Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 16 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 28, 29 i 30 maja 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 16. posiedzenia Sejmu
w dniach 28, 29 i 30 maja 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 437
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 440
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 441
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 441
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 442
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 443
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 444
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 446
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 446
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 448
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 449
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 449
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 454
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 456
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .457
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .457
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 464
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 465
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 465
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .466
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 468
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 468
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 469
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .471
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .472
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .474
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .475
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .476
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .476
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .478
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .478
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 480
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .481
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 482
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 485
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 486
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 488
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 489
Podsekretarz stanu Radosław Mleczko. . . . .491
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 495
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 496
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 496
str.
str.
Podsekretarz stanu Radosław Mleczko. . . . 497
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 499
Podsekretarz stanu Radosław Mleczko. . . . 499
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 500
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .501
Podsekretarz stanu Radosław Mleczko. . . . 502
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 503
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 505
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 506
Podsekretarz stanu Radosław Mleczko. . . . 507
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .512
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .514
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 516
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .519
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .521
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 523
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .524
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 525
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 526
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .527
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 528
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 532
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .534
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 535
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 536
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .537
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 540
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 541
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 541
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 543
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 545
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 546
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .547
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 548
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .552
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 553
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 555
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 555
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . .557
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .558
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 559
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .560
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .561
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 562
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 563
 str.
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 564
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 565
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 566
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .567
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 568
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 569
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 569
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .571
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .572
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .574
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .575
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .575
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 576
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .577
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .578
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .579
Minister Jan Vincent-Rostowski . . . . . . . . . .579
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 580
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .581
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 582
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 583
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .584
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 585
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 585
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 586
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 588
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 588
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 589
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 590
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .591
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 592
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 593
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 594
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 594
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 595
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 597
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 598
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . 600
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 604
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .605
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 606
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 609
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .613
Sekretarz stanu Zbigniew Pacelt. . . . . . . . . .614
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .615
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .616
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .617
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .618
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .619
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 620
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 620
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 623
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 623
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 624
str.
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 626
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 628
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 630
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .630
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 632
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 633
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 634
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 636
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 636
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 637
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 638
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 640
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 640
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 641
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 642
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 644
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 645
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 646
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 648
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 649
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 650
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 650
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 652
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 653
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 655
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 656
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 658
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 659
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 661
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 663
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 664
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 666
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 667
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 668
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 673
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .674
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .675
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 678
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 680
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 680
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .681
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .681
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 683
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 685
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 687
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 689
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 689
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 690
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .691
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .692
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 693
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 693
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 694
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .695
 str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 697
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .698
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 699
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 700
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .702
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .703
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 705
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 705
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .707
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .707
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 709
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . 709
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . .710
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 711
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .712
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .713
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .714
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .714
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .717
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .718
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .719
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 720
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 720
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .721
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .721
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 722
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 723
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 723
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 725
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .727
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 729
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 729
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 730
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .731
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .732
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 733
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 734
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 735
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 736
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 738
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 739
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .740
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .742
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .743
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .744
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .745
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .748
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .748
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .749
str.
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .750
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .751
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .752
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 754
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .755
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .756
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .757
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .758
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 760
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .761
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .762
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .763
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .763
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 764
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 765
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 768
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 769
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .771
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .771
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .772
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .773
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .775
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .778
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .778
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 780
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 780
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .781
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .782
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 783
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 785
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 785
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 786
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .787
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 790
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .791
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .791
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .793
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .794
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 794
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 795
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 796
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .797
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 798
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 799
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .800
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .802
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 803
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 804
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 805
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 806
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 808
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 809
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Jacek Cichocki. . . 809
 str.
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 811
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .812
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .816
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .817
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .818
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 823
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .827
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .827
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 829
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 830
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 832
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 834
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 834
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 836
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .837
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 838
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 839
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 839
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 841
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 841
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 844
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 845
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 845
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .847
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 848
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 848
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 849
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 850
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .851
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .851
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 854
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 855
str.
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 855
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 856
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .857
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .857
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 858
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .859
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 860
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .861
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 863
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 863
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 864
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 865
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .866
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 867
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 868
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 869
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .870
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .871
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . .872
Podsekretarz stanu Jarosław Pawłowski . . . 872
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .874
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .874
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .876
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .877
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .877
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .878
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .878
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 880
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 880
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .881
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie działalności
Agencji Rezerw Materiałowych oraz stanu
strategicznych zapasów żywności
i innych produktów (1028)
Nawiązując do pisma, znak SPS-023-1028/08,
z dnia 15 lutego br., uprzejmie przedstawiam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Jana Burego s. An-
toniego w sprawie „działalności Agencji Rezerw Ma-
teriałowych oraz stanu strategicznych zapasów
żywności i innych produktów”.
Na wstępie pragnę zdecydowanie stwierdzić, że
pojawiające się ostatnio doniesienia mediów na te-
mat niezadowalającego poziomu rezerw państwo-
wych i słabej kondycji Agencji Rezerw Materiało-
wych są nieprawdziwe i wprowadzające w błąd sze-
rokie grono ich odbiorców, w tym także członków
parlamentu. Z całą mocą oświadczam, że nie może
być mowy o „tragicznej sytuacji” Agencji Rezerw
Materiałowych czy o „katastrofalnym stanie” re-
zerw państwowych, co zostanie wykazane w dalszej
części odpowiedzi. Nie przypisując nikomu złej woli
w propagowaniu fałszywych informacji, sądzę, że
nierzetelność wiadomości dziennikarskich może wy-
nikać z chęci kreowania sensacji, powierzchownej
analizy wyrywkowych danych oraz z braku podsta-
wowej wiedzy w stosunkowo specjalistycznej dzie-
dzinie, jaką są rezerwy i zapasy państwowe.
Przede wszystkim rozróżniać należy pojęcie re-
zerw państwowych od pojęcia zapasów państwo-
wych, bowiem te dwie kategorie przechowywanych
dóbr służą innym celom i podlegają odrębnym regu-
lacjom prawnym, co implikuje zróżnicowane zasady
ich tworzenia i gospodarowania nimi.
Rezerwy państwowe
Ustawa z dnia 30 maja 1996 r. o rezerwach pań-
stwowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 594) określa
zasady tworzenia i gospodarowania rezerwami pań-
stwowymi surowców, materiałów, paliw, maszyn,
urządzeń, produktów rolnych i półproduktów żyw-
nościowych oraz produktów leczniczych i wyrobów
medycznych, a także innych wyrobów niezbędnych
do realizacji zadań w dziedzinie obronności i bezpie-
czeństwa państwa.
Rezerwy państwowe stanowią wyodrębniony ma-
jątek Skarbu Państwa i dzielą się na dwie grupy: re-
zerwy mobilizacyjne służące realizacji zadań zwią-
zanych z obronnością i bezpieczeństwem państwa
oraz rezerwy gospodarcze tworzone przez ministra
właściwego do spraw gospodarki, mające na celu
zaspokojenie podstawowych surowcowych, materia-
łowych i paliwowych potrzeb gospodarki narodowej
oraz utrzymanie ciągłości zaopatrywania ludności
w produkty rolne i żywnościowe, produkty lecznicze
i wyroby medyczne w sytuacjach zagrożenia bezpie-
czeństwa państwa, nieprzewidzianych zdarzeń,
okoliczności oraz klęsk żywiołowych. W rezerwach
tych wyodrębniane są stany zastrzeżone do celów mo-
bilizacyjnych dla MON, MSWiA oraz ABW, których
poziom, struktura i lokalizacja wynikają z potrzeb
corocznie zgłaszanych przez te resorty. Rezerwami
gospodaruje powołana wskazaną ustawą Agencja
Rezerw Materiałowych (dalej ARM albo agencja).
Rezerwy produktów rolnych, produktów i pół-
produktów żywnościowych utrzymywane są w kil-
kunastu grupach asortymentowych (m.in. zboża,
półtusze wieprzowe, przetwory, artykuły mleczar-
skie, cukier, kasze, olej, spirytus i groch) i tworzone
w porozumieniu z ministrem właściwym ds. rolnic-
twa. Na rezerwy produktów leczniczych i wyrobów
medycznych składa się kilkaset pozycji asortymen-
towych (m.in. leki, surowce farmaceutyczne, sprzęt
medyczny, materiały opatrunkowe, odzież ochronna).
Zestawy leków i sprzętu, ich ilość oraz rozmieszcze-
nie uzgadniane są z ministrem właściwym ds. zdro-
wia. W grupie rezerw surowców, materiałów i paliw
utrzymywane są: benzyna silnikowa, olej napędowy,
paliwo lotnicze, oleje smarowe, smary plastyczne, pły-
ny specjalne oraz ropa naftowa. Aktualny stan re-
zerw paliw płynnych i ropy naftowej utrzymywa-
nych przez agencję w pełni pokrywa potrzeby zgło-
szone przez MON, MSWiA oraz ABW i zgodnie z usta-
wą odpowiada stanom zastrzeżonym do celów mobili-
zacyjnych.
Zapasy państwowe
W kwietniu 2007 r. zapasy ropy naftowej i pro-
duktów naftowych zostały wyraźnie oddzielone od
rezerw państwowych. Weszła bowiem w życie usta-
wa z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy nafto-
wej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz za-
sadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bez-
pieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na ryn-
ku naftowym (Dz. U. Nr 52, poz. 343). Regulacja ta
określa m.in. zasady tworzenia zapasów interwen-
cyjnych ropy naftowej i produktów naftowych, na
które składają się zapasy państwowe tworzone przez
ministra właściwego ds. gospodarki i utrzymywane
przez ARM (nie mniej niż 14-dniowe średnie dzien-
ne wewnętrzne zużycie) oraz zapasy obowiązkowe
tworzone i utrzymywane przez przedsiębiorców (nie
mniej niż 76-dniowe średnie dzienne wewnętrzne
zużycie).
Należy wyraźnie zaznaczyć, że Polska może
utrzymywać rezerwy paliw, jednak przede wszyst-
kim zobowiązana jest do utrzymywania odpowied-
nich ilości zapasów interwencyjnych paliw. Od 2004 r.
wielkość zapasów paliw regulują przepisy wspólno-
438
towe. Zgodnie z traktatem akcesyjnym do końca
2008 r. Polska powinna osiągnąć 90-dniowy poziom
zapasów paliw. Zapasy te są tworzone i utrzymywane
w ramach polityki bezpieczeństwa energetycznego
kraju.
Po wstępnych wyjaśnieniach przedstawiam na-
stępujące stanowisko w odniesieniu do poruszonych
w interpelacji kwestii szczegółowych.
1. Jakie działania zamierza podjąć resort gospo-
darki, aby sytuacja finansowa, w jakiej znalazła się
agencja – co w konsekwencji uniemożliwia jej funk-
cjonowanie – uległa jak najszybszej poprawie?
Informacje o złej sytuacji finansowej ARM są
nieprawdziwe. Stanowczo zaprzeczam, jakoby wy-
sprzedawała ona przechowywane rezerwy, aby pozy-
skać środki na bieżącą działalność. W 2007 r. ARM
dokonywała sprzedaży jedynie towarów zwolnio-
nych bezzwrotnie z rezerw lub towarów w ramach
rotacji (odświeżania). Uzyskane ze sprzedaży przy-
chody kompensowały w części wydatki ponoszone
na zakupy różnych towarów do rezerw. Zrealizowa-
ne zostały zakupy produktów do rezerw państwo-
wych, w tym m.in. półtusz wieprzowych w ilości kil-
kudziesięciu tysięcy ton.
Funkcjonowanie agencji jest finansowane z bu-
dżetu państwa oraz z jej środków własnych. Poziom
dotacji prezentują poniższe dane:
Tabela: Wielkość nominalna dotacji budżeto-
wych dla Agencji Rezerw Materiałowych (źródło:
ustawy budżetowe na lata 1997–2008)
Rok Dotacja budżetowa w mln zł
1997 92,0
1998 93,0
1999 69,9
2000 75,0
2001 51,2
2002 35,0
2003 30,0
2004 30,0
2005 30,0
2006 100,0
2007 120,0
2008 152,04
W budżecie państwa na 2008 r. przewidziano do-
tację celową dla ARM w wysokości nieco ponad
152 mln zł. Ze względu na spodziewane w bieżącym
roku przychody ze sprzedaży zwolnionych bezzwrot-
nie z rezerw państwowych gospodarczych zbóż oraz
półtusz wieprzowych kwota ta jest wystarczająca do
sfinansowania zaplanowanych na 2008 r. działań
agencji. Ponadto minister gospodarki, mając na wzglę-
dzie konieczność racjonalnego wykorzystania środków
finansowych stanowiących własność Skarbu Państwa,
podjął działania, by zlikwidować aktywa pieniężne
ARM, które nie są zwracane do budżetu państwa na
koniec roku budżetowego.
W latach 2003–2008 wielkość aktywów pienięż-
nych ARM przedstawiała się następująco:
— na początek 2003 r. – 240 802,1 tys. zł,
— na początek 2004 r. – 260 868 tys. zł,
— na początek 2005 r. – 348 473 tys. zł,
— na początek 2006 r. – 566 662,9 tys. zł,
— na początek 2007 r. – 532 469,2 tys. zł,
— na początek 2008 r. – 320 055 tys. zł.
Ponadto w latach 2003–2006 ARM uzyskała
przychody ze sprzedaży w łącznej kwocie ok.
2369 mln zł.
Przedstawione powyżej dane ekonomiczne dobit-
nie wskazują na dobrą, stabilną kondycję finansową
agencji, co pozwala jej na skuteczne gospodarowanie
rezerwami państwowymi zgodnie z planem rzeczo-
wym i finansowym ARM, którego projekt zatwier-
dza minister gospodarki. Nie było zatem potrzeby
podejmowania działań zaradczych w tym zakresie.
2. Czy dla potrzeb Agencji Rezerw Materiało-
wych zostały ustalone minimalne limity zapasów
materiałów o charakterze strategicznym, a jeżeli
tak, to ile one wynoszą i kto odpowiada za dopilno-
wanie realizacji tych zadań?
Rezerwy państwowe są tworzone i utrzymywane
zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rezer-
wach państwowych. W 2001 r. Ministerstwo Gospo-
darki, we współpracy z organami tworzącymi rezer-
wy państwowe gospodarcze, przygotowało doku-
ment pt. „Założenia polityki państwa w zakresie
rezerw państwowych na lata 2001–2010”, w którym
określono potrzeby w zakresie asortymentu i wiel-
kości poszczególnych rodzajów rezerw. Został on
przyjęty przez Radę Ministrów w 2001 r. Po akcesji
Polski do Unii Europejskiej, w oparciu o prace ze-
społu ds. restrukturyzacji systemu rezerw państwo-
wych, zweryfikowano założenia polityki odnośnie
rezerw państwowych w „Informacji o restruktury-
zacji rezerw państwowych gospodarczych”, przyjętej
przez Radę Ministrów w dniu 4 stycznia 2005 r.
Organy, które zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 6 stycznia 1998 r. w sprawie
tworzenia, gospodarowania, dysponowania i finan-
sowania rezerw państwowych, kontroli i tworzenia
systemu informacyjnego o rezerwach gospodarczych
(Dz. U. Nr 5, poz. 15), są dysponentami stanów za-
strzeżonych rezerw państwowych gospodarczych
(minister obrony narodowej, minister spraw we-
wnętrznych i administracji, szef Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego oraz szef Agencji Wywiadu), jak
również organy uczestniczące w tworzeniu rezerw
państwowych gospodarczych (minister zdrowia i mi-
nister rolnictwa i rozwoju wsi) proszone są corocznie
o weryfikację, określenie i przesyłanie ministrowi
gospodarki zestawienia potrzeb w zakresie rodzajów
rezerw, w których tworzeniu uczestniczą.
Zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 2 ustawy o rezerwach
państwowych do zakresu działań ARM należy opra-
cowywanie projektu planu rzeczowego i finansowe-
go tworzenia rezerw. Plan rzeczowy i finansowy
uwzględnia potrzeby wnioskowane przez ministra
zdrowia i ministra rolnictwa i rozwoju wsi, jak rów-
nież resorty siłowe, tj. ministra obrony narodowej,

ministra spraw wewnętrznych i administracji, szefa
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz szefa
Agencji Wywiadu. Procedura tworzenia planu rze-
czowego i finansowego tworzenia rezerw na nowy
rok kalendarzowy jest zgodna z procedurą planowa-
nia budżetowego.
Minister gospodarki występuje corocznie do or-
ganów, o których mowa wyżej, z prośbą o zgłaszanie
potrzeb w zakresie ilości asortymentów, które po-
winny być utrzymywane w rezerwach państwowych
gospodarczych. Zgłoszone przez resorty potrzeby są
analizowane w Ministerstwie Gospodarki, następ-
nie przekazywane do ARM w formie wytycznych
ministra gospodarki do tworzenia rezerw państwo-
wych gospodarczych. ARM opracowuje projekt pla-
nu rzeczowego i finansowego tworzenia rezerw i przed-
stawia go do akceptacji ministrowi właściwemu ds.
gospodarki.
Procedura kończy się zatwierdzeniem planu
przez ministra gospodarki po przyjęciu ustawy bu-
dżetowej, w której przewidziane są środki na reali-
zację zadań związanych z rezerwami państwowymi
gospodarczymi.
Odnosząc się do wniosku o przekazanie informa-
cji o wielkości ustalonych limitów poszczególnych
produktów, materiałów i surowców stanowiących
rezerwy państwowe, uprzejmie informuję, że dane
te – ze względu na ich charakter – zostały uznane za
informacje niejawne i wobec tego podlegają przepi-
som ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie
informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196,
poz. 1631, z późn. zm.). Publicznie dostępna jest in-
formacja o wysokości dotacji celowej dla ARM za-
warta w załączniku do ustawy budżetowej, a także
plan finansowy agencji w układzie przyjętym w usta-
wie budżetowej. Ze względu na dynamiczny charak-
ter procesów gospodarczych oraz uwarunkowania
okołobudżetowe zatwierdzania planu finansowego
ARM – będącej jednostką sektora finansów publicz-
nych, ale działającej w formie organizacyjnej, której
przychody i wydatki są wyłączone z budżetu – osta-
tecznie plan ten wielokrotnie ulega zmianie.
Zapasy państwowe ropy naftowej i produktów
naftowych są tworzone przez ministra właściwego
do spraw gospodarki i utrzymywane przez ARM.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o zapasach ropy naf-
towej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz
zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia
bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na
rynku naftowym zapasy państwowe ropy naftowej
i produktów naftowych nie mogą być mniejsze niż
14-dniowe średnie dzienne wewnętrzne zużycie ropy
naftowej i produktów naftowych.
Agencja przekazuje ministrowi gospodarki okre-
sowe sprawozdania, jak również, na każde żądanie,
bieżące informacje dotyczące stanu zapasów inter-
wencyjnych (państwowych i obowiązkowych), ich
struktury oraz miejsc magazynowania.
Zarówno rezerwy państwowe gospodarcze, jak
i zapasy ropy naftowej i produktów naftowych two-
439
rzy minister gospodarki, a podległa mu ARM gospo-
daruje nimi zgodnie z zatwierdzonym planem rze-
czowym i finansowym i odpowiada przed ministrem
gospodarki za wykonanie zaplanowanych zadań.
Funkcjonujący system rezerw podlega kontroli.
Stosownie do § 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie tworzenia, gospodarowania,
dysponowania i finansowania rezerw państwowych,
kontroli i tworzenia systemu informacyjnego o re-
zerwach gospodarczych minister gospodarki utwo-
rzył system informacyjny o rezerwach państwowych
gospodarczych. Na potrzeby tego systemu ARM
przesyła do Ministerstwa Gospodarki w terminach
do 15 sierpnia za pierwsze półrocze oraz do 15 mar-
ca za rok ubiegły dane określone w § 11 ust. 3 ww.
rozporządzenia, tj. dotyczące m.in. przedsiębiorców
przechowujących rezerwy, stanów ilościowych i war-
tościowych rezerw na początku i końcu okresu spra-
wozdawczego, rozmieszczenia rezerw i kosztów ich
utrzymania.
Zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy o rezerwach pań-
stwowych minister gospodarki przedstawia Radzie
Ministrów informację o stanie ilościowym, finanso-
waniu, wykorzystaniu i rozmieszczeniu rezerw pań-
stwowych gospodarczych w terminie do dnia 30 kwiet-
nia danego roku kalendarzowego za rok poprzedni.
Informacja ta zawiera dane dotyczące ruchu i sta-
nów rezerw państwowych oraz ich rozmieszczenia.
Przekazywanie tego dokumentu każdego roku od-
bywa się z zachowaniem ustawowych terminów i zgod-
nie z Regulaminem pracy Rady Ministrów (uchwała
nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r., M. P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.).
Należy podkreślić, że od roku 2004 prowadzona
jest restrukturyzacja rezerw. Restrukturyzacja nie
oznacza wyprzedaży, lecz dostosowanie rezerw do
nowych uwarunkowań międzynarodowych, makro-
ekonomicznych globalnej gospodarki rynkowej oraz
podlegających zmianom zagrożeń RP, spośród któ-
rych dominującą pozycję osiągnęły obecnie zagroże-
nia asymetryczne. Ustawa o rezerwach państwo-
wych nie stanowi obligatoryjnego nakazu groma-
dzenia określonych rodzajów rezerw, lecz stwarza
możliwość ich tworzenia. Warto zauważyć, że stany
oraz asortyment rezerw powinny odpowiadać po-
trzebom wynikającym z potencjalnych zagrożeń
bezpieczeństwa państwa, które mogą dynamicznie
się zmieniać.
3. Czy resort gospodarki miał wiedzę o kata-
strofalnym stanie rezerw materiałów strategicz-
nych, jakie powinna zapewnić agencja? Jeżeli tak, to
dlaczego nie zostały podjęte odpowiednie działania
ze strony ministerstwa, pozwalające na jak najszyb-
sze wyeliminowanie zaistniałych uchybień?
Należy stanowczo podkreślić, że minister gospo-
darki prowadzi restrukturyzację rezerw zgodnie
z wolą i decyzjami Rady Ministrów, powiadamianej
o stanach i rozmieszczeniu rezerw corocznie składa-
ną informacją, uzgodnioną przedtem z pozostałymi
członkami rządu, w trybie przewidzianym w Regu-
440
laminie pracy Rady Ministrów. Wiedzę o poziomie
przechowywanych rezerw mieli zatem wszyscy mi-
nistrowie.
Sformułowanie „katastrofalny stan rezerw” nie
odpowiada prawdzie. Nie było żadnej katastrofy w re-
zerwach. To nośne medialne określenie jest w oczy-
wistej sprzeczności z faktami. Minister gospodarki
– korzystając z przysługujących mu uprawnień wobec
podległej agencji oraz z wprowadzonego systemu in-
formacyjnego o rezerwach państwowych gospodar-
czych – dysponował pełną znajomością stanów rezerw
utrzymywanych przez ARM i mając tę wiedzę, w żad-
nym razie nie mógł ich uznać za stany nieprawidło-
we. Istniały bowiem i nadal są składowane odpowied-
nie rezerwy zbóż i mięsa wieprzowego oraz innych
produktów rolnych i żywnościowych.
Agencja utrzymuje ponadto zwolnione bezzwrotnie
z rezerw państwowych gospodarczych: zboża w ilości
ok. 150 tys. ton oraz półtusze wieprzowe w ilości
13 tys. ton (według stanu na 31 grudnia 2007 r.).
Należy zatem jednoznacznie stwierdzić, że w za-
kresie stanów rezerw nie wystąpiły uchybienia wy-
magające interwencji ministerstwa.
4. Jakie działania zamierza podjąć Minister-
stwo Gospodarki, aby doprowadzić do takiego funk-
cjonowania agencji, które będzie zgodne z ustawą
o rezerwach państwowych, a przede wszystkim za-
pewni odpowiednie bezpieczeństwo kraju, jeżeli cho-
dzi o rezerwy materiałowe?
Nie można zarzucić agencji funkcjonowania nie-
zgodnego z ustawą ani ministrowi gospodarki braku
dbałości o stan rezerw zapewniający bezpieczeń-
stwo. W przypadku stwierdzenia drobnych uchybień
wdrażane są odpowiednie środki.
Ponadto minister gospodarki podjął inicjatywę
opracowania kompleksowego rządowego programu
tworzenia i utrzymywania rezerw państwowych.
Celem tego dokumentu jest średniookresowe okre-
ślenie polityki państwa względem rezerw państwo-
wych, uporządkowanie struktury rezerw państwo-
wych gospodarczych, zdefiniowanie zróżnicowanych
kryteriów tworzenia rezerw i zapasów państwowych
oraz zapewnienie ich finansowania.
Projekt programu tworzenia i utrzymywania re-
zerw państwowych gospodarczych na lata 2008–
–2012 został przygotowany w lipcu 2007 r. Minister
zdrowia oraz minister rolnictwa i rozwoju wsi przed-
stawili ministrowi gospodarki propozycje w zakre-
sie rodzajów oraz ilości asortymentów do rezerw
obejmujących odpowiednio produkty lecznicze i wy-
roby medyczne oraz produkty rolne i żywnościowe
w podziale na kolejne lata obwiązywania programu.
Dokument został przedłożony pod obrady Komitetu
Rady Ministrów w październiku 2007 r., jednakże
nie udało się uzgodnić ostatecznego jego kształtu.
Obecnie trwają prace nad programem, który ob-
jąłby również przeprowadzenie koniecznej restruk-
turyzacji rezerw państwowych gospodarczych pro-
duktów rolnych i żywnościowych. Celem tej restruk-
turyzacji jest racjonalizacja i optymalizacja struktu-
ry towarów utrzymywanych w ramach rezerw pań-
stwowych gospodarczych produktów rolnych i żyw-
nościowych na wypadek zagrożenia bezpieczeństwa
państwa oraz zminimalizowanie kosztów utrzymy-
wania tych rezerw.
Równolegle w Ministerstwie Gospodarki prowa-
dzone są intensywne prace nad zaawansowanym już
projektem ustawy, której celem jest wdrożenie no-
woczesnego systemu rezerw państwowych.
5. Czy ministerstwo podejmie stosowne działa-
nia w stosunku do spółki J&S? Jeżeli tak, to na
czym będą one polegały?
Minister gospodarki jest organem II instancji
w sprawie wymiaru kary pieniężnej spółce J&S
Energy SA za niedopełnienie ustawowego obowiąz-
ku tworzenia i utrzymywania zapasów paliw cie-
kłych. Jego działania są ściśle związane z wynikami
prowadzonego przez organ I instancji (agencję) po-
stępowania administracyjnego, a także z reakcjami
strony (spółki J&S) na podejmowane przez ten or-
gan decyzje. Obecnie toczy się postępowanie w spra-
wie nałożenia kary na spółkę J&S Energy SA za
brak zapasów obowiązkowych w wymaganych pra-
wem ilościach i w określonych terminach, ponownie
wszczęte przez ARM w dniu 5 lutego 2008 r.
Przedkładając niniejsze wyjaśnienia i odpowie-
dzi na kwestie szczegółowe, wyrażam przekonanie,
że problemy rezerw i zapasów państwowych są teraz
lepiej naświetlone.
Jednocześnie zapewniam, że minister gospodar-
ki tworzy i nadzoruje gospodarowanie rezerwami
państwowymi z poszanowaniem obowiązujących
przepisów, w trosce o zaspokojenie podstawowych
potrzeb gospodarki narodowej i zapewnienie odpo-
wiedniego zaopatrzenia ludności w przypadkach
wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa państwa
lub zakłóceń wywołanych nieprzewidzianymi zda-
rzeniami i okolicznościami.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zasięgu telewizji regionalnej
na przykładzie TVP Kraków (1118)
W odpowiedzi na interpelację poselską posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Marka Polaka
(znak SPS-023-1118/08) z dnia 20 lutego 2008 r.
w sprawie zasięgu telewizji regionalnej na przykła-
dzie TVP Kraków, zgodnie z informacjami przeka-

zanymi przez Zarząd spółki Telewizja Polska SA,
niniejszym informuję:
Zarząd spółki dnia 2 kwietnia 2008 r. ogłosił
przetarg na emisję analogową programu TVP Info
Kraków ze stacji „Katowice-Kosztowy, RTCN”, dla
którego termin składania ofert upływa 12 maja br.
Jak przekazał zarząd TVP, w poprzednim prze-
targu, ogłoszonym w 2007 r., nie zostały złożone
oferty przez wykonawców w związku z zawiesze-
niem przez spółkę TP EmiTel anteny rezerwowej na
wysokości określonej w SIWZ na emisję TVP Info
Kraków.
Zarząd spodziewa się, że emisja programu nastą-
pi w III kwartale 2008 r., a przeprowadzone oblicze-
nia propagacyjne wskazują, że Andrychów znajdzie
się w zasięgu emisji.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na ponowną interpelację posłów Zbigniewa
Kozaka i Jolanty Szczypińskiej
w sprawie świadczeń pieniężnych dla
niepełnoletnich ofiar wojny w latach 1939–1945
(1225)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
17 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-1225p/08, doty-
czące ponownej interpelacji posłów Zbigniewa Koza-
ka i Jolanty Szczypińskiej w sprawie świadczeń pie-
niężnych dla niepełnoletnich ofiar wojny 1939–1945,
uprzejmie informuję:
Jak wskazano w odpowiedzi na poprzednią inter-
pelację posłów Zbigniewa Kozaka i Jolanty Szczy-
pińskiej w niniejszej sprawie w dniu 27 marca 2008 r.
Rada Ministrów przyjęła założenia nowelizacji pra-
wa kombatanckiego. Przyjmując założenia. Rada
Ministrów podjęła decyzję o nieuwzględnianiu mię-
dzy innymi postulatów małoletnich ofiar wojny. De-
cyzja podyktowana została faktem, że niemożliwa
jest realizacja postulatów zgłaszanych przez wszyst-
kie, różne i bardzo liczne grupy społeczne. Roszcze-
nia każdej z tych grup mają pewne uzasadnienie,
bowiem osoby do nich należące istotnie doznały wie-
lu krzywd i cierpień w czasie trwania wojny i w okre-
sie powojennym. Nie jest możliwe, aby dokonać spra-
wiedliwej oceny, czyje krzywdy były większe, i obec-
nie im zadośćuczynić. Jest pewne, że wybór tylko
niektórych grup pokrzywdzonych oznaczałby rosz-
czenia innych i trudno byłoby je uznać za nieuzasad-
nione. Te względy spowodowały, że wybrano grupy
najbardziej zasłużone dla niepodległości Polski,
441
a także najbardziej poszkodowane w związku
z udziałem w walkach o niepodległość i jednocześnie
te, które do tej pory nie otrzymały rekompensaty
w żadnej formie, a ich ogromne zasługi dla niepodle-
głości są oczywiste. Ograniczenia tego dokonano
zgodnie z uchwałą Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r.
w sprawie pomocy państwa dla represjonowanych
uczestników walk o niepodległość z lat 1944–1989,
znajdujących się obecnie w bardzo trudnych warun-
kach materialnych.
Należy podkreślić, że próby regulacji świadczeń
pieniężnych dla małoletnich ofiar wojny podejmowa-
ne były niejednokrotnie w ubiegłych kadencjach Sej-
mu. Prace nad projektami ustaw wstrzymywano
każdorazowo z uwagi na fakt, że zawierały szereg
nieścisłości, które trudno było wyeliminować, a mo-
gły stać się przyczyną problemów w ich realizacji.
Ponadto oszacowanie liczby ewentualnych benefi-
cjentów stwarzało znaczne trudności (w przedkłada-
nych projektach liczbę tę szacowano na 55 tysięcy
osób i 80 tysięcy osób przy identycznym brzmieniu
projektów, co miałoby obciążać budżet państwa kwo-
tą od 93 do 130 mln zł). W założeniach liczbę poten-
cjalnych beneficjentów oszacowano na ok. 130 tysię-
cy osób, a koszt przyznania im uprawnień na kwotę
222 mln zł.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewiduje
podjęcia w najbliższym czasie prac nad ustawą o świad-
czeniu pieniężnym dla małoletnich ofiar wojny.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie sytuacji pacjentów znajdujących się
w stanie śpiączki, zwłaszcza przebywających
na oddziałach pourazowych (1345)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi na interpelację pana posła Bolesława Pie-
chy z dnia 13 lutego 2008 r. w sprawie sytuacji pa-
cjentów znajdujących się w stanie śpiączki, zwłasz-
cza przebywających na oddziałach pourazowych,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
W związku z zawartymi w interpelacji pana po-
sła pytaniami dotyczącymi m.in. określenia liczby
pacjentów znajdujących się w stanie śpiączki, zwłasz-
cza przebywających na oddziałach pourazowych,
którym udzielono świadczeń opieki zdrowotnej na
442
terenie poszczególnych województw w 2007 r., oraz
łącznej wysokości środków finansowych wydatko-
wanych na pokrycie kosztów ww. świadczeń opieki
zdrowotnej, a także liczby i nazw procedur medycz-
nych wykonanych na rzecz ww. grupy pacjentów mi-
nister zdrowia zwrócił się do prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z prośbą o wygenerowanie tych
informacji z danych sprawozdawanych przez świad-
czeniodawców.
Mając na uwadze, iż dane dotyczące każdego wy-
konanego świadczenia wynikającego z umowy z NFZ
są przekazywane płatnikowi z zastosowaniem kody-
fikacji ICD-10, pragnę podkreślić, iż w celu pozyska-
nia z funduszu jednoznacznych i wyczerpujących in-
formacji na temat świadczeń opieki zdrowotnej dla
osób w stanie śpiączki i przebywających na oddzia-
łach pourazowych, o które pan poseł wystąpił, w za-
pytaniu skierowanym do NFZ świadczenia te zosta-
ły definiowane jako świadczenia opieki zdrowotnej
udzielone w związku z urazem, zatruciem i innymi
określonymi skutkami działania czynników ze-
wnętrznych (S00-T98 według ICD-10), którym to-
warzyszyła śpiączka, m.in. śpiączka hipoglikemicz-
na niecukrzycowa (E15 według ICD-10), noworod-
kowa (P91.5 według ICD-10), nieokreślona (R40.2
według ICD-10).
Uprzejmie informuję, że w wyniku przeprowa-
dzonej przez NFZ analizy, zmierzającej do określe-
nia liczby, nazw i kosztów ww. świadczeń oraz liczby
świadczeniobiorców, zastępca prezesa ds. medycz-
nych Narodowego Funduszu Zdrowia złożył wyja-
śnienia, z których wynika, że systemy sprawozdaw-
cze niektórych oddziałów wojewódzkich NFZ unie-
możliwiają wygenerowanie danych wraz z rozpozna-
niem współistniejącym lub – pomimo takich możli-
wości – dane sprawozdawane przez świadczeniodaw-
ców są niepełne, co ogranicza możliwość przedsta-
wienia obiektywnych danych odnośnie do powiązań
wymienionych powyżej rozpoznań z rozpoznaniami
dotyczącymi urazów, zatruć i innych określonych
skutków działania czynników zewnętrznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z przekazanymi informacjami na podstawie danych
uzyskanych z oddziałów wojewódzkich NFZ ustalo-
no, iż w 2007 r. rozpoznanie o ww. kodzie P91.5 we-
dług ICD-10 nie zostało wykazane w danych spra-
wozdanych przez świadczeniodawców. Natomiast
dla rozpoznań E15 i R40.2 według ICD-10, o których
mowa powyżej, ustalono, że w 2007 r. świadczenia
opieki zdrowotnej zostały udzielone na rzecz 2757
świadczniobiorców, a łączna wartość środków finan-
sowych poniesionych na pokrycie kosztów tych
świadczeń wyniosła 4 115 676,92 zł. Uprzejmie prze-
kazuję, w załączeniu, tabelę zawierającą powyższe
dane w rozbiciu na poszczególne oddziały wojewódz-
kie NFZ, jak również tabelę z danymi na temat licz-
by i nazw procedur medycznych wykonanych w 2007 r.
na rzecz ww. osób (załączniki nr 1 i 2)*).
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Z uwagi na fakt, iż dane określające łączną liczbę
pacjentów znajdujących się w stanie śpiączki, któ-
rym udzielono świadczeń opieki zdrowotnej na tere-
nie poszczególnych województw w 2007 r., oraz łącz-
ną kwotę wydatkowaną na pokrycie kosztów ww.
świadczeń opieki zdrowotnej zostały wygenerowane
w wyniku analizy wszystkich rodzajów świadczeń
opieki zdrowotnej, natomiast pytania sformułowane
w interpelacji pana posła odnoszą się w szczególno-
ści do osób przebywających na oddziałach szpital-
nych, uprzejmie informuję, że po zawężeniu zakresu
analiz wyłącznie do świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne, w świetle informacji
przekazanych przez zastępcę prezesa ds. medycz-
nych Narodowego Funduszu Zdrowia, liczba świad-
czeniobiorców wynosiła 1499, tj. 54% liczby tych
świadczeniobiorców ogółem, a kwota refundacji za
te świadczenia wyniosła 3 226 896,78 zł, tj. 78%
kwoty refundacji ogółem przeznaczonej na ten cel
w 2007 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła Marka Opioły
w sprawie dostosowania stron internetowych
administracji publicznej
do potrzeb osób niewidomych (1428)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
21 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-1428p/08) doty-
czącego przedstawienia dodatkowych wyjaśnień w spra-
wie dostosowania stron internetowych administra-
cji publicznej do potrzeb osób niewidomych, w związ-
ku z uznaniem przez posła na Sejm RP pana Marka
Opiołę odpowiedzi ministra spraw wewnętrznych
i administracji na interpelację w przedmiotowej
sprawie za niezadowalającą, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Dostosowanie stron internetowych do korzysta-
nia przez osoby niedowidzące i niewidzące jest pro-
blemem globalnym. Komisja Europejska, dostrzega-
jąc wagę tej kwestii, zorganizowała w Rydze w czerw-
cu 2007 r. Konferencję Ministerialną „ICT na rzecz
Zintegrowanego Społeczeństwa Informacyjnego”.
Podczas tego spotkania przyjęta została deklaracja
ministerialna dotycząca działań w zakresie walki
z wykluczeniem cyfrowym (eIntegracji). Celem de-

klaracji jest przygotowanie przyszłych działań Unii
Europejskiej w tym zakresie oraz przygotowanie do
przyjęcia w 2008 r. „Europejskiej Inicjatywy na
rzecz eIntegracji”, o której mowa w Inicjatywie
„i2010 – Europejskie społeczeństwo informacyjne
na rzecz wzrostu i zatrudnienia”.
W tym kontekście zaznaczyć należy, iż jednym
z wymogów stawianych wykonawcy nowej strony
głównej BIP, która funkcjonuje od stycznia 2008 r.,
było spełnienie eDostępności. W celu potwierdzenia
ww. wymagań w niedługim czasie zostanie przepro-
wadzony audyt w tym zakresie.
Warto też wskazać, że strona WWW MSWiA
oraz strona podmiotowa BIP MSWiA dostosowane
są do potrzeb osób niedowidzących i niewidomych.
Podobnie jest z przeważającą liczbą stron interneto-
wych prowadzonych przez poszczególne minister-
stwa. Minister spraw wewnętrznych i administracji
rozważa podjęcie działań na rzecz akcji informacyj-
nej odnośnie do dostosowania stron internetowych
wszystkich ministerstw i urzędów centralnych do
standardów eDostępności. Ponadto w MSWiA trwa-
ją obecnie prace nad zmianą rozporządzenia doty-
czącego minimalnych wymagań dla systemów tele-
informatycznych w celu odpowiednich uregulowań
prawnych, zwiększających szeroko rozumianą do-
stępność stron internetowych (standard WAI). Web
Accessibility Initiative (WAI) (Inicjatywa dostępno-
ści do sieci) – inicjatywa W3C mająca na celu zwięk-
szenie dostępności stron WWW poprzez: tworzenie
wytycznych odnośnie do dostępności do sieci, zapew-
nianie, że technologie sieciowe wspierają dostępność,
tworzenie narzędzi do ewaluacji oraz ułatwiania do-
stępności, prowadzenie działań edukacyjnych oraz
koordynowanie prac badawczych i rozwoju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie wymagań, jakim powinna
odpowiadać osoba zajmująca stanowisko
wicedyrektora szkoły (1521)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Franciszka Jerzego Stefa-
niuka (nr SPS-023-1521/08) z dnia 25 lutego 2008 r.
443
dotyczącej wymagań, jakim powinna odpowiadać
osoba zajmująca stanowisko wicedyrektora szkoły,
uprzejmie informuję, iż w wyniku ponownej analizy
przepisów § 6 pkt 1 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie
wymagań, jakim powinna odpowiadać osoba zajmu-
jąca stanowisko dyrektora oraz inne stanowisko kie-
rownicze w poszczególnych typach szkół i placówek
(Dz. U. Nr 89, poz. 826, z późn. zm.), przedstawiam
następującą opinię w przedmiotowej kwestii:
Zgodnie z § 6 pkt 1 cytowanego rozporządzenia
stanowisko wicedyrektora przedszkola, szkoły i pla-
cówki może być powierzone nauczycielowi, który:
1) spełnia wymagania określone w § 1 pkt 1 lub
§ 2,
2) posiada co najmniej czteroletni staż pracy pe-
dagogicznej lub czteroletni staż pracy dydaktycznej
na stanowisku nauczyciela akademickiego,
3) posiada co najmniej dobrą ocenę pracy, a w przy-
padku nauczyciela akademickiego pozytywną ocenę
pracy uzyskaną w okresie czterech lat bezpośrednio
przed powierzeniem stanowiska wicedyrektora albo
pozytywną ocenę dorobku zawodowego uzyskaną
w okresie roku bezpośrednio przed powierzeniem
stanowiska wicedyrektora,
4) spełnia wymóg określony w § 1 pkt 5–8.
Wymóg posiadania przez dyrektora szkoły stop-
nia nauczyciela mianowanego lub dyplomowanego
wynika bezpośrednio z art. 36 ust. 1 ustawy o syste-
mie oświaty. W art. 37 ust. 1 tej ustawy stanowią-
cym o powierzaniu stanowisk wicedyrektorów oraz
innych stanowisk kierowniczych w szkołach i pla-
cówkach taki wymóg nie został sformułowany. Za-
tem wskazanie w treści wstępnej § 1 cytowanego
rozporządzenia, że stanowisko dyrektora może być
powierzone nauczycielowi mianowanemu lub dyplo-
mowanemu, nie stanowi samoistnie sformułowane-
go warunku, tylko powtórzenie wymogu wynikają-
cego z przepisu ustawowego.
O potrzebie posiadania stopnia nauczyciela mia-
nowanego lub dyplomowanego mówi się konse-
kwentnie w dalszych przepisach rozporządzenia od-
noszących się do dyrektorów poszczególnych typów
szkół (§ 2, 4, 8). Natomiast nie zastrzeżono wymogu
posiadania stopnia nauczyciela mianowanego lub
dyplomowanego w przepisach § 3, 5, 6 i 7 rozporzą-
dzenia, aczkolwiek w ich treści zawarto wymóg speł-
nienia wymagań określonych w:
— § 1 pkt 2–8 (w § 3 pkt 3),
— § 1 pkt 2 i 5–8 (w § 5 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 2
pkt 3),
— § 1 pkt 1 lub § 2 oraz § 1 pkt 5–8 (w § 6 pkt 1 i 4),
— § 1 pkt 5–8 (§ 7).
Brak sformułowanego wobec stanowisk kierow-
niczych określonych w § 3, 6 i 7 wymogu posiadania
stopnia nauczyciela mianowanego lub dyplomowa-
nego oznacza, że stanowiska wymienione w tych
przepisach, a zatem stanowisko dyrektora szkoły
i zespołu szkół oraz stanowisko kierownika szkolne-
go punktu konsultacyjnego przy placówce dyploma-
444
tycznej lub konsularnej RP (§ 3), stanowisko wice-
dyrektora przedszkola, szkoły i placówki (§ 6) oraz
stanowisko kierownicze inne niż wymienione w § 1–6
rozporządzenia (§ 7), może zajmować osoba posiada-
jąca stopień nauczyciela kontraktowego. Wątpliwo-
ści co do możliwości zajmowania stanowiska wicedy-
rektora przez nauczyciela kontraktowego wynikały
z przyjmowania, że zawarte w § 6 pkt 1 cytowanego
rozporządzenia odesłanie do wymagań określonych
w § 1 pkt 1 oznacza również konieczność zastosowa-
nia warunku zawartego w treści wstępnej § 1 – czyli
warunku posiadania stopnia nauczyciela mianowa-
nego lub dyplomowanego.
Takie założenie jest jednak błędne, gdyby je za-
akceptować, to w konsekwencji wymóg posiadania
stopnia nauczyciela mianowanego lub dyplomowa-
nego należałoby również stosować do stanowisk wy-
mienionych w § 3 i 7, a nawet do osoby niebędącej
nauczycielem, o której mowa w § 5 (w tym ostatnim
przypadku byłoby to w sposób jaskrawy sprzeczne
wewnętrznie – osoba niebędąca nauczycielem mu-
siałaby być nauczycielem mianowanym lub dyplo-
mowanym), gdyż w tych przepisach również znajdu-
je się odwołanie do wymagań określonych w niektó-
rych punktach § 1.
Również w przypadku stanowiska dyrektora szko-
ły lub zespołu szkół przy placówce dyplomatycznej
lub konsularnej RP pojawiłaby się oczywista sprzecz-
ność z przepisem § 15 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 2 września 2004 r.
w sprawie organizacji kształcenia dzieci obywateli
polskich czasowo przebywających za granicą (Dz. U.
Nr 194, poz. 1986) dopuszczającym expressis verbis
zajmowanie stanowiska dyrektora takiej szkoły lub
zespołu przez nauczyciela kontraktowego.
Tak więc należy uznać, że zawarte w § 6 pkt 1
cytowanego rozporządzenia z 2003 r. odesłanie do
§ 1 pkt 1 oznacza konieczność stosowania wymogu
zawartego bezpośrednio w tym punkcie (tj. posiada-
nia kwalifikacji nauczycielskich). Gdyby autor prze-
pisu chciał, aby wicedyrektorem szkoły mógł być tyl-
ko nauczyciel mianowany lub dyplomowany, to
w treści wstępnej § 6zamiast wyrazu „nauczyciel”
użyłby wyrazów „nauczyciel mianowany lub dyplo-
mowany”.
W świetle powyższego, zarówno zgodnie z brzmie-
niem § 1 pkt 1, jak również § 2 pkt 1 i pkt 2 rozpo-
rządzenia z dnia 6 maja 2003 r., stanowisko wicedy-
rektora szkoły może być powierzone nauczycielowi
kontraktowemu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie zabezpieczenia pozycji
Skarbu Państwa jako akcjonariusza
PKN Orlen SA (1709)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Norberta Wojnarowskiego, prze-
kazaną przy piśmie SPS-023-1709/08 z dnia 11 mar-
ca 2008 r., dotyczącą zabezpieczenia pozycji Skarbu
Państwa jako akcjonariusza PKN Orlen SA infor-
muję, co następuje.
Ministerstwu Skarbu Państwa znana jest spra-
wa postanowień § 7 pkt 11 Statutu PKN Orlen SA,
który może być uznany za nieodpowiadający regu-
lacjom Kodeksu spółek handlowych. W celu zapew-
nienia Skarbowi Państwa znacznego wpływu na
spółkę PKN Orlen SA w statucie tej spółki wpro-
wadzono regulację instytucji ograniczenia prawa
głosowania akcjonariuszy spółki innych niż Skarb
Państwa, Nafta Polska SA oraz bank depozytowy,
który na podstawie umowy ze spółką PKN Orlen
SA wyemitował kwity depozytowe w związku z ak-
cjami spółki.
Wchodzący w życie z dniem 1 stycznia 2001 r.
Kodeks spółek handlowych przewidział w zakresie
ograniczenia prawa głosu akcjonariuszy spółki
akcyjnej odmienną od K.h. zasadę, precyzując wy-
raźnie, jaką liczbą głosów musi dysponować dany
akcjonariusz, aby można było zastosować wobec
niego przedmiotową instytucję. Art. 411 § 1 K.s.h.
w brzmieniu obowiązującym do dnia 19 sierpnia
2005 r. stanowił, iż statut może ograniczyć prawo
głosu akcjonariusza, mającego ponad jedną piątą
ogółu głosów w spółce.
W obecnym stanie prawnym nie ulegało wątpli-
wości, iż zapis § 7 ust. 11 Statutu PKN Orlen SA
reguluje omawianą kwestię w sposób odmienny od
art. 411 § 1 K.s.h. Spór istnieje natomiast w zakresie
ewentualnego obowiązku spółki dokonania modyfi-
kacji § 7 ust. 11 Statutu PKN Orlen SA z uwagi na
art. 623 K.s.h. wprowadzający obowiązek dostoso-
wania, w okresie do 3 lat od wejścia w życie Kodeksu
spółek handlowych, postanowień statutów spółek do
obecnie obowiązujących przepisów oraz sankcji, na
jakie może się ona narazić w przypadku zaniechania
takiego działania.
W związku z wątpliwościami Zarząd spółki,
a także minister skarbu państwa podjęli odpowied-
nie działania w celu zmiany § 7 ust. 11 statutu
w taki sposób, aby zapewnić zgodność przedmioto-
wych ograniczeń z art. 411 K.s.h., zabezpieczając
przy tym pozycję Skarbu Państwa w tej spółce.
W konsekwencji po przeprowadzeniu szerokich kon-
sultacji z kancelariami prawnymi przedstawiono
propozycję zmiany statutu, która została zaakcepto-

wana przez Walne Zgromadzenie Spółki. Jednakże
w wyniku skargi wniesionej przez jednego z akcjo-
nariuszy spółki powyższa uchwała została uznana
za nieważną przez Sąd Okręgowy w Warszawie. Do
dnia dzisiejszego § 7 ust. 11 statutu spółki pozostał
w pierwotnym brzmieniu.
W opinii Ministerstwa Skarbu Państwa należy
uznać, iż obecna treść ograniczeń prawa głosowania
akcjonariuszy spółki innych niż Skarb Państwa,
Nafta Polska SA oraz Bank of New York, zawartych
§ 7 ust. 11 statutu spółki, wywołuje istotne wątpli-
wości i stwarza wysokie ryzyko prawne, polegające
przede wszystkim na możliwości zaskarżenia uchwał
Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy PKN Orlen
SA na podstawie art. 425 K.s.h., dotyczącego sprzecz-
ności uchwał z ustawą.
Niewątpliwie zmiana statutu polegająca na pod-
niesieniu progu, powyżej którego następuje ograni-
czenie prawa głosu, zwiększa uprawnienia dotych-
czasowych oraz potencjalnych nowych akcjonariuszy,
sytuacja więc jest dla nich korzystniejsza. Natomiast
odebranie uprawnienia podmiotom wyłączonym
spod tego ograniczenia stanowi istotne, zupełnie
nieuzasadnione, pogorszenie ich sytuacji w spółce.
Należy podkreślić, iż tak niezwykle istotna zmiana
byłaby również niekorzystna dla spółki, ponieważ
szczególne uprzywilejowanie ww. podmiotów chroni
spółkę (a zatem też interes akcjonariuszy) przed tzw.
wrogim przejęciem.
W opinii Ministerstwa Skarbu Państwa należy
przeprowadzić zmianę § 7 ust. 11 statutu spółki pole-
gającą na podniesieniu progu, od którego następuje
ograniczenie prawa głosu z 10% do 20%, oraz uwzględ-
niając aktualny stan prawny.
Przedstawiona konstrukcja umożliwia Skarbowi
Państwa zachowanie znacznego wpływu na spółkę,
należy jednak wskazać, iż wpływ na niektóre decy-
zje spółki może nie być dominujący. Wydaje się, iż
obecnie, w sytuacji znacznego rozproszenia akcjonaria-
tu, takiego niebezpieczeństwa nie ma, jednakże w przy-
padku konsolidacji akcjonariatu dążącego do osłabienia
pozycji Skarbu Państwa w spółce, mógłby on w konse-
kwencji dominujący wpływ utracić.
Należy jednak podkreślić, iż Skarb Państwa wciąż
dysponowałby mniejszością blokującą, tzn. posiadał-
by odpowiednią ilość głosów, aby „zablokować”
uchwałę walnego zgromadzenia w sprawach, w któ-
rych statut Spółki, zgodnie § 7 ust. 9, wymaga większo-
ści 90% głosów oddanych, tzn.: „uprzywilejowanie
akcji oraz w sprawach połączenia się Spółki poprzez
przeniesienie całego jej majątku na inną spółkę, roz-
wiązania Spółki, jej likwidacji i przekształcenia i ob-
niżenia kapitału zakładowego w drodze umorzenia
części akcji bez równoczesnego jego podwyższenia”.
Poza uprawnieniami przyznanymi Skarbowi
Państwa w statucie spółki istnieją również inne in-
strumenty skutecznego ingerowania Skarbu Pań-
stwa w funkcjonowanie wybranych podmiotów go-
spodarczych. Możliwość taką wprowadziła ustawa
z dnia 3 czerwca 2005 r. o szczególnych uprawnie-
445
niach Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu
w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu dla
porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicz-
nego (Dz. U. Nr 132, poz. 1108 ze zm.).
Powyższa regulacja przewiduje możliwość zgło-
szenia sprzeciwu przez Skarb Państwa w stosunku
do niektórych uchwał podejmowanych przez organy
spółki, w sytuacji gdy Skarb Państwa bezpośrednio
lub pośrednio pozostaje akcjonariuszem lub wspól-
nikiem w spółce, tzw. złote weto. Polega ono na
sprzeciwie Skarbu Państwa w stosunku do czynno-
ści prawnej spółki, a także uchwały przewidującej
zmianę przeznaczenia lub zaniechania eksploatacji
składnika mienia spółki podstawowego z punktu
widzenia kryteriów, o których mowa w art. 8 ust. 1
ustawy (art. 3 ust. 1 ustawy).
Powołana regulacja przyznaje akcjonariuszowi
– Skarbowi Państwa szczególną pozycję w spółkach
akcyjnych uznanych za podmioty o istotnym znacze-
niu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa
publicznego. Na dzień 1 stycznia 2006 r. zamknięta
lista powołanych podmiotów obejmuje m.in. Polski
Koncern Naftowy Orlen SA w Płocku. Sprzeciw
może odnosić się do działań zarządu i walnego zgro-
madzenia.
W odniesieniu do wskazanych wyżej spółek mini-
strowi skarbu państwa przysługuje prawo do wyra-
żenia sprzeciwu wobec podjętej przez zarząd takiej
spółki uchwały (albo innej czynności prawnej), któ-
rej przedmiotem jest rozporządzenie składnikiem
mienia spółki podstawowym z punktu widzenia pro-
wadzonej przez nią działalności. Sprzeciw może do-
tyczyć wyłącznie czynności prawnej spółki o istot-
nym znaczeniu dla porządku publicznego lub bez-
pieczeństwa publicznego, jeżeli istnieje uzasadnione
podejrzenie, że czynność taka narusza porządek pu-
bliczny lub bezpieczeństwo publiczne. Chodzi więc
tylko o uchwały i czynności prawne, które wiążą się
z rozporządzeniem.
Prawo wyrażenia sprzeciwu obejmuje również
uchwały walnego zgromadzenia dotyczące rozwią-
zania spółki, przeniesienia siedziby spółki za grani-
cę, zmiany przedmiotu przedsiębiorstwa spółki, zby-
cia albo wydzierżawienia przedsiębiorstwa lub jego
zorganizowanej części oraz ustanowienia na nich
ograniczonego prawa rzeczowego w wypadkach, gdy
istnieje uzasadnione podejrzenie, że uchwała taka
narusza porządek publiczny lub bezpieczeństwo pu-
bliczne.
Sprzeciw może zostać wyrażony również w przy-
padku, gdy spółka zmieni rzeczywiście wykonywany
przedmiot swej działalności, a także wobec uchwały
organu spółki przewidującej zmianę przeznaczenia
lub zaniechanie eksploatacji składnika mienia spół-
ki podstawowego z punktu widzenia kryteriów, o któ-
rych mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, jeżeli zagraża to bez-
pośrednio porządkowi publicznemu lub bezpieczeństwu
publicznemu.
Sprzeciw wyrażany jest w formie decyzji admini-
stracyjnej. Minister właściwy do spraw Skarbu Pań-
446
stwa może wyrazić sprzeciw w terminie 14 dni robo-
czych od uzyskania od obserwatora informacji o doko-
naniu podlegającej sprzeciwowi czynności prawnej, jed-
nak nie później niż w terminie 21 dni roboczych od
dokonania czynności prawnej. Sprzeciw nie ma cha-
rakteru cywilnoprawnego, a więc nie możemy tu mó-
wić o zgodzie osoby trzeciej na dokonanie czynności
prawnej (art. 63 K.c.). Ostateczna decyzja ministra
właściwego do spraw Skarbu Państwa o zgłoszeniu
sprzeciwu, w stosunku do której nie złożono wniosku
o ponowne rozpatrzenie sprawy, której nie zaskarżono
lub której nie uchylono, skutkuje nieważnością czyn-
ności prawnej od chwili jej dokonania (ex tunc). Nie
ma tu więc zastosowania art. 17 K.s.h.
Należy jednak zwrócić uwagę, iż Komisja Europej-
ska wyraziła zastrzeżenia wobec ustawy o szczegól-
nych uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wy-
konywaniu w spółkach kapitałowych o istotnym
znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeń-
stwa publicznego. Skutkiem działań Komisji Euro-
pejskiej może być konieczność uchylenia ww. ustawy
lub dokonania w niej szeregu zmian osłabiających za-
kres kontroli państwa nad spółkami o istotnym zna-
czeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa
publicznego.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż istnieje po-
trzeba dostosowania treści przepisu § 7 ust. 11 sta-
tutu spółki do regulacji Kodeksu spółek handlo-
wych. Zaproponowane rozwiązanie polegające na
podniesieniu progu ograniczenia prawa głosu akcjo-
nariuszy powyżej 20% i utrzymaniu uprzywilejowa-
nia Skarbu Państwa, Spółki Nafta SA oraz Bank of
New York polegającego na wyłączeniu tych podmio-
tów z tego ograniczenia oraz instrumenty admini-
stracyjne w postaci tzw. złotego weta nie zapewniają
pełnej kontroli nad spółką PKN Orlen SA przez Skarb
Państwa, jednakże umożliwiają decydujący wpływ na
zasadnicze decyzje związane z istnieniem spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie pominięcia woj. śląskiego
w pilotażowym programie budowy centrów
powiadamiania ratunkowego (1714)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie pominięcia woj. śląskiego w pilotażowym
programie budowy centrów powiadamiania ratun-
kowego, przesłanej przy piśmie z dnia 11 marca
2008 r. (znak: SPS-023-1714/08) oraz odpowiedzi na
ww. interpelację z dnia 1 kwietnia br. (znak: MZ-
-PZ-R-079-915-97/DS/08) uprzejmie informuję, iż
w dniu 22 kwietnia br. Ministerstwo Zdrowia otrzy-
mało stanowisko ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji dotyczące przedmiotowej kwestii.
Z treści otrzymanej odpowiedzi wynika, iż przed-
miotowa koncepcja w sposób niedostateczny zabez-
piecza skuteczne wykonywanie zadań w zakresie ra-
townictwa i zarządzania kryzysowego, spowalnia
proces budowy bezpieczeństwa w zakresie systemu
powiadamiania, a także dysponowania i koordynacji
działań ratowniczych.
Ponadto, w trakcie analizy koncepcji dostrzeżono
problem pominięcia roli samorządu powiatowego
oraz służb ustawowo powołanych do niesienia pomo-
cy, które zrealizowały już stosowne inwestycje w za-
kresie budowy i funkcjonowania centrów powiada-
miania (zintegrowanie stanowisk) na poziomie lo-
kalnym oraz dysponują wykwalifikowanymi zasoba-
mi ludzkimi. Dlatego też w ramach powyższej anali-
zy trwają prace nad zmianą funkcjonowania syste-
mu powiadamiania ratunkowego między poziomem
powiatowym i wojewódzkim, którego współfinanso-
wanie będzie oparte na budżecie państwa.
Zakłada się, iż docelowo system powiadamiania
ratunkowego powinien funkcjonować w oparciu
o struktury na poziomie lokalnym, wspomagane
przez koordynację systemu z poziomu wojewódzkie-
go. Ponadto w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji, w porozumieniu z Ministerstwem
Zdrowia, trwają prace nad analizą dotychczasowej
koncepcji funkcjonowania jednego wojewódzkiego
centrum powiadamiania ratunkowego, bez naru-
szania dotychczasowych zasad działania numeru
alarmowego 112.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie uwolnienia cen za dostawę energii
(1846)
W związku z interpelacją pana posła Damiana
Raczkowskiego z dnia 3 marca 2008 r. (wystąpienie
marszałka Sejmu RP z dnia 14 marca 2008 r., znak

SPS-023-1846/08) w sprawie uwolnienia cen za do-
stawę energii uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień do postawionych trzech pytań.
Ad 1. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Gospo-
darki w sprawie uwolnienia cen energii?
Sprawa uwolnienia cen energii elektrycznej jest
nierozerwalnie związana z nieodwracalnym proce-
sem tworzenia otwartego i konkurencyjnego rynku
energii elektrycznej, jaki od kilku lat ma miejsce
w naszym kraju. Wcześniej proces ten został zaini-
cjowany w Unii Europejskiej, kiedy to w 1995 r. Ko-
misja Europejska w tzw. białej księdze wyznaczyła
kierunki koniecznych reform w sektorze energe-
tycznym.
Podkreślenia wymaga znamienny fakt, że mó-
wiąc o uwolnieniu cen, należy przez to rozumieć od-
stąpienie przez prezesa Urzędu Regulacji Energety-
ki od zatwierdzania taryf na energię elektryczną dla
spółek działających na rynku konkurencyjnym, czy-
li dla wytwórców i przedsiębiorstw obrotu handlują-
cych tą energią. Tym samym oznacza to zwolnienie
z obowiązku taryfowania energii jako towaru, który
się wytwarza i którym się handluje.
Ale oznacza to również, że w dalszym ciągu po-
zostaje w mocy obowiązek zatwierdzania taryf przez
prezesa URE dla wykazujących cechy monopolu
naturalnego spółek energetycznych zajmujących
się realizacją usług przesyłu i dystrybucji energii
elektrycznej, czyli usług dostarczania energii elek-
trycznej sieciami elektroenergetycznymi od wytwór-
ców do odbiorców końcowych. Tym samym oznacza
to utrzymanie bez zmian taryfowania dla spółek
wykonujących działalność operatora systemu prze-
syłowego, odpowiedzialnego za przesył energii elek-
trycznej od wytwórców sieciami najwyższych na-
pięć, oraz operatorów systemów dystrybucyjnych,
odpowiedzialnych za dostarczanie energii elek-
trycznej sieciami średnich i niskich napięć do od-
biorców końcowych.
Ad 2. Jakie skutki według prognoz Ministerstwa
Gospodarki przyniesie uwolnienie cen energii?
W gospodarce wolnorynkowej ceny energii elek-
trycznej (jak i innych towarów, produktów i usług)
odpowiadają efektywnym kosztom, a zatem zobiek-
tywizowanym z punktu widzenia ekonomicznego.
Dlatego też należy oczekiwać, że obecny proces do-
chodzenia naszej gospodarki do wolnego rynku
również ukształtuje cenę energii elektrycznej bez
strukturalnych zniekształceń na poziomie wynika-
jącym z efektywnych relacji ekonomicznych, odpo-
wiadających poziomowi rozwoju społeczno-gospo-
darczego kraju.
Zatem uwolnienie cen energii dla spółek działają-
cych w obszarach konkurencji jest niejako natural-
nym procesem, który w określonym horyzoncie cza-
sowym ma sprzyjać dojściu do stanu uznawanego za
normalny, w którym ich koszty funkcjonowania
będą szły w parze z efektywnością ekonomiczną
i zdolnością do rozwoju, a tym samym zdolnością do
zaspokajania przyszłych potrzeb odbiorców. Bowiem
447
z punktu widzenia każdego odbiorcy energii elek-
trycznej równie istotne znaczenie jak cena ma pew-
ność i niezawodność dostaw tej energii, gdyż zazwy-
czaj jego straty z tytułu przerw w dostawach energii
są wielokrotnie wyższe od wydatków ponoszonych
w normalnych warunkach dostaw.
Z całą pewnością można stwierdzić, że rynkowa
cena energii jest funkcją wynikową oddziaływania
bardzo wielu zmiennych w czasie czynników, przy
czym szeregu z nich nie da się precyzyjnie prognozo-
wać. Mając na względzie warunki geopolityczne oraz
dążenie do utrzymania dynamicznego rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego naszego kraju, trzeba niewąt-
pliwie brać pod uwagę następujące czynniki, które
z pewnością będą cały czas wpływać na zmiany cen
energii elektrycznej w dającej się określić przyszło-
ści, a mianowicie:
— nieuchronne wyrównywanie się poziomu cen
energii elektrycznej w różnych krajach Unii Euro-
pejskiej w ramach rozwoju jednolitego konkurencyj-
nego rynku,
— potrzeba finansowania inwestycji w sieci elek-
troenergetyczne i nowe moce wytwórcze oparte na
nowoczesnych ekologicznych technologiach w ra-
mach zachowania bezpieczeństwa i ciągłości dostar-
czania energii elektrycznej, przy odpowiednio ela-
stycznym wzroście zapotrzebowania na tę energię
wraz ze wzrostem PKB,
— stały wzrost wykorzystania energii elektrycz-
nej z odnawialnych źródeł energii w ramach zmniej-
szania ujemnego oddziaływania energetyki na śro-
dowisko naturalne,
— zmiany cen pierwotnych nośników energii
i struktury paliw do wytwarzania energii elek-
trycznej.
Wolny rynek to pełne działanie praw konkuren-
cji, a głównie kształtowania się cen na podstawie
rynkowego równoważenia się popytu i podaży. Do-
tychczasowe doświadczenia krajów, gdzie zadziała-
ły mechanizmy wolnego konkurencyjnego rynku
energii, pokazują, że ceny energii elektrycznej sta-
ły się jednym z podstawowych parametrów mają-
cych pozytywny wpływ na działalność gospodarczą
i podejmowanie decyzji przez inwestorów, a co za
tym idzie w konsekwencji – na dobrą sytuację spo-
łeczną. Taki stan jest w pełni pożądany również
w naszym kraju.
Ad 3. Czy Ministerstwo Gospodarki podjęło od-
powiednie działania w celu ochrony najbiedniejszych
odbiorców energii przed niewątpliwą podwyżką cen,
jaką niesie za sobą uwolnienie cen energii?
Mając m.in. na względzie społeczny wymiar pro-
cesu odchodzenia od zatwierdzania taryf na energię
elektryczną przez prezesa URE, minister gospodar-
ki jako przewodniczący Zespołu Sterującego do Spraw
Realizacji „Programu dla elektroenergetyki” w dniu
15 lutego 2008 r. wydał specjalne zarządzenie w spra-
wie powołania międzyresortowej grupy roboczej do
opracowania projektów aktów prawnych zapewnia-
jących odbiorcom słabym ekonomicznie właściwy po-
448
ziom ochrony na konkurencyjnym rynku energii
elektrycznej oraz nadających prezesowi URE odpo-
wiednią rolę i narzędzia regulacyjne na takim ryn-
ku. W skład grupy wchodzą stali przedstawiciele (po
jednym), wyznaczeni przez:
— ministra skarbu państwa,
— ministra finansów,
— ministra pracy i polityki społecznej,
— ministra środowiska,
— ministra gospodarki,
— prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,
— prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów.
Grupa ta, pracując pod przewodnictwem wice-
prezesa URE, przygotowuje i przedstawi ministrowi
gospodarki odpowiednie propozycje zmian do kilku
ustaw tak, by stworzyć spójne prawnie systemowe
rozwiązanie, możliwe do wdrożenia do końca tego
roku. Tym samym pozycja odbiorców najsłabszych
ekonomicznie będzie odpowiednio prawnie usank-
cjonowana i wzmocniona przed dniem 1 stycznia
2009 r., tj. przed przewidywaną przez prezesa URE
w komunikacie z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie
przesłanek uwolnienia cen energii elektrycznej dla
odbiorców w gospodarstwach domowych datą zwol-
nienia przedsiębiorstw obrotu energią elektryczną
z obowiązku przedkładania do zatwierdzania taryf
dla odbiorców w gospodarstwach domowych.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania postawione w interpelacji przez pana posła
Damiana Raczkowskiego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Pawła Kowala i Jana Ołdakowskiego
w sprawie poparcia przez Polskę
przyznania Gruzji „Planu działań
na rzecz członkostwa” (MAP)
w czasie kwietniowego szczytu NATO
w Bukareszcie (1876)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Pawła Kowala i Jana Ołda-
kowskiego (pismo nr SPS-023-1876/08 z dnia 18 mar-
ca 2007 r.) w sprawie poparcia przez Polskę przyzna-
nia Gruzji Planu Działania na rzecz Członkostwa
(MAP) w czasie kwietniowego szczytu NATO w Bu-
kareszcie uprzejmie informuję:
Na forum NATO i w relacjach dwustronnych
Polska udziela stałego poparcia Gruzji w zakresie
reformowania jej systemu obronnego oraz zbliżenia
Tbilisi do NATO, wskazując na postępy, jakie osią-
gnęła ona na drodze integracji z Sojuszem. Kwestia
konieczności wsparcia Gruzji w jej działaniach na
rzecz przyznania Planu Działania na rzecz Człon-
kostwa (MAP) znajduje wyraz we wszystkich mate-
riałach przygotowywanych przez Ministerstwo Spraw
Zagranicznych w związku z dwu- i wielostronnymi
spotkaniami przedstawicieli Polski z partnerami
z krajów NATO (na szczeblu prezydenta, premiera,
ministra spraw zagranicznych, jak i na innych
szczeblach). Powyższa problematyka jest też sta-
łym elementem instrukcji przekazywanych przed-
stawicielstwom dyplomatycznym Polski w krajach
Sojuszu oraz przy NATO. Przedstawiciele Polski
w krajach NATO i przy Sojuszu zostali zobowiąza-
ni do stałego monitorowania w krajach akredytacji
dyskusji wokół kwestii przyznania Gruzji MAP
podczas szczytu w Bukareszcie, jak również do lob-
bowania na jej rzecz.
W okresie poprzedzającym szczyt w Bukareszcie
problematyka poparcia starań Gruzji o uzyskanie
MAP była przedmiotem stałego dialogu Minister-
stwa SZ RP z przedstawicielami krajów członkow-
skich Sojuszu akredytowanymi w Polsce, którego
celem było zapoznanie ich z polską argumentacją
oraz wskazanie na konsekwencje ewentualnego ne-
gatywnego stanowiska poszczególnych krajów w tej
sprawie dla przyszłości NATO.
W przeddzień posiedzenia Komisji NATO–Ukra-
ina (NUC) na szczeblu ministrów spraw zagranicz-
nych krajów członkowskich Sojuszu (Bruksela, 6 mar-
ca br.) minister spraw zagranicznych RP R. Sikorski
wziął udział w spotkaniu Nowej Grupy Przyjaciół
Gruzji (Polska, Litwa, Czechy, Rumunia, Łotwa, Es-
tonia, Bułgaria) poświęconemu uzgodnieniu stano-
wisk w kwestii poparcia przyznania Gruzji i Ukra-
inie MAP. W trakcie samego spotkania ministerial-
nego pan minister w sposób zdecydowany opowie-
dział się za przyznaniem MAP Gruzji na szczycie
NATO w Bukareszcie (2–4 kwietnia br.), starając się
jednocześnie przy użyciu rozbudowanej argumenta-
cji przekonać sceptycznych sojuszników.
Polska, wraz z Litwą, stała się inicjatorem przy-
gotowania i dystrybuowania (od 19 marca br.) wśród
krajów NATO Non-Paper on Granting MAP to Geo-
rgia and Ukraine at the NATO Summit in Bucha-
rest, który został podpisany przez stałego przedsta-
wiciela RP przy NATO i UZE, ambasadora B. Wini-
da oraz przedstawicieli Bułgarii, Czech, Estonii, Ka-
nady, Litwy, Łotwy, Rumunii, Słowenii i Słowacji.
Ponadto kwestia polskiego poparcia dla przyzna-
nia Gruzji MAP w czasie szczytu Sojuszu w Buka-
reszcie była ważnym elementem rozmów ministra
spraw zagranicznych RP R. Sikorskiego z sekreta-
rzem generalnym NATO – J. de Hoop Schefferem

w trakcie jego wizyty w Polsce (13 marca br.). W cza-
sie spotkania z sekretarzem generalnym minister
R. Sikorski przedstawił argumentację na rzecz przy-
znania Gruzji MAP, wskazując na konieczność
utrzymania przez Pakt Północnoatlantycki dynami-
ki rozszerzenia i na wagę, jaką ten proces rozszerze-
nia NATO ma dla powodzenia polityki Sojuszu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie zmian legislacyjnych ułatwiających
proces przygotowania i wdrażania
przedsięwzięć partnerstwa
publiczno-prywatnego (1901)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Janusza
Palikota w sprawie ustawy o partnerstwie publiczno-
-prywatnym z 29 lutego 2008 r. (pismo z 18 marca
2008 r., znak SPS-023-1901/08) uprzejmie informuję,
że w rządzie prowadzone są intensywne prace nad
przygotowaniem projektu nowej regulacji. Jak traf-
nie wskazuje Pan Poseł, obecna ustawa jest obarczo-
na nadmiernym formalizmem i przewiduje uciążliwe
obowiązki w zakresie przygotowania partnerstwa
(w tym wspomniane w interpelacji analizy).
Prace przygotowawcze w rządzie skupione są
w międzyresortowej grupie roboczej powołanej de-
cyzją Komitetu Rady Ministrów. W skład tej grupy
wchodzą: minister gospodarki, minister infrastruk-
tury, minister finansów, minister rozwoju regional-
nego, minister spraw wewnętrznych i administracji
oraz prezes Urzędu Zamówień Publicznych, prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Ma-
jąc na uwadze wysokie oczekiwania i duże zaintere-
sowanie tą formą współpracy między sektorem pu-
blicznym i sektorem prywatnym, jedną z najważ-
niejszych zasad prac legislacyjnych są szerokie kon-
sultacje z zainteresowanymi środowiskami. Dlatego
Ministerstwo Gospodarki skierowało prośbę o opi-
nię do ponad pięćdziesięciu podmiotów: organizacji
samorządów terytorialnych, prezydentów najwięk-
szych polskich miast, zrzeszeń przedsiębiorców i za-
granicznych izb przemysłowo-handlowych w Polsce.
Głównym założeniem nowej regulacji jest likwi-
dacja ograniczeń i barier, na które podmioty zainte-
resowane partnerstwem napotykają dzisiaj na grun-
cie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie pu-
bliczno-prywatnym (Dz. U. Nr 169, poz. 1420).
449
W tym miejscu należy podkreślić, że to główne zało-
żenie przyświeca także w opracowywaniu bardzo
szczegółowych i specjalistycznych kwestii.
Zatem tworząc nowe ramy prawne, przyjęto, że
obowiązki nakładane na adresatów nowej ustawy
powinny być minimalne. Te obowiązki, które jed-
nak muszą być nałożone, będą wynikały przede
wszystkim z dwóch przesłanek:
1) zgodności ustawy z prawem Unii Europejskiej,
2) konieczności zachowania kontroli długu pu-
blicznego.
Odnosząc się natomiast bezpośrednio do pytania
zadanego w interpelacji Pana Posła Janusza Paliko-
ta, chciałbym poinformować, że wobec powszech-
nych głosów krytycznych pod adresem przewidzia-
nego w obowiązującej ustawie obowiązku sporzą-
dzania analiz, na obecnym etapie przygotowywania
przyszłej regulacji proponuje się odstąpienie od praw-
nego obowiązku sporządzania złożonych analiz.
Przygotowanie analiz powinno być – wzorem prak-
tyk sektora prywatnego – wynikiem konieczności
ekonomicznej i troski o stan finansów publicznych.
Nakładanie tego obowiązku niezależnie od wartości
i złożoności planowanego partnerstwa publiczno-
-prywatnego wydaje się nieuzasadnione. Trzeba
mieć jednak na uwadze, że w przypadku wielkich
przedsięwzięć podejmowanie decyzji o rozporządza-
niu środkami publicznymi lub mieniem publicznym
nie może być pochopne.
Prowadzone w rządzie prace nad nowymi rama-
mi prawnymi dla partnerstwa publiczno-prywatne-
go są bardzo intensywne. W związku z tym przewi-
duję, że w najbliższych dwóch tygodniach projekt
nowej regulacji zostanie przekazany do wiadomości
publicznej.
Na koniec chciałbym podziękować za zaintereso-
wanie tym ważnym zagadnieniem.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie przystosowania do potrzeb
osób niepełnosprawnych ruchowo
oraz niewidomych budynków Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów
oraz budynków ministerstw (2018)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jana Filipa Libickiego, posła na
450
Sejm RP z dnia 12 marca 2008 r., nr SPS-023-2018/
08, w sprawie przystosowania do potrzeb osób nie-
pełnosprawnych ruchowo oraz niewidomych budyn-
ków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz bu-
dynków ministerstw, uprzejmie przekazuję w załą-
czeniu zestawienie odpowiedzi na pytania pana po-
sła zawarte w ww. interpelacji.
Jednocześnie, oceniając dostosowanie do potrzeb
osób niepełnosprawnych ruchowo oraz niewidomych
budynków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i bu-
dynków ministerstw, stwierdza się ogólny dobry
stan spełniania takich potrzeb, oczywiście z pewny-
mi jeszcze niedomogami w nielicznych przypadkach,
które, mając na uwadze szczególne zainteresowanie
pana Donalda Tuska, prezesa Rady Ministrów, spra-
wami osób niepełnosprawnych, zostaną jako priory-
tetowe w możliwie najkrótszym czasie usunięte.
Pytania:
1. Czy budynek Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów oraz budynki podległych prezesowi Rady Mi-
nistrów ministerstw są w pełni dostosowane do po-
trzeb osób niepełnosprawnych ruchowo?
2. Czy osoba niepełnosprawna ruchowo bez więk-
szych trudności ma możliwość dostępu do wszyst-
kich pomieszczeń ogólnodostępnych Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów oraz podległych prezesowi
Rady Ministrów ministerstw?
3. Czy osoby niepełnosprawne ruchowo, niewido-
me, niedowidzące oraz głuchonieme mogą liczyć na
asystę pracownika podczas pobytu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów oraz w ministerstwach
podległych prezesowi Rady Ministrów?
4. Czy osoby niewidome poruszające się z pomocą
psa przewodnika są wpuszczane razem z psem prze-
wodnikiem na teren Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów oraz podległych prezesowi Rady Ministrów
ministerstw?
Odpowiedzi:
1) Kancelaria Prezesa Rady Ministrów
Stan przystosowania budynku siedziby Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów, Al. Ujazdowskie
1/3, do ruchu osób niesprawnych przedstawia się
następująco:
Ad 1 i 2. Budynki Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów nie są w pełni przystosowane do potrzeb osób
niepełnosprawnych ruchowo. Na potrzeby osób po-
ruszających się na wózkach inwalidzkich został za-
kupiony schodołaz na gąsienicach gumowych, który
jest ustawiony przy wejściu A budynku przy Al.
Ujazdowskich 1/3. W tym budynku na parterze
skrzydła A zostały przystosowane dwa węzły sani-
tarne dla osób niepełnosprawnych. Dwa dźwigi oso-
bowe (przy wejściu A i wejściu głównym) zostały wy-
posażone w przyciski oznaczone znakami alfabetu
Braille’a. Obecnie Centrum Obsługi KPRM prowa-
dzi działania związane z przystosowaniem wejścia
do tego budynku dla osób niepełnosprawnych. Prze-
widujemy, że przystosowanie wejścia nastąpi w 2008 r.
Ponadto planowane jest na rok 2008 opracowanie
ekspertyzy dotyczącej możliwości przystosowania
budynku do ruchu osób niepełnosprawnych.
Ad 3. Osoby niepełnosprawne ruchowo, niewido-
me, niedowidzące oraz głuchonieme mogą liczyć na
asystę pracownika podczas pobytu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów.
Ad 4. W Kancelarii Prezesa Rady Ministrów nie
było przypadku niewpuszczenia osoby niewidzącej
razem z psem przewodnikiem. Jeżeli zaistnieje ko-
nieczność wejścia do budynku osoby niewidzącej
z psem przewodnikiem, to wejście takiej osobie bę-
dzie zawsze umożliwione.
2) Ministerstwo Edukacji Narodowej
Ad 1. Rzeczywisty stan dostosowania do potrzeb
osób niepełnosprawnych ruchowo oraz osób niewi-
domych budynku Ministerstwa Edukacji Narodowej
przy Al. Szucha 25, biorąc pod uwagę fakt, iż budy-
nek Ministerstwa Edukacji Narodowej przy Al. Szu-
cha 25 jest wpisany do rejestru zabytków decyzją
nr A-816 z dnia 18 kwietnia 1973 r., zgodnie z art. 36
ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568),
jest uzależniony od faktu, że na roboty budowlane
należy uzyskać pozwolenie stołecznego konserwato-
ra zabytków. Ponadto dostosowanie budynku mini-
sterstwa do potrzeb osób niepełnosprawnych zależy
również od dostępności środków finansowych prze-
znaczonych na prace remontowe w budżecie pań-
stwa w części 30: Oświata i wychowanie, w dziale
750: Administracja publiczna.
Ad 2. W miarę możliwości gmach ministerstwa
jest dostosowany do potrzeb osób niepełnospraw-
nych ruchowo oraz osób niewidomych. W budynku
znajduje się wydzielona winda dostosowana do prze-
wozu osób niepełnosprawnych. Winda zjeżdża do po-
ziomu terenu, umożliwiając w ten sposób osobie nie-
pełnosprawnej znalezienie się na poziomie budynku
bez zbędnych trudności i poruszanie się po poszcze-
gólnych kondygnacjach gmachu. Jedynie toalety nie
są jeszcze w pełni dostosowane do potrzeb osób nie-
pełnosprawnych.
Ad 3 i 4. Osoby niepełnosprawne ruchowo, niewi-
dome, niewidzące oraz głuchonieme mają zapewnio-
ną pomoc i asystę pracowników ministerstwa pod-
czas pobytu na terenie budynku, jak również mogą
poruszać się wraz z psem przewodnikiem.
3) Ministerstwo Finansów
Ad 1 i 2. Budynek oraz teren posesji zajmowanej
przez Ministerstwo Finansów przy ul. Świętokrzy-
skiej 12 w Warszawie są wolne od barier architekto-
nicznych, urbanistycznych i transportowych. Dla
osób z ograniczoną sprawnością ruchową przygoto-
wany został system podjazdów, wind oraz specjalnie
przystosowanych toalet. W chwili obecnej osoby do-
tknięte jakąkolwiek niesprawnością nie powinny
mieć żadnych trudności w poruszaniu się po całym
gmachu i terenie posesji Ministerstwa Finansów
w Warszawie.
Ad 3. Osoby niepełnosprawne ruchowo, niewido-
me, niedowidzące oraz głuchonieme, jeśli sobie tego

życzą, otrzymują pomoc i asystę pracownika pod-
czas pobytu w ministerstwie.
Ad 4. Nie ma przeszkód, aby osoba niewidoma
poruszająca się z pomocą psa przewodnika weszła
na teren budynku razem z psem.
4) Ministerstwo Gospodarki
Ad 1. Biorąc pod uwagę bariery architektoniczne
wynikające przede wszystkim z okresu budowy oraz
usytuowania obiektu Ministerstwa Gospodarki przy
Placu Trzech Krzyży 3/5 w Warszawie, tylko częścio-
wo został on dostosowany do potrzeb osób niepełno-
sprawnych ruchowo. Zadania inwestycyjne minister-
stwa w 2008 r. uwzględniają podjęcie dalszych dzia-
łań mających na celu poprawę istniejącego stanu.
Ad 2. Osoby niepełnosprawne ruchowo mają swo-
bodny dostęp do większości pomieszczeń ogólnodo-
stępnych. W sytuacjach wymagających pomocy we-
wnętrzna procedura przewiduje asystę służb admi-
nistracyjnych.
Ad 3. Zgodnie z obowiązującymi procedurami
wszyscy interesanci przemieszczają się na terenie
obiektu w asyście pracownika komórki organizacyj-
nej, której wizyta dotyczy.
Ad 4. Osoby niewidome mogą wejść na teren
obiektu wraz z psem przewodnikiem.
5) Ministerstwo Infrastruktury
Ad 1. Wejścia do kompleksu budynków minister-
stwa znajdującego się przy ul. Chałubińskiego 4/6
w Warszawie, składającego się z 3 budynków – A, B,
C, wzajemnie połączonych, oraz otoczenie są dostoso-
wane do potrzeb osób niepełnosprawnych ruchowo.
Część ministerstwa – działy: budownictwo, go-
spodarka przestrzenna i mieszkaniowa, znajduje się
w budynku przy ul. Wspólnej 2/4, będącym w zarzą-
dzie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, który nie
w pełni spełnia warunki dostępności dla osób nie-
pełnosprawnych ruchowo, z wyjątkiem parteru.
Ad 2. W kompleksie budynków ministerstwa
znajdującym się przy ul. Chałubińskiego 4/6 istnieje
możliwość dostępu do pomieszczeń ogólnodostęp-
nych dla osób niepełnosprawnych ruchowo. Jednak-
że w budynku A, zrealizowanym w latach 30. XX w.,
istnieją pewne utrudnienia wynikające z nierefor-
mowalnego układu funkcjonalno-użytkowego,
np. antresola, na której nie ma pomieszczeń ogólno-
dostępnych, jest niedostępna dla osób niepełno-
sprawnych ruchowo.
Ad 3. Zgodnie z obowiązującymi procedurami
wszyscy interesanci przemieszczają się na terenie
obiektu w asyście pracownika komórki organizacyj-
nej, której wizyta dotyczy.
Ad 4. Osoby niewidome mogą wejść na teren
obiektu wraz z psem przewodnikiem.
6) Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Ad 1. Budynek ministerstwa przy ul. Hożej w War-
szawie posiada dwa miejsca parkingowe wydzielone
dla osób niepełnosprawnych, nie ma barier archi-
tektonicznych uniemożliwiających dostęp do budyn-
ku, na parterze znajduje się toaleta przystosowana
dla osób niepełnosprawnych ruchowo.
451
Ad 2. Osoby niepełnosprawne ruchowo mają za-
pewniony dostęp do ogólnodostępnych pomieszczeń
w ministerstwie.
Ad 3. Zarówno osoby niepełnosprawne ruchowo,
jak i niewidome, niedowidzące czy głuchonieme
mogą liczyć na asystę pracownika z recepcji podczas
swojego pobytu na terenie ministerstwa.
Ad 4. Osoby niewidome poruszające się z pomocą
psa przewodnika są wpuszczane bez żadnych prze-
szkód na teren ministerstwa.
7) Ministerstwo Obrony Narodowej
Ad 1. Budynki Ministerstwa Obrony Narodowej
są w trakcie przystosowywania do potrzeb osób nie-
pełnosprawnych ruchowo. Dotychczas zrealizowano
następujące przedsięwzięcia:
— we wszystkich kompleksach Ministerstwa
Obrony Narodowej są wyznaczone miejsca parkin-
gowe dla osób niepełnosprawnych oraz obniżone
krawężniki umożliwiające przemieszczanie się osób
na wózku;
— wszystkie drzwi wejściowe do budynków mają
odpowiednią szerokość oraz posiadają znaki infor-
macyjne wskazujące dogodny sposób przemieszcza-
nia się po terenie budynku oraz korzystanie z urzą-
dzeń, wind i toalet;
— w kompleksie Klonowa 1 (siedzibie urzędu mi-
nistra obrony narodowej) przy wejściu głównym za-
instalowany jest podnośnik;
— w kompleksie Al. Niepodległości 218 (gdzie
również zlokalizowane są komórki organizacyjne
urzędu) zainstalowana jest winda umożliwiająca
wjazd na wózku inwalidzkim oraz podnośnik w holu
głównym.
Ad 2. Osoby niepełnosprawne ruchowo mają do-
stęp do wszystkich pomieszczeń ogólnodostępnych
i większości pomieszczeń biurowych.
Ad 3. Ponadto pragnę zapewnić, iż osoby niepeł-
nosprawne ruchowo mogą liczyć na pomoc pracow-
nika podczas pobytu w ministerstwie.
Ad 4. Brak danych, lecz nie powinno być prze-
szkód, aby osoby niewidome mogły wejść na teren
obiektu wraz z psem przewodnikiem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej trwają prace nad wymianą drzwi wewnętrz-
nych w budynkach na szersze w celu ułatwienia po-
ruszania się po budynkach osobom niepełnospraw-
nym ruchowo.
8) Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
Ministerstwo zajmuje budynki mieszczące się
w następujących lokalizacjach: ul. Nowogrodzka
1/3/5 (budynki A i B), ul. Tamka 1, ul. Tamka 3,
Bracka 4, ul. Żurawia 4a, ul. Gałczyńskiego 4.
Ad 1. Biorąc pod uwagę liczbę i rodzaje ewentual-
nych dostosowań, nie jest możliwe jednoznaczne
stwierdzenie pełnej dostępności budynków. Nie-
mniej jednak poziomu dostosowania budynków nie
można uznać za w pełni zadowalający dla osób poru-
szających się na wózkach inwalidzkich lub o kulach.
Zarówno w otoczeniu głównego budynku minister-
stwa przy ul. Nowogrodzkiej 1/3/5, jak również w oto-
452
czeniu budynków ministerstwa, które mieszczą się
przy ul. Tamka 1 i 3, a także przy ul.ft Gałczyńskie-
go 4, nie ma istotnych barier funkcjonalnych unie-
możliwiających swobodne i bezpieczne dotarcie do
nich przez osoby niepełnosprawne ruchowo. Dojścia
do budynków są utwardzone, istnieją informacje
wskazujące dogodną drogę do wejścia, a przy sa-
mych budynkach są miejsca parkingowe dla osób
niepełnosprawnych. Ponadto informuję, że budynki
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej dostosowa-
ne są do potrzeb osób niepełnosprawnych ruchowo
w następujący sposób:
Do gmachu głównego ministerstwa przy ulicy
Nowogrodzkiej 1/3/5 (budynek A) prowadzą od stro-
ny ul. Brackiej drzwi wejściowe o prawidłowej szero-
kości. Do budynku A przy ul. Nowogrodzkiej 1/3/5
wjazd dla osób poruszających się na wózkach inwa-
lidzkich istnieje od strony wewnętrznego podwórka,
natomiast do budynków przy ul. Tamka 1 oraz 3 nie
ma zapewnionej dogodnej możliwości wjazdu wóz-
kiem. Budynek mieszczący się przy ul. Tamka 1 wy-
posażono jednakże w schody wejściowe o powierzch-
ni antypoślizgowej, a budynek przy ul. Brackiej 4
jest wyposażony w poręcze przy schodach prowadzą-
cych do wejścia. Z kolei budynek przy ulicy Żurawiej
4a nie ma schodów, a wejście do niego (podwójne
drzwi o wymiarach umożliwiających dostanie się
do budynku osobom poruszającym się na wózku in-
walidzkim) jest usytuowane z poziomu ulicy. Budy-
nek mieszczący się przy ul. Gałczyńskiego 4 zajmo-
wany jest m.in. przez Biuro Pełnomocnika Rządu
do Spraw Osób Niepełnosprawnych. Przy wejściu
do budynku istnieje dwustronna pochylnia o prawi-
dłowym nachyleniu, nawierzchni i obustronnych
poręczach. Drzwi wejściowe do budynku są rozsu-
wane, o prawidłowej szerokości, a wewnątrz bu-
dynku zamontowana jest winda, umożliwiająca do-
stanie się osobom niepełnosprawnym ruchowo na
wszystkie kondygnacje.
Ad 2. Wewnątrz budynków ministerstwa w więk-
szości jest zapewniona odpowiednia szerokość cią-
gów komunikacyjnych, umożliwiająca poruszanie
się osobom na wózku inwalidzkim, a także drzwi
wewnętrzne o odpowiedniej szerokości. W budynku
głównym przy ul. Nowogrodzkiej 1/3/5 znajdują się
windy umożliwiające wjazd osobie na wózku inwa-
lidzkim. Budynek ten wyposażony jest w trzy windy
osobowe, mogące przewozić osoby niepełnosprawne
na wózkach. W budynku głównym znajdują się rów-
nież znaki informacyjne (tablice informacyjne) wska-
zujące dogodny sposób przemieszczania się po tere-
nie budynku oraz korzystanie z urządzeń, wind
i toalet. W podstawowym zakresie do potrzeb osób
niepełnosprawnych przystosowane są również bu-
dynki przy ul. Żurawiej 4a oraz przy ul. Tamka 3.
Wewnątrz budynku przy ul. Żurawiej 4a znajdują się
szerokie korytarze. W budynku przy ul. Gałczyń-
skiego 4 ciągi komunikacyjne również mają wymia-
ry umożliwiające poruszanie się osobom na wózku
inwalidzkim. Ponadto w całym budynku są posadz-
ki antypoślizgowe i wykładziny.
Ad 3. Ministerstwo zapewnia osobom niepełno-
sprawnym ruchowo, osobom niewidomym i niedowi-
dzącym, jak i osobom głuchoniemym osobistą pomoc
pracownika ministerstwa w dotarciu do budynku
i w wejściu na jego teren.
Ad 4. W przemieszczaniu się wewnątrz budynku
nie istnieją żadne przeszkody wobec osób niewido-
mych korzystających z pomocy psów przewodników
podczas poruszania się na terenie ministerstwa.
9) Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Ad 1. Budynek ministerstwa przy ul. Wspólnej 30
w Warszawie jest wyposażony w platformy przy-
schodowe pozwalające osobom poruszającym się na
wózkach inwalidzkich swobodne poruszanie się po
gmachu, a parking ministerstwa posiada oznakowa-
ne miejsca postojowe dla osób niepełnosprawnych.
Ad 2. Drzwi wejściowe do budynku oraz odpo-
wiednia szerokość ciągów komunikacyjnych umożli-
wiają bezproblemowe poruszanie się osób na wózku
inwalidzkim. Wszystkie pionowe ciągi komunikacyj-
ne wyposażone są w poręcze. Dwie windy wyposażo-
ne są w urządzenia informujące o pozycji windy i sy-
gnalizację dźwiękową.
Ad 3. Osoba niepełnosprawna ruchowo i niewido-
ma może zawsze liczyć na pomoc pracownika ochro-
ny w przemieszczaniu się w budynku.
Ad 4. Brak danych, lecz nie powinno być prze-
szkód, aby osoby niewidome mogły wejść na teren
obiektu wraz z psem przewodnikiem.
10) Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
Ad 1. Budynek ministerstwa przy ul. Wspólnej
2/4 w Warszawie nie jest dostosowany do osób nie-
pełnosprawnych ruchowo.
Ad 2. Osoba niepełnosprawna ruchowo nie ma
dostępu do wszystkich pomieszczeń ogólnodostęp-
nych ministerstwa.
Ad 3. Osoby niepełnosprawne mogą liczyć na
asystę pracownika podczas pobytu w minister-
stwie.
Ad 4. Osoby niewidome poruszające się z pomocą
psa przewodnika bez przeszkód mogą się poruszać
po terenie ministerstwa.
11) Ministerstwo Skarbu Państwa
Ad 1. Budynek ministerstwa przy ul. Wspólnej 6
w Warszawie jest w pełni dostosowany do osób nie-
pełnosprawnych ruchowo.
Ad 2. Osoba niepełnosprawna ruchowo bez więk-
szych trudności ma możliwość dostępu do wszyst-
kich pomieszczeń ogólnodostępnych w budynku mi-
nisterstwa.
Ad 3. Osoby niepełnosprawne ruchowo, niewido-
me, niedowidzące oraz głuchonieme mogą liczyć na
asystę pracownika podczas pobytu w budynku mini-
sterstwa.
Ad 4. Osoby niewidome poruszające się z pomocą
psa przewodnika będą wpuszczone razem z psem
przewodnikiem na teren budynku ministerstwa.
12) Ministerstwo Sportu i Turystyki

Budynek ministerstwa znajduje się przy ulicy Se-
natorskiej 14 w Warszawie oraz posiada pomieszcze-
nia w nieruchomości położonej przy ul. Żurawiej 4A
w Warszawie. Ministerstwo nie jest prawnym wła-
ścicielem zajmowanych nieruchomości. Nierucho-
mość przy ul. Senatorskiej 14 zajmowana jest na
podstawie umowy najmu zawartej w dniu 5 grudnia
2006 r. z Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludo-
wego, zaś pomieszczenia przy ulicy Żurawiej 4A zaj-
mowane są na podstawie umowy użyczenia zawartej
w dniu 31 sierpnia 2007 r. z ministrem gospodarki.
Ad 1. Budynek przy ul. Senatorskiej 14 nie jest
dostosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych
ruchowo, a dostęp do pomieszczeń ogólnodostępnych
jest utrudniony. Dostosowanie budynku poprzez
całkowitą likwidację barier architektonicznych jest
bardzo trudne, gdyż budynek jest najmowany i nie
stanowi jego własności. Ponadto nieruchomość ta
jest wpisana do rejestru zabytków i każde prace ada-
ptacyjno-budowlano-remontowe muszą uzyskać ak-
ceptację konserwatora zabytków.
Ad 2. Odnośnie do pomieszczeń zlokalizowanych
w nieruchomości położonej przy ulicy Żurawiej 4A
w Warszawie budynek (należący do Ministerstwa
Gospodarki) jak i zajmowane przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki pomieszczenia są dostosowane
do potrzeb osób niepełnosprawnych ruchowo,
a dostęp do pomieszczeń ogólnodostępnych nie jest
utrudniony.
Ad 3. Podczas pobytu osób niepełnosprawnych
ruchowo, niewidomych, niedowidzących oraz głu-
choniemych na terenie ministerstwa osoby te mogą
liczyć na pomoc pracownika ministerstwa.
Ad 4. Odnośnie do wpuszczania osób niewido-
mych poruszających się z pomocą psa przewodnika
na terenie ministerstwa dotychczas nie wystąpiło
takie zdarzenie, a w przypadku jego wystąpienia nie
będą podejmowane żadne działania ograniczające
swobodne poruszanie się tych osób.
13) Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji
Ad 1 i 2. Budynek ministerstwa znajdujący się
przy ul. Batorego 5 w Warszawie jest dostępny dla
osób niepełnosprawnych, posiada dostosowany dla
osób niepełnosprawnych podjazd oraz łazienki.
Obiekt ministerstwa znajdujący się przy ul. Doma-
niewskiej 36/48 w Warszawie jest dostępny dla osób
niepełnosprawnych, posiada dostosowany dla osób
niepełnosprawnych podjazd. Obiekt ministerstwa
znajdujący się przy ul. Pawińskiego 17/21 w Warsza-
wie posiada dostosowane dla osób niepełnospraw-
nych łazienki. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji przewiduje w planie remontów i in-
westycji dokończenie prac polegających na dostoso-
wywaniu dla potrzeb osób niepełnosprawnych ru-
chowo obiektów przy ul. Domaniewskiej 36/48 i przy
ul. Pawińskiego17/21.
Ad 3 i 4. Brak danych, lecz nie powinno być prze-
szkód, aby osoby niepełnosprawne ruchowo, niewi-
dome, niedowidzące oraz głuchonieme mogły liczyć
453
na asystę pracownika podczas pobytu w budynku
ministerstwa oraz aby osoby niewidome mogły wejść
na teren obiektu wraz z psem przewodnikiem.
14) Ministerstwo Spraw Zagranicznych
Ad 1 i 2. Budynki Ministerstwa Spraw Zagra-
nicznych nie są w pełni dostosowane do potrzeb osób
niepełnosprawnych ruchowo, ale są dla nich dostęp-
ne. Osoby niepełnosprawne ruchowo bez większych
trudności mają możliwość wejścia do większości po-
mieszczeń ogólnodostępnych Ministerstwa Spraw
Zagranicznych.
Ad 3. W każdej sytuacji osoby niepełnosprawne
ruchowo, niewidome, niedowidzące oraz głuchonie-
me mogą liczyć na pomoc ze strony pracowników
ministerstwa, jednakże resort nie posiada specjal-
nie w tym celu przeszkolonego personelu.
Ad 4. Osoby niewidome poruszające się z pomocą
psa przewodnika są wpuszczane razem z psem na
teren ministerstwa.
15) Ministerstwo Sprawiedliwości
Ad 1. Budynki ministerstwa są dostosowane
w pełni do potrzeb osób niepełnosprawnych rucho-
wo, posiadają podjazdy bądź odpowiednie podnośni-
ki przy co najmniej jednym wejściu do budynku.
Ad 2. Osoby niepełnosprawne ruchowo bez więk-
szych trudności mogą się dostać do pomieszczeń
ogólnodostępnych w budynkach ministerstwa, które
z reguły są usytuowane na parterze budynku. Do
pomieszczeń usytuowanych na wyższych poziomach
dostęp jest możliwy przy użyciu wind. Ponadto,
w przypadku wystąpienia jakichkolwiek trudności
z poruszaniem się w którymkolwiek z obiektów mi-
nisterstwa, pomocy zawsze udzielą osoby z obsługi
budynku.
Ad 3. Osoby niepełnosprawne ruchowo, niewido-
me, niedowidzące oraz głuchonieme mogą także li-
czyć na asystę pracownika ministerstwa.
Ad 4. Osoby niewidome poruszające się z pomocą
psa przewodnika są wpuszczane razem z psem na
teren ministerstwa na takich samych zasadach, jak
osoby pełnosprawne.
16) Ministerstwo Środowiska
Ad 1. Gmach ministerstwa jest dostosowany do
potrzeb osób niepełnosprawnych.
Ad 2. Osoby niepełnosprawne ruchowo mają do-
stęp do pomieszczeń ministerstwa.
Ad 3. Wszystkie osoby niepełnosprawne mogą li-
czyć na asystę i pomoc w poruszaniu się po gmachu
ministerstwa.
Ad 4. W ministerstwie nie ma przeszkód w poru-
szaniu się osób niewidomych z psem przewodnikiem
lub osobą towarzyszącą.
17) Ministerstwo Zdrowia
Ad 1 i 2. Ministerstwo posiada podjazdy dla osób
niepełnosprawnych ruchowo, a także schodowe
transportery wózków inwalidzkich, które są w goto-
wości do użytku w siedzibach urzędu, co umożliwia
swobodny dostęp do ogólnodostępnych pomieszczeń
urzędu.
454
Ad 3 i 4. Osoby niepełnosprawne ruchowo, nie-
widome, niedowidzące oraz głuchonieme mają
wstęp do urzędu z psem przewodnikiem oraz mogą
liczyć na pomoc pracowników urzędu podczas po-
bytu w ministerstwie.
18) Komitet Integracji Europejskiej
Ad 1. Urząd Komitetu Integracji Europejskiej od
15 lipca 2006 r. nie posiada własnej siedziby i aktu-
alnie znajduje się w 6 różnych lokalizacjach. Po-
mieszczenia biurowe użycza lub najmuje w budyn-
kach:
— Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Al. J.
Ch. Szucha 21 i 23 oraz przy ul. Tynieckiej 15/17;
— Ministerstwa Infrastruktury przy ul. Kruczej
38/42;
— Ministerstwa Sprawiedliwości przy ul. Chopi-
na 1;
— Zarządu Mienia Skarbu Państwa przy ul. Ba-
gatela 14.
W związku z powyższym urząd nie ma tytułu do
bezpośredniego dostosowywania użytkowanych bu-
dynków do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Ad 2. Osoby niepełnosprawne bez większych
trudności mają możliwość dostępu do pomieszczeń
UKIE przy Al. Szucha 21, ul. Chopina 1 poprzez
windy, a przy ul. Kruczej 38/42 z uwagi na usytu-
owanie na parterze.
Ad 3. Osoby niepełnosprawne ruchowo, niewido-
me, niedowidzące oraz głuchonieme mogą zawsze
liczyć na asystę pracownika UKIE.
Ad 4. Dotychczas nie było przypadków, aby do
UKIE przychodziły osoby niewidome z psem prze-
wodnikiem. Z pewnością do UKIE przy ul. Kruczej
38/42 bez problemu zostanie wpuszczona osoba nie-
widoma z psem przewodnikiem. Niemniej jednak
w pozostałych lokalizacjach wejście jest uzależnione
od decyzji pełnoprawnych właścicieli budynków,
którzy zapewniają ochronę swoich budynków.
Jednocześnie nadmienia się, że Urząd KIE kon-
tynuował podjęte w latach ubiegłych działania, ma-
jące na celu rozpoznanie i zaspokojenie specyficz-
nych potrzeb osób z różnymi rodzajami niepełno-
sprawności. W szczególności wyeliminowane zostały
pewne ograniczenia dzięki udźwiękowieniu w 2006 r.
strony internetowej. W serwisie internetowym Urzę-
du KIE została zainstalowana „mówiąca” strona
WWW, która pozwala na przeglądanie zasobów in-
formacyjnych również internautom o określonej nie-
pełnosprawności.
W jednym z obszarów tematycznych serwisu in-
ternetowego UKIE – Polityka społeczna i zatrudnie-
nie – znajdują się podstrony dotyczące zagadnienia
niepełnosprawności w odniesieniu do integracji Pol-
ski z Unią Europejską.
Dotychczas przygotowano następujące materiały
informacyjne w tym zakresie:
— dokumenty regulujące status niepełnospraw-
ności w UE;
— informacje na temat Centrum Informacyjnego
dla Osób Niepełnosprawnych;
— informacje o dostępnych publikacjach na te-
mat osób niepełnosprawnych;
— informacje o wspólnotowych inicjatywach
(np. IDOL) przeciwdziałania dyskryminacji na ryn-
ku pracy oraz włączenia osób niepełnosprawnych
w życie społeczne przez pracę na otwartym rynku;
— informacje dotyczące zatrudnienia;
— informacje o pomocy dzieciom niepełno-
sprawnym;
— informacje o możliwościach leczenia w krajach
UE;
— informacje o turystyce osób niepełnospraw-
nych;
— współpraca ze Stowarzyszeniem Przyjaciół In-
tegracji w zakresie działań dotyczących Europej-
skiej Debaty Publicznej;
— baza teleadresowa instytucji i organizacji słu-
żących pomocą osobom z niepełnosprawnością.
Ponadto materiał informacyjny jest systematycz-
nie uzupełniany i aktualizowany.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie planowanej drastycznej podwyżki
cen gazu (2081)
Pismem z dnia 26 marca 2008 r. (SPS-023-2081/
08) Marszałek Sejmu RP przesłał na ręce pana Do-
nalda Tuska, prezesa Rady Ministrów, interpelację
pani poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie planowa-
nej podwyżki cen gazu ziemnego. Prezes Rady Mini-
strów upoważnił pana Waldemara Pawlaka, wice-
prezesa Rady Ministrów, ministra gospodarki, do
udzielenia odpowiedzi w ww. wymienionej sprawie
(pismo z dnia 28 marca 2008 r.).
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Bożeny
Kotkowskiej przedstawiam poniższe informacje w spra-
wie poruszonej przez panią poseł.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.) przedsiębiorstwa energetycz-
ne wykonujące działalność w zakresie dostarczania
paliw gazowych (przesył, dystrybucja, magazynowa-
nie, skraplanie i regazyfikacja skroplonego gazu
ziemnego, obrót) ustalają taryfy dla paliw gazowych,

które podlegają zatwierdzeniu przez prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki. W szczególności rynek hurto-
wy gazu ziemnego (obejmujący sprzedaż gazu przez
PGNiG SA), ze względu na jego strukturę, nie może
być uznany za rynek konkurencyjny, wobec czego
ceny na tym rynku kształtowane są decyzjami tary-
fowymi prezesa URE.
Szczegółowe przepisy dotyczące regulowania cen
dla paliw gazowych znajdują się w rozporządzeniu
ministra gospodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w spra-
wie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji
taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi
(Dz. U. Nr 28, poz. 165), zwanym dalej „rozporzą-
dzeniem taryfowym”. Regulacje przyjęte w ww. roz-
porządzeniu, w tym wyszczególnienie opłat za kon-
kretne czynności związane z dostarczaniem paliw
gazowych, są konsekwencją dostosowania prawa
polskiego do prawa Unii Europejskiej, tj. dyrektywy
2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad ryn-
ku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylającej dy-
rektywę 98/30/WE (zmiany organizacyjne w sekto-
rze gazownictwa nastąpiły poprzez integrację w naj-
większym przedsiębiorstwie energetycznym na pol-
skim rynku, tj. PGNiG SA, obrotu paliwami gazo-
wymi na poziomie centralnym i wydzielenie prawne,
z PGNiG SA, przedsiębiorstw dystrybucyjnych,
tj. operatorów systemu dystrybucyjnego).
W dniu 10 kwietnia 2008 r. prezes URE zakoń-
czył postępowania administracyjne o zatwierdzenie
nowych taryf dla Polskiego Górnictwa Naftowego
i Gazownictwa SA, Operatora Gazociągów Przesy-
łowych GAZ-SYSTEM SA oraz 6 Operatorów Syste-
mu Dystrybucyjnego Grupy Kapitałowej PGNiG
(OSD). W stosunku do cen i stawek opłat aktualnie
obowiązujących konsekwencją wejścia w życie no-
wych taryf będzie wzrost ceny paliw gazowych (jako
towaru) oraz stawki opłat za dostawę tych paliw (po-
krywają one koszty ich transportu sieciami operato-
rów oraz koszty magazynowania, z wyłączeniem
kosztów magazynowania gazu na utrzymanie obo-
wiązkowych zapasów) dla odbiorców przyłączonych
do sieci dystrybucyjnych (w tym gospodarstw domo-
wych). Jednocześnie obniżone zostaną stawki opłat
za dostawę paliw gazowych do odbiorców przyłączo-
nych do sieci przesyłowej.
W skali całego kraju – uwzględniając zarówno
dostawy do odbiorców przyłączonych do sieci prze-
syłowej, jak i dystrybucyjnej – wzrost średniej ceny
dostawy gazu wynosi 14,45%, w tym dla gazu wy-
sokometanowego – 14,3%, gazu zaazotowanego GZ-
-41,5 – 16,1% oraz dla gazu zaazotowanego GZ-35
– 15,1%.
Konieczność wzrostu ceny hurtowej gazu wyso-
kometanowego PGNiG SA motywuje wzrostem
kosztów jego pozyskania za granicą. Na koszt zaku-
pu gazu w imporcie wpływ ma cena importowa, po
jakiej gaz ten nabywany jest za granicą, oraz kurs
walutowy, w tym kurs dolara do złotego (który ma
zastosowanie w odniesieniu do zakupów w ramach
455
kontraktu długoterminowego z Rosją oraz kontrak-
tów krótkoterminowych, tzw. spotów) oraz kurs
euro do złotego (który ma zastosowanie w odniesie-
niu do zakupów tego gazu z Niemiec). Ceny importo-
we ustalane są kwartalnie, w wysokości wynikającej
z formuł kontraktowych, zależnych od cen olejów
lekkich i ciężkich, jakie notowane są na giełdzie
w Rotterdamie w okresie 9 miesięcy poprzedzają-
cych dany kwartał. Ich dynamika pozostaje więc
w ścisłym związku z długookresowym trendem zmian
cen ropy naftowej (w grudniu 2006 r., kiedy zatwier-
dzana była obowiązująca cena gazu wysokometano-
wego, baryłka ropy kosztowała 70 USD, podczas gdy
aktualnie kosztuje 107 USD).
W przeprowadzonym przez prezesa URE postę-
powaniu administracyjnym o zatwierdzenie taryfy
PGNiG SA przyjęto umiarkowany wariant zmian
cen produktów ropopochodnych w okresie od 1 kwiet-
nia do 31 grudnia 2008 r., które mają wpływ na wy-
sokość ceny importowej w okresie obowiązywania
taryfy. Przy takich założeniach cena importowa
gazu wysokometanowego (w stosunku do ceny, któ-
ra była podstawą kalkulacji ceny obowiązującej),
wedle informacji przekazanych przez prezesa URE,
wzrośnie o 45,2%, podczas gdy spadek kursu walu-
towego w tym okresie szacowany jest na 28,3%. Po-
nadto, w cenie gazu wysokometanowego, zgodnie
z postanowieniami rozporządzenia taryfowego, uwzględ-
nione zostały koszty jego przesyłania sieciami Sys-
temu Gazociągów Tranzytowych EuRoPol Gaz SA,
które dotychczas obciążały koszty przesyłania i dys-
trybucji (niezależnie od tego koszty te, w stosunku
do uwzględnionych w aktualnie stosowanych tary-
fach, uległy zwiększeniu o 19% w związku z toczą-
cymi się procesami sądowymi w sprawie zatwierdze-
nia taryfy przedsiębiorstwa EuRoPol, które spra-
wiają iż legalnie obowiązującą taryfą tego przedsię-
biorstwa jest taryfa obowiązująca w roku 2005,
w której ustalone stawki są wyższe od zatwierdzo-
nych na 2006 r. i przyjętych przez PGNiG SA do kal-
kulacji obowiązującej taryfy).
Na wzrost ceny tego gazu wpływ mają również
nowe postanowienia rozporządzenia taryfowego, zgod-
nie z którym wynagradzaniu podlega kapitał zaan-
gażowany w działalność obrotu. Powodem wprowa-
dzenia takiego rozwiązania był fakt, iż zwrot z zaan-
gażowanego kapitału jest podstawowym źródłem fi-
nansowania inwestycji w przedsiębiorstwie, a brak
odpowiedniego zwrotu z zaangażowanego kapitału
oznaczałby w zasadzie możliwość realizacji jedynie
inwestycji odtworzeniowych pokrywanych przez od-
pisy amortyzacyjne. Jednocześnie należy podkreślić,
że w obecnie zatwierdzanej taryfie PGNiG SA wy-
nagradzany jest nie cały kapitał zaangażowany
w działalność obrotu, a jedynie kapitał obrotowy za-
angażowany w utrzymanie zapasów obowiązkowych,
co wynika z ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapa-
sach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu
ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach
456
zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i za-
kłóceń na rynku naftowym (Dz. U. Nr 52, poz. 343).
Wedle danych przekazanych przez prezesa URE,
wzrost cen – pochodzących ze źródeł krajowych – ga-
zów zaazotowanych wynika z konieczności niepo-
garszania relacji między jednostkami ciepła uzyski-
wanymi ze spalania tych gazów a jednostką ciepła
uzyskiwaną ze spalania gazu wysokometanowego.
Taki bowiem sposób ustalania cen równoważy inte-
resy odbiorców zaopatrywanych w gaz pochodzący
wyłącznie z tanich źródeł krajowych z interesem od-
biorców zaopatrywanych w gaz pochodzący zarów-
no ze źródeł krajowych, jak i z importu, a jednocze-
śnie skutkuje niższym wzrostem cen gazu wysoko-
metanowego niż ten, który wynikałby ze wzrostu
kosztów jego zakupu i konieczności utrzymania za-
pasów obowiązkowych.
Stawki opłat sieciowych dla odbiorców zaopatry-
wanych z sieci przesyłowej ulegną zmniejszeniu: dla
gazu wysokometanowego – o 11,3%, dla gazu zaazo-
towanego GZ-41,5 – o 21,9%, zaś dla gazu zaazoto-
wanego GZ-35 – o 13,6%. Głównym powodem jest
spadek stawek opłat przesyłowych, które w stosun-
ku do stawek dotychczas obowiązujących maleją
średnio o 8,6% (przy czym niewielki spadek dotyczy
odbiorców przyłączonych do sieci dystrybucyjnych,
dla których usługę przesyłową zakupuje PGNiG),
przede wszystkim z tego powodu, iż od 1 stycznia
2008 r. 20% sieci eksploatowanej dotychczas przez
operatora systemu przesyłowego przekazana zosta-
ła operatorom systemów dystrybucyjnych.
Natomiast powodem wzrostu stawek sieciowych
o ponad 18% dla odbiorców przyłączonych do sieci
dystrybucyjnych (w których uwzględnione są oprócz
kosztów zakupu, na rzecz tych odbiorców, usługi
przesyłowej i dystrybucyjnej oraz kosztów magazy-
nowania gazu na okresy wzmożonego ich poboru
również koszty bilansowania systemu i zarządzania
ograniczeniami) jest przede wszystkim wzrost kosz-
tów działalności operatorów systemu dystrybucyj-
nego, do których z dniem 1 stycznia 2008 r. aportem
wniesione zostały sieci wysokiego i podwyższonego
ciśnienia (do tego czasu eksploatowane przez OGP)
oraz przejęcie z działalności obrotu czynności zwią-
zanych z odczytami gazomierzy. Na zwiększone
koszty działalności przedsiębiorstw dystrybucyj-
nych wpływ ma też konieczność zatrudnienia dodat-
kowych pracowników, wynikająca z:
— wprowadzenia przez Kodeks pracy (art. 133
§ 1) prawa do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego
odpoczynku w każdym tygodniu i co najmniej 11 go-
dzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego, co unie-
możliwiło wykorzystanie dyżurów domowych osób
zatrudnionych w pogotowiu gazowym, w stosowa-
nym dotychczas szerokim zakresie,
— konieczności zorganizowania służb policji ga-
zowej w związku ze wzrastającym procederem kra-
dzieży gazu,
— wzrostu nakładów pracy związanych z obsłu-
gą procesów wspomagających (obsługa administra-
cyjno - ekonomiczna) spowodowaną rozdziałem dzia-
łalności dystrybucyjnej od działalności obrotu, jaka
miała miejsce pod koniec czerwca 2007 r., a która
wynikała z art. 22 ustawy z dnia 4 marca 2005 r.
o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz ustawy
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 552).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedsta-
wione informacje pani poseł uzna za wyczerpującą
odpowiedź na postawione w interpelacji pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie niedostosowania
przepisów krajowych w zakresie świadczenia
usług taksówkowych w strefie przygranicznej
do nowej rzeczywistości, jaka powstała
po wstąpieniu Polski do tzw. układu
z Schengen (2108)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Kopcia z dnia 26 mar-
ca 2008 r., przekazaną przy piśmie SPS-023-2108/08
w sprawie niedostosowania przepisów krajowych
w zakresie świadczenia usług taksówkowych w stre-
fie przygranicznej odnośnie wstąpienia Polski do
państw strefy Schengen, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 125,
poz. 874 z późn. zm.) licencji udziela się na określony
obszar i pojazd. Natomiast art. 6. ust. 5 ww. ustawy
dopuszcza wykonywanie przewozu z obszaru okre-
ślonego w licencji poza ten obszar, lecz bez prawa
świadczenia usług przewozowych poza obszarem
określonym w tej licencji, z wyjątkiem przewozu wy-
konywanego w drodze powrotnej lub złożenia zamó-
wienia przez klienta z innego obszaru Polski (art. 7
ust. 2).
Przystąpienie przez Polskę do strefy Schengen
oznacza ułatwienie w przekraczaniu granicy z inny-
mi krajami Unii Europejskiej i odnosi się wyłącznie
do osób fizycznych, a nie w do działalności gospodar-
czej w zakresie transportu drogowego osób. Należy
podkreślić, iż licencja na taksówkę uprawnia do pro-
wadzenia transportu drogowego osób na terenie
kraju, w którym została udzielona.

Nie ma zatem prawnych możliwości do wykony-
wania międzynarodowego przewozu drogowego osób
taksówką. Zgodnie z art. 7 ust. 3 ww. ustawy, w za-
kresie międzynarodowego transportu drogowego or-
ganem właściwym do udzielenia, odmowy udziele-
nia, zmiany lub cofnięcia licencji (na przewozy osób
dla pojazdów niebędących taksówką) jest minister
właściwy do spraw transportu. Do wykonywania
międzynarodowego transportu drogowego osób po-
jazdem innym niż autobus i autokar uprawnia licen-
cja określona w § 1 pkt 4 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 25 czerwca 2004 r. w sprawie
wzorów licencji na wykonywanie transportu drogo-
wego oraz wypisów z tych licencji (Dz. U. Nr 153,
poz. 1612). Licencja taka, zgodnie z art. 12 ust. 2a
ww. ustawy, uprawnia również do wykonywania
przewozu osób w krajowym transporcie drogowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 31 marca 2008 r.
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację posłów Kazimierza Moskala
i Zbigniewa Chmielowca
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (2111)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Marszałka Sejmu z dnia 26 marca 2009 r.
(znak SPS-023-2111/08) przekazującym interpela-
cję panów posłów Kazimierza Moskala i Zbigniewa
Chmielowca w sprawie możliwości zmiany ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, uprzejmie proszę o przyję-
cie następującej informacji.
Odnosząc się do kwestii naliczania składki na
powszechne ubezpieczenie zdrowotnej, Minister-
stwo Zdrowia co do zasady popiera rozwiązanie,
zgodnie z którym wysokość składki na powszechne
ubezpieczenie zdrowotne dla wszystkich grup osób
byłaby proporcjonalna do wysokości rzeczywistych
dochodów tych osób. W ten sposób możliwe byłoby
zrealizowanie w pełni zasady solidarności społecz-
nej będącej podstawą systemu powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego.
Odnosząc się w szczególności do kwestii nalicza-
nia składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne
rolników prowadzących działy specjalne produkcji
rolnej pragnę poinformować, iż trwają uzgodnienia
wewnątrz rządu dotyczące przedmiotowego zagad-
457
nienia, w związku z czym przedstawienie propozycji
rozwiązań w tej kwestii będzie możliwe po zakoń-
czeniu tych prac.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Urszuli Augustyn,
Danuty Jazłowieckiej
i Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie współpracy optyków
z Narodowym Funduszem Zdrowia (2114)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na inter-
pelację pani Urszuli Augustyn, pani Danuty Jazło-
wieckiej i pani Katarzyny Mrzygłockiej, posłanek
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 26 marca
2008 r., przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 26 marca 2008 r.
(znak: SPS-023-2114/08), w sprawie współpracy
optyków z Narodowym Funduszem Zdrowia uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie zasad zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz ich realizacji zawiera
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
akty wykonawcze do ww. ustawy oraz zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w poszcze-
gólnych rodzajach świadczeń.
Odnosząc się do kwestii podwyższenia stawek
kwot refundacji cen okularów korekcyjnych i usług
optycznych, uprzejmie informuję, iż obecnie w Mini-
sterstwie Zdrowia prowadzone są prace nad noweli-
zacją rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 17 grud-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowego wykazu wyro-
bów medycznych będących przedmiotami ortope-
dycznymi i środków pomocniczych, wysokości udzia-
łu własnego świadczeniobiorcy w cenie ich nabycia,
kryteriów przyznawania, okresów użytkowania,
a także wyrobów medycznych będących przedmiota-
mi ortopedycznymi podlegającymi naprawie w za-
leżności od wskazań medycznych oraz wzoru zlece-
nia na zaopatrzenie w te wyroby i środki (Dz. U.
Nr 276, poz. 2739, z późn. zm.), w tym w części doty-
czącej soczewek okularowych korekcyjnych.
Natomiast rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
17 grudnia 2004 r. w sprawie limitu cen dla wyro-
458
bów medycznych będących przedmiotami ortope-
dycznymi i środków pomocniczych, o takim samym
zastosowaniu, ale różnych cenach, oraz limitu cen
dla napraw przedmiotów ortopedycznych (Dz. U.
Nr 275 poz. 2732, z późn. zm.) ma być również nowe-
lizowane. W chwili obecnej prowadzone są działania
zmierzające do kompleksowej analizy, która obejmu-
je również sposób refundacji soczewek. Powyższe
rozporządzenie jest szczegółowo analizowane, gro-
madzone są materiały i informacje, które mają być
pomocne przy ustalaniu limitów kwot refundacji
także soczewek okularowych.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż ostateczne de-
cyzje zostaną podjęte z uwzględnieniem dobra za-
równo świadczeniobiorców, jak i świadczeniodaw-
ców, mając na uwadze możliwości finansowe płatni-
ka środków publicznych.
W kwestii potwierdzania przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia zleceń na zaopatrzenie w wyroby me-
dyczne będące przedmiotami ortopedycznymi i środ-
kami pomocniczymi uprzejmie informuję, iż zgodnie
z zarządzeniem nr 62/2007/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 20 września 2007 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju zaopatrzenie w wyroby me-
dyczne będące przedmiotami ortopedycznymi i środ-
kami pomocniczymi, zlecenie na realizację przed-
miotu ortopedycznego lub środka pomocniczego,
przed przyjęciem przez świadczeniodawcę do reali-
zacji, wymaga potwierdzenia przez oddział woje-
wódzki funduszu właściwy ze względu na miejsce
zameldowania świadczeniobiorcy. Zlecenie na za-
opatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środki po-
mocnicze składa osobiście świadczeniobiorca lub
inna osoba w jego imieniu w oddziale wojewódzkim
Narodowego Funduszu Zdrowia. Ponadto zlecenie
to może zostać przesłane do funduszu za pośrednic-
twem poczty.
Mając na uwadze zawartą w treści interpelacji
kwestię dotyczącą konieczności przedstawiania roz-
budowanej oferty handlowej, którą przygotowują
oferenci ubiegający się o zawarcie umowy z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia na realizację świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: zaopatrzenie w wyroby
medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi i środ-
kami pomocniczymi, w zakresie optyki okularowej,
uprzejmie informuję, iż wszyscy oferenci powinni
przedstawić podstawową ofertę handlową, zawsze
dostępną w miejscu realizacji świadczeń. Jak infor-
muje Narodowy Fundusz Zdrowia, wskazany powy-
żej sposób komunikowania się świadczeniodawców
z oddziałami wojewódzkimi Narodowego Funduszu
Zdrowia poprzez portal NFZ pozwala na bieżącą ak-
tualizację danych dotyczących asortymentu, które
zgłoszone drogą elektroniczną, po wprowadzeniu do
umowy rozszerzają ofertę handlową i pozwalają na
zrealizowanie zleconego świadczenia. Przedstawie-
nie oferty handlowej w załączniku do umowy jest
wymagane w pozostałych zakresach omawianego
rodzaju świadczeń opieki zdrowotnej, ponieważ po-
zwala określić, w jakich cenach poszczególni świad-
czeniodawcy oferują zrealizowanie świadczeń zdro-
wotnych rzeczowych polegających na zaopatrzeniu
w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii rozbudowanych systemów informatycznych
Narodowego Funduszu Zdrowia, uprzejmie infor-
muję, iż w 2008 r. – jak informuje fundusz – sposób
kontraktowania wszystkich rodzajów świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym w rodzaju: zaopatrzenie
w wyroby medyczne będące przedmiotami ortope-
dycznymi i środkami pomocniczymi, odbywa się po-
przez portal NFZ. Portal NFZ jest środowiskiem ko-
munikacji służącym do wymiany informacji pomię-
dzy użytkownikami a Narodowym Funduszem Zdro-
wia, obsługi umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, sprawozdawczości i rozliczeń, prowa-
dzenia postępowań w sprawie zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej jak i aktualizacji
wprowadzanych danych. Zaletą portalu jest uspraw-
nienie komunikacji między świadczeniodawcą a od-
działami wojewódzkimi NFZ w zakresie bieżącej ak-
tualizacji wszystkich danych dotyczących potencja-
łu wykonawczego, w tym również danych dotyczą-
cych asortymentu (oferty handlowej), a także możli-
wość skutecznego poinformowania świadczeniobior-
ców o tym, gdzie znajdują się poszukiwane świadcze-
nia opieki zdrowotnej.
Ponadto – jak informuje fundusz – Centralny
Monitoring Zaopatrzenia Ortopedycznego umożli-
wia oddziałom wojewódzkim Narodowego Funduszu
Zdrowia uzyskiwanie wiarygodnej informacji o zre-
alizowanych świadczeniach opieki zdrowotnej w ro-
dzaju: zaopatrzenie w wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi i środkami pomocni-
czymi, a tym samym umożliwia pełną kontrolę re-
alizacji świadczeń zgodnie z cytowanymi na wstępie
rozporządzeniami ministra zdrowia.
Jednocześnie Centralne Zasoby Słownikowe, a przede
wszystkim centralny słownik przedmiotów ortope-
dycznych i środków pomocniczych, za pomocą które-
go oddziały wojewódzkie NFZ kontraktują świad-
czenia z nowymi świadczeniodawcami oraz aneksu-
ją zawarte już umowy, umożliwia stworzenie jedno-
litych umów elektronicznych w skali kraju. Pozwala
to – jak uzasadnia fundusz – na udostępnianie za-
wartych ze świadczeniodawcami umów drogą elek-
troniczną poprzez Centralny Monitoring Zaopatrze-
nia Ortopedycznego, a tym samym umożliwia rozli-
czanie świadczeń w rodzaju: zaopatrzenie w wyroby
medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi
i środkami pomocniczymi, które świadczeniobiorca
ma prawo zrealizować na terenie całego kraju.
Wobec powyższego zakres danych wprowadza-
nych przez świadczeniodawców do systemu na po-
czątku jego funkcjonowania – jak wyjaśnia Fundusz
– musi być znacznie szerszy niż w kolejnych latach
jego działania, co pozwoli w przyszłości na mniejsze
obciążenie świadczeniodawców przy uzupełnianiu
nowych danych.

Mając na uwadze poruszoną w treści interpelacji
kwestię dotyczącą posiadania przez zakład optyczny
polisy OC rozszerzonej o ryzyko chorób zakaźnych
i zakażeń, w tym WZW i HIV, uprzejmie informuję,
iż z dniem 29 września 2007 r. weszła w życie usta-
wa z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 166, poz. 1172), która w art. 136b nałożyła na
świadczeniodawców udzielających świadczeń opieki
zdrowotnej ustawowy obowiązek ubezpieczenia od-
powiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy
udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej, wykonywa-
nych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej.
Ponadto na podstawie delegacji zawartej w art. 136b
ust. 2 cytowanej na wstępie ustawy minister finan-
sów wydał rozporządzenie z dnia 28 grudnia 2007 r.
w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowie-
dzialności cywilnej świadczeniodawcy udzielającego
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 3 poz. 10).
Cytowane rozporządzenie określa szczegółowy za-
kres obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialno-
ści cywilnej świadczeniodawcy udzielającego świad-
czeń opieki zdrowotnej za szkody wyrządzone przy
udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej wykonywa-
nych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, terminu powstania obowiązku
ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną
tego ubezpieczenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do dnia
29 marca 2008 r. obowiązywało rozporządzenie mi-
nistra zdrowia z dnia 6 października 2005 r. w spra-
wie ogólnych warunków umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643),
które w § 4 ust. 1 wskazywało, iż umowa z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia mogła zawierać zastrze-
żenie o zobowiązaniu świadczeniodawcy do zawar-
cia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywil-
nej za szkody wyrządzone w związku z udzielaniem
świadczeń na okres obowiązywania umowy. Jedno-
cześnie, jak wynika z ust. 4 tego paragrafu, ubezpie-
czenie OC obejmuje w szczególności odpowiedzial-
ność cywilną z tytułu przeniesienia chorób zakaź-
nych i zakażeń, w tym zakażenia wirusem HIV
i wirusami hepatotropowymi powodującymi WZW.
Zmiana podstawy prawnej obowiązku posiada-
nia przez świadczeniodawcę polisy OC nie odnosi się
jednak do zakresu ubezpieczenia, co będzie każdo-
razowo regulowane postanowieniami umownymi.
W zależności zatem od danej umowy zakres ubezpie-
czenia OC będzie mógł być skonstruowany odmien-
nie. Nie będą bowiem w tym zakresie obowiązywać
kategoryczne i jednoznaczne, powszechnie obowią-
zujące przepisy rozporządzenia. Nowy mechanizm
uelastyczni zatem proces kontraktowania i pozwoli
umownie skonkretyzować wymagany zakres ryzyka
ubezpieczeniowego, dostosowując go do danego świad-
czeniodawcy. Inaczej bowiem oceniać należy zasad-
ność objęcia ryzykiem wystąpienia chorób zakaź-
459
nych i zakażeń WZW i HIV w związku z wykonywa-
niem świadczeń opieki zdrowotnej przez świadcze-
niodawcę, który wyłącznie prowadzi zakład optycz-
ny, zaś inaczej w przypadku gdy również świadczy
np. usługi okulistyczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konsekwencji działań NFZ
wobec dzieci z porażeniem mózgowym
na przykładzie przypadków,
które miały miejsce na Lubelszczyźnie (2130)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka, przeka-
zaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wice-
marszałka Sejmu, z dnia 27 marca 2008 r., znak:
SPS-023-2130/08, w sprawie konsekwencji dzia-
łań Narodowego Funduszu Zdrowia wobec dzieci
z porażeniem mózgowym na przykładzie Lubelsz-
czyzny, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych zostały
uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz aktach wykonawczych do ww. ustawy. Szczegóło-
we zasady kontraktowania i rozliczania tych świad-
czeń zostały określone w zarządzeniach prezesa NFZ
dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach i zakresach.
Przedmiot postępowania w sprawie zawarcia umo-
wy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, kryte-
ria oceny ofert i warunki wymagane od świadcze-
niodawców, zgodnie z przepisem art. 146 ww. usta-
wy, określa prezes Narodowego Funduszu Zdrowia,
który w celu ustalenia jednolitych sposobów reali-
zacji zadań związanych z zawieraniem umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej wydaje zarzą-
dzenia, w których określa szczegółowe warunki
zawierania i realizacji umów w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Przed określeniem przedmiotu postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteriów oceny ofert i warun-
460
ków wymaganych od świadczeniodawców prezes
funduszu zasięga opinii właściwych konsultantów
krajowych (art. 146 ust. 2 ww. ustawy).
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji pana posła dotyczących rehabilitacji dzieci z za-
burzeniami wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale
dziennym, uprzejmie informuję, że minister zdrowia
w ramach nadzoru sprawowanego nad działalnością
Narodowego Funduszu Zdrowia wystąpił do fundu-
szu celem uzyskania wyjaśnień w tej sprawie.
Zgodnie z przedłożonymi wyjaśnieniami zarządze-
nie prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 60/
2007/DSOZ z dnia 19 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju rehabilitacja lecznicza, z późn. zm., wpro-
wadza w 2008 r. nowy produkt „rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku/od-
dziale dziennym”, który jest kontynuacją zarówno
świadczeń kontraktowanych w 2007 r. w ramach ro-
dzaju rehabilitacja lecznicza w zakresie „rehabilita-
cja specjalistyczna niesklasyfikowana odrębnie”, jak
i w rodzaju programy profilaktyczne w zakresie
„wczesnej, wielospecjalistycznej, kompleksowej, sko-
ordynowanej i ciągłej pomocy dziecku zagrożonemu
niepełnosprawnością lub niepełnosprawnemu oraz
jego rodzinie”.
Rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku roz-
wojowego w ośrodku/oddziale dziennym polega na
zindywidualizowanym uczestnictwie każdego dziec-
ka w rehabilitacji w zależności od jego stanu zdro-
wia oraz na określeniu liczby, częstotliwości, rodza-
ju i kolejności wykonywania świadczeń.
Przepisy zawarte w § 15 ust. 6 cytowanego zarzą-
dzenia wskazują niezbędne minimum czasu i liczby
procedur, nie stawiając jednocześnie granicy doty-
czącej maksymalnego ich wymiaru. Decyzja ta nale-
ży, tylko i wyłącznie, do lekarza prowadzącego i ze-
społu terapeutów, którzy sprawują opiekę nad dziec-
kiem niepełnosprawnym.
Należy również wskazać, że w trakcie procesu
kontraktowania świadczeń zarówno liczba osobod-
ni, cena osobodnia, jak i cena punktu są elementami
podlegającymi negocjacjom z oferentami. Możliwość
negocjacji ceny punktu przez oferenta ma na celu
zróżnicowanie ceny osobodnia u różnych świadcze-
niodawców ze względu na posiadany przez nich
sprzęt i kwalifikacje personelu oraz ze względu na
profil schorzeń leczonych pacjentów i proponowany
program ich usprawniania. Tym samym świadcze-
nia w zakresie rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym
kontraktowane są w formie osobodni, za które
świadczeniodawca otrzymuje 40 lub 50 punktów po
wynegocjowanej z oddziałem wojewódzkim stawce
za punkt.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z danymi przekazanymi przez Narodowy Fundusz
Zdrowia wartość umów zawartych na 2008 r. w za-
kresie: rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym na tere-
nie kraju kształtuje się na poziomie 60 276 594 zł
i stanowi około 255% środków przeznaczonych
w 2007 r. na świadczenia zrealizowane w zakresie:
rehabilitacja niesklasyfikowana odrębnie dla dzieci
w wieku 0–7 lat oraz w ramach programu wczesnej,
wielospecjalistycznej, kompleksowej, skoordynowa-
nej i ciągłej pomocy dziecku zagrożonemu niepełno-
sprawnością lub niepełnosprawnemu oraz jego ro-
dzinie.
Natomiast na terenie województwa lubelskiego
wartość środków przeznaczonych w 2008 r. na udzie-
lanie świadczeń w omawianym zakresie kształtuje
się na poziomie 4 401 775 zł i stanowi około 945%
środków przeznaczonych na ww. zakresy świadczeń
w 2007 r.
Ponadto mając na uwadze omawiane zagadnie-
nie dotyczące rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym,
uprzejmie informuję, że w wyniku działań podjętych
przez ministra zdrowia Narodowy Fundusz Zdrowia
dokonał analizy cen jednostek rozliczeniowych wy-
negocjowanych przez świadczeniodawców realizują-
cych omawiane świadczenia i aktualnie prowadzi
prace związane ze zmianą wyceny rehabilitacji za-
burzeń wieku rozwojowego.
Pragnę również poinformować, że Narodowy
Fundusz Zdrowia zobowiązał się do rozpatrzenia
postulatów i wniosków złożonych przez świadcze-
niodawców dotyczących zasad rozliczania omawia-
nego zakresu świadczeń przy opracowywaniu zasad
kontraktowania świadczeń na 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie niezrozumiałej polityki PGNiG SA
na przykładzie decyzji Karpackiego Operatora
Systemu Dystrybucji sp. z o.o. dotyczącej
likwidacji punktu eksploatacji sieci i punktu
obsługi klienta w Janowie Lubelskim (2133)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Wilka przekazaną przy
piśmie SPS-023-2133/07/08 z dnia 27 marca 2008 r.,
dotyczącą niezrozumiałej polityki PGNiG SA na przy-
kładzie decyzji Karpackiego Operatora Systemu
Dystrybucyjnego sp. z o.o. dotyczącej likwidacji
Punktu Eksploatacji Sieci i Punktu Obsługi Klienta
w Janowie Lubelskim, informuję co następuje.

