSZ?
159
11. Czy marszałek Borusewicz konsultował w ja-
kiejkolwiek formie lub kontaktował się z MSZ w spra-
wie odwołania wizyty marszałka Senatu Pakistanu?
12. Kto i kiedy podjął decyzję o nieprowadzeniu
negocjacji z Talibanem? Jak to się ma do informacji
przekazanych przez ministra sprawiedliwości? Czy,
jeśli one są prawdziwe, znane były premierowi pod-
czas piątkowej wypowiedzi, że Polska nie będzie ne-
gocjować?
13. Czy informacja o powołaniu w MSZ zespołu
ds. ścigania sprawców pomaga w działaniach dyplo-
matycznych w regionie, czy przeszkadza? Na jakiej
formalnej podstawie będzie działał ten zespół?
14. Czy wszystkie informacje podane podczas kon-
ferencji prasowych w sobotę i niedzielę należy trak-
tować jako miarodajne dla stanowiska rządu?
15. Jeśli w poniedziałek zadano w nocie pytanie
do władz Pakistanu o to, co robiły w sprawie porwa-
nego Polaka, to czy to oznacza, że wcześniej władze
polskie nie posiadały takich informacji? Na jakiej
więc podstawie formułowano oceny?
16. Czy w MSZ zatrudnieni są dyplomaci, którzy
władają miejscowymi językami?
Z poważaniem
Posłowie Paweł Kowal
i Jan Ołdakowski
Warszawa, dnia 4 marca 2009 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Grzegorza Karpińskiego
w sprawie zmiany sposobu wynagradzania
nauczycieli wspomagających (7655)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Grzegorza Karpińskiego, przesłaną
przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-
-7655p/09, w sprawie sytuacji płacowej tzw. nauczy-
cieli wspomagających, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia:
Zgodnie z art. 71b ust. 1 w związku z art. 1 pkt 5
i 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) kształcenie specjalne dla dzieci i młodzieży nie-
pełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie,
wymagających stosowania specjalnej organizacji na-
uki i metod pracy, może być prowadzone w formie
nauki m.in. w:
— szkołach1) ogólnodostępnych,
— szkołach lub oddziałach integracyjnych,
O umieszczeniu dziecka w danym rodzaju szkoły
(placówki) prowadzącej kształcenie specjalne decydu-
je jego kondycja psychofizyczna, w tym stopień upośle-
dzenia umysłowego. Orzeczenia o potrzebie kształce-
nia specjalnego wydają zespoły orzekające działające
w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicz-
nych, w tym w poradniach specjalistycznych2). Orze-
czenie określa zalecane formy kształcenia specjalnego,
z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym
stopnia upośledzenia umysłowego.
W oddziale integracyjnym uczniowie posiadający
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego uczą
się i wychowują razem z pozostałymi uczniami, zaś
szkołą integracyjną jest szkoła, w której wszystkie
oddziały są oddziałami integracyjnymi3). Na ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania ustawo-
dawca nałożył obowiązek określenia, w drodze roz-
porządzenia, warunków organizowania kształcenia,
wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przed-
szkolach i szkołach ogólnodostępnych oraz przedszko-
lach i szkołach lub oddziałach integracyjnych, z uwzględ-
nieniem w szczególności konieczności dostosowania
programów nauczania oraz metod pracy do koncepcji
1)
Art. 3 pkt 1 ustawy o systemie oświaty stanowi, że ilekroć
w przepisach ustawy jest mowa, bez bliższego określenia, o szko-
le, należy przez to rozumieć także przedszkole.
2)
Art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty.
3)
Art. 3 pkt 2a i 2c ustawy o systemie oświaty.
programowej i organizacyjnej kształcenia w formach
integracyjnych, a także zatrudnienie specjalistów dla
jej realizacji4).
Delegację powyższą realizuje rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 18 stycznia
2005 r. w sprawie warunków organizowania kształ-
cenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży nie-
pełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie
w przedszkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostęp-
nych lub integracyjnych (Dz. U. Nr 19, poz. 167).
Przepis § 5 ust. 1 w związku z § 1 pkt 2 i 3 rozporzą-
dzenia stanowi, że w przedszkolach i szkołach ogól-
nodostępnych z oddziałami integracyjnymi oraz
w przedszkolach i szkołach integracyjnych w celu
współorganizowania kształcenia integracyjnego za-
trudnia się dodatkowo:
— nauczycieli posiadających kwalifikacje wyma-
gane do zajmowania stanowiska nauczyciela w odpo-
wiednich typach i rodzajach specjalnych przedszkoli
i szkół,
— odpowiednich specjalistów.
Jak wynika z powyższego, nie ma podstaw praw-
nych do zatrudnienia dodatkowych nauczycieli (po-
tocznie zwanych nauczycielami „wspomagającymi”)
w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych, do któ-
rych uczęszczają dzieci posiadające orzeczenie o po-
trzebie kształcenia specjalnego. Nauczycieli takich
można zatrudniać wyłącznie w przedszkolach i szko-
łach ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi
oraz w przedszkolach i szkołach integracyjnych.
Stosownie do postanowień § 5 ust. 2 powołanego
wyżej rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. zatrudnieni dodat-
kowo nauczyciele nie prowadzą zajęć edukacyjnych,
lecz wykonują następujące zadania:
1) rozpoznają potrzeby edukacyjne i możliwości
psychofizyczne dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie;
2) współorganizują zajęcia edukacyjne i pracę wy-
chowawczą w formach integracyjnych, w szczególności:
a) wspólnie z nauczycielami prowadzącymi zaję-
cia edukacyjne wybierają lub opracowują programy
nauczania i programy wychowania przedszkolnego,
b) dostosowują realizację programów wychowa-
nia przedszkolnego, programów nauczania, progra-
mu wychowawczego i programu profilaktyki do indy-
widualnych potrzeb edukacyjnych i możliwości psy-
chofizycznych dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie,
c) w zależności od indywidualnych potrzeb edu-
kacyjnych i możliwości psychofizycznych uczniów
niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecz-
nie, wspólnie z nauczycielami prowadzącymi zajęcia
edukacyjne, opracowują dla każdego ucznia i reali-
4)
Art. 71b ust. 7 pkt 3 ustawy o systemie oświaty.

zują indywidualne programy edukacyjne określające
zakres zintegrowanych działań nauczycieli i specja-
listów oraz rodzaj zajęć rewalidacyjnych lub zajęć
socjoterapeutycznych prowadzonych z uczniem,
d) uczestniczą w zajęciach edukacyjnych prowa-
dzonych przez innych nauczycieli;
3) prowadzą zajęcia rewalidacyjne lub zajęcia so-
cjoterapeutyczne;
4) udzielają pomocy nauczycielom prowadzącym
zajęcia edukacyjne w doborze metod pracy z ucznia-
mi niepełnosprawnymi oraz niedostosowanymi spo-
łecznie;
5) prowadzą lub organizują różnego rodzaju formy
pomocy pedagogicznej i psychologicznej dla dziecka
i jego rodziny.
Tak więc obowiązki dodatkowo zatrudnionych
nauczycieli obejmują wspieranie organizacji i reali-
zacji procesu kształcenia, wychowania i opieki w for-
mach integracyjnych w danej szkole (przedszkolu),
a nie prowadzenie zajęć edukacyjnych. Nauczyciele
ci jedynie uczestniczą w zajęciach edukacyjnych pro-
wadzonych przez innych nauczycieli, które wskazuje
dyrektor5), biorąc pod uwagę potrzeby uczniów nie-
pełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie.
Mając na względzie przedstawione powyżej wyja-
śnienia, na gruncie obowiązującego stanu prawnego
należy stwierdzić, że zadania i obowiązki realizowa-
ne przez nauczycieli „wspomagających” w kształce-
niu integracyjnym oraz nauczycieli w szkolnictwie
specjalnym nie są tożsame. Okoliczność ta znajduje
odzwierciedlenie w zróżnicowaniu rozwiązań orga-
nizacyjno-płacowych dotyczących obu tych grup na-
uczycieli, w szczególności w zakresie uprawnienia do
dodatku za trudne warunki pracy.
Należy podkreślić, iż wykaz trudnych warunków
pracy w § 8 rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 31 stycznia 2005 r. w sprawie
wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia za-
sadniczego nauczycieli, ogólnych warunków przyzna-
wania dodatków do wynagrodzenia zasadniczego
oraz wynagradzania za pracę w dniu wolnym od pra-
cy (Dz. U. Nr 22, poz. 181, z późn. zm.) określono,
uwzględniając stopień trudności zajęć realizowanych
w warunkach trudnych, co stanowi ścisłe wykonanie
wytycznej upoważnienia zawartego w art. 34 ust. 2
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.). Każ-
dorazowo za podstawę do przyznania dodatku za wa-
runki pracy uznaje się prowadzenie przez nauczycie-
li zajęć dydaktycznych, wychowawczych lub opiekuń-
czych w trudnych warunkach6). Wymogu tego nie
spełniają nauczyciele dodatkowo zatrudnieni w przed-
szkolach i szkołach ogólnodostępnych z oddziałami
5)
§ 5 ust. 3 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r.
6)
Jedyny wyjątek stanowią regulacje odnoszące się do na-
uczycieli rodzinnych ośrodków diagnostyczno-konsultacyjnych
oraz poradni psychologiczno-pedagogicznych i innych poradni
specjalistycznych (§ 8 pkt 18 i 19 rozporządzenia) – ze względu
na specyfikę tych placówek.
161
integracyjnymi lub w przedszkolach i szkołach inte-
gracyjnych, którzy – jak wskazano powyżej – nie pro-
wadzą zajęć edukacyjnych z uczniami. Zgodnie nato-
miast z § 8 pkt 8 tego rozporządzenia dodatek za
pracę w trudnych warunkach przysługuje nauczycie-
lowi prowadzącemu indywidualne nauczanie dziecka
zakwalifikowanego do kształcenia specjalnego.
W celu współorganizowania kształcenia integra-
cyjnego w przedszkolach i szkołach ogólnodostęp-
nych z oddziałami integracyjnymi, a także w przed-
szkolach i szkołach integracyjnych, przepis § 5 roz-
porządzenia ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. przewiduje możliwość za-
trudniania dodatkowo odpowiednich specjalistów,
oprócz dodatkowo zatrudnianych nauczycieli posia-
dających kwalifikacje wymagane do zajmowania
stanowiska nauczyciela w odpowiednich typach i ro-
dzajach specjalnych przedszkoli i szkół. Z brzmienia
tego przepisu wynika, że specjalistów tych nie za-
trudnia się na stanowisku nauczyciela, co oznacza,
że nie mają do nich zastosowania przepisy ustawy
Karta Nauczyciela, a tym samym – zasady wyna-
gradzania nauczycieli.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Ryszarda Kalisza
w sprawie zatrudnienia i obsadzenia
stanowisk kierowniczych w urzędach
administracji rządowej (7721)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z 10 lutego 2009 r. (SPS-023-
-7721/09) dotyczące interpelacji pana posła Ryszarda
Kalisza w sprawie zatrudnienia i obsadzenia stano-
wisk kierowniczych w urzędach administracji rządo-
wej, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższej informacji.
1) Jaka liczba osób zatrudnionych jest na stano-
wiskach sekretarzy i podsekretarzy stanu w Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów oraz jaka jest wielkość
środków finansowych przeznaczonych na ich zatrud-
nienie w skali 2009 r. w kwocie brutto (wg kosztów,
jakie ponoszą pracodawcy w związku z zatrudnie-
niem pracownika)?
Według stanu na 5 maja 2009 r. na stanowiskach
sekretarzy i podsekretarzy stanu w Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów jest zatrudnionych 9 osób,
162

w tym 8 osób na stanowiskach sekretarzy stanu
i 1 osoba na stanowisku podsekretarza stanu.
Na wynagrodzenia brutto na tych stanowiskach
w 2009 r., z uwzględnieniem zmian wprowadzonych
ustawą z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy
o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze sta-
nowiska państwowe oraz ustawy o kształtowaniu
wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254),
zaplanowano natomiast kwotę w wysokości 1498 tys. zł,
na składki społeczne – 146 tys. zł oraz fundusz pracy
– 37 tys. zł.
2) Jaka liczba osób zatrudnionych jest na stano-
wiskach sekretarzy i podsekretarzy stanu w poszcze-
gólnych ministerstwach oraz jaka jest wielkość środ-
ków finansowych przeznaczonych na ich zatrudnie-
nie w skali 2009 r. w kwocie brutto (wg kosztów, jakie
ponoszą pracodawcy w związku z zatrudnieniem pra-
cownika)?
Poniżej, w ujęciu tabelarycznym, została przed-
stawiona liczba osób zatrudnionych na stanowiskach
sekretarzy i podsekretarzy stanu w poszczególnych
resortach (według stanu na 10 marca 2009 r.) wraz
z wysokością środków finansowych przeznaczonych
na ich zatrudnienie w 2009 r. Informacja została
opracowana na podstawie danych zgłoszonych przez
poszczególne ministerstwa.
3) Jak wygląda obecnie obsada stanowisk zastęp-
ców kierowników urzędów centralnych oraz jaka jest
wielkość środków finansowych przeznaczonych na
ich zatrudnienie w skali 2009 r. w kwocie brutto (wg
kosztów, jakie ponoszą pracodawcy w związku z za-
trudnieniem pracownika)?
7) Czy obecnie obsadzone są stanowiska zastęp-
ców kierowników urzędów centralnych, jeśli tak, to
ile takich stanowisk jest oraz jaki jest obecnie koszt
miesięcznego wynagrodzenia ogółem na tych stano-
wiskach?
Na podstawie danych zgłoszonych przez kierow-
ników urzędów centralnych w tabeli nr 2 przedsta-
wiono informacje dotyczące obsady stanowisk zastęp-
ców kierowników urzędów centralnych wraz z wiel-
kością środków finansowych przeznaczonych na ich
zatrudnienie w 2009 r. oraz kosztem miesięcznego
wynagrodzenia na tych stanowiskach.
4) Jaka liczba osób w poszczególnych resortach
zatrudnionych jest w gabinetach politycznych oraz
jaka jest wielkość środków finansowych przeznaczo-
nych na ich wynagrodzenie w skali 2009 r. w kwocie

Tabela nr 1:

Liczba osób zatrudnionych na Środki finansowe

stanowiskach przeznaczone
na zatrudnienie sekretarzy
Lp. Resort
podsekretarzy i podsekretarzy stanu
sekretarzy stanu w 2009 r.
stanu
(brutto + pochodne w tys. zł)
1. Ministerstwo Edukacji Narodowej 1 3 644
2. Ministerstwo Finansów 1 81) 1225
3. Ministerstwo Gospodarki 1 5 976
4. Ministerstwo Infrastruktury 1 8 1755,23)5)
5. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego 1 2 475,6
6. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego 1 3 638
7. Ministerstwo Obrony Narodowej 1 2 472,3
8. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej 1 4 9664)
9. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi 1 3 613,3
10. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 1 4 833,22)
11. Ministerstwo Skarbu Państwa 1 5 920,3
12. Ministerstwo Sportu i Turystyki 1 2 4993)
13. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji 1 5 935,8
14. Ministerstwo Spraw Zagranicznych 1 5 9763)
15. Ministerstwo Sprawiedliwości 1 3 902,63)
16. Ministerstwo Środowiska 1 3 682,22)
17. Ministerstwo Zdrowia 1 4 764,8

1)
Jedna osoba na stanowisku podsekretarza stanu i jednocześnie szefa Służby Celnej pobiera uposażenie ze środków funkcjona-
riuszy celnych.
2)
Uwzględniono kwoty należne osobom odwołanym ze stanowiska sekretarza lub podsekretarza stanu.
3)
Nie uwzględniono zmian, które wprowadziła ustawa z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu osób zajmują-
cych kierownicze stanowiska państwowe oraz ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254).
4)
Środki finansowe zaplanowane w budżecie na pełną obsadę stanowisk kierowniczych (osoby zatrudnione + wakaty).
5)
Łączna kwota przeznaczona na wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe – ministra, sekretarzy
oraz podsekretarzy stanu – w 2009 r.
 163

brutto (wg kosztów, jakie ponoszą pracodawcy
w związku z zatrudnieniem pracownika)?
5) Jak wyglądał stan zatrudnienia w gabinetach
politycznych na przestrzeni maj 2004 r. – styczeń
2009 r. (uwzględniając kolejne zmiany pełniących
funkcję prezesa Rady Ministrów)?
Tabela nr 3 zawiera informacje dotyczące osób
zatrudnionych w gabinetach politycznych w poszcze-
gólnych resortach oraz środki finansowe przeznaczo-
ne na ich zatrudnienie. Przedstawiony został stan
zatrudnienia w gabinetach politycznych w okresie
sprawowania urzędu prezesa Rady Ministrów przez
Marka Belkę (według stanu na dzień 1 października
2005 r.), Kazimierza Marcinkiewicza (według stanu
na dzień 1 lipca 2006 r.), Jarosława Kaczyńskiego
(według stanu na dzień 1 maja 2007 r.) oraz Donalda
Tuska (według stanu na dzień 1 kwietnia 2009 r.).
6) Jaka jest wielkość środków finansowych prze-
znaczonych w skali 2009 r. w kwocie brutto na wy-
konanie prac doradczo-eksperckich będących w dys-
pozycji wojewodów jako organów terenowej admini-
stracji rządowej?
W 2009 r. na wykonanie prac doradczo-eksperc-
kich w budżetach wojewodów zostały zaplanowane
środki finansowe w łącznej wysokości 5306 tys. zł.
Środki te są przeznaczone na wykonanie ekspertyz
lub opinii, takich jak:
— sporządzanie operatów szacunkowych dotyczą-
cych określenia wartości nieruchomości przejmowa-
ne pod drogi krajowe i autostrady,
— przygotowywanie opinii prawnych związanych
z nadzorem nad działalnością uchwałodawczą samo-
rządów,
— realizacja zadań w zakresie prywatyzacji,
— przeprowadzanie okresowych przeglądów
sprawności technicznej obiektów budowlanych i prze-
glądu urządzeń laboratoryjnych lub biurowych.
Tabela nr 4 zawiera zestawienie ww. środków fi-
nansowych w rozbiciu na poszczególne województwa
wraz z podziałem tych środków na urzędy wojewódz-
kie oraz zespolone inspekcje, służby i straże.
8) Jak Pan Premier zamierza realizować obietni-
ce zapowiadanego ograniczenia zatrudnienia i zmniej-
szenia kosztów administracji państwowej?
Obietnica ograniczenia zatrudnienia i zmniejsze-
nia kosztów administracji państwowej jest realizo-
wana chociażby na przykładzie Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów. Koszty funkcjonowania KPRM zo-
stały obniżone w stosunku do 2008 r. o ponad 8% (co
stanowi kwotę 9613 tys. zł). Nastąpiło także zmniej-
szenie etatów o 8,2%. Ponadto w stosunku do 2007 r.
liczba etatów przeznaczonych na zatrudnienie osób
na stanowiskach doradców i asystentów politycznych
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów uległa zmniej-
szeniu z 50 w 2007 r. do 34 w 2009 r.

Tabela nr 4:

Łączna suma środków finansowych Podział środków finansowych

wynikająca z budżetu wojewody Zespolone inspekcje,
Lp. Wojewoda Urząd wojewódzki
na 2009 r. służby i straże
(w tys. zł) (w tys. zł)
(w tys. zł)
1. Dolnośląski 1026 10001) 26
2. Kujawsko-pomorski 38 8 30
3. Lubelski 33 26 7
4. Lubuski 110 32 78
5. Łódzki 426 412 14
6. Małopolski 261 643) 1974)
7. Mazowiecki 1394 1214 180
8. Opolski 56 53 3
9. Podkarpacki 88 2 86
10. Podlaski 47 15 32
11. Pomorski 108 58 50
12. Śląski 166 50 116
13. Świętokrzyski 1017 1009 82)
14. Warmińsko-mazurski 57 55 2
15. Wielkopolski 327 256 71
16. Zachodniopomorski 152 44 108
Razem 5306 4298 1008

1)
Z zaplanowanej dla Wydziału Geodezji i Nieruchomości Dolnośląskiego Urzędu Wojewódzkiego kwoty w wysokości 1000 tys. zł
w trakcie realizacji budżetu 970 tys. zł zostanie przeniesione do starostw powiatowych na opracowanie dokumentacji związanej
z gospodarką nieruchomościami Skarbu Państwa. Pozostała kwota 30 tys. zł przeznaczona będzie na zakup usług obejmujących wy-
konanie ekspertyz, analiz i opinii w Wydziale Geodezji i Nieruchomości.
2)
W ramach zaplanowanej kwoty wypłacane będą także wynagrodzenia dla członków Wojewódzkiej Rady Ochrony Zabytków.
3)
W tym 40 tys. zł na realizację projektów finansowanych z udziałem środków Unii Europejskiej.
4)
W tym 102 tys. zł na realizację projektów w ramach Norweskiego Mechanizmu Finansowego.
164

Z dniem 1 marca 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o wyna-
grodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe oraz ustawy o kształtowaniu wynagro-
dzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254). Ustawa
jest jednym z elementów realizacji decyzji Rady Mi-
nistrów o okresowym ograniczeniu wydatków budże-
tu państwa na rok 2009.
Zmiana ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagro-
dzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe wprowadza oszczędności w wydatkach
budżetu państwa w 2009 r. przez ustalenie – za okres
od dnia 1 marca 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r.
– wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze sta-
nowiska państwowe w wysokości wynagrodzenia
przysługującego tym osobom w 2008 r.
Mechanizm tej zmiany polega na przyjęciu do ob-
liczenia wynagrodzeń w okresie od 1 marca do 31 grud-
nia 2009 r. kwoty bazowej ustalonej na 2008 r.
w wysokości 1766,46 zł w miejsce kwoty bazowej wa-
loryzowanej na rok 2009 r. – 1835,35 zł.
Powyższe zmiany wpłyną także na wysokość upo-
sażeń oraz diet posłów i senatorów, których wysokość

Tabela nr 2

Środki finansowe przeznaczone

na wynagrodzenia zastępców Koszt miesięcznego
Liczba zastępców
kierowników urzędów wynagrodzenia
Lp. Urząd centralny kierowników
centralnych zastępców kierowników
urzędów centralnych
w 2009 r. urzędów centralnych
(brutto + pochodne w tys. zł)
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
1. 3 564 43 916 zł
i Autostrad
2. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska 1 108 9818 zł
3. Główny Inspektorat Farmaceutyczny 1 149,9 11 012 zł
Główny Inspektorat Jakości Handlowej
4. 1 141 11 754 zł1)
Artykułów Rolno-Spożywczych
5. Główny Urząd Nadzoru Budowlanego 2 310,2 21 950 zł
Główny Inspektorat Ochrony Roślin
6. 0 2)
– –
i Nasiennictwa
7. Główny Inspektorat Ochrony Środowiska 1 150,3 11 012 zł
8. Główny Inspektorat Sanitarny 2 279,8 21 197 zł
9. Główny Inspektorat Transportu Drogowego 03) – –
10. Główny Inspektorat Weterynarii 2 290 20 583 zł
11. Główny Urząd Geodezji i Kartografii 1 230,5 15 615 zł
12. Główny Urząd Miar 2 294,2 20 844 zł
13. Główny Urząd Statystyczny 2 264,3 22 024 zł
14. Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego 2 275,4 19 997 zł
15. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej 1 134,7 9543 zł
16. Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych 2 284,9 20 714 zł
17. Państwowa Agencja Atomistyki 1 144,5 10 645 zł
18. Urząd do Spraw Cudzoziemców 04) – –
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób
19. 1 167,7 12 535 zł
Represjonowanych
20. Urząd Komunikacji Elektronicznej 1 219,1 18 261 zł
21. Urząd Lotnictwa Cywilnego 2 342,7 24 227 zł
22. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów 2 4075) 20 849 zł
23. Urząd Patentowy RP 2 319,5 22 024 zł
24. Urząd Regulacji Energetyki 1 143,6 11 969 zł
25. Urząd Transportu Kolejowego 2 3386) 22 024 zł
26. Urząd Zamówień Publicznych 2 271,37) 22 612 zł
27. Wyższy Urząd Górniczy 2 300,3 21 290 zł

Wynagrodzenie brutto + pochodne.

1)

2 wakaty.
2)

3)
Wakat.
4)
Od momentu utworzenia Urzędu ds. Cudzoziemców – lipiec 2001 r. – stanowisko zastępcy kierownika urzędu nie jest obsadzone.
5)
Łączna kwota przeznaczona na wynagrodzenie osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe – prezesa oraz wiceprezesów
– w 2009 r.
6)
Całkowity koszt zatrudnienia (m.in. z opłatami czynszowymi, kosztami użytkowania telefonów oraz użytkowanie samochodu
służbowego).
7)
Wynagrodzenie brutto bez pochodnych.
 165

jest uzależniona od wysokości wynagrodzenia pod- — liczby organizowanych konferencji i szkoleń,

sekretarza stanu. — liczby podróży służbowych zarówno krajowych,
Oszczędności z tytułu zachowania wynagrodzeń jak i zagranicznych oraz zmniejszenia kosztów po-
ww. osób (w okresie marzec–grudzień 2009 r.) na po- dróży służbowych poprzez wykorzystywanie tań-
ziomie 2008 r. szacuje się na około 4,4 mln zł. szych połączeń,
Ponadto w poszczególnych resortach zmniejszo- — wydatków na ekspertyzy i tłumaczenia,
no koszty administracji państwowej poprzez ogra- — wydatków na materiały i wyposażenie,
niczenie głównie bieżących wydatków administra- — wydatków związanych z usługami telekomuni-
cyjnych. Działania te dotyczą przede wszystkim kacyjnymi,
ograniczenia: — wydatków na remonty.

Tabela nr 3

Środki finansowe
przeznaczone Zatrudnienie w gabinetach politycznych
na zatrudnienie według stanu na dzień
w gabinetach
Lp. Resort
politycznych
w 2009 r. 1 października 2005 r. 1 lipca 2006 r. 1 maja 2007 r. 1 kwietnia 2009 r.
(brutto + pochodne (premier Belka) (premier Marcinkiewicz) (premier Kaczyński) (premier Tusk)
w tys. zł)
Ministerstwo Edukacji 7 osób, 8 osób,
1. 610 4 osoby 6 osób
Narodowej 6,75 etatu 8 etatów
3 osoby, 1 osoba, 6 osób,
2. Ministerstwo Finansów 8403) 1 osoba, 1 etat
2,75 etatu 1 etat 6 etatów
2 osoby, 2 etaty
2 osoby, 8 osób, 6,5 osób,
3. Ministerstwo Gospodarki 5703) (b. Ministerstwo
2 etaty 8 etatów 9 etatów
Gospodarki i Pracy)
7 osób, 6,5 etatu
8 osób
(b. Ministerstwo
(b. Ministerstwo
Transportu),
Transportu),
2 osoby, 2 etaty
Ministerstwo 3 osoby 5 osób,
4. 874,6 4 osoby (b. Ministerstwo
Infrastruktury (b. Ministerstwo 5 etatów
Budownictwa),
Budownictwa),
5 osób, 5 etatów
2 osoby (b. Ministerstwo
(b. Ministerstwo
Gospodarki Morskiej)
Gospodarki Morskiej)
Ministerstwo Kultury 8 osób, 4 osoby,
5. 531,2 3 osoby 6 osób
i Dziedzictwa Narodowego 6,75 etatu 4 etaty
Ministerstwo Nauki 5 osób, 5 osób,
6. 670 2 osoby 6 osób
i Szkolnictwa Wyższego 4,5 etatu 4 etaty
Ministerstwo Obrony
7. 422,8 3 osoby 2 osoby 4 osoby 4 osoby
Narodowej
Ministerstwo Pracy 3 osoby, 6 osób, 8 osób, 4 osoby,
8. 41515,52)
i Polityki Społecznej 2,5 etatu 5 etatów 7 etatów 4 etaty
Ministerstwo Rolnictwa 3 osoby, 7 osób, 9 osób, 7 osób,
9. 606,2
i Rozwoju Wsi 2,5 etatu 7 etatów 9 etatów 6,5 etatu
Ministerstwo Rozwoju 4 osoby, 4 osoby,
10. 400 – 1) 5 etatów
Regionalnego 4 etaty 4 etaty
Ministerstwo Skarbu 3 osoby, 4 osoby, 5 osób, 4 osoby,
11. 456,4
Państwa 3 etaty 3,5 etatu 4,5 etatu 4 etaty
Ministerstwo Sportu 4 osoby, 7 osób,
12. 593 0 osób 5 osób
i Turystyki 4 etaty 6,75 etatu
Ministerstwo Spraw
11 osób,
13. Wewnętrznych 10333) 3 osoby 6 osób 9 osób
10,5 etatu
i Administracji
Ministerstwo Spraw 3 osoby, 2 osoby,
14. 194,5 4 osoby 0 osób
Zagranicznych 3 etaty 2 etaty
Ministerstwo 8 osób, 5 osób,
15. 28592) 3 etaty 3,95 etatu
Sprawiedliwości 6,9 etatu 4,5 etatu
3 osoby, 8 osób, 5 osób, 4 osoby,
16. Ministerstwo Środowiska 485
2,5 etatu 3,8 etatu 3,63 etatu 4 etaty
3 osoby, 8 osób,
17. Ministerstwo Zdrowia 725,2 3 osoby 3 osoby
3 etaty 8 etatów

Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zostało utworzone 31 października 2005 r.

1)

Łączna kwota na wynagrodzenia pracowników nieobjętych mnożnikowym systemem wynagrodzeń zgodnie z ustawą budżetową
2)

na 2009 r.
3)
Środki finansowe zaplanowane w budżecie na wynagrodzenia przy pełnej obsadzie etatowej (aktualnie zatrudnieni + wakaty).
166
Przedstawiając powyższe, przepraszam za zwłokę
w udzieleniu odpowiedzi na interpelację pana posła
Ryszarda Kalisza, która wynikała z konieczności
uzyskania danych niezbędnych do przygotowania tej
odpowiedzi z poszczególnych ministerstw, urzędów
centralnych oraz urzędów wojewódzkich.
Łączę wyrazy szacunku
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Budnika
w sprawie interpretacji art. 59a ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej (7855)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jerzego Budnika dotyczącą stosowa-
nia art. 59a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
przedstawiam poniżej wyjaśnienia w tej sprawie.
Komentowany art. 59a ustawy o zakładach opie-
ki zdrowotnej nie wskazuje, w jakiej formie powi-
nien nastąpić wzrost wynagrodzenia, o którym
w nim mowa. Tryb podejmowania decyzji o sposobie
rozdysponowania środków finansowych na wzrost
wynagrodzeń został określony ust. 2–4 tego przepi-
su. Kierownik zakładu w uzgodnieniu z zakładową
organizacją związkową lub pracownikiem wybra-
nym przez załogę do reprezentowania jej interesów
może zdecydować o podwyższeniu wynagrodzenia
zasadniczego pracowników bądź przekazaniu im
kwoty uzyskanej na mocy ustawy w postaci dodatku
do wynagrodzenia.
Kierownik zakładu opieki zdrowotnej może prze-
znaczyć 40% kwoty wzrostu zobowiązania Narodo-
wego Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy
wynikającej z umowy na wzrost wynagrodzeń zaraz
po jej podpisaniu. Jednakże w przypadku niezreali-
zowania umowy w całości kierownik ponosi ryzyko
przekazania kwoty większej niż otrzymał na ten cel
z funduszu, narażając tym samym płynność finanso-
wą zakładu. Dlatego też racjonalne jest przyjęcie za-
łożenia, że momentem ustalenia rzeczywistego wzro-
stu kwoty zobowiązania jest moment rozliczania
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, bo-
wiem dopiero wówczas znana jest realna kwota wzro-
stu zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia
wobec świadczeniodawcy i możliwe jest przekazanie
jej 40% na wzrost wynagrodzeń bez uszczerbku dla
kondycji finansowej zakładu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie sytuacji lotniska w Krośnie (8395)
Szanowny Panie Marszałku! Poniżej przedsta-
wiam informację dotyczącą interpelacji poselskiej
pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej w sprawie sytuacji
lotniska w Krośnie (SPS-023-8395/09).
1. W jaki sposób mają być wykorzystane środki
unijne, jeśli realizacja tak drogiego i ważnego dla
miasta projektu zależy od podmiotu, który nie wyka-
zuje żadnej aktywności w jego przygotowaniu, a wręcz
przeciwnie – utrudnia jego przygotowanie, a nawet
poprzez zaniechanie dokonania zmian w rejestrze
lotnisk o przekazaniu zarządzania lotniskiem może
spowodować wykreślenie projektu z realizacji? Insty-
tucją odpowiedzialną za przygotowanie i realizację
projektu „Utworzenie Ponadregionalnego Centrum
Szkolenia Lotniczego w oparciu o zmodernizowaną
infrastrukturę lotniska w Krośnie – I etap” jest,
zgodnie z załącznikiem do uchwały nr 123/2198/08
Zarządu Województwa Podkarpackiego z dnia 29 lip-
ca 2008 r., gmina miejska Krosno.
Jako właściciel gruntu, na którym jest zlokalizo-
wane lotnisko, gmina miejska Krosno ma możliwość
wystąpienia o zmianę w zakresie dysponowania tymi
gruntami w stosunku do aktualnych użytkowników,
w tym do Aeroklubu Polskiego, zarządzającego lotni-
skiem w Krośnie. Jednocześnie należy zwrócić uwa-
gę, iż podmiot zarządzający lotniskiem musi spełniać
wszystkie wymagania określone w ustawie Prawo
lotnicze. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy Prawo lotni-
cze istotne zmiany eksploatacyjne i techniczne cech
lotniska mogą być dokonane po uzyskaniu zezwole-
nia prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego.
2. Dlaczego o tym, czy w mieście Krośnie nastąpi
rozwój szkolenia lotniczego, które teraz jest znikome,
ma decydować w rzeczywistości podmiot zewnętrzny,
czyli Aeroklub Polski, który nie będzie, bo być nie
może, partnerem w realizacji projektu? Szkolenie lot-
nicze jest podstawowym celem statutowym Aeroklu-
bu Polskiego i zrzeszonych w nim aeroklubów regio-
nalnych. Biorąc pod uwagę doświadczenie aeroklu-
bów w tym zakresie oraz znajomość przepisów lotni-
czych, trudno odmówić im prawa do konsultacji

i zgłaszania uwag w przypadku realizacji projektów
lotniczych, w szczególności w aspekcie bezpieczeń-
stwa ruchu lotniczego na danym lotnisku.
3. Dlaczego zmiana zarządzającego lotniskiem,
a tym samym realizacja projektu, ma zależeć od do-
brej woli aktualnego zarządzającego, który nie tylko
tej woli nie wykazuje, lecz wręcz przeciwnie – stawia
żądania, wydłuża czas załatwiania spraw, nie wyko-
nuje obowiązków zarządzającego wynikających z Pra-
wa lotniczego? Działalność zarządzającego lotniskiem
podlega, na podstawie art. 27 ustawy Prawo lotnicze,
kontroli prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. W przy-
padku stwierdzenia niewykonywania obowiązków
zarządzającego wynikających z Prawa lotniczego
można złożyć wniosek o przeprowadzenie kontroli
doraźnej w tym zakresie.
4. Dlaczego pozycja właściciela lotniska jest mar-
ginalna, a we wszystkie atrybuty wyposażony jest
zarządzający, którego nie można zmienić bez wykre-
ślenia lotniska z rejestru? Zarządzający lotniskiem
może, ale nie musi, być właścicielem terenów, na któ-
rych jest położone lotnisko. Na podstawie art. 70 Pra-
wa lotniczego zarządzający lotniskiem może przeka-
zać zarządzanie lotniskiem innej osobie spełniającej
wymagania określone dla zarządzającego, za zgodą
prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, wydaną w dro-
dze decyzji administracyjnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie odchodzenia funkcjonariuszy
i wzrastającej liczby wakatów
w Straży Granicznej (8439)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 marca 2009 r. (sygn. SPS-023-8439/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka w sprawie odchodzenia
funkcjonariuszy i wzrastającej liczby wakatów w Stra-
ży Granicznej, z upoważnienia Prezesa Rady Mini-
strów uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w 2009 r.
w ramach budżetu resortu w części 42: Sprawy we-
wnętrzne ograniczono wydatki o ok. 1026 mln zł,
w tym w Straży Granicznej o ok. 140 mln zł. W ra-
167
mach powyższych kwot przewidziano również ogra-
niczenie nakładów w 2009 r. na „Program moderni-
zacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży
Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”
w kwocie 593 504 tys. zł, z tego w Straży Granicznej
− 61 855 tys. zł.
Powyższe spowodowało konieczność dokonania
przeniesienia ww. kwoty wydatków realizowanych
w ramach programu modernizacji na 2010 r. W związ-
ku z tym podjęto decyzję o przygotowaniu nowelizacji
ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu
„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej,
Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu
w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213).
Według danych na dzień 31 marca 2009 r. liczba
wakujących stanowisk, na które można mianować
funkcjonariusza Straży Granicznej, w odniesieniu do
posiadanego przez formację limitu zatrudnienia wy-
nosiła 752.
Wskazać jednak należy, że w 2009 r. w Straży Gra-
nicznej zakładane jest zmniejszenie wydatków budże-
towych w zakresie płac funkcjonariuszy o kwotę
26 000 tys. zł, odpowiadającą zatrudnieniu 500 funk-
cjonariuszy na wakujących stanowiskach. Wskazane
ograniczenie wynika więc z zakładanego nieobsadze-
nia istniejących aktualnie wakatów.
W pierwszych trzech miesiącach 2009 r. odeszło
ze służby 288 funkcjonariuszy. Z informacji posiada-
nych przez Straż Graniczną wynika, że w okresie
kwiecień–czerwiec 2009 r. ze służby może odejść oko-
ło 195 funkcjonariuszy SG, co po uwzględnieniu do-
tychczasowych zwolnień oznaczałoby zwolnienie ze
służby w Straży Granicznej w okresie od stycznia do
końca czerwca 2009 r. łącznie około 483 funkcjona-
riuszy.
Jednocześnie informuję, iż na mocy rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2008 r. w spra-
wie wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej prze-
ciętne uposażenie funkcjonariuszy Straży Granicz-
nej (Dz. U. Nr 236, poz. 1624) od dnia 1 stycznia
2009 r. następuje wzrost wielokrotności kwoty ba-
zowej stanowiącej przeciętne uposażenie funkcjona-
riuszy z 2,50 na 2,67.
Mając na uwadze wykorzystanie w 2009 r. możli-
wości w zakresie wzrostu uposażeń funkcjonariuszy
Straży Granicznej, w chwili obecnej nie dostrzega się
możliwości uruchomienia dodatkowych mechani-
zmów o charakterze finansowym, motywujących
funkcjonariuszy do pozostania w służbie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
168
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie procesu kompensacji Stoczni Gdynia
i Stoczni Szczecińskiej (8466)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do od-
powiedzi udzielonej w dniu 26 marca 2009 r. (znak:
DNWiP2/1134/09/WN2) na interpelację pana posła
Jarosława Wałęsy w sprawie procesu kompensacji
Stoczni Gdynia i Stoczni Szczecińskiej chciałbym po-
niżej przedstawić informacje odnośnie do kwestii wy-
płacania odszkodowań dla pracowników stoczni, zgod-
nie ze stanowiskiem Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej jako resortu właściwego merytorycznie.
Okresy zatrudnienia wymagane do ustalenia
kwoty odszkodowania obliczane są na podstawie dat
wskazanych w świadectwach pracy lub innych doku-
mentach potwierdzających okres pozostawania w sto-
sunku pracy. Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o po-
stępowaniu kompensacyjnym w podmiotach o szcze-
gólnym znaczeniu dla polskiego przemysłu stocznio-
wego nie zawiera regulacji upoważniających do sto-
sowania innej metody obliczania okresów zatrudnie-
nia niż ogólnie przyjęta i wynikająca z Kodeksu
pracy. Po zsumowaniu wszystkich podlegających wli-
czeniu okresów wyszczególnionych w ww. dokumen-
tach ustala się ogólny staż pracy, przyporządkowując
ten staż do jednego spośród ustalonych w ustawie
przedziałów:
— 0–5 lat – 20 tys. zł,
— 5–10 lat – 30 tys. zł,
— 10–25 lat – 45 tys. zł,
— powyżej 25 lat – 60 tys. zł.
Powyższe oznacza, że pracownikowi, który udo-
kumentował okres zatrudnienia wynoszący 5 lat
i 3 miesiące czy też 5 lat i 9 miesięcy wg tego modelu
uznany zostanie 6-letni staż, a odszkodowanie wy-
niesie 30 tys. zł. Pracownik, który udokumentował
okres zatrudnienia wynoszący 25 lat, otrzyma od-
szkodowanie w wysokości 45 tys. zł, jeżeli natomiast
będzie to 25 lat i 4 miesiące, to wysokość odszkodo-
wania wyniesie 60 tys. zł.
Przedstawiona powyżej interpretacja w opinii Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej jest zgodna
z ustaleniami przyjętymi podczas spotkań związków
zawodowych ze stroną rządową. W porozumieniu
podpisanym w dniu 29.11.2008 r., a więc przed
uchwaleniem ostatecznego brzmienia ustawy, w czę-
ści dotyczącej stażu pracy, od którego zależy wyso-
kość odszkodowania, przyjęto następujący model
przedziałów czasowych:
— 0–5 lat – 20 tys. zł,
— 6–10 lat – 30 tys. zł,
— 11–25 lat – 45 tys. zł,
— powyżej 25 lat – 60 tys. zł
– z tym zastrzeżeniem, że ostatni rok liczony jest
kalendarzowo, tzn. niezależnie od liczby przepraco-
wanych miesięcy w tym roku staż pracy zostanie za-
okrąglony do pełnego roku.
Powyższe oznacza, że pracownikowi, który udo-
kumentował okres zatrudnienia wynoszący 5 lat
i 3 miesiące czy też 5 lat i 9 miesięcy, wg tego mo-
delu uznany zostałby 6-letni staż, a odszkodowanie
wyniosłoby 30 tys. zł. Pracownik, który udokumen-
tował okres zatrudnienia wynoszący 25 lat, otrzy-
małby odszkodowanie w wysokości 45 tys. zł, jeżeli
natomiast będzie to 25 lat i 4 miesiące, to wysokość
odszkodowania wyniosłaby 60 tys. zł. Tym samym
idea obliczania okresów zatrudnienia niezbędna do
ustalenia wysokości odszkodowania, przyjęta w ww.
porozumieniu, została przeniesiona do zapisów usta-
wowych.
Uprzejmie proszę o potraktowanie niniejszego pi-
sma jako wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości in-
terpretacyjnych w powyższym zakresie.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie uprawnień do sporządzania
certyfikatów energetycznych (8564)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Bublewicz z dnia 5 mar-
ca 2008 r., otrzymaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu pana Krzysztofa Putry z dnia 17 marca 2009 r.,
znak SPS-023-8564/09, w sprawie udzielenia infor-
macji dotyczących świadectw charakterystyki ener-
getycznej, uprzejmie Pana Marszałka informuję, co
następuje:
Rządowy projekt nowelizacji ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.) zawiera zapisy dotyczące roz-
szerzenie grupy osób uprawnionych i mogących sta-
rać się o tego typu uprawnienia o osoby, który ukoń-
czyły studia inżynierskie na kierunkach architektu-
ra, budownictwo, inżynieria środowiska, energetyka
lub pokrewnych.
Nadmieniam, iż projekt nowelizacji ww. ustawy
w dniu 17 marca br. został zaakceptowany przez
Radę Ministrów, a następnie przekazany pod obrady
Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie dofinansowania programu
wapnowania gleb w woj. łódzkim (8595)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Artura Dunina w sprawie dofinanso-
wania programu wapnowania gleb w woj. łódzkim,
poniżej przedstawiam stosowne informacje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami z zakresu
ochrony środowiska przedsięwzięcia związane z ochro-
ną powierzchni ziemi, możliwe do sfinansowania ze
środków funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej, należy rozumieć w kontekście zasad i warun-
ków określonych w tytule II dziale IV: Ochrona po-
wierzchni ziemi ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.). Przepisy w tym zakresie okre-
ślają ochronę powierzchni ziemi jako przywracanie
jej do stanu wymaganego standardami jakości gleby
i ziemi, uwzględniającymi naturalne stężenia sub-
stancji w środowisku, czyli odnoszą się do gleb zanie-
czyszczonych substancjami niebezpiecznymi oraz
gleb o niekorzystnie antropogenicznie przekształco-
nym ukształtowaniu terenu. Standardy jakości gleby
i ziemi zostały określone w rozporządzeniu ministra
środowiska z dnia 9 września 2002 r. w sprawie stan-
dardów jakości gleby oraz standardów jakości ziemi
(Dz. U. Nr 165, poz. 1359). Stąd też ochrona po-
wierzchni ziemi polega na zapobieganiu i ogranicza-
niu jej zanieczyszczenia, a w przypadku gleb zanie-
czyszczonych – na usunięciu zanieczyszczeń do po-
ziomu wymaganego ww. standardami.
Wapnowanie gleb, jako nawożenie nawozem mi-
neralnym, jest natomiast zabiegiem agrotechnicz-
nym, stanowiącym element uprawy gruntów rolnych,
służącym podnoszeniu ich wartości użytkowej i po-
prawiającym planowanie roślin.
Uznanie regulacji odczynu gleb zakwaszonych na
użytkach rolnych za działanie służące ochronie śro-
dowiska wymagałoby szczegółowego rozpoznania
i rozdzielenia wpływu działalności człowieka (w tym
rozróżnienia wpływu działalności rolniczej – np. sto-
sowanie nawozów – od wpływu działalności przemy-
słowej – emisje SO2 i NOx) na zmiany odczynu gleb.
Mając na względzie powyższe, pragnę zatem za-
uważyć, że co do zasady brak jest podstaw do dofi-
nansowywania wapnowania pól uprawnych ze środ-
ków wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej. Mając jednak na względzie od-
rębność organizacyjną wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej, pragnę podkre-
ślić, że są one uprawnione do samodzielnej oceny, czy
stwierdzone zakwaszenie gleby jest procesem natu-
ralnym czy też wynikiem zanieczyszczenia atmosfe-
ry. W tym drugim przypadku istnieje możliwość
169
udzielenia wsparcia finansowego dla działań służą-
cych przywracaniu pH gleby do poziomu optymalne-
go. Uważam, że każdorazowo powinien to być wynik
odpowiedniej ekspertyzy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie planu prywatyzacji sektora
wielkiej syntezy chemicznej
oraz przyszłości spółek tego sektora
na przykładzie Zakładów Azotowych
„Puławy” SA (8675)
W odpowiedzi na pismo z dnia 20 marca 2009 r.
(nr SPS-023-8675/09) dotyczące interpelacji pani po-
seł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie planu prywaty-
zacji sektora wielkiej syntezy chemicznej oraz przy-
szłości spółek z tego sektora na przykładzie Zakła-
dów Azotowych „Puławy” SA, przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Działania obejmujące proces prywatyzacji Zakła-
dów Azotowych „Puławy” SA realizowane są zgod-
nie z kierunkowymi zamierzeniami rządu RP za-
kresie prywatyzacji spółek z sektora chemii ciężkiej,
która zakłada sprzedaż akcji spółki w trybie oferty
publicznej.
W trakcie realizowanych przez Ministerstwo
Skarbu Państwa prac w ramach prywatyzacji ZA Pu-
ławy SA nadrzędnym celem będzie zapewnienie
wszechstronnego i intensywnego rozwoju spółki,
a także zapewnienie całkowitej jawności i przejrzy-
stości prowadzonego procesu. Dzięki zapewnieniu
zakładom dostępu do kapitałów zewnętrznych spółka
będzie mogła kontynuować rozbudowę i wzmocnienie
sieci dystrybucji oferowanych produktów, dalsze pod-
noszenie poziomu i jakości stosowanych przez spółkę
technologii i oprogramowania oraz zwiększenie efek-
tywności mocy produkcyjnych. Ponadto zapewni to
możliwość dalszej realizacji procesu dywersyfikacji
portfela produktowego w celu uniezależnienia się od
wahań koniunktury gospodarczej oraz sezonowości
i cykliczności sprzedaży obecnie posiadanych pro-
duktów. Strategicznym celem zmian własnościowych
w spółce jest dążenie do wzrostu wartości firmy, któ-
ry będzie osiągnięty poprzez wzmacnianie pozycji
rynkowej i dalszą poprawę osiąganych wyników fi-
nansowych. Założeniem jest, aby spółka przy pomocy
nowych akcjonariuszy kontynuowała program re-
170
strukturyzacji, co zagwarantuje systematyczną re-
alizację wzrostu wartości spółki.
Działanie to rokuje również wzrost szans na uru-
chomienie procesów konsolidacyjnych w Polsce i poza
jej granicami w celu utrzymania pozycji lidera na
rynku chemicznym w regionie.
Dodatkowym atutem sprzedaży akcji zakładów
w trybie oferty publicznej jest między innymi stwo-
rzenie sprzyjających warunków do dalszego rozwoju
polskiego rynku kapitałowego poprzez oferowanie
akcji polskim obywatelom oraz poszerzanie celów in-
westycyjnych dla stabilnych i długofalowych inwe-
stycji inwestorów instytucjonalnych oraz polskich
instytucji finansowych, zwiększenie możliwości in-
westycyjnych oraz stabilności polskiego rynku kapi-
tałowego.
Ustosunkowując się do zadanych przez Panią Po-
seł pytań numer 3, 4 i 5 pragnę zaznaczyć, iż przy-
wołana w interpelacji koncepcja zaprezentowana
przez Naftę Polską SA nie znajduje potwierdzenia
w decyzjach właścicielskich Skarbu Państwa. Na
dzień dzisiejszy nie zostały podjęte decyzje odnośnie
do procesu prywatyzacji, a w dalszej kolejności odno-
śnie podmiotu inwestora dla Zakładów Chemicznych
„Police” SA czy ZA „Puławy” SA.
Reasumując, chciałbym podkreślić, iż proces pry-
watyzacji spółek sektora wielkiej syntezy chemicznej
realizowany jest zgodnie z przyjętym przez Radę Mi-
nistrów w dniu 4 czerwca 2002 r. programem rządo-
wym pt. „Strategia dla przemysłu chemicznego
w Polsce do 2010 r.”, zgodnie z którą podstawowymi
celami restrukturyzacji i prywatyzacji sektora jest
dążenie do wyodrębnienia takich powiązań produk-
towych, technologicznych i własnościowych, które
pozwolą na maksymalizację wartości dodanej w two-
rzonych podmiotach.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie kontraktów zawieranych
z pielęgniarkami i położnymi (8692)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 24.03.2009 r. (znak: SPS-
-023-8692/09), w sprawie kontraktów zawieranych
z pielęgniarkami i położnymi, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 44 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) za zarządzanie publicz-
nym zakładem opieki zdrowotnej odpowiedzialność
ponosi kierownik zakładu. On też podejmuje decyzje
o sprawach kadrowych i odpowiada za zatrudnienie
na danym stanowisku pracy osoby posiadającej wy-
magane przepisami kwalifikacje. Ponadto na kierow-
niku zakładu opieki zdrowotnej jako pracodawcy spo-
czywa obowiązek organizacji procesu pracy i zapew-
nienia warunków niezbędnych dla prawidłowego
udzielania świadczeń zdrowotnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że świadcze-
niodawca, który zamierza udzielać świadczeń opieki
zdrowotnej w ramach umowy zawartej z Narodowym
Funduszem Zdrowia, zobowiązany jest do spełnienia
określonych warunków wynikających w szczególno-
ści z konieczności ustalenia jednolitych sposobów re-
alizacji zadań związanych z zawieraniem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Prezes Na-
rodowego Funduszem Zdrowia, zgodnie z art. 146
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027), określa
przedmiot postępowania w sprawie zawarcia umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, kryteria
oceny ofert oraz warunki wymagane od świadczenio-
dawców. Warunki udzielania świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: leczenie szpitalne, określa zarzą-
dzenie nr 93/2008/DSOZ prezesa NFZ z dnia 22 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpi-
talne. Wymagania wobec świadczeniodawców przy-
stępujących do konkursu ofert reguluje załącznik
nr 3 do przedmiotowego zarządzenia oraz przepisy
odrębne. Na świadczeniodawcy, który zamierza wziąć
udział w postępowaniu w sprawie zawarcia i realiza-
cji umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne, ciąży obowiązek speł-
nienia wymagań określonych m. in. w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 1999 r.
w sprawie sposobu ustalania minimalnych norm za-
trudnienia pielęgniarek i położnych w zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 111, poz. 1314). Zgodnie
z tym rozporządzeniem określenie norm obsady pie-
lęgniarskiej uzależnione jest m. in. od profilu komór-
ki organizacyjnej, wielkości placówki i liczby wyko-
nywanych świadczeń, wyposażenia w sprzęt. Mini-
malne normy zatrudnienia pielęgniarek i położnych
w zakładzie opieki zdrowotnej ustala kierownik za-
kładu po zasięgnięciu opinii kierowników jednostek
organizacyjnych i komórek organizacyjnych określo-
nych w statucie placówki, przedstawicieli organów
samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych
oraz związków zawodowych działających na terenie
zakładu. Projekt tych norm opracowuje naczelna pie-
lęgniarka, przełożona pielęgniarek i położnych pla-
cówki. Ustalone minimalne normy zatrudnienia pie-
lęgniarek i położnych w zakładzie podlegają stałej
kontroli kierownika zakładu co do ich zgodności

z obowiązkiem zapewnienia właściwego poziomu
udzielanych przez zakład świadczeń zdrowotnych.
Należy też zauważyć, iż przepisy dotyczące norm
zatrudnienia pielęgniarek i położnych w zakładach
opieki zdrowotnej dotyczą wszystkich podmiotów
udzielających świadczeń opieki zdrowotnej, nato-
miast określenie przez prezesa funduszu analogicz-
nych minimalnych norm zatrudnienia pielęgniarek
i położnych dotyczy jedynie podmiotów udzielających
świadczeń opieki zdrowotnej w ramach zawartych
z funduszem umów.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej wyodrębnienia
kosztów pracy ze środków przeznaczonych na ochro-
nę zdrowia, uprzejmie informuję, iż konstrukcja sys-
temu powszechnego ubezpieczenia w Polsce zakłada,
że ze składek na ubezpieczenie zdrowotne finanso-
wane są świadczenia opieki zdrowotnej. W ramach
środków przeznaczonych na ochronę zdrowia opłaca-
ne są zarówno świadczenia zdrowotne, jak i wyna-
grodzenia pracowników realizujących te świadcze-
nia. Natomiast zarządzanie środkami finansowymi
zakładów opieki zdrowotnej, w tym określanie wyso-
kości wynagrodzenia pracownikom, należy do kie-
rownika placówki
Kwestia dotycząca zawierania umów o pracę z pie-
lęgniarkami i położnymi uregulowana jest w przepi-
sach ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej, która określa zasady i w sposób
wyczerpujący wskazuje podmioty, którym organy
wymienione w art. 8 ust. 1 pkt 1–3 oraz samodzielny
publiczny zakład opieki zdrowotnej mogą udzielić za-
mówienia na świadczenia opieki zdrowotnej. Zgodnie
z art. 35 i 35a ww. ustawy oraz przepisami rozporzą-
dzenia ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia
13 lipca 1998 r. w sprawie umowy o udzielenie zamó-
wienia na świadczenia zdrowotne (Dz. U. Nr 93,
poz. 592) podmiot, który przyjmuje zamówienie i zo-
bowiązuje się do wykonania zadań publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej, jest podwykonawcą świad-
czeń zdrowotnych zakładu.
Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawne
oraz sytuację, w której z uwagi na zbyt małą liczbę
pielęgniarek i położnych kierownik SPZOZ nie jest
w stanie zapewnić obsługi dyżurowej oddziału, zada-
nie to może zlecić podwykonawcy. Jednakże należy
zwrócić uwagę na ograniczenie wynikające z treści
art. 1 ust. 5 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej,
wskazujące zakaz prowadzenia na terenie publiczne-
go zakładu opieki zdrowotnej działalności polegającej
na udzielaniu takich samych świadczeń zdrowotnych,
które są udzielane przez ten zakład.
Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy Ko-
deksu pracy regulują także kwestie związane z odpo-
wiedzialnością pracodawcy za podejmowanie działań
zmierzających do bezprawnego zastępowania umów
o pracę umowami cywilnoprawnymi. Zgodnie z art. 281
K.p. pracodawca podlega karze grzywny od 1000 zł
do 30 000 zł, gdy zawiera umowę cywilnoprawną
w warunkach, w których zgodnie z art. 22 § 1 powin-
na być zawarta umowa o pracę. Ponadto każdy pra-
171
cownik, wobec którego pracodawca podejmuje dzia-
łania niezgodne z przepisami prawa, może wystąpić
do sądu pracy, który dokona oceny konkretnego sta-
nu faktycznego pod kątem zgodności z przepisami
prawa pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie ograniczenia wzrostu cen energii
(8725)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Arkadego Radosława Fiedlera
z dnia 17 marca 2009 r. (wystąpienie marszałka Sej-
mu RP z dnia 24 marca 2009 r., znak: SPS-023-8725/
09) w sprawie ograniczenia wzrostu cen energii elek-
trycznej uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień do kwestii podniesionych w wyżej wymie-
nionej interpelacji.
Czy Ministerstwo Gospodarki przewiduje wpro-
wadzenie w najbliższym czasie mechanizmów praw-
nych gwarantujących konkurencję wśród dostawców
energii i w konsekwencji obniżenie cen energii elek-
trycznej?
Na wstępie pragnę uprzejmie zaznaczyć, że w Mi-
nisterstwie Gospodarki bardzo uważnie śledzone są
wszelkie sygnały związane z ostatnią falą podwyżek
cen energii elektrycznej dla odbiorców końcowych.
Praktycznie od początku grudnia ub. r. do prezesa
Rady Ministrów, ministra gospodarki oraz do preze-
sa Urzędu Regulacji Energetyki (prezes URE) napły-
wa bardzo duża ilość pism, wystąpień i apeli zarówno
odbiorców energii elektrycznej, w tym odbiorców
z wielu sektorów przemysłowych i ich organizacji go-
spodarczych, jak i organizacji samorządowych i związ-
kowych, według których podwyżki te wpływają na
występowanie całego szeregu negatywnych skutków
dla gospodarki naszego kraju, ze zmniejszeniem lub
zaprzestaniem produkcji w wielu branżach, a w kon-
sekwencji ze znacznym wzrostem bezrobocia i zmniej-
szeniem PKB. Niektórzy przedsiębiorcy opowiadają
się za przywróceniem powszechnego taryfowania cen
energii elektrycznej, a wielu z nich wskazuje również
na pilną konieczność znacznego obniżenia stawki po-
datku akcyzowego, jakim obłożona jest energia elek-
tryczna.
172
W tym miejscu chcę wyraźnie podkreślić, że ze
strony rządowej jest pełne zrozumienie zaistniałej
sytuacji, tym bardziej że na implikowane nią nasze
wewnętrzne problemy gospodarcze i społeczne nakła-
da się w tym samym czasie ogólna niezwykle skom-
plikowana sytuacja, wywołana światowym kryzysem
finansowym oraz jego nie do końca dającymi się dziś
określić skutkami, następstwami i czasem trwania.
Dlatego mając na względzie pilną konieczność
zminimalizowania negatywnych zjawisk w naszym
kraju, dla wzmocnienia gospodarki rząd przyjął
,,Plan stabilności i rozwoju” na łączną kwotę ok.
91,3 mld zł. W ślad za tym w Ministerstwie Gospo-
darki przygotowany został projekt dokumentu ,,Dzia-
łania Ministerstwa Gospodarki na rzecz stabilności
i rozwoju”, zawierający zespolony pakiet kilkudzie-
sięciu działań, niezbędnych zarówno dla pobudzenia
i zwiększenia popytu konsumpcyjnego i inwestycyj-
nego, jak i zwiększających poziom ochrony przedsię-
biorców i zmniejszających obciążenia administracyj-
ne oraz wspierających innowacyjne przedsięwzięcia.
Natomiast w związku z handlowymi ofertami
sektora energetyki na 2009 r., zawierającymi
znaczne wyższe ceny energii elektrycznej, podjęte
zostały dopuszczalne prawem wielotorowe działa-
nia mające na względzie możliwe złagodzenie po-
wstałej sytuacji.
Przede wszystkim w obszarach podlegających za-
twierdzaniu taryf prezes URE:
— zminimalizował zmianę taryf operatorów sys-
temów dystrybucyjnych, co w praktyce oznacza sym-
boliczne korekty cen usług dostarczania energii elek-
trycznej dla wszystkich grup odbiorców w całym
kraju, z całą pewnością mieszczące się w granicach
inflacyjnych – w okresie do 28 lutego 2009 r. taryfy
wzrosły średnio o 1,1% (z akcyzą), a od 1 marca 2009 r.
spadły średnio o 0,7%,
— zmniejszył dla wszystkich grup odbiorców
energii elektrycznej stawki opłaty przejściowej na
2009 r. średnio o 20% (opłata związana z rozlicza-
niem pomocy publicznej po rozwiązaniu kontraktów
długoterminowych KDT w energetyce),
— zmniejszył wzrosty cen energii elektrycznej
dla odbiorców w gospodarstwach domowych do po-
ziomu 19–21%, co wraz z innymi zmianami przekła-
da się w ich końcowych płatnościach na średni
wzrost o ok. 10%.
Jednocześnie prezes URE uznał, że w aktualnych
warunkach na 2009 r. nie znajduje uzasadnienia dla
poziomu cen energii elektrycznej z wytwarzania po-
wyżej wartości 165 zł/MWh (185 zł/MWh z akcyzą).
Wezwał również spółki energetyczne do renegocjacji
z kopalniami cen umownych węgla energetycznego
oraz wezwał wytwórców energii elektrycznej obję-
tych rozliczaniem pomocy publicznej po rozwiązaniu
kontraktów długoterminowych KDT do obniżenia
kwot tej pomocy w ramach składanych wniosków
o wypłaty zaliczek w bieżącym roku.
W ramach swoich uprawnień minister gospodarki
rozważa inicjatywę zmniejszenia na okres przejścio-
wy obciążeń ekonomicznych ponoszonych przez przed-
siębiorstwa energochłonne, związanych z funkcjono-
waniem systemu świadectw pochodzenia energii
elektrycznej z kogeneracji i odnawialnych źródeł
energii. Ponadto opowiedział się za obniżeniem staw-
ki podatku akcyzowego dla tych odbiorców do pozio-
mu 0,5 €/MWh (obecna stawka to ok. 4,5 €/MWh),
tj. do poziomu minimalnego dla odbiorców przemy-
słowych według przepisów unijnych.
Odnosząc się do poruszonej przez pana posła ko-
nieczności zwiększenia konkurencji w energetyce,
a w konsekwencji obniżenia cen energii elektrycznej,
chcę wyraźnie podkreślić, że z punktu widzenia mi-
nistra gospodarki podejmowane działania, mające
właśnie na celu złagodzenie wzrostów cen energii
elektrycznej, powinny mieć przede wszystkim cha-
rakter zmian systemowych w elektroenergetyce,
a w szczególności zwiększających zakres funkcjono-
wania mechanizmów rynku konkurencyjnego wszę-
dzie tam, gdzie to w tym sektorze możliwe, czyli w ob-
szarze wytwarzania i obszarze obrotu energią elek-
tryczną, a poprzez to wymuszających racjonalizację
kosztów działania po stronie przedsiębiorstw całego
sektora energetycznego, w tym również po stronie
regulowanych przez prezesa URE obszarów przesyłu
i dystrybucji energii elektrycznej. Istotne jest bo-
wiem, aby koszty działania wszystkich przedsię-
biorstw energetycznych były efektywne i w pełni uza-
sadnione ekonomicznie, gdyż tylko wtedy będzie za-
sadny i właściwy poziom cen energii elektrycznej
oferowanej odbiorcom końcowym.
Jest sprawą oczywistą, że dla zabezpieczenia in-
teresów państwa i prawidłowego funkcjonowania go-
spodarki niezwykle istotne znaczenie ma funkcjono-
wanie sektora elektroenergetycznego, a przede wszyst-
kim ciągłość i niezawodność dostarczania energii
elektrycznej oraz poziom cen tej energii. Pamiętając
o tym, że w gospodarce rynkowej przedsiębiorstwa
energetyczne prowadzą swoją działalność jako spółki
prawa handlowego, a organy tych spółek są zobligo-
wane do przestrzegania i szanowania ładu korpora-
cyjnego, praktycznym narzędziem w ręku państwa
pozostają odpowiednie regulacje w obszarze prawa
energetycznego.
Dlatego mając na uwadze powyższe, w reakcji na
zaistniałą sytuację związaną z dynamicznymi pod-
wyżkami cen energii elektrycznej w ostatnim okresie
i sygnalizowane powszechnie skutki gospodarcze,
w Ministerstwie Gospodarki w trybie pilnym został
przygotowany projekt uzupełnienia nowelizacji usta-
wy Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.) o rozwiązania zawierające
m.in. obowiązek obligatoryjnej sprzedaży przez wy-
twórców (objętych rozliczaniem pomocy publicznej po
rozwiązaniu kontraktów długoterminowych KDT,
w tym wytwórców wchodzących w skład przedsię-
biorstw zintegrowanych pionowo) części wytwarza-
nej przez nich energii elektrycznej w sposób zapew-
niający publiczny i równy dostęp do tej energii (sprze-

daż np. w drodze publicznego przetargu lub poprzez
giełdę).
Projekt tej nowelizacji, przyjęty w dniu 5 marca
2009 r. przez stały komitet Rady Ministrów, zawiera
również szereg nowych uprawnień dla prezesa URE.
Między innymi uprawnienia te umożliwią mu bada-
nie zasadności kalkulacji cen energii elektrycznej
przez wytwórców (aktualnie ceny te nie podlegają
zatwierdzaniu przez prezesa URE) oraz ustalanie na
okresy przejściowe (nie dłuższe niż dwa lata) maksy-
malnych cen sprzedaży energii elektrycznej przez
wytwórców oraz przez przedsiębiorstwa obrotu, przy
czym ustalanie tych maksymalnych cen ma być do-
konywane w uzasadnionych przypadkach, wskazują-
cych na posiadanie przez te przedsiębiorstwa energe-
tyczne siły rynkowej zagrażającej prawidłowemu
funkcjonowaniu mechanizmów rynkowych.
W celu ochrony wszystkich odbiorców końcowych
nowe uprawnienia pozwolą również prezesowi URE
na nakładanie w okresach przejściowych innych obo-
wiązków na przedsiębiorstwa energetyczne, w tym
obowiązku sprzedaży określonej ilości energii elek-
trycznej na warunkach przez niego określonych.
Oczekuje się, że wejście w życie proponowanych
rozwiązań w konsekwencji doprowadzi do transpa-
rentnej wyceny energii elektrycznej w naszym kraju
i ukształtuje jej poziomy w oparciu o system kosztów
w pełni uzasadnionych ekonomicznie w warunkach
gospodarki rynkowej. Jak bowiem pokazują dotych-
czasowe doświadczenia krajów zachodnich, gdzie za-
działały mechanizmy wolnego konkurencyjnego ryn-
ku energii elektrycznej, tak ukształtowane ceny tej
energii stały się jednym z podstawowych parametrów
mających zdecydowanie korzystne przełożenie i po-
zytywny wpływ na rozwój działalności gospodarczej,
a w konsekwencji na znacznie wyższy poziom życia
mieszkańców tych krajów niż u nas.
Mając na uwadze poruszoną przez pana posła
kwestię szacowanego przez Urząd Regulacji Energe-
tyki wzrostu cen energii elektrycznej w całym 2009 r.,
pragnę uprzejmie poinformować, że w mojej opinii
istnieje szereg powodów tego wzrostu. Trzeba bo-
wiem pamiętać o tym, że praktycznie od początku lat
90. ubiegłego wieku ceny energii oferowanej odbior-
com były kształtowane na zaniżonych poziomach
– najpierw w postaci cen urzędowych, ustalanych
kolejno przez ministra właściwego do spraw gospo-
darki oraz ministra właściwego do spraw finansów,
a następnie przez utworzony na mocy ww. ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne cen-
tralny organ administracji rządowej, jakim jest pre-
zes URE.
Natomiast dzisiaj, gdy cała nasza gospodarka,
a w tym sektor energetyki, funkcjonuje coraz bar-
dziej według rynkowych reguł, ceny energii elek-
trycznej reagują i z całą pewnością będą dalej reago-
wać na zmiany cen pierwotnych nośników energii
oraz struktury paliw służących do jej wytwarzania,
na koszty pozyskiwania uprawnień do emisji CO2
oraz na poziomy cen energii elektrycznej w różnych
173
krajach Unii Europejskiej w ramach rozwoju jedno-
litego konkurencyjnego rynku. Jest to zjawisko na-
turalne i normalne w warunkach gospodarki rynko-
wej. Mechanizm tego zjawiska dotyczy również
w całej rozciągłości kształtowania poziomów cen
wszystkich towarów, produktów i usług – i jako taki
nie budzi sprzeciwu ani konsumentów, ani przedsię-
biorców.
Ceny energii elektrycznej oraz usług jej dostar-
czania powinny również uwzględniać realne potrze-
by finansowania modernizacji i rozwoju sieci elektro-
energetycznych oraz mocy wytwórczych opartych na
nowoczesnych ekologicznych technologiach. Te real-
ne potrzeby modernizacji i rozwoju potencjału ener-
getycznego są i nadal niezmiennie będą pochodną
konieczności zachowania bezpieczeństwa i ciągłości
dostarczania energii elektrycznej na potrzeby całej
gospodarki naszego kraju, przy odpowiednio ela-
stycznym wzroście zapotrzebowania na energię wraz
ze wzrostem PKB. Łatwo jest bowiem mówić o spo-
łeczno-gospodarczym rozwoju, gdy kraj ma zapew-
nioną ciągłość dostaw odpowiedniej ilości energii
elektrycznej na przestrzeni wielu lat, natomiast
o wiele trudniej cokolwiek prognozować i przewidy-
wać, gdy w każdej chwili może zdarzyć się poważne
i długotrwałe zakłócenie tych dostaw.
Dlatego w mojej ocenie bez szybkiego podjęcia
z jednej strony przez sektor energetyczny w naszym
kraju zdecydowanych działań i przedsięwzięć w za-
kresie realizacji poważnych kapitałochłonnych mo-
dernizacji odtworzeniowych i nowych inwestycji,
zwiększających potencjał zdolności wytwórczych,
przesyłowych i dystrybucyjnych, a z drugiej strony
bez podjęcia przez wszystkich odbiorców energii elek-
trycznej konsekwentnych działań prooszczędnościo-
wych w zakresie zmniejszania zużycia tej energii
(w naszym kraju mamy niestety od wielu lat jedne
z najwyższych w skali europejskiej wskaźniki ener-
gochłonności i elektrochłonności PKB), polska gospo-
darka będzie przez kolejne lata w stanie struktural-
nego zapóźnienia, z pełnymi tego konsekwencjami
dla poziomu i jakości życia społeczeństwa naszego
kraju.
Uprzejmie informuję, że mając na uwadze powyż-
sze, w Ministerstwie Gospodarki został w ostatnim
czasie opracowany projekt rządowego dokumentu
,,Polityka energetyczna Polski do 2030 roku”, nakre-
ślający strategię naszego państwa w zakresie zasad-
niczych wyzwań stojących przed energetyką. W okre-
sie objętym tym dokumentem jednym z podstawo-
wych (i wymienionym na pierwszym miejscu) kierun-
ków polskiej polityki energetycznej będzie właśnie
poprawa efektywności energetycznej – jako jedno
z kilku najważniejszych zadań zarówno po stronie
energetyki, jak i po stronie wszystkich odbiorców
energii elektrycznej.
Odnosząc się do problematyki istnienia możliwo-
ści wykorzystywania przez polskie firmy energetycz-
ne dominującej pozycji na rynku w stosunku do od-
biorców, chcę uprzejmie nadmienić, że mając m.in.
174
na względzie kształtowanie struktur prawnych i or-
ganizacyjnych rynku energii elektrycznej w pełnej
zgodności z rozwiązaniami unijnymi, w ramach im-
plementowania do naszego porządku prawnego po-
stanowień dyrektywy 2003/54/WE z dnia 26 czerwca
2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrz-
nego energii elektrycznej i uchylającej dyrektywę
96/92/WE, do ww. ustawy Prawo energetyczne zosta-
ła m.in. wprowadzona zapisem art. 4j tzw. zasada
TPA (Third Part Access – dostęp strony trzeciej),
zgodnie z którą odbiorcy mają prawo do zakupu ener-
gii elektrycznej od wybranego przez siebie sprzedaw-
cy tej energii.
Od dnia 1 lipca 2007 r. powyższe prawo przysłu-
guje nie tylko odbiorcom przemysłowym (duzi odbior-
cy nabyli to prawo od dnia 1 stycznia 2004 r.), ale
również odbiorcom energii elektrycznej w gospodar-
stwach domowych, obejmując tym samym wszystkich
odbiorców w naszym kraju. Oznacza to tym samym,
że od dnia 1 lipca 2007 r. wszyscy odbiorcy energii
elektrycznej w naszym kraju mają prawo wyboru
(i zmiany) przedsiębiorstwa zajmującego się obrotem
(sprzedażą) energii elektrycznej.
Informując o powyższym, chcę tym samym wyra-
zić pogląd, że m.in. po to właśnie (z dużym trudem)
budowany jest u nas rynek energii elektrycznej, aby
rodząca się na nim konkurencja pomiędzy przedsię-
biorstwami energetycznymi powodowała, iż nieatrak-
cyjne oferty sprzedawców pod względem cen będą
przez odbiorców zdecydowanie odrzucane na korzyść
preferowania najlepszych cenowo i użytkowo (przy-
jaznych odbiorcy). Jest to bowiem najefektywniejszy
sposób na eliminowanie różnego rodzaju złych prak-
tyk ze strony sektora energetyki wobec odbiorców
energii elektrycznej.
Ponadto chcę uprzejmie zauważyć, że poruszona
przez pana posła problematyka jest właściwa preze-
sowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
(prezes UOKiK) jako centralnemu organowi admini-
stracji państwowej podległemu bezpośrednio preze-
sowi Rady Ministrów i samodzielnie realizującemu
swoje zadania wynikające z ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz.
331, z późn. zm.), w tym wymagające jego interwen-
cji w przypadkach wskazujących m.in. na możliwe
nadużywanie siły monopolistycznej przez przedsię-
biorstwa (w tym energetyczne) wobec odbiorców koń-
cowych poprzez dyktowanie im niezasadnie zawyżo-
nego poziomu cen (w tym cen energii elektrycznej).
Z posiadanej przeze mnie wiedzy wynika, że póki
co prezes UOKiK nie stwierdził przypadków naduży-
wania siły monopolistycznej przez przedsiębiorstwa
energetyczne lub stosowania przez nie tzw. zmowy
cenowej.
Pragnę uprzejmie dodać, że bieżąca obserwacja
rozwoju sytuacji na naszym wewnętrznym rynku
energetycznym wskazuje, że praktycznie od początku
tego roku ceny energii elektrycznej mają wyraźną
tendencję spadkową, co zasadniczo wynika z obniże-
nia się o kilka procent poziomu popytu na energię,
w tym szczególnie mocno ze strony przedsiębiorstw
przemysłowych. Ten pozytywny objaw sygnalizuje,
że podstawowy mechanizm rynkowy w postaci dzia-
łania prawa popytu i podaży w obszarze obrotu ener-
gią elektryczną zaczyna nabierać realnych wymia-
rów w naszej gospodarce. Jest to zarazem sygnał
potwierdzający słuszność prowadzenia polityki w kie-
runku rozwoju mechanizmów rynkowych w sektorze
energetycznym.
Wyrażam przekonanie, że w kontekście istnienia
złożonej problematyki podwyżek cen energii elek-
trycznej w naszym kraju powyższe szerokie wyjaśnie-
nia zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie uzyskania przez cudzoziemców
prawa do wykonywania zawodu po ukończeniu
szkół pielęgniarskich i położniczych (8734)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Ćwierza, dotyczącą
problemów z uzyskiwaniem przez cudzoziemców pra-
wa do wykonywania zawodu bezpośrednio po ukoń-
czeniu polskich szkół pielęgniarskich i położniczych,
uprzejmie informuję:
W zakresie uregulowań wspólnotowych nie ma
przepisów, które nakazywałyby traktowanie na rów-
ni z obywatelami polskimi cudzoziemców niebędą-
cych obywatelami Unii Europejskiej, ubiegających się
o prawo wykonywania zawodu.
Aktualne przepisy nakładają na cudzoziemców
z krajów trzecich m.in. obowiązek odbycia 12-mie-
sięcznego stażu podyplomowego, w przypadku ukoń-
czenia polskiej szkoły pielęgniarskiej lub położnych
(w tym szkoły wyższej), natomiast w przypadku oby-
wateli polskich taki staż jest obowiązkowy tylko
w przypadku ukończenia szkoły pomaturalnej (art. 9
ust. 1 ustawy).
Odnosząc się do powyższego, należy stwierdzić,
że przepisy ustawy o zawodach pielęgniarki i położ-
nej, które nakładają dodatkowy wymóg odbycia sta-
żu podyplomowego na cudzoziemców niebędących
obywatelami Unii Europejskiej ani nietraktowanych
z nimi na równi, będących absolwentami polskiej
szkoły pielęgniarskiej lub położnych, nie są sprzeczne
z prawem wspólnotowym.
Jednocześnie informuję, że przepisy dotyczące
równego traktowania wynikają z Konstytucji Rze-

czypospolitej Polskiej. Jednak zgodnie z art. 37 kon-
stytucji ograniczenie tej zasady może wynikać jedy-
nie z normy ustawowej, co w przedmiotowym przy-
padku ma miejsce.
Ministerstwo Zdrowia, zauważając powyższy pro-
blem i niejasność obecnie obowiązujących rozwiązań
prawnych w poruszonej przez pana posła interpelacji,
aktualnie proceduje nową wersję ustawy o zawodach
pielęgniarki i położnej, w której odniesie się do ko-
nieczności odbywania 12-miesięcznego stażu przez
cudzoziemców, absolwentów polskich uczelni.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
oraz grupy posłów
w sprawie podjęcia działań
przez Ministerstwo Zdrowia zmierzających
do skrócenia czasu oczekiwania
na refundowane lub częściowo refundowane
korzystanie z usług sanatoriów i szpitali
uzdrowiskowych przez pacjentów w ramach
kontraktów zawieranych przez NFZ (8777)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jacka Osucha, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej oraz grupy posłów, w sprawie
„podjęcia działań przez Ministerstwo Zdrowia zmie-
rzających do skrócenia czasu oczekiwania na refun-
dowane lub częściowo refundowane korzystanie
z usług sanatoriów i szpitali uzdrowiskowych przez
pacjentów w ramach kontraktów zawieranych przez
NFZ” z dnia 17 marca 2009 r., przekazaną przy pi-
śmie Pana Marszałka z dnia 26 marca 2009 r., znak:
SPS-023-8777/09, uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Realizacja zagwarantowanego w art. 68 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej Polskiej prawa do ochrony
zdrowia, w tym także do leczenia uzdrowiskowego
odbywa się na zasadach i w trybie określonych
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j.: Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027). Ustawa
ta określa również systemowe ramy funkcjonowania
Narodowego Funduszu Zdrowia jako publicznego
płatnika świadczeń opieki zdrowotnej gwarantujące-
go udzielanie oraz finansowanie tych świadczeń.
Z informacji uzyskanych z Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynika, że w 2007 r. z leczenia uzdro-
wiskowego skorzystało 300 260 osób. W ramach
175
szpitala uzdrowiskowego z leczenia uzdrowiskowe-
go korzystały 65 674 osoby, natomiast w sanato-
riach uzdrowiskowych przebywały 220 982 osoby.
Dodatkowo 13 604 osoby skorzystały ze świadczeń
leczenia uzdrowiskowego w trybie ambulatoryjnym.
W 2008 r. liczba osób korzystających z leczenia
uzdrowiskowego finansowanego przez Narodowy
Fundusz Zdrowia wzrosła o 14,09% i wyniosła 324 567
osób. Wśród tych ubezpieczonych 67 131 osób sko-
rzystało ze świadczeń w ramach szpitala uzdrowi-
skowego, 261 756 w ramach sanatorium uzdrowi-
skowego, a 13 680 osób korzystało z leczenia w try-
bie ambulatoryjnym. Z kolei na 2009 r. Narodowy
Fundusz Zdrowia zakontraktował 433 073 skiero-
wań na leczenie uzdrowiskowe, co w porównaniu
z liczbą osób, które korzystały z tej formy leczenia
w 2008 r. daje 26,41% wzrostu.
Odnosząc się do kwestii wzrostu nakładów finan-
sowych na leczenie uzdrowiskowe, uprzejmie infor-
muję, iż w sposób ciągły następuje wzrost stawek
osobodni płaconych zakładom lecznictwa uzdrowi-
skowego, które udzielają świadczeń na podstawie
umów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia.
Średnia ważona cena osobodnia w 2007 r. wynosiła
54,83 zł, w 2008 r. wzrosła do poziomu 59,74 zł
(tj. o 8,97%), a w 2009 r. wynosi 72,12 zł (wzrost
o 20,71% w stosunku do 2008 r.).
Odpowiadając na pytanie dotyczące skrócenia
czasu oczekiwania przez pacjentów kierowanych na
leczenie uzdrowiskowe, uprzejmie informuję, że mi-
nister zdrowia w rozporządzeniu z dnia 15 grudnia
2004 r. w sprawie leczenia uzdrowiskowego (Dz. U.
Nr 274, Nr 2724, z późń. zm.) określił, że w przypad-
ku dorosłych zalecana częstotliwość korzystania
z leczenia uzdrowiskowego wynosi nie więcej niż raz
na 12 miesięcy.
Mając na względzie powyższe przepisy, a także
biorąc pod uwagę opinię konsultanta krajowego
w dziedzinie balneologii, iż częstotliwość korzysta-
nia z leczenia uzdrowiskowego, jako leczenia o cha-
rakterze bodźcowym, wynosi nie częściej niż raz na
12 miesięcy, stwierdzić należy, iż co do zasady lekarz
wystawiający skierowanie na leczenie uzdrowisko-
we w celu dokonania właściwej oceny stanu zdrowia
pacjenta winien dokonywać go po upływie co naj-
mniej 12 miesięcy od ostatniego pobytu pacjenta
w sanatorium.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż nie jest
to równoznaczne z corocznym wyjazdem do uzdro-
wiska, gdyż częstotliwość wyjazdów zależy również
od możliwości finansowych Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
176
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
oraz grupy posłów
w sprawie różnic w wycenie świadczeń
medycznych przez oddziały NFZ (8803)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Marka Krząkały oraz grupy posłów na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 marca 2009 r.
w sprawie różnic w wycenie świadczeń medycznych
przez oddziały Narodowego Funduszu Zdrowia, któ-
ra została przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 marca 2009 r.
(znak: SPS-023-8803/09) uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analiza kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do kompetencji
Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do funduszu z prośbą o przed-
stawienie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Ze
stanowiska prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
wynika, że w ramach ustalania jednolitych sposobów
realizacji ustawowych zadań realizowanych przez
oddziały wojewódzkie prezes funduszu dąży do suk-
cesywnego wyrównywania poziomu cen oczekiwa-
nych jednostek rozliczeniowych w umowach zawie-
ranych ze świadczeniodawcami przez poszczególne
oddziały wojewódzkie. Należy jednak zdawać sobie
sprawę, że zrównanie cen we wszystkich rodzajach
świadczeń będzie musiało potrwać wiele lat, o ile bę-
dzie to możliwe i uzasadnione. Niemniej jednak spro-
wadzanie cen do porównywalnego poziomu pozostaje
jednym z ważnych zadań funduszu, którego realiza-
cja będzie kontynuowana w kolejnych latach.
Odnosząc się do kwestii niskiego poziomu cen
w kontrakcie na 2009 r. Szpitala Psychiatrycznego
w Rybniku ze Śląskim Oddziałem Wojewódzkim
NFZ, prezes NFZ wyjaśnił, że kwestia cen świadczeń
w lecznictwie psychiatrycznym była przedmiotem
uzgodnień już w pierwszych miesiącach ubiegłego
roku. W dniu 14 kwietnia 2008 r. z inicjatywy Ślą-
skiego OW NFZ, podczas trwającego wówczas postę-
powania konkursowego, odbyło się spotkanie z dy-
rektorami największych śląskich szpitali psychia-
trycznych, tj.: Centrum Psychiatrii w Katowicach,
Specjalistycznego Psychiatrycznego Zespołu Opieki
Zdrowotnej w Bielsku-Białej, Wojewódzkiego Szpita-
la Neuropsychiatrycznego im. dr Emila Cyrana
w Lublińcu, SPZOZ Szpitala Psychiatrycznego
w Toszku i SPZOZ Państwowego Szpitala Dla Ner-
wowo i Psychicznie Chorych w Rybniku. Ze strony
Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ w spotkaniu
uczestniczyli: dyrektor Śląskiego OW NFZ, zastępca
dyrektora do spraw medycznych, członek zarządu wo-
jewództwa śląskiego pan Mariusz Kleszczewski,
członkowie komisji konkursowej. Rozmowy dotyczyły
zwłaszcza problemów związanych z procedurą kon-
kursową, zmiany finansowania świadczeń psychia-
trycznych w roku 2009 (zmiana jednostki rozlicze-
niowej z osobodni na punkty) oraz zwiększenia na-
kładów na lecznictwo psychiatryczne. Ustalono, że
w roku 2008 Śląski OW NFZ w ramach posiadanych
środków finansowych zakupi maksymalną liczbę
świadczeń (łóżek w przeliczeniu na osobodni). Nato-
miast w roku 2009 działania Śląskiego OW NFZ będą
ukierunkowane na stopniowy wzrost cen we wszyst-
kich 36 kontraktowanych produktach w ramach ro-
dzaju: opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień.
Jednakże wzrost ceny punktu miał być uwarunko-
wany wielkością przyznanych środków finansowych
dla przedmiotowego rodzaju na rok 2009 oraz nie
mógł w znacznym stopniu utrudnić dostępności do
świadczeń.
Wobec faktu, że od 1 stycznia 2009 r. środki na
wzrost wynagrodzeń zostały włączone w cenę punk-
tu, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 22 lipca 2006 r.
o przekazaniu środków finansowych świadczenio-
dawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149,
poz. 1076, z późn. zm.), minimalny wskaźnik wzrostu
ceny dla rodzaju: opieka psychiatryczna i leczenie
uzależnień określono na poziomie ok. 13%. Faktycz-
nie wzrost ceny za punkt mieścił się w skali od 21,60%
(oddział/ośrodek leczenia alkoholowych zespołów
abstynencyjnych) do 150% (izba przyjęć szpitala –ry-
czałt dobowy). Do dnia 30 września 2008 r. Śląski
OW NFZ zaproponował świadczeniodawcom nowe
plany rzeczowo-finansowe na rok 2009 uwzględnia-
jące przedmiotowe zmiany oraz biorąc pod uwagę bu-
dżet na rok 2009 dla rodzaju: opieka psychiatryczna
i leczenie uzależnień (238 010 tys. zł). W wyniku od-
wołania się dyrektora szpitala w Rybniku od przed-
stawionej propozycji w listopadzie 2008 r. zwiększono
wartość świadczeń na rok 2009 o ok. 2 min zł. Pozo-
stali świadczeniodawcy nie wnosili zastrzeżeń co do
ceny za punkt. Wzrost wartości umowy SPZOZ Pań-
stwowego Szpitala Dla Nerwowo i Psychicznie Cho-
rych w Rybniku na rok 2009 w porównaniu do roku
2008 z uwzględnieniem danych pierwotnych umowy,
tj. styczeń 2008 (wraz ze wzrostem wynagrodzeń)
x 12 miesięcy, zgodnie z założeniami przyjętymi do
porównania wzrostu wartości planów wyniósł 33,76%.
Natomiast biorąc pod uwagę ostateczną wartość kon-
traktu dla ww. zakładu opieki zdrowotnej na rok
2008 wzrost kontraktu w roku 2009 wynosi 18,27%.
W większości produktów kontraktowych w szpitalu
w Rybniku zakupiono liczbę świadczeń wyższą, niż
wskazywałoby wykonanie za okres maj–grudzień
2008 r., ewentualnie równą symulacji wykonania.

Wyjątek stanowią oddziały psychiatryczne dla cho-
rych somatycznie, gdzie oferta złożona była na mniej-
szą liczbę łóżek, na którą świadczeniodawca spełniał
wymogi w zakresie etatów przeliczeniowych – umowa
w tym zakresie obowiązuje od listopada 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie finansowania leczenia zwyrodnienia
plamki żółtej związanego z wiekiem (8865)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Damiana Raczkowskiego przeka-
zaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana Krzysz-
tofa Putry (znak: SPS-023-8865/09) w sprawie finan-
sowania leczenia zwyrodnienia plamki żółtej zwią-
zanego z wiekiem uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz
zarządzenia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach wydawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25
oraz art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się natomiast do poszczególnych pytań
zawartych w interpelacji pana posła, uprzejmie in-
formuję, iż w Narodowym Funduszu Zdrowia stale
trwają prace oraz ocena możliwości finansowych do-
tyczące umożliwienia sfinansowania leczenia wysię-
kowej postaci zwyrodnienia plamki żółtej związane-
go z wiekiem (AMD) z zastosowaniem iniekcji do-
szklistkowych preparatem lucentis (ranibizumab)
w ramach programu terapeutycznego. Ponadto uprzej-
mie informuję, iż rada konsultacyjna uchwałą z dnia
10 września 2008 r. rekomendowała finansowanie
ranibizumabu (lucentis) w leczeniu wysiękowej po-
staci zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wie-
kiem w ramach programu terapeutycznego pod wa-
runkiem zapewnienia kosztowo efektywnego sposo-
bu finansowania.
W związku z powyższym oraz mając na uwadze
potrzebę objęcia leczeniem jak największej liczby pa-
177
cjentów z wysiękową postacią AMD, prowadzone są
obecnie negocjacje z producentem leku lucentis doty-
czące obniżenia ceny preparatu. Jednak mimo posta-
wionych przez Ministerstwo Zdrowia warunków fir-
ma Novartis, podobnie jak wiele innych firm, nie
wyraża gotowości do obniżenia ceny preparatu poni-
żej cen zaproponowanych w innych, dużo bogatszych
krajach, argumentując ten fakt ryzykiem importu
równoległego.
Równocześnie nadmieniam, iż zgodnie z treścią
rekomendacji rady konsultacyjnej (uchwała nr 48/12/
2008 z dnia 10 września 2008 r.), która w ramach
uwag i dodatkowych zaleceń mówi, że w świetle opi-
nii eksperckich oraz rekomendacji NICE z sierpnia
2008 r. wskazane byłoby rozważenie finansowania
ze środków publicznych innych inhibitorów VEGF
(np. bevacizumab). NFZ rozważa również możliwość
finansowania ze środków publicznych ww. preparatu,
jednakże ze względu na brak wskazań rejestracyj-
nych dla preparatu bevacizumab możliwości finan-
sowania ww. substancji są ograniczone.
Natomiast w związku z negatywną rekomendacją
Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych (uchwała 19/06/2008 z dnia 5 maja 2008 r.)
w sprawie finansowania pegaptanibu sodu (macu-
gen) w leczeniu neowaskularnej postaci zwyrodnie-
nia plamki żółtej oraz kolejnej opinii Rady Konsulta-
cyjnej AOTM z dnia 2 lutego br., świadczącej o mniej-
szej udowodnionej skuteczności klinicznej pegapta-
nibu w porównaniu do ranibizumabu i bevacizumabu
w leczeniu wysiękowej postaci AMD, zweryfikowano
proponowaną w komunikacie funduszu z dnia 22 stycz-
nia 2009 r. charakterystykę grupy B02: Leczenie wy-
siękowej postaci AMD z zastosowaniem iniekcji do-
szklistkowych w zakresie zastosowania iniekcji do-
szklistkowych preparatem pegaptanibu poprzez wy-
kreślenie zapisu ICD-914.761: Iniekcja doszklistkowa
– pegaptanib.
Odnosząc się do kwestii wyceny świadczeń na po-
ziomie 1250 zł, uprzejmie informuję, iż z wyja-
śnień prezesa NFZ wynika, że została ona doko-
nana, biorąc pod uwagę koszt dawki terapeutycz-
nej leku, tj. 1/4 fiolki preparatu lucentis, wynagro-
dzenie lekarzy, pielęgniarek, personelu technicznego,
materiały medyczne, koszty recepcji i zarządu oraz
inne koszty. Badania kwalifikujące (angiografia flu-
oresceinowa, angiografia indocyjaninowa, OCT) są
realizowane i finansowane w ramach AOS – Katalog
zakresów ambulatoryjnych świadczeń diagnostycz-
nych kosztochłonnych (ASDK).
W kwestii dotyczącej dysponowania wiarygodny-
mi badaniami wskazującymi, że niezarejstrowany
i nieprzebadany lek avastin jest bezpiecznym prepa-
ratem i może być stosowany w ramach standardowej
procedury u pacjentów chorych na AMD, uprzejmie
informuję, że pan prof. dr hab. med. Jerzy Szaflik,
krajowy konsultant w dziedzinie okulistyki, wielo-
krotnie prezentował Ministerstwu Zdrowia oraz Na-
rodowemu Funduszowi Zdrowia swoje stanowisko
dotyczące możliwości leczniczych dotyczących do-
178
szklistkowego podawania preparatów anty-VEGF.
Zgodnie z opinią prof. Jerzego Szaflika alternatywą
dla terapii z zastosowaniem preparatu lucentis (ra-
nibizumab) może być stosowanie preparatu avastin
(bevacizumab), który jest wykorzystywany do lecze-
nia schorzeń naczyniowych tylnego odcinka oka
w wielu ośrodkach okulistycznych w Europie, Sta-
nach Zjednoczonych i Kanadzie oraz jest lekiem 20-
-krotnie tańszym. Według wiedzy konsultanta pozy-
tywna ocena skuteczności terapeutycznej oparta jest
na dostępnych w prestiżowej, międzynarodowej lite-
raturze doniesieniach z ośrodków klinicznych.
Dotychczasowe doświadczenia własne kierowane-
go przez prof. Szaflika ośrodka (prowadzenie grantu
naukowego na temat skuteczności i bezpieczeństwa
stosowania avastinu) w pełni potwierdzają porówny-
walność tego preparatu z preparatem lucentis. W paź-
dzierniku 2007 r. zespół ekspertów powołany przez
prof. Szaflika uznał, że preparat avastin może być
stosowany w schorzeniach naczyniowych tylnego od-
cinka oka pod warunkiem szczegółowego opracowa-
nia schematu postępowania oraz spełnienia wyma-
gań lokalowych i organizacyjnych do stosowania tej
terapii (iniekcji doszklistkowych).
Natomiast brak rejestracji leku bevacizumab w le-
czeniu AMD jest najprawdopodobniej spowodowane
faktem, iż właścicielem patentu dla bevacizumabu
i ranibizumabu jest ta sama firma amerykańska Ge-
netech.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące monitoro-
wania przez Ministerstwo Zdrowia działań niepo-
żądanych występujących u pacjentów po zastoso-
waniu omawianego leku oraz posiadania danych
dotyczących skali stosowania leku avastin w lecze-
niu AMD (liczba pacjentów oraz placówki stosują-
ce ten lek) uprzejmie informuję Pana Marszałka,
iż zgodnie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu
Zdrowia w 2008 r. oraz w I kwartale 2009 r. do
płatnika świadczeń opieki zdrowotnej nie wpłynę-
ły wnioski o sfinansowanie ze środków publicznych
kosztów leczenia świadczeniobiorców z zastosowa-
niem leku avastin.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego wska-
zania podstaw prawnych finansowania ze środków
publicznych w ramach procedury JGP leku avastin
niezgodnie z charakterystyką produktu leczniczego,
uprzejmie informuję, iż kluczową kwestią z punktu
widzenia pacjentów z rozpoznaniem zwyrodnienia
plamki żółtej związanego z wiekiem (AMD) jest do-
stępność do świadczeń opieki zdrowotnej, które po-
zwolą zahamować rozwój choroby oraz utrzymać
zdolność widzenia. Decyzja Narodowego Funduszu
Zdrowia w przedmiocie uruchomienia procedur lecz-
niczych skierowanych do omawianej grupy pacjentów
wychodzi naprzeciw tym oczekiwaniom oraz, jak po-
kazują doświadczenia polskie i innych krajów euro-
pejskich, nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa
zdrowotnego chorych.
Wobec powyższego Narodowy Fundusz Zdrowia
wprowadził specjalny tryb postępowania w przypad-
ku zastosowania produktu leczniczego poza wskaza-
niami rejestracyjnymi:
Wskazania do stosowania produktu leczniczego
(leku) zawarte w charakterystyce produktu leczni-
czego są podstawowymi wskazaniami do jego zasto-
sowania. Nie wyczerpują one jednak możliwości sto-
sowania leku, jeżeli jest ono oparte na stosowaniu
leku zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy me-
dycznej.
1. Lekarz przepisujący konkretną terapię powinien
w pierwszej kolejności korzystać z leków, które mają
zarejestrowane, pożądane w danej sytuacji działania.
W przypadku braku odpowiedniego leku lub stwier-
dzenia jego nieskuteczności, lekarz może korzystać
z innych leków o ile ich „stosowanie jest zgodne ze
wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej”.
2. Za stosowanie leku zgodnie ze wskazaniami ak-
tualnej wiedzy medycznej należy uznać zastosowanie,
które spełnia jedną z następujących przesłanek:
a) terapia jest oparta na produktach leczniczych
posiadających odpowiednie wskazania w charakte-
rystyce produktu leczniczego lub
b) terapia jest oparta na wieloletniej i ugruntowa-
nej praktyce klinicznej opisanej w aktualnych pod-
ręcznikach z dziedziny farmakologii lub danej spe-
cjalności medycznej lub
c) terapia jest oparta na wiarygodnych dowodach
naukowych opublikowanych w uznanych czasopi-
smach naukowych, potwierdzających skuteczność i za-
sadność wybranego postępowania; w przypadku po-
wstania wątpliwości co do uznania, że dane zastoso-
wanie produktu leczniczego jest zgodne ze wskaza-
niami aktualnej wiedzy medycznej, rozstrzygająca
jest opinia konsultanta wojewódzkiego lub krajowego
z danej dziedziny medycyny.
3. Stosowanie leku, które nie spełnia przesłanek
stosowania zgodnego ze wskazaniami aktualnej wie-
dzy medycznej, mieści się w pojęciu eksperymentu
medycznego, określonego w rozdz. 4 ustawy o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty.
W związku z powyższym w przypadku zastoso-
wania produktu leczniczego poza wskazaniami reje-
stracyjnymi Narodowy Fundusz Zdrowia wymaga od
świadczeniodawcy:
— wcześniejszego sprawdzenia, czy istnieją inne
opcjonalne sposoby postępowania o udowodnionej
efektywności klinicznej w danym wskazaniu,
— wcześniejszego uzyskania pisemnej, świadomej
zgody pacjenta (zgodnie ze wzorem) na wdrożenie
u niego leczenia poza wskazaniami rejestracyjnymi,
— prowadzenia monitorowania stanu zdrowia pa-
cjenta (we wszystkich przypadkach nowe informacje
dotyczące efektywności leku oraz stanu zdrowia pa-
cjenta powinny zostać zapisane).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Polaka
i Michała Wojtkiewicza
w sprawie zaostrzenia przepisów prawnych
dotyczących procedury dopuszczenia
do budowy stacji bazowych
telefonii komórkowej (8878)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Marka Polaka i posła Michała Wojt-
kiewicza, z dnia 30 marca 2009 r., w sprawie za-
ostrzenia przepisów prawnych dotyczących procedu-
ry dopuszczenia do budowy stacji bazowych telefonii
komórkowej przekazuję następujące wyjaśnienie.
Uprzejmie informuję, że kwestie poruszone w tej
interpelacji są również przedmiotem uchwały Parla-
mentu Europejskiego z dnia 4 września 2008 r. pod-
noszącej sprawę potrzeby przeglądu wartości dopusz-
czalnych, określonych w zaleceniach europejskich,
która jest znana w resorcie od chwili jej opublikowa-
nia. Zalecenia, do których odnosi się uchwała, to wy-
dany przez Wspólnoty Europejskie dokument opubli-
kowany 12 lipca 1999 r. w sprawie ograniczania eks-
pozycji ludności w polach elektromagnetycznych
(0 Hz do 300 GHz). Uchwała ta odnosi się zwłaszcza
do kwestii oddziaływania pól elektromagnetycznych,
których źródłami są systemy radiokomunikacyjne.
Uchwała ta nie pozwala na wnioskowanie, że warto-
ści dopuszczalne postulowane przez różnorakie orga-
nizacje ekologiczne są jedynymi, które muszą być
stosowane.
Jednocześnie pragnę poinformować, że podejście
do kwestii ochrony ludności przed oddziaływaniem
pól elektromagnetycznych w poszczególnych pań-
stwach Unii Europejskiej nie jest jednolite, przy czym
siedemnaście państw przyjęło do stosowania warto-
ści odniesienia zawarte w zaleceniach z 1999 r., dzie-
sięć krajów, w tym Polska, przyjęło wartości ostrzej-
sze, a jedno państwo (Dania) – mniej restrykcyjne.
W datowanym na dzień l września 2008 r. drugim
raporcie Komisji, dotyczącym wprowadzenia do sto-
sowania zaleceń z 1999 r., znajduje się stwierdzenie,
w którym Komisja dostrzega, że Polska ustaliła kil-
kakrotnie niższy dopuszczalny poziom ekspozycji
w polach wykorzystywanych w radiokomunikacji od
podanego w tych zaleceniach oraz dla pola o często-
tliwości 50 Hz przyjęła niższą wartość składowej ma-
gnetycznej, a ponadto dla składowej elektrycznej
– dziesięciokrotnie niższą wartość dla terenów zabu-
dowy mieszkaniowej od przyjętej dla pozostałych ob-
szarów środowiska.
Powyższa opinia ma szczególnie istotne znaczenie
dla toczących się dyskusji na temat oddziaływania
pól elektromagnetycznych systemów radiokomunika-
179
cji ruchomej. Dla pól wykorzystywanych w nowej ge-
neracji telefonii komórkowej krajowe przepisy do-
puszczają wartość składowej elektrycznej 7 V/m,
a europejskie zalecenia z 1999 r. – 61 V/m.
Zgodnie z treścią zaleceń z 1999 r., dla pól o czę-
stotliwości przemysłowej jako poziom odniesienia
przyjmuje się wartość 80 A/m, a więc wyższą od tej,
która obowiązuje w Polsce – 60 A/m, zgodnie z roz-
porządzeniem ministra środowiska z dnia 30 paź-
dziernika 2003 r. w sprawie dopuszczalnych pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz
sposobów sprawdzania tych poziomów (Dz. U. Nr 192,
poz. 1883). Rozporządzenie to zostało wydane w po-
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdro-
wia, zgodnie z upoważnieniem zawartym w ustawie
Prawo ochrony środowiska.
Ponadto pragnę poinformować, iż dopuszczalne
poziomy pól elektromagnetycznych, jakie mogą wy-
stępować w środowisku, nie są jedynym elementem
prawnego systemu ochrony środowiska przed polami
elektromagnetycznymi. Stosowana jest prawnie
usankcjonowana kontrola pomiarowa rzeczywistych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Zgodnie bowiem z art. 122a ustawy Prawo ochrony
środowiska prowadzący instalację oraz użytkownicy
urządzeń emitujących pola elektromagnetyczne, któ-
re są stacjami elektroenergetycznymi lub napo-
wietrznymi liniami elektroenergetycznymi o napię-
ciu znamionowym nie niższym niż 110 kV, lub in-
stalacjami radiokomunikacyjnymi, radionawigacyj-
nymi lub radiolokacyjnymi, emitującymi pola elek-
tromagnetyczne, których równoważna moc promie-
niowana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W,
emitującymi pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz, są obowiązani do
wykonania pomiarów poziomów pól elektromagne-
tycznych w środowisku bezpośrednio po rozpoczęciu
użytkowania instalacji lub urządzenia oraz każdo-
razowo w przypadku zmiany warunków pracy in-
stalacji lub urządzenia, w tym zmiany spowodowa-
nej zmianami w wyposażeniu instalacji lub urządze-
nia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na zmianę
poziomów pól elektromagnetycznych, których źró-
dłem jest instalacja lub urządzenie. Wyniki tych po-
miarów muszą być przekazywane wojewódzkiemu
inspektorowi ochrony środowiska i państwowemu
wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu.
Zgodnie z uchwalą Parlamentu Europejskiego
z dnia 4 września 2008 r. dokonywany jest przegląd
omawianych wartości dopuszczalnych. Wyniki prze-
glądu zaleceń europejskich pozwolą stworzyć jedno-
lite zasady ochrony ludności wszystkich krajów eu-
ropejskich przed polami elektromagnetycznymi, a tym
samym doprowadzą do zawężenia pola dyskusji doty-
czącej skutków oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na zdrowie ludności i środowisko.
Wyniki tych działań, które z całą pewnością będą
oparte na wynikach przeglądu całej, zgromadzonej
dotychczas na świecie wiedzy dotyczącej skutków od-
180
działywań pól elektromagnetycznych na zdrowie lu-
dzi, pozwolą także na przyjęcie założeń do modyfika-
cji prawnego systemu ochrony przed polami elektro-
magnetycznymi w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
oraz w instytucjach podległych (8913)
W związku z pismem z dnia 6 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-8913/9, dotyczącym interpelacji
pana posła Krzysztofa Putry w sprawie stanu zatrud-
nienia i wynagrodzeń w Ministerstwie Pracy i Poli-
tyki Społecznej oraz instytucjach podległych uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia:
W ustawie budżetowej na rok 2009 (Dz. U. Nr 10,
poz. 58) dla części budżetowych, których dysponen-
tem jest minister pracy i polityki społecznej, ujęta
została kwota wydatków w wysokości 1 270 722 tys. zł.
W ramach tej kwoty ujęte są wydatki na finanso-
wanie projektów z udziałem środków Unii Europej-
skiej – 203 877 tys. zł. Po ich wyłączeniu wydatki
budżetowe w 2009 r. wynoszą 1 066 845 tys. zł.
Zgodnie z zaleceniami Rady Ministrów minister
pracy i polityki społecznej zobowiązany został do
przygotowania harmonogramu wydatków w roku
bieżącym w oparciu o zasadę ich planowania na po-
ziomie 90% środków ujętych w ustawie budżetowej
na 2009 r. W związku z powyższym kwota ograni-
czenia wydatków na 2009 r. określona została na
poziomie 106 684 tys. zł.
Z uwagi na konieczność poszukiwania dalszych
oszczędności w budżecie ministerstwa zmniejszono
wydatki o dalsze 5000 tys. zł. Ponadto zmniejszeniu
uległy środki ujęte w rezerwie celowej na uzupełnie-
nie zaplanowanych w budżetach województw dotacji
celowych dla gmin i samorządów województw na za-
dania z zakresu administracji rządowej wynikające
z realizacji wypłat świadczenia alimentacyjnego
o 215 000 tys. zł.
Ogółem zaproponowane przez Radę Ministrów na
posiedzeniu w dniu 3 lutego br. oszczędności w resor-
cie pracy, zabezpieczenia społecznego i spraw rodziny
oraz w rezerwach celowych wyniosły 326 684 tys. zł.
W szczególności ograniczenia wydatków w bu-
dżecie ministra pracy i polityki społecznej w kwocie
111 684 tys. zł dotyczą wydatków na:
1) funkcjonowanie urzędu ministra właściwego
do spraw pracy oraz realizację programów z zakre-
su bezpieczeństwa i warunków pracy (cz. 31: Praca)
– w kwocie 6998 tys. zł, w tym wydatki majątkowe
– 980 tys. zł,
2) funkcjonowanie jednostek podległych ministro-
wi pracy i polityki społecznej w kwocie 2643 tys. zł,
w tym wydatki majątkowe 100 tys. zł,
3) funkcjonowanie urzędu ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego (cz. 44: Zabez-
pieczenie społeczne) – w kwocie 684 tys. zł, w tym
wydatki majątkowe – 290 tys. zł,
4) modernizację i bieżącą eksploatację systemów in-
formatycznych z zakresu pomocy społecznej oraz orze-
kania o niepełnosprawności – w kwocie l565 tys. zł,
5) pozostałe zadania w zakresie polityki społecz-
nej dotyczące dotacji dla Państwowego Fundusz Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych – w kwocie
99 000 tys. zł,
6) funkcjonowanie urzędu ministra właściwego do
spraw rodziny oraz na dotacje z zakresu promowania
i urzeczywistniania zasady równouprawnienia ko-
biet i mężczyzn (cz. 63: Sprawy rodziny) – w kwocie
794 tys. zł.
W zakresie oszczędności w kosztach administra-
cyjnych Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
zmniejszenia wydatków dotyczyły głównie zakupu
usług pozostałych, podróży służbowych, wydatków
na ekspertyzy i tłumaczenia. Ograniczeniu uległy
również wydatki na szkolenia pracowników.
Oszczędności dotyczące dotacji dla Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
zgodnie z informacją przekazaną przez prezesa za-
rządu funduszu, nie powinny wpłynąć w znaczący
sposób na realizację zadań ustawowych. Należy wy-
jaśnić, że fundusz dysponuje głównie środkami finan-
sowymi pochodzącymi z wpłat wnoszonych przez
pracodawców, zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.). Do wpłat na
fundusz zobowiązani są pracodawcy zatrudniający
co najmniej 25 pracowników (w przeliczeniu na peł-
ny wymiar czasu pracy), a wysokość wpłaty określa
iloczyn 40,65% przeciętnego wynagrodzenia i liczby
pracowników odpowiadającej różnicy miedzy zatrud-
nieniem zapewniającym osiągnięcie wskaźnika za-
trudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości
6% a rzeczywistym zatrudnieniem osób niepeł-
nosprawnych.
Wysokość środków finansowych, jakimi dysponu-
je fundusz w danym roku, zależy zatem bezpośrednio
od liczby pracodawców, którzy nie zatrudniają osób
niepełnosprawnych i są zobowiązani do wpłat. W roku
2009 planowane są przychody funduszu w wysokości
4 403 971 tys. zł (co stanowi ok. 95,3% przewidywa-
nego wykonania w 2008 r.), w tym wpłaty zakładów

pracy planowane są w kwocie 3 500 000 tys. zł
(tj. 106,0% przewidywanego wykonania w 2008 r.).
Pozostałe przychody funduszu – znacznie niższe
kwotowo – pochodzą między innymi: z wpłat zakła-
dów pracy chronionej, stanowiących 10% środków
pochodzących ze zwolnień podatkowych, oraz z dota-
cji celowych z budżetu państwa. Dotacje te fundusz
otrzymuje na konkretne cele i zgodnie z art. 46a ww.
ustawy uzupełniają one środki funduszu służące re-
fundacji wynagrodzeń osób niepełnosprawnych,
finansowaniu projektów realizowanych z udziałem
środków Unii Europejskiej oraz rekompensowaniu
gminom dochodów utraconych w związku ze zwolnie-
niami zakładów pracy chronionej i zakładów aktyw-
ności zawodowej z podatków lokalnych.
Zgodnie z informacją, niezależnie od ewentual-
nych ograniczeń, dystrybucja środków na wydatki
związane z realizacją zadań przez różne podmioty
przy wsparciu finansowym funduszu przebiegać bę-
dzie zgodnie z planem finansowym przyjętym w ra-
mach ustawy budżetowej i przepisami ustawy o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych.
Realizacja poszczególnych zadań i wydatków jest
szczegółowo analizowana i w miarę posiadanych
środków podejmowane są przez fundusz nieobliga-
toryjne działania programowe, służące integracji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych.
W przypadku konieczności ograniczenia środków na
realizację działań finansowanych przez fundusz roz-
ważane będzie przede wszystkim ograniczenie wy-
datków własnych funduszu oraz puli środków prze-
znaczonych na działania nieobligatoryjne.
W odniesieniu do środków rezerwy celowej ujętej
w poz. 40: Środki na zwiększenie dotacji celowych na
realizację świadczeń rodzinnych i świadczeń z fun-
duszu alimentacyjnego – przyjęte oszczędności w wy-
sokości 215 000 tys. zł stanowią 15% kwoty wyni-
kającej z ustawy budżetowej na rok 2009 (wg usta-
wy 1 429 800 tys. zł). Środki przedmiotowej rezerwy
przeznaczone są na uzupełnienie zaplanowanych
w budżetach województw dotacji celowych na zada-
nia z zakresu administracji rządowej, wynikają-
cych z ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139. poz. 992,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U.
z 2009 r. Nr l, poz. 7, z późn. zm.). W szczególności
dotyczą one pokrycia kosztów związanych z tego-
roczną, ustawową weryfikacją kwot świadczeń ro-
dzinnych i kwot kryteriów dochodowych do nich
uprawniających oraz na uzupełnienie w budżetach
wojewodów ewentualnych niedoborów środków na
realizację ww. ustaw.
Podstawowym źródłem finansowania świadczeń
rodzinnych, świadczeń z funduszu alimentacyjnego
oraz kosztów związanych z ich obsługą i działaniami
podejmowanymi wobec dłużników alimentacyjnych
181
są środki zabezpieczone w budżetach wojewodów
w kwocie 9 100 245 tys. zł.
Biorąc pod uwagę wstępne wykonanie w 2008 r.
wydatków na realizację ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych oraz ustaw określających warunki ustala-
nia prawa do świadczeń wypłacanych w zastępstwie
niewyegzekwowanych alimentów (do 30 września
2008 r. ustawa o postępowaniu wobec dłużników ali-
mentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej, a od
l października 2008 r. – ustawa o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów), a także przewidywane
wykonanie na rok bieżący oraz przesunięcie w wy-
niku nowelizacji przepisów o świadczeniach rodzin-
nych o dwa miesiące terminu wdrożenia zweryfiko-
wanych wysokości świadczeń rodzinnych oraz kwot
kryteriów dochodowych do nich uprawniających,
przewiduje się, że wykorzystanie środków określo-
nych w ww. rezerwie celowej może być niższe niż
kwota określona na ten cel w ustawie budżetowej.
Należy również dodać, że świadczenia rodzinne oraz
świadczenia z funduszu alimentacyjnego nie są
świadczeniami uznaniowymi, ale obligatoryjnymi.
Tym samym uzupełnienie ewentualnych niedoborów
jest wymagalnym zobowiązaniem budżetu państwa.
W jednostkach podległych decyzję o zmianie
struktury zatrudnienia podjął komendant główny
Ochotniczych Hufców Pracy. W jej efekcie etaty biu-
rowe w komendach wojewódzkich (ok. 10%) zostaną
przekazane jednostkom opiekuńczo-wychowaw-
czych i jednostkom rynku pracy. Pozostałe jednostki
podległe z uwagi na szerokie spektrum działań przy-
pisanych do realizacji oraz konieczność prawidłowe-
go i sprawnego wykonywania statutowych zadań nie
mają możliwości ograniczenia zatrudnienia.
Stan zatrudnienia na koniec 2007 i 2008 r. oraz
średnie wynagrodzenie w latach 2007–2008 pracow-
ników Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej,
a także pracowników poszczególnych jednostek pod-
ległych ministrowi pracy i polityki Społecznej, przed-
stawia zestawienie na s. .
Zestawienie opracowane na podstawie danych za-
wartych w sprawozdaniu RB-70 o zatrudnieniu i wy-
nagrodzeniach za IV kw. 2007 i 2008 r.
Informuję ponadto, iż stan zatrudnienia i średnie
wynagrodzenie w Gabinecie Politycznym wyniosło:
— na koniec 2007 r. – 2 osoby, przy wynagrodze-
niu w kwocie 5824 zł,
— na koniec 2008 r. – 4 osoby, przy wynagrodze-
niu w kwocie 7658 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
182

Zatrudnienie wg stanu na Przeciętne

Przeciętne miesięczne
koniec okresu sprawozdawczego miesięczne
wynagrodzenie
wynagrodzenie
rok 2007 osobowe* na 1 etat
Wyszczególnienie osobowe* na
rok 2008 w 2008 roku
1 etat w 2007 roku

w osobach w złotych w złotych

I. Pracownicy MPIPS, w tym: 720 679 4865 5198

członkowie korpusu służby cywilnej 612 570 4650 5024
osoby zajmujące wysokie stanowiska państwowe 31 36 10286 10575
osoby zajmujące kierownicze stanowiska państwowe 6 5 12723 10355
żołnierze i funkcjonariusze 1 1 9065 10530
osoby nieobjęte mnożnikowymi systemami wynagrodzeń 70 67 3496 3396
II. Pracownicy jednostek podległych, z tego: 2 629 2691 2332 2650
Zakład Wydawniczo-Poligraficzny 50 48 2750 3395
Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich 42 61 5492 5822
Ochotnicze Hufce Pracy 2519 2563 2299 2560
Główna Biblioteka Pracy i Zabezpieczenia Społecznego 18 19 3297 3665

*) Włącznie ze środkami Unii Europejskiej

Odpowiedź z dobrodziejstwem inwentarza) bądź też spadek od-

sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie wprowadzenia przepisów,
na mocy których dzieci przebywające
w domach dziecka, a także innych placówkach
opiekuńczych nie będą ponosiły jakiejkolwiek
odpowiedzialności za długi swoich rodziców
(8917)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 3 kwiet-
nia 2009 r., Nr SPS-023-8917/09, w sprawie noweli-
zacji przepisów dotyczących odpowiedzialności dzie-
ci przebywających w domach dziecka i innych placów-
kach opiekuńczych (w stosunku do których ograni-
czono władzę rodzicielską) za długi rodziców, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Następstwo prawne po osobie zmarłej, inaczej
zwane dziedziczeniem, ma charakter sukcesji uni-
wersalnej (następstwa pod tytułem ogólnym).
Oznacza to, że spadkobierca na mocy jednego zda-
rzenia, jakim jest otwarcie spadku, wstępuje w ogół
praw i obowiązków osoby zmarłej (spadkodawcy)
(art. 922 § 1 K.c.).
Należy jednakże wskazać, że nabycie spadku przez
spadkobiercę w chwili jego otwarcia ma zawsze cha-
rakter tymczasowy. Spadkobierca może bowiem
przyjąć spadek bez ograniczenia odpowiedzialności
za długi spadkowe (przyjęcie proste), przyjąć spadek
z ograniczeniem tej odpowiedzialności (przyjęcie
rzucić (art. 1012 K.c.). Tylko w razie prostego przy-
jęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność
za długi spadkowe bez ograniczenia (art. 1031 § 1
K.c.). W razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem
inwentarza odpowiedzialność za długi spadkowe
ogranicza się do wartości ustalonego w inwentarzu
stanu czynnego spadku (art. 1031 § 2 zd. pierwsze
K.c.), tj. do wartości tego majątku, jaki pozostawił
spadkodawca.
Oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku
może być złożone w ciągu 6 miesięcy od dnia, w któ-
rym spadkobierca dowiedział się o tytule swego po-
wołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w powyż-
szym terminie jest jednoznaczny z prostym przyję-
ciem spadku. Jednakże gdy spadkobiercą jest osoba
niemająca pełnej zdolności do czynności prawnych
albo osoba, co do której istnieje podstawa do jej cał-
kowitego ubezwłasnowolnienia, albo też osoba praw-
na, brak oświadczenia spadkobiercy jest jednoznacz-
ny z przyjęciem spadku z dobrodziejstwem inwenta-
rza (art. 1015 § 1 i § 2 K.c.).
Powyższe regulacje prawne chronią pewne kate-
gorie osób przed niekorzystnymi skutkami braku
złożenia oświadczenia o przyjęciu spadku. Regulacje
te obejmują m.in. osoby małoletnie, jako niemające
pełnej zdolności do czynności prawnych. Nie ma przy
tym znaczenia, czy dziecko wychowuje się w placów-
ce opiekuńczo-wychowawczej, czy też w rodzinie peł-
nej. Odnośnie do wszystkich małoletnich istnieje do-
mniemanie o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem
inwentarza, tj. z ograniczeniem odpowiedzialności za
długi spadkowe. Jeżeli natomiast dziecko osiągnie
pełnoletność, mają do niego zastosowanie te reguły
dziedziczenia, jakie generalnie rządzą prawem spad-
kowym. Jednakże z treści przywołanego wyżej art. 1015

§ 1 K.c. wynika również, że oświadczenie o przyjęciu
lub odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu
6 miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowie-
dział się o tytule swego powołania. Bieg terminu
z art. 1015 § 1 K.c. nie rozpoczyna się, jeżeli spad-
kobierca z uzasadnionych przyczyn nie wie o oko-
licznościach stanowiących o jego powołaniu do spad-
ku albo błędnie sądzi, iż istnieją podstawy wyłącza-
jące jego powołanie.
Z opisanego w interpelacji stanu faktycznego nie
wynika, czy osoby odpowiadające za długi spadkowe
rodziców w chwili śmierci spadkodawcy (tj. w chwili
otwarcia spadku) były małoletnie. Jeśli tak, to zgod-
nie z art. 1015 § 2 zd. drugie K.c. nabyły spadek
z dobrodziejstwem inwentarza. Oznacza to z kolei, że
ich odpowiedzialność za długi spadkowe ogranicza
się do wartości stanu czynnego spadku, a więc do
wartości majątku spadkowego. Jeżeli zatem spadko-
dawca nie pozostawił żadnego majątku, postępowa-
nie egzekucyjne zmierzające do wyegzekwowania
należności wierzycieli nie przyniesie rezultatu (bę-
dzie podlegać umorzeniu).
Jeżeli natomiast osoby odpowiadające za długi
spadkowe rodziców w chwili śmierci spadkodawcy
były pełnoletnie, to zgodnie z treścią art. 1015 § 1
K.c. w ciągu 6 miesięcy od momentu, w którym do-
wiedziały się o śmierci spadkobiercy, mogą złożyć
(wedle swojej woli) oświadczenie o przyjęciu spadku
z dobrodziejstwem inwentarza (ograniczające odpo-
wiedzialność za długi spadkowe do wartości majątku
spadkowego) albo oświadczenie o odrzuceniu spadku
(wyłączające odpowiedzialność za długi spadkowe).
W sytuacji osób, które dziedziczą z ustawy w pierw-
szej grupie spadkobierców ustawowych bieg sześcio-
miesięcznego terminu rozpoczyna się zazwyczaj
z chwilą dowiedzenia się o śmierci spadkodawcy. Jak
zdaje się wynikać z interpelacji, osoby, o których
w niej mowa, dowiedziały się o tym dopiero w chwili
wszczęcia egzekucji długów spadkodawcy. Jeżeli
w istocie tak wyglądał stan faktyczny, to zaintereso-
wane osoby miały od tego momentu okres 6 miesięcy
na złożenie oświadczeń o odrzuceniu spadku lub jego
przyjęciu z dobrodziejstwem inwentarza, a więc śro-
dek prawny w celu uchylenia się od odpowiedzialno-
ści za długi spadkowe lub jej ograniczenia do war-
tości spadku. W konsekwencji złożenia takich
oświadczeń mogłoby dojść do zmiany postanowienia
o stwierdzeniu nabycia spadku zgodnie z art. 679
K.p.c.
Warto też zwrócić uwagę na treść art. 1016 K.c.,
zgodnie z którym, jeżeli jeden ze spadkobierców przy-
jął spadek z dobrodziejstwem inwentarza, uważa się,
że także spadkobiercy, którzy nie złożyli w terminie
żadnego oświadczenia, przyjęli spadek z dobrodziej-
stwem inwentarza.
Jak z powyższego wynika, przepisy prawa cywil-
nego materialnego zawierają normy prawne chronią-
ce spadkobierców (zwłaszcza osoby małoletnie) przed
niekorzystnymi w sferze majątkowej skutkami suk-
cesji generalnej. W kontekście tych unormowań na-
183
leży uznać, że nie zachodzi potrzeba wprowadzenia
przepisów szczególnych ograniczających odpowie-
dzialność za długi spadkowe dzieci przebywających
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych.
Z wyrazami szacunku i sympatii
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasadności decyzji wydawanych
przez KRUS o ustaniu ubezpieczenia
społecznego rolników, którzy jednocześnie
prowadzili np. pozarolniczą działalność
gospodarczą (8918)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
3 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-8918/09, doty-
czące interpelacji posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasadności decyzji wydawanych przez
KRUS o ustaniu ubezpieczenia społecznego rolni-
ków, którzy jednocześnie prowadzili np. pozarolni-
czą działalność gospodarczą, przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia:
Generalną zasadą wynikającą z przepisów ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. Nr 98, poz. 887, z późn. zm.)
jest to, że dla osób, które równolegle prowadzą dzia-
łalność rolniczą i pozarolniczą działalność gospodar-
czą właściwym ubezpieczeniem jest ubezpieczenie na
podstawie tej ustawy, które ma pierwszeństwo przed
systemem ubezpieczenia społecznego rolników. Sys-
tem ubezpieczenia społecznego rolników regulowany
ustawą z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291,
z późn. zm.) jedynie dopełnia system powszechny.
Obecnie w Polsce jedynie rolnicy posiadają swój wła-
sny odrębny system ubezpieczenia społecznego. Po-
zostałe grupy społeczno-zawodowe objęte są syste-
mem powszechnym, realizowanym przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych. U podstaw takiego podzia-
łu leży nie tylko specyfika pracy w gospodarstwie
rolnym, ale także sposób finansowania systemu rol-
nego, który jest w ok. 90% finansowany z budżetu
państwa. Z założenia ma on być bowiem dostępny
tylko dla tych rolników, dla których działalność rol-
nicza jest jedynym źródłem utrzymania, tj. dla tych,
którzy nie mają tytułu do ubezpieczenia powszech-
nego (np. z tytułu zatrudnienia lub prowadzenia in-
184
nej działalności zarobkowej, w tym pozarolniczej
działalności gospodarczej). Jedynym odstępstwem od
tej reguły jest wprowadzona od l stycznia 1997 r.
możliwość pozostania w systemie ubezpieczenia spo-
łecznego rolników dla tych osób, które po ustawowo
określonym okresie utrzymywania się wyłącznie
z gospodarstwa rolnego podejmą się prowadzenia po-
zarolniczej działalności gospodarczej. Oprócz ww.
„okresu wyczekiwania”, który obecnie, po zmianach
wprowadzonych w 2005 r., wynosi trzy lata, rolnik
musi spełnić jeszcze szereg innych ustawowych wa-
runków, aby móc podlegać ubezpieczeniu społeczne-
mu rolników przy jednoczesnym prowadzeniu poza-
rolniczej działalności gospodarczej. Ponadto po zmia-
nach z 2005 r. rolnik prowadzący dodatkowo poza-
rolniczą działalność gospodarczą podlega corocznej
weryfikacji w zakresie rozmiaru prowadzenia tej
działalności, ponieważ możliwość podlegania ubez-
pieczeniu społecznemu rolników przez osoby prowa-
dzące dodatkowo pozarolniczą działalność gospodar-
czą stworzona została wyłącznie dla tych rolników,
dla których to działalność rolnicza, a nie pozarolni-
cza gospodarcza, stanowi podstawowe źródło utrzy-
mania. Weryfikację przeprowadza się w ustawowo
określonym terminie (obecnie do 31 maja każdego
roku) na podstawie zaświadczenia z urzędu skarbo-
wego o wysokości podatku dochodowego od pozarol-
niczej działalności gospodarczej, która nie powinna
przekroczyć ustawowej kwoty granicznej. Granicz-
na kwota podatku dochodowego od pozarolniczej
działalności gospodarczej w 2008 r. wynosiła 2755 zł,
a w 2009 r. wynosi 2835 zł.
Rolnicy podlegający ubezpieczeniu społecznemu
rolników, jeżeli nie spełniają wynikających z ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników warunków do
podlegania temu ubezpieczeniu po rozpoczęciu pro-
wadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej są
obejmowani z tytułu prowadzenia tej działalności
ubezpieczeniem w systemie powszechnym.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 mar-
ca 2006 r. (sygn. akt P 8/05), badając zgodność z Kon-
stytucją RP ustawy o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników, stwierdził, że postulat, by ubezpieczenie spo-
łeczne rolników obejmowało tylko tych rolników, dla
których praca w gospodarstwie rolnym stanowi zasad-
nicze źródło utrzymania, nie może być kwestionowany
na gruncie zasad konstytucyjnych.
Ponieważ brak jest szczegółowych danych doty-
czących rolników, których przykład został przyto-
czony w interpelacji, nie jest możliwe udzielenie
szczegółowych wyjaśnień w ich indywidualnych
sprawach.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania
przepisów prawnych chroniących interesy
konsumentów i regulujących dochodzenie
przez nich swoich uprawnień (8922)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Witolda Kochana, pana posła
Tadeusza Arkita i pana posła Jana Musiała, w spra-
wie funkcjonowania w praktyce przepisów prawnych
chroniących interesy konsumentów oraz korzystania
przez konsumentów ze stosownych uprawnień, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 3 kwiet-
nia 2009 r. ministrowi gospodarki, a następnie prze-
słaną w dniu 17 kwietnia 2009 r., według właściwo-
ści, ministrowi sprawiedliwości, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Stosownie do treści art. 8 ust. 3 ustawy z dnia
27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży
konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego
(Dz. U. Nr 141, poz. 1176, z późn. zm.) jeżeli sprzedaw-
ca, który otrzymał od kupującego żądanie doprowadze-
nia towaru konsumpcyjnego do stanu zgodnego z umo-
wą przez nieodpłatną naprawę lub wymianę na nowy,
nie ustosunkował się do tego żądania w terminie
14 dni, uważa się, że uznał je za uzasadnione.
Celem wskazanego przepisu jest zdyscyplinowa-
nie sprzedawcy w zakresie wyrażenia stanowiska
odnośnie do zgłoszonej niezgodności towaru kon-
sumpcyjnego z umową i ze względu na nią – żądania
nabywcy co do sposobu doprowadzenia do stanu
zgodności. Z milczeniem sprzedawcy, w związku ze
zgłoszonym przez kupującego żądaniem nieodpłatnej
naprawy lub wymiany towaru na nowy, wiąże się
zastosowanie reguły interpretacyjnej, na podstawie
której milczenie sprzedawcy oznacza uznanie rosz-
czenia za uzasadnione. Pozwala to na przyjęcie przy-
znania przez sprzedawcę okoliczności niezgodności
towaru z umową oraz wyrażenia zgody co do wybra-
nego sposobu realizacji uprawnień kupującego.
Analogiczna regulacja nie obowiązuje jednak
w przypadku zgłoszenia przez kupującego żądania
stosownego obniżenia ceny albo odstąpienia od umo-
wy na podstawie art. 8 ust. 4 powołanej ustawy. Wy-
daje się, że brak jest argumentów przemawiających
za ograniczeniem stosowania reguły interpretacyjnej
wynikającej z art. 8 ust. 3 ustawy tylko do przypad-
ków zgłoszenia przez konsumenta żądania określo-
nego w art. 8 ust. 1 (naprawy lub wymiany towaru
na nowy). Kwestia zasadności wprowadzenia powyż-
szej reguły w razie zgłoszenia żądania opartego na
podstawie art. 8 ust. 4 (obniżenia ceny lub odstąpie-
nia od umowy) zostanie rozważona w ramach prowa-

dzonych przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cywil-
nego działającą przy ministrze sprawiedliwości prac
nad przeglądem prawa konsumenckiego w Polsce,
będących częścią projektu nowego Kodeksu cywilne-
go. Projekt ten zakłada kompleksową reformę ure-
gulowań dotyczących umowy sprzedaży (w tym umo-
wy sprzedaży konsumenckiej).
Wskazać również należy, że obecnie trwają ne-
gocjacje dyrektywy o prawach konsumentów (KOM
(2008) 614/3), która swoim zakresem obejmuje kwe-
stię sprzedaży konsumenckiej. Nie można wyklu-
czyć, że przyjęcie wskazanej dyrektywy będzie się
wiązać z koniecznością modyfikacji polskiej regula-
cji prawnej odnoszącej się do umowy sprzedaży kon-
sumenckiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie instytucji wieczystego użytkowania
(8926)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam, przy-
gotowaną w porozumieniu z ministrem spraw we-
wnętrznych i administracji oraz z ministrem infra-
struktury, odpowiedź na interpelację pana posła
Arkadiusza Litwińskiego w sprawie instytucji wie-
czystego użytkowania.
W interpelacji zostały poruszone dwie kwestie
związane z instytucją użytkowania wieczystego.
Pierwsza, odnosząca się do regulacji zawartej w usta-
wie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nierucho-
mościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn.
zm.), dotyczy niewłaściwej – w ocenie autora interpe-
lacji – praktyki niewyrażania przez wojewodę za-
chodniopomorskiego, w trybie tej ustawy, zgody na
sprzedaż użytkownikom wieczystym nieruchomości
Skarbu Państwa. Druga kwestia dotyczy postulatu
podjęcia inicjatywy legislacyjnej zmierzającej do wpro-
wadzenia w szerszym zakresie, w trybie z ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użyt-
kowania wieczystego w prawo własności nierucho-
mości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459), zwanej dalej „usta-
wą o przekształceniu”, możliwości przekształcenia
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
185
poprzez objęcie tą regulacją nieruchomości wykorzy-
stywanych na cele produkcyjne i usługowe.
Odnosząc się do pierwszej kwestii, należy pod-
nieść, co następuje. Powołana ustawa o gospodarce
nieruchomościami określa m.in. zasady gospodaro-
wania nieruchomościami stanowiącymi własność
Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu
terytorialnego. W ramach gospodarowania tymi nie-
ruchomościami istnieje możliwość sprzedaży takiej
nieruchomości użytkownikowi wieczystemu, przy
czym nieruchomość stanowiąca własność Skarbu
Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczy-
stemu za zgodą wojewody (art. 32 ust. 1 i 2).
W interpelacji pan poseł, powołując się na prak-
tykę „negatywnego opiniowania większości stosow-
nych wniosków” przez wojewodę zachodniopomor-
skiego, postuluje podjęcie przez prezesa Rady Mini-
strów czynności mających na celu dostosowanie dzia-
łań wojewodów do polityki rządu w zakresie wspie-
rania przedsiębiorczości. Odnosząc się do tego zagad-
nienia, należy przede wszystkim podnieść, że nie jest
możliwe określenie jednolitych, uniwersalnych wy-
tycznych bądź zaleceń dotyczących sprzedaży nieru-
chomości Skarbu Państwa ze względu na zróżnico-
waną sytuację, jaka występuje w poszczególnych wo-
jewództwach i konieczność uwzględnienia przezna-
czenia konkretnych nieruchomości w miejscowych
planach zagospodarowania przestrzennego.
Należy również mieć na uwadze, że na sposób
gospodarowania nieruchomościami Skarbu Pań-
stwa ma wpływ realizacja celów publicznych, nie
tylko regionalnych, ale także krajowych, na które
mogą być wykorzystywane nieruchomości publicz-
ne. Z powyższych względów wojewodzie pozostawio-
na została pewna swoboda w decydowaniu o wyra-
żeniu zgody na sprzedaż nieruchomości Skarbu Pań-
stwa, pozwalająca realizować szeroko pojętą polity-
kę społeczną i gospodarczą na obszarze danego
województwa (regionu).
W zakresie tematyki gospodarowania nierucho-
mościami Skarbu Państwa należy mieć na uwadze
przepis art. 12 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi, zgodnie z którym organy działające za Skarb
Państwa oraz jednostki samorządu terytorialnego są
zobowiązane do gospodarowania nieruchomościami
w sposób zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki.
Jedną z przesłanek wprowadzenia tego przepisu było
zapobieżenie nieprzemyślanemu wyzbywaniu się ma-
jątku publicznego, w tym nieruchomości stanowią-
cych własność Skarbu Państwa.
Z punktu widzenia prawidłowej gospodarki mie-
niem Skarbu Państwa sprzedaż jest ostatecznym
sposobem rozdysponowania tego majątku. Wiąże się
ona z jednorazowym uszczupleniem zasobu nierucho-
mości, którymi gospodaruje starosta realizujący za-
dania z zakresu administracji rządowej. Decyzja
o uszczupleniu majątku powinna być wynikiem zrów-
noważonej polityki gospodarowania mieniem, uwzględ-
niającej interes majątkowy Skarbu Państwa, a także
interes społeczny, polegający na zabezpieczeniu środ-
186
ków finansowych uzyskiwanych z gospodarowania
nieruchomościami Skarbu Państwa i przeznaczeniu
ich na realizację zadań publicznych.
Należy przy tym zaznaczyć, iż w woj. zachodnio-
pomorskim, o którym mowa w interpelacji, dochody
Skarbu Państwa w zakresie gospodarki nieruchomo-
ściami Skarbu Państwa w blisko 80% pochodzą
z opłat za użytkowanie wieczyste. W skali całości
dochodów budżetu państwa jest to niewielki odsetek,
jednakże z punktu widzenia jednostek samorządu
terytorialnego – powiatów gospodarujących mieniem
Skarbu Państwa – wpływy z tego tytułu są znaczące.
Zgodnie art. 23 ust. 3 ustawy o gospodarce nierucho-
mościami dochody powiatów stanowią 25% środków
uzyskanych z tytułu sprzedaży, opłat z tytułu trwa-
łego zarządu, użytkowania, użytkowania wieczyste-
go, czynszu dzierżawnego i najmu nieruchomości
Skarbu Państwa. Powyższe ma istotne znaczenie
w kontekście liczby zadań, którym muszą sprostać
powiaty, wykonując zadania zlecone przedmiotową
ustawą.
Dotychczas na terenie woj. zachodniopomorskiego
stosowana była zasada niesprzedawania użytkowni-
kom wieczystym nieruchomości o charakterze ko-
mercyjnym, których stawka procentowa opłat rocz-
nych wynosi 3%. Przyjęte zasady miały na celu ujed-
nolicenie warunków sprzedaży nieruchomości m.in.
miasta Szczecin i Skarbu Państwa, co zapewniało
równość praw mieszkańcom województwa. Stosowa-
nie tej zasady znajduje uzasadnienie także ze wzglę-
dów gospodarczych, ponieważ wpływy z tytułu opłat
rocznych za użytkowanie wieczyste gruntu są bar-
dziej korzystne dla dochodów Skarbu Państwa niż
jednorazowa zapłata ceny z tytułu nabycia własności
nieruchomości.
Odnosząc się do drugiej kwestii poruszonej w in-
terpelacji, należy podnieść, co następuje. Podkreśle-
nia wymaga, że przekształcenie prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności dotyczy nieruchomo-
ści publicznych. W wyniku przekształcenia Skarb
Państwa, a przede wszystkim gminy, traci własność
na rzecz dotychczasowych użytkowników wieczy-
stych, zarówno bowiem ustawa o przekształceniu, jak
i przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami,
w tym art. 32, dotyczą nieruchomości publicznych,
tj. stanowiących własność Skarbu Państwa lub jed-
nostek samorządu terytorialnego (gmin, powiatów
i województw).
O ile obowiązek przekształcenia prawa użytkowa-
nia wieczystego (zazwyczaj z bonifikatą) na rzecz
podmiotów uprawnionych w myśl przepisów ustawy
o przekształceniu znajduje uzasadnienie w przypad-
ku nieruchomości przeznaczonych na cele mieszka-
niowe, rolnych lub uzyskanych w zamian za nieru-
chomości wywłaszczone lub przejęte na rzecz Skarbu
Państwa, o tyle przyznanie roszczenia o przekształ-
cenie w własność prawa użytkowania wieczystego
nieruchomości przeznaczonych na cele produkcyjne
lub usługowe (a więc wykorzystywanych do prowa-
dzenia działalności gospodarczej ukierunkowanej na
osiąganie zysku) nie wydaje się zasadne. Ponadto
w świetle przepisów o pomocy publicznej zachodzi
ryzyko, że postulowane rozwiązanie mogłoby być
oceniane jako pomoc publiczna dla przedsiębiorców,
mogąca oddziaływać na konkurencję na wspólnym
rynku.
Odnosząc się natomiast do poruszonej w interpe-
lacji kwestii zagrożenia związanego z występowa-
niem byłych, wysiedlonych właścicieli z roszczeniami
o zwrot nieruchomości położonych na tzw. ziemiach
odzyskanych po II wojnie światowej, należy stwier-
dzić, że grunty pozostające w użytkowaniu wieczy-
stym takim zagrożeniom nie podlegają, gdyż wszyst-
kie nieruchomości obciążone prawem użytkowania
wieczystego posiadają księgi wieczyste, w których
ujawniony jest właściciel oraz wieczysty użytkownik.
Wynika to z faktu, że oddanie nieruchomości grun-
towej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego
prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze
wieczystej (art. 27 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami).
Sukcesywne przekształcanie prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości, jakie
dokonuje się na podstawie omówionych wyżej regu-
lacji, ma pozytywny wpływ na bezpieczeństwo obro-
tu nieruchomościami. Obrót ten, a w szczególności
sprzedaż nieruchomości Skarbu Państwa na rzecz
użytkowników wieczystych na terenie woj. zachod-
niopomorskiego, nie został wstrzymany i jest doko-
nywany z poszanowaniem przepisów prawa, w tym
art. 12 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wo-
bec powyższego nie zachodzi potrzeba zmiany obo-
wiązujących regulacji dotyczących przekształcenia
użytkowania wieczystego w prawo własności. W re-
sorcie infrastruktury trwają jedynie prace nad nowe-
lizacją rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 wrze-
śnia 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i spo-
rządzania operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 207,
poz. 2109, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku i sympatii
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie refundacji insulin analogowych
(8936)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-

czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
3 kwietnia 2009 r. (SPS-023-8936/09), w sprawie re-
fundacji insulin analogowych uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Dostęp pacjentów chorych na cukrzycę do świad-
czeń opieki zdrowotnej, w tym zaopatrzenie w pro-
dukty lecznicze i wyroby medyczne, realizuje mini-
ster zdrowia na podstawie regulacji określonych
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) oraz
aktów wykonawczych do ww. ustawy: zarządzenia
ministra zdrowia z dnia 10 września 2008 r. zmie-
niającego zarządzenie w sprawie Agencji Oceny
Technologii Medycznych oraz zarządzeń prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie przekazuję po-
niższe informacje.
Przebieg procesu refundacji produktów leczni-
czych jest uregulowany w ustawie o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, ustawie o cenach oraz aktach wykonaw-
czych. Umieszczenie leków innowacyjnych lub wy-
robów medycznych w odpowiednich wykazach wy-
maga wypełnienia określonej procedury wynikają-
cej z przepisów, w tym art. 39 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej. Złożone przez podmiot
odpowiedzialny wnioski do ministra zdrowia o wpi-
sanie leku do wykazu leków refundowanych są roz-
patrywane przez międzyresortowy Zespół do Spraw
Gospodarki Lekami, którego zadania zostały okre-
ślone w ustawie o cenach.
Ponadto, w celu zdiagnozowania konieczności ob-
jęcia leku innowacyjnego finansowaniem ze środków
publicznych zasadna jest znajomość skuteczności
preparatu, jego profilu bezpieczeństwa, opłacalności
terapii. Złożone wnioski podmiotów odpowiedzial-
nych o objęcie refundacją leków innowacyjnych (za-
wierających nowe substancje farmaceutyczne) są kie-
rowane do oceny Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Ustalenia ministra zdrowia mają na celu zwięk-
szenie przejrzystości polityki refundacyjnej państwa
i doprowadzenie polskiego prawa do pełnej zgodności
z wymogami określonymi w dyrektywie przejrzysto-
ści (dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia
1988 r.). Rekomendacja Rady Konsultacyjnej Agencji
Oceny Technologii Medycznych oraz wypracowane
stanowisko międzyresortowego Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami stanowią podstawę do podjęcia
przez ministra zdrowia decyzji w sprawie finansowa-
nia produktu leczniczego ze środków publicznych.
Uprzejmie informuję, że minister zdrowia po za-
poznaniu się z rekomendacją ekspertów, uwzględnia-
jąc stanowisko międzyresortowego Zespołu do Spraw
Gospodarki Lekami, podjęła decyzję o objęciu analo-
gów insulin długodziałających dopłatami ze środków
publicznych. Wpisanie tych insulin do wykazu leków
187
refundowanych przewidziane jest przy kolejnej nowe-
lizacji wykazów leków refundowanych.
Przekazując powyższe informacje, pragnę pod-
kreślić, że cukrzyca została uznana za jeden z prio-
rytetowych celów działań w zakresie zdrowia pu-
blicznego. Minister Zdrowia oraz Narodowy Fundusz
Zdrowia podejmują wszelkie działania, których celem
jest poprawa skuteczności leczenia pacjentów do-
tkniętych cukrzycą, zwiększenie dostępności produk-
tów leczniczych oraz zintensyfikowanie działań pre-
wencyjnych mających na celu zmniejszenie ryzyka
zachorowalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zatrudniania obcokrajowców (8938)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej z dnia 24 marca 2009 r. (SPS 023-8938/09)
w sprawie zatrudniania obcokrajowców i związanych
z powyższym kwestią „Wytycznych ministra pracy
i polityki społecznej dla powiatowych urzędów pracy
w związku z rejestracją oświadczeń pracodawców
o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywa-
telom Republiki Białoruś, Republiki Mołdowy, Fede-
racji Rosyjskiej lub Ukrainy”, podpisanych 7 kwiet-
nia 2009 r., uprzejmie informuję, iż celem ww. doku-
mentu jest podjęcie szerokorozumianej współpracy
pomiędzy wieloma podmiotami, zainteresowanymi
zapobieganiu nieprawidłowościom powstającym przy
zatrudnianiu cudzoziemców na podstawie przepisów
rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 30 sierpnia 2006 r. w sprawie wykonywania
pracy przez cudzoziemców bez konieczności uzyska-
nia zezwolenia na pracę (Dz. U. Nr 156, z późn. zm.),
zakładającego tzw. uproszczony system dostępu do
polskiego rynku pracy.
W punktach 6, 7 i 8 wytycznych MPiPS wskazany
został sposób postępowania powiatowych urzędów
pracy w procedurze rejestracji oświadczeń, jak rów-
nież w razie wątpliwości sugerujących możliwość wy-
stąpienia jakichkolwiek nadużyć w jej stosowaniu.
Powiatowe urzędy pracy zobowiązane zostały do ści-
słej współpracy z podmiotami właściwymi do spraw
kontroli legalności zatrudnienia cudzoziemców (tj.
z Państwową Inspekcją Pracy i Strażą Graniczną).
188
Ponadto, aby oświadczenia nie stały się sposobem na
łatwe uzyskanie wizy przez cudzoziemców, którzy co
prawda zamierzają przyjechać do Polski, jednak
w celu innym od deklarowanego, dostrzegamy ko-
nieczność ścisłej współpracy powiatowych urzędów
pracy również z placówkami konsularnymi, które
mogą zwracać się do powiatowych urzędów pracy
w celu uzyskania niezbędnych informacji na temat
konkretnego pracodawcy czy cudzoziemca.
W wytycznych MPiPS nie ma natomiast mowy
o obowiązku nałożonym na firmy, który miałby po-
legać na każdorazowym informowaniu odpowiednie-
go powiatowego urzędu pracy o niepodjęciu przez
pracownika-cudzoziemca zatrudnienia. Taki obowią-
zek nie może być nałożony na pracodawców, ponie-
waż w tym wypadku nie są oni nawet stroną relacji:
pracodawca – cudzoziemiec, składając jedynie oświad-
czenie „o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemco-
wi”, nie podpisując żadnej umowy, z której wynikać
mogłaby dla nich jakakolwiek forma zobowiązania.
W nowym wzorze oświadczenia, składanym przez
pracodawcę we właściwym powiatowym urzędzie
pracy, rozszerzony został zasięg odpowiedzialności
w przypadku stwierdzenia w postępowaniu przed or-
ganami sądowymi naruszenia przez pracodawcę
przepisów dotyczących zatrudniania cudzoziemców,
jak również wskazane zostały konsekwencje finan-
sowe wynikające z naruszenia przepisów ustawy o cu-
dzoziemcach. Należy jednak zaznaczyć, że opracowa-
ny przez MPiPS wzór ma charakter pomocniczy.
Podjęte przez ministra pracy i polityki społecznej
kroki i przygotowanie przez MPiPS ww. wytycznych,
mających na celu zapobieganie wykorzystywaniu nie-
zgodnej z założeniami uproszczonej procedury dostę-
pu do polskiego rynku pracy, jest właśnie zastosowa-
niem dostępnych MPiPS środków do przeciwdziała-
nia nadużyciom i ewentualnym zaburzeniom na pol-
skim rynku pracy.
Wytyczne MPiPS nie mają charakteru aktu praw-
nego, lecz stanowią odpowiedź na zgłaszane przez
powiatowe urzędy pracy i inne organy wątpliwości.
Obecnie trwają prace międzyresortowego Zespołu do
Spraw Migracji, polegające m.in. na przeglądzie moż-
liwych rozwiązań dotyczących wykonywania pracy
przez cudzoziemców bez konieczności uzyskania ze-
zwolenia na pracę. Do konsultacji ww. kwestii i sa-
mego rozwiązania w postaci obecnie stosowanej
uproszczonej procedury dostępu opartej na oświad-
czeniu zaangażowani zostali zarówno wszyscy przed-
stawiciele podmiotów żywo zainteresowanych uspraw-
nieniem funkcjonującej uproszczonej procedury, jak
i wskazujący konieczność wypracowania kierunku
zmian na przyszłość, uwzględniających obecną i pro-
gnozowaną sytuację gospodarczą i demograficzną
kraju.
Obecne rozwiązanie w postaci uproszczonej pro-
cedury dostępu do polskiego rynku pracy dla cudzo-
ziemców, na podstawie rozporządzenia ministra pra-
cy i polityki społecznej z dnia 30 sierpnia 2006 r.
w sprawie wykonywania pracy przez cudzoziemców
bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę (Dz. U.
Nr 156, z późn. zm.), stosowane będzie najprawdopo-
dobniej do końca 2010 r., jednak już teraz prowadzo-
ne jest monitorowanie jego zasadności i funkcjonal-
ności w relacji do potrzeb i rozwoju sytuacji na rynku
pracy.
Na zakończenie pragnę podkreślić, że przedmio-
towe regulacje o charakterze pilotażowym zostały
wprowadzone na wniosek pracodawców polskich wo-
bec znaczących trudności w pozyskaniu pracowni-
ków do prac sezonowych, głównie w rolnictwie.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie pielęgniarskiej opieki środowiskowej
wykonywanej na rzecz mieszkańców
domów pomocy społecznej (8946)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią poseł Danutę Pietraszew-
ską, otrzymaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-8946/09, w sprawie pielęgniarskiej
opieki środowiskowej wykonywanej na rzecz miesz-
kańców domów pomocy społecznej, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji w przedmiotowej
sprawie.
Obszar zagadnień związanych z zapewnieniem
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych osobom przebywającym
w domach pomocy społecznej był przedmiotem zain-
teresowania sejmowej Komisji Polityki Społecznej
i Rodziny. W dniu 8 stycznia 2009 r. odbyło się kolej-
ne posiedzenie komisji, podczas którego została roz-
patrzona odpowiedź na dezyderat nr 1 w sprawie za-
pewnienia dostępu do świadczeń zdrowotnych oso-
bom przebywającym w domach pomocy społecznej
oraz placówkach zapewniających całodobową opiekę.
W toku prowadzonej dyskusji ustalono, że istniejące
rozwiązania nie zabezpieczają w pełni potrzeb osób
przebywających w domach pomocy społecznej, ale
podjęta przez ministra pracy i polityki społecznej ini-
cjatywa powołania międzyresortowego zespołu robo-
czego z udziałem przedstawicieli ministra pracy
i polityki społecznej, przedstawicieli Narodowego
Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Pielęgniarek
i Położnych oraz z wytypowanymi przedstawicielami
resortu zdrowia przyczyni się do poprawy sytuacji
w powyższym obszarze. Informuję, że celem prac ze-
społu jest wypracowanie optymalnych rozwiązań

związanych z zabezpieczeniem pełnej dostępności do
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Poniżej przedstawiam informacje na temat obo-
wiązujących uregulowań prawnych związanych z udzie-
laniem świadczeń opieki zdrowotnej.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń,
zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027,
ze zm.) oraz aktach wykonawczych do tej ustawy
i zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Zgodnie z art. 55 przedmiotowej ustawy świad-
czeniodawca udzielający świadczeń z zakresu podsta-
wowej opieki zdrowotnej, wybrany przez świadcze-
niobiorcę na podstawie art. 28 i 56 ww. ustawy, za-
pewnia tym świadczeniobiorcom w kosztach własnej
działalności między innymi dostęp do opieki ambu-
latoryjnej, w tym opieki w domu chorego. Ponadto
świadczeniodawca udzielający świadczeń z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej jest obowiązany
w szczególności do postępowania zgodnie z zakresem
zadań określonych w rozporządzeniu ministra zdro-
wia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakre-
su zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawo-
wej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r., Nr 214,
poz.1816).
Natomiast postępowanie w sprawie zawarcia i re-
alizacji umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna,
a także warunki wymagane od świadczeniodawców
zainteresowanych zawarciem umowy w tym rodzaju
reguluje w szczególności zarządzenie prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 105/2008/DSOZ z dnia
5 listopada 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna, ze zm.
Odnosząc się do kwestii pielęgniarskiej opieki do-
mowej w POZ, uprzejmie informuję, iż przedmiotowe
świadczenia nie są odrębnym przedmiotem kontrak-
towania i stanowią jedynie część świadczeń, do reali-
zacji których pielęgniarka POZ zobowiązana jest
warunkami zawartej umowy z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia. Obowiązek gotowości świadczenia
pielęgniarskiej opieki domowej w POZ, zgodnie z za-
potrzebowaniem populacji objętej opieką, dotyczy
każdego świadczeniodawcy udzielającego świadczeń
w zakresie świadczenia pielęgniarki POZ.
Pielęgniarska opieka domowa w POZ ma na celu
poprawę dostępności świadczeń dla osób dotkniętych
chorobą lub jej skutkami, potrzebujących (bez wzglę-
du na wiek) czasowej lub stałej opieki realizowanej
przez pielęgniarkę POZ w domu chorego (bez wzglę-
189
du na to, czy jest to dom prywatny, czy też ma formę
instytucjonalną, np. dom pomocy społecznej).
Mając na uwadze powyższe przepisy, uprzejmie
wyjaśniam, iż osoba mieszkająca w domu pomocy
społecznej ma takie samo prawo do świadczeń opieki
zdrowotnej jak osoba zamieszkująca w każdym in-
nym miejscu, na zasadach określonych w ustawie
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych. Pielęgniarka POZ, w ramach
umowy zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia,
obowiązana jest do udzielania świadczeń opieki zdro-
wotnej w gabinecie pielęgniarki POZ oraz w miejscu
zamieszkania świadczeniobiorcy, również w domach
pomocy społecznej. Realizacja opieki nad osobami,
które złożyły stosowną deklarację wyboru, odbywa
się pomiędzy godzinami 8.00 i 18.00, z wyłączeniem
dni ustawowo wolnych od pracy – zgodnie z harmo-
nogramem pracy przedstawionym przez świadczenio-
dawcę do umowy.
Odnosząc się do kolejnej kwestii dotyczącej „umoż-
liwienia jak największej liczbie pielęgniarek wykony-
wania zawodu w formie indywidualnej lub grupowej
praktyki wykonywanej w miejscu pobytu chorego”,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 159 ust. 2 cy-
towanej na wstępie ustawy umowę w zakresie pod-
stawowej opieki zdrowotnej zawiera się ze świadcze-
niodawcą spełniającym warunki do zawarcia umowy
określone przez prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia. W związku z tym o zawarcie umowy mogą ubie-
gać się na równych prawach wszyscy świadczenio-
dawcy spełniający wymogi konieczne do udzielania
świadczeń w danym zakresie.
Ponadto, mając na uwadze zagadnienie dotyczące
umożliwienia pielęgniarkom POZ „mieszanej meto-
dy” finansowania świadczeń, uprzejmie informuję, iż
zgodnie z zapisem § 15 ust. 3 rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484) do kompetencji pre-
zesa funduszu należy określenie jednostek rozlicze-
niowych dla poszczególnych zakresów świadczeń
i ustalenie wyceny poszczególnych świadczeń w tych
jednostkach. Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż
obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są roz-
mowy z reprezentantami grupy zawodowej pielęgnia-
rek i położnych z udziałem przedstawicieli kierow-
nictwa Ministerstwa Zdrowia oraz Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, w czasie których podnoszone są rów-
nież kwestie dotyczące metod finansowania świad-
czeń pielęgniarki POZ. Ostatnie spotkanie w tej
sprawie odbyło się 29 kwietnia br., natomiast kolejne
spotkanie planowane jest na 18 lub 19 maja br.
Odnosząc się do kwestii wymogów lokalowych
i sprzętowych dotyczących gabinetu pielęgniarki
POZ, informuję, że wymogi te opracowano na pod-
stawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 15 mar-
ca 2006 r. w sprawie wymagań technicznych i sani-
tarnych dla pomieszczeń, w których można wykony-
wać praktykę pielęgniarek i położnych, oraz wyma-
gań, jakim powinny odpowiadać urządzenia i sprzęt
190
medyczny umożliwiający udzielanie świadczeń zdro-
wotnych (Dz. U. Nr 56, poz. 397).
Również stanowisko konsultanta krajowego w dzie-
dzinie pielęgniarstwa rodzinnego z dnia 24 kwietnia
2008 r. aprobuje aktualnie przyjęte rozwiązania
prawne dotyczące funkcjonowania gabinetów pielę-
gniarskich. Według przedmiotowego stanowiska po-
mieszczeniem, w którym można wykonywać prakty-
kę pielęgniarek, „jest gabinet o odpowiednim stan-
dardzie wymagań pod względem technicznym i sani-
tarnym, m.in. zapewniający wykonywanie praktyki
zgodnie z rodzajem świadczeń zdrowotnych, aktual-
ną wiedzą medyczną, zasadami etyki zawodowej,
z poszanowaniem intymności i godności pacjentów”.
Przedstawiając powyższe, informuję, że Narodo-
wy Fundusz Zdrowia nie wymaga posiadania przez
pielęgniarki i położne POZ gabinetów zabiegowych
(bez względu na formę organizacyjno-prawną dzia-
łalności podmiotu, który reprezentują). Wymaga na-
tomiast posiadania przez podmioty kontraktujące
świadczenia w zakresach: świadczenia pielęgniarki
POZ, świadczenia położnej POZ miejsca udzielania
świadczeń, tj. gabinetu pielęgniarki i/lub położnej
POZ, umożliwiającego realizację świadczeń pozosta-
jących w zakresie zadań pielęgniarki i/lub położnej
POZ. Zgodnie z ustawowo określonymi zasadami
udzielania świadczeń w POZ świadczeniodawca zo-
bowiązany jest do zapewnienia dostępności do świad-
czeń opieki ambulatoryjnej, w tym w domu chorego
(art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie wyroku Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości odnośnie do systemu
poboru akcyzy na energię (8947)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 15 kwietnia br., nr SPS-023-8947/09, przy któ-
rym została przekazana interpelacja pana posła Wal-
dy Dzikowskiego w sprawie wyroku Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości odnośnie do systemu po-
boru akcyzy na energię elektryczną, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż zastrzeżenia
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości odnoszą-
ce się do opodatkowania podatkiem akcyzowym ener-
gii elektrycznej (sprawa C – 475/07) dotyczą jedynie
niezgodnego z prawem wspólnotowym określenia
momentu powstania obowiązku podatkowego, który
zgodnie z art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia
2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.) powstawał z dniem wydania energii
elektrycznej.
Stwierdzić należy, iż przedmiotowy wyrok nie
kwestionuje, że producent może być podatnikiem po-
datku od energii elektrycznej, lecz jedynie wskazuje,
iż moment powstania obowiązku podatkowego został
w polskim prawie unormowany wadliwie. Trudno
zatem stwierdzić, że podatek, którym zostali obcią-
żeni producenci energii elektrycznej, został zapłaco-
ny przez nich niesłusznie, skoro ETS w przedmioto-
wym wyroku nie odnosi się do tej kwestii.
Warto jednakże podkreślić, że państwo członkow-
skie może odmówić zwrotu podatku w przypadku,
gdy zostanie ustalone, że ekonomiczny ciężar podat-
ku został poniesiony przez inny podmiot niż podatnik
ubiegający się o zwrot, a zwrot podatku na rzecz po-
datnika prowadziłby do jego bezpodstawnego wzbo-
gacenia. Potwierdzeniem powyższego mogą być wy-
roki z dnia 14 stycznia 1997 r. Société Comateb and
others vs Directeur Général des Douanes et Droits
Indirects w sprawach połączonych C-192/95 do C-218/
95, z dnia 21 września 2000 r. w sprawie Kapniki
Michaïlidis AE v Idryma Koinonikon Asfaliseon
w połączonych sprawach C-441/98 i C-442/98 oraz
wyrok z 25 lutego 1988 r. SA Les Fils de Jules Bian-
co and J. Girard Fils SA v Directeur Général des
douanes et droits indirects w sprawach połączonych
331/85, 376/85 i 378/85, zgodnie z którymi państwo
członkowskie ma możliwość odmowy zwrotu całości
lub części podatku podatnikowi, dla którego zwrot
podatku oznaczałby bezpodstawne wzbogacenie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że z przepro-
wadzonej przez Ministerstwo Finansów analizy ryn-
ku energii elektrycznej wynika, że 95% wyproduko-
wanej w 2007 r. energii elektrycznej pochodzi od pol-
skich wytwórców. Zatem w przypadku uznania, że
wytwórcy mają prawo do zwrotu podatku akcyzowe-
go od energii elektrycznej i taki zwrot byłby im udzie-
lony, prawie cała energia elektryczna sprzedana
w tym okresie na terytorium kraju nie byłaby opo-
datkowana akcyzą.
Pragnę podkreślić, że takie rozwiązanie byłoby
naruszeniem zasad wspólnego rynku oraz nie speł-
niałoby postanowień dyrektywy 2003/96/WE, która
nakazuje, by stawka podatku akcyzowego na energię
elektryczną nie była niższa niż 0,5 euro/MWh. W kon-
sekwencji należałoby uznać, że wyprodukowana
w Polsce energia elektryczna w okresie od stycznia
2006 r. do lutego 2009 r. nie podlegałaby opodatko-
waniu podatkiem akcyzowym.
Ponadto spełnienie roszczeń wytwórców odnoszą-
cych się do zwrotu zapłaconego podatku akcyzowego

wypełniałoby przesłankę bezpodstawnego wzboga-
cenia się podmiotów, których działalność gospodar-
cza polega na wytwarzaniu energii elektrycznej.
Jednocześnie podkreślenia wymaga, że spełnienie
roszczeń wytwórców energii elektrycznej skutkowa-
łoby tym, że zwrot akcyzy przysługiwałby nie pod-
miotom zużywającym energię (w tym podmiotom
gospodarczym), ale przedsiębiorstwom, które zajmu-
ją się profesjonalnie produkcją energii elektrycznej.
A to z kolei oznaczałoby, że w przypadku regresyw-
nego charakteru żądań zwrotu nadpłaconej akcyzy
od producentów przez podmioty, które zakupiły tę
energię wraz z zawartym w jej cenie podatkiem, pod-
mioty te byłyby uprzywilejowane na rynku europej-
skim w stosunku do swoich konkurentów z innych
krajów członkowskich, którzy akcyzę opłacili w cenie
nabycia energii.
Uwzględniając powyższe, pragnę dodać, że w chwi-
li obecnej, w uzgodnieniu z innymi instytucjami,
trwają prace mające na celu zarówno analizę wyroku
ETS, jak i jego skutków. Ministerstwo Finansów wy-
stąpiło do Komisji Europejskiej z prośbą o interpre-
tację wyroku ETS. W powyższej kwestii zostało rów-
nież skierowane zapytanie Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego w składzie trzech sędziów (sygn. akt I
FSK 1722/08) do rozpatrzenia w składzie siedmiu sę-
dziów NSA, ale do dnia dzisiejszego nie zostało ono
wniesione na wokandę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie dotacji dla przedsiębiorców
na stworzenie nowych miejsc pracy
z przeznaczeniem dla bezrobotnych (8948)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-023-8948/09, interpelacją
pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie dotacji
dla przedsiębiorców na stworzenie nowych miejsc
pracy z przeznaczeniem dla bezrobotnych, uprzej-
mie informuję.
Na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) starosta ze środ-
ków Funduszu Pracy może zrefundować podmiotowi
prowadzącemu działalność gospodarczą koszty wy-
posażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla
skierowanego bezrobotnego, w wysokości określonej
191
w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotna wysokość
przeciętnego wynagrodzenia.
W dniu 21 kwietnia 2009 r. w Dzienniku Ustaw
Nr 62 pod poz. 512 zostało ogłoszone rozporządzenie
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosz-
tów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pra-
cy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyzna-
wania bezrobotnemu środków na podjęcie działal-
ności gospodarczej. Rozporządzenie stanowi reali-
zację upoważnienia ministra pracy i polityki spo-
łecznej, zawartego w art. 46 ust. 6 ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
zgodnie z którym refundacja kosztów wyposażenia
lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowane-
go bezrobotnego stanowi pomoc de minimis i jest
udzielana zgodnie z przepisami rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r.
w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu do pomo-
cy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5)
oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia
24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach za-
sady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmienia-
jącego rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 (Dz. Urz.
UE L 193 z 25.07.2007, str. 6).
Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 17 kwietnia 2009 r. weszło w życie z dniem
ogłoszenia, a zatem od dnia 21 kwietnia 2009 r. ist-
nieje możliwość refundowania przedsiębiorcom kosz-
tów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy
dla skierowanego bezrobotnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie wsparcia rozwoju
elastycznych form zatrudnienia (8949)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Waldy
Dzikowskiego (przekazaną przy piśmie z dnia 15 kwiet-
nia br., znak: SPS-023-8949/09) w sprawie wsparcia
rozwoju elastycznych form zatrudnienia uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Podzielam pogląd pana posła, iż przepisy Kodek-
su pracy regulujące zasady wykonywania pracy
w formie telepracy mogą sprzyjać elastycznemu or-
ganizowaniu procesu pracy także w sytuacji kryzysu
gospodarczego i zwiększającej się tendencji do zwol-
nień pracowników. Telepraca jest bowiem co do za-
sady wykonywana poza terenem zakładu pracy, naj-
częściej w domu pracownika, z wykorzystaniem środ-
ków komunikacji elektronicznej. Umożliwia to pra-
192
codawcy czynienie znacznych oszczędności związa-
nych z zatrudnianiem pracowników, np. poprzez
zmniejszenie kosztów utrzymania powierzchni biu-
rowej, przy jednoczesnym zachowaniu na niezmienio-
nym poziomie liczby zatrudnianych pracowników. Ze
względu na specyfikę świadczenia pracy w formie te-
lepracy (dom pracownika) ta forma organizacji pracy
najczęściej jest stosowana przez pracowników niepeł-
nosprawnych albo łączących pracę zawodową z obo-
wiązkami rodzicielskimi, jak również przez pracow-
ników, których miejsce zamieszkania jest znacznie
oddalone od siedziby pracodawcy. Nie ma jednak żad-
nych przeszkód prawnych, aby wykonywanie pracy
w formie telepracy objęło także inne grupy pracow-
ników.
Muszę jednak przyznać, iż nie każdy rodzaj pracy
może być wykonywany w formie telepracy. Dlatego
też pracodawca odczuwający skutki kryzysu gospo-
darczego może stosować inne przepisy Kodeksu pra-
cy umożliwiające utrzymanie poziomu zatrudnienia
przy jednoczesnym obniżeniu kosztów z tym związa-
nych, wynikających z przepisów wewnątrzzakłado-
wych (układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradza-
nia) lub bezpośrednio z umowy o pracę. Podstawę
takich działań stanowią przepisy art. 91, 231a oraz
24127 Kodeksu pracy.
Kodeks pracy zawiera także szereg innych roz-
wiązań prawnych, które w określonym zakresie mogą
być wykorzystywane przez pracodawców w działa-
niach łagodzących skutki kryzysu gospodarczego.
Chodzi tu zwłaszcza o możliwość:
— wykonywania pracy w pełnym lub w niepełnym
wymiarze czasu pracy, zgodnie z ustaleniami stron
stosunku pracy,
— łączenia obowiązków związanych z opieką nad
dzieckiem z wykonywaniem pracy w niepełnym wy-
miarze czasu pracy,
— stosowania elastycznych form organizacji cza-
su pracy (zadaniowy czas pracy, weekendowy czas
pracy, przerywany czas pracy, wykonywanie pracy
w skróconym tygodniu pracy, indywidualny rozkład
czasu pracy).
Pragnę także poinformować, że trwają prace nad
projektem ustawy realizującym ustalenia „Pakietu
działań antykryzysowych” przyjętego w dialogu auto-
nomicznym partnerów społecznych reprezentowanych
w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych. W pakiecie znajdują się propozycje rozwią-
zań, które wspierać będą pracodawców w walce ze
skutkami kryzysu gospodarczego w obszarze stosun-
ków pracy. Wyrażam przekonanie, że po zakończeniu
konsultacji konkretnych rozwiązań prawnych z part-
nerami społecznymi przybiorą one kształt projektu
ustawy, który – po zakończeniu procedur wewnątrz-
rządowych – zostanie skierowany do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie projektu ustawy reprywatyzacyjnej
(8950)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Waldy
Dzikowskiego (znak: SPS-023-8950/09) skierowaną
do ministra skarbu państwa w sprawie zapisów za-
wartych w projekcie ustawy o świadczeniach pienięż-
nych przyznawanych niektórym osobom, których
dotyczyły procesy nacjonalizacji, pragnę wyjaśnić, co
następuje:
Założenia do projektu ustawy o świadczeniach
pieniężnych przyznawanych niektórym osobom, któ-
rych dotyczyły procesy nacjonalizacji (poprzednio
zatytułowanej: o zadośćuczynieniu z tytułu nacjona-
lizacji nieruchomości w latach 1944–1962) zostały
przygotowane w ubiegłym roku i zaakceptowane
przez komitet sterujący w maju 2008 r.
Zgodnie z przyjętymi założeniami projektowana
regulacja będzie obejmować wyłącznie te osoby fi-
zyczne, które były obywatelami polskimi oraz wła-
ścicielami przejętego mienia w dniu jego nacjonali-
zacji, a także ich spadkobierców bez względu na oby-
watelstwo i ich miejsce zamieszkania.
Założono również, iż projektowana regulacja do-
tyczyć będzie mienia nieruchomego, ale także wypo-
sażenia aptek i taboru żeglugi śródlądowej. Przyjęcie
takiego wyjątku wynika z charakteru tego mienia
oraz zachowanych i udokumentowanych danych re-
jestrowych dotyczących przejęcia mienia dokonanego
przez Skarb Państwa na podstawie osobnych aktów
nacjonalizacyjnych. Objęte projektem ustawy kate-
gorie mienia znajdują się zatem w sytuacji zbliżonej
do nieruchomości.
Jednocześnie z uwagi na trudną do ustalenia wła-
sność pozostałych składników mienia, takich jak ob-
ligacje, pieniądze, wyposażenie mieszkań, składniki
przedsiębiorstw i gospodarstw rolnych mienie to zo-
stało wyłączone z zakresu przedmiotowej regulacji.
Ponadto w wyniku rozmów prowadzonych z mini-
strem kultury i dziedzictwa narodowego wyłączono
z zakresu projektowanej regulacji kwestie dot. zwro-
tu dzieł sztuki, wyposażenia dworów itp.
Pragnę równocześnie poinformować, iż mając na
względzie charakter przyznanego świadczenia zdefi-
niowanego w założeniach jako zadośćuczynienie
(obecnie świadczenie pieniężne ex-gratia), przyzna-
nie takiego świadczenia podmiotom innym niż osoby
fizyczne stałoby w zasadniczej sprzeczności z celem,
jaki został przewidziany w założeniach, a mianowicie
złagodzenie krzywdy związanej z historyczną nacjo-
nalizacją.
Świadczenia nie przyznaje się między innymi
wspólnikom i udziałowcom spółek prawa handlowego
z uwagi na brak możliwości wskazania statutowej

reprezentacji podmiotu dotkniętego bezpośrednio
skutkami nacjonalizacji. Należy w tym miejscu za-
uważyć, iż zdecydowana większość akcji była akcjami
na okaziciela. Z uwagi na znaczny upływ czasu i obrót
akcjami, które dziś posiadają w większości przypad-
ków jedynie charakter numizmatyczny, nastąpiło
oderwanie uprawnienia od rzeczywistej własności
składników majątkowych.
W oparciu o przygotowane w powyższym kształcie
założenia opracowano projekt ustawy. Został on pod-
dany uzgodnieniom międzyresortowym, a następnie
skierowany na kolejne posiedzenia Komitetu Stałego
Rady Ministrów, które odbyły się w dniu 4 grudnia
2008 r., 22 grudnia 2008 r. oraz 16 marca 2009 r.
Ponadto informuję, iż na ostatnim posiedzeniu
w dniu 16 marca 2009 r. Komitet Stały Rady Mini-
strów rozpatrzył projekt ustawy o świadczeniach pie-
niężnych przyznawanych niektórym osobom, których
dotyczyły procesy nacjonalizacji, zalecając jednocze-
śnie wnioskodawcy oszacowanie we współpracy z mi-
nistrem finansów skutków finansowych wejścia usta-
wy w życie. Minister skarbu państwa i minister fi-
nansów zostali zobowiązani do oszacowania ścieżki
finansowania przedsięwzięcia w perspektywie lat 15
z uwzględnieniem źródeł finansowania i mechani-
zmu waloryzacji.
Pragnę także wyjaśnić, iż Komitet Stały Rady
Ministrów zatwierdził przedstawiony przez ministra
skarbu państwa model obliczania stawki świadcze-
nia. Na realizację ustawy rząd przeznaczy zatem
kwotę 20 mld zł. Kwota powyższa będzie rozdyspo-
nowana rocznie w równej wysokości w stosunku do
wszystkich uprawnionych, którym zostanie przyzna-
ne świadczenie.
Mając na uwadze powyższe, wyjaśniam, iż opinia
Rady Legislacyjnej odnosiła się do projektu ustawy
o zadośćuczynieniu z tytułu nacjonalizacji nierucho-
mości w latach 1944–1962. W chwili obecnej projekt
ustawy uległ modyfikacji poprzez przyznanie osobom
dotkniętym skutkami nacjonalizacji świadczenia pie-
niężnego ex-gratia, realizowanego w formie publicz-
noprawnego świadczenia o charakterze uznaniowym.
Państwo arbitralnie przyznaje osobom poszkodowa-
nym nowo powstałe świadczenie majątkowe o wymia-
rze symbolicznym niemającym charakteru odszko-
dowawczego.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż obecny kształt
przygotowanego w Ministerstwie Skarbu Państwa
projektu ustawy jest wynikiem uzgodnień międzyre-
sortowych, uwzględnia ponadto uwagi Rządowego
Centrum Legislacji oraz Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa zgłoszone w toku prac nad przed-
miotowym projektem ustawy.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
193
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie ustawy o podatku akcyzowym (8953)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 15 kwietnia br., nr SPS-023-8953/09, przy któ-
rym została przekazana interpelacja pana posła Wal-
dy Dzikowskiego w sprawie ustawy o podatku akcy-
zowym, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż ustawa z dnia
6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11) wprowadziła nowe zasady
opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elek-
trycznej, zgodnie z którymi obowiązek podatkowy
powstaje na etapie „przekazania” energii elektrycz-
nej „ostatecznemu konsumentowi”, a nie, jak było to
uregulowane na gruncie poprzedniej ustawy, wyda-
nia energii elektrycznej przez jej producenta. Powyż-
sze stanowi implementację postanowień dyrektywy
2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnoto-
wych przepisów ramowych dotyczących opodatkowa-
nia produktów elektrycznych i energii elektrycznej.
Informuję jednocześnie, iż minister finansów wy-
dał interpretację ogólną nr AE6/033/13/IRZ/09/1772
z dnia 31 marca 2009 r. w sprawie stosowania prze-
pisów art. 2 pkt 19 oraz art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11), która została opublikowana
w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów Nr 4,
poz. 33, z dnia 23 kwietnia 2009 r.
Zgodnie z treścią przedmiotowej interpretacji sy-
tuacja, w której podmiot posiada koncesję na wytwa-
rzanie energii elektrycznej i jednocześnie kupuje
energię elektryczną, którą zużywa na własne potrze-
by, mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1 pkt 2
wspomnianej ustawy. Niezależnie od tego, czy pod-
miot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii
elektrycznej, przeznacza ją do sprzedaży, czy też tyl-
ko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie
wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz
i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby.
W tym zakresie, gdy podmiot zakupuje energię na
własne potrzeby (nie przeznacza jej do sprzedaży),
staje się nabywcą końcowym jak każdy inny podmiot
(ostateczny konsument), który zużywa energię na
własne potrzeby (w swoim gospodarstwie domowym).
W związku z tym w takiej sytuacji zastosowanie znaj-
dzie przepis art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z któ-
rym przedmiotem opodatkowania jest sprzedaż ener-
gii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium
kraju. Podatnikiem zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy
jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka or-
ganizacyjna niemająca osobowości prawnej, która
dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu,
czyli w tym przypadku osoba lub jednostka, która
sprzedaje energię nabywcy końcowemu.
194
Niesprawiedliwe i mogące podważyć zasadę rów-
ności wobec prawa byłoby uprzywilejowanie podmio-
tów, które jedynie z uwagi na sam fakt posiadania
koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej mogły-
by nabywać energię po cenie niezawierającej podatku
akcyzowego, którą następnie wykorzystałyby w taki
sam sposób jak każdy inny nabywca końcowy (ale
nieposiadający koncesji na wytwarzanie energii elek-
trycznej), który kupuje energię elektryczną po cenie
zawierającej podatek akcyzowy.
Odnosząc się do definicji nabywcy końcowego za-
wartej w art. 2 pkt 19 ustawy, zgodnie z którą na-
bywcą końcowym jest podmiot nabywający energię
elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarza-
nie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót tą energią
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.), z wyłączeniem spółki prowa-
dzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy z dnia
26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 121, poz. 1019, z późn. zm.) nabywającej
energię elektryczną z tytułu pełnienia funkcji opisa-
nej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia 26 października
2000 r. o giełdach towarowych, podkreślić należy cel,
jaki w zamiarze ustawodawcy miał być osiągnięty.
Zgodnie z uzasadnieniem do art. 2 pkt 19 ustawy
o podatku akcyzowym (uzasadnienie do projektu
ustawy o podatku akcyzowym – druk sejmowy
nr 1083), nabywcą końcowym jest podmiot, który nie
będzie zajmował się obrotem energią elektryczną,
lecz ją zużyje. Zatem ratio legis tego przepisu, okre-
ślającego nabywcę końcowego poprzez odwołanie się
do faktu braku posiadania jakiejkolwiek koncesji,
która jest przewidziana w ustawie Prawo energetycz-
ne, było wskazanie ostatecznego konsumenta, który
kupuje energię elektryczną, aby ją zużyć na własne
potrzeby.
Reasumując, w zakresie, w jakim ww. podmiot
(czyli podmiot posiadający koncesję na wytwarzanie
energii elektrycznej) dokupuje energię elektryczną
i ją zużywa na własne potrzeby, staje się on nabywcą
końcowym. W tej sytuacji zastosowanie znajdzie art. 9
ust. 1 pkt 2 ustawy, a podatnikiem będzie podmiot,
który sprzedaje energię elektryczną nabywcy końco-
wemu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie systemu dokonywania
wykładni prawa przez samorządy (8956)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Waldy Dzikowskiego, posła na Sejm
RP, w sprawie systemu dokonywania wykładni prawa
przez samorządy, z dnia 9 lutego 2009 r., nadesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-8956/09, uprzejmie informuję.
Z dniem 1 lipca 2007 r., w związku z wejściem
w życie niektórych przepisów ustawy z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1590) nastąpiło przeniesienie uprawnień
do wydawania interpretacji indywidualnych z orga-
nów podatkowych pierwszej instancji na ministra
właściwego do spraw finansów publicznych. Koncen-
tracja kompetencji do wydawania interpretacji indy-
widualnych objęła wyłącznie podatki pobierane przez
rządową administrację podatkową. W zakresie po-
datków pobieranych przez samorządową administra-
cję podatkową uprawnione do wydawania interpre-
tacji indywidualnych pozostały nadal organy samo-
rządu terytorialnego. Na podstawie art. 14j § 1 usta-
wy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) stosownie
do swojej właściwości interpretacje indywidualne wy-
daje wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub
marszałek województwa.
Zgodnie z uzasadnieniem do projektu ustawy
z dnia 16 listopada 2006 r. centralizacja uprawnień
w zakresie wydawania interpretacji indywidualnych
w sprawach dotyczących podatków samorządowych
nie jest możliwa, gdyż w tym zakresie obowiązują też
akty prawa miejscowego dotyczące stawek i zwolnień
podatkowych. Jednostki samorządu terytorialnego,
w ramach posiadanej samodzielności finansowej i au-
tonomii podatkowej, mogą bowiem samodzielnie kształ-
tować politykę podatkową, zgodnie ze swoją właści-
wością terytorialną. Uprawnienia te wywodzą się
z art. 167 i 168 Konstytucji RP – przepisów, które
konstytucyjnie określają zakres władztwa podatko-
wego samorządu terytorialnego będącego gwarancją
samodzielności finansowej gminy.
Powyższe rozwiązanie w zakresie pozostawienia
kompetencji do wydawania interpretacji indywidual-
nych przez samorządowe organy podatkowe pierw-
szej instancji wynika z miejsca i roli samorządu te-
rytorialnego w systemie władzy publicznej, które
określa rozdział VII Konstytucji RP wraz z jej prze-
pisami nawiązującymi do istoty samorządu teryto-
rialnego oraz zobowiązującymi do decentralizacji
zadań publicznych. Zgodnie z art. 163 Konstytucji
RP samorząd terytorialny wykonuje zadania publicz-

ne niezastrzeżone przez konstytucję lub ustawy dla
organów innych władz publicznych. Samorząd tery-
torialny jest lokalną wspólnotą społeczną uprawnio-
ną do samodzielnego wykonywania administracji
publicznej, wyposażoną w materialne środki realiza-
cji powierzonych jej zadań. Jest to struktura nieza-
leżna od aparatu państwowego, posiadająca własne
organy przedstawicielskie i wykonawcze uprawnione
do stanowienia prawa miejscowego. Ponieważ struk-
tury te wykonują administrację publiczną, stąd pań-
stwo zachowuje uprawnienia nadzorcze wobec samo-
rządu terytorialnego (W. Skrzydło, Konstytucja Rze-
czypospolitej Polskiej. Komentarz, Zakamycze, 2002,
wyd. IV).
Mając na uwadze przesłanki pozostawienia samo-
rządowym organom podatkowym kompetencji do wy-
dawania interpretacji indywidualnych na podstawie
art. 14j § 1 Ordynacji podatkowej, należy jednocze-
śnie zauważyć, że interpretacje indywidualne prze-
pisów prawa podatkowego wydane przez te organy
podlegają kontroli sądów administracyjnych na za-
sadach określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami admini-
stracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).
Należy też wskazać, że minister właściwy do
spraw finansów publicznych sprawuje ogólny nadzór
w sprawach podatkowych na podstawie art. 14 Ordy-
nacji podatkowej. W ramach tego nadzoru minister
finansów monitoruje interpretacje wydawane przez
podatkowe organy samorządowe. Ponadto, zgodnie
z art. 14a ordynacji, minister finansów dąży do za-
pewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowe-
go przez organy podatkowe oraz organy kontroli
skarbowej poprzez wydawanie interpretacji ogólnych,
uwzględniając orzecznictwo sądów oraz Trybunału
Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Spra-
wiedliwości.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie przewiduje się
wprowadzenia zmian w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
195
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie dofinansowywania baterii
słonecznych (solarów) w przypadku,
gdy zabieg ten nie wyczerpuje pojęcia
efektu ekologicznego (8957)
Odpowiadając na pismo z dnia 15 kwietnia 2009 r.
(sygn.: SPS-023-8957/09) dotyczące interpelacji posła
Adama Wykręta, poniżej przedkładam odpowiedź na
pytanie, jakie jest stanowisko Ministerstwa Środowi-
ska w kwestii dofinansowywania montażu baterii sło-
necznych (solarów), w przypadku gdy zabieg ten nie
wyczerpuje pojęcia efektu ekologicznego.
Istnieje szereg możliwości otrzymania finansowe-
go wsparcia projektów bazujących na wykorzystaniu
odnawialnych źródeł energii. Obok krajowych środ-
ków finansowych przeznaczonych na zadania zwią-
zane z energią odnawialną istnieje również możli-
wość pozyskania środków z Unii Europejskiej. Obec-
nie w Polsce istnieje kilka źródeł wspierających fi-
nansowanie inwestycji z zakresu odnawialnych źró-
deł energii, tj.: Narodowy Fundusz Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej, wojewódzkie fundusze
ochrony środowiska i gospodarki wodnej, Program
Operacyjny „Infrastruktura i Środowisko”, 16 regio-
nalnych programów operacyjnych, Program Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich. Ponadto należy podkreślić,
że w zakresie odnawialnych źródeł energii resortem
wiodącym jest Ministerstwo Gospodarki.
Jedną z najdłużej działających instytucji wspiera-
jących rozwój OZE jest Narodowy Fundusz Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej, który od wielu lat
udziela dofinansowania na przedsięwzięcia związane
z wykorzystaniem energii słonecznej w Polsce. Sto-
sowanie kolektorów słonecznych wpływa na zmniej-
szenie emisji zanieczyszczeń do powietrza, w szcze-
gólności: dwutlenku węgla, dwutlenku siarki, tlen-
ków azotu i pyłu, poprzez ograniczenie zużycia paliw
kopalnych w źródłach spalania (jest to tzw. emisja
zniknięta). W ciągu ostatnich lat obserwuje się dy-
namiczny rozwój energetyki słonecznej w Polsce. Ko-
lektory słoneczne najczęściej wykorzystywane są do
podgrzewania ciepłej wody użytkowej i centralnego
ogrzewania przede wszystkim w budynkach miesz-
kalnych i użyteczności publicznej. Ogniwa fotowol-
taiczne używane są w ograniczonym zakresie.
Zgodnie ze Strategią działania na lata 2009–2012
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej wspiera i będzie nadal wspierał rozwój od-
nawialnych źródeł energii (OZE), przyczyniając się
do zmniejszenia oddziaływania konwencjonalnej
energetyki na środowisko. Rozwój odnawialnych źró-
deł energii w świetle pakietu energetyczno-klima-
196
tycznego stanowi cel nadrzędny w ochronie środowi-
ska, a szczególnie w ochronie powietrza.
Wychodząc naprzeciw potrzebom rynku, Narodo-
wy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej przygotowuje program pożyczkowy dla wojewódz-
kich funduszy ochrony środowiska na inwestycje lo-
kalne z zakresu OZE o nakładach inwestycyjnych
1–10 mln zł. Na ten cel planuje się przeznaczenie ok.
560 mln zł w latach 2010–2012. Współpraca z fundu-
szami wojewódzkimi pozwoli na lepsze zarządzanie
środkami publicznymi i szybką alokację środków.
W ramach tych działań będą dofinansowane również
instalacje solarne i ogniwa fotowoltaiczne.
Dla inwestycji z zakresu odnawialnych źródeł
energii o koszcie przedsięwzięcia poniżej 1 mln zł pla-
nowane jest opracowanie programu dopiero w 2010 r.
Najprawdopodobniej będą to linie kredytowe z dopła-
tami z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej do preferencyjnych kredytów
bankowych. Na dopłaty zostanie przeznaczone do
300 mln zł.
O dofinansowanie inwestycji w zakresie odna-
wialnych źródeł energii można ubiegać się również
z wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej.
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej we Wrocławiu od 1997 r. prowadzi
linię kredytową dla osób fizycznych, pt. Modernizacja
i budowa źródeł ciepła, którą na podstawie stosownej
umowy obsługiwały banki. Aktualnie tę linię obsłu-
guje Bank Ochrony Środowiska. Wojewódzki Fun-
dusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej we
Wrocławiu dopłaca do odsetek od zawartych umów
kredytowych na przedmiotowy cel, w tym również
montaż kolektorów słonecznych, pomp ciepła itp.
Dzięki dopłatom WFOŚiGW we Wrocławiu, osoby fi-
zyczne mają możliwość pozyskania preferencyjnych
kredytów niskooprocentowanych.
W woj. kujawsko-pomorskim osoby fizyczne mogą
korzystać z pomocy Wojewódzkiego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej w Toruniu po-
przez nisko oprocentowane pożyczki w Banku Ochro-
ny Środowiska. Wojewódzki Fundusz Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej w Toruniu dopłaca do
oprocentowania tego rodzaju kredytów. Wykaz linii
kredytowych wraz z szczegółowymi warunkami do-
finansowania umieszczony jest na stronie interneto-
wej (www.wfosigw.torun.pl).
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Lublinie finansuje inwestycje
z OZE poprzez dopłaty do odsetek należnych banko-
wi na podstawie linii kredytowych zgodnie z umową
zawartą z Bankiem Ochrony Środowiska. Dla tej gru-
py podmiotów dopłata wynosi 50% odsetek. W ten
sam sposób może być finansowana również wymiana
pieca grzewczego na nowy, ekologiczny. Informacje
na ten temat są umieszczone na stronie wojewódz-
kiego funduszu w zakładce: Obsługa beneficjenta
oraz na stronie internetowej BOŚ.
Środki Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej w Zielonej Górze mogą
być dysponowane na realizację zadań inwestycyjnych
w zakresie ochrony środowiska, przynoszących kon-
kretny, wymierny efekt ekologiczny – wśród tych za-
dań znajdują się również rozwiązania wykorzystują-
ce odnawialne źródła energii (m.in. kolektory sło-
neczne, pompy ciepła). Z bezpośredniej pomocy fun-
duszu mogą korzystać jednostki samorządowe (gmi-
ny, powiaty) oraz przedsiębiorcy. Osoby fizyczne
(również osoby fizyczne prowadzące działalność go-
spodarczą) mogą korzystać z pomocy wojewódzkiego
funduszu wyłącznie w formie dopłat do odsetek od
kredytów bankowych udzielanych przez Bank Ochro-
ny Środowiska SA (Bank Ochrony Środowiska w Zie-
lonej Górze oraz w Gorzowie Wielkopolskim) w ra-
mach funkcjonujących linii kredytowych. Jedna z linii
jest utworzona dla zadań inwestycyjnych i moderni-
zacyjnych służących ochronie powietrza (m.in. po-
przez zastosowanie odnawialnych źródeł energii).
Jedyną formą pomocy finansowej dla osób fizycz-
nych ze środków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi jest dopła-
ta WFOŚiGW do oprocentowania kredytów udziela-
nych przez banki na zadania z zakresu ochrony śro-
dowiska. Chcąc ubiegać się o kredyt z dopłatą WFO-
ŚiGW w Łodzi, wnioskodawca powinien:
— zapoznać się z obowiązującym w 2009 r. „Re-
gulaminem dopłat WFOŚiGW w Łodzi do oprocento-
wania kredytów udzielanych przez banki na zadania
z zakresu ochrony środowiska” (dostępny na stronie
internetowej Funduszu: http://new.wfosigw.lodz.pl/
bip/strony.php?id=174);
— złożyć kompletny wniosek o uzyskanie dopłaty,
wraz z załącznikami, w oddziale wybranego banku
współpracującego z funduszem (wykaz banków pod
adresem: http://new.wfosigw.lodz.pl/strona/files/do-
cuments/Wykaz_bankow_wspraca_2008_10759.pdf,
oraz formularze wniosków dostępne na stronie:
http://new.wfosigw.lodz.pl/bip/strony.php?id=103);
— pozytywnie przejść ocenę kredytową dotyczącą
sytuacji ekonomicznej i zabezpieczeń wnioskowanej
transakcji.
Formalności związane z decyzją WFOŚiGW w Ło-
dzi o dofinansowanie zadania przeprowadza w imie-
niu wnioskodawcy bank kredytujący. Pozytywne sta-
nowisko funduszu w przedmiocie sprawy skutkuje
zawarciem umowy kredytowej na zadania z zakresu
ochrony środowiska. Dalsze rozliczenia związane
z kredytowaniem beneficjenci prowadzą bezpośred-
nio z bankiem.
Możliwości otrzymania dofinansowania z Woje-
wódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w Warszawie na inwestycje związane
z odnawialnymi źródłami energii, w tym m.in. mon-
tażem pomp ciepła, kolektorów słonecznych w dom-
kach jednorodzinnych, regulują Zasady udzielania
i umarzania pożyczek oraz udzielania dotacji ze środ-
ków Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska

i Gospodarki Wodnej w Warszawie, których pełny
tekst dostępny jest na stronie www.wfosigw.pl.
W świetle powyższych Zasad… na realizację ww.
zadań osoby fizyczne nieposiadające osobowości
prawnej mogą skorzystać z dopłat ze środków fundu-
szu do kredytów preferencyjnych udzielanych przez
Bank Ochrony Środowiska SA w Warszawie. Dodat-
kowe informacje o możliwości dopłaty do ww. inwe-
stycji znajdują się na stronie internetowej Banku
Ochrony Środowiska w Warszawie (www.bosbank.
pl). Informacje dotyczące dopłat są zamieszczone na
stronie internetowej WFOŚiGW w Warszawie pod
adresem www.wfosigw.pl (zakładka Obsługa Benefi-
cjentów/Dopłaty do kredytów z BOŚ).
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Opolu nie udziela bezpośrednio
pomocy finansowej na tego typu zadania osobom fi-
zycznym. Osoby fizyczne mogą korzystać z linii kre-
dytowej w Banku Ochrony Środowiska, gdzie istnie-
je możliwość uzyskania niskoprocentowego kredytu.
Szczegółowych informacji udziela Bank Ochrony Śro-
dowiska w Opolu.
Kredyty udzielane są osobom fizycznym – do 100%
kosztu zakupu danego urządzenia i jednocześnie do
60% kosztów całego zadania netto, lecz nie więcej niż
60 000 PLN.
O kredyt mogą ubiegać się osoby mające na celu
zakup m.in.:
— pomp cieplnych,
— baterii (kolektorów) słonecznych.
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Białymstoku nie przewiduje wspie-
rania osób fizycznych. W bieżącym roku i w latach
następnych priorytetem funduszu jest wspieranie
przedsięwzięć, które objęte zostały dofinansowaniem
z funduszy Unii Europejskiej. Jednocześnie informuję,
że fundusz od 2009 r. rozpoczął dofinansowywanie
programu azbestowego i planuje jego kontynuację
w latach następnych. Skromność środków, jakimi dys-
ponuje fundusz, ogranicza możliwość korzystania
przez osoby fizyczne ze środków funduszu.
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Katowicach dla osób fizycznych
uruchamia corocznie linie kredytową, w ramach któ-
rej bank udziela kredytu preferencyjnego na wymia-
nę źródeł ciepła, odnawialnych źródeł energii i ter-
momodernizację budynków. Szczegółowe informacje
znajdują się na stronie internetowej http://www.wfo-
sigw.katowice.pl/nowa/index.php?option=com_con-
tent&task=view&id=129.
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Kielcach w Liście przedsięwzięć
priorytetowych do dofinansowania przez WFOŚiGW
w Kielcach w 2009 r. przewiduje możliwość udzielenia
dofinansowania na przedsięwzięcia wykorzystujące
niekonwencjonalne, odnawialne źródła energii, w tym
zakup i montaż nowych kolektorów słonecznych o po-
wierzchni absorbera nie mniejszej niż 20 m2.
197
Lista przedsięwzięć priorytetowych… określa
projekty możliwe do dofinansowania, bez podziału
na podmioty mogące ubiegać się o dofinansowanie.
Są natomiast określone graniczne wielkości, np. jak
wskazano wyżej – powierzchnia absorbera, moc ko-
tłowni czy elektrowni.
Lista przedsięwzięć priorytetowych do dofinanso-
wania przez WFOŚiGW w Kielcach w 2010 r. jest
aktualnie opracowywana – zgodnie z ustawą Prawo
ochrony środowiska jej zatwierdzenie przez radę nad-
zorczą nastąpi do końca czerwca 2009 r.
Odrębną kwestią jest forma uzyskania dofinan-
sowania, określona w Zasadach udzielania i uma-
rzania pożyczek oraz udzielania dotacji ze środków
WFOŚiGW w Kielcach. Dokumenty regulujące kwe-
stię zasad i form pomocy oraz przedsięwzięć priory-
tetowych do dofinansowania z WFOŚiGW w Kiel-
cach dostępne są na stronie internetowej www.wfos.
com.pl.
Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej w Poznaniu, zgodnie z obowiązują-
cymi Zasadami udzielania i umarzania pożyczek,
udzielania dotacji oraz dopłat do oprocentowania pre-
ferencyjnych kredytów i pożyczek ze środków WFO-
ŚiGW w Poznaniu na rok 2009 oraz Listą przedsię-
wzięć priorytetowych WFOŚiGW na rok 2009, nie
udziela pożyczek i dotacji z własnych środków oso-
bom fizycznym nieprowadzącym działalności gospo-
darczej, z wyjątkiem dofinansowania przedsięwzięć
z zakresu ochrony przyrody realizowanych w par-
kach zabytkowych oraz w ramach umów zawartych
z bankami na uruchomienie linii kredytowych w za-
kresie ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
W ramach umowy zawartej z Bankiem Ochrony
Środowiska SA Oddział w Poznaniu i Oddział w Ostro-
wie Wielkopolskim uruchomione zostały preferen-
cyjne linie kredytowe udzielane ze środków Banku
Ochrony Środowiska, z dopłatami do odsetek ze
środków wojewódzkiego funduszu. Tą formą pomo-
cy objęte są również osoby fizyczne realizujące in-
westycje w zakresie ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej na terenie woj. wielkopolskiego. Dopłaty
ze środków wojewódzkiego funduszu obejmują na-
stępujące linie kredytowe:
— modernizacje systemów grzewczych w celu
ograniczenia emisji zanieczyszczeń do powietrza,
— inwestycje w zakresie odnawialnych źródeł
energii,
— zadania z zakresu termomodernizacji.
Szczegółowe informacje o liniach kredytowych znaj-
dują się na stronie internetowej wojewódzkiego fundu-
szu www.wfosgw.poznan.pl/linie-bos-2009.html.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
198
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie wyrównania
kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych
z funduszu alimentacyjnego (8958)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
15 kwietnia br., znak: SPS-023-8958/09, dotyczące
interpelacji poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie
wyrównania kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych oraz do świadczeń
z funduszu alimentacyjnego, uprzejmie wyjaśniam.
Faktem jest, że kryterium dochodowe uprawnia-
jące do świadczeń rodzinnych, przysługujących na
podstawie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), wynosi 504 zł (lub 583 zł, gdy członkiem rodzi-
ny jest niepełnosprawne dziecko), natomiast kryte-
rium dochodowe uprawniające do świadczeń z fun-
duszu alimentacyjnego, przysługujących na podsta-
wie ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2009 r.
Nr 1 poz. 7, z późn. zm.), wynosi 725 zł.
Świadczenia rodzinne mają odmienny charakter
od świadczeń z funduszu alimentacyjnego, stąd też
różne są zasady ich przyznawania. Świadczenia ro-
dzinne finansowane są z budżetu państwa i mają cha-
rakter bezzwrotny, natomiast świadczenia z fundu-
szu alimentacyjnego są świadczeniami zwrotnymi.
Do zwrotu wydatków poniesionych na świadczenia
zobowiązany jest dłużnik alimentacyjny, tj. rodzic,
który nie wywiązuje się z obowiązku alimentacyjne-
go wobec dzieci. Wymóg zwrotu przez dłużnika ali-
mentacyjnego obejmuje zarówno kwoty wypłaconych
wierzycielowi świadczeń z funduszu alimentacyjne-
go, jak i ustawowe odsetki, naliczane od pierwszego
dnia następującego po dniu wypłaty świadczeń, do
dnia spłaty (art. 27 ust. 1 i 1a ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów).
Należy również zwrócić uwagę, że dodatek do za-
siłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania
dziecka, przysługujący na podstawie art. 11a ustawy
o świadczeniach rodzinnych nie jest odpowiednikiem
świadczenia z funduszu alimentacyjnego i porówny-
wanie obu tych rodzajów świadczeń nie może być
uzasadnieniem dla ewentualnego ujednolicenia kry-
teriów dochodowych uprawniających do świadczeń
rodzinnych i świadczeń z funduszu alimentacyjnego.
Zakres i zasady przyznawania obu wymienionych ro-
dzajów świadczeń są całkowicie odmienne – dodatek
z tytułu samotnego wychowywania przysługuje tylko
osobie samotnie wychowującej dziecko (a więc przy-
sługuje tylko rodzinie niepełnej) i tylko w przypadku
niezasądzenia alimentów od drugiego rodzica z uwa-
gi na fakt, iż ojciec dziecka jest nieznany, drugi
z rodziców dziecka nie żyje lub powództwo o ustale-
nie świadczenia alimentacyjnego od drugiego z ro-
dziców zostało oddalone. Natomiast świadczenie
z funduszu alimentacyjnego przysługuje w sytuacji,
gdy zobowiązany do alimentacji rodzic nie wywiązu-
je się z ustalonego obowiązku alimentacyjnego (przy-
sługuje zarówno na dzieci w rodzinie pełnej, jak
i niepełnej), wobec czego w jego zastępstwie płacone
jest z budżetu państwa świadczenie, do zwrotu któ-
rego jest on zobowiązany.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawa
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów jest
efektem prac nad projektami poselskim i obywatel-
skim, w tym wiele szczegółowych rozwiązań w niej
zawartych, np. dotyczących wysokości kryterium do-
chodowego uprawniającego do świadczeń z funduszu
alimentacyjnego, zostało wprowadzonych z inicjaty-
wy przedstawicieli Obywatelskiego Komitetu Inicja-
tywy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz Ali-
mentacyjny. W stanowisku rządu do obu tych projek-
tów zwracano m.in. uwagę na wyjątkowo dużą dys-
proporcję wysokości kryterium dochodowego w od-
niesieniu do świadczeń z funduszu alimentacyjnego,
w porównaniu z wysokością kryterium dla zaliczki
alimentacyjnej (583 zł) czy do świadczeń z byłego
Funduszu Alimentacyjnego (612 zł), uchylonego
z dniem 1 maja 2004 r.
W bieżącym roku będzie miała miejsce weryfika-
cja wysokości kryterium dochodowego uprawniają-
cego do świadczeń rodzinnych oraz wysokości świad-
czeń rodzinnych, która zgodnie z art. 18 ustawy
o świadczeniach rodzinnych, dokonywana jest co
3 lata. Zweryfikowane wielkości zostaną ogłoszone
w terminie do dnia 15 sierpnia 2009 r. i zaczną obo-
wiązywać od nowego okresu zasiłkowego, tj. od 1 li-
stopada 2009 r.
Należy również zauważyć, że wspieranie przez
państwo rodzin, realizowane w wielu innych usta-
wach, na podstawie których przyznawana pomoc ma-
terialna, jest, analogicznie do ustawy o świadcze-
niach rodzinnych i ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów, uzależnione od kryterium
dochodowego ustalanego w różnej wysokości, co ma
odpowiednie merytoryczne uzasadnienie. Rozwiąza-
nia takie funkcjonują np. w ustawie z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.), ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r.
o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r., Nr 71,
poz. 734, z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 25
lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
z 2005 r., Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
Reasumując, uprzejmie informuję, że rząd nie pla-
nuje ujednolicenia kryteriów dochodowych określo-
nych w różnych ustawach dotyczących szczegółowych
obszarów wsparcia materialnego rodzin.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie braku środków finansowych
na renty strukturalne (8959)
Odpowiadając na interpelację pana posła Stani-
sława Steca, przesłaną przy piśmie z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-023-8959/09, dotyczącą znie-
sienia naboru wniosków o przyznanie renty struktu-
ralnej w 2009 r., uprzejmie informuję, iż w styczniu
2009 r. strona polska przesłała do Komisji Europej-
skiej całościowy pakiet propozycji zmian finanso-
wych i merytorycznych Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013),
zaakceptowanych wcześniej przez komitet monitoru-
jący oraz Radę Ministrów. Realokacje środków finan-
sowych na działanie: Renty strukturalne zapropono-
wano z działań: Zwiększanie wartości dodanej pod-
stawowej produkcji rolnej i leśnej, Korzystanie z usług
doradczych przez rolników i posiadaczy lasów, Uczest-
nictwo rolników w systemach jakości żywności, Za-
lesianie gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów
innych niż rolne, Odtwarzanie potencjału produkcji
leśnej zniszczonego przez katastrofy oraz wprowa-
dzanie instrumentów zapobiegawczych.
Wszelkie zmiany dotyczące PROW 2007–2013 wy-
magają akceptacji Komisji Europejskiej. Proces uzy-
skania decyzji Komisji Europejskiej w kwestii zmian
programu, w tym realokowania środków, jest proce-
sem długotrwałym. Komisji Europejskiej na podjęcie
decyzji w ww. kwestii przysługuje termin 6 miesięcy
od momentu przekazania przez stronę polską propo-
zycji zmian wraz z uzasadnieniem i wyczerpującymi
wyjaśnieniami. Od treści tej decyzji i wyrażenia zgo-
dy na zmiany finansowe m.in. dla przedmiotowego
działania zależy przeprowadzenie ewentualnych na-
borów w przyszłości w ramach dostępnych środków.
Jednocześnie należy podkreślić, iż Komisja Euro-
pejska po dokonaniu wstępnej analizy, przesłanej
przez ministerstwo propozycji zmian PROW 2007–
–2013, zwróciła uwagę, iż dokonywanie realokacji
środków finansowych z działań o charakterze inwe-
stycyjnym na działania o charakterze pasywnym
– nieinwestycyjnym, jakim jest działanie „Renty
strukturalne”, w świetle obecnej sytuacji ekonomicz-
nej nie jest wskazane, gdyż w dobie kryzysu należy
pozyskiwać w większym rozmiarze środki finansowe
i przeznaczać je na inwestycje tworzące nowe miejsca
pracy i tym samym pobudzające gospodarkę do roz-
woju. Niemniej jednak nie jest to ostateczne stano-
wisko Komisji Europejskiej i Polska przedstawia ko-
lejne argumenty wskazujące na potrzebę realokacji
środków na renty strukturalne, w ramach prowadzo-
199
nych negocjacji co do wysokości realokacji środków
w ramach budżetu programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie zbadania procesu upadłościowego
Rafinerii Nafty „Glimar” w Gorlicach
oraz nagłej śmierci inspektora NIK
oddelegowanego w tym celu (8960)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z 15 kwietnia 2009 r. (nr
SPS-023-8960/09) interpelację pani poseł Barbary
Bartuś w sprawie zbadania procesu upadłościowego
Rafinerii Nafty Glimar w Gorlicach oraz nagłej
śmierci inspektora NIK oddelegowanego w tym celu,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
1. Ujawnione przypadki działania na szkodę Ra-
finerii Nafty Glimar SA w Gorlicach, które mogły się
przyczynić do niewypłacalności przedsiębiorstwa
skutkującej ogłoszeniem upadłości, były przedmio-
tem zakończonego już śledztwa o sygn. V Ds. 23/01
prokuratora okręgowego w Nowym Sączu oraz pozo-
stającego w biegu postępowania o sygn. V Ds. 12/09
prokuratora okręgowego w Nowym Sączu, a także
stanowią jeden z wątków śledztwa o sygn. V Ds 83/07
prokuratora okręgowego w Krakowie.
Śledztwo o sygn. V Ds. 23/01 prowadzono w spra-
wie zaistniałego w okresie od 1999 r. do marca 2001 r.
w Gorlicach doprowadzenia przedstawicieli Rafinerii
Nafty Glimar do niekorzystnego rozporządzenia mie-
niem znacznej wartości polegającego na sprzedaży
wyrobów naftowych spółce z ograniczoną odpowie-
dzialnością Pollex z Płocka, poprzez wprowadzenie
przedstawicieli Rafinerii Nafty Glimar w błąd co
do zamiaru oraz możliwości zapłaty za pobrany to-
war, w wyniku czego wystąpiły straty w kwocie
42 287 361,50 zł.
Postępowanie to wszczęto postanowieniem z dnia
4 lipca 2001 r. i zakończono skierowaniem w dniu
5 sierpnia 2002 r. aktu oskarżenia przeciwko czterem
osobom. Dwóm przedstawicielom firmy Pollex zarzu-
cono dokonanie oszustwa na szkodę Rafinerii Nafty
Glimar, tj. przestępstwa z art. 286 § 1 K.k. w zw.
z art. 294 § 1 K.k. w zw. z art. 12 K.k., zaś dwóm
przedstawicielom Rafinerii Nafty Glimar zarzucono
popełnienie czynów określonych w art. 296 § 3 K.k.
w zw. z art. 12 K.k. polegających na przekroczeniu
200
uprawnień i niedopełnieniu obowiązków przy zawie-
raniu umów ze wspomnianą firmą sprzedaży produk-
tów naftowych.
W sprawie tej zapadł prawomocny wyrok skazu-
jący Sądu Rejonowego w Gorlicach, sygn. II K 532/02,
z dnia 29 kwietnia 2003 r.
Śledztwo o sygn. V Ds. 12/09 wszczęto postano-
wieniem z 2 lutego 2005 r. w sprawie niedopełnienia
obowiązków i przekroczenia uprawnień przy realiza-
cji inwestycji Hydrokompleks przez członków zarzą-
du Rafinerii Nafty Glimar SA z siedzibą w Gorlicach,
tj. o czyn. z art. 296 § 1 i 3 K.k.
Zawiadomienie o przestępstwie zostało złożone
w piśmie z dnia 24 listopada 2004 r. przez prezesa
zarządu Nafty Polskiej, oraz w piśmie z dnia 3 lute-
go 2005 r. przez członków zarządu Rafinerii Nafty
Glimar SA.
Postępowanie to w głównym wątku dotyczy nie-
dopełnienia obowiązków oraz przekroczenia upraw-
nień przez członków władz spółki Rafinerii Nafty
Glimar SA. przy planowaniu i realizacji inwestycji
Hydrokompleks służącej do produkcji rozpuszczalni-
ków oraz olejów, poprzez nieuwzględnienie w projek-
tach szeregu niezbędnych nakładów, w tym nakła-
dów na instalacje dodatkowe, bez których niemożliwe
było uzyskanie finalnych produktów, nakładów wy-
nikających z planowanych zadań towarzyszących
wykonywanych przez Rafinerię Nafty Glimar SA
w ramach tej inwestycji i oparcie tych nakładów na
przyszłych dochodach wynikających z ulg podatko-
wych, zaniechanie sporządzenia jednoznacznych za-
łożeń dotyczących zapewnienia surowca niezbędnego
do produkcji, opracowania analiz zagrożeń wynika-
jących z wielkości nakładów inwestycyjnych oraz za-
ciągniętych kredytów w stosunku do kapitałów wła-
snych, analiz potencjalnych cen rynkowych produk-
tów, analiz co do sposobu rozwiązania problemów
logistycznych i transportowych co doprowadziło do
pogorszenia sytuacji ekonomiczno finansowej spółki,
a w konsekwencji do jej upadłości, tj. o przestępstwo
z art. 296 § 3 K.k.
Równocześnie w tym śledztwie wyjaśniane są
wątki dotyczące niedopełnienia obowiązków i prze-
kroczenia uprawnień przez członków władz spółki
Rafineria Nafty Glimar SA w Gorlicach, poprzez po-
dejmowanie decyzji inwestycyjnych, handlowych, re-
montowych związanych z budową Zakładu Produkcji
Pasz i Bioetanolu Agro-Glimar spółka z o.o., budową
trzech stacji paliw, remontem centrum konferencyj-
no-hotelowego w Wysowej, jak również zawieraniu
niekorzystnych umów gospodarczych z firmami
Krak-Gaz w Krakowie, Produkcja Rolna w Bogdań-
czowicach, GAL w Krakowie, w których członkowie
zarządu posiadali udziały, oraz innymi firmami z te-
renu Gorlic.
Dotychczas zarzuty popełnienia przestępstw
z art. 296 § 3 K.k., polegających na nadużyciu udzie-
lonych uprawnień i niedopełnienia ciążących obo-
wiązków przy podejmowaniu decyzji dotyczących
realizacji kompleksu instalacji produkcyjnej Hydro-
kompleks oraz prowadzonych równolegle inwestycji:
budowy gorzelni w Kobylance, modernizacji i rozbu-
dowie ośrodka wypoczynkowo sanatoryjnego Chemik
w Wysowej, stacji paliw w Białymstoku oraz dopro-
wadzenia do zawarcia niekorzystnych umów handlo-
wych z podmiotami gospodarczymi współpracujący-
mi z rafinerią, przedstawiono 4 członkom pierwszego
zarządu Rafinerii Nafty Glimar SA i wykonano z ich
udziałem czynności procesowe.
Wobec treści złożonych przez wszystkich podej-
rzanych obszernych wyjaśnień uzupełniająco prze-
słuchano w charakterze świadków członków rady
nadzorczej z okresu, w którym podejrzani byli człon-
kami zarządu i kiedy podejmowano kluczowe decyzje
dotyczące inwestycji kompleksu wodorowego, a zwłasz-
cza tych członków, którzy reprezentowali największe-
go akcjonariusza, tj. Naftę Polską, jak również przed-
stawicieli z kadry kierowniczej Rafinerii Nafty Gli-
mar SA oraz pozostałych osób, o których wspomina-
ją wszyscy podejrzani w złożonych wyjaśnieniach na
okoliczności dotyczące kompletności inwestycji kom-
pleksu wodorowego określonej w dokumentach, w opar-
ciu o które podejmowano decyzje o realizacji tej in-
westycji, zwłaszcza w zakresie dotyczącym wysokości
kosztów niezbędnych do realizacji inwestycji, zapew-
nienia surowca do produkcji po uruchomieniu Hydro-
kompleksu, zakresu prac modernizacyjnych niezbęd-
nych do przystosowania istniejącej infrastruktury
zakładu do Hydrokompleksu, która była inwestycją
pod klucz, wielkości i rodzaju produkcji, a także cen
i sprzedaży specyfików naftowych z Hydrokompleksu
w kontekście konieczności spłaty kredytów zacią-
gniętych na finansowanie Hydrokompleksu, koniecz-
ności ponoszenia dodatkowych nakładów, zmiany
w koncepcji funkcjonowania Hydrokompleksu w okre-
sie późniejszym, co spowodowało ponaddwukrotny
wzrost budżetu tej inwestycji, powodów spadku pro-
dukcji i sprzedaży, co w konsekwencji wobec zapisów
w umowie kredytowej doprowadziło do wstrzymania
finansowania tej inwestycji przez banki po odejściu
podejrzanych z zarządu, a także okoliczności poda-
wanych przez podejrzanych, dotyczących pozosta-
łych inwestycji, a to budowy gorzelni w Kobylan-
ce, budowy stacji paliw, modernizacji sanatorium
w Wysowej.
Po wykonaniu wskazanych powyżej czynności
procesowych, wobec zarzutów zgłaszanych przez po-
dejrzanych co do treści dotychczas opracowanej opi-
nii, zasięgnięto uzupełniających opinii Instytutu Or-
ganizacji i Zarządzania w Przemyśle ORGMASZ.
Opinia ta jest w toku sporządzania. Termin jej opra-
cowania wyznaczony został na 15 września 2009 r.
Z kolei w wielowątkowej sprawie o sygn. V Ds.
83/07 prokuratora okręgowego w Krakowie, w zakre-
sie interesujących panią poseł zagadnień dotyczących
Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach, przedmiotem
postępowania są m.in. ujawnione mechanizmy wy-
prowadzania środków finansowych, polegające na
zbywaniu po zaniżonych cenach produktów wytwo-
rzonych w procesie komponowania zewnętrznego,

a także związane z realizacją umów przedstawiciel-
stwa pomiędzy rafinerią a firmą ASTRA.
Dotychczas w zakresie tego wątku przedstawiono
zarzuty 10 osobom, w tym członkowi zarządu rafine-
rii W. K., któremu zarzucono dopuszczenie się prze-
stępstw z art. 296 § 1 K.k. i art. 296 § 2 K.k. w zw.
z art. 296 § 3 K.k. w zw. z art. 12 K.k. oraz z art. 296
§ 1 K.k. i art. 296 § 3 K.k. i art. 271 § 1 K.k. i art. 271
§ 3 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. i art. 12 K.k.
Z kolei w zakresie nieprawidłowości w postępo-
waniu upadłościowym i działaniach syndyka upa-
dłości Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach pro-
wadzono w Prokuraturze Okręgowej w Nowym Są-
czu postępowania sprawdzające o sygn. V Ds. 11/06
i V Ds. 1/08.
Postępowanie o sygn. V Ds. 11/06 zainicjowane
zostało zawiadomieniem o przestępstwie złożonym
przez 436 osób – akcjonariuszy Rafinerii Nafty Gli-
mar SA. Dotyczyło ono zarzutów wobec syndyka
o powolnym i niekompetentnym prowadzeniu postę-
powania upadłościowego, co spowodowało znaczne
obniżenie wartości majątku spółki i likwidację miejsc
pracy. W dniu 8 marca 2006 r. wydano postanowienie
o odmowie wszczęcia w tej sprawie śledztwa.
Natomiast w sprawie o sygn. V Ds. 1/08 zawiado-
mienie o przestępstwie złożył prezes zarządu „Kra-
ken” spółki z o.o. z siedzibą w Katowicach, twier-
dząc, że w przetargu prowadzonym przez syndyka
masy upadłości pominięto jego ofertę zakupu zor-
ganizowanego przedsiębiorstwa zakładu bioetanolu
i pasz w Kobylance za kwotę 4,8 mln zł, a przyjęto
ofertę „Sobieski” spółki z o.o. za kwotę 2,7 mln zł,
czym wyrządzono szkodę majątkową w mieniu Ra-
finerii Nafty Glimar SA. W toku postępowania usta-
lono jednak, że zawiadamiający na żadnym z etapów
przetargu nie złożył oferty zakupu zakładu zgodnej
z warunkami wyznaczonymi przez sąd. Prowadził
jedynie korespondencję z syndykiem, który zapraszał
go do składania ofert zgodnych z ogłoszeniem, przy
czym pism zawiadamiającego nie można było trakto-
wać jako oferty, zwłaszcza że w ostatnim swoim pi-
śmie z dnia 13 grudnia 2006 r. podtrzymywał po-
przednią ofertę (niespełniającą wymogów wyznaczo-
nych przez sąd) i jednocześnie oświadczył, że nie jest
w stanie zapłacić wadium. Uniemożliwiło to potrak-
towanie spółki reprezentowanej przez zawiadamia-
jącego – prezesa zarządu – jako oferenta. Nadto usta-
lono, że wymieniona spółka posiadała jedynie 50 tys.
zł kapitału zakładowego, natomiast z informacji
z Pierwszego Urzędu Skarbowego w Katowicach wy-
nikało, że za 2006 r. wykazała obroty na kwotę jedy-
nie ok. 800 tys. zł. W dniu 11 lutego 2008 r. wydano
postanowienie o odmowie wszczęcia w tej sprawie
śledztwa.
Aktualnie działania syndyka upadłości Rafinerii
Nafty Glimar SA są przedmiotem, wszczętego 11 wrze-
śnia 2008 r., śledztwa o sygn. V Ds. 50/08 w sprawie
niedopełnienia obowiązków przez syndyka masy upa-
dłościowej Rafinerii Nafty Glimar SA w upadłości
w okresie od 19 stycznia 2005 r. do 11 marca 2008 r.,
201
poprzez pozytywne zaopiniowanie wniosku o ogło-
szenie upadłości mimo braku takich podstaw, niepod-
jęcie prób zawarcia układu z wierzycielami, niepod-
jęcie próby sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości,
dokonanie podziału przedsiębiorstwa do sprzedaży
na kilkanaście części, co utrudniło jego zbycie, sprze-
daż gorzelni w Kobylance i centrum hotelowego
w Wysowej po zaniżonej cenie oraz brak rozliczenia
zastawów bankowych ustanowionych na przedmio-
towych nieruchomościach, skrócenie okresu wypo-
wiedzenia umowy o pracę 200 pracownikom, nieroz-
liczenie proporcjonalnie kosztów postępowania upa-
dłościowego, co doprowadziło do wybiórczego regulo-
wania i zaniechania realizacji niektórych świadczeń
pracowniczych, czym spowodowano znaczną szkodę
majątkową, tj. o przestępstwo z art. 296 § 1 K.k.
W toku tego postępowania dokonano analizy sze-
regu dokumentów odnoszących się do poszczególnych
zagadnień objętych śledztwem.
Realizowane są zaplanowane czynności zmierza-
jące do wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności
istotnych dla rozstrzygnięcia.
Przeprowadzone dotychczas dowody nie dostar-
czyły podstaw do przedstawienia zarzutu.
2. Jak już przedstawiono w ramach odpowiedzi na
pytanie sformułowane w punkcie 1 interpelacji pani
poseł, działania syndyka upadłości Rafinerii Nafty
Glimar SA w Gliwicach są obecnie przedmiotem po-
zostającego w biegu śledztwa o sygn. V Ds. 50/08 pro-
kuratora okręgowego w Nowym Sączu.
Niezależnie od tego postępowanie upadłościowe
Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach było przed-
miotem stałego zainteresowania służb nadzorczych
ministra sprawiedliwości w ramach sprawowanego
nadzoru administracyjnego.
Z ustaleń dokonanych w związku z tym przez De-
partament Sądów Powszechnych wynika, że w latach
2002–2006 Rafineria Nafty Glimar SA prowadziła dzia-
łalność ze stratą. Ogółem strata wynosiła 1 052 829,48 zł.
W efekcie doprowadziło to do powstania trwałej nie-
wypłacalności przedsiębiorstwa i do ogłoszenia po-
stanowieniem z dnia 19 stycznia 2005 r., na wniosek
zarządu rafinerii, upadłości obejmującej likwidację
majątku upadłego.
Postępowanie upadłościowe Rafinerii Nafty Gli-
mar SA w Gorlicach, sygn. akt V GUp. 1/05, zostało
prawomocnie umorzone postanowieniem Sądu Rejo-
nowego w Nowym Sączu z dnia 12 marca 2008 r.,
utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Okręgo-
wego w Krakowie z dnia 25 lipca 2008 r. Przyczyną
umorzenia był brak środków na dalsze prowadzenie
postępowania. Nie było również nabywcy na podsta-
wowy składnik majątku masy, jakim była niedokoń-
czona inwestycja – Hydrokompleks.
Czynności podejmowane przez syndyka podlega-
ły nadzorowi sędziego komisarza, a nadto – rady
wierzycieli, w skład której wchodzili reprezentanci
banków finansujących budowę Hydrokompleksu,
a także przedstawiciel Skarbu Państwa – ministra
gospodarki.
202
Zgodnie z treścią art. 205 ustawy z dnia 28 lutego
2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60,
poz. 535, ze zm.), rada wierzycieli służy pomocą syn-
dykowi, nadzorcy sądowemu lub zarządcy, kontrolu-
je ich czynności, bada stan funduszów masy upadło-
ści, udziela zezwolenia na czynności, które mogą być
dokonane tylko za zezwoleniem rady wierzycieli, oraz
wyraża opinię w innych sprawach, jeżeli tego zażąda
sędzia komisarz, syndyk, nadzorca sądowy albo za-
rządca. Stosownie zaś do treści art. 206 powołanej
ustawy nie mogą być dokonywane bez zezwolenia
rady wierzycieli m.in. następujące czynności dotyczą-
ce masy upadłości: dalsze prowadzenie przedsiębior-
stwa przez syndyka, jeżeli ma być prowadzone dłużej
niż trzy miesiące od dnia ogłoszenia upadłości, od-
stąpienie od sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości,
sprzedaż z wolnej ręki nieruchomości lub statku mor-
skiego wpisanego do rejestru okrętowego, sprzedaż
praw i wierzytelności, zaciąganie pożyczek lub kre-
dytów oraz obciążenie majątku upadłego ograniczo-
nymi prawami rzeczowymi, uznanie, zrzeczenie się
i zawarcie ugody co do roszczeń spornych oraz pod-
danie sporu rozstrzygnięciu sądu polubownego.
Postępowanie sądowe V GUp. 1/05 było też
przedmiotem badania sędziego wizytatora Sądu
Okręgowego w Krakowie, w czasie kompleksowej
wizytacji Wydziału Gospodarczego Sądu Rejonowe-
go w Nowym Sączu, prowadzonej na przełomie lat
2007 i 2008. Niezależnie od tego postępowanie znaj-
dowało się cały czas w orbicie zainteresowania lokal-
nych polityków i mediów, którym sąd rejonowy wie-
lokrotnie składał obszerne informacje o przebiegu
postępowania oraz o czynnościach syndyka. Żaden
podmiot sprawujący nadzór nad syndykiem w toku
postępowania nie dostrzegał nieprawidłowości w dzia-
łaniach syndyka.
Dodatkowo, mając na względzie liczne wystąpie-
nia osób zainteresowanych oraz doniosłość sprawy,
w styczniu 2006 r. prezes Sądu Okręgowego w No-
wym Sączu został zobowiązany przez Ministerstwo
Sprawiedliwości do objęcia przedmiotowego postępo-
wania nadzorem administracyjnym. Z przebiegu po-
stępowania co trzy miesiące składane były sprawoz-
dania.
Jak wynika z poczynionych przez Departament
Sądów Powszechnych ustaleń, cały majątek masy
upadłości Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach zo-
stał opisany, oszacowany i przygotowany do sprzeda-
ży i brak podstaw do tego, by obarczać syndyka winą
za to, że mimo jego starań składniki majątku przy-
gotowane do sprzedaży (w tym główny składnik, Hy-
drokompleks) nie znalazły nabywcy.
Tryb likwidacji masy upadłości określa powołana
ustawa Prawo upadłościowe i naprawcze. Konieczny-
mi czynnościami poprzedzającymi sprzedaż są in-
wentaryzacja oraz opis i oszacowanie przez rzeczo-
znawcę składników masy. Wyceny składników masy
nie dokonuje syndyk, lecz osoba niezależna, posiada-
jąca niezbędne kwalifikacje dla przeprowadzenia tej
czynności. W praktyce cenę oszacowania weryfikuje
rynek, poprzez zainteresowanie podmiotów chętnych
do nabycia składników masy upadłości za cenę wy-
nikającą z warunków zbycia.
O sposobie sprzedaży (całego przedsiębiorstwa,
zorganizowanych części przedsiębiorstwa lub po-
szczególnych składników) decyduje właściwy organ
postępowania upadłościowego: sędzia komisarz lub
rada wierzycieli.
Masa upadłości Rafinerii Nafty Glimar SA w Gor-
licach nie stanowiła jednorodnej całości, przyporząd-
kowanej jednemu rodzajowi działalności gospodar-
czej. W jej skład wchodziły nieruchomości, na których
prowadzono działalność produkcyjną (polegającą na
przerobie ropy naftowej), nieruchomości, na których
realizowano inwestycję instalacji Hydrokompleks,
a także mieszkania, ogródki działkowe, stacje paliw,
gorzelnia, niezabudowane działki budowlane i inne
nieruchomości, a ponadto ruchomości i udziały w spół-
kach, w tym 9059 udziałów w spółce Centrum Kon-
ferencyjno-Hotelowe Glimar spółka z o.o. w Wysowej,
wpisanej do rejestru przedsiębiorców w Krajowym
Rejestrze Sądowym pod numerem KRS 0000136747.
Wartość nominalna udziałów wynosiła 9 059 000 zł.
Udziały te stanowiły 100% kapitału zakładowego
spółki. Objęte one były zastawem rejestrowym na
rzecz Banku Pekao SA (w związku z przeniesieniem
części majątku Banku BPH SA na Bank Pekao SA)
wpisanym do rejestru zastawów prowadzonym przez
Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie
Wydział VII Rejestru Zastawów pod nr 1013705.
Wniesiony przez Glimar aportem do spółki majątek,
stanowiący własność i prawo użytkowania wieczy-
stego nieruchomości o pow. 3,56 ha wraz z odrębnym
prawem własności czterokondygnacyjnego budynku
hotelowo-rekreacyjnego z wyposażeniem i obiektami
towarzyszącymi, obciążony był hipoteką kaucyjną
łączną ustanowioną na rzecz Banku Pekao SA
(w związku z przeniesieniem części majątku Banku
BPH SA na Bank Pekao S.A. w Warszawie) do kwoty
najwyższej 116 900 000 euro, Bayerische Hypo-Und
Vereinsbank AG w Monachium do kwoty najwyższej
100 000 000 euro oraz Kredyt Bank SA w Warszawie
do kwoty najwyższej 33 000 000 euro. Spółka zosta-
ła utworzona w październiku 2002 r. na bazie orga-
nizacyjnej istniejącego Sanatorium Uzdrowiskowego
Chemik Rafinerii Nafty Glimar SA. Podstawowym
przedmiotem działania spółki była sprzedaż usług
hotelowych zarówno dla odbiorców indywidualnych,
jak i zorganizowanych grup oraz organizowanie kon-
ferencji z wykorzystaniem obiektu konferencyjno-ho-
telowego dysponującego 136 miejscami noclegowymi.
Spółka zatrudniała 19 osób.
Podstawowym celem postępowania upadłościowe-
go jest prowadzenie postępowania upadłościowego
w taki sposób, aby roszczenia wierzycieli mogły zo-
stać zaspokojone w jak najwyższym stopniu, a jeżeli
racjonalne względy na to pozwalają – dotychczasowe
przedsiębiorstwo dłużnika zostało zachowane. Pro-
cedury określone przez Prawo upadłościowe i na-
prawcze, określające warunki zbycia praw majątko-

wych (udziałów) wchodzących w skład masy upadło-
ści, nie zawierają innych wymogów, poza tymi, które
pozwolą najpełniej zrealizować główny cel postępo-
wania upadłościowego. Zatem z reguły zaoferowanie
najkorzystniejszej ceny nabycia decyduje o wyborze
oferenta, bo taki sposób likwidacji masy upadłości
daje większe szanse na pełniejsze zaspokojenie wie-
rzycieli. Niezależnie od powyższego składniki masy
upadłości, które są obciążone hipoteką, zwykle trud-
niej jest zbyć za korzystną dla masy upadłości cenę,
gdyż niewielu oferentów jest zdecydowanych na ich
nabycie.
W związku z prowadzoną upadłością Rafinerii
Nafty Glimar SA w Gorlicach, obejmującą likwidację
majątku upadłego, w uaktualnionym planie likwida-
cyjnym, przyjętym przez sędziego komisarza posta-
nowieniem z dnia 21 stycznia 2008 r., zbycie praw
majątkowych upadłego, w tym udziałów w Centrum
Konferencyjno-Szkoleniowym Glimar spółce z o.o.
w Wysowej, przewidziane było w sposób i na zasa-
dach określonych przez radę wierzycieli, zgodnie
z art. 334 ust. 2 Prawa upadłościowego i naprawcze-
go. Wierzyciel zabezpieczony zastawem rejestrowym
na udziałach w wyznaczonym terminie nie skorzy-
stał z prawa przejęcia przedmiotu zastawu rejestro-
wego. Wartość rynkowa udziałów została ustalona
przez biegłego powołanego przez sędziego komisarza
postanowieniem z dnia 16 lipca 2007 r. – Towarzy-
stwo Konsultantów Polskich Cracovia Consultants
spółka z o.o. w Krakowie – na kwotę 1 249 688,69 zł,
z uwzględnieniem obciążeń majątku nieruchomego
tej spółki.
Na wniosek syndyka rada wierzycieli uchwałą
z dnia 14 listopada 2007 r., zmienioną uchwałą z dnia
17 marca 2008 r., wyraziła zgodę na sprzedaż opisa-
nych udziałów, z jednoczesnym określeniem formy
poszukiwania nabywcy w ten sposób, że wybór na-
bywcy miał nastąpić w drodze negocjacji, w terminie
do dnia 6 marca 2008 r., w trybie ogłoszenia praso-
wego z udziałem banków mających zabezpieczenie na
udziałach i majątku nieruchomym spółki. Ogłoszenie
prasowe informujące o sprzedaży udziałów ukazało
się w „Gazecie Wyborczej” w dniu 18 stycznia 2008 r.
Szczegółowe zasady procedury sprzedaży zostały
określone przez syndyka w regulaminie sprzedaży,
który został umieszczony na stronie internetowej
upadłego. Poinformowano o pełnomocnikach banków
upoważnionych do udzielania informacji w zakresie
obciążeń ustanowionych na majątku spółki. Wraz
z regulaminem na stronie internetowej zostały opu-
blikowane także opis i oszacowanie sporządzone
przez biegłego. W wyznaczonym terminie (do dnia
15 lutego 2008 r.) wpłynęło 10 ofert, przy czym pro-
ponowane ceny nabycia mieściły się w granicach od
200 000 zł do 2 000 000 zł.
Po zapoznaniu się z ofertami syndyk postanowił
nie dopuścić do udziału w procedurze oferty złożonej
przez jednego z oferentów, ze względu na brak wy-
maganego przez regulamin oświadczenia o zobowią-
zaniu, że cała oferowana cena zakupu zostanie wpła-
203
cona na rachunek masy upadłości przed podpisaniem
umowy sprzedaży. Jednocześnie syndyk pismami
z dnia 25 lutego 2008 r. poinformował pozostałych
oferentów, że przystępuje do dalszych negocjacji
z podmiotami, które zaoferują kwotę nie niższą niż
1 500 000 zł. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi
syndyk ustalił, że czterech oferentów zaproponowa-
ło najwyższe ceny nabycia. Po analizie złożonych
ofert syndyk stwierdził, że jedna z ofert zawiera do-
datkowo propozycję spłaty zadłużenia hipotecznego
na kwotę 1 500 000 zł, natomiast oferta złożona
przez Konsorcjum Osób Fizycznych oraz oferta In-
stytutu Zdrowia Człowieka spółki z o.o. w Warsza-
wie zawierały warunek zapłacenia oferowanej ceny,
o ile banki zabezpieczone hipotecznie wyrażą zgodę
na wykreślenie obciążeń. Z ustaleń syndyka wyni-
kało również, że Glimar 1883 spółka z o.o. w Gorli-
cach okazał się całkowicie niewydolnym ekonomicz-
nie podmiotem.
Dnia 28 lutego 2008 r. syndyk wystąpił do pod-
miotów, które złożyły oferty warunkowe, o złożenie
ofert bezwarunkowych. W odpowiedzi Konsorcjum
Osób Fizycznych podtrzymało warunkową ofertę
i zawnioskowało o przedłużenie terminu wyboru
ofert do dnia 10 marca 2008 r. ze względu na zaawan-
sowane rozmowy z bankami w kwestii wyrażenia
zgody na wykreślenie obciążeń hipotecznych. Insty-
tut Zdrowia Człowieka spółka z o.o. również podtrzy-
mała ofertę warunkową oraz poinformowała, że pro-
wadzi rozmowy z bankami w sprawie wykreślenia
obciążeń.
W dniu 4 marca 2008 r. Instytut Zdrowia Czło-
wieka spółka z o.o. złożyła oświadczenie o bezwarun-
kowej woli nabycia przedmiotowych udziałów. W dniu
5 marca 2008 r. syndyk otrzymał od pełnomocników
banków zabezpieczonych hipotecznie na majątku
Centrum Konferencyjno-Hotelowego Glimar spółki
z o.o. w Wysowej informację, iż oferta złożona przez
Instytut Zdrowia Człowieka spółkę z o.o. w Warsza-
wie jest najkorzystniejsza oraz że są gotowe wydać
temu oferentowi promesy zwolnień obciążeń hipo-
tecznych.
W takiej sytuacji syndyk w dniu 6 marca 2008 r.
dokonał wyboru oferty Instytutu Zdrowia Człowieka
spółki z o.o. w Warszawie. O dokonanym wyborze
zostali poinformowani: wybrany oferent, pełnomoc-
nik banków oraz pozostali oferenci. Dokonując wy-
boru tej oferty, syndyk brał pod uwagę zaproponowa-
ną przez instytut cenę oraz to, że ta oferta została
uznana przez pełnomocnika banków za najkorzyst-
niejszą. Z analizy złożonych dokumentów wynikało,
iż spółka zamierza prowadzić działalność hotelarską
(jest już właścicielem obiektu sanatoryjno-hotelowe-
go w Muszynie) i będzie zainteresowana rozwojem
Centrum Konferencyjno-Hotelowego Glimar spółki
z o.o. w Wysowej, jak również że spółka jest podmio-
tem działającym od lat na rynku.
Pozostałe oferty, w tym oferta Glimar 1883 spół-
ki z o.o. w Gorlicach, nie spełniały wymogów okre-
ślonych zarówno w uchwale rady wierzycieli, jak
204
i regulaminie. Do zawarcia umowy nie doszło z uwa-
gi na to, że wybrany oferent nie dokonał zapłaty ofe-
rowanej sumy w ustalonym terminie.
W dniu 26 maja 2008 r. Instytut Zdrowia Człowie-
ka spółka z o.o. w Warszawie złożyła nową ofertę,
proponując nabycie udziałów w spółce Centrum Kon-
ferencyjno-Hotelowe w Wysowej za kwotę 1 550 000 zł,
zobowiązując się jednocześnie do zapłaty oferowanej
kwoty przed podpisaniem umowy sprzedaży i pokry-
cia wszelkich opłat związanych z nabyciem. Rada
wierzycieli Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach
na posiedzeniu w dniu 2 czerwca 2008 r. podjęła
uchwałę nr 1/06/2008, wyrażając zgodę na przyjęcie
przez syndyka oferty złożonej w dniu 26 maja 2008 r.
przez Instytut Zdrowia Człowieka spółkę z o.o.
w Warszawie wpisanej w KRS pod nr 0000007712 na
nabycie 9059 udziałów w spółce Centrum Konferen-
cyjno-Hotelowe Glimar w Wysowej za cenę 1 550 000 zł,
płatną na rachunek upadłej Rafinerii Nafty Glimar
SA w Gorlicach przed zawarciem umowy. Z dokona-
nych ustaleń wynika, że opisana szczegółowo proce-
dura i czynności podejmowane w jej ramach przez
syndyka wskazują, iż ostateczny nabywca został wy-
brany i zaakceptowany przez organ postępowania
upadłościowego – radę wierzycieli Rafinerii Nafty
Glimar SA w Gorlicach, do którego kompetencji na-
leży decydowanie o wyborze nabywcy, oferującego
najkorzystniejszą cenę. Uzyskana cena za udziały
– powyżej ceny oszacowania – za nabycie spółki,
w której majątek nieruchomy jest obciążony prak-
tycznie do wysokości wartości tych nieruchomości
i która to spółka wypracowała w latach 2002–2006
stratę w wysokości 1 052 829,48 zł, a w 2007 r. zysk
na poziomie 1193,28 zł, w ocenie rady wierzycieli
i syndyka było korzystną transakcją. Z przedstawio-
nego przebiegu negocjacji nie wynika, by którykol-
wiek z podmiotów zainteresowanych nabyciem gotów
był zaoferować korzystniejszą cenę.
W dniu 5 czerwca 2008 r. syndyk umową z podpi-
sami notarialnie poświadczonymi zbył przedmiotowe
udziały Instytutowi Zdrowia Człowieka spółce z o.o.
w Warszawie. Kwota stanowiąca cenę nabycia wpły-
nęła na rachunek upadłej spółki przed datą zawarcia
umowy.
3. Śledztwo w sprawie nagłego zgonu E. B. – funk-
cjonariusza Najwyższej Izby Kontroli, którego zwło-
ki ujawniono 25 lutego 2009 r., prowadzone jest
w Prokuraturze Rejonowej w Gorlicach pod sygn.
Ds. 372/09.
Postępowanie to nie zostało dotychczas zakończo-
ne, stąd co najmniej przedwczesne byłoby obecnie
formułowanie wniosków dotyczących ewentualnego
udziału innych osób w spowodowaniu śmierci po-
krzywdzonego. W sprawie nadal wykonywane są bo-
wiem czynności zmierzające do wszechstronnego wy-
jaśnienia wszystkich istotnych okoliczności, w tym
również w zakresie ewentualnego związku śmierci
E. B. z jego pracą w Najwyższej Izbie Kontroli.
Z opinii Zakładu i Katedry Medycyny Sądowej
Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie wynika,
że przyczyną śmierci pokrzywdzonego było powiesze-
nie, a na ciele zmarłego nie stwierdzono śladów wska-
zujących na udział osób trzecich.
Śledztwo to zostało objęte zwierzchnim nadzo-
rem służbowym prokuratora okręgowego w Nowym
Sączu.
Ponadto sprawa pozostaje w zainteresowaniu
Biura Postępowania Przygotowawczego Prokuratu-
ry Krajowej, które monitoruje przebieg tego postę-
powania.
4. Kwestia niedopełnienia obowiązków przez syn-
dyka masy upadłościowej Rafinerii Nafty Glimar SA
jest przedmiotem wszechstronnego wyjaśniania
w toku wielowątkowego śledztwa o sygn. V Ds. 50/08
prokuratora okręgowego w Nowym Sączu, o którym
informacje przedstawiono w ramach odpowiedzi na
pytanie sformułowane w punkcie 1 interpelacji pani
poseł Barbary Bartuś.
Ponadto, jak przedstawiono w odpowiedzi na py-
tanie sformułowane w punkcie 2 interpelacji pani
poseł, przebieg postępowania upadłościowego Rafi-
nerii Nafty Glimar SA był przedmiotem stałego za-
interesowania służb nadzorczych Ministra Sprawie-
dliwości, w ramach sprawowanego nadzoru admini-
stracyjnego nad działalnością sądów, a także prezesa
Sądu Okręgowego w Nowym Sączu.
5. Opisane wcześniej śledztwo o sygn. V Ds. 50/08
prokuratora okręgowego w Nowym Sączu, obejmu-
jące okres działalności syndyka upadłości Rafinerii
Nafty Glimar SA od 19 stycznia 2005 r. do 11 marca
2008 r., prowadzone jest w sprawie i nie weszło do-
tychczas w fazę ad personam, czyli przeciwko okre-
ślonej osobie.
Natomiast zgodnie z przepisami procedury karnej
dane o stanie majątkowym i źródłach dochodu zbiera
się o oskarżonym lub podejrzanym (art. 213 § 1 i art. 214
§ 1 i § 4 pkt 3 K.p.k.).
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Terleckiego
w sprawie realizacji postanowień traktatu
o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej współpracy
pomiędzy Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Federalną Niemiec (8961)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Ryszarda Terleckiego (pismo