W roku 2006 i 2007 spółka Polskie Górnictwo
Naftowe i Gazownictwo SA realizowała przyjęty
5 października 2004 r. przez Radę Ministrów „Pro-
gram restrukturyzacji i prywatyzacji PGNiG SA”
oraz założenia zawarte w dyrektywie nr 2003/55/
EC Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczące
obowiązku prawnego rozdzielenia działalności han-
dlowej i technicznej dystrybucji gazu. Obowiązek
ten dotyczył w szczególności funkcjonujących w ra-
mach Grupy Kapitałowej PGNiG sześciu regional-
nych Spółek Gazownictwa (Dolnośląska, Górnoślą-
ska, Karpacka, Mazowiecka, Pomorska i Wielkopol-
ska). Wszystkie te spółki prowadziły działalność
handlową (w tym obsługę klienta) oraz technicznej
dystrybucji gazu.
Z dniem 1 lipca 2007 r. Zarząd PGNiG SA dopro-
wadził do pełnego rozdzielenia działalności handlo-
wej i technicznej dystrybucji gazu. Na bazie spółek
gazownictwa utworzono sześć regionalnych spółek
dystrybucyjnych, natomiast działalność handlowa
została przejęta przez PGNiG SA. We wszystkich
spółkach miała miejsce restrukturyzacja zatrudnie-
nia oraz restrukturyzacja majątkowa.
Z informacji uzyskanych od Zarządu PGNiG SA,
dotyczących wspomnianego Punktu Eksploatacji
Sieci i Punktu Obsługi Klienta w Janowie Lubel-
skim, wynika, że PGNiG nie przewiduje likwidacji
Biura Obsługi Klienta w Janowie Lubelskim. W celu
poprawy komfortu obsługi mieszkańców Janowa Lu-
belskiego podjęte zostały działania mające na celu
przeniesienie siedziby Biura Obsługi Klienta z bu-
dynku usytuowanego na obrzeżach miasta, należą-
cego do Karpackiego Operatora Systemu Dystrybu-
cyjnego, do lokalu w centrum miasta.
Obecnie dobiegają końca negocjacje mające na
celu pozyskanie lokalu przy ul. Sukienniczej. Otwar-
cie nowej siedziby Biura Obsługi Klienta planowane
jest w czerwcu bieżącego roku. W Janowie Lubelskim
PGNiG SA obsługuje obecnie 2700 odbiorców, któ-
rym w 2006 r. sprzedano łącznie 3,2 mln m3 gazu.
Odnosząc się do kwestii Punktu Eksploatacji
Sieci w Janowie Lubelskim, Zarząd PGNiG SA, opie-
rając się na informacjach uzyskanych od Karpackie-
go Operatora Systemu Dystrybucyjnego spółka
z o.o., potwierdza, iż z dniem 1 stycznia 2008 r. na-
stąpiła likwidacja wspomnianego punktu. Jako
główny argument likwidacji Punktu Eksploatacji
Sieci KOSD podnosi fakt nieefektywności i braku
racjonalności utrzymania Punktu Eksploatacji Sieci
w świetle przeprowadzonych w 2008 r. zmian orga-
nizacyjnych, wydzielenia ze struktur KOSD działal-
ności związanej z handlem gazem i przekazanie jej
do PGNiG SA. Od momentu rozdzielenia obu dzia-
łalności PES Janów Lubelski nie posiadał obsady
personalnej, a obsługę sieci na tym terenie prowa-
dził PES Zaklików.
Zarząd PGNiG SA w swoim wystąpieniu podkre-
śla, że Biuro Obsługi Klienta, realizując zasadę
„jednego okienka w GK PGNiG”, zapewni pełną ob-
sługę klientów w zakresie handlu i dystrybucji gazu,
461
co w połączeniu z przewidywaną lepszą lokalizacją
z pewnością spotka się z przychylnym przyjęciem
przez klientów.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Czesława Hoca
i Joachima Brudzińskiego
w sprawie pilnych zmian i innowacyjnych
rozwiązań w celu poprawy jakości
w szkolnictwie wyższym i w polskiej nauce,
z uwzględnieniem wzrostu nakładów
i podaniem trwałych i przejrzystych zasad
finansowania szkolnictwa wyższego i nauki
w kontekście postulatów I Forum
Związków Zawodowych Uczelni Wyższych
Pomorza Zachodniego (2171)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 31 marca 2008 r., nr SPS-
-023-2171/08, interpelacją pana posła Czesława
Hoca oraz Joachima Brudzińskiego w sprawie ni-
skich nakładów finansowych na szkolnictwo wyższe
w aspekcie postulatów I Forum Związków Zawodo-
wych Uczelni Wyższych Pomorza Zachodniego uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W warunkach polskich poziom wydatków pu-
blicznych na szkolnictwo wyższe, traktowany jako
wydatki budżetu państwa klasyfikowane w ramach
działu 803: Szkolnictwo wyższe, porównywany jest
zazwyczaj w kontekście poziomu uposażeń w szkol-
nictwie wyższym w relacji do poziomu zarobków,
w tym w szkołach wyższych w innych, znacznie
bardziej zamożnych państwach świata. W pań-
stwach tych poziom PKB wyrażony w przeliczeniu
na głowę mieszkańca jest jednak istotnie wyższy
niż w Polsce. Porównania takie prowadzą do kon-
kluzji, że zarobki polskich pracowników szkolnic-
twa wyższego są niskie i przyczyniają się do poszu-
kiwania pracy przez polskich naukowców w innych
uczelniach europejskich. Jest to jeden z problemów,
z którymi trzeba się będzie liczyć. prognozując
przyszłość naszego szkolnictwa wyższego w wielo-
letniej perspektywie.
Mając na uwadze wspomniane różnice w pozio-
mie PKB, należy jednak zauważyć, iż relacje udzia-
łu wydatków publicznych na szkolnictwo wyższe
462
w Polsce kształtują się w zbliżonej skali w stosunku
do wielu krajów – członków Unii Europejskiej.
W świetle danych z publikacji GUS „Szkoły wyższe
i ich finanse w 2006 r.” opartych na źródle „Educa-
tion at a Glance OECD Indicators 2006” wydatki na
szkolnictwo w wybranych krajach europejskich jako
procent PKB wg źródeł pochodzenia funduszy
w 2003 r. kształtowały się w zakresie wydatków pu-
blicznych (łącznie z subsydiami dla szkół prywat-
nych) na poziomie: Francja – 1,1; Hiszpania – 0,9;
Holandia – 1,1; Irlandia – 1,0; Niemcy – 1,0; Wielka
Brytania – 0,8; Włochy – 0,7.
W Polsce udział wydatków publicznych w PKB
w 2003 r. wynosił 0,84, ale w następnych latach zna-
cząco wzrósł: do poziomu w 2004 r. 0,96 i w 2005 r.
0,99, a następnie nieco zmalał: w 2006 r. – 0,95
(w relacji do wstępnego szacunku PKB).
Wskazany wzrost udziału wydatków publicznych
po 2003 r. był w głównej mierze efektem wdrożenia
II i III etapu, od września 2003 r. i września 2004 r.
(a więc ze skutkami przechodzącymi na 2005 r.), po-
prawy poziomu przeciętnych wynagrodzeń pracow-
ników szkolnictwa wyższego oraz rozszerzenia od
października 2004 r. zasięgu pomocy materialnej
dla studentów w odniesieniu do studentów studiów
niestacjonarnych w uczelniach publicznych oraz
wszystkich studentów (studiów stacjonarnych i nie-
stacjonarnych) w uczelniach niepublicznych.
Poprawa poziomu przeciętnych wynagrodzeń
była realizowana w odniesieniu do zróżnicowanej
relacji do kwoty bazowej, określanej w ustawie bu-
dżetowej na dany rok dla pracowników wymienio-
nych w art. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 23 grudnia
1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.). Zróżnicowa-
nie relacji do wspomnianej kwoty bazowej dotyczy
czterech grup pracowników publicznych szkół wyż-
szych, dla których relacja do kwoty bazowej w za-
kresie przeciętnych wynagrodzeń miesięcznych nie
powinna być niższa:
— grupa stanowisk profesorów – od 391,8%,
— grupa stanowisk docentów, adiunktów i star-
szych wykładowców, starszych kustoszy dyplomo-
wanych, starszych dokumentalistów dyplomowa-
nych, kustoszy dyplomowanych i dokumentalistów
dyplomowanych, a także adiunktów bibliotecznych
i adiunktów dokumentacji i informacji naukowej
– od 261,2%,
— grupa stanowisk asystentów, wykładowców,
lektorów, instruktorów, asystentów bibliotecznych,
asystentów dokumentacji i informacji naukowej – od
130,6%,
— grupa pracowników niebędących nauczyciela-
mi akademickimi – również od 130,6%.
Ten sposób kształtowania przeciętnych wyna-
grodzeń w grupach pracowniczych publicznego szkol-
nictwa wyższego, wprowadzony stosownymi noweli-
zacjami poprzedniej ustawy z dnia 12 września 1990 r.
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385,
z późn. zm.) i ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r.
o wyższych szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96,
poz. 590, z późn. zm.), utrzymany został postano-
wieniami art. 151 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.).
W art. 151 ust. 4 tej ustawy wprowadzono rów-
nież istotne ustalenie, że środki na wynagrodzenia
dla pracowników uczelni publicznej określa senat
w ramach środków posiadanych przez uczelnię.
Oznacza to, że środki na wynagrodzenia wynikające
ze stosunku pracy (wynagrodzenia osobowe wraz
z dodatkowym wynagrodzeniem rocznym), a więc
kształtujące przeciętne wynagrodzenia miesięczne,
są ustalane przez senaty w ramach środków pocho-
dzących z przychodów z dotacji budżetu państwa
oraz z przychodów własnych (pozabudżetowych).
Realizacja trójetapowej poprawy poziomu wyna-
grodzeń pracowników szkolnictwa wyższego (I etap
był wprowadzony od września 2001 r.) spowodowa-
ła, że w efekcie tych podwyżek przeciętne wynagro-
dzenia w obszarze szkolnictwa wyższego znacząco
wzrosły w stosunku do innych grup pracowniczych
w państwowej sferze budżetowej. Wypada zazna-
czyć, że w 2006 r. (a więc rok po zakończeniu II eta-
pu poprawy) przeciętne wynagrodzenia miesięczne
w skali uczelni publicznych w gestii ministra właści-
wego do spraw szkolnictwa wyższego w relacji do
2001 r. (a więc roku wprowadzenia I etapu poprawy)
wzrosły nominalnie o 55% z czego w grupach stano-
wisk: profesorów o 48,7%, adiunktów o 61,3%, asy-
stentów o 42,2% i pracowników niebędących na-
uczycielami akademickimi o 43,2%.
Równocześnie przeciętne wynagrodzenia mie-
sięczne w zbiorze tych uczelni w 2006 r. były wyższe
od kwoty bazowej powiększonej o podane wskaźniki
procentowe i wynosiły w grupie stanowisk: profeso-
rów – 7619,9 zł, tj. o 8,3%; asystentów – 2705,3 zł,
tj. o 15,3%; pracowników niebędących nauczyciela-
mi akademickimi – 2565,9 zł, tj. o 9,4% a w grupie
adiunktów – 4679,4 zł, a więc na poziomie zbliżo-
nym (tj. 99,8%) do wspomnianej relacji.
W roku 2007 nastąpiło zahamowanie wzrostu
poziomu przeciętnych wynagrodzeń, niedorównują-
ce niskiej prognozowanej skali waloryzacji inflacyj-
nej (1,9%), co powoduje w sytuacji postępującej już
od 2006 r. znacznie wyższej dynamiki wzrostu prze-
ciętnych wynagrodzeń w gospodarce narodowej co-
raz bardziej wyraźne oczekiwania i dążenia środo-
wisk akademickich, aby budżet państwa zapewnił
i sfinansował kolejną poprawę poziomu wynagro-
dzeń. W warunkach presji inflacyjnej postulaty te są
coraz mocniej akcentowane.
Określony w ustawie budżetowej na rok 2008 po-
ziom budżetu szkolnictwa wyższego (wraz ze sto-
sownymi rezerwami celowymi) opiewa na kwotę
11 071,5 mln zł, co w relacji do 2007 r. stanowi
wzrost nominalny o prawie 3,6%, a w ujęciu real-
nym o 1,3%. Udział tych wydatków w 2008 r. w sto-
sunku do prognozowanej wartości PKB wynosi

0,88%. W ramach podanej kwoty wydatków budżetu
państwa na szkolnictwo wyższe zaplanowano rezer-
wę celową pn. „Dofinansowanie zadań szkolnictwa,
w tym na zwiększenie wynagrodzeń pracowników
uczelni publicznych” (poz. 51) w łącznej kwocie
301 845 tys. zł.
Przewiduje się, że zasadnicza część tej rezerwy
będzie przeznaczona na wspomniane zwiększenie
wynagrodzeń i stosownie rozdysponowana pomię-
dzy resorty, w których gestii znajdują się uczelnie
publiczne. Obecnie uzgadniany jest wspólny wnio-
sek zainteresowanych resortów w sprawie urucho-
mienia rezerwy, który będzie następnie skierowany
do ministra finansów. Kolejnym etapem będzie roz-
dzielenie przez właściwych ministrów otrzymanych
kwot z rezerwy na rzecz nadzorowanych uczelni pu-
blicznych.
Wykonując upoważnienie ustawowe zawarte we
wspomnianym art. 151 ust. 1 ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym, minister nauki i szkolnictwa wyż-
szego wydał rozporządzenie z dnia 22 grudnia 2006 r.
w sprawie warunków wynagradzania za pracę
i przyznawania innych świadczeń związanych z pra-
cą dla pracowników zatrudnionych w uczelni pu-
blicznej (Dz. U. Nr 251, poz. 1852, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 152 ust. 3 ustawy przepisy tego rozpo-
rządzenia przestały mieć zastosowanie do pracowni-
ków uczelni objętych układem zbiorowym pracy lub
regulaminem wynagradzania z dniem wejścia w ży-
cie tych aktów. Należy zatem stwierdzić, że przepisy
rozporządzenia nie znajdują zastosowania w uczel-
niach, w których wprowadzono regulamin wyna-
gradzania.
Jednocześnie należy podkreślić, iż w trakcie pro-
cesu legislacyjnego poprzedzającego wydanie tego
rozporządzenia prowadzone były szerokie konsulta-
cje ze środowiskiem szkół wyższych oraz związkami
zawodowymi, w wyniku których opracowano tabele
stawek wynagrodzenia miesięcznego nauczycieli
akademickich i pracowników niebędących nauczy-
cielami akademickimi, a także pracowników pełnią-
cych funkcje kierownicze w uczelni (załączniki nr 1,
2, 7, 9 do rozporządzenia).
Ponadto, stosownie do art. 151 ust. 8 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym, senat uczelni może
przeznaczyć dodatkowe środki na zwiększenie wy-
nagrodzeń, w tym także ponad wysokość ustaloną
na podstawie omawianego rozporządzenia, jeżeli
uczelnia posiada na ten cel środki pochodzące z in-
nych źródeł niż budżet państwa. Zasady podziału
tych środków są ustalane z zachowaniem uprawnień
związków zawodowych.
Z powyższego przepisu wynika, iż rektor uczelni
na wniosek senatu, dokonując podziału środków po-
zabudżetowych przeznaczonych na wzrost wynagro-
dzeń dla pracowników, nie może naruszać upraw-
nień działających w uczelni związków zawodowych.
A zatem każda decyzja dotycząca zwiększenia, ze
środków pozabudżetowych, wynagrodzeń poszcze-
463
gólnych pracowników uczelni musi być poprzedzona
konsultacją ze związkami zawodowymi oraz podję-
ciem stosownej uchwały przez senat uczelni.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 118 ust. 2
ustawy stosunek pracy z nauczycielem akademic-
kim w uczelni publicznej nawiązuje i rozwiązuje
rektor w trybie określonym w statucie. Oznacza to,
że rektor uczelni jest bezpośrednim pracodawcą na-
uczycieli akademickich zatrudnionych w tej uczelni,
a zatem rektor jest organem właściwym do określe-
nia wysokości wynagrodzenia nauczyciela akade-
mickiego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje do-
tyczące m.in. zmian w systemie finansowania szkol-
nictwa wyższego, w tym również w zakresie wyna-
grodzeń pracowników, prowadzono w ramach powo-
łanego przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego
Zespołu do Spraw Opracowania Założeń Reformy
Systemu Nauki oraz Założeń Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego. W wyniku tych prac określo-
no główne ramy zmian w zasadach finansowania
nauki:
— wprowadzenie systematycznego, obligatoryj-
nego audytu zewnętrznego wszystkich jednostek ba-
dawczych w celu uzyskania akredytacji,
— nowelizacja zakresu i zasad finansowania po-
przez dotację statutową,
— wprowadzenie oceny parametrycznej jedno-
stek naukowych,
— finansowanie badań naukowych wyłącznie
poprzez granty w trybie konkursowym,
— efektywne wspieranie finansowe dla wspól-
nych studiów doktoranckich prowadzonych przez in-
stytuty PAN, JBR-y i jednostki szkół wyższych oraz
granty finansowane dla interdysyplinarnych stu-
diów doktoranckich w obszarach zaawansowanych
technologii,
— wypracowanie korelacji w sposobie wydatko-
wania środków budżetowych oraz pochodzących
z programów operacyjnych.
Wyniki tych prac, które można również znaleźć
w projekcie założeń reformy systemu nauki i szkol-
nictwa wyższego, znajdują się na stronie interneto-
wej resortu www.nauka.gov.pl i posłużą do dalszych
działań, dotyczących reformowania tych sfer dzia-
łalności państwa, które w znacznej mierze będą
miały charakter regulacji legislacyjnych. W niniej-
szym projekcie przedstawione są także założenia
związane z poprawą jakości i zarządzania w szkol-
nictwie wyższym i polskiej nauce.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
464
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie dodatkowej emerytury
z działów specjalnych (2207)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 31 marca 2008 r.,
znak: SPS-023-2207/08, dotyczące interpelacji pana
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
dodatkowej emerytury z działów specjalnych pro-
dukcji rolnej, uprzejmie informuję, co następuje:
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia
1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indy-
widualnych i członków ich rodzin (Dz. U. z 1982 r.
Nr 40, poz. 268, z późn. zm.) wytwarzanie produk-
tów w prowadzonym gospodarstwie rolnym lub dzia-
le specjalnym oraz ich sprzedaż jednostkom gospo-
darki uspołecznionej o określonej ustawowo warto-
ści minimalnej było jednym z warunków koniecz-
nych do uzyskania prawa do emerytury lub renty
rolniczej. Po zmianie wprowadzonej do tej ustawy od
1989 r. wartość sprzedaży produktów rolnych miała
jedynie wpływ na wysokość świadczenia emerytal-
no-rentowego rolniczego. Za wartość sprzedaży pro-
duktów rolnych jednostkom gospodarki uspołecz-
nionej przysługiwało bowiem zwiększenie emerytu-
ry lub renty rolniczej ustalonej w kwocie podstawo-
wej równej najniższej emeryturze pracowniczej.
Wartość sprzedaży tych produktów nie stanowiła
jednak podstawy wymiaru składek na ubezpiecze-
nie społeczne rolników. Dla osób prowadzących dzia-
ły specjalne produkcji rolnej niewchodzące w skład
gospodarstw rolnych podstawą wymiaru składki na
ubezpieczenie był dochód szacunkowy z działów spe-
cjalnych ustalany według norm określonych w prze-
pisach o podatku rolnym.
Jednostki gospodarki uspołecznionej obowiąza-
ne były wystawiać rolnikom dowody stwierdzające
wartość sprzedanych produktów. Wartość sprzeda-
ży produktów rejestrowana była przez banki spół-
dzielcze zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 28 marca 1983 r. w sprawie wyko-
nania niektórych przepisów ustawy o ubezpieczeniu
społecznym rolników indywidualnych i członków ich
rodzin (Dz. U. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.). Do celów
emerytalno-rentowych zaprzestano rejestracji sprze-
daży produktów rolnych po 1989 r. Tak więc każdy
rolnik, który sprzedawał produkty rolne jednostkom
gospodarki do końca 1989 r., posiadał książeczkę
ewidencji sprzedanych produktów rolnych wysta-
wioną przez bank spółdzielczy.
Ww. ustawa z dnia 14 grudnia 1982 r. poprzez
uzależnienie prawa i wysokości świadczeń emerytal-
no-rentowych rolniczych od wielkości produkcji
w gospodarstwie rolnym, oprócz celu socjalnego, re-
alizowała przede wszystkim politykę państwa w za-
kresie stymulowania wzrostu produkcji rolnej i sprze-
daży produktów rolnych jednostkom gospodarki
uspołecznionej. Po okresie transformacji ustrojowej
zreformowano generalnie system ubezpieczenia spo-
łecznego dla rolników ustawą z dnia 20 grudnia
1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 291), która z niewielkimi zmia-
nami obowiązuje do dnia dzisiejszego. Rozwiązania
zawarte w tej ustawie w zakresie ustalania prawa
i wysokości świadczeń emerytalno-rentowych rolni-
czych przybrały w większym niż wcześniej stopniu
charakter ubezpieczeniowy. Obecnie bowiem wyso-
kość emerytury i renty rolniczej uzależniona jest od
długości okresu podlegania ubezpieczeniu społecz-
nemu, wysokości opłacanych składek na to ubezpie-
czenie (w latach 1983–1990 wysokość składki na
ubezpieczenie społeczne rolników była zróżnicowa-
na) oraz od stażu pracy w gospodarstwie rolnym
przed wprowadzeniem ubezpieczenia społecznego
dla rolników (przed 1977 r.). Przekazanie gospodar-
stwa rolnego nie jest już warunkiem koniecznym,
jak to było przed 1 stycznia 1991 r., do uzyskania
prawa do renty lub emerytury rolniczej. Obecnie bo-
wiem emerytura i renta rolnicza składa się z dwóch
części – części składkowej, która ma charakter czy-
sto ubezpieczeniowy, ponieważ jej wypłata uwarun-
kowana jest wyłącznie osiągnięciem wieku emery-
talnego lub orzeczeniem o niezdolności do pracy
w gospodarstwie rolnym, oraz części uzupełniającej,
która stanowi de facto emeryturę-rentę państwową.
Wypłata części uzupełniającej uzależniona jest od
zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej (prze-
kazania gospodarstwa rolnego).
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że obecnie
osoby, które w okresie aktywności zawodowej podle-
gały ubezpieczeniu społecznemu rolników z tytułu
prowadzenia gospodarstwa rolnego lub działu spe-
cjalnego oraz z tytułu pracy poza rolnictwem ubez-
pieczeniu społecznemu powszechnemu (realizowa-
nemu przez ZUS), mogą ubiegać się o świadczenie
emerytalno-rentowe pracownicze lub rolnicze z wza-
jemnym zaliczeniem okresów ubezpieczenia i opła-
cania składek. Obowiązuje bowiem zasada wypłaty
tylko jednego świadczenia – z ubezpieczenia społecz-
nego rolników na podstawie ww. ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. albo z ubezpieczenia powszech-
nego na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.). Zasady zaliczania do prawa i wysokości emery-
tury pracowniczej okresów ubezpieczenia społeczne-
go rolników reguluje art. 10 i art. 56 ww. ustawy
o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z art. 56
wysokość części emerytury pracowniczej lub jej
zwiększenie za okresy rolne ustalana jest według
zasad, jakie obowiązują przy ustalaniu wysokości
części składkowej emerytury rolniczej zgodnie z ww.
ustawą o ubezpieczeniu społecznym rolników. Zgod-

nie z tymi przepisami wysokość części składkowej
ustala się generalnie, przyjmując po 1% najniższej
emerytury za każdy rok podlegania ubezpieczeniu
społecznemu rolników. Zaś jeżeli w okresie podlega-
nia ubezpieczeniu społecznemu rolników indywidu-
alnych i członków ich rodzin od dnia 1 stycznia 1983 r.
do dnia 31 grudnia 1990 r. za rolnika i jego małżon-
ka opłacono roczną składkę na to ubezpieczenie
w wysokości wyższej niż 120% przeciętnej najniż-
szej emerytury w danym roku (tj. wyższej niż mini-
malna), zamiast jednego roku przyjmuje się odpo-
wiednio okres dłuższy, odpowiadający wskaźniko-
wi indywidualnego wymiaru składki w danym roku.
Ustalona w ten sposób kwota będąca ekwiwalentem
za okres opłacania składek na ubezpieczenie spo-
łeczne rolników jest przez Kasę Rolniczego Ubezpie-
czenia Społecznego refundowana Zakładowi Ubez-
pieczeń Społecznych wypłacającemu emeryturę pra-
cowniczą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie zmiany wprowadzonej do ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych,
określającej podstawę wymiaru
składki zdrowotnej dla rolników prowadzących
dział specjalny produkcji rolnej (2209)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Marszałka Sejmu z dnia 31 marca 2008 r.
(znak SPS-023-2209/08) przekazującym interpela-
cję pana posła Zbigniewa Rynasiewicza w sprawie
wprowadzonej zmiany ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, określającej podstawę wymiaru składki zdro-
wotnej dla rolników prowadzących dział specjalny
produkcji rolnej, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pującej informacji.
Odnosząc się do kwestii naliczania składki na
powszechne ubezpieczenie zdrowotne, Ministerstwo
Zdrowia co do zasady popiera rozwiązanie, zgodnie
z którym wysokość składki na powszechne ubezpie-
czenie zdrowotne dla wszystkich grup osób byłaby
proporcjonalna do wysokości rzeczywistych docho-
dów tych osób. W ten sposób możliwe byłoby zreali-
zowanie w pełni zasady solidarności społecznej bę-
465
dącej podstawą systemu powszechnego ubezpiecze-
nia zdrowotnego.
Odnosząc się w szczególności do kwestii nalicza-
nia składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne
rolników prowadzących działy specjalne produkcji
rolnej, pragnę poinformować, iż trwają uzgodnienia
wewnątrz rządu dotyczące przedmiotowego zagad-
nienia, w związku z czym przedstawienie propozycji
rozwiązań w tej kwestii będzie możliwe po zakoń-
czeniu tych prac.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 27 października
2005 r. dotyczącego szkolenia, egzaminowania
i uzyskiwania uprawnień przez kierujących
pojazdami, instruktorów i egzaminatorów
(2228)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-2228/08, przekazujące interpela-
cję posła Lecha Kołakowskiego w sprawie zmiany
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 27 paź-
dziernika 2005 r. dotyczącego szkolenia, egzamino-
wania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących
pojazdami, instruktorów i egzaminatorów, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Określenie czasu trwania egzaminu praktyczne-
go w ruchu drogowym na 40 min. związane było
bezpośrednio z przeniesieniem części zadań egzami-
nacyjnych z placu manewrowego do ruchu drogowe-
go. Dotychczas części praktyczna egzaminu realizo-
wana na placu manewrowym zajmowała 25-30 min.
Wykonanie zadań w ruchu drogowym zajmowało
osobie egzaminowanej następne 25 min. Średni czas
trwania całego egzaminu, łącznie z ogłoszeniem wy-
niku, dla osoby egzaminowanej wynosił około 60 mi-
nut. Obecnie zakres zadań wykonywanych na placu
manewrowym został ograniczony, a czas ich wyko-
nania wynosi około 10 minut. Czas jazdy w ruchu
drogowym wynosi nie mniej niż 40 minut. Tak więc
realny czas trwania egzaminu dla osoby egzamino-
wanej nie zmienił się i wynosi około 60 min. Czas
ten jest zgodny z zapisami dyrektywy w sprawie
praw jazdy i pozwala na realizację wymaganych za-
466
dań egzaminacyjnych, łącznie z manewrami parko-
wania i zawracania.
Odnosząc się do proponowanego przez posła Le-
cha Kołakowskiego uniemożliwienia przeprowadza-
nia egzaminu po uzyskaniu przez osobę egzamino-
waną negatywnego wyniku, uprzejmie informuję, że
u podstaw wprowadzenia przepisu leżały postulaty
organizacji społecznych zrzeszających kierowców
i instruktorów nauki jazdy. Sytuacja, w której osoba
egzaminowana, płacąc za cały egzamin, kończyła go
po 5 minutach na placu manewrowym, np. za nie-
włączenie świateł, powodowała bardzo negatywne
nastawienie społeczne do systemu egzaminowania
i egzaminatorów. Dodatkowo podkreślenia wymaga,
że z metodycznego punktu widzenia, wskazane jest,
aby osoba egzaminowana uzyskała pełną wiedzę na
temat swych umiejętności oraz braków nawet wte-
dy, gdy egzamin zakończy się wynikiem negatyw-
nym. Taka wiedza pozwała osobie egzaminowanej,
a także instruktorowi na pełne przygotowanie do
następnego egzaminu.
Odnosząc się do problemu ilości osób posiadają-
cych uprawnienia do egzaminowania kandydatów
na kierowców i kierowców, informujemy, że około
30% osób posiadających uprawnienia egzaminatora
nie wykonuje tego zawodu. Główną przyczyną tej sy-
tuacji było dotychczas zbyt niskie wynagrodzenie
egzaminatorów. W celu rozwiązania tego problemu
zostało wydane nowe rozporządzenie w sprawie wa-
runków wynagradzania egzaminatorów przeprowa-
dzających egzaminy kandydatów na kierowców
(Dz. U. Nr 197, poz. 1437). Rozporządzenie weszło
w życie w dniu 1 stycznia 2008 r. Przepisy rozpo-
rządzenia dokonują znaczącego podwyższenia wy-
nagrodzeń egzaminatorów, co powinno przyczynić
się do podjęcia zatrudnienia w Wojewódzkich Ośrod-
kach Ruchu Drogowego przez osoby posiadające
uprawnienia egzaminatora. Dodatkowo, w celu zwięk-
szenia ilości egzaminatorów, Komisja Weryfikacyj-
na dla kandydatów na egzaminatorów, powołana
przez ministra infrastruktury, organizuje co dwa
tygodnie sesje egzaminacyjne. W 2007 r. komisja
zorganizowała 17 egzaminów dla kandydatów na
egzaminatorów, podczas których przeegzaminowa-
no 2601 osób. Uprawnienia egzaminatora uzyskało
417 osób. Wielu przystępujących do egzaminu kan-
dydatów na egzaminatorów nie prezentuje poziomu
wiedzy umożliwiającego uzyskanie tych upraw-
nień. Z informacji uzyskanych od marszałków wo-
jewództw wynika, że obecnie nie stanowi już pro-
blemu możliwość zatrudnienia odpowiedniej liczby
egzaminatorów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie nadania numeru
identyfikacji podatkowej terenowym organom
samorządowym (2233)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 31 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-2233/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Stanisława Steca w sprawie nadania numeru
identyfikacji podatkowej terenowym organom samo-
rządowym, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przepis art. 2 ustawy z dnia 13 października
1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatni-
ków i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681,
ze zm. – dalej: ustawa o NIP) stanowi, iż osoby fi-
zyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne
niemające osobowości prawnej, które na podstawie
odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obo-
wiązkowi ewidencyjnemu oraz otrzymują numery
identyfikacji podatkowej (NIP). Obowiązkowi ewi-
dencyjnemu podlegają również inne podmioty niż
wymienione powyżej, jeżeli na podstawie odrębnych
ustaw są podatnikami, a w szczególności zakłady
(oddziały) osób prawnych oraz płatnicy podatków;
podmioty te również otrzymują NIP. Podstawową
przesłanką decydującą o nadaniu danemu podmio-
towi numeru identyfikacji podatkowej jest podlega-
nie przez niego na mocy obowiązujących ustaw po-
datkowych obowiązkowi podatkowemu. Należy tak-
że wskazać, iż konkretny numer identyfikacji podat-
kowej może być przypisany wyłącznie jednemu po-
datnikowi (płatnikowi). Zgodnie bowiem z przepi-
sem art. 11 ustawy o NIP podatnik jest zobowiązany
do podawania numeru identyfikacji podatkowej na
wszelkich dokumentach związanych z wykonywa-
niem zobowiązań podatkowych oraz niepodatko-
wych należności budżetowych. Inaczej rzecz ujmu-
jąc, identyfikacja danego podatnika (płatnika), a tym
samym wynikających z tego tytułu obowiązków od-
bywa się na podstawie numeru identyfikacji podat-
kowej nadanego podmiotowi w drodze decyzji admi-
nistracyjnej wydanej przez właściwego naczelnika
urzędu skarbowego.
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.)
przyznała gminie osobowość prawną. Zgodnie z art. 33
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
(Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, ze zm.) osobami
prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organiza-
cyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobo-
wość prawną. Oznacza to, iż gmina może występo-
wać jako pełnoprawny uczestnik obrotu cywilno-
prawnego, do którego mają zastosowanie wszystkie
reguły wyznaczające sposób działania osób praw-
nych. Zgodnie z art. 38 Kodeksu cywilnego osoba

prawna działa przez swoje organy w sposób przewi-
dziany w ustawie i w opartym na niej statucie. Orga-
ny osoby prawnej wchodzą w skład struktury organi-
zacyjnej osoby prawnej i realizują jej zadania. Oświad-
czenie woli składa i dokonuje czynności prawnej nie
organ osoby prawnej, lecz sama osoba prawna. Inny-
mi słowy, oświadczenie woli złożone przez organy
osoby prawnej jest oświadczeniem osoby prawnej,
a działanie piastuna organu osoby prawnej uznawa-
ne jest za działanie samej osoby prawnej. Reasumu-
jąc, zdolność prawna i zdolność do czynności praw-
nych dotyczy osoby prawnej, a nie jej organów.
Gmina, w myśl art. 2 ww. ustawy o samorządzie
gminnym, wykonuje zadania publiczne we własnym
imieniu i na własną odpowiedzialność. Jest jednost-
ką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia
podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem
zdolność do działania we własnym imieniu. Zgodnie
z przepisem art. 33 ustawy o samorządzie gminnym
wójt, działając jako organ wykonawczy gminy, wy-
konuje zadania przy pomocy urzędu gminy. Z po-
wyższej konstrukcji prawnej jednoznacznie więc wy-
nika, iż urząd gminy, uczestnicząc w realizacji okre-
ślonych zadań spoczywających na gminie, a skutku-
jących obowiązkiem podatkowym, np. w zakresie
podatku od towarów i usług, występuje wyłącznie
jako jednostka organizacyjna działająca w imieniu
i na rzecz gminy. Wszelkie więc dokumenty wyma-
gające oznaczenia numerem identyfikacji podatko-
wej, sporządzane i wystawiane przez urząd z tytułu
czynności przypisanych prawnie gminom, powinny
być sygnowane NIP osoby prawnej, w której imieniu
wykonywane są te czynności, tj. w takim przypadku
NIP gminy. Należy w tym kontekście podkreślić, iż
w takich sytuacjach urząd gminy posługuje się nu-
merem identyfikacji podatkowej gminy tylko i wy-
łącznie dlatego, że działa jako jej reprezentant. Inna
sytuacja zachodzi wówczas, gdy urząd gminy jako
jednostka organizacyjna sama staje się w świetle
obowiązujących ustaw podatkowych podatnikiem
bądź płatnikiem. Przykładem takim może być usta-
wa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze
zm.), w świetle której urząd gminy jest płatnikiem
podatku dochodowego. Status prawny pracowników
samorządowych określają bowiem przepisy ustawy
z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządo-
wych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593, ze zm.),
w myśl których są oni zatrudniani m.in. w urzędzie
gminy. Zakładem pracy dla tych osób jest zatem
urząd gminy i na nim spoczywa obowiązek poboru
zaliczek na podatek dochodowy od dokonywanych
wypłat ze stosunku pracy. Zgodnie więc z przepisem
art. 11 ustawy o NIP urząd gminy – płatnik podat-
ku winien wówczas posługiwać się na wszelkich do-
kumentach własnym numerem identyfikacji podat-
kowej, odrębnym od NIP gminy, której zadania wy-
konuje.
Wymienione podmioty pomimo pewnej zbieżno-
ści w zakresie realizacji niektórych zadań powinny
467
posiadać i posługiwać się odrębnymi numerami
identyfikacji podatkowej. Nie ma bowiem prawnie
dopuszczalnej możliwości nadania jednego numeru
identyfikacji podatkowej dwóm podmiotom (z któ-
rych jeden jest np. podatnikiem podatku od towarów
i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od
osób fizycznych). Numer identyfikacji podatkowej
nie może być także w żadnym przypadku używany
w oderwaniu od nazwy podmiotu, która występuje
w decyzji administracyjnej o nadaniu NIP. Konse-
kwencją bowiem wydania takiej decyzji jest identyfi-
kacja podatkowa podmiotu, na którym z tytułu po-
siadanego statusu podatnika lub płatnika ciążą
określone obowiązki.
Szczegółowe zasady rachunkowości oraz plany
kont dla budżetów jednostek samorządu terytorial-
nego zostały określone w rozporządzeniu ministra
finansów z dnia 28 lipca 2006 r. w sprawie szcze-
gólnych zasad rachunkowości oraz planów kont
dla budżetu państwa, budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego oraz niektórych jednostek
sektora finansów publicznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 142,
poz. 1020). Zgodnie z zasadami rachunkowości oso-
ba prawna typu jednostka samorządu terytorialne-
go nie prowadzi ksiąg rachunkowych, lecz prowadzi
je urząd jednostki samorządu terytorialnego. W księ-
gach rachunkowych urzędu ujmowane są wszystkie
operacje gospodarcze, które powstały w związku
z działalnością organów władzy stanowiącej i wyko-
nawczej jednostki samorządu terytorialnego. Odpo-
wiedzialność za prawidłowość prowadzenia rachun-
kowości jest powiązana z zasadą kierowania i repre-
zentacji jednostki, a nie z NIP. Oznacza to, iż księgi
rachunkowe w jednostkach sektora finansów pu-
blicznych dostosowane są do organizacji i powierzo-
nego jej części mienia publicznego, które wykorzy-
stuje do realizacji zadań publicznych. Niezależnie od
tego, ile numerów identyfikacji podatkowej będzie
posiadał samorząd terytorialny, to zasady rachun-
kowości pozostaną niezmienione, gdyż celem ra-
chunkowości jest jedynie wykazanie rzeczywistego
przebiegu zmiany aktywów i pasywów jednostki sa-
morządu terytorialnego stosownie do zadań nałożo-
nych na nią prawem.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić,
iż w przypadku gdy gmina wykonuje jakiekolwiek
czynności podlegające opodatkowaniu, to gminie
jako osobie prawnej a nie jej organom, nadawany
jest numer identyfikacji podatkowej. Natomiast
urzędy gminy mają obowiązek posiadać własne
numery identyfikacji podatkowej celem realizacji
obowiązków wynikających z przepisów prawa po-
datkowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
468
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 94
na odcinku granica województwa–Olkusz (2236)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jacka Osucha z dnia 29 lute-
go 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 31 marca
2008 r., znak: SPS-023-2236/08, w sprawie moder-
nizacji drogi krajowej nr 94 na odcinku granica wo-
jewództwa–Olkusz uprzejmie przekazuję następują-
ce informacje.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła,
uprzejmie informuję, iż Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad sukcesywnie od wielu lat po-
dejmuje działania, których celem jest modernizacja
drogi krajowej nr 94. W szczególności należy tutaj
wymienić wykonaną w roku 2005 przebudowę tej
drogi w granicach Olkusza oraz na odcinku Bole-
sław–Sławków. Przedmiotowe prace obejmowały
m.in. rozbudowę drogi do parametrów GP, budowę
drugiej jezdni oraz przebudowę i wzmocnienie ist-
niejącej do obciążenia 115 kN/oś, a także dobudowę
pasa ruchu do wyprzedzania i wyprofilowanie pobo-
czy. W kolejnym 2006 r. przeprowadzona została
modernizacja tej drogi na odcinku Olkusz–Zeder-
man. W 2007 r. rozpoczęła się modernizacja odcinka
Zederman–Jerzmanowice z terminem zakończenia
w bieżącym roku.
Ponadto w chwili obecnej przygotowywana jest
dokumentacja na modernizację odcinka Jerzmano-
wice–Modlnica oraz Zederman–Jerzmanowice, przy
czym prace na odcinku Zederman–Jerzmanowice,
przewidziane na rok 2009, będą obejmowały jedynie
elementy poprawy bezpieczeństwa (w tym m.in. li-
kwidację zjazdów zagrażających bezpieczeństwu
drogowemu oraz budowę dróg zbiorczych).
Odnosząc się do kolejnego pytania, uprzejmie in-
formuję, iż dla odcinka drogi krajowej nr 94 od gra-
nicy województw śląskiego z małopolskim do miej-
scowości Sieniczno została wykonana mapa aku-
styczna. Obecnie Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad oczekuje na opracowanie, przez
organy wojewody ds. ochrony środowiska, progra-
mów do walki z hałasem dla terenów nim zagrożo-
nych. Dopiero po opracowaniu tej dokumentacji
możliwe będzie ewentualne podjęcie działań zmie-
rzających do wykonania ekranów akustycznych.
Nawiązując do ostatniego pytania, należy zauwa-
żyć, iż został już ogłoszony przetarg na roboty bu-
dowlane na odcinku obejmującym kopalnię Pomo-
rzany. Wykonanie modernizacji tego odcinka prze-
widziane jest do końca bieżącego roku.
Natomiast budowa bezpiecznych przejść dla pie-
szych przewidziana jest w ramach realizacji odcinka
Olkusz–Pomorzany. W chwili obecnej dla tego od-
cinka drogi krajowej nr 94 GDDKiA przygotowuje
materiały niezbędne do ogłoszenia przetargu na wy-
bór wykonawcy kompleksowej dokumentacji projek-
towej dla rozbudowy drogi. Dokumentacja ta obej-
mować będzie wzmocnienie nawierzchni do 115KN/
oś, poprawę odwodnienia, poprawę ochrony środo-
wiska, poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego.
W zakresie przyszłego projektu przewidziano rów-
nież bezpieczne przejście dla pieszych w rejonie ko-
palni Olkusz–Pomorzany. Planowany termin reali-
zacji zadania to 2012 rok. Ponadto dla odcinka od
km 291+874 do km 295+488 w roku bieżącym pla-
nowana jest modernizacja nawierzchni.
Jednocześnie należy podnieść, iż natężenie ru-
chu na drodze krajowej nr 94 w roku 2005 kształto-
wało się na następującym poziomie w stosunku do
roku 2000:
— na odcinku Sławków–Bolesław – spadek o 11%,
— na odcinku Bolesław–Olkusz – spadek o 7%,
— przejście przez Olkusz – wzrost o 44%, na co
decydujący wpływ ma ruch miejski,
— na odcinku Olkusz–Sieniczno – spadek o 18%,
— na odcinku Sieniczno–Kraków – natężenie ru-
chu nie uległo zmianie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie importu foczych skór i produktów
z fok do Polski (2262)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Jerzego Szmajdzińskiego w spra-
wie importu foczych skór i produktów z fok do Polski,
przekazanej w dniu 2 kwietnia br. (sygn.: SPS-023-
-2262/08), uprzejmie informuję, co następuje.
Od czerwca 2004 r. obowiązuje w Polsce rozpo-
rządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie zakazu przywozu z krajów trze-
cich skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór.
Rozporządzenie to zostało wprowadzone w celu
wykonania unijnej dyrektywy 83/129/EWG z dnia
28 marca 1983 r. dotyczącej przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 091 z 09/04/1983), zmienionej dyrektywą 89/
370/EWG z dnia 8 czerwca 1989 r. zmieniającą dy-

rektywę 83/129/EWG dotyczącą przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 163 z 14/06/1989. Dyrektywa ta zobowiązuje
wszystkie państwa członkowskie UE do wprowadze-
nia zakazu przywozu na swoje terytorium skór nie-
których gatunków szczeniąt foczych oraz wyrobów
z tych skór.
Polskie rozporządzenie wykonujące dyrektywę unij-
ną w tym zakresie zostało wydane na podstawie
art. 12 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym
z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963, z późn. zm.).
Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunku harp i hooded i jest spowodowany dąże-
niem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu wyłą-
czone są równocześnie skóry lub wyroby z tych skór
w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów. Ww. dyrekty-
wa uznaje bowiem prawo do przeprowadzania takich
polowań przez Eskimosów, jako składnik tradycyj-
nego sposobu ich życia, a skalę takich polowań oce-
nia jako niezagrażającą populacji tych zwierząt,
a przyczyniającą się do zachowania równowagi
w przyrodzie. Dlatego też spod zakazu ww. dyrekty-
wa wyłącza import skór szczeniąt foczych pochodzą-
cych z takich właśnie polowań.
Importer, który zamierza przywieźć z kraju trze-
ciego na terytorium RP towary objęte niniejszym
zakazem, może dokonać takiego importu po złoże-
niu oświadczenia organowi celnemu, że towar przez
niego importowany pochodzi z tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów.
Prawidłowość składanych oświadczeń jest weryfi-
kowana zarówno w trakcie kontroli pierwotnej
(w przypadku wątpliwości co do prawidłowości takie-
go oświadczenia), jak i w ramach kontroli postimpor-
towej dokonywanej przez ograny celne (w przypadku
ewentualnych sygnałów o naruszeniu zakazu).
Zakazem objęty jest więc przywóz towarów o na-
stępujących kodach taryfy celnej: 43018070, 43021941
oraz 43031010, pochodzących z któregokolwiek pań-
stwa trzeciego, z dopuszczalnym wyłączeniem, jakim
jest tradycyjna forma polowania na te zwierzęta sto-
sowana przez lud Eskimosów.
W odniesieniu do kwestii brutalnego sposobu po-
zyskiwania skór foczych w Kanadzie przekazuję
w załączeniu materiały przekazane przez ambasadę
Kanady, wyjaśniające kwestię warunków polowania
na te zwierzęta („Polowanie na foki w Kanadzie
– fakty i mity” oraz „Polowanie na foki w Kanadzie
– najczęściej zadawane pytania”)*).
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania powyższego za-
kazu importu skór szczeniąt foczych z gatunku harp
i hooded. Komisja Europejska podjęła działania
zmierzające do przeanalizowania wpływu wprowa-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
469
dzenia pełnego zakazu importu skór foczych i wyro-
bów z takich skór na gospodarkę Unii Europejskiej.
Wyniki badania mają pomóc w podjęciu ewentualnej
decyzji o zaostrzeniu obowiązującego zakazu impor-
tu. Ponadto Komisja Europejska prowadzi rozmowy
w tym zakresie z przedstawicielami Parlamentu Eu-
ropejskiego i organizacjami pozarządowymi w Unii
Europejskiej. Rząd Polski w pełni popiera te działa-
nia Komisji Europejskiej i oczekuje, iż rezultatem
ich będzie zaostrzenie obowiązującego zakazu im-
portu do UE skór ze szczeniąt foczych określonych
gatunków. Jednocześnie znikomy import po stronie
polskiej uniemożliwia na obecnym etapie podjęcie
już teraz zgodnie z ustawodawstwem UE działań
zmierzających do autonomicznego rozszerzenia obo-
wiązującego zakazu importu skór foczych niektó-
rych gatunków.
W roku 2007 sprowadzono do Polski 1,6 tony
odzieży, dodatków odzieżowych i pozostałych arty-
kułów ze skór futerkowych innych niż ze szczeniąt
foczych z gatunku harp lub hooded (kod CN 4303 10 10),
z czego 85% importu pochodziło z Chin, a pozostałe
z Włoch i Grecji. Towary te mogły zawierać skórę
futerkową z fok nieobjętych zakazem importu. Po-
nadto w roku 2007 zaimportowano do Polski rów-
nież 50 kg skór futerkowych garbowanych z fok in-
nych niż ze szczeniąt foczych z gatunku harp lub
hooded (kod CN 4302 30 55). Import ten w całości
pochodził z Chin. Import skór futerkowych suro-
wych jest od roku 2007 objęty wspólnym kodem cel-
nym, z którego nie można wyróżnić, z jakich zwie-
rząt skóry zostały zaimportowane.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca,
Kazimierza Gołojucha, Kazimierza Moskala
i Stanisława Ożoga
w sprawie zamiarów przekazania
urzędom marszałkowskim finansowania
publicznych wyższych szkół zawodowych (2273)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłów Zbigniewa Chmielowca, Kazimie-
rza Gołojucha, Kazimierza Moskala i Stanisława
Ożoga, przesłanej przy piśmie znak: SPS-023-2273/
08 z dnia 2 kwietnia br., w sprawie projektu przeka-
zania urzędom marszałkowskim finansowania pu-
blicznych wyższych szkół zawodowych – uprzejmie
wyjaśniam.
470
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym i na-
uką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia reformy
szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbudować
gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wymogom
rosnącej konkurencji na rynku krajowym, a także
europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili się
przedstawiciele wszystkich środowisk naukowych
i akademickich zaproszonych na zorganizowaną
przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę na
temat szkolnictwa wyższego. Pierwszego lutego zo-
stał powołany Zespół do Spraw Opracowania Zało-
żeń Reformy Systemu Nauki i Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego. Członkowie zespołu poszu-
kiwali jak najlepszych rozwiązań dla zapewnienia
rozwoju uczelni, w tym publicznych wyższych szkół
zawodowych i poprawy ich sytuacji finansowej.
20 marca br. zespół zakończył prace nad projektem
założeń reformy.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów
w obecności środowiska akademickiego przedstawił
wyniki prac zespołu. Obecnie projekt założeń refor-
my systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego został przekazany do uzgodnień społecz-
nych, w tym do uczelni, wszystkich organizacji aka-
demickich i zainteresowanych stron. Wyniki uzgod-
nień i uwagi zgłaszane na spotkaniach z przedstawi-
cielami środowiska akademickiego, w tym również
z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
wych, a także marszałkami województw, przesądzą
o ostatecznym kształcie reformy systemu szkolnic-
twa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie niskiego procentu liczby studentów
studiujących na kierunkach przyrodniczych,
technicznych oraz nauk ścisłych (2280)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Filipa Libickiego (SPS-
-023-2280/08) dotyczącą niskiego procentu liczby
studentów studiujących na kierunkach przyrodni-
czych, technicznych i ścisłych, przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Dostrzegając strategiczną rolę w rozwoju kon-
kurencyjności i gospodarki, jaką mogą odegrać ab-
solwenci kierunków technicznych, przyrodniczych
i ścisłych, oraz konieczność zwiększenia zarówno
liczby studentów podejmujących kształcenie na
tych kierunkach, jak i liczby absolwentów, zapro-
gramowano szereg działań w ramach priorytetu
IV: Szkolnictwo wyższe i nauka w Programie Ope-
racyjnym „Kapitał ludzki”, służących realizacji
tych zamierzeń.
W najbliższym czasie zostanie ogłoszony kon-
kurs na kształcenie zamawiane na kierunkach tech-
nicznych, matematycznych i przyrodniczych, powią-
zane z programami stypendialnymi dla studentów,
jak również z programami wyrównawczymi z za-
kresu fizyki i matematyki dla studentów I roku stu-
diów. Realizacja tego zadania zacznie się od roku
akademickiego 2008/2009.
Również w najbliższym czasie rozpocznie się re-
alizacja projektu „Promocja wyboru ścieżki kształ-
cenia na kierunkach technicznych, matematycznych
i przyrodniczych”, adresowanego do młodzieży szkół
ponadgimnazjalnych, zakładającego prezentowanie
poszczególnych kierunków studiów, ukazywanie
perspektyw zawodowych i rozwojowych.
W następnych latach będzie kontynuowane kształ-
cenie zamawiane w wymienionych obszarach, po-
wiązane z programami stypendialny i programami
wyrównawczymi, a dodatkowo przewiduje się, że
programy stypendialne oraz programy wyrównaw-
cze będą realizowane niezależnie od kształcenia za-
mawianego.
Odnosząc się do pytania dotyczącego liczby stu-
dentów na omawianych kierunkach studiów, przed-
stawiam, co następuje.
W roku 2002 liczba studentów ogółem wynosiła
1 711 365, w tym liczba studentów kierunków przy-
rodniczych i ścisłych wynosiła prawie 136 tys.
(ok. 8%), a liczba studentów kierunków technicz-
nych niewiele ponad 263 tys. (15,3%).
W roku 2002 w środowisku poznańskim na kie-
runkach przyrodniczych i ścisłych studiowało ponad
7,6 tys. studentów, podczas gdy na kierunkach tech-
nicznych 14,8 tys. studentów.
W roku 2006 liczba studentów ogółem wynosiła
1 941 445, z czego studenci studiów przyrodniczych
i ścisłych stanowili niewiele ponad 159 tys. (8,2%),
podczas gdy studenci kierunków technicznych – bli-
sko 280 tys. (14,4%).
W roku 2006 w środowisku poznańskim na kie-
runkach przyrodniczych i ścisłych studiowało pra-
wie 9,7 tys. studentów, a na kierunkach technicz-
nych – blisko 15 tys. studentów.
Przedstawiając powyższą informację, wyrażam
przekonanie, iż w wyniku działań realizowanych
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”, wzrośnie zainteresowanie studiami na kierun-
kach technicznych, przyrodniczych i ścisłych.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 25 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie problemów przy realizacji
krajowego programu budowy
dróg krajowych i autostrad (2284)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jana Filipa Libickiego z dnia
25 marca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
2 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2284/08, w spra-
wie realizacji zadań ujętych w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogo-
wych na lata 2008–2012 określone zostały w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września
2007 r. „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Podstawą konstrukcji rządowego pro-
gramu inwestycji drogowych stały są programy ope-
racyjne, służące absorpcji środków unijnych w obec-
nej perspektywie finansowej. Dlatego też „Program
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012” jest ści-
śle skorelowany z planami realizacji inwestycji dro-
gowych umieszczonych w wykazach załączonych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oraz Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej”.
Oprócz inwestycji rzeczowych ww. program za-
wiera także precyzyjnie oszacowane środki, z pomo-
cą których będą realizowane konkretne projekty
drogowe. Jednocześnie pragnę poinformować, że
w programie uwzględniona została również rezerwa
na wszystkie zadania inwestycyjne, które się w nim
znalazły. Rezerwa przeznaczona jest na pokrycie
wzrostu kosztów realizacji inwestycji drogowych
w kolejnych latach, począwszy od 2008 r. Jej poziom
został określony na podstawie uśrednionego przyro-
stu cen w stosunku do cen z 2006 r., wynikającego
z zawartych kontraktów dotyczących realizacji in-
westycji na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy.
W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
że omawiany program określa zarówno cele, zapro-
gramowane wydatki w poszczególnych latach, jak
i źródła ich sfinansowania.
Natomiast w chwili obecnej problemem, który
w konsekwencji może spowodować opóźnienia w re-
alizacji inwestycji drogowych, jest podniesiony przez
Komisję Europejską zarzut dotyczący naruszenia
przez Polskę przepisów dyrektywy Rady 85/337/
EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny
skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzię-
cia publiczne i prywatne na środowisko naturalne.
Przekłada się to na konieczność dokonania w trybie
pilnym zmian w przepisach regulujących zasady
przeprowadzania ocen oddziaływania przedsięwzięć
471
na środowisko. Resort infrastruktury jest w sta-
łym kontakcie w tej sprawie z resortem środowi-
ska. W chwili obecnej trwają już zaawansowane
prace nad opracowaniem ostatecznego kształtu
tych przepisów. Natomiast do czasu wejścia w życie
nowych regulacji Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego w porozumieniu z Ministerstwem Środowiska
i Ministerstwem Infrastruktury zobowiązało się do
opracowania wytycznych, które będą określały pro-
cedurę przeprowadzania ocen oddziaływania na
środowisko w okresie przejściowym. W chwili obec-
nej wytyczne te podlegają konsultacji z Komisją
Europejską.
W celu usprawnienia i przyspieszenia budowy
dróg resort infrastruktury podjął działania, których
konsekwencją będzie zmiana przepisów regulują-
cych w szczególności proces przygotowania inwesty-
cji do realizacji. W chwili obecnej w resorcie został
przygotowany projekt ustawy o zmianie ustawy
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw. Główną ideą przed-
miotowego projektu jest likwidacja decyzji o ustale-
niu lokalizacji drogi i decyzji o pozwoleniu na budo-
wę i zastąpieniu ich jedną decyzją o zezwoleniu na
realizację inwestycji drogowej. Decyzja ta oprócz ele-
mentów składających się na dotychczasową decyzję
o ustaleniu lokalizacji drogi oraz decyzję o pozwole-
niu na budowę określałaby także ograniczenia w ko-
rzystaniu z nieruchomości, niezbędne do dokonania
przebudowy istniejącej sieci uzbrojenia terenu oraz
przebudowy dróg innych kategorii niż obecnie reali-
zowana. Natomiast w obecnym systemie prawnym
wykonanie tych czynności wymagało uzyskania od-
rębnej decyzji administracyjnej, co niepotrzebnie
przedłużało proces inwestycyjny i powiększało jego
koszty. W chwili obecnej omawiany projekt został
skierowany pod obrady Komitetu Stałego Rady Mi-
nistrów. Przewidywalny termin wejścia w życie no-
wych przepisów to IV kwartał bieżącego roku. Zgod-
nie z przewidywaniami ekspertów, dzięki tym zmia-
nom proces przygotowania inwestycji drogowych
ulegnie skróceniu do 2 lat.
Z kolei w celu przyspieszenia procedury przetar-
gowej zmierzającej do wyłonienia wykonawcy robót
(obejmujących także wykonywanie usług) resort
podjął prace nad przygotowaniem ustawy o konce-
sjach na roboty budowlane lub usługi oraz wspólnie
z Urzędem Zamówień Publicznych opracowaniem
nowelizacji ustawy – Prawo zamówień publicznych.
Projekt ustawy o koncesji na roboty budowlane lub
na usługi reguluje sposób wyboru podmiotu, które-
mu zostanie przyznana koncesja na usługi lub któ-
remu zostanie powierzone wykonanie robót budow-
lanych. W zamierzeniach resortu ustawa ma stano-
wić – ze względu na specyfikę tego rodzaju zamó-
wień – prostszą i bardziej elastyczną procedurę wy-
boru koncesjonariusza. Projekt umożliwi także za-
wieranie umów o koncesję na usługi (dotychczas nie
było to w ogóle uregulowane), jak również uprości
472
sposób wyboru podmiotu, który ma mieć przyznaną
koncesje na roboty budowlane. Ustawa ma określać
bowiem jedynie ogólne zasady wyboru koncesjona-
riusza, a szczegółowy przebieg procedury ma być de-
terminowany przez koncesjodawcę. Przewiduje się,
że ustawa ta obok ustawy Prawo zamówień publicz-
nych stanowić będzie podstawę do nawiązywania
współpracy opartej na zasadach przewidzianych
w ustawie o partnerstwie publiczno-prywatnym.
Konsekwencją proponowanych zmian będzie przy-
spieszenie i usprawnienie procedur związanych z re-
alizacją inwestycji.
Odnosząc się do ostatniego pytania pana posła,
uprzejmie informuję, że resort infrastruktury wspie-
ra system kształcenia zarówno na szczeblu szkół
średnich, jak i wyższych, m.in. poprzez organizację
konkursów branżowych związanych z budownic-
twem. Ponadto ministerstwo zachęca, aby w szcze-
gólności duże firmy budowlane podejmowały współ-
pracę z tymi szkołami dla zapewnienia odpowied-
niego poziomu przygotowania praktycznego. Istotną
rolę odgrywają tutaj również same firmy, które czę-
sto organizują kursy przysposobienia zawodowego
do prac podstawowych.
Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 11
ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamó-
wień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655),
ogłoszenia o przetargach publikuje się również
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, jeżeli
wartość tego zamówienia jest równa lub przekracza
wyrażoną w złotych równowartość kwoty:
a) 133 000 euro – dla dostaw lub usług,
b) 5 150 000 euro – dla robót budowlanych.
Publikacje te zapewniają właściwy poziom infor-
macji o organizowanych przetargach we wszystkich
państwach UE, co z kolei może przełożyć się na
wzrost konkurencji między firmami przystępujący-
mi do przetargu i obniżenie cen.
W ostatnim czasie szczególne zainteresowanie
polskim rynkiem drogowych robót budowlanych wy-
kazała strona chińska oraz firmy skandynawskie.
W celu przedstawienia aktualnej sytuacji polskiego
rynku oraz jego przyszłych potrzeb w resorcie infra-
struktury zorganizowano spotkania, na których zo-
stały zaprezentowane zamierzenia dotyczące rozwo-
ju polskiej sieci drogowej, ujęte w szczególności
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że głów-
ne działania resortu infrastruktury w najbliższych
latach nakierowane będą na zapewnienie sprawnej
i jak najszybszej realizacji projektów drogowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 24 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie bezzasadnego skreślenia niezwykle
ważnych projektów Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
z listy indykatywnej woj. opolskiego (2298)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Religi dołączoną do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 2 kwietnia br. (znak:
SPS-023-2298/08) w sprawie skreślenia z listy pro-
jektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektów będących
przedmiotem interpelacji, pragnę przedstawić na-
stępujące wyjaśnienie.
Przede wszystkim pragnę zaznaczyć, że Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” jest pro-
gramem krajowym, a nie regionalnym, i w związku
z tym na liście utrzymano projekty, które mają stra-
tegiczne znaczenie z punktu widzenia całego kraju,
a nie z punktu widzenia poszczególnych regionów.
Jednocześnie pragnę poinformować, że podczas we-
ryfikacji list projektów indywidualnych nie brano
pod uwagę kryterium terytorialnej przynależności
do danego województwa czy regionu, a jedynie stra-
tegiczny charakter projektu. Pragnę zaznaczyć, że
beneficjenci projektów z województwa opolskiego
mogą ubiegać się o wsparcie finansowe również
z Regionalnego Programu Operacyjnego Wojewódz-
twa Opolskiego.
Pytanie: Dlaczego skreślono ww. projekty pomi-
mo bezdyskusyjnej zasadności ich uwzględnienia?
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. we-
ryfikacji było przede wszystkim przeanalizowanie
projektów umieszczonych na listach dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opu-
blikowanych w Dzienniku Urzędowym RP „Moni-
tor Polski” w październiku i listopadzie 2007 r.,
pod kątem ich zgodności z kryteriami strategiczny-
mi, dostępności alokacji finansowej czy też możli-
wości realizacji w okresie 2007–2015 (zgodnie z za-
sadą automatycznego anulowania wsparcia unijne-
go tzw. n+2/n+3). W szczególności pod uwagę bra-
no strategiczny charakter projektu (wpływ na osią-
gnięcie celów priorytetu), stopień wpływu projektu
na osiągnięcie wskaźników programu operacyjne-
go oraz skalę oddziaływania projektu, zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
torowania projektów indywidualnych, zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Na liście
projektów indywidualnych ogłoszonej dnia 1 lutego
2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające ww.
kryteriów strategicznych.
W zakresie priorytetu I „Gospodarka wodno-
-ściekowa” o pozostawieniu na liście zadecydowała:

1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże w ro-
zumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające-
go przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Fun-
duszu Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiają-
cy rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady
n+2/n+3 (na liście utrzymano projekty o stopniu go-
towości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
Uprzejmie informuję, że w przypadku projektu
pn. „Rozwiązanie problemów gospodarki wodno-
-ściekowej w powiecie namysłowskim” istniało
znaczne ryzyko niespełnienia zasady n+2/n+3, ze
względu na niewystarczający stopień przygotowania
do realizacji. Zgodnie z oceną dokonaną przez Mini-
sterstwo Środowiska projekt jest gotowy do realiza-
cji w 16%.
W odniesieniu do projektów z terenu wojewódz-
twa opolskiego pn.:
— „Poprawa jakości wody pitnej i uporządkowa-
nie gospodarki wodno- ściekowej na obszarze zbior-
nika Opole – Zawadzkie, jako kontynuacja projektu
ISPA nr 2001/PL/16/P/PE/028 – Ozimek, Turawa,
Zawadzkie, Kolonowskie, Dobrodzień”;
— „Poprawa jakości wody pitnej i uporządkowa-
nie gospodarki wodno- ściekowej na obszarze zbior-
nika Opole – Zawadzkie, jako kontynuacja projektu
ISPA nr 2001/PL/16/P/PE/028 – Opole, Tarnów
Opolski”;
— Poprawa jakości wody pitnej i uporządkowa-
nie gospodarki wodno- ściekowej na obszarze zbior-
nika Opole – Zawadzkie, jako kontynuacja projektu
ISPA nr 2001/PL/16/P/PE/028 – Krapkowice, Prósz-
ków, Gogolin”;
— „Poprawa jakości wody pitnej i uporządkowa-
nie gospodarki wodno- ściekowej na obszarze zbior-
nika Opole – Zawadzkie, jako kontynuacja projektu
ISPA nr 2001/PL/16/P/PE/028 – Strzelce Opolskie”;
— „Poprawa jakości wody pitnej i uporządkowa-
nie gospodarki wodno- ściekowej na obszarze zbior-
nika Opole – Zawadzkie, jako kontynuacja projektu
ISPA nr 2001/PL/16/P/PE/028 – Zdzieszowice,
Ujazd”
były wpisane jako projekty rezerwowe na listę
projektów indywidualnych ogłoszoną w Monitorze
Polskim dnia 14 listopada 2007 r. W ramach priory-
tetu I „Gospodarka wodno-ściekowa” na listach
podstawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znala-
zło się zbyt dużo projektów, co powodowało wielo-
krotne przekroczenie dostępnej alokacji. Oznacza
to, iż na projekty znajdujące się na liście rezerwowej
nie było żadnego pokrycia finansowego. W takiej sy-
tuacji beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli
realnej szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgod-
nie z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszo-
na dnia 1 lutego br. przez ministra rozwoju regional-
473
nego zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w zakresie sektora środowiska została
znacznie ograniczona. Znaczna część alokacji dla
priorytetu I została uwolniona i przeznaczona na
procedurę konkursową. Jednocześnie zrezygnowa-
no z list rezerwowych dla sektora środowiska, co
spowodowało, że ww. projekty nie znalazły się na
zweryfikowanej liście projektów indywidualnych.
Uprzejmie informuję, że ww. projekty będą mo-
gły ubiegać się o dofinansowanie w ramach procedu-
ry konkursowej. Pragnę podkreślić, że procedura
konkursowa zwiększy szanse na dofinansowanie ze
środków PO IiŚ projektów w najwyższym stopniu
przygotowanych do realizacji, a w konsekwencji na
najefektywniejsze i szybsze wykorzystanie środków
unijnych. Wszystkie projekty, zarówno te już umiesz-
czone na liście, jak i biorące udział w konkursie,
będą oceniane według tego samego zestawu kryte-
riów, które zostały zatwierdzone przez Komitet Mo-
nitorujący dnia 6 marca br. Ministerstwo Środowi-
ska ogłosiło pierwsze konkursy dla projektów z prio-
rytetu I dnia 18 marca br. Nabór wniosków prowa-
dzony będzie do 26 maja br. Szczegółowe informacje
na temat uzyskania wsparcia dostępne są na stronie
Ministerstwa Środowiska (na serwerze Centrum In-
formacji o Środowisku) pod linkiem Infrastruktura
i Środowisko: http://www.ekoportal.pl/jetspeed/por-
tal/portal/Fundusze_UE/POIiS/.
W przypadku projektów z priorytetu III „Zarzą-
dzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom
środowiska” z listy zostały usunięte te projekty, któ-
re pomimo swojego zasadniczego wpływu na zapew-
nienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego, zgod-
nie z oceną Ministerstwa Środowiska nie są na obec-
nym etapie w wystarczającym stopniu przygotowa-
ne do realizacji. W związku z powyższym projekt pn.
„Modernizacja zbiornika wodnego Nysa w zakresie
bezpieczeństwa przeciwpowodziowego” został usu-
nięty z listy.
W przypadku ww. projektu, zgodnie z oceną Mi-
nisterstwa Środowiska, istniało duże zagrożenie, że
projekt nie zostanie przygotowany w założonym ter-
minie, a w związku z tym istniało ryzyko, że wnio-
sek o dofinansowanie nie zostanie przedłożony zgod-
nie z przyjętym harmonogramem. Miało to na celu
niedoprowadzenie do sytuacji rezerwowania środ-
ków na projekty, które mogłoby nie zostać zrealizo-
wanie w obecnym okresie programowania. Zgodnie
z informacjami przekazanymi do Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego ww. projekt uzyskał 2 punkty za
gotowość realizacyjną na 25 możliwych.
W zakresie gotowości do realizacji inwestycji
sprawdzane były: stopień własności gruntów, stan
prawny beneficjenta i przygotowanie instytucjonal-
ne do wdrażania (powołanie pełnomocnika do spraw
realizacji projektu oraz jednostki realizującej pro-
jekt), wartość zadań inwestycyjnych posiadających
pozwolenia na budowę w stosunku do wartości
wszystkich zadań, wartość kontraktów posiadają-
474
cych dokumentacje przetargową w stosunku do cał-
kowitej wartości projektu. Ponadto informuję, że go-
towość do realizacji inwestycji w kształcie omówio-
nym powyżej jest jednym z kryteriów oceny projek-
tu, przyjętych przez KM PO IiŚ.
Zgodnie z „Wytycznymi MRR w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwo-
ju” istnieje możliwość aktualizacji listy projektów
indywidualnych 2 razy do roku (w terminie do dnia
31 lipca i do dnia 31 grudnia). Propozycję zmian,
w tym również propozycje nowych projektów, które
powinny być wpisane na listę projektów indywidual-
nych PO IiŚ, przygotowuje Ministerstwo Środowi-
ska. Pragnę jednak zaznaczyć, że zmiany na liście
będą mogły nastąpić w wyjątkowych przypadkach,
w miarę dostępności środków na projekty indywidu-
alne. Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Środo-
wiska podstawą aktualizacji listy w zakresie priory-
tetu III „Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie
zagrożeniom środowiska” będzie obecnie aktualizo-
wana Strategia Gospodarki Wodnej, która określi
najbardziej priorytetowe zadania konieczne do wspar-
cia z funduszy unijnych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie likwidacji w Sądzie Rejonowym
w Pszczynie Zamiejscowego Wydziału Ksiąg
Wieczystych w Czechowicach-Dziedzicach
oraz zmiany obszaru właściwości
Sądu Okręgowego i Prokuratury Okręgowej
w Bielsku-Białej oraz utworzenia
Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej
w Czechowicach-Dziedzicach (2300)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2300/
08, przy którym przekazana została interpelacja
pana posła Jacka Falfusa w sprawie likwidacji w Są-
dzie Rejonowym w Pszczynie Zamiejscowego Wy-
działu Ksiąg Wieczystych w Czechowicach-Dziedzi-
cach oraz zmiany obszaru Sądu Okręgowego i Pro-
kuratury Okręgowej w Bielsku-Białej i utworzenia
Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej w Cze-
chowicach-Dziedzicach, uprzejmie przedstawiam,
co następuje:
Odnosząc się do kwestii zniesienia Zamiejscowe-
go Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego
w Pszczynie z siedzibą w Czechowicach-Dziedzicach,
należy zauważyć, że z wnioskiem w przedmiotowej
sprawie wystąpił prezes Sądu Okręgowego w Kato-
wicach, uzyskując poparcie prezesa Sądu Apelacyj-
nego w Katowicach.
Zmiana ta uzasadniana jest przede wszystkim
trudnymi warunkami lokalowymi Sądu Rejonowe-
go w Pszczynie, który usytuowany jest w 4 budyn-
kach, z czego 3 znajdują się w Pszczynie. Łączny nie-
dobór powierzchni użytkowej wynosi 310 m2. Zapew-
nienie prawidłowego funkcjonowania wszystkich wy-
działów Sądu Rejonowego w Pszczynie wymagałoby
rozbudowy zarówno siedziby Sądu w Pszczynie, jak
też budynku w Czechowicach-Dziedzicach. W związ-
ku z powyższym prezes Sądu Okręgowego w Kato-
wicach za zasadne uznaje dokonanie rozbudowy sie-
dziby Sądu Rejonowego w Pszczynie i usytuowanie
tam wszystkich wydziałów tej jednostki. Wiąże się
to ze zniesieniem Zamiejscowego Wydziału Ksiąg
Wieczystych Sądu Rejonowego w Pszczynie z siedzi-
bą w Czechowicach-Dziedzicach.
Ponadto, w ocenie wnioskodawcy, siedziba Wy-
działu Ksiąg Wieczystych w Czechowicach-Dziedzi-
cach nie spełnia warunków dla objęcia tej jednostki
systemem Nowej Księgi Wieczystej (NKW) z uwagi
na brak pomieszczeń do realizacji tego programu.
Prezes Sądu Okręgowego w Katowicach zwraca
również uwagę, że omawiana reorganizacja spowo-
duje tylko niewielkie niedogodności w dostępie do są-
du w sprawach wieczystoksięgowych dla mieszkań-
ców gmin Bestwina i Czechowice-Dziedzice. Odle-
głość z tych miejscowości do Pszczyny wynosi odpo-
wiednio ok. 10 i ok. 15 km.
Wniosek o zniesienie Zamiejscowego Wydziału
Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Pszczynie
z siedzibą w Czechowicach-Dziedzicach jest obecnie
przedmiotem wnikliwej analizy w Ministerstwie
Sprawiedliwości. Decyzja w tej sprawie podjęta zo-
stanie z uwzględnieniem prawa obywateli do dogod-
nego dostępu do sądu w sprawach wieczystoksięgo-
wych, jak też przy starannej ocenie argumentów
zaprezentowanych przez prezesa Sądu Okręgowego
w Katowicach.
W związku z powyższym pragnę poinformować,
że po wypracowaniu stanowiska w przedmiotowej
sprawie o jego treści zostanie pan poseł niezwłocz-
nie poinformowany odrębnym pismem.
Ustosunkowując się do postulatu utworzenia
sądu rejonowego i prokuratury rejonowej w Czecho-
wicach-Dziedzicach, trzeba podnieść, że podstawo-
wym kryterium branym pod uwagę przy powoływa-
niu nowych sądów i prokuratur wszystkich szczebli
jest wpływ spraw zarówno do tworzonej, jak i macie-
rzystej jednostki mającej ulec podziałowi. Liczba
spraw powinna uzasadniać potrzebę funkcjonowa-
nia obydwu struktur. Tymczasem Sąd Rejonowy
w Pszczynie – rozpoznający sprawy z obszaru gmin
Bestwina i Czechowice-Dziedzice – jest średniej

wielkości jednostką organizacyjną, która osiąga do-
bre wyniki w zakresie sprawności postępowania.
Ograniczenie obszaru i – co się z tym wiąże – wpły-
wu spraw do wymienionego sądu byłoby zatem dzia-
łaniem nieracjonalnym. Z kolei wpływ spraw z ob-
szaru gmin Bestwina i Czechowice-Dziedzice nie
jest na tyle duży, aby uzasadniał powołanie i funk-
cjonowanie samodzielnego sądu rejonowego. Nawet
rozważane włączenie do obszaru postulowanej jed-
nostki gminy Wilamowice nie zmieniłoby zasadni-
czo sytuacji w tym zakresie.
Utworzenie sądu rejonowego w Czechowicach-
-Dziedzicach nie znajduje więc wystarczającego uza-
sadnienia, gdyż nie gwarantowałoby efektywnego
wykorzystania kadry oraz środków budżetowych
będących w dyspozycji ministra sprawiedliwości.
Prokurator apelacyjny w Katowicach oraz proku-
ratorzy okręgowi w Bielsku-Białej i Katowicach nie
sprzeciwiają się postulowanemu przeniesieniu gmin
Bestwina i Czechowice-Dziedzice z obszaru Prokura-
tury Rejonowej w Pszczynie do właściwości miejsco-
wej Prokuratury Rejonowej w Bielsku-Białej, jak też
powołaniu jednostki prokuratury w Czechowicach-
-Dziedzicach. Podkreślają jednak, że dokonanie tych
zmian organizacyjnych uzasadnione byłoby jedynie
w przypadku objęcia zakresem działania nowej jed-
nostki organizacyjnej gminy Wilamowice, podległej
obecnie Prokuraturze Rejonowej w Bielsku-Białej.
Wynika to z faktu, że wpływ spraw z obszarów gmin
Bestwina i Czechowice-Dziedzice jest zbyt mały, aby
racjonalne było tworzenie prokuratury rejonowej
obejmującej obszar tylko wymienionych gmin.
Istotne jest, że zmiany właściwości miejscowej
jednostek organizacyjnych prokuratury możliwe są
jedynie w sytuacji dokonania równoległych korekt
w odniesieniu do jednostek sądowych, a wyłączenie
gmin Bestwina i Czechowice-Dziedzice z obszaru
Sądu Rejonowego w Pszczynie zostało negatywnie
ocenione przez prezesa Sądu Okręgowego i prezesa
Sądu Apelacyjnego w Katowicach.
Niezależnie od powyższego podkreślić trzeba, że
odległość do Bielska-Białej i Pszczyny z miejscowo-
ści położonych w gminach Bestwina i Czechowice-
-Dziedzice jest zbliżona. Przynależność wskazanych
gmin do Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej
w Pszczynie nie powoduje zatem istotnych utrud-
nień w dostępie do sądu rejonowego i prokuratury
rejonowej.
Przedstawione argumenty wskazują na brak
uzasadnienia dla dokonania postulowanych zmian
obszarów właściwości miejscowej sądów okręgowych
i prokuratur okręgowych w Bielsku-Białej i Katowi-
cach, jak też dla powołania sądu rejonowego i proku-
ratury rejonowej w Czechowicach-Dziedzicach.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
475
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Romana Brodniaka,
Ewy Drozd, Ewy Wolak i Tomasza Smolarza
w sprawie zamierzeń rządu dotyczących
wykorzystania krajowych zasobów
węgla brunatnego (2302)
W odpowiedzi na interpelację posłów: pana Ro-
mana Brodniaka, pani Ewy Drozd, pani Ewy Wolak
i pana Tomasza Smolarza, skierowaną pismem z dnia
9 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2302/08, do mini-
stra gospodarki i ministra środowiska, w sprawie
zamierzeń rządu dotyczących wykorzystania krajo-
wych zasobów węgla brunatnego proszę o przyjęcie
następującego stanowiska w zakresie właściwości
rzeczowej ministra gospodarki.
Energetyka polska charakteryzuje się wysokim
udziałem węgla w bilansie energii pierwotnej. Wyni-
ka to między innymi ze struktury i wielkości posia-
danych zasobów surowców energetycznych. Jest to
niewątpliwie czynnik wzmacniający bezpieczeństwo
energetyczne kraju, jednakże wykorzystywanie tego
surowca w chwili obecnej rodzi określone problemy
ze spełnieniem wymagań ochrony środowiska. Zmu-
sza to do stosowania nowoczesnych technik i tech-
nologii w procesie spalania, jak i przetwarzania tego
surowca.
Mając na uwadze fakt, iż węgiel brunatny jest
obok węgla kamiennego podstawowym, a zarazem
najtańszym nośnikiem energii w bilansie paliwo-
wym Polski, inwestycje w udostępnienie złóż węgla
brunatnego muszą być dokładnie rozważone pod
względem ekonomicznym, jak i społecznym.
Uwzględniając protesty społeczne oraz coraz wyż-
sze koszty emisji CO2, wydaje się, że udostępnienie
złóż możliwe byłoby przy zastosowaniu najnowocze-
śniejszych metod (np. przemysłowej gazyfikacji wę-
gla za pomocą jego podziemnego wypalania lub bio-
gazyfikacji przy udziale szczepów bakterii) pozwala-
jących uniknąć zastosowania odkrywkowej metody
wydobywania węgla brunatnego ze złoża. Takie
technologie są jednak aktualnie w fazie badań do-
świadczalnych, dziś brak jest jednoznacznej odpo-
wiedzi co do możliwości zastosowania ich w celu eks-
ploatacji złóż węgla brunatnego.
Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają pra-
ce nad przygotowaniem projektu polityki energe-
tycznej Polski do roku 2030. Projekt ten zawierać
będzie również m.in. cele polityki państwa w sekto-
rze górnictwa węgla brunatnego, w tym racjonaliza-
cję jego wydobycia oraz udostępnianie nowych złóż.
Niezależnie od tego należy jednak mieć na wzglę-
dzie, że aby udostępnienie złóż węgla brunatnego,
nawet w perspektywie po roku 2030, było możliwe,
to obecnie lokalne władze samorządowe, odpowie-
dzialne za sporządzanie planów zagospodarowania
przestrzennego, powinny podejmować działania dla
476
zapewnienia ochrony prawnej tego złoża kopalin
strategicznych, nie dopuszczając do zabudowania
infrastrukturą niezwiązaną z przemysłem wydo-
bywczym.
Odnośnie odpowiedzi na trzecie pytanie uprzej-
mie informuję, że pod patronatem ministra gospo-
darki 25 lutego 2008 r. 9 firm energetycznych powo-
łało Polską Platformę Czystych Technologii Węglo-
wych (PPCTW), której zadaniem będą m.in. działa-
nia na rzecz wdrożenia w Polsce bezemisyjnych me-
tod spalania węgla. W projekt zaangażowany jest
m.in. były premier RP, obecnie eurodeputowany,
pan Jerzy Buzek – inicjator powołania Innowacyjne-
go Śląskiego Klastra Czystych Technologii Węglo-
wych. Głównym celem PPCTW jest wspólne działa-
nie przedsiębiorstw energetycznych na rzecz wybu-
dowania pierwszej polskiej instalacji wychwytywa-
nia i magazynowania dwutlenku węgla. Platforma
ma także wspierać merytorycznie proces legislacyj-
ny dotyczący przeniesienia odpowiednich dyrektyw
unijnych do polskiego prawa. Zamierza również in-
formować społeczeństwo o wszelkich aspektach
związanych z czystymi technologiami węglowymi,
w tym o ich wpływie na środowisko. W przyszłości
PPCTW zaprosi do współpracy inne zainteresowane
przedsiębiorstwa oraz polskie instytuty naukowe.
Zamierza również współpracować z Komisją Euro-
pejską i Europejską Platformą Czystych Technologii
Węglowych (ZEP).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca
odpowiedź na postawione pytanie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie możliwości wprowadzenia
szczepionki przeciwko wirusowi HPV na listę
szczepień obowiązkowych lub zalecanych (2306)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Bartosza Arłukowicza, pi-
smo znak SPS-023-2306/08, w sprawie możliwości
wprowadzenia szczepionki przeciwko wirusowi HPV
na listę szczepień obowiązkowych lub zalecanych
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.
Odnosząc się do pytania: „Czy Ministerstwo Zdro-
wia zamierza wprowadzić szczepionkę przeciwko
wirusowi brodawczaka ludzkiego na listę szczepień
obowiązkowych lub – przynajmniej – na listę szcze-
pień zalecanych?”, uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż w Ministerstwie Zdrowia aktualnie trwa-
ją prace dotyczące nowelizacji „Programu szcze-
pień ochronnych”. Ministerstwo Zdrowia rozważa
m.in. zamieszczenie preparatu przeciwko wirusowi
brodawczaka ludzkiego w wykazie szczepień zale-
canych.
W nawiązaniu do pytania drugiego: „Czy w przy-
padku wprowadzenia szczepionki przeciwko wiruso-
wi HPV na listę szczepień zalecanych Ministerstwo
Zdrowia widzi możliwość dofinansowania ze środ-
ków publicznych akcji zaszczepiania dziewczynek,
które podejmują samorządy lokalne?” uprzejmie in-
formuję, iż w aktualnym stanie prawnym minister
zdrowia nie ma możliwości dofinansowania przed-
miotowej akcji. Minister właściwy do spraw zdrowia
może finansować jedynie koszty preparatów służą-
cych przeprowadzaniu obowiązkowych szczepień
ochronnych, co wynika z przepisu art. 16 ust. 6 usta-
wy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych
i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie liczby postępowań karnych
dotyczących czynów związanych z ustawą
o planowaniu rodziny, ochronie płodu
ludzkiego i warunkach dopuszczalności
przerywania ciąży oraz możliwej skali
tzw. podziemia aborcyjnego (2307)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2307/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Bartosza Arłukowicza z dnia 28 mar-
ca 2008 r. w sprawie liczby postępowań karnych do-
tyczących czynów związanych z ustawą o planowa-
niu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach
dopuszczalności przerywania ciąży oraz możliwej
skali tzw. podziemia aborcyjnego, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie warto wskazać, że w policyjnej staty-
styce art. 151 Kodeksu karnego definiowany jest
jako namowa lub pomoc do samobójstwa. Według
danych zgromadzonych w Policyjnym Systemie Sta-
 477

tystyki Przestępczości TEMIDA odnotowano nastę- art. 153 § 1 K.k:

pującą liczbę przestępstw z art. 151 K.k.: liczba liczba
przestępstw przestępstw
liczba zakończonych wskaźnik
stwierdzonych wykrytych
postępowań wykrycia
rok w spośród
przygotowawczych w%
liczba liczba postępowaniach przestępstw
przestępstw przestępstw zakończonych stwierdzonych
liczba zakończonych wskaźnik
stwierdzonych wykrytych 2006 15 2 2 100,0
postępowań wykrycia
rok w spośród 2007 22 2 2 100,0
przygotowawczych w%
postępowaniach przestępstw
zakończonych stwierdzonych
2006 3221 4 3 75,0 art. 153 § 2 K.k.:
2007 3943 14 14 100,0
liczba liczba
przestępstw przestępstw
liczba zakończonych wskaźnik
stwierdzonych wykrytych
Odnosząc się do pozostałych przepisów dotyczą- rok
postępowań
w spośród
wykrycia
przygotowawczych w%
cych tzw. przestępstw aborcyjnych, należy zauwa- postępowaniach przestępstw
zakończonych stwierdzonych
żyć, że Kodeks karny zasadniczo wprowadza dwie
kategorie zabiegów aborcyjnych − zabiegi dokony-
2006 2 1 1 100,0
2007 nie odnotowano przestępstwa o takiej kwalifikacji prawnej
wane za zgodą kobiety oraz bez takiej zgody.
Art. 152 § 1 i 2 K.k. przewiduje karę pozbawienia Art. 154 § 1 i 2 K.k. dotyczy sytuacji, gdy następ-
wolności dla osoby, która przerywa ciążę kobiety cię- stwem zachowań określonych w art. 152 K.k. i art.
żarnej za jej zgodą, ale wbrew przepisom ustawy, lub 153 K.k. jest śmierć kobiety ciężarnej. Należy jed-
udziela ciężarnej pomocy w takim działaniu względ- nak podkreślić, że od 2002 r. policyjne statystyki nie
nie nakłania ją do tego. W § 3 wskazanego artykułu odnotowały zaistnienia tego rodzaju przestępstwa.
penalizowane jest to samo zachowanie w sytuacji, Odnosząc się do kwestii handlu środkami po-
gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samo- ronnymi niedopuszczonymi do obrotu w Polsce,
dzielnego życia poza organizmem kobiety. Według uprzejmie informuję, że przepisy karne ustawy
policyjnych statystyk stwierdzono następującą licz- z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne
bę przestępstw z tego artykułu: (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271) nie traktują
w sposób szczególny żadnej kategorii produktów
leczniczych nielegalnie wprowadzanych do obrotu
art. 152 § 1 i 2 K.k.: − np. ze względu na cel, jakiemu służą. Tym samym
w Policyjnym Systemie Statystyki Przestępczości
liczba liczba TEMIDA wszystkie produkty lecznicze potraktowa-
liczba zakończonych
przestępstw przestępstw
wskaźnik ne są łącznie.
stwierdzonych wykrytych
rok
postępowań
w spośród
wykrycia Warto również wspomnieć, że zgodnie z art. 1 § 1
przygotowawczych
postępowaniach przestępstw
w% K.k. odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto
zakończonych stwierdzonych popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez
2006 109 47 42 89,4 ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. We
2007 138 45 36 80,0
wszelkich komentarzach do Kodeksu karnego eks-
ponowany jest fakt, iż przestępstwem może być tyl-
art. 152 § 3 K.k.: ko czyn, a więc zachowanie się człowieka. Przestęp-
ność czynu oparta jest zawsze na aktywności czło-
liczba liczba wieka: wystąpieniu określonych cech (działanie) lub
przestępstw przestępstw
liczba zakończonych
stwierdzonych wykrytych
wskaźnik braku określonych cech (zaniechanie). Natomiast
postępowań wykrycia
rok
przygotowawczych
w spośród
w%
nigdy nie jest karalny sam zamiar.
postępowaniach przestępstw Pragnę przy tym zauważyć, iż w przypadkach
zakończonych stwierdzonych
2006 6 2 2 100,0
zabiegów nielegalnych aborcji dokonywanych za
2007 5 2 2 100,0
aprobatą bezpośrednio uczestniczącej w nim kobiety
wiele czynności dowodowych jest wysoce utrudnio-
nych, gdyż żadna ze stron nie jest zainteresowana
Natomiast przerwanie ciąży bez zgody kobiety cię- ujawnieniem zdarzenia.
żarnej reguluje art. 153 § 1 K.k., który określa zacho- Mając powyższe na uwadze, uprawnione wydaje
wanie polegające na stosowaniu wobec kobiety prze- się stwierdzenie, że przedstawione dane statystycz-
mocy, groźby bezprawnej lub podstępu − doprowadza- ne mogą ściśle nie odzwierciedlać skali omawianego
zjawiska.
jące w konsekwencji do zabiegu przerwania ciąży. Su-
rowszej karze podlega to samo działanie w sytuacji, Z wyrazami szacunku
gdy dziecko poczęte osiągnęło zdolność do samodziel- Podsekretarz stanu
nego życia poza organizmem kobiety (art. 153 § 2 K.k.). Adam Rapacki
Według policyjnych statystyk stwierdzono następują-
cą liczbę przestępstw z tego artykułu: Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
478
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Bartosza Arłukowicza,
Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie możliwości zrekompensowania
mediom publicznym obniżenia wpływów
z tytułu abonamentu radiowo-telewizyjnego
w 2008 r. (2308)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Bartosza Arłukowicza, Bożeny
Kotkowskiej i Grzegorza Pisalskiego w sprawie moż-
liwości zrekompensowania mediom publicznym ob-
niżenia wpływów z tytułu abonamentu radiowo-te-
lewizyjnego (sygn. SPS-023-2308/08) uprzejmie
przekazuję stosowne informacje.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od Krajo-
wej Rady Radiofonii i Telewizji miesięczne skutki
finansowe netto z tytułu dodatkowego ustawowego
rozszerzenia katalogu osób zwolnionych od opłat
abonamentowych o grupy wskazane w ustawie
z dnia 9 maja 2008 r. o zmianie ustawy o opłatach
abonamentowych szacuje się na kwotę ok. 13,8 mln
zł. Wyliczenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
nie uwzględniają grup wymienionych w dodanym do
ustawy o opłatach abonamentowych art. 4 ust. 1 pkt 7,
które zostały włączone do ustawy na końcowym eta-
pie prac legislacyjnych.
Skutki finansowe kwartalne wynosiłyby więc
minimum 41,5 mln zł w 2008 r., a skutki półroczne
(od 1 lipca 2008 r.) Krajowa Rada Radiofonii i Tele-
wizji szacuje na min. 83 mln zł.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji poinformo-
wała, że w okresie od stycznia do kwietnia br., po
rozliczeniu zainkasowanych wpływów abonamento-
wych za 2 i 3 dekadę grudnia 2007 r. oraz za okres
od stycznia do marca br. na rachunek bankowy
KRRiT wpłynęło ok. 296 mln zł, tj. o ok. 68 mln zł
mniej (ok. 18,7%) w porównaniu do prognozy zbior-
czej za ten okres.
Na podstawie dotychczasowych trendów w za-
kresie wnoszenia opłat abonamentowych Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji szacuje, iż w skali całego
bieżącego roku mogą być przekazane wpływy abo-
namentowe w kwocie ok. 735 mln zł, co w porówna-
niu do prognozy rocznej w wysokości 882 mln zł
może oznaczać ubytek do ok. 147 mln zł, tj. na pozio-
mie 16,7%.
Zdaniem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego, które w trakcie prac legislacyjnych
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o opłatach
abonamentowych wyraziło poparcie dla ww. projek-
tu, ograniczenie wpływów z opłat abonamentowych,
które może być skutkiem zwolnienia określonych
w projekcie grup społecznych, może zostać zrówno-
ważone przez racjonalną gospodarkę finansową
nadawców publicznych.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie budowy sieci dróg i autostrad
w związku z organizacją przez Polskę
Euro 2012 (2313)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Sławomira Zawiślaka z dnia
28 marca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
9 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2313/08, w spra-
wie realizacji zadań ujętych w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogo-
wych na lata 2008–2012 określone zostały w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
„Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008-
-2012”. Podstawą konstrukcji rządowego programu
inwestycji drogowych stały są programy operacyjne,
służące absorpcji środków unijnych w obecnej per-
spektywie finansowej. Dlatego też „Program budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012” jest ściśle
skorelowany z planami realizacji inwestycji drogo-
wych umieszczonych w wykazach załączonych do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oraz Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej”.
Oprócz inwestycji rzeczowych ww. program za-
wiera także precyzyjnie oszacowane środki, z pomocą
których będą realizowane konkretne projekty drogo-
we. Jednocześnie pragnę poinformować, że w progra-
mie uwzględniona została również rezerwa na
wszystkie zadania inwestycyjne, które się w nim
znalazły. Rezerwa przeznaczona jest na pokrycie
wzrostu kosztów realizacji inwestycji drogowych
w kolejnych latach, począwszy od 2008 r. Jej poziom
został określony na podstawie uśrednionego przyro-
stu cen w stosunku do cen z 2006 r., wynikającego
z zawartych kontraktów dotyczących realizacji in-
westycji na przestrzeni ostatnich kilku miesięcy.

W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
że omawiany program określa zarówno cele, zapro-
gramowane wydatki w poszczególnych latach, jak
i źródła ich sfinansowania.
Natomiast w chwili obecnej problemem w realiza-
cji inwestycji drogowych jest podniesiony przez Ko-
misję Europejską zarzut dotyczący naruszenia przez
Polskę przepisów dyrektywy Rady 85/337/EWG
z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków
wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publicz-
ne i prywatne na środowisko naturalne. Przekłada
się to na konieczność dokonania w trybie pilnym
zmian w przepisach regulujących zasady przeprowa-
dzania ocen oddziaływania przedsięwzięć na środo-
wisko. Resort infrastruktury jest w stałym kontakcie
w tej sprawie z resortem środowiska. W chwili obec-
nej trwają już zaawansowane prace nad opracowa-
niem ostatecznego kształtu tych przepisów. Nato-
miast do czasu wejścia w życie nowych regulacji Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego w porozumieniu
z Ministerstwem Środowiska i Ministerstwem Infra-
struktury zobowiązało się do opracowania wytycz-
nych, które będą określały procedurę przeprowadza-
nia ocen oddziaływania na środowisko w okresie
przejściowym. W chwili obecnej wytyczne te podlega-
ją konsultacji z Komisją Europejską.
W celu usprawnienia i przyspieszenia budowy
dróg resort infrastruktury podjął działania, których
konsekwencją będzie zmiana przepisów regulują-
cych w szczególności proces przygotowania inwesty-
cji do realizacji. W chwili obecnej w resorcie został
przygotowany projekt ustawy o zmianie ustawy o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwe-
stycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw. Główną ideą przedmioto-
wego projektu jest likwidacja decyzji o ustaleniu lo-
kalizacji drogi i decyzji o pozwoleniu na budowę
i zastąpieniu ich jedną decyzją o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej. Decyzja ta oprócz ele-
mentów składających się na dotychczasową decyzję
o ustaleniu lokalizacji drogi oraz decyzję o pozwole-
niu na budowę określałaby także ograniczenia w ko-
rzystaniu z nieruchomości, niezbędne do dokonania
przebudowy istniejącej sieci uzbrojenia terenu oraz
przebudowy dróg innych kategorii niż obecnie reali-
zowana. Natomiast w obecnym systemie prawnym
wykonanie tych czynności wymagało uzyskania od-
rębnej decyzji administracyjnej, co niepotrzebnie
przedłużało proces inwestycyjny i powiększało jego
koszty. Przewidywany termin wejścia w życie no-
wych przepisów to IV kwartał bieżącego roku. Zgod-
nie z przewidywaniami ekspertów dzięki tym zmia-
nom proces przygotowania inwestycji drogowych
ulegnie skróceniu do dwóch lat.
Z kolei w celu przyspieszenia procedury przetar-
gowej zmierzającej do wyłonienia wykonawcy robót
resort wspólnie z Urzędem Zamówień Publicznych
podjął prace nad przygotowaniem nowelizacji usta-
wy Prawo zamówień publicznych. Przygotowana no-
welizacja ustawy ma dostosować polskie przepisy
479
dotyczące zamówień publicznych do prawa unijnego,
usprawnić procedury przetargowe oraz zmniejszyć
liczbę odrzucanych ofert i unieważnionych postępo-
wań. W szczególności projekt wprowadza nowe zasa-
dy dokonywania zmian w treści ogłoszenia o zamó-
wieniu. Zrezygnowano z określania elementów, któ-
rych nie można zmieniać, i dopuszczono możliwość
dokonywania zmian w pełnym zakresie. Rozwiąza-
nie to powinno przyczynić się do zmniejszenia liczby
unieważnionych postępowań i usprawnić udzielanie
zamówień publicznych. Także w specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia będzie można zmienić
wszystkie jej elementy, w tym m.in. kryteria oceny
ofert, warunki udziału w postępowaniu. Jednocze-
śnie zamawiający będzie musiał przedłużyć termin
składania ofert, jeżeli zmiany będą istotne. Nie bę-
dzie można dokonywać modyfikacji w specyfikacji
istotnych warunków zamówienia, prowadzących do
zmiany ogłoszenia o zamówieniu, jeżeli postępowa-
nie będzie prowadzone w trybie przetargu ograni-
czonego lub negocjacji z ogłoszeniem i upłynął już
termin składania wniosków o dopuszczenie do udzia-
łu w postępowaniu. Wprowadzono istotne zmiany
dotyczące sposobu poprawiania oczywistych omyłek
pisarskich i rachunkowych. Zrezygnowano z zamknię-
tego katalogu sposobu ich poprawiania, pozostawia-
jąc zamawiającemu prawo do zrobienia korekty.
Dzięki temu wykluczy się sytuacje, w których oferta
tańsza odpadała z powodu drobnych nieścisłości
w jej zapisie. Założono, że kompetencje dotyczące
możliwości zawarcia umowy przed ostatecznym roz-
strzygnięciem protestu zgłoszonego przez wykonaw-
cę w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicz-
nego przejdą z prezesa UZP na Krajową Izbę Odwo-
ławczą. Rozszerzono możliwość korzystania z licyta-
cji elektronicznej. Oznacza to, że będzie można
udzielać zamówień w tym trybie nie tylko na dosta-
wy i usługi, ale również na roboty budowlane. Za-
proponowano, aby w postępowaniu prowadzonym
w trybie licytacji elektronicznej wykonawcy mogli
składać oferty elektronicznie bez konieczności po-
siadania bezpiecznego podpisu elektronicznego. Pro-
jektodawca zaproponował także zmianę przepisów
dotyczących zasad wnoszenia odwołań i protestów.
Skarżone będą mogły być wyłącznie te czynności za-
mawiającego, które bezpośrednio dotyczą wykonaw-
cy wnoszącego dany środek ochrony prawnej. Wyko-
nawca nie będzie mógł zatem podważać wyboru
oferty najkorzystniejszej złożonej przez konkurenta
ubiegającego się o zamówienie. Konsekwencją pro-
ponowanych zmian będzie przyspieszenie i uspraw-
nienie procedur związanych z realizacją inwestycji.
Odnosząc się do pytania trzeciego, uprzejmie in-
formuję, iż budowa drogi ekspresowej S17 na odcin-
ku Warszawa–Piaski zaplanowana została na lata
2008–2011. W chwili obecnej realizacja odcinka
Warszawa–Kurów znajduje się na etapie wstępnych
prac projektowych – opracowywane są materiały do
wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.
480
Natomiast dla odcinka Kurów–Piaski w 2005 r. uzy-
skano już decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi. Jed-
nakże z uwagi na zmianę przepisów regulujących
kwestię oceny oddziaływania inwestycji na środowi-
sko konieczne jest ponowne uzyskanie decyzji środo-
wiskowej. Wnioski o wydanie tej decyzji zostały już
złożone.
Odpowiadając na ostatnie pytanie pana posła,
uprzejmie informuję, iż główne działania resortu in-
frastruktury w najbliższych latach nakierowane
będą na zapewnienie sprawnej i jak najszybszej re-
alizacji projektów drogowych w celu wypełnienia
wszystkich zobowiązań strony polskiej wynikają-
cych z organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej Euro 2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 2 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Matuszewskiego
w sprawie szkodliwości rur azbestowych
w sieciach wodociągowych (2314)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2314/08, interpelację pana posła
Marka Matuszewskiego w sprawie zagrożenia zdro-
wia związanego ze stosowaniem rur azbestowo-ce-
mentowych w sieciach wodociągowych, uprzejmie
przedstawiam poniższe informacje.
Azbest w wodzie nie należy do parametrów obję-
tych pomiarami i stałym monitoringiem, co jest
zgodne z obowiązującymi państwa członkowskie ob-
ligatoryjnymi wymaganiami w ocenie jakości wody.
Problem występowania związków rakotwórczych
w środowisku, w szczególności w wodzie pitnej, jest
przedmiotem badań i dyskusji od ponad 30 lat. Sza-
cuje się, że czynniki rakotwórcze obecne w środowi-
sku człowieka są odpowiedzialne za ok. 2% ogółu
nowotworów złośliwych, przy czym odsetek ten
może się wahać lokalnie w zależności od zanieczysz-
czenia danego obszaru. Wśród czynników rakotwór-
czych znajdujących się w środowisku azbest zajmuje
istotną pozycję, występując zarówno w powietrzu,
glebie i wodzie. Rakotwórcze działanie azbestu wni-
kającego do organizmu ludzkiego drogą oddechową
zostało udowodnione w licznych badaniach ekspery-
mentalnych i epidemiologicznych. Kontrowersje bu-
dzi rakotwórczość włókien azbestu wnikających do
organizmu drogą pokarmową, także wraz ze spoży-
waniem wody pitnej.
W kilku badaniach populacji eksponowanych za-
wodowo na azbest, gdzie stężenia azbestu w powie-
trzu przekraczały 1 mln wł/m3, stwierdzono istotne
nadwyżki raków żołądkowo-jelitowych, które moż-
na wiązać z połykaniem włókien znajdujących się
w otoczeniu. Brak jest jednak w literaturze przed-
miotu jednoznacznych wyników dotyczących zwięk-
szonego ryzyka występowania nowotworów żołąd-
kowo-jelitowych, a w szczególności udokumentowa-
nej zależności dawka – odpowiedź.
Przeprowadzane dotychczas badania nie pozwa-
lają na zajęcie na ich podstawie jednoznacznego sta-
nowiska w sprawie rakotwórczości azbestu zawarte-
go w wodzie pitnej ze względu na niedostatki doty-
czące metodologii ich przeprowadzania i rozbieżno-
ści wyników.
Światowa Organizacja Zdrowia podtrzymuje sta-
nowisko z 1993 r. i stwierdza, że:
„Azbest, poprzez wchłanianie drogą oddechową,
jest uznanym kancerogenem dla człowieka; dostęp-
ne badania epidemiologiczne nie potwierdzają hipo-
tezy o wzroście ryzyka raka związanego z wchłania-
niem drogą pokarmową azbestu zawartego w wodzie
pitnej. Co więcej, intensywne podawania zwierzę-
tom doświadczalnym azbestu w pokarmach nie wy-
woływało w sposób konsekwentny pojawiania się no-
wotworów przewodu pokarmowego. Tak więc nie
istnieją zgodne, przekonujące dowody, że wchłania-
nie azbestu drogą pokarmową jest szkodliwe dla
zdrowia. W konsekwencji stwierdza się, że nie ma
potrzeby określania wskazówek dla zawartości
azbestu w wodzie pitnej.”
„Program usuwania azbestu i wyrobów zawiera-
jących azbest, stosowanych na terytorium Polski”
przyjęty przez Radę Ministrów 14 maja 2002 r. obej-
muje wszystkie wyroby zawierające azbest, jakie
znajdują się w polskiej gospodarce, w tym także rury
azbestowo-cementowe. Podlegają one, tak jak pozo-
stałe wyroby azbestowe, sukcesywnej eliminacji.
Wymiana rur azbestowo-cementowych w sie-
ciach wodociągowych jest zadaniem właścicieli, za-
rządców lub użytkowników wieczystych tych obiek-
tów. W „Programie...” przyjęto unijną zasadę „za-
nieczyszczający płaci”, dlatego też wydatki związa-
ne z usuwaniem wyrobów zawierających azbest po-
winny zostać pokryte przez te podmioty. Dolegliwość
finansowania usuwania wyrobów zawierających azbest
występuje także w innych krajach UE, jednakże
w naszych realiach jest szczególnie uciążliwa. Pod-
mioty wykonujące usługi publiczne oraz jednostki
samorządu terytorialnego – gminy, związki gmin,
powiaty, związki powiatów i województwa – mogą
starać się o środki finansowe m.in. z wojewódzkich
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej oraz Banku Ochrony Środowiska
SA. Każdy z funduszy ochrony środowiska i gospo-

darki wodnej może ustalić swoje odrębne zasady
udzielania wsparcia finansowego, jednakże cel przy-
świeca wspólny, aby dążyć do oczyszczenia kraju
z azbestu.
Istnieją także możliwości pozyskania środków
finansowych z funduszy Unii Europejskiej, m.in.
w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjne-
go Rozwoju Regionalnego czy Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego Restrukturyzacja i moderni-
zacja sektora żywnościowego oraz rozwój obsza-
rów wiejskich.
Ministerstwo Gospodarki, uznając za konieczne
zweryfikowanie dotychczas realizowanego „Progra-
mu...”, przygotowało projekt programu wieloletniego
pn.: „Program Oczyszczania Kraju z Azbestu na
lata 2008–2032”, w którym m.in. zaproponowano
przygotowanie propozycji systemowego wsparcia fi-
nansowego dla podmiotów zobowiązanych prawnie
do podejmowania działań na rzecz bezpiecznego eli-
minowania z użytkowania wyrobów zawierających
azbest oraz wprowadzenie niezbędnych zmian legisla-
cyjnych regulujących problematykę azbestową.
Pragnę podkreślić, iż w latach 2003–2007 podjęto
wiele działań, w tym także informacyjno-popularyzacyj-
nych, zmierzających do realizacji celów „Programu…”.
Przyjęcie nowego programu wieloletniego pn. „Program
Oczyszczania Kraju z Azbestu na lata 2008–2032”
ma przede wszystkim przyśpieszyć tempo usuwania
wyrobów zawierających azbest z terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej, co pozwala oczekiwać, że termin
2032 r. przewidziany na całkowite bezpieczne wyeli-
minowanie z użytkowania wyrobów zawierających
azbest zostanie dotrzymany.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie niedziałającego systemu ILS
na lotnisku w Katowicach Pyrzowicach (2315)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak: SPS-023-2315/08 z dnia 9 kwietnia
2008 r. dotyczące interpelacji posła Jana Rzymełki
w sprawie niedziałającego systemu ILS na lotnisku
Katowice w Pyrzowicach, uprzejmie informuję, co
następuje.
481
Za system pomocy radionawigacyjnych, w tym za
system wspomagania lądowania przy ograniczonej
widzialności ILS (Instrument Landing System), od-
powiada Polska Agencja Żeglugi Powietrznej, która
jest właścicielem urządzeń. System ILS w MPL Ka-
towice został oddany do użytkowania operacyjnego
w 1994 r. Ze względu na nieprawidłowe parametry
sygnału w powietrzu część systemu ILS (ILS-GP
– ścieżka schodzenia) musiała zostać wyłączona
z wykorzystania operacyjnego i obecnie funkcjonują
instrumentalne procedury operacyjne bez tego ele-
mentu, oparte na radiolatarni kierunku systemu
ILS (ILS-LOC) oraz radiolatarni typu NDB. Ponad-
to pracę systemu wspomagają – poza wzrokowymi
pomocami nawigacyjnymi – radiolatarnie markerów
(OM i MM), które pełnią zadanie znaczników odle-
głości do progu drogi startowej.
Od momentu stwierdzenia nieprawidłowych pa-
rametrów sygnału w powietrzu Polska Agencja Że-
glugi Powietrznej podjęła szereg działań, które po-
zwoliłyby na przywrócenie ILS-GP do pracy opera-
cyjnej. Powyższe działania obejmowały współpracę
m.in. z Urzędem Komunikacji Elektronicznej oraz
Instytutem Łączności. Charakter obserwowanych
zakłóceń sygnału ILS odbieranego przez statki po-
wietrzne, w połączeniu z brakiem sygnalizacji ja-
kichkolwiek nieprawidłowości przez podwójny, we-
wnętrzny system monitorowania w obydwu kana-
łach nadawczych ILS oraz prawidłowymi wynika-
mi pomiarów parametrów urządzenia i systemu
antenowego, doprowadziły do wniosku, że główną
przyczyną istniejących problemów są czynniki ze-
wnętrzne. Pomiary przeprowadzone przez UKE
pozwoliły na lokalizację i eliminację kilku źródeł
potencjalnych zakłóceń, które emitowały sygnały
na częstotliwości zbliżonej do częstotliwości pracy
ILS-GP. Szczegółowe badania radiolatarni ścieżki
schodzenia przez Instytut Łączności z Wrocławia
potwierdziły, że urządzenie jest sprawne. Ponadto
na lotnisku w Katowicach-Pyrzowicach zorganizo-
wano techniczne wizyty, z udziałem przedstawicie-
li wiodących światowych producentów systemów
ILS, z których wniosek sprowadzał się do koniecz-
ności wymiany urządzenia na mniej wrażliwe na
czynniki zewnętrzne.
System nie jest już objęty gwarancją, a PAŻP nie
posiada urządzeń zastępczych ani odpowiednich
części zamiennych. Producent systemu – firma Alca-
tel – zakończyła działalność w tym segmencie urzą-
dzeń radionawigacyjnych, a nowy właściciel techno-
logii – firma Thales – nie zapewnia dostaw części
zamiennych. Pierwotnie w ramach standardowych
działań wymiany eksploatacyjnej PAŻP zaplanowa-
ła zakup i instalację nowego systemu na lata 2009–
–2010. Plan taki został przyjęty, ponieważ w ostat-
nich latach system ILS pracował stabilnie i prawi-
dłowo. Wobec wyczerpania możliwości poprawienia
sygnału ILS-GP, PAŻP podjęła decyzję o przyspie-
szeniu wymiany systemu ILS najpóźniej do dnia
30 września 2008 r. Obowiązujące PAŻP procedury
482
oparte na ustawie Prawo zamówień publicznych
uniemożliwiają podjęcie szybkich zakupów inter-
wencyjnych.
Obecnie na lotnisku Katowice-Pyrzowice funk-
cjonują instrumentalne procedury podejścia. Zgod-
nie z obowiązującymi przepisami i procedurami
służb ruchu lotniczego w celu zapewnienia właści-
wego poziomu bezpieczeństwa w operacjach lotni-
czych stosowane są wyższe minima operacyjne wy-
nikające z wyłączenia z użytkowania części pomocy
radionawigacyjnych. Istniejąca sytuacja może pro-
wadzić do ograniczeń ruchu lotniczego w pogorszo-
nych warunkach pogodowych.
W celu ułatwienia procedury lądowania zarzą-
dzający lotniskiem podjął decyzję o zakupie i insta-
lacji na zasadniczym kierunku lądowania dodatko-
wej wzrokowej pomocy nawigacyjnej, systemu świa-
teł ścieżki podejścia PAPI, który do czasu zainstalo-
wania nowego urządzenia ILS będzie wspomagał
procedury lądowania. Sprawa traktowana jest więc
priorytetowo i w żaden sposób nie zagraża bezpie-
czeństwu lotów oraz pasażerów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie unijnych funduszy dla rolników
(2319)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej w sprawie unijnych funduszy dla rolni-
ków, przesłaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r.
nr SPS-023-2319/08, uprzejmie przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
przygotowania Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa do rozpatrywania wniosków o przy-
znanie polskim rolnikom unijnych funduszy, uprzej-
mie informuję, że w dniu 7 września 2007 r. Komisja
Europejska wydała decyzję zatwierdzającą Program
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 dla
Polski. Dodatkowym warunkiem, w stosunku do
okresu 2004–2006, zwłaszcza w przypadku działań
inwestycyjnych, jest konieczność akredytowania
agencji płatniczej dla wszystkich działań Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 885/
2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji
płatniczych i innych jednostek, jak również rozlicze-
nia rachunków Europejskiego Funduszu Gwarancji
Rolnej (EFGR) i Europejskiego Funduszu Rolnego na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w przy-
padku, gdy agencja płatnicza, która została akredyto-
wana zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1663/95,
ponosi odpowiedzialność za wydatek, za który wcze-
śniej nie była odpowiedzialna, konieczna jest nowa
akredytacja obejmująca nowy zakres odpowiedzial-
ności. W ramach PROW 2007–2013 część działań sta-
nowi kontynuację mechanizmów obsługiwanych
przez agencję płatniczą w ramach Planu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich 2004–2006 (PROW 2004–2006),
dla których ARiMR posiadała akredytację. W odnie-
sieniu do tych działań możliwe było wcześniejsze roz-
poczęcie wdrażania. W konsekwencji w 2007 r. prze-
prowadzono nabór wniosków w ramach działań:
Grupy producentów rolnych, Renty strukturalne,
Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów
innych niż rolne oraz Wspieranie gospodarowania
na obszarach górskich i innych obszarach o nieko-
rzystnych warunkach dla gospodarowania. Działa-
nia będące kontynuacją Sektorowego Programu
Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sek-
tora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich,
2004–2006” (SPO „Restrukturyzacja…”), dla któ-
rych nie wymagano akredytacji w okresie progra-
mowania 2000–2006, oraz nowe działania przewi-
dziane do realizacji w latach 2007–2013 są urucha-
miane sukcesywnie po uzyskaniu akredytacji dla
procedur agencji.
Minister finansów, pełniący rolę „właściwego or-
ganu”, wyłonił w trybie zamówienia publicznego au-
dytora zewnętrznego, który po złożeniu przez
ARiMR gotowości do poddania się badaniu akredy-
tacyjnemu dokonuje przeglądu przygotowania ARiMR
do wykonywania zadań agencji płatniczej i przedsta-
wia ministrowi sprawozdanie wraz z opinią dotyczą-
cą spełniania przez ARiMR kryteriów akredytacyj-
nych. Kryteria te zawarte są w rozporządzaniu Ko-
misji WE nr 885/2006, ustanawiającym szczegółowe
zasady stosowania rozporządzenia Rady WE nr 1290/
2005, w zakresie akredytacji agencji płatniczych
i innych jednostek, jak również rozliczania rachun-
ków EFGR i EFRROW. Minister finansów udzielił
tymczasowej akredytacji ARiMR, jako agencji płat-
niczej, rozporządzeniem ministra finansów z dnia
16 października 2007 r. w sprawie przyznania ARiMR
tymczasowej akredytacji jako agencji płatniczej,
w zakresie uruchamiania środków pochodzących
z Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej oraz
Europejskiego Funduszu Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów Wiejskich, z późniejszymi zmianami. Zgod-
nie z rozporządzeniem ministra finansów z 25 paź-
dziernika 2007 r., zmieniającym ww. rozporządze-
nie, tymczasowa akredytacja obejmuje obsługę po-
mocy finansowej w zakresie PROW 2007–2013
w odniesieniu do działań: Modernizacja gospodarstw
rolnych, Zwiększenie wartości dodanej, Ułatwianie

startu młodym rolnikom, Różnicowanie w kierunku
działalności nierolniczej, przy czym zakres tymcza-
sowej akredytacji obejmuje wykonywanie przez
agencję płatniczą zadań określonych w załączniku
I do rozporządzenia Komisji (WE) nr 885/2006, z wy-
łączeniem kontroli krzyżowych, kontroli na miejscu
i dalszych czynności prowadzących do podpisania
umowy z beneficjentem/wydania decyzji, naliczania
płatności oraz tworzenia list zleceń płatności.
W ramach PROW 2007–2013 założono sekwen-
cyjne uruchamianie działań.
Do chwili obecnej uruchomiono już następujące
działania:
— Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania – 15 marca 2007 r. oraz 15 mar-
ca 2008 r.,
— Renty strukturalne – 25 czerwca 2007 r.,
— Grupy producentów rolnych – 16 lipca 2007 r.,
— Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie
gruntów innych niż rolne – 1 sierpnia 2007 r.,
— Modernizacja gospodarstw rolnych – 9 listopa-
da 2007 r.,
— Ułatwianie startu młodym rolnikom – 3 mar-
ca 2008 r.,
— Program rolnośrodowiskowy – 15 marca 2008 r.,
— Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej – 23 kwietnia 2008 r.
Planuje się, że do połowy roku nastąpi rozpoczę-
cie przyjmowania wniosków dla działań:
— Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej,
— Odnowa i rozwój wsi.
Od 1 czerwca 2008 r. agencja rozpocznie kolejny
nabór wniosków do działania Zalesianie gruntów
rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż rolne,
a od 30 czerwca br. w ramach działania Renty struk-
turalne.
W drugiej połowie br. planuje się uruchomienie
naboru wniosków na działania:
— Szkolenia zawodowe dla osób zatrudnionych
w rolnictwie i leśnictwie,
— Funkcjonowanie lokalnej grupy działania, na-
bywanie umiejętności i aktywizacja,
— Podstawowe usługi dla ludności i gospodarki
wiejskiej,
— Wybór lokalnych grup działania.
Pozostałe działania PROW 2007–2013 zostaną
uruchomiona na przełomie lat 2008 i 2009.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
utraty unijnych funduszy przeznaczonych dla rolni-
ków do wykorzystania w latach 2007–2013, pragnę
przedstawić następujące dane dotyczące wykorzy-
stania środków przeznaczonych na finansowanie
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich. Łącznie na
finansowanie PROW 2007–2013 przeznaczono po-
nad 17 mld euro. Na finansowanie projektów w roku
2007 alokowano prawie 2 mld euro. Według stanu
na 31 marca 2008 r. wykorzystanie środków w już
483
uruchomionych działaniach przedstawia się nastę-
pująco:
RENTY STRUKTURALNE
Alokacja środków publicznych w ramach działa-
nia: Renty strukturalne wynosi 2 187 600 000 euro.
Przewidywana liczba producentów rolnych, któ-
rzy przejdą na rentę strukturalną w ramach PROW
2007–2013, wynosi około 50 400. Liczba beneficjen-
tów z okresu 2004–2006 wynosi 53 400. Przy zało-
żeniu uśrednionej wysokości renty strukturalnej zo-
bowiązania wynikające z PROW 2004–2006 prze-
niesione w ciężar budżetu PROW 2007–2013 wynio-
są 1480 mln euro. Oznacza to, że dla nowych benefi-
cjentów (z okresu 2007–2013) założono alokację na
poziomie 707,6 mln euro.
Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu trwał
od dnia 25 czerwca 2007 r. do dnia 20 sierpnia 2007 r.
Alokacja środków na lata 2007–2013 przeznaczo-
nych na to działanie w przeliczeniu na złote wynosi
odpowiednio 8 265 846 600 zł, z czego 6 199 384 950 zł
to środki unijne.
Według stanu na dzień 4 kwietnia 2008 r. zostało
złożonych 8881 wniosków o przyznanie renty struk-
turalnej na łączną kwotę 8 296 218,44 zł. Średnia
wysokość wnioskowanej renty wynosi 972,68 zł. Do
31 marca 2008 r. wydano 4689 decyzji o przyznaniu
renty strukturalnej na łączną kwotę 4 598 317,04 zł.
MODERNIZACJA GOSPODARSTW ROLNYCH
Alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
w ramach działania: Modernizacja gospodarstw rol-
nych wynosi 1 779 932 000 euro. Przewidywana
liczba gospodarstw rolnych objętych pomocą w ra-
mach PROW 2007–2013 wynosi około 59 378. Pierw-
szy nabór wniosków w tym działaniu rozpoczęty zo-
stał dnia 9 listopada 2007 r., a skończył się, zgodnie
z rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 193,
poz. 1397), w dniu roboczym następującym po dniu,
w którym zapotrzebowanie na środki określone na
podstawie złożonych wniosków o dofinansowanie
w danym województwie osiągnęło 120% dostępnych
dla tego województwa środków. Najszybciej, 10 listo-
pada 2007 r., przyjmowanie wniosków zakończone zo-
stało w ośmiu województwach: dolnośląskim, kujaw-
sko-pomorskim, lubuskim, opolskim, pomorskim, war-
mińsko-mazurskim, wielkopolskim, zachodniopomor-
skim. Nabór najdłużej trwał w województwie lubel-
skim – do dnia 13 grudnia 2007 r.
Wysokość limitów środków w 2007 r., przezna-
czonych na przyznanie pomocy finansowej dla wnio-
sków złożonych w roku 2007 dla działania: Moderni-
zacja gospodarstw rolnych, wynosi, zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
19 października 2007 r. w sprawie podziału środków
PROW na lata 2007–2013, 1 361 235 745 zł.
484
Według stanu na dzień 4 kwietnia 2008 r. zostało
złożonych 18 390 wniosków o przyznanie pomocy na
łączną kwotę 2 366 996 688,33 zł. Najwięcej wnio-
sków złożono w województwach wielkopolskim, ma-
zowieckim oraz lubelskim, zaś najmniej w woje-
wództwach śląskim, opolskim i lubuskim.
Największe średnie kwoty dofinansowania przy-
padające na jeden wniosek odnotowano w wojewódz-
twach:
— zachodniopomorskim – 201 565,68 zł,
— lubuskim – 186 885,84 zł,
— dolnośląskim – 171 478,18 zł.
Najmniejsze średnie kwoty dofinansowania przy-
padające na jeden wniosek odnotowano w wojewódz-
twach:
— świętokrzyskim – 74 829,11 zł,
— małopolskim – 83 924,26 zł,
— lubelskim – 94 833,85 zł.
Pierwsze umowy z beneficjentami działania: Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych agencja podpisze
jeszcze w kwietniu br.
GRUPY PRODUCENTÓW ROLNYCH
Alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
w ramach działania: Grupy producentów rolnych
wynosi 140 000 000 euro. Przewidywana liczba grup
producentów rolnych objętych pomocą ramach
PROW 2007–2013 wynosi około 350.
Zobowiązania w zakresie pomocy przyznanej
grupom producentów rolnych w ramach PROW
2004–2006 zostały przeniesione w ciężar finansowa-
nia PROW 2007–2013. Szacunkowa kwota wydat-
ków na zobowiązania podjęte w ramach PROW
2004–2006 wynosi około 10 mln euro. Pierwszy
nabór wniosków w tym działaniu rozpoczęto dnia
16 lipca 2007 r.
Alokacja środków na lata 2007–2013 przeznaczo-
nych na to działanie w przeliczeniu na złote wynosi
odpowiednio 528 990 000 zł, z czego 396 742 500 zł
to środki unijne.
Według stanu na dzień 31 marca 2008 r. zostały
złożone 102 wnioski o przyznanie pomocy na łączną
kwotę 19 386 358,56 zł.
UŁATWIANIE STARTU MŁODYM ROLNIKOM
Alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom wynosi 420 000 000 euro. Przewidywana
liczba młodych rolników, którym zostanie udzielona
pomoc, wynosi około 33 600. Nabór wniosków w tym
działaniu rozpoczęto dnia 3 maca 2008 r.
Według stanu na dzień 31 marca 2008 r. zostało
złożonych 2156 wniosków o przyznanie pomocy na
łączną kwotę 107 800 000,00 zł.
ZWIĘKSZANIE WARTOŚCI DODANEJ POD-
STAWOWEJ PRODUKCJI ROLNEJ I LEŚNEJ
Alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
w ramach działania: Zwiększanie wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej wynosi
1 100 000 000 euro.
Przewidywana liczba przedsiębiorstw, które
otrzymają pomoc w ramach działania: Zwiększanie
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej, wynosi około 1 500.
Nabór wniosków w tym działaniu rozpoczął się
dnia 23 kwietnia 2008 r.
WSPIERANIE GOSPODAROWANIA NA OB-
SZARACH GÓRSKICH I INNYCH OBSZARACH
O NIEKORZYSTNYCH WARUNKACH GOSPO-
DAROWANIA (ONW)
Alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
w ramach działania: Wspieranie gospodarowania na
obszarach górskich i innych obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania (ONW) wynosi
2 448 750 000 euro. Przewidywana liczba wspiera-
nych gospodarstw rolnych (rocznie) w ramach
PROW 2007–2013 wynosi około 750 000.
Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu trwał
od dnia 15 marca 2007 r. do dnia 11 czerwca 2007 r.
Alokacja środków na lata 2007–2013 przeznaczo-
nych na to działanie w przeliczeniu na złote wynosi
odpowiednio 9 252 601 875 zł, z czego 7 402 081 500 zł
to środki unijne.
Według stanu na dzień 31 marca 2008 r. zostało zło-
żonych 756 080 wniosków o przyznanie płatności z ty-
tułu ONW i w ramach ww. działania wydano 674 189
decyzji na łączną kwotę 1 200 417 435,94 zł.
Drugi nabór wniosków w tym działaniu trwa od
dnia 15 marca 2008 r. do dnia 9 czerwca 2008r.
Do dnia 31 marca 2008 r. w drugim naborze zo-
stało złożonych 72 928 wniosków o przyznanie płat-
ności z tytułu ONW.
ZALESIANIE GRUNTÓW ROLNYCH ORAZ
ZALESIANIE GRUNTÓW INNYCH NIŻ ROLNE
Alokacja środków publicznych, na lata 2007–2013
w ramach działania: Zalesianie gruntów rolnych
oraz zalesianie gruntów innych niż rolne wynosi
653 501 520 euro. Przewidywana liczba beneficjen-
tów działania: Zalesianie gruntów rolnych oraz za-
lesianie gruntów innych niż rolne w ramach PROW
2007–2013 wynosi około 52 000, w tym:
— Schemat I – około 28 000,
— Schemat II – około 24 000.
Zobowiązania w zakresie pomocy przyznanej na
zalesienia w ramach PROW 2004–2006 będą przenie-
sione w ciężar finansowania PROW 2007–2013. Sza-
cunkowa kwota wydatków na zobowiązania podjęte
w ramach PROW 2004–2006 wynosi ok. 183 mln euro.
Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu pro-
wadzony w ramach schematu I trwał od dnia 1 sierp-
nia 2007 r. do dnia 1 października 2007 r.
Alokacja środków na lata 2007–2013 przeznaczonych
na to działanie w przeliczeniu na złote wynosi odpowied-
nio 2 469 255 493,32 zł, z czego 1 975 404 394,66 zł sta-
nowią środki unijne.
Według stanu na dzień 31 marca 2008 r. zostało
złożonych 2 667 wniosków o przyznanie pomocy na
łączną kwotę 70 294 662,53 zł.
PROGRAM ROLNOŚRODOWISKOWY (PŁAT-
NOŚCI ROLNOŚRODOWISKOWE)
Alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
w ramach działania: Program rolnośrodowiskowy

wynosi 2 303 750 000 euro. Przewidywana liczba
beneficjentów działania: Program rolnośrodowisko-
wy w latach 2007–2013 wynosi około 200 000.
Zobowiązania w zakresie pomocy przyznanej na
wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i po-
prawy dobrostanu zwierząt w ramach PROW 2004–
–2006 zostały przeniesione w ciężar finansowania
PROW 2007–2013. Szacunkowa kwota wydatków
na zobowiązania podjęte w ramach PROW 2004–
–2006 wynosi 853 750 000 euro.
Pierwszy nabór wniosków w tym działaniu roz-
poczęto dnia 15 marca 2008 r. i trwał do 15 maja
2008 r.
Według stanu na dzień 31 marca 2008 r. zostało
złożonych 911 wniosków o przyznanie pomocy na
łączną kwotę 6 129 059,33 zł.
Ponadto od dnia uruchomienia Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 do
chwili obecnej agencja w ramach realizacji płatności
wynikających ze zobowiązań podjętych w działa-
niach Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2004–2006 wypłaciła rolnikom z budżetu PROW
2007–2013 łącznie ponad 1,5 mld zł.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie elektryfikacji linii kolejowej
z Piły do Krzyża (2326)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację nr SPS-023-2326/08 z dnia 9 kwietnia
2008 r. posła Stanisława Steca w sprawie elektryfi-
kacji linii kolejowej z Piły do Krzyża uprzejmie wy-
jaśniam, że elektryfikacja odcinka Piła–Krzyż linii
kolejowej nr 203 Tczew–Kostrzyn (granica państwa)
planowana była w latach 1990–1992, po zakończe-
niu elektryfikacji ciągu kolejowego Piła–Szczecinek–
–Kołobrzeg. Prace elektryfikacyjne na tym odcinku
linii zostały wstrzymane bezterminowo. Do chwili
podjęcia decyzji o wstrzymaniu elektryfikacji zreali-
zowane zostały prace przygotowawcze, których za-
kres w pełni przygotował ten odcinek do elektryfi-
kacji, a jego elektryfikacja aktualnie nie pociągnie
dodatkowych kosztów występujących zwykle przy
elektryfikacji linii kolejowych. W ramach prac przy-
gotowawczych m.in. opracowano założenia i koncep-
cję elektryfikacji linii, przebudowano na potrzeby
elektryfikacji linii układy torowe na wszystkich sta-
485
cjach tego odcinka linii i wszystkie kolizje z napo-
wietrznymi liniami energetycznymi i teletechnicz-
nymi należącymi do TP SA i Telekomunikacji Kole-
jowej, jak również wykupiono niezbędne grunty pod
budowę podstacji trakcyjnych.
Jedynym obiektem nieprzygotowanym do elek-
tryfikacji na odcinku Piła–Krzyż jest wiadukt dro-
gowy usytuowany w km 230,808 linii kolejowej.
W założeniu planowane było obniżenie niwelety to-
rów o około 15 cm pod wiaduktem drogowym. Na
wiadukcie znajduje się droga powiatowa. Niezbędne
projekty na przebudowę tego wiaduktu, umożliwia-
jące podjęcie prac elektryfikacyjnych, są w posiada-
niu lokalnych władz samorządowych.
Koszt przewidywanych do wykonania prac elek-
tryfikacyjnych linii na tym odcinku (m.in. budowa
sieci trakcyjnej, podstacji trakcyjnych, kabin sekcyj-
nych, obniżenie niwelety torów) szacowany jest na
około 100 mln zł.
Aktualnie plany inwestycyjne PKP Polskie Linie
Kolejowe SA na lata 2007–2013 skoncentrowane są
na zadaniach objętych Programem Operacyjnym
„Infrastruktura i środowisko”. Podstawowym za-
mierzeniem modernizacji sieci kolejowej PKP Pol-
skie Linie Kolejowe SA do roku 2013 jest poprawa
parametrów użytkowych wybranych odcinków linii
kolejowych, których priorytet wynika z faktu, iż:
– są elementem transeuropejskiej sieci kolejowej,
której ostateczny kształt na terenie Polski został
określony w załączniku do traktatu akcesyjnego,
– łączą ze sobą duże miasta Polski lub centra
przemysłowe z portami morskimi,
– łączą główną część polskiej sieci kolejowej z sie-
ciami kolejowymi krajów sąsiadujących.
Program ten skupia się na modernizacji linii
wchodzących w skład Transeuropejskiej Sieci Trans-
portowej TEN-T oraz wybranych połączeniach aglo-
meracyjnych.
Modernizacja linii kolejowej nr 203 Tczew–Ko-
strzyn (granica państwa), w tym elektryfikacja od-
cinka Piła–Krzyż w latach 2007–2013 nie jest prze-
widziana. W okresie tym wykonywane będą napra-
wy bieżące zapewniające bezpieczeństwo ruchu po-
ciągów.
Bardzo duży zakres rzeczowy i finansowy tych
inwestycji, jak również prowadzone w ramach regio-
nalnych programów operacyjnych modernizacje li-
nii o charakterze lokalnym nie pozwalają PKP Pol-
skie Linie Kolejowe SA jako zarządcy infrastruktu-
ry kolejowej na realizację wszystkich koniecznych
inwestycji na sieci kolejowej.
Mając na względzie powyższe oraz istniejące
ograniczenia finansowe, aktualnie brak jest możli-
wości sfinansowania elektryfikacji przedmiotowego
odcinka linii kolejowej.
W zaistniałej sytuacji przyśpieszenie terminu
elektryfikacji tego odcinka umożliwić może współ-
praca zarządcy infrastruktury kolejowej z zaintere-
sowanymi władzami samorządów lokalnych, jak
również zaangażowanie finansowe samorządu woje-
486
wództwa wielkopolskiego dysponującego istotnym
narzędziem w postaci regionalnego programu ope-
racyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie stosunków gospodarczych z Ukrainą
(2330)
W nawiązaniu do pisma SPS-023-2330/08 z dnia
9 kwietnia 2008 r. w związku z interpelacją pani po-
seł Hanny Zdanowskiej w sprawie stosunków gospo-
darczych z Ukrainą pragnę poinformować, iż współ-
praca gospodarcza Polski z Ukrainą dynamicznie
się rozwija. Polsko-ukraińska wymiana handlowa
w okresie ostatnich trzech lat zwiększyła się ponad
2,5-krotnie. Ukraina jest drugim rynkiem pod
względem wielkości obrotów handlowych Polski spo-
śród krajów WNP. Wg danych wstępnych GUS
w 2007 r. obrót towarowy Polski z Ukrainą wyniósł
7,2 mld USD (wzrost o 33% w porównaniu do 2006 r.),
w tym polski eksport 5,5 mld USD (wzrost o 39%),
import z Ukrainy 1,7 mld USD (wzrost o 28%).
Utrzymuje się również wysoka dynamika polskich
inwestycji na Ukrainie i ukraińskich inwestycji
w Polsce. Wartość polskich inwestycji na Ukrainie
wg stanu na dzień 1 stycznia 2008 r. wyniosła
670,5 mln USD, a ukraińskich w Polsce oceniana
jest na ok. 800 mln USD.
Działania administracji rządowej w zakresie
wsparcia działalności polskich przedsiębiorców na
rynku ukraińskim są wielopłaszczyznowe.
1. Działania promocyjne.
Realizowane przez Ministerstwo Gospodarki dzia-
łania promocyjne mają na celu kreowanie pozytyw-
nego wizerunku polskiej gospodarki, rozwój współ-
pracy gospodarczej z zagranicą i przede wszystkim
wzrost polskiego eksportu oraz zwiększenie napły-
wu bezpośrednich inwestycji do Polski. W ramach
działalności promocyjnej udzielana jest pomoc pu-
bliczna dla polskich przedsiębiorców, przeznaczona
na refundację części kosztów realizowanych przez
firmy działań na rzecz promocji i wspierania ekspor-
tu ich produktów. Dofinansowanie kosztów realiza-
cji przedsięwzięć promocyjnych odbywa się w ra-
mach kilku instrumentów wspierania eksportu. Na-
leżą do nich przede wszystkim:
— dofinansowanie branżowych projektów pro-
mocyjnych,
— dofinansowanie kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych,
— dofinansowywanie kosztów organizacji przed-
sięwzięć promocyjnych (konferencje, seminaria, im-
prezy promocyjne),
— dofinansowanie publikacji wydawnictw i ma-
teriałów promocyjnych.
W 2007 r. Ministerstwo Gospodarki dofinanso-
wało 9 konferencji organizowanych przez instytucje
i fundacje nt. możliwości współpracy z Ukrainą oraz
warunków podejmowania działalności gospodarczej
na Ukrainie, w tym inwestycyjnej. W bieżącym roku
zaplanowano dofinansowanie 11 tego typu konfe-
rencji, w tym m.in. w marcu br. odbyła się w Łazach
k. Warszawy konferencja zorganizowana przez In-
stytut Integracji Europejskiej nt. prowadzenia dzia-
łalności gospodarczo-handlowej na Ukrainie w świe-
tle Euro 2012.
Poza powyższymi działaniami szeroką działal-
ność promocyjną i informacyjną prowadzi Wydział
Promocji Handlu i Inwestycji w Kijowie. Zadaniem
wydziału jest wspieranie polskich firm zaintereso-
wanych eksportem swoich towarów i usług na rynek
ukraiński oraz promowanie na Ukrainie możliwości
inwestycyjnych w Polsce. Wydział podejmuje nastę-
pujące działania mające na celu wspieranie bezpo-
średniej działalności firm polskich na rynku ukra-
ińskim:
— informowanie (w formie korespondencyjnej,
telefonicznie lub w ramach bezpośrednich rozmów
z zainteresowanymi podmiotami) o możliwościach
inwestycyjnych na Ukrainie i warunkach prowadze-
nia działalności gospodarczej przez zagraniczne
podmioty na rynku ukraińskim;
— przekazywanie informacji o podmiotach ukra-
ińskich świadczących usługi w zakresie prowadze-
nia działalności gospodarczej na Ukrainie (kance-
larie prawne, firmy audytorskie, firmy consultin-
gowe, agencje PR, gazety i czasopisma specjali-
styczne itp.);
— wspieranie polskich inwestorów w kontaktach
z organami administracji ukraińskiej oraz organi-
zacjami i stowarzyszeniami branżowymi w zakresie
przeprowadzania wymaganych prawem ukraińskim
procedur związanych z prowadzeniem działalności
inwestycyjnej, a także przy uzyskiwaniu niezbęd-
nych dla polskich inwestorów informacji;
— prezentowanie ofert polskich firm na stoiskach
i seminariach organizowanych przez wydział;
— podejmowanie na wnioski polskich inwesto-
rów działań interwencyjnych u władz Ukrainy.
Poza systematycznie prowadzoną działalnością
informacyjną (współpraca z polskimi organizacjami
branżowymi i czasopismami w zakresie rozpo-
wszechniania informacji o możliwościach współpra-
cy gospodarczej firm polskich z partnerami ukraiń-
skimi, przekazywanie ww. informacji do Portalu
Promocji Eksportu, zamieszczanie ważnych informa-

cji na stronie internetowej wydziału) do kluczowych
działań informacyjnych, które wydział planuje zre-
alizować w najbliższym czasie, należą:
— wydanie „Przewodnika po rynku ukraińskim”
(obejmującego m.in. prawo celne, certyfikację towa-
rów, politykę handlową władz ukraińskich, rejestra-
cję firmy, prawo podatkowe, prawo pracy, prawo de-
wizowe itp.) i jego systematyczna aktualizacja;
— uruchomienie nowej strony internetowej wy-
działu, na której systematycznie będą zamieszczane
najważniejsze wydarzenia życia gospodarczego
Ukrainy oraz informacje handlowo-gospodarcze dla
polskich przedsiębiorców.
2. Ubezpieczenia eksportowe i inwestycyjne.
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych
przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksporto-
wych (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 59, poz. 609)
powierzyła Korporacji Ubezpieczeń Kredytów Eks-
portowych Spółka Akcyjna prowadzenie w imieniu
własnym gwarantowanych przez Skarb Państwa
ubezpieczeń eksportowych. Ubezpieczenia ekspor-
towe, o których mowa w ww. ustawie, obejmują:
ubezpieczenie kontraktów eksportowych, ubezpie-
czenie kredytów eksportowych, ubezpieczenie kosz-
tów poszukiwania zagranicznych rynków zbytu
oraz ubezpieczenie inwestycji bezpośrednich za gra-
nicą. Wszystkie powyższe formy ubezpieczeń są ofe-
rowane przez korporację jako wsparcie polskich
przedsiębiorców realizujących transakcje eksporto-
we lub inwestujących na rynku Ukrainy niezależnie
od branży, w której działają polscy przedsiębiorcy,
czy wartości realizowanej transakcji.
W ramach ubezpieczeń inwestycji bezpośred-
nich za granicą ochroną ubezpieczeniową są obej-
mowane długoterminowe inwestycje polskich przed-
siębiorstw. Ubezpieczenie udzielane jest od ryzyka
poniesienia przez krajowych inwestorów straty
w następstwie zdarzeń określonych jako ryzyko
polityczne. Umowa ubezpieczenia zawierana jest
na okres wieloletni (maksymalnie 15 lat) z opcją
corocznego odnawiania umowy bądź odstąpienia
od niej przez inwestora.
Według stanu na 21.04.2008 r. zaangażowanie
korporacji na rynku ukraińskim, wynikające z gwa-
rantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeń od
ryzyka nierynkowego, z tytułu ubezpieczenia kon-
traktów i kredytów eksportowych z okresem spłaty
2 i więcej lat oraz z tytułu ubezpieczeń inwestycji
bezpośrednich wynosi 167 413 458,24 USD.
3. Dialog gospodarczy.
Ministerstwo Gospodarki wspiera polskich przed-
siębiorców i inwestorów podczas rozmów gospodar-
czych prowadzonych z przedstawicielami rządu
Ukrainy m.in. w ramach posiedzeń Polsko-Ukraiń-
skiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Go-
spodarczej. Ostatnie, drugie posiedzenie komisji od-
było się w Warszawie 19–20 marca 2008 r. W dniu
28 marca 2008 r. w ramach wizyty prezesa Rady Mi-
nistrów pana Donalda Tuska na Ukrainie odbyło się
Forum Gospodarcze Polska-Ukraina z udziałem
487
premierów obu krajów – pana Donalda Tuska oraz
pani Julii Tymoszenko, wicepremierów obu rządów
z moim udziałem oraz pana Grigorija Nemyrii, jak
również przedstawicieli wiodących firm i stowarzy-
szeń branżowych Polski i Ukrainy.
Wśród ważniejszych kwestii poruszonych przez
polskich i ukraińskich przedsiębiorców biorących
udział w forum wymienić należy:
— potrzebę wspierania przez władze Polski i Ukra-
iny dwustronnych kontaktów gospodarczych,
— konieczność stworzenia na Ukrainie obszarów
z uproszczonym trybem inwestowania,
— potrzebę wzmocnienia polskich placówek za-
granicznych, których zadaniem jest wspieranie pol-
skich firm zainteresowanych eksportem i inwesty-
cjami na rynkach krajów trzecich,
— potrzebę informowania o planach władz Ukra-
iny w zakresie wspierania rozwoju ukraińskiego rol-
nictwa,
— potrzebę rozwoju polsko-ukraińskiej infra-
struktury granicznej, która jest aktualnie jedną
z podstawowych barier rozwoju polsko-ukraińskiej
współpracy gospodarczej,
— zainteresowanie polskich firm udziałem w za-
chodzących obecnie na Ukrainie procesach prywa-
tyzacyjnych,
— potrzebę uregulowania przez władze Ukrainy
kwestii zwrotu podatku VAT z tytułu eksportu przez
przedsiębiorstwa działające na Ukrainie.
Uwagi i opinie zgłaszane przez przedsiębiorców
są brane pod uwagę przez rządy obu krajów przy
kreowaniu polityki gospodarczej.
Ministerstwo Gospodarki podejmuje również
liczne interwencje w sprawach polskich przedsiębior-
ców i inwestorów działających na Ukrainie (np. sprawa
firmy Herbapol – naruszenie praw własności inte-
lektualnej, firmy PGNiG – zaangażowania w spółce
Dewon – problemy z uzyskaniem licencji na eksplo-
atację złóż i eksport gazu ziemnego, firmy Stomil
Wolbrom – przeterminowane należności z tytułu do-
staw towarów itd.).
4. Działania na szczeblu agencji rządowych i sa-
morządu gospodarczego.
Samorząd gospodarczy jest bardzo aktywny
w zakresie udzielania informacji gospodarczej nt.
podejmowania działalności gospodarczej na Ukra-
inie, w tym warunków inwestowania na Ukrainie.
Istotną rolę w tym zakresie odgrywa Polsko-Ukra-
ińska Izba Gospodarcza, która organizuje szereg
konferencji i seminariów dla polskich i ukraińskich
przedsiębiorstw zainteresowanych współpracą.
W lipcu 2007 r. w Warszawie Konfederacja Pra-
codawców Polskich oraz Ukraiński Związek Prze-
mysłowców i Przedsiębiorców w obecności mini-
strów gospodarki Polski i Ukrainy zawarli porozu-
mienie o nawiązaniu współpracy przez polskich
i ukraińskich przedsiębiorców w ramach przygoto-
wań do Euro 2012. Jednym z obszarów współpracy
jest bieżąca wymiana informacji na temat realizo-
wanych projektów inwestycyjnych związanych z Euro
488
2012 oraz możliwości udziału w ich realizacji przed-
siębiorstw z Polski i Ukrainy. Konfederacja jest rów-
nież organizatorem forów gospodarczych związa-
nych z organizacją Euro 2012.
Aktywne działania podejmują również rządowe
agencje zajmujące się wsparciem przedsiębiorczości
i inwestycji zagranicznych. W ramach ostatniego po-
siedzenia Polsko-Ukraińskiej Komisji Międzyrządo-
wej ds. Współpracy Gospodarczej podpisane zostało
memorandum o współpracy pomiędzy Polską Agen-
cją Informacji i Inwestycji Zagranicznych SA i Ukra-
ińskim Centrum ds. Promocji Inwestycji Zagranicz-
nych. Od kilku lat Polska Agencja Rozwoju Przed-
siębiorczości na podstawie porozumienia podpisane-
go z Państwowym Komitetem Ukrainy ds. Regulacji
i Przedsiębiorczości realizuje szereg projektów zwią-
zanych z wymianą doświadczeń oraz wspieraniem
współpracy pomiędzy małymi i średnimi przedsię-
biorstwami obu państw.
Przekazywane Ukrainie polskie doświadczenia
z procesu transformacji, dostosowania gospodarki
do warunków rynkowych, tworzenia instytucji wspie-
rających przyciąganie inwestycji, eksport i rozwój
przedsiębiorczości itd. są wykorzystywane w proce-
sie legislacyjnym Ukrainy, co stwarza bardziej przej-
rzyste warunki do podejmowania działalności go-
spodarczej na rynku ukraińskim.
Ponadto istotnym elementem wsparcia współ-
pracy inwestycyjnej obu krajów jest baza prawno-
-traktatowa, m.in. podpisane w 1993 r.: Konwencja
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem
Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatko-
wania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowa-
nia w zakresie podatków od dochodu i majątku oraz
umowa między rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a rządem Ukrainy o wzajemnym popieraniu i ochro-
nie inwestycji. Umowy te są gwarantem bezpieczeń-
stwa dla aktywności gospodarczej przedsiębiorstw
z obu krajów.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie ruchu granicznego pomiędzy Polską
a Ukrainą po wstąpieniu Polski
do strefy Schengen (2332)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek i pana
posła Grzegorza Raniewicza (pismo nr SPS-023-
-2332/08 z dnia 9 kwietnia 2008 r.) w sprawie ruchu
granicznego między Polską a Ukrainą po przystąpie-
niu Polski do strefy Schengen uprzejmie informuję:
Członkowstwo Polski w Schengen spowodowało,
że procedury wizowe uległy znaczącym zmianom
i wydłużeniu. Cudzoziemiec wnioskujący o wydanie
wizy obowiązany jest przedstawić dokumenty po-
twierdzające cel podróży, posiadanie środków finan-
sowych na pobyt na obszarze państw Schengen oraz
polisę ubezpieczenia kosztów leczenia. W uzasadnio-
nych przypadkach konsul zobowiązany jest również
do przeprowadzenia rozmowy z cudzoziemcem ubie-
gającym się o wizę w celu ustalenia faktycznego celu
przyjazdu do strefy Schengen. Cudzoziemiec podle-
ga również sprawdzeniu w wykazie cudzoziemców,
których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej jest niepożądany oraz w Systemie Informacyj-
nym Schengen.
Umowa między Wspólnotą Europejską a Ukra-
iną o ułatwieniach w wydawaniu wiz przewiduje, iż
wszystkie państwa Unii Europejskiej przy wydawa-
niu wiz jednolitych Schengen obywatelom Ukrainy
stosują jednakową preferencyjną opłatę za rozpa-
trzenie wniosku wizowego w wysokości 35 EUR.
Umowa określa jednocześnie szereg kategorii oby-
wateli Ukrainy zwolnionych z tej opłaty. Z kolei mi-
nister spraw zagranicznych RP, korzystając z prze-
widzianych uregulowaniami prawnymi Schengen
uprawnieniami do samodzielnego kształtowania wy-
sokości opłat konsularnych w odniesieniu do wiz
krajowych, ustalił opłatę za wydanie tego rodzaju
wiz obywatelom Ukrainy w obniżonej wysokości
35 EUR (stawka podstawowa wynosi 60 EUR).
1. W I kwartale 2008 r. urzędy konsularne RP
na Ukrainie przyjęły 71 985 wniosków wizowych
i wydały 2174 decyzji o odmowie wydania wizy. Od-
setek odmów wynosi więc zaledwie 3,3%. W okresie
tym wydano łącznie 63 295 wiz. Pojawiająca się tu
różnica wynika z faktu, że dane dotyczą stanu na
dzień 31 marca 2008 r. Procedura wizowa jest na-
tomiast ciągła: w I kwartale 2008 r. realizowane
były częściowo sprawy z grudnia 2007 r., a część
wniosków przyjętych w I kwartale podlegała rozpa-
trzeniu w II kwartale 2008 r. Dla porównania w I kwar-
tale 2007 r. urzędy konsularne RP na Ukrainie wy-
dały 151 751 wiz. Spadek ten wynika z przyczyn
przedstawionych na wstępie.
2. Wśród głównych powodów udzielenia odmowy
wydania wizy przez konsulów należy wymienić: brak
zgodności deklarowanego celu podróży z jego fak-
tycznym celem, nieposiadanie środków finansowych
na pobyt w Polsce, brak polisy ubezpieczenia kosz-
tów leczenia, przedstawianie niewiarygodnych lub
sfałszowanych dokumentów (np. potwierdzających
posiadanie środków finansowych, umów z polskimi
partnerami, voucherów firm turystycznych, oświad-
czeń o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi),
podanie nieprawdziwych danych we wniosku wizo-
wym, figurowanie cudzoziemca w wykazie cudzo-

ziemców, których pobyt na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej jest niepożądany lub w Systemie
Informacyjnym Schengen, brak przesłanek do wy-
dania wiz określonego typu, ryzyko migracyjne.
3. Przypadki unieważnienia przez Straż Granicz-
ną wiz wydanych obywatelom Ukrainy wynikają
z ujawnienia faktu, że cel wjazdu cudzoziemca na te-
rytorium RP jest inny niż deklarowany podczas skła-
dania wniosku o wizę w polskim urzędzie konsular-
nym. Straż Graniczna nie odnotowuje natomiast
przypadków nieprawidłowego wystawienia wiz.
4. Za przygotowanie pracowników, którzy mają
bezpośredni kontakt z interesantami, odpowiedzial-
ni są kierownicy urzędów konsularnych. Szkolenie
tych pracowników, najczęściej będących obywatela-
mi kraju urzędowania, obejmuje oprócz kwestii ob-
sługi systemu informatycznego „Wiza-Konsul” rów-
nież zagadnienia właściwego podejścia do interesan-
tów oraz kultury osobistej. Kwalifikacja tych osób
do pracy przeprowadzana jest na zasadach konkur-
su. Ponadto muszą się one wykazać posiadaniem od-
powiednich predyspozycji do pracy z ludźmi.
5. Zarówno przed przystąpieniem Polski do Schen-
gen, jak i obecnie konsulowie prowadzą szeroką ak-
cję informacyjną wśród społeczności zamieszkującej
okręg konsularny. Działania te mają różnorodny
charakter i obejmują m.in.: konferencje prasowe,
wywiady, publikacje w prasie lokalnej, spotkania
z biurami turystycznymi, spotkania z władzami lo-
kalnymi, spotkania z Polonią. Szczegółowa informa-
cja dostępna jest również na aktualizowanych na
bieżąco stronach internetowych konsulatów oraz ta-
blicach informacyjnych umieszczonych przed ich
siedzibami.
6. Ministerstwo na bieżąco monitoruje procedury
wydawania wiz przez urzędy konsularne na Ukra-
inie. Konsulowie są zobowiązani do systematyczne-
go nadsyłania do ministerstwa informacji nt. liczby
przyjętych wniosków, rodzajów wydanych wiz, okre-
su oczekiwania na złożenie wniosku wizowego i ter-
minów wydawania wiz, wraz z uzasadnieniem tych
terminów oraz dynamiki procesów wizowych. Ana-
lizy te wykorzystywane są m.in. do dokonywania po-
trzebnych zmian w organizacji pracy urzędów kon-
sularnych.
7. W związku z wejściem w życie w dniu 29 mar-
ca br. ustawy z 7 września 2007 r. o Karcie Polaka
urzędy konsularne na Ukrainie przyjęły dotychczas
1700 wniosków o wydanie Karty Polaka. Minister-
stwo szacuje, że zainteresowanie uzyskaniem ze-
zwolenia małego ruchu granicznego będzie się
kształtować na poziomie ok. 1000 dziennie w konsu-
lacie we Lwowie i ok. 500 w konsulacie w Łucku.
Obsługa zwiększonej liczby interesantów spowo-
dowała potrzebę zwiększenia personelu konsulatów
oraz pozyskania dodatkowych powierzchni biuro-
wych. Dla potrzeb Konsulatu Generalnego RP we
Lwowie wynajęte zostały kolejne pomieszczenia biu-
rowe, które w pierwszym etapie są wykorzystane dla
obsługi osób ubiegających się o Kartę Polaka. Do
489
tego obiektu, po pełnej adaptacji pomieszczeń, prze-
niesiona zostanie obsługa interesantów wizowych
i po wejściu w życie umowy o zasadach małego ru-
chu granicznego – także ubiegających się o zezwo-
lenia małego ruchu granicznego. Nowy obiekt, któ-
rego uruchomienie planowane jest na II połowę
czerwca br., w sposób istotny poprawi poziom ob-
sługi interesantów (liczba okienek wzrośnie do kil-
kunastu). Podjęto także decyzję o zatrudnieniu do-
datkowych pracowników miejscowych. Analogicz-
ne działania podjęte zostały w Konsulacie General-
nym RP w Łucku.
Ponadto Ministerstwo Spraw Zagranicznych
wspólnie z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych
i Administracji podjęło prace nad wdrożeniem w kon-
sulatach systemu teleinformatycznego dla obsługi
spraw z zakresu małego ruchu granicznego.
Na II połowę 2009 r. planowane jest otwarcie no-
wej siedziby Konsulatu Generalnego RP we Lwowie.
Funkcjonowanie urzędu w nowej siedzibie, zdaniem
ministerstwa, wyeliminuje wiele dotychczasowych
problemów i znacznie usprawni obsługę interesan-
tów przez konsulat.
W celu dalszego ułatwienia interesantom kon-
taktu z urzędem od kwietnia br. wprowadzone zo-
stały cotygodniowe dyżury konsularne w Domu Pol-
skim w Żytomierzu, obsługiwane przez pracowni-
ków Konsulatu Generalnego RP w Łucku, gdzie
przyjmowane są dokumenty w sprawie przyznania
Karty Polaka i wnioski wizowe.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie projektu ustawy o szczególnych
uprawnieniach pracowników ZOZ (2334)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Guzowskiej w sprawie
projektu ustawy o szczególnych uprawnieniach pra-
cowników ZOZ, przekazaną przy piśmie z dnia 9 kwiet-
nia br., znak: SPS-023-2334/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
W odniesieniu do kwestii przesłanek stojących za
propozycją wyrównania czasu pracy pracowników
zakładów opieki zdrowotnej, a co za tym idzie, wy-
dłużenia czasu pracy techników elektroradiologów
oraz opinii wyrażanych w tej sprawie przez środowi-
490
ska związane z pracami przy źródłach promieniowa-
nia należy wskazać, iż na brak uzasadnienia – z punk-
tu widzenia bezpieczeństwa pracy i potencjalnych
następstw zdrowotnych narażenia zawodowego – dla
obowiązywania na niektórych stanowiskach pracy
skróconych norm czasu pracy wielokrotnie wskazy-
wali konsultanci krajowi, m.in. w dziedzinie onkolo-
gii klinicznej, medycyny pracy, radioterapii onkolo-
gicznej, jak również Instytut Medycyny Pracy i Zdro-
wia Środowiskowego oraz Instytut Medycyny Pracy
im. prof. J. Nofera. Instytut Medycyny w Łodzi
stwierdził, iż skracanie czasu pracy nie jest skutecz-
ną i optymalną metodą zapobiegania negatywnym
skutkom wykonywania pracy w szkodliwych warun-
kach. Najbardziej efektywną i zalecaną metodą prze-
ciwdziałania negatywnym skutkom pracy, m.in.
przy źródłach promieniowania, jest respektowanie
przez pracodawców przepisów Kodeksu pracy oraz
innych aktów prawnych regulujących kwestię ochro-
ny pracowników narażonych na promieniowanie jo-
nizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym m.in. dyrektywą
Rady 97/43/Euratom z dnia 30 czerwca 1997 r.
w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przed
niebezpieczeństwem wynikającym z promieniowa-
nia jonizującego związanego z badaniami medycz-
nymi. Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są
w warunkach narażenia na promieniowanie jonizu-
jące, podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe. Należy rów-
nież zauważyć, że ustawa Prawo atomowe nie regu-
luje zagadnień związanych z czasem pracy. Wynika
to bezpośrednio z zaleceń zawartych w „Międzyna-
rodowych podstawowych normach ochrony przed
promieniowaniem jonizującym i bezpieczeństwa źró-
deł promieniowania” (Państwowa Agencja Atomi-
styki, ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią,
iż: „warunki zatrudnienia pracowników nie zależą
od istnienia lub możliwości pojawienia się narażenia
zawodowego. Nie stosuje się żadnych specjalnych
systemów rekompensat lub preferencyjnego trakto-
wania narażonych pracowników, takich jak: dodatki
płacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skróco-
ny dzień pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepsze
warunki przejścia na emeryturę. Wymienione środ-
ki nie mogą być ani proponowane, ani stosowane za-
miast zapewnienia pracownikom takich środków
ochrony i bezpieczeństwa, które gwarantują speł-
nienie wymagań norm.”
Pragnę także poinformować, że ocena dawek in-
dywidualnych osób zawodowo narażonych na pro-
mieniowanie jonizujące wskazuje, że przeciętna
roczna dawka dla tej populacji wynosi mniej niż
1 mSv, co stanowi 1/20 rocznej dawki granicznej wy-
mienionej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
18 stycznia 2005 r. w sprawie dawek granicznych
promieniowania jonizującego (Dz. U. Nr 20, poz. 168).
Wyższych od przeciętnych dawek można oczekiwać
jedynie w radiologii zabiegowej lub wśród pracowni-
ków wykonujących niektóre procedury z wykorzy-
staniem izotopów promieniotwórczych. Niemniej
jednak należy podkreślić, że w żadnym z tych przy-
padków nie może dojść w trakcie rutynowej pracy do
przekroczenia odpowiednich dawek granicznych.
Ponadto zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawo atomo-
we obowiązkiem kierownika jednostki organizacyjnej
jest zapewnienie wykonywania działalności zgodnie
z zasadą optymalizacji, wymagającą, aby – przy roz-
sądnym uwzględnieniu czynników ekonomicznych
i społecznych – liczba narażonych pracowników i osób
z ogółu ludności była jak najmniejsza, a otrzymywa-
ne przez nich dawki promieniowania jonizującego
były możliwie małe.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej nie obowią-
zują na poziomie prawa krajowego regulacje skraca-
jące normy czasu pracy do 5 godzin na dobę w sto-
sunku do pracowników zatrudnionych na stanowi-
skach wskazanych w art. 32g ust. 3 i 5 ustawy o za-
kładach opieki zdrowotnej. Jedynym krajem, w któ-
rym ustawodawstwo krajowe przewiduje zbliżoną do
obowiązującej w Polsce normę skróconego czasu
pracy, jest Grecja, na terenie której skrócona norma
czasu pracy wynosi 5 godzin 30 minut na dobę.
Okres jej obowiązywania ograniczony jest jednak
wyłącznie do miesięcy letnich. W pozostałej części
roku normy czasu pracy obowiązujące pracowników
zatrudnionych na stanowiskach analogicznych do
wskazanych w art. 32g ust. 3 i 5 są dłuższe.
Odnosząc się do kwestii konsultacji zewnętrz-
nych projektu ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej, pragnę
poinformować, iż Ministerstwo Zdrowia z racji tego,
iż projekt ten stanowi przedłożenie poselskie, nie
przeprowadzało przedmiotowych konsultacji. Jed-
nakże w trakcie dwumiesięcznych prac, zwołanej
z inicjatywy prezesa Rady Ministrów konferencji
„białego szczytu”, zgodnie z wnioskiem partnerów
społecznych projekt przedmiotowej ustawy poddany
był dyskusji podczas spotkań grup roboczych tego
gremium. Wszystkie zgłoszone w trakcie obrad po-
stulaty, uwagi i wnioski dotyczące propozycji no-
wych regulacji, jako integralna część dorobku szczy-
tu, zostały przekazane jako głos przedstawicieli śro-
dowiska ochrony zdrowia pod rozwagę parlamento-
wi, który w toku dalszych prac legislacyjnych jest
władny przeprowadzać dalsze konsultacje z zainte-
resowanymi środowiskami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (2338)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 9 kwietnia br., znak: SPS-023-2338/08,
przy którym przesłana została interpelacja poseł
Beaty Szydło w sprawie zmiany przepisów ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Wprowadzonym z dniem 1 stycznia 1999 r. syste-
mem emerytalno- rentowym uregulowanym przepi-
sami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), zwa-
nej dalej ustawą emerytalną, określona została mię-
dzy innymi sprawa emerytur górniczych.
Jeżeli chodzi o prawo do emerytury górniczej,
bez względu na wiek i zajmowane stanowisko, to
w myśl obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r.
przepisów ustawy emerytalnej, prawo do tej emery-
tury przysługiwało pracownikom urodzonym po
dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia
1969 r., którzy pracę górniczą wykonywali pod zie-
mią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez
okres wynoszący co najmniej 25 lat.
Z tym że do okresów pracy górniczej zaliczane
były także okresy niezdolności do pracy z tytułu wy-
padku przy pracy, wypadku w drodze do pracy lub
z pracy albo z tytułu choroby zawodowej, za które
zostało wypłacone wynagrodzenie lub zasiłek choro-
bowy albo świadczenie rehabilitacyjne oraz inne niż
wymienione okresy niezdolności do pracy z powodu
choroby lub odosobnienia w związku z chorobą za-
kaźną, za które zostało wypłacone wynagrodzenie
lub zasiłek chorobowy w wymiarze do 35 dni w roku
kalendarzowym, bezpośrednio poprzedzone pracą
górniczą wykonywaną pod ziemią stale i w pełnym
wymiarze czasu pracy, przypadające w czasie trwa-
nia stosunku pracy.
Przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury na
tych zasadach był uwzględniany również w wymia-
rze do 5 lat okres urlopu górniczego, który był okre-
ślony przepisami ustawy z dnia 26 listopada 1998 r.
o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do
funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej
oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin
górniczych (Dz. U. Nr 162, poz. 1112, z późn. zm.)
oraz okres świadczenia górniczego określonego prze-
pisami ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o restruk-
491
turyzacji górnictwa węgla kamiennego w latach
2003–2006 (Dz. U. Nr 210, poz. 2037, z późn. zm.).
W przypadku tej emerytury wymagane było tak-
że spełnienie łącznie warunków: nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego, spełnienie
warunków do uzyskania emerytury do dnia 31 grud-
nia 2006 r., rozwiązania stosunku pracy.
Przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej,
bez względu na wiek i zajmowane stanowisko, nie
były uwzględniane żadne inne okresy niż wymienio-
ne, w tym także okresy służby wojskowej.
Wyjątek od tej zasady z uwagi na głęboką re-
strukturyzację branży węgla kamiennego przez
okres przejściowy został określony w przepisach wy-
mienionej ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o do-
stosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funk-
cjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin gór-
niczych, zgodnie z którym między innymi okresy
czynnej służby wojskowej, poprzedzonej pracą górni-
czą wykonywaną pod ziemią stale i w pełnym wy-
miarze czasu pracy, pod warunkiem podjęcia takiej
pracy w ciągu 30 dni od dnia zakończenia tej służby,
zaliczane były do okresów pracy górniczej wykony-
wanej pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu
pracy przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury
na podstawie wniosków złożonych do dnia 31 grud-
nia 2002 r.
A następnie, zgodnie z powołanymi przepisami
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o restrukturyza-
cji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003–
–2006, okresy czynnej służby wojskowej zaliczane
były do okresów pracy górniczej wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie
wniosków złożonych do dnia 31 grudnia 2004 r.
Od dnia 1 stycznia 2007 r. sprawę uprawnień do
emerytury górniczej, bez względu na wiek i zajmowa-
ne stanowisko, regulują przepisy rozdziału 3a: Eme-
rytury górnicze, powołanej ustawy emerytalnej, w brzmie-
niu nadanym przepisami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy Karta Na-
uczyciela (Dz. U. Nr 167, poz. 1397).
Przyjęte w 2005 r. wolą Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej przepisy wskazanej ustawy są realizacją
przedłożonego Sejmowi obywatelskiego projektu
ustawy dotyczącej zmiany regulacji emerytalnych,
w tym przede wszystkim zmiany regulacji odnoszą-
cych się do emerytur górniczych.
W trakcie prac nad tym projektem w komisjach
sejmowych, w których uczestniczyli również przed-
stawiciele związków zawodowych górników, analizie
podlegały przedstawione obywatelskie propozycje
rozwiązań dotyczące emerytur górniczych, w tym
okresów uważanych za pracę górniczą oraz pracę
równorzędną z pracą górniczą.
W wyniku tych prac nastąpiło przyjęcie ogra-
niczenia określonych okresów uważanych za pra-
cę górniczą oraz za pracę równorzędną z pracą
górniczą.
492
Wypracowane zostały rozwiązania dotyczące utrzy-
mania w zreformowanym systemie emerytalnym
preferencyjnych uprawnień do emerytury górniczej
oraz emerytury górniczej bez względu na wiek i zaj-
mowane stanowisko.
Wobec przyjętych rozwiązań emerytury te nie
zostaną objęte systemem emerytur pomostowych.
W związku z tym od dnia 1 stycznia 2007 r. pra-
wo do emerytur górniczych regulują przepisy zawar-
te w rozdziale 3a: Emerytury górnicze, ustawy eme-
rytalnej.
Jeżeli chodzi o prawo do emerytury górniczej,
bez względu na wiek i zajmowane stanowisko, to
w myśl przepisów art. 50e ustawy emerytalnej pra-
wo do tej emerytury przysługuje pracownikom,
którzy pracę górniczą wykonywali pod ziemią stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres wyno-
szący co najmniej 25 lat.
Do okresów pracy górniczej zalicza się także
okresy niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy
pracy albo z tytułu choroby zawodowej, za które wy-
płacone zostało wynagrodzenie lub zasiłek chorobo-
wy albo świadczenie rehabilitacyjne, jak również
okresy czasowego oddelegowania pracowników do
zawodowego pogotowia ratowniczego w Centralnej
Stacji Ratownictwa Górniczego SA w Bytomiu,
w KGHM Polska Miedź SA Oddział Jednostka Ratow-
nictwa Górniczo-Hutniczego w Lubinie lub w okręgo-
wych stacjach ratownictwa górniczego. Okresy te
zalicza się do pracy górniczej w razie ich bezpośred-
niego poprzedzenia pracą górniczą wykonywaną pod
ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, przy-
padające w czasie trwania stosunku pracy.
Z tym iż wymagany jest także warunek nieprzy-
stąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo
złożenia wniosku o przekazanie środków zgroma-
dzonych na rachunku w otwartym funduszu emery-
talnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych, na dochody budżetu państwa, wprowa-
dzony przepisami ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r.
o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 17, poz. 95).
Prawo do emerytury górniczej, bez względu na
wiek i zajmowane stanowisko, na wskazanych zasa-
dach nie zostało uzależnione od przynależności
ubezpieczonych do określonej grupy wiekowej ubez-
pieczonych.
Ponadto przyjętymi przez Sejm przepisami art. 3
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz ustawy Karta Nauczyciela oso-
bom, które do dnia 31 grudnia 2007 r. spełniły wa-
runki do emerytury górniczej, bez względu na wiek
i zajmowane stanowisko, uregulowanej przepisami
ustawy emerytalnej, w brzmieniu obowiązującym
w dniu 31 grudnia 2006 r., stworzono możliwość
przejścia na te emerytury na warunkach określo-
nych w tych przepisach.
W dniu 7 września 2007 r. Sejm przyjął ustawę
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 191, poz. 1369).
Z uwagi na regulacje przepisów art. 3 tej ustawy
nastąpiło kolejne wydłużenie do dnia 31 grudnia
2008 r. możliwości skorzystania z prawa do emery-
tury górniczej lub emerytury górniczej, bez względu
na wiek i zajmowane stanowisko, w brzmieniu prze-
pisów regulujących uprawnienia do tych emerytur
obowiązującym w dniu 31 grudnia 2006 r.
A w związku z tym przy zachowaniu spełnienia
wymaganych warunków w brzmieniu przepisów
w dniu 31 grudnia 2006 r.
Jak również uregulowano, iż osobom, którym
udzielono urlopu górniczego na warunkach określo-
nych w przepisach ustawy z dnia 26 listopada 1998 r.
o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do
funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej
oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin
górniczych lub świadczenia górniczego na warun-
kach określonych przepisami ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o restrukturyzacji górnictwa węgla ka-
miennego w latach 2003–2006, przy ustalaniu pra-
wa do górniczej emerytury, bez względu na wiek
i zajmowane stanowisko, uwzględnia się okresy nie-
zdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnie-
nia w związku z chorobą zakaźną, za które zostało
wypłacone wynagrodzenie lub zasiłek chorobowy,
okresy czynnej służby wojskowej lub okresy pełnie-
nia z wyboru funkcji w organach związku zawodo-
wego zrzeszającego górników na warunkach okre-
ślonych w tych odrębnych przepisach, o ile z urlopem
górniczym lub świadczeniem górniczym osoby te
spełniły do dnia 31 grudnia 2008 r. warunki do eme-
rytury górniczej, bez względu na wiek i zajmowane
stanowisko.
Należy podkreślić, iż obowiązujące regulacje
umożliwiają zarówno przejście na emeryturę górni-
czą, bez względu na wiek i zajmowane stanowisko,
na zasadach określonych przepisami art. 3 ustawy
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw, jak również na
zasadach określonych obowiązującymi od dnia 1 stycz-
nia 2007 r. przepisami art. 50e ustawy emerytalnej,
z tym iż w tym przypadku bez uwarunkowania
przynależności ubezpieczonych do określonej grupy
wiekowej ubezpieczonych.
Pragnę podkreślić, iż emerytura górnicza, bez
względu na wiek i zajmowane stanowisko, jest świad-
czeniem preferencyjnym w stosunku do pozostałych
świadczeń z ubezpieczenia społecznego.
Należy zauważyć, iż uprawnienie do emerytury
górniczej, bez względu na wiek i zajmowane stano-
wisko, jest niezależne od przynależności do określo-
nej grupy wiekowej.
Emerytura ta kierowana jest do osób legitymują-
cych się określoną pracą górniczą wykonywaną pod zie-
mią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a w związ-

ku z tym prawo do niej wynika z faktu wykonywania
pracy w określonych warunkach i jej długotrwałości,
tj. pracy pod ziemią.
Wymaga również podkreślenia fakt, iż emerytury
górnicze, bez względu na wiek i zajmowane stanowi-
sko, realizowane są z powszechnego systemu ubez-
pieczeń społecznych. Systemu opartego na opłacaniu
składek na ubezpieczenie emerytalne przez ubezpie-
czonych aktualnie zatrudnionych, z których to skła-
dek realizowane są emerytury. Ponadto wysokość tej
składki jest jednakowa dla wszystkich ubezpieczo-
nych niezależnie od warunków wykonywania pracy
i przysługujących uprawnień emerytalnych.
Przyznanie preferencyjnych uprawnień emery-
talnych dla jakiejkolwiek grupy ubezpieczonych przy
opłacaniu jednakowej składki prowadzi do przerzu-
cania kosztów tych uprawnień na inne grupy ubez-
pieczonych, którzy z tych uprawnień nie korzystają
tym bardziej, iż w przypadku emerytur górniczych
ich wysokość jest i będzie ustalana na dotychczaso-
wych zasadach w odróżnieniu od ogółu ubezpieczo-
nych, których wysokość emerytury będzie zależała
od składek zgromadzonych na indywidualnych kon-
tach w I i II filarze.
Z uwagi na powyższe i biorąc pod uwagę obo-
wiązujące rozwiązania regulujące uprawnienia do
emerytury górniczej, bez względu na wiek i zajmo-
wane stanowisko, brak jest podstaw do podejmowa-
nia działań zmierzających do doliczenia do wyma-
ganego okresu pracy górniczej wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze pod ziemią także okresu
służby wojskowej.
Podsekretarz stanu
Radosław Mleczko
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie pomocy dla żołnierzy wracających
z misji zagranicznych (2346)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka w sprawie
pomocy dla żołnierzy wracających z misji zagranicz-
nych (SPS-023-2346/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Aktualnie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
zaangażowane są w siedmiu misjach wojskowych:
— dwóch pod egidą ONZ: UNDOF – Wzgórza Go-
lan i UNIFIL – Liban,
— trzech prowadzonych przez Organizację Trak-
tatu Północnoatlantyckiego, tj. ISAF w Afganista-
nie, Misji Szkoleniowej NATO w Iraku oraz KFOR
w Kosowie,
493
— jednej pod egidą Unii Europejskiej – Althea
w Bośni i Hercegowinie,
— jednej w ramach walki z globalnym terrory-
zmem, tj. Iraqi Freedom w Iraku.
Polscy żołnierze przygotowują się również do
operacji wojskowej Unii Europejskiej w Republice
Czadu i Republice Środkowoafrykańskiej.
Udział w międzynarodowych operacjach stabili-
zacyjnych związany jest z zaangażowaniem przez
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej znacznych za-
sobów osobowych. Od 1953 r. w operacjach poza gra-
nicami kraju pełniło służbę ponad sześćdziesiąt ty-
sięcy żołnierzy i pracowników wojska. Okres lat
2001–2007 to dynamiczny wzrost udziału polskich
żołnierzy w misjach o dużej intensywności, w któ-
rych dominowały działania zbliżone do bojowych.
Zagrożenie życia oraz duże obciążenie fizyczne i psy-
chiczne często jest przyczyną znacznego dyskomfor-
tu, tym samym czynnikiem, który może doprowa-
dzić do zaburzeń „stresu pola walki”.
Idea opieki psychologicznej i podejmowania osło-
nowych działań psychologicznych jest wielopłasz-
czyznowo realizowana w Siłach Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej od wielu lat. Szczególnej formy
i natężenia nabrała od czasu udziału polskich żoł-
nierzy w misji w Iraku. Wówczas, oprócz przygoto-
wania psychologicznego żołnierzy skierowanych do
służby poza granicami państwa realizowanego
w jednostkach wojskowych, które prowadzą szkole-
nia przygotowawcze przed wyjazdem, zaproponowa-
no realizację czternastodniowych turnusów leczni-
czo-profilaktycznych pod nazwą „trening antystre-
sowy” na bazie czterech wojskowych szpitali uzdro-
wiskowo-rehabilitacyjnych.
Turnusy w założeniu prowadzone są głównie
dla żołnierzy, u których po powrocie z misji w trak-
cie diagnozy klinicznej stwierdzono zespół stresu
pourazowego, zaburzenia związane z innymi reak-
cjami stresowymi, zaburzenia nerwicowe, nastro-
ju, lękowe lub inne rozpoznawane klinicznie reak-
cje świadczące o zaburzeniach adaptacyjnych. Do
udziału w turnusach nie są kierowani żołnierze,
u których stwierdzono po powrocie z misji zaburze-
nia psychotyczne. Osoby takie obejmowane są w pierw-
szej kolejności leczeniem w Klinice Psychiatrii
i Stresu Bojowego Wojskowego Instytutu Medycz-
nego w Warszawie oraz w ramach oddziałów psy-
chiatrycznych wojskowych szpitali klinicznych i po-
zostałych szpitali wojskowych (w 2006 r. na oddzia-
łach psychiatrii przybywało 30 żołnierzy uczestni-
czących w misjach, 40 leczono lub objęto opieką
ambulatoryjną, natomiast w 2007 r. na oddziałach
psychiatrii przebywało 20 żołnierzy, a 51 leczono
lub objęto opieką).
Każdy z żołnierzy skierowanych na turnus ma
możliwość przyjazdu z osobą (osobami) towarzyszą-
cą. Również dla nich mogą być organizowane zajęcia
o charakterze psychoedukacyjnym. Turnusy „tre-
ningu antystresowego” mogą być łączone z rehabili-
tacją dotyczącą innych medycznych dysfunkcji, co
494
jest realizowane w poszczególnych szpitalach uzdro-
wiskowo-rehabilitacyjnych.
Żołnierzom powracającym z misji zagranicznych
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej udzielają po-
mocy w zakresie opieki medycznej i psychologicznej,
a także niezbędnego wsparcia socjalnego.
Opieka medyczna i psychologiczna świadczona
jest przez placówki wojskowej służby zdrowia w ra-
mach kontraktu z Narodowym Funduszem Zdro-
wia. W ubiegłym roku znowelizowano przepisy usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Zgodnie z nią
uprawnieni żołnierze lub pracownicy mogą korzy-
stać poza kolejnością ze świadczeń w zakresie lecze-
nia urazów i chorób nabytych podczas wykonywania
zadań poza granicami państwa. Świadczenia odpłat-
ne i nieodpłatne opieki zdrowotnej udzielane są
uprawnionym żołnierzom lub pracownikom także
po ich zwolnieniu ze służby wojskowej lub ustaniu
umowy o pracę. Świadczenia odpłatne związane
z urazami i chorobami powstałymi podczas wykony-
wania zadań poza granicami państwa pokrywa się
z budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji
ministra obrony narodowej. Uprawnionemu żołnie-
rzowi lub pracownikowi przysługuje bezpłatne za-
opatrzenie w leki umieszczone w wykazach leków
podstawowych i uzupełniających oraz leki receptu-
rowe na czas leczenia takich urazów lub chorób, jak
również prawo do bezpłatnych wyrobów medycz-
nych, przedmiotów ortopedycznych i środków po-
mocniczych.
W związku z tym żołnierze i pracownicy, którzy
doznali urazu lub zachorowali podczas wykonywa-
nia zadań służbowych poza granicami państwa,
mają prawo do korzystania z wskazanych świadczeń
opieki zdrowotnej na podstawie dokumentu potwier-
dzającego przysługujące uprawnienia. Wzór doku-
mentu – legitymacji osoby poszkodowanej, tryb jej
wydawania, wymiany lub zwrotu, a także dane
w niej zawarte określa rozporządzenie ministra
obrony narodowej z dnia 9 listopada 2007 r. w spra-
wie dokumentu potwierdzającego uprawnienia przy-
sługujące osobie poszkodowanej podczas wykonywa-
nia zadań służbowych poza granicami państwa
(Dz. U. Nr 216, poz. 1608).
Jednocześnie pragnę dodać, że informacje o try-
bie wydawania dokumentu i przysługujących na
jego podstawie świadczeniach zdrowotnych wraz
z przykładowym wnioskiem o wydanie legitymacji
zostały zamieszczone na stronie internetowej In-
spektoratu Wojskowej Służby Zdrowia Ministerstwa
Obrony Narodowej – www.iwsz.wp.mil.pl, w zakład-
ce „Do pobrania”.
Ponadto pragnę wskazać, że w związku ze służbą
poza granicami państwa w Siłach Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej funkcjonuje system osłony
psychologicznej realizowanej w trzech etapach:
1) pierwszy etap (przed wyjazdem na misję) obej-
muje szkolenie żołnierza m.in. z zakresu:
— czynników wpływających na psychikę w cza-
sie służby poza granicami kraju,
— adaptacji do warunków służby poza granicami
kraju,
— zachowania się w przypadku uprowadzenia
lub porwania,
—dowodzenia i kierowania ludźmi w warunkach
misji,
— funkcjonowania w zespole zadaniowym,
— stresu w czasie służby poza granicami kraju,
— stresu bojowego,
— kryzysu psychologicznego;
2) drugi etap (osłony psychologicznej) realizowa-
ny jest przez psychologów pełniących służbę w pol-
skich kontyngentach wojskowych poza granicami
państwa. Są oni do stałej dyspozycji żołnierzy, moni-
torują i diagnozują ich stan psychiczny, udzielają po-
mocy (indywidualnej i grupowej) w zakresie prze-
zwyciężenia trudności i zaburzeń w procesie adapta-
cji do warunków misji, redukcji efektów silnego stre-
su z wykorzystaniem technik debriefingowych i ele-
mentów wentylacji emocji. Ponadto przeprowadzają
z żołnierzami cykl szkoleń m.in. z zakresu przeciw-
działania samobójstwom, readaptacji do warunków
pokojowych, zachowania się w sytuacji uprowadze-
nia lub bycia zakładnikiem;
3) trzeci etap (realizowany po powrocie z misji) re-
alizują konsultanci do spraw profilaktyki psycholo-
gicznej, którzy prowadzą rozmowy i wywiady z żoł-
nierzami oraz udzielają niezbędnej pomocy i wspar-
cia, m.in. przez elementy psychoedukacji. Udzielają
również informacji, gdzie można szukać pomocy spe-
cjalistycznej.
Żołnierze, którzy po powrocie z misji poza grani-
cami państwa mają problemy natury psychicznej,
w zależności od ich nasilenia mogą korzystać z po-
mocy specjalistów – lekarzy psychiatrów i psycholo-
gów w klinikach oraz oddziałach psychiatrycznych
i leczenia stresu bojowego Wojskowego Instytutu
Medycznego w Warszawie, wojskowych szpitali kli-
nicznych w Bydgoszczy, Krakowie i Wrocławiu oraz
szpitali wojskowych, w tym Szpitala Marynarki Wo-
jennej w Gdańsku. Może to być także pomoc specja-
listyczna ambulatoryjna, świadczona między inny-
mi w poradniach zdrowia psychicznego, które dzia-
łają przy wskazanych szpitalach. W 2005 r. w Woj-
skowym Instytucie Medycznym w Warszawie zosta-
ła otwarta Klinika Psychiatrii i Stresu Bojowego.
Jej celem jest udzielanie kompleksowej wysokospe-
cjalistycznej pomocy psychiatrycznej i psychologicz-
nej żołnierzom cierpiącym z powodu zaburzeń psy-
chiatrycznych, w szczególności będących następ-
stwem stresu bojowego, ich rodzinom oraz w miarę
możliwości innym chorym, zwłaszcza ofiarom kata-
strof i klęsk żywiołowych. Żołnierze korzystają z tej
formy pomocy nieodpłatnie.
W razie potrzeby (stwierdzonej przez psychologa)
żołnierze powracający z misji mogą być kierowani
na turnusy leczniczo-profilaktyczne, podczas któ-
rych realizowany jest opisany na wstępie program „
treningu antystresowego”.

Ponadto, niezależnie od pomocy psychologicznej
i szerokiego zakresu nieodpłatnych świadczeń zdro-
wotnych, żołnierze powracający z misji mogą korzy-
stać z pozostałych form pomocy socjalnej oferowanej
przez Ministerstwo Obrony Narodowej, w tym:
— odszkodowania w razie stałego długotrwałego
uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku lub cho-
roby pozostających w związku ze służbą wojskową,
— odszkodowania z tytułu ubezpieczenia od na-
stępstw nieszczęśliwych wypadków,
— zapomogi pieniężnej, wypłacanej m.in. w przy-
padku długotrwałej choroby oraz z innych przyczyn
powodujących istotne pogorszenie warunków mate-
rialnych,
— dopłaty do wypoczynku żołnierzowi zawodo-
wemu skierowanemu do pełnienia służby poza gra-
nicami państwa, który został ranny lub zachorował
w związku z pełnieniem tej służby, oraz małżonkowi
i dzieciom pozostającym na jego utrzymaniu, bez
względu na wysokość dochodów uzyskiwanych w ro-
dzinie żołnierza zawodowego. Dopłata przysługuje
raz w roku w okresie dwóch lat kalendarzowych od
powrotu do kraju żołnierza i obejmuje wyżywienie,
zakwaterowanie oraz dwa zabiegi profilaktyczno-
-lecznicze dziennie.
Odnosząc się do pytania pana posła Wojciecha
Wilka dotyczącego ewentualnej pomocy psycholo-
gicznej udzielanej rodzinom żołnierzy, uprzejmie in-
formuję, iż przed wyjazdem na misję w jednostkach
wojskowych organizowane są spotkania dowódców
z rodzinami wyjeżdżających żołnierzy. Podobne spo-
tkania organizowane są z rodzinami bezpośrednio
przed zakończeniem misji, podczas których psycho-
log instruuje m.in. o możliwości wystąpienia proble-
mów z readaptacją po miesiącach wyjątkowo cięż-
kiej służby i sposobach łagodzenia tego procesu.
W czasie misji żołnierzy w garnizonach, z których
wyjechali, funkcjonują centra pomocy rodzinie powo-
łane rozkazem dowódcy Wojsk Lądowych z przezna-
czeniem dla bliskich żołnierzy. Pełnią w nich dyżury
psycholodzy. W ramach pomocy psychologicznej or-
ganizowanej przez wojskową służbę zdrowia wszyst-
kie świadczenia są również dostępne dla rodzin tych
żołnierzy na zasadach wynikających z faktu ubezpie-
czenia zdrowotnego. Uzupełnieniem systemu jest
wspomniana wcześniej możliwość towarzyszenia żoł-
nierzom w turnusach leczniczo-profilaktycznych.
Uprzejmie informuję również, iż w Ministerstwie
Obrony Narodowej planuje się kolejne przedsięwzię-
cia w oparciu o specjalistyczne ośrodki, które mają
pomóc żołnierzom w przechodzeniu „aklimatyzacji”.
W ubiegłym roku podjęto działania mające na celu
organizację turnusów rehabilitacyjnych z „trenin-
giem psychologicznym” dla żołnierzy i pracowników
jednostek wojskowych wykonujących zadania poza
granicami państwa. W uzgodnieniach wewnątrzre-
sortowych jest projekt decyzji ministra obrony naro-
dowej w przedmiotowej sprawie. Wprowadzenie
w życie tego dokumentu pozwoli na uzupełnienie
obecnego systemu osłony psychologicznej powraca-
jących z misji o działania mające na celu przeciw-
495
działanie stresowi bojowemu, wypaleniu zawodowe-
mu oraz chorobom somatycznym o podłożu psycho-
logicznym. Propozycja ta skierowana jest do szero-
kiej grupy uczestników misji, którzy nie wymagają
leczenia w warunkach szpitalnych, w tym w szpita-
lach uzdrowiskowo-rehabilitacyjnych. W turnusach
przewidziano udział członków rodzin lub innych
osób towarzyszących, które brałyby czynny udział
we wszystkich planowanych zajęciach wraz z żołnie-
rzami i pracownikami wojska poddawanymi terapii.
Turnusy rehabilitacyjne z „treningiem psycholo-
gicznym” organizowane będą na bazie Wojskowego
Ośrodka Szkoleniowo-Kondycyjnego w Mrągowie.
Ponadto planuje się powołanie Wojskowego Ośrod-
ka Zabezpieczenia Medycznego i Opieki Profilak-
tycznej w Helu, gdzie prowadzone będą badania żoł-
nierzy i pracowników wojska powracających do kra-
ju po zakończeniu służby lub pracy w polskim kon-
tyngencie wojskowym oraz żołnierzy pełniących
służbę w strukturach Organizacji Traktatu Północ-
noatlantyckiego i innych organizacjach międzyna-
rodowych, którzy w czasie tej służby byli oddelego-
wani do wykonywania obowiązków w rejonach obję-
tych działaniami stabilizacyjnymi, jeżeli ich powrót
nastąpi bezpośrednio z takiego rejonu do kraju.
Wśród prowadzonych badań będą również badania
psychologiczne mające na celu ocenę aktualnego sta-
nu zdrowia psychicznego, głównie w kierunku wystę-
powania cech zespołu stresu pourazowego. W ośrod-
ku zostaną również zapewnione warunki do udzie-
lania pomocy psychologicznej osobom wymagającym
tego typu interwencji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie rozwoju naukowej współpracy
międzynarodowej poprzez tworzenie
uczelni wyższych na przykładzie Akademii
Polsko-Ukraińskiej w Lublinie (2348)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Wojciecha Wilka, przesłanej przy pi-
śmie znak SPS-023-2348/08 z dnia 9 kwietnia br.,
w sprawie projektu utworzenia Akademii Polsko-
-Ukraińskiej w Lublinie, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
496
Idea, jaka towarzyszy inicjatywie mającej na celu
pogłębienie współpracy naukowo-dydaktycznej z Ukra-
iną, jest godna uznania, jednak prezydencki projekt
ustawy o utworzeniu Akademii Polsko-Ukraińskiej
w Lublinie jest sprzeczny z rozwiązaniami systemo-
wymi, w tym z zasadami tworzenia i funkcjonowa-
nia uczelni publicznych na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej, określonymi w ustawie z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.).
Obowiązujące przepisy nie dają możliwości two-
rzenia uczelni publicznej noszącej nazwę „akade-
mia” i prowadzącej studia doktoranckie ex nihilo.
Publiczne uczelnie akademickie tworzy się z innych
uczelni publicznych lub jednostek organizacyjnych
uczelni publicznych. Powstanie uczelni ex nihilo jest
możliwe jedynie w przypadku uczelni zawodowej,
tj. uczelni prowadzącej kształcenie na poziomie stu-
diów pierwszego lub drugiego stopnia.
Negatywna ocena projektu ustawy nie wyklucza
dalszej współpracy między uczelniami polskimi i ukra-
ińskimi. Istnieje przecież możliwość wyodrębnienia
Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich
Uniwersytetów w samodzielną uczelnię zawodową.
Zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym utworzenie takiej uczelni następuje w dro-
dze rozporządzenia Rady Ministrów, na wniosek mi-
nistra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego
lub sejmiku województwa. Jeżeli przynajmniej jedna
jednostka organizacyjna uczelni uzyskałaby upraw-
nienie do nadawania stopnia naukowego doktora, to
byłaby możliwość dokonania kolejnego kroku, tzn.
utworzenie – w drodze ustawy – uczelni akademic-
kiej. W przypadku uzyskania przez uczelnię dwóch
uprawnień do nadawania stopnia naukowego dokto-
ra uczelnia mogłaby nosić nazwę „akademia”.
Ponadto należy zauważyć, że art. 31 ust. 1 i 2
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym umożliwia
uczelni (UMCS lub nowo utworzonej) – w drodze po-
rozumienia – tworzenie jednostki wspólnej z innymi
uczelniami, w tym również zagranicznymi.
Jednocześnie pragnę poinformować, że podczas
wizyty złożonej w Polsce przez zastępcę ministra
oświaty i nauki Ukrainy została wyrażona opinia, iż
strona ukraińska jest zainteresowana współpracą
naukowo-dydaktyczną z Polską, ale nie w ramach
polskiej uczelni utworzonej i prowadzącej kształce-
nie zgodnie z przepisami prawa polskiego.
Wychodząc naprzeciw inicjatywie utworzenia uczel-
ni polsko-ukraińskiej oraz oczekiwaniom partnerów
ukraińskich, w przygotowywanej nowelizacji ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym planuje się wprowadze-
nie przepisów, które umożliwiłyby w oparciu o umowę
międzynarodową tworzenie uczelni transgranicznych
o statusie określonym w takiej umowie.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Beaty Mazurek
i Karola Karskiego
w sprawie traktatu z Lizbony (2349)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Beaty Mazurek i Karola Karskiego
(pismo nr SPS-023-2349/08) w sprawie traktatu
z Lizbony, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska, pragnę ustosunkować się do
zadanych w interpelacji pytań.
Uprzejmie informuję, że w Unii Europejskiej pa-
nuje powszechna akceptacja porządku demokratycz-
nego i poszanowania suwerenności decyzji państw
członków Unii Europejskiej, zatem żadna z osób wy-
mienionych w interpelacji nie zwracała się bezpo-
średnio, ani pośrednio do prezesa Rady Ministrów
z prośbą lub sugestią odstąpienia przez Polskę od
Protokołu w sprawie stosowania Karty praw pod-
stawowych, odstąpienia od tzw. mechanizmu z Jo-
aniny lub wycofania deklaracji złożonych do trakta-
tu przez Rzeczpospolitą Polską. Prezes Rady Mini-
strów w czasie rozmów oficjalnych i nieoficjalnych,
które dotyczyły traktatu z Lizbony, spotykał się wy-
łącznie z wyrazami sympatii i życzliwości wobec
Polski w związku z proeuropejską polityką rządu
pana premiera.
Wobec powyższego, brak jest podstaw do odpo-
wiedzi na pozostałe pytania zawarte w interpelacji.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie opłat z tytułu wpisu i ogłoszeń
w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (2350)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 kwietnia
2008 r. w sprawie obniżenia opłat związanych z reje-
stracją przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Są-
dowym oraz opłat z tytułu ogłoszenia wpisów w Mo-
nitorze Sądowym i Gospodarczym, uprzejmie przed-
stawiam stanowisko będące wyjaśnieniem kwestii

poruszonych w interpelacji oraz odpowiedzią na po-
stawione przez pana posła pytanie.
Postulat obniżenia opłat sądowych pobieranych
od pierwszego wniosku o dokonanie wpisu przedsię-
biorcy do Krajowego Rejestru Sądowego (KRS) zo-
stał częściowo zrealizowany poprzez uchwalenie
w dniu 14 grudnia 2006 r. ustawy o zmianie ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 21, poz. 123). Na podstawie art. 52 ust. 2
ustawy, z dniem 10 marca 2007 r. zaczęła obowiązy-
wać obniżona z kwoty 1000 zł do kwoty 750 zł opłata
stała od wniosku o zarejestrowanie spółki osobowej
w rejestrze przedsiębiorców w KRS.
Uzasadnieniem tej zmiany były zbyt wysokie
koszty sądowe z tytułu tworzenia i rejestracji spółek
nieposiadających kapitału, niewielka liczba tych
spółek oraz znikomy ich udział w obrocie gospodar-
czym w porównaniu z wielokrotnie większą liczbą
i aktywnością spółek kapitałowych.
W niezmienionej wysokości (1000 zł) pozostawio-
no opłatę sądową od wniosku o wpisanie spółki ka-
pitałowej do rejestru przedsiębiorców KRS.
Jeżeli chodzi o opłaty z tytułu ogłoszeń w Moni-
torze Sądowym i Gospodarczym (MSiG), to należy
podkreślić, że ich wysokość nie uległa zmianie od
dnia 1 stycznia 2001 r. i obecnie – zgodnie z § 8 roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 15 kwiet-
nia 1996 r. w sprawie organizacji, sposobu wydawa-
nia i rozpowszechniania oraz podstawy ustalania
ceny numerów Monitora Sądowego i Gospodarczego
i wysokości opłat za zamieszczenie w nim ogłoszenia
lub obwieszczenia (Dz. U. Nr 45, poz. 204 z późn.
zm.) – opłata za ogłoszenie wpisu do Krajowego Re-
jestru Sądowego wynosi:
— za ogłoszenie pierwszego wpisu – 500 zł,
— za ogłoszenie kolejnych wpisów – 250 zł.
Opłaty za inne ogłoszenia i obwieszczenia ustala
się przy uwzględnieniu ilości znaków, którymi są li-
tery, cyfry, znaki przestankowe i odstępy między
wyrazami, licząc po 0,70 zł za jeden znak, nie mniej
niż 60 zł za ogłoszenie.
Ministerstwo Sprawiedliwości posiada infor-
macje, iż ogłoszeniodawcy uczestniczący w prowa-
dzonych od sierpnia 2003 r. comiesięcznych bada-
niach ankietowych nie kwestionują wysokości
kosztów z tytułu publikacji ogłoszeń w Monitorze
Sądowym i Gospodarczym i nie zgłaszają wnio-
sków o ich obniżenie.
W roku 2006 w MSiG zostało opublikowanych
18 106 ogłoszeń pierwszych wpisów do KRS oraz
175 561 ogłoszeń kolejnych wpisów w KRS, co łącz-
nie dało wpływ do budżetu państwa w kwocie
52 943 325 zł. W roku 2007 wzrosła zarówno ilość
opublikowanych ogłoszeń, jak i łączne wpływy z tego
tytułu (przekroczyły kwotę 54,5 mln zł).
W tym miejscu pragnę nadmienić, iż z dniem
1 stycznia 2007 r. wprowadzono liczne zmiany
w ustawie z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym
Rejestrze Sądowym (Dz. U. Nr 168, poz. 1186), m.in.
wprowadzono nowy art. 4a, na podstawie którego
497
Centralna Informacja KRS bezpłatnie udostępnia,
na stronach internetowych Ministerstwa Sprawie-
dliwości, podstawowe informacje o podmiotach wpi-
sanych do rejestru przedsiębiorców i do rejestru sto-
warzyszeń, innych organizacji społecznych i zawo-
dowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki
zdrowotnej.
Zmiany w ww. ustawie ani nie uchyliły jednak
obowiązku ogłaszania w Monitorze Sądowym i Go-
spodarczym wpisów dokonanych w rejestrze (art. 13
ust. 1 ustawy o KRS), ani związanych z tymi ogło-
szeniami domniemań (art. 14 ustawy o KRS).
Także w przygotowywanym obecnie projekcie roz-
porządzenia zmieniającego rozporządzenie ministra
sprawiedliwości z dnia 15 kwietnia 1996 r. w sprawie
organizacji, sposobu wydawania i rozpowszechniania
oraz podstawy ustalania ceny numerów Monitora
Sądowego i Gospodarczego i wysokości opłat za za-
mieszczenie w nim ogłoszenia lub obwieszczenia,
zgodnie z którym MSiG będzie wydawany w formie
papierowej i elektronicznej, nie zaproponowano
zmiany wysokości opłat za obligatoryjne ogłaszanie
wpisów dokonanych w rejestrze.
Ministerstwo Sprawiedliwości jest szczególnie
zainteresowane usprawnieniem postępowania reje-
strowego, czego przykładem są uchwalone ostatnio
przepisy umożliwiające elektroniczny dostęp do są-
dów i Centralnej Informacji Krajowego Rejestru Są-
dowego oraz zapewnienie powszechnego dostępu do
druków formularzy na stronach internetowych MS.
Obecnie nie są prowadzone prace zmierzające do
obniżenia opłat sądowych związanych z rejestracją
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym
ani opłat z tytułu ogłaszania wpisów w Monitorze
Sądowym i Gospodarczym. Biorąc jednak pod uwa-
gę znaczenie wysokości tych opłat dla kosztów po-
dejmowania i prowadzenia działalności gospodar-
czej, problematyka ta jest przedmiotem analiz,
w ramach których rozważane są także skutki finan-
sowe, jakie dla budżetu państwa wiązałyby się
z ewentualnym obniżeniem opłat.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie refundacji składek z PFRON (2351)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Brejzy w sprawie re-
fundacji składek z Państwowego Funduszu Rehabi-
498
litacji Osób Niepełnosprawnych przekazaną przy pi-
śmie z dnia 26 marca 2008 r. (SPS-023-2351/08),
informuję, że zgodnie z art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych re-
funduje osobie niepełnosprawnej prowadzącej dzia-
łalność gospodarczą obowiązkowe składki na ubez-
pieczenie emerytalne i rentowe do wysokości odpo-
wiadającej wysokości składki, której podstawą wy-
miaru jest kwota stanowiąca 60% przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale.
W celu uzyskania refundacji osoba niepełnosprawna
powinna złożyć deklarację DRA, terminowo i w ca-
łości opłacić zadeklarowane składki na ubezpiecze-
nie emerytalne i rentowe oraz zarejestrować się
w Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych i złożyć wniosek o wypłatę refun-
dacji wraz z informacją o kwocie składek, które sta-
nowią załączniki do rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 13 grudnia 2007 r. w spra-
wie refundacji składek na ubezpieczenia społeczne
osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 240, poz. 1754).
Wraz z wejściem w życie tego rozporządzenia
uruchomiono system informatyczny do obsługi za-
dania – refundacja składek. Przygotowania te roz-
poczęły się jeszcze przed dniem wejścia w życie prze-
pisów znowelizowanej ustawy o rehabilitacji (...). Już
w styczniu 2007 r. powołany został Zespół do opra-
cowania założeń do wykonania zadania dotyczącego
refundacji składek na ubezpieczenia społeczne osób
niepełnosprawnych, składający się z przedstawicieli
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych oraz Biura Pełnomocnika Rządu do
Osób Niepełnosprawnych. Od 31 października 2007 r.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych rozpoczął negocjacje z wykonawcą infor-
matycznego Systemu Obsługi Dofinansowań i Re-
fundacji, wybranym przez powołaną w tym celu ko-
misję przetargową.
System ten, zgodnie z założeniami, wprowadzo-
ny został w styczniu 2008 r. Z uwagi na dużą liczbę
wnioskodawców, będących osobami niepełnospraw-
nymi prowadzącymi działalność gospodarczą, uru-
chamiany był stopniowo, gwarantując jednak termi-
nowe rozliczanie refundacji składek. Dnia 7 stycznia
2008 r. rozpoczęła działanie część systemu służąca
rejestracji beneficjentów według nowych zasad. Dnia
4 lutego 2008 r. uruchomiono część systemu służącą
do składania dokumentów w sprawie refundacji
(i dofinansowania wynagrodzeń) według nowych
wzorów do naliczania i wypłaty refundacji (i dofi-
nansowania wynagrodzeń). Pełna funkcjonalność
systemu służąca do obsługi dokumentów i wypłat
dofinansowań i refundacji została uruchomiona
dnia 3 marca 2008 r. W związku z powyższym oso-
ba, która prawidłowo wypełniła i złożyła wymagane
dokumenty, mogła terminowo uzyskać refundację
opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne. Po-
jawiły się jednak ze strony funduszu pewne opóź-
nienia w terminowej realizacji zadania, w tym we
wprowadzaniu dokumentów w formie papierowej
do informatycznego systemu funduszu. W celu
przeciwdziałania negatywnym skutkom spowodo-
wanym opóźnieniem w rejestracji beneficjentów
oraz we wprowadzaniu wniosków do systemu fun-
dusz podjął obecnie działania polegające na zaan-
gażowaniu dodatkowych zasobów ludzkich (prze-
widziano dodatkowe zatrudnienie 80 osób wyłącz-
nie w celu wprowadzania dokumentów do systemu)
wykorzystywanych do wprowadzania do systemu
dokumentów przesyłanych w formie papierowej
przez beneficjentów.
Należy także wskazać, że zgodnie z art. 45 usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ma
osobowość prawną, a za sprawy związane z organi-
zacją pracy pracowników funduszu, zgodnie z art. 53
ust. 4 tej ustawy, odpowiada prezes Zarządu Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, wdrażając zmiany do systemu, miał
także doświadczenia w tym zakresie, ponieważ
w 2004 r. wdrażał nowy system obsługi dofinanso-
wania i rejestrował w nim kilka tysięcy nowych
użytkowników, a od 1998 do 2003 r. pracował na
znacznej liczbie deklaracji wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
przesyłanych w formie dokumentu pisemnego. Fun-
dusz brał także czynny udział w procesie legislacyj-
nym w tym zakresie: miał nie tylko wiedzę odnośnie
do kierunków zmian, ale i wpływ na poszczególne
rozwiązania ostatecznie przyjęte w przepisach obec-
nie normujących kwestię refundacji.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opubli-
kowało na stronie resortu tekst rozporządzenia oraz
niezbędne formularze wniosków i informacji. Po-
nadto wszystkie osoby niepełnosprawne, które kon-
taktowały się z Biurem Pełnomocnika Rządu ds.
Osób Niepełnosprawnych od połowy 2007 r., otrzy-
mywały wyczerpujące wyjaśnienia dotyczące odpo-
wiednio: zakresu uprawnienia do refundacji, sposo-
bu rejestracji i korzystania z refundacji. Ponadto
w wyniku szkoleń prowadzonych przez Biuro Pełno-
mocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych osoby,
które w ostatnim kwartale 2007 r. podejmowały po
raz pierwszy lub po raz kolejny działalność i zgła-
szały się do starostw lub urzędów pracy z wnioskiem
o udzielenie środków na rozpoczęcie tej działalności,
były dodatkowo informowane o możliwości odrębne-
go ubiegania się o refundację składek na podstawie
art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej uczest-
niczyło w dodatkowej akcji informacyjnej przezna-
czonej dla przedmiotowej grupy osób, a także wska-
zało Państwowemu Funduszowi Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych sposób postępowania w sytu-

acjach, gdy z różnych względów osoba niepełno-
sprawna nie złożyła terminowo wniosku o wypłatę
refundacji, tak by nie dochodziło do nieuzasadnione-
go pozbawiania tych osób prawa do refundacji.
Ponadto został powołany zespół ekspertów, któ-
rego zadaniem będzie praca nad zgłaszaniem propo-
zycji poprawy funkcjonowania Systemu Obsługi Do-
finansowania i Refundacji. Zespół planuje spotykać
się cyklicznie w celu stopniowego wyjaśniania wąt-
pliwości związanych z systemem i wprowadzenia
zmian w celu jego usprawnienia.
Jednocześnie informuję, że wszystkie skargi osób
niepełnosprawnych dotyczące niewłaściwego rozli-
czania przez fundusz refundacji składek lub prowa-
dzenia w tym zakresie przewlekłych postępowań
rozpatrywane są na bieżąco w trybie art. 227 Ko-
deksu postępowania administracyjnego.
Reasumując, należy przypuszczać, że powstałe
problemy zostaną rozwiązane w najbliższym czasie.
Podsekretarz stanu
Radosław Mleczko
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie wytypowania Ośrodka Przygotowań
Olimpijskich w Wałczu jako miejsca pobytu
jednej z reprezentacji piłkarskich w trakcie
Mistrzostw Europy Euro 2012 (2353)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP Stanisława Wziątka prze-
kazaną pismem z dnia 9 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-
-023-2353/08) w sprawie wytypowania Ośrodka Przy-
gotowań Olimpijskich w Wałczu jako miejsca pobytu
jednej z reprezentacji piłkarskich w trakcie Mistrzostw
Europy Euro 2012, uprzejmie informuję, iż Polska jako
współorganizator Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012 została zobowiązana do przedłoże-
nia propozycji minimum 16 lokalizacji centrów poby-
towych dla reprezentacji rozgrywających mecze w Pol-
sce w ramach turnieju finałowego.
Minister sportu i turystyki, działając w porozu-
mieniu z prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej
zarządzeniem nr 8 powołał zespół ds. weryfikacji
wniosków inwestycyjnych dotyczących centrów po-
bytowych w celu ich kwalifikacji jako przedsięwzięć
Euro 2012, w rozumieniu ustawy z dnia 7 września
2007 r. o przygotowaniu finałowego turnieju Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
(Dz. U. Nr 173, poz. 1219).
W skład zespołu weszli przedstawiciele Minister-
stwa Sportu i Turystyki, spółki celowej PL 2012
Sp. z o.o., Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz Unii
Metropolii Polskich.
499
W wyniku prac zespołu z ponad 150 propozycji
lokalizacji wyłoniona została wstępna lista podmio-
tów spełniających lub deklarujących spełnienie
w odpowiednim czasie wymogów dotyczących cen-
trów pobytowych.
Pragnę poinformować, że aplikacja Ośrodka Przy-
gotowań Olimpijskich w Wałczu o przyznanie lokali-
zacji centrum pobytowego została zakwalifikowana
do dalszego etapu procedury selekcyjnej.
Nadmieniam, że wymagania stawiane aplikują-
cym podmiotom w sposób szczegółowy określone zo-
stały przez Unię Europejskich Związków Piłkar-
skich (UEFA) i obejmują m.in.: odległości z hotelu
stanowiącego trzon centrum pobytowego do lotni-
ska, odległości z hotelu do infrastruktury treningo-
wej stanowiącej część centrum pobytowego, liczby
pokoi i standardu hotelu. Wymogi formalne były we-
ryfikowane na podstawie danych przekazanych
przez odpowiednie podmioty na stosownych formu-
larzach. Wspomniane wyżej wymogi formalne przed-
łożone przez UEFA dostępne są na stronie interne-
towej Ministerstwa Sportu i Turystyki oraz Polskie-
go Związku Piłki Nożnej.
Ponadto w toku dalszych działań zostaną wyło-
nione najlepsze projekty spełniające wymogi UEFA
w zakresie standardu obiektowego, a lista obiektów
zostanie przekazana do UEFA, która dokona wybo-
ru lokalizacji centrów pobytowych.
Informuję także, że finansowanie wszelkich prac
związanych z organizacją centrów pobytowych od-
bywa się z pominięciem udziału środków budżetu
państwa.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Piechoty
i Stanisława Huskowskiego
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zmiany ustawy o ochronie
zdrowia psychicznego w celu rzeczywistego
i skutecznego wykonywania postanowień
sądów w sprawie umieszczania osób chorych
psychicznie w domach pomocy społecznej
bez ich zgody (2357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Piechoty i Stani-
sława Huskowskiego w sprawie zmian w ustawie
z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psy-
500
chicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z późn. zm.)
udzielam następującej odpowiedzi.
Organy pomocy społecznej, do których sądy kie-
rują orzeczenia o skierowaniu do domu pomocy spo-
łecznej bez zgody osoby, wykonują je zgodnie z pro-
cedurą określoną w ustawie o ochronie zdrowia psy-
chicznego oraz w rozporządzeniu ministra pracy
i polityki socjalnej z dnia 31 lipca 1995 r. w sprawie
szczegółowego sposobu działania w sprawach przy-
jęcia do domu pomocy społecznej oraz wypisania
z domu pomocy społecznej osoby chorej psychicznie
i upośledzonej umysłowo (Dz. U. Nr 92, poz.460,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy przy
wykonywaniu orzeczenia sądu opiekuńczego o przy-
jęciu do domu pomocy społecznej stosuje się art. 18
ustawy, czyli zapisy umożliwiające przy zastosowa-
niu określonej procedury użycie przymusu bezpo-
średniego.
Zgodnie z kolei z § 5 rozporządzenia, jeżeli
z wnioskiem o skierowanie do domu osoby, o której
mowa w § 2 ust. 1, wystąpił organ (organ gminy
właściwy zgodnie z przepisami o pomocy społecz-
nej), a zachodzi konieczność użycia przymusu bez-
pośredniego, przy wykonywaniu tych czynności po-
winien być także obecny pracownik socjalny tego
organu.
W związku z tym, że pracownicy pomocy społecz-
nej nie mają kompetencji ani uprawnień do stosowa-
nia przymusu bezpośredniego, przy wykonywaniu
orzeczeń sądów muszą korzystać z pomocy służb
opieki zdrowotnej. Zadaniem psychiatrycznej opieki
zdrowotnej jest bowiem świadczenie opieki zdrowot-
nej udzielane w formie pomocy doraźnej, ambulato-
ryjnej, dziennej, szpitalnej i środowiskowej oraz
w domach pomocy społecznej. W związku z tym
w zakresie świadczeń psychiatrycznej opieki zdro-
wotnej mieszczą się czynności (przytrzymywanie,
przymusowe podanie leków, unieruchomienie lub
izolacja, przytrzymanie lub przymusowe podanie
leku) wykonywane przez uprawnione osoby w związ-
ku z zastosowaniem przymusu bezpośredniego wo-
bec osób z zaburzeniami psychicznymi.
Zgodnie z art. 40 ust.1 ustawy przy wykonywa-
niu orzeczenia sądu opiekuńczego o przyjęciu do
domu pomocy społecznej stosuje się art. 18 określa-
jący zasady stosowania przymusu bezpośredniego.
W przypadkach określonych w ust. 1 (czyli przy wy-
konywaniu przymusu bezpośredniego) pogotowie
ratunkowe jest obowiązane do udzielania lekarzowi
pomocy na jego żądanie. Jak z ww. przepisów wyni-
ka, czynności wykonywane w związku z zastosowa-
niem przymusu bezpośredniego w celu umieszcze-
nia osoby chorej psychicznie w domu pomocy spo-
łecznej (włączając w to pomoc pogotowia ratunkowe-
go w transporcie osoby do domu pomocy społecznej)
mieszczą się w zakresie świadczeń psychiatrycznej
opieki zdrowotnej, za które nie pobiera się opłaty
zgodnie z art. 10 ustawy (co nie do końca jest przez
służbę zdrowia przestrzegane).
Zgłoszone przez panów posłów wnioski są cenne
i mogą się przyczynić do sprawniejszego wykonywa-
nia orzeczeń sadów o umieszczeniu osób chorych
psychicznie w domu pomocy społecznej bez ich zgo-
dy. W związku z tym, że to minister zdrowia nadzo-
ruje ustawę o ochronie zdrowia psychicznego, a zgło-
szone propozycje dotyczą pośrednio procedury sto-
sowania przymusu bezpośredniego, minister pracy
i polityki społecznej wystąpi do ministra zdrowia
z wnioskiem o podjęcie w najbliższym czasie działań
zmierzających do zaproponowania nowelizacji usta-
wy o ochronie zdrowia psychicznego w przedstawia-
nym przez panów posłów kierunku.
Podsekretarz stanu
Radosław Mleczko
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie likwidacji Jednostki Wojskowej
w Jarocinie w woj. wielkopolskim (2358)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Grzyba w sprawie
likwidacji jednostki wojskowej w Jarocinie w woj.
wielkopolskim (SPS-023-2358/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W dniu 20 września 2007 r. wydana została decy-
zja nr 74/ORG/P1 ministra obrony narodowej naka-
zująca przeformowanie 16. Batalionu Usuwania
Zniszczeń Lotniskowych na 16. Batalion Remontu
Lotnisk do dnia 31 grudnia br. i przedyslokowanie
z Jarocina do Powidza, z jednoczesnym podporząd-
kowaniem dowódcy 3. Brygady Lotnictwa Transpor-
towego. Ponadto, zgodnie z centralnymi planami in-
westycji budowlanych i remontów nieruchomości
resortu obrony narodowej na 2008 r., realizowana
jest modernizacja i rozbudowa infrastruktury w 33.
Bazie Lotniczej w celu zabezpieczenia przyjęcia i funk-
cjonowania batalionu w Powidzu.
Wspomniane przedsięwzięcie wynikało z faktu
zmniejszania liczby szczebli dowodzenia (rozformo-
wania Dowództwa 3. Korpusu Obrony Powietrznej,
w skład którego wchodziła ta jednostka wojskowa),
nowego zakresu zadań realizowanych w ramach
3. Brygady Lotnictwa Transportowego oraz potrze-
by obniżania kosztów funkcjonowania Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej.
Pragnę podkreślić, że wszelkie decyzje dotyczące
zmian organizacyjno-dyslokacyjnych jednostek woj-
skowych poprzedzane są wnikliwą analizą z uwzględ-
nieniem interesów społeczności lokalnej. Dysloko-
wanie jednostek w obrębie perspektywicznych gar-

nizonów, a tak ma to miejsce w tym przypadku, pro-
wadzi do zmniejszenia zasobów użytkowanej infra-
struktury wojskowej. Jednocześnie pozwala na kon-
solidację służb zabezpieczenia logistycznego jedno-
stek wojskowych oraz obniżanie stanów osobowych
zabezpieczających ochronę i obronę obiektów. Oce-
nia się, że w wyniku podjętych działań zmniejszone
zostaną koszty utrzymania stanów osobowych i za-
sobów infrastruktury.
Przedyslokowanie batalionu nie spowoduje ko-
nieczności przenoszenia całych rodzin wojskowych
do Powidza, gdyż połączenia komunikacyjne oraz
istniejąca infrastruktura drogowa umożliwiają do-
godny dojazd do nowego miejsca pełnienia służby
wojskowej. Nie powinno to więc spowodować całko-
witego opuszczenia Jarocina przez żołnierzy zawo-
dowych i ich rodziny. Ponadto kompleks wojskowy
po 16. Batalionie Usuwania Zniszczeń Lotnisko-
wych, jako zbędny dla resortu obrony narodowej,
będzie mógł być wykorzystany przy planowaniu roz-
woju regionu.
Zdaję sobie sprawę, że zaplanowane działania są
trudne do zaakceptowania dla lokalnej społeczności.
Są to jednak działania niezbędne dla sprawności
systemu obronnego państwa i dlatego liczę na zro-
zumienie nieodzowności podejmowanych działań re-
formujących Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chlebowskiego
w sprawie utraty ulgi odsetkowej w PIT
przez osoby dokonujące refinansowania
kredytu mieszkaniowego (2366)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
nr SPS-023-2366/08, interpelacją pana posła Zbi-
gniewa Chlebowskiego w sprawie utraty prawa do
ulgi odsetkowej w podatku dochodowym od osób fi-
zycznych przez osoby, które refinansowały kredyt
mieszkaniowy, uprzejmie informuję.
W demokratycznym państwie prawnym organy
władzy publicznej działają na podstawie i w grani-
cach prawa. W konsekwencji przepisy prawa podat-
kowego dotyczące szeroko rozumianych preferencji
podatkowych (w tym ulg i zwolnień przedmioto-
501
wych) muszą być interpretowane ściśle, tj. zgodnie
z ich literalnym brzmieniem.
Z treści art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
w brzmieniu obowiązującym w latach 2002–2006,
wynika natomiast, iż odliczeniu – na zasadach
określonych w tym artykule – podlegają faktycznie
poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę
odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego podatni-
kowi na sfinansowanie inwestycji mającej na celu
zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych,
związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego albo
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub miesz-
kaniowego do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku, albo
3) zakupem nowo wybudowanego budynku miesz-
kalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku
od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budy-
nek w wykonywaniu działalności gospodarczej, albo
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) bu-
dynku niemieszkalnego, jego części lub pomieszcze-
nia niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełnia-
jące wymagania określone w przepisach prawa bu-
dowlanego.
Odliczeniu – stosownie do postanowień art. 26b
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
– nie podlegają zatem odsetki od kredytu refinanso-
wego, który jest udzielany na spłatę innego kredytu
hipotecznego. W praktyce podpisywana jest nowa
umowa kredytowa, na mocy której bank udzielający
nowego kredytu spłaca nasze zadłużenie w poprzed-
nim banku.
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość ko-
rzystania z ulgi odsetkowej. Z taką sytuacją mieli-
śmy do czynienia zarówno w latach 2002–2006,
tj. w okresie obowiązywania art. 26b w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i po
jego uchyleniu.
Art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych został uchylony z dniem 1 stycznia 2007 r.
ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw w związku z ko-
niecznością dostosowania przepisów prawa krajowe-
go do prawa unijnego (Komisja Europejska zarzuci-
ła Polsce naruszenie TWE oraz PEOG; naruszenie
nr 2005/2428).
Jednocześnie w art. 9 tej nowelizacji zawarto
przepisy przejściowe określające zasady kontynu-
owania odliczenia z tytułu spłaty odsetek od kredy-
tu (pożyczki) zaciągniętego w latach 2002–2006.
Przepis ten ma na celu ochronę praw nabytych osób,
które spełniły warunki do skorzystania z ulgi odset-
kowej, tj. osób, którym w latach 2002–2006 został
udzielony kredyt (pożyczka) na bezpośrednie finan-
502
sowanie jednej z wyżej wymienionych inwestycji
mieszkaniowych (np. budowy domu). Stąd, w obec-
nym stanie prawnym, prawo do kontynuowania od-
liczeń po 31 grudnia 2006 r. przysługuje wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006
został udzielony kredyt (pożyczka) przeznaczony na
bezpośrednie finansowanie jednej z inwestycji wy-
mienionych w art. 26b ust. 1 pkt 1–4 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r.,
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (po-
życzki) – tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do
upływu terminu spłaty określonego w umowie o kre-
dyt (pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2027 r.
Zmiany powyższego stanu rzeczy nie można doko-
nać poprzez wydanie „stosownej interpretacji” (np. ce-
lowościowej). Obowiązująca norma prawna nie pozo-
stawia bowiem żadnych wątpliwości co do zakresu
wydatków objętych odliczeniem. Ustawodawca jedno-
znacznie zdefiniował, na jaki cel i w jakim terminie
ma być udzielony kredyt, aby podatnik mógł dokonać
odliczenia spłaconych odsetek. Tym samym zastoso-
wanie w omawianej sprawie wykładni innej niż języ-
kowej nie znajduje umocowania ani w treści obowią-
zujących norm prawnych, ani w doktrynie oraz
orzecznictwie. W wyroku z dnia 20 czerwca 2000 r.,
sygn. akt I KZP 16/00, Sąd Najwyższy stwierdził, że
„jeżeli przepis jednoznacznie formułuje normę postę-
powania, to tak właśnie należy ów przepis rozumieć.
Pierwszeństwo językowych reguł wykładni jest wręcz
podstawowym warunkiem funkcjonowania prawa
w państwie prawnym. Podobną rangę nadaje się zało-
żeniu o racjonalnym działaniu ustawodawcy w proce-
sie stanowienia prawa. Jeśli wbrew jasnemu pod
względem językowym sformułowaniu przepisu nada-
wałoby mu się jakieś inne znaczenie, aniżeli to oczy-
wiste znaczenie językowe, wówczas rola ustawodaw-
cy byłaby li tylko pozorna”.
Rozszerzenie zakresu ulgi odsetkowej wymaga
zmian ustawowych. Brak jest umocowania dla mini-
stra finansów do rozszerzenia zakresu omawianej
ulgi w drodze interpretacji. Podstawy takiej nie sta-
nowi sytuacja panująca na rynku kredytów miesz-
kaniowych, choć niewątpliwie jest ona trudna do za-
akceptowania. Banki, kusząc klientów konkurencji
niskimi marżami, nie informują równocześnie o utra-
cie prawa do kontynuacji odliczeń w ramach ulgi od-
setkowej z chwilą refinansowania kredytu. To z ko-
lei uniemożliwia podatnikowi podjęcie optymalnej
dla niego decyzji.
Dostrzegając konieczność zmian obowiązujących
przepisów w sposób umożliwiający odliczenia w ra-
mach ulgi odsetkowej zarówno odsetek od zacią-
gniętego w latach 2002–2006 kredytu (pożyczki)
mieszkaniowego, jak i odsetek od kredytu przezna-
czonego na spłatę tego kredytu, w Ministerstwie Fi-
nansów trwają prace nad zmianą przepisów w tym
zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż propozycja
Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do
spraw związanych z ograniczaniem biurokracji do-
tycząca zmiany przepisów określających zasady ko-
rzystania z ulgi odsetkowej (projekt nr 32/36/B-7)
budzi wiele wątpliwości, gdyż w sposób nieuzasad-
niony różnicuje podatników. Prawo do odliczenia
przyznaje wyłącznie tym osobom, które refinanso-
wały kredyt po 1 stycznia 2007 r. Poza kręgiem
uprawnionych pozostawia podatników, którzy kre-
dyt mieszkaniowy zaciągnęli w latach 2002–2006
i również w tych latach go refinansowali. Jednocze-
śnie brak jest przepisów regulujących sytuację praw-
ną podatników w okresie „przejściowym”, tj. pomię-
dzy dniem uzyskania kredytu (pożyczki), a dniem
wejścia w życie projektowanej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie skutków wejścia w życie nowelizacji
art. 26a ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (2367)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2367/08, w sprawie skutków wejścia
w życie nowelizacji art. 26a ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 14, poz. 92), uprzejmie informuję, że
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie dyspo-
nuje danymi, które wyodrębniałyby kategorię pra-
cowników niepełnosprawnych, zatrudnionych w za-
kładzie pracy chronionej, mających ustalone prawo
do emerytury, którzy stracili pracę po 1 stycznia
2008 r. Dostępne dane pochodzące ze statystyk Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych dotyczą bowiem ogólnej liczby osób nie-
pełnosprawnych zatrudnionych w zakładach pracy

chronionej. Ponadto brak jest danych określających
przyczynę rozwiązania umowy o pracę pracodawcy
z pracownikiem zatrudnionym w zakładzie pracy
chronionej. Należy podkreślić, że nie każde rozwią-
zanie umowy jest równoznaczne z utratą pracy, bo-
wiem pracownik może z własnej woli zdecydować się
odejść z zakładu pracy (za wypowiedzeniem czy też
na podstawie porozumienia stron).
Pracodawca zatrudniający osobę niepełnospraw-
ną mającą ustalone prawo do emerytury nie jest
jednak pozbawiony wsparcia ze strony państwa,
ponieważ może otrzymać refundację składek na
obowiązkowe ubezpieczenia społeczne od jej wyna-
grodzenia (art. 25a ustawy). Może także skierować
taką osobę na szkolenie refundowane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych (art. 41 ustawy) oraz – o ile to nie-
zbędne – zawrzeć umowę ze starostą o refundację
kosztów wynagrodzenia pracownika pomagającego
pracownikowi niepełnosprawnemu (na podstawie
art. 26d ustawy). Nie ma także przeszkód praw-
nych, aby osobie niepełnosprawnej mającej świad-
czenie emerytalne przyznać pomoc finansową na
rozpoczęcie działalności gospodarczej, rolniczej lub
wniesienie wkładu do spółdzielni socjalnej (art. 12a
ustawy). Ponadto osoby niepełnosprawne pobiera-
jące świadczenie emerytalne mogą zarejestrować
się w powiatowym urzędzie pracy, jako osoby po-
szukujące pracy niepozostające w zatrudnieniu,
i korzystać – na podstawie art. 11 ustawy o rehabi-
litacji (...) – z określonych w ustawie z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.)
usług i instrumentów rynku pracy. A zatem brak
podstaw do stwierdzenia, że aktywność zawodowa
osób niepełnosprawnych mających ustalone prawo
do emerytury nie jest wspierana.
Przy tej okazji należy także wspomnieć o inicja-
tywie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej skie-
rowanej do osób po pięćdziesiątym roku życia, mają-
cej na celu zwiększenie ich aktywności zawodowej
– programie „Solidarność pokoleń. Działania dla
zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+”, który obecnie znajduje się w konsultacjach
międzyresortowych oraz z partnerami społecznymi.
Program ten – kierowany także do osób niepełno-
sprawnych – tworzy pakiet działań rządowych zmie-
rzających do zwiększenia zatrudnienia osób powyżej
pięćdziesiątego roku życia. Zakłada on działania,
które z jednej strony zwiększają zachęty do zatrud-
niania tych osób przez przedsiębiorców, natomiast
z drugiej sprzyjają poprawie ich kwalifikacji, umie-
jętności i efektywności pracy.
W odniesieniu do dofinansowania do wynagro-
dzeń pracowników niepełnosprawnych wyjaśniam,
że zmiana art. 26a ustawy o rehabilitacji (...), wpro-
wadzona nowelizacją tej ustawy z dnia 15 czerwca
2007 r., miała na celu zapewnienie wsparcia zatrud-
nienia, przede wszystkim tych osób, które jeszcze
nie wypracowały świadczenia emerytalnego. Istotą
503
tej zmiany było skierowanie wsparcia w formie dofi-
nansowania na zatrudnienie osób, które nie posia-
dają dochodu lub których dochód utrzymuje się na
bardzo niskim poziomie (np. otrzymują świadczenie
rentowe). Instrument ten umożliwia wypracowanie
przez wymienione osoby świadczenia emerytalnego
i wyrównuje ich pozycję w stosunku do osób, które
nabyły już prawo do tego świadczenia. Regulacja
zwiększa również szanse zatrudnienia ludzi mło-
dych, którzy nie posiadając doświadczenia, mają
znaczne utrudnione wejście na rynek pracy. Rozwią-
zanie to nie narusza zasad sprawiedliwości społecz-
nej ani nie ma charakteru dyskryminującego, ponie-
waż skierowane jest do osób w gorszym położeniu
finansowym, starając się wzmocnić ich pozycję na
rynku pracy.
Tak więc biorąc pod uwagę istniejące instrumen-
ty wspierania zatrudnienia, obejmujące także osoby
niepełnosprawne mające ustalone prawo do emery-
tury, oraz cele, dla których wprowadzono zmiany do
art. 26a ustawy o rehabilitacji (...), należy uznać za
niecelowe dokonanie kolejnej zmiany tego przepisu.
Podsekretarz stanu
Radosław Mleczko
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie promocji polskiego eksportu (2368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jana Kulasa w sprawie promocji
polskiego eksportu przekazuję w załączeniu odpo-
wiedź na pytania przekazane przy piśmie z dnia
9 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2368/08.
Ministerstwo Gospodarki realizuje szereg działań
promocyjnych, mających na celu kreowanie pozytyw-
nego wizerunku polskiej gospodarki, rozwój współ-
pracy gospodarczej z zagranicą i przede wszystkim
wzrost polskiego eksportu. Zakres podejmowanych
działań jest zgodny z regulacjami Unii Europejskiej,
określającymi dopuszczalne formy i poziom wsparcia
udzielanego przedsiębiorcom lub reprezentującym ich
organizacjom samorządu gospodarczego.
Działania Ministerstwa Gospodarki realizowane
są w ramach własnych przedsięwzięć promocyjnych,
a także poprzez wspieranie (w formie dotacji) dzia-
łań promocyjnych podejmowanych głównie przez
podmioty gospodarcze.
Działania w zakresie promocji i wspierania eks-
portu finansowane są ze środków na promocję eks-
504
portu znajdujących się w budżecie ministra gospo-
darki – część 20: Gospodarka, dział 500: Handel,
rozdział 50005: Promocja eksportu. Środki te nie są
przeznaczone na cele promocji Polski jako państwa,
ale przede wszystkim na promocję i wspieranie eks-
portu konkretnych inicjatyw eksportowych polskich
producentów towarów i dostawców usług. Znaczna
część tych środków stanowi bezpośrednią pomoc pu-
bliczną dla polskich przedsiębiorców.
Własne działania Ministerstwa Gospodarki
w zakresie promocji i wspierania eksportu oraz na-
pływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych do
Polski to przede wszystkim:
— działania promocyjne realizowane przez pod-
ległe ministrowi gospodarki wydziały promocji han-
dlu i inwestycji ambasad i konsulatów RP za grani-
cą (WPHI);
— organizacja udziału Polski w światowych wy-
stawach Expo 2008 w Saragossie oraz Expo 2010
w Szanghaju, a wcześniej w Światowej Wystawie
Expo 2005 w Aichi;
— finansowana przez MG działalność Polskiej
Agencji Informacji i Inwestycji Zagranicznych SA
w zakresie wspierania rozwoju gospodarczego kraju
poprzez działania zwiększające napływ bezpośred-
nich inwestycji zagranicznych do Polski, w tym pro-
mocję inwestycji w Polsce i eksportu za pośrednic-
twem Portalu Promocji Eksportu, wydawnictw pro-
mocyjnych i innych form oddziaływania za pośred-
nictwem mediów.
Część środków, którymi dysponuje Ministerstwo
Gospodarki wydatkowana jest na dofinansowanie
kosztów realizacji przez przedsiębiorców działań na
rzecz promocji i wspierania eksportu ich produktów
i usług – udziału w targach zagranicznych, udziału
w misjach gospodarczych, uzyskania certyfikatów
eksportowych, udziału i organizacji szkoleń, organi-
zacji konferencji i seminariów poświęconych kon-
kretnym zagadnieniom z dziedziny handlu zagra-
nicznego i eksportu, prezentacji oferty eksportowej,
organizacji pokazów, druku katalogów branżowych
itp. Dofinansowanie udziału w targach i misjach go-
spodarczych za granicą odbywa się w ramach Sekto-
rowego Programu Operacyjnego „Wzrost konkuren-
cyjności przedsiębiorstw”, lata 2004–2006 i jest
współfinansowane ze środków Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego.
Zasady i tryb udzielania pomocy publicznej na
realizację przedsięwzięć w zakresie promocji i wspie-
rania eksportu w formule de minimis regulują roz-
porządzenia Rady Ministrów oraz ministra gospo-
darki.
Ze środków na promocję eksportu znajdujących
się w budżecie ministra gospodarki, część 20: Go-
spodarka, dział 500: Handel, rozdział 50005: Pro-
mocja eksportu – w 2005 r. wydatkowano kwotę
50 479,7 tys. zł, w 2006 r. wydatkowano kwotę
31 734,2 tys. zł, a środki w wysokości 16 900 tys. zł
zostały przeniesione na środki niewygasające do wy-
datkowania w roku następnym, natomiast w 2007 r.
ze środków tych wydatkowano 37 817,6 tys. zł,
a kwota 13 987 tys. zł została przeniesiona na środki
niewygasające do wydatkowania w 2008 r. Ponadto
kwoty te zostały uzupełnione o środki z Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, przezna-
czone na współfinansowanie kosztów udziału w tar-
gach i misjach gospodarczych za granicą w ramach
poddziałania 2.2.2 SPO WKP.
Działania w zakresie promocji gospodarczej Pol-
ski oraz promocji i wspierania eksportu prowadzone
będą w ramach Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka”, lata 2007–2013 (PO IG). Aktual-
nie przygotowywany jest szczegółowy opis prioryte-
tów PO IG.
Priorytet 6. PO IG „Polska gospodarka na rynku
międzynarodowym obejmie realizację szeregu dzia-
łań, których celem będzie wzmocnienie pozycji pol-
skiej gospodarki poprzez promocję Polski jako
atrakcyjnego partnera gospodarczego i miejsca na-
wiązywania wartościowych kontaktów handlowych,
a także zwiększenie wielkości polskiego eksportu
i sprzedaży na JRE oraz zwiększenie liczby firm
prowadzących działalność eksportową i sprzedaż na
JRE.
Jednym z nowych instrumentów wspierania eks-
portu będzie „Paszport do eksportu” (dostępny
w ramach działania 6.1 PO IG). Instrument ten bę-
dzie skierowany do tych przedsiębiorców z sektora
MŚP, którzy osiągnęli niezbędny poziom stabilności
organizacyjnej i finansowej firmy na rynku krajo-
wym i są gotowi do rozszerzenia działań na rynki
zagraniczne.
To selektywne podejście oraz obudowanie całości
świadczonej pomocy państwa usługami doradczymi
stanowi o odmienności tego instrumentu od form
stosowanych w dotychczasowej praktyce. W latach
poprzednich wyjazdy na targi czy udział w misjach
gospodarczych były dofinansowane dla każdego
przedsiębiorstwa, które złożyło poprawnie wypeł-
niony wniosek. Obecnie z pomocy mają korzystać
tylko ci przedsiębiorcy, którzy wykażą się posiada-
niem odpowiedniego potencjału do rozpoczęcia lub
poszerzenia skali swojej działalności eksportowej.
Ponadto ich działania będą miały charakter procesu
zaplanowanego i przemyślanego. W celu wypraco-
wania planu rozwoju eksportu przedsiębiorcy uzy-
skają pomoc wyspecjalizowanych jednostek dorad-
czych i dopiero na takiej podstawie będą mogli ubie-
gać się o dofinansowanie swojej prezentacji na wy-
branych targach, misjach gospodarczych czy o do-
płatę do kosztów uzyskania certyfikatu, zakupu
usług doradczych, badań marketingowych itp.
Poziom umiędzynarodowienia przedsiębiorstw
działających w Polsce jest niski, a wiele przedsię-
biorstw wprowadza swoje towary i usługi na inne
rynki pod cudzymi markami. Działanie „Paszport
do eksportu” przyczyni się do wzrostu liczby przed-
siębiorstw, które prowadzą sprzedaż w oparciu o przy-
gotowaną strategię sprzedaży na JRE oraz za grani-
cę, przy wykorzystaniu dostępnych finansowych in-

strumentów wsparcia oferowanych przez instytucje
państwowe (ubezpieczenia kredytów eksportowych,
gwarancje eksportowe, dostęp do baz danych itd.).
Program „Paszport do eksportu” obejmie nastę-
pujący pakiet usług dla przedsiębiorców: obowiązko-
we doradztwo obejmujące do 40 godzin nieodpłatnego
konsultingu dla jednego przedsiębiorcy oraz do wybo-
ru co najmniej jeden z poniższych instrumentów:
a) udział w imprezach targowo-wystawienni-
czych w charakterze wystawcy,
b) udział w branżowych misjach gospodarczych
za granicą, mających na celu wyszukiwanie i dobór
partnerów na rynkach docelowych,
c) uzyskanie niezbędnych dokumentów upraw-
niających do wprowadzenia towarów lub usług na
wybrany rynek zagraniczny,
d) wyszukiwanie i dobór partnerów na rynku do-
celowym.
Spośród innych działań w ramach PO IG należy
wskazać działanie 6.5 „Promocja polskiej gospodar-
ki”. Polegać ono będzie na wzmocnieniu konkuren-
cyjności poprzez poprawę wizerunku polskiej gospo-
darki wśród partnerów międzynarodowych oraz po-
prawę dostępu do informacji o Polsce, możliwościach
nawiązania kontaktów gospodarczych. W ramach
działania 6.5 przewiduje się następujące typy pro-
jektów:
— opracowanie misji i wizji kompleksowego pro-
gramu promocji Polski w świecie;
— organizacja i wsparcie udziału przedstawicieli
Polski w dużych przedsięwzięciach informacyjno-
-promocyjnych o charakterze międzynarodowym
w celu ukazania Polski jako atrakcyjnego partnera
do kontaktów gospodarczych;
— organizacja i wsparcie kompleksowych bran-
żowych i sektorowych programów promocji polskich
specjalności eksportowych – towarów i usług, pro-
duktów kultury, przy wykorzystaniu różnorodnych
nowoczesnych form promocji;
— budowa i rozwój interaktywnego systemu in-
formatycznego obsługi przedsiębiorców inwestorów,
instytucji regionalnych i branżowych, potencjalnych
partnerów i kooperantów oraz promocja tego syste-
mu wśród potencjalnych użytkowników;
— organizacja i wsparcie imprez promocyjnych
o charakterze gospodarczym, zwiększających sto-
pień internacjonalizacji polskich przedsiębiorstw,
wydarzeń nakierowanych na promocję polskich spe-
cjalności eksportowych, polskich marek, produktów
turystycznych, działań budujących porozumienia ko-
operacyjne polskich i unijnych przedsiębiorców,
zwiększających internacjonalizację polskich przed-
siębiorstw poprzez napływ bezpośrednich inwestycji
zagranicznych do Polski i ekspansję polskiego kapi-
tału inwestycyjnego za granicą,
— kampanie informacyjno-promocyjne w me-
diach zagranicznych oraz przygotowanie i produk-
cja materiałów promocyjnych do wykorzystania
w promocji bezpośredniej (m.in. publikacji makroeko-
nomicznych, sektorowych i branżowych, prawnych,
505
poradników, filmów i spotów reklamowych) promujące
Polskę jako wiarygodnego partnera gospodarczego
i atrakcyjne miejsce do lokowania inwestycji.
Kolejną formą działalności na rzecz promocji go-
spodarczej będzie poddziałanie 6.2.1 PO IG „Wspar-
cie dla sieci centrów obsługi inwestorów i sprzedają-
cych poza Polskę (COIE)”. Obejmie ono m.in.:
— dofinansowanie przygotowania i rozwoju pa-
kietu usług doradczych z zakresu prowadzenia dzia-
łalności eksportowej i inwestycyjnej (składającego
się z usług doradczych i informacyjnych) służących
podniesieniu innowacyjności przedsiębiorstw dzia-
łających na terenie Polski,
— zapewnienie dostępu przedsiębiorców planują-
cych rozpocząć lub rozwinąć działalność eksporto-
wą i inwestycyjną do usług proinnowacyjnych po-
przez finansowanie kosztów świadczenia wybranych
usług doradczych.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż Minister-
stwo Gospodarki w ramach zadań legislacyjno-pro-
gramowych ministra gospodarki przygotowuje zgło-
szenie do planu prac rządu na II połowę 2008 r. za-
dania zatytułowanego „Stworzenie systemu promo-
cji polskiej gospodarki”.
Wprowadzenie systemu wymagać będzie przyję-
cia ustawy regulującej w sposób kompleksowy pro-
blematykę promocji i wprowadzającej niezbędne roz-
wiązania instytucjonalne i finansowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie opłat za otwarcie
przewodu doktorskiego (2374)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanej interpelacji poseł na Sejm RP pani Be-
aty Małeckiej-Libery w sprawie opłat za otwarcie
przewodu doktorskiego uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, tj. ustawą
z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w za-
kresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, z późn. zm.),
ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)
i rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 15 stycznia 2004 r. w sprawie szcze-
gółowego trybu przeprowadzania czynności w prze-
506
wodach doktorskim i habilitacyjnym oraz w postę-
powaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 15,
poz. 128, z późn. zm.), stopień doktora można uzy-
skać w ramach studiów doktoranckich bądź poza
tymi studiami, otwierając przewód doktorski w jed-
nostce posiadającej uprawnienie do nadawania tego
stopnia. Ww. przepisy nie przewidują możliwości po-
bierania opłat za przeprowadzanie przewodu dok-
torskiego od osób ubiegających się o nadanie stopnia
doktora.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 3 października
2003 r. w sprawie wysokości i warunków wypłaca-
nia wynagrodzenia promotorowi oraz za recenzje
i opinie w przewodzie doktorskim lub habilitacyj-
nym, a także w postępowaniu o nadanie tytułu pro-
fesora (Dz. U. Nr 178, poz. 1741) wynagrodzenie pro-
motorowi oraz wynagrodzenie za recenzje i opinie
wypłaca jednostka powołująca promotora lub zleca-
jąca opracowanie recenzji lub opinii. Obowiązek wy-
płaty wynagrodzenia promotorowi oraz wynagro-
dzenia za recenzje może przejąć jedynie jednostka
zatrudniająca kandydata do stopnia doktora na za-
sadach określonych w umowie zawartej z jednostką
powołującą promotora albo zlecającą opracowanie
recenzji lub opinii. Natomiast brak jest podstaw do
obciążania kosztami doktoranta, ponieważ jednym
z podstawowych zadań uczelni – zgodnie z art. 13
ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
– jest kształcenie i promowanie kadr naukowych.
Uczelnia, zgodnie z art. 94 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym otrzymuje dotacje,
które mogą być przeznaczone na zadania związane
z kształceniem studentów studiów stacjonarnych,
uczestników stacjonarnych studiów doktoranckich
i kadr naukowych, czyli osób, które ubiegają się
o uzyskanie stopni doktora i doktora habilitowane-
go. Ustawodawca nie zawęża pojęcia „kadr nauko-
wych” do własnych pracowników uczelni. Prawo do
ubiegania się o uzyskanie stopni doktora i doktora
habilitowanego mają również osoby niebędące pra-
cownikami danej uczelni.
Problem braku przepisu umożliwiającego pokry-
cie kosztów wynagrodzenia promotorowi oraz za re-
cenzje i opinie przez osobę ubiegającą się o uzyska-
nie stopnia doktora jest coraz częściej sygnalizowa-
ny przez uczelnie i organizacje środowiskowe (m.in.
przewodniczącego Konferencji Rektorów Akademic-
kich Szkół Polskich). Podmioty te podnoszą, że wska-
zana w art. 94 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym dotacja z budżetu państwa na zada-
nia związane z kształceniem uczestników stacjonar-
nych studiów doktoranckich i kadr naukowych nie
jest wystarczająca na pokrycie kosztów czynności
w przewodach doktorskich osób, które zaintereso-
wane są uzyskaniem stopni doktora poza studiami
doktoranckimi. Dlatego też ministerstwo rozważa
dopuszczenie możliwości pokrycia przez kandydata
do stopnia doktora – na jego wniosek – kosztów wy-
nagrodzenia promotorowi oraz recenzentom za opi-
nie lub recenzje. Umożliwi to wielu osobom deklaru-
jącym uiszczenie tych kosztów otwarcie przewodu
doktorskiego i uzyskanie stopnia doktora. W celu
wprowadzenia takiej możliwości konieczne byłoby
dokonanie nowelizacji ustawy z dnia 14 marca 2003 r.
o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki, w szczególno-
ści art. 30 tej ustawy, oraz wydanie nowego aktu
wykonawczego na podstawie zmienionego ust. 2
w tym artykule.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje do-
tyczące – miedzy innymi – zmian w ścieżce kariery
akademickiej prowadzono w ramach powołanego
przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego Ze-
społu do Spraw Opracowania Założeń Reformy
Systemu Nauki oraz Założeń Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego oraz powołanego przez Kon-
ferencję Rektorów Akademickich Szkół Polskich
Zespołu do Spraw Opracowania Modelu Kariery
Akademickiej w Polsce, pod przewodnictwem prof.
Franciszka Ziejki, byłego rektora Uniwersytetu Ja-
giellońskiego.
Wyniki tych prac posłużą do dalszych działań do-
tyczących reformowania szeroko pojętej kariery
akademickiej, które w znacznej mierze będą miały
charakter regulacji legislacyjnych. W środowisku
akademickim trwa dyskusja nad modelem kariery
akademickiej. Jest rzeczą zrozumiałą, że przyszłe
rozwiązania prawne w tym zakresie powinny być
i będą kształtowane w trakcie dialogu.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie uzyskania bonifikaty
na zakup nieruchomości od gminy
na cele statutowe przez związek zawodowy
(2377)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Głogowskiego, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 kwiet-
nia 2008 r., nr SPS-023-2377/08, dotyczącą uzyska-
nia bonifikaty od ceny nieruchomości nabywanej od
gminy przez związek zawodowy na cele statutowe,
uprzejmie udzielam informacji w tej sprawie.

Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.) w przepisach art. 68 ust. 1 i 3 oraz
art. 68a określa katalog przypadków, w których
przy zbywaniu nieruchomości stanowiących wła-
sność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu te-
rytorialnego może zostać udzielona bonifikata od
ceny zbywanej nieruchomości. Z treści tych przepi-
sów nie wynika, aby było możliwe na ich podstawie
udzielenie bonifikaty przy nabywaniu nieruchomo-
ści od gminy przez związki zawodowe.
Natomiast w przypadku, gdy nieruchomość, o któ-
rej mowa w interpelacji, jest wpisana do rejestru za-
bytków, to stosownie do postanowień art. 68 ust. 3
ustawy o gospodarce nieruchomościami nabywcy
przysługuje bonifikata od ceny nabycia takiej nieru-
chomości w wysokości 50%. Właściwy organ Skarbu
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego
może, za zgodą odpowiedniego organu nadzorujące-
go, obniżyć lub podwyższyć tę bonifikatę. Uzyskanie
tej bonifikaty związane jest z wpisem nieruchomości
do rejestru zabytków i nie jest uzależnione od prze-
znaczenia nieruchomości oraz celu i sposobu jej wy-
korzystywania, a także rodzaju podmiotu ubiegają-
cego się o jej nabycie. Oznacza to, że każdemu pod-
miotowi nabywającemu na podstawie przepisów
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami od jednostki samorządu terytorial-
nego lub Skarbu Państwa nieruchomość wpisaną do
rejestru zabytków przysługuje powyższa ustawowa
bonifikata.
Odnosząc się do pytania pana posła Tomasza
Głogowskiego dotyczącego zasadności wprowadze-
nia przepisu umożliwiającego związkom zawodo-
wym nabywanie z bonifikatą nieruchomości publicz-
nych na cele statutowe, należy zauważyć, że w oce-
nie resortu infrastruktury wprowadzenie takiego
zapisu nie wydaje się zasadne. Stosownie bowiem do
postanowień przepisu art. 33 ust. 1 ustawy z dnia
23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U.
z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn. zm.) pracodawca,
na warunkach określonych w umowie, jest obowią-
zany udostępnić zakładowej organizacji związkowej
pomieszczenia i urządzenia techniczne niezbędne
do wykonywania działalności związkowej w zakła-
dzie pracy. Jak wynika z powyższego, kwestię po-
mieszczeń do wykonywania działalności przez pod-
stawowe komórki organizacyjne związku zawodowe-
go reguluje ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o związ-
kach zawodowych. A zatem podstawowe komórki
organizacyjne związku zawodowego mają zapewnio-
ne pomieszczenia do prowadzenia działalności sta-
tutowej na podstawie powołanych wyżej przepisów.
W świetle powyższego nie wydaje się konieczne
wprowadzenie przepisu umożliwiającego uprzywile-
jowane, tj. z bonifikatą, nabywanie własności nieru-
chomości z zasobów publicznych przez związki za-
wodowe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyra-
żam nadzieję, że przyczynią się one do wyelimino-
507
wania wątpliwości pana posła Tomasza Głogow-
skiego, zaistniałych na tle przedstawionej w inter-
pelacji sprawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zmian prawnych w sferze działań
przedsiębiorstw społecznych (2378)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
(pismo w sprawie zmian prawnych w sferze działań
przedsiębiorstw społecznych z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
o znaku SPS-023-2378/08) przekazuję wyjaśnienie
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej odnośnie
do poruszanych w niej kwestii.
Cytowany dokument, tzw. „Biała księga prawa
przedsiębiorczości społecznej w Polsce” opracowana
przez podmioty zaangażowane w realizację projek-
tów dotyczących gospodarki społecznej, będzie sta-
nowić z pewnością inspirujący wkład dla programo-
wania nowych założeń polityki państwa w stosunku
do przedsiębiorstw społecznych. Różnorodne do-
świadczenia zebrane w latach 2005–2008 w ramach
Inicjatywy Wspólnotowej EQUAL zostaną wykorzy-
stane w pracach nad budowaniem systemu wsparcia
i współpracy administracji publicznej z podmiotami
gospodarki społecznej.
Już w chwili obecnej można wskazać na prak-
tyczne rezultaty tych działań w postaci rozpoczęcia
prac nad nowelizacją ustawy o spółdzielniach socjal-
nych zmierzającą ku usprawnieniu procesów two-
rzenia oraz funkcjonowania spółdzielni socjalnej
oraz zainicjowanie przez resort w 2007 r. programu
edukacyjno-szkoleniowego skierowanego do środo-
wiska pracowników wojewódzkich i powiatowych
urzędów pracy „Profesjonalne służby zatrudnienia
na rzecz ekonomii społecznej i trzeciego sektora”, fi-
nansowanego ze środków Europejskiego Funduszu
Społecznego.
W obecnej perspektywie finansowej istotnym
wsparciem, jakie planuje Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej dla sektora gospodarki społecznej,
będzie projekt systemowy realizowany w ramach
priorytetu I: Zatrudnienie i integracja społeczna
508
– działanie 1.2 (PO KL): Wsparcie systemowe insty-
tucji pomocy i integracji społecznej. W ramach pro-
jektu „Zintegrowany system wsparcia zatrudnienia
socjalnego i ekonomii społecznej” planowane są na-
stępujące zadania:
— utworzenie krajowego forum edukacji i do-
radztwa – Krajowego Ośrodka Edukacyjno-Dorad-
czego;
— specjalistyczne szkolenia dla pracowników po-
mocy i integracji społecznej oraz służb zatrudnienia
w obszarze rozwoju standardów i upowszechniania
metod zatrudnienia socjalnego;
— przygotowanie standardu sieci informatycznej
na potrzeby Centrum Integracji Społecznej;
— utworzenie sieci wsparcia dla podmiotów inte-
gracji społecznej działających w sferze zatrudnienia,
w tym:
a) utworzenie czterech ośrodków terenowych dla
zatrudnienia socjalnego dostarczającego usługi ana-
lityczne, metodyczne i edukacyjne dla pracowników
instytucji zatrudnienia socjalnego;
b) organizacja szkoleń dla regionalnych instytu-
cji otoczenia sektora ekonomii społecznej oraz spe-
cjalistycznych szkoleń dla podmiotów ekonomii spo-
łecznej;
c) kształcenie na studiach podyplomowych w za-
kresie ekonomii społecznej;
d) organizacja specjalistycznych szkoleń dla
pracowników pomocy i integracji społecznej oraz
służb zatrudnienia w zakresie rozwoju ekonomii
społecznej;
e) zbudowanie wspólnego standardu dla pracow-
ników pomocy i integracji społecznej i służb zatrud-
nienia w zakresie ekonomii społecznej;
f) zbudowanie narzędzi i wdrożenie monitorin-
gu i ewaluacji rozwoju ekonomii społecznej i wspar-
cia udzielanego przez instytucje otoczenia;
g) wypracowanie standardów dla poszczegól-
nych podmiotów ekonomii społecznej.
Odnosząc się natomiast do poruszanych przez
pana posła szczegółowych kwestii, przedstawiam
stanowisko resortu odnośnie poszczególnych suge-
stii zawartych w interpelacji.
1. Kwestia wprowadzenia nowych elastycznych
form zatrudnienia dla osób, których zmienny stan
szeroko rozumianego zdrowia nie pozwala na podję-
cie stałego zatrudnienia na podstawie umowy o pra-
cę, oraz rozważenia niezbędnych zmian w Kodeksie
pracy pozwalających na szersze możliwości pracy
dla osób niepełnosprawnych, które chcą pracować
i którym pozwala na to stan zdrowia.
Przepisy Kodeksu pracy przewidują szereg roz-
wiązań prawnych zapewniających elastyczność w za-
trudnieniu. Należy do nich m.in. możliwość zatrud-
nienia pracowników na podstawie umów o pracę na
czas określony (bez żadnych ograniczeń w razie ko-
nieczności zastąpienia nieobecnego pracownika, wy-
konywania prac sezonowych, dorywczych lub zadań
realizowanych cyklicznie), a także zatrudniania
w niepełnym wymiarze czasu pracy, gdzie strony
umowy o pracę same decydują, czy praca wykony-
wana będzie na cały etat, czy na część etatu.
Elastyczności zatrudnienia służą także wprowa-
dzone ostatnio ustawą z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 181, poz. 1288) rozwiązania
prawne dotyczące zatrudnienia pracowników w for-
mie telepracy. Ustawa weszła w życie z dniem 16 paź-
dziernika 2007 r. Wykonywanie pracy w formie tele-
pracy jest oceniane jako jedna z najbardziej charak-
terystycznych form elastycznego zatrudnienia pra-
cowników. Jest to taka forma pracy, która może być
wykonywana głównie w innym miejscu niż zakład
pracy (np. dom pracownika) i która pozwala ela-
stycznie zaplanować czas pracy pracownika. Ta for-
ma sprzyja więc zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych mających problem z poruszaniem się oraz
wspiera godzenie życia zawodowego z życiem rodzin-
nym. Należy podkreślić, że z informacji napływają-
cych do MPiPS wynika, że osoby niepełnosprawne
chętnie korzystają z tej formy wykonywania pracy,
korzystały z niej już wcześniej, przed wejściem usta-
wy w życie.
Szereg elastycznych form organizacji pracy prze-
widują również przepisy o czasie pracy. Pozwalają
one pracodawcy dokonać wyboru odpowiedniego
systemu czasu pracy (w regulaminie pracy, układzie
zbiorowym pracy) spośród elastycznych form syste-
mu czasu pracy przewidzianych w Kodeksie pracy.
Sam pracownik może również mieć wpływ na sys-
tem czasu pracy, w którym będzie zatrudniony, i wy-
brać system najbardziej dla siebie dogodny. Ponadto
przepisy o czasie pracy pozwalają stronom umowy
na wniosek pracownika ustalić indywidualny roz-
kład czasu pracy w systemie czasu pracy, w którym
pracuje.
Obecnie nie są przewidywane dalsze zmiany
w przepisach Kodeksu pracy zmierzające do wpro-
wadzenia nowych elastycznych form zatrudnienia.
2. Kwestia szerszego wsparcia dla osób tworzą-
cych spółdzielnie socjalne polegającego na powie-
rzeniu istniejącym instytucjom, np. CIS, roli inku-
batora spółdzielni socjalnej, podwyższeniu procen-
ta pracowników nienależących do grup osób zagro-
żonych wykluczeniem oraz wprowadzeniu możli-
wości zakładania spółdzielni socjalnych przez or-
ganizacje pozarządowe w celu tworzenia przejścio-
wych miejsc prac.
Ocena procesu tworzenia spółdzielni socjalnych
na mocy obowiązywania przepisów ustawy z dnia
27 kwietnia 2006 r. o spółdzielniach socjalnych bę-
dzie dokonana zgodnie z przepisem art. 20 niniejszej
ustawy w formule sprawozdania Rady Ministrów,
które ma być przedstawione Sejmowi Rzeczypospoli-
tej Polskiej do dnia 30 czerwca 2008 r. (resortowy
program „Monitoring ustawy o spółdzielniach so-
cjalnych”). Proces wspierania rozwoju spółdzielczo-
ści socjalnej ze strony ministra właściwego ds. za-
bezpieczenia społecznego datuje się od roku 2005,
z chwilą wprowadzenia resortowego programu „Wspie-

ranie rozwoju spółdzielczości socjalnej”. W ciągu ko-
lejnych lat, a mianowicie 2006–2007 oraz 2008,
dzięki środkom finansowym ministra pracy i polity-
ki społecznej w tych latach funkcjonowało w kraju
około 10–12 regionalnych ośrodków wsparcia spół-
dzielni socjalnych. Ośrodki te wypełniały wobec
grup osób chcących zakładać spółdzielnie socjalne
funkcje doradcze, edukacyjne oraz dodatkowej po-
mocy finansowej poza istniejącymi rozwiązaniami
Funduszu Pracy. Na 149 spółdzielni socjalnych za-
rejestrowanych na koniec lutego 2008 r. praktycznie
50% z nich uzyskało pomoc ze strony ośrodków
wsparcia spółdzielni socjalnych. To dowód na to, że
tego typu rozwiązanie organizacyjne jest niezmier-
nie potrzebne w procesie rozwoju spółdzielczości so-
cjalnej.
Rzeczywiście rola centrów integracji społecznej
świadczących usługi wobec osób zagrożonych wy-
kluczeniem społecznym jest potwierdzana praktycz-
nymi efektami. Z dotychczasowej oceny funkcjono-
wania spółdzielni socjalnych (na bazie danych z mo-
nitoringu ustawy o spółdzielniach socjalnych) wyni-
ka, że dłuższą perspektywę utrzymania swojej dzia-
łalności mają te spółdzielnie, które utworzone zosta-
ły przez uczestników zajęć w centrach integracji
społecznej (np. Spółdzielnia Socjalna „Pomocna
Dłoń” z Bystrzycy Kłodzkiej).
Obecnie, na okres 2008–2013, przewidywane
w planach działań Programu Operacyjnego „Kapi-
tał ludzki” przedsięwzięcia zmierzają do wykorzy-
stania środków finansowych EFS na utrzymanie
oraz rozszerzenie listy ośrodków wsparcia, które
można nazwać quasi-inkubatorami. Powierzenie tej
roli centrom integracji społecznej wiązałoby się z ko-
niecznością między innymi:
— wzmocnienia finansowego centrów integracji
społecznej, dla posiadania przez nie dodatkowych
środków finansowych dla specjalistycznej kadry
pracowników zajmujących się problematyką spół-
dzielczości socjalnej,
— wprowadzenia dodatkowych przepisów praw-
nych dających centrom integracji społecznej możli-
wość korzystania z ulg inwestycyjnych, tak jak ma
to miejsce w przypadku specjalnych sfer ekono-
micznych.
W 2008 r. trwają prace nad modyfikacją rozwią-
zań prawnych samej ustawy o spółdzielniach socjal-
nych (projekt poselski). W tym projekcie przewiduje
się rozwiązania ułatwiające między innymi tworze-
nie spółdzielni socjalnych przez samorząd gminny
i organizacje pozarządowe, a także pośrednio zmia-
nę innych przepisów, w tym dotyczących zamówień
publicznych.
3. Kwestia udostępnienia świadczeń integracyj-
nych dla organizacji pozarządowych prowadzących
działalność polegającą na reintegracji zawodowej
w formie innej niż CIS, w szczególności dla organi-
zacji pracujących z osobami bezdomnymi.
Problem aktywizacji osób bezdomnych jest szcze-
gólnie trudny z uwagi na powszechnie znane uwa-
509
runkowania i postawy tych osób. Świadczenie inte-
gracyjne jako świadczenie pieniężne związane jest
z realizacją indywidualnych programów zatrudnie-
nia socjalnego, realizowanych w określonym „reżi-
mie przygotowywania” tych osób do ponownego peł-
nienia ról społecznych i zawodowych. Uzyskanie sta-
tusu centrum integracji społecznej wiąże się z ko-
niecznością spełnienia określonych wymagań for-
malnych od instytucji, która będzie wykonywała ta-
kie usługi. Z doświadczenia wynika, że w ostatnim
okresie 2006–2008 liczba centrów integracji spo-
łecznej tworzonych przez organizacje pozarządowe
rośnie w stosunku do tworzących je samorządów
gminnych. Uzyskanie statusu jest gwarancją dobre-
go przygotowania kadry (doświadczenie, kwalifika-
cje i specjalności niezbędne), zapewnienia własnych
środków finansowych na działalność centrum inte-
gracji społecznej. Świadczenie integracyjne jest re-
fundowane z Funduszu Pracy i stosowane wobec
uczestników, którzy przechodzą specjalne etapy
przygotowawcze, zanim będą uczestnikami centrum
integracji społecznej (w tym: okres próbny).
Wśród uczestników zajęć w centrach integracji
społecznej znajdują się również osoby bezdomne. Or-
ganizacje pozarządowe zajmujące się pomocą wobec
osób bezdomnych mogą być obecnie partnerami
gmin w organizowaniu prac społecznie użytecznych,
za które osoby uczestniczące w tych programach
uzyskują również świadczenie pieniężne. W związku
z faktem, że kwestia dotyczy reintegracji zawodo-
wej, wydaje się, że kierunek uczestniczenia organi-
zacji pozarządowych jako partnerów samorządów
gmin w pracach społecznie użytecznych jest lepszy
od poszukiwania sposobów (rozwiązań prawnych)
na przypisanie świadczeń integracyjnych wszystkim
organizacjom pozarządowym.
4. Kwestia pełnej implementacji dyrektyw Unii
Europejskiej 2004/17 i 2004/ 18 określających mię-
dzy innymi szereg wymogów dotyczących uwzględ-
niania kryteriów społecznych w przetargach. Wpro-
wadzenie klauzul społecznych dla przedsiębiorstw
społecznych w Prawie zamówień publicznych.
Należy w pełni wykorzystać możliwości, jakie dy-
rektywa 2004/17 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 31 marca 2004 r. koordynująca procedury
udzielania zamówień przez podmioty działające
w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, trans-
portu i usług pocztowych oraz dyrektywa 2004/18
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca
2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania
zamówień publicznych na roboty budowlane, dosta-
wy i usługi, dotyczące warunków realizacji zamó-
wień, stwarzają w zakresie wprowadzania kryteriów
społecznych w przetargach.
Art. 38 dyrektywy 2004/17 oraz art. 26 dyrekty-
wy 2004/18 wprowadzają możliwość określania
przez podmioty publiczne szczególnych warunków
realizacji zamówień dotyczących takich kwestii, jak
względy społeczne oraz ochrona środowiska. Korzy-
stanie z tych postanowień może stać się nie tylko
510
instrumentem rozwoju przedsiębiorczości społecz-
nej, ale także służyć promocji idei społecznej odpo-
wiedzialności biznesu (corporate social responsibili-
ty – CSR).
Odpowiednie wdrożenie dyrektyw 2004/17 i 2004/
18 powinno stać się elementem systemowego podej-
ścia do przedsiębiorczości społecznej, a planowana
regulacja tego zagadnienia powinna tworzyć spójną
całość z przepisami wprowadzającymi klauzule spo-
łeczne w Prawie zamówień publicznych.
5. Kwestia wprowadzenia możliwości realizacji
działalności statutowej poprzez działalność gospo-
darczą bez konieczności zachowania ubocznego cha-
rakteru działalności gospodarczej.
Uboczny charakter działalności gospodarczej or-
ganizacji pozarządowych nie stanowi dyskryminacji
tych podmiotów. Możliwość prowadzenia takiej dzia-
łalności została wprowadzona na zasadzie wyjątku
od reguły, jaką jest nieprowadzenie działalności
przynoszącej zysk przez organizacje pozarządowe.
Podstawą tej konstrukcji prawnej jest rozpowszech-
niona na całym świecie idea organizacji non profit.
W zamian za ograniczenie źródeł pozyskiwania
przychodów organizacje te uzyskują inne przywileje.
Dopuszczenie prowadzenia przez organizacje poza-
rządowe niczym nieograniczonej działalności gospo-
darczej byłoby, po pierwsze, zaprzeczeniem samej
idei, po drugie, wobec faktu posiadania przez te or-
ganizacje uprawnień, jakich nie posiadają inni
przedsiębiorcy, stanowiłoby to naruszenie zasad
konkurencji.
Należy podkreślić, że w obrocie jest miejsce tak-
że na podmioty nastawione na osiągnięcie zysku
i jednocześnie realizujące statutowe cele społeczne.
Mowa o przedsiębiorcach społecznych, których dzia-
łalność powinna zostać poddana odrębnej regulacji.
Konieczność promowania działalności tych podmio-
tów nie oznacza, że celowe byłoby likwidowanie róż-
nic pomiędzy organizacjami non profit a przedsię-
biorczością społeczną. Doprowadziłoby to de facto
do zastąpienia jednej instytucji drugą. Takie działa-
nie nie znajduje zaś żadnego uzasadnienia.
Organizacje pozarządowe i przedsiębiorcy spo-
łeczni powinni być przez państwo wspierani w ade-
kwatny, co nie znaczy – identyczny, sposób. Pożąda-
ne jest stwarzanie możliwości dopasowania rodzaju
działalności i związanych z nią uprawnień (non pro-
fit lub for profit) do potrzeb konkretnego podmiotu.
6. Kwestia wprowadzenia możliwości inwestowa-
nia dochodów organizacji pozarządowych w działal-
ność gospodarczą.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) organizacjami pozarzą-
dowymi są niebędące jednostkami sektora finansów
publicznych, w rozumieniu przepisów o finansach
publicznych, i niedziałające w celu osiągnięcia zy-
sku osoby prawne lub jednostki nieposiadające oso-
bowości prawnej utworzone na podstawie przepisów
ustaw, w tym fundacje i stowarzyszenia. Działalno-
ścią podstawową organizacji pozarządowej jest za-
wsze działalność społecznie użyteczna prowadzona
na zasadzie niedziałania w celu osiągnięcia zysku.
Organizacje pozarządowe mogą prowadzić dzia-
łalność gospodarczą, która zawsze ma jednak cha-
rakter służebny i uboczny w stosunku do głównej
działalności społecznie użytecznej. Ustawa o funda-
cjach (tekst jednolity Dz. U. z 1991 r. Nr 46, poz. 203,
z późn. zm.) oraz ustawa Prawo o stowarzyszeniach
(tekst jednolity Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855,
z późn. zm.) regulują prawne możliwości prowadze-
nia działalności gospodarczej przez stowarzyszenia
i fundacje. Art. 5 ust. 5 ustawy o fundacjach wska-
zuje, iż fundacja może prowadzić działalność gospo-
darczą w rozmiarach służących realizacji jej celów.
Art. 34 ustawy Prawo o stowarzyszeniach wskazuje,
iż stowarzyszenie może prowadzić działalność go-
spodarczą według ogólnych zasad określonych w od-
rębnych przepisach, a dochód z działalności gospo-
darczej stowarzyszenia służy realizacji celów statu-
towych i nie może być przeznaczony do podziału
między jego członków.
Uboczną rolę działalności gospodarczej oraz ko-
nieczność wyodrębnienia środków przeznaczonych
na prowadzenie działalności społecznej i gospodar-
czej podkreślał wielokrotnie Sąd Najwyższy, m.in.
w postanowieniu z dnia 4 września 2002 r., sygn.
I CKN 1023/00.
Istotą powyższej definicji organizacji pozarzą-
dowej jest założenie, iż organizacje pozarządowe
niedziałające w celu osiągnięcia zysku przekazują
całość dochodu na działalność statutową. Definicję
działalności statutowej podaje rozporządzenie mi-
nistra finansów z dnia 15 listopada 2001 r. w spra-
wie szczególnych zasad rachunkowości dla niektó-
rych jednostek niebędących spółkami handlowymi,
nieprowadzących działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2001 r. Nr 137, poz. 1539, z późn. zm.) w § 1 ust. 3
pkt 3. Zgodnie z powyższym przepisem działalno-
ścią statutową jest działalność jednostki niemająca
charakteru działalności gospodarczej, określona
przepisami prawa i jej statutem. U podstaw tego
założenia leży fundamentalna teza o charakterze
niezarobkowym działalności organizacji pozarzą-
dowych.
7. Kwestia ponownego rozważenia przepisów od-
noszących się do zakazu wykorzystania przez orga-
nizacje pozarządowe będące przedsiębiorcami spo-
łecznymi majątku statutowego przy działalności go-
spodarczej.
Mając na uwadze odpowiedź na poprzednie pyta-
nie, należy dodać, iż prowadzenie działalności po-
żytku publicznego i działalności gospodarczej w ra-
mach organizacji pozarządowej powinno być wyod-
rębnione majątkowo, księgowo oraz organizacyjnie.
Ten podział przedmiotu działalności ma na celu za-
chowanie transparentności podmiotu i umożliwia
identyfikację zakresu, co do którego prowadzona
jest działalność pożytku publicznego. Należy pod-
kreślić, iż działalność gospodarcza powinna być do-

datkowym zajęciem organizacji pozarządowej, finan-
sującym działalność statutową pożytku publicznego.
W przypadku braku możliwości rozdzielenia przed-
miotu działalności w konsekwencji nie będzie moż-
na określić działalności społecznej podmiotu, a tym
samym nie będzie on mógł być uznany za organiza-
cję pozarządową. Zasady związane z dyspozycją do-
chodem lub majątkiem na cele statutowe leżą u pod-
staw podziału między sektorem przedsiębiorców
a sektorem pozarządowym. Jakiekolwiek ich mody-
fikowanie stawia pod znakiem zapytania ideę po-
działu sektorowego.
Należy podkreślić, iż wyodrębnienie jest konieczne
w szczególności ze względu na właściwe stosowanie
zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 17
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
(tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654,
z późn. zm.).
Z natury swojej formy prawnej podstawowa dzia-
łalność organizacji pozarządowych nie jest przysto-
sowana do prowadzenia działalności gospodarczej,
ponieważ jej przeznaczeniem jest działalność spo-
łecznie użyteczna. Funkcja działalności gospodar-
czej jako akcesoryjnego instrumentu finansowania
często spełnia się poprzez prowadzenie przez orga-
nizacje pozarządowe przedsiębiorstw jako podmio-
tów zależnych (np. spółek prawa handlowego).
8. Kwestia uwzględnienia kosztów pośrednich
przy kalkulacji kosztów odpłatnej działalności po-
żytku publicznego.
Art. 8 ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r. Nr 96, poz. 873,
z późn. zm.) określa działalność odpłatną pożytku
publicznego jako działalność w zakresie wykonywa-
nia zadań należących do sfery zadań publicznych
w ramach realizacji przez organizację pozarządową
oraz podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 celów sta-
tutowych, za którą pobiera wynagrodzenie. Działal-
nością odpłatną pożytku publicznego jest również
sprzedaż towarów lub usług wytworzonych lub
świadczonych przez osoby bezpośrednio korzystają-
ce z działalności pożytku publicznego, w szczególno-
ści w zakresie rehabilitacji oraz przystosowania do
pracy zawodowej osób niepełnosprawnych, a także
sprzedaż przedmiotów darowizny na cele prowadze-
nia działalności pożytku publicznego.
Art. 9 wskazuje, iż w przypadku pobierania wy-
nagrodzenia wyższego od tego, jakie wynika z kal-
kulacji bezpośrednich kosztów tej działalności, dzia-
łalność odpłatna stanowi działalność gospodarczą.
Zgodnie z powyższym przepisem nie ma możli-
wości uwzględnienia kosztów pośrednich przy pro-
wadzeniu działalności odpłatnej pożytku publiczne-
go, w szczególności kosztów pośrednich stałych
(np. ogólnego zarządu). W sposób szczegółowy kosz-
ty pośrednie i bezpośrednie (wytworzenia produktu)
definiuje art. 28 ust. 3 ustawy o rachunkowości
(Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.), które,
stosownie do informacji uzyskanej od Ministerstwa
Finansów, można odpowiednio stosować do usług.
511
9. Kwestia podniesienia limitu wynagrodzeń pra-
cowników organizacji prowadzących odpłatną dzia-
łalność pożytku publicznego.
Limit wynagrodzeń osób zatrudnionych w orga-
nizacjach prowadzących odpłatną działalność po-
żytku publicznego ma na celu ograniczenie wydat-
kowania środków uzyskanych w wyniku prowadze-
nia odpłatnej działalności pożytku publicznego, któ-
ra to działalność powinna być rachunkowo wyod-
rębniona.
Limit ten nie ma charakteru kwotowego, ale jest
uzależniony od wysokości średniego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw za rok
poprzedni. Dlatego też organizacje pozarządowe
jako pracodawcy mogą w pewnym stopniu dostoso-
wywać wynagrodzenie swoich pracowników do
zmieniających się realiów rynkowych.
W obecnym projekcie nowelizacji ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i wolontariacie nie ma
postanowień o podwyższeniu tego limitu. Projekt
ten zostanie jednak poddany konsultacjom społecz-
nym, będzie również dyskutowany w Sejmie.
10. Kwestia obniżenia kapitału założycielskie-
go dla spółek kapitałowych tworzonych w celu re-
alizacji celów społecznych oraz utrzymanie możli-
wości uzyskiwania przez nie statusu pożytku pu-
blicznego.
Spółki kapitałowe powinny być uznawane za or-
ganizacje pozarządowe, jeśli tylko spełniają kryteria
wymienione w ustawie o działalności pożytku pu-
blicznego i wolontariacie. Jako takie mogą ubiegać
się o status organizacji pożytku publicznego. Istnie-
jący projekt nowelizacji ustawy przekazany do uzgod-
nień międzyresortowych mówi o tym wprost.
Ministerstwo Sprawiedliwości przedłożyło do roz-
patrzenia przez Radę Ministrów projekt nowelizacji
Kodeksu spółek handlowych zawierający między in-
nymi dwukrotne zmniejszenie kapitału zakładowe-
go w spółce z o.o. oraz w spółce akcyjnej. Obniżenie
to dotyczyłoby wszystkich spółek, także tych, które
spełniają kryteria organizacji pozarządowej.
Jednocześnie Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej wskazuje na fakt, że dyskutowany dokument
„Biała księga prawa przedsiębiorczości społecznej
w Polsce” jest jeszcze tekstem roboczym, nad któ-
rym w dalszym ciągu trwają prace, dlatego trudno
odnieść się do wszystkich tez w nim zawartych.
Podsekretarz stanu
Radosław Mleczko
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
512
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra zdrowia dotyczącego zróżnicowania
wartości punktu w ambulatoryjnej opiece
specjalistycznej (alergologii) (2379)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Tomasza Kamińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 1 kwietnia
2008 r. w sprawie projektu rozporządzenia ministra
w sprawie zróżnicowania wartości punktu w ambu-
latoryjnej opiece specjalistycznej (alergologii), prze-
kazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 9 kwiet-
nia 2008 r., znak: SPS-023-2379/08, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii wyceny punktu w ambu-
latoryjnej opiece specjalistycznej (alergologii), uprzej-
mie informuję, że zadania z zakresu określania ja-
kości i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawi-
dłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkursów ofert,
rokowań i zawieranie umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, a także monitorowanie ich reali-
zacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
należą do kompetencji Narodowego Funduszu Zdro-
wia. Ww. zadania w imieniu funduszu realizują dy-
rektorzy oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107
ust. 5 ustawy o świadczeniach), gdyż właśnie oni
posiadają najpełniejszą wiedzę dotyczącą zapotrze-
bowania na liczbę i rodzaj świadczeń zdrowotnych
w danym regionie, przy jednoczesnej odpowiedzial-
ności za efektywne i bezpieczne gospodarowanie
środkami finansowymi kierowanych przez siebie
oddziałów.
Wycena punktu jest wypadkową z jednej strony
ilości środków postawionych do dyspozycji poszcze-
gólnych oddziałów wojewódzkich funduszu (będą-
cych pochodną kwoty składek na ubezpieczenie
zdrowotne i tzw. algorytmu ich podziału pomiędzy
oddziały wojewódzkie funduszu), z drugiej – ilości
świadczeń opieki zdrowotnej przewidzianej do za-
kontraktowania przez dany oddział w planie rzeczo-
wo-finansowym oddziału.
Autonomiczność dyrektorów oddziałów woje-
wódzkich w ww. zakresie oraz zasady kontraktowa-
nia świadczeń opieki zdrowotnej (w formie konkur-
su ofert, albo rokowań, gdzie jednym z kryteriów
oceny oferty jest cena – art. 148 pkt 2 ustawy
o świadczeniach), która ponadto może być negocjo-
wana w części niejawnej konkursu (art. 142 ust. 6
pkt 2 ustawy o świadczeniach), może skutkować wy-
stępowaniem różnic w wycenie poszczególnych
świadczeń opieki zdrowotnej zarówno pomiędzy
oddziałami wojewódzkimi funduszu, jak i pomię-
dzy świadczeniodawcami w ramach tego samego
oddziału.
Odnośnie do sprawy dotyczącej funkcjonowania
dwóch odrębnych produktów w dziedzinie alergolo-
gii, tj. poradni dla dorosłych i dla dzieci, uprzejmie
informuję, że rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 238, poz. 2402)
w sprawie systemu resortowych kodów identyfika-
cyjnych dla zakładów opieki zdrowotnej oraz szcze-
gółowych zasad ich nadawania określiło kody re-
sortowe specjalności komórek organizacyjnych.
Komórki organizacyjne danej specjalności wykonu-
jące usługi na rzecz dzieci oznacza się kodem nie-
parzystym, o jeden wyższym niż właściwy kod dla
komórki wykonującej usługi tej specjalności na
rzecz pacjentów dorosłych (np. poradnia alergolo-
giczna powinna posiadać kod 1010 a poradnie aler-
gologii dziecięcej kod 1011). Resortowe kody iden-
tyfikacyjne nadawane są na podstawie informacji
zawartych w dokumentach będących podstawą do-
konania wpisu do rejestru zakładów opieki zdro-
wotnej. Część świadczeniodawców, opierając się na
ww. rozporządzeniu, zarejestrowała odrębnie po-
radnie dla dzieci.
Z informacji zastępcy prezesa NFZ ds. medycz-
nych wynika, że fundusz wprowadził możliwość od-
dzielnego zawarcia kontraktów. Zgodnie z obowią-
zującymi zasadami realizacji świadczeń w porad-
niach specjalistycznych określonymi w zarządzeniu
nr 65/2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 20 września 2007 r. w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju: ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne,
nie ma obligatoryjnego wymogu rozdzielania kon-
traktów na świadczenia w poradniach alergologicz-
nych dla dzieci i dorosłych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie kierunków polskiej polityki
zagranicznej prowadzonej wobec państw
Europy Wschodniej (2381)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (pi-

smo nr SPS-023-2381/08 z dnia 9 kwietnia 2008 r.)
w sprawie kierunków polskiej polityki zagranicznej
prowadzonej wobec państw Europy Wschodniej
uprzejmie informuję:
Zgodnie z zapowiedzią premiera D. Tuska wyra-
żoną w ubiegłorocznym exposé rząd polski aktywnie
współkształtuje wymiar wschodni Unii Europejskiej
w kontekście poszerzania obszarów bezpieczeństwa,
współpracy i promowania demokracji na kierunku
wschodnim, wspierania aspiracji Ukrainy i prze-
mian na Białorusi, oparcia bezpieczeństwa energe-
tycznego Europy na solidarności całej UE, kształto-
wania polskiej polityki historycznej w duchu współ-
pracy z naszymi sąsiadami, z uwzględnieniem ich
„wrażliwości” historycznej.
Uważnie obserwujemy stan przestrzegania war-
tości demokratycznych, w tym zwłaszcza praw czło-
wieka i wolności mediów na Białorusi. Wykorzystu-
jemy swoje wyjątkowe doświadczenia zdobyte w pro-
cesie transformacji, aby efektywnie wspierać budzą-
ce się w tamtejszym społeczeństwie przemiany de-
mokratyczne, wzmacniające jego tożsamość i funda-
menty odzyskanej państwowości. Rząd polski kon-
tynuuje pomoc dla Białorusi w zakresie programów
stypendialnych, rozwoju wolnych mediów i ruchu
wydawniczego, a także wspiera drobną przedsiębior-
czość i aktywność społeczności lokalnych. W sposób
trwały zaangażowaliśmy się w powstanie pierwszej
niezależnej telewizji białoruskojęzycznej – TV Bel-
sat, finansując oraz aktywnie promując ten projekt
na forum międzynarodowym. Bronimy interesów
Polaków mieszkających na Białorusi – prawa do kul-
tywowania tradycji, nauczania języka polskiego,
zrzeszania się w organizacjach polonijnych, umac-
niając ich więzi z Macierzą, m.in. poprzez realizację
ustawy o Karcie Polaka.
Jednocześnie, zdając sobie sprawę z tego, iż poli-
tyka zamrożenia oficjalnych kontaktów polsko-bia-
łoruskich nie sprzyja interesom obu społeczeństw,
dostrzegamy potrzebę ożywienia obopólnie ko-
rzystnego dialogu, zwłaszcza na szczeblu lokal-
nym, w zakresie współpracy gospodarczej, trans-
granicznej i kulturalnej. Zorganizowane 14 kwiet-
nia br. I posiedzenie Wspólnej Polsko-Białoruskiej
Komisji ds. Współpracy Gospodarczej nakreśliło
„mapę drogową” współpracy w ważnych dla Polski
dziedzinach (m.in. tranzytu, energetyki, przejść gra-
nicznych, wzajemnych możliwości inwestycyjnych).
W najbliższym czasie przewidujemy wzmocnienie
dwustronnej bazy prawnej, podpisanie umowy o ma-
łym ruchu granicznym, przygotowanie infrastruk-
tury i otwarcie dla turystów granicznego odcinka
Kanału Augustowskiego.
Na forum unijnym popieramy inicjatywy zmie-
rzające do uproszczenia procedur wizowych strefy
Schengen dla obywateli Białorusi. Zależy nam także
na większym zaangażowaniu Unii Europejskiej
w finansowe wsparcie inicjatyw społecznych na Bia-
łorusi, w tym objęcie Białorusi finansowymi instru-
mentami europejskiej polityki sąsiedztwa i pomocy
513
rozwojowej. W interesie naszego kraju jest, aby po-
przez tworzenie kolejnych kanałów komunikacji
i współpracy pomiędzy Białorusią a Polską oraz,
szerzej, Białorusią a Unią Europejską osadzić pań-
stwo białoruskie w sposób trwały w systemie warto-
ści europejskich.
Rząd RP uznaje, że stosunki polsko-rosyjskie
winny bazować na obopólnym realizmie i dlatego
zamierza nadać im pragmatyczną jakość. Uważamy,
iż dzięki takiemu podejściu zdołamy skutecznie roz-
wiązać istniejące problemy i zwiększyć wykorzysta-
nie potencjału współpracy dwustronnej, co w naszej
opinii otworzy perspektywy nie tylko dla rozszerze-
nia kontaktów między Polską a Rosją, ale też stwo-
rzy klimat sprzyjający dynamizacji relacji całej Unii
Europejskiej z Federacją Rosyjską.
Dostrzegamy, że polska zdolność szczególnego
rozumienia Rosji jest coraz bardziej doceniana przez
naszych partnerów w Unii Europejskiej i dlatego
uważamy, że głos Polski będzie ważnym czynnikiem
określającym przebieg wewnątrzunijnej dyskusji nt.
kształtu przyszłych stosunków świata zachodniego
z Rosją. Jesteśmy przekonani, iż opierając stosunki
polsko-rosyjskie na dialogu, jednocześnie podnosi-
my naszą wiarygodność, jako kraju, który nie obcią-
ża relacji z sąsiadami tematami tabu, a jest zainte-
resowany stworzeniem warunków niezbędnych dla
wzajemnego zrozumienia i zaufania. Dlatego też
podjęliśmy aktywne przygotowania do zorganizowa-
nia w Warszawie w możliwie najbliższym czasie spo-
tkań dwustronnych w ramach Grupy do Spraw
Trudnych, Polsko-Rosyjskiego Forum Dialogu Oby-
watelskiego, Polsko-Rosyjskiej Komisji Międzyrzą-
dowej ds. Współpracy Gospodarczej, Komitetu Stra-
tegii Współpracy Polsko-Rosyjskiej. Jednocześnie
prowadzimy z Rosjanami konsultacje dotyczące pro-
blematyki amerykańskiej tarczy, co jest pozytywnie
odbierane przez Moskwę, gdyż umożliwia stronom
bezpośrednią wymianę opinii w sprawie, która
w dalszym ciągu budzi u naszego wschodniego są-
siada pewne obawy. Biorąc pod uwagę zainteresowa-
nie strony rosyjskiej udziałem we wszystkich tych
formach dialogu dwustronnego, należy uznać, że
działania rządu RP na rzecz ocieplenia relacji na li-
nii Warszawa–Moskwa są, jak dotąd, skuteczne
i dlatego będą kontynuowane.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
514
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie stanowiska polskiego rządu
w związku z wydarzeniami w Tybecie (2382)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
SPS-023-2382/08 z dnia 9 kwietnia 2008 r.) w spra-
wie stanowiska polskiego rządu w związku z wyda-
rzeniami w Tybecie, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie informuję:
Polska wyraźnie i zdecydowanie zareagowała na
doniesienia o siłowym tłumieniu demonstracji w Ty-
becie. Strona chińska otrzymała jednoznacznie
brzmiący sygnał z naszego kraju akcentujący ko-
nieczność pokojowego rozwiązania problemu, także
poprzez dialog z duchowym przywódcą Tybetańczy-
ków Dalajlamą. Takie stanowisko przekazano w dniu
17 marca 2008 r., czyli tuż po eskalacji wydarzeń
w Tybecie, drogami oficjalnymi ambasadorowi
ChRL w Polsce, który został wezwany w tym celu
przez wiceministra spraw zagranicznych, oraz za
pośrednictwem ambasadora RP – władzom ChRL
w Pekinie. Stanowisko to minister spraw zagranicz-
nych powtórzył w imieniu całego rządu RP specjal-
nemu przedstawicielowi premiera Rady Państwowej
Chin, panu Yuan Guisenowi, którego przyjął w dniu
24 kwietnia 2008 r. Polska była jedynym krajem
w Europie Środkowowschodniej, do którego władze
ChRL wysłały specjalnego przedstawiciela ds. Tybe-
tu, co świadczy m.in. o tym, iż nasza aktywność
w tej sprawie została dostrzeżona w Chinach.
W opinii Ministerstwa Spraw Zagranicznych
kryzys wokół Tybetu stanowi szansę dla UE do
skonsolidowania polityki wobec ChRL. W interesie
Polski leży promowanie na forach unijnych inicja-
tyw służących prezentowaniu wobec Pekinu jednoli-
tego stanowiska w stosunku do najważniejszych
aspektów sytuacji w Tybecie, ponieważ jest to naj-
bardziej skuteczna metoda uzyskania realnego wpły-
wu na sytuację tam panującą. Potwierdza to fakt, że
właśnie w czasie wizyty przewodniczącego Komisji
Europejskiej J.M. Barroso w Chinach władze ChRL
ogłosiły 25 kwietnia 2008 r., że są gotowe do dialogu
z przedstawicielami Dalajlamy, o co państwa UE
cały czas zabiegały.
Zaproszenie dla XIV Dalajlamy do złożenia wizy-
ty w Polsce zostało wystosowane na bardzo wyso-
kim szczeblu – 18 marca 2008 r. uczynił to marsza-
łek Senatu RP Bogdan Borusewicz. List z zaprosze-
niem został przekazany kanałami dyplomatycznymi
MSZ do adresata. Zgodnie z prowadzoną przez Pol-
skę polityką uznawania Tybetu za integralną część
ChRL, a Dalajlamy za przywódcę duchowego, reli-
gijnego i autorytetu moralnego – formuła zaprosze-
nia wystosowanego przez parlament wydaje się być
najbardziej odpowiednia.
Najlepszą metodą uniknięcia większych proble-
mów w stosunkach dwustronnych z Chinami przez
poszczególne państwa UE jest prezentowanie jedno-
litego stanowiska przez całą Unię, co uniemożliwia
różnicowanie przez Pekin poszczególnych państw
członkowskich pod względem ich zaangażowania
w kwestię Tybetu. Jednocześnie rząd RP, wzorem
swoich odpowiedników z wielu innych państw człon-
kowskich UE, będzie w swojej polityce uwzględniać
całościowy interes kraju, który oznacza m.in. trak-
towanie Chin jako jednego z naszych priorytetowych
partnerów pozaeuropejskich. Wymaga to utrzymy-
wania regularnego dialogu politycznego i komplek-
sowej współpracy z Pekinem, choć nie ogranicza
wcale prawa do krytycznej oceny kwestii przestrze-
gania praw człowieka w ChRL.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zdzisława Czuchy
i Witolda Namyślaka
w sprawie budowy kolei metropolitalnej
w woj. pomorskim (2384)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Zdzisława Czuchy i Witolda Na-
myślaka w sprawie budowy kolei metropolitalnej
w woj. pomorskim, uprzejmie informuję, że z infor-
macji otrzymanych od spółki PKP Polskie Linie Ko-
lejowe SA wynika, co następuje:
Budowa Kolei Metropolitalnej w Trójmieście:
W dniu 08.06.2007 r. na spotkaniu w Gdyni przy-
jęto wstępne studium wykonalności kolei metropoli-
talnej w Trójmieście, opracowane przez Centrum
Naukowo-Techniczne Kolejnictwa (CNTK) Warsza-
wa. Opracowanie to zostało sfinansowane przez Mi-
nisterstwo Transportu, spółki PKP Polskie Linie
Kolejowe SA, PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o.
i PKP SKM w Trójmieście sp. z o.o. oraz przez gmi-
nę niasta Gdyni (na podstawie porozumienia zawar-
tego w dniu 11.09.2006 r.). Spośród wszystkich za-
proponowanych w tym opracowaniu wariantów roz-
wiązań do dalszego analizowania na etapie pełnego
studium wykonalności wybrano wskazane przez
CNTK dwa warianty.