nr SPS-023-8961/09 z dnia 15 kwietnia br.) w spra-
wie realizacji postanowień traktatu o dobrym są-
siedztwie i przyjaznej współpracy pomiędzy Rzeczą-
pospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec
uprzejmie informuję:
Ministerstwo Spraw Zagranicznych zabiega,
aby traktat polsko-niemiecki o dobrym sąsiedztwie
i przyjaznej współpracy skutecznie służył realizacji
praw grupy polskiej w RFN. Władze polskie prowa-
dzą z niemieckimi partnerami stały dialog w powyż-
szej sprawie. Zagadnienia polonijne stanowią stały
element rozmów polskich polityków wysokiego
szczebla z niemieckimi odpowiednikami. Rozma-
wiają o nich prezydenci, premierzy, ministrowie
spraw zagranicznych oraz inni przedstawiciele pol-
skich władz. Przykładowo kwestia nauczania języka
polskiego jako ojczystego w RFN była przedmiotem
rozmów podczas ostatnich konsultacji międzyrządo-
wych w grudniu 2008 r. w Warszawie, zarówno na
szczeblu premierów rządów, jak i ministrów spraw
zagranicznych. W styczniu 2009 r. w Berlinie pod
auspicjami MSZ obu krajów odbyły się robocze kon-
sultacje w tej sprawie z udziałem przedstawicieli
wszystkich landów (polityka edukacyjna leży w wy-
łącznej kompetencji landów).
W maju br. z inicjatywy Ministerstwa Spraw Za-
granicznych zostanie zorganizowana podróż studyj-
na ministrów oświaty krajów związkowych RFN do
Polski w celu zapoznania ich z realizacją traktatu
w dziedzinie oświaty przez stronę polską i tym sa-
mym skłonienia strony niemieckiej do rozwoju na-
uczania języka polskiego w Niemczech.
Ważną rolę pełnią polskie placówki dyplomatycz-
no-konsularne, które na co dzień współpracują z Po-
lonią, a także utrzymują bieżące kontakty z władza-
mi niemieckimi: ambasada na szczeblu federalnym,
a konsulaty na szczeblu landów. Wspólnie realizują
one dziesiątki projektów, które integrują społeczność
polską w Niemczech i jednocześnie służą promocji
Polski w RFN. Przykładowo z inicjatywy Ambasady
RP w Berlinie reaktywowano w 2008 r. prace Stałej
Polsko-Niemieckiej Grupy Roboczej ds. Nauki Języka
Polskiego. Można oczekiwać, że podjęcie prac przez
to gremium pozwoli na lepszą i pełniejszą koordyna-
cję działań zmierzających do promocji i popularyzacji
języka polskiego w Niemczech oraz na wypracowanie
efektywnych form współpracy z właściwymi władza-
mi niemieckimi w celu zwiększenia oferty nauczania
języka polskiego zarówno jako ojczystego, jak i obce-
go. Kolejne posiedzenie grupy odbędzie się we wrze-
śniu br. w Ambasadzie RP w Berlinie. Dzięki wiel-
kiemu zaangażowaniu w sprawy edukacji Konsulatu
Generalnego RP w Kolonii w 2008 r. udało się utwo-
rzyć w sześciu miastach w Nadrenii Północnej-West-
falii 15 nowych punktów nauczania języka polskiego
w niemieckim systemie oświaty. W tej kwestii sytu-
acja w tym landzie jest najlepsza w całej RFN i wy-
nika m.in. z przychylności sprawom polskim władz
landu z premierem J. Rüttgersem na czele, a także
z dobrych z nimi relacji placówki w Kolonii.
205
Jednak nie we wszystkich landach istnieje tak
sprzyjający klimat dla realizacji postanowień trakta-
tu polsko-niemieckiego, jak również nie we wszyst-
kich landach w równym stopniu uwidacznia się w śro-
dowisku polskim zapotrzebowanie na naukę języka
polskiego. Czynnik ten jest zaś niezmiernie istotny,
gdyż w końcowym efekcie decyduje o sukcesie starań
polskich władz i naszych placówek dyplomatyczno-
-konsularnych.
Współpraca MSZ i placówek ze środowiskami pol-
skimi w RFN oraz organizacjami polonijnymi układa
się dobrze i nacechowana jest wspólnym dążeniem do
rozwiązywania istniejących problemów oraz usuwa-
nia barier i przeszkód w realizacji traktatu z 1991 r.
Przykładem dobrej współpracy Polonii niemieckiej
z MSZ jest uruchomienie w bieżącym roku, z inicja-
tywy Polskiego Towarzystwa Medycznego w Niem-
czech, przy finansowym wsparciu MSZ, portalu in-
ternetowego obejmującego wykaz polskich lekarzy
mieszkających za granicą i świadczących tam usługi
medyczne. Portal jest ogólnie dostępny i daje szanse
obywatelom polskim na znalezienie za granicą leka-
rza mówiącego po polsku.
Kwestia realizacji postanowień traktatu polsko-
-niemieckiego o dobrym sąsiedztwie i przyjaznej
współpracy przez stronę niemiecką pozostaje wciąż
jednym z najistotniejszych elementów działalności
MSZ w zakresie stosunków polsko-niemieckich.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Michała Wojtkiewicza
i Marka Polaka
w sprawie zmiany obowiązujących przepisów
dotyczących uiszczania podatków (8962)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów Michała Wojtkiewicza i Marka
Polaka, posłów na Sejm RP, z dnia 1 kwietnia 2009 r.,
w sprawie zmiany obowiązujących przepisów doty-
czących uiszczania podatków przez współwłaścicieli,
nadesłaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-023-8962/09, uprzejmie in-
formuję.
Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), jeżeli nierucho-
mość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność
lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej pod-
miotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowa-
nia, a obowiązek podatkowy w podatku od nierucho-
206
mości ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicie-
lach lub posiadaczach.
W myśl art. 91 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.) do odpowiedzialności solidarnej za zobowią-
zania podatkowe stosuje się przepisy Kodeksu cywil-
nego dla zobowiązań cywilnoprawnych.
W doktrynie prawa cywilnego współwłasność jest
pojmowana jako prawo niepodzielnie przysługujące
współwłaścicielom. Wspólne prawo własności nie
podlega podziałowi, który rozdzielałby je według ja-
kichkolwiek kryteriów na odrębne, rozłączne upraw-
nienia współwłaścicieli. W szczególności żadnemu ze
współwłaścicieli nie przysługuje odrębne, a zarazem
wyłączne prawo podmiotowe do wydzielonej fizycznie
części nieruchomości.
Art. 366 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) sta-
nowi, iż kilku dłużników może być zobowiązanych
w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub
części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie,
od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspoko-
jenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników
zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do
zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy
solidarni pozostają zobowiązani.
Istota solidarnej odpowiedzialności za zobowiąza-
nie podatkowe polega na tym, że każdy z dłużników
jest zobowiązany wobec wierzyciela do spełnienia ca-
łego świadczenia, tak jakby był jedynym dłużnikiem.
Wobec niewywiązania się z obowiązku wierzyciel
może – według swego wyboru – żądać spełnienia ca-
łości lub części świadczenia od wszystkich dłużników
łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna.
Takie określenie możliwości egzekwowania zaległo-
ści podatkowej ma na celu uproszczenie dochodzenia
należności w określonej przepisami prawa wysokości.
Cel, dla którego ustalono współwłasność, spodziewa-
ne z tego tytułu korzyści czy stosunki prawne istnie-
jące między współwłaścicielami nie stanowią elemen-
tów, w oparciu o które dokonywany jest wymiar po-
datku od nieruchomości.
Obok powyższego warto zauważyć, że zgodnie
z art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłuż-
ników solidarnych spełnił świadczenie, treść istnie-
jącego między współdłużnikami stosunku prawnego
rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on
żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego
stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który
świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach
równych. W sytuacji gdy jeden z dłużników zobowią-
zanych solidarnie zaspokaja wierzyciela, ma on na
gruncie prawa cywilnego uprawnienie do wystąpie-
nia w stosunku do pozostałych współdłużników
z żądaniem zwrotu świadczenia. Zatem dłużnik podat-
kowy, który spełnił całe świadczenie, może dochodzić
od współdłużników zwrotu części tego świadczenia.
Art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, że spad-
kobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepi-
sach prawa podatkowego majątkowe prawa i obo-
wiązki spadkodawcy. W przypadku zmarłego współ-
właściciela nieruchomości podatnikiem podatku od
nieruchomości staje się jego spadkobierca, który
jest zobowiązany solidarnie z pozostałymi współ-
właścicielami do zapłaty podatku od nieruchomości
wspólnej.
Spadkobiercą zgodnie z regułami prawa cywilne-
go jest osoba fizyczna lub osoba prawna, która jest
powołana do spadku na podstawie testamentu spad-
kodawcy lub na podstawie ustawy. Spadkobierca na-
bywa spadek z chwilą jego otwarcia, którą jest śmierć
spadkodawcy. Dokument stwierdzający, kto z powo-
łanych do spadkobrania jest spadkobiercą, stanowi
stwierdzenie nabycia spadku.
Od osoby (osób) wskazanej w tym dokumencie
jako spadkobierca można więc domagać się reali-
zacji praw wynikających z art. 376 § 1 Kodeksu
cywilnego.
W przypadku gdy spadkobierca nie jest ustalony
w powyższym trybie, istnieje możliwość jego ustale-
nia na podstawie art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego,
zgodnie z którym sąd na wniosek osoby mającej
w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spad-
kobiercę. Współwłaściciela nieruchomości, w której
udział miała osoba zmarła, można bezsprzecznie
uznać za podmiot mający interes prawny w ustaleniu
spadkobiercy m.in. ze względu na roszczenia związa-
ne z zapłatą podatku od nieruchomości wspólnej.
Należy zaznaczyć, że współwłasność może być
zniesiona przez umowę lub orzeczenie sądu. Z art. 211
Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwła-
ścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności
nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że po-
dział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze spo-
łeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo
pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znacz-
ne zmniejszenie jej wartości. Przepis ten daje podat-
nikowi możliwość wyboru zniesienia współwłasności
jako sposobu definitywnego rozwiązania problemu
z wyegzekwowaniem należnych mu praw.
Obecnie istniejące rozwiązania prawne w zakre-
sie zobowiązań solidarnych gwarantują skuteczne
egzekwowanie należności podatkowych, wykluczając
możliwość ingerowania organów podatkowych w łą-
czące poszczególnych współwłaścicieli stosunki cy-
wilnoprawne. Egzekwowanie zaległości podatkowej
od któregokolwiek ze współwłaścicieli nie jest dzia-
łaniem niesprawiedliwym, stawiającym należności
podatkowe w niezasadnie uprzywilejowanej pozycji,
lecz traktuje je na tych samych zasadach, co pozosta-
łe zobowiązania współwłaścicieli.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmian
przepisów podatku od nieruchomości w zakresie so-
lidarnej odpowiedzialności współwłaścicieli nieru-
chomości za zobowiązania podatkowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie konieczności ujednolicenia
przepisów dotyczących zasad ustalania
wysokości świadczeń emerytalno-rentowych
(8964)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-
-8964/09, interpelacją pana posła Zbigniewa Girzyń-
skiego w sprawie konieczności ujednolicenia przepi-
sów dotyczących zasad ustalania wysokości świad-
czeń emerytalno-rentowych uprzejmie wyjaśniam, że
każdy wniosek o emeryturę/rentę lub o ponowne
ustalenie wysokości jednego z tych świadczeń podle-
ga rozpatrzeniu według stanu prawnego obowiązu-
jącego w dacie jego złożenia.
Reforma emerytalna wprowadzona przepisami
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) nie objęła osób
urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. oraz niektórych
ubezpieczonych urodzonych w latach 1949–1968, je-
żeli warunki uprawniające do emerytury w myśl do-
tychczasowych przepisów spełnili do dnia 31 grudnia
2008 r. Wysokość świadczenia dla tych osób nadal
jest obliczana według zasad wymiaru stosowanych
przed 1 stycznia 1999 r., zgodnie z art. 53 tej ustawy,
a podstawę wymiaru świadczeń stanowi – ustalona
w sposób określony w art. 15 tej ustawy – przeciętna
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie spo-
łeczne lub na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
w okresie, z którego jest ona ustalana.
Ponieważ obowiązujące do końca 1990 r. przepi-
sy o archiwizacji zobowiązywały zakłady pracy do
przechowywania dokumentacji płacowej pracowni-
ków przez okres 12 lat, natomiast akt osobowych
przez okres 50 lat od zwolnienia pracownika, w prze-
pisach ustawy o emeryturach i rentach z FUS przy-
jęto zasadę, że do podstawy wymiaru świadczeń
przyjmuje się zarobki z 10 kolejnych lat wybranych
z ostatniego 20-lecia, poprzedzającego rok zgłosze-
nia wniosku o emeryturę, a więc z okresu przypa-
dającego po roku 1979.
Pragnę zwrócić uwagę, że sukcesywne wydłuża-
nie okresu, z którego wynagrodzenie miało stanowić
podstawę wymiaru emerytury/renty, rozpoczęło się
wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 17 paździer-
nika 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasa-
dach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450, z późn. zm.).
Zasadę obliczania wysokości świadczeń od zarobków
uzyskanych w kolejnych 10 latach kalendarzowych,
wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat
kalendarzowych, przewidywał art. 7 ust. 1 pkt 9 tej
ustawy. Reguła ta została utrzymana przez art. 15
ust. 1 obowiązującej od dnia 1 stycznia 1999 r. usta-
207
wy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Alternatywne rozwiązanie, przewi-
dziane w art. 15 ust. 6 tej ustawy, a więc możliwość
przyjęcia do ustalenia podstawy wymiaru zarobków
z 20 lat wybranych dowolnie z całego okresu podle-
gania ubezpieczeniu, zostało uzależnione od złożenia
przez osobę zainteresowaną stosownego wniosku, co
oczywiście łączy się z koniecznością udowodnienia
wysokości podstawy wymiaru składek z wybranego
okresu (art. 116 ust. 5 powołanej ustawy).
Należy nadmienić, że ww. zasady ustalania pod-
stawy wymiaru stosuje się nie tylko do świadczeń
przyznanych na wniosek zgłoszony po 31 grudnia
1998 r., ale również – na wniosek emeryta lub renci-
sty – o ponowne ustalenie wysokości świadczeń przy-
znanych przed 1 stycznia 1999 r.
W myśl art. 180 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.)
w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych sto-
suje się przepisy K.p.a., chyba że przepisy dotyczące
ubezpieczeń ustalają odmienne zasady postępowania
w tych sprawach.
Problematyka przedkładania dowodów uzasad-
niających prawo do świadczeń oraz ich wysokość ure-
gulowana została w dziale IX ustawy o emeryturach
i rentach z FUS oraz w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania
o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty
tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49, z późn. zm.),
którego przepisy funkcjonują w systemie emerytal-
nym od 26 lat.
W świetle powołanych przepisów dokumentem
potwierdzającym wysokość wynagrodzeń w celu
ustalenia (przeliczenia) podstawy wymiaru emery-
tury/renty jest zaświadczenie wystawione przez pra-
codawcę na druku określonym przez Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych (druk ZUS Rp-7) lub legityma-
cja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy o okresach
zatrudnienia i wysokości osiąganego w tych okresach
wynagrodzenia, która począwszy od 1959 r., zgodnie
z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 paź-
dziernika 1959 r. w sprawie legitymacji ubezpiecze-
niowych (Dz. U. Nr 56, poz. 338) wydanym na pod-
stawie art. 70 ust. 2 dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r.
o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracow-
ników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97,
z późn. zm.), była podstawowym dowodem objęcia
pracownika ubezpieczeniem społecznym. Obowiązek
przedstawienia tej legitymacji zakładowi pracy w celu
dokonania w niej stosownych wpisów spoczywał na
pracowniku, o czym jednoznacznie stanowił § 6 pkt 3
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 październi-
ka 1959 r.
Dopuszcza się również możliwość potwierdzania
przez pracodawcę (lub prawnego następcę pracodaw-
cy) wysokości zarobków na podstawie wiarygodnej
dokumentacji zastępczej, tj. akt osobowych pracow-
nika (umowa o pracę, angaże, pisma o powołaniu,
mianowaniu oraz inne pisma określające wynagro-
208
dzenie danej osoby). Przy ustalaniu podstawy wy-
miaru świadczeń z takiej dokumentacji obowiązuje
jednak ścisła zasada uwzględniania tylko tych skład-
ników wynagrodzenia określonego w aktach osobo-
wych, które przysługiwały bezwarunkowo w czasie
trwania zatrudnienia jako stałe składniki, w okre-
ślonej wysokości, np. wynagrodzenie zasadnicze, sta-
łe dodatki określone kwotowo itp. Inne składniki
wynagrodzenia mogą być uwzględnione tylko wów-
czas, gdy zachowana dokumentacja wskazuje niewąt-
pliwie na ich faktyczną wypłatę w określonej wyso-
kości, od której została odprowadzona składka na
ubezpieczenie społeczne. Nie można więc uwzględ-
niać premii, nagród czy dodatków określonych w do-
kumentacji osobowej pracownika jako składników
wynagrodzenia przysługujących warunkowo (np. uza-
leżnionych od wykonania planu produkcyjnego) lub
uznaniowo i wypłacanych w zmiennych wysoko-
ściach, jeżeli brakuje dokumentów potwierdzających
ich wypłatę i wysokość. Ubezpieczenia społeczne to
system zagwarantowanych ustawowo i ściśle zwią-
zanych z pracą świadczeń. Ustalając podstawę ich
wymiaru, uwzględnia się wyłącznie prawidłowo i nie-
podważalnie udokumentowane wysokości dochodów
osiąganych z pracy, nie ma natomiast miejsca na do-
mniemanie co do wysokości wypłaconego pracowni-
kowi wynagrodzenia.
Dopuszczenie możliwości dokumentowania za-
robków na podstawie wiarygodnej dokumentacji za-
stępczej stanowi optymalne rozwiązanie problemu
osób, które nie są w stanie przedłożyć zaświadczenia
wystawionego na podstawie dokumentacji płacowej
lub legitymacji ubezpieczeniowej z odpowiednimi
wpisami.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że w postę-
powaniu sądowym, regulowanym przez przepisy
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępo-
wania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.),
dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich dowo-
dów dla wykazania okoliczności mających wpływ na
prawo do świadczenia i jego wysokość – i to zarówno
wtedy, gdy organ rentowy kwestionuje treść załączo-
nych do wniosku dokumentów, jak i wówczas, gdy
osoba ubiegająca się o świadczenie z różnych przy-
czyn nie może takich dokumentów przedstawić. Sąd
ma bowiem obowiązek rozważenia na nowo całego
zebranego w sprawie materiału oraz prawo do jego
własnej oceny (art. 233 § 1 K.p.c.).
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wy-
rok sądu – niezależnie od uzasadnienia tego rozstrzy-
gnięcia – wiąże nie tylko strony i sąd, który go wydał,
lecz również inne sądy i inne organy państwowe,
w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Jeżeli w żaden sposób nie można ustalić podstawy
wymiaru składek w okresie pozostawania w stosun-
ku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymia-
ru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek
przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie
minimalnego wynagrodzenia pracowników, propor-
cjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wy-
miaru czasu pracy.
W moim przekonaniu tryb postępowania przyjęty
w zakresie dokumentowania zarobków stanowiących
podstawę wymiaru składek jest racjonalny i w pełni
zabezpiecza interesy ubezpieczonych. Sam fakt, że
ustawa o emeryturach i rentach z FUS umożliwiła
wskazywanie do podstawy wymiaru emerytur i rent
– zarówno przyznawanych po raz pierwszy, jak i prze-
liczanych – zarobków z 20 lat kalendarzowych przy-
padających przed rokiem zgłoszenia wniosku o świad-
czenie, dowolnie wybranych z całego okresu pracy
zawodowej (podlegania ubezpieczeniu), nie uzasadnia
przyjęcia dla emerytów i rencistów innych niż okre-
ślone ww. przepisami sposobów dokumentowania
wysokości wynagrodzeń. Na gruncie przepisów eme-
rytalno-rentowych zasada równości wobec prawa do-
tyczy bowiem stosowania wobec określonego kręgu
osób takich samych rozstrzygnięć nie tylko w zakre-
sie warunków objęcia systemem ubezpieczeń czy też
nabywania uprawnień do emerytury/renty (w tym
mechanizmu obliczania ich wysokości), ale również
przedkładania dowodów uzasadniających prawo do
tych świadczeń oraz ich wysokość.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie publicznych wypowiedzi
pana premiera sugerujących ograniczanie,
z powodów politycznych, finansowania
przez państwo instytucji naukowych (8965)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w nawiązaniu do interpelacji
pana posła Zbigniewa Girzyńskiego z dnia 30 marca
2009 r., przekazanego przy piśmie z dnia 15 kwietnia
br., znak: SPS-023-8965/09, w załączeniu uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Prezes Rady Ministrów upoważnił mnie do udzie-
lenia odpowiedzi na Pańską interpelację w sprawie
publicznych wypowiedzi pana premiera sugerujących
ograniczanie, z powodów politycznych, finansowania
przez państwo instytucji naukowych. W interpelacji
wymienia Pan trzy dziedziny życia naukowego i dzia-
łalności badawczej, które jakoby są ograniczane:
działania podejmowane przez IPN, wolność badań
naukowych i publikacji oraz finansowanie budowy

kampusu 600-lecia odnowienia Uniwersytetu Jagiel-
lońskiego.
Przede wszystkim pragnę przypomnieć, że to
z inicjatywy rządu znowelizowano ustawę o ustano-
wieniu programu wieloletniego „Budowa kampusu
600-lecia odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego”
i powiększono kwotę dofinansowania uczelni z bu-
dżetu państwa. Rząd, przygotowując projekt zmiany
ustawy, przychylił się do wniosku UJ. Przy podejmo-
waniu decyzji pod uwagę został wzięty wzrost kosz-
tów realizacji inwestycji, ale także renoma uniwer-
sytetu w Polsce i w Europie oraz jego znaczenie dla
międzynarodowego życia naukowego i badawczego.
Jak Pan zapewne wie, w trakcie prac parlamentar-
nych kwota dofinansowania została podwyższona
głosami parlamentarzystów m.in. PO, w tym pre-
miera Tuska. Nie ma zatem mowy o tym, jakoby
premier planował użyć „wpływów politycznych (więk-
szości parlamentarnej) i stanowiska szefa rządu,
aby ograniczyć finansowanie Uniwersytetu Jagiel-
lońskiego”.
Jednocześnie, w świetle Pańskiej diagnozy sytu-
acji ekonomicznej i gospodarczej w Polsce, którą po-
dzielił się Pan w swojej interpelacji, ważne jest, aby
przy każdej złotówce wydawanej z budżetu państwa
zastanowić się, czy nie jest ona bardziej potrzebna
osobom, które skutki kryzysu światowego dotykają
najboleśniej. W tym przypadku państwo zainwesto-
wało w przyszłość – polskiej nauki i polskiej młodzie-
ży. Być może stąd emocje związane z rządową nowe-
lizacją ustawy dotyczącej przekazania pieniędzy po-
datników dla UJ.
W interpelacji przytacza Pan dosyć wybiórczo sło-
wa pana premiera Tuska, zapominając podać przy-
kłady tych wypowiedzi, które dobitnie świadczą
o tym, że o żadnej presji na wydawnictwa, instytucje
państwowe czy monitoringu publikacji naukowych
nie ma mowy. Zachęcam, aby Pan Poseł przed pre-
zentowaniem nieprawdziwych sugestii co do intencji
i działań premiera nieco uważniej i bardziej bezstron-
nie zechciał wsłuchać się w słowa szefa rządu. Tym
bardziej, że zarzut złamania wolności słowa, publi-
kacji i badań nie ma potwierdzenia nie tylko w sło-
wach, ale także w faktach. Rząd nie będzie nadzoro-
wał prac magisterskich. Nie zamierzamy też wywie-
rać presji na prywatne wydawnictwa. Reakcja pana
premiera Tuska na kontrolę na Uniwersytecie Jagiel-
lońskim świadczy dobitnie o tym, że pan premier
Tusk, premier demokratycznego kraju nie pozwoli,
by najważniejsza dla demokracji wartość, jaką jest
wolność, była ograniczana.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Paweł Graś
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
209
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie wsparcia działań
restrukturyzacyjnych Przedsiębiorstwa
Przemysłu Bawełnianego „Zamtex” SA
w Zambrowie (8966)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Lecha Kołakowskiego, posła na
Sejm RP z dnia 31 marca 2009 r., przekazaną przy
piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-8966/09,
w sprawie wsparcia działań restrukturyzacyjnych
Przedsiębiorstwa Przemysłu Bawełnianego Zamtex
SA w Zambrowie, uprzejmie przedstawiam Panu
Marszałkowi następujące wyjaśnienia.
Minister właściwy do spraw finansów publicznych
w ramach swoich uprawnień wynikających z art. 22
§ 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja po-
datkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60, ze zm.) może,
w drodze rozporządzenia, w przypadkach uzasadnio-
nych interesem publicznym lub ważnym interesem
podatników:
— zaniechać w całości lub w części poboru podat-
ków, określając rodzaj podatku, okres, w którym na-
stępuje zaniechanie, i grupy podatników, których
dotyczy zaniechanie;
— zwolnić niektóre grupy płatników z obowiąz-
ku pobierania podatków lub zaliczek na podatki
oraz określić termin wpłacenia podatku i wynika-
jące z tego zwolnienia obowiązki informacyjne po-
datników, chyba że podatnik jest obowiązany do
dokonania rocznego lub innego okresowego rozlicze-
nia tego podatku.
Z powyższego przepisu wynika, iż przysługujące
ministrowi właściwemu do spraw finansów publicz-
nych uprawnienie dotyczące zaniechania poboru po-
datków i zwolnienie niektórych grup płatników
z poboru podatków może być realizowane tylko
w formie aktu normatywnego – rozporządzenia. Or-
gan ten nie ma uprawnień do stosowania tych ulg
w drodze decyzji administracyjnej i nie może to być
akt zindywidualizowany, adresowany do konkretnie
oznaczonego podatnika.
Wobec powyższego w sytuacji, gdy podatnik w in-
dywidualnej sprawie zwraca się o udzielenie pomocy
w spłacie zobowiązań podatkowych z uwagi na trud-
ną sytuacją finansową, może liczyć na pomoc, o któ-
rej mowa w rozdziale 7a ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, ze zm.). W myśl art. 67a § 1 ustawy Ordyna-
cja podatkowa organ podatkowy na wniosek podat-
nika, z zastrzeżeniem art. 67b powołanej ustawy,
w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem
podatnika lub interesem publicznym, może:
210
— odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć
zapłatę podatku na raty,
— odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości
podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki
określone w decyzji, o której mowa w art. 53a,
— umorzyć w całości lub w części zaległości
podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolon-
gacyjną.
We wniosku o przyznanie ulgi podatnik powinien
poza treścią żądania wskazać okoliczności, które jego
zdaniem uzasadniają jego ważny interes lub interes
publiczny. Wprawdzie są to pojęcia nieokreślone, ale
w oparciu o orzecznictwo sądów oraz doktrynę prawa
można wskazać przesłanki, które powinny skłonić
organ podatkowy do przychylnego rozpatrzenia wnio-
sku. I tak w sytuacji, gdy z wnioskiem o ulgę w spła-
cie zobowiązań zwraca się firma, decydujące znacze-
nie przy jego rozpatrywaniu ma nie tylko aktualna
kondycja finansowa, ale i perspektywa przezwycięże-
nia kłopotów. Nie może jednak liczyć na przyznanie
ulgi przedsiębiorca, który traktuje ją jako formę kre-
dytowania i nie podejmuje żadnych działań dla po-
prawy swojej sytuacji finansowej.
Ponadto należy podkreślić, iż przy rozpatrywaniu
wniosku podatnika będącego przedsiębiorcą ulgi,
o których mowa w art. 67a ustawy Ordynacja podat-
kowa, mogą być udzielone wyłącznie po spełnieniu
warunków określonych w art. 67b ww. ustawy, który
wymaga dodatkowych działań zarówno przedsiębior-
cy, jak i organu podatkowego. W przepisie tym ure-
gulowano trzy tryby udzielania ulg podatnikom pro-
wadzącym działalność gospodarczą. Pierwszy z nich
dotyczy ulg, które nie są traktowane jako pomoc pu-
bliczna. Ich udzielenie odbywa się w oparciu o ogólne
przesłanki przyznania ulg wszystkim podatnikom,
tj. „ważny interes podatnika” lub „interes publiczny”.
Drugi tryb obejmuje stosowanie ulg w ramach tzw.
pomocy de minimis, której szczegółowe warunki są
określone w przepisach wspólnotowych. Trzeci zaś
i ostatni to udzielanie ulg zaliczanych do pomocy pu-
blicznej. Są one przyznawane z uwzględnieniem sze-
regu wymogów wynikających z przepisów regulują-
cych dopuszczalność tego rodzaju pomocy. Z reguły
do projektów decyzji przyznających ten rodzaj ulg
znajduje zastosowanie postępowanie notyfikacyjne
z udziałem prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów, ministra rolnictwa i Komisji Euro-
pejskiej. W konsekwencji, gdy z wnioskiem o ulgę
występuje przedsiębiorca, organ podatkowy powinien
sprawdzić zarówno istnienie przesłanek z art. 67a,
jak również art. 67b ustawy Ordynacja podatkowa.
Decyzje w sprawie ulg w spłacie zobowiązań po-
datkowych mają charakter uznaniowy. Organem
właściwym do podejmowania decyzji w sprawie ulg
w spłacie zobowiązań podatkowych jest, stosownie
do § 15 rozporządzenia ministra finansów z dnia 22
sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów po-
datkowych (Dz. U. Nr 165 poz. 1371 ze zm.), właściwy
organ podatkowy pierwszej instancji, który na pod-
stawie całokształtu materiału dowodowego ocenia,
czy w konkretnej sprawie wystąpiły przesłanki wa-
runkujące przyznanie ulgi, i podejmuje w tym zakre-
sie stosowną decyzję.
Należy również podkreślić, iż złożenie wniosku
o zastosowanie ulgi w spłacie zobowiązań podatko-
wych samo w sobie nie chroni podatnika przed wsz-
częciem postępowania egzekucyjnego.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.)
w razie uchylania się zobowiązanego od wykonania
obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności
zmierzające do zastosowania środków egzekucyj-
nych. Organ egzekucyjny wszczyna egzekucję admi-
nistracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie
wystawionego przez niego tytułu wykonawczego. Na
podstawie zaś art. 7 § 2 tej ustawy organ egzekucyj-
ny stosuje środki egzekucyjne, które prowadzą bez-
pośrednio do wykonania obowiązku. Organ ten jest
zatem nie tylko uprawniony, ale zobligowany do po-
dejmowania wszelkich działań zmierzających do za-
stosowania lub zrealizowania środka egzekucyjne-
go. Zaznaczyć jednak należy, iż obowiązujące regu-
lacje prawne przewidują możliwość czasowego od-
stąpienia od podejmowania działań egzekucyjnych.
Zgodnie z art. 23 § 6 i 7 powołanej wyżej ustawy
dyrektor izby skarbowej może w szczególnie uzasad-
nionych przypadkach wstrzymać, na czas określony,
postępowanie egzekucyjne prowadzone przez nadzo-
rowany organ, z tym że postępowanie egzekucyjne
dotyczące innych należności pieniężnych niż pozosta-
jących we właściwości urzędów skarbowych dyrektor
izby skarbowej może wstrzymać wyłącznie za zgodą
wierzyciela. Wydanie postanowienia w tym przed-
miocie wymaga każdorazowego zebrania i przeana-
lizowania materiału dowodowego, umożliwiającego
ocenę okoliczności uzasadniających wstrzymanie po-
stępowania egzekucyjnego.
Inną możliwością jest wstrzymanie egzekucji ad-
ministracyjnej przez wojewodę. Stosownie do art. 27
ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i ad-
ministracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2009 r.
Nr 31, poz. 206) wojewoda może w drodze decyzji
administracyjnej w szczególnie uzasadnionych przy-
padkach wstrzymać, na czas określony, czynności
każdego organu prowadzącego egzekucję administra-
cyjną, z tym że wstrzymanie przez wojewodę egzeku-
cji administracyjnej obowiązków o charakterze pie-
niężnym może być dokonane w odniesieniu do tej
samej należności tylko jednorazowo, na okres nie
dłuższy niż 30 dni.
Biorąc pod uwagę przedstawiony powyżej stan
prawny oraz treść pytania pana posła, pragnę uprzej-
mie poinformować, że organy podatkowe właściwe
w sprawach dotyczących Przedsiębiorstwa Przemy-
słu Bawełnianego Zamtex SA w Zambrowie podejmo-
wały szereg działań mających na celu poprawę sytu-
acji finansowej spółki. W chwili obecnej takie działa-
nia są również prowadzone w związku ze złożonym
wnioskiem o przyznanie ulgi w spłacie zobowiązań

podatkowych. Podkreślić zatem należy, iż organy po-
datkowe wspierają program restrukturyzacyjny jed-
nostki, niemniej jednak dalszy pozytywny ich wkład
jest uzależniony od działań podejmowanych przez
spółkę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie wsparcia działań
restrukturyzacyjnych Przedsiębiorstwa
Przemysłu Bawełnianego „Zamtex” SA
w Zambrowie (8966)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Lecha Kołakowskiego z dnia
31.03.2009 r. (SPS-023-8966/09) dotyczące wsparcia
działań restrukturyzacyjnych Przedsiębiorstwa Prze-
mysłu Bawełnianego „Zamtex” SA z siedzibą w Za-
mbrowie, przedstawiam poniższe informacje.
Udział Skarbu Państwa w kapitale zakładowym
PPB „Zamtex” SA z siedzibą w Zambrowie stanowi
51,77%, zaś w głosach – 17,67%. W związku z utrzy-
mującą się bardzo trudną sytuacją ekonomiczno-fi-
nansową firmy zarząd podejmował i nadal podejmu-
je działania zmierzające do jej poprawy, w tym dzia-
łania restrukturyzacyjne m.in. w zakresie restruk-
turyzacji zadłużenia, zatrudnienia i majątku oraz
działania naprawcze.
Jednakże podstawą dotychczasowych działań
naprawczych i restrukturyzacyjnych było zbycie
nieruchomości w trybie art. 66 ustawy Ordynacja
podatkowa w zamian za wygaśnięcie zaległości po-
datkowych. W wyniku starań władz samorządo-
wych na nieruchomościach przekazanych w po-
przednich latach przez Zamtex SA na rzecz Skarbu
Państwa w trybie art. 66 ustawy Ordynacja podat-
kowa stworzono Zambrowski Park Przemysłowy
aktywizujący gospodarczo miasto Zambrów. Reali-
zacja dalszych działań restrukturyzacyjnych spółki
uzależniona była, i nadal jest, od pomyślnej realiza-
cji projektu „Rozbudowa Zambrowskiego Parku
Przemysłowego”.
Uwzględniając trudną sytuację na lokalnym ryn-
ku pracy, a także skuteczność dotychczas podjętych
form aktywizacji gospodarczej, władze samorządowe
zawarły z zarządem spółki porozumienie o dołącze-
niu do projektu „Zambrowski Park Przemysłowy”
kolejnej zbędnej nieruchomości spółki. Projekt ten
211
uzyskał pozytywną opinię Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego wraz z planowanym dofinansowaniem
w kwocie 14,7 mln zł. Jednakże działania zarządu
podejmowane w powyższym zakresie zakończyły się
niepowodzeniem z uwagi na negatywne stanowisko
ZUS, wierzyciela hipotecznego.
Skarb Państwa wspierał i nadal wspiera działania
restrukturyzacyjne spółki, kierując stosowne pisma
m.in. do: władz samorządowych, Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, Podlaskiego Urzędu Skarbowego
z prośbą o przychylne rozpatrzenie proponowanych
przez Zarząd PPB „Zamtex” SA działań w zakresie
restrukturyzacji zadłużenia spółki wobec tych insty-
tucji. Nie można również pominąć faktu, iż uwzględ-
niając uwarunkowania obejmujące zarówno kwestie
ekonomiczno-finansowe, jak i względy społeczne do-
tyczące funkcjonowania PPB „Zamtex” SA, dotych-
czas Skarb Państwa na walnych zgromadzeniach
głosował za kontynuacją działalności spółki.
Jednocześnie Departament Nadzoru Właściciel-
skiego i Prywatyzacji IV MSP monitoruje realizację
programu naprawczego spółki. Z uwagi na wystąpie-
nie przesłanek z art. 397 K.s.h. na wniosek ministra
skarbu państwa w porządku obrad Walnego Zgroma-
dzenia zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za
rok obrotowy 2008 umieszczono uchwałę w sprawie
dalszego istnienia spółki. Skarb Państwa dokona za-
równo oceny sytuacji spółki za poprzedni rok obroto-
wy, jak i aktualnej sytuacji ekonomiczno-finansowej
spółki oraz dokona oceny efektów realizacji założeń
planu naprawczego, co umożliwi wypracowanie sta-
nowiska w kwestii decyzji o możliwości kontynuacji
działalności przez spółkę w roku następnym.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie zasad ograniczania wysokości
uposażeń emerytalnych wypłacanych
emerytowanym żołnierzom zawodowym
w trybie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (8967)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Kwitka w sprawie za-
sad ograniczania wysokości uposażeń emerytalnych
wypłacanych emerytowanym żołnierzom zawodo-
wym w trybie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (SPS-023-
212
-8967/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66,
ze zm.) emerytura wojskowa lub wojskowa renta in-
walidzka w razie osiągania przychodu z tytułu dzia-
łalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia spo-
łecznego ulega zmniejszeniu na zasadach określo-
nych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.), z tym że
w razie osiągania przychodu w kwocie przekraczają-
cej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez
prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, kwota
emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidz-
kiej ulega zmniejszeniu o 25% jej wysokości, a nie,
jak w powszechnym systemie emerytalnym – zawie-
szeniu. Czyni to wojskowy system emerytalny ko-
rzystniejszym.
Natomiast w przypadku osiągnięcia przychodu
w przedziale od 70% do 130% świadczenie jest zmniej-
szane przy emeryturze wojskowej i wojskowej rencie
inwalidzkiej I grupy o 24% kwoty bazowej, a II i III
grupy o 18%. W tej grupie świadczeniobiorców zda-
rzają się przypadki, że kwota potrąceń stanowi więcej
niż 25% świadczenia. Tym samym jest ona więk-
sza od maksymalnej kwoty, jaka byłaby potrącana
w przypadku osiągnięcia przez te osoby przychodu
powyżej 130%.
Należy jednakże zauważyć, że w dniu 23 kwiet-
nia br. na 40. posiedzeniu Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej uchwalono rządowy projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz ich rodzin. Został on przygotowa-
ny po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 15 kwietnia 2008 r., sygn. akt P 9/06
(Dz. U. z 2008 r. Nr 66, poz. 409) w sprawie zróżni-
cowania sytuacji prawnej rencistów (emerytów) po-
licyjnych uzyskujących dodatkowe przychody. No-
welizacja ma na celu wyeliminowanie z systemu
prawnego wadliwego mechanizmu zmniejszenia
emerytury wojskowej i wojskowej renty inwalidzkiej
w razie osiągania przychodu z tytułu działalności
podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społeczne-
go, przez ustalenie progu jego zmniejszenia – nie
więcej niż o 25% wysokości emerytury lub renty.
W dniu 27 kwietnia br. projekt został przekazany
marszałkowi Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w celu
dalszego procedowania.
Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 40 ust. 4
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz ich rodzin rozliczenia świadczeń emery-
talno-rentowych nie stosuje się wobec osób, których
emerytura wojskowa stanowi 75% podstawy jej wy-
miaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu in-
walidztwa pozostającego w związku ze służbą woj-
skową oraz wobec osób pobierających rentę inwalidz-
ką z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypad-
ku pozostającego w związku ze służbą wojskową lub
wskutek choroby powstałej w związku ze szczegól-
nymi właściwościami bądź warunkami tej służby,
z tytułu których przysługują świadczenia odszko-
dowawcze.
Stosownie natomiast do postanowień art. 14 usta-
wy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodo-
wych oraz ich rodzin emerytowi wojskowemu, który
po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej był za-
trudniony przed dniem 1 stycznia 1999 r. w wymia-
rze czasu pracy nie niższym niż połowa pełnego wy-
miaru czasu pracy lub po dniu 31 grudnia 1998 r.
podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowe-
mu, dolicza się na jego wniosek okres tego zatrudnie-
nia do wysługi emerytalnej, w przypadku gdy jego
emerytura wynosi mniej niż 75% podstawy jej wy-
miaru oraz ukończył 55 lat życia (mężczyzna) i 50 lat
(kobieta) albo stał się inwalidą. Za każdy rok okresu
zatrudnienia lub ubezpieczenia zaliczonego do wy-
sługi emerytalnej emeryturę zwiększa się o 1,3%
podstawy jej wymiaru. Z chwilą osiągnięcia maksy-
malnego procentowego wymiaru świadczenia, jak
wcześniej wskazano, emerytura wojskowa nie podle-
ga rozliczaniu z tytułu osiąganych przychodów.
Ograniczania świadczeń z tytułu osiąganych
przychodów obowiązują zarówno w systemach służb
mundurowych, tj. Ministerstwa Obrony Narodowej
oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, jak i w powszechnym systemie emerytalnym.
W stosunku do osób pobierających tzw. wcześniejsze
emerytury w systemie powszechnym oraz tzw. świad-
czenia cząstkowe z systemów mundurowych obowią-
zuje zasada zmniejszania świadczeń. Osiąganie przy-
chodów bez jakichkolwiek ograniczeń ustawodawca
umożliwił jedynie osobom pobierającym tzw. pełne
świadczenia (w systemie powszechnym z tytułu wie-
ku – 60 lat, kobieta, 65 lat, mężczyzna, i odpowied-
nich okresów składkowych i nieskładkowych, a w sys-
temach mundurowych ze względu na maksymalną
wysokość podstawy wymiaru świadczenia z tytułu
pełnienia służby).
Przedstawione rozwiązania prawne zgodnie
z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytu-
cyjnego nie naruszają określonej w art. 31 ust. 1 usta-
wy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypo-
spolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.) za-
sady równości wobec prawa. Jednolita dla wszystkich
emerytów i rencistów regulacja dotycząca zmniejsza-
nia świadczeń realizuje zasadę równości i jednolitego
traktowania przez prawo podmiotów posiadających
istotną cechę wspólną. Skoro zatem sytuacja emery-
tów i rencistów w czasie pobierania świadczenia jest
jednakowa, to zróżnicowanie ich prawa w zakresie
rozliczania świadczeń z tytułu dodatkowych przycho-
dów uzyskiwanych w związku z podjęciem zatrudnie-
nia byłoby niesprawiedliwe, a tym samym niezgodne
z zasadą sprawiedliwości społecznej, tj. z art. 2 Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Odnosząc się do pytania pana posła Marka Kwit-
ka dotyczącego sytuacji emerytowanych żołnierzy

zawodowych na terenie innych krajów, pragnę wska-
zać, że z opracowań sporządzonych na bazie materia-
łów przesłanych od attaché działających przy pol-
skich ambasadach należy stwierdzić, że w niektórych
państwach członkowskich Organizacji Traktatu Pół-
nocnoatlantyckiego i Unii Europejskiej wojskowe
świadczenia emerytalno-rentowe ulegają ogranicze-
niu lub zawieszeniu z tytułu dodatkowych dochodów
z pracy.
W Republice Federalnej Niemiec świadczenia eme-
rytalne żołnierza Bundeswehry nabyte z tytułu za-
wodowej służby wojskowej generalnie nie podlegają
łączeniu z innymi ewentualnymi roszczeniami z ty-
tułu stosunku pracy. Ponadto przejście na emerytu-
rę na zasadach szczególnych (związanych np. z trans-
formacją sił zbrojnych) i pobieranie tzw. dodatku
wyrównawczego oraz otrzymanie odszkodowania za
zwolnienie ze służby wojskowej przed ustawowym
terminem, ogranicza możliwości zarobkowe świad-
czeniobiorcy do wysokości 120% pobieranej emerytu-
ry. W przypadku przekroczenia tego progu pobierane
świadczenie jest ograniczane do 50%.
W przypadku podjęcia pracy w sektorze publicz-
nym przez byłego żołnierza zawodowego hiszpań-
skich sił zbrojnych otrzymywana emerytura jest za-
wieszana. Wpływu na wysokość pobieranych świad-
czeń emerytalnych nie mają jedynie dochody uzyski-
wane z pracy w firmie prywatnej.
W Kanadzie w sytuacji, kiedy następuje zwolnie-
nie ze służby wojskowej po nabyciu praw emerytal-
nych (po 20 latach służby, przed uzyskaniem maksy-
malnej emerytury), a zwolniony żołnierz podejmuje
pracę w sferze budżetowej, to może on zrezygnować
z pobierania emerytury na rzecz kontynuacji ubez-
pieczenia emerytalnego z tytułu nowego zatrudnie-
nia. Wysokość emerytury w tym przypadku nie może
przekroczyć 70% podstawy wymiaru.
W prawie brytyjskim nie funkcjonuje pojęcie ogra-
niczania nabytych świadczeń emerytalnych. Każdy
stosunek pracy jest traktowany odrębnie, a nabyte
świadczenia emerytalne są wypłacane przez każdego
byłego pracodawcę osobno, w należnej wysokości.
W wojskowym systemie emerytalnym obowiązu-
jącym w Szwecji emerytura wojskowa z tytułu osią-
gania dochodu z pracy nie jest pomniejszana do mo-
mentu, kiedy łączny dochód z emerytury i pracy nie
przekroczy wysokości uposażenia otrzymywanego
w chwili zwolnienia ze służby wojskowej. Po prze-
kroczeniu tej kwoty świadczenie emerytalne jest
zawieszane.
W Norwegii emerytura wojskowa przysługuje
w wieku 57 lat. Można wówczas dokonać wyboru mię-
dzy odejściem ze służby wojskowej do rezerwy a jej
kontynuowaniem do 60 roku życia (aktywność zawo-
dowa w sferze cywilnej trwa do osiągnięcia wieku
70 lat). Natomiast emeryci podejmujący pracę w sek-
torze państwowym muszą się liczyć ze zmniejszeniem
ich świadczeń emerytalnych o taki procent, w jakim
wymiarze podejmują pracę, np. pół etatu – zmniej-
szenie świadczenia o 50%.
213
Na powyższych przykładach widać, że w zakresie
ograniczania wojskowych świadczeń emerytalno-
-rentowych z tytułu osiąganych przychodów każde
z państw stosuje indywidualne rozwiązania. Wyso-
kość osiąganego przychodu z tytułu pracy wykony-
wanej po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej
nie skutkuje w żaden sposób ograniczeniem emery-
tury w Danii, Francji, Holandii, Irlandii i Słowacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych i ustawy
Prawo bankowe (8970)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 15 kwietnia br., znak SPS-023-8970/09, doty-
czące interpelacji pana posła Macieja Orzechowskie-
go oraz grupy posłów z dnia 18 marca br., znak BK-
-023-8997/09, w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
oraz ustawy Prawo bankowe, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
W dniu 24 kwietnia br. Sejm uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych oraz ustawy Prawo bankowe, przyjmując po-
prawki wprowadzone przez Senat. W ustawie tej
Sejm rozszerzył krąg osób, które mogą ubiegać się
o umorzenie należności z tytułu składek na ubezpie-
czenia społeczne w związku z prowadzoną działalno-
ścią. W efekcie o umorzenie należności z tytułu skła-
dek, ewentualnie zwrot zapłaconych odsetek (w przy-
padku gdy w toku postępowania zostały opłacone),
należnych w związku z prowadzoną działalnością go-
spodarczą będą mogły ubiegać się zarówno osoby
pobierające zasiłki macierzyńskie, jak również osoby
przebywające na urlopach wychowawczych. Nato-
miast osoby, które w okresie pobierania zasiłku ma-
cierzyńskiego prowadziły działalność gospodarczą,
będą mogły ubiegać się również o zwrot należności
głównej.
Przyjmując zaproponowane przez Senat popraw-
ki, Sejm podzielił argumentację Senatu i uwzględnił
214
stanowisko rządu zawarte w uzasadnieniu do projek-
tu przedmiotowej ustawy w zakresie odmienności
w sytuacji prawnej osób pobierających zasiłki macie-
rzyńskie oraz przebywających na urlopach wycho-
wawczych, wynikających z zasadniczych różnic mię-
dzy tymi urlopami.
Prawo do urlopu macierzyńskiego przysługuje
z mocy prawa każdej kobiecie, która urodziła dziec-
ko w czasie trwania stosunku pracy, niezależnie od
stażu pracy, wymiaru wykonywanej pracy lub ro-
dzaju zakładu pracy, w którym jest zatrudniona,
i jest on urlopem obowiązkowym – pracownica nie
może zrzec się prawa do tego urlopu. Okres urlopu
macierzyńskiego jest czasem pozostawania w za-
trudnieniu (pracownik jest jednak zwolniony z obo-
wiązków wykonywania pracy) i otrzymywania za-
siłku macierzyńskiego – będącego pochodną wyna-
grodzenia – stanowiącego 100% przeciętnego wyna-
grodzenia z ostatnich 12 miesięcy. Funkcją urlopu
macierzyńskiego jest ochrona zdrowia pracownicy
i dziecka, w związku z tym pewna część tego urlopu
musi być przeznaczona na regenerację fizycznych
i psychicznych sił kobiety, jak również na zapewnie-
nie dziecku opieki w pierwszym okresie życia. Na-
leży również zauważyć, że urlop macierzyński trwa
ściśle określony czas, obecnie przysługuje w wymia-
rze od 20 tygodni – w przypadku urodzenia jednego
dziecka – do 37 tygodni w przypadku urodzenia pię-
ciorga i więcej dzieci przy jednym porodzie (w latach
1999–2008 okres ten był zmienny i wynosił od 16
do 39 tygodni).
Natomiast odnosząc się do urlopu wychowawcze-
go, należy wskazać, iż w przeciwieństwie do urlopu
macierzyńskiego nie przysługuje on z mocy prawa,
udziela się go na pisemny wniosek pracownika i jest
udzielany w wymiarze do 3 lat na dziecko, nie dłużej
jednak niż do ukończenia przez nie 4 roku życia
(a pracownikowi opiekującemu się dzieckiem niepeł-
nosprawnym przysługuje jeszcze dodatkowy urlop wy-
chowawczy w wymiarze do 3 lat, z którego może sko-
rzystać do ukończenia przez dziecko 18 roku życia).
Celem urlopu wychowawczego jest stworzenie
pracownikowi korzystnych warunków do sprawowa-
nia osobistej opieki nad dzieckiem w sytuacji trudno-
ści z połączeniem obowiązków opiekuńczych z obo-
wiązkami zawodowymi. Urlop ten powoduje czasowe
zawieszenie obowiązku świadczenia pracy po stronie
pracownika, zaś po stronie pracodawcy obowiązku
zatrudniania go i świadczenia wynagrodzenia (czyli
jest w istocie urlopem niepłatnym).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie nowego „Programu oczyszczania
kraju z azbestu” na lata 2009–2032 (8971)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-8971/09, inter-
pelację pana posła Adama Krupy w sprawie nowego
„Programu oczyszczania kraju z azbestu” na lata
2009–2032, uprzejmie przedkładam poniższą infor-
mację.
Projektowany nowy „Program oczyszczania kra-
ju z azbestu” na lata 2009–2032 przewiduje m.in.
wprowadzenie ułatwień dla właścicieli nieruchomo-
ści zawierających wyroby azbestowe, przede wszyst-
kim umożliwienie usuwania wyrobów azbestowych
bez konieczności korzystania z usług specjalistycz-
nych firm, co powinno przyczynić się do znacznego
obniżenia kosztów oczyszczenia posesji z azbestu.
Rozwiązanie takie wymaga jednak wprowadzenia
pewnych zmian legislacyjnych, warunkowanych do-
kończeniem prowadzonych badań stężeń włókien
azbestu podczas wykonywania prac rozbiórkowych
na wolnym powietrzu. Ponadto program zakłada, iż
działania dotyczące usuwania wyrobów zawierają-
cych azbest będą umieszczane wśród priorytetów
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
Informacje o funkcjonujących instrumentach finan-
sowych, które mogą być wykorzystane na dofinanso-
wanie usuwania wyrobów zawierających azbest, tak-
że z prywatnych nieruchomości, zostały zawarte
w poradniku nt. finansowania usuwania azbestu ze
środków krajowych i unijnych, opracowanym na zle-
cenie Ministerstwa Gospodarki (w załączeniu)*). Mi-
nisterstwo Gospodarki wyposażyło w ten poradnik
wszystkie jednostki samorządu terytorialnego, a w roku
bieżącym planuje jego aktualizację.
Ponadto w programie zaplanowano prace legisla-
cyjne nad regulacjami umożliwiającymi skuteczne
egzekwowanie obowiązków nałożonych na osoby fi-
zyczne i prawne oraz rozbudowę i modernizację elek-
tronicznego systemu monitorowania realizacji pro-
gramu. Uzyskanie rzetelnego obrazu stanu użytko-
wania wyrobów azbestowych w Polsce będzie możli-
we po wprowadzeniu przepisów zobowiązujących
gminy do korzystania z uruchomionej na zlecenie Mi-
nisterstwa Gospodarki już w 2004 r. wojewódzkiej
bazy danych o wyrobach i odpadach zawierających
azbest, która – po planowanej modernizacji – pozwo-
li na analizowanie wprowadzanych danych i ich we-
ryfikowanie w oparciu o system informacji prze-
strzennej z dokładnością do poziomu działki ewiden-
cyjnej. Podstawowym zadaniem dla zapewnienia
niezawodnego monitorowania programu jest zakoń-
czenie do 2012 r. procesu inwentaryzacji wyrobów

azbestowych i modernizacji systemu informatyczne-
go, po którym informacje ze wszystkich gmin w Pol-
sce powinny znaleźć się w zasobach bazy danych.
Co roku ustawa budżetowa wskazuje kwotę prze-
znaczoną na koordynację programu, pozostającą
w dyspozycji ministra gospodarki. Środki te służą
dotowaniu działań pozainwestycyjnych, których po-
dejmowanie przewiduje program i które wspomagają
jego realizację.
Z zagwarantowanej w 2009 r. kwoty w wysokości
4 mln zł na dotacje dla jednostek samorządu teryto-
rialnego służące inwentaryzacji wyrobów azbesto-
wych, przygotowaniu gminnych, powiatowych oraz
wojewódzkich planów usuwania wyrobów zawierają-
cych azbest oraz opracowaniu dokumentacji tech-
nicznej oczyszczania z azbestu publicznych terenów
i obiektów budowlanych przeznaczono łącznie kwotę
1,6 mln zł. Pozostałe środki przeznaczono na:
— działania informacyjno–edukacyjne – 1,3 mln zł,
— monitoring realizacji programu, w tym głównie
na modernizację wojewódzkiej bazy danych o wyro-
bach i odpadach zawierających azbest – 0,7 mln zł,
— działania w zakresie narażenia i ochrony zdro-
wia – 0,4 mln zł.
Natomiast nie przewiduje się przeznaczania spe-
cjalnych środków finansowych na promocję nowego
programu.
Powyższy podział środków wskazuje, iż prioryte-
tem jest wspieranie bezpośrednie lub pośrednie jed-
nostek samorządu terytorialnego. Pozyskanie z Mi-
nisterstwa Gospodarki przez jednostki samorządu
terytorialnego środków na inwentaryzację oraz opra-
cowanie planu usuwania wyrobów zawierających
azbest stanowi istotny krok w procesie pozyskiwania
środków finansowych na usuwanie wyrobów zawie-
rających azbest z terenu gminy czy powiatu w ra-
mach funduszy ochrony środowiska oraz regional-
nych programów operacyjnych.
Przedstawiając powyższe informacje, chciałbym
podziękować panu posłowi za stałe zainteresowanie
problematyką azbestową i wyrazić nadzieję na wspar-
cie pana posła dla działań podejmowanych przez mi-
nistra gospodarki w celu zapewnienia bezpiecznego
wycofania z użytkowania wyrobów azbestowych
w całym kraju.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
215
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie konieczności podjęcia
stosownych kroków w związku
ze skandalicznym sposobem działania
niemieckiego urzędu ds. dzieci i młodzieży
Jugendamt wobec obywateli polskich (8972)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Romana Kaczora (pismo nr SPS-
-023-8972/09 z dnia 15 kwietnia br.) w sprawie ko-
nieczności podjęcia stosownych kroków w związku
ze skandalicznym sposobem działania niemieckiego
urzędu ds. dzieci i młodzieży Jugendamt wobec oby-
wateli polskich uprzejmie informuję, że polskie urzę-
dy konsularne na terenie Niemiec z wyjątkową pie-
czołowitością podchodzą do wszelkich zgłaszanych
im problemów w tym zakresie.
Polskie placówki konsularne w Niemczech prowa-
dzą ok. 40 spraw dotyczących konfliktów wokół pol-
skich dzieci przy ponad 1300 rozwodach z udziałem
obywateli polskich, mających miejsce każdego roku
w Niemczech. Od 2007 r. nie odnotowano nowych
przypadków mogących świadczyć o ignorowaniu
przez organy i instytucje niemieckie interesów praw-
nych obywateli polskich w sprawach tak delikatnej
materii, jaką są kwestie opieki nad dziećmi. Powyż-
szy stan rzeczy jest niewątpliwie rezultatem zaanga-
żowania urzędów konsularnych RP w sprawy z za-
kresu prawa rodzinnego i opiekuńczego. Przy poja-
wiających się obawach o stronnicze rozstrzygnięcia
ze strony instytucji i organów niemieckich polscy
konsulowie występują w roli mediatora pomiędzy
stronami sporu, pośredniczą w kontaktach rodzica
z właściwym urzędem ds. dzieci i młodzieży. Za zgo-
dą stron konsulowie, jako obserwatorzy, biorą udział
w rozprawach sądowych i uczestniczą w nadzorowa-
nych przez Jugendamty spotkaniach rodzica z dziec-
kiem. Wszelkie przypadki podejrzeń o dyskryminację
obywateli polskich są przez urzędy konsularne wni-
kliwie badane, a w przypadkach uzasadnionych każ-
dorazowo są przedmiotem interwencji. Zaznaczyć
chciałbym, że celem nadrzędnym działań placówek
konsularnych pozostaje przede wszystkim dopilno-
wanie, aby decyzje instytucji i orzeczenia organów
niemieckich omawianych spraw obywateli polskich
były obiektywne.
Podłożem zaistniałych w przeszłości konfliktów
w omawianych sprawach były wprowadzane przez
Jugendamty ograniczenia w używaniu języka pol-
skiego w kontaktach rodzica polskiego z dzieckiem
podczas tzw. spotkań nadzorowanych. W kwestii tej
rząd niemiecki w 2007 r. zajął na forum Parlamentu
Europejskigo stanowisko, wskazując, że wybór języ-
ka, w którym odbywać się powinno nadzorowane
216
spotkanie, należy do rodzica. Powyższe znajduje od
tego czasu swoje odzwierciedlenie w postępowaniu
Jugendamtów, choć w kilku indywidualnych przy-
padkach wymagało zaangażowania ze strony pol-
skiego konsula.
Niezależnie od wysokiej skuteczności działań urzę-
dów konsularnych RP istniejącej sytuacji nie można
uznać za zadowalającą, chociażby ze względu na fakt,
że sprawy nadal wymagają zaangażowania konsula.
Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformować, że
Ministerstwo Spraw Zagranicznych stoi na stanowi-
sku, iż wyeliminowanie zaistniałego na obszarze Nie-
miec zjawiska wymaga rozwiązań systemowych. Mi-
nisterstwo dawało i daje temu wyraz poprzez szereg
przez siebie inspirowanych lub wspieranych spotkań
i debat z udziałem istotnych dla omawianych kwestii
specjalistów z obu krajów (mediatorów, sędziów ro-
dzinnych, ministrów sprawiedliwości).
Kontrowersje wokół działalności niemieckich urzę-
dów ds. dzieci i młodzieży wykraczają poza sferę sto-
sunków dwustronnych. Mając ten aspekt sprawy na
uwadze chciałbym poinformować, że:
— Komisja Petycji Parlamentu Europejskiego zle-
ciła niezależnemu instytutowi przygotowanie doku-
mentu roboczego dotyczącego prawa rodzinnego i opie-
kuńczego, wykonywania władzy rodzicielskiej i kon-
taktów z dzieckiem w relacjach transgranicznych
(termin: październik 2009 r.). Będzie on stanowił
punkt wyjścia do wspólnych działań zainteresowa-
nych stron w poszukiwaniu rozwiązań na miarę po-
trzeb wieloetnicznego społeczeństwa niemieckiego;
— działalność Jugendamtów była tematem IV se-
sji Grupy Roboczej Rady Praw Człowieka ONZ ds.
Powszechnego Przeglądu Okresowego (Genewa 2–13
lutego 2009 r.). Podczas debaty delegacja polska skie-
rowała pytanie do rządu Niemiec dotyczące przeana-
lizowania działalności urzędów ds. dzieci i młodzieży
wobec rodziców mających inne niż niemieckie oby-
watelstwo w świetle zobowiązań międzynarodowych
Niemiec, w tym szczególnie art. 17 Międzynarodowe-
go Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, gwa-
rantującego każdemu prawo do poszanowania jego
życia rodzinnego. Delegacja polska sformułowała za-
lecenie przekazane stronie niemieckiej, wzywające
rząd tego kraju do objęcia kontrolą sądowo-admini-
stracyjną decyzji podejmowanych przez Jugendamty.
Przedstawiciel Niemiec poinformował, że system
urzędów ds. dzieci i młodzieży podlega aktualnie
zmianom mającym na celu uwzględnianie specyfiki
spraw dotyczących dzieci emigrantów, w szczególno-
ści w przypadkach, gdy istnieje zagrożenie dobra
dziecka. Wskazał on również, że prowadzone są pra-
ce nad ustawą dotyczącą praw dziecka, w tym rów-
nież dzieci emigrantów. Raport Grupy Roboczej Rady
Praw Człowieka ONZ uwzględnia zalecenia Polski.
Art. 82 raportu informuje, że odpowiedzi na reko-
mendacje zostaną zamieszczone w raporcie końco-
wym z przeglądu, który ma być przyjęty w czerwcu
2009 r. podczas 11 sesji Rady Praw Człowieka.
Chciałbym poinformować, że w żadnej ze spraw
z zakresu omawianej problematyki Ministerstwo
Spraw Zagranicznych nie było w kontakcie z euro-
parlamentarzystami innych krajów, natomiast za-
gadnienie pozostaje w kręgu zainteresowań polskich
eurodeputowanych, z inicjatywy których w sprawie
tej wypowiadała się Komisja Petycji Parlamentu Eu-
ropejskiego. MSZ nie kontaktowało się w tej sprawie
z ww. komisją, albowiem władzom państwa człon-
kowskiego nie przysługuje prawo składania do niej
petycji. Poza tym nie wydaje się zasadne ingerowanie
strony polskiej w prace komisji, albowiem mogłoby
to być odebrane jako próba wpływu na jej stanowisko.
W rezultacie działanie takie mogłoby zniweczyć po-
kładane w komisji petycji przez zainteresowanych
obywateli kilku państw członkowskich nadzieje na
rozwiązanie problemów, z którymi borykają się
w Niemczech.
W sprawie konfliktów będących konsekwencją
rozkładu małżeństw polsko-niemieckich Minister-
stwo Spraw Zagranicznych RFN przy każdej okazji
potwierdza aktualność stanowiska rządu niemiec-
kiego zaprezentowanego przed Parlamentem Euro-
pejskim w 2007 r. Reakcja MSZ Niemiec odnotowa-
na w jednej z indywidualnych spraw konfliktowych,
która zyskała znaczącą oprawę medialną pod koniec
ubiegłego roku, a następnie rozwiązana została po-
lubownie, wskazuje na dostrzeganie przez stronę
niemiecką złożoności zagadnienia. Sytuacja jedno-
znacznie wskazała również, że stosunek niektórych
urzędów i organów niemieckich do omawianych
spraw eskaluje problemy, zamiast przyczyniać się
do ich rozwiązywania. Powyższe pozwala mieć na-
dzieję, że organy i urzędy niemieckie w sprawach
małżeństw mieszanych zaczną wykazywać oczeki-
waną od nich wrażliwość.
Pragnę zapewnić, że wszystkie działania Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych i podległych mu urzę-
dów konsularnych mają na celu otoczenie obywateli
polskich (rodziców i ich dzieci), jak najlepszą i sku-
teczną opieką konsularną, a sprawy tych, którzy na-
trafiają na problemy ze strony niemieckich urzędów
ds. dzieci i młodzieży, są przedmiotem codziennej tro-
ski służby konsularnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania
przepisów prawnych chroniących
interesy konsumentów i dochodzenia
przez nich stosownych uprawnień (8973)
Szanowny Panie marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Witolda Kochana oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania przepisów prawnych chro-
niących interesy konsumentów i dochodzenia przez
nich stosownych uprawnień (pismo z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-023-8973/09), uprzejmie in-
formuję, że rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowa-
nia krajowego systemu notyfikacji norm i aktów
prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 239, poz. 2039, z późn.
zm.) stanowi wdrożenie postanowień dyrektywy 98/
34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzie-
lania informacji w zakresie norm i przepisów tech-
nicznych (Dz. Urz. WE z 21.07.1998 L 204, str. 37).
Celem ustanowionej ww. dyrektywą procedury infor-
mowania o planowanych przez poszczególne państwa
członkowskie Unii Europejskiej krajowych przepi-
sach technicznych oraz opracowywanych normach
krajowych jest przeciwdziałanie tworzeniu barier
technicznych w handlu, ograniczających swobodny
przepływ towarów na jednolitym rynku UE.
Koordynatorem krajowego systemu notyfikacji
norm i przepisów technicznych, zgodnie z § 1 ust. 3
ww. rozporządzenia, jest minister właściwy do spraw
gospodarki, który w trybie określonym w § 8 notyfi-
kuje Komisji Europejskiej projekty krajowych aktów
prawnych zawierających przepisy techniczne.
W krajowym systemie notyfikacji uczestniczy
również Polski Komitet Normalizacyjny, który noty-
fikuje normy krajowe (PN) oraz ich zmiany, informu-
jąc – zgodnie z przepisem § 6 rozporządzenia – euro-
pejskie organizacje normalizacyjne oraz krajowe jed-
nostki normalizacyjne państw członkowskich UE
o opracowaniu projektu normy krajowej lub projektu
zmiany takiej normy.
Zasady funkcjonowania systemu normalizacji
w Polsce, dostosowanego do systemu europejskiego
w ramach przygotowań Rzeczypospolitej Polskiej do
członkostwa w UE, zostały określone w ustawie
z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 169, poz. 1386, z późn. zm.). Przyjęte roz-
wiązania zmieniły obowiązujący w Polsce od 1947 r.
system normalizacji obligatoryjnej (urzędowej) na sys-
tem normalizacji dobrowolnej (społecznej).
Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o normalizacji
umożliwia powołanie w przepisach, w sposób nie na-
ruszający statusu dobrowolności, tylko tych norm,
217
które zostały opublikowane w języku polskim. Zgod-
nie z art. 5 ust. 4 ustawy „Polskie Normy mogą być
powoływane w przepisach prawnych po ich opubliko-
waniu w języku polskim”. Powołanie Polskiej Normy,
która stanowi wdrożenie normy europejskiej lub mię-
dzynarodowej w języku oryginału, pozostawałoby
zatem w sprzeczności z obowiązującą ustawą.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że – zgodnie
z art. 10 ustawy – nadzór nad PKN w zakresie spraw
dotyczących realizacji zadań, wynikających zarówno
ze współpracy z organami administracji rządowej,
jak i z zawartych przez RP umów międzynarodo-
wych, sprawuje prezes Rady Ministrów, „wydając
prezesowi PKN wiążące wytyczne i polecenia”.
Ministerstwo Gospodarki konsekwentnie podkre-
śla konieczność wprowadzania norm międzynarodo-
wych, w szczególności norm europejskich, które sta-
nowią 85% zbioru Polskich Norm, metodą tłumacze-
nia na język polski. Uczestnictwo w systemie norma-
lizacji, zwłaszcza małych i średnich przedsiębiorstw,
w tym stosowanie norm, które znacząco ułatwiają
handel, jest warunkiem utrzymania pozycji konku-
rencyjnej na rynku międzynarodowym. Zdaniem MG
zapewnienie dostępu do norm w języku polskim jest
niezbędne dla powszechnego i skutecznego ich wyko-
rzystania przez polskich przedsiębiorców.
Na wniosek MG prezes PKN regularnie przedsta-
wia informacje o stanie wdrożenia norm europejskich
do zbioru Polskich Norm, z uwzględnieniem udziału
norm wprowadzonych metodą tłumaczenia. W załą-
czeniu przekazuję projekt informacji, której przed-
stawienie zgodnie z harmonogramem powinno na-
stąpić na posiedzeniu KERM w maju 2009 r.*)
W szczególności w pracach gremiów instytucji UE
dotyczących europejskiego systemu normalizacji, jak
np. w procesie legislacyjnym związanym z przyjętą
w 2006 r. decyzją nr 1673/2006/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady w sprawie finansowania normali-
zacji europejskiej (Dz. Urz. UE z 15.11.2006 L 315,
str. 9), przedstawiciele MG niezmiennie postulują za-
pewnienie odpowiednich środków na tłumaczenie
norm europejskich na wszystkie oficjalne języki UE,
podkreślając niekorzystną sytuację zarówno krajo-
wych jednostek normalizacyjnych, jak i podmiotów
gospodarczych w niektórych państwach członkow-
skich, jak np. Polska, w porównaniu z sytuacją ana-
logicznych podmiotów z krajów posługujących się
jednym z trzech języków roboczych europejskich or-
ganizacji normalizacyjnych (angielski, francuski i nie-
miecki), które mają dostęp do wszystkich norm
w swoich narodowych językach.
Obecnie, m.in. zgodnie z przyjętymi w dniu 25 wrze-
śnia 2008 r. konkluzjami Rady UE w sprawie norma-
lizacji i innowacji, trwają intensywne prace powoła-
nej przez Komisję Europejską grupy niezależnych
ekspertów, których celem jest analiza problemów
zgłaszanych przez uczestników europejskiego syste-
mu normalizacji i użytkowników norm europejskich,
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
218
związanych m.in. z dostępem do norm, a także wy-
pracowanie odpowiednich rozwiązań zmierzających
do usprawnienia procesu normalizacji oraz promocji
i zwiększenia roli norm europejskich w handlu mię-
dzynarodowym w celu poprawy konkurencyjności
gospodarki UE. W ramach tych prac rozważana jest
także kwestia zapewnienia „automatycznego” tłu-
maczenia na wszystkie języki UE norm europejskich
(EN), które są wykorzystywane w związku z pra-
wem wspólnotowym (zwłaszcza norm zharmonizo-
wanych).
Przedmiotem ww. prac są również zagadnienia
związane z finansowaniem normalizacji w UE za-
równo procesu opracowywania norm, jak i ich udo-
stępniania.
Należy podkreślić, że do Polskich Norm stanowią-
cych wdrożenie norm europejskich prawa autorskie
posiadają europejskie organizacje normalizacyjne
(CEN, CENELEC), natomiast w odniesieniu do PN
wprowadzających normy międzynarodowe analogicz-
ne uprawnienia przysługują odpowiednim między-
narodowym organizacjom normalizacyjnym (ISO,
IEC). Normy te podlegają ochronie prawnoautorskiej
również w przypadku, gdy są one powołane w prze-
pisach prawnych.
Jednocześnie pragnę dodać, że cena normy stano-
wi jedynie niewielką część kosztów poniesionych na
jej opracowanie, chociaż przez użytkownika może być
postrzegana jako zbyt wysoka. Za cenę normy na-
bywca otrzymuje jednak dostęp do sprawdzonego,
aktualnego poziomu wiedzy w danej dziedzinie.
Z ewentualnego bezpłatnego dostępu do tej wiedzy,
w przypadku udostępniania norm np. przez Internet,
korzystałyby zatem również np. duże koncerny mię-
dzynarodowe mające w Polsce swoje oddziały.
Pragnę także podkreślić, iż dostęp do treści norm
jest możliwy nie tylko w czytelni znajdującej się
w siedzibie PKN w Warszawie. Normy są dostępne
również w czytelniach większości uczelni technicz-
nych w Polsce, a także w sieci punktów informacji
normalizacyjnej (PIN) oraz w działach informacji
normalizacyjnej w Łodzi i Katowicach. W załączeniu
przedstawiam listę miejsc (instytucji) na terenie Pol-
ski, w których można zapoznać się z treścią norm*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie ustawy o samorządzie gminnym
(8974)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-8974/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Grzegorza Roszaka w sprawie ustawy o samo-
rządzie gminnym, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, iż Konstytucja Rze-
czypospolitej Polskiej uznała samorząd terytorialny
za niezależny podmiot publiczny, który został wy-
posażony we własne organy przedstawicielskie i wy-
konawcze, uprawnione do stanowienia prawa miej-
scowego. Zadania, jakie zostały nałożone na jed-
nostki samorządu terytorialnego, zostały określone
w Konstytucji RP oraz szeregu innych ustaw. Jed-
nostkom tym został nadany przymiot samodzielno-
ści w wykonywaniu zadań, który to podlega ochro-
nie sądowej. Należy stwierdzić, iż samorząd teryto-
rialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicz-
nej, a przysługującą mu w ramach ustaw istotną
część zadań publicznych wykonuje we własnym
imieniu i na własną odpowiedzialność. Oznacza to,
że w granicach prawa jednostka samorządu teryto-
rialnego samodzielnie realizuje poszczególne funk-
cje w oparciu o zastrzeżone dla jej organów kompe-
tencje. Ponadto zgodnie z art. 171 ust. 2 Konstytucji
RP organami nadzoru nad działalnością jednostek
samorządu terytorialnego są prezes Rady Ministrów
i wojewodowie, a w zakresie spraw finansowych re-
gionalna izba obrachunkowa.
Jednocześnie zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 6
ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.) do zakresu działania gminy należną
wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie-
zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.
Z informacji nadesłanych przez Małopolski Urząd
Wojewódzki w przedmiotowej sprawie wynika, iż
zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie
gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy na-
leży podejmowanie uchwał w sprawach herbu gminy,
nazw ulic i placów będących drogami publicznymi
lub nazw dróg wewnętrznych w rozumieniu ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 204, poz. 2086, z późn. zm.), a stadiony
sportowe niewątpliwie nie mieszczą się w katego-
riach imiennie wymienionych w ustawie.
Powyższe stanowisko podzielił Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 10 kwiet-
nia 2006 r. (sygn. III SA/Kr 923/05), unieważniając

uchwałę Rady Miasta Krakowa nadającą stadionowi
Cracovii imię Jana Pawła II.
Ponadto zgodnie z orzecznictwem Naczelnego
Sądu Administracyjnego art. 18 ustawy o samorzą-
dzie gminnym nie jest wystarczającą podstawą do
wydania przez organ gminy aktu prawa miejscowego,
jakim była uchwała Rady Miasta Krakowa. Zgodnie
z konstytucyjną zasadą praworządności stanowienie
aktów prawa miejscowego jest możliwe tylko na pod-
stawie wyraźnego upoważnienia ustawowego i nie
można stosować wobec nich wykładni rozszerzającej
ani domniemywać kompetencji do ich stanowienia.
Uchwała Rady Miasta Krakowa takiej podstawy nie
miała, co było podstawą jej unieważnienia.
Należy wskazać, że w dacie orzekania przez Wo-
jewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie Gmina
Miejska Kraków nie była właścicielem terenu stadio-
nu Cracovii.
Odmienna sytuacja miała miejsce w 2007 r., kiedy
to Rada Miasta Krakowa na podstawie art. 18 ust. 1
ustawy o samorządzie gminnym podjęła uchwałę
w sprawie nadania stadionowi miejskiemu w Krako-
wie imienia Henryka Reymana. Przedmiotowa uchwa-
ła nie była aktem prawa miejscowego, gdyż wywodzi-
ła prawo do nadania imienia stadionowi z uprawnień
właścicielskich, wynikających z art. 140 ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U.
z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Powyższa
uchwała nie była kwestionowana przez organ nadzo-
ru z punktu legalności jej podjęcia.
W tym miejscu podkreślić należy, że według art. 7
ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym zaspokajanie
zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań wła-
snych gminy. Zgodnie z art. 7 ust.1 pkt 10 ww. usta-
wy do zadań własnych gminy należą sprawy związa-
ne z kulturą fizyczną i turystyką, w tym obejmujące
tereny rekreacyjne i urządzenia sportowe.
Powyższy pogląd podzielił Naczelny Sąd Admini-
stracyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia
4 września 2008 r. (sygn. II OSK 888/08) podkreślił,
że nadanie określonemu obiektowi (w tym przypadku
kortom tenisowym) – będącemu własnością gminy
– imienia osoby, którą miejscowa społeczność chce
w ten sposób uczcić za zasługi dla miasta, jest zada-
niem własnym gminy, a nawet obowiązkiem.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
nie zachodzi konieczność doprecyzowania bądź mo-
dyfikacji obowiązującego w przedmiotowej materii
prawa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
219
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie masowych zwolnień w PKP Cargo SA
na przykładzie należącego do tej spółki
Centralnego Zakładu w Łodzi,
Sekcja Zduńska Wola – Karsznice (8975)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Grabickiej (SPS-
-023-8975/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r.) w sprawie
masowych zwolnień w PKP Cargo SA na przykładzie
Centralnego Zakładu w Łodzi, Sekcja Zduńska Wola
– Karsznice, uprzejmie informuję, co następuje.
Zanotowany spadek przewozów – głównie ładun-
ków masowych – wpłynął przede wszystkim na ob-
niżenie wielkości przewożonej masy towarowej, spa-
dek pracy przewozowej oraz zmniejszenie zadań zwią-
zanych z utrzymaniem i naprawą taboru trakcyjnego
i wagonowego w spółce PKP Cargo SA.
W celu zapewnienia płynności finansowej w PKP
Cargo SA zarząd tej spółki przyjął program napraw-
czy na 2009 r. Pierwszym krokiem realizacji progra-
mu jest dostosowanie posiadanych zasobów do roz-
miarów prowadzonej przez spółkę działalności.
Jak wynika z wyjaśnień zarządu spółki, w następ-
stwie wprowadzenia programu wielokierunkowych
działań naprawczych w spółce dokonano m.in. oceny
wielkości wykonywanej pracy w stosunku do ilości
zatrudnionych, która ujawniła nadwyżki zatrudnie-
nia. W toku całego programu naprawczego rozpatry-
wano przy udziale partnerów społecznych szereg roz-
wiązań z obszaru zatrudnieniowego. W wyniku pro-
wadzonych negocjacji uzgodniono m.in. zasady cza-
sowego zwalniania pracowników z obowiązku świad-
czenia pracy na podstawie przepisów ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.) oraz zawarto porozumienie o okresowym
zawieszeniu stosowania niektórych postanowień obo-
wiązującego w spółce zakładowego układu zbiorowe-
go pracy.
W ramach spółki PKP Cargo SA nie działają za-
kłady napraw taboru. W wyniku przeprowadzonej
reorganizacji od 1 stycznia 2009 r. utworzono 16 za-
kładów spółki, w miejsce dotychczasowych 42, łączą-
cych funkcje handlowe, eksploatacyjne i utrzymanio-
we. Jednocześnie z informacji przekazanych przez
spółkę wynika, iż w Zduńskiej Woli Karsznicach nie
było i nie ma obecnie siedziby zakładu taboru.
Wg opinii Zarządu PKP Cargo SA z powodów ta-
kich, jak:
1. wdrożenie procesu restrukturyzacji i optyma-
lizacji miejsc utrzymania taboru poprzez koncentra-
cję miejsc utrzymania lokomotyw i wagonów,
220
2. realizacja programu poprawy efektywności
organizacji przewozów m.in. poprzez lepsze (bar-
dziej ekonomiczne) „obiegowanie” lokomotyw oraz
eliminację zbędnej wymiany lokomotyw na drodze
przebiegu pociągu (jak miało to miejsce w Karsz-
nicach),
3. znaczny spadek przewozów towarowych reali-
zowanych przez PKP Cargo SA
nie ma obecnie potrzeby utrzymywania w Karsz-
nicach lokomotyw. Ponadto, z uwagi na dużą nad-
wyżkę sprawnych lokomotyw w stosunku do zapo-
trzebowania wynikającego ze zmniejszenia wielkości
przewozów, wycofane są z eksploatacji ciężkie, dwu-
czołowe lokomotywy, jakie od lat były utrzymywane
w Karsznicach (serii ET42), a których koszt bieżące-
go utrzymania jest bardzo wysoki.
Aktualnie prowadzone są w spółce analizy poten-
cjału technicznego niezbędnego m.in. do realizacji
procesu utrzymania wagonów towarowych. Naprawy
okresowe wagonów będą koncentrowane w miejscach,
które wykazują najwyższą efektywność, gwarantując
realizację kilkuset napraw okresowych rocznie, przy
najniższych potrzebach w zakresie remontów i inwe-
stycji w budynki i specjalistyczne urządzenia tech-
niczne. Ponadto – pomimo obecnego kryzysu – wy-
stępują i będą występować potrzeby w zakresie reali-
zacji napraw rewizyjnych zestawów kołowych oraz
napraw maszyn elektrycznych na potrzeby spółki.
Z tego względu oraz biorąc pod uwagę duże doświad-
czenie pracowników zaplecza w Karsznicach w reali-
zacji tego typu czynności utrzymaniowych oraz fakt,
iż w ostatnich latach spółka poniosła znaczne nakła-
dy inwestycyjne na dozbrojenie tych specjalistycz-
nych warsztatów, zarząd spółki planuje dalsze dzia-
łania ukierunkowane na ich rozwój. Z informacji
przedstawionych przez Zarząd PKP Cargo SA wyni-
ka, iż uchwałą zarządu spółki w dniu 20 kwietnia
2009 r. na bazie Działu Napraw Rewizyjnych w Karsz-
nicach została utworzona spółka z ograniczoną od-
powiedzialnością PKP Cargo Tabor Karsznice sp.
z o.o. Ponadto z przekazanych wyjaśnień wynika, iż
w Zduńskiej Woli Karsznicach pozostaną gniazda
drużyn trakcyjnych, będące komórką organizacyjną
działającą w obszarze eksploatacji lokomotyw.
Odnosząc się do kwestii zwolnień pracowników
PKP Cargo SA, pragnę zauważyć, iż problem ten do-
tyczy nie tylko tej spółki, ale wszystkich podmiotów,
które na skutek kryzysu gospodarczego zostały zmu-
szone do redukcji zatrudnienia. Z uwagi na fakt wy-
stępowania sytuacji kryzysowej w wielu sektorach
gospodarki podjęte dotychczas przez rząd działania
mają charakter horyzontalny, tj. nie są ukierunko-
wane na określony sektor, region kraju czy przedsię-
biorstwo.
Minister gospodarki przygotował dokument „Dzia-
łania Ministra Gospodarki na rzecz stabilności i roz-
woju”, zawierający rozwiązania systemowe w zakre-
sie przeciwdziałaniu wzrostowi bezrobocia.
Ministerstwo Gospodarki, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej oraz Polska Agencja Rozwoju
Przedsiębiorczości zaplanowały wprowadzenie dzia-
łań mających na celu łagodzenie negatywnych skut-
ków restrukturyzacji, tzw. instrument szybkiego re-
agowania. Instrument ten ma umożliwić firmom,
które zidentyfikują w swoim przedsiębiorstwie pro-
blemy, skorzystanie ze wsparcia doradczego i szkole-
niowego, prowadzącego do opracowania szczegółowe-
go planu restrukturyzacji firmy i zatrudnienia.
Dodatkowo z informacji uzyskanych z Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej wynika, iż resort
pracy przygotował propozycje powszechnych rozwią-
zań legislacyjnych ukierunkowanych na utrzymanie
poziomu zatrudnienia w warunkach rozwoju kryzysu
gospodarczego.
Rozwiązania zawarte w ww. działaniach wpisują
się częściowo w potrzeby podmiotów funkcjonujących
w sektorze kolejowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wydawania rozporządzeń
przez ministra finansów (8976)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-8976/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r., przy
którym przekazana została interpelacja pana posła
Stanisława Steca w sprawie wydawania rozporzą-
dzeń przez ministra finansów, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Rozporządzenia ministra finansów wydane na
podstawie delegacji zawartych w ustawie z dnia 6 grud-
nia 2008 r. o podatku akcyzowym zostały opubliko-
wane w Dzienniku Ustaw z dnia 27 lutego 2009 r.
Nr 32 od pozycji 218 do pozycji 252. Z informacji uzy-
skanych przez Ministerstwo Finansów wynika, że
nie jest zgodne z prawdą twierdzenie Krajowej Rady
Gorzelnictwa i Produkcji Biopaliw, iż Dziennik
Ustaw, w którym opublikowano rozporządzenia, był
dostępny w formie papierowej dopiero 4–5 marca br.
Ww. Dziennik Ustaw był dostępny w dniu opubliko-
wania od godz. 20, zarówno w formie elektronicznej
– na stronie internetowej Rządowego Centrum Legi-
slacji – jak i w punktach dyżurnych, zajmujących się
kolportażem dzienników w wersji papierowej.
Należy zauważyć, iż ustawa o ogłaszaniu aktów
normatywnych i niektórych innych aktów prawnych
przewiduje odstępstwo od 14-dniowego terminu wej-

ścia w życie aktu normatywnego. Zgodnie z art. 4
ust. 2, „jeżeli ważny interes państwa wymaga na-
tychmiastowego wejścia w życie aktu normatywnego
i zasady demokratycznego państwa prawnego nie sto-
ją temu na przeszkodzie” – wówczas dniem wejścia
w życie aktu normatywnego może być dzień jego
ogłoszenia w dzienniku urzędowym. Podsumowując:
w uzasadnionych przypadkach vacatio legis może być
krótsze niż 14 dni.
Jedną z ważniejszych przyczyn przedłużenia prac
nad projektami rozporządzeń był wpływ bardzo du-
żej liczby uwag do projektów. Ogółem od 29 podmio-
tów wpłynęło ok. 60 różnego rodzaju pism i zgłoszeń
zawierających postulaty zmian przepisów. Większość
z tych pism nie ograniczała się do jednego tylko pro-
jektu, ale dotyczyła kilku projektów rozporządzeń
i zawierała wiele uwag do każdego z nich. Niektóre
branże zgłaszały uwagi jeszcze na dzień przed pod-
pisaniem rozporządzeń przez ministra finansów.
Każda propozycja była bardzo dokładnie analizowa-
na zarówno pod względem merytorycznym, jak i le-
gislacyjnym. Należy przy tym zauważyć, że niekiedy
drobna zmiana w jednym przepisie pociąga za sobą
konieczność dokonania zmian dużej grupy innych
przepisów.
W opinii Ministerstwa Finansów opisana sytuacja
przemawiała za uznaniem, iż zarówno w interesie
państwa, jak i w interesie społecznym leży dokładna
analiza propozycji rozwiązań prawnych przedstawio-
nych przez zainteresowane branże i w miarę możli-
wości ich uwzględnienie w uzasadnionych przypad-
kach, nawet kosztem wydłużenia okresu prac nad
projektami rozporządzeń i niezachowania 14-dnio-
wego vacatio legis.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że poza informa-
cją nadesłaną przez Zarząd Krajowej Rady Gorzel-
nictwa i Produkcji Biopaliw do Ministerstwa Finan-
sów nie wpłynęła żadna inna informacja od podmio-
tów gospodarczych, iż z uwagi na skrócenie okresu
vacatio legis doszło do konieczności zatrzymania pro-
dukcji w zakładach. Niemniej jednak pragnę zapew-
nić, iż Ministerstwo Finansów (niezależnie od wyjąt-
kowej sytuacji, jaką było wydłużenie prac legislacyj-
nych z przyczyn wskazanych powyżej) zawsze dokła-
da i będzie dokładało wszelkich starań, aby zachować
14-dniowy termin między ogłoszeniem aktu norma-
tywnego a jego wejściem w życie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
221
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie wprowadzenia zmian
w rozporządzeniu do znowelizowanej ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (8977)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia
15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-8977/09, inter-
pelacją pana posła Wojciecha Pomajdy w sprawie
wprowadzenia zmian w rozporządzeniach do nowe-
lizowanej ustawy o promocji zatrudniani i instytu-
cjach rynku pracy uprzejmie informuję.
Na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) starosta ze środ-
ków Funduszu Pracy może zrefundować podmiotowi
prowadzącemu działalność gospodarczą koszty wy-
posażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla
skierowanego bezrobotnego w wysokości określonej
w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysoko-
ści przeciętnego wynagrodzenia.
W dniu 21 kwietnia 2009 r. w Dzienniku Ustaw
Nr 62 pod poz. 512 zostało ogłoszone rozporządzenie
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosz-
tów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy
dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania
bezrobotnemu środków na podjęcie działalności go-
spodarczej. Rozporządzenie stanowi realizację upo-
ważnienia ministra pracy i polityki społecznej, za-
wartego w art. 46 ust. 6 ustawy o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy, zgodnie z którym
refundacja kosztów wyposażenia lub doposażenia
stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego
stanowi pomoc de minimis i jest udzielana zgodnie
z przepisami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/
2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania
art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz.
UE L 379 z 28.12.2006, str. 5) oraz rozporządzenia
Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r.
w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu WE
w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de mini-
mis dla sektora rybołówstwa i zmieniającego rozpo-
rządzenie (WE) nr 1860/2004 (Dz. Urz. UE L 193
z 25.07.2007, str. 6).
Nowe rozporządzenie zawiera korzystniejsze roz-
wiązania dla przedsiębiorców, m.in. proponuje się
odstąpienie od utrzymania stanu zatrudnienia w wa-
runkach kryzysu gospodarczego i zobowiązanie pod-
miotu, stosownie do przepisów art. 46 ust. 2 ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
do utrzymania przez okres 24 miesięcy skierowanego
bezrobotnego w zatrudnieniu. Została także przyjęta
oczekiwana przez przedsiębiorców regulacja polega-
jąca na możliwości, w przypadku nieutrzymania za-
trudniania na wyposażonym lub doposażonym sta-
222
nowisku pracy skierowanego bezrobotnego przez
wymagany okres 24 miesięcy, proporcjonalnego
zwrotu środków. Ponadto do przedsiębiorcy można
kierować każdego bezrobotnego bez względu na okres
posiadana statusu bezrobotnego. Przyjęcie powyż-
szych rozwiązań ułatwi tworzenie nowych miejsc
pracy przez podmioty prowadzące działalność gospo-
darczą.
W dniu 16 stycznia 2009 r. w Dzienniku Ustaw
Nr 5 pod poz. 25 zostało ogłoszone nowe rozporzą-
dzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia
7 stycznia 2009 r. w sprawie organizowania prac in-
terwencyjnych i robót publicznych oraz jednorazowej
refundacji kosztów z tytułu opłaconych składek na
ubezpieczenia społeczne, dostosowujące zasady udzie-
lania pomocy publicznej do nowego rozporządzenia
Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r.
uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspól-
nym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu
(Dz. UE L 214 z 9.08.2008, str. 3). Należy stwierdzić,
iż kategorie osób, które w ramach refundacji wyna-
grodzeń mogą być kierowane do pracodawcy, wska-
zane w rozporządzeniu ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 7 kwietnia 2009 r., muszą być zgodne
z kategoriami osób wskazanymi w rozporządzeniu
Komisji (WE) nr 800/2008.
Kategorie osób w szczególnej i bardzo niekorzyst-
nej sytuacji na rynku pracy określa i definiuje rozpo-
rządzenie Komisji (WE) nr 800/2008 i wszystkie kra-
je, w tym Polska, są tym aktem związane. Jednocze-
śnie poza kompetencją ministra pracy i polityki spo-
łecznej jest dokonywanie zmian w rozporządzeniu
Komisji (WE).
Abstrahując od powyższego, w opinii minister-
stwa przepisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/
2008 nie wymagają, aby dla spełnienia warunku po-
zostawania bez stałego zatrudnienia za wynagrodze-
niem w okresie ostatnich 6 miesięcy dana osoba ko-
niecznie musiała przebywać w rejestracji jako bezro-
botny. Może to zatem być osoba, która w rejestrze
przebywa krócej, ale w okresie ostatnich 6 miesięcy
nie pozostawała w zatrudnieniu. Natomiast z uwagi
na to, że w definicji osoby w bardzo niekorzystnej
sytuacji, zawartej w rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 800/2008, pojawia się określenie „bezrobotny”,
zasadnym jest uznanie, iż chodzi o okres 24 miesięcy
przebywania w rejestracji jako bezrobotny.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie zamiaru likwidacji
Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego
Sądu Rejonowego w Lesku z siedzibą
w Ustrzykach Dolnych (8978)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Pomajdy w sprawie
zamiaru likwidacji Zamiejscowego Wydziału Grodz-
kiego Sądu Rejonowego w Lesku z siedzibą w Ustrzy-
kach Dolnych, przesłaną przy piśmie z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r., nr SPS-023-8978/09, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje:
Na wstępie pragnę poinformować, że w Minister-
stwie Sprawiedliwości prowadzone są prace dotyczą-
ce zmiany struktury organizacyjnej sądownictwa
powszechnego, podjęte przede wszystkim w celu ra-
cjonalnego wykorzystania kadry orzeczniczej i admi-
nistracyjnej sądów powszechnych.
W realizacji wymienionego powyżej zamierzenia
planowane jest zniesienie niektórych wydziałów
grodzkich, w tym wydziałów zamiejscowych, w nie-
wielkich sądach rejonowych, co wynika z braku ko-
nieczności funkcjonowania dodatkowych wydziałów,
poza cywilnym i karnym, do rozpoznawania spraw
cywilnych, karnych i wykroczeniowych. Istnienie wy-
działów grodzkich w małych sądach powoduje roz-
drobnienie struktury organizacyjnej sądownictwa
i to w sytuacji, gdy wydziały cywilne i karne trudno
uznać za duże i wymagające podziału.
Zaznaczyć jednak trzeba, że podjęcie decyzji o znie-
sieniu wydziału grodzkiego, czy zamiejscowego wy-
działu grodzkiego, poprzedzone jest wnikliwą anali-
zą nie tylko liczby etatów w danej jednostce, ale rów-
nież obciążenia sędziów pracą orzeczniczą, oraz wa-
runków funkcjonowania związanych z wielkością
wpływu spraw, strukturą lokalnej społeczności i umiej-
scowieniem geograficznym konkretnej jednostki
sądowej.
Reasumując, pragnę poinformować pana posła, że
z uwagi na dużą liczbę spraw wpływających do Za-
miejscowego Wydziału Grodzkiego Sądu Rejonowego
w Lesku z siedzibą w Ustrzykach Dolnych, jak też
przygraniczne położenie terenu, z którego sprawy
rozpoznawane są w omawianej jednostce organiza-
cyjnej, podjęto decyzję o odstąpieniu od planów znie-
sienia Wydziału Grodzkiego w Ustrzykach Dolnych.
Przygotowany projekt rozporządzenia ministra
sprawiedliwości w sprawie zniesienia niektórych są-
dów grodzkich oraz zmiany rozporządzenia w spra-
wie utworzenia sądów grodzkich, którego wejście
w życie planowane jest z dniem 1 lipca 2009 r., nie

uwzględnia zatem likwidacji Zamiejscowego Wydzia-
łu Grodzkiego Sądu Rejonowego w Lesku z siedzibą
w Ustrzykach Dolnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(8979)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, znak:
SPS-023-8979/09, w sprawie nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym w zakresie
dotyczącym likwidacji kształcenia w zawodzie ratow-
nik medyczny na poziomie szkoły policealnej, uprzej-
mie dziękuję za okazane zainteresowanie problema-
tyką kształcenia w zawodzie ratownik medyczny oraz
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż do Ministerstwa Zdrowia
zostało przesłane stanowisko dyrektorów i nauczy-
cieli publicznych policealnych szkół medycznych kształ-
cących w zawodzie ratownik medyczny. Rozumiem
zaniepokojenie ww. dyrektorów i nauczycieli publicz-
nych policealnych szkół medycznych, którzy będąc
prekursorami w kształceniu ratowników medycz-
nych w Polsce, troszczą się o zapewnienie wysokiej
jakości kształcenia ratowników medycznych i zabie-
gają o pozostawienie w Polsce wielopoziomowego sys-
temu kształcenia tej grupy zawodowej. Pragnę jed-
nocześnie zaznaczyć, iż intencją ministra zdrowia nie
jest marginalizowanie kształcenia w zawodzie ratow-
nik medyczny w szkołach policealnych, lecz zapew-
nienie jak najwyższych kwalifikacji osób wykonują-
cych ten bardzo odpowiedzialny zawód – kwalifikacji
dostosowanych do zmienionej na przestrzeni ostat-
nich lat roli i miejsca ratownika medycznego w sys-
temie ochrony zdrowia. Pragnę zwrócić uwagę na
fakt, iż w 2001 r. ustawodawca, wprowadzając usta-
wą z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym nowe rozwiązania organizacyjne
dotyczące ratownictwa medycznego w Polsce, prze-
sądził już wtedy o konieczności kształcenia ratowni-
ków medycznych w systemie szkolnictwa wyższego.
Art. 30 ww. ustawy stanowił, iż „zawód ratowni-
ka medycznego może wykonywać osoba, która:
223
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych
oraz
2) uzyskała w kraju dyplom ukończenia wyższych
studiów zawodowych zakresie ratownictwa medycz-
nego bądź uzyskała za granicą dyplom uznany w kra-
ju za równorzędny lub
3) uzyskała tytuł ratownika medycznego na do-
tychczas obowiązujących zasadach w policealnych
szkołach medycznych przed 30 września 2006 r.”.
Jednocześnie art. 43 ust. 2 ww. ustawy stanowił,
iż od dnia 1 stycznia 2004 r. nie przeprowadza się
naboru do policealnych szkół dla ratowników me-
dycznych.
Uczelnie medyczne, odpowiadając na potrzeby no-
wych rozwiązań prawnych, uruchomiły na początku
XXI w. kształcenie ratowników medycznych w ra-
mach specjalności. Pragnę poinformować, iż w obo-
wiązującym wtedy porządku prawnym nie było wy-
odrębnionego kierunku ratownictwo medyczne i co
za tym idzie nie było wprowadzonych, obowiązują-
cych w całej Polsce standardów kształcenia. W związ-
ku z powyższym, dopóki nie było wprowadzonych
mechanizmów prawnych umożliwiających zabezpie-
czenie właściwej jakości kształcenia w tym zawodzie
w systemie szkolnictwa wyższego, zamknięcie kształ-
cenia w szkołach policealnych nie było możliwe.
W związku z powyższym ustawą z dnia 6 grudnia
2002 r. o świadczeniu usług ratownictwa medyczne-
go (art. 6) wstrzymano wykonanie przepisu art. 43
ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym i nie zamknięto kształcenia
w szkołach policealnych.
Wprowadzenie do wykazu kierunku studiów (roz-
porządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego
z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw kierun-
ków studiów, Dz. U. Nr 121, poz. 838) kierunku:
ratownictwo medyczne oraz opracowanie i wdroże-
nie w prawie powszechnie obowiązującym standar-
dów kształcenia dla kierunku ratownictwo medyczne
stało się podstawą do kontynuowania prac nad zmia-
ną organizacji kształcenia w tym zawodzie.
Eksperci merytoryczni uznali bowiem, iż mini-
mum programowym niezbędnym do przygotowania
ratownika medycznego do realizacji zadań wynika-
jących z nowego wdrażanego modelu ratownictwa
medycznego w Polsce jest kształcenie w wymiarze co
najmniej 3800 godzin. Natomiast zgodnie z progra-
mem nauczania w zawodzie ratownik medyczny
nr 322(06)/SP/MEiN/2006.02.06 globalna liczba go-
dzin kształcenia w szkołach policealnych wynosi
2100. Te różnice ilościowe wpływają także na zakres
przekazywanych treści kształcenia i uzyskiwanych
umiejętności zawodowych. Jednocześnie uprzejmie
informuję, iż w odniesieniu do zawodu ratownika me-
dycznego nie ma dyrektyw sektorowych, które naka-
zywałyby ujednolicenie kształcenia w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Uznawanie kwali-
fikacji odbywa się w oparciu o system ogólny, czyli
poprzez porównanie programu kształcenia realizo-
wanego przez ratownika medycznego w kraju, w któ-
224
rym zdobył kwalifikacje, z programem kształcenia
w państwie przyjmującym. Jednakże brak przepisów
prawa wspólnotowego nie jest w mojej opinii wystar-
czającą przesłanką do niepodejmowania działań ma-
jących na celu doskonalenie i dostosowywanie mode-
lu kształcenia do potrzeb zdrowotnych i struktury
organizacyjnej ochrony zdrowia danego kraju. W związ-
ku z powyższym na etapie prac nad założeniami me-
rytorycznymi zmian ustawy o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym w ramach prac powołanego
w Ministerstwie Zdrowia zarządzeniem ministra
zdrowia z dnia 16 października 2008 r. Zespołu do
spraw opracowania projektu nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym przedys-
kutowano powyższy problem dotyczący zamknięcia
kształcenia w zawodzie ratownik medyczny w szko-
łach policealnych i pozostawienia tego kształcenia
w systemie szkolnictwa wyższego. Nie była to jednak
propozycja uchylenia art. 10 ust. 4b, bowiem takie
rozwiązanie skutkowałoby odebraniem praw naby-
tych osobom, które zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami uzyskały tytuł zawodowy ratownika medycz-
nego. Projektowane rozwiązania polegały na propo-
zycji dodania nowego przepisu przejściowego zamy-
kającego nabór do szkół policealnych z uwzględnie-
niem długiego okresu vacatio legis.
Jednocześnie informuję, iż przedmiotowy projekt
będzie dopiero przedmiotem konsultacji międzyre-
sortowych i społecznych. Ponadto, stosownie do prze-
pisów ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności
lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr
169, poz. 1414), zostanie on zamieszczony na stro-
nach internetowych Ministerstwa Zdrowia w Biule-
tynie Informacji Publicznej. W związku z powyższym
w ramach prowadzonego procesu legislacyjnego zo-
stanie ponownie poddany konsultacjom społecznym
podnoszony przez dyrektorów i nauczycieli publicz-
nych policealnych szkół medycznych kształcących
w zawodzie ratownik medyczny problem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie ubezpieczeń społecznych
w KRUS i ZUS (8980)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-8980/09, dotyczące interpelacji posła
Zbigniewa Matuszczaka w sprawie ubezpieczeń spo-
łecznych w KRUS i ZUS, przedstawiam następujące
wyjaśnienia:
Generalną zasadą wynikającą z przepisów ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. Nr 98, poz. 887, z późn. zm.)
jest to, że dla osób, które równolegle prowadzą dzia-
łalność rolniczą i pozarolniczą działalność gospodar-
czą, właściwym ubezpieczeniem jest ubezpieczenie
na podstawie tej ustawy. Ma ona pierwszeństwo
przed systemem ubezpieczenia społecznego rolników,
regulowanego ustawą z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 291, z późn. zm.), który dopełnia system
powszechny. Obecnie w Polsce jedynie rolnicy posia-
dają swój własny, odrębny system ubezpieczenia spo-
łecznego. Pozostałe grupy społeczno-zawodowe obję-
te są systemem powszechnym, realizowanym przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych. U podstaw takiego
podziału leży nie tylko specyfika pracy w gospodar-
stwie rolnym, ale także sposób finansowania systemu
rolnego, który jest w ok. 90% finansowany z budżetu
państwa. Z założenia ma on być bowiem dostępny
tylko dla tych rolników, dla których działalność rol-
nicza jest jedynym źródłem utrzymania, tj. dla tych,
którzy nie mają tytułu do ubezpieczenia powszech-
nego (np. z tytułu zatrudnienia lub prowadzenia in-
nej działalności zarobkowej, w tym pozarolniczej
działalności gospodarczej). Jedynym odstępstwem od
tej reguły jest wprowadzona od 1 stycznia 1997 r.
możliwość pozostania w systemie ubezpieczenia spo-
łecznego rolników dla tych osób, które w pierwotnej
wersji tego rozwiązania po rocznym okresie utrzy-
mywania się wyłącznie z gospodarstwa rolnego pod-
jęły się prowadzenia pozarolniczej działalności go-
spodarczej. Ten ww. roczny okresu wyczekiwania
początkowo był głównym warunkiem, po spełnieniu
którego rolnik lub domownik podlegający ubezpie-
czeniu społecznemu rolników w pełnym zakresie
z mocy ustawy, podejmując pozarolniczą działalność
gospodarczą, nie będąc pracownikiem i nie pozosta-
jąc w stosunku służbowym, mógł nadal podlegać
ubezpieczeniu społecznemu rolników. Z kolei innemu
ubezpieczeniu społecznemu mógł podlegać wówczas,
gdy złożył Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych lub
Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oświad-
czenie, że chce podlegać innemu ubezpieczeniu spo-
łecznemu z tytułu pozarolniczej działalności gospo-
darczej, o ile spełniał w tym zakresie warunki okre-
ślone w odrębnych przepisach. Zatem jeżeli rolnicy
lub domownicy spełniali powyższe warunki, od 1 stycz-
nia 1997 r. mogli podlegać ubezpieczeniu społeczne-
mu rolników, prowadząc jednocześnie pozarolniczą
działalność gospodarczą. Jeżeli nie spełniali tych wa-
runków, nie mogli podlegać ubezpieczeniu społeczne-
mu rolników przy jednoczesnym prowadzeniu poza-
rolniczej działalności gospodarczej i powinni z tego
tytułu podlegać ubezpieczeniu w systemie powszech-
nym realizowanym przez ZUS. Jeżeli z jakichś wzglę-
dów, mimo iż niespełnione były powyżej opisane wa-

runki, osoba prowadząca oprócz działalności rolni-
czej także pozarolniczą działalność gospodarczą pod-
legała nadal ubezpieczeniu społecznemu rolników,
konsekwencją może być tylko wyłączenie tej osoby
z ubezpieczenia społecznego rolników i objęcie jej
ubezpieczeniem właściwym dla wszystkich osób pro-
wadzących pozarolniczą działalność gospodarczą za
cały okres, przez który nie spełniała warunków do
podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie są
prowadzone prace, które w sposób szczególny pozwo-
liłyby uregulować przypadki o których pisze pan po-
seł. Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie jest również
właściwy do umorzenia odsetek z tytułu zaległych
składek na ubezpieczenie społeczne w systemie po-
wszechnym. Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych należności z tytułu
składek mogą być umarzane w całości lub w części
przez ZUS. Zatem to ZUS jest właściwy, aby podej-
mować decyzje odnośnie do umarzania należności
z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie spo-
łeczne w systemie powszechnym.
Zgodnie z art. 41b ust. 11 ustawy o ubezpieczeniu
społecznym rolników, w brzmieniu obowiązującym
do 8 maja 2008 r., nadpłacone lub nienależnie opła-
cone składki nie podlegają zwrotowi, jeżeli od dnia
ich opłacenia upłynęło 5 lat. Zatem z tego przepisu
wynika, że nienależnie opłacone składki na ubezpie-
czenie społeczne rolników podlegają zwrotowi bez
odsetek i tylko za okres nie dłuższy niż 5 lat. Od dnia
8 maja 2008 r., po wprowadzeniu zmiany do ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników, termin
przedawnienia zwrotu nienależnie opłaconych skła-
dek na ubezpieczenie społeczne rolników został wy-
dłużony do 10 lat.
Podobnie jest to uregulowane w systemie po-
wszechnym, gdzie zgodnie z art. 24 ust. 4 i ust. 7
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych należno-
ści z tytułu składek ulegają przedawnieniu po upły-
wie 10 lat, licząc od dnia, w którym stały się wyma-
galne, z zastrzeżeniem ust. 5–5d, a zwrotu od ZUS
nienależnie opłaconych składek nie można dochodzić,
jeżeli od daty ich opłacenia upłynęło 10 lat. Zatem
generalna zasadą obowiązującą również ZUS jest
taka, iż nie może on dochodzić należności składko-
wych po upływie 10 lat, licząc od dnia, w którym
stały się wymagalne. Z kolei zgodnie z art. 23 ust. 1
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych od nie-
opłaconych w terminie składek należne są od płatni-
ka składek odsetki za zwłokę, na zasadach i w wyso-
kości określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997
r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.
60, z późn. zm.). Oznacza to, że w każdej sytuacji
faktycznej istnienie zaległości w opłacaniu składek
na ubezpieczenie społeczne rodzi dla płatnika na-
stępstwa w postaci obowiązku opłacenia zaległych
składek wraz z odsetkami za zwłokę i w ogóle ten
przepis nie zajmuje się zagadnieniem, z czyjej winy
zaległości te powstały (wyrok NSA z dnia 23 stycznia
1985 r., SA/Lu 282/85, POP 1992 nr 1, poz. 27).
225
Co zaś tyczy się odpowiedzialności za domniema-
ne wprowadzenie w błąd rolników, którzy ponieśli
z tego tytułu szkodę, to możliwe jest dochodzenie od-
szkodowania z tego tytułu od Skarbu Państwa na
drodze sądowej w postępowaniu cywilnym, ale ko-
nieczne jest wykazanie, iż rzeczywiście doszło do tej
szkody z winy instytucji, jak twierdzi pan poseł.
Dodatkowo pragnę poinformować, że od 2005 r.
KRUS corocznie weryfikuje zasadność podlegania
ubezpieczeniu społecznemu rolników przez osoby,
które prowadzą dodatkowo pozarolniczą działalność
gospodarczą, i w związku z tym nie jest możliwe, aby
obecnie powstały tego typu sytuacje, o których pisze
pan poseł.
Ponieważ brak jest szczegółowych danych doty-
czących rolników, których przykład został przytoczo-
ny w interpelacji, nie jest możliwe udzielenie szcze-
gółowych wyjaśnień w ich indywidualnych spra-
wach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie przedsiębiorstwa Niewiadów SA
(8981)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Ostrowskiego w spra-
wie Przedsiębiorstwa Niewiadów SA (SPS-023-8981/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
W związku z powstałym w ubiegłym roku niedo-
borem środków finansowych w budżecie resortu
obrony narodowej oraz prowadzoną przez rząd akcją
poszukiwania oszczędności dla pokrycia prognozo-
wanego zmniejszenia wpływów budżetowych wsku-
tek światowego kryzysu gospodarczego, Minister-
stwo Obrony Narodowej prowadzi wielopłaszczyzno-
we oceny możliwości zabezpieczenia najpilniejszych
potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Po-
dejmuje również działania mające na celu taką alo-
kację zamówień w podmiotach przemysłu obronnego,
w tym również Przedsiębiorstwie Niewiadów SA, aby
w ramach swoich potrzeb i możliwości stworzyć tym
podmiotom warunki do przetrwania kryzysu.
W ramach weryfikacji budżetu Ministerstwa Obro-
ny Narodowej na bieżący rok jako priorytet przyjęto
pełne zabezpieczenie tzw. wydatków sztywnych i zo-
bowiązań z poprzedniego roku oraz zagwarantowa-
226
nie środków na najpilniejsze zadania związane z bez-
pieczeństwem żołnierzy w polskich kontyngentach
wojskowych, a także profesjonalizacją. Z związku
z tym w podpisanym przeze mnie w dniu 2 marca br.
„Planie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej w latach 2009–2010” do wydat-
kowania w tym roku na uzbrojenie i sprzęt wojskowy
przeznaczono kwotę 2,18 mld zł.
Głównym kryterium w planowaniu rzeczowym,
w tym określaniu priorytetów niezbędnych do pra-
widłowego funkcjonowania Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, jest osiągnięcie założonych zdolności
obronnych oraz bezpieczeństwo i obronność państwa,
a także wypełnienie zobowiązań sojuszniczych w za-
kresie uczestnictwa w wielonarodowych misjach po-
kojowych. Alokacja przydzielonych środków finanso-
wych ma w związku z tym zabezpieczyć realizację
przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej ich usta-
wowych zadań i misji. W procesie planistycznym
uwzględniono jednak kluczowe kwestie funkcjonowa-
nia rodzimego przemysłu obronnego. Pozyskiwanie
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, z wyjątkiem wybra-
nych typów o wysokim zaawansowaniu technologicz-
nym, jest planowane w oparciu o polski przemysł.
Zasada zachowania ciągłości i bezpieczeństwa do-
staw powoduje jednoznaczne działania zapewniające
utrzymywanie własnych zdolności produkcyjnych
oraz rozwijanie nowych technologii przez własny
przemysł. Planowanie to jednak powinno być zawsze
spójne z potrzebami Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
Od dnia 9 marca br. prowadzone są renegocjacje
umów wieloletnich z podmiotami przemysłu obron-
nego na realizację zamówień uzbrojenia i sprzętu
wojskowego oraz wykonanie prac rozwojowych i wdro-
żeniowych. Celem ich jest m.in. określenie minimal-
nego poziomu zamówień umożliwiającego dalsze
funkcjonowanie wspomnianych podmiotów w obsza-
rze rynku wyrobów obronnych. Proces renegocjacji
tych umów może doprowadzić do wspólnego kompro-
misu, umożliwiającego m.in. przetrwanie Przedsię-
biorstwa Niewiadów SA w tych trudnych czasach
oraz zabezpieczenie bieżących potrzeb Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
Z uwagi na istotne znaczenie polskiego przemysłu
obronnego, a w szczególności przemysłowego poten-
cjału obronnego, w tym i Przedsiębiorstwa Niewia-
dów SA, które stanowią naturalne zaplecze produk-
cyjno-usługowe Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, resort obrony narodowej popiera wszelkie ini-
cjatywy mogące przyczynić się do ich wsparcia w tym
trudnym okresie.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że wszystkie po-
dejmowane przez resort obrony narodowej działania
w odniesieniu do podmiotów krajowego potencjału
obronnego mają na celu znalezienie – mimo ograni-
czeń budżetowych – możliwości ich utrzymania,
a tym samym ochronę miejsc pracy w tych zakładach,
zwłaszcza dla wysokokwalifikowanych specjalistów.
W przemyśle obronnym ta grupa pracowników sta-
nowi bowiem najwyższą wartość z uwagi na posiada-
ne unikalne umiejętności, nabywane wyłącznie w dro-
dze doświadczenia zawodowego.
Niemniej jednak należy podkreślić, że w dobie re-
cesji gospodarczej nawet przyjęcie rozwiązania czę-
ściowego przestawienia produkcji na cywilną może
nie wystarczyć, aby uratować zakład. Konieczna
może okazać się restrukturyzacja, w tym również
redukcja zatrudnienia. Wiemy, że jest to proces o tyle
trudniejszy, że Ministerstwo Obrony Narodowej, jako
organ władzy państwowej oraz jednostka sektora fi-
nansów publicznych, nie może w obecnym stanie
prawnym udzielać jakichkolwiek pożyczek ze środ-
ków budżetowych.
Sytuacja społeczno-ekonomiczna wszystkich kra-
jowych podmiotów przemysłu obronnego, w tym i prze-
mysłowego potencjału obronnego, jest na bieżąco mo-
nitorowana przez zespół roboczy do spraw działań na
rzecz poprawy sytuacji podmiotów przemysłu obron-
nego, który został powołany przez Zespół Trójstron-
ny do Spraw Społeczno-Gospodarczych Warunków
Restrukturyzacji Zakładów Przemysłowego Poten-
cjału Obronnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie przywrócenia
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (8982)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-8982/
09, przekazujące interpelację pani poseł Haliny Roz-
pondek w sprawie przywrócenia możliwości wypłaty
ekwiwalentu pieniężnego byłym pracownikom przed-
siębiorstw, działających w szeroko pojętej branży gór-
nictwa, z rejonu częstochowsko-kłobuckiego, infor-
muję, co następuje.
Z początkiem lat 90. ubiegłego wieku górnictwo
węgla kamiennego, podobnie jak cała gospodarka
polska, weszło w okres głębokich przemian, których
fundamentami stały się gospodarka rynkowa, kon-
kurencyjność i równouprawnienie wszystkich pod-

miotów gospodarczych. Kolejne programy reformy
sektora miały na celu znaczną redukcję zdolności
produkcyjnych oraz radykalne zmniejszenie stanu
zatrudnienia. W ramach wdrażanych programów re-
strukturyzacji górnictwa zakładano, iż budżet pań-
stwa przejmie część obowiązków, jakie ciążyły na
pracodawcach górniczych względem pracowników,
jak i byłych pracowników. Oznaczało to przejęcie fi-
nansowania przez budżet państwa deputatu węglo-
wego oraz finansowania ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla. Zostało to ure-
gulowane przepisami ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego
do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynko-
wej oraz szczegółowych uprawnieniach i zadaniach
gmin górniczych (Dz. U. Nr 162, poz. 1112, z późn.
zm.). Dotyczyło to jednak tylko pracowników branży
górnictwa węgla kamiennego.
Byli pracownicy wymienionych poniżej zakładów,
takich jak:
1) Przedsiębiorstwo Budowy Kopalin Rud (PBKR)
„Częstochowa”,
2) Kombinat Budowy Maszyn i Górnictwa „Czę-
stochowa”,
3) Przedsiębiorstwo Realizacji Kompletnych
Obiektów Przemysłowych „Komobex” w Częstocho-
wie oraz
4) Budex „Częstochowa”
— byli pracownikami szeroko pojętego sektora
górnictwa, jednak podmioty te wchodziły w skład
jednostek górnictwa rud żelaza.
Byli pracownicy przedsiębiorstw, działających
w szeroko pojętej branży górnictwa, z rejonu często-
chowsko-kłobuckiego nie mieli wypłacanego ekwiwa-
lentu pieniężnego na podstawie przepisów ustawy
z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa
węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach
gospodarki rynkowej oraz szczegółowych uprawnie-
niach i zadaniach gmin górniczych. W związku z tym
pracownicy z tych przedsiębiorstw nie zostali rów-
nież objęci przepisami kolejnych ustaw, regulujących
m.in. kwestię finansowania ze środków budżetowych
deputatu węglowego oraz ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla, tj.:
— ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o restruktu-
ryzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003–
–2006 (Dz. U. Nr 210, po. 2037, z późn. zm.) oraz
— ustawy z dnia 7 września 2007 r. o funkcjono-
waniu górnictwa węgla kamiennego w latach 2008–
–2015 (Dz. U. Nr 192, poz. 1379).
Z uwagi na powyższe ustawa z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),
której celem było przywrócenie prawa do ekwiwalen-
tu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla,
którego to prawa byli pracownicy przedsiębiorstw
robót górniczych zostali pozbawieni w 2001 r. w wy-
niku niekonstytucyjnej zmiany art. 55 ustawy o do-
stosowaniu (...), także nie objęła swym zakresem
227
pracowników z przedsiębiorstw z rejonu częstochow-
sko-kłobuckiego.
Pracownicy przedsiębiorstw, działających w sze-
roko pojętej branży górnictwa, z rejonu częstochow-
sko-kłobuckiego mieli bardzo podobne uprawnienia
jak pracownicy sektora górnictwa węgla kamienne-
go, jednakże w rzeczywistości inna była podstawa
prawna posiadanych uprawnień. Pracownicy sektora
górnictwa rud żelaza posiadali szczególne przywileje
pracownicze na podstawie Układu Zbiorowego Pracy
dla Górnictwa Rud z dnia l stycznia 1975 r., a pra-
cownicy sektora górnictwa węgla kamiennego posia-
dali szczególne przywileje pracownicze na podstawie
Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Zakła-
dów Górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.
Ustawa o ekwiwalencie (...), jak i wyrok Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r.,
sygn. akt. SK 20/04 (Dz. U. Nr 250, poz. 2117) doty-
czą tylko uprawnionych do ekwiwalentu pieniężne-
go, którzy swe prawa wywodzą z Układu Zbiorowe-
go Pracy dla Pracowników Zakładów Górniczych
z dnia 21 grudnia 1991 r.
Zdaję sobie sprawę, iż w toku gwałtownych zmian
ustrojowych oraz gospodarczych na początku lat 90.
dochodziło do różnych zmian w sferze relacji pomię-
dzy pracodawcą a pracownikiem, na które pracowni-
cy faktycznie nie mieli wpływu. Jednakże obecnie nie
ma możliwości zadośćuczynienia wszelkim roszcze-
niom i, co z tym się wiąże, przyznania ekwiwalentu
pieniężnego byłym pracownikom zakładów szeroko
pojętego górnictwa rud żelaza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie regulacji podatkowych dotyczących
podatku dochodowego od sprzedaży
nieruchomości otrzymywanych
w drodze spadku (8984)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 15 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-8984/
09, przy którym załączono interpelację z dnia 31 mar-
ca 2009 r. pani poseł Haliny Rozpondek w sprawie
„regulacji podatkowych dotyczących podatku docho-
dowego od sprzedaży nieruchomości otrzymywanych
w drodze spadku”, uprzejmie wyjaśniam.
228
Odpłatne zbycie nieruchomości lub praw mająt-
kowych nabytych w drodze spadku lub darowizny
stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10
ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), jeżeli odpłatne
zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności go-
spodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu
lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym
nastąpiło nabycie.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania przycho-
dów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw okre-
ślonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych, nabytych po
dniu 31 grudnia 2006 r.
Według tych zasad podatek wynosi 19% osiągnię-
tego dochodu stanowiącego różnicę pomiędzy przy-
chodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw
a kosztami uzyskania przychodów, powiększoną
o sumę odpisów amortyzacyjnych dokonanych od
zbywanych nieruchomości lub praw. Oznacza to, że
podatnik ma możliwość uzyskany z tego tytułu przy-
chód pomniejszyć o koszty uzyskania przychodu,
o których mowa w art. 22 ust. 6c i 6d ustawy. Koszty
uzyskania przychodu stanowią udokumentowane
koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytwo-
rzenia, powiększone o udokumentowane nakłady,
które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych,
poczynione w czasie ich posiadania.
Jeżeli nabycie nastąpiło w drodze spadku, daro-
wizny lub w inny nieodpłatny sposób, tzn. w sytuacji
nieponoszenia wydatków na nabycie, ustawa stano-
wi, iż za koszty uzyskania przychodu uważa się udo-
kumentowane nakłady, które zwiększyły wartość
rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich
posiadania, oraz kwotę zapłaconego podatku od spad-
ków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zby-
wanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania
podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej
wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opo-
datkowania podatkiem od spadków i darowizn. Wy-
sokość nakładów, o których wyżej mowa, ustala się
na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów
o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwier-
dzających poniesienie opłat administracyjnych.
Istotne jest również, że po wprowadzonych zmia-
nach, podobnie jak dotychczas, podatek wystąpi je-
dynie wówczas, jeżeli odpłatne zbycie zostało doko-
nane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Po
upływie pięcioletniego okresu nie powstaje obowią-
zek podatkowy.
Zobowiązanie podatkowe nie wystąpi również
wówczas, jeżeli podatnik spełnia warunki do zasto-
sowania zwolnienia przedmiotowego z tytułu tzw.
ulgi meldunkowej określonego w art. 21 ust. 1 pkt 126
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008 r.).
Zgodnie z tym przepisem przychody uzyskane z od-
płatnego zbycia np. budynku mieszkalnego, lokalu
mieszkalnego są wolne od podatku dochodowego, je-
żeli podatnik był zameldowany w zbywanym budyn-
ku lub lokalu na pobyt stały przez okres nie krótszy
niż 12 miesięcy przed datą zbycia oraz złoży stosow-
ne oświadczenie w urzędzie skarbowym.
Podkreślenia wymaga, że ww. zasady opodatko-
wania mają zastosowanie w sytuacji, kiedy zbywana
nieruchomość lub prawa majątkowe zostały nabyte,
w tym w drodze spadku lub darowizny, w okresie od
1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. Jeżeli nato-
miast nabycie nastąpiło przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
na mocy art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie innych ustaw stosuje się
zasady opodatkowania przychodów obowiązujące do
dnia 31 grudnia 2006 r. Według tych zasad, stosow-
nie do art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obo-
wiązującym do 31 grudnia 2006 r., przychody uzy-
skane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątko-
wych nabytych w drodze spadku lub darowizny są
w całości wolne od podatku dochodowego.
Z dniem 1 stycznia 2009 r. na mocy ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) „ulga meldunkowa”
została zniesiona. Zgodnie z przepisami przejściowy-
mi ustawodawca przewidział ochronę praw nabytych
dla podatników, którzy w okresie jej obowiązywania
(tj. w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r.)
nabyli nieruchomość i w chwili obecnej planują ją
sprzedać. Nowe zasady opodatkowania przychodu
(dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw
określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych mają za-
stosowanie do nieruchomości i praw nabytych po
dniu 31 grudnia 2008 r.
„Ulga meldunkowa” została zastąpiona nowym
zwolnieniem, które zostało określone w art. 21 ust. 1
pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych. Zgodnie z jego brzmieniem wolne od opo-
datkowania są dochody z odpłatnego zbycia nierucho-
mości i praw majątkowych w wysokości, która odpo-
wiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków
poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przy-
chodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw
majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego
zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca
roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zby-
cie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości
lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na
własne cele mieszkaniowe.
Reasumując, należy stwierdzić, że przepisy doty-
czące odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw
określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c powołanej
na wstępie ustawy pozwalają na pomniejszenie przy-

chodu o koszty faktycznie poniesione przez nabywcę.
W przypadku nabycia nieruchomości lub praw naby-
tych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieod-
płatny sposób nabywca nie ponosi wydatków związa-
nych z ich nabyciem. Może natomiast uwzględnić
koszty uzyskania przychodu, do których zalicza się
udokumentowane nakłady, które zwiększały wartość
nieruchomości lub prawa w czasie ich posiadania,
oraz zapłacony podatek od spadków i darowizn w czę-
ści przypadającej na nabycie nieruchomości i prawa.
W tej sytuacji brak jest uzasadnienia do zmiany prze-
pisów w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (8985)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Agniesz-
ki Hanajczyk w sprawie ustawy o zmianie ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2009 r. Nr 6, poz. 33) uprzejmie przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia:
Odpowiadając na pytanie pierwsze w związku
z pytaniem trzecim dotyczącym pozbawiania statu-
su bezrobotnego osób objętych kontraktami socjal-
nymi, uprzejmie informuję, że obligatoryjne pozba-
wianie statusu osoby bezrobotnej przez powiatowy
urząd pracy w trybie art. 33 ust. 4 pkt 2b ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
dotyczy wyłącznie sytuacji, w której osoba została
skierowana przez powiatowy urząd pracy do uczest-
nictwa w:
— kontrakcie socjalnym, w ramach którego reali-
zowane są działania na rzecz wzmocnienia aktywno-
ści osoby bezrobotnej lub
— indywidualnym programie zatrudnienia socjal-
nego, o którym mowa w przepisach o zatrudnieniu
socjalnym.
W przypadku objęcia osób bezrobotnych:
— kontraktem socjalnym, w ramach którego nie
są realizowane działania na rzecz wzmocnienia ak-
tywności osoby bezrobotnej, tj. kontraktem socjal-
nym bez skierowania powiatowego urzędu pracy,
229
— indywidualnym programem zatrudnienia socjal-
nego, bez skierowania powiatowego urzędu pracy,
— indywidualnym programem usamodzielnienia
lub lokalnym programem pomocy społecznej, art. 33
ust. 4 pkt 2b ww. ustawy nie zobowiązuje powiato-
wego urzędu pracy do pozbawiania statusu osoby
bezrobotnej.
W każdym z powyższych przypadków konieczne
będzie zbadanie gotowości bezrobotnego do podjęcia
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Jeżeli
uczestnictwo w kontrakcie socjalnym bądź innej for-
mie aktywizacji nie powoduje braku takiej gotowości,
wówczas nie ma podstaw, by bezrobotnego pozbawiać
statusu.
Odpowiadając na pytanie drugie, uprzejmie wyja-
śniam, iż utrata statusu bezrobotnego nie wynika
z utraty prawa do zasiłku z powodu upływu okresu jego
pobierania, ale następuje w sytuacji gdy osoba bezro-
botna spełniająca łącznie następujące warunki:
— należy do grupy będącej w szczególnej sytuacji
na rynku pracy,
— korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej,
— utraciła prawo do zasiłku z powodu upływu
okresu jego pobierania,
na wniosek ośrodka pomocy społecznej została
skierowana przez powiatowy urząd pracy do uczest-
nictwa w kontrakcie socjalnym. Utrata statusu na-
stępuje od następnego dnia po dniu podpisania kon-
traktu socjalnego.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, informuję, że
przepisy dotyczące finansowania z Funduszu Pracy
prac społecznie użytecznych w przypadku osób, o któ-
rych mowa w art. 73a ust. la, powinno stosować się
analogicznie jak w przypadku osób bezrobotnych. Co
oznacza, że starosta refunduje gminie ze środków
Funduszu Pracy do 60% minimalnej kwoty świad-
czenia przysługującego z tytułu uczestnictwa w pra-
cach społecznie użytecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie podjęcia stosownych prac
legislacyjnych wprowadzających możliwość
dofinansowania rodzin zastępczych
przez samorządy lokalne (8987)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-023-8987/09, w spra-
wie interpelacji posła Jarosława Pięty dotyczącej
230
możliwości podjęcia stosownych prac legislacyjnych
w celu umożliwienia dofinansowywania rodzin za-
stępczych przez samorządy lokalne, uprzejmie infor-
muję:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opraco-
wało projekt „Założeń ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”, który
zakłada znaczne ograniczenie roli placówek opie-
kuńczo-wychowawczych w opiece nad dzieckiem.
Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce opie-
kuńczo-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce po
wyczerpaniu możliwości zatrzymania go w rodzinie
własnej lub umieszczenia w rodzinie zastępczej lub
rodzinnym domu dziecka. Aby realizacja tych za-
mierzeń była możliwa, planuje się położyć bardzo
duży nacisk na profilaktykę i pracę z rodziną natu-
ralną w celu przeciwdziałania konieczności umiesz-
czania dziecka poza rodziną. W sytuacji zagrożenia
dobra dziecka i konieczności oddzielenia od rodziny
nowe rozwiązania zdecydowanie sprzyjać mają
umieszczaniu dzieci w rodzinach zastępczych, przede
wszystkim zawodowych oraz rodzinnych domach
dziecka. Zakłada się zwiększenie kierowanej do nich
pomocy finansowej, ale także – a może przede wszyst-
kim – wsparcia merytorycznego, poprzez realną po-
moc w wychowywaniu powierzonych im dzieci (m.in.
szkolenia, poradnictwo, ale także możliwość korzy-
stania z wypoczynku, co przeciwdziałać będzie wy-
paleniu zawodowemu).
W proponowanych rozwiązaniach zakłada się moż-
liwość dowolnego kształtowania przez samorząd lo-
kalny wysokości niektórych świadczeń z zakresu opie-
ki nad dzieckiem i rodziną, zabezpieczając świadcze-
niobiorcom jedynie minimalną wysokość świadczeń.
Należy ponadto zauważyć, że podobna zasada sta-
ła się podstawą dokonanych w roku 2007 zmian
w niektórych aktach wykonawczych do ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, w części doty-
czącej problematyki opieki nad dzieckiem i rodziną.
Zmiany te pozwoliły na bardziej elastyczne kształto-
wanie przez samorząd lokalny m.in. sfery wynagro-
dzeń dla zawodowych rodzin zastępczych oraz kwot
pomocy pieniężnej na utrzymanie dziecka w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych typu rodzinnego.
W związku z powyższym, w odniesieniu do celu,
jakim jest umożliwienie samorządom powiatowym
i gminnym podejmowania uchwał zmierzających do
finansowego wspierania rodzin zastępczych, należy
propozycję zmierzającą do finansowego wspierania
pieczy zastępczej zaopiniować zdecydowanie pozy-
tywnie.
Natomiast należy zauważyć, że z merytorycznego
punktu widzenia byłoby zasadne, aby przepis ten nie
dotyczył jedynie świadczeń określonych w art. 78
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.), lecz
aby miał charakter bardziej ogólny, pozwalający na
podobną elastyczność w odniesieniu do innych świad-
czeń, których odbiorcami są rodziny zastępcze lub
dzieci umieszczone w pieczy zastępczej.
W związku z wyżej wyrażoną pozytywną opinią
na temat poruszonej w interpelacji posła Jarosława
Pięty propozycji nowelizacji ustawy o pomocy spo-
łecznej oraz z uwagi na fakt, iż planowane zmiany
systemowe w opiece nad dzieckiem i rodziną miałyby
wejść w życie dopiero od l stycznia 2011 r., uprzejmie
informuję, że podjęta w interpelacji kwestia umożli-
wienia samorządom powiatowym podwyższania wy-
sokości świadczeń na pieczę zastępczą zostanie roz-
ważona przy najbliższej nowelizacji ustawy o pomocy
społecznej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie likwidacji
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Turku (8989)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w spra-
wie likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień w Tur-
ku (SPS-023-8989/09), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Wynikająca z oczekiwań społecznych i potrzeby
zwiększenia efektywności bojowej jednostek wojsko-
wych zmiana sposobu spełniania obowiązku służby
wojskowej z obligatoryjnego na ochotniczy znacząco
zmniejsza zadania wojskowych komend uzupełnień.
W tej sytuacji konieczne stało się ograniczenie
wielkości administracji wojskowej i kosztów pono-
szonych przez resort obrony narodowej na jej utrzy-
manie.
Sposób, w jaki nastąpiłoby to ograniczenie, był
przedmiotem szczegółowych analiz i badań. Rozwa-
żano zarówno ograniczenie liczebności wojskowych
komend uzupełnień, jak i postulowane przez panią
poseł Irenę Tomaszak-Zesiuk zmniejszenie stanu za-
trudnienia w wojskowych komendach uzupełnień,
przy zachowaniu ich dotychczasowej liczby.
Analizy te wykazały, że racjonalnym rozwiąza-
niem będzie zmniejszenie liczby wojskowych komend
uzupełnień do ok. 80, przy zachowaniu obecnego sta-
nu zatrudnienia, z perspektywą niewielkiego wzro-
stu w latach następnych (o 2–3 stanowiska pracow-
ników wojska). Wynika to z faktu, że zmniejszenie
zatrudnienia w poszczególnych wojskowych komen-
dach uzupełnień spowodować może zakłócenia w re-
alizacji zadań ustawowych tych organów. Dotyczyć
to może np. udziału przedstawicieli tych organów
w prowadzonej corocznie kwalifikacji wojskowej.
Uwzględniając przygotowanie do kwalifikacji, jej

przebieg oraz zakończenie polegające na podsumowa-
niu wyników, założeniu ewidencji wojskowej i prze-
noszeniu do rezerwy, w przedsięwzięciu tym zaanga-
żowanych jest 4–5 pracowników wojskowej komendy
uzupełnień przez kilka miesięcy w roku. Przeciętna
wojskowa komenda uzupełnień zatrudnia 9 żołnierzy
zawodowych i 16 pracowników wojska. Zmniejszenie
tego zatrudnienia o kilka osób może prowadzić do
braku możliwości realizacji zadań ustawowych.
Podkreślenia wymaga, że możliwość swobodnego
przemieszczania się przez polskich obywateli na te-
renie Unii Europejskiej oraz liberalizacja przepisów
meldunkowych powoduje konieczność większego za-
angażowania wojskowych komend uzupełnień w pro-
ces mobilizacyjnego uzupełniania jednostek wojsko-
wych – nadawanie przydziałów mobilizacyjnych i pra-
cowniczych przydziałów mobilizacyjnych oraz w per-
spektywie przydziałów kryzysowych do Narodowych
Sił Rezerwowych.
Istotnym argumentem jest także obniżenie kosz-
tów utrzymania infrastruktury wynikające z rezy-
gnacji z ok. 40 obiektów. Wysokość tych nakładów
nie jest możliwa do zrekompensowania przez zmniej-
szenie stanu zatrudnienia.
Odnosząc się do pytania pani poseł Ireny Toma-
szak-Zesiuk dotyczącego przyszłości Wojkowej Ko-
mendy Uzupełnień w Turku, pragnę wskazać, że
ustalenie, które wojskowe komendy uzupełnień
będą podlegać rozformowaniu, jest aktualnie jeszcze
przedmiotem prac analityczno-koncepcyjnych. W ich
trakcie uwzględniane są wszystkie aspekty funkcjo-
nowania tych organów, w tym również prawo wła-
sności, stan techniczny zajmowanych obiektów,
a także opinia samorządów terytorialnych i społecz-
ności lokalnych.
Najważniejszym jednak wskaźnikiem są potrzeby
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
pokojowego, mobilizacyjnego i wojennego uzupełnia-
nia jednostek wojskowych.
Szczegółowe rozwiązania zostaną zawarte w no-
welizacji rozporządzenia ministra obrony narodowej
z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie wojewódzkich
sztabów wojskowych i wojskowych komend uzupeł-
nień (Dz. U. Nr 66, poz. 613 ze zm.), które zostanie
poddane uzgodnieniom, zarówno w Ministerstwie
Obrony Narodowej, jak i w innych resortach, oraz
konsultacjom społecznym.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie można na obec-
nym, wczesnym etapie prac wskazać, które wojskowe
komendy uzupełnień zostaną rozformowane, a które
przejmą ich dotychczasowe zadania.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
231
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Adama Abramowicza
i Jerzego Rębka
w sprawie zwolnień dokonywanych
w porcie przeładunkowym PKP Cargo SA
w Małaszewiczach (8990)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Adama Abramowicza i Jerzego
Rębka w sprawie zwolnień dokonywanych w porcie
przeładunkowym PKP Cargo SA w Małaszewiczach,
skierowaną do ministra skarbu państwa przy piśmie
SPS-023-8990/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r., a prze-
kazaną wg właściwości do ministra infrastruktury,
uprzejmie informuję, co następuje.
W spółce PKP Cargo SA od ubiegłego roku prze-
prowadzane są głębokie działania restrukturyzacyj-
ne zmierzające do usunięcia problemów, które wystę-
powały i kumulowały się w różnych sferach działal-
ności spółki od momentu jej powstania. Niestety re-
alizacja tych działań przypadła na okres nasilającego
się ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego, skut-
kującego między innymi znacznym spadkiem zapo-
trzebowania na usługi przewozowe towarów, co
w szczególny sposób odczuła spółka PKP Cargo SA.
W ostatnich miesiącach 2008 r. nastąpiło zdecydowa-
ne obniżenie wielkości przewożonej masy towarowej
oraz spadek pracy przewozowej. W konsekwencji
w roku ubiegłym spółka przewiozła o ponad 11 mln
ton towarów mniej niż w 2007 r., odnotowując ujem-
ny wynik finansowy. Rok 2009 rozpoczął się jeszcze
niższymi przychodami, a prognozy wskazują, że bę-
dzie on trudniejszy od poprzedniego. Zapowiedzi wie-
lu kluczowych klientów spółki PKP Cargo SA o ogra-
niczeniu produkcji, a tym samym zmniejszeniu zapo-
trzebowania na przewozy, jak również nasilająca się
konkurencja ze strony innych przewoźników kolejo-
wych sprawiają, że decydujący wpływ na kondycję
finansową spółki będzie miała racjonalizacja kosz-
tów. Jednocześnie prowadzenie przez spółkę PKP
Cargo SA działalności w warunkach stale zmniejsza-
jącego się zapotrzebowania na usługi przewozowe
powoduje, iż spółka nie jest w stanie zagwarantować
stabilizacji zatrudnienia ponadtrzydziestopięcioty-
sięcznej załodze.
W związku z pogarszającą się sytuacją ekonomicz-
no-finansową spółki PKP Cargo SA na przestrzeni
2008 r. oraz zagrożeniem utraty bieżącej płynności
finansowej zarząd spółki stanął przed koniecznością
natychmiastowego wdrożenia programu naprawcze-
go. Kluczowym celem wielokierunkowych działań
naprawczych i restrukturyzacyjnych, dzięki właści-
wemu wykorzystaniu istniejących rezerw oraz wpro-
wadzeniu optymalnych rozwiązań związanych z sze-
roko pojętą optymalizacją pracy, jest bieżąca poprawa
wyników finansowych spółki poprzez zdecydowane
232
ograniczenie kosztów i wydatków we wszystkich
obszarach działalności, w tym również pracowni-
czym.
Z uwagi na powyższe uwarunkowania podjęto
decyzję o reorganizacji z dniem 1 stycznia 2009 r.
struktury spółki PKP Cargo SA, polegającej na
ograniczeniu liczby jednostek organizacyjnych z jed-
noczesnym przekazaniem im znacznie szerszych
kompetencji. W miejsce dotychczasowych 42 zakła-
dów spółki utworzono 16, które w nowych obszarach
działania połączyły i uporządkowały funkcje han-
dlowe, utrzymaniowe i eksploatacyjne. Podjęte do-
tychczas przez zarząd spółki PKP Cargo SA działa-
nia racjonalizujące koszty ujawniły istotną nadwyż-
kę zatrudnienia we wszystkich grupach zawodo-
wych w odniesieniu do wielkości wykonywanej pra-
cy. Dlatego też, realnie oceniając sytuację w spółce
i jej otoczeniu rynkowym, nieuniknione było zaak-
ceptowanie konieczności zmniejszenia potencjału
pracowniczego, adekwatnie do wielkości realizowa-
nych zadań. Należy mieć świadomość, że zaniecha-
nia i bezczynność w zakresie restrukturyzacji,
w tym również w sferze zatrudnieniowej, doprowa-
dziłyby jedynie do pogłębienia strat, co w konse-
kwencji groziłoby utratą płynności finansowej.
Odnosząc się bezpośrednio do kwestii dotyczących
byłego Zakładu Przewozów Towarowych i Przeła-
dunku w Małaszewiczach, uprzejmie informuję, że
w pierwotnych założeniach Zarządu PKP Cargo SA
miał on zostać włączony w struktury Podlaskiego
Zakładu Spółki z siedzibą w Białymstoku. Koncepcja
ta zmieniła się po przeprowadzeniu konsultacji spo-
łecznych, w wyniku których na wniosek pracowni-
ków Małaszewicz została podjęta przez zarząd spółki
PKP Cargo SA decyzja o powołaniu Mazowieckiego
Zakładu Spółki z siedzibą w Warszawie/Małaszewi-
czach. Nowa jednostka organizacyjna spółki, która
powstała na bazie między innymi Zakładu Przewo-
zów Towarowych i Przeładunku w Małaszewiczach,
ma siedzibę w dwóch lokalizacjach w Warszawie
i Małaszewiczach. Niepoprawne jest zatem twierdze-
nie o przyłączeniu Małaszewicz do Warszawy, skoro
Mazowiecki Zakład Spółki w nazwie ma podkreślone
równorzędne traktowanie obydwu lokalizacji.
Decydujący wpływ na wielkość redukcji zatrud-
nienia w byłym Zakładzie Przewozów Towarowych
i Przeładunku w Małaszewiczach ma znaczny spadek
pracy przewozowej i przeładunkowej wykonanej
w latach 2007–2009 w rejonie Małaszewicz oraz
związana z tym nadwyżka zatrudnienia w zespołach
przewozowych w stosunku do realizowanych zadań.
Jej wielkość może ulec zmianie w przypadku zwięk-
szenia faktycznie wykonywanej pracy przewozowej
i przeładunkowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie przestrzegania praw zwierząt
oraz uregulowań prawnych dotyczących
ich posiadania (8992)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani Iwony Guzowskiej, poseł
na Sejm RP, w sprawie przestrzegania praw zwie-
rząt oraz uregulowań prawnych dotyczących ich
posiadania (pismo nr SPS-023-8992 z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r.) przekazaną przez szefa Gabinetu Poli-
tycznego Prezesa Rady Ministrów pismem z dnia
21 marca 2009 r. nr DSPA-4810-1956/09, uprzejmie
informuję, że uregulowania prawne dotyczące po-
stępowania ze zwierzętami domowymi, w tym po-
stępowania w przypadku znęcania się nad zwierzę-
tami, są zawarte w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 5 ww. ustawy każde zwierzę powin-
no być traktowane humanitarnie, a w myśl art. 9
ust. 1 osoba utrzymująca zwierzę domowe ma obo-
wiązek zapewnić mu pomieszczenie chroniące je
przed zimnem, upałami i opadami atmosferycznymi,
z dostępem do światła dziennego, umożliwiające swo-
bodną zmianę pozycji ciała oraz odpowiednią karmę
i stały dostęp do wody.
Natomiast zapewnianie opieki bezdomnym zwie-
rzętom, zgodnie z art. 11 ww. ustawy, należy do
zadań własnych gminy. W tym celu gminy mogą
prowadzić schroniska dla bezdomnych zwierząt sa-
modzielnie lub w porozumieniu z organizacjami
społecznymi, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt. Ponadto zgodnie z art. 11a
ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt rada gminy może
uchwalić i realizować program zapobiegający bez-
domności zwierząt, obejmujący w szczególności ste-
rylizację albo kastrację zwierząt, poszukiwanie
nowych właścicieli dla zwierząt, usypianie ślepych
miotów, oraz podjąć inne działania, w tym obowią-
zek znakowania i rejestracji psów, jeżeli działania
te przyczynią się do ograniczenia bezdomności
zwierząt. W związku z tym istnieje możliwość ka-
stracji zwierząt przyjmowanych do schroniska
zgodnie z przyjętym przez gminę programem za-
pobiegania bezdomności zwierząt.
W ramach takiego programu gmina może wpro-
wadzić obowiązek znakowania zwierząt (również po-
przez wszczepienie mikroczipa) oraz prowadzić ewi-
dencję oznakowanych zwierząt.
Należy przy tym zaznaczyć, że istnieje uzasadnio-
na obawa, iż wprowadzenie do ustawy przepisów zo-
bowiązujących właścicieli psów do zgłaszania każde-
go posiadanego oraz nowo narodzonego psa do reje-

stracji oraz do poddania go znakowaniu nie rozwiąże
problemu bezdomności. Oznakowane i zarejestrowa-
ne zostaną psy zgłoszone przez właścicieli i psy prze-
bywające w schroniskach. Psy bezdomne oraz psy
niezgłoszone przez właścicieli do rejestracji i znako-
wania, które zgodnie z ustawą mogą wymagać opieki
samorządu gminnego (miejskiego), pozostaną nadal
poza ewidencją. Oznakowanie psów przy pomocy mi-
kroczipów wszczepianych pod skórę bez jednoczesne-
go prowadzenia bazy danych (psów i właścicieli) na
poziomie centralnym oraz skutecznego egzekwowa-
nia ustanowionego w ustawie obowiązku od właści-
cieli psów spowoduje nadmierne obciążenie budżetów
państwa bez uzyskania widocznych efektów w posta-
ci zmniejszenia bezdomności psów.
Wprowadzenie ustawowego powszechnego obo-
wiązku rejestracji i znakowania psów przysporzy nie-
wątpliwie korzyści producentom i importerom mi-
kroczipów oraz osobom i instytucjom zaangażowa-
nym bezpośrednio w znakowanie zwierząt lub pro-
wadzenie rejestrów psów i właścicieli (koszt wszcze-
pienia mikroczipa to 40-50 zł, liczba psów w Polsce
jest szacowana na ok. 10 mln). Wprowadzeniem ta-
kiej regulacji zainteresowani są również przedstawi-
ciele niektórych samorządów terytorialnych, ponie-
waż część obowiązków związanych z zapobieganiem
bezdomności zwierząt zostałaby przejęta przez orga-
ny centralne i budżet państwa.
Zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) gminie przysługuje
prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obo-
wiązujących na jej obszarze. Ustawa z dnia 13 wrze-
śnia 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008)
w art. 4 nakłada na gminę obowiązek uchwalenia
regulaminu ustalającego szczegółowe zasady utrzy-
mywania czystości i porządku na terenie gminy.
Wśród nich wymienione są także zasady dotyczące
obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe,
mających na celu ochronę przed zanieczyszczeniem
terenów przeznaczonych do wspólnego użytku (art. 4
ust. 2 pkt 6).
Regulamin, jako akt prawa miejscowego, jest wią-
żący dla wszystkich, którzy znajdą się na terenie
gminy, nie tylko dla jej mieszkańców, ale także dla
wszystkich osób, które choćby czasowo znajdą się na
terenie tej gminy. Każde niewykonanie obowiązków
określonych w regulaminie rady gminy jest wykro-
czeniem z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czy-
stości i porządku na terenie gminy. Postępowanie
w tych sprawach toczy się według przepisów Kodek-
su postępowania w sprawach o wykroczenia.
Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić,
że wprowadzenie bardziej restrykcyjnych zasad do-
tyczących sprzątania nieczystości po zwierzętach
uzależnione jest zatem od wprowadzenia odpowied-
nich zapisów w uchwalanym przez radę gminy re-
gulaminie utrzymania czystości i porządku na te-
renie gminy.
233
Opłatę od posiadania psów od osób fizycznych po-
siadających psy, zgodnie z art. 18a ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) obowiązu-
jącym od dnia 1 stycznia 2008 r., może wprowadzić
rada gminy.
Wcześniej obowiązujący podatek od posiadania
psów był świadczeniem obligatoryjnym. W związku
z tym gminy musiały pobierać podatek nawet w sy-
tuacji, gdy koszt jego poboru zdecydowanie przekra-
czał wpływy z tego tytułu do budżetu gminy. Jednak-
że biorąc pod uwagę fakt, iż w niektórych gminach
wpływy z podatku od posiadania psów stanowiły
znaczącą pozycję w ich budżetach, likwidacja tego
podatku bez wprowadzenia w to miejsce innego
świadczenia nie znajdowała uzasadnienia.
O wprowadzeniu na terenie danej gminy opłaty
od posiadania psów obecnie decyduje rada gminy.
Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych określa je-
dynie górną granicę stawki opłaty od posiadania
psów, jaką gminy mogą przyjąć na swoim terenie.
W roku 2009 stawka ta wynosi 104,20 zł rocznie od
jednego psa. Tak wysoka maksymalna stawka ma na
celu zapewnienie gminom środków finansowych
m.in. na prowadzenie działalności w zakresie utrzy-
mania czystości na ich terenie.
Rada gminy określa również, w drodze uchwały,
zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności
i wysokość stawek tej opłaty. Ma również upoważnie-
nie do wprowadzania zwolnień przedmiotowych
z opłaty od posiadania psów oraz różnicowania wy-
sokości stawek tej opłaty, w zależności od przyjętych
kryteriów, jak np. uchwalenie odrębnej stawki z ty-
tułu posiadania psów ras agresywnych.
Decyzja o wprowadzeniu na terenie danej gminy
opłaty od posiadania psów stanowi wyraz samo-
dzielności finansowej i autonomii podatkowej gmin,
wywodzących się z art. 167 i 168 Konstytucji RP.
Mając na względzie powyższe, uprzejmie informuję,
iż nie przewiduje się przywrócenia podatku od po-
siadania psów.
Definicję przedsiębiorcy zawiera art. 4 ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn.
zm.) – gdzie przedsiębiorcą jest m.in. osoba fizyczna
wykonująca we własnym imieniu działalność gospo-
darczą, tj. zarobkową działalność wytwórczą, han-
dlową czy usługową wykonywaną w sposób zorgani-
zowany i ciągły. Zgodnie z art. 3 ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej nie stosuje się to m.in.
działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie
upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt.
Z treści zadanego pytania nie wynika, jaki cha-
rakter miałaby działalność ani cel hodowli psów.
Można domniemywać, że zarobkowy, a działalność
hodowlana jest tylko wstępem do działalności han-
dlowej (np. sprzedawania zwierząt).
Biorąc pod uwagę, że zgodnie z ustawą z dnia 11 kwiet-
nia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U.
Nr 64, poz. 592, z późn. zm.) prowadzeniem działal-
234
ności rolniczej jest prowadzenie działalności wytwór-
czej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej lub
zwierzęcej, a w katalogu zwierząt gospodarskich za-
mieszczonym w ustawie z dnia 29 czerwca 2007 r.
o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodar-
skich (Dz. U. Nr 133, poz. 921, z późn. zm.) nie zosta-
ły wymienione psy, to działalność ta nie jest objęta
wyjątkiem spod ustawy o swobodzie działalności go-
spodarczej określonym w art. 3 ustawy i powinna
podlegać jej rygorom oraz wpisowi do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej zgodnie z ustawą z dnia 19 li-
stopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U.
Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.)
Uprzejmie informuję, że europejska konwencja
o ochronie zwierząt domowych (towarzyszących) do-
tyczy obszaru prawa niezharmonizowanego przepi-
sami Unii Europejskiej i w związku z tym przystą-
pienie do tej Konwencji pozostawiono do rozstrzy-
gnięcia poszczególnym państwom członkowskim.
Zakres regulacji zawarty w ww. konwencji jest
w większości określony w przepisach ustawy o ochro-
nie zwierząt. Przepisy tej ustawy są w niektórych
przypadkach bardziej rygorystyczne niż przepisy
omawianej konwencji.
Ponadto ratyfikacja tej konwencji nie nakłada na
państwa związane jej przepisami bezwzględnego obo-
wiązku wprowadzenia identyfikacji psów i kotów
oraz rejestracji danych osobowych właścicieli tych
zwierząt (art. 12 konwencji).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie zmian prawnych dotyczących
funkcjonowania rozgłośni Polskiego Radia
(8994)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Iwony Guzowskiej (sygn. SPS-
-023-8994/09) w sprawie zmian prawnych dotyczą-
cych funkcjonowania rozgłośni Polskiego Radia, uprzej-
mie przekazuję stosowne informacje.
W dniu 18 czerwca 2008 r. powołany został zespół
ekspertów pod kierownictwem prof. Kowalskiego,
który przygotował założenia oraz projekt nowych re-
gulacji dotyczących mediów publicznych. W sierpniu
2008 r. zespół zaprezentował wstępne założenia do
projektu ustawy o zadaniach publicznych w dziedzi-
nie usług medialnych, a 1 grudnia 2008 r. przedsta-
wił wstępny projekt ustawy o zadaniach publicznych
w dziedzinie usług medialnych.
Na początku br. powstał poselski projekt ustawy
o zadaniach publicznych w dziedzinie usług medial-
nych, który nie jest bezpośrednią kontynuacją zało-
żeń przygotowanych dla ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego, porusza jednak część zawartych
w nim kwestii. To właśnie poselski projekt ustawy
jest obecnie procedowany w Sejmie.
W związku z tym, iż prace legislacyjne są w toku,
nie można rozstrzygnąć, jak ostatecznie będzie wy-
glądała kwestia finansowania rozgłośni regionalnych
Polskiego Radia. Wiąże się to bowiem z rozwiązania-
mi systemowymi finansowania misji publicznej na
podstawie licencji programowych.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
z wielkim szacunkiem odnosi się do dorobku rozgło-
śni regionalnych. Poselski projekt ustawy nie podej-
muje próby centralizacji Polskiego Radia. Proponu-
je wręcz usankcjonowanie istnienia 17 rozgłośni
regionalnych jako samodzielnych spółek prawa han-
dlowego.
W zaproponowanych przez projekt rozwiązaniach
likwiduje się rady programowe Polskiego Radia, a za-
miast nich powołuje się Radę Programową przy Kra-
jowej Radzie Radiofonii i Telewizji oraz regionalne
rady programowe, działające przy Radzie Programo-
wej KRRiT, opiniujące programy regionalnych roz-
głośni radiowych.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie poprze dzia-
łań, które mogłyby mieć negatywne konsekwencje
dla regionalnych mediów publicznych.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie zasad realizacji recept
na leki refundowane (8995)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Iwony Guzowskiej posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 15 kwietnia 2009 r. (SPS-023-8995/09),

w sprawie zasad realizacji recept na leki refundowa-
ne, przesyłam uprzejmie informacje w tej sprawie.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.), Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje koszty świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym zaopatrzenie w produkty lecznicze, wyroby
medyczne i środki pomocnicze. Produkty lecznicze
i wyroby medyczne refundowane przysługują świad-
czeniobiorcy na podstawie recepty wystawionej przez
lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, a także na pod-
stawie recepty wystawionej przez lekarza niebędące-
go lekarzem ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli posia-
da on prawo wykonywania zawodu oraz zawarł
z oddziałem wojewódzkim funduszu umowę upoważ-
niającą go do wystawiania takich recept. Systemem
refundacji są objęte produkty lecznicze znajdujące
się w wykazach leków refundowanych określanych
w drodze rozporządzeń ministra zdrowia. Produkty
lecznicze refundowane nabywają świadczeniobiorcy
na podstawie recept w aptekach ogólnodostępnych,
z odpłatnością określoną w poszczególnych wykazach
leków refundowanych.
Sposób i tryb wystawiania recept lekarskich oraz
sposób i tryb przeprowadzania kontroli przez pod-
miot zobowiązany do finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej ze środków publicznych określa minister
zdrowia w drodze rozporządzeń, zgodnie z upoważ-
nieniem art. 45 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r.
Nr 136, poz. 857, ze zm.), oraz art. 64 ust. 10 ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 maja
2007 r. w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97,
poz. 646) określa precyzyjnie, jakie dane są niezbęd-
ne do wystawienia recepty oraz jakie uprawnienia
przysługują funduszowi w związku z kontrolą reali-
zacji recept na refundowane produkty lecznicze
i wyroby medyczne, natomiast przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 15 grudnia 2004 r.
w sprawie szczegółowego sposobu i trybu przepro-
wadzania kontroli przez podmiot zobowiązany do
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 274, poz. 2723) szczegó-
łowo określają sposób i tryb przeprowadzania przez
fundusz kontroli, udzielania świadczeniobiorcom
świadczeń opieki zdrowotnej.
Prawidłowo wypisana recepta na leki objęte do-
płatami ze środków publicznych musi zawierać wszyst-
kie wymagane dane określone w rozporządzeniu mi-
nistra zdrowia, ponieważ tylko na tej podstawie Na-
rodowy Fundusz Zdrowia refunduje aptece koszty
wydania leku. Osoby uprawnione do wystawiania re-
cept powinny znać i stosować się do obowiązujących
w tym zakresie przepisów, gdyż receptę po zrealizo-
waniu można porównać do czeku. Lekarz wystawia-
jąc receptę na lek refundowany podejmuje zobowią-
zanie w imieniu płatnika, tj. Narodowego Funduszu
235
Zdrowia, że za wydany lek apteka otrzyma zwrot
kosztów.
Uprawnienia osób wydających leki są ściśle okre-
ślone w kolejnych rozporządzeniach ministra zdrowia
w sprawie recept lekarskich. W przypadku recepty
wystawionej niezgodnie z przepisami pacjent może
mieć problem z jej zrealizowaniem, jednakże środki
finansowe przeznaczone na dopłaty do leków są pie-
niędzmi publicznymi i z tego powodu każda recepta
musi spełniać określone prawem wymogi.
W świetle powyższych przepisów fundusz, działa-
jąc zgodnie z obowiązującym prawem, może docho-
dzić zwrotu refundacji leków w przypadku realizacji
przez aptekę leku na podstawie wadliwie wystawio-
nej recepty.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Zdrowia
przygotowało projekt nowego rozporządzenia mini-
stra zdrowia w sprawie recept lekarskich, w związku
z wprowadzeniem nowych druków recept. Nowe dru-
ki recept będą miały szereg zabezpieczeń (będą dru-
kowane na papierze ze znakiem wodnym), które po-
winny uniemożliwić ich fałszowanie. W projekcie tym
(obecnie na etapie po uzgodnieniach wewnętrznych),
kwestia realizacji recept wadliwych formalnie, zosta-
nie precyzyjnie jednoznacznie określona.
Projekty rozporządzeń zgodnie z obowiązującą
procedurą są kierowane w procesie legislacyjnym do
uzgodnień wewnętrznych oraz zewnętrznych. Po
ostatecznej akceptacji kierownictwa resortu projekt
rozporządzenia zostanie skierowany do konsultacji
społecznych i uzgodnień zewnętrznych, a także zgod-
nie z obowiązującym prawem udostępniony na stro-
nie internetowej Ministerstwa Zdrowia oraz na stro-
nie Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie niepokojących sygnałów dotyczących
orzekania o śmierci mózgowej
w celu pobierania narządów do przeszczepów
(8996)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Iwony Guzowskiej z dnia 30
marca 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia 17
kwietnia 2009 r., znak MZ-BMK-070-10787-1/AJ/09,
236
w sprawie niepokojących sygnałów dotyczących orze-
kania o śmieci mózgowej celem pobierania narządów
do przeszczepów uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Na wstępie należy kategorycznie stwierdzić, że
w Polsce nigdy nie miało miejsca „zbyt szybkie roz-
poznanie zgonu” w celu pobrania narządów, co po-
twierdza prof. Wojciech Rowiński, krajowy konsul-
tant ds. transplantologii.
W odpowiedzi na pytanie nr 1 związane z dodat-
kowymi funduszami dla szpitali za ilość pobranych
organów do przeszczepu należy stwierdzić, że zgod-
nie z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
27 października 2007 r. w sprawie sposobu ustala-
nia kosztów czynności związanych z pobieraniem,
przechowywaniem, przetwarzaniem, sterylizacją
i dystrybucją komórek, tkanek i narządów oraz spo-
sobu zwrotu tych kosztów (Dz. U. Nr 207, poz. 1503)
zakład opieki zdrowotnej otrzymuje jedynie zwrot
kosztów za wykonaną procedurę zgodnie z zał. 1 i 2
do ww. rozporządzenia.
W odpowiedzi na pytanie nr 2 dotyczące dodatko-
wych środków pieniężnych dla lekarzy za wykonanie
przeszczepu informuję, iż szpital otrzymuje środki
pieniężne za wykonaną procedurę, a dyrektor szpita-
la decyduje o sposobie ich wykorzystania.
W odpowiedzi na pytanie nr 3 związane z ilością
środków pieniężnych przeznaczanych rocznie na neu-
rorehabilitację i transplantologię uprzejmie informu-
ję, iż środki przeznaczane w 2008 r. na neurorehabi-
litację wyniosły 127 634 357 zł, a na transplantologię
151 085 450 zł.
W odpowiedzi na pytanie nr 4 dotyczące ilości kli-
nik neurorehabilitacyjnych i transplantologicznych
należy stwierdzić, iż w Polsce istnieje 88 oddziałów
rehabilitacyjnych, w których prowadzone są proce-
dury z zakresu neurorehabilitacji oraz 54 ośrodki
transplantologiczne.
W odpowiedzi na pytanie nr 5 związane ze spe-
cjalizacją lekarzy wykonujących procedury poboru
i przeszczepiania narządów należy stwierdzić, że spe-
cjalizacje lekarskie osób uprawnionych do wykony-
wania ww. czynności zostały określone w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 16 lipca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków pobierania,
przechowywania i przeszczepiania komórek, tkanek
i narządów (Dz. U. Nr 138, poz. 973). Zgodnie z § 4
i § 7 rozporządzenia:
Do pobierania narządów w celu przeszczepienia
jest uprawniony:
1) lekarz specjalista w dziedzinie transplantologii
klinicznej posiadający specjalizację w następujących
podstawowych dziedzinach medycyny: chirurgii ogól-
nej lub chirurgii dziecięcej, lub kardiochirurgii, lub
urologii;
2) lekarz specjalista w następujących podstawo-
wych dziedzinach medycyny: chirurgii ogólnej lub
chirurgii dziecięcej, lub kardiochirurgii, lub uro-
logii;
3) lekarz odbywający specjalizację w dziedzinach,
o których mowa w pkt 1, upoważniony przez lekarza,
o którym mowa w pkt 1, i dokonujący tych czynności
pod jego nadzorem.
Do przeszczepiania narządów jest uprawniony:
1) lekarz specjalista w dziedzinie transplantolo-
gii klinicznej posiadający specjalizację w następują-
cych podstawowych dziedzinach medycyny: chirur-
gii ogólnej, chirurgii dziecięcej, kardiochirurgii lub
urologii;
2) lekarz specjalista w następujących podstawo-
wych dziedzinach medycyny: chirurgii ogólnej, chi-
rurgii dziecięcej, kardiochirurgii lub urologii;
3) lekarz odbywający specjalizację w dziedzinach,
o których mowa w pkt 1, upoważniony przez lekarza,
o którym mowa w pkt 1, i dokonujący tych czynności
pod jego nadzorem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
wiceprezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie wprowadzania na rynek
konsumencki przeterminowanej żywności
(8998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Krzywickiego w sprawie
wprowadzania na rynek konsumencki przetermino-
wanej żywności, wniesioną przy piśmie nr SPS-023-
-8998/09 z dnia 15 kwietnia 2009r. do prezesa Rady
Ministrów, działając z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów w porozumieniu z ministrem zdrowia oraz
ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Obowiązujące w Polsce regulacje prawne w zakre-
sie obrotu produktami żywnościowymi są analogicz-
ne jak w innych krajach należących do Unii Europej-
skiej. Prawo żywnościowe, w szczególności rozporzą-
dzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogól-
ne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powo-
łujące Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności
oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeń-
stwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z 01.02.2002, str. 1;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15,
t. 6, str.463), wymaga m.in., aby produkty żywnościo-
we przeznaczone dla konsumentów były odpowiednio

oznakowane, w tym datą minimalnej trwałości lub
w przypadku produktów nietrwałych mikrobiologicz-
nie terminem przydatności do spożycia.
W myśl art. 19 ww. rozporządzenia (WE) nr 178/
2002, jeżeli podmiot działający na rynku spożyw-
czym uważa lub ma podstawy, aby sądzić, że środek
spożywczy przez niego przywożony, wyprodukowany,
przetworzony, wytworzony lub rozprowadzany nie
jest zgodny z wymogami w zakresie bezpieczeństwa
żywności, natychmiast powinien rozpocząć postępo-
wanie w celu wycofania danej żywności z rynku, na
którym ta żywność przestała znajdować się pod jego
bezpośrednią kontrolą jako początkowego podmiotu
działającego na rynku spożywczym, i powiadomić
o tym właściwe władze.
Również podmiot działający na rynku spożyw-
czym odpowiedzialny za handel detaliczny lub dzia-
łalność związaną z dystrybucją, niedotyczącą pako-
wania, etykietowania, bezpieczeństwa lub nienaru-
szalności żywności, ma obowiązek rozpocząć w gra-
nicach swojej działalności postępowanie mające na
celu wycofanie z rynku produktów niezgodnych z wy-
mogami w zakresie bezpieczeństwa żywności. Pod-
mioty mają ponadto obowiązek informować i współ-
działać z właściwymi władzami.
Należy podkreślić, że urzędowe kontrole żywności
przeprowadzane są na wszystkich etapach łańcucha
żywnościowego, począwszy od produkcji pierwotnej,
poprzez przetwarzanie, paczkowanie aż do oferowa-
nia konsumentowi finalnemu, przez organy podległe
ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi (Inspekcja Wete-
rynaryjna, Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów
Rolno-Spożywczych, Państwowa Inspekcja Ochrony
Roślin i Nasiennictwa), ministrowi zdrowia (Pań-
stwowa Inspekcja Sanitarna) albo prezesowi Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów (Inspekcja
Handlowa). Kontrole mają na celu sprawdzenie prze-
strzegania obowiązujących regulacji, w tym szczegól-
nie, czy oferowana konsumentom żywność spełnia
wszelkie wymogi bezpieczeństwa, jest odpowiedniej
jakości oraz czy jest właściwie oznakowana.
Pragnę zaznaczyć, że w odniesieniu do produktów
wprowadzanych do obrotu w ramach sprzedaży bez-
pośredniej oraz działalności marginalnej, lokalnej
i ograniczonej, nad którymi nadzór sprawuje Inspek-
cja Weterynaryjna, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi dotychczas nie otrzymywało informacji doty-
czących szeroko zakrojonego procederu wprowadza-
nia na rynek przeterminowanych produktów pocho-
dzenia zwierzęcego.
Należy dodać, że inna z podległych ministrowi
rolnictwa i rozwoju wsi, Inspekcja Jakości Handlowej
Artykułów Rolno-Spożywczych, we wszystkich kon-
trolach jakości handlowej artykułów rolno-spożyw-
czych sprawdza prawidłowość oznakowania produk-
tu, w tym również w zakresie terminu przydatności
do spożycia albo daty minimalnej trwałości.
W przypadku stwierdzenia w toku kontroli arty-
kułów rolno-spożywczych, których termin przydat-
ności do spożycia albo data minimalnej trwałości
237
minęły, Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rol-
no-Spożywczych dokonuje zabezpieczenia towaru
zgodnie z art. 27 ust 2 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r.
o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych
(Dz. U. z 2005 r. nr 187, poz. 1577, z późn. zm.). Po-
nadto o zaistniałej sytuacji informuje właściwe orga-
ny Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W handlu detalicznym ciężar przeprowadzania
urzędowych kontroli żywności spoczywa przede
wszystkim na Inspekcji Handlowej i Państwowej In-
spekcji Sanitarnej.
Ujawnienie przez organy Państwowej Inspekcji
Sanitarnej wprowadzania do obrotu przeterminowa-
nych środków spożywczych przez podmioty działają-
ce na rynku spożywczym skutkuje wszczęciem sto-
sownego postępowania w celu wyeliminowania nie-
prawidłowości. Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy
o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225, z późn. zm.) kto używa do produkcji lub
wprowadza do obrotu ww. środki spożywcze, podlega
karze grzywny. Ponadto należy podkreślić, że główny
inspektor sanitarny wydał polecenie podległym or-
ganom Państwowej Inspekcji Sanitarnej, wzmożenia
nadzoru w zakresie przestrzegania przepisu art. 52
ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, zgod-
nie z którym środki spożywcze oznakowane datą mi-
nimalnej trwałości lub terminem przydatności do
spożycia mogą znajdować się w obrocie do tej daty lub
terminu.
Z ustaleń kontroli Inspekcji Handlowej wynika
natomiast, że o ile zjawisko oferowania przetermino-
wanych produktów w handlu detalicznym nie należy
do rzadkości, na co zwrócił również uwagę pan poseł
Piotr Krzywicki, to brak oznakowania datą minimal-
nej trwałości lub terminem przydatności do spożycia
występuje incydentalnie.
Liczby przytoczone w interpelacji Pana Posła Pio-
tra Krzywickiego dotyczą właśnie placówek, w któ-
rych kontrola Inspekcji Handlowej ujawniła produk-
ty przeterminowane i wycofała je z obrotu, a tym
samym nie trafiły one do konsumentów.
Racjonalne podejście do wykorzystania potencja-
łu organów urzędowej kontroli żywności wymaga,
żeby był on kierowany przede wszystkim na zagad-
nienia, których konsument sam nie jest w stanie
sprawdzić, np. kompletność i rzetelność informacji
zamieszczonych na opakowaniu. Niemniej jednak
ocena aktualności terminów przydatności do spoży-
cia i dat minimalnej trwałości przeprowadzana jest
podczas każdej kontroli Inspekcji Handlowej w ob-
szarze artykułów rolno-spożywczych.
Przyjęte we wspólnotowym prawie żywnościo-
wym rozwiązania opierają się m.in. na definicji prze-
ciętnego konsumenta, który zgodnie z wykładnią
Trybunału Sprawiedliwości jest dostatecznie dobrze
poinformowany oraz dostatecznie uważny i ostrożny.
Prawidłowo oznakowana żywność stwarza konsu-
mentowi warunki do dokonania świadomego i swo-
bodnego wyboru, realizując jego podstawowe prawo
do pełnej informacji o produkcie spożywczym.
238
Dlatego też w celu przeciwdziałania wprowadza-
niu na rynek towarów przeterminowanych niezbęd-
ne jest przede wszystkim podniesienie wiedzy kon-
sumentów na temat ich praw i obowiązków przy do-
konywaniu zakupów.
Uważne czytanie informacji na etykietach pro-
duktów oraz korzystanie z prawa do reklamacji w przy-
padku zakupu towaru niespełniającego wymagań,
w tym przeterminowanego, z pewnością przyczyni
się do znacznego ograniczenia zjawiska oferowania
produktów przeterminowanych w placówkach han-
dlu detalicznego.
Nadmieniam, iż każda skarga wniesiona przez
konsumentów na nieprawidłowość działania przed-
siębiorców jest rozpatrywana w drodze kontroli, me-
diacji lub przez działające przy wojewódzkich inspek-
toratach Inspekcji Handlowej polubowne sądy kon-
sumenckie.
W 2008 r. do wojewódzkich inspektoratów Inspek-
cji Handlowej wpłynęło łącznie 14 088 informacji
o nieprawidłowościach w funkcjonowaniu przedsię-
biorców oraz wniosków o mediacje w sprawie sporów
konsumenckich, wynikłych z zawartych umów cy-
wilnoprawnych, zwanych „skargami konsumencki-
mi”. Tylko 10% wniesionych skarg dotyczyło artyku-
łów rolno-spożywczych (w 2007 r. – 8%), z tego nie-
znaczna część produktów przeterminowanych.
Podsumowując, należy stwierdzić, że wszystkie
inspekcje odpowiedzialne w Polsce za urzędową kon-
trolę żywności w ramach posiadanych kompetencji
sprawdzają aktualność terminów przydatności do
spożycia i dat minimalnej trwałości. Na podkreślenie
zasługuje fakt, że kluczową rolę w tym zakresie od-
grywa dostatecznie uważny i ostrożny konsument,
stąd tak istotne jest podnoszenie świadomości słab-
szych uczestników rynku.
Z poważaniem
Wiceprezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Jarosław Król
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie przeciwdziałania szkodom
wyrządzanym przez wilki i bobry na terenie
woj. podkarpackiego (9000)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Andrzeja Szlachty, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-9000/09,
z dnia 15 kwietnia 2009 r. dotyczącą sytemu odszko-
dowań za szkody wyrządzane przez bobra europej-
skiego (Castor fiber) i wilka (Canis lupus), uprzejmie
przekazuję poniższe informacje.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220,
poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) objęty jest
ochroną gatunkową częściową, natomiast wilk (Ca-
nis lupus) ochroną gatunkową ścisłą.
Zarówno bóbr europejski, jak i wilk podlegają
również ochronie w większości krajów europejskich
na podstawie dwóch aktów prawnych: Konwencji
z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków dzi-
kiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk – kon-
wencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263)
oraz dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory – dyrektywy siedliskowej.
Uprzejmie informuję, że w drugiej połowie 2009 r.
przewidywane jest opracowanie rozporządzenia usta-
lającego tryb postępowania przy szacowaniu szkód
wyrządzonych przez zwierzęta gatunków chronio-
nych, w tym przez bobra europejskiego i wilka, a tak-
że wzory dokumentów dotyczących szacowania szkód
i wyliczania odszkodowań oraz terminy zgłoszenia
i szacowania szkody.
Odnosząc się do pytania dotyczącego przywróce-
nia odszkodowań dla samorządów lokalnych za szko-
dy wyrządzone przez bobry, informuję, że zgodnie
z art. 126 ust. 3 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm.) oględzin i szacowania szkód, a także ustalania
wysokości odszkodowań i jego wypłaty dokonuje wła-
ściwy regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na
obszarze parku narodowego – dyrektor tego parku.
Wypłata odszkodowań nie przysługuje jedynie
w sytuacjach określonych w art. 126 ust. 6 ustawy
i w takim zakresie nie przewiduje się zmiany zapisu
tego artykułu.
W odniesieniu do ostatniego pytania pana posła
przyznaję, że kilkadziesiąt lat ochrony bobra faktycz-
nie doprowadziło do jego licznego występowania na
niektórych obszarach kraju.
Status ochronny tego gatunku pozwala regional-
nemu dyrektorowi ochrony środowiska, na podstawie
art. 56 ust. 2 pkt l ustawy o ochronie przyrody, wy-
dawać zezwolenia na chwytanie bobra w celu prze-
mieszczenia go w inne miejsce, a także na niszczenie
jego siedlisk. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy zakres
zezwolenia obejmuje kilka województw, wówczas ze-
zwolenie na te czynności wydaje generalny dyrektor
ochrony środowiska. Nie jest możliwe odgórne przy-
zwolenie na niszczenie siedlisk, tam czy żeremi bo-
bra europejskiego, gdyż byłoby to niezgodne z prze-
pisami europejskimi i mogłoby doprowadzić do dra-
stycznego zmniejszenia liczebności populacji tego
gatunku chronionego.
Ponadto informuję, że w celu ograniczenia szkód
powodowanych przez bobry został opracowany prak-

tyczny poradnik „Analiza dotychczasowych rodzajów
i rozmiaru szkód wyrządzanych przez bobry oraz sto-
sowanie metod rozwiązywania sytuacji konflikto-
wych” dotyczący sposobów ograniczania szkód powo-
dowanych przez bobry. Opracowany został również
poradnik „Analiza dotychczasowych rodzajów i roz-
miaru szkód wyrządzanych przez wilki oraz stoso-
wanie metod rozwiązywania sytuacji konfliktowych”.
Poradniki zostały udostępnione wszystkim woje-
wódzkim konserwatorom przyrody i dyrektorom par-
ków narodowych, którzy mogą organizować odpo-
wiednie szkolenia dla hodowców zwierząt gospodar-
skich. Poradniki są również dostępne na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Środowiska.
Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 4 ustawy
o ochronie przyrody właściciele lub użytkownicy go-
spodarstw rolnych i leśnych mogą współdziałać z re-
gionalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na
obszarze parku narodowego – z dyrektorem parku,
w zakresie sposobów zabezpieczania upraw i płodów
rolnych, lasów oraz zwierząt gospodarskich przed
szkodami powodowanymi przez zwierzęta gatunków
chronionych, za które Skarb Państwa wypłaca od-
szkodowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie sytuacji finansowej
Zakładów Mechanicznych Bumar-Łabędy SA
w Gliwicach w dobie nasilającego się kryzysu
(9001)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Szaramy (znak: SPS-
-023-9001/09) w sprawie sytuacji finansowej Zakła-
dów Mechanicznych Bumar-Łabędy SA w Gliwicach
w dobie nasilającego się kryzysu gospodarczego
przedkładam niniejszą informację.
Zakłady Mechaniczne Bumar-Łabędy SA wcho-
dzą do Grupy Bumar, powstałej w wyniku realizacji
rządowej „Strategii przekształceń strukturalnych
przemysłowego potencjału obronnego w latach 2002–
–2005”. Bumar sp. z o.o. posiada 86,35% w kapitale
zakładowym spółki, zaś aktualny udział Skarbu
Państwa wynosi 5,92%. Uwzględniając przedstawio-
ną strukturę kapitałową – zgodnie z przepisami Ko-
deksu spółek handlowych oraz zasadami ładu korpo-
racyjnego – decyzje właścicielskie wobec tej spółki
239
podejmowane są przez akcjonariusza większościowe-
go. Mając na względzie powyższe, Ministerstwo Skar-
bu Państwa wystąpiło do Zarządu Bumar sp. z o.o.
o przedstawienie szczegółowych wyjaśnień i informa-
cji w sprawie bieżącej sytuacji oraz planowanych
przedsięwzięć restrukturyzacyjnych ZM Bumar-Ła-
będy SA, uzyskując następujące wyjaśnienia.
Pomimo iż w roku obrotowym 2008 ZM Bumar-
-Łabędy SA uzyskały rekordową wartość przychodów
ze sprzedaży w wysokości 1,042 mld zł oraz zysk net-
to w wysokości 6,67 mln zł, spółka znalazła się
w kryzysowej sytuacji finansowej. Jest to z jednej
strony efektem braku szerszego zainteresowania od-
biorców krajowych (głównie Ministerstwa Obrony
Narodowej) produktami i usługami oferowanymi
przez spółkę i, co się z tym wiąże, niskim wykorzy-
staniem potencjału w zakresie produkcji specjalnej,
zaś z drugiej strony – trudną sytuacją na rynkach
eksportowych i dłuższą, niż zakładano, perspektywą
działań handlowych w zakresie pozyskania zagra-
nicznych nabywców na sprzęt pancerny wytwarzany
przez ZM Bumar-Łabędy SA. Trudną sytuację spół-
ki dodatkowo skomplikował ogólnoświatowy kryzys
gospodarczy, którego efekty bezpośrednio dotknęły
segment produkcji wyrobów i usług „cywilnych” re-
alizowanych przez spółki zależne ZM Bumar-Łabędy
SA, skutkując, iż kryzysowa sytuacja występuje
w niemal wszystkich podmiotach zależnych i stowa-
rzyszonych grupy kapitałowej Bumar-Łabędy.
Dążąc do ograniczenia zagrożeń w dalszej dzia-
łalności spółki, akcjonariusz większościowy zobowią-
zał Zarząd ZM Bumar-Łabędy SA do podjęcia głębo-
kich działań oszczędnościowych i naprawczych w całej
grupie Bumar-Łabędy. Należy zaznaczyć, iż proces
ten jest realizowany w niezwykle trudnych warun-
kach zewnętrznych związanych z utrudnionym do-
stępem do zewnętrznych źródeł finansowania dzia-
łań naprawczych i restrukturyzacyjnych. Głównym
celem działań oszczędnościowych jest:
— radykalna redukcja kosztów stałych niezwią-
zanych z podstawową działalnością spółki (np. po-
przez sprzedaż zbędnego majątku),
— zmiany organizacyjne w całej grupie kapitało-
wej Bumar-Łabędy (np. łączenie spółek o zbliżonym
profilu produkcyjnym, ograniczenie działalności lub
likwidacja spółek trwale nieefektywnych),
— zwiększanie przychodów i wpływów z działal-
ności operacyjnej,
— wprowadzenie dyscypliny kosztowej i ścisłej
kontroli wydatków (obecny poziom i struktura kosz-
tów stałych spółki, po uwzględnieniu planu oszczęd-
nościowego zaproponowanego przez zarząd, generu-
ją średniomiesięczne zapotrzebowanie na finansowa-
nie działalności spółki w kwocie ok. 10 mln zł),
— racjonalizacja zatrudnienia i określenie jego
wielkości i struktury adekwatnie do obecnych po-
trzeb i sytuacji finansowej,
— uzyskanie pozytywnej decyzji organu podatko-
wego w zakresie umorzenia albo rozłożenia na raty
240
zobowiązań podatkowych powstałych w wyniku re-
alizacji kontraktu eksportowego.
Działania naprawcze są na bieżąco monitorowane
przez Bumar sp. z o.o. oraz organa korporacyjne spół-
ki. Ponadto, mając na celu osiągnięcie jak najlepszych
efektów działań naprawczych, Bumar sp. z o.o. za-
pewnił również ZM Bumar-Łabędy SA profesjonalne
wsparcie doradcy finansowego. Pełny katalog działań
restrukturyzacyjnych zostanie przyjęty na przełomie
maja i czerwca br. i wdrożony do końca 2009 r. Ocze-
kuje się, że szybkie wdrożenie działań naprawczych
doprowadzi do stabilizacji sytuacji finansowej i umoż-
liwi przystąpienie do właściwej, strategicznej re-
strukturyzacji grupy kapitałowej Bumar-Łabędy,
która stanowi jeden z kluczowych aktywów Bumar
sp. z o.o.
Zakłady Mechaniczne Bumar-Łabędy SA pod-
trzymują aktualną, jak również potencjalną ofertę
produktów i usług wobec Ministerstwa Obrony Na-
rodowej, licząc, iż zostanie ona uwzględniona w pro-
cesie utrzymania bieżącej gotowości bojowej sprzętu
pancernego będącego aktualnie na wyposażeniu
wojsk pancernych (np. remonty i modernizacje czoł-
gów PT-91, WZT-3 oraz czołgów Leopard). Dysponu-
jąc niezbędnymi zdolnościami konstrukcyjnymi i pro-
dukcyjnymi oraz fachową kadrą, spółka deklaruje
również uczestnictwo w realizacji nowych projektów
z obszaru sprzętu pancernego i opancerzonego wcho-
dzącego w przyszłości na wyposażenie Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
W ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa pożąda-
ną sytuacją w stosunku do spółki o tak specyficznym
profilu działalności, jaką posiadają ZM Bumar-Łabę-
dy SA, byłoby utrzymywanie zależności pomiędzy
zamówieniami ze strony rodzimych Sił Zbrojnych
oraz możliwościami eksportowymi. Jednakże w ostat-
nich latach funkcjonowania spółki krajowe zamówie-
nia (poza produkcją kooperacyjną wież Hitfist 30
w ramach kołowego transportera opancerzonego Ro-
somak) posiadają jedynie charakter symboliczny.
Oczekuje się, iż w roku przyszłym – w większym niż
dotychczas zakresie – zostaną uruchomione progra-
my z udziałem ZM Bumar-Łabędy SA dotyczące pro-
dukcji samobieżnej haubicy Krab czy zestawu arty-
leryjskiego Loara. Ponadto zarówno akcjonariusz
większościowy, jak również Zarząd ZM Bumar-Ła-
będy SA wyraża gotowość do współpracy z Minister-
stwem Obrony Narodowej oraz innymi partnerami
produkcyjnymi uczestniczącymi w realizacji projek-
tu kołowego transportera opancerzonego Rosomak
w zakresie budowy kolejnych specjalistycznych apli-
kacji tego pojazdu.
Oczekuje się także, iż szeroka oferta różnych wa-
riantów czołgu średniego PT-91 pozwoli na uzyska-
nie w najbliższym czasie istotnych wartościowo za-
mówień eksportowych. W efekcie realizacji kontrak-
tu tzw. kontraktu malezyjskiego spółka dysponuje
bowiem atrakcyjnym i nowoczesnym produktem, ja-
kim jest czołg PT-91M wraz z pojazdami towarzyszą-
cymi, który cieszy się dużym zainteresowaniem na
rynkach eksportowych. Możliwa jest też kontynu-
acja współpracy handlowej z partnerem malezyj-
skim oraz uzyskanie w nieodległym czasie zamówie-
nia na dostawę produkowanego przez ZM Bumar-
-Łabędy SA wozu zabezpieczenia technicznego
(WZT-3) do Indii.
Odnosząc się do sprawy redukcji zatrudnienia
w spółce, pragnę poinformować, iż obecny plan
oszczędnościowy zakłada zmniejszenie w bieżącym
roku stanu zatrudnienia w grupie Bumar-Łabędy
o 510 pracowników, z czego 315 w ZM Bumar-Łabędy
SA i ZPS Bumar-Łabędy sp. z o.o. Nie wyklucza się
jednak potrzeby głębszej redukcji zatrudnienia w dal-
szej perspektywie czasowej. Jej skala może wynieść
nawet 850 pracowników. Należy zaznaczyć, że Za-
rząd ZM Bumar-Łabędy SA na bieżąco informuje
o sytuacji służby zatrudnienia i przeciwdziałania
bezrobociu, takie jak powiatowy i wojewódzki urząd
pracy. Ponadto z inicjatywy Bumar sp. z o.o. do Wo-
jewódzkiego Urzędu Pracy w Katowicach wpłynęła
aplikacja w konkursie na regionalny program akty-
wizacji zawodowej dla zwalnianych pracowników ZM
Bumar-Łabędy SA.
Kryzysowa sytuacja, w jakiej znalazła się spółka
ZM Bumar-Łabędy SA, wymusza potrzebę przepro-
wadzenia daleko idących działań naprawczych nie
tylko tego podmiotu, lecz także większości spółek
skupionych w grupie kapitałowej Bumar-Łabędy. Ce-
lem tych działań jest utrzymanie niezbędnego poten-
cjału produkcyjnego przy zachowaniu rachunku eko-
nomicznego i gospodarczych podstaw funkcjonowa-
nia podmiotów. Dlatego planowane działania re-
strukturyzacyjne obejmą przede wszystkim:
— głębokie zmiany organizacyjne zmierzające
do koncentracji potencjału i zasobów grupy kapi-
tałowej Bumar-Łabędy oraz eliminacji dublujących
się struktur,
— eliminację struktur i obszarów nieefektyw-
nych, których funkcjonowanie przynosi straty,
— radykalną redukcję kosztów stałych i zmien-
nych,
— uporządkowanie obszaru majątkowego i kapi-
tałowego,
— wzrost efektywności wykorzystywanego mająt-
ku, zagospodarowanie bądź zbycie majątku niewyko-
rzystywanego w działalności operacyjnej,
— rozpoczęcie prac nad przygotowaniem nowej stra-
tegii produktowej i rynkowej grupy kapitałowej.
ZM Bumar-Łabędy SA znajdują się w bardzo
trudnej sytuacji finansowej. Pomimo tego w dalszym
ciągu możliwe jest wprowadzenie efektywnego pro-
gramu naprawczego i odsunięcie zagrożenia niewy-
płacalności firmy. Aktualnie priorytetowym zada-
niem jest wypracowanie modelu i struktury finanso-
wania działalności grupy Bumar-Łabędy w 2009 r.
i pozyskanie na ten cel środków od instytucji ze-
wnętrznych (ARP SA, banki). Przetrwanie obecnej
kryzysowej sytuacji oraz jednocześnie uzyskanie
w krótkiej perspektywie trwałych efektów restruk-
turyzacyjnych umożliwi przejście do zasadniczej fazy

restrukturyzacji, tj. restrukturyzacji strategicznej
skoncentrowanej na zbudowaniu nowej długotermi-
nowej oferty produktowej ZM Bumar-Łabędy SA.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, że uzna je pan poseł za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie egzekucji środków Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
(9002)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Tadeusza Tomaszewskiego, posła na
Sejm RP, przesłane za pośrednictwem Marszałka
Sejmu RP (znak: SPS-023-9002/09), w sprawie egze-
kucji środków Funduszu Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych uprzejmie informuję:
Zapis art. 21 ust. l ustawy z dnia 13 lipca 2006 r.
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewy-
płacalności pracodawcy (Dz. U. z 2006 r. Nr 158,
poz. 1121, ze zm.), zwanej dalej ustawą, stanowi, iż
środki finansowe funduszu przekazane na wypłatę
świadczeń mogą podlegać egzekucji prowadzonej je-
dynie na rzecz osób, dla których zostały przekazane.
Ust. 2 cytowanego artykułu wskazuje ponadto, że
ze świadczeń wypłacanych z funduszu mogą być po-
trącane zaliczki na podatek dochodowy od osób fi-
zycznych, składki na ubezpieczenia społeczne finan-
sowane ze środków ubezpieczonego, składki na
ubezpieczenie zdrowotne, a także należności ali-
mentacyjne na zasadach przewidzianych w Kodek-
sie pracy do potrącenia tych należności z wynagro-
dzenia za pracę.
Z przytoczonego stanu prawnego wynika, iż środ-
ki przekazane przez Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych na wypłatę świadczeń
pracowniczych mogą być przedmiotem postępowania
egzekucyjnego jedynie na rzecz osób, dla których zo-
stały przekazane. Cytowany wyżej przepis wskazuje
enumeratywnie, z jakich tytułów mogą być potrącone
środki z wypłaconych przez fundusz świadczeń pra-
cowniczych. Katalog wymieniony w art. 21 ust. l
ustawy ma charakter zamknięty i nie podlega roz-
szerzeniu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
241
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie obowiązku informowania na temat
występowania materiałów niebezpiecznych,
w tym azbestu (9003)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, odpowiadając na przekazaną
przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: DSPA-
-4810-1958/09, interpelację pana posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie obowiązku informowania na
temat występowania materiałów niebezpiecznych,
w tym azbestu (znak: SPS-023-9003/09), uprzejmie
przedkładam poniższą informację.
W przyjętym w dniu 14 maja 2002 r. przez Radę
Ministrów „Programie usuwania azbestu i wyrobów
zawierających azbest stosowanych na terytorium
Polski” zapisano, iż z budżetu państwa na realizację
programu w latach 2003–2032 zostanie przeznaczo-
ne 65 mln zł (ok. 2,2 mln rocznie) – przy całkowitych
kosztach programu oszacowanych na ponad 48 mld zł.
Takie środki budżetowe pozostają w gestii ministra
gospodarki i mogą być przeznaczane na wsparcie fi-
nansowe działań pozainwestycyjnych, których reali-
zacja wynika z programu. Wykonawcy (beneficjenci)
wybierani są w corocznie ogłaszanym przez Minister-
stwo Gospodarki konkursie ofert. W 2009 r. kwota
takich dotacji wynosi 4 mln zł, w tym:
— dla jednostek samorządu terytorialnego w za-
kresie wsparcia finansowego inwentaryzacji wyro-
bów azbestowych i opracowania gminnego, powiato-
wego lub wojewódzkiego planu usuwania wyrobów
zawierających azbest oraz na opracowanie dokumen-
tacji technicznej oczyszczania z azbestu publicznych
terenów i obiektów budowlanych – 1,6 mln zł;
— na działania informacyjno-edukacyjne – 1,3
mln zł;
— na monitoring realizacji programu, w tym głów-
nie na modernizację wojewódzkiej bazy danych o wy-
robach i odpadach zawierających azbest – 0,7 mln zł;
— na działania w zakresie badania narażenia
i ochrony zdrowia – 0,4 mln zł.
Wielkie zainteresowanie urzędów gminnych i po-
wiatowych możliwością uzyskania dotacji na prze-
prowadzenie inwentaryzacji i oceny stanu technicz-
nego użytkowanych na ich terenie wyrobów azbesto-
wych oraz na opracowanie lokalnych planów usuwa-
nia azbestu potwierdza podawane przez marszałków
województw informacje o małej liczbie gmin dyspo-
nujących takimi dokumentami. Dzięki środkom uzy-
skiwanym z Ministerstwa Gospodarki jednostki sa-
morządu terytorialnego mogą przeprowadzić inwen-
taryzację oraz opracować plan usuwania wyrobów
zawierających azbest. Jest to pierwszy krok do pozy-
skania środków finansowych na usuwanie wyrobów
242
zawierających azbest z terenu gminy czy powiatu
z funduszy ochrony środowiska oraz w ramach regio-
nalnych programów operacyjnych (niestety nie we
wszystkich województwach). Ministerstwo Gospo-
darki wyposażyło wszystkie jednostki samorządu
terytorialnego w poradnik nt. finansowania usuwa-
nia azbestu ze środków krajowych i unijnych, planu-
je też jego cykliczną aktualizację.
Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska wprowadziła obowiązek prowadzenia in-
wentaryzacji wyrobów stwarzających szczególne za-
grożenie dla środowiska, w tym azbestu. Jest to obo-
wiązek nałożony na osoby fizyczne oraz osoby praw-
ne, które powinny w terminie do 31 stycznia każdego
roku kalendarzowego złożyć odpowiednią informację
do właściwego organu: w przypadku osób fizycznych
– do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, w przy-
padku osób prawnych – do marszałka województwa.
Coroczna aktualizacja powinna ukazać tempo usu-
wania wyrobów zawierających azbest.
Niestety obowiązek ten jest wykonywany w ni-
kłym stopniu, mimo że Inspekcja Ochrony Środowi-
ska posiada uprawnienia do nakładania grzywien
w drodze mandatu karnego za takie wykroczenia.
Ministerstwo Gospodarki, chcąc ułatwić proces zbie-
rania danych, w 2004 r. uruchomiło wojewódzką bazę
danych o wyrobach i odpadach zawierających azbest
(WBDA), zachęcając do korzystania z niej jednostki
samorządu terytorialnego. Trudno jednak uznać za
sukces pozyskanie do współpracy ok. 900 gmin, za-
tem jednym z głównych zadań przygotowanego przez
ministra gospodarki nowego „Programu oczyszcza-
nia kraju z azbestu na lata 2009–2032”, aktualizują-
cego dotychczas realizowany program, jest szybkie
włączenie do systemu monitoringu wszystkich gmin
i zakończenie do 2012 r. procesu pełnej inwentaryza-
cji, co oznacza zgromadzenie w zasobach prowadzo-
nej bazy danych kompletnych danych ze wszystkich
gmin w Polsce.
„Program oczyszczania kraju z azbestu na lata
2009–2032” przewiduje rozpoczęcie szeregu prac le-
gislacyjnych, w tym przygotowanie:
— regulacji umożliwiających skuteczne egzekwo-
wanie obowiązków nałożonych na podmioty fizyczne
i prawne;
— uregulowań prawnych zobowiązujących jed-
nostki samorządu terytorialnego do korzystania
z systemu informatycznego opracowanego na zle-
cenie Ministerstwa Gospodarki oraz zasilania da-
nymi elektronicznego systemu monitorowania re-
alizacji programu;
— regulacji dopuszczających usuwanie wyrobów
azbestowych bez konieczności korzystania z usług
specjalistycznych firm. Rozwiązanie takie wymaga
dokończenia prowadzonych już badań stężenia włó-
kien azbestu podczas prac rozbiórkowych prowadzo-
nych na wolnym powietrzu. Jego efektem będzie ob-
niżenie kosztów i przyśpieszenie procesu wycofywa-
nia wyrobów azbestowych z użytkowania;
— regulacji umożliwiających stosowanie techno-
logii unicestwiania włókien azbestu w odpadach
azbestowych, co obniży zapotrzebowanie na składo-
wiska odpadów azbestowych i zmniejszy koszty re-
alizacji programu (przewidziano w nim m.in. wspie-
ranie rozwoju badań technik identyfikowania i tech-
nologii unicestwiania włókien azbestowych). Pod-
stawą nowych uregulowań będzie stosowny zapis
w przygotowanej przez ministra środowiska i znaj-
dującej się na finiszu rządowego etapu procesu legi-
slacyjnego nowelizacji ustawy o odpadach.
Przedstawiając powyższe informacje, chciałbym
panu posłowi podziękować za zainteresowanie pro-
blematyką azbestową i wyrazić nadzieję, że mogę li-
czyć na dalsze wspieranie przez pana działań podej-
mowanych przez ministra gospodarki dla ostatecz-
nego rozwiązania problemu bezpiecznego wycofywa-
nia z użytkowania wyrobów azbestowych na obsza-
rze całej Polski.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie pilotażowego programu
„Sprawny dojazd” prowadzonego przez PFRON
(9005)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9005/09, inter-
pelację pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
pilotażowego programu „Sprawny dojazd” prowadzo-
nego przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień:
Zakończenie pilotażowego programu celowego
„Sprawny dojazd” wynika m.in. z faktu, że w 2009 r.
PFRON dysponuje na realizację wszystkich progra-
mów celowych– zgodnie z planem rzeczowo-finanso-
wym na rok 2009 zaakceptowanym przez Sejm RP
– jedynie pulą 42% środków przeznaczonych na ten
cel w roku ubiegłym. W związku z tym w działalności
programowej PFRON – zgodnie z ustawą z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
– główny akcent został położony na działania eduka-
cyjne służące osiąganiu przez osoby niepełnosprawne
 243

lepszej pozycji zawodowej na rynku pracy i promocję
zatrudnienia.
Priorytetem w trakcie opracowywania w ub.r.
projektu planu rzeczowo-finansowego Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na
rok 2009 było zapewnienie środków na realizację za-
dań obligatoryjnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%. Po-
nadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawnia pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełnospraw-
nych, została rozszerzona o osoby posiadające upraw-
nienia emerytalne. PFRON musi również zapewnić
środki na finansowanie dodatkowych kosztów za-
trudniania pracowników niepełnosprawnych, o któ-
rych zwrot mogą ubiegać się zakłady pracy chronio-
nej. Pragnę podkreślić, że liczba pracowników nie-
pełnosprawnych zarejestrowanych w systemie SO-
DiR stale rośnie, co pociąga za sobą wzrost wydatków
PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń (według
danych PFRON liczba zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych u pracodawców objętych dofinansowa-
niem do wynagrodzeń była w lutym bieżącego roku
w stosunku do grudnia ubiegłego roku wyższa o bli-
sko 21 tys. osób, tj. o ok. 10%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych obowiązany jest do
przekazania samorządom środków na finansowanie
uczestnictwa osób niepełnosprawnych w warsztatach
terapii zajęciowej czy też działania zakładów aktyw-
ności zawodowej.
Omówione wcześniej zmiany legislacyjne mają
bezpośredni wpływ na kształtowanie się poziomu
wydatków sztywnych, który obecnie wynosi 67% ogól-
nych wydatków PFRON.
W związku z powyższym realizacja pilotażowego
programu celowego „Sprawny dojazd” została z dniem
17 marca 2009 r. zakończona – w zakresie dofinan-
sowania do zakupu samochodu – przez Radę Nadzor-
czą Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych, w skład której wchodzą m.in. przed-
kających z realizacji umów zawartych w 2008 r.
w ramach programu „Sprawny dojazd”.
Mając na uwadze ogromne potrzeby osób niepeł-
nosprawnych w zakresie komunikacji, w związku
z zakończeniem realizacji pilotażowego programu
„Sprawny dojazd”, wprowadzono zmiany do realizo-
wanego przez PFRON programu „Pegaz 2003” po-
legające na:
— wprowadzeniu modułu, w ramach którego bę-
dzie możliwe dofinansowanie kosztów związanych
z uzyskaniem prawa jazdy kat. B,
— ponownym wprowadzeniu do programu możli-
wości dofinansowania ze środków PFRON zakupu
i montażu oprzyrządowania samochodu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby zamknięcia
niemodernizowanych linii kolejowych (9006)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację
posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby za-
mknięcia niemodernizowanych linii kolejowych,
uprzejmie informuję.
Na terenie woj. podlaskiego znajduje się 760,166 km
linii kolejowych (866,722 km torów głównych zasad-
niczych i szlakowych). Z uwagi na stan techniczny
na liniach tych wprowadzono 90 ograniczeń prędko-
ści o łącznej długość 38,661 km. Szacuje się, że koszt
likwidacji tych ograniczeń wyniesie około 92 342,7
tys. PLN i że skutkują one wydłużeniem czasu jazdy
łącznie o około 93,3 min.
Ocena torów linii zarządzanych przez PKP Polskie
Linie Kolejowe SA na terenie woj. podlaskiego wg
stanu na 31.12.2008 r.
Długość (km) Ocena torów
dobra dostateczna niezadowalająca
na na
linii torów na długości
(km)
% długości % długości %
(km) (km)

stawiciele organizacji działających na rzecz osób 760,166 866,722 478,070 55 254,914 30 133,737 15

niepełnosprawnych. W planie rzeczowo-finansowym

Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł- Na podstawie wyjaśnień PKP Polskie Linie Kole-
nosprawnych stanowiącym załącznik do ustawy bu- jowe SA spółki zarządzającej infrastrukturą kolejową
dżetu państwa na rok 2009 zarezerwowano środki informuję również, że nie planuje się obecnie zamy-
na pokrycie zobowiązań finansowych PFRON, wyni- kania linii kolejowych na terenie woj. podlaskiego.
244
Jednakże prowadzone analizy wskazują, że przy
obecnym poziomie środków przeznaczanych na robo-
ty odtworzeniowe i utrzymaniowe możliwe jest, iż
w wyniku pogarszania się parametrów eksploatacyj-
nych, liczba wprowadzanych ograniczeń prędkości
pociągów będzie systematycznie rosła, aż do warto-
ści, przy których prowadzenie ruchu pociągów nie
będzie możliwe.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA dysponują ogra-
niczonymi w stosunku do potrzeb środkami finanso-
wymi na inwestycje, remonty i utrzymanie infra-
struktury kolejowej. Zadania te finansowane lub
dofinansowywane są z różnych źródeł, tj. z budżetu
państwa, funduszy UE, Funduszu Kolejowego oraz
ze środków własnych spółki. Niemniej jednak dotych-
czas wystarczało to na zapewnienie wkładu krajowe-
go dla inwestycji współfinansowanych z funduszy UE
oraz kontynuację inwestycji rozpoczętych ze środków
budżetu państwa. Nawet w okresie lepszej koniunk-
tury gospodarczej niemożliwe byłoby zaspokojenie
wszystkich potrzeb w zakresie budowy, modernizacji,
remontów i utrzymania infrastruktury kolejowej.
Efektów wieloletnich zaniedbań w tej dziedzinie
nie można przezwyciężyć w ciągu jednego roku. Ko-
nieczność wydatkowania zdecydowanie większych
środków finansowych z budżetu państwa na infra-
strukturę kolejową jest uzasadniona, niemniej jed-
nak niemożliwa w pełni do realizacji. Z uwagi na
obecną sytuację na rynkach finansowych budżetowe
wydatki inwestycyjne są ograniczane, aby nie po-
większać długu publicznego.
W bieżącym roku na zadania inwestycyjne reali-
zowane przez spółkę PKP PLK SA zaplanowano
z budżetu państwa dotacje w wysokości 503,1 mln zł
oraz z Funduszu Kolejowego na kwotę 463 mln zł,
a na prace remontowe i utrzymaniowe z budżetu pań-
stwa kwotę 680 mln zł i z Funduszu Kolejowego kwo-
tę 44,96 mln zł. Jednocześnie należy zaznaczyć, iż są
to środki wyższe niż w ubiegłych latach, gdyż na
przykład na remonty i utrzymanie infrastruktury
kolejowej z budżetu państwa w roku 2008 przezna-
czono kwotę 125 mln zł, w roku 2007 – kwotę 380 mln zł,
a w roku 2006 – kwotę 260 mln zł.
Dotacje inwestycyjne będą przekazywane do spół-
ki PKP PLK SA zgodnie z przepisami o finansach
publicznych, po zakończeniu i odbiorze robót przewi-
dzianych do realizacji w bieżącym roku. Natomiast
dotacje na remonty i utrzymanie spółka otrzymuje
na podstawie miesięcznych rozliczeń, zgodnie z zasa-
dami ustalonymi w umowie zawartej z ministrem
właściwym do spraw transportu, na podstawie
art. 38a ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie problemów w szkoleniach pilotów
Sił Powietrznych (9007)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie problemów w szkoleniach pilotów Sił Powietrz-
nych (SPS-023-9007/09), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Do dnia 24 kwietnia br. strona amerykańska wy-
szkoliła łącznie trzydziestu sześciu polskich pilotów
samolotów F-16. Aktualnie trzydziestu trzech z nich
kontynuuje szkolenie w Polsce, a trzej zostali wyeli-
minowani z dalszego szkolenia ze względów zdro-
wotnych. W Stanach Zjednoczonych Ameryki kolej-
nych trzynastu pilotów szkoli się na samolotach
F-16 i T-38C. Powrót dwunastu z nich planowany
jest do końca bieżącego roku.
Zgodnie z pierwotnymi zapisami umowy LOA
(Letter of Offer and Acceptance), podpisanej w dniu
18 kwietnia 2003 r., oraz jej kolejnymi aneksami stro-
na amerykańska jest zobowiązana do wyszkolenia
czterdziestu ośmiu polskich pilotów samolotów F-16.
Liczba ta obejmuje wyszkolenie sześciu pilotów do
poziomu pilot instruktor, sześciu do poziomu dowód-
ca ugrupowania i trzydziestu sześciu według progra-
mu podstawowego.
Odnosząc się do kwestii wpływu posiadanych za-
sobów paliwa na poziom szkolenia pilotów, uprzejmie
informuję, że po zwiększeniu – na mocy mojej decyzji
z dnia 31 marca br. Nr 99/MON zmieniającej decyzję
budżetową na rok 2009 – początkowego limitu, Siły
Powietrzne dysponują aktualnie zapasem 37 936 ton
paliwa. Wielkość ta zapewni realizację minimalnego
nalotu, zapewniającego utrzymanie posiadanych
uprawnień i nawyków szkoleniowych personelu lata-
jącego.
Odpowiadając na pytania pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące systemu AIDEWS uprzejmie
informuję, że samoloty F-16 Block 52+, które otrzy-
mały Siły Powietrzne, zgodnie ze wspomnianą umo-
wą LOA powinny być wyposażone w ten system. Do
chwili obecnej jednak strona amerykańska nie za-
kończyła badań nad nim i nie uzyskała certyfikacji
na eksploatację systemu na samolotach F-16.
Z informacji uzyskanych od strony amerykańskiej
wynika, że prace badawczo-rozwojowe nad systemem
AIDEWS znajdują się w końcowej fazie i w związku
z tym uzyskanie wymagań operacyjnych przewidzia-
ne jest na 2010 r., a całkowite wdrożenie systemu, po
uzyskaniu stosownych certyfikacji, planowane jest
na 2012 r.
Zgodnie ze zobowiązaniami sojuszniczymi Siły
Powietrzne od dnia 1 stycznia 2010 r. będą przygoto-
wane do wydzielenia czterech samolotów wraz z za-
łogami do realizacji zadań w ramach Organizacji

Traktatu Północnoatlantyckiego. Tak samo samolo-
ty F-16 od 2010 r. staną się częścią systemu dyżuro-
wego NATINADS w celu realizacji misji typu Air
Policing. W odniesieniu do tych misji zobowiązania
sojusznicze mogą być realizowane w pełnym zakre-
sie, natomiast działania bojowe w ramach NATO, ze
względu na brak systemu AIDEWS, mogą być reali-
zowane z pewnymi ograniczeniami. Brak ten nie
ogranicza jednak uczestnictwa polskich załóg i samo-
lotów F-16 w szkoleniach i ćwiczeniach wspólnie
z lotnictwem NATO. Polscy piloci biorą obecnie udział
w szkoleniach taktycznych Tactical Leadership Pro-
gramme w Belgii uczestniczyć będą także w wymianie
eskadr lotniczych w ramach projektu Squadron
Exchange Programme w Grecji i Hiszpanii oraz we-
zmą udział w międzynarodowych ćwiczeniach Bold
Avenger w Danii i Loyal Arrow w Szwecji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie likwidacji dotacji
dla uczelni wyższych na badania własne (9008)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Jarosła-
wa Matwiejuka, znak: SPS-023-9008/09, z dnia
15 kwietnia 2009 r. dotyczącej likwidacji dotacji dla
uczelni wyższych na badania własne pragnę poinfor-
mować, że jednym z głównych celów przeprowadzanej
reformy nauki jest m.in. wprowadzenie rozwiązań
pozwalających na znaczący wzrost udziału w budże-
cie na naukę środków finansowych wydatkowanych
w sposób konkursowy oraz wprowadzenie przejrzy-
stego systemu finansowania nauki. Dotychczasowy
tryb przyznawania dotacji na badania własne uczel-
ni nie zapewniał realizacji powyższych celów.
Proponowane nowe mechanizmy powinny wpły-
nąć pozytywnie na jakość prowadzonych badań, jak
również koncentrację środków finansowych przewi-
dzianych w budżecie państwa na naukę na prowadze-
niu badań na najwyższym poziomie, jak również roz-
wój młodych pracowników nauki. Jestem przekona-
na, że proponowane nowe rozwiązania, jeśli będą
konsekwentnie stosowane, doprowadzą do większego
umiędzynarodowienia realizowanych badań oraz
podniesienia ich poziomu. Temu celowi służą także
245
proponowane działania związane ze wspieraniem
osób rozpoczynających karierę naukową m.in. po-
przez ustanowienie stypendiów dla wybitnych mło-
dych naukowców, nagrody ministra, wsparcie
udziału w realizacji projektów badawczych, finan-
sowanie prac prowadzonych w ramach działalności
statutowej.
W związku z powyższym oraz mając na uwadze
postulaty kierowane przez środowisko naukowe, do-
tyczące rozszerzenia listy zadań, na które minister
może przeznaczyć środki finansowe na naukę, o ba-
dania własne uczelni, pragnę poinformować, że
w toku prac legislacyjnych postulaty te zostały czę-
ściowo uwzględnione. Nie rozszerzono wprawdzie li-
sty zadań, na które minister może przeznaczyć środ-
ki finansowe na naukę, o badania własne w rozumie-
niu ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach
finansowania nauki (Dz. U. z 2008 r. Nr 169, poz.
1049), zaproponowano jednak, aby to uczelnie pro-
wadzące badania naukowe lub prace rozwojowe oraz
zadania z nimi związane, służące rozwojowi młodych
naukowców, mogły ubiegać się o środki finansowe na
ten cel.
Bezwzględnym warunkiem, jaki muszą spełnić
przy ich rozdziale, jest wyłonienie z grona młodych
naukowców realizatorów tych badań w wewnątrzu-
czelnianym trybie konkursowym. Minister właściwy
do spraw nauki w drodze rozporządzenia określi tyl-
ko kryteria i sposób podziału pomiędzy uczelnie
środków finansowych na tego typu działalność, po-
zostawiając przy tym pełną swobodę uczelni w okre-
śleniu szczegółowych kryteriów, takich jak przepro-
wadzenie procedury konkursowej, bieżącego monito-
rowania postępu prowadzonych prac oraz ich rozli-
czenia.
Należy tu wyraźnie jeszcze raz podkreślić dwie
sprawy. Po pierwsze, powyższa propozycja ustawowe-
go uregulowania zasad finansowania badań nauko-
wych prowadzonych przez młodych naukowców wy-
chodzi naprzeciw licznym postulatom i oczekiwaniom
środowiska naukowego, jak również uwzględnia te
głosy krytyczne, które mogą zostać wykorzystane dla
poprawienia systemu finansowania nauki polskiej.
Po drugie, podjęcie takich działań przyczyni się do
stworzenia konkurencyjnych mechanizmów podziału
środków finansowych na naukę i ustanowienia zdro-
wych norm oraz reguł postępowania w polskiej na-
uce. Będzie również stanowić jedno z narzędzi skie-
rowanych do władz uczelni służących kształtowaniu
jej polityki, w tym otwierania nowych ścieżek badaw-
czych, co stanowiło przedmiot niepokoju i zaintere-
sowania pana posła.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że problem rozwo-
ju młodej kadry naukowej jest przedmiotem szczegól-
nej troski ministra nauki i szkolnictwa wyższego.
Chcemy inwestować w młodych pracowników nauko-
wych, wyróżniać najlepszych i dlatego proponujemy
zastąpienie dotychczasowego nieprzejrzystego syste-
mu finansowania badań własnych uczelni nowym
246
instrumentem finansowania badań naukowych lub
prac rozwojowych, w sposób jeszcze efektywniejszy
służących rozwojowi młodej kadry naukowej.
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmniejszenia liczby godzin latania
pilotom Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej
oraz Sił Powietrznych (9009)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie zmniejszenia liczby godzin latania pilotom Wojsk
Lądowych i Marynarki Wojennej oraz Sił Powietrz-
nych (SPS-023-9009/09), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
W związku z trudną sytuacją finansową państwa
oraz związanymi z nią ograniczeniami budżetu re-
sortu obrony narodowej znacznie zmniejszono limity
paliwa, w tym paliwa lotniczego. W „Planie zakupu
środków materiałowych dla Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej w 2009 r.”, w ramach limitu wydat-
ków na materiały pędne i smary (176,9 mln zł), na
zakup paliw dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej przeznaczono kwotę 146,3 mln zł.
Zdając sobie sprawę z tego, że niewystarczający
poziom doświadczenia i wyszkolenia może skutko-
wać pogorszeniem warunków bezpieczeństwa, zwłasz-
cza lotów, zdecydowałem o przeznaczeniu środków na
zakup dodatkowego paliwa lotniczego na potrzeby
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Podejmując
tę decyzję, wziąłem również pod uwagę potrzeby do-
tyczące wykonania indywidualnego nalotu persone-
lu latającego, zgodnie z planami indywidualnego
szkolenia.
W dniu 31 marca 2009 r. podpisałem decyzję nr
99/MON zmieniającą decyzją budżetową na 2009 r.,
w której wyasygnowano kwotę 55,6 mln zł na zakup
dodatkowego paliwa lotniczego, w tym dla:
— Wojsk Lądowych – 5,7 mln zł na zakup 1799
ton,
— Sił Powietrznych – 48,9 mln zł na zakup 15 436
ton,
— Marynarki Wojennej – 1 mln zł na zakup 300
ton.
Działania te pozwolą na prawidłowe szkolenie pi-
lotów statków powietrznych oraz spełnienie norm
w zakresie bezpieczeństwa wykonywania lotów.
W odniesieniu do kwestii zmniejszenia wynagro-
dzenia pilotów statków powietrznych pragnę poinfor-
mować, że niewykonanie przez nich minimalnego
rocznego nalotu mogłoby spowodować negatywne
skutki finansowe w postaci utraty prawa do otrzyma-
nia dodatku do uposażenia zasadniczego, jak i graty-
fikacji rocznej. Jednak przydział dodatkowych limi-
tów paliwa eliminuje to zagrożenie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przydomowych oczyszczalni ścieków
(9010)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-
-023-9010/09, w sprawie przydomowych oczyszczalni
ścieków, uprzejmie informuję, iż powyższy problem
jest mi znany, gdyż został już zasygnalizowany w wy-
stąpieniu burmistrza Łap.
Na wstępie pragnę podkreślić, że zgodnie z usta-
wą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, z późn. zm.) za optymalne rozwiązanie pro-
blematyki odbioru i oczyszczania ścieków powstają-
cych na terenie aglomeracji powyżej 2000 RLM uzna-
no ich wyposażanie w systemy kanalizacji zbiorczej
zakończonej oczyszczalniami ścieków komunalnych.
Takie podejście ma na celu zapewnienie przez Polskę
zobowiązań wynikających z wymagań dyrektywy
91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komu-
nalnych w zakresie osiągnięcia stopnia redukcji sub-
stancji biogennych zawartych w ściekach. Dla tych
wymagań sporządzony został Krajowy Program Oczysz-
czania Ścieków Komunalnych zawierający spis inwe-
stycji niezbędnych do wykonania na terenie aglome-
racji wraz z terminami ich realizacji, uszeregowa-
nych w taki sposób, aby przez osiągnięcie określo-
nych efektów ekologicznych uzyskać zgodność z wy-
mogami cytowanej dyrektywy.
Przytoczona powyżej ustawa Prawo wodne do-
puszcza również stosowanie rozwiązań indywidual-
nych dla utylizacji ścieków bytowych, tj. pochodzą-
cych z gospodarstw domowych, ale wyłącznie w ściśle
określonych sytuacjach, tj. kiedy budowa systemów
zbiorczych pociągałaby nadmierne koszty lub nie

przyniosłaby korzyści dla środowiska. Ustawodawca
jednakże wyraźnie zastrzega, że takie indywidualne
rozwiązania powinny zapewniać ochronę środowi-
ska. W związku z tym przydomowe podczyszczalnie
muszą spełniać określone wymagania oraz zapewnić
odpowiednie standardy jakości odprowadzanych ście-
ków. Kwestie te reguluje rozporządzenie ministra
środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warun-
ków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków
do wód lub do ziemi oraz w sprawie substancji szcze-
gólnie szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 137, poz. 984, z późn. zm.). Dlatego też
przy wyborze tego typu rozwiązania, oprócz zapew-
nienia osiągnięcia określonych parametrów jakościo-
wych, powinny zostać przeanalizowane m.in. takie
aspekty, jak: warunki gruntowo-wodne, charaktery-
styka jakościowa wybranego odbiornika ścieków,
przede wszystkim z punktu widzenia jego chłonności
(np. zdolności samooczyszczania się w przypadku
wód powierzchniowych).
Podobne podejście w kwestiach unieszkodliwiana
ścieków bytowych odprowadzanych z własnych go-
spodarstw domowych wynika z ustawy z dnia 13
września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.). Zgodnie z jej przepisami ustawodawca
także dopuszcza, w określonych sytuacjach, zastoso-
wanie rozwiązań indywidualnych spełniających wy-
magania wynikające z odrębnych przepisów. Jednak-
że i w tym systemie prawnym preferowane są rozwią-
zania polegające na włączaniu tych nieruchomości do
istniejącej sieci kanalizacji zbiorczej. Z punktu widze-
nia cytowanej ustawy władze samorządowe jako wio-
dące w sprawach zaspokajania zbiorowych potrzeb
wspólnoty m.in. w zakresie usuwania i oczyszczania
ścieków powstających na terenie gminy decydują,
w jaki sposób zrealizują zadania służące temu celowi.
Pytanie 1.: Jaka jest skala zastosowania przy-
domowych oczyszczalni w Polsce z uwzględnieniem
konkretnych województw i w krajach Unii Euro-
pejskich?
Ministerstwo Środowiska nie prowadzi bazy da-
nych na temat skali zastosowania przydomowych
oczyszczalni w Polsce, jak też nie dysponuje danymi
dotyczącymi stosowania tego typu rozwiązań w in-
nych krajach Wspólnoty. Tego typu statystykę pro-
wadzi w ramach swojej działalności Główny Urząd
Statystyczny i dane takie są zamieszczone na stronie
internetowej tej instytucji. GUS, mimo współpracy
z europejską instytucją statystyczną Eurostat, nie
jest w posiadaniu informacji dotyczących analogicz-
nych danych dla innych krajów należących do UE.
Z powołanych danych statystycznych wynika, iż licz-
ba przydomowych oczyszczalni ścieków w całej Polsce
z około 35,2 tys. w 2006 r. wzrosła do 41,9 tys. w 2007 r.
Dane zostały również podane z podziałem na regiony
i województwa, gdzie wyszczególniono:
— region centralny (województwa: łódzkie, mazo-
wieckie), w którym w 2007 r. było ok. 7,7 tys. przy-
247
domowych oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 14,8%
liczba ta wzrosła w porównaniu z rokiem 2006;
— region południowy (województwa: małopolskie,
śląskie), w którym w 2007 r. było ok. 7,3 tys. przydo-
mowych oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 0,4% liczba
ta zmalała w porównaniu z rokiem 2006;
— region wschodni (województwa: lubelskie, pod-
karpackie, podlaskie, świętokrzyskie), w którym
w 2007 r. było ok. 9,4 tys. przydomowych oczyszczal-
ni ścieków, czyli o ok. 20,8% liczba ta wzrosła w po-
równaniu z rokiem 2006;
— region północno-zachodni (województwa: lubu-
skie, wielkopolskie, zachodniopomorskie), w którym
w 2007 r. było ok. 5,4 tys. przydomowych oczyszczal-
ni ścieków, czyli o ok. 26,7% liczba ta wzrosła w po-
równaniu z rokiem 2006;
— region południowo-zachodni (województwa:
dolnośląskie, opolskie), w którym w 2007 r. było ok.
3,1 tys. przydomowych oczyszczalni ścieków, czyli
o ok. 13,2% liczba ta wzrosła w porównaniu z rokiem
2006;
— region północny (województwa: kujawsko-po-
morskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie), w któ-
rym w 2007 r. było ok. 9,1 tys. przydomowych oczysz-
czalni ścieków, czyli o ok. 20,3% liczba ta wzrosła
w porównaniu z rokiem 2006.
Pytanie 2.: Czy rozważa się wprowadzenie zmian
w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia 24 lip-
ca 2006 r. w sprawie warunków, jakie należy spełnić
przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi,
oraz w sprawie substancji szczególnie szkodliwych
dla środowiska wodnego (Dz. U. z 2006 r. Nr 137)
nakładających obostrzenia na przydomowe oczysz-
czalnie ścieków?
Pytanie 3.: Jeśli tak, to jakiego rodzaju?
Od 2003 r., kiedy weszło w życie pierwsze rozpo-
rządzenie ministra środowiska transponujące dyrek-
tywy wspólnotowe w zakresie wymagań dla różnych
rodzajów ścieków wprowadzanych do wód lub do zie-
mi oraz substancji szczególnie szkodliwych dla śro-
dowiska wodnego, można odnotować stabilność norm
emisyjnych dla małych oczyszczalni ścieków byto-
wych. Jednakże należy zdawać sobie sprawę z ko-
nieczności terminowego wywiązywania się przez
Polskę z zadań, które wynikają nie tylko z zobowią-
zań przedakcesyjnych w zakresie oczyszczania ście-
ków komunalnych oraz osiągnięcia wymaganego
stopnia redukcji substancji biogennych wprowadza-
nych do wód powierzchniowych, ale i także z innych
przyjętych deklaracji politycznych w tym zakresie.
Minister środowiska, będąc zaangażowany w działa-
nia na rzecz ochrony środowiska morskiego Bałtyku,
został zobligowany do opracowania, na potrzeby
wdrażania postanowień Bałtyckiego Programu Dzia-
łań, odpowiedniego dokumentu krajowego, który bę-
dzie zawierał założenia szczegółowe wraz z analizą
ich kosztów. Program ten jest koordynowany przez
Główny Inspektorat Ochrony Środowiska i znajduje
się jeszcze w fazie opracowania. W związku z tym
obecnie trudno jest jednoznacznie wypowiedzieć się,
248
czy w najbliższym horyzoncie czasowym, na potrzeby
wywiązywania się z omawianych zobowiązań, zaist-
nieje konieczność stworzenia nowych ram prawnych
m.in. w zakresie substancji biogennych odprowadza-
nych w ściekach bytowych.
Pytanie 4.: W jaki sposób będzie prowadzona kon-
trola przydomowych oczyszczalni ścieków?
Pytanie 5: W oparciu o jakie przepisy kontrole
będą prowadzone?
Problematykę związaną z monitoringiem przydo-
mowych oczyszczalni ścieków należałoby rozpatry-
wać, biorąc pod uwagę dwie kategorie tych obiektów,
czyli takie, które służą wyłącznie potrzebom zwykłe-
go korzystania z wód, oraz takie, które wykraczają
poza ten rodzaj korzystania. W pierwszym przypad-
ku, który ogranicza się do wprowadzania do 5 m3
ścieków bytowych, pochodzących z własnego gospo-
darstwa domowego lub rolnego, do ziemi w granicach
gruntu stanowiącego własność wprowadzającego lub
do urządzeń wodnych leżących również w granicach
gruntu stanowiącego własność wprowadzającego, nie
jest wymagane posiadanie pozwolenia wodnopraw-
nego. Natomiast sytuacje wykraczające poza korzy-
stanie zwykłe objęte będą obowiązkiem posiadania
pozwolenia wodnoprawnego na wprowadzanie ście-
ków. Dla tych właśnie przypadków stworzony został
system kontroli przestrzegania warunków odprowa-
dzania ścieków określonych w pozwoleniach wodno-
prawnych. Nadzór ten jest realizowany przez organy
Inspekcji Ochrony Środowiska. Jednakże nie oznacza
to wcale, że indywidualne przydomowe oczyszczalnie
ścieków pozostają poza jakąkolwiek kontrolą. Istnie-
je bowiem instytucjonalny nadzór działania tego
typu obiektów, zarówno z punku widzenia ochrony
środowiska (gdzie organem takim jest wójt, bur-
mistrz lub prezydent miasta), jak też w zakresie po-
prawności ich wykonania pod względem technicznym
(gdzie właściwym organem jest starosta). Należy
w tym miejscu podkreślić, iż już na etapie budowy
omawianych obiektów istnieje obowiązek ich zgłasza-
nia wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.
Wymóg taki wynika m.in. z przepisów art. 152 ust. l
i art. 378 ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, ze zmianami) oraz rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ro-
dzajów instalacji, których eksploatacja wymaga zgło-
szenia (Dz. U. Nr 283, poz. 2839). Ponadto należy
zauważyć, iż zgodnie z zapisami art. 3 ust. 3 pkt 2
wyszczególnionej na wstępie ustawy o utrzymaniu
porządku i czystości w gminach gminy są zobowią-
zane do prowadzenia ewidencji przydomowych oczysz-
czalni ścieków, która dotyczyć ma zarówno ilości, jak
i zlokalizowania miejsc użycia tych urządzeń na te-
renie danej jednostki administracyjnej. Proces ten
ma na celu kontrolę częstotliwości i sposobu opróż-
niania przydomowych oczyszczalni ścieków byto-
wych z obciążonych zanieczyszczeniami osadów ście-
kowych. Osady te powstają w wyniku stosowania
procesów technologicznych i w przypadku zbyt dłu-
giego ich przetrzymywania mogą pogarszać parame-
try pracy oczyszczalni, a w rezultacie obniżać zakła-
dany efekt ekologiczny. Tego typu inwentaryzacja ma
służyć również rozpoznaniu, w jakim kierunku na-
leżałoby w danej gminie rozwijać sieć kanalizacyjną;
jaki sposób odbioru ścieków byłby dla niej najwła-
ściwszy, czy byłyby to rozwiązania indywidualne za-
stosowane np. ze względu na duże rozproszenie za-
budowy mieszkalnej, czy może jednak byłyby to sys-
temy zbiorcze obsługujące wszystkich mieszkańców
gminy. Dodatkowo wyjaśnić należy, że na podstawie
art. 29 ust. l pkt 3 oraz art. 30 ust. l pkt l ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, ze zm.) budowa indywidualnych
przedmiotowych podczyszczalni ścieków o przepusto-
wości do 7,5 m3 nie wymaga pozwolenia budowlane-
go, lecz jedynie zgłoszenia właściwemu organowi ad-
ministracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru
budowlanego.
Należy podkreślić, iż obowiązek prowadzenia po-
miarów wielkości emisji istnieje wyłącznie dla instala-
cji wymagającej pozwolenia wodnoprawnego. W związ-
ku z tym, ocenia się, że wprowadzanie takiego wymogu
w przypadku eksploatacji instalacji niewymagających
tego pozwolenia, do których należą indywidualne przy-
domowe oczyszczalnie ścieków, byłoby niezasadne. Za-
kres oddziaływania tych obiektów na środowisko, przy
poprawnym ich wykonaniu pod względem technicz-
nym, jest na tyle niewielki, że nie ma uzasadnienia dla
obciążania osób je eksploatujących obowiązkiem wyko-
nywania drogich badań.
Pytanie 6.: Czy pomimo dużej redukcji zanie-
czyszczeń przydomowe oczyszczalnie ścieków nie
będą stwarzać zagrożenia dla środowiska poprzez
wytwarzane osady ściekowe w osadnikach gnilnych
będących integralną częścią systemu?
Procesy stosowane na obiektach służących utyli-
zacji ścieków, w tym także na potrzeby własnej nie-
ruchomości, mogą powodować powstawanie różnego
rodzaju osadów, które najczęściej gromadzą się na
dnie osadników wchodzących w ciąg technologiczny
oczyszczalni. Nie wydaje się jednak, aby osady po-
wstające w wyniku oczyszczania ścieków bytowych
(tj. będących efektem ludzkiego metabolizmu) stwa-
rzały szczególnie istotne zagrożenie dla środowiska.
Dlatego też nie ma podstaw do postępowania z przed-
miotowymi osadami w sposób odmienny niż w przy-
padku nieczystości ciekłych w wolnostojącym zbior-
niku bezodpływowym (tzw. szambie), który także
wymaga opróżniania. Również, jeżeli względy tech-
niczne wymagają opróżnienia osadnika, który sta-
nowi element przydomowej oczyszczalni ścieków,
z nieustabilizowanych osadów ściekowych wraz ze
ściekami, jego opróżnianie należałoby prowadzić
analogicznie jak opróżnianie zbiornika bezodpływo-
wego, a przedmiotowe nieustabilizowane osady trak-
tować jako nieczystości ciekłe. Osady z tego typu
obiektów są bowiem umownie zaliczane do grupy
ciekłych odpadów komunalnych, a zatem powinny
być usuwane przez przedsiębiorstwo asenizacyjne

posiadające odpowiednie zezwolenie na ich wywóz do
stacji zlewnej.
Reasumując, w przypadku osadów zgromadzo-
nych w osadnikach wchodzących w układ przydomo-
wej oczyszczalni, na uwadze należałoby mieć przepi-
sy rozporządzenia ministra środowiska z dnia 27 wrze-
śnia 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U.
Nr 112, poz. 1206). W omawianej regulacji, w grupie
20 dotyczącej innych odpadów komunalnych, wymie-
niono odpad o kodzie 20 03 04 (szlamy ze zbiorników
bezodpływowych).
Zauważyć należy, że postępowanie z odpadami
komunalnymi podlega regulacjom omawianej już
ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach i powinno być określane
w regulaminie utrzymania czystości i porządku
w gminie. W związku z tym, jeżeli na terenie gminy
użytkowane są indywidualne przydomowe oczysz-
czalnie ścieków, to kwestia powstających w wyniku
ich eksploatacji osadów powinna zostać uwzględnio-
na w tego typu regulaminie wraz ze wskazaniem
sposobu ich odbierania.
W takich przypadkach nadzór osób fizycznych
eksploatujących ww. obiekty należy do kompetencji
organów samorządowych i powinien odbywać się
np. poprzez kontrolę podpisanych umów na odbiór
odpadów oraz opłacania rachunków za wykonane
usługi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(9011)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, znak:
SPS-023-9011/09, dotyczącą nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym, w zakre-
sie likwidacji kształcenia w zawodzie ratownik me-
dyczny na poziomie szkoły policealnej, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż znane jest mi stanowisko
dyrektorów i nauczycieli publicznych policealnych
szkół medycznych kształcących w zawodzie ratownik
249
medyczny, na które powołuje się pani poseł w swoim
wystąpieniu. Odpowiedź na to wystąpienie została
skierowana do wszystkich dyrektorów uczestniczą-
cych w ogólnopolskiej konferencji dyrektorów i na-
uczycieli publicznych policealnych szkół medycznych
kształcących w zawodzie ratownik medyczny.
Pragnę poinformować panią poseł, iż na etapie
prac nad założeniami merytorycznymi zmian ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym w ramach
prac powołanego w Ministerstwie Zdrowia zarządze-
niem ministra zdrowia z dnia 16 października 2008 r.
zespołu do spraw opracowania projektu nowelizacji
ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym
przedyskutowano problem dotyczący zamknięcia
kształcenia w zawodzie ratownik medyczny w szko-
łach policealnych i pozostawienia tego kształcenia
w systemie szkolnictwa wyższego. Nie była to jednak
propozycja uchylenia art. 10 ust. 4b – bowiem takie
rozwiązanie skutkowałoby odebraniem praw naby-
tych osobom, które zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami uzyskały tytuł zawodowy ratownika medycz-
nego. Projektowane rozwiązania polegały na propo-
zycji dodania nowego przepisu przejściowego zamy-
kającego nabór do szkół policealnych z uwzględnie-
niem długiego okresu vacatio legis.
Przesłanką do podjęcia działań nad zmianą orga-
nizacji kształcenia ratowników medycznych w Polsce
była konieczność dostosowania kształcenia do zmie-
niającego się na przestrzeni lat systemu ochrony
zdrowia. Pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż do wyka-
zu kierunków studiów (rozporządzenie ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego z dnia 13 czerwca 2006 r.
w sprawie nazw kierunków studiów (Dz. U. Nr 121,
poz. 838) dodano nowy kierunek: ratownictwo me-
dyczne oraz opracowano i wdrożono w prawie po-
wszechnie obowiązującym standardy kształcenia dla
kierunku ratownictwo medyczne (rozporządzenie
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 12 lip-
ca 2007 r. w sprawie standardów kształcenia dla po-
szczególnych kierunków oraz poziomów kształcenia,
a także trybu tworzenia i warunków, jakie musi speł-
niać uczelnia, by prowadzić studia międzykierunko-
we oraz makrokierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166).
W świetle ww. standardów kształcenia minimum
niezbędnym do przygotowania ratownika medycz-
nego do realizacji zadań wynikających z nowego
wdrażanego modelu ratownictwa medycznego
w Polsce jest kształcenie w wymiarze co najmniej
3800 godzin. Natomiast zgodnie z programem na-
uczania w zawodzie ratownik medyczny Nr 322[06]/
SP/MEiN/2006.02.06, globalna liczba godzin kształ-
cenia w szkołach policealnych wynosi 2100. Te róż-
nice ilościowe wpływają także na zakres przekazy-
wanych treści kształcenia i uzyskiwanych umiejęt-
ności zawodowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie ma prze-
pisów prawa wspólnotowego obligujących państwa
członkowskie UE do kształcenia ratowników me-
dycznych w systemie szkolnictwa wyższego. Każde
państwo ma prawo do prowadzenia własnej polityki
250
w tym zakresie. Jednakże pragnę zwrócić uwagę na
fakt, iż obserwujemy duże zainteresowanie kształce-
niem ratowników medycznych w systemie szkolnic-
twa wyższego oraz oddolne inicjatywy organów zało-
życielskich publicznych szkół policealnych do likwi-
dacji kształcenia w tym zawodzie w systemie oświaty.
W roku akademickim 2007/2008 16 szkół wyższych
(11 uczelni medycznych oraz 5 uczelni podległych mi-
nistrowi nauki i szkolnictwa wyższego) posiadało
limit 1563 miejsc na studiach pierwszego stopnia sta-
cjonarnych oraz niestacjonarnych na kierunku ra-
townictwo medyczne, w roku akademickim 2008/
2009 kształcenie na kierunku ratownictwo medyczne
prowadzone jest już w 28 uczelniach wyższych (11 uczel-
niach medycznych oraz 17 uczelniach podległych mi-
nistrowi nauki i szkolnictwa wyższego), a limit przy-
jęć na studia stacjonarne i niestacjonarne przedmio-
towego kierunku został ustalony na 3689 miejsc.
Natomiast zgodnie ze zgłaszanymi propozycjami
przez uczelnie wyższe na rok akademicki 2009/2010
liczba uczelni kształcących na kierunku ratownictwo
medyczne wzrośnie do 31, a limit przyjęć do 4189
miejsc.
Kończąc, pragnę zapewnić panią poseł, iż przed-
miotowe zagadnienie zostanie ponownie przeanali-
zowane w ramach prac legislacyjnych nad projektem
ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym. Przedmiotowy projekt będzie
przedmiotem konsultacji międzyresortowych i spo-
łecznych. Ponadto, stosownie do przepisów ustawy
z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej
w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414),
zostanie on zamieszczony na stronach internetowych
Ministerstwa Zdrowia w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie procedur aplikacyjnych
do programów pomocowych związanych
z modernizacją i restrukturyzacją rolnictwa
(9012)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej pismem znak: SPS-023-9012/09 z dnia
15 kwietnia 2009 r. interpelacji posłanki Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie procedur aplikacyjnych do
programów pomocowych związanych z modernizacją
i restrukturyzacją rolnictwa przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, mając
m.in. na uwadze doświadczenia płynące z wdrażania
programów pomocowych z lat ubiegłych (m.in. Sek-
torowego Programu Operacyjnego „Restrukturyza-
cja i modernizacja sektora żywnościowego oraz roz-
wój obszarów wiejskich, 2004–2006”), dąży do mak-
symalnego uproszczenia zasad związanych z ubiega-
niem się o środki pomocowe w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW) na lata 2007–
–2013. Trzeba pamiętać jednak, że uproszczenia nie
mogą prowadzić do rezygnacji z weryfikacji kryte-
riów określonych w PROW 2007–2013 oraz odpo-
wiednich przepisach krajowych i wspólnotowych.
Zasady ubiegania się o pomoc, zostały możliwie mak-
symalnie uproszczone w rozporządzeniach ministra
rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu udzielania pomocy w ramach po-
szczególnych działań, których wydanie przewiduje
art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz. U.
Nr 64, poz. 42, z późn zm.).
Charakter przyjętych rozporządzeń jest jednak
w znacznej mierze zdeterminowany regulacjami
wspólnotowymi w tym zakresie, przede wszystkim
rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez EFRROW (Dz. Urz. UE L 277
z 21.10.2005) oraz rozporządzeniem Komisji Nr 1974/
2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez EFRROW (Dz. Urz. UE L 368
z 23.12.2006), a także treścią programu.
Rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
dla poszczególnych działań PROW 2007–2013 okre-
ślają sposób naboru wniosków o przyznanie pomocy,
zakres informacji, które zawiera wniosek o przyzna-
nie pomocy, zasady ubiegania się o pomoc, zasady
i terminy rozpatrywania wniosków oraz przypadki,
w których podmiot wdrażający odmawia przyznania
pomocy, pozostawia wniosek bez rozpatrzenia, wzy-
wa do usunięcia braków, wzywa beneficjenta do wy-
jaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia spra-
wy lub przedstawienia dowodów na potwierdzenie
tych faktów. Pomoc przyznawana jest w drodze de-
cyzji administracyjnej albo na podstawie umowy za-
wieranej w formie pisemnej między podmiotem wdra-
żającym, którym jest np. ARiMR lub samorząd wo-
jewództwa, a beneficjentem. Rozporządzenia zawie-
rają regulacje dotyczące m.in. postanowień umowy
w zakresie praw i obowiązków stron, przyjętych za-
bezpieczeń należytego wykonania przez beneficjenta
zobowiązań oraz ogólne warunki wypłaty środków
finansowych.

Pragnę poinformować, że procedury aplikacyjne
dla Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 przygotowuje Agencja Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR). Tworząc proce-
dury, ARiMR przede wszystkim ma na celu zapew-
nienie zgodności całego procesu przyznawania i wy-
płaty środków z obowiązującymi przepisami wspól-
notowymi i krajowymi. Ponieważ zachodzi koniecz-
ność gruntownego zweryfikowania, czy dany podmiot
spełnia warunki dostępu oraz czy możliwe jest udzie-
lenie wsparcia na przeprowadzenie proponowanej
operacji, zachodzi konieczność zapewnienia dostępu
do informacji umożliwiających dokonanie przedmio-
towej weryfikacji. W związku z powyższym przedsta-
wienie określonych dokumentów i podanie konkret-
nych informacji przez wnioskodawcę jest konieczne
do przeprowadzenia weryfikacji umożliwiającej udzie-
lenie wsparcia.
ARiMR, jako agencja płatnicza dokonująca wy-
płaty środków z EFRROW na dofinansowanie opera-
cji przewidzianych w PROW 2007–2013, musi posia-
dać akredytację procedur, którą, zgodnie z art. 5
ustawy z dnia 22 września 2006 r. o uruchamianiu
środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej
przeznaczonych na finansowanie wspólnej polityki
rolnej (Dz. U. Nr 187, poz. 1381, z późn. zm.) przy-
znaje minister właściwy do spraw finansów publicz-
nych, w drodze rozporządzenia. Przed przyznaniem
akredytacji niezbędne jest dokonanie sprawdzenia,
czy dana jednostka spełnia kryteria akredytacyjne
określone wzałączniku nr 1 do rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r.
ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania roz-
porządzenia 1290/2005 w zakresie akredytacji agen-
cji płatniczych i innych jednostek, jak również rozli-
czania rachunków EFRG i EFRROW (Dz. Urz. L 171
z 23.06.2006). Sprawdzenia takiego dokonuje pod-
miot uprawniony do przeprowadzenia audytu ze-
wnętrznego. Pozytywna opinia audytora w sprawie
spełniania przez agencję płatniczą kryteriów akre-
dytacyjnych jest warunkiem przyznania akredytacji
przez ministra właściwego do spraw finansów pu-
blicznych.
Zgodnie z rozporządzeniem z dnia z dnia 9 listo-
pada 2006 r. w sprawie przyznania Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa akredytacji jako
agencji płatniczej w zakresie uruchamiania środków
pochodzących z Europejskiego Funduszu Rolniczego
Gwarancji oraz Europejskiego Funduszu Rolniczego
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 204, poz. 1506,
z późn. zm.), ARiMR posiada akredytację na pełnie-
nie funkcji płatniczej do obsługi wszystkich tzw. dzia-
łań inwestycyjnych PROW 2007–2013.
Chciałbym panią poseł zapewnić, że Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi wnikliwie analizuje uargu-
mentowane propozycje zmian dotyczących PROW
2007–2013, w tym propozycje dotyczące uproszczenia
procedur. Jeśli pani poseł chciałaby zgłosić sugestie
co do możliwości uproszczenia formularzy dokumen-
tów aplikacyjnych, zwracam się z uprzejmą prośbą
251
o wskazanie elementów mogących, zdaniem pani
poseł ulec zmianie oraz uzasadnienie dokonania za-
proponowanych zmian. Podobnie, jeśli ma pani po-
seł propozycje dotyczące łatwiejszego sposobu prze-
prowadzania wymaganej przepisami weryfikacji,
również uprzejmie proszę o przedstawienie tych pro-
pozycji.
Odpowiadając na ostatnie z postawionych przez
panią poseł pytań, pragnę poinformować, że w roz-
dziale 13 PROW 2007–2013 zatytułowanym „Zapew-
nienie rozpowszechniania informacji na temat pro-
gramu” określono instytucje odpowiedzialne za pro-
wadzenie działań informacyjnych i promocyjnych.
Podmioty, do których delegowano zadania insty-
tucji zarządzającej w zakresie wdrażania działań
PROW 2007–2013 związanych z modernizacją i re-
strukturyzacją rolnictwa, odpowiedzialne są za prze-
kazywanie szczegółowych, aktualnych oraz pewnych
informacji o warunkach i zasadach przyznawania
pomocy potencjalnym beneficjentom programu oraz
podmiotom zaangażowanym w proces informowania
o programie na poziomie regionalnym i lokalnym.
W rocznych planach komunikacyjnych poszcze-
gólnych instytucji wdrażających zaplanowane zosta-
ły liczne działania związane z przekazywaniem in-
formacji na temat działań PROW 2007–2013. Infor-
macje przekazywane są w formie:
a) publikacji materiałów informacyjnych również
w trybie elektronicznego przekazywania danych,
z opisem działań oraz szczegółowymi zasadami przy-
znawania pomocy;
b) szkoleń, konferencji i seminariów, w trakcie
których prezentowane są informacje o działaniach
programu, ich zadaniach i celach, systemie wdraża-
nia. Na spotkaniach tych przekazywane są materia-
ły informacyjne drukowane oraz na nośnikach elek-
tronicznych, dotyczące zasad funkcjonowania pro-
gramu;
c) punktów informacyjnych, przy pomocy których
instytucja zarządzająca i instytucje, którym powie-
rzono wdrażanie, przekazują informacje na temat
programu, w tym udzielają szczegółowych wyjaśnień
dotyczących warunków udziału w programie, jak
i bezpośrednich wskazówek związanych z procedurą
ubiegania się o pomoc. Działania te są prowadzone
przez bezpośredni kontakt z klientami w punktach
informacyjnych, kontakt telefoniczny, w tym poprzez
infolinie lub pisemne udzielanie wyjaśnień;
d) współpracy ze środkami masowego przekazu
na poziomie lokalnym i regionalnym;
e) współpracy z instytucjami, organizacjami po-
zarządowymi, partnerami społeczno-gospodarczymi,
związkami i stowarzyszeniami branżowymi i zawo-
dowymi, związkami wyznaniowymi, izbami rolniczy-
mi i ośrodkami doradztwa rolniczego oraz jednost-
kami samorządu terytorialnego, zaangażowanymi
w proces informowania o programie poprzez bezpo-
średnie przekazywanie informacji do podmiotów
współpracujących, przekazywaniu publikacji i mate-
riałów informacyjnych do dystrybucji oraz poprzez
252
elektroniczną wymianę aktualnych informacji o pro-
gramie;
f) prowadzenia tematycznych stron interneto-
wych poświęconych programowi.
Równocześnie ww. rozdział 13 określa, iż ogólne
informacje o PROW 2007–2013 przekazuje Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, pełniące funkcję in-
stytucji zarządzającej programem.
W 2008 r. w ramach Planu komunikacyjnego
PROW 2007–2013 sporządzonego dla MRiRW na
2008 r. zrealizowano ogółem 121 szkoleń, spotkań
oraz konferencji dotyczących programu oraz jego
działań, w których łącznie uczestniczyło blisko 7900
potencjalnych beneficjentów.
Ponadto od października 2008 r. do końca marca
2009 r. Centrum Doradztwa Rolniczego w Brwinowie
zrealizowało szkolenia nt. działań programu w 314
powiatach dla 31 555 uczestników.
W ramach Planu komunikacyjnego PROW na lata
2007–2013 sporządzonego dla MRiRW na 2009 r. za-
planowano kampanię informacyjno-promocyjną, na
którą składa się m. in. 150 szkoleń, konferencji, se-
minariów oraz spotkań dla 18 620 potencjalnych be-
neficjentów. Realizowane szkolenia i seminaria infor-
macyjne swoim zakresem obejmują szczegółową wie-
dzę o programie oraz o poszczególnych jego działa-
niach, w tym dotyczących modernizacji i restruktu-
ryzacji gospodarstw rolnych.
Ze względu na to, że instytucja zarządzająca jest
zobowiązana do przekazywania aktualnych oraz
pewnych informacji na temat PROW 2007–2013, pla-
nowane są różnego typu szkolenia i konferencje, któ-
rych celem będzie poinformowanie o projektowanych
lub dokonanych zmianach programu oraz o osiągnię-
tych rezultatach.
Ponadto w ramach planów komunikacyjnych in-
stytucji, do których delegowano zadania z zakresu
wdrażania poszczególnych działań, przewiduje się
prowadzenie szczegółowych działań informacyjnych
i promocyjnych, m. in. z zakresu przygotowania
wniosków. Liczba odbiorców tego typu działań sza-
cowana jest na 32 tys.
W kolejnych latach wdrażania PROW 2007–2013
nadal realizowane będą działania służące poinformo-
waniu potencjalnych beneficjentów o możliwości ko-
rzystania z działań PROW 2007–2013. Planuje się
również prowadzenie działań informacyjno-promo-
cyjnych, w tym organizację konferencji i seminariów
informacyjnych, w celu rozpowszechnienia wiedzy
o rezultatach programu. Zgodnie ze wskaźnikami
monitorowania przyjętymi dla pomocy technicznej
PROW 2007–2013 w okresie od 2007 r. do 2013 r.
zostanie zrealizowanych około 87 tys. działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla byłych pracowników PRGB „Progobex” SA
w Łęcznej (9013)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9013/09, przekazujące interpelację
pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek dotyczące ekwi-
walentu pieniężnego dla byłych pracowników Przed-
siębiorstwa Robót Górniczo-Budowlanych „Progobex”
w Łęcznej, uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) ma na celu imple-
mentację do porządku prawnego wyroku Trybuna-
łu Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r. (sygn.
akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy praw-
nej umożliwiającej wypłatę należnego emerytom
i rencistom z przedsiębiorstw robót górniczych
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla.
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych osobami uprawnionymi do ekwiwalentu są:
emeryci i renciści mający ustalone prawo do emery-
tury lub renty, którzy pobierali bezpłatny węgiel
w naturze od przedsiębiorstw robót górniczych lub
przeszli na emeryturę lub rentę z tych przedsię-
biorstw oraz wdowy, wdowcy i sieroty mający ustalo-
ne prawo do renty rodzinnej po byłych pracownikach
przedsiębiorstw robót górniczych uprawnionych do
bezpłatnego węgla na podstawie układu zbiorowego
pracy dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r., i którzy uzyskali emeryturę lub
rentę przed dniem 1 stycznia 2007 r. a po dniu 31 grud-
nia 2001 r. nie pobierali ekwiwalentu.
Podstawą uprawnień do ekwiwalentu pieniężnego
dla osób uprawnionych zgodnie z ustawą o ekwiwa-
lencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego wę-
gla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót
górniczych były postanowienia układu zbiorowego
pracy dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r. W tym miejscu należy zaznaczyć,
iż nie wszystkie przedsiębiorstwa robót górniczych
działające w szeroko pojętej branży górnictwa w Pol-
sce były sygnatariuszami przedmiotowego układu
zbiorowego pracy. Wiele przedsiębiorstw robót górni-
czych z sektora np. górnictwa miedziowego czy gór-
nictwa rud żelaza lub cynku i ołowiu miało własne
uregulowania prawno-pracownicze, które przyzna-
wały różne przywileje obecnym, jak i byłym pracow-

nikom. Mowa tu oczywiście o odrębnych układach
zbiorowych pracy. Po 1998 r. tylko pracownicy sek-
tora górnictwa węgla kamiennego posiadali szcze-
gólne uprawnienia dotyczące wypłaty ekwiwalentu
pieniężnego na podstawie ustawy z dnia 26 listopa-
da 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamien-
nego do funkcjonowania w warunkach gospodarki
rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach i za-
daniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 162, poz. 1112,
z późn. zm.).
Zwracam uwagę, iż nawet w grupie samych pra-
cowników sektora górnictwa węgla kamiennego
nie wszyscy pracownicy po 1998 r. posiadali upraw-
nienie do świadczeń pracowniczych z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla, z racji na fakt, iż w przedsię-
biorstwach, w których byli zatrudnieni, zmienione
zostały regulacje zbiorowego prawa pracy.
W interpelacji zadano pytanie o uprawnienia by-
łych pracowników Przedsiębiorstwa Robót Górniczo-
-Budowlanych „Progobex”, a szczegółowe pytania
dotyczą Zakładu Robót Górniczych w Łęcznej. Moim
zdaniem może tu być mowa o różnych podmiotach
mających zgoła odmienny status prawny.
Mając to na uwadze, wyjaśniam, iż Przedsiębior-
stwo Robót Górniczo- Budowlanych „Progobex” nie-
będące spółką akcyjną było co prawda sygnatariu-
szem układu zbiorowego pracy dla pracowników za-
kładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r. (pozycja
nr 101 układu), ale podlegało ono przekształceniom
prawno-organizacyjnym, które mogły mieć wpływ na
zmianę przepisów zbiorowego prawa pracy, jakie obo-
wiązywały w tym przedsiębiorstwie. Zatem w tym
przypadku dojść mogło do zmiany lub do wypowie-
dzenia zbiorowych przepisów prawa pracy, a co się
z tym wiąże do zaprzestania wydawania bezpłatnego
węgla przez pracodawcę, czy też do zaprzestania wy-
płacania ekwiwalentu pieniężnego przez pracodawcę.
Działania pracodawcy w tym zakresie były jednak
zgodne z przepisami prawa pracy.
Z innych dostępnych informacji wynika, iż w 1994 r.
na bazie przekształcenia Zakładu Robót Górniczych
w Łęcznej powstało Przedsiębiorstwo Robót Górni-
czo-Budowlanych „Progobex” SA. Była to spółka pra-
cownicza. Ministerstwo Gospodarki nie posiada in-
formacji na temat przekształceń prawno-organiza-
cyjnych tego podmiotu, a także informacji, czy pod-
miot działający pod firmą Przedsiębiorstwo Robót
Górniczo-Budowlanych „Progobex” SA jest następcą
prawnym Przedsiębiorstwa Robót Górniczo-Budow-
lanych „Progobex”, będącego sygnatariuszem ukła-
du zbiorowego pracy z 1991 r.
Z tego też powodu minister gospodarki nie jest
władny do udzielenia odpowiedzi na pytanie dotyczą-
ce kwestii uprawnień byłych pracowników tego/tych
podmiotów do ekwiwalentu pieniężnego. Uprawnio-
nym do badania tej kwestii jest organ rentowy, który
wydaje decyzję w sprawie ekwiwalentu lub sąd po-
wszechny, który rozpatruje odwołanie od decyzji
ZUS, a tym samym sprawuje kontrolę prawidłowości
decyzji organu rentowego.
253
W przypadku byłych pracowników Zakładu Robót
Górniczych w Łęcznej, który to podmiot jest wymie-
niony w interpelacji poselskiej, do czynienia mamy
ze zgoła odmienną sytuacją. Podmiot ten nie był sy-
gnatariuszem układu zbiorowego pracy dla pracow-
ników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.,
jednak byli pracownicy tego podmiotu mogli otrzy-
mywać ekwiwalent lub deputat na podstawie we-
wnętrznych regulacji, jakie obowiązywały w tym
zakładzie. Oznacza to, iż byli pracownicy Zakładu
Robót Górniczych w Łęcznej nie są uprawnieni do
ekwiwalentu w myśl przepisów ustawy o ekwiwalen-
cie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót gór-
niczych. Zatem w mojej ocenie decyzje odmowne wy-
dawane przez ZUS nie są obciążone wadą prawną.
Mając powyższe na względzie, informuję, iż nie
ma prawnych możliwości podjęcia przez ministra ta-
kich działań, które skutkowałyby przyznaniem ekwi-
walentu pieniężnego byłym pracownikom Zakładu
Robót Górniczych w Łęcznej. Podmiot ten nie był
stroną układu zbiorowego pracy dla pracowników
zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r., który
to układ ma decydujące znaczenie, jeśli chodzi o po-
wstanie uprawnienia byłych pracowników do ekwi-
walentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla.
Wyjaśniam ponadto, iż zmiany przepisów zbioro-
wego prawa pracy, które skutkowały pozbawieniem
uprawnień byłych pracowników Zakładu Robót Gór-
niczych w Łęcznej do ekwiwalentu pieniężnego, mo-
gły być jedną z przyczyn pozbawienia pracowników
tego zakładu ekwiwalentu. Minister gospodarki nie
posiada jednak szczegółowych informacji dotyczą-
cych powodów wstrzymania wypłacania ekwiwalen-
tu byłym pracownikom tego zakładu. Uprawnionym
do badania tej kwestii, podobnie zresztą jak w przy-
padku Przedsiębiorstwa Robót Górniczo-Budowla-
nych „Progobex” SA, jest organ rentowy, który wy-
daje decyzję w sprawie ekwiwalentu, lub sąd po-
wszechny, który rozpatruje odwołanie od decyzji
ZUS, a tym samym sprawuje kontrolę prawidłowości
decyzji organu rentowego.
Na zakończenie dodatkowo informuję, iż z posia-
danych przez ministerstwo informacji wynika, że
dokumenty po zlikwidowanym Przedsiębiorstwie Ro-
bót Górniczo-Budowlanych „Progobex” SA z siedzibą
w Łęcznej znajdują się w Archiwum Depozytowym
sp. z o.o. w Lublinie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
254
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie pogarszającej się sytuacji
ekonomicznej rolników z pow. kraśnickiego
(9014)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia br., znak:
SPS-023-9014/09, przekazującego interpelację poseł
Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie pogarszającej się
sytuacji ekonomicznej rolników powiatu kraśnickie-
go, przedkładam Panu poniższą informację:
Ad 1. „Czy ministerstwo rolnictwa zamierza pod-
jąć działania zmierzające do zahamowania spadku
cen produktów rolnych i ogrodniczych poprzez wpro-
wadzenie limitów, cen minimalnych oraz wprowadze-
nie wsparcia na wypadek sytuacji kryzysowych?”
Od dłuższego czasu sytuacja na rynku rolnym
pod względem poziomu cen jest bardzo zróżnicowa-
na. Produkcja rolna, jak i ceny nie kształtują się tyl-
ko pod wpływem czynników krajowych, ale uzależ-
nione są również od sytuacji cenowej w całej Unii
Europejskiej. Natomiast w ostatnich dwóch latach po
raz pierwszy tak wyraźnie obserwowaliśmy wpływ
na nasze rolnictwo sytuacji na świecie. Z tego powo-
du w 2007 r. były wysokie ceny zbóż czy mleka.
W 2008 r. na świecie zmniejszyły się ceny tych pro-
duktów i w Polsce również. Jednocześnie nastąpił,
zarówno w kraju jak i na świecie, wzrost cen środków
do produkcji rolnej, spowodowany głównie wzrostem
cen surowców i nośników energii.
Wynikiem wymienionych powyżej procesów były
i mogą być niesatysfakcjonujące producentów ceny
skupu produktów rolnych.
Obecnie znacząco wyższe niż rok temu są ceny
trzody chlewnej i bydła, również wyższe są ceny dro-
biu, niższe są natomiast ceny zbóż oraz mleka. Ma to
również wpływ na wzrost dochodów producentów
żywca (przy niższych cenach zbóż i pasz), spadek
wyższych rok temu dochodów producentów zbóż
(przy wzroście cen nawozów i środków ochrony ro-
ślin) czy mleka.
W ostatnim czasie szczególnie sytuacja na rynku
wieprzowiny jest bardzo korzystna dla producentów.
Ceny ustabilizowały się na bardzo wysokim poziomie
i zbliżają się do poziomu, który był obserwowany
w 2004 r. Te zmiany nastąpiły po okresie trudnej
sytuacji cenowej, która w przypadku Polski rozpoczę-
ła się jesienią 2006 r. i spotęgowana została wysoki-
mi cenami zbóż na przełomie lat 2007 i 2008. W wy-
niku tych zjawisk znacznej redukcji uległo pogło-
wie trzody chlewnej, co spowodowało istotne ogra-
niczenie podaży wieprzowiny i wzrost cen. Jedno-
cześnie niekorzystny dla importerów kurs złotów-
ki nie spowodował wzrostu podaży tańszej wieprzo-
winy z zagranicy, w związku z czym ceny na pol-
skim rynku rosły.
W II połowie kwietnia br. średnia cena skupu
żywca wieprzowego osiągnęła poziom 4,92 zł/kg, wo-
bec 3,68 zł/kg rok temu (wzrost o prawie 40%).
W regionie środkowo-wschodnim (województwa:
łódzkie, mazowieckie, podlaskie) średnia cena wyno-
siła 5,07 zł/kg, podczas gdy rok temu było to 3,75 zł/kg.
Najniższa średnia cena za żywiec wieprzowy to
4,80 zł/kg i dotyczyła regionu zachodniego (woje-
wództwa: dolnośląskie, lubuskie, opolskie, wielkopol-
skie, zachodnio-pomorskie).
Wzrost cen żywca wieprzowego i niski poziom cen
zbóż spowodowały, że relacje cen skupu trzody chlew-
nej do cen zbóż są obecnie znacznie korzystniejsze,
niż miało to miejsce rok temu. Wpłynie to z całą pew-
nością na proprodukcyjne decyzje rolników.
Również sytuacja na rynku drobiu jest lepsza nie
tylko w porównaniu z poprzednim rokiem, ale rów-
nież w porównaniu z ostatnimi 5 latami. Zauważyć
przy tym należy, iż aktualnie znacznie korzystniejsze
ceny otrzymują producenci indyków.
Pod koniec kwietnia br. za kilogram brojlerów
rzeźnie płaciły średnio 3,5 zł, co oznacza wzrost
w stosunku do analogicznego okresu roku poprzed-
niego o ok. 11%. Za kg indorów płacono 5,35 zł i było
to o 18,4% więcej niż rok temu, a za indyczki – 4,95 zł,
co oznacza wzrost o 15,9%.
Poziom kursu polskiej waluty w porównaniu
z EUR czy USD szczególnie wpłynął na wysoką
opłacalność eksportu wołowiny (wolumen eksportu
w lutym w porównaniu do lutego ub. r. wzrósł
o 12%) i przełożył się na dalszy wzrost popytu na
żywiec wołowy, a co za tym idzie – na wzrost cen
żywca w Polsce.
Aktualna cena skupu bydła ogółem na poziomie
4,81 zł/kg jest wyższa od ceny sprzed roku o 14,5%,
przy czym większy wzrost ceny odnotowano w skupie
buhajków (o 21,1%), a niższy w przypadku jałówek
(o 13,3%).
Gwałtownie rosnący popyt światowy na produk-
ty mleczarskie, a także ograniczona podaż mleka,
spowodowana przez suszę w Australii oraz niewiel-
kie zapasy tych produktów, sprawiły, że w ciągu
2007 r. ceny przetworów mlecznych wzrosły od 40%
do 60%.
Wzrost cen produktów mleczarskich spowodo-
wał również znaczącą podwyżkę cen skupu mleka
w Polsce: z ok. 102 zł/100 kg w styczniu 2007 r. do
ponad 132 zł/100 kg w grudniu 2007 r. (wzrost
o prawie 30%).
W 2008 r. sytuacja na świecie znacznie się pogor-
szyła dla tego kierunku produkcji i wpłynęło to rów-
nież na sytuację w kraju.
Aktualnie ceny skupu są dość mocno zróżnicowa-
ne, i tak: za 100 kg mleka w regionie północnym (wo-
jewództwa: pomorskie, warmińsko-mazurskie, pod-
laskie, kujawsko-pomorskie) producenci otrzymują
103,35 zł, a w regionie południowo-wschodnim (lu-

belskie, świętokrzyskie, podkarpackie, małopolskie,
śląskie) – 86,65zł.
Polski rynek zbóż jest silnie powiązany z ryn-
kiem wspólnotowym i światowym. Wyjątkowa ko-
niunktura na krajowym rynku po zbiorach w roku
gospodarczym 2007/2008 wynikała między innymi
z korzystnych zbiorów w Polsce oraz nieurodzaju
w krajach głównych producentów zbóż. W roku bie-
żącym widoczna jest nadwyżka na rynkach świato-
wym i europejskim oraz w Rosji i na Ukrainie.
W Polsce nastąpił spadek cen na krajowym rynku
zbóż, widoczna jest również znaczna redukcja cen
na rynku światowym.
Pod koniec kwietnia br. średnia cena pszenicy
konsumpcyjnej w Polsce w przedsiębiorstwach wyno-
siła 534 zł/t, a cena żyta konsumpcyjnego kształto-
wała się na poziomie 364 zł/t.
Pragnę jednocześnie poinformować, że po 1 maja
2004 r. interwencja na rynku rolnym realizowana
jest w oparciu o przepisy Unii Europejskiej i kraje
członkowskie nie mają możliwości realizowania swo-
jej polityki interwencyjnej. Poniżej przedstawiamy
informacje dotyczące funkcjonowania instrumentu
interwencji i cen minimalnych dla poszczególnych
rynków, dla których takie mechanizmy są przewi-
dziane prawem wspólnotowym.
Rynek zbóż
Jednym z mechanizmów WPR jest interwencyjny
skup i sprzedaż zbóż, który na terenie Polski prowa-
dzony jest przez Agencję Rynku Rolnego. Mechanizm
„Interwencyjnego zakupu i sprzedaży zbóż”, stoso-
wany w krajach Unii Europejskiej, ma na celu utrzy-
manie rynkowych cen zbóż na założonym, określo-
nym przez cenę interwencyjną poziomie, w sytuacji
występowania nadwyżek podaży nad popytem.
Obecnie zakupem interwencyjnym są objęte zbo-
ża takie, jak: pszenica, jęczmień i kukurydza. Zgod-
nie z obowiązującymi zasadami wspólnej polityki
rolnej na rynku zbóż funkcjonuje cena interwencyj-
na, która jest jednakowa dla wszystkich rodzajów
zbóż objętych zakupem interwencyjnym i wynosi
101,31 euro/t. W okresie trwania zakupów interwen-
cyjnych, tj. od listopada do maja następnego roku
podlega ona comiesięcznemu podwyższeniu o 0,46
euro/t. W miesiącu czerwcu cena interwencyjna po-
zostaje na takim samym poziomie jak w miesiącu
maju. Obowiązująca cena interwencyjna wraz z mie-
sięcznym dodatkiem podlega podwyższeniu lub obni-
żeniu w zależności od faktycznej jakości zboża do-
starczonego przez sprzedającego w ramach zakupów
interwencyjnych.
W 2007 roku została wprowadzona zmiana pra-
wodawstwa UE polegająca na ustaleniu limitu za-
kupu w ramach działań interwencyjnych kukury-
dzy (700 000 ton w latach 2008/2009 i 0 ton od
2009/2010 r.). Podczas prac dotyczących przeglądu
prawodawstwa WPR, jakie miały miejsce w 2008 r.,
KE podjęła kroki w celu wycofania z systemu inter-
wencji sorgo i jęczmienia oraz zmian zasad na ryn-
ku pszenicy.
255
Mając na uwadze istotny wzrost kosztów produk-
cji zbóż przy jednoczesnym obniżeniu cen rynkowych,
minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił z wnio-
skiem na posiedzeniu Rady Ministrów Unii Europej-
skiej ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, które odbyło się
w dniu 28.10.2008 r., o przygotowanie analizy kosz-
tów produkcji zbóż oraz rozważenie możliwości pod-
niesienia ceny interwencyjnej co najmniej do wyso-
kości średnich kosztów ich produkcji.
Rynek wieprzowiny
Zasady funkcjonowania wspólnotowego rynku
wieprzowiny reguluje obecnie rozporządzenie Rady
(WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r.
ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych
oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych pro-
duktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspól-
nej organizacji rynku” – Dz. U. L 299 z 16.11.2007,
str. 1, z późn. zm.).
Przewiduje ono następujące instrumenty, które
mogą być zastosowane na rynku wieprzowiny:
— refundacje wywozowe;
— dopłaty do prywatnego przechowywania wie-
przowiny;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Natomiast w wyniku uzgodnień dokonanych
w ramach przeglądu wspólnej polityki rolnej (Health
Check) podjęto decyzję o usunięciu instrumentu sku-
pu interwencyjnego na rynku wieprzowiny. W dys-
kusjach Polska opowiadała się za utrzymaniem tego
instrumentu jako elementu „siatki bezpieczeństwa”
na rynku wieprzowiny. Należy dodać, iż instrument
ten nie był stosowany w UE od bardzo wielu lat.
Rynek mleka
Na podstawie kompromisu zawartego podczas
przeglądu wspólnej polityki rolnej utrzymane zosta-
ły dotychczasowe zasady prowadzenia interwencji na
rynku masła i odtłuszczonego mleka w proszku. Na-
leży podkreślić, że Polska, w ramach przeglądu
wspólnej polityki rolnej, konsekwentnie wnioskowa-
ła o zachowanie dotychczasowego systemu.
Skup interwencyjny masła i odtłuszczonego mle-
ka w proszku otwiera się na okres od dnia 1 marca
do dnia 31 sierpnia danego roku. W mechanizmie
tym mogą uczestniczyć wszyscy zainteresowani, ma-
jąc jednak na uwadze, że skup ten prowadzony jest
po ustalonych cenach, które dla masła wynoszą
221,75 EUR/100 kg, natomiast dla odtłuszczonego
mleka w proszku – 169,80 EUR/100 kg. Skup inter-
wencyjny jest prowadzony w ramach określonych li-
mitów, które wynoszą 30 000 ton dla masła i 109 000
ton dla odtłuszczonego mleka w proszku. Komisja
Europejska zapowiedziała kontynuowanie zakupów
interwencyjnych tych produktów w ramach procedu-
ry przetargowej po osiągnięciu ww. limitów.
Przywrócono również mechanizm refundacji wy-
wozowych do przetworów mlecznych oraz mecha-
nizm dopłat do prywatnego przechowywania masła,
który zaczął funkcjonować od 1 stycznia 2009 r.
256
Rynek cukru
Plantatorzy buraków cukrowych, z którymi pro-
ducenci cukru podpisali umowy kontraktacyjne,
mają zagwarantowane co najmniej minimalne ceny
skupu buraków kwotowych. Ceny te kształtują się
następująco:
— 27,83 euro/t w roku 2008/2009,
— 26,29 euro/t od roku 2009/2010.
Minimalne ceny buraków cukrowych dotyczą su-
rowca o określonej jakości standardowej. Cena ta
może być obniżona lub podwyższona w związku
z odchyleniami od jakości standardowej.
Ponadto rolnikom uprawiającym buraki cukro-
we za 2007 r. przysługiwała jednolita płatność ob-
szarowa w wysokości 301,54 zł na ha oraz oddzielna
płatność cukrowa wynosząca 37,15 zł za tonę bura-
ków cukrowych. W 2008 r. jednolita płatność obsza-
rowa wynosiła 339,31 zł/ha, a stawka oddzielnej
płatności cukrowej wynosiła 39,45 zł za tonę bura-
ków cukrowych.
Ogólny poziom bezpośredniego wsparcia polskich
plantatorów buraków cukrowych wynosi:
— w roku gospodarczym 2008/2009 – 146,7 mln
euro,
— od roku gospodarczego 2009/2010 – 159,4 mln
euro.
Odnośnie skupu interwencyjnego cukru minister-
stwo informuje, że w latach gospodarczych 2008/2009
i 2009/2010 nadal istnieje możliwość skupu interwen-
cyjnego cukru w celu utrzymania stabilizacji na ryn-
ku cukru w przypadku spadku rynkowych cen cukru
poniżej ceny referencyjnej ustalonej dla następnego
roku gospodarczego. Skup interwencyjny został ogra-
niczony do 600 tys. ton cukru rocznie dla całej Wspól-
noty (dla Polski w roku gospodarczym 2007/2008
– 63 513 ton).
Ad 2. „Czy ministerstwo zamierza wywierać
wpływ na organy antymonopolowego stałego moni-
toringu rynków rolnych w celu wykrywania niepra-
widłowości, w tym istnienia zmowy cenowej?”
Jednostką właściwą do realizowania zadań anty-
monopolowych jest Urząd Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów. Minister rolnictwa, w przypadku otrzy-
mywanych od rolników i organizacji rolniczych sy-
gnałów o obserwowanych na rynku rolnym niepra-
widłowościach (w tym zmowy cenowej), występuje do
prezesa UOKiK z prośbą o przeprowadzenie postępo-
wania wyjaśniającego. Miało to między innymi miej-
sce w przypadku rynku wieprzowiny.
W dniu 1 lutego 2008 r. minister wystąpił do pre-
zesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,
aby zgodnie z kompetencjami określonymi w ustawie
z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i kon-
sumentów UOKiK zbadał, czy zachowania rynkowe
przedsiębiorców prowadzących skup żywca wieprzo-
wego nie naruszają zasad konkurencji. W odpowiedzi
prezes UOKiK wskazał, że zawarcie porozumienia
antykonkurencyjnego w rozumieniu art. 6 ustawy,
tj. porozumienia, którego celem lub skutkiem jest
wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny
sposób konkurencji na rynku właściwym, „wymaga”
określonej struktury rynku, tzn. dany rynek musi
charakteryzować się nieznacznym rozdrobnieniem
podmiotowym. Ocenił jednocześnie, że struktura
rynku wieprzowiny w Polsce, w szczególności duża
liczba działających na nim podmiotów, powoduje, że
trudno dopatrzyć się na tym rynku zachowań o cha-
rakterze nadużyć zniekształcających lub ogranicza-
jących konkurencję. Poinformował także, iż w ostat-
nim półroczu do UOKiK nie wpłynęły sygnały przed-
siębiorców dotyczące zakłóceń konkurencji na rynku
wieprzowiny.
Wystąpienia ministra rolnictwa i rozwoju wsi do
prezesa UOKIK o przeprowadzenie kontroli dotyczy-
ły również rynku wiśni, truskawek i czarnej porzecz-
ki. Było to w latach 2004 i 2008.
Prezes UOKiK zapewnił, że rynki rolne znajdują
się pod stałym monitoringiem ze strony podległego
mu urzędu i w przypadku stwierdzenia nieprawidło-
wości organ antymonopolowy niezwłocznie podejmie
działania leżące w jego kompetencji.
Ad 3. „Czy ministerstwo zamierza pomagać w two-
rzeniu grup producentów, powiązań producentów
z przetwórstwem, promocji produktów?”
a. Tworzenie grup producentów
Grupy producentów rolnych organizują się w Pol-
sce w oparciu o przepisy ustawy z dnia 15 września
2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związ-
kach oraz zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 29 kwietnia 2008 r. w sprawie
wykazu produktów i grup produktów, dla których
mogą być tworzone grupy producentów rolnych, mi-
nimalnej rocznej wielkości produkcji towarowej oraz
minimalnej liczby członków grupy producentów rol-
nych (Dz. U. Nr 72, poz. 424). Pomoc grupom produ-
centów rolnych przyznawana jest zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
20 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ra-
mach działania: Grupy producentów rolnych objęte-
go Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 81, poz. 550).
Aby stworzyć najkorzystniejsze warunki dla two-
rzenia się grup producentów rolnych w Polsce mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi zarządzeniem z dnia
26 maja 2008 r. powołał zespół do spraw przeglądu
regulacji prawnych dotyczących grup producentów
rolnych i ich związków oraz spółdzielczości rolniczej.
Zespół jest organem pomocniczym ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi. Zadaniem członków zespołu jest
dokonanie przeglądu regulacji prawnych i ocena ich
wpływu na funkcjonowanie i rozwój grup producen-
tów rolnych oraz spółdzielczości rolniczej. Prioryte-
towym zadaniem zespołu jest współpraca z przedsta-
wicielami grup już istniejących, tak aby można było
zidentyfikować trudności, z jakimi musieli się upo-
rać, oraz przepisy, jakie przeszkadzały im w utworze-
niu grupy. Efekty prac zespołu wpłyną pozytywnie
na poprawę gospodarowania w rolnictwie oraz bę-

dą stanowić podstawę do wypracowania warunków
do dalszego rozwoju grup producentów rolnych i od-
nowy spółdzielczości rolniczej.
Przedmiotem aktualnych prac zespołu do spraw
przeglądu regulacji prawnych dotyczących grup pro-
ducentów rolnych i ich związków oraz spółdzielczości
rolniczej są m.in. następujące tematy:
1) przyspieszenie zwrotu podatku VAT do 14 dni
– tak aby grupa producentów rolnych była traktowa-
na jak gospodarstwa indywidualnych rolników,
2) rozszerzenie zakresu kredytu nGP, tak aby
można go było przeznaczyć na wykup udziałów, wej-
ście kapitałowe oraz zakup przedsiębiorstw,
3) poręczenie transakcji przez ARiMR do wyż-
szych kwot niż obecne.
Podczas obrad zespołu wypracowano także roz-
wiązania, które powinny przyczynić się do zachęce-
nia rolników do zrzeszania się w grupy producentów
rolnych. Należy również wskazać, iż w związku z za-
łożeniem priorytetowego traktowania grup produ-
centów rolnych, wstępnie uznanych grup oraz uzna-
nych organizacji producentów owoców i warzyw
w ramach zmian PROW 2007–2013, przekazanych
do Komisji Europejskiej w październiku 2008 r.,
w działaniu: Zwiększenie wartości dodanej podstawo-
wej produkcji rolnej i leśnej zaproponowano wprowa-
dzenie dwuetapowego naboru wniosków o przyznanie
pomocy, preferującego grupy w zakresie pierwszeń-
stwa składania dokumentów aplikacyjnych.
MRiRW będzie nadal koncentrować swoje działa-
nia przede wszystkim na tym, aby zapewnić jak naj-
bardziej korzystne, przejrzyste i proste w zastosowa-
niu przepisy wykonawcze, oraz na tym, aby informa-
cje na temat grup producentów rolnych zostały roz-
powszechnione w całym kraju w celu zachęcania
producentów do zakładania grup oraz zrzeszania się
w nich.
Odrębne przepisy regulują problematykę grup
producenckich w sektorze owoców i warzyw.
Odnosząc się przy tym do kwestii działań, jakie
miałyby być podejmowane przez ministerstwo w celu
dalszego ułatwiania tworzenia grup producentów
owoców i warzyw, uprzejmie informuję, że szereg ta-
kich działań zostało zrealizowanych przy okazji re-
formy sektora owoców i warzyw w następstwie prze-
prowadzonej w 2007 r. reformy uregulowań wspólnej
organizacji rynku owoców i warzyw.
Istnieją dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup
producentów:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi aktualnie odpowiednio:
10%, 10%, 8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji
sprzedanej przez grupę, w kolejnych latach realizacji
planu dochodzenia do uznania z zachowaniem limitu
100 000 € rocznie (stawka tego wsparcia jest reduko-
wana o 50% dla wsparcia kalkulowanego od wartości
produkcji sprzedanej, o którą przekroczono równo-
wartość 1 000 000 €);
Należy podkreślić, że w rezultacie reformy ww.
stawki wsparcia zostały określone na tym poziomie,
257
uprzednio wynosiły odpowiednio 5%, 5%, 4%, 3%,
2%. Także limit kwotowy dla tego wsparcia określo-
ny na poziomie 100 000 € rocznie uprzednio był re-
dukowany w kolejnych latach realizacji planu docho-
dzenia do uznania (100 000 €, 100 000 €, 80 000 €,
60 000 €, 50 000 €).
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowanych
kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowanych
w ramach planów dochodzenia do uznania; w Pol-
sce wsparcie to określono na najwyższym dopusz-
czalnym prawodawstwem wspólnotowym poziomie,
tj. 75%.
Zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi in-
westycje realizowane z udziałem tego wsparcia to
m.in. budynki i budowle oraz maszyny i urządzenia
służące do magazynowania, sortowania, mycia, przy-
gotowania do sprzedaży (np. pakowania), a także
transportu owoców i warzyw.
Ten rodzaj wsparcia funkcjonował już przed re-
formą, ale dopiero po reformie możliwe było podjęcie
prac w celu nowelizacji przepisów krajowych określa-
jących zakres kosztów kwalifikowanych. Przygoto-
wywany aktualnie projekt nowelizacji stosowanego
rozporządzenia ma na celu rozszerzenie kwalifiko-
wanych kosztów inwestycji realizowanych w ramach
planów dochodzenia do uznania, przewiduje dodat-
kowo możliwość zakupu maszyn i narzędzi do zbioru
owoców i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypadku
wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzyskane-
go przez grupę wsparcia.
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-
wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wspólnotowy-
mi muszą zapewniać realizację szeregu celów na
rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imieniu
i na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich eko-
nomicznego interesu. Ponadto podmioty te muszą
zapewniać swoim członkom środki techniczne nie-
zbędne do zbioru, magazynowania, pakowania oraz
sprzedaży ich produktów, a także wsparcie technicz-
ne w zakresie prośrodowiskowych praktyk uprawy.
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego.
Wsparcie to jest ograniczone do:
— 60% założonego przez organizacje funduszu
operacyjnego (przed reformą – 50%);
— 50% faktycznie poniesionych w ramach progra-
mu operacyjnego kosztów.
b. Powiązania producentów z przetwórstwem
1. Odnosząc się do kwestii działań, jakie miały-
by być podejmowane przez ministerstwo w celu dal-
258
szego ułatwiania powiązań producentów z prze-
twórstwem, uprzejmie informuję, że minister rolnic-
twa i rozwoju wsi podczas spotkań zarówno z przed-
stawicielami producentów, jak i z przedstawicielami
sektora przetwórczego wielokrotnie podkreślał rolę
umów kontraktacyjnych jako jednej z form tego ro-
dzaju powiązań.
W sektorze owoców i warzyw brak integracji pio-
nowej na przykład w handlu owocami, a zatem m.in.
brak kontraktacji w relacjach producent – odbiorca,
jest jednym z głównych czynników skutkujących
znaczną niestabilnością cen na rynkach tych produk-
tów. W sezonach, w których mamy do czynienia z wy-
stępowaniem nawet nieznacznych nadwyżek podaży
nad popytem, ceny owoców oferowanych przez odbior-
ców kształtują się na nieproporcjonalnie niskim pozio-
mie, nierzadko poniżej kosztów ich produkcji. Odwrot-
na sytuacja ma miejsce w sezonach, w których podaż
ze względu na warunki agrometeorologiczne jest
znacznie ograniczona (np. w 2007 r.).
Umowy kontraktacyjne z ustalonymi konkretny-
mi cenami za owoce stanowiłyby formę uniezależ-
nienia cen produktów od zmiennej sytuacji na ryn-
ku. Rozwiązanie takie byłoby korzystne dla produ-
centów w sezonach o nadmiernej podaży oraz dla
odbiorców w sezonach, gdy podaż jest niższa niż
zgłaszany popyt.
Ministerstwo wielokrotnie rekomendowało przed-
stawicielom sektora rozwiązanie polegające na sto-
sowaniu umów kontraktacyjnych w handlu zarówno
owocami, jak i warzywami. Niestety sektor nadal
nie jest gotowy do powszechnego stosowania tego
rodzaju praktyki w handlu, zwłaszcza w przypadku
owoców.
Należy jednak podkreślić, że ministerstwo nie ma
instrumentów, które obligowałyby wszystkich uczest-
ników rynku owoców i warzyw (tj. producentów
z jednej, a przedsiębiorstwa przetwórcze z drugiej
strony) do zawierania umów kontraktacyjnych. Ak-
tualnie stosowane uregulowania wspólnej organiza-
cji rynku owoców i warzyw nie przewidują możliwo-
ści wprowadzenia powszechnego obowiązku stosowa-
nia systemu umów kontraktacyjnych.
Wprowadzono natomiast obowiązek stosowania
umów kontraktacyjnych przez przedsiębiorstwa prze-
twórcze, które korzystają z jednego z działań PROW
2007–2013. Przedsiębiorstwa będące beneficjentami
tego rodzaju wsparcia muszą określoną część prze-
twarzanego surowca krajowego pozyskiwać w ra-
mach umów kontraktacyjnych.
Podobne działania, mające na celu wprowadzenie
umów kontraktacyjnych, a tym samym większą in-
tegrację producentów i przetwórców, prowadził mi-
nister rolnictwa i rozwoju wsi dla sektora wieprzowi-
ny, podkreślając, że taka konsolidacja powinna być
rozwiązaniem systemowym obowiązującym nie tylko
w okresach trudnej sytuacji w branży.
Należy ponadto dodać, że szczególną formą kon-
solidacji producentów rolno-spożywczych jest tworze-
nie grup producentów.
c. Promocja produktów
W celu podniesienia świadomości konsumentów
o polskich produktach rolno-spożywczych oraz za-
prezentowania ich jako produktów specyficznych
i wyróżniających się wysoką jakością Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi wspiera producentów oraz
prowadzi działania informacyjne i promocyjne. Są
one realizowane przy pomocy następujących instru-
mentów:
— Mechanizm wspólnej polityki rolnej (WPR)
„Wsparcie działań promocyjnych i informacyjnych na
rynkach wybranych produktów rolnych”
W ramach tego mechanizmu współfinansowane
są działania informacyjne i promocyjne prowadzone
na terenie państw Wspólnoty oraz na obszarze nie-
których państw trzecich. Zasadniczym jego celem
jest wsparcie kampanii, które dostarczają konsumen-
tom wiedzę na temat walorów, specyficznych cech
oraz jakości produktów rolno-spożywczych wyprodu-
kowanych na terenie UE, a tym samym wpływają na
wzrost ich sprzedaży. Organizacje branżowe realizu-
jące kampanie informacyjne zgodnie z zasadami ww.
mechanizmu mogą uzyskać refundację 80% kosztów
kwalifikowanych (50% pochodzi z budżetu UE, 30%
z budżetu krajowego).
W Polsce instytucją właściwą i odpowiedzialną za
administrowanie tym mechanizmem jest Agencja
Rynku Rolnego.
Uczestnikiem mechanizmu mogą być organizacje
branżowe zrzeszające producentów oraz organizacje
międzybranżowe zrzeszające producentów, przetwór-
ców i dystrybutorów, które są reprezentatywne dla
danej branży rolnej. Działania mogą być kierowane
na dwa rynki: rynek wewnętrzny Unii Europejskiej
oraz rynek krajów trzecich.
Zasady programów realizowanych w ramach me-
chanizmu wspólnej polityki rolnej „Wsparcie działań
promocyjnych i informacyjnych na rynkach wybra-
nych produktów rolnych”:
a) programy promocyjne i informacyjne muszą
trwać nie krócej niż rok i nie dłużej niż trzy lata;
b) w działaniach tych należy wskazywać na wy-
soką jakość produktów, wewnętrzne cechy, zalety
produktów, bezpieczeństwo zdrowotne i poszanowa-
nie środowiska, specyficzne metody produkcji;
c) w działaniach tych nie można wskazywać kon-
kretnej marki produktu;
d) jakiekolwiek odwoływanie się do pochodzenia
produktu musi być drugorzędne w stosunku do głów-
nego przekazu;
e) pochodzenie produktu można wskazać jedynie
w przypadku, gdy jest on oznakowany zgodnie z od-
rębnymi zasadami wspólnotowymi lub gdy jest to
typowa, istotna cecha produktu potrzebna do zilu-
strowania kampanii promocyjnej i informacyjnej.
— Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013
W ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 przewidziano dwa działania
związane ze wspieraniem produktów rolno-spożyw-

czych objętych mechanizmami jakości żywności:
„Uczestnictwo rolników w systemach jakości żywno-
ści” oraz „Działania informacyjne i promocyjne”.
W ramach działania „Uczestnictwo rolników w sys-
temach jakości żywności” możliwe jest wsparcie rol-
ników uczestniczących w systemach: Chronione Na-
zwy Pochodzenia, Chronione Oznaczenia Geogra-
ficzne, Gwarantowane Tradycyjne Specjalności,
Rolnictwo Ekologiczne i Integrowana Produkcja. Za
uczestnictwo w tych systemach będzie beneficjen-
tom udzielana pomoc przez okres 5 lat w formie
rocznej płatności, której wysokość zostanie ustalona
na podstawie kosztów stałych wynikających z uczest-
nictwa producenta rolnego w danym systemie
(w przypadku produktów regionalnych i tradycyj-
nych dofinansowanie wynosi maksymalnie 3200 zł/
rok na gospodarstwo).
Celem zadania: Działania informacyjne i promo-
cyjne jest zwiększenie popytu na produkty rolne
i środki spożywcze objęte mechanizmami jakości
żywności, pogłębienie wiedzy konsumentów o me-
chanizmach jakości żywności oraz zaletach produk-
tów objętych mechanizmami jakości żywności,
a także wsparcie grup producentów skupiających
podmioty aktywnie uczestniczące w systemach ja-
kości żywności.
Działania promocyjne i informacyjne mogą być
realizowane na całym rynku wspólnotowym przez
grupy producentów, które pochodzą z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i są skierowane do konsu-
mentów, w szczególności w celu zapoznania ich z tymi
produktami oraz zwrócenia uwagi na specyficzne ce-
chy tych wysokojakościowych produktów.
Pomoc finansowa w ramach tego działania bę-
dzie udzielona w formie refundacji 70% kwalifiko-
walnych kosztów faktycznie poniesionych na reali-
zację działań informacyjnych i promocyjnych. Po-
moc będzie przyznawana na podstawie umowy za-
wartej między prezesem Agencji Rynku Rolnego
a grupą producentów realizującą działania informa-
cyjne i promocyjne.
Refundację części kosztów kwalifikowanych bę-
dzie można uzyskać za realizację działań z zakresu
public relations, promocji, reklamy (reklama w TV,
radiu, prasie, uczestnictwo w targach i wystawach,
organizacja szkoleń, konferencji, promocja w punk-
tach sprzedaży, prowadzenie serwisu internetowego,
publikacja broszur, ulotek, plakatów, materiałów
promocyjnych itp.). Prowadzone działania mogą być
nakierowane na określone grupy docelowe, jak i na
ogół konsumentów.
Dla zdynamizowania wzrostu spożycia i promocji
produktów rolno-spożywczych realizowane są dzia-
łania zmierzające do utworzenia funduszy promocji.
Podstawą do ich utworzenia będzie ustawa uchwalo-
na w dniu 24 kwietnia 2009 r. przez Sejm RP. Wy-
znacza ona zakres działań, które będą finansowane
ze środków finansowych funduszy. Są to działania
mające na celu informowanie o jakości i cechach,
w tym zaletach produktów, działania mające na celu
259
promocję spożycia poszczególnych produktów, wspie-
ranie udziału w wystawach i targach, prowadzenie
badań rynkowych dotyczących poszczególnych pro-
duktów, wspieranie badań naukowych i prac rozwo-
jowych mających na celu poprawę jakości produk-
tów oraz prowadzących do wzrostu ich spożycia,
wspieranie szkoleń producentów i przetwórców oraz
wspieranie udziału krajowych organizacji branżo-
wych, w tym ich przedstawicieli, biorących udział
w pracach specjalistycznych stałych i roboczych ko-
mitetów organizacji międzynarodowych lub będą-
cych członkami statutowych organów tych organi-
zacji, zajmujących się problemami rynku poszcze-
gólnych produktów.
Projekt zakłada stworzenie następujących fun-
duszy:
— Fundusz Promocji Mleka i Przetworów Mlecz-
nych;
— Fundusz Promocji Mięsa Wieprzowego;
— Fundusz Promocji Mięsa Wołowego;
— Fundusz Promocji Mięsa Końskiego;
— Fundusz Promocji Mięsa Owczego;
—Fundusz Promocji Ziarna Zbóż i Przetworów
Zbożowych;
— Fundusz Promocji Owoców i Warzyw;
— Fundusz Promocji Mięsa Drobiowego;
— Fundusz Promocji Ryb.
Wejście w życie ustawy pozwoli na zgromadzenie
w ciągu roku około 34 800 000 PLN na promocję pro-
duktów rolno-spożywczych (przy założeniu stawki
wpłat na poszczególne fundusze w wysokości około
0,1% średniej ceny rynkowej danego produktu). Po-
łączenie tych funduszy ze środkami dostępnymi
w ramach mechanizmu wspólnej polityki rolnej
(WPR) „Wsparcie działań promocyjnych i informa-
cyjnych na rynkach wybranych produktów rolnych”
pozwoliłoby na zwielokrotnienie ww. kwoty.
Odnosząc się jednocześnie do kwestii działań, ja-
kie są podejmowane przez ministerstwo w celu dal-
szego ułatwiania prowadzenia promocji owoców i wa-
rzyw, uprzejmie informuję, że oprócz prac podejmo-
wanych w celu określenia przepisów regulujących
działania promocyjne przewidziane dla wszystkich
sektorów rolnych prowadzone są prace nad urucho-
mieniem systemu „Owoce w szkole”.
Z dniem 16 stycznia 2009 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie Rady (WE) nr 13/2009 zmieniające rozpo-
rządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowa-
nia wspólnej polityki rolnej i (WE) nr 1234/2007
ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych
oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych pro-
duktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspól-
nej organizacji rynku”) w celu ustanowienia progra-
mu „Owoce w szkole”. Rozporządzenie to wprowadza
do przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/
2007 uregulowania umożliwiające uruchomienie przez
kraje członkowskie systemu „Owoce w szkole” pole-
gającego na dostarczaniu owoców oraz warzyw dzie-
ciom w jednostkach edukacyjnych.
260
Głównym elementem tego systemu jest bezpłatna
dystrybucja owoców i warzyw w placówkach oświa-
towych. W tej części systemu pomoc wspólnotowa
będzie przyznawana na współfinansowanie dostaw
owoców i warzyw dzieciom w placówkach oświato-
wych (w tym w szkołach). W tym celu przewidziano
dla całej Wspólnoty 90 mln EUR. W Polsce, która
w całości objęta jest celem konwergencji, stawka
współfinansowania ze strony Wspólnoty wynosiła
będzie 75%, reszta kosztów pokrywana będzie z bu-
dżetu krajowego. Dla Polski w ramach ww. budżetu
przewidziano 9 222 800 EUR. Oznacza to, że całko-
wity budżet przeznaczony na realizację kosztów po-
niesionych w ramach tej części systemu wyniesie ok.
12 297 100 EUR rocznie.
Planuje się, że system zostanie po raz pierwszy
uruchomiony w r. szkolnym 2009/2010. Aktualnie
trwają prace nad przygotowaniem strategii krajowej
określającej sposób wdrażania systemu w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie rozbieżności pomiędzy
przepisami prawa a praktyką NFZ (9015)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł na Sejm RP Magdaleny Gą-
sior-Marek z 2 kwietnia 2009 r., przysłaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu z 15 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-023-9015/09, w sprawie rozbieżności pomiędzy
przepisami prawa a praktyką stosowaną przez Naro-
dowy Funduszu Zdrowia (NFZ), uprzejmie proszę
o przyjęcie następującego stanowiska.
W ostatnim czasie istotnie wzrosła liczba skarg
kierowanych do Ministerstwa Zdrowia składanych
zarówno przez przedstawicieli samorządu aptekar-
skiego i samych aptekarzy, jak też parlamentarzy-
stów w ramach interwencji i interpelacji poselskich.
Przedmiotem skarg są wzmożone kontrole aptek
przeprowadzane przez oddziały wojewódzkie NFZ
i częste kwestionowanie przez kontrolerów realizacji
recept zawierających najczęściej błędy formalne. NFZ
prezentuje jednolite stanowisko, że realizacja przez
aptekę recepty na leki refundowane ze środków pu-
blicznych zawierającej uchybienia formalne jest na-
ruszeniem przez wydającego leki przepisów powszech-
nie obowiązujących, w szczególności rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 17 maja 2007 r. w sprawie re-
cept lekarskich (Dz. U. Nr 97, poz. 646, z późn. zm.).
Wspomniany akt prawny określa w sposób enu-
meratywny zakres danych, które powinny znaleźć się
na recepcie wystawionej przez osobę uprawnioną do
wystawiania recept.
W § 3–5 rozporządzenia wyszczególniono dane,
które są niezbędne do wystawienia recepty na leki
i wyroby medyczne refundowane ze środków publicz-
nych. W § 16 powołanego rozporządzenia uregulowa-
na zostały sytuacje, w których, mimo niewpisania
danych niezbędnych do wystawienia recepty lub wpi-
sania ich w sposób nieczytelny albo niezgodny z roz-
porządzeniem, osoba wydająca lek może zrealizować
receptę. W ściśle wymienionych w tych przepisach
przypadkach osoba wydająca lek może konwalidować
wadliwie wystawioną receptę (niezgodnie z przepisa-
mi rozporządzenia) poprzez skorygowanie danych na
recepcie lub ich dopisanie, może również w niektó-
rych przypadkach zmienić dyspozycję wystawiające-
go receptę lub dokonać takiej jej interpretacji, aby
możliwa była realizacja recepty pomimo niespełnie-
nia przez nią wymogów formalnych określonych
przepisami rozporządzenia. Przepisy rozporządzenia
nie czynią dystynkcji uchybień na lekkie i ciężkie, co
mogłoby być wskazówką do oceny skutków wadliwo-
ści recept zawierających usterki formalnoprawne.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że w dyspo-
zycji § 16 ust. 1 rozporządzenia użyto sformułowania
„osoba wydająca lek może ją (receptę) zrealizować”,
co zdaniem publicznego płatnika prowadzi do wnio-
sku, że pacjent przedstawiający do realizacji w apte-
ce wadliwą formalnie receptę jest osobą nieupraw-
nioną do otrzymania leku refundowanego ze środków
publicznych, natomiast aptekarz wydający lek refun-
dowany na podstawie takiej wadliwej recepty naru-
sza ciążące na nim obowiązki wynikające z przepi-
sów rozporządzeń ministra zdrowia. Zgodnie bo-
wiem z § 2 ust. 1 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 18 października 2002 r. w sprawie wydawania
z apteki produktów leczniczych i wyrobów medycz-
nych (Dz. U. Nr 183, poz. 1531) do obowiązków apte-
karza przed realizacją recepty należy m.in. spraw-
dzenie prawidłowości wystawienia recepty zgodnie
z odrębnymi przepisami.
Takie rygorystyczne stanowisko wydaje się prze-
ważać w dotychczasowym orzecznictwie sądowym.
Przykładem takiego zapatrywania jest m.in. uzasad-
nienie do wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu
z dnia 31 maja 2006 r. (sygn. akt. I ACa 1390/05, LEX
nr 278407), w którym przyznano NFZ prawo do kon-
troli aptek pod kątem prawidłowej realizacji recept
podlegających refundacji, a prawidłowa realizacja to
także sprawdzenie, czy recepta zawiera wszystkie
elementy wymagane przepisami kolejnych rozporzą-
dzeń ministra zdrowia w sprawie recept lekarskich.
Dalej sąd wywiódł, że jeżeli zakwestionowane recep-
ty zawierały braki niepodlegające konwalidacji, ap-
tekarze winni odmówić wydania na ich podstawie
leków. Recepty wadliwie zrealizowane nie podlegają
refundacji. Jeżeli jednak fundusz zapłacił za leki re-
fundowane, to na podstawie na podstawie art. 410

K.c. w zw. z art. 405 K.c. przysługiwała mu w stosun-
ku do apteki wierzytelność o zwrot nienależnego
świadczenia.
W związku z występowaniem wielu wątpliwości
dotyczących interpretacji przepisów regulujących
realizacje recept oraz niejednolitym stanowiskiem
sądów orzekających w sprawach zwrotu refundacji
za wydane przez apteki leki i wyroby medyczne re-
fundowane ze środków publicznych zainicjowano
w Ministerstwie Zdrowia prace legislacyjne w celu
zmiany rozporządzenia o receptach, tak aby doszło
do jednoznacznego przesądzenia o konsekwencjach
prawnych realizacji przez farmaceutów błędnych
formalnie recept na refundowane leki i wyroby me-
dyczne. Przygotowany projekt nowelizacji przepisów
poddany zostanie szerokim konsultacjom społecz-
nym, w tym również z Naczelną Radą Aptekarską,
której głos będzie miał istotne znaczenie w procesie
tworzenia przepisów regulujących prawa i obowiąz-
ki aptekarzy.
Warto odnotować również fakt, że w następstwie
wystąpienia m.in. Śląskiej Izby Aptekarskiej wnoszą-
cej o niekaranie aptek za błędną ordynację lekarską,
w Centrali NFZ podjęto intensywne prace nad stwo-
rzeniem katalogu najczęściej popełnianych błędów
podczas realizacji recept, który zakłada wyraźne od-
dzielenie odpowiedzialności aptekarza od odpowie-
dzialności lekarza ordynującego leki i wyroby me-
dyczne refundowane ze środków publicznych. Poza
walorem informacyjnym takiej kategoryzacji błędów
należy zwrócić uwagę na jej aspekt edukacyjny, skie-
rowany zarówno do lekarzy, jak i farmaceutów.
Wyrażam nadzieję, że podjęte działania zarówno
w Ministerstwie Zdrowia, jak również w NFZ, przy-
czynią się do poprawy relacji pomiędzy środowiskiem
aptekarzy i publicznym płatnikiem, a także będą ko-
rzystne dla pacjentów, którzy uzyskają dzięki nim
łatwiejszy dostęp do leków refundowanych ze środ-
ków publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie sygnałów dotyczących likwidacji
Lubelskiego Centrum Zdrowia Publicznego
(9016)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
uprzejmie wyjaśniam, że wojewoda lubelski podjął
261
działania zmierzające do przygotowania procesu li-
kwidacji Lubelskiego Centrum Zdrowia Publicznego,
jako jednostki budżetowej, z planowanym skutkiem
od 1 stycznia 2010 r. W miejsce centrum zostanie
utworzony nowy wydział w urzędzie wojewódzkim,
który przejmie realizację zadań centrum na zasadzie
ciągłości.
Motywem planowanej reorganizacji jest podnie-
sienie funkcjonalności i efektywności służb wojewody
działających na tym obszarze. Utworzenie – w miej-
sce centrum – wydziału urzędu wojewódzkiego po-
zwoli na skupienie w nim całego aparatu urzędnicze-
go odpowiedzialnego za wykonywanie wskazanych
zadań. Dotychczas bowiem są one rozproszone po-
między centrum, Wydział Polityki Społecznej (który
m.in. nadzoruje centrum) oraz Wydział Infrastruk-
tury (który m.in. obsługuje restrukturyzację finan-
sową samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej). Taki stan rzeczy jest dysfunkcjonalny,
gdyż sztucznie wydłuża obieg informacji, jak również
komplikuje procesy decyzyjne.
Włączenie centrum do urzędu wojewódzkiego
znacznie zwiększy nadzór wojewody nad realizacją
zadań merytorycznych przez tę jednostkę. Ponadto
pozwoli na efektywniejsze wykorzystanie zasobów
kadrowych centrum. Należy bowiem podkreślić, że
jednostka ta dysponuje ok. 39 etatami i zatrudnia
44 osoby, w tym 7,75 etatu zajmują pracownicy wy-
konujący obsługę księgowo-administracyjną jednost-
ki. Dla porównania pozostałe zadania z zakresu
ochrony zdrowia realizowane przez urząd wojewódz-
ki wykonuje ok. 6 osób. Celowa zatem wydaje się ra-
cjonalizacja wykorzystania zasobów kadrowych cen-
trum, m.in. poprzez funkcjonalne rozłożenie zadań
poszczególnych pracowników. Planowana reorgani-
zacja pozwoli także na racjonalizację kosztów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie odpowiedzialności za wszczynanie
fałszywych alarmów bombowych (9017)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani posłanki Magdaleny Gąsior-Marek
262
i pana posła Andrzeja Nowakowskiego w sprawie re-
gulacji prawnych dotyczących odpowiedzialności za
tzw. fałszywe alarmy bombowe, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Zjawisko fałszywych alarmów bombowych nie-
wątpliwie należy do zjawisk o znacznym stopniu spo-
łecznej szkodliwości, przede wszystkim ze względu
na dezorganizację życia codziennego ludzi dotknię-
tych ich skutkami, jak również z uwagi na ponoszone
w ich wyniku koszty ekonomiczne i społeczne. W pew-
nych wypadkach fałszywy alarm bombowy może
również wywołać stan realnego niebezpieczeństwa
dla życia i zdrowia ludzi albo niebezpieczeństwa dla
mienia istotnej wartości, jak również nieść za sobą
podobnie realne poczucie zagrożenia o charakterze
terrorystycznym (zob. Waldemar Zubrzycki, referat:
Polska w obliczu zagrożeń terrorystycznych. Publi-
kacja konferencyjna „Bezpieczeństwo narodowe i za-
rządzanie kryzysowe w Polsce w XXI w. – wyzwa-
nia i dylematy”).
Przyczyny tego zjawiska mogą być bardzo zróżni-
cowane, począwszy od zwyczajnej swawoli sprawcy
fałszywego alarmu bombowego, poprzez chęć zakłó-
cenia, z różnych względów, działalności urzędów
i instytucji, a skończywszy na próbie sprawdzenia
sposobu i efektywności reakcji służb strzegących po-
rządku publicznego przez osoby planujące podjęcie
rzeczywistych działań skierowanych przeciwko bez-
pieczeństwu publicznemu.
W obecnym stanie prawnym odpowiedzialność
penalna za wywołanie fałszywego alarmu bombowe-
go może być rozpatrywana zarówno w oparciu o prze-
pisy Kodeksu karnego (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn.
zm.), jak i przepisy Kodeksu wykroczeń (Dz. U.
z 2007 r. Nr 109, poz. 756 – tekst jednolity). Kryte-
rium rozróżnienia stanowić będzie m.in. wystąpienie
skutku zachowania sprawcy w postaci niebezpieczeń-
stwa dla życia lub zdrowia wielu ludzi lub mienia
w wielkich rozmiarach. Jeżeli takie niebezpieczeń-
stwo wystąpi, a czyn sprawcy będzie mieć charakter
działania w okolicznościach szczególnie niebezpiecz-
nych, podlega on odpowiedzialności za przestępstwo
określone w art. 165 § 1 pkt 5 Kodeksu karnego, za-
grożone karą pozbawienia wolności w wymiarze od
6 miesięcy do 8 lat.
Wysokość grożącej kary ulega podwyższeniu, je-
żeli następstwem czynu sprawcy jest śmierć człowie-
ka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu wielu osób, i wy-
nosi wówczas od 2 do 12 lat pozbawienia wolności.
W wypadku nieumyślnego działania sprawcy czyn
tego rodzaju zagrożony jest karą do 3 lat pozbawienia
wolności, zaś jeżeli skutkiem nieumyślnego czynu
sprawcy jest następstwo w postaci śmierci człowieka
lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu wielu osób, Ko-
deks karny przewiduje karę pozbawienia wolności
w wymiarze od 6 miesięcy do lat 8.
Jeśli zamiarem sprawcy jest wywołanie niepo-
trzebnej czynności instytucji użyteczności publicznej
albo innego organu ochrony bezpieczeństwa, porząd-
ku publicznego lub zdrowia, i jednocześnie nie wy-
stąpiło niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia ludzi
albo dla mienia w wielkich rozmiarach, to wówczas
może być rozpatrywana jego odpowiedzialność na
podstawie art. 66 § 1 Kodeksu wykroczeń, który sta-
nowi, że: „Kto ze złośliwości lub swawoli, chcąc wy-
wołać niepotrzebną czynność fałszywym alarmem,
informacją lub innym sposobem, wprowadza w błąd
instytucję użyteczności publicznej albo inny organ
ochrony bezpieczeństwa, porządku publicznego lub
zdrowia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolno-
ści albo grzywny do 1500 zł”.
Odpowiedzialność na podstawie powołanego prze-
pisu uzasadnia samo wprowadzenie przez sprawcę
w błąd wspomnianej instytucji lub organu, niezależnie
od tego, czy w wyniku jego działania zostały podjęte
jakiekolwiek czynności. W wypadku jednak, gdy wy-
kroczenie określone w art. 66 § 1 K.w. spowodowało
niepotrzebną czynność, z mocy § 2 tego artykułu od
sprawcy na rzecz pokrzywdzonej instytucji lub organu
można orzec nawiązkę w wysokości do 1000 zł.
Pewną słabość omawianych unormowań, zawar-
tych w art. 66 K.w., stanowi wynikający z opisu czy-
nu zawartego w § 1 tego artykułu wymóg działania
sprawcy z określonym nastawieniem podmiotowym,
wyrażonym nieco już archaicznymi znamionami
„złośliwości” oraz „swawoli”. Znamiona te eliminują
z kręgu osób odpowiadających na podstawie tego
przepisu tych sprawców fałszywych alarmów, którzy
kierowali się innymi motywacjami, np. chęcią dopro-
wadzenia do odwołania zajęć na uczelni albo chęcią
uniemożliwienia odbycia się rozprawy sądowej, w któ-
rej mieli obowiązek wziąć udział.
W postępowaniu karnym o przestępstwo z art. 165
§ 1 pkt 5 K.k. pokrzywdzony, którym może być także
prywatna osoba, posiada uprawnienie do dochodze-
nia roszczeń majątkowych wynikających bezpośred-
nio z przestępstwa, w drodze powództwa cywilnego.
Możliwe jest także dochodzenie takich roszczeń przez
pokrzywdzonego na drodze cywilnej. Tylko i wyłącz-
nie na drodze procesu cywilnego, na podstawie art. 415
Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn.
zm.), dopuszczalne jest natomiast dochodzenie rosz-
czeń z tytułu kosztów poniesionych przez służby ra-
townicze i porządkowe, bowiem instytucje te nie
mogą być uznane za osoby pokrzywdzone w rozumie-
niu przepisów prawa karnego procesowego. Zgodnie
z art. 49 § 1 Kodeksu postępowania karnego (Dz. U.
Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) pokrzywdzonym jest
osoba, której dobro prawne zostało bezpośrednio na-
ruszone lub zagrożone przez przestępstwo, dobrem
tym zaś w wypadku występku z art. 165 § 1 pkt 5
K.k. jest życie lub zdrowie albo mienie w wielkich
rozmiarach, którym sprowadzone przez sprawcę nie-
bezpieczeństwo zagroziło.
Niewątpliwie mają rację autorzy interpelacji, pod-
nosząc, że fałszywe alarmy bombowe, wywołując nie-
potrzebne działania służb porządkowych i ratunko-
wych, pociągają za sobą znaczne koszty, których cię-
żar niejednokrotnie ponosi wyłącznie Skarb Pań-
stwa. Jest to poważny argument, choć nie jedyny, by

uznać, że zachodzi potrzeba rozważenia inicjatywy
legislacyjnej uzupełniającej odnoszące się do tej pro-
blematyki, wskazane powyżej, unormowania.
Należy zwrócić uwagę na istotny element, jakim
jest możliwość zaistnienia realnego niebezpieczeń-
stwa dla życia i zdrowia ludzkiego w wypadku wybu-
chu zbiorowej paniki w toku ewakuacji rzekomo za-
grożonego miejsca. Nie bez wpływu na celowość po-
szukiwania nowych, bardziej efektywnych rozwiązań
legislacyjnych w tym zakresie pozostaje potrzeba za-
gwarantowania właściwych reakcji zarówno obywa-
teli, jak i służb państwowych w wypadku ewentual-
nego zaistnienia rzeczywistego zagrożenia o charak-
terze terrorystycznym, bowiem wzrastająca liczba
fałszywych alarmów bombowych sprzyja kształtowa-
niu się postaw lekceważenia sygnałów o tego rodzaju
zagrożeniach. Ważnym argumentem przemawiają-
cym za celowością rozważenia nowelizacji prawa
w tym zakresie jest również potrzeba ochrony kom-
fortu życia codziennego rzesz ludzi, które mogą do-
znać istotnych utrudnień w rezultacie fałszywych
alarmów, a także przeciwdziałania wysokim kosztom
społecznym i ekonomicznym, będących następstwem
dezorganizacji pracy instytucji, urzędów oraz przed-
siębiorstw, w których funkcjonowanie takie alarmy
mogą godzić, także pośrednio, np. poprzez uniemoż-
liwienie lub utrudnienie ich pracownikom dotarcia
w wyznaczonym terminie do pracy wskutek fałszy-
wego alarmu bombowego dezintegrującego funkcjo-
nowanie środków transportu zbiorowego.
W związku z powyższym w Ministerstwie Spra-
wiedliwości zainicjowane zostały konsultacje we-
wnątrzresortowe, które mają na celu ustalenie kie-
runku ewentualnych zmian unormowań odnoszą-
cych się do omawianej problematyki. Niezbędna jest
bowiem merytoryczna dyskusja, mająca na celu ra-
cjonalne wyznaczenie obszarów, które powinny być
objęte ochroną wynikającą z nowych przepisów, jak
również określenie uzasadnionego racjami kryminal-
nopolitycznymi zakresu odpowiedzialności karnej
sprawców tego rodzaju zachowań.
Pragnę nadmienić, że Ministerstwo Sprawiedli-
wości co prawda dysponuje danymi dotyczącymi licz-
by prawomocnych skazań za przestępstwo z art. 165
§ 1 pkt 5 K.k. (wahała się ona od 3 przypadków
w 2000 r. do 11 takich przypadków w 2007 r.), ale nie
jest możliwe w chwili obecnej, bez szczegółowego zba-
dania akt, ustalenie, w ilu z tych spraw przedmiotem
rozpoznania było zachowanie sprawcy polegające na
sprowadzeniu, poprzez fałszywy alarm, niebezpie-
czeństwa dla życia lub zdrowia wielu ludzi albo dla
mienia w wielkich rozmiarach.
Natomiast w statystykach resortu odnotowano
stały i wyraźny wzrost liczby prawomocnie wydanych
orzeczeń w sprawach z art. 66 Kodeksu wykroczeń.
Dla przykładu, o ile w 2002 r. sądy wydały prawomoc-
ne orzeczenia w 1187 sprawach o wykroczenia kwa-
lifikowane z tego artykułu, to już w 2008 r. liczba ta
wzrosła do 3351. Z posiadanych danych wynika rów-
nież, że problemem, którego nie sposób zbagatelizo-
263
wać, są fałszywe alarmy bombowe odnotowane w bu-
dynkach sądów i prokuratur, zakłócające funkcjono-
wanie i tak bardzo obciążonych bieżącymi zadaniami
organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Dla
przykładu wskazać należy, że tylko 2008 r. zarejestro-
wano 71 takich przypadków w lokalach zajmowanych
przez sądy i 4 przypadki w siedzibach powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury.
Końcowo pragnę zasygnalizować, że opracowana
w Ministerstwie Sprawiedliwości nowelizacja Kodek-
su wykroczeń, znajdująca się obecnie na końcowym
etapie uzgodnień międzyresortowych, przewiduje
istotne – generalnie dwukrotne – podwyższenie grzy-
wien orzekanych za wykroczenia, zarówno modyfi-
kując rodzajowe granice tej kary (obecnie od 20 zł do
5000 zł; według projektu od 50 zł do 10 000 zł), jak
i modyfikując zagrożenia grzywną przewidziane za
poszczególne typy wykroczeń w przepisach szczegól-
nych, a także podwyższenie maksymalnego wymiaru
nawiązek orzekanych w związku z ukaraniem za wy-
kroczenie.
Tym samym objęte projektowanymi rozwiązania-
mi dwukrotne podwyższenie maksymalnej wysokości
grzywny orzekanej za wykroczenie z art. 66 § 1 K.w.
(do kwoty 3000 zł), jak również dwukrotne podwyż-
szenie wysokości nawiązki możliwej do orzeczenia na
podstawie § 2 tego artykułu (do 2000 zł) w szerszym
zakresie, niż ma to miejsce na podstawie obowiązu-
jącego prawa, pozwoli na stosowanie właściwej, znie-
chęcającej represji wobec sprawców fałszywych alar-
mów, których czyn wypełni znamiona wykroczenia
określonego w art. 66 K.w.
Wspomniany projekt nowelizacji Kodeksu wykro-
czeń jest dostępny na internetowej stronie Minister-
stwa Sprawiedliwości (www.ms.gov.pl), w zakładce
„Projekty aktów prawnych MS\Prawo karne”, pod
poz. 17 (projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks wy-
kroczeń oraz niektórych innych ustaw).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie problemów ze standaryzacją domów
pomocy społecznej (9018)
W odpowiedzi na otrzymaną za pośrednictwem
Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 15 kwietnia
2009 r., znak SPS-023-9018/09, interpelację pana
posła Marka Kuchcińskiego w sprawie problemów ze
264
standaryzacją domów pomocy społecznej w woje-
wództwie podkarpackim, uprzejmie informuję, co
następuje:
Zgodnie z art. 19 ust. 10 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 115, poz. 728, z późn. zm.) prowadzenie i rozwój
infrastruktury domów pomocy społecznej jest zada-
niem własnym powiatu. Powiaty prowadzące domy
pomocy społecznej mają świadomość, że takie jed-
nostki są zobowiązane do zachowania odpowiednich
standardów wymaganych przez prawo.
Dom pomocy społecznej musi spełniać określone
standardy w zakresie świadczenia usług bytowych,
opiekuńczych, wspomagających i edukacyjnych. Or-
ganizacja placówki, zakres i poziom usług muszą być
dostosowane do potrzeb mieszkańców, uwzględniać
ich wolność, intymność, godność, poczucie bezpie-
czeństwa oraz stopień ich fizycznej i psychicznej
sprawności. Ustawodawca przewidział okres przej-
ściowy, w którym istniejące placówki powinny dosto-
sować się do nowych wymagań. Wdrażanie standar-
dów następuje na podstawie programu naprawczego.
Do tego czasu funkcjonowanie placówek ma niejako
charakter warunkowy, a ich dalszy byt zależy od
spełnienia standardów najpóźniej z końcem okresu
przejściowego. W pierwotnym tekście ustawa o pomo-
cy społecznej przewidywała, że realizacja programu
naprawczego powinna zostać zakończona do 31 grud-
nia 2006 r. Do tego też czasu zachowywały moc obo-
wiązującą zezwolenia (w tym warunkowe) na prowa-
dzenie domu wydane przed wejściem w życie ustawy.
Okres przejściowy został wydłużony ustawą z dnia
8 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 249, poz. 1831), która weszła
w życie 31 grudnia 2006 r. Aktualnie okres zakoń-
czenia programu naprawczego oraz obowiązywania
zezwolenia warunkowego na prowadzenie placówki
upływa z końcem 2010 r.
Formą zdyscyplinowania placówek do wdrożenia
programów jest zakaz kierowania do nich nowych
mieszkańców, począwszy od początku 2009 r., jeśli
dom nadal nie spełnia wymaganych standardów. Po-
dobnie zakaz podwyższania opłat pobytowych w ta-
kich placówkach od l stycznia 2008 r.
Wobec powyższego obowiązek osiągnięcia stan-
dardów w domach pomocy społecznej nie jest nowo-
ścią i samorządy prowadzące domy pomocy społecz-
nej miały świadomość, że sytuacja związana z zaka-
zem kierowania osób od dnia l stycznia 2009 r. do
domów prowadzonych na podstawie zezwoleń warun-
kowych będzie miała miejsce.
Standardy wymagane wobec domów pomocy spo-
łecznej miały na celu zapewnienie świadczenia usług
na określonym poziomie w zakresie potrzeb byto-
wych, opiekuńczych i wspomagających osobom w nich
przebywającym.
Jednocześnie informuję, że w poruszonej przez
pana posła Marka Kuchcińskiego sprawie Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej zwróciło się do dy-
rektora Wydziału Polityki Społecznej w Podkarpac-
kim Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie z prośbą
o zajęcie stanowiska. Z udzielonej odpowiedzi wyni-
ka, iż na dzień dzisiejszy w województwie podkarpac-
kim z ogólnej liczby 48 domów pomocy społecznej
prowadzonych przez samorządy lub na ich zlecenie
zezwolenia na czas nieokreślony posiada 11 domów
pomocy społecznej. W najbliższym czasie kilka kolej-
nych domów wystąpi o ich wydanie.
Zakaz kierowania osób od dnia l stycznia 2009 r.
do domów prowadzonych na podstawie zezwoleń wa-
runkowych wprowadza trudną i napiętą sytuację,
niemniej jednak celem nadrzędnym wprowadzenia
tej sankcji z całą pewnością jest dobro osoby zamiesz-
kującej w domu pomocy społecznej.
Pracownicy Wydziału Polityki Społecznej Pod-
karpackiego Urzędu Wojewódzkiego na bieżąco mo-
nitorują sytuację w województwie. Liczba wolnych
miejsc w podkarpackich domach pomocy społecznej
przedstawia się następująco:
— na koniec grudnia 2007 r. – 172 wolne miejsca,
— na koniec grudnia 2008 r. – 147 wolnych
miejsc,
— na koniec stycznia 2009 r. – 153 wolne miejsca,
— na koniec lutego 2009 r. – 136 wolnych miejsc,
— na koniec marca 2009 r. – 149 wolnych miejsc.
Informacja podana w interpelacji o ewentualnych
zwolnieniach 250–300 osób pracujących w domach
pomocy społecznej nie znajduje uzasadnienia, gdyż
dyrektorzy domów pomocy społecznej w roku bieżą-
cym nie zgłaszali informacji o żadnych planowanych
zwolnieniach personelu.
Ustosunkowując się do poszczególnych pytań za-
wartych w interpelacji, uprzejmie informuję:
Ad l. Brak jest danych, ile domów pomocy społecz-
nej osiągnie standard w tym roku, i nieuzasadnione
jest przyjęcie wskaźnika 50%, z uwagi na to, że
w każdym przypadku jest to decyzja indywidualna,
poprzedzona wizytacją w domu pomocy społecznej.
Wydanie przez wojewodę zezwolenia na prowadzenie
domu pomocy społecznej na czas nieokreślony po-
twierdza, że dana jednostka osiągnęła standard
i świadczy przebywającym w niej mieszkańcom usłu-
gi na określonym w przepisach poziomie.
Ad 2. W limitach przyznanych wojewodom na re-
alizację zadań z zakresu pomocy społecznej uwzględ-
nione są środki na finansowanie zadań bieżących.
Wydatki majątkowe związane z dofinansowaniem
zadań własnych powiatów w zakresie osiągania wy-
maganych standardów w domach pomocy społecznej
są ujęte w rezerwach celowych budżetu państwa.
Mając na względzie konieczność osiągnięcia wy-
maganych standardów w domach pomocy społecznej
do końca 2010 r., wojewoda podkarpacki w ramach
wygenerowanych oszczędności w swoim budżecie, po
uprzednim zabezpieczeniu w pełnej wysokości wszyst-
kich zadań z zakresu pomocy społecznej o charakte-
rze obligatoryjnym, od kilku lat udziela wparcia fi-
nansowego samorządom powiatowym w przedmioto-
wym zakresie.

Pomimo że realizacja programów naprawczych
w domach pomocy społecznej stanowi zadanie własne
powiatu, wojewoda podkarpacki traktuje je prioryte-
towo, o czym świadczą wysokości kwot, jakie od kilku
lat z własnego budżetu przeznacza na wsparcie sa-
morządów w tym zakresie. W 2007 r. wyasygnowano
na ten cel 4715 tys. zł, a w roku 2008 kolejne środki
w kwocie 4296 tys. zł.
Z rezerwy celowej budżetu państwa przekazano
w ubiegłym roku na ten cel środki w wysokości
1170 tys. zł.
W przyszłym roku domy pomocy społecznej woje-
wództwa podkarpackiego będą mogły skorzystać tak-
że ze środków Polsko-Szwajcarskiego Programu
Współpracy. Obecnie trwają prace nad opisami ob-
szarów i kryteriów kwalifikowalności w zakresie celu 2
– obszaru tematycznego: Ochrona zdrowia.
Ad 3. Wojewoda podkarpacki nie posiada tytułu
do mobilizowania gmin do wydawania skierowań za-
bezpieczających umieszczanie nowych osób w do-
mach pomocy społecznej.
Wydział Polityki Społecznej Podkarpackiego
Urzędu Wojewódzkiego organizuje spotkania z przed-
stawicielami jednostek samorządu terytorialnego
dotyczące m.in. obszaru pomocy społecznej, w tym
domów pomocy społecznej, a także udziela informacji
na zapytania jednostek prowadzących domy pomocy
społecznej.
W dniu 29 września 2008 r. na Wojewódzkiej Ko-
misji Dialogu Społecznego, na którą zostali zaprosze-
ni m.in. starostowie, dyrektorzy powiatowych cen-
trów pomocy rodzinie, a także dyrektorzy domów
pomocy społecznej, dyrektor Wydziału Polityki Spo-
łecznej przypomniał o obowiązku osiągnięcia stan-
dardów przez domy pomocy społecznej i grożących
sankcjach za ich niedotrzymanie, w tym o zakazie
kierowania po l stycznia 2009 r. do takich domów.
Organy prowadzące domy pomocy społecznej mają
więc świadomość powagi sytuacji i konsekwencji wy-
nikających z niedostosowania do wymagań ustawo-
wych w określonym terminie.
Podczas spotkania w dniu 27 marca 2009 r.
z przedstawicielami jednostek samorządu terytorial-
nego zarówno wojewoda podkarpacki, jak i dyrektor
Wydziału Polityki Społecznej Podkarpackiego Urzę-
du Wojewódzkiego przypomnieli podmiotom prowa-
dzącym domy pomocy społecznej, aby zintensyfiko-
wały działania nadzorcze mające na celu jak najszyb-
sze osiągnięcie wymaganych standardów w podle-
głych jednostkach.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
265
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie pogarszającej się sytuacji
na przemyskim rynku pracy (9019)
W związku z interpelacją pana posła Marka Kuch-
cińskiego w sprawie bardzo szybko pogarszającej się
sytuacji na przemyskim rynku pracy uprzejmie in-
formuję:
minister pracy i polityki społecznej w odpowiedzi
z dnia 15 kwietnia 2009 r. (znak: DRP-IV-070-7-TR/
09) na interpelację pana posła Marka Kuchcińskiego
z dnia 27 lutego 2009 r. w sprawie bardzo szybko
pogarszającej się sytuacji na krośnieńskim rynku
pracy zawarł m.in. następujące informacje:
— minister właściwy do spraw pracy nie ma bez-
pośredniego wpływu na lokalne rynki pracy. W jego
właściwości pozostaje konieczność wypracowania
rozwiązań systemowych. Samorząd województwa
oraz samorząd powiatu mają za zadanie inicjowanie
i realizowanie przedsięwzięć mających na celu roz-
wiązanie lub złagodzenie problemów związanych
z planowanymi zwolnieniami grup pracowników
z przyczyn dotyczących zakładu pracy;
— wskazał na ważne elementy znowelizowanej
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy i niektórych innych ustaw, która obowiązuje
od dnia l lutego 2009 r. (opublikowana w Dz. U. Nr 6,
poz. 33). Wprowadzono nowe instrumenty rynku pra-
cy (programy specjalne) oraz przyznano preferencje
dla inwestowania w kapitał ludzki (liberalizacja za-
sad korzystania z funduszu szkoleniowego). Są to
rozwiązania o charakterze prewencyjnym, tj. mają
służyć ochronie istniejących miejsc pracy i zapobie-
gać utracie zatrudnienia.
W związku z przyjętym w dialogu autonomicz-
nym partnerów społecznych „Pakietem działań an-
tykryzysowych” w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej rozpoczęły się prace nad m.in. nowelizacją
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy. Zmiany pozwolą pracodawcy uzyskać dofinan-
sowanie części kosztów szkolenia dla pracowników,
którym został obniżony wymiar czasu pracy. O po-
moc ubiegać się będzie mógł pracodawca, który przed
kryzysem pozostawał w dobrej kondycji finansowej,
a któremu na skutek spowolnienia gospodarczego
pogorszyła się sytuacja ekonomiczna. W takiej sytu-
acji pracodawca będzie mógł korzystać ze wsparcia
środkami publicznymi (Funduszu Pracy) do wysoko-
ści 80% kosztów szkolenia (w kwocie nie większej niż
300% przeciętnego wynagrodzenia), wypłacanymi na
jego wniosek przez starostę. Ponadto pracownicy
uczestniczący w szkoleniach będą otrzymywali sty-
pendia w takiej wysokości jak osoby bezrobotne, wy-
płacane przez pracodawcę na zasadach takich jak
wypłata wynagrodzeń za pracę. Stypendia otrzymy-
wane przez pracowników uczestniczących w szkole-
266
niach będą częściowo kompensowały utratę zarob-
ków, spowodowaną obniżonym wymiarem czasu pra-
cy. Od stypendiów tych nie będą odprowadzane
składki na ubezpieczenia społeczne z uwagi na to, iż
osoby uprawnione nadal posiadają status pracowni-
ka, zaś intencją projektodawcy jest przede wszystkim
sfinansowanie kosztów szkoleń.
Ponadto w MPiPS prowadzone są prace nad no-
welizacją ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie
roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności
pracodawcy. Proponowane zmiany pozwolą praco-
dawcom ograniczyć koszty zatrudniania pracowni-
ków i tym samym ograniczyć negatywne dla rynku
pracy skutki spowolnienia gospodarczego. Dzięki no-
welizacji ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych
(...) możliwe będzie uruchomienie środków z Fundu-
szu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na
inne niż dotychczas cele, tj. na finansowe wsparcie
skierowane na utrzymanie miejsc pracy, co pozwoli
na zapobieżenie w ten sposób ewentualnym zwolnie-
niom i ułatwi przedsiębiorcom lepsze dostosowanie
się do zmieniających się warunków rynkowych. Pro-
ponowane zmiany dotyczą m.in. wprowadzenia no-
wych tytułów świadczeń finansowanych ze środków
FGŚP, ukierunkowanych na ochronę stanu zatrud-
nienia pracodawcy w przypadku trudności finanso-
wych pracodawcy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie rządowego projektu nowelizacji
ustawy o izbach lekarskich, której skutkiem
będzie likwidacja Okręgowej Izby Lekarskiej
w Częstochowie (9020)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej
z dnia 2 kwietnia 2009 r. przekazanej przy piśmie
z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9020/09,
w sprawie rządowego projektu nowelizacji ustawy
o izbach lekarskich, której skutkiem będzie likwida-
cja Okręgowej Izby Lekarskiej w Częstochowie,
uprzejmie informuję, iż ostateczny kształt projektu
ustawy o izbach lekarskich, w szczególności w zakre-
sie zmiany obszarów działania okręgowych izb lekar-
skich, zostanie ustalony przez rząd RP. Obecnie pro-
jekt ustawy oczekuje na ponowne rozpatrzenie przez
Komitet Stały Rady Ministrów. Jednocześnie proszę
o przyjęcie dodatkowych informacji w przedmiotowej
sprawie.
Art. 17 Konstytucji RP wytycza cel utworzenia
samorządu lekarskiego, który obejmuje sprawowanie
pieczy nad należytym wykonywaniem zawodu przez
jego członków w granicach interesu publicznego i dla
jego ochrony. Istotne znaczenie przy wypełnianiu za-
dań nałożonych na samorząd lekarski na mocy usta-
wy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U.
Nr 30, poz. 158, ze zm.) ma zaangażowanie osób po-
siadających w tym zakresie określone kompetencje.
Realizując więc powyższe założenie, projekt ustawy
o izbach lekarskich przewiduje przedłużenie wyma-
ganego stażu zawodowego z siedmiu do dziesięciu lat
zarówno w stosunku do członków sądów lekarskich,
jak i kandydatów na rzeczników odpowiedzialności
zawodowej i ich zastępców. Dążąc zaś do wypełniania
przez członków samorządu w sposób należyty powie-
rzonych obowiązków, w projekcie wprowadzono za-
sadę incompatibilitas, która zabrania łączenia man-
datu członków różnych organów izby.
Kolejną propozycją przyjętą w projekcie ustawy,
która przyczyni się do efektywniejszego wypełniania
zadań przez samorząd lekarski, jest rozwiązanie
zmierzające do dostosowania struktury terytorialnej
okręgowych izb lekarskich do zasadniczego teryto-
rialnego podziału państwa na województwa. Zapo-
biegnie to nadmiernemu rozdrabnianiu izb lekar-
skich, które obecnie nie służy wykonywaniu zadań
przez samorząd lekarzy, i pozwoli na dostosowanie
organizacji samorządu lekarskiego do zadań rzeczy-
wiście wykonywanych przez jego organy. Zmiana ob-
szarów działania okręgowych izb ma na celu zatem
zapobieganie sytuacjom, gdy tylko część okręgowych
izb spośród 23 okręgowych izb lekarskich realizuje
zadania nałożone przez ustawodawcę na samorząd,
zaś pozostałe nie wykonują ich wcale lub wypełniają
je incydentalnie.
Na potwierdzenie sformułowanej powyżej tezy
pragnę przedstawić dane dotyczące pracy sądów le-
karskich w wybranych okręgowych izbach lekar-
skich, uwzględniając przy tym liczbę członków danej
izby oraz liczbę spraw, która wpłynęła do sądów le-
karskich w latach 2006–2008.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Gorzowie Wielko-
polskim jest niewątpliwie najmniejszą izbą licząca
zaledwie 1121 członków. W 2006 r. do okręgowego
sądu lekarskiego wpłynęła jedynie 1 sprawa, w 2007 r.
– 3 sprawy, zaś w 2008 r. – 1.
2. Okręgowa Izba Lekarska w Płocku zrzesza
1350 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęła 1 sprawa, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 r. – 1.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Tarnowie liczy
1534 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęły 2 sprawy, w 2007 r. nie wpłynęła
żadna sprawa, w 2008 r. –4.
4. Okręgowa Izba Lekarska w Częstochowie
zrzesza 2255 członków. W 2006 r. do okręgowego

sądu lekarskiego wpłynęły 3 sprawy, w 2007 r.
– 4 sprawy, w 2008 r. – 3.
Odmiennie kształtuje się praca okręgowych są-
dów lekarskich w przypadku „dużych” izb lekar-
skich.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie jest bez
wątpienia największą izbą, liczącą 27 933 członków.
W 2006 r. do okręgowego sądu lekarskiego wpłynęło
80 spraw, w 2007 r. – 61 spraw, w 2008 r. – 69.
2. Śląska Izba Lekarska w Katowicach zrzesza
15 577 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 54 sprawy, w 2007 r. – 45 spraw,
w 2008 r. – 44.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie liczy
14 334 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 34 sprawy, w 2007 r. – 32 sprawy,
w 2008 r. –23.
4. Dolnośląska Izba Lekarska we Wrocławiu
zrzesza 13 493 członków. W 2006 r. do okręgowego
sądu lekarskiego wpłynęło 19 spraw, w 2007 r.
– 25 spraw, w 2008 – 17.
Z przedłożonych danych jednoznacznie wynika,
iż niewielkie izby, do których można zaliczyć Okrę-
gową Izbę Lekarską w Częstochowie, wykonują
znacznie mniej zadań niż np. Okręgowa Izba Lekar-
ska w Katowicach. Zmniejszenie więc liczby okręgo-
wych izb lekarskich i zwiększenie w konsekwencji
liczby członków należących do poszczególnych izb
powinno przyczynić się do racjonalizacji wykonywa-
nia zadań przez samorząd. Podkreślić należy, iż ist-
nieje możliwość utworzenia przez okręgową izbę de-
legatury, która będzie mogła część zadań wykony-
wać, z wyjątkiem spraw dotyczących odpowiedzial-
ności zawodowej, które będą wykonywane wyłącznie
w siedzibie izby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przepisów o ochronie zwierząt (9022)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Waldemara Andzela w spra-
wie przepisów dotyczących ochrony prawnej zwie-
rząt, nr SPS-023-9022/09, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
267
Poruszona w interpelacji problematyka uregulo-
wana została przede wszystkim w ustawie z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z poźn. zm.), która obejmuje ochro-
ną zwierzęta domowe, gospodarskie, wolno żyjące,
wykorzystywane do celów rozrywkowych i innych.
Określono w niej zasady postępowania ze zwierzęta-
mi, a także zdefiniowano m.in. takie pojęcia, jak „hu-
manitarne traktowanie zwierząt” czy „okrutne trak-
towanie”.
W przepisach karnych ustawa penalizuje zabija-
nie, uśmiercanie oraz dokonywanie uboju zwierzęcia
z przyczyn nieuzasadnionych lub niehumanitarnych
bądź bez wystąpienia choćby jednej z przyczyn wy-
mienionych w art. 33 ust. 1, a także znęcanie się nad
zwierzętami (art. 35), przewidując za tego rodzaju
czyny możliwość wymierzenia grzywny, ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do roku, a jeśli
sprawca działa ze szczególnym okrucieństwem – kary
pozbawienia wolności do lat 2.
W razie skazania za takie przestępstwa sąd może
również orzec wobec sprawcy zakaz wykonywania
określonego zawodu, prowadzenia określonej działal-
ności lub wykonywania czynności wymagających ze-
zwolenia, które są związane z wykorzystywaniem
zwierząt lub oddziaływaniem na nie, a także przepa-
dek narzędzi lub przedmiotów pochodzących z prze-
stępstwa albo służących do jego popełnienia. Ustawa
daje także możliwość orzeczenia nawiązki w wysoko-
ści od 25 zł do 2500 zł na wskazany przez sąd cel
związany z ochroną zwierząt.
Wspomniana ustawa reguluje również zasady po-
stępowania ze zwierzętami w czasie transportu, ubo-
ju oraz w trakcie prowadzonych na nich zabiegów
(art. 24, art. 27 i art. 34).
Istotne, z uwagi na przedmiot interpelacji, regu-
lacje prawne zawarte są również w ustawie z dnia
21 stycznia 2005 r. o doświadczeniach na zwierzę-
tach (Dz. U. Nr 33, poz. 289, z późn. zm.), która
w przepisach art. 38–41 przewiduje odpowiedzial-
ność karną za przeprowadzanie doświadczeń z na-
rażeniem zwierząt doświadczalnych na zbędny ból,
cierpienie, strach lub trwałe uszkodzenie organi-
zmu, jak również za przeprowadzanie doświadczeń
bez odpowiedniego znieczulenia bądź w celu testo-
wania kosmetyków lub środków higienicznych oraz
za powtórne wykorzystywanie zwierząt doświad-
czalnych do doświadczeń powodujących silny strach,
ból lub cierpienie.
Z punktu widzenia ochrony świata zwierzęcego
ważne są również regulacje prawne zawarte w usta-
wie z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądo-
wym (Dz. U. z 1999 r. Nr 66, poz. 750, z późn. zm.)
typizującej w art. 27a m.in. przestępstwo kłusownic-
twa rybackiego, w ustawie z dnia 13 października
1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127,
poz. 1066, z późn. zm.), zawierającej w art. 52 i 53
przepisy karne penalizujące kłusownictwo myśliw-
skie i inne powiązane z nim zachowania, oraz w usta-
wie z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
268
z 2004 r. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.), typizującej
w art. 128 naruszenie prawa międzynarodowego
i wspólnotowego przy przewożeniu przez granicę
zwierząt objętych ochroną.
Odnośnie do poruszonej w interpelacji kwestii
zbyt niskich kar orzekanych przez sądy w tego ro-
dzaju sprawach wskazać należy, że sądowy wymiar
kary opiera się na konstytucyjnej zasadzie niezawi-
słości sędziowskiej. Zgodnie z nią sędziowie są nie-
zawiśli i podlegają tylko konstytucji oraz ustawom.
Zasada ta jednak nie oznacza dowolności czy arbi-
tralności podejmowanych przez sądy rozstrzygnięć,
sędziowie bowiem mają obowiązek przestrzegania
obowiązujących ustaw, w tym zasad i dyrektyw wy-
miaru kary zawartych m.in. w art. 53 § 1 i 2 Kodek-
su karnego. Wyeksponowany w art. 53 § 1 K.k. wy-
móg współmierności kary do stopnia społecznej
szkodliwości czynu oraz winy wiąże się z fundamen-
talną zasadą prawa karnego – odpowiedzialnością
sprawcy za czyn na zasadzie winy i w granicach za-
winienia. Wina pełni funkcję legitymizującą odpo-
wiedzialność karną sprawcy, ale równocześnie limi-
tuje surowość kary, która nie może przekraczać jej
stopnia. Tym samym nie jest możliwe wymierzenie
surowszej kary niż dyktowana winą sprawcy, choć-
by za jej wymierzeniem przemawiały ważne względy
społeczne, a zwłaszcza potrzeby w zakresie prewen-
cji generalnej.
Podkreślić przy tym należy, iż orzeczenia sądowe
podlegają kontroli instancyjnej inicjowanej poprzez
złożenie przez uprawnione podmioty zażalenia (na
postanowienia) lub apelacji (od wyroków). Art. 39
cyt. wyżej ustawy o ochronie zwierząt stanowi, że
w sprawach o przestępstwa określone w art. 35 ust. 1
i 2, jeżeli nie działa pokrzywdzony, jego prawa może
wykonywać organizacja społeczna, której statuto-
wym celem działania jest ochrona zwierząt. Organi-
zacje takie mogą wstąpić do procesu w charakterze
oskarżyciela posiłkowego poprzez złożenie stosowne-
go oświadczenia do czasu rozpoczęcia przewodu są-
dowego na rozprawie głównej i jako strona postępo-
wania – w przypadku wydania niekorzystnego roz-
strzygnięcia – mogą w apelacji kwestionować prawi-
dłowość powziętych przez sąd I instancji ocen fak-
tycznych i prawnych, jak również podnosić uchybie-
nia procesowe, które wpłynęły na treść wyroku,
a także podnosić zarzut rażącej niewspółmierności
orzeczonej przez sąd kary.
W interpelacji kwestionowana jest również prak-
tyka, wedle której ma dochodzić do znacznej liczby
umorzeń postępowań karnych w sprawach o prze-
stępstwa przewidziane w ustawie o ochronie zwierząt
z powołaniem na przesłankę znikomej społecznej
szkodliwości czynu. Powyższy pogląd nie znajduje
jednak potwierdzenia w danych statystycznych znaj-
dujących się w dyspozycji Ministerstwa Sprawiedli-
wości, z których wynika, że np. w 2008 r. na 2629
zakończonych postępowań przygotowawczych w spra-
wach o przestępstwa z ustawy o ochronie zwierząt
umorzenie z powołaniem przesłanki znikomej spo-
łecznej szkodliwości czynu nastąpiło jedynie w 11 wy-
padkach. Równocześnie we wskazanym okresie w spra-
wach tych wniesiono 656 aktów oskarżenia i skiero-
wano 20 wniosków o warunkowe umorzenie postę-
powania karnego. Zatem proporcja wnoszonych
w tych sprawach aktów oskarżenia w stosunku do
ogółu zakończonych postępowań przygotowawczych
nie odbiega od proporcji obserwowanych w odniesie-
niu do innych kategorii przestępstw. Zważyć przy
tym należy, że wśród spraw umorzonych są również
postępowania przygotowawcze, w których stwierdzo-
no znęcanie się nad zwierzętami, a nie ustalono
sprawcy przestępstwa.
Uzasadniony wydaje się również pogląd, że kary
orzekane w tego rodzaju sprawach w większości wy-
padków pozostają w adekwatnej relacji do ciężaru
i charakteru czynów, a także okoliczności ich popeł-
nienia, jak również że sprawcy krzywdzenia zwierząt
coraz częściej trafiają przed oblicze wymiaru spra-
wiedliwości. Z danych statystycznych wynika, że wo-
bec sprawców takich przestępstw stosunkowo często
zapadają kary pozbawienia wolności, przy czym
w drastycznych wypadkach są to kary bez warunko-
wego zawieszenia ich wykonania. Z danych za lata
2000–2007 dotyczących osób prawomocnie skaza-
nych za przestępstwa określone w ustawie o ochronie
zwierząt wynika, że systematycznie rośnie liczba po-
stępowań karnych o te czyny oraz liczba skazanych
na jej podstawie sprawców. Przykładowo, o ile w 2000 r.
skazanych zostało 214 sprawców, w tym 85 na karę
pozbawienia wolności, to w 2007 r. skazań z tej usta-
wy było już 486, w tym aż 217 na karę pozbawienia
wolności.
Odnosząc się zaś do podniesionego w interpelacji
problemu niewspółmierności kar przewidzianych
w ustawie o ochronie zwierząt w odniesieniu do prze-
stępstw dokonywanych na zwierzętach, należy stwier-
dzić, że kwestia ustawowego zagrożenia jest zależna
od przyjętej przez ustawodawcę hierarchii wartości
dóbr chronionych prawem. Ostateczna ocena w tym
zakresie należy do organów władzy ustawodawczej,
co oczywiście nie wyklucza możliwości wnioskowa-
nia przez organy władzy wykonawczej o dokonanie
określonych zmian stanu normatywnego. Ewentu-
alna nowelizacja prawa musi jednak opierać się na
rzeczywistych potrzebach kryminalnopolitycznych,
wskazujących na deficyt dotychczasowych unormo-
wań, jak również nie może kolidować z zasadą pro-
porcjonalności, wynikającą z art. 31 ust. 3 konsty-
tucji, ani z aksjologicznymi założeniami systemu
prawa karnego, przejawiającymi się również w okre-
ślonej hierarchizacji podlegających karnoprawnej
ochronie dóbr.
Biorąc pod uwagę powyżej wskazane okoliczności,
nie można uznać, aby wysokość zagrożeń ustawo-
wych objętych przepisami karnymi ustawy o ochro-
nie zwierząt, sięgającą 2 lat pozbawienia wolności
w wypadku przestępstwa z art. 35 ust. 2 ustawy, była
w stosunku do ciężaru tych czynów nieproporcjonal-
nie niska. Chronione tymi przepisami dobra prawne

są istotne, jednak nie mogą być zestawiane z wieloma
innymi dobrami prawnymi chronionymi przepisami
Kodeksu karnego oraz ustaw szczególnych, takimi
np. jak bezpieczeństwo powszechne czy życie i zdro-
wie ludzkie.
Opisane powyżej okoliczności uzasadniają pogląd,
że nie ma obecnie potrzeby podjęcia postulowanych
w interpelacji działań legislacyjnych. Obowiązujące
unormowania, przy założeniu ich właściwego stoso-
wania, stanowią gwarancje efektywnego kształtowa-
nia i utwierdzania w świadomości społecznej poglądu
o cywilizacyjnym wymogu humanitarnego traktowa-
nia zwierząt, umożliwiając również zgodne z zasada-
mi sprawiedliwej represji karnej aktualizowanie od-
powiedzialności karnej sprawców wymóg ten sabotu-
jących.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Michała Wojtkiewicza
i Marka Polaka
w sprawie zmiany okresu nauczania
w zasadniczych szkołach zawodowych
oraz likwidacji trzyletnich liceów
profilowanych (9023)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Michała Wojtkiewicza
i Marka Polaka (SPS-023-9023/09) w sprawie zmia-
ny okresu nauczania w zasadniczych szkołach zawo-
dowych oraz likwidacji trzyletnich liceów profilowa-
nych, uprzejmie wyjaśniam.
1. Planowane przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej zmiany programowe i organizacyjne dotyczące
szkolnictwa zawodowego zostały ogólnie zarysowane
w dokumencie „Reforma programowa. Opis zmian
potrzebnych w systemie edukacji. Projekt do konsul-
tacji. MEN, Warszawa, kwiecień 2008”. Rozpoczęcie
tego etapu jest planowane, zgodnie z kalendarzem
wdrażania zmian programowych, od roku szkolnego
2012/2013. Etap ten poprzedza wprowadzanie zmian
w szkołach podstawowych i gimnazjach od roku
szkolnego 2009/2010. Zmiany w kształceniu zawodo-
wym muszą być przygotowane szczególnie starannie,
z uwzględnieniem opinii reprezentatywnych środo-
wisk oraz w korelacji z treściami kształcenia ogólne-
go. Aktualnie Ministerstwo Edukacji Narodowej,
przy współudziale powołanego w czerwcu 2008 r. ze-
społu opiniodawczo-doradczego do spraw kształcenia
269
zawodowego, zintensyfikowało działania zmierzające
do wypracowania do końca 2009 r. koncepcji zmian
w systemie kształcenia zawodowego. W skład zespo-
łu weszli przedstawiciele ministrów właściwych dla
zawodów, jak również organizacji pracodawców i or-
ganizacji branżowych, a także przedstawiciele związ-
ków zawodowych oraz środowisk samorządowych,
oświatowych i naukowych. Jest to zatem reprezenta-
tywne forum konsultacyjne, doradcze i dyskusyjne,
które ma realny wpływ na kształt i zakres planowa-
nych zmian w systemie kształcenia zawodowego.
Taka współpraca stworzyła szansę uzyskania wspar-
cia wszystkich sił politycznych i społecznych na rzecz
rozwoju kształcenia zawodowego, a wartością dodaną
jest efekt synergiczny, wynikający z rzetelnego po-
dejścia wszystkich partnerów do opiniowania propo-
zycji zmian.
2. Wycofanie w roku 2007 projektu nowelizacji
ustawy o systemie oświaty, przygotowanego przez
poprzednie kierownictwo resortu edukacji, podykto-
wane było przede wszystkim brakiem szerokich kon-
sultacji społecznych w stosunku do proponowanych
w projekcie zmian, zwłaszcza dotyczących likwidacji
liceów profilowanych i wydłużenia okresu nauczania
w zasadniczych szkołach zawodowych. Jednocześnie
z wycofaniem projektu nowelizacji ustawy o systemie
oświaty w Ministerstwie Edukacji Narodowej podję-
te zostały prace nad reformą programową, obejmu-
jącą także kształcenie zawodowe. W tym celu m.in.
powołano wspomniany już zespół opiniodawczo-do-
radczy do spraw kształcenia zawodowego.
Wśród problemów, którymi zajmuje się zespół, jest
także kwestia wydłużenia okresu kształcenia w za-
sadniczych szkołach zawodowych. Ponieważ dobre
wykształcenie ogólne nie tylko wspomaga wykony-
wanie wyuczonego zawodu, ale także stanowi bazę
do podnoszenia kwalifikacji zawodowych oraz ewen-
tualnej ich zmiany, dla zasadniczych szkół zawodo-
wych przyjęto taki sam katalog przedmiotów ogólno-
kształcących, jak dla liceum ogólnokształcącego i tech-
nikum, jednakże bez możliwości ich realizowania
w zakresie rozszerzonym oraz z wyłączeniem drugie-
go języka obcego, natomiast dla języka polskiego i ma-
tematyki określono w przypadku zasadniczych szkół
zawodowych odrębne wymagania. Edukacja w szko-
le ponadgimnazjalnej, w tym również zasadniczej
szkoły zawodowej, będzie zamykała rozpoczęty w gim-
nazjum cykl kształcenia ogólnego, który zapewni
wszystkim uczniom solidne podstawy wykształcenia
ogólnego. Kształcenie w zasadniczej szkole zawodo-
wej będzie nawiązywać do obecnego modelu, co ozna-
cza m.in., iż kształcenie praktyczne powinno obejmo-
wać nie mniej niż 60% godzin przewidzianych na
kształcenie zawodowe (rozporządzenie ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych – Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.).
Jest to zatem pewne minimum czasu potrzebne na
kształtowanie umiejętności praktycznych (manual-
nych), których opanowanie i utrwalenie wymaga wie-
270
lu czasochłonnych ćwiczeń i treningów. Do chwili
obecnej nie ma jednak definitywnych rozstrzygnięć,
jak będzie ostatecznie wyglądał model kształcenia
w zasadniczej szkole zawodowej.
Natomiast w odniesieniu do trzyletnich liceów
profilowanych uprzejmie informuję, że w chwili obec-
nej planuje się ich wygaszanie, pozostawiając jednak-
że decyzje jednostkom samorządu terytorialnego.
Wprawdzie dane statystyczne GUS oraz SIO, obejmu-
jące klasy pierwsze poszczególnych typów szkół po-
nadgimnazjalnych, począwszy od roku szkolnego
2002/2003, wskazują na to, że spada liczba chętnych
do nauki w liceach profilowanych (z 16,4% w roku
2002/2003 do 3,1% w roku 2008/2009), jednak trzy-
letnie licea profilowane stanowią istotny element
oferty edukacyjnej, zwłaszcza dla absolwentów gim-
nazjum, którzy są zainteresowani uzyskaniem wy-
kształcenia średniego, mają ukształtowane zaintere-
sowania określoną dziedziną gospodarki, ale nie mają
jeszcze sprecyzowanych poglądów dotyczących wybo-
ru konkretnego zawodu. Absolwent liceum profilo-
wanego zdobywa wiedzę i umiejętności ogólnozawo-
dowe, które umożliwiają uzyskanie kwalifikacji za-
wodowych w rocznych lub półtorarocznych cyklach
kształcenia w szkole policealnej albo w formach po-
zaszkolnych. Jednostki samorządu terytorialnego,
które zdecydowały się na utrzymanie w swojej ofercie
edukacyjnej liceum profilowanego, starają się rów-
nież zapewnić absolwentom możliwość dalszej edu-
kacji w szkole policealnej, zabezpieczając w jej ofercie
zawody z grupy zawodów typowych dla dziedziny go-
spodarki zgodnej z profilem kształcenia. Umożliwia
to kontynuację kształcenia zawodowego w szkole po-
licealnej, realizowanego poprzez programy moduło-
we. Wydaje się, że zasadność funkcjonowania w sys-
temie oświaty liceum profilowanego zostanie zwery-
fikowana przez wybory absolwentów gimnazjów po-
dejmowane w kolejnych latach szkolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Michała Wojtkiewicza i Marka Polaka
w sprawie utrzymania dotychczasowego
podziału samorządu lekarskiego
na 23 okręgowe izby lekarskie (9024)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji posłów: pana Michała Wojtkie-
wicza i pana Marka Polaka z dnia 1 kwietnia 2009 r.
przekazanej przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9024/09, w sprawie utrzymania do-
tychczasowego podziału samorządu lekarskiego na
23 okręgowe izby lekarskie, uprzejmie informuję, iż
ostateczny kształt projektu ustawy o izbach lekar-
skich, w szczególności w zakresie zmiany obszarów
działania okręgowych izb lekarskich, zostanie usta-
lony przez rząd RP. Obecnie projekt ustawy oczekuje
na ponowne rozpatrzenie przez Komitet Stały Rady
Ministrów. Jednocześnie proszę o przyjęcie dodatko-
wych informacji w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z art. 17 Konstytucji RP zasadniczym za-
daniem samorządu lekarskiego jest sprawowanie pie-
czy nad należytym wykonywaniem zawodu przez
jego członków w granicach interesu publicznego i dla
jego ochrony. Aby w sposób właściwy realizować
przedmiotowe zadanie, jak i inne zadania określone
w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich
(Dz. U. Nr 30, poz. 158, ze zm.), niezbędne jest zaan-
gażowanie osób posiadających w tym zakresie okre-
śloną wiedzę i umiejętności. Z tego też powodu pro-
jekt ustawy o izbach lekarskich przewiduje przedłu-
żenie wymaganego stażu zawodowego z siedmiu do
dziesięciu lat zarówno w stosunku do członków są-
dów lekarskich, jak i kandydatów na rzeczników od-
powiedzialności zawodowej i ich zastępców. Projekt
ustawy wprowadza również zasadę incompatibilitas,
która zabrania łączenia mandatu członków różnych
organów izby.
W celu efektywniejszego zaś wypełniania ustawo-
wo określonych zadań przyjęto w projekcie rozwią-
zanie zmierzające do dostosowania struktury teryto-
rialnej okręgowych izb lekarskich do zasadniczego
terytorialnego podziału państwa na województwa.
Zapobiegnie to nadmiernemu rozdrabnianiu izb le-
karskich, które obecnie nie służy wykonywaniu za-
dań przez samorząd lekarzy, i pozwoli na dostosowa-
nie organizacji samorządu lekarskiego do zadań rze-
czywiście wykonywanych przez jego organy. Zmiana
obszarów działania okręgowych izb ma na celu zatem
zapobieganie sytuacjom, gdy tylko część okręgowych
izb spośród 23 okręgowych izb lekarskich realizuje
zadania nałożone przez ustawodawcę na samorząd,
zaś pozostałe nie wykonują ich wcale lub wypełniają
je incydentalnie.
Na potwierdzenie sformułowanej powyżej tezy
pragnę przedstawić dane dotyczące pracy sądów le-
karskich w wybranych okręgowych izbach lekar-
skich, uwzględniając przy tym liczbę członków danej
izby oraz liczbę spraw, która wpłynęła do sądów le-
karskich w latach 2006–2008.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Gorzowie Wielko-
polskim jest niewątpliwie najmniejszą izbą licząca
zaledwie 1121 członków. W 2006 r. do okręgowego
sądu lekarskiego wpłynęła jedynie 1 sprawa, w 2007 r.
– 3 sprawy, zaś w 2008 – 1.
2. Okręgowa Izba Lekarska w Płocku zrzesza
1350 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęła 1 sprawa, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 – 1.

3. Okręgowa Izba Lekarska w Tarnowie liczy
1534 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęły 2 sprawy, w 2007 r. nie wpłynęła
żadna sprawa, w 2008 – 4.
4. Okręgowa Izba Lekarska w Częstochowie zrze-
sza 2255 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu
lekarskiego wpłynęły 3 sprawy, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 – 3.
Odmiennie kształtuje się praca okręgowych są-
dów lekarskich w przypadku „dużych” izb lekar-
skich.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie jest bez
wątpienia największą izbą liczącą 27 933 członków.
W 2006 r. do okręgowego sądu lekarskiego wpłynęło
80 spraw, w 2007 r. – 61 spraw, w 2008 – 69.
2. Śląska Izba Lekarska w Katowicach zrzesza
15 577 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 54 sprawy, w 2007 r. – 45 spraw,
w 2008 – 44.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie liczy
14 334 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 34 sprawy, w 2007 r. – 32 sprawy,
w 2008 – 23.
4. Dolnośląska Izba Lekarska we Wrocławiu zrze-
sza 13 493 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu
lekarskiego wpłynęły 19 spraw, w 2007 r. – 25 spraw,
w 2008 – 17.
Z przedłożonych danych jednoznacznie wynika,
iż niewielkie izby, do których można zaliczyć Okrę-
gową Izbę Lekarską w Częstochowie, wykonują
znacznie mniej zadań niż np. Okręgowa Izba Lekar-
ska w Krakowie. Zmniejszenie więc liczby okręgo-
wych izb lekarskich i zwiększenie w konsekwencji
liczby członków należących do poszczególnych izb
powinno przyczynić się do racjonalizacji wykonywa-
nia zadań przez samorząd. Podkreślić należy, iż ist-
nieje możliwość utworzenia przez okręgową izbę de-
legatury, która będzie mogła wykonywać część zadań
z wyjątkiem spraw dotyczących odpowiedzialności
zawodowej, które będą wykonywane wyłącznie w sie-
dzibie izby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
271
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie skutków dla gospodarki i warunków
prowadzenia działalności gospodarczej
nowelizacji ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze (9025)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie skutków dla gospodarki i warunków pro-
wadzenia działalności gospodarczej nowelizacji usta-
wy Prawo upadłościowe i naprawcze, przekazaną
przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-
-023-9025/09, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Pan poseł nietrafnie zauważa, że ustawa z dnia
6 marca 2009 r. o zmianie ustawy Prawo upadłościo-
we i naprawcze, ustawy o Bankowym Funduszu
Gwarancyjnym oraz ustawy o Krajowym Rejestrze
Sądowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 53, poz. 434) w art. 109
ust. 1 ponownie wprowadziła zasadę wypowiadania
umów najmu i dzierżawy nieruchomości upadłego na
podstawie postanowienia sędziego komisarza. Wska-
zana nowelizacja ustawy Prawo upadłościowe i na-
prawcze nie wprowadziła ponownie zasady wypowia-
dania umów najmu i dzierżawy nieruchomości upa-
dłego, ponieważ takie rozwiązanie pozostawało nie-
zmienne od momentu obowiązywania ustawy z 2003 r.
Natomiast główną przesłanką w ostatniej nowelizacji
do zmiany przepisu, zgodnie z uzasadnieniem do tej
regulacji, było wprowadzenie zażalenia na decyzję
sędziego komisarza o wypowiedzeniu umowy najmu
lub dzierżawy w celu poddania takiej decyzji kontro-
li instancyjnej. Przyjęte rozwiązanie uwzględniło
tym samym konsekwencje wyroku Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 14 marca 2006 r. (SK 4/05),
w którym stwierdzono niezgodność z konstytucją
art. 109 w zakresie braku sądowej kontroli zgodności
z prawem postanowienia sędziego komisarza wyda-
wanego na podstawie tego przepisu.
Niemniej pozostaje do rozważenia kwestia wpły-
wu samej istoty regulacji polegającej na możliwości
wypowiadania umów najmu i dzierżawy nieruchomo-
ści upadłego w procesie upadłościowym na pewność
obrotu gospodarczego i równość wierzycieli w postę-
powaniu upadłościowym.
Zasadą wynikającą z art. 107 ust. 1 ustawy z dnia
28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze
(Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.), zwanej dalej
ustawą, jest to, że po ogłoszeniu upadłości umowy
najmu i dzierżawy nieruchomości upadłego wiążą
strony, jeżeli ich przedmiot został wydany najemcy
lub dzierżawcy przed ogłoszeniem upadłości.
Natomiast art. 109 ust. 1 ustawy umożliwia wy-
powiedzenie przez syndyka takich umów, wskazując
272
jednocześnie, że może to nastąpić jedynie w wyjątko-
wych okolicznościach:
— jeżeli trwanie umowy utrudnia likwidację masy
upadłości albo
— gdy czynsz najmu lub dzierżawy odbiega od
przeciętnych czynszów za najem lub dzierżawę nie-
ruchomości tego samego rodzaju.
Syndyk może wypowiedzieć taką umowę dopiero
po uprzednim stwierdzeniu przez sędziego komisa-
rza wskazanych wyżej okoliczności i wydaniu odpo-
wiedniego postanowienia, które po wejściu z dniem
2 maja 2009 r. w życie ustawy z dnia 6 marca 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze,
ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym oraz
ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym podlega
zaskarżeniu.
Trzeba zwrócić uwagę, że nie można instytucji
postępowania upadłościowego oceniać według zasady
pewności obrotu gospodarczego. Z reguły bowiem
z chwilą ogłoszenia upadłości przedsiębiorca zostaje
wyłączony z obrotu gospodarczego, o ile faktycznie
wcześniej to nie nastąpiło ze względu na jego sytuację
finansową, a celem postępowania upadłościowego
– zgodnie z art. 2 ustawy – jest zaspokojenie roszczeń
wierzycieli w jak największym stopniu.
Związanie upadłego niekorzystnymi umowami
najmu i dzierżawy ma negatywny wpływ na masę
upadłości, a w konsekwencji na zaspokojenie wierzy-
cieli upadłego. Brak omawianej regulacji stawiałby
najemcę i dzierżawcę nieruchomości upadłego w ko-
rzystnej sytuacji bez racjonalnego uzasadnienia.
Umożliwiałby utrzymywanie umów zawartych przez
upadłych dłużników, na podstawie których osoby
trzecie dzierżawią za bezcen majątek wchodzący
w skład masy. Nabywca nieruchomości byłby zwią-
zany taką umową. Utrudniałoby to w praktyce zbycie
wydzierżawionego mienia, a tym samym osiągnięcie
celu postępowania upadłościowego.
Należy ponadto wskazać, że strona rozwiązanej
umowy może na podstawie art. 109 ust. 2 dochodzić
w postępowaniu upadłościowym odszkodowania
z powodu rozwiązania umowy przed terminem prze-
widzianym w umowie, poprzez zgłoszenie wierzytel-
ności sędziemu komisarzowi.
W tej sytuacji nieuprawniony jest również zarzut
o naruszenie zasady równości wierzycieli w postępo-
waniu upadłościowym.
Dokonując analizy przedstawionych przez pana
posła wątpliwości, należy zauważyć, że w gospodarce
rynkowej podmioty, uczestnicząc w obrocie gospodar-
czym i prawnym, ponoszą ryzyko gospodarcze swoich
decyzji. Ryzyko to obejmuje w szczególności ryzyko
niewypłacalności podmiotów, z którymi zostały za-
warte umowy cywilnoprawne. Zawierając umowy
z innymi podmiotami prawa, każdy uczestnik obrotu
musi brać pod uwagę, że jego prawa majątkowe wy-
nikające z tych umów mogą nie zostać zaspokojone
w sytuacji, w której druga strona umowy stała się
niewypłacalna.
Należy również zwrócić uwagę, że regulacje za-
warte w ustawie Prawo upadłościowe i naprawcze
mają zastosowanie w sytuacjach, w których jedno-
czesna realizacja określonych praw majątkowych
podmiotów uczestniczących w obrocie prawnym nie
jest możliwa w pełnym zakresie przez wszystkie
podmioty. Wówczas należy rozstrzygać, które prawa
majątkowe i w jakim zakresie muszą zostać poświę-
cone, tak aby zapewnić optymalne z punktu widze-
nia zasad i wartości konstytucyjnych zaspokojenie
wierzycieli. Omawiane rozwiązanie zawarte w ko-
mentowanym przepisie stanowi swoisty kompromis
między przeciwstawnymi interesami poszczegól-
nych wierzycieli, na co zwrócił uwagę także Trybu-
nał Konstytucyjny w cytowanym na wstępie orze-
czeniu. Trybunał Konstytucyjny podkreślił również,
że istotne znaczenie ma tu fakt, że ustawa przewi-
duje trzymiesięczny termin wypowiedzenia umowy,
co umożliwia najemcom i dzierżawcom dostosowa-
nie się do zaistniałej sytuacji, oraz przyznaje im pra-
wo do roszczenia o naprawienie szkody z tytułu wy-
powiedzenia umowy.
Mając powyższe na uwadze, należy domniemy-
wać, że regulacja zawarta w komentowanym przepi-
sie odpowiada rzetelności i pewności obrotu gospo-
darczego oraz respektuje zasadę równości wierzycie-
li w postępowaniu upadłościowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Szejnfeld
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji pielęgniarek i położnych
w Szpitalu Wojewódzkim im. Jana Pawła II
w Bełchatowie (9026)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 15 kwietnia br. pana posła Dariusz
Seligi w sprawie sytuacji pielęgniarek i położnych
w Szpitalu Wojewódzkim im. Jana Pawła II w Beł-
chatowie uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Zgodnie z ustawą z dnia 23 maja 1991 r. o rozwią-
zywaniu sporów zbiorowych stronami sporu zbioro-
wego są pracodawca oraz pracownicy, których prawa
i interesy zbiorowe mogą być reprezentowane przez
związki zawodowe. W przypadku braku porozumie-
nia stron prawo przewiduje udział mediatora, co mia-

ło miejsce w przypadku omawianego sporu, gdzie
rozmowy prowadzone były z udziałem mediatora
z listy ustalonej przez ministra pracy i polityki spo-
łecznej.
Należy zauważyć, że przepisy prawa nie przewi-
dują możliwości bezpośredniego wpływania ministra
zdrowia na dotyczący danego zakładu proces decy-
zyjny obejmujący kwestie placowe. Ustawa o zakła-
dach opieki zdrowotnej zezwala ministrowi zdrowia
jedynie na przeprowadzanie kontroli – pod względem
zgodności z prawem, celowości i gospodarności – w za-
kresie realizacji zadań statutowych zakładu, prawidło-
wości gospodarowania mieniem i środkami publicz-
nymi. Zgodnie z regulacjami ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej odpowiedzialność za zarządzanie
publicznym zakładem opieki zdrowotnej, w tym rów-
nież przestrzeganie obowiązujących przepisów praw-
nych i kształtowanie wynagrodzeń, ponosi dyrektor
zakładu, który jest przełożonym pracowników zakła-
du. Natomiast bezpośredni nadzór nad zakładem
opieki zdrowotnej sprawuje podmiot, który utworzył
zakład. Podmiotowi temu przysługuje w szczególno-
ści prawo do podejmowania kontroli i oceny działal-
ności zakładu oraz pracy dyrektora, w tym w odnie-
sieniu do spraw pracowniczych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że od dnia
podjęcia przez Zakładową Organizację Związkową
OZZPiP przy Szpitalu Wojewódzkim im. Jana Pawła
II w Bełchatowie czynnej akcji protestacyjnej Mini-
sterstwo Zdrowia przy współpracy Urzędu Wojewódz-
kiego w Łodzi prowadziło stały monitoring rozwoju
sytuacji w szpitalu przede wszystkim pod kątem zdol-
ności szpitala do zapewnienia ciągłości udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej. W dniu 1 kwietnia br.
dyrekcja szpitala przekazała informację o odstąpie-
niu przez zakładową komórkę OZZPiP od czynnego
protestu i powrocie pielęgniarek do pracy w pełnym
zakresie obowiązków. Tym samym przestały wystę-
pować okoliczności mogące skutkować koniecznością
ograniczenia zakresu działania placówki powiązaną
z ewakuacją pacjentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
273
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Izabeli Leszczyny
i Cezarego Urbana
w sprawie regulacji działalności firm
reklamy zewnętrznej i rynku reklamy
outdoorowej (9029)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów pani Izabeli Leszczyny i pana Ce-
zarego Urbana z dnia 9 kwietnia 2009 r. nr SPS-023-
-9029/09 w sprawie zmian przepisów w zakresie za-
sad lokalizacji nośników reklamowych udzielam na-
stępujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, że już obecnie
obowiązujące przepisy z zakresu planowania i zago-
spodarowania przestrzennego pozwalają na częścio-
wą regulację przez samorządy gminne zasad lokali-
zacji nośników reklamowych. Art. 10 ust. 2 pkt 8
ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.) wprowadza obowiązek sporzą-
dzenia miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego w odniesieniu do obszarów przestrzeni
publicznej, rozumianych jako obszary, których poło-
żenie i cechy funkcjonalno-przestrzenne decydują
o szczególnym znaczeniu dla zaspokajania potrzeb
mieszkańców, poprawy jakości ich życia oraz nawią-
zywaniu kontaktów społecznych.
Przepis art. 15 ww. ustawy, określający zakres
przedmiotowy miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, w ust. 2 pkt 5 wprowadza obowiązek
ustalenia w planie miejscowym wymagań wynikają-
cych z potrzeb kształtowania przestrzeni publicz-
nych. Podobnie przepis § 4 pkt 5 rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r.
(Dz. U. z 2003 r. Nr 164, poz. 1587) wśród ustaleń
miejscowego planu kształtujących przestrzeń pu-
bliczną wymienia ustalenia dotyczące zasady umiesz-
czania nośników reklamowych. Oznacza to, że w gra-
nicach obszaru przestrzeni publicznej miejscowy plan
powinien jednoznacznie określać nakazy, zakazy, do-
puszczenia i ograniczenia dotyczące lokalizacji no-
śników reklamowych. W związku z tym już obecnie
gmina, uchwalając plan miejscowy, może skutecznie
przeciwdziałać negatywnemu rozmieszczeniu reklam
w przestrzeni publicznej. Mając jednak świadomość
niskiego stopnia aktywności planistycznej gmin,
przede wszystkim w zakresie sporządzania miejsco-
wych planów zagospodarowania przestrzennego,
w pełni popieram potrzebę zmian przepisów umożli-
wiających samorządom gminnym prostsze i skutecz-
niejsze działania planistyczne miedzy innymi w za-
kresie lokalizacji nośników reklamowych.
Odpowiadając na pytanie 1, uprzejmie informuję,
że w Ministerstwie Infrastruktury został przygoto-
274
wany projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo bu-
dowlane, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym oraz niektórych innych ustaw. Pro-
jekt ten został już przyjęty przez Komitet Europejski
Rady Ministrów, Komitet Rady Ministrów do Spraw
Informatyzacji i Łączności, uzyskał akceptację Ko-
misji Europejskiej, a w najbliższych dniach zostanie
wniesiony do rozpatrzenia przez stały komitet Rady
Ministrów.
W toku prac nad projektem ustawy została do-
strzeżona potrzeba stworzenia efektywnych narzędzi
planistycznych pozwalających samorządom lokalnym
na ochronę przestrzeni przed niekontrolowaną zmia-
ną zagospodarowania terenu, negatywnie wpływają-
cą na ład przestrzenny, w tym umieszczanie nośni-
ków reklamowych w sposób chaotyczny i niekontro-
lowany. W tym celu projekt przewiduje wprowadzenie
nowego dokumentu planistycznego – miejscowych
przepisów urbanistycznych, które mają gminom słu-
żyć do ustalenia warunków zagospodarowania i za-
budowy oraz przeznaczenia terenów na obszarze
urbanizacji nieobjętych planem miejscowym oraz
ustalenia warunków kształtowania ładu przestrzen-
nego w odniesieniu do obiektów i urządzeń budowla-
nych. Przepisy urbanistyczne stanowić mają podob-
nie jak plan miejscowy akt prawa miejscowego, skut-
kujący stanowieniem prawa na części lub całości
obszaru gminy.
Przepisy urbanistyczne mają ustalać między in-
nymi wymagania w zakresie tablic i urządzeń rekla-
mowych, w tym również zasady i warunki dotyczące
wielkości i możliwości ich umieszczania na istnieją-
cych budynkach i budowlach.
Zaletą miejscowych przepisów urbanistycznych
w stosunku do planów miejscowych jest prostszy tryb
ich sporządzania. Ich wprowadzenie do systemu pla-
nistycznego pozwoli na pominięcie skomplikowa-
nych, czasochłonnych i kosztownych procedur plani-
stycznych w przypadkach, dla których ustanowienie
przepisów w pełnym zakresie, jak to ma miejsce
w planie miejscowym, nie jest niezbędne lub wręcz
niepotrzebne.
W odpowiedzi na pytanie 2 uprzejmie informuję,
że omawiany projekt ma jak najbardziej komplekso-
wy charakter i zawiera zmiany do 41 ustaw, w tym
do ustawy z dnia 25 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162,
poz. 1568, z późn. zm.). Zmiany te związane są
przede wszystkim z regulacjami zawartymi w pro-
jektach zmian zasadniczych ustaw (ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane oraz ustawy o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) i mają
za zadanie dostosowanie przepisów tych ustaw do
nowych uregulowań.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi powy-
żej przedmiotowy projekt ustawy nie zawiera odręb-
nych regulacji dotyczących jedynie zasad lokalizacji
tablic i urządzeń reklamowych, w związku z powyż-
szym takiego charakteru nie mają też projektowane
zmiany do innych ustaw. Ich celem jest płynne osadze-
nie projektowanych regulacji w obecnym systemie
prawnym oraz całościowe uporządkowanie i doprowa-
dzenie do spójności przepisów mających wpływ na za-
gospodarowanie przestrzenne i proces inwestycyjny.
Ponadto uprzejmie informuję, że w związku z tre-
ścią projektowanych zmian ustawy Prawo budowlane
i ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym brak jest przesłanek do wprowadzania zmian do
ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń
(Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756, z późn. zm.).
Odnosząc się do pytania 3, pragnę wyjaśnić, że
przygotowana nowelizacja przepisów nie przewiduje
zmiany, zamieszczonej w art. 2 pkt 6 ustawy o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym, definicji
„obszaru przestrzeni publicznej” oraz wprowadzenia
nowej definicji „reklamy”. Wprowadzenie wspomnia-
nych przez państwa zmian do słowniczka ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie
znajduje dalszego uzasadnienia w treści projektu
oraz nie przyczyni się do poprawy jakości przestrzeni
i ograniczenia niekontrolowanego umieszczania no-
śników reklamowych.
W moim przekonaniu omówione powyżej propo-
zycje legislacyjne, w przypadku gmin prowadzących
świadome, planowe i racjonalne gospodarowanie
przestrzenią, pozwolą na sprawne i efektywne kre-
owanie przestrzenią w zakresie ustalenia zasad lo-
kalizacji nośników reklamowych, bez konieczności
uchwalania odrębnych przepisów regulujących jedy-
nie zasady ich lokalizacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie decyzji o przekazaniu
Agencji Rozwoju Przemysłu udziałów
Skarbu Państwa w Centrum
Bankowo-Finansowym Nowy Świat SA
w celu sprzedaży tych udziałów
oraz planowanej prywatyzacji spółki (9032)
W odpowiedzi na interpelacje panów posłów: Da-
wida Jackiewicza, Adama Rogackiego, Mariusza Ka-
mińskiego oraz Adama Hofmana z dnia 2 kwietnia

2009 r. w sprawie decyzji o przekazaniu Agencji Roz-
woju Przemysłu SA udziałów Skarbu Państwa w Cen-
trum Bankowo-Finansowym Nowy Świat SA z siedzibą
w Warszawie w celu sprzedaży tych akcji oraz plano-
wanej prywatyzacji spółki uprzejmie informuję, co
następuje:
Ad pkt 1. i 4. Kolegium MSP na posiedzeniu
w dniu 11.12.2008 r. podjęło decyzję o wniesieniu ak-
cji Spółki Centrum Bankowo-Finansowe Nowy Świat
SA do Agencji Rozwoju Przemysłu SA. Podjęcie decyzji
uzasadnione było tym, iż Agencja Rozwoju Przemysłu
SA ma możliwość szybszego procesu restrukturyzacji
spółki.
W związku z powyższym Ministerstwo Skarbu
Państwa nie planuje procesu prywatyzacji przedmio-
towej spółki. Obecnie trwają prace mające na celu
wniesienie akcji Skarbu Państwa Spółki CBF Nowy
Świat SA na podwyższenie kapitału ARP SA.
Ad pkt 2. Spółka Centrum Bankowo-Finansowe
Nowy Świat SA została zobowiązana przekazywać
Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego corocznie z uzy-
skiwanego przez siebie w każdym kolejnym roku ka-
lendarzowym dochodu, zwolnionego od podatku do-
chodowego, kwotę nie więcej niż 80% zysku brutto
uzyskanego przez Spółkę CBF w danym roku kalenda-
rzowym. Zgodnie z § 6 statutu fundacji fundacja prze-
znaczać będzie środki uzyskane z tytułu tych akcji
wyłącznie na finansowanie rozbudowy i remontów
bazy materialnej Uniwersytetu Warszawskiego, słu-
żącej bezpośrednio badaniom naukowym i działalno-
ści dydaktycznej. Na podstawie uchwały WZ z dnia
26.06.1995 r. spółka zawarła aktem notarialnym z Fun-
dacją UW porozumienie, w którym zobowiązała się do
corocznego przekazywania środków finansowych na
budowę Biblioteki UW w wysokości nie mniejszej niż
4 mln USD – do łącznej kwoty 50 mln USD. W 2008 r.
spółka zakończyła finansowanie fundacji (wyczerpanie
kwoty 50 mln USD).
Ad pkt 3. i 5. Akcje Spółki Centrum Bankowo-Fi-
nansowe Nowy Świat SA należące do Skarbu Pań-
stwa zostaną wniesione do Agencji Rozwoju Przemy-
słu SA (jednoosobowej spółki Skarbu Państwa) w celu
dokonania podwyższenia kapitału zakładowego Agencji
Rozwoju Przemysłu SA poprzez wniesienie wkładu
niepieniężnego, stad też stwierdzenie o przekazaniu
siedziby Giełdy Papierów Wartościowych i Krajowego
Depozytu Papierów Wartościowych w ręce podmiotów
prywatnych nie znajduje uzasadnienia.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
275
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie niesprawiedliwych wysokości opłat
za korzystanie z płatnych autostrad (9035)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka (pismo
znak: SPS-023-9035/09 z dnia 9 kwietnia 2009 r.)
w sprawie niesprawiedliwych wysokości opłat za ko-
rzystanie z płatnych autostrad, uprzejmie wyjaśniam,
iż zgodnie z zasadą określoną w art. 37a ust. 2 usta-
wy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) opła-
ty za przejazd autostradą pobiera spółka, która za-
warła umowę o budowę i eksploatację albo wyłącznie
eksploatację autostrady, na warunkach określonych
w umowie. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto obecnie opłaty nie są pobiera-
ne od pojazdów samochodowych, za które została
uiszczona opłata za przejazd po drogach krajowych,
pobierana na podstawie ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty. Zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy podmioty
wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opła-
ty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach
krajowych (tzw. winiety).
Na podstawie powyższych przepisów zawarta zo-
stała umowa ze spółką Gdańsk Transport Company
SA, która m.in. określa wysokość stawek za przejazd
autostradą z uwzględnieniem kategorii pojazdów,
o których mowa w rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie opłat
za przejazd autostradą. Opłaty mogą być zmienione
przez spółkę po ich uzgodnieniu z generalnym dyrek-
torem dróg krajowych i autostrad, z uwzględnieniem
warunków określonych w umowie.
Wysokości stawek opłat wynika z modelu finan-
sowego przyjętego w projekcie i ma związek w szcze-
gólności z prognozowaną wielkością ruchu na auto-
stradzie, kosztami budowy i eksploatacji autostrady.
Powyższe wpływy stanowią jedyne źródło przycho-
dów spółki. Zmiana wysokości obecnie obowiązują-
cych na autostradzie A1 Gdańsk – Grudziądz stawek
opłat, o którą pan poseł pyta w interpelacji, dla po-
szczególnych kategorii pojazdów wiązać się będzie
z roszczeniami, jakie przysługują spółce wobec Skar-
bu Państwa na podstawie umowy o budowę i eksplo-
276
atację autostrady i ryzykiem wypłaty GTC SA sto-
sownego odszkodowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie dokończenia modernizacji
drogi krajowej nr 94 w miejscowości Kogutek,
gm. Olkusz (9037)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-
-9037/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Jacka Osucha w sprawie modernizacji drogi
krajowej nr 94 w miejscowości Kogutek, uprzejmie
informuję.
Zrealizowane w 2006 r. roboty w ciągu drogi kra-
jowej nr 94 na odcinku od km 300+600 do km
305+000 obejmowały odnowę nawierzchni i remont
istniejących obiektów. Roboty prowadzone były w ra-
mach zgłoszenia robót niewymagających pozwolenia
na budowę. Budowa nowego chodnika wymaga opra-
cowania projektu budowlanego i wydania decyzji
o pozwoleniu na budowę. Do realizowanego wówczas
kontraktu nie była sporządzona taka dokumentacja.
Nie było również pozwolenia na budowę przedmioto-
wego chodnika.
W 2007 r. sołtys wsi Kogutek wystąpił z prośbą
o budowę przedmiotowego chodnika. Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) udzie-
liła odpowiedzi, określając warunki, na jakich może
zrealizować niniejsze zadanie. Do dnia dzisiejszego
władze gminy nie wystąpiły z wnioskiem o budowę
chodnika w tej lokalizacji.
Odnosząc się do zapytania dotyczącego kosztów,
uprzejmie informuję, iż koszt, w zależności od zakre-
su prac (np. kanalizacji w istniejącym rowie, ilość
zjazdów), może się kształtować od 300 000–600 000 zł
brutto według cen ofertowych z końca 2008 r.
Odpowiadając na pytanie w sprawie zmiany ogra-
niczenia prędkości, uprzejmie informuję, iż na odcin-
ku od km 303+580 do km 304+450 występuje obszar
zabudowany miejscowości Kogutek, gdzie obowiązu-
je prędkość 50 km/h w dzień i 60 km/h w nocy. Po-
nadto na odcinku od km 303+310 do km 304+121
jest wyznaczony dodatkowy pas w środku jezdni uła-
twiający manewr lewoskrętu do licznie występują-
cych tam zjazdów do posesji. Pas ten, zawężając prze-
krój drogi, ma dodatkowo za zadanie wymuszenie
zmniejszenia prędkości, a co za tym idzie – zwiększe-
nia bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu
– pieszym i kierującym. Mając na uwadze powyższe,
nie ma możliwości zwiększenia prędkości nawet po
wybudowaniu chodników w miejscowości Kogutek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie możliwości uzyskania przynajmniej
częściowej dopłaty do gospodarstw
niskotowarowych za czwarty i piąty rok
przez rolników, którzy pomimo zrealizowania
przyjętych przedsięwzięć przekroczyli termin
złożenia stosownego oświadczenia do ARiMR
(9038)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Sławo-
mira Zawiślaka, przekazaną przy piśmie z dnia
9 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9038/09, w spra-
wie umożliwienia uzyskania przez beneficjentów co
najmniej częściowej płatności w czwartym i piątym
roku uczestnictwa w działaniu Wspieranie gospo-
darstw niskotowarowych, objętego Planem Rozwoju
Obszarów Wiejskich (PROW 2004-2006), którzy
przekroczyli termin składania oświadczeń o reali-
zacji przedsięwzięć, pragnę odnieść się do podnie-
sionej kwestii.
Stosownie do postanowień zawartych w § 8 roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu udzielania pomocy finanso-
wej na wspieranie gospodarstw niskotowarowych
objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U.
Nr 286, poz. 2870, z późn. zm.) płatność dla gospo-
darstwa niskotowarowego w czwartym i piątym roku
udziela się, jeżeli producent rolny zrealizował przed-
sięwzięcia wskazane w Planie rozwoju gospodarstwa
niskotowarowego w terminie 6 miesięcy od dnia wy-
płaty trzeciej raty wsparcia oraz złożył w ciągu 7 dni
od daty upływu ww. terminu oświadczenie o ich re-
alizacji.
Odnosząc się do pierwszego pytania przestawio-
nego w interpelacji, wyjaśniam iż wyżej określone
przepisy rozporządzenia krajowego wynikają z art. 33a
ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) NR 1257/1999
z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju
obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orien-

tacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) oraz zmieniające
i uchylające niektóre rozporządzenia (Dz. U. L 160
z 26.6.1999, str. 80). Zgodnie z ww. przepisem zgod-
ność z Planem rozwoju gospodarstwa niskotowaro-
wego sprawdzana jest po upływie trzech lat. Jeżeli
cele określone w Planie nie zostały osiągnięte
w chwili kontroli po trzech latach, dalsza pomoc nie
zostanie udzielona.
Na podstawie wyżej opisanych warunków udzie-
lania pomocy prawodawca wspólnotowy uzależnia
udzielenie czwartej i piątej raty wsparcia od termi-
nowej realizacji celów określonych w Planie. Ponadto,
zgodnie z ust. 4 ww. rozporządzenia z dnia 17 maja
1999 r. wsparcie ma być wypłacane corocznie w for-
mie stałych płatności, do maksymalnej dopuszczalnej
kwoty określonej w załączniku II, przez okres nie-
przekraczający pięciu lat. Oznacza to, iż nie ma moż-
liwości udzielania w ramach przedmiotowego działa-
nia częściowych płatności, rozumianych (na przy-
kład) jako zaproponowane w interpelacji pomniejszo-
ne wsparcie wynikające z nieterminowej realizacji
przedsięwzięcia.
Jednocześnie, stosownie do postanowień zawar-
tych w pkt 9.4.4. „Forma i wysokość pomocy” Planu
Rozwoju Obszarów Wiejskich pomoc finansowa udzie-
lana jest w wysokości 1250 EURO rocznie. Natomiast
wszelkie zmiany w tym dokumencie wymagają ak-
ceptacji ze strony Komisji Europejskiej.
Należy mieć również na uwadze, iż w przypadku
większości beneficjentów (przystępujących do działa-
nia w ramach I naboru wniosków tj. 1 luty – 23 mar-
ca 2005 r.) wskazany termin realizacji przedsięwzięć
dobiegł już końca. Oznacza to, iż przepisy rozporzą-
dzenia, w przypadku niezrealizowania przedsięwzię-
cia podlegają już wykonaniu, w związku z wydanymi
decyzjami o wstrzymaniu płatności dla gospodarstwa
niskotowarowego.
Uwzględniając wskazanie zawarte w dokumencie
programowym (PROW 2004-2006), a przede wszyst-
kim postanowienia przepisów wspólnotowych, nie
jest możliwe przyjęcie rozwiązania polegającego na
udzielaniu częściowej płatności, w związku z nieter-
minowym złożeniem oświadczenia o realizacji przed-
sięwzięć.
Odnosząc się do pytania drugiego przestawionego
w przesłanej interpelacji, pragnę wyjaśnić, iż termin
realizacji przedsięwzięć określony jako pół roku od
daty trzeciej płatności upływa w innym momencie
w przypadku poszczególnych ponad 157 tys. benefi-
cjentów działania. Wynika to z faktu, iż wskazany
sześciomiesięczny okres liczony jest od daty wpływu
płatności na konto producenta rolnego.
Pragnę podkreślić, iż w przypadku Wspierania
gospodarstw niskotowarowych realizacja przedsię-
wzięcia oraz terminowe złożenie oświadczenia stano-
wią zasadniczy warunek udzielania płatności. Jed-
nocześnie mając na uwadze, iż w przypadku tego
działania niezrealizowanie przedsięwzięcia do które-
go zobowiązał się producent rolny, bądź też niedo-
trzymanie terminu nie skutkuje koniecznością zwro-
277
tu otrzymanych środków finansowych, jak ma to
miejsce w przypadku innych instrumentów wsparcia,
czyni to działanie relatywnie przystępnym i nie-
skomplikowanym.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 22 czerwca 2007 r.
zmieniającego rozporządzenie w sprawie
sposobu i trybu postępowania w sprawach
o świadczenia rodzinne (9039)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
9 kwietnia br., znak: SPS-023-9039/09, dotyczące in-
terpelacji posła Jacka Falfusa w sprawie rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia
22 czerwca 2007 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach
o świadczenia rodzinne (Dz. U. Nr 105, poz. 881,
z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam.
Proponowana przez posła Jacka Falfusa zmiana
wniosku o świadczenia rodzinne, zawartego w roz-
porządzeniu ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 22 czerwca 2007 r. zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie sposobu i trybu postępowania w spra-
wach o świadczenia rodzinne, nie jest celowa. W swo-
jej interpelacji poseł Jacek Falfus pisze o części VI
wniosku, w której zawarta jest m.in. rubryka „inny
dochód niepodlegający opodatkowaniu na podstawie
przepisów o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych”, i która zdaniem posła może być źle rozumiana
przez wnioskodawców. Ta część jest jednak przezna-
czona do wypełnienia przez podmiot realizujący
świadczenia rodzinne. Pracownicy obsługujący świad-
czenia wypełniają ją na podstawie dokumentów
i oświadczeń składanych przez wnioskodawców.
Informacje o dochodach uzyskiwanych z pracy za
granicą, o których pisze poseł Jacek Falfus, powinny
być dołączone do wniosku, zaś o konieczności poda-
nia takich dochodów wnioskodawcy wiedzą m.in.
z części V wniosku, gdzie osoby ubiegające się
o świadczenia rodzinne podpisują oświadczenie,
w którym zobowiązują się m.in. do poinformowania
podmiotu realizującego świadczenia o wyjeździe człon-
ka rodziny za granicę, a także o uzyskaniu dochodów
mających wpływ na prawo do zasiłku rodzinnego.
W załączniku nr 4 do rozporządzenia znajduje się
natomiast oświadczenie członka rodziny o wysokości
dochodu niepodlegającego opodatkowaniu. W poucze-
278
niu wymieniono tam rodzaje dochodów, które należy
uwzględnić przy podawaniu wysokości dochodu.
Wśród tych dochodów są także dochody uzyskiwane
za granicą Rzeczypospolitej Polskiej.
Trudno jest więc przyjąć, że – jak sugeruje w in-
terpelacji poseł Jacek Falfus – osoby podpisujące te
oświadczenia nie wiedzą, że dochód z pracy uzyski-
wany za granicą Polski powinien być wykazany. Do-
danie natomiast klauzuli o odpowiedzialności karnej
za złożenie fałszywego oświadczenia budzi kontro-
wersje, jednak problem ten będzie rozważany. Obec-
nie sprawy związane z nienależnie pobranymi świad-
czeniami rodzinnymi toczą się tylko w trybie przepi-
sów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Większość przypadków uznawania świadczeń ro-
dzinnych za nienależnie pobrane związane jest
z przekroczeniem kryterium dochodowego na skutek
niezgłoszenia krajowych przypadków uzyskania do-
chodów lub zmian w składzie rodziny, a nie z powodu
niepodania informacji o dochodach uzyskiwanych za
granicą. O obowiązku powiadomienia organów wła-
ściwych o wszystkich takich sytuacjach świadczenio-
biorcy są informowani w części V wniosku o świad-
czenia rodzinne, gdzie muszą podpisać wspomniane
wyżej oświadczenie.
W przypadku podejmowania pracy za granicą
w kraju Unii Europejskiej świadczenia rodzinne są
przyznawane w oparciu o przepisy o koordynacji sys-
temów zabezpieczenia społecznego. Wówczas, aby nie
dublować świadczeń przyznawanych jednocześnie
w obu krajach, świadczenia polskie mogą być uznane
za nienależnie pobrane.
Ze sprawozdawczości rzeczowo-finansowej z reali-
zacji świadczeń rodzinnych wynika, że w 2008 r.
zwrócono nienależnie pobrane świadczenia rodzinne
ogółem na kwotę 23 498 tys. zł, co stanowi 0,32%
kwoty świadczeń wypłaconych w tym roku. Dotyczy-
ło to łącznie wszystkich przypadków, gdy z różnych
przyczyn świadczenia te uznane zostały za nienależ-
nie pobrane (szczegółowo zakres tych przyczyn okre-
śla art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych). W tym tylko część tych
przypadków mogła być związana z przyznaniem
świadczeń w innym kraju Unii Europejskiej i/lub
z przekroczeniem kryterium dochodowego w związ-
ku z dochodami uzyskanymi za granicą.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie wzrostu bezrobocia w Polsce (9041)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaniem przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2009 r.
(znak: SPS-023-9041/09) interpelacji poselskiej pani
Barbary Bartuś, pana Roberta Telusa oraz pana
Krzysztofa Sońty w sprawie wzrostu bezrobocia
w Polce poniżej zamieszczam odpowiedzi na tezy oraz
pytania zawarte w interpelacji:
Faktem jest, że w Polsce widoczne są symptomy
światowego kryzysu gospodarczego, które skutkują
trudnościami na rynku pracy. Istotny pozostaje
wpływ osłabionego tempa wzrostu gospodarczego.
Mimo to, jak dotychczas, odnotowany został wzrost
przeciętnego zatrudnienia w sektorze przedsię-
biorstw. W 2008 r. przeciętne zatrudnienie w sekto-
rze przedsiębiorstw wyniosło 5,4 mln osób i było
o niemal 250 tys. wyższe niż w 2007 r. (tj. wzrosło
o 4,8%). Również przeciętne zatrudnienie w I kwar-
tale br. było nieznacznie, ale jednak wyższe niż przed
rokiem.
W końcu marca br. w ewidencji bezrobotnych
znajdowało się ponad 1758 tys. osób, czyli o niemal
57 tys. więcej niż rok wcześniej. W ciągu roku wzrost
liczby bezrobotnych wyniósł 3,3%. Wskaźnik bezro-
bocia osiągnął poziom 11,2% i wzrósł w stosunku
do marca 2008 r. o 0,3 punktu procentowego. Był
również o 0,3 punktu wyższy niż w końcu lutego
2009 r. Podkreślenia wymaga fakt, że obserwowany
wzrost bezrobocia ma w znacznej mierze charakter
sezonowy, aczkolwiek spowolnienie gospodarcze nie
pozostaje bez wpływu na sytuację na rynku pracy.
Sezonowość stanowi podstawową cechę polskiego
rynku pracy i oznacza wzrost bezrobocia w miesią-
cach rozpoczynających i kończących rok. Miesiące
wiosenne są okresami spadku liczby zarejestrowa-
nych bezrobotnych, co wynika m.in. z rozpoczyna-
nia prac sezonowych w budownictwie i rolnictwie,
a także rozpoczynania się sezonu turystycznego.
Z kolei na przełomie roku napływ do bezrobocia
osób, którym wygasają wówczas umowy o pracę,
oraz powrót do bezrobocia osób wykonujących sub-
sydiowane zatrudnienie skutkuje wzrostem liczby
bezrobotnych. Równocześnie w miesiącach kończą-
cych rok liczba bezrobotnych wyłączanych z ewiden-
cji zmniejsza się.
Symptomy ożywienia na rynku pracy mogą poja-
wić się wraz z rozpoczęciem sezonu na prace w rol-
nictwie, leśnictwie czy budownictwie infrastruktu-
ralnym lub turystyce. Nadal wysoki pozostaje jednak
poziom zgłoszeń zwolnień z przyczyn dotyczących
zakładu pracy. Z drugiej strony już w marcu 2009 r.

liczba ofert pracy zgłoszonych do urzędów pracy (94,2
tys. ofert) była o niemal 30 tys., tj. o ponad 45%,
wyższa niż w lutym 2009 r., choć nadal pozostawała
niższa niż przed rokiem. Również wyniki badania
pn. Barometr Manpower perspektyw zatrudnienia
w Polsce w II kwartale 2009 r. pokazują, że 16% pra-
codawców w Polsce planuje zwiększenie zatrudnie-
nia, a 10% przewiduje jego zmniejszenie. Oznacza to,
że prognoza netto zatrudnienia w Polsce wynosi
+6%. Prognozy netto zatrudnienia w Polsce są naj-
korzystniejsze w zestawieniu z pozostałymi krajami
UE, w których prowadzone są badania.
Odpowiadając z kolei na pytania zadane w inter-
pelacji:1
1. Jakie ministerstwo podjęło kroki w okresie od
listopada 2008 r., tj. od kiedy Prawo i Sprawiedliwość
apelowało o natychmiastowe podjęcie działań przez
rząd, aby przeciwdziałać utracie miejsc pracy?
Z inicjatywy ministra pracy i polityki społecznej
uchwalono nowelizację ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy i niektórych innych
ustaw. Ustawa została przyjęta przez Sejm w dniu 19 grud-
nia 2008 r. i opublikowana w Dz. U. Nr 6, poz. 33.
Nowelizacja miała na celu zwiększenie aktywizacji
osób zatrudnionych, poszukujących pracy oraz bez-
robotnych, poprzez wprowadzenie nowych instru-
mentów rynku pracy, a także ułatwienie dostępu do
różnego rodzaju usług rynku pracy.
Wprowadzone zmiany służą poprawie jakości
świadczonych usług przez publiczne służby zatrud-
nienia, gdyż:
— działalność związana ściśle z aktywizacją za-
wodową będzie realizowana w wyodrębnionej części
urzędu pracy, tj. w centrum aktywizacji zawodowej
(CAZ). Ponadto, powiatowe urzędy pracy we współ-
pracy z samorządami gminnymi będą mogły tworzyć
na poziomie gmin lokalne punkty informacyjno-kon-
sultacyjne (LPIK). Celem wprowadzenia samorządu
gminnego jako czwartego poziomu oddziaływania
jest zapewnienie możliwości korzystania z pomocy
urzędu pracy lub uzyskania informacji najbliższej
miejsca zamieszkania lub siedziby pracodawcy. Wpro-
wadzono także możliwość, a w przypadku bezrobot-
nych zarejestrowanych przez co najmniej 180 dni
obowiązek, opracowywania indywidualnych planów
działań, które zawierają usługi i instrumenty urzędu
pracy oraz samodzielne działania bezrobotnego,
określające drogę dojścia do trwałego zatrudnienia;
— rozszerzeniu uległ zakres pomocy urzędu pra-
cy skierowanej do pracodawców, świadczonej w ra-
mach poradnictwa zawodowego i informacji zawodo-
wej. Usługa ta obejmuje również pomoc we wspiera-
niu rozwoju zawodowego pracodawcy i jego pracow-
ników. Ponadto, na podstawie nowych przepisów,
z pośrednictwa pracy oraz poradnictwa zawodowego
i informacji zawodowej mogą korzystać także jedno-
osobowi przedsiębiorcy (którzy nie byli pracodawca-
mi w rozumieniu wcześniej obowiązującej ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy);
279
— nowe przepisy umożliwiły korzystanie z usług
poradnictwa zawodowego osobom niezarejestrowa-
nym w powiatowych urzędach pracy. Osoby te mogą
zwrócić się do doradców zawodowych w tych urzę-
dach o udzielenie informacji o zawodach, rynku pra-
cy oraz możliwościach szkolenia i kształcenia. Szer-
szy zakres usług dla tych osób świadczą doradcy za-
wodowi zatrudnieni w centrach informacji i plano-
wania kariery zawodowej przy wojewódzkich urzę-
dach pracy. Oprócz przekazywania informacji o za-
wodach i ośrodkach kształcenia doradcy ci mogą
udzielać osobom zainteresowanym indywidualnych
porad dotyczących wyboru zawodu, zmiany kwalifi-
kacji, podjęcia lub zmiany zatrudnienia (łącznie
z badaniem zainteresowań i uzdolnień zawodowych)
oraz udzielać porad grupowych;
— zmianie ulegną rozporządzenia ministra pra-
cy i polityki społecznej w sprawie standardów usług
rynku pracy oraz w sprawie szczegółowych warun-
ków prowadzenia przez publiczne służby zatrudnie-
nia usług rynku pracy (tj. pośrednictwa pracy, po-
radnictwa zawodowego i informacji zawodowej, po-
mocy w aktywnym poszukiwaniu pracy, organizacji
szkoleń).
Ponadto przyznano preferencje dla inwestowania
w kapitał ludzki:
— zliberalizowano zasady korzystania z funduszu
szkoleniowego. Posiadanie funduszu szkoleniowego
jest warunkiem uzyskania przez pracodawcę środ-
ków publicznych na refinansowanie kosztów szkole-
nia pracowników. Na wniosek pracodawcy starosta
może refundować z Funduszu Pracy, na warunkach
określonych w umowie, koszt szkolenia pracowników,
ale i pracodawcy w wysokości do 50%, nie więcej jed-
nak niż do wysokości przeciętnego wynagrodzenia,
obowiązującego w dniu zawarcia umowy, na jedną
osobę. W przypadku osób w wieku 45 lat i powyżej
– wysokość refundacji wynosi do 80%, nie więcej jed-
nak niż do wysokości 300% przeciętnego wynagro-
dzenia, obowiązującego w dniu zawarcia umowy, na
jedną osobę. Refundacja obejmuje koszty szkolenia
ogólnego, a nie, jak uprzednio, wyłącznie specjali-
stycznego. Refundacja dotyczy szkolenia wszystkich
pracowników (nie tylko zagrożonych zwolnieniem).
Pracodawca nie musi też zatrudniać przeszkolonych
przez kolejne 12 miesięcy na innym stanowisku pra-
cy. Ponadto zniesione zostało utrudnienie biurokra-
tyczne nakazujące powiązanie funduszu szkolenio-
wego z planem szkoleń, co warunkowało otrzymanie
refundacji;
— poszerzono grono osób uprawnionych do korzy-
stania z usług rynku pracy finansowanych z Fundu-
szu Pracy – szkoleń, studiów podyplomowych, egza-
minów oraz pożyczek szkoleniowych – o poszukują-
cych pracy, w tym zatrudnionych w wieku powyżej
45 roku życia, małżonków i domowników rolników
objętych obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym
rolników, zamierzających podjąć zatrudnienie, inną
pracę zarobkową lub działalność gospodarczą poza
rolnictwem Zwiększono możliwość wsparcia w zakre-
280
sie finansowania dodatkowych kosztów związanych
z realizacją tych usług (koszty badań lekarskich, do-
jazdów, zakwaterowania itd.);
— wprowadzono większe materialne zachęty do
podejmowania szkolenia przez osoby bezrobotne, po-
przez wprowadzenie stypendium w wysokości 120%
zasiłku dla bezrobotnych. Ponadto przepisy nie de-
motywują do poszukiwania zatrudnienia w trakcie
odbywania kursu. W przypadku podjęcia pracy skie-
rowany uprzednio na szkolenie bezrobotny może je
ukończyć bez konieczności ponoszenia dodatkowych
kosztów. Zachowuje także prawo do stypendium do
końca trwania szkolenia w wysokości 20% zasiłku
dla bezrobotnych.
Znowelizowana ustawa sprzyja także tworzeniu
nowych miejsc pracy, bowiem:
— podnosi możliwą refundację kosztów wypo-
sażenia lub doposażenia stanowiska pracy z 5-krot-
nej do 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagro-
dzenia;
— zwiększa pułap przyznawanych bezrobotnemu
jednorazowo środków na podjęcie działalności go-
spodarczej z 5-krotnej do 6-krotnej wysokości prze-
ciętnego wynagrodzenia, a w przypadku jednego
członka założyciela spółdzielni socjalnej z 3-krotne-
go do 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia i z 2-krot-
nego do 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na
członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po
jej założeniu.
Wprowadzono nowe instrumenty rynku pracy:
— programy specjalne, jako rozwiązanie służące
uelastycznieniu pomocy skierowanej do bezrobot-
nych, osób poszukujących pracy oraz zagrożonych jej
utratą. Programy te zawierają zestaw działań łączą-
cych usługi i instrumenty rynku pracy ze specyficz-
nymi elementami wspierającymi zatrudnienie, co ma
umożliwić beneficjentom programu możliwie szybkie
podjęcie pracy. Programy specjalne mogą być reali-
zowane zarówno bezpośrednio przez urzędy pracy,
jak i w określonych przypadkach ich realizacja może
być zlecana innym podmiotom. Na wniosek starosty
minister właściwy do spraw pracy na realizację pro-
gramów specjalnych może przyznać dodatkowe środ-
ki z rezerwy dysponenta Funduszu Pracy, przy za-
chowaniu zasad przyznawania pomocy de minimis;
— przygotowanie zawodowe dorosłych jako in-
strument, który daje możliwość uzyskiwania osobom
bezrobotnym nowych kwalifikacji zawodowych, po-
świadczonych świadectwem uzyskania tytułu zawo-
dowego, świadectwem czeladniczym lub zaświadcze-
niem instytucji szkoleniowej.
2. Jakie dalsze działania na pogłębiające się bez-
robocie w państwie zamierza podjąć ministerstwo?
W związku z zaistniałą sytuacją gospodarczą
w Polsce i na świecie, mającą wpływ na rynek pracy
w naszym kraju, rząd, we współpracy z partnerami
społecznymi skupionymi w Komisji Trójstronnej ds.
Społeczno-Gospodarczych, przygotowuje pakiet roz-
wiązań antykryzysowych. W Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej zainicjowano prace nad nowymi
regulacjami prawnymi, które mają pozytywnie wpły-
nąć na rynek pracy poprzez utrzymanie dotychcza-
sowego zatrudnienia lub jego zwiększenie.
Do proponowanych zmian stymulujących rynek
pracy należy zaliczyć:
— wydłużenie okresu rozliczeniowego czasu pra-
cy do 12 miesięcy, jeżeli jest to uzasadnione znacz-
nym obniżeniem zapotrzebowania na produkty i usłu-
gi wytwarzana przez pracodawcę. 12-miesięczny okres
rozliczeniowy byłby wprowadzany w drodze układu
zbiorowego pracy albo porozumienia zawieranego
z przedstawicielami pracowników wyłonionymi w try-
bie przyjętym u danego pracodawcy (jeżeli nie dzia-
łają u niego związki zawodowe);
— wprowadzenie możliwości uzyskania refunda-
cji części kosztów szkolenia pracowników skierowa-
nych na szkolenie przez pracodawcę, który wprowa-
dził obniżony wymiar czasu pracy. Instrument ten
adresowany jest do pracodawców, którzy przed kry-
zysem pozostawali w dobrej kondycji finansowej,
a którym na skutek spowolnienia gospodarczego po-
gorszyła się sytuacja ekonomiczna. Przewiduje się,
że wysokość refundacji ze środków Funduszu Pracy
będzie wynosić do 80% kosztów szkolenia, nie więcej
jednak niż 300% przeciętnego wynagrodzenia na jed-
ną osobę. W okresie szkolenia pracownikowi będzie
przysługiwać stypendium finansowane ze środków
Funduszu Pracy i wypłacane przez pracodawcę
w wysokości jak dla osób bezrobotnych;
— wprowadzenie większej swobody w organizo-
waniu procesu pracy i rozliczaniu czasu pracy po-
przez zmianę definicji czasu wolnego od pracy oraz
zwiększenie zakresu stosowania ruchomego czasu
pracy jako działania wspomagającego łączenie obo-
wiązków rodzinnych z zawodowymi;
— możliwość subsydiowania miejsc pracy w przed-
siębiorstwach, które do połowy 2008 r. znajdowały
się w dobrej sytuacji finansowej. Obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy z dnia 13 lipca 2006 r.
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypła-
calności pracodawcy (Dz. U. Nr 158, poz.1121, z późn.
zm.). Proponowane zmiany pozwolą pracodawcom
ograniczyć koszty zatrudniania pracowników i tym
samym ograniczyć negatywne dla rynku pracy skut-
ki spowolnienia gospodarczego. Dzięki nowelizacji tej
ustawy możliwe będzie uruchomienie środków z Fun-
duszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
na inne niż dotychczas cele, tj. na finansowe wsparcie
skierowane na utrzymanie miejsc pracy, co pozwoli
na zapobieżenie w ten sposób ewentualnym zwolnie-
niom i ułatwi przedsiębiorcom lepsze dostosowanie
się do zmieniających się warunków rynkowych. Pro-
ponowane zmiany dotyczą m.in. wprowadzenia no-
wych tytułów świadczeń finansowanych ze środków
FGŚP ukierunkowanych na ochronę stanu zatrud-
nienia pracodawcy w przypadku trudności finanso-
wych pracodawcy.
3. Jaka jest obecnie kondycja finansowa Fundu-
szu Pracy?

Po pierwszym kwartale 2009 r. wpływy ze skład-
ki na Fundusz Pracy wyniosły 105,9% planowanych
przychodów. Jednocześnie po trzech miesiącach roku
niższe od planowanych są wydatki funduszu, pomi-
mo faktu, iż nastąpił wzrost wydatków na zasiłki dla
bezrobotnych o 10,6% w stosunku do zakładanego na
ten okres poziomu. Nie stwarza to jednak zagrożenia
dla kondycji Funduszu Pracy przy obecnym stanie
prawnym, z którego wynikają jego zobowiązania fi-
nansowe.
4. Czy ministerstwo rozważa zmianę przepisów
i wydłużenie okresu pobierania zasiłku przez bezro-
botnych?
Wspomniana nowelizacja ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy wprowadziła
mechanizmy mobilizujące bezrobotnych do większej
aktywności. Po pierwsze, zmieniona została kon-
strukcja zasiłku dla bezrobotnych. Od 1 stycznia
2010 r. zasiłek w okresie pierwszych trzech miesięcy
posiadania prawa do jego otrzymywania będzie wy-
nosił 717 zł miesięcznie, a następnie ulegnie zmniej-
szeniu do 563 zł miesięcznie. Zwiększenie kwoty za-
siłku jest spowodowane koniecznością dopasowania
świadczenia do sytuacji społeczno-gospodarczej, na-
tomiast konstrukcja malejącego zasiłku ma na celu
zmotywowanie bezrobotnych do podejmowania pracy
w początkowym okresie po rejestracji. Po drugie,
skróceniu uległ okres wypłaty zasiłku poprzez znie-
sienie możliwości pobierania tego świadczenia przez
okres 18 miesięcy oraz poprzez podniesienie wskaź-
nika bezrobocia ze 125% do 150% przeciętnej stopy
bezrobocia uprawniającego do pobierania zasiłku
przez okres 12 miesięcy. Nadal prawo do zasiłku
przez okres 12 miesięcy zachowają osoby w wieku
50 lat i więcej, z co najmniej 20-letnim okresem
uprawniającym do zasiłku, oraz osoby posiadające na
utrzymaniu co najmniej jedno dziecko w wieku do
15 lat, jeśli małżonek bezrobotnego jest także bezro-
botny i utracił prawo do zasiłku. W zamian znoweli-
zowana ustawa ustanowiła ramy prawne, wyszcze-
gólnione w odpowiedzi na pytanie pierwsze, dla pro-
mowania zachowań aktywnych oraz stworzenia wa-
runków do aktywności. Ponieważ zwiększaniu roli
aktywnej polityki rynku pracy powinny towarzyszyć
działania polegające na ograniczaniu zachęt do bier-
ności, obecnie nie przewiduje się zmian polegających
na wydłużeniu okresu pobierania zasiłku dla bezro-
botnych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
281
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania systemu
powiadamiania alarmowego przez numer 112
w Małopolsce (9042)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9042/09), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Beaty Szydło oraz grupy posłów w sprawie
funkcjonowania systemu powiadamiania alarmowe-
go poprzez numer 112 w Małopolsce, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż w dniu 10 lutego
2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 59),
wprowadzająca w ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r.
o ochronie przeciwpożarowej (t.j.: Dz. U. z 2002 r.
Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.) przepisy art. 14a–14f
dotyczące utworzenia zintegrowanego systemu po-
wiadamiania ratunkowego.
Przedmiotowa ustawa tworzy podstawy budowy
systemu powiadamiania ratunkowego, integrującego
krajowy system ratowniczo-gaśniczy i system Pań-
stwowego Ratownictwa Medycznego, w celu realiza-
cji następujących zadań:
— bieżącej analizy zasobów ratowniczych,
— przyjmowania zgłoszeń alarmowych oraz ob-
sługi numeru alarmowego 112,
— kwalifikacji zgłoszeń,
— podejmowania działań ratowniczych zgodnie
z określonymi procedurami,
— inicjowania procedur reagowania kryzyso-
wego.
System powiadamiania ratunkowego na obszarze
każdego województwa organizowany będzie w opar-
ciu o zasady określone w ustawie o ochronie przeciw-
pożarowej oraz zgodnie z przepisami rozporządzenia,
które zostanie wydane przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, zgodnie z delegacją
przewidzianą w art. 14e ustawy o ochronie przeciw-
pożarowej. Obecnie projekt przedmiotowego rozpo-
rządzenia znajduje się na etapie uzgodnień między-
resortowych.
Zgodnie z art. 14a ust. 2 ustawy o ochronie prze-
ciwpożarowej, zadania systemu powiadamiania ra-
tunkowego wykonują na terenie województwa:
1) wojewódzkie centrum powiadamiania ratun-
kowego – przez które rozumie się wspólne stanowisko
kierowania, w skład którego wchodzą: stanowisko
kierowania komendanta wojewódzkiego Państwowej
Straży Pożarnej i stanowisko lekarza koordynatora
282
ratownictwa medycznego, o którym mowa w art. 29
ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410,
z późn. zm.),
2) centra powiadamiania ratunkowego, przez któ-
re rozumie się wspólne stanowiska kierowania, w skład
których wchodzą: stanowiska kierowania komendan-
tów powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Po-
żarnej, dyspozytorzy medyczni zatrudnieni przez
dysponentów jednostek określonych w ww. ustawie
o Państwowym Ratownictwie Medycznym, funkcjo-
nujących na terenie działania centrum powiadamia-
nia ratunkowego,
3) pozostałe stanowiska kierowania Państwowej
Straży Pożarnej,
4) stanowiska kierowania Policji obsługujące nu-
mery alarmowe w zakresie określonym w ustawie
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Centra te będą przede wszystkim obsługiwać
zgłoszenia alarmowe, kwalifikować te zgłoszenia,
dysponować właściwe dla danego zdarzenia służby
oraz organizować działania ratownicze.
Warto podkreślić, że wraz ze zmianami w zakre-
sie organizacji obsługi zgłoszeń alarmowych zmianie
ulegnie również kwestia rozwiązań teleinformatycz-
nych. Powstanie jednolity system teleinformatyczny
oraz sieć teleinformatyczna na potrzeby obsługi sys-
temu powiadamiania ratunkowego. Wszystkie te dzia-
łania będą stanowić element ogólnokrajowego syste-
mu obsługi zgłoszeń alarmowych, służącego podnie-
sieniu poziomu bezpieczeństwa obywateli.
Usprawnienie systemu powiadamiania ratunko-
wego przewidziane jest w ramach priorytetowych
przygotowań do organizacji mistrzostw Europy
w piłce nożnej w 2012 r., ze szczególnym ukierunko-
waniem na miasta – organizatorów Euro 2012, w tym
również woj. małopolskie.
Podkreślić należy, że docelowy system powiada-
miania ratunkowego i centra powiadamiania ratun-
kowego winne funkcjonować najpóźniej od dnia
1 stycznia 2012 r. Do tego czasu ustawa o zmianie
ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz niektórych
innych ustaw przewiduje, iż wojewoda może powie-
rzyć, w drodze porozumienia, wykonywanie zadań
centrów powiadamiania ratunkowego innym pod-
miotom, w szczególności jednostkom organizacyjnym
Państwowej Straży Pożarnej, Policji lub jednostkom
samorządu terytorialnego.
Odnosząc się do kwestii funkcjonowania systemu
powiadamiania ratunkowego w woj. małopolskim,
uprzejmie informuję, że z inicjatywy Wojewody Ma-
łopolskiego podjęte zostały działania mające na celu
wypracowanie nowoczesnych rozwiązań systemu po-
wiadamiania ratunkowego w zakresie obsługi nume-
rów alarmowych 112, 998 i 999. Od dnia 6 kwietnia
2009 r. funkcjonuje, w ramach pilotażu, centrum po-
wiadamiania ratunkowego zorganizowane w Mało-
polskim Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie. Cen-
trum powiadamiania ratunkowego obsługuje miasto
Kraków i powiat krakowski (ok. 1,1 mln osób).
Wnikliwa analiza funkcjonowania tego centrum
dostarczy informacji do dokonania oceny formalno-
-prawnej, organizacyjnej i technicznej funkcjonowa-
nia centrów powiadamiania ratunkowego. W szcze-
gólności pilotaż ten pozwoli na wdrożenie w woj.
małopolskim nowoczesnych i trwałych rozwiązań,
w szczególności w zakresie obsługi zgłoszeń na nu-
mer alarmowy 112. Pozyskane w ten sposób do-
świadczenia będą mogły, o ile wnioski z pilotażu
okażą się pozytywne, zostać wykorzystane na tere-
nie całej Polski.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie podpisu elektronicznego (9044)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
9 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9044/09), przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP Pana Krzysz-
tofa Brejzy w sprawie podpisu elektronicznego,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż zgodnie z § 7
ust. 3 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 27 listopada 2006 r. w sprawie
sporządzania i doręczania pism w formie dokumen-
tów elektronicznych (Dz. U. Nr 227, poz. 1664), wy-
danego na podstawie delegacji zawartej w art. 391
§ 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, kopia
pisma w formie dokumentu elektronicznego może być
sporządzona w postaci uwierzytelnionego wydruku
komputerowego. Zgodnie z powyższym za wiążący
uznać należy uwierzytelniony wydruk komputerowy
dokumentu elektronicznego.
Podkreślić należy, iż dane w postaci elektronicz-
nej opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym
weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowane-
go certyfikatu są równoważne pod względem skut-
ków prawnych dokumentom opatrzonym podpisami
własnoręcznymi, chyba że przepisy odrębne stanowią
inaczej (art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r.
o podpisie elektronicznym, Dz. U. Nr 130, poz. 1450,
z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii uregulowania funkcjono-
wania podpisu elektronicznego, uprzejmie informuję,
iż obecnie w MSWiA zakończyły się prace nad pro-
jektem zmiany ustawy o informatyzacji działalno-

ści podmiotów realizujących zadania publiczne
oraz zmiany ustawy – Kodeks postępowania admi-
nistracyjnego, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz
innych ustaw.
W projektowanej ustawie dokonano zmian prze-
pisów Kodeksu postępowania administracyjnego do-
tyczących m.in. formy załatwiania sprawy, elemen-
tów niezbędnych decyzji, postanowienia, zawiado-
mienia, wezwania. Zmiana polega na wprowadzeniu
„bezpiecznego podpisu elektronicznego weryfikowa-
nego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfika-
tu” jako obowiązkowego składnika pism organu (art. 54
§ 2, art. 107 § 1, art. 124 § 1, art. 238 § 1).
W zakresie pism stron postępowania zrezygnowa-
no z warunku opatrzenia podania wniesionego w for-
mie dokumentu elektronicznego „bezpiecznym pod-
pisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą
ważnego kwalifikowanego certyfikatu”, wynikające-
go z art. 63 § 3a pkt 1 Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego. Zaproponowano rozwiązanie zupełnie
nowe, polegające na ustaleniu, że podstawową formą
identyfikacji użytkownika systemów teleinforma-
tycznych udostępnianych przez podmioty określone
w art. 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informaty-
zacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565, z późn. zm.) jest
kwalifikowany certyfikat lub profil zaufany ePUAP.
Ponadto, z Kodeksu postępowania administracyj-
nego przeniesiono delegację do wydania rozporządze-
nia w sprawie sporządzania i doręczania pism w for-
mie dokumentów elektronicznych (znajdującą się
obecnie w art. 391 § 2), a regulującą kwestię wydruku
komputerowego kopii pism w formie dokumentów
elektronicznych, do art. 16 ust. 3 ustawy o informa-
tyzacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne. Przedmiotowe rozporządzenie ma skoor-
dynować i zintegrować w jednym rozporządzeniu
przepisy zawarte w kilku rozporządzeniach, tj.:
— rozporządzeniu ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 27 listopada 2006 r. w sprawie
sporządzania i doręczania pism w formie dokumen-
tów elektronicznych,
— rozporządzeniu ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 24 lipca 2007 r. w spra-
wie warunków udostępniania formularzy i wzorów
dokumentów w postaci elektronicznej (Dz. U. Nr 151,
poz. 1078), wydanym na postawie delegacji zawar-
tej w art. 58 ust. 3 ww. ustawy o podpisie elektro-
nicznym,
— rozporządzeniu prezesa Rady Ministrów z dnia
29 września 2005 r. w sprawie warunków organiza-
cyjno-technicznych doręczania dokumentów elektro-
nicznych podmiotom publicznym (Dz. U. Nr 200,
poz. 1651), wydanym na podstawie delegacji zawartej
w art. 16 ust. 3 ww. ustawy o informatyzacji działal-
ności podmiotów realizujących zadania publiczne.
Przeniesienie materii regulowanej w 3 rozporzą-
dzeniach ma na celu ujednolicenie procedur związa-
nych z określaniem sposobu sporządzania pism
w formie dokumentów elektronicznych, doręczania
283
dokumentów elektronicznych, urzędowego poświad-
czenia odbioru tych dokumentów, reguł tworzenia
elektronicznej skrzynki podawczej, sposobu udostęp-
niania kopii pism w formie dokumentów elektronicz-
nych w celu ochrony interesu publicznego oraz zobo-
wiązań Polski wynikających z członkostwa w Unii
Europejskiej, a w szczególności zapewnienia spraw-
ności postępowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie zapewnienia odpowiedniego dostępu
do opieki neonatologicznej i onkologicznej
na terenie woj. wielkopolskiego (9049)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do wy-
stąpienia z dnia 9 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-
-9049/09), przekazującego interpelację pani poseł
Bożeny Szydłowskiej w sprawie zapewnienia odpo-
wiedniego dostępu do opieki neonatologicznej i onko-
logicznej na terenie woj wielkopolskiego, uprzejmie
informuję, że wnioskowane przez Uniwersytet Me-
dyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu do sfi-
nansowania ze środków budżetu państwa części 46:
Zdrowie zadanie inwestycyjne pn. „Rozbudowa od-
działu neonatologii Ginekologiczno-Położniczego Szpi-
tala Klinicznego w Poznaniu”, z uwagi na koniecz-
ność zapewnienia większej dostępności do wysoko-
specjalistycznej opieki medycznej dla noworodków,
należy uznać za zasadne. Realizacja inwestycji po-
zwoliłaby na zoptymalizowanie diagnostyki i lecze-
nia wcześniaków z bardzo niską masą urodzeniową
oraz wieloma wrodzonymi wadami rozwojowymi.
Rozszerzenie struktury organizacyjnej kliniki neo-
natologii o oddział patologii noworodków poprawiło-
by jakość świadczonych usług, gwarantując tym sa-
mym zwiększenie bezpieczeństwa zdrowotnego i zmniej-
szenie ryzyka zagrożenia życia noworodków.
Również zadanie inwestycyjne pn. „Budowa Cen-
trum Badawczo-Terapeutycznego i Dydaktycznego
Radioterapii w Poznaniu”, zgłoszone przez Uniwer-
sytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Pozna-
niu, wśród zestawienia potrzeb do sfinansowania
w 2009 r. ze środków budżetu ministra zdrowia, roz-
patrywane pod kątem problemu polskiej radioterapii,
jakim jest zbyt mała dostępność oraz zbyt długi okres
wyczekiwania chorych na rozpoczęcie leczenia, nale-
ży uznać za uzasadnione.
284
Niemniej jednak, zgodnie z ustaleniami Rady Mi-
nistrów na posiedzeniach w dniach 27 stycznia 2009 r.
i 3 lutego 2009 r., wprowadzono potencjalne ograni-
czenia wydatków budżetu państwa, w tym na reali-
zację zadań inwestycyjnych z budżetu ministra zdro-
wia. W związku z powyższym nie było możliwości
ujęcia nowych zadań inwestycyjnych finansowanych
z części 46: Zdrowie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wniosek do-
tyczący budowy centrum nie był na liście indykatyw-
nej związanej z realizacją projektów inwestycyjnych
finansowanych ze środków budżetu części 46: Zdro-
wie. W ramach środków finansowych przeznaczo-
nych na finansowanie zadań inwestycyjnych „Naro-
dowego programu zwalczania chorób nowotworo-
wych” realizowanego od roku 2006, na mocy ustawy
z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wie-
loletniego „Narodowy program zwalczania chorób
nowotworowych” (Dz. U. Nr 143, poz. 1200 oraz
z 2008 r. Dz. U. Nr 54, poz. 325), nie są przewidziane
inwestycje budowlane, lecz wyłącznie dofinansowa-
nie zakupu sprzętu specjalistycznego, w chwili obec-
nej, dla potrzeb radioterapii, diagnostyki onkologicz-
nej oddziałów torakochirurgii, leczenia białaczek
i chłoniaków, jak również dla potrzeb oddziałów opie-
ki paliatywnej. Warunkiem podstawowym uczestnic-
twa jednostki w realizacji narodowego programu jest
udział w procedurach konkursowych i spełnienie
określonych w nich wymogów merytorycznych.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że w przypadku uzyskania oszczędności w ramach
realizowanych w br. zadań inwestycyjnych wnioski
złożone przez jednostki podległe i nadzorowane przez
ministra zdrowia, w tym Uniwersytet Medyczny im.
K. Marcinkowskiego w Poznaniu, zostaną ponownie
rozpatrzone.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie objęcia bezpłatnymi badaniami
profilaktyki raka piersi (9055)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 26 mar-
ca 2009 r. (znak: SPS-023-9055/09) w sprawie ob-
jęcia bezpłatnymi badaniami profilaktyki raka
piersi uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Realizacja skryningu populacyjnego wczesnego
wykrywania raka piersi rozpoczęła się w roku 2006
i odbywa się na mocy ustawy z dnia 1 lipca 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Narodowy
program zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U.
Nr 143, poz. 1200 oraz z 2008 r. Dz. U Nr 54, poz. 325).
Do głównych celów „Narodowego programu zwalcza-
nia chorób nowotworowych” należy:
— zahamowanie wzrostu zachorowań na nowo-
twory;
— osiągnięcie średnich europejskich wskaźników
w zakresie wczesnego wykrywania nowotworów,
— osiągnięcie średnich europejskich wskaźników
skuteczności leczenia,
— stworzenie warunków do wykorzystania w prak-
tyce onkologicznej postępu wiedzy o przyczynach i me-
chanizmach rozwoju nowotworów złośliwych,
— utworzenie systemu ciągłego monitorowania
skuteczności zwalczania nowotworów w skali kraju
i poszczególnych regionach kraju.
Na podstawie ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. każ-
dego roku minister zdrowia zabezpiecza w swoim
budżecie środki finansowe w wysokości min. 250 mln zł,
z czego 10% tej kwoty jest wydatkowane na działania
profilaktyczne. Jednym z nich jest „Populacyjny pro-
gram wczesnego wykrywania raka piersi”.
Realizacja programu przebiega na zasadzie wza-
jemnej współpracy podmiotów go finansujących,
tj. Ministerstwa Zdrowia, które finansuje organiza-
cję i logistykę działań profilaktycznych, oraz Naro-
dowego Funduszu Zdrowia finansującego świadcze-
nia w przedmiotowym zakresie.
Zaproponowane i wdrożone w ramach „Narodo-
wego programu zwalczania chorób nowotworowych”
zadanie pn. „Populacyjny program wczesnego wy-
krywania raka piersi” zakłada realizację bezpłat-
nych badań przesiewowych w kierunku wykrywa-
nia raka piersi wykonywanych w sposób powtarzal-
ny co 2 lata u kobiet z grupy wiekowej 50–69 lat,
które zapraszane są do uczestnictwa w programie
listownie. Ponadto w ramach ww. zadania realizo-
wana jest kontrola jakości badań mammograficz-
nych połączona ze szkoleniami kadry specjalistycz-
nej wykonującej badania oraz działania medialne
popularyzujące program i zachęcające kobiety do
korzystania z bezpłatnych badań.
Odnosząc się do propozycji rozszerzenia grup wie-
kowych kobiet obejmowanych programem, przywo-
łam opinię konsultanta krajowego w dziedzinie on-
kologii klinicznej prof. Macieja Krzakowskiego, która
jest tożsama ze stanowiskiem Rady do Spraw Zwal-
czania Chorób Nowotworowych.
Zgodnie z tą opinią schemat postępowania w kie-
runku wczesnego wykrywania raka piersi u kobiet
młodszych niż z grupy wskazanej w programie powi-
nien obejmować jedynie samobadanie w odstępach
28-dniowych oraz badanie lekarskie w odstępach
12-miesięcznych. Propagowana szeroko metoda sa-

mobadania piersi metodą palpacyjną przez same pa-
cjentki bądź lekarzy POZ nie jest niestety metodą na
co dzień stosowaną.
Podzielając opinię konsultanta, jestem przekona-
ny, że badania piersi przynajmniej raz do roku wska-
zaną metodą z pewnością zwiększyłyby ilość wyko-
nywanych mammografii w ramach programu. Aby
sytuacja uległa poprawie w tym względzie, niezbędna
jest kontynuacja akcji informacyjno-edukacyjnych
popularyzujących i zachęcających kobiety do samo-
kontroli piersi.
Ponadto w grupie kobiet między 40. a 49. rokiem
życia konsultant krajowy wskazuje na potrzebę pro-
wadzenia dodatkowego wywiadu rodzinnego w celu
uzyskania informacji na temat objawów i czynników
ryzyka, co w przypadku stwierdzenia rodzinnych ob-
ciążeń może uzasadnić wcześniej rozpoczęcie bada-
nia mammograficznego (rytm 12–18 miesięcy).
Zdaniem konsultanta krajowego w dziedzinie on-
kologii klinicznej o kierowaniu kobiet 70-letnich
i starszych na badanie mammograficzne w celu wcze-
snego wykrycia raka piersi powinien podejmować
indywidualnie lekarz podstawowej opieki zdrowotnej
lub specjalista, który posiada kompleksową informa-
cję o stanie zdrowia pacjentki.
Wskazanie w programie realizowanym w Polsce
grupy wiekowej kobiet między 50. a 69. rokiem życia
wynika z faktu najwyższego ryzyka zachorowania na
raka piersi w przedmiotowej grupie. Prowadzenie
przesiewowych badań mammograficznych w wymie-
nionej grupie znamiennie obniża ryzyko zgonu z po-
wodu raka piersi o ok. 30% (obniżenie ryzyka w po-
zostałych grupach wiekowych jest znacznie niższe).
Proponowane w programie grupy wiekowe oraz in-
terwał, określone przez koordynatora zadania, przed
wdrożeniem go do realizacji zostały pozytywnie za-
opiniowane również przez Radę do Spraw Zwalczania
Chorób Nowotworowych. Należy zauważyć ponadto,
że są one zgodne z zaleceniami Komisji Europejskiej
z dnia 5 maja 2003 r. w sprawie badań przesiewowych
raka 2003/0093 (CNS). Wybór takich, a nie innych,
wskazań potwierdzony został względami epidemio-
logicznymi wskazującymi na najwyższe ryzyko umie-
ralności i zachorowalności z powodu raka piersi w tej
grupie wiekowej. Ponadto uzasadnione jest to wzglę-
dami medycznymi i ekonomicznymi, m.in. takimi
jak: duża czułość i swoistość mammografu wykony-
wanych w tej grupie wieku oraz korzystny wskaźnik
koszt/efekt.
Osoby, które nie mieszczą się w podanych w pro-
gramie grupach wiekowych, również mają prawo do
bezpłatnych badań mammograficznych w ramach
ubezpieczenia zdrowotnego. Skierowanie na takie
badania wystawia lekarz podstawowej opieki zdro-
wotnej lub specjalista.
Mając powyższe na uwadze, w najbliższym cza-
sie nie przewiduje się zmiany przedmiotowej grupy
wiekowej.
W ramach „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych”, zadania pn. „Populacyjny
285
program wczesnego wykrywania raka piersi” Rada
do Spraw Zwalczania Chorób Nowotworowych reko-
mendowała realizację według wyżej wskazanego
schematu organizacyjnego, wyłącznie bezpłatnych
badań mammograficznych. Zwracam uwagę na fakt,
że każde rozszerzenie pakietu proponowanych do wy-
konania w ramach programu badań rodzi kolejne
skutki finansowe dla programu. Planując założenia
programowe, wybierano zatem najbardziej optymal-
ne merytorycznie i możliwe do sfinansowania roz-
wiązania.
W ramach narodowego programu wraz z reali-
zacją wysyłki imiennych zaproszeń prowadzone są
jednocześnie akcje medialne promujące program
profilaktyczny i zachęcające kobiety do korzystania
z bezpłatnych badań mammograficznych. Te dzia-
łania zlecone zostały do wykonania zarówno Naro-
dowemu Funduszowi Zdrowia, jak również woje-
wódzkim ośrodkom koordynującym. W roku 2009
kontynuowana będzie nadal wysyłka zaproszeń.
Z uwagi na gorszą od przewidywanej skuteczność
tego działania w roku bieżącym wysyłka zaproszeń
przeniesiona została z poziomu centralnego realizo-
wanego przez NFZ na regionalny, który będzie re-
alizowany przez WOK.
Należy podkreślić, że nauka samodzielnego bada-
nia piersi w ramach promocji postaw prozdrowotnych
wspierana była w ubiegłych latach ze środków „Na-
rodowego programu zwalczania chorób nowotworo-
wych”. Ministerstwo Zdrowia sfinansowało m.in.
wydanie podręcznika metodologicznego dla nauczy-
cieli prowadzących szkolenia popularyzujące profi-
laktykę raka piersi i raka szyjki macicy w szkołach
gimnazjalnych i licealnych w regionie Górnego Ślą-
ska. Działania w przedmiotowym zakresie w ramach
programu „Prewencja pierwotna nowotworów” ko-
ordynowało Centrum Onkologii, Instytut im. Marii
Skłodowskiej-Curie, Oddział w Gliwicach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie wprowadzenia obowiązkowych
badań mammograficznych i cytologicznych
kobiet pracujących (9056)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia 2009 r.
(znak: SPS-023-9056/09) przekazujące interpelację
286
pani poseł Elżbiety Streker–Dembińskiej w sprawie
wprowadzenia obowiązkowych badań mammogra-
ficznych i cytologicznych kobiet pracujących, przed-
stawiam uprzejmie poniższe stanowisko.
Koncepcja wprowadzenia obowiązkowych badań
mammograficznych i cytologicznych, które byłyby
przeprowadzane w ramach profilaktycznych badań
pracowników, regulowanych przepisami Kodeksu
pracy, jest nadal przedmiotem rozważań, dyskusji
i wymiany stanowisk między ministrem pracy i po-
lityki społecznej a ministrem zdrowia. Odbyły się
dwa spotkania poświęcone tej sprawie oraz kilka-
krotna wymiana korespondencji. Bardzo trudno jest
bowiem znaleźć rozwiązanie, które byłoby poprawne
zarówno pod względem merytorycznym, jak i formal-
no-prawnym. Większość z tych wątpliwości zawarła
pani poseł w swojej interpelacji. Ostatnie stanowisko
ministra pracy i polityki społecznej przekazane pi-
smem z dnia 27 kwietnia br. zawiera pewne sugestie
co do sposobu rozwiązania tego problemu. Będą one
wzięte pod uwagę przy konstruowaniu w najbliższym
czasie ostatecznego stanowiska i ewentualnych pro-
jektów rozwiązań legislacyjnych.
O ich wyniku postaram się niezwłocznie poinfor-
mować Pana Marszałka odrębnym pismem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie refundowania przez NFZ zakupu
pomp insulinowych i zestawów infuzyjnych
stosowanych w leczeniu cukrzycy
za pomocą pompy insulinowej (9057)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pani Elżbiety Streker-
-Dembińskiej w sprawie refundowania przez NFZ
zakupu pomp insulinowych i zestawów infuzyjnych
przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana
Krzysztofa Putry (znak: SPS-023-9057/09) uprzej-
mie proszę o przyjęcie stanowiska w sprawie.
Minister zdrowia podjęła decyzję, iż pompy insu-
linowe wraz z osprzętem będą bezpłatne dla dzieci
i młodzieży ze wskazaniami medycznymi do leczenia
z użyciem pompy insulinowej. Deklaracja ta została
przekazana do publicznej wiadomości. Ministerstwo
Zdrowia podjęło natychmiastową współpracę z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia w celu wypracowania
formy finansowania zakupu pomp insulinowych dla
dzieci i młodzieży do 18. roku życia. Przygotowano
szereg materiałów na temat cukrzycy insulinozależ-
nej, sposobów jej leczenia, a także projekt zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: świadczenia
odrębnie kontraktowane obejmującego leczenie cu-
krzycy z zastosowaniem pompy insulinowej oraz edu-
kację umożliwiającą w pełni samodzielne obsługiwa-
nie pompy.
Narodowy Fundusz Zdrowia we współpracy z Mi-
nisterstwem Zdrowia przygotował zarządzenie w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju świadczenia odrębnie kontraktowa-
ne. Świadczenia mają na celu zaopatrzenie chorego
w pompę insulinową oraz edukację umożliwiającą
w pełni samodzielne (przez pacjenta lub opiekuna)
posługiwanie się pompą i wymianę osprzętu u osób
do ukończenia 18. roku życia, ze wskazaniami me-
dycznymi. Świadczenie realizowane może być w ra-
mach trybu stacjonarnego lub ambulatoryjnego.
Wprowadzenie świadczenia odrębnie kontrakto-
wanego: leczenie cukrzycy z zastosowaniem pompy
insulinowej jest pierwszym krokiem zakończonym
sukcesem. Leczenie z zastosowaniem pompy insuli-
nowej pozwala na lepsze wyrównanie metaboliczne
mierzone wartością hemoglobiny glikowanej (HbA1c)
w porównaniu z metodą wielokrotnych wstrzyknięć.
Badania u dzieci wskazują również, że w przypadku
leczenia z zastosowaniem pompy insulinowej zmniej-
sza się częstość ciężkich hipoglikemii.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są
prace nad nowelizacją rozporządzenia w sprawie
szczegółowego wykazu wyrobów medycznych będą-
cych przedmiotami ortopedycznymi i środków po-
mocniczych, wysokości udziału własnego świadcze-
niobiorcy w cenie ich nabycia, kryteriów ich przyzna-
wania, okresów użytkowania, a także wyrobów me-
dycznych będących przedmiotami ortopedycznymi
podlegającymi naprawie w zależności od wskazań
medycznych oraz wzoru zlecenia na zaopatrzenie
w te wyroby i środki. W przedmiotowym projekcie
znajdują się zapisy dotyczące zestawu infuzyjnego
(wkłucia) do osobistej pompy insulinowej, które do-
stępne byłyby bezpłatnie dla dzieci lub młodzieży do
26. roku życia, zgodnie z zaleceniami lekarza, oraz
dla kobiet ciężarnych, zgodnie z zaleceniami lekarza
w ilości odpowiedniej do wskazań lekarskich, do
10 sztuk raz na 30 dni. Przedmiotowy projekt – roz-
porządzenie ministra zdrowia w sprawie szczegóło-
wego wykazu przedmiotów ortopedycznych i środ-
ków pomocniczych finansowych ze środków publicz-
nych – obecnie jest na etapie analizowania i konsul-
towania uwag po uzgodnieniach zewnętrznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie nakazu wydania dziecka ojcu,
który jest obcokrajowcem (9058)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie małoletniego L. C. uprzejmie informuję, co
następuje.
1. Ministerstwo Sprawiedliwości otrzymało wnio-
sek pana M. C. o nakazanie powrotu do Włoch mało-
letniego L. C. na podstawie Konwencji dotyczącej cy-
wilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę,
sporządzonej w Hadze dnia 25 października 1980 r.
Zarówno konwencja, jak też przepisy prawa pol-
skiego nie przewidują wydania „nakazu wydania
dziecka”. Sąd rozpoznający wniosek podejmuje, zgod-
nie z art. 7 ust. 2 lit. c konwencji, czynności zmierza-
jące do dobrowolnego wydania dziecka bądź polubow-
nego rozwiązania sporu. W wypadku, gdy do takiego
rozwiązania sporu nie dojdzie, sąd przeprowadza po-
stępowanie dowodowe, którego celem jest ustalenie,
czy doszło do bezprawnego uprowadzenia dziecka
w rozumieniu konwencji, a w określonych przez kon-
wencję wypadkach – czy nie zachodzą okoliczności,
w których można odmówić zarządzenia powrotu
dziecka (art. 12, 13, 20 konwencji).
Konwencja w zamierzony sposób nie zawiera prze-
pisów, które w jakikolwiek sposób nadawałyby uprzy-
wilejowanie zarówno dziecku bądź rodzicom z uwagi
na ich obywatelstwo. Łącznikiem, który sprawia, że
dziecko powinno powrócić do określonego państwa,
jest fakt, że w tym państwie dziecko miało miejsce
stałego pobytu bezpośrednio przed naruszeniem
praw do opieki lub odwiedzin (art. 4 konwencji).
2. Postępowanie w przedmiocie wniosku, które-
go dotyczy interpelacja, toczy się przed Sądem Re-
jonowym w Turku. Zgodnie z przedstawionymi
wyżej przepisami sąd zwrócił się do matki o zajęcie
stanowiska co do dobrowolnego powrotu dziecka
do Włoch.
W związku z tym, że matka, pani M. S., odmówi-
ła dobrowolnego powrotu dziecka, sąd skierował
sprawę na posiedzenie oraz zlecił sporządzenie opinii
biegłego pedagoga i psychologa z rodzinnego ośrodka
diagnostyczno-konsultacyjnego.
Do postępowania w sprawie – stosownie do art. 60
K.p.c. – wstąpił prokurator rejonowy w Turku.
Sąd wysłuchał wnioskodawcy i matki dziecka.
W toku rozprawy strony uzgodniły sposób kontakto-
wania się ojca z dzieckiem na czas trwania postępo-
wania w trybie konwencji.
Sąd wyznaczył kolejny termin posiedzenia w tej
sprawie na dzień 8 maja 2009 r.
287
Podkreślić należy, że wszelkie decyzje co do pro-
wadzenia postępowania, jak i rozstrzygnięcie w spra-
wie należy wyłącznie do sądu. Każda ze stron postę-
powania – w wypadkach przewidzianych prawem
– ma możliwość zaskarżenia decyzji sądu podejmo-
wanych w toku postępowania, jak też wniesienia do
sądu wyższej instancji apelacji od postanowienia
w przedmiocie wydania dziecka.
W związku z tym, że sprawa nie została prawo-
mocnie zakończona, Ministerstwo Sprawiedliwości
nie może wypowiadać się w odniesieniu do okoliczno-
ści, które są przedmiotem badania przez sąd oraz
będą przedmiotem rozstrzygnięcia sądu.
3. Zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania
cywilnego mediacja jest dobrowolna (art. 1831 i nast.
K.p.c.). Mediację prowadzi się na podstawie umowy
o mediację albo postanowienia sądu kierującego
strony do mediacji. Umowa może być zawarta także
poprzez wyrażenie przez stronę zgody na mediację,
gdy druga strona złoży wniosek o przeprowadzenie
mediacji.
Mediację prowadzi się przed wszczęciem postępo-
wania, a za zgodą stron także w toku sprawy. Sąd
może skierować sprawę do mediacji aż do zamknięcia
pierwszego posiedzenia wyznaczonego w sprawie. Po
zamknięciu tego posiedzenia sąd może skierować
strony do mediacji tylko na zgodny wniosek stron.
Kierując sprawę do mediacji, sąd wyznacza czas
jej trwania na okres do miesiąca, chyba że strony
zgodnie wniosły o wyznaczenie dłuższego terminu do
przeprowadzenia mediacji. Także w trakcie mediacji
termin jej prowadzenia może być przedłużony na
zgodny wniosek stron.
Należy jednak zwrócić uwagę na przepis art. 11
konwencji haskiej, zgodnie z którym, jeżeli władza
sądowa lub administracyjna nie podejmie decyzji
w ciągu sześciu tygodni od daty wpłynięcia wniosku
(o powrót dziecka), wnioskodawca lub organ central-
ny państwa wzywającego może żądać przedstawienia
powodów zwłoki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie wprowadzania leków zamiennych
dla pacjentów po operacji gruczolaka
przysadki mózgowej (9059)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Streker-Dembińskiej, posła
288
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy
piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9059/09),
w sprawie wprowadzania leków zamiennych dla pa-
cjentów po operacji gruczolaka przysadki mózgowej,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Produkt leczniczy minirin o nazwie międzynaro-
dowej desmopressinum został wpisany do Rejestru
Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w następu-
jących postaciach i dawkach: tabletki 0,1mg i 0,2mg,
aerozol do nosa 10mcg/dawkę donosową oraz roztwór
do wstrzykiwań 4mcg/ml. Wszystkie wymienione po-
stacie leku są dostarczane przez firmę Ferring Phar-
maceuticals.
Lek minirin tabletki 0,1mg i 0,2mg oraz aerozol
do nosa są objęte dopłatami ze środków publicznych
i znajdują się w wykazie leków i wyrobów medycz-
nych wydawanych po wniesieniu opłaty ryczałtowej,
ze względu na chorobę moczówka prosta przysadko-
wa (załącznik nr 2 do rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 23 lutego 2009 r. w sprawie wykazu leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na te cho-
roby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczał-
tową lub za częściową odpłatnością – Dz. U.
09.35.276).
Jak wynika z informacji przedstawiciela firmy
oraz hurtowni farmaceutycznej, wszystkie wymie-
nione postacie leku są stale dostępne, dostawy są re-
gularne. Firma nie przewiduje wycofania tego leku
z rynku w Polsce. W uzupełnieniu informacji należy
dodać, że produkt leczniczy adiuretin w postaci kro-
pli do nosa, był również produkowany przez firmę
Ferring Pharmaceuticals. W 1998 r. firma zdecydo-
wała o wymianie leku adiuretin krople do nosa na
minirin tabletki i minirin aerozol do nosa. Proces
wymiany trwał do końca 2001 r. i w tym czasie do-
stępne były zarówno krople do nosa jak i tabletki,
a następnie aerozol.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
— Ministerstwo Zdrowia nie przewiduje wycofa-
nia leku minirin z obrotu w Polsce.
— Produkt leczniczy minirin jest w chwili obecnej
jedynym preparatem zawierającym substancję czyn-
ną desmopressinum wpisanym do Rejestru Produk-
tów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej.
— Pacjenci nabywają wymieniony lek w aptekach
ogólnodostępnych na podstawie recept z odpłatnością
ryczałtową, zgodnie z rozporządzeniem ministra
zdrowia, w jednostce chorobowej moczówka prosta
przysadkowa.
Jednocześnie w związku z zapytaniem pani poseł
odnośnie postępowania w sytuacji braku leku uprzej-
mie wyjaśniam, że w przypadku jakichkolwiek trud-
ności w utrzymaniu płynności zaopatrzenia w pro-
dukty lecznicze i wyroby medyczne minister zdrowia,
na podstawie art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008r. Nr 45, poz. 271),
może wyrazić zgodę na czasowe wprowadzenie do ob-
rotu produktów leczniczych sprowadzanych z zagra-
nicy, jeżeli ich zastosowanie jest niezbędne dla rato-
wania życia lub zdrowia pacjenta. Podstawą sprowa-
dzenia produktu leczniczego jest zapotrzebowanie
szpitala albo lekarza prowadzącego leczenie poza
szpitalem, potwierdzone przez konsultanta z danej
dziedziny medycyny.
Odnośnie leku minirin informuję, że wszystkie
postacie i dawki leku są stale dostępne i nie przewi-
duje się wycofania leku z obrotu w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(9060)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, znak:
SPS-023-9060/09, w sprawie nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym w zakre-
sie dotyczącym likwidacji kształcenia w zawodzie
ratownik medyczny na poziomie szkoły policealnej,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Odpowiadając na pytanie pani poseł dotyczące
wskazania przepisów prawa wspólnotowego warun-
kujących konieczność edukacji ratownika medyczne-
go wyłącznie na poziomie szkolnictwa wyższego,
uprzejmie informuję, iż każde państwo członkowskie
UE ma prawo do prowadzenia własnej polityki kształ-
cenia. W odniesieniu tylko do niektórych zawodów
medycznych, np. zawodu pielęgniarki, położnej, leka-
rza, lekarza dentysty czy farmaceuty, kierunek zmian
wyznaczały przepisy prawa wspólnotowego nakazu-
jące dokonanie harmonizacji kształcenia zgodnie ze
standardami zawartymi w dyrektywach dotyczących
uznawania kwalifikacji. W odniesieniu do zawodu
ratownika medycznego nie ma dyrektyw sektoro-
wych, które nakazywałyby ujednolicenie kształcenia
w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Uzna-
nie kwalifikacji zawodowych osób wykonujących za-
wód ratownika medycznego w państwach Unii Euro-
pejskiej podlega tzw. ogólnemu systemowi uznawania
kwalifikacji (dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu

Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r.
w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych).
Istotą systemu ogólnego jest porównanie przez
odpowiednie organy w państwie przyjmującym (tzn.
w państwie, w którym wnioskodawca zamierza
uznać kwalifikacje) czasu trwania i zakresu progra-
mowego kształcenia z wymogami dotyczącymi kształ-
cenia, jakie obowiązują w państwie pochodzenia
wnioskodawcy.
Jeżeli np. materiał objęty programem kształcenia
i szkolenia, które wnioskodawca odbył, znacznie róż-
ni się od tego, którego opanowanie jest warunkiem
otrzymania dyplomu wymaganego w przyjmującym
państwie członkowskim, przyjmujące państwo człon-
kowskie może wymagać od wnioskodawcy odbycia
okresu adaptacyjnego o długości nieprzekraczającej
trzech lat lub przystąpienia do testu sprawdzającego
umiejętności. Wnioskodawcy przysługuje prawo wy-
boru jednej z form wyżej wymienionych środków
kompensacyjnych. Dokument Europass, o którym
wspomina pani poseł w swoim wystąpieniu, wydawa-
ny absolwentom szkół policealnych, nie jest więc do-
kumentem pozwalającym na automatyczne uznanie
kwalifikacji w zawodzie ratownik medyczny w innym
państwie członkowskim UE.
Odnosząc się do zgłoszonego pani poseł przez
Wielkopolskie Centrum Edukacji Medycznej wniosku
o utrzymanie dotychczasowego przepisu art. 10
ust. 4b ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z póżn zm.), uprzejmie informuję, iż na
etapie prac nad założeniami merytorycznymi zmian
ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym
w ramach prac powołanego w Ministerstwie Zdrowia
zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 16 paździer-
nika 2008 r. Zespołu do spraw opracowania projektu
nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym przedyskutowano problem dotyczący za-
mknięcia kształcenia w zawodzie ratownik medyczny
w szkołach policealnych i pozostawienia tego kształ-
cenia w systemie szkolnictwa wyższego. Nie była to
jednak propozycja uchylenia art. 10 ust. 4b, bowiem
takie rozwiązanie skutkowałoby odebraniem praw
nabytych osobom, które zgodnie z obowiązującymi
przepisami uzyskały tytuł zawodowy ratownika me-
dycznego. Projektowane rozwiązania polegały na
propozycji dodania nowego przepisu przejściowego
zamykającego nabór do szkół policealnych z uwzględ-
nieniem długiego okresu vacatio legis.
Pragnę jednocześnie zaznaczyć, iż intencją mini-
stra zdrowia nie jest marginalizowanie kształcenia
w zawodzie ratownik medyczny w szkołach policeal-
nych, lecz zapewnienie jak najwyższych kwalifikacji
osób wykonujących ten bardzo odpowiedzialny zawód
– kwalifikacji dostosowanych do zmienionej na prze-
strzeni ostatnich lat roli i miejsca ratownika medycz-
nego w systemie ochrony zdrowia. Pragnę zwrócić
uwagę na fakt, iż w 2001 r. ustawodawca, wprowa-
dzając ustawą z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym nowe rozwiązania organi-
289
zacyjne dotyczące ratownictwa medycznego w Pol-
sce, przesądził już wtedy o konieczności kształcenia
ratowników medycznych w systemie szkolnictwa
wyższego.
Art. 30 ww. ustawy stanowił, iż „zawód ratowni-
ka medycznego może wykonywać osoba, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych
oraz
2) uzyskała w kraju dyplom ukończenia wyższych
studiów zawodowych zakresie ratownictwa medycz-
nego bądź uzyskała za granicą dyplom uznany w kra-
ju za równorzędny lub
3) uzyskała tytuł ratownika medycznego na do-
tychczas obowiązujących zasadach w policealnych
szkołach medycznych przed 30 września 2006 r.
Jednocześnie art. 43 ust. 2 ww. ustawy stanowił,
iż od dnia 1 stycznia 2004 r. nie przeprowadza się
naboru do policealnych szkół dla ratowników me-
dycznych.
Uczelnie medyczne, odpowiadając na potrzeby no-
wych rozwiązań prawnych, uruchomiły na początku
XXI w. kształcenie ratowników medycznych w ra-
mach specjalności. Pragnę poinformować, iż w obo-
wiązującym wtedy porządku prawnym nie było wy-
odrębnionego kierunku ratownictwo medyczne i co
za tym idzie nie było wprowadzonych, obowiązują-
cych w całej Polsce standardów kształcenia. W związ-
ku z powyższym, dopóki nie było wprowadzonych
mechanizmów prawnych umożliwiających zabezpie-
czenie właściwej jakości kształcenia w tym zawodzie
w systemie szkolnictwa wyższego, zamknięcie kształ-
cenia w szkołach policealnych nie było możliwe.
W związku z powyższym ustawą z dnia 6 grudnia
2002 r. o świadczeniu usług ratownictwa medyczne-
go (art. 6) wstrzymano wykonanie przepisu art. 43
ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym i nie zamknięto kształcenia
w szkołach policealnych.
Wprowadzenie do wykazu kierunku studiów (roz-
porządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego
z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw kierunków
studiów, Dz. U. Nr 121, poz. 838) kierunku: ratow-
nictwo medyczne oraz opracowanie i wdrożenie w pra-
wie powszechnie obowiązującym standardów kształ-
cenia dla kierunku ratownictwo medyczne stało się
podstawą do kontynuowania prac nad zmianą orga-
nizacji kształcenia w tym zawodzie.
Eksperci merytoryczni uznali bowiem, iż mini-
mum programowym niezbędnym do przygotowania
ratownika medycznego do realizacji zadań wynika-
jących z nowego wdrażanego modelu ratownictwa
medycznego w Polsce jest kształcenie w wymiarze
co najmniej 3800 godzin. Natomiast zgodnie z pro-
gramem nauczania w zawodzie ratownik medyczny
nr 322(06)/SP/MEiN/2006.02.06 globalna liczba go-
dzin kształcenia w szkołach policealnych wynosi
2100. Te różnice ilościowe wpływają także na zakres
przekazywanych treści kształcenia i uzyskiwanych
umiejętności zawodowych.
290
Jednocześnie informuję, iż projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym będzie dopiero przedmiotem konsultacji mię-
dzyresortowych i społecznych. Ponadto, stosownie
do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o dzia-
łalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa
(Dz. U. Nr 169, poz. 1414), zostanie on zamieszczony
na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia
w Biuletynie Informacji Publicznej. W związku z po-
wyższym w ramach prowadzonego procesu legisla-
cyjnego zostanie ponownie poddana konsultacjom
społecznym kwestia zamknięcia kształcenia w zawo-
dzie ratownik medyczny w szkołach policealnych
i pozostawienia tego kształcenia tylko na poziomie
szkolnictwa wyższego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów Edwarda Wojtasa
i Leszka Deptuły
w sprawie koncepcji przyszłości
obszarów wiejskich w Polsce (9062)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-023-9062/09, przekazujące interpelację po-
słów Edwarda Wojtasa i Leszka Deptuły w sprawie
koncepcji przyszłości obszarów wiejskich w Polsce,
przesyłam poniżej stosowne informacje.
1. Czy polski rząd ma klarowną wizję rozwoju ob-
szarów wiejskich?
Zgodnie z ustawą o działach administracji rzą-
dowej za dział: rozwój wsi, obejmujący m.in. sprawy
związane z rozwojem przedsiębiorczości, w tym
w szczególności podnoszenia kwalifikacji zawodo-
wych, wspomagania pozarolniczych form aktywności
zawodowej i gospodarczej mieszkańców wsi, odpowia-
da minister właściwy do spraw rozwoju wsi.
Minister rozwoju regionalnego odpowiedzialny
jest za sprawy programowania i koordynacji polityki
rozwoju w Polsce, obejmującej także politykę wobec
obszarów wiejskich.
MRR prowadzi szereg działań, które będą mia-
ły wpływ na zwiększenie jakości i efektywności
polityki rozwoju, zarówno społeczno-ekonomiczne-
go jak i przestrzennego. Opracowywane są doku-
menty, których wdrożenie zapewni bardziej ukie-
runkowaną i właściwą terytorialnie interwencję,
m.in. na rzecz rozwoju obszarów wiejskich. Do do-
kumentów tych należą:
— Koncepcja przestrzennego zagospodarowania
kraju do roku 2033 – trwają obecnie konsultacje nad
projektem eksperckim tego dokumentu,
— Krajowa strategia rozwoju regionalnego – Rada
Ministrów przyjęła 16 grudnia 2008 r. tezy i założe-
nia do Krajowej strategii rozwoju regionalnego, obec-
nie opracowywany jest wstępny projekt,
— aktualizacja Strategii Rozwoju Kraju 2007–2015
– założenia w tym zakresie zostały zaakceptowane
przez Radę Ministrów w dniu 30 grudnia 2008 r.
Nowy paradygmat polityki wobec regionów skła-
nia się m.in. do przesunięcia akcentu z egzogenicz-
nych czynników rozwoju (inwestycje zewnętrzne,
transfery) na zasoby i potencjał endogeniczny dane-
go obszaru/terytorium, i to zarówno w odniesieniu
do obszarów generujących największy wzrost w ska-
li kraju, jak i tych, w których rozwój nie następuje
w podobnym tempie.
Poza administracyjnymi kryteriami wyodrębnia-
nia obszarów wiejskich istotne są kryteria ekono-
miczne (jak źródła dochodów, rodzaje aktywności
ekonomicznej), a także kryteria architektoniczno-
-osiedleńcze i demograficzne. Tylko przy zastosowa-
niu jednego z kryterium wyodrębniania obszarów
wiejskich, jakim jest znaczenie rolnictwa w życiu go-
spodarczo-zawodowym, wyróżnić w Polsce można
różne ich grupy: zintegrowane obszary wiejskie
(w pobliżu większych ośrodków miejskich, na któ-
rych rolnictwo odgrywa niewielką rolę, a większość
dochodów ludności tam zamieszkującej pochodzi ze
źródeł nierolniczych; stopa bezrobocia na tych tere-
nach jest stosunkowo niska, są to tereny silnie po-
wiązane funkcjonalnie z miastami, liczba ludności
na tych terenach wzrasta), pośrednie obszary wiej-
skie (o dużym znaczeniu rolnictwa, w tym wielkoob-
szarowego, występuje na nich mniejsza gęstość za-
ludnienia niż w poprzedniej kategorii; integralną
częścią tych obszarów są małe miasteczka spełniają-
ce rolę zaplecza administracyjnego, usługowego i za-
opatrzeniowego dla działalności rolniczej) oraz pery-
feryjne obszary wiejskie (o bardzo niskiej i zmniej-
szającej się gęstości zaludnienia; odsetek ludzi star-
szych jest na tych terenach wysoki, dominują gospo-
darstwa o niewielkim obszarze i sile ekonomicznej,
występuje tam na ogół wysoka stopa bezrobocia,
zwłaszcza ukrytego, a także znaczny zakres ubóstwa
i wykluczenia społecznego, infrastruktura technicz-
na, ekonomiczna i społeczna jest słabo rozwinięta).
Krajowa strategia rozwoju regionalnego przewiduje
zróżnicowane podejście do różnych typów terytoriów,
również wiejskich, poprzez stosowanie polityki do-
stosowanej do miejsc, z uwzględnieniem zależności
obszarów generujących wzrost, obszarów powiąza-
nych funkcjonalnie i obszarów peryferyjnych.
Obecnie obszarom wiejskim poświecony jest od-
rębny priorytet Strategii Rozwoju Kraju: Rozwój ob-
szarów wiejskich, zakładający realizację w sposób
komplementarny działań kierowanych na obszary
wiejskie w ramach różnych polityk krajowych i wspól-
notowych. Ponadto wydzielony cel Narodowych Stra-

tegicznych Ram Odniesienia pt. „Wyrównywanie
szans rozwojowych i wspomaganie zmian struktu-
ralnych na obszarach wiejskich” jest realizowany
przekrojowo poprzez działania programów opera-
cyjnych.
2. Czy obok doraźnych „działań na rzecz stabil-
ności i rozwoju” polski rząd przygotowuje długookre-
sową koncepcję rozwoju, wykraczającą poza rok 2013,
i czy zamierza ją realizować?
Powstanie długookresowej strategii rozwoju kra-
ju przewidziano w znowelizowanej ustawie z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju, przesądzając, iż jest to „dokument określa-
jący główne trendy, wyzwania, i scenariusze rozwo-
ju społeczno-gospodarczego kraju oraz kierunki
przestrzennego zagospodarowania kraju, z uwzględ-
nieniem zasady zrównoważonego rozwoju, obejmu-
jący okres co najmniej 15 lat” (art.9. ust.1). Doku-
ment pn. „Założenia systemu zarządzania rozwojem
Polski (przyjęty 27 kwietnia 2009 r. przez Radę Mi-
nistrów) zakłada, iż docelowo Koncepcja przestrzen-
nego zagospodarowania kraju (do roku 2033) będzie
stanowiła element długookresowej strategii rozwo-
ju kraju.
Zobowiązanie Polski – jako kraju członkowskiego
UE – do przygotowania nowej krajowej strategii, któ-
ra będzie uwzględniała zasady zrównoważonego roz-
woju oraz odpowiadała na cele zawarte w odnowionej
Strategii Zrównoważonego Rozwoju UE, określone
zostało w stanowisku rządu dotyczące dokumentu
Rady UE: Przegląd strategii UE dotyczącej trwałego
rozwoju (EU SDS) – Odnowiona strategia, przyjętym
przez Komitet Europejski Rady Ministrów w dniu
1 lutego 2008 r. Strategia Zrównoważonego Rozwoju
UE wytycza następujące obszary działań na pozio-
mie krajowym (tj. główne wyzwania, przed którymi
stoi UE): a) zmiany klimatu i kwestie czystej energii,
b) zrównoważony transport, c) zrównoważona kon-
sumpcja i produkcja, d) ochrona zasobów natural-
nych i gospodarowanie nimi, e) zdrowie publiczne,
integracja społeczna, demografia i migracje ludności.
W układzie międzynarodowym wyzwaniem jest też
f) zjawisko głodu, ubóstwa i wspierania zrównowa-
żenia gospodarek.*) Zakłada się, że realizacja powyż-
*) Zgodnie z Odnowioną strategią (EU SDS), główne cele
Unii Europejskiej koncentrują się na: 1) ochronie środowiska
naturalnego, 2) sprawiedliwości i spójności społecznej, 3) dobro-
bycie gospodarczym, 4) realizacji zobowiązań międzynarodo-
wych UE. Zalecana dla krajów członkowskich UE realizacja tej
strategii powinna być oparta na następujących zasadach: a) pro-
pagowaniu i ochronie podstawowych praw, b) solidarności we-
wnątrz- i międzypokoleniowej, c) otwartości i demokratycznego
państwa, d) udziale obywateli w procesie decyzyjnym, e) udziale
przedsiębiorstw i partnerów społecznych w dialogu społecznym,
f) spójnej polityce i ładzie administracyjno-regulacyjnym, g) in-
tegracji polityki rozumianej jako całościowe spojrzenie na kwe-
stie gospodarcze, społeczne i środowiskowe, h) korzystaniu
z najlepszej dostępnej wiedzy, i) zasadzie ostrożności, j) obciąża-
nia sprawców zanieczyszczeń kosztami ich usuwania.
291
szego zobowiązania znajdzie wyraz w strukturze
i treści przygotowywanej długookresowej strategii
rozwoju kraju.
Zgodnie z ww. ustawą (art. 11.1.) przygotowanie
i uzgadnianie projektu długookresowej strategii
rozwoju kraju koordynuje prezes Rady Ministrów
lub wyznaczony przez niego przedstawiciel. Obecnie
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów trwają prace
nad sporządzeniem projektu takiej strategii. W opra-
cowaniu analitycznym przedstawionym przez zespół
doradców strategicznych premiera RP pod kierow-
nictwem min. M. Boniego scharakteryzowane zosta-
ły najważniejsze wyzwania długookresowe. (Wyzwa-
nia dla Polski. Kluczowe szanse i zagrożenia – per-
spektywa 2030. Pierwsza diagnoza, Warszawa, 17 paź-
dziernika 2008 r.) W ramach planu prac rządu na
I połowę 2009 r. przyjęte zostało zadanie pn.: Przy-
gotowanie ram i podstaw długookresowej strategii
rozwoju kraju, a w jego realizacji przewidziano
współudział Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
W MRR prowadzimy prace dotyczące założeń i kształ-
tu takiej strategii, odpowiadających wskazanym
wyżej wymogom ustawowym. Usystematyzowane
zostały wstępnie przemyślenia m.in. w zakresie
identyfikacji głównych wyzwań długookresowych
(z uwzględnieniem wymiaru społecznego, gospodar-
czego, środowiskowego, terytorialnego i instytucjo-
nalnego), jak również ramowej struktury i elemen-
tów konstrukcyjnych Długookresowej strategii roz-
woju kraju – Polska 2030/35. Roboczy materiał na
ten temat przekazaliśmy do ewentualnego wykorzy-
stania w pracach zespołu doradców strategicznych
prezesa Rady Ministrów.
Innym horyzontalnym dokumentem strategicz-
nym, z cezurą czasową wykraczającą poza rok 2013,
jest Strategia Rozwoju Kraju 2007–2015. Zgodnie
z „Założeniami aktualizacji Strategii Rozwoju Kra-
ju 2007–2015” (przyjętymi przez Radę Ministrów
w grudniu 2008 r.), przewiduje się m.in.:
— uwzględnienie postępującej w ramach UE in-
tegracji w sferze społeczno-gospodarczej, podejmowa-
nych nowych dokumentów programowych, w tym
również ważniejszych inicjatyw rzutujących na moż-
liwości rozwojowe Polski (np. pakietu energetyczno-
-klimatycznego);
— zaakcentowanie konieczności uspójnienia i zsyn-
chronizowania wszystkich prolizbońskich działań
rozwojowych podejmowanych w kraju oraz wyekspo-
nowanie tych działań w SRK, tj. nadanie również
nowego impulsu procesowi wdrażania strategii li-
zbońskiej w Polsce;
— silniejsze powiązanie wymiaru społeczno-go-
spodarczego SRK z wymiarem regionalnym i prze-
strzennym rozwoju kraju. Dotychczasowa SRK nie
odnosi się do zagadnień rozwoju i zagospodarowania
przestrzennego. Problematyka wymagająca uwzględ-
nienia bądź zmodyfikowania obejmuje politykę rządu
wobec regionów, decentralizację uprawnień w zakre-
292
sie kształtowania rozwoju województw, jak i kwestie
zapewnienia ładu przestrzennego, rozwoju miast
i tzw. obszarów problemowych o znaczeniu krajowym
i ponadregionalnym;
— aktualizację i ewentualne rozszerzenie priory-
tetów i wskaźników ilustrujących stopień realizacji
SRK. Potrzeba taka wynika m.in. z dotychczas osią-
gniętych rezultatów, jak i nowych prognoz. Niektóre
działania w ramach przyjętych priorytetów SRK wy-
magają rozwinięcia; w ślad za tym zachodzi koniecz-
ność zaktualizowania i dostosowania wskaźników
zadaniowych;
— uwzględnienie wzmocnionej, wiodącej roli Stra-
tegii Rozwoju Kraju 2007–2015 jako średniookreso-
wej strategii rozwoju kraju w systemie strategicznych
dokumentów programowych przyjmowanych przez
Radę Ministrów. Jednocześnie wzmocnienia wymaga
system realizacyjny SRK: pogłębienia wymagają za-
pisy dotyczące sposobu realizacji i koordynacji dzia-
łań w tym zakresie w skali kraju.
W odniesieniu do obszarów wiejskich „Założenia
aktualizacji SRK 2007–2015” przewidują:
— ujęcie polityki wobec obszarów wiejskich jako
integralnego elementu polityki rozwoju kraju; zasto-
sowanie zintegrowanego podejścia do obszarów wiej-
skich, rozpatrującego ich rozwój w kontekście polityk
terytorialnych dotyczących np. transportu, zatrud-
nienia, innowacji, rolnictwa, co pozwoli zapewnić
trwałe zmiany strukturalne na tych obszarach;
— podkreślenie potrzeby prowadzenia skoordy-
nowanej i efektywnej polityki wobec obszarów wiej-
skich, przy wykorzystaniu środków UE (na etapie
programowania, podziału i zarządzania), dla osiąga-
nia celów strategicznych kraju;
— uwzględnienie aktywności państwa w spra-
wach zrównoważonego rozwoju funkcji gospodar-
czych obszarów wiejskich (rolno-produkcyjnych,
usługowych, rekreacyjnych);
— zwrócenie uwagi na społeczno-gospodarczy
rozwój obszarów wiejskich, z uwzględnieniem polity-
ki przestrzennego zagospodarowania oraz spójności
terytorialnej;
— podkreślenie roli i znaczenia obszarów wiej-
skich oraz istoty powiązań tych terenów z miastami
w osiąganiu wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;
— wzmocnienie znaczenia usług publicznych na
obszarach wiejskich, jako możliwości poprawy szans
rozwojowych tych obszarów, zwłaszcza w obszarze
mobilności, edukacji i szkoleń, ochrony zdrowia,
ochrony środowiska, jak również usług kierowanych
do biznesu.
Strategie rozwojowe stają się koniecznością w świe-
tle przemian światowych, w dobie globalizacji i ro-
snących współzależności międzynarodowych. Jeśli
średniookresowe dokumenty programowe są stymu-
lowane m.in. przez unijne perspektywy finansowe, to
podejście długookresowe kształtuje rosnąca świado-
mość wyzwań rozwojowych i zobowiązania między-
narodowe. Polska, kraj należący do największych
w Unii Europejskiej, o znaczących aspiracjach, chcąc
kształtować swoją przyszłość, powinna mieć własną
wizję rozwojową i tworzyć perspektywy swego miej-
sca w świecie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów Edwarda Wojtasa
i Leszka Deptuły
w sprawie monitorowania i ewaluacji
instrumentów (programów) wdrażanych
na obszarach wiejskich (9063)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-023-9063/09 przekazujące interpelację po-
słów Edwarda Wojtasa i Leszka Deptuły w sprawie
monitorowania i ewaluacji instrumentów wdrażania
na obszarach wiejskich przekazuję poniżej stosowne
informacje.
1. Czy prowadzone jest całościowe monitorowanie
i ewaluacja instrumentów zrównoważonego rozwoju
obszarów wiejskich?
W celu koordynacji procesu ewaluacji w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013
w pierwszym kwartale 2009 r. powołana została
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi Grupa za-
rządzająca ewaluacją PROW 2007–2013, do zadań
której należy m.in. planowanie ewaluacji programu,
w tym proponowanie tematów oceny bieżącej zwią-
zanych z poszczególnymi obszarami interwencji oraz
monitorowanie i ocena wdrożenia rekomendacji wy-
nikających z przeprowadzonych ocen.
Funkcjonująca w ramach Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego Krajowa Jednostka Oceny koordynuje
proces ewaluacji w Polsce oraz prowadzi działania
mające na celu zwiększenie potencjału i wiedzy na
temat ewaluacji. Realizuje i zleca również badania
na poziomie Narodowej Strategii Spójności.
W ramach dotychczas przeprowadzonych i zleco-
nych przez Krajową Jednostkę Oceny badań przepro-
wadzono m.in. badanie pt. „Wpływ interwencji z fun-
duszy europejskich UE na przekształcenia obszarów
wiejskich” (listopad 2007), jak również badania do-
tyczące problemów w absorpcji środków unijnych
przez gminy nieaktywne (badanie pt. „Analiza przy-
czyn braku aktywności lub niskiej aktywności nie-
których samorządów gminnych w sięganiu po wspar-
cie z funduszy unijnych”, marzec 2009). Przeprowa-

dzono również analogiczne badanie na poziomie po-
wiatów (badanie pt. „Uwarunkowania absorpcji
funduszy strukturalnych UE na poziomie powiatów
– analiza i rekomendacje”, marzec 2009). W listopa-
dzie 2008 r. zrealizowano również badanie pt. „Wpływ
interwencji z funduszy unijnych w obszarze gospo-
darki wodno-ściekowej na poprawę stanu środowiska
naturalnego oraz rozwój społeczno-gospodarczy”.
Planowane jest również badanie ex post doty-
czące wpływu realizacji polityki spójności perspek-
tywy 2004–2006 na zwiększanie możliwości roz-
woju społeczno- gospodarczego regionów Polski
wschodniej. Trwają także prace nad projektem sys-
temu monitorowania wdrażania rekomendacji ba-
dań ewaluacyjnych.
2. Czy w ramach ewaluacji ustala się skuteczność
interwencji, jej oddziaływanie (w odniesieniu do ce-
lów) oraz wpływ na szczególne problemy struktu-
ralne?
Ewaluacja jest zestawem metod działania zorien-
towanych na refleksję nad wartością i jakością inter-
wencji publicznych – zarówno procesów ich wdraża-
nia, jak i ich efektów. Jednym z głównych celów ewa-
luacji jest próba oceny realizowanych polityk oraz
skuteczności wdrażanych rozwiązań. W tym celu
ewaluacja korzysta z bogatego warsztatu metodolo-
gicznego nauk społecznych i ekonomicznych. Bada
potencjalny i rzeczywisty wpływ i oddziaływanie po-
dejmowanych działań na odbiorców pomocy oraz ich
otoczenie. Dla ewaluacji końcowej (ex post) punktem
wyjścia są umieszczone w programach cele. Przed-
miotem części badań ewaluacyjnych jest również oce-
na wpływu działań publicznych na problemy struk-
turalne oraz oceny skuteczności prowadzonych w tym
zakresie polityk.
Ponadto art. 17 oraz art. 15 znowelizowanej usta-
wy o prowadzeniu polityki rozwoju z dnia 6 grudnia
2006 r. (Dz. U. 2006 Nr 227, poz. 1658, z 2007 r.
Nr 140, poz. 984, z 2008 r. Nr 216, poz. 1370, z 2009 r.
Nr 19, poz. 100) wprowadza zapis, zgodnie z którym
instytucje przygotowujące programy rozwoju zobo-
wiązane są do przeprowadzenia ewaluacji ex ante
(uprzedniej) tych programów, w tym przygotowania
raportu ewaluacyjnego oraz uwzględnienia wyników
ewaluacji w zapisach programów rozwoju.
Ewaluacja polityk, strategii oraz programów jest
oceną uzyskanych lub spodziewanych efektów ich re-
alizacji przeprowadzoną w oparciu o odpowiednie
kryteria ewaluacyjne. Polega na ocenie skuteczności
(stopień i zakres realizacji założonych celów), efek-
tywności (odniesienie uzyskanych efektów do nakła-
dów: finansowych, czasowych, rzeczowych i ludzkich),
użyteczności (odniesienie założonych i/lub osiągnię-
tych celów do potrzeb społeczno-gospodarczych da-
nego obszaru, sektora, dziedziny), trwałości (trwanie
w czasie osiągniętych rezultatów) oraz spójności
(spójność wewnętrzna oraz zewnętrzna strategii/pro-
gramu – dotyczy głównie ewaluacji przed rozpoczę-
ciem realizacji).
293
Jej celem jest formułowanie rekomendacji (wyni-
kających z przeprowadzonej oceny), które służyć po-
winny: poprawie przygotowywanej interwencji (ewa-
luacja przed rozpoczęciem realizacji tzw. ewaluacja
ex ante), poprawie interwencji będącej w trakcie re-
alizacji (ewaluacja w trakcie realizacji tzw. ewaluacja
bieżąca/on going) lub optymalnemu zaprogramowa-
niu przyszłych interwencji bazujących na doświad-
czeniach interwencji ocenianej (ewaluacja po zakoń-
czeniu realizacji tzw. ewaluacja ex post).
Ewaluacje programów rozwoju mają charakter
badań społeczno-ekonomicznych, których zadaniem
jest znalezienie odpowiedzi na sformułowane uprzed-
nio pytania ewaluacyjne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie nieprzestrzegania prawa przez bank
PKO BP SA przy zarządzaniu kredytami
mieszkaniowymi „starego portfela” (9065)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej z dnia
19 marca 2009 r., znak: SPS-023-9065/09, w sprawie
nieprzestrzegania prawa przez PKO BP SA przy za-
rządzaniu kredytami mieszkaniowymi starego port-
fela, przedstawiam poniżej stanowisko ministra skar-
bu państwa wobec kwestii poruszonych w przedmio-
towej interpelacji, oparte na informacjach uzyska-
nych od zarządu banku.
Kredyty mieszkaniowe tzw. starego portfela, bę-
dące historyczną pozostałością poprzedniego syste-
mu społeczno-gospodarczego, podlegały zawsze ści-
słym regulacjom prawnym, finansowym, jak rów-
nież sprawozdawczo-informacyjnym kreowanym
przez władze państwowe. Widoczne było również
angażowanie środków budżetowych na finansowa-
nie różnych form pomocy państwa w spłacie tych
kredytów, udzielanej kredytobiorcom indywidual-
nym i członkom spółdzielni. Spółdzielnie mieszka-
niowe, zarówno w poprzednim systemie ekonomicz-
no-społecznym, jak i obecnie korzystają z wielu ulg
i preferencji w spłacie kredytów zaciąganych na cele
budownictwa mieszkaniowego. Ulgi te i preferencje
polegają na określeniu w przepisach prawnych gra-
nic oprocentowania kredytów, zasad ich spłaty oraz
umorzeń niespłaconej części kredytu lub należnych
od niego odsetek.
Do 31 maja 1992 r. podstawę udzielania przez
Bank PKO BP SA kredytów na spółdzielcze budow-
294
nictwo mieszkaniowe stanowiło rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 30 grudnia 1988 r. w sprawie ogól-
nych zasad udzielania kredytu bankowego na cele
mieszkaniowe. W oparciu o wskazane rozporządzenie
Bank udzielił spółdzielniom mieszkaniowym oraz
osobom fizycznym kredytów na realizację ok. 80 tys.
mieszkań, podczas gdy w oparciu o przepisy rozpo-
rządzeń wydanych w latach 1965–1987 sfinansowana
została realizacja ponad 250 tys. mieszkań, z czego
część kredytów pozostaje nadal w spłacie.
W dniu 1 stycznia 1990 r. weszła w życie ustawa
z dnia 28 grudnia 1989 r. o uporządkowaniu stosun-
ków kredytowych, która miała podstawowe znacze-
nie dla całego systemu bankowego. Ustawa ta uchy-
liła preferencyjne oprocentowanie kredytów, a rów-
nocześnie dopuściła stosowanie przez banki komer-
cyjnego oprocentowania kredytów, zmiennej stopy
procentowej oraz możliwość kapitalizacji niespłaco-
nej części oprocentowania. W celu zminimalizowania
wzrostu obciążeń kredytobiorców wynikającego z ty-
tułu urynkowienia oprocentowania kredytów powo-
łana ustawa wprowadziła możliwość udzielenia kre-
dytobiorcom pomocy polegającej na pokrywaniu ze
środków budżetowych części zadłużenia wobec ban-
ku lub części należnego bankowi oprocentowania.
Szczegółowe zasady udzielania kredytobiorcom po-
mocy ze środków publicznych określały wydane na
podstawie ww. ustawy rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 8 lutego 1990 r. oraz z dnia 9 kwietnia
1990 r.
Wejście w życie przedmiotowej ustawy było zgod-
ne z kierunkiem przemian gospodarczych, które za-
początkowały okres transformacji ustrojowej. Doko-
nana przez ustawodawcę ingerencja w istniejące sto-
sunki kredytowe była konieczna, gdyż umowy kre-
dytowe zawarte ze spółdzielniami mieszkaniowymi
przed dniem wejścia w życie tej ustawy przewidywa-
ły oprocentowanie na poziomie 3–6% w skali rocznej
i nie zawierały postanowień przewidujących możli-
wość kapitalizacji niespłaconych odsetek. Wprowa-
dzona po raz pierwszy przez ustawę o uporządkowa-
niu stosunków kredytowych możliwość kapitalizacji
niespłaconych odsetek od kredytów korespondowała
z art. 482 § 2 Kodeksu cywilnego, znoszącym ogra-
niczenia przewidziane w § 1 tego artykułu, w odnie-
sieniu do pożyczek długoterminowych udzielanych
przez instytucje kredytowe, a do takich w rozumie-
niu tego przepisu zaliczają się banki. Dlatego też
twierdzenie, iż banki nie miały prawa podnosić spół-
dzielniom mieszkaniowym oprocentowania kredytów
i stosować kapitalizacji niespłaconych odsetek, nie
znajduje potwierdzenia w powołanych przepisach
prawnych.
Rok 1990 był zatem pierwszym rokiem wykony-
wania umów kredytowych z oprocentowaniem usta-
lonym na warunkach komercyjnych, stosowania po-
mocy z budżetu państwa w spłacie części należnego
bankom oprocentowania i z kapitalizacją niespłaco-
nych odsetek. Prawie wszystkie spółdzielnie miesz-
kaniowe skorzystały z powyższych ulg i tym samym
przystąpiły do wykonywania umów kredytowych na
powyższych zasadach. Kontynuacją uregulowań za-
wartych w ustawie o uporządkowaniu stosunków
kredytowych były w latach następnych zapisy za-
warte corocznie w ustawach budżetowych, które
potwierdzały proces kapitalizacji niespłaconych
przez kredytobiorców odsetek od kredytów miesz-
kaniowych i przewidywały różne formy pomocy i ulg
w spłacie kredytów, finansowane ze środków budże-
tu państwa.
Począwszy od roku 1996 do chwili obecnej pomoc
w spłacie kredytów mieszkaniowych udzielonych
i spłacanych na warunkach określonych ww. rozpo-
rządzeniami Rady Ministrów z 1990 r., reguluje usta-
wa z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa
w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych (...).
Należy zaznaczyć, iż w minionym okresie miał miej-
sce proces systematycznej spłaty tych kredytów re-
alizowany przez dziesiątki tysięcy użytkowników
mieszkań za pośrednictwem spółdzielni mieszkanio-
wych, które były i są stroną zawartych z bankiem
umów kredytowych. Tylko w okresie obowiązywania
wspomnianej wyżej ustawy o pomocy państwa w spła-
cie niektórych kredytów mieszkaniowych (...) całko-
wicie spłaciło zadłużenie ponad 160 tys. gospodarstw
domowych. Obecnie pozostaje jeszcze w spłacie dłu-
goterminowej ok. 100 tys. takich lokali. Zauważyć
należy, że obciążenie spłatą kredytu przeciętnego
mieszkania o pow. 60 m2 wynosi obecnie 174 zł mie-
sięcznie, którą to kwotę trudno nazwać znaczącym
obciążeniem dla gospodarstwa domowego.
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii pomocy publicznej, należy podnieść, iż żaden
akt prawny nie wskazywał banku i nie adresował do
banku żadnej formy pomocy finansowej ze środków
publicznych. Wszystkie dotychczasowe regulacje
prawne w tym zakresie przewidywały pomoc ze środ-
ków budżetu państwa wyłącznie dla kredytobiorców
(osób fizycznych), a nigdy dla banków kredytujących,
w tym dla PKO BP S.A.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie przydomowych oczyszczalni ścieków
(9066)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Putry, przekazaną przy

piśmie znak: SPS-023-9066/09, w sprawie przydomo-
wych oczyszczalni ścieków, poniżej przedstawiam
stosowne informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że zgodnie z usta-
wą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, z późn. zm.) za optymalne rozwiązanie pro-
blematyki odbioru i oczyszczania ścieków powstają-
cych na terenie aglomeracji powyżej 2000 RLM uzna-
no ich wyposażenie w systemy kanalizacji zbiorczej
zakończone oczyszczalniami ścieków komunalnych.
Takie podejście ma na celu wypełnianie przez Polskę
zobowiązań wynikających z wymagań dyrektywy
91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komu-
nalnych w zakresie osiągnięcia stopni redukcji sub-
stancji biogennych zawartych w ściekach. Do speł-
nienia tych celów sporządzony został Krajowy Pro-
gram Oczyszczania Ścieków Komunalnych zawiera-
jący spis inwentaryzacji niezbędnych do wykonania
na terenie aglomeracji wraz z terminami ich realiza-
cji, uszeregowanych w taki sposób, aby przez osią-
gnięcie określonych efektów ekologicznych uzyskać
zgodność z wymogami cytowanej dyrektywy.
Powołana na wstępie ustawa Prawo wodne do-
puszcza również stosowanie rozwiązań indywidual-
nych do utylizacji ścieków bytowych, w tym pocho-
dzących z własnych gospodarstw domowych, ale
wyłącznie w ściśle określonych sytuacjach, tj. kiedy
budowa systemów zbiorczych pociągałaby nadmier-
ne koszty lub nie przyniosłaby korzyści dla środo-
wiska. Jednakże ustawodawca wyraźnie zastrzega,
że takie indywidualne rozwiązania powinny zapew-
niać ochronę środowiska, co oznacza, że muszą one
spełniać określone wymagania oraz standardy ja-
kości odprowadzanych ścieków. Dlatego też przy
wyborze tego typu rozwiązania, oprócz zapewnienia
osiągnięcia określonych parametrów jakościowych,
powinny zostać przeanalizowane m.in. takie aspek-
ty, jak: warunki gruntowo-wodne, charakterystyka
jakościowa wybranego odbiornika ścieków, przede
wszystkim z punktu widzenia jego chłonności
(np. zdolności samooczyszczania się w przypadku
wód powierzchniowych).
Podobne podejście w kwestiach unieszkodliwiana
ścieków bytowych odprowadzanych z własnych go-
spodarstw domowych wynika z ustawy z dnia 13 wrze-
śnia 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn.
zm.). I w tym wypadku ustawodawca dopuszcza,
w sytuacjach określonych w art. 5 ust. l pkt 2, zasto-
sowanie rozwiązań indywidualnych spełniających
wymagania wynikające z odrębnych przepisów. Rów-
nież w tym systemie prawnym preferowane są roz-
wiązania polegające na włączaniu tych nieruchomo-
ści do istniejącej sieci kanalizacji zbiorczej. Z punktu
widzenia cytowanej ustawy władze samorządowe,
jako wiodące w sprawach zaspokajania zbiorowych
potrzeb wspólnoty m.in. w zakresie usuwania i oczysz-
czania ścieków powstających na terenie gminy, decy-
dują, w jaki sposób zrealizują zadania służące temu
celowi.
295
Odnośnie do pytań problemowych, które zostały
sformułowane w wystąpieniu posła Krzysztofa Pu-
try, poniżej przedstawiam wyjaśnienia do poszcze-
gólnych kwestii.
Pytanie 1.: Czy ministerstwo posiada informację
na temat skali zastosowania przydomowych oczysz-
czalni w Polsce (w poszczególnych województwach)
i w krajach Unii Europejskiej? Jakie są tendencje
w tej sprawie w krajach unijnych? Jak sytuuje się
Polska w tym względzie na tle innych krajów UE?
Czy jest prowadzona współpraca międzynarodowa
w badaniach nad tego typu rozwiązaniami?
Ministerstwo Środowiska nie prowadzi bazy da-
nych na temat skali zastosowania przydomowych
oczyszczalni w Polsce, jak też nie dysponuje informa-
cjami dot. stosowania tego typu rozwiązań w innych
krajach wspólnoty. Tego typu statystykę prowadzi
w ramach swojej działalności Główny Urząd Staty-
styczny i są one zamieszczone na stronie internato-
wej tej instytucji. GUS, mimo współpracy z europej-
ską instytucją statystyczną Eurostat, nie jest w po-
siadaniu informacji dotyczących analogicznych da-
nych dla innych krajów należących do UE. Z powo-
łanych danych statystycznych wynika, iż liczba przy-
domowych oczyszczalni ścieków w całej Polsce z około
35,2 tys. w 2006 r. wzrosła do 41,9 tys. w 2007 r. Dane
zostały również podane z podziałem na regiony i wo-
jewództwa, gdzie wyszczególniono:
— region centralny (województwo: łódzkie, mazo-
wieckie), w którym w 2007 r. było ok. 7,7 tys. przy-
domowych oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 14,8%
liczba ta wzrosła w porównaniu z rokiem 2006;
— region południowy (województwo: małopolskie,
śląskie), w którym w 2007 r. było ok. 7,3 tys. przydo-
mowych oczyszczalni ścieków, czyli o ok. 0,4% liczba
ta zmalała w porównaniu z rokiem 2006;
— region wschodni (województwo: lubelskie, pod-
karpackie, podlaskie, świętokrzyskie), w którym
w 2007 r. było ok. 9,4 tys. przydomowych oczyszczal-
ni ścieków, czyli o ok. 20,8% liczba ta wzrosła w po-
równaniu z rokiem 2006;
— region północno-zachodni (województwo: lubu-
skie, wielkopolskie, zachodniopomorskie), w którym
w 2007 r. było ok. 5,4 tys. przydomowych oczyszczal-
ni ścieków, czyli o ok. 26,7% liczba ta wzrosła w po-
równaniu z rokiem 2006;
— region południowo-zachodni (województwo:
dolnośląskie, opolskie), w którym w 2007 r. było ok.
3,1 tys. przydomowych oczyszczalni ścieków, czyli
o ok. 13,2% liczba ta wzrosła w porównaniu z rokiem
2006;
— region północny (województwo: kujawsko-po-
morskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie), w któ-
rym w 2007 r. było ok. 9,1 tys. przydomowych oczysz-
czalni ścieków, czyli o ok. 20,3% liczba ta wzrosła
w porównaniu z rokiem 2006.
Pytanie 2.: Czy ministerstwo monitoruje rozwią-
zania technologiczne dotyczące przydomowych oczysz-
czalni i promuje najlepsze z nich? Czy resort środo-
wiska dysponuje analizami w tym zakresie, jeżeli
296
tak, to chciałbym zapoznać się z nimi i przekazać je
samorządom?
Należy zauważyć, iż zgodnie z generalnie obowią-
zująca zasadą wynikającą z art. 143 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z pózn. zm.), technologie
stosowane w instalacjach i urządzeniach powinny
m.in. uwzględniać postęp naukowo-techniczny. Po-
wołana ustawa wskazuje ministra środowiska jako
gromadzącego informacje o najlepszych dostępnych
technikach, czyli najbardziej zaawansowanych tech-
nologiach i metodach prowadzenia danej działalno-
ści. Tego typu informacje zamieszczane są na aktu-
alizowanym serwisie, do którego dostęp mają także
prywatni przedsiębiorcy. Minister środowiska nie
prowadzi natomiast bazy danych dot. technologii sto-
sowanych w zblokowanych systemach oczyszczania
ścieków, jak też nie może rekomendować konkret-
nych rozwiązań, gdyż ich wybór zależy do samego
inwestora, a także od oferty złożonej przez wytwórcę
tych systemów, jak też determinowany jest m.in. in-
dywidualnymi uwarunkowaniami lokalizacyjnymi
i środowiskowymi. Monitoring jakości urządzeń
technologicznych wchodzących m.in. w skład obiek-
tów służących do utylizacji ścieków, w tym także
przydomowych oczyszczalni ścieków, jest pośrednio
realizowany przez Instytut Ochrony Środowiska.
Jednostka ta jest resortową placówką naukowo-ba-
dawczą, która oprócz swoich zadań statutowych pro-
wadzi system aprobat technicznych mających na celu
kontrolę jakościową tego typu urządzeń. Mogą to być
np. betonowe elementy wyposażenia oczyszczalni ście-
ków lub zbiorników, gdzie bezpośrednio zachodzą
procesy związane z oczyszczaniem ścieków lub też
z przeróbką osadów ściekowych. Przedmiotowy sys-
tem obejmuje wydawanie bądź też uchylanie aprobat
technicznych w zakresie i na zasadach przewidzia-
nych w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach
budowlanych (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 881) oraz
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
8 listopada 2004 r. w sprawę aprobat technicznych
oraz jednostek organizacyjnych upoważnionych do
ich wydawania (Dz. U. z 2004 r. Nr 249, poz. 2497).
W ramach omawianego systemu IOŚ: monitoruje wy-
dane już aprobaty dla poszczególnych grup wyrobów,
prowadzi rejestr udzielonych i uchylonych aprobat
technicznych, sprzedaje aprobaty techniczne, jak też
prowadzi współpracę z innymi jednostkami upraw-
nionymi do ich udzielania w ramach porozumienia
jednostek aprobacyjnych. Tego typu dokumenty wy-
daje się na okres 5 lat, mogą być one przedłużone na
wniosek właściciela bez przeprowadzania ponownego
postępowania w tym zakresie. Natomiast uchylenie
aprobaty może nastąpić z inicjatywy własnej IOŚ lub
na wniosek głównego inspektora nadzoru budowla-
nego. Przyczynami mogą być zmiany w odrębnych
przepisach, normach oraz innych regulacjach usta-
nowionych przez organizacje międzynarodowe lub
jeżeli wynika to z zawartych umów bądź istotnych
zmian w podstawach naukowych, stanie wiedzy
praktycznej oraz braku potwierdzenia realnej przy-
datności urządzenia.
Pytanie 3.: Czy są odrębne przepisy lub wytyczne
regulujące użytkowanie przydomowych oczyszczalni
ścieków?
Przydomowe oczyszczalnie ścieków są przykła-
dem jednego z rodzajów indywidualnych niewielkich
oczyszczalni, które na ogół mają zastosowanie do uty-
lizacji ścieków bytowych, tj. wody zużytej na zaspo-
kajanie potrzeb własnych gospodarstw domowych.
Można stwierdzić, że funkcjonowanie tego typu spe-
cyficznych obiektów objęte jest kompleksowym sys-
temem prawnym, który regulowany jest odrębnymi
ustawami. I tak przepisy wynikające z ustawy Prawo
wodne uprawniają właścicieli ww. gospodarstw wy-
posażonych w takie systemy indywidualne do wpro-
wadzania oczyszczonych ścieków w ilości do 5 m3 na
dobę, bez pozwolenia wodnoprawnego, jednakże wy-
łącznie w granicach własnego gruntu. Wówczas od-
bywa się to w ramach tzw. zwykłego korzystania
z wód, na podstawie art. 36 cytowanej ustawy Nato-
miast korzystanie z wód wykraczające poza swój
grunt, kiedy ścieki odprowadzane z ww. oczyszczalni
będą zrzucane do wód powierzchniowych lub do urzą-
dzeń wodnych, będzie wymagało posiadania pozwo-
lenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie
z wód, w trybie art. 122 ust. l pkt l tej ustawy. Na
podkreślenie zasługuje, że ścieki odprowadzane z przy-
domowych podczyszczalni, niezależnie od tego czy
odbywa się to w ramach korzystania zwykłego czy
szczególnego, muszą spełniać określone wymagania
oraz zapewniać odpowiednie standardy jakości ście-
ków. Kwestie te reguluje rozporządzenie ministra
środowiska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warun-
ków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków
do wód lub do ziemi oraz w sprawie substancji szcze-
gólnie szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 137, poz. 984, z późn. zm.). W przypadku
realizacji urządzeń służących wyłącznie do oczysz-
czania ścieków powstających w związku z funkcjono-
waniem własnego gospodarstwa domowego i rolnego
stosowany jest także uproszczony proces inwestycyj-
ny. Takie podejście wynika z art. 29 ust. l pkt 3 usta-
wy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.). Zgodnie
z tą regulacją, budowa indywidualnej przydomowej
oczyszczalni ścieków o wydajności do 7,5 m3 na dobę
nie wymaga pozwolenia na budowę, a jedynie zgło-
szenia właściwemu organowi. Należy ponadto wyja-
śnić, że dopuszczenie takiej instalacji do użytkowa-
nia regulują przepisy cytowanej już ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz wykonawcze do niej przepi-
sy. Zgodnie z art. 152 ust. l ww. ustawy oraz z rozpo-
rządzeniem ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia (Dz. U. z 2004 r. Nr 283,
poz. 2839), eksploatacja instalacji o przepustowości
do 5 m3 na dobę, wykorzystywanej na potrzeby wła-
snego gospodarstwa domowego lub rolnego w ramach

zwykłego korzystania z wód, podlega zgłoszeniu wój-
towi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.
Pytanie 4.: Czy ministerstwo planuje wprowa-
dzenie zmian w rozporządzeniu ministra środowi-
ska z dnia 24 lipca 2006 r. w sprawie warunków,
jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do
wód lub do ziemi, oraz w sprawie substancji szcze-
gólnie szkodliwych dla środowiska wodnego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 137, poz. 984, z późn. zm.), właśnie
w odniesieniu do przydomowych oczyszczalni ście-
ków, a jeżeli tak, to w jakim zakresie? Czy można
się spodziewać obostrzenia przepisów w odniesieniu
do przydomowych oczyszczalni?
Pragnę zauważyć, iż od 2003 r., kiedy weszło
w życie pierwsze rozporządzenie ministra środowiska
transponujące dyrektywy wspólnotowe w zakresie
wymagań dla różnych rodzajów ścieków wprowadza-
nych do wód lub do ziemi oraz substancji szczególnie
szkodliwych dla środowiska wodnego, można odno-
tować pewną stabilność norm emisyjnych dla małych
oczyszczalni ścieków bytowych. Jednakże należy
zdawać sobie sprawę z konieczności terminowego wy-
wiązywania się przez Polskę z zadań, które wynika-
ją nie tylko ze zobowiązań przedakcesyjnych w za-
kresie oczyszczania ścieków komunalnych oraz osią-
gnięcia wymaganego stopnia redukcji substancji bio-
gennych wprowadzanych do wód powierzchniowych,
ale i także z innych przyjętych deklaracji politycznych
w tym zakresie. Minister środowiska, będąc zaanga-
żowany w działania na rzecz ochrony środowiska mor-
skiego Bałtyku, został zobligowany do opracowania
na potrzeby wdrażania postanowień Bałtyckiego Pro-
gramu Działań odpowiedniego dokumentu krajowego,
który będzie zawierał założenia szczegółowe wraz
z analizą ich kosztów. Program ten jest koordynowany
przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska i znaj-
duje się jeszcze w fazie opracowania. W związku z tym
obecnie trudno jest jednoznacznie wypowiedzieć, czy
w najbliższym horyzoncie czasowym, na potrzeby wy-
wiązywania się z omawianych zobowiązań, zaistnieje
konieczność stworzenia nowych ram prawnych m.in.
w zakresie substancji biogennych odprowadzanych
w ściekach bytowych.
Pytanie. 5.: Czy ministerstwo określi zasady
monitorowania prywatnych oczyszczalni przydo-
mowych? Czy faktycznie jest tak, że użytkownik
takiej oczyszczalni nie ma obecnie żadnego obo-
wiązku badania procesu na żadnym etapie ani do-
kumentowania kwestii związanych z odpadami
w procesie oczyszczania?
Problematykę związaną z monitoringiem oddzia-
ływania na środowisko przydomowych oczyszczalni
ścieków należałoby postrzegać w dwóch kategoriach
tych obiektów, czyli takich, które służą wyłącznie na
potrzeby zwykłego korzystania z wód, oraz takich,
które wykraczają poza omawiany rodzaj korzystania.
I tak sytuacje niedotyczące korzystania zwykłego,
czyli objęte obowiązkiem posiadania pozwolenia wod-
noprawnego na wprowadzanie ścieków, podlegają
systemowi kontroli przestrzegania warunków emi-
297
syjnych określonych w ww. pozwoleniach. Działal-
ność taką wykonują w ramach swoich zadań ustawo-
wych organy Inspekcji Ochrony Środowiska. W przy-
padku niedotrzymywania parametrów jakościowych
określonych w posiadanych pozwoleniach, organy te
wymierzają administracyjne kary pieniężne w trybie
art. 289 Prawa ochrony środowiska, które obowiązu-
ją do dnia zmiany wielkości przekroczenia lub usta-
nia przekroczenia lub naruszenia. Natomiast działa-
nie indywidualnych przydomowych oczyszczalni ście-
ków, mieszczących się w ramach zwykłego korzysta-
nia, objęte jest instytucjonalnym nadzorem, zarówno
z punktu widzenia ochrony środowiska (gdzie orga-
nem takim jest wójt, burmistrz lub prezydent mia-
sta), jak też w zakresie poprawności ich wykonania
pod względem technicznym (gdzie właściwym orga-
nem jest starosta). Ponadto już na etapie budowy
omawianych obiektów istnieje obowiązek ich zgłasza-
nia wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta
w trybie omawianych już przepisów art. 152 ust. l
i art. 378 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska
oraz rozporządzenia ministra środowiska z dnia
22 grudnia 2004 r. w sprawie rodzajów instalacji,
których eksploatacja wymaga zgłoszenia. Inny istot-
ny system obejmujący funkcjonowanie przydomo-
wych oczyszczalni ścieków wynika z art. 3 ust. 3
pkt 2 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości
w gminach. Zgodnie z powołaną regulacją gminy są
zobowiązane do prowadzenia ewidencji tego typu
obiektów. Dzięki temu na terenie danej jednostki
administracyjnej znana jest ilość oraz lokalizacja
oczyszczalni przydomowych, jak też możliwa jest
kontrola częstotliwości i sposobu opróżniania z osa-
dów ściekowych zbiorników będących integralną
częścią tych obiektów. Ten właśnie aspekt jest szcze-
gólnie istotny z punktu widzenia prawidłowości pro-
cesów technologicznych zachodzących na oczyszczal-
niach ścieków, także w przydomowych. Bowiem
w przypadku zbyt długiego przetrzymywania ww.
osadów mogą one pogarszać parametry pracy oczysz-
czalni, a w rezultacie obniżać zakładany efekt ekolo-
giczny.
Odnosząc się do kwestii badania efektów działa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków, należałoby
wyjaśnić, że obowiązujące prawodawstwo przewidu-
je obowiązek prowadzenia pomiarów wielkości emisji
wyłącznie dla instalacji, które powinny posiadać po-
zwolenie wodnoprawne. Na podkreślenie zasługuje,
że zakres oddziaływania na środowisko instalacji
niewymagających tego pozwolenia, a do takich nale-
żą właśnie przydomowe oczyszczalnie ścieków eks-
ploatowane w ramach korzystania zwykłego, jest na
tyle niewielki, że wprowadzanie takiego obowiązku
dla tych obiektów byłoby niezasadne. Poprawne wy-
konanie przedmiotowych instalacji pod względem
technicznym oraz ich właściwa eksploatacja powin-
na zagwarantować zakładany efekt ekologiczny.
Nie ma zatem potrzeby obciążania osób, które
użytkują te systemy dla potrzeb własnego gospo-
298
darstwa, obowiązkiem wykonywania drogich ba-
dań analitycznych.
Pytanie 6.: Czy mimo dużej redukcji zanieczysz-
czeń przydomowe oczyszczalnie ścieków nie będą po-
traktowane jako te, które stwarzają zagrożenie dla
środowiska poprzez wytwarzane osady ściekowe
w osadnikach gnilnych będących integralną częścią
systemu? Czy w tej kwestii nie jest wskazane przyję-
cie jasnego stanowiska, które pomogłoby inwestorom,
a w konsekwencji przyczyniłoby się do zdecydowane-
go rozpowszechniania pożytecznych i skutecznych
technologii?
Procesy stosowane na obiektach służących utyli-
zacji ścieków, w tym także na potrzeby własnej nie-
ruchomości, mogą powodować odkładanie się różne-
go rodzaju osadów, które najczęściej gromadzą się na
dnie osadników wchodzących w ciąg technologiczny
oczyszczalni. Nie wydaje się jednak, aby osady po-
wstające w wyniku oczyszczania ścieków bytowych
(tj. będących efektem ludzkiego metabolizmu) stwa-
rzały szczególnie istotne zagrożenie dla środowiska.
Dlatego też w praktyce nie ma podstaw do postępo-
wania z przedmiotowymi osadami w sposób odmien-
ny niż w przypadku nieczystości ciekłych znajdują-
cych się w wolnostojącym zbiorniku bezodpływowym
(tzw. szambie), który także wymaga okresowego
opróżniania. Również, jeżeli względy techniczne wy-
magają oczyszczenia osadnika, stanowiącego element
przydomowej oczyszczalni ścieków, z nieustabilizo-
wanych osadów ściekowych wraz ze ściekami, jego
opróżnianie należałoby prowadzić analogicznie, jak
to ma miejsce w przypadku szamba. Przedmiotowe
nieustabilizowane osady należałoby potraktować
jako nieczystości ciekłe, bowiem osady z tego typu
obiektów są umownie zaliczane do grupy ciekłych
odpadów komunalnych. Dlatego też powinny być usu-
wane przez przedsiębiorstwo asenizacyjne posiadają-
ce odpowiednie zezwolenie na ich wywóz do stacji
zlewnej.
Konkludując, w przypadku osadów zgromadzo-
nych w osadnikach wchodzących w układ przydomo-
wej oczyszczalni, na uwadze należałoby mieć przepi-
sy rozporządzenia ministra środowiska z dnia 27 wrze-
śnia 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U.
z 2001 r. Nr 112, poz. 1206). W omawianej regulacji
w grupie 20 dot. innych odpadów komunalnych wy-
mieniono odpad o kodzie 20 03 04 (szlamy ze zbior-
ników bezodpływowych). Ponadto zauważyć należy,
że postępowanie z odpadami komunalnymi podlega
regulacjom omawianej już ustawy z dnia 13 września
1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
i powinno być określane w regulaminie utrzymania
czystości i porządku w gminie.
W związku z tym, jeżeli na terenie gminy użytko-
wane są indywidualne przydomowe oczyszczalnie
ścieków, to kwestia osadów powstających w wyniku
ich eksploatacji powinna zostać uwzględniona w re-
gulaminie wraz ze wskazaniem sposobu ich odbiera-
nia. W takich przypadkach nadzór osób fizycznych,
które eksploatują tego typu obiekty, należy do kom-
petencji organów samorządowych i powinien odby-
wać się np. poprzez kontrolę podpisanych umów na
odbiór odpadów oraz opłacania rachunków za wyko-
nanie usługi.
Pytanie 7.: Jak w odniesieniu do oczyszczalni
przydomowych należy traktować zapisy zawarte
w KPOŚK zobowiązujące gminy znajdujące się w gra-
nicach danej aglomeracji do budowy sieci kanalizacji
sanitarnej? Czy, gdyby dana gmina przystąpiła do
budowy przydomowych oczyszczalni ścieków, należa-
łoby oficjalnie zmienić granice aglomeracji i dokonać
zmiany w KPOŚK?
Krajowy Program Oczyszczania Ścieków Komu-
nalnych ma za zadanie zdefiniować najistotniejsze
potrzeby w tym zakresie oraz usystematyzować ich
realizację w taki sposób, aby pomóc Polsce wywiązać
się ze zobowiązań przedakcesyjnych. Zapisy tego pro-
gramu odzwierciedlają dane przedstawione bezpo-
średnio przez samorządy. Informacje te dotyczą za-
dań inwestycyjnych z zakresu budowy oczyszczalni
ścieków oraz sieci kanalizacyjnych w ujęciu wielolet-
nim. Ze względu na swoją ogólność, KPOŚK nie oce-
nia bezpośrednio propozycji inwestycyjnych gmin
pod kątem zasadności ekonomicznej i ekologicznej
danego przedsięwzięcia, lokalnych programów ochro-
ny środowiska czy priorytetowych potrzeb w tym za-
kresie. Nie definiuje również poszczególnych potrzeb
w zakresie indywidualnych systemów oczyszczania
ścieków. Dlatego też zapisy w nim zawarte nie odno-
szą się do nich bezpośrednio, a dalsza ocena zasad-
ności finansowania konkretnych rozwiązań powinna
odbywać się w procesie indywidualnej oceny wnio-
sków składanych do jednostek finansujących. Wyzna-
czając daną aglomerację poprzez wydanie rozporzą-
dzenia, stosowny organ potwierdza, że na danym
terenie zaludnienie lub działalność gospodarcza są
wystarczająco skoncentrowane, aby ścieki komunal-
ne były zbierane i odprowadzane do oczyszczalni ście-
ków. Interpretacja zapisów dyrektywy Rady 91/271/
EWG w zakresie procentowego wyposażenia aglome-
racji w systemy kanalizacji zbiorczej, była przedmio-
tem wielokrotnych dyskusji i modyfikacji. Zgodnie
z dokumentacją Komisji Europejskiej, zawierającą
wskazówki co do właściwego sposobu raportowania
danych na potrzeby dyrektywy, wartość wyposażenia
aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej określo-
na została na minimum 95%. Oznacza to, iż przy-
najmniej taki odsetek ścieków pochodzących z terenu
danej aglomeracji jest zbierany i doprowadzany do
oczyszczalni ścieków. Pozostała część aglomeracji
(5%) powinna zostać obsłużona poprzez indywidual-
ne systemy oczyszczania ścieków. W wypadku więk-
szego udziału indywidualnych systemów w obsłudze
aglomeracji wymagane są oddzielne wyjaśnienia
w odniesieniu do poszczególnych aglomeracji. Grani-
ce aglomeracji odnoszą się zatem do obszaru o zabu-
dowie zwartej, dla którego zasadna – z punktu wi-
dzenia ekonomicznego, technicznego i ekologicznego
– staje się budowa sieci kanalizacyjnych odprowadza-
jących ścieki do oczyszczalni. W pozostałych przy-

padkach działania gmin mające na celu rozwiązanie
problemów gospodarki ściekowej poprzez budowę
przydomowych oczyszczalni ścieków jest jak najbar-
dziej słuszne i pożądane.
W związku z tym pytanie dotyczące konieczności
zmiany zapisów rozporządzenia wyznaczającego już
granice aglomeracji sugeruje, że rozporządzenie to
zostało niewłaściwie przygotowane. Ponadto należy
zaznaczyć, że wszelkie oficjalne zmiany w zakresie
zapisów KPOŚK możliwe są tylko podczas trwania
procesu aktualizacji programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie propozycji uproszczenia procedur
w zakresie prowadzenia rachunkowości
dla organizacji pozarządowych (9067)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego z dnia
2 kwietnia 2009 r. oraz grupy posłów (znak: SPS-
-023-9067/09) uprzejmie informuję, co następuje:
Doceniając rolę organizacji pozarządowych w roz-
wiązywaniu istotnych problemów społecznych, a tak-
że w przyczynianiu się do rozwoju społeczeństwa
obywatelskiego, należy podzielić pogląd, że celowe
jest usuwanie zbędnych barier w funkcjonowaniu
tych podmiotów przy jednoczesnym zachowaniu od-
powiedniego poziomu przejrzystości.
Należy podkreślić, że na mocy obowiązujących
obecnie przepisów rozporządzenia ministra finansów
z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczególnych
zasad rachunkowości dla niektórych jednostek nie-
będących spółkami handlowymi, nieprowadzących
działalności gospodarczej (Dz. U. z 2001 r. Nr 137,
poz. 1539, z późn. zm.) jednostki niebędące spółkami
handlowymi, jeżeli nie prowadzą działalności gospo-
darczej, mają prawo do korzystania ze szczególnych
zasad rachunkowości, które stanowią pewne uprosz-
czenie w stosunku do zasad obowiązujących przed-
siębiorców.
Wprowadzenie ewentualnych zmian wychodzą-
cych naprzeciw potrzebom upraszczania przepisów
o rachunkowości powinno uwzględniać specyfikę re-
299
gulacji prawnej organizacji pozarządowych na grun-
cie obecnych przepisów. Przede wszystkim należało-
by zapewnić odpowiednią precyzję i jasność przepi-
sów. Sam fakt utworzenia w celu niezarobkowym
i opierania działań na pracy społecznej członków
nie świadczy np. o nieprowadzeniu działalności go-
spodarczej. Na mocy art. 3 ust. 2 ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.) wszystkie organizacje pozarządowe z definicji
nie działają w celu osiągnięcia zysku. Jednocześnie
mogą prowadzić działalność gospodarczą, jeżeli ma
ona charakter akcesoryjny w stosunku do statutowej.
Organizacje pozarządowe mają ponadto prawo za-
trudniać pracowników, co odnosi się również do sto-
warzyszeń, do których to ustawodawca formułuje
zasadę opierania działania na pracy społecznej człon-
ków stowarzyszeń (por. np. postanowienie Sądu Ape-
lacyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 1992 r.,
I ACr 130/92).
Wydaje się jednak, że zaproponowana w interpe-
lacji formalna przesłanka nieprowadzenia działalno-
ści gospodarczej oraz ustalenie limitu rocznego przy-
chodu dla organizacji nieprowadzących działalności
gospodarczej mogłoby stanowić przejrzyste i miaro-
dajne kryterium podmiotowe dla dokonania ewentu-
alnych dalszych uproszczeń. Można by wziąć pod
uwagę również inne przesłanki, np. fakt zatrudnia-
nia lub niezatrudniania pracowników. Ich zakres
musiałby jednak zostać poddany szczegółowej anali-
zie i konsultacjom.
W chwili obecnej wydaje się, że nie jest możliwe
przesądzenie kształtu możliwych do przeprowadze-
nia zmian. W szczególności należałoby się zastanowić
nad zakresem przedmiotowym ewentualnych uprosz-
czeń. Rada Ministrów nie przygotowuje obecnie prze-
pisów zmieniających stan prawny w omawianym za-
kresie, jednakże jest to kwestia, którą można byłoby
rozważyć w przyszłości. Jednocześnie informujemy,
że na inaugurującym posiedzeniu Rady Działalności
Pożytku Publicznego III kadencji poruszona została
potrzeba wprowadzenia uproszczonej księgowości or-
ganizacji pozarządowych i rada będzie prowadzić
prace w tym zakresie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
300
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie problemów związanych
z wdrażaniem programów działań
dla obszarów szczególnie narażonych (OSN)
(9068)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak: SPS-023-9068/09 z dnia 15 kwietnia br.
przekazujące interpelację skierowaną przez posłów
Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusława Wontora do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie proble-
mów rolników związanych z wdrażaniem programów
działań obowiązujących dla obszarów szczególnie na-
rażonych (OSN) przekazuję, co następuje.
Uprzejmie informuję, iż w ramach Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW
2007–2013) przewidzianych jest szereg działań, któ-
rych celem jest wsparcie działalności rolniczej oraz
szeroko rozumianego otoczenia rolnictwa.
Działaniem mającym na celu bezpośrednie wspar-
cie inwestycji związanych z działalnością rolniczą
jest: Modernizacja gospodarstw rolnych. Pomocą w ra-
mach tego działania mogą być objęte osoby fizyczne,
osoby prawne, wspólnicy spółek cywilnych oraz spół-
ki osobowe w rozumieniu Kodeksu spółek handlo-
wych, prowadzące na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej działalność rolniczą, z wyłączeniem chowu
i hodowli ryb. Podstawowym warunkiem ubiegania
się o pomoc w ramach ww. działania jest posiadanie
gospodarstwa rolnego o powierzchni co najmniej 1 ha
użytków rolnych lub nieruchomości służącej do pro-
wadzenia produkcji w zakresie działów specjalnych
produkcji rolnej, przy czym wielkość ekonomiczna
prowadzonego gospodarstwa powinna wynosić co
najmniej 4 ESU. Pomoc w ramach ww. działania po-
lega na refundacji 40–60% kosztów kwalifikowal-
nych inwestycji, która przyczyni się do poprawy ogól-
nych wyników gospodarstwa, nie ma charakteru
odtworzeniowego i jest ekonomicznie uzasadniona.
Beneficjenci, którzy w dniu złożenia wniosku o przy-
znanie pomocy nie ukończyli 40 roku życia (młodzi
rolnicy) lub realizują operację na obszarach o nieko-
rzystnych warunkach gospodarowania (ONW), ob-
szarach Natura 2000 albo obszarach związanych
z wdrażaniem ramowej dyrektywy wodnej, otrzymu-
ją refundację 50% poniesionych kosztów kwalifiko-
walnych, tj. o 10 punktów procentowych więcej niż
pozostali beneficjenci. Jeśli beneficjentem działania
jest młody rolnik i operacja będzie realizowana na
obszarach ONW, obszarach Natura 2000 albo obsza-
rach związanych z wdrażaniem ramowej dyrektywy
wodnej, może on otrzymać refundację w wysokości
60% kosztów kwalifikowalnych. Do kosztów kwalifi-
kowalnych zalicza się koszty budowy, przebudowy,
remontu połączonego z modernizacją budynków lub
budowli wykorzystywanych do produkcji rolnej, za-
kupu maszyn, urządzeń, wyposażenia do produkcji
rolnej, zakładania, wyposażenie sadów lub plantacji
wieloletnich, budowy albo zakupu elementów infra-
struktury technicznej wpływających bezpośrednio
na warunki prowadzenia działalności rolniczej.
Generalnie pomoc udzielana w ramach ww. dzia-
łania ma na celu wspieranie takich inwestycji w za-
kresie ochrony środowiska, które nie są inwestycjami
dostosowującymi gospodarstwo do norm wspólnoto-
wych, ale wykraczają poza obowiązujące normy. Nie-
mniej jednak w ramach tego działania udziela się
również wsparcia na dostosowanie do norm wspólno-
towych nowo wprowadzonych, jeśli dostosowanie na-
stąpi w terminie nie dłuższym niż 36 miesięcy od
dnia, w którym dana norma stała się obowiązująca,
czy w przypadku beneficjentów działania: Ułatwia-
nie startu młodym rolnikom – 36 miesięcy od dnia
rozpoczęcia prowadzenia działalności rolniczej. Zgod-
nie z PROW 2007–2013 normami nowo wprowadzo-
nymi są normy wynikające z wdrożenia dyrektywy
91/676/EWG w sprawie ochrony wód przed zanie-
czyszczeniami powodowanymi przez azotany pocho-
dzenia rolniczego. W związku z powyższym w ra-
mach działania: Modernizacja gospodarstw rolnych,
PROW 2007–2013 mogą być dofinansowane inwesty-
cje dostosowujące gospodarstwo do standardów wy-
nikających z wdrażania tej dyrektywy, określonych
w programach działań mających na celu ochronę wód
przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azo-
tany pochodzenia rolniczego na OSN. Na potrzeby
omawianego działania przyjmuje się, że określone
w programach działań zobowiązania rolników pro-
wadzących działalność na OSN dotyczące przecho-
wywania nawozów naturalnych i pasz objętościowych
stają się normami obowiązującymi dla danego gospo-
darstwa od daty przewidzianej w programie działań
jako termin końcowy dokonania dostosowań w po-
szczególnych gospodarstwach. Oznacza to, że np. w przy-
padku gdy program działań zakończony został 30 kwiet-
nia 2008 r., można uzyskać dofinansowanie inwesty-
cji polegającej na budowie urządzeń do przechowy-
wania nawozów naturalnych w ramach działania:
Modernizacja…, jeśli inwestycja ta zrealizowana zo-
stanie do 30 kwietnia 2011 r. i będą spełnione warun-
ki przyznania pomocy określone dla tego działania.
Szczegółowe zasady przyznawania pomocy w ramach
omawianego działania reguluje rozporządzenie mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy w ramach działania „Moder-
nizacja gospodarstw rolnych” objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 193, poz. 1397, z późn. zm.).
Należy dodać, że w ramach ww. działania do 30 kwiet-
nia 2008 r. istniała możliwość uzyskania przez rol-
nika dofinansowania omawianych inwestycji na po-

ziomie 75% kosztów kwalifikowalnych – w przypadku
operacji realizowanych w związku z wdrażaniem dy-
rektywy Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r.
dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami
powodowanymi przez azotany pochodzenia rolnicze-
go. Podwyższony poziom pomocy, jak i termin, do
którego można było zawierać umowy na dofinanso-
wanie poszczególnych inwestycji, zostały określone
w załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/
2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fun-
dusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich
(EFRROW). W związku z powyższym zawarto 132
umowy o dofinansowanie operacji na tym poziomie
na podstawie wniosków o przyznanie pomocy w ra-
mach działania: Modernizacja..., PROW 2007–2013,
które wpłynęły w naborze wniosków przeprowadzo-
nym w 2007 r.
Również w ramach działania 6: Dostosowanie go-
spodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej
Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004
–2006 istniała m.in. możliwość dofinansowania bu-
dowy urządzeń do przechowywania nawozów natu-
ralnych w całym kraju, w tym również w gospodar-
stwach położonych na OSN. Wsparcie tego rodzaju
inwestycji było możliwe także w ramach Sektorowe-
go Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja i mo-
dernizacja sektora żywnościowego oraz rozwój obsza-
rów wiejskich 2004–2006”.
W związku z powyższym, jak również uwzględ-
niając fakt, że głównym celem działania: Moderniza-
cja…, PROW 2007–2013, jest zwiększanie efektyw-
ności gospodarstw poprzez lepsze wykorzystanie
czynników produkcji, w tym wprowadzenie nowych
technologii produkcji czy poprawę jakości produkcji,
nie przewiduje się wprowadzenia preferencji w tym
działaniu w ubieganiu się o pomoc na realizację in-
westycji związanych ze spełnieniem warunków go-
spodarowania na OSN. Wszyscy zainteresowani bu-
dową urządzeń do przechowywania nawozów natu-
ralnych oraz kiszonek spełniający kryteria dostępu
mogą ubiegać się o pomoc na inwestycje na zasadach
określonych w ww. rozporządzeniu.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji niektórych zadań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U.
Nr 22, poz. 121) rolnicy mogą korzystać z kredy-
tów, z dopłatą Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa do oprocentowania, które mogą
być udzielane na inwestycje, w gospodarstwach rol-
nych lub działach specjalnych produkcji rolnej,
obejmujące m.in.:
— budowę, przebudowę lub remont połączony z:
– modernizacją budynków lub budowli służących
do produkcji rolnej, przechowywania, magazynowa-
nia, przygotowywania produktów rolnych do sprze-
daży, w tym sprzedaży bezpośredniej, wraz ze zloka-
lizowanymi w tych budynkach pomieszczeniami hi-
gieniczno-sanitarnymi,
301
– zakupem, montażem instalacji technicznej, wy-
posażeniem, kosztami rozbiórki i unieszkodliwienia
materiałów szkodliwych pochodzących z rozbiórki,
jeżeli rozbiórka jest niezbędna w celu realizacji in-
westycji;
— zakup lub instalację maszyn, urządzeń lub wy-
posażenia służącego do prowadzenia produkcji rol-
nej, przechowywania, magazynowania, przygotowy-
wania produktów rolnych do sprzedaży, w tym sprze-
daży bezpośredniej, obejmujących w szczególności:
sprzęt do uprawy, pielęgnacji, ochrony, nawożenia
oraz zbioru roślin, ciągniki rolnicze, przyczepy rol-
nicze, maszyny lub urządzenia do przygotowywania,
przechowywania, czyszczenia, sortowania, kalibro-
wania lub konfekcjonowania produktów rolnych, ma-
szyny lub urządzenia do przygotowywania lub skła-
dowania pasz, maszyny lub urządzenia do pojenia
zwierząt i zadawania pasz, urządzenia do pozyskiwa-
nia lub przechowywania mleka;
— zakup lub budowę budynków lub budowli lub
zakup i instalację maszyn lub urządzeń służących
ochronie środowiska lub poprawie warunków utrzy-
mania zwierząt, w tym służących do składowania,
oczyszczania lub separowania odchodów zwierzęcych
lub odpadów, mycia lub czyszczenia sprzętu do pro-
dukcji rolnej.
Preferencyjne kredyty na inwestycje polegające
na zakupie, instalacji lub budowie elementów infra-
struktury technicznej związanej z przechowywaniem
nawozów naturalnych udzielane są w ramach nastę-
pujących linii kredytowych na:
— utworzenie lub urządzenie gospodarstw rol-
nych przez osoby, które nie ukończyły 40 roku życia
– symbol nMR,
— realizację inwestycji w zakresie nowych tech-
nologii produkcji w rolnictwie zapewniających wyso-
ką jakość produktu – symbol nNT,
— realizację inwestycji w rolnictwie i przetwór-
stwie produktów rolnych przez grupy producentów
rolnych utworzone na podstawie ustawy z dnia
15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
Nr 88, poz. 983, ze zm.) – symbol nGP,
— realizację inwestycji w gospodarstwach rol-
nych, działach specjalnych produkcji rolnej i prze-
twórstwie produktów rolnych – symbol nIP,
— realizację inwestycji w ramach „Programu
wspierania restrukturyzacji i modernizacji przemy-
słu mięsnego, chłodnictwa składowego i przetwór-
stwa jaj w Polsce” – symbol nBR14,
— realizację inwestycji w ramach „Branżowego
programu mleczarstwa” – symbol nBR15.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę za-
leży od linii kredytowej i nie może być niższe niż 2%.
Maksymalna kwota kredytu nie może przekroczyć
80% inwestycji w gospodarstwie rolnym i nie więcej
niż 4 mln zł, 70% inwestycji w działach specjalnych
produkcji rolnej i nie więcej niż 8 mln zł, 70% inwe-
stycji w przetwórstwie produktów rolnych i nie więcej
niż 16 mln zł. Kredyt może zostać udzielony maksy-
302
malnie na 15 lat, z wyjątkiem linii nIP, nBR14,
nBR15 (8 lat). Karencja w spłacie kredytu nie może
przekroczyć 2 lat. Okres karencji liczy się od dnia
zawarcia umowy kredytu do dnia spłaty pierwszej
raty kapitału określonej w umowie kredytu.
W okresie objętym umową kredytu bank może:
1) stosować prolongatę spłaty rat kapitału i od-
setek, o ile określony w umowie kredytu termin ich
spłaty jeszcze nie minął,
2) wydłużyć okres kredytowania poza przewi-
dziany w umowie kredytu, o ile określony w umowie
kredytu okres kredytowania jeszcze nie minął i pod
warunkiem poinformowania o tym Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Procedura ubiegania się o kredyt inwestycyjny
z dopłatami Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa do oprocentowania obejmuje:
a) przygotowanie planu inwestycji, który poza
informacjami wymaganymi przez bank do oceny
zdolności kredytowej powinien zawierać:
— cel inwestycji,
— strukturę finansowania inwestycji,
— planowany okres realizacji inwestycji,
— kierunek produkcji w okresie kredytowania,
— okres kredytowania i karencji w spłacie kre-
dytu,
— informacje o posiadaniu odpowiednich kwot
produkcyjnych lub o źródle pozyskania brakujących
kwot produkcyjnych, jeżeli dany rynek objęty jest
systemem kwotowania produkcji,
— informację o rynkach zbytu, w szczególności
jeżeli inwestycja skutkuje wzrostem produkcji;
b) złożenie przez wnioskodawcę w banku wnio-
sku o kredyt wraz z planem inwestycji, oświadcze-
niami sporządzonymi według wzorów udostępnio-
nych przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa oraz kompletem dokumentów wymaga-
nych przez bank.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie obowiązku informowania
marszałka województwa o występowaniu
niebezpiecznych materiałów budowlanych,
w szczególności azbestu (9069)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Kazimierza Gwiazdowskiego doty-
czącej obowiązków użytkowników wyrobów zawiera-
jących azbest, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) azbest jest substancją
stwarzającą szczególne zagrożenie dla środowiska.
Wykorzystywane substancje stwarzające szczególne
zagrożenie dla środowiska podlegają sukcesywnej
eliminacji.
Zgodnie z art. 162 ust. 4 i 5 ww. ustawy osoby fi-
zyczne niebędące przedsiębiorcami przedkładają in-
formacje o rodzaju, ilości i miejscach występowania
substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla
środowiska, w formie uproszczonej, wójtowi, burmi-
strzowi lub prezydentowi miasta, którzy z kolei są
obowiązani przekazać te informacje właściwemu
marszałkowi województwa (art. 162 ust. 4).
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w przy-
padku braku wykonywania obowiązków wynikają-
cych z art. 162 ust. 4 ww. ustawy stosuje się przepisy
art. 346 ust. l zgodnie z którym, kto, wykorzystując
substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla
środowiska, nie przekazuje okresowo wójtowi, bur-
mistrzowi lub prezydentowi miasta informacji o ro-
dzaju, ilości i miejscach ich występowania podlega
karze grzywny.
Wobec powyższego, niewykonywanie obowiązku,
o którym mowa w art. 162 ust. 4, stanowi wykrocze-
nie. Odpowiedzialności za wykroczenie podlegają wy-
łącznie osoby fizyczne. W przypadku osób fizycznych
niebędących przedsiębiorcami odpowiedzialności
karnej, o której mowa w art. 346 ust. l ustawy Prawo
ochrony środowiska, podlega wykorzystujący sub-
stancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środo-
wiska, a więc w przypadku budynku jest to właściciel
lub osoba dysponująca innym tytułem prawnym do
tego budynku.
W związku z powyższym bezpodstawne jest przed-
stawione w interpelacji stwierdzenie wskazujące nad
brak „sankcji z tytułu uchylania się od usunięcia
azbestu” i nie ma potrzeby wprowadzania dodatko-
wych sankcji.
Warto przy tym zwrócić uwagę, że obowiązki wy-
nikające z art. 162 ustawy Prawo ochrony środowi-
ska służą uzyskaniu danych dotyczących azbestu,

a także umożliwiają kontrolę bezpiecznego usuwania
wyrobów zawierających azbest.
Można zrozumieć obawy gmin przed podejmowa-
niem „działań represyjnych”, natomiast nie ma uza-
sadnienia dla dopuszczenia do sytuacji, w której obo-
wiązki wynikające z przepisów ustawy nie są egze-
kwowane.
Jednocześnie należy podkreślić, że przedmiotowe
przepisy nie uniemożliwiają podejmowania przez
gminy inicjatyw mających na celu pomoc jej miesz-
kańcom w realizacji omawianych przepisów, w tym
stosowania różnego rodzaju zachęt, np. poprzez uza-
leżnienie możliwości korzystania z innych progra-
mów (projektów) prowadzonych przez gminy od skła-
dania informacji dotyczących azbestu.
Warto przy tym zwrócić uwagę na konieczność
stosowania racjonalnego podejścia do problematyki
usuwania azbestu z terenów naszego kraju w taki
sposób, aby:
— w pierwszej kolejności usuwane były wyroby
zawierające azbest, których stan wskazuje na ko-
nieczność ich usunięcia (prawidłowa inwentaryza-
cja), co podyktowane jest przede wszystkim ograni-
czonymi możliwościami przyjęcia wytworzonych od-
padów na odpowiednie składowiska i co powinno być
podparte odpowiednią polityką informacyjną gminy
w tym zakresie,
— podejmowane były przez gminę duże projekty
usuwania azbestu, w porozumieniu z innymi gmina-
mi, co poprawia efektywność wydatkowania środków
publicznych na omawiane przedsięwzięcia oraz daje
możliwość ubiegania się o środki finansowe z różnych
źródeł.
Natomiast odnosząc się do postawionych przez
posła Kazimierza Gwiazdowskiego pytań, uprzejmie
informuję, że obecnie w resorcie środowiska nie są
planowane działania mające na celu wprowadzenie
nowych form finansowego wsparcia programów usu-
wania azbestu.
Warto przy tym zaznaczyć, że obecnie funkcjonu-
je kilka źródeł, z których można pozyskać środki na
działania związane z usuwaniem wyrobów zawiera-
jących azbest z terenu gminy. Jednostki samorządu
terytorialnego mogą starać się o środki z krajowych
funduszy ochrony środowiska oraz programów unij-
nych. Wspomniane środki mogą zatem pochodzić
m.in. z wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej, a także Banku
Ochrony Środowiska. Otrzymane wsparcie finanso-
we może zostać przeznaczone na usuwanie i uniesz-
kodliwianie wyrobów zawierających azbest pocho-
dzących z obiektów użyteczności publicznej, jak rów-
nież z nieruchomości prywatnych. Także w ramach
regionalnych programów operacyjnych, opracowa-
nych dla poszczególnych województw, wsparcie mogą
uzyskać projekty związane np. z realizacją gminnych
i powiatowych programów usuwania azbestu, jako
dokumentów odrębnych lub stanowiących część pla-
nów gospodarki odpadami, bądź też z zastępowaniem
303
azbestowych elementów znajdujących się na wieloro-
dzinnych budynkach mieszkalnych materiałami mniej
szkodliwymi, w ramach działań związanych z rewi-
talizacją obszarów miejskich. Rodzaje projektów
kwalifikujących się do dofinansowania różnią się jed-
nak w zależności od województwa.
Jednocześnie należy dodać, że w resorcie środo-
wiska nie jest planowana nowelizacja przepisów
regulujących kwestie inwentaryzacji wyrobów za-
wierających azbest. Ponadto nie ma również uza-
sadnienia dla zwolnienia samorządu z obowiązków
wynikających z art. 162 ustawy Prawo ochrony
środowiska.
Istotny jest fakt, że w Ministerstwie Gospodarki
trwa ostatni etap prac nad aktualizacją „Programu
usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski”. Po przyjęciu
tego programu przez Radę Ministrów – w przypadku
stwierdzenia takiej konieczności – zostaną podjęte
zarówno działania legislacyjne, jak i związane z sys-
temem dofinansowania przedsięwzięć związanych
z usuwaniem wyrobów zawierających azbest. Nie jest
także wykluczone, że powyższy program wskaże na
konieczność zmian w zakresie sposobu zbierania da-
nych dotyczących wyrobów zawierających azbest.
Realizacja „Programu usuwania azbestu i wyrobów
zawierających azbest stosowanych na terytorium
Polski” będzie również miała na celu upowszechnie-
nie innych niż składowanie metod unieszkodliwiania
odpadów azbestu.
Odnosząc się do pytania dotyczącego innych spo-
sobów unieszkodliwiania omawianych odpadów, to
uprzejmie informuję, że w projekcie ustawy o zmianie
ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw,
przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 3 marca
2009 r., zawarte zostały przepisy dotyczące niestoso-
wanych dotychczas w Polsce, mobilnych urządzeń do
unieszkodliwiania azbestu. Trwają również poszuki-
wania innych alternatywnych rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
304
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie pilnej i koniecznej poprawy losów
osób chorych na padaczkę, które obecnie są
pokrzywdzone przez dyskryminujący je
art. 4 ust. 3 (określający lekki stopień
niepełnosprawności) ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (9071)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r.
znak: SPS-023-9071/09 interpelację pana posła Cze-
sława Hoca z dnia 30 marca 2009 r. w sprawie pilnej
i koniecznej poprawy losów osób chorych na padacz-
kę, które obecnie są pokrzywdzone przez dyskrymi-
nujący je art. 4 ust. 3 (określający lekki stopień nie-
pełnosprawności) ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych, uprzejmie wyjaśniam:
Definicję legalną osoby zaliczonej do znacznego,
umiarkowanego i lekkiego stopnia niepełnosprawno-
ści zawiera odpowiednio art. 4 ust. l, art. 4 ust. 2, art. 4
ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r., o rehabilita-
cji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (jednolity tekst: Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.).
Zgodnie z treścią art. 4 ust. 3 wyżej przywołanej
ustawy do lekkiego stopnia niepełnosprawności za-
licza się osobę o naruszonej sprawności organizmu
powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do
wykonywania pracy w porównaniu do zdolności,
jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach
zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fi-
zyczną lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról spo-
łecznych dające się kompensować przy pomocy wy-
posażenia w przedmioty ortopedyczne, środki po-
mocnicze lub środki techniczne.
Użycie przez ustawodawcę w treści definicji osób
zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności
funktora alternatywy łącznej (zwykłej) „lub” ozna-
cza, iż konkretna osoba jest zaliczona do tego stop-
nia, jeżeli:
1) tylko ma naruszoną sprawność organizmu po-
wodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do
wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką
wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodo-
wych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną,
2) tylko ma naruszoną sprawność organizmu po-
wodującą ograniczenia w pełnieniu ról społecznych
dające się kompensować przy pomocy wyposażenia
w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub
środki techniczne,
3) zarówno ma naruszoną sprawność organizmu
powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do
wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką
wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodo-
wych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, jak
i ma ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające
się kompensować przy pomocy wyposażenia w przed-
mioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki
techniczne.
Składy orzekające zespołów do spraw orzekania
o niepełnosprawności w odniesieniu do osób chorych
na padaczkę dokonują kwalifikacji do lekkiego stop-
nia niepełnosprawności w oparciu o przesłanki wy-
mienione powyżej w pkt 1 oraz w pkt 3 w przypadku,
jeżeli u osoby orzekanej oprócz padaczki występują
schorzenia skutkujące koniecznością wyposażenia tej
osoby w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze
lub środki techniczne. Należy podnieść, iż interpre-
tacji normy prawnej dokonywać należy po wyczerpu-
jącym przeanalizowaniu całego przepisu, a nie wy-
łącznie jego fragmentu. Interpretacja przepisu, zgod-
nie z którą kwalifikacja do lekkiego stopnia niepeł-
nosprawności dokonywana byłaby w oparciu o prze-
słankę wymienioną w pkt 2, nie znajduje uzasadnie-
nia w świetle cytowanego powyżej art. 4 ust. 3 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych. Naruszonej sprawności organizmu spo-
wodowanej padaczką nie można bowiem kompenso-
wać przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortope-
dyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.
Racjonalny ustawodawca, stanowiąc powołane w tym
przepisie normy, kierował się świadomością, iż różne
schorzenia w odmienny sposób ograniczają funkcjo-
nowanie człowieka i takie sytuacje uwzględnione zo-
stały w analizowanym przepisie.
Klasyfikacja dotycząca chorób i problemów zdro-
wia powodujących naruszenie sprawności organizmu
kwalifikujące do zaliczenia do odpowiedniego stopnia
niepełnosprawności zawarta została w § 32 ust. l roz-
porządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki
społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania
o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności
(Dz. U. Nr 139, poz. 1328). Zgodnie z pkt 6 przywo-
łanego przepisu zaliczenie do jednego z trzech stopni
niepełnosprawności osoby, u której rozpoznano pa-
daczkę, jest możliwe, gdy spełniona jest jedna z na-
stępujących przesłanek:
1) występują nawracające napady spowodowane
różnymi czynnikami etiologicznymi lub
2) występują wyraźne następstwa psychoneuro-
logiczne.
Jeżeli więc stan chorobowy osoby występującej
z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepeł-
nosprawności odpowiada tym kryteriom, to osoba ta
zaliczona zostanie do jednego z trzech stopni niepeł-
nosprawności. Natomiast niespełnienie jednego z dwóch
wyżej wymienionych warunków wyklucza możliwość
zakwalifikowania orzekanej osoby do jakiegokolwiek
stopnia niepełnosprawności. Samo wystąpienie stanu
chorobowego, jakim jest padaczka, nie wystarcza do
uznania tego faktu za niepełnosprawność nawet
w stopniu lekkim.

Na gruncie ustawy o rehabilitacji zasadniczą
przesłanką zaliczenia do odpowiedniego stopnia nie-
pełnosprawności nie jest wyłącznie sama choroba, ale
zdolność do wykonywania przez osobę, u której roz-
poznano padaczkę, czynności zawodowych oraz peł-
nienia ról społecznych. Padaczka o lekkim przebie-
gu nie jest chorobą wykluczającą z funkcjonowania,
a więc realizowania aktywności na poziome indywi-
dualnym (samoobsługi, poruszania się, komunikacji)
oraz społecznym (grupowym). Większość chorych
może prowadzić życie oraz pracować (za wyjątkiem
wykonywania niektórych zawodów) tak jak osoby
zdrowe. Osoby takie, w myśl obowiązujących przepi-
sów prawa, nie kwalifikują się do zaliczenia do stop-
nia niepełnosprawności. Kwalifikacji takiej powinny
podlegać osoby o co najmniej umiarkowanym i cięż-
kim przebiegu choroby, oporne na leczenie, z częsty-
mi napadami, z cechami organicznego uszkodzenia
ośrodkowego układu nerwowego, u których choroba
utrudnia funkcjonowanie osobiste, rodzinne, społecz-
ne i zawodowe. Należy wskazać, iż sama nieprawi-
dłowość w zapisie EEG to jeszcze nie jest padaczka.
Często zdarza się jednak, że lekarze rodzinni nadwy-
korzystują wystąpienie nieprawidłowego zapisu
w EEG do wywiedzenia znacznie większego znacze-
nia diagnostycznego oraz orzeczniczego.
Kwalifikacja do znacznego, umiarkowanego albo
lekkiego stopnia niepełnosprawności osób chorych na
padaczkę uzależniona jest od aktualnego nasilenia
choroby (postaci napadów klinicznych czy częstości
ich występowania – kilka napadów: w roku, w mie-
siącu, w tygodniu, w ciągu dnia). Przy tej samej
ilości napadów większe znaczenie orzecznicze przy-
pisuje się napadom uogólnionym z drgawkami, a mniej-
sze napadom bez drgawek oraz napadom częścio-
wym. W zakresie orzeczniczym ocenie podlega po-
nadto rodzaj stosowanych przez osobę orzekaną le-
ków, ich dawki, fakt stosowania więcej niż jednego
leku przeciwpadaczkowego. W przypadku stosowania
kilku leków i dużych dawek oraz utrzymywania się
w dalszym ciągu częstych napadów osoba orzekana
bezspornie kwalifikuje się do zaliczenia do stopnia
niepełnosprawności. Jednak u wielu osób udaje się
osiągnąć zadawalającą kontrolę nad napadami lub
w sposób znaczący zmniejszyć ich częstość. Działanie
aktualnie stosowanych leków pozbawione jest obja-
wów ubocznych właściwych dawnym preparatom: nie
usypiają i nie wpływają na funkcje poznawcze, po-
zwalając młodzieży na kontynuowanie nauki, a do-
rosłym na życie i wykonywanie pracy z możliwie
małą ilością napadów.
Przesłanką o znaczeniu orzeczniczym jest rów-
nież wystąpienie deficytu intelektualnego (w przy-
padku padaczki wywodzącej się od dzieciństwa lub
będącej skutkiem urazu głowy) oraz zaburzeń emo-
cjonalnych i zachowania, zwykle na podłożu orga-
nicznym. Istnienie u osoby orzekanej padaczki z dużą
ilością napadów (kilka w tygodniu), obniżeniem
sprawności intelektualnej oraz utrwalonymi zabu-
305
rzeniami osobowości kwalifikuje, co najmniej, do
umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.
Reasumując, stwierdzić należy, iż nie znajduje
uzasadnienia podniesiony w interpelacji pana posła
zarzut, jakoby składy orzekające zespołów do spraw
orzekania o niepełnosprawności zaliczały osoby cho-
re na padaczkę wyłącznie do lekkiego stopnia niepeł-
nosprawności bez uwzględnienia objawów klinicz-
nych choroby i stopnia jej nasilenia. Powyższe nie
znajduje również potwierdzenia w przekazywanych
na podstawie art. 6c ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych informacjach
o realizacji zadań powiatowych i wojewódzkich ze-
społów orzekających.
Rozstrzygnięcie zawarte w orzeczeniu podejmuje
skład orzekający na podstawie obowiązujących w po-
stępowaniu orzeczniczym przepisów prawa oraz
w oparciu o konkretny stan faktyczny danej sprawy.
Dokonane ustalenia w przedmiocie zaliczenia do od-
powiedniego stopnia niepełnosprawności winny zna-
leźć potwierdzenie w zgromadzonym materiale do-
wodowym w danej sprawie oraz wyczerpująco rozpa-
trzone. Należy bowiem mieć na uwadze, iż postępo-
wanie o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnospraw-
ności jest postępowaniem o ustalenie stanu faktycz-
nego o dużej doniosłości prawnej i skutkach dla bu-
dżetu państwa. Zasadniczym celem realizacji polity-
ki państwa na rzecz osób niepełnosprawnych jest
skierowanie działań pomocowych do tej grupy osób,
które mają istotne utrudnienia w codziennym funk-
cjonowaniu, ze szczególnym uwzględnieniem możli-
wości podjęcia i kontynuowania aktywności zawodo-
wej. Dlatego kryteria stosowane w postępowaniu
o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności
nie są tożsame z kryteriami klinicznymi stosowany-
mi w postępowaniu diagnostycznym, celem którego
jest rozpoznanie jednostki chorobowej. Nie każde bo-
wiem rozpoznanie stanu chorobowego jest równo-
ważne z niepełnosprawnością.
Ponadto, pragnę poinformować, iż orzeczenie
o zaliczeniu do jednego z trzech stopni niepełno-
sprawności nie skutkuje uprawnieniem do renty
z tytułu niezdolności do pracy lub renty socjalnej.
O całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy
orzekają lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych na zasadach i w trybie określonych
w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst
jednolity: Dz. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.). W związku z powyższym nawet zaliczenie do
lekkiego stopnia nie powoduje zarówno utraty prawa
do świadczenia rentowego, jak również zmniejszenia
jego wysokości.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
306
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Suskiego
w sprawie prywatyzacji w szybkim tempie
strategicznych spółek Skarbu Państwa (9072)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Suskiego w sprawie pry-
watyzacji w szybkim tempie strategicznych spółek
Skarbu Państwa uprzejmie informuje, co następuje:
1. Czy realne jest osiągnięcie w 2009 r. kwoty
12 mld zł w aktualnej sytuacji ekonomicznej?
W Ministerstwie Skarbu Państwa corocznie opra-
cowywany jest dokument „Kierunki prywatyzacji
majątku Skarbu Państwa” stanowiący uzasadnienie
do ustawy budżetowej. Przedmiotowy dokument jako
element uzasadnienia ustawy budżetowej przygoto-
wywany jest w połowie roku poprzedzającego na rok
następny. Na 2009 r. zaplanowane zostały przychody
z prywatyzacji w wysokości 12 mld zł. Plany prywa-
tyzacji sporządzane były w połowie 2008 r., a więc
jeszcze przed kryzysem na rynkach finansowych
oraz spowolnieniem gospodarek tak europejskich, jak
światowych.
Biorąc jednakże pod uwagę obecne uwarunkowa-
nia ekonomiczne, zarówno w Polsce, jak i w innych
krajach, nadal zakłada się osiągnięcie 12 mld zł przy-
chodów z prywatyzacji w bieżącym roku. Przykła-
dem, że udane prywatyzacje w okresie kryzysu są
możliwe, jest upublicznienie spółki ENEA SA. Udana
oferta – drugie co do wielkości IPO na świecie prze-
prowadzone w II półroczu 2008 r. jest jedną z naj-
większych ofert publicznych w historii warszawskie-
go parkietu. Spółka pozyskała ok. 2 mld zł z emisji
akcji, a uzyskane środki finansowe zamierza prze-
znaczyć na budowę mocy wytwórczych oraz moder-
nizację sieci dystrybucji.
Należy jednakże zauważyć, że realizacja poszcze-
gólnych projektów prywatyzacyjnych uzależniona
jest od szeregu czynników zarówno wewnętrznych,
jak i zewnętrznych, w tym między innymi takich,
jak: dynamika wzrostu gospodarczego, popyt inwe-
stycyjny, zainteresowanie inwestorów zagranicz-
nych polską gospodarką, koniunktura na rynkach
światowych.
Dobór podmiotów do prywatyzacji w danym okre-
sie może ulec zmianie, a przesłanką są między inny-
mi zmiany w koncepcji restrukturyzacji i konsolida-
cji branż i sektorów czy też pogorszenie sytuacji eko-
nomiczno-finansowej spółek ze względu chociażby na
kryzys w gospodarkach światowych. Konieczne może
być więc przeprowadzenie niezbędnych procesów re-
strukturyzacyjnych w celu wzmocnienia kondycji
podmiotów przewidzianych do prywatyzacji.
2. Czy właściwa jest prywatyzacja spółek, gdy ich
akcje tracą gwałtownie na wartości?
3. Czy rozsądne jest szukanie środków finanso-
wych dla zasilenia budżetu państwa ze sprzedaży
spółek Skarbu Państwa za niską cenę?
Pragnę poinformować, że w przypadku każdego
podmiotu wybór „narzędzia prywatyzacji”, określe-
nie ceny sprzedaży akcji/udziałów Skarbu Państwa,
poprzedzany jest szczegółowymi analizami przedpry-
watyzacyjnymi zawierającymi między innymi wyce-
nę, sporządzanymi przez niezależnego doradcę, który
przedstawia wady i zalety proponowanych scenariu-
szy prywatyzacji spółki oraz rekomenduje najkorzyst-
niejszy tryb prywatyzacji z uwzględnieniem między
innymi sytuacji panującej na rynkach finansowych.
W przypadku każdego projektu prywatyzacyjnego
Minister Skarbu Państwa ma możliwość zastosowa-
nia trybów prywatyzacji określonych w ustawie
o komercjalizacji i prywatyzacji.
Jeżeli więc na podstawie analiz przedprywatyza-
cyjnych wynika, że kontynuowanie prywatyzacji
w trybie np. oferty publicznej czy zaproszenia do ne-
gocjacji nie gwarantuje sukcesu, minister skarbu
państwa może podjąć decyzję o zmianie metody i za-
stosowania w danym przypadku innego trybu.
Można więc stwierdzić, że MSP dobiera narzędzia
realizacji programu prywatyzacji spółek Skarbu Pań-
stwa na zasadzie indywidualnego podejścia do po-
szczególnych projektów.
Szczegółowy zakres analizy określa rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r. w spra-
wie analizy spółki przeprowadzonej przed zaoferowa-
niem do zbycia akcji należących do Skarbu Państwa
(Dz. U. z 2009 r. Nr 37, poz. 288). Realizacja poszcze-
gólnych projektów prywatyzacyjnych uwarunkowana
jest oczywiście aktualną sytuacją makroekonomicz-
ną oraz koniunkturą na rynku kapitałowym.
W okresie obecnego kryzysu finansowego i gospo-
darczego obserwuje się drastyczne ograniczenie do-
stępu do finansowania inwestycji przez same spółki,
jak i potencjalnych inwestorów strategicznych. Pozy-
skanie kapitału poprzez rynek jest dla większości
przedsiębiorstw znacznie utrudnione, a dostęp do
kredytu bankowego ograniczony zarówno w gospo-
darce polskiej, jak i na całym świecie – co oczywiście
nie oznacza, że zakłada się sprzedaż państwowych
spółek taniej niż planowano wcześniej.
Ze względu na niesprzyjającą i niepewną sytuację
na rynkach finansowych zdecydowano o zmianie ter-
minów debiutu spółek planowanych do wprowadze-
nia na Giełdę Papierów Wartościowych w Warszawie,
przykładem może tu być PGE – Polska Grupa Ener-
getyczna SA, która już przygotowała i złożyła pro-
spekt emisyjny w Komisji Nadzoru Finansowego.
Jednakże ostateczny termin debiutu będzie uzależ-
niony od warunków rynkowych.
1. Czy masowa wyprzedaż spółek o strategicz-
nym znaczeniu dla kraju (np. energetycznych) jest
zgodna z polską racją stanu?
Minister skarbu państwa wykonuje funkcje wła-
ścicielskie w odniesieniu do spółek o szczególnym
znaczeniu dla gospodarki państwa, w tym podmio-

tów sektora elektroenergetycznego. W oparciu o przy-
jęty przez Radę Ministrów w dniu 28 marca 2006 r.
„Program dla elektroenergetyki” i zgodnie z tym pro-
gramem realizuje przekształcenia własnościowe
spółek sektora.
Chciałbym skorygować tezę pana posła o maso-
wej wyprzedaży spółek o strategicznym znaczeniu
dla kraju. Zgodnie bowiem z przyjętym w dniu 22 kwiet-
nia 2008 r. przez Radę Ministrów „Planem prywa-
tyzacji na lata 2008–2011” przedstawiona jest lista
(załącznik nr 2) podmiotów nieprzeznaczonych do
kontynuowania lub rozpoczynania prywatyzacji.
Lista obejmuje 25 podmiotów oraz 19 spółek z gru-
py mediów publicznych wobec 740 przewidzianych
w planie.
Ponadto, jak już wcześniej poinformowano, przed
planowanym rozpoczęciem prywatyzacji każdej spół-
ki przeprowadzane są szczegółowe analizy przedpry-
watyzacyjne optymalizujące proces przekształceń
własnościowych.
2. Jak w przypadku sprzedaży spółek energetycz-
nych rząd wyobraża sobie w przyszłości bezpieczeń-
stwo energetyczne państwa?
Bezpieczeństwo energetyczne państwa to nie tyl-
ko realizacja nadzoru właścicielskiego wobec spółek
energetycznych. Bezpieczeństwo energetyczne to
także zapewnienie źródeł dostaw gazu ziemnego, pa-
liw oraz ich magazynowanie, wykorzystanie złóż wę-
gla, infrastruktura przesyłowa. Wszystko to pozwala
na nieprzerwaną pracę systemu energetycznego kra-
ju. Jednym z elementów zapewnienia i zwiększenia
bezpieczeństwa energetycznego jest rozproszenie źró-
deł energii, a co za tym idzie dywersyfikacja dostaw
paliw i gazu ziemnego.
Ponadto pragnę poinformować, że w Minister-
stwie Gospodarki trwają prace nad dokumentem
„Polityka energetyczna Polski do 2030 roku”, w któ-
rym określone są podstawowe kierunki polityki ener-
getycznej, takie jak: poprawa efektywności energe-
tycznej, wzrost bezpieczeństwa dostaw paliw i ener-
gii, dywersyfikacja struktury wytwarzania energii
elektrycznej poprzez wprowadzenie energetyki jądro-
wej, rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii, w tym biopaliw, i inne.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
307
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Beaty Szydło
i Andrzeja Adamczyka
w sprawie pozbawienia możliwości
prowadzenia świetlic terapeutycznych
dla dzieci niepełnosprawnych Fundacji
im. Brata Alberta w związku z oburzającym
postępowaniem PFRON (9073)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9073/09, inter-
pelację pani poseł Beaty Szydło i pana posła Andrze-
ja Adamczyka w sprawie pozbawienia możliwości
prowadzenia świetlic terapeutycznych dla dzieci nie-
pełnosprawnych Fundacji im. Brata Alberta w związ-
ku z oburzającym postępowaniem PFRON, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
W związku ze zmianą ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późń. zm.) oraz wejściem w życie
z dniem 1 lipca 2008 r. rozporządzenia ministra pra-
cy i polityki społecznej z dnia 7 lutego 2008 r. w spra-
wie rodzajów zadań z zakresu rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej osób niepełnosprawnych zlecanych
fundacjom oraz organizacjom pozarządowym (Dz. U.
z 2008 r. Nr 29, poz. 172), na podstawie art. 36 usta-
wy o rehabilitacji (...), zadania z zakresu rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych mogą
być realizowane przez fundacje oraz organizacje po-
zarządowe na zlecenie Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz samorzą-
dów powiatowych i wojewódzkich.
Przed wejściem w życie powyższych zmian sys-
temowych organizacje pozarządowe miały możli-
wość realizowania zadań z zakresu rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,
wymienionych w ww. rozporządzeniu, w ramach za-
twierdzonego przez Radę Nadzorczą PFRON pro-
gramu pn. „Partner III – wsparcie zadań i projek-
tów realizowanych na rzecz osób niepełnospraw-
nych przez organizacje pozarządowe”, którego
pierwsza edycja rozpoczęła się w 2000 r. Katalog
zadań zawarty w ww. rozporządzeniu pokrywa się
z zadaniami realizowanymi w ramach programu
Partner. Ponieważ funkcjonowanie dwóch tytułów
będących źródłem finansowania ze środków publicz-
nych tego samego typu przedsięwzięć dla tych sa-
mych beneficjentów pomocy jest niedopuszczalne,
program Partner w dotychczasowym kształcie mu-
siał zostać zamknięty, czego konsekwencją było roz-
wiązanie wieloletnich porozumień.
W związku ze zmianami ustawy o rehabilitacji
(...) PFRON przeprowadził wśród wnioskodawców
308
programu Partner III akcję informacyjną o zaistnia-
łej zmianie systemu prawnego oraz wypowiedział
porozumienia zawarte z fundacjami i organizacjami
pozarządowymi, których istotą była wzajemna współ-
praca przy realizacji programu. Porozumienie okre-
ślało, jakie zadania będą przedmiotem corocznie
składanych przez wnioskodawcę wniosków o dofi-
nansowanie oraz ich szacunkową wartość w okresie
realizacji porozumienia. Zawarte porozumienie nie
gwarantowało pozytywnego rozpatrzenia wniosku
o dofinansowanie realizacji zadań i przyznania przez
PFRON dofinansowania na realizację zadania.
Ogłaszając w dniu 15 października 2008 r. pierw-
szy konkurs o naborze wniosków o zlecenie realizacji
zadań w 2009 r. w ramach art. 36 ustawy o rehabili-
tacji (...), PFRON dołożył wszelkich starań, aby przej-
ście z programu celowego Partner na system konkur-
sowy nie odbiło się na ciągłości działalności prowa-
dzonej przez organizacje pozarządowe. Oznacza to m.
in. finansowanie przez PFRON działań, które powin-
ny być zlecane i finansowane przez samorządy,
np. prowadzenie placówek specjalistycznych, które
jest zadaniem o charakterze lokalnym lub regional-
nym, a nie ogólnopolskim.
Zgodnie z zapisami „Zasad zlecania przez PFRON
zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej
osób niepełnosprawnych fundacjom oraz organiza-
cjom pozarządowym” każdy wniosek oceniany był
indywidualnie i niezależnie przez dwóch ekspertów
(a w przypadku rozbieżności w ocenach – przez trze-
ciego eksperta), w oparciu o kryteria oceny meryto-
rycznej określone w tym dokumencie. Należy zauwa-
żyć, iż składając wniosek o zlecenie realizacji zadań
wnioskodawca oświadczał m.in., iż znane mu są przy-
jęte przez PFRON „Zasady zlecania przez PFRON
zadań z zakresu rehabilitacji (...)”. W dokumencie
tym wyraźnie przedstawiona została cała procedura
konkursowa, z której jasno wynika, iż na podstawie
wyrażonych w punktach opinii ekspertów Biuro
PFRON ustala listę rankingową zadań zapropono-
wanych do dofinansowania. Jeżeli wnioskodawca
prawidłowo przygotował dokumentację konkursową,
która z kolei wysoko oceniona została przez niezależ-
nych ekspertów, to zważywszy na istotę listy rankin-
gowej, bez względu na charakter zadania, znajdowa-
ło się ono na wyższych pozycjach tejże listy.
Należy zauważyć, iż ogłaszając konkurs na reali-
zację zadań zlecanych, PFRON podjął wszelkie dzia-
łania ułatwiające wnioskodawcom prawidłowe przy-
gotowanie dokumentacji konkursowej. Na stronie
internetowej dostępne były nie tylko procedury za-
dań zlecanych, ale i wszelkie interpretacje, które wy-
jaśniały przedstawione przez wnioskodawców wąt-
pliwości. Zmiana systemu przyznawania środków
finansowych na zadania określone w art. 36 ustawy
o rehabilitacji (...) rozpoczęła się jeszcze w 2007 r.;
proces ten był więc długotrwały i nie powinien sta-
nowić dla żadnej organizacji zaskoczenia. Wnioski
spełniające wymagania formalne zostały przekazane
do oceny merytorycznej niezależnym ekspertom.
Punkty uzyskane z ww. oceny pozwoliły na ułożenie
listy rankingowej projektów do realizacji. W wyniku
oceny merytorycznej ekspertów wniosek Fundacji
im. Brata Alberta otrzymał 72,5 punktów, przy czym
środki przeznaczone na pierwszy konkurs pozwalały
na dofinansowanie zadań, które uzyskały minimalną
liczbę 81 punktów. Zgodnie z informacjami uzyska-
nymi z PFRON ocena wniosku Fundacji im. Brata
Alberta przedstawia się następująco:
— wniosek został sporządzony na dużym pozio-
mie ogólności, co utrudniło przede wszystkim we-
ryfikację kosztów, zwłaszcza w zakresie wynagro-
dzeń,
— wnioskodawca ujął koszty osobowe bez podania
jakichkolwiek informacji dotyczącej kosztów poszcze-
gólnych etatów i zakresów czynności,
— budżet wniosku nie odzwierciedlał założenia
realizacji zadań w kilku placówkach,
— w budżecie wynoszącym ok. 2 mln zł koszty sa-
mych wynagrodzeń wynosiły ponad 1 mln 250 tys. zł,
co stanowi blisko 70% kwoty wnioskowanej,
— wynagrodzenia na łączną kwotę ponad 900 tys. zł
opisano zaledwie jedną pozycją w budżecie; tak ogól-
na kalkulacja jest nie do przyjęcia ze względu na
brak możliwości jej zweryfikowania, a jej przyjęcie
byłoby w sprzeczności z zasadą dbania o prawidło-
we, racjonalne i przejrzyste wydatkowanie środków
publicznych,
— koszty osobowe administracji wynosiły blisko
20% wszystkich kosztów osobowych, co oznaczało, że
znaczna część wysokiego kosztu przypadającego na
beneficjenta ostatecznego nie służy bezpośrednio sa-
memu beneficjentowi,
— ponad 50% udziału własnego stanowiła pra-
ca wolontariuszy, przy czym we wniosku nie ma
szczegółowych informacji na temat potrzeby i za-
sad jej wykorzystania. Oznacza to kolejny koszt
ujęty w budżecie, który nie został uzasadniony me-
rytorycznie.
W ramach pierwszego konkursu ponad 50% środ-
ków przewidzianych na jego realizację przyznana
została na zadanie pn. „prowadzenie rehabilitacji
osób niepełnosprawnych w różnych typach placó-
wek” (57 661 tys. zł). Dla porównania na zadanie
o charakterze rekreacyjnym, tj.: „organizowanie
ogólnopolskich imprez kulturalnych, sportowych, tu-
rystycznych i rekreacyjnych dla osób niepełnospraw-
nych wspierających ich aktywność w tych dziedzi-
nach” przyznano środki na poziomie niespełna 8%
środków przeznaczonych na konkurs (8329 tys. zł).
Biorąc pod uwagę powyższe, teza, iż wsparcie za-
dań o charakterze rekreacyjnym było większe, nie
jest prawdziwa. Na realizację zadania z zakresu or-
ganizowania ogólnopolskich imprez kulturalnych,
sportowych, turystycznych i rekreacyjnych dla osób
niepełnosprawnych wspierających ich aktywność
w tych dziedzinach przyznano, w wyniku opinii nie-
zależnych ekspertów, dużo mniejszą kwotę dofinan-
sowania niż na zadanie dotyczące rehabilitacji osób
niepełnosprawnych w różnych typach placówek.

W dniu 10 marca 2009 r. Zarząd PFRON ogłosił
drugi konkurs na zadania zlecane na 2009 r. W ra-
mach tego konkursu wnioskodawca może m.in. ubie-
gać się w Biurze PFRON o zlecenie realizacji zadania
o charakterze regionalnym lub lokalnym, w przypad-
ku gdy zadanie to ma charakter ciągły i dotyczy pro-
wadzenia rehabilitacji osób niepełnosprawnych w spe-
cjalistycznych placówkach kierowanych przez tego
wnioskodawcę. Przy rozpatrywaniu wniosków złożo-
nych w ramach drugiego konkursu przewidziane jest
stosowanie preferencji, m.in. dla projektów dotyczą-
cych prowadzenia ciągłej rehabilitacji osób niepełno-
sprawnych w różnych typach placówek. Projekt, któ-
ry dotyczy prowadzenia ciągłej rehabilitacji osób
niepełnosprawnych w różnych typach placówek, bę-
dzie mógł uzyskać dodatkowe punkty.
Z dostępnych w PFRON informacji wynika, że
przedstawiciele władz Fundacji im. Brata Alberta sko-
rzystali z bezpośredniej możliwości konsultacji w Biu-
rze PFRON i uzyskali wyjaśnienia na wszystkie py-
tania i wątpliwości zgłoszone w związku z przygoto-
wywanym wnioskiem w ramach drugiego konkursu.
Ponadto w związku z zakończeniem przyjmowania
wniosków do drugiego konkursu informuję, że do fun-
duszu wpłynęły dwa wnioski fundacji o dofinansowa-
nie funkcjonowania specjalistycznych placówek pro-
wadzących rehabilitację osób niepełnosprawnych.
Podmioty takie jak Fundacja im. Brata Alberta nie
są pozbawione wsparcia na wskazany cel. Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej podejmuje działania
mające na celu pomoc podmiotom realizującym zada-
nia w obszarze prowadzenia kompleksowej i ciągłej
rehabilitacji dzieci i młodzieży niepełnosprawnej. Jed-
nym z nich jest utworzenie krajowego Programu Ope-
racyjnego – Fundusz Inicjatyw Obywatelskich na lata
2009–2013, jako przejaw troski o rozwój aktywności
obywatelskich oraz potrzeby wzmocnienia miejsca
i roli trzeciego sektora w realizacji zadań publicznych.
Fundacja im. Brata Alberta w woj. małopolskim zło-
żyła do ogłoszonego w tegorocznej edycji PO FIO 2009 r.
konkursu wniosek na realizację zadania pt. „Świetli-
ce socjoterapeutyczne – integracja i aktywizacja dzie-
ci i młodzieży niepełnosprawnej”. Projekt ten prze-
szedł pozytywnie wstępny etap weryfikacji formalnej
i został przekazany do oceny merytorycznej, dokony-
wanej przez dwóch niezależnych ekspertów. Zgodnie
z procedurami opisanymi w dokumencie „Zasady
przyznawania i rozliczania dotacji w ramach krajowe-
go Programu Operacyjnego – Fundusz Inicjatyw Oby-
watelskich w roku 2009” ogłoszenie list projektów
przeznaczonych do dofinansowania w ramach PO FIO
2009 r. planuje się przed 15 maja 2009 r.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
309
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie uchybień formalnych recept
oraz wynikających z tego konsekwencji (9075)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldemara Andzela posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej przesłaną przy piśmie z dnia
15 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9075/09) w sprawie
uchybień formalnych recept oraz wynikających z tego
konsekwencji uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Koszty świadczeń opieki zdrowotnej, w tym za-
opatrzenie w produkty lecznicze, wyroby medyczne
i środki pomocnicze, są finansowane ze środków po-
zostających w dyspozycji Narodowego Funduszu
Zdrowia, na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). Zaopatrzenie w produkty
lecznicze i wyroby medyczne refundowane przysłu-
guje świadczeniobiorcy na podstawie recepty wysta-
wionej przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego,
a także na podstawie recepty wystawionej przez le-
karza niebędącego lekarzem ubezpieczenia zdrowot-
nego, jeżeli posiada on prawo wykonywania zawodu
oraz zawarł z oddziałem wojewódzkim funduszu
umowę upoważniającą go do wystawiania takich re-
cept. Systemem refundacji są objęte produkty leczni-
cze znajdujące się w wykazach leków refundowanych
określanych w drodze rozporządzeń ministra zdro-
wia. Produkty lecznicze refundowane nabywają świad-
czeniobiorcy na podstawie recept w aptekach ogólno-
dostępnych, z odpłatnością określoną w poszczegól-
nych wykazach leków refundowanych.
Sposób i tryb wystawiania recept lekarskich oraz
sposób i tryb przeprowadzania kontroli przez pod-
miot zobowiązany do finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej ze środków publicznych określa minister
zdrowia w drodze rozporządzeń, zgodnie z upoważ-
nieniem art. 45 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r.
Nr 136, poz. 857, ze zm.), oraz art. 64 ust. 10 ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 maja
2007 r. w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97,
poz. 646) określa precyzyjnie, jakie dane są niezbęd-
ne do wystawienia recepty oraz wzór recepty upraw-
niającej do nabycia leku lub wyrobu medycznego za
opłatą ryczałtową, częściową odpłatnością lub bez-
płatnie, a także jakie uprawnienia przysługują fun-
duszowi w związku z kontrolą realizacji recept na
refundowane produkty lecznicze i wyroby medyczne,
natomiast przepisy rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowego
310
sposobu i trybu przeprowadzania kontroli przez pod-
miot zobowiązany do finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej ze środków publicznych (Dz. U. Nr 274,
poz. 2723) szczegółowo określają sposób i tryb prze-
prowadzania przez fundusz kontroli, udzielania
świadczeniobiorcom świadczeń opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję, że
Ministerstwo Zdrowia przygotowało nowelizację roz-
porządzenia ministra zdrowia w sprawie recept le-
karskich w związku z wprowadzeniem nowych dru-
ków recept. Zmiana druków recept ma na celu przede
wszystkim ograniczenie możliwości ich fałszowania
i powinna przyczynić się do wyeliminowania wystę-
pujących w zakresie refundacji leków przypadków
nadużyć. Druki recept będą miały szereg zabezpie-
czeń, przede wszystkim będą drukowane na papierze
ze znakiem wodnym.
Kwestia realizacji recept wadliwych formalnie zo-
stanie również precyzyjnie jednoznacznie określo-
na w tym rozporządzeniu. Prawidłowo wypisana
recepta na leki objęte dopłatami ze środków pu-
blicznych musi zawierać wszystkie wymagania
określone w rozporządzeniu ministra zdrowia, po-
nieważ tylko na tej podstawie Narodowy Fundusz
Zdrowia refunduje aptece koszty wydania leku. Oso-
by uprawnione do wystawiania recept powinny znać
i stosować się do obowiązujących w tym zakresie
przepisów, gdyż receptę po zrealizowaniu można po-
równać do czeku. Lekarz wystawiając receptę na lek
refundowany podejmuje zobowiązanie w imieniu
płatnika, tj. Narodowego Funduszu Zdrowia, że za
wydany lek apteka otrzyma zwrot kosztów. Upraw-
nienia osób wydających leki są ściśle określone w ko-
lejnych rozporządzeniach ministra zdrowia w spra-
wie recept lekarskich. W przypadku recepty wysta-
wionej niezgodnie z przepisami pacjent może mieć
problem z jej zrealizowaniem, jednakże środki finan-
sowe przeznaczone na dopłaty do leków, są pieniędz-
mi publicznymi i z tego powodu każda recepta musi
spełniać określone prawem wymogi.
Zgodnie z art. 14 ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych podmiotem zobowiązanym do finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej jest Narodowy Fundusz
Zdrowia, który prowadzi gospodarkę finansową na
zasadach określonych w art. 113 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych. W świetle obowiązujących przepi-
sów, podmiotowi zobowiązanemu do finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych
przysługuje roszczenie o zwrot poniesionych kosztów.
Fundusz może dochodzić zwrotu kwot refundacji
w przypadku realizacji przez aptekę wadliwie wysta-
wionej recepty, bowiem recepta taka nie podlega re-
fundacji.
Podniesione w interpelacji kwestie są wnikliwie
analizowane w związku z prowadzonymi pracami
nad nowelizacją rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie recept lekarskich. Projekt rozporządzenia
w sprawie recept lekarskich po uzyskaniu ostatecz-
nej akceptacji kierownictwa resortu zostanie skiero-
wany do konsultacji społecznych i uzgodnień ze-
wnętrznych, a także zgodnie z obowiązującym pra-
wem udostępniony na stronie internetowej Minister-
stwa Zdrowia oraz na stronie Biuletynu Informacji
Publicznej Ministerstwa Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Wity
w sprawie opieszałości rządu w przygotowaniu
bardzo ważnego projektu ustawy o systemie
zarządzania emisjami gazów cieplarnianych
(9076)
Odpowiadając na interpelację posła Tadeusza
Wity w sprawie opieszałości rządu w przygotowaniu
projektu ustawy o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych (pismo znak: SPS-023-9076/
09), uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Projekt ustawy o systemie zarządzania emisjami
gazów cieplarnianych lub innych substancji został
przyjęty przez Radę Ministrów i, na podstawie art. 118
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 23 kwiet-
nia br., został przedstawiony Sejmowi Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Większość stron protokołu z Kioto (wymienionych
w załączniku B) zrealizuje przyjęte cele redukcyjne,
jednakże istnieją państwa, które będą musiały zaku-
pić jednostki przyznanej emisji w ramach międzyna-
rodowego handlu emisjami. Według szacunków Ban-
ku Światowego największe zapotrzebowanie na
przedmiotowe jednostki wykazują kraje UE-15 oraz
Japonia, a potencjalnie największą podaż jednostek
mogą zapewnić Rosja i Ukraina. Mimo istotnych róż-
nic ilościowych w stosunku do wymienionych krajów
Polska również dysponuje znaczącą nadwyżką. Bio-
rąc pod uwagę obecne dysproporcje między podażą
a popytem, wskazujące na ogromną nadpodaż jedno-
stek przyznanej emisji, sprzedaż własnej nadwyżki
jest poważnym wyzwaniem dla Polski. Duża konku-
rencja pomiędzy państwami dysponującymi nadwyż-
ką praw do emisji wymusza konieczność szybkiego
wprowadzenia rozwiązań prawnych i organizacyj-
nych umożliwiających uruchomienie mechanizmów
pozwalających na wykorzystanie nadwyżki, są to roz-
wiązania przewidziane w projekcie ustawy.

Projekt ww. ustawy określa zasady obrotu i za-
rządzania jednostkami Kioto, w tym także zawiera-
nia umów, których przedmiotem jest obrót jednost-
kami przyznanej emisji. Jednostki Kioto mogą być
wykorzystywane do wypełnienia zobowiązań reduk-
cyjnych w zakresie emisji gazów cieplarnianych wy-
nikających z protokołu z Kioto, a także mogą być
przedmiotem obrotu międzynarodowego zgodnie
z protokołem z Kioto. Jednostki przyznanej emisji
mogą być przedmiotem międzynarodowych transak-
cji, zawieranych zarówno w formule umowy między-
narodowej, jak też umowy cywilnoprawnej. Stworze-
nie takiej możliwości znacznie powiększa zdolność
Polski do zawierania większej ilości korzystnych
transakcji poprzez zagwarantowanie zdolności ela-
stycznego podejścia do różnych oczekiwań i warun-
ków stawianych przez kupujących. Należy podkre-
ślić, że warunkiem dokonania sprzedaży jednostek
przyznanej emisji jest zagwarantowanie przez sprze-
dającego wykorzystania całości przychodów ze sprze-
daży na dofinansowanie przedsięwzięć związanych
z szeroko pojętą ochroną klimatu i środowiska.
Dlatego też projekt ww. ustawy określa podstawy
funkcjonowania krajowego systemu zielonych inwe-
stycji. System ten jest pochodną mechanizmu prze-
widzianego w art. 17 protokołu z Kioto i gwarantuje
wykorzystanie środków pochodzących ze sprzedaży
nadwyżek jednostek przyznanej emisji na wskazane
przez kupujących te jednostki kategorie projektów.
Idea i cel krajowego systemu zielonych inwestycji
sprowadzają się więc do stworzenia i wzmacniania
proekologicznego efektu wynikającego ze zbywania
nadwyżek jednostek przyznanej emisji. Zatem przy-
jęcie i wdrożenie transparentnych i efektywnych
środków prawnych będzie stanowić zachętę dla po-
tencjalnych nabywców do przyjęcia oferty sprzedaży
tych jednostek.
Ustawa przewiduje także, że wsparcie finansowe
realizacji programów i projektów w ramach krajowe-
go systemu zielonych inwestycji może być dokonywa-
ne w formie dotacji, w tym dotacji przeznaczanych na
dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych
oraz dotacji przeznaczanych na częściową spłatę ka-
pitału kredytów bankowych.
Według projektu ww. ustawy środki uzyskane ze
sprzedaży jednostek przyznanej emisji w okresie
2009–2012 będą przeznaczane na realizację progra-
mów lub projektów związanych z ochroną środowi-
ska, w tym w szczególności związanych z ogranicze-
niem lub unikaniem krajowej emisji gazów cieplar-
nianych lub ich pochłanianiem czy sekwestracją
dwutlenku węgla, a także na finansowanie innych
działań związanych z ochroną środowiska.
Programy lub projekty będą realizowane w nastę-
pujących obszarach:
— poprawy efektywności energetycznej w różnych
sektorach gospodarki krajowej,
— poprawy efektywności wykorzystania węgla,
w tym czyste technologie węglowe,
— zamiany paliwa na niskoemisyjne,
311
— unikania lub redukcji emisji gazów cieplarnia-
nych w sektorze transportu,
— wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
— unikania lub redukcji emisji metanu poprzez
jego odzyskiwanie i wykorzystywanie w przemyśle
wydobywczym, gospodarce odpadami i ściekami
i gospodarce rolnej i wykorzystanie do produkcji
energii,
— działań związanych z sekwestracją gazów cie-
plarnianych,
— innych działań zmierzających do ograniczania
lub unikania krajowej emisji gazów cieplarnianych
lub pochłaniania dwutlenku węgla (CO2) oraz ada-
ptacji do zmian klimatu.
Aby przyspieszyć zawarcie kontraktów na sprze-
daż nadwyżek jednostek przyznanej emisji, równole-
gle do prac nad projektem ustawy prowadzono kon-
sultacje z potencjalnymi kontrahentami. Jak wynika
z wstępnych rozmów prowadzonych z potencjalnymi
nabywcami, część z nich warunkuje podpisanie umo-
wy od przeznaczenia wpływów ze sprzedaży jedno-
stek na wskazane przez nich rodzaje projektów.
Reasumując, należy podkreślić, że projekt ustawy
o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnia-
nych lub innych substancji, po przyjęciu przez Radę
Ministrów w dniu 23 kwietnia br., na podstawie art.
118 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, został
przedstawiony Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej,
dlatego też jego dalsze szybkie procedowanie należy
do kompetencji parlamentu. Zgodnie z decyzją Rady
Ministrów do prezentowania stanowiska rządu w tej
sprawie w toku prac parlamentarnych został upo-
ważniony minister środowiska. Można zatem przy-
jąć, że poprawna implementacja dyrektyw Unii Eu-
ropejskiej, właściwe stosowanie regulacji określonych
w projekcie ustawy, jak również umożliwienie jak naj-
szybszego wejścia w życie tej ustawy będzie efektem
współpracy rządu i parlamentu.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
312
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie podjęcia działań na rzecz
przywrócenia prawidłowego funkcjonowania
rynku budowy dróg i autostrad zarówno
w przypadku kontraktów już realizowanych,
jak i wciąż możliwych do wprowadzenia
odpowiednich korekt prowadzenia inwestycji
na etapie przetargów, na przykładzie
realizowanego odcinka autostrady A4
Wieliczka – Szarów w Małopolsce (9077)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 kwietnia 2009 r. nr SPS-023-9077/09
w sprawie interpelacji poseł Beaty Szydło oraz grupy
posłów, uprzejmie wyjaśniam, że generalny dyrektor
dróg krajowych i autostrad udziela zamówień na ro-
boty budowlane na podstawie ustawy z dnia 29 stycz-
nia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 233, poz. 1655, z późn. zm.).
Celem procedury zamówień publicznych jest wy-
łonienie wykonawcy, który w postępowaniu złoży
najkorzystniejszą ofertę i jest zdolny do wykonania
zamówienia. Realizacji tego celu służy możliwość
ustalenia przez zamawiającego warunków udziału
w postępowaniu.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o udzielenie
zamówienia mogą ubiegać się wykonawcy, którzy:
1) posiadają uprawnienia do wykonywania okre-
ślonej działalności lub czynności, jeżeli ustawy na-
kładają obowiązek posiadania takich uprawnień;
2) posiadają niezbędną wiedzę i doświadczenie
oraz dysponują potencjałem technicznym i osobami
zdolnymi do wykonania zamówienia lub przedstawią
pisemne zobowiązanie innych podmiotów do udostęp-
nienia potencjału technicznego i osób zdolnych do
wykonania zamówienia;
3) znajdują się w sytuacji ekonomicznej i finanso-
wej zapewniającej wykonanie zamówienia;
4) nie podlegają wykluczeniu z postępowania
o udzielenie zamówienia.
Zamawiający, precyzując w specyfikacji istotnych
warunków zamówienia normę o charakterze blan-
kietowym zawartą w art. 22 ust. 1, wskazuje, jakie
warunki uzna za wystarczające dla zapewnienia wy-
konania zamówienia z należytą starannością. Gra-
nicę kompetencji zamawiającego w tym zakresie
określają zasady uczciwej konkurencji i równego
traktowania wykonawców (art. 7 ust. 1 ww. ustawy).
Zasady te znalazły wyraz w art. 22 ust. 2 ww. ustawy,
zgodnie z którym zamawiający nie może określać wa-
runków udziału w postępowaniu o udzielenie zamó-
wienia w sposób, który mógłby utrudniać uczciwą
konkurencję. Należy zatem podkreślić, nie jest do-
puszczalne formułowanie warunków udziału w po-
stępowaniu w sposób dyskryminujący wykonawców
zdolnych do wykonania zamówienia.
Ponadto uprzejmie informuję, że w związku
z obecną sytuacją na rynku drogownictwa Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad odbierała
z wielu stron sygnały, iż warunki uczestnictwa
w ogłaszanych postępowaniach przetargowych po-
winny zostać tak skonstruowane, żeby umożliwiały
uczestnictwo większej liczby wykonawców, w szcze-
gólności w odniesieniu do mniejszych firm krajowych.
Wychodząc naprzeciw ww. postulatom oraz mając na
uwadze potrzeby i planowane zadania, jak również
możliwości działających na rynku firm i sytuację na
rynku pracy w drogownictwie, Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad zoptymalizowała w ostat-
nim okresie stawiane wymagania uczestnictwa w po-
stępowaniach na roboty budowlane. W szczególności
należy wskazać na racjonalizację wymagań odnoszą-
cych się do:
1) potencjału finansowego,
2) potencjału kadrowego,
3) dysponowania potencjałem technicznym,
4) doświadczenia.
Przy czym z wyjątkiem płynności finansowej
wszystkie powyższe warunki mogą zostać spełnione
łącznie przez firmy uczestniczące w postępowaniu
w ramach konsorcjum. Daje to możliwość uczestnic-
twa w postępowaniach również mniejszym firmom.
Zliberalizowanie specyfikacji istotnych warunków
zamówienia powoduje wymierne korzyści w postaci
obniżenia kosztów budowy dróg, co przy napiętym
planie finansowym inwestycji drogowych jest rów-
nież istotne. Przykładem może być budowa obwod-
nicy Mszczonowa, której aktualny koszt budowy
kształtuje się na poziomie o 50% niższym, niż był
zakładany przed rozpoczęciem postępowania prze-
targowego.
Jednakże należy równocześnie zauważyć, iż Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad jako
zamawiający nie może ograniczyć stawianych wy-
magań poniżej pewnego minimalnego poziomu,
z uwagi na fakt, że jest zobowiązana do określenia
takich warunków uczestnictwa, aby istniała pew-
ność, iż wyłoniony wykonawca będzie w stanie zre-
alizować powierzone mu zadanie z zachowaniem
należytej staranności.
Równocześnie informuję, iż w Generalnej Dyrek-
cji Dróg Krajowych i Autostrad podejmowane są pró-
by stworzenia standardowych wzorcowych specyfi-
kacji istotnych warunków zamówienia, co pozwoliło-
by na ujednolicenie postępowań oraz obniżenie kosz-
tów postępowań.
Mając powyższe na uwadze, pragnę zapewnić, że
zgodnie z zasadą legalizmu wyrażoną w art. 7 Kon-
stytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r.
Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad działa na podstawie i w grani-
cach prawa.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Urzę-
du Zamówień Publicznych jest centralnym organem
administracji rządowej, który, na mocy art. 161 ust. 1
ww. ustawy, przeprowadza kontrolę udzielania zamó-
wień. Celem kontroli jest sprawdzenie zgodności po-
stępowania o udzielenie zamówienia z przepisami
ustawy Prawo zamówień publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie nieprawidłowości w Kopalni Soli
Wieliczka SA (9078)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pana posła Stanisława Rydzo-
nia z dnia 30.03.2009 r., znak: BK-023-9016/09,
w sprawie nieprawidłowości w ramach nadzoru wła-
ścicielskiego nad Kopalnią Soli Wieliczka SA uprzej-
mie informuję, iż Ministerstwo Skarbu Państwa pro-
wadzi stały nadzór nad działalnością spółki i na bie-
żąco monitoruje jej działalność.
Ministerstwo Skarbu Państwa w związku z pro-
wadzonym stałym nadzorem nad działalnością spół-
ki posiada informacje związane z tematem domnie-
manego zagrożenia bezpieczeństwa Kopalni Soli
Wieliczka SA. W związku z rozbieżnymi opiniami
ekspertów dotyczącymi zamknięcia wycieku z po-
przeczni Mina, który stanowi potencjalne zagroże-
nie wodne dla kopalni, ostateczną decyzję w ww.
sprawie podejmie prezes Wyższego Urzędu Górni-
czego, który powołał Komisję do spraw opiniowania
stanu zagrożenia wodnego i zawałowego oraz pod-
jęcia niezbędnych działań profilaktycznych dla za-
pewnienia bezpiecznego funkcjonowania Kopalni
Soli Wieliczka SA.
W związku z powyższym, jaki również w związku
z podjętymi informacjami dotyczącymi domniema-
nych nieprawidłowości w zarządzaniu spółką walne
zgromadzenie podjęło uchwałę w sprawie zmian
w Radzie Nadzorczej w celu wzmocnienia nadzoru
nad spółką.
Pragnę wyrazić nadzieję, iż powyższe wyjaśnienie
uzna pan poseł za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
313
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie nieuregulowania przez NFZ
należności z tytułu tzw. nadwykonań za 2008 r.
na rzecz ZOZ-ów w woj. lubelskim (9079)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Włodzimierza Karpińskiego z dnia 20 marca 2009 r.
w sprawie nieuregulowania przez NFZ należności
z tytułu „nadwykonań za 2008 r. na rzecz ZOZ-ów
w woj. lubelskim, która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
15 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-9079/09) uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień. Za-
dania z zakresu określania jakości i dostępności oraz
analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w za-
kresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru
sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
wia minister zdrowia wystąpił do funduszu z proś-
bą o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie. Ze stanowiska prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia wynika, że w pierwotnym planie fi-
nansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na 2008 r.,
zatwierdzonym przez ministra zdrowia w porozu-
mieniu z ministrem finansów w dniu 20 września
2007 r., planowane koszty świadczeń zdrowotnych
wyznaczono w wysokości 45 295 mln zł. W konse-
kwencji dokonanych w trakcie roku zmian planu
finansowego funduszu planowana na 2008 r. war-
tość środków finansowych przeznaczonych na reali-
zację świadczeń zdrowotnych została zwiększona
o 7064 mln zł, tj. o 15,6%, w tym w Lubelskim OW
NFZ o 392 mln zł, tj. o 16,3%.
Dokonywana w trakcie roku alokacja wolnych
środków finansowych kierowanych do oddziałów wo-
jewódzkich funduszu w kolejnych zmianach planu
finansowego oraz renegocjacje wartości kontraktów
ze świadczeniodawcami miały na celu w szczególno-
ści zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych ubezpieczo-
nych w tych obszarach, w których występowało na
nie największe zapotrzebowanie.
Pomimo iż przed zakończeniem 2008 r. we wszyst-
kich oddziałach wojewódzkich funduszu przewidy-
wane wykonanie kosztów świadczeń zdrowotnych
314
poprzedzono aneksowaniem umów, to w wielu przy-
padkach odbiegało ono od wykonania rzeczywistego
przedstawionego przez świadczeniodawców do roz-
liczeń. W związku z tym dyrektorzy oddziałów wo-
jewódzkich funduszu po rozliczeniu zawartych
umów, potwierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu
środków, których nie wykorzystali świadczeniodaw-
cy, realizując kontrakty poniżej planu, korzystając
z zapisu § 27 ust. 2 załącznika do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484), podjęli
negocjacje ze świadczeniodawcami, którzy wystąpi-
li do funduszu z roszczeniami o zapłatę m.in. za
świadczenia ratujące życie, świadczenia wykonane
w trybie nagłym, procedury nielimitowane i inne
świadczenia wykonane w roku 2008, których war-
tość wykraczała poza wartość umowy. Łączna kwota
sfinansowanych świadczeń zrealizowanych przez
świadczeniodawców w 2008 r. ponad limit wynikają-
cy z umowy o udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne wynosi 221,7 mln zł.
Szczegółowe dane dotyczące ww. zapłat przedsta-
wiono w załączniku nr 1*).
Zgodnie z informacją prezesa funduszu Lubelski
OW NFZ podejmował w 2008 r. liczne działania na
rzecz poprawy finansowania świadczeń w leczeniu
szpitalnym. W ciągu 2008 r. plan finansowy oddziału
w tym rodzaju świadczeń wynoszący 1067,4 mln zł
został zwiększony o 284,5 mln zł, do wartości 1351,9
mln zł, czyli o 27%. Dodatkowe środki finansowe zo-
stały wykorzystane w pierwszej kolejności na zwięk-
szenie ceny punktu rozliczeniowego z 10 do 12 zł.
Następnie począwszy od czerwca 2008 r. dokonano
pełnego rozliczenia świadczeń zrealizowanych w I pół-
roczu 2008 r. w rodzaju” leczenie szpitalne, zwiększa-
jąc wartości umów o 90 mln zł. W II półroczu 2008 r.,
wprowadzając zmieniony system rozliczeń oparty
o jednorodne grupy pacjentów, zwiększono wartości
umów świadczeniodawców o ok. 7% oraz renegocjo-
wano umowy zwiększając ilości świadczeń nielimito-
wanych w ramach położnictwa, neonatologii oraz
kardiologii na łączną kwotę 28 min zł. Powyższe
działania oraz przeprowadzenie w styczniu i lutym
2009 r. renegocjacji umów umożliwiających pełne wy-
korzystanie przez świadczeniodawców kwot przewi-
dzianych w umowach spowodowały, że Lubelski OW
NFZ wykonał wszystkie zobowiązania wynikające
z zawartych ze szpitalami umów, wykorzystując
w pełni środki finansowe zaplanowane na ten cel
w planie finansowym NFZ na 2008 r. W związku
z tym w chwili obecnej Lubelski OW NFZ nie ma
możliwości finansowych w zakresie ewentualnego
sfinansowania świadczeń zrealizowanych ponad li-
mit określony w umowach i oznaczonych jako świad-
czenia udzielone w trybie nagłym. Przeprowadzenie
negocjacji ze świadczeniodawcami w zakresie ewen-
tualnego sfinansowania wykonanych w roku 2008
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
w rodzaju: leczenie szpitalne świadczeń ponadlimito-
wych oznaczonych jako udzielone w trybie nagłym
może nastąpić pod warunkiem uzyskania zwiększe-
nia planu finansowego Oddziału na 2009 r.
Ponadto prezes funduszu poinformował, że zgod-
nie ze wstępnym sprawozdaniem rocznym z wyko-
nania planu finansowego NFZ za 2008 r. wartość
świadczeń ponadumownych (ponadlimitowych) wy-
konanych przez świadczeniodawców z województwa
lubelskiego za okres 01.01.2008 – 31.12.2008 r. wy-
nosi 123.971,91 tys. zł. Szczegółowe informacje
w tym zakresie z podziałem na poszczególne rodza-
je świadczeń opieki zdrowotnej przedstawiono w za-
łączniku nr 2*).
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że zgodnie
z przepisami ww. ustawy podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym co
do zasady świadczenia są finansowane przez NFZ do
wysokości limitów określonych umową. Natomiast
możliwość sfinansowania dodatkowych świadczeń
zrealizowanych ponad limit określony umową może
być rozważane w konkretnej sytuacji wynikającej
m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środ-
kami finansowymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie ujednolicenia przepisów bankowych
dotyczących udzielania karencji na spłatę
kredytów klęskowych dla rolników (9080)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-
-9080/09, interpelacją posła Włodzimierza Karpiń-
skiego w sprawie ujednolicenia przepisów bankowych
dotyczących udzielania karencji na spłatę kredytów
klęskowych dla rolników – uprzejmie Pana Marszał-
ka informuję, że stosownie do przepisów rozporzą-
dzenia z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji
niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Moder-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

nizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121) agencja
udziela pomocy finansowej z przeznaczeniem na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych i dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej, w których wystą-
piły szkody spowodowane przez suszę, grad, deszcz
nawalny, ujemne skutki przezimowania, przymrozki
wiosenne, powódź, huragan, piorun, obsunięcie ziemi
lub lawinę w rozumieniu przepisów o ubezpiecze-
niach upraw rolnych lub zwierząt. Powyższa pomoc
udzielana jest m.in. w formie dopłat do oprocentowa-
nia kredytów. Zgodnie z obowiązującym zasadami
udzielania preferencyjnych kredytów na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach spe-
cjalnych produkcji rolnej, w których wystąpiły szko-
dy spowodowane przez ww. niekorzystne zjawiska
atmosferyczne, okres karencji w spłacie kredytów
klęskowych, liczony od dnia zawarcia umowy kredy-
tu do dnia spłaty pierwszej raty, nie może przekro-
czyć 2 lat.
Ponadto w okresie objętym umową kredytu bank
może stosować prolongatę spłaty rat kapitału i odse-
tek, przy czym w przypadku kredytów obrotowych
prolongata spłaty rat kapitału i odsetek nie może
przekroczyć 2 lat.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie tworzenia grup producenckich (9081)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r., nr SPS-
-023-9081/09, interpelacją pana posła Włodzimierza
Karpińskiego w sprawie tworzenia grup producen-
tów rolnych uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Osoby fizyczne i prawne prowadzące gospodar-
stwa rolne, będące producentami jednego produktu
rolnego lub grupy produktów, mogą utworzyć grupę
producentów rolnych w celu między innymi poprawy
efektywności gospodarowania oraz organizowania
sprzedaży produktów rolnych. Grupy producentów
rolnych organizują się w oparciu o przepisy ustawy
z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów
rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw
(Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.) oraz rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie wykazu produktów i grup pro-
duktów, dla których mogą być tworzone grupy pro-
315
ducentów rolnych, minimalnej rocznej wielkości pro-
dukcji towarowej oraz minimalnej liczby członków
grupy producentów rolnych (Dz. U. Nr 72, poz. 424).
Pomoc grupom producentów rolnych przyznawana
jest zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 20 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Grupy produ-
centów rolnych, objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 81,
poz. 550 oraz z 2008 r. Nr 72, poz. 425). Wsparcie
powyższe może być udzielane na zakładanie i admi-
nistracyjne koszty działania grup producentów przez
okres 5 lat od momentu ich powstania.
Od 1 stycznia 2007 r. obowiązują zwolnienia po-
datkowe dla grup producentów rolnych. W przypad-
ku podatku od nieruchomości zwolnione z niego są
budynki i budowle zajęte przez grupę wpisaną do re-
jestru, wykorzystywane wyłącznie na prowadzenie
działalności w zakresie sprzedaży produktów lub
grup produktów wytworzonych w gospodarstwach
członków grupy lub w zakresie zaopatrzenia człon-
ków grupy w środki produkcji, wspólnego użytkowa-
nia sprzętu rolniczego, promocji produktów lub gru-
py produktów wprowadzanych do obrotu czy prze-
chowywania, konfekcjonowania i standaryzacji pro-
duktów lub grupy produktów, zgodnie z aktem zało-
życielskim grupy. Drugie zwolnienie dotyczy podatku
dochodowego od osób prawnych i obejmuje dochody
grupy producentów rolnych wpisanej do rejestru, po-
chodzące ze sprzedaży produktów lub grup produk-
tów, dla których grupa została utworzona, wyprodu-
kowanych w gospodarstwach jej członków – w części
wydatkowanej na rzecz członków tej grupy w roku
podatkowym lub roku po nim następującym na za-
kup środków produkcji przekazanych członkom gru-
py producentów rolnych lub szkolenie członków gru-
py producentów rolnych.
W związku z tym, że w ramach działania: Grupy
producentów rolnych w PROW 2007–2013 wsparcie
finansowe można otrzymać wyłącznie w celu uła-
twienia tworzenia i działalności administracyjnej
grup producentów rolnych, grupy mogą skorzy-
stać z linii kredytowej nGP. Do tych kredytów Agen-
cja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa stosu-
je dopłaty. Grupy producentów rolnych w ramach
PROW 2007–2013 mogą być również beneficjentami
działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw
i działania: Zwiększenie wartości dodanej podstawo-
wej produkcji rolnej i leśnej, zaś ich członkowie mogą
skorzystać także z pomocy w ramach działania: Róż-
nicowanie w kierunku działalności nierolniczej oraz
działania: Modernizacja gospodarstw rolnych.
W maju 2008 r. weszły w życie 2 rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 kwietnia
2008 r. dotyczące grup producentów rolnych. Pierw-
sze w sprawie wykazu produktów i grup produktów,
dla których mogą być tworzone grupy producentów
rolnych, minimalnej rocznej wielkości produkcji to-
warowej oraz minimalnej liczby członków grupy pro-
316
ducentów rolnych (Dz. U. Nr 72, poz. 424), drugie
zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Grupy producentów rolnych,
objętej Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 72, poz. 425). Obydwa
miały na celu ułatwienie zakładania grup produ-
cenckich oraz uzyskiwania przez nie pomocy finan-
sowej. Przykładem może być zmniejszenie minimal-
nej rocznej wielkości produkcji towarowej z 60 ha do
45 ha w przypadku grupy producentów chmielu. Po-
nadto dla grup, które zostały wykreślone z rejestru
marszałka danego województwa i nie skorzystały
z pomocy finansowej w ramach PROW 2007–2013,
a następnie zostały wpisane do tego rejestru ponow-
nie, termin 6 miesięcy na złożenie wniosku o przy-
znanie pomocy liczy się od dnia ostatniego wpisu
w rejestrze. Takie rozwiązanie umożliwi grupom
ubieganie się o pomoc pomimo utraty pierwotnego
terminu. Zmiany te wprowadzono na prośbę rolni-
ków zrzeszonych w organizacjach branżowych pro-
ducentów różnych produktów.
Zarządzeniem z dnia 26 czerwca 2008 r. minister
rolnictwa i rozwoju wsi powołał Zespół do spraw prze-
glądu regulacji prawnych dotyczących grup produ-
centów rolnych i ich związków oraz spółdzielczości
rolniczej. Zespół jest organem pomocniczym ministra
rolnictwa i rozwoju wsi. Powołany zespół ma na celu
poprawę efektywności gospodarowania w rolnictwie
oraz wypracowanie warunków do rozwoju grup pro-
ducentów rolnych i odnowy spółdzielczości rolniczej.
Priorytetowym zadaniem zespołu jest współpraca
z przedstawicielami grup już istniejących, tak aby
można było zidentyfikować trudności, z jakimi mu-
sieli się uporać, oraz przepisy, jakie przeszkadzały im
w utworzeniu grupy. Efekty prac zespołu wpłyną po-
zytywnie na poprawę gospodarowania w rolnictwie
oraz będą stanowić podstawę do wypracowania wa-
runków do dalszego rozwoju grup producentów rol-
nych i odnowy spółdzielczości rolniczej. Zadaniem
zespołu ekspertów jest dokonanie przeglądu regula-
cji prawnych i ocena ich wpływu na funkcjonowanie
i rozwój grup producentów rolnych oraz spółdzielczo-
ści rolniczej. Przedmiotem aktualnych prac zespołu
są m.in. następujące tematy:
1) wprowadzenie mechanizmu zaliczkowania na
początku działalności, wymuszone brakiem pienię-
dzy na rozpoczęcie działalności grupy,
2) przyspieszenie zwrotu podatku VAT do 14 dni
– tak aby grupa producentów rolnych była traktowa-
na jak gospodarstwa indywidualnych rolników,
3) rozszerzenie zakresu kredytu nGP tak, aby
można go było przeznaczyć na wykup udziałów, wej-
ście kapitałowe oraz zakup przedsiębiorstw,
4) poręczenie transakcji przez ARiMR do wyż-
szych kwot niż obecnie,
5) w ramach zmian PROW 2007–2013, wysłanych
do Komisji Europejskiej w październiku 2008 r.,
w działaniu: Zwiększenie wartości dodanej podsta-
wowej produkcji rolnej i leśnej wprowadzono pierw-
szeństwo dla grup w uzyskiwaniu pomocy, która wy-
nosić będzie 50% zwrotu kosztów poniesionych przez
grupę w procesie przetwórstwa produktów.
25 września 2008 r. weszła w życie nowelizacja
Prawa spółdzielczego, która pozwala utworzyć grupę
producentów rolnych w formie spółdzielni przez
5 osób fizycznych, a nie, jak było poprzednio, przez
10. Nowelizacja ustawy z dnia 15 grudnia 2006 r.
o grupach producentów rolnych i ich związkach
umożliwiła spółdzielniom uzyskiwanie statusu grupy
po wyodrębnieniu grupy członków (co najmniej 5 pro-
ducentów danego produktu lub grupy produktów),
dla których mogą organizować się GPR oraz dokona-
niu i zarejestrowaniu stosownych zmian w statucie.
W styczniu 2009 r. wprowadzono zmiany w Kodeksie
spółek handlowych. Minimalna wysokość kapitału
zakładowego została zmniejszona z 50 000 zł do 5000 zł.
Dzięki temu spółkę z o.o., w tym grupę producentów
rolnych, będzie łatwiej założyć, gdyż potrzebny do
tego będzie dużo mniejszy (dziesięciokrotnie mniej-
szy) kapitał. Warto zauważyć, że przedmiotem wkła-
du nie musi być gotówka, może to być także wkład
niepieniężny np. grunt.
Ponadto łatwiej będzie prowadzić spółki już zało-
żone – spółki o minimalnym kapitale zakładowym
często stawały wobec sytuacji, w której nie mogły na
przykład umorzyć udziałów wspólnika, gdyż wtedy
wysokość kapitału zakładowego spadłaby poniżej
ustawowego minimum. W takiej sytuacji musiały
najpierw podwyższyć kapitał, by potem dopiero umo-
rzyć udziały. Zabierało to dużo czasu i było kosztow-
ne. Dzięki nowym zasadom prowadzenie już istnieją-
cej spółki będzie więc łatwiejsze, gdyż będzie można
„zejść” z kapitałem zakładowym poniżej dotychcza-
sowego minimum, na przykład także wtedy, jeśli wspól-
nicy będą chcieli wycofać część kapitału ze spółki.
Warto również dodać, że możliwe będzie wznowienie
działalności przez spółki, które działały za czasów
obowiązywania Kodeksu handlowego, a które z róż-
nych powodów nie były w stanie podwyższyć kapita-
łu zakładowego do 50 000 zł i się rozwiązały. Reasu-
mując, zmniejszenie kapitału zakładowego spółek
z o.o. pozytywnie wpłynęło na zwiększenie dostępno-
ści tej formy dla grup producentów rolnych.
Temat grup producentów rolnych w ostatnim
okresie zaczyna cieszyć się coraz większym zaintere-
sowaniem. Wynika ono z możliwości otrzymania do-
datkowych funduszy na ich działalność. Jednak wie-
lu rolników napotyka problemy formalne związa-
ne z założeniem grupy producenckiej bądź też prze-
kształceniem istniejącego stowarzyszenia czy spół-
dzielni w grupę producentów rolnych. Rozdrobnienie
producentów powoduje trudności w sprostaniu coraz
większym wymaganiom rynku. Grupy producenckie
stwarzają nowe możliwości działania, umożliwiając
obniżenie kosztów produkcji i ograniczenie ryzyka.
Połączenie oferty rynkowej wielu gospodarstw zwie-
lokrotnia ich siłę ekonomiczną i możliwości działania
na rynku. Otwiera również nowe kanały zbytu, z któ-
rych pojedyncze gospodarstwa nie mogły korzystać.

Wzmacnia także pozycję negocjacyjną w kontaktach
handlowych z odbiorcami produktów i dostawcami
środków produkcji. Należy uznać, że potrzeba orga-
nizowania się rolników to w dzisiejszych realiach już
konieczność, która pozwoli dostosować się do potrzeb
rynku.
Resort będzie nadal koncentrował swoje działa-
nia przede wszystkim na tym, aby zapewnić jak naj-
bardziej korzystne, przejrzyste i proste w zastoso-
waniu przepisy wykonawcze oraz na tym, aby infor-
macje na temat grup producentów rolnych zostały
rozpowszechnione w całym kraju w celu zachęcania
producentów do zakładania grup oraz zrzeszania
się w nich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie programu pomocy
„Wspieranie gospodarstw niskotowarowych”
w ramach PROW (9082)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
znak SPS-023-9082/09, dotyczącą możliwości uru-
chomienia w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich (PROW 2007–2013) działania mającego na
celu wspieranie gospodarstw rolnych niskotowaro-
wych w fazie restrukturyzacji, pragnę przedstawić
stanowisko w odniesieniu do podniesionych kwestii.
Pomoc realizowana poprzez działanie: Wspieranie
gospodarstw niskotowarowych objęte Planem Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2004–2006 ma charakter
premii stanowiącej równowartość 1250 euro rocznie
i może być wypłacana maksymalnie w ciągu pięciu
kolejnych lat. Uwzględniając, iż producenci rolni mie-
li możliwość przystąpienia do działania w ramach
dwóch naborów, w okresach 1 lutego – 23 marca 2005 r.
oraz 6–16 listopada 2006 r., należy wskazać, iż wspar-
cie dla tej grupy gospodarstw może być udzielane
odpowiednio do 2010 i 2011 r.
Odnosząc się do kwestii możliwości uruchomienia
działania w nowym okresie programowania 2007–
–2013, na wstępie pragnę wyjaśnić, iż możliwość
wdrożenia ww. instrumentu związana jest ze zmianą
317
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW
2007–2013).
Kwestie dotyczące zmian w PROW 2007–2013
zostały uregulowane w rozporządzeniu Komisji
(WE) nr 1974/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. usta-
nawiającego szczegółowe zasady stosowania rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie
wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Euro-
pejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (EFRROW).
Stosownie do postanowień zawartych w art. 7 ust. 2
ww. rozporządzenia zmiany do programu można
składać tylko raz na rok kalendarzowy. Natomiast
ostatni wniosek o zmianę tego dokumentu został
przekazany Komisji Europejskiej w grudniu 2008 r.
Należy mieć na uwadze, że ww. działanie jest in-
strumentem finansowym zaproponowanym nowym
krajom członkowskim Unii Europejskiej i ma charak-
ter przejściowy, stąd jego ewentualne wprowadzenie
do PROW 2007–2013 musi mieć bardzo silne uzasad-
nienie od strony ekonomicznej, jak również nie może
być postrzegane jako instrument wsparcia dochodów
rodzin rolniczych, lecz jako sposób pobudzenia ak-
tywności inwestycyjnej w takich gospodarstwach.
Jednocześnie wszelkie wnioski mówiące o zasa-
dach jego funkcjonowania w przyszłości będzie moż-
na wysnuć po przeprowadzeniu oceny ex post Planu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006.
Ocena ex post będzie składać się m.in. z oceny
stopnia wykorzystania środków finansowych, oceny
skuteczności i sprawności wsparcia oraz oddziaływa-
nia na beneficjentów i ich otoczenie (skuteczność
i oddziaływanie) oraz oceny efektywności, tj. oceny
poniesionych nakładów w stosunku do uzyskanych
wyników i rezultatów.
Odnosząc się do powyższego oraz w związku
z faktem, iż wdrożenie działania wymaga akceptacji
ze strony Komisji Europejskiej, uprzejmie wyjaśniam,
iż w chwili obecnej nie jest możliwe wskazanie ter-
minu uruchomienia instrumentu polegającego na
wspieraniu gospodarstw rolnych niskotowarowych
w fazie restrukturyzacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
318
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie prawa nieodpłatnego nabycia akcji
w ramach NFI (9083)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskie-
go z dnia 31 marca 2009 r. w sprawie prawa do
nieodpłatnego nabycia akcji spółek z programu na-
rodowych funduszy inwestycyjnych, wyjaśniam, co
następuje.
Narodowe fundusze inwestycyjne zostały zawią-
zane na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 kwiet-
nia 1993 r. o narodowych funduszach inwestycyjnych
i ich prywatyzacji (Dz. U. Nr 44, poz. 202, z późn.
zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z przepisem
art. 46 ust. 2 ww. ustawy, w chwili wniesienia przez
Skarb Państwa akcji spółki do funduszy:
— do 15% akcji tej spółki powinno zostać nieod-
płatnie udostępnionych pracownikom zatrudnionym
w przedsiębiorstwie państwowym przekształconym
w dniu wykreślenia tego przedsiębiorstwa z rejestru
przedsiębiorstw państwowych oraz
— do 15% akcji tej spółki powinno zostać nieod-
płatnie udostępnionych rolnikom indywidualnym,
kooperantom i rybakom dostarczającym surowce dla
przedsiębiorstwa państwowego, które zostało prze-
kształcone w spółkę, przez nieprzerwany okres co
najmniej ostatnich 2 lat przed datą wpisu do rejestru
handlowego.
Dodatkowo ustawa wprowadziła limit wartościo-
wy dotyczący liczby udostępnionych akcji, zgodnie
z którym łączna wartość nominalna akcji udostęp-
nionych pracownikom nie mogła przekroczyć iloczy-
nu 24 średnich miesięcznych wynagrodzeń wypłaco-
nych w sześciu podstawowych działach gospodarki
narodowej na jednego zatrudnionego pracownika
w okresie 12 miesięcy poprzedzających wniesienie
akcji danej spółki do funduszy oraz liczby uprawnio-
nych pracowników.
Wszelkie czynności związane z nieodpłatnym udo-
stępnianiem akcji uprawnionym pracownikom zosta-
ły zlecone przez ministra przekształceń własnościo-
wych zarządom spółek. Zgodnie z ustawą udostępnie-
nie akcji uprawnionym osobom następowało na pod-
stawie opracowanego i uchwalonego przez organy
spółki regulaminu podziału akcji. Art. 46 ust. 4 usta-
wy stanowi, że jeżeli w ciągu 3 miesięcy od dnia
wniesienia akcji danej spółki do NFI spółka nie
uchwaliła ww. regulaminu, akcje były dzielone po-
między osoby uprawnione do ich nieodpłatnego na-
bycia w równej liczbie.
Ustawodawca, formułując katalog osób uprawnio-
nych, założył, że przywilej nieodpłatnego nabycia
akcji danej spółki przysługiwać będzie jedynie jej pra-
cownikom oraz w szczególnej sytuacji również rolni-
kom, kooperantom oraz rybakom. Zgodnie z rapor-
tem z realizacji programu NFI w latach 1995–2003,
przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 4 stycznia
2005 r., proces udostępniania nieodpłatnie akcji
uprawnionym osobom rozpoczął się w lipcu 1995 r.,
a jego nasilenie miało miejsce w latach 1996–1997.
W okresie ostatnich kilku lat do Ministerstwa
Skarbu Państwa wpłynęło zaledwie kilka pism odno-
szących się do tematyki nabywania akcji spółek z pro-
gramu narodowych funduszy inwestycyjnych przez
osoby uprawnione, jednak należy podnieść, że pisma
te nie nosiły znamion skargi, a były zapytaniami od-
noszącymi się do tematyki związanej z treścią prze-
pisów prawnych regulujących proces nieodpłatnego
nabywania akcji, w tym m.in. możliwości skorzysta-
nia przez osobę, która nabyła akcje w ramach pro-
gramu NFI, z nieodpłatnego udostępniania akcji/
udziałów na podstawie ustawy o komercjalizacji i pry-
watyzacji.
Do Ministerstwa Skarbu Państwa nie wpływały
bezpośrednio sygnały bądź interwencje świadczące
o niezaspokojeniu ewentualnych roszczeń osób zwią-
zanych z danym przedsiębiorstwem, a nie objętych
ustawowym zakresem uprawnienia. Ponadto kwestia
kręgu osób uprawnionych z ustawy była również
przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjne-
go z dnia 14 maja 1996 r. (K30/95), w którym TK
potwierdza zgodność art. 46 ustawy z przepisami
konstytucyjnymi.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w związku
z realizacją ww. programu prowadzone są w chwili
obecnej prace legislacyjne zmierzające do uchylenia
ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych
i ich prywatyzacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Schmid
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Puław (9084)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-9084/08,
w sprawie interpelacji posła Włodzimierza Karpiń-
skiego z dnia 31 marca 2009 r. odnośnie do budowy

obwodnicy Puław (II etap), uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
Budowa obwodnicy Puław (II etap) została ujęta
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”, zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów
nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r. Zgodnie
z założeniami ww. programu przedmiotowa inwesty-
cja przewidziana jest na lata 2011–2012, a jej reali-
zacja będzie kosztowała 180 000 tys. zł. Należy za-
znaczyć, że obecnie resort infrastruktury pracuje
nad aktualizacją ww. programu pod kątem czasu
i kosztów realizacji inwestycji.
Pragnę zapewnić, że resort infrastruktury po-
dziela opinię, iż dla sprawnego funkcjonowania ukła-
du komunikacyjnego konieczna jest budowa obwod-
nicy Puław (II etap). W związku z powyższym przy-
gotowane zostały: projekt budowlany, projekt wyko-
nawczy oraz materiały przetargowe. Aktualnie Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad ocze-
kuje na wydanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach przez regionalnego dyrektora ochrony
środowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 24 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie ulgi internetowej (9086)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego,
przesłaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r.,
w sprawie ulgi internetowej, uprzejmie informuję.
Podatkowa ulga internetowa została wprowadzo-
na z dniem 1 stycznia 2005 r. Zgodnie z art. 26
ust. 1 pkt 6a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.) odliczeniu od dochodu podle-
gają wydatki poniesione przez podatnika z tytułu
użytkowania sieci Internet w lokalu (budynku) bę-
dącym miejscem zamieszkania podatnika w wysoko-
ści nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty
760 zł. Przedmiotowe odliczenie stosuje się, jeżeli wy-
sokość wydatków została udokumentowana fakturą
w rozumieniu przepisów o podatku od towarów
i usług (art. 26 ust. 7 pkt 1).
319
W świetle powyższego ww. wydatki odlicza się od
dochodu w wysokości faktycznie poniesionej i udoku-
mentowanej fakturą VAT, nie więcej jednak niż 760 zł
w skali roku. Wydatek stanowiący nadwyżkę ponad
tę kwotę nie podlega odliczeniu od dochodu podat-
nika zarówno w rozliczeniu rocznym za rok, w któ-
rym został poniesiony, jak i w kolejnych latach po-
datkowych.
Stosowne informacje na temat rozliczenia ulgi
internetowej można znaleźć na stronie internetowej
resortu finansów: www.mf.gov.pl. W zakładce „Po-
datki” dostępny jest nie tylko tekst ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, ale także broszury
informacyjne ułatwiające prawidłowe obliczenie zo-
bowiązania podatkowego, m.in. broszura do załącz-
nika PIT/O, w którym w pierwszej kolejności wyka-
zywana jest omawiana ulga, a następnie przenoszona
do zeznania podatkowego (PIT-36, PIT-37).
Jednocześnie należy zauważyć, że dotychczas do
Ministerstwa Finansów nie wpłynęły żadne sygnały
potwierdzające, że urzędy skarbowe nakazują odli-
czać 19% z poniesionych wydatków. Tego rodzaju in-
formacja znalazła się jedynie w artykule „Gazety
Prawnej” z dnia 30 marca 2009 r. zatytułowanym
„Fiskus komplikuje internetową ulgę”, przy czym
autorka artykułu, pani Ewa Matyszewska, nie powo-
łuje się na żaden konkretny przypadek udzielenia
błędnej informacji przez pracownika organu podat-
kowego, ale jedynie stwierdza, że „niektóre urzędy
skarbowe opracowały swój, indywidualny sposób ko-
rzystania z ulgi internetowej”.
Ponadto należy podkreślić, że analiza interpreta-
cji indywidualnych dotyczących stosowania ulgi in-
ternetowej (zamieszczonych w bazie SIP) również nie
potwierdza istnienia problemów interpretacyjnych,
o których mowa w interpelacji pana posła.
W świetle powyższego należy sądzić, że nie wy-
stępują rozbieżności w stosowaniu przepisów doty-
czących ulgi internetowej, które uzasadniałyby ko-
nieczność wydania przez ministra finansów interpre-
tacji ogólnej, na podstawie art. 14a ustawy Ordynacja
podatkowa.
Odnosząc się natomiast do kwestii podatników,
którzy dokonali błędnego rozliczenia ulgi interne-
towej w zeznaniu podatkowym (PIT-36, PIT-37),
należy wyjaśnić, że przysługuje im prawo do skory-
gowania danych w nim zawartych poprzez złożenie,
w trybie art. 81 ustawy Ordynacja podatkowa, ko-
rekty zeznania wraz z pisemnym uzasadnieniem
przyczyn korekty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
320
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zamrożenia środków na budowę
siedziby Prokuratury Rejonowej
i Sądu Rejonowego w Świdniku (9087)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do posta-
nowień art. 193 ust 1 regulaminu Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce Pana
Marszałka odpowiedź na skierowaną do mnie przez
pana Włodzimierza Karpińskiego interpelację posel-
ską w sprawie ograniczeń środków budżetowych na
budowę siedziby dla potrzeb Sądu Rejonowego i Pro-
kuratury Rejonowej w Świdniku.
Nawiązując do przyjętego przez rząd RP „Planu
oszczędnościowego” na łączną kwotę 19,7 mld zł,
w tym w zakresie budżetu Ministerstwa Sprawiedli-
wości na ok. 587 mln zł, interpelacja w konkluzji za-
wiera trzy pytania:
1. Z jakich przyczyn zapadła decyzja o zamrożeniu
środków na budowę siedziby Prokuratury Rejonowej
i Sądu Rejonowego w Świdniku?
2. Czy można spodziewać się zmiany tej decyzji
w najbliższych miesiącach?
3. Czy ewentualne wstrzymanie tej inwestycji
może okazać się o wiele bardziej kosztowne niż jej
dokończenie w tym roku?
Przystępując do odpowiedzi na zadane pytania,
na wstępie pozwolę sobie zauważyć, że decyzje doty-
czące ograniczenia wydatków budżetu państwa na
2009 r., obejmujące m.in. wydatki w części 15: Sądy
powszechne oraz w części 37: Sprawiedliwość, podję-
te zostały na szczeblu rządowym w związku z trudną
sytuacją budżetu państwa i mają charakter ograni-
czeń czasowych.
Przedmiotowe ograniczenia wydatków na 2009 r.
zostały przyjęte przez Radę Ministrów w oparciu
o wielowariantowe analizy sporządzone przez dyspo-
nenta głównego części 15: Sądy powszechne i części
37: Sprawiedliwość. Chcę przy tym zapewnić, że ana-
lizy te sporządzone zostały z wyjątkową staranno-
ścią, a proponowane źródła oszczędności poddane
zostały skrupulatnej weryfikacji pod kątem poten-
cjalnych skutków dla funkcjonowania jednostek re-
sortu sprawiedliwości.
W ramach ograniczenia niektórych wydatków
w części 15: Sądy powszechne i części 37: Sprawiedli-
wość przyjęte zostały precyzyjnie określone kryteria
i podział na obszary, które mogą podlegać ewentual-
nym redukcjom bez ryzyka poważnych zakłóceń
w funkcjonowaniu jednostek resortu sprawiedliwo-
ści, oraz obszary, które nie powinny podlegać ogra-
niczeniom z uwagi na istotne zagrożenia dla prawi-
dłowego funkcjonowania tych jednostek lub zobo-
wiązania wynikające z obowiązujących przepisów
prawnych.
Jako zasadę przyjęto, że ograniczeniom nie pod-
legają: wydatki na wynagrodzenia, wydatki na wy-
płatę świadczeń z tytułu stanu spoczynku sędziów
i prokuratorów, a także świadczeń emerytalnych
funkcjonariuszy Służby Więziennej, wydatki związa-
ne z postępowaniami sądowymi i prokuratorskimi
(w tym koszty postępowania sądowego i prokurator-
skiego oraz świadczenia na rzecz osób fizycznych
oraz wynagrodzenia bezosobowe związane z prowa-
dzonymi postępowaniami), środki na odszkodowania
Skarbu Państwa, wydatki na pożyczki na zaspokoje-
nie potrzeb mieszkaniowych sędziów i prokuratorów,
wydatki związane z utrzymaniem osadzonych, odpi-
sy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych oraz
koszty utrzymania obiektów.
Zmniejszenia obejmują pozostałe grupy wydat-
ków niemające bezpośredniego wpływu na realizację
podstawowych zadań jednostek organizacyjnych re-
sortu sprawiedliwości i dotyczą przede wszystkim
zadań inwestycyjnych, remontowych, zakupów środ-
ków transportu, informatyki oraz części pozapłaco-
wych wydatków bieżących.
Wydatki majątkowe zostały ograniczone z zasto-
sowaniem następujących kryteriów:
— rezygnacja z inwestycji nowo rozpoczynanych,
— ograniczenie inwestycji, które nie są planowa-
ne do zakończenia w 2009 r.,
— rezygnacja z zakupu środków transportu,
— ograniczenia zadań informatycznych wyłącz-
nie do zadań, które wynikają z aktów prawnych lub
już zawartych umów,
— ograniczenie do niezbędnego minimum pozo-
stałych zakupów środków trwałych.
Decyzja dotycząca zmniejszenia środków na wy-
datki majątkowe ma charakter doraźny i jest podyk-
towana charakterem tych wydatków. Przedmiotowe
wydatki, jakkolwiek istotne z punktu widzenia za-
pewnienia właściwych warunków funkcjonowania,
nie mają bowiem bezpośredniego wpływu na realiza-
cję ustawowych funkcji jednostek organizacyjnych
resortu sprawiedliwości. Mając na względzie koniecz-
ność zapewnienia w pierwszej kolejności środków na
wydatki związane bezpośrednio z prowadzonymi po-
stępowaniami (wynagrodzenia, świadczenia emery-
talne, koszty postępowań itd.), część zadań inwesty-
cyjnych i remontowych została przeniesiona do reali-
zacji na rok 2010.
Ścisłe zastosowanie wskazanych powyżej kryte-
riów do wszystkich, bez wyjątku, jednostek resortu
pozwoliło na uzyskanie wymaganych oszczędności
w budżecie na 2009 r. w kwocie 587 198 tys. zł, po-
zwalając jednocześnie na utrzymanie budżetu na po-
ziomie pozwalającym na realizację zasadniczych
funkcji sądownictwa, prokuratury, więziennictwa,
Ministerstwa Sprawiedliwości oraz pozostałych jed-
nostek organizacyjnych resortu sprawiedliwości.
Wskazując na powyższe, tytułem podsumowania,
pozwalam sobie raz jeszcze nadmienić, że ogranicze-

nie wydatków na 2009 r. na obecnym etapie ma cha-
rakter czasowy, związany z trudną sytuacją budżetu
państwa. Ostateczne decyzje w tym zakresie, doty-
czące realizacji wydatków zgodnie z uchwaloną
w dniu 9 stycznia 2009 r. ustawą budżetową bądź
nowelizacji ustawy budżetowej i zmiany wielkości
wydatków zgodnie z proponowanymi ograniczenia-
mi, zapadną w połowie roku, po przeprowadzeniu
analizy realizacji dochodów budżetowych na pozio-
mie centralnym.
Mając na uwadze powyższe, tytułem odpowiedzi
na pytania uprzejmie informuję, że budowa obiektu
o powierzchni 11 193 m2 dla potrzeb Sądu Rejonowe-
go i Prokuratury Rejonowej w Świdniku została roz-
poczęta w listopadzie 2008 r. i zgodnie z programem
inwestycji planuje się ją zakończyć w czwartym kwar-
tale 2011 r. Wartość kosztorysowa omawianego za-
dania w cenach 2009 r. wynosi 54 314 872 zł. Nakła-
dy poniesione do końca 2008 r. wyniosły 3 318 832 zł.
W bieżącym roku na kontynuację budowy zaplano-
wano 15 939 000 zł. Zgodnie z przyjętymi kryteriami
środki finansowe na jej realizację w 2009 r. zostały
ograniczone o kwotę 4 000 000 zł, ponieważ przed-
miotowa inwestycja nie była nigdy planowana do za-
kończenia w bieżącym roku. Obecnie wykonywane
są roboty żelbetowe, w wyniku których zostanie zre-
alizowany w tym roku stan surowy obiektu. Uznając
inwestycję w Świdniku za priorytetową dla lubel-
skich jednostek wymiaru sprawiedliwości, nigdy nie
przewidywano jej wstrzymania, a jedynie chwilowe
jej spowolnienie, o czym świadczy ograniczenie finan-
sowania jedynie o 25% przy ograniczeniu wydatków
majątkowych w resorcie sprawiedliwości średnio
o ponad 40%.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
przedmiotowe wyjaśnienia w sposób wyczerpujący
i satysfakcjonujący dostarczyły panu posłowi odpo-
wiedzi na zadane pytania.
Z wyrazami szacunku i sympatii
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie sprzętu medycznego niezbędnego
do uruchomienia i funkcjonowania szpitala
w Łęcznej (9088)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego
321
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-9088/09
w sprawie sprzętu medycznego niezbędnego do uru-
chomienia i funkcjonowania szpitala w Łęcznej
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższej informacji.
Inwestycja pn. „Budowa Szpitala Powiatowego
w Łęcznej” realizowana jest w ramach Krajowego
Programu Operacyjnego „Wsparcie realizacji inwe-
stycji wieloletnich jednostek samorządu terytorial-
nego z zakresu ochrony zdrowia w wybranych regio-
nach w latach 2007–2010”. Stronami w postępowaniu
przy realizacji powyższego programu są: ze strony
beneficjentów samorząd województwa reprezentowa-
ny przez marszałka województwa oraz Rada Mini-
strów reprezentowana przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego. W roku 2007 Ministerstwo Zdrowia,
na prośbę ministra rozwoju regionalnego, opiniowa-
ło jedynie programy medyczne zakładów opieki zdro-
wotnej ubiegające się o dofinansowanie w ramach
kontraktów wojewódzkich. W przypadku inwestycji
„Budowa Szpitala Powiatowego w Łęcznej” opinia
była pozytywna.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ze względu
na obowiązujące przepisy minister zdrowia nie po-
siada podstawy prawnej do finansowania zadań re-
alizowanych przez jednostki, dla których nie jest or-
ganem założycielskim. Zgodnie z art. 55 ust. 2 usta-
wy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408, z późn. zm.) dotacje
na inwestycje może przyznać organ, który utworzył
zakład. W przypadku szpitala w Łęcznej organem
założycielskim jest Rada Powiatu Łęczyńskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie sprzedaży leków w innych miejscach
niż apteki (9091)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Włodzimierza Karpińskiego w sprawie sprze-
daży leków w miejscach innych niż apteki, przesłaną
przy piśmie znak SPS-023-9091/09, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, że zagadnienie nielegalnego
obrotu produktami leczniczymi jest przedmiotem
stałego zainteresowania ministra zdrowia oraz orga-
nów Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej – głów-
nego inspektora farmaceutycznego i wojewódzkich
inspektorów farmaceutycznych. Powyższe wynika
322
przede wszystkim z zagrożenia dla zdrowia i życia
ludzi spowodowanego zażywaniem produktów lecz-
niczych pochodzących z niewiadomych źródeł.
Należy zwrócić uwagę na fakt, że obrót produk-
tami leczniczymi jest poddany regulacjom prawnym
mającym na celu zapewnienie bezpieczeństwa sto-
sowania tych produktów. Zgodnie z art. 65 ust. 1
ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceu-
tyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z poźn. zm.)
„obrót produktami leczniczymi może być prowadzo-
ny tylko na zasadach określonych w ustawie”. Usta-
wa stanowi, że obrót hurtowy produktami leczni-
czymi jest prowadzony w hurtowniach farmaceu-
tycznych oraz w składach celnych i konsygnacyj-
nych produktów leczniczych działających na podsta-
wie zezwoleń wydawanych przez głównego inspek-
tora farmaceutycznego. Obrót detaliczny produkta-
mi leczniczymi jest prowadzony w aptekach ogólno-
dostępnych, punktach aptecznych i placówkach
obrotu pozaaptecznego: sklepach zielarsko-medycz-
nych, sklepach specjalistycznych zaopatrzenia me-
dycznego i sklepach ogólnodostępnych. Apteki ogól-
nodostępne i punkty apteczne działają na podstawie
zezwoleń wydawanych przez wojewódzkich inspek-
torów farmaceutycznych.
Obowiązujące przepisy określają wymogi, od speł-
nienia których uzależnione jest uzyskanie zezwolenia
na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej, składu
celnego i konsygnacyjnego produktów leczniczych,
jak również apteki ogólnodostępnej i punktu aptecz-
nego. Podmioty podejmujące działalność gospodarczą
w zakresie obrotu hurtowego i detalicznego produk-
tami leczniczymi muszą stosować się do przepisów
regulujących prowadzenie tej działalności.
Tylko przestrzeganie norm prawnych obowiązu-
jących w powyższym zakresie gwarantuje bezpie-
czeństwo stosowania produktów leczniczych znajdu-
jących się w obrocie. Z tego względu zapewnienie
przestrzegania przepisów regulujących prowadzenie
obrotu hurtowego i detalicznego produktami leczni-
czymi jest ściśle związane z przeciwdziałaniem zja-
wisku nielegalnego obrotu tymi produktami.
Wojewódzcy inspektorzy farmaceutyczni stale
monitorują – każdy na terenie swojego działania – sy-
tuację w zakresie nielegalnego obrotu produktami
leczniczymi. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny
w Lublinie w okresie od początku 2008 r. do dnia
23 kwietnia 2009 r. wydał 22 pisemne opinie oraz
udzielił 5 telefonicznych informacji odnośnie do za-
kwestionowanych przez organy ścigania oraz służbę
celną leków pochodzących z nielegalnego źródła.
Walka ze zjawiskiem obrotu produktami leczni-
czymi dokonywanego przez podmioty nieuprawnione
oferujące bardzo często w sprzedaży leki niedopusz-
czone do obrotu oraz sfałszowane jest jednym z naj-
istotniejszych działań mających na celu zapewnienie
ochrony zdrowia publicznego w aspekcie jakości i bez-
pieczeństwa stosowania produktów leczniczych.
Główny inspektor farmaceutyczny prowadzi ak-
tywną działalność w powyższym zakresie, którą
można podzielić na działania podejmowane w ra-
mach współpracy międzynarodowej i międzyresor-
towej.
W zakresie działań podejmowanych przez głów-
nego inspektora farmaceutycznego w ramach współ-
pracy międzynarodowej należy wskazać na:
1) stały i aktywny udział przedstawiciela główne-
go inspektora farmaceutycznego w grupach robo-
czych oraz szkoleniach, a w szczególności w:
— grupie roboczej „Head of Medicines Agencie
Working Group of Enforcement Officers” działającej
w obszarze Unii Europejskiej, współpracującej z Ko-
misją Europejską;
— inicjatywie WHO/IMPACT – International
Medical Products Anti-Counterfeiting Taskforce,
powołanej do działania przez Światową Organizację
Zdrowia;
— inicjatywach organizowanych przez Radę
Europejską, np. szkoleniu „Working across disciplines
and borders – best practices to combat counterfeiting
of medicines and to protect public health”;
2) stałą współpracę z organami kompetentnymi
innych krajów w zakresie prowadzenia postępowań
wyjaśniających, związanych z nielegalnym obrotem
produktami leczniczymi oraz sfałszowanymi suple-
mentami diety, które zawierając w swoim składzie
niedeklarowane API (substancję czynną), stanowią
zagrożenie dla zdrowia i życia konsumentów.
W zakresie działań podejmowanych przez głów-
nego inspektora farmaceutycznego w ramach współ-
pracy międzyresortowej należy wskazać na działal-
ność Zespołu do Spraw Sfałszowanych Produktów
Leczniczych. Zespół powołał minister zdrowia zarzą-
dzeniem z dnia 9 listopada 2007 r. (Dz. Urz. Min.
Zdrow. Nr 17, poz. 92), przenosząc na grunt narodo-
wy doświadczenia innych krajów w walce z proble-
mem sfałszowanych produktów leczniczych.
Zespół kierowany przez głównego inspektora far-
maceutycznego został utworzony w celu podjęcia wal-
ki ze zjawiskiem sfałszowanych produktów leczni-
czych oraz leków pochodzących z nielegalnych źródeł,
a podstawą jego działania jest ścisła i bezpośrednia
współpraca organów odpowiedzialnych za nadzór
nad rynkiem produktów leczniczych (m.in. Głównego
Inspektoratu Farmaceutycznego, Ministerstwa Zdro-
wia, Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wy-
robów Medycznych i Produktów Biobójczych, Naro-
dowego Instytutu Leków) z organami odpowiedzial-
nymi za utrzymanie porządku publicznego (Policją,
prokuraturą, Służbą Celną).
Kierując się wytycznymi Światowej Organizacji
Zdrowia (WHO) oraz doświadczeniami innych kra-
jów w walce ze sfałszowanymi produktami leczniczy-
mi, zespół w roku 2008 oraz pierwszym kwartale
roku bieżącego ustalił oraz realizował zadania prio-
rytetowe, spośród których jako najważniejsze należy
wymienić:
1) zaproponowanie zmian w ustawie Prawo farma-
ceutyczne polegających na: wprowadzeniu definicji
sfałszowanego produktu leczniczego, zaostrzeniu kar

grożących za fałszowanie produktów leczniczych i ob-
rót nimi oraz karaniu obrotu produktami leczniczymi
dokonywanego w nieodpowiednich miejscach;
2) przeprowadzenie – wspólnie z Policją oraz Pań-
stwową Inspekcją Sanitarną – 2 dużych skoordyno-
wanych akcji kontroli sklepów typu sexshop na tere-
nie kraju, których celem było zweryfikowanie asor-
tymentu oferowanego przez te sklepy pod kątem
nielegalnej sprzedaży produktów leczniczych, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem leków sfałszowanych oraz
niedopuszczonych do obrotu;
3) podjęcie działań mających na celu zwiększenie
niewielkiej dotychczas świadomości społecznej o za-
grożeniach związanych z zakupem produktów lecz-
niczych niewiadomego pochodzenia, wśród których
należy wskazać m.in. na:
a) opracowanie informacji/ostrzeżenia dla pa-
cjentów oraz odpowiedzi na najczęściej zadawane
pytania o lekach sfałszowanych i pochodzących
z nielegalnego źródła, które zostały umieszczone
m.in. na stronach internetowych Głównego Inspek-
toratu Farmaceutycznego, Ministerstwa Zdrowia,
Ministerstwa Finansów, Narodowego Instytutu Le-
ków oraz Policji,
b) przedstawienie kilku prezentacji dotyczących
sfałszowanych produktów leczniczych oraz metod
walki z nimi na różnego rodzaju konferencjach doty-
czących zarówno tematyki bezpieczeństwa leków, jak
i ochrony własności intelektualnej,
c) wydrukowanie 900 plakatów edukacyjnych
„Sfałszowane leki zabijają”, opartych na plakacie
WHO „Counterfeit drugs kill”, do wykorzystania któ-
rego główny inspektor farmaceutyczny uzyskał wcze-
śniej prawo. Ww. plakaty, których celem jest wskaza-
nie drogi nabycia leków legalnych (a tym samym
bezpiecznych), będą sukcesywnie kolportowane do
przychodni lekarskich dzięki współpracy podjętej
w tym zakresie z wojewódzkimi inspektorami farma-
ceutycznymi oraz samorządem aptekarskim;
4) przekazywanie organom ścigania wszelkich in-
formacji o przypadkach nielegalnego obrotu produk-
tami leczniczymi, jako zawiadomień o podejrzeniu
popełnienia przestępstwa;
5) wydawanie dla organów ścigania opinii w toku
prowadzonych postępowań dotyczących nielegalnego
obrotu produktami leczniczymi.
Zespół do Spraw Sfałszowanych Produktów Lecz-
niczych na bieżąco analizuje sytuację w zakresie nie-
legalnego obrotu produktami leczniczymi. Jeżeli za-
istnieje konieczność zaproponowania zmian w obowią-
zujących przepisach, innych niż wskazane wyżej, ze-
spół podejmie w tym zakresie stosowne działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
323
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie postępu prac mających na celu
ustawowe uregulowanie sytuacji posiadaczy
przedwojennych papierów wartościowych
gwarantowanych przez państwo polskie (9093)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 15 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-9093/
09, w sprawie udzielenia przez ministra finansów
informacji w zakresie postępu prac mających na celu
ustawowe uregulowanie sytuacji posiadaczy przed-
wojennych papierów wartościowych, uprzejmie wy-
jaśniam:
W obecnym stanie prawnym posiadacze przedwo-
jennych papierów wartościowych mogą indywidualnie
dochodzić przed sądami powszechnymi swoich rosz-
czeń o zwaloryzowanie wartości papierów wartościo-
wych. Sądy powszechne, rozpatrując indywidualne
sprawy z powództwa posiadaczy przedwojennych pa-
pierów wartościowych, każdorazowo oceniają zasad-
ność zgłoszonych żądań. Nie znajduje zatem uzasad-
nienia podjęcie odrębnych działań prawnych w celu
uregulowania sytuacji posiadaczy przedwojennych pa-
pierów wartościowych Skarbu Państwa.
Zagadnienie roszczeń związanych m.in. z wyku-
pem papierów skarbowych wyemitowanych przed
II wojną światową było przedmiotem wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 24 kwietnia 2007r.
(sygn. akt SK 49/05 – Dz. U. Nr 81, poz. 554). W wy-
roku tym Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgod-
ny z Konstytucją RP art. 12 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 1990r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny
(Dz. U. Nr 55, poz. 321) w zakresie, w jakim ograni-
czał on dostęp do waloryzacji sądowej, zagwaranto-
wanej w art. 3581 § 3 k.c., w odniesieniu do zobowią-
zań pieniężnych powstałych przed dniem 30 paź-
dziernika 1950 r., wynikających z obligacji emitowa-
nych przez Skarb Państwa. Stosownie do wyroku
trybunału, przepis ten utracił moc po 12 miesiącach
od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W treści wyroku Trybunał Konstytucyjny za-
warł stwierdzenie, że osoby będące posiadaczami
przedwojennych obligacji skarbowych dysponują in-
strumentami prawnymi umożliwiającymi im uzy-
skanie ochrony swoich praw. Należy jednak mieć na
uwadze, że waloryzacja sądowa zobowiązań pienięż-
nych powstałych przed 30 października 1950 r. jest
możliwa tylko w odniesieniu do zobowiązań nie-
przedawnionych.
Jednocześnie odnosząc się do kwestii szacunko-
wych danych na temat wyemitowanych papierów
wartościowych, które znajdują się w rękach właści-
cieli, uprzejmie informuję, że według „Wykazu dłu-
gów i gwarancji finansowych państwa na dzień 1 kwiet-
nia 1939 r.” (Monitor Polski z 1939 r. Nr 122, poz. 288)
324
suma zobowiązań Skarbu Państwa z tytułu przed-
wojennych papierów wartościowych wynosiła:
— 2018,3 mln zł z tytułu skarbowych papierów
wartościowych wyemitowanych na rynek krajowy.
Jednakże dekretem z dnia 27 lipca 1949 r. unieważ-
niono pożyczki z lat 1918–1922 na ok. 0,3 mln zł. Tak
więc stan zobowiązań z tytułu wewnętrznych długów
emisyjnych wynosi 2018 mln zł (wartość ta nie
uwzględnia jednak gwarantowanych przez Skarb
Państwa emisji papierów wartościowych dokonanych
przez związki samorządów terytorialnych, fundusze,
monopole i przedsiębiorstwa państwowe);
— 432,6 mln zł z tytułu skarbowych papierów
wartościowych wyemitowanych na rynek zagranicz-
ny. Przy czym w oparciu o umowę z dnia 16 maja
1975 r., zawartą przez rząd RP z Radą ds. Ochrony
Interesów Posiadaczy Obligacji Zagranicznych, do-
konywano wykupu tych obligacji. W związku z czym
należy zakładać, iż zadłużenie będzie niższe niż wy-
żej przyjęte. Jednakże brak danych co do wielkości
wykupionych papierów wartościowych.
Ponadto należy zauważyć, że Ministerstwo Finan-
sów nie prowadzi rejestru posiadaczy przedwojennych
skarbowych papierów wartościowych, jak również nie
posiada informacji na temat liczby papierów warto-
ściowych zniszczonych w czasie II wojny światowej
i po jej zakończeniu. Tym samym Ministerstwo Finan-
sów nie dysponuje danymi na temat wielkości emisji
przedwojennych skarbowych papierów wartościowych
znajdujących się obecnie w rękach posiadaczy przed-
wojennych papierów wartościowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Brodniaka
w sprawie utworzenia na terenie gminy
Bogatynia Kamiennogórskiej Specjalnej Strefy
Ekonomicznej Małej Przedsiębiorczości (9095)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Romana Brodniaka, otrzymaną
przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 15 kwietnia
br. znak: SPS-023-9095/09 uprzejmie informuję, że
z wyjaśnień zarządzającego kamiennogórską specjal-
ną strefą ekonomiczną wynika, że zaproponowane
przez burmistrza gminy Bogatynia grunty w obec-
nym stanie nie spełniają kryteriów określonych
„Koncepcją rozwoju specjalnych stref ekonomicz-
nych” będącą dokumentem, na podstawie którego
ocenia się wnioski o włączenie w granice strefy no-
wych obszarów.
Zarządzający strefą podczas rozmów z władzami
Bogatyni informował o możliwości włączenia wska-
zanych działek do strefy kamiennogórskiej z uwagi
na ich atrakcyjne położenie, w sąsiedztwie granicy
z Republiką Czeską i Niemcami, jednak wystąpienie
do ministra gospodarki ze stosownym wnioskiem
uzależnił od odpowiedniego przygotowania gruntu
pod inwestycje, co w tym przypadku oznacza przeło-
żenie linii kablowych wysokiego i średniego napięcia
oraz zapewnienie dostępu do wszystkich niezbędnych
mediów.
Odnośnie do działań gminy na rzecz pozyskania
inwestorów uprzejmie wyjaśniam, że inwestor ja-
poński, który wizytował teren w dniu 21 grudnia
2007 r., nie był zainteresowany tą lokalizacją, wska-
zując wspomniane wyżej wady oraz zbyt małą po-
wierzchnię.
Reasumując, chciałbym zapewnić, że istnieje moż-
liwość objęcia terenu w gminie Bogatynia specjalną
strefą ekonomiczną, jeśli zostanie on odpowiednio
przygotowany inwestycyjnie lub znajdzie się inwe-
stor, który niezależnie od stanu technicznego gruntu
złoży wiarygodną deklarację realizowania tam inwe-
stycji. Proces legislacyjny włączenia obszaru do spe-
cjalnej strefy ekonomicznej, od momentu wpłynięcia
do ministra gospodarki kompletnego i prawidłowo
opracowanego wniosku, trwa ok. 4 miesięcy.
Jednocześnie informuję, że do chwili obecnej nie
wpłynął do ministra gospodarki żaden wniosek
w sprawie utworzenia w gminie Bogatynia specjalnej
strefy ekonomicznej.
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (9096)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Henryka Milcarza
przekazaną pismem z dnia 15 kwietnia 2009 r. (sygn.
SPS-023-9096-09) w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Ad pyt. 1. W roku 2008 w województwie święto-
krzyskim realizowano budowę 10 kompleksów spor-
towych w ramach programu „Moje boisko – Orlik

2012”, na które przeznaczono kwotę ogółem w wyso-
kości 3330 tys. zł.
Ad pyt. 2. W roku 2009 planuje się dofinansowa-
nie w ramach programu „Moje boisko – Orlik 2012”
na takim samym poziomie jak w roku 2008, czyli
333 tys. zł ze środków budżetowych oraz 333 tys. zł
ze środków urzędu marszałkowskiego. Pozostałe
środki musi zapewnić beneficjent, czyli jednostka sa-
morządu terytorialnego.
Ad pyt. 3. Opóźnienia w realizacji programu wy-
nikają głównie z przedłużających się procedur prze-
targowych. Protesty niejednokrotnie występują już
na etapie opublikowania specyfikacji istotnych wa-
runków zamówienia. Istnieją również problemy z małą
ilością biur projektowych, które zainteresowane są
adaptacją projektów typowych.
Ad pyt. 4. W ramach programu „Moje boisko – Or-
lik 2012” nie przewiduje się dodatkowego dofinanso-
wania dla gmin o niskich dochodach.
Ad pyt. 5. Istnieje możliwość wsparcia budowy
otwartych obiektów sportowych. Zasady dofinanso-
wywania reguluje rozporządzenie ministra sportu
z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania za-
dań ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej (Dz. U. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.). W świetle
wyżej wymienionego rozporządzenia warunkiem
uzyskania dofinansowania ze środków funduszu jest
umieszczenie inwestycji w wojewódzkim programie
rozwoju bazy sportowej województwa. W związku
z powyższym podmioty ubiegające się o dofinansowa-
nie zgłaszają wnioski o wpisanie przedsięwzięć do
programów rozwoju bazy sportowej bezpośrednio do
właściwych urzędów marszałkowskich.
Kwota środków z Funduszu Rozwoju Kultury Fi-
zycznej na dofinansowanie inwestycji nie może prze-
kroczyć 33% wartości kosztorysowej inwestycji. Po-
zostałe nakłady powinien zgromadzić inwestor.
Jednocześnie informuję, że począwszy od roku
2006 realizowany jest program „Budowa wielofunk-
cyjnych boisk sportowych ogólnie dostępnych dla
dzieci i młodzieży”. Celem programu jest zwiększenie
dostępności dzieciom i młodzieży do nowoczesnych
i bezpiecznych boisk wielofunkcyjnych.
Program adresowany jest do szerokiej rzeszy pod-
miotów posiadających osobowość prawną (jednostki
samorządu terytorialnego, spółdzielnie mieszkanio-
we, parafie i inne jednostki religijne, samodzielne
jednostki szkolnictwa). Podstawowym warunkiem
przystąpienia do programu jest założenie, że wybu-
dowany obiekt będzie ogólnodostępny i korzystanie
z niego będzie bezpłatne.
Kwota środków Funduszu Rozwoju Kultury Fi-
zycznej na dofinansowanie budowy boiska w ramach
programu wynosi 200 tys. zł, nie więcej niż 50% war-
tości kosztorysowej zadania.
Wnioski o ujęcie w programie „Budowa wielo-
funkcyjnych boisk sportowych ogólnie dostępnych
dla dzieci i młodzieży” składane są bezpośrednio do
Ministerstwa Sportu i Turystyki.
325
Program obejmuje wykonanie:
— boiska wielofunkcyjnego (minimum trzy funk-
cje, na przykład: piłka siatkowa, koszykowa, piłka
ręczna) o minimalnych wymiarach płyty boiska
22 m x 44 m (nawierzchnia boiska – poliuretano-
wa lub z trawy syntetycznej, wykonana na podbu-
dowie dynamicznej przeznaczona do boisk wielo-
funkcyjnych);
— ogrodzenia po obwodzie ogrodzeniem o wyso-
kości minimum 4 m z dwoma wejściami, w tym jed-
nym technicznym;
— wyposażenia sportowego montowanego w spo-
sób trwały z podłożem (w zależności od zaprojekto-
wanych pól gier).
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariana Filara
w sprawie trybu przeprowadzania egzaminów
praktycznych na prawo jazdy (9097)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-9097/09 przekazujące interpelację
posła Mariana Filara w sprawie trybu przeprowadza-
nia egzaminów praktycznych na prawo jazdy, przed-
stawiam następujące wyjaśnienie.
Sprawa przeprowadzania egzaminów na prawo
jazdy przy wykorzystaniu pojazdów będących wła-
snością ośrodka szkolenia kierowców, w którym za-
jęcia odbywał kandydat na kierowcę, jest uregulowa-
na przepisem § 16 pkt 3 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w spra-
wie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania upraw-
nień przez kierujących pojazdami, instruktorów i eg-
zaminatorów, zgodnie z którym wykorzystanie ta-
kich pojazdów jest możliwe.
Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku wyko-
rzystania w trakcie egzaminu praktycznego na pra-
wo jazdy samochodów będących własnością ośrod-
ków szkolenia kierowców osoba egzaminowana bę-
dzie musiała ponieść koszt uczestnictwa tego pojazdu
w egzaminie. Trzeba także pamiętać o wyposażeniu
technicznym pojazdów ośrodka szkolenia kierowców.
Zgodnie z przepisami egzamin musi być przeprowa-
dzony pojazdem sprawnym technicznie oraz wyposa-
żonym w odpowiednie urządzenia rejestrujące prze-
bieg egzaminu. Wyposażenie pojazdów w urządzenia
do rejestracji przebiegu egzaminu zapewniające kom-
326
patybilność nagrań, brak możliwości ingerencji
w przebieg nagrania oraz gwarantujące odpowied-
nie zabezpieczenie i przechowywanie nagranego
przebiegu egzaminu leży w gestii ośrodka szkolenia
kierowców.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w najbliż-
szym czasie zostanie przekazany pod obrady Sejmu,
przygotowany przez Ministerstwo Infrastruktury,
projekt ustawy o kierujących pojazdami. Przepisy
tego projektu zawierają uregulowania prawne odno-
szące się do samochodów stosowanych w trakcie eg-
zaminu na prawo jazdy i zachowują dotychczasowe
zasady odnoszące się do możliwości ich wykorzysta-
nia do jego przeprowadzenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planowanych likwidacji
wojskowych komend uzupełnień (9098)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie planowanych likwidacji wojsko-
wych komend uzupełnień (SPS-023-9098/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W Ministerstwie Obrony Narodowej prowadzone
są prace analityczne w zakresie możliwości ograni-
czenia liczby wojskowych komend uzupełnień. Dzia-
łania takie są efektem rozwiązań przyjętych w ra-
mach procesu profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej. Zawieszenie obowiązkowej
służby wojskowej na rzecz ochotniczego odbywania
służby zawodowej jest spełnieniem społecznych
oczekiwań w tym zakresie, a jednocześnie czynni-
kiem zwiększającym efektywność bojową jednostek
wojskowych.
Aktualnie funkcjonują 123 wojskowe komendy
uzupełnień. Jednak przyjęcie nowych rozwiązań sys-
temowych spowodowało znaczne zmniejszenie ich
zadań w zakresie pokojowego uzupełniania jednostek
wojskowych. W związku z tym powstała konieczność
ograniczenia ich liczby, według wstępnych szacun-
ków o ok. 30%, a co za tym idzie, zmniejszenie kosz-
tów funkcjonowania administracji wojskowej. W ty-
powaniu wojskowych komend uzupełnień przewi-
dzianych do rozformowania, jak również wskazaniu
tych, które przejmą ich dotychczasowe zadania,
uwzględniane będą wszelkie czynniki mające wpływ
na prawidłowe funkcjonowanie tych organów w wa-
runkach profesjonalnej armii, m.in. wielkość admi-
nistrowanego obszaru, potencjał ludnościowy, układy
komunikacyjne umożliwiające dogodny dojazd oby-
watela do urzędu, liczbę posiadanych zasobów rezerw
osobowych, zadania wojskowych komend uzupełnień
w zakresie zabezpieczenia mobilizacyjnego rozwinię-
cia jednostek wojskowych oraz koszty administrowa-
nia budynków.
Najważniejszym jednak wskaźnikiem są potrze-
by Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, wynika-
jące ze zbilansowania potrzeb uzupełnieniowych
jednostek wojskowych z kosztami utrzymania woj-
skowych komend uzupełnień, zwłaszcza w kontek-
ście realizowanego obecnie przez rząd programu
oszczędnościowego.
Trudno jest zatem w chwili obecnej wskazać kon-
kretne wojskowe komendy uzupełnień przewidziane
do rozformowania. Szczegółowe rozwiązania w tym
zakresie zostaną zawarte w nowelizacji rozporzą-
dzenia ministra obrony narodowej z dnia 31 marca
2004 r. w sprawie wojewódzkich sztabów wojsko-
wych i wojskowych komend uzupełnień (Dz. U.
Nr 66, poz. 613, ze zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie działań polegających na udzieleniu
certyfikatu dopuszczenia do ruchu
na terenie Polski lokomotyw niemieckich
przez Urząd Transportu Kolejowego (9099)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłaną przy piśmie SPS-023-9099/09 z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r. interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie działań polegających na
udzieleniu certyfikatu dopuszczenia do ruchu na te-
renie Polski lokomotyw niemieckich przez Urząd
Transportu Kolejowego, uprzejmie informuję.
Minister infrastruktury nie złożył obietnic mini-
strowi transportu, budownictwa i rozwoju miast Nie-

miec w zakresie dopuszczenia do eksploatacji loko-
motyw niemieckich na sieci kolejowej Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Ministrowie Polski i Niemiec na spotkaniu w dniu
26 marca br ustalili jedynie, że UTK i EBA zinten-
syfikują rozmowy w sprawie zawarcia porozumienia
o wzajemnym uznawaniu taboru, nie czekając na
unijne regulacje w tej sprawie.
Problem wzajemnego uznawania taboru i prowa-
dzenia pociągów po sieciach kolejowych Unii Euro-
pejskiej jest trudny do rozwiązania z uwagi na duże
zróżnicowanie parametrów technicznych stosowa-
nych na sieciach kolejowych poszczególnych krajów
Unii Europejskiej.
Dyrektywa 2008/57/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady dotycząca interoperacyjności kolei
w Unii Europejskiej rozpoczęła proces wzajemnej ak-
ceptacji taboru kolejowego. Szczegółowa lista para-
metrów i wymagań dla taboru kolejowego zawar-
tych w tej dyrektywie będzie musiała być uznana
przez wszystkie kraje członkowskie Unii Europej-
skiej poprzez notyfikacje. Z uwagi na duże różnice
parametrów technicznych stosowanych w poszcze-
gólnych krajach problem będzie trudny do rozwiąza-
nia i uzgodnienia.
Mając to na uwadze, Unia Europejska pracuje nad
wzajemnym uznawaniem dopuszczeń do eksploatacji
taboru kolejowego pomiędzy poszczególnymi krajami
Unii Europejskiej.
Po wejściu w życie tej regulacji stanowić ona bę-
dzie podstawę do zawarcia umowy pomiędzy rządem
polskim i niemieckim
Ewentualne podpisanie umowy pomiędzy rząda-
mi Polski i Niemiec w zakresie ustalenia wymagań
do wzajemnego uznawania taboru kolejowego jeżdżą-
cego po sieci kolejowej Polski i Niemiec wymagać bę-
dzie szczegółowych analiz.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie dziedziczenia wykluczenia
społecznego w wiejskich obszarach
problemowych, w tym popegeerowskich (9100)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9100/
327
09, przy którym została przekazana interpelacja po-
sła Edwarda Wojtasa w sprawie dziedziczenia „wy-
kluczenia społecznego” w wiejskich obszarach pro-
blemowych, w tym w obszarach popegeerowskich,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Pomoc dla środowisk popegeerowskich oraz po-
moc na rzecz aktywizacji zawodowej i tworzenia
miejsc pracy znajduje się w kompetencjach kilku re-
sortów: Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej,
Ministerstwa Edukacji Narodowej, Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego, Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego, Ministerstwa Gospodarki oraz Mi-
nisterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Zakres tema-
tyczny związany z udzielaniem pomocy społecznej
oraz promocją zatrudnienia jest regulowany przez
przepisy wydawane lub inspirowane przez Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej. Zgodnie z ustawą
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
urzędy pracy stosują tzw. indywidualne plany dzia-
łania w stosunku do osób bezrobotnych, w tym rów-
nież wywodzących się ze środowisk popegeerowskich.
Przez tę formę pomocy rozumieć należy zestaw indy-
widualnie dobranych działań aktywizujących, do któ-
rych zaliczyć należy: poradnictwo zawodowe, szkole-
nia w nabywaniu umiejętności poszukiwania pracy,
szkolenia zawodowe, subsydiowane ze środków Fun-
duszu Pracy prace interwencyjne czy udział w klu-
bach integracji społecznej. Wszystkie te działania
mają jeden cel – „wyrwanie” osoby długotrwale bez-
robotnej z bierności zawodowej i powrót na rynek
pracy. Natomiast Ministerstwo Edukacji Narodowej
odpowiada za pomoc materialną o charakterze so-
cjalnym i motywacyjnym (m.in. stypendia), dofinan-
sowanie wypoczynku dla dzieci i młodzieży. Sprawy
związane z pomocą materialną dla studentów (m.in.
stypendia) znajdują się w kompetencji Ministerstwa
Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, iż za-
równo zarządzany przez Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Program Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 (PROW 2007–2013), jak i wybrane instru-
menty w programach operacyjnych Narodowych
Strategicznych Ram Odniesienia 2007–2013 (NSRO)
mogą bezpośrednio lub pośrednio wpłynąć na popra-
wę sytuacji materialno-bytowej mieszkańców wsi
popegeerowskich oraz rozwój gmin wiejskich, na te-
renach których zlokalizowane były państwowe go-
spodarstwa rolne. Instrumenty dostępne w ramach
poszczególnych osi PROW 2007–2013 skierowane są
również do gmin popegeerowskich oraz osób fizycz-
nych lub prawnych zamieszkujących te gminy, a ich
zastosowanie może pomóc w rozwiązaniu problemów
strukturalnych, jak również przyczynić się do popra-
wy jakości życia pod względem infrastruktury spo-
łecznej i technicznej oraz jakości środowiska. Dzia-
łania PROW 2007–2013 zgrupowane są w ramach
czterech osi wyznaczających priorytetowe kierunki
wsparcia obszarów wiejskich:
— oś 1: Poprawa konkurencyjności sektora rolne-
go i leśnego,
328
— oś 2: Poprawa środowiska naturalnego i obsza-
rów wiejskich,
— oś 3: Jakość życia na obszarach wiejskich i róż-
nicowanie gospodarki wiejskiej,
— oś 4: Leader.
Wsparcie w ramach osi 3 PROW 2007–2013 kon-
centruje się w znacznej mierze na rozwiązywaniu
problemu zatrudnienia na obszarach wiejskich, sty-
mulując rozwój działalności nierolniczej lub zwią-
zanej z rolnictwem w zakresie produkcji lub usług
oraz tworząc warunki dla dywersyfikacji działalno-
ści gospodarczej, podnosząc tym samym konkuren-
cyjność gospodarczą obszarów wiejskich. Natomiast
Leader jest podejściem do rozwoju obszarów wiej-
skich polegającym na oddolnym opracowaniu przez
lokalną społeczność wiejską lokalnej strategii roz-
woju obszarów wiejskich oraz realizacji wynikają-
cych z niej innowacyjnych projektów. Instrumenty
osi 3 i 4 uzupełniają instrumenty zdefiniowane
w ramach pierwszych dwóch osi, zatem w sposób
synergiczny pozytywnie oddziałują na obszary wiej-
skie i ich mieszkańców.
Ponadto realizowany jest program „Szklanka
mleka” przez Agencję Rynku Rolnego, nadzorowaną
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Celem pro-
gramu jest promowanie spożycia mleka i przetworów
mlecznych wśród dzieci uczęszczających do placówek
oświatowych. Agencja Rynku Rolnego udziela dopłat
do mleka i przetworów mlecznych dostarczanych do
placówek oświatowych na terenie Polski, zgodnie
z zasadami obowiązującymi w UE. Natomiast w br.
zostanie uruchomiony wspólnotowy program „Owo-
ce w szkole”, upowszechniający zdrowe nawyki ży-
wieniowe wśród dzieci poprzez promowanie spożycia
owoców i warzyw. Obecnie trwają prace nad opraco-
waniem strategii krajowej realizacji programu, w któ-
rej zostanie określony zakres i sposób wdrażania
programu, w tym m.in. grupa docelowa dzieci, które
będą mogły uczestniczyć w programie, owoce i wa-
rzywa objęte programem, działania towarzyszące
o charakterze promocyjno-edukacyjnym.
Problematyka rozwoju obszarów wiejskich, w tym
obszarów popegeerowskich, została uwzględniona
również w polityce spójności (cel horyzontalny nr 6
NSRO: „Wyrównywanie szans rozwojowych i wspo-
maganie zmian strukturalnych na obszarach wiej-
skich”), w najszerszym stopniu w 16 regionalnych
programach operacyjnych (RPO), Programie Ope-
racyjnym „Kapitał ludzki” oraz w Programie Opera-
cyjnym „Rozwój Polski Wschodniej” w ramach Naro-
dowych Strategicznych Ram Odniesienia 2007– 2013.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w ubie-
głym roku został zakończony projekt badania „Ry-
nek pracy na obszarach popegeerowskich”, realizo-
wany przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.
W ramach projektu zidentyfikowano wszystkie czyn-
niki mające wpływ na sytuację na rynkach pracy na
obszarach, na których istniały państwowe gospodar-
stwa rolne. Kluczowym efektem projektu jest analiza
i typologia popegeerowskich rynków pracy, uwzględ-
niająca zarówno aspekt ekonomiczny, jak i instytu-
cjonalny i społeczno-psychologiczny sytuacji na tych
rynkach. Badanie dało diagnozę i analizę przyczyn
zjawiska dziedziczenia niekorzystnej sytuacji na ryn-
ku pracy w rodzinach byłych pracowników PGR lub
mieszkańców wsi popegeerowskich, uwzględniającą
sytuację na rynku pracy członków rodzin byłych pra-
cowników oraz osób niezwiązanych bezpośrednio
z zatrudnieniem w PGR. Raport z badań został opu-
blikowany na stronach Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej.
Pragnę uprzejmie poinformować, że w sprawie
działań na rzecz integracji społecznej i kapitału ludz-
kiego, podejmowanych przez rząd na terenach pery-
feryjnych i popegeerowskich celem likwidacji zjawi-
ska wykluczenia społecznego, zwróciłem się według
kompetencji do ministra pracy i polityki społecznej
odpowiadającego za działy administracji rządowej:
praca, zabezpieczenie społeczne i sprawy rodziny.
W powyższej kwestii minister pracy i polityki spo-
łecznej przedłożył następujące informacje.
Ustawa o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r.
(j. t. Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn. zm.)
nie uzależnia ani zakresu przyznanej pomocy spo-
łecznej, ani jej rodzaju od miejsca zamieszkiwania
osoby dotkniętej ryzykiem ubóstwa i marginalizacji
społecznej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pomoc społeczna
jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na
celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwycięża-
nie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one
w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnie-
nia, zasoby i możliwości. Dopełnieniem tego zapisu
jest art. 3 ust. 2, zgodnie z którym zadaniem pomocy
społecznej jest także zapobieganie wystąpieniu ww.
sytuacji przez podejmowanie działań zmierzających
do życiowego usamodzielnienia tych osób i rodzin
oraz ich integracji ze środowiskiem. Zapisy te nie
czynią żadnej różnicy w wykonaniu ustawowych za-
dań z powodu miejsca zamieszkania osób lub rodzin
potrzebujących pomocy społecznej. Tak więc bez
względu na miejsce zamieszkania pomoc społeczna
przyznawana jest osobom lub rodzinom ze względu
na pojawienie się ryzyka socjalnego określonego prze-
pisami ustawy o pomocy społecznej. Art. 7 tej ustawy
wskazuje w szczególności ryzyka socjalne uzasadnia-
jące udzielenie pomocy społecznej – są to: ubóstwo,
sieroctwo, bezdomność, bezrobocie, niepełnospraw-
ność, długotrwała lub ciężka choroba, przemoc w ro-
dzinie, potrzeba ochrony ofiar handlu ludźmi, potrze-
ba ochrony macierzyństwa lub wielodzietności, bez-
radność w sprawach opiekuńczo-wychowawczych
i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza
w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, brak
umiejętności w przystosowaniu do życia młodzieży
opuszczającej całodobowe placówki opiekuńczo-wy-
chowawcze, trudności w integracji cudzoziemców,
którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status
uchodźcy lub ochronę uzupełniającą, trudności
w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu
karnego, alkoholizm lub narkomania, zdarzenia lo-

sowe i sytuacje kryzysowe, klęski żywiołowe lub eko-
logiczne. Zgodnie z tymi zasadami w roku 2007 po-
moc społeczną (świadczenia przyznane w ramach
zadań zleconych i zadań własnych – bez względu na
ich rodzaj, formę, liczbę oraz źródło finansowania)
otrzymało 1 466 244 rodzin, z czego 651 764 rodzin
(czyli ponad 45% ogółu rodzin, które otrzymały po-
moc) zamieszkiwało na wsi.
Oczywiście opisana powyżej przyjęta i realizowa-
na zasada równości podmiotów wobec prawa nie
zwalnia z obowiązku uważnego obserwowania rze-
czywistej sytuacji osób i rodzin także z uwagi na ich
miejsce zamieszkiwania. Bez ryzyka popełnienia
znaczącego błędu można zakładać, że przestrzenne
zróżnicowanie poziomu rozwoju społeczno-ekono-
micznego w Polsce, mogące wynikać z różnego poten-
cjału rozwojowego gmin i regionów, może mieć bez-
pośrednie odbicie w poziomie życia ludności i możli-
wościach realizacji ich aspiracji i planów życiowych.
W szczególnie trudnej sytuacji znaleźliby się miesz-
kańcy obszarów wiejskich o tradycyjnej gospodarce
rolniczej. Z uwagi na miejsce zamieszkania mają oni
m.in. utrudniony dostęp do usług, w tym także usług
społecznych, co może powodować, że obszary te mogą
stać się obszarami koncentracji negatywnych zjawisk
oraz procesów społecznych i ekonomicznych. Dlatego,
mając na uwadze, że osoby zamieszkujące na tere-
nach wiejskich („peryferyjnych”), w tym popegeerow-
skich, mogą mieć dodatkowe trudności w zapewnie-
niu sobie możliwości godziwego życia, minister wła-
ściwy ds. zabezpieczenia społecznego, niezależnie
od przyjętej zasady ogólnej, od kilku lat poprzez wła-
sne inicjatywy programowe stara się udzielać nie tyl-
ko wsparcia finansowego samorządom gmin i orga-
nizacjom pozarządowym działającym na obszarach
wiejskich, ale również inicjować i pobudzać podejmo-
wanie takich przedsięwzięć, które wynikają z usta-
wowych zadań przypisanych samorządowi gminne-
mu i powiatowemu.
Z inicjatywy między innymi ministra pracy i po-
lityki społecznej podjęte zostały działania, które za-
owocowały programem finansowanym z pożyczki
Banku Światowego dla rządu polskiego w wysokości
72 mln euro na realizację Poakcesyjnego Programu
Wsparcia Obszarów Wiejskich (PPWOW), z czego
47 mln przeznaczono na komponent dotyczący inte-
gracji społecznej na obszarach wiejskich. PPWOW
wspiera najsłabsze oraz najbiedniejsze gminy wiej-
skie i miejsko-wiejskie w prowadzeniu polityki spo-
łecznej (do programu weszło 500 gmin z terenu kra-
ju), co w długiej perspektywie czasowej przyczyni się
do racjonalizacji wydatków w obszarze pomocy spo-
łecznej oraz lepszej absorpcji środków pochodzących
z funduszy strukturalnych. Dzięki PPWOW stworzo-
ne zostały i są realizowane lokalne strategie integra-
cji społecznej, dzięki którym rozwiązywane będą naj-
bardziej pilne problemy społeczne. Poprzez realizację
strategii mobilizowany jest lokalny kapitał społeczny,
tak by w przyszłości skutecznie przeciwdziałać wy-
stępowaniu tych problemów lub by problemy te roz-
329
wiązywane były przy aktywnym uczestnictwie lokal-
nych społeczności i organizacji pozarządowych. Wa-
runkiem uzyskania wsparcia jest przygotowanie
projektu ukierunkowanego na łagodzenie problemów
grup społecznych, do których adresowany jest pro-
gram. Ze środków najważniejszego komponentu tego
programu (Programu Integracji Społecznej) finanso-
wane są usługi dla trzech grup beneficjentów: ludzi
starszych, dzieci i młodzieży, rodzin z dziećmi. W celu
doboru kryterium do procesu kwalifikacji gmin do
Programu Integracji Społecznej powołany został ze-
spół, do którego zaproszone zostały osoby, któ-
re ze względu na swoje doświadczenia dotyczące ba-
dań szeroko rozumianej problematyki wiejskiej, sa-
morządowej, pomocy społecznej mogły merytorycznie
wesprzeć proces określenia kryteriów pozwalających
dokonać wyboru gmin do programu w sposób jedno-
znaczny, pozbawiony uznaniowości.
Dokonując wyboru gmin do programu, jako bar-
dzo istotne założenie przyjęto, aby wszystkie wskaź-
niki miały charakter zobiektywizowany, były dostęp-
ne albo też były tworzone w oparciu o jasne, łatwo
sprawdzalne kryteria.
Dla wyboru gmin o szczególnie trudnej sytuacji
w zakresie rozwoju społeczno-gospodarczego zdecy-
dowano przyjąć 5 kryteriów, między innymi peryfe-
ryjność położenia, strukturę demograficzną, struk-
turę gospodarczą, stopień występowania problemów
społecznych, w tym aktywności społecznej.
Jako „peryferyjne” uznano takie jednostki, w któ-
rych część granicy gminnej była zarazem granicą
wojewódzką w starym lub aktualnym podziale admi-
nistracyjnym i zarazem przez ich teren nie przecho-
dziła droga krajowa. Jako jednostki „nieperyferyjne”
uznano wszystkie jednostki pozostałe.
Jednym z ważnych elementów występowania pro-
blemów społecznych w gminie była stopa bezrobocia
rejestrowanego. Zwrócono wówczas uwagę na zatrud-
nienie rolnicze na 100 ha użytków rolnych oraz udział
ludności w gospodarstwach domowych rolniczych
w ogólnej liczbie ludności. Wzięty został również pod
uwagę wskaźnik powszechności korzystania z pomo-
cy społecznej.
Wymienione wyżej wskaźniki cząstkowe dla po-
szczególnych gmin posłużyły do obliczenia wskaźni-
ka syntetycznego, który stanowił ostateczny miernik
kwalifikujący do udziału w programie. Im wyższa
była wartość wskaźnika, tym społeczno-ekonomicz-
na sytuacja gminy była trudniejsza. Uszeregowanie
gmin według wartości wskaźnika – od najwyższego
do najniższego – pozwoliło wyłonić 500 gmin zakwa-
lifikowanych do programu.
Ważnym działaniem, z którego podmioty samo-
rządowe i pozarządowe z terenów wiejskich mogą
korzystać w formie wsparcia finansowego w ramach
różnorodnych programów realizowanych jako dzia-
łania ustawowe lub też jako inicjatywy ministra pra-
cy i polityki społecznej, jest program wieloletni „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania”. Pomoc w for-
330
mie dożywiania realizowana jest w ramach progra-
mu wieloletniego wprowadzonego ustawą z dnia
29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.
Celem programu jest wsparcie gmin w zakresie do-
żywiania dzieci i zapewnienia posiłku osobom po-
trzebującym, działania na rzecz poprawy stanu zdro-
wia dzieci i młodzieży poprzez ograniczanie niedoży-
wienia, a także upowszechnianie zdrowego stylu
odżywiania się. Ponadto realizacja programu pozwa-
la rozwijać w gminach bazę żywieniową uwzględnia-
jącą potrzeby dzieci. W ramach programu pomocą
w zakresie dożywiania objęte zostały: dzieci do 7 ro-
ku życia, uczniowie do czasu ukończenia szkoły po-
nadgimnazjalnej, a także osoby i rodziny znajdujące
się w trudnej sytuacji z różnych powodów, w szcze-
gólności osoby samotne, w podeszłym wieku, chore
lub niepełnosprawne. Pomoc przyznawana jest
w oparciu o kryteria dochodowe – do 150% kryterium
dochodowego określonego w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2
ustawy o pomocy społecznej. W ramach programu
udziela się pomocy w formie posiłku, zwłaszcza po-
siłku gorącego, a także zasiłku celowego na zakup
żywności. Organizowany jest również dowóz posił-
ków. Źródłem finansowania programu są zarówno
środki własne gmin, jak również środki budżetu pań-
stwa. Wspomniana ustawa gwarantuje, że środki pla-
nowane corocznie w budżecie państwa na realizację
programu nie będą niższe od 500 mln zł. Ogółem
w latach 2006–2009 kwota wydatkowana z budżetu
państwa (bez środków własnych gmin) na realizację
programu wynosić będzie nie mniej niż 2 mld zł. Za-
danie odpowiedniego podziału środków na poszcze-
gólne gminy, uwzględniającego przyjęte priorytety,
spoczywa na wojewodach.
W ramach prowadzonych działań związanych z li-
kwidowaniem barier wykluczenia społecznego, udzie-
laniem pomocy osobom znajdującym się w trudnej
sytuacji bytowej oraz aktywizowaniem tych osób
i rodzin w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
w ostatnich latach prowadzone są również inne ini-
cjatywy wspierające samorząd gminny oraz współ-
pracujące z nim organizacje pozarządowe.
Szczególny nacisk, w ramach realizacji Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013 (PO KL),
zostanie położony na wsparcie na rzecz rozwoju ob-
szarów wiejskich, które będzie realizowane przekro-
jowo w ramach większości priorytetów PO KL. Po-
zwoli to na lepsze zintegrowanie pomocy kierowanej
do mieszkańców obszarów wiejskich z ogólnymi ce-
lami programu oraz przyczyni się do wyrównywania
istniejących dysproporcji pomiędzy terenami wiejski-
mi i miejskimi w obszarach oddziaływania programu
operacyjnego. Równocześnie uwzględniona zostanie
specyfika problemów dotykających mieszkańców ob-
szarów wiejskich, w tym m.in. relatywnie niskiego
poziomu zatrudnienia w zawodach pozarolniczych,
utrudnionego dostępu do edukacji (zwłaszcza na po-
ziomie przedszkolnym), a także stosunkowo wysokie-
go poziomu ubóstwa związanego m.in. z występowa-
niem ukrytego bezrobocia o charakterze pozarolni-
czym. Działania ukierunkowane na wsparcie miesz-
kańców obszarów wiejskich będą zatem realizowane
w ramach poszczególnych obszarów wsparcia i prio-
rytetów Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
przy zastosowaniu instrumentów dostępnych w ra-
mach programu. Nakłady finansowe Europejskiego
Funduszu Społecznego (EFS) skierowane w ramach
realizacji programu na wsparcie mieszkańców obsza-
rów wiejskich wyniosą szacunkowo 1 847 487 tys.
euro, co stanowi ok. 19% całkowitej alokacji EFS
przeznaczonej na realizację PO KL. Jednocześnie
w trakcie realizacji programu wielkość wsparcia kie-
rowanego do mieszkańców obszarów wiejskich bę-
dzie szczegółowo monitorowana.
Konkludując, można uznać, iż w Polsce wszystkie
przypadki ubóstwa skrajnego, bez względu na miej-
sce występowania tego negatywnego zjawiska spo-
łecznego, ujęte są zakresem ustawowego działania
pomocy społecznej. Katalog świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej zawiera oferty (świadczenia pie-
niężne i niepieniężne), które pozwalają na udzielanie
tym osobom i rodzinom wszelkiej pomocy, jaką moż-
na zapewnić w aktualnym stanie finansów państwa.
Pragnę także zauważyć, że w czasie likwidacji PGR-
-ów realizowany był przez Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Socjalnej, w latach 1995–1997, program osło-
nowo-aktywizujący dla byłych pracowników byłych
państwowych gospodarstw rolnych, stwarzający im
możliwość aktywizacji i usamodzielnienia się.
Działania podejmowane w ramach ustawy o po-
mocy społecznej uzupełniane są przez inne systemy
świadczeń składkowych i nieskładkowych, zwłaszcza
system świadczeń rodzinnych. Nie można stwierdzić,
że w Polsce nie ma niedostatku lub jego skrajnej po-
staci – ubóstwa. Prawdopodobnie wynika to stąd, że
Polska ciągle jeszcze nie jest krajem wolnym od trosk
finansowych. Zatem aktualna pozostaje teza, że aby
problemy społeczne mogły być rozwiązywane, muszą
w to być zaangażowane wspólne inicjatywy oraz dzia-
łania rządu i samorządu terytorialnego oraz niepu-
blicznych podmiotów życia społecznego (organizacji
pozarządowych), a także osób fizycznych, nieobojęt-
nych na sytuację bytową drugiego człowieka. Ciągle
jeszcze stan finansów państwa sprawia, że gremia
decydujące o przeznaczaniu publicznych pieniędzy
(rząd, samorządy, Sejm, organizacje pozarządowe)
stoją przed trudnym zadaniem takiego ich podziału,
aby w istniejących warunkach finansowych państwa
(na które nakłada się obecny kryzys walutowy), re-
alizując wiele konkurencyjnych zadań cząstkowych
w dziedzinie polityki społecznej, osiągnąć w poszcze-
gólnych obszarach działania najlepszy możliwy do
uzyskania postęp. W ramach systemu pomocy spo-
łecznej, w oparciu o posiadane do dyspozycji środki
finansowe, udzielana jest możliwie najbardziej efek-
tywna pomoc społeczna. Udzielana pomoc uwzględ-
nia nie tylko niedostatek materialny osób i rodzin,

ale także ich skomplikowaną sytuację socjalną, tak-
że z uwzględnieniem miejsca zamieszkiwania nieko-
rzystnego pod względem dostępu do ofert pomocy
społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie pozycji prawnej przedsiębiorstw
rolniczych po uchwaleniu nowelizacji ustawy
Prawo upadłościowe i naprawcze (9102)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Michała Ujaz-
dowskiego z dnia 6 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-
-9102/09, w sprawie pozycji prawnej przedsiębiorstw
rolniczych po uchwaleniu nowelizacji ustawy Prawo
upadłościowe i naprawcze, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Na mocy art. 1 pkt 33 ustawy z dnia 6 marca 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze,
ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym oraz
ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U.
Nr 53, poz. 434) uległ zmianie art. 109 ust. 1 ustawy
z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i na-
prawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. przepisem „na podstawie postano-
wienia sędziego komisarza syndyk wypowiada umo-
wę najmu lub dzierżawy nieruchomości upadłego,
z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedze-
nia, także wtedy, gdy wypowiedzenie tej umowy
przez upadłego nie było dopuszczalne. Sędzia komi-
sarz może wydać postanowienie, jeżeli trwanie umo-
wy utrudnia likwidację masy upadłości albo gdy
czynsz najmu lub dzierżawy odbiega od przeciętnych
czynszów za najem lub dzierżawę nieruchomości tego
samego rodzaju. Na postanowienie sędziego komisa-
rza przysługuje zażalenie”.
W poprzednim brzmieniu art. 109 ust. 1 stanowił,
iż „na podstawie zarządzenia sędziego komisarza
syndyk wypowiada umowę najmu lub dzierżawy nie-
ruchomości upadłego, z zachowaniem 3-miesięcznego
okresu wypowiedzenia, także wtedy, gdy wypowie-
dzenie tej umowy przez upadłego nie było dopuszczal-
ne. Zarządzenie sędzia komisarz może wydać, jeżeli
trwanie umowy utrudnia likwidację masy upadłości
331
albo gdy czynsz najmu lub dzierżawy odbiega od prze-
ciętnych czynszów za najem lub dzierżawę nierucho-
mości tego samego rodzaju”.
Należy zatem podkreślić, iż stwierdzenie zawarte
w interpelacji, iż „uchwalenie nowelizacji (…) ponow-
nie wprowadziło zasadę wypowiadania umów najmu
i dzierżawy nieruchomości upadłego”, nie jest precy-
zyjne, bowiem taka możliwość istniała również przed
uchwaleniem ustawy zmieniającej.
Istota wprowadzonej zmiany polega na tym, iż
wypowiedzenie przez syndyka umowy najmu lub
dzierżawy nieruchomości upadłego, dotychczas doko-
nywane na podstawie zarządzenia sędziego komisa-
rza, obecnie dokonywane jest na podstawie postano-
wienia sędziego komisarza, na które służy zażalenie.
Zmiana ta została wprowadzona w celu dostosowania
przedmiotowego przepisu do wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 14 marca 2006 r., sygn. akt
K 4/05, OTK-A 2006/3/29, wskazującego, iż brak są-
dowej kontroli zgodności z prawem zarządzenia sę-
dziego komisarza stoi w sprzeczności z art. 45 oraz
art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Powyższa zmiana zatem nie tylko nie pogarsza
sytuacji prawnej kontrahentów upadłego, ale wręcz
przeciwnie – przyznaje im prawo zaskarżenia posta-
nowienia sędziego komisarza. Przed wejściem w życie
przedmiotowej zmiany zarządzenie sędziego komisa-
rza nie podlegało bowiem żadnej weryfikacji.
W odniesieniu do wątpliwości związanych z moż-
liwością zastosowania zasad wypowiadania umów
najmu i dzierżawy, określonych w art. 109 ust. 1 usta-
wy Prawo upadłościowe i naprawcze, do wypowiada-
nia umów dzierżawy przedsiębiorstw należy stwier-
dzić, co następuje.
Zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy Prawo upadło-
ściowe i naprawcze, na podstawie postanowienia sę-
dziego komisarza syndyk wypowiada umowę najmu
lub dzierżawy nieruchomości upadłego. Nieruchomo-
ściami zaś, zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego,
są części powierzchni ziemskiej stanowiącej odrębny
przedmiot własności, jak również budynki trwale
związane z gruntem lub części takich budynków,
o ile na mocy przepisów szczególnych stanowią od-
rębny od gruntu przedmiot własności. Natomiast
przedsiębiorstwo, zgodnie z art. 551 Kodeksu cywil-
nego, to zorganizowany zespół składników niemate-
rialnych i materialnych przeznaczony do prowadze-
nia działalności gospodarczej, obejmujący m.in. wła-
sność nieruchomości i prawa wynikające z umów
najmu i dzierżawy nieruchomości oraz prawa do ko-
rzystania z nieruchomości wynikające z innych sto-
sunków prawnych. Stosownie do art. 552 Kodeksu
cywilnego czynność prawna mająca za przedmiot
przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi
w jego skład, chyba że co innego wynika z treści czyn-
ności prawnej albo z przepisów szczególnych. Ponie-
waż umowa, której przedmiotem jest zbycie lub wy-
dzierżawienie przedsiębiorstwa jako całości nie doty-
czy jego poszczególnych składników, lecz całego
przedsiębiorstwa, należy stwierdzić, iż art. 109
332
ust. 1 dotyczy wprost jedynie nieruchomości, a zatem
nie ma co do zasady zastosowania do umowy dzier-
żawy przedsiębiorstwa.
Odstąpienie przez syndyka od zawartej umowy
dzierżawy przedsiębiorstwa jest natomiast możliwe
na podstawie art. 98 ust. 1 Prawa upadłościowego
i naprawczego, zgodnie z którym, jeżeli w dniu ogło-
szenia upadłości zobowiązania z umowy wzajemnej
nie zostały wykonane w całości lub w części, syndyk
może wykonać zobowiązanie upadłego i zażądać od
drugiej strony spełnienia świadczenia wzajemnego
lub odstąpić od umowy.
Podkreślenia wymaga także fakt, iż w przypadku
wypowiedzenia umowy najmu lub dzierżawy nieru-
chomości strona umowy może dochodzić w postępo-
waniu upadłościowym odszkodowania z powodu roz-
wiązania umowy przed terminem, zgłaszając te wie-
rzytelności sędziemu komisarzowi (art. 109 ust. 2
ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
oraz grupy posłów
w sprawie opóźnień w wypłacaniu niektórych
należności funkcjonariuszom Policji (9104)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 15 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9104/
09) przekazującego interpelację z dnia 2 kwietnia
2009 r. posła na Sejm RP pana Bartosza Arłukowicza
oraz grupy posłów w sprawie opóźnień w wypłacaniu
niektórych należności funkcjonariuszom Policji uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż zgodnie
z ustaleniami Rady Ministrów oraz decyzją ministra
spraw wewnętrznych i administracji dokonano ogra-
niczeń w wydatkach tegorocznego budżetu Policji
o kwotę 802 054 tys. zł, które przełożyły się na ob-
niżkę budżetów m.in. dysponentów III stopnia.
Poszczególni dysponenci środków budżetowych
III stopnia w ramach przyznanych limitów finanso-
wych co miesiąc zgłaszają zapotrzebowanie na środ-
ki finansowe konieczne na realizację wydatków
w podziale na poszczególne dni. Na podstawie złożo-
nych zapotrzebowań jednostki otrzymują w wyzna-
czonych dniach zasilenia w środki budżetowe. Zabez-
pieczenie środków na realizację wypłat należy do
kompetencji poszczególnych dysponentów środków
(komendantów wojewódzkich i szkół Policji).
Ze sprawozdań miesięcznych z wykonania planu
wydatków budżetu państwa złożonych przez jednost-
ki Policji wynika, że na dzień 31 marca 2009 r. żaden
z dysponentów środków nie zaciągnął zobowiązań
wymagalnych w zakresie wydatków bieżących. Ozna-
cza to, że wszystkie wymagalne płatności zostały
uregulowane w terminach wynikających z przepisów
prawa. Ponadto wskaźnik realizacji pozapłacowych
świadczeń pieniężnych na dzień 31 marca 2009 r. wy-
nosi 18% planu na 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że od dnia
27 kwietnia br. realizowane jest świadczenie pt. „Ekwi-
walent w zamian za umundurowanie”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
oraz grupy posłów
w sprawie niedostosowania placówek
p.p.u.p. Poczta Polska do obsługi osób
niepełnosprawnych (9105)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Bartosza Arłukowicza, Grzego-
rza Pisalskiego i Bożeny Kotkowskiej z 15 kwietnia
2009 r., nr SPS-023-9105/09, w sprawie niedostoso-
wania placówek p.p.u.p. Poczta Polska do obsługi nie-
pełnosprawnych, przedstawiam, co następuje.
Ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe
(Dz. U. Nr 130, poz. 1188, z późn. zm.) w art. 56
pkt 1 zobowiązuje Pocztę Polską do „organizacji pra-
cy placówek pocztowych umożliwiającej osobom po-
ruszającym się za pomocą wózka inwalidzkiego ko-
rzystanie z usług świadczonych przez te placówki”.
Poczta Polska wymóg ten realizuje poprzez budowę
podjazdów, instalacje transporterów, platform scho-
dowych, wind oraz montaż oznakowanej piktogra-
mem sygnalizacji dźwiękowej, która umożliwia przy-
wołanie przez osobę niepełnosprawną poruszającą się
za pomocą wózka inwalidzkiego pracownika placów-
ki celem realizacji usługi.
Liczba placówek pocztowych przystosowanych do
obsługi osób niepełnosprawnych poruszających się za

pomocą wózków inwalidzkich na dzień 31 grudnia
2008 r. wynosiła 7296, w tym:
— 3767 placówek pocztowych dostosowanych
w sposób umożliwiający bezpośredni wjazd do pla-
cówki osobom poruszającym się za pomocą wózków
inwalidzkich (z czego 59,1% w miastach, a 32,3%
na wsiach),
— 3529 placówek pocztowych dostosowanych za
pomocą sygnalizacji dźwiękowej, umożliwiającej oso-
bom niepełnosprawnym poruszającym się za pomocą
wózków inwalidzkich przywołanie pracownika pla-
cówki celem realizacji usługi pocztowej (z czego
36,9% w miastach, a 47,2% na wsiach).
Na koniec 2008 r. poziom przystosowania placó-
wek pocztowych do obsługi osób niepełnosprawnych
wyniósł ok. 87% ogólnej ich liczby (podjazdy, trans-
portery, windy, pochylnie oraz sygnalizacja dźwięko-
wa). Natomiast na koniec 2007 r. poziom przystoso-
wania placówek pocztowych wyniósł 80,3%. Trudno-
ści, jakie napotyka Poczta Polska przy realizacji prac
przystosowawczych, dotyczą 718 placówek poczto-
wych, w tym:
— 391 urzędów pocztowych,
— 168 filii,
— 159 agencji pocztowych.
Do najczęściej spotykanych utrudnień w zakresie
adaptacji placówek pocztowych na rzecz osób niepeł-
nosprawnych należy zaliczyć m.in.:
— lokalizację placówki w obiekcie najmowanym;
działania przystosowawcze zależne od właściciela
najmowanego obiektu – 390 placówek,
— brak możliwości technicznych w zakresie ada-
ptacji budynku (wąski chodnik, usytuowanie placów-
ki na piętrze budynku itp.) – 255 placówek,
— uwarunkowania prawne – 53 placówki,
— obowiązek uzyskania zgody konserwatora za-
bytków na modernizację, przebudowę zajmowanej
nieruchomości – 20 placówek.
Likwidacja barier architektonicznych jest przed-
sięwzięciem kosztownym, zwłaszcza w obecnej trud-
nej sytuacji finansowej Poczty Polskiej, gdyż wiąże
się z wydatkowaniem znacznych środków finanso-
wych m.in. na budowę podjazdów, zakup i montaż
transporterów, wind bądź podobnych urządzeń. Ma-
jąc świadomość ograniczonych możliwości finanso-
wych, a jednocześnie obowiązku spoczywającego na
operatorze pocztowym przystosowania swoich placó-
wek do obsługi osób niepełnosprawnych, Poczta Pol-
ska sukcesywnie dostosowuje placówki pocztowe do
obsługi osób niepełnosprawnych oraz w większym
stopniu stosuje rozwiązania zastępcze. Rozwiązania
te polegają na instalowaniu sygnalizacji dźwięko-
wych, które umożliwiają osobom niepełnosprawnym
przywołanie pracownika placówki w celu realizacji
usługi.
Koszt prac adaptacyjnych wykonanych na rzecz
dostosowania placówek pocztowych do obsługi osób
niepełnosprawnych w 2008 r. wyniósł 1346,45 tys. zł,
w tym na działania inwestycyjne wydano 1069,28
333
tys. zł, a na działania pozainwestycyjne – 277,17
tys. zł.
Zgodnie z przepisami ustawy Prawo pocztowe:
1) art. 56 pkt 2 – Poczta Polska sukcesywnie re-
alizuje proces odpowiedniego znakowania stanowisk
do obsługi osób niepełnosprawnych. Przystosowane
stanowisko do obsługi osób niepełnosprawnych po-
ruszających się za pomocą wózków inwalidzkich jest
znakowane piktogramem. Na dzień 31 grudnia
2008 r. w Poczcie Polskiej funkcjonowało 6238 takich
stanowisk,
2) art. 56 pkt 3 oraz § 46.1 rozporządzenia mini-
stra infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w spra-
wie warunków wykonywania powszechnych usług
pocztowych (Dz. U. Nr 5, poz. 34, z późn. zm) – pro-
centowy udział nadawczy skrzynek pocztowych
umieszczonych w sposób i w miejscu umożliwiających
korzystanie z nich osobie niepełnosprawnej porusza-
jącej się za pomocą wózka inwalidzkiego w ogólnej
liczbie nadawczych skrzynek pocztowych instalowa-
nych w miejscowym obszarze pocztowym jest osiąga-
ny na bieżąco; osiągnięty w 2006 r. 95-procentowy
poziom dostosowania nadawczych skrzynek poczto-
wych, umożliwiający korzystanie z nich przez osoby
niepełnosprawne poruszające się na wózkach inwa-
lidzkich, pozostał utrzymany w 2008 r.,
3) art. 56 pkt 4 – dostęp do usług pocztowych pro-
wadzony jest przez służby doręczeń w następujący
sposób:
— listonosze prowadzą w notatniku adresowym
wykaz osób niepełnosprawnych zamieszkujących
w ich rejonie doręczeń. Obsługa osób niepełnospraw-
nych w miejscu ich zamieszkania w 2008 r. realizo-
wana była w 98% placówek pocztowych ze służbą
doręczeń,
— w oddawczej skrzynce pocztowej należącej do
Poczty Polskiej znajduje się nalepka informującą do-
ręczającego, że pod tym adresem zamieszkuje osoba
niepełnosprawna,
— listonosze doręczają osobom niepełnospraw-
nym wszystkie przesyłki i przekazy pocztowe z po-
minięciem oddawczej skrzynki pocztowej,
— w przypadku nieobecności osoby niepełno-
sprawnej listonosz podejmuje ponowna próbę dorę-
czenia przesyłek i przekazów pocztowych,
4) art. 56 pkt 5 – listonosze przyjmują od osób
niepełnosprawnych w miejscu ich zamieszkania pra-
widłowo opłacone przesyłki niebędące przesyłkami
rejestrowanymi.
Poczta Polska systematycznie, w miarę posiada-
nych możliwości finansowych, eliminuje bariery ar-
chitektoniczne utrudniające osobom niepełnospraw-
nym dostęp do powszechnych usług pocztowych. Na-
kłady finansowe poniesione na prace adaptacyjne
w latach 2003–2008 wyniosły 11 891,55 tys. zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że ustawa
z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsiębior-
stwie użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U.
Nr 106, poz. 675, z późn. zm.) reguluje działalność
Poczty Polskiej i określa kompetencje organów przed-
334
siębiorstwa, czyli dyrektora generalnego i Rady Pocz-
ty Polskiej oraz organu nadzorującego. Organem
kompetentnym i odpowiedzialnym za zarządzanie
przedsiębiorstwem i jego gospodarką finansową jest
dyrektor generalny Poczty Polskiej. Minister właści-
wy ds. łączności ma prawo władczego wkraczania
w sprawy przedsiębiorstwa tylko w przypadkach
przewidzianych w tej ustawie, o czym stanowi art. 33
ust. 2, lub w przypadku gdy stwierdzi, że decyzje pod-
jęte w ramach kompetencji przez dyrektora general-
nego są sprzeczne z prawem.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Żalka
w sprawie rządowej inicjatywy legislacyjnej
o dochodzeniu roszczeń
w postępowaniu grupowym (9106)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Żalka, przekazaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia 2009 r.
Nr SPS-023-9106/09, w sprawie rządowego projektu
ustawy o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu gru-
powym (druk nr 1829), uprzejmie przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
I Projektowany akt prawny zawiera regulacje
umożliwiające dochodzenie roszczeń wielu podmio-
tów w jednym postępowaniu cywilnym. Zakres
przedmiotowy projektowanej ustawy o dochodzeniu
roszczeń w postępowaniu grupowym jest ujęty sze-
roko. Projektowane regulacje nie ograniczają przed-
miotowego zakresu stosowania ustawy tylko do okre-
ślonego rodzaju spraw. Projektodawca, chcąc zapew-
nić możliwie szeroką efektywność nowej instytucji,
nie przejął rozwiązań znanych niektórym ustawo-
dawstwom, zawężających stosowanie instrumentu
grupowego dochodzenia roszczeń do pewnych tylko
kategorii spraw. W myśl projektu postępowanie gru-
powe w sprawach cywilnych będzie możliwe, jeżeli
spełnione są łącznie następujące przesłanki:
1) co najmniej 10 osób dochodzi roszczeń jednego
rodzaju,
2) roszczenia są oparte na jednakowej podstawie
faktycznej lub prawnej,
3) istotne okoliczności faktyczne uzasadniające
żądanie są wspólne dla wszystkich roszczeń.
Dodatkowo w przypadku dochodzenia roszczeń
pieniężnych postępowanie grupowe będzie dopusz-
czalne tylko wtedy, jeżeli wysokość roszczenia każ-
dego członka grupy zostanie ujednolicona przy
uwzględnieniu wspólnych okoliczności sprawy. Zgod-
nie z proponowanymi regulacjami o możliwości roz-
poznania konkretnej sprawy w postępowaniu gru-
powym decydować będzie wyłącznie spełnienie wy-
żej wymienionych przesłanek dopuszczalności po-
stępowania.
Można przypuszczać, że projektowana ustawa bę-
dzie znajdować zastosowanie najczęściej w sprawach
o roszczenia niepieniężne i pieniężne wynikające
z naruszenia środowiska, o roszczenia o naprawienie
szkód wyrządzonych wprowadzeniem na rynek pro-
duktu niebezpiecznego i o zaniechanie wprowadza-
nia na rynek takiego produktu, o roszczenia o napra-
wienie szkód wyrządzonych różnego rodzaju kata-
strofami, o roszczenia wielu osób o zwrot korzyści
osiągniętych przez przedsiębiorców wskutek zawy-
żania cen lub stosowania sprzecznych z prawem po-
stanowień umów.
II Jednym z celów instytucji zbiorowego docho-
dzenia roszczeń jest stworzenie możliwości dochodze-
nia roszczeń w postępowaniu grupowym w sytuacji,
w której poszczególne osoby ponoszą określony
uszczerbek wskutek działania niezgodnego z pra-
wem, a z różnych powodów, w szczególności z powodu
braku środków finansowych, czasu lub umiejętności,
nie decydują się na indywidualne dochodzenie swoich
praw. Takie ukierunkowanie powoduje, że głównym
odbiorcą tego typu rozwiązań są osoby fizyczne,
w tym zwłaszcza konsumenci, a po przeciwnej stronie
sytuują się zazwyczaj podmioty gospodarcze mające
silną pozycję na rynku.
Projektowana ustawa o dochodzeniu roszczeń
w postępowaniu grupowym realizując cele tej insty-
tucji, nie zacieśnia jednakże kręgu potencjalnych
stron sporu do określonych podmiotów. Dotyczy ona
nieoznaczonego kręgu osób fizycznych, prawnych
oraz jednostek organizacyjnych niebędących osobami
prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność praw-
ną. Na gruncie projektowanej ustawy swoich rosz-
czeń w postępowaniu grupowym mogą dochodzić
także przedsiębiorcy poszkodowani działaniem kon-
trahenta. Nie ma przy tym znaczenia, czy przedsię-
biorca działa jako osoba fizyczna, osoba prawna, czy
też jednostka organizacyjna posiadająca zdolność
prawną.
III Projekt ustawy o dochodzeniu roszczeń w po-
stępowaniu grupowym został opracowany w czasie,
gdy problem opcji walutowych jeszcze nie występo-
wał. Zatem założeniem projektowanego aktu praw-
nego nie mogła być idea pomocy przedsiębiorcom po-
szkodowanym przez opcje walutowe. Niemniej jednak
zauważyć trzeba, że projektowana ustawa nie wyłą-
cza ze swego zakresu zastosowania żadnych katego-
rii spraw, co odnosi się również do sporów dotyczą-
cych umów opcyjnych. Zatem projektowana regulacja
będzie mogła znaleźć zastosowanie także w przypad-

kach dochodzenia przez przedsiębiorców roszczeń
tego samego rodzaju, wynikających z zawartych przez
nich umów o opcje walutowe, jeżeli zaistnieją prze-
słanki dopuszczalności postępowania grupowego.
Może zdarzyć się bowiem taka sytuacja, że przedsię-
biorcy (minimum 10), korzystając z oferty jednego
banku (jednakowa podstawa faktyczna), zawarli
z tym bankiem takie same umowy o opcje walutowe,
a następnie ponieśli straty finansowe w związku
z nagłymi zmianami kursów na rynku walutowym
(wspólne okoliczności faktyczne uzasadniające żąda-
nie). Ocena, czy więź istniejąca pomiędzy przedsię-
biorcami skutkuje możliwością połączenia ich w gru-
pę i dopuszczenia rozpoznania sprawy w postępowa-
niu grupowym, każdorazowo będzie należała do sądu
badającego wstępnie pozew.
IV Projekt ustawy, jak wcześniej wskazano, doty-
czy nieoznaczonego – tak po stronie powodowej, jak
i pozwanej – kręgu osób. Stroną takiego sporu może
być również Skarb Państwa.
W zakresie ewentualnych roszczeń kierowanych
przeciwko Skarbowi Państwa można przypuszczać,
iż ustawa ta znajdować będzie zastosowanie najczę-
ściej w sprawach o roszczenia za szkodę wyrządzoną
przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie
przy wykonywaniu władzy publicznej. W szczególno-
ści może to mieć miejsce w przypadkach wyroków
Trybunału Konstytucyjnego uznających określone
przepisy za niekonstytucyjne, wyroków Europejskie-
go Trybunału Sprawiedliwości, a także wadliwej im-
plementacji unijnych dyrektyw do prawa polskiego.
Należy zauważyć, iż projektowana ustawa – wpro-
wadzając do systemu prawnego instytucję postępo-
wania grupowego – normuje wyłącznie materię pro-
cesową. Projekt nie tworzy więc nowych podstaw
materialnoprawnych dla roszczeń. W projekcie cho-
dzi bowiem wyłącznie o stworzenie procesowego me-
chanizmu grupowego dochodzenia roszczeń. Z tych
też względów nie ma uzasadnionych podstaw do tego,
by zakładać, że projektowane regulacje wpłyną
w znaczący sposób na wzrost wydatków Skarbu Pań-
stwa. Wysokości tych wydatków nie sposób precyzyj-
nie wyliczyć z uwagi na precedensowy charakter pro-
ponowanych rozwiązań w prawie polskim.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
335
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie ujawnienia
dokumentów państwowych mogącego szkodzić
interesom Polski na arenie międzynarodowej
(9107)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Tadeusza Iwińskiego (pismo nr SPS-023-
-9107/09 z dnia 15 kwietnia br.) w sprawie ujawnienia
dokumentów państwowych, mogącego zaszkodzić in-
teresom Polski na arenie międzynarodowej, uprzej-
mie informuję:
Oddzielić należy formalnie i merytorycznie złą-
czoną w jedno interpelację pana posła dotyczącą
ujawnienia notatki wewnętrznej MSZ i postulatu
(wycofanego w swoim czasie przez Kancelarię Prezy-
denta RP) ujawnienia materiałów z rozmów premie-
rów Danii i Polski. W tym drugim przypadku bowiem
chodzi o postulat ujawnienia dokumentów klasyfiko-
wanych.
Status notatki, która została ujawniona, nie był
klasyfikowany, ani nawet nie posiadał klauzuli „do
użytku wewnętrznego”. Od strony formalnej nie do-
szło zatem do uchybienia. Notatka była fragmentem
korespondencji na niższym szczeblu urzędniczym
między MSZ a kancelarią prezydenta i zawierała wy-
jaśnienia powszechnie znanego stanu faktycznego,
w tym niedemokratycznego charakteru procedur
związanych w wyborem SG NATO i naszej reakcji
w tym względzie, a także nieformalne sugestie do
przedstawienia panu prezydentowi w razie kontynu-
owania niedemokratycznych praktyk (co w rzeczywi-
stości miało miejsce w toku samych obrad szczytu
– największe mocarstwa Sojuszu narzucały swoją
wolę bez wystarczających konsultacji z innymi part-
nerami). Było to de facto stanowisko jawne, gdyż było
ono przedmiotem nie tylko rozmów z partnerami, ale
także różnego rodzaju publicznych oświadczeń w po-
szczególnych aspektach w tej kwestii. W tym świetle
nie ma powodu do rozważań, kto podjął tego typu
decyzję i jakie wyciągnięte zostaną z niej wnioski
kadrowe i organizacyjne.
Chybiony jest zarzut, jakoby sytuacja powstała
w wyniku ujawnienia nieklasyfikowanego dokumen-
tu „osłabiła pozycję Polski w kontekście międzyna-
rodowym” lub też „utrudniła możliwości naszego
przyszłego działania nie tylko w ramach Sojuszu”. Co
do kwestii niedemokratycznych procedur powoływa-
nia szefa NATO, polska dyplomacja posiada wielu
sojuszników podzielających jej poglądy i zamierza
także podjąć odpowiednie kroki w postaci sugestii
336
lub propozycji zmiany istniejącej sytuacji. Ujawnie-
nie tej sprawy nie stanowi utrudnienia w planowa-
nych działaniach MSZ.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie źródeł finansowania uniwersytetów
trzeciego wieku (9108)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r., nr SPS-
-023-9108/09, interpelacją posłów na Sejm RP pani
Magdaleny Gąsior-Marek i pana Andrzeja Nowakow-
skiego w sprawie źródeł finansowania uniwersytetów
trzeciego wieku, uprzejmie informuję:
1. Odnośnie do pkt 1 i 2. Zgodnie z art. 2 ust. 1
ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzy-
szeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn.
zm.), stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorząd-
nym, trwałym zrzeszeniem o celach niezrobkowych.
Na mocy art. 35 powyższej ustawy stowarzyszenia
mogą otrzymywać dotacje według zasad określonych
w odrębnych przepisach. Zasady i tryb udzielania do-
tacji z budżetów jednostek samorządu terytorialnego
określa art. 176 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem podmioty nie-
zaliczane do sektora finansów publicznych i niedzia-
łające w celu osiągnięcia zysku mogą otrzymywać
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego dota-
cje na cele publiczne związane z realizacją zadań tej
jednostki. Zlecenie zadania i udzielenie dotacji nastę-
puje zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie, a jeżeli dotyczy innych zadań niż określone
w tej ustawie – na podstawie umowy jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotem ubiegającym się
o dotację. Wówczas tryb postępowania o udzielenie
dotacji, sposób jej rozliczania oraz sposób kontroli
wykonywania zleconego zadania określa w drodze
uchwały organ stanowiący jednostki samorządu te-
rytorialnego.
W obowiązującym stanie prawnym jednostki sa-
morządu terytorialnego mogą ponosić wydatki na
cele publiczne związane z realizacją zadań służących
zaspokojeniu potrzeb zbiorowości społecznej, a moż-
liwość ujęcia w budżecie jednostki samorządu tery-
torialnego wydatków powinna wyraźnie wynikać ze
szczegółowego przepisu prawa, zezwalającego na
uchwalenie tego rodzaju wydatku. Udzielenie dotacji
celowej z budżetu jednostki samorządu terytorialne-
go jest uzależnione od spełnienia trzech następują-
cych warunków:
— podmiot ubiegający się o dotację nie może na-
leżeć do sektora finansów publicznych,
— nie może działać w celu osiągnięcia zysku,
— dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji.
W myśl art. 171 Konstytucji RP działalność sa-
morządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu
widzenia legalności. Organami nadzoru nad działal-
nością jednostek samorządu terytorialnego są prezes
Rady Ministrów i wojewodowie, a w zakresie spraw
finansowych – regionalne izby obrachunkowe.
Sposób wydatkowania otrzymanej przez stowa-
rzyszenie dotacji podlega kontroli, której dokonują
– zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 7 paź-
dziernika 1992 r. o regionalnych izbach obrachunko-
wych (Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577, z późn. zm.)
– regionalne izby obrachunkowe.
2. Odnośnie do pkt 3. Organizacje pozarządowe
i stowarzyszenia (w tym uniwersytety trzeciego wie-
ku) mogą być beneficjentami wielu różnych projek-
tów, współfinansowanych ze środków programów
operacyjnych wdrażanych w ramach Narodowych
Strategicznych Ram Odniesienia 2007–2013. Mogą
to być zarówno projekty miękkie (szkoleniowe) finan-
sowane ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, jak również projekty twarde (infrastruktu-
ralne), dla których wsparciem okażą się środki Eu-
ropejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. Z tek-
stu interpelacji nie wynika, na jaki rodzaj wsparcia
(na projekt jakiego rodzaju) liczą uniwersytety trze-
ciego wieku, więc nie sposób przesądzić o jakichkol-
wiek szczegółach ewentualnej pomocy unijnej dla
tego konkretnego rodzaju przyszłych beneficjentów.
W celu uzyskania konkretnych informacji doty-
czących dopuszczalnego zakresu i rodzaju wsparcia
na konkretne projekty, przedstawiciele uniwersyte-
tów trzeciego wieku powinni się zgłaszać do właści-
wych instytucji prowadzących nabór wniosków
w ramach prowadzonych konkursów. O informacje
o charakterze bardziej ogólnym należy się natomiast
zwracać do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego,
w ramach którego działają instytucje zarządzające
poszczególnymi programami operacyjnymi wdraża-
nymi w ramach NSRO 2007–2013 (w szczególności
PO „Kapitał ludzki”, PO „Infrastruktura i środowi-
sko” oraz regionalne programy operacyjne – w tym
przypadku funkcję IZ pełnią zarządy województw,
natomiast w ramach MRR funkcjonuje instytucja
koordynująca RPO).

3. Odnośnie do pkt 4. W przedmiotowej kwestii
proponuję zwrócić się do ministra pracy i polityki
społecznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie uregulowania prawnego
możliwości uprawiania żeglugi śródlądowej
polegającej na spływie statkiem bez napędu
mechanicznego – łodzie flisackie (9109)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Andrzeja Guta-Mostowego
przesłaną pismem SPS-023-9109/209 z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie uregulowania prawnego moż-
liwości uprawiania żeglugi śródlądowej polegającej
na spływie statkiem bez napędu mechanicznego – ło-
dzie flisackie pragnę przedstawić następujące stano-
wisko w przedmiotowej sprawie.
Należy podzielić stanowisko wyrażone w treści
interpelacji co do trudności w stosowaniu i interpre-
tacji istniejących przepisów w odniesieniu do żeglugi
śródlądowej uprawianej na łodziach flisackich.
Mamy świadomość, iż właściwe rozwiązanie
i uregulowanie tego problemu wymaga zmian w usta-
wie z dnia 9 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej,
gdyż dotychczas istniejące przepisy i upoważnienia
ustawowe nie pozwalają na dokonanie proponowa-
nych zmian w przywołanym w interpelacji rozpo-
rządzeniu z dnia 23 stycznia 2003 r. w sprawie kwa-
lifikacji zawodowych i składu załóg statków żeglugi
śródlądowej.
Zmiany te będą polegać przede wszystkim na:
— zdefiniowaniu pojęcia łodzi-tratwy bez napędu
do przewozu osób z nurtem rzeki,
— określeniu kwalifikacji i składu załogi do pro-
wadzenia łodzi-tratwy,
— określeniu wymagań technicznych i wyposa-
żenia w środki ratunkowe łodzi-tratwy,
— wyznaczeniu podmiotów do prowadzenia ba-
dań dopuszczających łodzie-tratwy do ruchu.
Pragnę poinformować, iż resort infrastruktury
planuje rozpocząć prace mające na celu uregulowanie
ww. kwestii niezwłocznie po zakończeniu trwającego
obecnie procesu legislacyjnego wynikającego z ko-
337
nieczności wdrożenia tzw. unijnej dyrektywy tech-
nicznej do polskiego prawa (nowelizacja ustawy
o żegludze śródlądowej znajduje się aktualnie na eta-
pie prac w parlamencie RP), co powinno nastąpić nie
później niż w III kwartale bieżącego roku. Należy
podkreślić, że wymogi legislacyjne i proceduralne
w przypadku wdrażania przepisów unijnych z zasady
nie pozwalają na uwzględnianie w takich pracach in-
nych kwestii niż ściśle związanych z implementacją
prawa wspólnotowego. Z tych względów propozycje
zmian, o których mowa w interpelacji, nie mogły być
uwzględnione zarówno w ramach prowadzonych
w ubiegłym roku przez resort infrastruktury prac
nad wdrożeniem dyrektywy dot. rzecznego systemu
informacyjnego (system RIS), jak i w ramach prac
nad ww. dyrektywą techniczną.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że wszystkie
zmiany w przepisach będą uzgodnione ze środowi-
skiem flisaków oraz z dyrektorami urzędów żeglugi
śródlądowej, w tym z dyrektorem Urzędu Żeglugi
Śródlądowej w Krakowie.
Dodatkowo pragnę podkreślić, że urzędy żeglu-
gi śródlądowej, na terenie których są organizowa-
ne spływy we współpracy z organizatorami, okre-
ślają warunki, które zapewniają bezpieczeństwo
ich uczestnikom.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie po-
wyższej odpowiedzi, a Panu Posłowi dziękuję za za-
interesowanie się sprawą.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Zakrzewskiej
w sprawie kontroli i nadzoru nad kuratorami
rodzinnymi (9110)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przedsta-
wiam Panu Marszałkowi odpowiedź na interpelację
pani poseł Jadwigi Zakrzewskiej w sprawie kontroli
i nadzoru nad kuratorami rodzinnymi, skierowaną
do Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu 21 kwietnia
2009 r., nr SPS-023-9110/09.
Kuratorska służba sądowa funkcjonuje na podsta-
wie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach są-
dowych (Dz. U. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.). Służbę
tę tworzą zawodowi i społeczni kuratorzy sądowi.
338
Zgodnie z art. 2 ust. 2 cyt. ustawy kuratorami
rodzinnymi są kuratorzy wykonujący orzeczenia
w sprawach rodzinnych i nieletnich, natomiast kura-
torzy wykonujący orzeczenia w sprawach karnych są
kuratorami dla dorosłych. Ustawa jednakowo regu-
luje wszelkie kwestie dotyczące funkcjonowania ku-
ratorskiej służby sądowej w obu pionach kurateli.
Kuratorzy zawodowi wykonują swoje zadania
w tworzonych w sądach rejonowych zespołach kura-
torskiej służby sądowej.
Za prawidłowe funkcjonowanie zespołu kurator-
skiej służby sądowej odpowiada kierownik zespołu
powoływany spośród kuratorów wyróżniających się
zdolnościami organizacyjnymi oraz posiadających
co najmniej 5-letni staż pracy kuratorskiej i stopień
kuratora specjalisty, a w wyjątkowym wypadku sto-
pień starszego kuratora zawodowego.
Ustawa o kuratorach sądowych w art. 41 ust. 1
nałożyła na kierownika zespołu m.in. obowiązek ko-
ordynowania zadań kuratorów zespołu, określanie
zakresu obowiązków kuratorów zawodowych zespo-
łu, organizowanie działalności kuratorów społecz-
nych, nadzorowanie terminowości wykonywania za-
dań przez kuratorów społecznych.
Zgodnie z art. 35 ust. 2 ustawy o kuratorach są-
dowych nadzór nad działalnością kuratorów sądo-
wych wykonuje kurator okręgowy powoływany przez
prezesa sądu okręgowego na 6-letnią kadencję spo-
śród kandydatów wybranych przez okręgowe zgro-
madzenie kuratorów ze swego grona.
Kurator okręgowy odpowiada przed prezesem
sądu okręgowego za funkcjonowanie kuratorskiej
służby sądowej w okręgu. Do zakresu jego zadań na-
leży m.in. nadzór nad pracą kierowników zespołów
kuratorskiej służby sądowej, kontrola i ocena pracy
kuratorów sądowych, aplikantów kuratorskich oraz
przeprowadzanie wizytacji i lustracji, przy czym
w uzasadnionych wypadkach dokonanie kontroli
i oceny pracy kuratora lub aplikanta może być zleco-
ne kierownikowi zespołu kuratorskiej służby sądo-
wej. Obowiązkiem kuratora okręgowego jest także
rozpoznawanie skarg i wniosków dotyczących czyn-
ności kuratorów sądowych w okręgu.
Zasady sprawowania przez kuratora okręgowego
nadzoru nad działalnością kuratorskiej służby sądo-
wej określa § 23 rozporządzenia ministra sprawiedli-
wości z dnia 25 października 2002 r. w sprawie trybu
sprawowania nadzoru nad działalnością administra-
cyjną sądów (Dz. U. Nr 105, poz. 993). Wymieniony
przepis stanowi, że do obowiązków kuratora okręgo-
wego w ramach nadzoru administracyjnego sprawo-
wanego nad działalnością kuratorskiej służby sądo-
wej należą: kontrola obciążenia i efektywności pracy
podległych kuratorów sądowych, wydawanie stosow-
nych poleceń co do sposobu prowadzenia spraw, kon-
trola akt spraw prowadzonych przez kuratorów, ana-
liza prawidłowości realizacji zadań służbowych.
Kurator okręgowy zadania nadzorcze wykonuje
przez przeprowadzanie kontroli obejmujących wizy-
towanie zespołów kuratorskiej służby sądowej oraz
lustrowanie wybranych odcinków pracy kuratorów
sądowych. Kontrole te są przeprowadzane zgodnie
z planem zadań nadzorczych, z zastrzeżeniem, że
kontrolę całokształtu pracy zespołu kuratorskiej
służby sądowej przeprowadza się co najmniej raz
w okresie 4-letnim.
Obowiązkiem kuratora okręgowego jest sporzą-
dzanie corocznie własnego planu zadań nadzorczych,
oddzielnie dla obu pionów kurateli, i przedstawianie
go prezesowi sądu okręgowego w terminie do dnia
10 stycznia każdego roku wraz ze sprawozdaniem
z wykonania planów nadzorczych za rok ubiegły. Pre-
zes sądu okręgowego może wnieść wiążące dla kura-
tora okręgowego uzupełnienia i uwagi zarówno do
planów, jak i sprawozdań.
Poczynione w toku wizytacji lub lustracji ustale-
nia kurator okręgowy omawia z zainteresowanymi
kuratorami sądowymi i wysłuchuje ich wyjaśnień.
Z przeprowadzonej kontroli kurator okręgowy
sporządza sprawozdanie w terminie 30 dni od dnia
jej zakończenia i przedstawia je prezesowi sądu okrę-
gowego. Prezes sądu okręgowego przesyła sprawoz-
danie właściwemu prezesowi sądu rejonowego oraz
właściwemu kierownikowi zespołu kuratorskiej służ-
by sądowej i określa termin wykonania zaleceń po-
kontrolnych.
Odpis sprawozdania z kontroli zespołu kurator-
skiej służby sądowej oraz sprawozdanie z wykonania
zaleceń pokontrolnych prezes sądu okręgowego prze-
syła również właściwym przedmiotowo komórkom
organizacyjnym Ministerstwa Sprawiedliwości. Oso-
by powołane w Ministerstwie Sprawiedliwości do
nadzoru nad kuratorską służbą sądową po zapozna-
niu się ze sprawozdaniem mogą zwracać się o stosow-
ne wyjaśnienia i uzupełnienia jego treści.
W razie stwierdzenia uchybień w pracy kuratora
zawodowego kurator okręgowy może ocenić jego pra-
cę negatywnie. Ponowna ocena negatywna dokonana
nie wcześniej niż po upływie 4 miesięcy może stano-
wić – zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy o kurato-
rach sądowych – podstawę do rozwiązania umowy
o pracę w drodze wypowiedzenia.
Ustawa o kuratorach sądowych przewiduje
w art. 52–70 odpowiedzialność porządkową lub dys-
cyplinarną kuratorów zawodowych za naruszenie
obowiązków kuratora.
Kurator społeczny natomiast pracuje pod kierun-
kiem kuratora zawodowego. Jeżeli nienależycie pełni
swoją funkcję, prezes sądu rejonowego może go od-
wołać na podstawie art. 88 ust. 3 pkt 1 ustawy
o kuratorach sądowych.
Z danych Departamentu Wykonania Orzeczeń
i Probacji wynika, że w roku 2008 kuratorzy okręgo-
wi zaplanowali przeprowadzenie 1258 wizytacji i lu-
stracji merytorycznych, które w zdecydowanej więk-
szości zostały wykonane. Nieliczne przypadki niewy-
konania kontroli były usprawiedliwione zwolnienia-
mi lekarskimi, zmianami organizacyjnymi lub zmia-
nami na stanowisku kuratora okręgowego.