Według szacunków CNTK Warszawa we wstęp-
nym studium wykonalności koszt budowy kolei me-
tropolitalnej w Trójmieście, w zależności od wa-
riantu, wyniesie od ok. 389 mln zł do ok. 514 mln zł.
Zdaniem instytucji i urzędów opiniujących wstępne
studium wykonalności i zdaniem PKP Polskie Li-
nie Kolejowe SA koszty te są mocno niedoszacowa-
ne i mogą wynieść nawet od ok. 800 mln zł do ok.
1 mld zł.
Pomimo wielu starań i działań podjętych przez
beneficjenta i zamawiającego – marszałka woj. po-
morskiego, dotychczas przedmiotowy projekt nie zo-
stał ujęty na liście projektów indywidualnych Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
i nie ma zapewnionego źródła finansowania ani do-
finansowania ze środków UE.
W dniu 28 lutego 2008 r. marszałek woj. pomor-
skiego wspólnie z prezydentami miast: Gdańska,
Sopotu i Gdyni wystosowali list intencyjny do mini-
stra infrastruktury i ministra rozwoju regionalne-
go, wraz z załączonym wnioskiem o ujęcie etapu I
przedmiotowego projektu (obejmującego połączenia
kolejowe Gdańska i Gdyni z Portem Lotniczym im.
Lecha Wałęsy w Gdańsku Rębiechowie) na liście
projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” i o zapewnienie dofi-
nansowania w wysokości 50% kosztów ze środków
UE w ramach POIŚ. Szacunkowy koszt całkowity
etapu I wynosi 170 mln euro (ok. 612 mln zł).
W dniu 02.04.2008 r. odbyło się spotkanie w Mi-
nisterstwie Infrastruktury, w trakcie którego po-
tencjalni beneficjenci dokonali prezentacji projektów
(w tym samorząd woj. pomorskiego dokonał prezen-
tacji projektu kolei metropolitalnej w Trójmieście)
w związku ze wszczęciem procedury wyboru inwe-
stycji z zakresu transportu miejskiego w obszarach
metropolitalnych związanych z organizacją Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 (do dofi-
nansowania w ramach POIŚ, oś VII, działanie 7.3:
Transport miejski w obszarach metropolitalnych).
Przedstawiciele miasta Gdańska zaprezentowali
„Gdański projekt komunikacji miejskiej III”, czyli
budowę nowych linii tramwajowych i zakup taboru
tramwajowego, podkreślając jednocześnie, iż projekt
ten jest absolutnym priorytetem dla miasta Gdań-
ska. Natomiast budowa kolei metropolitalnej w Trój-
mieście na liście ważności rozwiązań komunikacji
miejskiej zajmuje dalszą pozycję.
Pomimo tego projekt ten może nadal ubiegać się
o wsparcie z Funduszu Spójności, w ramach działa-
nia 7.3: Transport miejski w obszarach metropoli-
talnych, w priorytecie VII: Transport przyjazny śro-
dowisku Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
Wybór projektów zostanie dokonany w drodze
konkursu, który będzie otwarty dla projektów zgła-
szanych przez miasta położone w obszarach metro-
politalnych. Jednostką ogłaszającą konkurs będzie
Centrum Unijnych Projektów Transportowych.
Pula środków przewidywana do rozdysponowania
515
na projekty konkursowe wynosi ok. 514 mln EUR
z Funduszu Spójności. Wymagany wkład własny be-
neficjenta określono na poziomie minimum 50%.
Według informacji przekazanych do resortu
przez przedstawicieli urzędu marszałkowskiego pro-
jekt ten jest na bardzo wczesnym, koncepcyjnym
etapie przygotowań. Obecnie studium wykonalności
planowane jest na grudzień 2008 r., przygotowanie
dokumentacji projektowej i przetargowej – na czer-
wiec 2009 r.
W projekt zaangażowane są następujące podmio-
ty: samorząd woj. pomorskiego (beneficjent i zama-
wiający), gminy miasta Gdańska, gminy miasta
Gdyni i PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Konieczne
jest precyzyjne określenie roli poszczególnych pod-
miotów zaangażowanych w realizację przedsięwzię-
cia oraz wskazanie źródeł finansowania wkładu
własnego i prefinansowania środków podlegających
refundacji.
Odnosząc się do pytania odnośnie do rozszerze-
nia połączeń kolei metropolitalnej do Kartuz i Ko-
ścierzyny przez Glincz, uprzejmie informuję że we-
dług szacunków PKP Polskie Linie Kolejowe SA
koszt budowy rozszerzenia połączeń kolei metropoli-
talnej w Trójmieście do Kartuz i Kościerzyny przez
Glincz na obecnym poziomie cen wyniesie ok. 500
mln zł. Natomiast według wstępnych szacunków
CNTK Warszawa koszt pełnego studium wykonal-
ności dla rozszerzenia połączeń kolei metropolital-
nej do Kartuz i Kościerzyny przez Glincz (wraz
z uzyskaniem decyzji o ustaleniu lokalizacji inwe-
stycji celu publicznego oraz decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia) wyniesie ok. 800 tys. zł – 1 mln zł.
Dotychczas koszty studium wykonalności dla
rozszerzenia połączeń kolei metropolitalnej do Kar-
tuz i Kościerzyny przez Glincz deklarował ponieść
w całości zarząd woj. pomorskiego. Beneficjentem
tego projektu będzie samorząd woj. pomorskiego.
W ramach Regionalnego Programu Operacyjne-
go (RPO) woj. pomorskiego na lata 2007–2013 ma
być rewitalizowany i modernizowany odcinek Ko-
ścierzyna–Gdynia linii kolejowej nr 201 (tzw. ko-
ścierski korytarz kolejowy), a także tzw. helski kory-
tarz kolejowy – linia kolejowa nr 213 Reda–Hel.
W ramach rewitalizacji i modernizacji tzw. ko-
ścierskiego korytarza kolejowego, odcinka Koście-
rzyna–Gdynia, linii kolejowej nr 201, mają być mo-
dernizowane odcinki:
1. Kościerzyna – Gdańsk Osowa od km 137,0 do
km 188,3, który jest linią jednotorową o długości
51,3 km,
2.Gdańsk Osowa – Gdynia Główna od km 188,3
do km 204,3, który jest linią dwutorową o długości
16,0 km (32 km toru).
Łączna długość ww. odcinków modernizowanego
korytarza kościerskiego wynosi 67,3 km (długość to-
rów 83,3 km).
Koszt całkowity tego projektu wg szacunków
PKP Polskie Linie Kolejowe SA – IR Gdańsk będzie
516
wynosił netto ok. 135,538 mln zł. Koszt studium wy-
konalności wraz z niezbędną dokumentacją przygo-
towawczą (przedprojektową) dla realizacji tego pro-
jektu w systemie „projektuj – buduj” wg szacunków
PKP PLK SA – IR Gdańsk będzie wynosił netto ok.
730 tys. zł.
Po rewitalizacji i modernizacji na odcinku Ko-
ścierzyna – Gdańsk Osowa zakładane jest uzyska-
nie prędkości 120 km/h, a na odcinku Gdańsk Oso-
wa – Gdynia Główna zakładane jest uzyskanie pręd-
kości 100 km/h, a także skrócenie czasu jazdy o 20–
–30 min.
Z uwagi na ograniczone środki finansowe w ra-
mach RPO woj. pomorskiego na lata 2007–2013
w ramach tego programu nie ma możliwości współ-
finansowania ze środków UE – z EFRR moderniza-
cji innych odcinków linii (m.in. połączeń kolejowych
do Kartuz i Lęborka (i dalej do Łeby), a także w kie-
runku Bydgoszczy, Chojnic i Bytowa).
Ponadto informuję, że działający w resorcie ze-
spół do spraw przygotowania propozycji modyfikacji
wspólnotowych wytycznych dotyczących rozwoju
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T) za-
twierdził propozycję włączenia do sieci TEN-T linii
Nowa Wieś Wielka – Bydgoszcz Wsch. – Maksymi-
lianowo – Kościerzyna – Gdynia Gł. wraz z łącznicą
Czersk – Tczew. Aktualnie trwają prace nad uzasad-
nieniem tego wniosku. Po ich zakończeniu propozy-
cja zostanie przekazana do akceptacji Komisji Euro-
pejskiej.
Pozytywna decyzja UE w tej sprawie oznacza,
że linia ta będzie traktowana w przyszłości priory-
tetowo przy wyborze projektów do realizacji ze
środków UE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina
w sprawie zaliczania do kosztów uzyskania
przychodów wydatków poniesionych w związku
z podwyższeniem kapitału zakładowego
spółki akcyjnej (2385)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
nr SPS-023-2385/08, interpelację poselską posłów
Witolda Kochana, Tadeusza Arkita i Jarosława Go-
wina z dnia 26 marca 2008 r., dotyczącą zaliczenia
do kosztów uzyskania przychodów spółki akcyjnej
wydatków poniesionych w związku z podwyższe-
niem jej kapitału zakładowego, przedstawiam sta-
nowisko ministra finansów w tej sprawie.
Jak wynika z interpelacji, wątpliwości panów po-
słów budzi stanowisko organów podatkowych kwe-
stionujące możliwość uznania za koszty podatkowe
wydatków ponoszonych przez spółki akcyjne, a zwią-
zanych z podwyższeniem ich kapitału zakładowego,
w drodze emisji nowych akcji.
Do wydatków związanych z podwyższeniem ka-
pitału zakładowego można zaliczyć m.in. koszty:
aktu notarialnego, podatku od czynności cywilno-
prawnych, rejestracji podwyższenia kapitału zakła-
dowego, tłumaczeń, czy też przygotowania prospek-
tu emisyjnego. Spółka akcyjna ponosi również wy-
datki na doradztwo prawne i finansowe, badanie
sprawozdań finansowych i inne dodatkowe koszty
wynikające ze specyfiki i wymogów dotyczących
np. spółek dopuszczonych do publicznego obrotu.
O możliwości zaliczenia wydatków do kosztów
uzyskania przychodów decyduje art. 15 ust. 1 (defi-
niujący koszty podatkowe) oraz art. 16 ust. 1 (zawie-
rający katalog wydatków nieuznawanych za koszty
podatkowe) ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych. Z przepisów tych wynika, iż kosztami
uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu
osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabez-
pieczenia źródła przychodów.
Do przychodów podatkowych nie zalicza się m.in.
przychodów otrzymanych na utworzenie lub powięk-
szenie kapitału zakładowego (art. 12 ust. 4 pkt 4
ustawy).
Natomiast przy ustalaniu dochodu stanowiącego
podstawę opodatkowania nie uwzględnia się kosz-
tów uzyskania przychodów, jeżeli dochody z tych
źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem do-
chodowym (art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy).
W konsekwencji wydatki związane z utworze-
niem lub powiększeniem kapitału zakładowego spół-
ki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, po-
nieważ są związane z przychodem niepodlegającym
opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Ministerstwo Finansów zajmowało wielokrotnie
stanowisko w tej kwestii, które zostało przedsta-
wione m.in. w pismach: z dnia 7 września 2007 r.
nr DD5-8213-60/UD/07/184, skierowanym do Izby
Skarbowej w Poznaniu, oraz z dnia 22 grudnia 2003 r.
nr PB4/KGK-8214-2814-391/03, skierowanym do
Izby Skarbowej w Krakowie, aczkolwiek pisma te
nie stanowią urzędowej interpretacji przepisów po-
datkowych.
Pogląd Ministerstwa Finansów znalazł też po-
parcie w orzecznictwie sądowym, m.in. w wyroku
WSA z dnia 29 stycznia 2008 r. (I SA/Wr 1103/06),
w wyroku WSA z dnia 14 sierpnia 2007 r. (III SA/
Wa 3917/06) oraz w wyroku NSA z dnia 1 marca
2000 r. (I SA/Wr 2285/98), a także w piśmiennictwie
(np. P. Kaim, A. Górniak, Monitor Podatkowy, „Wy-

datki na podwyższenie kapitału: potrącalność pod
znakiem zapytania”, nr 14, 2007).
Odnosząc się do wskazanego przez panów posłów
wyroku ETS z 26 maja 2005 r. wydanego w sprawie
C-465/03, minister finansów pragnie zauważyć, iż
wskazane orzeczenie ma zastosowanie wyłącznie
dla celów podatku od wartości dodanej (VAT). Dla-
tego też ten wyrok nie ma wpływu na polski system
podatku dochodowego od osób prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie interpretacji przez urzędy skarbowe
art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (2386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzyszto-
fa Putry z dnia 9 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-
-2386/08, przy którym załączono interpelację pana
posła Henryka Siedlaczka w sprawie interpretacji
przez urzędy skarbowe art. 20 ust. 3 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, uprzejmie
wyjaśniam.
Opodatkowanie podatkiem dochodowym docho-
dów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.).
Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania,
zawartą w art. 9 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu po-
datkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju
dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych
w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na
podstawie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa
zaniechano poboru podatku. Jeżeli podatnik uzy-
skuje dochody z więcej niż jednego źródła, przed-
miotem opodatkowania w danym roku podatkowym
jest, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29–30c oraz
art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źró-
deł przychodów (art. 9 ust. 1a ustawy).
Stosownie do art. 9 ust. 2 powołanej ustawy do-
chodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24–
–25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przy-
chodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania
osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzy-
skania przekraczają sumę przychodów, różnica jest
stratą ze źródła przychodów.
517
Źródła przychodów ustawodawca w sposób enu-
meratywny wymienił w art. 10 ust. 1 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych.
Źródłami przychodów, z których dochody podle-
gają opodatkowaniu, są między innymi – z mocy art. 10
ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych – inne źródła. Zgodnie z dyspozycją art. 20
ust. 1 i 3 ustawy za przychody z innych źródeł, o któ-
rych mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, uważa się
m.in. przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnio-
nych źródłach. Wysokość przychodów nieznajdują-
cych pokrycia w ujawnionych źródłach lub pocho-
dzących ze źródeł nieujawnionych ustala się na pod-
stawie poniesionych przez podatnika w roku podat-
kowym wydatków i wartości zgromadzonego w tym
roku mienia, jeżeli wydatki te i wartości nie znajdu-
ją pokrycia w mieniu zgromadzonym przed poniesie-
niem tych wydatków lub zgromadzeniem mienia po-
chodzącym z przychodów uprzednio opodatkowa-
nych lub wolnych od opodatkowania.
Należy jednocześnie wyjaśnić, że stosownie do
art. 30 ust. 8 wymienionej ustawy dochodów (przy-
chodów) z nieujawnionych źródeł przychodów lub
nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach
nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasa-
dach określonych w art. 27.
Od dochodów z nieujawnionych źródeł przycho-
dów lub nieznajdujących pokrycia w ujawnionych
źródłach podatek ustala się decyzją wydawaną przez
organ podatkowy. Podatek oblicza się według zry-
czałtowanej stawki, która wynosi 75% dochodu
(art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy).
To niewątpliwie restrykcyjne uregulowanie ma
zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy przychody po-
chodzą ze źródeł nieujawnionych, a zatem odnosi się
do przypadków, gdy podatnik pomimo ustawowego
obowiązku nie informuje organu podatkowego (na-
czelnika urzędu skarbowego) o istnieniu określone-
go źródła przychodów, jak też do sytuacji, gdy podat-
nik poinformował organ podatkowy o źródłach swo-
ich przychodów, ale ponoszone przez niego wydatki
i wartość zgromadzonego mienia nie znajdują po-
twierdzenia w zeznaniach podatkowych, co pozwala
uznać, że uzyskuje przychody, które nie znajdują po-
krycia w ujawnionych źródłach. Ponadto należy
wskazać, że konstrukcja powołanych przepisów ma
na celu opodatkowanie dochodów ze źródeł ukrywa-
nych, określanych jako tzw. szara strefa często po-
wiązana z działalnością przestępczą.
Kryteriami oceny w postępowaniu podatkowym
z nieujawnionych źródeł przychodów są zarówno po-
noszone przez podatnika faktyczne wydatki, jak i war-
tość zgromadzonego mienia. Przez wydatki, których
dokonuje podatnik, należy rozumieć wydatki, które
faktycznie poniósł, natomiast mieniem jest własność
i inne prawa majątkowe (art. 44 Kodeksu cywilne-
go) pochodzące z przychodów uprzednio opodatko-
wanych lub wolnych od opodatkowania.
Wydatki ustalane są na podstawie rzeczywistych
kwot poniesionych przez podatnika.
518
Podatnik, chcąc udokumentować przychody na
pokrycie poniesionych w roku podatkowym wydat-
ków oraz wartości zgromadzonego w tym roku mie-
nia, ma obowiązek wskazać przychody opodatkowa-
ne lub wolne od opodatkowania zarówno z danego
roku, jak i z lat poprzednich (ciężar dowodzenia).
Wyjaśnienia podatnika stanowią dowód w takim po-
stępowaniu, lecz podlegają ocenie organu podatko-
wego i ich wartość dowodowa zależy od tego, czy są
one prawdopodobne i udokumentowane. Podatnik
twierdząc, że poczynione wydatki pochodzą z opo-
datkowanych lub wolnych od opodatkowania źródeł
przychodów, powinien tę okoliczność udowodnić
(ciężar dowodu spoczywa na podatniku, a nie orga-
nie podatkowym), gdyż z takiego faktu wyprowadza
dla siebie korzystne skutki prawne. Dowodami ta-
kimi będą niewątpliwie zawarte umowy o udzielo-
nym kredycie bankowym, umowy pożyczki, prawo-
mocne orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie
spadku, złożone w obowiązującej formie oświadcze-
nia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątko-
wych w drodze darowizny.
Do katalogu dochodów wolnych od opodatkowa-
nia zaliczyć należy zwolnienia przedmiotowe, o któ-
rych mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, a ponadto przychody zwolnione
z opodatkowania na podstawie innych uregulowań
prawnych zawartych w obowiązujących odrębnych
ustawach, na co wskazuje art. 2 ust. 1 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie należy wyjaśnić, że na podstawie
przepisów ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku
od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r. Nr 142,
poz. 1514, z późn. zm.) podatkowi od spadków i da-
rowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne wła-
sności rzeczy znajdujących się na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wyko-
nywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
m.in. tytułem dziedziczenia i darowizny.
Zgodnie z art. 17a w związku z art. 5 i art. 6 usta-
wy spadkobierca obowiązany jest złożyć do naczelni-
ka urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o naby-
ciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3 w terminie
miesiąca od dnia przyjęcia spadku albo od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzają-
cego nabycie spadku, w przypadku nabycia w dro-
dze darowizny w terminie miesiąca od dnia złożenia
przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu nota-
rialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania
przewidzianej formy – od dnia spełnienia przyrze-
czonego świadczenia.
Osoby zwolnione z podatku od spadków i daro-
wizn na podstawie art. 4a ustawy, tj. małżonek,
zstępni, wstępni, pasierb, rodzeństwo, ojczym, ma-
cocha, w celu skorzystania z tego zwolnienia mają
obowiązek złożyć do właściwego naczelnika urzędu
skarbowego zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy
lub praw majątkowych SD-Z1 w terminie miesiąca
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwier-
dzającego nabycie spadku lub od dnia złożenia przez
darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarial-
nego albo spełnienia przyrzeczonego świadczenia.
W przypadku niespełnienia tego warunku nabycie
własności rzeczy lub praw majątkowych podlega
opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabyw-
ców zaliczanych do I grupy podatkowej i implikuje
obowiązek złożenia do organu podatkowego zezna-
nia podatkowego o nabyciu rzeczy lub praw mająt-
kowych SD-3.
Jeżeli nabycie własności rzeczy lub praw mająt-
kowych w drodze darowizny lub polecenia darczyń-
cy nie zostało zgłoszone, a podatnik powołuje się
przed organem podatkowym lub organem kontroli
skarbowej w toku czynności sprawdzających, postę-
powania podatkowego, kontroli podatkowej lub po-
stępowania kontrolnego na okoliczność dokonania
tej darowizny, a należny podatek od tego nabycia nie
został zapłacony, podlega ono opodatkowaniu we-
dług 20% stawki podatkowej.
W przypadku niezgłoszenia organowi podatko-
wemu nabycia spadku powołanie się na fakt nabycia
własności rzeczy lub praw majątkowych w drodze
spadku skutkuje powstaniem obowiązku podatko-
wego, a następnie ustaleniem zobowiązania podat-
kowego w podatku od spadków i darowizn.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że umowa pożyczki
podlega co do zasady opodatkowaniu podatkiem od
czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% kwoty
lub wartości pożyczki na podstawie ustawy z dnia
9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnopraw-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450, z późn. zm.).
Jeżeli podatnik powołuje się przed organem po-
datkowym lub organem kontroli skarbowej w toku
czynności sprawdzających, postępowania podatko-
wego, kontroli podatkowej lub postępowania kontro-
lnego na fakt zawarcia umowy pożyczki, w przypad-
ku gdy należny podatek od tej umowy nie został za-
płacony albo biorący pożyczkę nie spełnił warunku
udokumentowania otrzymania pieniędzy na rachu-
nek bankowy albo rachunek podatnika prowadzony
przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową
lub przekazem pocztowym, umowa ta podlega opo-
datkowaniu według stawki 20%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Preissa
w sprawie zwolnienia p.p.u.p. Poczta Polska
z obowiązku ewidencjonowania (2387)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-2387 z dnia
9 kwietnia 2008 r. interpelację pana posła Sławomi-
ra Preissa w sprawie zwolnienia państwowego przed-
siębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska”
z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu
kas rejestrujących, uprzejmie informuję.
1. Zakres zwolnień od ewidencjonowania przy za-
stosowaniu kas rejestrujących na okres do dnia
30 czerwca 2008 r. reguluje rozporządzenie mini-
stra finansów z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie
kas rejestrujących (Dz. U. Nr 245, poz. 1807). Na
mocy § 2 oraz poz. 12 załącznika do ww. rozporzą-
dzenia usługi pocztowe i kurierskie korzystają z tzw.
przedmiotowego zwolnienia od obowiązku prowa-
dzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych. Stosowanie tego zwolnienia w szczególności
należy łączyć z obowiązującym zwolnieniem od po-
datku usług świadczonych przez pocztę państwową
(por. poz. 2 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług – Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Ww. rozporządzenie
wprowadza również powszechne zwolnienie o cha-
rakterze podmiotowo-przedmiotowym dla podatni-
ków o dużym (ponad 70%) udziale obrotów z tytułu
sprzedaży towarów i usług objętych zwolnieniem
przedmiotowym w obrotach ogółem podatnika z ty-
tułu działalności określonej w art. 111 ustawy. Sprze-
daż przez Pocztę Polską artykułów niezwiązanych
bezpośrednio ze świadczeniem usług pocztowych
lub kurierskich stanowi dla tej jednostki dodatkowo
działalność uboczną, której rozmiary, po to aby ist-
niała możliwość korzystania ze zwolnienia od stoso-
wania kas, nie mogą przekraczać 30% obrotów reali-
zowanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących
działalności gospodarczej. Dodatkowo z zakresu
tego zwolnienia od ewidencjonowania przy zastoso-
waniu kas jest wyłączona sprzedaż takich artyku-
łów, jak np. gaz płynny, sprzęt radiowy, telewizyjny,
płyty CD i DVD. Przy takich instrumentach ograni-
czających możliwości korzystania ze zwolnienia od
ewidencji kasowej rozwiązanie to nie powinno pro-
wadzić do zachwiania konkurencyjności prowadze-
nia działalności gospodarczej.
2. Proces ograniczania zwolnień od ewidencjono-
wania przy zastosowaniu kas był przez ostatnie lata
konsekwentnie realizowany. Kolejne rozporządzenia
ministra finansów w sprawie kas rejestrujących za-
wężały zakres tych zwolnień, a cały ten proces był
podporządkowany koncepcji etapowego wprowadza-
nia kas przy sprzedaży detalicznej. Sprawa dalszego
519
ograniczania zakresu zwolnień z obowiązku prowa-
dzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych będzie przedmiotem analiz oraz uzgodnień
międzyresortowych, jakie muszą być dokonane przed
wprowadzeniem nowego rozporządzenia ministra fi-
nansów, które będzie regulowało problematykę
zwolnień od prowadzenia ewidencji przy zastosowa-
niu kas na okres po dniu 30 czerwca 2008 r.
3. Kwestia wydawania przez sprzedawcę dla klien-
ta dokumentów stanowiących dowód dokonania sprze-
daży została uregulowana w wielu aktach prawnych.
Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą
mają obowiązek dokumentowania swoich czynności
stosownymi dokumentami. Stosownie do art. 106
ust. 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług po-
datnik jest obowiązany do wystawienia faktury na
żądanie osób fizycznych nieprowadzących działalno-
ści gospodarczej. W myśl natomiast art. 87 § 1 usta-
wy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), jeżeli
odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy
prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są
na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić
rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub
wykonanie usługi. Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy
z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach
sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu
cywilnego (Dz. U. Nr 141, poz. 1176, z późn. zm.) na
żądanie kupującego sprzedawca obowiązany jest do
wydania pisemnego potwierdzenia zawarcia umowy,
zawierającego oznaczenie sprzedawcy z jego adre-
sem, datę sprzedaży oraz określenie towaru kon-
sumpcyjnego, jego ilość i cenę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
oraz grupy posłów
w sprawie umożliwienia prowadzenia kontroli
granicznych towarów (tj. nasion i roślin, pasz
i środków spożywczych pochodzenia
zwierzęcego) importowanych z krajów trzecich
do Unii Europejskiej przez przejście drogowe
oraz przejście graniczne kolejowe w Medyce
z miejscem do przeładunku towarów
w Żurawicy (2392)
W nawiązaniu do pisma z dnia 9 kwietnia 2008 r.
(znak: SPS-023-2392/08) przekazuję w załączeniu
520
odpowiedź na interpelację poselską w sprawie umoż-
liwienia prowadzenia kontroli granicznych towarów
(nasion i roślin, pasz i środków spożywczych pocho-
dzenia zwierzęcego) importowanych z krajów trze-
cich do Unii Europejskiej przez drogowe i kolejowe
przejścia graniczne w Medyce, z miejscem do przeła-
dunku w Żurawicy.
1. Jaka była przyczyna zlikwidowania punktu
kontroli fitosanitarnej i weterynaryjnej na przejściu
granicznym Mościska–Medyka?
Odp.:
Odkąd Polska stała się w 2004 r. państwem
członkowskim Unii Europejskiej, zewnętrzne grani-
ce naszego kraju stały się zewnętrznymi granicami
Wspólnoty. Pociągnęło to za sobą konieczność dosto-
sowania polskich przejść granicznych do wymogów
wspólnotowych m.in. w zakresie zapewnienia odpo-
wiedniej infrastruktury, odpowiednio wykończo-
nych pomieszczeń oraz niezbędnego sprzętu (unijne
wymagania odnośnie do przejść granicznych okre-
ślają decyzja Komisji nr 2001/812/WE oraz dyrekty-
wa Komisji 98/22/WE z dnia 15 kwietnia 1998 r.).
Tymczasem punkt kontroli granicznej na przejściu
w Medyce nie spełniał wymagań unijnych niezbęd-
nych do przeprowadzenia granicznych kontroli pro-
duktów fitosanitarnych oraz produktów weteryna-
ryjnych pochodzenia zwierzęcego i zwierząt, co stało
się przyczyną jego likwidacji.
Utrzymanie posterunków weterynaryjnej kon-
troli granicznej w Medyce po akcesji Polski do UE
stało się nieuzasadnione z punktu widzenia ekono-
micznego, gdyż w Unii Europejskiej posterunki ta-
kie finansowane są z opłat pobieranych przy odpra-
wach towarów przywożonych na terytorium UE.
Tymczasem, jak wynikało z danych statystycznych
przekazanych przez granicznego lekarza wetery-
narii w Medyce, a dotyczących wielkości weteryna-
ryjnych kontroli granicznych, w okresie bezpośred-
nio poprzedzającym przystąpienie Polski do UE na
przejściu kolejowym w Medyce nie były przeprowa-
dzane żadne odprawy w imporcie i tranzycie wjaz-
dowym. Tak więc z uwagi na brak ekonomicznego
uzasadnienia dla budowy, wyposażenia i utrzyma-
nia takiego posterunku w Medyce (z racji niewiel-
kiej liczby odbywających się tam kontroli i w rezul-
tacie niewielkich wpływów do budżetu z pochodzą-
cych za nie opłat) postanowiono nie inwestować
w modernizowanie i dostosowywanie ww. przejścia
do standardów UE w zakresie prowadzenia kontro-
li weterynaryjnej zwierząt lub produktów pocho-
dzenia zwierzęcego.
2. Czy w trosce o rozwój gospodarczy regionu
podkarpackiego i innych województw Polski połu-
dniowej nie należałoby przywrócić pełnego zakresu
czynności na tym przejściu, co poszerzy oferty han-
dlowe kontrahentów?
3. Czy nie należałoby w celu udogodnienia wymia-
ny towarowej w ww. zakresie zorganizować odpraw
celnych, w tym fitosanitarnej, weterynaryjnej i sani-
tarnej, na granicznym przejściu kolejowym w Medyce
w miejscu przeładunku towarów w Żurawicy?
Odp.:
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi informu-
je, że:
— organem zobowiązanym do stałego utrzymy-
wania drogowych, kolejowych, lotniczych, morskich
i rzecznych przejść granicznych znajdujących się na
obszarze województwa w stanie umożliwiającym
przeprowadzenie skutecznej kontroli weterynaryj-
nej i fitosanitarnej jest nie minister właściwy do
spraw rolnictwa, ale wojewoda (zgodnie z postano-
wieniami art. 17 ustawy z dnia 12 października 1990 r.
o ochronie granicy państwowej, Dz. U. z 2005 r.
Nr 226, poz. 1944, z późn. zm.);
— kwestie dotyczące inwestycji realizowanych ze
środków budżetowych, a więc budowy posterunku
weterynaryjnej kontroli granicznej, reguluje rozpo-
rządzenie Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r.
w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowa-
nia inwestycji z budżetu państwa (Dz. U. Nr 120,
poz. 831). Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia
w gestii MRiRW leży planowanie zakupów i wydat-
ków inwestycyjnych dla jednostek podległych i nad-
zorowanych przez ministra właściwego do spraw
rolnictwa. Przejście graniczne w Medyce nie jest
taką jednostką, w związku z tym MRiRW nie ma
możliwości umieszczenia w planie zakupów i wydat-
ków inwestycyjnych w swoim budżetu inwestycji bu-
dowy granicznego punktu kontroli weterynaryjnej
na ww. przejściu;
— niezależnie od powyższego MRiRW informuje,
że zgodnie z przekazanym stanowiskiem głównego
lekarza weterynarii brak jest obecnie uzasadnienia
ekonomicznego do powołania nowej jednostki kon-
trolnej na ww. przejściu granicznym;
— jak wynika z wyliczeń Głównego Inspektoratu
Weterynarii, spełnienie standardów unijnych odno-
śnie do przejścia w Medyce obciążyłoby budżet kraju
sumą rzędu 2–3 mln euro w przypadku przejścia
drogowego i ok. 6 mln euro w przypadku przejścia
kolejowego; ponadto miesięczne koszty utrzymania
posterunku na przejściu kolejowym z kategorią kon-
trolowanych przesyłek obejmującą tylko produkty
wyniosłyby ok. 60 tys. zł.
Dodatkowo, w odniesieniu do kwestii weteryna-
ryjnych, przy rozpatrywaniu ewentualnego utwo-
rzenia punktów granicznej kontroli weterynaryjnej
na przejściu w Medyce należałoby uwzględnić nastę-
pujące fakty:
— na granicy z Ukrainą funkcjonują już 3 tego
typu posterunki (Dorohusk, Hrebenne, Korczowa),
co z uwagi na wspomnianą wcześniej znikomą liczbę
przeprowadzanych weterynaryjnych kontroli gra-
nicznych wydaje się być liczbą wystarczającą;
— Ukraina jest krajem trzecim, z którego aktu-
alnie przywóz towarów podlegających weteryna-
ryjnej kontroli granicznej ogranicza się jedynie do
przywozu pasz i miodu oraz koni rejestrowanych
i rzeźnych.

Jak wynika jednak z informacji przekazanych
przez Państwową Inspekcję Ochrony Roślin i Na-
siennictwa, obecnie planowane jest opracowanie
projektu budowy terminalu odpraw fitosanitarnych
na przejściu granicznym w Medyce, który ma po-
wstać w tym miejscu po stworzeniu w nim odpo-
wiednich warunków technicznych. MRiRW zazna-
cza jednak, że projekt taki powstał na szczeblu woje-
wódzkim i nie został jak na razie uwzględniony
w tzw. „Strategii zintegrowanego zarządzania gra-
nicą państwową”, dokumencie tworzonym przez
wszystkie służby i resorty zaangażowane w kontrolę
graniczną, w ramach Międzyresortowego Zespołu
ds. Zagospodarowania Granicy Państwowej, który
ma za zadanie m.in. dostosować graniczne poste-
runki fitosanitarne do norm unijnych.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
oraz grupy posłów
w sprawie umożliwienia prowadzenia kontroli
granicznych towarów (tj. nasion i roślin, pasz
i środków spożywczych pochodzenia
zwierzęcego) importowanych z krajów trzecich
do Unii Europejskiej przez przejście drogowe
oraz przejście graniczne kolejowe w Medyce
z miejscem do przeładunku towarów
w Żurawicy (2392)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Tomańskiego oraz
grupy posłów z Klubu Parlamentarnego Platforma
Obywatelska, przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-
-2392/08 z dnia 9 kwietnia 2008 r., w sprawie umoż-
liwienia prowadzenia kontroli granicznych towarów
importowanych z krajów trzecich do Unii Europej-
skiej przez przejście drogowe w Medyce oraz kolejowe
przejście graniczne w Medyce z miejscem do przeładun-
ku towarów w Żurawicy uprzejmie przesyłam wyja-
śnienia w zakresie kompetencji Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej.
Zasady i sposób przeprowadzania granicznych
kontroli sanitarnych przez organy Państwowej In-
spekcji Sanitarnej określają obowiązujące przepisy
prawne, w tym w szczególności rozporządzenie (WE)
nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych
przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności
z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami
521
dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt
(Dz. Urz. UE L 165 z 30.04.2004), a w zakresie nie-
uregulowanym w ww. rozporządzeniu – ustawa
z dnia 25 czerwca 2006 r. o bezpieczeństwie żywno-
ści i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225) oraz rozpo-
rządzenia wykonawcze wydane na jej podstawie.
Zgodnie z art. 79 ww. ustawy o bezpieczeństwie
żywności i żywienia organy Państwowej Inspekcji
Sanitarnej przeprowadzają graniczne kontrole sani-
tarne żywności pochodzenia niezwierzęcego oraz
materiałów lub wyrobów przeznaczonych do kon-
taktu z żywnością, przywożonych z państw niebędą-
cych członkami Unii Europejskiej oraz z państw nie-
będących członkami Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stronami umowy o Eu-
ropejskim Obszarze Gospodarczym.
Zgodnie z rozporządzeniem WE nr 882/2004 ce-
lem granicznej kontroli sanitarnej jest zapewnienie,
aby na rynek Wspólnoty z państw trzecich była
wprowadzana żywność bezpieczna. Zatem kontrole
te przeprowadzane są głównie na granicy zewnętrz-
nej Unii Europejskiej, czyli w Polsce na przejściach
granicznych, wymienionych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 24 września 2007 r. w sprawie
wykazu przejść granicznych właściwych dla prze-
prowadzania granicznej kontroli sanitarnej (Dz. U.
Nr 196, poz. 1423). Przejścia graniczne w Medyce
– zarówno drogowe, jak i kolejowe – są przejściami
wymienionymi w ww. rozporządzeniu i powinny być
na nich dokonywane graniczne kontrole sanitarne.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez or-
gany Państwowej Inspekcji Sanitarnej woj. podkar-
packiego graniczne kontrole sanitarne przeprowa-
dzane są na ww. przejściach granicznych przez
przedstawicieli państwowego granicznego inspekto-
ra sanitarnego w Przemyślu – właściwego dla woj.
podkarpackiego – zgodnie z rozporządzeniem mini-
stra zdrowia z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie wyka-
zu granicznych stacji sanitarno-epidemiologicznych
(Dz. U. Nr 133, poz. 1124, z późn. zm.).
Na przejściu granicznym w Medyce, w pomiesz-
czeniach przekazanych w nieodpłatne użytkowanie,
funkcjonuje Graniczny Punkt Kontroli Sanitarnej.
Utrzymanie odpowiednich warunków sanitarno-hi-
gienicznych (sprzątanie, oświetlenie, ogrzewanie,
dostawa energii elektrycznej) w tych pomieszcze-
niach zapewnia Zakład Obsługi Przejść Granicz-
nych w Korczowej, który wyposażył również GPKS
w niezbędny sprzęt biurowy.
Pracownicy zatrudnieni w ww. Granicznym Punk-
cie Kontroli Sanitarnej przeprowadzają graniczne
kontrole sanitarne towarów zgłoszonych na drogo-
wym i kolejowym przejściu granicznym w Medyce.
Do poboru próbek żywności na drogowym przejściu
granicznym w Medyce wykorzystywany jest budy-
nek odpraw samochodów ciężarowych. Zakład Ob-
sługi Przejść Granicznych zapewnia sprzęt oraz per-
sonel do rozładunku towaru w celu pobrania próbek
żywności.
522
Niestety na funkcjonującym dla ruchu towaro-
wego granicznym przejściu kolejowym Medyka–
–Przemyśl brak jest obecnie warunków do przepro-
wadzania granicznej kontroli sanitarnej importowa-
nych produktów i pobierania próbek do badań labo-
ratoryjnych (brak zadaszonej rampy i terminalu),
a w przypadku konieczności przeprowadzenia gra-
nicznej kontroli sanitarnej pracownicy Granicznego
Punktu Kontroli Sanitarnej w Medyce są dowożeni
na teren przejścia, do Żurawicy.
W celu poprawy sytuacji oraz w związku obo-
wiązkiem stosowania przez państwa członkowskie
Unii Europejskiej od dnia 1 października 2006 r. de-
cyzji Komisji z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie spe-
cjalnych warunków dotyczących niektórych środ-
ków spożywczych z niektórych krajów trzecich
w związku z ryzykiem zanieczyszczenia tych pro-
duktów aflatoksynami (2006/504/WE) państwowy
graniczny inspektor sanitarny w Przemyślu w dniu
12 października 2006 r. wystosował wystąpienie do
wojewody podkarpackiego (poparte przez państwo-
wego wojewódzkiego inspektora sanitarnego w Rze-
szowie) z informacją o obowiązku zapewnienia przez
właściwe organy spełniania przez wyznaczone punk-
ty przywozu niezbędnych wymogów oraz przekaza-
no informację dot. warunków istniejących na tym
przejściu. W ww. decyzji na terenie woj. podkarpac-
kiego wyznaczono m.in. kolejowe przejście granicz-
ne Medyka–Przemyśl.
Ponadto w związku z podjęciem przygotowywania
założeń do projektu budowy zaplecza odprawy fitosa-
nitarnej na kolejowym przejściu granicznym w Medy-
ce państwowy graniczny inspektor sanitarny w Prze-
myślu w dniu 26 stycznia 2007 r. skierował do Wy-
działu Infrastruktury Podkarpackiego Urzędu Woje-
wódzkiego w Rzeszowie wniosek o uwzględnienie
w ww. projekcie potrzeb organów Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej, w związku z koniecznością przeprowa-
dzania na tym przejściu urzędowych granicznych
kontroli sanitarnych żywności oraz materiałów i wy-
robów przeznaczonych do kontaktu z żywnością,
przywożonych z krajów trzecich, poprzez:
— zapewnienie pomieszczeń biurowych o po-
wierzchni ok. 30 m2 z odpowiednim wyposażeniem,
— stworzenie możliwości dokonywania wyładun-
ku i pobierania próbek we właściwych warunkach
sanitarnych umożliwiających przeprowadzanie gra-
nicznych kontroli sanitarnych w warunkach nie-
stwarzających zagrożenia zanieczyszczenia lub ze-
psucia żywności,
— możliwość dostępu do pomieszczeń niezbęd-
nych do składowania zatrzymanych dostaw w ocze-
kiwaniu na wyniki badań laboratoryjnych.
Przedłożone potrzeby stanowią minimum wy-
magań do spełnienia wymogów ww. decyzji Komisji
2006/504/WE.
W odpowiedzi na ww. pismo Podkarpacki Urząd
Wojewódzki w Rzeszowie pismem z dnia 23 stycznia
2008 r., znak: I.I.7221-9/1/08, poinformował, że pro-
jektowany budynek będzie przeznaczony tylko dla
służb ochrony roślin i weterynaryjnych, a wniesione
propozycje dotyczące potrzeb PIS uznano za bezza-
sadne.
W ślad za ww. odpowiedzią państwowy granicz-
ny inspektor sanitarny w Przemyślu skierował do
doradcy wojewody podkarpackiego pismo z dnia
1 lutego 2008 r. z wnioskiem o ponowną analizę
założeń programu funkcjonalno-użytkowego pro-
jektowanego budynku oraz informacją, że zgodnie
z przepisami decyzji Komisji 2007/459/WE z dnia
25 czerwca 2007 r. zmieniającej decyzję 2006/504/
WE w sprawie specjalnych warunków dotyczących
niektórych środków spożywczych z niektórych kra-
jów trzecich w związku z ryzykiem zanieczyszcze-
nia tych produktów aflatoksynami i rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 24 września 2007 r.
w sprawie wykazu przejść granicznych właściwych
do przeprowadzania granicznej kontroli sanitarnej
(Dz. U. Nr 196, poz. 1423) kolejowe przejście gra-
niczne w Medyce jest wyznaczone jako przejście,
przez które można przywozić na terytorium Wspól-
noty Europejskiej środki spożywcze oraz materiały
i wyroby przeznaczone do kontaktu z żywnością,
podlegające granicznej kontroli sanitarnej. Przej-
ście graniczne powinno spełniać wymagania za-
warte w art. 4 ww. decyzji Komisji, a obecność Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na przejściu jest nie-
zbędna ze względu na konieczność przeprowadza-
nia urzędowych granicznych kontroli środków spo-
żywczych. Ponadto przekazano informację doty-
czącą aktualnych warunków panujących na tym
przejściu oraz podkreślono, że w przypadku wejścia
na teren tego przejścia granicznego innych inspek-
cji zakres i liczba importowanych partii żywności
znacznie się poszerzy. W tej sytuacji praca Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na dotychczasowych
warunkach nie będzie możliwa.
Pomimo przedstawionej wyżej trudnej sytuacji
przedstawiciele Państwowej Inspekcji Sanitarnej
w 2007 r. na drogowym przejściu granicznym w Me-
dyce dokonali kontroli 1196 partii żywności oraz
materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu
z żywnością, w tym ostatecznie odprawiono 921 par-
tii towarów, 3 partie przekazano pod nadzór tereno-
wo właściwych państwowych powiatowych inspek-
torów sanitarnych oraz 272 partie przekazano
w procedurze tranzytu do innych krajów członkow-
skich Unii Europejskiej. W I kwartale 2008 r. osta-
tecznie odprawiono 247 partii towarów oraz 25 par-
tii przekazano do innych krajów UE.
Ponadto na kolejowym przejściu granicznym
w Medyce w 2007 r. przedstawiciele państwowego
granicznego inspektora sanitarnego w Przemyślu
dokonali kontroli 21 partii towarów podlegających
granicznej kontroli sanitarnej.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez or-
gany Państwowej Inspekcji Sanitarnej woj. podkar-
packiego przewidziane założenia programowe roz-
budowy infrastruktury kolejowego przejścia gra-
nicznego w Medyce nie zabezpieczają w dalszym cią-

gu obecności wszystkich służb kontrolnych niezbęd-
nych do prawidłowego funkcjonowania ww. przejścia
w pełnym zakresie granicznych odpraw towarów.
Ponadto należy podkreślić, że ww. przejście granicz-
ne to największy węzeł kolejowy na granicy Unii Eu-
ropejskiej z Ukrainą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie starań zakładów karnych
o dotacje unijne (2396)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-2396/08 z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Krzysztofa Tchórzewskiego dotyczącą możli-
wości pozyskiwania środków unijnych przez jed-
nostki penitencjarne.
Więziennictwo polskie bierze udział w progra-
mach finansowanych przez Unię Europejską od
1998 r. W wyniku podpisanego 24 grudnia 1998 r.
Memorandum Finansowego pomiędzy Rządem RP
a Komisją Europejską, Służba Więzienna została za-
proszona do udziału w programie przedakcesyjnym
Unii Europejskiej PHARE w ramach działań Mini-
sterstwa Sprawiedliwości dotyczących wzmocnienia
polskiego wymiaru sprawiedliwości w perspektywie
przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.
Pierwsze dwa programy PHARE 1998 oraz PHA-
RE 1999 miały charakter szkoleniowy. Inny wymiar
jakościowy posiadał natomiast program PHARE
2001, którego głównym celem było wzmocnienie
struktur prokuratury i Służby Więziennej zaanga-
żowanych w zwalczanie przestępczości zorganizo-
wanej. W tym programie po raz pierwszy przewi-
dziano realizację projektu pn. Budowa Centralnej
Bazy Danych o Osobach Pozbawionych Wolności
„Noe.NET”, którego beneficjentem został Centralny
Zarząd Służby Więziennej. Wartość kontraktu wy-
niosła 307 tys. euro, a jego celem było zbudowanie
jednolitego, centralnego systemu informatycznego
dla CZSW. Finansowanie przez Unię Europejską za-
dań związanych z udziałem więziennictwa w kolej-
nej edycji programu PHARE 2003 wyniosło ogółem
870 tys. euro.
523
Od dnia 16 listopada 2004 r. Centralny Zarząd
Służby Więziennej realizuje projekt Inicjatywy
Wspólnotowej EQUAL „Nowa droga dla byłych
więźniów”. Jego wartość wynosi ok. 7 mln zł,
z tego 75% środków pochodzi z Europejskiego
Funduszu Społecznego. Oddziaływaniem projektu
zostało objętych 500 skazanych, zwłaszcza młodo-
cianych, w tym również 50 kobiet. Inne jednostki
organizacyjne Służby Więziennej uczestniczą w ko-
lejnych czterech projektach realizowanych w ra-
mach Programu Inicjatywy Wspólnotowej EQU-
AL, ukierunkowanych na readaptację społeczno-
-zawodową skazanych.
29 listopada 2006 r. Rada Ministrów przyjęła
projekt Program Operacyjny „Kapitał ludzki” na
lata 2007–2013. Centralny Zarząd Służby Więzien-
nej wynegocjował możliwość udziału więziennictwa
w realizacji projektów działania 1.3: Ogólnopolski
program integracji i aktywizacji zawodowej. Środki
zapewnione w ramach systemowych projektów wię-
ziennych na lata 2008–2013 wynoszą 35 mln euro.
Pozyskiwanie środków unijnych przez różnego
typu instytucje, w tym również jednostki organiza-
cyjne Służby Więziennej, uzależnione jest od celów
i warunków określonych w programach operacyj-
nych. Wytyczne określające warunki ubiegania się
o wsparcie przez poszczególne grupy podmiotów
opracowywane są przez ministra rozwoju regio-
nalnego – na szczeblu programów ogólnokrajo-
wych, a w przypadku programów regionalnych
przez marszałków poszczególnych województw.
Zasady implikujące możliwość uczestnictwa za-
kładów karnych i aresztów śledczych w bezpośred-
nim wykorzystywaniu wsparcia unijnego w okresie
lat 2007–2013 nie są jednolite. Z uwagi na różnorod-
ność obszarów obejmowanych wsparciem w ramach
programów operacyjnych każdy z tych programów
ukształtowany jest odrębnymi i specyficznymi zasa-
dami dotyczącymi m.in. wskazania podmiotów
uprawnionych do korzystania z udzielanej pomocy.
Reguły te zostały opracowane dla każdego z 21 pro-
gramów operacyjnych i zawarte są w szczegółowych
opisach priorytetów programów operacyjnych oraz
poszczególnych planach działania.
Zasady naboru wniosków aplikacyjnych nie za-
wsze ograniczają dostępność środków unijnych dla
jednostek penitencjarnych jako podmiotów niepo-
siadających osobowości prawnej. Przykładami są
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” i Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”, gdzie
w wybranych priorytetach wnioskodawcami mogą
być jednostki administracji publicznej lub instytucje
użyteczności publicznej, do których można zaliczyć
jednostki penitencjarne.
W przypadku gdy jednostka organizacyjna Służ-
by Więziennej nie może występować jako wniosko-
dawca aplikujący o pozyskanie środków w ramach
danego działania, może ona zawiązać ewentualne
partnerstwo, gdzie wnioskodawcą i administrato-
rem projektu byłaby instytucja spełniająca wymogi
524
formalne. W takiej sytuacji jednostka penitencjarna
będzie uczestniczyć w projekcie jako partner.
Przy zachowaniu wymogów formalnych określo-
nych dla poszczególnych regionalnych programów
operacyjnych podmiotem aplikującym może być bez-
pośrednio jednostka penitencjarna lub okręgowy in-
spektorat Służby Więziennej właściwe miejscowo
dla danego obszaru działania marszałka wojewódz-
twa. Natomiast zgodnie ze stanowiskiem ministra
rozwoju regionalnego Centralny Zarząd Służby Wię-
ziennej nie posiada uprawnień do pozyskiwania
wsparcia finansowego udzielanego w ramach pro-
gramów przygotowanych na potrzeby społeczności
lokalnych.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie zmiany zasad przekazywania
1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego (2397)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r. in-
terpelację, SPS-023-2397/08, pana posła Krzysztofa
Tchórzewskiego w sprawie przekazywania 1% po-
datku dochodowego od osób fizycznych na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego, uprzejmie informuję,
iż w przedmiotowej sprawie Ministerstwo Finansów
wydało komunikat następującej treści:
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych składanych przez osoby fi-
zyczne została wprowadzona ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje
od 1 stycznia 2007 r.
Jej celem było uproszczenie mechanizmu alo-
kacji 1% przez darczyńców polegające na tym, aby
to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego.
Powyższa zmiana zasad dokonywania wpłat z ty-
tułu 1% nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawie-
ni prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal
to podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obo-
wiązywała w poprzednim stanie prawnym. Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpo-
wiednio art. 14a w ustawie o zryczałtowanym po-
datku dochodowym od niektórych przychodów osią-
ganych przez osoby fizyczne, zmniejszenie podatku
należnego przysługiwało z tytułu dokonania wpłaty
na rzecz organizacji pożytku publicznego działającej
na podstawie ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie. Zatem wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
Nie ogranicza natomiast prawa podatnika do obda-
rowywania organizacji pożytku publicznego. Nie po-
mniejsza również roli, jaką organizacje pożytku pu-
blicznego odgrywają w życiu społecznym.
Obecnie podatnik, który chce podzielić się 1%
swojego podatku z organizacją pożytku publiczne-
go, nie musi sam dokonywać wpłaty na konto tej
organizacji, a jedynie w składanym przez siebie ze-
znaniu podatkowym (PIT-28, PIT-36, PIT-36L,
PIT-37, PIT-38) podać wysokość wnioskowanej (za-
deklarowanej) wpłaty, która nie może przekroczyć
kwoty odpowiadającej 1% podatku należnego, oraz
dane pozwalające na właściwe zidentyfikowanie or-
ganizacji pożytku publicznego, tj. jej nazwę oraz nu-
mer wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. Podat-
nik ma prawo wybrać tylko jedną organizację z za-
mieszczonych w wykazie ogłaszanym do końca roku
podatkowego w drodze obwieszczenia przez mini-
stra pracy i polityki społecznej w porozumieniu z mi-
nistrem sprawiedliwości (obwieszczenie ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 28 grudnia 2007 r.
w sprawie wykazu organizacji mających status orga-
nizacji pożytku publicznego na dzień 30 listopada
2007 r., M.P. Nr 99, poz. 1078).
Powyższą zmianę zasad przekazywania 1% na
konto organizacji pożytku publicznego odzwiercie-
dla konstrukcja zeznań podatkowych za 2007 r.
Jednocześnie podatnik w składanym przez siebie
zeznaniu podatkowym może również podać dodat-
kowe informacje, które w jego ocenie mogą mieć
wpływ na dystrybucję środków gromadzonych przez
organizację pożytku publicznego (np. na konkretny
cel). Informację tę podatnik będzie mógł zamieścić
w rubryce „Inne informacje, w tym ułatwiające kon-
takt z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio
nad wnioskiem o przekazanie 1% podatku należne-
go, odpowiednio w: poz. 135 – PIT-28, poz. 311 – PIT-
-36, poz. 107 –PIT-36L, poz. 123 – PIT-37, poz. 59
– PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot. Należy
jednak pamiętać, że rozdysponowanie środków prze-
kazanych przez organ podatkowy pozostaje w wy-
łącznej gestii organizacji pożytku publicznego i po-
winno odbywać się w zgodzie z przedmiotem działal-
ności organizacji określonym w statucie oraz z przepi-
sami prawa powszechnie obowiązującego.

Wyżej przytoczona treść komunikatu została
w dniu 21 grudnia 2007 r. zamieszczona w portalu
internetowym Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.
pl). Ponadto treść ww. komunikatu, wraz z odpo-
wiednimi wytycznymi w zakresie sposobu obsługi
składanych zeznań podatkowych za 2007 r., przeka-
zana została w dniu 7 stycznia 2008 r. do dyrekto-
rów izb skarbowych, a za ich pośrednictwem – na-
czelnikom urzędów skarbowych. Na tej podstawie
urzędy skarbowe, realizując przedmiotowe zada-
nie, są zobligowane do odpowiedniego zapisywania
szczegółowych informacji podanych przez podatni-
ka, dotyczących przekazywanej kwoty 1% podatku
na rzecz wskazanej organizacji pożytku publiczne-
go, w tym na konkretny cel wskazany w zeznaniu
podatkowym.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż umożliwienie wskazania przez podatnika celu
szczegółowego 1% w składanym zeznaniu podatko-
wym, wydaje się rozsądnym kompromisem godzą-
cym interesy zarówno organizacji pożytku publicz-
nego, osób objętych działalnością statutową organi-
zacji pożytku publicznego, jak i organów podatko-
wych odpowiedzialnych za przekazywanie środków
na rachunki bankowe organizacji pożytku publicz-
nego. Powyższe stanowisko podziela również mi-
nister pracy i polityki społecznej. W piśmie z dnia
17 grudnia 2007 r., nr DPP-I-073-33-TA/07, wyraził
bowiem pogląd, iż przyjęcie powyższego rozwiąza-
nia pozwoli wypełnić dyspozycję ustawy o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie, zgodnie
z którą podmiotem uprawnionym do otrzymywania
kwot z 1% jest organizacja pożytku publicznego,
a jednocześnie umożliwi organizacji pożytku pu-
blicznego dokonanie skutecznej redystrybucji kwot
z 1% na szczegółowe cele, zgodnie z przedmiotem
działalności określonym w statucie, w tym na rzecz
osób objętych tą działalnością.
Odnosząc się natomiast do kwestii ewentualnych
zmian w ustawach podatkowych w zakresie alokacji
1%, uprzejmie wyjaśniam, iż z podjęciem decyzji
w tej sprawie należy zaczekać do czasu zakończenia
pierwszej akcji związanej z przekazywaniem 1% za
pośrednictwem urzędów skarbowych. Dopiero na tej
podstawie będzie można wyciągnąć ostateczne wnio-
ski dotyczące potrzeby zmian przepisów podatko-
wych w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
525
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie zmian wprowadzanych
w PKP Polskie Linie Kolejowe SA (2400)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Materny (SPS-023-
-2400/08 z dnia 9 kwietnia 2008 r.) w sprawie zmian
wprowadzanych w PKP Polskie Linie Kolejowe SA,
uprzejmie informuję, co następuje.
Poruszone kwestie są niezwykle istotne z punktu
widzenia realizacji inwestycji infrastrukturalnych
prowadzonych przez PKP Polskie Linie Kolejowe
SA, niemniej jednak zarówno prowadzenie spraw
spółki, jak i kształtowanie struktury organizacyjnej
pozostaje w kompetencjach jej statutowych organów
– Zarządu i Rady Nadzorczej. Rada Nadzorcza, spra-
wując stały nadzór nad działalnością spółki, za-
twierdza jednocześnie jej regulamin i schemat orga-
nizacyjny. W ocenie resortu infrastruktury przyjęte
przez władze spółki kierunki zmian organizacyj-
nych dokonane zostały głównie pod kątem uspraw-
nienia absorpcji środków unijnych przeznaczonych
na dofinansowanie projektów związanych z moder-
nizacją infrastruktury kolejowej.
Z wyjaśnień Zarządu PKP Polskie Linie Kolejo-
we SA wynika, że celem zmian organizacyjnych
wprowadzonych od dnia 1 października 2007 r.
w zakresie zadań oddziałów regionalnych było wspar-
cie procesów inwestycyjnych i dostosowanie struk-
tury organizacyjnej spółki do możliwości pozyska-
nia znacznych środków unijnych przeznaczonych na
finansowanie inwestycji infrastrukturalnych. W przy-
jętych w maju 2007 r. przez Unię Europejską Naro-
dowych Strategicznych Ramach Odniesienia założo-
no znaczący wzrost nakładów do roku 2013 na
współfinansowanie inwestycji w infrastrukturę ko-
lejową w Polsce, których wykorzystanie będzie uza-
leżnione m.in. od sprawnego zarządzania procesami
inwestycyjnymi w spółce. Z tego względu władze
PKP Polskie Linie Kolejowe SA zweryfikowały pro-
fil działalności oddziałów regionalnych poprzez
ukierunkowanie ich działalności na realizację pro-
cesów inwestycyjnych.
W wyniku zmian organizacyjnych polegających
również na podporządkowaniu zakładów linii kole-
jowych bezpośrednio zarządowi zaistniała koniecz-
ność przeniesienia komórek ds. kontroli i instrukta-
żu z oddziałów regionalnych do struktur organiza-
cyjnych centrali spółki, co pozwoli w większym stop-
niu skoncentrować działalność oddziałów regional-
nych na zadaniach inwestycyjnych. W ocenie zarzą-
du spółki kontrola ze szczebla centrali stała się efek-
tywniejsza, gdyż wykonywana jest przez pracowni-
ków nieobciążonych organizacyjną podległością od-
526
działom regionalnym, a uzyskiwane wyniki kontroli
nacechowane są obiektywnością i w większym stop-
niu ukierunkowane są na wykrywanie i zapobiega-
nie nieprawidłowościom. Jednym z elementów dzia-
łań oszczędnościowych w PKP Polskie Linie Kolejo-
we SA jest planowane włączenie pracowników zwią-
zanych z kontrolą i instruktażem do komórek bran-
żowych (działów w Zakładach Linii Kolejowych)
z tego względu, że wdrażane przez spółkę nowocze-
sne systemy i technologie wymagają bieżącej znajo-
mości nowych zagadnień przez zespoły kontroli
i instruktażu. Pozostawienie wydzielonych zespo-
łów kontroli i instruktażu w oderwaniu od branż
technicznych i eksploatacyjnych będzie powodować
postępujący proces ich dewaluacji oraz zmniejsze-
nia skuteczności działania. Nie bez znaczenia jest
również aspekt ekonomiczny związany ze zmniej-
szeniem stanowisk kierowniczych naczelników
działów kontroli w kilkudziesięciu zakładach linii
kolejowych.
Ustosunkowując się do kwestii zmiany systemu
serwisowania i utrzymania linii kolejowych, uprzej-
mie informuję, że dotychczasowe problemy związa-
ne z brakiem odpowiednich środków finansowych
na utrzymanie i rewitalizację infrastruktury kolejo-
wej, brak własnego potencjału technicznego do
utrzymania linii kolejowych, jak również trudności
kadrowe w zespołach utrzymaniowych wymusiły na
władzach PKP Polskie Linie Kolejowe SA koniecz-
ność nowego podejścia do zagadnień związanych
z utrzymaniem infrastruktury kolejowej. W związ-
ku z tym, że dotychczasowy potencjał PKP Polskie
Linie Kolejowe SA w tym zakresie okazał się niewy-
starczający, PKP SA, w celu wsparcia spółki w reali-
zacji zadań związanych z utrzymaniem i remontami
linii kolejowych, przeniosła własność czterech spół-
ek utrzymaniowych, które dysponują odpowiednim
zapleczem technicznym i kadrą do prowadzenia ta-
kich prac. Rozwiązanie takie w dłuższej perspekty-
wie daje PKP Polskie Linie Kolejowe SA podstawy
do właściwego zaplanowania remontów i budowy in-
frastruktury, a w konsekwencji prowadzi do stabili-
zacji procesów serwisowania i utrzymania infra-
struktury linii kolejowych. Prace, których spółki
zależne same nie wykonują lub ze względu na nie-
wystarczający potencjał nie są w stanie wykonać,
PKP Polskie Linie Kolejowe SA zleca podmiotom ze-
wnętrznym.
Z informacji przekazanych przez zarząd spółki
wynika, że zakładana reorganizacja systemu utrzy-
mania infrastruktury dróg kolejowych przewiduje
wyodrębnienie w systemie utrzymania linii kolejo-
wych zadań serwisowania, które obejmować mają
dozór, konserwację infrastruktury dróg kolejowych,
prace przeciwawaryjne i naprawy awaryjne, usuwa-
nie skutków wypadków oraz zimowe utrzymanie in-
frastruktury dróg kolejowych. Powyższe zadania
będą realizowane zarówno w systemie gospodar-
czym (przez sekcje eksploatacji zakładów linii kole-
jowych), jak też zleconym spółkom zależnym od PKP
Polskie Linie Kolejowe SA. Jak zapewnia zarząd spół-
ki, przejmowanie przez spółki zależne nowych za-
dań odbywać się będzie sukcesywnie, w miarę do-
stosowywania się do nowych zadań, co zminimali-
zuje ryzyko wystąpienia potencjalnych zagrożeń.
Władze spółki, przewidując problemy, jakie wystą-
pią w perspektywie najbliższych lat w niektórych
zakładach linii kolejowych spowodowane brakami
kadrowymi, wprowadzają system outsorcingu już
teraz, aby w przyszłości nie dopuścić do pogorszenia
stanu technicznego linii kolejowych.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmniejsze-
nia ilości sekcji eksploatacji w zakładach linii kolejo-
wych, uprzejmie informuję, że wdrażanie przez PKP
Polskie Linie Kolejowe SA nowoczesnych systemów
sterowania ruchem kolejowym (centra zdalnego ste-
rowania), nowoczesnych metod diagnostyki stanu
infrastruktury kolejowej oraz informatyzacji proce-
sów zarządczych pociąga za sobą konieczność zmian
w wielkości i strukturze zatrudnienia oraz sposobie
zarządzania infrastrukturą linii kolejowych. Nie-
uniknionym następstwem powyższych procesów bę-
dzie weryfikacja istniejącego układu sekcji eksplo-
atacji oraz ich konsolidacja.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie zakresu wykorzystywania
przez Ministerstwo Skarbu Państwa
szczególnych uprawnień wynikających
z ustawy o szczególnych uprawnieniach
Skarbu Państwa oraz ich wykonywania
w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu
dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa
publicznego, a w tym tworzenia listy spółek
o istotnym znaczeniu dla porządku publicznego
lub bezpieczeństwa publicznego (2403)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 9 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2403/08, dotyczącym interpretacji posła Ryszarda
Zbrzyznego w sprawie zakresu wykorzystywania
przez Ministerstwo Skarbu Państwa szczególnych
uprawnień wynikających z ustawy z dnia 3 czerwca
2005 r. o szczególnych uprawnieniach Skarbu Pań-
stwa oraz ich wykonywaniu w spółkach kapitało-
wych o istotnym znaczeniu dla porządku publiczne-
go lub bezpieczeństwa publicznego, a w tym tworze-

nia listy spółek o istotnym znaczeniu dla porządku
publicznego lub bezpieczeństwa publicznego uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ministerstwo Skarbu Państwa zaproponowało
wykreślenie spółki z ww. listy, mając na względzie
opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej,
w której urząd stwierdza, że KGHM Polska Miedź
SA działa w sektorze niemającym znaczenia z punk-
tu widzenia porządku publicznego lub bezpieczeń-
stwa publicznego. Obecność przedmiotowej spółki
na liście jest również kwestionowana przez Komi-
sję Europejską, która w wystosowanej przeciwko
Polsce uzasadnionej opinii dotyczącej naruszenia
art. 56 TWE przez przepisy ustawy o szczególnych
uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykony-
waniu w spółkach kapitałowych o istotnym znacze-
niu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa
publicznego wskazywała na brak uzasadnienia dla
objęcia zakresem szczególnych uprawnień niektó-
rych sektorów, w tym m.in. sektora wydobycia i prze-
twórstwa miedzi.
Przygotowany przez Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa projekt rozporządzenia Rady Ministrów zmie-
niający rozporządzenie z dnia 4 września 2007 r.
w sprawie listy spółek o istotnym znaczeniu dla po-
rządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego
ma na celu zmianę obecnie obowiązującej listy spół-
ek, natomiast rozporządzenie określające listę spół-
ek za 2008 r. zostanie wydane zgodnie z obowiąz-
kiem ustawowym do dnia 30 września br. Przedmio-
towy projekt rozporządzenia Rady Ministrów został
rozpatrzony przez Komitet Rady Ministrów i w naj-
bliższym czasie zostanie skierowany do rozpatrze-
nia przez Radę Ministrów.
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Skarbu
Państwa podjęte zostały prace związane ze zmianą
ustawy z dnia 3 czerwca 2005r. o szczególnych
uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykony-
waniu w spółkach kapitałowych o istotnym znacze-
niu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa
publicznego.
Minister Skarbu Państwa od dnia wejścia w życie
ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. nie korzystał ze
szczególnych uprawnień przysługujących mu na mocy
ww. ustawy, tj. nie wyrażał sprzeciwu wobec uchwał
podejmowanych przez organy spółki, w formie decyzji
administracyjnej, w przypadkach, o których mowa
w art. 2 oraz 3 ustawy, a także nie ustanawiał obser-
watorów, o których mowa w art. 5 ustawy, wobec
spółek, do których zastosowanie mają przepisy usta-
wy z dnia 3 czerwca 2005r. i rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 4 września 2007 r. w sprawie listy
spółek o istotnym znaczeniu dla porządku publiczne-
go lub bezpieczeństwa publicznego.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
527
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie stanu zaawansowania przygotowań
do organizacji w Polsce Mistrzostw Europy
Euro 2012 (2405)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posła na Sejm RP Andrzeja Adamczyka, przekazaną
pismem z dnia 9 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2405-08) w sprawie stanu zaawansowania przygo-
towań do organizacji w Polsce finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro
2012, uprzejmie informuję, co następuje.
Nadzór prac nad poszerzeniem wykazu przedsię-
wzięć inwestycyjnych niezbędnych do zrealizowania
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012
został powierzony, powołanej przez ministra sportu
i turystyki do koordynacji przedsięwzięć Euro 2012,
spółce celowej Skarbu Państwa PL 2012 Sp. z o.o.
Spółka PL 2012 Sp. z o.o., w porozumieniu z wła-
dzami samorządowymi miast gospodarzy UEFA
Euro 2012, sporządziła wykaz propozycji do noweli-
zacji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie wykazu przedsięwzięć
Euro 2012 (Dz. U. Nr 192, poz. 1385). Nowelizacja
ww. rozporządzenia oraz przyjęcie uchwały w spra-
wie ustanowienia programu wieloletniego pod na-
zwą „Przygotowanie i wykonanie przedsięwzięć Euro
2012” przewidziane jest w II kwartale 2008 r., zgod-
nie z planem legislacyjnym prac Rady Ministrów na
okres styczeń–czerwiec 2008 r.
Projekt nowelizacji rozporządzenia Rady Mini-
strów w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro 2012
został przekazany do uzgodnień międzyresortowych
w dniu 24 kwietnia 2008 r. Zawiera on propozycje
projektów i zadań infrastrukturalnych zgłoszonych
przez miasta niezbędnych do optymalnego przygoto-
wania UEFA Euro 2012.
Jednocześnie w dniu 24 kwietnia 2008 r. minister
sportu i turystyki skierował do uzgodnień międzyre-
sortowych projekt uchwały Rady Ministrów w spra-
wie ustanowienia programu wieloletniego pod nazwą
„Przygotowanie i wykonanie przedsięwzięć Euro
2012”, zawierający informacje dotyczące dofinanso-
wania ze środków budżetu państwa realizacji inwe-
stycji stadionowych w Warszawie, Gdańsku, Pozna-
niu oraz we Wrocławiu w następującej wysokości:
— Warszawa – pełen koszt inwestycji 1220 mln zł,
— Gdańsk – kwota dofinansowania 144 mln zł,
— Wrocław – kwota dofinansowania 110 mln zł,
— Poznań – kwota dofinansowania 110 mln zł
(minus dotychczas otrzymane dofinansowanie 21,5
mln zł z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej).
Podstawą proponowanej wysokości dofinansowa-
nia (ok. 1000 euro na 1 krzesełko) jest wyznaczona
528
przez Unię Europejskich Związków Piłkarskich
(UEFA) minimalna liczba miejsc niezbędna dla ro-
zegrania określonej kategorii meczów planowanych
w ofercie zgłoszeniowej dla danego miasta/stadionu.
I tak w Gdańsku zostaną rozegrane mecze grupowe
i ćwierćfinał (min. liczba miejsc – 40 000 netto), na-
tomiast w Poznaniu i we Wrocławiu odbędą się me-
cze grupowe (min. liczba miejsc – 30 000 netto).
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie sytuacji w rolnictwie (2406)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 kwietnia br., znak: SPS-023-2406/08,
przekazujące interpelację pana posła Krzysztofa Tchó-
rzewskiego w sprawie sytuacji w rolnictwie, przesy-
łam poniższą informację:
1. Po dwóch latach spadku produkcji rolniczej
w 2007 r. uzyskano bardzo dobre wyniki produkcyj-
ne. Wstępnie szacuje się, że globalna produkcja rol-
nicza zwiększyła się w porównaniu z rokiem po-
przednim o 6%, przy czym wzrost produkcji roślin-
nej wyniósł 9,2%, a produkcji zwierzęcej 2,9%. Nato-
miast sytuacja cenowa, a zatem i dochodowa, była
bardzo zróżnicowana.
Na rynku produktów rolnych obserwowano bar-
dzo wysoki poziom cen zbóż (pomimo lepszych niż
w 2006 r. zbiorów), który kształtowany był przede
wszystkim poprzez zwiększony popyt (zarówno kra-
jowy, jak i eksportowy) na ziarno. Przy znacznej po-
daży zaznaczył się również wzrost cen produktów
pochodzenia zwierzęcego, z wyjątkiem cen żywca
wieprzowego i wołowego. Średnie ceny zbóż przekra-
czały poziom sprzed roku od ok. 48% do ok. 66%
w skupie i do 58% na targowiskach. Spośród podsta-
Wyszczególnienie
Ceny produktów rolnych sprzedawanych
Ceny towarów i usług zakupywanych na cele bieżącej produkcji
rolniczej, inwestycje, konsumpcyjne
Wskaźnik relacji cen („nożyce cen”) produktów rolnych
sprzedawanych do towarów i usług zakupywanych
wowych produktów zwierzęcych średnie ceny żywca
drobiowego i mleka wzrosły w skali roku odpowied-
nio o ok. 28% i o ok. 16%.
Główny Urząd Statystyczny szacuje, że w 2007 r.
w stosunku do roku poprzedniego poprawiły się ryn-
kowe uwarunkowania produkcji rolnej. Przeciętny
wzrost cen produktów rolnych sprzedawanych przez
gospodarstwa indywidualne wyraźnie przekroczył
dynamikę cen towarów i usług zakupywanych przez
te gospodarstwa na cele bieżącej produkcji rolni-
czej, inwestycyjne oraz konsumpcyjne. W 2007 r.
przeciętne ceny podstawowych produktów rolnych,
tj. przede wszystkim zbóż oraz drobiu rzeźnego
i mleka, były znacznie wyższe niż przed rokiem.
Przy wysokiej dynamice cen otrzymywanych przez
rolników za wyżej wymienione produkty rolne i re-
latywnie mniejszym wzroście cen towarów i usług
zakupywanych przez rolników wskaźnik relacji cen
(„nożyce cen”) zwiększył się w porównaniu z 2006 r.
do 106,5 i podobnie jak przed rokiem był korzystny
dla rolnictwa.
Dynamika cen produktów rolnych sprzedawa-
nych przez rolników, cen towarów i usług zakupy-
wanych przez gospodarstwa indywidualne oraz
wskaźnik relacji cen („nożyce cen”) kształtowała się
następująco (poniższa tabela).
Po znaczącym wzroście cen skupu w ubiegłym
roku od początku 2008 r. ceny detaliczne środków
produkcji rosną szybciej od cen skupu, w rezultacie
czego wyrównany wskaźnik nożyc cen w roku bieżą-
cym spadł poniżej 100 punktów, podczas gdy przed
rokiem przekraczał 100 punktów. Tendencje zmian
cen produktów zwierzęcych oraz zbóż pogarszały
ekonomiczne warunki produkcji zwierzęcej, w tym
przede wszystkim trzody chlewnej i drobiu. Od kil-
ku tygodni obserwowany jest jednak wzrost cen
skupu trzody, co jest wynikiem zmniejszonej podaży
w kraju, a także w Unii Europejskiej. To zjawisko
może przyczynić się do poprawy opłacalności tego
kierunku produkcji.
Podkreślenia wymaga fakt, że na sytuację do-
chodową rolnictwa mają wpływ nie tylko uwarunko-
wania rynkowe i poziom cen na produkty rolne
i środki do produkcji rolniczej. Nie można tej sytu-
acji rozpatrywać w oderwaniu od instrumentów
wspólnej polityki rolnej i funkcjonujących płatności
bezpośrednich. Podkreślić przy tym należy, że admi-
nistracje krajów członkowskich mogą stosować jedy-
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007a)
rok poprzedni = 100
114,7 103,8 92,6 99,5 111,4 97,9 102,6 112,7
111,4 106,5 101,9 102,1 108,6 102,0 100,6 106,0
103,0 97,5 90,9 97,5 102,6 96,0 102,0 106,5

nie te instrumenty polityki rolnej, które wynikają
z przepisów unijnych, tak więc istnieje ograniczona
możliwość wpływania przez administrację na poziom
dochodów jakiegokolwiek sektora gospodarki.
Parytet dochodów ludności utrzymującej się
z działalności rolniczej od wielu lat nie zmienia się
w sposób istotny, a jego wahania oscylują wokół kil-
ku procent. Dodać przy tym należy, że dochody rol-
ników są silnie zróżnicowane zarówno ze względu
na rozmiary gospodarstw i realizowaną w nich pro-
dukcję, jak również ze względu na kierunki produk-
cji rolniczej. Ten ostatni czynnik jest dynamiczny
i wpływa na wielkość dochodów rolniczych w po-
szczególnych latach. A zatem parytet dochodów na-
leży rozpatrywać również pod kątem zróżnicowania
dochodów rolniczych.
Jeżeli chodzi o działania podejmowane w celu po-
prawy sytuacji na rynku wieprzowiny, chciałbym
podkreślić, że od chwili przystąpienia Polski do Unii
Europejskiej polityka na rynku wieprzowiny jest
prowadzona i realizowana w ramach instrumentów
wspólnej polityki rolnej (WPR). Z uwagi na objęcie
rynku wieprzowiny regulacjami wspólnotowymi
Polska, podobnie jak i inne kraje członkowskie UE,
nie ma możliwości samodzielnego podejmowania
działań interwencyjnych na rynku wieprzowiny.
Dostrzegając poważne problemy producentów
żywca wieprzowego, ministerstwo już od jesieni
2006 r., w sytuacji znacznego spadku cen wieprzo-
winy, wielokrotnie wnioskowało do Komisji Euro-
pejskiej o wprowadzenie dopłat do prywatnego skła-
dowania oraz refundacji wywozowych do półtusz
wieprzowych. KE oceniła wówczas, że stabilna sytu-
acja na wspólnotowym rynku wieprzowiny nie daje
podstaw do wprowadzania wsparcia w postaci ww.
instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz ro-
snących kosztów produkcji, spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, ministerstwo zintensyfikowało wysiłki
zmierzające do podjęcia przez Komisję Europejską
przewidzianych w prawie UE instrumentów inter-
wencji na rynku wieprzowiny. Powtarzane m.in.
przez Polskę postulaty odniosły skutek w postaci de-
cyzji Komisji Europejskiej o uruchomieniu z dniem
29 października 2007 r. wsparcia tego rynku w po-
staci dopłat do prywatnego składowania wieprzowi-
ny. Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r. rozszerzo-
ny został asortyment produktów objętych refunda-
cjami wywozowymi w sektorze wieprzowiny. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
uruchomiono także refundacje do eksportu tusz,
półtusz i elementów. Tym samym starania Polski
o uruchomienie również tego instrumentu zostały
uwieńczone sukcesem.
W odpowiedzi na pogorszenie sytuacji producen-
tów wieprzowiny, które nastąpiło w połowie stycz-
nia 2008 r., Polska podjęła starania o zwiększenie
529
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzowego.
Zwróciłem się w tej sprawie z pisemnymi wnioskami
do komisarz ds. rolnictwa Mariann Fischer Boel,
ostatnio pismem z dnia 25 lutego 2008 r. Występo-
wałem również o rozważenie zastosowania innych
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny, w tym
skupu interwencyjnego. Wniosek o zastosowanie
wszelkich przewidzianych prawem wspólnotowym
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny przed-
stawiłem również na posiedzeniu Rady Ministrów
ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europejskiej, któ-
re odbyło się w dniu 18 lutego 2008 r.
Komisja Europejska uznała jednak, iż nie ma pod-
staw do zwiększania stawek refundacji, zapropono-
wała natomiast możliwość wydłużenia, na wniosek
podmiotu uczestniczącego w mechanizmie, okresu
obowiązywania zawartych już umów prywatnego
składowania wieprzowiny o maksymalnie 3 miesią-
ce. Dzięki temu ponowne wprowadzanie na rynek
mięsa wieprzowego przechowywanego w ramach me-
chanizmu będzie mogło być rozciągnięte w czasie.
Kontynuując działania na rzecz zintensyfikowa-
nia wsparcia wspólnotowego, poruszyłem kwestię
trudnej sytuacji na rynku wieprzowiny na posiedze-
niu Rady UE ds. Rolnictwa i Rybołówstwa, które od-
było się w dniu 17 marca 2008 r. Na spotkaniu Pol-
ska podkreśliła, że trudna sytuacja na polskim ryn-
ku wieprzowiny obserwowana jest już od jesieni
2006 r. Nawet pomimo notowanego ostatnio wzro-
stu cen są one nadal na poziomie poniżej kosztów
produkcji.
Polska wnioskowała o podjęcie działań zarówno
doraźnych, jak i systemowych. W pierwszej kolejno-
ści Polska zwróciła się o zwiększenie stawek refun-
dacji eksportowych, głównie w odniesieniu do nie-
przetworzonego mięsa wieprzowego. Wniosek Polski
spotkał się z poparciem większości państw człon-
kowskich.
Polska podkreśliła również, iż w ramach trwają-
cego przeglądu wspólnej polityki rolnej niezbędna
jest dyskusja na temat rozwiązań systemowych
w sektorze wieprzowiny. Polska zaproponowała
wprowadzenie rozwiązań wzmacniających pozycję
producentów trzody chlewnej. W tym celu zapropo-
nowano m.in. wprowadzenie instrumentów sektoro-
wego wsparcia organizacji poziomej oraz pionowej,
a także mechanizmów wsparcia na wypadek sytu-
acji kryzysowych.
Wniosek o zwiększenie stawek refundacji wywo-
zowych w sektorze wieprzowiny Polska zgłosiła
również na kolejnym, kwietniowym posiedzeniu
Rady UE.
Chciałbym również poinformować, iż w odpowie-
dzi na sygnały ze środowisk rolniczych i związko-
wych odnośnie do podejrzenia istnienia zmowy ce-
nowej zakładów ubojowych w dniu 1 lutego 2008 r.
wystąpiłem do prezesa Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów, aby zgodnie z kompetencjami
określonymi w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów UOKiK zba-
530
dał, czy zachowania rynkowe przedsiębiorców pro-
wadzących skup żywca wieprzowego nie naruszają
zasad konkurencji. W odpowiedzi prezes UOKiK
wskazał, że zawarcie porozumienia antykonkuren-
cyjnego w rozumieniu art. 6 ustawy, tj. porozumie-
nia, którego celem lub skutkiem jest wyeliminowa-
nie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób kon-
kurencji na rynku właściwym, „wymaga” określonej
struktury rynku, tzn. dany rynek musi charaktery-
zować się nieznacznym rozdrobnieniem podmioto-
wym. Ocenił jednocześnie, że struktura rynku wie-
przowiny w Polsce, w szczególności duża liczba dzia-
łających na nim podmiotów, powoduje, że trudno
dopatrzyć się na tym rynku zachowań o charakterze
nadużyć zniekształcających lub ograniczających
konkurencję. Poinformował także, iż w ostatnim
półroczu do UOKiK nie wpłynęły sygnały przedsię-
biorców dotyczące zakłóceń konkurencji na rynku
wieprzowiny.
Prezes UOKiK zapewnił jednocześnie, że rynki
rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze
strony podległego mu urzędu i w przypadku stwier-
dzenia nieprawidłowości organ antymonopolowy
niezwłocznie podejmie działania leżące w jego kom-
petencji.
Ponadto chciałbym podkreślić, iż w minister-
stwie podejmowane są działania długofalowe, ukie-
runkowane na zachęcanie do zawierania umów kon-
traktacyjnych w celu zapewnienia stabilności zbytu
żywca wieprzowego i drobiowego oraz wzmacnianie
pozycji producentów poprzez tworzenie grup produ-
cenckich.
W ramach działań na rzecz promocji zawiera-
nia umów kontraktacyjnych opracowano, wspólnie
z przedstawicielami zainteresowanych sektorów,
w tym sektora trzody chlewnej i drobiu, propozycje
treści umów oraz aneksów do nich. Dostępne są
one na stronach internetowych Rady Gospodarki
Żywnościowej.
Zachęcaniu przetwórców do zawierania umów
kontraktacyjnych służą następujące mechanizmy:
— w rozporządzeniu MRiRW z dnia 17 paździer-
nika 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Zwiększenie wartości dodanej podstawo-
wej produkcji rolnej i leśnej objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
przewiduje się, że refundacji podlega zasadniczo nie
więcej niż 40% kosztów kwalifikowalnych poniesio-
nych przez beneficjenta, będącego małym lub śred-
nim przedsiębiorstwem. W przypadku jednak bene-
ficjenta, który co najmniej 25% ogólnej ilości pro-
duktów rolnych nabywa na podstawie umów zawar-
tych na co najmniej rok z grupami producentów rol-
nych, refundacji podlega do 50% kosztów kwalifiko-
walnych;
— w Programie wspierania restrukturyzacji i mo-
dernizacji przemysłu mięsnego, chłodnictwa składo-
wego i przetwórstwa jaj w Polsce zatwierdzonym
przez MRiRW, zgodnie z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań ARIMR oraz
sposobów ich realizacji wprowadzono zapis, że pod-
mioty realizujące przedsięwzięcia w zakładach ubo-
ju zobowiązane są do wykorzystania w procesie pro-
dukcji surowca pochodzącego co najmniej w 70%
w ramach wieloletnich umów kontraktacyjnych.
Warunek ten nie obowiązuje zakładu uboju posiada-
jącego własną bazę surowcową.
Ponadto ustawa o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia
15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.), jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz mini-
malnej liczby członków grupy producentów rolnych,
były już kilka razy nowelizowane, każdorazowo bra-
no pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby zain-
teresowane działalnością w grupach producentów
rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachęcenie
oraz ułatwienie potencjalnym członkom organizo-
wanie się w grupy producentów rolnych.
Chciałbym także zaznaczyć, iż jednym z priory-
tetów w działaniach resortu rolnictwa jest zdobywa-
nie nowych rynków zbytu dla polskiego mięsa.
W ostatnim czasie podejmowane w tym celu wysiłki
przyniosły wymierny efekt w postaci otwarcia w po-
łowie grudnia 2007 r. rynku USA na eksport m.in.
świeżego i zamrożonego mięsa wieprzowego.
W Unii Europejskiej rynek środków produkcji
nie jest regulowany, zatem kraje członkowskie nie
mogą wprowadzać żadnych instrumentów w tym za-
kresie.
Jednocześnie, jeśli chodzi o ceny nawozów mine-
ralnych, chciałbym poinformować, że mając na wzglę-
dzie interesy rolników, Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi wielokrotnie występowało do Ministerstwa
Gospodarki, zwracając uwagę na zbyt wysokie ceny
nawozów mineralnych, stanowiące barierę ich zuży-
cia na wymaganym poziomie. Jednakże zdaniem
Ministerstwa Gospodarki nie ma ono możliwości
wpływania na poziom cen, gdyż zakłady produkują-
ce nawozy mineralne we własnym zakresie określa-
ją ceny nawozów, kierując się zarówno rachunkiem
kosztów, swoimi możliwościami produkcyjnymi, jak
i aktualną sytuacją na rynku. Wysokość cen nawo-
zów mineralnych jest też wynikiem dużego popytu
na te środki produkcji zarówno w Unii Europejskiej,
jak i innych krajach. Od dłuższego czasu ceny skupu
zbóż, rzepaku czy chmielu są bardzo wysokie, co
może wskazywać na większe możliwości zakupu na-
wozów przez rolników.
Ponadto chciałbym poinformować, że w grudniu
2007 r. podjąłem działania mające na celu wyjaśnie-
nie istnienia ewentualnej zmowy cenowej producen-
tów i dystrybutorów nawozów mineralnych. Prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów poin-
formował, że w dniu 29 grudnia 2006 r., na podsta-
wie art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2005 r.,
Nr 244, poz. 2080, z późn. zm.), zamknięto wszczęte

w dniu 11 marca 2005 r. postępowanie wyjaśniające,
ponieważ nie istniały przesłanki uzasadniające wsz-
częcie postępowania antymonopolowego w sprawie
nadużywania pozycji dominującej, o której mowa
w art. 8 ustawy, gdyż żaden z producentów nawozów
mineralnych ani dealerów nie posiadał pozycji domi-
nującej na krajowym rynku nawozów w rozumieniu
art. 4 pkt 9 ustawy. W związku z brakiem istotnej
zmiany struktury krajowego rynku sprzedaży na-
wozów mineralnych prezes Urzędu Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów uznał, że aktualnie brak jest
podstaw do wszczęcia postępowania antymonopolo-
wego w niniejszej sprawie.
2. Zgodnie z art. 143ba rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. usta-
nawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla
rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG)
nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001,
(WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/
1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000,
(EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz.
UE L 270 z 21.10.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 40, str. 269,
z późn. zm.) nowe państwa członkowskie stosujące
system jednolitych płatności obszarowych mogą zde-
cydować o stosowaniu oddzielnej płatności z tytułu
cukru przyznawanej w formie wsparcia niezwiąza-
nego z produkcją.
W Polsce płatności cukrowe są przyznawane rol-
nikom od 2006 r., a zasady ich wypłacania zostały
uregulowane w ustawie z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217, z późn. zm.). Zgod-
nie z przepisami tej ustawy płatność cukrowa przy-
sługuje rolnikowi, który spełnia warunki przyzna-
nia jednolitej płatności obszarowej w danym roku
i który złożył wniosek o przyznanie tej płatności
oraz który zawarł z producentem cukru umowę
dostawy buraków cukrowych na rok gospodarczy
2006/2007 albo na rok gospodarczy 2005/2006
w przypadku umów podpisanych z producentem
cukru, który zrzekł się kwoty na następny rok go-
spodarczy.
W 2006 r. rolnikom w Polsce została przyznana
i wypłacona płatność cukrowa w kwocie przekracza-
jącej pułap określony dla Polski na rok 2006 w prze-
pisach wspólnotowych. Przekroczenie to wyniosło
ponad 8 mln zł.
Stosownie do brzmienia załącznika nr VII lit. K
do rozporządzenia nr 1782/2003 w przypadku, gdy
suma płatności cukrowych przypadających na każ-
dego rolnika przekracza w państwie członkowskim
pułap określony w tym rozporządzeniu, kwota przy-
padająca na każdego rolnika jest proporcjonalnie
zmniejszana.
W związku z tym, iż płatność cukrowa przyzna-
wana jest w decyzji w sprawie przyznania płatności,
zgodnie z art. 24 ust. 3 cytowanej ustawy, zaistniała
konieczność wstrzymania wydawania decyzji tym
531
rolnikom, którzy ubiegają się o przyznanie płatności
cukrowej, do czasu wejścia w życie przepisów wpro-
wadzających redukcję stawki płatności cukrowej.
W związku z powyższym minister rolnictwa
i rozwoju wsi przygotował projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płat-
ności cukrowej, który został przyjęty na posiedze-
niu Rady Ministrów w dniu 5 lutego br. W dniu
29 lutego 2008 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
na 9. posiedzeniu uchwalił ustawę o zmianie usta-
wy o płatnościach do gruntów rolnych i płatności
cukrowej oraz ustawy o opłacie skarbowej. Senat
w dniu 6 marca 2008 r. przyjął ustawę bez popra-
wek (druk nr 72).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lutego
2008 r. o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów
rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie
skarbowej (Dz. U. Nr 44, poz.262), która weszła
w życie dnia 15 marca 2008 r., minister rolnictwa
i rozwoju wsi został zobowiązany do określenia, w dro-
dze rozporządzenia, na podstawie informacji prze-
kazanych przez prezesa ARiMR, wielkości zmniej-
szenia kwoty płatności cukrowej za 2006 r. w termi-
nie 21 dni od dnia wejścia w życie tej ustawy.
Przedmiotowe rozporządzenie zostało podpisane
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 27 mar-
ca 2008 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 332). W rozporządze-
niu określono, że wielkość zmniejszenia kwoty płat-
ności cukrowej za 2006 r. wynosi 1,994006% kwoty
tej płatności.
Obecnie Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa rozpoczęła procedurę przyznawania
płatności cukrowych za 2007 r. Procedura ta zosta-
ła przygotowana w sposób, który umożliwi rolni-
kom otrzymanie należnych płatności, a ARiMR od-
zyskanie płatności nadpłaconych w sposób najmniej
uciążliwy dla rolnika. Kwoty należnych płatności
będą rolnikom wypłacane niezwłocznie po doręcze-
niu decyzji.
3. Weryfikacja wniosków o przyznanie pomocy
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013, prowadząca do zawarcia umów
z beneficjentami, odbywa się z wykorzystaniem
systemu informatycznego, który obecnie nie posia-
da jeszcze pełnej funkcjonalności. Przewiduje się,
że moduł wykorzystywany przy weryfikacji wnio-
sków o przyznanie pomocy będzie funkcjonował od
czerwca br.
Stan przygotowania ARiMR do rozpatrywania
wniosków, a w szczególności niezakończone prace
nad systemem informatycznym, niezbędnym do
dokonywania wymaganych przepisami wspólnoto-
wymi kontroli krzyżowych, uniemożliwiają sku-
teczne weryfikowanie wniosków i zawieranie umów
w ramach działania: Modernizacja gospodarstw
rolnych.
Niemniej jednak, niezależnie od wymienionych
ograniczeń technicznych, podjęto działania, które
pozwalają wnioskodawcom realizację zgłoszonych
do współfinansowania inwestycji. Wnioski o przy-
532
znanie pomocy złożone w ramach działania: Moder-
nizacja gospodarstw rolnych Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 zostały pod-
dane przewidzianej przepisami w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy fi-
nansowej w ramach działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych wstępnej weryfikacji i zgodnie z in-
formacją przekazaną przez Agencję Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa do dnia 19 kwietnia
2008 r. zweryfikowano 16 223 wniosków z 18 393
wniosków złożonych. Na etapie wstępnej weryfikacji
agencja odmawia przyznania pomocy, jeżeli wniosek
został złożony po terminie lub nie został wypełniony
we wszystkich wymaganych pozycjach, lub nie dołą-
czono do niego co najmniej jednego z określonych we
wzorze wniosków dokumentów, których niedołącze-
nie skutkuje nieprzyznaniem pomocy.
Ponadto zmieniono rozporządzenie ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013, umożliwiając wnioskodawcom, którzy złożyli
wnioski, realizację inwestycji z dniem 20 marca 2008 r.,
przed dniem zawarcia umowy z ARiMR.
ARiMR opracowała odrębną procedurę manual-
nej obsługi wniosków dotyczących operacji wspiera-
nych na poziomie 75%, które, zgodnie z przepisami
wspólnotowymi, przyjmuje się do realizacji z ww. po-
ziomem dofinansowania do dnia 30 kwietnia 2008 r.
Zastosowanie tej procedury, pozytywnie zaopinio-
wanej przez audytora zewnętrznego i zaakceptowa-
nej przez ministra finansów, umożliwiło przyznanie
pomocy na realizację ww. operacji, na podstawie po-
zytywnie zweryfikowanych wniosków, w określo-
nym terminie.
Wszystkie wymienione działania mają na celu
umożliwienie wnioskodawcom realizacji zaplanowa-
nych operacji zgodnie z ich planami inwestycyjnymi,
niezależnie od tego, że weryfikacja wniosków przez
nich złożonych potrwa jeszcze kilka miesięcy.
Biorąc pod uwagę obecną sytuację dotyczącą moż-
liwości weryfikacji złożonych wniosków, jak również
liczbę wniosków, które wpłynęły do ARiMR w ra-
mach pierwszego naboru wniosków w działaniu:
Modernizacja gospodarstw rolnych, dokonano prze-
sunięcia środków finansowych w ramach tego dzia-
łania w taki sposób, aby wszystkie złożone wnioski
mogły być sfinansowane. Według obecnych założeń
nie przewiduje się naboru wniosków w ramach tego
działania w roku 2008.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej
w sprawie realizacji projektu budowy
szybkiej kolei z Łodzi Fabrycznej do Warszawy
(2410)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację nr SPS-023-2410/08 z dnia 9 kwietnia
br. pani poseł Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej
w sprawie warunków podróżowania na linii Warsza-
wa–Łódź poniżej przedstawiam następujące wyja-
śnienia na podstawie informacji uzyskanych ze spół-
ek PKP Polskie Linie Kolejowe SA i PKP Przewozy
Regionalne sp. z o.o.
Aktualnie realizowany projekt inwestycyjny w ra-
mach Sektorowego Programu Operacyjnego „Trans-
port” obejmuje modernizację linii kolejowej na odcin-
ku Skierniewice–Łódź Widzew o łącznej długości
62,8 km i stanowi część modernizacji linii kolejowej
Warszawa–Łódź obejmującej linię kolejową nr 1 od
stacji Warszawa Zachodnia do stacji Koluszki oraz
linię nr 17 od stacji Łódź Fabryczna do stacji Kolusz-
ki o łącznej długości linii 129 km.
Prace budowlane w ramach projektu moderniza-
cji linii kolejowej na odcinku Skierniewice–Łódź Wi-
dzew rozpoczęły się w lipcu 2006 r. W roku 2006
zmodernizowano 19,1 km linii dwutorowej. co sta-
nowi 1/3 całości etapu I projektu (62,8 km), nato-
miast w roku 2007 zmodernizowano około 43,7 km
linii dwutorowej.
Do dnia 16 czerwca br. zostaną zakończone pod-
stawowe roboty modernizacyjne, co pozwoli wprowa-
dzać ruch pociągów na odcinku Skierniewice–Ko-
luszki–Łódź Widzew z prędkością do 140 km/h. Obec-
nie trwają prace odbiorowe oraz uzyskiwanie pozwo-
leń na użytkowanie w zakresie wymaganym Prawem
budowlanym. Zakończenie prac I etapu modernizacji
linii planowane jest na dzień 31 lipca 2008 r.
Obecne utrudnienia w podróżowaniu wynikają
z tzw. punktowych ograniczeń prędkości pociągów
w miejscach, gdzie trwają jeszcze roboty (głównie na
obiektach inżynieryjnych oraz na przejazdach kole-
jowych). Modernizacja linii prowadzona jest przy za-
chowaniu ruchu pociągów i do czasu jej zakończenia
trwać będą pewne utrudnienia dla pasażerów. Prze-
woźnicy na bieżąco prowadzą działania informacyj-
ne, które dostępne są na stacjach wzdłuż moderni-
zowanego odcinka, a także na stronach interneto-
wych, np. www.pr.pkp.pl.
Po zakończeniu robót na odcinku Skierniewice–
–Koluszki–Łódź Widzew czas jazdy pociągu ulegnie
znacznemu skróceniu. Wynosił będzie on w grani-
cach 32–35 minut (dla pociągu pospiesznego, bez za-
trzymywania się na poszczególnych stacjach). Czas

przejazdu z Warszawy do Łodzi Widzew będzie wy-
nosił 86 minut.
Całkowity koszt modernizacji linii kolejowej na
odcinku Skierniewice–Łódź Widzew wynosi 1 115,5
mln zł. Projekt finansowany jest w 75% ze środków
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
oraz w 25% ze środków budżetu państwa. Koszty
kwalifikowane projektu wynoszą 905,1 mln zł,
w tym 678,8 mln zł współfinansowanie z UE oraz
226,3 mln zł dofinansowanie z budżetu państwa.
Dotychczas zrefundowano kwotę 547,5 mln zł.
Roboty budowlane II etapu modernizacji linii
obejmującego odcinek Warszawa Zachodnia–Skier-
niewice, realizowane będą w ramach programu „In-
frastruktura i środowisko” na lata 2007–2013 i roz-
poczną się w 2009 r. Jest to termin planowy, zapisany
na liście projektów kluczowych, stanowiącej załącz-
nik do obwieszczenia ministra rozwoju regionalnego
z dnia 6 marca br. (Monitor Polski Nr 30, poz. 269).
Obecnie trwają prace przygotowawcze, m.in. wyła-
nianie wykonawcy map dla celów projektowych, ma-
teriałów koniecznych do uzyskania współfinanso-
wania ze środków UE, uzyskania niezbędnych decy-
zji administracyjnych itp.
Roboty budowlane, które będą prowadzone w II eta-
pie modernizacji, będą koncentrowały się na dwóch od-
cinkach:
1) Warszawa Zachodnia–Skierniewice,
2) Łódź Widzew–Łódź Fabryczna, łącznie z prze-
widywaną budową stacji podziemnej Łódź Fabrycz-
na i tunelu na części szlaku Łódź Widzew–Łódź Fa-
bryczna.
Planowany termin zakończenia inwestycji to
połowa 2012 r. Po zakończeniu II etapu moderniza-
cji linii przewidywany czas jazdy pociągu pospiesz-
nego na całej trasie Warszawa–Łódź wyniesie ok.
65 minut.
Ponadto informuję, iż zakup elektrycznych ze-
społów trakcyjnych do obsługi relacji Warszawa–
–Łódź nie jest etapem modernizacji linii kolejowej
Warszawa– Łódź. Projekt ten jest jednak bezpośred-
nio związany z opisywaną modernizacją, a jego fi-
nansowanie także przebiega przy udziale środków
EFRR w ramach SPOT na lata 2004–2006.
Wymagania odnośnie nowego taboru PKP PR
tworzone były pod kątem obsługi relacji cechującej
się dużą liczbą pasażerów i stosunkowo krótkim
czasem podróży. Założenia dla projektu przewidy-
wały eksploatację nowego taboru na już zmoderni-
zowanej linii łączącej aglomeracje miejskie Warsza-
wy i Łodzi, gdzie poprawione parametry techniczne
linii umożliwiałyby osiąganie większej prędkości
maksymalnej, a tym samym ograniczyłyby znaczą-
co czas podróży (dokumentacja aplikacyjna przewi-
dywała skrócenie podróży do 65 minut). W momen-
cie wprowadzania pojazdów do eksploatacji prace
modernizacyjne na przedmiotowej linii jeszcze trwa-
ły, co wydłużyło czas potrzebny na pokonanie trasy
Warszawa–Łódź. Jednocześnie wymagania tech-
niczne postawione przed dostawcami taboru od-
533
zwierciedlały stan docelowy linii kolejowej. Tym sa-
mym zamówione pojazdy dostosowane są do obsługi
relacji, gdzie czas podróży wynosi 65–70 minut,
a obecność 2 dużych aglomeracji miejskich stwarza
konieczność obsłużenia znacznej liczby pasażerów.
Powyższe czynniki zadecydowały o przyjętym sposo-
bie zagospodarowania wnętrza pojazdów, m.in. w za-
kresie ilości miejsc, sposobu ich rozmieszczenia, prze-
strzeni między rzędami siedzeń, jak również sposobu
wykonania foteli (przystosowanych do dużych poto-
ków pasażerów i cechujących się znaczną „.wandalo-
odpornością”). Zainstalowane systemy klimatyzacji
i ogrzewania spełniają wszelkie normy i wymagania
stawiane przed tego typu urządzeniami.
Zgodnie z założeniami projektu przedstawionego
do dofinansowania EFRR opisywane EZT stanowią
docelowy tabor do obsługi relacji Warszawa–Łódź.
Jedną z jego głównych cech było bezpośrednie po-
wiązanie z inwestycją dotyczącą modernizacji linii
kolejowej Warszawa–Łódź (poprzez wykorzystanie
zakupionego w jego ramach taboru wyłącznie w przy-
toczonej relacji).
Do 31 grudnia 2007 r. przekazano do eksploatacji
11 pojazdów. Obecnie, w ramach zamówień dodatko-
wych, wykonywane są kolejne 3 zespoły trakcyjne.
Zakładany termin przekazania ich do eksploatacji
to 15 czerwca 2008 r.
Do oceny ofert złożonych w ramach przetargu
zastosowano następujące kryteria (wraz z wagą da-
nego kryterium dla całości oceny):
— cena – 60%,
— ocena zaproponowanych zespołów i podzespo-
łów – 20%,
— walory estetyczne i funkcjonalne pojazdu
– 10%,
— oferowane warunki gwarancyjne – 10%.
Po analizie złożonych ofert realizację kontraktu
na dostawę elektrycznych zespołów trakcyjnych po-
wierzono zakładom PESA w Bydgoszczy. Oferta
tego producenta pojazdów szynowych była najko-
rzystniejsza. Oferty złożone przez producentów za-
granicznych znacznie przewyższały ceny oferentów
krajowych.
Wszystkie złożone oferty spełniały wymagania
techniczne określone przez zamawiającego, w tym
między innymi:
— prędkość maksymalna – 160 km/h,
— silniki asynchroniczne ze sterowaniem IGBT
w układzie napędowym pojazdu,
— ilość miejsc siedzących w 1 i 2 klasie – mini-
mum 200 miejsc,
— klimatyzowane i monitorowane wnętrze po-
jazdu,
— zamknięty układ WC,
— przystosowanie pojazdu do przewozu osób nie-
pełnosprawnych i wsiadania z peronów o różnych
wysokościach.
W zamawianych elektrycznych zespołach trak-
cyjnych przyjęto aranżację wnętrza pojazdu jako
jednoprzestrzennego. Cechuje się ono brakiem wy-
534
dzielonych przedziałów pasażerskich oraz ścian
szczytowych w poszczególnych wagonach, a co za
tym idzie, brakiem klasycznych przedsionków. Po-
zwala to na maksymalne wykorzystanie powierzch-
ni wagonu – umieszczenie większej ilości siedzeń,
a jednocześnie poprawia bezpieczeństwo podróż-
nych. Zamontowane siedzenia w pojazdach tej serii
są zgodne z kartą UIC 567, jaka obowiązuje dla fote-
li montowanych w wagonach pasażerskich przezna-
czonych do ruchu międzynarodowego. Również ma-
teriały użyte do produkcji foteli spełniają wymogi,
jakie obowiązują dla tego typu wyrobów stosowa-
nych w taborze kolejowym. Należy nadmienić, że nie
ma dokumentów UIC określających wymagania
(m.in. wymiary foteli) dla siedzeń montowanych
w pojazdach obsługujących ruch regionalny. W tym
przypadku każdy przewoźnik parametry te określa
indywidualnie, uwzględniając m.in. ilość podróż-
nych, czas przejazdu na danej linii i częstotliwość
kursowania pociągów. W oparciu o badania marke-
tingowe określono znaczne „obłożenie” pociągów kur-
sujących na tej trasie, głównie przez dojeżdżających
do pracy lub w sprawach służbowych do Warszawy
oraz Łodzi. Tak więc zapewnienie maksymalnej ilo-
ści miejsc siedzących dla pasażerów w pojeździe było
jednym z ważniejszych kryteriów przy ocenie złożo-
nych ofert.
Uwzględniając zgłaszane przez podróżnych uwa-
gi dotyczące zbyt małej odległości pomiędzy siedze-
niami, podjęto decyzję o zmianie ilości siedzeń
w wagonach środkowych pojazdu. Pozwoliło to na
zwiększenie rozstawu foteli z wartości 702 mm na
810 mm, tj. o 10,8 cm. Zmiana rozstawu foteli będzie
realizowana przez producenta pojazdu wg ustalone-
go harmonogramu. Należy nadmienić, że likwidacja
4 foteli nie spowodowała zmniejszenia minimalnej
ilości miejsc siedzących w całym pojeździe, jaka była
wymagana w SIWZ przez zamawiającego.
Elektryczne zespoły trakcyjne po przeprowadze-
niu jazd próbnych i przeszkoleniu maszynistów pro-
wadzących te pojazdy zostały włączone do obsługi
pociągów na linii Warszawa–Łódź Fabryczna–War-
szawa. Rozpoczęcie eksploatacji nowoczesnego tabo-
ru zbiegło się w czasie z pracami modernizacyjnymi
linii Warszawa–Łódź Fabryczna. Rejestrowane awa-
rie elektrycznych zespołów trakcyjnych obsługują-
cych pociągi na tej linii mają związek z prowadzony-
mi pracami modernizacyjnymi. Występujące spadki
napięcia trakcyjnego są przyczyną tzw. zawieszania
się układów elektronicznych (opartych na technice
mikroprocesorowej) sterujących pracą układu napę-
dowego i hamulcowego pojazdu. Ich ponowne za-
działanie wymaga wykonania przez maszynistę
określonych procedur. Oczywiście nie pozostaje to
bez wpływu na wydłużenie czasu przejazdu pocią-
gu. Aby te niedogodności wyeliminować, producent
elektrycznych zespołów trakcyjnych w pierwszym
okresie ich eksploatacji zapewnił stałą obecność ser-
wisu w czasie jazdy pociągu. Takie działanie pozwo-
liło drużynie trakcyjnej (maszynista i drużyna kon-
duktorska) obsługującej nowe pojazdy na zdobycie
większego doświadczenia przy usuwaniu drobnych
usterek, jakie mogą mieć miejsce w czasie jazdy po-
ciągu.
Zakupione elektryczne zespoły trakcyjne w ilości
14 pojazdów są wykorzystywane do obsługi pocią-
gów na trasie Warszawa–Łódź Fabryczna–Warsza-
wa. W przypadku pozyskania środków finansowych
PKP Przewozy Regionalne planuje zakup następ-
nych pojazdów wykorzystywanych do obsługi ruchu
regionalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie polityki podatkowej rządu
w zakresie stawki podatku od towarów i usług
(2414)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 9 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-2414/08),
przy którym przekazano interpelację pana posła An-
drzeja Orzechowskiego w sprawie polityki podatko-
wej rządu w zakresie stawki podatku od towarów
i usług uprzejmie informuję, co następuje:
Nie ulega wątpliwości, że obniżenie i ujednolice-
nie stawki VAT niesie ze sobą określone korzyści po-
legające np. na uproszczeniu systemu.
Trzeba jednak pamiętać, że obniżenie stawki
z 22% do 19% spowodowałoby powstanie ujemnych
skutków budżetowych w wysokości ok. 13 mld zł,
a każde kolejne zmniejszenie stawki o 1 punkt pro-
centowy skutkowałoby obniżeniem dochodów z po-
datku VAT o ok. 4,3 mld.
Ewentualne ujednolicenie stawki VAT, tzn. obni-
żenie stawki podstawowej z jednoczesnym podwyż-
szeniem stawek obniżonych do odpowiednio wyso-
kiego poziomu, pozwoliłoby wprawdzie uniknąć po-
wstania ubytku dochodów, jednak przyczyniłoby się
do pojawienia nowych problemów i zagrożeń. Należy
mieć na względzie, że obniżone stawki dotyczą głów-
nie produktów żywnościowych i innych towarów
i usług zaspokajających podstawowe potrzeby czło-
wieka. W interpelacji wskazano, że towary opodat-
kowane stawką obniżoną są nabywane zarówno
przez biednych, jak i bogatych konsumentów. Za-
uważyć jednak należy, że w koszyku dóbr nabywa-
nych przez uboższych konsumentów dominują pro-

dukty żywnościowe, natomiast w koszyku dóbr
osób zamożnych relacja towarów i usług opodatko-
wanych stawką obniżoną do towarów i usług opo-
datkowanych stawką podstawową jest odwrotna.
Zatem ewentualne skutki wzrostu cen wynikające-
go z likwidacji stawek obniżonych dotknęłyby
przede wszystkim osoby realizujące niskie docho-
dy. Dokonanie zaś redystrybucji dochodów osiągnię-
tych z podwyżki podatku na pomoc dla grup najbar-
dziej dotkniętych tymi podwyżkami wymagałoby
stworzenia określonych mechanizmów umożliwiają-
cych dokonanie takiego podziału w sposób jak naj-
bardziej efektywny i sprawiedliwy. Funkcjonowanie
takich mechanizmów (instytucji) pociągnęłoby za
sobą określone koszty.
Z prowadzonych na poziomie wspólnotowym prac
w zakresie stawek VAT nie wynika, aby kierunki
tych prac zmierzały do rezygnacji z możliwości sto-
sowania stawek obniżonych lub ograniczenia ich za-
kresu. Wręcz przeciwnie, w przewidzianej na połowę
2008 r. propozycji legislacyjnej Komisja Europejska
zaproponuje rozszerzenie katalogu towarów i usług,
do których mogą być stosowane stawki obniżone.
Tendencje te bez wątpienia mają swoje odzwiercie-
dlenie w oczekiwaniach społeczeństw państw człon-
kowskich.
Z powyższych względów obecnie nie są podejmo-
wane działania legislacyjne zmierzające w kierunku
obniżenia podstawowej stawki podatku VAT i likwi-
dacji stawek obniżonych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
zalegającego między Legnicą a Lubinem (2418)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Mikulicza, skiero-
waną pismem z dnia 9 kwietnia 2008 r. znak SPS-
-023-2418/08 do ministra gospodarki, w sprawie
eksploatacji złóż węgla brunatnego zalegającego
między Legnicą a Lubinem, proszę o przyjęcie na-
stępującego stanowiska.
Energetyka polska charakteryzuje się wysokim
udziałem węgla w strukturze energii pierwotnej.
Wynika to między innymi ze struktury i wielkości
535
posiadanych zasobów surowców energetycznych. Jest
to niewątpliwie czynnik wzmacniający bezpieczeń-
stwo energetyczne kraju, jednakże wykorzystywa-
nie tego surowca w chwili obecnej rodzi określone
problemy z zanieczyszczaniem środowiska. Zmusza
to do stosowania nowoczesnych technik i technolo-
gii w procesie spalania, jak i przetwarzania tego su-
rowca. Przy takim założeniu węgiel może być po-
strzegany jako przyjazny środowisku.
Celem polityki państwa w sektorze górnictwa
węgla brunatnego jest utrzymanie stabilnej podaży
węgla brunatnego w długim okresie, poszukiwanie
nowych złóż oraz uruchamianie nowych odkrywek
węgla brunatnego.
Mając na uwadze fakt, iż węgiel brunatny jest
obok węgla kamiennego podstawowym, a zarazem
najtańszym nośnikiem energii w bilansie paliwo-
wym Polski, inwestycje w udostępnienie złóż węgla
brunatnego muszą być dokładnie rozważone pod
względem ekonomicznym, jak i społecznym.
Uwzględniając protesty społeczne, potencjalną
ingerencję w obszarze Natura 2000 oraz coraz wyż-
sze koszty emisji CO2, wydaje się, że udostępnienie
złóż na Dolnym Śląsku (w okolicach Legnicy, Lubi-
na i Ścinawy) możliwe byłoby jedynie przy zastoso-
waniu najnowocześniejszych metod (np. przemysło-
wej gazyfikacji węgla za pomocą jego podziemnego
wypalania lub biogazyfikacji przy udziale szczepów
bakterii) pozwalających uniknąć zastosowania od-
krywkowej metody wydobywania węgla brunatnego
ze złoża. Takie technologie są jednak aktualnie
w fazie badań doświadczalnych, dziś brak jest jedno-
znacznej odpowiedzi, co do możliwości zastosowania
ich w celu eksploatacji złóż węgla brunatnego. Nie-
zależnie od tego należy jednak mieć na względzie, że
aby udostępnienie złóż węgla brunatnego nawet
w perspektywie po roku 2030 było możliwe, to obec-
nie należy przygotować i podejmować działanie dla
zapewnienia ochrony prawnej tego złoża kopalin
strategicznych, uwzględnienia ich w planach zago-
spodarowania przestrzennego oraz niedopuszczenia
do zabudowania infrastrukturą niezwiązaną z prze-
mysłem wydobywczym.
Na chwilę obecną rozważane są dopiero prace
studialne nad możliwością udostępnienia złóż w woj.
dolnośląskim (analizy ekonomiczne, techniczne,
społeczne i ekologiczne). Po ich zakończeniu możli-
we będzie sformułowanie wniosków co do efektyw-
ności ekonomicznej, akceptowalności społecznej
oraz kosztów dla środowiska, lokalnych społeczno-
ści i potencjalnych inwestorów ww. przedsięwzięcia
w tym także budowy elektrowni wykorzystującej
jako paliwo węgiel z tego złoża.
Wymaga podkreślenia, że prowadzenie prac stu-
dialnych jest niezbędne do podjęcia właściwie uza-
sadnionej decyzji strategicznej, nie może być jednak
oceniane jako polityczne przesądzenie lub jako decy-
zja o uruchomieniu złoża w ogóle.
536
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca
odpowiedź na postawione pytanie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie likwidacji prawa
użytkowania wieczystego gruntu (2421)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Łukasza Gibały, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 kwietnia 2008 r.,
nr SPS-023-2421/08, dotyczącą likwidacji prawa
użytkowania wieczystego nieruchomości grunto-
wych, uprzejmie udzielam wyjaśnień w tej sprawie.
Przywołana w treści interpelacji przez pana po-
sła Łukasza Gibałę ustawa z dnia 29 lipca 2005 r.
o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175,
poz. 1459) jest de facto instrumentem prowadzącym
do sukcesywnego ograniczania w praktyce występo-
wania i stosowania prawa użytkowania wieczystego
nieruchomości gruntowych. Podobną funkcję pełni
przepis art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), zgodnie z którym
nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie
wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkow-
nikowi wieczystemu.
Zaproponowane w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r.
o przekształceniu (...) zasady przekształcenia prawa
użytkowania wieczystego we własność wydają się
obecnie jedynymi możliwymi do stosowania w pań-
stwie demokratycznym oraz państwie prawa. Nale-
ży jednak zauważyć, że z poglądem tym nie zgadzają
się samorządy terytorialne, w szczególności gminy,
którym poprzez przekształcanie praw odbierane jest
prawo własności nieruchomości. W konsekwencji
przepisy regulujące ww. przekształcenie praw zosta-
ły po raz kolejny zaskarżone przez samorząd gmin-
ny do Trybunału Konstytucyjnego (skarga nr K
9/08 wniesiona przez Radę Miasta Józefów). Chciał-
bym jednocześnie wskazać, że już uprzednio w wy-
niku kwestionowania przez samorządy gminne
zgodności z Konstytucją RP postanowień wcześniej-
szych regulacji dotyczących prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości, po-
przedzających ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
kształceniu (...), Trybunał Konstytucyjny negatyw-
nie ocenił te regulacje (ustawę z dnia 4 września
1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wie-
czystego przysługującego osobom fizycznym w pra-
wo własności; Dz. U. z 2001 r. Nr 120, poz. 1299,
z późn. zm.).
Należy przypomnieć, że w wyroku z dnia 12 kwiet-
nia 2000 r. (sygn. akt K. 8/98) Trybunał Konstytu-
cyjny uznał kilka przepisów ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego przysługującego osobom fizycznym w pra-
wo własności za niezgodne z konstytucją. W uzasad-
nieniu wyroku trybunał podkreślił, że konstytucyj-
na ochrona własności odnosi się także do gmin. Do-
konując analizy art. 165 ust. 1 konstytucji, wskazał
na szczególną, konstytucyjną rolę własności mienia
komunalnego przysługującego gminom. W świetle
powyższego przepisu własność komunalną należy
traktować jako gwarancję osobowości prawnej sa-
morządu terytorialnego, jednego z istotnych elemen-
tów demokratycznego państwa prawa. Dlatego też
ingerencja ustawodawcy w sferę władztwa majątko-
wego gmin oznacza zawsze nie tylko naruszenie
przysługujących im praw, ale jest jednocześnie
ograniczeniem ich samodzielności. Natomiast usta-
wa z 4 września 1997 r. była bardzo daleko idącą
ingerencją ustawodawcy w prawo własności gmin,
w istocie oznaczała ona przymusowe, wbrew woli
gmin odjęcie im własności pewnej kategorii dóbr.
W powyższym uzasadnieniu Trybunał Konsty-
tucyjny odniósł się również do regulacji zamieszczo-
nej w art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nierucho-
mościami, oceniając tę regulację bardzo pozytywnie,
jako spełniającą standardy państwa demokratycz-
nego. Trybunał stwierdził, że regulacja zamieszczo-
na w art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, przewidująca cywilnoprawny tryb prze-
kształcenia prawa użytkowania wieczystego w pra-
wo własności, jest jedyną dopuszczalną w omawia-
nym zakresie, gdyż normuje przekształcenie użyt-
kowania wieczystego we własność z poszanowaniem
zasad regulujących funkcjonowanie gospodarki ryn-
kowej, a także konstytucyjnych zasad państwa pra-
wa. Przekształcenie użytkowania wieczystego we
własność na tej podstawie odbywa się w sposób za-
pewniający swobodę w podejmowaniu decyzji przez
właściciela (gminę, Skarb Państwa), a cena wykupu
ustalana jest zgodnie z regułami gospodarki rynko-
wej, tzn. jest ustalana w wysokości nie niższej niż
wartość rynkowa nieruchomości, określona przez
rzeczoznawcę majątkowego i pomniejszona o war-
tość użytkowania wieczystego (art. 67 ust. 1 i art. 69
ustawy o gospodarce nieruchomościami).
W treści interpelacji pan poseł Łukasz Gibała
wskazuje na socjalistyczny rodowód prawa użytko-
wania wieczystego jako argument przemawiający za
likwidacją tego prawa. Do tej kwestii Trybunał Kon-
stytucyjny również się odniósł w uzasadnieniu do

wyroku z dnia 12 kwietnia 2000 r. Trybunał wska-
zał na funkcjonujące obecnie w porządkach praw-
nych wielu krajów prawa zbliżone w swej treści do
użytkowania wieczystego, powołując i omawiając
jako przykład instytucje funkcjonujące w dwu kra-
jach: występujące we Francji dzierżawę wieczystą
i dzierżawę w celu zabudowy oraz prawo zabudowy
funkcjonujące w prawie niemieckim. Przy tym try-
bunał zwrócił uwagę, że istnienie silnego prawa do
gruntu, które jest – obok własności – prawem umoż-
liwiającym podejmowanie i realizację inwestycji,
w tym budownictwa mieszkaniowego, to cecha
wspólna wielu porządków prawnych. Trybunał
wskazał też pierwotny wzorzec tych instytucji – zna-
ną prawu rzymskiemu emfiteuzę, będącą dziedzicz-
nym i zbywalnym prawem trwałego (wieczystego)
użytkowania cudzego gruntu za zapłatą daniny.
Oceniając prawo użytkowania wieczystego, Try-
bunał Konstytucyjny stwierdził, że prawo to pomi-
mo swego szczególnego rodowodu nie jest reliktem
epoki socjalistycznej, lecz w wyniku dokonanych
w ostatnich latach zmian w swym obecnym kształ-
cie stanowi instytucję prawną odpowiadającą stan-
dardom europejskim. Jest jedną z form prawnych
władania gruntem, która wzbogaca wachlarz możli-
wości obrotu nieruchomościami. Niewątpliwym plu-
sem tego prawa jest okoliczność, że inwestor (użyt-
kownik wieczysty) nie ponosi jednorazowo pełnych
kosztów nabycia nieruchomości, uzyskując prawo
trwające na tyle długo, aby mógł zrealizować inwe-
stycję i czerpać z niej korzyści, mając jednocześnie
możliwość zbycia tego prawa. Natomiast właściciel
(jednostka samorządu terytorialnego lub Skarb
Państwa) otrzymuje stałe wpływy do budżetu w po-
staci opłat rocznych (rentę gruntową).
Jako kolejny argument przemawiający za likwi-
dacją prawa użytkowania wieczystego pan poseł Łu-
kasz Gibała wskazuje przedłużające się postępowa-
nie sądowe w sprawie braku zgody wszystkich wła-
ścicieli lokali mieszkalnych, znajdujących się w domu
wielolokalowym, na przekształcenie przysługujące-
go im udziału w użytkowaniu wieczystym. Pan po-
seł wskazał, że wniosek w tej sprawie został skiero-
wany do sądu w lipcu 2005 r. i do chwili obecnej sąd
nie wydał wyroku. W ocenie resortu infrastruktury
powyższy fakt nie przemawia za likwidacją prawa
użytkowania wieczystego, ale wskazuje jedynie na
przewlekłość postępowań sądowych, co sugeruje, że
raczej tę dziedzinę życia publicznego należałoby zre-
formować i usprawnić.
Ponadto należy podkreślić, że podstawowe regu-
lacje tworzące instytucję prawa użytkowania wie-
czystego znajdują się w Kodeksie cywilnym, nato-
miast ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami zawiera regulacje uszczegóławia-
jące powyższe zasady i procedury związane z funk-
cjonowaniem i obrotem prawa użytkowania wieczy-
stego. Zgodnie zaś z art. 24 ust. 2 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) sprawy
537
z zakresu kodyfikacji prawa cywilnego należą do
kompetencji ministra właściwego do spraw sprawie-
dliwości. Jak wynika z dostępnych informacji, Ko-
misja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego opracowują-
ca nowy projekt Kodeksu cywilnego rozważa zastą-
pienie prawa użytkowania wieczystego inaczej
brzmiącym, ale podobnym w swej treści – prawem
zabudowy („Gazeta Prawna” nr 44 z dnia 3 marca
br., str. 16).
Reasumując, chciałbym podkreślić, że sukcesyw-
ne przekształcanie prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości, jakie dokonuje
się na podstawie omówionych wyżej regulacji, ma
pozytywny wpływ na bezpieczeństwo obrotu nieru-
chomościami.
W świetle powyższej opinii resort infrastruktury
nie dostrzega zasadności wprowadzenia dodatko-
wych rozwiązań prawnych, których przedmiotem
byłaby likwidacja prawa użytkowania wieczystego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowania
wątpliwości pana posła Łukasza Gibały, zaistnia-
łych na tle przedstawionej w interpelacji sprawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie uregulowań związanych
z problemem cukrzycy (2425)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Damiana Raczkowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 9 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2425/08),
w sprawie uregulowań związanych z problemem cu-
krzycy, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Unormowania prawne regulujące dostęp ludno-
ści do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, a także zasady i tryb fi-
nansowania tych świadczeń określa ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) oraz akty wykonaw-
cze do ww. ustawy.
Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
538
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarzą-
dzeniem nr 65/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: ambulato-
ryjne świadczenia specjalistyczne, ze zm.
Świadczenia udzielane w ramach ww. poradni
obejmują:
1) badania lekarskie podmiotowe i przedmioto-
we, przeprowadzone zgodnie z aktualną wiedzą me-
dyczną, zakończone postawieniem diagnozy wstęp-
nej lub ostatecznym rozpoznaniem,
2) udzielanie albo zlecanie niezbędnych świad-
czeń diagnostycznych i terapeutycznych zgodnie
z aktualną wiedzą medyczną, ordynowanie koniecz-
nych leków i zlecanie zaopatrzenia w wyroby me-
dyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz
środkami pomocniczymi,
3) kierowanie na konsultacje specjalistyczne, le-
czenie szpitalne, leczenie uzdrowiskowe lub rehabi-
litację leczniczą,
4) orzekanie o stanie zdrowia w zakresie okre-
ślonym w ustawie,
5) niezbędną edukację i promocję zachowań
prozdrowotnych,
6) wykonywanie badań profilaktycznych.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Uwzględniając potrzebę interdyscyplinarnej
opieki nad pacjentami z cukrzycą leczonymi insuli-
ną, od 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia wprowa-
dził do kontraktowania w ramach ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej nowe świadczenie – komplek-
sową ambulatoryjną opiekę specjalistyczną nad pa-
cjentem z cukrzycą. Możliwość jednoznacznego
określenia grupy pacjentów objętych programem,
jak również jednoznaczne zdefiniowanie standar-
dów postępowania przez Polskie Towarzystwo Dia-
betologiczne, dotyczących tej grupy chorych, były
podstawą wprowadzenia tego produktu do kontrak-
towania i rozliczania w ramach ambulatoryjnej opie-
ki specjalistycznej.
Wdrożenie kompleksowej opieki nad pacjentem
z cukrzycą ma na celu przede wszystkim poprawę
skuteczności leczenia pacjentów chorych na cukrzy-
cę, prowadzonego w oparciu o aktualnie obowiązu-
jące standardy opieki diabetologicznej, a w następ-
stwie zmniejszenie liczby hospitalizacji z powodu
cukrzycy i jej powikłań.
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń, pacjent ma prawo
wyboru, w jakim trybie organizacyjnym chce być le-
czony: w ramach porad w poradniach specjalistycz-
nych lub w ramach programu kompleksowej ambu-
latoryjnej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad pa-
cjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i terapię re-
alizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i dorosłych) w trak-
cie pracy poradni diabetologicznej, z intencją opuszcze-
nia przez pacjenta placówki po godzinach funkcjonowa-
nia i ewentualne zgłoszenie się pacjenta celem dalszego
postępowania w kolejnych dniach. Świadczenia w tym
zakresie obejmują w szczególności:
1) przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań i kon-
sultacji z wyłączeniem badań potwierdzających wstęp-
ne rozpoznanie; w przypadku wskazań klinicznych
obejmuje także korektę lub założenie osprzętu do
pomp insulinowych oraz przygotowanie do zabiegów
operacyjnych z oceną wyrównania glikemii i ewen-
tualną modyfikacją leczenia,
2) nadzór nad pacjentem (obserwacja) trwający
nie dłużej niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem – w zależności od wskazań klinicz-
nych – czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętni-
czego; w uzasadnionych przypadkach pacjent przyj-
mowany jest w gabinecie wyposażonym w łóżka,
3) zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych; w przypadku leczenia trwającego po-
nad 4 godziny pacjentom dostarcza się napoje i po-
siłki odpowiednio do wskazań medycznych wynika-
jących z aktualnego stanu klinicznego,
4) wyrównanie glikemii, parametrów równowa-
gi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z za-
stosowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów
zgodnie ze wskazaniami medycznymi,
5) w uzasadnionych przypadkach – wykonywa-
nie innych czynności diagnostycznych,
6) w razie potrzeby – konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
Ponadto uprzejmie informuję, że w ramach pro-
gramów polityki zdrowotnej finansowanych z bu-
dżetu Ministerstwa Zdrowia realizowany jest „Pro-
gram prewencji i leczenia cukrzycy w Polsce na lata
2006–2008”. Obecnie zaplanowano wdrożenie i pro-
wadzenie rejestru chorych na cukrzycę (dorosłych)
i rejestru wieku rozwojowego (dzieci i młodzież).
Głównym celem prowadzenia rejestru chorych
na cukrzycę dorosłych jest:
1. zewidencjonowanie chorych z różnymi typa-
mi cukrzycy,
2. określenie ich stanu klinicznego na podstawie
parametrów biochemicznych opisujących stan meta-
boliczny,
3. określenie wystąpienia i stopnia zaawanso-
wania późnych powikłań cukrzycy,
4. zewidencjonowanie aktualnego sposobu lecze-
nia z wyliczeniem kosztów postępowania farmako-
logicznego.
Rejestr dzieci i młodzieży chorych na cukrzycę
pozwoli na ustalenie jakości pediatrycznej opieki
diabetologicznej oraz realnych ekonomicznych aspek-
tów leczenia cukrzycy i jej powikłań w tej grupie
wiekowej. Utworzony system w ramach rejestru bę-
dzie polegał na obiegu informacji – poprzez sieć
komputerową między poradniami diabetologiczny-
mi a centralą rejestru. W poradniach diabetologicz-
nych będą gromadzone dane według tych samych,
zunifikowanych zasad narzuconych i podyktowa-
nych programem informatycznym.