Nie jest możliwe precyzyjne i dokładne opisanie
wszystkich stwierdzonych w toku kontroli niepra-
widłowości. Miały one różną skalę, charakter i skut-
ki. Należy zauważyć, że każde sprawozdanie po
przeprowadzonej wizytacji i lustracji obejmuje śred-
nio kilkadziesiąt stron zawierających obszerne ana-
lizy, dane statystyczne, w tym opisy kontrolowanych
spraw. Jeżeli kurator okręgowy stwierdza pewne
niedociągnięcia w pracy czy też potrzebę zmian or-
ganizacyjnych lub metodologii pracy poszczególnych
kuratorów, wówczas formułuje stosowne zalecenia
pokontrolne.
Na podstawie przesłanych do Ministerstwa Spra-
wiedliwości odpisów sprawozdań można przyjąć, że
stwierdzone nieprawidłowości jedynie sporadycznie
dawały podstawę do negatywnej oceny pracy kontro-
lowanych kuratorów i stosunkowo rzadko występo-
wały przypadki wnioskowania o przeprowadzenie
postępowania dyscyplinarnego.
Należy przypomnieć, że kurator okręgowy jest
wybierany faktycznie przez ogół kuratorów zawodo-
wych w okręgu, co nie sprzyja efektywności i obiek-
tywizmowi sprawowanego przez niego nadzoru. Te
okoliczności wskazują na konieczność zmian ustawy
o kuratorach sądowych w zakresie trybu wyboru ku-
ratora okręgowego i jego odpowiedzialności przed
organami nadzoru zwierzchniego.
Kończąc, pragnę nadmienić, że wspomniana
w interpelacji pani poseł sprawa rodziny z Pruszko-
wa była badana przez Wydział Kurateli Ministerstwa
Sprawiedliwości niezwłocznie po ukazaniu się infor-
macji w mediach. Na polecenie sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości zostały wszczęte
właściwe procedury dyscyplinarne i kontrolne.
Z wyrazami szacunku i sympatii
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie problemu funkcjonowania
zintegrowanego systemu ratownictwa,
który symbolizuje telefon nr 112,
ze szczególnym uwzględnieniem Małopolski
(9111)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9111/09), przekazującego interpelację posła na Sejm
339
RP pana Wiesława Wody w sprawie problemu funk-
cjonowania zintegrowanego systemu ratownictwa,
który symbolizuje telefon 112, ze szczególnym
uwzględnieniem Małoposki, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż w dniu 10 lutego
2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 11,
poz. 59), wprowadzająca w ustawie z dnia 24 sierpnia
1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (t.j.: Dz. U.
z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.), przepisy
art. 14a–14f dotyczące utworzenia zintegrowanego
systemu powiadamiania ratunkowego.
Przedmiotowa ustawa tworzy podstawy budowy
systemu powiadamiania ratunkowego, integrującego
krajowy system ratowniczo-gaśniczy i system Pań-
stwowego Ratownictwa Medycznego, w celu realiza-
cji następujących zadań:
1) bieżącej analizy zasobów ratowniczych,
2) przyjmowania zgłoszeń alarmowych oraz ob-
sługi numeru alarmowego 112,
3) kwalifikacji zgłoszeń,
4) podejmowania działań zgodnie z określonymi
procedurami, w szczególności:
a) dysponowania sił ratowniczych i zespołów ra-
townictwa medycznego,
b) koordynowania oraz monitorowania działań ra-
towniczych i medycznych czynności ratunkowych,
c) powiadamiania o zdarzeniu szpitalnych oddzia-
łów ratunkowych lub, jeżeli wymaga tego sytuacja
na miejscu zdarzenia, jednostek organizacyjnych
szpitali wyspecjalizowanych w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownic-
twa medycznego,
d) inicjowania procedur reagowania kryzysowego.
System powiadamiania ratunkowego na obszarze
każdego województwa organizowany będzie w opar-
ciu o zasady określone w ustawie o ochronie przeciw-
pożarowej oraz zgodnie z przepisami rozporządzenia,
które zostanie wydane przez ministra właściwego do
spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia, zgodnie z delegacją
przewidzianą w art. 14e ustawy o ochronie przeciw-
pożarowej. Obecnie projekt przedmiotowego rozpo-
rządzenia znajduje się na etapie uzgodnień między-
resortowych.
Celem nadrzędnym budowy systemu powiada-
miania ratunkowego jest poprawa bezpieczeństwa
obywateli, związana z uzyskaniem szybkiego i sku-
tecznego dostępu do służb ustawowo powołanych do
niesienia pomocy, a także:
— stworzenie sieci zintegrowanych ośrodków za-
rządzania działalnością ratowniczą podmiotów ra-
towniczych funkcjonujących na poziomie lokalnym,
realizujących funkcje obsługi zgłoszeń alarmowych,
dysponowania zasobów ratowniczych, organizacji
i koordynacji działań ratowniczych, a także inicjowa-
nie mechanizmów niezbędnych do uruchomiania za-
rządzania kryzysowego;
340
— stworzenie ośrodka koordynacji działań ratow-
niczych o charakterze ponadlokalnym;
— maksymalne zintegrowanie służb dyżurnych
poszczególnych podmiotów ratowniczych funkcjonu-
jących w powiatach i województwie;
— skrócenie czasu i zwiększenie skuteczności
alarmowania służb i podmiotów ratowniczych;
— ograniczenie ryzyka awarii systemu, skutku-
jącego brakiem możliwości alarmowania podmiotów
ratowniczych na dużym obszarze;
— zapewnienie wymaganego poziomu bezpieczeń-
stwa komunikacji pomiędzy podmiotami ratowniczy-
mi i ośrodkami zarządzania ich działalnością inter-
wencyjną;
— stworzenie narzędzi do uzyskiwania i przepły-
wu informacji niezbędnej do zarządzania zasobami
ratowniczymi na wszystkich szczeblach organizacji
systemu powiadamiania ratunkowego;
— zwiększenie nadzoru nad funkcjonowaniem
systemów bezpieczeństwa przez organy władzy pu-
blicznej wszystkich szczebli.
Zgodnie z art. 14a ust. 2 ustawy o ochronie prze-
ciwpożarowej zadania systemu powiadamiania ra-
tunkowego wykonują na terenie województwa:
1) wojewódzkie centrum powiadamiania ratunko-
wego – przez które rozumie się wspólne stanowisko
kierowania, w skład którego wchodzą: stanowisko
kierowania komendanta wojewódzkiego Państwowej
Straży Pożarnej i stanowisko lekarza koordynatora
ratownictwa medycznego, o którym mowa w art. 29
ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410,
z późn. zm.);
2) centra powiadamiania ratunkowego, przez któ-
re rozumie się wspólne stanowiska kierowania, w skład
których wchodzą: stanowiska kierowania komendan-
tów powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Po-
żarnej, dyspozytorzy medyczni zatrudnieni przez dys-
ponentów jednostek określonych w ww. ustawie o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym, funkcjonujących
na terenie działania centrum powiadamiania ratun-
kowego;
3) pozostałe stanowiska kierowania Państwowej
Straży Pożarnej;
4) stanowiska kierowania Policji obsługujące nu-
mery alarmowe w zakresie określonym w ustawie
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Centra te będą przede wszystkim obsługiwać
zgłoszenia alarmowe, kwalifikować te zgłoszenia,
dysponować właściwe dla danego zdarzenia służby
oraz organizować działania ratownicze.
Warto podkreślić, że wraz ze zmianami w zakre-
sie organizacji obsługi zgłoszeń alarmowych zmianie
ulegnie również kwestia rozwiązań teleinformatycz-
nych. Powstanie jednolity system teleinformatyczny
oraz sieć teleinformatyczna na potrzeby obsługi sys-
temu powiadamiania ratunkowego. Wszystkie te dzia-
łania będą stanowić element ogólnokrajowego syste-
mu obsługi zgłoszeń alarmowych, służącego podnie-
sieniu poziomu bezpieczeństwa obywateli.
Usprawnienie systemu powiadamiania ratunko-
wego przewidziane jest w ramach priorytetowych
przygotowań do organizacji Mistrzostw Europy w Pił-
ce Nożnej w 2012 r., ze szczególnym ukierunkowa-
niem na miasta – organizatorów Euro 2012, w tym
również woj. małopolskie.
Podkreślić należy, że docelowy system powiada-
miania ratunkowego i centra powiadamiania ratun-
kowego winne funkcjonować najpóźniej od dnia 1 stycz-
nia 2012 r. Do tego czasu ustawa o zmianie ustawy
o ochronie przeciwpożarowej oraz niektórych innych
ustaw przewiduje, iż wojewoda może powierzyć,
w drodze porozumienia, wykonywanie zadań cen-
trów powiadamiania ratunkowego innym podmio-
tom, w szczególności jednostkom organizacyjnym
Państwowej Straży Pożarnej, Policji lub jednostkom
samorządu terytorialnego.
Odnosząc się do kwestii funkcjonowania systemu
powiadamiania ratunkowego w woj. małopolskim,
uprzejmie informuję, że z inicjatywy wojewody ma-
łopolskiego podjęte zostały działania mające na celu
wypracowanie nowoczesnych rozwiązań systemu po-
wiadamiania ratunkowego w zakresie obsługi nume-
rów alarmowych 112, 998 i 999. Od dnia 6 kwietnia
2009 r. funkcjonuje, w ramach pilotażu, centrum po-
wiadamiania ratunkowego zorganizowane w Mało-
polskim Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie. Cen-
trum powiadamiania ratunkowego obsługuje miasto
Kraków i powiat krakowski (ok. 1,1 mln osób). Obec-
nie w ramach pilotażu testowane są dwa stanowiska
operatorskie numeru alarmowego 998 obsługiwane
przez funkcjonariuszy Państwowej Straży Pożarnej,
a także cztery stanowiska operatorskie numeru alar-
mowego 112, obsługiwane przez przygotowanych
pracowników Małopolskiego Urzędu Wojewódzkiego.
W najbliższej przyszłości planowane jest uruchomie-
nie trzech stanowisk obsługujących numer alarmowy
999 – obsługiwanych przez dyspozytorów medycz-
nych Krakowskiego Pogotowia Ratunkowego. Zgło-
szenia przyjmowane przez operatorów numerów
alarmowych centrum powiadamiania ratunkowego,
po ich skodyfikowaniu i sformatowaniu, przekazywa-
ne są bezpośrednio w systemie teleinformatycznym
do stanowisk dyspozytorskich właściwych jednostek
organizacyjnych służb ratowniczych oraz stanowisk
dyżurnych jednostek Policji, dysponujących na miej-
sce zdarzenia właściwe siły i środki.
Wnikliwa analiza funkcjonowania tego centrum
dostarczy informacji do dokonania oceny formalno-
prawnej, organizacyjnej i technicznej funkcjonowa-
nia centrów powiadamiania ratunkowego. W szcze-
gólności pilotaż ten pozwoli na wdrożenie w woj.
małopolskim nowoczesnych i trwałych rozwiązań,
w szczególności w zakresie obsługi zgłoszeń na nu-
mer alarmowy 112. Pozyskane w ten sposób do-
świadczenia będą mogły, o ile wnioski z pilotażu
okażą się pozytywne, zostać wykorzystane na tere-
nie całej Polski.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecny sys-
tem odbioru zgłoszeń wykonywanych na numer alar-
mowy 112 spełnia kryteria wyznaczone przez prawo-
dawstwo Unii Europejskiej w dyrektywie 2002/22/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 mar-
ca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych
z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw
użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej)
(Dz. U. UE. L. z 2002 r. Nr 1008, poz. 51). Postępo-
wanie Komisji Europejskiej przeciwko Polsce w spra-
wie nieprawidłowego stosowania przez Rzeczpospo-
litą Polską dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w zakresie
zapewnienia służbom ratowniczym dostępności in-
formacji o lokalizacji osób dzwoniących z telefonów
stacjonarnych i komórkowych zostało zamknięte,
w związku z wprowadzeniem przez Polskę lokalizacji
zakończenia sieci, z której zostało wykonane połącze-
nie do numeru alarmowego 112.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie niekorzystnych dla służby
radiokomunikacji amatorskiej przepisów
projektów rozporządzeń ministra środowiska
dotyczących instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne,
wymagających zezwoleń (9113)
Nawiązując do pisma z dnia 21 kwietnia 2009 r.,
znak SPS-023-9113/09, przekazującego interpelację
pana posła Henryka Milcarza w sprawie projektów
rozporządzeń dotyczących radiokomunikacji amator-
skiej, przedstawiam poniższe informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia – zawartego w przepisach art. 152
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej „ustawą
Poś” – do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
341
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do
których należą radiokomunikacyjne amatorskie sta-
cje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wyma-
gania dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy Poś.
Zauważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmu-
jąc ustawę Poś, parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne w roku 2005,
zmieniając ustawę Poś, zrezygnowano z wydawania
pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji, na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje pismo pana
posła Henryka Milcarza, nie jest w żadnym wypadku
ograniczenie działalności krótkofalowców. Przyjęcie
rozporządzeń ma jedynie spowodować zgłoszenie or-
ganowi ochrony środowiska m.in. instalacji radioko-
munikacyjnych, radionawigacyjnych i radiokomuni-
kacyjnych spełniających określone kryteria (których
równoważna moc promieniowana izotropowo wynosi
nie mniej niż 15 W, emitujących pola elektromagne-
tyczne o częstotliwościach od 30 kHz do 300 GHz),
czyli instalacji, dla których, zgodnie z pierwotnym
brzmieniem ustawy Poś, wymagane były pozwolenia
na wprowadzanie energii do środowiska.
Odnośnie do obaw wyrażonych w tym piśmie co
do skutków przyjęcia projektowanych rozporządzeń
dla użytkowników stacji CB należy zwrócić uwagę,
że zgodnie z rozporządzeniem ministra transportu
z dnia 3 lipca 2007 r. w sprawie urządzeń radiowych
nadawczych lub nadawczo-odbiorczych, które mogą
być używane bez pozwolenia radiowego (Dz. U. Nr 138,
poz. 972), dopuszczalna moc wyjściowa nadajnika
wynosi do 4 W, a dla modulacji jednowstęgowej do
12 W szczytowej mocy obwiedni. W rezultacie bez
używania dodatkowych urządzeń wzmacniających
równoważna moc promieniowana izotropowo przez
typowe urządzenia CB nie przekracza 15 W. Projek-
towane rozporządzenia dotyczą natomiast instalacji,
których równoważna moc promieniowana izotropowo
wynosi nie mniej niż 15 W.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zo-
stały do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia
342
opinii zainteresowanych podmiotów, instytucji i or-
ganów.
W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu śro-
dowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów (pocz-
tą tradycyjną oraz drogą elektroniczną), głównie od
przedstawicieli środowiska krótkofalowców. Są to
niemal jednobrzmiące pisma, w których wyrażana
jest krytyka projektów oraz protest przeciwko obej-
mowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól elektroma-
gnetycznych, jakimi są amatorskie radiokomunika-
cyjne stacje nadawcze.
Analiza wystąpień wskazuje, że szeroko zakro-
jona akcja protestacyjna środowiska krótkofalow-
ców może mieć związek z niezrozumieniem intencji
wprowadzenia tych regulacji i ich zakresów przed-
miotowych. W niektórych wypowiedziach zaintere-
sowanych podmiotów, podobnie jak w piśmie pana
posła Henryka Milcarza, podnoszony jest problem
wykonywania pomiarów dla tych instalacji. Należy
w związku z tym wyraźnie podkreślić, że projekty
te nie regulują kwestii pomiarów. Jeden z projektów
określa wyłącznie rodzaje instalacji, które podlega-
ją zgłoszeniu organowi ochrony środowiska, drugi
natomiast – zakres danych, które powinny być uję-
te w zgłoszeniu instalacji emitujących do środowi-
ska pola elektromagnetyczne. W załączniku nr 1 do
drugiego z projektów określono jedynie, że wśród
informacji, które należy przekazać organowi, zgła-
szając instalację, są:
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy Poś,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że przeka-
zanie sprawozdania z pomiarów powinno nastąpić
wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpowiednich
pomiarów było wymagane. Wbrew obawom krótko-
falowców rozporządzenia te nie nakładają na nich
obowiązków pomiarowych.
Ustaleń, czy dla konkretnej instalacji bądź urzą-
dzenia pomiary były wymagane, dokonuje się na pod-
stawie art. 122a ustawy Poś (obowiązującego od 2005 r.),
w którym uregulowana jest sprawa obowiązku pro-
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagnetycz-
nych w środowisku. Przywołany przepis ustawy sta-
nowi, że podmiot prowadzący m.in. urządzenie lub
instalację radiokomunikacyjną, radionawigacyjną lub
radiolokacyjną, emitującą pola elektromagnetyczne,
których równoważna moc promieniowana izotropowo
wynosi nie mniej niż 15 W, o częstotliwościach od
30 kHz do 300 GHz, jest obowiązany do wykona-
nia pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych
w środowisku:
1) bezpośrednio po rozpoczęciu użytkowania in-
stalacji lub urządzenia,
2) każdorazowo w przypadku zmiany warunków
pracy instalacji lub urządzenia, w tym zmiany spo-
wodowanej zmianami w wyposażeniu instalacji lub
urządzenia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na
zmianę poziomów pól elektromagnetycznych, któ-
rych źródłem jest instalacja lub urządzenie.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy Poś. Zastąpiło ono obowiązu-
jące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U.
Nr 107, poz. 676), które było poprzedzone wydanym
w 1980 r. rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r.
o podobnym zakresie regulacji. We wszystkich wyżej
przywołanych rozporządzeniach określane były do-
puszczalne poziomy pól elektromagnetycznych mo-
gących występować w środowisku, w miejscach do-
stępnych dla ludności. Poziomy te określano, biorąc
pod uwagę możliwe skutki oddziaływania pól elek-
tromagnetycznych na organizm ludzki, ze świadomo-
ścią całkowitego braku możliwości limitowania czasu
przebywania ludności w polach elektromagnetycz-
nych o poziomach dopuszczanych do występowania
w środowisku. Dopuszczalne poziomy pól elektroma-
gnetycznych wielkiej częstotliwości o wartościach
zbliżonych do obowiązujących w Polsce wprowadziło
także dziewięć innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-
tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie, czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych.
Polska, w przeciwieństwie do wielu innych kra-
jów, ma własny, wypracowany w ciągu wielu lat sys-
tem ochrony ludzi i środowiska przed polami elektro-
magnetycznymi. Ochrona ta powinna być realizowa-
na w sposób spójny i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunika-
cyjnej są wydawane na podstawie przepisów innych
niż przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce
nadajników używanych w służbie amatorskiej mogą
sięgać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otoczeniu
anten stacji amatorskich mogą występować pola elek-
tromagnetyczne o bardzo dużych wartościach gęsto-

ści mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu tych
anten są zależne od wielu czynników. Dodatkowo
należy także mieć na uwadze fakt, że stacje amator-
skie znajdują się bardzo często w zwykłych budyn-
kach mieszkalnych, pośród gęstej zabudowy miesz-
kaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność tego środowiska ma dla rozwo-
ju świadomości technicznej społeczeństwa. Jednak
główną troską organów ochrony środowiska jest za-
pewnienie takich standardów jakości środowiska,
jakie będą gwarantowały właściwy jego stan. Tym
samym standardy te muszą być stosowane powszech-
nie. Przyjęcie projektowanych przepisów ma jedynie
spowodować zgłoszenie instalacji emitujących pola
elektromagnetyczne właściwemu organowi ochrony
środowiska, czyli przekazanie temu organowi danych
na temat m.in. lokalizacji, parametrów technicznych
instalacji i miejsca występowania pól elektromagne-
tycznych o określonych prawnie dopuszczalnych war-
tościach parametrów fizycznych. Jak już wcześniej
podkreślono, żaden z projektów nie nakłada na krót-
kofalowców obowiązków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony w dniu
10 kwietnia br. Obecnie analizowane są wszystkie
wniesione uwagi, sugestie i wnioski. Wynik tych ana-
liz będzie uwzględniony w tekstach projektów, które
zostaną przygotowane na dalszym etapie procesu le-
gislacyjnego.
W związku z dużą aktywnością i zainteresowa-
niem środowiska krótkofalowców przedmiotowymi
projektami przewidywane jest także zorganizowanie
w MŚ spotkania z udziałem jego przedstawicieli, po-
święconego omówieniu problemów zarysowanych
w toku konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów prywatyzacyjnych
sektora zbrojeniowego (9114)
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana posła Andrzeja Szlachty
343
z dnia 6 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-9114/09)
dotyczące programu prywatyzacji przedsiębiorstw
polskiego przemysłu obronnego uprzejmie informuję,
co następuje.
Biorąc pod uwagę fakt, iż przemysł obronny sta-
nowi jeden z podstawowych czynników zapewnienia
niezawisłości i bezpieczeństwa państwa w dniu 31 sierp-
nia 2007 r. Rada Ministrów zatwierdziła strategię
konsolidacji i wspierania rozwoju polskiego przemy-
słu obronnego w latach 2007–2012, przygotowaną
w oparciu o analizę wykonania rządowej strategii
przekształceń strukturalnych przemysłowego poten-
cjału obronnego w latach 2002–2005. Przedmiotowa
strategia wskazuje działania, które są konieczne do
podjęcia w celu zwiększenia poziomu konkurencyj-
ności i innowacyjności podmiotów przemysłu obron-
nego w stopniu zapewniającym możliwość realizacji
potrzeb sfery bezpieczeństwa państwa oraz umożli-
wiającym skuteczne uczestnictwo krajowych podmio-
tów na europejskim rynku wyrobów obronnych.
Biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenie
spółki Bumar sp. z o.o. związane z koordynowaniem
funkcjonowania grupy kapitałowej, w okresie najbliż-
szych lat planowana jest konsolidacja przedsiębiorstw
przemysłu obronnego wokół spółki Bumar sp. z o.o.
Zgodnie z powyższym Grupa Bumar będzie stop-
niowo wzmacniana wybranymi:
— podmiotami p.p.o. prowadzącymi działalność
produkcyjną i handlową funkcjonującymi w ramach
grupy ARP oraz innymi pozostającymi w nadzorze
właścicielskim ministra skarbu państwa;
— wojskowymi przedsiębiorstwami remontowo-
-produkcyjnymi;
— spółkami powstałymi w wyniku komercjaliza-
cji wybranych jednostek badawczo-rozwojowych pro-
wadzących działalność na rzecz p.p.o.
Zgodnie z zapisami strategii w pierwszej kolejno-
ści do nowej struktury grupy Bumar miały zostać
włączone następujące podmioty:
— Bydgoskie Zakłady Elektromechaniczne Bel-
ma SA,
— Radmor SA,
— Zakłady Metalowe Kraśnik sp. z o.o.,
— Zakład Produkcji Specjalnej Gamrat sp. z o.o.,
— Fabryka Urządzeń Mechanicznych i Sprężyn
Fumis – Bumar sp. z o.o.
W odniesieniu do Zakładów Metalowych Kraśnik
sp. z o.o. oraz Zakładu Produkcji Specjalnej Gamrat
sp. z o.o. proces ten został zamknięty.
Odnosząc się do wojskowych przedsiębiorstw re-
montowo-produkcyjnych przyjęto zasadę stopniowe-
go włączania do grupy Bumar i dotyczy to:
1. Wojskowego Centralnego Biura Konstrukcyjno-
-Technologicznego SA w Warszawie,
2. Wojskowych Zakładów Elektronicznych SA
w Zielonce,
3. Wojskowych Zakładów Inżynieryjnych SA
w Dęblinie,
4. Wojskowych Zakładów Łączności Nr 1 SA
w Zegrzu,
344
5. Wojskowych Zakładów Łączności Nr 2 SA
w Czernicy,
6. Wojskowych Zakładów Motoryzacyjnych Nr 5
SA w Poznaniu,
7. Wojskowych Zakładów Uzbrojenia Nr 2 SA
w Grudziądzu,
8. Wojskowych Zakładów Lotniczych Nr 1 SA
w Łodzi,
9. Wojskowych Zakładów Lotniczych Nr 2 SA
w Bydgoszczy,
10. Wojskowych Zakładów Lotniczych Nr 4 SA
w Warszawie.
W odniesieniu do niektórych WPRP (np. WZU
Nr 2 S.A. oraz WZL Nr 1, 2 i 4) planuje się możliwość
pozyskania inwestorów po dokonaniu analiz tech-
niczno-organizacyjnych i ekonomicznych przez MON
we współpracy z MSP i MG, z uwzględnieniem wie-
loletnich potrzeb Sił Zbrojnych RP.
Ponadto strategia przewiduje wniesienie, na po-
czet podwyższonego kapitału zakładowego Bumar
sp. z o.o., 51% akcji Wojskowych Zakładów Mecha-
nicznych SA w Siemianowicach Śląskich.
Odrębnych decyzji dotyczących możliwego udzia-
łu w procesie dalszej konsolidacji kapitałowej p.p.o.
wymaga WSK PZL Świdnik SA. Związane jest to
z obecną i przyszłą sytuacją spółki, w szczególności
zaś z perspektywami rozszerzenia i pogłębienia do-
tychczasowej współpracy spółki z koncernami mię-
dzynarodowymi. W przypadku pozyskania inwesto-
ra strategicznego powstać mogą warunki do samo-
dzielnego funkcjonowania WSK PZL Świdnik SA,
bez włączania spółki do nowej struktury kapitało-
wej p.p.o. Uwzględniając wskazane wyżej uwarun-
kowania, decyzję o umiejscowieniu WSK PZL Świd-
nik SA podejmie ARP SA, po konsultacjach z MSP,
MON i MG.
Podobnie odrębnych decyzji dotyczących możli-
wego udziału w procesie dalszej konsolidacji kapi-
tałowej ppo wymagają również kombinat PZL-Hy-
dral SA, Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego PZL
Kalisz SA oraz wybrane WPRP, w przypadku gdy
do końca 2009 r. nie zdołają pozyskać inwestorów
strategicznych. W tej sytuacji rozważone zostanie
włączenie wymienionych podmiotów do grupy Bu-
mar, o ile będzie to uzasadnione, biorąc pod uwagę
możliwość realizacji przez grupę Bumar dostaw
uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla odbiorców kra-
jowych oraz zagranicznych, a także aspekty ekono-
miczno-finansowe.
Również zaplecze badawczo-rozwojowe p.p.o. zmie-
ni swoją strukturę poprzez skomercjalizowanie nie-
których podmiotów oraz stopniowe konsolidowanie
wybranych jednostek badawczo-rozwojowych z grupą
Bumar. W ramach procesu tworzenia skonsolidowa-
nego zaplecza badawczo-rozwojowego nastąpi włą-
czenie do grupy Bumar Ośrodka Badawczo-Rozwo-
jowego Sprzętu Mechanicznego sp. z o.o. w Tarnowie
oraz Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Me-
chanicznych sp. z o.o. w Gliwicach. Dalsze decyzje
o przekształceniach jednostek badawczo-rozwojo-
wych realizujących zadania na rzecz obronności będą
podejmowane po analizie każdego przypadku indy-
widualnie, w zależności od potrzeb grupy Bumar
w zakresie prac badawczo-rozwojowych, kondycji
ekonomiczno-finansowej danej jednostki oraz wpły-
wu włączenia tej jednostki do grupy na jej sytuację
ekonomiczno-finansową, jak również w oparciu o sta-
nowisko danej jednostki co do zasadności włączenia
do struktur grupy.
Spółki, które nie wejdą w skład grupy Bumar
nadal będą poddawane przez ministra skarbu pań-
stwa procesowi prywatyzacji, zgodnie z przyjętym
w kwietniu 2008 r. programem dotyczącym prywa-
tyzacji na lata 2008–2011.
Odnosząc się do ostatniego pytania dotyczącego pla-
nowanej do uzyskania przez MSP kwoty przychodów
z tytułu prywatyzacji przedsiębiorstw sektora obronne-
go, uprzejmie informuję, iż na rok 2009 została założo-
na kwota przychodów w wysokości 301 mln zł, zaś na
rok 2010 przyjęto kwotę 208 mln zł.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie możliwości uruchomienia
nowego połączenia kolejowego Trójmiasta
z Berlinem (9115)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Piotra Stanke w sprawie możliwości
uruchomienia nowego połączenia kolejowego Trój-
miasta z Berlinem, przekazuję poniższe informacje.
Obecnie na trasie Trójmiasto – Berlin funkcjonu-
je bezpośrednie połączenie nocne wagonem sypial-
nym oraz połączenia dzienne w komunikacji prze-
siadkowej (przez Poznań lub Szczecin).
Zainteresowanie bezpośrednim połączeniem noc-
nym na tej trasie jest niewielkie. W okresie 1 stycznia
– 31 marca 2009 r. średnio w dobie z oferty skorzy-
stało 8 osób. Przy tak niskim potoku podróżnych
oraz wysokich kosztach uruchomienia bezpośrednie-
go połączenia dziennego konieczne byłoby przezna-
czenie na ten cel znaczących środków w ramach do-
finansowania przewozów międzynarodowych. Biorąc
pod uwagę fakt, że kwota dofinansowania nie zosta-
nie zwiększona, konieczne byłoby ograniczenie ofer-
ty międzynarodowej w innym zakresie, co z pewno-
ścią spowodowałoby niezadowolenie społeczne.

Jednocześnie wyjaśniam, że dzienne połączenia
Krakowa i Wrocławia z Berlinem to ten sam pociąg
relacji Kraków – Katowice – Opole – Wrocław – Ber-
lin. Dzięki dogodnej trasie przejazdu połączenie ob-
sługuje potoki pasażerów, które uzasadniają dofinan-
sowywanie pociągu. Na proponowanej trasie nowego
połączenia miejscowości są znacząco mniejsze, więc
i potencjalne zainteresowanie ofertą byłoby niepo-
równywalnie niskie.
Odpowiadając na zadane pytania:
1. Pomysł połączenia Trójmiasta z Berlinem przez
Piłę, Gorzów Wielkopolski z możliwością wykorzy-
stania składów IDE TD został przeanalizowany
przez Ministerstwo Infrastruktury na potrzeby ni-
niejszej interpelacji. Uruchomienie bezpośredniego
połączenia nie jest kwestią stanu infrastruktury ko-
lejowej czy też taboru, gdyż standardy oferowane
przez pojazdy typu ICE TD mogą zostać osiągnięte
również poprzez zastosowanie taboru będącego
w posiadaniu polskich przewoźników. Jedynym po-
wodem, dla którego dotychczas połączenie nie zosta-
ło uruchomione, jest przewidywane stosunkowo nie-
wielkie zainteresowanie ofertą, powodujące koniecz-
ność przeznaczenia znacznych środków finansowych
na dofinansowanie jego kursowania. Dodatkowo za-
stosowanie składów ICE TD związane byłoby ze
znacznie wyższymi kosztami eksploatacyjnymi wy-
nikającymi z konieczności wykonania prac adapta-
cyjnych dostosowujących pojazdy do wymogów pol-
skich przepisów. Pomimo zastosowania przedmioto-
wych składów czas jazdy nie byłby krótszy niż
w przypadku taboru klasycznego, będącego w posia-
daniu polskich przewoźników.
2. Wobec ograniczonych środków na dofinanso-
wanie przewozów międzynarodowych jakiekolwiek
kroki i działania podjęte przez Ministerstwo Infra-
struktury na rzecz uruchomienia wnioskowanych
połączeń spowodowałyby pogorszenie istniejącej ofer-
ty dużo bardziej dotkliwe dla społeczeństwa niż ko-
rzyści wynikające z ich uruchomienia.
Wobec przedstawionych powyżej argumentów nie
przewiduje się uruchomienia bezpośredniego połą-
czenia dziennego na trasie Trójmiasto – Berlin skła-
dami ICE TD.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
345
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie możliwej likwidacji
Wydziału Grodzkiego w Sądzie Rejonowym
w Chojnicach (9116)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke w sprawie moż-
liwej likwidacji Wydziału Grodzkiego w Sądzie Rejo-
nowym w Chojnicach, przesłaną przy piśmie z dnia
21 kwietnia 2009 r. nr SPS-023-9116/09 – uprzejmie
przedstawiam, co następuje:
Pragnę poinformować pana posła, że prioryteto-
wym celem prowadzonych w Ministerstwie Sprawie-
dliwości prac w zakresie reformy sądownictwa po-
wszechnego jest zagwarantowanie obywatelom reali-
zacji konstytucyjnego prawa do sądu, rozumianego
jako rozpatrzenie sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
przez właściwy sąd.
Realizacji wymienionego wyżej zamierzenia słu-
żyć ma wprowadzenie rozwiązań organizacyjnych
zapewniających racjonalne wykorzystanie kadry
orzeczniczej i administracyjnej. Dlatego też rozwa-
żane są różne warianty uproszczenia i uelastycznie-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych,
w tym jednostek szczebla rejonowego.
Planowane jest m.in. zniesienie niektórych wy-
działów funkcjonujących w niewielkich sądach rejo-
nowych o obsadzie od 11 do 20 sędziów. O przesłan-
kach likwidacji wydziałów grodzkich był pan poseł
informowany pismem z dnia 23 grudnia 2008 r.
nr DO-I-0120-99/08 (BM-I-0700-632/08) dotyczącym
zniesienia Wydziału Grodzkiego w Sądzie Rejono-
wym w Kościerzynie. Zaprezentowane wówczas sta-
nowisko nadal pozostaje aktualne.
Należy wskazać, że limit etatów orzeczniczych
w Sądzie Rejonowym w Chojnicach wynosi 11 sę-
dziów i asesorów. Jednostka ta spełnia zatem wska-
zane powyżej kryterium dotyczące etatyzacji i dlate-
go też planowana jest likwidacja Wydziału Grodzkie-
go funkcjonującego w strukturze chojnickiego Sądu
Rejonowego.
Podjęcie decyzji o zniesieniu konkretnego wydzia-
łu grodzkiego poprzedzone jest wnikliwą analizą nie
tylko liczby etatów w danej komórce organizacyjnej,
ale również obciążenia sędziów pracą orzeczniczą
oraz wielkości wpływu spraw.
W tym kontekście podnieść trzeba, że ilość etatów
orzeczniczych i administracyjnych w danym wydzia-
le, co do zasady, jest pochodną wielkości wpływu
spraw. Dlatego wyeksponowanie wskaźnika etatyza-
cji nie oznacza utraty z pola widzenia innych istot-
nych parametrów niezbędnych dla oceny celowości
planowanej reorganizacji.
346
Zdecydowanie pragnę podkreślić, że w wyniku
omawianej reorganizacji mieszkańcy powiatu choj-
nickiego nie będą narażeni na dodatkowe koszty
i utrudnienia w dostępie do sądu, gdyż sprawy cywil-
ne, karne i wykroczeniowe rozstrzygane obecnie
w Wydziale Grodzkim, rozpoznawane będą w Wy-
dziale Cywilnym i Karnym Sądu Rejonowego w Choj-
nicach. W związku z likwidacją Wydziału Grodzkie-
go nie należy spodziewać się wystąpienia niebezpie-
czeństwa w postaci wydłużenia czasu oczekiwania
na rozstrzygnięcie sprawy.
Ponadto sędziowie orzekający obecnie w Wydzia-
le Grodzkim, podobnie jak i pracownicy administra-
cyjni, zasilą inne wydziały Sądu Rejonowego w Choj-
nicach. Przesunięcia kadrowe nie wiążą się z ko-
niecznością przydzielenia nowych etatów oraz stwo-
rzenia dodatkowych stanowisk funkcyjnych.
Odnosząc się do podniesionej przez pana posła
kwestii dotyczącej konsultacji społecznych, informu-
ję, że przygotowany w Ministerstwie Sprawiedliwości
projekt rozporządzenia w sprawie zniesienia niektó-
rych sądów grodzkich oraz zmiany rozporządzenia
w sprawie utworzenia sądów grodzkich, uwzględnia-
jący m.in. zniesienie Wydziału Grodzkiego w Sądzie
Rejonowym w Chojnicach, został skonsultowany
z zainteresowanymi prezesami sądów okręgowych.
Wejście w życie wskazanego aktu prawnego plano-
wane jest z dniem 1 lipca 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie poważnych i skandalicznych
zaniedbań władz PKP w zakresie poprawy
bezpieczeństwa na kolei, w kontekście
wydarzeń na niestrzeżonym przejeździe
kolejowym w Białogardzie (9117)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłaną przy piśmie nr SPS-023-9117/09 z dnia
21 kwietnia 2009 r. interpelację pana posła Czesława
Hoca w sprawie skandalicznych zaniedbań w zakre-
sie poprawy bezpieczeństwa na kolei, w kontekście
wydarzeń na przejeździe kolejowym kategorii D,
uprzejmie informuję:
Przejazdy użytku publicznego kat. D to skrzyżo-
wania w jednym poziomie linii kolejowej z droga pu-
bliczną. Aby skrzyżowanie zaliczyć do kat. D, muszą
być spełnione następujące warunki:
— kierowca pojazdu drogowego, zbliżając się do
przejazdu (linii kolejowej), musi mieć zapewnioną
widoczność wzrokową pociągu z 20, 10 i 5 m przed
przejazdem, która jest określona w rozporządzeniu
i która zwiększa się w miarę zbliżania się pojazdu
drogowego do przejazdu. Odległość widoczności czo-
ła pociągu od przejazdu przez kierowcę pojazdu dro-
gowego uzależniona jest od prędkości maksymalnej
przewidzianej dla pociągu na danym odcinku linii
kolejowej;
— iloczyn ruchu (ilość pociągów w dobie pomno-
żona przez ilość pojazdów drogowych w dobie prze-
jeżdżających przez przejazd) nie może przekraczać
20 000;
— maksymalna prędkość pociągów przejeżdża-
jących przez przejazd nie może być większa od
120 km/h;
— jeżeli warunki widoczności nie są zachowane,
zarządca infrastruktury kolejowej ma obowiązek
ograniczyć prędkość pociągów do 20 km/h;
— przejazdy kat. D są oznakowane odpowiednimi
znakami, których obowiązek ustawiania należy do
zarządcy drogi i zarządcy infrastruktury kolejowej.
Powyższe warunki i osygnalizowanie przejazdów
kat. D zapewniają przekazanie informacji kierują-
cym pojazdami drogowymi, z odpowiednim wyprze-
dzeniem, o zbliżającym się do przejazdu pojeździe
kolejowym tak, aby mógł on zatrzymać pojazd dro-
gowy przed przejazdem lub bezpiecznie opuścić
przejazd.
Dozwolona maksymalna prędkość jazdy pociągu
na odcinku linii kolejowej, na której usytuowany jest
przejazd, wynosi 100 km/h.
W dniu 6 kwietnia 2009 r. na przejeździe kat. D,
w km 65,781 linii kolejowej Szczecinek – Kołobrzeg,
miał miejsce poważny wypadek. Kierowca samocho-
du ciężarowego uderzył w przejeżdżający pociąg.
Przyczyny wypadku ustala Państwowa Komisja
Badania Wypadków Kolejowych.
Po wypadku sprawdzono natężenie ruchu drogo-
wego oraz kolejowego (iloczyn ruchu wyniósł 77 130)
i komisja podjęła decyzję o przekwalifikowaniu przed-
miotowego przejazdu do kat. B, co oznacza, że na
przejeździe zostaną zainstalowane półrogatki i samo-
czynna sygnalizacja świetlna, automatycznie stero-
wane przez nadjeżdżający pociąg. Do czasu zainsta-
lowania powyższych urządzeń ograniczono prędkość
pociągów na tym przejeździe do 20 km/h.
Przeprowadzono komisyjną kontrolę na przejaz-
dach w węźle kolejowym w Białogardzie i ustalono,
co następuje:
— przejazd kat. D, w km 61,550 linii nr 404 Szcze-
cinek – Kołobrzeg, skrzyżowanie z drogą gminną
– dojazd do ogrodów działkowych;
— podjęto interwencję w Starostwie Powiatowym
w Białogardzie w sprawie wydania decyzji o zabudo-
wie wysokiego ogrodzenia z elementów betonowych,
prowadzonej bez uzgodnień z Zakładem Linii Kole-

jowych w Koszalinie PLK. Obecnie wstrzymano roz-
poczęte wygradzanie posesji ograniczające widocz-
ność z drogi;
— stan techniczny trzech przejazdów kolejowych
kat. A, w km 221,941 i w km 221,944 linii nr 202
Gdańsk Główny – Stargard Szczeciński (z drogą po-
wiatową nr 1189Z, w ul. 1 Maja w Białogardzie)
i w km 62,626 linii nr 404 Szczecinek – Kołobrzeg
(z drogą powiatową 1058Z, w ul. Świdwińskiej w Bia-
łogardzie), nie budzi zastrzeżeń.
Ponadto w na terenie działania zakładu linii ko-
lejowej eksploatowane są następujące przejazdy, któ-
re w ostatnim okresie zostały poddane modernizacji
przez PLK:
— w roku 2004 zabudowano urządzenia samo-
czynnej sygnalizacji przejazdowej z półrogatkami na
przejazdach km 43,528 i w km 43,856 linii nr 402
Koszalin – Goleniów (w Kołobrzegu);
— w roku 2005 wymieniono urządzenia samo-
czynnej sygnalizacji przejazdowej i zabudowano urzą-
dzenia telewizji przemysłowej na przejazdach w km
62,626 linii nr 404 Szczecinek – Kołobrzeg (st. Bia-
łogard) oraz w km 256,195 linii nr 202 Gdańsk Głów-
ny – Stargard Szczeciński (st. Świdwin);
— w roku 2006 zmodernizowano przejazdy, wy-
mieniając nawierzchnię torową i drogową w km
156,254 linii nr 202 Gdańsk Główny – Stargard Szcze-
ciński (Sławno), na linii nr 402 Koszalin – Goleniów
w km 1,885 (Koszalin) i w km 37,867 (Kołobrzeg);
— w roku 2007 wymieniono urządzenia samo-
czynnej sygnalizacji przejazdowej i zabudowano
urządzenia telewizji przemysłowej na przejeździe
w km 253,669 linii 202 Gdańsk Główny – Stargard
Szczeciński (st. Świdwin), zmodernizowano przejaz-
dy, wymieniając nawierzchnię torową i drogową
w km 19,907 linii 210 Chojnice – Runowo Pomor-
skie, w km 23,463 linii 421 Smardzko – Świdwin (st.
Świdwin) i w km 45,472 linii 402 Koszalin – Gole-
niów (Kołobrzeg);
— w roku 2008 zabudowano półrogatki i urządze-
nia samoczynnej sygnalizacji przejazdowej na prze-
jazdach w km 98,067 linii 405 Piła Główna – Ustka
(Biały Bór) oraz w km 23,578 linii 402 Koszalin – Go-
leniów (na szlaku Mścice – Ustronie Morskie), a tak-
że zmodernizowano nawierzchnię drogową na prze-
jazdach w km 19,676 i w km 23,578 linii 402 Koszalin
– Goleniów.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA (PLK) utrzymują
ponad 13 000 przejazdów na eksploatowanych przez
siebie liniach kolejowych kosztem 300 mln zł rocznie
i co roku wydają na inwestycje związane z przekwa-
lifikowaniem do wyższych kategorii zabezpieczenia
około 100 mln. zł.
Utrzymywanie przejazdów wyłącznie przez PLK
jest nieprawidłowością, ponieważ zarządca infra-
struktury kolejowej utrzymuje i modernizuje obcy
środek trwały, jakim jest ta część przejazdu, która
dotyczy nawierzchni drogowej i urządzeń bezpie-
czeństwa związanych z regulacją kolizyjnego ruchu,
jaki występuje na przejazdach. Samorządy i zarząd-
347
cy dróg powinni utrzymywać i modernizować prze-
jazdy w wymienionej wyżej części drogowej i zabez-
pieczenia.
Przy dobrze rozumianym społecznym podejściu
do tego problemu, poza koniecznością współfinanso-
wania przez samorządy i zarządców dróg, co wydaje
się oczywiste, można by ilość przejazdów ograniczyć.
Ale na takie działanie potrzebna jest zgoda samorzą-
dów i zarządców dróg, a ponieważ podmioty te nie
partycypują w kosztach utrzymania i modernizacji,
to nie wyrażają zgody na likwidację przejazdu. Nawet
po wybudowaniu wiaduktu występują duże trudności
w likwidacji przejazdów.
Problemem jest zbyt duża ilość przejazdów, wyni-
kająca z gospodarki przestrzennej kraju zezwalającej
na zabudowę placówkową (rozproszoną), co wymusza
potrzebę częstszych przekroczeń linii kolejowej.
Brak motywacji zarządców dróg i samorządów do
likwidacji przejazdów, współfinansowania moderni-
zacji i utrzymywania przejazdów, usprawnienia ko-
munikacji wzdłuż linii kolejowych prowadzi do wy-
suwania żądań, które przez zarządców infrastruktu-
ry kolejowej nie mogą być spełnione w całości z wyżej
wymienionych powodów.
Problem skrzyżowań dróg z liniami kolejowymi
jest coraz trudniejszy do rozwiązania, ponieważ ilość
pojazdów drogowych w sposób lawinowy wzrosła. Bez
partycypacji zarządców dróg i samorządów we współ-
finansowaniu, utrzymaniu i modernizacji skrzyżo-
wań jednopoziomowych oraz budowy skrzyżowań
dwupoziomowych poprawa bezpieczeństwa w przed-
miotowym zakresie zależy od możliwości finanso-
wych PLK. Możliwości finansowe PLK są ograniczo-
ne, a modernizacja jednego przejazdu z przekwalifi-
kowaniem go do kat. B kosztuje około 1 mln zł i prze-
jazd nadal pozostaje w utrzymaniu PLK.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie obwieszczenia ministra gospodarki
z dnia 22 stycznia 2008 r. zawierającego wykaz
gmin górniczych (9118)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9118/
348
09, przekazujące interpelację pani poseł Izabeli Ka-
tarzyny Mrzygłockiej w sprawie obwieszczenia mini-
stra gospodarki z dnia 22 stycznia 2008 r. zawierają-
cego wykaz gmin górniczych, uprzejmie informuję,
co następuje.
Przepisy ustawy z dnia 7 września 2007 r. o funk-
cjonowaniu górnictwa węgla kamiennego w latach
2008–2015 (Dz. U. Nr 192, poz. 1379) w art. 2 pkt 4
definiują pojęcie gminy górniczej. Zgodnie z przepi-
sami art. 2 pkt 4 ww. ustawy gminą górniczą jest
gmina, na terenie której jest:
a) wykonywana albo była wykonywana po dniu
14 stycznia 1999 r. działalność gospodarcza objęta
koncesją na wydobywanie węgla kamiennego i na
rzecz której przedsiębiorstwo górnicze jest obowią-
zane lub było obowiązane po tym dniu uiszczać opła-
tę eksploatacyjną, o której mowa w art. 84 ustawy
z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze,
b) zlokalizowany albo był zlokalizowany po dniu
14 stycznia 1999 r. zakład górniczy albo część tego
zakładu.
Mając na względzie definicję ustawową, minister
gospodarki wydał obwieszczenie z dnia 22 stycznia
2008 r. w sprawie wykazu gmin górniczych (M.P. Nr 10,
poz. 115). Zgodnie z obowiązującym stanem praw-
nym gmina miejska Wałbrzych jest gminą górniczą.
Gmina miejska Wałbrzych status gminy górni-
czej posiadała również pod rządami ustawy z dnia
26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla
kamiennego do funkcjonowania w warunkach go-
spodarki rynkowej oraz szczegółowych uprawnie-
niach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 162,
poz. 1112, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o restrukturyzacji górnictwa węgla
kamiennego w latach 2003–2006 (Dz. U. Nr 210,
poz. 2037, z późn. zm.).
Gmina miejska Wałbrzych realizowała przed
2007 r. uchwalony przez Radę Miejską Miasta Wał-
brzych „Program aktywizacji gminy górniczej Wał-
brzych”. Ponadto gmina ta jest również obecnie
członkiem Stowarzyszenia Gmin Górniczych w Pol-
sce z siedzibą w Rybniku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących czasu pracy
maszynistów (9119)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP pani Izabeli Katarzy-
ny Mrzygłockiej w sprawie czasu pracy maszynistów
kolejowych, wykonywania przez nich pracy na rzecz
innych przewoźników kolejowych poza tymi, z który-
mi zawarto podstawową umowę o pracę, w kontek-
ście bezpieczeństwa przewozu osób i rzeczy oraz bez-
pieczeństwa w transporcie kolejowym, na podstawie
informacji uzyskanych z Polskich Kolei Państwo-
wych SA (PKP SA) oraz analizy obowiązujących
przepisów prawa uprzejmie informuję.
Ustawa z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie ko-
lejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.)
dopuszcza istnienie na rynku przewozów kolejowych
wielu przewoźników wykonujących przewozy osób
i rzeczy, zarządców wykonujących zarządzanie infra-
strukturą kolejową i użytkowników bocznic kolejo-
wych. Art. 10 ustawy o transporcie kolejowym okre-
śla, że prezes Urzędu Transportu Kolejowego (prezes
UTK) jest centralnym organem administracji rządo-
wej właściwym w sprawach: regulacji transportu ko-
lejowego, licencjonowania transportu kolejowego,
nadzoru technicznego nad eksploatacją i utrzyma-
niem linii kolejowych oraz pojazdów kolejowych oraz
bezpieczeństwa ruchu kolejowego.
Na podstawie art. 18, 18a i 18b tej ustawy prezes
UTK wydaje zarządcy infrastruktury autoryzację
bezpieczeństwa, zaś przewoźnikowi kolejowemu
– certyfikat bezpieczeństwa. Ponadto na mocy art. 19
ustawy zarządcy infrastruktury kolejowej, przewoź-
nicy kolejowi i użytkownicy bocznic kolejowych obo-
wiązani są uzyskać świadectwo bezpieczeństwa. Wa-
runkiem koniecznym do uzyskania wymienionych
świadectw jest złożenie oświadczenia potwierdzają-
cego że na stanowiskach bezpośrednio związanych
z prowadzeniem i bezpieczeństwem ruchu kolejowego
zatrudnia się pracowników spełniających warunki
określone w przepisach wydanych na podstawie
art. 22 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy.
Przepisy ustawy o transporcie kolejowym do-
puszczają:
a) świadczenie kompleksowych usług przewozo-
wych w postaci dostarczenia odpowiednich pojazdów
kolejowych (wagonów) do przewozu, zapewnienie po-
jazdów trakcyjnych (lokomotyw) i wykonanie usługi
transportowej, zgodnie z zamówieniem złożonym
przez klienta, oraz wynajmu pracowników (specjali-
stów) do wykonania konkretnych czynności na zasa-

dzie oddelegowania (np. maszynistów kolejowych,
rewidentów taboru, kierowników pociągów),
b) świadczenie usług przewozowych w postaci do-
starczenia odpowiednich pojazdów kolejowych (wa-
gonów) do przewozu, zgodnie z zamówieniem złożo-
nym przez klienta,
c) świadczenie usług przewozowych poprzez do-
starczenie pojazdów trakcyjnych (lokomotyw) i wy-
konanie usługi transportowej, zgodnie z zamówie-
niem złożonym przez klienta, oraz wynajmu pracow-
ników (specjalistów) do wykonania konkretnych
czynności na zasadzie oddelegowania (np. maszyni-
stów kolejowych, rewidentów taboru, kierowników
pociągów).
Jest zatem częstym zjawiskiem wynajem pojazdu
trakcyjnego wraz obsługą trakcyjną (maszynistami)
lub samej obsługi trakcyjnej. Odbywa się to na pod-
stawie umów cywilnych zawartych między przedsię-
biorcami kolejowymi.
Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie kon-
kurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 50,
poz. 331, z późn. zm.) w art. 4 pkt 1, 3 i 4 definiuje
pojęcie przedsiębiorcy, uzupełniając znaczenie tego
pojęcia określonego w przepisach o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej. Zapisy te mają istotne dla po-
ruszonej sprawy znaczenie wespół z przepisami usta-
wy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nie-
uczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171,
poz. 1206).
Art. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym
praktykom rynkowym również definiuje przedsię-
biorcę, aby można było w tym akcie prawnym okre-
ślić działania nieuczciwe w stosunku do innych
przedsiębiorców oraz konsumentów oraz zasady do-
brej praktyki. Art. 3 tej ustawy zabrania stosowania
nieuczciwych praktyk rynkowych, co w powiązaniu
z art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 1, ust. 2 pkt 1–3, ust. 3
pkt 1–3 może prowadzić do podważenia autorytetu
i ograniczenia zaufania do przedsiębiorcy, a także do
podjęcia przez klientów niewłaściwych decyzji. Rów-
nież art. 6 ust. 3 i art. 7 pkt 1–4 określają działania
uznawane w przepisach prawa jako wprowadzające
w błąd lub nieuczciwe w każdych okolicznościach
praktyki.
Mając na uwadze przeciwdziałanie szkodliwym
działaniom, podobne zapisy istnieją w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Art. 1011–1014 Kodeksu
pracy zabraniają pracownikom działań na rzecz firm
konkurencyjnych, przy czym warunkiem nałożenia
na pracownika ograniczeń wynikających z art. 1011
i 1012 Kodeksu pracy jest zakaz pracy w konkuren-
cyjnym przedsiębiorstwie zawarty w umowie (art. 1013
i 1014).
W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości do-
tyczących nieposiadania przez zarządcę infrastruk-
tury, przewoźnika lub użytkownika bocznicy, odpo-
wiednio wyszkolonego personelu prezes UTK może
nałożyć na takiego przedsiębiorcę odpowiednie sank-
cje, aż do cofnięcia uprawnień do wykonywania dzia-
349
łań w zakresie transportu kolejowego włącznie (usta-
wa o transporcie kolejowym).
Z wyjaśnień PKP SA (uzyskanych w PKP Car-
go SA, PKP Intercity SA, PKP LHS Sp. z o.o.) wy-
nika, że do określania czasu pracy pracowników
zespołu drużyn trakcyjnych (maszynistów) stoso-
wane są przepisy:
a) Kodeksu pracy,
b) Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy
dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców
Zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych,
c) zakładowych układów zbiorowych pracy spółek
oraz
d) zakładowych regulaminów pracy jednostek or-
ganizacyjnych poszczególnych spółek.
Regulacje te określają normy i wymiar czasu pra-
cy, okresy rozliczeniowe, systemy czasu pracy, roz-
kłady czasu pracy, odpoczynki dobowe i tygodniowe,
pracę w niedziele i święta oraz w porze nocnej. Wła-
ściwe stosowanie przez spółki powołanych wyżej
przepisów gwarantuje bezpieczny przebieg procesu
pracy maszynisty. Należy zaznaczyć, że obowiązkiem
pracodawcy jest kontrolowanie stanu psychofizycz-
nego każdego pracownika przed dopuszczeniem do
obsługi pociągu. W przypadku stwierdzenia złego
stanu psychofizycznego pracownik ze względu na za-
chowanie bezpieczeństwa w ruchu kolejowym nie zo-
staje dopuszczony do pracy.
W celu zagwarantowania bezpieczeństwa w ruchu
kolejowym Zarząd PKP Cargo SA przyjął w dniu
18 listopada 2008 r. wytyczne dla zakładów PKP
Cargo SA, (które są pracodawcami w rozumieniu Ko-
deksu pracy), aby zakładowe regulaminy pracy, wy-
dane w oparciu o art. 104 Kodeksu pracy, zawierały
stosowny zapis w zakresie katalogu podstawowych
obowiązków pracownika. Zgodnie z powołanymi wy-
żej wytycznymi, pracownik obowiązany jest „po-
wstrzymywać się od podejmowania działalności kon-
kurencyjnej nawet w przypadku braku określenia
w umowie o pracę lub w odrębnej umowie takiego
obowiązku”.
W ocenie PKP Cargo SA zamieszczenie takiego
zapisu w regulaminach pracy zakładów spółki ozna-
cza, że podjęcie działalności konkurencyjnej przez
pracownika, nawet w przypadku braku zawarcia
odrębnej umowy o zakazie konkurencji w czasie
trwania stosunku pracy, oznacza naruszenie podsta-
wowego obowiązku pracowniczego, z wynikającymi
z tego faktu skutkami.
Odpowiadając na pytanie pierwsze interpela-
cji, uprzejmie informuję, że resort transportu nie
zna wielkości zjawiska zatrudniania się maszyni-
stów kolejowych na umowy zlecenia u innych pra-
codawców.
W odniesieniu do pytania drugiego, dotyczącego
działań zapobiegających dodatkowemu zatrudnianiu
się maszynistów, uprzejmie informuję, że obowiązu-
jące przepisy prawa jednoznacznie wyznaczają zasa-
dy zatrudnienia (w tym przypadku – maszynistów).
Tym samym w wystarczającym stopniu zapewnione
350
jest bezpieczne prowadzenie pojazdów kolejowych
oraz bezpieczeństwo ruchu kolejowego.
Przyjmując za podstawę działań ustawę o ochro-
nie konkurencji i konsumentów oraz ustawę o prze-
ciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym
oraz w szczególności uwzględniając zapisy art. 1011–
–1014 Kodeksu pracy mówiące o tym, że „pracownik
nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wo-
bec pracodawcy”, jako słuszne oceniam działania
PKP Cargo SA wprowadzające do regulaminów pra-
cy i zawieranych z maszynistami umów, klauzule
zakazujące pracy na rzecz konkurencyjnych przed-
siębiorstw kolejowych. Uwzględniając taką klauzulę,
wykonywanie przez maszynistów pracy u innych
przedsiębiorców kolejowych będzie możliwe tylko na
zasadzie oddelegowania przez pracodawcę w ramach
umowy o pracę zawartej z maszynistą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie sytuacji
w polskich Siłach Powietrznych (9120)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Opioły w sprawie sy-
tuacji w polskich Siłach Powietrznych (SPS-023-
-9120/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
W 2008 r. personel latający Sił Powietrznych re-
alizował zadania w zakresie treningu ciągłego, szko-
lenia według planów długofalowych oraz doskonale-
nia umiejętności pilotów w celu osiągnięcia poziomu
Combat Ready. Jednostki lotnicze Sił Powietrznych
zrealizowały w ubiegłym roku nalot ogólny w wymia-
rze 37 190 godzin i 32 minut z zaplanowanych 41 705
godzin, co stanowi 89,2% planu. Średni roczny nalot
jednego pilota wyniósł 102 godziny. W podziale na
następujące typy statków powietrznych wartości
średniego rocznego nalotu pilotów kształtowały się
następująco:
— F-16 – 162 godz.;
— MiG-29 – 92 godz.;
— Su-22 – 87 godz.;
— M-28 – 84 godz.;
— C-295M – 124 godz.;
— TS-11 – 62 godz.;
— PZL-130 – 98 godz.;
— Tu-154M – 178 godz.;
— Jak-40 – 78 godz.
Wartości te uwzględniają wszystkich pilotów, za-
równo realizujących szkolenie lub przeszkolenie na
danym typie statku powietrznego, jak i wykonują-
cych zadania operacyjne przewidziane w programie
treningu ciągłego. Wskaźniki te nie odbiegają od wskaź-
ników nalotu indywidualnego, realizowanych przez
pilotów większości państw europejskich.
Z początkiem 2009 r. stanęliśmy w obliczu świa-
towego kryzysu gospodarczego, który nie ominął
również Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W tej sytuacji, w świetle ograniczeń finansowych,
jednostki organizacyjne resortu obrony narodowej
przeprowadziły szereg analiz i symulacji mających
na celu określenie priorytetów w realizacji zadań pla-
nowanych na bieżący rok. W ich wyniku w Siłach
Powietrznych za priorytet uznano utrzymanie okre-
ślonego poziomu nalotu, gwarantującego kontynu-
ację szkolenia lotniczego oraz zachowanie niezbęd-
nych uprawnień i aktualności nawyków pilotażowych
przez personel latający. Na podstawie przeprowadzo-
nych pod kątem możliwości realizacji powyższych
zadań jednostki lotnicze Sił Powietrznych określiły
minimalny limit paliwa na poziomie 37 936 ton, co
pozwoli na wykonanie nalotu w łącznym wymiarze
28 935 godzin. Ilości te odbiegają od ubiegłorocznych,
niemniej zapewnią jednak realizację zadań szkole-
niowych przy jednoczesnym zachowaniu wymagane-
go poziomu bezpieczeństwa lotów.
W odniesieniu do kwestii przeznaczenia środków
pozyskanych ze sprzedaży gruntów przez resort
obrony narodowej na zakup paliwa lotniczego uprzej-
mie informuję, że na podstawie art. 8 i 11 ustawy
z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji
technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej (Dz. U. z 2009 r. Nr 67, poz. 570)
co najmniej 93% środków pozyskanych ze sprzedaży
lub komercyjnego zagospodarowania mienia przeka-
zanego przez Ministra Obrony Narodowej w zarząd
Agencji Mienia Wojskowego przeznacza się na Fun-
dusz Modernizacji Sił Zbrojnych, a więc także Sił Po-
wietrznych.
Pragnę także zapewnić, że mimo trudnej sytuacji
finansowej kraju Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Pol-
skiej podjęły szereg działań zmierzających do zapew-
nienia realizacji priorytetowych zadań na poziomie
nie niższym niż w roku ubiegłym. Działania te doty-
czą kontynuacji rozpoczętych w latach ubiegłych
przedsięwzięć reorganizacji struktur jednostek lot-
niczych Sił Powietrznych, m.in. utworzenia skrzydeł
lotniczych, tworzenia baz lotnictwa taktycznego,
transportowego i szkolnego. Powyższe przedsięwzię-
cia mają na celu optymalizację struktur w zakresie
obsady etatowej personelu latającego i służby inży-
nieryjno-lotniczej. Jak wykazały doświadczenia, na
przykładzie programu pilotażowego 31. Bazy Lotnic-
twa Taktycznego, jest to właściwy kierunek działań
zmierzających do poprawy jakości realizacji zadań

lotniczych, zarówno w wymiarze narodowym, jak
i zobowiązań sojuszniczych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie modernizacji polskiej armii (9121)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Opioły w sprawie mo-
dernizacji polskiej armii (SPS-023-9121/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej realizuje obecnie sze-
reg przedsięwzięć mających na celu pełną profesjo-
nalizację Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Do priorytetowych kierunków modernizacji tech-
nicznej należy zaliczyć zwiększenie zdolności m.in.
w zakresie:
— dowodzenia i łączności, przez wprowadzenie
nowoczesnych systemów wsparcia dowodzenia oraz
rozbudowę sieci teleinformatycznych;
— udoskonalenia zintegrowanego systemu rozpo-
znania wojskowego, który zapewni monitorowanie
obiektów i wskazywanie celów z wykorzystaniem
bezpilotowych środków rozpoznawczych;
— systemu obrony powietrznej, po wdrożeniu no-
woczesnych zestawów rakiet przeciwlotniczych oraz
rozwinięciu instalacji radarowych typu Backbone;
— lotnictwa wielozadaniowego i powietrznego
transportu strategicznego, co nastąpi po osiągnię-
ciu pełnych zdolności bojowych przez samoloty wie-
lozadaniowe F-16 oraz wyposażeniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w samoloty transportowe
C-130 Herkules;
— rażenia ogniowego wojsk na polu walki, co zo-
stanie zapewnione po wprowadzeniu na wyposażenie
jednostek wojskowych wieloprowadnicowych wyrzut-
ni rakietowych, kołowych transporterów opancerzo-
nych Rosomak oraz zestawów przeciwpancernych
Spike;
— prowadzenia operacji specjalnych na terenie
kraju oraz poza jego granicami w układzie sojuszni-
czym i koalicyjnym;
351
— zabezpieczenia logistycznego, po utworzeniu
zrejonizowanego systemu zarządzania potencjałem
logistycznym, zwiększeniu efektywności jego wyko-
rzystania oraz wdrożeniu automatyzacji procesów
i możliwości śledzenia potrzeb oraz zasobów logi-
stycznych w czasie rzeczywistym.
Będący przedmiotem doniesień prasowych proces
znoszenia garnizonów jest częścią przemian organi-
zacyjnych realizowanych w resorcie obrony narodo-
wej od 1998 r. Z przyczyn finansowych, w tym ze
względu na niedobór środków na modernizację bazy
koszarowej, zmiany te uległy rozciągnięciu w czasie.
Przy podejmowaniu decyzji dotyczących kształtu po-
szczególnych garnizonów uwzględniane były opinie
i sugestie parlamentarzystów, prośby władz lokal-
nych różnych szczebli, a także wystąpienia środowisk
związanych z wojskiem. Obecnie resort obrony naro-
dowej stoi wobec konieczności podjęcia bardziej ra-
dykalnych działań naprawczych, w tym na rzecz po-
prawy struktury budżetu resortu, co wiąże się z ko-
niecznością ograniczenia części wydatków związa-
nych z bieżącym utrzymaniem wojsk.
Odpowiadając na pytanie pana posła Marka Opio-
ły dotyczące kryteriów likwidacji garnizonów, uprzej-
mie informuję, że w procesie planowania ich docelo-
wej liczby uwzględnione zostały aspekty operacyjne,
logistyczne oraz społeczne, związane z funkcjonowa-
niem jednostek wojskowych na terenie danego gar-
nizonu.
Zmiany organizacyjne i dyslokacyjne w garnizo-
nach wojskowych planuje się przeprowadzić w dwóch
etapach. W pierwszym połączone zostaną 23 garni-
zony; status garnizonu utraci 13 miejscowości, sta-
cjonujące w nich jednostki i instytucje wojskowe nie
zostaną jednak zlikwidowane. W drugim etapie na-
stąpi zniesienie 12 nieperspektywicznych garnizo-
nów i docelowo pozostawienie 101 garnizonów woj-
skowych.
Obecnie prowadzone są analizy oraz konsultacje
społeczne związane z określeniem terytorialnego za-
sięgu garnizonów. Ostateczne decyzje w przedmiocie
docelowej liczby garnizonów wojskowych zostaną
podjęte w ramach obecnie opracowywanego progra-
mu rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Odnosząc się do kwestii rozmieszczenia struktur
logistycznych, uprzejmie informuję, że dostosowanie
potencjału logistycznego do potrzeb Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej realizowane będzie w ukła-
dzie narodowym, sojuszniczym i koalicyjnym, m.in.
przez utworzenie 4 rejonowych baz logistycznych,
które zapewnią efektywne dowodzenie i kierowanie
potencjałem logistycznym, integrację jednostek za-
bezpieczenia logistycznego oraz efektywną realizację
potrzeb logistycznych wojska.
Odpowiadając na pytanie pana posła Marka Opio-
ły dotyczące pomocy dla mieszkańców miejscowości,
w których garnizony zostały przeznaczone do likwi-
dacji, uprzejmie informuję, że resort obrony narodo-
wej wnikliwie analizuje społeczne aspekty zmian
organizacyjnych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej
352
Polskiej. W przypadku konieczności likwidacji dane-
go garnizonu terenowe jednostki administracji woj-
skowej będą podejmowały współpracę z władzami
lokalnymi w celu zminimalizowania negatywnych
skutków społecznych zmniejszenia liczby garnizo-
nów. W ramach działań osłonowych planuje się umoż-
liwienie żołnierzom zawodowym i pracownikom woj-
ska zatrudnienia w garnizonach pobliskich oraz
udział resortu obrony narodowej w organizacji kur-
sów przekwalifikowania zawodowego w ramach pro-
gramów rekonwersji.
Odnosząc się do kwestii zbędnej dla resortu obro-
ny narodowej infrastruktury wojskowej, pragnę po-
informować, że zasób ten zagospodarowany zostanie
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 maja 1996 r.
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
(Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze zm.). Pragnę
także nadmienić, że na podstawie art. 8 i 11 ustawy
z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji
technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej (Dz. U. z 2009 r. Nr 67, poz. 570)
co najmniej 93% środków pozyskanych ze sprzedaży
lub komercyjnego zagospodarowania mienia, przeka-
zanego przez ministra obrony narodowej w zarząd
Agencji Mienia Wojskowego przeznacza się na Fun-
dusz Modernizacji Sił Zbrojnych.
Odpowiadając na pytanie pana posła Marka Opio-
ły dotyczące pozyskiwania kandydatów do pełnienia
zawodowej służby wojskowej, uprzejmie informuję, że
warunkiem zapewniającym realizację planowanej
modernizacji technicznej jest pełna profesjonalizacja
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W ramach
procesu profesjonalizacji podejmowane są działania
o charakterze systemowym mające na celu pozyski-
wanie żołnierzy odbywających obecnie zasadniczą
służbę wojskową. Jednocześnie prowadzona jest ak-
cja pozyskiwania kandydatów ze środowisk cywil-
nych, ze szczególnym uwzględnieniem osób posiada-
jących kwalifikacje i uprawnienia przydatne wojsku.
W ramach podejmowanych w tym zakresie działań
terenowe organy administracji wojskowej otrzymały
ponad 20 tys. zgłoszeń ze strony potencjalnych kan-
dydatów do pełnienia zawodowej służby wojskowej,
co jest wielkością w pełni wystarczającą do zabezpie-
czenia potrzeb jednostek wojskowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie prawa do wcześniejszej emerytury
(9123)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 21 kwiet-
nia br., znak: SPS-023-9123/09, interpelacją pana
posła Stanisława Wziątka uprzejmie informuję, że
nie planuje się zmiany przepisów określających pra-
wo do wcześniejszych emerytur dla pracowników
urodzonych w latach 1949–1968. Wprowadzanie no-
wych możliwości w tym zakresie, jak również prze-
dłużenie poza 2008 r. okresu przejściowego, w któ-
rym mogłyby być spełnione warunki uprawniające
do wcześniejszej emerytury, byłoby sprzeczne z roz-
wiązaniami przyjętymi w zreformowanym systemie
emerytalnym. Celem reformy było stopniowe wyga-
szenie przepisów umożliwiających wcześniejsze przej-
ście na emeryturę oraz nietworzenie nowych prefe-
rencji w tym zakresie. Nie jest zatem możliwe przy-
chylenie się do postulatu pana posła, aby pracownicy
urodzeni po 1948 r. mogli również po 2008 r. naby-
wać prawo do wcześniejszej emerytury (kobiety
w wieku 55 lat po przepracowaniu 30 lat i mężczyźni
z 35-letnim stażem pracy w wieku 60 lat), albo prawo
do emerytury bez względu na wiek, jeżeli mają dłu-
goletni staż pracy.
Warto podkreślić, że w nowym systemie emery-
talnym, obejmującym osoby urodzone po 1948 r.,
wprowadzono zasadę, że do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych uprawnia jakikolwiek
okres ubezpieczenia, pod warunkiem, że ubezpieczo-
ny osiągnął już wiek emerytalny. Uznano, że takie
rozwiązanie odpowiada istocie ubezpieczenia emery-
talnego, które ma chronić ubezpieczonego na wypa-
dek utraty zdolności do pracy wskutek starości. Nowy
system zachęca do jak najdłuższej aktywności zawo-
dowej, ponieważ im dłużej opłacano składki na ubez-
pieczenie emerytalne, tym wyższa jest emerytura.
Tak więc długoletniej pracy w żadnym razie nie moż-
na uznać za zjawisko losowe uzasadniające przejście
na emeryturę przed osiągnięciem powszechnego wie-
ku emerytalnego.
Wprowadzając w 1999 r. nowy system emerytalny,
kierowano się zasadą równego traktowania wszyst-
kich ubezpieczonych. Realizacja celu, że taka sama
składka na ubezpieczenie emerytalne powinna da-
wać wszystkim ubezpieczonym takie same uprawnie-
nia, wymagała nie tylko zniesienia przepisów umoż-
liwiających przejście na wcześniejszą emeryturę, ale
również zmiany sposobu obliczenia emerytury, tak
aby jej wysokość była ściśle związana z wysokością
i okresem opłacania składek na ubezpieczenie eme-
rytalne. W związku z tym w nowym systemie eme-
rytalnym, którym objęto ubezpieczonych urodzonych
po 1948 r., określonym w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-

pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
ze zmian.), generalnie nie przewiduje się wcześniej-
szych emerytur, zaś w nowym wymiarze emerytury
nie uwzględnia się tzw. okresów nieskładkowych
(przyjmuje się je tylko do obliczenia kapitału począt-
kowego za staż ubezpieczeniowy przypadający przed
1999 r.).
Likwidowanie przepisów umożliwiających przej-
ście na wcześniejszą emeryturę nastąpiło przy zacho-
waniu zasady poszanowania praw nabytych. Dlatego
prawo do wcześniejszej emerytury zachowały osoby
urodzone przed 1 stycznia 1949 r. Natomiast osoby
urodzone po 1948 r., a przed 1969 r., mogą przejść na
wcześniejszą emeryturę, jeśli wymagane warunki
spełnią w ściśle określonym czasie (art. 46 i 184 usta-
wy). Trybunał Konstytucyjny uznał sposób wygasza-
nia dotychczasowych uprawnień za proporcjonalny
i uzasadniony z punktu widzenia zasad sprawiedli-
wości społecznej – wyrok z dnia 12 września 2000 r.,
K. 1/00 (OTK 2000 nr 6, poz. 185) oraz z dnia 22 czerw-
ca 1999 r., K. 5/99 (OTK 1999 nr 5, poz. 100).
Dla osób urodzonych po 1948 r. wprowadzono
nowy algorytm wymiaru emerytury, przy czym w tym
zakresie również wprowadzono okres przejściowy.
Osoby, które przed osiągnięciem powszechnego wie-
ku emerytalnego przechodzą na wcześniejszą emery-
turę, bo wymagane warunki spełniły do dnia 31 grud-
nia 2008 r., mają ją obliczaną w całości na dotychcza-
sowych, tzw. starych zasadach wymiaru, określonych
w art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Emeryturę dla osób urodzonych po 1948 r., które nie
przystąpiły do otwartego funduszu emerytalnego
i wiek uprawniający do emerytury osiągną w latach
2009–2013, oblicza się częściowo według tzw. starych
zasad, a częściowo według tzw. nowych zasad wymia-
ru, określonych w art. 26. Ta metoda dotyczy osób,
które nie pobierały wcześniejszej emerytury obliczo-
nej wg starych zasad wymiaru. Osoby, które są człon-
kami otwartych funduszy, mogą z niej skorzystać pod
warunkiem, że z wnioskiem o emeryturę zgłosiły też
wniosek o przekazanie zgromadzonych środków na
dochody budżetu państwa.
Proporcje kwoty emerytury obliczonej według
tzw. starych i nowych zasad zależą od tego, w którym
roku wnioskodawca osiągnął wiek uprawniający do
emerytury. Zgodnie z art. 183 ustawy emerytura
przyznana na wniosek osoby, która osiągnęła wiek
uprawniający do emerytury w 2009 r., wynosi:
1) 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 53;
2) 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.
Emerytura przyznana na wniosek osoby, która
osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w 2010 r.,
wynosi:
1) 70% emerytury obliczonej na podstawie art. 53;
2) 30% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.
Emerytura przyznana na wniosek osoby, która
osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w 2011 r.,
wynosi:
1) 55% emerytury obliczonej na podstawie art. 53;
2) 45% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.
353
Emerytura przyznana na wniosek osoby, która
osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w 2012 r.,
wynosi:
1) 35% emerytury obliczonej na podstawie art. 53;
2) 65% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.
Emerytura przyznana na wniosek osoby, która
osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w 2013 r.,
wynosi:
1) 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53;
2) 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.
Ustawodawca zadbał więc o to, aby pierwsze rocz-
niki osób urodzonych po 1948 r., które nie są człon-
kami otwartego funduszu emerytalnego, łagodnie
wchodziły w nowy, zreformowany system emerytal-
ny. Całkowicie według nowych zasad, określonych
w art. 26, będzie bowiem obliczana emerytura przy-
znana osobie urodzonej po 1948 r. (bez względu na
to, czy jest członkiem otwartego funduszu emerytal-
nego), która wiek uprawniający do emerytury osią-
gnie dopiero po 2013 r.
Osoby, które legitymują się odpowiednio długim
okresem składkowym i nieskładkowym (kobieta co
najmniej 20, a mężczyzna co najmniej 25 lat) mają
zagwarantowane, że przysługująca im emerytura nie
będzie niższa niż wynosi najniższa kwota emerytury.
Natomiast renciści, którym po osiągnięciu wieku
emerytalnego przyznaje się z urzędu emeryturę za-
miast dotychczas pobieranej renty z tytułu niezdol-
ności do pracy, mają dodatkowo zapewnione, że kwo-
ta emerytury nie będzie niższa od kwoty pobieranej
renty.
Nie ma natomiast regulacji, która gwarantowa-
łaby wszystkim osobom urodzonym po 1948 r. prawo
do emerytury w wysokości nie niższej niż obliczona
w całości według tzw. starych zasad wymiaru. Nie
planuje się wprowadzenia takiego przepisu, bo celem
reformy było oczyszczenie systemu emerytalnego
z socjalnych, pozaubezpieczeniowych elementów, któ-
re dotychczas miały wpływ na wysokość emerytury,
a nie mają pokrycia w składce na ubezpieczenie eme-
rytalne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie restrukturyzacji
wojskowych komend uzupełnień
oraz przyszłości Wojskowej Komendy
Uzupełnień w Kłodzku (9125)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
354
restrukturyzacji wojskowych komend uzupełnień
oraz przyszłości Wojskowej Komendy Uzupełnień
w Kłodzku (SPS-023-9125/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W związku z prowadzonym w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej procesem profesjonalizacji
zmianie uległ system uzupełniania sił zbrojnych
stanem osobowym. Obecnie jest on oparty na dobro-
wolnym i zawodowym charakterze służby wojsko-
wej. Działania takie powodują zasadnicze zmiany
w zakresie zadaniowym wojskowych komend uzu-
pełnień, prowadząc w konsekwencji do zmniejszenia
ich zadań.
Wobec powyższego istnieje konieczność przepro-
wadzenia transformacji wojskowych komend uzupeł-
nień, dostosowując ich struktury i liczbę do nowych
warunków działania, a co za tym idzie, zmniejszenia
kosztów funkcjonowania administracji wojskowej.
Na obecnym etapie prac prowadzone są działania
o charakterze analityczno-koncepcyjnym, których
celem jest stworzenie zasadniczej grupy wojskowych
komend uzupełnień o względnie wyrównanym ob-
ciążeniu zadaniami oraz porównywalnych kosztach
funkcjonowania.
Chciałbym ze swej strony zapewnić, że działania
te uwzględniają liczne aspekty mające wymierny
wpływ na prawidłowe funkcjonowanie wojskowych
komend uzupełnień w warunkach profesjonalnej ar-
mii, m.in. wielkość administrowanego obszaru, po-
tencjał ludnościowy, liczba posiadanych zasobów re-
zerw osobowych. Istotnym czynnikiem kształtują-
cym decyzje dotyczące reorganizacji wojskowych
komend uzupełnień są także problemy na lokalnym
rynku zatrudnienia, głównie w kontekście przyszło-
ści zawodowej pracowników wojska zatrudnionych
w przewidywanych do ewentualnej likwidacji wojsko-
wych komendach uzupełnień.
Najważniejszym jednak czynnikiem są potrzeby
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej dotyczące
liczby organów realizujących pokojowe i mobilizacyj-
ne uzupełnianie jednostek wojskowych oraz koszty
ponoszone przez resort obrony narodowej na utrzy-
manie administracji wojskowej, zwłaszcza w kontek-
ście realizowanego obecnie przez rząd tzw. programu
oszczędnościowego.
Ostateczna liczba i terytorialny zasięg działania
wojskowych komend uzupełnień zostaną zawarte
w nowelizacji rozporządzenia ministra obrony naro-
dowej z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie wojewódz-
kich sztabów wojskowych i wojskowych komend uzu-
pełnień (Dz. U. Nr 66, poz. 613, ze zm.), które zosta-
nie poddane uzgodnieniom, zarówno w Ministerstwie
Obrony Narodowej, jak i w innych resortach oraz
konsultacjom społecznym.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie można na obec-
nym, wczesnym etapie prac wskazać, które wojskowe
komendy uzupełnień zostaną rozformowane, a które
przejmą ich dotychczasowe zadania.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie byłych mieszkań zakładowych
górnictwa węgla kamiennego przejętych
przez Spółkę Restrukturyzacji Kopalń SA
(9126)
W odpowiedzi na interpelację posła Grzegorza
Dolniaka, przekazaną przy piśmie z dnia 4 kwietnia
2009 r. (znak: SPS-023-9126/09), dotyczącą miesz-
kań zakładowych Spółki Restrukturyzacji Kopalń
SA, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zarząd spółki przekazał informacje, z których wy-
nika, że wg stanu na dzień 1 kwietnia 2009 r. spółka
posiada prawie 2400 budynków, w których znajdują
się 16 162 lokale mieszkalne, głównie o niskim stan-
dardzie i w złym stanie technicznym, zlokalizowane
w budynkach pochodzących w większości z początku
ubiegłego wieku. Skala koniecznych napraw i remon-
tów warunkuje zarówno wysokość nakładów, jak
i okres, na jaki realnie można planować tak ogromne
przedsięwzięcie.
Zgodnie z przyjętą przez spółkę w tym zakresie
polityką w pierwszej kolejności realizowane są re-
monty konieczne dla zapewnienia bezpieczeństwa
mieszkańców. W kolejnych okresach planowane jest
podjęcie dalszych kroków dla poprawy stanu tech-
nicznego substancji mieszkaniowej. Podstawowym
uwarunkowaniem możliwości ich realizacji są źródła
finansowania pochodzące jedynie z opłat czynszo-
wych po uprzednim pokryciu kosztów obsługi nieru-
chomości i dostawy mediów. W roku 2008 spółka wy-
datkowała na cele remontowe w ramach opłaty eks-
ploatacyjnej ok. 1400 tys. zł. W roku bieżącym planu-
je się zwiększenie nakładów na te cele.
Wysokość czynszów uwarunkowana jest pozio-
mem ponoszonych kosztów oraz stanem technicznym
posiadanych i wynajmowanych mieszkań, wśród któ-
rych udział lokali o niskim standardzie oraz starych
wzrasta wraz z postępującą sprzedażą. Wśród miesz-
kańców tych lokali wzrasta odsetek dłużników wy-
wodzących się z rodzin wielodzietnych, bezrobotnych
lub z marginesu społecznego. Okoliczności te znacz-
nie utrudniają prowadzone na szeroką skalę działa-

nia windykacyjne i eksmisyjne. Łączne efekty win-
dykacji w obu spółkach za okres objęty księgami SRK
SA i BSRK sp. z o.o. to ponad 1600 tys. zł. Ponadto
problemem jest brak lokali socjalnych w gminach.
Wskazane zjawiska wpływają niekorzystnie na
ściągalność czynszów, która kształtuje się na pozio-
mie 80%. Powoduje to systematyczne narastanie za-
ległości czynszowych w całej substancji mieszkanio-
wej połączonych spółek SRK SA i BSRK sp. z o.o.,
aktualnie przekraczających kwotę 30 mln zł.
W okresie od lutego 2002 r. do końca I kwartału
2009 r. zbyto 11 381 mieszkań, w trybie ustawy
o zasadach zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek
handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwo-
wych osób prawnych oraz mieszkań będących wła-
snością Skarbu Państwa.
Proces zbywania mieszkań zakładowych został
zapoczątkowany jeszcze przez poprzedników praw-
nych Spółki Restrukturyzacji Kopalń SA oraz By-
tomskiej Spółki Restrukturyzacji Kopalń sp. z o.o.,
tj. przez kopalnie węgla kamiennego – przedsiębior-
stwa państwowe, a przede wszystkim przez Bytom-
ską Spółkę Węglową SA, która zbywała lokale miesz-
kalne w trybie uwłaszczeniowych obligacji mieszka-
niowych. W tym trybie do końca 2002 r. zbyto ok.
6000 mieszkań.
Spółka po połączeniu z BSRK sp. z o.o., jak i obie
spółki przed połączeniem realizowały sprzedaż miesz-
kań na rzecz dotychczasowych najemców na zasa-
dach określonych w przytoczonej wcześniej ustawie.
Sprzedaż ta kształtowała się na poziomie ok. 1000
mieszkań rocznie dla obu spółek i na tym poziomie
oceniane są realne i techniczne możliwości sprzeda-
ży mieszkań w roku bieżącym.
Ok. 9% lokali mieszkalnych znajduje się w budyn-
kach posadowionych na gruntach o nieuregulowa-
nym stanie prawnym, co wymaga podejmowania
skomplikowanych i długotrwałych czynności w celu
uzyskania decyzji administracyjnych i zgód, dotyczą-
cych również wykupu działek i dokonywania podzia-
łów geodezyjnych. Ocenia się, że po uregulowaniu
prawnym pozostałych gruntów, na których położone
są budynki o stosunkowo wysokim standardzie, i za-
spokojeniu popytu na mieszkania w tych rejonach
ilość chętnych do nabycia mieszkań, w większości
wyeksploatowanych, zacznie systematycznie spadać,
a wspomniany wcześniej rosnący udział dłużników
wśród najemców będzie czynnikiem dodatkowo
utrudniającym zbycie na ich rzecz mieszkań, na wa-
runkach preferencyjnych.
Odnośnie rzekomo nieistniejących umów najmu
lokali mieszkalnych spółka poinformowała, że na bie-
żąco zawiera umowy najmu z lokatorami, jak i pro-
wadzi proces ich aneksowania z uwagi na zmiany
organizacyjne. Proces ten wymaga jednak zaanga-
żowania nie tylko służb spółki, ale również współpra-
cy najemców i służb gminnych. Osobom, które utra-
ciły umowy najmu, w uzasadnionych przypadkach
355
i przy braku zaległości czynszowych wydawane są
także duplikaty umów najmu.
Sprzedaż mieszkań zakładowych osobom upraw-
nionym, z uwagi na społeczny charakter problemu,
jest sprawą priorytetową w działaniu spółki, dlatego
też znajduje się pod szczególnym nadzorem rady nad-
zorczej i Ministerstwa Gospodarki.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie obowiązku informowania
o występowaniu materiałów niebezpiecznych,
w tym azbestu (9127)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Krzysztofa Putry dotyczącej obowiąz-
ków użytkowników wyrobów zawierających azbest,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) azbest jest substancją
stwarzającą szczególne zagrożenie dla środowiska.
Wykorzystywane substancje stwarzające szczególne
zagrożenie dla środowiska podlegają sukcesywnej
eliminacji.
Zgodnie z art. 162 ust. 4 i 5 ww. ustawy osoby fi-
zyczne niebędące przedsiębiorcami przedkładają in-
formacje o rodzaju, ilości i miejscach występowania
substancji stwarzających szczególne zagrożenie dla
środowiska, w formie uproszczonej, wójtowi, burmi-
strzowi lub prezydentowi miasta, którzy z kolei są
obowiązani przekazać te informacje właściwemu
marszałkowi województwa (art. 162 ust. 6).
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w przy-
padku braku wykonywania obowiązków wynikają-
cych z art. 162 ust. 4 ww. ustawy stosuje się przepisy
art. 346 ust. l zgodnie z którym, kto, wykorzystując
substancje stwarzające szczególne zagrożenie dla
środowiska, nie przekazuje okresowo wójtowi, bur-
mistrzowi lub prezydentowi miasta informacji o ro-
dzaju, ilości i miejscach ich występowania, podlega
karze grzywny.
Wobec powyższego niewykonywanie obowiązku,
o którym mowa w art. 162 ust. 4, stanowi wykrocze-
nie. Odpowiedzialności za wykroczenie podlegają wy-
łącznie osoby fizyczne. W przypadku osób fizycznych
niebędących przedsiębiorcami odpowiedzialności
karnej, o której mowa w art. 346 ust. l ustawy Prawo
356
ochrony środowiska, podlega wykorzystujący sub-
stancje stwarzające szczególne zagrożenie dla środo-
wiska, a więc w przypadku budynku jest to właściciel
lub osoba dysponująca innym tytułem prawnym do
tego budynku.
W związku z powyższym bezpodstawny jest przed-
stawiony w interpelacji pogląd wskazujący nad brak
„sankcji z tytułu uchylania się od usunięcia azbestu”.
Warto przy tym zwrócić uwagę, że obowiązki wy-
nikające z art. 162 ustawy Prawo ochrony środowi-
ska służą uzyskaniu danych dotyczących azbestu,
a także umożliwiają kontrolę bezpiecznego usuwania
wyrobów zawierających azbest.
Można zrozumieć obawy gmin przed podejmowa-
niem „działań represyjnych”, natomiast nie ma uza-
sadnienia dla dopuszczenia do sytuacji, w której obo-
wiązki wynikające z przepisów ustawy nie są egze-
kwowane.
Jednocześnie należy podkreślić, że przedmiotowe
przepisy nie uniemożliwiają podejmowania przez
gminy inicjatyw mających na celu pomoc jej miesz-
kańcom w realizacji omawianych przepisów, w tym
stosowania różnego rodzaju zachęt, np. poprzez uza-
leżnienie możliwości korzystania z innych progra-
mów (projektów) prowadzonych przez gminy od skła-
dania informacji dotyczących azbestu.
Warto przy tym zwrócić uwagę na konieczność
stosowania racjonalnego podejścia do problematyki
usuwania azbestu z terenów naszego kraju w taki
sposób, aby:
— w pierwszej kolejności usuwane były wyroby
zawierające azbest, których stan wskazuje na ko-
nieczność ich usunięcia (prawidłowa inwentaryza-
cja), co podyktowane jest przede wszystkim ograni-
czonymi możliwościami przyjęcia wytworzonych od-
padów na odpowiednie składowiska i co powinno być
podparte odpowiednią polityką informacyjną gminy
w tym zakresie,
— podejmowane były przez gminę duże projekty
usuwania azbestu, w porozumieniu z innymi gmina-
mi, co poprawia efektywność wydatkowania środków
publicznych na omawiane przedsięwzięcia oraz daje
możliwość ubiegania się o środki finansowe z różnych
źródeł.
Natomiast odnosząc się do postawionych przez
posła Krzysztofa Putrę pytań, uprzejmie informuję,
że obecnie w resorcie środowiska nie są planowane
działania mające na celu wprowadzenie nowych
form finansowego wsparcia programów usuwania
azbestu.
Warto przy tym zaznaczyć, że obecnie funkcjonu-
je kilka źródeł, z których można pozyskać środki na
działania związane z usuwaniem wyrobów zawiera-
jących azbest z terenu gminy. Jednostki samorządu
terytorialnego mogą starać się o środki z krajowych
funduszy ochrony środowiska oraz programów unij-
nych. Wspomniane środki mogą zatem pochodzić
m.in. z wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej, a także Banku
Ochrony Środowiska. Otrzymane wsparcie finanso-
we może zostać przeznaczone na usuwanie i uniesz-
kodliwianie wyrobów zawierających azbest pocho-
dzących z obiektów użyteczności publicznej, jak rów-
nież z nieruchomości prywatnych. Także w ramach
regionalnych programów operacyjnych, opracowa-
nych dla poszczególnych województw, wsparcie mogą
uzyskać projekty związane np. z realizacją gminnych
i powiatowych programów usuwania azbestu, jako
dokumentów odrębnych lub stanowiących część pla-
nów gospodarki odpadami, bądź też z zastępowaniem
azbestowych elementów znajdujących się na wieloro-
dzinnych budynkach mieszkalnych materiałami mniej
szkodliwymi, w ramach działań związanych z rewi-
talizacją obszarów miejskich. Rodzaje projektów
kwalifikujących się do dofinansowania różnią się jed-
nak w zależności od województwa.
Jednocześnie należy dodać, że w resorcie środo-
wiska nie jest planowana nowelizacja przepisów
regulujących kwestie inwentaryzacji wyrobów za-
wierających azbest. Ponadto nie ma również uza-
sadnienia dla zwolnienia samorządu z obowiązków
wynikających z art. 162 ustawy Prawo ochrony
środowiska.
Istotny jest fakt, że w Ministerstwie Gospodarki
trwa ostatni etap prac nad aktualizacją „Programu
usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski”. Po przyjęciu
tego programu przez Radę Ministrów – w przypadku
stwierdzenia takiej konieczności – zostaną podjęte
zarówno działania legislacyjne, jak i związane z sys-
temem dofinansowania przedsięwzięć związanych
z usuwaniem wyrobów zawierających azbest. Nie jest
także wykluczone, że powyższy program wskaże na
konieczność zmian w zakresie sposobu zbierania da-
nych dotyczących wyrobów zawierających azbest.
Realizacja „Programu usuwania azbestu i wyrobów
zawierających azbest stosowanych na terytorium
Polski” będzie również miała na celu upowszechnie-
nie innych niż składowanie metod unieszkodliwiania
odpadów azbestu.
Odnosząc się do pytania dotyczącego innych spo-
sobów unieszkodliwiania omawianych odpadów, to
uprzejmie informuję, że w projekcie ustawy o zmianie
ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw,
przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 3 marca
2009 r., zawarte zostały przepisy dotyczące niestoso-
wanych dotychczas w Polsce, mobilnych urządzeń do
unieszkodliwiania azbestu. Trwają również poszuki-
wania innych alternatywnych rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wyłączenia z egzekucji komorniczej
świadczeń z pomocy społecznej (9129)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia 2009 r.,
nr SPS-023-9129/09, w sprawie nowelizacji Kodeksu
postępowania cywilnego zmierzającej do wyłączenia
spod egzekucji świadczeń z pomocy społecznej uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Materię wyłączenia spod egzekucji świadczeń
z pomocy społecznej reguluje projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz nie-
których innych ustaw, który w dniu 14 kwietnia 2009 r.
został przyjęty przez Radę Ministrów, natomiast
w dniu 20 kwietnia 2009 r. został przekazany do Sej-
mu. W projektowanym art. 831 § 1 pkt 6 K.p.c. prze-
widuje się wyłączenie spod egzekucji świadczeń
z pomocy społecznej w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r., Nr 115, poz. 728 i Nr 171, poz. 1056). Pro-
ponowana nowelizacja ma na celu zapewnienie dłuż-
nikom, pobierającym takie świadczenia, zachowania
przyznanego ustawowo minimum środków do egzy-
stencji. Za wprowadzeniem takich rozwiązań prze-
mawiają istotne względy społeczne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie wpisania do katalogu
zadań własnych gminy obowiązku trwałego
znakowania i rejestracji zwierząt (9130)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-9130/09), przekazującego interpelację z dnia 31 mar-
ca 2009 r. posłów na Sejm RP pana Tadeusza Arkita
i pana Andrzeja Ryszki w sprawie wpisania do kata-
357
logu zadań własnych gminy obowiązku trwałego
znakowania i rejestracji zwierząt, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż zgodnie
z art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (t. j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) sprawy ochrony zwierząt
należą do działu administracji rządowej: Rolnictwo.
Stosownie natomiast do § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządze-
nia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (Dz. U. Nr 216, poz. 1599) dzia-
łem tym kieruje minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Mając na uwadze powyższe, wydaje się, iż do pod-
jęcia ewentualnych prac legislacyjnych zmierzających
do zmiany przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (t. j.: Dz. U. z 2003 r. Nr 106
poz. 1002, z późn. zm.), właściwy jest minister rol-
nictwa i rozwoju wsi.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, iż w ramach ma-
terii objętej przepisami ustawy o ochronie zwierząt
we właściwości ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji pozostają jedynie sprawy, w których – na
mocy delegacji ustawowej – został upoważniony do
wydania rozporządzenia.
Na podstawie art. 10 ust. 3 ww. ustawy do kom-
petencji ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji należy ustalenie wykazu ras psów uznawanych za
agresywne [rozporządzenie ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r.
w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresyw-
ne (Dz. U. Nr 77, poz. 687)]. Natomiast art. 11 ust. 2
ustawy o ochronie zwierząt stanowi delegację do
określenia zasad i warunków wyłapywania bezdom-
nych zwierząt [rozporządzenie ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 26 sierpnia 1998 r.
w sprawie zasad i warunków wyłapywania bezdom-
nych zwierząt (Dz. U. Nr 116, poz. 753)].
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie oszczędności w szkoleniu pilotów
(9131)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
oszczędności w szkoleniu pilotów (SPS-023-9131/09),
358
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Bezpieczeństwo i wyszkolenie żołnierzy jest przed-
miotem działań i szczególnej troski resortu obrony
narodowej. Dotyczy to zwłaszcza pilotów statków po-
wietrznych, gdyż ich niewystarczający poziom wy-
szkolenia i doświadczenia może skutkować powsta-
niem sytuacji niebezpiecznych dla życia i zdrowia.
Proces szkolenia lotniczego jest zdeterminowany
głównie wysokością limitu paliwa lotniczego prze-
znaczonego do wykonywania lotów na dany rok szko-
leniowy. W związku z potrzebami w zakresie tego
szkolenia dokonano analizy stanu zabezpieczenia po-
trzeb w aspekcie wielkości zakupów i limitu zużycia
paliw w 2009 r. Konsekwencją powyższych analiz
było określenie minimalnych potrzeb paliwowych
w celu zabezpieczenia procesu szkolenia lotniczego.
W dniu 31 marca 2009 r. minister obrony narodo-
wej podpisał decyzję nr 99/MON zmieniającą decyzję
budżetową na 2009 r., w której wyasygnowano kwo-
tę 55,6 mln zł na zakup dodatkowego paliwa lotni-
czego, w tym dla:
— Wojsk Lądowych – 5,7 mln zł na zakup 1799
ton;
— Sił Powietrznych – 48,9 mln zł na zakup 15 436
ton;
— Marynarki Wojennej – 1 mln zł na zakup 300
ton.
Siły Powietrzne aktualnie posiadają w swoich za-
sobach 37 936 ton, co pozwoli na realizację nalotu
zapewniającego utrzymanie posiadanych uprawnień
i aktualności nawyków personelu latającego.
Ponadto nadal trwają uzgodnienia w celu uzupeł-
nienia zasobów Sił Powietrznych dodatkowym limi-
tem paliwa lotniczego, który pozwoli na realizację
szkolenia lotniczego na poziomie 2008 r., który był
najlepszy od 2001 r.
W planie na 2009 r. zagwarantowano niezbędny
nalot dla pilotów samolotów F-16, celem kontynuacji
szkolenia do wymaganego poziomu Combat Ready,
dla pilotów samolotów MiG-29 pełniących dyżury Air
Policing oraz nalot dla podchorążych Wyższej Szkoły
Oficerskiej Sił Powietrznych.
W odniesieniu do Marynarki Wojennej pragnę
wskazać, iż w 2008 r. piloci Brygady Lotnictwa Ma-
rynarki Wojennej wykonali średnio 76 godz. lotów
(nie uwzględniając śmigłowca Mi-17). Przy uwzględ-
nieniu zmniejszenia w bieżącym roku posiadanych
limitów paliwa do poziomu 72% piloci Brygady Lot-
nictwa Marynarki Wojennej będą mieli możliwość
wykonania średnio 53,6 godz. lotów, tak więc prze-
kroczą oni wymagane minimum, tj. średnio 40 godz.
lotów.
W odniesieniu do pytania pani poseł Anny Sobec-
kiej dotyczącego podjętych kroków w zakresie prze-
ciwdziałania spadkowi jakości szkolenia pilotów
uprzejmie informuję, że analizując minimalne po-
trzeby w zakresie ilości paliwa, zgłoszone przez po-
szczególne rodzaje Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, wzięto pod uwagę potrzeby dotyczące wyko-
nania indywidualnego nalotu personelu latającego,
zgodnie z planami indywidualnego szkolenia.
Zagwarantowanie w budżetach rodzajów Sił
Zbrojnych środków na szkolenie pilotów w 2009 r.
pozwoli na utrzymanie obecnego poziomu wyszkole-
nia oraz zapewni uczestnictwo polskich załóg i samo-
lotów F-16 we wspólnych szkoleniach i ćwiczeniach
z lotnictwem Organizacji Traktatu Północnoatlan-
tyckiego. W celu kontynuacji uzyskiwania jak naj-
wyższego stopnia interoperacyjności polscy piloci
biorą udział w szkoleniach taktycznych Tactical Le-
adership Programme w Belgii, uczestniczyć będą
w wymianie eskadr lotniczych w ramach Squadron
Exchange Programme w Grecji i Hiszpanii oraz we-
zmą udział w międzynarodowych ćwiczeniach „Loy-
al Arrow” w Szwecji i „Bold Avenger” w Danii.
Uczestniczyć również będą w cyklicznych treningach
systemu Obrony Powietrznej NATO pod kryptoni-
mem „Fruit Fly”. Zabezpieczono także wydatki na
kontynuację szkolenia polskich pilotów w Stanach
Zjednoczonych Ameryki na samolotach F-16, C-130E
Herkules i C-17 Globemaster.
Przydział dodatkowych limitów paliwa wyklucza
zagrożenie spadku jakości wyszkolenia pilotów, dla-
tego pragnę zapewnić, że Siły Zbrojne Rzeczypospo-
litej Polskiej dokładają wszelkich możliwych starań,
by w maksymalnym stopniu gwarantować odpowied-
ni poziom wyszkolenia personelu latającego i bezpie-
czeństwa lotów.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku miejsc w szpitalach
na oddziałach położniczych (9132)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia
2009 r. (znak: SPS-023-9132/09) w sprawie braku
miejsc w szpitalach na oddziałach położniczych
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia z uwagą zapoznało się
z raportem Fundacji „Rodzić po Ludzku”, zatytuło-
wanym „Monitoring realizacji działań administracji
samorządowej w zakresie opieki nad matką i dziec-

kiem”. Analiza prawna przedstawiona w tym rapor-
cie wskazuje, że polskie prawo niedostatecznie pre-
cyzuje obowiązki władz publicznych w zakresie za-
pewnienia szczególnej opieki kobietom w ciąży.
W raporcie tym również w sposób jednoznaczny
stwierdzono, iż obowiązek zapewnienia szczególnej
opieki zdrowotnej matkom i dzieciom powinien być
realizowany zarówno przez organy ustawodawcze,
które, tworząc prawo niższego rzędu, ustanawiają
przepisy umożliwiające realizację tej zasady, jak
i władzę wykonawczą, która, wykonując obowiązki
wypływające z ustaw szczegółowych i realizując za-
dania publiczne, powinna przy stosowaniu i wykład-
ni przepisów uwzględniać szczególną pozycję kobie-
ty w ciąży w polskim porządku prawnym. Opinia ta,
a także analiza przepisów obowiązujących ustaw
wskazują, iż zbyt ogólne zapisy ustaw ustrojowych
oraz brak precyzyjnie sformułowanych ustaw prawa
materialnego, konkretyzujących przedmiotowo i pod-
miotowo zadania samorządu terytorialnego w za-
kresie zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej
nad matkami i dziećmi, powodują, że władza pu-
bliczna nie w pełni wywiązuje się z konstytucyjnych
zapisów i obowiązków.
Ponadto omówienie części badawczej „Monitorin-
gu realizacji działań administracji samorządowej
w zakresie opieki nad matką i dzieckiem” wskazuje
na niedostateczną znajomość prawa przedstawicieli
samorządu terytorialnego na szczeblu powiatów
w zakresie dotyczącym obowiązków związanych
z zapewnieniem odpowiedniej opieki zdrowotnej nad
matkami i dziećmi. W związku z tym Ministerstwo
Zdrowia wystąpi do prezesa Zarządu Związku Powia-
tów Polskich z prośbą o upowszechnienie wśród
członków tego związku treści raportu Fundacji „Ro-
dzić po Ludzku”.
Odnosząc się do przedstawionej w interpelacji sy-
tuacji obserwowanej w Warszawie, informuję, że sy-
gnały na temat utrudnień w dostępie kobiet ciężar-
nych do oddziałów położniczych zlokalizowanych
w szpitalach aglomeracji warszawskiej docierały do
Ministerstwa Zdrowia już w latach poprzednich.
W związku z tymi sygnałami Ministerstwo Zdrowia
wystąpiło do wojewody mazowieckiego z prośbą
o przedstawienie wyjaśnienia przyczyn zaistniałej
sytuacji oraz przedstawienie planów rozwiązania ist-
niejących trudności. Zgodnie z naszą wiedzą w 2007 r.
wojewoda mazowiecki powołał zespół ds. opracowa-
nia rozwiązań usprawniających tę opiekę. Zespół ten
opracował raport o ocenie zabezpieczenia opieki zdro-
wotnej nad matkami i dziećmi w województwie ma-
zowieckim, w którym przedstawione zostały propo-
zycje rozwiązań usprawniających funkcjonowanie
opieki nad matkami i dziećmi. W odniesieniu do za-
bezpieczenia wystarczającej liczby łóżek w położnic-
twie i ginekologii zaproponowano utworzenie oddzia-
łu położniczego przy istniejącym obecnie oddziale
ginekologicznym w Wojskowym Instytucie Medycz-
nym przy ul. Szaserów oraz zwiększenie liczby ośrod-
ków III stopnia referencyjności, np. w Centralnym
359
Szpitalu Klinicznym MSWiA przy ul. Wołoskiej oraz
Szpitalu Ginekologiczno-Położniczym im. Świętej
Rodziny przy ul. Madalińskiego. Ponadto Biuro Po-
lityki Zdrowotnej Urzędu m. st. Warszawy utworzy-
ło całodobową informację o wolnych miejscach
w warszawskich szpitalach, w tym także miejscach
w oddziałach położniczych. Pełna treść wymienio-
nego raportu dostępna jest na stronie internetowej
Mazowieckiego Centrum Zdrowia Publicznego pod
adresem:
http://www.mczp.pl/ocena_zabezpieczenia_opie-
ki_zdrowotnej_nad_matka_i_dzieckiem_w_woje-
wodztwie_mazowieckim.pdf.
Należy też stwierdzić, że trudna sytuacja warszaw-
skich szpitali położniczych ma charakter okresowy
i dotyczy kilku szpitali, które cieszą się największą
renomą wśród pacjentek. Wynika to z uprawnień
świadczeniobiorców do wyboru szpitala spośród szpi-
tali, które zawarły z Narodowym Funduszem Zdrowia
umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na
podstawie postanowień art. 30 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych. Zgodnie z opinią
dyrektora Mazowieckiego Centrum Zdrowia Publicz-
nego trudna sytuacja w oddziałach położniczych w War-
szawie spowodowana jest zarówno zwiększoną liczbą
rodzących warszawianek, jak też kobiet zamieszka-
łych w innych miejscowościach, pragnących urodzić
dziecko w warszawskich szpitalach.
Odpowiadając na pytania pani poseł Anny Elżbie-
ty Sobeckiej zawarte w interpelacji z dnia 21 kwiet-
nia br., informuję, że, tak jak informowaliśmy w od-
powiedzi na interpelację pani poseł z dnia 20 marca
2009 r. (znak: SPS-023-8661/09) w sprawie braku
podstawowej aparatury do ratowania wcześniaków,
działania na rzecz zapewnienia równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej, w tym ocena zabezpie-
czenia opieki zdrowotnej na terenie województwa, są
obowiązkiem wojewodów. Obowiązek ten określony
jest w art. 10 ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).
Informuję również, że minister zdrowia prowadzi
systematyczne działania mające na celu zapewnienie
właściwej liczby specjalistów w poszczególnych dzie-
dzinach medycyny. W związku z brakami kadrowymi
w zakresie pediatrii i neonatologii, o których wspo-
mina pani poseł, dziedziny te zostały wskazane jako
jedne z dziedzin priorytetowych, wyszczególnionych
w projekcie rozporządzenia ministra zdrowia w spra-
wie uznania dziedzin medycyny za priorytetowe. Jest
to działanie ministra zdrowia, które ma na celu wspie-
ranie wymienionych dziedzin medycyny. W efekcie
tego nastąpiło zwiększenie miejsc specjalizacyjnych
w ramach systemu rezydentur, a w dłuższej perspek-
tywie oczekuje się zwiększenia liczby specjalistów
w tych dziedzinach.
W odniesieniu do oceny liczby miejsc w oddziałach
położniczych w całej Polsce informuję, że na zlecenie
pana ministra Zbigniewa Religi Narodowy Instytut
360
Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny
przygotował analizę infrastruktury szpitalnej oraz
ocenę zapotrzebowania w perspektywie do 2012 r.
Z analizy tej wynika, iż w skali kraju występuje nad-
miar łóżek ginekologiczno-położniczych. Na prze-
strzeni lat 2000–2005 obserwowano stopniowy spa-
dek wskaźnika wykorzystania tych łóżek. W 2007 r.
wskaźnik ten dla ogółu szpitali wyniósł 62,7% (vide:
Biuletyn Statystyczny Ministerstwa Zdrowia 2008,
CSIOZ). Oznacza to, że blisko 40% łóżek ginekolo-
giczno-położniczych w całym kraju pozostaje niewy-
korzystanych. Na podstawie przeprowadzonych ana-
liz należy też stwierdzić, iż przy uwzględnieniu wpły-
wu czynników epidemiologiczno-demograficznych
oddziały ginekologiczno-położnicze w całym kraju
plasują się na pierwszym miejscu w odniesieniu do
przerostu liczby łóżek w stosunku do faktycznie zgła-
szanych przez społeczeństwo potrzeb zdrowotnych.
Natomiast konieczność racjonalizacji systemu ochro-
ny zdrowia uzasadnia dążenie do optymalizacji na
poziomie 80% wykorzystania łóżek – co potwierdzają
rekomendacje Światowej Organizacji Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie akcyzy na energię elektryczną (9133)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
nr SPS-023-9133/09 z dnia 21 kwietnia br., przy któ-
rym została przekazana interpelacja pani poseł Anny
Sobeckiej w sprawie akcyzy na energię elektryczną,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż ustawa z dnia
6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11) wprowadziła nowe zasady
opodatkowania podatkiem akcyzowym energii elek-
trycznej, zgodnie z którymi obowiązek podatkowy
powstaje na etapie „przekazania” energii elektrycz-
nej odbiorcy końcowemu, a nie – jak było to uregulo-
wane na gruncie poprzedniej ustawy – wydania ener-
gii elektrycznej przez jej producenta. Powyższe sta-
nowi implementację postanowień dyrektywy 2003/
96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych
przepisów ramowych dotyczących opodatkowania
produktów elektrycznych i energii elektrycznej.
Informuję jednocześnie, że minister finansów wy-
dał interpretację ogólną nr AE6/033/13/IRZ/09/1772
z dnia 31 marca 2009 r. w sprawie stosowania prze-
pisów art. 2 pkt 19 oraz art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11), która została opublikowana
w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów Nr 4,
poz. 33 z dnia 23 kwietnia 2009 r.
Zgodnie z treścią przedmiotowej interpretacji sy-
tuacja, w której podmiot posiada koncesję na wytwa-
rzanie energii elektrycznej i jednocześnie kupuje
energię elektryczną, którą zużywa na własne potrze-
by, mieści się w zakresie przepisu art. 9 ust. 1 pkt 2
wspomnianej ustawy. Niezależnie od tego, czy pod-
miot, który posiada koncesję na wytwarzanie energii
elektrycznej, przeznacza ją do sprzedaży, czy też tyl-
ko ją zużywa, koncesja ta w żadnym wypadku nie
wiąże się z zakupem energii elektrycznej z zewnątrz
i zużyciem tej zakupionej energii na własne potrzeby.
W tym zakresie, gdy podmiot zakupuje energię na
własne potrzeby (nie przeznacza jej do sprzedaży),
staje się nabywcą końcowym, jak każdy inny podmiot
(ostateczny konsument), który zużywa energię na
własne potrzeby (w swoim gospodarstwie domowym).
W związku z tym w takiej sytuacji zastosowanie znaj-
dzie przepis art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z któ-
rym przedmiotem opodatkowania jest sprzedaż ener-
gii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium
kraju. Podatnikiem zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy
jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka or-
ganizacyjna niemająca osobowości prawnej, która
dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu,
czyli w tym przypadku osoba lub jednostka, która
sprzedaje energię nabywcy końcowemu.
Uwzględniając powyższe, niesprawiedliwe i mo-
gące podważyć zasadę równości wobec prawa byłoby
uprzywilejowanie podmiotów, które jedynie z uwagi
na sam fakt posiadania koncesji na wytwarzanie
energii elektrycznej mogłyby nabywać energię po ce-
nie niezawierającej podatku akcyzowego, którą na-
stępnie wykorzystałyby w taki sam sposób jak każdy
inny nabywca końcowy (ale nieposiadający koncesji
na wytwarzanie energii elektrycznej), który kupuje
energię elektryczną po cenie zawierającej podatek
akcyzowy.
Definicja nabywcy końcowego określona została
w art. 2 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym, zgod-
nie z którą nabywcą końcowym jest podmiot naby-
wający energię elektryczną, nieposiadający koncesji
na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót
tą energią w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.), z wyłączeniem spółki
prowadzącej giełdę towarową w rozumieniu ustawy
z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towaro-
wych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019, z późn. zm.)
nabywającej energię elektryczną z tytułu pełnienia
funkcji opisanej w art. 5 ust. 3a ustawy z dnia
26 października 2000 r. o giełdach towarowych, pod-
kreślić należy cel, jaki w zamiarze ustawodawcy miał
być osiągnięty.

Zgodnie z uzasadnieniem do art. 2 pkt 19 wspo-
mnianej ustawy (uzasadnienie do projektu ustawy
o podatku akcyzowym – druk sejmowy nr 1083) na-
bywcą końcowym jest podmiot, który nie będzie zaj-
mował się obrotem energią elektryczną, lecz ją fi-
nalnie zużyje. Zatem ratio legis tego przepisu, okre-
ślającego nabywcę końcowego poprzez odwołanie się
do faktu braku posiadania jakiejkolwiek koncesji,
która jest przewidziana w ustawie Prawo energe-
tyczne, było wskazanie ostatecznego konsumenta
jako osobę kupującego energię elektryczną na wła-
sne potrzeby.
Reasumując, podmiot (podmiot posiadający kon-
cesję na wytwarzanie energii elektrycznej), który do-
kupuje energię elektryczną i zużywa ją na własne
potrzeby, staje się nabywcą końcowym. W tej sytuacji
zastosowanie znajdzie art. 9 ust. 1 pkt 2 ustawy, co
oznacza, że podatnikiem podatku akcyzowego od
energii elektrycznej będzie podmiot, który sprzedaje
energię elektryczną nabywcy końcowemu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rozliczania ulgi internetowej (9135)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 30 mar-
ca 2009 r., przekazaną przy piśmie, znak SPS-023-
-9135/09, z dnia 21 kwietnia 2009 r., dotyczącą roz-
liczania ulgi internetowej uprzejmie wyjaśniam.
Podatkowa ulga internetowa została wprowadzo-
na z dniem 1 stycznia 2005 r. Zgodnie z art. 26 ust. 1
pkt 6a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, ze zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wy-
datki poniesione przez podatnika z tytułu użytkowa-
nia sieci Internet w lokalu (budynku) będącym miej-
scem zamieszkania podatnika w wysokości nieprze-
kraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł. Przed-
miotowe odliczenie stosuje się, jeżeli wysokość wy-
datków została udokumentowana fakturą w rozu-
mieniu przepisów o podatku od towarów i usług
(art. 26 ust. 7 pkt 1).
W świetle powyższego ww. wydatki odlicza się od
dochodu w wysokości faktycznie poniesionej i udoku-
mentowanej fakturą VAT, nie więcej jednak niż 760 zł
w skali roku. Wydatek stanowiący nadwyżkę ponad
361
tę kwotę nie podlega odliczeniu od dochodu podatni-
ka zarówno w rozliczeniu rocznym za rok jego ponie-
sienia, jak i w kolejnych latach podatkowych.
Stosowne informacje na temat rozliczenia ulgi
internetowej można znaleźć na stronie internetowej
resortu finansów: www.mf.gov.pl. W zakładce „Po-
datki” dostępny jest nie tylko tekst ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, ale także broszury
informacyjne ułatwiające prawidłowe obliczenie zo-
bowiązania podatkowego, m.in. broszura do załącz-
nika PIT/O, w którym w pierwszej kolejności wyka-
zywana jest omawiana ulga, a następnie przenoszona
do zeznania podatkowego (PIT-36, PIT-37).
W wytycznych ministra finansów, znak: AP10/
0120/1/SYW/08/10402, z dnia 30 stycznia 2009 r.,
dotyczących akcji rozliczenia rocznego podatników
podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2008
– mających stanowić materiał pomocniczy dla osób
zajmujących się kontrolą zeznań w urzędach skarbo-
wych – w zakresie głównych kierunków kontroli ze-
znań rocznych, zwrócono uwagę na konieczność ba-
dania prawidłowości dokonywania odliczeń, w tym
m.in. wydatków poniesionych z tytułu użytkowania
sieci Internet.
Przypomniano także, jaki limit wydatków (kwota
nieprzekraczająca 760 zł rocznie) przysługuje podat-
nikowi, oraz to, że koszty te powinny być udokumen-
towane fakturą VAT, z której wynika kwota faktycz-
nie poniesionego wydatku.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż dotychczas Mi-
nisterstwo Finansów nie otrzymywało od podatni-
ków (czyli osób bezpośrednio zainteresowanych) sy-
gnałów, które wskazywałyby, że urzędy skarbowe
nakazują podatnikom odliczać 19% z poniesionych
wydatków. Tego rodzaju informacja znalazła się je-
dynie w artykule „Gazety Prawnej” z dnia 30 marca
2009 r. zatytułowanym „Fiskus komplikuje interne-
tową ulgę”. Autorka artykułu, pani Ewa Matyszew-
ska, nie powołuje się na żaden konkretny przypadek
udzielenia błędnej informacji przez pracownika ad-
ministracji podatkowej, a jedynie stwierdza, że „nie-
które urzędy skarbowe opracowały swój, indywi-
dualny sposób korzystania z ulgi internetowej”,
w związku z czym niemożliwe jest zweryfikowanie
tych informacji.
Dodać należy również, iż w ostatnim czasie Mini-
sterstwo Finansów dokonało analizy interpretacji
indywidualnych dotyczących stosowania ulgi inter-
netowej (zamieszczonych w bazie SIP). Przeprowa-
dzona analiza nie potwierdza istnienia problemów
interpretacyjnych, o których mowa w interpelacji
pani poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
362
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nieczytelności recept lekarskich
oraz propozycji wypisywania ich maszynowo
lub komputerowo (9137)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Mieczysława Marcina Łuczaka, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 21 kwietnia 2009 r. (SPS-023-9137/09),
w sprawie nieczytelności recept lekarskich oraz propo-
zycji wypisywania ich maszynowo lub komputerowo,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Sposób i tryb wystawiania recept lekarskich oraz
sposób i tryb przeprowadzania kontroli przez pod-
miot zobowiązany do finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej ze środków publicznych określa minister
zdrowia w drodze rozporządzeń, zgodnie z upoważ-
nieniem art. 45 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r.
Nr 136, poz. 857, ze zm.) oraz art. 64 ust. 10 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027).
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 maja
2007 r. w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97,
poz. 646) określa precyzyjnie, jakie dane są niezbęd-
ne do wystawienia recepty oraz jakie uprawnienia
przysługują funduszowi w związku z kontrolą reali-
zacji recept na refundowane produkty lecznicze
i wyroby medyczne, natomiast przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 15 grudnia 2004 r.
w sprawie szczegółowego sposobu i trybu przepro-
wadzania kontroli przez podmiot zobowiązany do
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 274, poz. 2723) szczegó-
łowo określają sposób i tryb przeprowadzania przez
fundusz kontroli udzielania świadczeniobiorcom
świadczeń opieki zdrowotnej.
Prawidłowo wypisana recepta na leki objęte do-
płatami ze środków publicznych musi zawierać wszyst-
kie wymagane dane określone w rozporządzeniu mi-
nistra zdrowia, ponieważ tylko na tej podstawie płat-
nik świadczenia, jakim jest Narodowy Fundusz Zdro-
wia, refunduje aptece koszty wydania leku. Osoby
uprawnione do wystawiania recept powinny znać
i stosować się do obowiązujących w tym zakresie
przepisów, gdyż receptę po zrealizowaniu można po-
równać do czeku. Lekarz, wystawiając receptę na lek
refundowany, podejmuje zobowiązanie w imieniu
płatnika, tj. Narodowego Funduszu Zdrowia, że za
wydany lek apteka otrzyma zwrot kosztów.
Przepisem tego rozporządzenia wystawiający re-
ceptę został zobowiązany do naniesienia na recepcie
w sposób czytelny treści obejmującej dane określone
rozporządzeniem.
Uprawnienia osób wydających leki są również ści-
śle określone w kolejnych rozporządzeniach ministra
zdrowia w sprawie recept lekarskich. W przypadku
recepty wystawionej niezgodnie z przepisami pacjent
może mieć problem z jej zrealizowaniem, jednakże
środki finansowe przeznaczone na dopłaty do leków
są pieniędzmi publicznymi i z tego powodu każda re-
cepta musi spełniać określone prawem wymagania.
W świetle obowiązujących przepisów fundusz,
działając zgodnie z prawem, może dochodzić zwrotu
refundacji leków w przypadku wydania przez aptekę
leku na podstawie wadliwie wystawionej recepty.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w związ-
ku z wprowadzeniem nowych druków recept Mini-
sterstwo Zdrowia przygotowało projekt nowego roz-
porządzenia ministra zdrowia w sprawie recept le-
karskich.
Nowe druki recept będą miały zabezpieczenia,
które powinny uniemożliwić ich fałszowanie, przede
wszystkim będą drukowane na papierze ze znakiem
wodnym, dodatkowo będzie znajdował się niepowta-
rzalny numer recepty charakterystyczny dla każdego
województwa, wydany przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. Numery tych recept będą stopniowo udo-
stępniane aptekom, w związku z czym farmaceuci
będą mogli na bieżąco dokonywać weryfikacji, czy
recepta o konkretnym numerze została wydana przez
Narodowy Fundusz Zdrowia i czy nie została zareje-
strowana jako zrealizowana.
W związku z wprowadzeniem nowych druków
recept zmieni się również sposób zaopatrywania
w nie lekarzy. Dystrybutorem nowych druków re-
cept będą oddziały wojewódzkie Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Wyrażam nadzieję, że wprowadzenie nowych dru-
ków zmotywuje lekarzy do wypisywania recept zgod-
nie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.
Rozwiązaniem problemu nieczytelnych recept bę-
dzie wprowadzenie systemu elektronicznych recept.
Zgodnie z informacją Narodowego Funduszu Zdro-
wia może to nastąpić po 2010 r. Wprowadzenie sys-
temu elektronicznych recept wymaga przygotowania
nie tylko podstaw prawnych jego funkcjonowania, jak
również rozwiązań logistycznych. Niezbędne jest roz-
strzygnięcie m.in. źródła finansowania infrastruk-
tury informatycznej gabinetów lekarskich podstawo-
wej opieki zdrowotnej i specjalistycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie rozwijającego się procederu
kupowania maturalnych prezentacji
z języka polskiego (9139)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-9139/09) pana posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka w sprawie prezentacji na
część ustną egzaminu maturalnego z języka polskie-
go uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Celem egzaminu maturalnego jest sprawdzenie
wiadomości i umiejętności ustalonych w standardach
wymagań dla poszczególnych przedmiotów egzami-
nacyjnych. W zakresie języka polskiego egzamin ma-
turalny obejmuje część ustną oraz część pisemną.
Część ustną egzaminu maturalnego z języka pol-
skiego przeprowadza i ocenia przedmiotowy zespół
egzaminacyjny. W skład zespołu przedmiotowego
wchodzą: nauczyciel języka polskiego wpisany do ewi-
dencji egzaminatorów jako przewodniczący oraz dru-
gi nauczyciel tego przedmiotu jako członek zespołu.
Egzamin maturalny w części ustnej z języka pol-
skiego trwa 25 minut i składa się z dwóch części:
1) prezentacji tematu wybranego z listy tematów,
która trwa około 15 minut;
2) następującej potem rozmowy zdającego z zespo-
łem przedmiotowym, która jest związana z prezen-
towanym tematem.
Egzamin jest oceniany według kryteriów jedna-
kowych w całym kraju. Zgodnie ze standardami wy-
magań egzaminacyjnych:
— w części pierwszej sprawdzana jest umiejętność
formułowania wypowiedzi ustnych, wiedza w zakre-
sie wyznaczonym przez temat i wykorzystanie przy-
gotowanych materiałów pomocniczych;
— w części drugiej sprawdzane są: rozumienie
pytań przez zdającego, umiejętność formułowania
odpowiedzi, umiejętność uzasadniania własnego sta-
nowiska. Egzaminatorzy podejmują ze zdającym roz-
mowę dotyczącą tematu lub bibliografii, a zadane
pytania odnotowują w protokole egzaminu. W obu
częściach egzaminu, które są dla zdającego obowiąz-
kowe, sprawdza się i ocenia sprawność oraz popraw-
ność językową.
Za ustną część egzaminu zdający może uzyskać
20 punktów w następującym układzie:
— za prezentację tematu: 5 punktów (3 za zawar-
tość merytoryczną, 2 za kompozycję) – 25% ogólnej
punktacji,
— za rozmowę: 7 punktów – 35% ogólnej punk-
tacji,
— za język: 8 punktów (oceniany w obu częściach
egzaminu) – 40% ogólnej punktacji.
363
W przypadku gdy zdający po przedstawieniu pre-
zentacji w trakcie rozmowy nie potrafi formułować
odpowiedzi na zadawane pytania, właściwie wyko-
rzystać bibliografii lub materiałów pomocniczych
bądź też nie potrafi przekonująco uzasadnić własne-
go stanowiska, zespół egzaminacyjny ma możliwość
stosownie ocenić przygotowanie zdającego do tej
części egzaminu, przyznając odpowiednią liczbę
punktów.
Zatem ocenie podlega sposób zaprezentowania
przygotowanego wcześniej tematu, a nie sam mate-
riał pomocniczy, którym uczeń się posługuje.
Materiał przedstawiany przez zdającego powinien
być jego samodzielną pracą, przygotowaną pod kie-
runkiem nauczyciela, który w ostatnim roku nauki
prowadził zajęcia z języka polskiego ze zdającym. Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej zdecydowanie nega-
tywnie ocenia proceder przestawiania jako własne
dzieło materiału przygotowanego przez inne niż zda-
jący osoby. Dlatego w nowej podstawie programowej
bardzo mocno zaakcentowano sprawy własności in-
telektualnej i jej prawnych aspektów.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji „Krajowego programu
zwiększania lesistości” do 2020 r. (9141)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9141/
09, przy którym przekazana została interpelacja po-
sła Romualda Ajchlera w sprawie realizacji „Krajo-
wego programu zwiększania lesistości” (KPZL), po-
niżej przedstawiam stosowne informacje:
KPZL nie jest programem rządowym, lecz przy-
jętym przez Radę Ministrów. Powoduje to zasadniczą
różnicę w sposobie jego finansowania.
1. Realizacja ilościowych założeń KPZL zawar-
tych w jego aktualizacji z 2003 r. napotyka w ostat-
nich kilku latach na poważne ograniczenia, które
powodują, że przyjęty rozmiar zalesień nie będzie re-
alizowany. Należy do nich zaliczyć ograniczenia za-
lesień w ramach PROW 2007–2013 na gruntach pry-
watnych wynikające m.in. z przesłanek przyrodni-
czych, czyli ochrony gatunków i siedlisk nieleśnych:
— usunięcie z zalesień obszarów sieci Natura
2000 (do czasu opracowania planów ich ochrony);
364
— usunięcie z zalesień trwałych użytków zielo-
nych (łąk i pastwisk);
— określenie minimalnej i maksymalnej powierzch-
ni zalesienia na jednego beneficjenta – 0,5–20 ha;
— konkurencyjność innych działań w PROW
– rent strukturalnych, przedsięwzięć rolnośrodowi-
skowych i ONW;
— skrócenie przez Komisję Europejską okresu
przyznawania premii zalesieniowej z 20 do 15 lat.
Inne bardzo istotne ograniczenie zalesień na grun-
tach prywatnych:
— wynikające z obiektywnie występujących zmian
sytuacji społeczno-gospodarczej w kraju, które spowo-
dowały znaczny wzrost cen gruntów rolnych, przezna-
czanie ich na cele inne niż leśne i w efekcie zmniejsze-
nie ich podaży dla zalesień.
Ograniczenia zalesień na gruntach Skarbu Pań-
stwa:
— znaczne zmniejszenie od 2005 r. powierzchni
gruntów rolnych przekazywanych przez Agencję Nie-
ruchomości Rolnych do zalesienia przez Lasy Pań-
stwowe i przewidywane przez agencję dalsze zmniej-
szanie przekazywanego rocznego areału w stosunku
do założeń KPZL;
— podobnie jak na gruntach prywatnych nie bę-
dzie zalesień na obszarach sieci Natura 2000 (do cza-
su opracowania planów ich ochrony).
2. Wyliczone powyżej ograniczenia już spowodo-
wały zmniejszenie zainteresowania właścicieli grun-
tów ich zalesianiem, a w efekcie przesunięcie przez
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi części środ-
ków z działania zalesieniowego w PROW na lata
2007–2013 na inne cele. W tej sytuacji trudno mówić
o działaniach stwarzających możliwość poprawy sku-
teczności wykorzystania środków UE dla zwiększe-
nia lesistości kraju.
Musimy mieć świadomość, że to wola właścicieli
gruntów ma i będzie miała w przyszłości decydują-
ce znaczenie dla realizacji KPZL, czyli dla wielkości
powierzchni zalesień, które będą realizowane przede
wszystkim ze wsparciem środków UE. Istotne zna-
czenie mogą mieć zatem działania promocyjne
zwiększające zainteresowanie właścicieli gruntów
zalesieniami.
W bieżącym roku na zlecenie Ministerstwa Śro-
dowiska i ze środków NFOŚiGW zostanie wykonana
w formie ekspertyzy kolejna aktualizacja KPZL. Zo-
stanie w niej położony nacisk na generalną, reali-
styczną weryfikację w dół ilościowych założeń KPZL.
Jednocześnie położony zostanie nacisk na pozosta-
wienie na dotychczasowym poziomie lub weryfikację
w górę założeń dotyczących powierzchni zalesień na
obszarach, na których zwiększenie lesistości ma
szczególne znaczenie środowiskowe. Są to przede
wszystkim obszary o niskiej lesistości w centralnych
regionach kraju oraz obszary głównych korytarzy
ekologicznych i ochrony wód. Dotychczasowe zalesie-
nia z wykorzystaniem środków UE obejmują często
obszary o wysokiej lesistości. O wielkości powierzch-
ni zalesień decydują tam głównie możliwości, czyli
podaż gruntów do zalesienia, a nie rzeczywiste po-
trzeby. Podstawowym celem aktualizacji KPZL jest
zatem poprawa jakości rozmieszczenia zalesień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie warunków i możliwości
wykorzystania w latach 2007–2013
środków pomocy finansowej dla rolników
w ramach działania: Zalesianie gruntów
rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż
rolne, objętego PROW na lata 2007–2013 (9142)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Romualda Ajchlera, przesłaną
pismem z dnia 21.04.2009 r. znak: SPS-023-9142/09,
w sprawie warunków i możliwości wykorzystania
środków finansowych z budżetu Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 na działanie:
Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów
innych niż rolne, pragnę przekazać następujące in-
formacje.
W ramach powyższego działania odbyły się do-
tychczas dwa nabory wniosków o przyznanie pomocy
na zalesianie. W roku 2007 przyjmowane były wnio-
ski wyłącznie w ramach schematu I: Zalesianie grun-
tów rolnych. Wówczas zostały złożone 2684 wnioski
oraz wydano 2021 decyzji przyznających pomoc na
zalesianie w kwocie 51 570 993 zł.
W roku 2008 odbył się drugi nabór wniosków
w ramach schematu I: Zalesianie gruntów rolnych.
Po raz pierwszy przyjmowano również wnioski w ra-
mach schematu II: Zalesianie gruntów innych niż
rolne. W sumie w ubiegłorocznej kampanii zostało
złożonych 2241 wniosków na kwotę 42 151 366 zł,
z tego 406 wniosków w ramach schematu II, czyli na
zalesianie gruntów nieużytkowanych rolniczo.
Ponadto pragnę podkreślić, że obecnie płatności
dla rolników, którzy zalesili grunty rolne w ramach
PROW 2004–2006, realizowane są z budżetu PROW
2007–2013. Budżet nowego programu wynosi 17 217
817 440 EUR, z tego 653 501 520 EUR (4%) stanowią
środki przeznaczone na działanie: Zalesianie grun-
tów rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż rol-
ne. W ramach tej kwoty ok. 28% (183 801 520 EUR)

stanowią zobowiązania z poprzedniego okresu pro-
gramowania.
Odnosząc się do pytań zawartych w powyższej in-
terpelacji, informuję, że ograniczenie powierzchni
zalesienia do 20 ha zostało określone na etapie nego-
cjacji z Komisją Europejską Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013. Powodem wpro-
wadzenia tego ograniczenia były postulaty wielu
organizacji przyrodniczych, które sygnalizowały, iż
wielkoobszarowe zalesienia stanowią potencjalne za-
grożenie degradacją cennych przyrodniczo siedlisk.
Niezależnie zatem od intensywności wydatkowa-
nia środków w ramach tego działania nie jest plano-
wane w najbliższym czasie wprowadzenie zmian po-
legających na zwiększeniu powierzchni zalesienia.
Jeżeli chodzi o kwestię ograniczenia zalesień na
obszarach Natura 2000, informuję, że w opinii
MRiRW zasadne jest przynajmniej tymczasowe za-
niechanie wsparcia zalesień na tych obszarach z uwa-
gi na brak planów zarządzania określających grunty,
których zalesienie nie stoi w sprzeczności z wymoga-
mi ochrony cennych gatunków roślin i zwierząt oraz
siedlisk priorytetowych, a więc jest zgodne z dyrek-
tywą Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r.
w sprawie ochrony dzikiego ptactwa oraz dyrektywie
Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie
ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny
i flory. Z chwilą opracowania odpowiednich planów
ochrony będzie istniała możliwość dokonywania za-
lesień na niektórych obszarach Natura 2000, jeżeli
nie będzie to kolidowało z zadaniami ochronnymi
tych obszarów.
Odnosząc się do kwestii zalesień na obszarach
pożwirowiskowych i popiaskowych, informuję, że
wsparcie tych obszarów w ramach PROW 2007–
–2013 jest niemożliwe z uwagi na warunki przy-
znawania pomocy określone w następujących roz-
porządzeniach:
— rozporządzeniu Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz rolny na
rzecz Rozwoju Obszarów wiejskich (EFRROW);
— rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1974/2006
z dnia 15 grudnia 2006r. ustanawiającym szczegóło-
we zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE)
nr 1698/2005 w sprawie wsparcia obszarów wiejskich
przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów Wiejskich (EFRROW).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
365
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie sytuacji kobiet pracujących
w pogotowiu ratunkowym (9145)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaniem przy piśmie z dnia 21 kwietnia br. znak:
SPS-023-9145/09 interpelacji pana posła Witolda
Pahla dotyczącej sytuacji kobiet pracujących w pogo-
towiu ratunkowym przedstawiam niżej stanowisko
w tej sprawie.
Zgodnie z art. 176 Kodeksu pracy nie wolno za-
trudniać kobiet przy pracach szczególnie uciążliwych
lub szkodliwych dla zdrowia. Wykaz prac szczególnie
uciążliwych lub szkodliwych dla zdrowia kobiet zo-
stał określony w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 10 września 1996 r. (Dz. U. Nr 114, poz. 545
i z 2002 r. Nr 127, poz. 1092), stanowi on wdrożenie
do prawa krajowego postanowień międzynarodowych
aktów prawnych, w tym ratyfikowanej przez Polskę
konwencji nr 127 Międzynarodowej Organizacji Pra-
cy dotyczącej ciężaru maksymalnego ładunków do-
zwolonego przy przenoszeniu przez jednego pracow-
nika. Zgodnie z art. 3 tej konwencji nie może być
wymagany lub dozwolony ręczny transport przez jed-
nego pracownika ładunku, którego waga mogłaby
szkodzić zdrowiu lub grozić niebezpieczeństwem pra-
cownikowi, natomiast zgodnie z art. 7 zatrudnianie
kobiet przy ręcznym transporcie ładunków innych
niż lekkie powinno być ograniczone, a w wypadku
zatrudniania kobiet przy ręcznym transporcie ładun-
ków maksymalny ciężar tych ładunków będzie mu-
siał być znacznie mniejszy od tego, jaki jest dozwolo-
ny dla mężczyzn.
W świetle art. 3 dyrektywy 90/269/EWG w spra-
wie minimalnych wymagań zdrowia i bezpieczeń-
stwa podczas ręcznego przemieszczania ciężarów
w przypadku możliwości wystąpienia zagrożenia,
zwłaszcza urazów kręgosłupa u pracowników, praco-
dawca powinien podjąć odpowiednie przedsięwzięcia
organizacyjne lub powinien użyć odpowiednich środ-
ków, zwłaszcza wyposażenia technicznego, w celu
uniknięcia konieczności ręcznego przemieszczania
ciężarów. O ile nie można uniknąć ręcznego prze-
mieszczania ciężarów, pracodawca powinien podjąć
odpowiednie przedsięwzięcia organizacyjne, użyć od-
powiednich środków lub dostarczyć pracownikom
takie wyposażenie, aby zmniejszyć zagrożenie zwią-
zane z ręcznym przemieszczaniem ciężarów.
Biorąc pod uwagę m.in. powyższe postanowienia
międzynarodowych aktów prawnych, na podstawie
propozycji ekspertów z dziedziny medycyny pracy
i ochrony pracy, m.in. z Instytutu Medycyny Pracy
i Centralnego Instytutu Ochrony Pracy, w ww. roz-
porządzeniu Rady Ministrów ustalono dopuszczalne
366
normy ręcznego dźwigania ciężarów przez kobiety.
Ustalono w szczególności, że kobieta nie może ręcznie
przenosić ciężarów o masie przekraczającej 20 kg
przy pracy dorywczej (do 4 razy na godzinę w czasie
zmiany roboczej).
Uważam, że poprawa sytuacji kobiet zatrudnio-
nych na stanowiskach ratowników medycznych może
nastąpić przede wszystkim poprzez odpowiednie
działania pracodawców, w szczególności przez zapew-
nienie właściwej organizacji pracy i wyposażenie ra-
towników medycznych (zarówno kobiet, jak i męż-
czyzn) w sprzęt, który zmniejszy obciążenie układu
mięśniowo-szkieletowego. Niezbędne jest również
przeszkolenie pracowników w dziedzinie bezpieczeń-
stwa i higieny pracy, w szczególności w zakresie pra-
widłowych metod wykonywania ręcznych prac trans-
portowych.
Mając na uwadze sygnały o problemach związa-
nych z zatrudnianiem kobiet – ratowników medycz-
nych, rozważamy możliwość ponownego zwrócenia
się do ekspertów z dziedziny medycyny pracy i ochro-
ny pracy z prośbą o przeanalizowanie kwestii ręcz-
nego dźwigania ciężarów przez kobiety i zapropono-
wanie odpowiednich rozwiązań.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie finansowania modernizacji
i remontu dróg krajowych z budżetu państwa
(9146)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, sygn. SPS-023-9146/09 z dnia 21 kwietnia br.,
przy którym przekazano interpelację pani poseł Iza-
beli Kloc dotyczącą finansowania dróg krajowych
w granicach miast na prawach powiatów, uprzejmie
informuję, co następuje.
1. Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19
poz. 115, z późn. zm.) zarządcą wszystkich dróg pu-
blicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspreso-
wych, w obrębie granic miast na prawach powiatu
jest prezydent miasta. Do zadań prezydenta miasta
należy budowa (w tym również nabywanie nierucho-
mości pod pasy drogowe i gospodarowanie nimi
w ramach posiadanego prawa do tych nieruchomo-
ści), przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg
publicznych, dla których jest zarządcą drogi.
Na mocy art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia
2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.) za-
dania w zakresie finansowania budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania droga-
mi publicznymi w granicach miast na prawach po-
wiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych,
finansowane są z budżetów tych miast.
2. Potraktowanie miast na prawach powiatu
w sposób odrębny niż inne gminy albo powiaty po-
dyktowane zostało racjonalną oceną charakteru ta-
kich jednostek samorządu terytorialnego. Biorąc pod
uwagę potrzeby społeczności zamieszkujących naj-
większe miasta, specyfikę rozbudowanej infrastruk-
tury miejskiej umiejscowionej w bezpośrednim są-
siedztwie drogi (systemy kanalizacyjne, ciepłowni-
cze, linie tramwajowe i in.) oraz możliwości finanso-
we miast na prawach powiatów, zdecydowano o po-
wierzeniu tym jednostkom roli zarządcy wszystkich
dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg eks-
presowych. Praktyka stosowania ustawy o obecnym
brzmieniu wielokrotnie pokazała zasadność skumu-
lowania w jednym podmiocie odpowiedzialności za
całą infrastrukturę miejską.
W tym kontekście należy podkreślić, że samorzą-
dy miejskie nie prezentują jednolitego stanowiska
w kwestii zmiany sposobu zarządzania drogami kra-
jowymi w granicach administracyjnych miast. Przy-
kładowo część miast, w których organem wykonaw-
czym jest prezydent miasta – prezydenckich, a nie-
będących miastami na prawach powiatu – jest zain-
teresowana przejęciem zarządzania nad wszystkimi
drogami przebiegającymi w ich granicach.
W dniu 17 października 2008 r. opublikowano po-
selski projekt ustawy o zmianie ustawy o drogach
publicznych (druk nr 1521), który zakładał, że pre-
zydent miasta na prawach powiatu przestanie pełnić
funkcję zarządcy dróg krajowych w granicach miasta
na prawach powiatu. Negatywną opinię dotyczącą
tego przedstawiła Komisja Wspólna Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego, a Sejm RP odrzucił przedmio-
towy projekt w II czytaniu.
3. Od dnia 1 stycznia 2004 r. zmianie uległy za-
sady finansowania jednostek samorządu terytorial-
nego, w tym także zasady finansowania dróg publicz-
nych zarządzanych przez samorząd terytorialny.
Zlikwidowano część drogową subwencji ogólnej na
rzecz zwiększenia udziału jednostek samorządu te-
rytorialnego we wpływach z podatku dochodowego
od osób fizycznych i prawnych.
W konsekwencji ustawowego przekazania gene-
ralnemu dyrektorowi dróg krajowych i autostrad za-
rządzania wszystkimi drogami krajowymi w mia-
stach na prawach powiatu nastąpiłoby znaczne
zwiększenie wydatków budżetu państwa.
W rezultacie z uwagi na konieczność uwzględnie-
nia nowych zadań inwestycyjnych dotyczących dróg
krajowych w miastach na prawach powiatu, zagro-

żona byłaby realizacja „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012” albo też drogi krajowe w
miastach na prawach powiatu wyłączone zostałyby
na najbliższe lata z zakresu prac modernizacyjnych,
z powodu ich niewłączenia do programu. Zagrożona
byłaby również realizacja Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” zarówno w zakresie
działań w ramach sieci TEN-T, jak i poza nią. Obec-
nie beneficjentami zadań w zakresie dróg krajowych
w granicach miast na prawach powiatu są miasta.
4. Obecnie skala wydatków na drogi zarządzane
przez jednostki samorządu terytorialnego uzależnio-
na jest od poziomu dochodów samorządów oraz od
priorytetów remontowych i inwestycyjnych przyję-
tych przez ich organy stanowiące. O wielkości prze-
znaczanych na ten cel nakładów decydują organy
samorządowe. Dodatkowym źródłem dofinansowania
dla samorządów na zadania drogowe jest rezerwa
subwencji ogólnej tworzona w budżecie państwa na
mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.).
W 2009 r. z ww. rezerwy subwencji ogólnej mia-
sto na prawach powiatu Siemianowice Śląskie otrzy-
mało dofinansowanie w kwocie 330 tys. zł z prze-
znaczeniem na dofinansowanie remontu drogi kra-
jowej wraz z remontem nawierzchni skrzyżowania,
natomiast z części równoważącej subwencji ogólnej
z tytułu zarządzania drogami wojewódzkimi i kra-
jowymi w granicach miasta na prawach powiatu
Siemianowice Śląskie otrzymały na 2009 r. kwotę
424 tys. zł.
Miasta na prawach powiatu mogą również ubie-
gać się o dofinansowanie inwestycji na drogach
krajowych z funduszy Unii Europejskiej w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko”.
5. Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy
ustawy o drogach publicznych umożliwiają przeka-
zywanie zarządu drogami pomiędzy różnymi pod-
miotami. Stosownie do art. 19 ust. 4 ustawy zarzą-
dzanie drogami może być przekazywane między za-
rządcami w trybie porozumienia, regulującego w szcze-
gólności wzajemne rozliczenia finansowe. Rozwiąza-
nie takie umożliwia miastom na prawach powiatu
podjęcie decyzji o przekazaniu zarządzania niektóry-
mi drogami innemu zarządcy, np. generalnemu dy-
rektorowi dróg krajowych i autostrad.
6. Zdając sobie sprawę z problemów miast na pra-
wach powiatu wynikających z faktu posiadania
w swoich granicach dróg krajowych, generujących
duży ruch tranzytowy, Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad realizuje program budowy
obwodnic tych miast, starając się w taki sposób pla-
nować przebieg tych obwodnic, aby znajdowały się
one poza granicami miast. W ten sposób skala pro-
blemu zarówno uciążliwości dla mieszkańców tych
miast wynikających z dużego natężenia ruchu, jak
i obciążeń finansowych dla władz miast wynikają-
cych z konieczności zapewnienia wyższych standar-
367
dów na drogach krajowych będzie się stopniowo
zmniejszać.
7. Zgodnie z art. 39f. ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz.U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) środki Krajowego
Funduszu Drogowego mogą być przeznaczone na do-
finansowanie nabywania nieruchomości pod drogi
krajowe, przygotowania, budowy, przebudowy, re-
montów, utrzymania i ochrony inwestycji drogowych
realizowanych przez generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad. Przepis art. 39f. ustawy enu-
meratywnie wymienia, jakie wydatki można finan-
sować ze środków funduszu.
Ustawa wyklucza więc finansowanie ze środków
Funduszu wydatków związanych z drogami krajowy-
mi, których zarządcą jest prezydent miasta.
Natomiast art. 39k. ustawy o autostradach płat-
nych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym przesą-
dza, że w zakresie finansowania prac drogowych dys-
ponentem środków Krajowego Funduszu Drogowego
może być wyłącznie generalny dyrektor dróg krajo-
wych i autostrad albo drogowa spółka specjalnego
przeznaczenia. Z uwagi na to nie może dojść do sytu-
acji, w której jakaś gmina otrzymuje środki Fundu-
szu na utrzymanie dróg.
Oczywiście całkowicie zgodne z prawem jest do-
konywane przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad ze środków Krajowego Funduszu
Drogowego finansowanie przygotowania, budowy,
przebudowy, remontu, utrzymania albo ochrony in-
westycji drogowej bądź dofinansowanie nabywania
nieruchomości – jeżeli wszystkie te wydatki związa-
ne są z autostradą, drogą ekspresową albo odcinkiem
innej drogi krajowej nieleżącym w obrębie granic
miasta na prawach powiatu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kłosowskiego
w sprawie planowanego przebiegu
drogi krajowej nr 46 na odcinkach
Ozimek – Grodziec i Grodziec – Myślina (9148)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9148/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
368
Sławomira Kłosowskiego w sprawie przebiegu drogi
krajowej nr 46 na odcinkach Ozimek – Grodziec
i Grodziec – Myślina, uprzejmie informuję.
Miejscowość Grodziec jest usytuowana przy dro-
dze krajowej nr 46 na długości 3,2 km. Według gene-
ralnego pomiaru ruchu z 2005 r. średni dobowy ruch
pojazdów na przedmiotowym odcinku wynosi 6227
pojazdów na dobę. Przez środek wsi wzdłuż drogi
krajowej płynie ciek odkryty. W związku z tym ponad
40% terenu zabudowy obsługiwana jest przez równo-
ległą drogę gminną, oddzieloną od drogi krajowej
ciekiem wodnym.
W 2005 r. Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Kra-
jowych i Autostrad (GDDKiA) w Opolu w ramach
prac przygotowawczych mających na celu poprawę
stanu technicznego infrastruktury drogowej uzyskał
decyzje lokalizacyjne na przebudowę drogi krajowej
nr 46 dla odcinków Ozimek – Grodziec (km 119+380
– km 121+800) i Grodziec – Myślina (km 124+950
– km 129+600), czyli na odcinki przed i za Grodźcem.
Kryterium ww. podziału stanowiła granica terenu
zabudowy pokrywająca się z granicą wykonywanych
w 1998 r. prac, polegających na odnowie nawierzchni.
Podział taki wynikał również z oceny potrzeb i real-
nych możliwości poprawy stanu technicznego drogi.
Konsekwencją poprawy stanu technicznego ww. od-
cinków będzie poprawa płynności ruchu, komfortu
jazdy, bezpieczeństwa ruchu, przy jednoczesnym
spadku emisji hałasu oraz związków toksycznych
spalin.
W związku z przebiegiem drogi krajowej nr 46
przez teren zabudowany, specyfiką terenu oraz ko-
niecznością uwzględnienia przy modernizacji drogi
wymogów określonych w przepisach rozporządzenia
ministra transportu i gospodarki morskiej w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43
poz. 430) oraz przepisach ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) najkorzystniejszym roz-
wiązaniem dla mieszkańców Grodźca jest wybudo-
wanie obwodnicy tej miejscowości.
Na spotkaniach, które odbyły się w marcu 2007 r.
ze społecznością lokalną oraz przedstawicielami sa-
morządu i Stowarzyszenia „Nasz Grodziec”, Oddział
GDDKiA w Opolu przedstawił możliwość realizacji
obwodnicy Grodźca w nowej perspektywie 2014–
–2020.
Na drodze krajowej nr 46 planowana jest w pierw-
szej kolejności budowa trzech niezbędnych obwodnic,
z których jedna – obwodnica Myśliny stanowi za-
mknięcie III etapu ciągu obwodnic miasta Dobro-
dzień, a dwie pozostałe planowane są dla miast, gdzie
natężenie ruchu wynosi 15 500 pojazdów na dobę
i 14 500 pojazdów na dobę. W następnej perspektywie
finansowej w latach 2014–2020 realizowane będą ob-
wodnice na drodze nr 46 na odcinku Opole – Często-
chowa, a mianowicie obwodnice miejscowości Lędzi-
ny, Dębskiej Kuźni, Grodźca oraz Gosławic.
Uprzejmie informuję, iż Oddział GDDKiA w Opo-
lu został zobowiązany do wykonania przeglądu eko-
logicznego, w wyniku którego badano poziom hałasu
komunikacyjnego, wielkość emisji do atmosfery za-
nieczyszczeń związkami toksycznymi spalin oraz
ilość zawiesiny i substancji ropopochodnych wprowa-
dzanych do wód i gleby. W wyniku przeprowadzenia
przeglądu ekologicznego stwierdzono jedynie prze-
kroczenie hałasu. Pozostałe emisje nie zostały prze-
kroczone. Jednocześnie należy podkreślić, iż prze-
kroczenie norm hałasu występuje w większości miej-
scowości usytuowanych przy drogach krajowych
o podobnym natężeniu ruchu. GDDKiA systematycz-
nie podejmuje działania mające na celu eliminację
tego zagrożenia. W przedmiotowej sprawie na pod-
stawie opracowanego przeglądu ekologicznego dla
wsi Grodziec, Opolski Urząd Wojewódzki zobowiązał
Oddział GDDKiA w Opolu do przedstawienia progra-
mu działań ograniczających poziom emitowanego
hałasu. Po przeprowadzonej analizie sytuacji i do-
stępnych środków organ ochrony środowiska zaak-
ceptował planowany przez Oddział GDDKiA w Opo-
lu program działania polegający na:
— wykonaniu dwóch słupów przeznaczonych na
lokalizację fotoradarów w celu spowodowania rzeczy-
wistego ograniczenia prędkości przejazdu, wraz z za-
stosowaniem cichej nawierzchni na warstwę ścieral-
ną, a tym samym obniżenie hałasu o 1–2 dB,
— wykonaniu elementów uspokojenia ruchu, tj.
wykonaniu malowania zawężającego przekrój z 8 m
do 7 m, łamiąc oś drogi odcinkami długości 200 m
i skosami 30 m oraz montując tabliczki uchylne z ele-
mentami odblaskowymi. Celem tego działania jest
wymuszenie zmniejszenia prędkości przejazdu na
odcinku prostym w miejscowości Grodziec.
Ponadto w 2008 r. zainstalowano maszty dla fo-
toradarów, a w roku bieżącym zostanie wykonana
odnowa nawierzchni wraz z realizacją ww. elemen-
tów uspokojenia ruchu. W 2009 r. zostanie również
przebudowany w ramach realizacji programu odnów
nawierzchni odcinek Ozimek – Grodziec wraz z opi-
sanym wyżej remontem nawierzchni.
Należy podkreślić, że kwestionowana w interpe-
lacji przebudowa odcinków dróg zostanie w pełni wy-
korzystana jako ślad drogi krajowej również po wy-
budowaniu przyszłej obwodnicy Grodźca, co wraz
z wykonaną obwodnicą miejscowości Myśliny przy-
czyni się do skutecznej poprawy sytuacji komunika-
cyjnej na 25 km drogi krajowej nr 46.
Odnosząc się do problemu ochrony zabytków
w Grodźcu, uprzejmie informuję, że w chwili obecnej
żaden obiekt usytuowany w Grodźcu nie jest wpisany
do rejestru zabytków prowadzonego przez wojewódz-
kiego konserwatora zabytków. Gminna ewidencja
zabytków, w której znajdują się obecnie 63 obiekty,
nie stanowi samoistnej podstawy do prawnej ochrony
tych obiektów, a jest jedynie podstawą do objęcia
ochroną na mocy miejscowego planu zagospodarowa-
nia przestrzennego, który nie został uchwalony. Jed-
nakże przy realizacji inwestycji drogowych kwestie

ochrony dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego
są rozważane, taka sytuacja miała również miejsce
w tym przypadku.
Podsumowując, uprzejmie informuję, iż GDDKiA
zdaje sobie sprawę z charakterystyki zagrożeń zwią-
zanych z natężeniem ruchu we wskazanych przez
pana posła miejscowościach. GDDKiA w miarę udo-
stępniania jej środków finansowych podejmuje dzia-
łania zmierzające do poprawy życia mieszkańców
tych miejscowości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie planów likwidacji
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Chełmie
(9155)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie planów likwidacji Wojskowej Komendy Uzupeł-
nień w Chełmie (SPS-023-9155/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Jednym z efektów rozwiązań przyjętych w ramach
procesu profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej są prowadzone prace w zakresie możli-
wości ograniczenia liczby wojskowych komend uzupeł-
nień. Wynikająca z oczekiwań społecznych i potrzeby
zwiększenia efektywności bojowej jednostek wojsko-
wych zmiana sposobu spełniania obowiązku służby
wojskowej, z obligatoryjnego na ochotniczy, znacząco
zmniejsza zadania wojskowych komend uzupełnień.
Wobec powyższego powstała konieczność przepro-
wadzenia transformacji tych komend, tak aby dosto-
sować ich struktury i liczebność do nowych warun-
ków działania.
Aktualnie prowadzone są prace analityczno-kon-
cepcyjne, które mają na celu stworzenie zasadniczej
grupy wojskowych komend uzupełnień o względnie
wyrównanych kosztach funkcjonowania. Dodatkowo
brane są pod uwagę liczne aspekty funkcjonowania
tych organów administracji wojskowej, wśród któ-
rych istotną rolę odgrywają zadania wykonywane na
rzecz społeczności lokalnych.
Najważniejszym jednak czynnikiem są potrzeby
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
liczby organów zapewniających pokojowe, jak i mobi-
369
lizacyjne uzupełnianie stanów osobowych jednostek
wojskowych, a także wysokość ponoszonych przez
Ministerstwo Obrony Narodowej wydatków na utrzy-
mywanie administracji wojskowej, zwłaszcza w kon-
tekście realizowanego obecnie przez rząd programu
oszczędnościowego.
Ostatecznie wypracowane rozwiązania znajdą od-
zwierciedlenie w nowelizacji rozporządzenia ministra
obrony narodowej z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie
wojewódzkich sztabów wojskowych i wojskowych ko-
mend uzupełnień (Dz. U. Nr 66, poz. 613, ze zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zamieszczania napisów
informujących o tym, że niektóre
grupy pacjentów powinny być przyjmowane
poza kolejnością (9158)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Marka Polaka
przekazaną przy piśmie (znak: SPS-023-9158/09)
w sprawie informacji o prawie niektórych świadcze-
niobiorców do świadczeń, leków poza kolejnością
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zgodnie z art. 47c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) zasłużeni honorowi dawcy krwi, zasłu-
żeni dawcy przeszczepu, inwalidzi wojenni i wojskowi
oraz kombatanci mają prawo do korzystania poza ko-
lejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz z usług
farmaceutycznych udzielanych w aptekach. Świad-
czeniodawcy mający zawarte z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej mają obowiązek przestrzegania przepi-
sów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, w tym obowiązek
respektowania prawa zasłużonych honorowych daw-
ców krwi, zasłużonych dawców przeszczepu, inwali-
dów wojennych i wojskowych oraz kombatantów do
korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki
zdrowotnej. W świetle powyższego nieprawidłowością
jest ignorowanie obowiązującego przepisu przez świad-
czeniodawców oraz wpisywanie ww. świadczeniobior-
370
ców w rejestr osób oczekujących na udzielenie świad-
czeń zdrowotnych.
Powołać należy w tym miejscu załącznik do roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484).
Zgodnie z § 5 tego załącznika świadczeniodawca jest
zobowiązany wykonywać umowę zgodnie z warun-
kami udzielania świadczeń określonymi w ustawie,
ogólnych warunkach, odrębnych przepisach oraz
zgodnie z warunkami wymaganymi od świadczenio-
dawców określonymi przez prezesa funduszu na pod-
stawie art. 146 ust. 1 pkt 3 i art. 159 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych. Ponadto świadczeniodawca jest
zobowiązany do przestrzegania praw pacjenta wyni-
kających z obowiązujących przepisów.
Zgodnie z art. 64 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podmiot zobowiązany do finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej ze środków publicznych (Narodo-
wy Fundusz Zdrowia, właściwy minister) może prze-
prowadzić kontrolę udzielania świadczeń świadcze-
niobiorcom, a w szczególności kontrolę:
— organizacji i sposobu udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej oraz ich dostępności;
— udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pod
względem zgodności z wymaganiami określonymi
w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej;
— zasadności wyboru leków i wyrobów medycz-
nych, w tym przedmiotów ortopedycznych i środków
pomocniczych stosowanych w leczeniu, rehabilitacji
i badaniach diagnostycznych;
— przestrzegania zasad wystawiania recept;
— dokumentacji medycznej dotyczącej świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych.
Ponadto minister właściwy do spraw zdrowia
sprawuje nadzór nad działalnością świadczeniodaw-
ców w zakresie realizacji umów z funduszem, stosując
kryterium legalności, rzetelności i celowości (art. 163
ust. 1 pkt 2 ustawy). W zakresie korzystania przez
ww. grup z usług farmaceutycznych udzielanych
w aptekach, zgodnie ze stanowiskiem Departamentu
Polityki Lekowej i Farmacji Ministerstwa Zdrowia,
odpowiednie informacja w zakresie szczególnych
uprawnień ww. grup osób znajduje się w aptekach.
Jednocześnie departament ten zobowiązał się wystą-
pić do głównego inspektora farmaceutycznego z proś-
bą o przypomnienie kierownikom aptek o obowiązku
respektowania uprawnień tych świadczeniobiorców
do korzystania z usług farmaceutycznych poza kolej-
nością i umieszczenia odpowiedniej informacji na
tablicach w aptekach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zwiększenia kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego poprzez przyjęcie
jako podstawy do jego przyznania
kwoty wynagrodzenia minimalnego (9159)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-023-9159/09, dotyczące interpelacji posła
Józefa Rojka w sprawie zwiększenia kwoty świadcze-
nia pielęgnacyjnego poprzez przyjęcie jako podstawy
do jego przyznania – kwoty wynagrodzenia minimal-
nego, uprzejmie informuję:
l. Stosownie do postanowień ustawy o świadcze-
niach rodzinnych jednostki samorządu terytorialne-
go realizują zadania w zakresie świadczeń rodzin-
nych jako zadania zlecone z zakresu administracji
rządowej i z tego tytułu otrzymują dotacje celowe
z budżetu państwa. Podwyższenie wysokości świad-
czenia socjalnego, jakim jest świadczenie pielęgna-
cyjne, przyznawanego osobie rezygnującej z pracy
zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad
dzieckiem niepełnosprawnym aż o ponad 200%
w stosunku do obecnie obowiązującej kwoty, jest nie
do zaakceptowania ze względu na bardzo wysoki
wzrost wydatków budżetu państwa na realizację tego
świadczenia, które wzrosłyby (wraz z kosztami ob-
sługi) aż o ok. 896 mln zł rocznie. Proponowane pod-
wyższenie kwoty świadczenia pielęgnacyjnego do
kwoty 1276 zł spowoduje dodatkowe skutki finanso-
we dla budżetu państwa również z tytułu opłacanych
z budżetu państwa za osoby uprawnione składek na
ubezpieczenie zdrowotne, dla których podstawą wy-
liczenia jest kwota odpowiadająca wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) dotyczyłoby to w szczególności składek
na ubezpieczenie zdrowotne za:
— żołnierzy odbywających zasadniczą służbę
wojskową, przeszkolenie wojskowe, ćwiczenia woj-
skowe, o ile nie podlegają obowiązkowi ubezpiecze-
nia z innego tytułu, oraz pełniących służbę wojsko-
wą w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny,
a także kandydatów na żołnierzy zawodowych (art. 66
ust. l pkt 2),
— osoby podlegające kwalifikacji wojskowej peł-
niące służbę w Policji, Straży Granicznej i Biurze
Ochrony Rządu (art. 66 ust. l pkt 4),
— uczniów oraz słuchaczy zakładów kształcenia
nauczycieli w rozumieniu przepisów o systemie
oświaty, niepodlegających obowiązkowi ubezpiecze-

nia zdrowotnego z innego tytułu (art. 66 ust. l
pkt 17),
— dzieci przebywające w placówkach pełniących
funkcje resocjalizacyjne, wychowawcze lub opiekuń-
cze lub w domach pomocy społecznej, niepodlegające
obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego z innego
tytułu (art. 66 ust. l pkt 18),
— dzieci do czasu rozpoczęcia realizacji obowiązku
szkolnego nieprzebywające w placówkach, o których
mowa w pkt 18, niepodlegające obowiązkowi ubezpie-
czenia zdrowotnego z innego tytułu, z zastrzeżeniem
art. 81 ust. 8 pkt 3 (art. 66 ust. l pkt 19),
— studentów i uczestników studiów doktoranc-
kich niepodlegających obowiązkowi ubezpieczenia
zdrowotnego z innego tytułu, z wyłączeniem osób,
o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt l (art. 66 ust. l
pkt 20),
— osoby pobierające dodatek do zasiłku rodzin-
nego z tytułu samotnego wychowywania dziecka
i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych na skutek
upływu ustawowego okresu jego pobierania, przy-
znane na podstawie przepisów o świadczeniach ro-
dzinnych, niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia
zdrowotnego z innego tytułu (art. 66 ust. l pkt 28),
— kombatantów i osoby represjonowane niepod-
legające ubezpieczeniom społecznym w Rzeczypospo-
litej Polskiej lub niepobierające emerytury lub renty
(art. 66 ust. l pkt 31),
— osoby korzystające z urlopu wychowawczego
niepodlegające obowiązkowi ubezpieczenia zdrowot-
nego z innego tytułu (art. 66 ust. l pkt 32),
— osoby uprawnione do świadczeń alimentacyj-
nych na podstawie ugody sądowej lub prawomocnego
orzeczenia sądu, niepodlegające obowiązkowi ubez-
pieczenia zdrowotnego z innego tytułu (art. 66 ust. l
pkt 33).
Mając na uwadze obecną i prognozowaną na lata
następne sytuację gospodarczą kraju, w tym również
budżetu państwa, oraz konieczność zmniejszania wy-
datków budżetu państwa i budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego, należy ze szczególną ostrożno-
ścią podejmować działania m.in. zmierzające do
zmian w obecnie obowiązujących ustawach, które
będą powodować skutki finansowe dla sektora finan-
sów publicznych.
2. Propozycja podwyższenia kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego do poziomu 1276 zł wydaje się być
również nieuzasadniona ze względu na wysokość in-
nych świadczeń społecznych „zastępujących” docho-
dy z pracy (zasiłek dla bezrobotnych – 551,80 zł, naj-
niższa emerytura i renta – 636,29 zł, renta socjalna
– 534,48 zł).
3. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej pro-
wadzi prace związane z przypadającą w 2009 r. usta-
wową weryfikacją kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń, w tym skierowanych do
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
371
szczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r. Ponadto prowadzone są
pracę nad nowelizacją ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, w której przewiduje się zniesienie kryte-
rium dochodowego przy świadczeniu pielęgnacyjnym.
Pozwoli to na objęcie pomocą większej grupy osób
sprawujących opiekę nad niepełnosprawnym człon-
kiem rodziny.
4. Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem
pielęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpiecze-
nie emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne
za jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie
świadczeń rodzinnych również inne świadczenia pie-
niężne, kierowane do rodzin wychowujących dzieci
niepełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności
– w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku
życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem
życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcz-
nie – przysługuje niezależnie od dochodów i wieku
dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
5. Ponadto każda rodzina wychowująca dzieci,
w tym także dzieci niepełnosprawne, może się ubie-
gać o zasiłek rodzinny i dodatki do zasiłku rodzinne-
go z tytułu: opieki nad dzieckiem w okresie korzysta-
nia z urlopu wychowawczego (w przypadku dzieci
niepełnosprawnych okres jego pobierania jest wydłu-
żony do 72 miesięcy kalendarzowych), samotnego
wychowywania dziecka (w przypadku dzieci niepeł-
nosprawnych jego kwota jest podwyższona do 250 zł
miesięcznie na dziecko), wychowywania dziecka
w rodzinie wielodzietnej, rozpoczęcia roku szkolnego,
podjęcia przez dziecko nauki poza miejscem zamiesz-
kania (niepełnosprawność dziecka powoduje powsta-
nie uprawnienia nie tylko w przypadku nauki dziec-
ka w szkole średniej, ale również, jeśli uczy się ono
w szkole podstawowej lub gimnazjum).
Mając na uwadze powyższe, a także bardzo trud-
ną sytuację budżetu państwa, nie widzę obecnie moż-
liwości zwiększenia kwoty świadczenia pielęgnacyj-
nego do wysokości minimalnego wynagrodzenia.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
372
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie hałasu emitowanego
przez obiekty gospodarcze w pobliżu budynków
mieszkalnych (9162)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
27 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9126/09, przeka-
zujące interpelację posła Artura Górskiego dotyczącą
akustycznych oddziaływań obiektów gospodarczych,
w szczególności Galerii Mokotów w Warszawie, na
sąsiadujące z nimi budynki mieszkalne, uprzejmie
przedkładam, co następuje.
Jakkolwiek Ministerstwu Środowiska znany jest
fakt ponadnormatywnej emisji hałasu do środowiska
powodowanej przez różnego typu obiekty, w tym ga-
lerie handlowe, to postępowania administracyjne na
rzecz ograniczenia negatywnych oddziaływań na śro-
dowisko prowadzą, w myśl przepisów ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, ze zm.), właściwe organy
ochrony środowiska.
W przypadku Galerii Mokotów w Warszawie wła-
ściwym organem ochrony środowiska jest prezydent
m.st. Warszawy.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że przepisy
ustawy Prawo ochrony środowiska, wyposażając or-
gany ochrony środowiska w takie instrumenty, jak:
— decyzja o dopuszczalnym poziomie hałasu
(art. 115a);
— decyzja obligująca podmiot korzystający ze śro-
dowiska do podjęcia działań ograniczających nega-
tywne (ponadnormatywne) oddziaływanie (art.362)
— decyzja o administracyjnej karze pieniężnej za
przekroczenie dopuszczalnych poziomów hałasu okre-
ślonych stosowną decyzją (art. 298 ust. 1 pkt 5);
— decyzja wstrzymująca działalność instalacji
naruszającej warunki decyzji o dopuszczalnym po-
ziomie hałasu (art. 367 ust. 1);
w pełni umożliwiają ww. organom skuteczne pro-
wadzenie postępowań administracyjnych, mających
na celu ochronę środowiska przed hałasem emitowa-
nym przez omawiane źródła.
Równocześnie, odnosząc się do sugestii posła Ar-
tura Górskiego, dotyczących konkretnych zmian
przepisów o ochronie środowiska, uprzejmie wyja-
śniam, że:
1. Rozporządzenie ministra środowiska z dnia
14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych pozio-
mów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826)
określa akustyczne standardy jakości środowiska,
różnicując je właśnie w funkcji rodzaju terenu oraz
rodzaju źródła hałasu (drogi, linie kolejowe, linie
tramwajowe, operacje lotnicze (starty, lądowania
i przeloty statków powietrznych), obiekty i działalność
będąca źródłem hałasu, linie elektroenergetyczne);
2. Jakkolwiek z mocy przepisów ustawy o Inspek-
cji Ochrony Środowiska oraz ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej wynika obowiązek prowa-
dzenia pomiarów kontrolnych po uprzednim powia-
domieniu zarządzającego danym obiektem emitują-
cym hałas, to w przypadku stwierdzenia bądź do-
mniemania, że zarządzający tym obiektem podczas
przedmiotowej kontroli prowadził działalność w spo-
sób odbiegający od rutynowej działalności, należy
dodatkowo wykonać badanie bez jakiegokolwiek po-
wiadomienia i dołączyć jego wynik, ze stosownym
komentarzem, do akt sprawy. Praktyka orzecznicza
wskazuje, że taki wynik pomiaru jest pełnoprawnym
dowodem.
3. Z merytorycznego punktu widzenia posługiwa-
nie się filtrem C na rzecz wykonywania pomiarów
hałasu emitowanego przez źródła niskoenergetyczne
jest nieuzasadnione. Taki pogląd podzielają akustycy
nie tylko w Rzeczypospolitej Polskiej, ale również
w całym świecie. Zatem pomiar akustycznych od-
działywań na środowisko takich obiektów, jak galerie
handlowe, należy wykonywać przy użyciu filtra A, co
jednoznacznie wynika nie tylko z przepisów rozpo-
rządzenia ministra środowiska z dnia 4 listopada
2008 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia
pomiarów wielkości emisji oraz ilości pobieranej
wody (Dz. U. Nr 208, poz. 1291; patrz: załącznik
nr 6, litera E), ale również z uwagi na fakt, że do-
puszczalny poziom hałasu w środowisku jest określo-
ny w dB(A). Jakkolwiek teoretycznie nic nie stoi
na przeszkodzie, aby wykonywać niniejsze pomiary
przy użyciu filtra C, to ich wynik, wobec braku war-
tości dopuszczalnej, niczemu nie służy.
4. Uzależnienie wysokości kar pieniężnych za po-
nadnormatywne akustyczne oddziaływanie na śro-
dowisko od wielkości dochodu podmiotu zanieczysz-
czającego środowisko wpisuje się w nurt ogólnokra-
jowej dyskusji na temat różnicowania/podwyższania
kar za różnego rodzaju wykroczenia czy przestęp-
stwa. Z uwagi na fakt, że teoretycy prawa nie zgadza-
ją się z tym, iż podwyższanie kar prowadzi do osią-
gnięcia pożądanego skutku, wydaje się, że do osią-
gnięcia pożądanego efektu w środowisku należy tak-
że dążyć poprzez edukację ekologiczną.
Ponadto pragnę powiadomić Pana Marszałka, że
mając na uwadze informację posła Artura Górskiego
dot. negatywnych akustycznych oddziaływań na śro-
dowisko Galerii Mokotów w Warszawie, wystąpiłem
do prezydenta m.st. Warszawy w związku z funkcjo-
nowaniem przedmiotowego obiektu o pilne podjęcie,
w stosunku do przedmiotowego obiektu, ustawowych
działań na rzecz zapewnienia właściwego klimatu
akustycznego w środowisku.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie stosunku rządu polskiego
do Serbołużyczan mieszkających w Niemczech
(9163)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Artura Górskiego (pismo nr SPS-
-023-9163/09 z dnia 27 kwietnia 2009 r.) w sprawie
stosunku rządu polskiego do Serbołużyczan miesz-
kających w Niemczech, uprzejmie informuję:
Serbołużyczanie są jedną z czterech mniejszości
narodowych w RFN (obok mniejszości duńskiej, fry-
zyjskiej oraz Sinti i Roma). Prawo mniejszości serbo-
łużyckiej do swobodnego kultywowania narodowej
tradycji i kultury jest prawnie zagwarantowane, cze-
go podstawę stanowi ustawa zasadnicza z 1949 r. Do-
datkowe możliwości ochrony prawnej mniejszości
serbołużyckiej zawarte są w konstytucjach krajów
związkowych Saksonii i Brandenburgii oraz w wią-
żących RFN umowach międzynarodowych. W 1995 r.
RFN podpisała Konwencję Ramową Rady Europy
o Ochronie Mniejszości Narodowych, a w 1992 r. Eu-
ropejską Kartę Języków Regionalnych i Mniejszo-
ściowych.
Serbołużyczanie zamieszkują na zwartych, hi-
storycznych obszarach i są zintegrowani z niemiec-
ką większością. Jest to liczebnie niewielka grupa
(ok. 60 tys. osób). Społeczność ta poddawana jest
ogólnym procesom ekonomiczno-społecznym (migra-
cja, globalizacja, unifikacja i powstanie społeczeń-
stwa informatycznego) stanowiącym zagrożenie dla
odrębności mniejszości narodowej, mniej zaś celo-
wym działaniom dominującej większości. Język ser-
bołużycki jest językiem dopuszczonym do użytku
w urzędach administracji i wymiaru sprawiedliwości
w regionach zamieszkanych przez mniejszość. Obiek-
ty użyteczności publicznej, nazwy ulic i placów opa-
trzone są szyldami w języku serbołużyckim i niemiec-
kim. Uczniowie mają ustawowo gwarantowane pra-
wo do nauki języka serbołużyckiego w szkołach
(obecnie w 74 szkołach język serbołużycki jest przed-
miotem nauczania, zaś w 13 szkołach jest językiem
wykładowym). Członkowie mniejszości serbołużyc-
kiej należą do szerokiej grupy narodów słowiańskich.
Nie legitymują się oni obywatelstwem polskim ani
nie mogą być uznani za przedstawicieli „polskiej gru-
py” w rozumieniu polsko-niemieckiego traktatu
o przyjaznej współpracy z 1991 r.
Polska prowadzi aktywny dialog zarówno z kra-
jami związkowymi Brandenburgii i Saksonii, na te-
rytorium których zamieszkuje mniejszość serbołu-
życka, jak i organizacjami tej mniejszości. Z powyżej
wymienionymi krajami związkowymi rozwijana jest
współpraca regionalna i przygraniczna. Przystąpie-
373
nie Polski do Unii Europejskiej zdynamizowało wza-
jemne stosunki gospodarcze i społeczne. Częste są
kontakty polityczne na najwyższym szczeblu – w dniach
3–5 września 2008 r. wizytę w Dreźnie złożył sekre-
tarz stanu w KPRM prof. Władysław Bartoszewski,
16 września 2008 r. w Warszawie gościł premier Sak-
sonii Stanislaw Tillich, z pochodzenia Serbołużycza-
nin. 3 października 2008 r. w Warszawie przebywał
Premier Brandenburgii Mathias Platzeck, który
24 kwietnia br. spotkał się w głównym mieście Dol-
nych Łużyc, Cottbus (Chociebuż), z wicepremierem
Waldemarem Pawlakiem. Ministerstwu Spraw Za-
granicznych znana jest sytuacja prawna i finansowa
mniejszości serbołużyckiej w Niemczech. Ambasada
RP w Berlinie pozostaje w stałym kontakcie z przed-
stawicielami Serbołużyczan, w tym zwłaszcza z or-
ganizacją Domowina w Budziszynie. Popierane są
inicjatywy służące krzewieniu wiedzy o kulturze czy
kontaktom społecznym. Ambasador RP w Berlinie
kilkakrotnie obejmował patronat nad festiwalem kul-
tury serbołużyckiej. Polscy dyplomaci biorą także
udział w licznych imprezach kulturalnych organizo-
wanych przez Serbołużyczan. Przykładem współpra-
cy Ambasady RP w Berlinie z Serbołużyczanami jest
coroczne składanie wieńców pod pomnikiem polskich
żołnierzy poległych podczas II wojny światowej przez
przedstawicieli placówki i serbołużyckiego burmi-
strza gminy Crostwitz (Chróścica).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niewystarczającej liczby przedszkoli
i utrudnionego dostępu do edukacji
przedszkolnej (9165)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Krasonia (SPS-023-
-9165/09) w sprawie niewystarczającej liczby przed-
szkoli i utrudnionego dostępu do edukacji przedszkol-
nej, uprzejmie wyjaśniam:
W pełni podzielam opinię pana posła o znaczeniu
wychowania przedszkolnego dla rozwoju intelektu-
alnego, emocjonalnego i społecznego młodych ludzi.
Zapewnienie lepszego dostępu najmłodszych dzieci
do edukacji to najskuteczniejszy sposób na wyrów-
374
nywanie szans edukacyjnych. Dlatego tak ważne jest
inwestowanie w edukację małych dzieci.
Aktualnie w Polsce wychowaniem przedszkolnym
objętych jest ogółem ok. 53% dzieci w wieku 3–5 lat
(ponad 41% trzylatków, 53% czterolatków i 64% pię-
ciolatków).Wynika to m.in. z braku elastyczności pol-
skiego systemu edukacji przedszkolnej, do niedawna
opartego jedynie na tradycyjnym przedszkolu. Tym-
czasem w krajach, w których opieka przedszkolna
obejmuje wyższy wskaźnik dzieci w wieku przed-
szkolnym, edukacja przedszkolna prowadzona jest
w różnych formach oraz ma związek z innym podło-
żem kulturowym i społecznym.
Jednym z głównych zamierzeń Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej planowanych na lata 2009–2011 jest
upowszechnienie wychowania przedszkolnego dzieci
w wieku 3–5, w tym zapewnienie wszystkim dzie-
ciom 5-letnim możliwości skorzystania z prawa do
bezpłatnej edukacji przedszkolnej. Bardzo ważne jest
budowanie wśród rodziców, nauczycieli oraz samo-
rządów lokalnych i organizacji obywatelskich prze-
konania o znaczeniu upowszechnienia edukacji przed-
szkolnej, prawne, finansowe i programowe wsparcie
tworzenia innych form wychowania przedszkolnego
oraz oddziałów przedszkolnych w szkołach podsta-
wowych.
Koncepcja upowszechnienia wychowania przed-
szkolnego ma charakter systemowy. Została ona
oparta na wdrożonych i sprawdzonych w innych kra-
jach europejskich rozwiązaniach z zakresu tzw. poli-
tyki małego dziecka. Proponowane przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej rozwiązanie obejmuje:
— rozwój sieci placówek wychowania przedszkol-
nego i udostępnienie różnych form wychowania przed-
szkolnego dla dzieci w wieku przedszkolnym,
— wsparcie pedagogiczne oraz pomoc w rozwią-
zywaniu problemów dla rodziców wychowujących
małe dzieci, w tym prowadzenie różnych formy edu-
kacji rodziców,
— zapewnienie pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej i specjalistycznej mającej na celu wspieranie
rozwoju i edukacji dzieci, wyrównywanie opóźnień
i dysharmonii rozwojowych oraz terapię zaburzeń.
Podejmując, w ramach decentralizacji funkcji
państwa, decyzję o przekazaniu gminom zakładania
i prowadzenia publicznych szkół podstawowych i przed-
szkoli z dniem 1 stycznia 1994 r., ustawodawca okre-
ślił jednocześnie charakter przekazanych przez pań-
stwo zadań jako obowiązkowe zadania własne gmin
(art. 104 ust. 1 i art. 105 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty, Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 mar-
ca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do zadań własnych
gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb
wspólnoty w zakresie edukacji publicznej. Jednym
z obszarów zaspokajania tych potrzeb (na podstawie
art. 5 ust. 5 ustawy o systemie oświaty) jest m.in.
zakładanie, prowadzenie przedszkoli, oddziałów przed-
szkolnych w szkole podstawowej oraz innych form
wychowania przedszkolnego.
Od rady gminy zależy, w jaki sposób będzie re-
alizowane to zadanie. Sam sposób realizacji zależy
od wielu czynników, m.in. potrzeb wielu grup spo-
łecznych w szerokim ujęciu, możliwości finansowych
gminy, ogólnego bilansu miejsc w przedszkolach
oraz planowanego ustawowego obniżenia wieku
szkolnego.
Jednym z istotnych elementów samodzielności
jednostek samorządu terytorialnego jest samodziel-
ność finansowa, tzn. prawo samodzielnego prowadze-
nia gospodarki finansowej – pobierania dochodów
określonych w ustawach (władztwo dochodowe) oraz
dysponowania nimi, w granicach określonych przez
ustawy, dla realizacji prawnie określonych zadań
(władztwo wydatkowe). Samodzielność jednostek sa-
morządu terytorialnego wymaga zapewnienia im
dochodów umożliwiających realizację zadań publicz-
nych przypisanych tym jednostkom. Odpowiednie
gwarancje w tym zakresie zostały ustanowione
w art. 167 Konstytucji RP.
Art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) stanowi, że
zadania związane m.in. z zakładaniem i prowadze-
niem przedszkoli ogólnodostępnych (łącznie z od-
działami przedszkolnymi w szkołach podstawowych
oraz innymi formami edukacji przedszkolnej) i od-
działów ogólnodostępnych w przedszkolach integra-
cyjnych nie są uwzględniane przy podziale części
oświatowej subwencji ogólnej pomiędzy jednostki
samorządu terytorialnego. Zadania te finansowane
są z dochodów gmin, głównie z dochodów własnych,
oraz udziałów we wpływach z podatku dochodowego
od osób fizycznych (PIT) i podatku dochodowego od
osób prawnych (CIT).
Często sugerowana przez różne podmioty zmiana
polegająca na zastąpieniu najbardziej elastycznego
źródła dochodów samorządów terytorialnych, jakimi
są dochody własne, częścią oświatową subwencji
ogólnej nie jest celowa. Obecnie zadania związane
z prowadzeniem przedszkoli ze środków własnych
mogą być finansowane z dochodów własnych groma-
dzonych w jednostkach samorządu terytorialnego.
Zwiększenie środków odprowadzanych do budżetu
centralnego i rozdzielanych w postaci subwencji
oświatowej nie wydaje się dobrym rozwiązaniem.
Zmiana sposobu redystrybucji dochodów budżeto-
wych (zwiększenie subwencji oświatowej kosztem
zmniejszenia dochodów własnych) nie przyczyni się
do upowszechnienia edukacji przedszkolnej. Ponadto
przejęcie zadań gminy przez państwo zaprzeczyłoby
głównej zasadzie decentralizacji.
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych
form wychowania przedszkolnego, warunków two-
rzenia i organizowania tych form oraz sposobu ich
działania (Dz. U. Nr 7, poz. 38) oraz rozporządzenie
z dnia 13 czerwca 2008 r. zmieniające rozporządzenie

w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 104,
poz. 667) pozwoliły na tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form wy-
chowania przedszkolnego, a tym samym na upo-
wszechnianie dostępu do edukacji przedszkolnej, jak
również wyrównywanie szans edukacyjnych dzieci
w wieku 3–5 lat z różnych środowisk. Zakładanie
i prowadzenie innych form wychowania przedszkol-
nego zarówno przez gminy, jak i osoby prawne i fi-
zyczne, jest rozszerzeniem katalogu miejsc realizacji
wychowania przedszkolnego. Tworzenie punktów
przedszkolnych lub zespołów wychowania przed-
szkolnego jest korzystne dla gmin ze względu na niż-
sze koszty ponoszone na jedno dziecko uczęszczające
na zajęcia w innej formie wychowania przedszkolne-
go niż koszty utrzymania dziecka w przedszkolu lub
oddziale przedszkolnym w szkole podstawowej. Nie
oznacza to jednak, że tradycyjne przedszkola mają
być zastąpione przez inne formy wychowania przed-
szkolnego, ponieważ tylko w przypadkach uzasadnio-
nych warunkami demograficznymi i geograficznymi
rada gminy może uzupełnić sieć publicznych przed-
szkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach podsta-
wowych o inne formy wychowania przedszkolnego.
Uprzejmie informuję, iż w ostatnim roku ogółem
w całym kraju powstało 636 publicznych i niepublicz-
nych innych form wychowania przedszkolnego (497
punktów przedszkolnych oraz 139 zespołów wycho-
wania przedszkolnego). Najwięcej placówek tego typu
powstało w woj. podkarpackim – 114, zachodniopo-
morskim – 93 oraz świętokrzyskim – 65. Wzrosła
również liczba przedszkoli (publicznych i niepublicz-
nych) w porównaniu z rokiem ubiegłym o 335 placó-
wek (z 7844 w 2007 r. do 8179 w 2008 r.). Pojawianie
się w prasie informacji o braku tradycyjnego przed-
szkola w gminie nie oznacza, że nie ma w niej innych
miejsc realizacji wychowania przedszkolnego. Muszą
one być, ponieważ obowiązkiem gminy jest zapew-
nienie miejsca realizacji rocznego przygotowania
przedszkolnego. Zgodnie z danymi z Systemu Infor-
macji Oświatowej z 2008 r. w 9047 szkołach podsta-
wowych w całym kraju funkcjonują oddziały przed-
szkolne (nie tylko dla 6-latków). Zgodnie z art. 9 usta-
wy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o sys-
temie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) w latach szkolnych
2009/2010 i 2010/2011 dziecko w wieku 5 lat ma pra-
wo do odbycia rocznego przygotowania przedszkol-
nego w przedszkolu, oddziale przedszkolnym zorga-
nizowanym w szkole podstawowej lub innej formie
wychowania przedszkolnego. Zapewnienie warun-
ków do realizacji powyższego prawa jest zadaniem
własnym gminy.
Jak już wielokrotnie wspomniano, edukacja sze-
ściolatków, tak jak prowadzenie przedszkoli, jest fi-
nansowana z budżetu samorządu, jako zadanie wła-
sne gminy. Po planowanym obniżeniu wieku obo-
wiązku szkolnego dzieci edukacja sześciolatków
375
w szkole podstawowej będzie finansowana z subwen-
cji oświatowej. Dzięki takiemu rozwiązaniu gminy,
jako organy prowadzące, uzyskają wolne środki, któ-
re będą mogły wykorzystać na tworzenie nowych
miejsc wychowania przedszkolnego dla dzieci w wie-
ku 3–5 lat.
W najbliższych latach zadania dotyczące edukacji
przedszkolnej będą współfinansowane z Europejskie-
go Funduszu Społecznego w ramach priorytetu IX
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013.
Szczegółowy opis priorytetu IX PO KL w ramach
działania 9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych
i zapewnienie wysokiej jakości usług edukacyjnych
świadczonych w systemie oświaty przewiduje różne
obszary wsparcia w zakresie edukacji przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej
przewiduje się projekty konkursowe dotyczące:
— tworzenia przedszkoli (w tym również urucha-
miania innych form wychowania przedszkolnego) na
obszarach i w środowiskach o niskim stopniu upo-
wszechnienia edukacji przedszkolnej (w szczególno-
ści na obszarach wiejskich),
— wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększone-
go uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkolnym
(np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwidacją,
wydłużenie godzin pracy placówek, uruchomienie
dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie dodatko-
wego personelu itp.),
— opracowania i realizacji kampanii informacyj-
nych promujących edukację przedszkolną.
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw jako
instytucje pośredniczące. We wszystkich wojewódz-
twach realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r. Na
powyższe działania zaplanowano w latach 2007–
–2013 łącznie ponad 243 mln euro. W 2009 r. prze-
widuje się wydatkowanie 188 356 tys. zł z powyż-
szego poddziałania.
Ministerstwo Edukacji Narodowej ściśle współ-
pracuje z samorządami wojewódzkimi oraz Minister-
stwem Rozwoju Regionalnego w celu jak najlepszego
i najbardziej efektywnego wykorzystania środków
finansowych Unii Europejskiej dla rozwoju wycho-
wania przedszkolnego.
Należy podkreślić, że edukacja przedszkolna na
terenie gminy nie jest nowym zadaniem.
Stwierdzenie, że ze względów finansowych nie po-
wstają nowe placówki przedszkolne, wydaje się zbyt
daleko idącym uproszczeniem. Podobne oceny sytu-
acji i obiegowe opinie przez wiele lat stanowiły argu-
ment usprawiedliwiający brak skutecznych rozwią-
zań w tym zakresie i zarazem powód niepodejmowa-
nia nowych działań umożliwiających powszechny
dostęp do wychowania przedszkolnego. W polskiej
praktyce oświatowej do niedawna nie analizowano
źródeł różnicy w poziomie upowszechnienia wycho-
wania przedszkolnego pomiędzy Polską a innymi
376
krajami europejskimi pomimo porównywalnego za-
angażowania finansowego. Tłumaczenie oparte o brak
środków finansowych było znacznie wygodniejsze
i stanowiło istotną przyczynę powstania i utrwalenia
stereotypu, swego rodzaju bariery mentalnej unie-
możliwiającej rzetelną diagnozę problemu, a w kon-
sekwencji podjęcie skutecznych działań. Pomijano
nawet tak fundamentalną kwestię, jak demografia,
a przecież zjawisko znacznego niżu demograficznego
(powodującego zmniejszenie liczebności kolejnych
roczników dzieci nawet o połowę w stosunku do lat
wyżu) musiało skutkować zmniejszeniem przedsię-
wzięć adresowanych do tej grupy wiekowej.
W małych środowiskach poważnym problemem
utrudniającym organizację przedszkoli jest także
rozproszenie siedlisk ludzkich. Trudno wyobrazić so-
bie zorganizowanie przedszkola w miejscowości,
w której mieszka troje, siedmioro czy dwanaścioro
dzieci – szczególnie gdy obowiązujące przepisy prak-
tycznie „wiązały ręce” samorządom, nie pozwalały
na żadną swobodę działania, a jedyną możliwością
rozwiązania powstałego problemu było zorganizowa-
nie tradycyjnego przedszkola.
Polityka rządu wyznacza szczególną rolę samo-
rządom lokalnym, od których oczekuje się efektyw-
nego prowadzenia finansowania m.in. edukacji przed-
szkolnej oraz umiejętnego dostosowywania się do
lokalnych możliwości i potrzeb.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przyspieszenia wypłat zaliczek
dla beneficjentów programów dofinansowanych
ze środków unijnych (9167)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 kwietnia br. (znak: BM-I-0700-83-
-BB/09/09), przy którym przekazano interpelację po-
sła Stanisława Steca w sprawie przyspieszenia wy-
płat zaliczek dla beneficjentów programów dofinan-
sowanych ze środków unijnych, poniżej pragnę przed-
stawić stosowne wyjaśnienia.
Zasady przekazywania dofinansowania, w tym
w formie zaliczki, projektów realizowanych w ra-
mach programów operacyjnych współfinansowanych
ze środków unijnych wynikają z zapisów ustawy
o finansach publicznych oraz rozporządzenia mini-
stra rozwoju regionalnego w sprawie wydatków zwią-
zanych z realizacją programów operacyjnych.
Ze swej strony Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego (MRR), dostrzegając skutki kryzysu finanso-
wego w postaci utrudnionego dostępu do kredytów
bankowych oraz widząc szansę na ich złagodzenie
poprzez szersze stosowanie zaliczek, dokonało no-
welizacji wspomnianego rozporządzenia rozszerza-
jącej katalog podmiotów mogących otrzymać dofi-
nansowanie w formie zaliczki oraz liberalizującej
zasady jej otrzymania (znowelizowane rozporządze-
nie weszło w życie 10 lutego br.). W efekcie w chwi-
li obecnej żaden akt prawny nie przewiduje żadnego
ograniczenia co do kategorii podmiotów uprawnio-
nych do uzyskania zaliczki, jak również co do war-
tości dofinansowania, która może być wypłacona
beneficjentowi z góry.
Jednocześnie należy zauważyć, że decyzja, jakim
beneficjentom i w jakiej wysokości powinna być wy-
płacana zaliczka, leży w gestii właściwych instytucji
– właściwych ministrów, a w przypadku regionalnych
programów operacyjnych – właściwych zarządów wo-
jewództw. Pismem z 13 lutego br. przesłanym do
wszystkich instytucji zarządzających regionalnymi
programami operacyjnymi skierowałam apel do in-
stytucji zarządzających o możliwie szerokie stosowa-
nie zaliczkowego systemu finansowania projektów
wszędzie tam, gdzie wprowadzenie takiego systemu
przyspieszy tempo realizacji projektów. Jednocześnie
należy mieć na uwadze ograniczony wpływ MRR na
decyzje podejmowane przez wojewódzkie władze sa-
morządowe, wobec których działania MRR mogą
mieć jedynie charakter działań miękkich.
Z informacji zgromadzonych przez MRR wynika,
że wszystkie instytucje zarządzające regionalnymi
programami operacyjnymi wprowadziły lub zamie-
rzają wprowadzić mechanizm finansowania części
projektów w formie zaliczki. W przypadku progra-
mów, w ramach których mechanizm zaliczkowania
jeszcze nie funkcjonuje, właściwe instytucje są na
etapie dokonywania zmian w dotychczasowych lub
opracowywania nowych procedur. Powyższe sugeru-
je, że skala udzielanych zaliczek będzie w najbliż-
szych miesiącach wyraźnie wzrastać. Wartość zali-
czek przekazanych beneficjentom wg stanu na koniec
marca br. przedstawia załączona tabela*).
Podsumowując, należy stwierdzić, że MRR, po-
przez nowelizację przedmiotowego rozporządzenia,
tj. stworzenie warunków do powszechnego stosowa-
nia mechanizmu zaliczkowania projektów oraz jego
nieustanne propagowanie wśród właściwych insty-
tucji, dokłada wszelkich starań w celu jego powszech-
nego wykorzystywania.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zjawiska agresji wśród dzieci
występującego w szkołach publicznych (9170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-9170/09) panów posłów Arka-
dego Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka w sprawie
zjawiska agresji wśród dzieci występującego w szko-
łach publicznych, uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Edukacji Narodowej z uwagą analizuje zacho-
wania problemowe dzieci i młodzieży, szczególnie
dotyczące agresji i przemocy.
Od 1997 r. zjawisko to jest monitorowane w szko-
łach publicznych poprzez ogólnopolskie badania an-
kietowe, prowadzone początkowo przez Centrum
Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej
we współpracy z Uniwersytetem Warszawskim, a na-
stępnie przez Uniwersytet Warszawski, na dużej pró-
bie uczniów i nauczycieli we wszystkich typach szkół.
Trzy edycje badań, przeprowadzonych w latach 1997,
2003 i 2007 ukazują skalę zjawiska w polskich szko-
łach i trendy na przestrzeni lat. Pozwalają też okre-
ślić dominujące formy agresji rówieśniczej, kierowa-
nej przez uczniów do nauczycieli i przez nauczycieli
do uczniów w poszczególnych typach szkół.
Wyniki dwóch pierwszych edycji badań zostały
opublikowane, natomiast wyniki ostatnich badań są
przegotowywane do publikacji, a wstępne raporty są
udostępnione w wersji elektronicznej:
1) Agresja i przemoc w szkołach polskich i nie-
mieckich (1998). Red. K. Ostrowska i J. Tatarowicz.
CMPPP, Warszawa;
2) Zachowania agresywne w szkole (2005), K. Ostrow-
ska, J. Surzykiewicz. CMPPP, Warszawa;
3) Zachowania agresywne uczniów. Badania po-
równawcze 1997–2003–2007 (2007), K. Ostrowska.
Raport dostępny na stronach Centrum Metodyczne-
go Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej: www.
cmppp.edu.pl w dziale Czytelnia/Raporty;
4) Zachowania agresywne uczniów. Badania po-
równawcze 1997–2003–2007. Agresja i przemoc uczniow-
ska a klimat szkoły (2007), M. Kulesza. Raport do-
stępny na stronach Centrum Metodycznego Pomocy
Psychologiczno-Pedagogicznej: www.cmppp.edu.pl
w dziale Czytelnia/Raporty.
Badania porównawcze w szkołach prowadzone
w latach 1997, 2003 i 2007 ukazują skalę i dynamikę
zjawiska agresji i przemocy w polskich szkołach. Do-
minującą formą jest stale agresja słowna. W 2003 r.
zanotowano wzrost w różnych kategoriach zachowań
agresywnych. Wbrew obiegowym opiniom wyniki
badań przeprowadzonych w 2007 r. ukazują tenden-
cję spadkową. Generalnie mniejszy procent uczniów
377
przyznaje się do sprawstwa poszczególnych form za-
chowań agresywnych i rzadziej doświadcza ich ze
strony kolegów. Wzrosła agresja werbalna polegająca
na obrażania kolegów i rozpowszechnianiu oszczerstw
na ich temat. Wyraźnie spadła natomiast agresja wo-
bec nauczycieli i przemoc fizyczna wobec rówieśni-
ków. Większe nasilenie przemocy werbalnej oraz ak-
tów agresji z użyciem niebezpiecznych narzędzi ob-
serwuje się w szkołach zawodowych, liceach profilo-
wanych i technikach.
Niżej zamieszczona tabela zawiera wyniki procen-
towe z trzech edycji badań w kilku ważnych katego-
riach zachowań agresywnych.
1997 r. 2003 r. 2007 r.
Kategorie zachowań
% % %
Przemoc słowna
31,8 34,3 33,3
wobec rówieśników
Samoagresja 21,5 21,2 18,9
Agresja i przemoc
wobec nauczycieli
18,4 18,00 14,6
Przemoc fizyczna
9,4 12,5 8,1
wobec rówieśników
Agresja przeciwko
14,1 14,7 9,4
rzeczom
Przemoc psychiczna
6,2 7,3 5,9
wobec rówieśników
Źródło: Zachowania agresywne uczniów. Badania porównaw-
cze 1997–2003–2007, (2007), K. Ostrowska. Raport dostępny na
stronach Centrum Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Peda-
gogicznej: www.cmppp.edu.pl w dziale Czytelnia/Raporty.
Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje w roku
szkolnym 2010//2011 przeprowadzenie kolejnych ba-
dań porównawczych ukazujących dynamikę zjawiska
agresji i przemocy. Raport z tych badań zostanie
przygotowany w 2011 r.
Ważnym działaniem systemowym mającym na
celu m.in. ograniczenie zachowań agresywnych
i przemocy w szkołach i placówkach oświatowych
jest realizacja rządowego programu wspierania
w latach 2007–2009 organów prowadzących w za-
pewnieniu bezpiecznych warunków nauki, wycho-
wania i opieki w publicznych szkołach i placówkach
„Monitoring wizyjny w szkołach i placówkach (pro-
gram)”. W roku 2007 wydatkowano na realizację
programu 48 571 135,20 PLN z dotacji MEN oraz
19 703 985,80 PLN ze środków własnych organów
prowadzących. W 2008 r. zadania z zakresu monito-
ringu były finansowane w ramach rezerwy celowej
budżetu państwa pn.: Bezpieczna i przyjazna szkoła.
Kwota dotacji w 2008 r. wynosiła 20 000 000 PLN.
Z informacji uzyskanych od kuratorów oświaty
wynika, że monitorowanie szkół i placówek przynosi
konkretne efekty dotyczące poprawy bezpieczeństwa.
Dyrektorzy szkół, w których funkcjonuje system mo-
nitoringu, podkreślają, że obecność kamer mobilizu-
je uczniów do poprawnych zachowań, zwiększa bez-
pieczeństwo osób przebywających na terenie szkoły
i w najbliższym otoczeniu, zmniejsza rozmiar zjawisk
patologicznych w środowisku szkolnym (kradzieże,
378
wymuszenia, zastraszenia, pobicia, dewastacja mie-
nia szkolnego, palenie tytoniu). Program jest bardzo
dobrze oceniany przez rodziców i rady pedagogiczne
szkół, co zostało potwierdzone w czasie kontroli pro-
blemowych przeprowadzonych przez pracowników
kuratoriów oświaty na terenie wszystkich woje-
wództw. Kuratorzy oświaty wnioskują o kontynuację
programu i zwiększenie środków finansowych na
jego realizację.
Doświadczenie innych krajów, a także niektórych
szkół polskich wskazuje, że monitoring wizyjny jest
skutecznym, a zarazem stosunkowo prostym sposo-
bem podniesienia bezpieczeństwa uczniów i wycho-
wanków, szczególnie tam, gdzie mamy do czynienia
z liczną rzeszą młodzieży, tj. w szkołach i placówkach
z dużą liczbą oddziałów, w zespołach szkół, a także
w placówkach, w których wymagane jest stosowanie
specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowa-
nia. Już teraz na poziomie lokalnym podejmowane
są przedsięwzięcia związane z uruchamianiem i roz-
budową miejskich i osiedlowych sieci monitoringu
wizyjnego, do których jest możliwość podłączenia ka-
mer zainstalowanych na budynkach szkolnych. Prze-
prowadzenie badań dotyczących wpływu obecności
kamer monitoringu w szkołach na poprawę bezpie-
czeństwa i ograniczenie zjawiska przemocy planuje
się przeprowadzić w 2010 r., po zakończeniu realiza-
cji programu.
Innym ważnym działaniem uzupełniającym i wspie-
rającym szkoły i placówki w profilaktyce agresji i prze-
mocy było podpisanie w dniu 14 października 2008 r.
listu intencyjnego pomiędzy Ministerstwem Eduka-
cji Narodowej i organizatorami programu społeczne-
go „Szkoła bez przemocy” reprezentowanymi przez
wydawnictwa: Polskapresse i Media Regionalne oraz
Fundację Grupy Telekomunikacji Polskiej.
W ramach podpisanego listu intencyjnego Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej wyraziło zainteresowa-
nie współpracą w zakresie informowania organiza-
torów o planowanych przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej przedsięwzięciach związanych z przeciw-
działaniem przemocy oraz zapraszaniem do udziału
we wspólnych konsultacjach merytorycznych i opi-
niowaniu propozycji działań dotyczących przeciw-
działania przemocy i agresji rówieśniczej w szkołach
i placówkach systemu oświaty. W ramach wspólnych
działań Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraziło
również chęć pomocy w dystrybucji materiałów in-
formacyjnych i edukacyjnych do szkół i placówek po-
przez kuratoria oświaty. Organizatorzy programu
zobowiązali się do udostępniania Ministerstwu Edu-
kacji Narodowej opracowań i ekspertyz przygotowa-
nych w ramach działań związanych z przeciwdziała-
niem przemocy w szkołach i placówkach, konsulto-
wanie wszelkich inicjatyw i działań podejmowanych
na rzecz przeciwdziałania przemocy oraz pomoc
w upublicznieniu informacji na temat rządowych
przedsięwzięć związanych z przeciwdziałaniem prze-
mocy i agresji w szkołach.
Szkoły, które zgłosiły swój udział w programie
(w 2009 r. 5000 szkół) otrzymały bogate materiały,
w tym poradniki dla nauczycieli, jak radzić sobie
z problemowymi zachowaniami uczniów i przeciw-
działać przemocy.
W ramach III edycji programu społecznego „Szko-
ła bez przemocy” w roku szkolnym 2008/2009, której
motto brzmiało: „Szkoła dla społeczności – społecz-
ność dla szkoły”, działania koncentrowały się na
większej współpracy i integracji szkoły z własnym
środowiskiem lokalnym. Szkoły w realizacji tej edycji
programu miały możliwość uwrażliwienia i zmobili-
zowania lokalnych środowisk do współpracy w roz-
wiązywaniu problemów przemocy. Działania zinte-
growane były wokół następujących założeń:
1) społeczność szkolna, aby efektywniej realizo-
wać swoje cele wychowawcze i opiekuńcze, musi być
integralnym elementem społeczności lokalnej;
2) szkoły, żeby skuteczniej przeciwdziałać prze-
mocy i agresji, muszą otrzymywać wsparcie ze stro-
ny społeczności lokalnej, szczególnie władz samo-
rządowych;
3) partnerska współpraca społeczności szkolnych
i środowisk lokalnych daje możliwości znalezienia
skutecznych rozwiązań w sytuacji kryzysu wywoła-
nego przemocą w szkole;
4) aktywność i zaangażowanie społeczne uczniów
jest jednym z bardziej efektywnych sposobów inte-
gracji społeczności lokalnej.
W III edycji programu wśród licznych działań
przeprowadzono badania sondażowe obejmujące swo-
ją tematyką m.in. poziom przemocy i agresji w szko-
łach. Badaniami zostało objętych 170 szkół, wśród
których 62 placówki uczestniczyły w diagnozie po raz
pierwszy. Badania w 63 placówkach zostały sfinan-
sowane przez samorządy lokalne. Badanie „Diagno-
za szkolna 2009”. realizowane były przez firmę ba-
dawczą Millward Brown, a kwestionariusze przygo-
tował prof. Janusz Czapiński, psycholog społeczny,
członek rady programu „Szkoła bez przemocy”.
W III edycji badania dotyczyły nie tylko problemu
przemocy i agresji rówieśniczej w szkołach, ale także
jakości relacji nauczyciel – uczeń, poziomu spożycia
alkoholu, narkotyków i dopalaczy wśród młodzieży,
zwyczajów związanych z korzystaniem z Internetu,
form zaangażowania społecznego i postaw obywatel-
skich uczniów. W badaniach przyjęte zostały nastę-
pujące wskaźniki czterech rodzajów przemocy:
Przemoc fizyczna
— przymuszanie do robienia czegoś, na co ktoś
nie ma ochoty,
— pobicie,
— grożenie użyciem noża, gazu lub innego na-
rzędzia,
— pobicie z obrażeniami cielesnymi,
— zmuszanie do kupowania papierosów, piwa lub
innych rzeczy za cudze pieniądze,
— zniszczenie rzeczy należących do kogoś,
np. plecaka, książki, zeszytów,
— kradzież pieniędzy lub przedmiotów,

— zabranie rzeczy lub pieniędzy przy użyciu siły
lub groźby jej użycia.
Groźna przemoc fizyczna
— pobicie,
— grożenie użyciem noża, gazu lub innego na-
rzędzia,
— pobicie z obrażeniami cielesnymi,
— zabranie rzeczy lub pieniędzy przy użyciu siły
lub groźby jej użycia.
Przemoc psychiczna
— rozpowszechnianie szkodzących kłamstw,
— obrażanie, wymyślanie.
Przemoc nauczycieli wobec uczniów
— straszenie,
— używanie obraźliwych słów,
— uderzanie, szturchanie, potrącanie itp.,
— wyrzucenie za drzwi.
Przemoc uczniów wobec nauczycieli
— straszenie,
— używanie obraźliwych słów,
— uderzanie, szturchanie, potrącanie itp.
Wyniki badań udostępnione są na stronie www.
szkolabezprzemocy.pl. w zakładce Diagnoza szkolna
2009 – Raport roczny 2009. Ogólnie możemy powie-
dzieć, że ocena wymienionych wskaźników wskazuje
na tendencję spadkową w zakresie takich form, jak:
obrażanie, wymyślanie, szerzenie szkodliwych plo-
tek, kradzież pieniędzy lub przedmiotów, niszczenie
rzeczy, przymuszanie, zabieranie rzeczy lub pienię-
dzy, obrażenia cielesne, pobicie, groźba z użyciem
niebezpiecznego narzędzia, używanie obraźliwych
słów przez nauczyciela, straszenie przez nauczyciela,
wyrzucenie z klasy przez nauczyciela, stosowanie
przemocy fizycznej przez nauczyciela. Wzrósł nato-
miast w stosunku do lat ubiegłych wskaźnik zacho-
wań związanych ze zmuszaniem do kupowania za
własne pieniądze.
W opinii nauczycieli częstość aktów przemocy
spadła w porównaniu z ubiegłymi latami. Największa
poprawa nastąpiła w gimnazjach i w stosunku do
ubiegłego roku w szkołach podstawowych. W ocenie
uczniów zachowania agresywne i związane z prze-
mocą utrzymują się na podobnym, jak w przeszłości,
poziomie.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej w dalszych działaniach profilaktycznych
z zakresu agresji i przemocy w szkołach i placówkach
planuje stałe monitorowanie tych zjawisk przez nad-
zór pedagogiczny kuratoriów oświaty. W dniach 18–
–20 maja br. odbędzie się seminarium szkoleniowe
dla wizytatorów kuratoriów oświaty, którzy są odpo-
wiedzialni za realizację zadań profilaktycznych
w szkołach i placówkach oświatowych. W programie
seminariów zaplanowana jest prezentacja programu
„Kluby fair-play” jako forma pracy w zakresie reduk-
cji zachowań agresywnych i wspomagania rozwoju
umiejętności prospołecznych u dzieci i młodzieży.
Chcemy zachęcić wizytatorów do upowszechnienia
tego programu w szkołach na terenie kraju. Równo-
cześnie kontynuujemy działania w zakresie współ-
379
pracy międzydyscyplinarnej na poziomie środowisk
lokalnych w zakresie wczesnego rozpoznawania i in-
terwencji wobec uczniów przejawiających zachowania
problemowe. Również w harmonogramie na 2009 r.
rządowego programu na lata 2008–2013 „Bezpieczna
i przyjazna szkoła” zaplanowane zostały szerokie
działania informacyjne i edukacyjne skierowane do
uczniów, rodziców oraz kadry pedagogiczne szkół
i placówek oświatowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie środków na składki ubezpieczeniowe
dla bezrobotnych przyznawanych w ramach
dotacji celowej (9173)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 27 kwietnia 2009 r. (znak:
SPS-023-9173/09) interpelacją pana posła Waldy Dzi-
kowskiego w sprawie finansowania ze środków bu-
dżetu państwa składek na ubezpieczenie zdrowotne
za osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W roku bieżącym wydatki na finansowanie skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych bez
prawa do zasiłku lub stypendium są realizowane
w ramach kwot zaplanowanych na ten cel w budże-
tach wojewodów w rozdz. 85156: Składki na ubezpie-
czenie zdrowotne oraz świadczenia dla osób nieobję-
tych obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego. Ogó-
łem w budżetach wojewodów na finansowanie skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne, w tym składek za
osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku lub stypen-
dium, zaplanowano kwotę 535 761 tys. zł.
W ustawie budżetowej na 2009 r. nie utworzono
rezerwy celowej na dofinansowanie wydatków na
opłacenie przedmiotowych składek. W 2008 r. ze
środków z rezerwy celowej, poz. 21: Środki na sfinan-
sowanie skutków zmiany podstawy składki na ubez-
pieczenie zdrowotne wynikających z ustawy z dnia
24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych oraz niektórych innych ustaw, zaplanowanej
w kwocie 493 mln zł uruchomiono jedynie 27,3%
z kwoty 333 mln zł przeznaczonej na finansowanie
składek za osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku.
Ponadto w ostatnich latach dokonywane były bloka-
380
dy wydatków ujętych w budżetach wojewodów na po-
wyższe składki w związku z nadmiarem środków
zaplanowanych na ten cel.
Pragnę poinformować, iż na podstawie dostęp-
nych w Ministerstwie Finansów danych z wykonania
budżetu państwa za styczeń–marzec 2009 r. realiza-
cja wydatków w budżetach wojewodów w rozdziale
85156: Składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz
świadczenia dla osób nieobjętych obowiązkiem ubez-
pieczenia zdrowotnego, w § 211: Dotacje celowe na za-
dania bieżące z zakresu administracji rządowej oraz
inne zadania zlecone ustawami realizowane przez
powiat, w którym klasyfikowane są wydatki na
składki na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych
bez prawa do zasiłku lub stypendium była w ww. mie-
siącach wyższa niż wynikająca ze wskaźnika upływu
czasu, jednakże różnica ta nie jest znacząca.
Przedmiotowe wydatki zrealizowano w I kwartale
br. w wysokości 30,8% planowanych kwot na 2009 r.,
przy wskaźniku upływu czasu wynoszącym 25,0%.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w sytuacji
pojawienia się trudności z finansowaniem składek
na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych niepo-
bierających zasiłku lub stypendium wojewodowie
powinni przede wszystkim wykorzystać wynikają-
ce z ustawy o finansach publicznych możliwości
uzupełnienia omawianych wydatków w drodze m. in.
przenoszenia środków między rozdziałami, wyko-
rzystania 1% rezerw tworzonych w budżetach woje-
wodów bądź pozyskania środków w trybie art. 154
ww. ustawy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zmiany algorytmu podziału
środków finansowych będących w dyspozycji
NFZ (9183)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Rusieckiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 4 kwietnia
2009 r. w sprawie „algorytmu podziału środków
finansowych będących w dyspozycji NFZ”, które
zostało przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu RP
z dnia 27 kwietnia 2009 r. (znak: SPS-023-9183/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryte-
riów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały
wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z prze-
znaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210).
Ostatnia zmiana w tym zakresie została przyjęta
w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia i weszła w życie na jesieni 2007 r.,
natomiast podział środków wynikający z ww. prze-
pisów został zastosowany po raz pierwszy do planu
finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw:
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw: podkarpackiego, lubel-
skiego, warmińsko-mazurskiego, jak również ze stro-
ny m.in. pana posła, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia
uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
działa roboczy zespół z udziałem przedstawicieli Mi-
nisterstwa Zdrowia oraz Narodowego Funduszu
Zdrowia w celu analizy dotychczasowego funkcjono-
wania ww. algorytmu podziału środków. Po przepro-
wadzeniu prac przez ten zespół możliwe będzie przed-
stawienie szczegółowego stanowiska w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Cybulskiego
oraz grupy posłów
w sprawie braku jasnych regulacji prawnych
dotyczących rozumienia pojęcia ustawowego
„treści pornograficzne” stanowiącego znamię
przestępstwa z art. 202 § 1 i 2
Kodeksu karnego (9190)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Cybulskiego oraz gru-
py posłów (znak: SPS-023-9190/09) w sprawie ja-
snych regulacji prawnych dotyczących rozumienia
pojęcia ustawowego „treści pornograficzne”, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje:
Ministerstwo Edukacji Narodowej postrzega pro-
blem pornografii jako globalny i traktuje go w kate-
gorii poważnego zagrożenia dzieci i młodzieży. W pol-
skim ustawodawstwie istnieje zakaz rozpowszech-
niania, produkcji, sprowadzania, przewożenia, prze-
noszenia, przesyłania oraz przechowywania wszel-
kich treści pornograficznych wyrażonych w każdej
formie, w szczególności zaś w formie pism, druków
lub wizerunków. Pornografia nosi cechy zjawiska
o wysokiej szkodliwości społecznej i może stać się źró-
dłem patologii dzieci i młodzieży.
System oświaty w Polsce zapewnia realizację pra-
wa każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej do
kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wy-
chowania i opieki, odpowiednich do wieku i osiągnię-
tego poziomu rozwoju, w tym wspomaganie wycho-
wawczej roli rodziny
Ministerstwo Edukacji Narodowej, stosownie do
postanowień zawartych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia
7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie
płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności prze-
rywania ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78, z późn. zm.),
realizuje w szkołach wszystkich typów zajęcia edu-
kacyjne wychowanie do życia w rodzinie, których
treści w połączeniu z działaniami wychowawczymi
i profilaktycznymi szkoły zmierzają do wspierania
dzieci i młodzieży w prawidłowym rozwoju i doro-
słym życiu. Działania te mają również na celu ucze-
nie umiejętności reagowania na rozmaite zjawiska
społeczne, oceniane jako szkodliwe i niepożądane.
Wśród treści nauczania wychowania do życia
w rodzinie przewidziano nauczanie o prawie człowie-
ka do intymności i ochronę tego prawa, postawy aser-
tywne oraz zasady i kryteria wyboru czasopism,
książek, filmów i programów telewizyjnych oraz za-
poznanie z instytucjami działającymi na rzecz dziec-
ka i rodziny.
Nauczyciele przygotowują dzieci i młodzież do ko-
rzystania ze środków przekazu w sposób selektywny,
381
umożliwiający obronę przed ich destrukcyjnym od-
działywaniem.
W gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych
treści nauczania zajęć edukacyjnych wychowanie do
życia w rodzinie obejmują m.in. zagrożenia okresu
dojrzewania: presję seksualną, uzależnienia, porno-
grafię, prostytucję nieletnich, rozwój psychoseksual-
ny człowieka w kolejnych fazach życia, normy zacho-
wań seksualnych, przemoc i przestępstwa seksualne,
możliwości zapobiegania i sposoby obrony, przemoc
w rodzinie, wykorzystywanie seksualne, profilaktykę
i możliwość uzyskiwania pomocy.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że mi-
nister edukacji narodowej zrealizował wszystkie do-
stępne, ze względu na jego zakres kompetencji, dzia-
łania służące ochronie dzieci i młodzieży przed szko-
dliwym wpływem zjawiska pornografii. Ponieważ
definicja pojęcia pornografii powinna mieć charakter
uniwersalny i być stosowana w całym prawodaw-
stwie, właściwy do rozpatrzenia przedstawionego
przez pana posła problemu jest minister sprawiedli-
wości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie programu „Innowacyjna energetyka
– rolnictwo energetyczne” (9194)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 kwietnia br., znak: SPS–023–9194/09,
dotyczące interpelacji pana posła Adama Krupy
w sprawie programu „Innowacyjna energetyka – rol-
nictwo energetyczne” uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
W Ministerstwie Gospodarki przygotowywany
jest program „Innowacyjna energetyka – rolnictwo
energetyczne”, który zakłada, że w każdej polskiej
gminie do 2020 r. powstanie średnio jedna biogazow-
nia wykorzystująca biomasę pochodzenia rolniczego.
Zasadniczym elementem programu jest uefektywnie-
nie systemu prawno-administracyjnego w zakresie
zakładania biogazowni rolniczych w Polsce oraz
wskazanie możliwości współfinansowania tego typu
instalacji ze środków publicznych, zarówno krajo-
wych, jak i Unii Europejskiej, dostępnych w ramach
krajowych i regionalnych programów operacyjnych,
382
których środki przeznaczone są m.in. na rozwój od-
nawialnych źródeł energii.
Zakłada się, że przesłanie programu do konsulta-
cji społecznych oraz uzgodnień międzyresortowych
nastąpi w czerwcu br., natomiast przyjęcie dokumen-
tu przez Radę Ministrów – na początku II połowy
2009 r. Funkcje koordynujące w przygotowaniu pro-
gramu pełni Departament Energetyki w Minister-
stwie Gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie kształcenia zawodowego (9197)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Raniewicza (SPS-
-023-9197/09) w sprawie kształcenia zawodowego,
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) organ prowadzący
szkołę lub placówkę odpowiada za jej działalność. Do
zadań organu prowadzącego szkołę lub placówkę na-
leży w szczególności zapewnienie warunków działa-
nia szkoły lub placówki, w tym bezpiecznych i higie-
nicznych warunków nauki, oraz wyposażenie szkoły
lub placówki w pomoce dydaktyczne i sprzęt niezbęd-
ny do pełnej realizacji programów nauczania, progra-
mów wychowawczych, przeprowadzania sprawdzia-
nów i egzaminów oraz wykonywania innych zadań
statutowych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wspiera samo-
rządy terytorialne w realizacji ich zadań i w ramach
projektu „Wyposażenie CKU, CKP i szkół zawodo-
wych w stanowiska do egzaminów zawodowych”,
współfinansowanego ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego, realizowanego w latach 2006–
–2008, wyposażyło blisko 1700 szkół i placówek
w stanowiska egzaminacyjne na łączną kwotę ponad
133 mln zł. W rozporządzeniu ministra edukacji na-
rodowej z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie sposobu
podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jed-
nostek samorządu terytorialnego w roku 2009 (Dz. U.
Nr 235, poz. 1588) zwiększono wartość wagi P8, sto-
sowanej m.in. w odniesieniu do uczniów szkół ponad-
gimnazjalnych i szkół ponadpodstawowych prowa-
dzących kształcenie zawodowe, w tym na realizację
praktycznej nauki zawodu z 0,15 do 0,17.
Ponadto wsparciem dla rozwoju i poprawy jakości
systemu kształcenia zawodowego będą także działa-
nia podejmowane w ramach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” na lata 2007–2013. Zaprojektowane
w priorytecie III: Wysoka jakość systemu oświaty za-
dania obejmują m.in. uruchomienie nowego typu stu-
diów podyplomowych dla osób przygotowujących się
do wykonywania zawodu nauczyciela przedmiotów
zawodowych, opracowanie i pilotażowe wdrożenie
programów doskonalenia zawodowego w przedsię-
biorstwach dla nauczycieli kształcenia zawodowego
i instruktorów praktycznej nauki zawodu oraz stwo-
rzenie systemu wspierania szkół i placówek oświato-
wych wdrażających modułowe programy kształcenia
zawodowego.
Bardzo ważną kwestią jest realizacja regional-
nych polityk edukacyjnych, która wymaga dostoso-
wania kierunków kształcenia na szczeblu woje-
wództw do regionalnych i lokalnych uwarunko-
wań rynku pracy i gospodarki. Wsparciem dla
regionów w tym zakresie będą działania zaprojekto-
wane w priorytecie IX wspomnianego Programu
Operacyjnego „Rozwój wykształcenia i kompetencji
w regionach”, które obejmują w ramach działania
9.2: Podniesienie atrakcyjności i jakości szkolnictwa
zawodowego między innymi:
— diagnozowanie potrzeb edukacyjnych w obsza-
rze szkolnictwa zawodowego zgodnie z potrzebami
lokalnego i regionalnego rynku pracy;
— programy rozwojowe szkół i placówek oświato-
wych prowadzących kształcenie zawodowe ukierun-
kowane na zmniejszanie dysproporcji w osiągnię-
ciach uczniów w trakcie procesu kształcenia oraz na
podnoszenie jakości procesu kształcenia poprzez mo-
dernizację oferty kształcenia zawodowego i dostoso-
wanie jej do potrzeb lokalnego i regionalnego rynku
pracy oraz współpracę szkół i placówek prowadzą-
cych kształcenie zawodowe z pracodawcami i insty-
tucjami rynku pracy, służącą podnoszeniu kwalifi-
kacji zawodowych uczniów jako przyszłych absolwen-
tów i wzmocnieniu ich zdolności do zatrudnienia.
Planowane przez Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej zmiany programowe i organizacyjne dotyczące
szkolnictwa zawodowego zostały ogólnie zarysowane
w dokumencie „Reforma programowa. Opis zmian
potrzebnych w systemie edukacji. Projekt do konsul-
tacji. MEN, Warszawa, kwiecień 2008”. Rozpoczęcie
tego etapu nastąpi, zgodnie z kalendarzem wdraża-
nia zmian programowych, od roku szkolnego 2012/
2013. Etap ten poprzedza wprowadzanie zmian
w szkołach podstawowych i gimnazjach od roku
szkolnego 2009/2010. Zarządzeniem nr 15 z dnia
18 czerwca 2008 r. minister edukacji narodowej po-
wołał Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształ-
cenia zawodowego, w skład którego weszli przedsta-
wiciele ministrów właściwych dla zawodów, jak rów-
nież organizacji pracodawców i organizacji branżo-
wych, a także przedstawiciele związków zawodowych

oraz środowisk samorządowych, oświatowych i na-
ukowych. Celem prac zespołu jest wypracowanie do
końca 2009 r. koncepcji zmian w systemie kształce-
nia zawodowego. Dotychczas odbyły się cztery spo-
tkania, podczas których omówiono następujące za-
gadnienia:
— sylwetka absolwenta szkoły zawodowej,
— doradztwo zawodowe w systemie oświaty,
— założenia do modernizacji klasyfikacji zawo-
dów szkolnych i wyodrębniania kwalifikacji w za-
wodach,
— doradztwo zawodowe w systemie oświaty,
— system egzaminów potwierdzających kwalifi-
kacje zawodowe,
— struktura i organizacja szkolnictwa zawodo-
wego,
— kształcenie zawodowe osób o specjalnych po-
trzebach edukacyjnych,
— zapewnienie dopływu profesjonalnych kadr na-
uczycieli i specjalistów do szkolnictwa zawodowego
w powiązaniu z systemem kształcenia, dokształcania
i doskonalenia nauczycieli,
— oferta programowa i obudowa programowa dla
zawodów,
— rozwój edukacji na odległość w kształceniu za-
wodowym,
— system egzaminów potwierdzających kwalifi-
kacje w zawodzie.
Tematyka kolejnego spotkania zespołu, zaplano-
wanego na 18 czerwca br., dotyczyć będzie uelastycz-
nienia mechanizmów i zasad finansowania kształce-
nia zawodowego oraz skutecznych mechanizmów
zachęcających pracodawców do włączania się w pro-
ces planowania, realizacji i walidacji kwalifikacji za-
wodowych.
Zmiany w kształceniu zawodowym muszą być
przygotowane szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk oraz w ko-
relacji z treściami kształcenia ogólnego. Między in-
nymi zakłada się, co nie przesądza o rozwiązaniu
docelowym, że we wszystkich typach szkół ponad-
gimnazjalnych, w tym również w szkołach zawodo-
wych, pierwsza klasa będzie posiadała jednakowy
zakres kształcenia ogólnego, obejmujący wszystkie
podstawowe obszary wiedzy, stanowiące fundament
dalszej edukacji formalnej, pozaformalnej i niefor-
malnej, jak również ewentualnego przekwalifikowa-
nia zawodowego. W modelu docelowym przewiduje
się, że zasadnicza szkoła zawodowa będzie szkołą
o 3-letnim cyklu kształcenia, przygotowującą do wy-
konywania konkretnego zawodu spośród ujętych
w klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego. Do-
tyczyć to będzie uczniów rozpoczynających naukę
w wieku 6 lat w roku szkolnym 2012/2013. Istota tej
zmiany wynika również z powiązania programowego
gimnazjum oraz szkoły ponadgimnazjalnej, co będzie
prowadzić do bardziej racjonalnego i optymalnego
zagospodarowania okresu nauki w systemie szkol-
nym. Dobre wykształcenie ogólne nie tylko wspoma-
ga wykonywanie wyuczonego zawodu, ale także sta-
383
nowi bazę do podnoszenia kwalifikacji zawodowych
oraz ewentualnej ich zmiany, dla zasadniczych szkół
zawodowych przyjęto taki sam katalog przedmiotów
ogólnokształcących, jak dla liceum ogólnokształcące-
go i technikum, jednakże bez możliwości ich realizo-
wania w zakresie rozszerzonym oraz z wyłączeniem
drugiego języka obcego, natomiast dla języka polskie-
go i matematyki określono w przypadku zasadni-
czych szkół zawodowych odrębne wymagania. Edu-
kacja w szkole ponadgimnazjalnej, w tym również
zasadniczej szkoły zawodowej, będzie zamykała roz-
poczęty w gimnazjum cykl kształcenia ogólnego, któ-
ry zapewni wszystkim uczniom solidne podstawy
wykształcenia ogólnego. Kształcenie w zasadniczej
szkole zawodowej będzie nawiązywać do obecnego
modelu, co oznacza m.in., iż kształcenie praktyczne
powinno obejmować nie mniej niż 60% godzin prze-
widzianych na kształcenie zawodowe (rozporządzenie
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych – Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.). Jest to zatem pewne minimum czasu
potrzebne na kształtowanie umiejętności praktycz-
nych (manualnych), których opanowanie i utrwalenie
wymaga wielu czasochłonnych ćwiczeń i treningów.
Do chwili obecnej nie ma jednak definitywnych roz-
strzygnięć, jak będzie ostatecznie wyglądał model
kształcenia w zasadniczej szkole zawodowej.
Powyższe działania ilustrują, w jaki sposób resort
edukacji współpracuje z zainteresowanymi środowiska-
mi, aby wypracować racjonalne rozwiązania i w przy-
szłości wdrożyć je do systemu kształcenia zawodowe-
go. Jest to zatem reprezentatywne forum konsulta-
cyjne, doradcze i dyskusyjne, które ma realny wpływ
na kształt i zakres planowanych zmian w systemie
kształcenia zawodowego. Taka współpraca stworzyła
szansę uzyskania wsparcia wszystkich sił politycz-
nych i społecznych na rzecz rozwoju kształcenia za-
wodowego, a wartością dodaną jest efekt synergiczny,
wynikający z rzetelnego podejścia wszystkich part-
nerów do opiniowania propozycji zmian. Wsparciem
dla realizacji planowanych zmian będą wspomniane
projekty systemowe i konkursowe PO KL, które już
są realizowane, oraz nowe projekty, które zainicjo-
wane zostaną od 2010 r.
Naszym dążeniem jest, aby w modelu docelowym
szkoła zawodowa była szkołą pozytywnego wyboru,
innowacyjnej wiedzy, umiejętności i kompetencji, do
czego zachęcają: Program Edukacja i Szkolenie 2010,
który został przyjęty przez ministrów edukacji oraz
Komisję Europejską w 2002 r., oraz zalecenia Par-
lamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej
z 14 lutego 2008 r. w sprawie ustanowienia Europej-
skich Ram Kwalifikacji dla uczenia się przez całe ży-
cie. Istotą tego zalecenia jest utworzenie wspólnych
ram odniesienia, które będą służyć jako mechanizm
porównywania między różnymi systemami kwalifi-
kacji i ich poziomami, zarówno w kształceniu ogólnym
i wyższym, jak i kształceniu i szkoleniu zawodowym.
Dzięki temu poprawi się przejrzystość, porównywal-
384
ność i możliwość przenoszenia kwalifikacji obywate-
li, uzyskanych zgodnie z praktykami stosowanymi
w poszczególnych państwach członkowskich UE.
Każdy poziom kwalifikacji zasadniczo powinien być
możliwy do osiągnięcia z wykorzystaniem różnych
ścieżek kształcenia.
Powyższe zmiany, w opinii Ministerstwa Edukacji
Narodowej, powinny przyczynić się do unowocześnie-
nia kształcenia zawodowego i umożliwić jego zbliże-
nie do rynku pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie algorytmu podziału środków
pozostających w dyspozycji NFZ (9198)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Grzegorza Raniewicza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 20 kwietnia 2009 r.
w sprawie „algorytmu podziału środków pozostają-
cych w dyspozycji NFZ”, które zostało przesłane przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 27 kwietnia
2009 r. (znak: SPS-023-9198/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171,
poz. 1210). Ostatnia zmiana w tym zakresie została
przyjęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych i niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia i weszła w życie na
jesieni 2007 r., natomiast podział środków wynika-
jący z ww. przepisów został zastosowany po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw:
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw: podkarpackiego, lubel-
skiego, warmińsko-mazurskiego, jak również ze stro-
ny m.in. pana posła, oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
działa roboczy zespół z udziałem przedstawicieli Mi-
nisterstwa Zdrowia oraz Narodowego Funduszu
Zdrowia w celu analizy dotychczasowego funkcjono-
wania ww. algorytmu podziału środków. Po przepro-
wadzeniu prac przez ten zespół możliwe będzie przed-
stawienie szczegółowego stanowiska w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie nakazu jazdy na światłach mijania
przez całą dobę (9199)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-9199/09 z dnia 27 kwietnia 2009 r.
przekazujące interpelację pana posła Grzegorza Ra-
niewicza w sprawie nakazu jazdy na światłach mija-
nia przez całą dobę, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Należy stwierdzić, że przedmiotowy obowiązek
używania świateł mijania w ciągu dnia korzystnie
wpływa na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Resort
infrastruktury zlecił w tym zakresie wykonanie od-
powiednich ekspertyz w Instytucie Transportu Dro-
gowego oraz profesorowi Wojciechowi Żaganowi z Po-
litechniki Warszawskiej. Zarówno ekspertyza ITS,
jak i naukowa analiza przekazana przez profesora
Żagana jednoznacznie potwierdzają realny wpływ
jazdy z włączonymi światłami w dzień przez cały rok
(marzec–sierpień 2008 r.) w stosunku do okresu
przed wprowadzeniem tego obowiązku (marzec–sier-
pień 2006 r.):

— Nastąpił istotny spadek zderzeń czołowych
w dzień (-5%). W wypadkach tych zginęło mniej
o 52 osoby (-13%) i o 164 mniej osób zostało ran-
nych (-4%).
— Nastąpił znaczący spadek najechań na pie-
szych w dzień (-9%, mniej o 408 potrąceń), zginęło
o 12 pieszych mniej, a 204 pieszych mniej zostało
rannych. W tym samym czasie liczba potrąceń pie-
szych w nocy wzrosła o 8% (+130), a zabitych pie-
szych o 13% (+44).
— Zmalała liczba potrąceń pieszych na przejściach
dla pieszych w dzień (-15%, 198 potrąceń). W wypad-
kach tych zginęło mniej o 8% pieszych. W tym samym
okresie liczba takich wypadków w nocy wzrosła.
Reasumując, z przytoczonych wyżej statystyk
wynika, iż wprowadzenie obowiązku jazdy z włą-
czonymi światłami mijania przez całą dobę przynio-
sło pierwsze wymierne korzyści w zakresie bezpie-
czeństwa ruchu drogowego, przyczyniając się do
zmniejszenia liczby zderzeń czołowych pojazdów
oraz zmniejszenia liczby ofiar wypadków w porze
dziennej.
W ostatnim czasie przeprowadzono badania mię-
dzynarodowe, w trakcie których przeanalizowano
aspekty percepcji wzrokowej oraz zachowania kie-
rowców w kontekście używania świateł w ciągu dnia,
a także dokonano analizy ekonomicznej potencjal-
nych korzyści w stosunku do kosztów. Stwierdzono,
że używanie świateł w dzień:
— zwiększa wzrokowy kontrast pomiędzy pojaz-
dami a ich otoczeniem, przez co zwiększa się ich wi-
doczność i wyróżnialność,
— zwiększa odległość, z której zauważane są po-
jazdy, co umożliwia kierowcom zachowanie większe-
go marginesu bezpieczeństwa podczas wyprzedzania
i skrętów oraz podczas włączania się do ruchu,
— umożliwia dokładniejszą i bezpieczniejszą oce-
nę prędkości i odległości,
— jest spójną, jednoznaczną cechą identyfikacji
pojazdów w ruchu i przez to ułatwia identyfikację
i rozpoznanie tych pojazdów.
Głównym kosztem korzystania ze świateł mijania
w ciągu dnia jest dodatkowe zużycie paliwa. W do-
stępnych źródłach szacuje się je na poziomie ok. od
0,3% do 2,5% w zależności od rodzaju pojazdu i wa-
runków ruchu. Należy jednak mieć na względzie
fakt, że przed wprowadzeniem obowiązku włączania
świateł w dzień znaczna część kierowców już to robi-
ła. Ponadto istniał obowiązek jazdy z włączonymi
światłami w miesiącach jesienno-zimowych. Tak
więc rzeczywisty wzrost zużycia paliwa wynikający
z tego obowiązku jest niewielkim ułamkiem powyż-
szych liczb. Zdecydowanie większe oszczędności mogą
przynieść inne działania, takie jak choćby propago-
wanie ekonomicznego stylu jazdy.
Jednocześnie informuję, że w ramach działań słu-
żących poprawie bezpieczeństwa ruchu 24 września
2008 r. Komisja Europejska przyjęła dyrektywę
2008/89/EC będącą aktualizacją dyrektywy 76/756/
EEC, którą wprowadziła od 7 lutego 2011 r. obowią-
385
zek wyposażania wszystkich nowo produkowanych
modeli samochodów osobowych i dostawczych w spe-
cjalne światła do jazdy dziennej (DDRL od ang. dedi-
cated daytime running lamps) – światła zgodne
z regulaminem nr 87 EKG ONZ, automatycznie włą-
czane przy uruchomieniu silnika.
W związku z powyższym w odpowiedzi na py-
tanie, czy Ministerstwo Infrastruktury zamierza
dokonać zmian w ustawodawstwie poprzez zniesie-
nie nakazu jazdy z włączonymi światłami mijania
przez całą dobę, informuję, że resort nie planuje
podjęcia działań zmierzających do zniesienia tego
obowiązku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie odprowadzania podatku VAT
przez biegłych sądowych (9202)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 27 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-023-9202/09, przy którym przesłana została in-
terpelacja pana posła Tadeusza Arkita oraz grupy
posłów w sprawie odprowadzenia podatku od towa-
rów i usług przez biegłych sądowych, uprzejmie in-
formuję:
1. Ministerstwo Finansów od lat niezmiennie in-
formowało biegłych sądowych i organizacje ich repre-
zentujące o tym, że na gruncie przepisów ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) oraz zgodnie z pra-
wem wspólnotowym biegli sądowi są podatnikami
tego podatku obowiązanymi do jego rozliczania. Kwe-
stia ta została jednoznacznie wyjaśniona już w pierw-
szym okresie obowiązywania ww. ustawy, co znalazło
wyraz m.in. w interpretacji dokonanej przez ministra
finansów w piśmie z dnia 29 kwietnia 2005 r. nr PP3-
-812-130/2005/AK/864, wydanej w trybie przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa. Interpretacja ta została opublikowana w Dzien-
niku Urzędowym Ministra Finansów z 2005 r. Nr 6
pod pozycją 71, jak również udostępniona zaintere-
sowanym na stronie internetowej Ministerstwa Fi-
nansów.
Również organy podatkowe wydające, w trybie
przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, indywidu-
alne interpretacje dla podatników w zakresie stoso-
wania przepisów prawa podatkowego niezmiennie
386
informowały o tym, że czynności biegłych podlegają
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług we-
dług ogólnych zasad.
Konstytucyjność przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług, z którego wynika przynależność biegłych
sądowych wykonujących czynności zlecone przez or-
gan władzy administracji państwowej albo samorzą-
dowej, sąd lub prokuratora do podatników podatku
od towarów i usług, została potwierdzona w wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r.,
sygn. akt K 50/05. W uzasadnieniu ww. wyroku Try-
bunał Konstytucyjny stwierdził, iż przepis art. 15
ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług
zredagowany jest w sposób nienaruszający zasad
przyzwoitej legislacji w rozumieniu art. 2 konstytu-
cji. W ocenie trybunału jego redakcja nie stanowi
przeszkody w jego należytym zrozumieniu.
Nie może być zatem mowy o braku jasności w za-
kresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług
czynności biegłych sądowych.
2. W postanowieniu sygnalizacyjnym Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. akt
S 3/08 (wydanym w związku z ww. wyrokiem Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 12 czerwca 2008 r.)
Trybunał Konstytucyjny wskazał na istnienie luki
prawnej, polegającej na braku wyraźnego unormo-
wania dotyczącego kwestii wynagrodzenia za czyn-
ności wykonywane przez biegłych sądowych na zle-
cenie sądów.
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu ww. po-
stanowienia sygnalizacyjnego wskazał na rozporzą-
dzenie ministra sprawiedliwości z dnia 24 stycznia
2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15,
poz. 133), które nie zawiera wyraźnego unormowania
dotyczącego podwyższenia kwoty przysługujących im
należności o kwotę podatku VAT.
Powyższa kwestia dotycząca zasad kształtowania
wysokości wynagrodzenia biegłym sądowym działa-
jącym na zlecenie sądów należy do właściwości mi-
nistra sprawiedliwości.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż
przepisy w zakresie podatku od towarów i usług re-
gulujące m.in. opodatkowanie ww. czynności wyko-
nywanych przez biegłych sądowych były poddane
szczegółowej analizie, również w kontekście przepi-
sów prawa wspólnotowego, i nie wymagają zmiany.
Zmiany wymagają natomiast przepisy będące w ge-
stii ministra sprawiedliwości. Z posiadanych przeze
mnie informacji wynika, że minister sprawiedliwo-
ści podjął prace nad zmianą ww. rozporządzenia
w sprawie biegłych sądowych w kierunku uwzględ-
niającym cytowane postanowienie Trybunału Kon-
stytucyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie harmonogramu budowy
autostrady A1 na odcinku
Częstochowa – Pyrzowice (9203)
Szanowny Panie marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 kwietnia 2009 r., znak: SPS-023-9203/
09, przy którym przekazano interpelację posłów RP:
pani Jadwigi Wiśniewskiej, pani Ewy Malik oraz
pani Anny Paluch, w sprawie harmonogramu reali-
zacji autostrady A1, uprzejmie informuję.
Na kształt obecnego harmonogramu, zgodnie
z którym realizacja odcinka Stryków – Rząsawa ma
nastąpić do 31 maja 2012 r. oraz odcinka Rząsawa
– Pyrzowice realizowanego w terminie 60 miesięcy
od dnia podpisania umowy, wpływ wywarły nastę-
pujące czynniki:
— na odcinku przebiegającym przez teren woj.
śląskiego występują tereny po eksploatacji wydobycia
rud metali. Zgodnie z raportem do decyzji środowi-
skowej odcinek od km 433+750 do 444+850 położony
jest w środkowej części Częstochowskiego Okręgu
Rudonośnego. Na tym terenie trwała wielowiekowa
eksploatacja rud żelaza metodą odkrywkową lub wy-
robisk podziemnych oraz związane z nią hutnictwo,
co przyczyniło się do powstania wypukłych form te-
renu. Stan ten musiał być uwzględniony przy usta-
laniu harmonogramu realizacji autostrady;
— w złożonej przez spółkę Autostrada Południe
SA ofercie przetargowej zakładany był termin reali-
zacji całej inwestycji w okresie 60 miesięcy od dnia
podpisania umowy, tak więc wynegocjowany krótszy
termin oddania do eksploatacji odcinka Stryków
– Rząsawa należy ocenić pozytywnie.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
nie ma możliwości zmiany podpisanej umowy ani
harmonogramu realizacji tej inwestycji. Obecnie
trwają prace nad pozyskaniem finansowania dla tej
inwestycji autostradowej, w związku z czym możliwa
jest jedynie zmiana zapisów umowy dotycząca kwe-
stii finansowych.
W odniesieniu do podnoszonych obaw o możliwość
pojawienia się problemów komunikacyjnych uprzej-
mie informuję, iż zgodnie z realizowanym „Progra-
mem odnowy nawierzchni w latach 2008–2012” od-
cinek drogi krajowej nr 91 jest sukcesywnie przygo-
towywany do przejęcia ruchu na czas budowy auto-
strady A1. Na odcinku Częstochowa – Rudniki doko-
nano wzmocnienia nawierzchni, natomiast dla od-
cinka Rudniki – granica woj. świętokrzyskiego prze-
widywana jest przebudowa w 2010 r. Z kolei dla od-
cinka drogi krajowej nr 1 Pyrzowice – Częstochowa
przygotowywana jest dokumentacja projektowa na

przebudowę całego odcinka i wymianę nawierzchni
bitumicznej na nawierzchnię z betonu cementowego,
a jej realizacja planowana jest na lata 2011–2012.
Ponadto zgodnie z umową spółka, tj. Autostrada
Południe SA, zobowiązana będzie prowadzić roboty
na obiektach istniejących (tzn. istniejących drogach
publicznych) w taki sposób, aby umożliwić nieprze-
rwany ruch (tj. utrzymać dostępność co najmniej po
jednym pasie na kierunek) w obu kierunkach. Spółka
odpowiedzialna będzie za należyty remont, ochronę
i utrzymanie obiektów istniejących zgodnie z posta-
nowieniami umowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie planów komercjalizacji
Poczty Polskiej (9204)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego, nr SPS-
-023-9204/09, w sprawie planów komercjalizacji Pocz-
ty Polskiej, przedstawiam co następuje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że proces komercja-
lizacji nie jest bezpośrednio związany z przekształ-
ceniami w jednostkach terytorialnych Poczty Pol-
skiej oraz z planowaną redukcją zatrudnienia. Dzia-
łania te wynikają z opracowanego w ubiegłym roku
planu działań naprawczych, który ma m.in. na celu
racjonalizację struktur przedsiębiorstwa, skutkującą
ograniczeniem kosztów i optymalizacją zatrudnienia.
Ich realizacja przebiega niezależnie od procesu ko-
mercjalizacji.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 5 września
2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębior-
stwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (Dz. U.
nr 180, poz. 1109) Poczta Polska zostanie przekształ-
cona w jednoosobową spółkę akcyjną Skarbu Pań-
stwa nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy, czyli do dnia 10 listopada br.
Zapis ten nie wyklucza możliwości wcześniejszej ko-
mercjalizacji Poczty Polskiej. Zgodnie z terminem
określonym w art. 7 ust 2 ww. ustawy dyrektor ge-
neralny Poczty Polskiej przed upływem 6 miesięcy od
wejścia w życie ustawy przedłożył ministrowi właści-
wemu do spraw łączności kwestionariusz przedsię-
biorstwa oraz inne dokumenty niezbędne do sporzą-
387
dzenia aktu komercjalizacji. Zatem proces komercja-
lizacji przebiega zgodnie z planem.
Odnośnie do kwestii reorganizacji jednostek tery-
torialnych Poczty Polskiej informuje, że sprawy zwią-
zane z wewnętrzną organizacją działalności Poczty
Polskiej pozostają w wyłącznych kompetencjach dy-
rektora generalnego Poczty Polskiej. Zgodnie bowiem
z przepisami art. 19 i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności pu-
blicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.) oraz § 16 ust. 3 i 4 Statutu Poczty Pol-
skiej (MP z 2004 r. Nr 42 poz. 738, z późn. zm.) dy-
rektor generalny Poczty Polskiej tworzy, przekształ-
ca i likwiduje jednostki organizacyjne Poczty Polskiej
o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym i tereno-
wym zasięgu działania. Z ww. ustawy i Statutu Pocz-
ty Polskiej wynika również, że sprawy dotyczące za-
trudnienia w Poczcie Polskiej pozostają w wyłącz-
nych kompetencjach dyrektora generalnego Poczty
Polskiej jako jednego pracodawcy dla wszystkich pra-
cowników przedsiębiorstwa. Minister właściwy ds.
łączności ma prawo władczego wkraczania w sprawy
Poczty Polskiej jedynie w sytuacjach przewidzianych
ww. ustawą (art. 33 ust. 2), a sprawy wewnętrznej
organizacji przedsiębiorstwa do nich nie należą.
W związku z tym, w oparciu o informacje uzyska-
ne od zastępcy dyrektora generalnego, pragnę Pana
poinformować, że przyszły kształt struktur Poczty
Polskiej jest przedmiotem szczegółowych analiz. De-
cyzją dyrektora generalnego powołany został zespół
do opracowania koncepcji zmodernizowania funkcjo-
nowania eksploatacji pocztowej, który ma na celu
wypracowanie optymalnej struktury organizacyjnej
szczebli okręgowych, rejonowych i terenowych przed-
siębiorstwa oraz wypracowanie zarysu planu zatrud-
nienia. Zespół przy ustalaniu przyszłych struktur
bierze pod uwagę m.in. takie czynniki, jak: wyniki
finansowe poszczególnych placówek pocztowych, licz-
bę i formy organizacyjne placówek pocztowych, in-
frastrukturę pocztową i komunikacyjną, liczbę lud-
ności, liczbę pracowników przedsiębiorstwa czy też
ilość podmiotów gospodarczych na danym obszarze.
Prace zespołu są w toku i na dzień dzisiejszy kształt
przyszłej struktury organizacyjnej i plan zatrudnie-
nia w woj. kujawsko-pomorskim nie został jeszcze
określony. Niemniej jednak Poczta Polska zapewnia,
że zmiany w zatrudnieniu dotyczyć będą głównie sta-
nowisk administracyjnych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
388
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie wykonania przepisów ustawy
o grach i zakładach wzajemnych w kontekście
automatów o niskich wygranych (9205)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma SPS-023-9205/09 z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
dotyczącego interpelacji posła Tadeusza Arkita oraz
grupy posłów w sprawie wykonania przepisów usta-
wy o grach i zakładach wzajemnych w kontekście
automatów o niskich wygranych, uprzejmie informu-
ję, że interpelacja ta została przekazana ministrowi
finansów z prośbą o udzielenie odpowiedzi Panu Mar-
szałkowi.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 6 oraz ust. 4 ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) mini-
ster finansów odpowiada za gry losowe, zakłady wza-
jemne, gry na automatach i gry na automatach na
niskich wygranych. Ponadto ministrowi finansów
podlegają generalny inspektor kontroli skarbowej,
dyrektorzy izb skarbowych i naczelnicy urzędów
skarbowych oraz dyrektorzy izb celnych i naczelnicy
urzędów celnych.
Mając na uwadze fakt, iż interpelacja dotyczy pro-
blemów związanych z funkcjonowaniem przepisów
ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach
wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27, z późn.
zm.) w kontekście automatów o niskich wygranych
oraz działań podejmowanych przez organy celne,
a także ewentualnej konieczności nowelizacji powo-
łanej ustawy o grach i zakładach wzajemnych, nale-
ży uznać, że właściwym do udzielenia odpowiedzi na
interpelację będzie minister finansów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie prowadzenia drogowych prac
remontowych (9249)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 kwietnia 2009 r., nr SPS-023-9249/09,
w sprawie interpelacji posła Tadeusza Motowidły
z dnia 23 kwietnia 2009 r. dotyczącej wprowadzenia
nakazu wykonywania robót budowlanych w godzi-
nach wieczornych i nocnych, uprzejmie informuję, że
resort infrastruktury nie planuje podejmowania ini-
cjatywy legislacyjnej w tym zakresie.
Pragnę wyjaśnić, że prowadzenie prac w godzi-
nach wieczornych i nocnych jest możliwe na gruncie
obowiązującego prawa. Przykładowo, Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad w specyfika-
cji istotnych warunków zamówienia (SIWZ) za-
mieszcza warunek dotyczący pracy w systemie wie-
lozmianowym.
Należy podkreślić, że prace w godzinach wieczor-
nych i nocnych muszą być prowadzone z poszanowa-
niem obowiązującego prawa, w szczególności ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) regu-
lującej m.in. kwestie ochrony przed hałasem, zatem
prowadzone roboty budowlane nie mogą powodować
przekroczenia norm hałasu ustalonych dla danego
terenu oraz poszczególnych pór dnia. Warto ponadto
zauważyć, że niejednokrotnie prowadzenie prac w go-
dzinach wieczornych i nocnych uniemożliwiają pro-
testy mieszkańców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie likwidacji w szkołach
niezdrowych produktów spożywczych (9257)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Rzymełki (SPS-023-
-9257/09) w sprawie likwidacji w szkołach niezdro-

wych produktów spożywczych, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje jed-
nak szereg działań mających na celu upowszechnie-
nie aktywności fizycznej oraz wiedzy o zasadach
zdrowego żywienia.
Poruszana tematyka znajduje szerokie odzwier-
ciedlenie w nowej podstawie programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego na
wszystkich poziomach edukacji, określonej rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17).
Poniżej zamieszczone są fragmenty nowej podsta-
wy programowej dotyczące tej problematyki.
Wychowanie przedszkolne
Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawno-
ści fizycznej dzieci
Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające
naukę w szkole podstawowej: dba o swoje zdrowie;
zaczyna orientować się w zasadach zdrowego ży-
wienia.
W trosce o jednolite oddziaływanie wychowawcze
nauczyciele:
— systematycznie informują rodziców o zada-
niach wychowawczych i kształcących realizowanych
w przedszkolu; zapoznają rodziców z podstawą pro-
gramową wychowania przedszkolnego i włączają ich
do kształtowania u dziecka określonych tam wiado-
mości i umiejętności.
Edukacja wczesnoszkolna (kl. I–III szkoły podsta-
wowej)
Wychowanie fizyczne. Kształtowanie sprawności
fizycznej dzieci i edukacja zdrowotna. Uczeń kończą-
cy klasę I:
— wie, że choroby są zagrożeniem dla zdrowia
i że można im zapobiegać poprzez szczepienia ochron-
ne, właściwe odżywianie się, aktywność fizyczną,
przestrzeganie higieny; właściwie zachowuje się
w sytuacji choroby.
Wychowanie fizyczne i edukacja zdrowotna. Uczeń
kończący klasę III:
— wie, jakie znaczenie dla zdrowia ma właściwe
odżywianie się oraz aktywność fizyczna.
II etap edukacyjny (kl. IV–VI szkoły podsta-
wowej)
Przyroda
Zdrowie i troska o zdrowie. Uczeń:
— wymienia zasady prawidłowego odżywiania się
i stosuje je.
III etap edukacyjny (gimnazjum)
Biologia
Układ pokarmowy i odżywianie się. Uczeń:
— przedstawia źródła i wyjaśnia znaczenie skład-
ników pokarmowych (białka, tłuszcze, węglowodany,
sole mineralne, woda) dla prawidłowego rozwoju
i funkcjonowania organizmu;
— wyjaśnia, dlaczego należy stosować dietę zróż-
nicowaną i dostosowaną do potrzeb organizmu (wiek,
389
stan zdrowia, tryb życia i aktywność fizyczna, pora
roku itp.) oraz podaje korzyści z prawidłowego odży-
wiania się;
— oblicza indeks masy ciała oraz przedstawia
i analizuje konsekwencje zdrowotne niewłaściwego
odżywiania (otyłość lub niedowaga oraz ich następ-
stwa).
Układ krążenia. Uczeń:
— przedstawia znaczenie aktywności fizycznej
i prawidłowej diety dla właściwego funkcjonowania
układu krążenia;
Stan zdrowia i choroby. Uczeń:
— przedstawia czynniki sprzyjające rozwojowi
choroby nowotworowej (np. niewłaściwa dieta, tryb
życia, substancje psychoaktywne, promieniowanie
UV) oraz podaje przykłady takich chorób;
Chemia
Substancje i ich właściwości. Uczeń:
— opisuje właściwości substancji będących głów-
nymi składnikami stosowanych na co dzień produk-
tów, np. soli kamiennej, cukru, mąki, wody, miedzi,
żelaza; wykonuje doświadczenia, w których bada
właściwości wybranych substancji.
IV etap edukacyjny (szkoła ponadgimnazjalna)
Biologia – zakres rozszerzony
Enzymy. Uczeń:
— wyjaśnia, na czym polega swoistość enzymów;
określa czynniki warunkujące ich aktywność (tem-
peratura, pH, stężenie soli, obecność inhibitorów lub
aktywatorów).
Homeostaza organizmu człowieka. Uczeń:
— wymienia przyczyny schorzeń poszczególnych
układów (pokarmowy, oddechowy, krwionośny, ner-
wowy, narządy zmysłów) i przedstawia zasady profi-
laktyki w tym zakresie.
Układ pokarmowy i przebieg procesów trawien-
nych. Uczeń:
— podaje źródła, funkcje i wyjaśnia znaczenie
składników pokarmowych dla prawidłowego rozwoju
i funkcjonowania organizmu, ze szczególnym uwzględ-
nieniem roli witamin, soli mineralnych, aminokwasów
egzogennych, nienasyconych kwasów tłuszczowych
i błonnika;
— analizuje związek pomiędzy dietą i trybem ży-
cia a stanem zdrowia (otyłość i jej następstwa zdro-
wotne, cukrzyca, anoreksja, bulimia).
Układ krwionośny. Uczeń:
— analizuje związek pomiędzy dietą i trybem ży-
cia a stanem i funkcjonowaniem układu krwionośne-
go (miażdżyca, zawał serca, żylaki).
Treści nauczania w zakresie zwiększania aktyw-
ności fizycznej dzieci i młodzieży znajdują się głównie
w podstawie programowej przedmiotu: wychowanie
fizyczne.
Wychowanie przedszkolne
Celem wychowania przedszkolnego jest:
— troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizycz-
ną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach
sportowych.
390
Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawno-
ści fizycznej dzieci.
Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające
naukę w szkole podstawowej:
— dba o swoje zdrowie; zaczyna orientować się
w zasadach zdrowego żywienia;
— uczestniczy w zajęciach ruchowych, w zaba-
wach i grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na
boisku, w sali gimnastycznej.
I etap edukacyjny
Wychowanie fizyczne. Kształtowanie sprawności
fizycznej dzieci i edukacja zdrowotna. Uczeń kończą-
cy klasę I:
— uczestniczy w zajęciach rozwijających spraw-
ność fizyczną, zgodnie z regułami;
— potrafi: chwytać piłkę, rzucać nią do celu i na
odległość, toczyć ją i kozłować, pokonywać przeszko-
dy naturalne i sztuczne, wykonywać ćwiczenia rów-
noważne;
— wie, że choroby są zagrożeniem dla zdrowia
i że można im zapobiegać poprzez: szczepienia
ochronne, właściwe odżywianie się, aktywność fi-
zyczną, przestrzeganie higieny;
Wychowanie fizyczne i edukacja zdrowotna
Uczeń kończący klasę III:
w zakresie bezpieczeństwa i edukacji zdrowot-
nej:
— wie, jakie znaczenie dla zdrowia ma właściwe
odżywianie się oraz aktywność fizyczna;
II etap edukacyjny
Treści nauczania – wymagania szczegółowe:
Sporty całego życia i wypoczynek. Uczeń:
— organizuje w gronie rówieśników zabawę, grę
ruchową, rekreacyjną, stosując przepisy w formie
uproszczonej;
— omawia zasady aktywnego wypoczynku.
III etap edukacyjny
Cele kształcenia – wymagania ogólne:
Dbałość o sprawność fizyczną, prawidłowy rozwój,
zdrowie fizyczne, psychiczne i społeczne oraz zrozu-
mienie związku aktywności fizycznej ze zdrowiem,
w szczególności:
— gotowość do uczestnictwa w rekreacyjnych
i sportowych formach aktywności fizycznej oraz ich
organizacji;
— zrozumienie związku aktywności fizycznej ze
zdrowiem.
Treści nauczania – wymagania szczegółowe:
Diagnoza sprawności i aktywności fizycznej oraz
rozwoju fizycznego. Uczeń:
— ocenia poziom własnej aktywności fizycznej;
— wymienia przyczyny i skutki otyłości oraz nie-
uzasadnionego odchudzania się i używania sterydów
w celu zwiększenia masy mięśni.
Trening zdrowotny. Uczeń:
— wskazuje korzyści z aktywności fizycznej w te-
renie;
— omawia korzyści dla zdrowia z podejmowania
różnych form aktywności fizycznej w kolejnych okre-
sach życia człowieka;
— opracowuje i demonstruje zestaw ćwiczeń kształ-
tujących wybrane zdolności motoryczne, w tym wzmac-
niające mięśnie brzucha, grzbietu oraz kończyn gór-
nych i dolnych, rozwijające gibkość, zwiększające
wytrzymałość, a także ułatwiające utrzymywanie
prawidłowej postawy ciała;
— opracowuje rozkład dnia, uwzględniając pro-
porcje między pracą a wypoczynkiem, wysiłkiem
umysłowym a fizycznym.
Sporty całego życia i wypoczynek. Uczeń:
— wymienia miejsca, obiekty i urządzenia w naj-
bliższej okolicy, które można wykorzystać do aktyw-
ności fizycznej.
IV etap edukacyjny
Cele kształcenia – wymagania ogólne:
Przygotowanie do aktywności fizycznej przez całe
życie oraz ochrona i doskonalenie zdrowia własnego
oraz innych, w szczególności:
— uświadomienie potrzeby aktywności fizycznej
przez całe życie;
— stosowanie w życiu codziennym zasad prozdro-
wotnego stylu życia;
Treści nauczania – wymagania szczegółowe:
Diagnoza sprawności i aktywności fizycznej oraz
rozwoju fizycznego. Uczeń:
— wskazuje mocne i słabe strony swojej sprawno-
ści fizycznej;
— opracowuje i realizuje program aktywności fi-
zycznej dostosowany do własnych potrzeb;
— omawia zalecenia dotyczące aktywności fizycz-
nej w zależności od płci, okresu życia i rodzaju pracy
zawodowej;
— wymienia czynniki wpływające na podejmowa-
nie aktywności fizycznej zależne od rodziny, kolegów,
mediów i społeczności lokalnej.
Trening zdrowotny. Uczeń:
— ocenia reakcje własnego organizmu na wysiłek
fizyczny o różnej intensywności;
— wyjaśnia, na czym polega prozdrowotny styl
życia;
— wyjaśnia związek między aktywnością fizycz-
ną i żywieniem a zdrowiem i dobrym samopoczuciem
oraz omawia sposoby utrzymania odpowiedniej masy
ciała we wszystkich okresach życia;
— wykonuje proste ćwiczenia relaksacyjne;
— wymienia choroby cywilizacyjne uwarunkowa-
ne niedostatkiem ruchu, w szczególności choroby
układu krążenia, układu ruchu i otyłość, oraz oma-
wia sposoby zapobiegania im.
Sporty całego życia i wypoczynek. Uczeń:
— stosuje poznane elementy techniki i taktyki
w wybranych indywidualnych i zespołowych formach
aktywności fizycznej.
Bezpieczna aktywność fizyczna i higiena osobista.
Uczeń:
— wykonuje ćwiczenia kształtujące i kompensa-
cyjne w celu przeciwdziałania negatywnym dla zdro-
wia skutkom pracy, w tym pracy w pozycji siedzącej
i przy komputerze;
Sport. Uczeń:

— wyjaśnia relacje między sportem profesjonal-
nym i sportem dla wszystkich a zdrowiem.
Treści nauczania w zakresie zwiększania aktyw-
ności fizycznej dzieci i młodzieży zostały zapisane
również w podstawie programowej takich przedmio-
tów, jak: przyroda, biologia, wychowanie do życia
w rodzinie, co tym bardziej powinno wpłynąć na po-
zytywny efekt w kształtowaniu postawy prozdrowot-
nej uczniów.
Szkoły, uwzględniając wymagania określone
w podstawie programowej, w celu lepszego dostoso-
wania zajęć wychowania fizycznego do potrzeb i moż-
liwości uczniów, mają obowiązek rozwijać również
własną ofertę programową uwzględniającą zarówno
zajęcia lekcyjne, pozalekcyjne, jak i pozaszkolne.
Dwie godziny obowiązkowych zajęć wychowania fi-
zycznego dla uczniów: klas IV–VI szkoły podstawo-
wej, gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych, w ra-
mach tygodniowego wymiaru godzin, będą realizo-
wane w formie zajęć: sportowych, rekreacyjno-zdro-
wotnych, tanecznych lub turystycznych. Oferta po-
winna uwzględniać zróżnicowany poziom sprawności
fizycznej uczniów, natomiast zajęcia rekreacyjno-
-zdrowotne i turystyczne mogą być skierowane także
do uczniów, którzy z przyczyn zdrowotnych nie
uczestniczą w tradycyjnych lekcjach wychowania fi-
zycznego. Takie rozwiązanie powinno wpłynąć na
zmniejszenie liczby zwolnień z zajęć fizycznych, o któ-
rych mowa w interpelacji pana posła.
Jednocześnie informuję, że w roku bieżącym Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej uczestniczy w pra-
cach zespołu międzyresortowego dotyczących pro-
gramu „Owoce w szkole”. Jest to program Unii Eu-
ropejskiej, którego głównym założeniem jest dofinan-
sowanie ze środków unijnych spożycia przez dzieci
w szkołach warzyw i owoców. Celem programu „Owo-
ce w szkole” jest długoterminowa zmiana nawyków
żywieniowych dzieci i młodzieży poprzez zwiększenie
udziału owoców i warzyw w ich codziennej diecie na
tym etapie rozwoju, w którym kształtują się ich na-
wyki żywieniowe.
Komisja Europejska planuje uruchomienie pro-
gramu „Owoce w szkole” od roku szkolnego 2009/
2010. W ramach programu przeznaczy środki fi-
nansowe na dostarczenie dzieciom w instytucjach
oświatowych świeżych i przetworzonych owoców
i warzyw oraz związane z tym niektóre koszty lo-
gistyki, dystrybucji, sprzętu, komunikacji, monito-
rowania i ceny.
Państwa członkowskie, które chcą uczestniczyć
w programie, są zobowiązane do opracowania stra-
tegii krajowej realizacji programu, w której określą
zakres i sposób wdrażania programu, w tym m.in.
grupę docelową dzieci, które będą mogły uczestniczyć
w programie, owoce i warzywa objęte programem
oraz działania towarzyszące o charakterze promocyj-
no-edukacyjnym.
Ministerstwo Edukacji Narodowej jest również
partnerem w realizacji programu edukacyjnego „Trzy-
maj formę!” organizowanego na poziomie krajowym
391
przez Główny Inspektorat Sanitarny oraz stowarzy-
szenie „Polska Federacja Producentów Żywności”
w latach 2006–2009. Jego celem jest edukacja w za-
kresie trwałego kształtowania prozdrowotnych na-
wyków wśród młodzieży szkolnej ich rodzin poprzez
promocje zasad aktywnego stylu życia i zbilansowa-
nej diety. W ramach programu do szkół trafiły pakie-
ty edukacyjne zawierające m.in. poradnik dla na-
uczycieli, broszury dla uczniów oraz plakat z pirami-
dą żywienia (z uwzględnieniem aktywności fizycz-
nej). Poradnik dla nauczycieli zawiera aneks prezen-
tujący:
— zasady dobrych praktyk w zakresie higieny
i bezpieczeństwa żywności w sklepikach szkolnych;
— zasady promocji zdrowia środkami kultury fi-
zycznej;
— produkty zalecane do rozszerzenia asorty-
mentu produktów żywnościowych w sklepikach
szkolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie dyskryminujących założeń
do projektu uchwały Rady Ministrów
dotyczącej rządowego programu pomocy
uczniom w 2009 r. – „Wyprawka szkolna” (9261)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną w dniu 23 kwietnia 2009 r. przez
pana posła Piotra Stanke (SPS-023-9261/09) w spra-
wie dyskryminujących założeń do projektu uchwały
Rady Ministrów dotyczącej rządowego programu po-
mocy uczniom w 2009 r. „Wyprawka szkolna”, uprzej-
mie wyjaśniam:
Od 1 września 2009 r. we wszystkich formach wy-
chowania przedszkolnego (przedszkola, oddziały przed-
szkolne w szkołach podstawowych, inne formy wy-
chowania przedszkolnego) będzie realizowana nowa
podstawa programowa wychowania przedszkolnego,
określona w załączniku nr 1 do rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół.
Zgodnie z założeniami nowej podstawy programo-
wej kształtowanie umiejętności czytania w połącze-
392
niu z nauką pisania odbywa się na etapie edukacji
wczesnoszkolnej (klasy I–III szkoły podstawowej).
Natomiast zadaniem nauczycieli przedszkoli i tzw.
klas zerowych jest ukształtowanie u dzieci gotowości
do opanowania tych umiejętności w szkole. Dla przy-
wrócenia należytych proporcji zajęć edukacyjnych
i opiekuńczo-wychowawczych w placówkach wycho-
wania przedszkolnego w podstawie programowej wy-
chowania przedszkolnego zaleca się, aby najwyżej 1/5
czasu przeznaczyć na różnego typu zajęcia dydak-
tyczne realizowane według wybranych programów
autorskich, tak aby pozostała część czasu była wyko-
rzystana na główne formy dziecięcej aktywności, czy-
li zabawę i aktywność ruchową. Ma to przeciwdziałać
wymuszaniu organizowania szkolnych form eduka-
cyjnych i stosowania szkolnych metod, w tym rów-
nież korzystania z podręczników, zeszytów ćwiczeń
czy kart pracy w placówkach wychowania przed-
szkolnego. Tego typu szkolne metody pracy mogą
stanowić jedynie uzupełnienie wielostronnego wspie-
rania rozwoju dziecka, co oznacza ewentualne stoso-
wanie ich w bardzo ograniczonym zakresie, odpo-
wiednio do wieku dziecka. Podstawą pracy powinna
być zabawa i różnorodna działalność dziecka, zwią-
zana z prawidłowym rozwojem procesów poznaw-
czych, uzyskaniem dobrego poziomu koordynacji
wzrokowo-ruchowej, gotowości do nauki pisania i na-
uki szkolnej, zatem korzystanie z podręczników
w wychowaniu przedszkolnym jest nie tylko nieko-
nieczne, ale również niezalecane.
Z powyższych względów odstąpiono również od
zalecania do użytku szkolnego przez ministra edu-
kacji narodowej podręczników pomocniczych prze-
znaczonych do wychowania przedszkolnego.
Nowa podstawa programowa nie wpływa nega-
tywnie na równe szanse najmłodszych obywateli ani
nie stanowi żadnej przeszkody w realizacji ich ścież-
ki edukacyjnej, gdyż nie eliminuje zasadności uży-
wania pomocy naukowych tak w oddziałach przed-
szkolnych, jak i w klasie I szkoły podstawowej. Wska-
zuje jedynie, iż o osiągnięciu gotowości szkolnej
dziecka sześcioletniego nie decyduje używanie obo-
wiązkowego podręcznika, którego zawartość stanowi
powtórzenie treści podręczników szkolnych.
W okresie wdrażania reformy systemu oświaty,
tj. w latach 2009–2012, dzieci sześcioletnie mogą
uczestniczyć w zajęciach wychowania przedszkolnego
lub na wniosek rodziców rozpocząć naukę w klasie I
szkoły podstawowej. Zgodnie z art. 12 ustawy o zmia-
nie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie nie-
których innych ustaw uchwalonej przez Sejm RP
w dniu 19 marca 2009 r. rodzic dziecka sześciolet-
niego otrzymał możliwość decyzji, z jakiej formy
edukacji będzie korzystało jego dziecko. Minister-
stwo Edukacji Narodowej nie widzi żadnej przesłan-
ki, aby w wolnym wyborze rodziców dzieci sześcio-
letnich znajdować jakąkolwiek z form dyskrymina-
cji dzieci sześcioletnich.
Dofinansowanie podręczników z rządowego pro-
gramu pomocy w 2009 r. „Wyprawka szkolna” doty-
czy dofinansowania zakupu podręczników obo-
wiązkowych, w tym nowych, utworzonych w opar-
ciu o nową podstawę programową kształcenia ogól-
nego. Projekt na etapie prac legislacyjnych był
konsultowany także z partnerami społecznymi.
Uwagi nie dotyczyły kwestii dyskryminacji dzieci
sześcioletnich.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża prze-
konanie, że realizacja programu w kształcie przed-
stawionym w projekcie rządowego programu pomocy
uczniom w 2009 r. „Wyprawka szkolna” spełnia zo-
bowiązania wynikające z zadań oświatowych, wpro-
wadzanych zmian programowych oraz oczekiwań
społecznych w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie problemu sprzedaży
niezdrowej żywości w sklepikach szkolnych
(9272)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łucza-
ka (SPS-023-9272/09) w sprawie sprzedaży niezdro-
wej żywności w sklepikach szkolnych, uprzejmie in-
formuję, iż rodzaj produktów żywnościowych sprze-
dawanych na terenie szkoły uzależniony jest od de-
cyzji dyrektora szkoły.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje jed-
nak szereg działań mających na celu upowszechnie-
nie wiedzy o zasadach zdrowego żywienia.
Poruszana tematyka znajduje szerokie odzwier-
ciedlenie w nowej podstawie programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego na
wszystkich poziomach edukacji, określonej rozpo-
rządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia
23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programo-
wej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
Poniżej zamieszczone są przykłady fragmentów
nowej podstawy programowej dotyczące tej proble-
matyki.