2. W sprawie dofinansowania zakupu pomp insu-
linowych wraz z osprzętem dla osób z cukrzycą in-
formuję, że obecnie w Ministerstwie Zdrowia są pro-
wadzone prace nad projektem rozporządzenia mini-
stra zdrowia w sprawie szczegółowego wykazu przed-
miotów ortopedycznych i środków pomocniczych fi-
nansowanych ze środków publicznych.
W przedmiotowym projekcie znajdują się zapisy
dotyczące zestawu infuzyjnego (wkłucia) do osobi-
stej pompy insulinowej, które dostępne byłyby bez-
płatnie dla dzieci lub młodzieży do 26. roku życia
zgodnie z zaleceniami lekarza oraz dla kobiet cię-
żarnych zgodnie z zaleceniami lekarza w ilości odpo-
wiedniej do wskazań lekarskich (do 10 sztuk raz na
30 dni). W projekcie nie znajduje się propozycja zapi-
su dotycząca finansowania zakupu pomp insulino-
wych, znalazły się jedynie zapisy dotyczące refunda-
cji osprzętu (wkłuć).
Projekt rozporządzenia, zgodnie z obowiązującą
procedurą, został poddany konsultacjom społecz-
nym. W sprawach objętych zakresem tego rozporzą-
dzenia wpłynęło wiele uwag i propozycji zmian, któ-
re są obecnie analizowane.
3. W sprawie zmiany sytuacji związanej z refun-
dacją pomp insulinowych, powstał zamysł stworze-
nia procedury umożliwiającej zakup pomp insulino-
wych ze środków publicznych, która podobnie do
procedury związanej ze świadczeniem takim, jak
tlenoterapia domowa, umożliwiałaby wypożyczenie
pompy i używania jej w warunkach domowych.
Zgodnie z taką procedurą w ramach realizowanej
umowy zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia
świadczeniodawca, który zawarłby umowę w zakre-
sie świadczenia odrębnie kontraktowanego, udo-
stępniałby przedmiotowe pompy do używania przez
pacjentów w warunkach pozaszpitalnych. W związ-
ku z powyższym koszty zakupu wyrobów medycz-
nych zastosowanych w trakcie udzielania ponosiłby
świadczeniodawca.
4. Odnośnie do rozszerzenia wykazu leków re-
fundowanych o nowe leki stosowane w cukrzycy,
uprzejmie wyjaśniam, że umieszczenie leków lub
wyrobów medycznych w odpowiednich wykazach
wymaga wypełnienia określonej procedury wynika-
jącej z przepisów, w tym art. 39 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. Wymienione przepisy uprawniają wy-
twórcę lub importera leku do występowania do mi-
nistra właściwego do spraw zdrowia z wnioskiem
o umieszczenie leku lub wyrobu medycznego na
wykazach leków refundowanych. Złożone wnioski
o objęcie refundacją leków innowacyjnych (zawie-
rających nowe substancje farmaceutyczne) są kie-
rowane do oceny Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych. Agencja Oceny Technologii Medycznych
została powołana zarządzeniem ministra zdrowia
z dnia 30 czerwca 2006 r. i do jej zadań należy m.in.
opracowywanie rekomendacji dla ministra właści-
wego do spraw zdrowia, dotyczących technologii
medycznych.
539
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodzia-
łających analogów insuliny ludzkiej (lantus i leve-
mir), zostały przekazane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Prace agencji dotyczące
oceny insulin nie zostały zakończone. Po uzyskaniu
rekomendacji agencji minister zdrowia podejmie de-
cyzję odnośnie do umieszczenia tych insulin w wy-
kazie leków refundowanych.
Jednocześnie informuję, że z dniem 29 września
2007 r. (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) wprowadzone zo-
stały zmiany do ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych.
Zmianie uległa część definicji ustawowej, która do-
tyczy m.in. procedury refundacyjnej, polegająca na
wprowadzaniu zmian do rozporządzeń ministra
zdrowia w sprawie wykazów leków refundowanych
nie rzadziej niż co 90 dni, co znacznie przyspieszy
umieszczanie nowych leków na wykazach leków re-
fundowanych.
5. W odniesieniu do kwestii dotyczącej edukacji
diabetologicznej informuję, iż oprócz edukacji i pro-
mocji zachowań prozdrowotnych prowadzonych w ra-
mach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, rów-
nież w ramach leczenia szpitalnego znajduje się
świadczenie mające na celu wdrożenie programu in-
tensywnej terapii z programową edukacją w odnie-
sieniu do osób, u których rozpoznano cukrzycę typu
1 lub typu 2.
Ponadto edukacja zdrowotna i profilaktyka cho-
rób znajduje się wśród świadczeń udzielanych świad-
czeniobiorcom przez lekarza, pielęgniarkę i położną
podstawowej opieki zdrowotnej.
W ramach „Programu prewencji i leczenia cu-
krzycy w Polsce na lata 2006–2008” zrealizowano
zadanie pn.: Opracowanie programu edukacyjnego
dla nauczycieli i opiekunów dzieci chorych na cu-
krzycę. Głównym jego założeniem było opracowanie
i realizacja ogólnopolskiego programu edukacyjnego
dla nauczycieli i opiekunów dzieci i młodzieży z cu-
krzycą. Program ten pozwolił na zwiększenie sku-
teczności i bezpieczeństwa długofalowej terapii
dziecka z cukrzycą przy spełnieniu oczekiwań śro-
dowiska nauczycieli i wychowawców w postępowa-
niu z przewlekle chorym dzieckiem.
W roku bieżącym – z powodu ograniczonych
środków finansowych – w ramach „Programu pre-
wencji i leczenia cukrzycy w Polsce” zaplanowano
jedynie wdrożenie i prowadzenie rejestru chorych
na cukrzycę (dorosłych) i rejestru wieku rozwojowe-
go (dzieci i młodzież).
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
przedstawione informacje wyjaśniają problemy po-
ruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
540
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Elżbiety Jakubiak
w sprawie ulgi prorodzinnej, czyli tzw. ulgi
na dziecko (2429)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
11 kwietnia br., znak: SPS-023-2429/08, skierowa-
ne do ministra finansów i przekazane według wła-
ściwości do ministra pracy i polityki społecznej, do-
tyczące interpelacji poseł Elżbiety Jakubiak w spra-
wie ulgi prorodzinnej, czyli tzw. ulgi na dziecko,
uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie poruszane w interpelacji nie dotyczą
uregulowań zawartych w ustawie z dnia 26 listo-
pada 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.). Warunki nabycia upraw-
nień do świadczeń rodzinnych określa ustawa
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych, dochodem, na
podstawie którego ustala się prawo do świadczeń ro-
dzinnych (z wyjątkiem prawa do zasiłku pielęgna-
cyjnego oraz prawa do jednorazowej zapomogi z ty-
tułu urodzenia się dziecka, które nie zależą od do-
chodów rodziny), są m.in. przychody podlegające
opodatkowaniu na zasadach ogólnych na podstawie
przepisów o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, pomniejszone o koszty uzyskania przychodu,
należny podatek dochodowy, składki na ubezpiecze-
nia społeczne niezaliczone do kosztów uzyskania
przychodu oraz składki na ubezpieczenie zdrowot-
ne. W związku z tym podstawą do ustalenia prawa
do świadczeń rodzinnych uzależnionych od kryte-
rium dochodowego jest tzw. dochód netto, czyli do-
chód pomniejszony o wszystkie wymienione wyżej
składowe.
Zgodnie z art. 27f ustawy z dnia 26 listopada
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
ulga z tytułu wychowywania dziecka (tzw. ulga pro-
rodzinna) odliczana jest od podatku. W przypadku
podatnika, który w 2007 r. osiągał dochody podlega-
jące opodatkowaniu na zasadach ogólnych, jej kwota
wynosi 1145,08 zł na każde wychowywane dziecko,
na które jest on uprawniony do tej ulgi.
Zatem w sytuacji skorzystania przez podatnika
z przysługującej mu „ulgi prorodzinnej”, odliczanej
od podatku, podatkiem należnym jest wartość po-
datku pomniejszona o kwotę przysługującej ulgi
(1145,08 zł na każde dziecko). Zmniejszenie warto-
ści należnego podatku o kwotę odpisanej ulgi, a więc
zmniejszenie faktycznego obciążenia podatkowego,
powoduje wzrost dochodu netto, od którego zależy
uprawnienie do świadczeń rodzinnych. Jeśli dochód
netto w przeliczeniu na osobę przekroczy określone
ustawowo kryterium dochodowe, wnioskodawca nie
nabędzie prawa do świadczeń rodzinnych. Po raz
pierwszy sytuacja braku prawa do świadczeń ro-
dzinnych z powodu skorzystania z tzw. ulgi proro-
dzinnej będzie mogła wystąpić w przypadku osób
ubiegających się o świadczenia rodzinne na nowy
okres zasiłkowy, rozpoczynający się 1 września 2008 r.
Należy przy tym zaznaczyć, że im dochód na osobę
w rodzinie jest niższy, tym mniejsze jest prawdopo-
dobieństwo nieuzyskania prawa do świadczeń ro-
dzinnych, także po wykorzystaniu przysługującej
podatkowej ulgi rodzinnej. Z danych gromadzonych
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wy-
nika, że prawie połowa (43%) rodzin korzystających
ze świadczeń rodzinnych uzyskuje dochody nieprze-
kraczające połowy kwoty ustawowego kryterium do-
chodowego. W przypadku tych rodzin skorzystanie
z ulgi z tytułu wychowywania dziecka nie stworzy
zagrożenia utraty prawa do świadczeń rodzinnych.
Kwestia utraty prawa do świadczeń rodzinnych
może dotyczyć rodzin, które w 2007 r. osiągnęły
wyższe dochody.
Ponadto należy dodać, że ustawą z dnia 24 maja
2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzin-
nych oraz ustawy o podatku rolnym (Dz. U. Nr 109,
poz. 747) zwiększono kwotę dopuszczalnego prze-
kroczenia kryterium dochodowego uprawniającego
do nabycia prawa do świadczeń rodzinnych. Od
6 lipca 2007 r. o świadczenia rodzinne można się
ubiegać także w sytuacji, gdy dochód rodziny w prze-
liczeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowe
kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższe-
go zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł, pod warunkiem, że
przysługiwał on w poprzednim okresie zasiłkowym.
W poprzednim stanie prawnym dozwolone przekro-
czenie kryterium uprawniającego do świadczeń ro-
dzinnych odnosiło się do dochodu całej rodziny, a nie
– jak obecnie – do dochodu na osobę w rodzinie.
Należy także wspomnieć, że również do tej pory
skorzystanie z każdej ulgi podatkowej (w tym: ulgi
rehabilitacyjnej, ulgi remontowej, ulgi związanej
z korzystaniem z Internetu), mającej na celu zwięk-
szenie dochodu pozostającego do dyspozycji rodziny,
wiązało się z obniżeniem podatku należnego i co za
tym idzie zwiększeniem dochodu netto, a więc stwa-
rzało ryzyko przekroczenia kryterium dochodowego
warunkującego prawo do świadczeń rodzinnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić,
że zgodnie z intencją ustawodawcy wszelkie zmiany
sytuacji dochodowej rodziny, powodujące wzrost do-
chodu pozostającego w dyspozycji rodziny, przesą-
dzają o niespełnianiu kryteriów uprawniających do
otrzymania świadczeń rodzinnych. W związku z tym
resort pracy i polityki społecznej nie planuje podję-
cia kroków, które miałyby doprowadzić do wyłącze-
nia „ulgi prorodzinnej” z dochodu rodzin ubiegają-
cych się o te świadczenia.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 18 ust. 1
i ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych

uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają weryfikacji
co 3 lata, z uwzględnieniem wyników badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, przeprowadzanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. Datą naj-
bliższej weryfikacji będzie 1 września 2009 r., przy
czym już w roku bieżącym minister pracy i polityki
społecznej zleci instytutowi przeprowadzenie badań,
o których mowa powyżej. Szczegółowy zakres badań
Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych dotyczących tej-
że weryfikacji określa rozporządzenie ministra poli-
tyki społecznej z dnia 25 kwietnia 2005 r. w sprawie
sposobu ustalania progu wsparcia dochodowego ro-
dzin (Dz. U. Nr 80, poz. 700).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Stanisławy Prządki
w sprawie reaktywacji działalności
Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej w Różanie,
powiat makowski, woj. mazowieckie (2433)
Szanowny panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2433/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Stanisławy Prządki z dnia 31 marca 2008 r.
w sprawie przywrócenia działalności Jednostki Ra-
towniczo-Gaśniczej Państwowej Straży Pożarnej
w Różanie pow. makowski, woj. mazowieckie, uprzej-
mie informuję, że z informacji będących w posiada-
niu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji wynika, iż negatywne stanowisko mazowiec-
kiego komendanta PSP dotyczące przywrócenia
działalności Jednostki Ratowniczo-Gaśniczej PSP
w Różanie wydaje się być uzasadnione. Organizowa-
nie jednostek ratowniczo-gaśniczych, zgodnie art. 13
ust 6 pkt 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Pań-
stwowej Straży Pożarnej (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 96,
poz. 667, z późn. zm.), należy do zadań komendanta
powiatowego. Ustalony przez komendanta powiato-
wego PSP w Makowie Mazowieckim regulamin or-
ganizacyjny, określający w strukturze organizacyj-
nej Komendy Powiatowej PSP w Makowie Mazo-
wieckim jedną jednostkę ratowniczo-gaśniczą i cza-
sowy (przewidziany na 10 lat) posterunek w Róża-
nie, opracowany został zgodnie z założeniami wyni-
kającymi z rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 26 lipca 2006 r.
w sprawie ramowej organizacji komendy wojewódz-
kiej i powiatowej (miejskiej) Państwowej Straży Po-
żarnej (Dz. U. Nr 143, poz. 1037). Regulamin ten
541
został zatwierdzony zarządzeniem Nr 11/06 mazo-
wieckiego komendanta wojewódzkiego PSP z dnia
22 grudnia 2006 r. i wszedł w życie z dniem 1 mar-
ca 2007 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że likwidacja
Jednostki Ratowniczo- Gaśniczej PSP w Różanie
poprzedzona została dokładną analizą aktualnego
stanu bezpieczeństwa na terenie pow. makowskiego.
Analiza wykazała, iż likwidacja JRG w Różanie nie
wpłynie ujemnie na bezpieczeństwo w powiecie.
Należy zauważyć, że w Komendzie Powiatowej
PSP Maków Mazowiecki jest zorganizowana i nadal
funkcjonuje Specjalistyczna Sekcja Ratownictwa Ra-
diacyjnego Wojewódzkiego Odwodu Operacyjnego.
Natomiast Specjalistyczna Grupa Ratownictwa Wod-
no-Nurkowego Wschód włączona do wojewódzkiego
odwodu operacyjnego liczy 7 ratowników z KP PSP
Maków Mazowiecki, z czego 5 posiada uprawnienia
MSWiA. Podkreślić również należy, iż sprzęt ratow-
niczy nie został przesunięty z Różana, a w roku bie-
żącym w posterunku Różan zaplanowana jest wy-
miana średniego samochodu gaśniczego na samochód
ciężki. Ponadto przeprowadzona w 2007 r. reorgani-
zacja nie doprowadziła do zmniejszenia liczby etatów
w zmianowym systemie pełnienia służby, a na każdej
zmianie służbowej w posterunku Różan, podobnie
jak przed reorganizacją, utrzymywana jest 2 osobowa
obsada strażaków.
Wobec powyższego mazowiecki komendant woje-
wódzki PSP w Warszawie uznał, iż obecna struktu-
ra organizacyjna Komendy Powiatowej PSP z poste-
runkiem w Różanie oraz sieć jednostek ochotniczych
straży pożarnych włączonych do krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego zapewnia utrzymanie zabez-
pieczenia operacyjnego na odpowiednio wysokim
poziomie. Komendant główny PSP również uznał
stanowisko mazowieckiego komendanta wojewódz-
kiego PSP oraz powiatowego komendanta PSP za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie utrudnionego dostępu
do lekarzy specjalistów w zespołach
opieki zdrowotnej mających swoje siedziby
w małych miastach i wsiach (2434)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Anny Bańkowskiej, posła na Sejm
542
RP, z dnia 4 kwietnia 2008 r. w sprawie utrudnione-
go dostępu do lekarzy specjalistów w zespołach opie-
ki zdrowotnej mających swoje siedziby w małych
miastach i wsiach uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące kwe-
stię dostępności świadczeń opieki zdrowotnej oraz
zasady zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej określa ustawa z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.), akty wykonawcze do tej ustawy
oraz zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, dotyczące postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 1 wskazanej ustawy
do zakresu działania funduszu należy w szczególno-
ści określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbęd-
nym dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto do zakresu
działania funduszu należy przeprowadzanie kon-
kursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitoro-
wanie ich realizacji i rozliczanie. Podstawowym za-
daniem oddziałów wojewódzkich funduszu jest,
w ramach posiadanych środków finansowych, za-
bezpieczenie potrzeb zdrowotnych mieszkańców da-
nego województwa. Dyrektor oddziału wojewódzkie-
go funduszu realizuje to zadanie poprzez zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej ze
świadczeniodawcami.
Ogólne kryteria wyboru świadczeniodawców
w prowadzonym konkursie ofert określa art. 142
ust. 5 pkt 1 cytowanej na wstępie ustawy, wskazując
na konieczność wyboru oferty lub większej liczby
ofert, które zapewniają ciągłość udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej, ich kompleksowość i dostęp-
ność oraz przedstawiają najkorzystniejszy bilans
ceny w odniesieniu do przedmiotu zamówienia. Po-
nadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 134
ust. 1 przedmiotowej ustawy fundusz jest zobowią-
zany zapewnić równe traktowanie wszystkich świad-
czeniodawców ubiegających się o zawarcie umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i prowadzić
postępowanie w sposób gwarantujących zachowanie
uczciwej konkurencji.
Odnosząc się do kwestii dostępności do ambula-
toryjnej opieki specjalistycznej, należy zaznaczyć, że
postępowanie w sprawie zawarcia umowy w rodza-
ju: ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne, a tak-
że warunki wymagane od świadczeniodawców dla
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w danym
rodzaju oraz opis procedury składania wniosków
o zawarcie umowy reguluje zarządzenie nr 65/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: ambulatoryjne świad-
czenia specjalistyczne, ze zm., wydane na podstawie
art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 cytowanej na
wstępie ustawy.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że w przypad-
ku braku możliwości zakontraktowania świadczeń
w danym zakresie, zgodnie z planem zakupu, dyrektor
oddziału wojewódzkiego funduszu w kolejnym postę-
powaniu w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej może warunkowo dopuścić do
udzielania świadczeń podmioty niespełniające wyma-
gań określonych w § 7 ust. 2–4 ww. zarządzenia, z wy-
łączeniem wymagań formalnoprawnych.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej długiego cza-
su oczekiwania na realizację ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 20 powołanej na wstępie ustawy świadczenia
specjalistyczne w ambulatoryjnej opiece zdrowotnej
są udzielane świadczeniobiorcom według kolejności
zgłoszenia w dniach i godzinach ich udzielania przez
świadczeniodawcę, który zawarł z funduszem umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ponadto minister zdrowia, mając na uwadze bez-
pieczeństwo pacjenta oraz konieczność zwiększenia
przejrzystości procedur związanych z prowadzeniem
list oczekujących na świadczenia opieki zdrowotnej,
wydał rozporządzenie z dnia 26 września 2005 r.
w sprawie kryteriów medycznych, jakimi powinni
kierować się świadczeniodawcy, umieszczając świad-
czeniobiorców na listach oczekujących na udzielenie
świadczenia opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200,
poz. 1661). Zgodnie z zapisami powyższego rozpo-
rządzenia świadczeniodawca kwalifikuje i umiesz-
cza świadczeniobiorcę, z wyjątkiem świadczeniobior-
cy znajdującego się w stanie nagłym, na liście ocze-
kujących na realizację świadczenia opieki zdrowot-
nej, kierując się kryteriami medycznymi opartymi
na aktualnej wiedzy medycznej, jako „przypadek
pilny”, jeżeli istnieje konieczność pilnego udzielenie
świadczenia ze względu na dynamikę procesu choro-
bowego i możliwość szybkiego pogorszenia stanu
zdrowia lub znacznego zmniejszenia szans na po-
wrót do zdrowia, lub „przypadek stabilny”, w przy-
padku innym niż stan nagły i przypadek pilny.
W sytuacji zmiany stanu zdrowia świadczenio-
biorcy – wskazującej na potrzebę wcześniejszego niż
w ustalonym terminie udzielenia świadczenia – świad-
czeniobiorca informuje o tym świadczeniodawcę,
który, jeżeli to wynika z kryteriów medycznych, ko-
ryguje odpowiednio termin udzielania świadczenia
i informuje niezwłocznie świadczeniobiorcę o no-
wym terminie.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 29 cytowanej na wstępie ustawy świadczenio-
biorcy przysługuje prawo wyboru świadczeniodawcy
udzielającego ambulatoryjnych świadczeń specjali-
stycznych spośród świadczeniodawców, u którego
czas oczekiwania na realizację określonego świad-
czenia opieki zdrowotnej jest najkrótszy. Należy tak-
że zaznaczyć, że świadczeniodawca zobowiązany jest
– w przypadkach uzasadnionych klinicznie – do

udzielania ambulatoryjnych świadczeń specjalistycz-
nych również w formie porad domowych.
Ponadto, zgodnie z założeniami funkcjonującego
systemu ochrony zdrowia, to instytucja lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej powinna stwarzać świad-
czeniobiorcy, w jego najbliższym otoczeniu, warunki
bezpieczeństwa zdrowotnego i zachowanie ciągłości
opieki medycznej. Wypełnianie tej bardzo szczegól-
nej roli wymaga od lekarza POZ posiadania, oprócz
wiedzy medycznej i umiejętności lekarskich, także
rzetelnej i merytorycznej informacji o przebiegu
procesu leczenia realizowanego u zadeklarowanych
u niego świadczeniobiorców przez innych lekarzy
systemu, w tym lekarzy ambulatoryjnej opieki spe-
cjalistycznej.
Mając na uwadze udział lekarza podstawowej
opieki zdrowotnej w kierowaniu pacjentów do leka-
rzy specjalistów, należy zwrócić uwagę na możliwość
korzystania przez świadczeniobiorców w ramach
podstawowej opieki zdrowotnej również ze świad-
czeń w zakresie transportu sanitarnego, wynikają-
cych z art. 41 przedmiotowej ustawy, gdzie świad-
czeniobiorcy, na podstawie zlecenia lekarza ubezpie-
czenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdro-
wotnego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami
transportu sanitarnego, w tym lotniczego, do naj-
bliższego zakładu opieki zdrowotnej, udzielającego
świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem,
w przypadkach konieczności podjęcia natychmiasto-
wego leczenia w zakładzie opieki zdrowotnej lub wy-
nikających z potrzeby zachowania ciągłości lecze-
nia. Ponadto świadczeniobiorcy, na podstawie zlece-
nia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera
ubezpieczenia zdrowotnego, przysługuje bezpłatny
przejazd środkami transportu sanitarnego – w przy-
padku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej
korzystanie ze środków transportu publicznego,
w celu odbycia leczenia – do najbliższego zakładu
opieki zdrowotnej, udzielającego świadczeń we wła-
ściwym zakresie, i z powrotem. Natomiast w pozo-
stałych przypadkach świadczeniobiorcy przysługuje
przejazd środkami transportu sanitarnego odpłat-
nie lub za częściową odpłatnością, zgodnie z rozpo-
rządzeniem ministra zdrowia z dnia 17 grudnia
2004 r. w sprawie wykazu grup jednostek chorobo-
wych, stopni niesprawności oraz wysokości udziału
własnego świadczeniobiorcy w kosztach przejazdu
środkami transportu sanitarnego (Dz. U. z 2004 r.,
Nr 275, poz. 2731).
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że wszelkie działania podejmowane przez Minister-
stwo Zdrowia i Narodowy Fundusz Zdrowia mają na
celu poprawę dostępności świadczeń opieki zdrowot-
nej na terenie kraju.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
543
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie nowoczesnych metod
leczenia cukrzycy oraz jej powikłań (2435)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Beaty Małeckiej-Libery, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2435/08),
w sprawie nowoczesnych metod leczenia cukrzycy
oraz jej powikłań, uprzejmie wyjaśniam.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.),
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy i zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczące
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarzą-
dzeniem Nr 65/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia 20 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne, ze zm.
Świadczenia, udzielane w ramach ww. poradni,
obejmują:
— badania lekarskie: podmiotowe i przedmioto-
we, przeprowadzone zgodnie z aktualną wiedzą me-
dyczną, zakończone postawieniem diagnozy wstęp-
nej lub ostatecznego rozpoznania,
— udzielanie albo zlecanie niezbędnych świad-
czeń diagnostycznych i terapeutycznych, zgodnie
z aktualną wiedzą medyczną, ordynowanie koniecz-
nych leków i zlecanie zaopatrzenia w wyroby me-
dyczne, będące przedmiotami ortopedycznymi oraz
środkami pomocniczymi,
— kierowanie na konsultacje specjalistyczne, le-
czenie szpitalne, leczenie uzdrowiskowe lub rehabi-
litację leczniczą,
— orzekanie o stanie zdrowia w zakresie określo-
nym w ustawie,
— niezbędną edukację i promocję zachowań proz-
drowotnych,
— wykonywanie badań profilaktycznych.
Ponadto, uwzględniając potrzebę interdyscypli-
narnej opieki nad pacjentami z cukrzycą leczonymi
insuliną, od 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia
wprowadził do kontraktowania w ramach ambula-
toryjnej opieki specjalistycznej nowe świadczenie:
Kompleksową ambulatoryjną opiekę specjalistyczną
544
nad pacjentem z cukrzycą. Możliwość jednoznaczne-
go określenia grupy pacjentów objętych programem,
jak również jednoznaczne zdefiniowanie standar-
dów postępowania przez Polskie Towarzystwo Dia-
betologiczne, dotyczących tej grupy chorych, były
podstawą wprowadzenia tego produktu do kontrak-
towania i rozliczania w ramach ambulatoryjnej opie-
ki specjalistycznej.
Wdrożenie kompleksowej opieki nad pacjentem
z cukrzycą ma na celu przede wszystkim poprawę
skuteczności leczenia pacjentów chorych na cukrzy-
cę, prowadzonego w oparciu o aktualnie obowiązu-
jące standardy opieki diabetologicznej, a w następ-
stwie zmniejszenie liczby hospitalizacji z powodu
cukrzycy i jej powikłań. Zgodnie z założeniami przy-
jętymi do kontraktowania omawianych świadczeń
pacjent ma prawo wyboru, w jakim trybie organiza-
cyjnym chce być leczony – w ramach porad w porad-
niach specjalistycznych lub w ramach programu
kompleksowej ambulatoryjnej opieki nad pacjentem
z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i tera-
pię realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i doro-
słych) w trakcie pracy poradni diabetologicznej,
z intencją opuszczenia przez pacjenta placówki po
godzinach funkcjonowania i ewentualne zgłoszenie
się pacjenta celem dalszego postępowania w kolej-
nych dniach. Świadczenia w tym zakresie obejmują
w szczególności:
— przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań i kon-
sultacji, z wyłączeniem badań potwierdzających
wstępne rozpoznanie. W przypadku wskazań klinicz-
nych obejmuje także korektę lub założenie osprzętu
do pomp insulinowych oraz przygotowanie do zabie-
gów operacyjnych z oceną wyrównania glikemii
i ewentualną modyfikacją leczenia,
— nadzór nad pacjentem (obserwacja) trwający
nie dłużej niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem, w zależności od wskazań klinicz-
nych, czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętni-
czego. W uzasadnionych przypadkach pacjent przyj-
mowany jest w gabinecie wyposażonym w łóżka,
— zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych. W przypadku leczenia trwającego po-
nad 4 godziny pacjentom dostarcza się napoje i po-
siłki odpowiednio do wskazań medycznych wynika-
jących z aktualnego stanu klinicznego,
— wyrównanie glikemii, parametrów równowagi
wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z zasto-
sowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów
zgodnie ze wskazaniami medycznymi,
— w uzasadnionych przypadkach wykonywanie
innych czynności diagnostycznych,
— w razie potrzeby konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
Odnośnie do dofinansowania zakupu pomp insu-
linowych wraz z osprzętem dla osób z cukrzycą, in-
formuję, że obecnie w Ministerstwie Zdrowia są pro-
wadzone prace nad projektem rozporządzenia mini-
stra zdrowia w sprawie szczegółowego wykazu przed-
miotów ortopedycznych i środków pomocniczych fi-
nansowanych ze środków publicznych.
W przedmiotowym projekcie znajdują się zapisy
dotyczące zestawu infuzyjnego (wkłucia) do osobi-
stej pompy insulinowej, które dostępne byłyby bez-
płatnie dla dzieci lub młodzieży do 26 roku życia,
zgodnie z zaleceniami lekarza oraz dla kobiet cię-
żarnych, zgodnie z zaleceniami lekarza w ilości od-
powiedniej do wskazań lekarskich (do 10 sztuk raz
na 30 dni). W projekcie nie znajduje się propozycja
zapisu dotycząca finansowania zakupu pomp insuli-
nowych, znalazły się jedynie zapisy dotyczące refun-
dacji osprzętu (wkłuć).
Projekt rozporządzenia, zgodnie z obowiązującą
procedurą, został poddany konsultacjom społecz-
nym. W sprawach objętych zakresem tego rozporzą-
dzenia wpłynęło wiele uwag i propozycji zmian, któ-
re są obecnie analizowane.
Odnośnie do braku problematyki cukrzycy w Na-
rodowym Programie Zdrowia na lata 2007–2015
(NPZ) informuję, że konstrukcja ww. programu kon-
centruje się wokół grup schorzeń, które są najważ-
niejszymi przyczynami umieralności i niepełno-
sprawności Polaków. W Narodowym Programie
Zdrowia nie istnieje żaden cel dotyczący sensu stric-
to cukrzycy jako jednostki chorobowej, gdyż wy-
szczególnienie cukrzycy jako osobnej jednostki cho-
robowej w jednym z celów strategicznych spowodo-
wałoby zaburzenie hierarchii szerokiej problematyki
zawartej w Narodowym Programie Zdrowia. Należy
uznać, że większość zagadnień związanych z profi-
laktyką cukrzycową mieści się w pierwszym celu
strategicznym dotyczącym chorób układu krążenia
oraz celach operacyjnych dotyczących czynników
ryzyka, a w szczególności w celu nr 3, pt. „Poprawa
sposobu żywienia ludności i jakości zdrowotnej żyw-
ności oraz zmniejszenie występowania otyłości”
oraz celu operacyjnym nr 4, pt. „Zwiększenie ak-
tywności fizycznej ludności”. W grupie celów opera-
cyjnych dotyczących niezbędnych działań ze strony
ochrony zdrowia i samorządu terytorialnego cel
nr 14 brzmi: „Usprawnienie wczesnej diagnostyki
i czynnej opieki nad osobami zagrożonymi choroba-
mi układu krążenia, udarami mózgowymi, nowo-
tworami, powikłaniami cukrzycy, chorobami ukła-
du oddechowego oraz chorobami reumatycznymi,
szczególnie przez działania podstawowej opieki
zdrowotnej”. W samej treści celu zawarta jest pro-
blematyka cukrzycy oraz czynnej opieki nad osoba-
mi dotkniętymi tym schorzeniem.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Umieszczenie leków lub wyrobów medycznych
w odpowiednich wykazach, wymaga wypełnienia
określonej procedury wynikającej z przepisów, w tym
art. 39 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych. Wymienione
przepisy uprawniają wytwórcę lub importera leku

do występowania do ministra właściwego do spraw
zdrowia z wnioskiem o umieszczenie leku lub wyro-
bu medycznego na wykazach leków refundowanych.
Złożone wnioski o objęcie refundacją leków innowa-
cyjnych (zawierających nowe substancje farmaceu-
tyczne), są kierowane do oceny Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych. Agencja Oceny Technologii Me-
dycznych została powołana zarządzeniem ministra
zdrowia z dnia 30 czerwca 2006 r. i do zadań jej na-
leży m.in. opracowywanie rekomendacji dla mini-
stra właściwego do spraw zdrowia dotyczących tech-
nologii medycznych.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych, o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodzia-
łających analogów insuliny ludzkiej (lantus i leve-
mir), zostały przekazane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Prace agencji dotyczące
oceny insulin nie zostały zakończone. Po uzyskaniu
rekomendacji agencji, minister zdrowia podejmie de-
cyzję odnośnie do umieszczenia tych insulin w wyka-
zie leków refundowanych. Jednocześnie informuję,
że z dniem 29 września 2007 r. (Dz. U. Nr 166,
poz. 1172) wprowadzone zostały zmiany do ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych. Zmianie uległa część defi-
nicji ustawowej, która dotyczy m.in. procedury re-
fundacyjnej polegająca na wprowadzaniu zmian do
rozporządzeń ministra zdrowia, w sprawie wykazów
leków refundowanych, nie rzadziej niż co 90 dni, co
znacznie przyspieszy umieszczanie nowych leków
na wykazach leków refundowanych.
2. Uchwałą z dnia 15 maja 2007 r. prezesa Rady
Ministrów została przyjęta czwarta już wersja Naro-
dowego Programu Zdrowia na lata 2007–2015. Pod-
stawą poprzedniej i obecnej wersji Narodowego Pro-
gramu Zdrowia jest koncepcja promocji zdrowia.
Strategicznym celem nadrzędnym jest poprawa zdro-
wia i związanej z nim jakości życia ludzi. Dla osią-
gnięcia tego celu wytyczono główne kierunki działań,
m.in. kształtowanie prozdrowotnego stylu życia, two-
rzenie środowiska życia, pracy i nauki sprzyjającego
zdrowiu.
Podstawowym warunkiem osiągnięcia celu jest
włączenie się do ich realizacji wielu działów admini-
stracji rządowej i funkcjonujących w ich ramach in-
stytucji, organizacji pozarządowych, a przede wszyst-
kim samorządów i społeczności lokalnych. Działania
wytyczane w Narodowym Programie Zdrowia są sys-
tematycznie wdrażane w ramach Programu Prewen-
cji i Leczenia Cukrzycy w Polsce na lata 2006–2008.
W ramach wymienionego programu zrealizowano
zadanie pt. „Opracowanie programu edukacyjnego
dla nauczycieli i opiekunów dzieci chorych na cu-
krzycę”. Głównym jego założeniem było opracowa-
nie i realizacja ogólnopolskiego programu edukacyj-
nego dla nauczycieli i opiekunów dzieci i młodzieży
z cukrzycą. Program ten pozwolił na zwiększenie
skuteczności i bezpieczeństwa długofalowej terapii
dziecka z cukrzycą przy spełnieniu oczekiwań śro-
dowiska nauczycieli i wychowawców w postępowa-
545
niu z przewlekle chorym dzieckiem. Odbiorcami pro-
jektu byli nauczyciele i wychowawcy szkół i przed-
szkoli, kuratorzy nadzorujący powyższe jednostki
edukacyjne i wychowawcze, zakłady opieki zdrowot-
nej (kliniki pediatryczne, oddziały i poradnie diabe-
tologiczne i endokrynologiczne dla dzieci obejmujące
specjalistyczną opieką dzieci i młodzież z cukrzycą,
stowarzyszenia rodziców dzieci chorych na cukrzy-
cę). W ramach projektu zorganizowano szkolenia
dla nauczycieli i opiekunów dzieci chorych na cu-
krzycę, opracowano i rozpowszechniono materiały
edukacyjne.
W roku bieżącym z powodu ograniczonych środ-
ków finansowych w ramach Programu Prewencji
i leczenia Cukrzycy w Polsce zaplanowano jedynie
wdrożenie i prowadzenie rejestru chorych na cu-
krzycę (dorosłych) i rejestru wieku rozwojowego
(dzieci i młodzież). Jednocześnie informujemy, że
przy opracowywaniu kolejnej edycji programu prze-
widuje się działania edukacyjne dla nauczycieli,
w tym nauczycieli przedszkoli, jednakże liczba i za-
kres zadań do zrealizowania będzie uwarunkowa-
ny wysokością środków finansowych, zarezerwo-
wanych na ten cel.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Olejniczak
w sprawie stanowiska resortu nauki
dotyczącego planowanego zniesienia
nadawania stopnia naukowego
doktora habilitowanego (2440)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanej interpelacji posła na Sejm RP, pani Da-
nuty Olejniczak w sprawie planowanego zniesienia
stopnia doktora habilitowanego, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w za-
kresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, z późn. zm.)
stopniami naukowymi są stopnie doktora i doktora
habilitowanego określonej dziedziny nauki w zakre-
sie danej dyscypliny naukowej, zaś stopniami w za-
kresie sztuki są stopnie doktora i doktora habilito-
546
wanego określonej dziedziny sztuki w zakresie da-
nej dyscypliny artystycznej.
Zniesienie stopnia doktora habilitowanego wy-
maga zmiany przepisów ww. ustawy. Jest rzeczą
zrozumiałą, że przyszłe rozwiązania prawne w tym
zakresie powinny być i będą kształtowane w trakcie
dialogu, dlatego udzielenie odpowiedzi na pytanie,
jaki będzie status osób posiadających stopień dokto-
ra w świetle projektowanych zmian możliwe będzie
po zakończeniu dyskusji w środowisku naukowym.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje doty-
czące m. in. zmian w ścieżce kariery akademickiej
prowadzono w ramach powołanego przez Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego Zespołu do Spraw
Opracowania Założeń Reformy Systemu Nauki oraz
Założeń Reformy Systemu Szkolnictwa Wyższego
a także powołanego przez Konferencję Rektorów
Akademickich Szkół Polskich Zespołu do Spraw
Opracowania Modelu Kariery Akademickiej w Pol-
sce, pod przewodnictwem Prof. Franciszka Ziejki, by-
łego rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Wypracowano założenia do reformy systemu na-
uki i szkolnictwa wyższego, które zostały zaprezen-
towane podczas spotkania prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska i kierownictwa ministerstwa
z przedstawicielami środowisk naukowych i akade-
mickich.
W przedstawionych założeniach zaproponowano
m. in. nowy model kariery naukowej zakładający:
— uproszczenie procedury awansu naukowego
poprzez likwidację kolokwium habilitacyjnego,
— zwiększenie mobilności kadry akademickiej
poprzez zatrudnienie kontraktowe oraz obowiązko-
we staże (m.in. na uczelniach zagranicznych)
— odmłodzenie kadry akademickiej poprzez wpro-
wadzenie systemu ocen dorobku naukowego oparte-
go na kryteriach specyficznych dla danej dyscypliny
naukowej.
Powyższe założenia, zamieszczone na stronie in-
ternetowej ministerstwa, mają być podstawą do dys-
kusji nad zmianami w szkolnictwie wyższym, a kon-
kretne projekty ustaw zostaną przygotowane dopie-
ro po konsultacjach z przedstawicielami środowisk
naukowych i akademickich.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie możliwości zmiany treści art. 65
ustawy o samorządzie powiatowym polegającej
na umożliwieniu łączenia się powiatów
z samorządem gminnym w celu wykonywania
zadań publicznych (2442)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2442/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Bronisława Dutki z dnia 4 kwietnia 2008 r.
w sprawie zmiany treści ustawy o samorządzie po-
wiatowym umożliwiającej łączenie się powiatów
z samorządem gminnym w celu wykonywania za-
dań publicznych uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Zgodnie z art. 172 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej jednostki samorządu terytorialnego posia-
dają prawo do zrzeszania się. Kwestię ustalania
form, zasad i celów zrzeszania się konstytucja pozo-
stawiła do rozstrzygnięcia ustawodawcy zwykłemu
(vide art. 172 ust. 3 Konstytucji RP). Odnośnie do
powiatów, powyższą dyspozycję wypełniają przepisy
rozdz. 7 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorzą-
dzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.). W przypadku gmin natomiast regula-
cje te zostały zawarte w rozdz. 7 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.).
Analiza powyższych przepisów pozwala na
stwierdzenie, iż zarówno powiaty jak i gminy mogą
– w zakresie swoich zadań i kompetencji – podejmo-
wać różne formy współdziałania: tworzyć związki,
stowarzyszenia czy też zawierać porozumienia.
Istotą związków – zarówno powiatów jak i mię-
dzygminnych – jest wspólne wykonywanie zadań
przez jednostki samorządu podstawowego lub śred-
niego szczebla podziału terytorialnego kraju. Nale-
ży podkreślić, iż związek wykonuje całość przekaza-
nych do jego kompetencji zadań, bez możliwości ich
wybiórczej realizacji.
Szczegółowy zakres zadań i związanych z tym
kompetencji gmin i powiatów wynika z przepisów
ustaw ustrojowych oraz przepisów prawa material-
nego. Należy przy tym zauważyć, iż zakres ten
w przypadku gmin i powiatów jest odmienny. Gmi-
ny są podstawowymi jednostkami samorządu tery-
torialnego, powiaty zaś są jednostkami samorządu
terytorialnego kolejnego stopnia i wykonują zadania
o charakterze ponadgminnym, które na poziomie lo-
kalnym uzupełniają zadania gmin. Podkreślenia
wymaga zatem, iż poszczególne podmioty trójstop-
niowego podziału kraju wykonują zadania dla siebie

właściwe, a tym samym nie posiadają wspólnych
kompetencji.
Związki międzygminne i związki powiatów two-
rzy się w celu wspólnego wykonywania zadań pu-
blicznych. Z uwagi na fakt, iż zadania wykonywane
przez gminy i powiaty nie są tożsame, ustawodawca
nie przewidział możliwości utworzenia związku,
którego członkami byłyby zarówno gminy, jak i po-
wiaty. Jak zaznaczono powyżej, wiąże się to z zakre-
sem wykonywania zadań przez daną jednostkę sa-
morządu terytorialnego.
Należy mieć również na uwadze, iż Konstytucja
RP wśród zasad regulujących działanie jednostek
samorządu terytorialnego wskazuje m.in. na zasadę
decentralizacji i zasadę pomocniczości. Ogólnie rzecz
ujmując, decentralizacja to przekazanie zadań i kom-
petencji administracyjnych rządu i administracji
rządowej oraz związanych z nimi środków finanso-
wych samorządowi gminnemu, powiatowemu i woje-
wódzkiemu. Natomiast zasada pomocniczości (sub-
sydiarności) oznacza, iż zadania, które mogą być
wykonywane przez jednostki samorządu terytorial-
nego niższego stopnia, nie powinny być powierzane
jednostkom wyższego stopnia. Ustawodawca, kładąc
nacisk na samodzielne zaspokajanie potrzeb przez
jednostki poszczególnego stopnia podziału teryto-
rialnego kraju, nie przewidział możliwości łączenia
ich kompetencji. Biorąc powyższe pod uwagę, nie
jest możliwe powstanie związku gmin i powiatów,
ponieważ podmioty te nie posiadają wspólnych za-
dań, które mogłyby razem wykonywać.
Brak jednakowych kompetencji jest tylko jednym
z argumentów, dla których w obowiązującym stanie
prawnym nie ma możliwości tworzenia związków
o mieszanym członkostwie powiatów z gminami.
Utworzenie podmiotu składającego się z gmin i po-
wiatów (w tym np. gmin nieleżących na terenie po-
wiatu) powoduje wątpliwości związane z zasięgiem
terytorialnym jego właściwości.
Jednocześnie – jak już zaznaczono na wstępie
– gminy i powiaty mogą współpracować w innej for-
mie niż związki, mianowicie w formie porozumień
i stowarzyszeń.
Gminy mogą zawierać porozumienia międzyg-
minne w sprawie powierzenia jednej z nich określo-
nych przez nie zadań publicznych, przy udziale
w kosztach wszystkich jednostek. Ponadto, na pod-
stawie porozumienia, gminy mogą wykonywać za-
dania z zakresu administracji rządowej, wojewódz-
twa lub powiatu (art. 8 ust. 2 i 2a ustawy o samorzą-
dzie gminnym). Prawo do zawierania porozumień
w sprawie wykonywania zadań publicznych z zakre-
su administracji rządowej oraz województwa posia-
dają również powiaty (art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o sa-
morządzie powiatowym). Należy podkreślić, że za-
warcie porozumienia nie prowadzi do powstania od-
rębnej osoby prawnej. Ponadto, na mocy zawartego
porozumienia możliwe jest przekazywanie zadań je-
dynie „w dół” (B. Dolnicki, R. Cybulska, J. Glumiń-
ska-Pawlic, J. Jagoda, C. Martysz, M. Taniewska-
547
-Banacka, A. Wierzbica, Ustawa o samorządzie po-
wiatowym. Komentarz, ABC 2007, wyd. II).
Współdziałanie w układzie pionowym może od-
bywać się również za pośrednictwem stowarzysze-
nia, które jest dobrowolnym, samorządnym, trwa-
łym zrzeszeniem o celach niezarobkowych. Obowią-
zujące przepisy przewidują możliwość utworzenia
stowarzyszenia skupiającego zarówno gminy, jak
i powiaty, a także województwa. Stowarzyszenia
działają w oparciu o przepisy ustawy z dnia 7 kwiet-
nia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r.
Nr 79, poz. 855, z późn. zm.) i podlegają rejestracji
przez właściwe sądy okręgowe. Ta forma współpra-
cy z powodzeniem sprawdza się na wszystkich szcze-
blach: lokalnym, krajowym i międzynarodowym.
Podsumowując powyższe należy stwierdzić, że
zarówno gminy jak i powiaty mają możliwość wy-
brania odpowiedniej formy współdziałania. Zwykle
współpraca taka odbywa się między jednostkami
tego samego stopnia podziału terytorialnego kraju,
co wynika z jednakowych zakresów ich kompeten-
cji. Podkreślić należy jednak, iż przewidując chęć
współpracy podmiotów różnego stopnia podziału
terytorialnego kraju, ustawodawca stworzył odpo-
wiednie do tego przepisy prawne. Nie ma natomiast
możliwości tworzenia nowych regulacji dotyczą-
cych wspólnych związków gminno-powiatowych,
gdyż obecny model ustrojowy wyklucza takie roz-
wiązanie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie rozwiązania problemu ruchu
przygranicznego z Białorusią (2443)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Matuszczaka (pismo
nr SPS-023-2443/08 z dnia 11 kwietnia 2008 r.)
w sprawie rozwiązania problemu ruchu przygra-
nicznego z Białorusią uprzejmie informuję.
Z chwilą wejścia Rzeczypospolitej Polskiej do ob-
szaru Schengen konsulowie RP, podczas rozpatry-
wania wniosków wizowych, zobowiązani są kiero-
wać się względami bezpieczeństwa nie tylko Polski,
ale również wszystkich państw Schengen, w tym po-
trzebą zapobiegania nielegalnej migracji. Wnikliwa
548
analiza składanych wniosków wizowych i weryfika-
cja deklarowanego celu podróży ma zapobiec zwłasz-
cza przyjazdom cudzoziemców, którzy stanowią za-
grożenie migracyjne.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych monitoruje
na bieżąco stan ruchu osobowego z naszymi wschod-
nimi sąsiadami i potwierdza sygnalizowany przez
pana posła Z. Matuszczaka spadek liczby przyjaz-
dów obywateli Białorusi, co jest konsekwencją za-
równo nowych wymogów wynikających z uregulo-
wań Schengen, jak i nowych wyższych stawek za
rozpatrzenie wniosków wizowych. Co jest jednak
znamienne, dane statystyczne dotyczące ostatnich
miesięcy (styczeń–marzec) wskazują na tendencję
do stopniowego odbudowywania wielkości ruchu
osobowego.
Należy mieć jednocześnie na uwadze, że Unia
Europejska zawarła w latach 2006–2007 umowy
o ułatwieniach wizowych z Rosją i Ukrainą, których
stroną jest również Polska. Umowy te umożliwiają
stosowanie szeregu ułatwień wobec obywateli tych
państw w dziedzinie procedur wizowych oraz stoso-
wanie obniżonej opłaty w wysokości 35 euro za roz-
patrzenie wniosku wizowego i wydanie wizy Schen-
gen. Jedynie z powodu braku podobnej umowy
w stosunkach z Białorusią, opłata za wydanie wiz
Schengen obywatelom Białorusi jest pobierana w peł-
nej wysokości: 60 euro, zgodnie z decyzją Rady WE
z czerwca 2006 r. Biorąc jednak pod uwagę znacze-
nie kontaktów mieszkańców państw sąsiadujących
ze sobą, Minister Spraw Zagranicznych podjął decy-
zję o obniżeniu opłat za wizy krajowe wobec obywa-
teli Ukrainy i Białorusi z 60 euro do 35 euro.
Wniosek Białorusi skierowany w 2007 r. do Ko-
misji Europejskiej o rozpoczęcie negocjacji z Unią
Europejską w sprawie zawarcia umowy o ułatwie-
niach w wydawaniu wiz spotkał się z odpowiedzią
negatywną. Komisja Europejska wskazała na przed-
wczesność takich działań w sytuacji braku Action
Plan dla Białorusi oraz ze względu na uwarunkowa-
nia polityczne. Polska nie wyklucza poparcia w przy-
szłości starań Białorusi w tym względzie, oczekuje
jednak spełnienia przez nią określonych warunków.
Możliwości i perspektywy obniżenia cen wiz jednoli-
tych (Schengen) i ustalenia ich na jednakowym po-
ziomie dla wszystkich naszych wschodnich sąsiadów
są konsultowane przez Polskę na różnych forach
w rozmowach bilateralnych i wielostronnych. Ostat-
nio dostrzegalny jest w tej sprawie pewien postęp.
Odstępstwem od ogólnych zasad regulujących
kontrolę graniczną osób przekraczających zewnętrz-
ne granice państw członkowskich Unii Europejskiej
jest mały ruch graniczny, którego wprowadzenie
przewiduje rozporządzenie (WE) nr 1931/2006 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r. Przepisy wspólnotowe upoważniają państwa
członkowskie Unii Europejskiej do zawierania umów
o małym ruchu granicznym z sąsiadującymi pań-
stwami trzecimi, pod warunkiem, że postanowienia
takich umów są zgodne z przepisami ustanowiony-
mi w rozporządzeniu.
Pragnę poinformować, że w dniach 14–15 kwiet-
nia 2008 r. miała miejsce w Warszawie pierwsza
runda negocjacji ze stroną białoruską dotyczących
umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a rządem Republiki Białorusi o zasadach małego ru-
chu granicznego. Rozmowy w tej sprawie będą kon-
tynuowane w maju br. W ocenie Ministerstwa Spraw
Zagranicznych wprowadzenie ułatwień dla miesz-
kańców strefy przygranicznej przy przekraczaniu
zewnętrznej granicy lądowej w ramach małego ru-
chu granicznego wpłynie znacząco na liczbę przy-
jazdów obywateli RB do Polski. Tym samym Polska
będzie mogła wykazać, że będąc członkiem grupy
Schengen, działa aktywnie na rzecz znoszenia ba-
rier dla handlu, wymiany społecznej i kulturalnej,
a także rozwoju współpracy regionalnej w stosun-
kach ze swoimi wschodnimi sąsiadami.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zmniejszenia konkurencyjności
banków spółdzielczych wobec spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych (2444)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 11 kwietnia br., sygn. SPS-
-023-2444/08, w sprawie zmniejszenia konkurencyj-
ności banków spółdzielczych wobec spółdzielczych
kas oszczędnościowo-kredytowych uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Należy zauważyć, iż zgodnie z przepisami trak-
tatu akcesyjnego Polska uzyskała stałe wyłączenie
SKOK-ów z zakresu dyrektywy 2000/12/EC Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r.
w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności
przez instytucje kredytowe (2000/12/EC), zastąpio-
nej obecnie przez dyrektywę 2006/48/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r.
w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności
przez instytucje kredytowe1). Wyłączenie było uza-
sadnione specyficzną działalnością SKOK-ów, rozu-
1)
Dyrektywa 2006/48/WE uchyliła dyrektywę 2001/12/WE
(art. 158 dyrektywy 2006/48/WE).

mianą jako forma inicjatywy społeczności lokalnych,
polegającą na wzajemnej pomocy finansowej człon-
ków danej społeczności. Wiązało się to również
z uznaniem, że nie zostaną naruszone zasady kon-
kurencji w sektorze bankowym w obrębie jednolite-
go rynku.
Ponadto warto zauważyć, że przepisy dyrektywy
2006/48/WE – zgodnie z art. 2 – nie mają zastosowa-
nia także do unii kredytowych działających w Irlan-
dii czy Wielkiej Brytanii.
W efekcie ww. wyłączenia SKOK-i, pomimo że
należą do kategorii instytucji kredytowych, uzyska-
ły zwolnienie z obowiązków dotyczących m.in. wy-
pełniania norm ostrożnościowych oraz podlegania
nadzorowi bankowemu i w związku z tym nie podle-
gają przepisom ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Prawo bankowe (do której transponowane zostały
postanowienia dyrektywy 2006/48/WE), ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Pol-
skim oraz ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o Ban-
kowym Funduszu Gwarancyjnym.
Działalność SKOK-ów regulują natomiast prze-
pisy ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdziel-
czych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Dzia-
łalność SKOK-ów nie podlega w chwili obecnej nad-
zorowi sprawowanemu przez urząd państwowy.
Nadzór nad działalnością SKOK-ów sprawuje Krajo-
wa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa
(Kasa Krajowa), która w myśl przepisów ustawy
z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze jest
podmiotem, w którym obligatoryjnie zrzeszają się
wszystkie SKOK-i.
Zgodnie z przepisami ustawy o SKOK-ach celem
działalności Kasy Krajowej jest zapewnienie stabil-
ności finansowej SKOK-ów oraz sprawowanie nad
nimi nadzoru w celu zapewnienia bezpieczeństwa
zgromadzonych w nich oszczędności. Zakres nadzo-
ru obejmuje zgodność działalności SKOK-ów z prze-
pisami prawa oraz prawidłowość prowadzonej przez
SKOK-i gospodarki finansowej.
Kasa Krajowa powołana jest również do lustracji
zrzeszonych w niej SKOK-ów, co oznacza, iż pełni
ona wobec nich funkcję związku rewizyjnego. Celem
lustracji jest cykliczne badanie legalności, gospodar-
ności i rzetelności działania SKOK-ów, a także ich
spraw organizacyjnych i członkowskich. W ramach
sprawowanego nadzoru Kasa Krajowa może stoso-
wać sankcje określone w przepisach ustawy o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych,
np. może zawiesić w czynnościach poszczególnych
członków zarządu SKOK-u, zawiesić działalność
SKOK-u, ustanawiając zarządcę komisarycznego,
nakazać SKOK-owi zaprzestanie prowadzenia okre-
ślonej działalności. Kasa Krajowa uprawniona jest
ponadto do określania norm dopuszczalnego ryzyka
w działalności SKOK-ów.
Specyfika SKOK-ów polegająca na ograniczeniu
podmiotowego, przedmiotowego i „celowościowego”
(działalność non profit) zakresu ich działania nie
wskazuje na to, aby zasadne było objęcie SKOK-ów
549
przepisami ustawy Prawo bankowe w zakresie norm
ostrożnościowych oraz nadzoru finansowego. Do
rozważenia pozostaje natomiast model nadzoru nad
SKOK-ami. Kwestia ta mogłaby być uregulowana
przepisami ustawy o spółdzielczych kasach oszczęd-
nościowo-kredytowych.
Warto wskazać, iż w 2006 r. w Kancelarii Prezy-
denta RP powołany został przez szefa Kancelarii
Prezydenta RP zespół do opracowania projektu
ustawy Prawo spółdzielcze. Podstawowym celem
ww. zespołu było również wypracowanie komplekso-
wych rozwiązań dotyczących funkcjonowania sekto-
ra spółdzielczego w Polsce, w tym zasad funkcjono-
wania SKOK-ów. Z posiadanych przez Ministerstwo
Finansów informacji wynika, iż w II połowie 2007 r.
ww. zespół zakończył pracę nad prezydenckim pro-
jektem ustawy o spółdzielniach, który zawiera no-
welizację ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych,
m.in. w zakresie objęcia Kasy Krajowej nadzorem
Komisji Nadzoru Finansowego.
Z doniesień prasowych wynika również, że pro-
wadzone są prace mające na celu przygotowanie
poselskiego projektu ustawy zmieniającego usta-
wę o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kre-
dytowych.
Ministerstwo Finansów w sposób ciągły obser-
wuje zmiany i zjawiska występujące w systemie
SKOK-ów w Polsce, tak aby wynikające z nich wnio-
ski i propozycje mogły zostać w przyszłości wykorzy-
stane podczas ewentualnych prac legislacyjnych nad
nowelizacją ustawy o spółdzielczych kasach oszczęd-
nościowo-kredytowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie bardzo trudnej sytuacji
polskiego eksportu (2445)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 11 kwietnia br. nr SPS-023-2445/08
zawierające interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie bardzo trudnej sytuacji polskiego eksportu, pra-
gnę przekazać na ręce Pana Marszałka odpowiedź
na postawione przez pana posła pytania.
1. Skala emisji bonów i obligacji skarbowych
Skala emisji bonów i obligacji skarbowych wyni-
ka z konieczności finansowania potrzeb pożyczko-
550
wych brutto, na które składają się nowe potrzeby
pożyczkowe budżetu państwa (tzw. potrzeby pożycz-
kowe netto, przede wszystkim deficyt budżetowy
i koszty reformy emerytalnej) oraz wykup istnieją-
cego długu. Nadmierna emisja obligacji lub bonów
skarbowych skoncentrowana w krótkim czasie może
mieć przejściowy wpływ na wysokość stóp procento-
wych. Z tego względu Ministerstwo Finansów dąży
do równomiernego rozkładu emisji skarbowych pa-
pierów wartościowych w ciągu roku.
Z punktu widzenia trwałego wpływu na wielkości
makroekonomiczne dużo ważniejsza jest wysokość
potrzeb pożyczkowych netto, które przyczyniają się
do wzrostu wielkości długu. Potrzeby pożyczkowe
netto w latach 2005–2007 wyniosły odpowiednio:
42,5 mld zł; 44,9 mld zł i 34,0 mld zł, w tym deficyt
budżetowy odpowiednio: 28,4 mld zł; 25,1 mld zł
i 16,0 mld zł, co oznacza znaczne ograniczenie potrzeb
pożyczkowych i deficytu budżetowego w 2007 r.
Przeważająca część potrzeb pożyczkowych net-
to została sfinansowana emisją skarbowych papie-
rów wartościowych (bonów i obligacji) na rynku
krajowym odpowiednio: 26,7 mld zł; 40,4 mld zł
i 28,7 mld zł. Pozostałą część finansowano emisją
obligacji zagranicznych na międzynarodowych
rynkach finansowych odpowiednio: 15,8 mld zł;
4,5 mld zł i 5,3 mld zł.
W rezultacie nominalny przyrost zadłużenia
w krajowych obligacjach skarbowych był malejący
i w latach 2005–2007 wyniósł kolejno: 47,6 mld zł;
37,2 mld zł i 32,8 mld zł. Zadłużenie z tytułu bonów
skarbowych łącznie w tym okresie spadło o 24,3 mld zł.
Wielkość emisji skarbowych papierów wartościo-
wych jest jedynie jednym z elementów mogących
mieć, poprzez ich nabywanie i zbywanie przez inwe-
storów zagranicznych, wpływ na kurs walutowy.
Rosnące stopy procentowe NBP i oczekiwania kolej-
nych podwyżek, a tym samym wzrastający dyspary-
tet stóp w Polsce w stosunku do rynków bazowych
są zwykle czynnikiem przyciągającym inwestorów
zagranicznych na krajowy rynek finansowy i mogą-
cym mieć wpływ na aprecjację waluty. Obecne z uwa-
gi na sytuację na globalnych rynkach finansowych
nie ma jednoznacznej zależności między aktywno-
ścią inwestorów zagranicznych na rynku długu
a zmianami kursu walutowego. W pierwszym kwar-
tale 2008 r. nastąpił spadek zaangażowania inwe-
storów zagranicznych na rynku polskich papierów
skarbowych o około 5,2 mld zł. Mimo tego utrzymy-
wała się tendencja aprecjacji złotego wobec głów-
nych walut obcych: euro i dolara amerykańskiego.
Dodatkowo należy zauważyć, że znacząca część in-
westorów zagranicznych finansuje zakup polskich
obligacji poprzez walutowe transakcje swap (poży-
czanie złotego w zamian za waluty obce po ustalo-
nych kursach), co eliminuje wpływ wycofywania się
z polskiego rynku finansowego na kurs walutowy.
Obserwowaną aprecjację polskiej waluty wspie-
rają silne fundamenty makroekonomiczne polskiej
gospodarki oraz pozytywny sentyment inwestorów
zagranicznych do walut regionu. Bezpośrednim efek-
tem umacniania się złotego może być spadek konku-
rencyjności eksportu, jednak należy pamiętać, że
aprecjonujący złoty jest jednocześnie czynnikiem
ograniczającym presję inflacyjną, a utrzymanie sta-
bilności cenowej jest w perspektywie długookreso-
wej jednym z fundamentów zrównoważonego rozwo-
ju gospodarczego. Należy przy tym zwrócić uwagę
na fakt, że pomimo stosowania przez Polskę najbar-
dziej elastycznego systemu walutowego spośród kra-
jów naszego regionu, w okresie po jego wprowadze-
niu kurs złotego odnotował najmniejszą skalę real-
nej efektywnej aprecjacji spośród wszystkich walut
regionu (kurs ważony geograficzną strukturą han-
dlu zagranicznego, deflowany wskaźnikiem cen to-
warów i usług konsumpcyjnych – CPI). Średnia rocz-
na skala realnej efektywnej aprecjacji złotego w tym
okresie (kwiecień 2000 r. – marzec 2008 r.) wyniosła
zaledwie 3,1%, przy jednoczesnej aprecjacji korony
czeskiej o 4,5%, forinta węgierskiego o 4,7% i korony
słowackiej aż o 6,4%. W rezultacie w marcu 2008 r.
realny efektywny kurs złotego był o 33,9% niższy
niż w 1999 r., korony czeskiej o 57,2%, forinta wę-
gierskiego o 43,8%, a korony słowackiej o 72,8%.
2. Finansowe instrumenty wspierania eksportu
Ministerstwo Finansów jest resortem odpowie-
dzialnym za wdrażanie i rozwijanie finansowych in-
strumentów wspierania polskiego eksportu, realizo-
wanego na zasadach kredytowych. W Polsce dostęp-
ne są następujące finansowe instrumenty wspiera-
nia eksportu:
1) Ubezpieczenia eksportowe oferowane przez
Korporację Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych
SA udzielane są na podstawie ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa
ubezpieczeniach eksportowych.
a) w 2007 r. w ramach działalności gwarantowa-
nej przez Skarb Państwa Korporacja Ubezpieczeń
Kredytów Eksportowych SA ubezpieczyła kredyty
eksportowe oraz udzieliła gwarancji ubezpieczenio-
wych na łączną kwotę 4 021 528 764,09 zł. Łączne
zaangażowanie KUKE SA z tytułu gwarantowa-
nych przez Skarb Państwa umów eksportowych na
dzień 27 marca 2008 r. wyniosło 6305,22 mln zł;
b) ubezpieczenia eksportowe, o których mowa
w ww. ustawie, obejmują: ubezpieczenie kontraktów
eksportowych, ubezpieczenie kredytów eksporto-
wych, ubezpieczenie kosztów poszukiwania zagra-
nicznych rynków zbytu oraz ubezpieczenie inwesty-
cji bezpośrednich za granicą;
c) z ubezpieczeń eksportowych mogą obecnie ko-
rzystać przedsiębiorcy mający miejsce zamieszkania
lub siedzibę na terytorium RP, dokonujący eksportu
krajowych produktów i usług, dokonujący inwestycji
bezpośrednich za granicą lub poszukujący zagra-
nicznych rynków zbytu, a także jednostki finansują-
ce kontrakty eksportowe realizowane przez wyżej
wymienionych przedsiębiorców;
d) w odniesieniu do możliwości zwiększenia do-
stępu do gwarantowanych przez Skarb Państwa

ubezpieczeń eksportowych uprzejmie informujemy, iż
trwają prace nad projektem zmiany ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Pań-
stwa ubezpieczeniach eksportowych, który umożliwi
zniesienie wymogu, aby ubezpieczającym było przed-
siębiorstwo z siedzibą w Polsce, przy pozostawieniu
wymogu wspierania eksportu krajowych towarów
zgodnie z rozporządzeniem ministra gospodarki; ce-
lem zaproponowanej zmiany jest rozszerzenie zakre-
su podmiotów korzystających z ubezpieczeń gwaran-
towanych przez Skarb Państwa i wprowadzenie no-
wej kategorii umów zawieranych przez zagraniczne
spółki – córki polskich przedsiębiorstw;
e) równocześnie w celu poznania opinii nt. oferty
KUKE SA w 2007 r. przeprowadzona została ankie-
ta skierowana:
— do grupy 29 wyselekcjonowanych banków
zajmujących się finansowaniem handlu zagranicz-
nego;
— do grupy 139 eksporterów zajmujących się eks-
portem dóbr inwestycyjnych; do eksporterów skiero-
wano dodatkowo kwestionariusz dotyczący zasad
wspierania eksportu przez Skarb Państwa; wnioski
z ww. ankiety nie wykazały istotnych problemów
z dostępem do gwarantowanych przez Skarb Pań-
stwa ubezpieczeń eksportowych oprócz ww. możliwo-
ści ubezpieczania należności spółek – córek;
f) biorąc pod uwagę doświadczenia wynikające ze
współpracy z eksporterami oraz instytucjami finan-
sującymi polski eksport, korporacja na bieżąco mo-
dyfikuje ofertę skierowaną do eksporterów; w ciągu
ostatniego roku m.in.:
— w ramach ubezpieczeń gwarantowanych przez
Skarb Państwa wprowadzone zostały dwa nowe pro-
dukty, tj. ubezpieczenia krótkoterminowych wierzy-
telności eksportowych przysługujących faktorowi
oraz ubezpieczenia wykupu należności wynikają-
cych z kontraktów eksportowych o okresie spłaty
dwa i więcej lat;
— zainicjowane zostały zmiany w zakresie ubez-
pieczeń inwestycji bezpośrednich za granicą oraz
zasad ustalania stawek za te ubezpieczenia; zmody-
fikowanie oferty w tym zakresie ma na celu m.in.
rozszerzenie zakresu stosowania tego ubezpieczenia
(rodzajów inwestycji, których mogą dotyczyć ubez-
pieczenia), zakresu zdarzeń określonych jako ryzy-
ko polityczne, uelastycznienie procedur ubezpiecze-
niowych, a także ograniczenie kosztów ubezpiecze-
nia poprzez ustalenie maksymalnej wysokości opła-
ty za rozpatrzenie wniosku;
— w poczet krajów obejmowanych ochroną ubez-
pieczeniową włączona została Gruzja;
— w związku z wprowadzeniem zmian w porozu-
mieniu OECD “The Arrangement on Officially Sup-
ported Export Credits – 2007 Revision” przyjętych
na posiedzeniu uczestników porozumienia w dniu
7 listopada 2007 r., wprowadzono w zakresie gwa-
rantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeń kre-
dytów eksportowych i kontraktów eksportowych
551
z okresem spłaty dwa i więcej lat większą elastycz-
ność w zakresie ubezpieczania kosztów lokalnych
ponoszonych w kraju dłużnika; modyfikacja ta wy-
nikała z prezentowanych na posiedzeniach uczestni-
ków porozumienia OECD postulatów m.in. Polski
i jest szczególnie istotna dla przedsiębiorstw budow-
lanych oraz generalnych wykonawców obiektów
„pod klucz”.
2) Dopłaty do oprocentowania kredytów ekspor-
towych udzielane przez Bank Gospodarstwa Krajo-
wego realizowane są na podstawie ustawy z dnia
8 czerwca 2001 r. o dopłatach do oprocentowania
kredytów eksportowych o stałych stopach procento-
wych. Do chwili obecnej Bank Gospodarstwa Krajo-
wego, pełniący rolę administratora Programu Do-
płat do Oprocentowania Kredytów Eksportowych
(DOKE) objął programem DOKE kredyty eksporto-
we o wartości 718 mln USD i 192 mln EUR.
3) Rządowe kredyty finansujące eksport polskich
towarów i usług zawierane są na podstawie przepi-
sów ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach
międzynarodowych.
a) w 2007 r. opracowana została lista potencjal-
nych kredytobiorców rządu polskiego, w ramach
wspólnych prac resortów finansów, gospodarki oraz
spraw zagranicznych;
b) kredyty rządowe wspierające polski eksport
udzielane są w oparciu o rezerwowane corocznie
w ustawie budżetowej środki umożliwiające udziela-
nie przez rząd RP kredytów i pożyczek rządom in-
nych krajów świata na sfinansowanie importu z RP
towarów i usług; w budżecie państwa na 2008 r. prze-
widziano na powyższy cel kwotę 734 341 tys. PLN;
c) w Polsce resortem wiodącym przy udzielaniu
kredytów w pomocy wiązanej jest Ministerstwo Fi-
nansów; Ministerstwo Gospodarki odpowiedzialne
jest natomiast za stronę rzeczową podpisywanych
międzyrządowych umów kredytowych, tj. zakres
dostaw realizowanych w ramach zawieranych kon-
traktów;
d) obecnie podpisanych i realizowanych jest 9 mię-
dzyrządowych umów kredytowych, natomiast wy-
korzystanie 6 umów kredytowych zostało zakończo-
ne; prowadzone są przygotowania do udzielenia ko-
lejnych polskich kredytów rządowych m.in. dla: In-
donezji, Wietnamu, Azerbejdżanu i Kambodży;
e) w ramach pomocy wiązanej dotychczas udzielo-
ne zostały kredyty dla: Angoli, Chin, Serbii, Uzbeki-
stanu oraz Mołdowy, o łącznej wartości ok. 379 mln
USD; ponadto podpisano umowy kredytowe w ra-
mach pomocy wiązanej z Wietnamem i Czarnogórą
o łącznej wartości ok. 28,8 mln EUR;
f) obsługa międzyrządowych umów kredyto-
wych zlecona jest Bankowi Gospodarstwa Krajo-
wego na postawie umowy z dnia 21 grudnia 2007 r.
w sprawie powierzenia Bankowi Gospodarstwa
Krajowego prowadzenia ewidencji księgowej i ob-
sługi bankowej zagranicznych zobowiązań i należ-
ności Skarbu Państwa;
552
g) w stosunku do krajów, dla których jest już zgo-
da premiera na rozpoczęcie negocjacji o udzieleniu
kredytu, MF udziela na wniosek zainteresowanych
przedsiębiorstw informacji o możliwości finansowa-
nia eksportu w ramach przyszłej międzyrządowej
umowy kredytowej; takie działanie ułatwia polskim
eksporterom dostępu do przetargów bądź zawiera-
nia wstępnych kontraktów handlowych.
Oficjalne wsparcie kredytów eksportowych sto-
sowane jest przez zdecydowaną większość krajów
OECD. Ma ono szczególne znaczenie na międzyna-
rodowym rynku dóbr i usług inwestycyjnych, na
którym sprzedaż realizowana jest na zasadach kre-
dytowych o kilku- lub kilkunastoletnim okresie
spłaty. Z uwagi na wysokie ryzyko związane z finan-
sowaniem takich transakcji oficjalny system wspie-
rania kredytów eksportowych wypełnia lukę na
rynku komercyjnych instytucji zajmujących się fi-
nansowaniem i ubezpieczaniem transakcji ekspor-
towych.
Warto podkreślić, że członkostwo Polski w OECD
oraz w Unii Europejskiej wymaga, aby stosowane
w Polsce finansowe instrumenty wspierania ekspor-
tu, w tym w szczególności instrumenty wspierania
kredytów eksportowych, były zgodne z międzynaro-
dowymi porozumieniami i zasadami ustalanymi
w OECD, UE i WTO. Międzynarodowe zobowiąza-
nia Polski wymagają, aby finansowe instrumenty
wspierania kredytów eksportowych były realizowa-
ne w szczególności zgodnie z zasadami porozumie-
nia OECD w sprawie Oficjalnie Wspieranych Kredy-
tów Eksportowych. To zasady tego porozumienia
wprowadzają obowiązek spełnienia przez kontrakt
eksportowy i umowę kredytu eksportowego określo-
nych wymagań, koniecznych do objęcia kredytu
gwarantowanym przez Skarb Państwa ubezpiecze-
niem KUKE SA, programem DOKE (wymagania
w odniesieniu do minimalnej płatności gotówkowej,
maksymalnego okresu spłaty, struktury spłat kapi-
tału, kosztów lokalnych, ochrony środowiska i inne)
lub międzyrządową umową kredytową w ramach
pomocy wiązanej.
W celu upowszechnienia informacji na temat form
finansowego wsparcia eksportu w Polsce na stronie
internetowej Ministerstwa Finansów umieszczono
informacje o systemie udzielania kredytów rządo-
wych oraz o wymogach niezbędnych do spełnienia
przez eksporterów ubiegających się o finansowanie
w ramach tego systemu (http://www.mofnet.gov.pl/
index.php?const=1&dzial=1002&wysw=82&su-
b=sub7).
Promocja instrumentów wsparcia finansowego
polskiego eksportu odbywa się ponadto w formie
prezentacji z udziałem polskich eksporterów na róż-
nych forach w miarę potrzeb zgłaszanych przez or-
ganizatorów np. PAIiIZ, KIG, Stowarzyszenie Klub
Eksportera. W naszym przekonaniu dla zwiększe-
nia aktywności, efektywności i wykorzystania fi-
nansowych instrumentów wspierania eksportu po-
trzebna jest szersza informacja wśród polskich eks-
porterów, samorządów gospodarczych, zwiększenie
aktywności w tym zakresie resortów gospodarczych
i polskich placówek dyplomatycznych za granicą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie pilnej potrzeby podwyższenia stawek
wynagrodzenia zasadniczego
bibliotekarzy bibliotek publicznych (2451)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją z dn. 8 kwietnia 2008 r. pana Józefa Rojka,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka nr SPS-023-2451/08
z dnia 11 kwietnia 2008 r., uprzejmie informuję, jak
następuje:
Pracownicy instytucji upowszechniania kultury,
w tym pracownicy bibliotek publicznych, wynagra-
dzani są na podstawie przepisów rozporządzenia
z dnia 23 kwietnia 1999 r. w sprawie zasad wyna-
gradzania pracowników zatrudnionych w instytu-
cjach kultury prowadzących w szczególności działal-
ność w zakresie upowszechniania kultury (Dz. U.
Nr 45 poz. 446), które ostatnio było zmienione roz-
porządzeniem z dnia 10 listopada 2004 r. (Dz. U.
Nr 255 poz. 2561). Wprawdzie określone w nim naj-
niższe stawki wynagrodzenia zasadniczego dla da-
nych stanowisk pracy są tak niskie, jak o tym poin-
formował pan poseł Józef Rojek, ale należy zważyć,
że są to stawki minimalne dla tych stanowisk. I tak
stawka minimalna dla – przykładowo – młodszego
bibliotekarza w IX kategorii zaszeregowania wynosi
740 zł, ale stawka maksymalna w tej samej katego-
rii wynosi 1800 zł. Odpowiednio stawki te dla kusto-
sza w XV kategorii wynoszą 905 zł i 2400 zł. Nic nie
stoi na przeszkodzie, aby nawet nie podwyższając
kategorii (a to również jest możliwe) zwiększyć wy-
nagrodzenie w ramach ustalonych widełek. Należy
dodać, że zgodnie z przepisami Kodeksu pracy insty-
tucje kultury mogą ustalać własne regulaminy wy-
nagradzania lub zakładowe układy zbiorowe pracy
(a instytucje zatrudniające 20 i więcej pracowników
mają wręcz taki obowiązek), w których warunki wy-
nagradzania mogą być korzystniej określone niż
w rozporządzeniu płacowym.

Niezależnie od powyższego podzielam pogląd
pana posła Józefa Rojka o uzasadnionej potrzebie
podwyższenia stawek wynagrodzeń w rozporządze-
niu; nie ze względu na brak możliwości stosownego
wynagradzania pracowników, lecz z uwagi na obo-
wiązującą obecnie wielkość najniższego wynagro-
dzenia w kraju, tj. 1126 zł miesięcznie, którego podsta-
wowym (a niekiedy jedynym możliwym) składnikiem
jest omawiane wynagrodzenie zasadnicze. W związku
z tym pragnę poinformować, że trwają prace nad
wprowadzeniem związanych z tym zmian. Ich osta-
teczny efekt jest jeszcze trudny do przewidzenia,
gdyż konsekwencją proponowanego w projekcie pod-
wyższenia stawek wynagrodzeń będzie konieczność
pokrycia ich skutków finansowych przez samorzą-
dowych organizatorów poszczególnych instytucji.
Przeprowadzone przez Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego badania wykazały, że wystąpią
skutki obligatoryjne – natomiast w ramach obowią-
zującego systemu finansów publicznych minister
kultury i dziedzictwa narodowego nie ma prawnych
możliwości ich pokrycia, z wyjątkiem skutków w in-
stytucjach, których jest organizatorem. Pomimo to
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
kontynuuje prace nad zmianami, dokładając starań
w kierunku ich postulowanego zakończenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie wykonywania przepisów
Międzynarodowej konwencji o zwalczaniu
i karaniu zbrodni apartheidu, przyjętej
dnia 30 listopada 1973 r. rezolucją 3068
(XXVIII) Zgromadzenia Ogólnego Organizacji
Narodów Zjednoczonych, której stroną jest
Rzeczpospolita Polska (2455)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Karola Karskiego (pismo
nr SPS-023-2455/08 z dnia 11 kwietnia 2008 r.)
w sprawie wykonywania przepisów Międzynarodo-
wej Konwencji o zwalczaniu i karaniu zbrodni apar-
theidu, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Orga-
nizacji Narodów Zjednoczonych w dniu 30 listopada
1973 r. w drodze rezolucji 3068 (XXVIII), uprzejmie
informuję, co następuje.
553
Kwestia apartheidu oraz implementacji Między-
narodowej Konwencji o zwalczaniu i karaniu zbrod-
ni apartheidu z 1973 r. przestała być przedmiotem
obrad Komisji Praw Człowieka ONZ w pierwszej po-
łowie lat 90. Problematyka walki z apartheidem była
obecna na forum ONZ od 1946 r., kiedy to rząd Indii
zwrócił się z prośbą o wpisanie do porządku obrad
Zgromadzenia Ogólnego punktów dotyczących trak-
towania Hindusów w Unii Południowej Afryki (póź-
niejszej RPA). Od tego czasu zarówno Zgromadzenie
Ogólne, jak i Rada Bezpieczeństwa przyjęły kilka-
dziesiąt rezolucji dotyczących apartheidu. Ponadto
w latach 1962–1994 funkcjonował Specjalny Komi-
tet Zgromadzenia Ogólnego przeciw Apartheidowi
powołany na mocy rezolucji nr 1761 (XII), który
w ramach swojej działalności przyjął 32 raporty do-
tyczące sytuacji w RPA.
Według posiadanych przez ministerstwo infor-
macji ostatnimi działaniami podjętymi na forum
ONZ, a dotyczącymi apartheidu są dwie rezolucje
uchwalone w tej sprawie przez Zgromadzenie Ogólne
i Radę Bezpieczeństwa w 1994 r. W dniu 23 czerwca
1994 r. Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów
Zjednoczonych przyjęło rezolucję nr A/RES/48/258,
w której uznano, iż zagadnienia eliminacji aparthe-
idu oraz związanego z tym problemem postulatu
ustanowienia zjednoczonego, demokratycznego i nie-
rasistowskiego państwa w Afryce Południowej zosta-
ną zdjęte z porządku obrad Zgromadzenia Ogólnego
w związku z ukonstytuowaniem się w dniu 10 maja
1994 r. pierwszego demokratycznego i nierasistow-
skiego rządu w RPA. Podobnie Rada Bezpieczeństwa
ONZ, przyjmując w dniu 27 czerwca 1994 r. rezolu-
cję nr S/RES/930, uznała, iż kwestie dotyczące apar-
theidu mogą zostać wykreślone z porządku obrad
tego organu. Również Specjalny Komitet Zgroma-
dzenia Ogólnego przeciw Apartheidowi zaprzestał
działalności w 1994 r.
Ostatni raport w sprawie implementacji konwen-
cji przedstawiony został Komisji Praw Człowieka
ONZ w dniu 5 lutego 1993 r. przez ustanowioną na
mocy art. IX konwencji tzw. Grupę Trojga składają-
cą się z trzech członków komisji. Raport ten dotyczył
sprawozdań okresowych, do których przedstawienia
są zobowiązane państwa strony konwencji w zakre-
sie wszelkich środków legislacyjnych, prawnych
i administracyjnych, podjętych przez nie w celu re-
alizacji postanowień konwencji. Implementacja kon-
wencji była również przedmiotem sprawozdań se-
kretarza generalnego NZ dla Zgromadzenia Ogólne-
go w Nowym Jorku oraz prac w Radzie Bezpieczeń-
stwa. Po uznaniu przez Komisję Praw Człowieka, iż
zjawisko apartheidu, jak definiuje je Międzynarodo-
wa Konwencja o zwalczaniu i karaniu zbrodni apar-
theidu, już nie występuje, odstąpiono od przyjmowa-
nia i publikowania raportów dotyczących implemen-
tacji wyżej wymienionej konwencji.
Komisja Praw Człowieka ONZ została zastąpio-
na w 2006 r. przez Radę Praw Człowieka. Materiały
archiwalne na temat działalności ONZ przeciwko
554
apartheidowi są obecnie dostępne tylko w archi-
wach Biblioteki Narodów Zjednoczonych im. Daga
Hammarskjölda w Nowym Jorku. Z tego względu
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie jest w sta-
nie udzielić pozytywnej odpowiedzi na pytanie
pierwsze zawarte w przedmiotowej interpelacji.
Ministerstwo nie posiada informacji o tym, aby
ONZ, po upadku reżimu segregacji rasowej w RPA,
uznało jakiekolwiek inna państwa za stosujące po-
lityką apartheidu.
Zagadnienie walki z apartheidem nie pojawia się
obecnie bezpośrednio w oficjalnej debacie na forach
organów ONZ, powracając czasami w wymiarze pro-
pagandowym podczas omawiania tematów związa-
nych z konfliktem bliskowschodnim. Najbliższym te-
matem pokrewnym występującym aktualnie w agen-
dzie Rady Praw Człowieka jest zagadnienie rasizmu,
ksenofobii i związanych z nimi przejawów nietole-
rancji oraz kwestie dotyczące implementacji ustaleń
Światowego Szczytu w Durbanie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie wykonywania przepisów
Międzynarodowej konwencji
przeciw apartheidowi w sporcie,
przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne
Organizacji Narodów Zjednoczonych
dnia 10 grudnia 1985 r., której stroną jest
Rzeczpospolita Polska (2456)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Karola Karskiego (pismo
nr SPS-023-2456/08 z dnia 11 kwietnia 2008 r.)
w sprawie wykonywania przepisów Międzynarodo-
wej konwencji przeciw apartheidowi w sporcie, przy-
jętej przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Naro-
dów Zjednoczonych w dniu 10 grudnia 1985 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Stosownie do dyspozycji art. 11 pkt 1 wyżej wy-
mienionej konwencji, została powołana Komisja
przeciw Apartheidowi w Sporcie, która miała nadzo-
rować implementację przepisów konwencji. Głów-
nym celem konwencji było położenie kresu zjawisku
apartheidu w sporcie poprzez zakaz utrzymywania
jakichkolwiek kontaktów sportowych z krajem sto-
sującym politykę apartheidu.
Komisja rozpatrywała – przedkładane jej za po-
średnictwem sekretarza generalnego ONZ – spra-
wozdania państw stron konwencji dotyczące środ-
ków legislacyjnych, prawnych, administracyjnych
lub innych, które zostały podjęte w celu realizacji jej
postanowień. Pierwsze sprawozdanie zostało przed-
stawione komisji w ciągu roku od wejścia w życie
konwencji. Następnie cykl sprawozdawczy wynosił
2 lata. Komisja przedstawiała sprawozdania ze swo-
jej działalności Zgromadzeniu Ogólnemu Organiza-
cji Narodów Zjednoczonych, a ponadto w oparciu
o raporty otrzymane od państw stron mogła przed-
stawić Zgromadzeniu propozycje i zalecenia o cha-
rakterze ogólnym.
Według informacji posiadanych przez Minister-
stwo Spraw Zagranicznych, a uzyskanych za pośred-
nictwem Sekretariatu ONZ w Nowym Jorku ostat-
nie posiedzenie Komisji przeciw Apartheidowi w Spo-
rcie odbyło się w dniach 28–30 października 1992 r.
i w całości było poświęcone sytuacji w Republice Po-
łudniowej Afryki. Od tego czasu Komisja nie odbyła
żadnego posiedzenia.
W związku z przeprowadzeniem wolnych i demo-
kratycznych wyborów w Republice Południowej
Afryki oraz ukonstytuowaniem się w dniu 10 maja
1994 r. pierwszego demokratycznego i nierasistow-
skiego rządu w tym kraju Zgromadzenie Ogólne Or-
ganizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło w dniu
23 czerwca 1994 r. rezolucję nr A/RES/48/258, na
podstawie której zdecydowano, iż kwestie eliminacji
apartheidu i ustanowienia zjednoczonego, demokra-
tycznego i nierasistowskiego państwa w Afryce Po-
łudniowej zostaną zdjęte z porządku obrad Zgroma-
dzenia Ogólnego.
Również Rada Bezpieczeństwa ONZ, przyjmując
w dniu 27 czerwca 1994 r. rezolucję nr S/RES/930,
uznała, iż kwestie dotyczące apartheidu mogą zo-
stać wykreślone z porządku obrad tego organu.
W związku z powyższym od 1994 r. problematyka
zwalczania apartheidu w sporcie nie była rozpatry-
wana na forum Zgromadzenia Ogólnego oraz Rady
Bezpieczeństwa ONZ ani też – według informacji
posiadanych przez ministerstwo – w chwili obecnej
nie jest przedmiotem prac żadnych innych organów
ONZ. Ponadto według wiedzy dostępnej minister-
stwu żadne inne państwa – poza RPA – nie były lub
nie są obecnie uznawane za stosujące politykę apar-
theidu w sporcie.
Międzynarodowa konwencja przeciw apartheido-
wi w sporcie nadal obowiązuje, jednak jej postano-
wienia dotyczące obowiązku przedstawiania okreso-
wych sprawozdań Komisji przeciw Apartheidowi
w Sporcie nie są wykonywane, a sama komisja fak-
tycznie nie funkcjonuje od 1992 r. Konwencja stano-
wi obecnie rodzaj zabezpieczenia na wypadek ponow-
nego wystąpienia zjawiska apartheidu w przyszłości,
 555

pozostając narzędziem umożliwiającym wspólnocie Odpowiedź

międzynarodowej podjęcie w takim wypadku szyb-
kich działań prowadzących od wykluczenia tego zja- podsekretarza stanu
wiska ze sportu. w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
Łączę wyrazy szacunku na interpelację posła Krzysztofa Sońty
Sekretarz stanu
Jan Borkowski w sprawie stanu prac nad ułatwieniami
w zatrudnianiu cudzoziemców
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r. do sezonowego zbioru owoców i warzyw (2458)

Szanowny Panie Marszałku! W ślad za moim pi-

Odpowiedź smem z dnia 30 kwietnia 2008 r. dotyczącym inter-
pelacji posła Krzysztofa Sońty w sprawie stanu prac
sekretarza stanu w Ministerstwie
nad ułatwieniami w zatrudnianiu cudzoziemców do
Spraw Wewnętrznych i Administracji
sezonowego zbioru owoców i warzyw, przedkładam
- z upoważnienia ministra -
informację w sprawie stanu prac nad ułatwieniami
na interpelację posła Antoniego Błądka
w zatrudnianiu cudzoziemców przy pracach sezono-
wych, przekazaną w dniu 6 maja 2008 r. przez mini-
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących
stra pracy i polityki społecznej.
zaopatrzenia emerytalnego
Z dniem 1 lutego 2008 r., w wyniku nowelizacji
dla pracowników specjalistycznych
przepisów regulujących dostęp cudzoziemców do
uzbrojonych formacji ochronnych (2457)
polskiego rynku pracy, obywatele państw graniczą-
cych z RP mogą podejmować krótkoterminowe za-
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
trudnienie we wszystkich sektorach gospodarki,
pisma z dnia 11 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
w okresie do sześciu miesięcy w ciągu kolejnych
-2457/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
dwunastu miesięcy, bez konieczności uzyskiwania
RP pana Antoniego Błądka z dnia 7 kwietnia 2008 r.
zezwolenia na pracę. Warunkiem jest uzyskanie
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących zaopa-
przez takiego cudzoziemca oświadczenia pracodaw-
trzenia emerytalnego dla pracowników specjali-
cy o zamiarze powierzenia pracy, zarejestrowanego
stycznych uzbrojonych formacji ochronnych uprzej-
w powiatowym urzędzie pracy właściwym dla sie-
mie informuję, że ani komendant główny Policji
dziby lub miejsca zamieszkania wnioskującego. Za-
sprawujący nadzór nad specjalistycznymi uzbrojo-
łatwienie tych formalności odbywa się z reguły
nymi formacjami ochronnymi, ani minister spraw
w trakcie jednej, kilkunastominutowej wizyty w po-
wewnętrznych i administracji koncesjonujący wyko-
wiatowym urzędzie pracy (PUP) i nie wymaga po-
nywanie działalności w zakresie usług ochrony osób
noszenia kosztów przez pracodawcę bądź cudzo-
i mienia nie są właściwi w sprawie systemów emery-
ziemca. Biorąc pod uwagę specyfikę pracy sezonowej
talnych obowiązujących w prywatnych, komercyj-
a także doświadczenia innych państw europejskich
nych przedsiębiorstwach.
o bogatszym, wieloletnim doświadczeniu w zakresie
Wydaje się, iż właściwym do zajęcia stanowiska
takiego zatrudnienia, w opinii Ministerstwa Pracy
w kwestii postulowanych przez pana posła rozwią-
i Polityki Społecznej, obowiązująca procedura jest
zań jest minister pracy i polityki społecznej.
rozwiązaniem optymalnym. Daje ona możliwość
Pragnę przy tym jedynie zaznaczyć, iż nie znaj-
świadczenia pracy nieprzerwanie przez okres do
duję podstaw do zrównania uprawnień emerytal-
sześciu miesięcy, a także w zależności od potrzeb sa-
nych pracowników prywatnych przedsiębiorstw wy-
downika może być wykonywana w kilku krótszych
konujących zadania w ramach specjalistycznych
okresach.
uzbrojonych formacji ochronnych z prawami naby-
W I kwartale bieżącego roku spośród 39 tys.
tymi przez funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpie-
oświadczeń zarejestrowanych w PUP dla obywateli
czeństwa Wewnętrznego, Straży Granicznej, Straży
Ukrainy, Białorusi i Federacji Rosyjskiej blisko 50%
Pożarnej czy Służby Więziennej. Zadania tych służb
dotyczyło prac krótkoterminowych o charakterze
są zdecydowanie odmienne od zadań pracowników
sezonowym w rolnictwie. Zestawiając liczbę dotąd
specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych,
zarejestrowanych oświadczeń z potrzebami kadro-
a kwestia pracy z bronią i ewentualnych zagrożeń
wymi wskazanymi przez Związek Sadowników RP,
przy wykonywaniu powierzonych obowiązków nie
przywołanych w interpelacji pana posła Krzysztofa
może być w przedmiotowej sprawie przeważająca.
Sońty, należy przypuszczać, iż w bieżącym roku nie
Z wyrazami szacunku powinno być większych problemów spowodowanych
Sekretarz stanu brakiem rąk do pracy w sadownictwie. Trzeba jed-
Tomasz Siemoniak nak pamiętać, iż z uwagi na niskie płace propono-
wane cudzoziemcom w stosunku do wynagrodzeń
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r. oferowanych w innych państwach, nasz kraj nie jest
556
zbyt atrakcyjny dla imigrantów zarobkowych. Wg
badań ekspertów OECD oraz Międzynarodowej Or-
ganizacji ds. Migracji prowadzonych w ubiegłym
roku na Ukrainie, Polska znajduje się na 18-tym
miejscu pod względem atrakcyjności zarobkowej.
Ponadto nadmieniam, iż z końcem października
ub. roku obniżona została wysokość wpłaty dokony-
wanej przez pracodawcę w związku ze złożeniem
wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziem-
ca. W przypadku pracy krótkoterminowej, także se-
zonowej, wykonywanej w okresie do trzech miesięcy,
wpłata ta wynosi 50 zł (poprzednia kwota wpłaty
odpowiadała minimalnej płacy w Polsce i wynosiła
936 zł). Dotyczy to przypadków zatrudniania cudzo-
ziemców z państw trzecich, innych niż sąsiadujące.
Aktualnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej prowadzone są prace nad nowelizacją ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy. W ramach tych prac
przewidywane są zmiany także w zakresie zatrud-
niania cudzoziemców, znacznie upraszczające proce-
dury związane z dopuszczaniem cudzoziemców do
krajowego rynku pracy. Projekt tego aktu zostanie
niebawem przekazany do konsultacji.
Odnosząc się do kwestii statusu prawnego pra-
cownika sezonowego, pragnę poinformować, iż oso-
by świadczące taką pracę mogą ją wykonywać w róż-
nych ramach prawnych, np. w ramach stosunku
pracy regulowanego w Kodeksie pracy (na podsta-
wie umowy o pracę na czas określony) lub w ramach
stosunku cywilnoprawnego określonego w Kodeksie
cywilnym (np. na podstawie umowy-zlecenia lub
umowy o dzieło). Praca może być bowiem świadczo-
na w różnych warunkach organizacyjnych i przy
różnym ukształtowaniu praw i obowiązków stron
określonego stosunku prawnego. Zgodnie z art. 3531
Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą
ułożyć stosunek prawny wg własnego uznania, byle-
by jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości
(naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współży-
cia społecznego. Polskie prawo nie definiuje oddziel-
nej kategorii pracowników sezonowych, ani pracy
sezonowej. Jednakże w opinii ekspertów prawa pra-
cy aktualnie obowiązujące prawo, zawarte w przy-
wołanych wyżej kodeksach, zabezpiecza w należyty
sposób prawa i obowiązki takich pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Sońty
w sprawie stanu prac nad ułatwieniami
w zatrudnianiu cudzoziemców do sezonowego
zbioru owoców i warzyw (2458)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 11 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2458/08, przy którym przekazano interpelację po-
sła Krzysztofa Sońty w sprawie stanu prac nad uła-
twieniami w zatrudnianiu cudzoziemców do sezono-
wego zbioru owoców i warzyw, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Obszar prezentowanych zagadnień w interpela-
cji posła Krzysztofa Sońty znajduje się w kompeten-
cji w szczególności ministra pracy i polityki społecz-
nej, ministra spraw zagranicznych oraz ministra fi-
nansów.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej kon-
tynuowane są prace nad dalszym upraszczaniem
procedur związanych z zatrudnianiem cudzoziem-
ców przez polskich pracodawców, w tym również
przez ogrodników i sadowników. Od 1 września
2006 r. minister pracy i polityki społecznej wprowa-
dził przepisy, na podstawie których stworzono moż-
liwość zatrudniania obywateli państw graniczących
z Polską bez konieczności uzyskania zezwolenia na
pracę. Po wielokrotnej modyfikacji tych przepisów
istnieje możliwość wykonywania pracy przez cudzo-
ziemców (obywatele: Białorusi, Rosji i Ukrainy) bez
zezwolenia na pracę w sektorze rolnym, jak i w pozo-
stałych sektorach gospodarki, w okresie do sześciu
miesięcy w ciągu kolejnych dwunastu miesięcy (do
końca stycznia 2008 r. była możliwość do trzech
miesięcy). Warunkiem wykonywania legalnej pracy,
na zasadach określonych w rozporządzeniu MPiPS
z dnia 30 sierpnia 2006 r., jest posiadanie wizy
w celu wykonywania pracy, wydanej na podstawie
zarejestrowanego przez powiatowy urząd pracy
oświadczenia polskiego pracodawcy o zamiarze po-
wierzenia wykonywania pracy.
Niemniej jednak ze względu na to, że powyższe
zagadnienia dotyczą sektora rolnego, w szczególno-
ści ogrodnictwa i sadownictwa, resort rolnictwa za-
angażowany jest w prace w zakresie ułatwienia za-
trudniania pracowników sezonowych, w tym rozwa-
ża możliwość obniżenia kosztów pracy poprzez obję-
cie pracowników najemnych zatrudnionych w go-
spodarstwach rolnych systemem ubezpieczenia spo-
łecznego rolników. Przyjęcie tego rozwiązania wy-
maga jednak zgody społecznej.
Odnośnie do przedstawionej przez posła Krzysz-
tofa Sońtę kwestii dotyczącej działań rządu na
rzecz uregulowania statusu pracowników sezono-
wych na poziomie prac legislacyjnych pragnę poin-

formować, iż aktualnie w Komisji Europejskiej
trwa dyskusja nad określeniem statusu pracowni-
ka sezonowego. Stosowna dyrektywa jest w fazie
przygotowań, a w jej konsekwencji odpowiednie re-
gulacje będą musiały wejść do porządku prawnego
wszystkich państw członkowskich UE.
W sprawie stanu prac nad ułatwieniami w za-
trudnianiu cudzoziemców przy pracach sezonowych
zwróciłem się do ministra pracy i polityki społecznej
z prośbą o przygotowanie odpowiedzi, którą przeka-
żę Panu Marszałkowi po jej otrzymaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie konieczności usprawnienia
oraz przyśpieszenia procedury w przedmiocie,
przeprowadzanej w oparciu o przepisy ustawy
Prawo ochrony środowiska,
oceny oddziaływania na środowisko
planowanych przedsięwzięć, w kontekście
zaistnienia poważnych zaległości w realizacji
priorytetowego dla Polski „Programu budowy
dróg krajowych” na lata 2008–2012 (2461)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-
-2461/08, przekazujące interpelację pana posła Prze-
mysława Gosiewskiego, pragnę przedstawić poniż-
sze wyjaśnienia.
Realizacja przedsięwzięć infrastrukturalnych po-
legających na budowie dróg musi, zgodnie z zasadą
zrównoważonego rozwoju (art. 5 Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej), uwzględniać kwestie ochrony śro-
dowiska.
Jednym z podstawowym instrumentów zapew-
niających respektowanie zasad ochrony środowiska
jest procedura oceny oddziaływania na środowisko.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150) realizacja inwestycji mogących zna-
cząco oddziaływać na środowisko podlega postępo-
waniu w sprawie oceny oddziaływania na środowi-
sko. Procedura ta przeprowadzana jest na etapie
557
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia.
Do inwestycji podlegających postępowaniu w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko należą przed-
sięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środo-
wisko bądź też mogące znacząco oddziaływać na ob-
szary Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000
(nie dotyczy to przedsięwzięć, które są bezpośrednio
związane z ochroną takich obszarów lub z tej ochro-
ny wynikają).
Przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać
na środowisko wymienione są w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie
określenia przedsięwzięć mogących znacząco od-
działywać na środowisko oraz szczegółowych uwa-
runkowań związanych z kwalifikowaniem przedsię-
wzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na
środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573, ze zm.).
Przedsięwzięcia, dla których raport o oddziały-
waniu na środowisko jest obligatoryjny, tzw. grupa I
(odpowiadająca aneksowi I dyrektywy Rady 85/337/
EWG w sprawie oceny skutków niektórych publicz-
nych i prywatnych przedsięwzięć dla środowiska,
znowelizowanej dyrektywami: 97/11/WE i 2003/35/
WE), wymienione są w § 2 rozporządzenia. Przed-
sięwzięcia, dla których raport o oddziaływaniu na
środowisko może być wymagany, tzw. grupy II (od-
powiadających aneksowi II ww. dyrektywy), wymie-
nione są w § 3 rozporządzenia.
Rozporządzenie określa także szczegółowo uwa-
runkowania związane z kwalifikowaniem przedsię-
wzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na
środowisko (§ 5).
Zakres raportu oddziaływania na środowisko
precyzyjnie określony jest w ustawie Prawo ochrony
środowiska (art. 52).
Do wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia nie-
zbędne jest uzyskanie wymaganych prawem uzgod-
nień. Dla przedsięwzięć drogowych i kolejowych ob-
ligatoryjnie wymagających sporządzenia raportu
organem uzgadniającym warunki realizacji przed-
sięwzięcia jest minister środowiska i państwowy wo-
jewódzki inspektor sanitarny.
W Ministerstwie Środowiska zadania z zakre-
su uzgodnień środowiskowych uwarunkowań re-
alizacji tych przedsięwzięć leżą w zakresie działa-
nia siedmioosobowego Wydziału ds. Inwestycji Li-
niowych Departamentu Ocen Oddziaływania na
Środowisko.
Istotnie w wielu przypadkach 60-dniowy termin
dokonania uzgodnienia nie jest dotrzymywany.
Głównym tego powodem jest merytoryczna sła-
bość raportów o oddziaływaniu na środowisko. Nie-
zadowalająca jakość raportu jest przyczyną wezwań,
czasami kilkukrotnych, do uzupełnienia braków lub
przedłożenia dodatkowych wyjaśnień, co wydłuża
termin dokonania uzgodnienia. Raport jest bowiem
podstawą do określenia warunków środowiskowych
realizacji inwestycji, a wydanie rozstrzygnięcia jest
558
możliwe jedynie w sytuacji, gdy dokumentacja nie
budzi zastrzeżeń.
Jedną z przyczyn jest także fakt, że niejedno-
krotnie sami inwestorzy odwołują się od zapisów po-
stanowień uzgadniających warunki realizacji inwe-
stycji, które zostały określone na podstawie przedło-
żonej przez nich dokumentacji.
Zauważyć również trzeba, że złożoność niektó-
rych spraw wraz z dużą ilością dokumentacji wyma-
gającej wnikliwego przeanalizowania uniemożliwia
załatwienie ich w ustawowym terminie.
Podsumowując, od czwartego kwartału 2007 r.
do końca stycznia bieżącego roku do Ministerstwa
Środowiska wpłynęło 27 wniosków o uzgodnienie
środowiskowych warunków realizacji inwestycji
drogowych i kolejowych. W 16 przypadkach sprawy
zostały rozstrzygnięte, w 3 sprawach inwestorzy do-
tychczas nie złożyli niezbędnych wyjaśnień do doku-
mentacji, a postępowanie w jednej ze spraw zostało
zawieszone na wniosek inwestora.
Procedura oceny oddziaływania na środowisko
często postrzegana jest przez inwestora jako „zło ko-
nieczne” oraz element spowalniający cały proces in-
westycyjny. Należy jednak podkreślić, iż poprawne
przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny od-
działywania na środowisko zgodnie z wymaganiami
dyrektywy 85/337/EWG oraz 92/43/EWG (siedlisko-
wej) i 79/409/EWG (ptasiej) jest niezbędnym warun-
kiem pozyskania środków z funduszy unijnych. Jest
to obecnie – gdy większość z planowanych w najbliż-
szym czasie inwestycji liniowych realizowana będzie
z udziałem środków unijnych wydatkowanych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” oraz Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” – szczególnie istotne.
W związku z zastrzeżeniami Komisji Europej-
skiej odnośnie transpozycji prawa wspólnotowego do
prawa polskiego oraz poprawności przeprowadza-
nych procedur oceny oddziaływania na środowisko
Ministerstwo Środowiska przygotowało w trybie pil-
nym projekt ustawy o dostępie do informacji o śro-
dowisku i jego ochronie oraz o ocenach oddziaływa-
nia na środowisko, uwzględniający w pełni wymogi
prawa unijnego w tym zakresie. Projekt ten jest ak-
tualnie poddany konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym.
Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego we
współpracy z Ministerstwem Środowiska przygoto-
wało projekt Wytycznych w zakresie postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla
przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych lub
regionalnych programów operacyjnych. Stosowanie
wytycznych powinno ograniczyć ryzyko popełniania
błędów w postępowaniu w sprawie oceny oddziały-
wania na środowisko mogących doprowadzić do
wstrzymania finansowania inwestycji w ramach
programów operacyjnych.
W celu usprawnienia i przyspieszenia procedury
oceny oddziaływania na środowisko minister środo-
wiska powołał nowy skład Krajowej Komisji ds.
Ocen Oddziaływania na Środowisko. Komisja jako
organ opiniujący i doradczy będzie oceniać meryto-
rycznie raporty o oddziaływaniu na środowisko, jak
również rozstrzygać wszelkie kwestie sporne zwią-
zane z postępowaniem w sprawie oceny oddziaływa-
nia na środowisko.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług (2462)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 15 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2462/
08, przy którym przekazana została interpelacja
pana posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie nowe-
lizacji ustawy o podatku od towarów i usług w za-
kresie umożliwienia uiszczenia podatku od towarów
i usług po uprzednim uzyskaniu zapłaty za dany to-
war czy świadczoną usługę, uprzejmie informuję:
Obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 63 dyrek-
tywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (Dz. Urz. UE L 347, poz. 1, z późn. zm.), po-
wstaje w momencie dostarczenia towarów lub wyko-
nania usług. Przepisy ww. dyrektywy nie przewidu-
ją możliwości powszechnego stosowania tzw. metody
kasowej dla rozpoznania powstania obowiązku po-
datkowego. Rozpoznawanie powstania obowiązku
podatkowego na podstawie otrzymywanych przez
podatnika zapłat jest możliwe, zgodnie z art. 66 ww.
dyrektywy, jedynie dla określonych transakcji lub
określonych kategorii podatników. Rozwiązanie ta-
kie przewidują również przepisy polskiej ustawy
o podatku od towarów i usług (art. 21 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
– Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Są to rozwiązania przewidziane dla tzw. małych
podatników, zdefiniowanych w art. 2 pkt 25 ww.
ustawy o podatku od towarów i usług, którzy doko-
nują rozliczeń w ramach tzw. metody kasowej.
Zgodnie z art. 2 pkt 25 ww. ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. przez małych podatników rozumie się
tych podatników, u których wartość sprzedaży (wraz
z kwotą podatku) nie przekroczyła w poprzednim
roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpo-
wiadającej równowartości 800 000 euro (lub jej pro-

porcji, w przypadku podatników rozpoczynających
w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynno-
ści podlegających opodatkowaniu podatkiem od to-
warów i usług), a w przypadku podatnika prowadzą-
cego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego
funduszami powierniczymi, agentów, zleceniobior-
ców lub innych osób świadczących usługi o podob-
nym charakterze, z wyjątkiem komisu – jeżeli kwota
prowizji lub innych postaci wynagrodzenia za wyko-
nane usługi (wraz z kwotą podatku) nie przekroczy-
ła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej
w złotych kwoty odpowiadającej równowartości
30 000 euro (lub jej proporcji).
Metoda kasowa rozliczenia podatku od towarów
i usług w uproszczeniu polega na tym, że u małego
podatnika obowiązek podatkowy w tym podatku po-
wstaje z dniem uregulowania całości lub części na-
leżności, nie później jednak niż 90. dnia od dnia wy-
dania towaru lub wykonania usługi. Należy dodać,
że podatnicy, którzy wybrali kasową metodę rozli-
czania podatku od towarów i usług składają rozli-
czenia za okresy kwartalne dla tego podatku.
Rozwiązanie to funkcjonowało również pod rzą-
dami ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od
towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), obowiązującej do dnia
30 kwietnia 2004 r.
W kwestii regulacji, które mogą ułatwić rozlicze-
nia podatku od towarów i usług w sytuacji, gdy kon-
trahent podatnika nie uregulował należności za do-
stawę towarów lub świadczenie usług, należy wska-
zać na przepisy zawarte w art. 89a ww. ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. dotyczące tzw. złych długów.
Zgodnie z powyższym przepisem podatnik może
skorygować podatek należny z tytułu dostawy towa-
rów lub świadczenia usług, jeżeli spełnione są wa-
runki określone w ust. 2–6 ww. art. 89a.
Obecne przepisy o podatku od towarów i usług
uwzględniają zatem zjawiska gospodarcze, o których
mowa w interpelacji pana posła. Brak jest jednak
podstaw prawnych do wprowadzenia w systemie ge-
neralnej zasady kasowej metody rozliczeń podatku.
Nie ma też możliwości finansowych do przejęcia
przez budżet państwa ryzyka gospodarczego zwią-
zanego z prowadzoną przez podatnika działalnością
i rozszerzenia stosowanych rozwiązań w zakresie
tzw. złych długów.
Wprowadzenie w przepisach o podatku od towa-
rów i usług generalnej zasady, zgodnie z którą poda-
tek ten byłby wymagalny po uiszczeniu zapłaty
przez odbiorcę towaru (usługi), nie znajduje również
uzasadnienia w świetle występowania między kon-
trahentami różnych form rozliczeń, które nie ogra-
niczają się jedynie do zapłaty gotówkowej, ale mogą
być dokonywane też w formie kompensaty, sprzeda-
ży wierzytelności itp. Przy istnieniu różnych form
regulacji między kontrahentami należności za wy-
konywane świadczenia mogłoby dochodzić do licz-
nych nadużyć, nie dając przy tym gwarancji, że
559
wszystkie przewidziane prawem cywilnym formy
rozliczeń mogłyby być prawnie usankcjonowane.
Przy rozpatrywaniu tej kwestii należy mieć rów-
nież na uwadze możliwości techniczne kontroli ter-
minów zapłaty należności, jak też koszty tej kontro-
li. Takie rozwiązanie pociągałoby za sobą dodatko-
we koszty. Wiązałoby się bowiem z kontrolą przele-
wów bankowych, terminów realizacji itp. Przyjęcie
rozwiązania proponowanego przez pana posła powo-
dowałoby konieczność stałego śledzenia przez po-
datnika, które transakcje zostały uregulowane.
Podobne trudności w prowadzeniu kontroli w za-
kresie prawidłowości regulowania zobowiązania po-
datkowego w podatku od towarów i usług występo-
wałyby w przypadkach, w których regulacja wza-
jemnych zobowiązań cywilnoprawnych między po-
datnikami następowałaby nie przez zapłatę, ale
np. przez jej umorzenie, wzajemną kompensatę,
sprzedaż wierzytelności itp. W konsekwencji mogło-
by to prowadzić do nadużyć podatkowych.
Wprowadzenie regulacji prawnej, zgodnie z którą
podatek należny z tytułu dokonania czynności opo-
datkowanych byłby odprowadzony do urzędu skar-
bowego po otrzymaniu zapłaty od odbiorcy, mogłoby
spowodować zdjęcie z podatników odpowiedzialno-
ści za wybór kontrahentów, a przecież podatnicy,
prowadzący działalność gospodarczą, podejmują in-
dywidualne decyzje, w tym również w zakresie
ewentualnych konsekwencji związanych z wyborem
rzetelnego kontrahenta. Realizując jedną z general-
nych zasad swobody gospodarczej, podatnicy nie
mogą przerzucać konsekwencji dokonanych wybo-
rów na inne podmioty czy organy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie obecnej sytuacji w PKO Bank Polski SA
oraz planu strategicznego Skarbu Państwa
wobec przyszłości tej spółki (2463)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską z dnia 3 marca 2008 r., nr
SPS-023-2463/08, posła na Sejm RP pana Romana
Kaczora, w sprawie obecnej sytuacji w spółce Po-
wszechna Kasa Oszczędności Bank Polski SA oraz
planu strategicznego Skarbu Państwa wobec przy-
szłości tej spółki, przedstawiam poniżej stanowisko
ministra skarbu państwa w przedmiotowej sprawie.
560
Ad 1. Planowane procesy centralizacji w sferze
spraw pracowniczych będą skutkowały zmianą
miejsc wykonywania pracy przez pracowników do-
tychczas zajmujących się w oddziałach administro-
waniem produktami detalicznymi, obsługą księgo-
wą transakcji klientów oraz monitoringiem spłat
należności, jak również racjonalizacją poziomu za-
trudnienia poprzez dostosowanie liczby pracowni-
ków wykonujących operacje do wolumenu operacji.
Zakłada się, że optymalizacja procesów administro-
wania produktami oraz wdrażanie O-ZSI w 2008 r.
skutkować będą zmniejszeniem zatrudnienia o około
1600 etatów. Z uwagi na skutki projektu w sferze
zatrudnienia (proces o dużej wrażliwości społecznej)
bank podjął działania w celu stworzenia i zapropo-
nowania pracownikom programów wsparcia, w tym
finansowego związanego z odejściem z organizacji,
jak również pakietów relokacyjnych dla pracowni-
ków w celu zwiększenia mobilności kadry. Pracow-
nikom zagrożonym utratą pracy zagwarantowane
zostały:
— odprawy wyższe niż przewidziane w powszech-
nie obowiązujących przepisach, tj. ustawie z dnia
13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązy-
wania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90 poz. 844,
ze zm.),
— refundacja kosztów szkoleń mających na celu
przekwalifikowanie,
— pierwszeństwo w rekrutacji wewnętrznej
oraz dostęp do pełnej informacji na temat możliwo-
ści znalezienia zatrudnienia w innych strukturach
banku,
— program relokacyjny dla osób, które zdecy-
dują się na zmianę miejsca wykonywania pracy,
przewidujący okresową wypłatę dodatków do wy-
nagrodzeń, dzięki czemu większa część pracowni-
ków oddziałów przeniesionych do Centrum Rozli-
czeniowego Banku znajdzie zatrudnienie w no-
wych siedzibach.
Podkreślić należy, że zmiany w zatrudnieniu
w PKO BP SA związane m.in. z omawianym projek-
tem zostały uwzględnione w realizowanej zgodnie
z obowiązującymi przepisami procedurze konsulta-
cji zwolnienia grupowego w banku w 2008 r. Sto-
sownie do ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami sto-
sunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowni-
ków (Dz. U. Nr 90 poz. 844, ze zm.) przeprowadzono
w tym zakresie konsultacje z działającymi w PKO
BP SA zakładowymi organizacjami związków zawo-
dowych, z którymi następnie zawarte zostało sto-
sowne porozumienie określające w szczególności
przyczyny zwolnień grupowych, kryteria doboru
pracowników do zwolnień oraz świadczenia zapew-
niane pracownikom w związku z utratą pracy.
Ad 2. Zbycie nieruchomości – zgodnie z treścią
Kodeksu spółek handlowych oraz treścią statutu
banku – wymaga uchwały walnego zgromadzenia.
Należy przy tym podkreślić, że wszystkie sprawy
wnoszone pod obrady walnego zgromadzenia wyma-
gają rozpatrzenia i zaopiniowania przez radę nad-
zorczą banku, zaś projekty uchwał proponowane do
przyjęcia przez walne zgromadzenie oraz inne istot-
ne materiały powinny być przedstawione akcjona-
riuszom wraz z uzasadnieniem i opinią rady nadzor-
czej przed walnym zgromadzeniem w czasie umożli-
wiającym zapoznanie się z nimi i dokonanie ich oce-
ny. Dodatkowo w uchwałach walnych zgromadzeń
dotyczących zbycia nieruchomości zarząd jest zobli-
gowany do przedstawiania sprawozdania z realizacji
uchwały.
Ad 3. Skarb Państwa jako jeden z akcjonariuszy
PKO BP SA bezpośrednio nie ma wpływu na opra-
cowywaną przez bank strategię. Zgodnie z treścią
statutu banku do kompetencji Zarządu PKO BP SA
należy uchwalenie strategii, która następnie jest za-
twierdzana przez radę nadzorczą. Należy przy tym
zaznaczyć, że w celu realizacji strategii może okazać
się niezbędne zwiększenie funduszy własnych ban-
ku. Skarb Państwa jako większościowy akcjonariusz
PKO BP SA może wyrazić zgodę na realizację po-
wyższego procesu.
Ad 4. Obecnie w Ministerstwie Skarbu Państwa
nie trwają prace związane z połączeniem PKO BP
SA i PZU SA.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie organizacji pożytku publicznego
zarejestrowanych pomiędzy 30 listopada 2007 r.
a 31 grudnia 2007 r. (2465)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 15 kwietnia 2008 r. in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka w spra-
wie organizacji pożytku publicznego zarejestrowa-
nych pomiędzy dniem 30 listopada 2007 r. a dniem
1 grudnia 2007 r., uprzejmie informuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% należnego podatku została wprowa-
dzona ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) i obowiązuje od 1 stycznia 2007 r.
Zgodnie z przepisami art. 45 ust. 5c–5g ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od

osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.) oraz odpowiednio art. 21 ust. 3a–3d
ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowa-
nym podatku dochodowym od niektórych przycho-
dów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144,
poz. 930, z późn. zm.) beneficjantami 1% podatku
należnego wynikającego z zeznań podatkowych skła-
danych przez osoby fizyczne za 2007 r. mogą być wy-
łącznie organizacje pożytku publicznego, które sta-
tus takiej organizacji uzyskały nie później niż do dnia
30 listopada 2007 r. i znalazły się w wykazie organi-
zacji pożytku publicznego ogłoszonym przez mini-
stra pracy i polityki społecznej w obwieszczeniu
z dnia 28 grudnia 2007 r. (opublikowanym w Dzien-
niku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Moni-
tor Polski” z 31 grudnia 2007 r. Nr 99, poz. 1078
oraz z 2008 r. Nr 23, poz. 233).
Tego rodzaju warunek zawiera przepis prawa
materialnego. Nie podlega on zatem zmianie w dro-
dze interpretacji któregokolwiek organu podatkowe-
go (w tym ministra finansów).
W konsekwencji dopiero w rozliczeniu rocznym
za 2008 r. rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, które uzyskały status organizacji po-
żytku publicznego po dniu 30 listopada 2007 r.,
mógłby być zasilony zadeklarowanymi przez podat-
ników wpłatami z 1%.
Natomiast w chwili obecnej na konto takiej orga-
nizacji pożytku publicznego mogą być przekazywa-
ne darowizny bezpośrednie. Podlegają one odlicze-
niu od dochodu (przychodu) darczyńcy.
W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycz-
nia 2007 r. podstawą do dokonywania tego rodzaju od-
liczeń jest art. 26 ust. 1 pkt 9 lit.a ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (odpowiednio art. 11
ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym
od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne), zgodnie z którym odliczeniu od dochodu (przy-
chodu) podlegają darowizny przekazane na działal-
ność pożytku publicznego, w rozumieniu ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
prowadzoną przez wymienione w tej ustawie:
1) organizacje pozarządowe,
2) osoby prawne i jednostki organizacyjne dzia-
łające na podstawie przepisów o stosunku państwa
do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej,
o stosunku państwa do innych kościołów i związków
wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumie-
nia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują
prowadzenie działalności pożytku publicznego,
3) stowarzyszenia jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Co istotne, organizacja pozarządowa działająca
w sferze zadań publicznych jest pojęciem szerszym
niż organizacja pożytku publicznego (nie każda or-
ganizacja pozarządowa jest organizacją pożytku pu-
blicznego).
W świetle powyższego, o ile tylko podatnik wyra-
zi taką wolę, to może finansowo wspomóc działal-
ność statutową dowolnej organizacji pożytku pu-
561
blicznego, nawet tej, która status swój uzyskała po
dniu 30 listopada. Może to uczynić w każdym mo-
mencie, a o wpłaconą samodzielnie kwotę ma prawo
– na zasadach określonych w przepisach o podatku
dochodowym od osób fizycznych – pomniejszyć pod-
stawę opodatkowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Rybickiego
w sprawie ruchu lotniczego pomiędzy Polską
i Ukrainą a kryteriami, jakimi kieruje się
Urząd Lotnictwa Cywilnego w wyborze portów
obsługujących ruch lotniczy (2466)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Arkadiusza Rybickiego, sygn.:
SPS-023-2466/08, z dnia 15 kwietnia br. w sprawie
ruchu lotniczego pomiędzy Polską i Ukrainą uprzej-
mie informuję, iż strona polska – z uwagi na duże
zainteresowanie przewoźników lotniczych oraz por-
tów lotniczych rynkiem przewozów lotniczych po-
między Polską a Ukrainą – od kilku już lat dąży
do zliberalizowania zapisów umowy między rzą-
dem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Ukrainy
o komunikacji lotniczej, sporządzonej w Warszawie
20 stycznia 1994 r., dającej podstawy formalnopraw-
ne wykonywania komunikacji lotniczej pomiędzy
ww. krajami.
Umowa zawiera szereg ograniczeń co do możli-
wości wykonywania przewozów lotniczych miedzy
Polską a Ukrainą w oparciu o zasady rynkowe.
Zgodnie z załącznikiem do umowy punkty na tery-
toriach obu krajów do wykonywania operacji regu-
larnych muszą być uzgadniane przez wyznaczone
przedsiębiorstwa lotnicze stron, a następnie zatwier-
dzane przez władze lotnicze. Aktualnie są to po stro-
nie polskiej: Warszawa, Kraków i Katowice, a po
stronie ukraińskiej: Kijów, Lwów, Odessa i Dniepro-
pietrowsk. Zgodnie z umową istnieje również obo-
wiązek zawierania przez wyznaczonych przewoźni-
ków lotniczych porozumienia handlowego w sprawie
eksploatacji uzgodnionych linii, a także konieczność
zatwierdzania taryf lotniczych przez władze lotni-
cze obu stron.
Ostatnie konsultacje władz lotniczych Polski i Ukra-
iny w sprawie liberalizacji podstaw formalnopraw-
562
nych do szybszego rozwoju połączeń lotniczych po-
między oboma krajami odbyły się w dniach 4–5 mar-
ca br. w Krakowie. W trakcie spotkania delegacja
polska ponownie podkreśliła konieczność zniesienia
obowiązkowych porozumień handlowych, zliberali-
zowania ustalania taryf lotniczych, uregulowania
zagadnienia obsługi naziemnej, umożliwienia współ-
pracy w zakresie zmiany oznaczeń linii z przewoźni-
kami z krajów trzecich oraz zwiększenia liczby
punktów na terytorium obu stron.
Jednak zdaniem strony ukraińskiej obowiązują-
ca umowa stwarza wystarczające warunki do wza-
jemnie korzystnego rozwoju rynku transportu lotni-
czego między obydwoma krajami. Dodatkowo dele-
gacja ukraińska poinformowała, iż aktualnie Ukra-
ina nie jest gotowa do dyskusji na temat jakichkol-
wiek zasad „otwartego nieba” dla wykonywania po-
łączeń lotniczych między Polską a Ukrainą, co bez
wątpienia stworzyłoby korzystne warunki rozwoju
połączeń, szczególnie w świetle wspólnej organizacji
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012. Pod-
kreśliła jednak, że ukraiński rynek będzie się stop-
niowo otwierał.
W trakcie konsultacji obie strony zaakceptowały
Kraków i Katowice oraz Dniepropietrowsk jako do-
datkowe punkty do wykonywania połączeń lotni-
czych pomiędzy państwami. Uzgodnienie tych wła-
śnie punktów to wynik ponaddwuletnich starań
o rozszerzenie możliwości wykonywania komunika-
cji lotniczej między Polską a Ukrainą, podjętych na
wniosek środowiska lotniczego. Propozycja wyzna-
czenia dodatkowych punktów na terenie RP do wy-
konywania połączeń regularnych została przedłożo-
na stronie ukraińskiej w grudniu 2005 r., a wybór
ten został dokonany zgodnie z wnioskami przewoź-
ników lotniczych, którzy planowali rozpoczęcie wy-
konywania operacji na Ukrainę z tych dwóch miast.
Władze lotnicze Ukrainy w marcu 2006 r. zaakcep-
towały Katowice, jednak formalnie uzgodnienie nie
weszło w życie z powodów proceduralnych.
Mając na uwadze fakt, iż stworzenie podstaw for-
malnoprawnych do pełnej swobody wykonywania
regularnych połączeń lotniczych w świetle organiza-
cji Euro 2012 jest kwestią o znaczeniu prioryteto-
wym, w trakcie ostatnich rozmów strona polska po-
nownie zaproponowała zwiększenie liczby punktów
na terytoriach obu stron do wykonywania połączeń
regularnych o miasta gospodarzy mistrzostw oraz
o miasta alternatywne. Strona ukraińska nie zgo-
dziła się z propozycją. Zaproponowała natomiast
utworzenie specjalnej Grupy Zadaniowej ds. Lotnic-
twa Cywilnego, której zadaniem byłoby przygotowa-
nie umowy zapewniającej sprawny transport lotni-
czy podczas mistrzostw.
Liberalizacja umowy to jedyna możliwość stwo-
rzenia korzystnych warunków do rozwoju połączeń
lotniczych między Polską a Ukrainą. Mając świado-
mość powyższego, strona polska podejmuje wszelkie
możliwe działania w kierunku wprowadzenia klu-
czowych dla liberalizacji dwustronnej umowy zmian.
Należy przy tym pamiętać, iż do osiągnięcia zamie-
rzonego celu konieczna jest wola zmian po obu stro-
nach. Niemniej jednak kolejne spotkanie władz lot-
niczych w przedmiotowej sprawie zaplanowano do
końca maja br.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie efektywnych działań zmierzających
do zapobieżenia ewentualnemu kryzysowi
energetycznemu (2469)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Michała Stuligrosza (znak: SPS-023-2469/08) w spra-
wie zapobieżenia ewentualnemu kryzysowi energe-
tycznemu przedstawiam stanowisko w powyższej
sprawie.
Węgiel brunatny jako surowiec energetyczny
uważany jest za jedną z ważniejszych kopalin ener-
getycznych kraju. W Polsce z węgla brunatnego pro-
dukowane jest około 40% energii, zatem jest on jed-
ną ze strategicznych kopalin, która ma istotne zna-
czenie dla bezpieczeństwa energetycznego naszego
kraju. Ważną kwestią jest również bogactwo zasobo-
we tego surowca. Polska posiada udokumentowane
zasoby bilansowe węgla brunatnego w ilości ok.
14 mld ton oraz perspektywy rzędu 40 mld ton. Bio-
rąc dodatkowo pod uwagę koszty pozyskania energii
z węgla brunatnego (najniższe ze źródeł kopalnych)
oraz przewidywany wzrost zapotrzebowania na ener-
gię, należy bardzo poważnie brać pod uwagę wariant
polegający na zagospodarowywaniu nowych złóż tej
kopaliny.
Wydobywanie węgla brunatnego musi również
sprostać wyzwaniom związanym z negatywnym od-
działywaniem na środowisko, a co się z tym wiąże
również akceptacji społecznej tego rodzaju działal-
ności. Nowym wyzwaniem dla Polski powinno być
wdrażanie nowych technologii przy eksploatacji złóż
węgla brunatnego, mających na celu wzrost efek-
tywności i ograniczenie emisji dwutlenku węgla. Po-
wyższe działania będą zgodne z polityką ekologicz-
ną Unii Europejskiej.
Odnosząc się do poruszonego w interpelacji za-
gadnienia dotyczącego negatywnego wpływu odkry-

wek węgla brunatnego na środowisko w rejonie
wschodniej Wielkopolski, na przykładzie działalno-
ści KWB Konin w Kleczewie SA, należy stwierdzić,
iż w chwili obecnej nie można wskazać jednoznacz-
nie przyczyny regresji wód. Problem deficytu wód
w tamtym rejonie jest znany od wielu lat, jedną
z głównych przyczyn opadania wód gruntowych
i powierzchniowych jest susza hydrogeologiczna na-
rastająca w Wielkopolsce, w tym na Kujawach, od
drugiej połowy 2002 r., jako skutek głównie niskich
opadów na przełomie wielu lat.
Natomiast odpowiadając na pytanie dotyczące
działań edukacyjnych zmierzających do promocji
budowy elektrowni atomowych w Polsce, uprzejmie
informuję, że do czasu podjęcia decyzji o budowie
elektrowni jądrowej w naszym kraju działania takie
nie będą podejmowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Jadwigi Wiśniewskiej
i Ewy Malik
w sprawie wpływu pola elekromagnetycznego
na zdrowie człowieka (2470)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2470/08, przekazującym interpela-
cję pań posłanek Jadwigi Wiśniewskiej i Ewy Malik
w sprawie wpływu pola elektromagnetycznego na
zdrowie człowieka uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, co następuje.
Pola elektromagnetyczne (PEM) o częstotliwo-
ści 0–300 000 MHz są powszechnym składnikiem
środowiska pracy i życia każdego człowieka. Nie
ma obecnie miejsc wolnych od PEM, a różnice doty-
czą tylko natężenia i częstotliwości poszczególnych
fal elektromagnetycznych stanowiących składnik
tych pól.
PEM niosą w sobie specjalny rodzaj energii
(energia elektromagnetyczna), która wnika w głąb
obiektów biologicznych, w tym także ciała ludzkiego
i może prowadzić w określonych warunkach do od-
działywań szkodliwych.
Wraz z gwałtownym wzrostem liczby urządzeń
emitujących PEM narasta w społeczeństwie obawa
przed ewentualnymi negatywnymi skutkami zdro-
wotnymi ekspozycji powodowanymi przez te urzą-
563
dzenia. Dotyczy to zwłaszcza dużych i rozbudowa-
nych przestrzennie instalacji, takich jak stacje bazo-
we telefonii komórkowej czy linie elektroenergetycz-
ne wysokich napięć.
Natężenie PEM w środowisku, dopuszczalne
przez obowiązujące przepisy dotyczące ograniczeń
ekspozycji na działanie tych pól, powinno być
mniejsze od wartości, które mogą wywoływać
szkodliwe skutki zdrowotne. W przypadku zachowa-
nia odpowiednich norm konstrukcyjnych oraz wy-
znaczeniu stref bezpiecznego przebywania ludności,
wokół stacji bazowych telefonii komórkowej i linii
przesyłowych prądu elektrycznego nie występują
natężenia PEM, które w świetle współczesnego
stanu wiedzy wywołują szkodliwe skutki zdrowotne.
Obowiązujące w Polsce procedury dotyczące po-
zwolenia na budowę instalacji emitujących PEM do
środowiska, w tym stacji bazowych telefonii komór-
kowej i linii przesyłowych prądu elektrycznego, za-
pewniają dotrzymanie normatywów ochrony zagro-
żeń ludzi oraz środowiska przed negatywnym wpły-
wem PEM.
Nadzór nad przestrzeganiem ww. normatywów
sprawuje Państwowa Inspekcja Sanitarna oraz In-
spekcja Ochrony Środowiska.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż do kom-
petencji Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie należy
ocena oddziaływania PEM na zdrowie ludzi.
W tym zakresie właściwymi podmiotami są jed-
nostki naukowo-badawcze, w tym Instytut Medycy-
ny Pracy im. Prof. J. Nofera w Łodzi. Przy zajmowa-
niu stanowiska w konkretnych sprawach Państwo-
wa Inspekcja Sanitarna zwraca się właśnie do insty-
tutu jako autorytetu w przedmiotowej dziedzinie.
Państwowa Inspekcja Sanitarna powołana zo-
stała do kontroli przestrzegania prawa z zakresu
zdrowia publicznego. Główny Inspektorat Sanitar-
ny jako urząd administracji publicznej nie prowadził
i nie prowadzi badań w zakresie wpływu PEM na
zdrowie ludzi, a organy Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej sprawdzają jedynie zgodność wielkości fizycz-
nych występującego lub mającego wystąpić PEM
z ich poziomem określonym w przepisach. Dopusz-
czalne poziomy PEM nie są ustalane przez Państwo-
wą Inspekcję Sanitarną.
Natężenie PEM o częstotliwości 50 Hz w środowi-
sku życia, dopuszczalne przez obowiązujące przepisy
dotyczące ograniczeń ekspozycji na działanie tych
pól, powinno być mniejsze od wartości, które mogą
wywoływać szkodliwe skutki zdrowotne. Dla często-
tliwości 50 Hz w Polsce przyjęto dopuszczalne natę-
żenie na poziomie 60 A/m przy limicie 80 A/m reko-
mendowanym przez Radę Unii Europejskiej. W przy-
padku zachowania odpowiednich norm konstrukcyj-
nych oraz dostatecznym ograniczeniu dostępu ludno-
ści do obszarów zagrożenia wokół linii przesyłowych
prądu elektrycznego nie powinny występować natę-
żenia PEM, które według obecnej wiedzy mogłyby
wywoływać szkodliwe skutki zdrowotne.
564
Na wniosek Komisji Europejskiej w styczniu 2006
r. Komitet naukowy ds. pojawiających się i nowo roz-
poznanych zagrożeń dla zdrowia SCENIHR przygo-
tował raport na temat możliwego wpływu PEM na
stan zdrowia. Raport został opracowany na podsta-
wie analizy prac naukowych prowadzonych od 2000
do 2006 r. i opublikowany w marcu 2007 r. Ani bada-
nia przeprowadzone na zwierzętach, ani studia epide-
miologiczne nie potwierdziły ewentualnego rako-
twórczego działania PEM 50 Hz, które skutkowałoby
koniecznością zaostrzenia obowiązującego normaty-
wu. Według naukowców SCENIHR obecny stan wie-
dzy nie pozwala na definitywne potwierdzenie tezy
o zwiększeniu zachorowań na raka spowodowanego
PEM niskich częstotliwości. Jednakże pozytywne
wyniki niektórych badań epidemiologicznych związ-
ku ryzyka zachorowania na nowotwory (zwłaszcza
białaczki u dzieci) z ekspozycją na pola niskiej często-
tliwości spowodowały, że Międzynarodowa Agencja
Badań Nad Rakiem IARC uznała PEM o częstotliwo-
ści 50 Hz za przypuszczalnie rakotwórcze, zaliczając
je do grupy 2B. Trzeba dodać, że do tej samej grupy
zaliczona została kawa lub marynowane warzywa.
Każdy wynik badań medycznych o charakterze
metaanalizy lub retrospekcji musi opierać się na
licznej grupie przypadków, która pozwoli na uzyska-
nie danych statystycznych o istotnym znaczeniu.
Jak wiadomo, wiele schorzeń czy dysfunkcji, jak
np. nerwica, bezsenność, bóle głowy, ma złożoną
etiopatogenezę i nie musi być związana z ekspozycją
na PEM. Rzetelność badań naukowych nakazuje
wyeliminowanie wszystkich innych przyczyn tych
chorób, aby wykazać, że wybrane przypadki są wy-
nikiem ekspozycji na pola.
Naukowcy podkreślają fakt, że wyniki badań
epidemiologicznych nad rakiem znajdują niewielkie
poparcie w znanych mechanizmach działania PEM
lub badaniach eksperymentalnych, dlatego koniecz-
ne są dalsze intensywne badania, zwłaszcza bada-
nia epidemiologiczne przy prawidłowo wykonanej
ocenie ekspozycji na podstawie pomiarów natężenia
PEM w środowisku.
Raport The Scientific Committee on Emerging
and Newly Identified Health Risks (SCENIHR)
„Możliwe efekty oddziaływania pól elektromagne-
tycznych na zdrowie ludzi” (Possible effects of Elec-
tromagnetic Fields (EMF) on human Health) z dnia
21 marca 2007 r. nie stwierdza żadnych negatyw-
nych skutków zdrowotnych po długotrwałej niskiej
ekspozycji (4,5 W/m2 dla zakresu częstotliwości 900
MHz) na PEM.
Polskie prawo w zakresie ochrony przed promie-
niowaniem elektromagnetycznym w środowisku sta-
nowi wartość średniej gęstości mocy równą 0,1 W/m2,
jako dopuszczalny poziom PEM dla miejsc dostęp-
nych dla ludności. Norma ta została stworzona przy
współpracy naukowców, jednostek naukowo-badaw-
czych na podstawie własnych badań oraz dostępnej
wiedzy z badań prowadzonych na świecie. Wartość
graniczną 0,1 W/m 2 ustalono w Polsce w 2003 r. Na-
leży podkreślić, że wartość ta spełnia „zasady ostroż-
ności”, zaproponowane w uchwale z Benevento (re-
zolucja z Benevento) konferencji zorganizowanej
przez Międzynarodową Komisję do Spraw Bezpie-
czeństwa Elektromagnetycznego w 2006 r.
Dzięki opiniom polskich naukowców, dotychczas,
przy cyklicznych nowelizacjach krajowych przepi-
sów dotyczących ochrony ludności przed nadmierną
ekspozycją na PEM, w trosce o zdrowie ludności na-
szego kraju, wymagania sanitarne nie zostały zła-
godzone, pomimo wielu opinii wskazujących na nie-
dostateczne udokumentowanie obowiązującego w Pol-
sce stosunkowo wysokiego poziomu ochrony ludno-
ści i wskazujących na wynikające stąd utrudnienia
dla środowisk przemysłowych (m.in. ograniczenia
przy lokalizacji stacji bazowych telefonii komórko-
wej, których budowa została rozpoczęta w Polsce
w latach dziewięćdziesiątych, przy ograniczeniach
administracyjnych znacznie ostrzejszych niż w pań-
stwach Europy Zachodniej, w których w tym czasie
nie było żadnych ograniczeń, lub minimalne ograni-
czenia oparte jedynie na skutkach termicznych i za-
leceniach ICNIRP, dopuszczających ekspozycję lud-
ności na poziomie do 30-60 V/m, tj. wielokrotnie
wyższym niż dopuszczalny w Polsce).
Polska posiada jeden z niższych na świecie do-
puszczalnych limitów ekspozycji w zakresie ochro-
ny ludności przed PEM, co oznacza, iż polskie prze-
pisy prawne w odniesieniu do stacji bazowych tele-
fonii komórkowej są jednymi z najbardziej rygory-
stycznych.
Pomiary poziomów PEM w środowisku prowa-
dzone są zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, tekst jednolity) przez Inspekcję Ochrony
Środowiska.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie wysokich kosztów spisu i ogłoszeń
w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (2472)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej, SPS-023-2472/08, z dnia 15 kwietnia 2008 r.
przesyłam odpowiedź na interpelację posła Tade-

usza Naguszewskiego w sprawie kosztów ogłoszeń
w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.
Szanowny Panie Pośle! Uprzejmie informuję, iż
opłaty 250 zł oraz 500 zł z tytułu publikacji wpisów
do Krajowego Rejestru Sądowego w Monitorze Sądo-
wym i Gospodarczym zostały wprowadzone z dniem
1 stycznia 2001 r. przez § 1 ust. 3 rozporządzenia
ministra sprawiedliwości z 21 grudnia 2000 r. zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie organizacji,
sposobu wydawania i rozpowszechniania oraz pod-
stawy ustalania ceny numerów Monitora Sądowego
i Gospodarczego i wysokości opłat za zamieszczenie
w nim ogłoszenia lub obwieszczenia (Dz. U. z 2000 r.
Nr 117, poz. 1243).
Opłata 0,70 zł za ilość znaków pisarskich w przy-
padku innych ogłoszeń niż wpisy do Krajowego
Rejestru Sądowego została wprowadzona z dniem
10 listopada 2001 r. przez § 1 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 4 października 2001 r.
zmieniającego rozporządzenie w sprawie organiza-
cji, sposobu wydawania i rozpowszechniania oraz
podstawy ustalania ceny numerów Monitora Sądo-
wego i Gospodarczego i wysokości opłat za zamiesz-
czenie w nim ogłoszenia lub obwieszczenia (Dz. U.
z 2001 r. Nr 124, poz. 1358).
Ponadto uprzejmie informuję, iż ogłoszeniodaw-
cy w prowadzonych od sierpnia 2003 r. comiesięcz-
nych badaniach ankietowych zadowolenia klienta
w ramach systemu zarządzania jakością nie zgła-
szają skarg na wysokość kosztów publikacji ogłoszeń
w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, jak również
nie zgłaszają wniosków o obniżenie opłat za publika-
cję ogłoszeń wpisów do KRS w monitorze.
W roku 2006 w Monitorze Sądowym i Gospodar-
czym zostało opublikowanych: 18 106 ogłoszeń
pierwszych wpisów do KRS (opłata stała 500 zł) oraz
175 561 ogłoszeń wpisów zmian do KRS (opłata sta-
ła 250 zł). Łączny wpływ do budżetu państwa wyno-
sił 52 943 325 zł.
W roku 2007 w Monitorze Sądowym i Gospodar-
czym zostało opublikowanych: 19 252 ogłoszeń
pierwszych wpisów do KRS (opłata stała 500 zł) oraz
180 088 ogłoszeń wpisów zmian do KRS (opłata sta-
ła 250 zł). Łączny wpływ do budżetu państwa wyno-
sił 54 648 000 zł.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w 2007 r. wpły-
wy do budżetu państwa z tytułu publikacji ogłoszeń
innych niż ogłoszenia wpisów do KRS (opłata 0,70 zł
za znak) wyniosły 16 580 267,24 zł.
W chwili obecnej nie są prowadzone prace legi-
slacyjne mające na celu obniżenie opłat z tytułu
ogłoszeń w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
565
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie konieczności wprowadzenia
przepisów umożliwiających skuteczną walkę
z procederem nielegalnego handlu (2473)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie konieczności wprowadzenia przepisów
umożliwiających skuteczną walkę z procederem nie-
legalnego handlu uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Zasady podejmowania i wykonywania działalno-
ści gospodarczej określone zostały w ustawie z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 2 wymienionej ustawy działalno-
ścią gospodarczą jest zarobkowa działalność wy-
twórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz po-
szukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin
ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana
w sposób zorganizowany i ciągły.
Prowadzenie działalności gospodarczej wymaga
zezwolenia, koncesji lub wpisu do ewidencji działal-
ności gospodarczej bądź do rejestru działalności re-
gulowanej. Organem upoważnionym do wydawania
i cofania koncesji i zezwoleń jest organ administracji
rządowej lub organ jednostki samorządu terytorial-
nego upoważniony na podstawie ustawy.
Stosownie do art. 601 Kodeksu wykroczeń każdy,
kto wykonuje działalność gospodarczą bez wymaga-
nego zgłoszenia do ewidencji działalności gospodar-
czej, wpisu do rejestru działalności regulowanej lub
bez wymaganej koncesji albo zezwolenia, podlega
karze ograniczenia wolności albo grzywny.
Zatem osoby trudniące się handlem bez wyma-
ganego zezwolenia lub wpisu do rejestru mogą być
pociągnięte do odpowiedzialności za wykroczenie na
podstawie art. 601 Kodeksu wykroczeń.
Kolejnym przepisem pozwalającym przeciwdzia-
łać zjawisku handlu w miejscach publicznych do
tego niewyznaczonych jest art. 54 Kodeksu wykro-
czeń, wprowadzający karalność zachowań polegają-
cych na wykraczaniu przeciwko uregulowaniom za-
wartych w przepisach porządkowych o zachowaniu
się w miejscach publicznych.
Podstawą do wydania przepisów porządkowych
jest przede wszystkim art. 40 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2002 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.). Z tej możliwości sko-
rzystał szereg samorządów i przepis ten jest szeroko
wykorzystywany do przeciwdziałania zjawiskom
opisanym w zapytaniu pana posła. To rozwiązanie
ma i tę zaletę, że czyni samorząd terytorialny odpo-
566
wiedzialnym za kształtowanie ładu i porządku pu-
blicznego w tej sferze.
Zgodnie z art. 40 ust. 3 wymienionej ustawy rada
gminy ma prawo wydawania przepisów porządko-
wych, jeżeli jest to niezbędne dla ochrony życia
lub zdrowia obywateli oraz dla zapewnienia po-
rządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego.
Tak więc w oparciu o wymienione przesłanki rada
gminy może określić tereny będące w dyspozycji
gminy, na których prowadzenie handlu będzie za-
bronione.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie wydaje się, aby
zachodziła potrzeba tworzenia nowych przepisów
wymierzonych przeciwko nagannym zachowaniom
opisanym w interpelacji pana posła. Wystarczające
powinno być wykorzystanie instrumentów praw-
nych już istniejących.
Trudno jest zaakceptować propozycję pana posła
wprowadzenia obligatoryjnego środka karnego w po-
staci przepadku przedmiotów stanowiących przed-
miot handlu. Nierzadko przecież w grę mogłoby
wchodzić mienie o dość dużej wartości, co pozostaje
w rażącej dysproporcji do wagi czynu, za który tego
rodzaju środek karny miałby być orzekany.
Należy podkreślić, że ustawodawca przy stano-
wieniu prawa winien kierować się ważnym intere-
sem publicznym, a wprowadzane ograniczenia mu-
szą odpowiadać konstytucyjnej zasadzie proporcjo-
nalności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie naliczania świadczeń emerytalnych
przez ZUS (2476)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy wystąpieniu Pana Marszałka z dnia 15 kwiet-
nia 2008 r. (znak SPS-023-2476/08) interpelacją
pana posła Mariana Grada w sprawie naliczania
świadczeń emerytalnych przez ZUS uprzejmie wyja-
śniam, że każdy wniosek o emeryturę podlega roz-
patrzeniu według stanu prawnego obowiązującego,
jeżeli chodzi o datę jego złożenia. Reforma emerytal-
na wprowadzona przepisami ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) nie objęła osób urodzonych
przed 1 stycznia 1949 r. oraz niektórych ubezpieczo-
nych urodzonych w latach 1949–1968, jeżeli warun-
ki uprawniające do emerytury w myśl dotychczaso-
wych przepisów spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.
Wysokość świadczenia dla tych osób, a więc rów-
nież obecnych emerytów i rencistów, nadal jest obli-
czana według zasad wymiaru stosowanych przed
1 stycznia 1999 r., zgodnie z art. 53 ww. ustawy,
a podstawę wymiaru świadczeń stanowi – ustalona
w sposób określony w art. 15 tej ustawy – przeciętna
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie spo-
łeczne lub na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
w okresie, z którego jest ona ustalana.
Wybór okresu należy do osób zainteresowanych,
jednakże ustawa określa w sposób wiążący pewne
ramy czasowe, w obrębie których należy dokonać
wyboru. Możliwe jest zatem:
— wybranie kolejnych (następujących bezpośred-
nio po sobie, bez względu na ewentualne przerwy
w ubezpieczeniu) 10 lat kalendarzowych z dwudzie-
stolecia bezpośrednio poprzedzającego rok złożenia
wniosku emerytalnego/rentowego (art. 15 ust. 1);
oznacza to, że złożenie wniosku w roku 2008 obligu-
je do poruszania się w obrębie lat 1988–2007, złoże-
nie wniosku w roku 2009 – odpowiednio lat: 1989-
-2008 itd.;
— wybranie z całego okresu aktywności zawodo-
wej dowolnych 20 lat kalendarzowych, przypadają-
cych przed rokiem zgłoszenia stosownego wniosku
(art. 15 ust. 6). Nie muszą to być lata kalendarzowe
następujące bezpośrednio po sobie.
Każda osoba ubiegająca się o emeryturę może
więc wskazać do obliczenia podstawy wymiaru tego
świadczenia taki okres swojej aktywności zawodo-
wej, w którym osiągała najkorzystniejsze zarobki,
bądź w którym przerwy w ubezpieczeniu były naj-
krótsze, a ponadto może przedstawić dokumenty
stwierdzające wysokość wynagrodzeń osiąganych
w poszczególnych latach.
Przepis § 20 pkt 1 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowa-
nia o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 10,
poz. 49, z późn. zm.) stanowi, że środkiem dowodo-
wym stwierdzającym wysokość zarobku lub docho-
du stanowiącego podstawę wymiaru emerytury/ren-
ty jest zaświadczenie wystawione przez pracodawcę
na druku według wzoru określonego przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp 7) lub
legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy o okre-
sach zatrudnienia i wysokości osiąganego w tych
okresach wynagrodzenia.
Począwszy od 1959 r., zgodnie z przepisami roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 6 października
1959 r. w sprawie legitymacji ubezpieczeniowych
(Dz. U. Nr 56, poz. 338) wydanego na podstawie
art. 70 ust. 2 dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r.
o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracow-
ników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97,
z późn. zm.), legitymacja ubezpieczeniowa była pod-
stawowym dowodem objęcia pracownika ubezpie-
czeniem społecznym. Obowiązek przedstawienia tej

legitymacji zakładowi pracy w celu dokonania w niej
odpowiednich wpisów spoczywał na pracowniku,
o czym jednoznacznie stanowił § 6 pkt 3 rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 6 października 1959 r.
Trudności z uzyskaniem danych o zarobkach
wynikają więc najczęściej jedynie z braku indywidu-
alnej aktywności i przezorności samych zaintereso-
wanych.
Należy podkreślić, że obowiązujące do końca
1990 r. przepisy o archiwizacji zobowiązywały za-
kłady pracy do przechowywania dokumentacji pła-
cowej pracowników przez okres 12 lat, natomiast
akt osobowych przez okres 50 lat od zwolnienia pra-
cownika. Dlatego też w przepisach ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych przyjęto zasadę, że do podstawy wymiaru tych
świadczeń przyjmuje się zarobki z okresu przypada-
jącego po roku 1979. Począwszy od dnia 1 stycznia
1991 r., a więc od daty wejścia w życie przepisów roz-
porządzenia ministra finansów z dnia 15 stycznia
1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości
(Dz. U. Nr 10, poz. 35), archiwa państwowe nie wy-
dają zezwolenia na likwidowanie dokumentacji pła-
cowej przed upływem 50-letniego okresu jej przecho-
wywania.
Jeżeli jednak zakład pracy zlikwidował dokumen-
tację płacową po 12-letnim okresie jej przechowywa-
nia, zaświadczenie o wysokości osiągniętych wyna-
grodzeń może być wydane na podstawie zachowanych
akt osobowych pracownika, w oparciu o dane zawar-
te np. w umowie o pracę, angażach, pismach o powo-
łaniu, mianowaniu oraz w innych pismach określają-
cych wynagrodzenie danej osoby.
W razie trudności w udokumentowaniu zarob-
ków, z uwagi na brak w zakładzie pracy dokumenta-
cji płacowej, dopuszczalne jest zatem ustalenie wy-
sokości wynagrodzenia na podstawie akt osobo-
wych, jednak pod warunkiem, że wysokość poszcze-
gólnych składników wynagrodzenia została w tych
dokumentach określona kwotowo, a wykazane skład-
niki podlegały składce na ubezpieczenie społeczne.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń z do-
kumentacji zastępczej obowiązuje bowiem ścisła za-
sada uwzględniania tylko takich składników wyna-
grodzenia określonego w aktach osobowych, które
przysługiwały bezwarunkowo w czasie trwania za-
trudnienia jako stałe składniki w określonej wyso-
kości, np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe dodatki
określone kwotowo itp. Inne składniki wynagrodze-
nia, podlegające obowiązkowi ubezpieczenia spo-
łecznego (np. premie, nagrody, czy dodatki) mogą
być uwzględnione tylko wówczas, jeżeli zachowana
dokumentacja wskazuje niewątpliwie na ich faktycz-
ną wypłatę w określonej wysokości.
Uważam, że dopuszczenie możliwości dokumen-
towania zarobków na podstawie wiarygodnej doku-
mentacji zastępczej stanowi optymalne rozwiązanie
problemu osób, które nie są w stanie przedłożyć za-
świadczenia wystawionego na podstawie dokumen-
tacji płacowej.
567
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że prawo-
mocne decyzje w zakresie indywidualnych spraw do-
tyczących świadczeń z ubezpieczenia społecznego
należą na mocy art. 83 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) – do kompetencji
jednostek organizacyjnych Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją
zobowiązaną do ustalenia prawa do świadczeń i ich
wysokości przy ścisłym i precyzyjnym stosowaniu
obowiązujących przepisów. W przypadku stwierdze-
nia braku odpowiednich dokumentów czy też złoże-
nia dokumentacji zawierającej nieścisłości albo bu-
dzącej jakiekolwiek wątpliwości ZUS ma prawo wy-
dać decyzję odmowną, a osoby zainteresowane mogą
dochodzić swoich praw w sądowym postępowaniu
odwoławczym (w myśl art. 118 ust. 7 ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych, według zasad określonych
w art. 4779-47714a ustawy z dnia 17 listopada 1964r.
Kodeks postępowania cywilnego - Dz. U. Nr 43,
poz. 296, z późn. zm.).
W postępowaniu sądowym dopuszczalne jest
przeprowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania
okoliczności mających wpływ na wysokość świad-
czenia – i to zarówno wtedy, gdy Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych kwestionuje treść wystawionego
przez pracodawcę zaświadczenia zawierającego sto-
sowne wpisy o okresach zatrudnienia i wysokości
osiąganego w tych okresach wynagrodzenia, jak
i wówczas, gdy dokument taki z różnych przyczyn
nie może być sporządzony.
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wy-
rok sądu, niezależnie od uzasadnienia tego rozstrzy-
gnięcia, wiąże nie tylko strony i sąd, który go wydał,
lecz również inne sądy i inne organy państwowe,
w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie nieczystości wpływających
do Bałtyku (2477)
W związku z interpelacją pana posła Mariusza
Grada w sprawie nieczystości wpływających do Bał-
tyku (otrzymaną wraz z pismem: SPS-023-2477/08
568
z dnia 15 kwietnia br.) uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Bałtycki Program Działań (BSAP), przyjęty
w Krakowie w listopadzie 2007 r. podczas nadzwy-
czajnego posiedzenia Komisji Helsińskiej (HEL-
COM), jest deklaracją polityczną, niestanowiącą
wiążącego instrumentu prawa międzynarodowego.
Zalecenia komisji, będące integralną częścią progra-
mu, przyjmowane na podstawie art. 20 ust. 1 pkt b
Konwencji o ochronie środowiska morskiego obsza-
ru Morza Bałtyckiego (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz.
346), również nie mają takiego wiążącego charakte-
ru. Stanowią one jedynie propozycje postępowania
zgodnego z przyjętymi w nich regułami. Postępowa-
nie niezgodne z postanowieniami zaleceń nie rodzi
po stronie adresatów (w tym przypadku państw
stron konwencji) odpowiedzialności prawnomiędzy-
narodowej, w tym finansowej.
Możliwość przyjęcia szczegółowych zapisów pro-
gramu analizowana była na podstawie generalnej
oceny możliwości ich wdrożenia, z uwzględnieniem
wstępnych szacunków potencjalnych kosztów. Nie
są mi znane źródła szacunków kosztów inwestycyj-
nych wdrażania BSAP, sięgających jakoby 40 mld zł,
jakie znalazły się w doniesieniach medialnych, na
które powołuje się pan poseł Mariusz Grad. Pragnę
natomiast zwrócić uwagę, że na takim właśnie po-
ziomie szacowane były dotychczas całkowite koszty
realizacji Krajowego Programu Oczyszczania Ście-
ków Komunalnych. Nie należy się spodziewać, by
ewentualne podwyższenie standardów oczyszczania
ścieków w odniesieniu tylko do niektórych parame-
trów spowodowało dwukrotny wzrost kosztów całe-
go systemu.
Z uwagi na złożoność i interdyscyplinarność Bał-
tyckiego Programu Działań krajowe programy
wdrażania – zgodnie z zapisami BSAP – opracowane
mają zostać do roku 2010. Polski krajowy program
będzie zawierać założenia działań szczegółowych
wraz z analizą ich kosztów, przygotowaną w porozu-
mieniu ze wszystkimi zainteresowanymi resortami.
Program ten uwzględniać będzie także zmiany fak-
tycznego wpływu kraju na stan środowiska Morza
Bałtyckiego związane z realizacją zobowiązań wy-
nikających z prawa wspólnotowego, a które obecnie
objęte są okresami przejściowymi.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zmiany zapisów ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym dotyczących zniesienia
obowiązku uiszczania przez rolników
przekazujących swoje gospodarstwa rolne
na rzecz następców tzw. opłaty planistycznej
(2479)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie posła pana Tadeusza Tomaszewskiego
z dnia 8 kwietnia 2008 r. (znak pisma przekazujące-
go SPS-023-2479/08) w sprawie zmiany przepisów
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym dotyczących zniesienia obowiązku uisz-
czania przez rolników przekazujących swoje gospo-
darstwa rolne na rzecz następców tzw. opłaty plani-
stycznej uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 36 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli
w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo
jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a wła-
ściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nierucho-
mość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera
jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną
w stosunku do wzrostu wartości nieruchomości.
Pragnę poinformować, iż przesłankę pobierania
jednorazowej opłaty planistycznej stanowi powięk-
szenie majątku zbywcy wskutek odpłatnego zbycia
nieruchomości, której wartość wzrosła w związku
z wejściem w życie miejscowego planu zagospodaro-
wania przestrzennego. Stanowisko takie jest zgodne
z orzeczeniem NSA przyjętym w uzasadnieniu do
uchwały składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego z dnia 30 października 2000 r. OPK
16/2000. Zdaniem sądu zbycie nie może być tożsame
ze wszystkimi formami przeniesienia własności lub
prawa użytkowania wieczystego, bez względu na
charakter takiego przeniesienia (odpłatne albo nie-
odpłatne).
Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym nie podaje definicji zbycia nieruchomo-
ści. Stosując jednak wykładnię celowości tego prze-
pisu, należy stwierdzić, że przez pojęcie zbycia nale-
ży rozumieć formy przeniesienia własności o cha-
rakterze odpłatnym mające na celu powiększenie
majątku zbywcy. Zatem w świetle przepisów ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
pojęciem zbycia nie można objąć m.in. umowy daro-
wizny.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy podkreślić,
iż przekazanie gospodarstwa na podstawie umowy
darowizny w celu uzyskania renty strukturalnej nie
jest tożsame z odpłatnym przeniesieniem prawa

własności, w związku z czym taki stan rzeczy nie
będzie skutkował obowiązkiem uiszczenia jednora-
zowej opłaty planistyczne wynikającej z art. 36
ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Ponadto w odpowiedzi na zapytanie: czy rząd
przewiduje nowe rozwiązania prawne dotyczące usta-
wy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
w kontekście obowiązku uiszczania przez rolników
przekazujących swoje gospodarstwa rolne na rzecz
następców tzw. opłaty planistycznej? – pragnę poin-
formować, iż w Ministerstwie Infrastruktury prowa-
dzone są już zaawansowane prace nad zmianą ww.
ustawy, jednak nie obejmują one poruszanej przez
pana posła kwestii opłaty planistycznej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie projektu ustawy o związkach
metropolitalnych (2480)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2480/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Krzysztofa Putry z dnia 9 kwietnia
2008 r. w sprawie projektu ustawy o związkach me-
tropolitalnych uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kon-
tynuowania reformy administracji publicznej (M. P.
Nr 8, poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administra-
cją rządową i samorządową. Powyższy cel rząd re-
alizować będzie we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
569
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii, obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadania-
mi z zakresu m.in. zagospodarowania przestrzenne-
go, gospodarki odpadami i transportu publicznego.
Podkreślenia wymaga, iż odniesienie się do szcze-
gółów opracowywanych rozwiązań normatywnych,
w tym zdefiniowanie zakresu podmiotowego oraz
rozstrzygnięcie kwestii finansowych, ze względu na
obecny etap prac związanych z dokończeniem refor-
my administracji publicznej, będzie możliwe po za-
kończeniu procedur legislacyjnych.
Ponadto wskazać należy, iż kwestia delimitacji
obszarów metropolitalnych nie została jeszcze roz-
strzygnięta. W związku z tym sygnały prasowe do-
tyczące braku wskazania konkretnych obszarów
metropolitalnych (np. Lublina czy Białegostoku)
wydają się być przedwczesne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że problema-
tyka dotycząca rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju, w tym rozwoju regionalnego, pozostaje poza
zakresem właściwości ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. W związku z powyższym celo-
we wydaje się skierowanie przedmiotowego wystą-
pienia również do ministra rozwoju regionalnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie strat budżetu państwa z powodu
przepisów zniechęcających do odpraw celnych
w Polsce (2482)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka nr: SPS-023-2482/08 z dnia
16 kwietnia 2008 r., przy którym została przesłana
interpelacja posła Krzysztofa Putry w sprawie strat
budżetu państwa z powodu przepisów zniechęcają-
570
cych do odpraw celnych w Polsce, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Autor artykułu pt. „Towary do Polski, cło do Nie-
miec” zamieszczonego w dzienniku „Rzeczpospoli-
ta”, będącego podstawą interpelacji pana posła, po-
traktował bardzo powierzchownie problem odpraw
celnych w Polsce, w szczególności w odniesieniu do
takich odpraw dokonywanych przez niemieckie wła-
dze celne.
Do obowiązków funkcjonariuszy celnych, zgod-
nie ze Wspólnotowym Kodeksem Celnym i polskim
Prawem celnym, należy realizacja zadań w zakresie
przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty Euro-
pejskiej i wywozu towarów z tego obszaru. Polska
Służba Celna przyjęła na siebie ciężar sprawdzania,
czy na obszar Unii i Polski nie są wprowadzane to-
wary, którymi obrót na podstawie szczególnych prze-
pisów prawa jest zakazany bądź ograniczony i czy
deklarowana wartość celna towaru podlegająca opła-
tom celnym i podatkowym jest prawidłowa.
Nie jest prawdą, jak sugeruje autor artykułu, że
drobiazgowej kontroli podlegają wszyscy importe-
rzy, ponieważ byłoby to działanie niezasadne i nie-
wykonalne ze względów technicznych. Podmioty,
które podlegają kontroli, są typowane przy użyciu
narzędzi analizy ryzyka i baz informatycznych Służ-
by Celnej. Na decyzję o przeprowadzeniu (bądź nie)
kontroli celnej towaru wpływają takie elementy, jak
np. wiarygodność podmiotu i przewoźnika, kieru-
nek, z którego przemieszczany jest zgłoszony towar,
rodzaj towaru, jego „wrażliwość” z punktu widzenia
ewentualnych ograniczeń przywozu na teren Unii
oraz wysokość należności celno-podatkowych itp.
Warto zaznaczyć, że zdarzały się przypadki in-
terwencji ambasad w sprawie firm rzekomo szyka-
nowanych przez Służbę Celną. Jednak po sprawdze-
niu okazywało się, że skarżący był np. kilkakrotnie
zatrzymywany w związku z nielegalnym obrotem
towarami.
W tym miejscu należy zauważyć, iż polska Służ-
ba Celna, dostosowując się do obowiązującej w Unii
Europejskiej tendencji wprowadzania daleko idą-
cych ułatwień dla przedsiębiorców dokonujących ob-
rotu towarowego z zagranicą, była współtwórcą
przepisów umożliwiających podmiotom uzyskanie
statusu upoważnionego przedsiębiorcy (AEO), które
weszły w życie od 1 stycznia 2008 r. Uzyskane świa-
dectwo AEO umożliwia przedsiębiorcy korzystanie
z szeregu ułatwień związanych z obrotem towaro-
wym z zagranicą.
Ponadto polska Służba Celna aktywnie uczestni-
czy we wdrażaniu cła elektronicznego w ramach eu-
ropejskiej inicjatywy „e-customs”, polegającej na odej-
ściu od dokumentów papierowych w zakresie zgło-
szeń celnych. Elektroniczny system zgłoszeń celnych
został już wprowadzony w przypadku procedury
tranzytu (NCTS) i wywozu (ECS) i jest przygotowy-
wany dla procedury przywozu (ICS).
Zakres „e-customs” jest bardzo szeroki i zawiera
m.in. możliwość elektronicznej wymiany danych
(dokumentów celnych) między urzędem celnym
a zgłaszającymi oraz między urzędami celnymi
w różnych krajach UE, scentralizowaną odprawę
celną, elektroniczny nadzór nad przewozem towa-
rów podlegających nadzorowi celnemu w ramach
UE, wspólne kryteria dla analizy ryzyka.
Odnośnie do przedmiotu oznaczania wyrobów im-
portowanych znakami akcyzy uprzejmie informuję,
że kwestię tę regulują przepisy ustawy z 23 stycznia
2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.). Zgodnie z postanowieniami art. 26 ust.
3 niniejszej ustawy pobór akcyzy od wyrobów akcyzo-
wych zharmonizowanych:
1) zawiesza się, jeżeli wyroby te są objęte zawie-
szającą procedurą celną;
2) może być zawieszony, jeżeli wyroby te otrzy-
mały inne przeznaczenie celne na podstawie przepi-
sów Prawa celnego lub są przemieszczane do składu
podatkowego.
Na podstawie delegacji zawartej w art. 26 ust. 4
ustawy o podatku akcyzowym minister finansów
w rozporządzeniu z dnia 23 kwietnia 2004 r. w spra-
wie procedury zawieszenia poboru akcyzy i jej doku-
mentowania (Dz. U. Nr 89, poz. 849, z późn. zm.)
określił, które importowane wyroby akcyzowe zhar-
monizowane mogą być objęte procedurą zawieszenia
poboru akcyzy. W myśl postanowień § 17 ust. 1 ww.
rozporządzenia do importowanych wyrobów akcyzo-
wych zharmonizowanych, które mogą być objęte
procedurą zawieszenia poboru akcyzy, należą:
1) gaz płynny – propan, butan, mieszaniny pro-
panu-butanu;
2) benzyny specjalne – oznaczone symbolem
PKWiU 23.20.13.00.2 i kodem CN 2710 11 21, 2710
11 25;
3) wyroby akcyzowe, o których mowa w § 14 ust. 1
rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwietnia
2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego
(Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500, z późn. zm.).
Obecnie trwają prace nad projektem nowej usta-
wy o podatku akcyzowym. Przedmiotowy projekt
znajduje się w fazie uzgodnień międzyresortowych.
W projekcie nowej ustawy o podatku akcyzowym
zrezygnowano z upoważnienia ministra właściwego
do spraw finansów publicznych do określenia wyka-
zu wyrobów akcyzowych, do których w przypadku
ich importu stosuje się procedurę zawieszenia pobo-
ru akcyzy. Przyjęto tym samym, że procedura ta bę-
dzie miała zastosowanie do wszystkich importowa-
nych wyrobów akcyzowych, co pozwoli na wyelimi-
nowanie występujących obecnie sytuacji, w których
importowane wyroby akcyzowe, które zgodnie z kra-
jowymi przepisami nie mogą być objęte procedurą
zawieszenia poboru akcyzy, są dopuszczane do obro-
tu na obszarze celnym Wspólnoty w innym państwie
członkowskim, a następnie obejmowane procedurą
zawieszenia poboru akcyzy i przemieszczane na te-
rytorium kraju.
W myśl postanowień przepisów projektu ustawy
o podatku akcyzowym procedura zawieszenia pobo-

ru akcyzy będzie miała zastosowanie, jeżeli bezpo-
średnio po dokonaniu przez podmiot prowadzący
skład podatkowy importu i dopuszczeniu do obrotu,
wyroby akcyzowe będą przemieszczane do składu
podatkowego tego podmiotu na terytorium kraju.
Jednocześnie wyroby akcyzowe objęte procedurą za-
wieszenia poboru akcyzy będą mogły być importo-
wane bez ich uprzedniego oznaczenia podatkowymi
znakami akcyzy.
Odnosząc się do kwestii niezgodnego z polskimi
przepisami banderolowania wyrobów akcyzowych,
stwierdzić należy, że importer, decydując się na taką
formę zakupu, godzi się jednocześnie na konsekwen-
cje wynikające z niedotrzymania warunków umowy
przez producenta. To w jego interesie leży zapewnie-
nie takich wewnętrznych procedur kontrolnych,
które pozwolą na uniknięcie opisanych pomyłek.
W kontekście podnoszonego w załączonym arty-
kule zagadnienia dotyczącego sposobu rozliczania
podatku VAT od importowanych towarów przez
przedsiębiorców pragnę zauważyć, iż ustawowym
terminem zapłaty podatku VAT z tytułu importu to-
warów jest termin 10 dni (art. 33 ust. 4 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług – Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Termin
ten jest zbieżny z terminem zapłaty cła za importo-
wane towary. Od dnia 1 stycznia 2006 r. weszło
w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia
26 października 2005 r. w sprawie terminu zapłaty
podatku od towarów i usług z tytułu importu towa-
rów (Dz. U. Nr 218, poz. 1842), które umożliwiło póź-
niejszą zapłatę podatku, znacznie powyżej 10 dni,
w przypadku gdy towary zostaną objęte na teryto-
rium kraju procedurą uproszczoną, określoną w prze-
pisach celnych (art. 76 ust.1 lit. a–c rozporządzenia
Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r.
ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny).
Jednocześnie informuję, iż obecnie trwają prace
legislacyjne w zakresie nowelizacji ustawy o podat-
ku od towarów i usług i jedna z proponowanych
zmian dotyczy rozliczania podatku od towarów i usług
z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej,
przy spełnieniu przez importera warunków określo-
nych przepisami. Projekt jest dostępny na stronie
internetowej Ministerstwa Finansów.
Należy także zauważyć, iż wydłużenie terminu
płatności podatku od towarów i usług z tytułu im-
portu towarów wiąże się ściśle z przesunięciem
w czasie istotnych kwot wpływów podatkowych, dla-
tego też każda taka zmiana przepisów musi być roz-
patrywana pod kątem wpływu na budżet państwa.
Nawiązując do pytania pana posła zawartego
w interpelacji, pragnę wskazać, iż pytanie to ma
charakter bardzo ogólny i nie jest jasne, jakie czyn-
niki, zdaniem pana posła, mogłyby przyczynić się do
„zarobienia” kwoty 300 mln zł. Nie jest możliwe
zweryfikowanie tej kwoty, gdyż nie wiadomo, jaki
był sposób i przesłanki do jej wyliczenia. Autor ww.
artykułu w „Rzeczpospolitej” również nie wskazuje
sposobu wyliczenia przedmiotowej kwoty.
571
Podkreślić należy, iż na wielkość dochodów bu-
dżetu państwa z tytułu poboru ceł ma wpływ bar-
dzo wiele czynników, zwłaszcza w warunkach jedne-
go wspólnego obszaru celnego dla 27 państw człon-
kowskich Unii Europejskiej i swobodnego wyboru
przez podmioty gospodarcze urzędu zgłoszenia cel-
nego przywożonych z państw trzecich towarów, od
których jest pobierane cło. Nie jest to jednak rzecz
nowa, bowiem brana była pod uwagę w czasie nego-
cjacji przedakcesyjnych i uwzględniana w szacun-
kach wpływów z ceł po przystąpieniu Polski do Unii
Europejskiej. Znany był również fakt, że przez porty
w Holandii i Niemczech wiodą największe szlaki ko-
munikacyjne towarów przywożonych do Unii Euro-
pejskiej z państw trzecich. Zatem należało założyć,
iż porty te nadal pozostaną jako porty, przez które
wiodą największe szlaki komunikacyjne towarów
importowanych do Unii Europejskiej.
Nie można zatem, biorąc pod uwagę powyższe,
wskazać, że Polska traci konkretne kwoty, gdyż, po
pierwsze, zyskała w związku z przystąpieniem do
Unii Europejskiej możliwość bezcłowego obrotu
z krajami Wspólnoty, po drugie, wielkości wpływów
z pobieranych ceł wskazują, że wpływy z ceł rosną,
z drugiej strony natomiast wprowadzanie odroczo-
nej płatności podatku od towarów i usług w impor-
cie pociąga za sobą koszty budżetowe. Przy tym na-
leży pamiętać, iż istnieje swobodny wybór przez
podmioty gospodarcze urzędu zgłoszenia celnego
przywożonych z państw trzecich towarów, od któ-
rych pobierane jest cło.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie funkcjonowania placówek szkolnych
oraz placówek ochrony zdrowia w związku
z utrzymującą się wysoką ceną za olej opałowy
i zapowiadanymi przez PGNiG oraz URE
podwyżkami cen gazu (2484)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Krystyny Grabickiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 kwietnia 2008 r.,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu (znak:
SPS-023-2484/08), w sprawie „funkcjonowania pla-
cówek ochrony zdrowia”, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
572
Odnosząc się do kwestii dodatkowych środków
przeznaczonych na funkcjonowanie placówek ochro-
ny zdrowia, pragnę poinformować, że w ramach do-
konanych zmian planu finansowego Narodowego
Funduszu Zdrowia na 2008 r. (zarządzenie nr 7/
2008/DEF prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie uruchomienia
rezerwy ogólnej uwzględnionej w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2008 r. oraz
zmiana planu zatwierdzona w dniu 11 lutego br.) zo-
stały zwiększone koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej o kwotę 1,3 mld zł.
Ponadto z informacji prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia wynika, iż fundusz przewiduje,
wzorem lat ubiegłych, że dodatkowe środki finan-
sowe uzyskiwane w trakcie roku 2008, pochodzące
w szczególności z ponadplanowych przychodów ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne, kierowane
będą do oddziałów wojewódzkich funduszu z prze-
znaczeniem na zwiększenie planu kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Kolejnym ewentualnym źródłem zwiększenia pla-
nowanych środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej w 2008 r. mogą być środki pochodzące z dodat-
niego wyniku finansowego NFZ za 2007 r. Ponadto
OW NFZ mogą partycypować w środkach określo-
nych w rezerwie w centrali (wynoszącej 685 mln zł)
przeznaczonych w szczególności na leczenie osób po-
szkodowanych w wypadkach komunikacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą
oraz szczegółowych warunków i trybu
przyznawania płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego (2485)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jacka
Boguckiego dotyczącą rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w spra-
wie rodzajów roślin objętych płatnością uzupełniają-
cą oraz szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania płatności w ramach systemów wsparcia bez-
pośredniego, przesłaną przy piśmie, które wpłynęło
dnia 17 kwietnia br., nr SPS-023-2485/08, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W odpowiedzi na pismo pana posła Jacka Boguc-
kiego z dnia 7 marca br., nr BP.JB/0320-3/08, które
pokrywa się z pierwszą częścią obecnie złożonej
przez pana posła interpelacji, minister rolnictwa
i rozwoju wsi pismem z dnia 25 marca br., nr PB-rw-
-076-59/08 (zm-497), udzielił panu posłowi wyja-
śnień dotyczących rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie
rodzajów roślin objętych płatnością uzupełniającą
oraz szczegółowych warunków i trybu przyznawa-
nia płatności w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 44, poz. 265). Kserokopia pi-
sma pana posła Jacka Boguckiego z dnia 7 marca
br., nr BP.JB/0320-3/08, oraz odpowiedzi ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 25 marca br., nr PB-
-rw-076-59/08 (zm-497) – w załączeniu*).
Odnosząc się natomiast do drugiej części inter-
pelacji, w której pan poseł Jacek Bogucki zwraca
uwagę na sytuację rolników, którzy „przejęli gospo-
darstwo w okresie od dnia 15 marca do 15 maja
2008 r. i już jako właściciele złożą wniosek na
2008 r., a przekazujący wniosku już nie złożą”, wy-
jaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia
2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217 i Nr 99,
poz. 666 oraz z 2008 r. Nr 44, poz. 262) istnieje moż-
liwość po złożeniu przez rolnika (przekazującego)
wniosku o przyznanie płatności przejęcia tych płat-
ności przez innego rolnika (przejmującego) w przy-
padku przejęcia wszystkich gruntów wyszczególnio-
nych we wniosku o przyznanie płatności. Przepisy
te ustanowiono na mocy art. 74 ust. 1 lit. a rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia
2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdra-
żania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zinte-
growanego systemu administracji i kontroli przewi-
dzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003
ustanawiającym wspólne zasady dla systemów po-
mocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rol-
nej oraz określonych systemów wsparcia dla rolni-
ków (Dz. Urz. UE L 141 z 30.04.2004, str. 18, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3,
t. 44, str. 243, z późn. zm.).
W omówionym wyżej przypadku, kiedy dochodzi
do przekazania gospodarstwa rolnego, zgodnie z § 8
ust. 2 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 marca 2008 r. płatność zwierzęca,
o którą ubiegał się przekazujący, jest przyznawana
w danym roku przejmującemu niezależnie od tego,
czy przejmujący posiadał lub posiada bydło lub owce
lub kozy lub konie, jeżeli przekazanie dotyczy całego
gospodarstwa rolnego i nastąpiło do dnia 31 maja,
zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia
2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego. Ponadto przejmujący zobowiązany
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

jest do złożenia wniosku o przyznanie mu płatności
(tzw. wniosek transferowy) do dnia 30 czerwca roku,
w którym został złożony wniosek o przyznanie płat-
ności przez przekazującego.
Zatem w opisanym przez pana posła Jacka Bo-
guckiego przypadku warunkiem uzyskania płatno-
ści zwierzęcej przez przejmującego w danym roku
jest złożenie przez przekazującego wniosku o przy-
znanie mu płatności zwierzęcej, a następnie złoże-
nie przez przejmującego tzw. wniosku transferowe-
go (o przyznanie mu płatności zwierzęcej, o którą
ubiegał się przekazujący).
Jeżeli opisane przez pana posła przejęcie dokona-
ło się przed złożeniem przez przekazującego wnio-
sku o przyznanie płatności, to przejmujący nie otrzy-
ma płatności zwierzęcej w danym roku, gdyż nie po-
siadał bydła lub owiec lub kóz lub koni w wymaga-
nym okresie referencyjnym. Natomiast w kolejnym
roku przejmujący może ubiegać się o płatność zwie-
rzęcą na zasadach ogólnych uregulowanych w prze-
pisach rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 marca 2008 r.
I tak w sytuacji, kiedy rolnik występował uprzed-
nio z wnioskiem o przyznanie jednolitej płatności
obszarowej lub płatności uzupełniającej, to, zgodnie
z § 7 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 marca 2008 r., może ubiegać się o przy-
znanie płatności zwierzęcej, jeżeli:
1) nabył własność wszystkich gruntów rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego będą-
cych własnością innego rolnika, któremu co naj-
mniej raz przyznano płatność zwierzęcą, oraz
2) w okresie od dnia 15 września roku poprze-
dzającego rok złożenia wniosku o przyznanie płat-
ności zwierzęcej do dnia 14 marca roku złożenia tego
wniosku był posiadaczem bydła lub owiec lub kóz
lub koni, które w tym okresie były wpisane lub zo-
stały zgłoszone do odpowiedniego rejestru przez
tego rolnika lub jego małżonka, także w przypadku
gdy osoby te nie pozostawały w związku małżeń-
skim w tym okresie.
W takim przypadku płatność zwierzęca przysłu-
guje do powierzchni trwałych użytków zielonych za-
deklarowanych we wniosku o przyznanie jednolitej
płatności obszarowej na dany rok, nie większej jed-
nak niż:
1) powierzchnia ustalona jako iloraz liczby
zwierząt przeliczonych na duże jednostki przelicze-
niowe (DJP) według średniego stanu z okresu od
dnia 15 września roku poprzedzającego rok złoże-
nia wniosku o przyznanie płatności zwierzęcej do
dnia 14 marca roku złożenia tego wniosku i współ-
czynnika 0,3 oraz
2) 50% powierzchni zadeklarowanych w tym
wniosku gruntów rolnych, do których jest przyzna-
wana jednolita płatność obszarowa.
W opisanym wyżej przypadku płatność zwierzę-
ca nie przysługuje dotychczasowemu właścicielowi
gruntów rolnych. Natomiast w przypadku gdy
w wyniku nabycia własności gruntów rolnych grun-
573
ty te są przedmiotem współwłasności, płatność zwie-
rzęcą przyznaje się temu współwłaścicielowi, na któ-
rego pozostali współwłaściciele wyrazili pisemną
zgodę.
Druga z sytuacji ma miejsce, kiedy rolnik nie
występował uprzednio z wnioskiem o przyznanie
jednolitej płatności obszarowej lub płatności uzu-
pełniającej. W tej sytuacji płatność zwierzęca przy-
sługuje mu, jeżeli w okresie od dnia 15 września
roku poprzedzającego rok złożenia wniosku o przy-
znanie płatności zwierzęcej do dnia 14 marca roku
złożenia tego wniosku był posiadaczem bydła lub
owiec lub kóz lub koni, które w tym okresie były
wpisane lub zostały zgłoszone do odpowiedniego
rejestru przez tego rolnika, zgodnie z § 6 rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 14 mar-
ca 2008 r. W takim przypadku płatność zwierzęca
przysługuje do powierzchni trwałych użytków zie-
lonych zadeklarowanych we wniosku o przyznanie
jednolitej płatności obszarowej na dany rok, nie
większej jednak niż:
1) powierzchnia ustalona jako iloraz liczby zwie-
rząt przeliczonych na duże jednostki przeliczeniowe
(DJP) według średniego stanu z okresu referencyj-
nego i współczynnika 0,3 oraz
2) 50% powierzchni zadeklarowanych w tym
wniosku gruntów rolnych, do których jest przyzna-
wana jednolita płatność obszarowa.
Odnosząc się natomiast do pytania postawionego
ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi przez pana posła
Jacka Boguckiego, wyjaśniam, co następuje.
W chwili obecnej, tj. po dniu 15 marca 2008 r.,
przepisy dotyczące płatności zwierzęcej nie mogą zo-
stać zmienione, ponieważ w dniu tym rozpoczął się
okres, kiedy rolnicy mogą składać wnioski o przy-
znanie płatności za 2008 r.
Na mocy rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania płatności
w ramach systemów wsparcia bezpośredniego (Dz. U.
Nr 44, poz. 265) umożliwiono ubieganie się o płat-
ność zwierzęcą rolnikom, którzy nabyli grunty rolne
od rolników, którzy pobierali płatność zwierzęcą.
W ten sposób zmieniono na korzyść rolników przepi-
sy, które obowiązywały na mocy rozporządzenia mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 13 marca 2007 r.
w sprawie rodzajów roślin objętych płatnością uzu-
pełniającą oraz szczegółowych warunków i trybu
przyznawania tej płatności (Dz. U. Nr 46, poz. 309
i Nr 69, poz. 462).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
574
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie algorytmu podziału środków
pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ (2486)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Marszałka Sejmu z 15 kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2486/08, przekazującym interpelację pana
posła Jacka Boguckiego w sprawie algorytmu po-
działu środków między oddziały wojewódzkie Naro-
dowego Funduszu Zdrowia uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii sprawiedliwości społecz-
nej oraz solidaryzmu społecznego, uprzejmie infor-
muję, iż obecnie funkcjonujący w Polsce system fi-
nansowania ochrony zdrowia oparty jest na ww. za-
sadach. Wynika to w szczególności z przepisu art. 65
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
zgodnie z którym powszechne ubezpieczenie zdro-
wotne jest oparte w szczególności na zasadach rów-
nego traktowania i solidarności społecznej oraz za-
pewnienia ubezpieczonemu równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej. Konsekwencją powyż-
szego jest przyjęcie regulacji, zgodnie z którymi
składka na ubezpieczenie zdrowotne jest odprowa-
dzana w wysokości uzależnionej od uzyskiwanych
dochodów, natomiast świadczenia opieki zdrowotnej
uzyskuje się niezależnie od wysokości płaconej
składki.
Należy zwrócić uwagę, iż ubezpieczeni z niektó-
rych regionów Polski, mimo wnoszenia do systemu
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego niższej
średniej wysokości składki w przeliczeniu na jedne-
go ubezpieczonego, mają prawo i dostęp do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych takie, jak mieszkańcy innych regionów
Polski.
Prawo ubezpieczonych do równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych realizowane jest przede wszystkim
przez prawo ubezpieczonego do swobodnego wyboru
świadczeniodawcy, ale również przez odpowiedni
podział środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Podkreślić należy, iż podstawową funkcją ww.
podziału środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej jest taki podział przedmiotowych środków
pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie fun-
duszu, który zapewni ubezpieczonym równy dostęp
do tych świadczeń niezależnie od oddziału, w któ-
rym ubezpieczony jest zarejestrowany, przy jedno-
czesnym efektywnym wykorzystaniu przedmioto-
wych środków. Aby zrealizować ww. cel, podział
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie funduszu musi uwzględ-
niać najistotniejsze czynniki wpływające na takie
zróżnicowanie wysokości tych środków, które umoż-
liwi realizację przedmiotowego celu. Zgodnie z prze-
pisami ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej za takie czynniki uznano: liczbę ubezpieczonych
wraz z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi,
wskaźnik wynikający z liczby świadczeń wysoko-
specjalistycznych oraz wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, a w latach 2006–2007 dodatkowo
– migrację ubezpieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, tak jak i wskaźnik wynikający
z liczby świadczeń wysokospecjalistycznych, zgodnie
z przepisem art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej, jest dodatkowym wskaźnikiem ko-
rygującym zasadniczy podział środków wynikający
z liczby ubezpieczonych zarejestrowanych w poszcze-
gólnych oddziałach wojewódzkich funduszu wraz
z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi.
W nawiązaniu do wskaźnika wynikającego ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej dodatkowo informuję, iż wskaź-
nik ten dodatkowo koryguje tylko tę część kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej, która wynika z wyso-
kości udziału kosztów pracy. Wyższe wynagrodze-
nia w niektórych województwach zwiększają presję
płacową u świadczeniodawców działających w tych
województwach, co przekłada się na presję zwięk-
szenia kosztów pracy zawartych w koszcie jednost-
kowym świadczenia opieki zdrowotnej. W związku
z tym, aby realnie zapewnić ubezpieczonym równy
dostęp do tego samego świadczenia zdrowotnego na
terenie działania wszystkich oddziałów wojewódz-
kich Funduszu, ustawodawca wprowadził ten do-
datkowy korektor.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę pana posła,
że przepisy w tym zakresie nie regulują poziomu
wynagrodzeń u poszczególnych świadczeniodawców,
gdyż dotyczą podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie NFZ na poziomie makro.
Należy podkreślić, iż obecne regulacje w tym
zakresie obowiązują od niedawna, począwszy od
planu finansowego funduszu na rok 2008 (przepisy
ustawy i rozporządzenia zostały wprowadzone we
wrześniu 2007 r.), a ich wpływ na system finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej jest na bieżąco
analizowany. Ewentualne decyzje co do zmiany
obecnych zasad mogą być podjęte po zakończeniu
prac analitycznych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż jednym z prio-
rytetów rządu w dziedzinie ochrony zdrowia, co zo-
stało przedstawione zarówno w exposé prezesa Rady
Ministrów, jak również w „Informacji rządu na te-
mat obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”
(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demo-
nopolizacja instytucji płatnika w ramach powszech-

nego ubezpieczenia zdrowotnego. W Ministerstwie
Zdrowia trwają obecnie prace w tym zakresie. Wraz
z wejściem w życie projektowanych rozwiązań moż-
liwe byłoby też inne uregulowanie kwestii przed-
miotowego podziału środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej pomiędzy płatników.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie interpretacji ustawy o opłatach
abonamentowych oraz zmiany art. 4 ust. 4
niniejszej ustawy (2489)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie interpretacji przepisów ustawy o opłatach
abonamentowych oraz zmian w tejże ustawie (sygn.
SPS-023-2489/08) uprzejmie przekazuję stosowne
informacje.
Kwestia zwolnień od opłat abonamentowych ure-
gulowana jest w art. 4 ustawy z dnia 21 kwietnia
2005 r. o opłatach abonamentowych. Art. 4 ust. 1
ustawy zawiera katalog osób zwolnionych od opłat.
Procedura uzyskania zwolnienia od opłat abonamen-
towych została określona w art. 4 ust. 3, który stano-
wi, że ww. zwolnienia przysługują od pierwszego dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożo-
no w placówce pocztowego operatora publicznego
oświadczenie o spełnianiu warunków do korzystania
z tych zwolnień i przedstawiono dokumenty potwier-
dzające uprawnienie do tych zwolnień. Oświadczenie
takie może być złożone przez uprawnionego w każ-
dym czasie po uzyskaniu uprawnień.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o opłatach abona-
mentowych osoby zwolnione od opłat abonamento-
wych w razie zmiany stanu prawnego lub faktyczne-
go są zobowiązane do zgłoszenia w placówce poczto-
wego operatora publicznego, że utraciły uprawnienie
do zwolnienia (np. w przypadku utraty prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego z właściwego organu
realizującego zadania w zakresie świadczeń rodzin-
nych jako zadanie zlecone z zakresu administracji
rządowej lub renty socjalnej z Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych lub innego organu emerytalno-rento-
wego czy w przypadku utworzenia przez zwolnione-
go od opłat abonamentowych gospodarstwa domo-
wego z co najmniej dwiema osobami, które ukończy-
ły 26. rok życia i nie spełniają warunków do uzyska-
nia zwolnień).
575
W związku z pytaniem pana posła dotyczącym
możliwości wprowadzenia regulacji prawnych umoż-
liwiających automatyczne zwalnianie od obowiązku
wnoszenia opłat abonamentowych osób uprawnio-
nych uprzejmie przekazuję informacje otrzymane od
pana Witolda Kołodziejskiego, przewodniczącego
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.
Pan przewodniczący poinformował, że KRRiT
nie widzi uzasadnienia dla takich regulacji praw-
nych. Pan przewodniczący wskazał w pierwszej ko-
lejności, iż zwolnienie z opłat abonamentowych jest
uprawnieniem obywatela i ustawodawca pozostawił
mu prawo do decydowania o tym, czy chce korzystać
z przywileju zwolnienia od opłat abonamentowych.
Ponadto pan przewodniczący zauważył, że placówki
pocztowego operatora publicznego nie posiadają da-
nych dotyczących wieku, stanu zdrowia oraz sytu-
acji ekonomicznej abonentów rtv. Ponadto zgodnie
z obowiązującym rozporządzeniem ministra trans-
portu z dnia 25 września 2007 r. w sprawie warun-
ków i trybu rejestracji odbiorników radiofonicznych
i telewizyjnych (Dz. U. Nr 187, poz. 1342) rejestracji
odbiorników dokonuje się w placówkach pocztowego
operatora publicznego. Operator dokonuje rejestra-
cji na wniosek osoby posiadającej odbiornik. We wnio-
sku osoba rejestrująca podaje jedynie imię, nazwi-
sko oraz adres i tylko takimi danymi abonentów
dysponuje pocztowy operator publiczny.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Saługi
i Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie utrzymania w czystości przystanków
komunikacji miejskiej (2491)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Wojciecha Saługi i Krzysz-
tofa Gadowskiego z dnia 23 kwietnia 2008 r., prze-
kazaną mi przy piśmie SPS-023-2491/08 w sprawie
utrzymania w czystości przystanków komunikacji
miejskiej, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 5
ust. 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzyma-
niu czystości i porządku (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008 z późn. zm.) uprzątanie wszelkich zanie-
czyszczeń latem i zimą z przystanków komunikacyj-
nych należy do obowiązków przedsiębiorców użyt-
576
kujących tereny komunikacji publicznej. Przepis ten
jednoznacznie wskazuje podmiot odpowiedzialny za
utrzymanie czystości na przedmiotowych przystan-
kach, a mianowicie przedsiębiorstwa komunikacyj-
ne (przewoźników).
Jednocześnie nadmieniam, że zgodnie z art. 5
ust. 6 ww. ustawy, nadzór nad realizacją tego obo-
wiązku sprawuje wójt, burmistrz lub prezydent mia-
sta. W przypadku stwierdzenia niewykonania po-
wyższego obowiązku organ ten wydaje stosowną de-
cyzję w tym zakresie (art. 5 ust. 7).
Wykonanie decyzji podlega egzekucji w trybie
ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r.
Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie ustawy o transporcie drogowym
(2492)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Saługi z dnia
9 kwietnia 2008 r. – przekazaną mi przy piśmie
SPS-023-2492/08 – w sprawie ustawy o transporcie
drogowym, uprzejmie wyjaśniam.
Przepisy ustawy o transporcie drogowym w swo-
ich obecnych uregulowaniach określają procedury
związane z udzielaniem zezwoleń na wykonywanie
regularnego transportu drogowego osób. Zezwole-
nia te udzielane są przez organy samorządowe, a nie
przez ministra właściwego do spraw transportu.
Natomiast zgodnie z ustawą z dnia 14 czerwca
z 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 1980 r. Nr 9, poz. 26, z późn. zm.) udziele-
nie zezwolenia czy też zmiana zezwolenia dokony-
wana jest stosownie do terminów określonych w art. 35
(i następne) ww. ustawy. Terminy te powinny być
przestrzegane przez jednostki samorządowe wyda-
jące decyzje w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie ustawy z dnia 5 września 2007 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (2495)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
15 kwietnia br., Nr SPS-024-2495/08, interpelację
pana posła Wojciecha Saługi z dnia 9 kwietnia
2008 r. w sprawie możliwości odliczenia od podatku
ulgi na dzieci przez rodziców, w stosunku do któ-
rych orzeczono rozwód albo separację, uprzejmie in-
formuję.
Z dniem 1 stycznia 2007 r. została włączona do
systemu podatku dochodowego od osób fizycznych
ulga z tytułu wychowywania dzieci. Ulga ta została
wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588), a jej wysokość została
ustalona ustawą z dnia 5 września 2007 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Stosownie do art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), zwanej dalej „usta-
wą”, od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie
z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której
mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć rocz-
nie kwotę stanowiącą iloczyn liczby wychowywa-
nych dzieci i dwukrotności kwoty zmniejszającej po-
datek określonej w pierwszym przedziale skali po-
datkowej, jeżeli w roku podatkowym wychowywał
własne lub przysposobione dzieci, o których mowa
w art. 6 ust. 4 ustawy. W roku 2007 ulga wynosiła
1145,08 zł na każde dziecko, natomiast w 2008 r.
– 1173,7 zł.
Odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców. Kwo-
tę ulgi odlicza się od podatku jednego z rodziców lub
od podatku obojga rodziców.
W przypadku rodziców, w stosunku do których
orzeczone zostały rozwód albo separacja, odliczenie
przysługuje temu z rodziców, u którego dzieci fak-
tycznie zamieszkują. Jeżeli przez część roku podat-
kowego dzieci faktycznie zamieszkują u każdego
z rodziców, w stosunku do których orzeczone zosta-
ły rozwód albo separacja, odliczenie przysługuje każ-
demu z nich; w tym przypadku kwota odliczenia sta-
nowi iloczyn liczby miesięcy pobytu dzieci u rodzica
i 1/12 kwoty stanowiącej iloczyn liczby wychowywa-
nych dzieci i dwukrotności kwoty zmniejszającej po-
datek określonej w pierwszym przedziale skali po-
datkowej (art. 27f ust. 4 i 5 ww. ustawy).
Jak zatem wynika z przytoczonych przepisów,
ustawodawca zdecydował się na przyznanie rodzi-
com jednego łącznego limitu odliczenia. Również ro-

dzice, w odniesieniu do których zostały orzeczone
rozwód albo separacja, mogą korzystać tylko z jed-
nego limitu odliczenia. W tym przypadku ustawo-
dawca określił warunek wskazujący, któremu z ro-
dziców odliczenie przysługuje, tj. temu, u którego
dziecko faktycznie zamieszkuje.
W sytuacji gdy przez część roku dzieci zamiesz-
kują u każdego z rodziców, odliczenie jest odpowied-
nio dzielone między rodziców, stosownie do liczby
miesięcy przebywania dziecka u danego rodzica.
Jednocześnie warto zauważyć, że dla zastosowa-
nia przedmiotowej ulgi nie ma decydującego znacze-
nia orzeczenie sądu w sprawie powierzenia opieki
nad dzieckiem, ale stan faktyczny, tzn. u którego
z rodziców i w jakim okresie dziecko faktycznie za-
mieszkuje.
Należy podkreślić, że ustawodawca, przyznając
prawo do korzystania z omawianego uprawnienia
temu podatnikowi, u którego dziecko faktycznie za-
mieszkuje, zdecydował się na wskazanie łatwej do
ustalenia, obiektywnej przesłanki. Rozwiązanie ta-
kie wydaje się ponadto najbardziej sprawiedliwe
(słuszne) i uzasadnione. Nie ulega bowiem wątpli-
wości, że rodzic, u którego dziecko mieszka, ponosi
większą odpowiedzialność za jego utrzymanie i wy-
chowywanie. Zatem jego sytuacja jest inna i niepo-
równywalna z sytuacją rodzica, u którego dziecko
nie zamieszkuje. Z tych względów może być trakto-
wany odmiennie i udzielenie mu przedmiotowych
preferencji podatkowych nie jest przejawem dyskry-
minacji.
Ponadto należy zauważyć, że ustawodawca nie
wykluczył z omawianego odliczenia podatników zo-
bowiązanych do płacenia alimentów. Możliwe jest
bowiem skorzystanie z odliczenia także przez po-
datnika płacącego alimenty, u którego dziecko fak-
tycznie zamieszkuje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2004 r.
dotyczącego wykazu linii kolejowych
o znaczeniu państwowym (2496)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jacka Osucha w sprawie możliwo-
ści zmiany wykazu linii kolejowych o znaczeniu
577
państwowym i ujęcia w tym wykazie linii kolejowej
nr 62 (nr SPS-023-2496/08), przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Aktualnie obowiązujący wykaz linii kolejowych
państwowego znaczenia został ustalony rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r.
w sprawie wykazu linii kolejowych o znaczeniu pań-
stwowym (Dz. U. Nr 61, poz. 412).
Państwowe znaczenie linii kolejowych lub odcin-
ków tych linii jest szczególnie istotne, gdyż zgodnie
z art. 38 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z budżetu państwa
są finansowane:
— inwestycje, remonty, eksploatacja i utrzymanie
linii kolejowych o znaczeniu wyłącznie obronnym,
— koszty przygotowania i realizacji inwestycji
obejmujących linie kolejowe o znaczeniu pań-
stwowym.
Wysokość dotacji określonych na ten cel określa
corocznie ustawa budżetowa.
Należy szczególnie podkreślić, że brak linii kole-
jowej w wykazie linii o znaczeniu państwowym
oznacza jedynie, że zgodnie z ustawą z dnia 28 mar-
ca 2003 r. o transporcie kolejowym inwestycje na
tych liniach nie będą finansowane z budżetu pań-
stwa, lecz ze środków własnych zarządcy infrastruk-
tury kolejowej oraz że w przypadku likwidacji linii
znaczenia państwowego decyzję wydaje Rada Mini-
strów, natomiast w odniesieniu do linii pozostałych
– likwidacja wymaga zgody ministra właściwego ds.
transportu.
Fakt umieszczenia danej linii (w tym przypadku
odcinka Bukowno–Sosnowiec Główny) w wykazie li-
nii kolejowych o znaczeniu państwowym nie ma tak-
że żadnego wpływu na proces udostępniania jej prze-
woźnikom kolejowym, o ile nie podlega ona likwidacji
lub przekazaniu do samorządu. Żaden z tych przy-
padków nie dotyczy omawianego odcinka.
Odnosząc się natomiast do pytań zawartych
w interpelacji, wyjaśniam, iż ze względu na fakt, iż
aktualnie obowiązujące rozporządzenie Rady Mini-
strów w sprawie wykazu linii kolejowych o znacze-
niu państwowym weszło w życie w kwietniu 2007 r.
i nie ma merytorycznego uzasadnienia dla wprowa-
dzania zmian w wykazie, nie przewiduje się w naj-
bliższym czasie nowelizacji tego aktu prawnego.
W wykazie linii kolejowych o państwowym zna-
czeniu ujęto tylko odcinek Bukowno–Tunel linii ko-
lejowej nr 62, ponieważ ze względu na wielkość prze-
wozów pasażerskich i towarowych spełniał on kry-
teria gospodarcze i społeczne przyjęte przy kwalifi-
kowaniu linii kolejowych do linii państwowego zna-
czenia, jako część ciągu komunikacyjnego Warsza-
wa–Katowice, na który składają się następujące od-
cinki linii kolejowych:
— Warszawa–Tunel: odcinek linii nr 8;
— Tunel–Bukowno: odcinek linii nr 62;
— Bukowno–Jaworzno Szczakowa: odcinek linii
nr 156;
— Jaworzno Szczakowa–Mysłowice: odcinek linii
nr 134;
578
— Mysłowice–Katowice: odcinek linii nr 138.
Na odcinku Bukowno–Sosnowiec Główny linia
kolejowa nr 62 według informacji zarządcy infra-
struktury kolejowej, tzn. PKP Polskich Linii Kole-
jowych SA, jest mało obciążona zarówno przez
przewozy pasażerskie, jak i towarowe, a jej przepu-
stowość jest wykorzystywana tylko w ok. 52%. Po-
nadto w toku prac nad aktualnie obowiązującym
wykazem linii kolejowych państwowego znaczenia
ani na etapie konsultacji społecznych z przewoźni-
kami kolejowymi, zarządcą infrastruktury kolejo-
wej, Izbą Gospodarczą Transportu Lądowego, ani
na etapie uzgodnień międzyresortowych nie wpły-
nął żaden wniosek o zakwalifikowanie całej linii
nr 62 Tunel–Sosnowiec Główny do linii państwo-
wego znaczenia. W związku z tym z przykrością in-
formuję, że aktualnie nie ma merytorycznego uza-
sadnienia dla nadania tej linii statusu linii pań-
stwowego znaczenia.
Niemniej jednak w przyszłości, jeśli zajdzie uza-
sadniona np. nowym stanem prawnym potrzeba do-
konania w szerokim zakresie zmiany przedmioto-
wego wykazu, w toku prac nad nową jego wersją,
w oparciu o kryteria kwalifikowania linii, jakie zo-
staną wówczas przyjęte, analizowana będzie cała
sieć kolejowa. Jeśli wówczas linia kolejowa nr 62 bę-
dzie spełniała ustalone kryteria zostanie zapewne
zakwalifikowana do linii o państwowym znaczeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie sposobu emisji reklam
przez prywatnych nadawców telewizyjnych
(2497)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Ożoga (sygn.
SPS-023-2497/08), w sprawie sposobu emisji reklam
przez prywatnych nadawców telewizyjnych, uprzej-
mie przekazuję stosowne informacje, opracowane
w oparciu o wyjaśnienia otrzymane od pana Witolda
Kołodziejskiego, Przewodniczącego Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji.
Zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o radiofonii i tele-
wizji do zadań Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji
należy m.in. sprawowanie w granicach określonych
ustawą kontroli działalności nadawców oraz organi-
zowanie badań treści i odbioru programów radio-
wych i telewizyjnych.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji prowadzi
rutynowe kontrole nadawców radiowych i telewizyj-
nych, w ramach określonych przez ustawodawcę
uprawnień, w celu sprawdzenia zgodności emitowa-
nego programu, w tym reklam, z obowiązującymi
nadawcę przepisami. Departamenty: Reklamy oraz
Programowy wyposażone są dodatkowo w progra-
my telemetryczne (AGB Nielsen Media Research, do
niedawna również TNS OBOP) umożliwiające „wy-
chwycenie” nieprawidłowości związanych z emisją
reklam lub niezgodnym z przepisami przerywaniem
filmów w wyemitowanym programie.
Pan przewodniczący Witold Kołodziejski poinfor-
mował, że prowadzone są również działania inter-
wencyjne, w związku ze skargami na reklamy i prze-
rywanie filmów przez nadawców. Skargi zgłaszane są
zarówno przez urzędy, organizacje, jak i osoby pry-
watne. W przypadku naruszenia przepisów przewod-
niczący KRRiT wzywa nadawców do zaniechania
działań niezgodnych z prawem.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji kontroluje
przestrzeganie przepisów zawartych w art. 16a usta-
wy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
reklamy w telewizji regulujących to zagadnienie.
W myśl tych przepisów „filmy fabularne i filmy tele-
wizyjne (…) trwające ponad 45 minut mogą być
przerywane, w celu nadania reklam lub telesprzeda-
ży, wyłącznie jeden raz podczas każdego okresu peł-
nych 45 minut. Kolejne przerwy w celu nadania re-
klam lub telesprzedaży są dopuszczalne, jeżeli film
trwa co najmniej 20 minut dłużej niż dwa lub więcej
okresów pełnych 45 minut” (art. 16a ust. 4 ww. usta-
wy). Regulacja ta jest zgodna z prawem wspólnoto-
wym. Emitowanie przez nadawcę informacji o pro-
gramach własnych (wraz z fragmentami audycji,
które będą nadawane), często towarzyszące blokom
reklamowym, którymi przerywane są filmy, stwarza
niekiedy wrażenie, iż nadawca łamie przepisy, emi-
tując reklamy za często i w zbyt dużej ilości. Tym-
czasem analiza nagrań poemisyjnych wykazuje, że
zachowane jest przestrzeganie przepisów zarówno
w kwestii częstości przerywania filmów, jak i limitu
czasowego reklam, co potwierdzają wyniki analizy
telemetrycznej. Nie jest ograniczone w żaden sposób
przerywanie programu w celu nadania przez nadaw-
cę informacji dotyczących własnych pozycji progra-
mu, czyli autopromocji. Nie wlicza się jej również do
limitu czasu reklam w godzinie programu, gdyż nie
spełnia kryteriów definicji reklamy zawartych w art. 4
ust. 6 ww. ustawy: „reklamą jest każdy przekaz nie-
pochodzący od nadawcy, zmierzający do promocji
sprzedaży albo innych form korzystania z towarów
lub usług (…), nadawany za opłatą lub inną forma
wynagrodzenia”.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy „reklamy po-
winny być wyraźnie wyodrębnione i oznaczone

w sposób niebudzący wątpliwości, że są reklamami
i nie pochodzą od nadawcy”.
Pan przewodniczący Kołodziejski poinformował,
że z doświadczeń Departamentu Reklamy Krajowej
Rady Radiofonii i Telewizji wynika, że brak planszy
oznaczającej reklamę jest najczęściej wynikiem awa-
rii technicznej i zdarza się bardzo rzadko. W bieżą-
cym roku nie odnotowano podczas kontroli takiego
przypadku. Nie było również doniesień od osób pry-
watnych ani instytucji na ten temat. W roku ubie-
głym zanotowano jeden taki przypadek (Telewizja
4fun.tv).
Stwierdzenie zarówno braku, jak i błędnego ozna-
czenia reklamy w programie skutkuje wezwaniem
nadawcy przez przewodniczącego KRRiT do nie-
zwłocznego dostosowania swojej działalności rekla-
mowej do obowiązujących przepisów.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie zatwierdzenia przez rząd niemiecki
dokumentu dotyczącego założeń powstania
projektu „Widoczny znak” (2498)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Ożoga (pismo nr SPS-
-023-2498/08 z dnia 15 kwietnia 2008 r.) w sprawie za-
twierdzenia przez rząd federalny Niemiec dokumentu
dotyczącego założeń realizacji projektu „Widoczny
znak” uprzejmie informuję, co następuje.
Uchwała w sprawie utworzenia w Berlinie ośrod-
ka dokumentacyjnego „Widoczny znak przeciw
ucieczce i wypędzeniu” nie była konsultowana z rzą-
dem polskim. Przyjęcie uchwały jest realizacją jed-
nego z zapisów umowy koalicyjnej zawartej w listo-
padzie 2005 r. pomiędzy partiami tworzącymi rząd
RFN. Rząd RP przyjął do wiadomości założenia pro-
jektu i będzie bacznie przypatrywać się jego realiza-
cji. Strona polska nie przewiduje udziału w projekcie
„Widoczny znak” w żadnej formie. Nie są planowane
wspólne rozmowy ani konsultacje na jego temat.
Stanowisko to jest konsekwentnie prezentowane
w kontaktach z niemiecką stroną rządową.
Podczas spotkania sekretarza stanu w Kancela-
rii Prezesa Rady Ministrów, pana Władysława Bar-
toszewskiego z pełnomocnikiem rządu RFN ds. kul-
579
tury i mediów, panem Berndem Neumannem, które
odbyło się 5 lutego br. w Warszawie, strona niemiec-
ka przedstawiła główne założenia projektu „Widocz-
ny znak”, podkreślając, że intencją niemieckiego
rządu jest przedstawienie kontekstu historycznego
i uwzględnienie także deportacji ludności polskiej.
Minister spraw zagranicznych nie planuje dodatko-
wych kroków służących wyjaśnieniu założeń utwo-
rzenia „Widocznego znaku”.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Chlebowskiego
w sprawie odpowiedzialności finansowej
państwa polskiego wobec posiadaczy
przedwojennych, gwarantowanych papierów
wartościowych (2499)
Odpowiadając na interpelację pana Zbigniewa
Chlebowskiego, posła na Sejm RP, z dnia 9 kwietnia
2008 r. (SPS-023-2499/08) w sprawie przedwojennych
obligacji Skarbu Państwa, uprzejmie wyjaśniam:
1. W orzeczeniu z dnia 24 kwietnia 2007 r. Try-
bunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z konsty-
tucją przepis art. 12 ust. 1 ustawy z 28 lipca 1990 r.
o zmianie ustawy Kodeks cywilny w odniesieniu do
przedwojennych obligacji Skarbu Państwa. Przepis
ten zabraniał dokonywania waloryzacji sądowej zo-
bowiązań pieniężnych powstałych przed 30 paź-
dziernika 1950 r.
Stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny nie-
konstytucyjności art. 12. ust. 1 ustawy z dnia 28 lip-
ca 1990 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny spowo-
duje, że bezskuteczny upływ odroczonej utraty mocy
obowiązującej tego przepisu stwarza posiadaczom
obligacji skarbowych dostęp do gwarantowanej
przez art. 3581 § 3 Kodeksu cywilnego waloryzacji
dochodzonych przez nich roszczeń.
2. Należy podkreślić, że jednocześnie Trybunał
Konstytucyjny uznał za zgodne z konstytucją prze-
pisy dotyczące terminów przedawnienia roszczeń.
Do roszczeń z tytułu obligacji przedwojennych
zastosowanie znajdują odpowiednio:
1) art. XIX ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. Przepi-
sy wprowadzające przepisy ogólne prawa cywilnego,
stanowiący, iż do roszczeń nieprzedawnionych do
dnia wejścia w życie ustawy przepisy ogólne prawa
cywilnego będą miały zastosowanie przepisy tej
ustawy dotyczące przedawnienia, tj. jej art. 105,
580
w myśl którego roszczenia majątkowe przedawniają
się z upływem 10 lat.
2) art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, stanowią-
cy, iż do roszczeń nieprzedawnionych do dnia wej-
ścia w życie Kodeksu cywilnego będą miały zastoso-
wanie przepisy tego kodeksu dotyczące przedawnie-
nia, tj. art. 118 K.c., w myśl którego roszczenie
o zapłatę kwoty dochodzonej pozwem podlega 10-let-
niemu przedawnieniu.
W świetle przepisów prawa roszczenia wynikają-
ce z przedwojennych skarbowych papierów warto-
ściowych wyemitowanych przed 1939 r. należy uznać
co do zasady za przedawnione, ponieważ ostatni ter-
min zapadalności papierów wartościowych wyemi-
towanych przez Skarb Państwa przed II wojną świa-
tową przypadał na dzień 1 grudnia 1995 r.
3. Do dnia dzisiejszego odbyło się ok. 120 spraw
sądowych dotyczących wykupu lub odszkodowania
z tytułu obligacji przedwojennych i ok. 1000 posie-
dzeń w sprawie zawarcia ugody. Wszystkie powódz-
twa zostały oddalone ze względu na przedawnienie
(zdecydowana większość) lub ze względu na zniko-
mą wartość przedmiotu sporu (kilkanaście spraw).
W kilkunastu sprawach, które zostały oddalone
z uwagi na znikomą wartość przedmiotu sporu, żą-
dano wykupu lub odszkodowania na łączną kwotę
rzędu kilku mln zł.
4. W związku z powyższym należy uznać, że nie
istnieje uzasadnienie dla tworzenia specjalnych prze-
pisów prawnych dotyczących przedwojennych obliga-
cji Skarbu Państwa. Upływ okresu odroczonej utraty
mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu
spowoduje, że posiadacze obligacji przedwojennych
będą mogli wystąpić na drogę sądową z powództwem
o zapłatę ich roszczeń w wysokości określonej z zasto-
sowaniem waloryzacji. W oczywisty sposób rząd RP
będzie respektował wyroki sądów.
Minister
Jan Vincent-Rostowski
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Janusza Krasonia
i Henryka Gołębiewskiego
w sprawie przyznawania Karty Polaka
obywatelom Ukrainy (2503)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Janusza Krasonia i Henryka
Gołębiewskiego (pismo nr SPS-023-2503/08 z dnia 15
kwietnia 2008 r.) w sprawie przyznawania Karty Po-
laka obywatelom Ukrainy, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa o Karcie Polaka obowiązuje od 29 marca
2008 r., po zaledwie półrocznym vacatio legis. W tym
okresie główny ciężar przygotowań wdrożenia usta-
wy spoczywał na Ministerstwie Spraw Zagranicz-
nych, które było odpowiedzialne za przygotowanie
warunków lokalowych, organizacyjnych oraz kadro-
wych, niezbędnych do przyjmowania wniosków
o przyznanie Karty Polaka, ich weryfikacji i podej-
mowania odpowiednich decyzji. Za proces legislacyj-
ny i stworzenie elektronicznych rejestrów odpowia-
dała Kancelarii Prezesa Rady Ministrów zaś za
druk Kart Polaka – Centrum Personalizacji Doku-
mentów MSWiA.
Przygotowania resortów zakończyły się w usta-
lonym terminie i od dnia wejścia ustawy w życie
wnioski o Kartę Polaka są przyjmowane przez
wszystkie polskie urzędy konsularne na Wschodzie,
w tym i na Ukrainie. Do początku maja br. przyjęto
ponad 2000 wniosków, z czego dwie trzecie w pla-
cówkach na Ukrainie.
Należy zaznaczyć, że przyznanie Karty Polaka
następuje w wyniku decyzji administracyjnej wyda-
nej przez właściwego konsula, w wyniku przeprowa-
dzonego postępowania, po spełnieniu przez wnio-
skodawcę ustawowych warunków, które nie sprowa-
dzają się wyłącznie do udokumentowania polskiego
pochodzenia. Trzeba wykazać też związek z polsko-
ścią przez przynajmniej podstawową znajomość ję-
zyka polskiego oraz znajomość i kultywowanie pol-
skich tradycji i zwyczajów. Cała ta procedura powo-
duje, że proces przyznawania Karty Polaka nie jest
automatyczny, wymaga dokładnej weryfikacji przed-
stawionych dokumentów oraz sprawdzenia pozosta-
łych kryteriów. W związku z tym realizacja ustawy
będzie rozłożona na wiele lat.
Szacunki co do liczby obywateli Ukrainy, którzy
mogą w najbliższym czasie przyjechać do Polski, są
bardzo różne i wahają się od kilkunastu do dwustu
tysięcy. Należy jednak pamiętać, że samo przyzna-
nie Karty Polaka nie jest równoznaczne z faktem
przyjazdu jej posiadacza do Polski. Znaczna liczba
Kart Polaka trafi do osób starszych, dla których jest
ona przede wszystkim symbolem przynależności do
narodu polskiego. Obecnie nic nie wskazuje na to,
by w najbliższym okresie miało dojść do masowych
przyjazdów do Polski obywateli Ukrainy posiadają-
cych Kartę Polaka.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych szczegółowo
i na bieżąco monitoruje proces realizacji ustawy
o Karcie Polaka, nie tylko na Ukrainie, ale we
wszystkich placówkach dyplomatyczno-konsular-
nych. W sferze szczególnego zainteresowania pozo-
stają zarówno warunki podejmowania decyzji przez
konsula, reakcja środowisk polskich i polonijnych,
jak i reakcja władz miejscowych oraz mediów.
Spodziewając się największego zainteresowania
Kartą Polaka właśnie na Ukrainie, MSZ znaczną
część dodatkowych funduszy przeznaczyło na przed-

sięwzięcia organizacyjno-kadrowe w pięciu funk-
cjonujących tam urzędach konsularnych. Przeszko-
lono i wysłano dodatkowo 11 nowych konsulów oraz
5 osób pomocy sezonowej do obsługi spraw związa-
nych z realizacją ustawy o Karcie Polaka. W konsu-
lacie we Lwowie, który obsługuje największą liczbę
interesantów, wynajęto dodatkowy budynek, zaś
w konsulacie w Łucku zagospodarowano dodatkową
powierzchnię biurową. W razie potrzeby konsulowie
przyjmują także wnioski poza urzędami. Na przy-
kład w Żytomierzu ustanowiono stałe dyżury kon-
sulów z KG RP w Łucku.
Podjęcie w terminie ustawowym zadań związa-
nych z realizacją ustawy o Karcie Polaka przez urzę-
dy konsularne oraz dotychczasowa praktyka przyj-
mowania wniosków pozwalają stwierdzić, że placów-
ki konsularne należycie wykonują postanowienia
ustawy.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie prac nad projektem ustawy
o abolicji podatkowej (2504)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 15 kwietnia 2008 r. nr SPS-023-2504/08
przekazujące interpelację posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie abolicji podatkowej, minister finan-
sów uprzejmie wyjaśnia, co następuje.
Ministerstwo Finansów przygotowało projekt
ustawy o szczególnych rozwiązaniach dla podatni-
ków uzyskujących niektóre przychody poza teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej.
Projekt adresowany jest do podatników, którzy
pracowali za granicą i byli zobowiązani do rozlicze-
nia uzyskanych dochodów zgodnie z metodą zalicze-
nia proporcjonalnego.
Projekt ustawy przewiduje:
a) umorzenie zaległości podatkowych wraz z na-
leżnymi odsetkami – dla podatników, którzy nie do-
konali rozliczenia z tytułu podatku dochodowego,
pod warunkiem złożenia przez tych podatników ze-
znania podatkowego;
b) zwrot podatku dochodowego – dla podatni-
ków, którzy dokonali takiego rozliczenia i zapłacili
podatek.
Rozwiązanie to będzie obejmowało lata 2002–
–2007, co związane jest z upływem okresu przedaw-
nienia zobowiązań podatkowych (data początkowa).
581
Umorzenie zaległości lub zwrot zostaną przyznane
na wniosek podatnika. Do wniosku będzie trzeba dołą-
czyć kopie dokumentów potwierdzających uzyskanie
przychodów i zapłatę podatku za granicą, a w sytuacji
gdy wniosek będzie dotyczył umorzenia zaległości,
również zeznanie podatkowe za rok podatkowy, które-
go dotyczy wniosek.
Projekt przewiduje, iż wniosek o umorzenie zale-
głości lub zwrot dotyczący 2002 r. trzeba będzie zło-
żyć w ciągu miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy.
W pozostałych przypadkach, w ciągu sześciu miesię-
cy od dnia wejścia w życie ustawy. Kwotę umorzenia
lub zwrotu określi urząd skarbowy w formie decyzji,
co odciąży podatnika od konieczności samodzielne-
go wyliczenia tych kwot i jednocześnie umożliwi mu
ewentualną kontrolę wydanego rozstrzygnięcia
w trybie odwoławczym. Decyzja ta powinna zostać
wydana nie później niż w terminie sześciu miesięcy
od dnia złożenia przez podatnika wniosku. W przy-
padku niedotrzymania powyższego terminu nali-
czane będą odsetki za zwłokę.
Do dochodów uzyskanych począwszy od 1 stycz-
nia 2008 r. będzie miała zastosowanie ulga w po-
datku dochodowym. Odliczeniu będzie podlegała
kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obli-
czonym zgodnie z metodą proporcjonalnego zali-
czenia a kwotą podatku odliczonego od uzyskanych
dochodów przy zastosowaniu metody wyłączenia
z progresją.
Z podatku dochodowego będą zwolnione kwoty
umorzenia lub zwrotu wynikające z ustawy o szcze-
gólnych rozwiązaniach dla podatników uzyskują-
cych niektóre przychody poza terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Projektowana ustawa zawiera także normy unie-
możliwiające pociągnięcie do odpowiedzialności
karnoskarbowej podatników będących adresatami
ustawy z tytułu nierozliczenia w Polsce dochodów
z pracy uzyskanych za granicą. Ponadto przewiduje
się, iż orzeczone prawomocnie przed wejściem w ży-
cie ustawy niewykonane w całości lub w części kary
za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbo-
we za czyn obejmujący przychody z pracy nie będą
podlegały wykonaniu.
Projekt ustawy o szczególnych rozwiązaniach
dla podatników uzyskujących niektóre przychody
poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w dniu
29 kwietnia 2008 r. został przyjęty przez Radę Mi-
nistrów.
Z projektem ustawy i jego uzasadnieniem można
się zapoznać w Biuletynie Informacji Publicznej na
stronie internetowej Ministerstwa Finansów: www.
mf.gov.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
582
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmiany przepisów ustawy
Kodeks rodzinny i opiekuńczy dotyczących
egzekwowania świadczeń alimentacyjnych
od osób zobowiązanych do alimentacji
w dalszej kolejności (2505)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
7 kwietnia 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia
15 kwietnia 2008 r. (SPS-023- 2505/08), a dotyczącą
zmian przepisów ustawy Kodeks rodzinny i opiekuń-
czy w sprawie egzekwowania świadczeń alimentacyj-
nych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 132 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r.
Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59,
ze zm.) obowiązek alimentacyjny zobowiązanego
w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie
ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo
gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu
obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas po-
trzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest
niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudno-
ściami. Art. 133 § 1 K.r.o. nakłada przede wszyst-
kim obowiązek alimentacyjny na rodziców dziecka.
Dopiero gdyby żadne z rodziców nie było w stanie
wypełnić swego obowiązku alimentacyjnego, wej-
dzie w grę posiłkowy obowiązek krewnego dalszego
na podstawie art. 132 i 129 § 1 K.r.o. (wyrok SN
z dnia 16 marca 1967 r. sygn. II CR 88/67, OSNC
1967/9/168).
Nie można zgodzić się z tezą, iż w omawianym
przypadku „cały ciężar świadczeń spoczywa nie na
tej osobie, która jest faktycznie do nich zobowiąza-
na”. Dalsi krewni realizują własny obowiązek ali-
mentacyjny, aczkolwiek w pewnych wypadkach sub-
sydiarny w stosunku do obowiązku alimentacyjnego
rodziców. Obowiązek alimentacyjny rodziców wzglę-
dem dziecka, które nie może utrzymać się samo-
dzielnie, nie tylko wyprzedza obowiązek innych
krewnych, ale jest szerszy, powstaje również wtedy,
gdy dziecko nie znajduje się w niedostatku. Po-
wszechnie przyjmuje się także, że dziecko ma prawo
do równej stopy życiowej z rodzicami. W przypadku
innych krewnych obowiązek ten powstaje tylko
wówczas, gdy uprawniony znajdzie się w niedostat-
ku i ograniczony jest w zasadzie do dostarczania wy-
łącznie niezbędnych środków utrzymania.
Jak wskazał Sąd Najwyższy, obowiązek alimen-
tacyjny dziadków nie polega na przerzuceniu na
nich niespełnionego obowiązku alimentacyjnego ro-
dziców dzieci, mogą oni bowiem być zobowiązani je-
dynie do takich świadczeń, na jakie pozwalają ich
możliwości majątkowe, przy uwzględnieniu również
ich usprawiedliwionych potrzeb (patrz: wyrok SN
z dnia 8 października 1976 r., sygn. II CRN 205/76
LEX nr 7853).
Jeśli jedno z rodziców jest całkowicie niezdolne
do wykonywania ciążącego na nim obowiązku ali-
mentacyjnego, obowiązek ponoszenia w całości cię-
żarów związanych z utrzymaniem i wychowaniem
wspólnych dzieci spoczywa w zasadzie na pozosta-
łym rodzicu (por. orz. SN z 24.V.1966 r. III Cr 89/66).
Dopiero gdyby zostało ustalone, że drugi z rodziców
– mimo odpowiedniej staranności i wykorzystania
wszystkich możliwości zarobkowych – nie jest w sta-
nie w całości lub części sprostać swoim obowiązkom
względem dziecka i z tego powodu dzieci mogłyby
znaleźć się w niedostatku, w grę wchodziłby subsy-
diarny obowiązek dalszych krewnych, a w szczegól-
ności dziadków (wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1974 r.,
sygn. III CRN 66/74, LEX nr 7468).
Przepis art. 140 § 1 K.r.o. daje możliwość dziad-
kom (zobowiązanym do alimentacji wnuków w dal-
szej kolejności) dochodzenia w drodze regresu od ro-
dziców dziecka (zobowiązanym do alimentacji dzieci
w pierwszej kolejności) zwrotu wypłaconych na rzecz
dziecka (wnuka) świadczeń. Natomiast konsekwen-
cją posiłkowego charakteru zobowiązania alimenta-
cyjnego dziadków wobec wnuków jest brak możliwo-
ści dochodzenia w drodze regresu przez rodziców od
dziadków świadczeń wypłaconych na rzecz dziecka.
Wydaje się, że przepisy regulujące obowiązek ali-
mentacyjny dalszych krewnych nie wymagają za-
sadniczych zmian. Również praktykę sądową, która
ukształtowała się na gruncie obowiązujących prze-
pisów, należy ocenić pozytywnie. Niemniej jednak
warto wspomnieć o projekcie ustawy o zmianie usta-
wy Kodeks rodzinny oraz niektórych innych ustaw,
przygotowanym przez Komisję Kodyfikacyjną Pra-
wa Cywilnego. We wspomnianym projekcie dodaje
się art. 1441 K.r.o., który wprowadza możliwość
uchylenia się od wykonania obowiązku alimentacyj-
nego względem uprawnionego, jeżeli żądanie ali-
mentów jest sprzeczne z zasadami współżycia spo-
łecznego, z wyjątkiem obowiązku rodziców wzglę-
dem ich małoletniego dziecka.
Realizacji norm prawa materialnego w zakresie
dotyczącym obowiązku alimentacyjnego służą prze-
pisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks po-
stępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 298,
ze zm.) zawarte w art. 1081–1088 K.p.c. Ustawodaw-
ca w wyżej powołanych przepisach dotyczących eg-
zekucji świadczeń alimentacyjnych przewidział
szczególne instrumenty prawne, właściwe jedynie
dla dochodzenia świadczeń alimentacyjnych, któ-
rych celem jest ułatwienie i usprawnienie ich docho-
dzenia. Przepisy te stanowią, że:
— wierzyciel we wniosku o wszczęcie postępowa-
nia egzekucyjnego nie ma obowiązku wskazywania
majątku, z którego ma być prowadzona egzekucja
(art. 1081 § 1 K.p.c.),
— wniosek o wszczęcie egzekucji można zgłosić
również do komornika sądu właściwego ze względu
na miejsce zamieszkania wierzyciela (art. 1081 § 2
K.p.c.),

— tytułowi egzekucyjnemu, zasądzającemu ali-
menty, sąd nadaje klauzulę wykonalności z urzędu,
tytuł wykonawczy doręcza się wówczas wierzycielo-
wi z urzędu (art. 1082 K.p.c.),
— w sprawach, w których zasądzono alimenty,
egzekucja może być wszczęta z urzędu na żądanie
sądu pierwszej instancji, który sprawę rozpoznawał
(art. 1085 K.p.c.),
— komornik jest obowiązany z urzędu przepro-
wadzić dochodzenie w celu ustalenia zarobków i sta-
nu majątkowego dłużnika oraz jego miejsca zamiesz-
kania (art. 1086 K.p.c.),
— należności alimentacyjne zaspokaja się z kwo-
ty uzyskanej z egzekucji w drugiej kolejności, po
kosztach egzekucji (art. 1025 K.p.c.).
Wydaje się, że rozwiązania przyjęte we wskaza-
nych przepisach ustawy Kodeks postępowania cy-
wilnego pozwalają na skuteczne egzekwowanie
świadczeń alimentacyjnych w toku postępowania
egzekucyjnego, o ile dłużnik posiada majątek, z któ-
rego egzekucja może być prowadzona. W przypad-
kach, gdy dłużnik nie ma majątku pozwalającego na
skuteczną egzekucję – z przyczyn przez niego zawi-
nionych – w grę wchodzą normy prawa karnego.
Warto w tym miejscu nadmienić także o przepi-
sach ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192,
poz. 1378), która wejdzie w życie w dniu 1 paździer-
nika 2008 r. Wspomniana ustawa wprowadza szereg
norm administracyjnych, których zadaniem jest
skłonienie dłużnika do podjęcia pracy zarobkowej
albo wykrycie jego majątku. Skuteczna egzekucja
alimentów należnych od rodziców pozwoli ograni-
czyć konieczność dochodzenia tych świadczeń od
dalszych krewnych, jednak nie wyeliminuje w cało-
ści obowiązku alimentacyjnego dziadków względem
wnucząt. Więzy rodzinne łączące dziadków z wnu-
kami przemawiają za utrzymaniem ich obowiązku
alimentacyjnego w przypadkach istnienia sieroctwa
naturalnego bądź społecznego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów
podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie NFZ (2506)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Marszałka Sejmu RP z dnia 15 kwietnia
2008 r., znak: SPS-023-2506/08, przy którym zosta-
583
ła przekazana interpelacja pana Jarosława Matwie-
juka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
2 kwietnia 2008 r., w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie NFZ, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Obecnie funkcjonujący w Polsce system finanso-
wania ochrony zdrowia oparty jest na zasadach soli-
daryzmu społecznego oraz sprawiedliwości społecz-
nej. Wynika to w szczególności z przepisu art. 65
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
zgodnie z którym powszechne ubezpieczenie zdro-
wotne jest oparte w szczególności na zasadach rów-
nego traktowania i solidarności społecznej oraz za-
pewnienia ubezpieczonemu równego dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej. Konsekwencją powyższego
jest przyjęcie regulacji, zgodnie z którymi składka
na ubezpieczenie zdrowotne jest odprowadzana
w wysokości uzależnionej od uzyskiwanych docho-
dów, natomiast świadczenia opieki zdrowotnej uzy-
skuje się niezależnie od wysokości płaconej składki.
Prawo ubezpieczonych do równego dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych realizowane jest przede wszystkim
przez prawo ubezpieczonego do swobodnego wyboru
świadczeniodawcy, ale również przez odpowiedni
podział środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Podkreślić należy, iż podstawową funkcją ww.
podziału środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej jest taki podział przedmiotowych środków
pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie fun-
duszu, który zapewni ubezpieczonym równy dostęp
do tych świadczeń niezależnie od oddziału, w któ-
rym ubezpieczony jest zarejestrowany, przy jedno-
czesnym efektywnym wykorzystaniu przedmioto-
wych środków. Aby zrealizować ww. cel, podział
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie funduszu musi uwzględ-
niać najistotniejsze czynniki wpływające na takie
zróżnicowanie wysokości tych środków, które umoż-
liwi realizację przedmiotowego celu. Zgodnie z prze-
pisami ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej za
takie czynniki uznano: liczbę ubezpieczonych wraz
z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi, wskaź-
nik wynikający z liczby świadczeń wysokospecjali-
stycznych oraz wskaźnik wynikający ze zróżnicowa-
nia kosztu jednostkowego świadczenia opieki zdro-
wotnej, a w roku 2006 i 2007 dodatkowo migrację
ubezpieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, tak jak i wskaźnik wynikający
z liczby świadczeń wysokospecjalistycznych, zgod-
nie z przepisem art. 118 ust. 3 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej, jest dodatkowym wskaźni-
kiem, korygującym zasadniczy podział środków wy-
584
nikający z liczby ubezpieczonych zarejestrowanych
w poszczególnych oddziałach wojewódzkich funduszu
wraz z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi.
W nawiązaniu do wskaźnika wynikającego ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej dodatkowo informuję, iż wskaź-
nik ten dodatkowo koryguje tylko tę część kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej, która wynika z wyso-
kości udziału kosztów pracy. Wyższe wynagrodze-
nia w niektórych województwach zwiększają presję
płacową u świadczeniodawców działających w tych
województwach, co przekłada się na presję zwięk-
szenia kosztów pracy zawartych w koszcie jednost-
kowym świadczenia opieki zdrowotnej. W związku
z tym, aby realnie zapewnić ubezpieczonym równy
dostęp do tego samego świadczenia zdrowotnego na
terenie działania wszystkich oddziałów wojewódz-
kich funduszu, ustawodawca wprowadził ten dodat-
kowy korektor.
Obecne regulacje w tym zakresie (przepisy usta-
wy i rozporządzenia) obowiązują od niedawna, po-
cząwszy od planu finansowego funduszu na rok 2008,
a ich wpływ na system finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej jest na bieżąco analizowany. Ewentual-
ne decyzje co do zmiany obecnych zasad mogą być
podjęte po zakończeniu prac analitycznych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż jednym z prio-
rytetów rządu w dziedzinie ochrony zdrowia, co zo-
stało przedstawione zarówno w exposé prezesa Rady
Ministrów, jak również w „Informacji rządu na te-
mat obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”
(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demo-
nopolizacja instytucji płatnika w ramach powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego. W związku z po-
wyższym Ministerstwo Zdrowia rozpoczęło już pra-
ce przygotowawcze nad opracowaniem projektu
ustawy wprowadzającej decentralizację i demonopo-
lizację instytucji płatnika w ramach powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego. Wraz z wejściem w ży-
cie projektowanych rozwiązań możliwe będzie też
inne uregulowanie kwestii przedmiotowego podzia-
łu środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej
pomiędzy płatników.
W nawiązaniu do kwestii wysokości środków bę-
dących w dyspozycji Podlaskiego OW NFZ pragnę
poinformować, że w ramach dokonanych zmian pla-
nu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2008 r. (zarządzenie nr 7/2008/DEF prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia z dnia 29 stycznia 2008 r.
w sprawie uruchomienia rezerwy ogólnej uwzględ-
nionej w planie finansowym Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2008 r. oraz zmiana planu zatwierdzona
w dniu 11 lutego br.) Podlaski OW NFZ otrzymał
dodatkowo 39,7 mln zł. Ponadto z informacji prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, iż fundusz
przewiduje, wzorem lat ubiegłych, że dodatkowe
środki finansowe uzyskiwane w trakcie roku 2008,
pochodzące w szczególności z ponadplanowych przy-
chodów ze składek na ubezpieczenie zdrowotne, kie-
rowane będą do oddziałów wojewódzkich funduszu
z przeznaczeniem na zwiększenie planu kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej. Kolejnym ewentual-
nym źródłem zwiększenia planowanych środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w 2008 r.,
w tym w Podlaskim OW NFZ, mogą być środki po-
chodzące z dodatniego wyniku finansowego NFZ
za 2007 r. Ponadto oddział może partycypować
w środkach określonych w rezerwie w centrali (wy-
noszącej 685 mln zł) przeznaczonych w szczególno-
ści na leczenie osób poszkodowanych w wypadkach
komunikacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wielomiesięcznego utrzymywania
na stanowiskach naczelników
urzędów skarbowych i dyrektorów
izb skarbowych osób nie powołanych
w drodze konkursów, a jedynie pełniących
obowiązki, oraz ważności wydawanych
przez takie osoby decyzji administracyjnych
(2507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego
z dnia 8 kwietnia 2008 r., przekazaną przy piśmie
z dnia 15 kwietnia br., znak: SPS-023-2507/08,
w sprawie wielomiesięcznego utrzymywania na sta-
nowiskach naczelników urzędów skarbowych i dy-
rektorów izb skarbowych osób nie powołanych w dro-
dze konkursu, a jedynie „pełniących obowiązki”
oraz ważności wydawanych przez takie osoby decy-
zji administracyjnych, uprzejmie wyjaśniam.
Przepisy art. 5 ust. 5a ustawy z dnia 21 czerwca
1996 r. o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 121, poz. 1267, z późn. zm.) stanowią, iż dobór
kandydatów na stanowisko dyrektora izby skarbo-
wej oraz naczelnika urzędu skarbowego jest dokony-
wany w drodze konkursu spośród pracowników
urzędów i organów podległych ministrowi właściwe-
mu do spraw finansów publicznych. Funkcjonowa-
nie takiego modelu skutkuje obowiązkiem organiza-
cji postępowania konkursowego każdorazowo, gdy
zaistnieje taka konieczność. Do czasu powołania
wyłonionego w drodze konkursu dyrektora izby
skarbowej lub naczelnika urzędu skarbowego mini-
ster właściwy do spraw finansów publicznych wy-

znacza osobę do pełnienia obowiązków odpowiednio
dyrektora lub naczelnika (art. 5 ust. 5c powołanej
ustawy). Obowiązujące uregulowania prawne nie
wskazują limitów czasowych pełnienia obowiązków
na ww. stanowiskach. W związku z powyższym za
nieuzasadnione uznać należy obawy o legalność de-
cyzji wydawanych przez pełniących obowiązki dy-
rektora izby skarbowej lub naczelnika urzędu skar-
bowego.
Pragnę nadmienić, iż stosownie do art. 5 ust. 5f
ww. ustawy powołanie dyrektora izby skarbowej
lub naczelnika urzędu skarbowego bez konkursu
możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy dwa kolejne
konkursy nie wyłonią kandydata lub gdy żaden
z kandydatów nie gwarantuje obiektywnego wypeł-
niania obowiązków.
Jednocześnie informuję, iż w chwili obecnej trwa-
ją prace nad nowym rozporządzeniem określającym
zasady przeprowadzania konkursów na ww. stano-
wiska. Przygotowywane zmiany mają na celu za-
pewnienie właściwego doboru kadry kierowniczej,
o odpowiednich predyspozycjach do kierowania ze-
społami pracowniczymi oraz posiadającej należyte
przygotowanie merytoryczne.
Według stanu na dzień 25 kwietnia 2008 r.
14 osób pełni funkcję dyrektora izby skarbowej
(przeciętny czas pełnienia ww. funkcji od dnia 1 stycz-
nia 2006 r. do 25 kwietnia 2008 r. wynosił 22 miesią-
ce), natomiast 201 osób pełni funkcję naczelnika
urzędu skarbowego (przeciętny czas pełnienia ww.
funkcji od dnia 1 stycznia 2006 r. do 25 kwietnia
2008 r. wynosił 16 miesięcy).
Końcowo, uprzejmie informuję, że według posia-
danych przez Ministerstwo Finansów informacji
wobec żadnej z osób pełniących w chwili obecnej
funkcję naczelnika urzędu skarbowego w wojewódz-
twie świętokrzyskim nie toczy się postępowanie pro-
kuratorskie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie przygotowań do realizacji projektu
„Orlik 2012” (2508)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Magdaleny Gąsior-
-Marek przekazaną pismem z dnia 15 kwietnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-2508/08) w sprawie przygotowań do
realizacji projektu „Moje boisko – Orlik 2012”,
uprzejmie informuję, iż dokumentacja projektowa
585
typowego kompleksu boisk wraz z zapleczem, opra-
cowana dla potrzeb realizacji powyższego progra-
mu, nie powoduje ograniczenia wolnej konkurencji
ani dyskryminacji szerokiej grupy wykonawców.
Ostateczne projekty boiska do piłki nożnej oraz bo-
iska wielofunkcyjnego, opublikowane na stronie in-
ternetowej programu „Moje boisko – Orlik 2012”
(www.orlik2012.pl), nie zawierają specyfikacji sztucz-
nej nawierzchni, przez co zakłada się wykorzystanie
dostępnych materiałów budowlanych posiadających
stosowne certyfikaty.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra van der Coghena
w sprawie stosowanej powszechnie
przez dyspozytorów pogotowia ratunkowego
praktyki odmowy transportu do szpitala
narciarzy z urazami kończyn górnych (2509)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra van der Coghena dotyczą-
cą niepokojących praktyk dyspozytorów medycznych,
którzy odmawiają transportu do szpitala narciarzy
z urazami kończyn, przesłaną przy piśmie z dnia 17 kwiet-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-2509/08), przedstawiam
stanowisko ministra zdrowia w sprawie:
Zasady pracy dyspozytorów medycznych w syste-
mie ratownictwa medycznego reguluje rozporządze-
nie ministra zdrowia z dnia 7 maja 2007 r. w sprawie
ramowych procedur przyjmowania wezwań przez
dyspozytora medycznego i dysponowania zespołami
ratownictwa medycznego (Dz.U. Nr 90, poz. 605).
Zgodnie z treścią tego rozporządzenia dyspozytor
medyczny w razie stwierdzenia na podstawie wy-
wiadu medycznego braku stanu nagłego zagrożenia
zdrowotnego ma prawo odmówić zadysponowania
zespołu ratownictwa medycznego. W takim wypad-
ku ma obowiązek poinformowania osoby dzwoniącej
o odmowie zadysponowania zespołu ratownictwa
medycznego, z podaniem przyczyn odmowy oraz po-
dania zaleceń odnośnie do dalszego postępowania.
Równocześnie zadaniem dyspozytora medyczne-
go jest ustalenie priorytetu wysłania zespołu ratow-
nictwa medycznego na podstawie informacji o licz-
bie i stanie zdrowia osób, które znalazły się w oko-
licznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu.
W tym kontekście informowanie przez dyspozyto-
rów medycznych o konieczności nawet kilkugodzin-
nego oczekiwania na przyjazd karetki może znajdo-
586
wać swoje uzasadnienie w okolicznościach faktycz-
nych. Argumenty takie podnoszone przez dyspozy-
torów medycznych nie są tym samym sposobem na
zniechęcenie pacjentów i z reguły znajdują odzwier-
ciedlenie w sytuacji faktycznej.
Postępowanie dyspozytorów medycznych nie może
być oceniane w sposób ogólny. W każdym przypadku
należy rozpatrywać indywidualne okoliczności zda-
rzenia oraz zasoby, jakimi w danym momencie dys-
ponuje centrum powiadamiania ratunkowego lub
dyspozytor medyczny. W wypadku pacjentów z ura-
zami kończyn niezagrażającymi życiu, którym udzie-
lona została np. przez ratowników TOPR, kwalifi-
kowana pomoc medyczna, decyzję o zadysponowa-
niu zespołu ratownictwa medycznego dyspozytor po-
dejmuje po każdorazowej analizie stanu pacjenta
i okoliczności zdarzenia. Dysponowanie zespołów
ratownictwa do zadań transportu medycznego pa-
cjentów nieznajdujących się w stanie nagłego zagro-
żenia życia bardzo często nie znajduje wystarczają-
cego uzasadnienia, szczególnie wobec prioryteto-
wych zadań w zakresie ratowania życia.
Rozumiejąc trudną niekiedy sytuację turystów
poszkodowanych przy okazji uprawiania sportów
górskich, minister zdrowia nie ma możliwości wpły-
wania na decyzje dyspozytorów medycznych po-
szczególnych służb ratunkowych czy ich przełożo-
nych. Również wojewodowie odpowiedzialni za or-
ganizację systemu ratownictwa medycznego w po-
szczególnych województwach nie mają takich moż-
liwości. Naprzeciw tego typu potrzebom rynku
opieki zdrowotnej powinny natomiast wychodzić
placówki ochrony zdrowia, które udzielają świad-
czeń zdrowotnych w atrakcyjnych turystycznie ob-
szarach górskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie prób wykreślenia Lublina,
Białegostoku, Rzeszowa, Szczecina
i Bydgoszczy z projektu ustawy metropolitalnej
(2510)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-2510/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie prób wy-
kreślenia Lublina, Białegostoku, Rzeszowa, Szczeci-
na i Bydgoszczy z projektu ustawy metropolitalnej,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż kwestia funkcjo-
nowania samorządu terytorialnego, w tym proble-
matyka rozwoju aglomeracji i metropolii, stanowi
dla rządu RP jeden z podstawowych priorytetów.
Wyrazem powyższego są działania podjęte przez
rząd RP zmierzające do dalszej decentralizacji pań-
stwa, w tym podjęta przez Radę Ministrów uchwała
nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończe-
nia reformy administracji publicznej oraz zasad pro-
wadzenia prac w tym zakresie (M. P. Nr 8, poz. 99),
której istotnym założeniem jest m.in. uporządkowa-
nie podziału kompetencji między administracją rzą-
dową i samorządową. Powyższe będzie realizowane
we współpracy z organizacjami samorządu teryto-
rialnego oraz innymi podmiotami bezpośrednio za-
interesowanymi poszczególnymi aspektami materii
administracji publicznej.
Obecnie obowiązujące przepisy prawa umożli-
wiają różne formy współpracy jednostek samorządu
terytorialnego. Niemniej praktyczne doświadczenia
dotyczące obszarów metropolitalnych (tj. układów
przestrzennych składających się z dużego miasta
oraz otaczających je terenów ściśle z nim funkcjo-
nalnie powiązanych) wskazują, iż uregulowania te
mogą okazać się niewystarczające i nie w pełni wy-
korzystane. Dlatego też celowym pozostaje wypra-
cowanie rozwiązań w przedmiocie funkcjonowania
obszarów metropolitalnych. Preferowanym rozwią-
zaniem systemowym jest ustawa, jako generalny
akt prawny dla wszystkich obszarów metropolital-
nych, z ewentualną możliwością doprecyzowania
kwestii ustrojowych przez same metropolie.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyj-
nej dla uregulowania przedmiotowej problematyki
wskazać należy, iż obszary aktywności metropoli-
talnej związane są z zadaniami z zakresu m.in.
zagospodarowania przestrzennego, gospodarki
odpadami i transportu publicznego. Odniesienie
się do szczegółowych opracowywanych rozwiązań
normatywnych (w tym zdefiniowanie zakresu pod-
miotowego), ze względu na obecny etap prac zwią-
zanych z dokończeniem reformy administracji pu-
blicznej, będzie możliwe po zakończeniu procedur
legislacyjnych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż kwestia
delimitacji obszarów metropolitalnych nie została
jeszcze ostatecznie rozstrzygnięta. Dlatego też sy-
gnały dotyczące braku wskazania konkretnych ob-
szarów metropolitalnych (np. Lublina czy Białego-
stoku) wydają się być przedwczesne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ruchu granicznego pomiędzy Polską
a Ukrainą po wstąpieniu Polski
do strefy Schengen (2511)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2511/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP Pani Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie ruchu
granicznego pomiędzy Polską a Ukrainą po wstą-
pieniu Polski do strefy Schengen, pragnę uprzejmie
poinformować, iż w celu zapewnienia optymalnej or-
ganizacji i usprawnienia funkcjonowania ruchu oso-
bowego i towarowego na granicy polsko-ukraińskiej
MSWiA podejmuje stosowne działania, w tym we
współpracy ze Służbą Celną oraz Państwową Służbą
Graniczną Ukrainy, a także na bieżąco monitoruje
sytuację na polsko-ukraińskim odcinku granicy
państwowej.
W ostatnim okresie czasu na przejściach granicz-
nych Dorohusk–Jagodzin, Hrebenne–Rawa Ruska,
Korczowa–Krakowiec oraz Medyka–Szeginie obsłu-
gujących ruch towarowy odnotowano znaczący spa-
dek ilości pojazdów ciężarowych odprawianych przez
służby ukraińskie. Powyższe skutkowało ogranicze-
niem przepustowości przejść granicznych, a tym sa-
mym powstaniem wielokilometrowych kolejek po
polskiej stronie granicy.
Jedną z głównych przyczyn tworzenia się kolejek
samochodów ciężarowych, zarówno po polskiej, jak
i ukraińskiej stronie, jest znaczna dysproporcja
w przepustowości przejść granicznych. Analiza sy-
tuacji na przejściach granicznych wykazała, iż
znaczna część problemów może zostać rozwiązana
wyłącznie po podjęciu zdecydowanych działań przez
stronę ukraińską.
Pragnę podkreślić, iż wszystkie obecnie działają-
ce drogowe przejścia graniczne na granicy polsko-
-ukraińskiej są nowo wybudowane, bądź zostały
ostatnio kompleksowo zmodernizowane dzięki środ-
kom z Funduszu Schengen. Ich infrastruktura jest
nowoczesna i dostosowana zarówno do obecnego,
jak i prognozowanego ruchu granicznego. Przykła-
dem jest drogowe przejście graniczne Dorohusk–Ja-
godzin, które jest jednym z największych przejść
granicznych (rozbudowę przejścia zakończono w 2005 r.).
Projektowana (docelowa) zdolność przepustowa ww.
przejścia granicznego obliczona jest na ok. 6 tys. po-
jazdów na dobę (łącznie w obu kierunkach), przy za-
łożeniu, że wszystkie urządzone stanowiska kontro-
lerskie będą obsadzane i maksymalnie wykorzysty-
wane przez całą dobę, a parametry przepustowości
ukraińskiej części przejścia będą zbliżone do pol-
skich. Niestety przepustowość ww. przejścia nie jest
587
w pełni wykorzystana z uwagi na fakt, iż infrastruk-
tura po stronie ukraińskiej w Jagodzinie przezna-
czona jest do odprawy jedynie 1 tys. pojazdów na
dobę. Wzrost natężenia ruchu granicznego ma cha-
rakter długotrwałego trendu, dlatego też zasadni-
czym środkiem na złagodzenie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej jest przyśpieszenie modernizacji
infrastruktury granicznej po stronie ukraińskiej
w taki sposób, aby zapewnić porównywalną przepu-
stowość przejść po obu stronach granicy.
Niemniej pragnę poinformować, iż rząd RP i pol-
skie służby graniczne są w stałym kontakcie ze swo-
imi ukraińskimi odpowiednikami. Podejmowane są
ponadto zdecydowane działania na rzecz usprawnie-
nia ruchu granicznego na granicy zewnętrznej gra-
nicy Unii Europejskiej, szczególnie poprzez tworze-
nie nowych przejść granicznych.
Forum, na którym w sposób kompleksowy koor-
dynowana jest polsko-ukraińska współpraca trans-
graniczna, jest Komisja ds. Przejść Granicznych i In-
frastruktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządowej
Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy Międzyregio-
nalnej. W swojej działalności rada koncentruje się wo-
kół zagadnień harmonijnego rozwoju regionów przy-
granicznych, funkcjonowania i rozbudowy przejść
granicznych, współpracy gospodarczej, ochrony śro-
dowiska, kultury, przeciwdziałania katastrofom i klę-
skom żywiołowym, edukacji i turystyki. Ostatnie
posiedzenie komisji odbyło się w dniu 18 październi-
ka 2007 r. w Arłamowie. Podczas prac komisji uzgod-
niono, iż na granicy polsko-ukraińskiej w najbliż-
szym czasie utworzone zostaną nowe drogowe przej-
ścia graniczne, w tym m.in.:
1. Dołhobyczów–Uhrynów: Prace nad wybudowa-
niem infrastruktury ww. przejścia granicznego są za-
awansowane. Obecnie wojewoda lubelski przygoto-
wał już wymaganą dokumentację projektową i uzy-
skał zezwolenie na budowę. Obecnie trwa procedura
wyłaniania wykonawców. Rozpoczęcie prac budowla-
nych przewidziane jest w II połowie 2008 r., nato-
miast otwarcie przejścia planowane jest do 2012 r..
Infrastruktura przejścia ma zostać zlokalizowana na
terytorium RP. Łączna kwota nakładów inwestycyj-
nych na to przejście szacowana jest przez wojewodę
lubelskiego na 275 mln zł. Będzie to jedno z więk-
szych przejść granicznych z Ukrainą, które będzie
miało kluczowe znaczenie w perspektywie organiza-
cji Euro 2012. Budżet wojewody lubelskiego jest do-
datkowo obciążony realizacją drugiej dużej inwestycji
(na granicy polsko-białoruskiej trwa rozbudowa dro-
gowego przejścia granicznego Terespol–Brześć za
kwotę 68,7 mln zł), która zapewni sprawną obsługę
ruchu granicznego na granicy wschodniej.
2. Budomierz–Hruszew: obecnie wojewoda pod-
karpacki uzyskał pozwolenie na budowę, opracowana
została koncepcja i projekt budowlany tego przejścia
granicznego. W 2008 r. rozpoczną się prace budowla-
ne, których ukończenie planowane jest w 2009 r.
3. Malhowice-Niżankowice: Strona polska posia-
da środki finansowe na budowę tego przejścia gra-
588
nicznego, jednakże rozpoczęcie prac uzależnione
jest od przekazania przez stronę ukraińską noty dy-
plomatycznej będącej odpowiedzią na polską propo-
zycję utworzenia ww. przejścia granicznego.
Jednocześnie podkreślić należy, iż zgodnie z § 4.
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w za-
kresie finansowania i utrzymywania przejść gra-
nicznych, przejść turystycznych, miejsc przekracza-
nia granicy na szlakach turystycznych oraz punk-
tów nocnego postoju na rzekach granicznych, ich
wyposażenia w sprzęt, a także organów właściwych
do osadzania i utrzymywania znaków granicznych
na morskich wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256,
poz. 2145), organem odpowiedzialnym za planowa-
nie i wykonywanie inwestycji w przejściu granicz-
nym jak również za jego bieżące utrzymanie jest
właściwy miejscowo wojewoda.
Biorąc powyższe pod uwagę z chwilą otwarcia
nowych przejść granicznych, a także w wyniku roz-
budowy infrastruktury już istniejących (w szczegól-
ności zwiększenia liczby pasów odpraw i stanowisk
do ich dokonywania) na polsko-ukraińskim odcinku
granicy państwowej, należy spodziewać się skróce-
nia czasu oczekiwania podróżnych na przekroczenie
granicy w drogowych przejściach granicznych. Dla-
tego też, w celu zapewnienia bezpieczeństwa po-
dróżnym, poprawy warunków pracy służb granicz-
nych oraz zwiększenia przepustowości przejść gra-
nicznych realizacja wskazanych powyżej zadań jest
niezbędna.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ruchu granicznego pomiędzy Polską
a Ukrainą po wstąpieniu Polski
do strefy Schengen (2511)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek (pismo
nr SPS-023-2511/08 z dnia 15 kwietnia 2008 r.)
w sprawie ruchu granicznego pomiędzy Polską
a Ukrainą po wstąpieniu Polski do strefy Schengen,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje do-
tyczące sytuacji związanej z wydłużeniem się kole-
jek TIR-ów na polsko-ukraińskich przejściach gra-
nicznych w kwietniu 2008 r.
Strona polska ustaliła, że Ukraina na początku
kwietnia br. wprowadziła nowe zasady odpraw gra-
nicznych, które miały służyć przeciwdziałaniu przy-
padkom korupcji. Wprowadzono m. in. ważenie po-
jazdów, które ma wykazywać niezgodności formal-
nych danych zawartych w dokumentacji przewozo-
wej z rzeczywistą zawartością odprawianego pojaz-
du. Tego rodzaju procedury graniczne, z reguły cza-
sochłonne, spowodowały, że ukraińskie służby celne
odprawiały znacznie mniejszą niż poprzednio liczbę
samochodów ciężarowych po ukraińskiej stronie
(chodzi o przejścia graniczne Dorohusk– Jagodin
oraz Hrebenne–Rawa Ruska). W wyniku tego, okres
oczekiwania na wjazd na Ukrainę wydłużył się do
30-40 godzin.
W związku z zaistniałą sytuacją, w dniu 10 kwiet-
nia 2008 r., Ambasador Ukrainy w Polsce O. Mocyk,
został zaproszony w trybie pilnym przez podsekre-
tarza stanu w MSZ A. Kremera na rozmowę. Mini-
sterstwo zwróciło się z prośbą o podjęcie przez stro-
nę ukraińską interwencji zapobiegającej nadmierne-
mu zgromadzeniu oczekujących w kolejce na odpra-
wę TIR-ów. Ponadto, przekazana została prośba,
aby w związku z zaistniałą sytuacją planowane na
maj br. spotkanie szefów służb celnych Polski i Ukra-
iny odbyło się możliwie jak najszybciej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie rozważenia potrzeby nowelizacji
art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające
ustawy reformujące administrację publiczną
(2512)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2512/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Józefa Rojka w sprawie rozważenia potrze-
by nowelizacji art. 73 ust. 4 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy
reformujące administrację publiczną, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 73 ustawy z dnia 13 października
1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące
administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872,
z późn. zm.) nieruchomości pozostające w dniu 31 grud-

nia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jedno-
stek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich
własności, a zajęte pod drogi publiczne z dniem 1 stycz-
nia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością Skarbu
Państwa lub właściwych jednostek samorządu tery-
torialnego za odszkodowaniem. Odszkodowania wy-
płacane przez gminy i Skarb Państwa były ustalane
i wypłacane według zasad i trybu określonego w prze-
pisach o odszkodowaniach za wywłaszczone nieru-
chomości, na wniosek właściciela nieruchomości zło-
żony w okresie od dnia 1 stycznia 2001 r. do dnia
31 grudnia 2005 r. Po upływie tego okresu roszczenie
o wypłatę odszkodowania wygasło.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż kwestia
przedłużenia terminu na składanie wniosków o wy-
płatę odszkodowań za przejęte z mocy prawa nieru-
chomości zajęte pod drogi publiczne była skierowa-
na do uzgodnień międzyresortowych w 2006 r. Ów-
czesne Ministerstwo Budownictwa w projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi oraz zmianie niektórych innych ustaw zapropo-
nowało zmianę brzmienia art. 73 ust. 4 ustawy
w zakresie przedłużenia terminu do składania wnio-
sków o odszkodowanie za przejęte z mocy prawa nie-
ruchomości zajęte pod drogi publiczne do dnia 31 grud-
nia 2010 r. Jednakże z uwagi na fakt, iż powyższa
propozycja nie uzyskała akceptacji przede wszyst-
kim Ministerstwa Finansów, które wyraziło obawy,
że projektowana zmiana spowoduje dodatkowe ne-
gatywne skutki dla finansów publicznych, odstąpio-
no od nowelizacji przedmiotowego przepisu.
Niemniej pragnę poinformować, iż Rada Mini-
strów w dniu 22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę
w sprawie dokończenia reformy administracji pu-
blicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym zakre-
sie (M.P. Nr 8, poz. 99), której istotnym założeniem
jest m.in. dokończenie reformy decentralizacyjnej
i uporządkowanie podziału kompetencji między ad-
ministracją rządową i samorządową. Ponadto warto
dodać, iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji wystąpiło do środowisk samorządowych
o przedstawienie propozycji zmian legislacyjnych
(w szczególności dotyczących decentralizacji zadań,
kompetencji i środków finansowych oraz zarządza-
nia terytorialnego w różnych dziedzinach życia pu-
blicznego). Z uwagi na obecny etap prac związanych
z dokończeniem reformy administracji publicznej
odniesienie się do kierunków opracowywanych roz-
wiązań normatywnych będzie możliwe po zakończe-
niu etapu analiz oraz uzgodnień. Przy czym należy
podkreślić, iż w przedmiotowej kwestii za kluczowe
należy uznać stanowiska ministra finansów i mini-
stra infrastruktury.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
589
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie sposobu wykorzystania
w stosunkach między Republiką Federalną
Niemiec a Rzecząpospolitą Polską Ekspertyzy
w sprawie roszczeń z Niemiec przeciwko Polsce
w związku z drugą wojną światową,
sporządzonej w 2004 r. na zlecenie rządów RFN
i RP przez prof. dr. hab. Jana Barcza
i prof. dr. hab. Jochena A. Froweina (2514)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Żelichowskiego
(pismo nr SPS-023-2514/08 z dnia 15 kwietnia
2008 r.) na temat sposobu wykorzystania w stosun-
kach polsko-niemieckich ekspertyzy Barcz-Frowein
w sprawie roszczeń z Niemiec przeciwko Polsce
w związku z II wojną światową, z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, uprzejmie informuję.
„Ekspertyza w sprawie roszczeń z Niemiec prze-
ciwko Polsce w związku z II wojną światową” zosta-
ła sporządzona na zlecenie rządów Rzeczypospolitej
Polskiej i Republiki Federalnej Niemiec przez prof.
dr hab. Jana Barcza oraz prof. dr hab. Jochena A.
Froweina i opublikowana 2 listopada 2004 r.
Celem ekspertyzy, która powstała na tle oświad-
czenia kanclerza federalnego Gerharda Schroedera
w Warszawie z dnia 1 sierpnia 2004 r., było zbadanie
prawnych aspektów istnienia ewentualnych rosz-
czeń z Niemiec związanych z II wojną światową oraz
możliwości ich dochodzenia. Przedmiot analizy pro-
fesorów Barcza i Froweina stanowiła również kwe-
stia, jakie działania rządów obu państw mogłyby
dać wyraz wspólnemu stanowisku w przypadku
wszczęcia przed sądami krajowymi lub europejski-
mi procesów odnoszących się do przedmiotowych
roszczeń.
Najważniejsze tezy ekspertyzy są następujące:
1. Oświadczenie kanclerza federalnego w War-
szawie z 1 sierpnia 2004 r. jest jednostronnym aktem
Republiki Federalnej Niemiec wiążącym z punktu
widzenia prawa międzynarodowego. Rząd federalny
wyklucza tym samym jednoznacznie dochodzenie
międzypaństwowych roszczeń Niemiec w stosunku
do Polski, traktuje takie roszczenia jako niemające
podstawy prawnej („rechtsgrundlos”) i oświadcza, że
w żadnym przypadku nie będzie popierał żądań indy-
widualnych związanych z II wojną światową.
2. Od czasu wejścia w życie traktatu o ostatecznej
regulacji w odniesieniu do Niemiec z 12 września 1990 r.
oraz traktatu o potwierdzeniu granicy z 14 listopada
1990 r. między Niemcami a Polską istnieje jednoznacz-
na sytuacja terytorialna z punktu widzenia prawa
międzynarodowego.
590
3. Roszczenia indywidualne niemieckich obywa-
teli z tytułu wywłaszczeń na polskich Ziemiach Za-
chodnich i Północnych nie istnieją ani w płaszczyź-
nie prawa międzynarodowego, ani w myśl prawa
niemieckiego albo polskiego.
4. Od czasu, złożonego w imieniu Niemiec, oświad-
czenia kanclerza federalnego z 1 sierpnia 2004 r. do-
chodzeniu roszczeń na płaszczyźnie prawa międzyna-
rodowego sprzeciwia się wiążący z punktu widzenia
prawa międzynarodowego jednostronny akt.
5. Skargi z tytułu omawianych wywłaszczeń nie
mają szansy na powodzenie ani przed sądami pol-
skimi, niemieckimi i amerykańskimi, ani przed są-
dami międzynarodowymi.
Podkreślić należy, że „Ekspertyza w sprawie
roszczeń z Niemiec przeciwko Polsce w związku
z II wojną światową” jest na bieżąco wykorzystywa-
na przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych przy
formułowaniu założeń polityki polsko-niemieckiej
odnoszącej się do problematyki prawnej we wzajem-
nych stosunkach, w tym do przygotowywania stano-
wiska dla polskich polityków na spotkania z nie-
mieckimi rozmówcami.
Omawiana ekspertyza jest również podstawą do
występowania przez polski rząd z propozycją przyję-
cia wspólnej deklaracji obu rządów, która podkreśla-
łaby doniosłość prawną oświadczenia kanclerza Schro-
edera z 1 sierpnia 2004 r., stwierdzającego m.in. że
„nie może być miejsca dla roszczeń restytucyjnych
z Niemiec”.
Zauważyć należy, że prawne aspekty omówionej
w ekspertyzie problematyki roszczeń dotyczących
tzw. Ziem Północnych i Zachodnich, w różnych kon-
tekstach, były przedmiotem odpowiedzi na interpe-
lacje, przygotowanych zarówno przez Ministerstwo
Spraw Zagranicznych, jak i inne resorty, w tym Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości. Podkreślenia wymaga
fakt, że Ministerstwo Sprawiedliwości prowadzi sta-
ły monitoring wszystkich tego rodzaju spraw, w ra-
mach sprawowania zwierzchniego nadzoru nad ad-
ministracyjną działalnością sądów powszechnych,
bez kompetencji jednakże do jakiejkolwiek ingeren-
cji w merytoryczny sposób ich rozstrzygnięcia.
Wskazać przy tym należy, że roszczenia podno-
szone przed polskimi sądami o zwrot nieruchomości
na tzw. Ziemiach Północnych i Zachodnich dotyczą
głównie tzw. późnych przesiedlonych (osoby, które
opuściły kraj po 1956 r.), tj. osób, których sytuacja
prawna była tylko w niewielkim stopniu przedmio-
tem analizy w omawianej ekspertyzie. Dlatego też
ekspertyza Barcz-Frowein nie jest wykorzystywana
bezpośrednio przez polski wymiar sprawiedliwości.
Ponadto należy zaznaczyć, że nie stanowi ona źró-
dła obowiązującego prawa, którym polskie sądy by-
łyby związane. Zgodnie bowiem z art. 178 ust 1 Kon-
stytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. sędziowie
w sprawowaniu swego urzędu są niezawiśli i podle-
gają tylko konstytucji oraz ustawom.
Podkreślenia wymaga fakt, że w ocenie przedsta-
wicieli nauki ekspertyza profesorów Barcza i Frowe-
ina ma przełomowy charakter dla stosunków pol-
sko-niemieckich, ponieważ „przezwycięża dotych-
czasową niemożność pogodzenia odmiennych pozy-
cji prawnych obydwu państw w stosunku do spor-
nych problemów przeszłości” (W. M. Góralski,
Transfer, Obywatelstwo, Majątek – Trudne proble-
my stosunków polsko-niemieckich, s. 279), uznając
roszczenia majątkowe z Niemiec przeciwko Polsce
w związku z II wojną światową jako de iure nieist-
niejące. Możliwość wykorzystania wniosków wyni-
kających z tej ekspertyzy w praktyce wymiaru spra-
wiedliwości jest jednak ograniczona ze względu na
rodzaj roszczeń, których dotyczy, jak również jej nie-
wiążący prawnie charakter.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego
w sprawie stanowiska polskiej prokuratury
odnośnie do informacji o oszustwach
podatkowych popełnianych za pomocą
instytucji finansowych Lichtensteinu (2515)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Macieja Płażyńskiego
z dnia 7 kwietnia 2008 r., dotyczącą stanowiska
polskiej prokuratury w sprawie informacji o oszu-
stwach podatkowych popełnianych za pomocą in-
stytucji finansowych Liechtensteinu, podnieść
przede wszystkim należy, że w Wydziale III Zamiej-
scowym w Katowicach Biura do Spraw Przestęp-
czości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej ak-
tualnie nie jest prowadzone żadne odrębne postę-
powanie, którego przedmiotem zostałyby objęte
kwestie związane z posiadaniem przez polityków
lub właścicieli prywatnych firm kont bankowych
w zagranicznych bankach.
Wyjaśniane są natomiast w śledztwie PR IV
– III Ds 6/07 tego wydziału, zawisłym przeciwko
Władysławowi Bartoszewiczowi – byłemu dyrekto-
rowi generalnemu Ministerstwa Przekształceń
Własnościowych, powiązania korupcyjne m.in.
z Markiem Dochnalem.
W powyższym śledztwie wystąpiono do władz
Konfederacji Szwajcarskiej i Księstwa Liechtenstein
o udostępnienie informacji o kontach bankowych
należących do Władysława Bartoszewicza i innych
osób. Wniosek o pomoc prawną skierowany do Księ-
stwa Liechtenstein do chwili obecnej nie został zre-
alizowany. Natomiast dokumenty przekazane przez
Prokuraturę I Kantonu w Zurychu wskazują, że
konto bankowe w Banku Coutts posiadał jedynie
Władysław Bartoszewicz.

Odnosząc się do przywołanej w interpelacji wy-
powiedzi prokuratora Zbigniewa Pustelnika, ko-
nieczne jest podkreślenie, że dotychczas w postępo-
waniach przygotowawczych Wydziału III Zamiejsco-
wego w Katowicach nie ujawniono podmiotów, które
współpracowałyby lub były powiązane z Bankiem
LTG w Liechtensteinie, z którego to banku materia-
ły uzyskały niemieckie służby wywiadowcze.
Z tego względu nie znaleziono podstaw do skiero-
wania do władz niemieckich wniosku o udzielenie
w drodze międzynarodowej pomocy prawnej infor-
macji o treści materiałów uzyskanych przez nie-
miecki wywiad.
Nie można jednak wykluczyć, iż w przyszłości
– w miarę weryfikacji procesowej różnych wątków,
zwłaszcza w śledztwach prowadzonych przeciwko
Markowi Dochnalowi lub w których występuje on
w charakterze świadka – może zaistnieć potrzeba
wykorzystania informacji posiadanych przez stronę
niemiecką.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie bibliotekarzy (2519)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-
-2519/08) dotyczące interpelacji pani poseł Ewy
Wolak w sprawie wątpliwości co do uprawnień pra-
cowniczych osób zatrudnionych w szkołach wyż-
szych na stanowiskach kustoszy bibliotecznych
oraz starszych bibliotekarzy, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zgodnie z art. 264 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) do stosunków pracy
powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy sto-
suje się jej przepisy. Zasada ta znajduje zastosowanie
również do osób zatrudnionych przed dniem wejścia
w życie ustawy na podstawie mianowania na stano-
wiskach: starszego kustosza, starszego dokumenta-
listy dyplomowanego, kustosza, dokumentalisty dy-
plomowanego, adiunkta bibliotecznego, adiunkta
dokumentacji i informacji naukowej, asystenta bi-
bliotecznego, asystenta dokumentacji i informacji
naukowej, kustosza bibliotecznego, starszego biblio-
tekarza i starszego dokumentalisty.
W kontekście powyższego pewnego rodzaju wąt-
pliwości powstają podczas interpretacji przepisu
przejściowego zawartego w art. 264 ust. 7 ustawy
591
Prawo o szkolnictwie wyższym, dotyczącego ww.
grupy pracowników bibliotecznych oraz dokumen-
tacji i informacji naukowej. Przepis ten stanowi, iż
wymienione osoby pozostają mianowane na tym
stanowisku i na tych samych zasadach. Pragnę wy-
jaśnić, ze użyty w omawianym przepisie zwrot „na
tych samych zasadach” odnosi się jedynie do mia-
nowania, jako podstawy nawiązania stosunku pra-
cy tych osób, oraz okresu, na który stosunek został
nawiązany, nie dotyczy natomiast sfery uprawnień
pracowniczych. W zakresie uprawnień pracowni-
czych określonej wyżej grupy osób należy zatem
stosować bezpośrednio przepisy ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym, zgodnie z art. 264 ust. 1
tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 108 ust. 4 ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym, nauczycielami akademicki-
mi są także dyplomowani bibliotekarze oraz dyplo-
mowani pracownicy dokumentacji i informacji na-
ukowej. Zgodnie z art. 133 ust. 1 ustawy jedynie na-
uczycielowi akademickiemu przysługuje prawo do
urlopu wypoczynkowego w wymiarze trzydziestu
sześciu dni roboczych w ciągu roku, który powinien
być wykorzystany w okresie wolnym od zajęć dydak-
tycznych. Ponieważ z powyższych artykułów usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym wyraźnie wyni-
ka, iż dyplomowani bibliotekarze oraz kustosze bi-
bliotek są nauczycielami akademickimi, zatem nie-
wątpliwie przysługuje im prawo do urlopu wypo-
czynkowego w wymiarze trzydziestu sześciu dni ro-
boczych w ciągu roku.
Należy jednak zwrócić uwagę, że w dniu wejścia
w życie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
(tj. 1 września 2006 r.) pozostali pracownicy uczelni
zatrudnieni w grupie bibliotekarzy oraz pracowni-
ków informacji i dokumentacji naukowej utracili
uprawnienia nauczycieli akademickich. W mojej oce-
nie, trudno jednak w stosunku do tej grupy pracow-
ników mówić o naruszeniu tzw. praw nabytych
w zakresie prawa do urlopu wypoczynkowego, po-
nieważ zgodnie z przepisami Kodeksu pracy oraz
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym pracownik
nabywa prawo do urlopu wypoczynkowego z począt-
kiem każdego roku kalendarzowego.
Również w zakresie pozostałych uprawnień nie
należy mówić o utracie przez tę grupę pracowników
praw nabytych, co znajduje potwierdzenie w rozbu-
dowanym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjne-
go dotyczącym zasady demokratycznego państwa
prawnego (art. 2 Konstytucji RP), dlatego Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego nie planuje
wprowadzenia zmian w obecnie obowiązujących
przepisach w przedmiotowej sprawie.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2008 r.
592
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Ewy Wolak
i Grzegorza Sztolcmana
w sprawie chorób zakaźnych i zakażeń
w zakresie dotyczącym obowiązku leczenia
chorych na gruźlicę (2520)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej, znak SPS-023-2520/08, z dnia 15 kwiet-
nia 2008 r. interpelacją pani poseł Ewy Wolak i pana
posła Grzegorza Sztolcmana w sprawie nowelizacji
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaź-
nych i zakażeniach w zakresie dotyczącym obowiąz-
ku leczenia chorych na gruźlicę uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Podzielam zawarte w interpelacji stanowisko, że
wymaga pilnego uregulowania tryb egzekwowania
obowiązku leczenia szpitalnego chorych na wysoce
zakaźne i szczególnie niebezpieczne choroby zakaź-
ne, m.in. chorych na gruźlicę płuc w okresie prątko-
wania. Przepisy obowiązującej ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.) nie przewidują
bowiem prawnej możliwości stosowania przymuso-
wego leczenia szpitalnego osoby chorej na gruźlicę
w okresie prątkowania lub chorej na inne wysoce za-
kaźne i szczególnie niebezpieczne, powodujące istot-
ne zagrożenie dla zdrowia publicznego i objęte obo-
wiązkiem hospitalizacji choroby.
Gruźlica stanowi nadal bardzo poważny pro-
blem zdrowotny w Polsce. Pomimo dość dobrej
i stale poprawiającej się sytuacji epidemiologicznej
w Polsce (corocznie powolny spadek liczby zachoro-
wań przeciętnie o 4% w stosunku do roku poprze-
dzającego) nadal nasz kraj znajduje się na 7 miej-
scu krajów o najwyższej zachorowalności na gruźli-
cę spośród 27 krajów Unii Europejskiej. Wyższą
zapadalność na gruźlicę mają Rumunia (najwyższa
w Europie), Bułgaria, Litwa, Estonia, Łotwa i Por-
tugalia. Zapadalność na gruźlicę jest w Polsce 3–4-
-krotnie wyższa niż krajach o najlepszej sytuacji
epidemiologicznej, tj. krajach skandynawskich, Ho-
landii i Niemczech, ale również większa niż w kra-
jach często porównywanych z Polską, np. w Cze-
chach, Słowacji i na Węgrzech.
Informuję, że opracowany w Głównym Inspekto-
racie Sanitarnym projekt ustawy o zapobieganiu
i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi po
odbyciu wymaganych prawem uzgodnień został już
skierowany do Sejmu w celu dalszych prac. Mam na-
dzieję, że ww. ustawa zostanie uchwalona w II poło-
wie roku i zastąpi dotychczas obowiązującą ustawę
z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych
i zakażeniach.
Odnosząc się ściśle do treści interpelacji, pragnę
stwierdzić, że projekt ustawy o zapobieganiu i zwal-
czaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi przewi-
duje możliwość stosowania przymusu leczenia, izo-
lacji lub kwarantanny wobec osób chorych na choro-
by zakaźne, wysoce zakaźne i szczególnie niebez-
pieczne, stanowiące zagrożenie dla zdrowia publicz-
nego (w tym chorych na gruźlicę w okresie prątko-
wania) lub jedynie podejrzanych o zachorowanie na
te choroby, z użyciem środków przymusu bezpośred-
niego włącznie. Środki przymusu byłyby stosowane
szczególnie wobec tych osób, które nie stosują się do
zaleceń lekarza, odmawiają poddania się koniecznej
izolacji, leczeniu szpitalnemu, kwarantannie, bada-
niom do celów sanitarno-epidemiologicznych lub
nadzorowi epidemiologicznemu.
Uregulowania wymaga ponadto prawna możli-
wość stosowania nadzorowanego leczenia gruźlicy,
tj. przyjmowania leków przeciwgruźliczych pod nad-
zorem personelu medycznego jako metody zwiększa-
nia skuteczności leczenia ambulatoryjnego gruźlicy.
Niska, szacowana na 71–77% osób skutecznie wyle-
czonych, efektywność leczenia gruźlicy w Polsce jest
związana z samowolnym przerywaniem terapii
przez co 8 chorego lub stosowaniem leków przeciw-
prątkowych niezgodnie z zaleceniami lekarza. Cho-
ry, który wydala prątki, stanowi poważne zagroże-
nie epidemiologiczne i jest źródłem kolejnych zacho-
rowań wśród osób mających z nim styczność. Istnie-
je też ryzyko selekcji szczepów prątków opornych na
ryfampicynę i isoniazid będące lekami podstawowy-
mi w leczeniu gruźlicy, a także powstania wieloleko-
oporności prątków gruźliczych. W Polsce corocznie
rejestruje się od 30 do 50 przypadków wielolekoopor-
ności gruźlicy.
Zalecaną przez Światową Organizację Zdrowia
metodą zapewnienia skuteczności leczenia gruźli-
cy jest leczenie nadzorowane, tj. przyjmowanie
przez chorego leków przeciwprątkowych w obecno-
ści pielęgniarki przez ok. 6–8 miesięcy (nawet przez
18–24 miesiące w przypadku gruźlicy wieloleko-
opornej). Fakt przyjęcia leków powinien też każdo-
razowo być udokumentowany w karcie historii cho-
roby. Leczenie może być prowadzone w warunkach
ambulatoryjnych w poradni przeciwgruźliczej lub
poradni POZ.
Należy stwierdzić, że w Polsce został zniesiony
system nadzorowanego leczenia gruźlicy przez po-
radnie przeciwgruźlicze stosowany powszechnie
jeszcze do końca lat 90. Brak jest też prawnych moż-
liwości do stosowania takiego leczenia. W praktyce
leczenie gruźlicy prowadzone jest na zasadach iden-
tycznych jak innych chorób, tj. lekami wydawanymi
choremu na receptę i przyjmowanymi przez niego
bez nadzoru. Rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu produk-
tów leczniczych, które mogą być doraźnie dostarcza-
ne w związku z udzielaniem świadczenia zdrowot-
nego, oraz wykazu leków wchodzących w skład ze-
stawów przeciwwstrząsowych, ratujących życie
(Dz. U. Nr 236, poz. 2000, z późn. zm.) ogranicza
możliwość podawania choremu leków przeciwprąt-
kowych w ramach udzielanych ambulatoryjnie

świadczeń zdrowotnych. Przepisy ustawy z dnia 16
grudnia 2002 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
Nr 126, poz. 1381, z późn. zm.) w sposób jednoznacz-
ny zakazują dystrybuowania leków przez zakłady
opieki zdrowotnej wykonujące świadczenia ambula-
toryjnie, a wykaz leków, które mogą być dostarczane
choremu w związku z udzielaniem świadczenia zdro-
wotnego, ograniczają jedynie do niektórych leków
doraźnie stosowanych oraz wchodzących w skład ze-
stawów przeciwwstrząsowych wymienionych w ww.
rozporządzeniu.
Informuję, że kwestia prawnego uregulowania
prowadzenia leczenia nadzorowanego również zo-
stała uwzględniona w pracach legislacyjnych. W prze-
pisach projektowanej ustawy o zapobieganiu i zwal-
czaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi przewi-
dziano prawną możliwość prowadzenia nadzorowa-
nego leczenia gruźlicy i chorób przenoszonych drogą
płciową objętych obowiązkiem leczenia, w tym rów-
nież wydawania leków przez poradnię. Należy jed-
nak zaznaczyć, że kwestia wprowadzonego przepi-
sami ww. ustawy Prawo farmaceutyczne generalne-
go zakazu wydawania leków choremu w związku
z udzielanym świadczeniem zdrowotnym wymaga
ponownego systemowego przemyślenia.
Obecne przepisy regulujące dystrybucję leków
chronią w istocie interes podmiotów zajmujących się
dystrybucją leków kosztem interesu pacjentów i ra-
cjonalnych działań służących ochronie zdrowia pu-
blicznego, podejmowanych przez udzielających świad-
czenia zdrowotne i służby sanitarne. W praktyce bo-
wiem częstokroć zachodzi racjonalna konieczność
połączenia świadczenia zdrowotnego z wydaniem
leku będącego w obrocie aptecznym. Jako przykład
można podać również szereg innych sytuacji klinicz-
nych związanych z zapobieganiem i leczeniem chorób
zakaźnych. Są to m. in.:
— podawanie szczepionek (innych niż stosowane
w szczepieniach obowiązkowych) lub immunoglobu-
lin, np. przeciwtężcowej – nieracjonalne jest wyda-
wanie tych leków na receptę, ponieważ osoba wyko-
nująca szczepienie nie ma gwarancji, że w drodze
pomiędzy apteką a punktem szczepień zachowane
zostaną warunki tzw. łańcucha chłodniczego chro-
niące szczepionkę przed inaktywacją;
— stosowanie chemioprofilaktyki poekspozycyj-
nej np. u osób z kontaktu z chorym na inwazyjną
chorobę meningokokową, osób narażonych na zaka-
żenie HIV lub HBV w wyniku kontaktu z krwią
osób zakażonych, gdzie konieczne jest szybkie zasto-
sowanie leków w celu zahamowania możliwości roz-
woju zakażenia u osoby narażonej; niejednokrotnie
nie jest racjonalne nabywanie w tym celu całych
opakowań antybiotyku w aptece, gdyż w przypadku
zapobiegania zakażeniom meningokokowym ko-
nieczne jest podanie tylko jego 1 dawki;
— konieczność masowego dystrybuowania leków
przez stacje sanitarno-epidemiologiczne w celu za-
pobieżenia zachorowaniom w odniesieniu do zjawisk
klęskowych lub o charakterze bioterrorystycznym,
np. podawanie ciprofloksacyny w przypadku podej-
593
rzenia skażenia przetrwalnikami wąglika, czy też
preparatów jodowych na wypadek skażenia radio-
aktywnego; brak prawnej możliwości podejmowania
takich działań związanych z dystrybuowaniem le-
ków może skutkować opóźnieniem w podejmowaniu
racjonalnych działań przeciwepidemicznych.
Uważam, że władze publiczne muszą posiadać
skuteczne możliwości zwalczania chorób zakaźnych,
ze szczególnym uwzględnieniem chorób wysoce za-
kaźnych i szczególnie niebezpiecznych stanowiących
zagrożenie dla szeroko pojmowanego zdrowia pu-
blicznego, w tym również gruźlicy. Choroby te nie
mogą być bowiem traktowane jak inne choroby nieza-
kaźne. Należy szeroko stosować w ich zwalczaniu
działania instytucjonalne, a nie pozostawiać kwestie
ich zwalczania wyłącznie na poziomie relacji lekarz–
–pacjent. Podejmowane działania powinny mieć na
względzie przede wszystkim ochronę zdrowia pu-
blicznego i stawiać ją nawet ponad jednostkowy inte-
res osoby chorej. Podejmowane działania instytucjo-
nalne o charakterze systemowym powinny odznaczać
się też prostotą i dużą efektywnością działań, a także
być zrozumiałe i społecznie akceptowane.
Stanowisko w powyższych kwestiach zostało też
przekazane przez głównego inspektora sanitarnego
Radzie Miasta Oleśnicy w odpowiedzi na wspomnia-
ne w interpelacji kierowane do ministra zdrowia wy-
stąpienie rady będące skutkiem stanowiska Rady
Miasta Oleśnicy z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie
nowelizacji ustawy z dnia 6 września 2001 r. o cho-
robach zakaźnych i zakażeniach w zakresie dotyczą-
cym obowiązku leczenia chorych na gruźlicę.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Elżbiety Pierzchały
w sprawie budowy połączenia kolejowego MPL
Katowice w Pyrzowicach z miastami
aglomeracji górnośląskiej (2523)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia Pana Marszałka z dnia 15 kwietnia br.
(znak: SPS-023-2523/08) przekazuję odpowiedź na
interpelację pani posłanki Elżbiety Pierzchały w spra-
wie budowy połączenia kolejowego MPL Katowice
w Pyrzowicach z miastami aglomeracji górnośląskiej.
Uprzejmie informuję, że projekt pod nazwą „Bu-
dowa połączenia kolejowego MPL Katowice w Py-
rzowicach z miastami aglomeracji górnośląskiej, od-
cinek Katowice–Pyrzowice” znajduje się na liście
projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
594
„Infrastruktura i środowisko” jako projekt podsta-
wowy, bez wyszczególnionego podziału na etapy (ob-
wieszczenie ministra rozwoju regionalnego z dnia
6 marca, Dziennik Urzędowy Monitor Polski z dnia
9 kwietnia br., poz. 269). Jego realizacja przewidzia-
na jest na lata 2009–2012. Szacunkowa wartość cał-
kowita projektu wynosi 107,81 mln zł, natomiast
orientacyjna kwota dofinansowania wynosi 69 mln zł,
jednakże pragnę zaznaczyć, że podane wyżej kwoty
mogą ulec zmianie na etapie składania wniosku
o dofinansowanie projektu. Informuję również, że
harmonogram przekazywania środków finansowych
zależny będzie od postępów w realizacji projektu
i przedkładania przez beneficjenta, PKP Polskie Li-
nie Kolejowe SA, wniosków o płatność.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka
w sprawie potrzeby wprowadzenia jednego
zarządcy drogami publicznymi w miastach
prezydenckich nieposiadających statusu
powiatu grodzkiego (2524)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Krzysztofa Brejzy i Grze-
gorza Roszaka, przesłaną przy piśmie nr SPS-023-
-2524/08 z dnia 15 kwietnia 2008 r., uprzejmie infor-
muję, że w resorcie infrastruktury poddawane jest
pod rozwagę wprowadzenie zmian dotyczących m.in.
jednolitego zarządu dróg w miastach. Jednakże
zmiana struktury zarządzania drogami w miastach
oznaczałaby systemową zmianę wielu ustaw, w tym
przede wszystkim ustawy o drogach publicznych,
ustawy o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego, ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego, ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Należy również podkreślić, że samorządy miej-
skie nie prezentują jednolitego stanowiska w kwestii
zmiany sposobu zarządzania drogami w granicach
administracyjnych miast. Część wniosków dotyczy
rozszerzenia systemu obowiązującego dla miast na
prawach powiatu jedynie na miasta „prezydenckie”.
Inne wnioski odnoszą się ogólnie do miast, nie pre-
cyzując, czy zmiany powinny dotyczyć wszystkich
miast czy też ograniczonej ich liczby (np. w zależno-
ści od liczby mieszkańców). Dla resortu infrastruk-
tury niezwykle istotną kwestią jest właściwe zarzą-
dzanie drogami, a zatem stwierdzenie, czy gminy
miejskie są odpowiednio przygotowane do wykony-
wania takiego zadania.
Obecnie wszczęte zostały prace mające na celu
dokończenie reformy administracji publicznej. Ce-
lem tych działań jest uporządkowanie podziału kom-
petencji między administracją rządową i samorzą-
dową oraz wzmocnienie znaczenia samorządu tery-
torialnego. Problematyka zarządzania drogami i za-
sady finansowania tych zadań będą ważnym ele-
mentem przygotowywanej reformy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przepisy
ustawy o drogach publicznych umożliwiają przeka-
zywanie zarządu drogami pomiędzy różnymi pod-
miotami. Stosownie do art. 19 ust. 4 ww. ustawy,
zarządzanie drogami może być przekazywane mię-
dzy zarządcami w trybie porozumienia, regulujące-
go w szczególności wzajemne rozliczenia finansowe.
Władze samorządowe, jeżeli widzą taką potrzebę,
mogą skorzystać z tej możliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie projektu odebrania kolekcji
Dąmbskich i stronniczości w tej sprawie
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(2525)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Kamińskiego
(SPS-023-2525/08) będącą reakcją na roszczenia
dyrekcji Zakładu Narodowego im. Ossolińskich
w stosunku do 201 obrazów i grafik składających się
na Galerię Dąmbskich, pragnę uprzejmie podzięko-
wać za zainteresowanie się sprawą.
Chciałbym również poinformować, że znane mi
są problemy galerii, jak i jej znaczenie dla społeczno-
ści Rzeszowa i całego regionu.
Dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich
pan Adolf Juzwenko od dłuższego czasu stara się
o rewindykację dóbr kultury rozproszonych po róż-
nych placówkach kulturalnych w Polsce. Dotyczy to
zbiorów znajdujących się aktualnie m. in. w Muzeum
Okręgowym w Rzeszowie (Galeria Dąmbskich).
Kontrowersje wokół własności kolekcji tworzącej ga-
lerię toczą się między zainteresowanymi instytucja-
mi już od wielu lat.
Jednocześnie zmuszony jestem poinformować
pana posła, że – zgodnie z brzmieniem art. 24 ust. 1

ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U.
Nr 5 z 1997 r., poz. 24, z późn. zm.) – minister kultu-
ry i dziedzictwa narodowego może wyrazić zgodę na
skreślenie muzealiów z inwentarza, ale jedynie na
wniosek dyrektora muzeum, w którego inwentarzu
figurują. Nie może zatem, wbrew temu, co sugeruje
pan poseł, mocą własnej decyzji zmieniać statusu
muzealiów składających się na Galerię Dąmbskich
poza prawomocnym wyrokiem sądu.
Z opisanych wyżej powodów minister nie ma pod-
staw do tego, by „upierać się tak bardzo przy pra-
wach własności dla Ossolineum”, ani tym bardziej
by „chcieć obrabować Podkarpacie z cennych dla
niego i związanych z regionem dzieł sztuki (...)”.
Sygnalizuję także, że – kierując się duchem i lite-
rą powołanej ustawy – nigdy nie deklarowałem się
jako strona w sporze między dyrekcjami obu zainte-
resowanych instytucji kultury. Bezstronność w spo-
rze deklarował również mój poprzednik na stanowi-
sku ministra kultury i dziedzictwa narodowego pan
Kazimierz Michał Ujazdowski, czemu dawał expres-
sis verbis wyraz w odpowiedziach na liczne wystą-
pienia i interpelacje panów posłów i senatorów Sej-
mu i Senatu V kadencji, a także panu profesorowi
Sylwestrowi Czopkowi, dyrektorowi rzeszowskiego
muzeum.
Odnosząc się do powołanej w interpelacji opinii
prawnej Departamentu Prawno-Legislacyjnego
MKiDN z dnia 8 lutego 2007 r. (DP.024/44/07/RG),
informuję, że opinia ta została przesłana panu dy-
rektorowi Sylwestrowi Czopkowi jako odpowiedź na
pismo z dnia 25 stycznia 2007 r. (MOR-VII-81/3/
2007); na tę opinię powołuje się zresztą sam zainte-
resowany w kolejnym piśmie z dnia 28 marca 2007 r.
(MOR-VIII-8/14/2007) skierowanym do ówczesnego
ministra kultury i dziedzictwa narodowego.
Z tej opinii wynika jednoznacznie, że „w przed-
miocie prawa własności muzealiów figurujących do-
tychczas w inwentarzu muzealiów dokumentem
świadczącym o zmianie statusu prawnego muze-
aliów jest prawomocny wyrok właściwego sądu po-
wszechnego przesądzający, do kogo należą brane
pod uwagę konkretne muzealia”.
Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 1 ustawy
z dnia 25 października 1991 r. (tekst jedn. Dz. U.
Nr 13 z 2001 r., poz. 123, z późn. zm.) instytucje kul-
tury posiadają osobowość prawną, a co za tym idzie,
również zdolność sądową czynną i bierną.
Mając to na względzie, minister nie może zajmo-
wać stanowiska w poruszanej przez pana posła spra-
wie ani rozstrzygać o kwestiach własności zbiorów
wpisanych do inwentarza muzeum.
Rolą ministra w omawianej kwestii mogłoby być
co najwyżej podjęcie kroków zmierzających do prze-
prowadzenia mediacji między dyrektorem Muzeum
Okręgowego w Rzeszowie a dyrektorem Zakładu
Narodowego im. Ossolińskich.
Niezależnie od powyższego, a także od prawnych
zawiłości, jakie towarzyszą i jakie jeszcze mogą wy-
niknąć w wyniku sporu między dyrekcjami obu za-
interesowanych instytucji, jestem zdania, że kolek-
595
cja składająca się na Galerię Dąmbskich powinna
pozostać w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Krzysztofa Maciejewskiego
w sprawie uregulowań prawnych oraz praktyki
stosowania zasad refundacji składek
wpłacanych ZUS przez PFRON (2526)
Odpowiadając na pismo z dnia 15 kwietnia 2008 r.
(SPS-023-2526/08) dotyczące interpelacji posła
Krzysztofa Maciejewskiego w sprawie refundacji
składek z Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, informuję, że zgodnie
z art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92) Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych refunduje osobie niepeł-
nosprawnej prowadzącej działalność gospodarczą
obowiązkowe składki na ubezpieczenie emerytalne
i rentowe do wysokości odpowiadającej wysokości
składki, której podstawą wymiaru jest kwota stano-
wiąca 60% przeciętnego miesięcznego wynagrodze-
nia w poprzednim kwartale. W celu uzyskania re-
fundacji osoba niepełnosprawna powinna złożyć de-
klarację DRA, terminowo i w całości opłacić zade-
klarowane składki na ubezpieczenie emerytalne
i rentowe oraz zarejestrować się w Państwowym
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
i złożyć wniosek o wypłatę refundacji wraz z infor-
macją o kwocie składek, które stanowią załączniki
do rozporządzenia ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie refundacji
składek na ubezpieczenia społeczne osób niepełno-
sprawnych (Dz. U. Nr 240, poz. 1754). Rozwiązanie
to zostało wprowadzone z dniem 1 stycznia 2008 r.
ustawą z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 115, poz. 791).
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zdia-
gnozowało powstałą sytuację osób niepełnospraw-
nych ubiegających się o refundację. W grupie osób,
które zarejestrowały się w systemie informatycz-
nym udostępnianym przez Państwowy Fundusz Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych, a nie złożyły
terminowo wniosku o wypłatę refundacji, o której
mowa w art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
596
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 14, poz. 92), mogą znajdować się zarów-
no osoby nieradzące sobie ze zbyt skomplikowany-
mi, ich zdaniem, procedurami ubiegania się o refun-
dację, jak i np.:
— osoby które nieterminowo lub nie w całości
odprowadziły składki na ubezpieczenia emerytalne
lub rentowe za styczeń,
— osoby, które nie poradziły sobie z obsługą sys-
temu informatycznego,
— osoby, które do dnia, w którym upływał ter-
min do złożenia wniosków, nie otrzymały numeru
w rejestrze Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych,
— osoby, które terminowo nadały w polskiej pla-
cówce pocztowej operatora publicznego przesyłkę
pocztową zawierającą wniosek i informację, która
nie dotarła dotychczas do Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.
Ustalenie powodu zaistnienia tej sytuacji jest
kluczowe dla przyjęcia właściwego sposobu postępo-
wania w celu zwiększenia liczby osób, którym zosta-
nie wypłacona refundacja.
W obecnym stanie prawnym nie ma możliwości
udzielenia refundacji składek jedynie osobom, które
nieterminowo lub nie w całości odprowadziły skład-
ki na ubezpieczenia emerytalne lub rentowe. Udzie-
lenie refundacji w tym przypadku byłoby niezgodne
z normą określoną w zakończeniu wyliczenia zawar-
tego w art. 25a ust. 5 ustawy o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych.
Natomiast rozwiązania problemu umożliwienia
wspomnianym pozostałym osobom złożenia wnio-
sków i informacji należy poszukiwać w art. 57 § 5
pkt 2 lub art. 58 § 1 Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego.
Przepis art. 57 § 5 pkt 2 K.p.a. znajdzie zastoso-
wanie w odniesieniu do osób, które terminowo nada-
ły w polskiej placówce pocztowej operatora publicz-
nego przesyłkę pocztową zawierającą wniosek i in-
formację, która nie dotarła dotychczas do Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych. Zgodnie z tym przepisem dochowały bowiem
terminu. Zatem ani wnioskodawca, ani Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie
będą musieli podejmować dodatkowych czynności
po otrzymaniu przez fundusz tych dokumentów.
Natomiast przepis art. 58 § 1 K.p.a. znajdzie za-
stosowanie w odniesieniu do pozostałych grup osób.
Zgodnie z tym przepisem w razie uchybienia termi-
nu należy przywrócić termin na prośbę zaintereso-
wanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie na-
stąpiło bez jego winy. Prośbę o przywrócenie termi-
nu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia usta-
nia przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie
z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla
której określony był termin.
Osoby, które do dnia, w którym upływał termin
do złożenia wniosków, nie otrzymały numeru w reje-
strze Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych, mogły być przekonane o braku
możliwości złożenia dokumentów, ponieważ wyka-
zanie tego numeru jest wymagane w poz. 1 tych do-
kumentów. Osoby te, nawet przy największej sta-
ranności, nie mogły wypełnić tej pozycji, ponieważ
nie dysponowały tym numerem — abstrahując od
tego, czy stało się tak z przyczyn obiektywnych nie-
zależnych od tych osób (opóźnienia po stronie pocz-
ty), czy z winy Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych. Dlatego, wskazując na tę
przesłankę, osoby te mogą złożyć druki INF-U-G
i Wn-U wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu
do złożenia tych dokumentów.
Osoby, które nie poradziły sobie z obsługą syste-
mu informatycznego, a nie miały pewności (m.in.
w związku z obecnym brzmieniem przepisu art. 25c
ust. 4 ustawy), czy mogą złożyć formularze w formie
pisemnej, także będą mogły zawnioskować o przy-
wrócenie terminu do złożenia INF-U-G i Wn-D.
Wprawdzie w świetle orzecznictwa nie uzasadniają
przywrócenia terminu okoliczności takie, jak: prze-
oczenie wynikające ze słabej znajomości procedury
(wyrok NSA z dnia 8 maja 2001 r. SA/Sz 260/00),
nieznajomość prawa polskiego i postępowania przed
organami państwowymi (wyrok NSA 10 grudnia
1999 r., V SA 946/99), czy nieznajomość prawa nie
może być uznana za okoliczność usprawiedliwiającą
uchybienie terminu do wniesienia odwołania (niepu-
blikowany wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 1997 r.,
III SA 101/96) – ale wydaje się, że przesłanki te nie
wystąpiły wprost w sytuacji tej grupy osób niepeł-
nosprawnych. Należy wskazać, że system udostęp-
niony przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych jest w okresie po testach i pod-
lega stałym modyfikacjom, zatem nie jest dla użyt-
kowników dostępny o każdej porze. Wiedza na ten
temat jest szeroko dostępna. Natomiast przepis
art. 25c ust. 4 ustawy interpretowany literalnie po-
zwala na składanie dokumentów w formie elektro-
nicznej, a niejako dodatkowo w formie pisemnej.
Z kolei doktryna prawa administracyjnego (por.
M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania ad-
ministracyjnego. Komentarz, Zakamycze, 2005, wyd. II,
za: J. Krajewski Komentarz do K.p.c., 1999, s. 274)
stoi na stanowisku, że uprawdopodobnienie braku
winy w uchybieniu terminu istnieje, jeżeli nawet
przeszkoda nie do przezwyciężenia obiektywnie
nie istniała, ale strona miała podstawę do sądze-
nia, że taka przeszkoda istnieje. Wtedy należy
uznać, że niedopełnienie czynności procesowej
było niezawinione.
Pozostałe osoby niepełnosprawne, które nie mają
odpowiedniej wiedzy, były grupą docelową dla akcji
informacyjnej pełnomocnika rządu ds. osób niepeł-
nosprawnych i Państwowego Funduszu Rehabilita-
cji Osób Niepełnosprawnych.
Należy także wskazać, że zgodnie z art. 45 usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ma
osobowość prawną, a za sprawy związane z organi-
zacją pracy pracowników funduszu zgodnie z art. 53

ust. 4 tej ustawy odpowiada prezes Zarządu Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych.
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, wdrażając zmiany do systemu, miał
także doświadczenia w tym zakresie, ponieważ
w 2004 r. wdrażał nowy system obsługi dofinanso-
wania i rejestrował w nim kilka tysięcy nowych
użytkowników, a od 1998 do 2003 r. pracował na
znacznej liczbie deklaracji wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
przesyłanych w formie dokumentu pisemnego. Fun-
dusz brał także czynny udział w procesie legislacyj-
nym w tym zakresie: miał nie tylko wiedzę odnośnie
kierunków zmian, ale i wpływ na poszczególne roz-
wiązania ostatecznie przyjęte w przepisach obecnie
normujących kwestię refundacji.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opubli-
kowało na stronie resortu tekst rozporządzenia oraz
niezbędne formularze wniosków i informacji. Po-
nadto wszystkie osoby niepełnosprawne, które kon-
taktowały się z Biurem Pełnomocnika Rządu ds.
Osób Niepełnosprawnych od połowy 2007 r. otrzy-
mywały wyczerpujące wyjaśnienia dotyczące odpo-
wiednio: zakresu uprawnienia do refundacji, sposo-
bu rejestracji i korzystania z refundacji. Ponadto
w wyniku szkoleń prowadzonych przez Biuro Pełno-
mocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych osoby,
które w ostatnim kwartale 2007 r. podejmowały po
raz pierwszy lub po raz kolejny działalność i zgła-
szały się do starostw lub urzędów pracy z wnioskiem
o udzielenie środków na rozpoczęcie tej działalności,
były dodatkowo informowane o możliwości odrębne-
go ubiegania się o refundację składek na podstawie
art. 25a ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej uczest-
niczyło w dodatkowej akcji informacyjnej przezna-
czonej dla przedmiotowej grupy osób, a także wska-
zało Państwowemu Funduszowi Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych sposób postępowania w sytu-
acjach, gdy z różnych względów osoba niepełno-
sprawna nie złożyła terminowo wniosku o wypłatę
refundacji, tak by nie dochodziło do nieuzasadnione-
go pozbawiania tych osób prawa do refundacji.
Ponadto został powołany zespół ekspertów, któ-
rego zadaniem będzie praca nad zgłaszaniem propo-
zycji poprawy funkcjonowania Systemu Obsługi Do-
finansowania i Refundacji. Zespół planuje spotykać
się cyklicznie w celu stopniowego wyjaśniania wąt-
pliwości związanych z systemem i wprowadzenia
zmian w celu jego usprawnienia.
Jednocześnie informuję, że wszystkie skargi osób
niepełnosprawnych dotyczące niewłaściwego rozli-
czania przez fundusz refundacji składek lub prowa-
dzenia w tym zakresie przewlekłych postępowań
rozpatrywane są na bieżąco w trybie art. 227 Ko-
deksu postępowania administracyjnego.
Należy zatem przypuszczać, że powstałe proble-
my zostaną rozwiązane w najbliższym czasie.
597
Ponadto informuję, że Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej opracuje projekt kompleksowych
zmian dotyczących systemu pomocy publicznej po
wydaniu przez Komisję Europejską nowego rozpo-
rządzenia dotyczącego wyłączeń blokowych. Będą
one dotyczyły ułatwień w przedmiotowym zakresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie ewentualnych zmian w podziale
administracyjnym Polski (2529)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2529/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Leny Dąbkowskiej-Cichockiej z dnia 4 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie ewentualnych zmian w po-
dziale administracyjnym Polski uprzejmie informu-
ję, że prezes Rady Ministrów pan Donald Tusk
w dniu 24 listopada 2007 r., odpowiadając na pyta-
nia parlamentarzystów w związku z wygłoszonym
exposé, stwierdził, iż obecny rząd nie jest zwolenni-
kiem rewolucyjnych zmian w podziale terytorial-
nym państwa. Następnie na posiedzeniu Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w dniu
30 stycznia 2008 r. prezes Rady Ministrów potwier-
dził powyższe stanowisko, mówiąc o konieczności
stabilizacji dotychczasowej sytuacji związanej z licz-
bą województw, powiatów i gmin.
Należy zauważyć, że wprowadzony z dniem 1 stycz-
nia 1999 r. zasadniczy trójstopniowy podział teryto-
rialny państwa został poprzedzony wieloma debatami
i analizami merytorycznymi w tym zakresie.
Ponadto zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 24 lipca
1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowe-
go podziału terytorialnego państwa (Dz. U. Nr 96,
poz. 603, z późn. zm.) został poddany wstępnej oce-
nie przez Sejm RP, Senat RP i Radę Ministrów. Rada
Ministrów w dniu 12 grudnia 2000 r. przyjęła doku-
ment pt. „Ocena nowego zasadniczego podziału te-
rytorialnego państwa”, natomiast Sejm RP i Senat
RP podjęły stosowne uchwały w 2001 r. Nowy po-
dział został uznany za poprawny i spełniający zało-
żenia reformy administracji publicznej. Wskazano,
że postulowane zmiany powinny mieć charakter ko-
rekt zmierzających do likwidowania konfliktów lo-
kalnych, uwzględnienia więzi społecznych oraz lep-
szego wykorzystania środków publicznych. Korek-
ty takie są na bieżąco dokonywane na podstawie
598
wpływających wniosków w sprawie zmian podziału
terytorialnego stopnia wojewódzkiego, powiatowego
i gminnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do powstrzymania zjawiska
globalnego ocieplenia (2530)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś z dnia
15 kwietnia br., znak SPS-023-2530/08, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia, a także odpowiedzi
na postawione pytania:
Z dokumentu „Adaptacja do zmian klimatycz-
nych w Europie – warianty działań na szczeblu UE”
ogłoszonego przez UE w 2007 r. wynika, że wszyst-
kie regiony Europy będą coraz silniej odczuwały nie-
korzystne skutki zmian klimatycznych. Zmiany kli-
matu stanowią obecnie podwójne wyzwanie.
— Po pierwsze, poważnym skutkom zmian kli-
matycznych można zapobiec poprzez wczesne i rady-
kalne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych
(GHG). Szybkie przejście na globalną gospodarkę
niskoemisyjną stanowi więc podstawę zintegrowa-
nej polityki UE w zakresie zmian klimatu i energe-
tyki. Ma to umożliwić realizację unijnego celu pole-
gającego na utrzymaniu wzrostu średniej globalnej
temperatury maksymalnie o 2ºC w stosunku do
poziomu sprzed okresu uprzemysłowienia. Wzrost
przekraczający 2ºC zwiększa możliwość wystąpie-
nia groźnych i nieprzewidywalnych zmian klima-
tycznych oraz zdecydowanie podwyższa koszty
adaptacji.
— Po drugie, zmiany klimatyczne zachodzą już
obecnie i społeczeństwa na całym świecie stoją przed
wyzwaniem polegającym na konieczności adaptacji
do ich skutków. Działania adaptacyjne są nieunik-
nionym i niezbędnym uzupełnieniem działań na
rzecz łagodzenia skutków zmian klimatu i nie sta-
nowią one alternatywy dla ograniczania emisji ga-
zów cieplarnianych. W związku ze wzrostem tempe-
ratury należy oczekiwać różnorodnych skutków śro-
dowiskowych i społeczno-gospodarczych (np. znacz-
nych migracji ludności) o poważnym i często nieod-
wracalnym charakterze.
Przewiduje się między innymi, że podobnie jak
w innych częściach świata, również w Polsce postę-
pować będzie wzrost średniej temperatury powie-
trza połączony w naszych warunkach z redukcją
przejściowych pór roku, z tendencją do dominacji
pory ciepłej i chłodnej. Z punktu widzenia konwencji
klimatycznej istotny jest wpływ zmian klimatu na
ekosystemy, ich wrażliwość i adaptację do zmian kli-
matu, różnorodność biologiczną, pustynnienie, ste-
powienie, obniżanie poziomu wód gruntowych.
Sprawy klimatu stanowią integralną część prio-
rytetów legislacyjnych Komisji Europejskiej na rok
2008 mających na celu zabezpieczenie zrównoważo-
nego rozwoju Europy („Green paper on adaptation
to climate change” został przyjęty przez Komisję
Europejską w czerwcu 2007 r., obecnie rozpoczynają
się konsultacje – na różnym poziomie – dokumentu
green paper, żeby go przekształcić w „White paper
on adaptation to climate change”, który powinien
zostać ukończony jesienią 2008).
1. Jak wygląda realizacja zapisanych w „Naro-
dowej polityce klimatycznej” zapisów zmierzających
do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych o 40%
do 2020 r.?
Dokumentem rządowym formułującym państwo-
wą politykę klimatyczną jest „Polityka klimatyczna
Polski. Strategie redukcji emisji gazów cieplarnia-
nych w Polsce do roku 2020”1)), który określa pod-
stawowe cele, priorytety oraz zadania dla sektorów
gospodarczych odpowiedzialnych za przeważającą
cześć krajowej emisji gazów cieplarnianych. Reduk-
cja emisji gazów cieplarnianych zależna jest od pro-
wadzonej polityki energetycznej, przemysłowej i le-
śnej oraz stosowanych preferencji dla rozwoju odna-
wialnych źródeł energii.
Polska, będąc stroną protokołu z Kioto, przyjęła
zobowiązanie do zredukowania emisji gazów cie-
plarnianych o 6% w okresie 2008–2012 w stosunku
do roku 1988 będącego rokiem bazowym2)), który
obejmuje dane z emisji gazów: dwutlenku węgla,
metanu i podtlenku azotu z roku 1988 oraz gazów
przemysłowych z grupy fluorowęglowodorów (HFCs),
perfluorowęglowodorów (PFCs) oraz sześciofluorku
siarki z roku 1995.3)) Przemiany polityczno-gospo-
1)
Dokument przyjęty przez Radę Ministrów w listopadzie
2003 r.
2)
Kraje z gospodarką w okresie przejściowym otrzymały pra-
wo do wybrania innego roku bazowego niż 1990. Polska przyjęła
jako rok bazowy rok 1988, który był ostatnim przed kryzysem ro-
kiem względnie normalnego funkcjonowania gospodarki i w któ-
rym to emisje gazów cieplarnianych były najwyższe w dekadzie.
3)
Substancje zubożające warstwę ozonową są również gaza-
mi powodującymi efekt cieplarniany, co zostało potwierdzone
w Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian
klimatu oraz w protokole z Kioto. Zgodnie z art. 4 strony kon-
wencji klimatycznej oraz art. 2 protokołu z Kioto strony mają
zapobiegać emisjom gazów cieplarnianych niebjętych kontrolą
przez protokół montrealski w sprawie substancji zubożających
warstwę ozonową. Inaczej można zatem powiedzieć, że substan-
cje powodujące efekt cieplarniany, które jednocześnie osłabiają
warstwę ozonową, są kontrolowane przez protokół montrealski.
Jako państwo członkowskie Unii Europejskiej Polska wywiązu-
je się z zobowiązań nakładanych przez protokół montrealski po-
przez realizację zaleceń rozporządzenia (WE) nr 2037 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie

darcze zachodzące od 1990 r. oraz szereg inwestycji
proekologicznych podejmowanych przez polski prze-
mysł spowodowały, że Polska już dziś wypełnia cel
nałożony na nasz kraj w protokole z Kioto. Polska do
roku 2006 osiągnęła znaczną redukcję emisji w sto-
sunku do roku bazowego (1988) – emisja gazów cie-
plarnianych zmniejszyła się o 29%.
2. Czy ministerstwo podjęło pracę nad przygoto-
waniem rozwiązań legislacyjnych zachęcających do
rozwoju energetyki odnawialnej i ułatwiających re-
alizację projektów z nią związanych?
1. Spośród nowych technologii ograniczania emi-
sji dwie grupy należy uznać za najbardziej obiecują-
ce: technologie nisko- lub bez węglowe oraz odna-
wialne źródła energii. Rozwój odnawialnych źródeł
energii przyczynia się do rozwiązania następujących
problemów:
— poprawy ochrony środowiska, zgodnie z wy-
mogami zrównoważonego rozwoju i realizacją po-
stanowień protokołu z Kioto,
— poprawy bezpieczeństwa dostaw energii przez
rozwój źródeł odnawialnych na lokalne zaopatrzenie
potrzeb energetycznych,
— dywersyfikacji źródeł dostaw energii,
— tworzenia warunków regionalnego i lokalnego
rozwoju, w szczególności lokalnego zatrudnienia
i zapewnienia pozytywnego wpływu na spójność
społeczną.
2. Wspieranie rozwoju odnawialnych źródeł ener-
gii jest ważnym elementem polityki państwa wyni-
kającym z przyjętych dokumentów rządowych,
w szczególności:
— „Strategii rozwoju energetyki odnawialnej”,
przyjętej przez Sejm RP w 2001 r.;
— „Polityki energetycznej Polski do 2025 roku”,
przyjętej przez RM w 2005 r.;
— „Polityki ekologicznej państwa na lata 2007–
–2010, z uwzględnieniem perspektywy na lata 2011–
–2014” (dokument przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 13 grudnia 2006 r.)
3. Cel unijny dla Polski związany z wykorzysta-
niem odnawialnych źródeł energii wynika z dyrek-
tywy 2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 27 września 2001 r. w sprawie wspierania
produkcji na rynku wewnętrznym energii elektrycz-
nej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych i zapisów
traktatu akcesyjnego, który określa cel wskaźniko-
wy dla Polski (nieobligatoryjny) zakładający uzy-
skanie 7,5% udziału energii elektrycznej wytworzo-
nej w źródłach odnawialnych w krajowym zużyciu
brutto energii elektrycznej do końca 2010 r. Szacun-
ki możliwości realizacji ww. celu unijnego odzwier-
ciedla przygotowany przez ministra gospodarki
„Raport określający cele w zakresie udziału energii
substancji zubożających warstwę ozonową. Ponadto obowiązuje
w Polsce ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o substancjach zubo-
żających warstwę ozonową oraz przepisy wykonawcze do ustawy,
które dodatkowo do rozporządzenia (WE) nr 2037 regulują za-
gadnienia dotyczące ograniczania emisji tych substancji.
599
elektrycznej wytwarzanej w odnawialnych źródłach
energii znajdujących się na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej w krajowym zużyciu energii elek-
trycznej w latach 2005–2014” (dokument przyjęty
przez Radę Ministrów w dniu 16 sierpnia 2005 r.)
Dokument ten przewiduje, że największy potencjał
do wykorzystania będzie w zakresie trzech rodzajów
zasobów odnawialnych, tj. biomasy, wiatru i wody.
Jednocześnie informuję, że w 2007 r. na wiosennej
sesji Rady Europejskiej podjęto decyzje dotyczące
przeciwdziałania zmianom klimatycznym, a w szcze-
gólności uzgodniono, że do 2020 r. w UE:
— zredukuje się o 20% emisję gazów cieplar-
nianych (z opcją 30-procentowej redukcji, o ile
w tym zakresie zostaną zawarte stosowne porozu-
mienia międzynarodowe) w stosunku do poziomu
emisji z 1990 r.,
— udział energii odnawialnej w konsumpcji fi-
nalnej energii sięgnie 20%,
— o 20% zostanie zwiększona efektywność ener-
getyczna w stosunku do prognoz na rok 2020,
— udział biopaliw w ogólnej konsumpcji paliw
transportowych wyniesie co najmniej 10%.
Te ambitne plany stały się podstawą intensyw-
nych prac Komisji Europejskiej nad projektami do-
kumentów wchodzących w skład tzw. pakietu ener-
getyczno-klimatycznego.
Pakiet energetyczno-klimatyczny zawiera pro-
jekty aktów legislacyjnych oraz dwa dokumenty po-
zalegislacyjne odnoszące się do spraw nieujętych
w formie projektów legislacyjnych. Dodatkowo KE
przedstawiła dokumenty robocze dotyczące oceny
oddziaływania proponowanych rozwiązań oraz me-
todologię, na podstawie której KE przedstawiła swo-
je propozycje. Pakiet składa się z wielu projektów
aktów prawnych, a m.in. wniosku dotyczącego dy-
rektywy Parlamentu i Rady w sprawie promowania
stosowania energii ze źródeł odnawialnych – COM
(2008) 19 wersja ostateczna.
Obecnie trwa proces negocjacji tej dyrektywy.
Resortem odpowiedzialnym za wdrażanie przepisów
unijnych dot. energii odnawialnej jest Ministerstwo
Gospodarki.
3. Czy ministerstwo rozważa przygotowanie na
tegoroczny Szczyt Klimatyczny w Poznaniu propo-
zycji globalnego porozumienia zapewniającego
utrzymanie wzrostu średniej temperatury na Ziemi
poniżej 20C?
Konferencja stron UNFCCC przyjęła ofertę Pol-
ski organizacji 14. sesji konferencji stron konwencji
i 4. spotkania stron protokołu z Kioto w Poznaniu.
Konferencja odbędzie się w dniach 1–12 grudnia
2008 r. Ponieważ w 2008 r. przewodnictwo konfe-
rencji przypada na grupę regionalną Europy Wschod-
niej, w maju 2007 r. grupa regionalna przyjęła decy-
zję o desygnowaniu polskiego ministra środowiska
na przewodniczącego 14. konferencji i 4. spotkania.
Formalnie konferencja stron wybierze przewodni-
czącego pierwszego dnia obrad, 1 grudnia 2008 r.
600

Prace nad nowym porozumieniem po protokole
z Kioto rozpoczęły się w styczniu 2008 r. i muszą
zakończyć się do końca roku 2009, aby porozumie-
nie mogło zostać ratyfikowane i wejść w życie do
końca roku 2012. Z tego względu najbliższe dwa lata
będą miały decydujące znaczenie w globalnych dzia-
łaniach na rzecz zmian klimatu. Najważniejsze kro-
ki tych działań będą podjęte na 14. Konferencji
Stron Konwencji UNFCCC (COP14/CMP4), a koń-
cowy pakt zostanie uzgodniony w Kopenhadze
w 2009 r. (COP15/CMP5).
Celem nadrzędnym prezydenta COP14 będzie
stworzenie sprzyjającej atmosfery do dalszych nego-
cjacji, dążenie do wyjaśnienia pozycji i stanowisk
stron, lepszego wzajemnego zrozumienia występują-
cych różnic w stanowiskach stron oraz podejmowa-
nie wysiłków na rzecz zbliżenia tych stanowisk i uła-
twienia dojścia do konsensusu. Sukces konferencji
stron w Poznaniu będzie polegać przede wszystkim
na doprowadzeniu do postępu w realizacji postano-
wień z 13. sesji COP na Bali, a zwłaszcza na:
1) uzyskaniu zbliżenia stanowisk stron przede
wszystkim w sprawie długofalowej współpracy;
2) zawężeniu poglądów stron w sprawie przy-
szłych zobowiązań krajów rozwiniętych w sprawie
redukcji emisji po roku 2012;
3) przyjęciu szczegółowego programu działań
w roku 2009, bowiem oba te zagadnienia powinny
zakończyć się w roku 2009 na konferencji stron
w Kopenhadze.
4) Zakończeniu II przeglądu wdrażania protoko-
łu z Kioto i przyjęcie decyzji w tej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
iż zgodnie z ustawą z dnia 23 listopada 2002 r. o re-
strukturyzacji zobowiązań koncesyjnych operato-
rów stacjonarnych publicznych sieci telefonicznych
(Dz. U. Nr 233, poz. 1956, ze zm.), dalej zwaną „usta-
wą o restrukturyzacji”, minister właściwy do spraw
łączności do końca 2006 r. wydał 22 decyzje umarza-
jące raty opłat koncesyjnych i opłaty prolongacyjne
dla 14 operatorów stacjonarnych publicznych sieci
telefonicznych. Zgodnie z przepisami tej ustawy ope-
ratorzy stacjonarnych publicznych sieci telefonicz-
nych mogli składać wnioski najpóźniej do dnia
31 grudnia 2004 r. Po akcesji Polski do Unii Euro-
pejskiej, ze względu na konieczność uzyskania wią-
żącego rozstrzygnięcia Komisji Europejskiej czy wy-
dawanie przez ministra właściwego ds. łączności
decyzji umorzeniowych płatności rat za opłaty kon-
cesyjne oraz opłat prolongacyjnych (zgodnie z prze-
pisami ustawy o restrukturyzacji) nie stanowi po-
mocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 traktatu
WE, w czerwcu 2004 r. zawieszone zostały postępo-
wania prowadzone zgodnie z przepisami ustawy
o restrukturyzacji. W dniu 25 stycznia 2006 r. Ko-
misja Europejska stwierdziła, iż restrukturyzacja
zobowiązań koncesyjnych nie stanowi pomocy pań-
stwa w świetle przepisów traktatu WE. W lutym
2006 r. ówczesny minister transportu i budownic-
twa wszczął wszystkie zawieszone postępowania do-
tyczące wniosków operatorów stacjonarnych pu-
blicznych sieci telefonicznych o umorzenie płatności
rat za opłaty koncesyjne i opłat prolongacyjnych;
wszystkie te postępowania zostały zakończone do
końca 2006 r. wydaniem decyzji umorzeniowych
(2 ostatnie decyzje dla RST El-Net SA zostały wyda-
ne 14 grudnia 2006 r.).
W poniższej tabeli pragnę przedstawić pani poseł
sumaryczne informacje o decyzjach wydanych przez
ministra właściwego do spraw łączności na podsta-
wie przepisów ustawy o restrukturyzacji:
umorzone
kwota
data decyzji opłaty
L.p. nazwa operatora umorzonych rat
umorzeniowej prolongacyjne
w euro
w PLN

1 2003-12-19 Telefonia Dialog SA 117 850 000,00 21 703 638,20

podsekretarza stanu
Netia Telekom
w Ministerstwie Infrastruktury 2 2003-12-23
Mazowsze SA
52 013 310,00 9 028 521,00

- z upoważnienia ministra - Netia Telekom

3 2003-12-23 29 445 420,00 4 496 678,00
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz Telmedia SA
Netia Telekom
4 2003-12-23 9 926 320,00 2 273 807,00
Silesia SA
w sprawie rozwoju infrastruktury
Razem 2003 r. 209 235 050,00 37 502 644,20
telekomunikacyjnej oraz konwersji opłat
koncesyjnych operatorów stacjonarnych 5 2004-03-17 Szeptel SA 2 326 480,00

publicznych sieci telefonicznych (2532) 6 2004-03-31

Pilicka Telefonia
1 120 000,00
Sp. z o.o.