Wychowanie przedszkolne
Celem wychowania przedszkolnego jest: troska
o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie
do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych/
Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawno-
ści fizycznej dzieci
Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające
naukę w szkole podstawowej: dba o swoje zdrowie;
zaczyna orientować się w zasadach zdrowego ży-
wienia;
Edukacja wczesnoszkolna (kl. I–III szkoły podsta-
wowej)
Wychowanie fizyczne. Kształtowanie sprawności
fizycznej dzieci i edukacja zdrowotna. Uczeń kończą-
cy klasę I:
— wie, że choroby są zagrożeniem dla zdrowia
i że można im zapobiegać poprzez: szczepienia
ochronne, właściwe odżywianie się, aktywność fi-
zyczną, przestrzeganie higieny; właściwie zachowuje
się w sytuacji choroby.
Wychowanie fizyczne i edukacja zdrowotna. Uczeń
kończący klasę III:
— wie, jakie znaczenie dla zdrowia ma właściwe
odżywianie się oraz aktywność fizyczna.
II etap edukacyjny (kl. IV–VI szkoły podsta-
wowej)
Przyroda
Zdrowie i troska o zdrowie. Uczeń:
— wymienia zasady prawidłowego odżywiania się
i stosuje je.
III etap edukacyjny (gimnazjum)
Biologia
Układ pokarmowy i odżywianie się. Uczeń:
— przedstawia źródła i wyjaśnia znaczenie skład-
ników pokarmowych (białka, tłuszcze, węglowodany,
sole mineralne, woda) dla prawidłowego rozwoju
i funkcjonowania organizmu;
— wyjaśnia, dlaczego należy stosować dietę zróż-
nicowaną i dostosowaną do potrzeb organizmu (wiek,
stan zdrowia, tryb życia i aktywność fizyczna, pora
roku itp.) oraz podaje korzyści z prawidłowego odży-
wiania się;
— oblicza indeks masy ciała oraz przedstawia
i analizuje konsekwencje zdrowotne niewłaściwe-
go odżywiania (otyłość lub niedowaga oraz ich
następstwa).
Układ krążenia. Uczeń:
— przedstawia znaczenie aktywności fizycznej
i prawidłowej diety dla właściwego funkcjonowania
układu krążenia.
Stan zdrowia i choroby. Uczeń:
— przedstawia czynniki sprzyjające rozwojowi
choroby nowotworowej (np. niewłaściwa dieta, tryb
życia, substancje psychoaktywne, promieniowanie
UV) oraz podaje przykłady takich chorób.
IV etap edukacyjny (szkoła ponadgimnazjalna)
Biologia – zakres rozszerzony
Enzymy. Uczeń:
— wyjaśnia, na czym polega swoistość enzymów;
określa czynniki warunkujące ich aktywność (tem-
393
peratura, pH, stężenie soli, obecność inhibitorów lub
aktywatorów).
Homeostaza organizmu człowieka. Uczeń:
— wymienia przyczyny schorzeń poszczególnych
układów (pokarmowy, oddechowy, krwionośny, ner-
wowy, narządy zmysłów) i przedstawia zasady profi-
laktyki w tym zakresie.
Układ pokarmowy i przebieg procesów trawien-
nych. Uczeń:
— podaje źródła, funkcje i wyjaśnia znaczenie
składników pokarmowych dla prawidłowego rozwoju
i funkcjonowania organizmu, ze szczególnym uwzględ-
nieniem roli witamin, soli mineralnych, aminokwa-
sów egzogennych, nienasyconych kwasów tłuszczo-
wych i błonnika;
— analizuje związek pomiędzy dietą i trybem ży-
cia a stanem zdrowia (otyłość i jej następstwa zdro-
wotne, cukrzyca, anoreksja, bulimia).
Układ krwionośny. Uczeń:
— analizuje związek pomiędzy dietą i trybem ży-
cia a stanem i funkcjonowaniem układu krwionośne-
go (miażdżyca, zawał serca, żylaki).
W roku bieżącym Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej uczestniczy w pracach zespołu międzyresortowe-
go dotyczących programu „Owoce w szkole”. Jest to
program Unii Europejskiej, którego głównym zało-
żeniem jest dofinansowanie ze środków unijnych spo-
życia przez dzieci w szkołach warzyw i owoców. Ce-
lem programu „Owoce w szkole” jest długotermino-
wa zmiana nawyków żywieniowych dzieci i młodzie-
ży poprzez zwiększenie udziału owoców i warzyw
w ich codziennej diecie na tym etapie rozwoju, w któ-
rym kształtują się ich nawyki żywieniowe.
Komisja Europejska planuje uruchomienie pro-
gramu „Owoce w szkole” od roku szkolnego 2009/
2010. W ramach programu przeznaczy środki fi-
nansowe na dostarczenie dzieciom w instytucjach
oświatowych świeżych i przetworzonych owoców
i warzyw oraz związane z tym niektóre koszty lo-
gistyki, dystrybucji, sprzętu, komunikacji, monito-
rowania i ceny.
Państwa członkowskie, które chcą uczestniczyć
w programie, są zobowiązane do opracowania stra-
tegii krajowej realizacji programu, w której określą
zakres i sposób wdrażania programu, w tym m.in.
grupę docelową dzieci, które będą mogły uczestniczyć
w programie, owoce i warzywa objęte programem
oraz działania towarzyszące o charakterze promocyj-
no-edukacyjnym.
Ministerstwo Edukacji Narodowej jest również
partnerem w realizacji programu edukacyjnego „Trzy-
maj formę!” organizowanego na poziomie krajowym
przez Główny Inspektorat Sanitarny oraz Stowarzy-
szenie „Polska Federacja Producentów Żywności”
w latach 2006–2009. Jego celem jest edukacja w za-
kresie trwałego kształtowania prozdrowotnych na-
wyków wśród młodzieży szkolnej i jej rodzin poprzez
promocje zasad aktywnego stylu życia i zbilansowa-
nej diety. W ramach programu do szkół trafiły pakie-
ty edukacyjne zawierające m.in. poradnik dla na-
394
uczycieli, broszury dla uczniów oraz plakat z pirami-
dą żywienia (z uwzględnieniem aktywności fizycz-
nej). Poradnik dla nauczycieli zawiera aneks prezen-
tujący:
— zasady dobrych praktyk w zakresie higieny
i bezpieczeństwa żywności w sklepikach szkolnych;
— zasady promocji zdrowia środkami kultury fi-
zycznej;
— produkty zalecane do rozszerzenia asorty-
mentu produktów żywnościowych w sklepikach
szkolnych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje te-
matykę właściwego odżywianiem dzieci i młodzieży
również w ramach upowszechniania informacji
o programie „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” w szkołach i placówkach oświatowych przyjętym
ustawą z dnia 29 grudnia 2005r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie do-
żywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259).
Celem programu jest wsparcie gmin w wypełnia-
niu zadań własnych o charakterze obowiązkowym
w zakresie dożywiania dzieci oraz zapewniania po-
siłku osobom go pozbawionym, ze szczególnym
uwzględnieniem osób z terenów objętych wysokim
poziomem bezrobocia i ze środowisk wiejskich. Po-
nadto program zakłada długofalowe działanie w za-
kresie poprawy stanu zdrowia dzieci i młodzieży po-
przez ograniczanie zjawiska niedożywienia, upo-
wszechnianie zdrowego stylu żywienia, poprawę po-
ziomu życia osób i rodzin o niskich dochodach oraz
rozwój w gminach bazy żywieniowej, ze szczególnym
uwzględnieniem potrzeb dzieci i młodzieży.
Ministerstwo Edukacji Narodowej w zakresie
poruszanej tematyki współpracuje z jednostkami
podległymi. Należy do nich m.in. Centrum Meto-
dyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej (CMPPP)
– centralna placówka doskonalenia nauczycieli po-
wołana przez ministra edukacji narodowej. Jednost-
ka ta inicjuje rozwiązania systemowe na rzecz
wspierania rozwoju dzieci i młodzieży, opracowuje
programy, prowadzi działalność wydawniczą i przy-
gotowuje kadry dla systemu pomocy psychologicz-
no-pedagogicznej.
Centrum Metodyczne upowszechnia takie podej-
ście w promocji zdrowia, które służy wprowadzaniu
rzeczywistych zmian w środowisku nauczania i wy-
chowania. Podejście to realizowane jest m.in. poprzez
rozwój sieci szkół promujących zdrowie. W Polsce mo-
del docelowy, który może być drogowskazem dla in-
nych szkół, został opisany poprzez zestaw standar-
dów, zgodnie z którymi szkoła promująca zdrowie
dąży do osiągnięcia celów i realizuje zadania okre-
ślone w podstawach programowych kształcenia ogól-
nego, a ponadto:
1) pomaga członkom społeczności szkolnej zrozu-
mieć i zaakceptować koncepcję szkoły promującej
zdrowie;
2) tworzy strukturę i zarządzanie projektami pro-
mocji zdrowia, które umożliwiają skuteczne i ciągłe
działania w zakresie promocji zdrowia;
3) prowadzi edukację zdrowotną uczniów i pra-
cowników, a także dąży do zwiększenia jej skutecz-
ności;
4) tworzy klimat społeczny sprzyjający:
— zdrowiu i rozwojowi uczniów i pracowników,
— osiąganiu przez wszystkich sukcesów i wspie-
rający ich poczucie własnej wartości,
— uczestnictwu, partnerstwu i współdziałaniu
członków społeczności szkolnej, rodziców i osób ze
społeczności lokalnej;
5) tworzy środowisko fizyczne sprzyjające zdro-
wiu, bezpieczeństwu i dobremu samopoczuciu
uczniów i pracowników.
W Polsce w ramach upowszechniania programu
stworzono strukturę wspierającą rozwój sieci szkół
promujących zdrowie. CMPPP współpracuje z ku-
ratoriami oświaty, ośrodkami doskonalenia nauczy-
cieli, centrami zdrowia publicznego, stacjami sani-
tarno-epidemiologicznymi w 16 województwach.
Aktualnie w każdym województwie istnieje sieć
szkół promujących zdrowie wspierana przez woje-
wódzkich i regionalnych koordynatorów, do sieci
należy ok. 1500 szkół.
W ramach realizacji programu „Szkoła promują-
ca zdrowie” opracowane zostały zeszyty metodyczne
dla nauczycieli pn.: „Edukacja zdrowotna i promocja
zdrowia w szkole”. Do roku 2008 w Pracowni Promo-
cji Zdrowia opracowano 12 numerów zeszytów. Ze-
szyty są bezpłatnie przekazywane do kuratoriów
oświaty, ośrodków doskonalenia nauczycieli i biblio-
tek pedagogicznych. Ponadto dostępne są u woje-
wódzkich koordynatorów sieci szkół promujących
zdrowie. Zeszyty ukazywały się do roku 2007 i były
w całości finansowane przez MEN.
Zeszyty „Edukacja zdrowotna i promocja zdrowia
w szkole” zawierają materiały teoretyczne, przykłady
projektów szkolnych i środowiskowych, scenariusze
zajęć, raporty z badań prowadzonych w szkołach,
programy autorskie z zakresu promocji zdrowia. Nie-
które z nich z w całości poświęcone są wybranej te-
matyce, np.:
— zeszyt nr 4 poświęcony jest zagadnieniom z za-
kresu właściwego odżywiania dzieci i młodzieży;
— zeszyt nr 7 zawiera zagadnienia z zakresu kształ-
towania umiejętności psychospołecznych uczniów;
— zeszyt nr 10–11 zawiera narzędzia do autoewa-
luacji w szkole promującej zdrowie. Narzędzia te
mogą być wykorzystane przez inne szkoły do badania
wybranego przez nie obszaru, m.in.:
– do diagnozy fizycznego i psychospołecznego śro-
dowiska szkolnego,
– do badania mikroklimatu i ochrony przed hała-
sem,
– do badania warunków oraz organizacji zajęć ru-
chowych,
– do badania organizacji posiłków i dostępności
napojów dla uczniów.
W celu upowszechniania doświadczeń organizo-
wane są szkolenia:

— szkolenia dla przedstawicieli kuratoriów oświa-
ty, ośrodków doskonalenia nauczycieli, wojewódzkich
koordynatorów sieci szkół promujących zdrowie słu-
żące doskonaleniu, wymianie doświadczeń oraz po-
pularyzowaniu przykładów dobrej praktyki;
— szkolenia dla nowych koordynatorów sieci szkół
promujących zdrowie, pn. „Jak tworzymy szkołę pro-
mującą zdrowie”, których celem jest przygotowanie
uczestników do:
– diagnozowania problemów występujących
w szkole,
– planowania działań zmierzających do rozwiąza-
nia zdiagnozowanych problemów oraz prowadzenia
ewaluacji,
– nawiązywania współpracy z rodzicami, społecz-
nością lokalną i specjalistami,
– aktywnego włączania uczniów w działania na
rzecz szkoły i środowiska,
– realizacji edukacji zdrowotnej z zastosowaniem
metod aktywizujących, w tym metody projektu.
Na stronie internetowej CMPPP prezentowana
jest strategia tworzenia szkoły promującej zdrowie,
aby osoby, które nie mają możliwości udziału
w szkoleniach, mogły również wykorzystać ją w swo-
jej pracy.
Efektem realizacji ww. zadań jest popularyzo-
wanie sprawdzonych działań systemowych w pro-
mocji zdrowia, w tym zdrowego stylu życia, co
oznacza, że:
— podejmowane w szkole działania na podstawie
przeprowadzonej diagnozy są realizowane we współ-
pracy nauczycieli, uczniów, rodziców i przedstawicie-
li środowiska lokalnego;
— działania w zakresie zdrowego odżywiania,
zwiększania aktywności fizycznej dzieci i młodzieży
są traktowane jako spójny element pracy wychowaw-
czej i profilaktycznej.
W planach działań CMPPP znajduje się realiza-
cja projektu pn.: „Rozwój i wdrażanie krajowej po-
lityki promocji zdrowego żywienia i aktywności fi-
zycznej dzieci i młodzieży w szkołach w Europie”
poprzez sieć szkół promujących zdrowie w latach
2008–2011. Jego celem jest budowanie, wdrażanie
i ewaluacja skutecznej polityki i praktyki zdrowego
odżywiania oraz aktywności fizycznej w szkołach
oraz opracowanie i wdrażanie wszechstronnych
i trwałych programów szkolnych, które zapobiegają
nadwadze poprzez tworzenie oraz wdrażanie zasad
i narzędzi do promocji zdrowego odżywiania i ak-
tywności fizycznej w szkołach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
395
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie restrukturyzacji Straży Granicznej
na granicy południowej, ze szczególnym
uwzględnieniem planowanego połączenia
Raciborskiego Oddziału Straży Granicznej
i Kłodzkiego Oddziału Straży Granicznej
w jeden, z siedzibą komendy oddziału
w Kłodzku (9278)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9278/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
Pana Jana Religi w sprawie restrukturyzacji Straży
Granicznej na granicy południowej ze szczególnym
uwzględnieniem planowanego połączenia Racibor-
skiego Oddziału Straży Granicznej i Kłodzkiego Od-
działu Straży Granicznej w jeden z siedzibą komendy
oddziału w Kłodzku, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę podziękować panu posłowi
za zainteresowanie przedmiotową, niewątpliwie
jakże trudną problematyką, jaką jest restruktury-
zacja Straży Granicznej. Szerokie zainteresowanie
pracami nad zmianą funkcjonowania struktur
Straży Granicznej, zarówno przez parlamentarzy-
stów, jak i przez środowiska lokalne, świadczy
o aprobacie dotychczasowych działań funkcjona-
riuszy tej formacji.
Wynikiem trwających od wielu miesięcy w resor-
cie spraw wewnętrznych i administracji prac nad
zmianą koncepcji funkcjonowania struktur Straży
Granicznej wewnątrz kraju jest dokument zatwier-
dzony przez ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji w lutym br. pn. „Założenia wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej (2009–
–2015)”. Powyższy dokument stanowi kontynuację
procesu przekształceń Straży Granicznej, rozpoczę-
tego w związku z przygotowaniem tej formacji do
członkostwa Polski w Unii Europejskiej i przystąpie-
niem do pełnej realizacji układu z Schengen.
Przyjęto, że „Założenia (...)” będą dokumentem
strategicznym, podlegającym korektom i uszczegóło-
wieniom na etapie przygotowania wieloletniej kon-
cepcji funkcjonowania Straży Granicznej oraz – już
na etapie implementacji – bieżącej ewaluacji i uzasad-
nionym modyfikacjom.
Przed zatwierdzeniem dokument ten poddany zo-
stał wnikliwej analizie, przeprowadzonej w oparciu
o uzgodnienia z przedstawicielami związków zawo-
dowych funkcjonariuszy i pracowników cywilnych
SG, komórek organizacyjnych KG SG, jednostek or-
ganizacyjnych SG, ośrodków szkolenia SG – łącznie
z 37 adresatami. W celu wypracowania jak najbar-
dziej spójnych rozwiązań w toku przeprowadzanych
396
konsultacji rozważano różne aspekty reorganizacji,
w tym m.in. propozycje utworzenia, zniesienia, prze-
kształcenia czy przesunięcia oddziałów i placówek
Straży Granicznej. Aktualna wersja dokumentu
uwzględnia wszystkie dotychczasowe ustalenia i re-
komendacje.
Mieć trzeba na uwadze fakt, iż dostosowanie
struktur Straży Granicznej do nowych zadań oraz
zamknięcie procesu przekształcania tej formacji
w nowoczesną służbę graniczno-imigracyjną o cha-
rakterze policyjnym jest nieuniknione. Obawy o funk-
cjonowanie struktur bezpieczeństwa w garnizonie
śląskim są przedwczesne. Zmiany mają służyć moż-
liwości zintensyfikowania działań, wynikających
z kompetencji Straży Granicznej w następujących
obszarach: poszerzanie obszaru zainteresowań Stra-
ży Granicznej, przeciwdziałanie i zwalczanie niele-
galnej migracji (z uprawnieniami do działania na
całym terytorium Polski), sprawowanie wobec cudzo-
ziemców czynności kontrolnych w zakresie legalności
pobytu, wykonywanie pracy oraz prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej, rozpoznawanie, zapobieganie
i zwalczanie wybranych form przestępczości uwzględ-
niającej udział cudzoziemców lub mającej charakter
transgraniczny.
Wszystkie strategiczne kierunki przekształceń
zaproponowane w „Założeniach (...)” mają na celu
m.in.: utrzymanie dotychczasowej skuteczności tej
formacji w wykonywaniu ustawowych zadań (w tym
kontroli ruchu granicznego i ochrony granicy pań-
stwowej), przekształcenie Straży Granicznej na tery-
torium kraju w wiodącą służbę imigracyjną, dalsze
dostosowanie i rozmieszczenie infrastruktury Straży
Granicznej do zadań wykonywanych po przystąpie-
niu Polski do strefy Schengen, w zależności od ziden-
tyfikowanych zagrożeń. Działania związane z prze-
kształceniem struktury Straży Granicznej prowa-
dzone są z uwzględnieniem czynnika ludzkiego (jed-
nego z najważniejszych elementów zarządzania for-
macją), tj. elementu istotnego dla efektywnego pro-
wadzenia polityki poprawy podniesienia poziomu
jakości funkcjonowania oraz zrównoważonego roz-
woju Straży Granicznej.
W świetle przyjętych „Założeń (...)”, infrastruktu-
ra Straży Granicznej na terytorium kraju powinna:
— umożliwić „odsunięcie” formacji w głąb tery-
torium RP poprzez ograniczenie do niezbędnego mi-
nimum liczby jednostek umiejscowionych w bezpo-
średnim sąsiedztwie granicy wewnętrznej UE i stre-
fy Schengen;
— umożliwić realizację działań ukierunkowanych
na zwalczanie i przeciwdziałanie nielegalnej migracji
cudzoziemców;
— być ukierunkowana na:
a) duże aglomeracje miejskie lub ich bezpośrednie
sąsiedztwo,
b) kluczowe węzły komunikacyjne (lotnicze, dro-
gowe i kolejowe),
c) ośrodki dla osób ubiegających się o nadanie sta-
tusu uchodźcy;
— uwzględnić:
a) możliwość szybkiego i skutecznego wykonywa-
nia decyzji administracyjnych wobec cudzoziemców,
b) możliwość wykorzystania istniejących elemen-
tów infrastruktury Straży Granicznej na terytorium
RP (np. placówek Straży Granicznej z lotniczymi
przejściami granicznymi),
c0 konieczność utrzymania niewielkiej liczby jed-
nostek organizacyjnych na odcinku granicy we-
wnętrznej, umożliwiającego wykonywanie zadań wy-
nikających z porozumień międzynarodowych, w tym
współpracę ze służbami państw sąsiednich oraz ad-
ministrację granicy państwowej.
Zaplanowanie docelowego modelu Straży Gra-
nicznej w perspektywie wieloletniej umożliwi zacho-
wanie strategicznej ciągłości działań wykonywanych
w latach 2007–2013 oraz powiązanie ich z zadaniami
planowanymi do realizacji w okresie 2013–2015.
Zgodnie z przyjętymi w „Założeniach (...)” kierun-
kami wieloletniej restrukturyzacji Straży Granicznej
na bazie sudeckiego, śląskiego i części łużyckiego od-
działów Straży Granicznej utworzony zostanie Śląski
Oddział Straży Granicznej z siedzibą w Kłodzku. Do-
tychczas nie podjęta została jednakże formalna de-
cyzja odnośnie do lokalizacji siedziby przyszłej ko-
mendy Śląskiego Oddziału Straży Granicznej. Zgod-
nie z przyjętym w „Założeniach (...)” harmonogra-
mem realizacji przekształceń infrastruktury Straży
Granicznej decyzja o utworzeniu nowego Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej podjęta zostanie w okre-
sie od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić pana
posła, iż wszelkie obawy o funkcjonowanie systemu
bezpieczeństwa na zarządzanym przez społeczność
lokalną terenie przyjmowane są z pełnym zrozumie-
niem, a opinie w przedmiocie przekształceń w struk-
turze organizacyjnej Straży Granicznej są wnikliwie
analizowane i brane pod uwagę w procesie podejmo-
wania decyzji i rozwiązań systemowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie projektów aktów wykonawczych
do ustawy Prawo ochrony środowiska (9279)
Nawiązując do pisma z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
znak SPS-023-9279/09, przekazującego interpelację

pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie pro-
jektów rozporządzeń dotyczących radiokomunikacji
amatorskiej, poniżej przedstawiam stosowne infor-
macje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia – zawartego w przepisach
art. 152 ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej
„ustawą Poś” – do wydania przez ministra środowi-
ska odpowiednich aktów wykonawczych. Jeden z pro-
jektów określa rodzaje instalacji, które ze względu
na emitowanie do środowiska substancji lub energii
wymagają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony
środowiska (wśród tych instalacji wymienione są
m.in. instalacje emitujące pola elektromagnetyczne,
do których należą radiokomunikacyjne amatorskie
stacje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wy-
magania dotyczące zakresu danych ujętych w zgło-
szeniu instalacji emitujących pola elektromagnetycz-
ne oraz wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy Poś.
Zauważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmu-
jąc ustawę Poś, parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne, w roku 2005,
zmieniając ustawę Poś, zrezygnowano z wydawania
pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje interpelacja
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego, nie jest
w żadnym wypadku ograniczenie działalności krót-
kofalowców. Przyjęcie rozporządzeń ma jedynie spo-
wodować zgłoszenie organowi ochrony środowiska
m.in. instalacji radiokomunikacyjnych, radionawiga-
cyjnych i radiokomunikacyjnych spełniających okre-
ślone kryteria (których równoważna moc promienio-
wana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W, emitu-
jących pola elektromagnetyczne o częstotliwościach
od 30 kHz do 300 GHz), czyli instalacji, dla których,
zgodnie z pierwotnym brzmieniem ustawy Poś, wy-
magane były pozwolenia na wprowadzanie energii do
środowiska.
397
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu
środowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów,
głównie od przedstawicieli środowiska krótkofalow-
ców. Są to niemal jednobrzmiące pisma, w których
wyrażana jest krytyka projektów oraz protest prze-
ciwko obejmowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól
elektromagnetycznych, jakimi są amatorskie radio-
komunikacyjne stacje nadawcze.
Analiza wystąpień wskazuje, że szeroko zakrojo-
na akcja protestacyjna środowiska krótkofalowców
może mieć związek z niezrozumieniem intencji wpro-
wadzenia tych regulacji i ich zakresów przedmioto-
wych. W wielu wypowiedziach zainteresowanych
podmiotów, tak jak i w piśmie interpelecji posła Ta-
deusza Tomaszewskiego, podnoszony jest problem
przeprowadzania badań dla tych instalacji. Należy
w związku z tym wyraźnie podkreślić, że projekty te
nie regulują tych kwestii. Jeden z projektów określa
wyłącznie rodzaje instalacji, które podlegają zgłosze-
niu organowi ochrony środowiska, drugi natomiast
– zakres danych, które powinny być ujęte w zgłosze-
niu instalacji emitujących do środowiska pola elek-
tromagnetyczne. W załączniku nr 1 do drugiego
z projektów określono jedynie, że wśród informacji,
które należy przekazać organowi zgłaszając instala-
cję, są:
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy Poś,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że przeka-
zanie sprawozdania z pomiarów powinno nastąpić
wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpowiednich
pomiarów było wymagane. Wbrew obawom krótko-
falowców rozporządzenia te nie nakładają na nich
obowiązków pomiarowych. Ustaleń, czy dla konkret-
nej instalacji bądź urządzenia pomiary były wyma-
gane, dokonuje się na podstawie art. 122a ustawy Poś
(obowiązującego od 2005 r.), w którym uregulowana
jest sprawa obowiązku prowadzenia pomiarów pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast okre-
ślone w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz.U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy – Poś. Zastąpiło ono obowią-
zujące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
398
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U. Nr 107,
poz. 676), które było poprzedzone wydanym w 1980 r.
rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r. o podob-
nym zakresie regulacji. We wszystkich wyżej przy-
wołanych rozporządzeniach określane były dopusz-
czalne poziomy pól elektromagnetycznych mogących
występować w środowisku, w miejscach dostępnych
dla ludności. Poziomy te określano, biorąc pod uwagę
możliwe skutki oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na organizm ludzki, ze świadomością całkowi-
tego braku możliwości limitowania czasu przebywa-
nia ludności w polach elektromagnetycznych o pozio-
mach dopuszczanych do występowania w środowi-
sku. Dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycz-
nych wielkiej częstotliwości o wartościach zbliżonych
do obowiązujących w Polsce wprowadziło także dzie-
więć innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-
tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie, czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych.
Polska, w przeciwieństwie do wielu innych kra-
jów, ma własny, wypracowany w ciągu wielu lat, sys-
tem ochrony ludzi i środowiska przed polami elektro-
magnetycznymi. Ochrona ta powinna być realizowa-
na w sposób spójny i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunika-
cyjnej są wydawane na podstawie przepisów innych
niż przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce
nadajników używanych w służbie amatorskiej mogą
sięgać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otocze-
niu anten stacji amatorskich mogą występować pola
elektromagnetyczne o bardzo dużych wartościach
gęstości mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu
tych anten są zależne od wielu czynników. Dodat-
kowo należy także mieć na uwadze fakt, że stacje
amatorskie znajdują się bardzo często w zwykłych
budynkach mieszkalnych, pośród gęstej zabudowy
mieszkaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność Polskiego Związku Krótkofa-
lowców ma dla rozwoju świadomości technicznej spo-
łeczeństwa. Jednak główną troską organów ochrony
środowiska jest zapewnienie takich standardów ja-
kości środowiska, jakie będą gwarantowały właściwy
jego stan. Tym samym standardy te muszą być sto-
sowane powszechnie. Przyjęcie projektowanych prze-
pisów ma jedynie spowodować zgłoszenie instalacji
emitujących pola elektromagnetyczne właściwemu
organowi ochrony środowiska, czyli przekazanie
temu organowi danych na temat m.in. lokalizacji,
parametrów technicznych instalacji i miejsca wystę-
powania pól elektromagnetycznych o określonych
prawnie dopuszczalnych wartościach parametrów
fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono, żaden
z projektów nie nakłada na krótkofalowców obowiąz-
ków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane zo-
stały projektowane rozporządzenia ministra środowi-
ska w sprawie rodzajów instalacji, których eksploata-
cja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wymagań do-
tyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających pola
elektromagnetyczne, został zakończony. W związku
z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótkofalow-
ców przedmiotowymi projektami w dniu 7 maja br.
zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spotka-
nie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Radia
„Manufaktura”. W czasie spotkania omówione zosta-
ły wszystkie problemy podnoszone przez środowisko
krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśniono naj-
ważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane przez
to środowisko jako sporne, w tym sprawę prowadze-
nia pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych
przez podmioty eksploatujące radiokomunikacyjne
instalacje amatorskie.
Ustalenia poczynione w trakcie spotkania znajdą
odzwierciedlenie w projektach, które zostaną przy-
gotowane na dalszym etapie procesu legislacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie dopłat do nowych podręczników
w 2009 r. (9280)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną w dniu 22 kwietnia 2009 r. przez
Pana Posła Jana Kamińskiego (SPS-023-9280/09)
w sprawie dopłat do nowych podręczników w 2009 r.,
uprzejmie wyjaśniam:
Realizując zadania wyrównywania szans eduka-
cyjnych uczniów oraz wprowadzając zmiany wynika-
jące z rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy pro-

gramowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół, która
będzie obowiązywała od roku szkolnego 2009/2010
w klasach I szkoły podstawowej oraz klasach I gim-
nazjum, Ministerstwo Edukacji Narodowej przygo-
towało rządowy program pomocy uczniom w 2009 r.
– „Wyprawka szkolna”.
Przyjęty w dniu 27 kwietnia 2009 r. przez Radę
Ministrów program w swoich celach zawiera powtó-
rzoną z lat ubiegłych ideę wyrównywania startu
szkolnego poprzez dofinansowanie zakupu podręcz-
ników uczniom z rodzin, w których dochód nie prze-
kracza ustawowego kryterium dochodowego.
Jednocześnie mając na uwadze zmiany związane
z reformą programową i trybem ich wprowadzania,
tj. od 1 września 2009 r. nowa podstawa kształcenia
ogólnego dotyczyć będzie uczniów rozpoczynających
naukę w klasie I szkoły podstawowej i w klasie I gim-
nazjum, dodatkowo zwiększono grupę uczniów obję-
tych realizacją programu:
— o uczniów z klasy I gimnazjum,
— o uczniów sześcioletnich, którzy otrzymali
możliwość rozpoczęcia nauki w klasie I szkoły pod-
stawowej,
— o uczniów w liczbie 10% wszystkich objętych
programem, zakwalifikowanych poza kryterium do-
chodowym (grupa uczniów wskazana przez dyrekto-
ra szkoły ze względu na tzw. uzasadnione przypadki
i indywidualną ocenę sytuacji życiowej rodziny). Sy-
tuacje, które mogą stać się podstawą do podjęcia
przez dyrektora szkoły decyzji o przyznaniu pomocy,
określa art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej. W kryteriach uzasadniających szcze-
gólne sytuacje życiowe znajduje się m.in. sieroctwo,
bezdomność, ciężka choroba, przemoc w rodzinie, al-
koholizm, narkomania, zdarzenia losowe itp.
Zapowiadając zmiany dotyczące wprowadzenia
nowej podstawy programowej, Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej analizowało m.in. możliwość wzrostu
cen nowych podręczników. Jej wynikiem było zwięk-
szenie kwoty dofinansowania dla uczniów z klas I
szkoły podstawowej w porównaniu do 2008 r., tj.
z 130 zł do 150 zł, a także wysoka górna granica do-
finansowania do zakupu podręczników dla uczniów
z klasy I gimnazjum ustalona na poziomie 280 zł.
Obecnie, po wstępnej analizie ceny rynkowej pod-
ręczników wydanych według nowej podstawy progra-
mowej, zauważa się przeciętny jej wzrost nieprzekra-
czający 10% cen z ubiegłego roku.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża prze-
konanie, że realizacja programu w kształcie przed-
stawionym w rządowym programie pomocy uczniom
w 2009 r. – „Wyprawka szkolna” oraz zgodnie z kry-
teriami w nim zawartymi, tj. planowane 24% z liczby
wszystkich uczniów klas I–III oraz z klas I gimna-
zjum, którzy otrzymają pomoc ze względu na kryte-
rium dochodowe, a także dodatkowe 10% z liczby
uczniów objętych programem, którzy otrzymają po-
moc poza kryterium dochodowym, spełnia zobowią-
zania wynikające z zadań oświatowych, wprowadza-
399
nych zmian programowych oraz oczekiwań społecz-
nych w tym zakresie.
Ponadto planuje się, że konsekwentnie w latach
następnych pomoc będzie dotyczyć klas objętych
nową podstawą programową, tj. w roku szkolnym
2010/2011 – uczniów w klasie II gimnazjum, a w roku
szkolnym 2011/2012 – uczniów w klasie III gimna-
zjum.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie zabezpieczenia środków dla j.s.t.
na wyrównywanie różnic w średnich płacach
nauczycieli (9289)
Szanowny Panie Marszałku! odpowiadając na in-
terpelację posłanek pani Elżbiety Witek i pani Anny
Zalewskiej w sprawie zabezpieczenia środków dla
j.s.t. na wyrównanie różnic w średnich płacach na-
uczycieli (SPS-023-9289/09) uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Przepisy art. 30 ust. 6 ustawy z 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.) nakładające na samorząd terytorialny
obowiązek ustalania w regulaminach płacowych
(uchwałach) stawek dodatków w taki sposób, aby
osiągnąć co najmniej wysokości średnich wynagro-
dzeń ogółem (o których mowa w art. 30 ust. 3) zosta-
ły wprowadzone już w 2000 r. Nowelizacja ustawy
Karta Nauczyciela z dn. 21listopada 2008 r. (Dz. U.
Nr 1, poz. 1) nie wprowadziła w tych obszarach no-
wych rozstrzygnięć systemowych.
Powyższe oznacza, iż na przestrzeni ostatnich lat
istniał wystarczający wymiar czasowy, aby w uzgod-
nieniu z lokalnymi oddziałami związków zawodo-
wych wypracować wspólną, kompromisową metodo-
logię przeliczania i określania wysokości dodatków,
potwierdzającą, iż wydawane corocznie uchwały za-
pewniały osiąganie średnich płac nauczycieli. Jest to
o tyle istotne, iż spełnienie warunku osiągania śred-
nich wynagrodzeń nauczycieli na poszczególnych
stopniach awansu zawodowego także w ubiegłych la-
tach decydowało o zachowaniu zgodności działania
j.s.t. z ustawą.
400
Pojawienie się art. 30 a ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym mu
ustawą nowelizującą z dnia 21 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2009 r.
Nr 1, poz. 1) spowodowało jedynie wprowadzenie me-
chanizmów kontrolnych, które mają za zadanie oce-
nić w jaki sposób dana jednostka j.s.t. wywiązuje się
z obowiązku narzuconego przez art. 30 KN.
W sytuacjach awaryjnych, w których z różnych
przyczyń w grupie np. nauczycieli stażystów okaże
się pod koniec roku kalendarzowego, że średnie wy-
magane ustawą nie zostały osiągnięte, możliwe jest
wypłacenie tzw. dodatku wyrównawczego. Dodatek
wyrównawczy jest wypłacany proporcjonalnie do wy-
sokości wynagrodzenia zasadniczego, w tym przy-
padku grupie nauczycieli stażystów. Gdyby tego prze-
pisu nie było, samorząd byłby zmuszony zaraporto-
wać regionalnej izbie obrachunkowej, że w poprzed-
nim roku nie wykonał przepisu ustawowego i nie
osiągnął wymaganych ustawą średnich.
Informuję ponadto, iż wymóg uzyskiwania śred-
niego wynagrodzenia na terenie j.s.t. dla grupy na-
uczycieli na poszczególnych stopniach awansu zawo-
dowego nie oznacza, że każdy nauczyciel powinien
taką średnią uzyskać. J.s.t. w rozliczeniu rocznym
ma wykazać wypłacenie wynagrodzenia na gwaran-
towanym ustawą poziomie średnim nauczycielom
danej grupy awansu na swoim terenie, a nie pojedyn-
czym nauczycielom.
Na rok 2009 zaplanowano podwyżkę dla nauczy-
cieli dwa razy po 5%, od stycznia i od września, co
oznacza średnioroczny wzrost wynagrodzeń nauczy-
cieli o 7,63% z uwzględnieniem awansu zawodowego.
Natomiast subwencja oświatowa w stosunku do 2008 r.
wzrosła o 2,489245 mld zł (czyli o 8,05%) i wynosi
w 2009 r. 33,399798 mld zł. Po odliczeniu rezerwy
w wysokości 0,6% pomiędzy samorządy terytorialne
podzielono 33,199397 mld zł, czyli niewątpliwie wię-
cej niż w 2008 r.
Sposób podziału subwencji oświatowej dla po-
szczególnych jednostek samorządów terytorialnych
określony jest w rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie spo-
sobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2009.
Algorytm uwzględnia wzrost lub spadek zadań reali-
zowanych przez samorządy, w szczególności liczbę
uczniów, w tym uczniów ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi. Może się więc okazać, że wzrost sub-
wencji oświatowej dla konkretnej jednostki samorzą-
du terytorialnego będzie większy lub mniejszy od
procenta wzrostu subwencji na poziomie kraju, jed-
nak zawsze jest to ściśle związane ze wzrostem lub
spadkiem liczby uczniów lub wychowanków w szko-
łach i placówkach prowadzonych lub dotowanych
przez samorząd.
W 2009 r. subwencja oświatowa wzrosła o 8,05%,
mimo iż w skali kraju zmniejszyła się liczba uczniów
w szkołach (o 151 880 w porównaniu do 2008 r.), co
spowodowało zmniejszenie liczby oddziałów (o 5860)
oraz zmniejszenie liczby nauczycieli zatrudnionych
w szkołach i placówkach objętych subwencją oświa-
tową (z 525 843 etatów we wrześniu 2007 r. do
518 229 etatów w 2008 r.).
Na poziomie konkretnej jednostki samorządu te-
rytorialnego o wysokości subwencji na dany rok ka-
lendarzowy decyduje nie tylko wzrost kwoty subwen-
cji na poziomie kraju, ale przede wszystkim to, czy
w tej jednostce wzrosła czy zmalała liczba uczniów,
w tym uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyj-
nymi oraz to, czy zmienił się stosunek liczby nauczy-
cieli stażystów i kontraktowych do liczby nauczycie-
li mianowanych i dyplomowanych.
W samorządzie, w którym w stosunku do 2008 r.
liczba uczniów lub wychowanków, w tym ze specjal-
nymi potrzebami edukacyjnymi, oraz struktura za-
trudnienia nauczycieli nie uległa zmianie subwencja
wzrosła o 10,8% w stosunku do 2008 r., bo o tyle
wzrosła wartość standardu finansowego A.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie „wycieku” odpowiedzi
do testu humanistycznego
tegorocznego egzaminu gimnazjalnego (9291)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023-9291/09 z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r. interpelację złożoną przez panie Elżbietę
Witek i Annę Zalewską w sprawie wycieku odpo-
wiedzi do testu humanistycznego tegorocznego eg-
zaminu gimnazjalnego, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
W związku z tym, iż dyrektor Niepublicznego
Gimnazjum Fundacji „Dyslektyk” w Warszawie na-
ruszył § 40 ust. 1, § 41 ust. 1 pkt 6 i 9, § 41 ust. 2
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu
oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów
i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów
i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83,
poz. 562, z późn. zm.), dyrektor okręgowej komisji
egzaminacyjnej w porozumieniu z dyrektorem Cen-
tralnej Komisji Egzaminacyjnej unieważnił z urzędu

prace z egzaminu gimnazjalnego w części humani-
stycznej i w części matematyczno-przyrodniczej
wszystkich uczniów (18 osób) Niepublicznego Gim-
nazjum Fundacji „Dyslektyk” w Warszawie, ul. Wik-
torska 83/87. Jednocześnie dyrektor Okręgowej Ko-
misji Egzaminacyjnej w Warszawie zarządził po-
nowne przeprowadzenie egzaminu dla tych uczniów
w terminach:
— 2 czerwca 2009 r., godz. 9 – część humani-
styczna;
— 3 czerwca 2009 r., godz. 9 – część matematycz-
no-przyrodnicza.
Minister edukacji narodowej, na podstawie
art. 35 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty, zobowiązał mazowieckiego kura-
tora oświaty do kontroli zgodności działalności ww.
szkoły z przepisami ustawy o systemie oświaty, ze
szczególnym uwzględnieniem:
a) okoliczności rażącego naruszenia przepisów
ustawy oraz zasad przeprowadzania egzaminów ze-
wnętrznych,
b) nadzoru nad działaniami ww. gimnazjum
w zakresie przygotowywania uczniów do zdawania
egzaminów zewnętrznych oraz przestrzegania pro-
cedur ich przeprowadzania, w kontekście uzyskiwa-
nych przez uczniów wyników tych egzaminów.
Mazowiecki kurator oświaty podjął decyzję o wsz-
częciu postępowania wyjaśniającego wobec dyrekto-
ra Niepublicznego Gimnazjum Fundacji „Dyslektyk”
przez rzecznika dyscyplinarnego przy wojewodzie
mazowieckim.
Minister edukacji narodowej, biorąc pod uwagę
dobro uczniów i konsekwencje społeczne zaistniałego
zdarzenia, zobowiązał kuratora oświaty do zdecydo-
wanych działań, przewidzianych przepisami prawa
oświatowego, wobec dyrektora i innych pracowników
Niepublicznego Gimnazjum Fundacji „Dyslektyk”,
a także osoby prawnej prowadzącej szkołę.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
401
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie wypowiedzenia
przez Uniwersytet Jagielloński porozumień
o opiece naukowo-dydaktycznej wobec
Nauczycielskich Kolegiów Języków Obcych
w Zakopanem i Suchej Beskidzkiej,
których organem prowadzącym jest
woj. małopolskie (9292)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha z 30 kwietnia
2009 r., nr SPS-023-9292/09, w sprawie wypowiedze-
nia przez Uniwersytet Jagielloński porozumień o opie-
ce naukowo-dydaktycznej wobec Nauczycielskich
Kolegiów Języków Obcych w Zakopanem i Suchej Be-
skidzkiej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień:
Podstawą do tworzenia kolegiów jest ustawa o sys-
temie oświaty. Na podstawie ustawy o systemie oświa-
ty wydano akty prawne określające zasady tworzenia
i funkcjonowania kolegiów. Podstawowym warun-
kiem utworzenia i prowadzenia kolegium jest zapew-
nienie opieki naukowo-dydaktycznej szkoły wyższej.
Organ prowadzący kolegium zawiera pisemne poro-
zumienie z uczelnią mającą sprawować opiekę nauko-
wo-dydaktyczną nad procesem kształcenia.
Porozumienia o opiece naukowo-dydaktycznej za-
wierane przez szkoły wyższe z organami prowadzą-
cymi kolegia dopuszczają możliwość ich wypowiedze-
nia z zachowaniem okresu wypowiedzenia, ale zawie-
rają również zapis umożliwiający słuchaczom, którzy
rozpoczną naukę w kolegium pod opieką naukowo-
-dydaktyczną szkoły wyższej, zakończenie cyklu
kształcenia – w sytuacji, gdy uczelnia wypowie poro-
zumienie – zgodnie z zawartymi w nim postanowie-
niami.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej usta-
wa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) nie wy-
klucza możliwości sprawowania opieki naukowo-dy-
daktycznej i uzyskiwania tytułu licencjata przez
słuchaczy i absolwentów kolegiów.
Nieuzasadniona jest opinia, na którą powołuje
się Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, że od dnia
30 września 2008 r. szkoły wyższe sprawujące opiekę
naukowo-dydaktyczną nad kolegiami nie mogą wy-
dawać dyplomów potwierdzających uzyskanie tytułu
zawodowego licencjata. W szczególności wyprowa-
dzanie tego poglądu z faktu, iż uczelnie nie prowadzą
obecnie studiów eksternistycznych, jest chybione,
gdyż wprowadzając w przepisach ustawy dwie formy
studiów: stacjonarną i niestacjonarną, jednocześnie
w art. 258 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
wskazano, iż dotychczasowe studia wieczorowe, za-
402
oczne i eksternistyczne stają się studiami niestacjo-
narnymi. Trzeba zwrócić uwagę, że art. 2 ust. 1
pkt 17 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym defi-
niuje formę studiów jako tryb studiowania i organi-
zację studiów.
W ocenie Ministerstwa Edukacji Narodowej po-
wyższe sformułowanie nie wyklucza sytuacji, gdy na
określone formy studiów składają się różne tryby stu-
diowania i różny sposób zorganizowania studiów.
Ministerstwo Edukacji Narodowej jest przychylne
zakończeniu działań zmierzających do włączenia ko-
legiów do systemu szkolnictwa wyższego. Z chwilą
powołania kolegiów – na początku lat 90. – zakłada-
no, że będzie to forma przejściowa, służąca rozwią-
zaniu bieżących problemów związanych z brakiem
nauczycieli – głównie języków obcych. Ministerstwu
Edukacji Narodowej zależy jednak, aby przenosząc
je do systemu szkolnictwa wyższego, zachować do-
tychczasowy charakter, jakość i sposób kształcenia
nauczycieli, skutkujące rzetelnym przygotowaniem
do wykonywania zawodu.
Obecnie przygotowywany jest harmonogram po-
dejmowanych działań w zakresie zmiany statusu ko-
legiów oraz przedłożone będą propozycje odpowied-
nich zapisów w projekcie nowelizacji ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym.
Ministerstwo Edukacji Narodowej w trybie robo-
czym ustaliło z Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa
Wyższego, że do czasu zakończenia prac nad zmianą
statusu kolegiów nauczycielskich kształcenie w kole-
giach odbywać się będzie na dotychczasowych zasa-
dach, zgodnie z zawartymi porozumieniami o opiece
naukowo-dydaktycznej.
Zatem słuchacze powinni dokończyć cykl kształ-
cenia na dotychczasowych zasadach – zgodnie z za-
wartymi porozumieniami oraz zgodnie ze standar-
dami kształcenia nauczycieli w kolegiach nauczyciel-
skich i nauczycielskich kolegiach języków obcych.
Wspólny komunikat w tej sprawie ukaże się wkrótce
na stronach internetowych ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego, ministra edukacji narodowej oraz
ministra pracy i polityki społecznej (kolegia pracow-
ników służb społecznych).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Gierady
oraz grupy posłów
w sprawie niepokojącej treści projektów
rozporządzeń ministra środowiska
w sprawie rodzajów instalacji, których
eksploatacja wymaga zgłoszenia,
oraz w sprawie wymagań dotyczących
zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne (9304)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9304/
09, przekazującego interpelację pana posła Artura
Gierady oraz grupy posłów w sprawie projektów roz-
porządzeń dotyczących radiokomunikacji amator-
skiej, poniżej przedstawiam stosowne informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia zawartego w przepisach art. 152
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnie 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej ustawą
P.o.ś., do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do
których należą radiokomunikacyjne amatorskie sta-
cje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wyma-
gania dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy P.o.ś.
Zauważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmując
ustawę P.o.ś., parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne, w roku 2005,
zmieniając ustawę P.o.ś., zrezygnowano z wydawania

pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji, na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje interpelacja
pana posła Artura Gierady oraz grupy posłów, nie
jest w żadnym wypadku ograniczenie działalności
krótkofalowców. Przyjęcie rozporządzeń ma jedynie
spowodować zgłoszenie organowi ochrony środowi-
ska m.in. instalacji radiokomunikacyjnych, radiona-
wigacyjnych i radiokomunikacyjnych spełniających
określone kryteria (których równoważna moc pro-
mieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W,
emitujących pola elektromagnetyczne o częstotliwo-
ściach od 30 kHz do 300 GHz), czyli instalacji, dla
których, zgodnie z pierwotnym brzmieniem ustawy
P.o.ś., wymagane były pozwolenia na wprowadzanie
energii do środowiska.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu
środowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów,
głównie od przedstawicieli środowiska krótkofalow-
ców. Są to niemal jednobrzmiące pisma, w których
wyrażana jest krytyka projektów oraz protest prze-
ciwko obejmowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól
elektromagnetycznych, jakimi są amatorskie radio-
komunikacyjne stacje nadawcze.
Analiza wystąpień wskazuje, że szeroko zakro-
jona akcja protestacyjna środowiska krótkofalow-
ców może mieć związek z niezrozumieniem intencji
wprowadzenia tych regulacji i ich zakresów przed-
miotowych. W wielu wypowiedziach zainteresowa-
nych podmiotów podnoszony jest problem wykony-
wania pomiarów dla tych instalacji. Należy w związ-
ku z tym wyraźnie podkreślić, że projekty te nie
regulują kwestii pomiarów. Jeden z projektów okre-
śla wyłącznie rodzaje instalacji, które podlegają
zgłoszeniu organowi ochrony środowiska, drugi na-
tomiast – zakres danych, które powinny być ujęte
w zgłoszeniu instalacji emitujących do środowiska
pola elektromagnetyczne. W załączniku nr 1 do dru-
giego z projektów określono jedynie, że wśród infor-
macji, które należy przekazać organowi, zgłaszając
instalację, są:
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy P.o.ś.,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że prze-
kazanie sprawozdania z pomiarów powinno nastą-
pić wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpo-
wiednich pomiarów było wymagane. Wbrew oba-
wom krótkofalowców rozporządzenia te nie nakła-
dają na nich obowiązków pomiarowych. Ustaleń,
czy dla konkretnej instalacji bądź urządzenia po-
miary były wymagane, dokonuje się na podstawie
art. 122a ustawy P.o.ś. (obowiązującego od 2005 r.),
w którym uregulowana jest sprawa obowiązku pro-
403
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagne-
tycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy P.o.ś. Zastąpiło ono obowią-
zujące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U. Nr 107,
poz. 676), które było poprzedzone wydanym w 1980 r.
rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r. o podob-
nym zakresie regulacji. We wszystkich wyżej przy-
wołanych rozporządzeniach określane były dopusz-
czalne poziomy pól elektromagnetycznych mogących
występować w środowisku, w miejscach dostępnych
dla ludności. Poziomy te określano, biorąc pod uwagę
możliwe skutki oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na organizm ludzki, ze świadomością całkowi-
tego braku możliwości limitowania czasu przebywa-
nia ludności w polach elektromagnetycznych o pozio-
mach dopuszczanych do występowania w środowi-
sku. Dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycz-
nych wielkiej częstotliwości o wartościach zbliżonych
do obowiązujących w Polsce wprowadziło także dzie-
więć innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-
tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie, czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych.
Polska, w przeciwieństwie do wielu innych kra-
jów, ma własny, wypracowany w ciągu wielu lat, sys-
tem ochrony ludzi i środowiska przed polami elektro-
magnetycznymi. Ochrona ta powinna być realizowa-
na w sposób spójny i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunika-
cyjnej są wydawane na podstawie przepisów innych
niż przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce
nadajników używanych w służbie amatorskiej mogą
sięgać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otoczeniu
anten stacji amatorskich mogą występować pola elek-
tromagnetyczne o bardzo dużych wartościach gęsto-
404
ści mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu tych
anten są zależne od wielu czynników. Dodatkowo
należy także mieć na uwadze fakt, że stacje amator-
skie znajdują się bardzo często w zwykłych budyn-
kach mieszkalnych, pośród gęstej zabudowy miesz-
kaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność Polskiego Związku Krótkofa-
lowców ma dla rozwoju świadomości technicznej spo-
łeczeństwa. Jednak główną troską organów ochrony
środowiska jest zapewnienie takich standardów ja-
kości środowiska, jakie będą gwarantowały właściwy
jego stan. Tym samym standardy te muszą być sto-
sowane powszechnie. Przyjęcie projektowanych prze-
pisów ma jedynie spowodować zgłoszenie instalacji
emitujących pola elektromagnetyczne właściwemu
organowi ochrony środowiska, czyli przekazanie
temu organowi danych na temat m.in. lokalizacji,
parametrów technicznych instalacji i miejsca wystę-
powania pól elektromagnetycznych o prawnie okre-
ślonych dopuszczalnych wartościach parametrów
fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono, żaden
z projektów nie nakłada na krótkofalowców obowiąz-
ków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony. W związ-
ku z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótko-
falowców przedmiotowymi projektami, w dniu 7 maja
br. zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spo-
tkanie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Ra-
dia Manufaktura. W czasie spotkania omówione zo-
stały wszystkie problemy podnoszone przez środowi-
sko krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśniono
najważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane przez
to środowisko jako sporne, w tym sprawę prowadze-
nia pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych
przez podmioty eksploatujące radiokomunikacyjne
instalacje amatorskie.
Ustalenia poczynione w trakcie spotkania znajdą
odzwierciedlenie w projektach, które zostaną przy-
gotowane na dalszym etapie procesu legislacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie opłacalności udzielania
kredytów preferencyjnych z dopłatą
Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (9306)
Panie Marszałku! W związku z otrzymaną za po-
średnictwem ministra finansów interpelacją posła
Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów w spra-
wie opłacalności udzielania kredytów preferencyj-
nych z dopłatą Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa do oprocentowania (pismo znak:
SPS-023-9306/09) uprzejmie Pana Marszałka infor-
muję, że w dniu 16 kwietnia 2009 r. minister rolnic-
twa i rozwoju wsi przesłał do rozpatrzenia przez Radę
Ministrów projekt rozporządzenia zmieniającego roz-
porządzenie z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie re-
alizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121),
w którym przewiduje się:
— podwyższenie oprocentowania płaconego ban-
kom do 1,5 stopy redyskontowej weksli przyjmowa-
nych od banków do redyskonta przez Narodowy Bank
Polski w stosunku rocznym w odniesieniu do kredy-
tów udzielonych do dnia 30 kwietnia 2007 r.,
— obniżenie z 3,5% do 2% minimalnego oprocen-
towania płaconego przez kredytobiorcę w przypad-
ku umów zawartych na podstawie rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
z późn. zm.),
— obniżenie z 3% do 2% minimalnego oprocento-
wania płaconego przez kredytobiorcę w przypadku
umów zawartych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szcze-
gółowych kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich re-
alizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę, że producentów rolnych rów-
nież dotykają skutki kryzysu gospodarczego w po-
wyższym projekcie rozporządzenia nie przewiduje się
wprowadzenia zmian, które wpływałyby na zwięk-
szenie obciążeń finansowych rolników z tytułu ob-
sługi zaciągniętych kredytów, w tym m.in. podwyż-
szenia wysokości opłat na rzecz banku z tytułu
udzielenia kredytu. W trakcie prac nad projektem
ww. rozporządzenia analizowane były proponowane
przez banki rozwiązania zarówno pod kątem ich
wpływu na sytuację banków, jak i kredytobiorców
i budżetu państwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że analizowa-
na jest możliwość wprowadzenia zmian w zasadach

udzielania preferencyjnych kredytów z dopłatami do
oprocentowania Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa udzielonych przez banki do 30 kwiet-
nia 2007 r., polegających na odstąpieniu od zwrotu
dopłat od dnia:
— trwałego zaprzestania prowadzenia działalno-
ści przed upływem okresu kredytowania lub trwałe-
go zaprzestania spłaty kredytu i odsetek,
— zmiany kierunku produkcji rolnej lub działu
specjalnego w okresie kredytowania bez uprzedniej
zgody banku kredytującego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo zamówień publicznych (9316)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Lenza (pismo z dnia
30 kwietnia br., znak SPS-023-9316/09) w sprawie
nowelizacji ustawy Prawo zamówień publicznych,
uprzejmie informuję, iż podzielam opinię o proble-
mach dotyczących prowadzonych postępowań w ra-
mach zamówieniach publicznych. Obecnie wiele py-
tań zadawanych przez wykonawców wpływa do za-
mawiającego tuż przed upływem terminu składania
ofert, co uniemożliwia udzielanie odpowiedzi przed
upływem tego terminu. Powoduje to przedłużenie
postępowania i opóźnia rozpoczęcie inwestycji.
Jednocześnie informuję, iż prezes Rady Ministrów
w dniu 3 kwietnia 2009 r. skierował do Sejmu RP
przygotowany przez Urząd Zamówień Publicznych
projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo zamówień
publicznych oraz ustawy o kosztach sądowych w spra-
wach cywilnych. Projekt m.in. przewiduje zmianę
art. 38 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo za-
mówień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655,
z późn. zm.) w kierunku określenia terminu, do upły-
wu którego wykonawca będzie uprawniony do wystą-
pienia z wnioskiem o wyjaśnienia. W celu wyelimi-
nowania tej sytuacji zaproponowano, aby wykonawcy
mogli zadawać pytania do dnia, w którym upływa
połowa wyznaczonego terminu składania ofert. Jed-
nocześnie przedłużenie terminu składania ofert nie
będzie powodowało przedłużenia czasu na składanie
wniosków o wyjaśnienie treści specyfikacji istotnych
warunków zamówienia. Zamawiający będzie musiał
niezwłocznie udzielić wyjaśnień, nie później jednak
405
niż w określonych terminach, tak by wykonawcy
mieli odpowiedni czas na uwzględnienie wyjaśnień
przy formułowaniu treści oferty.
Zatem proponowane zmiany w rządowym projek-
cie spowodują przeniesienie terminu wpływu wnio-
sków o wyjaśnienia na wcześniejszą fazę postępowa-
nia, co powinno zapewnić zamawiającym więcej cza-
su na przygotowanie wyjaśnień, a wykonawcom – na
ich uwzględnienie w ofertach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie możliwości wprowadzenia zakazu
importu foczych skór i produktów wykonanych
z fok (9326)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Joanny Muchy w sprawie moż-
liwości wprowadzenia zakazu importu foczych skór
i produktów wykonanych z fok, z dnia 30 stycznia
2008 r. (sygn.: SPS-023-9326/09), uprzejmie infor-
muję, że Ministerstwo Gospodarki popiera inicjatywy
dotyczące ograniczenia, w sposób racjonalny, polo-
wań na foki, jako wyjście naprzeciw potrzebie zapew-
nienia dobrostanu zwierząt w kontekście polowań na
foki zmierzające w kierunku ograniczenia antropo-
presji na faunę morską oraz odpowiedź na zaniepo-
kojenie opinii publicznej niehumanitarnymi metoda-
mi polowań.
Jednocześnie w naszej opinii powinna być to re-
gulacja przyjęta na szczeblu wspólnotowym, tj. po-
winna jednolicie regulować tę kwestię na forum Unii
Europejskiej. Ma to na celu uniknięcie przyjmowania
w sposób nieskoordynowany różnych regulacji do
krajowych porządków prawnych poszczególnych
państw członkowskich UE, co w efekcie nie służyłoby
skuteczności zakazu tego rodzaju importu w ujęciu
wspólnego rynku UE.
W realiach jednolitego rynku europejskiego nie-
skoordynowane wprowadzanie przez poszczególne
państwa członkowskie UE zakazów o różnym zakre-
sie jest nieskuteczne. Zgodnie z prawem unijnym za-
kaz taki nie mógłby dotyczyć przywozu z innego pań-
stwa członkowskiego UE (na jednolitym rynku UE
obowiązuje swoboda przepływu towarów, a towar do-
puszczony do obrotu w jednym państwie członkow-
406
skim UE jest automatycznie dopuszczony do obrotu
w całej UE). W sytuacji, w której taki zakaz wprowa-
dza tylko część państw UE, to import z krajów trze-
cich nadal jest możliwy poprzez państwa członkow-
skie UE, które takiego zakazu nie wprowadziły lub
w których obowiązuje zakaz o innym zakresie towa-
rowym. Rozwiązaniem może być albo nałożenie na
wszystkie państwa członkowskie UE obowiązku
wprowadzenia zakazu w swoich przepisach krajo-
wych (np. w formie dyrektywy, tak jak miało to miej-
sce w roku 1983 w odniesieniu do skór szczeniąt fo-
czych i produktów uzyskiwanych z tych skór), albo
przyjęcie rozporządzenia unijnego na szczeblu wspól-
notowym, które stosuje się wprost w przepisach
wszystkich państw członkowskich UE. Właśnie za
takim rozwiązaniem opowiada się resort gospodarki.
Również z tych względów Komisja Europejska zde-
cydowała się na podjęcie prac w tym zakresie na fo-
rum wspólnotowym. Należy także podkreślić iż zgod-
nie z art. 133 traktatu WE, co do zasady, handel po-
między UE jako całością a innymi krajami pozaunij-
nymi leży w kompetencjach Komisji Europejskiej.
Uprzejmie informuję, iż w dniu 3 września 2008 r.
rząd polski wypracował, idące w tym duchu, stano-
wisko w odniesieniu do przedłożonego przez UE pro-
jektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
wprowadzającego zakaz importu wyrobów z fok (do-
kument COM(2008)469). Stanowisko to zostało na-
stępnie zaakceptowane przez właściwe organy Sejmu
i Senatu RP. Stanowisko w powyższej sprawie, sto-
sownie do zakresu odpowiedzialności za prace na fo-
rum UE, zostało przygotowane przez Ministerstwo
Środowiska i po jego uprzedniej akceptacji przez
KERM było prezentowane w imieniu rządu na forum
właściwych komisji Sejmu i Senatu RP przez przed-
stawiciela resortu środowiska. Ministerstwo Gospo-
darki aktywnie, w zakresie swoich kompetencji,
uczestniczyło w tych pracach.
Ponadto należy mieć na uwadze, że Polska nie jest
znaczącym importerem skór foczych oraz artykułów
zawierających takie skóry. Np. w 2008 r. zaimporto-
wano do Polski jedynie:
— 5 kg skór z fok gatunków innych niż „harp”
i „hooded”,
— 0 kg skór z fok gatunków „harp” i „hooded”,
— 1,6 tony odzieży zawierającej dodatki ze skór
foczych (przy czym waga elementów wykonanych ze
skór foczych jest znacznie niższa, gdyż 1,6 tony to jest
waga całej odzieży).
Przedstawiając powyższe, liczę na szybkie zakoń-
czenie toczących się obecnie prac na forum UE zmie-
rzających do całościowego uregulowania kwestii do-
stępu do rynku unijnego dla importowanych do UE
skór z fok i wyrobów zawierających takie skóry.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie realizacji programu wieloletniego
pod nazwą „Narodowy program przebudowy
dróg lokalnych 2008–2011” w woj. lubelskim
(9327)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-023-9327/
09) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Joanny Muchy w sprawie realizacji programu
wieloletniego pod nazwą „Narodowy program prze-
budowy dróg lokalnych 2008–2011” w woj. lubelskim,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż program wielolet-
ni pn. „Narodowy program przebudowy dróg lokal-
nych 2008–2011” ustanowiony uchwałą Nr 233/2008
Rady Ministrów z dnia 28 października 2008 r. prze-
widuje przeznaczenie z budżetu państwa w latach
2009–2011 kwoty 1 mld zł rocznie na dofinansowanie
przebudowy, budowy i remontów dróg gminnych
i powiatowych. Zgodnie z zapisami programu wielo-
letniego środki te podlegają równemu podziałowi po-
między województwa, co oznacza alokację na każde
z województw kwoty 62,5 mln zł. Łączna suma na-
kładów na realizację lokalnych inwestycji drogowych
w latach 2009–2011 wyniesie ok. 6 mld zł, z czego ok.
3 mld zł stanowić będą wkład własny jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Nabór wniosków jednostek samorządu terytorial-
nego o dofinansowanie przebudowy, budowy, remon-
tów dróg lokalnych w ramach programu wieloletnie-
go na 2009 r. zakończony został w dniu 21 listopada
2008 r. Przeprowadzenie naboru stanowiło zadanie
wojewodów oraz powołanych przez nich w tym celu
komisji wojewódzkich, które dokonały oceny zgłoszo-
nych wniosków według określonych w programie
obiektywnych kryteriów formalnych i merytorycz-
nych. Merytoryczne obszary oceny wniosków uwzględ-
niają wpływ realizacji projektu na poprawę bezpie-
czeństwa ruchu drogowego, spójność drogi objętej
wnioskiem z siecią dróg na obszarze województwa,
a także aspekt współpracy jednostek samorządu te-
rytorialnego. Przyjęta w programie procedura oceny
i merytorycznego kwalifikowania wniosków o dofi-
nansowanie przebudowy, budowy lub remontu drogi
lokalnej, jednolita dla obszaru całego kraju, umożli-
wia wybór najlepszych projektów inwestycyjnych.
Przedłożone przez wojewodów listy wniosków jed-
nostek samorządu terytorialnego zakwalifikowanych
do dofinansowania w 2009 r. w ramach „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
zostały zatwierdzone przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji oraz opublikowane w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie internetowej MSWiA:

www.bip.mswia.gov.pl, w zakładce: Narodowy Pro-
gram Przebudowy Dróg.
Na obecnym etapie realizacji programu wielolet-
niego uruchomione zostały procedury przetargowe
zmierzające do wyłonienia wykonawców projektów
drogowych, zakwalifikowanych do dofinansowania
z budżetu państwa. Mając na uwadze uzyskiwane
w ich toku oszczędności w zakresie kosztów realiza-
cji projektów, jak również przypadki rezygnacji be-
neficjentów, którzy uzyskali dofinansowanie z innych
źródeł, dopuszczona została możliwość sukcesywne-
go uzupełniania zatwierdzonych list o kolejne wnio-
ski, zgodnie z uzyskaną przez nie oceną punktową.
Proponowane przez wojewodów, w tym również wo-
jewodę lubelskiego, oraz zatwierdzane przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji zmiany (uzupeł-
nienia) list zakwalifikowanych wniosków umożliwia-
ją dofinansowanie z budżetu państwa kolejnych pro-
jektów drogowych gmin i powiatów uczestniczących
w zakończonym naborze wniosków.
Zarówno łączna liczba wniosków zgłoszonych
w skali całego kraju w trakcie zakończonego naboru
wniosków na 2009 r., jak i ogólna kwota wniosko-
wanego dofinansowania ponad dwukrotnie prze-
wyższająca wielkość rocznej dotacji z budżetu pań-
stwa, świadczą o skali zainteresowania gmin i po-
wiatów skorzystaniem z dofinansowania inwestycji
drogowych w ramach „Narodowego programu prze-
budowy dróg lokalnych 2008–2011”. Wyniki prze-
prowadzonego naboru wniosków z jednej strony po-
twierdzają znaczenie rządowego programu wielolet-
niego jako ważnego instrumentu wsparcia jednostek
samorządu terytorialnego służącego wzmocnieniu
ich zdolności inwestycyjnej w realizacji zadań z za-
kresu drogownictwa, z drugiej jednak – oznaczają,
iż nie wszystkie spośród zgłoszonych projektów in-
westycyjnych będą mogły uzyskać dofinansowanie
z budżetu państwa.
Problem niedoinwestowania sieci dróg lokalnych
oraz skali związanych z tym potrzeb jednostek samo-
rządu terytorialnego ma charakter ponadregionalny
i dotyczy obszaru całego kraju. Przyjęty przez Radę
Ministrów program wieloletni wychodzi naprzeciw
tym potrzebom, stanowiąc instrument pomocy rządu
dla jednostek samorządu terytorialnego w rozwiązy-
waniu trudnych problemów związanych z przebudo-
wą, budową lub remontami dróg lokalnych.
Odnosząc się do kwestii ewentualnej modyfikacji
obowiązujących zasad podziału środków dotacji bu-
dżetowej przeznaczonych dla beneficjentów „Narodo-
wego programu przebudowy dróg lokalnych 2008–
–2011” w poszczególnych województwach, uprzejmie
informuję, iż kwestia ta winna być rozpatrywana na
gruncie doświadczeń wynikających z wdrożenia pro-
gramu w pierwszym roku jego realizacji. Obowiązu-
jące w powyższym zakresie założenia będą podlegały
ocenie i ewentualnej weryfikacji w toku monitoro-
wania efektywności przyjętych mechanizmów oce-
ny i kwalifikowania wniosków. W ramach analizy
możliwości usprawnienia realizacji programu wie-
407
loletniego w kolejnych latach jego obowiązywania
będą brane pod uwagę wszelkie racjonalne rozwią-
zania służące osiągnięciu założonych celów „Na-
rodowego programu przebudowy dróg lokalnych
2008–2011”, w tym również propozycje zróżnico-
wania wielkości środków przypadających na po-
szczególne województwa z uwzględnieniem wiel-
kości województw i gęstości sieci drogowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie projektów rozporządzeń
ministra środowiska: dotyczącego rodzajów
instalacji, których eksploatacja
wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wymagań
dotyczących zgłoszenia instalacji
wytwarzających pola elektromagnetyczne
(9328)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak SPS-023-9328/
09, przekazującego interpelację pani poseł Joanny
Muchy w sprawie projektów rozporządzeń dotyczą-
cych radiokomunikacji amatorskiej, poniżej przed-
stawiam stosowne informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia – zawartego w przepisach art. 152
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej „ustawą
Poś” – do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do któ-
rych należą radiokomunikacyjne amatorskie stacje
nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wymaga-
nia dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
408
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy Poś.
Zauważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmu-
jąc ustawę Poś, parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne, w roku 2005,
zmieniając ustawę Poś, zrezygnowano z wydawania
pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje interpela-
cja pani poseł Joanny Muchy, nie jest w żadnym
wypadku ograniczenie działalności krótkofalowców.
Przyjęcie rozporządzeń ma jedynie spowodować
zgłoszenie organowi ochrony środowiska m.in. in-
stalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych
i radiokomunikacyjnych spełniających określone
kryteria (których równoważna moc promieniowana
izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W, emitujących
pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od
30 kHz do 300 GHz), czyli instalacji, dla których,
zgodnie z pierwotnym brzmieniem ustawy Poś, wy-
magane były pozwolenia na wprowadzanie energii
do środowiska.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu
środowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów,
głównie od przedstawicieli środowiska krótkofalow-
ców. Są to niemal jednobrzmiące pisma, w których
wyrażana jest krytyka projektów oraz protest prze-
ciwko obejmowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól
elektromagnetycznych, jakimi są amatorskie radio-
komunikacyjne stacje nadawcze.
Analiza wystąpień wskazuje, że szeroko zakrojo-
na akcja protestacyjna środowiska krótkofalowców
może mieć związek z niezrozumieniem intencji wpro-
wadzenia tych regulacji i ich zakresów przedmioto-
wych. W wielu wypowiedziach zainteresowanych
podmiotów podnoszony jest problem wykonywania
pomiarów dla tych instalacji. Należy w związku
z tym wyraźnie podkreślić, że projekty te nie regu-
lują kwestii pomiarów. Jeden z projektów określa
wyłącznie rodzaje instalacji, które podlegają zgłosze-
niu organowi ochrony środowiska, drugi natomiast
– zakres danych, które powinny być ujęte w zgłosze-
niu instalacji emitujących do środowiska pola elek-
tromagnetyczne. W załączniku nr 1 do drugiego
z projektów określono jedynie, że wśród informacji,
które należy przekazać organowi zgłaszając instala-
cję, są:
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy Poś,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że przeka-
zanie sprawozdania z pomiarów powinno nastąpić
wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpowiednich
pomiarów było wymagane. Wbrew obawom krótko-
falowców rozporządzenia te nie nakładają na nich
obowiązków pomiarowych. Ustaleń, czy dla konkret-
nej instalacji bądź urządzenia pomiary były wyma-
gane, dokonuje się na podstawie art. 122a ustawy Poś
(obowiązującego od 2005 r.), w którym uregulowana
jest sprawa obowiązku prowadzenia pomiarów pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz.U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy Poś. Zastąpiło ono obowiązu-
jące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia 11 sierp-
nia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ochrony
przed promieniowaniem szkodliwym dla ludzi i śro-
dowiska, dopuszczalnych poziomów promieniowania,
jakie mogą występować w środowisku, oraz wyma-
gań obowiązujących przy wykonywaniu pomiarów
kontrolnych promieniowania (Dz. U. Nr 107, poz. 676),
które było poprzedzone wydanym w 1980 r. rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z 1980 r. o podobnym
zakresie regulacji. We wszystkich wyżej przywoła-
nych rozporządzeniach określane były dopuszczalne
poziomy pól elektromagnetycznych mogących wystę-
pować w środowisku, w miejscach dostępnych dla
ludności. Poziomy te określano, biorąc pod uwagę
możliwe skutki oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na organizm ludzki, ze świadomością całkowi-
tego braku możliwości limitowania czasu przebywa-
nia ludności w polach elektromagnetycznych o pozio-
mach dopuszczanych do występowania w środowi-
sku. Dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycz-
nych wielkiej częstotliwości o wartościach zbliżonych
do obowiązujących w Polsce wprowadziło także dzie-
więć innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-

tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie, czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych.
Polska, w przeciwieństwie do wielu innych kra-
jów, ma własny, wypracowany w ciągu wielu lat, sys-
tem ochrony ludzi i środowiska przed polami elektro-
magnetycznymi. Ochrona ta powinna być realizowa-
na w sposób spójny i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunika-
cyjnej są wydawane na podstawie przepisów innych
niż przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce
nadajników używanych w służbie amatorskiej mogą
sięgać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otocze-
niu anten stacji amatorskich mogą występować pola
elektromagnetyczne o bardzo dużych wartościach
gęstości mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu
tych anten są zależne od wielu czynników. Dodat-
kowo należy także mieć na uwadze fakt, że stacje
amatorskie znajdują się bardzo często w zwykłych
budynkach mieszkalnych, pośród gęstej zabudowy
mieszkaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność Polskiego Związku Krótkofa-
lowców ma dla rozwoju świadomości technicznej spo-
łeczeństwa. Jednak główną troską organów ochrony
środowiska jest zapewnienie takich standardów ja-
kości środowiska, jakie będą gwarantowały właściwy
jego stan. Tym samym standardy te muszą być sto-
sowane powszechnie. Przyjęcie projektowanych prze-
pisów ma jedynie spowodować zgłoszenie instalacji
emitujących pola elektromagnetyczne właściwemu
organowi ochrony środowiska, czyli przekazanie
temu organowi danych na temat m.in. lokalizacji,
parametrów technicznych instalacji i miejsca wystę-
powania pól elektromagnetycznych o prawnie okre-
ślonych dopuszczalnych wartościach parametrów
fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono, żaden
z projektów nie nakłada na krótkofalowców obowiąz-
ków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony. W związ-
ku z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótko-
falowców przedmiotowymi projektami w dniu 7 maja
br. zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spo-
tkanie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Ra-
dia „Manufaktura”. W czasie spotkania omówione
zostały wszystkie problemy podnoszone przez środo-
wisko krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśnio-
no najważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane
przez to środowisko jako sporne, w tym sprawę pro-
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagnetycz-
409
nych przez podmioty eksploatujące radiokomunika-
cyjne instalacje amatorskie.
Ustalenia poczynione w trakcie spotkania znajdą
odzwierciedlenie w projektach, które zostaną przy-
gotowane na dalszym etapie procesu legislacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie związanej z przepisami regulującymi
kwestię dotyczącą szacowania szkód
oraz wypłaty odszkodowań za szkody
wyrządzane w uprawach i płodach rolnych
przez zwierzynę łowną (9334)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Roberta Tyszkiewicza z dnia 20 kwiet-
nia 2009 r., skierowaną do ministra środowiska przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2009 r.,
w sprawie regulacji prawnych dotyczących szkód ło-
wieckich, przedstawiam następujące stanowisko.
Chciałbym wyraźnie podkreślić, że regulacje praw-
ne powinny zabezpieczać właściwe postępowanie
każdej ze stron. Przepisy dotyczące szkód łowieckich
dają gwarancję zabezpieczenia interesów wszystkich
stron postępowania, w tym możliwość rozstrzygnię-
cia roszczenia o charakterze cywilnoprawnym przed
sądem powszechnym – zgodnie Kodeksem postępo-
wania cywilnego.
Ponadto informuję, że postulat dotyczący przeję-
cia ustawowego obowiązku szacowania szkód łowiec-
kich i wypłacania odszkodowań z tego tytułu przez
np. ośrodek doradztwa rolniczego nie wydaje się
w chwili obecnej możliwy do realizacji. Rozwiązanie
to pociągałoby za sobą konieczność stworzenia spe-
cjalnych służb i wymagałoby dodatkowo znaczących
nakładów finansowych ze strony Skarbu Państwa.
W sytuacji, kiedy należne odszkodowania sięgają
w wielu przypadkach kilkuset złotych, niejednokrot-
nie koszt szacowania przekraczałby te wartości.
Koszty odszkodowań łowieckich, których wypłata
w ostatnim roku przekroczyła 40 mln zł, mogłyby
przy przyjęciu proponowanego założenia wzrosnąć
kilkakrotnie o koszty związane z prowadzeniem po-
stępowań (dodatkowe etaty, delegacje służbowe,
koszty administracyjne, itp.). Obecny system zapew-
nia wykonywanie zadań związanych z szacowaniem
szkód łowieckich społecznie przez przedstawicieli
dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich bez
dodatkowych obciążeń budżetu państwa. Rozwiąza-
410
nie to wpływa także na szybkość reakcji w zakresie
oszacowania szkody, co w przypadku odmiennych
rozwiązań wydłużyłoby znacznie czas oczekiwania
na oszacowanie szkody, a w okresie ich intensyfikacji
zachowanie wynikających z przepisów prawa termi-
nów byłoby niemożliwe w ponad 5 tys. obwodów ło-
wieckich.
Chciałbym także zauważyć, że osoby uczestniczą-
ce w pracach komisji szacującej szkody łowieckie
przechodzą specjalistyczne szkolenia organizowane
m.in. przez Stację Badawczą Polskiego Związku Ło-
wieckiego w Czempiniu czy też izby rolnicze. Szkole-
nia w zakresie szacowania szkód łowieckich przecho-
dzą zatem zarówno przedstawiciele dzierżawcy lub
zarządcy obwodu łowieckiego, jak też przedstawicie-
le właściwej izby rolniczej, którzy biorą udział w sza-
cowaniu szkody.
Ponadto informuję, że obecnie trwają prace legi-
slacyjne nad zmianą obecnego aktu wykonawczego
do ustawy Prawo łowieckie, regulującego poruszoną
przez posła problematykę związaną ze sposobem sza-
cowania szkód w uprawach i płodach rolnych.
Projekt rozporządzenia określa rozwiązania wy-
pracowane wspólnie z Krajową Radą Izb Rolniczych,
ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, Lasami Pań-
stwowymi i Polskim Związkiem Łowieckim. Propo-
nowane zmiany uwzględniają m.in. zmianę zapisów
dotyczących terminu zgłoszenia szkody (3 dni od
dnia jej stwierdzenia), doprecyzowanie „nieponie-
sionych kosztów transportu, zbioru i przechowywa-
nia” oraz szereg innych, akceptowanych przez wszyst-
kie strony.
Odnosząc się do przyznania rolnikom „części
opłat uiszczanych przez dzierżawców i zarządców ob-
wodów łowieckich”, pragnę zaznaczyć, że rolnicy już
takie prawo posiadają.
Zgodnie z art. 31 ustawy Prawo łowieckie wy-
dzierżawiający rozlicza otrzymany czynsz dzierżaw-
ny między nadleśnictwami i gminami. Opłaty, jakie
otrzymują gminy z tytułu dzierżawy prawa do wyko-
nywania polowania, przeznaczone są na cele przez
nie realizowane, a ustanawiane przez samorząd
gminny, co w efekcie przynosi określone korzyści
wszystkim zamieszkałym w danej gminie właścicie-
lom gruntów.
Należy podkreślić, że dzierżawa obwodu łowiec-
kiego nie jest tożsama z dzierżawą gruntu lub rzeczy,
o jakiej mówią stosowne przepisy Kodeksu cywilne-
go. Mamy tu natomiast do czynienia z dzierżawie-
niem prawa do polowania na zwierzęta łowne, które
stanowią własność Skarbu Państwa, a nie właścicie-
li gruntów. Chciałbym również zaznaczyć, że wyko-
nywanie polowania nie ogranicza właścicielom grun-
tów możliwości wykonywania prac polowych i pobie-
rania pożytków z posiadanej nieruchomości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie proponowanego przez MEN
ograniczenia kręgu uprawnionych
do otrzymania dofinansowania do zakupu
podręczników szkolnych w ramach programu
„Wyprawka szkolna” (9338)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną w dniu 24 kwietnia 2009 r. przez
panią poseł Bożenę Kotkowską (SPS-023-9338/09)
w sprawie proponowanego przez MEN ograniczenia
kręgu uprawnionych do otrzymania dofinansowania
do zakupu podręczników szkolnych w ramach pro-
gramu „Wyprawka szkolna”, uprzejmie wyjaśniam:
Mając na uwadze realizację zadania wyrównywa-
nia szans edukacyjnych uczniów oraz zmiany wpro-
wadzone rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół, która
będzie obowiązywała od roku szkolnego 2009/2010
w klasach I szkoły podstawowej oraz klasach I gim-
nazjum, Ministerstwo Edukacji Narodowej przygo-
towało, a Rada Ministrów w dniu 27 kwietnia 2009 r.
przyjęła rządowy program pomocy uczniom w 2009 r.
– „Wyprawka szkolna”. Program nie obejmuje dofi-
nansowaniem do zakupu podręczników dla dzieci,
które w roku szkolnym 2009/2010 rozpoczynają obo-
wiązkowe roczne przygotowanie przedszkolne.
W okresie wdrażania reformy systemu oświaty,
tj. w latach 2009–2012, dzieci sześcioletnie mogą
uczestniczyć w zajęciach wychowania przedszkolne-
go lub na wniosek rodziców rozpocząć naukę w kla-
sie I szkoły podstawowej. Zgodnie z art. 12 ustawy
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw uchwalonej przez Sejm RP
w dniu 19 marca 2009 r. rodzic dziecka 6-letniego
otrzymał możliwość decyzji, z jakiej formy edukacji
będzie korzystało jego dziecko. Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie widzi żadnej przesłanki, aby
w wolnym wyborze rodziców dzieci sześcioletnich,
znajdować jakąkolwiek z form dyskryminacji dzieci
sześcioletnich.
Od 1 września 2009 r. we wszystkich formach
wychowania przedszkolnego (przedszkola, oddziały
przedszkolne w szkołach podstawowych, inne formy
wychowania przedszkolnego) będzie realizowana
nowa podstawa programowa wychowania przedszkol-
nego, określona w załączniku nr 1 do rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół.
Zgodnie z założeniami nowej podstawy programo-
wej kształtowanie umiejętności czytania w połącze-

niu z nauką pisania odbywa się na etapie edukacji
wczesnoszkolnej (klasy I–III szkoły podstawowej).
Natomiast zadaniem nauczycieli przedszkoli i tzw.
klas zerowych jest ukształtowanie u dzieci gotowości
do opanowania tych umiejętności w szkole. Dla przy-
wrócenia należytych proporcji zajęć edukacyjnych
i opiekuńczo-wychowawczych w placówkach wycho-
wania przedszkolnego w podstawie programowej wy-
chowania przedszkolnego zaleca się, aby najwyżej
jedną piątą czasu przeznaczyć na różnego typu zaję-
cia dydaktyczne realizowane według wybranych pro-
gramów autorskich, tak aby pozostała część czasu
była wykorzystana na główne formy dziecięcej ak-
tywności, czyli zabawę i aktywność ruchową. Ma to
przeciwdziałać wymuszaniu organizowania szkol-
nych form edukacyjnych i stosowania szkolnych me-
tod, w tym również korzystania z podręczników, ze-
szytów ćwiczeń czy kart pracy w placówkach wycho-
wania przedszkolnego. Tego typu szkolne metody
pracy mogą stanowić jedynie uzupełnienie wielo-
stronnego wspierania rozwoju dziecka, co oznacza
ewentualne stosowanie ich w bardzo ograniczonym
zakresie, odpowiednio do wieku dziecka. Podstawą
pracy powinna być zabawa i różnorodna działalność
dziecka, związana z prawidłowym rozwojem proce-
sów poznawczych, uzyskaniem dobrego poziomu ko-
ordynacji wzrokowo-ruchowej, gotowości do nauki
pisania i nauki szkolnej.
Z powyższych względów odstąpiono od zalecania
do użytku szkolnego przez ministra edukacji naro-
dowej podręczników pomocniczych przeznaczonych
do wychowania przedszkolnego. Zasadniczym celem
wychowania przedszkolnego jest wspomaganie roz-
woju intelektualnego i kształtowanie gotowości dziec-
ka do nauki czytania i pisania, w szczególności po-
przez różnego rodzaju zabawy i gry dydaktyczne,
zatem korzystanie z podręczników w wychowaniu
przedszkolnym jest nie tylko niekonieczne, ale rów-
nież niezalecane.
Zgodnie z rozporządzeniem z 2002 r. przedszkola
(oddziały przedszkolne w szkołach podstawowych)
zapewniają opiekę, wychowanie i uczenie się w at-
mosferze akceptacji i bezpieczeństwa. Tworzą wa-
runki umożliwiające dziecku osiągnięcie „gotowości
szkolnej”. Nowa podstawa programowa precyzuje
cele wychowania przedszkolnego we wszystkich ob-
szarach działalności edukacyjnej przedszkola. W każ-
dym z obszarów podane są umiejętności i wiadomo-
ści, którymi powinny wykazywać się dzieci pod ko-
niec wychowania przedszkolnego. Nowa podstawa
programowa nie dyskryminuje dzieci sześcioletnich,
wskazuje jedynie, iż o osiągnięciu gotowości szkolnej
dziecka sześcioletniego nie decyduje używanie obo-
wiązkowego podręcznika, którego zawartość stanowi
powtórzenie treści podręczników szkolnych.
Nowa podstawa programowa nie dyskryminuje
dzieci sześcioletnich, wskazuje jedynie, iż o osiągnię-
ciu gotowości szkolnej dziecka sześcioletniego nie de-
cyduje używanie obowiązkowego podręcznika, któ-
rego zawartość stanowi powtórzenie treści podręcz-
ników szkolnych.
411
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża prze-
konanie, iż decyzja rodziców dzieci sześcioletnich
o rozpoczęciu edukacji szkolnej w klasie I szkoły pod-
stawowej, wsparta specjalistyczną diagnozą gotowo-
ści szkolnej przeprowadzoną przez nauczycieli wy-
chowania przedszkolnego oraz współpracą z porad-
nią psychologiczno-pedagogiczną, posiada znamiona
rzetelnej i korzystnej w każdym indywidualnym
przypadku, a możliwość dofinansowania do zakupu
podręczników nie stanowiła jej głównej podstawy.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża prze-
konanie, że realizacja programu w kształcie przed-
stawionym w projekcie rządowego programu pomocy
uczniom w 2009 r. – „Wyprawka szkolna” spełnia zo-
bowiązania wynikające z zadań oświatowych, wpro-
wadzanych zmian programowych oraz oczekiwań
społecznych w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie zasadności i prawidłowości
stosowania „klucza odpowiedzi”
na egzaminach szkolnych (9339)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (znak: SPS-023-9339/09) pani poseł Bo-
żeny Kotkowskiej w sprawie zasadności i prawidło-
wości stosowania „klucza odpowiedzi” na egzami-
nach szkolnych uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Celem wprowadzenia egzaminów zewnętrznych
było stworzenie warunków dających możliwość do-
konywania oceny wiedzy i umiejętności uczniów
według jednakowych kryteriów (standardów wy-
magań). Dzięki takiemu systemowi wyniki egza-
minów zewnętrznych są porównywalne w skali
ogólnopolskiej.
Termin „klucz odpowiedzi” jest wprowadzającym
w błąd terminem publicystycznym. Przy sprawdza-
niu prac pisemnych z języka polskiego egzaminatorzy
stosują kryteria oceniania, z których najważniejszym
jest zgodność pracy z tematem.
W tym przypadku kryteria oceniania dotyczą
czterech elementów:
1. Wstępnego rozpoznania utworu.
2. Części analitycznej, która jest wstępem do in-
terpretacji.
3. Części interpretacyjnej, która w kryteriach oce-
niania jest zawsze przykładowa. Egzaminator zawsze
ocenia taką treść pracy, jaką nadał jej zdający. Inter-
412
pretacja maturzysty może być zupełnie różna w sto-
sunku do przykładowej. Wypracowanie maturalne
musi być zgodne z tematem.
4. Wniosków (podsumowania), które muszą być
zgodne z tematem i wynikać z toku myślowego, któ-
ry przeprowadził uczeń.
Wszystkie kryteria odnoszą się do czynności
wskazanych w temacie (analityczno-interpretacyj-
nych) i dotyczą ich wykonania. Nigdy w kryteriach
nie było mowy o słowach-kluczach. Nigdy ocena pra-
cy nie zależała od tego, czy zdający użył konkretnych
sformułowań, czy nie. Przeciwnie, egzaminatorów
uczula się na to, że dana czynność (np. zinterpreto-
wanie metaforycznych znaczeń sceny przedstawionej
w tekście) może w pracach maturzystów wyrazić się
w różny sposób. Należy podkreślić, że prace ponad-
przeciętne, o szczególnych walorach treści, stylu, ję-
zyka, są przez egzaminatorów doceniane, przewi-
dzianymi na to, dodatkowymi punktami. Jednocze-
śnie warto zwrócić uwagę na fakt, iż ukierunkowanie
maturzystów przez precyzyjnie sformułowany temat
zadania i konieczność wykorzystania dołączonych
źródeł sprawia, że możliwe jest określenie ogólnych
kryteriów oceniania, wskazanie przykładowych od-
powiedzi.
Należy wyraźnie zaakcentować, że przy spraw-
dzaniu prac egzaminacyjnych obowiązuje ogólna za-
sada, że każda poprawna odpowiedź jest akceptowa-
na i zdający otrzymuje za nią odpowiednią liczbę
punktów.
Pragnę zaznaczyć, że polscy egzaminatorzy są
bardzo dobrze przygotowani do swojej pracy, stano-
wią elitę zawodu. Wpisanie do rejestru egzaminato-
rów musi być poprzedzone szkoleniami potwierdza-
jącymi kwalifikacje do kryterialnego oceniania prac
egzaminacyjnych. W czasie każdej sesji egzaminato-
rzy są dodatkowo szkoleni, jak oceniać rozwiązania
zadań. Egzaminatorzy pracują w zespołach, mają
więc możliwość ciągłej konsultacji, co zwiększa rze-
telność i porównywalność oceniania. Na bieżąco
sprawdzana jest prawidłowość zastosowania ogólno-
polskich kryteriów oceniania. Praca zespołowa i we-
ryfikacja prac to dorobek polskiego systemu, dający
mu przewagę nad rozwiązaniami stosowanymi w in-
nych krajach (np. w Wielkiej Brytanii egzaminatorzy
nie pracują w zespołach).
System oceniania zewnętrznego funkcjonuje od
2002 r. Doświadczenia każdej sesji egzaminacyjnej są
wykorzystywane do doskonalenia tego systemu. Roz-
szerzany jest zakres szkoleń pracowników i współpra-
cowników systemu egzaminacyjnego, w tym egzami-
natorów.
Niewątpliwie każda, nawet minimalna, zmiana
reguł oceniania musi być starannie przygotowana
i wdrożona. O każdej zmianie należy poinformować
uczniów z 2-letnim wyprzedzeniem. Zmiany w syste-
mie oceniania zewnętrznego nie mogą mieć charak-
teru rewolucyjnego, nie mogą zagrozić porównywal-
ności oceniania, nie mogą spowodować zmniejszenia
poczucia bezpieczeństwa i zaufania zdających, którzy
dziś mogą być pewni, że ich prace będą oceniane rze-
telnie i porównywalnie, z zastosowaniem ogólnopol-
skich kryteriów.
Minister edukacji narodowej z uwagą zapoznaje
się z opiniami dotyczącymi funkcjonowania systemu
egzaminów zewnętrznych, dlatego wszystkie zgła-
szane sugestie są rozpatrzone przy tworzeniu bądź
nowelizacji właściwych aktów prawnych.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wprowadzenia w szkołach
obowiązkowych zajęć wychowania do życia
w rodzinie (9347)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery (znak:
SPS-023-9347/09) w sprawie wprowadzenia w szko-
łach obowiązkowych zajęć wychowania do życia w ro-
dzinie, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Minister edukacji narodowej, stosownie do posta-
nowień zawartych w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 stycz-
nia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu
ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania
ciąży (Dz. U. Nr 17, poz. 78 z późn. zm.), zapewnia
w ramach zajęć edukacyjnych wychowania do życia
w rodzinie warunki realizacji w szkołach wskaza-
nych w ustawie treści edukacyjnych.
Obowiązująca podstawa programowa zajęć wy-
chowania do życia w rodzinie oraz nowa, która będzie
wprowadzana w szkołach od roku szkolnego 2009/
2010, począwszy od klasy I szkoły podstawowej i kla-
sy I gimnazjum, zapewniają realizację postanowień
ustawy. Zaplanowane treści nauczania w zakresie
wiedzy o życiu seksualnym, o zasadach świadomego
i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartościach ro-
dziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach
i środkach świadomej prokreacji pozwalają uczniom
poznać i zrozumieć złożoność powyższej problematy-
ki w aspekcie naukowym, społecznym, kulturowym
i etycznym.
Realizacja zajęć edukacyjnych wychowanie do ży-
cia w rodzinie jest obligatoryjnym zadaniem wszyst-
kich typów szkół. Sposób nauczania w tym zakresie
reguluje rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 12 sierpnia 1999 r. w sprawie sposobu naucza-
nia szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wie-
dzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świa-
domego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o warto-
ści rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach
i środkach świadomej prokreacji zawartych w pod-

stawie programowej kształcenia ogólnego (Dz. U.
Nr 67, poz. 756, z późn. zm.).
Nieobowiązkowy udział uczniów w zajęciach, pod-
czas których realizowane są treści zawarte w przy-
wołanej ustawie, wynika z konstytucyjnego prawa
rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi
przekonaniami.
Przygotowana obecnie nowelizacja rozporządze-
nia obejmuje między innymi przepisy doprecyzowu-
jące warunki uczestnictwa uczniów w zajęciach i za-
kłada zmianę w sposobie wyrażenia przez rodziców
(prawnych opiekunów) decyzji w ww. sprawie. Ucznio-
wie będą mieli obowiązek uczęszczania na zajęcia
edukacyjne wychowanie do życia w rodzinie, jeżeli
ich rodzice (prawni opiekunowie) bądź sami pełno-
letni uczniowie nie wyrażą w formie pisemnej sprze-
ciwu wobec udziału w zajęciach. Projektowany zapis
stwarza możliwość zwiększenia frekwencji uczniów
na zajęciach, przy jednoczesnym zachowaniu prawa
rodziców i pełnoletnich uczniów do odmówienia zgo-
dy na uczestnictwo.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zajęcia wy-
chowanie do życia w rodzinie mogą być prowadzone
przez osoby, które ukończyły studia wyższe z zakre-
su nauk o rodzinie albo studia podyplomowe lub kur-
sy kwalifikacyjne zgodne z treściami programowymi
zajęć oraz mające przygotowanie pedagogiczne.
Kształceniem nauczycieli z tego zakresu zajmują się
uczelnie oraz placówki doskonalenia nauczycieli na
terenie całego kraju.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie prawa do adnotacji
na świadectwie szkolnym o uczestnictwie
w zajęciach z wychowania do życia w rodzinie
(9370)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł na Sejm RP Joanny Fabisiak
(znak: SPS-023-9370/09) w sprawie prawa do adno-
tacji na świadectwie szkolnym uczestnictwa w zaję-
ciach z wychowania do życia w rodzinie, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Realizacja zajęć edukacyjnych wychowanie do ży-
cia w rodzinie jest obligatoryjnym zadaniem wszyst-
kich typów szkół. Sposób nauczania w tym zakresie
reguluje rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 12 sierpnia 1999 r. w sprawie sposobu naucza-
nia szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wie-
dzy o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świa-
413
domego i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o warto-
ści rodziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach
i środkach świadomej prokreacji zawartych w pod-
stawie programowej kształcenia ogólnego (Dz. U.
Nr 67, poz. 756, z późn. zm.).
Przygotowana obecnie nowelizacja rozporządze-
nia obejmuje m.in. przepisy doprecyzowujące warun-
ki uczestnictwa uczniów w zajęciach i zakłada zmia-
nę w sposobie wyrażenia przez rodziców (prawnych
opiekunów) decyzji w ww. sprawie. Uczniowie będą
mieli obowiązek uczęszczania na zajęcia edukacyjne
wychowanie do życia w rodzinie, jeżeli ich rodzice
(prawni opiekunowie) bądź sami pełnoletni ucznio-
wie nie wyrażą w formie pisemnej sprzeciwu wobec
udziału w zajęciach. Projektowany zapis stwarza
możliwość zwiększenia frekwencji uczniów na zaję-
ciach, przy jednoczesnym zachowaniu prawa rodzi-
ców i pełnoletnich uczniów do odmówienia zgody na
uczestnictwo.
Nieobowiązkowy udział uczniów w zajęciach, pod-
czas których realizowane są treści zawarte w art. 4
ust. 1 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowa-
niu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach
dopuszczalności przerywania ciąży (Dz. U. Nr 17,
poz. 78, z późn. zm.), wynika z konstytucyjnego pra-
wa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własny-
mi przekonaniami.
Zasady wydawania oraz wzory świadectw szkol-
nych reguluje rozporządzenie ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie
zasad wydawania oraz wzorów świadectw, dyplomów
państwowych i innych druków szkolnych, sposobu
dokonywania ich sprostowań i wydawania duplika-
tów, a także zasad legalizacji dokumentów przezna-
czonych do obrotu prawnego z zagranicą oraz zasad
odpłatności za wykonywanie tych czynności (Dz. U.
Nr 58, poz. 504, z późn. zm.). Świadectwa szkolne
wydaje się na podstawie dokumentacji przebiegu na-
uczania prowadzonej przez szkołę. W części dotyczą-
cej wyników klasyfikacji rocznej i końcowej wpisuje
się oceny z obowiązkowych i dodatkowych zajęć edu-
kacyjnych, przy czym przez dodatkowe zajęcia edu-
kacyjne należy rozumieć zajęcia, o których mowa
w § 2 ust. 5 pkt 2 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie
ramowych planów nauczania w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.). Obowiązujące
regulacje prawne nie uwzględniają możliwości adno-
tacji na świadectwach szkolnych uczestnictwa uczniów
w zajęciach wychowanie do życia w rodzinie ponie-
waż zajęcia te, w rozumieniu powyższych przepisów,
nie są zajęciami obowiązkowymi ani dodatkowymi.
Wniosek pani poseł Joanny Fabisiak zostanie roz-
ważony podczas prac nad nowym rozporządzeniem
dotyczącym zasad wydawania świadectw.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 3897)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy obwodnicy
miasta Bełchatowa
Szanowny Panie Ministrze! Po raz kolejny zwra-
cam się do Pana Ministra w związku z budową ob-
wodnicy miasta Bełchatowa. W harmonogramie prac
GDDKiA przedmiotowa inwestycja uwzględniona zo-
stała w budżecie na 2009 r. Prace budowlane miały
się rozpocząć w połowie br. Tymczasem w prasie lo-
kalnej pojawiają się informacje o następnych opóź-
nieniach. GDDKiA oczekuje na zatwierdzenie budże-
tu i przyznanie pieniędzy na inwestycję, aby móc
ogłosić przetargi. Brak jest więc możliwości konkret-
nego określenia terminów realizacji inwestycji, a co
gorsza, istnieją obawy, że w 2009 r. na budowę ob-
wodnicy nie będzie środków.
W związku z powyższym chciałbym zapytać, czy
podawany wcześniej termin realizacji budowy ob-
wodnicy, określony na lata 2009–2010, w odniesieniu
do powyższych informacji jest nadal aktualny? A je-
żeli nie, to proszę o podanie terminu rozpoczęcia tych
prac.
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3898)
do ministra infrastruktury
w sprawie opóźnień w rozpoczęciu
modernizacji drogi krajowej nr 42
Szanowny Panie Ministrze! Droga nr 42 przebie-
gająca przez Starachowice jest jedną z najruchliw-
szych na Kielecczyźnie. Niestety, jej stan techniczny
pozostawia wiele do życzenia. Sprawa, z jaką się
zwracam, spowodowana jest malejącą szansą na
szybką przebudowę tej drogi. Można powiedzieć, że
niekorzystny dla powiatu starachowickiego okazuje
się podział funduszy z Programu Operacyjnego Roz-
wój Polski Wschodniej. Większą część środków już
podzielono z uwagi na inne bardziej zaawansowane
inwestycje. Patrząc na limity wydatków w zadaniach
drogowych, można śmiało stwierdzić, że budowa dro-
gi będzie możliwa najwcześniej po 2012 r. Taka sytu-
acja nie nastraja optymistycznie.
Fatalny stan infrastruktury na tym terenie jest
jak najgorszą wizytówką dla naszego województwa.
Niezrozumiale jest, mino stałych interwencji samorzą-
du, pomijanie powiatu starachowickiego w planach
inwestycyjnych na kolejne lata. Samorządy te przygo-
towały już koncepcję rozbudowy trasy, zaproponowano
nawet obwodnicę Starachowic lub dobudowanie dru-
giego pasma. Miejscowe władze wprowadziły już na-
wet odpowiednie zmiany w miejscowym planie zago-
spodarowania przestrzennego, co zablokowało tereny
pod zabudowę. Pomimo że modernizacja drogi nr 42
ujęta jest w rządowym programie budowy dróg, to nie
zapewniono odpowiednich źródeł finansowania. Re-
gion ten jest od lat pomijany przy podziale środków na
inwestycje infrastrukturalne. Obowiązkiem władz pu-
blicznych jest przecież zmniejszanie dysproporcji
w rozwoju poszczególnych regionów.
Mieszkańcy liczą, że modernizacja ww. drogi po-
prawi w sposób znaczący bezpieczeństwo ruchu dro-
gowego i komfort jazdy kierowców, jak też poprawi
jakość połączeń północnej części województwa z resz-
tą kraju. Modernizacja drogi krajowej nr 42 staje się
tym bardziej konieczna z uwagi na potrzeby Specjal-
nej Strefy Ekonomicznej, zwłaszcza w kontekście roz-
woju inwestycyjnego, wiążącego się z możliwością
zaoferowania inwestorom atrakcyjnych terenów wraz
z zapewnieniem bezpiecznego dojazdu do miejsc przy-
szłych inwestycji.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na pytanie:
1. Dlaczego pomimo, że inwestycja ta znajduje się
w rządowym projekcie budowy dróg, nie przewidzia-
no na nią żadnych środków finansowania?
2. W jakim terminie przewidziana jest budowa
drogi nr 42? Czy do tego czasu będą przeprowadzane
jakieś większe inwestycje w obrębie tej drogi?
3. Czy istnieje jeszcze realna możliwość pozyskania
funduszy unijnych na modernizację drogi nr 42?
Z poważaniem
Poseł Henryk Milcarz
Kielce, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3899)
do ministra obrony narodowej
w sprawie ograniczenia zamówień
na dostawy sprzętu i uzbrojenia wojskowego
dla zakładu Dezamet SA
Zakład Dezamet SA powstał w 1939 r. w ramach
Centralnego Okręgu Przemysłowego. Od 2003 r. Dez-
amet SA został skonsolidowany w Grupie Bumar.

W celu dostosowania potencjału spółki do wymagań
głównego odbiorcy wyrobów, czyli Ministerstwa
Obrony Narodowej, w ostatnich siedmiu latach pro-
wadzone były na szeroką skalę inwestycje na pozio-
mie 60 mln zł. Obok komercyjnych źródeł finansowa-
nia (tj. kredytów, leasingu, pożyczki) otrzymał rów-
nież środki publiczne w wysokości blisko 15 mln zł.
Zakład zatrudniał około 500 osób.
Wszystkie przedsięwzięcia modernizacji mogą zo-
stać całkowicie zaprzepaszczone w związku z wpro-
wadzeniem drastycznych ograniczeń zamówień na
dostawy sprzętu i uzbrojenia wojskowego w roku
2009. Sytuacja ta jest niedopuszczalna, gdyż może
doprowadzić do utraty płynności finansowej i upadku
firmy. Należy zaznaczyć, że zakład obecnie jest głów-
nym pracodawcą w Nowej Dębie. W przypadku ogra-
niczenia lub wstrzymania zamówień zakład jest zmu-
szony w pierwszej kolejności redukować zatrudnie-
nie. Zwalniani pracownicy stają się klientami urzę-
dów pracy i ośrodków pomocy społecznej i są utrzy-
mywani z budżetu państwa.
Wobec powyższego zwracam się z uprzejmą proś-
bą o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jak Pan Minister planuje rozwiązać przedsta-
wiony problem? Czy w tym zakresie są już podejmo-
wane jakieś działania? Jeśli tak, jakie?
2. Czy planowane jest zwiększenie zamówień dla
zakładów, które w znacznej mierze utrzymują się
dzięki zamówieniom z Ministerstwa Obrony Naro-
dowej?
3. Czy nie lepiej przeznaczyć środki finansowe na
sprzęt i uzbrojenie wojskowe, aby utrzymać zatrud-
nienie w zakładach produkcyjnych, niż późniejsze na
zasiłki i pomoc dla osób, które tracą prace w wyniku
zmniejszenia zamówień dla tych zakładów?
Poseł Zbigniew Rynasiewicz
Leżajsk, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3900)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie możliwości ubiegania się
o środki finansowe z Regionalnego
Programu Operacyjnego Województwa
Podkarpackiego przez jednostki
sektora finansów publicznych reprezentujące
Skarb Państwa, takie jak sąd rejonowy
lub zakład karny
Regionalny Program Operacyjny Województwa
Podkarpackiego w działaniu 7.1 określa warunki
ubiegania się i typy beneficjentów mogących wnio-
skować o środki finansowe.
Odpowiednia jednostka samorządu terytorialne-
go w najbliższym czasie planuje podjąć uchwałę o wpi-
415
saniu inwestycji do lokalnego programu rewitalizacji,
który to wpis jest warunkiem podstawowym do roz-
poczęcia starań o środki z RPO. Problem dotyczy
tego, czy takie typy jednostek, jak sąd rejonowy, za-
kład karny mogą ubiegać się o środki z RPO.
W RPO znajduje się wprawdzie zapis o uwzględ-
nieniu wśród beneficjentów: „jednostki sektora fi-
nansów publicznych posiadające osobowość praw-
ną (w ramach tej kategorii mieści się również
Skarb Państwa reprezentowany przez właściwe
jednostki. Dopuszczalnym beneficjentem jest na
przykład: Skarb Państwa – komendant wojewódz-
ki/powiatowy/miejski Policji)”, który wydaje się to
umożliwiać. Jednak spotykam się z różnymi opi-
niami w tej sprawie.
Wobec powyższego zwracam się z uprzejmą proś-
bą o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy jednostki tego typu mogą się ubiegać o ta-
kie środki?
2. Jakie są inne programy dofinansowywane ze
środków Unii Europejskiej, z których można się ubie-
gać o środki w jednostkach tego typu?
Poseł Zbigniew Rynasiewicz
Leżajsk, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3901)
do ministra finansów
w sprawie preferencyjnej stawki
podatku VAT na pieluchy dla dzieci
w kontekście dyrektywy 2006/112/WE
Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej oraz decyzji Ecofin
z dnia 10 marca 2009 r.
W obliczu szeregu kontrowersji i sporów, jakie
problematyka stosowania przez Rzeczpospolitą Pol-
ską preferencyjnej 7-procentowej stawki VAT na pro-
dukty higieny osobistej dla dzieci (pieluchy), oraz
w perspektywie decyzji ministrów finansów Unii Eu-
ropejskiej (Ecofin) z dnia 10 marca 2009 r., na pod-
stawie której zostało ustalone, iż środki higieny oso-
bistej dla dzieci nie zasługują na uwzględnienie
w ramach stosowania preferencyjnej stawki VAT,
pragnę zapytać Pana Ministra, czy zostały podjęte
wszelkie niezbędne i konieczne kroki w celu przeciw-
działania zamiarowi włączenia jakże podstawowych
środków ochrony higieny osobistej, jakimi są pieluchy
dla dzieci, w krąg przedmiotowy obarczony 22-pro-
centową stawką VAT oraz jakie Ministerstwo Finan-
sów planuje podjąć kroki w obliczu decyzji ECOFIN
z dnia 10 marca 2009 r.
Zaistniała sytuacja wydaje się tym bardziej waż-
ka, iż w dobie usilnych prac nad zwiększaniem sku-
416
teczności polityki prorodzinnej, niskiego przyrostu
naturalnego oraz kryzysu demograficznego decyzja
Ecofin z dnia 10 marca 2009 r. w sposób dotkliwy
uderza w podstawy polityki państwa na rzecz rodzi-
cielstwa.
Budzącym zdumienie jest fakt, iż ww. decyzją mi-
nistrów finansów UE w załączniku nr 3 do dyrekty-
wy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej nie umieszczono produktów podlegających
preferencyjnej stawce podatku VAT, takich jak jed-
norazowe pieluchy dla dzieci.
Godzi się w tym miejscu stwierdzić, iż wysoce nie-
zrozumiała jest argumentacja urzędników unijnych,
jakoby sprzedaż pieluch dla dzieci stanowiła jedynie
zwykłe prowadzenie działalności gospodarczej, nie-
zasługujące na zredukowaną stawkę VAT, podczas
gdy te same pieluchy dla dorosłych już doznają tegoż
przywileju. Wszak w obu przypadkach potrzeby zwią-
zane z naturalną fizjologią człowieka i tym samym
problemy z nich wynikające są zawsze takie same,
bez wglądu na wiek. Różnica jest tylko w źródłach
owych trudności. W jednym bowiem przypadku jest
to zbyt wczesny wiek człowieka, a w drugim – zbyt
zaawansowany wiek lub też choroba człowieka. Efekt
jednakże jest jeden.
Rozdźwięk pomiędzy uregulowaniami poszcze-
gólnych państw członkowskich w przedmiotowej
sprawie wydaje się tym bardziej zastanawiający
z uwagi na fakt, iż Wielka Brytania oraz Irlandia
stosują wobec wspomnianych produktów zerową
stawkę VAT, zaś Luksemburg – jedynie 3-procentową
stawkę na pieluchy dziecięce.
Nierówne traktowanie państw członkowskich UE
tylko z tego względu, iż Wielka Brytania czy Irlandia
zdążyły wynegocjować korzystne dla ich społeczeństw
stawki już na etapie uchwalania rzeczonej dyrekty-
wy, nie stanowi w żadnej mierze usprawiedliwienia
dla dyskryminacji rodzin z Polski, Czech, Węgier,
Portugalii czy Malty (które to państwa również
w sposób całkowicie uzasadniony stosowały dotychczas
niższe stawki VAT na produkty higieny dla dzieci).
Liczne odezwy środowisk pielęgniarek i położnych
w trosce o przyczynianie się do umacniania polityki
prorodzinnej w Polsce, jak również nieustanne dąże-
nie do podwyższania standardów higieny w placów-
kach zdrowia publicznego skłania do zadania wyżej
wskazanego pytania o to, czy zostały przedsięwzięte
wszelkie dopuszczalne środki mające na celu ujedno-
licenie stawki podatku od towarów i usług na środki
higieny osobistej bez względu na wiek korzystających
oraz jakie w tej perspektywie planowane są kroki ze
strony Ministerstwa Finansów.
Wobec powyższego moje zapytanie zawarte w niniej-
szym piśmie jest w pełni uzasadnione i konieczne.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Szwed
Bielsko-Biała, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3902)
do ministra infrastruktury
w sprawie kosztów wprowadzenia w życie
zapisów ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych
Zgodnie z art. 12.1. na pisemne żądanie członka,
któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie prawo
do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana
zawrzeć z tym członkiem umowę przeniesienia wła-
sności lokalu. Ustawa określa warunki przeniesienia
własności lokalu, wśród których nie ma dodatkowych
kosztów wprowadzenia w życie ustawy. Tymczasem
zarządy spółdzielni mieszkaniowych nakładają na jej
członków koszty od 60 zł do nawet 250 zł. Jak infor-
mują, opłata ta wynika z kalkulacji kosztów wpro-
wadzenia w życie zapisów ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych, kosztów poniesionych na scalanie
i podział nieruchomości, rozgraniczenie nieruchomo-
ści, prace geodezyjne, administracyjne, dokumenta-
cyjne i inne.
Mieszkańcy mają wątpliwości co do wysokości na-
kładanych opłat dodatkowych, a także obawiają się,
że pod pretekstem kosztów wykonania zapisów usta-
wy w zakresie przenoszenia własności lokali zarządy
spółdzielni chcą pozyskać od spółdzielców dodatkowe
środki na czynności (np. scalanie i podział nierucho-
mości, rozgraniczenie nieruchomości, prace geode-
zyjne, administracyjne, dokumentacyjne i inne), któ-
re spółdzielnie i tak muszą wykonać.
W związku z powyższym mam następujące pytania:
Czy spółdzielnie mają prawo pobierać dodatkowe
opłaty od swych członków w związku z wykonaniem
art. 12.1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
a jeśli tak, to w jakiej maksymalnej wysokości?
Czy opłaty te mogą być przeznaczone na pokrycie
takich czynności, jak: scalanie i podział nieruchomo-
ści, rozgraniczenie nieruchomości, prace geodezyjne,
administracyjne, dokumentacyjne i inne? Jakie
ewentualne „inne”?
Z poważaniem
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3903)
do ministra infrastruktury
w sprawie zdawania państwowego egzaminu
na prawo jazdy dowolnym samochodem
zamiast oferowanych przez wojewódzkie
ośrodki ruchu drogowego
Szanowny Panie Ministrze! Wojewódzkie ośrodki
ruchu drogowego w Polsce są w posiadaniu różnych

marek samochodów egzaminacyjnych. Zarówno w Eu-
ropie Zachodniej, jak i w Stanach Zjednoczonych do-
skonale funkcjonuje model, iż osoby uczące się jeździć
zdają państwowy egzamin na prawo jazdy w samo-
chodzie instruktora (ewentualnie szkoły jazdy) lub
nawet swoim. Takie rozwiązanie pozbawione jest nie-
potrzebnego stresu zdawania na nieznanym samo-
chodzie i częstego niezdania tylko dlatego, że kursant
nie jest przyzwyczajony do takiego samochodu, jaki
oferują wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego. Poza
tym szkoły jazdy mogłyby uczyć kursantów na do-
wolnych samochodach zamiast dążyć do posiadania
takiej samej marki jak WORD w danym okręgu. Co
więcej, zdający nie musieliby tracić sporo czasu, cze-
kając na swoją kolej na egzamin, gdyż mogliby się
umawiać z egzaminatorem na zdawanie o konkretnej
godzinie.
W związku z powyższym zagadnieniem proszę
Pana Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w tej
sprawie?
2. Czy ministerstwo rozważa możliwość zdawania
egzaminu na dowolnym samochodzie zamiast na
markach oferowanych przez wojewódzkie ośrodki ru-
chu drogowego?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3904)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia do ustawy
Prawo o ruchu drogowym obowiązku
noszenia specjalnych bransolet
przez kierowców diabetyków
Szanowny Panie Ministrze! Cukrzyca to przewle-
kła choroba metaboliczna wywołana brakiem lub
nieprawidłowym działaniem insuliny. Schorzenie to
charakteryzuje się podwyższonym stężeniem glukozy
we krwi. Obecnie wyróżnia się dwa najbardziej roz-
powszechnione rodzaje cukrzycy typu 1 i 2. Do naj-
częstszych symptomów w rozpoznaniu choroby nale-
żą: senność, ogólne osłabienie, utrata wagi mimo
prób zaspokojenia silnego głodu, zwiększone pragnie-
nie. Mogą występować także nudności oraz zmęcze-
nie. Chorzy na cukrzycę mogą mieć zaburzenia ostro-
ści widzenia. W skrajnych przypadkach oznaką cho-
roby może być również zapach acetonu wyczuwalny
w wydychanym powietrzu. Szacuje się, iż w Polsce
na cukrzycę choruje około 1,5 mln osób.
Nasilenie się objawów, zwłaszcza braku ostrości
widzenia, osłabienia i senności jest szczególnie nie-
417
bezpieczne podczas prowadzenia pojazdu przez kie-
rowcę diabetyka, gdyż może to doprowadzić do stłucz-
ki lub poważnej kolizji drogowej. W polskim Prawie
o ruchu drogowym nie ma informacji o obowiązku
noszenia specjalnych bransolet przez kierowców dia-
betyków, które informowałyby o ich schorzeniu.
W momencie bowiem interwencji policjanci, nie wie-
dząc o schorzeniu, kierują prowadzącego pojazd za-
miast do szpitala – na komisariat lub izbę wytrzeź-
wień. To może ostatecznie doprowadzić do pogorsze-
nia stanu zdrowia chorego.
W związku z powyższym zagadnieniem proszę
Pana Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w tej
sprawie?
2. Czy ministerstwo zamierza wprowadzić obo-
wiązek noszenia takich bransolet przez diabetyków
kierowców do Prawa o ruchu drogowym?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3905)
do ministra infrastruktury
w sprawie prawnych i społecznych aspektów
nadbudowy balkonu w lokalu mieszkalnym
Art. 22 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r.
o własności lokali normuje sytuację, w której wspól-
nota mieszkaniowa wyraża zgodę na nadbudowę lub
przebudowę nieruchomości wspólnej, jako jeden z przy-
padków przekraczających zakres zwykłego zarządu.
Przepis wzbudza wiele trudności w praktycznym
zastosowaniu, zmusza bowiem najemcę do uzyskania
zgody pozostałych członków wspólnoty w przypadku
nadbudowy balkonu w mieszkaniu, którego właści-
cielem jest przedsiębiorstwo komunalne. Mimo braku
przeciwwskazań do dokonania czynności w myśl
przepisów prawa budowlanego oraz stanowiska władz
samorządowych uzależnianie wydania decyzji od
aprobaty mieszkańców wydaje się być niesłusznym
i niepotrzebnym utrudnieniem. Dla osób starszych
nadbudowa balkonu w zajmowanym pomieszczeniu
jest zalecana również ze względów zdrowotnych. Wy-
mogi stawiane przez prawo regulujące materię wła-
sności lokali, w szczególności czynności zarządu
wspólną nieruchomością, uniemożliwiają sprawne
rozwiązanie problemu. W takiej sytuacji pomimo zgo-
dy władz czas oczekiwania na załatwienie sprawy
wydłuża się z uwagi na brak jednolitego stanowiska
wspólnoty mieszkaniowej.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o zajęcie stanowiska wobec powyższej kwestii oraz
odpowiedzi na pytania:
418
1. Czy istnieje możliwość zmiany przepisów w czę-
ści ustawy regulującej obowiązek uzyskania zgody
wspólnoty w celu dokonania nadbudowy np. balkonu
przez któregokolwiek z lokatorów?
2. Czy społecznie słuszne jest uniemożliwianie
realizacji projektów służących poprawie stanu zdro-
wia mieszkańca przez brak zgody wspólnoty miesz-
kaniowej?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3906)
do ministra infrastruktury
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego w gminie Siewierz
poprzez budowę drogi zbiorczej
przy drodze krajowej nr 1 w Siewierzu
Szanowny Panie Ministrze! Mając na uwadze ko-
nieczność poprawy infrastruktury drogowej, samo-
rząd gminy Siewierz zaangażował własne środki
w opracowanie projektu drogi zbiorczej i uzyskał pra-
womocne pozwolenie na budowę. Tym samym pełna
dokumentacja projektowa potrzebna do realizacji in-
westycji wraz z niezbędnymi udogodnieniami, opi-
niami i decyzjami jest już gotowa. Według sporządzo-
nych kosztorysów koszt budowy drogi wynosi ponad
34,7 mln zł. Gmina Siewierz nie dysponuje środkami
wystarczającymi do realizacji tak wielkiego zadania.
W związku z powyższym zapytuję o możliwość udzie-
lenia gminie wsparcia i zrealizowania go przez Ge-
neralną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad.
Należy nadmienić, iż planowany odcinek drogi
miałby kluczowe znaczenie dla kierowców, rozwiązy-
wałby bowiem problem zagrożenia ruchu drogowego,
wynikający z aktualnego, niekorzystnego rozwiąza-
nia komunikacyjnego. Największe niebezpieczeństwo
stanowi dojazd do zakładu Elektrolux od strony Ka-
towic. Poza poprawą bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go na tym odcinku, przedsięwzięcie ma na celu zak-
tywizowanie terenów inwestycyjnych i stworzenie
nowych miejsc pracy, stymulując rozwój gospodarczy
Gminy. Dzięki projektowanemu rozwiązaniu komu-
nikacyjnemu powstałby dojazd do ponad 100 ha te-
renów inwestycyjnych, stwarzając tym samym szan-
sę na pozyskanie nowych inwestorów. Zadanie to
poprawi ponadto infrastrukturę okołolotniskową
Międzynarodowego Portu Lotniczego Katowice w Py-
rzowicach.
W świetle powyższych faktów można bezwzględ-
nie przyjąć, że budowa drogi zbiorczej przy drodze
krajowej nr 1 nie tylko wpłynie korzystnie na —swo-
bodę i rozładowanie ruchu lokalnego, lecz również
zdynamizuje rozwój już funkcjonujących w tym rejo-
nie przedsiębiorstw, stworzy szansę na pozyskanie
nowych inwestorów, pomoże w tworzeniu nowych
miejsc pracy.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Czy Mi-
nisterstwo Infrastruktury w swoich planach strate-
gicznych rozważa możliwość rozwiązania lub pomoc
w rozwiązaniu tego problemu i jakie są możliwości,
aby tę inwestycję przejęła Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3907)
do ministra obrony narodowej
w sprawie likwidacji Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Busku-Zdroju
Szanowny Panie Ministrze! W związku z infor-
macjami o możliwości likwidacji Wojskowej Komendy
Uzupełnień w Busku-Zdroju, zwracam się do Pana
Ministra o podjęcie działań zmierzających do jej po-
zostawienia.
Wojskowa Komenda Uzupełnień istnieje w Busku-
-Zdroju od 1945 r. Jest terenowym organem wyko-
nawczym ministra obrony narodowej w sprawach
operacyjno – obronnych i rządowej administracji nie-
zespolonej. Instytucja ta zajmuje samodzielny budy-
nek z dobrą lokalizacją zapewniającą dogodny dojazd
z terenu południowej części województwa, który to
teren WKU administruje. Obecnie prowadzony jest
remont główny budynku.
WKU w Busku-Zdroju posiada zarówno możliwo-
ści lokalowe, jak i osobowe w kierunku realizowania
zadań na większym terenie administracyjnym. We
wcześniejszych latach do terenu administracyjnego
ww. budynku włączone były powiat jędrzejowski
i staszowski.
Wojskowa Komenda Uzupełnień jest instytucją na
terenie powiatu, która bardzo dobrze wypełnia swo-
je zadania i jest pozytywnie postrzegana przez spo-
łeczeństwo powiatu buskiego. Uważam, że likwidacja
tej placówki odbędzie się ze szkodą dla społeczności
powiatu buskiego oraz dla zadań stawianych obecnie
przed administracją wojskową.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy nie uważa Pan Minister, że likwidacja Woj-
skowej Komendy Uzupełnień w Busku-Zdroju będzie
miała negatywne skutki dla społeczeństwa?

2. Czy Pan Minister widzi możliwości uniknięcia
likwidacji WKU?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3908)
do ministra zdrowia
w sprawie wypłat pozostałych
części pieniędzy za ubiegłoroczne
nadwykonania usług medycznych
Szanowna Pani Minister! Dyrekcja wojewódzkie-
go szpitala zespolonego, szpitala w Sandomierzu, jak
i placówka w Końskich podejmują ogromne wysiłki,
aby zmniejszyć zadłużenie placówki, a tym samym
zapewnić jej rozwój i konkurencyjność. W drugim
półroczu wojewódzki szpital zespolony wykonał za-
biegi za ponad 8 mln zł ponad limit, a otrzymał zwrot
w wysokości 3,7 mln zł.
Podobna sytuacja ma się w szpitalu w Sandomie-
rzu, który na nadwykonania wydał 7 mln zł, a NFZ
zwrócił tylko 4 mln zł, tak więc szpital ten czeka
jeszcze na 3 mln zł; m.in. nie dostał pieniędzy za ko-
ronografię.
Nie w lepszej sytuacji znajduje się placówka
w Końskich, która czeka na zwrot pieniędzy za za-
biegi na oddziałach ortopedycznym, chirurgicznym,
reumatologicznym i dermatologicznym. Placówka
ta za drugie półrocze tamtego roku przekroczyła
normę na sumę 7 mln zł, otrzymując od NFZ zwrot
w wysokości 4,7 mln zł.
Niestety, osiągnięcie dodatniego wyniku w roku
bieżącym może okazać się trudnym przedsięwzię-
ciem ze względu na fakt, że za podwyżkami płac nie
poszły dodatkowe środki z NFZ na ten cel. Kondycja
przedstawionych powyżej szpitali będzie w dużej
mierze zależała od tego, czy NFZ zapłaci za nadwy-
konania.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy NFZ, podobnie jak to było w roku ubie-
głym, również w tym roku będzie zwracał szpitalom
koszty wypracowanych nadwykonań?
2. W jakim miesiącu nadwykonania te będą pła-
cone?
3. Czy szpitale w województwie świętokrzyskim
będą miały zapłacone za wszystkie nadwykonania
powstałe w skutek zwiększania dostępności do świad-
czeń, ciężkiej pracy i determinacji pracowników?
4. Czy nie lepszym rozwiązaniem byłoby płacić za
nadwykonania w transzach kwartalnych lub półrocz-
nych niż raz pod koniec roku, tak aby szpitale nie
musiały się zadłużać lub kredytować swojej działal-
ności w bankach?
419
5. Czy przy pracach nad reformą ochrony zdro-
wia ministerstwo weźmie pod uwagę kryterium, aby
uczciwie płacić szpitalom za to, co one uczciwie wy-
pracowały?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3909)
do ministra finansów
w sprawie wyjaśnienia sytuacji
osoby zatrudnionej u pracodawcy polskiego
na terenie Norwegii
Szanowny Panie Ministrze! Pan A. Z. zwrócił się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji,
tj. czy pracując dla pracodawcy polskiego na terenie
Norwegii, zakład pracy powinien opłacać podatki do
urzędu skarbowego w Polsce czy urzędu skarbowego
w Norwegii oraz czy pracodawca może żądać od nie-
go zwrotu niezapłaconego podatku.
Pan A. Z. pracował dla polskiej firmy NLI CTM
Gdańsk, a pracę wykonywał na terenie Norwegii
w systemie 6 tygodni pracy i 2 tygodni wolnego w Pol-
sce. Do tej pory wszystkie składki, tj. podatek, ZUS,
były płacone przez firmę w Polsce. Po czterech latach
pracy ww. firma żąda od zainteresowanego uiszcze-
nia podatku za ubiegłe lata, tj. 2005–2008, do urzędu
skarbowego w Norwegii. W 2007 r. pan A. Z. na swój
adres otrzymał z urzędu skarbowego z Norwegii do-
kumenty. Fakt ten zgłosił to swojej firmy w Polsce
(ponieważ nie zna języka norweskiego). Przedstawi-
ciel firmy NLI CTM Gdańsk kazał panu A. Z. zwra-
cać pisma do firmy w Polsce, tłumacząc, że to sprawa
pomiędzy firmami, a samych pracowników to nie do-
tyczy. Ponadto pan A. Z. otrzymał od swojej firmy
pismo, które przedkładamy w załączeniu*).
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy zakład pracy, w którym pracował pan
A. Z., powinien opłacać podatki do urzędu skarbowe-
go w Polsce czy urzędu skarbowego w Norwegii oraz
czy pracodawca może żądać od zainteresowanego
zwrotu niezapłaconego podatku?
2. Jak Pan ocenia tą sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 23 kwietnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
420
Zapytanie
(nr 3910)
do ministra finansów
w sprawie wyjaśnienia sytuacji
osoby ubiegającej się o uzyskanie
dotacji unijnej na ewentualną budowę
elektrociepłowni w Ćmielowie
Szanowny Panie Ministrze! Pan G. Z. zwrócił się
z prośbą o wystąpienie z zapytaniem poselskim
w sprawie swojej sytuacji*), tj. czy ma on możliwość
ubiegania się o uzyskanie dotacji unijnej na ewentu-
alną budowę elektrociepłowni.
Zainteresowany chciałby wybudować elektrocie-
płownię w Ćmielowie, gdzie znajduje się duża ilość
domków jednorodzinnych. Pan G. Z. uważa, iż taka
inwestycja miałaby ogromne znaczenie w perspekty-
wie kilkunastu lat.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytaniem
do Pana Ministra: Czy pan G. Z. ma możliwość ubie-
gania się o pozyskanie dotacji unijnej na budowę elek-
trociepłowni w Ćmielowie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3911)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji obwodnicy
Trzemeszna w pow. gnieźnieńskim
Szanowny Panie Ministrze! Składam zapytanie,
nawiązując do odpowiedzi z dnia 28 marca 2008 r.
udzielonej przez podsekretarza stanu w Minister-
stwie Infrastruktury, dotyczące budowy sygnalizacji
świetlnej na drodze krajowej nr 15 w miejscowości
Trzemeszno w pow. gnieźnieńskim.
Zgodnie z przekazaną informacją dotyczącą
harmonogramu przebudowy drogi krajowej nr 15,
w 2009 r. miała rozpocząć się modernizacja obwod-
nicy Trzemeszna od skrzyżowania znajdującego się
w km 151+263 przy stacji PKN Orlen do skrzyżowa-
nia usytuowanego w km 153+470 na przecięciu dróg
prowadzących do miejscowości Rogowo i Trzemeszno,
zlokalizowanym na łuku poziomym, który ogranicza
widoczność na wyjeździe z miasta. Realizacja tego za-
dania przez GDDKiA została zaplanowana na bieżący
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
rok w ramach „Programu redukcji liczby ofiar śmier-
telnych na drogach krajowych pn. 8-8-88”.
Mając na uwadze bezpieczeństwo ruchu drogowe-
go na drodze krajowej nr 15 w miejscowości Trze-
meszno, uprzejmie proszę Pana Ministra o ustosun-
kowanie się do powyższej sprawy, udzielając odpowie-
dzi na następujące pytania:
— Czy zaplanowana modernizacja obwodnicy
Trzemeszna zostanie wykonana w bieżącym roku?
— Czy GDDKiA zaplanowała kolejne etapy mo-
dernizacji drogi krajowej nr 15 w kierunku Mogilna?
Jeśli tak, to w jakim czasie będzie prowadzona mo-
dernizacja?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3912)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zniesienia ocen
z wychowania fizycznego
Wychowanie fizyczne jest przedmiotem, któremu
towarzyszą liczne kontrowersje. Najczęściej dotyczą
one przebiegu i organizacji lekcji oraz sposobu i po-
trzeby oceniania. Często można było się spotkać
(obecnie również) ze stwierdzeniem, że wychowanie
fizyczne to jeden z przedmiotów, za pomocą którego
można podnieść sobie średnią ocen.
Niekiedy nauczyciele wychowania fizycznego co-
raz częściej podkreślają, że oceny z wychowania fi-
zycznego są zbędnym elementem tego przedmiotu.
Biorąc pod uwagę różny stopień sprawności fizycznej
uczniów, ocena nie zawsze jest dobrym sposobem na
zaliczenie tego przedmiotu i nie zawsze wpływa po-
zytywnie na dziecko. Jeżeli uczeń posiada gorszą
kondycję fizyczną, zostanie gorzej oceniony, jest na-
rażony wtedy na komentarze ze strony rówieśników,
co zniechęca do uczestnictwa w zajęciach. Lekcje wy-
chowania fizycznego nie powinny stygmatyzować
i etykietować.
W ocenie postępu ucznia wiele zależy od nauczy-
ciela, który nie zawsze potrafi obiektywnie ocenić
sprawność fizyczną wychowanków. Zniesienie stopni
z wychowania fizycznego byłoby rozsądną decyzją,
szczególnie wobec dzieci o słabej kondycji fizycznej.
Przedmiot ten powinien być traktowany jako sposób
pewnej integracji dzieci i młodzieży, a nie oceną ich
rozwoju fizycznego, co prowadzi do podziału na gor-
szych i lepszych.
Zgodnie z rozporządzeniem należy oceniać postęp
i wysiłek wkładany przez ucznia. By móc ocenić po-
stęp, musi być stworzony układ odniesienia w posta-

ci sekund czy metrów. Wychowawcy postulują, by
przedmiot ten podlegał zaliczeniu na podstawie za-
pisu „uczęszczał” lub „zaliczył” bądź „nie uczęsz-
czał” i „nie zaliczył”. W konsekwencji wychowanie
fizyczne nie będzie postrzegane jako podniesienie
średniej.
W związku z tym zwracamy się do Pani Minister
z pytanie: Czy nie byłoby zasadne zniesienie trady-
cyjnych ocen z wychowania fizycznego, zastępując je
np. oceną opisową, w której brałoby się pod uwagę
charakterystykę ucznia (informacje na temat jego
ogólnego stanu fizycznego), aktywność na lekcjach,
jego świadome uczestnictwo oraz poziom wykonania
zadań?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3913)
do ministra skarbu państwa
w sprawie Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego
Zgodnie z zapisami projektu ustawy o zmianie
ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego zostanie
zlikwidowany Krajowy Fundusz Mieszkaniowy. Ak-
tywa netto tego funduszu mają być przekazane do
funduszu statutowego BGK. W uzasadnieniu do pro-
jektu omawianej ustawy podano, że Bank Gospodar-
stwa Krajowego praktycznie przejmie zadania Kra-
jowego Funduszu Mieszkaniowego. Preferencyjne
kredyty udzielane do tej pory ze środków Krajowego
Funduszu Mieszkaniowego towarzystwom budow-
nictwa społecznego i spółdzielniom zostaną zastąpio-
ne kredytami udzielanymi przez BGK ze środków
własnych i na własny rachunek w ramach progra-
mów rządowych.
Koniński TBS wybudował już 560 mieszkań,
w planach ma kolejne bloki. Samorząd podkreśla
fakt, że był to jedyny program rządowy realizowany
w ciągu ostatnich kilku lat, który dał wymierny
efekt.
Oczekujący na mieszkania obawiają się, że bez
wsparcia rządowego, jedyną możliwością zapewnia-
nia lokum będzie rynek. Większości obywateli nie
stać na mieszkania deweloperskie.
TBS-y zwracają się z pytaniami: Jaka będzie do-
stępność środków na budownictwo społeczne z puli
BGK i czy środki te będą (i kiedy) objęte rządowym
programem wspierania budownictwa mieszkanio-
wego?
421
Kiedy powstanie i ruszy nowy program rządowy
wspierania budownictwa mieszkaniowego i jakie są
jego główne założenia?
Z poważaniem
Posłowie Tomasz Piotr Nowak
i Arkady Fiedler
Konin, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3914)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obowiązku ubezpieczonego,
uzyskującego przychody z więcej niż jednej
działalności, opłacania ubezpieczenia
zdrowotnego z każdej działalności
Zgłosili się do mojego biura poselskiego wspólnicy
spółki Aga w Koninie z prośbą o interwencję i pomoc.
16.12.1990 r. na podstawie ustawy o komercjali-
zacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych
z 13.07.1990 r. (Dz. U. Nr 51, poz. 298) powstała spół-
ka o charakterze akcjonariatu pracowniczego. Sto-
sunek prawny spółki wywodził się z przedsięwziętej
w grudniu 1990 r. przez Kopalnię Węgla Brunatnego
„Konin” redukcji polegającej na uwolnieniu się od
konieczności zatrudniania pracowników w nieren-
townym dziale kopalni.
Pracownicy mieli możliwość podjęcia działalności
gospodarczej, budowanej na przejęciu składników
mienia dotychczasowego zakładu pracy.
Dnia 15.12.1990 r. podpisane zostało porozumie-
nie, w myśl którego w zamian za utworzenie spółki
o charakterze akcjonariatu pracowniczego i zatrud-
nienie w niej wszystkich zwolnionych, 18 pracowni-
ków nierentownego działu kopalni, spółka uzyskała
od pracodawcy lokale użytkowe na prowadzenie dzia-
łalności handlowej.
W 1999 r. weszła w życie ustawa o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, która zobowiązywała każdego ubezpie-
czonego, uzyskującego przychody z więcej niż jed-
nego tytułu, do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia
zdrowotnego z każdego tytułu odrębnie. W związku
z tym akcjonariusze spółki zobowiązani zostali do
opłacania podwójnej składki zdrowotnej, wynikają-
cej z tytułu umów o pracę w spółce, w której jedno-
cześnie posiadali tytuł osób prowadzących działal-
ność gospodarczą.
Spółka Aga była jedynym źródłem dochodów ak-
cjonariuszy, którzy występowali w podwójnej roli, ale
nie uzyskiwali z tego tytułu odrębnych korzyści.
Opłacanie podwójnej składki zdrowotnej przyczyniło
się m.in. do powstania problemów finansowych pra-
422
cowników, polegających na zadłużeniu wobec Skarbu
Państwa.
Rok 2007 wspólnicy zakończyli stratą finansową
i z dniem 01.07.2008 r. zaprzestali prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej.
Na dzień dzisiejszy spółka posiada własnościowe
prawo do jednego lokalu użytkowego, w którym pro-
wadziła działalność gospodarczą. Jest to jedyny
wspólny majątek, który do czasu ustanowienia wy-
odrębnionej własności jest wynajmowany, a dochody
z najmu przeznaczane są w całości na pokrycie za-
dłużeń względem byłego pracodawcy (spółki Skarbu
Państwa) oraz spłatę innych wierzytelności.
Byli pracownicy nadal opłacają podwójną składkę
zdrowotną jako akcjonariusze spółki oraz z najmu
lokalu.
Przedstawiciele spółki zwrócili się do mnie o po-
moc w uzyskaniu interpretacji prawnej przedstawio-
nego problemu. W związku z tym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem: Czy wspólnicy spółki, powstałej
na podstawie ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji
przedsiębiorstw państwowych z 13.07.1990 r., zatrud-
nieni w swojej spółce, która była dla nich jedynym
przychodem, opłacać winni składkę na ubezpieczenie
zdrowotne z dwóch tytułów odrębnie?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Piotr Nowak
Konin, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3915)
do ministra zdrowia
w sprawie trudności w zaopatrzeniu szpitali
w leki i jednorazowy sprzęt medyczny
Szanowna Pani Minister! Wzrost kursu euro
sprawił, że coraz częściej dochodzi do sytuacji, gdy
szpitale mają poważne problemy z zaopatrzeniem się
w leki i jednorazowy sprzęt medyczny. Wpływ kursu
europejskiej waluty na tę sytuację wynika z faktu
produkcji większości jednorazowego sprzętu medycz-
nego oraz nowoczesnych leków poza Polską. Dodat-
kowym problemem jest zadłużenie placówek medycz-
nych w hurtowniach leków.
W związku z tym do coraz większej liczby prze-
targów ogłaszanych na dostawy do szpitali leków i jed-
norazowego sprzętu medycznego nie zgłaszają się
żadni oferenci. Nadto zdarzają się przypadki, kiedy
firmy wywierają naciski na szpitale, by na skutek
drogiego euro renegocjować już zawarte umowy. Re-
ceptą na tę sytuację może być stosowanie zagranicz-
nych zamienników, lecz nie wszystkie one są zareje-
strowane w Polsce.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Jakie
jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia w sprawie opi-
sanych trudności w zaopatrzeniu szpitali w leki i jed-
norazowy sprzęt medyczny i jakie planuje ono zasto-
sować środki zaradcze?
Z poważaniem
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3916)
do ministra obrony narodowej
w sprawie możliwości przekazywania
nieużytkowanych przez wojsko hangarów
aeroklubom lotniczym
Szanowny Panie Ministrze! Z roku na rok rozpo-
czynają swoją działalność lotniczą kolejne aerokluby.
Takim przykładem jest Aeroklub Ziemi Jarosławskiej
z siedzibą w Jarosławiu i lotniskiem w Laszkach.
W ubiegłym roku aeroklub rozpoczął intensywną
działalność poprzez organizowanie szkoleń lotni-
czych wśród wszystkich zainteresowanych, w tym
także wśród młodzieży szkolnej. Aeroklub ten wyko-
nał prawie 500 lotów szkoleniowych przy użyciu wy-
pożyczonego z Aeroklubu Mieleckiego dwumiejsco-
wego szybowca typu Puchatek KR-03A. Warunkiem
podstawowym jednak wypożyczania szybowców do
szkoleń tego typu jest posiadanie pomieszczeń han-
garowych, w których aeroklub będzie mógł przecho-
wywać wypożyczone szybowce.
Aeroklub Ziemi Jarosławskiej systematycznie
udoskonala swoje warunki szkoleniowe. W chwili
obecnej teren dzierżawiony od gminy Laszki jest
przygotowany pod prowadzenie działalności lotniczej
– do wykonywania startów i lądowań statków po-
wietrznych, został zarejestrowany w Urzędzie Lot-
nictwa Cywilnego. Obecnie przygotowuje instrukcje
użytkowania lądowiska Laszki i zamierza złożyć
wniosek w Urzędzie Lotnictwa Cywilnego o wpisanie
lądowiska Laszki do rejestru lądowisk.
Aeroklub Ziemi Jarosławskiej posiada dwubębno-
wą wyciągarkę szybowcową (typu TOST) oraz dwu-
miejscowy szybowiec typu Blanik L-13, zakupiony
przez jednego z członków aeroklubu. Dotację, którą
aeroklub pozyskał z ULC, przeznaczył na zakup
sprzętu niezbędnego do działalności szkoleniowej.
Dalsza jednak działalność Aeroklubu Ziemi Jaro-
sławskiej jest uzależniona od jak najszybszego pozy-
skania zaplecza hangarowego, a należy wspomnieć,
że większość takich aeroklubów, w tym Aeroklub Zie-
mi jarosławskiej, utrzymuje się jedynie ze składek
członkowskich, darowizn, reklam i nie prowadzi
działalności gospodarczej.

Zwracam się zatem do Pana Ministra z zapyta-
niem, czy istnieje możliwość przekazywania przez
wojsko obiektów hangarowych (być może niewyko-
rzystywanych przez wojsko) aeroklubom, które tak
prężnie się rozwijają.
Czy taka współpraca między wojskiem dysponu-
jącym takimi obiektami a aeroklubami nie przyczy-
niłaby się do poszerzenia zainteresowań młodzieży,
która licząc na szansę przeżycia swojej przygody
z lotnictwem, ogromnie angażuje się w działalność
szkoleniową w zakresie lotnictwa?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Kulesza
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3917)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ustalenia wysokości emerytury
na podstawie wynagrodzeń za pracę
za granicą w latach 80., przeliczanych
według ówczesnego oficjalnego kursu NBP
W trakcie jednego z dyżurów poselskich zwrócono
mi uwagę na problem z ustalaniem emerytury w związ-
ku z otrzymywaniem wynagrodzenia za pracę za gra-
nicą (np. w Iraku) w latach osiemdziesiątych ubiegłe-
go wieku. Za świadczoną pracę pracownik otrzymy-
wał miesięczne uposażenie, składające się z części
walutowej oraz złotowej. Bardzo często wynagrodze-
nie części walutowej płatne było w złotych po przeli-
czeniu wg oficjalnego kursu ustalanego przez NBP.
Siłą rzeczy nie odpowiadało ono wówczas rzeczywi-
stej sile nabywczej, gdyż kurs NBP ustalany był ad-
ministracyjnie na mocno zaniżonym poziomie.
Przy przechodzeniu na wcześniejsza emeryturę
do ustalania podstawy emerytury uwzględniano wy-
nagrodzenie części walutowej przeliczonej po oficjal-
nym kursie. Tak naliczona emerytura powoduje po-
czucie krzywdy u osób, które sądzą, że w wolnej Pol-
sce powinno się odejść od przeliczania części waluto-
wej wynagrodzenia wg sztucznego, zaniżanego ofi-
cjalnego kursu.
W związku z powyższym rodzi się pytanie, czy
jest możliwe zaktualizowanie wysokości już przyzna-
nych emerytur poprzez przeliczenie części walutowej
wynagrodzeń po kursie odzwierciedlającym ich ów-
czesną rzeczywistą siłę nabywczą.
Z wyrazami szacunku
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk
Turek, dnia 5 kwietnia 2009 r.
423
Zapytanie
(nr 3918)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zalegalizowania małżeństwa
zawartego poza granicami kraju
Zawarcie za granicą związku małżeńskiego przez
obywatela polskiego z obcokrajowcem wymaga po-
twierdzenia tego faktu w polskiej ambasadzie po-
przez przedłożenie świadectwa stwierdzającego za-
warcie małżeństwa. Do mojego biura poselskiego
zwróciła się o pomoc para, która ma z tym olbrzymi
problem. We wrześniu 2007 r. Polka wraz z Senegal-
czykiem zawarli w Dakarze małżeństwo w obrządku
muzułmańskim. Zgłosili się do polskiej ambasady
w Dakarze, ale niestety przed likwidacją polska pla-
cówka nie zdążyła z wydaniem odpowiednich doku-
mentów. Poinformowano ich, że formalności można
dokończyć w polskiej ambasadzie w Maroku.
Małżeństwo, dotychczas mieszkające we Wło-
szech, przyjechało jednak do Polski, chcąc w naszym
kraju osiąść na stałe. Niestety w Polsce napotkali
opór przed zalegalizowaniem ich małżeństwa na
gruncie prawa polskiego. Są odsyłani do… polskiej
ambasady w Maroku. Ambasady i konsulaty są
przedstawicielstwami Polski poza jej granicami. Wy-
daje się, że załatwienie sprawy w Polsce powinno się
odbyć bez problemów, nawet jeśli sprawa leży w kom-
petencjach polskiej ambasady.
Z uwagi na to, że w polskich urzędach można uzy-
skać różną interpretację obowiązujących przepisów,
uprzejmie proszę o podanie prawidłowej procedury po-
stępowania, tak aby sprawę można było sfinalizować.
Z wyrazami szacunku
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk
Turek, dnia 23 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3919)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie nieprawidłowości
w łódzkim oddziale Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa
Szanowny Panie Ministrze! Funkcjonariusze
z łódzkiej Delegatury CBA przeprowadzili kontrolę
w tamtejszej Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa. Zakres kontroli obejmował prawidłowości
dysponowania przez agencję środkami w ramach
Sektorowego Programu Operacyjnego „Restruktu-
ryzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz
rozwój obszarów wiejskich na lata 2005–2006”.
424
Szczegółową kontrolą objęto 2 działania realizowa-
ne przez agencję pod nazwą „Wspieranie zmian i do-
stosowań w sektorze rolno-żywnościowym”, a w szcze-
gólności polegające na inwestycjach w gospodar-
stwach rolnych i ułatwianiu startu młodym rol-
nikom.
Agenci CBA stwierdzili szereg nieprawidłowości,
m.in. bezpodstawne zawarcie przez agencję umów
o dofinansowanie, co skutkowało nienależną wypła-
tą środków pieniężnych, niewłaściwe rozpatrywanie,
a więc bez należytej staranności i rzetelności oraz
właściwego nadzoru ze strony przełożonych, umów
o dofinansowanie. Analizując zestawienia wniosków
zarejestrowanych i obsługiwanych przez oddział,
stwierdzono, że wnioski złożone przez rolników bę-
dących jednocześnie pracownikami oddziału lub
wnioski rolników powiązanych rodzinnie z jego pra-
cownikami zostały załatwione w czasie zdecydowanie
krótszym niż pozostałe wnioski.
Zebrane w toku kontroli materiały zostały prze-
kazane do Wydziału VI Zamiejscowego w Łodzi Biu-
ra do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Proku-
ratury Krajowej, która nadzoruje śledztwo prowadzo-
ne przez funkcjonariuszy łódzkiej delegatury CBA.
W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami
CBA przekazało ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi
oraz prezesowi Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa wystąpienia pokontrolne. Biuro wy-
stąpiło w nich m.in. o usunięcie stwierdzonych
w toku kontroli nieprawidłowości, zwiększenie nad-
zoru nad udzielaniem dofinansowania w ramach sek-
torowego programu operacyjnego, zapewnienie prze-
strzegania przepisów i procedur przyjmowania obo-
wiązujących przy rejestracji i rozpatrywania wnio-
sków oraz bezzwłocznej rejestracji podjętych czynno-
ści w systemie informatycznym.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
− Czy ministerstwo zwiększyło nadzór nad udzie-
laniem dofinansowania w ramach sektorowego pro-
gramu operacyjnego?
− Czy usunięto stwierdzone w toku kontroli nie-
prawidłowości?
Z poważaniem
Poseł Artur Ostrowski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3920)
do ministra infrastruktury
w sprawie remontu dworca PKP w Tarnowie
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego
zapytania.
Trzy lata temu został rozpoczęty remont dworca
PKP w Tarnowie. Obecnie, po zakończeniu jego
pierwszego etapu, dalsze prace zostały wstrzymane
i co gorsza, dokładnie nie wiadomo, kiedy zostaną
wznowione. Przetarg na ich wykonanie był już prze-
kładany dwukrotnie i nadal nie został rozstrzygnię-
ty.
Bryła tarnowskiego dworca jest prawie kopią
dworca we Lwowie. Remont dworca PKP w Tarnowie
to jedna z najważniejszych inwestycji w naszym kra-
ju, ale pomimo to, zdaniem specjalistów, nie zostanie
on ukończony w czerwcu przyszłego roku. A wtedy
będziemy świętować jego stulecie – najprawdopodob-
niej z niewykończonym dworcem w tle.
W tym zakresie składam zapytanie poselskie
1. Kiedy zostaną wznowione prace remontowe
dworca PKP w Tarnowie?
2. Czy przedmiotowe prace zostaną ukończone na
stulecie jego powstania – w czerwcu przyszłego
roku?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3921)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie wypowiedzenia
przez Uniwersytet Jagielloński porozumienia
o opiece naukowo-dydaktycznej zawartego
z Nauczycielskim Kolegium Języków Obcych
w Suchej Beskidzkiej oraz Nauczycielskim
Kolegium Języków Obcych w Zakopanem
Dnia 20 marca br. Uniwersytet Jagielloński wy-
powiedział ze skutkiem na dzień 30 września 2009 r.
zawarte porozumienie o opiece naukowo-dydaktycz-
nej w stosunku do kolegiów języków obcych w Suchej
Beskidzkiej i w Zakopanem. Jednocześnie władze UJ
zaznaczyły, że od bieżącego roku akademickiego nie
będzie już możliwe dopuszczenie obecnych słuchaczy
ww. kolegiów do egzaminów licencjackich na uczelni.
Uzasadnieniem dla wypowiedzeń stała się opinia Mi-
nisterstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zgodnie
z którą kształcenie w kolegiach nie ma charakteru
studiów wyższych. Dlatego ich absolwenci mogą po-
dejmować studia na uczelni, ale na takich samych
zasadach jak pozostali kandydaci.
Porozumienia o opiece naukowo-dydaktycznej zo-
stały zawarte w lutym 2006 r. Wówczas uniwersytet
nie zgłaszał zastrzeżeń co do zasad uzyskiwania ty-
tułu licencjata przez słuchaczy obu Nauczycielskich
Kolegiów Języków Obcych – w Suchej Beskidzkiej
i w Zakopanem. Chciałbym ponadto zwrócić uwagę
na fakt, że od tego czasu stan prawny w przedmioto-
wej kwestii nie uległ zmianie.

Obecnie w obydwu kolegiach kształci się 326 słu-
chaczy, w tym 83 kończy naukę w bieżącym roku
szkolnym. Podtrzymanie decyzji o wypowiedzeniu
porozumienia spowoduje słuszne roszczenia tego-
rocznych absolwentów oraz rozgoryczenie, a nawet
wzburzenie słuchaczy młodszych roczników. Ponad-
to likwidacja wspomnianych kolegów będzie prowa-
dzić do deficytu nauczycieli języków obcych poza naj-
ważniejszym ośrodkiem akademickim w regionie –
Krakowem.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
Czy ministerstwo podejmie działania w celu przy-
wrócenia opieki naukowo-dydaktycznej Uniwersyte-
tu Jagiellońskiego w stosunku do kolegiów języków
obcych w Suchej Beskidzkiej i w Zakopanem oraz
umożliwienia ich absolwentom zdawania egzaminów
licencjackich na uczelni?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3922)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wniosków o zmianę przeznaczenia
gruntów rolnych na cele nierolnicze
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim okresie,
spotykając się z samorządowcami na terenie Dolnego
Śląska, a także urbanistami przygotowującymi na
zlecenia gmin projekty planów zagospodarowania
przestrzennego, spotkaliśmy się z problemem, który
opisujemy poniżej.
Czasy, w których we wsiach występowała prawie
wyłącznie zabudowa zagrodowa, należą do przeszło-
ści. Obecnie na sąsiadujących ze sobą parcelach czę-
sto na przemian występują zabudowania zagrodowe
z zabudowaniami o funkcjach nierolniczych – miesz-
kaniowych, usługowych czy np. produkcyjnych. Do-
datkowo często w obrębie pojedynczej parceli doko-
nywane są zmiany z funkcji rolniczej na nierolniczą,
a niekiedy – co raczej rzadsze – także odwrotnie. Do
takich przekształceń skłaniają nie tylko uwarunko-
wania makro- i mikroekonomiczne czy przemiany
pokoleniowe wśród właścicieli tych obiektów, ale – co
nie mniej ważne – charakter występującej na po-
szczególnych parcelach zabudowy. Występujące
w typowym siedlisku rolniczym, na które składają
się oprócz domu mieszkalnego zabudowania gospo-
darcze, takie jak np. stodoła i budynek inwentarski,
stosunkowo łatwo przekształcić na sklep z magazy-
nem czy na warsztat mechaniczny. Po jakimś czasie
te gospodarcze obiekty mogą znów zmienić swoją
funkcję, nie wykluczając powrotu do pierwotnych za-
425
dań rolniczych. Obserwując współczesne wsie, widać,
że ich wewnętrzne funkcjonalne przekształcenia zacho-
dzą znacznie szybciej niż w obszarach miejskich, gdzie
charakter zabudowy często bardziej je utrudnia.
Ten kierunek przekształceń promowany jest tak-
że w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich, a w szcze-
gólności w jego części – oś 3: Jakość życia na obsza-
rach wiejskich i różnicowanie gospodarki wiejskiej.
W ramach tej osi stymulowanie takich przekształceń
koncentruje się przede wszystkim w działaniu 311:
Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej,
którego celem jest „różnicowanie działalności rolni-
czej w kierunku podejmowania lub rozwijania przez
rolników, domowników i małżonków rolników dzia-
łalności nierolniczej lub związanej z rolnictwem, co
wpłynie na tworzenie pozarolniczych źródeł docho-
dów, promocję zatrudnienia poza rolnictwem na ob-
szarach wiejskich” oraz działaniu 312: Tworzenie
i rozwój mikroprzedsiębiorstw, którego celem jest
„wzrost konkurencyjności gospodarczej obszarów
wiejskich, rozwój przedsiębiorczości i rynku pracy,
a w konsekwencji – wzrost zatrudnienia na obszarach
wiejskich”. Zakres obu tych działań obejmuje udzie-
lanie pomocy z tytułu podjęcia lub rozwoju działal-
ności w zakresie m.in.: usług dla ludności, sprzedaży
hurtowej i detalicznej, rzemiosła lub rękodzielnictwa,
robót i usług budowlanych oraz instalacyjnych, usług
turystycznych oraz związanych ze sportem, rekre-
acją i wypoczynkiem; usług transportowych, usług
komunalnych czy rachunkowości, doradztwa lub
usług informatycznych.
Realizacja znaczącej części projektów może wy-
magać uzyskiwania różnych pozwoleń, w tym budow-
lanych. Takie projekty na obszarach objętych miej-
scowymi planami zagospodarowania przestrzennego
będą wymagały zgodności z ich ustaleniami, zatem
plany te nie mogą wprowadzać utrudnień dla doko-
nywania przekształceń funkcjonalnych, służących
rozwojowi terenów wiejskich. W tej sytuacji realizo-
wana przez Departament Gospodarki Ziemią polity-
ka niedopuszczenia do łączenia we wsiach przezna-
czeń rolnych i nierolnych może skutecznie zabloko-
wać absorpcję środków z Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich. Potencjalni beneficjenci nie będą bo-
wiem mogli uzyskać niezbędnych pozwoleń na budo-
wę lub adaptację obiektów służących działalności
nierolniczej na działkach zagrodowych lub odwrotnie
– budowę lub adaptację dotychczasowych obiektów
nierolniczych na cele rolnicze na terenach, na któ-
rych plany miejscowe zakażą przywracania funkcji
rolniczych.
Warto tu wskazać, że wydanie zgody na zmianę
przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze
czy w konsekwencji wykorzystujące te zgody odpo-
wiednie regulacje planu miejscowego są jedynie pro-
mesą dla działań zainteresowanego inwestora. Jeże-
li z terenów zabudowy wiejskiej mocą planu miejsco-
wego zdejmie się zakaz realizacji obiektów nierolni-
czych to nie znaczy, że automatycznie grunty zostaną
wyłączone z użytkowania rolnego. Tam, gdzie rolni-
426
cy będą chcieli nadal koncentrować się na działalno-
ści rolniczej i gdzie skutecznie – także w kontekście
ekonomicznym – będą to realizowali, nie będzie po-
trzeby występowania o to wyłączenie.
Nie można wykluczyć, że omawiana wyżej polity-
ka ministerstwa niedopuszczenia do „łączenia prze-
znaczeń” w obrębie poszczególnych terenów, wyzna-
czonych w projektach planów miejscowych na obsza-
rach wsi, jest pokłosiem wyroku WSA w Krakowie
(z dnia 29 maja 2006 r., sygn. akt II SA/Kr 3167/03),
w którym ten sąd stwierdza o niedopuszczalności
„mieszania przeznaczeń”. Należy jednak zauważyć,
że do tego zagadnienia odniósł się nieco później NSA
w Warszawie, który wyrokiem z dnia 13 grudnia
2006 r. (II OSK 1278/06) uchylił omawiany wyrok
WSA w Krakowie. Kwestionując stanowisko WSA,
NSA stwierdził, że sąd wojewódzki popadł w sprzecz-
ność przy ustalaniu wzajemnego stosunku pomiędzy
art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), zwanej dalej ustawą
o planowaniu, a treścią przepisu § 9 ust. 4 rozporzą-
dzenia ministra infrastruktury z dnia 26 sierpnia
2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu
miejscowego planu zagospodarowania przestrzenne-
go (Dz. U. Nr 164, poz. 1587), zwanego dalej rozpo-
rządzeniem. Z treści art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy
o planowaniu nie da się wyprowadzić innego wniosku
niż ten, że plan miejscowy powinien określać prze-
znaczenie terenu oraz zawierać linie rozgraniczające
tereny o różnym przeznaczeniu. Skoro tak, to przepis
ten nie zawiera ograniczeń (nakazów względnie za-
kazów) co do określenia rodzaju przeznaczenia tere-
nu, gdyż należy to do organu stanowiącego. Takich
ograniczeń nie zawiera i nie może zawierać powołany
przez sąd wojewódzki § 9 ust. 4 rozporządzenia, któ-
ry stanowi jedynie o możliwości stosowania miesza-
nych oznaczeń. Wprawdzie sąd wojewódzki zasadnie
przyjmuje, że cyt. § 9 ust. 4 rozporządzenia „nie daje
podstaw do ustalania mieszanych sposobów przezna-
czenia terenów”, co jednak nie oznacza, że dla tego
samego terenu nie może zostać określone przezna-
czenie mieszane, skoro – jak już była o tym mowa –
unormowanie z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o plano-
waniu nie zawiera ograniczeń co do określenia rodza-
ju przeznaczenia terenu. Hipotetycznie rzecz ujmując
(odrywając się od stanu faktycznego sprawy), możli-
we jest ustalenie przeznaczenia tej samej działki na
uprawy rolne (w okresie letnim), a jednocześnie na
rekreację (w okresie zimowym, łącznie z budową wy-
ciągu narciarskiego). Inaczej mówiąc, przeznaczenie
terenu może wynikać z określonej specyfiki danych
terenów, zaś niejednokrotnie – z braku ustawowego
zakazu – nie można wykluczyć ustalenia mieszanego
przeznaczenia.
Na marginesie omawianego wyżej problemu nie
sposób nie postawić jeszcze jednego pytania: Dlacze-
go wasze ministerstwo w trakcie rozpatrywania
wniosków o zmianę przeznaczenia gruntów rolnych
na cele nierolnicze usiłuje rozstrzygać o dopuszczal-
ności bądź niedopuszczalności stosowania w projek-
tach planów miejscowych określonych oznaczeń lite-
rowych, dokonując przy tym dosyć swobodnej inter-
pretacji rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego
zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowa-
nia przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587)?
Wydaje się, że kompetencje do ustalania symboli
terenów (w tym uzupełniających i mieszanych ozna-
czeń) w świetle obowiązujących przepisów należą do
projektantów planów (art. 5 pizp) oraz wójtów, bur-
mistrzów i prezydentów miast (art. 17 pizp), a do opi-
niowania planów miejscowych, w tym m.in. w zakre-
sie stosowanej symboliki – komisji urbanistyczno-ar-
chitektonicznych (art. 17 pkt 6 lit. a pzip). Z kolei do
stwierdzenia zgodności z prawem takich planów
miejscowych i ich symboliki przepisy upoważniają
jedynie wojewodów oraz sądy administracyjne. Nie
znamy natomiast przepisów, które by w procedurze
sporządzania planów miejscowych upoważniały mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi do dokonywania prze-
sądzeń w zakresie symboliki stosowanej w projek-
tach planów miejscowych.
Podstawowe jednak pytanie brzmi: Czy Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie widzi sprzeczności
pomiędzy prowadzoną w ostatnich miesiącach poli-
tyką, polegającą na odmawianiu rozpatrywania
wniosków o zmianę przeznaczenia gruntów rolnych
na cele nierolnicze, ze względu na „wymieszanie”
w obrębie terenów objętych tymi wnioskami funkcji
rolnych i nierolnych, z realizowanym przez siebie
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (PROW 2007–2013)? Czy nie należałoby
zaniechać tych odmów?
Łączymy wyrazy szacunku
Posłowie Stanisław Huskowski
i Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 28 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3923)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie ceremonii zawarcia
związku małżeńskiego poza granicami kraju
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z przepisem
art. 1 § 4 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks
rodzinny i opiekuńczy, mężczyzna i kobieta, będący
obywatelami polskimi przebywającymi za granicą,
mogą zawrzeć związek małżeński przed konsulem
lub przed osobą wyznaczoną do wykonywania funk-
cji konsula.
 427

Do zawarcia małżeństwa przez dwoje obywateli udzielający ślubu mógł mieć zawieszony na szyi łań-
polskich przed konsulem Rzeczypospolitej Polskiej cuch z godłem naszego kraju, podkreślający donio-
wymagane są następujące dokumenty: słość zawarcia związku małżeńskiego?
1) dokumenty potwierdzające tożsamość obojga
Z poważaniem
narzeczonych – a więc paszporty oraz dowody oso-
biste,
Poseł Andrzej Kania
2) odpisy skrócone aktów urodzenia obojga narze-
czonych,
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
3) zapewnienie obojga narzeczonych, iż nie wiedzą
o istnieniu okoliczności wyłączających zawarcie mał-
żeństwa, złożone przed kierownikiem urzędu stanu
Zapytanie
cywilnego co najmniej na miesiąc przed planowaną
(nr 3924)
datą zawarcia małżeństwa (zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuń-
do ministra edukacji narodowej
czy). Termin ten może być z ważnych względów skró-
cony. Powyższy dokument z pieczęcią i podpisem kie-
w sprawie dokonywania ocen pracy
rownika urzędu stanu cywilnego przedstawić należy
dyrektorów szkół i placówek
konsulowi, przed którym ma być zawarty związek
małżeński,
22 kwietnia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia
4) w przypadku kobiety, która nie ukończyła 18
19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświa-
lat, i mężczyzny, który nie ukończył 21 lat – prawo-
ty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
mocne postanowienie sądu pozwalające na zawarcie
Nr 56, poz. 458), która w art. 3 wprowadziła zmiany
małżeństwa,
w ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczycie-
5) osoby rozwiedzione muszą posiadać także do-
la (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.)
wód ustania małżeństwa,
w części dotyczącej oceny pracy dyrektora. Zgodnie
6) podczas ceremonii ślubnej niezbędnych jest
z art. 6a ust. 6 i 7 ww. ustawy obecnie oceny pracy dy-
dwoje pełnoletnich świadków.
rektora szkoły dokonuje organ prowadzący szkołę
Zawarcie związku małżeńskiego jest wyrazem od-
w porozumieniu z organem nadzoru pedagogicznego.
powiedzialności za drugą osobę, jest wyrazem miło-
Czy do wszczętych i niezakończonych przed dniem
ści, wierności, uczciwości oraz obowiązkiem wzajem-
wejścia w życie nowelizacji ustawy Karta Nauczycie-
nej opieki. Ceremonia ślubna jest także jednym
la ocen pracy dyrektorów szkół i placówek należy
z najważniejszych wydarzeń w życiu każdego czło-
stosować nowe przepisy?
wieka. Dlatego też para wstępująca w związek mał-
Czy kurator oświaty powinien przesłać posiadaną
żeński za granicą, ale w polskiej placówce dyploma-
dokumentację w przedmiotowych sprawach do orga-
tycznej, chciałaby, aby ceremoniał był ze wszystkimi
nów prowadzących celem dokończenia procedury oce-
elementami tak jak na ziemi ojczystej.
niania?
Jednym z atrybutów zawieranego przez kierow-
W tym miejscu należy zauważyć, że istnieje roz-
nikiem urzędu stanu cywilnego aktu małżeństwa
bieżność w interpretacji wyżej przywoływanych prze-
jest podniosłość chwili składania sobie przez małżon-
pisów prawa i prezentowane są dwa odmienne stano-
ków przysięgi małżeńskiej. W Polsce kierownik urzę-
wiska:
du stanu cywilnego podczas ceremonii ślubnej ma na
1. Ocen pracy dyrektora, które zostały wszczęte
szyi łańcuch z godłem wiszący na piersiach. Dodaje
i niezakończone przed dniem wejścia w życie znowe-
to powagi osobie udzielającej ślubu, a samą ceremo-
lizowanej ustawy Karta Nauczyciela dokonuje kura-
nię czyni dostojną i podniosłą, należną zawarciu
tor oświaty.
związku małżeńskiego.
2. Nie ma podstaw prawnych do dokonania oceny
Tymczasem według posiadanej przeze mnie wie-
pracy dyrektora przez kuratora oświaty, mimo że
dzy oraz od osób zawierających za granicą związek
procedura została wszczęta przed wejściem w życie
małżeński, w polskich placówkach dyplomatycznych
nowelizacji ustawy Karta Nauczyciela. Kurator
konsulowie lub osoby wyznaczone do wykonywania
oświaty rozpatruje jedynie wnioski o ponowne usta-
funkcji konsula nie posiadają na wyposażeniu swoich
lenie oceny pracy dyrektora (vide art. 24), które zo-
placówek dyplomatycznych łańcuchów z godłem. Ce-
stały złożone i nierozpatrzone przed dniem wejścia
remonia ślubna, będąc równie ważna i uroczysta, nie
w życie ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie
jest tak dostojną dla pary składającej przysięgę mał-
ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych
żeńską, gdy na szyi osoby odbierającej przysięgę nie
innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458).
jest zawieszony łańcuch z godłem naszego kraju.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie- Z wyrazami szacunku
lenie odpowiedzi na pytanie: Czy jest możliwe, aby
polskie placówki dyplomatyczne zostały wyposażone Poseł Ryszard Zawadzki
w łańcuchy z godłem, tak aby ceremonia ślubna mo-
gła odbywać się tak samo jak w kraju i aby konsul Wodzisław Śląski, dnia 6 maja 2009 r.
428
Zapytanie
(nr 3925)
do ministra skarbu państwa
w sprawie przebiegu procesu prywatyzacji
Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniaczanego
Trzemeszno sp. z o.o.
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku lat monito-
ruję poprzez interpelacje i zapytania poselskie oraz
spotkania z innymi posłami, członkami kierownic-
twa resortu przebieg prywatyzacji Przedsiębiorstwa
Przemysłu Ziemniaczanego Trzemeszno sp. zo.o.
Sprawa ta do dziś pozostaje nierozwiązana w kwestii
możliwości udziału w tym procesie plantatorów i pra-
cowników spółki. Jak wskazują zainteresowani,
w trakcie przeprowadzonego w lutym/marcu 2002 r.
przez Agencję Prywatyzacji przetargu na sprzedaż
59% udziałów PPZ Trzemeszno ówczesne kierownic-
two Agencji Prywatyzacji dopuściło się naruszenia
prawa, uzgadniając z niedoszłymi inwestorami, wy-
branymi w wyniku przetargu, tj. Lubelską Korpora-
cją Finansową sp. z o.o. w Lublinie i Krzysztofem
Borkowskim, szczególnie korzystne warunki umowy
sprzedaży udziałów, działając jednocześnie na nieko-
rzyść Skarbu Państwa oraz plantatorów i pracowni-
ków PPZ Trzemeszno. Planowana na dzień 29 marca
2002 r. transakcja, zablokowana przez ówczesnego
ministra skarbu pana Wiesława Kaczmarka, nie do-
szła do skutku. W związku z czym na przełomie
2003/2004, kiedy Ministerstwo Skarbu Państwa roz-
poczęło przygotowania do ponowienia procesu pry-
watyzacji PPZ Trzemeszno, plantatorzy i pracownicy
PPZ zawiązali spółkę z ograniczoną odpowiedzialno-
ścią – nt. Spółka Plantatorsko-Pracownicza Trze-
meszno – celem gromadzenia środków finansowych
niezbędnych do zakupu udziałów PPZ Trzemeszno.
Spółka ta, skupiająca blisko 1300 osób, w tym 1200
plantatorów ziemniaków przemysłowych, przez 5-let-
ni okres zgromadziła – wraz z pozostałymi wspólni-
kami – środki w kwocie przekraczającej 6 mln zł. Jak
wskazują jej przedstawiciele, zdają sobie sprawę z tego,
że warunkiem wszczęcia kolejnej procedury zmierza-
jącej do zbycia przez Skarb Państwa udziałów PPZ
Trzemeszno jest rozwiązanie sporu Skarbu Państwa
z Lubelską Korporacją Finansową sp.z o.o. i Krzysz-
tofem Borkowskim (dalej określanymi łącznie jako
LKF). Wyrażając wolę nabycia ww. udziałów na wa-
runkach rynkowych bez intencji korzystania z ja-
kichkolwiek przywilejów, pozostają w oczekiwaniu na
rozwiązanie sprawy, wskazując na prawomocny wy-
rok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18.04.2005 r.
oraz proces zakończony w 2007 r., w wyniku którego
sąd nakazał Skarbowi Państwa sprzedać LKF 113
280 udziałów PPZ Trzemeszno, stanowiących 59%
kapitału zakładowego spółki.
Panie Ministrze! W związku z powyższym uprzej-
mie proszę Pana Ministra o ustosunkowanie się do
powyższych kwestii, tj. udzielenia odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Na jakim etapie realizacji pozostaje proces pry-
watyzacji Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniacza-
nego Trzemeszno sp. z o.o., w tym proces sądowy w spra-
wie zakazu zbywania udziałów spółki przez Skarb
Państwa na rzecz LKF sp. z o.o. i K. Borkowski oraz
innych osób?
2. Czy w związku z powyższym resort przewiduje
możliwość nabycia przez Spółkę Plantatorsko-Pra-
cowniczą Trzemeszno udziałów PPZ?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Gniezno, dnia 22 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3926)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie śmierci naszego rodaka
na lotnisku w Vancouver w Kanadzie
Szanowny Panie Ministrze! W październiku 2007 r.
większość mediów w naszym kraju obiegła tragiczna
wiadomość o śmierci naszego rodaka na lotnisku
w Vancouver w Kanadzie Roberta Dziekańskiego.
Dzisiaj można z całą odpowiedzialnością stwier-
dzić, że policjanci kanadyjscy pozbawili życia obywa-
tela naszego kraju, a sprawcy tego czynu pozostają
bezkarni. Miejscowa, kanadyjska prokuratura umo-
rzyło śledztwo, biorąc za podstawę zeznania tych po-
licjantów, którzy twierdzili, że Robert Dziekański
zachowywał się agresywnie i dlatego musieli użyć
elektrycznego paralizatora.
Robert Dziekański mający 40 lat pierwszy raz
w życiu leciał do swojej matki od dawna mieszkającej
w Kanadzie i, nie znając języka, po ponad 24-godzin-
nym locie błąkał się po lotnisku w Vancouver, nie
mogąc znaleźć wyjścia. Widząc patrol policji, pod-
niósł ręce do góry z okrzykiem „policja”. Policjanci
zamiast mu pomóc, użyli pięciokrotnie elektrycznego
paralizatora, którego użycie spowodowało śmierć Po-
laka.
Śmierć obywatela naszego kraju stała się gło-
śnym wydarzeniem w Kanadzie. O wydarzeniu tym
donosiły w czołówkach kanadyjskie media, a nawet
mieszkańcy Kanady protestowali przeciw brutalno-
ści policji.
Ujawniono film, który został nakręcony aparatem
w telefonie komórkowym przez jednego z pasażerów,
czekających na lotnisku, naocznego świadka zdarze-
nia. Pokazuje on sekunda po sekundzie przebieg in-
terwencji policyjnego patrolu. Widać, że Dziekański
nie był agresywny, to policjanci zachowali się wobec
niego agresywnie i zaatakowali go elektrycznym pa-

ralizatorem. Porażony został nawet wówczas, gdy
leżąc na podłodze, wił się w przedśmiertelnych kon-
wulsjach.
Wszczęte zostało śledztwo przez kanadyjską pro-
kuraturę i rozpoczęto publiczne przesłuchiwanie
sprawców, czyli kanadyjskich policjantów przed spe-
cjalną komisją. Mimo oczywistych faktów i dowodów
w postaci nagrania filmowego policjanci kłamliwie
podtrzymywali swoją wersję zdarzeń o agresywności
zachowań Roberta Dziekańskiego.
Na podstawie ich zeznań prokuratura umorzyła
prowadzone śledztwo w tej sprawie. Trudno zrozu-
mieć tę decyzję, która stoi w sprzeczności z prawdą
ujawnioną podczas śledztwa.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy polskie Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych podjęło działania zmierzające do wyjaśnienia
sprawy śmierci Roberta Dziekańskiego – obywatela
naszego kraju, z odpowiednimi władzami Kanady,
aby doprowadzić do ukarania sprawców tego ha-
niebnego czynu?
2. Czy polskie służby konsularne i dyplomatyczne
udzielają pomocy rodzinie zabitego obywatela nasze-
go kraju Roberta Dziekańskiego w podjęciu skutecz-
nych kroków celem uzyskania odszkodowania i za-
dośćuczynienia od rządu kanadyjskiego za spowodo-
wanie śmierci Polaka przez kanadyjskich przedsta-
wicieli stróżów prawa?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Kania
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3927)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebudowy wiaduktu kolejowego
w mieście Dębica nad drogą wojewódzką
nr 985 Nagnajów – Mielec – Dębica
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra w sprawie przebudowy wiaduktu kolejowe-
go w kolejowym km 113,790 w m. Dębica nad drogą
wojewódzką nr 985 Nagnajów – Mielec – Dębica. Jest
to nienormatywny wiadukt kolejowy, który dziś stoi
na przeszkodzie usprawnieniu połączeń komunikacji
drogowej miasta Dębica, powiatu dębickiego i mie-
leckiego; połączenie to ma istotne znaczenie dla sieci
połączeń drogowych z południowo-wschodnią częścią
woj. podkarpackiego.
PKP PLK SA, do której kompetencji należy spra-
wa przebudowy tego wiaduktu, nie podejmuje żad-
nych działań mających na celu przyspieszenie tej
przebudowy, która jest planowana po roku 2013, dla-
429
tego też wydaje się zasadnym oczekiwanie, że to za-
danie zostanie zrealizowane przed tym terminem,
a środki finansowe będą zabezpieczone przez Mini-
sterstwo Infrastruktury.
W bieżącym roku trwają prace modernizacyjne na
drodze wojewódzkiej nr 985, które są finansowane
z budżetu województwa, a koszt tej modernizacji wy-
nosi 89 mln zł. Buduje się nowoczesną i bezpieczną
drogę, która jest przedzielona tym wiaduktem i ni-
weczy cele, jakie miały być osiągnięte dzięki tej mo-
dernizacji. Dalej, wiadukt będzie nie do pokonania
przez samochody ciężarowe, których ruch na tej dro-
dze jest bardzo intensywny. Ze względu na usytuowa-
nie specjalnych stref ekonomicznych w Tarnobrzegu,
Mielcu oraz Jaśle wiadukt, który pamięta czasy au-
stro-węgierskie, powinien być sfinansowany przez
Ministerstwo Infrastruktury. Modernizacja wiaduk-
tu zapewni rozwiązanie problemów komunikacyj-
nych części woj. podkarpackiego.
Jednocześnie załączam bogatą korespondencję
prowadzoną pomiędzy samorządami woj. podkarpac-
kiego a PKP PLK SA w Krakowie*). Korespondencja
krąży, a problem jest nierozwiązany.
Dlatego też zwracam się do Pana Ministra z na-
stępującym pytaniem: Czy rozważana jest w mini-
sterstwie kwestia finansowania przebudowy powyż-
szego wiaduktu kolejowego – jeśli tak, to w jakim
terminie będzie to możliwe? Modernizacja tego wia-
duktu wraz z modernizacją drogi jest rozwiązaniem
oczekiwanym przez wszystkich.
Kreślę wyrazy szacunku
Poseł Leszek Deptuła
Mielec, dnia 6 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3928)
do ministra infrastruktury
w sprawie odsetek od kredytu zaciągniętego
przez spółdzielnię mieszkaniową na budowę
mieszkania spółdzielczego
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z kluczo-
wych problemów zgłaszanych mi przez mieszkań-
ców Inowrocławia jest kwestia odsetek od kredytów
zaciągniętych przez spółdzielnie na przełomie lat
80. oraz 90.
Pojawił się problem w spłacie kredytu zaciągnię-
tego przez Kujawską Spółdzielnię Mieszkaniową
w Inowrocławiu. Z relacji przedstawionej przez jed-
nego z interesantów wynika, że w 1992 r. otrzymał
on mieszkanie spółdzielcze i przez 16 lat płacił regu-
larnie związane z nim opłaty, a tymczasem odsetki
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
430
od kredytu zmniejszają się tylko w nieznacznym stop-
niu. Odsetki, do których uiszczenia zobowiązana jest
ta osoba, wynoszą na dzień dzisiejszy ok. 30 tys. zł.
Powoduje to, że nie jest ona w stanie wykupić swoje-
go mieszkania. Przez spółdzielnię osoba ta została
także poinformowana o tym, że kwota odsetek nie
ulegnie zmianie, jak również o tym, że osoby tej nie
obejmuje uchwalona w dniu 5 grudnia 2008 r. nowe-
lizacja ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refun-
dacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych
(t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115).
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy spółdzielnia w powyższym przypadku może
obciążać lokatora skapitalizowanymi odsetkami?
2. Czy zasadne jest żądanie przez spółdzielnię
uzupełnienia wkładu budowlanego o przypadającą
na dany lokal nominalną kwotę umorzenia kredytu
przy ostatecznym rozliczeniu kosztów budowy, w sy-
tuacji gdy przy otrzymaniu lokalu rozliczono wkład
budowlany?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3929)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wysokości opłaty egzaminacyjnej
za udział w egzaminie konkursowym
na aplikację ogólną
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosiło się kilku młodych prawników
w związku z projektem rozporządzenia z dnia 2 mar-
ca 2009 r. w sprawie wysokości opłaty egzaminacyj-
nej za udział w egzaminie konkursowym na aplikację
ogólną. W przywołanym projekcie rozporządzenia
przewiduje się, że opłata za udział w egzaminie na
aplikację ogólną będzie wynosiła 50% minimalnego
wynagrodzenia. Osoby, które zgłosiły się do mnie,
podnoszą, że absolwenci wydziałów prawa nie zara-
biają najczęściej więcej niż minimalne wynagrodze-
nie, które pozwala na pokrycie tylko niezbędnych
wydatków związanych z codziennym funkcjonowa-
niem. W takim przypadku według nich kwota pozo-
stała po uiszczeniu opłaty egzaminacyjnej nie pozwo-
li na pokrycie niezbędnych wydatków związanych
z ich utrzymaniem. Osoby te podkreślają również, że
może to spowodować, że wielu z nich z powodu wy-
sokości opłaty egzaminacyjnej nie będzie miało real-
nych możliwości przystąpienia do egzaminu.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy istnieje możliwość określenia opłaty za eg-
zamin na aplikację ogólną na poziomie 25% minimal-
nego wynagrodzenia ustalonego na podstawie prze-
pisów ustawy z dnia 10 października 2002 r. o mini-
malnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200,
poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r.
Nr 157, poz. 1314)?
2. Czy można wprowadzić do przedmiotowego roz-
porządzenia przepis zwalniający kandydata w części
lub w całości z opłaty za egzamin?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3930)
do ministra środowiska
w sprawie interpretacji przepisów prawa
dotyczących naliczania opłat
za usuwanie drzew
Szanowny Panie Ministrze! W związku ze zgła-
szanymi przez gminy problemami z interpretacją
prawa dotyczącego naliczania opłat za usuwanie
drzew, które wyrosły z samosiewu na terenach rol-
nych z powodu zaprzestania ich uprawy, proszę o wy-
jaśnienie następującej kwestii:
Czy zarobkową działalność rolniczą, wykonywaną
przez osobę fizyczną – rolnika, należy utożsamiać
z działalnością gospodarczą?
Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działal-
ności gospodarczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807,
ze zm.) wyłącza działalność rolniczą, jednak art. 15
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług (t.j. Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.) zawie-
ra definicję działalności gospodarczej (na potrzeby
stosowania ustawy o podatku od towarów i usług),
która swoim zakresem obejmuje rolników.
Na tej podstawie przyjęła się wśród osób zajmują-
cych się ochroną środowiska (urzędników i osób pro-
wadzących szkolenia w tym zakresie) zasada nalicza-
nia opłat od osób fizycznych za usunięcie drzew na
przywracanych do użytkowania gruntach rolniczych.
Jedyną przesłanką do nienaliczenia opłat w takich
przypadkach jest art. 86 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 16
kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r.
Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) nie pobiera się opłat za
usunięcie drzew, na których usunięcie osoba fizyczna
uzyskała zezwolenie na cele niezwiązane z prowadze-
niem działalności gospodarczej, zakłada się zaś, że

chęć uprawy ziemi rolnej dowodzi prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej na tym terenie.
Pomimo stosunkowo niewielkich obwodów drzew
z samosiewu zgłaszanych we wnioskach o zgodę na
ich usunięcie, naliczone zgodnie z rozporządzeniem
ministra środowiska z dnia 13 października 2004 r.
w sprawie stawek opłat dla poszczególnych rodzajów
i gatunków drzew (Dz. U. Nr 228, poz. 2306) opłaty
to zwykle bardzo wysokie kwoty, niemożliwe do od-
zyskania nawet poprzez wieloletnie rolnicze wyko-
rzystanie odzyskanych terenów (przykładowo opłaty
za usunięcie na 1 ha 500 szt. brzóz o obwodzie 20 cm
= 319 700 zł, 500 brzóz o obwodzie 26 cm = 627 510
zł (wyliczone na podstawie stawek na 2008 r.), przy-
chód z uprawy żyta wg danych GUS za 2007r.: 23,7dt/
ha x 60,21zł/dt = 1426,98 zł). Bardzo często takich
drzew na 1ha rośnie kilka tysięcy, ich obwody często
sięgają ponad 50 cm, niektóre gatunki drzew mają
wielokrotnie wyższe stawki opłat za każdy cm obwo-
du i opłaty są odpowiednio wyższe. Informacja o na-
liczeniu opłat powoduje zwykle odstąpienie od pla-
nów wycinki, ponieważ ich wysokość nie jest możliwa
do zrekompensowania przez dochody z rolnictwa.
Jednocześnie w części gmin przyjmuje się założe-
nie, że ponieważ ustawa o swobodzie działalności
gospodarczej, zajmująca się działalnością gospodar-
czą, wyłącza działalność rolniczą, to opłat w takich
sytuacjach nie należy pobierać.
Prawo interpretowane w taki sposób, że różne
gminy w diametralnie różny sposób traktują obowią-
zek naliczania opłat w dokładnie takich samych sy-
tuacjach, budzi zrozumiały sprzeciw. Samorządowcy
obawiają się z jednej strony oskarżenia o działanie
na niekorzyść finansów swoich jednostek, z drugiej
strony o uniemożliwianie swoim podatnikom właści-
wego, legalnego i korzystnego dla gospodarki kraju
gospodarowania na terenach rolnych. Podatnicy nie
rozumieją z kolei sytuacji, że w jednych gminach
opłaty za usuwanie drzew na terenach rolnych są po-
bierane, w innych nie są, a dotyczy to często gmin
bezpośrednio graniczących ze sobą.
Z poważaniem
Poseł Anna Sikora
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3931)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przeznaczenia środków
finansowych na dokończenie budowy
systemów kanalizacyjnych i wodociągowych
w gminie Stryszów, poprzez zmianę
zbiorczego zestawienia kosztów budowy
zbiornika wodnego Świnna Poręba
W ramach programu budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba w gminie Stryszów realizowana jest
431
budowa systemów kanalizacyjnych i wodociągowych.
Projekt jest ważnym przedsięwzięciem ze względu na
ochronę wód zbiornika przed zanieczyszczeniem.
Gmina, mając podpisane umowy z wykonawca-
mi, samodzielnie nie jest w stanie zakończyć inwesty-
cji ze względu na niskie dochody. W maju przewi-
dziane jest opracowanie zaktualizowanego zbiorcze-
go zestawienia kosztów budowy zbiornika Świnna
Poręba, w którym to powinny zostać zagwaranto-
wane środki na ochronę zlewni zbiornika. Od parla-
mentu zależy, czy gmina będzie miała zagwaranto-
wane środki na realizację inwestycji. Dokończenie
budowy systemów kanalizacyjnych i wodociągowych
jest dla lokalnej społeczności sprawą kluczowej wagi,
gdyż niewątpliwie przyczyni się do poprawy warun-
ków życia mieszkańców i zwiększenia szans rozwo-
jowych gminy.
Pytanie: Czy rząd zamierza przeznaczyć środki
finansowe na dokończenie budowy systemów kanali-
zacyjnych i wodociągowych w gminie Stryszów poprzez
zmianę zbiorczego zestawienia kosztów budowy zbior-
nika wodnego Świnna Poręba?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3932)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie respektowania zasady
ochrony praw nabytych przy wydawaniu
decyzji administracyjnych przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Nowym Sączu w odniesieniu do sytuacji
osoby, którą pozbawiono prawa do renty
przyznanej na stałe
Moje zapytanie dotyczy sytuacji pana A. K., za-
mieszkałego w Starym Sączu, który w wyniku decy-
zji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału
w Nowym Sączu z dniem 10 kwietnia 2007 r. stracił
prawo do renty inwalidzkiej przyznanej 23 sierpnia
1989 r. na stałe.
Pan A. K. pobierał rentę z tytułu częściowej nie-
zdolności do pracy od 14 czerwca 1989 r. do 31 marca
2007 r., przy czym na mocy orzeczenia sądowego, po-
twierdzonego następnie decyzją ZUS, renta ta miała
charakter stały. Mimo tego, iż pan A. K. posiadał
rentę przyznaną na stale, został wezwany do lekarza
orzecznika i ZUS Oddział w Nowym Sączu wydał
9 lutego 1999 r. nową decyzję i przyznał mu rentę na
czas określony, a kolejną decyzją z 24 kwietnia 2007 r.
odmówił mu prawa do renty inwalidzkiej. Tą decyzję
utrzymał w mocy swoim wyrokiem Sąd Okręgowy
432
w Nowym Sączu, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych, a następnie Sąd Apelacyjny w Krako-
wie, Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
10 września 2008 r., który uznał ustalenia sądu I in-
stancji za uzasadnione, pomimo posiadania przez
tego pana orzeczenia powiatowego zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności o umiarkowanym
stopniu niepełnosprawności.
Należy zauważyć, że sąd wypowiadał się tylko co
do decyzji z dnia 24 kwietnia 2007 r., która była na-
stępstwem upływu okresu pobierania renty orzeczo-
nej na czas określony. Sąd nie ustosunkował się do
wcześniejszego orzeczenia i wcześniejszej decyzji
o przyznaniu renty na trwałe.
W związku z przedstawionymi powyżej faktami
proszę Panią Minister o odpowiedź na następujące
pytania:
1. Czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Nowym Sączu miał prawo zweryfikować orzecze-
nie sądowe o przyznaniu renty na stałe?
2. Jaki jest zakres zastosowania konstytucyjnej
zasady ochrony praw słusznie nabytych przy decy-
zjach organów rentowych?
3. Jakie instrumenty prawne ma obywatel znaj-
dujący się w podobnej sytuacji, aby dochodzić sku-
tecznie swoich praw?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3933)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie niedopracowania reformy oświaty
w zakresie posłania sześciolatków do szkoły
Problem, który przedstawiam Pani Minister, do-
tyczy posłania sześciolatków do szkoły.
Wprowadzenie reformy oświaty pozostawia wiele
do życzenia. Oburzające jest stwierdzenie Pani Mini-
ster, że wprowadzenie każdej reformy ma swoje kosz-
ty, a pod tymi kosztami kryje się los naszych dzieci.
Nie ma nagłej i palącej potrzeby reformowania pol-
skiego szkolnictwa.
Jak do tej pory wszem i wobec wiadomo, że polskie
dzieci charakteryzują się wyższym poziomem wiedzy
i umiejętności od dzieci z wielu krajów Unii. Wpro-
wadzenie obecnej reformy nie ma zatem jasnego uza-
sadnienia. Sięgnąłem głębiej i wczytując się w pod-
stawę programową, wprowadzoną przez rząd 23 grud-
nia 2008 r., znalazłem źródło owej reformy, a miano-
wicie zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 3 kwietnia 2008 r., w których to zaleceniach
chodzi o wyrównanie szans edukacyjnych w krajach
Unii. Z czym wiążą się te zalecenia dla Polski w obec-
nym stanie oświaty? Wiążą się one z obniżeniem po-
ziomu nauczania naszych dzieci, aby dorównać niż-
szemu poziomowi europejskiemu. Dotychczas równa-
ło się zawsze do mądrzejszych, skąd zatem u nas taka
otwartość i pośpiech w zastosowaniu się do tychże
zaleceń? Odpowiedzi być może należy szukać w po-
wiedzeniu, iż niewykształconym społeczeństwem ła-
two się rządzi. Środowisko nauczycieli klas I–III sy-
gnalizuje problem: do klas pierwszych trafią dzieci
lepiej przygotowane (siedmiolatkowie po tzw. zerów-
ce) i sześciolatkowie, którzy nie zostali przygotowani
do podjęcia nauki szkolnej.
Zwracam się do Pani Minister z prośbą o odpo-
wiedź na pytania: Dlaczego z powodu niedopracowa-
nej reformy oświaty, w której pominięto sześciolatki,
skazujemy dzieci na realizację programu pięciolat-
ków? Dlaczego ministerstwo edukacji niedopracowa-
nie reformy oświaty zrzuca na barki nauczycieli? Czy
dzieci siedmioletnie, które opanowały program tzw.
zerówki, i dzieci sześcioletnie, które nie miały z tym
do czynienia, w klasie pierwszej uczyć się będą z ta-
kich samych podręczników, a jeśli nie, to kiedy poja-
wią się odrębne podręczniki do klasy pierwszej dla
sześciolatków?
Poseł Wojciech Kossakowski
Ełk, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3934)
do ministra skarbu państwa
w sprawie prac nad ustawą
o rekompensatach za przejęte
przez państwo nieruchomości oraz niektóre
inne składniki mienia
Szanowny Panie Ministrze! Zwróciła się do mnie
pani T. P., której rodzice posiadali gospodarstwo rol-
ne w okolicach Osuchowa. Gospodarstwo rolne po
zakończeniu II wojny światowej zostało zabrane na
podstawie obowiązujących ówcześnie przepisów o prze-
prowadzeniu reformy rolnej.
Dotychczasowe starania obecnych spadkobierców
o odszkodowanie w postaci bądź to przywrócenia
własności w naturze, bądź wypłaty pieniężnej nie od-
niosły żadnego rezultatu z powodu braku przepisów
prawnych, braku stosownej po temu ustawy repry-
watyzacyjnej.
Pani P. zwracała się już do ministerstwa skarbu
pismem, które wpłynęło dnia 6 marca 2007 r., na
które uzyskała odpowiedź (syg. MSP/Derrika/2370/
06/IO). W którym dowiadujemy się m.in., że prace
nad ustawą są już prowadzone w Sejmie i trzeba mieć
nadzieję, że Sejm (poprzedniej kadencji) uchwali
ustawę rekompensującą.

Ponieważ osób aktualnie oczekujących na odszko-
dowanie za zwrot bezprawnie zabranych majątków
jest bardzo wiele, a ich liczba ciągle wzrasta, kieruję
do Pana Ministra następujące zapytania:
1. Czy kontynuowane są prace nad projektem usta-
wy o rekompensatach za przejęte przez państwo nie-
ruchomości oraz niektóre inne składniki mienia?
2. Czy przewidywane są jakieś ewentualne zmia-
ny w ww. projekcie ustawy?
3. Kiedy można się spodziewać zakończenia prac
na ustawą?
4. Jeżeli prace nie są kontynuowane, to dlaczego?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Kaczanowski
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3935)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie trudności niektórych samorządów
z zapewnieniem dzieciom pięcioletnim opieki
przedszkolnej od września 2009 r.
Szanowna Pani Minister! Nowelizacja ustawy
o systemie oświaty w kwestii upowszechnienia edu-
kacji przedszkolnej dla dzieci 5-letnich postawiła jed-
nostki samorządu terytorialnego w bardzo trudnej
sytuacji. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 19 marca
2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz
o zmianie niektórych innych ustaw wszystkie chętne
dzieci w wieku 5 lat mają prawo do odbycia rocznego
przygotowania przedszkolnego w przedszkolu, od-
dziale przedszkolnym lub innej formie wychowania
przedszkolnego. Zapewnienie warunków do realizacji
tego prawa jest zadaniem własnym gminy.
Jednym z samorządów, które będą miały pro-
blemy wynikające z zapisów znowelizowanej usta-
wy, jest samorząd Głogowa. Jak sygnalizują władze
tego miasta, liczba dzieci 5-letnich zgłoszonych
w okresie rekrutacji do przedszkoli w porównaniu
z bieżącym rokiem szkolnym zwiększy się o 130
osób, czyli o 5 oddziałów dla tej grupy wiekowej.
Konieczność zabezpieczenia w pierwszej kolejno-
ści miejsc dla 5-latków spowoduje ograniczenie przy-
jęć do przedszkoli dzieci 3- i 4-letnich.
Samorządy nie są przygotowane na rozwiązanie
powyższego problemu w przeciągu kilku miesięcy –
w większości gmin 6-latki nadal funkcjonują w pla-
cówkach przedszkolnych, a nie w szkołach.
Pomimo starań, jakie w kwestii zwiększenia licz-
by miejsc w przedszkolach czyni gmina miejska Gło-
gów (uruchomienie w roku szkolnym 2009/2010 no-
wej placówki przedszkolnej z oddziałem żłobkowym
na 100 miejsc dla dzieci w wieku przedszkolnym i 35
433
dzieci do oddziału żłobkowego, adaptacja kolejnego
pomieszczenia w Gimnazjum nr 5 na filię Przedszko-
la Publicznego nr 19 to nowe 34 miejsca), od września
2009 r. ok. 280 dzieci w wieku 3 i 4 lat nie znajdzie
miejsca w publicznych przedszkolach.
Dodatkowym problemem utrudniającym samo-
rządom zastosowanie przejściowych rozwiązań jest
zapis w ramowym statucie przedszkoli publicznych,
ustalający maksymalną liczbę dzieci w oddziałach
przedszkolnych dla 3- i 4-latków na 25 osób.
Jak sygnalizują władze samorządowe Głogowa,
analiza frekwencji w tych grupach wiekowych w czte-
rech losowo wybranych głogowskich przedszkolach
prowadzi do wniosku, że pełny stan liczbowy grupy
3- lub 4-latków stanowi sytuację sporadyczną. Wpływ
na to ma wiele czynników, w tym najczęściej zacho-
rowalność dzieci, trudności w adaptacji dziecka do
nowych warunków, a także brak narzędzi prawnych,
które mobilizowałyby rodziców dzieci zapisanych do
systematycznego przyprowadzania dziecka do przed-
szkola.
Szansę w rozwiązaniu tej trudnej sytuacji samo-
rząd Głogowa widzi w zmianie zapisu § 5 pkt 3 ra-
mowego statutu przedszkola publicznego, zwiększa-
jącego liczebność dzieci zapisanych do oddziału
przedszkolnego dla dzieci 3- i 4-letnich z 25 do 30. To
dałoby możliwość przyjęcia dodatkowo ok. 120–130
dzieci do głogowskich przedszkoli, co w znacznym
stopniu rozwiązałoby problem braku miejsc w przed-
szkolach w ciągu najbliższych trzech lat.
Bez zmiany obowiązującego stanu prawnego ry-
zykownym byłoby zwiększanie liczebności dzieci
w oddziałach, bowiem w sytuacji jakiegokolwiek zda-
rzenia wypadkowego w pierwszej kolejności spraw-
dzana jest liczba dzieci zapisanych do danego oddzia-
łu. W przypadku gdy stan liczbowy dzieci przekracza
25 wychowanków, odpowiedzialność i ewentualne
konsekwencje ponosi dyrektor danej placówki.
Proponowana zmiana zapisu w ramowym statu-
cie publicznego przedszkola nie doprowadzi do całko-
witego rozwiązania palącego problemu braku miejsc
w przedszkolach, natomiast może go w znacznym
stopniu zmniejszyć.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytania:
1. Jakie jest stanowisko MEN w sprawie propozy-
cji zmiany zapisu § 5 pkt 3 ramowego statutu przed-
szkola publicznego, zwiększającego liczebność dzieci
zapisanych do oddziału przedszkolnego dla dzieci 3-
i 4-letnich z 25 do 30, na okres przejściowy 3 lat?
2. Jakie inne propozycje ma MEN dla tych samo-
rządów, które nie zdążą przygotować wymaganej licz-
by miejsc w przedszkolach dla wszystkich chętnych
dzieci?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
434
Zapytanie
(nr 3936)
do ministra gospodarki
w sprawie sytuacji przemysłu zbrojeniowego
oraz przyszłości Zakładów Mechanicznych
PZL Wola filia w Siedlcach
Szanowny Panie Premierze! Na podstawie art. 195
ust. 2 w związku z art. 192 ust. 3 Regulaminu Sejmu
RP (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398, z 2003 r. Nr 23,
poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182, z 2005 r. Nr 16,
poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, poz. 912, Nr 76, poz.
1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 oraz z 2007 r. Nr 23,
poz. 253, Nr 87, poz. 943) składam zapytanie posel-
skie do Pana Wicepremiera w sprawie sytuacji prze-
mysłu zbrojeniowego oraz przyszłości Zakładów Me-
chanicznych PZL Wola filia w Siedlcach.
Związki zawodowe działające przy Zakładach Me-
chanicznych PZL Wola są zaniepokojone perspekty-
wą utraty miejsc pracy przez kilkuset pracowników
zakładu i jego filii w Siedlcach.
Zakłady Mechaniczne PZL Wola zostały umiesz-
czone na liście przedsiębiorstw o szczególnym zna-
czeniu gospodarczo-obronnym w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2007 r., obowiąz-
kiem tych zakładów jest w razie zagrożenia wykonać
odpowiednią ilość silników i części zamiennych do
wiadomego sprzętu. Zakład w obecnej sytuacji nie
jest w stanie wykonać takiego zadania, a odlewnia
(jedyny producent odlewów do silników wojskowych)
ma zakończyć działalność w maju i jej produkcja nie
może być przejęta przez inny zakład.
Zakłady Mechaniczne PZL Wola produkują też
agregaty awaryjne dla szpitali i spółek wodno-kana-
lizacyjnych. Produkowane tu zespoły prądotwórcze
z silnikami gazowymi są stosowane na wysypiskach
śmieci i oczyszczalniach ścieków. Brak tych urządzeń
i części zamiennych do nich może stanowić zagroże-
nie ekologiczne dla naszego kraju.
Już w listopadzie 2008 r. związki zawodowe zwró-
ciły się do pani prezydent Warszawy Hanny Gronkie-
wicz-Waltz z prośbą o pomoc w uratowaniu tych
miejsc pracy przez podjęcie działań i porozumień
z kierownictwem zakładu.
Czy jako wicepremiera i lidera partii koalicyjnej
nie niepokoi Pana tak znaczne obniżenie potencjału
obronnego Polski i jakie działania w tej sprawie Pan
podejmuje?
Jaka jest strategia ministra gospodarki w stosun-
ku do przedsiębiorstw przemysłu zbrojeniowego
w sytuacji redukcji zamówień ze strony wojska?
Czy rząd podejmuje działania w celu uratowania
produkcji w Zakładach Mechanicznych PZL Wola?
Jaka jest przyszłość filii Zakładów Mechanicz-
nych PZL Wola w Siedlcach?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Tchórzewski
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3937)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie przewlekłości postępowań
administracyjno-sądowych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z prośbą
pani A. M., która od wielu lat jest stroną postępowań
administracyjno-sądowych, chciałbym zwrócić uwa-
gę Pana Ministra na tę sprawę.
Zainteresowana od dziesięciu lat prowadzi spór
z urzędem gminy Jedlicze i Regionalnym Zarządem
Gospodarki Wodnej w Krakowie. Sprawa dotyczy wy-
budowanych decyzją burmistrza miasta i gminy Je-
dlicze z roku 1999 r., naruszającą przepisy prawa
budowlanego i wodnego, obwałowań stawów rybnych
na rzece Jasiołce, na terenie miasta Jedlicze, które
powodują podmywanie skarpy, na której posadowio-
ny jest budynek mieszkalny będący własnością pani
A. M. i jej męża oraz jest bezpośrednią przyczyną jej
osuwania się i pękania ww. budynku. Właścicielka
domaga się rozebrania obwałowań i odpowiedniego
odsunięcia koryta ww. rzeki od skarpy oraz przywró-
cenia jej poprzedniego biegu na odcinku graniczącym
z działką pani A. M.
Niestety, w odpowiedzi na starania zainteresowa-
nej powiatowy inspektor nadzoru budowlanego i or-
gan II instancji oraz Sąd Okręgowy w Krośnie, Wy-
dział I Cywilny, uruchomiły tzw. machinę sądowo-
-administracyjną, co stało się źródłem przeciągnięcia
sprawy w czasie oraz jej skomplikowania. Pomimo
wiedzy o szkodliwym oddziaływaniu przesuniętego
koryta rzeki w stronę działki pani A. M., 8 lutego
2005 r. PINB zalegalizował ww. stawy rybne i na-
stępnie odmawiał uchylenia swojej decyzji dotyczącej
zalegalizowania wspomnianych stawów rybnych. Or-
gan II instancji uchylał decyzje PINB i przekazywał
sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I in-
stancji, który ponownie wydawał identyczną decyzję.
Podczas postępowania PINB naruszył wiele przepi-
sów K.p.a., w szczególności zasadę rozpatrywania
całego materiału dowodowego, i wydając decyzję,
oparł się jedynie na niektórych ekspertyzach, wyka-
zujących brak wpływu aktualnego stanu faktycznego
na liczne zniszczenia posesji i domu zainteresowanej.
Zwraca uwagę fakt, że organ I instancji dysponował
materiałem dowodowym obejmującym około dziesię-
ciu różnych opinii jednoznacznie wskazujących na
bezpośredni związek ww. stanu faktycznego z osu-
waniem się skarpy i pękaniem domu pani A. M. i jej
męża.
Podobną zasadę postępowania przyjął Sąd Okrę-
gowy w Krośnie, w którym sprawa jest rozpatrywana
od 2003 r. Sąd Okręgowy w Krośnie, I Wydział Cy-
wilny (sygn.akt. I. C 172/07) oddalił powództwo pani
A. M. Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, I Wydział Cywil-
ny uchylił w całości zaskarżone orzeczenie i przeka-
zał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez sąd

w Krośnie. Kolejny raz Sąd Okręgowy w Krośnie wy-
dał werdykt niekorzystny dla pani A. M., która
w związku z tym kolejny raz skutecznie skorzystała
z apelacji. Niestety, Sąd Okręgowy w Krośnie zleca
kolejne ekspertyzy, przez co znacznie wydłuża postę-
powanie. Należy zaznaczyć, że w skład materiału
dowodowego, który znajduje się w posiadaniu sądu
w Krośnie, wchodzą ekspertyzy wykazujące bezpo-
średni wpływ opisanych obwałowań stawów rybnych
na osuwanie się skarpy i zniszczenia domu, na któ-
rych oparł się Sąd Apelacyjny, wydając wyrok. Ostat-
nia rozprawa przed Sądem Okręgowym w Krośnie
odbyła się w listopadzie 2008 r., nie ma wyznaczone-
go terminu kolejnej rozprawy ani nic nie wskazuje
na to, aby sąd miał zamiar uwzględnić zebrane przez
szereg lat dokumenty, dowodzące bezpośredniego
związku bezprawnie wzniesionych obwałowań sta-
wów z postępującym zniszczeniem nieruchomości
pani A. M.
Długość postępowania sądowego powoduje ciągły
spadek wartości domu i działki pani A. M. i zwiększa
zagrożenie katastrofą budowlaną, grozi zdrowiu i ży-
ciu rodziny zainteresowanej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniem:
Czy Pan Minister mógłby podjąć działania w celu
przeniesienia postępowania procesowego do sądu po-
łożonego w innej miejscowości poza dawnymi grani-
cami województwa krośnieńskiego i poza miastem
Rzeszowem, tak aby sprawa była rozpatrywana
w sposób bezsprzecznie obiektywny, a jednocześnie
bez zbędnej zwłoki?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3938)
do ministra skarbu państwa
w sprawie konkursu na prezesa i członka
zarządu Kopalni Soli Kłodawa SA
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do
złożonej przez mnie interpelacji nr 8183 w sprawie
wykonywania obowiązków właścicielskich w spół-
kach Skarbu Państwa na przekładzie ZPO Konwart
sp. z o.o. w Koninie składam zapytanie w sprawie
przebiegu konkursu na prezesa i członka zarządu
do spraw techniczno-produkcyjnych Kopalni Soli
Kłodawa SA.
Z informacji prasowych dowiedzieliśmy się, że na
konkurs na prezesa wpłynęły cztery aplikacje, a na
członka zarządu do spraw techniczno-produkcyjnych
dwie oferty. Rada nadzorcza kopalni unieważniła
435
konkurs na ww. stanowiska. Niepokojem napawa
fakt, że wszyscy kandydaci przeszli pierwszy etap
konkursu, a wśród nich – jak mówi się nieoficjalnie
– były prezes konińskiego Zakładu Przemysłu Odzie-
żowego Konwart sp. z o.o., która to spółka, będąca
własnością Skarbu Państwa, w stosunku do której
Sąd Rejonowy w Koninie 27 stycznia 2009 r. ogłosił
upadłość obejmującą likwidację. W stosunku do wspo-
mnianego byłego prezesa załoga przedsiębiorstwa
wysuwa oskarżenia o niegospodarność i działanie na
szkodę firmy, o swoim podejrzeniu informując proku-
raturę. Pan Minister w odpowiedzi na moją interpe-
lację zapewniał, że skrupulatnie będzie kontynuował
czynności nadzorcze wobec spółki z wykorzystaniem
wszystkich instrumentów prawnych w celu wyjaśnie-
nia ewentualnych nieprawidłowości.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedz na pytania:
Czy podczas wykonywania czynności nadzorczych
wobec spółki stwierdzono nieprawidłowości w zarzą-
dzaniu i czy potwierdziły się obawy pracowników, że
jej prezes działał na niekorzyść przedsiębiorstwa?
Czy prawdą jest, że były prezes ZPO Konwart
sp. z o.o. w Koninie ubiega się o stanowisko prezesa
Kopalni Soli Kłodawa i został zakwalifikowany do
drugiego etapu konkursu na prezesa kopalni, zanim
jej rada nadzorcza unieważniła konkurs?
Czy unieważnienie konkursu ma związek z pla-
nami Ministerstwa Skarbu Państwa, które chce, aby
akcje kopalni soli przejęła w czerwcu Agencja Roz-
woju Przemysłu, która będzie odpowiedzialna za
przeprowadzenie prywatyzacji spółki, jej restruktu-
ryzację i poprawę pozycji konkurencyjnej?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3939)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie nauczycielskich kolegiów
języków obcych na przykładzie kolegiów
w Zakopanem i Suchej Beskidzkiej
w woj. małopolskim
Stan faktyczny: Województwo małopolskie jest
organem prowadzącym nauczycielskie kolegia języ-
ków obcych w Zakopanem i Suchej Beskidzkiej.
W dniu 20 marca Uniwersytet Jagielloński wypo-
wiedział ze skutkiem na 30 września br. zawarte po-
rozumienia o opiece naukowo-dydaktycznej oraz jed-
nocześnie władze UJ zaznaczyły, że od obecnego roku
akademickiego nie będzie możliwe dopuszczenie
obecnych słuchaczy ww. kolegiów do egzaminów li-
436
cencjackich na uczelni, za przyczynę podając opinię
MNiSzW w tej sprawie.
Władze województwa zakwestionowały zasadność
złożonych przez UJ wypowiedzeń m.in. dlatego, że
porozumienia były zawarte w 2006 r. i wówczas UJ
nie zgłaszał zastrzeżeń. Jak podnoszą władze woje-
wództwa: „Zgodnie bowiem z przyjętą, zgodną wolą
stron, treścią § 6 ust. 3 ww. porozumień, każda ze
stron porozumienia ma prawo do jego rozwiązania z
zachowaniem 6-miesięcznego okresu wypowiedzenia,
z zastrzeżeniem, że skutek wypowiedzeń nastąpi na
koniec okresu kształcenia”. Zgodnie natomiast z za-
pisem § 37 rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej z dnia 12 sierpnia 1997 r. w sprawie zakładów
kształcenia nauczycieli (Dz. U. z 1997 r. Nr 104,
poz. 664, z późn. zm.) nauka w kolegium trwa 3 lata,
co jest równoznaczne z obowiązującym w kolegium
3-letnim okresem kształcenia. Cykl kształcenia roz-
poczyna się, podobnie jak na studiach licencjackich
I stopnia, z dniem l października danego roku, a koń-
czy z dniem 30 września po upływie 3 lat. W związ-
ku z powyższym w opinii województwa małopolskie-
go porozumienia obowiązują do dnia 31 września
2011 r.
Należy ponadto wziąć pod uwagę, że w obydwu
kolegiach kształci się obecnie łącznie 326 słuchaczy,
z czego 83 w tym roku kończy naukę i może ubiegać
się o złożenie egzaminu dyplomowego oraz licencjac-
kiego. Istnieje zatem realna groźba niedopuszczenia
ich do egzaminów licencjackich już od bieżącego roku
akademickiego.
Za władzami woj. małopolskiego pragnę zazna-
czyć, że taka sytuacja może zdeterminować roszcze-
nia odszkodowawcze, ale przede wszystkim może
zdeprecjonować dobre imię kolegiów.
Pytanie: Czy prowadzone są uzgodnienia między-
resortowe, których celem jest uregulowanie zasad
funkcjonowania kolegiów w Polsce, oraz czy obawa
pozostawienia obecnych słuchaczy ww. kolegiów bez
opieki naukowo-dydaktycznej i możliwości złożenia
stosownych egzaminów jest uzasadniona?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3940)
do ministra finansów
w sprawie subwencji oświatowej
dla gminy Gniew
W kwietniu 2009 r. w ramach prezentacji dorobku
500 dni pracy rządu Donalda Tuska w Gniewie omó-
wiłem sprawy gospodarcze, społeczne, politykę za-
graniczną Polski oraz troskę koalicji PO – PSL o oświa-
tę i podwyżki płac dla nauczycieli. Słuchacze ze zro-
zumieniem przyjęli do wiadomości przekazane fakty.
Wyjątkiem był głos pani skarbnik gminy i miasta
Gniew (woj. pomorskie), która postawiła publiczny
zarzut, że rząd, ogłaszając podwyżki płac dla nauczy-
cieli, nie zapewnił środków finansowych na ten cel
w subwencji dla gminy Gniew. W obecności kilku-
dziesięciu słuchaczy zobowiązałem się wyjaśnić tę
sprawę. Uprzejmie więc zapytuję Pana Ministra:
1. Jaką subwencję oświatową otrzymała gmina
Gniew na rok budżetowy 2009?
2. Jak ta kwota przedstawia się w relacji do sub-
wencji oświatowej na rok 2008?
3. Czy i w jakim stopniu Ministerstwo Finansów
przekazało (przekazuje) w subwencji oświatowej dla
gminy Gniew środki finansowe na podwyżki płac dla
nauczycieli?
4. Czy i w jaki sposób władze gminy Gniew skar-
żyły się do Ministerstwa Finansów na wysokość te-
gorocznej subwencji oświatowej dla gminy?
Z poważaniem
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3941)
do ministra gospodarki
w sprawie polsko-szwedzkiej
współpracy gospodarczej
Rozwój gospodarczy ma kapitalne znaczenie dla
Polski. Bowiem to gospodarka w przemożnej mierze
zadecyduje o roli i pozycji Polski w Europie i w świe-
cie. W obszarze europejskim bardzo ważna jest,
w moim przekonaniu, współpraca w regionie Morza
Bałtyckiego. Ostatnio Komisja Europejska zainicjo-
wała opracowywanie strategii rozwoju regionu Mo-
rza Bałtyckiego. Dlatego tak istotne wydają mi się
stosunki gospodarcze polsko-szwedzkie. Bowiem
i Polska, i Szwecja, odgrywają w basenie Morza Bał-
tyckiego rolę szczególną. Uprzejmie więc zapytuję:
Jakie programy i dokumenty określają gospodar-
czą współpracę Polski i Szwecji? Jaki był wymiar
współpracy gospodarczej Polski i Szwecji przed 1989 r.?
Jakie istotne i ważne zmiany we współpracy gospo-
darczej polsko-szwedzkiej zaszły w ostatnich latach?
Jak aktualnie przedstawia się wielkość, wartość fi-
nansowa, struktura i specyfika polsko-szwedzkiej
współpracy gospodarczej? Jakie działania podejmie
lub podejmuje Ministerstwo Gospodarki, aby zwięk-
szyć i uatrakcyjnić polsko-szwedzką współpracę go-
spodarczą?
Z poważaniem
Poseł Jan Kulas
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.

Zapytanie
(nr 3942)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie dotowania szkół prowadzonych
przez osoby prawne niebędące
jednostkami samorządu terytorialnego
oraz przez osoby fizyczne
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zwrócił się o pomoc dyrektor liceum prowa-
dzonego przez osobę prawną, która nie jest jednostką
samorządu terytorialnego, z problemem, który spro-
wadza się do tego, że starostwo powiatowe, które
przekazuje owemu liceum dotację, chce wstrzymać
jej tę część – w miesiącach, która przypada na matu-
rzystów wychodzących ze szkoły z końcem miesiąca
kwietnia. Rok szkolny kończy się w sierpniu, a sub-
wencja oświatowa jest naliczana w powiązaniu z ilo-
ścią uczniów w danej szkole. Zalicza się do tej liczby
również uczniów klas maturalnych, którzy kończą
szkołę w kwietniu, otrzymują świadectwa, ale później
w tej samej szkole zdają egzaminy maturalne.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytanie: Czy istnieją, a jeśli tak, to prosiłbym o ich
wskazanie, przesłanki prawne dla zaprzestania przez
starostwo przekazywania tego typu szkołom właści-
wej części dotacji wraz z końcem kwietnia, kiedy koń-
czą szkołę uczniowie klas maturalnych?
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3943)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie błędnego przeliczenia
części oświatowej subwencji ogólnej
na 2009 r. dla gminy Gródek w woj. podlaskim
W powyższej sprawie zwrócił się do mnie wójt
gminy Gródek z prośbą o interwencję. Gmina Gródek
w lutym 2009 r. otrzymała informacje z Ministerstwa
Finansów o zmniejszeniu części oświatowej subwen-
cji ogólnej dla gminy na 2009 r. W trakcie sprawdza-
nia informacji zawartych w metryczce subwencji
oświatowej w korekcie sprawozdania SIO oraz w wy-
kazie szkół i placówek dotowanych przez JST okaza-
ło się, iż omyłkowo liczba 55 uczniów Szkoły Podsta-
wowej w Gródku w metryczce przypisana została do
wagi P9, podczas gdy z opisu wynika, że powinna być
przypisana do wagi P10.
Podlaskie Kuratorium Oświaty w Białymstoku już
w grudniu 2008 r. wysłało korektę sprawozdania SIO,
437
w którym naniesiono poprawki dotyczące uczniów
uczących się języka mniejszości narodowych.
W oparciu o powyższe zwracam się z zapytaniem:
Czy istnieje możliwość uwzględnienia pomyłki i wnie-
sienia korekty oraz ponownego przeliczenia części
oświatowej subwencji ogólnej na 2009 r. dla gminy
Gródek z uwzględnieniem wagi P10?
Z poważaniem
Poseł Robert Tyszkiewicz
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3944)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie budzącej kontrowersje
decyzji prokuratury w Warszawie
o umorzeniu śledztwa dotyczącego
nieprawidłowości przy prywatyzacji
Polmos Łańcut SA
Szanowny Panie Ministrze! W 2002 r. Minister-
stwo Skarbu Państwa sprzedało mało znanej, zare-
jestrowanej na Karaibach spółce CDC za ok. 14 mln
zł Fabrykę Wódek w Łańcucie. Kwota, za jaką spry-
watyzowano zakład, od samego początku budziła
wiele kontrowersji, zważywszy m.in. na fakt, że prze-
prowadzone rok wcześniej wyceny majątku spółki
według różnych oszacowań oscylowały między 30
a 60 mln zł. Jak później okazało się, urzędnicy Skar-
bu Państwa nie sprawdzili nawet podstawowych da-
nych dotyczących sytuacji finansowej potencjalnego
nabywcy i jego zdolności dotyczącej uzgodnionych
w umowie prywatyzacyjnej planów inwestycyjnych.
Co więcej, nowy właściciel wykazał się daleko idącym
brakiem profesjonalizmu w prowadzeniu zakładu,
szczególnie w zakresie polityki ekonomiczo-finaso-
wej. Dopiero przejęcie Polmosu przez francuski kon-
cern Belvedere poprawiło sytuację zakładu.
Nieprawidłowości, o których wyżej wspomnia-
łem, potwierdziły badania przeprowadzone przez
rzeszowską delegaturę Najwyższej Izby Kontroli.
NIK uznała, że celowo zaniżono wartość firmy,
a cała prywatyzacja łańcuckiego „Polmosu” była
przeprowadzona z naruszeniem prawa. W 2003 r.
Izba skierowała do prokuratury doniesienie o podej-
rzeniu popełnienia przestępstwa przez ówczesnego
ministra skarbu państwa, który nadzorował proces
prywatyzacji zakładu.
Prokuratura w Warszawie potrzebował aż 6 lat,
aby dojść do wniosku, że sprawę należy umorzyć. Ta-
kie też oficjalne postanowienie zostało przez nią pod-
jęta w ostatnim czasie. Trudno oprzeć się wrażeniu
– co zresztą podkreślają pracownicy rzeszowskiej de-
legatury NIK – że decyzja warszawskich prokurato-
438
rów jest wielce kontrowersyjna i musi w świetle zgro-
madzonych faktów budzić uzasadnione zaniepokoje-
nie sposobem zamknięcia sprawy oraz przesłankami,
jakie legły u podstaw takiej decyzji.
Panie Ministrze! Z racji przypisanych panu obo-
wiązków prokuratora generalnego nadzorującego
funkcjonowanie urzędów prokuratorskich w naszym
kraju, a w konsekwencji także prawidłowości podej-
mowanych przez nie decyzji proszę o udzielenie in-
formacji w następujących kwestiach dotyczących za-
sygnalizowanego wyżej problemu:
— Na jakiej podstawie warszawska prokuratura
podjęła decyzję o umorzeniu śledztwa, gdy istnieją
uzasadnione przesłanki naruszenia przez ówczesne-
go ministra skarbu państwa prawa obowiązującego
przy prywatyzacji majątku państwowego?
— Czy przed podjęciem takiej, a nie innej decyzji
prokuratorzy zapoznali się z raportem przygotowa-
nym przez NIK, w którym zostały zawarte informa-
cje dotyczące uchybień, jakie miały miejsce przy pry-
watyzacji Polmosu w Łańcucie?
— Czy zamierza Pan podjąć w opisanej sprawie
działania interwencyjne, a jeżeli tak, to na czym będą
one polegały?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 14 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3945)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zaniechania egzekucji należności
firmy rodziny ministra skarbu państwa
w stosunku do Zakładów Azotowych
w Tarnowie
Szanowny Panie Premierze! W oparciu o publi-
kację „Newsweeka” zawierającą informacje na te-
mat zaniechania egzekucji należności przez Zakła-
dy Azotowe w Tarnowie przeciwko M. G. na kwotę
1 686 304,68 zł wraz z odsetkami można wniosko-
wać, iż może zachodzić konflikt interesów. Proszę
o interwencję w celu wyeliminowania konfliktu in-
teresów w administracji publicznej. Myślę, że do-
brym urzędnikiem wyjaśniającym sprawę może
być pani Julia Pitera.
Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA
wniosły o orzeczenie wywiązania się z należycie wy-
pełnionego weksla własnego, opatrzonego klauzulą
„bez protestu”, wystawionego przez spółkę Polimex
SA, a poręczonego przez pozwanego M. G. Spółka
Polimex SA brała w komis towary, których zabezpie-
czeniem był weksel in blanco. Polimex utrzymywał
współpracę ze spółką cywilną Rolmos, której wspól-
nikiem był pozwany. Polegała ona m.in. na udzieleniu
sobie wzajemnie poręczeń z tytułu wystawianych we-
ksli. M. G. od 1991 r. prowadzi działalność gospodar-
czą w formie spółki cywilnej Rolmos, zajmującej się
w szczególności sprzedażą nawozów sztucznych, któ-
rej wspólniczką była jego bratowa (prywatnie żona
ministra skarbu). W 2000 r. obroty spółki kształto-
wały się na poziomie ok. 17 mln zł.
Sąd Okręgowy w Tarnowie wystawił 24 paździer-
nika 2006 r. nakaz zapłaty, który następnie uchylił
w dniu 3 kwietnia 2007 r. Przez ostatnie półtora roku
tarnowskie Azoty zaniechały dochodzenia roszczenia
wobec rodziny ministra skarbu. W tym stanie rzeczy
w kontekście nadzoru ministra skarbu nad spółką
Skarbu Państwa, jaką są tarnowskie Azoty, które
mają roszczenie wobec najbliższej rodziny ministra,
oraz powołania na stanowisko prezesa tarnowskich
Azotów jednego z najbardziej zaufanych współpra-
cowników J. M. (w końcu lat 90., gdy Grad był woje-
wodą tarnowskim, M. kierował urzędem wojewódz-
kim) zachodzi uzasadnione podejrzenie braku bez-
stronności ministra Grada. Sytuacja ta wypełnia
ewidentnie znamiona konfliktu interesów.
Proszę także o sprawdzenie: Czy zaniechanie po-
stępowania przez kilkanaście miesięcy w celu wyeg-
zekwowania należności przez spółkę Skarbu Pań-
stwa od firmy rodzinnej Gradów miało związek
z zajmowanym wysokim stanowiskiem przez brata
dłużnika, którym jest minister skarbu państwa?
Proszę o informację, jakie kroki podejmie Pan
w tej sprawie.
Z poważaniem
Poseł Marek Suski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3946)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępowania egzekucyjnego
prowadzonego przez komornika sądowego
przy Sądzie Rejonowym w Toruniu
W związku z prośbą o interwencję skierowaną do
mojego biura poselskiego proszę o przedstawienie
stanowiska i podjęcie działań w sprawie wyjaśnienia
ewentualnych nieprawidłowości w postępowaniu eg-
zekucyjnym prowadzonym przez komornika sądowe-
go przy Sądzie Rejonowym w Toruniu (dawny rewir
V), sygn. akt V KM 555/06.
Z informacji uzyskanych od interweniujących wy-
nika, że w przedmiotowym postępowaniu egzekucyj-
nym mogło dojść do naruszenia podstawowych wol-
ności i praw zagwarantowanych w Konstytucji RP,
w szczególności zaś działania organów egzekucyj-

nych oraz biegłego szacującego nieruchomość naru-
szyły art. 21 i art. 64 Konstytucji RP.
Przymusowa sprzedaż przedmiotu egzekucji nig-
dy nie może prowadzić do pozbawienia dłużnika isto-
ty prawa własności, tzn. pozbawić dłużnika prawa do
równowartości sprzedawanego w egzekucji przed-
miotu. Mówiąc o prawie dłużnika do równowartości
przedmiotu egzekucji, należy mieć na myśli uzyska-
nie w sprzedaży rzeczywistej wartości nieruchomo-
ści, która będzie służyć pomniejszeniu zobowiązania
realizowanego w egzekucji.
Stąd też procedura egzekucyjna powinna zostać
przeprowadzona w taki sposób, by przymusowa
sprzedaż nieruchomości pozwoliła na pomniejszenie
w maksymalnym stopniu zobowiązań dłużnika, tym
samym nie naruszając konstytucyjnego modelu
ochrony tego prawa.
W konstytucji prawo własności i inne prawa mająt-
kowe chronione są dwutorowo, tj. zarówno przez regu-
lację przepisu art. 21 ust. 1 Konstytucji RP od strony
powinności państwa w tym zakresie, jak i art. 64
ust. 1 i 2 Konstytucji RP w postaci prawa jednostki.
Protokół dodatkowy do europejskiej Konwencji
praw człowieka w art. 1 wskazuje, iż każda osoba
fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swoje-
go mienia. Nikt nie może być pozbawiony swojej wła-
sności, chyba że w interesie publicznym i na warun-
kach przewidzianych przez ustawę, zgodnie z podsta-
wowymi zasadami prawa międzynarodowego. Zatem
ograniczenie własności może być dokonane jedynie
w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie na-
rusza ono istoty własności.
Jednakże egzekucja taka nie może prowadzić do
sytuacji, w której w związku z przymusową sprzeda-
żą prawa własności dochodzi do zaniżenia jego war-
tości. W takim bowiem wypadku mamy do czynienia
z naruszeniem prawa własności polegającym na po-
zbawieniu dłużnika prawa do uzyskania w pieniądzu
równowartości rzeczy sprzedanej, która to równo-
wartość służyłaby maksymalnemu pomniejszeniu
jego zobowiązań. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 2
Konstytucji RP wywłaszczenia można dokonać jedy-
nie za słusznym odszkodowaniem.
W przedmiotowej sprawie organ egzekucyjny, pro-
wadząc egzekucję z nieruchomości, miał obowiązek
oszacować jej wartość w taki sposób, by odpowiadał
ona wartości rynkowej, wówczas kwota uzyskana ze
sprzedaży nieruchomości stanowiłaby jej równowar-
tość i służyłaby pomniejszeniu zobowiązania dłużni-
ka realizowanego w egzekucji. Obowiązek oszacowa-
nia nieruchomości zgodnie z jej wartością rynkową
wynika wprost z art. 21 ust. 2 Konstytucji RP oraz
z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o go-
spodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2001 r. Nr 129,
poz. 1447), tj. art. 150 cytowanej ustawy, który to
przepis jednoznacznie mówi, że wyceny nieruchomo-
ści dokonuje się poprzez m.in. określenie jej wartości
rynkowej.
Jak podnosi interweniujący, tak się jednak nie
stało, bowiem prawdopodobnie uchybienia, których
439
dopuścił się biegły rzeczoznawca szacujący nierucho-
mość, zniweczyły prawo własności dłużnika W. K.,
tym samym naruszając konstytucyjny model ochrony
tego prawa. Zdaniem interweniującego uchybienia te
polegały na tym, że:
1. Rzeczoznawca, określając na str. 4 operatu sza-
cunkowego wartość na dzień 25 listopada 2001 r., nie
podał podstawy prawnej wyceny na ten czas – co sta-
nowi rażące naruszenie standardów przedmiotowych,
gdyż w operacie szacunkowym bezwzględnie powinna
zostać wskazana podstawa prawna wyceny.
2. Rzeczoznawca podał, że na nieruchomości znaj-
duje się 118 drzew, nie licząc drzew owocowych (zgod-
nie z opisem ze str. 15). Jednocześnie w operacie sza-
cunkowym rzeczoznawca oświadczył, że dokonał
wyceny drzew wraz z zabudową mieszkaniową
(str. 22). Jako obszar wyceniany przyjęto funkcjonal-
nie wydzieloną działkę o powierzchni 1900 m2, nato-
miast obiekty porównawcze to działki zabudowane
o powierzchni od 738 m2 do 1044 m2. Przyjęcie takich
nieruchomości do porównania jest błędem, gdyż na-
wet na największej z nieruchomości przyjętej do po-
równania niemożliwe jest fizycznie – zdaniem inter-
wenta – by była ona zabudowaną oraz obsadzoną
taką ilością drzewostanu jak nieruchomość pokrzyw-
dzonego. Innymi słowy, biegły nie uwzględnił w spo-
rządzonej opinii całości drzewostanu zasadzonego na
nieruchomości pokrzywdzonego, przez co znacznie
została obniżona wartość całej nieruchomości.
3. Jak twierdzi interweniujący, rzeczoznawca nie
sporządził operatu rzetelnie. Na str. 12 podaje, że
budynek mieszkalny jest w stanie zadawalającym,
natomiast w tabeli wyceny na str. 22 określono stan
budynku jako mierny. Tym samym biegły mógł za-
niżyć wartość nieruchomości w tabeli wyceny.
4. Na str. 16 rzeczoznawca wskazał, że budynki
gospodarcze nie nadają się do dalszej produkcji jako
chlewnie czy kurniki (sposób użytkowania niezgodny
z miejscowym planem zagospodarowania przestrzen-
nego, w związku z czym nie można przeprowadzić
remontów). Rzeczoznawca nie określił wartości bu-
dynków gospodarczych. Biegły, zaniechawszy prze-
prowadzenia wyceny z uwzględnieniem wszelkich
danych, nie wskazał, że wykorzystanie tych budyn-
ków może być zgodne z miejscowym planem zagospo-
darowania przestrzennego, w którym dopuszczono
wykorzystanie tych budynków na rzemiosło, ogrod-
nictwo lub handel. Poprzez zaniechanie zapoznania
się z miejscowym planem zagospodarowania prze-
strzennego rzeczoznawca prawdopodobnie zaniżył
wartość wyceny nieruchomości, gdyż nie uwzględnił
wartości budynków gospodarskich, które mogą zo-
stać wykorzystane w działalności rzemieślniczej,
ogrodniczej lub handlowej. Tymczasem powierzchnia
budynków, których nie ujęto i nie wyceniono w ope-
racie szacunkowym i które nadają się do prowadzenia
działalności, wynosi ok. 2000 m2, co znacznie zwięk-
sza wartość szacowanej nieruchomości.
5. Biegły w tabeli na str. 22 określił, że wartość
gruntu przeznaczonego na cele mieszkaniowe wyno-
440
si 87 400 zł, natomiast na str. 20 tę samą wartość
określono na kwotę 83 700 zł. Biegły nie wskazał,
z jakiego powodu zmienił wysokość wartości gruntu
przeznaczonego na cele mieszkaniowe ani dlaczego
między wartościami istnieje tak duża rozbieżność.
O fakcie braku rzetelności rzeczoznawcy przy spo-
rządzeniu operatu szacunkowego – jak wskazuje in-
terweniujący – świadczy również to, że posługując się
metodą porównywania parami, przyjął ceny trans-
akcyjne z okresu od czerwca 2005 r. do czerwca 2006 r.,
gdy wycena miała zostać sporządzona, i wyceniać
nieruchomość na styczeń 2007 r. Przyjęcie do porów-
nania transakcji z listopada 2005 r. miało istotny
wpływ na wysokość wartości nieruchomości wyce-
nianej, gdyż w okresie 2005–2007 ceny nieruchomo-
ści niezwykle dynamicznie się zwiększały, dynamika
wzrostu cen nieruchomości w okresie marzec 2006 –
styczeń 2007 wynosiła 2,8% miesięcznie. Przy uwzględ-
nieniu, że operat szacunkowy sporządzony przez A. J.
oparty został na cenie nieruchomości z czerwca 2005 r.,
może dawać nawet 50% różnicy w cenie.
W. J. K., na skutek tak sporządzonego operatu
szacunkowego dotyczącego nieruchomości położo-
nej w Toruniu mógł ponieść szkodę w wysokości
ok. 400 tys. zł.
Zaznaczyć należy, że zgodnie z wymogami okre-
ślonymi w § 131, § 132, § 134 i art. 947 § 1 K.p.c.
rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
9 marca 1968 r. w sprawie czynności komorników,
komornik winien był dążyć do zebrania wszelkich
danych, które umożliwiłyby dokładne określenie nie-
ruchomości oraz jej wartości, zgodnie ze stanem fak-
tycznym i prawnym nieruchomości. Mimo że nie
zostały dokonane czynności mające na celu spraw-
dzenie rzeczywistego stanu nieruchomości.
Wydaje się, że komornik, nawet nie posiadając
wiedzy niezbędnej do dokonania czynności oszaco-
wania, mógł stwierdzić, że opinia sporządzona przez
biegłego A. J. jest opinią nierzetelną. W takiej sytu-
acji obowiązkiem komornika było zlecenie przepro-
wadzenia czynności oszacowania innemu biegłemu,
czego jednak nie uczyniono i w konsekwencji praw-
dopodobnie naruszono nie tylko przepisy postępo-
wania, lecz również podstawowe zasady państwa
prawa.
Panie Ministrze, w związku z powyższym uprzej-
mie proszę o przedstawienie stanowiska w przedmio-
towej sprawie, a także o informację, na jakim obecnie
etapie są prace związane z wprowadzeniem zmian
w K.p.c. przedkładanych w Ministerstwie Sprawie-
dliwości, zmierzających do poprawy istniejącego sta-
nu rzeczy.
Z wyrazami szacunku
Poseł Lidia Staroń
Olsztyn, dnia 18 marca 2009 r.
Zapytanie
(nr 3947)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie interpretacji
przepisów dotyczących ustawy
o pracownikach samorządowych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z licznymi
artykułami w prasie, w których wyrażane są sprzecz-
ne opinie na temat niektórych przepisów ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorzą-
dowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458), chciałbym uzy-
skać od Pana Ministra stosowną interpretację doty-
czącą budzących wątpliwości zapisów tej ustawy.
W art. 42 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o pracownikach samorządowych stwierdza się, że
pracownikowi samorządowemu za pracę wykonywa-
ną na polecenie przełożonego w godzinach nadliczbo-
wych przysługuje, według jego wyboru, wynagrodze-
nie albo czas wolny w tym samym wymiarze, z tym
że wolny czas, na wniosek pracownika, może być
udzielony w okresie bezpośrednio poprzedzającym
urlop wypoczynkowy lub po jego zakończeniu.
Natomiast art. 43 ust. 1 wyżej wymienionej usta-
wy stanowi, że w sprawach w niej nieuregulowanych
stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Czy w świetle wyżej wspomnianych przepisów
ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach
samorządowych pracownikowi samorządowemu, któ-
ry świadczył pracę w godzinach nadliczbowych i wnio-
skował o wypłacenie za tę pracę wynagrodzenia,
przysługuje jedynie normalne wynagrodzenie, czy
też oprócz tego normalnego wynagrodzenia należy
mu wypłacić również dodatek za pracę w godzinach
nadliczbowych, o którym mowa w art. 1511 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.)?
2. Czy przy obliczaniu normalnego wynagrodze-
nia, o którym mowa w moim pierwszym pytaniu, na-
leży wziąć pod uwagę tylko wynagrodzenie zasadni-
cze danego pracownika samorządowego, czy też rów-
nież przysługujący mu dodatek za wieloletnią pracę
oraz dodatek funkcyjny?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.

Zapytanie
(nr 3948)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Mogilnie
Szanowny Panie Ministrze! W październiku ub.r.
pojawiły się w lokalnej prasie informacje o planie
likwidacji Sądu Rejonowego w Mogilnie, czemu
sprzeciwia się zarząd powiatu, argumentując, iż de-
cyzja ta utrudni mieszkańcom powiatu dostęp do
wymiaru sprawiedliwości. Zarząd powiatu nie po-
dziela pojawiających się opinii, że likwidacja części
sądów rejonowych, w tym sądu w Mogilnie, choć
utrudni dostęp do nich społeczeństwu, jest możliwa,
gdyż sąd nie stanowi dla obywateli artykułu pierw-
szej potrzeby. Zarząd podkreśla, że jakiekolwiek li-
kwidacje instytucji znajdujących się w strukturach
jednostek samorządu terytorialnego winny być każ-
dorazowo konsultowane z samorządami i lokalnymi
społecznościami.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
— Czy są plany związane z likwidacją Sądu Rejo-
nowego w Mogilnie?
— Czy są przewidziane w najbliższym czasie li-
kwidacje sądów w Kujawsko-Pomorskiem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Latos
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3949)
do ministra infrastruktury
w sprawie interpretacji przepisów
dotyczących inwestycji celu publicznego
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pytania-
mi zgłaszanymi przez gminy do mojego biura posel-
skiego prosiłbym o wyjaśnienie dotyczące prawidło-
wej interpretacji art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca
2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.).
Przepis ten definiuje inwestycję celu publicznego,
odsyłając do art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997
roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Art.6 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami zawiera katalog celów
publicznych, który budzi wiele wątpliwości związa-
nych z zaliczaniem niektórych inwestycji do inwesty-
cji celu publicznego.
441
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Czy inwestycja polegająca na budowie stacji
telefonii komórkowej może być zaliczana do inwesty-
cji celu publicznego i na podstawie którego z punktów
art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami?
2. Czy prowadzona przez gminę budowa świetli-
cy wiejskiej lub wiejskiego domu kultury jest inwe-
stycją celu publicznego zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym w związku z art. 6 pkt 6 usta-
wy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nierucho-
mościami?
3. Czy przewiduje Pan wystąpienie z inicjatywą
ustawodawczą, dzięki której usunięte zostałyby wąt-
pliwości, o których mowa w moim zapytaniu?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3950)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zarządzania drogami krajowymi
Szanowny Panie Premierze! W związku z odpo-
wiedzią na moje zapytanie poselskie dotyczące utrzy-
mania dróg krajowych udzieloną, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, przez sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji pana Tomasza Siemoniaka w piśmie z dnia 21
kwietnia 2009 r., którego treść dotyczyła innego mo-
jego zapytania w sprawie realizacji wspólnych inwe-
stycji przez gminy i Generalną Dyrekcję Dróg Kra-
jowych i Autostrad, ponownie chciałbym przedstawić
problemy związane z interpretacją przepisów ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) dotyczących
przejmowania przez gminy części zadań wykonywa-
nych przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Au-
tostrad. Gminy chciałyby nieodpłatnie przejmować
od Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
na przykład utrzymanie chodników znajdujących się
w pasach dróg krajowych. Niestety, niektóre regio-
nalne izby obrachunkowe, powołując się na przepis
art. 8 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym, twierdzą, że gminy mogą przej-
mować tego typu zadania od Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad tylko po zapewnieniu
przekazania gminie przez Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad stosownych środków finanso-
wych, na co z kolei nie wyraża zgody jednostka prze-
kazująca zadania.
442
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Premiera:
1. Czy stanowisko zajmowane przez niektóre re-
gionalne izby obrachunkowe przedstawione w moim
zapytaniu jest właściwe?
2. Jakie są możliwości przejmowania przez gminy
części zadań Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad przy wykorzystaniu do wykonywania
tych zadań wyłącznie środków własnych gmin?
3. Czy zawarcie przez wójta ewentualnego poro-
zumienia w sprawie przejęcia przez gminę części
zadań z zakresu zarządzania drogami krajowymi
musi być poprzedzone podjęciem przez radę gminy
uchwały wyrażającej zgodę na zawarcie takiego po-
rozumienia?
4. Czy nie uważa Pan, że konieczna byłaby zmia-
na przepisów, dzięki której nie powstawałyby wątpli-
wości związane z realizacją przez gminy części zadań
zarządcy dróg krajowych opisanych w moim zapyta-
niu?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3951)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przewlekłego rozpatrywania
wniosków II Nauczycielskiego Kolegium
Języków Obcych w Sosnowcu o wyrażenie
zgody na otwarcie nowych specjalności
Szanowna Pani Minister! Jak nam wiadomo, kie-
rownictwo II Nauczycielskiego Kolegium Językowego
w Sosnowcu od ponad roku bezskutecznie ubiega się
o zgodę MEN na otwarcie nowej specjalności: język
francuski z językiem angielskim (język francuski
jako specjalność główna i język angielski jako spe-
cjalność dodatkowa). Ponadto na rozpatrzenie przez
resort oczekuje wniosek o zgodę na uruchomienie na-
uczania od podstaw języka francuskiego.
W związku z powyższym prosimy Panią Minister
o udzielenie nam odpowiedzi na następujące pytanie:
Jakie są przyczyny tak przewlekłego rozpatrywania
przez MEN wniosków II Nauczycielskiego Kolegium
Języków Obcych w Sosnowcu?
Z poważaniem
Posłowie Grzegorz Pisalski
i Bożena Kotkowska
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3952)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zaniechania likwidacji Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Bielsku Podlaskim
Szanowny Panie Premierze! Wojskowe komendy
uzupełnień (WKU) to organy administracji wojsko-
wej, które zajmują się administracją rezerw osobo-
wych. WKU pełnią rolę organu wykonawczego mini-
stra obrony narodowej i są podporządkowane bezpo-
średnio szefom wojewódzkich sztabów wojskowych.
Wojskowy komendant uzupełnień odpowiada m.in.
za realizowanie problematyki obronnej i administra-
cji wojskowej administrowanego terenu.
W związku z zapowiedzią gruntownej reorgani-
zacji polegającej głównie na daleko idącej redukcji
liczby wojskowych komend uzupełnień zwracam się
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego we wstępnych założeniach głębokiej
redukcji WKU znalazła się WKU w Bielsku Podla-
skim?
2. Jakie merytoryczne przesłanki legły u podstaw
takiej wstępnej decyzji?
3. Czy uwzględnione zostały aspekty związane ze
specyfiką narodowo-wyznaniową tej części woj. pod-
laskiego?
4. Kiedy zapadną ostateczne decyzje w tej sprawie?
Przy tej okazji zwracam się do Pana Ministra
o ponowne przeanalizowanie materii i zaniechanie
likwidacji WKU w Bielsku Podlaskim.
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3953)
do ministra finansów
w sprawie przeznaczenia
środków finansowych ze sprzedaży
mieszkań zakładowych na fundusz
świadczeń socjalnych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają prośby o interwencję w sprawie
przeznaczenia środków finansowych ze sprzedaży
mieszkań zakładowych na fundusz świadczeń so-
cjalnych.
Sprawa przedstawia się następująco. Aktem no-
tarialnym z dnia 24 grudnia 1992 r. Izopol SA
w Trzemesznie sprzedał prawo użytkowania wieczy-
stego kilku nieruchomości wraz z prawem własności

znajdujących się tam budynków, w tym budynków
mieszkalnych z mieszkaniami zakładowymi oraz ga-
raży. Zgodnie z umową, 10% ceny musiało być wpła-
cone do dnia 30 kwietnia 1993 r., a pozostała jej część
miała być płatna miesięcznie w 460 równych ratach
– 30 lat. W związku z tym kwoty z tytułu sprzedaży
nieruchomości (mieszkań zakładowych) wpływały na
konto spółki Izopol SA, a obecnie na konto następcy
prawnego Cembrit SA, ul. Gnieźnieńska 4, 62-240
Trzemeszno.
W dniu sprzedaży ww. nieruchomości obowiązy-
wała ustawa z dnia 20 października 1986 r. o zakła-
dowych funduszach socjalnych i mieszkaniowych
w jednostkach gospodarki uspołecznionej. Zdaniem
obecnych właścicieli spółki kwestia zaliczania kwoty
pochodzącej ze sprzedaży mieszkań zakładowych
jako przychodu zakładowego funduszu świadczeń so-
cjalnych musi być traktowana zgodnie z przepisami
ustawy z 1986 r., a nie z dnia 4 marca 1994 r. o za-
kładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Zdaniem byłych pracowników od samego począt-
ku obowiązywania ustawy, tj. od roku 1994, fundusz
zasilały dochody z tytułu sprzedaży i likwidacji za-
kładowych domów i lokali mieszkalnych (art. 7 ust. 1
pkt 8 ustawy). Podobnie było wcześniej – tzn. na
gruncie ustawy z 1986 r., kiedy to środki funkcjonu-
jących przed 1994 r. zakładowych funduszy powięk-
szano o kwoty „w wysokości stanowiącej różnicę mię-
dzy dochodami a kosztami z tytułu sprzedaży i likwi-
dacji zakładowych domów i lokali mieszkalnych”.
Niewykorzystane środki zakładowego funduszu
mieszkaniowego, zgodnie z przepisem przejściowym
(art. 21), przeszły do ZFŚS. Od 1997 r. przychód fun-
duszu stanowią wpłaty z tytułu sprzedaży i likwida-
cji zakładowych domów i lokali mieszkalnych w czę-
ści nieprzeznaczonej na utrzymanie pozostałych za-
kładowych zasobów mieszkaniowych. W tym przy-
padku pracodawca objęty jest obowiązkiem posiada-
nia ZFŚS (zgodnie z art. 3 ustawy), wszelkie przycho-
dy uzyskiwane przez niego, a wymienione w art. 7
ust. 1 ustawy, powinny co do zasady zasilać zasób
tego funduszu. Dotyczy to również uzyskanych w da-
nym roku przychodów z tytułu sprzedaży i likwidacji
zakładowych domów i lokali mieszkalnych, niezależ-
nie od tego, kiedy zawarta została umowa stanowią-
ca podstawę ich zbycia. Przepis art. 7 ust 1 pkt 8
ustawy jest w tym względzie jednoznaczny i wskazu-
je źródło przychodu i konkretne jego przeznaczenie.
Nakaz przekazywania wpłat z określonych źródeł
na fundusz ma charakter publicznoprawny i dotyczy
wszelkich przychodów uzyskiwanych przez praco-
dawcę w okresie obowiązywania wskazanego przepi-
su (art. 7 ust 1 pkt 8 ustawy). Również zdaniem nad-
inspektora pracy PiP Okręgowy Inspektorat Pracy
w Poznaniu taki obowiązek przekazywania wpływów
ze sprzedaży mieszkań zakładowych przez obcego
pracodawcę na konto ZFŚS ma podstawy prawne.
Obecny pracodawca stoi na stanowisku, że przychody
ze sprzedaży ww. mieszkań zakładowych (co roku ok.
54 tys. zł) stanowią jego przychody i nie muszą być
443
przekazywane na ZFŚS. Swoją decyzję uzasadnia
m.in. pismem ministra finansów – podsekretarza sta-
nu z dnia 31 października 1996 r., PO 3-MD-722-
-343/96 (Biuletyn Skarbowy 1997/1 str. 20).
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o anali-
zę opisanej sytuacji i odpowiedź na następujące py-
tanie: Czy w świetle obowiązujących przepisów pra-
wa przychody ze sprzedaży mieszkań zakładowych
wynikające z umowy sprzedaży z dnia 24 grudnia
1992 r., wpływające obecnie i w najbliższych latach
do obecnego pracodawcy, powinny być przekazywane
na ZFŚS?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3954)
do ministra zdrowia
w sprawie pobierania przez szpitale
publiczne od kobiet dodatkowych opłat
za znieczulenie zewnątrzoponowe
przy porodzie
Szanowana Pani Minister! Wielokrotnie deklaro-
wała pani publicznie, że jeśli względy medyczne prze-
mawiają za dokonaniem znieczulenia zewnątrzopo-
nowego przy porodzie, jest ono świadczeniem finan-
sowanym przez Narodowy Fundusz Zdrowia, a więc
bezpłatnym dla rodzącej kobiety.
Z moich – pochodzących z różnych źródeł – infor-
macji wynika jednak, iż skala refundacji zabiegów
znieczulenia zewnątrzoponowego jest stosunkowo
niewielka. Natomiast powszechną praktyką jest in-
formowanie pacjentek, że znieczulenie zewnątrzopo-
nowe jest świadczeniem ponadstandardowym, a więc
dodatkowo płatnym. Wedle mojej wiedzy, jego cena,
w zależności od regionu kraju i renomy szpitala, wy-
nosi od 300 PLN do nawet 700 PLN.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Ile
rocznie zabiegów znieczulenia zewnątrzoponowego
przy porodzie jest refundowanych przez Narodowy
Fundusz Zdrowia?
Jednocześnie proszę o przekazanie mi listy szpi-
tali publicznych, w których znieczulenie zewną-
trzoponowe przy porodzie przeprowadzane jest od-
płatnie.
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
444
Zapytanie
(nr 3955)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości modernizacji
linii kolejowej nr 25 na odcinku
Skarżysko-Kamienna – Sandomierz
Szanowny Panie Ministrze! Linia kolejowa nr 25
Skarżysko-Kamienna – Sandomierz – Rzeszów ma
ogromne znaczenie dla rozwoju gospodarczego miast
obszaru Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Sta-
nowić ona może także bardzo dogodne połączenie
pomiędzy Rzeszowem (ewentualnie Ukrainą) a cen-
trum i północą kraju. Obecnie pociągi z Rzeszowa do
Warszawy kursują przez Kraków i Centralną Magi-
stralę Kolejową, co sprawia, że podróż zajmuje znacz-
nie więcej czasu, niż byłoby to możliwe w przypadku
trasy Rzeszów – Sandomierz – Skarżysko – Radom
– Warszawa. Warto nadmienić, że PKP PLK planuje
do roku 2013 przeprowadzić gruntowną moderniza-
cję linii kolejowej nr 8 Warszawa – Radom – Skarży-
sko – Kielce. W przypadku modernizacji linii kolejo-
wej nr 25 na odcinku Skarżysko-Kamienna – Sando-
mierz – Rzeszów uzyskalibyśmy niezwykle dogodne
połączenie granicy z Ukrainą oraz Rzeszowa z cen-
trum i północą Polski. Byłoby to korzystne zarówno
dla mieszkańców południowo-wschodniej części kra-
ju, jak i Mazowsza, którzy są obecnie pozbawieni roz-
sądnego połączenia kolejowego z Podkarpaciem.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy Ministerstwo Infrastruk-
tury widzi możliwość przeprowadzenia w najbliż-
szym czasie modernizacji linii kolejowej nr 25 na
odcinku Skarżysko-Kamienna – Sandomierz – Rze-
szów?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Radosław Witkowski
i Krzysztof Tyszkiewicz
Radom, dnia 5 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3956)
do ministra gospodarki
w sprawie funkcjonowania
nowych przepisów służących rozpoczęciu
działalności gospodarczej
na przykładzie Małopolski
Stan faktyczny: Od zmiany przepisów, tj. 31 mar-
ca, dotyczących rozpoczęcia prowadzenia działalno-
ści gospodarczej przyszli przedsiębiorcy zamiast kil-
ku wniosków w kilku różnych urzędach powinni
wypełnić jeden wniosek i pozostawić go w jednym
urzędzie, co stanowiło ideę tzw. jednego okienka.
Często jednak w praktyce sytuacja ta spotyka się
z utrudnieniami. Podczas spotkań w moim biurze
poselskim z przedsiębiorcami z Małopolski najczę-
ściej wnoszonymi uwagami są te odnoszące się do
wniosków, które w opinii aplikujących są zbyt obszer-
ne oraz nie do końca dopracowane, np. brakuje ru-
bryki dla wnioskujących o zmianę wpisu do ewiden-
cji. Ponadto okazuje się, że konieczna w dalszym cią-
gu pozostaje wizyta w ZUS oraz w urzędzie skarbo-
wym, wtedy kiedy chodzi o rozliczanie się ryczałtowe
lub za pomocą podatku liniowego.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Czy
ministerstwo przewiduje wprowadzenie bardziej
przystępnych w formie i objętości wniosków dla oby-
wateli oraz czy istnieje możliwość takiej regulacji
prawnej, która w sposób jednoznaczny pozwoliłaby
na dokonanie formalności bez konieczności wizyty
w ZUS i US?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3957)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie etatów, kosztów utrzymania
oraz funkcjonowania CBA
Panie Premierze! Na podstawie art. 14 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, kieru-
jąc się troską o bezpieczeństwo państwa, a także bez-
pieczeństwo obywateli, jak również o racjonalne wy-
korzystanie sił państwa do walki z przestępczością,
zwracam się do Pana jako bezpośrednio nadzorują-
cego Centralne Biuro Antykorupcyjne o udzielenie
mi odpowiedzi na pytania dotyczące Centralnego
Biura Antykorupcyjnego i jego funkcjonowania.
W szczególności proszę o informację, ile budżet
państwa kosztuje utrzymanie CBA i jaka jest liczba
etatów w CBA.
Proszę też o informację, ile śledztw prowadzi CBA
i w sprawie jakich przestępstw, ile spraw prowadzo-
nych przez CBA trafiło z aktem oskarżenia do sądu
i ile zakończyło się prawomocnymi wyrokami.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 30 kwietnia 2009 r.

Zapytanie
(nr 3958)
do ministra infrastruktury
w sprawie zaistniałych nieprawidłowości
w trakcie realizacji inwestycji „Rozbudowa
kanalizacji sanitarnej w gminie Chełmiec”,
zgłoszonych przez członków Rady Gminy
Chełmiec i jej mieszkańców
Zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem do-
tyczącym zaistniałych nieprawidłowości w trakcie
realizacji inwestycji „Rozbudowa kanalizacji sani-
tarnej w gminie Chełmiec”, wsie: Biczyce, Chełmiec,
Niskowa, Świniarsko.
Ww. poważne uchybienia odnoszą się w gruncie
rzeczy do samego postępowania przetargowego przed
budową kanalizacji w tym regionie. Zdaniem niektó-
rych członków Rady Gminy Chełmiec, którzy w tej
sprawie interweniowali już m.in. u ministra sprawie-
dliwości czy w Centralnym Biurze Śledczym, wymie-
nione wyżej wady dotyczą rzetelności wykonawstwa
inwestycji oraz utraty 2,6 mln zł przeznaczonych na
kontynuację projektu.
Również nowosądecka prokuratura i Powiatowy
Inspektorat Nadzoru Budowlanego w Nowym Sączu
mieli zbadać ową sprawę, jednak od sierpnia 2007 r.,
tj. od momentu powiadomienia ww. organów o całej
sytuacji do chwili obecnej nic nie wyjaśniono. Co
prawda biegły sądowy oraz powiatowy nadzór bu-
dowlany skontrolowali wybrane odcinki kanalizacji,
które potwierdziły niezgodność wykonania inwesty-
cji z projektem oraz sztuką budowlaną, jednak te dwa
organy przekonują gminę Chełmiec do wykonania
projektu zamiennego.
Drugim aspektem omawianej sprawy jest fakt, iż
na chwilę obecną nie można wykonać podłączenia
pozostałych i nowo powstałych domów do kanalizacji
we wsi Świniarsko. Warto zaś podkreślić, iż środki
na ten cel są w posiadaniu gminy Chełmiec. Oczywi-
stym jest, iż taka sytuacja stanowi dla mieszkańców
Świniarska spory problem, bowiem spłacają oni kre-
dyty hipoteczne, a dla rozliczenia budowy potrzebne
im są protokoły odbiorów, w tym kanalizacji.
W związku z zaistniałą sytuacją, proszę Pana Mi-
nistra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego badanie sprawy przez organy do tego
wyznaczone przebiega tak opieszale?
2. Czemu służy przekonywanie władz gminy Cheł-
miec przez ww. dwa organy prowadzące postępowa-
nie w sprawie do zastosowania projektu zamiennego?
Wiadomo, iż w tym celu wydatkowano by kolejne pu-
bliczne pieniądze.
3. Dlaczego mimo stwierdzonych nieprawidłowo-
ści podczas budowy inwestycji nie bierze się pod uwa-
gę, iż wadliwość wykonania kanalizacji może w przy-
szłości spowodować skażenie wód gruntowych rzeki
Dunajec?
445
4. Z czego wynika opóźnienie w przyłączeniu do-
mostw we wsi Świniarsko do sieci kanalizacyjnej?
Wiadomo bowiem, iż środki na ten cel znajdują się
w budżecie gminy.
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 4 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3959)
do ministra środowiska
w sprawie udostępnienia
Jeziora Goczałkowickiego żeglarstwu
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego w Bielsku-Białej kierowane są liczne pyta-
nia w sprawie możliwości rozwoju turystyki w gmi-
nie Pszczyna ze szczególnym uwzględnieniem spor-
tów wodnych na zbiorniku wodnym Goczałkowice.
Zwolennicy udostępnienia akwenu goczałkowic-
kiego żeglarstwu wskazują na wiele korzyści, jakie
przyniesie ww. propozycja, m.in. wzrost atrakcyjno-
ści terenu wokół akwenu pod względem rekreacyjno-
-turystyczno-rehabilitacyjnym, jak również wykorzy-
stanie jego naturalnych walorów i wzrost zaintere-
sowania tymi terenami. Uruchomienie zbiornika
otworzy nie tylko nowe miejsca pracy, ale także wpły-
nie na rozwój kulturalny regionu. W 2008 r. Jacht
Klubu PTTK Pszczyna przesłał propozycję tury-
styczno-przyrodniczego zagospodarowania brzegów
oraz samej tafli Jeziora Goczałkowickiego. Sprawa ta
jednak od 2008 r. po przedstawieniu Regionalnemu
Zarządowi Gospodarki Wodnej w Gliwicach została
zawieszona.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na pytanie: Czy zostaną podjęte decyzje
o udostępnieniu Jeziora Goczałkowickiego żeglar-
stwu?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 6 maja 2009 r.
446
Zapytanie
(nr 3960)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia dostępności
świadczeń torakochirurgicznych
wykonywanych w SPZOZ Centrum ATTIS
w Warszawie poprzez zwiększenie
ilości usług medycznych w ramach umowy
z Mazowieckim Oddziałem Wojewódzkim NFZ
W dniu 25 czerwca 2008 r. w Samodzielnym Pu-
blicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Centrum AT-
TIS w Warszawie po wypełnieniu wszelkich wyma-
ganych prawem procedur został przeprowadzony
zabieg z zakresu torakochirurgii w trybie zabiegów
chirurgii planowej, tzw. chirurgii jednego dnia. Było
to przedsięwzięcie nowatorskie, gdyż do tego czasu
procedury torakochirurgiczne wykonywane były wy-
łącznie w systemie chirurgii tradycyjnej.
Operacje w trybie chirurgii planowej są możliwe
dzięki zaawansowanej technologii operacyjnej i sto-
sowaniu nowoczesnych endoskopowych metod ope-
racji. Takie postępowanie jest korzystne dla pacjen-
tów, ponieważ zamiast długiego kilkunastocentyme-
trowego cięcia skóry operator wykonuje kilka co naj-
wyżej centymetrowych cięć, mniejsza jest liczba po-
wikłań i uraz tkanek związany z operacją w porów-
naniu do operacji przeprowadzanych w sposób kla-
syczny i dzięki temu czas hospitalizacji jest wyraźnie
skrócony.
Zakres wykonywanych zabiegów w ramach to-
rakochirurgii obejmuje zarówno procedury diagno-
styczne, jak również lecznicze. Współczesna tora-
kochirurgia skupia się na leczeniu raka płuca, któ-
ry stanowi u mężczyzn najczęstszą przyczynę zgo-
nu z powodu nowotworów i jest jednym z podsta-
wowych czynników zgonów wśród kobiet. Rocznie
notuje się w Polsce ponad 20 tys. nowych zachoro-
wań na ten nowotwór. W chwili obecnej diagnosty-
ka i leczenie raka płuca stanowi istotny problem
epidemiologiczny.
Według danych statystycznych odsetek operowa-
nych przypadków raka płuca nie przekracza w Polsce
16%, a województwie mazowieckim stanowi zaledwie
10% wszystkich przypadków nowo wykrytych nowo-
tworów. Należy podkreślić, że są w Polsce wojewódz-
twa, np. zachodniopomorskie i pomorskie, gdzie
współczynnik operowanych nowotworów stanowi po-
nad 20%. Sytuacja w woj. mazowieckim jest zatem
alarmująca i wymaga intensywnych działań w celu
zmiany tego niekorzystnego stanu.
Należy także podkreślić, że leczenie operacyjne
nadal pozostaje najbardziej skuteczną metodą postę-
powania medycznego przy tym schorzeniu nowotwo-
rowym. Niestety, istotnym problemem w leczeniu
raka płuca jest znaczne opóźnienie diagnostyczne,
prowadzące do powiększenia się grupy chorych, u któ-
rych stopień zaawansowania choroby uniemożliwia
radykalne postępowanie medyczne. Równocześnie
liczba ośrodków zajmujących się tym problemem
zdrowotnym pozostaje niezmienna. Skutkiem takiej
sytuacji jest długi okres oczekiwania na konsultacje
u specjalisty oraz na operacje, co w wielu wypadkach
oznacza zaprzepaszczenie możliwości skutecznego
wczesnego leczenia.
Uruchomienie oddziału torakochirurgicznego
w strukturach Centrum ATTIS było cennym wkła-
dem w poprawę systemu świadczenia usług medycz-
nych w zakresie chirurgii klatki piersiowej dla miesz-
kańców Warszawy i woj. mazowieckiego.
Dotychczas w ramach kontraktu z NFZ w okresie
od września 2008 r. do końca marca 2009 r. w Cen-
trum ATTIS wykonano 212 planowanych zabiegów
chirurgicznych klatki piersiowej. Zabiegi wykonuje
zespół torakochirurgów pod kierunkiem prof. dr hab.
n. med. Tadeusz Orłowskiego, konsultanta krajowe-
go ministra zdrowia ds. torakochirurgii oraz członka
wielu międzynarodowych towarzystw naukowych.
Z zakresu torakochirurgii Centrum ATTIS reali-
zuje procedury diagnostyczne pozwalające na ukie-
runkowanie sposobu leczenia oraz przeprowadza za-
biegi chirurgiczne związane z rakiem płuc, a także
zabiegi diagnostyczne i lecznicze w łagodnych scho-
rzeniach płuc. Ponadto w zakres prowadzonej dzia-
łalności wchodzą endoskopowe zabiegi udrażniania
i protezowania górnego odcinka przewodu pokarmo-
wego w łagodnych i nowotworowych schorzeniach
przełyku. Jest to często jedyna metoda leczenia pa-
cjentów, pozwalająca na przedłużenie czasu życia
i poprawę jego komfortu.
Jakość świadczonych usług medycznych z zakresu
torakochirurgii w Centrum ATTIS jest na wysokim
poziomie i odpowiada obowiązującym standardom
w tym zakresie. Jednakże możliwości realizacji ilości
powyższych świadczeń w Centrum ATTIS są większe
niż przewiduje umowa zaoferowana przez Mazowiec-
ki Oddział Wojewódzki NFZ.
W związku z powyższym uważam za niezbędne
zwiększenie dostępności świadczeń torakochirur-
gicznych wykonywanych w SP ZOZ Centrum ATTIS
w Warszawie.
Uprzejmie proszę Panią Minister o odpowiedź na
następujące pytanie: Czy Mazowiecki Oddział Woje-
wódzki NFZ podjął skuteczne działania w celu pilnej
zmiany i rozszerzenia zaproponowanej SPZOZ Cen-
trum ATTIS umowy umożliwiając w ten sposób
zwiększenie ilości usług medycznych w zakresie to-
rakochirurgii, ich dostępności dla pacjentów oraz
właściwe wykorzystanie potencjału placówki me-
dycznej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Michał Szczerba
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.

Zapytanie
(nr 3961)
do ministra zdrowia
w sprawie zbyt skomplikowanych
pod względem językowym dla lekarzy
obcokrajowców państwowych
egzaminów specjalizacyjnych
Szanowna Pani Minister! Zwróciła się do mnie
Społeczność Lekarzy Obcokrajowców z prośbą o po-
moc w sprawie trudności, jakie stwarzają lekarzom
obcokrajowcom testowe egzaminy specjalizacyjne.
Ich zdaniem zawiła i rozbudowana treść pytań testo-
wych bardzo utrudnia, pomimo dobrego przygotowa-
nia lekarzy, zaliczenie testu, a dla wielu z nich sta-
nowi barierę nie do pokonania. Problem ten został
szerzej opisany w piśmie Społeczności Lekarzy Ob-
cokrajowców do Pani Minister (z dnia 27 kwietnia
br.), które otrzymałem do wiadomości.
W związku powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia
w tej sprawie?
2. Jakie działania zamierza podjąć Pani Mini-
ster, żeby lekarze obcokrajowcy posiadający odpo-
wiednią wiedzę mieli realne szanse na zdanie egza-
minu specjalizacyjnego?
Z poważaniem
Poseł Marek Balicki
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3962)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie konieczności zmiany przepisów
dotyczących specjalnych szkoleń
dla koordynatorów ruchu pielgrzymkowego
z Krakowa
Zgodnie z rozporządzeniem Pana Ministra z lipca
2008 r. koordynatorzy ruchu pielgrzymkowego, a na-
wet każda z osób kierująca ruchem na drodze w cza-
sie pielgrzymki powinna uzyskać zaświadczenie
uprawniające ją do wykonywania tego zadania. Uzy-
skanie zaświadczenia jest związane z odbyciem 18-
-godzinnego szkolenia, zdaniem testu, a wreszcie
egzaminu praktycznego.
Problemem dla wielu koordynatorów ruchu jest
koszt szkolenia, który w ośrodkach ruchu drogowego
wynosi 500 zł od osoby. Co prawda Małopolski Ośro-
dek Ruchu Drogowego przeprowadza je za 400 zł,
a dla 15-osobowej grupy nawet obniża cenę nawet
447
o 250 zł, zdaniem jednego z koordynatorów krakow-
skiej pieszej pielgrzymki na Jasną Górę suma ta i tak
przekracza możliwości finansowe wielu porządko-
wych. Zakładając bowiem, iż w tym roku w piel-
grzymce wzięłoby udział kilka tysięcy wiernych, to
na przeszkolenie 150 porządkowych należałoby wy-
datkować kwotę 40 tys. zł.
Kontrowersje wokół zapisu rozporządzenia biorą
się również stąd, iż do ukończenia szkolenia zobowią-
zano także tzw. przeprowadzaczy, czyli osoby odpo-
wiedzialne za pilnowanie bezpieczeństwa na przej-
ściach dla pieszych w okolicach szkół. Większość
z 400 osób uzyskała odpowiednie kwalifikacje w tym
zakresie, jednak są to głównie przedstawiciele za-
rządców dróg i firm przewozowych. Według innego
z koordynatorów krakowskiej pieszej pielgrzymki do
tej pory nie było ani jednej osoby, która pilnowałaby
porządku w ww. zakresie podczas marszu na Jasną
Górę. Przyczyną takiego stanu rzeczy był termin
szkolenia, które odbyło się we wrześniu, podczas gdy
wierni wyruszyli w trasę w sierpniu. Co prawda, po-
rządkowi z ubiegłorocznej pielgrzymki zostali prze-
szkoleni za darmo przez policję, ale zaświadczenia
z tego okresu straciły swą ważność, a Małopolski
Ośrodek Ruchu Drogowego w Krakowie nie może ich
przedłużyć.
Zdaniem koordynatorów ruchu pielgrzymkowego
przygotowania do tegorocznej wyprawy na Jasną
Górę tysięcy wiernych z Krakowa i okolic mogą być
znacznie utrudnione. Powodem tego jest istniejący
przepis, którego konieczność przestrzegania z pew-
nością przyczyni się do kłopotów z naborem porząd-
kowych. Czynnikiem odstraszającym według nich
będzie również fakt, iż w razie jakiegokolwiek wy-
padku będą ponosić odpowiedzialność karną.
W związku z powyżej opisaną sytuacją kieruję do
Pana Ministra następujące pytania: Czy nie należa-
łoby w trybie pilnym znowelizować ustawy z lipca
2007 r. i wydłużyć termin wejścia w życie tego obo-
wiązku posiadania uprawnień przez koordynatorów?
Nadmienię, że większość z nich działa społecznie.
Czy w związku z tym nie przewiduje Pan Minister
procedury darmowego ich przeszkolenia, np. przez
lokalne powiatowe komendy Policji? W bieżącym
roku nastąpią znaczne komplikacje z tego powodu,
a przepisy utrudnią prawidłową organizację krakow-
skiej pieszej pielgrzymki na Jasną Górę.
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 5 maja 2009 r.
448
Zapytanie
(nr 3963)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie procedury ustalania wskaźnika
na potrzeby ustawy o finansowym wsparciu
rodzin w nabywaniu własnego mieszkania,
na przykładzie woj. małopolskiego
Stan faktyczny: Zgodnie z założeniami ustawo-
dawcy wprowadzony został do ustawy o finansowym
wsparciu rodziny w nabywaniu własnego mieszkania
parametr ograniczający maksymalną cenę/koszt nie-
ruchomości mieszkalnych finansowanych za pomocą
preferencyjnego kredytu.
Podczas naszych spotkań osoby zainteresowane
nabyciem mieszkania w Krakowie zgłaszały problem
dotyczący tego, że wysokość wskaźnika ustalanego
przez wojewodę w Małopolsce jest zbyt niska w sto-
sunku do rynkowych cen mieszkań. Znamienne za-
tem pozostaje, że wskaźnik, którym należy się kiero-
wać przy realizacji wspomnianej ustawy, jest niższy
w stosunku do innych województw, pomimo że ceny
rynkowe mieszkań w Krakowie są zdecydowanie
wyższe (np. Olsztyn posiada wyższy wskaźnik niż
Kraków, pomimo że rynkowe ceny mieszkań w Olsz-
tynie są niższe niż w Krakowie). W rzeczywistości
jednak jest tak, że cena mieszkania jest zdecydowa-
nie za wysoka i tym samym trudno jest nabyć nieru-
chomość mieszkalną, korzystając z pomocy, jaką
umożliwia ustawa w oparciu o ustalony wskaźnik.
Osoby zainteresowane podnoszą, że dzieje się tak dla-
tego, że wskaźnik, który na ww. potrzeby określa
wojewoda, zostaje określony w wyniku pewnej jego
uznaniowości. Z informacji zebranych przeze mnie
wynika, że ów wskaźnik jest określany w oparciu
o dane GUS i wojewoda nie ma możliwości uznanio-
wości w tym zakresie.
Pytanie: W związku z powyższym pragniemy za-
pytać o to, czy istnieje jakiś wzór, którym należy po-
sługiwać się przy określaniu wskaźnika oraz z czego
wynikają dysproporcje pomiędzy wskaźnikami w po-
szczególnych województwach i rynkową ceną miesz-
kań jak w podanym wyżej przykładzie?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3964)
do ministra infrastruktury
w sprawie interpretacji przepisu
o bonifikacie przy przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego
nieruchomości w prawo własności
Na podstawie art. 195 regulaminu Sejmu zwra-
cam się do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź na
pytanie w sprawie interpretacji przepisu prawa o bo-
nifikacie przy przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego nieruchomości.
Otrzymałem do wiadomości skargę z dnia 30 mar-
ca 2009 r. na wykładnię stosowaną przez prezydenta
m. st. Warszawy przy realizacji uchwały Rady Miasta
Stołecznego Warszawy nr XXX/946/2008 z dnia 8 maja
2008 r. skierowaną przez Zarząd Spółdzielni Budow-
lano-Mieszkaniowej Politechnika do Rady m. st. War-
szawy (skarga w załączeniu). Skarga dotyczy inter-
pretacji przez Urząd m. st. Warszawy Biuro Gospo-
darki Nieruchomościami – Delegatura w Dzielnicy
Mokotów przepisu o bonifikacie od opłat za prze-
kształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości. Mieszkańcom, którzy ubie-
gali się o uzyskanie prawa własności, odmówiono bo-
nifikaty, ze względu na fakt, iż w budynku znajdują
się lokale, które nie mają charakteru mieszkalnego.
W niektórych wynajmowanych przez spółdzielnię
mieszkaniach prowadzona jest działalność gospodar-
cza (niekiedy tylko taka działalność jest zarejestro-
wana w lokalu), co zdaniem urzędu uniemożliwia
pozostałym mieszkańcom otrzymanie bonifikaty,
gdyż z tego powodu budynek nie klasyfikuje się do jej
otrzymania.
Spółdzielnia w skardze zauważa, że rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w spra-
wie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych
stwierdza, że budynkami mieszkalnymi są obiekty
budowlane, których co najmniej połowa całkowitej
powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do ce-
lów mieszkalnych. Całkowicie bezzasadnym jest za-
tem brak zgody na udzielenie bonifikaty tylko dlate-
go, że w budynkach znajdują się pojedyncze lokale
mieszkalne wykorzystywane dla celów niemieszkal-
nych lub łączących różne cele, które przeważnie zaj-
mują margines całkowitej powierzchni budynku.
W piśmie z dnia 28 kwietnia 2009 r. skierowanym do
mnie w tej sprawie przez państwa B. i J. T. Zaintere-
sowani zaznaczają: Nie można chyba pozwolić na za-
stosowanie odpowiedzialności zbiorowej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie mi odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Czy działalność gospodarcza zarejestrowana na
adres domowy w jednym lokalu lub w kilku lokalach
wyklucza cały budynek z możliwości otrzymania bo-
nifikaty?

2. Czy jeśli działalność jest jedynie zarejestrowa-
na na adres lokalu, ale nie prowadzona w nim, to czy
wszystkie lokale mogą być pozbawione prawa do bo-
nifikaty?
3. Czy faktycznie zastosowana przez m. st. War-
szawa, zawężająca interpretacja przepisów prawa,
która ogranicza prawo do bonifikaty nawet w 90 %
w zasobach mieszkaniowych spółdzielni mieszkanio-
wych, nie jest krzywdząca dla wielu mieszkańców,
którzy tym samym nie mogą skorzystać z dobro-
dziejstw bonifikaty, co było intencją ustawodawcy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3965)
do ministra infrastruktury
w sprawie opłat na dodatkowy fundusz
remontowo-termomodernizacyjny
w Spółdzielni Mieszkaniowej Wola
w Warszawie
Na podstawie art. 195 regulaminu Sejmu zwra-
cam się do Pana Ministra z prośbą o odpowiedź na
pytanie w sprawie opłat na dodatkowy fundusz re-
montowo-termomodernizacyjny.
Otrzymałem pismo z dnia 11.05.2009 r., w którym
mieszkanka zwróciła się do mnie jako przedstawiciel
członków Spółdzielni Mieszkaniowej Wola w Warsza-
wie. Zdaniem zainteresowanej spółdzielnia ta pobie-
ra nielegalne opłaty z tytułu dodatkowego funduszu
remontowo-termomodernizacyjnego pomimo równo-
cześnie pobieranych opłat na fundusz remontowy.
Zainteresowana na mocy uchwały rady osiedla musi
miesięcznie wpłacać 48,80 zł na fundusz remontowy
i 73,20 zł na fundusz remontowo-termomoderniza-
cyjny. Autorka listu zwraca uwagę, że faktyczny po-
czątek prac termomodernizacyjnych w jej budynku
nastąpił w kwietniu 2008 r., czyli w czasie, gdy obo-
wiązująca ustawa zezwala na pobieranie takich opłat
przez spółdzielnie, ale tylko gdy budynek został ocie-
plony przed 31 lipca 2007 r.
Jak wynika z wypowiedzi prof. Krzysztofa Pie-
trzykowskiego zawartej w artykule opublikowanym
w „Rzeczpospolitej” w dniu 12 lutego 2009 r. (pt. „Wy-
kup nie zależy od docieplenia”) „Niektóre spółdziel-
nie próbują opóźnić przekształcenie mieszkań spół-
dzielczych. Żądanie pieniędzy za docieplenie budyn-
ków to kolejny trik. W ten sposób chcą zniechęcić
posiadaczy lokali do ich wykupu”. W tym samym ar-
tykule znajduje się opinia Ministerstwa Infrastruk-
tury, iż „spółdzielnia ma prawo żądać pieniędzy za
docieplenia, tylko gdy potraktowała wykonane prace
449
jako modernizację, czyli trwałe ulepszenie (unowo-
cześnienie) budynku zwiększając jego wartość użyt-
kową”. Zdaniem autorki listu, w przypadku funduszu
ustanowionego przez SM Wola, w odniesieniu do kon-
kretnych budynków na jej osiedlu to uzasadnienie nie
może być zastosowane, a zatem prawdopodobnie po-
bieranie dodatkowych opłat na ten drugi fundusz
„jest bezprawne”.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o udzielenie mi odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Czy w tym przypadku Spółdzielnia Mieszkanio-
wa Wola ma prawo pobierać opłaty na dodatkowy
fundusz remontowo-termomodernizacyjny w świetle
obowiązujących przepisów? W jaki sposób członkowie
spółdzielni mogą sprawdzić, czy prace remontowe lub
termoizolacyjne mogą zostać uznane za termomoder-
nizacyjne? Jakie są kryteria „trwałego ulepszenia
(unowocześnienia) budynku”?
2. Jakie warunki muszą być spełnione, aby kon-
kretne prace wykonywane na budynku mogły być
uznane za prace remontowo-termomodernizacyjne
i finansowane z tego tytułu? Jaki zakres prac remon-
towo-termomodernizacyjnych jest objęty ustawą lub
innymi przepisami prawa?
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3966)
do ministra zdrowia
w sprawie braku dostatecznej liczby
lekarzy anestezjologów
Szanowna Pani Minister! W trakcie jednego
z ostatnich posiedzeń senackiej Komisji Zdrowia
podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia pan
Adam Fronczak poinformował, że obecnie w Polsce
brakuje kilkuset anestezjologów. Jest to bardzo nie-
pokojąca informacja, gdyż naturalną konsekwencją
niedostatecznej liczby lekarzy tej specjalności jest
ograniczenie możliwości wykonywania zabiegów
operacyjnych, a tym samym zmniejszenie – ze szko-
dą dla pacjentów, jak również z uszczerbkiem dla
kondycji finansowej wielu szpitali – liczby świadczeń
kontraktowanych przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Niedostateczna liczba anestezjologów, obok nie-
dostatecznego finansowania, jest też powodem
zmniejszonego dostępu pacjentek do znieczulenia
okołoporodowego.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania.
1. Ilu konkretnie anestezjologów brakuje w pol-
skich szpitalach?
450
2. W jakich regionach kraju odnotowujemy naj-
większy deficyt anestezjologów?
3. Jaka jest skala emigracji anestezjologów z Pol-
ski po 1999 r., tj. po ogólnopolskim proteście lekarzy
tej specjalności? Czy zgodne ze stanem faktycznym
są szacunki Związku Zawodowego Anestezjologów,
że emigrowało co najmniej 20 % lekarzy tej specjal-
ności?
4. Czy w ostatnim czasie zmniejszyła się liczba
anestezjologów emigrujących z naszego kraju?
5. Ilu lekarzy odbywa obecnie specjalizację z ane-
stezjologii?
6. Czy w konsekwencji uznania anestezjologii za
jedną ze specjalizacji deficytowych, co wiąże się
z wyższymi zarobkami dla lekarzy rezydentów,
zwiększyło się zainteresowanie uzyskaniem specja-
lizacji w tej dziedzinie?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3967)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przeciwdziałania
praktykom korupcyjnym w samorządach
Szanowny Panie Premierze! Zgodnie z wyrokiem
sądu prezydent Szczecina Piotr Krzystek, członek
Platformy Obywatelskiej, musi zwrócić nielegalnie
przyznane mu, a potem wykupione na własność na
preferencyjnych warunkach za 32 tys. PLN mieszka-
nie komunalne w centrum Szczecina o powierzchni
148 m2. Tuż po wybuchu „afery mieszkaniowej” pre-
zydenta Piotra Krzystka sprawę badała pani mini-
ster Julia Pitera, pełnomocnik rządu ds. opracowania
programu zapobiegania nieprawidłowościom w insty-
tucjach publicznych. Konkretne efekty jej pobytu
w Szczecinie, poza wspólną konferencją prasową
z Piotrem Krzystkiem, pozostają jednak nieznane.
„Afera mieszkaniowa” nie okazała się jednak
ostatnią. Analizując oświadczenia majątkowe człon-
ków samorządowych władz miasta Szczecina, dzien-
nikarze odkryli bowiem, że prezydent Piotr Krzystek
pożyczył 150 tys. zł od pana P. M. Przeprowadzone
przez nich dalsze śledztwo ujawniło, że p. P. M. – pry-
watnie szwagier prezydenta Szczecina – jest właści-
cielem firmy Gift Serwis, która to zaopatruje w gifty
i gadżety reklamowe Urząd Miasta Szczecina, star-
tując z powodzeniem w organizowanych przez miasto
przetargach. Tą sprawą także zainteresowała się
pani minister Julia Pitera.
W związku z tym proszę Pana Premiera o udzie-
lenie odpowiedzi na następująca pytania:
1. Jakie wnioski po „aferze mieszkaniowej” pre-
zydenta Szczecina przedstawiła Panu Premierowi
pani minister Julia Pitera, pełnomocnik rządu
ds. opracowania programu zapobiegania nieprawi-
dłowościom w instytucjach publicznych, i jakie kon-
kretne czynności w związku z tą sprawą podjęła?
2. Jakie wnioski przedstawiła Panu pani minister
Julia Pitera w związku z koligacjami rodzinnymi
i zależnościami finansowymi prezydenta miasta z fir-
mą wygrywającą przetargi organizowane przez
Urząd Miasta Szczecina?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3968)
do ministra obrony narodowej
w sprawie etatów, kosztów utrzymania
oraz funkcjonowania Żandarmerii Wojskowej
oraz Służby Kontrwywiadu Wojskowego
Szanowny Panie Ministrze! Na podstawie art. 14
pkt 7 ustawy o wykonywaniu mandatu posła, kieru-
jąc się troską o bezpieczeństwo państwa i bezpieczeń-
stwo obywateli, jak również o racjonalne wykorzy-
stanie środków budżetowych, szczególnie w dobie
nadchodzącego kryzysu gospodarczego, zwracam się
do Pana z prośbą o udzielenie mi informacji dotyczą-
cej etatu Żandarmerii Wojskowej oraz Służby Kontr-
wywiadu Wojskowego, kosztów z budżetu przezna-
czonych na utrzymanie tych formacji.
Proszę też o informację, ile śledztw i dochodzeń
i o jakie przestępstwa prowadziła Żandarmeria Woj-
skowa, ile z nich zakończyło się aktem oskarżenia,
ile ukarała wykroczeń.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3969)
do ministra zdrowia
w sprawie udzielania załodze
oraz osobom przebywającym na statkach
konsultacji medycznych drogą radiową
Szanowna Pani Minister! Morska Służba Poszu-
kiwania i Ratownictwa bezpośrednio, ale także po-

przez Radę Morskiej Służby Poszukiwania i Ratow-
nictwa, już od dłuższego czasu podejmuje działania
zmierzające do powołania w Polsce ośrodka, który
będzie wykonywał funkcje morskiej służby asysty
medycznej (MTMAS). Coraz częściej bowiem kapita-
nowie statków odbywających podróże w różnych re-
jonach świata zgłaszają się do Morskiego Ratowni-
czego Centrum Koordynacyjnego służby SAR z za-
pytaniem, gdzie mogą uzyskać poradę lekarską. Jest
sprawą naturalną, że kapitanowie statków w tak de-
likatnej materii jak ludzkie życie i zdrowie będą sta-
rali się uzyskać poradę w języku ojczystym, gdyż ist-
nieje wtedy pewność, że zalecenia lekarza zostaną
właściwie zrozumiane.
Szanowna Pani Minister! W związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy
w najbliższym czasie ministerstwo podejmie działa-
nia mające na celu wyznaczenie jednostki/placówki
służby zdrowia, która zostanie wyznaczona do wy-
pełniania zadań MTMAS?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3970)
do ministra gospodarki
w sprawie sytuacji finansowej Jastrzębskiej
Spółki Węglowej
Szanowny Panie Premierze! W związku z liczny-
mi doniesieniami prasowymi o spadku produkcji wę-
gla i zysku netto JSW, związanymi m.in. z ryzykow-
nymi operacjami finansowymi dotyczącymi tzw. opcji
walutowych, bardzo proszę Pana Ministra o ustosun-
kowanie się do następujących pytań:
1. Czy minister gospodarki dysponuje dokładnymi
danymi strat finansowych poniesionych przez Ja-
strzębską Spółkę Węglową w wyniku prowadzenia
przez zarząd spółki ryzykownych operacji finanso-
wych dotyczących udziału w tzw. opcjach finanso-
wych?
2. Czy i na ile minister gospodarki kontrolował
decyzje prezesa Zarządu JSW pana J. Z. odnośnie do
prawie spekulacyjnej decyzji dotyczącej wejścia z ak-
tywami finansowymi spółki na rynek opcji waluto-
wych?
3. Czy minister gospodarki pełniący rolę właści-
cielską w stosunku do spółek Skarbu Państwa zamie-
rza w tym wypadku skorzystać z praw walnego zgro-
madzenia akcjonariuszy i wyciągnąć konsekwencje
przewidziane w kodeksie postępowania handlowego
wobec prezesa JSW i odpowiedzialnych członków Za-
rządu JSW za działalność na niekorzyść spółki, za
451
którą należy uznać podpisanie umów o opcjach walu-
towych bez stosownych zabezpieczeń, czego efektem
są tegoroczne wielomilionowe straty finansowe?
4. Zważywszy aktualną sytuację w sprawie opcji
walutowych – czy i jakie działania naprawcze planu-
je Ministerstwo Gospodarki wobec JSW, których
efektem mogłoby być zminimalizowanie strat finan-
sowych z tego tytułu?
Z poważaniem
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha
Rybnik, dnia 7 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3971)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie uczczenia
pamięci Polaków pomordowanych w 1940 r.
w Bykowni pod Kijowem
Panie Premierze! Z dostępnych materiałów wyni-
ka, że część osób aresztowanych przez NKWD w la-
tach 1939–1940 na terenie województw południowo-
-wschodnich okupowanej wówczas Polski, umieszczo-
na na tzw. liście ukraińskiej została zamordowana
wiosną 1940 r. w Bykowni pod Kijowem.
W przeciwieństwie do podobnych miejsc kaźni,
takich jak Katyń, Miednoje czy Charków, w Bykowni
ani nie przeprowadzono na szerszą skalę badań pol-
skich grobów masowych, ani też żadnym polskim
napisem, nie mówiąc już o pomniku, nie uczczono
pamięci pomordowanych Polaków. W lesie w Bykow-
ni znajduje się natomiast kilka ukraińskich pomni-
ków, z których żaden nie tylko że nie jest poświęcony
naszym rodakom, to nawet o nich nie wspomina.
Zadziwiające jest to, że nawet na terenie Rosji,
z którą stosunki są co najmniej chłodne, udało się
urządzić cmentarze w Katyniu i Miednoje, a w By-
kowni, znajdującej się na terenie Ukrainy, z którą
stosunki są przyjazne, nie udało się dotąd jeśli nawet
nie urządzić cmentarza, to przynajmniej ustawić po-
mnika polskiego (obok kilku znajdujących się tam
ukraińskich), a nawet ustawić stosownej tablicy in-
formacyjnej.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera z pytaniem: Co rząd Rzeczypospolitej Pol-
skiej zamierza zrobić dla pozyskania z archiwów
ukraińskich pełnej dokumentacji dotyczącej osób po-
mordowanych w latach 1939–1941 (szczególnie zaś
wiosną 1940 r.) na terenach zachodniej Ukrainy?
Co zamierza zrobić dla przeprowadzenia pełnych
badań polskich grobów masowych w Bykowni?
Co zamierza zrobić dla upamiętnienia pomordo-
wanych i pogrzebanych w Bykowni?
452
Co spowodowało, że dotąd miejsce pamięci naro-
dowej w Bykowni nie zostało w sposób godny upa-
miętnione?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 11 maja 2009 r.
Zapytanie
(nr 3972)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie opłacania składek
na Fundusz Pracy za osoby, które wróciły
do pracy po urlopie macierzyńskim
lub wychowawczym, oraz nabycia przez nie
prawa do zasiłku dla bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z art. 71 ust. 1
pkt 2 lit. a ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) do okresu
uprawniającego do nabycia prawa do zasiłku dla
bezrobotnych zaliczane są te, w których były opła-
cane składki na Fundusz Pracy, z zastrzeżeniem
przypadków wymienionych w art. 104b i 105 usta-
wy. Przepisem pozwalającym na nieopłacanie skła-
dek na Fundusz Pracy jest art. 104a wyżej wymie-
nionej ustawy. Art. 104a nie został jednak wymie-
niony w art. 71 uprawniającym do otrzymania za-
siłku dla bezrobotnych bez opłacania składki na
Fundusz Pracy.
Powyższe zmusza mnie do zapytania Pani Mi-
nister: Czy osoba powracająca z zasiłku macie-
rzyńskiego i wychowawczego, za które zakład pra-
cy nie opłaca składki na Fundusz Pracy, po zwol-
nieniu z pracy będzie uprawniona do zasiłku dla
bezrobotnych?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Dolniak
Będzin, dnia 27 kwietnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 3973)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie braku możliwości zagospodarowania
przez Woliński Park Narodowy przekazanego
mu w zarząd zlikwidowanego rządowego
ośrodka wypoczynkowego „Grodno”
pod Międzyzdrojami
Szanowny Panie Premierze! W lutym br. były
ośrodek wypoczynkowy Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów „Grodno”, zlikwidowany w ramach realizacji
polityki taniego państwa, przekazany został w za-
rząd Wolińskiego Parku Narodowego. W założeniu
były ośrodek miał stać się siedzibą dyrekcji parku
mieszczącej się obecnie w pobliskich Międzyzdrojach.
Realizacja tych planów okazała się jednak niemożli-
wa ze względów finansowych, w tegorocznym budże-
cie WPN brak bowiem środków na adaptację obiek-
tów wypoczynkowych „Grodna” na potrzeby biuro-
we. Z publikowanych przez szczecińską prasę wypo-
wiedzi przedstawicieli parku wynika przy tym, że ze
względów finansowych przeniesienie siedziby dyrek-
cji WPN z Międzyzdrojów możliwe będzie nie wcze-
śniej niż za dwa lata. Do tego czasu park ponosić
będzie koszty ochrony ośrodka. Będzie to niemałym
obciążeniem budżetu WPN, gdyż ze względów praw-
nych choćby czasowe wykorzystywanie „Grodna” do
celów prowadzenia działalności komercyjnej jest nie-
możliwe.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy przed podjęciem decyzji o przekazaniu
„Grodna” Wolińskiemu Parkowi Narodowemu roz-
ważano możliwość jego sprzedaży prywatnemu inwe-
storowi?
2. Czy przed przekazaniem „Grodna” Wolińskie-
mu Parkowi Narodowemu zbadano, czy WPN dyspo-
nuje środkami finansowymi na zaadaptowanie ośrod-
ka na siedzibę swojej dyrekcji?
3. Czy w zaistniałej sytuacji nie uważa Pan za
konieczne przekazanie Wolińskiemu Parkowi Naro-
dowemu – z rezerwy ogólnej Rady Ministrów lub bu-
dżetu Ministerstwa Środowiska – funduszy na nie-
zbędne prace adaptacyjne?
Z poważaniem
Poseł Bartosz Arłukowicz
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
generalnego dyrektora ochrony środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie zwolnienia z obowiązku
wnoszenia opłat za korzystanie ze środowiska
przez rodzinne ogrody działkowe (2964)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma ministra infrastruktury z dnia 18 lutego 2009 r.,
znak: BN2j-16/2009, skierowanego do Pana Marszał-
ka, przesłanego do wiadomości ministrowi środowi-
ska, uprzejmie informuję, iż w piśmie ministra śro-
dowiska z dnia 14 stycznia 2009 r. skierowanym do
Pana Marszałka zostały udzielone wyczerpujące od-
powiedzi na pytania panów posłów Tadeusza Toma-
szewskiego i Bogusława Wontora dotyczące zwolnień
z obowiązku wnoszenia opłat i przedkładania wyka-
zów za korzystanie ze środowiska przez rodzinne
ogrody działkowe. Uważam, iż ta sprawa została
w pełni wyjaśniona.
Odnosząc się natomiast do kwestii aktualnego
sprawowania nadzoru nad Polskim Związkiem Dział-
kowców w związku z uchyleniem przepisu, na pod-
stawie którego do dnia 15 listopada 2008 r. nadzór
ten był wykonywany przez ministra środowiska, wy-
jaśniam, jak niżej.
Ustawą z dnia 3 października 2008 r. o zmianie
ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 201, poz. 1237) wprowadzono zmia-
ny dotyczące usytuowania w dziale administracji rzą-
dowej dziedziny rodzinnych ogrodów działkowych
oraz związanych z tym kompetencji:
z dniem 15 listopada 2008 r.
— przepisem art. 4 ust. 1 powyższej ustawy wpro-
wadzono zmiany do ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.): do spraw obejmujących
dział „budownictwo, gospodarka przestrzenna i miesz-
kaniowa” dodano – rodzinne ogrody działkowe (do-
dając w art. 9a w ust. 1 po pkt 9 pkt 9a w brzmieniu:
„9a) rodzinnych ogrodów działkowych”;
— jednocześnie przepisem art. 4 ust. 2 wym. usta-
wy wyłączono sprawy ogrodów działkowych z działu
„środowisko” (uchylając w art. 28 w ust. 1 pkt 2a
w ustawie o działach administracji rządowej);
— przepisem art. 6 powyższej ustawy uchylono
art. 38 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych
ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419) –
nastąpiła utrata mocy obowiązującej przepisu, który
określał sprawowanie nadzoru nad Polskim Związ-
kiem Działkowców przez ministra właściwego do
spraw środowiska.
Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych in-
nych ustaw (druk Sejmu VI kadencji nr 767), przeka-
zanie tych spraw do działu zajmującego się budow-
nictwem, gospodarką przestrzenną i mieszkaniową
wynika z faktu, że ogrody działkowe są urządzenia-
mi użyteczności publicznej służącymi zaspokajaniu
wypoczynkowych i rekreacyjnych potrzeb członków
społeczności lokalnych, a także dającymi możliwość
prowadzenia upraw ogrodniczych na własne potrze-
by. W związku z tym działalność rodzinnych ogrodów
działkowych związana jest z kompetencjami wymie-
nionego działu. Tym samym nadzór nad tą dziedziną
został powierzony kierownikowi tego działu – mini-
strowi infrastruktury. Należy zaznaczyć, iż ustawa
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej w swym aktualnym brzmieniu nie wskazu-
je innego właściwego organu nadzorującego w tym
zakresie. Skoro minister nadzoruje i kontroluje dzia-
łalność organów i jednostek, w stosunku do których
uzyskał uprawnienia nadzorcze na podstawie prze-
pisów ustawowych - na zasadach określonych w tych
przepisach (art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 8 sierpnia
1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2003 r. Nr 24,
poz. 199 j.t.), to także kieruje (i tym samym nadzo-
ruje) dziedziną ogrodów działkowych, na podstawie
zmiany wprowadzonej do ustawy o działach admini-
stracji rządowej. Dla spójności i jednoznacznego
brzmienia przepisów kompetencyjnych, rzeczowa
zmiana – dodanie działu: rodzinne ogrody działkowe
– wprowadzona od 15 listopada 2008 r. powinna mieć
odzwierciedlenie i być regulowana także aktem wy-
konawczym, jak ma to miejsce w § 1 ust. 2 rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada
2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
ministra infrastruktury (Dz. U. Nr 216, poz. 1594).
Poza tym minister infrastruktury powinien w formie
obwieszczenia ogłosić kierowanie i nadzorowanie no-
wym działem administracji rządowej – rodzinnymi
ogrodami działkowymi, jak ma to miejsce w odnie-
sieniu do innych, podległych mu działów administra-
cji rządowej, obwieszczenie ministra infrastruktury
z dnia 30 stycznia 2008 r. w sprawie wykazu jedno-
stek organizacyjnych podległych ministrowi infra-
struktury lub przez niego nadzorowanych (M.P.
Nr 13, poz. 135).
Nadmienia się, iż w przeszłości miało miejsce po-
wierzenie dziedziny ogrodów działkowych kompeten-
cjom nadzorczym ministra właściwego do spraw
mieszkalnictwa i rozwoju miast. Kompetencje te, wy-
konywane wówczas przez ministra administracji,
gospodarki terenowej i ochrony środowiska zostały
powierzone ministrowi właściwemu do spraw miesz-
kalnictwa i rozwoju miast (art. 44 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
zmieniono treść art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 6 maja
454
1981 r. o pracowniczych ogrodach działkowych (Dz. U.
z 1996 r. Nr 85, poz. 390).
Z poważaniem
Generalny dyrektor ochrony środowiska
Michał Kiełsznia
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie uprawnień mieszkańców gmin,
na terenie których mają być usytuowane
farmy wiatrowe (3519)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 marca br. (znak: SPS-024-3519/09)
poniżej przedstawiam stanowisko dotyczące kwestii
podniesionych w zapytaniu pana posła Jarosława
Zielińskiego w sprawie uprawnień mieszkańców
gmin, na terenie których mają być usytuowane farmy
wiatrowe.
Z uwagi na fakt, iż kwestie podnoszone w zapy-
taniu znajdują się w dużej części w zakresie mery-
torycznej właściwości ministra infrastruktury, dla-
tego też odpowiedź na nie przedstawiam w oparciu
o stanowisko przekazane przez Ministerstwo Infra-
struktury.
l. Jakie istnieją prawne środki ochrony mieszkań-
ców gmin, na terenie których planowane jest wybu-
dowanie farm elektrowni wiatrowych?
Na wstępie pragnę poinformować, że lokalizacja
farm wiatrowych, podobnie jak i innych inwestycji,
wymaga określenia zasad zabudowy i zagospodaro-
wania terenu, na którym mają być usytuowane. Zgod-
nie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r.
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.), określenie przeznacze-
nia i zasad zagospodarowania terenu dokonuje się
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego, który stanowi akt prawa miejscowego. W przy-
padku braku miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego określeniu sposobu zagospodarowa-
nia terenu i warunków zabudowy służy decyzja o usta-
leniu lokalizacji inwestycji celu publicznego lub de-
cyzja o warunkach zabudowy. W przypadku ustale-
nia lokalizacji farmy wiatrowej na podstawie miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego
oraz gdy ustalenia tego planu nie spełniałyby okre-
ślonych oczekiwań społeczności lokalnej, przepisy
art. 32 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym dają możliwość wystąpienia do wójta,
burmistrza lub prezydenta miasta z wnioskiem o zmia-
nę tego planu. Należy jednak podkreślić, że złożenie
wniosku nie musi skutkować zmianą obowiązującego
planu.
Ponadto pragnę poinformować, że ustawa o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym umoż-
liwia szeroki udział społeczeństwa w procesie two-
rzenia miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego, co ma zapewnić niwelowanie ewentual-
nych sporów wokół zwłaszcza kontrowersyjnych in-
westycji. Stosownie do przepisu art. 17 ustawy na
początku procesu tworzenia planu społeczeństwo zo-
staje powiadomione o możliwości składania wnio-
sków do planu, które następnie są rozpatrywane przez
wójta, burmistrza lub prezydenta miasta i w uznanym
zakresie uwzględnione w opracowywanym projekcie.
Kolejnym etapem umożliwiającym społeczeństwu
wpływanie na treść planu jest dyskusja publiczna.
Organizuje ją wójt, burmistrz lub prezydent miasta
w czasie wyłożenia projektu planu do publicznego
wglądu. Ponadto osoby prawne i fizyczne oraz jednost-
ki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej
są uprawnione do wnoszenia uwag do projektu planu.
Wójt, burmistrz lub prezydent miasta jest zobowiąza-
ny rozpatrzyć wszystkie uwagi wniesione w wyznaczo-
nym terminie i ponownie w uznanym zakresie doko-
nać zmian w wyłożonym projekcie.
Dodatkowo zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uchwa-
ła w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospo-
darowania przestrzennego powinna być przedstawio-
na wojewodzie w celu oceny zgodności planu z prze-
pisami prawnymi. W przypadku zaistnienia niezgod-
ności planu z przepisami prawnymi wojewoda, na
podstawie art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) może stwierdzić nieważność tej
uchwały lub po upłynięciu ustawowego terminu za-
skarżyć taką uchwałę do sądu administracyjnego.
Należy dodać, że uchwalenie planu miejscowego
może wywołać skutki finansowe, o których mowa
w art. 36 i art. 37 ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym. Zgodnie z tymi artykułami,
jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego
albo jego zmianą korzystanie z nieruchomości lub jej
części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotych-
czasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź
istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wie-
czysty nieruchomości może żądać od gminy albo od-
szkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę, albo
wykupienia nieruchomości lub jej części. W przypad-
ku gdy plan miejscowy powoduje obniżenie wartości
nieruchomości, a właściciel albo użytkownik wieczy-
sty zbywa tę nieruchomość i nie skorzystał z praw,
o których mowa wyżej, może żądać od gminy odszko-
dowania równego obniżeniu wartości nieruchomości.
W przypadku braku miejscowego planu zagospo-
darowania przestrzennego, warunki zabudowy i za-
gospodarowania terenu dla farmy wiatrowej powinny

być ustalane w decyzji o warunkach zabudowy z na-
stępującymi warunkami:
a) teren inwestycji nie jest objęty obowiązującym
planem miejscowym;
b) teren inwestycji nie jest objęty obowiązkiem
sporządzenia planu miejscowego na podstawie prze-
pisów odrębnych;
c) teren inwestycji spełnia łącznie wymagania,
o których mowa w art. 61 ust. l ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym, tj.:
1) działka bezpośrednio sąsiadująca z terenem
planowanym do zabudowy i dostępna z tej samej dro-
gi publicznej musi być zabudowana (zasada tzw. do-
brego sąsiedztwa; kontynuacji funkcji i formy), z wy-
łączeniem inwestycji z zakresu infrastruktury tech-
nicznej;
2) wnioskowany teren posiada dostęp do drogi pu-
blicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu
jest wystarczające dla planowanego zamierzenia bu-
dowlanego albo jego wykonanie zagwarantowane zo-
stanie w drodze umowy z gestorem sieci;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę
przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nie-
rolnicze i nieleśne (o której mowa w art. 7 ust. l usta-
wy z dnia 3 lutego 1995 roku o ochronie gruntów
rolnych i leśnych, Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1266,
z późn. zm.);
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
Należy zważyć, iż każda decyzja administracyjna,
w tym decyzja o warunkach zabudowy, musi być
zgodna ze stanem prawnym obowiązującym w dacie
jej wydania. Oznacza to, iż w ustaleniu warunków
zagospodarowania i zabudowy terenu istotne będzie
spełnienie wymagań, o których mowa w przepisach
odrębnych, na co wskazuje powołany wyżej przepis
art. 61 ust. l pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym. Zgodnie z informacją uzy-
skaną z Ministerstwa Infrastruktury, przy wydawa-
niu decyzji o warunkach zabudowy w odniesieniu do
infrastruktury technicznej nie jest wymagane speł-
nienie warunku tzw. dobrego sąsiedztwa.
2. Jakie są prawne możliwości wyrażenia sprze-
ciwu mieszkańców, których siedliska położone są
w bliskiej odległości w stosunku do wyznaczonej lo-
kalizacji planowanej farmy elektrowni wiatrowej?
Informuję, że stroną postępowania w rozumieniu
art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks po-
stępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) jest każdy, czyjego in-
teresu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowa-
nie albo kto żąda czynności organu ze względu na
swój interes prawny lub obowiązek. Strona postępo-
wania może wnieść odwołanie od decyzji ustalającej
warunki zabudowy do samorządowego kolegium od-
woławczego (art. 17 pkt l ustawy Kodeks postępowa-
nia administracyjnego).
Ponadto zgodnie z art. 3 § 2 pkt l w związku z art. 52
§ l ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postę-
powaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) po wyczerpaniu środ-
455
ków odwoławczych przysługuje skarga na decyzję
administracyjną (w sprawie ustalenia warunków za-
budowy) do właściwego miejscowo wojewódzkiego
sądu administracyjnego. Dodatkowo decyzja o wa-
runkach zabudowy, podobnie jak i uchwała w sprawie
uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, może wywołać skutki finansowe.
Zgodnie z art. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym, jeżeli decyzja o wa-
runkach zabudowy wywołuje skutki, o których mowa
w art. 36, przepisy art. 36 oraz art. 37 tej ustawy
stosuje się odpowiednio. Koszty realizacji roszczeń
w tym przypadku ponosi inwestor po uzyskaniu osta-
tecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.
Ponadto pragnę poinformować, że zgodnie z art. 46
ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz.
1227 i Nr 227, poz. 1505), miejscowy plan zagospoda-
rowania przestrzennego jest objęty obowiązkiem
przeprowadzania strategicznej oceny oddziaływania
na środowisko. Ponadto przeprowadzenie oceny od-
działywania na środowisko wymagane jest także
przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy, je-
żeli w uzgodnieniu z regionalnym dyrektorem ochro-
ny środowiska organ opracowujący projekt decyzji
stwierdzi, że realizacja postanowień tej decyzji może
spowodować znaczące oddziaływanie na środowisko.
Oznacza to, że lokalizacja farm wiatrowych zarówno
na podstawie planu miejscowego czy w oparciu o de-
cyzję o warunkach zabudowy będzie związana z prze-
prowadzeniem oceny oddziaływania na środowisko.
3. Czy Pan Minister planuje wprowadzenie sto-
sownych przepisów celem kompleksowego uregulo-
wania warunków budowy farm wiatrowych (w szcze-
gólności w zakresie wymaganej minimalnej ich odle-
głości od osiedli mieszkalnych)?
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od ministra
infrastruktury, Ministerstwo Infrastruktury rozpo-
częło prace w zakresie tworzenia uregulowania wa-
runków budowy farm wiatrowych. Jednocześnie
przygotowany w Ministerstwie Gospodarki projekt
„Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” przewidu-
je w działaniu 4.6 (Stworzenie warunków do budowy
farm wiatrowych na morzu) przygotowanie projek-
tów zmian prawnych usuwających zidentyfikowane
bariery, w szczególności zmian w ustawie z dnia
21 marca 1991 r. o obszarach morskich RP i admini-
stracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502).
4. Czy Pan Minister planuje zgłoszenie inicjatywy
ustawodawczej w celu urealnienia obciążeń podatko-
wych dla inwestorów budujących farmy wiatrowe,
a tym samym zwiększenia dochodów budżetów gmin.
Zakres kompetencji ministra gospodarki nie obej-
muje kwestii związanych z regulacją obciążeń podat-
kowych ani stanowieniem budżetów gmin. Inicjaty-
wa w tym zakresie spoczywa po stronie ministra fi-
nansów.
Należy jednak stwierdzić, że nakładanie zbyt du-
żych obciążeń podatkowych na przedsiębiorców pla-
456
nujących inwestycje w farmy wiatrowe może spowo-
dować rezygnację z tych zamierzeń, co z kolei nega-
tywnie wpłynie na rozwój wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii w Polsce.
Dodatkowo w tym miejscu warto zwrócić uwagę
na potencjalne wpływy do budżetu państwa związa-
ne z wydawaniem pozwoleń na wznoszenie i wyko-
rzystywanie konstrukcji i urządzeń w polskich ob-
szarach morskich. Reguluje to wyżej wspomniana
ustawa o obszarach morskich Rzeczypospolitej Pol-
skiej i administracji morskiej stanowiąca w art. 27b,
że za wydanie pozwoleń organ wydający pozwolenia
pobiera opłaty w wysokości stanowiącej równowar-
tość 300 jednostek obliczeniowych (według średniego
kursu SDR z tabeli NBP stanowi to około 1.400,00
PLN), a jeżeli wydane pozwolenie przewiduje zajęcie
wyłącznej strefy ekonomicznej pod sztuczną wyspę,
konstrukcję i urządzenie, pobiera się dodatkową
opłatę w wysokości stanowiącej l% wartości plano-
wanego przedsięwzięcia. Opłaty te pobiera się przed
wydaniem pozwolenia i stanowią one dochód budże-
tu państwa. Jednocześnie dla prowadzenia inwestycji
oraz eksploatacji potencjalnych elektrowni wiatro-
wych na morzu inwestorzy zobowiązani są do zawar-
cia umowy dzierżawy terenu Skarbu Państwa będą-
cego w trwałym zarządzie urzędów morskich. W try-
bie art. 43 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami do ministra infra-
struktury wpływają wnioski dyrektorów urzędów
morskich o wyrażenie zgody na zawarcie umowy
dzierżawy. Opłaty związane z dzierżawą uzależnione
są od wielkości zajmowanego terenu i czasu umowy
dzierżawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Abramowicza
w sprawie wystąpienia prezydenta
miasta Biała Podlaska z wnioskiem
o przekazanie samorządowi lotniska
w Białej Podlaskiej na mocy rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2008 r.
dotyczącego wykazu lotnisk wojskowych,
które mogą być wykorzystane na potrzeby
lotnictwa cywilnego, a także konsultacji
społecznych oraz uwag wniesionych
przez miasto Biała Podlaska w tym zakresie (3554)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie (SPS-024-3554/09) z dnia 12 mar-
ca 2009 r. dotyczące wystąpienia prezydenta miasta
Biała Podlaska z wnioskiem o przekazanie samorzą-
dowi byłego lotniska wojskowego w Białej Podlaskiej
z mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24
grudnia 2008 r. w sprawie wykazu lotnisk wojsko-
wych, które mogą być wykorzystane na potrzeby lot-
nictwa cywilnego (Dz. U. Nr 13 z 2009 r., poz. 12),
a także konsultacji społecznych oraz uwag wniesio-
nych przez miasto Biała Podlaska w tym zakresie
uprzejmie informuję, że:
1. Prezydent miasta Biała Podlaska, reprezentu-
jący jednostkę samorządu terytorialnego gminę miej-
ską Biała Podlaska, wystąpił pismem do ministra
infrastruktury (znak: SR, TPO.IV-0717-12/09) z dnia
2 lutego 2009 r. z wnioskiem o przekazanie w drodze
darowizny samorządowi miasta Biała Podlaska nie-
ruchomości znajdujących się na byłym lotnisku woj-
skowym w Białej Podlaskiej na mocy rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2008 r. w sprawie
wykazu lotnisk wojskowych, które mogą być wyko-
rzystane na potrzeby lotnictwa cywilnego (pismo
wpłynęło do Ministerstwa Infrastruktury w dniu
4 lutego br.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przedłożony
ministrowi infrastruktury wniosek podlega obecnie
procedowaniu w obiegu wewnętrznym, a następnie
będzie przekazany do zaopiniowania przez ministra
obrony narodowej. W następnym etapie obie opinie
kierowane są przez ministra infrastruktury do wnio-
skodawcy. Jeśli w terminie 14 dni od dnia otrzyma-
nia tych opinii wnioskodawca nie wycofa wniosku, to
minister infrastruktury kieruje wniosek wraz z opi-
niami do ministra skarbu państwa. Zgodnie z art. 4f
ust. 5 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o gospodarowaniu niektórymi składnikami mie-
nia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojsko-
wego oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2008 r., Nr 144, poz. 901) minister skarbu państwa
wyraża zgodę na dokonanie darowizny. Starosta, wy-
konujący zadanie z zakresu administracji rządowej,
w terminie 7 dni od dnia powiadomienia go o wyra-
żeniu przez ministra skarbu państwa zgody na daro-
wiznę stwierdza z urzędu wygaśnięcie trwałego za-
rządu jednostki organizacyjnej podległej ministrowi
obrony narodowej. Ostatnim etapem przedmiotowe-
go postępowania jest zawarcie umowy darowizny po-
między właściwym terytorialnie wojewodą a odpo-
wiednią jednostką samorządu terytorialnego.
Należy zaznaczyć, że nie istniały do tej pory pro-
cedury postępowania przy przekazywaniu nierucho-
mości gruntowych od strony wojskowej do podmiotu
cywilnego. Z tego powodu tworzona jest nowa meto-
dyka postępowania oraz tworzone są nowe procedu-
ry, co wymaga szczególnej staranności przy określa-
niu warunków przekazania nieruchomości grunto-
wych do jednostek samorządu terytorialnego. Należy
również mieć świadomość, że jest to postępowanie
z majątkiem dużej wartości. Wyżej wzmiankowane
czynniki przyczyniają się spowolnienia etapów prze-

kazywania nieruchomości Skarbu Państwa do jed-
nostki samorządu terytorialnego.
2. W ramach konsultacji społecznych nad projek-
tem ww. rozporządzenia pan prezydent miasta Biała
Podlaska przesłał pismo, znak: SR. TPO.IV-0717-
-01/09, z dnia 09 stycznia 2009 r., z wnioskiem o włą-
czenie dodatkowej nieruchomości gruntowej o po-
wierzchni 50,9 ha do powierzchni 327,1073 ha, jaka
wyszczególniona jest w załączniku l, na pozycji 8,
w tabeli nr l ww. rozporządzenia.
Wniosek nie został uwzględniony na korzyść pana
prezydenta miasta Biała Podlaska, gdyż w chwili
przysłania wniosku wzmiankowane rozporządzenie
było już podpisane przez prezesa Rady Ministrów
(w.z. przez wicepremiera Waldemara Pawlaka)
w dniu 24 grudnia 2008 r., z dniem wejścia w życie
12 stycznia 2009 r. Należy nadmienić, że pismo pana
prezydenta miasta Biała Podlaska z wnioskiem o do-
datkowe przekazanie nieruchomości gruntowych na
rozbudowę lotniska zostało zarejestrowane w Mini-
sterstwie Infrastruktury również w dniu 12 stycznia
2009 r. W świetle zestawienia dat wysłania i zareje-
strowania pisma w Ministerstwie Infrastruktury
(data stempla kancelaryjnego) z uwagami i wnioska-
mi dotyczącymi ww. rozporządzenia w ramach kon-
sultacji społecznych wynika logiczny wniosek, że pi-
smo, o którym mowa, było spóźnione w stosunku do
daty podpisania rozporządzenia przez prezesa Rady
Ministrów, co wykluczyło możliwość uwzględniania
wniosku dotyczącego lotniska Biała Podlaska.
Należy dodać, że procedura konsultacji społecz-
nych w trybie pilnym została wszczęta na początku
września 2008 r. i ostatecznie zakończona w pierw-
szej dekadzie listopada. Mimo wszystko do ostatniej
chwili dozwolonej procedurą legislacyjną uwzględ-
niane były wnioski i uwagi partnerów społecznych
w zakresie dotyczącym projektu rozporządzenia. Po-
mimo czynionych zabiegów ze strony Departamentu
Lotnictwa w Ministerstwie Infrastruktury nie zna-
leziono podstaw prawnych do włączenia dodatkowych
gruntów (50,9 ha) do wydanego kilkanaście dni wcze-
śniej rozporządzenia. Należy podkreślić, że stroną
oddającą nieruchomości w formie darowizny jedno-
stce samorządu terytorialnego jest resort obrony na-
rodowej i to ten resort ma preferencyjne znaczenie
przy przekazywaniu we władanie jednostkom samo-
rządu terytorialnego nieruchomości będących do-
tychczas w zarządzie Agencji Mienia Wojskowego.
Zabiegi mające na celu pozyskanie dodatkowej nie-
ruchomości gruntowej na rozbudowę cywilnego lot-
niska w Białej Podlaskiej powinny zatem kierowane
być do ministra obrony narodowej, przy czym należy
uzasadnić taki wniosek argumentem przekonującym
o potrzebie wykorzystania tej dodatkowej nierucho-
mości gruntowej na cele ściśle związane z rozbudową
lub funkcjonowaniem lotniska cywilnego, mając na
uwadze art. 4g ust. 5 i 6 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o gospodarowaniu niektórymi
składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji
457
Mienia Wojskowego oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 144, poz. 901).
Wielkość łącznej powierzchni nieruchomości
gruntowych przejmowanych od Agencji Mienia Woj-
skowego z mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o gospodarowaniu niektórymi
składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji
Mienia Wojskowego oraz o zmianie niektórych ustaw
wynosi na lotnisku Biała Podlaska 327,1073 ha. Wiel-
kość ta została wynegocjowana ze stroną wojskową
w sierpniu 2008 r., po wejściu w życie wyżej wzmian-
kowanej ustawy (22 sierpnia 2008 r.). Taka wielkość
powierzchni znalazła się we wzmiankowanym roz-
porządzeniu, podpisanym w imieniu prezesa Rady
Ministrów 24 grudnia 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie niezaliczenia przez ZUS
sześcioletniego okresu zatrudnienia
w Radzie Zakładowej Huty im. Marcelego
Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim (3594)
Pragnę na wstępie przeprosić Pana Marszałka za
tak duże opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi na Pań-
skie wystąpienie z dnia 19 marca 2009 r., znak SPS-
-024-3594/09, dotyczące zapytania pana posła Jaro-
sława Rusieckiego „w sprawie niezaliczenia przez
ZUS sześcioletniego okresu zatrudnienia w Radzie
Zakładowej Huty im. Marcelego Nowotki w Ostrow-
cu Świętokrzyskim”.
Uprzejmie informuję, że było to spowodowane ko-
niecznością uzyskania niezbędnych wyjaśnień od
prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Brak jest
bowiem jakichkolwiek podstaw, aby minister pracy
i polityki społecznej zajmował stanowisko w indywi-
dualnej sprawie pana J. Z. bez uprzedniej, dokonanej
przez prezesa ZUS analizy całokształtu materiału
dowodowego zgromadzonego w aktach emerytalnych
zainteresowanego.
Zastrzeżenia pana Z. dotyczą wysokości podstawy
wymiaru emerytury. Uważa, że jest ona zaniżona,
ponieważ nie uwzględnia faktycznej wysokości przy-
chodów uzyskanych w okresie od 1 września 1968 r.
do 30 kwietnia 1974 r.
Zgodnie z przepisami art. 15 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.
458
353. ze zm.) wnioskodawca urodzony przed 1949 r.
za podstawę wymiaru emerytury może wskazać
przeciętną podstawę wymiaru składki w okresie ko-
lejnych 10 lat kalendarzowych, przypadających w 20-
-leciu poprzedzającym rok, w którym zgłosił wniosek
o emeryturę. Podstawę wymiaru może też stanowić
przeciętna podstawa wymiaru składki w okresie
20 lat kalendarzowych, przypadających przed rokiem
zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu pod-
legania ubezpieczeniu.
Jeżeli w okresie wskazanym do ustalenia podsta-
wy wymiaru wnioskodawca pracował u kilku praco-
dawców, to przyjmuje się łączną kwotę podstawy wy-
miaru składek, pod warunkiem że udowodniono wy-
sokość przychodu u każdego pracodawcy.
Pan Z. twierdzi, że w okresie od 1 września 1968
r. do 30 kwietnia 1974 r. miał dwóch odrębnych pra-
codawców, a mianowicie Hutę im. Marcelego Nowot-
ki w Ostrowcu Świętokrzyskim, która była podsta-
wowym miejscem jego zatrudnienia, i dodatkowo
radę zakładową tej huty, właściciela kina, którego był
kierownikiem. Uważa, że wykaz zarobków z tytułu
zatrudnienia w ww. hucie nie obejmuje wynagrodze-
nia, które osiągał jako kierownik kina, ponieważ tę
pracę wykonywał na podstawie odrębnej umowy za-
wartej z radą zakładową. Poza zeznaniami świadków
nie ma jednak żadnych innych dowodów poświadcza-
jących wykonywanie zatrudnienia na podstawie
umowy o pracę zawartej z radą zakładową, jak i wy-
sokość wynagrodzenia, uzyskanego z tytułu kiero-
wania kinem.
Nawet gdyby zatrudnienie to zostało udowodnio-
ne, to i tak organ rentowy nie mógłby zwiększyć pod-
stawy wymiaru emerytury na podstawie zeznań
świadków, ponieważ nie mogą one służyć w postępo-
waniu o świadczenia emerytalno-rentowe jako śro-
dek dowodowy dotyczący wysokości zarobków. Dla-
tego w tej sprawie wydano decyzję odmowną.
Sprawa ustalenia przez oddział ZUS wysokości
emerytury pobieranej przez pana Z. była przedmio-
tem postępowania odwoławczego przed Okręgowym
Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach,
który potwierdził prawidłowość decyzji organu ren-
towego. Wyrok tego sądu utrzymał w mocy, wyro-
kiem z dnia 28 września 2005 r., Sąd Apelacyjny
w Krakowie.
Z dniem 1 stycznia 2009 r. wszedł w życie przepis
art. 15 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, który umożliwia przy-
jęcie za podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne kwoty minimalnego wynagrodzenia pra-
cowników obowiązującego w okresie, za który nie
można wskazać faktycznej podstawy wymiaru, obli-
czonego proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy. Oso-
by, którym brakuje danych o zarobkach osiąganych
w poszczególnych latach pracy, a które udokumentują
okres wykonywania w tym czasie zatrudnienia w ra-
mach stosunku pracy, mogą złożyć wniosek o ponow-
ne przeliczenie przysługującego im świadczenia.
Należy podkreślić, że przepis ten dotyczy tylko
tych osób, które bezspornie udowodniły fakt zatrud-
nienia u danego pracodawcy, a nie mają jedynie do-
wodów o wysokości przychodu stanowiącego podsta-
wę wymiaru składek.
Z informacji przekazanych przez prezesa ZUS wy-
nika, że w aktach emerytalnych zainteresowanego
nie ma żadnych dokumentów potwierdzających ro-
dzaj stosunku pracy łączącego zainteresowanego
z organizacją związkową. Nie ma więc możliwości
ustalenia, czy zainteresowany pełnił obowiązki kie-
rownika kina na podstawie odrębnej umowy o pracę
zawartej z organizacją związkową, a jeżeli tak, to
w jakim wymiarze czasu pracy.
W tej sytuacji organ rentowy decyzją z dnia 30
stycznia 2009 r. odmówił zastosowania przepisu art. 15
ust. 2a i przeliczenia podstawy wymiaru emerytury.
Od decyzji tej zainteresowany odwołał się do Sądu
Okręgowego w Kielcach.
Wobec odwołania zainteresowanego od ww. decy-
zji organ rentowy w dniu 3 kwietnia 2009 r. przeka-
zał całość dokumentacji do Sądu Okręgowego w Kiel-
cach, a zatem – stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. – pra-
womocny wyrok tego sądu, niezależnie od uzasadnie-
nia rozstrzygnięcia sprawy, będzie wiążący nie tylko
dla stron i sądu, który go wydał, lecz również dla
innych sądów i innych organów państwowych, w tym
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej oraz Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych.
Postępowanie sądowe regulowane jest przepisami
ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępo-
wania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
W postępowaniu sądowym możliwe jest zatem prze-
prowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania oko-
liczności mających wpływ na prawo do świadczenia
i jego wysokość – i to zarówno wtedy gdy Zakład
Ubezpieczeń Społecznych kwestionuje treść załączo-
nych do wniosku dokumentów, jak i wówczas gdy
osoba ubiegająca się o świadczenie z różnych przy-
czyn nie może takich dokumentów przedstawić. Sąd
ma bowiem obowiązek rozważenia na nowo całego
zebranego w sprawie materiału oraz prawo do jego
własnej oceny (art. 233 § 1 K.p.c.).
Przekazując powyższe wyjaśnienia, uprzejmie in-
formuję, że brak dokumentów potwierdzających peł-
nienie przez pana Z. obowiązków kierownika kina
w latach 1968–1974 pozostaje bez wpływu na wyso-
kość emerytury w części zależnej od liczby okresów
składkowych. Okres pracy w wymienionych latach
został już bowiem zaliczony do ustalenia wysokości
emerytury wobec wykonywania przez zainteresowa-
nego podstawowego zatrudnienia w Hucie im. Mar-
celego Nowotki w Ostrowcu Świętokrzyskim.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie spalonego zabytku w Ciechocinku
(3599)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 19 marca 2009 r. (nr SPS-024-3599/09), prze-
kazującym zapytanie z dnia 4 marca 2009 r. (data
wpływu: 20 marca 2009 r.) złożone przez panią Annę
Sobecką, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie zabytkowego budynku dawnego Hotelu
Müllera, położonego w Ciechocinku przy ul. Zdrojo-
wej 2, uprzejmie proszę o przyjęcie odpowiedzi.
Postępowanie administracyjne prowadzone w spra-
wie skreślenia zabytkowej nieruchomości z rejestru
zabytków wymaga przeprowadzenia wnikliwego po-
stępowania dowodowego, w tym przede wszystkim
dokonania oględzin zabytku oraz zasięgnięcia spe-
cjalistycznej opinii w sprawie aktualnego stanu za-
chowania i oceny wartości zabytkowych obiektu.
Orzeczenie kończące postępowanie administracyjne
w tych sprawach decyduje bowiem o dalszych losach
zabytku. Skreślenie zabytku z rejestru w większości
przypadków przesądza o rozbiórce tego obiektu.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego, po-
dejmując decyzję o skreśleniu zabytkowego budynku
z rejestru zabytków, jest obowiązany w należyty spo-
sób wyważyć interes społeczny i słuszny interes
wnioskodawcy. W interesie społecznym leży bowiem
ochrona obiektu o wartościach zabytkowych oraz
niedopuszczenie do jego dalszego zniszczenia, co czę-
sto sprzeczne jest z interesem właściciela zabytku,
szacującego konieczne nakłady finansowe i stojącego
na stanowisku, że koszt remontu zabytku przekracza
koszt budowy obiektu nowego. Niemniej w przypad-
ku budynków zabytkowych, zwłaszcza o znaczących
wartościach, kwestie ekonomiczne czy kalkulacje
opłacalności podejmowanych działań, jakkolwiek
istotne, nie mogą stanowić przesłanki do podjęcia de-
cyzji o skreśleniu zabytku z rejestru zabytków.
Sprawa skreślenia z rejestru zabytków budynku
dawnego Hotelu Müllera w Ciechocinku, wszczęta
w dniu 24 października 2008 r. wnioskami państwa
A. i M. B., państwa H. i D. J., starosty powiatu w Alek-
sandrowie Kujawskim oraz burmistrza Ciechocinka,
jest szczególnie złożona. Skomplikowany charakter
tej sprawy z jednej strony wynika z rozległych znisz-
czeń obiektu powstałych w wyniku pożaru, a z dru-
giej z faktu, że omawiany budynek jest jednym z naj-
bardziej wartościowych i najlepiej identyfikowalnych
elementów zespołu zabudowy uzdrowiskowej Ciecho-
cinka, tworzących wyjątkowy klimat tego miejsca
oraz nierozerwalnie związanych z historią miasta.
Utrata tego budynku w sposób dotkliwy wpłynęłaby
na zubożenie wartości kulturowych miasta, pozba-
wiając eksponowane otoczenie Parku Zdrojowego
459
jednego z najbardziej charakterystycznych obiektów
zabytkowych.
Po przeprowadzeniu analizy materiału dowodo-
wego, w tym uzyskanej w dniu 23 lutego 2009 r. opi-
nii Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabyt-
ków opracowanej po przeprowadzeniu oględzin nie-
ruchomości z udziałem stron postępowania oraz
przygotowanego na zlecenie starosty powiatu w Alek-
sandrowie Kujawskim „Orzeczenia stanu technicz-
nego spalonego budynku internatu Liceum Ogólno-
kształcącego”, została w tej sprawie wydana decyzja
z dnia 20 kwietnia 2009 r. odmawiająca skreślenia
z rejestru zabytków budynku dawnego Hotelu Mül-
lera w Ciechocinku.
W załączeniu przekazuję kopię powyższej decyzji*).
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie wykorzystania
naturalnych źródeł energii (3621)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 marca br., znak: SPS-024-3621/09,
dotyczącego zapytania pana posła Kazimierza Gwiaz-
dowskiego w sprawie wykorzystania naturalnych
źródeł energii, opierając się na stanowisku przekaza-
nym przez ministra środowiska oraz ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Ad 1. Kiedy rząd Rzeczypospolitej Polskiej uzna
odwiert toruński za najlepsze rozwiązanie dla pol-
skiej energetyki? W dniu 21 kwietnia 2006 r. minister
środowiska udzielił Fundacji Lux Veritatis koncesji
na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża wód termal-
nych na terenie miasta Torunia. Omawiana koncesja
zachowuje ważność przez okres 4 lat od dnia jej udzie-
lenia. Zgodnie z ww. koncesją przedsiębiorca powi-
nien odwiercić 2 otwory geotermalne: Toruń TG-1
i Toruń TG-2. Wyniki przeprowadzonych prac należy
zamieścić w dokumentacji hydrogeologicznej ustala-
jącej zasoby eksploatacyjne wód termalnych oraz
określającej warunki hydrogeologiczne w związku
z wtłaczaniem wód do górotworu.
Do czasu kiedy nie zostanie zrealizowany cały za-
kres prac objętych przedmiotową koncesją oraz nie
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
460
zostanie sporządzona dokumentacja hydrogeologicz-
na, trudno jest ocenić efekt przedmiotowych prac
poszukiwawczo-rozpoznawczych. Należy zaznaczyć,
że w przypadku przedsięwzięć mających na celu wy-
korzystanie energii, jaką niosą ze sobą wody termal-
ne, głównym czynnikiem warunkującym ich powo-
dzenie jest aspekt ekonomiczny, na który oprócz ko-
rzystnych warunków geologicznych składają się
m.in.: koszty budowy i utrzymania instalacji, jej od-
ległość od potencjalnych odbiorców ciepła, zapotrze-
bowanie na tego rodzaju energię i jej konkurencyj-
ność cenowa względem energii cieplnej pochodzącej
z innych źródeł.
Ad 2. Kiedy zostaną odblokowane pieniądze przy-
znane na ten odwiert przez legalne władze Rzeczy-
pospolitej Polskiej w czasie, gdy prezesem Rady Mi-
nistrów był Jarosław Kaczyński? Środki finansowe
na wykonanie odwiertu w Toruniu nie zostały zablo-
kowane. Umowa o dofinansowanie tego przedsięwzię-
cia została wypowiedziana w dniu 26 maja 2008 r.
z przyczyn leżących po stronie Fundacji Lux Verita-
tis, tym samym nie ma podstaw do wypłaty środków
finansowych.
Ad 3. Kiedy przestanie być nękana kontrolami
Fundacja Lux Veritatis, która prowadzi prace badaw-
cze dotyczące odwiertu toruńskiego? Informujemy,
że organ koncesyjny nie prowadził w stosunku do
Fundacji Lux Veritatis żadnego postępowania kon-
trolnego.
Ad 4. Kiedy rząd Rzeczypospolitej Polskiej zacznie
realizować budowę energetyki geotermalnej opartej
na polskich technologiach, rezygnując z planów do-
tyczących drogiej i groźnej dla narodu polskiego ener-
getyki jądrowej? Dotychczasowe prace badawcze zre-
alizowane przez ekspertów z dziedziny geologii z re-
nomowanych ośrodków naukowych, tj.: Państwowe-
go Instytutu Geologicznego, Polskiej Akademii Nauk
i Akademii Górniczo-Hutniczej, wskazują na możli-
wości wykorzystania energii wód termalnych głów-
nie do celów ciepłowniczych, co spowodowane jest
stosunkowo niskimi temperaturami, jakie posiadają
wody termalne występujące na obszarze Polski (udo-
kumentowane temperatury eksploatacyjne wód ter-
malnych mieszczą się w przedziale 20–86°C).
Możliwość produkcji energii elektrycznej z wyko-
rzystaniem ciepła wód termalnych istnieje obecnie
wyłącznie na poziomie instalacji pilotażowych, któ-
rych ewentualna realizacja możliwa jest w rejonach
o korzystnych warunkach geologicznych dla rozwoju
geotermii, tj. odpowiedniej wydajności i temperatu-
rze przekraczającej 90° C, a w wyjątkowych przypad-
kach 100° C, warunkujących opłacalność ich eksplo-
atacji. W Polsce takie warunki zostały stwierdzone
w utworach geologicznych: niecki szczecińskiej, cen-
tralnej części niecki mogileńsko-łódzkiej oraz niecki
podhalańskiej. Obecne rozpoznanie geologiczne
wskazuje na to, że geotermię należy traktować jako
wspomagające źródło energii odnawialnej, dlatego
w najbliższych latach produkcja energii na bazie kon-
wencjonalnych paliw kopalnych, tj. węgla kamienne-
go, węgla brunatnego i gazu ziemnego, będzie odgry-
wać istotną rolę.
Zamiarem ministra środowiska jest dalsze wspie-
ranie rozwoju geotermii poprzez stosowanie różno-
rodnych działań w zakresie udzielania pomocy pu-
blicznej oraz wspierania nowych kierunków badań
w zakresie rozpoznania możliwości wykorzystania
wód termalnych i ciepła Ziemi, a także prowadzenie
dalszych badań w zakresie poznania budowy geolo-
gicznej kraju, w tym badań związanych z ustaleniem
zasobów wód termalnych oraz oceną możliwości wy-
korzystania rozpoznanych zasobów. Działania resor-
tu koncentrują się na stworzeniu jak najbogatszej
i dostępnej dla szerokiego grona podmiotów oferty
programów wsparcia m.in. ze środków Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”, regionalnych programów
operacyjnych.
Dodatkowo informuję, iż obecnie w Narodowym
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
przy współpracy z Ministerstwem Środowiska opra-
cowywany jest program dotyczący finansowania geo-
termii ze środków NFOŚiGW. Opracowane wytyczne
będą miały na celu umożliwienie dokonania wyboru
najlepszych przedsięwzięć z zakresu geotermii, zgła-
szanych przez przedsiębiorców, których realizacja na
podstawie przyznanego dofinansowania będzie mia-
ła największe znaczenie ekologiczne i społeczne oraz
pozwoli na jak najbardziej racjonalne wykorzystanie
środków finansowych.
Ponadto informuję, iż Polska potrzebuje energii
z różnych źródeł, w tym z odnawialnych i jądrowych.
Należy bowiem dążyć do ukształtowania optymalne-
go, ze względu m.in. na koszty wytwarzania, zapew-
nienia bezpieczeństwa i niezależności energetycznej
oraz struktury źródeł wytwórczych. Sprzyjają temu
działania rządu przewidziane w „Polityce energetycz-
nej Polski do 2030 r.” oraz w szczególności w uchwale
Rady Ministrów nr 4 z dnia 13 stycznia 2009 r.
w sprawie działań podejmowanych w zakresie rozwo-
ju energetyki jądrowej.
Ad 5. Na jakim etapie są obecnie prace związane
z budową w Polsce biogazowni? W Ministerstwie Go-
spodarki przygotowywany jest Program „Innowacyj-
na energetyka. Rolnictwo energetyczne”, który za-
kłada, że w każdej polskiej gminie do 2020 r. powsta-
nie średnio jedna biogazownia wykorzystująca bio-
masę pochodzenia rolniczego. Zasadniczym elemen-
tem programu jest uefektywnienie systemu prawno-
-administracyjnego w zakresie zakładania biogazow-
ni rolniczych w Polsce oraz wskazanie możliwości
współfinansowania tego typu instalacji ze środków
publicznych. Zakłada się, że przyjęcie dokumentu
przez Radę Ministrów nastąpi w I połowie 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 4 maja 2009 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie uczestnictwa spółki PKN Orlen SA
w projekcie „II etapu rozwoju Płockiego
Parku Przemysłowo-Technologicznego
na lata 2007–2013”, który uzyskał kwalifikację
jako kluczowy do Regionalnego Programu
Operacyjnego Województwa Mazowieckiego
na lata 2007–2013 (3626)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanego przy piśmie, znak: SPS-024-3626/09,
z dnia 26 marca 2009 r. zapytania posła Andrzeja
Nowakowskiego w sprawie uczestnictwa PKN Orlen
SA w projekcie „II etap rozwoju Płockiego Parku
Przemysłowo-Technologicznego na lata 2007–2013”,
na podstawie otrzymanego w tej sprawie stanowiska
spółki z dnia 29 kwietnia 2009 r., znak: SN/362/09,
uprzejmie informuję, co następuje.
W dniu 14 lipca 2004 r. PKN Orlen SA wspólnie
z władzami samorządowymi miasta Płock przystąpił
do realizacji przedsięwzięcia w zakresie utworzenia
spółki celowej: Płockiego Parku Przemysłowo-Tech-
nologicznego SA (dalej PPPT SA lub Spółka) z udzia-
łem odpowiednio: PKN Orlen SA – 50% i miasto
Płock – 50%. Kapitał zakładowy Spółki opiewa na
łączną kwotę 63 917 960 zł, z czego PKN Orlen SA
zaangażował 31 959 000 zł. Wkład PKN Orlen SA
miał w znacznej części charakter wkładu gotówko-
wego, a miasta Płock aportów rzeczowych.
Na mocy podpisanego z miastem Płock porozumie-
nia dotyczącego ustalenia zasad współpracy oraz okre-
ślenia wzajemnych zobowiązań stron w procesie orga-
nizacji, realizacji i zarządzania Płockim Parkiem
Przemysłowo-Technologicznym oraz spełnienia wy-
mogów dla aplikowania o pozyskanie środków finan-
sowych na realizację przedmiotowego projektu, PKN
Orlen SA zobowiązał się w ramach I etapu rozwoju
PPPT SA do wniesienia do Spółki równowartości
środków finansowych lub praw majątkowych przeka-
zanych przez miasto Płock celem zrównoważenia
wkładu miasta Płock (50/50), pod warunkiem podjęcia
odpowiednich uchwał w tym zakresie przez organy
PKN Orlen SA zgodnie z ich kompetencjami, w tym
w szczególności uchwały zarządu. Powyższe zobowią-
zania zostały w pełni i całkowicie zrealizowane.
W odpowiedzi na szczegółowe pytania pana posła:
(1) Jakie są plany PKN Orlen SA w kwestii uczest-
nictwa w opisanych w ww. wystąpieniu projektach?
(2) Czy PKN Orlen SA planuje wywiązać się z podję-
tych już zobowiązań dotyczących opisanych w ww.
wystąpieniu projektów? – PKN Orlen SA w powoła-
nym na wstępie piśmie z dnia 29 kwietnia 2009 r.
wyjaśnił, co następuje.
Ad l. „Idea Parku Przemysłowo-Technologiczne-
go, dla której realizacji została powołana spółka
PPPT SA, zakłada zaangażowanie miasta oraz naj-
461
większego pracodawcy regionu w proces podnoszenia
atrakcyjności inwestycyjnej oraz rozwoju Płocka. Za-
łożeniem podstawowym projektu na etapie jego two-
rzenia było przygotowanie infrastruktury umożli-
wiającej przyszłe inwestycje nowym przedsiębiorcom
uatrakcyjniające zarówno ofertę lokalnego rynku
pracy, jak i wspierające rozwój regionu jako centrum
nowoczesnych technologii i przemysłu. Pierwszy etap
projektu został zakończony, a zobowiązania partne-
rów wykonane.
Wraz z zakończeniem pierwszego etapu rozwoju
Płockiego Parku Przemysłowo-Technologicznego
PPPT SA złożył wniosek o dofinansowanie do kolej-
nego etapu rozwoju i funkcjonowania parku. W pro-
jekcie tym PKN Orlen SA nie jest wnioskodawcą ani
też z założenia nie miał być beneficjentem tego pro-
jektu. Środki pomocowe w ramach projektu”II etap
rozwoju Płockiego Parku Przemysłowo-Technologicz-
nego na lata 2007–2013”miały zostać spożytkowane
na potrzeby infrastrukturalne nowych inwestorów
oraz zwiększenie liczby nowych miejsc pracy. Funk-
cję wnioskodawcy i koordynatora projektu pełni
Spółka.
W chwili obecnej PKN Orlen SA zamierza dalej
pozostawać akcjonariuszem PPPT SA i pełnić rolę
aktywnego wspólnika Spółki, wspierającego Spółkę
w realizacji jej podstawowej działalności.
PKN Orlen SA jako 50-procentowy akcjonariusz
PPPT SA, wyposażył Spółkę w majątek o wielkiej
wartości, umożliwiając tym samym realizację celów,
dla których PPPT SA została powołana. Dzięki
środkom przekazanym przez PKN Orlen SA, które
to środki w istotnej części stanowiły wpłaty gotów-
kowe, PPPT SA uzyskała znaczące środki pomoco-
we i może w przyszłości ubiegać się o dalsze dotacje
europejskie.
Stworzona przy pomocy majątku PKN Orlen SA
Spółka jest jednak odrębną osobą prawną niezależną
od PKN ORLEN SA, na której działania PKN Orlen
SA ma ograniczony wpływ wynikający z posiadania
akcji stanowiących 50% całkowitego kapitału zakła-
dowego. Bieżące kierowanie Spółką oraz podejmowa-
nie decyzji o uczestnictwie w określonych inicjaty-
wach należy, z uwzględnieniem ograniczeń korpora-
cyjnych, do Zarządu PPPT SA. Zakres zaś współpra-
cy właścicielskiej wiąże się z aktywną postawą obu
zainteresowanych akcjonariuszy.
PKN Orlen SA jest fundatorem i współzałożycie-
lem PPPT SA od początku wspierającym Spółkę
w realizacji celów, dla których została stworzona:
rozwoju regionu płockiego. Już w roku 2004 udział
PKN Orlen SA w projekcie PPPT SA wiązał się
z koniecznością ograniczania społecznie negatyw-
nych skutków procesów restrukturyzacyjnych w przed-
siębiorstwach prowadzących działalność w regionie
płockim. Powyższa rola jest wciąż aktualna, a inten-
cją PKN Orlen SA jest aktywne wspieranie Spółki
w tym zakresie.
Należy jednak wyraźnie zaznaczyć, iż aktualnie
PKN Orlen SA nie jest zobowiązany do jakiegokol-
462
wiek dalszego finansowania projektów realizowa-
nych przez PPPT SA. Co więcej, łączna kwota środ-
ków już bezpośrednio zaangażowanych przez PKN
Orlen SA w projekt wynosi ponad 31 mln zł. Środki te
zostały przekazane celem wspomożenia procesów re-
alizowanych przez PPPT SA. Łączna wartość akty-
wów PPPT SA z uwzględnieniem pozyskanych do
chwili obecnej dotacji wynosi obecnie blisko 100 mln
zł. Tak wielki majątek zgromadzony dzięki udziałowi
PKN Orlen SA w pełni umożliwia realizowanie przez
PPPT SA celów, dla jakich spółka została powołana.
Dzięki ogromnemu zaangażowaniu finansowemu
PKN Orlen SA zostały stworzone mocne fundamen-
ty dla nowych inwestycji i nowych inwestorów”.
Ad 2. „PKN Orlen SA jako akcjonariusz PPPT SA
jest zainteresowany właściwą realizacją projektu dal-
szego rozwoju Płockiego Parku Przemysłowo-Tech-
nologicznego oraz aktywnym uczestnictwem PPPT
SA w Regionalnym Programie Operacyjnym (RPO)
dla woj. mazowieckiego finansowanym ze środków
wspólnotowych.
Rola PKN Orlen SA we wsparciu projektu nakie-
rowana jest na funkcję aktywnego akcjonariusza –
fundatora, który wyposażył Spółkę w środki umoż-
liwiających realizację jej celów. PKN Orlen SA z za-
łożenia nie pełni roli aktywnego inwestora projektu,
gdyż projekt adresowany jest dla nowych inwestorów,
którzy z założenia tworzyć mają nowe miejsca pracy.
Co więcej, środki pochodzące z regionalnego progra-
mu operacyjnego nakierowane są na rozwój małych
i średnich przedsiębiorstw.
Należy zauważyć, iż w okresie składania wniosku
o umieszczenie projektu na liście projektów kluczo-
wych RPO sytuacja makroekonomiczna znacząco
różniła się od obecnej. Z powyższym powodów ko-
nieczne jest ponowne przeanalizowanie całości zało-
żeń i istotnych elementów projektu.
Po drugie, zakładany we wniosku poziom dofi-
nansowania wynosił prawie 80%, a w chwili obecnej
próg ten uległ zmniejszeniu do najwyżej 40%. Ponad-
to kluczowym dla oceny realizacji projektu jest po-
strzeganie roli PKN Orlen SA jako akcjonariusza
Spółki, a nie jako aktywnego inwestora w poszcze-
gólnych projektach. Celem funkcjonowania PPPT SA
jest pozyskiwanie nowych inwestorów, a nie tylko
ograniczanie swojej działalności do już funkcjonują-
cych w Płocku przedsiębiorców. Co więcej regionalny
program operacyjny, jak wspomniano powyżej, na-
stawiony jest na rozwój małych i średnich przedsię-
biorców.
Z powyższych przyczyn założenia i zakres reali-
zacji projektów przez PPPT SA w ramach II etapu
rozwoju parku wymaga ponownego przedefiniowa-
nia, co jest rolą Zarządu Spółki. Ponownego dopre-
cyzowania i dookreślenia wymaga również rola ak-
cjonariuszy PPPT SA jako podmiotów wspierających
rozwój parku. Wsparcie dla realizacji projektów moż-
liwe jest bowiem jedynie w przypadku ich oceny jako
zasadnych ekonomicznie, przy aktualnym poziomie
dofinansowania (zredukowanym o 50% w stosunku
do pierwotnych założeń), i wspierających realizację
celów, dla których PPPT SA został powołany. W chwi-
li obecnej w PKN Orlen SA trwają prace w zakresie
oceny zakresu uczestnictwa w projekcie PPPT SA.
Jednocześnie PKN Orlen SA pozostaje w stałym kon-
takcie z przedstawicielami samorządu miasta Płock
oraz intensywnie kontaktuje się z przedstawicielami
samorządu wojewódzkiego w zakresie wsparcia par-
ku jako inicjatywy o istotnym dla woj. mazowieckie-
go znaczeniu.
Wsparcie przez PKN Orlen SA poszczególnych
projektów parku uzależnione będzie od oceny postę-
pów prac przygotowawczych do uruchomienia środ-
ków wspólnotowych i realizacji warunków preumo-
wy. Ewentualne uczestnictwo w II etapie rozwoju
parku i wsparcie finansowe parku uzależnione będzie
od aktualnej sytuacji makroekonomicznej, potrzeb
i możliwości PKN Orlen SA oraz pozytywnej oceny
przydatności projektów realizowanych w ramach
parku dla PKN Orlen SA.
Wpływ PKN Orlen SA na bieżącą działalność oraz
funkcjonowanie zarządu PPPT SA jest limitowany
układem właścicielskim. Odpowiedzialność za reali-
zację projektów europejskich w ramach PPPT SA
spoczywa głównie na zarządzie parku przy pożąda-
nym silnym wsparciu drugiego akcjonariusza. To
właśnie miasto Płock posiada właściwe narzędzia
i może wykorzystać szerokie instrumenty przysługu-
jące samorządowi terytorialnemu, aby uczynić teren
parku atrakcyjnym miejscem dla nowych inwestycji
i inwestorów.
Podkreślić jednak należy, że PKN Orlen SA, wno-
sząc do spółki PPPT SA wkład o wartości kilkudzie-
sięciu milionów złotych, umożliwił zbudowane solid-
nych fundamentów spółki PPPT SA, która została
powołana do realizacji celów mających wspomagać
rozwój regionu płockiego.
PKN Orlen SA jako akcjonariusz PPPT SA wspo-
magać będzie działania Spółki nastawione na reali-
zację jej celów, o ile działania te będą uzasadnione
interesem Spółki i posiadać będą solidne podstawy
ekonomiczne. Z tych powodów konieczna jest powtór-
na analiza projektów objętych wnioskiem Spółki
w ramach RPO w zakresie oceny ich zgodności z kry-
terium merytorycznym celu funkcjonowania PPPT
SA. Uwzględnić należy również nową sytuację eko-
nomiczną, a także konieczne jest wzięcie pod uwagę
zakresu dofinansowania możliwego do otrzymania
na terytorium województwa. Z powyższych względów
PKN Orlen SA uważa, że należy wypracować nowe
podejście do formuły parku, aby przekonać inwesto-
rów do uczestnictwa we wspomnianych projektach
w ramach II etapu rozwoju projektu.
W ocenie PKN Orlen SA Spółka dysponująca nie-
obciążonym majątkiem o wartości blisko 100 mln zł,
do której na etapie powstawania zostały wniesione
przez PKN Orlen SA wkłady o wartości ponad 31 mln
zł, dysponuje odpowiednim zabezpieczeniem finan-
sowym umożliwiającym jej funkcjonowanie i realiza-
cję celów, dla których została powołana. Sukces pro-

jektów europejskich realizowanych w ramach PPPT
SA zależy w chwili obecnej od postawy Zarządu
PPPT SA oraz miasta Płock, która winna zachęcać
inwestorów do lokowania swojej działalności w gra-
nicach miasta, a w szczególności z wykorzystaniem
infrastruktury i potencjału Płockiego Parku Prze-
mysłowo-Technologicznego.
PKN Orlen SA zawsze zwracał uwagę na oczywiste
korzyści związane z realizacją nowych inwestycji
w ramach parku ze względu na możliwość wykorzy-
stania potencjału koncernu w zakresie oferowania
nowym inwestorom szerokiego zakresu usług: serwi-
sowych, remontowych, dostawy mediów i podobnych.
W dowolnym momencie zarówno w przeszłości,
jak i w chwili obecnej przedstawiciele PKN Orlen SA
gotowi są do prowadzenia szeroko zakrojonych roz-
mów z interesantami parku, samorządem lokalnym
i samą Spółką. Gotowość do rozmów przekłada się
również na bezpośrednie inicjatywy PKN Orlen SA
wspierające park.
PKN Orlen SA pozostaje akcjonariuszem i fundato-
rem spółki Płocki Park Przemysłowo-Technologiczny
SA, gotowym wesprzeć wszelkie dobre inicjatywy”.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Gierady
w sprawie sytuacji w spółce
Centrum Produkcyjne Pneumatyki Prema SA
w Kielcach (3719)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma nr SPS-024-3719/09 dotyczącego zapytania po-
selskiego pana Artura Gierady, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, w sprawie spółki Centrum Produk-
cyjnego Pneumatyki Prema SA, w tym przede wszyst-
kim w sprawie wdrażania systemu ERP/MRP i współ-
pracy z podmiotem doradczym Softtutor, przedsta-
wiam poniżej odpowiedzi na zadane pytania.
l. Czy zarząd należycie radzi sobie w zarządzaniu
spółką?
Zarząd spółki w obecnym składzie funkcjonuje od
l lutego 2006 r. Dotychczas zwyczajne walne zgroma-
dzenia udzielały mu absolutorium z wykonywania
obowiązków. W związku z powyższym oraz w związku
z faktem, iż spółka każdego roku osiąga dobre wyniki
463
finansowe, zdaniem Ministerstwa Skarbu Państwa
zarząd wypełnia poprawnie swoje obowiązki.
2. Jaką kwotę zapłacono wynajętej firmie za wspo-
maganie realizacji projektu i na czym to wspieranie
miałoby polegać?
W dniu 4.10.2007 r. zarząd spółki podpisał umowę
z Softtutor Consulting dotyczącą świadczenia usług
consultingowych/doradczych w zakresie wyboru syste-
mu klasy ERP/MRP II i wykorzystania technologii in-
formatycznych w przedsiębiorstwie CPP Prema S A.
Zakres prac wykonawcy umowy obejmuje poniż-
sze etapy:
Etap Ia – Przygotowanie do wdrożenia
Etap Ib – Budowa Instrukcji Obiegu Dokumen-
tów
Etap II – Proces wyboru dostawcy oprogramowa-
nia i sprzętu komputerowego
Etap III – Permanentny nadzór nad wdrożeniem
systemu klasy ERP/MRP II
Etap IV – Warsztaty iGrafx z zakresu dokumen-
towania procesów biznesowych.
Dotychczas zakończono realizację etapów Ia, Ib,
IV. Za realizację ww. etapów zapłacono za doradz-
two 110 136 zł plus koszty 11 delegacji w kwocie
6829,02 zł, co nie przekroczyło maksymalnej kwo-
ty 115 000 zł, na którą wyraziła zgodę Rada Nad-
zorcza CPP Prema SA.
Do zamknięcia pozostał etap II w końcowym
punkcie, tj. „Doradztwo i udział w procesie negocja-
cyjnym”, a etap III będzie realizowany przez Softtu-
tor po podpisaniu umowy z dostawcą systemu ERP/
MRP II.
3. Czy zarząd naraził spółkę na nieuzasadnione
wydatki?
4. Czy to działanie zarządu mieści się w pojęciu
gospodarności, czy też można postawić zarzut niego-
spodarności na majątku państwowym?
Na konieczność zakupu nowego Zintegrowanego
Systemu Informatycznego klasy ERP/MRP II do za-
rządzania CPP Prema SA wskazywali w swoich ra-
portach z badania sprawozdań finansowych spółki
za lata 2005, 2006, 2007 biegli rewidenci.
Ponadto, jak argumentuje zarząd i rada nadzor-
cza, potrzeba zakupu nowego systemu informatycz-
nego wynika z następujących przesłanek:
— obecnie stosowany system informatyczny firmy
„Polsoft” do zarządzania firmą w CPP Prema SA
funkcjonuje od 1994 r.;
— obecne użytkowane systemy do zarządzania
firmą pracują w przestarzałym systemie operacyj-
nym DOS i na przestarzałych bazach danych dBase
III+ (pliki dbf, ntx), które nie zapewniają wymaga-
nych obecnie funkcjonalności;
— głównym utrudnieniem dla sprawnego funk-
cjonowania spółki jest brak w obecnym systemie za-
awansowanych funkcji sterowania produkcją (obec-
nie funkcje te wykonywane są poza systemem), które
występują w nowoczesnych systemach ERP/MRPII;
— nowy system musi również spełniać wymaga-
nia stawiane systemom informatycznym, w których
przetwarzane są dane osobowe, zgodnie z ustawą
464
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobo-
wych (Dz. U. r. 1997, Nr 133, poz. 883 z późn. zm.)
oraz rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
dokumentacji przetwarzania danych osobowych oraz
warunków technicznych i organizacyjnych, jakim
powinny odpowiadać urządzenia i systemy informa-
tyczne służące do przetwarzania danych osobowych
(Dz. U. r. 2004, Nr 100, poz. 1024).
Zdaniem spółki sprawne funkcjonowanie i dalszy
rozwój firmy wymagają zakupu nowego zintegrowa-
nego systemu informatycznego klasy ERP/MRP, wy-
miany infrastruktury sieciowej i niektórych stano-
wisk komputerowych. System jest niezbędny zarzą-
dowi do monitorowania parametrów ekonomiczno-
-finansowych wszystkich obszarów działania spółki
w czasie rzeczywistym. Natomiast współpraca z fir-
mą doradczą ma na celu dołożenie przez zarząd mak-
simum staranności w procesie realizacji tak dużej
i skomplikowanej inwestycji.
Wybór firmy doradczej odbył się na podstawie
przesłanych ofert od 10 firm, do których zostało wy-
słane drogą elektroniczną zaproszenie do składania
ofert na świadczenie usług consultingowych/dorad-
czych w zakresie wyboru systemu klasy ERP/MRP
II i wykorzystania technologii informatycznych
w przedsiębiorstwie CPP Prema SA.
Kryterium wyboru ww. firm doradczych był ran-
king firm doradczych z „Rankingu firm informatycz-
nych i telekomunikacyjnych 2005” ComputerWorld
TOP200, przy założeniu, że udział usług doradczych
w przychodach firmy wyniósł powyżej 60%.
W wyniku przeprowadzonego postępowania wy-
brano firmę Softtutor Consulting – Mirosław Wiatr
i Wspólnicy Spółka Komandytowa na firmę doradczą
w procesie wyboru dostawcy nowego zintegrowanego
systemu informatycznego klasy ERP/MRPII do za-
rządzania CPP Prema SA. Czynnikiem decydującym
o ilości punktów uzyskanych przez tę firmę była naj-
niższa cena i duże doświadczenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zdzisław Gawlik
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Artura Gierady
w sprawie niewliczania
stażu ubezpieczeniowego rolników płacących
składki w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego przy ustalaniu wysokości
renty wypłacanej przez ZUS (3720)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pana posła Artura Gierady doty-
czące zasad naliczania rent z tytułu niezdolności do
pracy osobom, które opłacały składki w dwóch sys-
temach ubezpieczeniowych, nadesłane przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 3 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-024-372/09, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.) okresy ubezpieczenia społecznego rolni-
ków, za które opłacono składki, uwzględnia się przy
ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do
pracy, ale tylko w zakresie niezbędnym do uzupełnie-
nia okresu wymaganego do uzyskania prawa do ren-
ty. Jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe są wy-
starczające do przyznania renty, uzupełnienie nie
następuje.
W konsekwencji w art. 63 ustawy przewidziano,
że wysokość tej renty oblicza się z uwzględnieniem
okresów ubezpieczenia rolniczego, ale tylko tych, któ-
re zostały przyjęte do ustalenia prawa do renty.
Natomiast sprawa wpływu okresów ubezpiecze-
nia społecznego rolników na prawo do emerytury
i jej wysokość została uregulowana odmiennie; ina-
czej dla ubezpieczonych urodzonych przed l stycznia
1949, inaczej dla urodzonych po tej dacie.
Sprawę wysokości emerytury dla osób urodzo-
nych przed dniem l stycznia 1949 r., które opłacały
składki emerytalne w dwóch systemach ubezpiecze-
niowych: powszechnym i rolniczym, reguluje art. 56
ustawy.
W razie uwzględnienia w prawie do emerytury
okresów pracy w gospodarstwie rolnym wysokość
świadczenia ulega proporcjonalnemu zwiększeniu
o kwotę odpowiadającą części składkowej emerytury
ustalonej według zasad określonych w art. 25 ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników, tj. za każdy
pełny rok opłacania składek na ubezpieczenie spo-
łeczne rolników o 1% najniższej emerytury określonej
w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, o ile osoba
ubiegająca się o zwiększenie nie ma ustalonego prawa
do renty lub emerytury na podstawie ustawy o ubez-
pieczeniu społecznym rolników.
Wyjątek od tej zasady stanowi art. 56 ust. 5 tej
ustawy, gdy uprawniony ma ustalone prawo do eme-
rytury rolniczej, a zatem względem niej jest już re-
alizowane prawo do zabezpieczenia społecznego.
Z kolei dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia
1948 r., które opłacały składki na ubezpieczenie spo-
łeczne do obu systemów, przewidziane zostały nowe
uregulowania. Osoby uprawnione do emerytury rol-
niczej z tytułu opłacania składek na ubezpieczenie
społeczne rolników przez 25 lat oraz do emerytury
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wypłacanej
łącznie z emeryturą okresową albo dożywotnią ze
środków zgromadzonych w otwartych funduszach
emerytalnych będą mogły pobierać oba świadczenia.
Dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury rol-
niczej z tytułu podlegania przez 25 lat ubezpieczeniu
społecznemu rolników, nowe regulacje zapewnią po-

bieranie łącznego świadczenia emerytalnego z po-
wszechnego systemu ubezpieczenia społecznego:
emerytury z FUS zwiększonej o część rolną wraz
z emeryturą okresową albo dożywotnią ze środków
zgromadzonych w OFE. Zwiększenie emerytury pra-
cowniczej o cześć rolną wyliczać się będzie według
zasad wymiaru przewidzianych dla części składko-
wej emerytury rolniczej obliczanej zgodnie z obecnie
obowiązującymi przepisami ww. ustawy o ubezpie-
czeniu społecznym rolników.
Z omawianych przepisów tylko przepis art. 56 ust. 5
był przedmiotem skargi konstytucyjnej. Wyrokiem
z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. akt: SK 37/06, Try-
bunał Konstytucyjny uznał art. 56 ust. 5 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych za zgodny z Konstytucją RP.
W tym stanie rzeczy uważam, że rozwiązania
przyjęte w ustawie są przemyślane i optymalne. Nie
przewiduję wystąpienia z inicjatywą legislacyjną
zmierzającą do innego uregulowania wysokości rent
z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury dla
osób, które w przeszłości podlegały zarówno ubezpie-
czeniu społecznemu rolników, jak i pracowników.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Gierady
w sprawie przewlekłości postępowania
administracyjnego i nieprzestrzegania prawa
w przedmiocie zatwierdzenia zakładu i wpisu
do rejestru zakładów podlegających urzędowej
kontroli organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej w woj. świętokrzyskim (3721)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Artura Gierady – posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 25 marca 2004 r., prze-
kazane przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak
SPS-024-3721/09, w sprawie przewlekłości postępowa-
nia administracyjnego i nieprzestrzegania prawa
w przedmiocie zatwierdzenia zakładu i wpisu do re-
jestru zakładów podlegających urzędowej kontroli or-
ganów Państwowej Inspekcji Sanitarnej w woj. święto-
krzyskim, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r.
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 122, poz. 851, z późn. zm.) Państwowa Inspekcja
Sanitarna jest powołana do realizacji zadań z zakre-
465
su zdrowia publicznego w celu ochrony zdrowia ludz-
kiego przed niekorzystnym wpływem szkodliwości
i uciążliwości środowiskowych, zapobiegania powstawa-
niu chorób, w tym chorób zakaźnych i zawodowych. Wy-
konywanie zadań polega na sprawowaniu zapobiegaw-
czego i bieżącego nadzoru sanitarnego oraz prowadze-
niu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej
w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodo-
wanych warunkami środowiska, a także na prowa-
dzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej. Państwo-
wa Inspekcja Sanitarna sprawuje m.in. nadzór nad
warunkami zdrowotnymi żywności, żywienia, przed-
miotów użytku.
W zakresie zapobiegawczego nadzoru sanitarnego
do zadań inspekcji należy m.in. uzgadnianie doku-
mentacji projektowej pod względem wymagań higie-
nicznych i zdrowotnych dotyczących budowy oraz
zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych
oraz uczestniczenie w dopuszczeniu do użytku obiek-
tów budowlanych.
Ze zgromadzonej w przedmiotowej sprawie doku-
mentacji wynika, że w dniu 4.09.2007 r. do państwo-
wego powiatowego inspektora sanitarnego w Jędrze-
jowie wpłynęły pisma z dnia 4.09.2007 r. M. F. pro-
wadzącego minibar „Kuba” zawierające:
—zawiadomienie pana M. F. o wznowieniu dzia-
łalności gospodarczej w zakresie gastronomii oraz
— wniosek o zatwierdzenie i wpis do rejestru za-
kładów podlegających urzędowej kontroli organów
Państwowej Inspekcji Sanitarnej: minibaru „Kuba”
(zakład główny) oraz minibaru „Kuba” (filia zakładu)
– na podstawie art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia
2006 r., o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U.
Nr 171, poz. 1225), w związku z art. 6 ust 3 rozporzą-
dzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny
środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004,
str. 1, Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 34, str. 319).
Państwowy powiatowy inspektor sanitarny w Ję-
drzejowie, po zapoznaniu się z aktami sprawy, pi-
smem z dnia 10.09.2007 r., znak: SE.V-4430/38/07,
wystąpił do przedsiębiorcy o przedstawienie doku-
mentacji potwierdzającej, że w lokalu prowadzona była
działalność (i w jakim okresie) oraz egzemplarza pro-
jektu technicznego z pieczęcią poświadczającą doko-
nanie uzgodnień w zakresie wymagań sanitarnohi-
gienicznych z Państwową Inspekcją Sanitarną, ponie-
waż załączony przy zawiadomieniu o wznowieniu dzia-
łalności gospodarczej w zakresie gastronomii egzem-
plarz projektu technicznego nie posiadał takowego
uzgodnienia. Organ administracji poinformował
również wnioskodawcę, że zajęcie stanowiska możli-
we będzie po uzupełnieniu dokumentacji.
W piśmie z dnia 1.10.2007 r. pan M. F., pełnomocnik
M. F., właściciela minibaru „Kuba”, przekazał infor-
mację o braku wymaganych dokumentów.
Jednocześnie pan M. F. złożył w dniu 14.11.2008 r.
skargę do państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego w Kielcach na nienależyte wykonywanie
466
obowiązków przez państwowego powiatowego in-
spektora sanitarnego w Jędrzejowie podczas rozpatry-
wania wniosku o zatwierdzenie i wpis do rejestru zakła-
dów zakładu głównego oraz jego filii,
W wyniku rozpatrzenia skargi państwowy woje-
wódzki inspektor sanitarny w Kielcach w piśmie
z dnia 27.11.2007 r., znak: SE.D-092/6/07, skierowa-
nym do państwowego powiatowego inspektora sanitar-
nego w Jędrzejowie wniósł o ponowne przeanalizowanie
wniosku inwestora z dnia 4.09.2007 r. w kontekście
formalnoprawnej i merytorycznej poprawności zajęte-
go stanowiska. Ponadto zwrócił organowi I instancji
uwagę na fakt, iż wnioskodawca ustosunkował się do
pism państwowego powiatowego inspektora sanitarne-
go w Jędrzejowie, nie otrzymując odpowiedzi.
Powyższe stanowisko państwowego wojewódzkie-
go inspektora sanitarnego w Kielcach wynikało z ana-
lizy dokumentacji, w tym m.in. decyzji burmistrza
Jędrzejowa z dnia 12.11.1992 r., znak: BUA-11-7351/30/
92, w której udzielono panu M. F. pozwolenia na budowę
inwestycji obejmującą: budowę tymczasowego pawilonu
małej gastronomii na okres do 31.12.1995 r., na dział-
ce/terenie/ położonej w Jędrzejowie, nr ewid. gruntu
1140/1. W pawilonie, o którym mowa w ww. decyzji bur-
mistrza Jędrzejowa, miałby funkcjonować minibar
„Kuba”, filia zakładu minibar „Kuba”w Jędrzejowie.
Ponieważ aktualny stan prawny ww. pawilonu był
niejasny, organ ten w swoim piśmie z dnia 27.11.2007 r.
wniósł również o wystąpienie do Powiatowego Inspek-
toratu Nadzoru Budowlanego z wnioskiem o udzielenie
informacji w tej sprawie.
Jednocześnie państwowy wojewódzki inspektor
sanitarny w Kielcach wniósł o niezwłoczne podjęcie
czynności, o których mowa w ustawie z dnia 25 sierp-
nia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (roz-
dział 2) i rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w spra-
wie higieny środków spożywczych (art. 6 ust. 3) w od-
niesieniu do istniejącego obiektu zlokalizowanego
w Jędrzejowie. Jednocześnie wskazał, iż należy wystąpić
do Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego
z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących części
W tego obiektu użytkowanego dotychczas jako za-
kład fryzjerski co do ewentualnej zmiany sposobu
jego użytkowania.
Ponadto państwowy wojewódzki inspektor sani-
tarny w Kielcach wniósł o rozważenie przez państwo-
wego powiatowego inspektora sanitarnego w Jędrze-
jowie przesłanek zawieszenia postępowania w trybie
art. 98 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administra-
cyjnego, w przypadku gdyby z oceny dokumentacji wy-
nikało, iż zajdzie taka konieczność.
Państwowy powiatowy inspektor sanitarny w Ję-
drzejowie, biorąc pod uwagę zalecenia państwowego
wojewódzkiego inspektora sanitarnego w Kielcach,
pismem z dnia 10.12.2007 r., znak: SE.V-4430/38/07
poinformował pana M. F., iż nie zostanie zachowany
termin załatwienia sprawy dotyczącej zatwierdzenia
i wpisu do rejestru zakładów lokalu małej gastronomii
w tymczasowym obiekcie w Jędrzejowie ze względu na
konieczność wypowiedzenia się właściwych organów
nadzoru budowlanego w kwestii legalności – stanu
prawnego i dalszego przeznaczenia istniejącego obiek-
tu tymczasowego w świetle ww. decyzji burmistrza
Jędrzejowa z dnia 12.11.1992 r., oraz poinformował, że
sprawa zostanie załatwiona w terminie 30 dni od dnia
otrzymania informacji od powiatowego inspektora
nadzoru budowlanego w Jędrzejowie.
W celu wyjaśnienia sytuacji organ ten prowadził
równolegle korespondencję z:
— powiatowym inspektorem nadzoru budowlane-
go w Jędrzejowie, w sprawie legalności – stanu praw-
nego i dalszego przeznaczenia istniejącego obiektu
tymczasowego w świetle decyzji burmstrza Jędrzejo-
wa z dnia 12.11.1992 r. – pisma: z dnia 10.12.2007 r.,
znak: SE.V-4430/38/07, z dnia 12.02.2008 r., znak:
SE.V-4430/38/07/08, z dnia 27.02.2008 r., znak: SE.V-
-4430/3S/07/08, z dnia 20.03.2008 r., znak: SE.V-4430/
38/07/08;
— Spółdzielnią Mieszkaniową „Przyszłość”, na
gruntach której częściowo położony jest przedmioto-
wy pawilon – pisma z dnia 3.03.2008 r.„ znak; SE,V-
-4430/38/07/08 oraz z dnia 10.03.2008 r., znak: SE.V-
-4430/38/07/08,
— burmistrzem Miasta Jędrzejowa, ze względu na
fakt położenia przedmiotowego pawilonu częściowo na
gruntach gminy Jędrzejów – pisma z dnia 3.03.2008 r.,
znak: SE.V-4430/38/07/08 oraz z dnia 10.03.2008 r. znak:
SE. V-4430/38/07/08.
Z otrzymanych odpowiedzi nie wynikało jedno-
znacznie, że pawilon może być nadal użytkowany,
a jeżeli tak, to w jaki sposób.
Z informacji zawartych w piśmie powiatowego in-
spektora nadzoru budowlanego w Jędrzejowie z dnia
19.02.2008 r. znak: NB-7140/2/2/08 można wnosić,
że przedmiotowy obiekt wybudowany został zgodnie
z obowiązującymi w dacie budowy przepisami.
Właściciele działek, na których jest posadowiony
pawilon, nie występowali dotychczas o usunięcie
przedmiotowego obiektu, a decyzję w sprawie dalsze-
go przeznaczenia obiektu powinien podjąć jego wła-
ściciel. Organ ten poinformował również państwowe-
go powiatowego inspektora sanitarnego w Jędrzejowie,
że obowiązki określone w art. 61 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz.
1118, z późn. zm.), zwanej dalej Prawem budowlanym,
winny być przestrzegane przez właściciela lub zarządcę
tego obiektu. Artykuł ten stanowi, iż właściciel lub za-
rządca obiektu budowlanego jest obowiązany m.in.
utrzymywać i użytkować obiekt w sposób zgodny z jego
przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska
oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i es-
tetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogor-
szenia jego właściwości użytkowych i sprawności
technicznej, w szczególności w zakresie związanym
z wymaganiami, o których mowa w art. 5 ust. 1
pkt 1–7 ustawy Prawo budowlane.
Wobec powyższego, jak poinformował w ww. pi-
śmie z dnia 19.02.2008 r. powiatowy inspektor nad-
zoru budowlanego w Jędrzejowie, zgodnie z art. 62

ustawy Prawo budowlane zostanie przeprowadzona
stosowna kontrola sprawdzająca, czy przedmiotowy
obiekt był poddawany wymaganym przeglądom i kon-
trolom.
W związku koniecznością uzyskania jednoznacznej
odpowiedzi i rozstrzygnięcia sprawy państwowy po-
wiatowy inspektor sanitarny w Jędrzejowie postano-
wieniem z dnia 3.03.2008 r., znak: SE.V-4430/38/07/
08, zawiesił postępowanie w sprawie.
Na ww. postanowienie pan M. F., właściciel mini-
baru „Kuba” złożył zażalenie do państwowego woje-
wódzkiego inspektora sanitarnego w Kielcach. Po
rozpatrzeniu zażalenia państwowy wojewódzki in-
spektor sanitarny w Kielcach, postanowieniem z dnia
11.04.2008 r. znak: SE.V.-4820/l/08, utrzymał zaskar-
żone postanowienie w mocy. W pouczeniu postano-
wienia wskazano na możliwość złożenia skargi na
postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administra-
cyjnego, w terminie 30 dni od daty doręczenia posta-
nowienia. Jak wynika z akt sprawy, zainteresowany nie
skorzystał z tej możliwości.
Pismem z dnia 14.04.2008 r. pan M. F. wniósł nato-
miast do głównego inspektora sanitarnego skargę na
działania państwowego powiatowego inspektora sa-
nitarnego w Jędrzejowie oraz państwowego woje-
wódzkiego inspektora sanitarnego w Kielcach w przed-
miotowej sprawie. Po przeprowadzeniu postępowania
wyjaśniającego główny inspektor sanitarny uznał, że
działanie ww. organów w sprawie było prawidłowe,
a wydłużenie okresu rozpatrywania wniosku wyni-
kało z niemożliwości ustalenia stanu formalnopraw-
nego (brak ostatecznej informacji o obiekcie od powia-
towego inspektora nadzoru budowlanego) przez pań-
stwowego powiatowego inspektora sanitarnego
w Jędrzejowie.
W odpowiedzi na skargę znak: G1S-BŻ/WS-051-
-27-3/AM/08 z dnia 13.06.2008 r., główny inspektor
sanitarny podkreślił, że zgodnie z art. 7 Kodeksu po-
stępowania administracyjnego w toku postępowania
organy administracji publicznej stoją na straży pra-
worządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do
dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do
załatwienia sprawy, mając na względzie interes społecz-
ny i słuszny interes obywateli. Państwowy powiatowy
inspektor sanitarny w Jędrzejowie prowadził postę-
powanie wyjaśniające w celu realizacji zasad zawartych
w ww. art. 7 K.p.a. i podjął wszelkie niezbędne kroki
zmierzające do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji przed
zajęciem stanowiska w sprawie.
Należy wyjaśnić, iż decyzja właściwego państwo-
wego powiatowego inspektora sanitarnego o zatwier-
dzeniu zakładu stanowi zgodę na działanie zakładu,
który produkuje lub wprowadza do obrotu żywność
pochodzenia niezwierzęcego lub wprowadza do obrotu
produkty pochodzenia zwierzęcego, nieobjęte urzędową
kontrolą organów Inspekcji Weterynaryjnej.
Zakład tego rodzaju musi spełniać wymagania
określone m.in. przepisami z zakresu bezpieczeństwa
żywności i żywienia.
467
Pomieszczenia żywnościowe muszą odpowiadać
m.in. wymaganiom określonym w załączniku II roz-
dział I ww. rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia
2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych.
W szczególności:
1. Pomieszczenia żywnościowe muszą być utrzy-
mywane w dobrym stanie i kondycji technicznej oraz
w czystości.
2. Wyposażenie, wystrój, konstrukcja, rozmiesz-
czenie i wielkość pomieszczeń żywnościowych:
a) pozwala na odpowiednie utrzymanie, czysz-
czenie i/lub dezynfekcję, zapobieganie lub minimali-
zowanie dostawania się zanieczyszczeń pochodzących z
powietrza, oraz zapewnia odpowiednią przestrzeń ro-
boczą pozwalającą na higieniczne przeprowadzanie
wszelkich działań;
b) ma chronić przed gromadzeniem się brudu, kon-
taktem z materiałami toksycznymi, strząsaniem czą-
stek brudu do żywności i tworzeniem się kondensacji
niepożądanej pleśni na powierzchni;
c) umożliwia dobrą praktykę higieny, włącznie
z ochroną przed zanieczyszczeniem oraz, w szczegól-
ności, ze zwalczaniem szkodników; oraz
d) w miarę potrzeby, zapewnia warunki przetwa-
rzania i składowania o odpowiednich warunkach ter-
micznych, wystarczające do odpowiedniego utrzymy-
wania środków spożywczych we właściwej tempera-
turze oraz zaprojektowane w ten sposób, aby tempe-
ratura ta mogła być monitorowana i, w razie potrze-
by, zapisywana.
3. Musi być dostępna odpowiednia ilość ubikacji spłu-
kiwanych wodą, podłączonych do sprawnego systemu
kanalizacyjnego. Ubikacje nie mogą się łączyć bez-
pośrednio z pomieszczeniami, w których pracuje się
z żywnością.
4. Musi być dostępna odpowiednia liczba umywa-
lek, właściwie usytuowanych i przeznaczonych do
mycia rąk. Umywalki do mycia rąk muszą mieć cie-
płą i zimną bieżącą wodę, muszą być zaopatrzone
w środki do mycia rąk i do higienicznego ich suszenia.
W miarę potrzeby należy stworzyć takie warunki, aby
stanowiska do mycia żywności były oddzielone od
umywalek.
5. Muszą istnieć odpowiednie i wystarczające sys-
temy naturalnej lub mechanicznej wentylacji. Trzeba
unikać mechanicznego przepływu powietrza z obsza-
rów skażonych do obszarów czystych. Systemy wenty-
lacyjne muszą być tak skonstruowane, aby umożliwić
łatwy dostęp do filtrów i innych części wymagających
czyszczenia lub wymiany.
6. Wszelkie węzły sanitarne powinny być zaopa-
trzone w odpowiednią naturalną bądź mechaniczną
wentylację.
7. Pomieszczenia żywnościowe muszą posiadać
odpowiednie naturalne i/lub sztuczne oświetlenie.
8. Urządzenia kanalizacyjne muszą odpowiadać za-
mierzonym celom. Muszą być zaprojektowane i skon-
struowane tak, aby unikać ryzyka zanieczyszczenia.
W przypadku gdy kanały kanalizacji są częściowo lub
468
całkowicie otwarte, muszą być tak zaprojektowane,
aby zapewnić, że odpady nie przedostają się z obsza-
rów skażonych do obszarów czystych, w szczególności
do obszarów, gdzie pracuje się z żywnością, która
może stanowić wysokie ryzyko dla konsumenta koń-
cowego.
9. W miarę potrzeby muszą być zapewnione od-
powiednie warunki do przebierania się przez per-
sonel.
10. Środki czyszczące i odkażające nie mogą być
przechowywane w obszarach, gdzie pracuje się z żyw-
nością.
Przepis art. 61 Prawa budowlanego wskazuje pod-
mioty zobowiązane do dbania o stan techniczny
obiektu budowlanego. Są to właściciel i zarządca
obiektu budowlanego. Faktycznie odpowiedzialność
za stan obiektu nie jest powiązana z prawem własno-
ści, lecz ze stanem władania i zarządzania danym
obiektem. Przez zarządzanie obiektem budowlanym na-
leży rozumieć w szczególności podejmowanie czynności
w zakresie bieżącej konserwacji i utrzymania obiektu
budowlanego.
Obiekt należy użytkować zgodnie z przeznacze-
niem, a przeznaczenie określane jest w pozwoleniu
na budowę i zatwierdzonym w nim projekcie budow-
lanym, na podstawie wniosku składanego przez in-
westora. Obiekt powinien być również utrzymywany
w należytym stanie technicznym, czyli w takim sta-
nie sprawności obiektu budowlanego oraz jego insta-
lacji, urządzeń i innych elementów, który nie wyma-
ga żadnych napraw.
W kontekście stwierdzania, czy obiekt spełnia wyma-
gania w zakresie bezpieczeństwa życia i zdrowia ludzi,
właściwymi są również organy Państwowej Inspekcji
Sanitarnej, które w ramach nadzoru zapobiegawczego
opiniują dokumentację projektową oraz zatwierdzają re-
alizację inwestycji w powyższym zakresie. Stanowisko
organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest wiążące
dla organów nadzoru budowlanego.
Zatem sprawa stanu prawnego obiektu, w którym
ma być prowadzona działalność gastronomiczna, jest
bardzo istotna, bowiem związana jest z oceną warun-
ków technicznych, które, jak wyżej określono, mogą
mieć istotny wpływ na bezpieczeństwo żywności
i żywienia, a które to warunki mogą być ocenione przez
właściwy organ, tj. powiatowego inspektora nadzoru
budowlanego.
Państwowy powiatowy inspektor sanitarny w Ję-
drzejowie, realizując zadania z zakresu zdrowia pu-
blicznego określone w art. 1 ustawy z dnia 14 marca
1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, korzystając
z uprawnień wynikających z art. 25 ww. ustawy, mógł
żądać pisemnych lub ustnych informacji oraz okaza-
nia dokumentów i udostępniania wszelkich danych,
które pomogłyby w ustaleniu stanu faktycznego mające-
go wpływ na stanowisko w sprawie zatwierdzenia
zakładu.
W roku 2008 państwowy powiatowy inspektor
sanitarny w Jędrzejowie nie otrzymał informacji od
organów nadzoru budowlanego w sprawie legalności,
stanu prawnego i dalszego przeznaczenia obu obiek-
tów, których dotyczyło omawiane postępowanie.
Pismem z dnia 31.12.2008 r., znak: SE.D-92/12/08,
państwowy wojewódzki inspektor sanitarny w Kiel-
cach wystąpił z wnioskiem do głównego inspektora
sanitarnego o wyłączenie z postępowania administra-
cyjnego od rozpatrywania sprawy dotyczącej zażalenia
pana M. F., pełnomocnika M. F. prowadzącego działal-
ność minibar „Kuba”, na bezczynność państwowego po-
wiatowego inspektora sanitarnego w Jędrzejowie,
z dnia 2 grudnia 2008 r., w związku z wniesionym do
Wydziału Karnego Sądu Rejonowego w Jędrzejowie
przez M. i M. F. przeciwko państwowemu powiatowe-
mu inspektorowi sanitarnemu w Jędrzejowie i pań-
stwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu
w Kielcach prywatnym aktem oskarżenia z dnia
4.12.2008 r. o przestępstwo z art. 231 § 1 Kodeksu
karnego.
Główny inspektor sanitarny, przychylając się do
wniosku państwowego wojewódzkiego inspektora sa-
nitarnego w Kielcach oraz do wniosku pana M. F.
z dnia 26.01.2009 r. dotyczącego wyłączenia państwo-
wego powiatowego inspektora sanitarnego w Jędrze-
jowie w związku z wniesieniem ww. aktu oskarżenia,
postanowieniem znak: GIS-BŻ-WS-026-3/BO/09
z dnia 5.02.2009 r.:
— wyłączył państwowego wojewódzkiego inspek-
tora sanitarnego w Kielcach od udziału w postępowa-
niu w sprawie objętej zażaleniem pana M. F., pełno-
mocnika M. F. prowadzącego działalność minibar „Kuba”,
na bezczynność państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego w Jędrzejowie z dnia 2 grudnia 2008 r.
i wyznaczył państwowego wojewódzkiego inspektora
sanitarnego w Łodzi do prowadzenia tej sprawy,
— wyłączył państwowego powiatowego inspek-
tora sanitarnego w Jędrzejowie od udziału w postę-
powaniu w sprawie zatwierdzenia zakładu i wpisu
do rejestru zakładów podlegających urzędowej kon-
troli organów PIS zakładu głównego oraz jego filii
i wyznaczył państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego w Busku-Zdroju do prowadzenia tej
sprawy.
Niezwłocznie po otrzymaniu stanowisk powiato-
wego inspektora nadzoru budowlanego w Jędrzejowie
oraz starosty jędrzejowskiego państwowy powiatowy
inspektor sanitarny w Busku-Zdroju, w związku z ustą-
pieniem przyczyn uzasadniających zawieszenie postę-
powania, postanowieniem znak: SE.JJa-4320/8/09
z dnia 25.03.2009 r., podjął z urzędu zawieszone
postępowanie i po zapoznaniu się z dokumentacją
oraz przeprowadzeniu kontroli sanitarnych wydał
decyzje:
— znak: SE.IIa-4320/8/09 z dnia 09.04.2009 r.,
którą umorzył postępowanie w sprawie zatwierdzenia
i wpisu do rejestru zakładu minibar „Kuba”, 28-300 Ję-
drzejów;
— znak: SE.IIa-4321/33/09 z dnia 16.04.2009 r.,
w której zatwierdził minibar „Kuba” Nr 2, 28-300
Jędrzejów, pod względem wymagań higienicznych
w zakresie:

– produkcja lodów z automatu,
– sprzedaż lodów gałkowych,
– produkcja z półfabrykatów i sprzedaż potraw
typu: zapiekanki, pizza, hamburgery, kebaby, frytki,
hot-dogi, itp. podawane w naczyniach jednorazowego
użytku,
– napoje zimne i gorące podawane w naczyniach
jednorazowego użytku.
Do pisma z dnia 26.01.2009 r. M. F., pełnomocnik M.
F., minibar „Kuba” 28-300 Jędrzejów, dołączył opinię
z dnia 22 stycznia 2009 r. pana dr hab. Grzegorza Łasz-
czycy z Uniwersytetu Śląskiego. Nie można podzielić
zawartego w opinii stanowiska o nieprzestrzeganiu
przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, właściwe
w przedmiotowej sprawie, przepisów ustawy o Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej, przepisów rozporządzenia
WE nr 852/2004 w sprawie higieny środków spożyw-
czych oraz ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywie-
nia, a także innych przepisów prawa żywnościowego.
Jak to już wyżej zostało wyjaśnione, organy Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej posiadają uprawnienia usta-
wowe z jednej strony do pełnienia nadzoru zapobie-
gawczego w zakresie spełniania przez obiekty budow-
lane wymagań w zakresie bezpieczeństwa życia i zdro-
wia ludzi, z drugiej zaś sprawują bieżący nadzór sani-
tarny wynikający m. in. z przepisów prawa żywno-
ściowego w zakresie spełniania przez zakłady pro-
dukcji i obrotu żywnością wymagań w zakresie bez-
pieczeństwa żywności. Autor powyższej opinii, w za-
kresie kontroli legalności budowlanej zakładu, odwołuje
się do definicji zakładu obejmującej m. in. również
pomieszczenia ruchome, tymczasowe, takie jak stra-
gany, automaty uliczne, namioty, ruchome punkty
sprzedaży, uzasadniając tym wyrażany w opinii po-
gląd, że obiekty tego typu w ogóle nie mogą być kon-
trolowane w zakresie spełniania wymagań Prawa
budowlanego, a skoro tak, to kontrola w tym zakre-
sie sprawowana przez Państwową Inspekcję Sani-
tarną jest nadużyciem prawa, czyli jest nielegalna.
Z poglądem tym nie sposób się zgodzić z następują-
cych powodów.
Nie można ujednolicać wymagań w zakresie bez-
pieczeństwa żywności, które muszą spełniać stałe
obiekty budowlane będące zakładami produkcji lub
wprowadzania do obrotu żywności, z wymaganiami
w tym zakresie, które spełniają przywoływane w opi-
nii obiekty ruchome, tymczasowe. Wymagania te róż-
nicują przepisy rozporządzenia WE nr 852/2004 o higie-
nie środków spożywczych. Inne kryteria obowiązują
w przypadku zatwierdzania obiektów ruchomych czy
tymczasowych, typu namioty, stragany, tzw. sezonowe,
a zupełnie inne wymagania muszą spełniać stałe zakła-
dy produkcji lub obrotu żywnością. W powyższej opinii
jest również twierdzenie, że w zakresie prowadzonego
postępowania administracyjnego w sprawie o zatwier-
dzenie zakładu wprowadzającego do obrotu żywność po-
chodzenia niezwierzęcego nie mieści się badanie legal-
ności budowlanej zakładu. Z tym stanowiskiem nie
można się zgodzić z powodów, które przytoczone zo-
stały wyżej.
469
Należy jeszcze raz podkreślić, iż organy Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej działały w powyższej spra-
wie dotyczącej obiektów pana F. w ramach ustawo-
wych obowiązków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie szans i perspektyw
budowy Beskidzkiej Drogi Integracyjnej
w obliczu blokowania tej inwestycji
przez lokalne samorządy i protestujące komitety
(3722)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Marka Polaka (pismo znak:
SPS-024-3722/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r.) w spra-
wie szans i perspektyw budowy Beskidzkiej Drogi
Integracyjnej w obliczu blokowania tej inwestycji
przez lokalne samorządy i protestujące komitety,
uprzejmie wyjaśniam.
Budowa przedmiotowej drogi, czyli przełożenie po
nowej trasie drogi krajowej nr 52 na odcinku Bielsko-
-Biała – Głogoczów, jest przedsięwzięciem, z którym
związane są olbrzymie oczekiwania dotyczące uspraw-
nienia komunikacji. Interes lokalny, a także kierunek
przyjętej polityki transportowej wskazuje na koniecz-
ność jej jak najszybszego powstania. Z drugiej strony
warunki terenowe oraz stopień zurbanizowania (po-
między większymi miejscowościami rozproszone osie-
dla o niskiej intensywności) oraz bogactwo przyrodni-
cze i kulturowe terenów, przez które rozważa się po-
prowadzenie niniejszej trasy, powodują powstanie
wzajemnie wykluczających się oczekiwań.
Zadanie to obecnie znajduje się na etapie opraco-
wywania Studium Techniczno-Ekonomiczno-Środo-
wiskowego, następnie zostanie złożony wniosek o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
W decyzji tej, wydanej przez regionalnego dyrektora
ochrony środowiska, ostatecznie zostanie wskazany
przebieg Beskidzkiej Drogi Integracyjnej.
Warianty przeprowadzenia tej trasy przebiegają
przez tereny 13 gmin i w pobliżu 5 miast. Problemy
z uzyskaniem aprobaty społecznej dla prezentowa-
nych korytarzy trasowych ujawniły się ze szczególną
ostrością w gminach: Wadowice, Kalwaria Zebrzy-
dowska i Skawina. Po serii spotkań organizowanych
470
na terenach gmin z mieszkańcami i władzami samo-
rządowymi pozytywne opinie, pomimo wcześniej-
szych zastrzeżeń, wyraziły władze gminy Kalwaria
Zebrzydowska i Skawina. Natomiast do dzisiejszego
dnia nie uzyskano pozytywnego stanowiska władz
samorządowych Wadowic. Na teranie tej gminy po-
wstały trzy komitety protestacyjne, które w swoich
stanowiskach łącznie uniemożliwiały przebieg jakie-
gokolwiek wariantu przez teren gminy, bowiem dwa
z nich protestują przeciwko wariantom po stronie
północnej, jeden – po południowej.
Rada Gminy Wadowice dwukrotnie podjęła uchwa-
ły o nieuzgodnieniu wariantów południowych, mimo
że wśród nich znajduje się zgodny z zapisami aktual-
nego miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego. W efekcie zaproponowania przez władze
gminy wariantów północnych, które wchodzą w ob-
szar Natura 2000, powstał komitet społeczny na
rzecz budowy trasy po południowej stronie miasta.
Komitet ten przybiera na sile i skupia coraz większą
liczbę zwolenników wariantów Beskidzkiej Drogi In-
tegracyjnej po stronie południowej.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
oczekuje na oficjalne stanowisko władz gminy Wado-
wice na temat dwóch wynikowych wariantów połu-
dniowych, które mogą być wprowadzone do dalszego
projektowania. Stanowisko to powinno zostać wypra-
cowane w najbliższym czasie po konsultacjach spo-
łecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie waloryzacji świadczeń
emerytalnych i rentowych w 2009 r. (3723)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-3723/09,
dotyczące zapytania posła Jana Kulasa w sprawie
waloryzacji świadczeń emerytalnych i rentowych
w 2009 r., uprzejmie informuję.
Problematyka przyjęcia właściwych rozwiązań
w zakresie waloryzacji emerytur i rent jest przedmio-
tem mojej szczególnej troski. Waloryzacja stanowi
bowiem jeden z ważniejszych elementów konstrukcji
systemu ubezpieczeń społecznych. Zasady indeksacji
określają zakres ochrony realnej wartości emerytur
i rent. Decydują też o udziale populacji osób już nie-
aktywnych zawodowo we wzroście gospodarczym
i wzroście poziomu życia całego społeczeństwa.
Na przestrzeni ostatnich 10 latach waloryzacja
świadczeń nie została przeprowadzona dwukrotnie
– w roku 2005 i 2007. Przepisy wprowadzone ustawą
z dnia 16 lipca 2004 r. o zmianie ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 191, poz. 1954)
odchodziły bowiem – w związku z trudną sytuacją
finansów publicznych – od corocznej waloryzacji
świadczeń, uzależniając podwyżkę emerytur i rent,
w ramach waloryzacji, od osiągnięcia minimalnego
wskaźnika wzrostu cen towarów i usług konsump-
cyjnych, który został określony na poziomie 105,0%.
Jeśli przez dwa lata kalendarzowe następujące po
roku, w którym przeprowadzono ostatnią waloryza-
cję, wskaźnik inflacji nie osiągnął tego poziomu, wa-
loryzację można było przeprowadzić od dnia 1 mar-
ca następnego roku kalendarzowego. W warunkach
niskiej inflacji regulacja ta zapewniała waloryzację
tylko raz na trzy lata. Pierwszą waloryzację według
ww. zasad przeprowadzono od dnia 1 marca 2006 r.
Nastąpiła ona po upływie 24 miesięcy od terminu
ostatniej waloryzacji, która miała miejsce 1 marca
2004 r.
Należy nadmienić, że w latach, w których nie było
waloryzacji z powodu zbyt niskiej inflacji, emeryci
i renciści, którym organy emerytalno-rentowe wy-
płacały najniższe świadczenia, otrzymali jednorazo-
we dodatki i zapomogi pieniężne, co stanowiło rekom-
pensatę braku podwyższenia świadczeń.
Następująca od 2005 r. poprawa kondycji gospo-
darki narodowej oraz stanu finansów publicznych,
niższy od zakładanego deficyt budżetu państwa oraz
utrzymujący się od kilku lat na niskim poziomie
wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych po-
zwoliły na powrót do formuły corocznej waloryzacji
emerytur i rent.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji świad-
czeń, określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), są wynikiem zmian wprowadzonych ustawą
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368). Ustawą tą przywró-
cono coroczną waloryzację świadczeń emerytalno-
-rentowych oraz wprowadzono wskaźnik waloryzacji
odpowiadający średniorocznemu wskaźnikowi cen
towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku
kalendarzowym zwiększonemu o co najmniej 20%
realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim roku kalendarzowym. Zwiększenie o co
najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wyna-
grodzenia jest corocznie przedmiotem negocjacji
w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych.
W dniu 5 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach

i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 8, poz. 38), wprowadzająca zmia-
nę w zakresie terminu negocjacji wysokości wskaź-
nika waloryzacji emerytur i rent.
Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami negocjacje
dotyczące zwiększenia wskaźnika waloryzacji
o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego
wynagrodzenia będą rozpoczynały się już w czerwcu
roku poprzedzającego rok waloryzacji. Pozwoli to
stronie rządowej przedstawić partnerom społecznym
informację o prognozowanych wielkościach makro-
ekonomicznych wykorzystanych do konstrukcji bu-
dżetu państwa na rok, w którym zostanie przepro-
wadzona waloryzacja uwzględniająca zwiększenie.
W przypadku gdy strony nie dojdą do porozumienia,
strona rządowa tak jak obecnie podejmie decyzję od-
nośnie do wysokości tego zwiększenia. Środki na ten
cel zostaną uwzględnione w projekcie ustawy budże-
towej.
Mam nadzieję, że zmiana ta pozwoli na przepro-
wadzenie pogłębionej dyskusji o priorytetach i wiel-
kościach środków, jakie powinny być zarezerwowane
w planie finansowym państwa na przeprowadzenie
waloryzacji. Stworzone zostaną lepsze warunki do
osiągnięcia w Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych porozumienia adekwatnego
do aktualnej sytuacji społeczno-gospodarczej.
Uprzejmie informuję, że emerytury i renty podle-
gają waloryzacji od dnia 1 marca.
W bieżącym roku, zgodnie z komunikatem mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 19 lutego 2009 r.
w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent
w 2009 r. (M.P. Nr 10, poz. 133), emerytury i renty
zostały podwyższone wskaźnikiem wynoszącym
106,1%.
Szacuje się, że w efekcie waloryzacji emerytur i rent
oraz dodatków pielęgnacyjnych i dla sierot zupełnych
przeciętne świadczenie emeryta/rencisty – wypłacane
przez ZUS – wzrośnie o ok. 85 zł, przy czym:
— przeciętna emerytura – o ok. 91 zł,
— przeciętna renta z tytułu niezdolności do pracy
– o ok. 67 zł,
— przeciętna renta rodzinna – o ok. 80 zł.
Oznacza to, że po waloryzacji przeciętna emery-
tura/renta wypłacana przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych wyniesie ok. 1498 zł, przy czym:
— emerytura – ok. 1606 zł,
— renta z tytułu niezdolności do pracy – ok. 1190 zł,
— renta rodzinna – ok. 1394 zł.
W bieżącym roku koszt waloryzacji świadczeń wy-
niesie ok. 7,7 mld zł.
Uprzejmie informuję, że w mojej ocenie wprowa-
dzone w ostatnim czasie zmiany w zakresie walory-
zacji świadczeń w znacznym stopniu uwzględniają
interesy osób pobierających świadczenia emerytalno-
-rentowe. Metoda ustalania wskaźnika waloryzacji
emerytur i rent powoduje, że waloryzacja służy nie
tylko zachowaniu siły nabywczej świadczeń w relacji
do kosztów utrzymania, ale również zapewnia ich
realny wzrost, umożliwiając tym samym emerytom
471
i rencistom udział we wzroście gospodarczym, na
miarę możliwości budżetu państwa i Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie analiz deprecjacji waluty polskiej
(3725)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 kwietnia br. (znak SPS-024-3725/09),
zawierające zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie
analiz deprecjacji waluty polskiej, pragnę przekazać
na ręce Pana Marszałka odpowiedź na postawione
przez pana posła pytania.
W Polsce obowiązuje system płynnego kursu wa-
lutowego, w ramach którego kurs złotego wyznacza-
ny jest wyłącznie przez oddziaływanie sił popytu
i podaży na rynku walutowym. Do najważniejszych
zalet tego systemu można zaliczyć przede wszystkim
jego rynkowy charakter oraz fakt, że zwiększa on
prawdopodobieństwo uniknięcia kryzysu walutowego,
zmniejsza podatność gospodarki krajowej na zaburze-
nia mające źródło w innym kraju oraz jest spójny
z realizowaną przez Radę Polityki Pieniężnej strategią
bezpośredniego celu inflacyjnego, której celem jest
utrzymanie stabilnego poziomu cen. System kursu
płynnego nie wyklucza prowadzenia przez bank cen-
tralny interwencji na rynku walutowym, gdyby oka-
zało się to niezbędne do realizacji celu inflacyjnego.
Rząd zdaje sobie sprawę, że system kursu płynne-
go nie jest pozbawiony wad. W ramach tego systemu
poziom kursu walutowego kształtowany jest przez
wiele czynników, zarówno fundamentalnych, jak
i niezwiązanych bezpośrednio z oczekiwaniami co do
rozwoju sytuacji makroekonomicznej, co może przy-
czyniać się do dużej zmienności kursu walutowego.
Z sytuacją taką mieliśmy do czynienia w ostatnich
miesiącach. Analizy prowadzone przez Ministerstwo
Finansów wskazują, że obserwowane od październi-
ka ub.r. osłabienie złotego było przede wszystkim
związane z oddziaływaniem czynników o charakte-
rze globalnym. Zostało ono wywołane niestabilną
sytuacją na światowych rynkach finansowych, skut-
kującą wzrostem awersji do ryzyka i gorszym senty-
mentem inwestorów do walut naszego regionu. Wśród
czynników krajowych, które oddziaływały w tym
okresie w kierunku osłabienia złotego, wymienia się
natomiast pogarszające się oceny rynkowe funda-
472
mentów makroekonomicznych polskiej gospodarki
(niepewność dotycząca wzrostu gospodarczego), roz-
poczęcie cyklu łagodzenia polityki pieniężnej przez
Radę Polityki Pieniężnej oraz niską płynność na ryn-
ku walutowym pod koniec 2008 r. W rezultacie – po
silnym umocnieniu wobec euro w okresie styczeń–li-
piec 2008 r. (o 10,6% do poziomu 3,20 na koniec lipca)
– w całym 2008 r. złoty osłabił się w relacji wspólnej
waluty europejskiej o 16,5% (z poziomu 3,58 na ko-
niec 2007 r. do 4,17 na koniec 2008 r.). W pierwszym
kwartale 2009 r. nastąpiło dalsze osłabienie złotego.
Wobec euro złoty stracił w styczniu 6,5%, w lutym
kolejne 5,0%, ale w marcu osłabił się już tylko nie-
znacznie (o 0,9%). W okresie ostatnich dziesięciu mie-
sięcy (koniec marca 2009 r. do końca maja 2008 r.)
złoty osłabił się w stosunku do euro o 39%, a w rela-
cji do dolara amerykańskiego o 62%.
Zgodnie z obecnymi prognozami Ministerstwa
Finansów w średnim okresie, po uspokojeniu na-
strojów na światowych rynkach finansowych i w mia-
rę powrotu gospodarki światowej na ścieżkę wzro-
stu, złoty powinien powrócić do trendu aprecjacyj-
nego wspierany zdrowymi fundamentami polskiej
gospodarki, napływem zagranicznych inwestycji
bezpośrednich oraz postępującym procesem inte-
gracji ze strefą euro.
Oprócz monitorowania bieżącej sytuacji na rynku
walutowym, w Ministerstwie Finansów prowadzone
są analizy dotyczące różnych modeli kursu równowa-
gi złotego. Pozwalają one określić, w jakim stopniu
zmiany kursu złotego są odzwierciedleniem ekono-
micznych fundamentów gospodarki, a w jakim wy-
nikają one z innych czynników. Podobne badania
prowadzone są w Narodowym Banku Polskim. Jed-
nocześnie bank centralny monitoruje kształtowanie
się kursu złotego, realizując zadania określone w art.
24 ustawy o Narodowym Banku Polskim, dotyczące
realizacji polityki kursowej oraz ogłaszania bieżą-
cych kursów walut obcych. Wymiana informacji oraz
opinii w zakresie sytuacji na krajowym rynku walu-
towym pomiędzy przedstawicielami Ministerstwa
Finansów oraz banku centralnego następuje między
innymi na forum Komitetu Zarządzania Długiem
Publicznym oraz Komitetu Stabilności Finansowej.
Rząd RP ma świadomość, że osłabienie złotego
może przyczynić się do pogorszenia sytuacji finanso-
wej niektórych podmiotów gospodarczych i zwiększe-
nia obciążeń budżetów gospodarstw domowych, któ-
re zaciągnęły kredyty i pożyczki denominowane
w walutach obcych (przede wszystkim denominowa-
ne we frankach szwajcarskich kredyty mieszkanio-
we). Warto jednak pamiętać, że osłabienie nominal-
nego kursu złotego (przy założeniu korzystnej relacji
cen krajowych do zagranicznych, czyli przy założeniu
także osłabienia realnego kursu walutowego) przy-
czynia się jednocześnie do podniesienia konkurencyj-
ności polskich produktów na rynkach zagranicznych.
W warunkach światowego kryzysu gospodarczego,
wywołującego pogorszenie sytuacji na polskich ryn-
kach eksportowych, osłabienie kursu złotego będzie
zmniejszać negatywny wpływ obniżenia aktywności
w otoczeniu zewnętrznym polskiej gospodarki na dy-
namikę polskiego eksportu. Ponadto ewentualny
wzrost cen towarów importowanych może się przy-
czynić do wzrostu popytu wewnętrznego na dobra
krajowe kosztem popytu na dobra importowane, co
będzie oddziaływało w kierunku ograniczenia nie-
równowagi w handlu zagranicznym Polski.
W sytuacji wzrostu niepewności na rynku finan-
sowym rząd podejmuje działania w celu utrzymania
korzystnego wizerunku polskiej gospodarki wśród
inwestorów zagranicznych, akcentujące dobrą sytu-
ację fundamentalną polskiej gospodarki, wyróżnia-
jącą ją pozytywnie na tle innych gospodarek wscho-
dzących. Celowi temu służy utrzymanie pod kontro-
lą poziomu deficytu budżetowego w 2009 r. mimo
postępującego spowolnienia gospodarczego w kraju.
Ponadto w kwietniu br. rząd wystąpił z wnioskiem
do Międzynarodowego Funduszu Walutowego o do-
stęp do elastycznej linii kredytowej – specjalnego in-
strumentu przeznaczonego dla krajów charaktery-
zujących się silnymi fundamentami makroekono-
micznymi. Pozwoli on na wykorzystanie środków
w wysokości 20 mld dolarów amerykańskich na
ewentualne zwiększenie polskich rezerw dewizo-
wych, co poprzez ograniczenie ryzyka na rynku wa-
lutowym powinno przyczynić się do zmniejszenia
wahań i umocnienia złotego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie dokończenia remontu
drogi krajowej E1 na odcinku Czarlin – Tczew
(3726)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 kwietnia 2009 r. nr SPS-024-3726/09
w sprawie zapytania posła Jana Kulasa odnośnie re-
montu drogi krajowej nr 1 Czarlin – Tczew, uprzejmie
informuję, że postulowana przez pana posła inwestycja
nie została ujęta w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”, zatwierdzonym uchwałą Rady Mi-
nistrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
Należy jednak zaznaczyć, że Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad, mając na celu poprawę
życia mieszkańców, podjęła działania zmierzające do

przygotowania remontu drogi krajowej nr 1 Czarlin
– Tczew. Dla przedmiotowego przedsięwzięcia spo-
rządzony został projekt budowlany oraz projekt wy-
konawczy.
Pragnę zapewnić, iż w miarę uzyskania środków
finansowych podjęte zostaną działania zmierzające
do szybkiej realizacji przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Andrzeja Nowakowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra rozwoju regionalnego zmieniającego
rozporządzenie dotyczące udzielania
regionalnej pomocy inwestycyjnej w ramach
regionalnych programów operacyjnych (3729)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 kwietnia br. (znak: SPS-024-3729/
09) przekazującego zapytanie pani Magdaleny Gą-
sior-Marek, pana Andrzeja Nowakowskiego, pana
Krzysztofa Tyszkiewicza, pana Cezarego Tomczyka
– posłów na Sejm RP, informuję uprzejmie, co na-
stępuje.
Zgodnie z przepisem przejściowym zawartym w zno-
welizowanych w grudniu 2008 r. rozporządzeniach
Ministra Rozwoju Regionalnego (rozporządzenie
MRR z dnia 2 października 2007 r. w sprawie udzie-
lania pomocy na szkolenia w ramach regionalnych
programów operacyjnych, rozporządzenie MRR z dnia
11 października 2007 r. w sprawie udzielania pomo-
cy na usługi doradcze dla mikroprzedsiębiorców oraz
małych i średnich przedsiębiorców w ramach regio-
nalnych programów operacyjnych oraz rozporządze-
nie MRR z dnia 11 października 2007 r. w sprawie
udzielania regionalnej pomocy inwestycyjnej w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych):
„1. Do umów o dofinansowanie, na podstawie któ-
rych jest przyznawana pomoc, zawartych przed
dniem 1 stycznia 2009 r., stosuje się przepisy dotych-
czasowe.
2. Do wniosków o dofinansowanie projektów zło-
żonych i nierozpatrzonych przed dniem wejścia w ży-
cie rozporządzenia stosuje się przepisy niniejszego
rozporządzenia”.
Zgodnie z brzmieniem powyższych przepisów oraz
stanowiskiem MRR – Instytucji Koordynującej Re-
473
gionalne Programy Operacyjne (IK RPO) przedsta-
wionym m.in. w piśmie z dnia 26 listopada 2008 r.
(znak DKR-I-9261-9-AW/08) przekazanym do wszyst-
kich Instytucji Zarządzających RPO (IZ RPO)
wszystkie wnioski złożone przed wejściem w życie
zmienionych przepisów, w stosunku do których nie
została podjęta decyzja o dofinansowaniu sfinalizo-
wana podpisaniem umowy przed 1 stycznia 2009 r.,
muszą spełniać wymogi określone w znowelizowa-
nych rozporządzeniach. W konsekwencji konkursy
nierozstrzygnięte do końca roku 2008 powinny zo-
stać dokończone w roku 2009 na bazie nowych prze-
pisów.
Jak wskazano w ww. piśmie, zadaniem IZ RPO
było zapewnienie, iż wszyscy beneficjenci zostaną po-
informowani o zmianach w prowadzonym postępo-
waniu konkursowym i konsekwencjach, jakie rodzić
będzie zmiana przepisów i podstawy prawnej roz-
strzygania konkursów. Zakres i sposób dokonania
niezbędnej weryfikacji działań rozpoczętych w ra-
mach naborów w 2008 r. zgodnie z formułowanymi
wcześniej rekomendacjami IK RPO pozostaje do
ustalenia przez IZ RPO.
Odnosząc się do pytania podniesionego przez
państwa posłów, należy podkreślić, że zgodnie z tre-
ścią ww. przepisów przejściowych w rozporządze-
niach nowelizujących wcześniej wyżej wskazane
rozporządzenia MRR, zakończenie oceny formalnej
wszystkich wniosków z dniem 31 grudnia 2008 r.
nie uprawnia do przeprowadzenia oceny meryto-
rycznej w oparciu o przepisy obowiązujące do dnia
31 grudnia 2008 r. Tym samym dla kontynuowania
procesu oceny ww. wniosków konieczne jest zwe-
ryfikowanie ich pod względem poprawności formal-
nej w świetle przepisów obowiązujących od dnia
1 stycznia 2009 r.
Na marginesie powyższego pozostaje ocena po-
szczególnych zmian w przepisach rozporządzeń pod
kątem polepszenia lub pogorszenia sytuacji benefi-
cjentów ubiegających się o pomoc publiczną na pod-
stawie ww. rozporządzeń MRR. Przedmiotowa nowe-
lizacja wynika wyłącznie z obowiązku dostosowania
ww. rozporządzeń MRR do rozporządzenia Komisji
(WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznają-
cego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym
rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu, zatem
przedmiotowe zmiany, bez względu na ich skutek dla
beneficjentów, musiały zostać wprowadzone do prze-
pisów rozporządzeń MRR, aby zapewnić zgodność
polskich przepisów o pomocy publicznej z ich podsta-
wą wspólnotową.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
474
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zwiększenia zasięgu nadawania
Telewizji Polskiej Oddział w Białymstoku
na obszar powiatu siemiatyckiego (3730)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Jarosława Matwiejuka dołączone do
pisma nr SPS-024-3730/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r.
doręczonego w dniu 21 kwietnia 2009 r. w sprawie
zwiększenia zasięgu nadawania Telewizji Polskiej
Oddział w Białymstoku na obszar powiatu siemia-
tyckiego pragnę uprzejmie udzielić poniższych wyja-
śnień. W odpowiedzi zostały uwzględnione informa-
cje przekazane w przedmiotowej sprawie przez pre-
zesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej „pre-
zes UKE”).
Ad 1. Problem braku zasięgu programu Telewizji
Polskiej z ośrodka regionalnego w Białymstoku (dalej
„TVP3 Białystok”) na obszarze powiatu siemiatyckie-
go jest znany rządowi, jak również prezesowi UKE,
który kwestię tę wielokrotnie analizował i badał.
Rys. 1. Aktualny stan pokrycia obszaru województwa podlaskiego sygnałem TVP3 z ośrodka regionalnego
w Białymstoku.
Przyczyną braku dostępności sygnału telewizji
regionalnej TVP3 Białystok w południowych czę-
ściach województwa podlaskiego jest fakt, iż obszary
te pozostają poza zasięgiem stacji nadawczej zlokali-
zowanej w Białymstoku (kanał 35). Aktualny stan
pokrycia województwa podlaskiego sygnałem telewi-
zji TVP3 Białystok przedstawiony jest na rys. 1.
Rozwiązaniem ww. braku w pokryciu jest urucho-
mienie stacji retransmitującej właściwy sygnał tele-
wizyjny, której zadaniem byłoby uzupełnienie pokry-
cia poprzez tzw. doświetlenie rejonów nieobjętych
zasięgiem głównej stacji nadawczej (Białystok).
Pragnę jednak zaznaczyć, że zgodnie z art. 26 ust. 6
pkt 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii
i telewizji (t.j. Dz. U. Nr 253, poz. 2531, z późn. zm.)
prezes UKE w porozumieniu z przewodniczącym
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej „przewod-
niczący KRRiT”) zapewnia niezbędne częstotliwości
dla spółek tworzących i rozpowszechniających regio-
nalne programy telewizyjne pod warunkiem, że owe
zasoby częstotliwości są dostępne i można je wydzie-
lić bez szkody dla innych nadawców. Zgodnie z po-
wyższym inicjatywa uruchamiania kolejnych emisji
telewizyjnych mających na celu zwiększenie zasięgu
odbioru programu TVP3 wychodzi od TVP, a jej po-
wodzenie zależy od możliwości wskazania przez pre-
zesa UKE w porozumieniu z przewodniczącym

Rys. 2. Stan pokrycia obszaru województwa podlaskiego sygnałem TVP3 z ośrodka regionalnego w Bia-
łymstoku po dwukrotnym zwiększeniu mocy ERP stacji nadawczej w Białymstoku.
KRRiT częstotliwości niezbędnych do nadawania
programu regionalnego.
W przedmiotowej sprawie jednakże z powodu bra-
ku dostępnych zasobów częstotliwościowych na cele
transmisji analogowej nie ma możliwości doboru do-
datkowego kanału telewizyjnego, którym można by-
łoby zapewnić doświetlenie terenów południowych
województwa podlaskiego, w tym powiatu siemiatyc-
kiego, sygnałem z ośrodka regionalnego TVP3 w Bia-
łymstoku.
Z tego też względu uruchomienie dodatkowego
nadajnika w Makarach koło Siemiatycz na dzień dzi-
siejszy jest niecelowe i technicznie niemożliwe, gdyż
nie spełniłoby zamierzenia, o którym napisał pan po-
seł – tj. „doświetlenia” powiatu siemiatyckiego.
Podobnie zwiększenie mocy stacji nadawczej w Bia-
łymstoku również nie rozwiązuje problemu braku
pokrycia sygnałem TVP3 Białystok, gdyż według
analiz propagacyjno-sieciowych nawet dwukrotne
zwiększenie mocy ERP z 100 kW na 200 kW dla
wspomnianej stacji nadawczej ma marginalny wpływ
na poprawę zasięgu (powiat siemiatycki nadal pozo-
staje „niedoświetlony”). Zasięg stacji nadawczej w Bia-
475
łymstoku po zwiększeniu mocy przedstawiony jest
na rys. 2.
Co więcej, zwiększenie mocy skutkowałoby zakłó-
caniem stacji nadawczych uzgodnionych międzyna-
rodowo z Litwą i Białorusią oraz stacjami działają-
cymi na podstawie rezerwacji częstotliwości w Pol-
sce, co jest działaniem niedopuszczalnym. Wykaz
najbardziej zakłócanych stacji wspólnokanałowych
znajduje się w tabeli 1.
Tabela 1. Białystok (kanał 35) – wykaz najbardziej
zakłócanych wspólnokanałowych stacji nadawczych po
zwiększeniu mocy ERP z 100 kW na 200 kW.
Rodzaj zakłócenia
Nazwa stacji
Troposferyczne Bezpośrednie
Grodno (BLR) + +
Vilnius (LTU) + -
Mrągowo (POL) + -
Zatem na dzień dzisiejszy rozwiązanie problemu
z brakiem zasięgu na obszarze powiatu siemiatyckie-
go „metodą analogową” jest niemożliwe.
Ad 2, 3, 4. Uruchomienie nadawania programów
w sposób cyfrowy (DVB-T) rozwiąże problem tzw.
476
Rys. 3. Zasięg stacji nadawczej zlokalizowanej w Łosicach koło Siedlec.
doświetlania z uwagi na fakt, że stacje retransmisyj-
ne mogą pracować w tym samym kanale co stacja
główna. Poza tym przejście z transmisji analogowej
na cyfrową, obok rozwiązania problemu uzupełnia-
nia emisji, pozwoli znacznie polepszyć jakość odbioru
sygnału telewizyjnego. Transmisja cyfrowa jest bo-
wiem bardziej odporna na zakłócenia wynikające
z propagacji wielodrogowej.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, że w wyniku
prac planistycznych dotyczących budowy telewizji
cyfrowej DVB-T w Polsce oraz szeregu międzynaro-
dowych uzgodnień prowadzonych przez prezesa UKE
(a wcześniej także przez URTiP) udało się wytypo-
wać częstotliwości (częstotliwościowe kanały TV
o szerokości 8 MHz) dla dwóch ogólnopolskich sieci
stacji nadawczych na cele nadawania w sposób roz-
siewczy naziemny sygnałów w systemie DVB-T w ra-
mach tzw. multipleksów (pakietów programów tele-
wizyjnych) bez konieczności wyłączenia trwających
obecnie emisji telewizji analogowej.
Dzięki temu zaistniała możliwość stosunkowo ła-
godnego dla widzów wprowadzenia telewizji cyfrowej
poprzez prowadzenie przez pewien okres równoległe-
go nadawania programów w sposób analogowy i cy-
frowy (tzw. simulcasting dający odbiorcom TV czas
na wymianę sprzętu odbiorczego, czyli zakup telewi-
zorów z wbudowanym dekoderem DVB-T lub zakup
specjalnych przystawek – tzw. set-top boksów, czyli
zewnętrznych odbiorników DVB-T wstawianych po-
między antenę a telewizor „analogowy”), a następnie
wyłączenie telewizji analogowej. Na mocy porozu-
mienia przewodniczącego KRRiT z prezesem UKE
opublikowana została najnowsza propozycja harmo-
nogramu uruchomienia emisji cyfrowych w ramach
pierwszego multipleksu*), według której termin uru-
chomienia emisji cyfrowej w Białymstoku przypada
na koniec lipca 2011 r.
Należy jednak mieć świadomość, że w pierwszej
fazie cyfryzacji telewizji nie będzie możliwe dotarcie
*) „Ogłoszenie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofoni
i Telewizji z dnia 3 lutego 2009 r. o możliwości uzyskania kon-
cesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego”, Monitor
Polski Nr 12, poz. 153.

Rys. 4. Pokrycie województwa podlaskiego przez obszary wykorzystania częstotliwości „cyfrowych” po
procesie „regionalizacji” sieci stacji nadawczej dla TVP.
z „właściwym” programem TVP3 (w sensie: emito-
wanym przez właściwy ośrodek regionalny TVP ob-
sługujący obszar danego województwa) do wszyst-
kich zakątków objętych tym programem województw,
gdyż przyporządkowanie częstotliwości „cyfrowych”
do poszczególnych obszarów ich wykorzystania nie
pokrywa się z granicami administracyjnymi woje-
wództw.
Według analizy propagacyjno-sieciowej miesz-
kańcy powiatu siemiatyckiego będą mieli najpraw-
dopodobniej problemy z odbiorem właściwego pro-
gramu TVP3 Białystok, gdyż obszar ten znajduje
się w strefie zasięgu stacji nadawczej zlokalizowanej
w Łosicach koło Siedlec, która podlega oddziałowi
warszawskiemu telewizji regionalnej TVP3 Warsza-
wa. (Rys. 3)
Po całkowitym wyłączeniu telewizji analogowej
(31 lipca 2013 r.) zwolnione zostaną zasoby częstotli-
wościowe dotychczas wykorzystywane przez telewi-
zję analogową. Fakt ten sprawi, że będzie możliwe
takie zagospodarowanie częstotliwości, aby woje-
wództwa były prawie w 100% pokryte „właściwym”
sygnałem telewizyjnym TVP3.
Regionalny program telewizyjny będzie transmi-
towany wówczas w obrębie granic administracyj-
nych województwa, obejmując swoim zasięgiem cały
jego obszar. Powyżej na rys. 4 przedstawiono po-
dział terytorium województwa podlaskiego na ob-
szary wykorzystania częstotliwości, którym przypo-
rządkowane zostały odpowiednie cyfrowe kanały
477
telewizyjne, już po całkowitym wyłączeniu telewizji
analogowej.
Reasumując, w momencie rozpoczęcia emisji cy-
frowej w systemie DVB-T nastąpi niewątpliwie po-
prawa zasięgu odbioru programu TVP3. Jednakże
mogą wystąpić problemy z całkowitym pokryciem
województw właściwą treścią programu TVP3 w pierw-
szym etapie cyfryzacji. Po wyłączeniu telewizji ana-
logowej (najpóźniej do 31 lipca 2013 r.) możliwe bę-
dzie uzyskanie niemalże 100% pokrycia sygnałem
TVP3 każdego województwa w ramach tzw. regiona-
lizacji.
Ad 5, 6. Ze względu na brak możliwości uruchomie-
nia dodatkowego nadajnika w Makarach koło Siemia-
tycz, jak również z uwagi na zbliżający się proces cy-
fryzacji, nie była analizowana wysokość kosztów do-
syłu i nie są znane ewentualne koszty budowy stacji
retransmitujących oraz infrastruktury dosyłającej sy-
gnał do obiektów nadawczych. Inwestycje związane
z uzupełnianiem braków w pokryciu są opłacane wy-
łącznie przez operatora sieci nadawczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
478
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Włodzimierza Kuli
w sprawie planów przyłączenia
PGE Elektrowni Bełchatów SA
do PGE KWB Bełchatów SA i ponownego
podziału akcji pracowniczych (3731)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka (znak:
SPS-024-3731/09) z dnia 15 kwietnia 2009 r., w za-
łączeniu którego została przekazana interpelacji
pana posła Włodzimierza Kuli w sprawie przyłącze-
nia PGE Elektrowni Bełchatów SA do PGE KWB
Bełchatów SA i ponownego podziału akcji pracowni-
czych przedstawiam stanowisko w sprawie.
Ewentualne rozważania dotyczące połączenia
spółek prawa handlowego w trybie art. 492 Kodeksu
spółek handlowych mogą być prowadzone jedynie na
podstawie sporządzonych wycen spółek podlegają-
cych temu procesowi. Na podstawie powyższych do-
kumentów ustala się tzw. parytet zamiany akcji.
W sytuacji różnicy wartości łączonych spółek akcjo-
nariusze spółki o niższej wartości uzyskają propor-
cjonalnie niższy udział procentowy: w strukturze
właścicielskiej nowego podmiotu zawiązanego w wy-
niku połączenia ww. spółek lub w akcjonariacie spół-
ki przejmującej, w zależności od przyjętego trybu
połączenia, zgodnie z art. 492 §1 lub §2 Kodeksu
spółek handlowych.
Jednakże uprzejmie informuję, iż do Ministerstwa
Skarbu Państwa nie został zgłoszony przez żaden
podmiot z udziałem Skarbu Państwa projekt połą-
czenia spółek PGE Elektrownia Bełchatów SA i PGE
KWB Bełchatów SA. W związku z tym powyższa
kwestia nie była przedmiotem analiz Ministerstwa
Skarbu Państwa. Jeżeli ewentualne rozważania do-
tyczące powyższej kwestii miały miejsce w spółkach
z udziałem Skarbu Państwa, to nie miały one wymia-
ru oficjalnych wystąpień do walnych zgromadzeń
tych podmiotów.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie przeznaczenia budynku
przy ul. Biskupiej w Chełmnie dla potrzeb
obronności państwa (3732)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie przeznaczenia budynku przy ul. Biskupiej w Chełm-
nie dla potrzeb obronności państwa (SPS-024-3732/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Kompleks wojskowy położony w Chełmnie przy
ul. Biskupiej (nr 1226) został sklasyfikowany jako
zbędny dla potrzeb obronności. Powyższa ocena zo-
stała potwierdzona podczas przeglądu garnizonów
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został
przeprowadzony w 2008 r.
Istnieje w związku z tym możliwość wydzielenia
oraz przekazania części wskazanego kompleksu woj-
skowego na potrzeby Starostwa Powiatowego w Chełm-
nie na podstawie art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 30 maja
1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Woj-
skowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze zm.),
oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie szcze-
gółowego trybu przekazywania mienia Skarbu Pań-
stwa Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. Nr 140, poz.
1482), zgodnie z którymi nieruchomości Skarbu Pań-
stwa mogą być przekazane przez Agencję Mienia Woj-
skowego, w drodze umowy, na własność jednostce
samorządu terytorialnego na cele związane z inwe-
stycjami infrastrukturalnymi służącymi wykonywa-
niu zadań własnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że rozwieją one wszelkie wątpliwości
związane z przeznaczeniem budynku przy ul. Bisku-
piej w Chełmnie.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Bublewicz
w sprawie finansowania
systemu opieki zdrowotnej
w woj. warmińsko-mazurskim (3734)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani Beaty Bublewicz, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 27 marca 2009 r., w sprawie
„finansowania systemu opieki zdrowotnej w woje-
wództwie warmińsko-mazurskim”, które zostało
przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 15
kwietnia 2009 r. (znak: SPS-024-3734/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Kwestię podziału środków pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia reguluje
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.

zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 września 2007 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 171, poz.
1210). Ostatnia zmiana w tym zakresie została przy-
jęta w ustawie z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych i niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) oraz w ww. rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia i weszła w życie na jesie-
ni 2007 r., natomiast podział środków wynikający
z ww. przepisów został zastosowany po raz pierwszy
do planu finansowego NFZ na 2008 r.
Należy zwrócić uwagę, że przepisy prawne regu-
lujące tę kwestię obowiązujące przed jesienią 2007 r.
budziły wiele kontrowersji oraz sprzeciw ze strony
niektórych podmiotów, m.in. z terenu województw
mazowieckiego, śląskiego, warmińsko-mazurskiego,
podkarpackiego, opolskiego, podlaskiego, pomorskie-
go, lubuskiego. W szczególności wiele kontrowersji
było związanych z tzw. wagą migracji ubezpieczo-
nych określoną na poziomie 1,7.
Również obecne przepisy prawne w tym zakresie
spotykają się z krytyką, przede wszystkim ze strony
podmiotów z województw podkarpackiego, lubelskie-
go, warmińsko-mazurskiego, jak również ze strony
m.in. pani poseł oraz wnioskuje się o dokonanie
zmian tych regulacji.
Odnosząc się do kwestii oceny ww. uwag oraz
ewentualnej zmiany algorytmu podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
działa roboczy zespół z udziałem przedstawicieli Mi-
nisterstwa Zdrowia oraz Narodowego Funduszu
Zdrowia w celu analizy dotychczasowego funkcjono-
wania ww. algorytmu podziału środków. Po przepro-
wadzeniu prac przez ten zespół możliwe będzie przed-
stawienie szczegółowego stanowiska w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mirosława Maliszewskiego
w sprawie przepisów
o wyrejestrowaniu pojazdów (3735)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-024-3735/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r.
479
przesyłające zapytanie pana posła Mirosława Mali-
szewskiego w sprawie przepisów o wyrejestrowaniu
pojazdów, uprzejmie informuję, że ustawa z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) nie przewidu-
je możliwości czasowego wyrejestrowania pojazdu.
Jednak informacje przekazane w przedmiotowej in-
terpelacji wskazują, iż opisany w niej pojazd został
czasowo wycofany z ruchu na podstawie art. 78a ww.
ustawy. Zgodnie z art. 78a ust. 3 ww. ustawy w okre-
sie wycofania pojazdu z ruchu dowód rejestracyjny
pojazdu oraz tablice rejestracyjne pozostają w depo-
zycie starosty właściwego ze względu na miejsce
ostatniej rejestracji pojazdu. Właściciel pojazdu jest
obowiązany zapewnić wycofanemu z ruchu pojazdowi
postój poza drogą publiczną i strefą zamieszkania.
Należy zaznaczyć, że w myśl art. 78a ust. 4 ww. usta-
wy decyzja o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu
może zostać wydana na okres od 2 do 6 miesięcy.
Okres ten może być jednorazowo przedłużony, jednak
łączny okres wycofania pojazdu z ruchu nie może
przekraczać 9 miesięcy w roku, licząc od dnia jego
wycofania z ruchu. Pojazd czasowo wycofany z ruchu
jest pojazdem zarejestrowanym, jednakże w okresie
jego wycofania nie jest on dopuszczony do ruchu.
W przypadku przedstawionym w interpelacji pana
posła Mirosława Maliszewskiego prawdopodobnie
upłynął okres, na który została wydana decyzja o cza-
sowym wycofaniu pojazdu z ruchu, co spowodowało
naliczenie przez organ podatkowy stosownych podat-
ków odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 12
stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.). Dzia-
łania te z kolei wzbudziły zapewne zainteresowanie
właściciela pojazdu.
Zaznaczam, że informacje przedstawione w przed-
miotowej interpelacji są niewystarczające do doko-
nania oceny słuszności działań podejmowanych
przez organ rejestrujący pojazdy. Ponadto pragnę
również podkreślić, iż zgodnie z obowiązującymi
przepisami minister właściwy do spraw transportu
nie posiada kompetencji pozwalających na dokona-
nie takiej oceny. Stosownie do przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego kompetencje do
oceny działań organu rejestrującego przysługują ra-
dzie powiatu.
Odnosząc się do kwestii wyrejestrowania pojazdu,
wyjaśniam, że art. 79 ust. 1 ww. ustawy określa prze-
słanki, na podstawie których pojazd podlega wyreje-
strowaniu przez organ właściwy ze względu na miej-
sce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego wła-
ściciela.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
480
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabeli Kloc
w sprawie przeniesienia siedziby
Nadleśnictwa Kobiór do gminy
Pszczyna-Piasek (3736)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pani Izabeli Kloc z dnia 26 mar-
ca 2009 r., przekazane pismem Marszałka Sejmu
z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak SPS-024-3736/09,
dotyczące przeniesienia siedziby Nadleśnictwa Ko-
biór do sołectwa Piasek w Pszczynie, uprzejmie in-
formuję, że decyzja o przeniesieniu siedziby Nadle-
śnictwa Kobiór była podyktowana potrzebą wybudo-
wania nowej siedziby tej jednostki wynikającej ze
złego stanu technicznego dotychczas użytkowanego
budynku. Wykonana ekspertyza techniczna jedno-
znacznie wskazała na konieczność wybudowania no-
wego obiektu, ponieważ remont lub modernizacja
obecnej siedziby są ekonomicznie nieuzasadnione.
W procesie decyzyjnym rozpatrywano wszystkie
okoliczności sprawy, zabezpieczając jednak przede
wszystkim potrzeby i korzyści samego Nadleśnictwa
Kobiór. Brano pod uwagę różne lokalizacje nowej sie-
dziby, uwzględniając uwarunkowania organizacyjne
i ekonomiczno-społeczne. Rozważano łącznie 11 lo-
kalizacji na terenie gmin Kobiór, Pszczyna i Tychy,
spośród których usytuowanie przy ul. Katowickiej
w miejscowości Piasek okazało się najkorzystniejsze.
Rozwiązania komunikacyjne, położenie w bezpośred-
nim sąsiedztwie kompleksu leśnego, uzbrojenie tere-
nu i możliwość ewentualnej rozbudowy przemawia
właśnie za tą lokalizacją.
Koszty przedsięwzięcia na tym etapie procesu in-
westycyjnego nie są jeszcze znane. W ramach postę-
powania w trybie prawa zamówień publicznych zo-
stała zawarta umowa na wykonanie dokumentacji
projektowej dla siedziby nadleśnictwa w miejscowości
Piasek.
Przeniesienie siedziby nadleśnictwa nie będzie
skutkowało mniejszymi wpływami do budżetów gmin
z tytułu wnoszonych podatków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie szkód wyrządzonych na terenie
woj. podkarpackiego przez wilki i bobry (3738)
Szanowany Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pana Marka Kuchcińskiego – po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, znak SPS-024-
-3738/09, z dnia 15 kwietnia 2009 r., dotyczące dzia-
łań podejmowanych przez ministra środowiska w celu
zapobiegania szkodom wyrządzanym przez bobra eu-
ropejskiego (Castor fiber) i wilka (Canis lupus), uprzej-
mie przekazuję poniższe informacje.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220,
poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) objęty jest
ochroną gatunkową częściową, natomiast wilk (Ca-
nis lupus) ochroną gatunkową ścisłą.
Zarówno bóbr europejski, jak i wilk podlegają
również ochronie w większości krajów europejskich
na podstawie dwóch aktów prawnych: konwencji
z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków dzi-
kiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk – kon-
wencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263)
oraz dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory – dyrektywy siedliskowej.
Uprzejmie informuję, że w drugiej połowie 2009 r.
przewidywane jest opracowanie rozporządzenia usta-
lającego tryb postępowania przy szacowaniu szkód
wyrządzonych przez zwierzęta gatunków chronio-
nych, w tym przez bobra europejskiego i wilka, a tak-
że wzory dokumentów dotyczących szacowania szkód
i wyliczania odszkodowań oraz terminy zgłoszenia
i szacowania szkody.
Odnosząc się do drugiego priorytetu uchwały Sej-
miku Województwa Podkarpackiego, tj. ujęcia w sys-
temie odszkodowań strat związanych ze zwierzętami
niehodowlanymi, informuję, że nie przewiduję takiej
zmiany w zapisie art. 126 ust. l ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.).
W celu ograniczenia szkód powodowanych przez
bobry został opracowany praktyczny poradnik „Ana-
liza dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wy-
rządzanych przez bobry oraz stosowanie metod roz-
wiązywania sytuacji konfliktowych” dotyczący spo-
sobów ograniczania szkód powodowanych przez bo-
bry. Opracowany został również poradnik „Analiza
dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wyrzą-
dzanych przez wilki oraz stosowanie metod rozwią-
zywania sytuacji konfliktowych”. Poradniki zostały
udostępnione wszystkim ówczesnym wojewódzkim
konserwatorom przyrody i dyrektorom parków na-

rodowych, którzy mogą organizować odpowiednie
szkolenia dla hodowców zwierząt gospodarskich. Po-
radniki są również dostępne na stronie internetowej
Ministerstwa Środowiska.
Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 4 ustawy o ochro-
nie przyrody właściciele lub użytkownicy gospodarstw
rolnych i leśnych mogą współdziałać z regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska, a na obszarze parku
narodowego – z dyrektorem parku w zakresie sposo-
bów zabezpieczania upraw i płodów rolnych, lasów
oraz zwierząt gospodarskich przed szkodami powodo-
wanymi przez zwierzęta gatunków chronionych, za
które Skarb Państwa wypłaca odszkodowania. We-
dług art. 126 ust. 5 współdziałanie może obejmować
budowę urządzeń lub wykonanie zabiegów zapobiega-
jących szkodom, finansowane z budżetu właściwego
miejscowo dyrektora parku narodowego lub regional-
nego dyrektora ochrony środowiska w ramach zawar-
tych umów cywilnoprawnych.
Odnosząc się do zagadnienia z cytowanej w inter-
pelacji uchwały Sejmiku Województwa Podkarpac-
kiego, dotyczącej możliwości eliminowania z popula-
cji osobników czyniących straty wśród zwierząt go-
spodarskich, informuję, że zgodnie z art. 56 ust. l pkt l
ustawy o ochronie przyrody, generalny dyrektor
ochrony środowiska może zezwolić na odstępstwa od
zakazów zawartych w art. 52 ust. l tej ustawy, w tym
m.in. umyślnego zabijania i chwytania, w stosunku
do gatunków objętych ochroną ścisłą, do których za-
liczamy wilka, jeśli wynikają z potrzeby ochrony in-
nych dziko występujących gatunków roślin, zwierząt,
grzybów oraz ochrony siedlisk przyrodniczych lub
wynikają z konieczności ograniczenia poważnych
szkód w gospodarce, w szczególności rolnej, leśnej lub
rybackiej, w przypadku braku rozwiązań alterna-
tywnych, jeżeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko
występujących populacji chronionych gatunków ro-
ślin, zwierząt lub grzybów. W uzasadnionych przy-
padkach wydawane są zezwolenia na odstrzał i takie
zezwolenia nie mają charakteru incydentalnego.
Odnosząc się do kolejnego priorytetu uchwały,
tj. przywrócenia odszkodowań dla samorządów lokal-
nych za szkody wyrządzone przez bobry i wilki, in-
formuję, że zgodnie z art. 126 ust. 3 ustawy o ochro-
nie przyrody, oględzin i szacowania szkód, a także
ustalania wysokości odszkodowań i jego wypłaty do-
konuje właściwy regionalny dyrektor ochrony środo-
wiska, a na obszarze parku narodowego – dyrektor
tego parku. Wypłata odszkodowań nie przysługuje
jedynie w sytuacjach określonych w art. 126 ust. 6
ustawy i w takim zakresie nie przewiduje się zmiany
zapisu tego artykułu.
Uprzejmie informuję, że nie jest możliwe odgórne
przyzwolenie na niszczenie siedlisk, tam czy żeremi
bobra europejskiego, gdyż byłoby to niezgodne z prze-
pisami europejskimi i mogłoby doprowadzić do dra-
stycznego zmniejszenia liczebności populacji bobra
europejskiego.
Regionalny dyrektor ochrony środowiska na ob-
szarze swojego działania, na podstawie art. 56 ust. 2
481
pkt 1 ustawy o ochronie przyrody, może zezwolić na
niszczenie siedlisk, tam i żeremi bobra. Wyjątkiem
jest sytuacja, kiedy zakres zezwolenia obejmuje kilka
województw, wówczas zezwolenie na te czynności wy-
daje generalny dyrektor ochrony środowiska.
W związku z powyższym uważam, że współpraca
potencjalnych poszkodowanych oraz władz samorzą-
dowych z regionalnymi dyrektorami ochrony środo-
wiska w zakresie udostępniania informacji dotyczą-
cych przepisów prawnych oraz sposobów zabezpie-
czania upraw i płodów rolnych, lasów oraz zwierząt
gospodarskich przed szkodami wyrządzanymi przez
bobry i wilki, a także podjęcie przez resort działania
w zakresie przygotowania regulacji prawnej pozwolą
na zmniejszenie i przeciwdziałanie szkodom wyrzą-
dzanym przez osobniki bobra europejskiego i wilka
na terenie województwa podkarpackiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie uruchomienia stałego kursowania
pociągu „Wetlina” z Zagórza do Warszawy
przez Jasło – Stróże – Tarnów – Kraków (3739)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Marka Kuchcińskiego w sprawie uru-
chomienia stałego kursowania pociągu „Wetlina”
z Zagórza do Warszawy przez Jasło – Stróże – Tar-
nów – Kraków przekazuję poniższe informacje.
Kształt oferty połączeń kolejowych pociągami po-
śpiesznymi na terenie południowej części Podkarpa-
cia dostosowany został do preferencji podróżnych.
W związku z pogarszającym się stanem infrastruk-
tury kolejowej ograniczono dopuszczalną prędkość
pociągów, a tym samym wydłużono czas przejazdu.
Mieszkańcy regionu, znając specyfikę oferty kolei,
zaczęli wybierać transport autobusowy, aby dotrzeć
do węzłów kolejowych takich jak Rzeszów i dopiero
stamtąd kontynuować podróż koleją, lub odbywają
podróż bezpośrednio w pełnej relacji drogami, całko-
wicie rezygnując z oferty kolei. Dlatego w zakresie
połączeń stałych nie przewiduje się przywracania po-
ciągów pośpiesznych na trasie do Zagórza, przynajm-
niej do czasu znaczącej poprawy stanu infrastruktu-
ry. Natomiast turyści przyjeżdżający w Bieszczady
chętnie korzystają z oferty kolei na całej trasie prze-
482
jazdu, dlatego oferta pociągów pośpiesznych do Za-
górza została utrzymana na okres wzmożonych prze-
wozów turystycznych.
W zakresie połączeń kolejowych regionu z Krako-
wem istnieje możliwość uruchomienia bezpośrednich
pociągów osobowych, w oparciu o dofinansowanie
z urzędów marszałkowskich w Rzeszowie i Krako-
wie. Zawieszenie kolejowych przewozów regionalnych
na odcinku Jasło – Biecz świadczy jednak o tym, że
samorząd wojewódzki nie dostrzega takiej potrzeby.
Odpowiadając na zadane pytanie: Przywrócenie
stałego kursowania pociągu „Wetlina” z Zagórza do
Warszawy przez Kraków jest możliwe. Wymagałoby
to dofinansowania połączenia przez ministra infra-
struktury ze środków, które zostały przeznaczone na
inne pociągi. W praktyce więc przywrócenie połącze-
nia związane byłoby z koniecznością zawieszenia in-
nych, które spełniają oczekiwania społeczne więk-
szych grup pasażerów. Z punktu widzenia efektyw-
nego wykorzystywania środków budżetowych na cele
społeczne nie jest więc uzasadnione.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Edwarda Wojtasa
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 74
na odcinku Annopol – Gościeradów (3740)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-3740/
09, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Edwarda Wojtasa w sprawie przebudowy drogi kra-
jowej nr 74 na odcinku Annopol – Gościeradów,
uprzejmie informuję.
Prace przygotowawcze dotyczące realizacji przed-
miotowego zadania zostały rozpoczęte w III kwarta-
le 2006 r. Przeprowadzona została procedura prze-
targowa na opracowanie dokumentacji technicznej
w stadium projektu budowlanego i projektu wyko-
nawczego wraz z dokumentami przetargowymi,
a w dniu 3 sierpnia 2006 r. udzielono zamówienia Ze-
społowi Usług Technicznych NOT sp. z o.o. z Lublina.
Ze względu na pilną potrzebę wykonania robót na
przedmiotowym odcinku (bardzo zły stan nawierzch-
ni, niewystarczająca nośność oraz nienormatywna dla
klasy GP szerokość jezdni) do planu robót na rok 2009
zgłoszone zostało zadanie pod nazwą „Przebudowa
DK nr 74 na odcinku Annopol – Gościeradów o dł. 7,7
km”. Planowany zakres robót obejmuje m.in.:
— poszerzenie i wzmocnienie istniejącej na-
wierzchni,
— przebudowę istniejących i budowę nowych za-
tok autobusowych,
— przebudowę istniejących i budowę nowych cią-
gów pieszych,
— budowę dróg dojazdowych.
W dniu 1 lutego 2008 r. została wydana decyzja
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia.
W związku z niedotrzymaniem terminu wykona-
nia prac projektowych (termin upłynął 27 lutego
2009 r.) oraz w związku z faktem, iż wykonawca nie
jest w stanie zrealizować zamówienia z powodu za-
przestania działalności i ustanowienia zarządu ko-
misarycznego, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad natychmiast podjęła działania zmierza-
jące do powierzenia realizacji dokumentacji technicz-
nej innemu wykonawcy. Aktualnie trwają przygoto-
wania do ponownego przeprowadzenia procedury
przetargowej i podpisania umowy na dokończenie
prac projektowych z przewidywanym terminem ich
ukończenia w sierpniu 2009 r.
Przedmiotowe zadanie przewidziane jest do reali-
zacji w cyklu dwuletnim w latach 2009–2010. Zosta-
ło ono umieszczone na liście indykatywnej, co pozwo-
li na planowane rozpoczęcie robót w październiku
2009 i zakończenie ich w październiku 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie sytuacji mniejszości polskiej
w Republice Litewskiej (3742)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego (pi-
smo nr SPS-024-3742/09 z dnia 15 kwietnia 2009 r.)
w sprawie sytuacji mniejszości polskiej w Republice
Litewskiej uprzejmie informuję.
W opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych de-
cyzja Naczelnego Sądu Administracyjnego RL z dnia
30 stycznia 2009 r. kończąca wieloletnią walkę władz
samorządu rejonu wileńskiego z władzami powiatu
wileńskiego i kolejnymi instancjami sądowymi o pra-
wo do podwójnych (litewskich i polskich) nazw ulic
w rejonach zwarcie zamieszkiwanych przez polską
mniejszość jest niezgodna nie tylko z postanowienia-

mi Konwencji ramowej Rady Europy o ochronie praw
mniejszości narodowych, ale nawet z prawem Repu-
bliki Litewskiej – ustawą RL o mniejszościach naro-
dowych z dnia 23 listopada 1989 r.
Formułując orzeczenie, NSA oparł się wyłącznie
na przepisach ustawy o języku państwowym, która
w art. 17 stwierdza, że napisy publiczne w Republice
Litewskiej są w języku państwowym. Zignorował na-
tomiast litewską ustawę o mniejszościach narodo-
wych, której art. 5 głosi: W administracyjnych jed-
nostkach terytorialnych, o których mowa w art. 4 (to
jest takich, w których zwarcie zamieszkuje jakakol-
wiek mniejszość narodowa), obok języka państwowe-
go używany jest język tej mniejszości narodowej
(miejscowy).
Kolizja tych dwóch ustaw (o języku i o mniejszo-
ściach) jest odnotowywana od lat. Sądy i instytucje
litewskie zwykle jako podstawę orzekania wybierają
ustawę o języku państwowym. W wyniku stałych
w tej kwestii zastrzeżeń ze strony polskiej poprzedni
minister spraw zagranicznych Petras Vaitiekūnas
dwukrotnie zwracał się do Sejmu RL poprzedniej ka-
dencji o podjęcie działań w celu usunięcia kolizji. Nie-
stety, bez rezultatu.
We wspomnianym orzeczeniu NSA RL zignoro-
wał również postanowienia Konwencji ramowej Rady
Europy o ochronie praw mniejszości narodowych, ra-
tyfikowanej przez Republikę Litewską w 2000 r., któ-
ra w art. 11 pkt 3 stanowi: W rejonach tradycyjnie
zamieszkanych przez znaczącą liczbę osób należą-
cych do mniejszości narodowej strony będą starać się,
zgodnie z obowiązującym prawem, w tym także tam,
gdzie to stosowne, umowami z innymi państwami
oraz przy uwzględnieniu ich specyficznych warun-
ków umieszczać również w języku mniejszości trady-
cyjne nazwy lokalne, nazwy ulic i inne oznakowania
topograficzne o charakterze publicznym, o ile istnie-
je tam wystarczające zapotrzebowanie na takie ozna-
kowania.
W tym wypadku nie może być nawet dyskusji na
temat jakiejkolwiek kolizji przepisów ustawy o języku
i konwencji ramowej, bowiem Konstytucja Republiki
Litewskiej w art. 138 głosi, iż umowa międzynarodo-
wa, którą ratyfikował Sejm RL, jest częścią składową
systemu prawnego RL, jak również, że – jako źródło
prawa międzynarodowego – jest ona aktem prawnym
bezpośredniego zastosowania. Jeśli więc istnieje roz-
bieżność ustawowa między konwencją międzynaro-
dową a prawem wewnętrznym, to konwencja ma wyż-
szość nad ustawami krajowymi.
Działania, jakie podjęło Ministerstwo Spraw Za-
granicznych w związku z przedstawionym powyżej
problemem, to między innymi:
— zwrócenie się 16 marca 2009 r. notą do Amba-
sady Republiki Litewskiej z pytaniem o miejsce kon-
wencji ramowej w litewskim systemie prawnym (do
dnia dzisiejszego, mimo monitu, nie otrzymaliśmy
odpowiedzi),
— starania o odnotowanie w powstającym w Stras-
burgu drugim raporcie na temat implementacji przez
483
Litwę Konwencji ramowej RE o ochronie praw mniej-
szości naszego niezadowolenia z braku postępu na
Litwie we wdrażaniu postanowień konwencji.
Należy podkreślić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych uznało, iż są to właściwe miejsce i moment
do wskazania na forum międzynarodowym, iż od
czasu przyjęcia poprzedniej rekomendacji na Litwie
wciąż pozostają nierozwiązane te same problemy,
m.in. kwestia posługiwania się językiem mniejszości
narodowych w kontaktach z administracją publicz-
ną, używania nazw miejsc i ulic w językach mniej-
szości oraz zapisywania imion i nazwisk w dokumen-
tach osobistych,
— włączenie kwestii nieprzestrzegania przez Re-
publikę Litewską postanowień konwencji ramowej
(z przykładem m.in. orzeczenia NSA RL w sprawie
podwójnej pisowni nazw ulic) do materiałów przygo-
towywanych przez MSZ dla wszystkich wysokich
przedstawicieli władz RP spotykających się z polity-
kami litewskimi. W ostatnim okresie odbyło się kilka
spotkań, m.in. dwukrotny pobyt na Litwie pana pre-
zydenta L. Kaczyńskiego, wizyta przewodniczącego
Sejmu RL A. Valinskasa w Warszawie, wizyta wice-
marszałka Sejmu RP J. Kalinowskiego w Wilnie, wi-
zyta ministra spraw zagranicznych RL V. Ušackasa
w Warszawie.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych nieustannie monitoruje rozwój wydarzeń
na Litwie, w tym reakcje na orzeczenie Naczelnego
Sądu Administracyjnego. MSZ nadal podejmować
będzie wszystkie niezbędne działania, aby poprawić
sytuację polskiej mniejszości na Litwie i ochrony na-
leżnych jej praw.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Popiołka
w sprawie niestosowania się
przez Spółdzielnię Mleczarską „Mlekpol”
w Grajewie do własnej instrukcji pod nazwą
„Postępowanie naprawcze w przypadku
niespełnienia przez mleko surowe kryteriów
jakościowych”, co grozi likwidacją gospodarstw
rolnych zajmujących się produkcją mleka
z powiatu mieleckiego na Podkarpaciu (3743)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, na
pismo z dnia 15 kwietnia 2009 r. (znak SPS-024-
484
-3743/09) dotyczące zapytania posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej pana Krzysztofa Popiołka w spra-
wie niestosowania się przez Spółdzielnię Mleczarską
„Mlekpol” w Grajewie do własnej instrukcji o nazwie
„Postępowanie naprawcze w przypadku niespełnie-
nia przez mleko surowych kryteriów jakościowych”,
co grozi likwidacją gospodarstw rolnych zajmujących
się produkcją mleka z pow. mieleckiego na Podkar-
paciu, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z załącznikiem III, sekcją IX, rozdziałem
I, częścią III rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia
2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczą-
ce higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia
zwierzęcego (Dz. Urz. UE L 139 z 30 kwietnia 2004 r.,
str. 55, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14) podmioty działające
na rynku spożywczym zobowiązane są opracować
i wdrożyć procedury w celu zagwarantowania, że
mleko surowe spełnia kryteria określone w tych prze-
pisach. W tym celu poddaje się kontroli reprezenta-
tywną liczbę pobranych losowo próbek mleka suro-
wego odbieranego z gospodarstwa produkcji mlecz-
nej. Kontrole takie mogą być, zgodnie z obowiązują-
cym prawem, przeprowadzane w imieniu następują-
cych podmiotów lub też bezpośrednio przez następu-
jące podmioty:
— podmioty działające na rynku spożywczym
produkujące mleko (np. prowadzące gospodarstwa
produkcji mlecznej),
— podmioty działające na rynku spożywczym
zbierające lub przetwarzające mleko (np. prowadzące
punkty odbioru mleka czy zakłady mleczarskie),
— grupy podmiotów działających na rynku spo-
żywczym (np. grupy producentów rolnych).
W przypadku, gdy surowe mleko odbierane z go-
spodarstwa produkcji mlecznej nie spełnia ustalo-
nych w przepisach prawa kryteriów, podmiot działa-
jący na rynku spożywczym przeprowadzający kon-
trole zobowiązany jest poinformować o tym fakcie
właściwego ze względu na lokalizację gospodarstwa
powiatowego lekarza weterynarii oraz podjąć dzia-
łania w celu ustalenia przyczyn występowania nie-
zgodnych wyników badań, jak również odpowiednie
środki naprawcze.
Powiatowy lekarz weterynarii natomiast zgodnie
z załącznikiem IV do rozporządzenia (WE) nr 854/
2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29
kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepi-
sy dotyczące organizacji urzędowych kontroli w od-
niesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego
przeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. UE
L 139 z 30 kwietnia 2004 r., str. 206, z późn. zm.; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45,
str. 75) ma obowiązek monitorowania ww. kontroli
przeprowadzanych zgodnie z załącznikiem III, sek-
cją IX, rozdziałem I, częścią III rozporządzenia (WE)
nr 853/2004.
W przypadku przekroczenia kryteriów dla mleka
surowego, jeżeli podmiot działający na rynku spo-
żywczym nie poprawił sytuacji w ciągu 3 miesięcy od
pierwszego zgłoszenia powiatowemu lekarzowi wete-
rynarii informacji o niespełnianiu kryteriów w od-
niesieniu do liczby drobnoustrojów i komórek soma-
tycznych, dostawy mleka surowego z gospodarstwa
produkującego mleko zmuszą zostać zawieszone lub
wprowadzane są wymagania dotyczące obróbki mle-
ka i jego wykorzystywania, zgodnie z decyzją admi-
nistracyjną wydaną przez powiatowego lekarza we-
terynarii. Zawieszenie lub specjalne wymagania po-
winny być utrzymane w mocy do czasu wykazania
przez podmiot działający na rynku spożywczym, że
mleko surowe odbierane z gospodarstwa ponownie
spełnia określone w przepisach wspólnotowych kry-
teria.
W związku z otrzymaniem zapytania pana posła
Krzysztofa Popiołka przedmiotowa sprawa została
przekazana głównemu lekarzowi weterynarii celem
wyjaśnienia.
Zgodnie z otrzymanymi informacjami w odniesie-
niu do kwestii poruszanych w zapytaniu przeprowa-
dzone zostało przez podlaskiego wojewódzkiego leka-
rza weterynarii w Białymstoku postępowanie wyja-
śniające. W toku postępowania ustalono, że gospo-
darstwa zlokalizowane na terenie pow. mieleckiego
dostarczają mleko surowe do spółdzielni mleczarskiej
Rolmlecz w Radomiu. Podmiot ten, podobnie jak wie-
le innych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
wchodzi w skład Spółdzielni Mleczarskiej „Mlekpol”
w Grajewie. Niemniej jednak badania mleka pocho-
dzącego m.in. z gospodarstw zlokalizowanych na te-
renie pow. mieleckiego w kierunku określenia liczby
komórek somatycznych oraz drobnoustrojów w 1 ml
mleka surowego dostarczanego do zakładu w Rado-
miu prowadzone są w tym właśnie zakładzie, a nie
w zakładzie w Grajewie. W związku z powyższym za
terminowe informowanie właściwych organów oraz
swoich dostawców o stwierdzaniu dostaw mleka nie-
spełniającego wymagań, jak również za prawidłową
realizację pobierania i transportowania próbek mle-
ka surowego jest zatem odpowiedzialne kierownictwo
zakładu w Radomiu.
Jednocześnie wojewódzki lekarz weterynarii w Bia-
łymstoku dokonał analizy wskazanej w zapytaniu
procedury Spółdzielni Mleczarskiej „Mlekpol”, która
określa zakres odpowiedzialności poszczególnych
osób oraz szczegółowy opis postępowania. Zapisy pro-
cedury okazały się zgodne z rozporządzeniem nr 853/
2004, rozporządzeniem nr 854/2004 oraz rozporzą-
dzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 paź-
dziernika 2006 r. w sprawie określenia spraw roz-
strzyganych w drodze decyzji administracyjnych
przez powiatowego lekarza weterynarii albo urzędo-
wego lekarza weterynarii z upoważnienia powiato-
wego lekarza weterynarii (Dz. U. Nr 193, poz.1425,
z późn. zm.). W procedurze podane są terminy powia-
damiania właściwych organów oraz producentów
mleka z podaniem konkretnych wzorów formularzy.
W uzasadnionych przypadkach instruktor służby su-
rowcowej podczas wizyty w kwestionowanym gospo-

darstwie pomaga ustalić przyczyny dostaw mleka
o niewłaściwej jakości, protokołując jednocześnie, ja-
kie działania zostały podjęte. Ustalono, że procedura
w Spółdzielni Mleczarskiej „Mlekpol” w Grajewie,
zakład produkcji mleka w Grajewie funkcjonują pra-
widłowo. Powiatowy lekarz weterynarii w Grajewie
otrzymuje powiadomienia terminowo. Do Wojewódz-
kiego Inspektoratu Weterynarii w Białymstoku nie
wpływały również skargi dostawców w związku
z nieprawidłowym postępowaniem Spółdzielni Mle-
czarskiej „Mlekpol”.
Niemniej jednak w celu kompleksowego wyjaśnie-
nia zaistniałego problemu w toku postępowania
główny lekarz weterynarii uznał za właściwe zwró-
cenie się również do mazowieckiego wojewódzkiego
lekarza weterynarii, tak aby uzyskać informacje do-
tyczące funkcjonowania spółdzielni mleczarskiej
Rolmlecz w Radomiu odbierającej mleko surowe z go-
spodarstw zlokalizowanych na terenie pow. mielec-
kiego. W chwili obecnej trwa analiza sprawy.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić Pana
Marszałka, że podległe mi służby inspekcyjne dokła-
dają wszelkich starań, aby wyjaśnić zaistniałą sytu-
ację. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości
zostaną podjęte właściwe działania naprawcze.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że Inspekcja We-
terynaryjna sprawująca nadzór nad bezpieczeń-
stwem pochodzenia zwierzęcego, w tym nad wyma-
ganiami weterynaryjnymi przy produkcji mleka su-
rowego, jest sprawnie działającą instytucją wykonu-
jącą swoje zadania z należytą starannością, mając na
uwadze przede wszystkim interesy i zdrowie konsu-
mentów. Zostało to potwierdzone w wielu raportach
z misji przeprowadzanych na terytorium naszego
kraju przez inspektorów Biura do Spraw Żywności
i Weterynarii (FVO) Komisji Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Szydło
oraz grupy posłów
w sprawie szkód w uprawach rolnych
na terenie Małopolski (3745)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów Beaty Szydło, Andrzeja Adamczyka
i Edwarda Czesaka z dnia 3 kwietnia 2009 r., prze-
485
słane do ministra środowiska przy piśmie ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 kwietnia 2009 r.,
znak: ŻW bok/es 073-25/2009(1343), w sprawie szkód
łowieckich w uprawach i płodach rolnych na terenie
Małopolski, wyrażam następujące stanowisko.
Chciałbym poinformować o zaawansowanych pra-
cach legislacyjnych nad projektem zmieniającym
obecne rozporządzenie ministra środowiska z dnia
15 lipca 2002 r. regulujące zakres sposobu szacowa-
nia szkód w uprawach i płodach rolnych oraz wypła-
ty odszkodowań. Przewidziane w projekcie rozporzą-
dzenia rozwiązania są wynikiem kilkumiesięcznych
prac zespołu roboczego, w skład którego weszli przed-
stawiciele ministra środowiska, ministra rolnictwa
i rozwoju wsi, Krajowej Rady Izb Rolniczych, Polskie-
go Związku Łowieckiego, Państwowego Gospodar-
stwa Leśnego Lasy Państwowe oraz eksperci z wyż-
szych uczelni zajmujący się problematyką szkód ło-
wieckich. Wspólne ustalenia tego gremium zostały
uwzględnione w projekcie rozporządzenia, który w naj-
bliższym czasie zostanie przesłany do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Ponadto, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
środowisk rolniczych oraz myśliwych, zmianie ule-
gnie okres polowań na dziki, a więc gatunek w naj-
większym stopniu wyrządzający szkody łowieckie.
Projekt rozporządzenia zmieniającego rozporządze-
nie ministra środowiska w sprawie określenia okre-
sów polowań na zwierzęta łowne przewiduje całorocz-
ny okres polowań na dziki (z wyjątkiem loch).
Odnosząc się do kwestii pozyskania zwierzyny,
pragnę zaznaczyć, że jest to zagadnienie regulowane
ramami rocznych planów łowieckich. Dokumenty te
w procesie sporządzania i zatwierdzania są opinio-
wane m.in. przez wójtów (burmistrzów, prezydentów
miast), którzy, mając wiedzę na temat wielkości
szkód łowieckich na terenie swojej gminy, mogą wy-
stosować określone postulaty w zakresie zwiększenia
pozyskania danego gatunku zwierzyny.
Niezależnie od powyższego, minister środowiska
zwrócił się w tym roku (również w roku poprzednim)
do Polskiego Związku Łowieckiego oraz Państwowe-
go Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe z zalece-
niem weryfikacji dokonanych inwentaryzacji i pla-
nów pozyskania zwierzyny pod względem wielkości
szkód łowieckich na danym terenie i rozważenia
zwiększenia pozyskania w szczególności dzików.
Odnosząc się do kwestii terminowości szacowania
szkód łowieckich przez przedstawicieli dzierżawców
lub zarządców obwodów łowieckich, stwierdzam, że
akt wykonawczy do ustawy Prawo łowieckie jedno-
znacznie określa terminy postępowania w tym za-
kresie. Zgodnie z ustawą Prawo łowieckie działalność
kół łowieckich koordynują i nadzorują wskazane
w statucie Polskiego Związku Łowieckiego organy
okręgowe, tj. właściwe ze względu na siedzibę koła
łowieckiego zarządy okręgowe zrzeszenia. Zatem
w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w dzia-
łaniach koła łowieckiego można zwrócić się z prośbą
o interwencję do właściwego zarządu okręgowego
486
Polskiego Związku Łowieckiego. Ostatecznym wery-
fikatorem dokonującym oceny postępowania każdej
ze stron konfliktu związanego z szacowaniem szkody
łowieckiej może być jedynie sąd powszechny.
Chciałbym również zwrócić uwagę na zmiany do-
konane w ustawie z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmia-
nie niektórych ustaw w związku ze zmianami w or-
ganizacji i podziale zadań administracji publicznej
w województwie. Doprecyzowano tu brzmienie kilku
przepisów ustawy Prawo łowieckie, w tym m.in.
wprowadzono odpowiedzialność za szkody łowieckie
na terenach niewchodzących w skład obwodów ło-
wieckich, co stanowi zupełnie nowe rozwiązanie.
Ustawa ta została w chwili obecnej skierowana przez
pana prezydenta do Trybunału Konstytucyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Hofmana
oraz grupy posłów
w sprawie planów Ministerstwa Infrastruktury
związanych z trudnościami w przygotowaniu
na mistrzostwa Euro 2012 trasy pomiędzy
Wrocławiem a Poznaniem (3746)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania posłów: pana Adama Hofmana, pana Da-
wida Jackiewicza, pana Adama Rogackiego, przesła-
nego przy piśmie znak: SPS-024-3746/09 z dnia 15
kwietnia br., dotyczącego budowy drogi S5 na odcin-
ku Wrocław – Poznań, uprzejmie informuję.
Zadanie pn. „Budowa drogi S5 Poznań (A2 węze-
ł”Głuchowo«) – Wrocław (A8 węzeł”Widawa«)” zo-
stało umieszczone w „Programie budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012”. Odcinek ten został po-
dzielony na trzy pododcinki, w ten sposób aby najle-
piej odpowiadały tempu prowadzonych prac przygo-
towawczych. W związku z tym aktualnie planuje się
realizację poszczególnych pododcinków tego zadania
w następujących terminach:
— Poznań (A2 węzeł „Głuchowo”) – Kaczkowo –
lata 2010–2012;
— Kaczkowo – Korzeńsko – lata 2009–2011;
— Korzeńsko – Wrocław – lata 2011–2013.
Już w roku 2009 planowane jest rozpoczęcie re-
alizacji odcinka Kaczkowo – Korzeńsko. Na ten cel
w roku bieżącym przeznaczono 100 mln zł. Nato-
miast rozpoczęcie budowy odcinka Poznań – Kacz-
kowo planowane jest na rok przyszły. Oznacza to, iż
odcinki, które zostały uznane za kluczowe ze wzglę-
du na organizację mistrzostw Euro 2012, zostaną
zrealizowane. Należy bowiem zauważyć, że w „Har-
monogramie przedsięwzięć infrastrukturalnych
związanych z organizacją UEFA EURO 2012” – Ma-
sterplan inwestycja w zakresie drogi S5 pomiędzy
Poznaniem a Wrocławiem ujęta została właśnie do
węzła Korzeńsko, a więc z wyłączeniem odcinka „Ko-
rzeńsko – Wrocław”. Wypełniając zapisy tego doku-
mentu, GDDKiA zakończy budowę odcinka Poznań
– Korzeńsko w 2012 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kwitka
w sprawie przygotowywanego przez MRiRW
projektu rozporządzenia zmieniającego
rozporządzenie dotyczące szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Renty
strukturalne, objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (3747)
Odpowiadając na zapytanie pana posła Marka
Kwitka, przesłane przy piśmie z dnia 15 kwietnia
2009 r., znak: SPS-024-3747/09, dotyczące zniesienia
naboru wniosków o przyznanie renty strukturalnej
w 2009 r., uprzejmie informuję, iż w styczniu 2009 r.
strona polska przesłała do Komisji Europejskiej ca-
łościowy pakiet propozycji zmian finansowych i me-
rytorycznych Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), zaak-
ceptowanych wcześniej przez Komitet Monitorujący
oraz Radę Ministrów.
Proces uzyskania decyzji Komisji Europejskiej
w kwestii zmian programu, w tym realokowania
środków, jest procesem długotrwałym. Komisji Eu-
ropejskiej na podjęcie decyzji w ww. kwestii przysłu-
guje termin 6 miesięcy od momentu przekazania
przez stronę polską propozycji zmian wraz z uzasad-
nieniem i wyczerpującymi wyjaśnieniami. Od treści
tej decyzji i wyrażenia zgody na zmiany finansowe
m.in. dla przedmiotowego działania zależy przepro-
wadzenie ewentualnych naborów w przyszłości w ra-
mach dostępnych środków.
W związku z powyższym, nie znając ostatecznej
decyzji Komisji Europejskiej w tej sprawie, została
podjęta decyzja o konieczności nowelizacji rozporzą-

dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19
czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Renty strukturalne objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz.
U. Nr 109, poz. 750, z późn. zm.) w zakresie § 21.
Celem niniejszej nowelizacji jest zapobieżenie prze-
kraczaniu limitu środków dostępnych na niniejsze
działanie przez przyjęcie rozwiązania polegającego
na rezygnacji z corocznych naborów wniosków o przy-
znanie renty strukturalnej w liczbie 7200 wniosków
na rzecz wprowadzenia możliwości ogłaszania nabo-
rów w przyszłych latach tylko wtedy, gdy będzie za-
pewnione pokrycie finansowe dla już zaciągniętych
zobowiązań i dla nowo zaciąganych zobowiązań ze
środków dostępnych w ramach budżetu działania.
Przy dotychczasowym brzmieniu przepisów powyż-
szego rozporządzenia prezes Agencji Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) ogłaszał ter-
min składania wniosków o przyznanie renty struk-
turalnej do dnia 31 marca 2009 r., jednakże limit
środków dostępnych na to działanie nie pozwala na
zaciąganie nowych zobowiązań w ramach kolejnych
naborów w takiej liczbie wniosków.
Ponadto art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
z późn. zm.) wyraźnie wskazuje, że pomoc jest przy-
znawana do wysokości limitu stanowiącego równo-
wartość w złotych kwoty w euro określonej w progra-
mie na poszczególne działania, w przypadku działań
wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1–20 ustawy, a więc
przepis ten dotyczy również działania: Renty struk-
turalne. W świetle tego przepisu nie można zaciągać
nowych zobowiązań, tzn. wydawać decyzji admini-
stracyjnych w sprawie przyznania renty struktural-
nej, nawet na podstawie wniosków o przyznanie ren-
ty strukturalnej złożonych w ramach naborów już
przeprowadzonych, jeżeli te zobowiązania przekra-
czałyby wysokość limitu stanowiącego równowartość
w złotych kwoty w euro określonej dla tego działania
w programie, czyli kwoty 2 187 600 000 euro.
Dlatego też w dniu 30 marca 2009 r. zostało opu-
blikowane w Dz. U. Nr 51, poz. 416 rozporządzenie
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 25 marca
2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013.
Jednocześnie należy podkreślić, iż zmiana § 21
przedmiotowego rozporządzenia nie powoduje osta-
tecznej rezygnacji z przeprowadzania naborów wnio-
sków o przyznanie renty strukturalnej, ale stwarza
prezesowi Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa, reprezentującemu podmiot wdrażający,
możliwość ogłaszania terminów składania wniosków
w granicach środków dostępnych na przedmiotowe
działanie w ramach budżetu programu.
487
Przy takim brzmieniu § 21 wszelkie dalsze decy-
zje prezesa ARiMR co do ewentualnego kontynuowa-
nia naborów wniosków w ramach przedmiotowego
działania będą musiały uwzględniać sytuację w za-
kresie budżetu programu, w tym przede wszystkim
sytuację kursową oraz częstotliwość i wysokość wa-
loryzacji.
Realizacja działania powinna bazować na środ-
kach, jakie Polska ma do dyspozycji w ramach EFR-
ROW, i nie może powodować dodatkowego obciążenia
budżetu państwa. Takie też stanowcze stanowisko
wyraził minister finansów, uzależniając wyrażenie
zgody na przyjęcie propozycji zmian programu przez
Radę Ministrów od zapewnienia finansowania zobo-
wiązań już zaciągniętych i ewentualnych przyszłych
ze środków Wspólnoty do 2015 r., bez obciążenia bu-
dżetu państwa.
Z uwagi na powyższe oraz mając na uwadze fakt,
iż działanie: Renty strukturalne, zgodnie z zapisami
PROW 2007–2013, od początku jego realizacji obej-
muje cały kraj, nie ma w tej chwili możliwości, aby
nabory wniosków o przyznanie renty strukturalnej
były ogłaszane tylko w województwach wschodnich.
Mogłoby to wzbudzić wśród opinii społecznej zarzut
nierównego traktowania potencjalnych beneficjen-
tów tego działania.
Jeżeli zostaną zmienione warunki formalne, okre-
ślające, kto jest uprawniony do złożenia wniosku
o przyznanie renty strukturalnej, to powinny być one
jednakowe dla wszystkich ubiegających się wniosko-
dawców w ewentualnych przyszłych naborach.
Przeprowadzenie ewentualnych przyszłych nabo-
rów jest uzależnione od prowadzonych z Komisją Eu-
ropejską negocjacji co do wysokości realokacji środ-
ków finansowych w ramach budżetu PROW 2007–
–2013. Ewentualna zmiana warunków dostępu dla
przekazujących gospodarstwa rolne i przejmujących
te gospodarstwa powinna uwzględnić wyniki misji
audytowych przeprowadzonych przez służby Komisji
Europejskiej oraz wysokość dostępnych środków na
przedmiotowe działanie, po zatwierdzeniu realokacji
przez Komisję Europejską.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jacka Falfusa
w sprawie ochrony praw pracowniczych
w Zakładzie Produkcyjnym „Befama” sp. z o.o.
w Bielsku-Białej (3748)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie Pana Posła
Jacka Falfusa w sprawie ochrony praw pracowni-
488
czych w Zakładzie Produkcyjnym „Befama” sp. z o.o.
w Bielsku-Białej, przesłane przy piśmie z dnia 15
kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-3748/09, uprzejmie
informuję, co następuje:
Minister pracy i polityki społecznej nie posiada
kompetencji ustawowych ani instrumentów praw-
nych dających możliwość bezpośredniego egzekwo-
wania przestrzegania praw pracowniczych, a także
interweniowania w przypadkach naruszeń przez pra-
codawców ustawodawstwa pracy oraz ustawodaw-
stwa z zakresu ubezpieczeń społecznych.
Organem ustawowo powołanym do nadzoru i kon-
troli przestrzegania prawa pracy, ścigania wykroczeń
przeciwko prawom pracownika oraz innych osób wy-
konujących pracę zarobkową jest Państwowa Inspek-
cja Pracy (art. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r.
o Państwowej Inspekcji Pracy – Dz. U. Nr 89, poz. 589
ze zm.). W celu wykonywania zadań związanych
z nadzorem i kontrolą, a także egzekwowania prze-
strzegania przez pracodawców obowiązujących prze-
pisów prawa Państwowa Inspekcja Pracy została
wyposażona w odpowiednie uprawnienia i środki. Do
uprawnień tych należą m.in.: prawo swobodnego
wstępu i poruszania się po terenie kontrolowanego
podmiotu, żądania informacji w sprawach objętych
kontrolą, przedłożenia dokumentów związanych
z zatrudnianiem pracowników, wydawania nakazów
usunięcia stwierdzonych naruszeń prawa oraz prawo
udziału w postępowaniu w sprawach o wykroczenia
przeciwko prawom pracownika w charakterze oskar-
życiela publicznego. Na podstawie art. 11 pkt 7 po-
wołanej wyżej ustawy w razie stwierdzenia narusze-
nia przepisów prawa pracy właściwe organy Pań-
stwowej Inspekcji Pracy są uprawnione do nakazania
pracodawcy wypłaty należnego wynagrodzenia za
pracę, a także innego świadczenia przysługującego
pracownikowi; nakazy w tych sprawach podlegają
natychmiastowemu wykonaniu. Ponadto, zgodnie
z art. 282 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, kto wbrew obo-
wiązkowi nie wypłaca w ustalonym terminie wy-
nagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przy-
sługującego pracownikowi albo innemu uprawnio-
nemu do tego świadczenia członkowi rodziny pra-
cownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świad-
czenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bez-
podstawnych potrąceń – podlega karze grzywny od
1000 zł do 30 000 zł.
Natomiast kontrola wykonywania przez płatni-
ków składek obowiązków w zakresie ubezpieczeń
społecznych należy do Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych (art. 68 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, ze zm.). Jak wynika z art. 86
tej ustawy, kontrolę wykonywania zadań i obowiąz-
ków w zakresie ubezpieczeń społecznych przez płat-
ników składek przeprowadzają inspektorzy kontroli
zakładu. Kontrola ta może obejmować w szczególno-
ści m.in.: zgłaszanie do ubezpieczeń społecznych, pra-
widłowość i rzetelność obliczania, potrącania i opła-
cania składek oraz dokonywanie oględzin składni-
ków majątku płatników składek zalegających z opła-
tą należności z tytułu składek. W myśl art. 98 tej
ustawy, kto, jako płatnik składek albo osoba obowią-
zana do działania w imieniu płatnika m.in. nie do-
pełnia obowiązku opłacania składek na ubezpiecze-
nia społeczne w przewidzianym przepisami terminie,
nie prowadzi dokumentacji związanej z obliczaniem
składek oraz z wypłatą świadczeń z ubezpieczeń spo-
łecznych oraz nie dopełnia obowiązku przesyłania
deklaracji rozliczeniowych oraz imiennych raportów
miesięcznych w przewidzianym terminie – podlega
karze grzywny do 5000 zł.
Ponadto, odnośnie niewypłacania przez praco-
dawcę wynagrodzeń za pracę, uprzejmie wyjaśniam,
iż zasady, zakres i tryb ochrony roszczeń pracowni-
czych w razie niemożności ich zaspokojenia przez
pracodawcę z powodu jego niewypłacalności regulu-
je ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń
pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
(Dz. U. Nr 158, poz. 1121). Przepisy ustawy ściśle
określają przesłanki niewypłacalności pracodawcy.
Art. 3 ustawy stanowi, iż niewypłacalność pracodaw-
cy zachodzi, gdy sąd upadłościowy, na podstawie
przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego,
wyda postanowienie o:
1) ogłoszeniu upadłości pracodawcy obejmującej
likwidację majątku dłużnika;
2) ogłoszeniu upadłości pracodawcy z możliwością
zawarcia układu;
3) zmianie postanowienia o ogłoszeniu upadłości
z możliwością zawarcia układu na postanowienie
o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację mająt-
ku dłużnika;
4) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości pra-
codawcy, jeżeli jego majątek nie wystarcza na zaspo-
kojenie kosztów postępowania;
5) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości
w razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obcią-
żony hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym,
zastawem skarbowym lub hipoteką morską w takim
stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na
zaspokojenie kosztów postępowania.
Z zapytania Pana Posła nie wynika, że podmiot
spełnia którąś z ww. przesłanek, co pozwoliłoby na
możliwość objęcia pracowników zakładu ochroną wy-
nikającą z przepisów ustawy o ochronie roszczeń pra-
cowniczych.
W związku z sytuacją kryzysową, w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej prowadzone są pra-
ce nad nowelizacją ustawy z dnia 13 lipca 2006 r.
o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypła-
calności pracodawcy. Zmiany proponowane do usta-
wy mają na celu zapobieżenie zwolnieniom pracow-
ników i ułatwienie przedsiębiorcom dostosowania się
do zmienionych warunków rynkowych. Proponowa-
na pomoc finansowa (świadczenia bądź subsydia na
częściowe zaspokojenie wynagrodzeń pracowniczych)
pozwoli pracodawcom ograniczyć koszty zatrudnie-
nia i tym samym złagodzić negatywne dla rynku pra-
cy skutki spowolnienia gospodarczego.

A zatem w sytuacji przedstawionej w piśmie pra-
cownicy powinni zwrócić się o pomoc i interwencję
bezpośrednio do właściwego okręgowego inspektora-
tu pracy (oddział Okręgowego Inspektoratu Pracy
w Bielsku-Białej mieści się przy ul. Warszawskiej
5, tel. 033 822 06 33), właściwego oddziału Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych (oddział ZUS w Biel-
sku-Białej mieści się przy ul. Krasińskiego 34, tel.
033 825 20 00) oraz właściwego dla miejsca siedziby
spółki Terenowego Biura Funduszu Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Beaty Szydło,
Andrzeja Adamczyka i Edwarda Czesaka
oraz grupy posłów
w sprawie dramatycznej sytuacji pacjentów
stacji dializ w Małopolsce (3749)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację grupy posłów na Sejm RP: pani Beaty Szy-
dło i panów Andrzeja Adamczyka i Edwarda Czesa-
ka, z dnia 3 kwietnia 2009 r. w sprawie dramatycznej
sytuacji pacjentów stacji dializ w Małopolsce, prze-
kazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemar-
szałka Sejmu RP, z dnia 15 kwietnia 2009 r., znak:
SPS-024-3749/09, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w przedmio-
towej interpelacji, dotyczących obecnej sytuacji pa-
cjentów stacji dializ w Małopolsce oraz podpisania
kontraktów z oddziałem wojewódzkim Narodowego
Funduszu Zdrowia, uprzejmie informuję, iż w ra-
mach sprawowanego przez ministra zdrowia nadzo-
ru, zgodnie z art. 165 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.), Departament Ubezpiecze-
nia Zdrowotnego zwrócił się do dyrektora Małopol-
skiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia o przekazanie wyjaśnień w tej sprawie.
Jak wynika z wyjaśnień nadesłanych z Małopol-
skiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ, w woj. mało-
polskim pacjentom stacji dializ nie grozi brak dostę-
pu do omawianych świadczeń opieki zdrowotnej. Po-
nadto, przez cały okres trwania negocjacji ze świad-
czeniodawcami, którzy nie podpisali umów w zakre-
sie hemodializoterapii, Małopolski Oddział Woje-
wódzki NFZ otrzymywał ze strony świadczeniodaw-
489
ców zapewnienia, że w żaden sposób zaistniała sytu-
acja nie wpłynie na bieżącą pracę stacji dializ. Rów-
nież ze strony samych świadczeniobiorców nie wpły-
nęła do Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
żadna skarga dotycząca odmowy udzielenia świad-
czenia z zakresu hemodializoterapii. Należy także
zaznaczyć, że hemodializa jako zabieg ratujący życie
jest wykonywana niezwłocznie po zakwalifikowaniu
pacjenta do dializoterapii. Stąd prowadzone przez
świadczeniodawców kolejki oczekujących na świad-
czenia opieki zdrowotnej nie odgrywają w przypadku
dializoterapii istotnej roli z uwagi na konieczność za-
chowania płynności i ciągłości wykonywania tych
zabiegów.
Jednocześnie, jak informuje Małopolski Oddział
Wojewódzki NFZ, w chwili obecnej wszystkie publicz-
ne i niepubliczne stacje dializ w Małopolsce podpisa-
ły na 2009 r. umowy w zakresie hemodializoterapii,
zawierające cenę jednostkową w wysokości 400 zł.
Podpisanie przedmiotowych umów było możliwe
dzięki podpisaniu w dniu 27 lutego br. porozumienia
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia repre-
zentowanym przez Zespół negocjacyjny ds. hemodia-
lizoterapii a przedstawicielami świadczeniodawców
stacji dializ. Ponadto, w wyniku ww. porozumienia
ustalona została dla wszystkich świadczeniodawców
stawka za hemodializę w wysokości 400 zł za okres
rozliczeniowy od 1 stycznia do 30 czerwca 2009 r.
oraz określono cenę oczekiwaną na drugie półrocze
2009 r. w wysokości 414 zł. Należy również zazna-
czyć, iż strony podpisanego porozumienia ustaliły
także powołanie wspólnego zespołu ds. analizy stan-
dardów i kosztów hemodializoterapii.
Przyjęte powyżej ustalenia pozwolą także na
utrzymanie zasady równego traktowania podmiotów,
a ujednolicona cena jednostkowa dla całego kraju za
hemodializę pozwoli uniknąć zawyżania wartości
kontraktów przez świadczeniodawców dominujących
w tym zakresie świadczeń opieki zdrowotnej.
W odniesieniu do kolejnej kwestii poruszonej w in-
terpelacji w sprawie podjętych przez ministerstwo
działań w celu niedopuszczenia w przyszłości do po-
dobnej sytuacji uprzejmie wyjaśniam, iż zarówno pu-
bliczne, jak i niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej
obowiązują takie same warunki wymagane od świad-
czeniodawców, określone przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, przy zawieraniu umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, jak
wskazują doniesienia międzynarodowe, status pry-
watny podmiotu udzielającego świadczeń opieki zdro-
wotnej nie wpływa na pogorszenie bezpieczeństwa
zdrowotnego osób objętych przez niego opieką. Nato-
miast efektywne gospodarowanie środkami finanso-
wymi i zasady konkurencyjności, jakim podlegają
podmioty prywatne, podnoszą bezpieczeństwo i ja-
kość wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Należy także zaznaczyć, iż postępowania w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w omawianym zakresie świadczeń prze-
biega zawsze zgodnie z przyjętą procedurą w Naro-
490
dowym Funduszu Zdrowia, która została opracowa-
na w celu ustalenia jednolitego toku postępowania
przy zawieraniu umów dla wszystkich oddziałów wo-
jewódzkich funduszu.
Mając na uwadze konieczność zabezpieczenia pa-
cjentom dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej ra-
tujących życie, uprzejmie informuję, iż na podstawie
art. 19 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych w stanach na-
głych świadczenia opieki zdrowotnej są udzielane
niezwłocznie. Natomiast zakładowi opieki zdrowot-
nej, który wykonał świadczenie w stanie nagłym,
przysługuje wynagrodzenie za realizację świadczenia
na warunkach określonych w ww. art. 19 ustawy.
Reasumując, uprzejmie zapewniam Pana Mar-
szałka, iż wszelkie działania podejmowane przez mi-
nistra zdrowia oraz prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia mają na celu przede wszystkim zapewnienie
dostępności świadczeń opieki zdrowotnej dla pacjen-
tów, w tym ze schyłkową niewydolnością nerek do
hemodializoterapii, a także racjonalne gospodarowa-
nie środkami publicznymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie ogławiania drzew (3750)
Odpowiadając na zapytanie posła Krzysztofa
Brejzy z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie ogławia-
nia drzew, przekazane przez marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej pismem z dnia 15 kwietnia
2009 r., znak: SPS-024-3750/09, przekazuję poniższą
informację.
Przedstawione przez pana posła zagadnienie jest
mi znane, bowiem zgłaszane są do mego resortu
przypadki nieprawidłowego przeprowadzenia zabie-
gów pielęgnacyjnych (tzw. ogławiania drzew), prowa-
dzące do zupełnego pozbawiania drzew ich koron.
Cięcia w koronach drzew powinny być stosowane
zgodnie z zasadami wykonywania zabiegów pielęgna-
cyjnych oraz pod nadzorem osoby o odpowiednich
kwalifikacjach w tej dziedzinie. Tylko w uzasadnio-
nych przypadkach powinny być wykonywane i zmi-
nimalizowane do niezbędnego zakresu cięcia, szcze-
gólnie te, które znacznie zmniejszają powierzchnię
asymilacyjną drzew, ze względu na m.in. osłabianie
roślin, jak również ze względu na zmniejszanie ich
funkcji przyrodniczych i krajobrazowych.
Należy zauważyć, że rozdział 4: Ochrona terenów
zieleni i zadrzewień ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm.) zawiera zapisy pozwalające na ochronę zadrze-
wień przed ich niewłaściwą pielęgnacją.
Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jeżeli
nastąpiło zniszczenie drzew, krzewów lub terenów
zieleni, spowodowane niewłaściwym wykonaniem
zabiegów pielęgnacyjnych, wójt, burmistrz lub pre-
zydent miasta wymierza administracyjną karę pie-
niężną właścicielowi nieruchomości. W przypadku,
gdy nieruchomość jest własnością gminy, zgodnie
z art. 90 ustawy karę wymierza starosta.
Legislator nie wprowadza konieczności odłożenia
decyzji o wymierzeniu administracyjnej kary pienięż-
nej do czasu wystąpienia całkowitego obumarcia
drzewa, które zostało zniszczone na skutek niewła-
ściwej pielęgnacji. Natomiast, jeśli stopień uszkodze-
nia drzew lub krzewów nie wyklucza zachowania ich
żywotności oraz możliwości odtworzenia korony
drzewa i jeżeli posiadacz nieruchomości podjął dzia-
łania w celu zachowania żywotności tych drzew lub
krzewów, wówczas zapis art. 88 ust. 3 i 4 tej ustawy
dopuszcza wydanie decyzji o odroczeniu kary na
okres 3 lat oraz umorzeniu jej, jeśli stwierdzono za-
chowanie żywotności drzewa lub krzewu albo odtwo-
rzenie korony drzewa.
Odpowiadając na pytanie dotyczące posiadania
przez ministra środowiska informacji na temat sto-
sowania zbliżonych do ogławiania metod pielęgnacji
zieleni miejskiej w innych krajach Unii Europejskiej,
uprzejmie informuję, iż resort nie posiada opracowań
w tym zakresie.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Izabeli Leszczyny
i Grzegorza Sztolcmana
w sprawie ewentualnej zmiany
projektu nowelizacji ustawy o izbach
lekarskich narzucającego obszar działania
okręgowym izbom lekarskim zgodnie
z aktualnym podziałem administracyjnym kraju
(3751)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem zapytania posłów pani Izabeli Leszczyny
i pana Grzegorza Sztolcmana z dnia 2 kwietnia 2009 r.,
przekazanego przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2009 r.
znak: SPS-024-3751/09, w sprawie ewentualnej zmia-

ny projektu nowelizacji ustawy o izbach lekarskich
narzucającego obszar działania okręgowym izbom
lekarskim zgodnie z aktualnym podziałem admini-
stracyjnym kraju, uprzejmie informuję, iż decyzja
dotycząca ostatecznego kształtu ustawy o izbach le-
karskich w zakresie dostosowania struktury teryto-
rialnej okręgowych izb lekarskich do zasadniczego
podziału państwa na województwa zostanie podjęta
przez rząd RP. W chwili obecnej projekt ustawy ocze-
kuje ponownie na rozpatrzenie przez Komitet Stały
Rady Ministrów. Jednocześnie proszę o przyjęcie do-
datkowych informacji w przedmiotowej sprawie.
Zadania samorządu zawodowego lekarzy określo-
ne zostały w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o izbach
lekarskich (Dz. U. Nr 30, poz. 158, ze zm.) zgodnie
z wytycznymi zawartymi w Konstytucji RP i koncen-
trują się one na sprawowaniu pieczy nad należytym
wykonywaniem zawodu przez jego członków w gra-
nicach interesu publicznego i dla jego ochrony. Wy-
pełnianie w sposób właściwy nałożonego przez usta-
wodawcę obowiązku wymaga jednak zaangażowania
osób posiadających w tym zakresie określoną wiedzę
i umiejętności. Z tego też powodu projekt ustawy
o izbach lekarskich, który obecnie przewiduje prze-
dłużenie wymaganego stażu zawodowego z siedmiu
do dziesięciu lat zarówno w stosunku do członków
sądów lekarskich, jak i kandydatów na rzeczników
odpowiedzialności zawodowej i ich zastępców. Dążąc
zaś do wypełniania przez członków samorządu w spo-
sób należyty powierzonych obowiązków w projekcie
wprowadzono zasadę incompatibilitas, która zabra-
nia łączenia mandatu członków różnych organów
izby.
Kolejną zmianą, która przyczyni się do efektyw-
niejszego realizowania zadań przez samorząd, jest
rozwiązanie zmierzające do dostosowania struktury
terytorialnej okręgowych izb lekarskich do zasadni-
czego terytorialnego podziału państwa na wojewódz-
twa. Zapobiegnie to nadmiernemu rozdrabnianiu izb
lekarskich, które obecnie nie służy wykonywaniu za-
dań przez samorząd lekarzy. Przyjęcie takiego roz-
wiązania pozwoli również na dostosowanie organi-
zacji samorządu lekarskiego do zadań rzeczywiście
wykonywanych przez jego organy. Zmiana obszarów
działania okręgowych izb ma na celu zatem zapobie-
ganie sytuacjom, gdy tylko część okręgowych izb spo-
śród 23 okręgowych izb lekarskich realizuje zadania
nałożone przez ustawodawcę na samorząd, zaś pozo-
stałe nie wykonują ich wcale lub wypełniają je incy-
dentalnie.
Na potwierdzenie sformułowanej powyżej tezy
pragnę przedstawić dane dotyczące pracy sądów le-
karskich w wybranych okręgowych izbach lekar-
skich, uwzględniając przy tym liczbę członków danej
izby oraz liczbę spraw, która wpłynęła do sądów le-
karskich w latach 2006–2008.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Gorzowie Wielko-
polskim jest niewątpliwie najmniejszą izbą liczącą
zaledwie 1121 członków. W 2006 r. do okręgowego
491
sądu lekarskiego wpłynęła jedynie 1 sprawa, w 2007 r.
– 3 sprawy zaś w 2008 – 1.
2. Okręgowa Izba Lekarska w Płocku zrzesza
1350 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęła 1 sprawa, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 – 1.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Tarnowie liczy
1534 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęły 2 sprawy, w 2007 r. nie wpłynęła
żadna sprawa, w 2008 – 4.
4. Okręgowa Izba Lekarska w Częstochowie zrze-
sza 2255 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu
lekarskiego wpłynęły 3 sprawy, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 – 3.
Odmiennie kształtuje się praca okręgowych sądów
lekarskich w przypadku „dużych” izb lekarskich.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie jest bez
wątpienia największą izbą liczącą 27 933 członków.
W 2006 r. do okręgowego sądu lekarskiego wpłynęły
80 spraw, w 2007 r. – 61 spraw, w 2008 – 69.
2. Śląska Izba Lekarska w Katowicach zrzesza
15 577 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 54 sprawy, w 2007 r. – 45 spraw,
w 2008 – 44.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie liczy
14 334 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 34 sprawy, w 2007 r. – 32 sprawy,
w 2008 – 23.
4. Dolnośląska Izba Lekarska we Wrocławiu zrze-
sza 13 493 członków. W 2006 roku do okręgowego
sądu lekarskiego wpłynęło 19 spraw, w 2007 r. –
25 spraw, w 2008 – 17.
Z przedłożonych danych jednoznacznie wynika,
iż niewielkie izby, do których można zaliczyć Okrę-
gową Izbę Lekarską w Częstochowie, wykonują
znacznie mniej zadań niż np. Okręgowa Izba Lekar-
ska w Krakowie. Zmniejszenie więc liczby okręgo-
wych izb lekarskich i zwiększenie w konsekwencji
liczby członków należących do poszczególnych izb
powinno przyczynić się do racjonalizacji wykonywa-
nia zadań przez samorząd. Podkreślić należy, iż ist-
nieje możliwość utworzenia przez okręgową izbę de-
legatury, która będzie mogła część zadań wykonywać
z wyjątkiem spraw dotyczących odpowiedzialności
zawodowej, które będą wykonywane wyłącznie w sie-
dzibie izby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
492
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie nowelizacji prawa spadkowego (3753)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Ireneusza Rasia, przekazane przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia 2009 r.
nr SPS-024-3753/09, w sprawie nowelizacji przepi-
sów prawa spadkowego uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Zgodnie z określonymi w Kodeksie cywilnym za-
sadami dziedziczenia ustawowego w pierwszej kolej-
ności powołane są do spadku dzieci spadkodawcy
oraz jego małżonek (art. 931 § 1 zd. pierwsze K.c.).
W braku zstępnych spadkodawcy powołani są do
spadku z ustawy jego małżonek, rodzice i rodzeństwo
(art. 932 § 1 K.c.). W braku małżonka spadkodawcy
i krewnych powołanych do dziedziczenia z ustawy
spadek przypada gminie ostatniego miejsca zamiesz-
kania spadkodawcy w kraju lub Skarbowi Państwa,
jeżeli miejsca ostatniego zamieszkania spadkodawcy
w kraju nie da się ustalić lub ostatnie miejsce za-
mieszkania spadkodawcy znajdowało się za granicą
(art. 935 § 3 K.c.).
Powyższe regulacje wskazują, że krąg spadko-
bierców ustawowych ujęty jest wąsko, co prowadzi do
tego, że zbyt często dochodzi do dziedziczenia usta-
wowego gminy lub Skarbu Państwa. Dzieje się tak
mimo pozostawania przy życiu w chwili śmierci spad-
kodawcy członków jego rodziny (np. dziadków, ro-
dzeństwa rodziców, dzieci rodzeństwa rodziców), nie-
mieszczących się jednak wśród osób zaliczonych
przez ustawodawcę do kręgu spadkobierców ustawo-
wych.
W dniu 2 kwietnia 2009 r. z inicjatywy rządu
uchwalona została przez Sejm ustawa o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny, która rozszerza krąg spadkobier-
ców ustawowych, zaliczając do nich dziadków spad-
kodawcy oraz ich zstępnych, a ponadto pasierbów
spadkodawcy. Ustawa ta wchodzi w życie po upływie
30 dni od dnia ogłoszenia.
Pojęcie dziadków spadkodawcy obejmuje zarówno
dziadka, jak i babkę spadkodawcy (w obu liniach, tak
ojcowskiej, jak i macierzyńskiej). Dziedziczą oni
z mocy ustawy w dalszej kolejności, tj. wówczas, gdy
brak jest małżonka, zstępnych spadkodawcy, jego ro-
dziców, rodzeństwa i zstępnych rodzeństwa. Jeżeli
w chwili otwarcia spadku (śmierci spadkodawcy) żyje
choćby jeden przedstawiciel tej grupy spadkobierców
ustawowych, chcący i mogący dziedziczyć, to do dzie-
dziczenia dziadków nie dojdzie.
Jeżeli któreś z dziadków nie dożyło otwarcia spad-
ku, udział, który by mu przypadał, dziedziczą w rów-
nych częściach dzieci tego z dziadków, a gdyby któreś
z tych dzieci nie dożyło otwarcia spadku, do dziedzi-
czenia powołane są z kolei jego dzieci (i dalej, na po-
dobnej zasadzie, dalsi ich zstępni).
Dzieci rodzeństwa rodziców spadkodawcy należą
do kategorii dalszych zstępnych dziadków spadko-
dawcy.
Zgodnie z nową regulacją do dziedziczenia dzieci
rodzeństwa rodziców spadkodawcy (kuzynów spad-
kodawcy) dochodzi, gdy spełnione zostaną łącznie
następujące przesłanki:
— brak jest małżonka, zstępnych spadkodawcy,
jego rodziców, rodzeństwa i zstępnych rodzeństwa
(wówczas cały spadek przypada dziadkom spadko-
dawcy),
— którekolwiek z dziadków spadkodawcy nie do-
żyło otwarcia spadku (wówczas udział, który by przy-
padał temu z dziadków, które nie dożyło otwarcia
spadku, przypada jego dzieciom, do których należy
rodzeństwo rodziców spadkodawcy),
— którekolwiek z rodzeństwa rodziców spadko-
dawcy również nie dożyło otwarcia spadku (wówczas
udział, który by mu przypadał, przypadnie jego dzie-
ciom, tj. kuzynom spadkodawcy).
Za poszerzeniem kręgu krewnych spadkodawcy,
zaliczanych do jego spadkobierców ustawowych,
o dziadków i ich zstępnych przemawiają nie tylko
względy słuszności, lecz również przekonanie, że bę-
dzie to służyć umocnieniu więzów rodzinnych oraz
realizacji idei jak najlepszego użytku gospodarczego
z majątku spadkodawcy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie korekty sposobu działania
wymiaru sprawiedliwości w kontekście
doświadczeń, jakie wypływają z głośnej
medialnie sprawy staruszki oskarżonej
o kradzież kostki masła (3754)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 15 kwiet-
nia 2009 r. nr SPS-024-3754/09 zapytaniem pana
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Wiesława
Wody dotyczącym korekty sposobu działania wymia-
ru sprawiedliwości w kontekście doświadczeń, jakie
wypływają z głośnej medialnie sprawy staruszki
oskarżonej o kradzież kostki masła, uprzejmie infor-

muję, że minister sprawiedliwości prokurator gene-
ralny nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na
sformułowane w piśmie Pana Posła pytania.
Z poczynionych w tej sprawie ustaleń wynika, że
w dniu 20 sierpnia 2008 r. o godz. 18.10 funkcjona-
riusz Policji wezwany został do sklepu Iga, w którym
z powodu dokonanej kradzieży 2 kostek masła pra-
cownicy sklepu zatrzymali 84-letnią M. K.
Ponieważ z uwagi na zaburzenia psychiczne za-
trzymanej funkcjonariusz Policji nie zdołał nawiązać
z nią kontaktu, w tym samym dniu o godz. 19.50
odwiózł ją do mieszkania jej córki W. W.
Zgodnie z zasadami określonymi w art. 7 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia czynności wyjaśniające
prowadzi Policja, która również (art. 17 § 1 tej usta-
wy) jest oskarżycielem publicznym w tych sprawach,
chyba że ustawa stanowi inaczej.
Prokurator nie jest uprawniony do nadzorowania
postępowań o wykroczenia.
W dniu 1 grudnia 2008 r. funkcjonariusz Policji,
zgodnie ze swoją właściwością, sporządził i skierował
do Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza Wydział
X Grodzki wniosek o ukaranie M. K. za to, że w dniu
20 sierpnia 2008 r. w Krakowie dokonała kradzieży
towaru wartości 4,74 zł na szkodę sklepu Iga, tj.
o wykroczenie z art. 119 § 1 K.w.
Zamieszczona we wniosku o ukaranie informacja
o leczeniu psychiatrycznym obwinionej obligowała sąd
do powołania w tej sprawie biegłego lekarza psychia-
try celem ustalenia, czy w czasie popełnienia zarzuca-
nego jej czynu miała ona zachowaną zdolność rozu-
mienia istoty tego czynu i kierowania swoim postępo-
waniem oraz do wyznaczenia jej obrońcy z urzędu.
Ze sporządzonej w dniu 12 marca 2009 r. opinii
biegłego lekarza psychiatry wynika, że M. K. w od-
niesieniu do zarzucanego jej wykroczenia miała znie-
sioną poczytalność w rozumieniu art. 17 § l K.w.
Na posiedzeniu Sądu Rejonowego w Krakowie
w dniu 20 marca 2009 r. z udziałem oskarżyciela
publicznego – funkcjonariusza Policji i obrońcy ob-
winionej, po przeprowadzeniu postępowania dowo-
dowego z wyłączeniem jawności sąd z uwagi na
treść opinii sądowo-psychiatrycznej na podstawie
art. 5 § l pkt 2 K.p.s.w. umorzył postępowanie prze-
ciwko M. K.
Sentencja postanowienia sądu w tej sprawie ogło-
szona została publicznie.
Wskazując na powyższe ustalenia uprzejmie in-
formuję, że właściwym do udzielenia odpowiedzi na
zapytanie pana posła Wiesława Wody jest minister
spraw wewnętrznych i administracji.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
493
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania pod nazwą „Popularna encyklopedia
ziemi kłodzkiej”, złożonego
przez Kłodzkie Towarzystwo Oświatowe
w Kłodzku w woj. dolnośląskim (3756)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-3756/09) z dnia 15 kwietnia 2009 r.
dotyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Popularna encyklopedia ziemi kłodzkiej” organizo-
wane przez Kłodzkie Towarzystwo Oświatowe
w Kłodzku, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość. Od 2008 r. w systemie
przyznawania dotacji wprowadzone zostały istotne
zmiany. Zmiany mają na celu koncentrację działań
i środków, którymi dysponuje resort, na wybranych
zagadnieniach, a także wprowadzenie jasnych i przej-
rzystych procedur oraz kryteriów oceny składanych
projektów.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej
trwa procedura rozpatrywania wniosków złożo-
nych do programów w ramach II naboru. Zgodnie
z określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu za-
dań objętych mecenatem państwa wykonywanych
przez samorządowe instytucje filmowe i instytu-
cje kultury oraz udzielania dotacji na te zadania
zasadami złożone wnioski zostaną rozpatrzone
w terminie 2 miesięcy od daty zakończenia nabo-
ru, tj. do 1 czerwca 2009 r.
Jednocześnie zapewniam, że wszystkie wnioski
składane do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego rozpatrywane są wnikliwie i z zachowa-
niem wszystkich wymaganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
494
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania pod nazwą „Wydanie książki –
Powstanie i rozwój kolei na ziemi kłodzkiej”,
złożonego przez Kłodzkie Towarzystwo
Oświatowe w Kłodzku w woj. dolnośląskim
(3759)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-3759/09) z dnia 15 kwietnia 2009 r.
dotyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Wydanie książki”Powstanie i rozwój kolei na ziemi
kłodzkiej«” organizowane przez Kłodzkie Towarzy-
stwo Oświatowe w Kłodzku, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość. Od 2008 r. w systemie
przyznawania dotacji wprowadzone zostały istotne
zmiany. Zmiany mają na celu koncentrację działań
i środków, którymi dysponuje resort, na wybranych
zagadnieniach, a także wprowadzenie jasnych i przej-
rzystych procedur oraz kryteriów oceny składanych
projektów.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach II naboru. Zgodnie z określo-
nymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań obję-
tych mecenatem państwa wykonywanych przez sa-
morządowe instytucje filmowe i instytucje kultury
oraz udzielania dotacji na te zadania zasadami zło-
żone wnioski zostaną rozpatrzone w terminie 2 mie-
sięcy od daty zakończenia naboru, tj. do 1 czerwca
2009 r.
Jednocześnie zapewniam, że wszystkie wnioski
składane do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego rozpatrywane są wnikliwie i z zachowa-
niem wszystkich wymaganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie realizacji inwestycji
pod nazwą „Budowa wielofunkcyjnego
boiska sportowego ogólnie dostępnego
dla dzieci i młodzieży przy Szkole Podstawowej
nr 2 w Nowej Rudzie” (3761)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poseł na Sejm RP Moniki Wielichowskiej,
przekazane pismem z dnia 15 kwietnia 2009 r. (sygn.
SPS-024-3761-09), w sprawie realizacji inwestycji
pod nazwą „Budowa wielofunkcyjnego boiska spor-
towego ogólnie dostępnego dla dzieci i młodzieży przy
Szkole Podstawowej nr 2 w Nowej Rudzie”, uprzejmie
informuję, co następuje.
Do programu „Budowy boiska wielofunkcyjnego
ogólnie dostępnego dla dzieci i młodzieży” zaapliko-
wało 318 wnioskodawców. Nabór został zakończony
16 marca 2009 r. i obecnie trwają prace mające na
celu weryfikację złożonych aplikacji. Przy rozpatry-
waniu wniosków priorytet zostanie nadany tym za-
daniom inwestycyjnym, które spełniają założenia
programowe oraz są realizowane na terenie:
— gmin, o których mowa w art. 20 ust. 6 pkt 1
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz.
1966, z późn. zm.),
— gmin nieposiadających boiska ze sztuczną na-
wierzchnią,
— zdegradowanych obszarów miejskich, poprze-
mysłowych i powojskowych w ramach ich rewitali-
zacji,
— dużych kompleksów mieszkaniowych,
— pomimo zgłoszenia wniosku nie zostały zakwa-
lifikowane do programu w latach 2006–2008,
— nie będą rozpatrywane wnioski o dofinansowa-
nie zadań, które są jednocześnie ujęte w wojewódz-
kich programach rozwoju bazy sportowej oraz w pro-
gramie „Blisko boisko”.
Decyzja dotycząca zakwalifikowania miasta Nowa
Ruda do tegorocznej edycji programu „Budowy bo-
iska wielofunkcyjnego ogólnie dostępnego dla dzieci
i młodzieży” zostanie podjęta w połowie maja br.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Lipińskiego
w sprawie budowy aresztu śledczego w Legnicy
(3763)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-024-3763/09 z dnia 9 kwietnia 2009 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na zapytanie po-
sła Adama Lipińskiego w sprawie budowy aresztu
śledczego w Legnicy.
Od wielu lat więziennictwo podejmowało różne-
go rodzaju działania zmierzające do poprawy sytu-
acji związanej z wykonywaniem tymczasowego
aresztowania na terenie woj. dolnośląskiego. W kwiet-
niu 2005 r. Okręgowy Inspektorat Służby Więzien-
nej we Wrocławiu przejął w trwały zarząd nieru-
chomość zlokalizowaną przy ul. Pątnowskiej w Le-
gnicy, a w 2006 r. została wykonana i zaakcepto-
wana dokumentacja projektowo-kosztorysowa dla
nowego aresztu śledczego. W lutym 2007 r. budowę
nowej jednostki ujęto w planach majątkowych wię-
ziennictwa na 2007 r. Po ogłoszeniu przetargu zło-
żone zostały trzy oferty. Z uwagi na fakt, iż ich
wartość ponaddwukrotnie przekraczała wartość
kosztorysową zadania, zgodnie z obowiązującymi
przepisami w tym zakresie przetarg na budowę jed-
nostki został unieważniony. Dążąc do racjonalnego
wydatkowania środków budżetowych, dyrektor ge-
neralny Służby Więziennej podjął decyzję o doko-
naniu weryfikacji zakresu rzeczowego planowanej
inwestycji, podtrzymując tym samym swoje stano-
wisko co do potrzeby budowy aresztu w Legnicy.
Aktualnie zweryfikowana wartość kosztorysowa
inwestycji jest zbliżona kosztowo do wartości zło-
żonych ofert w pierwszym przetargu.
Pragnę zapewnić, iż budowa nowej jednostki
penitencjarnej w Legnicy jest nadal w pełni uza-
sadniona. Za takim stanowiskiem przemawia
utrzymujące się wysokie przeludnienie w jed-
nostkach organizacyjnych podległych Okręgowe-
mu Inspektoratowi Służby Więziennej we Wro-
cławiu oraz brak jednostki typu zamkniętego
w tej części woj. dolnośląskiego. Za podjęciem re-
alizacji tej inwestycji przemawiają również znacz-
ne koszty poniesione na wykonanie dotychczaso-
wej dokumentacji. Z tych względów uaktualnio-
no, według zweryfikowanego kosztorysu, decyzję
o pozwoleniu na budowę oraz wykonano prace
przygotowawcze.
Rozpoczęcie budowy nowej jednostki w Legnicy
zostało wstępnie ujęte w wykazie zadań inwestycyj-
nych na 2010 r., z założeniem oddania jej do użytku
w 2013 r. Realizacja wymienionego projektu będzie
495
jednak uzależniona od wielkości przyznanych środ-
ków budżetowych na 2010 r.
Z wyrazami szacunku i sympatii
Sekretarz stanu
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Adama Lipińskiego
w sprawie wsparcia przez rząd RP lokalizacji
tzw. węzła wiedzy EIT we Wrocławiu (3764)
Szanowny Panie Pośle! W nawiązaniu do pisma
z dnia 6 kwietnia 2009 r. uprzejmie przekazuję odpo-
wiedzi na pytania zadane przez Pana Posła.
Pytanie l: Czy Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego popiera samorząd Wrocławia w staraniach
o uzyskanie decyzji o lokalizacji w mieście tzw. węzła
wiedzy EIT?
Odpowiedź: Koncepcja funkcjonowania Europej-
skiego Instytutu Innowacji i Technologii (EIT) za-
kłada sieciową współpracę instytucji szkolnictwa
wyższego, instytucji badawczych, przedsiębiorstw
i innych zainteresowanych stron, które tworzą part-
nerstwo w dziedzinie istotnej dla rozwoju gospodar-
czego Unii Europejskiej. Partnerstwa te będą wybie-
rane przez Radę Zarządzającą EIT. Wezwanie do
składania wniosków w konkursie na pierwsze dwie
lub trzy wspólnoty wiedzy i innowacji (WWil) zosta-
ło ogłoszone przez Europejski Instytut Innowacji
i Technologii w dniu 2 kwietnia br., z terminem skła-
dania wniosków do 27 sierpnia br. Pierwsze WWil
zostaną wybrane do końca 2009 r. w takich dziedzi-
nach, jak: zmniejszanie skutków i adaptacja do zmian
klimatu, energia ze źródeł zrównoważonych oraz
przyszłe społeczeństwo informacyjne i komunikacyj-
ne. Najważniejszymi czynnikami, które zdecydują
o wyborze WWil, są obecna i potencjalna zdolność
innowacyjna danego partnerstwa oraz jego osiągnię-
cia w zakresie szkolnictwa wyższego, badań i inno-
wacji, zdolność partnerstwa do zapewnienia trwałe-
go, długoterminowego, niezależnego finansowania,
w tym znacznego wkładu ze strony sektora prywat-
nego, przemysłu i usług, udział w partnerstwie co
najmniej trzech niezależnych partnerskich organiza-
cji pochodzących z co najmniej trzech państw człon-
kowskich UE, składających się z co najmniej jednej
instytucji szkolnictwa wyższego i jednego przedsię-
biorstwa.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego po-
piera starania polskich zespołów naukowo-badaw-
czych i środowisk biznesu w konkursie na wspólnoty
496
wiedzy i innowacji. Biorąc pod uwagę zróżnicowanie
pochodzenia organizacji partnerskich (muszą pocho-
dzić co najmniej z trzech krajów członkowskich UE),
resort nauki podjął działania integrujące polskie
i europejskie instytucje szkolnictwa wyższego oraz
instytucje badawcze na odpowiednim szczeblu. W tym
celu zorganizowano w Ministerstwie Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego w dniu 13 lutego 2009 r. spotkanie
informacyjne i integrujące środowisko naukowe
w dwóch obszarach tematycznych, w których zostaną
wyznaczone pierwsze wspólnoty wiedzy i innowacji
EIT: energia ze źródeł zrównoważonych oraz techno-
logie informacyjne i komunikacyjne, z udziałem kie-
rownictwa ministerstwa, przedstawicieli uczelni,
jednostek badawczo-rozwojowych, biznesu, w tym
reprezentantów środowiska wrocławskiego. Integra-
cja polskiego środowiska naukowego w dwóch dzie-
dzinach miała służyć znalezieniu wspólnych platform
współpracy i ustaleniu polskiej koncepcji funkcjono-
wania wspólnot wiedzy i innowacji EIT. Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego partycypowało
także w organizacji spotkania w dniu 20 lutego br.
w Bonn z udziałem polskich i niemieckich naukow-
ców, w tym przedstawicieli wrocławskiego środowi-
ska naukowego. Reprezentanci polskiego środowiska
naukowego mieli możliwość zaprezentowania swoje-
go dorobku naukowego, w tym sieci powiązań mię-
dzynarodowych w celu nawiązania współpracy z part-
nerami niemieckimi.
Pytanie 2: W jaki sposób ministerstwo wspiera
starania miasta o uzyskanie lokalizacji tzw. węzła
wiedzy EIT we Wrocławiu?
Odpowiedź: Elementami decydującymi o wyborze
danego partnerstwa jako wspólnoty wiedzy i innowa-
cji EIT będą wyłącznie względy merytoryczne, a nie
polityczne. Minister nauki i szkolnictwa wyższego
nie ma wpływu ani na procedurę wyboru WWil, ani
na wybór miasta, z którego będą rekrutowały się ze-
społy naukowo-badawcze aplikujące o uczestnictwo
w WWil. Zespoły badawcze i innowacyjne same będą
musiały starać się o udział w WWil, gdyż to ich do-
robek naukowy, osiągnięcia i zdolność innowacyjna
będą decydowały o partycypacji we wspólnotach.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
skoncentrowało swoje wysiłki na prowadzeniu
działań konsolidujących polskie środowiska nauko-
we z europejskimi odpowiednikami w danych dzie-
dzinach.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Wody
w sprawie nieuwzględnienia przebudowy
ronda Ofiar Katynia i ulicy Igołomskiej
w Krakowie na liście rankingowej
Ministerstwa Infrastruktury (3769)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Wiesława Wody (sygn. SPS-024-
-3769/09) w sprawie nieuwzględnienia przebudowy
ronda Ofiar Katynia i ul. Igołomskiej w Krakowie na
liście rankingowej Ministerstwa Infrastruktury
uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
Organizacją konkursów oraz wyborem projektów
do dofinansowania w ramach priorytetów transpor-
towych Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” 2007–2013, finansowanego głównie ze środ-
ków UE, zajmuje się Centrum Unijnych Projektów
Transportowych. Złożone wnioski o dofinansowanie
podlegają ocenie formalnej, merytorycznej I stopnia
i merytorycznej II stopnia w oparciu o kryteria wy-
boru projektów zatwierdzone przez Komitet Monito-
rujący, stanowiące załącznik nr 1 do „Szczegółowego
opisu priorytetów Programu Operacyjnego «Infra-
struktura i środowisko»”. Do dofinansowania zosta-
ną wybrane projekty, które spełnią wszystkie kryte-
ria w ocenie formalnej i merytorycznej II stopnia
oraz uzyskają największą liczbę punktów podczas
oceny merytorycznej I stopnia, do wyczerpania alo-
kacji przeznaczonej na konkurs.
W ramach konkursu dla działania 8.2: Drogi kra-
jowe poza siecią TEN-T w dniu 18 marca br. ogłoszo-
na została lista rankingowa projektów po ocenie me-
rytorycznej I stopnia. Projekty pod nazwą „Rozbu-
dowa ul. Igołomskiej w Krakowie” oraz „Rozbudowa
węzła Ofiar Katynia w Krakowie”, złożone przez
miasto Kraków, z uwagi na zdobytą punktację nie
zakwalifikowały się do dalszego postępowania kon-
kursowego. Szczegółowe wyniki oceny projektów
wraz z uzasadnieniem zostały przesłane wniosko-
dawcy.
W przypadku gdy wnioskodawca nie zgadza się
z wynikiem oceny wniosku, jest on uprawniony do
wystąpienia o ponowne sprawdzenie zgodności zło-
żonego wniosku z kryteriami wyboru projektów po-
przez wniesienie protestu. Protest wnoszony jest na
piśmie w terminie 14 dni od dnia doręczenia wnio-
skodawcy informacji o odrzuceniu projektu. W przy-
padku gdy na podstawie zebranych informacji i do-
kumentów instytucja rozpatrująca protest uzna, że
sprawdzenie zgodności złożonego wniosku z kryte-
riami wyboru projektów nie zostało przeprowadzone
w sposób właściwy, rozpatruje protest pozytywnie
i kieruje projekt do ponownej oceny. Z informacji po-
siadanych przez resort infrastruktury wynika, że

miasto Kraków nie skorzystało z przysługującej mu
procedury odwoławczej i nie wniosło protestu od wy-
ników oceny przedmiotowych projektów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie modernizacji linii kolejowej E59
na odcinku Poznań – Szczecin – Świnoujście
(3770)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Romualda Ajchlera, skierowane
przy piśmie, znak: SPS-024-3770/09, z dnia 9 kwiet-
nia 2009 r. do ministra infrastruktury pana Cezare-
go Grabarczyka, w sprawie modernizacji linii kolejo-
wej E59 na odcinku Poznań – Szczecin – Świnoujście
przedstawiam poniższe informacje.
Ad 1. Jakie zmiany dotyczące infrastruktury ko-
lejowej i drogowej (przejścia, przejazdy, tunele etc.)
są planowane w związku z powyższą inwestycją, ze
szczególnym uwzględnieniem gmin Szamotuły,
Obrzycko, Wronki, Wieleń, Drawsko i Krzyż Wlkp.?
Modernizacja linii kolejowej E59 na odcinku Po-
znań – Szczecin polegać będzie na przebudowie ist-
niejącej infrastruktury kolejowej tak, aby po niektó-
rych odcinkach mogły jeździć pociągi pasażerskie
z prędkością do 200 km/h, a pociągi towarowe z pręd-
kością do 120 km/h. Wymagać to będzie szeregu prac
polegających na:
a) przebudowie układów torowych, tzn. dostoso-
waniu promieni łuków do wymaganej prędkości,
b) wymianie nawierzchni kolejowej,
c) wymianie trakcji elektrycznej,
d) wymianie urządzeń sterowania ruchem kolejo-
wym, telekomunikacji kolejowej,
e) likwidacji niektórych przejazdów i przejść
w poziomie torów,
f) przebudowie peronów na stacjach i przystan-
kach osobowych z dostosowaniem ich do potrzeb osób
z ograniczoną możliwością poruszania się.
Ze względu na to, iż modernizacja linii E59 na
odcinku Poznań – Szczecin realizowana będzie w opar-
ciu o żółty FIDIC „projektuj i buduj”, ilość budowli
inżynieryjnych w chwili obecnej jest niemożliwa do
ustalenia. W miejsce niektórych likwidowanych prze-
jazdów w poziomie szyn przewiduje się budowę no-
497
wych wiaduktów i ewentualnie układy komunikacji
drogowej. Natomiast wszystkie przejścia dla pie-
szych przez tory w poziomie szyn na stacjach i przy-
stankach osobowych zastąpione zostaną tunelami,
z dostosowaniem ich do potrzeb osób z ograniczoną
możliwością poruszania się.
Ad 2. Jaki jest przewidywany termin realizacji
oraz koszt przebudowy i rozbudowy linii kolejowej
E59 na odcinku Poznań – Szczecin – Świnoujście,
zwłaszcza na obszarze gmin Szamotuły, Obrzycko,
Wronki, Wieleń, Drawsko i Krzyż Wlkp.? Rozpo-
częcie prac modernizacyjnych planowane jest pod
koniec 2010 r., a zakończenie zadania na odcinku
Poznań – Krzyż obejmującym teren gmin Szamotu-
ły, Obrzycko, Wronki, Drawsko, Wieleń i Krzyż prze-
widuje się w roku 2015. PKP Polskie Linie Kolejowe
SA ogólny koszt modernizacji tego odcinka linii ko-
lejowej E59 szacuje na około 2053 mld PLN (według
danych przedstawionych w opracowanym na podsta-
wie programu funkcjonalno-użytkowego kosztorysu
inwestorskiego).
Ad 3. Jakie zastrzeżenia dotyczące powyższej in-
westycji wniosły lokalne samorządy oraz w jakim
stopniu zostaną one uwzględnione w realizacji po-
wyższej inwestycji? Obecnie w Wielkopolskim Urzę-
dzie Wojewódzkim w Poznaniu trwa procedura wy-
dawania decyzji o lokalizacji linii kolejowej znaczenia
państwowego i w ramach tej procedury odbyły się
konsultacje społeczne z władzami gmin i zaintereso-
wanymi stronami w gminach Szamotuły, Obrzycko,
Wronki, Wieleń, Drawsko i Krzyż.
Uwagi i postulaty władz gmin, jak również
mieszkańców w większości przypadków zostały
uwzględnione i wykonawca opracowania – firma Egis
Route – Scetauroute SA Oddział w Polsce – dokonał
niezbędnych korekt dotyczących wiaduktów i dróg
dojazdowych zgodnie z ustaleniami na tych spotka-
niach. W wyniku tego zmieniono lokalizację wiaduk-
tów w gminach Szamotuły, Wieleń i Drawsko, jak
również dokonano korekty lokalizacji dróg dojazdo-
wych do tych wiaduktów.
W miejscowości Rokietnica budowa nowych wia-
duktów w zamian za przejazdy kolejowe wywołała
ogólny sprzeciw mieszkańców wynikający z faktu, że
ich budowa spowodowałaby konieczność zmian
w układzie komunikacyjnym miejscowości, co
utrudniłoby dostęp do istniejących urzędów i obiek-
tów użyteczności publicznej. W konsekwencji odstą-
piono od budowy wiaduktów, pozostawiając w obrę-
bie stacji istniejący przejazd kat. A (obsługiwany
przez dróżnika z miejsca), a przejazd na drodze
Roztworowo – Rokietnica postanowiono przebudo-
wać na przejazd kat. B (samoczynny z rogatkami),
ograniczając planowaną prędkość maksymalną po-
ciągów na tym odcinku do 160 km/h.
Podobnie w gminie Wronki, gdzie ukształtowanie
terenu nie pozwala na taką przebudowę, by można
było osiągnąć prędkość przejazdu V = 200 km/h,
odstąpiono od budowy wiaduktu w stacji (ul. Poznań-
ska) i planowane jest pozostawienie w tym miejscu
498
przejazdu w poziomie szyn obsługiwanego przez dróż-
nika z miejsca. Natomiast przy współfinansowaniu
Urzędu Miasta i Gminy Wronki postanowiono prze-
dłużyć tunelowe przejście na perony tak, aby uzy-
skać bezpieczne przejście przez tory w obrębie
stacji na drugą stronę torów kolejowych.
Spółka PKP PLK SA wyraziła również zgodę na
budowę chodnika dla pieszych na planowanym do
przebudowy moście nad Wartą, pod warunkiem
współfinansowania tego przez UMiG Wronki. Po za-
kończeniu konsultacji i uzupełnieniu wniosku o zmia-
ny wynikłe podczas konsultacji urząd wojewódzki
wyda decyzję lokalizacyjną, w której zawarte będą
warunki, jakie musi spełnić przyszły wykonawca pro-
jektu i wykonawca robót.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie indolencji organów ścigania
w Lesznie w przedmiocie pojawiających się
licznych informacji o nieprawidłowościach
wykazywanych w toku procesu sądowego,
a dotyczących przetargów miejskich w Lesznie
(3777)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z 15 kwietnia 2009 r. (nr
SPS-024-3777/09) zapytanie pana posła Jana Dzie-
dziczaka w sprawie „indolencji organów ścigania
w Lesznie w przedmiocie pojawiających się licznych
informacji o nieprawidłowościach wykazanych w toku
procesu sądowego, a dotyczących przetargów miej-
skich w Lesznie”, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Kwestia uchybień w niektórych przetargach ogło-
szonych przez Urząd Miasta Leszna, do których na-
wiązywało uzasadnienie nieprawomocnego wyroku
w sprawie o ochronę dóbr osobistych Sądu Okręgo-
wego w Poznaniu Wydział Zamiejscowy w Lesznie,
była już przedmiotem interpelacji pana posła Jana
Dziedziczaka skierowanej wcześniej do ministra
sprawiedliwości, prokuratora generalnego.
Jak informowano w odpowiedzi na tę interpelację,
w piśmie z 12 marca 2009 r. (sygn. PR III Ko 510/09),
prokurator rejonowy w Lesznie podjął czynności
w tej sprawie po publikacji pod tytułem „Dziedziczak
do Czumy” zamieszczonej 25 lutego 2009 r. na stronie
internetowej „Panoramy Leszczyńskiej”. Po zapozna-
niu się z materiałem prasowym prokurator zwrócił
się do sądu o nadesłanie odpisu uzasadnienia wyroku
w sprawie z powództwa przeciwko radnym Centro-
prawicy i po analizie uzyskanego 2 marca br. orze-
czenia cywilnego podjął decyzję o wdrożeniu postę-
powania sprawdzającego.
Przed powyższą publikacją internetową z 25 lu-
tego br. prokurator rejonowy w Lesznie nie miał in-
formacji o treści uzasadnienia tego wyroku.
Sąd rozpoznający sprawę nie zawiadamiał proku-
ratora o dokonaniu w toku procesu cywilnego ustaleń
mogących wskazywać na możliwość popełnienia
przestępstwa.
Doniesienie nie zostało też złożone przez żadną
z osób, która podnosiła w czasie kampanii wyborczej
w 2006 r. zarzuty nieprawidłowości w leszczyńskim
samorządzie, które stały się przedmiotem postępo-
wania cywilnego przed sądem w opisanej przez pana
posła sprawie o ochronę dóbr osobistych.
Natomiast ukazujące się wcześniej w lokalnych
mediach różne relacje na temat toczącego się przed
sądem cywilnym postępowania nie stanowiły podsta-
wy dla podjęcia czynności przez prokuratora, gdyż
prezentowane w nich były przeciwstawne racje stron
tego procesu.
W tej sytuacji dopiero wiadomość o uznaniu przez
sąd za potwierdzone zastrzeżeń formułowanych wo-
bec działań funkcjonariuszy leszczyńskiego samorzą-
du zainicjowała karnoprawne działania prokuratora
rejonowego w Lesznie.
Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających
prokurator rejonowy w Lesznie zwrócił się o przeka-
zanie tego postępowania do prowadzenia innej jed-
nostce prokuratury, z pominięciem właściwości miej-
scowej, celem wyeliminowania zarzutu braku obiek-
tywizmu i bezstronności.
Prokurator okręgowy w Poznaniu, uwzględniając
ten wniosek, na podstawie przepisu § 105 ust. 4 roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 27 sierp-
nia 2007 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania
powszechnych jednostek organizacyjnych prokura-
tury (Dz. U. Nr 169, poz. 1189, ze zm.), w dniu 21
kwietnia 2009 r. przekazał sprawę do prowadzenia
prokuratorowi rejonowemu w Pile, gdzie postępowa-
nie będzie kontynuowane pod sygn. 1 Ds 101/09.
W tych warunkach, odnosząc się do sformułowa-
nych w zapytaniu pana posła Jana Dziedziczaka
wniosków, uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko:
1. W powołanym powyżej piśmie z 12 marca 2009 r.
stanowiącym odpowiedź na wcześniejszą interpelację
pana posła Jana Dziedziczaka „w sprawie nieprawi-
dłowości wykazanych w toku procesu sądowego,
a dotyczących przetargów miejskich w Lesznie i in-
dolencji lokalnego wymiaru sprawiedliwości” przed-
stawiono informację o prowadzonych w okresie ostat-
nich pięciu lat w jednostkach prokuratury okręgu
poznańskiego ośmiu postępowaniach karnych zwią-
zanych z funkcjonowaniem organów leszczyńskiego
samorządu terytorialnego.

Postępowania w tych sprawach wdrażano, zarów-
no rozpoznając składane zawiadomienia o przestęp-
stwie, jak i na podstawie informacji zawartych w pu-
blikacjach prasowych. W żadnej z tych spraw nie
doszło do skierowania aktu oskarżenia do sądu.
W zapytaniu pana posła Jana Dziedziczaka nie
wskazano jakichkolwiek okoliczności lub argumen-
tów kwestionujących zasadność decyzji o umorzeniu
albo odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia
w tych sprawach.
Niemniej, uwzględniając wniosek pana posła, po-
lecono prokuratorowi apelacyjnemu w Poznaniu zba-
danie akt wszystkich zakończonych postępowań do-
tyczących nieprawidłowości w leszczyńskim samo-
rządzie i dokonanie analizy i oceny zapadłych w nich
decyzji o umorzeniu lub odmowie wszczęcia postępo-
wania przygotowawczego.
O poczynionych w toku tego badania ustaleniach
i wynikających z nich wnioskach pan poseł Jan Dzie-
dziczak zostanie poinformowany przez prokuratora
apelacyjnego w Poznaniu w terminie późniejszym, po
zakończeniu analizy aktowej.
Zaznaczyć przy tym należy, że powyższa analiza
nie będzie obejmowała prawomocnie umorzonego
śledztwa o sygn. 1 Ds 82/08 prokuratora rejonowego
w Pile w sprawie niedopełnienia obowiązków przez
funkcjonariuszy publicznych w Urzędzie Miasta Lesz-
na przy wydawaniu decyzji w przedmiocie podatku od
jednej z nieruchomości położonej w Lesznie, to jest
o przestępstwo z art. 231 § 1 K.k., gdyż akta tego po-
stępowania zostały już zbadane w związku z innym
zapytaniem pana posła Jana Dziedziczaka, a o jego
wyniku pan poseł został poinformowany pismem nu-
mer PR III Ko 2809/08 z 15 kwietnia 2009 r.
2. Prokurator apelacyjny w Poznaniu nie uwzględ-
nił wniosku pana posła Jana Dziedziczaka o przeka-
zanie postępowania w sprawie nieprawidłowości
w niektórych przetargach ogłoszonych przez Urząd
Miasta Leszna, do których nawiązywało uzasadnie-
nie nieprawomocnego orzeczenia w sprawie o ochro-
nę dóbr osobistych Sądu Okręgowego w Poznaniu
Wydział Zamiejscowy w Lesznie, do dalszego prowa-
dzenia jednostce prokuratury spoza okręgu poznań-
skiego.
Nie ujawniono bowiem jakichkolwiek okoliczno-
ści mogących stanowić uzasadnienie tego rodzaju
decyzji.
Właściwość miejscową powszechnych jednostek
organizacyjnych prokuratury określa wydane na
podstawie art. 17 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 20 czerwca
1985 r. o prokuraturze (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39,
ze zm.) rozporządzenie ministra sprawiedliwości
z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie utworzenia pro-
kuratur apelacyjnych, okręgowych i rejonowych oraz
ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz. U.
Nr 261, poz. 2190, ze zm.).
Zgodnie z § 105 ust. 4 rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r. Regulamin we-
wnętrznego urzędowania powszechnych jednostek or-
ganizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 169, poz. 1189,
499
ze zm.) kierownik prokuratury nadrzędnej może,
w szczególnie uzasadnionych przypadkach, przeka-
zać podległej jednostce do prowadzenia lub nadzo-
rowania sprawę z wyłączeniem zasad właściwości
miejscowej.
W interesującej pana posła sprawie decyzję taką
podjął już prokurator okręgowy w Poznaniu, przeka-
zując rozpoczęte przez prokuratora rejonowego w Lesz-
nie postępowanie do kontynuowania prokuratorowi
rejonowemu w Pile.
Brak jest obecnie podstaw do kwestionowania tej
decyzji prokuratora okręgowego w Poznaniu, jak i sta-
nowiska prokuratora apelacyjnego w Poznaniu, któ-
ry nie stwierdził przesłanek do dalszego przekazy-
wania tej sprawy do prowadzenia kolejnej jednostce
prokuratury spoza okręgu poznańskiego.
3. Podniesione w zapytaniu wątpliwości dotyczące
terminu podjęcia przez prokuratora rejonowego
w Lesznie działań w sprawie nieprawidłowości przy
wykonywaniu przez Urząd Miasta Leszna zadań
związanych z zamówieniami publicznymi były już
przedmiotem stosownych ustaleń w związku ze wspo-
mnianą już wcześniejszą interpelacją pana posła
Jana Dziedziczaka w tej samej sprawie.
W odpowiedzi na tę interpelację w piśmie z 12 mar-
ca 2009 r. (sygn. PR III Ko 510/09) informowano już,
że prokurator rejonowy w Lesznie wdrożył czynności
na podstawie informacji prasowej o treści uzasadnie-
nia wydanego w pierwszej instancji wyroku sądu cy-
wilnego w postępowaniu o ochronę dóbr osobistych.
Dopiero bowiem wiadomość o zawartych w tym
uzasadnieniu stwierdzeniach dotyczących uznania
przez sąd za potwierdzone zarzutów podnoszonych
wcześniej przez jedną ze stron procesu w czasie kam-
panii wyborczej w 2006 r. uznano za podstawę pod-
jęcia czynności sprawdzających zmierzających do
ustalenia, czy zachodzi uzasadnione podejrzenie po-
pełnienia przestępstwa.
Wcześniejsze publikacje relacjonujące przebieg
postępowania i stanowiska stron odnoszące się do
zarzutów nieprawidłowości w leszczyńskim samorzą-
dzie, podnoszonych w 2006 r., w ocenie prokuratora
nie uprawdopodabniały podejrzenia czynu zabronio-
nego.
Jak już bowiem wyjaśniono w odpowiedzi na
wcześniejszą interpelację pana posła Jana Dziedzi-
czaka w tej sprawie, do kompetencji prokuratora nie
należy sprawowanie nadzoru nad działalnością sa-
morządu terytorialnego. Tak więc nie każda wiado-
mość o ewentualnych uchybieniach w tym względzie
obliguje prokuratora do podjęcia czynności.
W sprawach karnych ustawowo określoną prze-
słanką decyzji o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia
jest uzasadnione podejrzenie popełnienia przestęp-
stwa (art. 303 i 325a K.p.k.), przy czym decydujące
znaczenie dla podjęcia decyzji o wszczęciu postępo-
wania przygotowawczego ma przekonanie organu
powołanego do ścigania, że zachodzi uzasadnione po-
dejrzenie popełnienia przestępstwa, niezależnie od
źródła informacji w tym zakresie.
500
Podstawą do przyjęcia, że zachodzi uzasadnione
podejrzenie popełnienia przestępstwa, może bo-
wiem stanowić zarówno zawiadomienie, jak i infor-
macje własne organu powołanego do ścigania prze-
stępstw, ujęcie sprawcy na gorącym uczynku przez
policję, a także wskazane przez pana posła infor-
macje prasowe.
Analogiczne zasady mają zastosowanie w przy-
padku, gdy otrzymana przez organ informacja wska-
zująca na możliwość popełnienia przestępstwa nie
uzasadnia jeszcze podejrzenia popełnienia czynu za-
bronionego i wymaga podjęcia czynności sprawdza-
jących.
Z wyrazami szacunku
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 5 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Gierady
w sprawie odrzucenia wniosku
o dofinansowanie rozbudowy miejskiego
odcinka drogi nr 73 – ul. Ściegiennego
w Kielcach (3779)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Artura Gierady (sygn. SPS-024-
-3779/09) w sprawie odrzucenia wniosku o dofinan-
sowanie rozbudowy miejskiego odcinka drogi nr 73,
ul. Ściegiennego w Kielcach, uprzejmie przekazuję
poniższe informacje.
Organizacją konkursów oraz wyborem projektów
do dofinansowania w ramach priorytetów transpor-
towych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 zajmuje się Centrum Unij-
nych Projektów Transportowych. Złożone wnioski
o dofinansowanie podlegają ocenie formalnej, mery-
torycznej I stopnia i merytorycznej II stopnia w opar-
ciu o Kryteria wyboru projektów zatwierdzone przez
Komitet Monitorujący, stanowiące załącznik nr 1 do
Szczegółowego opisu priorytetów Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Do dofinan-
sowania zostaną wybrane projekty, które spełnią
wszystkie kryteria w ocenie formalnej i merytorycz-
nej II stopnia oraz uzyskają największą liczbę punk-
tów podczas oceny merytorycznej I stopnia, do wy-
czerpania alokacji przeznaczonej na konkurs.
W przypadku, gdy wnioskodawca nie zgadza się
z wynikiem oceny wniosku, jest on uprawniony do
wystąpienia o ponowne sprawdzenie zgodności zło-
żonego wniosku z kryteriami wyboru projektów po-
przez wniesienie protestu. Protest wnoszony jest na
piśmie w terminie 14 dni od dnia doręczenia wnio-
skodawcy informacji o odrzuceniu projektu. W przy-
padku, gdy na podstawie zebranych informacji i do-
kumentów instytucja rozpatrująca protest uzna, że
sprawdzenie zgodności złożonego wniosku z kryte-
riami wyboru projektów nie zostało przeprowadzone
w sposób właściwy, rozpatruje protest pozytywnie
i kieruje projekt do ponownej oceny. Z informacji po-
siadanych przez resort infrastruktury wynika, że
miasto Kielce skorzystało z przysługującej mu pro-
cedury odwoławczej i wniosło protest od wyników
oceny przedmiotowego projektu.
W przypadku trzech projektów z listy rankingo-
wej, tj. projektu miasta Bydgoszczy, Wrocławia oraz
Nowego Sącza, nie zostały wyjaśnione pewne wątpli-
wości dotyczące dokumentacji środowiskowej. Z uwa-
gi na fakt, że ocena dokumentacji środowiskowej do-
konywana jest podczas oceny merytorycznej II stop-
nia, nie mogło mieć to wpływu na punktację na
pierwszym etapie oceny.
W związku w tym Ministerstwo Infrastruktury
dołączyło do opublikowanej listy rankingowej za-
mieszczonej na stronach internetowych resortu in-
formację, że możliwość dofinansowania przedmioto-
wych projektów uzależniona jest od pozytywnej oce-
ny dokumentacji środowiskowej podczas oceny mery-
torycznej II stopnia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie trudnej sytuacji finansowej Policji
w woj. lubuskim (3781)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 kwietnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-3781/09), przekazującego zapytanie z dnia 6 kwiet-
nia 2009 r. posła na Sejm RP pana Jana Kochanow-
skiego w sprawie trudnej sytuacji finansowej Policji
w woj. lubuskim, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż sytuacja fi-
nansowa Policji, w tym także w woj. lubuskim, wyni-
ka z ograniczeń w wydatkach tegorocznego budżetu

Policji o kwotę 802 054 tys. zł, które przełożyły się na
obniżkę budżetów m.in. dysponentów III stopnia.
W celu zapewnienia ciągłości finansowania gar-
nizonu lubuskiego przyjęto określone rozwiązania
organizacyjno-finansowe i zaopatrzeniowe ograni-
czające wydatki budżetowe:
— szczegółowo są analizowane wydatki budżetu
pod kątem ich zasadności, wielkości oraz możliwości
ich obniżenia przez wydziały komendy wojewódzkiej
Policji merytorycznie za nie odpowiedzialne,
— przyjęte rozwiązania są szczegółowo omawiane
na naradach służbowych z udziałem komendantów
miejskich i powiatowych, naczelników KWP oraz
przedstawicieli związków zawodowych,
— wprowadzono system racjonalnego i oszczęd-
nego gospodarowania różnymi dobrami,
— podejmowane są także działania mające na
celu pozyskanie środków pozabudżetowych, w tym
samorządowych.
Odnosząc się do kwestii realizacji świadczeń,
wskazać należy, iż w pierwszym rzędzie nastąpiła
wypłata nagród rocznych, później podwyżek uposa-
żeń, a następnie równoważnika mundurowego. Stop-
niowo będą również realizowane pozostałe zobowią-
zania wobec policjantów i pracowników Policji.
Należy zauważyć, że zainteresowani otrzyma-
niem świadczeń, o których wspomina pan poseł, nie
tracą do nich prawa, ich wpłata może być ewentual-
nie przesunięta w czasie, co jest spowodowane sytu-
acją budżetu państwa, niezależną od Policji.
Nawiązując do zagadnienia nagród dla policjan-
tów, którzy osiągają wyróżniające efekty w codzien-
nej służbie, pragnę poinformować, że ich wypłaty
realizowane są na bieżąco.
Natomiast w kwestii zwrotu kosztów zakupionego
paliwa osobom dojeżdżającym do pracy z innych miej-
scowości własnym samochodem uprzejmie informuję,
iż przepisy resortowe nie dopuszczały i nie dopusz-
czają zwrotu kosztów z tego tytułu.
Odnośnie do zawieszenia wypłaty odpraw dla
uprawionych policjantów, którzy odeszli na emerytu-
ry, pragnę zaznaczyć, iż z posiadanych danych wyni-
ka, że na dzień dzisiejszy wszystkie odprawy zostały
wypłacone.
Reasumując, stwierdzić należy, iż kierownictwo
Komendy Wojewódzkiej Policji w Gorzowie Wielko-
polskim, komendanci miejscy i powiatowi Policji woj.
lubuskiego podejmują trudne, ale konieczne decyzje
w celu racjonalizowania kosztów funkcjonowania
garnizonu, mając jednak na uwadze potrzeby poli-
cjantów i pracowników Policji oraz sprawności jed-
nostek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
501
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Pawła Arndta
w sprawie prywatyzacji Przedsiębiorstwa
Przemysłu Ziemniaczanego Trzemeszno sp. z o.o.
(3782)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie posła Pawła Arndta z dnia 7 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-024-3782/09, w sprawie pry-
watyzacji Przedsiębiorstwa Przemysłu Ziemniacza-
nego „Trzemeszno” sp. z o.o. z siedzibą w Trzemesz-
nie, przedstawiając przebieg zdarzeń i okoliczności,
które doprowadziły do obecnej sytuacji, uprzejmie
informuję, co następuje:
Próba prywatyzacji spółki została podjęta przez
Agencję Prywatyzacji w lutym 2002 r. Agencja Pry-
watyzacji opublikowała zaproszenie do przetargu
w sprawie zbycia do 113 280 udziałów, tj. do 59%
ogólnej liczby udziałów spółki Przedsiębiorstwo Prze-
mysłu Ziemniaczanego „Trzemeszno” sp. z o.o. z sie-
dzibą w Trzemesznie. Wpłynęły dwie oferty, z któ-
rych wybrano ofertę konsorcjum Lubelskiej Korpo-
racji Finansowej sp. z o.o. i Krzysztofa Borkowskiego.
Agencja poinformowała inwestora o rozstrzygnięciu
przetargu i dokonanym wyborze. Jednak do podpisa-
nia umowy nie doszło. W związku z likwidacją Agen-
cji Prywatyzacji spółka wróciła pod bezpośredni nad-
zór Ministerstwa Skarbu Państwa.
Ministerstwo Skarbu Państwa po przeanalizowa-
niu prowadzonego przez Agencję Prywatyzacji pro-
cesu prywatyzacji spółki stwierdziło, że prywatyzacja
spółki w trybie negocjacji dawałaby Skarbowi Pań-
stwa dużo większe możliwości uzyskania zarówno
lepszej ceny za nabywane udziały, jak i wynegocjo-
wanie lepszych parametrów inwestycyjnych i socjal-
nych niż zostały określone w przyjętej ofercie Lubel-
skiej Korporacji Finansowej sp. z o.o. i Krzysztofa
Borkowskiego.
Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło do inwe-
stora z propozycją porozumienia o odstąpieniu od
zawarcia umowy sprzedaży udziałów spółki, ale in-
westor podtrzymał swoje stanowisko co do chęci pod-
pisania umowy i nabycia udziałów spółki, zgodnie
z warunkami przetargu. W związku z decyzją MSP
o niepodpisywaniu umowy inwestor złożył pozew
przeciwko Skarbowi Państwa.
W dniu 18 kwietnia 2005 r. zapadło postanowienie
Sądu Okręgowego w Warszawie o zobowiązaniu mi-
nistra skarbu państwa do zawarcia z Lubelską Kor-
poracją Finansową sp. z o.o. i Krzysztofem Borkow-
skim umowy sprzedaży 59% udziałów spółki, tj. 113
280 udziałów. MSP złożyło apelację od tego wyroku,
jednak w dniu 25 października 2006 r. sąd apelację
oddalił. Tym samym wyrok sądu z dnia 18 kwietnia
2005 r. uprawomocnił się. Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa w marcu 2007 r. złożyło skargę kasacyjną od
wyroku Sądu Apelacyjnego, ale Sąd Najwyższy od-
502
mówił przyjęcia do rozpoznania wniesionej przez
Skarb Państwa skargi kasacyjnej. Możliwe do podję-
cia w tej sprawie przez Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa kroki prawne zostały wyczerpane.
Istotną okolicznością w sprawie jest fakt doko-
nania w 2005 r. podwyższenia kapitału zakładowe-
go spółki, w wyniku którego 113 280 udziałów spół-
ki stanowi obecnie 18,88% kapitału zakładowego
spółki, a nie 59%, jak było w roku 2002, kiedy był
przeprowadzony przetarg. Dlatego też wykonanie
prawomocnego wyroku sądu zgodnie z jego treścią,
tj. podpisanie z wybranym inwestorem – konsor-
cjum: Lubelska Korporacja Finansowa sp. z o.o.
i Krzysztof Borkowski umowy sprzedaży 113 280
udziałów spółki stanowiących 59% kapitału zakła-
dowego spółki przy obecnym stanie kapitałów spół-
ki jest niemożliwe.
Niemniej wobec prawomocnego wyroku sądu
z dnia 18 kwietnia 2005 r. MSP wyraziło gotowość
do prowadzenia rozmów z konsorcjum w celu wypra-
cowania wspólnego stanowiska i zakończenia kwestii
spornych przy prywatyzacji spółki PPZ „Trzemesz-
no” sp. z o.o.
Rozumiejąc stanowisko Stowarzyszenia Produ-
centów Ziemniaków Przemysłowych deklarującego
chęć nabycia udziałów spółki, pragnę jednak podkre-
ślić, że MSP nie może działać w oderwaniu od pra-
womocnego wyroku sądu i zaniechać prób zmierza-
jących do porozumienia z inwestorem, tj. sprzedaży
na rzecz inwestora 59% udziałów spółki, przy jedno-
czesnym zrzeczeniu się przez inwestora wszelkich
roszczeń wynikających z prawomocnego wyroku
sądu, co zakończyłoby trwający od 2002 r. spór. Pry-
watyzacja spółki Przedsiębiorstwo Przemysłu Ziem-
niaczanego „Trzemeszno” sp. z o.o. jest uzależniona
od efektów rozmów z inwestorem – konsorcjum: Lu-
belska Korporacja Finansowa sp. z o.o. i Krzysztof
Borkowski oraz ustaleń dotyczących warunków prze-
prowadzenia transakcji.
Jednocześnie informuję, że MSP bierze pod uwa-
gę możliwość braku porozumienia z inwestorem co
do warunków nabycia udziałów spółki. MSP nie może
jednak wykluczyć, że w przypadku wszczęcia nowej
procedury prywatyzacji spółki z pominięciem posta-
nowień prawomocnego wyroku sądu z dnia 18 kwiet-
nia 2005 r. inwestor wystąpi z powództwem odszko-
dowawczym bądź powództwem o ustalenie istnienia
umowy sprzedaży udziałów. Zatem wszczęcie nowej
procedury prywatyzacji – o co zabiega Stowarzysze-
nie Producentów Ziemniaków Przemysłowych, może
być obarczone dużym ryzykiem wystąpienia przez
inwestora z powództwem przeciwko Skarbowi Pań-
stwa celem zablokowania rozpoczętej procedury.
Odnosząc się do kwestii nacisków inwestora na
zarząd spółki, zaznaczam, że w ocenie MSP nie do-
szło do zbycia udziałów spółki. W związku z tym
MSP stoi na stanowisku, że brak jest podstaw do
dokonania zmian w KRS, tj. do wprowadzenia
zmian w księdze udziałów i złożenia w sądzie nowej
listy wspólników.
Reasumując: usunięcie skutków uchybień przy
prywatyzacji spółki jest ściśle związane z prawomoc-
nym wyrokiem sądu z dnia 18 kwietnia 2005 r., któ-
ry MSP musi mieć na względzie, podejmując decyzje
dotyczące prywatyzacji spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie podziału terytorialnego
izb lekarskich (3783)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem zapytania pani poseł Jolanty Szymanek-De-
resz z dnia 9 kwietnia 2009 r., przekazanego przy
piśmie z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-
-3783/09, w sprawie podziału terytorialnego izb le-
karskich, uprzejmie informuję, iż ostateczny kształt
projektu ustawy o izbach lekarskich w szczególności
w zakresie zmiany obszarów działania okręgowych
izb lekarskich zostanie ustalony przez rząd RP. Obec-
nie projekt ustawy oczekuje na ponowne rozpatrzenie
przez komitet stały Rady Ministrów. Jednocześnie
proszę o przyjęcie dodatkowych informacji w przed-
miotowej sprawie.
Sprawowanie pieczy nad należytym wykonywa-
niem zawodu przez jego członków w granicach inte-
resu publicznego i dla jego ochrony jest jednym z głów-
nych zadań przypisanych samorządowi na mocy usta-
wy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U.
Nr 30, poz. 158, ze zm.) zgodnie z wytycznymi zawar-
tymi w Konstytucji RP. Istotne znaczenie przy wy-
pełnianiu ustawowych obowiązków przez członków
samorządu jest zaangażowanie osób posiadających
w tym zakresie określone kompetencje. Realizując
więc powyższe założenie, projekt ustawy o izbach le-
karskich przewiduje przedłużenie wymaganego sta-
żu zawodowego z siedmiu do dziesięciu lat zarówno
w stosunku do członków sądów lekarskich, jak i kan-
dydatów na rzeczników odpowiedzialności zawodo-
wej i ich zastępców. Dążąc zaś do wypełnienia w spo-
sób należyty powierzonych obowiązków, w projekcie
wprowadzono zasadę incompatibilitas, która zabra-
nia łączenia mandatu członków różnych organów
izby.
Kolejną propozycją przyjętą w projekcie ustawy,
która przyczyni się do efektywniejszego wypełniania
zadań przez samorząd lekarski, jest rozwiązanie

zmierzające do dostosowania struktury terytorialnej
okręgowych izb lekarskich do zasadniczego teryto-
rialnego podziału państwa na województwa. Zapo-
biegnie to nadmiernemu rozdrabnianiu izb lekar-
skich, które obecnie nie służy wykonywaniu zadań
przez samorząd lekarzy, i pozwoli na dostosowanie
organizacji samorządu lekarskiego do zadań rzeczy-
wiście wykonywanych przez jego organy. Zmiana ob-
szarów działania okręgowych izb ma na celu zatem
zapobieganie sytuacjom, gdy tylko część okręgowych
izb spośród 23 okręgowych izb lekarskich realizuje
zadania nałożone przez ustawodawcę na samorząd,
zaś pozostałe nie wykonują ich wcale lub wypełniają
je incydentalnie.
Na potwierdzenie sformułowanej powyżej tezy
pragnę przedstawić dane dotyczące pracy sądów le-
karskich w wybranych okręgowych izbach lekar-
skich, uwzględniając przy tym liczbę członków danej
izby oraz liczbę spraw, która wpłynęła do sądów le-
karskich w latach 2006–2008.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Gorzowie Wielko-
polskim jest niewątpliwie najmniejszą izbą, licząca
zaledwie 1121 członków. W 2006 r. do okręgowego
sądu lekarskiego wpłynęła jedynie 1 sprawa, w 2007
roku – 3 spraw, zaś w 2008 r. – 1.
2. Okręgowa Izba Lekarska w Płocku zrzesza
1350 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęła 1 sprawa, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 r.– 1.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Tarnowie liczy
1534 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęły 2 sprawy, w 2007 r. nie wpłynęła
żadna sprawa, w 2008 – 4.
4. Okręgowa Izba Lekarska w Koszalinie zrzesza
1688 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu lekar-
skiego wpłynęły 4 sprawy, w 2007 r. – 4 sprawy,
w 2008 – 2.
Odmiennie kształtuje się praca okręgowych są-
dów lekarskich w przypadku dużych izb lekarskich.
1. Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie jest bez
wątpienia największą izbą, liczącą 27 933 członków.
W 2006 r. do okręgowego sądu lekarskiego wpłynęły
80 spraw, w 2007 r. – 61 spraw, w 2008 – 69.
2. Śląska Izba Lekarska w Katowicach zrzesza
15 577 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 54 sprawy, w 2007 r. – 45 spraw,
w 2008 – 44.
3. Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie liczy
14 334 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu le-
karskiego wpłynęły 34 sprawy, w 2007. – 32 sprawy,
w 2008 –23.
4. Dolnośląska Izba Lekarska we Wrocławiu zrze-
sza 13 493 członków. W 2006 r. do okręgowego sądu
lekarskiego wpłynęły 19 spraw, w 2007 r. – 25 spraw,
w 2008 – 17.
Z powyższego wynika, iż niewielkie izby, do któ-
rych można niewątpliwie zaliczyć Okręgową Izbę Le-
karską w Płocku, wykonują znacznie mniej zadań niż
np. Okręgowa Izba Lekarska w Krakowie. Zmniej-
szenie więc liczby okręgowych izb lekarskich i zwięk-
503
szenie w konsekwencji liczby członków należących do
poszczególnych izb powinno przyczynić się do racjo-
nalizacji wykonywania zadań przez samorząd. Pod-
kreślić należy, iż istnieje możliwość utworzenia przez
okręgową izbę delegatury, która będzie mogła część
zadań wykonywać, z wyjątkiem spraw dotyczących
odpowiedzialności zawodowej, które będą wykony-
wane wyłącznie w siedzibie izby.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zakresu pod-
miotowego konsultacji społecznych, którym poddany
był projekt ustawy o izbach lekarskich, uprzejmie in-
formuję, iż projektowana regulacja była konsultowa-
na z przedstawicielami organizacji zrzeszających oso-
by wykonujące zawód lekarza i lekarza dentysty, w tym
z samorządami zawodów medycznych (m.in. z Na-
czelną Radą Lekarską, z Naczelną Radą Pielęgnia-
rek i Położnych), związkami zawodowymi (np. Ogól-
nopolski Związek Zawodowy Lekarzy) i przedstawi-
cielami stowarzyszeń lekarskich (np. Stowarzyszenie
Menedżerów Opieki Zdrowotnej STOMOZ).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie zażalenia złożonego
do ministra środowiska
przez Polski Klub Ekologiczny we Wrocławiu
na postanowienie wojewody dolnośląskiego
z dnia 20 czerwca 2008 r. uzgadniające
projekt miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego terenu górniczego
Rybnica Leśna I oraz obszarów funkcjonalnie
z nim związanych (3784)
Odpowiadając na zapytanie poseł Moniki Wieli-
chowskiej, przesłane przy piśmie z dnia 21 kwietnia
2009 r., znak: SPS-024-3784/09, odnoszące się do
monitu w sprawie zażalenia na postanowienie woje-
wody dolnośląskiego z dnia 20 czerwca 2008 r., znak:
SPO.V.AM.6633/23-16/08, uzgadniające projekt miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego
terenu górniczego Rybnica Leśna I oraz obszarów
funkcjonalnie z nim związanych, uprzejmie informu-
ję, że generalny dyrektor ochrony środowiska posta-
nowieniem z dnia 28 kwietnia 2009 r., znak: GDOŚ/
DOP-p-286-109/225/09/mb, stwierdził niedopuszczal-
ność wniesienia zażalenia. Na przedmiotowe posta-
nowienie wojewody dolnośląskiego przysługiwało
zażalenie do ministra środowiska/generalnego dyrek-
504
tora ochrony środowiska, ale podmiotem uprawnio-
nym do jego wniesienia była tylko gmina Mieroszów
(reprezentowana przez burmistrza miasta i gminy
Mieroszów).
Postępowanie planistyczne, regulowane przepisa-
mi art. 11 i 17 ustawy o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym, nie jest postępowaniem pro-
wadzonym w celu załatwienia indywidualnej sprawy
w drodze decyzji administracyjnej, której adresatem
jest strona postępowania administracyjnego. Dlatego
też przeniesienie regulacji przewidzianej w art. 106
§ 5 K.p.a. na grunt procedury legislacyjnej w sprawie
sporządzania MPZP nie jest w pełni możliwe. Zasto-
sowanie unormowań objętych ww. artykułem dotyczy
jedynie formy zajęcia stanowiska w sprawie (vide:
postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyj-
nego we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2007 r., III
SA/Wr 198/07).
Stosownie do art. 98 ust. 1 i 3 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) jeżeli prawo
uzależnia ważność rozstrzygnięcia organu gminy od
jego zatwierdzenia, uzgodnienia lub zaopiniowania
przez inny organ, to stanowisko organu uzgadniają-
cego podlega zaskarżeniu przez organ gminy do sądu
administracyjnego z powodu niezgodności z prawem
w terminie 30 dni od dnia jego doręczenia. Zgodnie
z art. 98 ust. 2 ww. ustawy powyższy przepis stosuje
się odpowiednio do rozstrzygnięć dotyczących orga-
nów związków i porozumień międzygminnych.
W odniesieniu do pozostałych podmiotów ani ustawa
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
ani ustawa o samorządzie gminnym nie przewidują
możliwości skarżenia do sądu administracyjnego
czynności organu planistycznego z poszczególnych
etapów poprzedzających uchwalenie MPZP. Stosow-
nie do ww. przepisu każdy, czyj interes prawny lub
uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą
przez organ gminy w sprawie z zakresu administra-
cji publicznej, może po bezskutecznym wezwaniu do
usunięcia naruszenia zaskarżyć uchwałę do sądu ad-
ministracyjnego.
Jeśli z powyższą wykładnią prawo do wniesienia
skargi do sądu administracyjnego ma w tym przy-
padku wyłącznie gmina, to tylko ona ma prawo
wnieść zażalenie na ww. postanowienie do organu II
instancji.
Jednocześnie informuję, że sprawa, o której mowa,
została rozpatrzona w pierwszym możliwym termi-
nie. Sprawy rozpatrywane są zgodnie z kolejnością
ich dostarczenia do Ministerstwa Środowiska oraz
napływania do Generalnej Dyrekcji Ochrony Środo-
wiska.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zasad obowiązkowego podlegania
ubezpieczeniu społecznemu oraz wymiaru
składek opłacanych na rzecz KRUS (3788)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-3788/
09, przy którym przedłożone zostało zapytanie pana
posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie zasad
obowiązkowego podlegania ubezpieczeniu społeczne-
mu oraz wymiaru składek opłacanych na rzecz
KRUS, uprzejmie wyjaśniam, że Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej w dniu 24 kwietnia 2009 r. uchwalił
zmianę ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków, która oczekuje na podpis prezydenta RP.
Ustawa wprowadza zróżnicowanie składek na
ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników w zależ-
ności od wielkości gospodarstwa rolnego, ale tylko
dla rolników prowadzących działalność rolniczą
w gospodarstwach powyżej 50 ha przeliczeniowych
użytków rolnych. Zmianie ulegnie również kwartal-
ny system opłacania składek na ubezpieczenie spo-
łeczne rolników. Zgodnie z obowiązującymi przepisa-
mi ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników
obowiązek opłacania składek na to ubezpieczenie po-
wstaje z pierwszym dniem kwartału, w którym po-
wstało ubezpieczenie, a ustaje z ostatnim dniem
kwartału, w którym ustało ubezpieczenie. W myśl
nowych przepisów obowiązek opłacania składek po-
wstawał będzie od dnia, w którym powstało ubezpie-
czenie, a ustawał od dnia, w którym ustanie ubezpie-
czenie. Zmiana wyeliminuje sytuację, w której rolnik
byłby zobowiązany do opłacania składek na ubezpie-
czenie społeczne rolników za cały kwartał, mimo iż
podlegał temu ubezpieczeniu przez kilka lub kilka-
naście dni lub w tym samym kwartale przez pewien
okres podlegał ubezpieczeniu w ZUS (np. z tytułu
zatrudnienia). Dzięki tej zmianie odzwierciedlony
będzie okres faktycznego podlegania ubezpieczeniu
społecznemu rolników.
Ustawa ma wejść w życie z dniem 1 października
2009 r. W związku z powyższym niebawem ulegną
zmianie rozwiązania w zakresie poboru składek na
ubezpieczenie społeczne rolników, które pan poseł
kwestionuje jako niesprawiedliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.

Odpowiedź
ministra środowiska
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wysokości kar stosowanych
przy wycinaniu drzew bez zezwolenia (3790)
Odpowiadając na zapytanie posła Mieczysława
Marcina Łuczaka z dnia 14 kwietnia 2009 r. w spra-
wie wysokości kar stosowanych przy usuwaniu drzew
bez zezwolenia, przekazane przez Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 21 kwietnia
2009 r., znak: SPS-024-3790/09, przekazuję poniższe
informacje.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i w związku z tym w resorcie zostały rozpoczęte pra-
ce nad przygotowaniem projektów rozwiązań poru-
szonych problemów z zakresu trybu nakładania ad-
ministracyjnych kar pieniężnych za usuwanie drzew
i krzewów bez wymaganego zezwolenia i wysokości
tych kar.
Uprzejmie informuję, że wysokość stawek opłat
za usunięcie drzew lub krzewów, a w związku z tym
wysokość administracyjnych kar pieniężnych za ich
usunięcie bez wymaganego zezwolenia, powinna od-
powiadać nie tylko wartości użytkowej drewna, ale
również wartości innych usług ekosystemowych do-
starczanych przez te zadrzewienia, takich jak: ochro-
na klimatu, ochrona powietrza przed zanieczyszcze-
niami (m.in. pyłem i hałasem), ochrona gleby
oraz podnoszenie walorów krajobrazowych i różno-
rodności biologicznej.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie honorowego krwiodawstwa (3791)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na inter-
pelację pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
honorowego krwiodawstwa, przesłaną przy piśmie,
znak SPS-024-3791/09, z dnia 21 kwietnia 2009 r.,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Idea honorowego krwiodawstwa w Polsce polega
na nieodpłatnym i dobrowolnym oddawaniu krwi
i jej składników. System przywilejów przysługują-
cych dawcom krwi stanowi formę zachęty do regu-
505
larnego, honorowego oddawania krwi. Zgodnie z art.
9 ust. 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej
służbie krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, ze zm.) hono-
rowemu dawcy krwi i zasłużonemu honorowemu
dawcy krwi przysługują następujące przywileje:
1) zwolnienie od pracy w dniu, w którym oddaje
krew, i na czas okresowego badania lekarskiego daw-
ców krwi na zasadach określonych w odrębnych prze-
pisach,
2) zwrot utraconego zarobku na zasadach wyni-
kających z przepisów prawa pracy,
3) zwrot kosztów przejazdu do jednostki organi-
zacyjnej publicznej służby krwi na zasadach określo-
nych w przepisach w sprawie diet i innych należności
z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju;
koszt przejazdu ponosi jednostka organizacyjna pu-
blicznej służby krwi,
4) posiłek regeneracyjny.
Na podstawie art. 43 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) świadczeniobiorcy, który
posiada tytuł Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi
i przedstawi legitymację Zasłużonego Honorowego
Dawcy Krwi, przysługuje bezpłatne zaopatrzenie
w leki objęte wykazem leków podstawowych i uzu-
pełniających do wysokości limitu ceny. Ponadto zgod-
nie z art. 47c ww. ustawy Zasłużonemu Honorowemu
Dawcy Krwi przysługują uprawnienia do korzystania
poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz
z usług farmaceutycznych udzielanych w aptekach.
Świadczeniobiorcom, którzy posiadają tytuł Za-
służony Honorowy Dawca Krwi lub Zasłużony Hono-
rowy Dawca Przeszczepu, przysługują bezpłatne leki
regenerujące układ krwiotwórczy. Załącznik do
przedmiotowego rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 20 czerwca 2008 r. w sprawie wykazu leków dla
świadczeniobiorcy posiadającego tytuł Zasłużonego
Honorowego Dawcy Krwi lub Zasłużonego Honorowe-
go Dawcy Przeszczepu uwzględnia preparaty witami-
nowe, kwasu foliowego oraz żelaza, w tym produkt
leczniczy hemofer (Dz. U. Nr 118, poz. 761).
Zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588) honorowy dawca krwi ma
możliwość odliczenia od podatku dochodowego daro-
wizny w wysokości ekwiwalentu pieniężnego za po-
braną krew określonego przepisami wydanymi na
podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia
1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106, poz.
681, ze zm.).
Podatnikowi bezpłatnie oddającemu krew przy-
sługuje odliczenie w wysokości ekwiwalentu wynika-
jącego z przepisów rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie określenia rzad-
kich grup krwi, rodzajów osocza i surowic diagno-
stycznych wymagających przed pobraniem krwi za-
biegu uodpornienia dawcy lub innych zabiegów oraz
506
ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew i związa-
ne z tym zabiegi (Dz. U. Nr 263, poz. 2625, ze zm.).
Szereg szczególnych uprawnień przysługujących
honorowym dawcom krwi jest jedynie formą wyra-
żenia wdzięczności za bezinteresowny gest niesienia
pomocy osobom chorym, które potrzebują transfuzji
krwi bądź jej składników. Nie stanowi on zapłaty za
tę krew. Przywileje przysługujące honorowym daw-
com krwi w Polsce są bardzo rozbudowane w porów-
naniu z przywilejami przysługującymi w innych kra-
jach należących do UE. Zgodnie z dyrektywą 2002/
98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27
stycznia 2003 r., ustanawiającą normy jakości i bez-
piecznego pobierania, testowania, przetwarzania,
przechowywania i dystrybucji krwi ludzkiej i skład-
ników krwi oraz zmieniającą dyrektywę 2001/83/
WE, w celu podnoszenia norm bezpieczeństwa odno-
szących się do krwi i składników krwi krwiodawstwo
powinno być dobrowolne i nieodpłatne. W związku
z powyższym należy podjąć wszelkie niezbędne środ-
ki w celu propagowania honorowego krwiodawstwa
oraz zapewnić krwiodawcom większe uznanie opinii
publicznej, a nie tylko zwiększać liczbę przywilejów.
Minister zdrowia dostrzega problem związany
z wzrastającym zapotrzebowaniem na krew i jej
składniki, przy niewspółmiernie wzrastającej liczbie
honorowych dawców krwi. W związku z powyższym
w resorcie zdrowia został przygotowany projekt pro-
gramu zdrowotnego pn. „Zapewnienie samowystar-
czalności Rzeczypospolitej Polskiej w krew, jej skład-
niki i produkty krwiopochodne na lata 2009–2014”.
Zgodnie z założeniami ww. projektu planowane jest
coroczne przygotowywanie i przeprowadzenie zsyn-
chronizowanych akcji promujących honorowe krwio-
dawstwo na szczeblu centralnym oraz lokalnie na
terenach działania regionalnych centrów krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa.
Obecnie propagowaniem honorowego krwiodaw-
stwa zajmują się głównie organizacje pozarządowe,
uzyskujące część środków na ten cel z Ministerstwa
Zdrowia. Środki, które są rozdzielane w formie dota-
cji celowej dla jednostek niezaliczanych do sektora
finansów publicznych na realizację zadań zlecanych
organizacjom pozarządowym przez Ministerstwo
Zdrowia, w tym na propagowanie idei honorowego
krwiodawstwa, są rozdzielone dla kilku organizacji.
Efekt na szczeblu ogólnopolskim jest niedostrzegalny
i nie przynosi długookresowych wymiernych korzy-
ści. W celu zwiększenia ilości pobieranej krwi ko-
nieczne jest pozyskanie większej liczby nowych daw-
ców oraz zwiększenie ilości donacji oddanych przez
dawców wielokrotnych. Ponadto szczególnie potrzeb-
na jest intensyfikacja działań promujących honorowe
oddawanie krwi w okresie wakacyjnym, kiedy zda-
rzają niedobory krwi i jej składników. Zmiana podej-
ścia systemowego w zakresie prowadzenie akcji pro-
mujących honorowe krwiodawstwo na szczeblu cen-
tralnym jest zatem niezbędna. Obecnie w Polsce
istotne jest podjęcie działań w kierunku edukacji spo-
łeczeństwa w zakresie honorowego krwiodawstwa,
zwiększania świadomości Polaków w tym zakresie,
a także zmobilizowanie właściwych instytucji do re-
spektowania obecnie obowiązujących przywilejów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie budowy małej elektrowni wodnej
w Tylmanowej (3792)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie kompetencji dyrektorów regionalnych za-
rządów gospodarki wodnej, jako organu wyższego
stopnia w rozumieniu Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego, w stosunku do starostów, w sprawach
dotyczących wydawania na podstawie ustawy z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne pozwoleń wodnopraw-
nych, poniżej przedstawiam stosowne wyjaśnienia.
Zarządzanie zasobami wodnymi na obszarze na-
szego państwa realizowane jest z uwzględnieniem
podziału na obszary dorzeczy i regiony wodne, a w ra-
mach regionów wodnych na obszary zlewni rzek.
Zgodnie z przepisami art. 92 Prawa wodnego orga-
nem właściwym w sprawach gospodarowania woda-
mi w regionie wodnym jest dyrektor regionalnego
zarządu gospodarki wodnej. Jednym z instrumentów
zarządzania zasobami wodnymi są pozwolenia wod-
noprawne, jako rodzaj indywidualnego rozstrzygnię-
cia w drodze decyzji administracyjnej uprawniające-
go do wykonania urządzeń wodnych i korzystania
z zasobów wodnych. Pozbawienie dyrektora RZGW
funkcji organu wyższego stopnia w stosunku do sta-
rostów, jaką powierzono temu organowi mocą prze-
pisów art. 146 ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199, poz. 1227) spowoduje sytuację braku możli-
wości skutecznej kontroli pozwoleń wodnoprawnych
w odniesieniu do uwarunkowań i możliwości korzy-
stania z wód w danym regionie wodnym. Należy tu
podkreślić, że granice obszarów regionów wodnych
nie pokrywają się z granicami podziału administra-
cyjnego państwa. Zatem jednostki administracji pu-
blicznej działające w granicach podziału administra-
cyjnego nie mogą zagwarantować uwzględnienia
uwarunkowań dotyczących korzystania z wód zlewni

rzeki, a tym bardziej obszaru regionu wodnego. Na-
leży tu wyjaśnić, że kontrola pozwoleń wodnopraw-
nych wydawanych przez marszałków województw,
podobnie jak w przypadku pozwoleń wodnoprawnych
wydawanych przez starostów, realizowana jest przez
organ wyspecjalizowany w sprawach gospodarki
wodnej, tj. prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki
Wodnej. Obecny system kontroli pozwoleń wodno-
prawnych zapewnia spójność i możliwość podejmo-
wania rozstrzygnięć w ścisłym powiązaniu z syste-
mem gospodarowania wodami realizowanym na ob-
szarze państwa.
W tej sytuacji propozycja rozważenia dokonania
zmian w obecnym systemie właściwości organów go-
spodarujących wodami wydaje się nieuzasadniona.
Odpowiadając na kwestie dotyczące opisanej przez
panią poseł lokalizacji małej elektrowni wodnej
(MEW) na rzece Dunajec w miejscowośći Tylmano-
wa, na wstępie pragnę wyjaśnić, że pozwolenie wod-
noprawne na wykonanie urządzeń wodnych MEW
nie decyduje o możliwości budowy tego obiektu, bo-
wiem pozwolenie wodnoprawne nie zastępuje pozwo-
lenia na budowę wydawanego na podstawie przepi-
sów ustawy Prawo budowlane. Pozwolenie wodno-
prawne na wykonanie urządzeń wodnych stanowi
jedynie ocenę możliwości realizacji budowli lub obiek-
tu budowlanego ze względu na możliwość realnego
korzystania z wód. Zatem pozwolenie wodnoprawne
nie jest dokumentem wystarczającym do rozpoczęcia
robót budowlanych.
Zainteresowany uzyskaniem pozwolenia wodno-
prawnego na wykonanie urządzeń wodnych np. MEW
do wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego
powinien, zgodnie z przepisami art. 131 ustawy Pra-
wo wodne, dołączyć m.in. decyzję o warunkach zabu-
dowy i zagospodarowania terenu i operat wodno-
prawny. Zgodnie z przedstawioną sytuacją prawną,
dla omawianej MEW wydana została w dniu 13 wrze-
śnia 2007 r. decyzja o środowiskowych uwarunkowa-
niach realizacji przedsięwzięcia, którą uzyskuje się
przed wydaniem pozwolenia wodnoprawnego na wy-
konanie urządzeń wodnych. Jak wynika z pism dy-
rektora RZGW w Krakowie z dnia 27 lutego 2008 r.,
6 i 27 czerwca 2008 r., kierowanych do starosty no-
wotarskiego, przedmiotem ich były uwagi do poda-
nego przez inwestora kilometrażu biegu rzeki Duna-
jec, w którym ma powstać MEW oraz zawartości
operatu wodnoprawnego, jaki został złożony przez
inwestora. Podkreślić należy fakt sprecyzowania
bardzo szczegółowych uwag do operatu wodnopraw-
nego m.in. do projektu przepławki mającej zagwaran-
tować migrację ryb. Te działania dyrektora RZGW
trudno uznać za niezgodne z prawem, skoro dla MEW
w miejscowości Tylmanowa wydana została decyzja
o środowiskowych uwarunkowaniach i miała ona
w okresie analizowania sprawy przez ww. organ sta-
tus decyzji ostatecznej. Należy przy tym zauważyć,
że dyrektor RZGW nie ma podstaw prawnych do kwe-
stionowania postanowień decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach.
507
Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, że stano-
wisko dyrektora RZGW w Krakowie było podstawo-
wym argumentem przemawiającym za udzieleniem
przez starostę nowotarskiego decyzją z dnia 16 paź-
dziernika 2008 r., inwestorowi MEW w miejscowości
Tylmanowa, pozwolenia wodnoprawnego na wyko-
nanie MEW i szczególne korzystanie z wód rzeki Du-
najec. Jak wynika z uzasadnienia tej decyzji na stro-
nie nr 8, stanowisko ww. organu uznano jedynie za
ważne, natomiast większość treści uzasadniania de-
cyzji dotyczy kwestii przyrodniczych, gdzie zawarto
opis procesu uzgodnień w sprawie uwarunkowań śro-
dowiskowych realizacji przedmiotowego przedsię-
wzięcia. Wnioskuje się z nich, że wojewoda małopol-
ski nie uznał się za organ właściwy do dokonania
uzgodnień w sprawie lokalizacji MEW w miejscowo-
ści Tylmanowa.
Z dokumentów uzyskanych od dyrektora RZGW
w Krakowie wynika, że odwołanie od decyzji wniósł
Polski Związek Wędkarski Okręg w Nowym Sączu,
który był stroną postępowania, jednakże swoje od-
wołanie złożył z uchybieniem ustawowego terminu.
Od decyzji starosty nowotarskiego odwołanie wniósł
również Klub Przyjaciół Dunajca przy Okręgu PZW
w Nowym Sączu, który nie był stroną. Obie te sprawy
są przedmiotem rozpatrywania przez Wojewódzki
Sąd Administracyjny w Krakowie. Prawomocne wy-
roki sądu w tych sprawach będą dla dyrektora RZGW
wiążące.
Po wnikliwej analizie dokumentów dotyczących
udzielenia pozwolenia wodnoprawnego na wykonanie
MEW na rzece Dunajec w miejscowości Tylmanowa
brak jest podstaw do stwierdzenia, że dyrektor RZGW
uchybił obowiązkom wynikającym dla tego organu
z przepisów ustawy Prawo wodne bądź naruszył
przepisy innych ustaw, w tym ustawy o ochronie
przyrody i ustawy o udostępnianiu informacji o śro-
dowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na śro-
dowisko.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie sposobu obliczenia przez ZUS
wysokości emerytury mieszkańcowi Raciborza
(3793)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia 2009
508
r., znak: SPS-024-3793/09, dotyczące zapytania pana
posła Bolesława Piechy w sprawie świadczenia eme-
rytalnego pana A. P., po uzyskaniu wyjaśnień Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych przedstawiam, co na-
stępuje.
Z wyjaśnień prezesa ZUS wynika, że pan A. P.
zgłosił w dniu 29 maja 1998 r. do Zakładu Kolejowe-
go Emerytur i Rent w Katowicach wniosek o emery-
turę. Z uwagi na toczące się przed sądem wojewódz-
kim, a następnie sądem apelacyjnym postępowanie
w przedmiocie prawa do nabycia świadectw rekom-
pensacyjnych wniosek nie został rozpatrzony w ter-
minie.
Z dniem 1 stycznia 1999 r. na podstawie przepi-
sów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz.
74, z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych
przejął wypłatę wszystkich świadczeń wypłacanych
przez Zakład Kolejowy Emerytur i Rent.
W dniu 25 lutego 1999 r. Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych Oddział w Rybniku rozpatrzył wniosek za-
interesowanego, a decyzją z dnia 9 kwietnia 1999 r.
przyznał mu, na podstawie ustawy z dnia 28 kwiet-
nia 1983 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowni-
ków kolejowych i ich rodzin (Dz. U. Nr 23, poz. 99,
z późn. zm.) emeryturę od dnia 30 czerwca 1998 r.,
tj. od ukończenia 60 lat.
Wysokość emerytury ustalona została na podsta-
wie przepisów ustawy z dnia 17 października 1991 r.
o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania
emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 104, poz. 450, ze zm.). Zgodnie z treścią art. 8 tej
ustawy do ustalenia podstawy wymiaru emerytury
przyjęto zwaloryzowaną podstawę wymiaru renty
z tytułu choroby zawodowej obliczonej od wynagro-
dzenia z 3 kolejnych lat kalendarzowych (1974–1976)
oraz z uwzględnieniem kwoty bazowej przyjętej ostat-
nio do obliczenia renty, wynoszącej 666,96 zł, która
stanowiła 93% przeciętnego wynagrodzenia. Wskaź-
nik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wy-
niósł 157,98%.
Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury na
nowo, a więc z uwzględnieniem kwoty obowiązującej
w dniu przyznania emerytury, zgodnie z powołanym
art. 8 ustawy rewaloryzacyjnej z dnia 17 październi-
ka 1991 r. wymagane było wskazanie w przypadku
pana A. P. wynagrodzenia z 9 kolejnych lat kalenda-
rzowych wybranych z ostatnich 18 lat kalendarzo-
wych, tj. z lat 1980–1997.
Zainteresowany udokumentował wynagrodzenie
jedynie z lat 1980–1986. Podstawa wymiaru emery-
tury ustalona na nowo z 9 lat kalendarzowych była
zatem niekorzystna. Sprawa ta była przedmiotem
postępowania odwoławczego. Ostatecznie sąd apela-
cyjny wyrokiem z dnia 5 września 2002 r. uznał de-
cyzję organu rentowego za prawidłową.
Każda osoba kwestionująca decyzję wydaną przez
organ rentowy ZUS ma prawo dochodzenia roszczeń
na drodze sądowej. Zainteresowany z tej drogi sko-
rzystał. Wyrok wydany w sprawie indywidualnej wią-
że strony sporu oraz wszystkie organy państwowe.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie przekazania części gospodarstwa
w zamian za rentę strukturalną (3794)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Romualda Ajchlera, przesła-
ną przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2009 r., znak: SPS-
-023-3794/09, dotyczącą działania: Renty struktu-
ralne objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, uprzejmie informuję, że
zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn.
zm.) do złożenia wniosku uprawniony jest producent
rolny, który m.in. przekazał gospodarstwo rolne
o łącznej powierzchni użytków rolnych wynoszącej
co najmniej 3 ha, a w przypadku gospodarstw rolnych
położonych w województwie małopolskim, podkar-
packim, śląskim lub świętokrzyskim – co najmniej
1 ha, a także zaprzestał prowadzenia działalności
rolniczej.
Warunek przekazania gospodarstwa rolnego uwa-
ża się za spełniony, jeżeli:
1) zostały przekazane wszystkie użytki rolne
wchodzące w skład tego gospodarstwa, będące za-
równo przedmiotem odrębnej własności rolnika i jego
małżonka, jak również przedmiotem ich współwła-
sności,
2) przekazanie nastąpiło:
a) przez przeniesienie własności gospodarstwa
rolnego w całości na rzecz jednego następcy (następ-
cą jest osoba fizyczna, która rozpoczyna działalność
rolniczą po raz pierwszy z dniem przejęcia gospodar-
stwa rolnego od producenta rolnego ubiegającego się
o rentę strukturalną i nie ukończyła 40. roku życia
w dniu złożenia wniosku o rentę strukturalną), przy
czym powierzchnia użytków rolnych wchodzących
w skład gospodarstwa rolnego przekazywanego na

rzecz następcy, z wyjątkiem zstępnego, nie może być
mniejsza niż średnia powierzchnia gruntów rolnych
w gospodarstwie w województwie, w którym jest po-
łożona największa część użytków rolnych wchodzą-
cych w skład gospodarstwa rolnego, z tym że w wo-
jewództwie, w którym średnia powierzchnia gruntów
rolnych w gospodarstwie jest wyższa niż średnia po-
wierzchnia gruntów rolnych w kraju, minimalna po-
wierzchnia użytków rolnych wchodzących w skład
gospodarstwa rolnego przekazywanych na rzecz na-
stępcy nie może być mniejsza niż średnia powierzch-
nia gruntów rolnych w gospodarstwie w kraju, albo
b) na powiększenie jednego lub kilku gospodarstw
rolnych przez odpłatne lub nieodpłatne przeniesienie
własności użytków rolnych wchodzących w skład go-
spodarstwa rolnego, przy czym powierzchnia użyt-
ków rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rol-
nego po powiększeniu nie może być mniejsza niż
średnia powierzchnia gruntów rolnych w gospodar-
stwie w województwie, w którym jest położona naj-
większa część przekazywanych użytków rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tym
że w województwie, w którym średnia powierzchnia
gruntów rolnych jest wyższa niż średnia powierzch-
nia gruntów rolnych w kraju, powierzchnia użytków
rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego
po powiększeniu nie może być mniejsza niż średnia
powierzchnia gruntów rolnych w kraju.
W związku z powyższym należy stwierdzić, iż je-
żeli syn rolnika ubiegającego się o przyznanie renty
strukturalnej jest następcą, czyli po raz pierwszy
rozpoczyna działalność rolniczą, to rolnik musi prze-
kazać mu całość gospodarstwa rolnego, tzn. nie może
go podzielić na części. Natomiast jeżeli syn jest rol-
nikiem i posiada już swoje gospodarstwo, to osoba
ubiegająca się o przyznanie renty strukturalnej może
przekazać część swojego gospodarstwa na powiększe-
nie gospodarstwa syna, a drugą część może przeka-
zać na powiększenie gospodarstwa innego rolnika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Chwieruta
w sprawie wsparcia działań
na rzecz rozwoju przedsiębiorczości
i rynku pracy w Małopolsce Zachodniej (3795)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słanym do mnie zapytaniem pana Janusza Chwieru-
509
ta posła na Sejm RP (pismo SPS-024-3795/09 z 21
kwietnia 2009 r.) w sprawie możliwości wsparcia fun-
duszy pożyczkowych na poziomie rządowym przeka-
zuję następujące informacje:
W perspektywie finansowej lat 2007–2013 głów-
nym źródłem dokapitalizowania funduszy pożyczko-
wych oferujących wsparcie małym i średnim przed-
siębiorcom będą środki finansowe zarezerwowane na
ten cel w regionalnych programach operacyjnych.
Dodatkowo w ramach programów i inicjatyw euro-
pejskich będzie można pozyskać środki na dokapita-
lizowanie funduszy. Program ramowy na rzecz kon-
kurencyjności i innowacji (ang. Competitivness and
Innovation Framework Programme – CIP) ma na
celu promowanie konkurencyjności europejskich
przedsiębiorstw. Jego zadaniem jest wspieranie dzia-
łalności innowacyjnej, zapewnienie lepszego dostępu
do środków finansowych oraz świadczenie na pozio-
mie regionalnym usług wsparcia dla biznesu. Szcze-
gółowe informacje można uzyskać na stronach inter-
netowych www.cip.gov.pl.
Pozakapitałowe wsparcie funduszy będzie w dużej
części realizowane z Programu Operacyjnego „Kapi-
tał ludzki”. Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści w ramach tego programu realizuje projekt syste-
mowy „Wsparcie i rozwój instytucji świadczących
usługi na rzecz przedsiębiorczości oraz ich sieci”.
Fundusze pożyczkowe będą mogły skorzystać z pla-
nowanych szkoleń i innych form podnoszenia kwali-
fikacji itp. (www.parp.gov.pl).
Ze względu na fakt, że zapytanie pośrednio doty-
czy działań na rzecz rozwoju przedsiębiorczości,
uprzejmie informuję, że w Programie Operacyjnym
„Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 przewidziano
instrumenty wsparcia dla przedsiębiorców sektora
MSP. W ramach III osi priorytetowej realizowane są
trzy zadania skierowane do innowacyjnych MSP
tj. działanie 3.1. Inicjowanie działalności innowacyj-
nej, działanie 3.2. Wspieranie funduszy kapitału pod-
wyższonego ryzyka oraz działanie 3.3. Tworzenie
systemu ułatwiającego inwestowanie w MSP. W ra-
mach IV osi priorytetowej PO IG wskazać należy na
działanie 4.3. Kredyt technologiczny oraz działanie
4.4. Nowe inwestycje o wysokim potencjale innowa-
cyjnym.
MSP mogą ubiegać się także o wsparcie w ramach
działania 4.5. Wsparcie inwestycji o dużym znaczeniu
dla gospodarki. Wyniki naboru wniosków z 2008 r.
wskazują, że MSP z powodzeniem ubiegały się o do-
finansowanie na tworzenie centrów badawczo-rozwo-
jowych w poddziałaniu 4.5.2. Wsparcie w sektorze
usług nowoczesnych.
W dniu 3 lutego 2009 r. Rada Ministrów przyjęła
dokument pt. „Kierunki rozwoju funduszy pożyczko-
wych i poręczeniowych dla małych i średnich przed-
siębiorców w latach 2009–2013”. Działania organiza-
cyjne, ekonomiczne i prawne zawarte w tym doku-
mencie mają na celu poprawę dostępu, zwłaszcza
mikr- i małych przedsiębiorców do zewnętrznych źró-
deł finansowania. Wyrażam przekonanie, że realiza-
510
cja tych działań wraz z pozyskaniem środków finan-
sowych w ramach wskazanych wyżej źródeł w istotny
sposób wpłynie na efektywność funkcjonowania fun-
duszy, a w ślad za tym na lepsze zaspokajanie potrzeb
przedsiębiorców.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym oraz zmianie
niektórych innych ustaw (3796)
Nawiązując do pisma z dnia 21 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-024-3796/09, przekazującego interpelację
posła Krzysztofa Tyszkiewicza w sprawie ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycz-
nym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495 oraz
z 2008 r. Nr 223, poz. 1464), przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia.
Ad 1
Zgodnie z art. 16 ustawy o zużytym sprzęcie elek-
trycznym i elektronicznym wojewódzki inspektor
ochrony środowiska co najmniej raz w roku przepro-
wadza kontrolę zakładu przetwarzania. Wobec po-
wyższego każdy zakład przetwarzania jest kontrolo-
wany co roku w zakresie zgodności jego działalności
z prawem i posiadanymi decyzjami na prowadzenie
działalności w zakresie przetwarzania zużytego
sprzętu. Podczas kontroli WIOŚ przeprowadza kon-
trolę zgodności posiadanej przez prowadzącego za-
kład przetwarzania dokumentacji z prowadzoną
przez niego działalnością, np. posiadane karty prze-
kazania odpadów, prowadzona ewidencja odpadów
czy pobór energii i wody niezbędnej do przetwarzania
zużytego sprzętu.
W przypadku stwierdzenia podczas kontroli wy-
stępowania nieprawidłowości w działaniu przedsię-
biorcy WIOŚ może, zgodnie z przepisami ustawy z 19
lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U.
z 2007 r. Nr 44, poz. 287, z późn. zm.), wydać zarzą-
dzenie pokontrolne do kierownika kontrolowanej jed-
nostki organizacyjnej lub osoby fizycznej, wydać na
podstawie odrębnych przepisów decyzję administra-
cyjną, wszcząć egzekucję, jeżeli obowiązek wynika
z mocy prawa lub decyzji administracyjnej. Ponadto
WIOŚ może, w przypadku stwierdzenia nieuregulo-
wania stanu administracyjno-prawnego bądź prowa-
dzenia działalności niezgodnej z posiadanym zezwo-
leniem, wystąpić do właściwych organów administra-
cji publicznej z prośbą o weryfikację posiadanych
zezwoleń.
Należy również zaznaczyć, że zgodnie z art. 9
ustawy z 19 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Śro-
dowiska przy wykonywaniu kontroli przestrzega-
nia wymagań ochrony środowiska inspektor
uprawniony jest jedynie do:
— wstępu z niezbędnym sprzętem:
a) na teren nieruchomości, obiektu lub ich części,
na którym prowadzona jest działalność gospodarcza,
b) do środków transportu;
— wstępu przez całą dobę wraz z niezbędnym
sprzętem na teren niezwiązany z prowadzeniem
działalności gospodarczej,
— pobierania próbek, przeprowadzania niezbęd-
nych badań lub wykonywania innych czynności kon-
trolnych w celu ustalenia na terenie kontrolowanej
nieruchomości, w obiekcie lub jego części, stanu śro-
dowiska oraz oceny tego stanu w świetle przepisów
o ochronie środowiska, a także indywidualnie
określonych w decyzjach administracyjnych wa-
runków wykonywania działalności wpływającej na
środowisko,
— żądania wstrzymania ruchu instalacji lub
urządzeń oraz powstrzymania się od wykonywania
innych czynności w zakresie, w jakim jest to niezbęd-
ne dla pobrania próbek oraz przeprowadzenia badań
i pomiarów,
— oceny sposobu eksploatacji instalacji lub urzą-
dzeń, w tym środków transportu,
— oceny stosowanych technologii i rozwiązań
technicznych,
— żądania pisemnych lub ustnych informacji oraz
wzywania i przesłuchiwania osób w zakresie nie-
zbędnym dla ustalenia stanu faktycznego,
— żądania okazania dokumentów i udostępnienia
wszelkich danych mających związek z problematyką
kontroli,
— żądania okazania dokumentów niezbędnych do
wymierzenia mandatu lub kary grzywny,
— oceny sposobu wykonywania pomiarów emisji,
ilości pobranej wody oraz odprowadzanych ścieków
przez jednostkę prowadzącą pomiary, w tym popraw-
ności sposobu pobierania i analizy próbek.
Ad 2
Zgodnie z przepisami art. 82 ustawy z dnia 2 lip-
ca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) nie
można równocześnie podejmować i prowadzić więcej
niż jednej kontroli działalności przedsiębiorcy. Wobec
powyższego nie jest możliwe prowadzenie jednocze-
śnie kontroli przez wojewódzkie inspektoraty ochro-
ny środowiska i urzędy kontroli skarbowej. Działania
takie mogłyby być podejmowane jedynie w ściśle
określonych przypadkach, tj.:

— ratyfikowane umowy międzynarodowe stano-
wią inaczej,
— przeprowadzenie kontroli jest niezbędne dla
przeciwdziałania popełnieniu przestępstwa lub wy-
kroczenia, przeciwdziałania popełnieniu przestęp-
stwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego lub
zabezpieczenia dowodów jego popełnienia,
— kontrola jest prowadzona w toku postępowa-
nia prowadzonego na podstawie przepisów ustawy
z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów,
— przeprowadzenie kontroli jest uzasadnione bez-
pośrednim zagrożeniem życia, zdrowia lub środowi-
ska naturalnego,
— kontrola dotyczy zasadności dokonania zwrotu
podatku od towarów i usług przed dokonaniem tego
zwrotu,
— przeprowadzenie kontroli jest realizacją obo-
wiązków wynikających z przepisów prawa wspólno-
towego o ochronie konkurencji lub przepisów prawa
wspólnotowego w zakresie ochrony interesów finan-
sowych Wspólnoty Europejskiej,
— kontrola dotyczy zasadności dokonania zwrotu
podatku od towarów i usług na podstawie przepisów
o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków
związanych z budownictwem mieszkaniowym.
Ad 3
Dotychczas resort środowiska nie przeprowadzał
analiz rzeczywistych kosztów przetwarzania zużyte-
go sprzętu.
Należy zauważyć, że przeprowadzenie takiej ana-
lizy mogłoby być trudne do wykonanie z kilku wzglę-
dów. Przede wszystkim trzeba wziąć pod uwagę, że
przy określaniu kosztów przetwarzania zużytego
sprzętu istotnych jest wiele czynników, tj. stosowana
technologia, ilość zatrudnionych pracowników, ilości
i rodzaj przetwarzanego zużytego sprzętu. Ponadto
stawki za przetwarzanie sprzętu są ustalane na pod-
stawie zawieranych umów pomiędzy wprowadzają-
cymi sprzęt a prowadzącymi zakład przetwarzania
i mogą stanowić tajemnicę handlową.
Ad 4
Zgodnie z przepisami art. 7 dyrektywy 2002/96/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zu-
żytego sprzętu elektrycznego i elektrycznego (Dz. Urz.
UE L 37 z 13.02.2003 r., str. 24, z późn. zm.) cele,
jakie należy osiągać w odzysku i recyklingu odpadów
powstałych po przetwarzaniu zużytego sprzętu, są
określone w poszczególnych grupach sprzętu. Wobec
powyższego również w ustawie o zużytym sprzęcie
elektrycznym i elektronicznym określono odpowied-
nie cele w odzysku i recyklingu w odniesieniu do po-
szczególnych grup zużytego sprzętu.
Ad 5
Na początek należy wskazać, że istniejąca sieć
zbierania zużytego sprzętu składa się, już obecnie,
z prowadzących punkty zbierania zużytego sprzętu,
w tym punkty selektywnego zbierania odpadów ko-
munalnych, zakładów przetwarzania, gminnych jed-
nostek organizacyjnych prowadzących działalność
w zakresie odbierania odpadów komunalnych i przed-
511
siębiorców posiadających zezwolenie na prowadzenie
działalności w zakresie odbierania odpadów komunal-
nych oraz na szczególnych zasadach prowadzących
punkty skupu złomu, punkty serwisowe oraz sprze-
dawców detalicznych i sprzedawców hurtowych.
Wobec powyższego wydaje się, że istnieją odpo-
wiednie możliwości przekazywania zużytego sprzętu
przez ich użytkowników podmiotom uprawnionym
do jego odbioru.
Ponadto należy zauważyć, że ustawą z dnia 21 li-
stopada 2008 r. o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie
elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 223, poz. 1464)
wprowadzono zmiany do ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251
z późn. zm.), gdzie w art. 16a dodano pkt 5 mówiący,
że obowiązkowym zadaniem własnym gmin w zakre-
sie gospodarki odpadami komunalnymi jest m.in.
inicjowanie i ułatwianie tworzenia punktów zbiera-
nia zużytego sprzętu elektrycznego i elektroniczne-
go, wskazywanie lokalizacji, w których mogą być
prowadzone akcje odbierania zużytego sprzętu od
mieszkańców gminy, oraz podejmowanie działań in-
formacyjnych i edukacyjnych w tym zakresie.
Ad 6
Zgodnie z przepisami art. 1 ustawy z 19 lipca 1991 r.
o Inspekcji Ochrony Środowiska to główny inspektor
ochrony środowiska jest centralnym organem admi-
nistracji rządowej, powołanym do kontroli przestrze-
gania przepisów o ochronie środowiska oraz badania
i oceny stanu środowiska. Należy zauważyć, że do
chwili obecnej nie były prowadzone kompleksowe
kontrole przedsiębiorców wprowadzających sprzęt,
a niewpisanych do rejestru prowadzonego przez
głównego inspektora ochrony środowiska. Kontrole
takie prowadzone są jak dotąd przy okazji innych
rutynowych kontroli przeprowadzanych przez woje-
wódzkie inspektoraty ochrony środowiska zgodności
prowadzonej przez przedsiębiorców działalności z prze-
pisami ochrony środowiska.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie trudnej sytuacji szkoły litewskiej
w Sejnach (3801)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane pismem SPS-024-3801/09 z 24 kwietnia
2009 r. zapytanie pana posła Artura Górskiego
512
w sprawie trudnej sytuacji szkoły litewskiej w Sej-
nach, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień:
Szkolnictwo dla mniejszości litewskiej w Polsce
jest przedmiotem szczególnej uwagi władz polskich.
Dowodem na to jest m.in. przyjęta wspólnie w grud-
niu 2001 r. przez ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji oraz ministra edukacji narodowej Strate-
gia rozwoju oświaty mniejszości litewskiej w Polsce.
Dokument ten jest wynikiem realizacji przez stro-
nę polską zobowiązania art. 8.2 protokołu uzgodnień
VII posiedzenia plenarnego Rady do Spraw Współ-
pracy między Rządami Rzeczypospolitej Polskiej
i Republiki Litewskiej, które odbyło się 5 lutego 2001 r.
w Wilnie. Przesłanką do opracowania strategii była
również uchwała 1/VIII Zgromadzenia Poselskiego
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i Sejmu Republiki
Litewskiej z czerwca 2001 r.
Strategia została opracowana przez Międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Mniejszości Narodowych
oraz Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu
przy współudziale przedstawicieli lokalnych władz
samorządowych i organizacji mniejszości litewskiej
w Polsce.
W związku z koniecznością dostosowania szkol-
nictwa dla mniejszości litewskiej do założeń wdraża-
nej od 1999 r. reformy systemu oświaty gminy Puńsk,
Sejny i Krasnopol zobowiązane były do opracowania
projektów reorganizacji sieci szkół. Żadna ze szkół
z nauką języka litewskiego nie została wówczas zli-
kwidowana, jedynie w przypadku dwóch szkół ze
względów demograficznych podjęto decyzje o obniże-
niu stopnia organizacyjnego ze szkoły sześcioklaso-
wej do szkoły trzyklasowej (uczniów klas IV–VI do-
łączono do szkół podstawowych z nauką języka litew-
skiego w sąsiednich miejscowościach).
Cechą charakterystyczną szkolnictwa dla mniej-
szości litewskiej w okresie opracowywania strategii
była – i nadal pozostaje – mała liczba uczniów w kla-
sach z językiem litewskim na etapie szkół podstawo-
wych. Większość klas w szkołach podstawowych na
terenie gminy Puńsk (w Przystawańcach i Wojtokie-
miach) oraz na terenie gminy Sejny (w Krasnowie,
Krasnogrudzie, Łumbiach i Ogrodnikach) nie speł-
niała obowiązującego kryterium 7 uczniów w klasie.
Powodowało to konieczność organizowania pracy
tych szkół w systemie klas łączonych, a w przypadku
równoległych ciągów klas – łączenia oddziałów klas
z językiem polskim i litewskim. Przy opracowywaniu
strategii przyjęto zatem, że skoro środki finansowe
przyznawane na utrzymanie szkoły zależą od liczby
uczniów, przeprowadzenie reorganizacji sieci szkol-
nej w kierunku koncentracji placówek (przy jedno-
czesnym spełnieniu warunku takiej zmiany sieci
szkolnej, aby każde dziecko należące do mniejszości
litewskiej mogło pobierać naukę języka litewskiego)
znacznie polepszyłoby kondycję finansową szkolnic-
twa litewskiego.
Wnioski wynikające z analizy sieci szkolnej, ten-
dencji demograficznych oraz zasad finansowania
oświaty wskazywały na celowość reorganizacji sieci
szkolnej i koncentracji szkół z językiem litewskim
z terenu gminy Sejny na obszarze miasta Sejny.
W wyniku realizacji zaleceń strategii we wrześniu
2005 r. powstało centrum oświaty litewskiej w Sej-
nach, zlokalizowane w budynku wzniesionym ze
środków budżetowych Republiki Litewskiej (oficjalne
otwarcie budynku nastąpiło 10 grudnia 2005 r.). De-
cyzje władz samorządowych o likwidacji małych
szkół podstawowych z nauką języka litewskiego
związane były zatem głównie z planowanym utwo-
rzeniem centrum szkolnictwa litewskiego w Sejnach.
Od wprowadzenia reformy systemu oświaty w 1999 r.
do roku 2005 władze gmin Puńsk i Sejny utrzymy-
wały stan sieci szkolnej dla mniejszości litewskiej
w niezmienionym stanie. Było to możliwe dzięki suk-
cesywnie wzrastającym kwotom na ich utrzymanie,
przekazywanym w ramach części oświatowej sub-
wencji ogólnej (waga zwiększająca subwencję z tytu-
łu prowadzenia małych szkół z nauką języka mniej-
szości, wynosząca początkowo 0,5, została w 2003 r.
zwiększona do 1,0, a od 2005 r. wynosi 1,5).
Utworzone w 2005 r. centrum oświaty litewskiej
– Zespół Szkół z Litewskim Językiem Nauczania „Ži-
burys” w Sejnach jest szkołą niepubliczną prowadzo-
ną przez Fundację im. Biskupa Antanasa Baranu-
skasa „Dom Litewski”.
Zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) niepubliczne szkoły podstawowe i gim-
nazja otrzymują dotacje z budżetu gminy (w której
ewidencji są wpisane) przekazywane w 12 miesięcz-
nych ratach. Dotacje dla szkół niepublicznych o upraw-
nieniach szkół publicznych przysługują na każdego
ucznia w wysokości nie niższej niż kwota przewidzia-
na na jednego ucznia danego typu i rodzaju szkoły
w części oświatowej subwencji ogólnej otrzymywanej
przez jednostkę samorządu terytorialnego. W przy-
padku Zespołu Szkół z Litewskim Językiem Naucza-
nia „Žiburys” w Sejnach przekazywane przez gminę
dotacje uwzględniają zwiększenie subwencji o 150%
z tytułu prowadzenia zajęć służących podtrzy-
mywaniu poczucia tożsamości narodowej i języ-
kowej uczniów należących do mniejszości litew-
skiej w Polsce.
Odnośnie do wysokości środków na rzecz szkol-
nictwa litewskiego w Polsce uprzejmie informuję, że
środki finansowe na realizację przez jednostki samo-
rządu terytorialnego zadań związanych z prowadze-
niem (dotowaniem) szkół i placówek oświatowych –
w tym szkół podejmujących działania na rzecz pod-
trzymywania tożsamości kulturowej i językowej
uczniów należących do mniejszości narodowych i et-
nicznych – zagwarantowane są w dochodach samo-
rządów terytorialnych. Jednym z dochodów jedno-
stek samorządu terytorialnego jest część oświatowa
subwencji ogólnej.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu te-

rytorialnego na 2009 r. określone zostały na pod-
stawie:
— rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie sposobu podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w roku 2009 (Dz. U. Nr 235,
poz. 1588);
— danych statystycznych ujętych w sprawozdaniu
EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września 2008 r.
(rok szkolny 2008/2009);
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2008/2009, wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 30 września 2008 r. i dzień 10 października
2008 r.), zweryfikowanych przez organy prowadzące
(dotujące) szkoły i placówki.
W algorytmie podziału części oświatowej subwen-
cji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego
na rok 2008 – w części szkolnej – uwzględniono na-
stępujące wagi:
— P9 = 0,20 dla uczniów oddziałów i szkół dla
mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczno-
ści posługującej się językiem regionalnym, a także
dla uczniów pochodzenia romskiego, dla których
szkoła podejmuje dodatkowe zadania edukacyjne,
— P10 = 1,50 dla uczniów oddziałów i szkół dla
mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczno-
ści posługującej się językiem regionalnym, a także
dla uczniów pochodzenia romskiego, dla których
szkoła podejmuje dodatkowe zadania edukacyjne; do-
tyczy szkół podstawowych, w których łączna liczba
uczniów korzystających z zajęć dla mniejszości naro-
dowej lub etnicznej, społeczności posługującej się ję-
zykiem regionalnym lub uczniów pochodzenia rom-
skiego nie przekracza 84, oraz gimnazjów i szkół
ponadgimnazjalnych, w których łączna liczba
uczniów korzystających z zajęć dla mniejszości naro-
dowej lub etnicznej, społeczności posługującej się ję-
zykiem regionalnym lub uczniów pochodzenia rom-
skiego nie przekracza 42.
Z tytułu zastosowania tych wag dla uczniów
mniejszości litewskiej w ostatecznych kwotach części
oświatowej subwencji ogólnej na rok 2009 dla po-
szczególnych jednostek samorządu terytorialnego
uwzględniono dodatkowe środki finansowe w łącznej
wysokości 1 620 048 zł.
Przy naliczaniu ostatecznej kwoty części oświa-
towej subwencji ogólnej na rok 2009 dla miasta Sejny
uwzględniono 68 uczniów Zespołu Szkół z Litewskim
Językiem Nauczania „Žiburys” – 35 uczniów szkoły
podstawowej i 33 uczniów gimnazjum, dla których
skalkulowano następujące środki finansowe:
— szkoła podstawowa: 35 ucz. x (1+1,5) x
0,9990291803 x 4038,8121 zł = 353 052,97 zł (tj.
10 087,23 zł/1 ucz.),
— gimnazjum: 33 ucz. x (1+1,5+0,04) x
0,9990291803 x 4038,8121 zł = 338 204,58 zł (tj.
10 248,62 zł/1 ucz.).
Dodatkowe środki finansowe wynikające z zastoso-
wania wagi P10 dla uczniów szkoły podstawowej wy-
513
noszą 211 831,78 zł (tj. 6.023,77 zł/1 ucz.), a dla uczniów
gimnazjum – 199 727,11 zł (tj. 6052,34 zł/1 ucz.).
Naliczona kwota subwencji oświatowej przypada-
jąca w 2009 r. na uczniów szkoły podstawowej, w wy-
sokości 353 052,97 zł, jest o 44,25% wyższa niż
w roku 2008, a kwota subwencji oświatowej przypa-
dająca na uczniów gimnazjum w 2009 r., w wysokości
338 204,58 zł jest o 22,41% wyższa niż w 2008 r. Na-
tomiast kwoty subwencji oświatowej przypadające
w 2009 r. na jednego ucznia zarówno szkoły podsta-
wowej, jak i gimnazjum są o 11,28% wyższe niż
w 2008 r. Należy dodać, że ww. kwoty subwencji
oświatowej przypadające na jednego ucznia szkoły
podstawowej i gimnazjum – zgodnie z postanowie-
niami art. 90 ust. 2a ustawy z dnia 7 września 1991
r. o systemie oświaty – stanowią dolną granicę należ-
nej dotacji dla uczniów tych szkół.
Należy jednak podkreślić, że algorytm podziału
subwencji oświatowej pomiędzy poszczególne jed-
nostki samorządu terytorialnego i zastosowane
w nim wagi przeliczeniowe służą wyłącznie do zróż-
nicowania wysokości subwencji ze względu na różno-
rodność zadań prowadzonych bądź dotowanych przez
samorządy. Algorytm nie dzieli środków na poszcze-
gólne szkoły, placówki czy grupy wydatków. Zgodnie
z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) o prze-
znaczeniu środków otrzymanych z tytułu subwencji
ogólnej (w tym również części oświatowej) decydu-
je organ stanowiący jednostki samorządu teryto-
rialnego.
Trzeba zaznaczyć, że nie jest możliwe naliczenie
części oświatowej subwencji ogólnej dla wybranych
jednostek samorządu terytorialnego według zasad
innych niż ujęte w ww. rozporządzeniu ministra edu-
kacji narodowej. Ustalone ostateczne kwoty subwen-
cji oświatowej dla poszczególnych jednostek samorzą-
du terytorialnego mogą być zwiększone wyłącznie ze
środków rezerwy ustawowej. Zwiększenia części
oświatowej subwencji ogólnej z 0,6% rezerwy doko-
nywane będą tylko w oparciu o „Kryteria podziału
0,6% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej na
rok 2009”. Ministerstwo Edukacji Narodowej poin-
formowało wszystkie jednostki samorządu teryto-
rialnego pismem z dnia 9 marca br. nr DE-III-JJ-337-
-10/09 o zasadach podziału ww. rezerwy, tj. o tytułach
kryteriów, wymaganych dokumentach i terminach
składania wniosków. Ponadto kryteria te zostały za-
mieszczone na stronie internetowej MEN (www.men.
gov.pl). Jednostki samorządu terytorialnego mogą
występować o zwiększenie subwencji oświatowej
z rezerwy subwencji – w ramach określonych tytułów
kryteriów – zarówno w odniesieniu do szkół publicz-
nych i niepublicznych o uprawnieniach szkół publicz-
nych dotowanych przez te j.s.t.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, jednocze-
śnie uprzejmie informuję, że w budżecie ministra
edukacji narodowej nie ma żadnych innych środków,
które mogłyby być przeznaczone na dofinansowanie
514
działalności szkół i placówek oświatowych – zarówno
publicznych, jak i niepublicznych – prowadzonych lub
dotowanych przez jednostki samorządu terytorialnego.
Przekazywane za pośrednictwem gminy środki
przyznawane z budżetu państwa nie pokrywają w ca-
łości potrzeb finansowych Zespołu Szkół „Žiburys”.
Z tego względu minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, na mocy art. 18 ust. 3 ustawy z dnia
6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i et-
nicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 17, poz. 141), podjął w lutym 2009 r. decyzję
o przyznaniu w 2009 r. Fundacji im. Antanasa Bar-
nauskasa „Dom Litewski” dotacji podmiotowej
w wysokości 129 404 zł (w 2007 r. przyznana została
dotacja podmiotowa w wysokości 113 875 zł, w 2008 r.
– 123 500 zł).
Informuję również, że sprawa finansowania Ze-
społu Szkół z Litewskim Językiem Nauczania „Žibu-
rys” w Sejnach była rozważana podczas IX posiedze-
nia Polsko-Litewskiej Komisji ds. Problemów Mniej-
szości Narodowych Rady Współpracy między Rząda-
mi Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Litewskiej,
które odbyło się w dniach 7–8 listopada 2007 r. w War-
szawie. W wyniku uzgodnień podjętych podczas po-
siedzenia komisji odbyło się w dniu 11 grudnia 2007 r.
w Sejnach spotkanie poświecone finansowym aspek-
tom funkcjonowania Zespołu Szkół „Žiburys”. W spo-
tkaniu uczestniczył konsul generalny Republiki Li-
tewskiej (w związku z faktem, że szkoła otrzymywa-
ła również środki finansowe od rządu litewskiego),
przedstawiciele MSWiA, MEN, Podlaskiego Kurato-
rium Oświaty, władz samorządowych, organizacji
mniejszości litewskiej w Polsce oraz kierownictwo
i przedstawiciele szkoły. Uczestnikom spotkania nie
udało się wskazać, jak pomóc szkole i usprawnić jej
funkcjonowanie w aspekcie potrzeb finansowych
przez zmniejszenie różnicy miedzy otrzymywanymi
środkami i wydatkami.
Uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie ma możliwości porównać zakresu pomo-
cy udzielanej przez polskie władze szkołom z litewskim
językiem nauczania w Polsce na tle pomocy udzielanej
przez stronę litewską dla szkół polskich na Litwie. Jest
to trudne do oszacowania z powodu odmiennych zasad
finansowania szkolnictwa dla mniejszości narodowych
w obu krajach oraz z powodu różnicy w populacji
uczniów mniejszości. W Polsce w bieżącym roku szkol-
nym w szkołach z językiem litewskim uczy się 687
uczniów mniejszości litewskiej, podczas gdy na Litwie
do szkół z językiem polskim uczęszcza ok. 18 000
uczniów pochodzenia polskiego. Warto jednak przypo-
mnieć, że Polska od wielu lat przekazuje za pośrednic-
twem Senatu RP i Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”
środki finansowe na remonty szkół z polskim językiem
nauczania na Litwie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie terminu ukończenia budowy
drogi ekspresowej S5 łączącej Wrocław
z Poznaniem (3806)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Janusza Krasonia, przesłanego
przy piśmie, znak: SPS-024-3806/09, z dnia 24 kwiet-
nia br., dotyczącego budowy drogi S5 na odcinku
Wrocław – Poznań, uprzejmie informuję.
Zadanie pn. „Budowa drogi S5 Poznań (A2 węzeł
Głuchowo) – Wrocław (A8 węzeł Widawa)” zostało
umieszczone w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”. Odcinek ten został podzielony
na trzy pododcinki w ten sposób, aby najlepiej odpo-
wiadały tempu prowadzonych prac przygotowaw-
czych. W związku z tym aktualnie planuje się reali-
zację poszczególnych pododcinków tego zadania
w następujących terminach:
— Poznań (A2 węzeł Głuchowo) – Kaczkowo –
lata 2010–2012,
— Kaczkowo – Korzeńsko – lata 2009–2011,
— Korzeńsko – Wrocław – lata 2011–2013.
Już w roku 2009 planowane jest rozpoczęcie re-
alizacji odcinka Kaczkowo – Korzeńsko. Na ten cel
w roku bieżącym przeznaczono 100 mln zł. Nato-
miast rozpoczęcie budowy odcinka Poznań – Kacz-
kowo planowane jest na rok przyszły. Oznacza to, iż
odcinki, które zostały uznane za kluczowe ze wzglę-
du na organizację mistrzostw Euro 2012, zostaną
zrealizowane. Należy bowiem zauważyć, że w harmo-
nogramie przedsięwzięć infrastrukturalnych zwią-
zanych z organizacją UEFA Euro 2012 masterplan
inwestycja w zakresie drogi S5 pomiędzy Poznaniem
a Wrocławiem ujęta została właśnie do węzła Korzeń-
sko, a więc z wyłączeniem odcinka Korzeńsko – Wro-
cław. Wypełniając zapisy tego dokumentu, GDDKiA
zakończy budowę odcinka Poznań – Korzeńsko
w 2012 r.
W celu zapewnienia sprawnej realizacji zadań
wszystkie zawarte w programie inwestycje są na bie-
żąco monitorowane, co przekłada się na możliwość
szybkiego reagowania w sytuacji zidentyfikowania
zagrożenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Steca
w sprawie przesłanek decyzji
o zwrocie podatku VAT naliczonego
dla firmy Stella Maris (3808)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana Stanisława Steca, posła na Sejm RP,
przesłane przy piśmie znak SPS-024-3808/09 z dnia
24 kwietnia 2009 r., w sprawie zwrotu podatku od
towarów i usług na rzecz Wydawnictwa Archidiecezji
Gdańskiej „Stella Maris”, na podstawie dotychczaso-
wych ustaleń uprzejmie informuję.
Urząd Kontroli Skarbowej w Gdańsku wszczął
kontrolę w ww. podmiocie dnia 9 lipca 2002 r. w za-
kresie rozliczeń podatku od towarów i usług za lata
1999–2001 oraz za poszczególne miesiące 2002 r.
Z uwagi na przedawnienie zobowiązań postanowie-
niem z dnia 26 lipca 2006 r. zakończono postępowa-
nie w części obejmującej przedawniony okres. Na-
stępnie postanowieniem z dnia 15 listopada 2006 r.
podjęto postępowanie kontrolne w wydawnictwie,
kierując się orzecznictwem sądów administracyj-
nych, w których wprost wskazywano, iż nie można
uznać kwoty do przeniesienia za zobowiązanie podat-
kowe oraz że przepis stanowiący o przedawnieniu
zobowiązania jest bez znaczenia dla dopuszczalności
wydania decyzji w sprawie określenia prawidłowej
kwoty podatku od towarów i usług do przeniesienia
na następny miesiąc.
Kontrolę zakończono wydaniem decyzji z dnia
19 grudnia 2006 r. określających kwoty różnicy po-
datku do przeniesienia na następny miesiąc oraz zo-
bowiązania podatkowe, które stały się ostatecznymi
w administracyjnym toku instancji.
Generalny inspektor kontroli skarbowej, na wnio-
sek Izby Skarbowej w Gdańsku, w lutym 2007 r. roz-
patrywał przedmiotową sprawę wyłącznie pod kątem
ewentualnego stwierdzenia nieważności decyzji osta-
tecznych organu kontroli skarbowej. W odpowiedzi
z dnia 27 lutego 2007 r. GIKS stwierdził, iż nie zna-
lazł uzasadnienia dla wszczęcia postępowania w po-
wyższym zakresie. Jednocześnie podkreślił, iż o ra-
żącym naruszeniu prawa przez organ wydający de-
cyzję można mówić wyłącznie w przypadku, gdy wy-
kładnia danej normy prawnej nie budzi wątpliwości.
Natomiast w zakresie przepisów zastosowanych w tej
sprawie wykładnia dokonywana przez sądy admini-
stracyjne wskazuje na istotne rozbieżności.
W związku z powyższym na wniosek archidiecezji
gdańskiej z dnia 27 grudnia 2006 r. o zwrot i jedno-
cześnie zarachowanie poszczególnych kwot na poczet
różnego rodzaju zobowiązań ciążących na wydawnic-
twie naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Gdań-
sku dokonał zwrotu nadpłaconego przez wydawnic-
two podatku VAT.
515
Jednocześnie informuję, iż z uwagi na złożoność
sprawy decyzją ministra finansów z dnia 18 marca
2009 r. w Ministerstwie Finansów został powołany
zespół do wyjaśnienia okoliczności związanych z wy-
daniem przez dyrektora UKS w Gdańsku dla ww.
podmiotu decyzji określających kwoty podatku VAT
do przeniesienia na następne okresy rozliczeniowe.
Pragnę zaznaczyć, iż nie mogę poinformować
pana posła o szczegółach sprawy, gdyż informacje
gromadzone w toku kontroli skarbowej stanowią ta-
jemnicę skarbową. Dostęp do informacji objętych
klauzulą tajemnica skarbowa mają jedynie podmioty
wymienione w przepisach art. 34b ust. 1–3 ustawy
z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U.
z 2004 r. nr 8, poz. 65, ze zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie średnich wynagrodzeń
nauczycieli na przykładzie gminy Libiąż
w woj. małopolskim (3810)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pana posła Tadeusza Akita
w sprawie średnich wynagrodzeń nauczycieli (SPS-
-024-3810/09), uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Przepisy art. 30 ust. 6 ustawy z 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.), nakładające na samorząd terytorialny
obowiązek ustalania w regulaminach płacowych
(uchwałach) stawek dodatków w taki sposób, aby
osiągnąć co najmniej wysokości średnich wynagro-
dzeń ogółem (o których mowa w art. 30 ust. 3), zo-
stały wprowadzone już w 2000 r. Nowelizacja ustawy
Karta Nauczyciela z dn. 21 listopada 2008 r. (Dz. U.
Nr 1, poz. 1) nie wprowadziła w tych obszarach no-
wych rozstrzygnięć systemowych.
Powyższe oznacza, iż na przestrzeni ostatnich lat
istniał wystarczający wymiar czasowy, aby w uzgod-
nieniu z lokalnymi oddziałami związków zawodo-
wych wypracować wspólną, kompromisową metodo-
logię przeliczania i określania wysokości dodatków,
potwierdzającą, iż wydawane corocznie uchwały za-
pewniały osiąganie średnich płac nauczycieli. Jest to
o tyle istotne, iż spełnienie warunku osiągania śred-
516
nich wynagrodzeń nauczycieli na poszczególnych
stopniach awansu zawodowego także w ubiegłych la-
tach decydowało o zachowaniu zgodności działania
JST z ustawą.
Pojawienie się art. 30a ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) w brzmieniu nadanym mu usta-
wą nowelizującą z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz.
1) spowodowało jedynie wprowadzenie mechanizmów
kontrolnych, które mają za zadanie ocenić, w jaki
sposób dana jednostka JST wywiązuje się z obowiąz-
ku narzuconego przez art. 30 KN.
W sytuacjach awaryjnych, w których z różnych
przyczyń w grupie np. nauczycieli stażystów okaże
się pod koniec roku kalendarzowego, że średnie wy-
magane ustawą nie zostały osiągnięte, możliwe jest
wypłacenie tzw. dodatku wyrównawczego. Dodatek
wyrównawczy jest wypłacany proporcjonalnie do wy-
sokości wynagrodzenia zasadniczego, w tym przy-
padku grupie nauczycieli stażystów. Gdyby tego prze-
pisu nie było, samorząd byłby zmuszony zaraporto-
wać regionalnej izbie obrachunkowej, że w poprzed-
nim roku nie wykonał przepisu ustawowego i nie
osiągnął wymaganych ustawą średnich.
Informuję ponadto, iż wymóg uzyskiwania śred-
niego wynagrodzenia na terenie JST dla grupy na-
uczycieli na poszczególnych stopniach awansu zawo-
dowego nie oznacza, że każdy nauczyciel powinien
taką średnią uzyskać. JST w rozliczeniu rocznym ma
wykazać wypłacenie wynagrodzenia na gwaranto-
wanym ustawą poziomie średnim nauczycielom danej
grupy awansu na swoim terenie, a nie pojedynczym
nauczycielom.
Na rok 2009 zaplanowano podwyżkę dla nauczy-
cieli dwa razy po 5%, od stycznia i od września, co
oznacza średnioroczny wzrost wynagrodzeń nauczy-
cieli o 7,63% z uwzględnieniem awansu zawodowego.
Natomiast subwencja oświatowa w stosunku do 2008 r.
wzrosła o 2,489245 mld zł (czyli o 8,05%) i wynosi
w 2009 r. 33,399798 mld zł. Po odliczeniu rezerwy
w wysokości 0,6% pomiędzy samorządy terytorialne
podzielono 33,199397 mld zł, czyli niewątpliwie wię-
cej niż w 2008 r.
Sposób podziału subwencji oświatowej dla po-
szczególnych jednostek samorządów terytorialnych
określony jest w rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie spo-
sobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2009.
Algorytm uwzględnia wzrost/spadek zadań realizo-
wanych przez samorządy, w szczególności liczbę
uczniów, w tym uczniów ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi. Może się więc okazać, że wzrost sub-
wencji oświatowej dla konkretnej jednostki samorzą-
du terytorialnego będzie większy lub mniejszy od
procenta wzrostu subwencji na poziomie kraju, jed-
nak zawsze jest to ściśle związane ze wzrostem lub
spadkiem liczby uczniów (wychowanków) w szkołach
i placówkach prowadzonych lub dotowanych przez
samorząd.
W 2009 r. subwencja oświatowa wzrosła o 8,05%,
mimo iż w skali kraju zmniejszyła się liczba uczniów
w szkołach (o 151 880 w porównaniu do 2008 r.), co
spowodowało zmniejszenie liczby oddziałów (o 5 860)
oraz zmniejszenie liczby nauczycieli zatrudnionych
w szkołach i placówkach objętych subwencją oświa-
tową (z 525 843 etatów we wrześniu 2007 r. do
518 229 etatów w 2008 r.).
Na poziomie konkretnej jednostki samorządu te-
rytorialnego o wysokości subwencji na dany rok ka-
lendarzowy decyduje nie tylko wzrost kwoty subwen-
cji na poziomie kraju, ale przede wszystkim to, czy
w tej jednostce wzrosła, czy zmalała liczba uczniów,
w tym uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyj-
nymi, oraz to, czy zmienił się stosunek liczby nauczy-
cieli stażystów i kontraktowych do liczby nauczycie-
li mianowanych i dyplomowanych.
W samorządzie, w którym w stosunku do 2008 r.
liczba uczniów (wychowanków), w tym ze specjalny-
mi potrzebami edukacyjnymi, oraz struktura zatrud-
nienia nauczycieli nie uległy zmianie, subwencja
wzrosła o 10,8% w stosunku do 2008 r., bo o tyle
wzrosła wartość standardu finansowego A.
Ponadto informuję, że w chwili obecnej w Mini-
sterstwie Edukacji Narodowej trwają prace związane
z przygotowaniem informacji dla jednostek samorzą-
du terytorialnego, przybliżającej kwestie związane
z wyliczaniem średniego wynagrodzenia nauczycieli
w poszczególnych grupach awansu zawodowego, na
terenie działania danej JST. Materiał ten, zgodnie
z wcześniejszą zapowiedzią, zostanie umieszczony na
stronie internetowej MEN.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości ubiegania się
o odszkodowanie finansowe z jednoczesnym
uznaniem osoby za inwalidę wojennego
i wojskowego (3813)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 24 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-024-3813/09, dotyczące zapytania posła
Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości ubiega-

nia się o odszkodowanie finansowe z jednoczesnym
uznaniem osoby za inwalidę wojennego i wojskowego,
uprzejmie informuję:
Kwestię uprawnień przysługujących inwalidom
wojskowym reguluje ustawa z dnia 29 maja 1974 r.
o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych
oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn.
zm.). Zgodnie z art. 30 wskazanej ustawy inwalidą
wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do
jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa po-
wstałego:
1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej
w okresie pokoju,
2) w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli
inwalidztwo to jest następstwem chorób powstałych
lub urazów doznanych w czasie odbywania służby
wojskowej.
W zależności od przyczyny powstania inwalidz-
two może pozostawać w związku ze służbą wojskową
albo bez związku z tą służbą.
Inwalidom wojennym przysługują między innymi
takie uprawnienia, jak: renta inwalidzka, zniżki ko-
munikacyjne, zwolnienie z opłat za używanie odbior-
ników radiowych i telewizyjnych czy refundacja
składki na ubezpieczenie OC lub AC pojazdów samo-
chodowych.
Świadczenia wynikające z stawy o zaopatrzeniu
inwalidów wojennych (...) przyznaje się na wniosek
osoby uprawnionej. Prawo do świadczeń ustala organ
emerytalno-rentowy w formie decyzji.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że w celu uzyskania uprawnień inwalidy wojskowego
pan R. D. powinien złożyć wniosek do właściwego ze
względu na swoje miejsce zamieszkania organu eme-
rytalno-rentowego.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie naliczenia wysokości wynagrodzenia
za 6-miesięczny łączny okres przebywania
na zwolnieniu lekarskim i urlopie macierzyńskim
(3814)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 24 kwietnia 2009 r.,
517
znak: SPS-024-3814/09, w sprawie zapytania pana
posła Jarosława Rusieckiego dotyczącego naliczenia
wysokości wynagrodzenia za 6-miesięczny łączny
okres przebywania na zwolnieniu lekarskim i urlo-
pie macierzyńskim pozwolę sobie przedstawić, co
następuje:
Ani w okresie przebywania na zwolnieniu lekar-
skim, ani w okresie urlopu macierzyńskiego pracow-
nik nie otrzymuje od swojego pracodawcy pensji (wy-
nagrodzenia za pracę).
Za okres absencji chorobowej pracownikowi, zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 267, ze zm.) oraz zgodnie z art. 92 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze. zm.) przysługuje wynagrodzenie
za czas choroby (do 33 dni w roku kalendarzowym,
a w przypadku pracowników, którzy ukończyli 50 lat
– do 14 dni w roku kalendarzowym), a w przypadku
dalszej absencji chorobowej – zasiłek chorobowy fi-
nansowany przez ZUS.
Za okres urlopu macierzyńskiego przysługuje za-
siłek macierzyński.
Podstawę wymiaru świadczeń z ubezpieczenia
chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wyna-
grodzenie, wypłacone pracownikowi za okres 12 mie-
sięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc po-
wstania niezdolności do pracy.
Podstawy wymiaru świadczeń chorobowych nie
ustala się na nowo, jeżeli pomiędzy okresami pobie-
rania zasiłków tego samego rodzaju jak i innego ro-
dzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż
3 miesiące kalendarzowe.
Przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 24 czerwca 2008 r. (Dz. U. Nr 119, poz. 771)
art. 41 ust. 1 ustawy chorobowej rozumiany był w ten
sposób, że przy ustalaniu podstawy wymiaru zasił-
ków przysługujących pracownikom nie uwzględnia
się składników wynagrodzenia, jeżeli układy zbioro-
we pracy bądź inne przepisy o wynagradzaniu nie
przewidują ich zmniejszenia za okresy pobierania za-
siłków. Kierując się tym brzmieniem przepisu, nie
uwzględniano w podstawie wymiaru np. premii
uznaniowych, których zasady przyznawania nie
przewidywały ich zmniejszenia w związku z pobiera-
niem zasiłków. Taka interpretacja art. 41 ust. 1 usta-
wy chorobowej znalazła swoje potwierdzenie zarów-
no w wyrokach sądowych, jak i w wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 3 grudnia 2007 r., sygn. SK
45/06 (Dz. U. Nr 230, poz.1699).
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24
czerwca 2008 r. rozstrzygnął jednak inaczej. Orzekł,
że art. 41 ust. 1 ustawy chorobowej, rozumiany
w taki sposób, że w podstawie wymiaru zasiłku cho-
robowego nie uwzględnia się składników wynagro-
dzenia, od których pracownik uiścił składkę na ubez-
pieczenie chorobowe, a które nie są mu wypłacane za
okres pobierania zasiłku chorobowego, jest niezgod-
ny z konstytucją.
518
Postanowienia wyroku trybunału weszły w życie
z dniem jego ogłoszenia w Dzienniku Ustaw, czyli
z dniem 7 lipca 2008 r.
W następstwie wyroku trybunału przy ustalaniu
podstawy wymiaru zasiłku chorobowego oraz pozo-
stałych świadczeń w razie choroby i macierzyństwa,
należy, w zasadzie, uwzględniać składniki wynagro-
dzenia, od których odprowadzana jest składka na
ubezpieczenie chorobowe.
Nie należy jednak uwzględniać składników, co
do których obowiązujące u pracodawcy przepisy
płacowe albo umowy o pracę (u pracodawców nie
mających obowiązku tworzenia regulaminów wy-
nagradzania) zawierają jednoznaczne postanowie-
nia o zachowywaniu przez pracownika prawa do
tego składnika wynagrodzenia za okres pobierania
zasiłku.
W razie braku odpowiednich postanowień w prze-
pisach płacowych, określających zasady ustalania
nagród i ich wypłaty, należy uznać, że nieuregulo-
wany w przepisach płacowych składnik wynagro-
dzenia nie jest wypłacany za okres pobierania zasił-
ku (wynagrodzenia za czas choroby), a tym samym
powinien być uwzględniony przy ustalaniu podsta-
wy wymiaru świadczenia – w kwocie faktycznie wy-
płaconej, bez uzupełniania.
Jeżeli jednak powstaną wątpliwości, a pracodaw-
ca udokumentuje, że wypłaca uznaniowy składnik
wynagrodzenia za okres pobierania zasiłku, mimo że
nie zawarł tej zasady w przepisach płacowych lub
umowie o pracę, składnika tego nie należy uwzględ-
niać w podstawie wymiaru.
Obowiązek udokumentowania, że istotnie wypła-
ca dany składnik wynagrodzenia za okres choroby,
a tym samym nie powinien go wliczać do podstawy
wymiaru świadczenia chorobowego, spoczywa więc
na pracodawcy.
Pracodawca lub pracownik mający wątpliwości co
do prawidłowości ustalania zasiłków w konkretnych
przypadkach może wystąpić do miejscowego oddzia-
łu ZUS o wydanie decyzji (art. 63 ust. 2 ustawy cho-
robowej).
Od decyzji oddziału ZUS przysługuje odwołanie
do sądu – w terminie i w trybie podanym na tej de-
cyzji.
Pragnę jednocześnie poinformować, że minister
pracy i polityki społecznej nie jest uprawniony do
podejmowania decyzji w sprawach dotyczących usta-
lania uprawnień do świadczeń z ubezpieczenia spo-
łecznego, w tym do zasiłków z ubezpieczenia choro-
bowego.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie tzw. premii remontowej (3818)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Adama Wykręta w sprawie premii
remontowej, skierowane do ministra infrastruktury
i przesłane przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 24 kwietnia br. (znak: SPS-
-024-3818/09), uprzejmie informuję, iż:
1. Prace nad rządowym projektem ustawy o wspie-
raniem termomodernizacji i remontów zakończyły
się w ubiegłym roku przyjęciem ustawy z 21 listopa-
da 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remon-
tów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459).
2. Ustawa weszła w życie 19 marca br. Obecnie
monitorowany jest proces jej wdrażania, w ramach
którego zbierane są uwagi dotyczące funkcjonowania
wprowadzonych rozwiązań. W zależności od wyni-
ków tego procesu zostaną zaproponowane zmiany
uregulowań prawnych, w tym dotyczące warunków
i zasad przyznawania premii remontowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Piotra Cybulskiego,
Jerzego Rębka i Henryka Kowalczyka
oraz grupy posłów
w sprawie określenia podmiotów
zobowiązanych do utrzymania
w stanie należytym nadziemnych
stanowisk myśliwskich, z których korzystają
myśliwi w czasie polowania
– tzw. ambon myśliwskich (3821)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów Piotra Cybulskiego, Henryka Ko-
walczyka, Jerzego Rębka z dnia 21 kwietnia 2009 r.
w sprawie określenia podmiotów zobowiązanych do
utrzymania w stanie należytym tzw. ambon myśliw-
skich, przesłane ministrowi środowiska przy piśmie

(nr SPS-024-3821/09) Pana Marszałka z dnia 27
kwietnia 2009 r., wyrażam następujące stanowisko.
Nie mogę podzielić spostrzeżenia posłów co do
braku w obowiązujących przepisach prawnych okre-
ślenia podmiotów odpowiedzialnych za stan technicz-
ny ambon myśliwskich.
Pragnę zauważyć, że zgodnie z art. 8 ustawy Pra-
wo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze
zm.) gospodarka łowiecka prowadzona jest w obwo-
dach łowieckich przez dzierżawców lub zarządców,
a swoim zakresem obejmuje również tworzenie no-
wych i konserwację istniejących urządzeń łowieckich.
Dzierżawcy i zarządcy obwodów łowieckich mogą, po
uzyskaniu zgody właściciela, posiadacza lub zarząd-
cy gruntu, m.in. wznosić urządzenia związane z pro-
wadzeniem gospodarki łowieckiej (art. 12 cyt. usta-
wy) oraz powinni oni zagwarantować spełnienie nie-
zbędnych wymogów technicznych wznoszonych urzą-
dzeń łowieckich, zapewniając bezpieczne ich użytko-
wanie.
Powyższe jednoznacznie wskazuje na obowiązek
utrzymania wzniesionych urządzeń łowieckich w na-
leżytym stanie technicznym w ramach prowadzonej
gospodarki łowieckiej. Trzeba tu także zaznaczyć, że
urządzenia łowieckie, w tym ambony myśliwskie, są
urządzeniami wznoszonymi w ramach planowania
łowieckiego. Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 2 lit. b
rozporządzenia ministra środowiska z dnia 13 listo-
pada 2007 r. w sprawie rocznych planów łowieckich
i wieloletnich łowieckich planów hodowlanych (Dz.
U. z 2007 r. Nr 221, poz. 1646) w planie rocznym za-
mieszcza się m.in. informację o liczbie urządzeń
związanych z prowadzeniem gospodarki łowieckiej,
z podziałem na ich rodzaje (paśniki, lizawki, ambony,
woliery).
Odnosząc się do kwestii bezpieczeństwa podczas
korzystania z ambon myśliwskich przez myśliwych,
chciałbym zwrócić uwagę na zapis § 11 rozporządze-
nia ministra środowiska z dnia 23 marca 2005 r.
w sprawie szczegółowych warunków wykonywania
polowania i znakowania tusz (Dz. U. z 2005 r. Nr 61,
poz. 548). Przywołany przepis stanowi, że podczas
wchodzenia i schodzenia z ambony myśliwy musi
usunąć naboje z komór nabojowych.
W związku z powyższym nie uważam za koniecz-
ne podejmowanie działań legislacyjnych w tym za-
kresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 7 maja 2009 r.
519
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie uprawnień kombatantów,
na przykładzie mieszkańca Małopolski (3823)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 kwietnia 2009 r.,
znak: SPS-024-3823/09, dotyczące zapytania posła
Tadeusza Arkita w sprawie uprawnień kombatantów,
na przykładzie mieszkańca Małopolski, uprzejmie
informuję:
Z uwagi na trudną sytuację gospodarczą i wynika-
jącą z tego konieczność dokonania ograniczeń w wy-
datkach z budżetu państwa, a także biorąc pod uwagę
bardzo licznie zgłaszane postulaty dotyczące zadość-
uczynienia za krzywdy doznane w okresie wojny i po
wojnie, Rada Ministrów podjęła decyzję o przyznaniu
uprawnień wyłącznie rodzinom osób, które poniosły
śmierć w trakcie wystąpień wolnościowych, mających
miejsce w latach 1956–1983 w obronie wolności i god-
ności człowieka oraz praw obywatela.
Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o zadość-
uczynieniu rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1983. Projekt ten obecnie jest przed-
miotem obrad Sejmu RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes Rady
Ministrów w uzasadnionych przypadkach może przy-
znać rentę specjalną osobom, które doznały szczegól-
nych krzywd w czasie działań wojennych i w okresie
powojennym, znajdującym się obecnie w trudnej sy-
tuacji życiowej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 maja 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie wysokości środków PFRON
przyznanych według niekorzystnego algorytmu
dla samorządu woj. podkarpackiego (3827)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
27 kwietnia 2009 r., znak: SPS-024-3827/09, zapyta-
520
nie posła Leszka Deptuły w sprawie wysokości środ-
ków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych przyznanych według niekorzystnego
algorytmu dla samorządu województwa podkarpac-
kiego, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Odnosząc się do pierwszego pytania pana posła,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 48 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.) środki PFRON są przekazywane przez
prezesa Zarządu PFRON samorządom wojewódzkim
i powiatowym na realizację określonych zadań lub
rodzajów zadań według algorytmu.
Środki PFRON przekazywane samorządom woje-
wódzkim na zadania z zakresu rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej zależą od wysokości kwoty środków
finansowych przewidzianych w planie finansowym
funduszu na dany rok na realizację ww. zadań przez
samorządy wojewódzkie. Wzór algorytmu służy jedy-
nie do podziału tych środków finansowych.
Porównując plan finansowy PFRON, określony
ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2009
w pozycji przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,
że w 2009 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów wojewódz-
kich o kwotę 26 923 000 zł, tj. o 26,92%. Odchylenia
od tego wskaźnika, określonego dla puli ogółem, dla
kwot przypadających poszczególnym samorządom
w 2009 r. są następstwem zastosowania, zgodnie
z wzorem algorytmu, danych indywidualnych doty-
czących samorządu oraz wyodrębniania kwoty z prze-
znaczeniem na dofinansowanie kosztów działania
zakładów aktywności zawodowej przy wzroście staw-
ki rocznego pobytu jednego zatrudnionego pracow-
nika niepełnosprawnego w zakładzie aktywności
zawodowej.
Równocześnie od 1 stycznia 2009 r., w związku
z wprowadzoną przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji
najniższego wynagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględ-
niany przy naliczaniu dofinansowania do wynagro-
dzeń pracowników niepełnosprawnych, wzrósł o pra-
wie 30%. Ponadto grupa pracowników, których za-
trudnianie uprawnia pracodawcę do otrzymywania
dofinansowania do wynagrodzeń pracowników nie-
pełnosprawnych, została rozszerzona o osoby posia-
dające uprawnienia emerytalne. PFRON musi rów-
nież zapewnić środki na finansowanie dodatkowych
kosztów zatrudniania pracowników niepełnospraw-
nych, o których zwrot mogą ubiegać się zakłady pra-
cy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
stale rośnie, co pociąga za sobą wzrost wydatków
PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń (według
danych PFRON liczba zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych u pracodawców objętych dofinansowa-
niem do wynagrodzeń była w lutym bieżącego roku
w stosunku do grudnia ubiegłego roku wyższa o bli-
sko 21 tys. osób, tj. ok. 10%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Zmniejszenie wysokości środków PFRON przeka-
zywanych według algorytmu samorządom wojewódz-
kim dotyczy wszystkich województw w Polsce i wy-
nika z konieczności przeznaczenia zdecydowanie
większych środków na obligatoryjne zadanie z zakre-
su rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych,
jakim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych.
Należy podkreślić, że Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej. Omówione wcześniej zmiany legislacyjne mają
bezpośredni wpływ na kształtowanie się poziomu
wydatków sztywnych PFRON, który obecnie wynosi
67% ogólnych wydatków PFRON.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła,
uprzejmie wyjaśniam, że PFRON podejmuje inten-
sywne działania mające na celu pozyskanie dodatko-
wych środków, które zostaną przeznaczone na dofi-
nansowanie samorządów. Uzależnione jest to od utrzy-
mania wpłat obowiązkowych dokonywanych przez
pracodawców na poziomie bliskim zakładanemu oraz
zabezpieczenia najważniejszego zadania ustawowe-
go, tj. dofinansowania rynku pracy osób niepełno-
sprawnych.
Ewentualna decyzja o zwiększeniu środków na
zadania samorządów zostanie podjęta w drugim pół-
roczu tego roku.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 maja 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Ostrowskiego
w sprawie obniżenia stawki podatkowej
od zysków kapitałowych (3830)
Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia
27 kwietnia br. nr SPS-024-3830/09 wystąpienie
pana posła Artura Ostrowskiego z dnia 21 kwietnia
2009 r. w sprawie zrównania stawki podatku Belki
z 18-procentową stawką podatku dochodowego PIT,
uprzejmie informuję, iż obecnie Ministerstwo Finan-
sów nie planuje zmian wysokości obowiązujących
stawek podatku dochodowego od osób fizycznych.
Realizując założenia polityki finansowej państwa,
utrzymano uchwaloną w 2006 r.*) dwustopniową ska-
lę podatkową. Zastąpienie od 1 stycznia 2009 r. trzy-
stopniowej skali podatkowej dwustopniową, ze staw-
kami podatku 18% i 32% oraz progiem dochodu
w wysokości 85 528 zł, wpłynie na zmniejszenie ob-
ciążeń fiskalnych podatników, ale równocześnie spo-
woduje zmniejszenie wpływów do budżetu i to w spo-
sób znaczący, bo w roku budżetowym 2009 jest to
kwota rzędu 8 mld zł.
Obecna sytuacja gospodarcza powoduje, iż rząd
dąży do ograniczenia wydatków z budżetu państwa.
Zatem nie jest możliwe dalsze zmniejszanie wpły-
wów, co niewątpliwie miałoby miejsce w przypadku
przyjęcia propozycji przedstawionej w wystąpieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie możliwości uzyskania środków
na spłatę bądź redukcję zadłużenia
przekształconego w spółkę szpitala w Malborku
(3836)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Tadeusza Cymańskiego przekazane
przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2009 r. znak: SPS-
*) Art. 1 pkt 28 lit. a ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmia-
nie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588).
521
-024-3836/09 w sprawie możliwości uzyskania środ-
ków na spłatę bądź redukcję zadłużenia przekształ-
conego w spółkę szpitala w Malborku, uprzejmie
przedstawiam następująca informację.
Na podstawie programu „Wsparcie jednostek sa-
morządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia” każda jednostka sa-
morządu terytorialnego, która jest podmiotem zało-
życielskim samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej, po spełnieniu określonych w progra-
mie warunków, m.in. zmiany formy organizacyjno-
-prawnej funkcjonowania samodzielnego publicznego
zakładu opieki zdrowotnej na niepubliczny zakład
opieki zdrowotnej, może skorzystać z pomocy finan-
sowej na wskazane w programie cele.
Jednostki samorządu terytorialnego, które rozpo-
częły już proces likwidacji samodzielnych publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej (podjęły uchwałę
o likwidacji SPZOZ, powołały spółki, które przejęły
lub przejmą udzielanie świadczeń zdrowotnych), po-
winny spełnić wszystkie warunki uczestnictwa w pro-
gramie.
W celu uzyskania dotacji konieczne jest przyjęcie
przez organ stanowiący jednostki samorządu teryto-
rialnego programu reorganizacji. Zgodnie z ust. 8
programu winien on zawierać m.in.: analizę możli-
wych do uzyskania przychodów z tytułu udzielania
świadczeń zdrowotnych w okresie co najmniej pięciu
lat od dnia wpisania do rejestru zakładów opieki
zdrowotnej niepublicznego zakładu opieki zdrowot-
nej, biznesplan (analiza ekonomiczno-finansowa)
funkcjonowania powołanej spółki kapitałowej podle-
gająca ocenie Banku Gospodarstwa Krajowego, spra-
wozdanie finansowe samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej za trzy lata poprzedzające
rok, w którym złożono wniosek, wraz z raportami
i opiniami biegłego rewidenta oraz propozycję re-
strukturyzacji i spłaty zobowiązań jednostki samo-
rządu terytorialnego powstałych w wyniku likwida-
cji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdro-
wotnej.
Komplet dokumentów należy wysłać do właści-
wego wojewody wraz z wnioskiem o objęcie progra-
mem. Wojewoda dokonuje jego weryfikacji w zakre-
sie spełnienia warunków uczestnictwa w programie,
po czym przekazuje wniosek wraz z dokumentami
ministrowi zdrowia z propozycją zawarcia umowy
o przekazanie dotacji.
Dotacja zostanie przekazana po spełnieniu łącz-
nie następujących warunków:
— wykreśleniu samodzielnego publicznego zakła-
du opieki zdrowotnej z rejestru zakładów opieki zdro-
wotnej i Krajowego Rejestru Sądowego i przejęciu
zobowiązań samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej przez jednostkę samorządu terytorial-
nego;
— powołaniu spółki kapitałowej, w której jednost-
ka samorządu terytorialnego obejmie wszystkie
udziały (akcje) albo, w przypadku gdy spółka powo-
ływana jest przez więcej niż jedną jednostkę samo-
522
rządu terytorialnego, jednostki te obejmą wszystkie
udziały (akcje);
— zabezpieczeniu udzielania świadczeń zdrowot-
nych poprzez przekazanie spółce utworzonej przez
jednostkę samorządu terytorialnego w celu udzielania
świadczeń zdrowotnych majątku ruchomego i nieru-
chomego w sposób określony w programie reorganiza-
cji oraz wpisaniu do rejestru zakładów opieki zdrowot-
nej niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Należy zaznaczyć, iż dotacja zostanie przekazana
na wskazane w ust. 7 programu cele (przede wszyst-
kim w wysokości zobowiązań publicznoprawnych sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej
przejętych przez jednostki samorządu terytorialnego
na podstawie art. 60 ust. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, według stanu
na dzień zakończenia likwidacji, jednak nie większej
niż kwota zobowiązań znana na dzień 31 grudnia
2008 r.).
Treść uchwały Rady Ministrów w sprawie usta-
nowienia programu wieloletniego pn. „Wsparcie jed-
nostek samorządu terytorialnego w działaniach sta-
bilizujących system ochrony zdrowia” wraz ze szcze-
gółowym omówieniem problematyki związanej z jego
realizacją (m.in. pytania do grupy ekspertów, zasady
uczestnictwa w programie, warunki przekazania do-
tacji celowej jednostkom samorządu terytorialnego)
dostępne są na stronie internetowej: www.ratuje-
myszpitale.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Matuszewskiego
w sprawie budowy autostrady
na odcinku Stryków – Toruń (3840)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 marca 2009 r., znak: SPS-024-3840/09,
przy którym przekazano zapytanie pana posła Mar-
ka Matuszewskiego w sprawie budowy autostrady na
odcinku Stryków – Totuń, uprzejmie informuję.
Budowa autostrady A1 jest jednym z priorytetów
rządu. Przedmiotowa inwestycja została ujęta w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007
z dnia 25 września 2007 r. W świetle ww. programu
budowa odcinka Stryków – Toruń podzielona jest na
następujące pododcinki realizacyjne:
— węzeł Czerniewice – węzeł Kowal,
— węzeł Kowal – węzeł Sójki,
— węzeł Sójki – węzeł Piątek,
— węzeł Piątek – węzeł Stryków I (z węzłem) (A1).
Dla wszystkich wymienionych pododcinków Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad uzyskała
już decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, dla
pierwszego odcinka 15 kwietnia 2009 r., natomiast dla
pozostałych 18 lutego 2009 r. (dla woj. łódzkiego) i 20
lutego 2009 r. (dla woj. mazowieckiego). Cały odcinek
posiada także ustaloną lokalizację.
Aktualnie w opracowaniu znajduje się projekt bu-
dowlany oraz projekt wykonawczy, natomiast dla od-
cinka węzeł Kowal – węzeł Sójki oraz odcinka węzeł
Piątek – węzeł Stryków I – materiały przetargowe.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, iż nie
przewiduje się jakichkolwiek opóźnień związanych
z realizacją przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zmian w dotychczasowych
programach kształcenia dla szkół zawodowych
(3842)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
(SPS-024-3842/09) w sprawie zmian w dotychczaso-
wych programach kształcenia dla szkół zawodowych,
uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie w zawodach na poziomie kwalifikacji
zasadniczych może być obecnie prowadzone w dwu-
lub trzyletnich zasadniczych szkołach zawodowych.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra
Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego 2002 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.),
dyrektor szkoły, w tym szkoły prowadzącej kształce-
nie zawodowe, opracowuje szkolny plan nauczania na
cały cykl kształcenia, rozdzielając całkowity wymiar
godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych, wynika-
jący z ramowego planu nauczania dla danego typu
szkoły, na poszczególne lata nauki. W odniesieniu do

kształcenia zawodowego dyrektor szkoły decyduje,
które przedmioty i w których klasach będzie realizo-
wał dany oddział. Jednakże wymiar godzin przezna-
czonych w zasadniczej szkole zawodowej na kształce-
nie praktyczne nie może wynosić mniej niż 60% go-
dzin przewidzianych na pełne kształcenie zawodowe
– niezależnie od dwu- lub trzyletniego okresu kształ-
cenia w danym zawodzie. Natomiast proporcje godzin
przewidzianych na kształcenie teoretyczne i kształ-
cenie praktyczne w poszczególnych zawodach na po-
ziomie kwalifikacji technika są zależne od rodzaju
zawodu i roli, jakiej oczekuje się od wykonawcy da-
nego zawodu. Absolwenci techników wykonujący za-
wody w istotny sposób związane z techniką mogą
stanowić średnią kadrę zarządzającą wykonawcami
usług lub wytwórcami dóbr materialnych. Nie muszą
sami wykonywać czynności zawodowych z identycz-
na biegłością jak osoby przez nich nadzorowane. Ich
głównym zadaniem zawodowym jest racjonalne ste-
rowanie procesami pracy, co umożliwia im wiedza
zawodowa i umiejętności kierownicze. Natomiast ab-
solwenci szkół prowadzących kształcenie np. w zawo-
dach medycznych czy socjalnych są przygotowani do
pełnienia usług pod nadzorem personelu z wykształ-
ceniem wyższym. W tych zawodach perfekcyjne opa-
nowanie umiejętności praktycznych jest istotnym
warunkiem zatrudnienia.
Wyposażenie szkoły w pomoce dydaktyczne i sprzęt
niezbędny do pełnej realizacji programów nauczania
jest jednym z istotnych zadań organu prowadzącego
szkołę. Niewystarczające środki finansowe na dopo-
sażenie szkół zawodowych w nowoczesny sprzęt i urzą-
dzenia, jakimi dysponują jednostki samorządów te-
rytorialnych, powodują, że maszyny lub urządzenia
użytkowane w szkołach często są przestarzałe i nie
nadążają za postępem techniczno-technologicznym.
Aby zapewnić uczniom i słuchaczom odpowiedni po-
ziom kształcenia praktycznego oraz zdawania egza-
minu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe, w ra-
mach projektu „Wyposażenie CKU, CKP i szkół za-
wodowych w stanowiska do egzaminów zawodowych”,
w latach 2005–2008 zrealizowane zostały zamówie-
nia na doposażenie ponad półtora tysiąca szkół i pla-
cówek o łącznej wartości 150 mln zł, współfinanso-
wane ze środków Europejskiego Funduszu Społecz-
nego. Ponieważ obecnie nie ma już możliwości doko-
nywania centralnie tego rodzaju zakupów, wsparciem
w tym zakresie dla szkół prowadzących kształcenie
zawodowe może być udział zainteresowanych, prowa-
dzących te szkoły organów w działaniach zaprojek-
towanych w priorytecie IX Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”: Rozwój wykształcenia i kompeten-
cji w regionach – działanie 9.2.: Podniesienie atrak-
cyjności i jakości szkolnictwa zawodowego.
Na jakość kształcenia zawodowego istotny wpływ
mają również kwalifikacje nauczycieli. W subwencji
oświatowej są zabezpieczone środki finansowe na do-
kształcanie i doskonalenie kadry pedagogicznej, jed-
nakże najczęściej środki te są wykorzystywane przez
nauczycieli kształcenia ogólnego. Szkoły aktywnie
523
współpracujące z regionalnymi pracodawcami orga-
nizują dla nauczycieli zawodu krótkie przeszkolenia
w zakresie nowoczesnych urządzeń i nowych techno-
logii. Doskonalenie nauczycieli kształcenia zawodo-
wego we współpracy z przedsiębiorcami ma również
miejsce w ramach działań o charakterze systemo-
wym, podejmowanych w Programie Operacyjnym
„Kapitał ludzki” na lata 2007–2013. Nadmienić na-
leży, że ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie
ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) umożliwia, po
uzyskaniu zgody kuratora oświaty i organu prowa-
dzącego szkołę, zatrudnianie osób posiadających
przygotowanie zawodowe uznane przez dyrektora
szkoły za odpowiednie do prowadzenia zajęć z zakre-
su kształcenia zawodowego. Osoby takie zatrudniane
będą na zasadach określonych w Kodeksie pracy,
z tym że do tych osób będzie się stosować przepisy
dotyczące tygodniowego obowiązkowego wymiaru
godzin zajęć edukacyjnych nauczycieli i ustalać wy-
nagrodzenia nie wyższe niż przewidziane dla nauczy-
ciela dyplomowanego. Wymienione osoby nie będą
zobowiązane do posiadania kwalifikacji pedagogicz-
nych.
Wymieniona ustawa z dnia 19 marca br. nadała
również nowe brzmienie art. 22a ust. 2 i 2b ustawy
o systemie oświaty:
„2. Nauczyciel przedstawia dyrektorowi szkoły
program wychowania przedszkolnego lub program
nauczania. Dyrektor szkoły, po zasięgnięciu opinii
rady pedagogicznej, dopuszcza do użytku w danej
szkole zaproponowany przez nauczyciela program wy-
chowania przedszkolnego lub program nauczania”.
„2b. Dopuszczone do użytku w danej szkole pro-
gramy wychowania przedszkolnego lub programy
nauczania stanowią odpowiednio zestaw programów
wychowania przedszkolnego lub szkolny zestaw pro-
gramów nauczania. Dyrektor szkoły jest odpowie-
dzialny za uwzględnienie w zestawie programów wy-
chowania przedszkolnego i szkolnym zestawie pro-
gramów nauczania całości odpowiednio podstawy
programowej wychowania przedszkolnego i podstawy
programowej kształcenia ogólnego ustalonej dla da-
nego etapu edukacyjnego, a w przypadku szkoły pro-
wadzącej kształcenie w zawodach albo w profilach
kształcenia ogólnozawodowego – także całości pod-
stawy programowej kształcenia w zawodzie albo pod-
stawy programowej kształcenia w profilu kształcenia
ogólnozawodowego”.
Nowe przepisy art. 22a ust. 2 i 2b oznaczają, że
minister edukacji narodowej odstąpił od centralnego
dopuszczania programów do użytku szkolnego – roz-
szerzając tym samym autonomię szkół i zakres kom-
petencji dyrektorów. Projekt rozporządzenia, w któ-
rym zostaną określone szczegółowe warunki i tryb
dopuszczania programów nauczania do użytku w da-
nej szkole, jest w ostatniej fazie prac legislacyjnych.
Od nadchodzącego roku szkolnego każda szkoła pro-
wadząca kształcenie zawodowe będzie więc mogła
opracować własny program nauczania zawodu dosto-
524

sowany do posiadanych warunków technodydaktycz-
nych lub skorzystać z programów nauczania, w tym
innowacyjnych o strukturze modułowej, dopuszczo-
nych do użytku szkolnego przez ministra edukacji
narodowej przed dniem wejścia w życie nowego roz-
porządzenia.
Planowane przez Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej zmiany programowe i organizacyjne dotyczące
szkolnictwa zawodowego zostały ogólnie zarysowane
w dokumencie „Reforma programowa. Opis zmian
potrzebnych w systemie edukacji. Projekt do konsul-
tacji. MEN, Warszawa, kwiecień 2008”. Rozpoczęcie
tego etapu jest planowane, zgodnie z kalendarzem
wdrażania zmian programowych, od roku szkolnego
2012/2013, bowiem poprzedzone jest wprowadzeniem
zmian w szkołach podstawowych i gimnazjach od
roku szkolnego 2009/2010.
Aktualnie Ministerstwo Edukacji Narodowej,
przy współudziale powołanego w czerwcu 2008 r. Ze-
społu Opiniodawczo-Doradczego do Spraw Kształce-
nia Zawodowego, prowadzi intensywne działania
zmierzające do wypracowania do końca 2009 r. kon-
cepcji zmian w systemie kształcenia zawodowego.
W skład zespołu wchodzą przedstawiciele ministrów
właściwych dla zawodów, organizacje pracodawców,
organizacje branżowe pracodawców, przedstawiciele
środowisk samorządowych, oświatowych i nauko-
wych. Jest to zatem reprezentatywne forum konsul-
tacyjne, doradcze i dyskusyjne, które może mieć re-
alny wpływ na kształt i zakres planowanych zmian
w systemie kształcenia zawodowego. Taka współpra-
ca stwarza szansę uzyskania wsparcia wszystkich sił
politycznych i społecznych na rzecz rozwoju kształ-
cenia zawodowego, a wartością dodaną jest efekt sy-
nergiczny, wynikający z rzetelnego podejścia wszyst-
kich partnerów do opiniowania propozycji zmian.
Na najbliższym, piątym spotkaniu zespołu w dniu
18 czerwca br. przedmiotem wystąpień i dyskusji bę-
dzie problematyka dotycząca: współdziałania szkół
prowadzących kształcenie zawodowe z pracodawca-
mi, możliwych form tej współpracy, a także analizy
niedoskonałości systemu zachęt finansowych do włą-
czania się pracodawców w praktyczną naukę zawodu
uczniów.
Szczegółową tematykę spotkań prezentuje poniż-
sza tabela.
Resort oświaty dostrzega potrzebę zmian w sys-
temie szkolnictwa zawodowego. Współczesny rynek
pracy stawia młodym ludziom wkraczającym w życie
zawodowe coraz wyższe wymagania, czemu nie za-
wsze potrafią oni sprostać. W tym kontekście niezwy-
kle ważne jest trwałe zbliżanie edukacji i rynku pra-
cy oraz większe zaangażowanie pracodawców w kształ-
cenie przyszłych pracowników, szczególnie w sekto-

Tematyka spotkań Zespołu Opiniodawczo-Doradczego do Spraw Kształcenia Zawodowego Termin

Spotkanie Nr 1:
— Organizacja prac zespołu, wstępna prezentacja kierunków planowania zmian. 30.10.2008
— Sylwetka absolwenta szkoły zawodowej.

Spotkanie Nr 2:
− Założenia do modernizacji klasyfikacji zawodów szkolnych i wyodrębniania kwalifikacji w zawodach.
18.12.2008
− Doradztwo zawodowe w systemie oświaty.
− System egzaminów potwierdzających kwalifikacje zawodowe.

Spotkanie Nr 3:
— Struktura i organizacja szkolnictwa zawodowego.
19.02.2009
— Oferta programowa i obudowa programowa dla zawodów.
— Kształcenie młodocianych pracowników i osób o specjalnych potrzebach.

Spotkanie Nr 4:
— Zapewnienie dopływu profesjonalnych kadr nauczycieli i specjalistów do szkolnictwa zawodowego w powiązaniu
z systemem kształcenia, dokształcania i doskonalenia nauczycieli. 23.04.2009
— Rozwój edukacji na odległość w kształceniu zawodowym.
— Promocja kształcenia zawodowego i ustawicznego.

Spotkanie Nr 5:
— Skuteczne mechanizmy zachęcające pracodawców do włączania się w proces planowania, realizacji i walidacji
18.06.2009
kwalifikacji zawodowych.
— Uelastycznienie mechanizmów i zasad finansowania kształcenia zawodowego.

Spotkanie Nr 6:
— Prezentacja i ocena całościowego projektu zmian organizacyjnych i programowych jako dokumentu
16.07.2009
programowego zawierającego propozycje zmian w obowiązujących przepisach prawa oraz skutki finansowe
proponowanych zmian.

Spotkanie Nr 7:
— Organizacja ogólnopolskiej konferencji – prezentacja prac zespołu w zakresie projektowanych zmian 24.09.2009
w szkolnictwie zawodowym.

rach poddanych szybkim zmianom technologicznym
oraz zmianom w organizacji produkcji lub usług. Pro-
jektowane zmiany wymagają starannego przygoto-
wania, z uwzględnieniem opinii reprezentatywnych
środowisk oraz w korelacji z treściami kształcenia
ogólnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie treści projektów rozporządzeń
ministra środowiska dotyczących rodzajów
instalacji, których eksploatacja wymaga
zgłoszenia, oraz wymagań w zakresie
zgłoszenia instalacji wytwarzających
pole elektromagnetyczne (3843)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2009 r., znak SPS-024-3843/
09, przekazującego zapytanie pana posła Mieczysła-
wa Marcina Łuczaka w sprawie projektów rozporzą-
dzeń dotyczących radiokomunikacji amatorskiej,
poniżej przedstawiam stosowne informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo
z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia zawartego w przepisach art. 152
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej „ustawą
Poś”, do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do
których należą radiokomunikacyjne amatorskie sta-
cje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wyma-
gania dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy Poś.
525
Zauważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmu-
jąc ustawę Poś, parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych. Po dyskusjach przepro-
wadzonych w różnych gremiach w kwestii obciążeń
związanych z obowiązkiem uzyskania pozwolenia
emisyjnego przez podmioty eksploatujące instalacje
emitujące pola elektromagnetyczne, w roku 2005,
zmieniając ustawę Poś, zrezygnowano z wydawania
pozwoleń emisyjnych dla tych instalacji, na rzecz ob-
jęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje zapytanie
pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka, nie jest
w żadnym wypadku ograniczenie działalności krót-
kofalowców. Przyjęcie rozporządzeń ma jedynie spo-
wodować zgłoszenie organowi ochrony środowiska
m.in. instalacji radiokomunikacyjnych, radionawiga-
cyjnych i radiokomunikacyjnych spełniających okre-
ślone kryteria (których równoważna moc promienio-
wana izotropowo wynosi nie mniej niż 15 W, emitu-
jących pola elektromagnetyczne o częstotliwościach
od 30 kHz do 300 GHz), czyli instalacji, dla których
zgodnie z pierwotnym brzmieniem ustawy Poś wy-
magane były pozwolenia na wprowadzanie energii do
środowiska.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji wpłynęło do resortu
środowiska ok. 2000 uwag, wniosków i protestów,
głównie od przedstawicieli środowiska krótkofalow-
ców. Są to niemal jednobrzmiące pisma, w których
wyrażana jest krytyka projektów oraz protest prze-
ciwko obejmowaniu zgłoszeniami źródeł emisji pól
elektromagnetycznych, jakimi są amatorskie radio-
komunikacyjne stacje nadawcze.
Analiza wystąpień wskazuje, że szeroko zakrojo-
na akcja protestacyjna środowiska krótkofalowców
może mieć związek z niezrozumieniem intencji wpro-
wadzenia tych regulacji i ich zakresów przedmioto-
wych. W wielu wypowiedziach zainteresowanych
podmiotów podnoszony jest problem wykonywania
pomiarów dla tych instalacji. Należy w związku
z tym wyraźnie podkreślić, że projekty te nie regu-
lują kwestii pomiarów. Jeden z projektów określa
wyłącznie rodzaje instalacji, które podlegają zgłosze-
niu organowi ochrony środowiska, drugi natomiast
– zakres danych, które powinny być ujęte w zgłosze-
niu instalacji emitujących do środowiska pola elek-
tromagnetyczne. W załączniku nr 1 do drugiego
z projektów określono jedynie, że wśród informacji,
które należy przekazać organowi zgłaszając instala-
cję, są:
526
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy Poś,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że przeka-
zanie sprawozdania z pomiarów powinno nastąpić
wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpowiednich
pomiarów było wymagane. Wbrew obawom krótko-
falowców rozporządzenia te nie nakładają na nich
obowiązków pomiarowych. Ustaleń, czy dla konkret-
nej instalacji bądź urządzenia pomiary były wyma-
gane, dokonuje się na podstawie art. 122a ustawy Poś
(obowiązującego od 2005 r.), w którym uregulowana
jest sprawa obowiązku prowadzenia pomiarów pozio-
mów pól elektromagnetycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy Poś. Zastąpiło ono obowiązu-
jące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony śro-
dowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U. Nr 107,
poz. 676), które było poprzedzone wydanym w 1980 r.
rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r. o podob-
nym zakresie regulacji. We wszystkich wyżej przy-
wołanych rozporządzeniach określane były dopusz-
czalne poziomy pól elektromagnetycznych mogących
występować w środowisku, w miejscach dostępnych
dla ludności. Poziomy te określano, biorąc pod uwagę
możliwe skutki oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na organizm ludzki, ze świadomością całkowi-
tego braku możliwości limitowania czasu przebywa-
nia ludności w polach elektromagnetycznych o pozio-
mach dopuszczanych do występowania w środowi-
sku. Dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycz-
nych wielkiej częstotliwości o wartościach zbliżonych
do obowiązujących w Polsce wprowadziło także dzie-
więć innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
ostatnio uchwała Parlamentu Europejskiego wzywa-
jąca kraje członkowskie m.in. do podawania informa-
cji o źródłach pól elektromagnetycznych. W uchwale
tej nie wspomina się o odrębnym traktowaniu radio-
amatorów, co jest w pełni zrozumiałe, ponieważ na-
tura fizyczna pól elektromagnetycznych jest iden-
tyczna – niezależnie od tego, czy są wytwarzane
przez instalacje amatorskie, czy będące elementami
sieci radiokomunikacyjnych.
Polska w przeciwieństwie do wielu innych krajów
ma własny, wypracowany w ciągu wielu lat, system
ochrony ludzi i środowiska przed polami elektroma-
gnetycznymi. Ochrona ta powinna być realizowana
w sposób spójny i konsekwentny.
Zezwolenia na używanie radiowych urządzeń
nadawczych w amatorskiej służbie radiokomunika-
cyjnej są wydawane na podstawie przepisów innych
niż przepisy ochrony środowiska. Maksymalne moce
nadajników używanych w służbie amatorskiej mogą
sięgać nawet kilkuset watów. Dlatego też w otocze-
niu anten stacji amatorskich mogą występować pola
elektromagnetyczne o bardzo dużych wartościach
gęstości mocy, a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu
tych anten są zależne od wielu czynników. Dodat-
kowo należy także mieć na uwadze fakt, że stacje
amatorskie znajdują się bardzo często w zwykłych
budynkach mieszkalnych, pośród gęstej zabudowy
mieszkaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność Polskiego Związku Krótkofa-
lowców ma dla rozwoju świadomości technicznej spo-
łeczeństwa. Jednak główną troską organów ochrony
środowiska jest zapewnienie takich standardów ja-
kości środowiska, jakie będą gwarantowały właściwy
jego stan. Tym samym standardy te muszą być sto-
sowane powszechnie. Przyjęcie projektowanych prze-
pisów ma jedynie spowodować zgłoszenie instalacji
emitujących pola elektromagnetyczne właściwemu
organowi ochrony środowiska, czyli przekazanie
temu organowi danych na temat m.in. lokalizacji,
parametrów technicznych instalacji i miejsca wystę-
powania pól elektromagnetycznych o określonych
prawnie dopuszczalnych wartościach parametrów
fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono, żaden
z projektów nie nakłada na krótkofalowców obowiąz-
ków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony. W związ-
ku z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótko-
falowców przedmiotowymi projektami w dniu 7 maja
br. zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spo-
tkanie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Ra-
dia „Manufaktura”. W czasie spotkania omówione
zostały wszystkie problemy podnoszone przez środo-
wisko krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśnio-
no najważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane
przez to środowisko jako sporne, w tym sprawę pro-
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagnetycz-
nych przez podmioty eksploatujące radiokomunika-
cyjne instalacje amatorskie.

Ustalenia poczynione w trakcie spotkania znajdą
odzwierciedlenie w projektach, które zostaną przy-
gotowane na dalszym etapie procesu legislacyjnego.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłanek Elżbiety Witek
i Anny Zalewskiej
w sprawie możliwości zakupu podręczników
dla uczniów, których od września 2009 r.
obejmie reforma programowa (3852)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie złożone w dniu 24 kwietnia 2009 r. przez
panią poseł Elżbietę Witek i panią poseł Annę Zalew-
ską (SPS-024-3852/09) w sprawie możliwości zakupu
podręczników dla uczniów, których od września 2009 r.
obejmie reforma programowa, uprzejmie wyjaśniam:
Zagadnienie wyrównywania szans edukacyjnych
było przez ostatnie lata i jest także obecnie jednym
z najważniejszych problemów społecznych i eduka-
cyjnych, odnoszącym się przede wszystkim do uczniów
pochodzących ze środowisk wiejskich, małomiastecz-
kowych, z rodzin dotkniętych biedą i ubóstwem oraz
z rodzin patologicznych i dysfunkcyjnych. Minister-
stwo Edukacji Narodowej w swoich działaniach dąży
do upowszechniania kształcenia i realizacji zasady
równych szans edukacyjnych, widząc w nich niezbęd-
ny element budowy społeczeństwa, w którym zakła-
da się ograniczenie podziałów społecznych oraz de-
terminacji losów człowieka przez m.in. miejsce uro-
Tabela 1. Porównanie kwot dofinansowania w programach „Wyprawka szkolna”
Grupa beneficjentów
Dla dzieci rozpoczynających obowiązkowe roczne przygotowanie
przedszkolne
Dla uczniów klas I szkół podstawowych oraz uczniów klas I
ogólnokształcących szkół muzycznych I stopnia
Dla uczniów klas II szkół podstawowych oraz uczniów klas II
ogólnokształcących szkół muzycznych I stopnia
Dla uczniów klas III szkół podstawowych oraz uczniów klas III
ogólnokształcących szkół muzycznych I stopnia
Dla uczniów klas I gimnazjów, klas I ogólnokształcących szkół muzycznych
II stopnia, klas I ogólnokształcących szkół baletowych oraz klas I
ogólnokształcących szkół sztuk pięknych
527
dzenia, pochodzenie społeczne, zamożność i wy-
kształcenie rodziców.
Realizując zadania wyrównywania szans eduka-
cyjnych uczniów oraz wprowadzając zmiany wynika-
jące z rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół, która
będzie obowiązywała od roku szkolnego 2009/2010
w klasach I szkoły podstawowej oraz klasach I gim-
nazjum, Ministerstwo Edukacji Narodowej przygo-
towało rządowy program pomocy uczniom w 2009 r.
– „Wyprawka szkolna”. Przyjęty w dniu 27 kwietnia
2009 r. przez Radę Ministrów program w swoich ce-
lach zawiera powtórzoną z lat ubiegłych ideę wyrów-
nywania startu szkolnego poprzez dofinansowanie
zakupu podręczników uczniom z rodzin, w których
dochód nie przekracza ustawowego kryterium docho-
dowego.
Przekazywanie darmowych podręczników wszyst-
kim uczniom bez względu na sytuację ekonomiczną
rodziny byłoby działaniem utrwalającym stan nie-
równowagi. Ponadto ograniczenia w finansowaniu
zadań z budżetu państwa w dobie nadchodzącego
kryzysu gospodarczego spowodowały, iż działania,
w które angażuje się środki publiczne, powinny cha-
rakteryzować się większą racjonalnością w ich wy-
datkowaniu.
Jednocześnie należy pamiętać, iż Ministerstwo
Edukacji Narodowej przeznacza także środki na cele
edukacyjne przekazywane uczniom w formie stypen-
diów i zasiłków szkolnych.
Jednocześnie mając na uwadze zmiany związane
z reformą programową i trybem ich wprowadzania,
tj. od 1 września 2009 r. nowa podstawa kształcenia
ogólnego dotyczyć będzie uczniów rozpoczynających
naukę w klasie I szkoły podstawowej i w klasie I gim-
nazjum, dodatkowo w programie:
1. Zwiększono grupę uczniów objętych realizacją pro-
gramu o:
— uczniów z klasy I gimnazjum,
Dofinansowanie w 2008 r. Dofinansowanie w 2009 r.
do kwoty 70 zł -
do kwoty 130 zł do kwoty 150 zł
do kwoty 150 zł do kwoty 150 zł
do kwoty 170 zł do kwoty 170 zł
- do kwoty 280 zł
528
— uczniów sześcioletnich, którzy otrzymali moż-
liwość rozpoczęcia nauki w klasie I szkoły podsta-
wowej,
— uczniów w liczbie 10% wszystkich objętych pro-
gramem zakwalifikowanych poza kryterium docho-
dowym (grupa uczniów wskazana przez dyrektora
szkoły ze względu na tzw. uzasadnione przypadki
i indywidualną ocenę sytuacji życiowej rodziny). Sy-
tuacje, które mogą stać się podstawą do podjęcia
przez dyrektora szkoły decyzji o przyznaniu pomocy,
określa w art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej. W grupie uzasadniającej szcze-
gólne sytuacje życiowe znajduje się m.in. sieroctwo,
bezdomność, ciężka choroba, przemoc w rodzinie, al-
koholizm, narkomania, zdarzenia losowe itp.
2. Zwiększono kwoty dofinansowania: (Tab. 1)
Ministerstwo Edukacji Narodowej na realizację
programu zaplanowało w ustawie budżetowej na
2009 r. 104 000 tys. zł.
Program skierowany jest do:
1) uczniów pochodzących z rodzin spełniających
kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8 ust. 1
pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728), tj. 351 zł.
2) uczniów pochodzących z rodzin niespełniają-
cych kryterium dochodowego, w przypadkach okre-
ślonych w art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej na podstawie decyzji dyrektora
szkoły, do której uczęszcza uczeń.
Programem objętych zostanie ok. 550 tys. dzieci.
Aby skorzystać z pomocy, rodzice ucznia (prawni
opiekunowie, rodzice zastępczy), a także nauczyciel,
pracownik socjalny lub inna osoba – za zgodą przed-
stawiciela ustawowego lub rodziców zastępczych
składa wniosek o dofinansowanie zakupu podręczni-
ków do dyrektora szkoły, do której uczeń będzie
uczęszczał w roku szkolnym 2009/2010. Termin skła-
dania wniosków ustala odpowiednio wójt gminy, bur-
mistrz lub prezydent miasta, właściwy dla siedziby
szkoły, a w przypadku uczniów szkół artystycznych
– minister właściwy do spraw kultury i ochrony dzie-
dzictwa narodowego. Do wniosku należy dołączyć
zaświadczenie o wysokości dochodów. W uzasadnio-
nych przypadkach do wniosku można dołączyć – za-
miast zaświadczenia o wysokości dochodów – oświad-
czenie o wysokości dochodów (w przypadku ucznia,
którego rodzina korzysta ze świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego lub
okresowego można przedłożyć – zamiast zaświadcze-
nia o wysokości dochodów – zaświadczenie o korzy-
staniu ze świadczeń pieniężnych w formie zasiłku
stałego lub okresowego). Dyrektor szkoły sporządza
listę uczniów uprawnionych do otrzymania pomocy
i przekazuje ją właściwemu wójtowi gminy, burmi-
strzowi lub prezydentowi miasta oraz odpowiednio
ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego.
Po otrzymaniu listy uczniów odpowiednio wójt
gminy, burmistrz lub prezydent miasta przekazuje
na rachunek bankowy szkoły, prowadzonej przez jed-
nostkę samorządu terytorialnego, środki na dofinan-
sowanie zakupu podręczników. Pieniądze wypłaca
się po przedstawieniu dowodu zakupu podręczników,
którym w przypadku zakupów indywidualnych jest
faktura VAT wystawiona imiennie na ucznia, rodzi-
ca, prawnego opiekuna albo rodzica zastępczego, ra-
chunek lub paragon. W przypadku zakupu podręcz-
ników dla grupy uczniów koszty zakupu podręczni-
ków zwracane są po przedłożeniu potwierdzenia za-
kupu wystawionego przez podmiot dokonujący zaku-
pu. W przypadku szkoły prowadzonej przez osobę
prawną niebędącą jednostką samorządu terytorial-
nego lub przez osobę fizyczną zwrotu kosztów zaku-
pu podręczników rodzicom (prawnym opiekunom,
rodzicom zastępczym) dokonuje wójt gminy, bur-
mistrz, prezydent miasta właściwy ze względu na
siedzibę szkoły.
Planuje się, że konsekwentnie w latach następ-
nych pomoc będzie dotyczyć klas objętych nową pod-
stawą programową, tj. w roku szkolnym 2010/2011
– uczniów w klasie II gimnazjum, a w roku szkolnym
2011/2012 – uczniów w klasie III gimnazjum.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża prze-
konanie, że realizacja programu w kształcie przed-
stawionym w rządowym programie pomocy uczniom
w 2009 r. „Wyprawka szkolna” oraz zgodnie z kryte-
riami w nim zawartymi, tj. planowane 24% z liczby
wszystkich uczniów klas I–III oraz z klas I gimna-
zjum, którzy otrzymają pomoc ze względu na kryte-
rium dochodowe, a także dodatkowe 10% z liczby
uczniów objętych programem, którzy otrzymają po-
moc poza kryterium dochodowym, spełnia zobowią-
zania wynikające z zadań oświatowych, wprowadza-
nych zmian programowych oraz oczekiwań społecz-
nych w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Barbary Bartuś, Roberta
Telusa i Krzysztofa Sońty oraz grupy posłów
w sprawie zamieszania wokół przecieku
egzaminu gimnazjalnego (3856)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane pismem SPS-024 -3856/09 z dnia 30
kwietnia 2009 r. zapytanie złożone przez panią poseł
Barbarę Bartuś w sprawie zamieszania wokół prze-

cieku tegorocznego egzaminu gimnazjalnego, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje:
W związku z tym, iż dyrektor Niepublicznego
Gimnazjum Fundacji „Dyslektyk” w Warszawie na-
ruszył § 40 ust. 1, § 41 ust. 1 pkt 6 i 9, § 41 ust. 2
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu
oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słu-
chaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egza-
minów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz.
562, z późn. zm.), dyrektor Okręgowej Komisji Egza-
minacyjnej w porozumieniu z dyrektorem Centralnej
Komisji Egzaminacyjnej unieważnił z urzędu prace
z egzaminu gimnazjalnego w części humanistycznej
i w części matematyczno-przyrodniczej wszystkich
uczniów (18 osób) Niepublicznego Gimnazjum Fun-
dacji „Dyslektyk” w Warszawie, ul. Wiktorska 83/87.
Jednocześnie dyrektor Okręgowej Komisji Egzami-
nacyjnej w Warszawie zarządził ponowne przeprowa-
dzenie egzaminu dla tych uczniów w następujących
terminach:
— 2 czerwca 2009 r., godz. 9 – część humanistyczna;
— 3 czerwca 2009 r., godz. 9 – część matematycz-
no-przyrodnicza.
Minister Edukacji Narodowej, na podstawie art. 35
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty, zobowiązał mazowieckiego kuratora
oświaty do kontroli zgodności działalności ww. szko-
ły z przepisami ustawy o systemie oświaty, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem:
a) okoliczności rażącego naruszenia przepisów
ustawy oraz zasad przeprowadzania egzaminów ze-
wnętrznych,
b) nadzoru nad działaniami ww. gimnazjum w za-
kresie przygotowywania uczniów do zdawania egza-
minów zewnętrznych oraz przestrzegania procedur
ich przeprowadzania, w kontekście uzyskiwanych
przez uczniów wyników tych egzaminów.
Mazowiecki kurator oświaty podjął decyzję o wsz-
częciu postępowania wyjaśniającego wobec dyrekto-
ra Niepublicznego Gimnazjum Fundacji „Dyslektyk”
przez rzecznika dyscyplinarnego przy wojewodzie
mazowieckim.
Minister edukacji narodowej, biorąc pod uwagę
dobro uczniów i konsekwencje społeczne zaistniałego
zdarzenia, zobowiązał kuratora oświaty do zdecydo-
wanych działań, przewidzianych przepisami prawa
oświatowego, wobec dyrektora i innych pracowników
Niepublicznego Gimnazjum Fundacji „Dyslektyk”,
a także osoby prawnej prowadzącej szkołę.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 13 maja 2009 r.
529
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Neumanna
w sprawie wsparcia dla uczniów
z ograniczeniami wynikającymi z uszkodzeń
centralnego układu nerwowego (3872)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Sławomira Neumanna (SPS-
-024-3872/09) w sprawie wsparcia dla uczniów z ogra-
niczeniami wynikającymi z uszkodzeń centralnego
układu nerwowego, uprzejmie informuję.
Kształcenie specjalne jest integralną częścią sys-
temu edukacji. Organizację tego systemu określa
ustawa o systemie oświaty1), która w art. 71b stano-
wi, że kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci
i młodzież wymagającą stosowania specjalnej orga-
nizacji nauki i metod pracy, na każdym etapie edu-
kacyjnym. Kształcenie to może być prowadzone w for-
mie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach
lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddzia-
łach specjalnych i w ośrodkach.
W zależności od rodzaju niepełnosprawności dzie-
ciom i młodzieży, o których mowa powyżej, organi-
zuje się kształcenie i wychowanie, które uwzględnia
rodzaj niepełnosprawności tych uczniów i stosownie
do potrzeb umożliwia naukę w dostępnym dla nich
zakresie, usprawnianie zaburzonych funkcji, rewali-
dację oraz zapewnia specjalistyczną pomoc i opiekę
zgodnie z posiadanym orzeczeniem o potrzebie
kształcenia specjalnego wydanym przez zespół orze-
kający działający w publicznej poradni psychologicz-
no-pedagogicznej2).
Warunki organizowania kształcenia, wychowania
i opieki dla tych uczniów, z uwzględnieniem ich szcze-
gólnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych,
określają dwa rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r.:
1) w sprawie warunków organizowania kształce-
nia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży nie-
pełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie
w przedszkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostęp-
nych lub integracyjnych3),
1) ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j.
Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
2) rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 18
września 2008 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez
zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psycho-
logiczno-pedagogicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 173, poz. 1072)
3) rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepeł-
nosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przedszko-
lach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych
(Dz. U. z 2005 r. Nr 19, poz. 167)
530
2) w sprawie warunków organizowania kształce-
nia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży nie-
pełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie
w specjalnych przedszkolach, szkołach i oddziałach
oraz w ośrodkach4).
Ponadto, odpowiadając na szczegółowe pytania
postawione przez pana posła, uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1. Kształcenie specjalne przewidziane jest wy-
łącznie dla uczniów niepełnosprawnych wymagają-
cych stosowania specjalnej organizacji nauki i metod
pracy na podstawie orzeczenia o potrzebie kształce-
nia specjalnego wydanego przez zespół orzekający
działający w publicznej poradni psychologiczno-pe-
dagogicznej, na wniosek rodziców (opiekunów praw-
nych) ucznia. Zespoły orzekające, wydając powyższe
orzeczenia, kierują się przepisami ww. rozporządzeń
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 18 stycz-
nia 2005 r. Również ustawodawca w nowelizacji art. 3
ustawy z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458), definiując termin
„niepełnosprawność sprzężona”, przyjął, iż należy
przez to rozumieć występowanie u dziecka niesłyszą-
cego lub słabo słyszącego, niewidomego lub słabo wi-
dzącego, z niepełnosprawnością ruchową, z upośle-
dzeniem umysłowym albo z autyzmem, co najmniej
jeszcze jednej z ww. niepełnosprawności. Przepis ten
zatem również wskazuje na niepełnosprawności, któ-
re stanowią podstawę do wydania orzeczenia o po-
trzebie kształcenia specjalnego.
Ad 2. Dzieci przewlekle chore, z epilepsją, z uszko-
dzeniami okołoporodowymi, które mogą uczęszczać
do przedszkola lub szkoły, są kształcone na zasadach
ogólnych określonych w ustawie o systemie oświaty
i przepisach wykonawczych do tej ustawy.
W stosunku do tych uczniów, mimo iż nie są zali-
czani do grupy uczniów niepełnosprawnych, przepisy
prawa oświatowego uwzględniają możliwość zapew-
nienia im w przedszkolu lub szkole różnych form po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej.
Pomoc ta organizowana jest na podstawie opinii
wydanej przez publiczną poradnię psychologiczno-
-pedagogiczną na wniosek rodziców (opiekunów
prawnych) dziecka.
W opinii powinna być zawarta informacja dla ro-
dziców oraz dla szkoły o zakresie potrzebnej dziecku
i możliwej do udzielenia na terenie przedszkola lub
szkoły pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz
wskazanie dyrektorowi przedszkola lub szkoły wa-
runków organizacyjnych ułatwiających naukę ucznio-
wi przewlekle choremu. Ponadto opinia ta może rów-
nież zawierać wskazanie do uczęszczania dziecka do
klasy integracyjnej w grupie dzieci, od których nie
jest wymagane orzeczenie o potrzebie kształcenia
4) rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepeł-
nosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 19, poz. 166)
specjalnego, lub włączenie go do klasy terapeutycz-
nej, w której na kształcenie uczniów przewidziane są
dodatkowe środki finansowe w ramach podziału czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej.
Ponadto, zgodnie z rozporządzeniem ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 27 lutego 2003 r.
w sprawie organizacji kształcenia oraz warunków
i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-
-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizo-
wanych w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach
pomocy społecznej (Dz. U. z 2003 r. Nr 51, poz. 446),
dzieci przewlekle chore, przebywające na leczeniu
w szpitalu, mogą być kształcone w szkołach specjal-
nych zorganizowanych w zakładach opieki zdrowot-
nej. Szkoły te zapewniają uczniom realizację obo-
wiązku szkolnego i obowiązku nauki. Od uczniów
tych nie wymaga się posiadania orzeczenia o potrze-
bie kształcenia specjalnego.
Jednocześnie informuję, że dla dzieci z chorobami
przewlekłymi (np. z padaczką, w stanach po prze-
szczepach czy chorobach nowotworowych), zaburze-
niami psychicznymi oraz z głębokimi zaburzeniami
komunikacji językowej nie organizuje się odrębnych
przedszkoli i szkół specjalnych. Natomiast część dzie-
ci chorych na padaczkę otrzymuje orzeczenia o po-
trzebie indywidualnego nauczania, ale tylko wów-
czas, gdy padaczka wiąże się z częstymi napadami,
lub gdy wywołuje wyraźne następstwa psychoneuro-
logiczne, które uniemożliwiają dziecku naukę w wa-
runkach klasowo-lekcyjnych. Dzieci, u których na-
pady padaczkowe występują sporadycznie, nie muszą
korzystać ze specjalnej organizacji nauki i metod pra-
cy. Zdiagnozowanie u dziecka przewlekłej choroby
wskazuje głównie na jego specjalne potrzeby medycz-
ne. Stan zdrowia determinuje – w przypadku tej gru-
py dzieci – organizację ich wychowania i edukacji
w przedszkolu, szkole ogólnodostępnej, szkole spe-
cjalnej w zakładzie opieki zdrowotnej lub w formie
indywidualnego obowiązkowego rocznego przygo-
towania przedszkolnego bądź indywidualnego na-
uczania.
Ad 3. W resorcie edukacji pomoc psychologiczno-
-pedagogiczną uczniom, rodzicom i nauczycielom
udziela 560 poradni psychologiczno-pedagogicznych
działających w oparciu o przepisy rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 11 grudnia
2002 r. w sprawie szczegółowych zasad działania pu-
blicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych,
w tym publicznych poradni specjalistycznych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 5, poz. 46) oraz specjaliści (psycholodzy,
pedagodzy, logopedzi oraz doradcy zawodowi) zatrud-
nieni w przedszkolach, szkołach i placówkach na pod-
stawie rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad
udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej
w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach
(Dz. U. Nr 11, poz. 114).
Zasady udzielania i organizacji pomocy psycholo-
giczno-pedagogicznej w szkołach i placówkach, stwa-
rzające warunki dla zaspokajania potrzeb rozwojo-
wych i edukacyjnych uczniów, w szczególności wspo-

magające rozwój uczniów i efektywność uczenia się,
określają powyższe przepisy.
Korzystanie z pomocy psychologiczno-pedagogicz-
nej jest dobrowolne i nieodpłatne w odniesieniu do
publicznych szkół i poradni psychologiczno-pedago-
gicznych. Pomoc ta udzielana jest na wniosek rodzica
(opiekuna prawnego). Stworzenie możliwości korzy-
stania z pomocy psychologiczno-pedagogicznej jest
jednym z zadań statutowych szkoły, jako jednostki
organizacyjnej systemu oświaty. Zapotrzebowanie na
określone formy pomocy psychologiczno-pedagogicz-
nej w poszczególnych szkołach jest różne, zależy bo-
wiem od szeregu uwarunkowań lokalnych i środowi-
skowych.
Za organizację pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej w szkole odpowiada dyrektor. Uczniowie po-
trzebujący pomocy w zakresie „wspomagania dydak-
tycznego”, niezależnie od przyczyny tych trudności,
mają prawo otrzymać w szkole doraźną pomoc w for-
mie zajęć dydaktyczno-wyrównawczych. Dla uczniów
wymagających długotrwałej i intensywnej pomocy
edukacyjnej oraz wychowawczej mogą być organi-
zowane w szkołach klasy wyrównawcze i terapeu-
tyczne.
Ponadto uprzejmie informuje, iż w 2008 r. w Mi-
nisterstwie Edukacji Narodowej zainicjowane zosta-
ły prace mające na celu przygotowanie nauczycieli
oraz tworzenie w szkołach i przedszkolach warun-
ków do nauki dla dzieci przewlekle chorych.
W Centrum Metodycznym Pomocy Psychologicz-
no-Pedagogicznej od wielu lat podejmowane są dzia-
łania na rzecz włączenia w nurt powszechnie dostęp-
nej edukacji wszystkich dzieci, również niepełno-
sprawnych, chorych i z różnego typu specjalnymi
potrzebami edukacyjnymi. Jedną z takich inicjatyw
jest seria wydawnicza „One są wśród nas”, która ma
na celu przygotowanie nauczycieli do pracy z dziećmi
o specjalnych potrzebach edukacyjnych. W ubiegłym
roku, w ramach rządowego programu „Bezpieczna
i przyjazna szkoła”, na zlecenie i ze środków Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej, we współpracy z mi-
nistrem zdrowia oraz pełnomocnikiem rządu do
spraw równego traktowania, przygotowany został
zestaw pięciu książeczek z serii „One są wśród nas”,
poświęconych problemom dzieci przewlekle chorych.
Komplet tych publikacji trafi do każdego przedszko-
la, szkoły podstawowej i gimnazjum w Polsce.
Natomiast w celu wypracowania propozycji roz-
wiązań systemowych w zakresie kształcenia i wycho-
wania uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyj-
nymi minister edukacji narodowej w dniu 8 paździer-
nika 2008 r. powołała Zespół ekspertów ds. specjal-
nych potrzeb edukacyjnych. W trakcie prac tego ze-
społu dyskutowane są m.in. kwestie poruszone
w zapytaniu pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2009 r.
531
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Matyjaszczyka
oraz grupy posłów
w sprawie rozliczania dotacji dla szkół (3876)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie panów posłów Krzysztofa Matyjaszczyka,
Bartosza Arłukowicza i Grzegorza Pisalskiego (SPS-
-024-3876/09) w sprawie rozliczania dotacji dla szkół,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
Zasady dotowania niepublicznych szkół o upraw-
nieniach szkół publicznych prowadzonych przez oso-
by prawne niebędące jednostkami samorządu tery-
torialnego oraz przez osoby fizyczne określają prze-
pisy art. 90 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.). Zgodnie z przepisem ust. 4 tego artyku-
łu organ stanowiący jednostki samorządu terytorial-
nego ustala tryb udzielania i rozliczania dotacji,
o których mowa w ust. 1a i 2a–3b, oraz tryb i za-
kres kontroli prawidłowości ich wykorzystywania,
uwzględniając w szczególności podstawę obliczania
dotacji, zakres danych, które powinny być zawarte
we wniosku o udzielenie dotacji i w rozliczeniu jej
wykorzystania, oraz termin i sposób rozliczania
dotacji.
Dotacje podmiotowe dla szkół (placówek) prowa-
dzonych przez osoby prawne niebędące jednostkami
samorządu terytorialnego oraz przez osoby fizyczne
przeznaczone są na dofinansowanie – wyłącznie
w ramach wydatków bieżących – realizacji zadań
szkoły lub placówki w zakresie kształcenia, wycho-
wania i opieki, w tym profilaktyki społecznej w ciągu
całego roku, a więc łącznie z okresami ferii i wakacji
szkolnych. Mimo iż w okresach tych nie są prowadzo-
ne zajęcia dydaktyczno-wychowawcze, a z końcem
okresu zajęć (czerwiec) opuszcza szkołę grupa
uczniów ostatniej klasy, funkcjonowanie szkoły po-
ciąga za sobą określone stałe wydatki (np. wynagro-
dzenia pracowników, koszty utrzymania bazy loka-
lowej). Z tego względu przy ustalaniu wysokości
i rozliczaniu dotacji dla szkół za miesiące lipiec i sier-
pień nie należy kalkulacyjnie zmniejszać liczby
uczniów, stanowiących podstawę do określenia wy-
sokości dotacji, o absolwentów, którym w czerwcu
wręczono świadectwa ukończenia szkoły.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 maja 2009 r.
532
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Dawida Jackiewicza
i Adama Hofmana
w sprawie powołania członków
Rady Nadzorczej ENEA SA oraz procesu
prywatyzacji spółki (3883)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie panów po-
słów Dawida Jackiewicza i Adama Hofmana z dnia
24 kwietnia 2009 r., przekazane przez Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 30 kwiet-
nia 2009 r., znak: SPS-024-3883/09, w sprawie po-
wołania członków Rady Nadzorczej ENEA SA oraz
procesu prywatyzacji tej spółki przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia na pytania zawarte w powyższym
dokumencie.
1. Dlaczego umożliwiono konkurencyjnemu kon-
cernowi Vattenfall przejęcie 18,66% akcji?
Firma Vattenfall AB jako inwestor branżowy sta-
ła się akcjonariuszem ENEA SA w wyniku objęcia
pakietu akcji wyemitowanych przez spółkę i wpro-
wadzonych do obrotu publicznego na Giełdzie Papie-
rów Wartościowych SA w Warszawie. Wszystkie
czynności związane podwyższeniem kapitału zakła-
dowego oraz określeniem szczegółowych warunków
subskrypcji i przydziału nowo emitowanych akcji
prowadził zarząd spółki. W ramach powyższego pro-
cesu nowo emitowane akcje zostały zaoferowane
w czterech transzach, tj. dla inwestorów branżowych,
krajowych inwestorów instytucjonalnych, zagra-
nicznych inwestorów instytucjonalnych oraz inwe-
storów detalicznych. Alokacja akcji dla poszczegól-
nych inwestorów była dokonywana przy założeniu
maksymalizacji wpływów z emisji w ramach przy-
jętej struktury oferty.
W celu ustalenia ceny emisyjnej w transzach in-
westorów instytucjonalnych i branżowych oraz do-
konania wstępnego przydziału akcji oferowanych
przed rozpoczęciem zapisów na te akcje został prze-
prowadzony proces budowy księgi popytu, podczas
którego inwestorzy złożyli deklaracje nabycia akcji.
Jednym z warunków skutecznego i ważnego złożenia
deklaracji nabycia akcji przez inwestora w transzy
inwestorów branżowych było równoczesne podpisa-
nie ze spółką stosownej umowy. W przypadku tran-
szy przeznaczonej dla inwestorów branżowych inten-
cją zarządu było, aby akcje oferowane zostały przy-
dzielone co najmniej dwóm inwestorom branżowym.
W związku z faktem, iż deklaracja nabycia w transzy
inwestorów branżowych została złożona przez jedne-
go inwestora, tj. Vattenfall AB, z którym została pod-
pisana ww. umowa oraz z uwagi na spełnienie przez
niego warunków oferty wskazanych w prospekcie
emisyjnym ENEA SA, jak również ze względu na ko-
rzystną cenę, jaka została zaoferowana za nabywane
akcje, w transzy inwestorów branżowych zostały
przydzielone wyłącznie jednemu inwestorowi bran-
żowemu, tj. Vattenfall AB. W wyniku pomyślnie
przeprowadzonej emisji akcji spółka uzyskała środki
z całej emisji akcji w wysokości ok. 2 mld zł.
2. Czy powołanie na członka Rady przedstawicie-
la koncernu Vattenfall na pewno nie narusza zasad
dobrej praktyki spółek notowanych na GPW?
„Dobre praktyki spółek notowanych na GPW”
stanowią zbiór zasad ładu korporacyjnego oraz zasad
określających normy kształtowania relacji przedsię-
biorstw giełdowych z ich otoczeniem rynkowym. Ce-
lem ich jest umocnienie transparentności spółek gieł-
dowych, poprawa jakości komunikacji spółek z inwe-
storami oraz wzmocnienie ochrony praw akcjonariu-
szy także w materiach nieuregulowanych przez pra-
wo. Powołanie do Rady Nadzorczej ENEA SA kandy-
data zgłoszonego przez Vattenfall, jako drugiego co
do wielkości akcjonariusza, nie powoduje naruszenia
zasad „Dobrych praktyk spółek notowanych na
GPW”. Udzielenie poparcia przez Skarb Państwa
przedstawicielowi Vattenfall przy powołaniu do Rady
Nadzorczej wskazuje na wagę, jaką Skarb Państwa
przywiązuje do przejrzystych relacji pomiędzy akcjo-
nariuszami w spółkach z udziałem Skarbu Państwa
notowanych na GPW.
3. Czy pan Graham Wood związany z konkuren-
cyjnym E.ON AG nie musi posiadać egzaminu, jaki
jest wymagany od osób zasiadających w radach nad-
zorczych polskich spółek?
Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996
r. o komercjalizacji i prywatyzacji (t.j. Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) wymóg posiadania zda-
nego egzaminu przez wszystkie osoby powoływane do
rad nadzorczych dotyczy spółek powstałych
w wyniku komercjalizacji, w których Skarb Państwa
jest jedynym akcjonariuszem. W przypadku spółek
z częściowym udziałem Skarbu Państwa, w których
Skarb Państwa jest reprezentowany przez ministra
skarbu państwa, zgodnie z zarządzeniem nr 14 mini-
stra skarbu państwa z dnia 31 marca 2005 r. wymóg
posiadania zdanego egzaminu dotyczy osób powoły-
wanych do rad nadzorczych z rekomendacji MSP.
ENEA SA w wyniku podwyższenia kapitału za-
kładowego oraz upublicznienia akcji na Giełdzie Pa-
pierów Wartościowych, które zostały objęte przez
innych akcjonariuszy, utraciła status jednoosobowej
spółki Skarbu Państwa. Z tego też względu pan Gra-
ham Wood, który został powołany do Rady Nadzor-
czej ENEA SA, jako niezależny członek RN nie musi
legitymować się zdanym egzaminem na członków rad
nadzorczych spółek, jaki jest wymagany od osób po-
woływanych do rad nadzorczych spółek utworzonych
w wyniku komercjalizacji, w których Skarb Państwa
jest jedynym akcjonariuszem oraz od osób powoły-
wanych do rad nadzorczych w rekomendacji MSP
spółek z częściowym udziałem Skarbu Państwa.
Jednocześnie wyjaśniam, iż zgodnie z oświadcze-
niami przedłożonymi do wiadomości spółki i jej ak-
cjonariuszy na Walnym Zgromadzeniu w dniu 25

lutego 2009 r., pana Graham Wood od 12 stycznia
2009 r. nie jest związany z koncernem E.ON.
4. Dlaczego mimo sugestii Zarządu ENEA SA
Skarb Państwa powołał tylko jednego niezależnego
członka Rady?
W przypadku ENEA SA podstawą prawną powo-
łania członka Rady Nadzorczej spełniającego kryte-
ria niezależności, o których mowa w załączniku II do
zalecenia Komisji Europejskiej z dnia 15 lutego 2005 r.
dotyczącego roli dyrektorów niewykonawczych lub
będących członkami rad nadzorczych spółek giełdo-
wych i komisji rady (nadzorczej) są zapisy § 22 ust. 5
statutu spółki, który stanowi, iż co najmniej jeden
członek Rady Nadzorczej spośród powoływanych
przez Walne Zgromadzenie powinien spełniać waru-
nek niezależności. Walne Zgromadzenie ENEA SA,
powołując w dniu 25 lutego 2009 r. jednego niezależ-
nego członka Rady Nadzorczej, uczyniło zadość tym
postanowieniom.
5. Czy istnieją jakieś ekspertyzy prawne w spra-
wie, o którą pytamy, czyli opisany konflikt interesów?
Jeśli tak, to jaka jest ich treść? Prosimy o ich udo-
stępnienie.
Ministerstwo Skarbu Państwa nie jest w posiadaniu
dokumentów, o których mowa w powyższym pytaniu.
Przedstawiając odpowiedzi na powyższe pytania,
chciałbym jednocześnie przedłożyć wyjaśnienia w in-
nych kwestiach poruszonych w treści zapytania po-
selskiego.
Panowie posłowie w zapytaniu poselskim stwier-
dzili m.in., iż: „Skarb Państwa wyraził zgodę w gło-
sowaniu na powołanie w skład Rady dwóch przedsta-
wicieli akcjonariuszy mniejszościowych, pomimo że
mniejszościowym akcjonariuszom przysługiwało
zgodnie z kodeksem spółek tylko jedno miejsce”.
Uprzejmie wyjaśniam, iż Kodeks spółek handlowych
nie uzależnia udziału akcjonariuszy w radzie nadzor-
czej od ilości posiadanych przez nich akcji. Członkiem
rady nadzorczej spółki akcyjnej może być zarówno
akcjonariusz niezależnie od ilości posiadanych akcji,
jak i osoba spoza grona akcjonariuszy.
Ponadto panowie posłowie stwierdzili, iż: „Vatten-
fall posiada dużo więcej niż wymagane do weryfiko-
wania niezależności 5% akcji spółki, więc jego pracow-
nik z całą pewnością nie może być traktowany jako
członek niezależny. Nasze dodatkowe wątpliwości
wzbudza fakt, że wprowadzenie pana Bruszewskiego
nastąpiło właśnie głosami Skarbu Państwa, a konku-
rencyjny Vattenfall nie musiał podejmować żadnych
czynności rynkowych ani korporacyjnych, które mia-
łyby doprowadzić do uzyskania reprezentacji w orga-
nach spółki”. Pragnę wyjaśnić, iż jako niezależny czło-
nek Rady Nadzorczej został powołany pan Graham
Wood, ze wskazania EBOR, a nie pan Marcin Bru-
szewski, jako przedstawiciel akcjonariusza, którym
jest Vattenfall AB. Nie można również zgodzić się z
tezą, że: „Vattenfall nie musiał podejmować żadnych
czynności rynkowych ani korporacyjnych, które mia-
łyby doprowadzić do uzyskania reprezentacji w orga-
nach spółki”, gdyż czynnością rynkową podjętą przez
533
firmę Vattenfall AB było objęcie pakietu 18,66% akcji
w kapitale zakładowym ENEA SA za cenę 1659 mln
zł, oraz korzystając z przysługującego mu prawa kor-
poracyjnego, podjął działania w celu powołania swo-
jego przedstawiciela do rady nadzorczej spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie ograniczenia zamówień
na dostawy sprzętu i uzbrojenia wojskowego
dla zakładu Dezamet SA (3899)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Zbigniewa Rynasiewicza w spra-
wie ograniczenia zamówień na dostawy sprzętu i uzbro-
jenia wojskowego dla zakładu Dezamet SA (SPS-024-
-3899/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
W związku z powstałym w 2008 r. niedoborem
środków finansowych w budżecie Ministerstwa Obro-
ny Narodowej oraz poszukiwaniem przez Radę Mini-
strów oszczędności dla pokrycia prognozowanego
zmniejszenia wpływów do budżetu państwa wskutek
światowego kryzysu gospodarczego, resort obrony
narodowej prowadzi wszechstronne analizy w zakre-
sie możliwości zabezpieczenia podstawowych potrzeb
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Podejmuje
także działania mające na celu taką alokację zamó-
wień w podmiotach polskiego przemysłu obronnego,
w tym również Zakładach Metalowych Dezamet SA
w Nowej Dębie, aby w ramach swoich potrzeb i moż-
liwości stworzyć tym podmiotom warunki do prze-
trwania w czasie kryzysu.
W procesie weryfikacji budżetu Ministerstwa
Obrony Narodowej na 2009 r. za priorytet uznane zo-
stało pokrycie tzw. wydatków sztywnych oraz zobo-
wiązań powstałych w 2008 r., a także zapewnienie
nakładów na najpilniejsze zadania związane z bezpie-
czeństwem żołnierzy polskich kontyngentów wojsko-
wych oraz profesjonalizacją armii. W związku z tym
w zatwierdzonym w dniu 2 marca br. „Planie moder-
nizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w latach 2009–2010” na zakupy uzbrojenia i
sprzętu wojskowego przeznaczono kwotę 2,18 mld zł.
W planowaniu rzeczowym, w tym ustalaniu prio-
rytetów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowa-
nia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, głównym
kryterium jest osiągnięcie założonych zdolności obron-
nych, a także bezpieczeństwo i obronność państwa
oraz wypełnianie zobowiązań sojuszniczych
534
w zakresie uczestnictwa w międzynarodowych mi-
sjach pokojowych. Dlatego też alokacja przydzielonych
środków finansowych ma zapewnić realizację ustawo-
wych zadań Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W procesie planowania uwzględnione zostały tak-
że kwestie kluczowe dla funkcjonowania polskiego
przemysłu obronnego. Pozyskiwanie uzbrojenia i sprzę-
tu wojskowego, z wyjątkiem wybranych typów o wy-
sokim stopniu zaawansowania technologicznego,
planowane jest w oparciu o polski przemysł obronny.
Zasada zachowania ciągłości i bezpieczeństwa do-
staw jest zapewniana przez utrzymanie własnych
zdolności produkcyjnych oraz możliwość rozwijania
przez polski przemysł nowych technologii. Planowa-
nie powinno być jednak zawsze spójne z potrzebami
polskich Sił Zbrojnych.
Od dnia 9 marca br. prowadzone są renegocjacje
umów wieloletnich, zawartych z podmiotami polskie-
go przemysłu obronnego. Ich celem jest określenie
minimalnego poziomu wartości zamówień, umożli-
wiającego dalsze funkcjonowanie tych podmiotów na
rynku wyrobów obronnych.
Pragnę także podkreślić, że resort obrony naro-
dowej na bieżąco reguluje swoje zobowiązania wobec
Zakładów Metalowych Dezamet SA, które wynikają
z realizacji w bieżącym roku uprzednio zawartych
umów.
Ze względu na istotne znaczenie polskiego prze-
mysłu obronnego, a w szczególności wojskowych
przedsiębiorstw remontowo-produkcyjnych, w skład
których wchodzą Zakłady Metalowe Dezamet SA
w Nowej Dębie, resort obrony narodowej popiera
wszelkie inicjatywy przyczyniające się do wsparcia
zakładów w trudnym dla nich okresie. Skarb Pań-
stwa nie jest jednak akcjonariuszem i nie posiada
swojego przedstawiciela w radzie nadzorczej spółki,
a tym samym nie monitoruje w bezpośredni sposób
jej sytuacji ekonomicznej. Większościowym akcjona-
riuszem zakładów jest firma Bumar sp. z o.o.
Działania Ministerstwa Obrony Narodowej wo-
bec podmiotów krajowego przemysłu obronnego
mają na celu znalezienie, mimo ograniczeń budże-
towych, możliwości ich utrzymania, a tym samym
ochronę miejsc pracy, co w szczególności dotyczy
wysoko wykwalifikowanych specjalistów. Często po-
siadają oni bowiem unikalne umiejętności, nabywa-
ne wyłącznie w drodze doświadczenia zawodowego,
i stanowią w związku z tym znaczną wartość dla
przemysłu obronnego.
Także minister gospodarki posiada instrumenty
umożliwiające wspieranie podmiotów polskiego prze-
mysłu obronnego. Pierwszym z tych narzędzi są środki
przeznaczone na dotacje z Programu Mobilizacji Go-
spodarki. Z przedstawionych przez ministra gospodar-
ki informacji wynika, że Zakłady Metalowe Dezamet
SA znajdują się w wykazie firm objętych w 2009 r. pro-
gramem dotacji. O ich wysokości stanowić będzie wiel-
kość mocy produkcyjnych i remontowych, niezbędnych
do realizacji zadań wynikających z Programu Mobili-
zacji Gospodarki na lata 2009–2018, który oczekuje na
rozpatrzenie przez Radę Ministrów.
Kolejnym narzędziem, jakim dysponuje minister
gospodarki w działaniach na rzecz poprawy sytuacji
podmiotów polskiego przemysłu obronnego, jest offset.
W dążeniach do złagodzenia skutków braku zamówień
na uzbrojenie i sprzęt wojskowy Ministerstwo Gospo-
darki stara się zamieszczać w umowach offsetowych
zobowiązania, polegające na dokonywaniu zakupów
oraz zlecaniu prac w polskich zakładach przemysłu
obronnego. Resort gospodarki dąży do maksymalnego
zwiększenia wartości tych zobowiązań. Także suge-
stie i propozycje współpracy kierowane do Minister-
stwa Gospodarki przez podmioty sektora obronnego
oraz resort obrony narodowej przedstawiane są zagra-
nicznym dostawcom. W przypadku zawarcia nowych
umów, z którymi mogą być związane zobowiązania
offsetowe obejmujące technologię bądź produkcję wy-
robów specjalnych, odpowiadające profilowi Zakładów
Metalowych Dezamet SA, Ministerstwo Gospodarki
podejmie negocjacje w przedmiocie powierzenia ich
realizacji przedmiotowej spółce.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że sytuacja
społeczno-ekonomiczna wszystkich podmiotów kra-
jowego przemysłu obronnego jest na bieżąco monito-
rowana przez Zespół Roboczy do Spraw Działań na
rzecz Poprawy Sytuacji Podmiotów Przemysłu
Obronnego, który został powołany przez Zespół Trój-
stronny do Spraw Społeczno-Gospodarczych Warun-
ków Restrukturyzacji Zakładów Przemysłowego Po-
tencjału Obronnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 12 maja 2009 r.