7 2004-04-30 TeleNet Konin SA 6 494 010,25

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz (SPS- 8 2004-04-30 TeleNet Konin SA 1 817 819,75

-023-2532/08) dotyczącą rozwoju infrastruktury te- 9 2004-06-07 TeleNet Zachód SA 4 839 720,00 827 742,00
lekomunikacyjnej oraz konwersji opłat koncesyjnych 10 2004-06-14 TeleNet Centrum SA 6 105 900,00 832 094,70
operatorów stacjonarnych publicznych sieci telefo-
11 2004-06-14 TeleNet Centrum SA 2 035 300,00
nicznych, pragnę przede wszystkim poinformować,
 601

Razem 2004 r. 24 739 230,00 1 659 836,70 oraz wykazu składanej z nim dokumentacji (Dz. U.
Nr 83, poz. 765),
12 2006-03-21 RST El-Net SA 22 894 266,34
— przeprowadzenie przez ministra właściwego
13 2006-06-26 RST El-Net SA 10 084 746,96
do spraw łączności kontroli rodzaju, zakresu i wyso-
14 2006-07-20 TeleNet Dębica SA 3 998 082,03 kości nakładów inwestycyjnych ponoszonych przez
15 2006-07-20 TeleNet Konin SA 9 968 090,00 operatora lub podmiot z nim powiązany,
— zakończenie postępowania poprzez wydanie
16 2006-07-20 TeleNet Południe SA 4 500 000,00
przez ministra właściwego do spraw łączności decy-
17 2006-07-20 TeleNet Południe SA 6 100 000,00
zji umarzającej płatności rat opłaty koncesyjnej lub
18 2006-07-20 TeleNet Południe SA 532 000,00 opłat prolongacyjnych.
19 2006-07-20 TeleNet Wschód SA 166 260,00 Dodatkowo chciałbym poinformować panią po-
seł, iż zasadniczym celem uchwalenia ustawy o re-
20 2006-07-20 TeleNet Brzesko SA 38 036 199,79
strukturyzacji było wyrównanie szans operatorów
21 2006-12-14 RST El-Net SA 52 079 334,18
telekomunikacyjnych działającym na polskim ryn-
22 2006-12-14 RST El-Net SA 28 934 000,00 ku po 1 stycznia 2001 r. Zgodnie bowiem z obowią-
Razem 2006 r. 177 292 979,30
zującą przed 1 stycznia 2001 r. ustawą z dnia 23 li-
stopada 1990 r. o łączności (Dz. U. z 1995 r. Nr 117,
2003–2006 razem 411 267 259,30 39 162 480,90
poz. 564, ze zm.) operator wchodzący na rynek usług
telekomunikacyjnych był zobowiązany uzyskać kon-
Pragnę także poinformować panią poseł, iż prze- cesję na świadczenie strefowych usług telekomuni-
pisy ustawy o restrukturyzacji stanowiły, że opera- kacyjnych w stacjonarnych publicznych sieciach te-
tor stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej ubie- lefonicznych, która przyznawała mu prawo do świad-
gający się o umorzenie płatności rat za opłaty konce- czenia usług w danej strefie numeracyjnej, oraz
syjne oraz opłat prolongacyjnych mógł we wniosku wnieść opłatę za tę koncesję (na rynku powstały du-
wskazać nakłady poniesione (przez niego lub też opole, tzn. obok Telekomunikacji Polskiej SA w da-
podmioty z nim powiązane) przed dniem złożenia nej strefie numeracyjnej mógł działać niezależny
wniosku (z wyłączeniem nakładów sprzed dnia 1 stycz- operator). Operatorzy ci byli wyłaniani w ramach
nia 2001 r.) lub określić rodzaj, zakres i wysokość otwartej procedury przetargowej, a koncesje były
deklarowanych (przyszłych) nakładów inwestycyj- udzielane na okres 15 lat. Po wejściu w życie przepi-
nych. W przypadku złożenia przez operatora oświad- sów ustawy z dnia 21 lipca 2000 r. Prawo telekomu-
czenia dotyczącego przyszłych nakładów inwesty- nikacyjne (Dz. U. Nr 73, poz. 852, ze zm.) nastąpiła
cyjnych ustawa określała, iż deklarowany okres ich dalsza liberalizacja rynku usług telekomunikacyj-
ponoszenia nie mógł być dłuższy niż cztery lata od nych, w wyniku której nowi operatorzy wchodzący
dnia złożenia wniosku. Operatorzy składający wnio- na rynek usług telekomunikacyjnych nie byli zobo-
ski o restrukturyzację zobowiązań koncesyjnych na wiązani do wnoszenia opłaty z tytułu koncesji na
prowadzenie działalności telekomunikacyjnej. Ope-
ogół wskazywali nakłady inwestycyjne poniesione
ratorzy ci wnosili jedynie opłatę z tytułu zezwolenia
przed dniem złożenia wniosku, tylko w nielicznych
telekomunikacyjnego (ok. 2500 euro) i uzyskiwali
przypadkach składali deklaracje o zamiarze doko-
możliwość prowadzenia działalności telekomunika-
nania inwestycji w przyszłości – inwestycje te zosta-
cyjnej na obszarze całego kraju. Skutkiem tego było
ły już przez tych operatorów zakończone.
zniesienie dotychczasowej struktury duopoli na ryn-
Pragnę wyjaśnić, iż proces restrukturyzacji ku; operatorzy posiadający koncesję na prowadzenie
opłat koncesyjnych przebiegał według następujące- działalności w zakresie usług telefonii stacjonarnej
go trybu: w danej strefie numeracyjnej utracili korzyści wyni-
— złożenie przez operatora wniosku o odroczenie kające z przedmiotu koncesji (prawo do prowadzenia
terminu płatności opłat koncesyjnych oraz opłat działalności operatora w określonej strefie numera-
prolongacyjnych i udzielenie promesy umorzenia cyjnej jako jedyny podmiot obok Telekomunikacji
tych opłat, Polskiej) – konieczność wywiązania się przez tych
— odroczenie przez ministra właściwego do spraw operatorów z nałożonych na nich opłat koncesyjnych
łączności na podstawie art. 3 ust. 1 w związku z art. 4 nie została zniesiona.
terminu płatności opłat koncesyjnych oraz opłat pro- Poniżej pragnę udzielić szczegółowych odpowie-
longacyjnych oraz udzielenie promesy umorzenia dzi na pytania zadane przez panią poseł:
tych zobowiązań po spełnieniu warunków określo- 1. Jakie nakłady inwestycyjne w infrastrukturę
nych w art. 8 ustawy o restrukturyzacji, telekomunikacyjną w zamian za umorzenie rat opłat
— złożenie przez wnioskodawcę sprawozdania koncesyjnych lub opłat prolongacyjnych zostały po-
według wzoru określonego w rozporządzeniu mini- niesione przez największych operatorów telekomu-
stra infrastruktury z dnia 25 kwietnia 2003 r. nikacyjnych, np. Telefonię Dialog SA, Netia SA oraz
w sprawie wzoru sprawozdania wskazującego ro- RST El-Net SA?
dzaj, zakres i wysokość poniesionych przez operato- Przede wszystkim, odpowiadając na to pytanie,
rów telekomunikacyjnych nakładów inwestycyjnych chciałbym wyjaśnić, iż we wniosku o umorzenie rat
602
opłaty koncesyjnej lub opłat prolongacyjnych ope-
ratorzy mogli wskazać nakłady inwestycyjne po-
niesione na następujące elementy infrastruktury
telekomunikacyjnej (zgodnie z klasyfikacja środ-
ków trwałych):
1) budynki transportu i łączności (102,121),
2) rurociągi i linie telekomunikacyjne (210),
3) sieci rozdzielcze, linie kablowe rozdzielcze
(211),
4) zespoły komputerowe (491),
5) urządzenia i aparatura radionadawcza (621),
6) urządzenia teletransmisyjne przewodowe
(623),
7) urządzenia telefoniczne (626),
8) inne urządzenia teletechniczne i radiotech-
niczne (629),
9) elementy wyposażenia i osprzętu niezbędnych
do prawidłowego działania, jak urządzenia zasilają-
ce, klimatyzacyjne, zabezpieczające (653).
W poniższej tabeli przedstawiam wysokość na-
kładów inwestycyjnych poniesionych przez operato-
rów wymienionych w interpelacji pani poseł, które
to nakłady inwestycyjne stanowiły podstawę wyda-
nia decyzji umorzeniowej.
Operator Nakłady inwestycyjne w PLN
Dialog SA 648 107 668,78
Netia SA 358 867 563,39
RST El-Net SA 435 152 533,53
Pragnę równocześnie poinformować, iż nakłady
te były przeliczane według średniego kursu euro,
ustalanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązu-
jącego w ostatnim dniu miesiąca poprzedzającego
miesiąc, w którym została złożona przez operatora
dokumentacja zgodnie z przepisami art. 8 ustawy
o restrukturyzacji. Ponadto uprzejmie informuję, iż
nakłady te były dodatkowo przeliczane w zależności
od obszaru, na którym realizowana była inwestycja
– wartość nakładów inwestycyjnych operatora prze-
liczana była, przyjmując jako 1 euro:
1) każde 1 euro nakładów inwestycyjnych ponie-
sionych na obszarze miast liczących w dniu wejścia
w życie ustawy 100 000 mieszkańców i więcej;
2) każde 0,5 euro nakładów inwestycyjnych po-
niesionych na obszarze miast liczących w dniu
wejścia w życie ustawy mniej niż 100 000 miesz-
kańców;
3) każde 0,4 euro nakładów inwestycyjnych po-
niesionych na obszarach powiatów (gmin) zagrożo-
nych szczególnie wysokim bezrobociem struktural-
nym lub zagrożonych strukturalną recesją i degra-
dacją społeczną w rozumieniu ustawy z dnia 14 grud-
nia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezro-
bociu (Dz. U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56, z późn. zm.),
w przypadku kiedy źródłem finansowania są wy-
łącznie środki własne operatora lub kredyty komer-
cyjne, lub komercyjne papiery wartościowe;
4) każde 0,35 euro nakładów inwestycyjnych po-
niesionych na obszarach wiejskich;
5) każde 0,25 euro nakładów inwestycyjnych po-
niesionych:
a) na obszarach powiatów (gmin) zagrożonych
szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym
lub zagrożonych strukturalną recesją i degradacją
społeczną, w przypadku kiedy źródłem finansowa-
nia są przynajmniej w 25% środki pochodzące
z pomocy bezzwrotnej międzynarodowych insty-
tucji finansowych, których Rzeczpospolita Polska
jest członkiem lub z którymi podpisała umowę
o współpracy,
b) bezpośrednio w związku z uruchomieniem
szerokopasmowego dostępu do internetu w szkołach
i placówkach oświatowych w rozumieniu ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 1996 r. Nr 67, poz. 329, z późn. zm.).
2. W jaki sposób zostało zweryfikowane, iż ww.
operatorzy telekomunikacyjni faktycznie ponieśli
nakłady inwestycyjne w infrastrukturę telekomuni-
kacyjną?
Weryfikacja nakładów inwestycyjnych poniesio-
nych przez operatorów telekomunikacyjnych odby-
wała się w oparciu o następujące przepisy:
— ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o restruk-
turyzacji zobowiązań koncesyjnych operatorów sta-
cjonarnych publicznych sieci telefonicznych (Dz. U.
Nr 233, poz. 1956, z późn. zm.);
— rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
25 kwietnia 2003 r. w sprawie wzoru sprawozdania
wskazującego rodzaj, zakres i wysokość poniesio-
nych przez operatorów telekomunikacyjnych nakła-
dów inwestycyjnych oraz wykazu składanej z nim
dokumentacji (Dz. U. Nr 83, poz. 765);
— ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 Ordynacja
podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r.; Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.).
Zgodnie z art. 8 ustawy o restrukturyzacji „ope-
rator, który uzyskał decyzję, o której mowa w art. 3
ust. 1, jest zobowiązany w terminie trzech miesięcy
po upływie każdego roku od dnia wydania tej decyzji
albo w terminie trzech miesięcy od zakończenia
okresu, w którym był zobowiązany ponieść nakłady
inwestycyjne, jeżeli okres ten jest krótszy od roku,
złożyć sprawozdanie wraz z dokumentacją, potwier-
dzające rodzaj, zakres i wysokość poniesionych na-
kładów inwestycyjnych w danym okresie”. Wzór
sprawozdania został określony w wyżej wskazanym
rozporządzeniu ministra infrastruktury. Operato-
rzy telekomunikacyjni składali ministrowi właści-
wemu do spraw łączności sprawozdania wraz z do-
kumentacją potwierdzające rodzaj, zakres i wyso-
kość poniesionych nakładów inwestycyjnych,
Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o restruk-
turyzacji organem upoważnionym do kontrolowa-
nia rodzaju, zakresu i wysokości nakładów inwe-
stycyjnych ponoszonych przez operatora lub pod-
miot z nim powiązany był minister właściwy do
spraw łączności.
Zakres przedmiotowy kontroli obejmował:
— rodzaj nakładów inwestycyjnych ponoszonych
przez operatora,

— zakres nakładów inwestycyjnych ponoszonych
przez operatora,
— wysokość nakładów inwestycyjnych ponoszo-
nych przez operatora.
Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji
oraz z uwagi na zakres kontroli przeprowadzenie
czynności kontrolnych dotyczących rodzaju i zakre-
su nakładów inwestycyjnych ponoszonych przez
operatora minister właściwy do spraw łączności po-
wierzał prezesowi Urzędu Regulacji Telekomunika-
cji i Poczty (URTiP, obecnie Urzędu Komunikacji
Elektronicznej – UKE). Pragnę wyjaśnić, iż organ
ten posiada administrację terenową w postaci od-
działów okręgowych, a obszary działania operato-
rów telekomunikacyjnych, którzy złożyli wnioski
o restrukturyzację, obejmowały swoim zasięgiem
cały kraj. Powierzenie kontroli następowało w for-
mie postanowienia wydawanego przez ministra wła-
ściwego do spraw łączności, w którym zlecano:
I. przeprowadzenie czynności kontrolnych doty-
czących rodzaju i zakresu nakładów inwestycyjnych
poniesionych przez operatora polegających na:
1) Sprawdzeniu, czy wskazany w sprawozdaniu
rodzaj nakładów inwestycyjnych zgodnie z art. 6
ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy odpowiada:
— wytworzeniu lub ulepszeniu środków trwa-
łych lub środków trwałych w budowie,
— nabyciu w drodze zakupu lub w inny odpłatny
sposób środków trwałych oraz środków trwałych
w budowie,
2) sprawdzeniu, czy zakres nakładów inwesty-
cyjnych wskazanych w sprawozdaniu odpowiada za-
kresowi rzeczywistych nakładów inwestycyjnych
faktycznie poniesionych, o których mowa w art. 6
ustawy o restrukturyzacji.
II. Sporządzenie protokołu z przebiegu czyn-
ności kontrolnych dotyczących rodzaju i zakresu
nakładów inwestycyjnych poniesionych przez ope-
ratora.
III. Doręczenie ministrowi właściwemu do spraw
łączności protokołu z przebiegu czynności kontrol-
nych dotyczących rodzaju i zakresu poniesionych na-
kładów inwestycyjnych w odpowiednim terminie.
Weryfikacja wysokości nakładów inwestycyjnych
poniesionych przez operatorów telekomunikacyj-
nych odbywała się na podstawie art. 9 ust. 3 w na-
stępujący sposób: minister właściwy do spraw łącz-
ności powoływał decyzją zespół do wyboru biegłego,
który zostanie powołany w toku kontroli rodzaju,
zakresu i wysokości nakładów inwestycyjnych po-
niesionych przez operatora lub podmiot powiązany,
w celu zbadania wysokości nakładów inwestycyj-
nych poniesionych przez operatora lub podmiot po-
wiązany.
Zespół działał w oparciu o:
1) ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks po-
stępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.),
2) ustawę o restrukturyzacji,
3) ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, z późn. zm.),
603
4) ustawę z dnia 13 października 1994 r. o bie-
głych rewidentach i ich samorządzie (Dz. U. z 2001 r.,
Nr 31, poz. 359, z późn. zm.),
5) uchwałę Krajowej Rady Biegłych Rewidentów
z dnia 10 września 2002 r. w sprawie publikacji listy
podmiotów uprawnionych do badania sprawozdań
finansowych. (M. P. z dnia 12 listopada 2002 r.,
Nr 53, poz. 739).
Zespół w swoich pracach korzystał z mechani-
zmów przewidzianych na gruncie ustawy z dnia
10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych
(Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 664, z późn. zm.). Pod-
kreślenia wymaga fakt, iż ustawa o restrukturyza-
cji w art. 9 ust. 3 wskazuje, iż „koszty biegłego (...)
ponosi operator”. Z uwagi na szczegółowy charakter
przepisów ustawy o restrukturyzacji postanowiono
w pierwszej kolejności wystąpić do Krajowej Izby
Biegłych Rewidentów z prośbą o przedstawienie li-
sty 30 podmiotów uprawnionych do badania spra-
wozdań finansowych. Z uwagi na precedensowy
charakter przeprowadzanej kontroli określone zo-
stały kryteria, według których powinny zostać do-
brane podmioty, tj.:
— długość funkcjonowania podmiotu na rynku
(min. 3 lata),
— ilość wykonywanych badań sprawozdań finan-
sowych w ciągu roku (min. 50),
— ilość zatrudnionych biegłych rewidentów we
wskazanym podmiocie.
Pragnę wyjaśnić, że powyższe kryteria określo-
no, mając na uwadze fakt, iż przeprowadzona kon-
trola wysokości nakładów inwestycyjnych poniesio-
nych przez operatorów telekomunikacyjnych będzie
jednym z głównych elementów, na podstawie któ-
rych zostanie podjęta decyzja o umorzeniu rat opłat
koncesyjnych lub opłat prolongacyjnych. Minister
właściwy do spraw łączności zaprosił podmioty
wskazane przez Krajowa Izbę Biegłych Rewidentów
do złożenia ofert na wykonanie ekspertyzy ekono-
miczno-finansowej. Zespół dokonywał wyboru bie-
głego, mając na uwadze między innymi koszt i ter-
min wykonania przez niego ekspertyzy. Przepisy
art. 9 ust. 3 ustawy o restrukturyzacji stanowiły, iż
„Do kontroli oraz wykonywanych w jej ramach czyn-
ności kontrolnych stosuje się odpowiednio przepisy
działu VI Ordynacji podatkowej” oraz że „Koszty
biegłego lub biegłych, powoływanych w toku kontro-
li w celu zbadania wysokości nakładów inwestycyj-
nych realizowanych przez operatora lub podmiot po-
wiązany, ponosi operator”. Stosownie do treści
art. 286 § 1 pkt 10) „Kontrolujący, w zakresie wyni-
kającym z upoważnienia, są w szczególności upraw-
nieni do: (...) pkt 10) zasięgania opinii biegłych”.
W związku z powyższym w zakresie kontroli wyso-
kości nakładów inwestycyjnych ponoszonych przez
operatora powoływano biegłego w formie postano-
wienia na podstawie art. 216 § 1, art. 217 oraz
art. 286 § 1 pkt 10 ustawy Ordynacja podatkowa
w związku z art. 9 ust. 3 ustawy o restrukturyzacji.
W postanowieniu tym określano:
604
I. Formę, w jakiej mają być dostarczone wyniki
badania biegłego, tj.: ekspertyza ekonomiczno-fi-
nansowa w rozumieniu art. 10 ust. 3 pkt 2) ustawy
o biegłych rewidentach i ich samorządzie, stwierdza-
jąca, czy wysokość zadeklarowanych nakładów in-
westycyjnych jest zgodna z wysokością rzeczywi-
stych nakładów inwestycyjnych – faktycznie ponie-
sionych przez operatora oraz podmioty powiązane.
Badanie wysokości nakładów inwestycyjnych
następowało w oparciu o sprawozdanie przekazane
przez operatora i wskazujące rodzaj, zakres i wyso-
kość nakładów inwestycyjnych poniesionych przez
operatora oraz na podstawie dokumentacji składa-
nej wraz ze sprawozdaniem.
II. Termin, w jakim ma zostać dostarczona mini-
strowi właściwemu do spraw łączności ekspertyza
ekonomiczno-finansowa określona w pkt I.
Pragnę podkreślić, iż sprawozdania prezesa URTiP/
UKE z przeprowadzonych kontroli oraz ekspertyza
ekonomiczno-finansowa wydana przez biegłego re-
widenta stanowiły podstawę do wydania decyzji
umorzeniowej rat opłaty koncesyjnej lub opłaty pro-
longacyjnej.
3. Czy weryfikacja nakładów inwestycyjnych
nastąpiła pod względem ich zgodności z art.6 ust.1
ustawy o restrukturyzacji?
Celem wszystkich zlecanych prezesowi URTiP/
UKE kontroli nakładów inwestycyjnych było doko-
nanie weryfikacji nakładów wskazanych w sprawoz-
daniu przez operatora pod względem zgodności
z przepisami art. 6 ust. 1 ustawy o restrukturyzacji.
Dodatkowo pragnę poinformować panią poseł, iż
żadna z kontroli przeprowadzonych w trakcie proce-
su restrukturyzacji zobowiązań operatorów publicz-
nych stacjonarnych sieci telefonicznych nie wykaza-
ła niezgodności w tym zakresie.
W załączeniu przekazuję, zgodnie z prośbą pani
poseł, kopie decyzji umorzeniowych wydanych przez
ministra właściwego do spraw łączności w stosunku
do operatorów Telefonia Dialog SA, Netia SA oraz
RST El-Net SA*). Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż
nie jest możliwe przekazanie kopii sprawozdań zło-
żonych przez tych operatorów oraz dokumentacji
potwierdzającej rodzaj, zakres i wysokość nakła-
dów inwestycyjnych poniesionych przez nich, gdyż
zawierają one informacje stanowiące tajemnicę
przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji (tekst jednolity Dz. U. z 2003 r. Nr 153,
poz. 1503).
Wyrażam nadzieję, że przekazane wyjaśnienia
zostaną uznane przez panią poseł za wyczerpujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie nowelizacji ustawy
z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury (2533)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-2533/08 z dnia 15 kwietnia 2008 r.,
przy którym została przekazana interpelacja poseł
Bożenny Bukiewicz w sprawie nowelizacji ustawy
z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy o pracowni-
kach sądów i prokuratury (Dz. U. Nr 102, poz. 690),
uprzejmie informuję, co następuje.
W Ministerstwie Sprawiedliwości zostały podjęte
prace nad powołaniem zespołu, którego celem bę-
dzie przygotowanie ustawy o zmianie ustawy o pra-
cownikach sądów i prokuratury. W trakcie prac ze-
społu zostanie rozważona kwestia zmiany art. 2 ust. 2
ustawy z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy o pra-
cownikach sądów i prokuratury, określającego gru-
pę osób zwolnionych z obowiązku ukończenia stu-
diów pierwszego stopnia i uzyskania tytułu zawodo-
wego (urzędnicy, którzy najpóźniej w dniu wejścia
w życie przywołanej ustawy ukończyli 40. rok życia
i posiadają co najmniej 15-letni staż pracy w sądzie
lub prokuraturze, pod warunkiem że w okresie
10 lat od dnia wejścia w życie ustawy ukończą stu-
dium zawodowe, jako cykliczną formę doskonalenia
zawodowego w Krajowym Centrum Szkolenia Kadr
Sądów Powszechnych i Prokuratury).
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż
ustawa z dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury miała między
innymi na celu podniesienie minimalnego pułapu
wykształcenia urzędników sądów i prokuratury, al-
bowiem od odpowiedniej kadry urzędniczej zależy
sprawność i poziom postępowań w tych instytucjach,
a tym samym prawidłowe funkcjonowanie wymiaru
sprawiedliwości.
Wskazać należy, iż w przedmiotowej ustawie
w regulacji dotyczącej zwolnienia z obowiązku uzu-
pełnienia wykształcenia podstawowe znaczenie ma
kryterium wieku, wymienione na pierwszym miej-
scu wśród warunków odstępstwa od omawianego
obowiązku. Podkreślenia wymaga, że takie rozwią-
zanie jest niejednokrotnie stosowane w przypadku
zaostrzania wymogów w zakresie wykształcenia dla
osób już zatrudnionych, w odniesieniu do których
wymogi takie nie były dotychczas obowiązujące.
Wynika ono z założenia, iż nie należy wymagać uzu-
pełnienia wykształcenia pod rygorem utraty pracy
od osób, które z uwagi na wiek mogą mieć zasadni-
cze trudności w uzyskaniu tego wykształcenia.
Trudności te mogą być uwarunkowane m.in. aktyw-

nością ludzkiego umysłu, stopniem możliwości zapa-
miętywania, przerwą w systematycznej edukacji.
Z kolei uzupełnienie kryterium wieku długim
stażem zatrudnienia (15 lat), przewidzianym w art. 2
ust. 2 ustawy dnia 9 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury, miało na celu
uznanie kwalifikacji nabytych przez urzędnika
w praktyce, jak również zagwarantowanie posiada-
nia przez daną osobę odpowiedniego doświadczenia
zawodowego i umiejętności. Celem takiego rozwią-
zania jest stworzenie w polskim sądownictwie
i prokuraturze nowoczesnej i wykwalifikowanej ka-
dry urzędniczej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie zasad opodatkowania sprzedaży
nieruchomości otrzymanych w drodze
darowizny lub spadku (2534)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 15 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2534/
08, przy którym załączono interpelację pani poseł
Bożenny Bukiewicz w sprawie zasad opodatkowania
sprzedaży nieruchomości otrzymanych w drodze
spadku lub darowizny, uprzejmie wyjaśniam.
Odpłatne zbycie nieruchomości lub prawa mająt-
kowego nabytych w drodze spadku lub darowizny
stanowi źródło przychodu w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz.
176, z późn. zm.). Źródłem przychodu z tego tytułu
jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw mająt-
kowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania
przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw
określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Według nowych zasad podatek wynosi 19% fak-
tycznie osiągniętego dochodu stanowiącego różnicę
pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nierucho-
mości lub praw a kosztami, powiększone o sumę od-
605
pisów amortyzacyjnych dokonanych od zbywanych
nieruchomości lub praw. Oznacza to, iż podatnik ma
możliwość uzyskany z tego tytułu przychód pomniej-
szyć o koszty uzyskania przychodu, o których mowa
w art. 22 ust. 6c–6e ustawy.
W sytuacji odpłatnego zbycia nieruchomości lub
praw majątkowych nabytych w drodze spadku, da-
rowizny lub w inny nieodpłatny sposób, na które
wskazuje w wystąpieniu pani poseł, za koszty uzy-
skania przychodu uważa się udokumentowane na-
kłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw ma-
jątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz
kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn
w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub
prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od
spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rze-
czy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania
podatkiem od spadków i darowizn. Wysokość nakła-
dów, o których wyżej mowa, ustala się na podstawie
faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od
towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających
poniesienie opłat administracyjnych.
Istotnym jest również, że po wprowadzonych
zmianach, podobnie jak dotychczas, podatek wystą-
pi jedynie wówczas, jeżeli sprzedaż została dokona-
na przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Po
upływie pięcioletniego okresu nie powstaje obowią-
zek podatkowy.
Zobowiązanie podatkowe nie występuje również
wówczas, kiedy podatnik spełnia warunki do zasto-
sowania zwolnienia przedmiotowego z tytułu tzw.
ulgi meldunkowej, określonego w art. 21 ust. 1
pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych. Zgodnie z tym przepisem przychody uzy-
skane z odpłatnego zbycia np. budynku mieszkal-
nego, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną
nieruchomość są wolne od podatku dochodowego,
jeżeli podatnik był zameldowany w zbywanym bu-
dynku lub lokalu na pobyt stały przez okres nie
krótszy niż 12 miesięcy przed datą zbycia oraz
w terminie 14 dni od dnia sprzedaży złoży stosowne
oświadczenie w urzędzie skarbowym.
W sprawie stosowania powyższego zwolnienia
minister finansów wydał interpretację ogólną z dnia
19 lutego 2008 r., nr DD2/033/0557/SKT/07/1682,
w której wyjaśnił, iż do wymaganego okresu zamel-
dowania wlicza się okres zameldowania zarówno
przed 1 stycznia 2007 r., jak i przed datą nabycia
nieruchomości lub prawa.
Przed wydaniem powyższej interpretacji ogólnej
w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 19 lutego 2008r.
podatnicy mogli z różnych względów, znaleźć się
w sytuacji, iż nie złożyli w urzędzie skarbowym w ter-
minie ustawowym oświadczeń, pomimo że spełniali
warunek do zastosowania zwolnienia, tj. byli zamel-
dowani w budynku lub lokalu mieszkalnym, który
był przedmiotem zbycia, na pobyt stały przez wy-
magany okres, tj. 12 miesięcy przed datą zbycia.
606
Aby uregulować tę sytuację, minister finansów
wydał rozporządzenie z dnia 2 kwietnia 2008 r.
w sprawie przedłużenia terminu do złożenia oświad-
czenia o spełnieniu warunków do zwolnienia z opo-
datkowania podatkiem dochodowym od osób fizycz-
nych przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia
nieruchomości i określonych praw majątkowych (Dz. U.
Nr 59, poz. 361), którego celem jest zapewnienie
możliwości skorzystania z przedmiotowego zwolnie-
nia przez podatników, którzy tych oświadczeń w usta-
wowym terminie nie złożyli.
Jak wynika z powyższego, powołane zwolnienie
przedmiotowe nie jest uzależnione od sposobu naby-
cia zbywanego budynku mieszkalnego lub lokalu
stanowiącego odrębną nieruchomość lub prawa ma-
jątkowego.
Podkreślić jednocześnie należy, iż obowiązują-
ce zasady opodatkowania mają zastosowanie w sy-
tuacji, kiedy zbywana nieruchomość lub prawa
majątkowe zostały nabyte, w tym w drodze spadku
lub darowizny, po dniu 31 grudnia 2006 r. Jeżeli
natomiast nabycie nastąpiło przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r., na mocy art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw, stosuje się zasady opodat-
kowania obowiązujące do dnia 31 grudnia 2006 r.
Według tych zasad, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 32
lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grud-
nia 2006 r., przychody uzyskane ze sprzedaży nie-
ruchomości i praw majątkowych nabytych w dro-
dze spadku lub darowizny są w całości wolne od
podatku dochodowego.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
ewentualnej nowelizacji ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, która miałaby na celu zwol-
nienie z opodatkowania podatkiem dochodowym do-
chodu ze sprzedaży nabytej w drodze spadku lub
darowizny nieruchomości, uprzejmie informuję, iż
aktualnie nie są prowadzone prace zmierzające do
wprowadzenia takiej regulacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie asystenta osoby niepełnosprawnej
(2536)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Tomasza Piotra Nowaka oraz pana Ar-
kadego Fiedlera, posłów na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, z dnia 7 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2536/08, w sprawie asystenta osoby niepełnospraw-
nej proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Odpowiadając na pytanie pierwsze panów posłów
dotyczące działań Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej prowadzonych w kierunku wspierania
usług asystenta osoby niepełnosprawnej, uprzejmie
informuję, że zawód asystenta osoby niepełnospraw-
nej został wprowadzony rozporządzeniem ministra
edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w spra-
wie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego
(Dz. U. Nr 124, poz. 860) do grupy zawodów pn.
„Pracownicy pomocy społecznej i pracy socjalnej”,
oznaczonych symbolem „346”, niezależnie od funk-
cjonującego już w ramach tej kategorii zawodu „pra-
cownik socjalny”. Klasyfikacja zawodów szkolnic-
twa zawodowego obejmuje zawody, typy szkół po-
nadgimnazjalnych, w których może odbywać się
kształcenie, oraz wskazuje ministrów, na których
wniosek zawody zostały wprowadzone do klasyfika-
cji. Klasyfikacja ta wskazuje także okres kształce-
nia w zasadniczej szkole zawodowej i szkole policeal-
nej, w tym skrócony okres kształcenia w szkole poli-
cealnej na podbudowie określonego profilu kształce-
nia ogólnozawodowego w liceum profilowanym. Za-
wody objęte klasyfikacją są zgodne z podziałem zawo-
dów ustalonym w klasyfikacji zawodów i specjalności
dla potrzeb rynku pracy, określonej w rozporządze-
niu ministra gospodarki i pracy z dnia 8 grudnia
2004 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i specjalno-
ści dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej stoso-
wania (Dz. U. Nr 265, poz. 2644 oraz z 2007 r.,
Nr 106, poz. 728).
Zgodnie z powyższym informuję, że realizacja
kształcenia w zawodzie asystenta osoby niepełno-
sprawnej została przewidziana w szkole policealnej
w cyklu rocznym. W 2006 r. minister edukacji naro-
dowej zatwierdził nowe podstawy programowe oraz
program nauczania dla tego zawodu, jednakże zo-
stał on już wprowadzony do szkół policealnych, za-
interesowanych tego typu kształceniem w roku
szkolnym 2001/2002 (zgodnie z podstawami progra-
mowymi z 2001 r.). Kształcenie w tym zawodzie
w szkołach publicznych jest bezpłatne.
Jednocześnie wyjaśniam, że ukończenie jedynie
kursu (szkolenia) na asystenta osobistego osoby nie-

pełnosprawnej nie daje uprawnień zawodowych
w tym zakresie. Niemniej jednak zgodnie z rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z 2 sierpnia 2005 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników sa-
morządowych zatrudnionych w jednostkach organi-
zacyjnych jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.) osoby posia-
dające minimum średnie wykształcenie i ukończony
kurs na asystenta osobistego osoby niepełnospraw-
nej mają np. możliwość ubiegania się o pracę i wyko-
rzystania nabytych umiejętności oraz wiedzy na sta-
nowisku opiekuna lub młodszego opiekuna w ośrod-
ku pomocy społecznej.
Osoby, które uzyskały zawód asystenta osoby
niepełnosprawnej, mogą być również zatrudniane
w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej,
w tym prowadzonych przez jednostki niepubliczne,
lub w innych instytucjach prowadzonych w ramach
działalności gospodarczej do świadczenia usług
opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuń-
czych (np. domy pomocy społecznej, ośrodki pomo-
cy społecznej, dzienne ośrodki wsparcia, organiza-
cje pozarządowe i agencje, świadczące usługi na
zlecenie gmin).
Podstawowym celem kształcenia asystenta oso-
by niepełnosprawnej jest przygotowanie absolwen-
ta szkoły do współdziałania w podnoszeniu jakości
życia osoby niepełnosprawnej poprzez ułatwienie
wykonywania czynności dnia codziennego, wy-
kształcenie samodzielności oraz (w części przypad-
ków) stworzenie warunków do samodzielnej reha-
bilitacji, wspierania i wzmacniania systemu pomo-
cy osobom niepełnosprawnym, współtworzenia in-
dywidualnych programów rehabilitacji i prowadze-
nia osoby niepełnosprawnej, dokonywania prawi-
dłowej, kompleksowej oceny postępów realizowane-
go programu rehabilitacji.
Należy wziąć pod uwagę, że asystent osoby nie-
pełnosprawnej jest nowym zawodem w sferze po-
mocy społecznej i jego specyficzna rola dopiero
kształtuje się. Obecnie do zadań w ramach tego za-
wodu należy: współtworzenie programów rehabili-
tacji i pomocy osobie niepełnosprawnej, doradzanie
w zakresie usług medycznych, rehabilitacyjnych, za-
wodowego przekwalifikowania, kontaktów społecz-
nych, usług kulturalnych, rekreacji i integracji ze
środowiskiem, diagnozowanie warunków życia i dą-
żenie do usuwania wszelkiego typu barier (psycholo-
gicznych, społecznych, architektonicznych, komuni-
kacyjnych itp.), pobudzanie aktywności osoby nie-
pełnosprawnej oraz jej rodziny w celu zaspokojenia
potrzeb biologicznych, psychicznych i społecznych,
planowanie, kontrolowanie i ocenianie indywidual-
nego programu pomocy osobie niepełnosprawnej,
włączanie osoby niepełnosprawnej w programy in-
stytucji i placówek świadczących usługi rehabilita-
cyjne, a także współpraca z mediami, ułatwiająca
poszukiwanie sponsorów w działaniach na rzecz
osób niepełnosprawnych.
607
Asystent osoby niepełnosprawnej, aktywnie współ-
pracując z rodziną osoby niepełnosprawnej oraz insty-
tucjami społecznymi, może przyczynić się do tworze-
nia optymalnych warunków rozwoju osoby niepeł-
nosprawnej. Ponadto asystent prowadzi rehabilita-
cję środowiskową, której założeniem jest świadcze-
nie usług osobom niepełnosprawnym w najbliższym
środowisku. W każdym wypadku asystent jest jedy-
nie wykonawcą woli osoby niepełnosprawnej. Wyko-
nuje swoją pracę jedynie na wyraźne polecenie osoby
niepełnosprawnej, wspierając ją w sytuacjach, w któ-
rych nie radzi ona sobie sama.
Uprzejmie informuję, że obecny system wspiera-
nia zatrudnienia osób niepełnosprawnych przewidu-
je m.in. możliwość zatrudnienia przez pracodawcę
pracownika pomagającego pracownikowi niepełno-
sprawnemu w pracy. Możliwość ta została uregulo-
wana w art. 26d ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 14, poz. 92) oraz rozporządzeniu ministra polity-
ki społecznej z dnia 15 września 2004 r. w sprawie
zwrotu kosztów przystosowania stanowisk pracy,
adaptacji pomieszczeń i urządzeń do potrzeb osób
niepełnosprawnych oraz kosztów zatrudnienia pra-
cownika pomagającego pracownikowi niepełno-
sprawnemu (Dz. U. Nr 215, poz. 2186, z późn. zm.).
Na podstawie ww. przepisu ustawy o rehabilitacji
(...) pracodawca, który zatrudnia pracownika nie-
pełnosprawnego, może otrzymać ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych zwrot miesięcznych kosztów zatrudnie-
nia pracowników pomagających pracownikowi nie-
pełnosprawnemu w pracy w zakresie czynności
ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem,
a także czynności niemożliwych lub trudnych do
samodzielnego wykonania przez pracownika nie-
pełnosprawnego na stanowisku pracy. Wysokość
zwrotu ustala się, dzieląc liczbę godzin przeznaczo-
nych na pomoc osobom niepełnosprawnym przez
liczbę godzin pracy osób niepełnosprawnych w da-
nym miesiącu i mnożąc uzyskany wynik przez kwo-
tę najniższego wynagrodzenia. Liczba godzin prze-
znaczonych na pomoc pracownikowi niepełnospraw-
nemu nie może przekroczyć 20% liczby godzin pracy
pracownika w miesiącu.
Należy jednak wskazać, że ww. forma pokrywania
kosztów ponoszonych przez pracodawców w związku
z wynagrodzeniem pracownika pomagającego pra-
cownikowi niepełnosprawnemu w pracy nie jest je-
dyna, albowiem pracodawcy zatrudniający osoby nie-
pełnosprawne mogą otrzymywać ze środków PFRON
miesięczne dofinansowanie do wynagrodzeń pra-
cowników niepełnosprawnych. Dofinansowanie to
ma na celu rekompensatę podwyższonych kosztów
zatrudnienia pracowników niepełnosprawnych, któ-
rych to kosztów pracodawcy nie ponosiliby, zatrud-
niając pracowników pełnosprawnych. Do kosztów
tych, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 13 grudnia
608
2007 r. w sprawie udzielania pomocy pracodawcom
zatrudniającym osoby niepełnosprawne oraz oso-
bom niepełnosprawnym wykonującym działalność
gospodarczą i rolniczą (Dz. U. Nr 240, poz. 1756),
należą koszty zatrudniania pracowników dotyczące
czasu przeznaczonego wyłącznie na pomoc w pracy
pracownikowi niepełnosprawnemu.
Pracodawca może również skorzystać z obu wyżej
wymienionych form pomocy, finansując część ponie-
sionych kosztów z otrzymywanego z PFRON dofi-
nansowania, a część ze zwrotu kosztów, o których
mowa w art. 26d ustawy o rehabilitacji (...). Należy
przy tym pamiętać, iż pomoc w postaci rekompensaty
podwyższonych kosztów zatrudnienia pracownika
niepełnosprawnego nie może przekroczyć 100% tych
kosztów oraz nie może być wyższa niż 100% kosztów
płacy zatrudnionej osoby niepełnosprawnej.
Informuję, że w 2007 r. zaobserwowano tenden-
cję rosnącą w ramach realizacji przez samorządy po-
wiatowe zadania dotyczącego zwrotu kosztów zatrud-
nienia pracowników pomagających pracownikom nie-
pełnosprawnym. Starostwie podpisali 18 umów, w ra-
mach których wypłacili dofinansowanie z tytułu
zwrotu kosztów zatrudnienia 298 pracowników po-
magających (w 2006 r. – tylko 148 osób) pracowni-
kom niepełnosprawnym. Pomoc w tym zakresie uzy-
skało 338 pracowników niepełnosprawnych (w roku
2006 – 224 osoby), przy czym 250 osób, którym
udzielono pomocy, było pracownikami zakładów
pracy chronionej.
Jednocześnie informuję, że instytucja usług asy-
stenckich była przedmiotem prac prowadzonych
przez Partnerstwo na rzecz Rozwoju w ramach Ini-
cjatywy Wspólnotowej Equal. Zgodnie z rezultatem
w zakresie rozwoju usług asystenta osoby niepełno-
sprawnej wypracowanym przez partnerstwa w ra-
mach tematu A, pt. „Ułatwianie wchodzenia i po-
wrotu na rynek pracy osobom mającym trudności
z integracją lub reintegracją na rynku pracy, celem
promowania rynku pracy otwartego dla wszystkich”
usługa asystenta osobistego umożliwia osobom ze
znaczną niepełnosprawnością ruchową i intelektu-
alną samodzielne i niezależne funkcjonowanie w ży-
ciu społeczno-zawodowym (bez konieczności anga-
żowania członków rodziny beneficjenta). Wypraco-
wany rezultat uwzględnia specyficzne potrzeby osób
z niepełnosprawnością ruchową oraz niepełnospraw-
nością intelektualną, w związku z czym wyróżniono
dwa odrębne profile kompetencji asystentów. Gdy
się współpracuje z osobami z problemami ruchowy-
mi, mniejsze znaczenie ma poziom wykształcenia
asystenta, którego podstawowym zadaniem jest po-
moc w pokonywaniu fizycznych barier związanych
z niepełnosprawnością. Istotne cechy takiego asy-
stenta to sprawność fizyczna i umiejętności w zakre-
sie udzielania pierwszej pomocy. Jednego niepełno-
sprawnego mogą również obsługiwać różne osoby.
Z kolei rola asystenta osób niepełnosprawnych inte-
lektualnie niewątpliwie wymaga wyższych kompe-
tencji i kwalifikacji zawodowych.
Odnosząc się do pytania drugiego z interpelacji,
dotyczącego problemów asystentów osób niepełno-
sprawnych związanych z zatrudnieniem, uprzejmie
informuję, że wykorzystanie kompetencji i wiedzy
pracowników wykonujących zawód asystenta osoby
niepełnosprawnej widoczne jest m.in. w działalności
samorządów powiatowych. Dla przykładu Urząd
Miasta Stołecznego Warszawy realizuje program
„Asystent Osoby Niepełnosprawnej”. Jego realizacja
odbywa się na terenie całej Warszawy. Celem przed-
sięwzięcia jest aktywizacja społeczna osób niepełno-
sprawnych. Asystenci biorący udział w programie
pomagają osobom niepełnosprawnym załatwić spra-
wy osobiste czy urzędowe, jak również dojechać do
pracy lub na rehabilitację. Usługa w ramach tego
programu świadczona jest przez 7 dni w tygodniu.
Warto zaznaczyć, że rolę zbliżoną do instytucji
asystenta osoby niepełnosprawnej i asystenta osobi-
stego osoby niepełnosprawnej może pełnić trener
pracy. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych realizuje obecnie pilotażowy pro-
gram „Trener pracy – zatrudnienie wspomagane
osób niepełnosprawnych”, którego celem jest wspie-
ranie zatrudnienia wspomaganego osób niepełno-
sprawnych. Program zakłada zatrudnienie na pod-
stawie umowy o pracę osoby niepełnosprawnej, wy-
magającej podczas wykonywania pracy pomocy in-
nych osób. Kluczową rolę w zatrudnieniu wspoma-
ganym pełni trener pracy (może to być asystent oso-
by niepełnosprawnej), który we współpracy z dorad-
cą zawodowym i psychologiem wspiera osobę niepeł-
nosprawną w procesie zdobywania i utrzymywania
zatrudnienia. Wymiar i rodzaj udzielanego wsparcia
jest ściśle powiązany z indywidualnymi potrzebami
osoby niepełnosprawnej i jest nakierowany na za-
pewnienie jej maksymalnej niezależności. Podsta-
wowym zadaniem trenera pracy jest przygotowanie
niepełnosprawnego pracownika do wykonywania
zadań i obowiązków zawodowych, poszukiwanie dla
osoby niepełnosprawnej odpowiedniego stanowiska
pracy oraz pomoc w początkowym okresie zatrud-
nienia. Wsparciem objęty jest tu również pracodaw-
ca oraz pracownicy, wobec których trener pracy peł-
ni funkcje doradcze i konsultacyjne. Pilotażowy pro-
gram „Trener pracy – zatrudnienie wspomagane
osób niepełnosprawnych”, będzie realizowany przez
PFRON do dnia 31 grudnia 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.

Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Karpińskiego
i Marka Krząkały
w sprawie nieprawidłowości w działaniu
wymiaru sprawiedliwości (2537)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Grzegorza Karpińskiego
i Marka Krząkały z dnia 7 kwietnia 2008 r. w spra-
wie postępowań karnych dotyczących działania
Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie
Chorych w Rybniku, a także postępowań zainicjo-
wanych przez dr. S. U. uprzejmie informuję, iż spra-
wy dotyczące tej tematyki prowadzone są lub były
na terenie działania Prokuratur Apelacyjnych we
Wrocławiu i w Katowicach.
Prokuratura Okręgowa w Opolu prowadziła sze-
reg postępowań przygotowawczych w odniesieniu do
sytuacji, jakie miały miejsce w Państwowym Szpita-
lu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku.
Zaczątkiem do tych działań była sprawa karna pro-
wadzona w Prokuraturze Rejonowej w Rybniku
przeciwko jednej z pielęgniarek oddziałowych tam-
tejszego szpitala, która przywłaszczyła pieniądze
zbierane od pacjentów na cele remontowe i inwesty-
cyjne szpitala. W wyniku analizy sprawy, przede
wszystkim pod kątem pochodzenia przywłaszczo-
nych środków, jak i w wyniku szeregu pism, jeszcze
w Prokuraturze Rejonowej w Rybniku rozpoczęto
wyjaśnianie kwestii darowizn na rzecz szpitala, po-
chodzących od pacjentów szpitala psychiatrycznego,
a więc takich, co do których już na wstępie można
było mieć wątpliwości w zakresie możliwości swo-
bodnego i w pełni świadomego rozporządzania swo-
im majątkiem.
W tym samym okresie (dochodzenie wszczęto
w dniu 15 kwietnia 2003 r.), w dniu 14 lipca 2003 r.,
w Prokuraturze Okręgowej w Gliwicach, ówczesny
dyrektor Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psy-
chicznie Chorych w Rybniku S. U. złożył zawiado-
mienie o podejrzeniu popełnienia przestępstw mają-
cych polegać na nieprawidłowościach przy sporzą-
dzaniu opinii dotyczących stanu psychicznego pa-
cjentów przebywających na obserwacji sądowo-psy-
chiatrycznej, popełnionych przez lekarzy przedmio-
towego szpitala, oraz na niezasadnym hospitalizo-
waniu mężczyzn w wieku poborowym, co miało po-
móc im w uniknięciu zasadniczej służby wojskowej.
Były dyrektor rybnickiego szpitala psychiatrycz-
nego S. U. złożył wskazane zawiadomienie o prze-
stępstwie, wszakże sam objęty był już wówczas zain-
teresowaniem w ramach prowadzonego dochodze-
nia, ukierunkowanego na wykrycie procederu okra-
dania pacjentów szpitala, w którym tenże brał czyn-
ny udział, a nawet – jak się później okazało – organi-
zował ten proceder.
609
W dniu 11 sierpnia 2003 r. wszczęto śledztwo
w sprawie nieprawidłowości przy sporządzaniu opi-
nii dotyczących stanu psychicznego pacjentów prze-
bywających na obserwacji sądowo-psychiatrycznej,
popełnionych przez lekarzy przedmiotowego szpita-
la, oraz polegających na niezasadnym hospitalizo-
waniu mężczyzn w wieku poborowym w tym szpita-
lu w celu udzielenia im pomocy w uniknięciu zasad-
niczej służby wojskowej, tj. o przestępstwo z art. 233
§ 4 K.k. i art. 271 § l i 3 K.k., czyli w sprawie po-
świadczania nieprawdy przez osoby pełniące funk-
cję biegłych lekarzy psychiatrów w celu osiągnięcia
korzyści majątkowych w okresie 1995–2003 r.
Wskazane postępowania w dniu 29 październi-
ka 2003 r. wraz ze śledztwem prowadzonym pier-
wotnie przez Prokuraturę Rejonową w Gliwicach
dotyczącym nieprawidłowości przy przyjmowaniu
pacjentów w trybie art. 23 ustawy o ochronie zdro-
wia psychicznego zostały połączone w Prokuratu-
rze Rejonowej w Kędzierzynie-Koźlu (gdzie trafiły
przekazane przez Prokuraturę Krajową) do wspól-
nego prowadzenia. Śledztwa te następnie, po prze-
jęciu przez Prokuraturę Okręgową w Opolu, z uwa-
gi na możliwość krzyżowania się ról procesowych
w sprawie, w odniesieniu do poszczególnych wąt-
ków, zostały podzielone na dwa różne śledztwa
oznaczone odpowiednio sygn. V Ds 7/04 i sygn. V
Ds 9/04, przy czym wątki dotyczące opinii sądowo-
-psychiatrycznych oraz hospitalizacji mężczyzn
w wieku poborowym znalazły się w śledztwie V Ds
9/04, a pozostałe, zawarte pierwotnie w sprawach
Prokuratur Rejonowych w Rybniku i Gliwicach,
objęto sprawą V Ds 7/04.
Sprawa o sygn. V Ds. 7/04 w dniu 30 grudnia
2005 r. trafiła z aktem oskarżenia do Sądu Rejono-
wego w Rybniku, a następnie, na mocy postanowie-
nia Sądu Najwyższego, wydanego w trybie art. 37
K.p.k., do Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu, gdzie
wciąż toczy się w stosunku do głównych oskarżonych,
w tym S. U., objętego 42 zarzutami wyłudzania pie-
niędzy od pacjentów rybnickiego szpitala psychia-
trycznego. Łącznie oskarżono w sprawie 21 osób, przy
czym 3 z nich złożyły wnioski w trybie art. 335 § l
K.k., i wyrokiem z dnia 29 grudnia 2006 r. zostały
prawomocnie skazane, zaś wobec jednej z oskarżo-
nych postępowanie umorzono z uwagi na śmierć tej
oskarżonej. Kolejny termin rozprawy wyznaczono
na 15–16 maja 2008 r.
Spośród wątków objętych śledztwem o począt-
kowej sygnaturze V Ds 9/04 wyłączono i skierowa-
no do Sądu Rejonowego w Rybniku dwa istotne ele-
menty.
Pierwszy z nich dotyczył dwóch byłych lekarzy
Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie
Chorych w Rybniku: L. A. i A. B. Zostali oni oskar-
żeni o trzy zdarzenia, zakwalifikowane z art. 228
§ 3 K.k. w zbiegu z art. 271 § 3 K.k. i z art. 286 § l
K.k. w zw. z art. ll § 2 K.k. i art. 12 K.k., a dotyczące
niezasadnej hospitalizacji trzech młodych mężczyzn,
którzy przekazali wskazanym korzyści majątkowe
610
w zamian za pomoc w uniknięciu zasadniczej służby
wojskowej. Obaj wskazani wyrokiem Sądu Rejono-
wego w Tarnobrzegu z dnia 21 grudnia 2007 r. zo-
stali skazani na kary pozbawienia wolności z wa-
runkowym zawieszeniem ich wykonania i zakazy
wykonywania zawodu lekarza. Te ostatnie środki
karne zostały uchylone przez Sąd Okręgowy w Tar-
nobrzegu wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2008 r., któ-
ry w pozostałym zakresie utrzymał wyrok sądu
I instancji w mocy, tym samym doprowadzając do
prawomocności skazania wymienionych lekarzy.
Podstawą do oskarżenia, a następnie skazania
w wymienionej sprawie był bogaty materiał dowodo-
wy zgromadzony w toku śledztwa zarówno w zakre-
sie dowodów z dokumentacji szpitalnej, jak i przede
wszystkim w postaci zeznań osób, które przekazały
korzyści majątkowe wskazanym lekarzom.
Tego ostatniego elementu brakowało w zakresie
pozostałych licznych przypadków, o których zawiado-
mił były dyrektor rybnickiego szpitala, dotyczących
niezasadnej hospitalizacji i pomocy w uniknięciu za-
sadniczej służby wojskowej młodym mężczyznom
w zamian za korzyści majątkowe. Biegły prof. Stani-
sław Dąbrowski opiniujący w tej sprawie co prawda
w dokumentacji szpitalnej doszukał się szeregu błę-
dów, tak w zakresie jej prowadzenia, jak i w zakresie
diagnozy, sposobu leczenia czy też udzielenia pacjen-
tom przepustek, jednak nie potrafił on wskazać,
z czego te nieprawidłowości wyniknęły. Nie wyklu-
czył, że były one wynikiem braku wiedzy lub do-
świadczenia, nadmiaru obowiązków, należytej sta-
ranności. Powyższe, w połączeniu z częściową wręcz
oczywistą bezzasadnością samego zawiadomienia
o przestępstwie, przy wyczerpaniu możliwości do-
wodowych, spowodowało konieczność umorzenia
w tym zakresie postępowania przygotowawczego, co
nastąpiło postanowieniem z dnia 10 grudnia 2007 r.
Wskazana powyżej częściowa bezzasadność zawia-
domienia przejawiała się we wskazaniu osób, które
miały rzekomo przekazywać korzyści majątkowe le-
karzom rybnickiego szpitala, ludzi z poważnymi de-
fektami psychicznymi, stwierdzanymi nie tylko
w szpitalu rybnickim, ale także poza nim lub też na-
wet przez współautora zawiadomienia, i wielu pism
w tej sprawie – współpracownika S. U. – lekarza P.
D. Między innymi u jednej z osób stwierdzono schi-
zofrenię i była ona z tego powodu wielokrotnie ho-
spitalizowana przez dłuższe okresy. Inne przypadki
dotyczyły osób, które do szpitala trafiły np. kilka lat
po odbyciu zasadniczej służby wojskowej, były zwol-
nione z niej z powodów innych schorzeń niż psy-
chiczne, czy też po pierwszej (kwestionowanej w za-
wiadomieniu) hospitalizacji i uzyskaniu statusu
zwolnionego z obowiązku odbycia zasadniczej służ-
by wojskowej kontynuowały leczenie, w tym długo-
trwałe leczenie szpitalne.
Drugi istotny element zawiadomienia dotyczący
pomocy sprawcom przestępstw w uniknięciu odpo-
wiedzialności karnej lub jej złagodzeniu poprzez wy-
dawanie fałszywych opinii sądowo-psychiatrycznych
był także szeroko poddany analizie w toku tego
śledztwa. Uzyskano bogatą dokumentację medyczną
oraz z akt spraw karnych poszczególnych osób wy-
mienionych w zawiadomieniu. Prokurator osobiście
przesłuchał wszystkich żyjących spośród wskaza-
nych w zawiadomieniu, stwierdzając, już na podsta-
wie tych czynności, w połączeniu z dokumentacją
lekarską i dokumentami spraw karnych, że część za-
wiadomienia jest dalece chybiona. Osoby wzywane
do sprawy stawiały się w towarzystwie swoich praw-
nych bądź faktycznych opiekunów, legitymowały się
bogatą dokumentacją z leczenia już po sprawie kar-
nej, czyli po wydaniu kwestionowanej opinii, niektó-
re z nich aktualnie przebywały w szpitalu, zaś nie-
które, stawiając się w toku rozmowy wstępnej przed
przesłuchaniem czy też samego przesłuchania, opo-
wiadały rzeczy pozbawione logicznego sensu, a nie-
które nie potrafiły wręcz zbudować jednego w miarę
poprawnego zdania.
Warto podkreślić, iż w zakresie rzekomych nie-
prawidłowości podnoszonych przez S. U. w roku
2003 przeprowadzona została, zlecona przez Mini-
sterstwo Zdrowia, kontrola prowadzona przez krajo-
wego konsultanta w dziedzinie psychiatrii prof. dr.
hab. Stanisława Pużyńskiego oraz wojewódzkiego
konsultanta w dziedzinie psychiatrii na teren woj.
śląskiego dr hab. n. med. Irenę Krupkę-Matuszczyk.
Praca tych autorytetów pozwoliła na zawężenie pola
poszukiwań nieprawidłowości w dokumentacji me-
dycznej pacjentów i osób obserwowanych w rybnic-
kim szpitalu.
Wyniki wskazanej kontroli były podstawą do
pracy zespołu biegłych w składzie dr Danuta Hajdu-
kiewicz i doc. Janusz Heizman. Biegłych tych jako
najbardziej kompetentnych do oceny opinii sądowo-
-psychiatrycznych wskazał prof. Stanisław Pużyń-
ski. Na marginesie należy zauważyć, że dr D. Haj-
dukiewicz jest emerytowanym kierownikiem Kli-
niki Psychiatrii Instytutu Psychiatrii i Neurologii
w Warszawie, zaś doc. J. Heizman w trakcie, gdy
wydawał kolejne opinie do tej sprawy, został kierow-
nikiem tej kliniki.
Owi biegli w wydanych opiniach, oceniając opinie
lekarzy rybnickiego szpitala, zauważyli wiele błędów
zarówno w samej konstrukcji opinii, jak i w sposobie
prowadzenia obserwacji sądowo-psychiatrycznych czy
też w diagnostyce, a nawet w pojedynczych przypad-
kach we wnioskach co do poczytalności tempore cri-
minis czy też co do potrzeby stosowania detencji.
Nie umieli jednak oni wskazać przyczyn, jakie mo-
gły lec u podstaw tych błędów. Nie wykluczyli, że
mogły one być wynikiem braku wiedzy lub doświad-
czenia, nadmiaru obowiązków czy też należytej sta-
ranności.
Tylko jeden przypadek, zdaniem biegłych, był na
tyle drastyczny, że nasuwał wątpliwości co do inten-
cji biegłych rybnickich. Dotyczył on sprawcy podwój-
nego zabójstwa J. K. Przy tej opinii rzecz dotyczyła
nie tyle oceny lekarzy wydających kwestionowaną
opinię do śledztwa w sprawie zabójstwa, ile niepraw-

dziwego opisu okoliczności dotyczących samego czy-
nu, jak i następczych działań i wypowiedzi J. K.
W tym zakresie materiały postępowania wyłą-
czono i skierowano akt oskarżenia przeciwko dwóm
byłym lekarzom rybnickiego szpitala J. H. i B. K.
Przed skierowaniem tego aktu oskarżenia, dla wzbo-
gacenia materiału procesowego, w trybie art. 192
§ 4 K.p.k., podjęto próbę poddania J. K. badaniom
psychiatrycznym, jednakże wobec braku zgody te-
goż, wyrażonej do protokołu, nie udało się tego prze-
prowadzić. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie wyrokiem
z dnia 19.03.2008 r. uniewinnił obu oskarżonych od
zarzucanego im przestępstwa z art. 239 § l K.k.
w zbiegu z art. 233 § 4 K.k. przy zastosowaniu art. ll
§ 2 K.k. w związku z art. 12 K.k. Zażądano uzasad-
nienia wyroku, które do dnia dzisiejszego nie nade-
szło do prokuratury.
W pozostałym zakresie, wobec braków dowodo-
wych, śledztwo umorzono postanowieniem prokura-
tora okręgowego w Opolu z dnia 2 czerwca 2006 r.,
a Sąd Rejonowy w Rybniku postanowieniem z dnia
31 maja 2007 r., nie uwzględniając zażalenia Ślą-
skiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia z siedzibą w Katowicach, utrzymał
zaskarżone postanowienie w mocy.
Na koniec należy podnieść, że podnoszone wielo-
krotnie przez S. U. i P. D. okoliczności, jakoby
w Rybniku miała działać swoista „mafia lekarsko-
-prokuratorsko-sędziowska”, jakkolwiek nie była
przedmiotem niniejszego postępowania, to nie zna-
lazła nawet najmniejszego potwierdzenia w bogatym
materiale procesowym, w tym w materiałach nie-
jawnych, także wykorzystywanych w tej sprawie.
Wyniki audytu przeprowadzonego na zlecenie
Ministerstwa Zdrowia przez konsultanta krajowego
w dziedzinie psychiatrii oraz śląskiego konsultanta
wojewódzkiego w dziedzinie psychiatrii zostały
uwzględnione w toku śledztwa V Ds 9/04 (następczo
oznaczonego sygnaturami V Ds 4/06 i V Ds 14/07),
poddane analizie, jednakże nie wpłynęły na inną
ocenę całości materiału dowodowego niż opisana
wcześniej.
Obecnie w Prokuraturze Okręgowej w Opolu nie
toczy się żadne postępowanie związane z osobami
powiązanymi zawodowo z Państwowym Szpitalem
dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku, zaś
umorzone są już prawomocnie zakończone, nato-
miast zakończone aktami oskarżenia toczą się lub
zostały zakończone wyrokami, zgodnie z przedsta-
wionym wyżej stanem faktycznym.
Kolejną kwestią poruszoną w interpelacji posel-
skiej jest sprawa hospitalizacji w Państwowym Szpi-
talu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku
R. N., która badana jest w jednostkach prokuratury
z obszaru działania Prokuratury Apelacyjnej w Ka-
towicach. Sprawa ta była przedmiotem przeprowa-
dzonego w trybie art. 307 § 1 K.p.k. postępowania
Prokuratury Rejonowej w Rybniku, sygn. akt 1 Ds
496/08.
611
Jak ustalono, w dniu 10 marca 2008 r. do Proku-
ratury Rejonowej w Rybniku wpłynął z Sądu Rejo-
nowego w Tarnobrzegu, drogą faksową, artykuł
prasowy zamieszczony na łamach „Dziennika”,
a opatrzony tytułem „N. schował się w psychiatry-
ku” – autorstwa Tomasza Szymborskiego.
W toku zainicjowanych przez Prokuraturę Rejo-
nową w Rybniku czynności włączono do akt postę-
powania sprawdzającego zawiadomienie S. U. z dnia
11 lutego 2008 r. dotyczące przyjęcia w dniu 9 lutego
1998 r. do Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Cho-
rych w Rybniku R. N., rozpoznania u niego choroby
psychicznej i udzielenia mu pomocy w ukryciu się.
Uzyskano też dokumentację lekarską dotyczącą ho-
spitalizowania R. N. w Państwowym Szpitalu dla
Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku.
Po dokonaniu analizy zgromadzonych materia-
łów, w oparciu o przepis art. 305 K.p.k. i art. 17 § 1
pkt 6 K.p.k., postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2008 r.
odmówiono w sprawie wszczęcia dochodzenia, uzna-
jąc, że nastąpiło przedawnienie karalności ewentu-
alnych przestępstw z art. 271 § 1 K.k. i art. 239 § 1
K.k. Decyzja ta, aktualnie prawomocna, była przed-
miotem badania Prokuratury Okręgowej w Gliwi-
cach, która uznała ją za zasadną.
Z pozyskanych dla potrzeb tegoż postępowania
materiałów – pisma przewodniego Państwowego
Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Ryb-
niku przesyłającego kopię historii choroby R. N.
– wynika, iż jej oryginał został przesłany do Proku-
ratury Okręgowej w Katowicach, Wydziału VI do
Spraw Przestępczości Zorganizowanej, do ówczesnej
sygn. VI Ds 115/05.
Weryfikując uzyskaną w tym zakresie informa-
cję, ustalono, iż Prokuratura Okręgowa w Katowi-
cach prowadziła w przeszłości przeciwko R. N. dwa
postępowania przygotowawcze. Pierwsze, oznaczo-
ne sygn. VI Ds 59/05/s, obejmowało swym zakresem
przedmiotowym 15 przestępstw, w tym kierowanie
zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze
zbrojnym oraz zabójstwo A. K. ps. „Pershing”, dru-
gie zaś, oznaczone sygn. VI Ds 63/06/s (wcześniejsza
sygn. VI Ds 115/05), obejmowało swym zakresem
11 przestępstw, w tym zlecenie zabójstwa S. O.
W związku z koniecznością przeprowadzenia ba-
dań psychiatrycznych podejrzanego zwrócono się do
Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Ryb-
niku o udostępnienie oryginału dokumentacji me-
dycznej dotyczącej R. N. Dokumentację tę wyko-
rzystano następnie w trakcie badań sądowo-psy-
chiatrycznych podejrzanego w październiku 2005 r.
(do sprawy VI Ds 59/05/s) oraz w listopadzie 2006 r.
(do sprawy VI Ds 63/06/s). Obecnie zgromadzony
w sprawie VI Ds 63/06/s materiał dowodowy jest we-
ryfikowany pod kątem przedstawienia R. N. kolej-
nych zarzutów.
Uzyskana dokumentacja lekarska jest więc nadal
niezbędna dla potrzeb postępowania. Weryfikowane
są również zeznania złożone w tej sprawie przez
świadka koronnego, z których treści wynika, iż mo-
612
gło dojść do poświadczenia nieprawdy w dokumenta-
cji medycznej Państwowego Szpitala dla Nerwowo
i Psychicznie Chorych w Rybniku dotyczącej R. N.
Nie stwierdzono, aby do prokuratur okręgu gli-
wickiego (w obszarze tegoż okręgu funkcjonuje Pań-
stwowy Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych
w Rybniku) wpłynęły inne zawiadomienia kierowa-
ne przez S. U., a dotyczące poświadczenia nieprawdy
w dokumentacji lekarskiej i wydawania nierzetel-
nych opinii sądowo-psychiatrycznych.
Prowadzono jednak na przestrzeni lat 2004–2008
szereg postępowań związanych podmiotowo z osobą
S. U.
Były to następujące postępowania:
— 1 Ds 266/04 – Prokuratury Rejonowej w Ryb-
niku.
Postępowanie to prowadzono w sprawie zniszcze-
nia przez podpalenie w dniu 5 listopada 2003 r.
w Szczerbicach samochodu osobowego marki „Ford
Fiesta”, własności M. W., stanowiącego groźbę bez-
prawną użytą w celu wywarcia wpływu na świadka
S. U. w toczącym się postępowaniu karnym, prowa-
dzonym przez Prokuraturę Okręgową w Opolu, to
jest o przestępstwo z art. 288 § 1 K.k. i art. 245 K.k.
w zw. z art. 11 § 2 K.k.
W śledztwie tym pokrzywdzeni wskazali jako
możliwych zleceniodawców podpalenia trzech leka-
rzy ze Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych
w Rybniku: J. H., A. B. i M. M., w pracy których
S. U. wykrył nieprawidłowości w związku ze sporzą-
dzonymi przez nich opiniami sądowo-psychiatrycz-
nymi. Śledztwo to zakończyło się decyzją o umorze-
niu postępowania wobec niewykrycia sprawcy. De-
cyzja ta jest prawomocna.
— Ds 736/04 – Prokuratury Rejonowej w Gliwi-
cach (poprzednie sygn. 1 Ds 2021/04 i 1 Ds 2022/04
– Prokuratury Rejonowej w Rybniku).
Postępowanie prowadzono w związku ze złożo-
nymi przez J. H. i A. B. zawiadomieniami o popeł-
nieniu przez S. U. przestępstw z art. 231 § 1 K.k.,
art. 234 K.k., art. 266 K.k. i art. 212 § 1 K.k. Postę-
powanie sprawdzające zakończono postanowieniem
z dnia 12 października 2004 r. o odmowie wszczęcia
śledztwa. Decyzja ta została zaskarżona. Prokura-
tura Okręgowa w Gliwicach nie przychyliła się do
zażalenia pokrzywdzonych i przekazała je do rozpo-
znania Sądowi Rejonowemu w Rybniku. Sąd utrzy-
mał w mocy zaskarżone postanowienie.
— Ds 122/07 – Prokuratury Rejonowej Gliwice-
-Wschód w Gliwicach.
Postępowanie to prowadzono na kanwie zawia-
domienia A. B., a dotyczyło ono złożenia przez S. U.
w dniu 6 sierpnia 2003 r. w Prokuraturze Okręgo-
wej w Gliwicach fałszywych zeznań w postępowaniu
karnym, prowadzonym pod sygn. V Ds 44/03, na
okoliczność otrzymania propozycji sfałszowania do-
kumentacji medycznej w zamian za obietnicę korzy-
ści majątkowej, to jest przestępstwa z art. 233 § 1
K.k. Śledztwo w tej sprawie umorzono wobec uzna-
nia, iż w czynie brak jest znamion czynu zabronio-
nego. Decyzja ta jest prawomocna.
— Ds 240/07 – Prokuratury Rejonowej Gliwice-
-Wschód w Gliwicach.
Postępowanie to prowadzono na kanwie zawia-
domienia S. U., a dotyczyło ono fałszywego zawiado-
mienia o przestępstwie, fałszywego oskarżenia S. U.
i składania fałszywych zeznań przez A. B., w spra-
wie Prokuratury Rejonowej Gliwice-Wschód w Gli-
wicach, sygn. Ds 122/07, oraz gróźb karalnych kie-
rowanych przez A. B. wobec S. U. i członków jego
rodziny.
Śledztwo to umorzono w części dotyczącej gróźb
karalnych, to jest o przestępstwo z art. 190 § 1 K.k.,
wobec braku wniosku o ściganie pochodzącego od
osoby uprawnionej, a w pozostałym zakresie, to jest
o przestępstwo z art. 233 § 1 K.k. w zw. z art. 234
K.k. i 238 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. – wobec braku
danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie
popełnienia czynu. Decyzja ta jest prawomocna.
— Ds 92/08 (poprzednia sygn. Ds 18/06) – Pro-
kuratury Rejonowej Gliwice-Wschód w Gliwicach
(poprzednia sygn. Prokuratury Rejonowej w Rybni-
ku – 1 Ds 3140/05).
Postępowanie to prowadzono na kanwie zawia-
domienia S. U., a dotyczyło składania fałszywych
zeznań i fałszywego oskarżenia przez K. K.B., B. L.,
A. B., J. H., E. K. i M. M.
Śledztwo to zakończono postanowieniem z dnia
30 kwietnia 2008 r. o umorzeniu postępowania, na
zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k., wobec uznania, że
czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego. De-
cyzja ta jest prawomocna.
— Ds 914/04 – Prokuratury Rejonowej w Gliwi-
cach (poprzednia sygn. Prokuratury Rejonowej w Ryb-
niku – 1 Ds 2586/04).
Postępowanie to zainicjowane zostało zawiado-
mieniami M. M. i E. K. dotyczącymi podejrzenia po-
pełnienia przestępstwa z art. 226 § 1 K.k. przez
dziennikarza gazety „Rzeczpospolita” – T. S.
– w związku z jego artykułem „Niepoczytalny jak fi-
gurant”.
W sprawie wydano postanowienie o odmowie
wszczęcia dochodzenia. Decyzja ta została zaskarżo-
na, zaś Prokuratura Okręgowa w Gliwicach nie
przychyliła się do zażalenia pokrzywdzonych i prze-
kazała je do rozpoznania Sądowi Rejonowemu
w Rybniku. Sąd utrzymał w mocy zaskarżone po-
stanowienie.
— Ds 461/06 (poprzednia sygn. Ds 156/05) – Pro-
kuratury Rejonowej Gliwice-Wschód w Gliwicach.
Postępowanie toczyło się w związku z zawiado-
mieniem dyrektora Państwowego Szpitala dla Ner-
wowo i Psychicznie Chorych w Rybniku B. Z. doty-
czącym ujawnienia tajemnicy służbowej i narusze-
nia danych osobowych, w związku z publikacją pra-
sową, autorstwa T. S., zamieszczoną na łanach
„Rzeczpospolitej”, a opatrzoną tytułem „Więzienie
czy szpital”. Postępowaniem objęto również zawia-
domienie K. K., którego przedmiotowy artykuł doty-

czył. Umorzono je, w części dotyczącej przestępstwa
z art. 266 § 1 K.k. i art. 51 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. o ochronie danych osobowych – wobec
niewykrycia sprawcy przestępstwa, zaś w zakresie
przestępstwa z art. 49 Prawa prasowego – wobec
stwierdzenia, iż czyn nie zawiera znamion czynu
zabronionego.
Decyzję o umorzeniu zaskarżył K. K. Prokuratu-
ra Okręgowa w Gliwicach nie przychyliła się do za-
żalenia i przekazała je do rozpoznania Sądowi Rejo-
nowemu w Rybniku. Sąd utrzymał w mocy zaskar-
żone postanowienie.
— 2 Ds 129/08 (poprzednia sygn. 2 Ds 660/06)
– Prokuratury Rejonowej w Rybniku.
Postępowanie to prowadzone jest w związku z pi-
smem M. W.U., a dotyczy przyjmowania w okresie
2004–2006 r., na rzecz szpitala, darowizn od pacjen-
tów przez dyrektora Państwowego Szpitala dla Ner-
wowo i Psychicznie Chorych w Rybniku B. Z. Docho-
dzenie to pierwotnie umorzono, postanowieniem
z dnia 28 września 2006 r., na zasadzie art. 17 § 1
pkt 1 K.p.k. – wobec uznania, iż czynu nie popełnio-
no. W następstwie przeprowadzonego przez Proku-
raturę Okręgową w Gliwicach badania aktowego po-
lecono jednak podjęcie umorzonego postępowania
i wykonanie dalszych, wskazanych przez jednostkę
nadrzędną czynności. Postępowanie przygotowaw-
cze jest w toku.
Prowadzone w okręgu gliwickim postępowania
nie obejmowały przedmiotowo wątków dotyczących
„prób korumpowania pracowników szpitala, sądów
i prokuratury”.
Nie stwierdzono też w przedmiotowych sprawach
nieprawidłowości – zaniedbań, które winny skutko-
wać odpowiedzialnością służbową, cytując za treścią
interpelacji poselskiej, „za zaniedbania poczynione
w sprawie”.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
zakładów opieki zdrowotnej (2538)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Gawłowskiego
z dnia 17 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2538/08,
613
w sprawie projektu ustawy o szczególnych upraw-
nieniach pracowników zakładów opieki zdrowotnej,
przedkładam następujące wyjaśnienia.
Wspomniany projekt w części dotyczącej czasu
pracy nie przewiduje dalszego utrzymywania skró-
conego wymiaru czasu pracy dla pracowników za-
trudnionych w zakładach (pracowniach) radiologii,
radioterapii, medycyny nuklearnej oraz komórkach
organizacyjnych (zakładów, pracowni) fizykoterapii,
patomorfologii, histopatologii, cytopatogii, cytodia-
gnostyki, medycyny sądowej lub prosektoriach.
Wydłużenie czasu pracy ww. pracowników po-
zwoli na lepszą organizację czasu pracy oraz podnie-
sienie jakości świadczonych usług.
Propozycja wydłużenia czasu pracy została za-
mieszczona w związku z wydaniem przez Instytut
Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera opinii zawierają-
cej brak uzasadnienia do utrzymywania skróconych
norm czasu pracy dla pracowników zakładów opieki
zdrowotnej.
Prowadzone przez ww. instytut badania pozwa-
lają bowiem stwierdzić, że:
— na stanowiskach pracy, gdzie występuje pro-
mieniowanie jonizujące, dawki promieniowania, na
które narażeni są pracownicy ZOZ-ów, są na bardzo
niskim poziomie (w ponad 98% przypadków nie
przekracza 1/50 limitu dawki rocznej);
— na stanowiskach pracy, gdzie występuje nara-
żenie na czynniki chemiczne, które używane są
w pracowniach patomorfologii, histopatologii, cyto-
logii, cytodiagnostyki, medycyny sądowej oraz w pro-
sektoriach, nie ma ryzyka wystąpienia negatywnych
skutków zdrowotnych w postaci ostrych i przewle-
kłych zatruć zawodowych wśród narażonych pra-
cowników; ilości środków chemicznych używanych
w poszczególnych pracowniach są niewielkie w po-
równaniu z używanymi w warunkach przemysło-
wych i nie przekraczają wartości dopuszczonych
rozporządzeniem ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyż-
szych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników
szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U.
Nr 217, poz. 1833, z późn. zm.)
Ponadto Instytut Medycyny Pracy im. prof.
J. Nofera stwierdził, że skracanie czasu pracy nie
jest skuteczną i optymalną metodą zapobiegania ne-
gatywnym skutkom wykonywania pracy w szkodli-
wych warunkach. Najbardziej efektywną i zalecaną
metodą przeciwdziałania negatywnym skutkom
pracy, m.in. przy źródłach promieniowania, jest re-
spektowanie przez pracodawców przepisów Kodek-
su pracy oraz innych aktów prawnych regulujących
kwestię ochrony pracowników narażonych na pro-
mieniowanie jonizujące.
Należy dodać, że polskie przepisy w kwestii
ochrony przed promieniowaniem jonizującym są
zgodne z prawem unijnym, m.in. z dyrektywą Rady
97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r. w spra-
wie ochrony zdrowia osób fizycznych przed niebez-
pieczeństwem wynikającym z promieniowania joni-
614
zującego związanego z badaniami medycznymi. Wszy-
scy pracownicy, którzy zatrudnieni są w warunkach
narażenia na promieniowanie jonizujące, podlegają
ochronie wynikającej z ustawy z dnia 29 listopada
2000 r. Prawo atomowe. Należy podkreślić, że usta-
wa Prawo atomowe nie reguluje zagadnień związa-
nych z czasem pracy. Wynika to bezpośrednio z zale-
ceń zawartych w „Międzynarodowych podstawo-
wych normach ochrony przed promieniowaniem jo-
nizującym i bezpieczeństwa źródeł promieniowania”
(Państwowa Agencja Atomistyki, ISBN 83-7121-
-008-6, 1997 r.), które stanowią, iż: „warunki za-
trudnienia pracowników nie zależą od istnienia lub
możliwości pojawienia się narażenia zawodowego.
Nie stosuje się żadnych specjalnych systemów re-
kompensat lub preferencyjnego traktowania nara-
żonych pracowników, takich jak: dodatki płacowe,
opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skrócony dzień
pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepsze warunki
przejścia na emeryturę. Wymienione środki nie
mogą być ani proponowane, ani stosowane zamiast
zapewnienia pracownikom takich środków ochrony
i bezpieczeństwa, które gwarantują spełnienie wy-
magań norm.”
Natomiast, odnosząc się do konsultacji zewnętrz-
nych projektu ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej, pragnę
poinformować, iż Ministerstwo Zdrowia z racji tego,
iż projekt ten stanowi przedłożenie poselskie, nie
przeprowadzało przedmiotowych konsultacji. Jed-
nakże w trakcie prac zwołanego przez prezesa Rady
Ministrów „białego szczytu”, zgodnie z wnioskiem
partnerów społecznych, projekt przedmiotowej usta-
wy poddany był dyskusji podczas spotkań grup ro-
boczych ww. gremium. W posiedzeniach „białego
szczytu” brali udział m.in. przedstawiciele Ogólno-
polskiego Związku Zawodowego Techników Medycz-
nych Elektroradiologii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie utworzenia bazy
Lotniczego Pogotowia Ratunkowego na terenie
lotniska Zegrze Pomorskie (2539)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Stanisława Gawłowskiego do-
tyczące bazy SP ZOZ LPR w Koszalinie, przesłane
przy piśmie z dnia 17 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-
-023-2539/08), uprzejmie informuję:
Lotnicze Pogotowie Ratunkowe już od kilku lat
w czasie miesięcy wakacyjnych prowadzi w rejonie
Koszalina działalność ratowniczą w bazie sezonowej
umieszczonej na lotnisku w Zegrzu Pomorskim. Do-
tychczasowe doświadczenie z prowadzenia na tym
obszarze działalności operacyjnej oraz analiza za-
sięgu baz stałych zlokalizowanych najbliżej Koszali-
na pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że celowe
jest powstanie bazy stałej Śmigłowcowej Służby Ra-
townictwa Medycznego na tym obszarze.
Jednakże na dzień dzisiejszy realizacja tego po-
stulatu nie jest możliwa do wykonania. Podstawową
przeszkodą jest brak infrastruktury do prowadzenia
działalności całorocznej oraz brak dostatecznej licz-
by śmigłowców, tak żeby jeden z nich na stałe wszedł
do eksploatacji w dodatkowym miejscu. Dlatego też
rozpoczęcie działalności w nowej bazie możliwe bę-
dzie po rozpoczęciu wymiany śmigłowców na nowe.
Należy również zaznaczyć, że SP ZOZ LPR w tym
roku nie posiada środków finansowych oraz nie-
zbędnej kadry na prowadzenie działalności w Ko-
szalinie jako bazie stałej.
W przypadku uzyskania przez zakład wniosko-
wanych na ten rok dodatkowych środków finanso-
wych istnieje możliwość uruchomienia bazy sezono-
wej (w lipcu i sierpniu), jednakże pod warunkiem, że
WSK PZL-Świdnik SA zakończy w wymaganym
czasie remont śmigłowca (plan zakłada zakończenie
remontu na dzień 30 czerwca br.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie byłych reprezentantów Polski,
uczestników igrzysk paraolimpijskich
przed rokiem 1992 (2540)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Gawłow-
skiego, przekazaną pismem z dnia 17 kwietnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-2540/08), w sprawie byłych repre-
zentantów Polski, uczestników igrzysk paraolimpij-
skich przed rokiem 1992, uprzejmie informuję, co
następuje.

Odpowiadając na tak postawione przez pana po-
sła pytanie, należy wziąć pod uwagę, że aby świad-
czenia pieniężne otrzymywali wszyscy sportowcy
niepełnosprawni – medaliści igrzysk od pierwszego
udziału zawodników polskich w ruchu sportowym,
tj. od 1972 r., a także medaliści igrzysk olimpij-
skich głuchych od początku istnienia ruchu olim-
pijskiego głuchych, tj. od 1924 r., należy zmienić
istniejącą ustawę. Zmieniając zapisy ustawy przy-
znającej świadczenia pieniężne, należy jednak
wziąć pod uwagę, że igrzyska podlegają ciągłej ewo-
lucji, a ruch sportowy osób niepełnosprawnych roz-
wija się w świecie niezwykle dynamicznie. Wzrasta
poziom i standardy wyników sportowców niepełno-
sprawnych. Wzrasta liczba startujących zawodni-
ków w igrzyskach, liczba krajów uczestniczących,
przybywa dyscyplin i konkurencji. Zostały zmie-
nione i udoskonalone systemy klasyfikacji medycz-
nych, tzn. podział zawodników niepełnosprawnych
na grupy niepełnosprawności według rozpoznania
lekarskiego i badania medycznego, systemy kwali-
fikacyjne i zasady uczestnictwa w igrzyskach, któ-
rych warunkiem startu jest m.in. uzyskanie pew-
nych minimum kwalifikacyjnych w poszczególnych
dyscyplinach sportu.
Zawody organizowane do 1988 r. nosiły różne na-
zwy i dotyczyły m.in. tylko jednej grupy niepełno-
sprawności, np. w igrzyskach w Heidelbergu w 1972 r.
brali udział wyłącznie sportowcy z grupy paraplegii
i polio. Nie zawsze było spełnione kryterium rywali-
zacji, np. na zawodach w Toronto (1976 r.) na starcie
w pływaniu były po 2–3 osoby, w lekkiej atletyce po
3–5 osób, w Stoke Mandeville (1984 r.) w pływaniu
po 1–3 osoby, w Nowym Yorku (1984 r.) w lekkiej
atletyce po 2–3 osoby.
Przedstawiając powyższe, zarzut nierównego
traktowania byłych reprezentantów Polski na igrzy-
skach paraolimpijskich nie wydaje się być zasadny.
Z inicjatywą nowelizacji ustawy o zmianie usta-
wy o kulturze fizycznej wystąpiono w grudniu 2007 r.
Ta poselska inicjatywa wniesiona ww. projektu usta-
wy wychodzi naprzeciw oczekiwaniom sportowców
niepełnosprawnych – medalistów igrzysk sporto-
wych od pierwszego udziału zawodników polskich
w światowym ruchu sportowym osób niepełno-
sprawnych, tj. od 1972 r., a także medalistów igrzysk
olimpijskich głuchych od początku istnienia ruchu
olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 r.
Wskazany projekt ustawy o zmianie ustawy
o kulturze fizycznej przewiduje więc świadczenia dla
paraolimpijczyków i głuchych olimpijczyków, którzy
zdobyli medale od początku istnienia ruchu sporto-
wego osób niepełnosprawnych.
Podczas posiedzenia Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu w dniu 11 marca 2008 r. powołana została
podkomisja nadzwyczajna do rozpatrzenia posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze
fizycznej. Na posiedzeniach ww. podkomisji sprawa
dotycząca świadczeń pieniężnych będzie jeszcze raz
dogłębnie zbadana i ponownie rozpatrzona, z uwzględ-
615
nieniem m.in. stanowiska Międzynarodowego Ko-
mitetu Paraolimpijskiego, rzecznika praw obywatel-
skich, niezależnych ekspertów oraz przedstawicieli
środowisk sportu osób niepełnosprawnych. Pierw-
sze spotkanie podkomisji odbyło się 9 kwietnia br.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Zbigniew Pacelt
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie planu restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej SA (2541)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Gawłowskiego
z dnia 26 marca 2008 r. (SPS-023-2541/08), doty-
czącą planu restrukturyzacji Krajowej Spółki Cu-
krowej SA z siedzibą w Toruniu, przedstawiam po-
niższe informacje.
Światowy rynek cukru od wielu lat charaktery-
zują następujące tendencje:
— dynamicznie rosnący udział w produkcji i poda-
ży tańszego cukru trzcinowego przy równoczesnym
spadku znaczenia cukru z buraków cukrowych,
— dynamika produkcji (wzrost) cukru wyprze-
dza dynamikę spożycia, efektem czego jest wzrost
stanu zapasów i rosnąca presja cenowa ze strony od-
biorców,
— podejmowane próby liberalizacji zasad handlu
produktami rolno-spożywczymi na świecie, m.in.
poprzez ograniczanie dotowania produkcji.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we
wszystkich krajach zjednoczonej Europy, w tym
w Polsce, kształtuje przede wszystkim reforma ryn-
ku cukru zaakceptowana przez wszystkie kraje
członkowskie.
Przyjęte w UE zasady organizacji sektora cukru
muszą respektować międzynarodowe zobowiązania
Unii Europejskiej uzgodnione na forum Światowej
Organizacji Handlu (WTO) oraz w ramach bilate-
ralnych porozumień z krajami trzecimi (bezcłowe
kontyngenty importowe, limit eksportowy itp.).
Konsekwencją realizowanej reformy jest zmniej-
szenie limitów produkcyjnych (we wszystkich cu-
krowniach UE, w tym należących do Krajowej Spół-
ki Cukrowej SA), co powoduje m.in. konieczność po-
dejmowania bardzo trudnych i niepopularnych de-
cyzji w zakresie redukcji ilości cukrowni i koncen-
tracji produkcji.
616
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
Podstawowym narzędziem reformy w zakresie
redukcji kwot jest fundusz restrukturyzacji, z które-
go zaoferowano wysokie wsparcie finansowe z tytu-
łu zaniechania na stałe uprawy buraków cukrowych
i produkcji cukru.
W związku z wprowadzeniem nowego reżimu cu-
krowego w UE konieczne stało się przeorientowanie
koncepcji restrukturyzacji Krajowej Spółki Cukro-
wej SA. Za podstawowe założenie przy opracowywa-
niu projektu planu restrukturyzacji przyjęto priory-
tet koncentracji produkcji w celu osiągnięcia struk-
tury produkcyjnej opartej na cukrowniach posiada-
jących najkorzystniej zlokalizowaną bazę surowco-
wą, najlepsze wyposażenie techniczne i możliwości
rozwojowe.
Wniosek restrukturyzacyjny Krajowej Spółki
Cukrowej SA, uwzględniający likwidację (demontaż)
Cukrowni Lublin i wyłączenie z produkcji cukru
białego Cukrowni Łapy, z jednoczesną likwidacją jej
rejonów kontraktacyjnych, Komisja Europejska
uznała za kwalifikujący się, tym samym przyznała
KSC SA pomoc restrukturyzacyjną na rzecz tego
wniosku.
Należy podkreślić, iż zgodnie z nowym reżimem
cukrowym, gdyby producenci w Polsce nie dokonali
dobrowolnej redukcji w 2008 r. i nie skorzystali
z możliwości uzyskania odszkodowania, to kwota
cukru w ilości około 25% zostałaby im zredukowana
przymusowo w 2010 r., bez żadnych odszkodowań.
Jednocześnie, zgodnie z nowelizacją rozporzą-
dzeń ustanawiających tymczasowy system restruk-
turyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie,
producenci cukru, którzy podjęli decyzję o zrzecze-
niu się co najmniej 13,5% przysługującej im kwoty,
w tym również KSC SA, mieli możliwość złożenia do
dnia 31 marca 2008 r. drugiego wniosku, który po-
zwoliłby im na zrzeczenie się kolejnej części lub ca-
łości przysługującej im kwoty.
Zarząd KSC SA w dniu 7 lutego 2008 r. podjął
uchwałę nr 1532/IV/2008 r. w sprawie powołania ze-
społu ds. opracowania dodatkowego wniosku o po-
moc restrukturyzacyjną wraz z planem restruktu-
ryzacji.
Zgodnie z komunikatem Komitetu Zarządzające-
go UE ds. Cukru z dnia 28 lutego 2008 r. producenci
cukru w Polsce powinni dodatkowo zredukować
produkcję cukru i izoglukozy w ilości 149 936 ton,
w tym KSC SA o około 53 tys. ton cukru, tzn. o 9,1%
zredukowanej kwoty produkcyjnej cukru.
W dniu 17 marca 2008 r. Zarząd KSC SA zaak-
ceptował projekt „Planu restrukturyzacji KSC SA”,
sporządzony na potrzeby dodatkowego wniosku o przy-
znanie pomocy restrukturyzacyjnej, zakładający li-
kwidację (demontaż) Cukrowni Brześć Kujawski
z jednoczesną likwidacją jej rejonów kontraktacyj-
nych, co stanowi zrzeczenie się przez KSC SA kwoty
cukru białego w ilości 53 tys. ton (9,1%).
Zdaniem Zarządu KSC SA kontynuacja procesu
koncentracji ma charakter priorytetowy. Dotych-
czas radykalnie zmniejszono ilość cukrowni w rejo-
nie zachodniopomorskim, pomorskim oraz lubelsko-
-zamojskim. Natomiast w rejonie kujawsko-mazo-
wieckim pracują cztery cukrownie (Nakło, Krusz-
wica, Brześć Kujawski, Dobrzelin). Uwzględniając
fakt, iż Cukrownia Kruszwica posiada największe
moce przerobowe ze wszystkich cukrowni tego rejo-
nu, oraz zrealizowane inwestycje rozwojowe, prze-
widuje się docelowe jej funkcjonowanie. Moce prze-
robowe, korzystna lokalizacja oraz zrealizowane in-
westycje w Cukrowni Nakło są przesłankami unie-
możliwiającymi przeznaczenie jej do demontażu.
Należy podkreślić, że w ocenie zarządu demon-
taż Cukrowni Brześć Kujawski umożliwi osiągnię-
cie docelowej struktury organizacyjnej umożliwiają-
cej optymalizację kosztów produkcji cukru w Krajo-
wej Spółce Cukrowej SA.
Przedstawiając powyższe, dodatkowo informuję,
że za prowadzenie spraw spółki, w tym m.in. za
opracowanie i realizację planów zarówno operacyj-
nych, jak i perspektywicznych, w tym programów
restrukturyzacji, odpowiedzialny jest Zarząd KSC
SA. Do kompetencji zarządu należy m.in. podejmo-
wanie decyzji o wyborze metod i celowości podejmo-
wanych działań zmierzających do wzmocnienia po-
zycji KSC SA zarówno na polskim, jak i unijnym
rynku cukru.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie mieszkań będących w zarządzie
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej
a użytkowanych przez osoby, które nie są
zatrudnione w wojsku (2543)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Cebuli w sprawie
mieszkań będących w zarządzie Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej a użytkowanych przez osoby,
które nie są zatrudnione w wojsku (SPS-023-

-2543/08) uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Powstały, w wyniku rozformowania jednostek
wojskowych oraz likwidacji Garnizonu Gubin, wol-
ny zasób mieszkaniowy należący do Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej, został czasowo zagospoda-
rowany przez dyrektora Oddziału Regionalnego
WAM w Zielonej Górze poprzez oddanie w najem
wolnych lokali mieszkalnych na rzecz gminy Gubin
oraz innych podmiotów.
Działanie to było zgodne zarówno z zasadami ra-
cjonalnego gospodarowania zasobem mieszkanio-
wym jak i przepisami ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r.
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398 ze zm.)
w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca
2004 r. To pozwoliło również uniknąć ponoszenia
kosztów utrzymania wolnych lokali mieszkalnych
wobec braku możliwości ich zagospodarowania na
potrzeby żołnierzy zawodowych.
Przepisy przywołanej ustawy w brzmieniu obo-
wiązującym od dnia 1 lipca 2004 r. nie przewidują
już możliwości wynajmu przez organy Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej lokali mieszkalnych znajdu-
jących się w jej zasobach. Na mocy art. 17 ust. 1
pkt 2 wskazanej ustawy, Wojskowa Agencja Miesz-
kaniowa gospodaruje mieniem m.in. przez sprzedaż
nieruchomości, oddawanie ich w trwały zarząd,
dzierżawę, najem, użyczenie albo ich zamianę oraz
ustanawianie i nabywanie ustanowionych na nich
ograniczonych praw rzeczowych, nie dotyczy to jed-
nak lokali mieszkalnych.
Nadrzędnym celem działalności Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej, określonym przepisami ustawy
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, jest zabezpieczanie potrzeb mieszkanio-
wych żołnierzy zawodowych. Jest to priorytet i dla-
tego, zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki
mieszkaniowej, wolny zasób zbędny na zakwatero-
wanie żołnierzy zawodowych winien być przezna-
czony do sprzedaży w drodze przetargu, a uzyskane
z tego tytułu środki finansowe przeznaczone na re-
alizację budownictwa mieszkaniowego w garnizo-
nach, w których potrzeby mieszkaniowe wspomnia-
nych żołnierzy są niezaspokojone. Ma to szczególne
znaczenie w kontekście planowanej profesjonalizacji
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, przewidują-
cej zwiększenie liczby żołnierzy zawodowych.
Dla zrealizowania tego podstawowego zadania
Wojskowa Agencja Mieszkaniowa odstępuje od dal-
szego wynajmu lokali mieszkalnych na rzecz gminy
i innych podmiotów oraz podejmuje działania zmie-
rzające do zwrotu przez dotychczasowych najemców
tych lokali, w stanie wolnym od osób i rzeczy, w ter-
minie wynikającym z zawartych umów najmu.
Zdaję sobie sprawę, iż działania Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej mogą spotkać się z negatywną re-
akcją, jak również z poczuciem krzywdy wynikają-
cym z trudnej sytuacji ekonomicznej poszczególnych
rodzin oraz braku perspektyw rychłego znalezienia
617
nowego lokalu mieszkalnego. W tym miejscu pragnę
wskazać, że podnajemcy, znajdujący się w trudnej
sytuacji materialnej, mogą, na podstawie art. 29
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, wystąpić do dyrektora właściwego
oddziału regionalnego Wojskowej Agencji Mieszka-
niowej o wydanie decyzji o prawie zamieszkiwania
w lokalu mieszkalnym. Przesłanką konieczną dla
wydania przedmiotowej decyzji jest zaistnienie sy-
tuacji wyjątkowej, co musi zostać stwierdzone w sto-
sownym postępowaniu administracyjnym. W razie
spełnienia powyższej przesłanki możliwe będzie do-
konanie analizy sprawy na szczeblu Ministerstwa
Obrony Narodowej, w zakresie wyrażenia zgody na
wydanie decyzji w trybie określonym w przywoła-
nym przepisie. Nadmienić przy tym należy, iż każdy
wniosek złożony w ww. trybie jest rozpatrywany in-
dywidualnie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie zmiany zapisów ustawowych
dotyczących obligatoryjnego przejęcia
przez gminy starych odcinków dróg
publicznych, wyłączonych z ciągu tych dróg
po wybudowaniu nowych ich przebiegów (2544)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Cebuli, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-2544/08 z dnia 17 kwietnia
2008 r., w sprawie zmian ustawowych dotyczących
zapisu art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam, że
art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych stanowi,
iż odcinek drogi zastąpiony nowo wybudowanym od-
cinkiem drogi z chwilą oddania go do użytkowania
zostaje pozbawiony dotychczasowej kategorii i zali-
czony do kategorii dróg gminnych. Zapis art. 10
ust. 5 ww. ustawy dotyczy wszystkich odcinków
dróg, które zostały zastąpione nowo wybudowanymi
odcinkami dróg, niezależnie od ich długości, położe-
nia czy pełnionej funkcji.
618
Konsekwencją tego ustawowego uregulowania
jest przejęcie obowiązków zarządcy drogi zastąpio-
nej przez nowo wybudowaną drogę przez odpowied-
ni organ stopnia gminnego.
Zasadność art. 10 ust. 5 ustawy o drogach pu-
blicznych potwierdzają kryteria kwalifikacji dróg
do kategorii dróg gminnych zawarte w przepisach
ustawy o drogach publicznych. Zgodnie z art. 7
ust. 1 ustawy o drogach publicznych do dróg gmin-
nych zalicza się drogi o znaczeniu lokalnym nieza-
liczone do innych kategorii, stanowiące uzupeł-
niającą sieć dróg służących miejscowym potrze-
bom. „Stary” odcinek drogi krajowej (droga gmin-
na) służy głównie mieszkańcom zamieszkującym
w jej okolicach, a ruch ciężkich pojazdów samo-
chodowych (w tym tranzytowych) odbywa się
nowo wybudowanym odcinkiem drogi krajowej, co
w znaczącym stopniu przyczynia się do poprawy
warunków życia mieszkańców.
Zapis art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicz-
nych został wprowadzony ustawą z dnia 14 listo-
pada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicz-
nych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 200, poz. 1953, z późn. zm.) w celu wyelimino-
wania sytuacji, w których zarządca drogi, który
wybudował nowe odcinki dróg czy obwodnice,
zmuszony jest zarządzać dwoma, równolegle prze-
biegającymi odcinkami dróg.
Jednocześnie podkreślam, że w myśl obowiązu-
jących zapisów ustawy o drogach publicznych „sta-
ry” odcinek drogi krajowej, który z mocy prawa zo-
stał zaliczony do kategorii dróg gminnych, może
zostać pozbawiony tej kategorii (w trybie art. 7
ust. 2 i art. 10 ust. 1–2) i jednocześnie zaliczony do
kategorii dróg powiatowych (w trybie art. 6a ust. 2)
lub wojewódzkich (w trybie art. 6 ust. 2). Ewentu-
alne zmiany kategorii powinny zostać zainicjowa-
ne przez lokalne władze samorządowe i przeprowa-
dzone stosownie do ww. przepisów ustawy o dro-
gach publicznych.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że obecnie brak jest uzasadnienia do zmiany zapisu
art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych oraz
wprowadzenia innych, dodatkowych rozwiązań
prawnych w omawianym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
zakładów opieki zdrowotnej (2548)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Mirosławy Masłowskiej (SPS-
-023-2548/08) w sprawie projektu ustawy o szczegól-
nych uprawnieniach pracowników zakładów opieki
zdrowotnej uprzejmie przedkładam następujące wy-
jaśnienia w przedmiotowym zakresie.
Projekt ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej zawiera-
jący propozycje wyrównania czasu pracy pracowni-
ków zakładów opieki zdrowotnej stanowi przedło-
żenie poselskie. Minister zdrowia nie posiada kom-
petencji do dokonywania w przedmiotowym projek-
cie zmian.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej nie obowią-
zują na poziomie prawa krajowego regulacje skraca-
jące normy czasu pracy do 5 godzin na dobę w sto-
sunku do pracowników zatrudnionych na stanowi-
skach w zakładach patomorfologii, histopatologii,
cytopatologii i cytodiagnostyki. Jedynym krajem,
w którym ustawodawstwo krajowe przewiduje zbli-
żoną do obowiązującej w Polsce normę skróconego
czasu pracy jest Grecja, na terenie której skrócona
norma czasu pracy wynosi 5 godz. 30 min. na dobę.
Okres jej obowiązywania ograniczony jest jednak
wyłącznie do miesięcy letnich. W pozostałej części
roku normy czasu pracy obowiązujące pracowników
zatrudnionych na stanowiskach analogicznych do
wskazanych w art. 32g ust. 3 i 5 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej są dłuższe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie propozycji zmian w projekcie ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej zgłoszonych
przez Krajową Izbę Diagnostów
Laboratoryjnych (2549)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Wojciecha Szaramy, prze-
słanej przy piśmie znak SPS-023-2549/08 z dnia
17 kwietnia 2008 r., dotyczącej propozycji zmian
w projekcie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
zgłoszonych przez Krajową Izbę Diagnostów Labo-
ratoryjnych, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Propozycja Krajowej Izby Diagnostów Laborato-
ryjnych zakłada, aby w każdym szpitalu, który po-
siada szpitalny oddział ratunkowy, oddział inten-
sywnej opieki medycznej lub oddział detoksykacyjny
tworzone było medyczne laboratorium diagnostycz-
ne. Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 19 projektu
ustawy szpital jest zakładem opieki zdrowotnej, któ-
ry udziela przez całą dobę kompleksowych świad-
czeń zdrowotnych, w tym również świadczeń w za-
kresie diagnozowania. Dodatkowo rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie
szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz. U. Nr 55,
poz. 365) w § 4 ust. 1 pkt 5 stanowi, iż posiadanie
medycznego laboratorium diagnostycznego umożli-
wiającego całodobowe prowadzenie badań diagno-
stycznych jest jednym z warunków koniecznych do
utworzenia w zakładzie opieki zdrowotnej takiego
oddziału.
Zgodnie w ww. rozporządzeniem obszar laborato-
ryjno-diagnostyczny – wyposażony w wyroby me-
dyczne zapewniające niezwłoczne przyłóżkowe wy-
konanie podstawowych badań laboratoryjnych pa-
rametrów norm krytycznych, diagnostyki obrazo-
wej, w tym badania ultrasonograficznego, a w miarę
możliwości całodobowy natychmiastowy dostęp do
komputerowego badania tomograficznego – jest nie-
zbędny do funkcjonowania szpitalnego oddziału ra-
tunkowego.
W odniesieniu do kosztów wprowadzenia zmian
proponowanych przez Krajową Izbę Diagnostów La-
boratoryjnych uprzejmie wyjaśniam, iż Minister-
stwo Zdrowia nie podejmowało działań zmierzają-
cych do ich oszacowania, a ze względu na dużą liczbę
zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem
tworzącym są przede wszystkim jednostki samorzą-
du terytorialnego – byłoby to zadanie bardzo trudne
do wykonania.
Należy jednocześnie podkreślić, iż będący obec-
nie przedmiotem prac legislacyjnych w Sejmie pro-
619
jekt ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (druk sej-
mowy nr 284) jest projektem poselskim i dokonywa-
nie w nim ewentualnych zmian pozostaje przede
wszystkim w gestii posłów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie likwidacji indywidualnej zgody
wydawanej pacjentom na leczenie drogimi
lekami na nowotwory (2551)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pani Anny Sobeckiej
z dnia 3 kwietnia 2008 r., przysłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 17 kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2551/08, w sprawie likwidacji indywidual-
nej zgody wydawanej pacjentom na leczenie drogimi
lekami przeciwnowotworowymi, uprzejmie informu-
ję, że minister zdrowia w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
po przeprowadzeniu postępowania administracyj-
nego, wszczętego z urzędu, wydał decyzję admini-
stracyjną, w której stwierdził nieważność zarządze-
nia nr 20/2008/DGL prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 31 marca 2008 r. zmieniającego za-
rządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowych ma-
teriałów informacyjnych o przedmiocie postępowa-
nia w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowa-
niu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne”, w części wprowadza-
jącej zmiany do Wytycznych w sprawie stosowania
świadczenia „Chemioterapia niestandardowa”.
Decyzji został nadany rygor natychmiastowej
wykonalności na mocy art. 108 § 1 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. Prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 23/2008/
DGL z dnia 16 kwietnia 2008 r., na mocy którego
zostały usunięte przepisy zakwestionowane przez
ministra zdrowia. W związku z powyższym należy
uznać, że pacjenci cierpiący na schorzenia nowotwo-
rowe będą mieli dostęp do leków nowotworowych na
dotychczasowych zasadach.
Jednocześnie pozwalam sobie poinformować, że
leczenie z zastosowaniem leków w ramach chemio-
terapii niestandardowej polega na odmiennym spo-
sobie rozliczania świadczeniodawców z Narodowym
Funduszem Zdrowia i dokumentowania zastosowa-
620
nych terapii, nie wiąże się natomiast z wydawaniem
pacjentom indywidualnych zgód na leczenie. Indy-
widualnym zgodom na leczenie konkretnych cho-
rych, wydawanym przez dyrektorów oddziałów wo-
jewódzkich NFZ, można byłoby postawić zarzut nie-
równego traktowania pacjentów ze względu na miej-
sce zamieszkania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zarządzania nieruchomościami
przez gminy (2552)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przez Pana Marszałka pismem z dnia
17 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2552/08, inter-
pelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 1 kwietnia
2008 r., w której pani poseł zwraca się z pytaniem:
„Czy ministerstwo zamierza znowelizować ustawę
o gospodarce nieruchomościami, tak aby wójtowie
byli zobowiązani do ewidencjonowania wszystkich
nieruchomości gminnych”, uprzejmie przedstawiam
stanowisko w tej sprawie.
Ewidencjonowanie przez wójtów (odpowiednio
burmistrzów oraz prezydentów miast) nieruchomo-
ści stanowiących gminny zasób nieruchomości wy-
nika wprost z art. 23 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 25
ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodar-
ce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.). Natomiast zgodnie z art. 24
ust. 1 ww. ustawy do gminnego zasobu nieruchomo-
ści należą nieruchomości, które stanowią przedmiot
własności gminy i nie zostały oddane w użytkowa-
nie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmio-
tem użytkowania wieczystego gminy. Powyższe nie-
ruchomości stanowiące zasób powinny zatem być
objęte ewidencją prowadzoną przez właściwe orga-
ny. Dokonana przez Najwyższą Izbę Kontroli ocena
przestrzegania przez wójtów (burmistrzów oraz pre-
zydentów miast) przepisów o ewidencjonowaniu nie-
ruchomości nałożonych ustawą o gospodarce nieru-
chomościami wykazała dodatkową potrzebę rozsze-
rzenia tego obowiązku, także poza gminny zasób
nieruchomości.
W mojej ocenie, która pokrywa się z wnioskiem
Najwyższej Izby Kontroli i stanowi zarazem odpo-
wiedź na pytanie pani poseł, przedmiotem ewi-
dencji nieruchomości winny być także nierucho-
mości gminne, które zostały oddane w użytkowa-
nie wieczyste.
Nadmienić należy, że rządowy projekt noweliza-
cji ustawy o gospodarce nieruchomościami przedło-
żony w dniu 21 lutego 2007 r. (druk nr 1468) Sejmo-
wi RP przewidywał obowiązek ewidencjonowania
przez wójtów (odpowiednio burmistrzów oraz prezy-
dentów miast) nieruchomości gminnych oddanych
w użytkowanie wieczyste. Skierowany do prac par-
lamentarnych rządowy projekt wypełniał tym sa-
mym postulaty Najwyższej Izby Kontroli sformuło-
wane w informacjach o wynikach kontroli zarówno
w obszarze gospodarowania nieruchomościami gmin-
nymi (nr ewid. 9/2006/P/06/132/LKI), jak i nieru-
chomościami Skarbu Państwa (nr ewid. 168/2005/
P/05/132/LKI). Zaproponowane zmiany nie znalazły
jednak uznania w toku prac komisji sejmowych nad
rządowym projektem nowelizacji ustawy o gospo-
darce nieruchomościami. W trakcie prac sejmo-
wych wykreślono obowiązek „szerszego” ewiden-
cjonowania nieruchomości gminnych, przyjmując
w dniu 24 sierpnia 2007 r. nowelę ustawy, która
w tym zakresie obliguje jedynie starostów gospoda-
rujących nieruchomościami Skarbu Państwa.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę zapewnić
Pana Marszałka, że przy najbliższej nowelizacji usta-
wy o gospodarce nieruchomościami ponownie zgło-
szę propozycję objęcia obowiązkiem ewidencjonowa-
nia także nieruchomości gminnych, które zostały
oddane w użytkowanie wieczyste. W mojej ocenie
pozwoli to na wzmocnienie stanu wiedzy na temat
nieruchomości, w stosunku do których gminie przy-
sługują prawa rzeczowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dochodów z odpraw granicznych
(2553)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 17 kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2553/08, interpelacją pani poseł Anny So-
beckiej w sprawie strat budżetu państwa z powodu
przepisów zniechęcających do odpraw celnych w Polsce
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.

Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej spowo-
dowało koncentrację na wschodniej granicy Polski
obrotu towarowego drogą lądową pomiędzy krajami
Europy Wschodniej i Azji a Unią. Przy tym liczba
przejść granicznych, na których przyjmowane są
zgłoszenia towarów do odprawy celnej, nie uległa
zmianie.
Do obowiązków funkcjonariuszy celnych zgodnie
ze Wspólnotowym Kodeksem Celnym i polskim Pra-
wem celnym należy realizacja zadań w zakresie
przywozu towarów na obszar celny Wspólnoty Euro-
pejskiej i wywozu towarów z tego obszaru. Polska
Służba Celna przyjęła na siebie ciężar sprawdzania,
czy na obszar Unii i Polski nie są wprowadzane to-
wary, którymi obrót na podstawie szczególnych
przepisów prawa jest zakazany bądź ograniczony,
i czy deklarowana wartość celna towaru podlegają-
ca opłatom celnym i podatkowym jest prawidłowa.
Podmioty, które podlegają kontroli, są typowane
przy użyciu narzędzi analizy ryzyka i baz informa-
tycznych Służby Celnej. Na decyzję o przeprowadze-
niu (bądź nie) kontroli celnej towaru wpływają takie
elementy, jak np.: wiarygodność podmiotu i prze-
woźnika, kierunek, z którego przemieszczany jest
zgłoszony towar, rodzaj towaru, jego „wrażliwość”
z punktu widzenia ewentualnych ograniczeń przy-
wozu na teren Unii oraz wysokość należności celno-
-podatkowych itp.
Należy zaznaczyć, że zdarzały się przypadki in-
terwencji ambasad w sprawie firm rzekomo szyka-
nowanych przez Służbę Celną, jednakże po spraw-
dzeniu okazywało się, że podmiot skarżący był
np. kilkakrotnie zatrzymywany w związku z niele-
galnym obrotem towarami.
Odnosząc się do kwestii czasu trwania odprawy
celnej, uprzejmie informuję, że 89% zgłoszeń celnych
obsługiwanych jest w czasie krótszym niż 1 godzina,
a 66% w czasie do 15 minut. Oddzielną kwestią jest
czas oczekiwania na odprawę celną, który ze wzglę-
du na stale rosnącą liczbę podmiotów dokonujących
zgłoszeń celnych towarów, przy niezmienionej licz-
bie przejść granicznych, ulega nadmiernemu wydłu-
żeniu. Decyzje dotyczące infrastruktury przejść
granicznych nie leżą w gestii ministra finansów
i Służby Celnej.
Podkreślenia wymaga, że polska Służba Celna,
dostosowując się do obowiązującego w UE trendu
wprowadzania daleko idących ułatwień dla przed-
siębiorców dokonujących obrotu towarowego z za-
granicą, była współtwórcą przepisów umożliwia-
jących podmiotom uzyskanie statusu upoważnio-
nego przedsiębiorcy (AEO), które weszły w życie od
1 stycznia 2008 r. Uzyskane świadectwo AEO umoż-
liwia przedsiębiorcy korzystanie z szeregu ułatwień
związanych z obrotem towarowym z zagranicą. Po-
nadto polska Służba Celna aktywnie uczestniczy we
wdrażaniu cła elektronicznego w ramach europej-
skiej inicjatywy e-customs polegającej na odejściu od
dokumentów papierowych w zakresie zgłoszeń cel-
nych. Elektroniczny system zgłoszeń celnych został
621
już wprowadzony w przypadku procedury tranzytu
(NCTS) i wywozu (ECS) i jest przygotowywany dla
procedury przywozu (ICS).
Zakres e-customs jest bardzo szeroki i zawiera
m.in. możliwość elektronicznej wymiany danych
(dokumentów celnych) między urzędem celnym
a zgłaszającymi oraz między urzędami celnymi
w różnych krajach UE, scentralizowaną odprawę
celną, elektroniczny nadzór nad przewozem towa-
rów podlegających nadzorowi celnemu w ramach
UE, wspólne kryteria dla analizy ryzyka.
Celne systemy informatyczne mają w szczegól-
ności na celu usprawnienie odprawy celnej, ograni-
czenie obciążeń celnych, zwalczanie oszustw, prze-
stępczości zorganizowanej i terroryzmu, mają słu-
żyć interesom skarbowym, zapewniać ochronę wła-
sności intelektualnej i dziedzictwa kulturowego,
zwiększać bezpieczeństwo towarów i handlu mię-
dzynarodowego, zapewniać ochronę zdrowia i śro-
dowiska oraz pozwalać na płynny przepływ danych
pomiędzy krajami.
W kwestii zasad rozliczania podatku VAT od im-
portu uprzejmie wyjaśniam, że ustawowym termi-
nem zapłaty podatku VAT z tytułu importu towa-
rów jest termin 10 dni (art. 33 ust. 4 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Termin ten jest zbież-
ny z terminem zapłaty cła z tytułu importu towa-
rów. Od dnia 1 stycznia 2006 r. weszło w życie roz-
porządzenie ministra finansów z dnia 26 paździer-
nika 2005 r. w sprawie terminu zapłaty podatku od
towarów i usług z tytułu importu towarów (Dz. U.
Nr 218, poz. 1842), które umożliwiło późniejszą za-
płatę podatku, znacznie powyżej 10 dni, w przypadku
gdy towary zostaną objęte na terytorium kraju pro-
cedurą uproszczoną określoną w przepisach celnych
(art. 76 ust. 1 lit.a–c rozporządzenia Rady (EWG)
nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustana-
wiającego Wspólnotowy Kodeks Celny).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie
trwają prace legislacyjne w zakresie zmiany ustawy
o podatku od towarów i usług i jedna z proponowa-
nych zmian dotyczy rozliczania podatku od towarów
i usług z tytułu importu towarów w deklaracji po-
datkowej, przy spełnieniu przez importera warun-
ków określonych przepisami. Projekt jest dostępny
na stronie internetowej Ministerstwa Finansów.
Należy także zauważyć, iż wydłużenie terminu
płatności podatku od towarów i usług z tytułu im-
portu towarów wiąże się ściśle z przesunięciem
w czasie istotnych kwot wpływów podatkowych,
dlatego też każda taka zmiana przepisów musi być
rozpatrywana również pod kątem wpływu na bu-
dżet państwa.
Odnosząc się do podnoszonej przez panią poseł
problematyki oznaczania wyrobów akcyzowych zna-
kami akcyzy, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie
z art. 87 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r.
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.) wyroby akcyzowe podlegające obowiąz-
622
kowi oznaczania znakami akcyzy bez ich uprzednie-
go prawidłowego oznaczenia odpowiednimi znaka-
mi akcyzy nie mogą być importowane ani przywie-
zione na terytorium kraju w wyniku nabycia we-
wnątrzwspólnotowego poza procedurą zawieszenia
poboru akcyzy.
W praktyce wyroby akcyzowe sprowadzane na
terytorium kraju, niezależnie od tego, czy są impor-
towane, czy nabywane wewnątrzwspólnotowo, tak-
że w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, są
oznaczane u producenta zagranicznego. Z możliwo-
ści sprowadzenia wyrobów akcyzowych w procedu-
rze zawieszenia poboru akcyzy bez ich uprzedniego
oznaczenia znakami akcyzy korzystają głównie
składy podatkowe, i to przeważnie te, które sprowa-
dzają wyroby akcyzowe inne niż wyroby tytoniowe.
W przypadku gdy wbrew przepisom ustawy wyroby
akcyzowe sprowadzone na terytorium kraju są nie-
oznaczone lub oznaczone nieprawidłowo, mogą być
sprzedawane w kraju dopiero po oznaczeniu ich le-
galizacyjnymi znakami akcyzy.
Odnosząc się do kwestii obowiązku uzyskania od
podmiotu zagranicznego rozliczenia z przekazanych
mu znaków akcyzy, należy zauważyć, że obowiązek
ten, jak również obowiązek zwrotu niewykorzysta-
nych i nieuszkodzonych znaków akcyzy ciąży za-
równo na importerach, jak i podmiotach dokonują-
cych nabycia wewnątrzwspólnotowego czy przedsta-
wicielach podatkowych zgodnie z art. 103 ustawy
o podatku akcyzowym. Wszystkie ww. podmioty
mają też prawo przekazywania znaków do podmiotu
zagranicznego celem naniesienia ich na wyroby ak-
cyzowe. Jest to wyjątek od ogólnej zasady zakazu
przekazywania znaków akcyzy pomiędzy podmiota-
mi (art. 101 ust. 1).
Nawiązując do poruszonej w interpelacji kwestii
dokonywania przez importerów odpraw celnych
w innych państwach członkowskich, a następnie
przekazywania ich do Polski w procedurze zawie-
szenia poboru akcyzy, należy zwrócić uwagę na obo-
wiązujące w tym zakresie regulacje.
Zgodnie z postanowieniami art. 26 ust. 3 ustawy
o podatku akcyzowym pobór akcyzy od wyrobów
akcyzowych zharmonizowanych:
1) zawiesza się, jeżeli wyroby te są objęte zawie-
szającą procedurą celną;
2) może być zawieszony, jeżeli wyroby te otrzy-
mały inne przeznaczenie celne na podstawie przepi-
sów Prawa celnego lub są przemieszczane do składu
podatkowego.
Na podstawie upoważnienia zawartego w art. 26
ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym minister finan-
sów w rozporządzeniu z dnia 23 kwietnia 2004 r.
w sprawie procedury zawieszenia poboru akcyzy i jej
dokumentowania (Dz. U. Nr 89, poz. 849, z późn.
zm.) określił, które importowane wyroby akcyzowe
zharmonizowane mogą być objęte procedurą zawie-
szenia poboru akcyzy. W myśl postanowień § 17 ust.
1 ww. rozporządzenia do importowanych wyrobów
akcyzowych zharmonizowanych, które mogą być ob-
jęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy, należą:
1) gaz płynny – propan, butan, mieszaniny pro-
panu-butanu;
2) benzyny specjalne – oznaczone symbolem
PKWiU 23.20.13.00.2 i kodem CN 2710 11 21, 2710
11 25;
3) wyroby akcyzowe, o których mowa w § 14 ust. 1
rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzo-
wego (Dz. U. z 2006 r. Nr 72, poz. 500, z późn. zm.).
Obecnie trwają prace nad projektem nowej usta-
wy o podatku akcyzowym. Przedmiotowy projekt
znajduje się w fazie uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych.
W projekcie nowej ustawy o podatku akcyzowym
zrezygnowano z upoważnienia ministra właściwego
do spraw finansów publicznych do określenia wyka-
zu wyrobów akcyzowych, do których w przypadku
ich importu stosuje się procedurę zawieszenia pobo-
ru akcyzy. Przyjęto tym samym, że procedura ta bę-
dzie miała zastosowanie do wszystkich importowa-
nych wyrobów akcyzowych, co pozwoli na wyelimi-
nowanie występujących obecnie sytuacji, w których
importowane wyroby akcyzowe, które zgodnie
z krajowymi przepisami nie mogą być objęte proce-
durą zawieszenia poboru akcyzy, są dopuszczane
do obrotu na obszarze celnym Wspólnoty w innym
państwie członkowskim, a następnie obejmowane
procedurą zawieszenia poboru akcyzy i przemiesz-
czane na terytorium kraju.
W myśl postanowień przepisów projektu ustawy
o podatku akcyzowym procedura zawieszenia pobo-
ru akcyzy będzie miała zastosowanie, jeżeli bezpo-
średnio po dokonaniu przez podmiot prowadzący
skład podatkowy importu i dopuszczeniu do obrotu
wyroby akcyzowe będą przemieszczane do składu
podatkowego tego podmiotu na terytorium kraju.
Jednocześnie wyroby akcyzowe objęte procedurą za-
wieszenia poboru akcyzy będą mogły być importo-
wane bez ich uprzedniego oznaczenia podatkowymi
znakami akcyzy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyra-
żam przekonanie, iż zostaną one przyjęte ze zrozu-
mieniem i aprobatą oraz zostaną uznane za wy-
czerpujące.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy tamy na Wiśle w Nieszawie
(2554)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Sobeckiej, przekazaną przy
piśmie znak: SPS-023-2554/08 z dnia 17 kwietnia
2008 r., dotyczącą budowy stopnia wodnego na Wi-
śle w rejonie Nieszawy–Ciechocinka, przekazuję na-
stępujące informacje w przedmiotowej sprawie.
Projekt pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia
wodnego Włocławek: budowa stopnia wodnego lub
stałego progu, zwiększenie bezpieczeństwa powo-
dziowego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nie-
szawy do Torunia, modernizacja stopnia wodnego
we Włocławku” znalazł się na zweryfikowanej liście
projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko 2007–
–2013” opublikowanej przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego w dniu 1 lutego 2008 r. Na liście pod-
stawowej priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska, działa-
nia 3.1. Retencjonowanie wody i zapewnienie bez-
pieczeństwa przeciwpowodziowego, projekt znalazł
się na pozycji 41.
Głównym celem projektu „Ekologiczne bezpie-
czeństwo stopnia wodnego Włocławek” jest trwałe
zabezpieczenie stopnia wodnego we Włocławku,
umożliwiające jego dalszą niezagrożoną i swobodną
pracę, a tym samym stworzenie lepszych warunków
zabezpieczenia doliny Wisły poniżej stopnia przed
powodziami.
W ramach tego projektu opracowywana jest,
przez Hydroprojekt sp. z o.o. Warszawa, dokumenta-
cja przygotowawcza dla pięciu wariantów możliwych
rozwiązań uwzględniających:
— rozbiórkę stopnia wodnego Włocławek,
— wariant zerowy,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w Nie-
szawie,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w innym
miejscu niż Nieszawa,
— budowę stałego progu piętrzącego poniżej
stopnia wodnego Włocławek.
Decyzja w sprawie wyboru wariantu, który bę-
dzie realizowany w ramach projektu, zostanie podję-
ta po zakończeniu opracowania dokumentacji, pla-
nowanego na czerwiec b.r.
Wszystkie działania objęte projektem „Ekolo-
giczne bezpieczeństwo…” doprowadzą do trwałego
zabezpieczenia stopnia wodnego we Włocławku
i umożliwią jego dalszą niezagrożoną i swobodną
pracę, a tym samym stworzą lepsze warunki zabez-
pieczenia doliny Wisły poniżej stopnia przed powo-
dziami.
623
Celem zwiększenia bezpieczeństwa stopnia wod-
nego wykonano i wykonuje się nieustannie szereg
zabiegów remontowych i konserwacyjnych na jazie,
śluzie i na dolnym stanowisku. W roku bieżącym
planuje się m.in. wykonanie zabezpieczenia przeciw-
filtracyjnego zapory czołowej, czyszczenie drenażu,
kolejny remont progu stabilizacyjnego, rozpoczęcie
działań zwiększających stopień zagęszczenia zapo-
ry. Przeprowadzenie tych prac będzie możliwe dzię-
ki współfinansowaniu przez Energę – właściciela
elektrowni wodnej.
W przypadku zaniechania remontu stopnia, przy
jednoczesnym rozpoczęciu budowy następnego stop-
nia wodnego, wzrośnie zagrożenie katastrofą bu-
dowlaną, gdyż czas realizacji nowego stopnia wy-
niósłby co najmniej 6 lat. Zniszczeniu uległby wów-
czas zarówno stopień we Włocławku, jak i już zreali-
zowane obiekty nowo budowanego stopnia, a bezpie-
czeństwo przeciwpowodziowe doliny Wisły poniżej
zapory we Włocławku uległoby znacznemu pogor-
szeniu.
Wykonanie remontu zapory we Włocławku po-
zwoli na uniknięcie przedstawionych wyżej niebez-
pieczeństw, a dodatkowo umożliwi dokładną analizę
i dyskusje będących na ukończeniu opracowań Hy-
droprojektu sp. z o. o. w Warszawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przepisów dotyczących refundacji
leków (2555)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanki Anny Sobeckiej w sprawie
przepisów dotyczących refundacji leków, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 17 kwietnia 2008 r. nr SPS-
-023-2555/08, uprzejmie informuję, co następuje.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace
legislacyjne nad kompleksową regulacją zbierającą
w jednym akcie prawnym unormowania dotyczące
refundacji produktów leczniczych i ustalania ich cen
urzędowych. Przewidywany czas przedłożenia pro-
jektu ww. aktu do uzgodnień zewnętrznych i konsul-
tacji społecznych to II półrocze 2008 r. W ramach
tych prac trwają specjalne spotkania warsztatowe,
które mają służyć pomocą ministrowi zdrowia w kształ-
624
towaniu rozwiązań legislacyjnych w przedmiocie re-
fundacji leków. Jednym z zadań tych warsztatów
jest wypracowanie przejrzystych i weryfikowalnych
kryteriów zarówno wprowadzania leków na wykazy
refundacyjne, jak i ustalania cen oraz limitów. Za-
daniem spotkań warsztatowych jest też wypracowa-
nie koncepcji i zakresu działania poszczególnych
uczestników procedury refundacyjnej, w tym roli
i znaczenia Agencji Oceny Technologii Medycznych
i rekomendacji Rady Konsultacyjnej AOTM.
Dokumentami określającymi tryb postępowania
członków Zespołu do Spraw Gospodarki Lekami są
w szczególności: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), ustawa z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050, z późn.
zm.) oraz zarządzenie ministra zdrowia z dnia 10 maja
2003 r. w sprawie określenia Regulaminu Zespołu
do Spraw Gospodarki Lekami, zasad obsługi organi-
zacyjno-technicznej i zasad finansowania zespołu
oraz trybu wyłaniania przedstawicieli Narodowego
Funduszu Zdrowia. (Dz. Urz. MZ z dnia 2003 r.
Nr 6, poz. 49). Kryteria oceny wniosków i tworzenia
stanowisk dotyczących ustalania wykazów oraz cen
urzędowych produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych określone zostały i są już obecnie wyszcze-
gólnione w ww. ustawie o cenach, a są to:
1) poziom cen w krajach o zbliżonej wysokości do-
chodu narodowego na jednego mieszkańca,
2) konkurencyjność cenowa,
3) wpływ leku na bezpośrednie koszty leczenia,
4) wielkość realizowanych dostaw w okresie po-
przedzającym złożenie wniosku lub informacji i de-
klarowanych w okresie późniejszym,
5) koszty produkcji,
6) udowodniona skuteczność leku,
7) znaczenie leku w zwalczaniu chorób o znacznym
zagrożeniu epidemiologicznym i cywilizacyjnym,
8) marża hurtowa,
9) marża detaliczna.
Dodatkowo nadmienić należy, iż już dotychczas
ministerstwo podjęło szereg działań zmierzających
do zapewnienia bieżącego rozpatrywania wniosków.
Aktualnie przyjęto jako zasadę kilkakrotne aktuali-
zowanie wykazów refundacyjnych w ciągu roku, co
ma zapewnić dotrzymywanie terminowości rozpa-
trywania wniosków refundacyjnych. Mając nato-
miast na celu uporządkowanie ścieżki wniosków, do-
konano nowelizacji ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
ustawą z dnia z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. z 2007 r. Nr 166, poz. 1172). Na
mocy art. 13 ww. ustawy o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych oraz niektórych innych ustaw na
wnioskodawców nałożono obowiązek uzupełnienia
wniosków oczekujących o trzy dodatkowe elementy
i wyznaczono termin do ich uzupełnienia. Pozwoliło
to uporządkować sytuację co do składanych w latach
poprzednich wniosków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie objęcia nadzorem finansowym
SKOK-ów oraz firm pożyczkowych
typu Provident (2557)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca przekaza-
ną przy piśmie z dnia 17 kwietnia br. (sygn. SPS-
-023-2557/08) w sprawie objęcia nadzorem finanso-
wym SKOK-ów oraz firm pożyczkowych typu Provi-
dent uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Należy zauważyć, iż zgodnie z przepisami trak-
tatu akcesyjnego Polska uzyskała stałe wyłączenie
SKOK-ów z zakresu dyrektywy 200/12/EC Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r.
w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności
przez instytucje kredytowe (2000/12/EC), zastąpio-
nej obecnie przez dyrektywę 2006/48/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r.
w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności
przez instytucje kredytowe, dyrektywa 2006/48/WE
uchyliła dyrektywę 2001/12/WE (art. 158 dyrekty-
wy 2006/48/WE).
Wyłączenie było uzasadnione specyficzną dzia-
łalnością SKOK-ów, rozumianą jako forma inicjaty-
wy społeczności lokalnych, polegająca na wzajemnej
pomocy finansowej członków danej społeczności.
Wiązało się to również z uznaniem, że nie zostaną
naruszone zasady konkurencji w sektorze banko-
wym w obrębie jednolitego rynku.
Ponadto warto zauważyć, że przepisy dyrektywy
2006/48/WE – zgodnie z art. 2 – nie mają zastosowa-
nia także do unii kredytowych działających w Irlan-
dii czy Wielkiej Brytanii.
W efekcie ww. wyłączenia SKOK-i, pomimo że
należą do kategorii instytucji kredytowych, uzyska-
ły zwolnienie z obowiązków dotyczących m.in. wy-
pełniania norm ostrożnościowych oraz podlegania
nadzorowi bankowemu i w związku z tym nie podle-
gają przepisom ustawy Prawo bankowe (do której
implementowane zostały postanowienia dyrektywy

2006/48/WE), ustawy o Narodowym Banku Pol-
skim, ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyj-
nym oraz ustawy o nadzorze nad rynkiem finan-
sowym.
Działalność SKOK-ów regulują natomiast prze-
pisy ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdziel-
czych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Dzia-
łalność SKOK-ów nie podlega w chwili obecnej nad-
zorowi sprawowanemu przez urząd państwowy.
Nadzór nad działalnością SKOK-ów sprawuje Krajo-
wa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa
(kasa krajowa), która jest podmiotem obligatoryjnie
zrzeszającym wszystkie SKOK-i.
Celem działalności kasy krajowej jest zapewnie-
nie stabilności finansowej SKOK-ów oraz sprawowa-
nie nad nimi nadzoru w celu zapewnienia bezpie-
czeństwa zgromadzonych w nich oszczędności. Za-
kres nadzoru obejmuje zgodność działalności SKOK-
-ów z przepisami prawa oraz prawidłowość prowa-
dzonej przez SKOK-i gospodarki finansowej.
Kasa krajowa powołana jest również do lustracji
zrzeszonych w niej SKOK-ów, co oznacza, iż pełni
ona wobec nich funkcję związku rewizyjnego. Celem
lustracji jest cykliczne badanie legalności, gospodar-
ności i rzetelności całości działania SKOK-ów. W ra-
mach sprawowanego nadzoru kasa krajowa może
stosować sankcje określone w przepisach ustawy
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredyto-
wych, np. może zawiesić w czynnościach poszczegól-
nych członków zarządu SKOK-u, zawiesić działal-
ność SKOK-u, ustanawiając zarządcę komisarycz-
nego, nakazać SKOK-owi zaprzestanie prowadzenia
określonej działalności. Kasa krajowa uprawniona
jest ponadto do określania norm dopuszczalnego ry-
zyka w działalności SKOK-ów.
Warto wskazać, iż w 2006 r. w Kancelarii Prezy-
denta RP powołany został przez szefa Kancelarii
Prezydenta RP zespół do opracowania projektu
ustawy Prawo spółdzielcze. Podstawowym celem
ww. zespołu było również wypracowanie komplekso-
wych rozwiązań dotyczących funkcjonowania sekto-
ra spółdzielczego w Polsce, w tym zasad funkcjono-
wania SKOK-ów. Z posiadanych przez Ministerstwo
Finansów informacji wynika, iż w II połowie 2007 r.
ww. zespół zakończył pracę nad prezydenckim pro-
jektem ustawy o spółdzielniach, który zawiera no-
welizację ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych,
m.in. w zakresie objęcia kasy krajowej nadzorem
Komisji Nadzoru Finansowego.
W 2008 r. powstał również poselski projekt usta-
wy o zmianie ustawy o spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych z 2008 r. przewiduje
objęcie nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego
wszystkich SKOK-ów.
Ministerstwo Finansów w sposób ciągły obser-
wuje zmiany i zjawiska występujące w systemie
SKOK-ów w Polsce, tak aby wynikające z nich wnio-
ski i propozycje mogły zostać w przyszłości wykorzy-
stane podczas ewentualnych prac legislacyjnych nad
625
nowelizacją ustawy o spółdzielczych kasach oszczęd-
nościowo-kredytowych. Pomimo iż w chwili obecnej
kwestia prac legislacyjnych w zakresie nowelizacji
ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych nie znajduje
się w przyjętym na 2008 r. planie prac Rady Mini-
strów, to do rozważenia jak najbardziej pozostaje
kwestia modelu nadzoru nad SKOK-ami.
W przedmiocie związanym z podniesioną przez
pana posła Stanisława Steca kwestią dotyczącą ob-
jęcia nadzorem przez Komisję Nadzoru Finansowe-
go instytucji pośrednictwa finansowego należy za-
uważyć, iż pośrednik finansowy to niejednokrotnie
pierwszy punkt kontaktu dla klienta.
Konsekwencją objęcia pośrednictwa finansowego
nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego powinno
być wyposażenie tego organu w odpowiednie upraw-
nienia, np. prowadzanie kontroli u brokerów finan-
sowych czy też nakładanie kar finansowych. Za pro-
wadzenie doradztwa finansowego bez uprawnień
mogłyby również zostać wprowadzone określone
sankcje karne.
Zasadne wydaje się zatem wskazanie, iż w proce-
sie ustawodawczym wprowadzającym nadzór Komi-
sji Nadzoru Finansowego nad instytucjami pożycz-
kowymi oraz pośrednictwa finansowego istotne zna-
czenie powinna mieć kwestia proporcjonalności
nadzoru do kosztów i ryzyka stwarzanego przez te
instytucje.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż
pomimo braku nadzoru nad niektórymi instytucja-
mi działającymi na rynku usług finansowych inte-
resy konsumentów podlegają ochronie. Zgodnie
z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredy-
cie konsumenckim przez umowę o kredyt konsu-
mencki rozumie się umowę, na mocy której przed-
siębiorca w zakresie swojej działalności udziela lub
daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredy-
tu w jakiejkolwiek postaci. Za umowę o kredyt kon-
sumencki uważa się w szczególności:
— umowę pożyczki;
— umowę kredytu w rozumieniu przepisów Pra-
wa bankowego;
— umowę o odroczeniu konsumentowi terminu
spełnienia świadczenia pieniężnego;
— umowę, na mocy której świadczenie pieniężne
konsumenta ma zostać spełnione później niż świad-
czenie kredytodawcy;
— umowę, na mocy której kredytodawca zobo-
wiązany jest do zaciągnięcia zobowiązania wobec
osoby trzeciej, a konsument – do zwrotu kredyto-
dawcy spełnionego świadczenia.
Powyższą ustawę stosuje się także do umów, na
mocy których spółdzielcza kasa oszczędnościowo-
-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela
lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członko-
wi kredytu w celu bezpośrednio niezwiązanym z dzia-
łalnością gospodarczą.
Na podstawie regulacji zawartych w ww. ustawie
łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych
626
kosztów związanych z zawarciem umowy kredyto-
wej lub umowy pożyczki nie może przekroczyć 5%
kwoty udzielonego kredytu.
Kwestie związane z wysokością maksymalnych
odsetek wynikających z czynności prawnej reguluje
Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 359 § 21 K.c., który
został wprowadzony na mocy ustawy z dnia 7 lipca
2005 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 157,
poz. 1316), maksymalna wysokość odsetek wynika-
jących z czynności prawnej nie może w stosunku
rocznym przekraczać czterokrotności wysokości sto-
py kredytu lombardowego Narodowego Banku Pol-
skiego (odsetki maksymalne).
Również stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o kre-
dycie konsumenckim obliczenie rzeczywistej rocznej
stopy oprocentowania następuje na podstawie ure-
gulowań zawartych w załączniku do tej ustawy.
Zgodnie z częścią I ust. 4 tego załącznika, w celu
obliczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowa-
nia uwzględnia się należności w wysokości z dnia
zawarcia umowy, w tym opłaty, prowizje i koszty
związane z udzieleniem kredytu, o których mowa
w art. 4 ust. 2 pkt 5 i 7 ustawy o kredycie konsu-
menckim, koszty ponoszone przez kredytobiorcę na
podstawie odrębnych przepisów, związane z zabez-
pieczeniem ryzyka kredytowego, w tym koszty usta-
nowienia hipoteki, zastawu rejestrowego, ubezpie-
czenia kredytu, ubezpieczenia składników majątko-
wych związane z udzieleniem kredytu, opłaty za
udzielenie pełnomocnictwa do rachunku bankowe-
go, oraz koszty, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 3
ustawy o kredycie konsumenckim. Zatem celem ob-
liczenia rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania
jest przedstawienie faktycznego kosztu kredytu
z uwzględnieniem nie tylko odsetek, ale także in-
nych kosztów ponoszonych przez kredytobiorcę lub
pożyczkobiorcę.
W celu zapewnienia realizacji ww. uregulowań
ustawa o kredycie konsumenckim w art. 18a przewi-
duje sankcję karną w postaci kary grzywny, kary
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do
lat 2 dla osób, które, zawierając z konsumentem
umowę o kredyt konsumencki, pobierają korzyści
majątkowe przewyższające wysokość odsetek mak-
symalnych określonych przez ustawę lub zastrzega-
ją sobie pobieranie tych korzyści.
W sprawach indywidualnych konsument pożycz-
kobiorca może uzyskać pomoc prawną u miejskich
lub powiatowych rzeczników konsumentów. Do ich
kompetencji należy:
— zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsu-
menckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony
interesów konsumentów;
— składanie wniosków w sprawie stanowienia
i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie
ochrony interesów konsumentów;
— występowanie do przedsiębiorców w sprawach
ochrony praw i interesów konsumentów;
— współdziałanie z właściwymi miejscowo dele-
gaturami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów, organami Inspekcji Handlowej oraz orga-
nizacjami konsumenckimi;
— wytaczanie powództwa na rzecz konsumen-
tów oraz wstępowanie, za ich zgodą, do toczącego się
postępowania w sprawach o ochronę interesów kon-
sumentów.
Rzecznik konsumentów w sprawach o wykrocze-
nia popełnione na szkodę konsumentów posiada sta-
tus oskarżyciela publicznego w rozumieniu przepi-
sów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postę-
powania w sprawach o wykroczenia. Posiada on
również możliwość wystąpienia do prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów z wnioskiem
o wszczęcie postępowania antymonopolowego oraz
przeciwko czynom nieuczciwej konkurencji.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień należy za-
znaczyć, że każda inicjatywa legislacyjna w powyż-
szym zakresie powinna być przeanalizowana pod
kątem ewentualnych korzyści dla konsumentów i ob-
ciążeń ponoszonych przez instytucje finansowe.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż w zakresie po-
ruszonych w przedmiotowej interpelacji kwestii mi-
nister finansów wyraził swoje stanowisko w skiero-
wanym do Pana Marszałka piśmie z dnia 28 stycz-
nia br. (sygn. FN/IB/0602/5-3/KMC/MB7-252/2008/
2205) w związku z interpelacją pana posła Stanisła-
wa Steca w sprawie objęcia nadzorem Komisji Nad-
zoru Finansowego wszystkich legalnie działających
w naszym kraju instytucji pożyczkowych oraz po-
średnictwa finansowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zawierania kontraktów
z NFZ przez domy pomocy społecznej
na usługi pielęgnacyjne i rehabilitacyjne
oraz zachowania uprawnień pielęgniarek
po 5-letnim okresie zatrudnienia
w placówce opiekuńczej (2558)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka przy

piśmie z dnia 17 kwietnia br. (znak SPS-023-2558/
08) interpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dem-
bińskiej i pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zawierania przez domy pomo-
cy społecznej kontraktów z Narodowym Funduszem
Zdrowia na usługi pielęgnacyjne i rehabilitacyjne
oraz zachowania uprawnień do wykonywania zawo-
du przez pielęgniarki zatrudnione przez domy po-
mocy społecznej, uprzejmie informuję, co następuje.
Dom pomocy społecznej jest jednostką organiza-
cyjną pomocy społecznej, świadczącą całodobowe
usługi o charakterze bytowym, opiekuńczym, wspo-
magającym oraz edukacyjnym. Świadczenie tych
usług oparte jest o zestaw standardów obowiązują-
cych funkcjonujące w Polsce domy. Z założenia więc
dom pomocy społecznej nie jest jednostką świadczą-
cą usługi medyczne, a umożliwiającą z ich korzysta-
nia w zakładach opieki zdrowotnej.
W domach pomocy społecznej przebywają osoby
niezdolne do samodzielnej egzystencji ze względu na
wiek, niepełnosprawność czy też z uwagi na wystę-
powanie zaburzeń psychicznych. Te cechy wymaga-
ją przede wszystkim realizowania usług, które wy-
równują deficyty egzystencjonalne, czyli innymi sło-
wy świadczenie opieki, terapii oraz prowadzenia za-
jęć aktywizujących.
Przedstawiając w daleko idącym skrócie sposób
funkcjonowania domów pomocy społecznej oraz ich
zadania, należy zwrócić uwagę na fakt, że w domach
pomocy społecznej nie leczy się mieszkańców, ponie-
waż nie posiadają one uprawnień do świadczenia
usług medycznych, które zarezerwowane są wyłącz-
nie dla zakładów opieki zdrowotnej i mieszkańcy ko-
rzystają z zewnętrznych usług medycznych.
Zapewnienie dostępu do świadczeń zdrowotnych
osobom objętym ubezpieczeniem zdrowotnym, a ta-
kimi są osoby mieszkające w domach pomocy spo-
łecznej, należy do kompetencji Ministra Zdrowia.
W związku z propozycją stworzenia domom po-
mocy społecznej prawnej i faktycznej możliwości za-
wierania kontraktów z NFZ w celu świadczenia
usług pielęgnacyjnych uprzejmie informuję, że zgod-
nie z art. 132 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej ze
środków publicznych przez fundusz jest umowa
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału
wojewódzkiego funduszu. Z uwagi na fakt, iż dom
pomocy społecznej nie jest świadczeniodawcą w ro-
zumieniu art. 5 pkt 41 cyt. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, Narodowy Fundusz Zdrowia nie ma moż-
liwości zawierania z tym podmiotem umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ze względu na
podleganie innemu niż zakład opieki zdrowotnej re-
żimowi prawnemu dom pomocy społecznej nie za-
wiera z Narodowym Funduszem Zdrowia umów na
udzielanie świadczeń zdrowotnych, ma jednak obo-
wiązek umożliwienia i zorganizowania mieszkań-
627
com pomocy w korzystaniu ze świadczeń zdrowot-
nych przysługujących im na podstawie odrębnych
przepisów. Jednym ze sposobów realizacji tego zada-
nia w obecnym stanie prawnym jest przewidziana
w art. 2 ust. 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) możliwość zlokalizowania
w domach pomocy społecznej jednostki organizacyj-
nej wydzielonej ze struktury zakładu opieki zdrowot-
nej w celu udzielania świadczeń zdrowotnych miesz-
kańcom placówki. Rozwiązanie to umożliwia skorzy-
stanie z pomocy lekarskiej czy pielęgniarskiej na
miejscu, bez konieczności dowożenia pacjenta do za-
kładu opieki zdrowotnej (lekarza, pielęgniarki), co
w przypadku pacjentów starszych czy niepełnospraw-
nych z pewnością nie jest bez znaczenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obowiązu-
jące regulacje prawne dopuszczają możliwość wyko-
nywania świadczeń pielęgnacyjnych w ramach kon-
traktów z NFZ przez pielęgniarki zatrudnione w do-
mach pomocy społecznej działające w ramach gru-
powych lub indywidualnych praktyk.
W odniesieniu do postulatu doprowadzenia do
zmiany regulacji prawnych dotyczących prawa do
wykonywania zawodu pielęgniarki w taki sposób,
aby zatrudnienie w domu pomocy społecznej w okre-
sie dłuższym niż 5 lat nie pozbawiało uprawnień do
wykonywania zawodu, uprzejmie informuję, że za-
trudnienie pielęgniarek w domach pomocy społecz-
nej znajduje unormowanie prawne w rozporządze-
niu Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w spra-
wie zasad wynagradzania pracowników samorządo-
wych zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.), które zostało wyda-
ne na podstawie art. 3 ust. 5 i 6, art. 20 ust. 2 i art. 21
ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracowni-
kach samorządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1593, z późn. zm.). Zgodnie z załącznikiem nr 3
w jednostkach tych przewiduje się stanowisko dla
pielęgniarki, starszej pielęgniarki, kierownika ze-
społu pielęgniarek. W świetle powyższego, zatrud-
nienie w domach pomocy społecznej pielęgniarki na
jednym z wyżej wymienionych stanowisk nie powo-
duje utraty nabytych przez nią uprawnień.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż będący
obecnie przedmiotem prac w Sejmie poselski projekt
ustawy Przepisy wprowadzające ustawy z zakresu
ochrony zdrowia (druk sejmowy nr 294), zakłada
nowelizację ustawy o zawodach pielęgniarki i położ-
nej. Proponowane w niej rozwiązanie w sposób jed-
noznaczny umożliwia pielęgniarce wykonywanie za-
wodu w domu pomocy społecznej na podstawie umo-
wy o pracę lub umowy cywilnoprawnej o udzielanie
świadczeń zdrowotnych.
Reasumując, uznaję, iż nie ma wyraźnej potrze-
by zmienić obowiązujące regulacje w taki sposób,
aby dom pomocy społecznej zawierał umowę z NFZ
na świadczenie usług zdrowotnych, a zasadnym jest
wprowadzenie do obowiązującego prawa takich ko-
628
rekt, które umożliwią mieszkańcom domów pomocy
społecznej korzystanie z należnych im praw, m.in.
porównywalne świadczenia, z jakich korzystają oso-
by przebywające w zakładach opiekuńczo-leczni-
czych i realizowanie na poziomie domu pomocy spo-
łecznej świadczeń medycznych w ramach zakładu
opieki zdrowotnej, które w całości będą finansowane
ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zawierania kontraktów
z NFZ przez domy pomocy społecznej
na usługi pielęgnacyjne i rehabilitacyjne
oraz zachowania uprawnień pielęgniarek
po 5-letnim okresie zatrudnienia
w placówce opiekuńczej (2558)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
i pana posła Tadeusza Tomaszewskiego, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu, z dnia 17 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2558/08, w sprawie możliwości zawierania kontrak-
tów z NFZ przez domy pomocy społecznej oraz za-
chowania uprawnień pielęgniarek po 5-letnim okre-
sie zatrudnienia w placówce opiekuńczej, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują zasady udzielania i finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, należą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wy-
dawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości
zawierania przez domy pomocy społecznej kontrak-
tów z NFZ w celu świadczenia usług pielęgnacyj-
nych, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 132
ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych podsta-
wą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej ze środ-
ków publicznych przez fundusz jest umowa o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta pomię-
dzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału woje-
wódzkiego funduszu. Z uwagi na fakt, iż dom pomo-
cy społecznej nie jest świadczeniodawcą w rozumie-
niu art. 5 pkt 41 cytowanej ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, Narodowy Fundusz Zdrowia nie ma moż-
liwości zawierania z tym podmiotem umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Należy jednak
podkreślić, iż dom pomocy społecznej nie jest i nie
powinien być tożsamy z zakładem opiekuńczo-lecz-
niczym lub pielęgnacyjno-opiekuńczym. Ze względu
na podleganie innemu niż zakład opieki zdrowotnej
reżimowi prawnemu dom pomocy społecznej nie za-
wiera z Narodowym Funduszem Zdrowia umów na
udzielanie świadczeń zdrowotnych, ma jednak obo-
wiązek umożliwienia i zorganizowania mieszkań-
com pomocy w korzystaniu ze świadczeń zdrowot-
nych przysługujących im na podstawie odrębnych
przepisów. Jednym ze sposobów realizacji tego zada-
nia w obecnym stanie prawnym jest – przewidziana
w art. 2 ust. 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, ze zm.) – możliwość zlokalizowania
w domach pomocy społecznej jednostki organizacyj-
nej wydzielonej ze struktury zakładu opieki zdro-
wotnej w celu udzielania świadczeń zdrowotnych
mieszkańcom placówki. Rozwiązanie to umożliwia
skorzystanie z pomocy lekarskiej czy pielęgniarskiej
na miejscu, bez konieczności dowożenia pacjenta do
zakładu opieki zdrowotnej (lekarza, pielęgniarki),
co w przypadku pacjentów starszych czy niepełno-
sprawnych z pewnością nie jest bez znaczenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obowiązu-
jące regulacje prawne dopuszczają możliwość wyko-
nywania świadczeń pielęgnacyjnych w ramach kon-
traktów z NFZ przez pielęgniarki zatrudnione w do-
mach pomocy społecznej, działające w ramach gru-
powych lub indywidualnych praktyk.
Ponadto pozwolę sobie wyjaśnić, iż w świetle prze-
pisów ww. ustawy prawo do korzystania ze świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych przysługuje osobom przebywającym
w domach pomocy społecznej i objętym powszech-
nym ubezpieczeniem zdrowotnym na takich sa-
mych zasadach, jak pozostałym świadczeniobior-
com, którzy potrzebują pomocy medycznej w wa-
runkach domowych.
Mieszkańcy domów pomocy społecznej jako oso-
by wymagające opieki z powodu wieku, choroby lub
niepełnosprawności w szczególności mogą korzystać
z kontraktowanych przez fundusz świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: opieka długoterminowa. Przy-
sługuje im również, na ogólnych zasadach, prawo do
opieki lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, a tak-
że pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej, któ-
ra realizuje m.in. pielęgniarską opiekę środowisko-

wą, adresowaną zwłaszcza do osób, u których stwier-
dza się ograniczenie sprawności psychofizycznej.
Narodowy Fundusz Zdrowia zapewnia również do-
stęp do świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: re-
habilitacja lecznicza. W prowadzonych przez fun-
dusz postępowaniach w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w tym ro-
dzaju wyłaniani są świadczeniodawcy realizujący
świadczenia rehabilitacyjne w warunkach: ambula-
toryjnych, domowych, ośrodka dziennego oraz sta-
cjonarnych.
W odniesieniu do problemu dotyczącego zagwa-
rantowania prawa do wykonywania zawodu pielę-
gniarki zatrudnionej w domu pomocy społecznej
w okresie dłuższym niż 5 lat uprzejmie informuję, że
zatrudnienie pielęgniarek w domach pomocy spo-
łecznej znajduje unormowanie prawne w rozporzą-
dzeniu Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników sa-
morządowych zatrudnionych w jednostkach organi-
zacyjnych jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 146, poz. 1222, ze zm.), które
zostało wydane na podstawie art. 3 ust. 5 i 6, art. 20
ust. 2 i art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1593, ze zm.). Zgodnie z załącznikiem
nr 3 w jednostkach tych przewiduje się stanowisko
dla pielęgniarki, starszej pielęgniarki, kierownika
zespołu pielęgniarek. W świetle powyższego zatrud-
nienie w domach pomocy społecznej pielęgniarki na
jednym z wyżej wymienionych stanowisk nie powo-
duje utraty nabytych przez nią uprawnień.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż będący
obecnie przedmiotem prac w Sejmie poselski projekt
ustawy Przepisy wprowadzające ustawy z zakresu
ochrony zdrowia (druk sejmowy nr 294) zakłada no-
welizację ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej.
Proponowane w niej rozwiązanie w sposób jedno-
znaczny umożliwia pielęgniarce wykonywanie za-
wodu w domu pomocy społecznej na podstawie umo-
wy o pracę lub umowy cywilnoprawnej o udzielanie
świadczeń zdrowotnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
629
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
pozwalającej na kolejne oddłużenie
publicznych zakładów opieki zdrowotnej (2559)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Kazimierza Gołojucha, prze-
słaną przy piśmie znak: SPS-023-2559/08 z dnia
17 kwietnia 2008 r. w sprawie projektu nowelizacji
ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej, pozwalającej
na kolejne oddłużenie publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, uprzejmie informuję, co następuje.
Celem ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomo-
cy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684,
z późn. zm.) było wprowadzenie mechanizmów
umożliwiających poprawę sytuacji ekonomiczno-fi-
nansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej.
Pierwszy mechanizm umożliwiał zakładom restruk-
turyzację zobowiązań publicznoprawnych, cywilno-
prawnych oraz indywidualnych roszczeń pracowni-
czych wynikających z tytułu tzw. ustawy 203, po-
wstałych w okresie od 1 stycznia 1999 r. do dnia
31 grudnia 2004 r. Drugi mechanizm wspierający
działania restrukturyzacyjne umożliwiał uzyskanie
jednorazowej dotacji na mocy art. 40 ww. ustawy,
przez zakłady opieki zdrowotnej, które nie posiadały
zaległości w spłacie zobowiązań znanych na koniec
grudnia 2004 r. Dotacja udzielana była ze środków
budżetu państwa w granicach kwot ściśle określo-
nych w ustawie budżetowej i służyła wsparciu dzia-
łań polegających na restrukturyzacji zatrudnienia,
zmianach w strukturach organizacyjnych zakładów
oraz innych działaniach mających na celu poprawę
sytuacji ekonomicznej zakładu bądź jakości udziela-
nych świadczeń zdrowotnych.
Mając na względzie pozostające do rozdyspono-
wania przez Bank Gospodarstwa Krajowego środki
w wysokości 254 mln zł, w Ministerstwie Zdrowia
dobiegły końca prace nad przygotowaniem projektu
kolejnej nowelizacji ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r.
Projekt zakłada, że z pożyczki skorzystają wszystkie
zakłady biorące udział w procesie restrukturyzacji
finansowej oraz te, które uzyskały dotację na mocy
art. 40 ustawy o pomocy publicznej i restrukturyza-
cji publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Zakłady
wtedy korzystające z dotacji będą mogły zaciągnąć
pożyczkę na spłatę należności głównych z tytułu zo-
bowiązań (bieżących) wobec pracowników, wynika-
jących z tzw. ustawy 203. Projekt nie przewiduje
zwiększenia dotacji dla niezadłużonych zakładów
opieki zdrowotnej w związku ze spłatą przez zadłu-
630
żone zakłady 30% należności głównej z tytułu zacią-
gniętej pożyczki. Spłata 30% należności głównej
z tytułu pożyczki jest jedną z zasad udzielania po-
mocy publicznej zakładom opieki zdrowotnej. Samo-
dzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowot-
nej, w stosunku do którego wydano ostateczną decy-
zję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyj-
nego, który w okresie do 5 lat od dnia wydania osta-
tecznej decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci
30% należności głównej z tytułu pożyczki i z tytułu
zwiększenia kwoty pożyczki wraz z odsetkami za
ten okres, umarza się pozostałą część pożyczki i środ-
ków uzyskanych z tytułu jej zwiększenia – zgodnie
z art. 35 ust. 10a ww. ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posłów
Krzysztofa Maciejewskiego
i Tadeusza Woźniaka
w sprawie projektu Telewizji Polskiej SA
mającego na celu utworzenie sześciu oddziałów
makroregionalnych i oddzielenie ich
od kanału informacyjnego TVP Info (2560)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Krzysztofa Maciejew-
skiego i Tadeusza Woźniaka w sprawie projektu
Telewizji Polskiej SA mającego na celu utworzenie
sześciu oddziałów makroregionalnych i oddzielenie
ich od kanału informacyjnego TVP Info (sygn.
SPS-023-2560/08) uprzejmie przekazuję stosowne
informacje, opracowane w oparciu o wyjaśnienia
otrzymane od pana Andrzeja Urbańskiego, prezesa
TVP SA.
Pan prezes Urbański poinformował, że wszelki
niepokój o przyszły rozwój i godne usytuowanie TVP
Łódź w działalności programowej TVP SA jest nie-
uzasadnione. Aktualnie w TVP SA rozpatrywany
jest duży i kosztowny projekt budowy nowej siedziby
oddziału TVP Łódź.
Pan prezes Urbański poinformował, iż przed-
wczesne jest przesądzanie przyszłego kierunku
zmian w telewizjach regionalnych i że w chwili obec-
nej nie ma „projektu zmian w strukturze lokalnych
mediów publicznych”. Poinformował także, że nie
powstała lista oddziałów makroregionalnych. Zgod-
nie z informacjami otrzymanymi od prezesa TVP
SA obecnie trwają prace koncepcyjne nad rozwojem
i wzmocnieniem roli telewizji regionalnych przy jed-
noczesnym rozwoju TVP Info. Prace te nie zostały
jeszcze skierowane do decyzji Zarządu TVP SA i nie
stanowią dokumentu wiążącego i oficjalnego. Pan
prezes Urbański podkreślił, iż „nie ma zresztą mowy
o ‹‹marginalizacji›› któregokolwiek oddziału TVP
SA”. Pan prezes poinformował także, że we wszyst-
kich pracach nad wzmocnieniem roli telewizji regio-
nalnych Zarząd TVP SA kieruje się wzmocnieniem
ich roli w służbie społeczności lokalnych.
W chwili obecnej Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego nie dysponuje innymi informa-
cjami nt. ewentualnych zmian w strukturze publicz-
nej telewizji regionalnej.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie zmiany sposobu przekazywania
1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego (OPP) (2563)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 17 kwietnia 2008 r.,
nr SPS-023-2563/08, interpelacją pana posła Mi-
chała Jarosa w sprawie przekazywania 1% podatku
na rzecz organizacji pożytku publicznego bez możli-
wości wskazania konkretnej osoby uprzejmie infor-
muję, iż wprowadzony ustawą z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) mechanizm zasila-
nia organizacji pożytku publicznego przez osoby fi-
zyczne nie zmienił dotychczasowej zasady, wedle
której beneficjentem 1% może być wyłącznie organi-
zacja pożytku publicznego.
Jest to konsekwencja regulacji zawartej w usta-
wie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożyt-
ku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz.
873, z późn. zm.). Przepis art. 27 tej ustawy jako
podmiot uprawniony do otrzymywania kwot z 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych określa or-
ganizację pożytku publicznego. Tym samym wyklu-
cza możliwość bezpośredniego przekazywania tych
kwot podmiotom nieposiadającym statusu organiza-
cji pożytku publicznego. Jednocześnie ustawa o dzia-

łalności pożytku publicznego i o wolontariacie nie
określa szczegółowo sposobu wykorzystania kwot
z 1% otrzymanych przez organizację pożytku pu-
blicznego. Wskazuje jedynie ogólny cel w postaci wy-
korzystania na statutową działalność pożytku pu-
blicznego. Sposób wewnętrznej dystrybucji i wyko-
rzystania środków powinien odbywać się w zgodzie
z przedmiotem działalności określonym w statucie
oraz z przepisami prawa powszechnie obowiązujące-
go. Wszelkie nieprawidłowości są weryfikowane
w ramach nadzoru, w toku kontroli następczej przez
właściwe organy administracji publicznej.
Godząc interesy organizacji pożytku publiczne-
go, osób objętych działalnością statutową organiza-
cji pożytku publicznego, jak również organów podat-
kowych zaangażowanych w proces przekazywania
1%, Ministerstwo Finansów w dniu 21 grudnia 2007 r.
wydało komunikat, w którym poinformowało opinię
publiczną, iż w składanym zeznaniu podatkowym
– oprócz danych pozwalających na właściwe zidenty-
fikowanie organizacji pożytku publicznego (nazwa
oraz numer wpisu do KRS) – podatnicy mogą podać
informacje mogące mieć wpływ na dystrybucję środ-
ków gromadzonych przez te organizacje. Informację
tę podatnik może zamieścić w rubryce „Inne infor-
macje, w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”,
znajdującej się bezpośrednio nad wnioskiem o prze-
kazanie 1% podatku należnego.
Treść ww. komunikatu została za pośrednictwem
dyrektorów izb skarbowych przekazana naczelni-
kom urzędów skarbowych wraz z odpowiednimi wy-
tycznymi w zakresie sposobu obsługi podatników
składających zeznania podatkowe za 2007 r. Urzędy
skarbowe, realizując przedmiotowe zadania, są zo-
bligowane do przekazania informacji podanych
przez podatnika, dotyczących zadeklarowanej kwo-
ty 1% podatku na rzecz wybranej organizacji pożyt-
ku publicznego, w tym na konkretny cel wskazany
w zeznaniu podatkowym.
Powyższe informacje zostaną przesłane organi-
zacji pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot. Nie zmie-
nia to faktu, iż rozdysponowanie środków przekaza-
nych przez organ podatkowy (zgodnie z wolą podat-
nika) pozostaje w wyłącznej gestii organizacji pożyt-
ku publicznego i powinno odbywać się w zgodzie
z przedmiotem działalności organizacji określonym
w statucie oraz z przepisami prawa powszechnie
obowiązującego.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycz-
nych mogą ponadto przekazywać darowizny na tzw.
szlachetne cele, podlegające odliczeniu od dochodu,
odpowiednio od przychodu podatnika.
W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycz-
nia 2007 r. podstawą do dokonywania tego rodzaju
odliczeń jest art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.), odpowiednio art. 11 ustawy z dnia 20 listopada
1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od
631
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne (Dz.U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm), zgodnie
z którymi odliczeniu od dochodu (przychodu) podle-
gają darowizny przekazane na działalność pożytku
publicznego, w rozumieniu ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie, prowadzoną
przez wymienione w tej ustawie:
1) organizacje pozarządowe,
2) osoby prawne i jednostki organizacyjne dzia-
łające na podstawie przepisów o stosunku państwa
do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej,
o stosunku państwa do innych kościołów i związków
wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumie-
nia i wyznania, jeżeli ich cele statutowe obejmują
prowadzenie działalności pożytku publicznego,
3) stowarzyszenia jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycz-
nych mogą zatem korzystać z różnorakich form
wsparcia działalności statutowej organizacji pożyt-
ku publicznego. Mogą sami dokonać wpłaty na kon-
to organizacji pożytku publicznego, a następnie na
zasadach określonych w ustawie obniżyć swój do-
chód (przychód) do opodatkowania. Dodatkowo, je-
żeli tylko wyrażą taką wolę, mogą złożyć wniosek
o przekazanie przez urząd skarbowy 1% podatku
należnego na rzecz wybranej organizacji pożytku
publicznego.
W tym stanie rzeczy darowizny pieniężne, które
osoby fizyczne samodzielnie wpłaciły na rachunek
bankowy organizacji pożytku publicznego (np. Sto-
warzyszenie SOS Wioski Dziecięce), mogą być przez
te osoby odliczone od dochodu (przychodu) osiągnię-
tego w roku, w którym dokonano darowizny (pod
warunkiem że nie zostały zwrócone przez obdaro-
wanego).
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego 1% podatku należnego jest powszechnie
znana. Od początku cieszyła się dużym zaintereso-
waniem mediów. W lutym 2006 r. rząd zapowiedział
uproszczenie mechanizmu przekazywania 1%, co na-
stępnie znalazło swoje odzwierciedlenie w projekcie
ustawy zmieniającej przepisy o podatku dochodowym
od osób fizycznych. Projekt stosownej nowelizacji zo-
stał w dniu 19 kwietnia 2006 r. zamieszczony w Biu-
letynie Informacji Publicznej w portalu interneto-
wym Ministerstwa Finansów. Od tego momentu każ-
dy mógł zapoznać się z propozycjami rządu oraz zgło-
sić zainteresowanie prowadzonymi pracami. Brak
uwag odnośnie przewidzianej w projekcie zmiany me-
chanizmu przekazywania 1% został odczytany jako
akceptacja przedłożonych rozwiązań.
Prace parlamentarne nad ww. przedłożeniem zo-
stały zakończone 16 listopada 2006 r., tj. w dniu,
w którym Sejm RP ostatecznie uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Jej tekst został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z dnia
29 listopada 2006 r. Nr 217, poz. 1588. Od tego dnia
przepisy ww. nowelizacji stały się źródłem powszech-
632
nie obowiązującego prawa. Podatnicy mieli trzy-
naście miesięcy na zapoznanie się z nowymi regu-
lacjami, tj. od momentu ogłoszenia tekstu ustawy
w Dzienniku Ustaw do rozpoczęcia akcji składa-
nia zeznań podatkowych za 2007 r., czyli do
1 stycznia 2008 r.
W tej sytuacji nie sposób zgodzić się z twierdze-
niem, że zainteresowani (w tym organizacje pożyt-
ku publicznego oraz podatnicy) mieli zbyt mało cza-
su na zapoznanie się z nowymi zasadami przekazy-
wania 1% wprowadzonymi nowelizacją z dnia 16 li-
stopada 2006 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż decyzja
o ewentualnym zwiększeniu z 1% do 2% kwoty po-
datku należnego, jaką podatnik przekazuje na rzecz
organizacji pożytku publicznego, musi być poprze-
dzona szczegółowymi analizami odnoszącymi się do
wpływu proponowanych rozwiązań zarówno na sy-
tuację podatników, budżetu państwa oraz budżetów
jednostek samorządu terytorialnego.
Mechanizm 1% został wprowadzony jako wyją-
tek od reguły dysponowania środkami publicznymi
przez państwo oraz samorząd terytorialny; wyjątek
będący przejawem demokracji partycypacyjnej oraz
symbolizujący udział obywateli w procesie dystry-
bucji 1% podatku należnego. Nie może zatem stano-
wić uznanego standardu prawnego.
Nie są również prowadzone prace nad zmianą
przepisów, która umożliwiłaby przekazywanie 1%
należnego przez osoby rozliczane przez płatnika.
W przypadku pracowników roczne obliczenie podat-
ku (PIT-40) nie jest dokonywane z urzędu. To po-
datnik, poprzez złożenie płatnikowi specjalnego
oświadczenia, wnioskuje o rozliczenie jego docho-
dów przez zakład pracy, tym samym rezygnując
z możliwości skorzystania z wszelkiego rodzaju ulg
podatkowych, rozliczenia dochodów wspólnie z mał-
żonkiem albo w sposób przewidziany dla osób sa-
motnie wychowujących dzieci, jak również rezygnu-
jąc z dystrybucji 1% swojego podatku na rzecz orga-
nizacji pożytku publicznego.
Jest to suwerenna decyzja podatnika, gdyż od
jego działań zależy, czy 1% podatku należnego obli-
czonego od uzyskanych dochodów zasili konto wy-
branej organizacji pożytku publicznego. Przepisy
o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wpro-
wadzają w tym zakresie żadnych ograniczeń. Wy-
starczy, że podatnik, który chciałby podzielić się 1%
swego podatku, nie będzie wnioskował o dokonanie
rocznego obliczenia podatku przez płatnika i sam
złoży zeznanie podatkowe w urzędzie skarbowym.
Podobnie jak czyni to znacząca większość podatni-
ków. Z ponad 24 mln podatników opodatkowujących
swoje dochody według skali podatkowej jedynie nie-
spełna 700 tys. (3%) jest rozliczana – na ich wniosek
– przez zakłady pracy.
W kwestii opłat za przelewy bankowe należy za-
uważyć, iż zgodnie z art. 160 ust. 2 ustawy o finan-
sach publicznych bankiem obsługującym urzędy
skarbowe jest Narodowy Bank Polski. Jednocześnie
w dniu 7 stycznia 2008 r. Biuro Prasowe NBP poin-
formowało, iż Narodowy Bank Polski nie będzie po-
bierał od urzędów skarbowych prowizji od poleceń
przelewu w złotych na rzecz organizacji pożytku pu-
blicznego.
W związku z przejęciem przez urzędy skarbowe
przekazywania 1% podatku należnego na rzecz or-
ganizacji pożytku publicznego został zmodyfikowa-
ny system informatyczny, w który wyposażone są
urzędy skarbowe. Nie można wykluczyć, iż zostanie
on poddany dalszym zmianom. Z podjęciem decyzji
w tej sprawie należy jednak zaczekać do czasu za-
kończenia pierwszej akcji związanej z przekazywa-
niem 1% za pośrednictwem urzędów skarbowych.
Dopiero na jej podstawie będzie można wyciągnąć
ostateczne wnioski dotyczące jej przebiegu i potrzeb
wprowadzenia ewentualnych zmian, które przyczy-
nią się do usprawnienia przekazywania 1%.
Odnosząc się natomiast do trzymiesięcznego ter-
minu przekazywania pieniędzy przez organ podat-
kowy (liczonego od momentu zakończenia akcji
składania zeznań podatkowych), należy zauważyć,
iż przyjęte rozwiązanie nie jest przypadkowe. Wyni-
ka z faktu, iż do czasu upływu terminu dla składa-
nia zeznań podatkowych podatnik może korygować
uprzednio złożone zeznanie (w tym zmienić wyso-
kość wpłaty na rzecz organizacji pożytku publiczne-
go). Z tych też względów przekazywanie 1% może
rozpocząć się dopiero po zakończeniu akcji rozlicze-
niowej, czyli po upływie terminu dla składania ze-
znań podatkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie programu unijnego wsparcia
dla sektora rybnego (2565)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regula-
minu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, odpowiedź
na interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie Programu Operacyjnego „Zrównoważony
rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obsza-
rów rybackich 2007–2013” (PO „Ryby 2007–2013”),
przesłaną przy piśmie z dnia 17 kwietnia br., znak:
SPS-023-2565/08.

Pierwsza oficjalna wersja programu operacyjne-
go została przesłana do KE pod koniec czerwca 2007 r.
W dniu 7 września 2007 r. Departament Rybołów-
stwa otrzymał uwagi KE do przekazanego w końcu
czerwca 2007 r. programu operacyjnego. Jedno z waż-
niejszych wskazań KE wynikające z ww. uwag to
konieczność zmodyfikowania celów i kierunków roz-
woju polskiego rybołówstwa na najbliższe lata, które
zdefiniowano w strategii i programie, zwłaszcza
w zakresie zmniejszenia polskiej zdolności połowo-
wej i dostosowania jej do dostępnych żywych zaso-
bów morza w kontekście wyników kontroli przepro-
wadzonych przez KE, z których wynikało, iż rybacy
polscy przełowili kwotę dorsza przyznaną Polsce na
2007 r. Na skutek zaistniałych okoliczności oraz
w związku z wniesieniem przez polski rząd w paź-
dzierniku 2007 r. skargi do Europejskiego Trybuna-
łu Sprawiedliwości o stwierdzenie nieważności roz-
porządzenia Komisji nr 804/2007 ustanawiającego
zakaz połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podob-
szary 25-32, wody WE) przez statki pływające pod
banderą Polski (Dz. U. 180 z 10.07.2007, str. 3) nego-
cjacje w sprawie PO „Ryby 2007–2013” zostały przez
KE zawieszone.
W wyniku październikowych wyborów parla-
mentarnych oraz powołania nowego rządu nastąpi-
ły zmiany w kierunkach polskiej polityki w zakresie
rybołówstwa. W grudniu 2007 r. KE zobowiązała
Polskę do przedstawienia dokumentu o nazwie
„Plan działania”, w którym miały zostać wskazane
rozwiązania mające na celu usprawnienie kontroli
polskiej działalności połowowej („Plan kontroli”)
oraz restrukturyzację floty bałtyckiej („Plan re-
strukturyzacji floty bałtyckiej”). Rozwiązania przed-
stawione w ww. dokumencie powinny następnie
znaleźć odzwierciedlenie w polskich dokumentach
programowych, tj. w strategii oraz programie.
Na początku kwietnia br. KE zaakceptowała
ostateczny kształt ww. „Planu działania” oraz na-
stąpiło porozumienie pomiędzy Polską a KE co do
wielkości i sposobu zwrotu w kolejnych latach prze-
łowionej przez polskich rybaków kwoty dorsza.
W wyniku negocjacji zawarto kompromis w postaci
obniżenia Polsce kwoty przełowienia z ponad 14 000
ton do 8000 ton dorsza, które to przełowienie Polska
zobowiązała się zwrócić w ciągu kolejnych czterech
lat (odpowiednio 10% w 2008 r. oraz po 30% w na-
stępnych trzech latach).
W dniu 14 kwietnia porozumienie Polski i KE
w sprawie spłaty przełowienia zaakceptowała Rada
Ministrów ds. Rolnictwa i Rybołówstwa UE, czego
wyrazem jest rozporządzenie Rady (WE) nr 338/
2008 dotyczące dostosowania kwot, jakie mają być
przydzielone Polsce na połowy dorsza w Morzu Bał-
tyckim (podobszary 25-32, wody WE) w okresie od
2008 r. do 2011 r.
W wyniku rozwiązania powyższych kwestii
w dniu 24 kwietnia zostały wznowione negocjacje
w sprawie programu operacyjnego na lata 2008–
–2013. Na spotkaniu z przedstawicielami KE polska
633
delegacja została poinformowana, iż wejście w życie
ww. programu musi zostać poprzedzone wydaniem
przez odpowiednie organy Komisji Europejskiej no-
wej decyzji finansowej zawierającej podział środków
finansowych z Europejskiego Funduszu Rybackiego
między poszczególne państwa członkowskie na ko-
lejne lata. Konieczność taka wynika z faktu, iż obok
Polski na akceptację programu operacyjnego na lata
2007–2013 oczekuje jeszcze sześć innych państw
członkowskich. Komisja zobowiązała się do prze-
analizowania z udziałem swoich ekspertów nowej
wersji polskiego programu operacyjnego w miesiącu
maju, po czym w czerwcu lub lipcu Polska może spo-
dziewać się decyzji zatwierdzającej ten dokument.
Biorąc pod uwagę powyższe oraz mając na wzglę-
dzie konieczność przygotowania krajowych aktów
prawnych, a w szczególności projektu ustawy o wspie-
raniu zrównoważonego rozwoju sektora rybackiego
z udziałem Europejskiego Funduszu Rybackiego
i innych dokumentów wdrażających, planuje się roz-
poczęcie wdrażania PO „Ryby 2007–2013” w ostat-
nim kwartale br.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że instytucja zarządzająca nie przewiduje
trybu konkursowego aplikowania o środki finanso-
we w ramach PO „Ryby 2008–2013”. Podstawą do
otrzymania dofinansowania w ramach ww. progra-
mu będzie złożony przez beneficjenta wniosek do in-
stytucji pośredniczącej.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wsparcia gmin mających ustawowy
obowiązek zapewnienia lokali socjalnych (2566)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem SPS-023-2566/08 z dnia 17 kwietnia 2008 r.
dotyczącym interpelacji posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wsparcia gmin mających ustawowy obo-
wiązek zapewnienia lokali socjalnych uprzejmie
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Dostrzegając problemy samorządów związane
z zapewnieniem dostatecznej liczby lokali i pomiesz-
czeń przeznaczonych do udzielania schronienia ro-
dzinom i osobom ubogim, rząd podejmuje działania
wspierające rozwój mieszkalnictwa socjalnego
634
w gminach. Pomoc państwa w tworzeniu zasobu
budownictwa dla najuboższych realizowana jest na
podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finan-
sowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla
bezdomnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844). Program
przewiduje możliwość ubiegania się o finansowe
wsparcie z budżetu państwa przez podmioty, do
których ustawowych lub statutowych zadań należy
zapewnianie schronienia lub mieszkania potrzebu-
jącym, a zatem:
— gminy – na budowę, remont, przebudowę oraz
zmianę sposobu użytkowania budynków, w wyniku
czego powstaną lokale socjalne;
— gminy i powiaty – na zakup lokali mieszkal-
nych (z możliwością ich remontu) z przeznaczeniem
na lokale socjalne (w przypadku gmin) i mieszkania
chronione (w przypadku gmin i powiatów);
— gminy, związki międzygminne i organizacje
pożytku publicznego – na budowę, remont, przebu-
dowę oraz zmianę sposobu użytkowania budynków,
w wyniku czego powstaną noclegownie lub domy dla
bezdomnych (albo nastąpi zwiększenie powierzchni
użytkowej już istniejących obiektów);
— gminy, związki międzygminne i powiaty – na
tworzenie w ramach inwestycji realizowanej przez
towarzystwa budownictwa społecznego (z wyłącze-
niem możliwości równoczesnego finansowania in-
westycji z KFM) lokali mieszkalnych pełniących
rolę socjalnych (w przypadku gmin i związków mię-
dzygminnych) lub mieszkań chronionych (w przy-
padku gmin i powiatów).
W zależności od rodzaju realizowanego przedsię-
wzięcia inwestor ma możliwość otrzymania wspar-
cia w maksymalnej wysokości 20–40% jego kosztów.
Źródłem udzielanej pomocy jest Fundusz Dopłat zlo-
kalizowany w Banku Gospodarstwa Krajowego,
którego zadaniem jest podpisanie z wybranymi in-
westorami stosownych umów, a następnie wypłata
i rozliczenie wypłaconych środków. Podmioty upraw-
nione mają prawo ubiegania się o wsparcie dwukrot-
nie w roku kalendarzowym. Warunkiem jego uzy-
skania jest złożenie odpowiedniego wniosku w BGK.
W sytuacji, gdy wystąpi niedobór środków w stosun-
ku do potrzeb, BGK dokonuje wyboru najlepszych
przedsięwzięć w oparciu o kryteria określone w roz-
porządzeniach do ustawy. W przypadku lokali so-
cjalnych i mieszkań chronionych wśród kryteriów
oceny znalazły się: koszt realizacji przedsięwzięcia,
intensywność finansowego wsparcia, standard po-
wierzchniowy lokali, lokalna stopa bezrobocia, ener-
gooszczędność oraz potrzeby gminy w zakresie loka-
li socjalnych. W rozporządzeniu ministra budownic-
twa z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie finansowego
wsparcia na tworzenie lokali socjalnych i mieszkań
chronionych (Dz. U. Nr 52, poz. 346, z późn. zm.)
określony został także zakres informacji, które po-
winny znaleźć się w składanym przez inwestora
wniosku o finansowe wsparcie, jak również wykaz
niezbędnych załączników do wniosku.
Przeprowadzone w ubiegłym roku dwie pierwsze
edycje programu pozwoliły na udzielenie finansowe-
go wsparcia w kwocie ok. 63,5 mln zł na utworzenie
2743 lokali socjalnych i mieszkań chronionych oraz
154 miejsc w noclegowniach i domach dla bezdom-
nych. Ustawa budżetowa przewiduje w bieżącym
roku zasilenie Funduszu Dopłat kwotą 75 mln zł,
która w całości ma posłużyć realizacji programu bu-
downictwa dla najuboższych. W okresie 1–30 kwiet-
nia 2008 r. inwestorzy mieli możliwość składania
wniosków w pierwszej tegorocznej edycji składania
wniosków o finansowe wsparcie (wyniki kwalifikacji
zostaną ogłoszone przez Bank Gospodarstwa Krajo-
wego w terminie do dnia 15 lipca br.). Następna edy-
cja odbędzie się we wrześniu br. (wyniki kwalifikacji
do dnia 31 grudnia 2008 r.).
Informuję jednocześnie, że w resorcie infrastruk-
tury podjęte zostały także prace zmierzające w kie-
runku modyfikacji funkcjonującego obecnie modelu
wsparcia samorządów w realizacji budownictwa so-
cjalnego. Projektowane rozwiązania zakładają wpro-
wadzenie możliwości pozyskiwania przez gminy,
przy pomocy finansowej z budżetu państwa, także
mieszkań komunalnych nieposiadających statusu
lokali socjalnych. Warunkiem uzyskania takiego
wsparcia byłoby w tym przypadku ekwiwalentne
zwiększenie przez gminę liczby i powierzchni lokali
socjalnych na bazie posiadanego już zasobu miesz-
kaniowego. Jak się wydaje, takie rozwiązanie stwo-
rzyłoby znacznie lepsze warunki do prowadzenia
przez gminy polityki mieszkaniowej w zakresie od-
powiedniej do potrzeb i uwarunkowań dochodowych
alokacji zasobów socjalnych. Przewiduje się, że pro-
pozycje stosownych regulacji nowelizujących usta-
wę, po nadaniu im odpowiedniego kształtu legisla-
cyjnego, w trzecim kwartale br. będą mogły stać się
przedmiotem obrad parlamentu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie likwidacji cukrowni w Łapach
i rejonu plantacyjnego buraka cukrowego
(2568)
Odpowiadając na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Putry z dnia 10 kwietnia 2008 r. (SPS-023-
-2568/08) w sprawie likwidacji oddziału Cukrownia
Łapy, przedstawiam poniższe informacje.

Światowy rynek cukru od wielu lat charaktery-
zują następujące tendencje:
— dynamicznie rosnący udział w produkcji i po-
daży tańszego cukru trzcinowego przy równocze-
snym spadku znaczenia cukru z buraków cukro-
wych,
— dynamika produkcji (wzrost) cukru wyprze-
dza dynamikę spożycia, efektem czego jest wzrost
stanu zapasów i rosnąca presja cenowa ze strony od-
biorców,
— podejmowane próby liberalizacji zasad handlu
produktami rolno-spożywczymi na świecie, m.in.
poprzez ograniczanie dotowania produkcji.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we
wszystkich krajach zjednoczonej Europy, w tym
w Polsce, kształtuje przede wszystkim reforma ryn-
ku cukru zaakceptowana przez wszystkie kraje
członkowskie.
Przyjęte w UE zasady organizacji sektora cukru
muszą respektować międzynarodowe zobowiązania
Unii Europejskiej uzgodnione na forum Światowej
Organizacji Handlu (WTO) oraz w ramach bilate-
ralnych porozumień z krajami trzecimi (bezcłowe
kontyngenty importowe, limit eksportowy itp.).
Konsekwencją realizowanej reformy jest zmniej-
szenie limitów produkcyjnych (we wszystkich cu-
krowniach UE, w tym należących do Krajowej Spół-
ki Cukrowej SA), co powoduje m.in. konieczność po-
dejmowania bardzo trudnych i niepopularnych de-
cyzji w zakresie redukcji ilości cukrowni i koncen-
tracji produkcji.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
Podstawowym narzędziem reformy w zakresie
redukcji kwot jest fundusz restrukturyzacji, z które-
go zaoferowano wysokie wsparcie finansowe z tytu-
łu zaniechania na stałe uprawy buraków cukrowych
i produkcji cukru.
W związku z wprowadzeniem nowego reżimu cu-
krowego w UE konieczne stało się przeorientowanie
koncepcji restrukturyzacji Krajowej Spółki Cukro-
wej SA. Za podstawowe założenie przy opracowywa-
niu projektu planu restrukturyzacji przyjęto priory-
tet koncentracji produkcji w celu osiągnięcia struk-
tury produkcyjnej opartej na cukrowniach posiada-
jących najkorzystniej zlokalizowaną bazę surowco-
wą, najlepsze wyposażenie techniczne i możliwości
rozwojowe.
Wniosek restrukturyzacyjny Krajowej Spółki
Cukrowej SA uwzględniający likwidację (demontaż)
Cukrowni Lublin i wyłączenie z produkcji cukru
białego Cukrowni Łapy, z jednoczesną likwidacją jej
rejonów kontraktacyjnych, Komisja Europejska
uznała za kwalifikujący się, tym samym przyznała
635
KSC SA pomoc restrukturyzacyjną na rzecz tego
wniosku.
Należy podkreślić, iż zgodnie z nowym reżimem
cukrowym gdyby producenci w Polsce nie dokonali do-
browolnej redukcji w 2008 r. i nie skorzystali z możli-
wości uzyskania odszkodowania, to kwota cukru
w ilości około 25% zostałaby im zredukowana przymu-
sowo w 2010 r., bez żadnych odszkodowań.
Z informacji uzyskanej od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wynika, że wszyscy producenci cukru
w Polsce (KSC SA, Südzucker Polska, Nordzucker
Polska, British Sugar Overseas Polska, Nordzucker,
Pfeiffer und Langen Polska), uwzględniając rachu-
nek ekonomiczny, podjęli decyzje o redukcji kwot
produkcyjnych o 13,5% od roku gospodarczego
2008/2009.
Ponadto zgodnie z nowelizacją rozporządzeń
ustanawiających tymczasowy system restruktury-
zacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie pro-
ducenci cukru, którzy podjęli decyzję o zrzeczeniu
się co najmniej 13,5% przysługującej im kwoty,
w tym również KSC SA, mieli możliwość złożenia do
dnia 31 marca 2008 r. drugiego wniosku, który po-
zwoliłby im na zrzeczenie się kolejnej części lub ca-
łości przysługującej im kwoty.
Zgodnie z komunikatem Komitetu Zarządzające-
go UE ds. Cukru z dnia 28 lutego 2008 r. producenci
cukru w Polsce powinni dodatkowo zredukować
produkcję cukru i izoglukozy w ilości 149 936 ton,
w tym KSC SA o około 53 tys. ton cukru, tzn. o 9,1%
zredukowanej kwoty produkcyjnej cukru.
W dniu 17 marca 2008 r. Zarząd KSC SA zaak-
ceptował projekt „Planu restrukturyzacji KSC SA”
sporządzony na potrzeby dodatkowego wniosku
o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej, zakłada-
jący likwidację (demontaż) Cukrowni Brześć Kujaw-
ski z jednoczesną likwidacją jej rejonów kontrakta-
cyjnych, co stanowi zrzeczenie się przez KSC SA do-
datkowej kwoty cukru białego w ilości 53 tys. ton
(9,1%).
Zdaniem Zarządu KSC SA kontynuacja procesu
koncentracji ma charakter priorytetowy. W ocenie
zarządu demontaż Cukrowni Brześć Kujawski umoż-
liwi osiągnięcie docelowej struktury organizacyjnej
umożliwiającej optymalizację kosztów produkcji cu-
kru w Krajowej Spółce Cukrowej SA.
Przedstawiając powyższe, dodatkowo informuję,
że za prowadzenie spraw spółki, w tym m.in. za
opracowanie i realizację planów zarówno operacyj-
nych, jak i perspektywicznych, w tym programów
restrukturyzacji, odpowiedzialny jest Zarząd KSC
SA. Do kompetencji zarządu należy m.in. podejmo-
wanie decyzji o wyborze metod i celowości podejmo-
wanych działań zmierzających do wzmocnienia po-
zycji KSC SA zarówno na polskim, jak i unijnym
rynku cukru.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
636
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie zmiany przepisu art. 63 ust. 3 ustawy
Prawo o ruchu drogowym, która umożliwi
firmom przewóz wszystkich osób kolejkami
turystycznymi po drogach publicznych (2569)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 12 kwietnia 2008 r. nr SPS-023-2569/
08 przekazujące interpelację posła Marka Biernac-
kiego w sprawie zmiany przepisu art. 63 ust 3 usta-
wy Prawo o ruchu drogowym, która umożliwi fir-
mom przewóz wszystkich osób kolejkami turystycz-
nymi po drogach, uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Infrastruktury prowadzi prace legislacyjne
nad ustawą o dopuszczeniu pojazdów do ruchu. Po-
siadając wcześniejsze informacje o problemach przed-
siębiorców wykonujących transport tzw. „kolejkami
turystycznymi” planujemy dokonać zmiany przepi-
sów w przedmiotowym zakresie, żeby możliwe było
prowadzenie takiej działalności przewozowej. Pro-
ponowane zmiany będą dotyczyły:
1. Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ru-
chu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) poprzez wprowadzenie definicji „kolejki
turystycznej”, która wyłączona będzie spod zakazu
przewozu osób w przyczepie (przyczepach),
2. Ustawy z dnia 6 września 2001 o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) poprzez wyłączenie tej działalności spod obo-
wiązku uzyskania licencji w zakresie krajowego
transportu osób.
Jestem przekonany, że planowane zmiany umoż-
liwią w ramach usług turystycznych przewożenie
osób po drogach publicznych tzw. „kolejkami tury-
stycznymi”.
Jednocześnie informuję, że nowelizacja powyż-
szych ustaw została przekazana do konsultacji spo-
łecznych. Ministerstwo Infrastruktury, mając na
uwadze zbliżający się sezon turystyczny, podejmie
bieżące działania w porozumieniu z Policją, aby mo-
gły funkcjonować podmioty prowadzące działalność
gospodarczą polegającą na przewozie osób tzw. „ko-
lejkami turystycznymi”.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie zmiany przepisu art. 63 ust. 3 ustawy
Prawo o ruchu drogowym, która umożliwi
firmom przewóz wszystkich osób kolejkami
turystycznymi po drogach publicznych (2569)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 17 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2569/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Marka Biernackiego w sprawie
zmiany przepisu art. 63 ust. 3 ustawy Prawo o ru-
chu drogowym, który umożliwi firmom przewóz
wszystkich osób kolejkami turystycznymi po dro-
gach publicznych, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż w celu koniecz-
ności zapewnienia bezpieczeństwa przewożonym
osobom − zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.:
Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
− przewóz osób może odbywać się tylko pojazdem do
tego przeznaczonym lub przystosowanym. Pojazd
przeznaczony do przewozu osób to pojazd, którego
konstrukcja ma zapewnić przewożonym osobom
bezpieczeństwo jazdy oraz komfort, np. poprzez od-
powiednio wyprofilowane siedzenia, pasy bezpie-
czeństwa (np. motorower, motocykl, samochód oso-
bowy, autobus, przyczepa autobusowa), natomiast
pojazd przystosowany do przewozu osób to pojazd,
który konstrukcyjnie pierwotnie przeznaczony był
do przewozu ładunków, jednakże po niezbędnych
zmianach i uzupełnieniu wyposażenia służy do
przewozu osób (np. samochód ciężarowy przystoso-
wany do przewozu osób poza kabiną kierowcy albo
przyczepa dostosowana do przewozu osób).
Wskazać należy, iż w przypadku pojazdów sa-
mochodowych, ciągników rolniczych, motorowerów
lub przyczep, które zgodnie z art. 71 ust. 1 ww.
ustawy podlegają obowiązkowi rejestracji − liczba
przewożonych w nich osób nie może przekraczać
liczby miejsc określonych w dowodzie rejestracyj-
nym (art. 63 ust. 1 zd. 2 Prawa o ruchu drogowym).
Przy czym należy zauważyć, iż art. 63 ust. 3 Prawa
o ruchu drogowym wprowadza generalny zakaz
przewozu osób w przyczepie. Niemniej od powyż-
szego zakazu przewidziane są dwa wyjątki, tj. do-
puszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem
w przyczepie dostosowanej do przewozu osób, cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy;

2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wyko-
nujących czynności ładunkowe w przyczepie cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy pod warunkiem, że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5;
b) osoby stojące trzymają się uchwytów;
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem
a przednią ścianą przyczepy;
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20 km/h.
Z powyższego wynika zatem, iż Prawo o ruchu
drogowym dopuszcza przewóz w przyczepie tylko
określonych kategorii osób w ściśle określonym celu
(dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem oraz
konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonują-
cych czynności ładunkowe), który może odbywać się
tylko w przyczepie ciągniętej przez ciągnik rolniczy.
Oznacza to, że przewóz osób kolejką turystyczną,
składającą się z doczepionych do pojazdu ciągnącego
przyczep („wagonów”) − nie jest dopuszczalny. Prze-
wóz taki organizowany jest bowiem w celach tury-
stycznych dla nieograniczonego kręgu osób, a zatem
nie mieści się w zakresie wyjątków od generalnego
zakazu przewozu osób w przyczepie.
Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę poinformo-
wać, iż w ramach planowanych w MSWiA prac
w zakresie nowelizacji przepisów ustawy Prawo
o ruchu drogowym rozważona zostanie również
zmiana postulowanego przez pana posła art. 63
ust. 3. Ewentualna nowelizacja ww. art. poszerzyła-
by bowiem zakres możliwości prowadzenia przez fir-
my oferujące przewozy kolejkami turystycznymi
działalności gospodarczej, a co zatem stoi wzmac-
niałaby konstytucyjną wolność działalności gospo-
darczej jako elementu, na którym oparta jest spo-
łeczna gospodarka rynkowa, stanowiąca w myśl
art. 20 Konstytucji RP podstawę ustroju gospodar-
czego Rzeczypospolitej Polskiej.
Niemniej należy mieć na uwadze, iż liberalizacja
przepisów w tym zakresie spowoduje wzrost liczby
takich pojazdów poruszających się w obrębie miast
(kolejki turystyczne mają znaczną długość i poru-
szają się z niewielką prędkością, co może powodo-
wać utrudnienia w ruchu) − dlatego też dopuszcze-
nie do ruchu takich pojazdów powinno być obwaro-
wane pewnymi wymaganiami lokalnymi, np. po-
przez możliwość wyznaczenia trasy przejazdu po
niektórych drogach publicznych oraz zaopiniowanie
jej przez Policję.
Odnosząc się natomiast do możliwości wprowa-
dzenia zapisu spójnego z prawem europejskim, pra-
gnę uprzejmie poinformować, iż prawo europejskie
nie reguluje przedmiotowych kwestii − rozwiązania
w tym zakresie pozostają w gestii krajów członkow-
skich. Niemniej trudno jest odnieść się szerzej do po-
wyższej kwestii z uwagi, iż pan poseł nie precyzuje
dokładnie, co ma na myśli. Zakładając jednak, iż
chodzi tu o zgodność przepisów ustawy Prawo o ru-
chu drogowym z zagwarantowaną w Traktacie usta-
637
nawiającym Wspólnotę Europejską swobodą przed-
siębiorczości, pragnę poinformować, iż postulowane
w interpelacji zmiany regulacji prawnych pozostają
w zgodzie z prawem europejskim.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Telusa
w sprawie przyznania jednorazowych
odszkodowań dla junaków przymusowo
pracujących w Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (2570)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
21 kwietnia br., znak: SPS-023-2570/08, dotyczące
interpelacji posła Roberta Telusa w sprawie przy-
znania jednorazowych odszkodowań dla junaków
przymusowo pracujących w Powszechnej Organiza-
cji „Służba Polsce”, uprzejmie informuję.
Podejmując w 2006 r. prace nad nową ustawą
kombatancką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej dokonało analizy roszczeń, związanych z okresem
1939–1989, różnych grup społecznych. Dlatego
w projekcie „Założeń nowelizacji prawa kombatanc-
kiego” była zawarta część informacyjna, zawierają-
ca oczekiwania poszczególnych grup społecznych.
Wśród nich byli między innymi przymusowo pracu-
jący junacy Powszechnej Organizacji „Służba Pol-
sce”, żołnierze górnicy, osoby wysiedlone w czasie
wojny ze swego miejsca zamieszkania, małoletnie
ofiary wojny, żołnierze batalionów budowlanych,
tzw. cywilne ofiary wojny, osoby rozminowujące kraj
w latach 1945–56, ofiary akcji „Wisła”, a także sze-
reg innych grup osób poszkodowanych. W założe-
niach oszacowane zostały środki finansowe, jakie
należałoby przeznaczyć na ewentualne spełnienie
tych oczekiwań, które łącznie określono na co naj-
mniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując projekt no-
wego prawa kombatanckiego, uwzględniono tylko te
kategorie osób, o których mowa w uchwale Sejmu
z dnia 6 kwietnia 2006 r. obligującej rząd do przyję-
cia rozwiązań zapewniających pomoc finansową
państwa dla osób walczących o wolną Polskę w la-
tach 1939–1989 znajdujących się w trudnej sytuacji
materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów,
w dniu 27 marca 2007 r., „Założeń nowelizacji pra-
wa kombatanckiego”, opracowany został przez Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt usta-
wy o uprawnieniach kombatantów, uczestników
638
walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wo-
bec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar
represji systemów totalitarnych. Projekt nie przewi-
duje wypłaty jednorazowych odszkodowań dla pra-
cujących przymusowo junaków Powszechnej Orga-
nizacji „Służba Polsce”. Projekt ustawy był przed-
miotem konsultacji społecznych i uzyskał akceptację
środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w maju 2008 r. projekt ustawy skiero-
wany zostanie do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie odszkodowań z tytułu opóźnień
w dostarczaniu zwykłych przesyłek (2572)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia
17 kwietnia 2008 r. znak SPS-023-2572/08 interpe-
lacją pana posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
odszkodowań z tytułu opóźnień w doręczaniu zwy-
kłych przesyłek pocztowych, chciałbym przedstawić
co następuje.
Odpowiadając na pytanie Pana Posła związane
z podjęciem inicjatywy ustawodawczej pozwalającej
na wprowadzenie zmian w Ustawie z dnia 12 czerw-
ca 2003 r. Prawo pocztowe (Dz.U.03 Nr 130 poz. 1188
z późn. zm.) zapewniających objęcie wszystkich
przesyłek możliwością reklamowania informuję, że
Ministerstwo Infrastruktury, po przeprowadzeniu
dogłębnej analizy problemu, nie planuje w najbliż-
szym czasie zmian w regulacjach prawnych w tym
zakresie. W chwili obecnej reklamację z tytułu nie-
wykonania lub nienależytego wykonania powszech-
nej usługi pocztowej można złożyć tylko w odniesie-
niu do przesyłek rejestrowanych i przekazów pocz-
towych. Jest to uzasadnione tym, że tylko w przy-
padku tego rodzaju przesyłek nadawca w momencie
zawierania umowy o świadczenie usługi otrzymuje
potwierdzenie nadania czyli dowód, że faktycznie
przesyłka została przyjęta do przemieszczenia i do-
ręczenia przez operatora. Ponadto przesyłka ta jest
odnotowana w dokumentach pocztowych w momen-
cie wpływu do urzędu oddawczego. Potwierdzony
także jest jej odbiór przez adresata. Dowód taki sta-
nowi potem podstawę, w oparciu o którą można
zgłosić reklamację. W przypadku przesyłek niereje-
strowanych brak jest tych elementów, co powoduje
trudności dowodowe zarówno po stronie nadawcy,
jak i po stronie operatora, ponieważ, nadawca nie
może udowodnić, że przesyłka faktycznie została
nadana i kiedy to nastąpiło, a operator, że przesyłkę
zagubił czy doręczył ją z opóźnieniem. Aby można
było zastosować postępowanie reklamacyjne prze-
syłka musiałaby być oznaczona w chwili jej nadania
w urzędzie przyjmującym oraz musiałaby polegać
oznakowaniu datą nadejścia do placówki oddawczej.
W tym celu operator musiałby zmienić technologię
opracowywania przesyłek lub zainstalować urzą-
dzenia, które oznaczałyby datę takiego nadania
i nadejścia na wszystkich przesyłkach. Działania ta-
kie wiązałyby się z koniecznością poniesienia znacz-
nych kosztów. To z kolei spowodowałoby wzrost
opłat na usługi, a nie należy zapominać, że podsta-
wową cechą usług powszechnych jest ich przystęp-
ność cenowa uzyskiwana m.in. dzięki temu, że
usługi te są świadczone w najprostszy sposób.
Stemplowanie wszystkich przesyłek nierejestrowa-
nych w placówkach oddawczych miałoby też wpływ
na wydłużenie terminu całkowitego ich przebiegu.
Jednakże nawet to rozwiązanie, ze względu na ma-
sowość obrotu, nie zapewniłoby możliwości zidenty-
fikowania rzeczywistego czasu przewozu i doręcze-
nia przesyłek nierejestrowanych, gdyż data nadania
uwidoczniona na odcisku datownika może różnić się
od daty wrzucenia przesyłki do skrzynki nadawczej,
natomiast stempel placówki oddawczej wcale nie
musi być równoznaczny z datą doręczenia przesyłki
do skrzynki oddawczej.
Jeśli chodzi o kolejną kwestię poruszoną przez
Pana Posła tj. postulat podniesienia wysokości od-
szkodowania za niewykonanie lub nienależyte wy-
konanie usługi. Kwota takiego odszkodowania nie
może być wysoka ze względu na fakt, iż usługi po-
wszechne są usługami o charakterze masowym
i opłata uiszczana za ich wykonanie jest odpowied-
nio niska.
Ponadto przy zachowaniu warunków niskiej ceny
za usługę z jednej strony i koszty postępowania wy-
jaśniającego oraz niewielka kwota odszkodowania
z drugiej strony, postępowanie reklamacyjne w przy-
padku przesyłek nierejestrowanych prawdopodobnie
nie byłoby instrumentem powszechnie wykorzysty-
wanym przez konsumentów.
Należy tu jeszcze zwrócić uwagę na fakt, iż ewen-
tualne zaostrzenie odpowiedzialności odszkodowaw-
czej operatora publicznego z pewnością miałoby
wpływ na sytuację finansową tego przedsiębiorstwa,
które zostało zobowiązane do świadczenia usług po-
wszechnych na terenie całego kraju i jak dotychczas
jako jedyne wypełnia ten obowiązek. Zdaniem mini-
sterstwa dotychczasowe rozwiązania w sposób wy-
ważony uwzględniają zarówno interes klienta, wy-
mogi masowego obrotu, jak i obowiązki operatora,
a rozszerzenie procedury reklamacyjnej zdecydowa-
nie naruszyłoby tą równowagę.
Odnosząc się do drugiego pytania: Co zamierza
zrobić Poczta Polska by nie powtarzały się takie sy-

tuacje jak z zaginionymi listami ZUS w Bydgoszczy.
Uprzejmie informuję, że według informacji uzyska-
nych od Poczty Polskiej w sprawie zaginięcia przesy-
łek listowych nierejestrowanych z zawartością PIT-
-ów, nadanych przez ZUS Oddział Wojewódzki w Byd-
goszczy w okresie od 11 do 21 lutego br. zostało prze-
prowadzone na obszarze działania Oddziału Regio-
nalnego w Bydgoszczy postępowanie wyjaśniające,
którego wyniki nie są jednoznaczne.
Z informacji przekazanej przez ZUS wynikało, że
w okresie od 11 - 21 lutego br. za pośrednictwem
Poczty zostały nadane przesyłki listowe zwykłe
z zawartością PIT-ów, ofrankowane własną maszy-
ną, po części odebrane z siedziby ZUS bezpośrednio
przez przedstawiciela Poczty, a po części nadane
w Urzędzie Pocztowym Bydgoszcz 12, mającym sie-
dzibę w obiekcie ZUS. Ustalono że na zaginięcia
przesyłek skarżyli się jedynie klienci z obszaru mia-
sta Bydgoszczy oraz że problem ten dotyczył tylko
przesyłek nadawanych przez ZUS w dwóch wskaza-
nych miejscach (nie dotyczył przesyłek wysyłanych
za pośrednictwem UP Bydgoszcz 44, o którym wspo-
mniał Pan Poseł w swojej interpelacji).
W trakcie prowadzenia postępowania wyjaśnia-
jącego Poczta Polska otrzymała z ZUS bazę danych
wskazującą jedynie kody pocztowe adresatów „PIT-
-ów”, którzy informowali ZUS o nieotrzymaniu
przeznaczonych dla nich dokumentów. Na jej pod-
stawie ustalono, że klienci zamieszkują praktycznie
na obszarze całego miasta Bydgoszczy. Brak pełnej
bazy, a szczególnie brak wskazania danych adresa-
tów oraz informacji, kiedy dokumenty były druko-
wane (przez firmę spoza ZUS i Poczty Polskiej),
a następnie kiedy były nadane, uniemożliwiło
w praktyce wyjaśnienie, czy chodzi o jakąś konkret-
ną partię przesyłek pocztowych, czy konkretną par-
tię dokumentów ZUS-owskich i do jakiej grupy pod-
miotów kierowaną. Postępowanie wyjaśniające mia-
ło zatem charakter ograniczony i opierało się przede
wszystkim na przeszukaniu pomieszczeń wytypo-
wanych urzędów pocztowych na terenie miasta Byd-
goszczy i Węzła Ekspedycyjno Rozdzielczego, nie-
których skrzynek oddawczych oraz kontroli doku-
mentacji stanowiącej podstawę rozliczeń za nadawa-
ne przesyłki listowe. W wyniku tych czynności nie
stwierdzono faktu zalegania przesyłek nadanych
przez ZUS.
W związku z niską jakością usług pocztowych
(stwierdzoną przez Urząd Komunikacji Elektronicz-
nej) w zakresie terminowości przebiegu przesyłek
Poczta Polska podejmuje różnorodne działania ma-
jące na celu poprawę jakości usług. Do najważniej-
szych z nich należą:
− Oddanie do użytku na przełomie 2007/2008
roku czterech nowo wybudowanych węzłów ekspe-
dycyjno rozdzielczych, które swoim działaniem obej-
mą bardzo ważne obszary tj. regiony bydgoski,
gdański, katowicki i wrocławski. Poprawa jakości
na etapie opracowywania przesyłek nastąpi z chwilą
639
wyposażenia tych obiektów w nowoczesne linie tech-
nologiczne do rozdziału listów i paczek.
− Utworzenie z dniem 1 kwietnia 2008 r. Cen-
trum Poczty z połączenia Centrum Usług Poczto-
wych i Centrum Sieci Pocztowej. Jednym z głównych
celów reorganizacji jest poprawa jakości, terminowo-
ści i bezpieczeństwa obrotu pocztowego. Dzięki tym
zmianom proces technologiczny (poza zakresem dzia-
łania Centrum Logistyki) zamknie się w jednej struk-
turze organizacyjnej. Ponadto możliwe będzie bar-
dziej operatywne wykorzystanie pracowników na róż-
nych stanowiskach pracy oraz jednoznaczne określe-
nie odpowiedzialności za wszystkie procesy występu-
jące w toku realizacji usług.
− Powołanie Decyzją Nr 39 Dyrektora General-
nego Poczty Polskiej z dnia 26 listopada Zespołu do
monitorowania, analizowania i wnioskowania w spra-
wie jakości opracowywania, transportu i doręczania
przesyłek pocztowych w aspekcie terminowości kra-
jowego i zagranicznego ruchu pocztowego. W skład
Zespołu wchodzą dyrektorzy jednostek, których pra-
ca ma największy wpływ na terminowość przebiegu
przesyłek, tj. Centrum Poczty, Centrum Logistyki
i Centrum Infrastruktury.
− Rozszerzenie systemu monitorowania diagno-
stycznego poczty listowej na kolejne węzły ekspedy-
cyjno rozdzielcze i zastosowanie jednostek mobil-
nych tego systemu które umożliwi prześledzenie re-
alizacji usługi na wszystkich jej etapach.
Niezależnie od powyższych działań, mając na
uwadze poprawę osiąganych wskaźników termino-
wości oraz zminimalizowanie liczby skarg w spra-
wie nieterminowego doręczania, zobowiązano jed-
nostki organizacyjne do wzmożenia nadzoru i kon-
troli nad prawidłowością segregacji przedmiotów
ładunku i przesyłek na każdym etapie ich opracowa-
nia, ze szczególnym uwzględnieniem terminowości
przebiegu.
Stworzono również „Plan działań skutkujących
poprawą jakości świadczonych usług w Centrum
Poczty”, w którym wpisano zadania mające na celu
poprawę jakości w odniesieniu do poszczególnych
służb tj. nadawczej, ekspedycyjno rozdzielczej, prze-
wozowej i oddawczej.
Powyższe działania powinny wpłynąć na popra-
wę jakości usług świadczonych przez Pocztę Polską,
a tym samym na poziom satysfakcji klientów.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
640
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
i Macieja Płażyńskiego
w sprawie podjęcia działań w celu ochrony
zagrożonej wyginięciem pachnicy dębowej
(Osmoderma eremita), których wymaga
zarówno prawo polskie, jak i Unii Europejskiej
(2573)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
i Macieja Płażyńskiego z dnia 10 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2573/08, w sprawie podjęcia działań
mających na celu ochronę zagrożonej wyginięciem
pachnicy dębowej Osmoderma eremita, przedsta-
wiam poniższą informację.
Owad pachnica dębowa, zgodnie z rozporządze-
niem ministra środowiska z dnia 28 września 2004 r.
w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt
objętych ochroną (Dz. U. Nr 220, poz. 2237), objęty
jest ścisłą ochroną gatunkową i wymaga ochrony
czynnej. Wymaga on również ochrony ścisłej i wy-
znaczenia obszarów Natura 2000 na podstawie dy-
rektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzi-
kiej fauny i flory. Ponadto pachnica dębowa otrzy-
mała status VU – „narażony na wyginięcie” w „Pol-
skiej czerwonej księdze zwierząt” (red. Głowaciński
Z. i Nowacki J. 2004 r.).
Obowiązujące przepisy prawne umożliwiają za-
bezpieczenie stanowisk pachnicy dębowej poprzez
objęcie zasiedlonych przez nie drzew, głównie alej
przydrożnych, formami ochrony przyrody, jak: po-
mnik przyrody, użytek ekologiczny czy zespół przy-
rodniczo-krajobrazowy. Zgodnie z art. 44 ust. 1
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) wyżej wy-
mienione formy ochrony może ustanowić wojewoda
lub rada gminy, w razie potrzeby określając sposoby
ich czynnej ochrony. Tego typu czynności nie leżą
w kompetencji ministra środowiska. Ponadto inną
formą ochrony populacji pachnicy dębowej jest włą-
czenie jej stanowisk do sieci obszarów Natura 2000,
co częściowo zostało wykonane. W większości woje-
wództw powierzchnia objęta tą formą ochrony nie
jest wystarczająca, by zapewnić temu gatunkowi
właściwy stan zachowania. Jednakże lista obszarów
Natura 2000 zostanie w tym zakresie do końca 2008 r.
uzupełniona.
Zgodnie z art. 52 ust. 1 ustawy o ochronie przy-
rody, uszczegółowionym zapisem § 6 rozporządzenia
w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt
objętych ochroną, w stosunku do dziko występują-
cych zwierząt objętych ochroną gatunkową zostały
wprowadzone zakazy m.in.: zabijania, okalecza-
nia, niszczenia ich jaj, postaci młodocianych i form
rozwojowych oraz niszczenia ich siedlisk i ostoi.
W związku z powyższym usunięcie drzewa będące-
go siedliskiem pachnicy dębowej, na mocy art. 56
ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody, jest możli-
we jedynie po uzyskaniu zezwolenia ministra środo-
wiska oraz stosownego zezwolenia na wycięcie drzew
wydawanego przez wójta, burmistrza, prezydenta
miasta lub starostę. Do tej pory wpłynął do mnie
tylko jeden wniosek na wydanie zezwolenia na prze-
niesienie osobników pachnicy dębowej w celu znisz-
czenia jej siedliska.
Po otrzymaniu w latach 2006 i 2008 informacji
o przypadkach wycięcia na terenie woj. warmińsko-
-mazurskiego drzew będących siedliskiem pachnicy
dębowej, bez wymaganego zezwolenia ministra śro-
dowiska, zostały wystosowane przez Ministerstwo
Środowiska pisma do wojewódzkiego konserwatora
przyrody w Olsztynie, generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad, a także właściwych jedno-
stek samorządu terytorialnego z prośbą o podjęcie
stosownych działań mających na celu zabezpiecze-
nie siedlisk tego gatunku owada i pozostałych ga-
tunków chronionych występujących w zadrzewie-
niach przydrożnych.
Odnosząc się do ostatniego akapitu interpelacji
posłów w sprawie ustalenia terminu spotkania, na
którym zostanie przedstawione państwa stanowisko
oraz wyniki badań, uprzejmie informuję, że sekreta-
riat Biura Ministra może zaproponować w moim
imieniu pożądany termin spotkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie przyspieszenia tempa przebudowy
głównej sieci dróg krajowych, w tym
zapewnienia środków na budowę
północnej obwodnicy Krakowa (2574)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Anny Paluch z dnia 4 kwiet-
nia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 17 kwiet-
nia 2008 r., znak: SPS-023-2574/08, w sprawie przy-
spieszenia tempa budowy głównej sieci dróg krajo-

wych oraz budowy północnej obwodnicy Krakowa
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W celu usprawnienia i przyspieszenia procesu
budowy dróg resort infrastruktury podjął działania,
których konsekwencją będzie zmiana przepisów re-
gulujących w szczególności proces przygotowania
inwestycji do realizacji. W chwili obecnej w resorcie
został przygotowany projekt ustawy o zmianie usta-
wy o szczególnych zasadach przygotowania i reali-
zacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw. Główną ideą
przedmiotowego projektu jest likwidacja decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi i decyzji o pozwoleniu
na budowę i zastąpieniu ich jedną decyzją o zezwole-
niu na realizację inwestycji drogowej. Decyzja ta
oprócz elementów składających się na dotychczaso-
wą decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi oraz decyzję
o pozwoleniu na budowę określałaby także ograni-
czenia w korzystaniu z nieruchomości, niezbędne do
dokonania przebudowy istniejącej sieci uzbrojenia
terenu oraz przebudowy dróg innych kategorii niż
obecnie realizowana. Natomiast w obecnym syste-
mie prawnym wykonanie tych czynności wymagało
uzyskania odrębnej decyzji administracyjnej, co nie-
potrzebnie przedłużało proces inwestycyjny i po-
większało jego koszty. Przewidywany termin wejścia
w życie nowych przepisów to IV kwartał bieżącego
roku. Zgodnie z przewidywaniami ekspertów dzięki
tym zmianom proces przygotowania inwestycji dro-
gowych ulegnie skróceniu do dwóch lat.
Odnosząc się do budowy północnej obwodnicy
Krakowa, uprzejmie informuję, iż w 1994 r. Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Publicznych zleciła opracowa-
nie studium rozpoznawczego drogi ekspresowej pół-
noc–południe w rejonie Krakowa, po zachodniej
stronie miasta. Jednakże opracowanie to nie zyska-
ło aprobaty gmin sąsiadujących z Krakowem od
strony północnej. W szczególności koncepcja ta zo-
stała oprotestowana przez gminę Zielonki, która po-
pierała jedynie budowę klasy G (droga główna), co
w ocenie GDDKiA powodowałoby, iż droga ta nie
miałaby znamion obwodnicy.
Kolejne studium wykonane w czerwcu 2003 r.
także nie przyniosło ostatecznego rozstrzygnięcia.
Stanowczy protest gminy Michałowice uniemożliwił
jakiekolwiek dalsze działania. Należy tutaj pod-
nieść, iż gmina Michałowice zaprotestowała nie tyl-
ko przeciwko nowym propozycjom zaprezentowa-
nym w studium, ale także przeciwko trasie S-7 War-
szawa–Kraków–Chyżne (Słowacja), której ogólny
przebieg był ustalony od ok. dwudziestu lat w pla-
nach zagospodarowania przestrzennego gminy Mi-
chałowice i gmin sąsiednich.
W tym samym roku Rada Gminy Zielonki zakwe-
stionowała celowość rezerwowania pasa dla potrzeb
północnej obwodnicy Krakowa, przebiegającej na
znacznym odcinku po terenie gminy. Gmina Zielon-
ki nie przystąpiła do sporządzania planu zagospoda-
rowania na terenie pasa rezerwy pod północną ob-
641
wodnicę, co w konsekwencji przekłada się na syste-
matyczną zabudowę tych terenów.
W celu rozwiązania przedstawionej sytuacji Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad pod-
jęła działania zmierzające do wypracowania kom-
promisu. Jej wynikiem jest wspólna propozycja
gmin: Michałowice i Kocmyrzów-Luborzyca, mia-
sta Krakowa oraz GDDKiA określająca nowy prze-
bieg drogi ekspresowej S-7 po wschodniej stronie
Krakowa.
Pełną akceptację dla nowego przebiegu drogi S-7
wyraziła także Rada Programowa do spraw Rozwo-
ju Infrastruktury Transportowej działająca przy
Prezydencie Miasta Krakowa.
Ponadto należy zauważyć, że w związku z do-
tychczasową realizacją autostrady A-4 oraz omówio-
nymi ustaleniami w sprawie przebiegu drogi ekspre-
sowej S-7 po stronie wschodniej Krakowa Małopol-
ska zyska sprawne połączenia za pomocą drogi eks-
presowej S-7 na kierunku północ–południe i auto-
strady A-4 na kierunku wschód–zachód wraz z pod-
łączeniem wszystkich dróg krajowych.
Natomiast z przyczyn obiektywnych (mniejszy
ruch), jak i przez brak woli konsekwentnego działa-
nia ze strony gmin w ubiegłych latach funkcja pół-
nocnej obwodnicy Krakowa została planistycznie
obniżona do roli lokalnej obwodnicy miasta obsługu-
jącej ruch międzydzielnicowy, a nie tranzytowy.
Konsekwencją tego jest zawarte pomiędzy władza-
mi samorządowymi (m.in. pomiędzy marszałkiem
województwa małopolskiego i prezydentem miasta
Krakowa) porozumienie w sprawie opracowania stu-
dium przebiegu drogi będącej północną obwodnicą
Krakowa. Wyniki przedmiotowego opracowania będą
stanowiły zatem podstawę do podejmowania dal-
szych działań w tej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie przyspieszenia tempa przebudowy
głównej sieci dróg krajowych,
w tym zapewnienia środków na budowę
północnej obwodnicy Krakowa (2574)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia Pana Marszałka z dnia 17 kwietnia br.
(znak: SPS-023-2574/08) przekazuję odpowiedź na
interpelację pani posłanki Anny Paluch w sprawie
642
przyspieszenia tempa budowy głównej sieci dróg
krajowych, w tym zapewnienia środków na budowę
północnej obwodnicy miasta Krakowa.
Uprzejmie informuję, że budowa północnej obwod-
nicy miasta Krakowa nie jest w chwili obecnej prze-
widziana do dofinansowania w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Pragnę
również wskazać, że ww. obwodnica nie została ujęta
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”, który został przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. Zwracam także uwagę, że
autostrada A4 obejmuje swoim przebiegiem południo-
wą obwodnicę miasta Krakowa.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z listą projektów indywidualnych Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” planowa-
ne jest dofinansowanie budowy autostrady A4 Kra-
ków (węzeł Szarów)–Tarnów (węzeł Krzyż)–Rze-
szów (węzeł Rzeszów Wschód)–Korczowa. Wartość
projektu szacowana jest na 4950,16 mln PLN,
a orientacyjna wysokość dofinansowania wynosi
3465,11 mln PLN.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Asta
w sprawie nieuzasadnionej dyskryminacji
spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych
w polityce fiskalnej państwa (2578)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji poselskiej pana Marka Asta, w sprawie
nieuzasadnionej dyskryminacji spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych w polityce fiskalnej
państwa, przesłanej przy piśmie z dnia 17 kwietnia
2008 r., sygn. SPS-023-2578/08, uprzejmie przeka-
zuję następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do interpelacji poselskiej, w kontek-
ście zastrzeżeń dotyczących dyskryminacji SKOK-
-ów wobec banków, należałoby zwrócić uwagę, iż
zrównanie sytuacji prawnej spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych i banków wiązałoby
się z koniecznością przeprowadzenia zmian syste-
mowych w sektorze SKOK-ów w obszarach: ustrojo-
wym, podatkowym i rachunkowości.
Należy wskazać, iż zmiany o charakterze ustro-
jowym powinny dotyczyć między innymi kwestii ta-
kich, jak:
— objęcie SKOK-ów postępowaniem licencyjnym
przed organem nadzoru państwowego,
— opracowanie nowej koncepcji nadzoru nad
SKOK-ami i wyposażenia państwowego organu nad-
zoru w instrumenty wykonywania nadzoru,
— określenie systemu regulacji ostrożnościo-
wych dla SKOK-ów z uwzględnieniem skali i cha-
rakteru ich działalności,
— wprowadzenie obowiązku tworzenia rezerw
celowych,
— wprowadzenie obowiązku odprowadzania i utrzy-
mywania w Narodowym Banku Polskim rezerwy obo-
wiązkowej;
— ustawowe uregulowanie kwestii związanych
z systemem gwarantowania depozytów SKOK.
Trzeba podkreślić, że obecnie SKOK-i posiadają
szereg nowych uprawnień, a ich działalność pod
względem specyfiki wykonywanych czynności zbli-
żona jest do działalności banków, co powoduje, że
środki pieniężne zgromadzone na rachunkach
SKOK-ów są obarczone coraz większym ryzykiem.
Dotychczasowy system funkcjonowania SKOK-ów,
w tym nadzór sprawowany ze strony Krajowej Spół-
dzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, nie
jest wystarczający biorąc pod uwagę koncentrację
ryzyka finansowego i instytucjonalnego.
Zgodnie ustawą z dnia 29 września 1994 r. o ra-
chunkowości (Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.) spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kre-
dytowe prowadzą rachunkowość i sporządzają spra-
wozdania finansowe w oparciu o te same zasady
ogólne, które obowiązują wszystkie jednostki gospo-
darcze, wynikające z przepisów niniejszej ustawy.
Nie stosują one natomiast przepisów szczególnych
obowiązujących instytucje finansowe, wydanych na
podstawie delegacji zawartych ustawie o rachunko-
wości przez ministra finansów. Oznacza to, że
SKOK-i prowadzą rachunkowość i sporządzają spra-
wozdania typowe dla jednostek gospodarczych nie-
będących instytucjami finansowymi. Konsekwencją
takiego rozwiązania jest również inny niż w przy-
padku banków reżim związany z badaniem roczne-
go sprawozdania finansowego SKOK-ów. W przy-
padku banków sprawozdania finansowe wszystkich
banków, w tym również spółdzielczych, podlegają
corocznemu badaniu przez biegłego rewidenta. Na-
tomiast sprawozdania finansowe spółdzielczych kas
oszczędnościowo-kredytowych podlegają badaniu
na zasadach ogólnych określonych w ustawie o ra-
chunkowości (art. 64 ust. 1 pkt 4 ustawy) obowiązu-
jących pozostałe jednostki, tj. wówczas, gdy w po-
przedzającym roku obrotowym, za który sporządzo-
no sprawozdania finansowe, spełnione zostały co
najmniej dwa z następujących warunków:
a) średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na
pełne etaty wyniosło co najmniej 50 osób,

b) suma aktywów bilansu na koniec roku obroto-
wego stanowiła równowartość w walucie polskiej co
najmniej 2 500 000 euro,
c) przychody netto ze sprzedaży towarów i pro-
duktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy
stanowiły równowartość w walucie polskiej co naj-
mniej 5 000 000 euro.
Obowiązek tworzenia rezerw celowych określa
rozporządzenie ministra finansów z dnia 10 grud-
nia 2003 r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na
ryzyko związane z działalnością banków (Dz. U.
Nr 218, poz. 2147, z późn. zm.). Rezerwy te mają
specyficzny charakter, odmienny od rezerw two-
rzonych zgodnie z przepisami ustawy o rachunko-
wości i są ściśle związane z charakterem zarówno
działalności, jak i zasad rachunkowości obowiązu-
jących banki w oparciu o ww. przepisy szczególne.
Tworzone przez banki rezerwy celowe korygują bi-
lansową wartość ekspozycji kredytowych (tj. należ-
ności i innych aktywów) w bankach. Ustawa o ra-
chunkowości nie przewiduje tworzenia rezerw na
należności (i inne aktywa), rezerwy zgodnie z usta-
wą o rachunkowości są to zobowiązania, których
termin wymagalności lub kwota nie są pewne,
i ewidencjonowane są po stronie pasywów bilansu.
Niezależnie od powyższego SKOK-i, podobnie jak
inne jednostki gospodarcze, zgodnie z przepisami
ustawy o rachunkowości, mogą w odniesieniu do
należności dokonywać odpisów aktualizujących ich
wartość w związku z utratą wartości, zgodnie z za-
sadami wynikającymi z przepisów ustawy.
W świetle poruszonej w interpelacji problematyki
korzystania z pomocy środków Bankowego Fundu-
szu Gwarancyjnego (BFG) przez banki spółdzielcze
trzeba wskazać, że Bankowy Fundusz Gwarancyjny
został powołany do życia w drodze przepisów usta-
wy z 14 grudnia 1994 r. o Bankowym Funduszu
Gwarancyjnym, co stanowiło wykonanie postano-
wień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 30 maja 1994 r. (94/19/WE) w sprawie gwa-
rantowania depozytów.
Podstawowymi celami utworzenia BFG było:
— ochrona depozytów osób fizycznych i praw-
nych, które nie mając możliwości samodzielnej oce-
ny stanu ryzyka finansowego, powierzają je bankom,
jako instytucjom publicznego zaufania;
— stworzenie systemowych możliwości udziela-
nia pomocy finansowej bankom, które utraciły bądź
znalazły się w obliczu utraty wypłacalności;
— zapewnienie instytucjonalnych warunków
monitorowania sytuacji finansowej banków i podej-
mowania możliwie jak najwcześniej odpowiednich
inicjatyw i działań zapobiegawczych.
Należy przy tym zauważyć, że w myśl postano-
wień ustawy o BFG systemem gwarantowania depo-
zytów objęte są jedynie banki krajowe w rozumieniu
ustawy Prawo bankowe oraz oddziały banków mają-
cych siedzibę w państwie niebędącym członkiem
Unii Europejskiej, wykonujące działalność na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej – o ile nie są uczest-
643
nikami systemu gwarantowania środków pienięż-
nych albo system gwarantowania, w którym uczest-
niczą, nie zapewnia gwarantowania środków pie-
niężnych do wysokości określonej w ustawie. Spół-
dzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe nie są ob-
jęte zakresem podmiotowym ustawy o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym. W związku z powyższym
jako oczywiste należałoby przyjąć rozwiązanie, iż je-
dynie podmioty objęte systemem gwarantowania
depozytów mogą być beneficjentami pomocy ze stro-
ny BFG. Podstawowym celem działalności pomoco-
wej funduszu jest bowiem udzielanie wsparcia fi-
nansowego na przeprowadzanie działań restruktu-
ryzacyjnych banków zagrożonych niebezpieczeń-
stwem niewypłacalności, a pośrednio ochrona klien-
tów przed utratą środków powierzonych tym ban-
kom. Zgodnie z ustawą o BFG pomoc może być
udzielana w formie pożyczek, gwarancji lub porę-
czeń, a także nabywania niezagrożonych wierzytel-
ności banków. Bankowy Fundusz Gwarancyjny pro-
wadzi działalność pomocową z uwzględnieniem po-
niższych zasad:
— równość banków w dostępie do środków pomo-
cowych przez stosowanie jednolitych i przejrzystych
kryteriów oraz procedur przyznawania pomocy,
— wspieranie działań zmierzających do usunię-
cia niebezpieczeństwa niewypłacalności w bankach
przy udziale silnych kapitałowo inwestorów,
— zapewnienie efektywności pomocy wspomaga-
jącej programy naprawcze, których realizacja przez
bank powinna przyczynić się do trwałego odzyska-
nia wypłacalności.
Wymienione zasady są stosowane zarówno wo-
bec banków komercyjnych, jak i spółdzielczych. Na-
leży jednak zwrócić uwagę, iż na podstawie ustawy
z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków
spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrze-
szających Bankowy Fundusz Gwarancyjny udziela
także pomocy finansowej na wsparcie procesów łą-
czeniowych banków spółdzielczych z utworzonego
w 2001 r. funduszu restrukturyzacji banków spół-
dzielczych. Zgodnie z ustawą BFG otrzymał środki
finansowe z przeznaczeniem na wskazane wyżej
działania banków spółdzielczych i na związane
z nimi przedsięwzięcia inwestycyjne, w szczególno-
ści na ujednolicenie:
— programów i sprzętu informatycznego,
— technologii bankowej,
— procedur finansowo-księgowych,
— oferty produktowej i usług bankowych,
— na nabycie akcji banku zrzeszającego.
Pomoc finansowa z funduszu restrukturyzacji
banków spółdzielczych może być udzielana wyłącz-
nie tym bankom spółdzielczym, które dokonały po-
łączenia z innymi bankami, licząc od daty określo-
nej na 3 lata przed dniem wejścia w życie ustawy
(tj. po 28 stycznia 1998 r.), lub dokonały nabycia ak-
cji banków zrzeszających w okresie 3 lat od dnia
obowiązywania ustawy (tj. do 28 stycznia 2007 r.)
oraz w których nie występowało niebezpieczeństwo
644
niewypłacalności i które posiadały zdolność do spła-
ty zaciągniętych pożyczek.
Konkludując omawiane powyżej zagadnienie,
należy stwierdzić, że działające w Polsce spółdziel-
cze kasy oszczędnościowo-kredytowe nie są objęte
ani systemem gwarantowania depozytów BFG, ani
działalnością pomocową funduszu. Kasy zbudowały
własny system ochrony oszczędności, nazwany Pro-
gramem Ochrony Oszczędności. System SKOK
utworzył także fundusz stabilizacyjny, funkcjonują-
cy w ramach Kasy Krajowej, który jest przeznaczo-
ny na potrzeby stabilizowania działalności spółdziel-
czych kas oszczędnościowo-kredytowych oraz Kasy
Krajowej, a w szczególności na finansowanie progra-
mów naprawczych.
W związku z problematyką korzystania przez
SKOK-i z instytucji bankowego tytułu egzekucyjne-
go chciałbym przedstawić poniżej opinię komórek
prawnych Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego
(UKNF), uzyskaną w odpowiedzi na nasze zapyta-
nie w przedmiotowej sprawie. Jak podkreśla Urząd
KNF, bankowy tytuł egzekucyjny jest szczególnym
przywilejem banku w dochodzeniu należności, ma-
jącym zapewnić skuteczne i sprawne ich egzekwo-
wanie. Bank, korzystając z tego rodzaju zabezpie-
czenia, wzmacnia swoje bezpieczeństwo finansowe
oraz znacznie skraca procedurę dochodzenia rosz-
czeń wobec własnych klientów. Bankowy tytuł egze-
kucyjny stanowi wyraz szczególnego uprzywilejowa-
nia banków wobec innych kategorii wierzycieli, co
należałoby uzasadnić tym, że są one uznawane za
instytucje zaufania publicznego. Przyznanie ban-
kom statusu instytucji zaufania publicznego zwią-
zane jest z koniecznością spełniania przez banki
szeregu wymogów prawnych i ekonomicznych, za-
równo przed, jak i w trakcie prowadzenia przez nie
zarobkowej działalności usługowej: zgoda Komisji
Nadzoru Finansowego na utworzenie banku i na
prowadzenie działalności, odpowiedni kapitał zało-
życielski, zgoda KNF na powołanie dwóch członków
zarządu banku, w tym prezesa, limity koncentracji
zaangażowań, posiadanie komórek audytu wewnętrz-
nego, szczegółowe uregulowania prawne dotyczące
funduszy własnych banku, kapitału wewnętrznego
i gospodarki finansowej. Możliwość wystawienia
przez banki własnych tytułów egzekucyjnych jest
oceniana w doktrynie niejednolicie, ponieważ po-
przez pominięcie fazy drogi sądowej, klienci banków
nie mają możliwości dokonania oceny ich pozycji
w sporze przez neutralnego, bezstronnego arbitra,
jakim jest sąd cywilny. Dlatego też konstrukcja ban-
kowego tytułu egzekucyjnego w szczególny sposób
kształtuje rolę kredytobiorcy w stosunku cywilno-
prawnym, który powinien się opierać na zasadach
równorzędności i autonomiczności podmiotów bio-
rących w nim udział. Jak wskazał Urząd KNF, spół-
dzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe odgrywa-
ją w życiu społecznym i gospodarczym inną rolę niż
banki. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 14 grudnia
1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-
-kredytowych kasy prowadzą działalność niezarob-
kową, a ich celem jest gromadzenie środków pienięż-
nych wyłącznie swoich członków, udzielanie im po-
życzek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie
rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy za-
wieraniu umów ubezpieczenia.
Urząd KNF wyraził pogląd, że ze względu na po-
wyższe uwarunkowania możliwość korzystania przez
spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe z in-
stytucji bankowego tytułu egzekucyjnego (która,
jak wskazano, sama w sobie jest uważana przez
część doktryny za kontrowersyjną) budzić może
wątpliwości. W opinii Urzędu KNF ocena, czy brak
możliwości korzystania przez spółdzielcze kasy oszczęd-
nościowo-kredytowe z instytucji bankowego tytułu
egzekucyjnego jest przejawem dyskryminacji, po-
winna być dokonywana w kontekście całości unor-
mowań prawnych odnoszących się do banków i kas,
które zawierają znacznie więcej różnic niż wskazane
w interpelacji.
Niezależnie od przedstawionych powyżej uwag,
w związku z kwestiami poruszonymi w interpelacji
posła na Sejm RP Marka Asta, pragnę podkreślić, że
problematyka dotycząca niezbędnych zmian w sek-
torze spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredyto-
wych będzie przedmiotem kompleksowych analiz
i dyskusji w związku z przygotowanymi projektami
ustaw (inicjatywa legislacyjna poselska i prezydenc-
ka) zmieniającymi dotychczasowe zasady funkcjono-
wania SKOK-ów.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Huskowskiego
w sprawie nadania statusu „drogi wodnej”
odcinkom rzeki Odry w centrum Wrocławia
(2582)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Stanisława Huskowskiego prze-
słaną przy piśmie z dnia 17 kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2582/08, przedstawiam stanowisko doty-
czące zagadnienia ujętego w interpelacji, odnoszące-
go się do nadania statusu drogi wodnej (zgodnie
z przepisami ustawy Prawo wodne – Dz. U. z 2005 r.,
Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) odcinkom rzeki Odry
w centrum Wrocławia.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż kompetencje
ministra infrastruktury w zakresie żeglugi śródlą-

dowej odnoszą się głównie do prowadzenia spraw
z zakresu bezpieczeństwa ruchu żeglugowego na
śródlądowych drogach wodnych oraz wykonywania
zadań wynikających z nadzoru ministra nad urzę-
dami żeglugi śródlądowej.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2003 r., Nr 159, poz. 1548, z późn. zm.)
sprawy budowy, modernizacji oraz utrzymania śród-
lądowych dróg wodnych, a także utrzymania śródlą-
dowych dróg powierzchniowych, stanowiących wła-
sność Skarbu Państwa wraz z infrastrukturą tech-
niczną związaną z tymi wodami, obejmującą budow-
le oraz urządzenia wodne, leżą w kompetencji mini-
stra właściwego ds. gospodarki wodnej, którym
obecnie jest minister środowiska. Minister środowi-
ska realizuje swoje zadania poprzez Krajowy Zarząd
Gospodarki Wodnej oraz regionalne zarządy gospo-
darki wodnej.
Jednocześnie chciałbym poinformować Pana Mar-
szałka, iż poruszony w interpelacji problem jest Mi-
nisterstwu Infrastruktury znany, jak również zo-
stał zgłoszony i przedstawiony przez dyrektora
Urzędu Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu podczas
konferencji żeglugowej, która miała miejsce we Wro-
cławiu w dniach 3–4 kwietnia br.
W związku z powyższym Ministerstwo Infra-
struktury podjęło inicjatywę i wystąpi do ministra
środowiska o nadanie statusu drogi wodnej ww. od-
cinkom rzeki Odry, gdyż zgodnie z polskim prawem
jedyną instytucją mogąca nadać status drogi wodnej
jest minister środowiska.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a panu posłowi dziękuję za
zainteresowanie się ww. problematyką.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie pogarszających się warunków
pracy i płacy pracowników niższego szczebla
zatrudnionych w p.p.u.p. Poczta Polska (2583)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka z dnia
9 kwietnia 2008 r. nr SPS-023-2583/08 w sprawie
pogarszających się warunków pracy i płacy pracow-
645
ników niższego szczebla zatrudnionych w p.p.u.p.
Poczta Polska, chciałbym przedstawić, co następuje.
Na wstępie chciałbym wyjaśnić, że wypracowa-
nie koncepcji przywrócenia przedsiębiorstwu spraw-
ności i mobilności niezbędnej do prawidłowego wy-
wiązywania się z nałożonych na Pocztę Polską obo-
wiązków w zakresie świadczenia powszechnych
usług pocztowych należy do kompetencji dyrektora
generalnego Poczty Polskiej, a nie ministra właści-
wego ds. łączności. Wynika to z określonego w usta-
wie z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsię-
biorstwie użyteczności publicznej Poczta Polska (Dz. U.
Nr 106, poz. 675, z późn. zm.) zakresu kompetencji
i uprawnień ministra właściwego ds. łączności peł-
niącego funkcje nadzoru nad p.p.u.p. Poczta Polska
i dyrektora generalnego Poczty Polskiej w zakresie
podejmowania decyzji dotyczących działalności Pocz-
ty Polskiej, w tym wewnętrznej struktury organiza-
cyjnej. W myśl art. 19 ust. 1 tej ustawy organizację,
szczegółowy zakres i sposób działania przedsiębior-
stwa określa statut Poczty Polskiej, który w §16
ust. 4 stanowi, że tworzenie, przekształcanie i likwi-
dacja jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej
o zasięgu ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym
i terenowym należy do kompetencji dyrektora gene-
ralnego Poczty Polskiej. Również sprawy zatrudnie-
nia pozostają w wyłącznych kompetencjach dyrekto-
ra generalnego Poczty Polskiej, który w myśl § 18
ust. 2 statutu Poczty Polskiej jest jednym pracodaw-
cą dla wszystkich pracowników tego przedsiębior-
stwa. Minister właściwy ds. łączności ma prawo
władczego wkraczania w sprawy Poczty Polskiej tyl-
ko w przypadkach przewidzianych ustawą, o czym
stanowi art. 33 ust. 2 tejże ustawy.
Opierając się zatem o wyjaśnienia uzyskane od
dyrektora generalnego Poczty Polskiej pragnę po-
informować, że w celu poprawy jakości świadczo-
nych usług z dniem 1 kwietnia br. powołane zostało
Centrum Poczty, powstałe z połączenia Centrum
Sieci Pocztowej i Centrum Usług Pocztowych.
W wyniku połączenia obu centrów planowane jest
uwolnienie minimum 300 etatów, które zostaną
przesunięte do eksploatacji. Zadaniem Centrum
Poczty jest szeroko rozumiana poprawa jakości
usług, dzięki skupieniu odpowiedzialności za cały
proces technologiczny w jednym miejscu. Opraco-
wany został również „Plan działań skutkujących
poprawą jakości świadczonych usług w Centrum
Poczty”, w którym ujęte zostały zadania mające na
celu poprawę jakości w odniesieniu do poszczegól-
nych służb eksploatacyjnych. Niezależnie od po-
wyższego, w celu ograniczenia niedoborów kadro-
wych na stanowiskach niższego szczebla Dyrekcja
Generalna Poczty Polskiej od końca ubiegłego roku
prowadzi na szeroką skalę rekrutacje na stanowi-
ska w służbie doręczeń, a procedury przyjęć na te
stanowiska zostały skrócone do minimum.
Odpowiadając na pytanie o możliwość znaczące-
go zwiększenia wynagrodzeń listonoszy, asystentów
i pracowników ekspedycji pragnę wyjaśnić, że więk-
646
szość dokonywanych w latach ubiegłych regulacji
płac skierowana była przede wszystkim na grupy
pracowników o najniższym uposażeniu, w związku
z czym poziom przeciętnego wynagrodzenia pracow-
ników na ww. stanowiskach systematycznie wzra-
stał w kolejnych latach i nie odbiega od wskaźnika
przyrostu w Poczcie Polskiej ogółem, a nawet w przy-
padku listonoszy kształtuje się powyżej niego. W 2006 r.
zostało zawarte porozumienie w sprawie wynagro-
dzeń osobowych, które zakładało, że średnia kwota
podwyżki wynagrodzenia miesięcznego na jednego
zatrudnionego (w przeliczeniu na pełny etat) dla wy-
branych grup zawodowych (w tym listonoszy, asy-
stentów i pracowników ekspedycji) wynosiła 82 zł,
podczas gdy dla pozostałych pracowników przezna-
czono tylko 50,84 zł. Dodatkowo w roku 2007 uru-
chomiony został dodatkowy fundusz na podwyżki
dla pracowników otrzymujących wynagrodzenie za-
sadnicze poniżej 2750 zł w wysokości 105 zł mie-
sięcznie, a także wyodrębniono część funduszu pod-
wyżkowego przeznaczoną na przyrost wynagrodzeń
dla najniżej zarabiających pracowników. Dzięki tym
działaniom przeciętne wynagrodzenie miesięczne li-
stonosza w mieście w 2007 r. wynosiło 2293,45 zł, na
wsi 2228,48 zł, pracownika okienkowego 2372,06 zł,
a pracownika ekspedycji 2457,80 zł przy średnim
wynagrodzeniu ogółem w Poczcie Polskiej 2744,97 zł.
Również na rok 2008 dyrektor generalny Poczty
Polskiej w lutym br. zaproponował podwyżkę mie-
sięcznego wynagrodzenia w wysokości 200 zł na je-
den etat, jednakże nie została ona zaakceptowana
przez organizacje związkowe działające w Poczcie
Polskiej, które żądają podwyżki nawet o 700 zł mie-
sięcznie na etat. Ponieważ trwające od początku lu-
tego br. negocjacje płacowe do dnia dzisiejszego nie
zaowocowały porozumieniem, trudno mi szczegóło-
wo odpowiedzieć, jaka ostatecznie kwota podwyżek
zostanie wynegocjowana.
Odnosząc się natomiast do kwestii wpływu usta-
wy o zmianie ustawy o państwowym przedsiębior-
stwie użyteczności publicznej Poczta Polska na za-
trudnienie i płace w tym przedsiębiorstwie, pragnę
wyjaśnić, że zarówno planowana komercjalizacja,
jak i zbliżająca się liberalizacja rynku pocztowego
wymuszą na Poczcie Polskiej przeprowadzenie dal-
szych działań restrukturyzacyjnych, w tym również
modyfikacji zasad wynagradzania pracowników. Ze
względu na fakt, że na jakość usług pocztowych de-
cydujący wpływ mają pracownicy bezpośrednio sty-
kający się z klientem i jego przesyłkami, a także ma-
jąc na uwadze to, iż jak na razie żaden inny operator
nie byłby w stanie świadczyć usługi na terenie całe-
go kraju, Poczta Polska będzie zmuszona racjonali-
zować swoją strukturę organizacyjną jednocześnie
utrzymując zatrudnienie i płace na takim poziomie,
aby zapewnić świadczenie usługi powszechnej (w ro-
zumieniu ustawy z dnia 12 czerwca 2003 Prawo
pocztowe (Dz. U. Nr 130, poz. 1188, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie przeszkód w zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych w urzędach jednostek
samorządu terytorialnego (2584)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez pana wicemarszałka przy piśmie
z dnia 17 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2584/08,
interpelację z dnia 11 kwietnia 2008 r. złożoną przez
pana Sławomira Zawiślaka, posła na Sejm RP,
w sprawie przeszkód w zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych w urzędach jednostek samorządu teryto-
rialnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Nowelizacją ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
z dnia 15 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 115, poz. 791)
wprowadzone zostały nowe instrumenty, mające na
celu zwiększenie zainteresowania pracodawców oso-
bami niepełnosprawnymi jako efektywnymi i pełno-
wartościowymi pracownikami. W związku z doda-
niem art. 26e oraz art. 26 ust. 6 przyznano jednost-
kom budżetowym możliwość korzystania z dofinan-
sowania do tworzonych stanowisk pracy osób nie-
pełnosprawnych w postaci zwrotu kosztów wyposa-
żenia stanowiska pracy oraz kosztów przystosowa-
nia stanowiska pracy, adaptacji pomieszczeń zakła-
du pracy oraz kosztów nabycia urządzeń ułatwiają-
cych osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w za-
kładzie pracy. Stworzenie możliwości korzystania
z tego instrumentu przez jednostki budżetowe mia-
ło na celu zwiększenie zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych bez generowania dodatkowych obciążeń
dla ich budżetu.
W związku z powyższym obecnie zwrot ww. kosz-
tów jednostkom budżetowym następuje na wydzie-
lony rachunek dochodów własnych, o którym mowa
w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.), zaś warunkiem zwrotu kosztów jest
ich poniesienie przez jednostkę budżetową ze środ-
ków uprzednio zgromadzonych na tym rachunku.

Projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (druk sejmowy nr 781 i 781-A) był przedmio-
tem konsultacji Komisji Wspólnej Rządu i Samorzą-
du Terytorialnego, która nie zgłosiła uwag do oma-
wianych przepisów.
Biorąc pod uwagę powyższe, informuję, że nie są
planowane zmiany przepisów w omówionym zakre-
sie. Oznacza to, że jeżeli jednostka budżetowa
w związku z zatrudnieniem osoby niepełnosprawnej
planuje ubiegać się o zwrot poniesionych kosztów,
będzie zobowiązana ponieść je ze środków uprzed-
nio zgromadzonych na rachunku, o którym mowa
w art. 22 ust. 1 ustawy o finansach publicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie finansowania kosztów utrzymania
mieszkańców domów pomocy społecznej (2585)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 17 kwietnia br., znak SPS-023-2585/
08, interpelację pana posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie finansowania pobytu osób przebywających
w domach pomocy społecznej, uprzejmie informuję.
Zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. nr 64, poz. 593 z późn. zm.)
prowadzenie i rozwój infrastruktury domów pomocy
społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz umiesz-
czanie w nich skierowanych osób jest zadaniem wła-
snym powiatu (w tym gmin na prawach powiatu)
dofinansowywanym z budżetu państwa. Jednostki
samorządu terytorialnego mogą zlecać prowadzenie
domów pomocy społecznej, udzielając dotacji na dofi-
nansowanie realizacji zleconego zadania, organiza-
cjom pozarządowym prowadzącym działalność w za-
kresie pomocy społecznej oraz osobom prawnym i jed-
nostkom organizacyjnym działającym na podstawie
przepisów o stosunku Państwa do Kościoła Katolic-
kiego w Rzeczypospolitej Polskiej, stosunku Pań-
stwa do innych kościołów i związków wyznaniowych
oraz o gwarancji wolności sumienia i wyznania, je-
żeli ich cele statutowe obejmują prowadzenie dzia-
łalności w zakresie pomocy społecznej.
647
Od 1 stycznia 2004 r., zgodnie z ustawą o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego, powiat
otrzymuje dotację na mieszkańców domów pomocy
społecznej prowadzonych w ramach zadania własne-
go lub prowadzonych na jego zlecenie, umieszczo-
nych na podstawie skierowania wydanego przed
dniem 1 stycznia 2004 r. Ponieważ dotacja ma cha-
rakter wygasający, uwalniane środki z dotacji celo-
wej przypisane zostały do samorządu gminnego, aby
gmina dysponowała środkami na współfinansowa-
nie kierowanej do domu osoby.
W praktyce występuje również niewielkie zróż-
nicowanie wysokości dotacji na 1 mieszkańca za-
równo w województwach jak i w domach pomocy
społecznej tego samego województwa w zależności
od wysokości kosztu. Zróżnicowanie poziomu fi-
nansowania występowało od początku przejęcia
domów pomocy społecznej przez samorządy powia-
towe i występuje nadal, chociaż 2 razy podejmowa-
ne były działania ze strony administracji rządowej
w celu ich wyrównania. Znowelizowano również
w 2007 r. ustawę o pomocy społecznej, aby popra-
wić finansowanie domów:
- wprowadzono nową definicję kosztu utrzyma-
nia (nie wlicza się wydatków na remonty i zakupy
realizowane w ramach programów naprawczych,
a także koszt dzieli się na liczbę mieszkańców a nie
miejsc,
- w art. 155 ustawy o pomocy społecznej wprowa-
dzono możliwość zwiększenia dotacji dla powiatu do
20%. (Do dnia 1 kwietnia br. zwiększenie to było
możliwe tylko do 10%.),
- wprowadzono także możliwość partycypowania
w opłatach za pobyt w domach pomocy społecznej
przez inne osoby niż zobowiązane (np. rodzeństwo).
Od 1 stycznia 2004 r. funkcjonują ponadto nowe
zasady finansowania pobytu osób kierowanych do
ponadgmninnych domów pomocy społecznej. Wpro-
wadzenie tych zasad podyktowane było zracjonali-
zowaniem funkcjonowania tej sfery usług świadczo-
nych w ramach pomocy społecznej. Należy jednak
zaznaczyć, że po wprowadzeniu nowych zasad fi-
nansowania osoby kierowanej do domu pomocy spo-
łecznej, to prowadzenie i rozwój domów pomocy spo-
łecznej nadal znajduje się w katalogu zadań wła-
snych samorządu powiatowego, zgodnie z art. 19
ustawy o pomocy społecznej.
Po wejściu w życie nowych regulacji samorządy
gminne w sposób bardzo ostrożny podeszły do kiero-
wania osób do domów pomocy społecznej. Pamiętać
jednak należy, że ustawodawca zagwarantował oso-
bie wymagającej tej formy pomocy prawo podmioto-
we do umieszczenia w domu pomocy społecznej nie-
zależnie od jej statusu finansowego.
Nowe regulacje prawne w zakresie usług całodo-
bowych miały na celu wyzwolenie w gminach inicja-
tywy rozwijania usług środowiskowych dla swoich
mieszkańców, z których świadczenia gminy dotych-
czas często rezygnowały, ograniczając się jedynie do
kierowania do domów. W ostatnich latach w sposób
648
znaczący spadała liczba usług opiekuńczych świad-
czonych w miejscu zamieszkania osoby wymagającej
wsparcia a systematycznie wydłużała się kolejka
oczekujących na umieszczenie, a co za tym idzie
również czas oczekiwania na umieszczenie. Z jednej
strony klient otrzymywał decyzje administracyjną
przyznającą mu prawo do miejsca w domu pomocy
społecznej, a z drugiej strony deklaracje, że decyzja
zostanie zrealizowana w terminie 6 czy 10 lat. Dzi-
siaj przed systemem pomocy społecznej stoi nowe
wyzwanie odbudowywania alternatywnych form
wsparcia dla stale rosnącej populacji osób starszych
i niepełnosprawnych, wymagających takiej pomocy
(w dużej części są to osoby, które nie chcą przenosić
się do instytucji, jaką jest dom pomocy społecznej,
a oczekują od systemu wsparcia w swoim miejscu za-
mieszkania). Nowe mechanizmy mają ułatwiać sa-
morządom gminnym takie działania, aby obok kie-
rowania osób do domów pomocy istniała motywacja
do budowania systemu własnych świadczeń środo-
wiskowych. Działania te powinny zaowocować nie
tylko efektywnym wykorzystaniem środków finan-
sowych, ale przede wszystkim powstawaniem no-
wych form wsparcia środowiskowego.
Resort monitoruje na bieżąco realizowanie zada-
nia w części dotyczącej kierowania do domów pomo-
cy społecznej i obserwuje powolny proces wzrasta-
nia liczby osób kierowanych według nowych zasad.
Według roboczych danych, liczba wolnych miejsca
w domach pomocy społecznej kształtuje się na pozio-
mie około 1000 w stosunku do ogólnej liczby 80 tys.
w skali kraju. Przy czym w niektórych domach (do-
tyczy to wybranych typów domów) pojawia się lista
osób oczekujących na umieszczenie.
Resort nie przewiduje w najbliższym czasie mo-
dyfikacji rozwiązania prawnego dotyczącego sposo-
bu finansowania pobytu osób kierowanych do domu
pomocy społecznej, gdyż obecny mechanizm finan-
sowania umożliwia gminie podejmowanie autono-
micznych decyzji w zakresie budowy sieci oparcia
społecznego dla swoich mieszkańców. Jeśli nato-
miast jakaś gmina odmawia skierowania osoby o ni-
skich dochodach do domu pomocy społecznej jest to
ewidentne łamanie praw podmiotowych takiej oso-
by, wymagające odwołania do samorządowego kole-
gium odwoławczego. Nie przewiduję ponadto powro-
tu do poprzedniego mechanizmu finansowania po-
bytu mieszkańców ze środków wojewody, gdyż naru-
szałoby to funkcjonowanie obecnego ładu prawnego
wynikającego z Konstytucji RP, a zmierzającego do
pełnej decentralizacji zadań i finansów publicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie budowy stopnia wodnego na Wiśle
w rejonie Nieszawy-Ciechocinka (2586)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Zbigniewa Girzyńskiego dołączo-
ne do pisma Pana Marszałka z dnia 17 kwietnia br.
(znak: SPS-023-2586/08) w sprawie budowy stopnia
wodnego na Wiśle w rejonie Nieszawy-Ciechocinek,
pragnę przedstawić następujące wyjaśnienie.
Pytanie 1: Czy realizacja projektu budowy stop-
nia wodnego Nieszawa-Ciechocinek pozostanie na
liście inwestycji podstawowych?
Projekt pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo stop-
nia wodnego Włocławek: budowa stopnia wodnego
lub stałego progu, zwiększenie bezpieczeństwa po-
wodziowego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od
Nieszawy do Torunia, modernizacja stopnia wod-
nego we Włocławku” obecnie znajduje się na liście
projektów indywidualnych Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko”. Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego nie jest w posiadaniu infor-
macji, z których wynikałaby zasadność usunięcia
ww. projektu z listy. Zgodnie z wytycznymi MRR
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
torowania projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju istnieje możliwość aktuali-
zacji listy projektów indywidualnych 2 razy do roku
(w terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31 grudnia),
w ramach której istnieje możliwość, aby projekt
obecnie znajdujący się na liście zastał z niej usunię-
ty. Jednak pragnę podkreślić, że zmiany na liście
mogą nastąpić w wyjątkowych przypadkach, zgod-
nie z propozycjami instytucji pośredniczącej, czyli
Ministerstwa Środowiska.
Pytanie 2: Kiedy planowane jest rozpoczęcie prac
związanych z realizacją tego projektu?
Zgodnie z wytycznymi MRR w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
beneficjenci projektów znajdujących się na liście pro-
jektów indywidualnych POIiŚ w okresie 6 miesięcy
od daty opublikowania listy w Monitorze Polskim
(czyli od 8 kwietnia br.) są zobowiązani do podpisa-
nia pre-umowy. Zgodnie z informacjami przekaza-
nymi przez Ministerstwo Środowisko w przypadku
priorytetu III Zarządzanie zasobami i przeciwdzia-
łanie zagrożeniom środowiska podpisania pre-umów
planowane jest do końca lipca br. W pre-umowie zo-
stanie określona data końcowa złożenia przez bene-
ficjenta kompletnego wniosku o dofinansowanie.
Następnie dostarczona dokumentacja zostanie pod-
dana ocenie pod kątem zgodności z kryteriami oce-
ny projektów zatwierdzonymi przez Komitet Moni-

torujący POIiŚ dnia 6 marca br. dokumentacja zo-
stanie również przekazana do oceny Komisji Euro-
pejskiej. Jeśli ocena będzie pozytywna, zostanie
podpisana umowa o dofinansowanie, będąca gwa-
rancją otrzymania środków z POIiŚ.
Pragnę jednak zauważyć, że beneficjent projektu
może przystąpić do realizacji projektu przed uzyska-
niem decyzji o przyznaniu dofinansowania. Okres
kwalifikowalności wydatków w ramach POIiŚ roz-
począł się z dniem 1 stycznia br., w związku z czym
wydatki poniesione od tego momentu do chwili pod-
pisania umowy o dofinansowaniu będą zaliczone
jako kwalifikowalne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie budowy stopnia wodnego na Wiśle
w rejonie Nieszawy-Ciechocinka (2586)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Zbigniewa Giżyńskiego przeka-
zaną przy piśmie (znak: SPS-023-2586/08) z dnia
17 kwietnia 2008 r., dotyczącą budowy stopnia wod-
nego na Wiśle w rejonie Nieszawy-Ciechocinka,
przekazuję następujące informacje w przedmioto-
wej sprawie.
Projekt pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia
wodnego Włocławek: budowa stopnia wodnego lub
stałego progu, zwiększenie bezpieczeństwa powo-
dziowego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nie-
szawy do Torunia, modernizacja stopnia wodnego
we Włocławku” znalazł się na zweryfikowanej liście
projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013 opublikowanej przez Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego w dniu 1 lutego 2008 r. Na Liście
Podstawowej Priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska, działa-
nia 3.1.: Retencjonowanie wody i zapewnienie bez-
pieczeństwa przeciwpowodziowego, projekt znalazł
się na pozycji 41.
Głównym celem projektu „Ekologiczne bezpie-
czeństwo stopnia wodnego Włocławek” jest trwałe
zabezpieczenie stopnia wodnego we Włocławku
umożliwiające jego dalszą niezagrożoną i swobodą
pracę, a tym samym stworzenie lepszych warunków
649
zabezpieczenia doliny Wisły poniżej stopnia przed
powodziami.
W ramach tego projektu opracowywana jest
przez Hydroprojekt sp. z o.o. Warszawa dokumenta-
cja przygotowawcza dla pięciu wariantów możliwych
rozwiązań uwzględniających:
— rozbiórkę stopnia wodnego Włocławek,
— wariant zerowy,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w Nie-
szawie,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w innym
miejscu niż Nieszawa,
— budowę stałego progu piętrzącego poniżej
stopnia wodnego Włocławek.
Decyzja w sprawie wyboru wariantu, który bę-
dzie realizowany w ramach projektu, zostanie podję-
ta po zakończeniu opracowania dokumentacji, pla-
nowanym na czerwiec br.
Wszystkie działania objęte projektem „Ekolo-
giczne bezpieczeństwo stopnia wodnego Włocławek”
doprowadzą do trwałego zabezpieczenie stopnia
wodnego we Włocławku i umożliwią jego dalszą nie-
zagrożoną i swobodą pracę, a tym samym stworzą
lepsze warunki zabezpieczenia doliny Wisły poniżej
stopnia przed powodziami.
Celem zwiększenia bezpieczeństwa stopnia wod-
nego wykonano i wykonuje się nieustannie szereg
zabiegów remontowych i konserwacyjnych na jazie,
śluzie i na dolnym stanowisku. W roku bieżącym
planuje się m.in. wykonanie zabezpieczenia przeciw-
filtracyjnego zapory czołowej, czyszczenie drenażu,
kolejny remont progu stabilizacyjnego, rozpoczęcie
działań zwiększających stopień zagęszczenia zapo-
ry. Przeprowadzenie tych prac będzie możliwe dzię-
ki współfinansowaniu przez Energę – właściciela
elektrowni wodnej.
W przypadku zaniechania remontu stopnia, przy
jednoczesnym rozpoczęciu budowy następnego stop-
nia wodnego wzrośnie zagrożenie katastrofą budow-
laną, gdyż czas realizacji nowego stopnia wyniósłby
co najmniej 6 lat. Zniszczeniu uległby wówczas za-
równo stopień we Włocławku, jak i już zrealizowane
obiekty nowobudowanego stopnia, a bezpieczeństwo
przeciwpowodziowe doliny Wisły poniżej zapory we
Włocławku uległoby znacznemu pogorszeniu.
Wykonanie remontu zapory we Włocławku po-
zwoli na uniknięcie przedstawionych wyżej niebez-
pieczeństw, a dodatkowo umożliwi dokładną analizę
i dyskusje, będących na ukończeniu, opracowań Hy-
droprojektu sp. z o. o. w Warszawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
650
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie przyspieszenia terminu przebudowy
wiaduktu kolejowego w ciągu
ul. Unii Lubelskiej (droga powiatowa)
w Bystrzycy Kłodzkiej przez Zarząd PKP SA
z powodu zagrożenia utratą statusu
uzdrowiska przez miejscowość (2587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, skie-
rowaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP nr SPS-
-023-2587/08 z 17 kwietnia 2008 r. do Ministra In-
frastruktury Pana Cezarego Grabarczyka w spra-
wie przyspieszenia terminu przebudowy wiaduktu
kolejowego w ciągu ul. Unii Lubelskiej (droga po-
wiatowa) w Bystrzycy Kłodzkiej, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Wiadukt kolejowy nad ul. Unii Lubelskiej w By-
strzycy Kłodzkiej leży w ciągu linii kolejowej nr 276
(CE 59), której modernizacja, współfinansowana ze
środków UE, planowana była po roku 2012. Nieste-
ty, mimo wcześniejszych starań, zadanie to nie zna-
lazło się na „Indykatywnej liście projektów kluczo-
wych do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, sporządzonej przez Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego.
Z uzyskanych od przedstawicieli samorządu lo-
kalnego informacji wynika, iż trwają obecnie roz-
mowy pomiędzy władzami miasta Bystrzyca Kłodz-
ka, Urzędem Marszałkowskim i zarządcą linii kole-
jowych, Oddziałem Regionalnym PKP PLK SA we
Wrocławiu, na temat możliwości przyspieszenia
przebudowy wiaduktu i wcześniejszego pozyskania
na ten cel środków finansowych z RPO. Strony za-
deklarowały, że podejmą wszelkie starania, aby pro-
blem ten rozwiązać w najbliższym czacie.
Niezależnie od powyższego PKP PLK SA planu-
je opracowanie Studium Wykonalności dla całej li-
nii Wrocław – Międzylesie, które uwzględniać bę-
dzie założone parametry techniczne, w tym prze-
budowę wiaduktu na skrzyżowaniu z ul. Unii Lu-
belskiej. Odnośnie do samego obiektu jego aktualny
stan techniczny pozwala na bezpieczne użytkowa-
nie do czasu kompleksowej modernizacji linii kole-
jowej Wrocław–Międzylesie, przewidzianej w pla-
nach PKP PLK SA po roku 2013.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie zmian w ustawie
Prawo zamówień publicznych (2590)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Grzegorza Sztolcmana z dnia 10 kwietnia
2008 r. w sprawie zmian w ustawie Prawo zamówień
publicznych, przekazaną pismem z dnia 17 kwietnia
2008 r. (znak: SPS-023-2590/08), pragnę przedsta-
wić następujące stanowisko.
1. W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż
projekt nowelizacji ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych oraz niektórych innych ustaw, który zo-
stał w dniu 1 kwietnia 2008 r. przyjęty przez Radę
Ministrów i przekazany marszałkowi Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej, zakłada nowelizację przepi-
sów art. 87 oraz uchylenie art. 88 ustawy Prawo za-
mówień publicznych. Zgodnie z proponowanym
brzmieniem przepisu art. 87 ust. 2 ustawy Prawo
zamówień publicznych zamawiający będzie popra-
wiał w złożonych przez wykonawców ofertach nie
tylko oczywiste omyłki pisarskie, ale również oczy-
wiste omyłki rachunkowe, z uwzględnieniem konse-
kwencji rachunkowych dokonanych poprawek, oraz
inne omyłki polegające na niezgodności oferty ze
specyfikacją istotnych warunków zamówienia nie-
powodujące istotnych zmian w treści oferty, nie-
zwłocznie zawiadamiając o tym wykonawcę, którego
oferta została poprawiona w powyższy sposób. Sto-
sownie do znowelizowanego przepisu art. 89 ust. 1
pkt 7 ustawy Prawo zamówień publicznych, odrzu-
ceniu będzie podlegała oferta, jeżeli wykonawca,
który ją złożył, w terminie 3 dni od zawiadomienia
nie wyrazi zgody na poprawienie omyłki.
W projekcie wprowadza się więc istotne zmiany
dotyczące sposobu poprawiania oczywistych omyłek
pisarskich i rachunkowych. Rezygnuje się także
z zamkniętego katalogu sposobu poprawiania omy-
łek rachunkowych, pozostawiając jednocześnie za-
mawiającemu uprawnienie do poprawiania oczywi-
stych omyłek pisarskich, rachunkowych oraz innych
omyłek w treści oferty. Proponowane rozwiązanie
przyczyni się do usprawnienia procedury udzielania
zamówień publicznych oraz do zmniejszenia liczby
odrzucanych ofert i unieważnianych postępowań.
Ograniczy to sytuacje, w których oferty uznane za
najkorzystniejsze podlegają odrzuceniu ze względu
na drobne błędy rachunkowe w obliczeniu ceny, któ-
re nie są możliwe do poprawienia w myśl obecnie
ustawowo określonych reguł. Jest to szczególnie
istotne w kontekście zamówień na roboty budowla-
ne, w których oferty wykonawców, niezwykle ob-
szerne i szczegółowe, liczące nieraz po kilkadziesiąt
tomów, często podlegają odrzuceniu ze względu na

drobne błędy w ich treści. Proponowany przepis
art. 87 ust. 2 pkt 3 w szczególności ma na celu
umożliwienie poprawiania tego rodzaju błędów,
które mogą się pojawić w trakcie sporządzania
kosztorysu ofertowego w pozycjach przedmiaro-
wych robót. Jednocześnie skraca się termin, w ja-
kim wykonawca może nie zgodzić się na poprawie-
nie oczywistej omyłki pisarskiej, rachunkowej oraz
innej omyłki w treści oferty. Uznano, że termin
3 dni (obecnie 7 dni) stanowi wystarczające zabez-
pieczenie interesów wykonawcy, gdyż pozostawia
mu możliwość zajęcia stanowiska w kwestii wpro-
wadzanych poprawek także w sytuacji, gdy obejmu-
je dni ustawowo wolne od pracy.
2. Stosownie do przepisu art. 23 ustawy Prawo
zamówień publicznych, wykonawcy mogą wspólnie
ubiegać się o zamówienie publiczne, tworząc tzw.
konsorcjum. W takim przypadku warunki udziału
w postępowaniu określone w art. 22 ust. 1 ustawy
Prawo zamówień publicznych badane są w odniesie-
niu do wszystkich wykonawców będących członka-
mi danego konsorcjum. Oznacza to w praktyce, że
jeżeli choćby jeden z tych wykonawców spełnia po-
stawiony przez zamawiającego warunek w zakresie
doświadczenia, wiedzy, potencjału technicznego, po-
siadania kadry zdolnej do wykonania zamówienia,
zdolności finansowej albo ekonomicznej, to tym sa-
mym spełnia je konsorcjum, tj. wykonawcy wspólnie
ubiegający się o udzielenie na ich rzecz zamówienia
publicznego. Podobna zasada obowiązuje w zakresie
badania spełniania warunku, o którym jest mowa
w przepisie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo zamó-
wień publicznych, tj. posiadania niezbędnych do wy-
konania zamówienia uprawnień. Wystarczy, że je-
den z wykonawców, który będzie wykonywał dzia-
łalność wymagającą zezwolenia albo licencji, będzie
legitymował się takimi uprawnieniami, aby uznać,
iż konsorcjum spełnia ten warunek i nie może zo-
stać wykluczone z ubiegania się o zamówienie, na-
wet wówczas, gdy inni jego członkowie takimi
uprawnieniami nie mogą się wykazać. W konse-
kwencji powyższego jedynie spełnianie warunku
niepodlegania wykluczeniu na podstawie art. 22
ust. 1 pkt 4 w związku z art. 24 ust. 1 i ust. 2 ustawy
Prawo zamówień publicznych (z wyjątkiem art. 24
ust. 1 pkt 10) ocenia się w odniesieniu do każdego
z konsorcjantów. Podyktowane to jest troską o wy-
eliminowanie z rynku zamówień publicznych m.in.
wykonawców nierzetelnych, upadłych lub likwido-
wanych, zalegających z podatkami lub składkami
na ubezpieczenia społeczne albo karanymi za prze-
stępstwa wymienione w ustawie Prawo zamówień
publicznych.
3. Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo
zamówień publicznych, o udzielenie zamówienia pu-
blicznego mogą się ubiegać wyłącznie wykonawcy,
którzy m.in. posiadają niezbędną wiedzę i doświad-
czenie. W myśl rozporządzenia prezesa Rady Mini-
strów z dnia 19 maja 2006 r. w sprawie rodzajów do-
kumentów, jakich może żądać zamawiający od wy-
651
konawcy oraz form, w jakich te dokumenty mogą
być składane (Dz. U. Nr 87, poz. 605), dysponowanie
przez wykonawcę odpowiednim doświadczeniem jest
weryfikowane za pośrednictwem wykazu wykona-
nych prac odpowiadających swoim rodzajem oraz
wartością udzielanemu zamówieniu. Należy jednak
podkreślić, iż w praktyce zamawiający uznaje za po-
twierdzające doświadczenie wykonawcy wykonane
przez niego prace odpowiadające swoją wartością
opisowi spełniania warunku udziału w postępowa-
niu, określonemu w ogłoszeniu oraz w specyfikacji
istotnych warunków zamówienia. Ponadto opis speł-
niania warunku musi być adekwatny do przedmiotu
zamówienia, a tym samym nie może ograniczać
uczciwej konkurencji. O udzielenie zamówienia może
ubiegać się każdy wykonawca zdolny do jego należy-
tego wykonania. Nie jest to równoznaczne z koniecz-
nością wykonania w przeszłości prac o wartości
równiej albo nie mniejszej niż wartość udzielanego
zamówienia. Częstokroć wystarczające jest wykona-
nie prac tego samego rodzaju o wartości znacząco
niższej, określonej przez zamawiającego w opisie
sposobu spełniania warunku udziału w postępowa-
niu. Z drugiej strony nie można wykluczyć sytuacji,
gdy charakter albo rodzaj udzielanego zamówienia
będzie wymagał doświadczenia uzyskanego w związ-
ku z wykonaniem prac o wartości nie mniejszej niż
wartość zamówienia będącego przedmiotem prowa-
dzonego postępowania. W konsekwencji wprowa-
dzanie w tym zakresie sztywnych reguł w postaci
zapisu ustawowego ograniczającego możliwość żą-
dania przez zamawiającego wykazu prac o wartości
cenowej w wysokości wynoszącej maksymalnie 70%
ceny złożonej oferty, może prowadzić do dopuszcze-
nia do wykonywania zamówień publicznych przez
wykonawców nielegitymujących się odpowiednim
doświadczeniem. Ponadto taki zapis godzi w zasadę
równego traktowania wykonawców oraz zapewnie-
nia uczciwej konkurencji pomiędzy nimi, gdyż skut-
kuje tym, iż w jednym postępowaniu dotyczącym
tego samego zamówienia stosowane byłyby w odnie-
sieniu do poszczególnych wykonawców różne wa-
runki udziału w postępowaniu.
4. Zasada obowiązująca również na gruncie usta-
wy Prawo zamówień publicznych przewiduje, iż do-
kument przygotowany przez zamawiającego w trak-
cie postępowania o udzielenie zamówienia publicz-
nego korzysta z domniemania legalności do momen-
tu, gdy właściwy organ w sposób określony przez
obowiązujące przepisy nie zakwestionuje tej właści-
wości. Powyższe znajduje również zastosowanie
w odniesieniu do specyfikacji istotnych warunków
zamówienia. Dokument ten wydany wykonawcy
w formie pisemnej albo udostępniany na stronie in-
ternetowej uważa się za prawdziwy i zgodny z usta-
wą Prawo zamówień publicznych. Domniemanie to
może zostać obalone najczęściej na skutek zastoso-
wania przez ubiegających się o udzielenie zamówie-
nia wykonawców przewidzianych w ustawie środ-
ków ochrony prawnej. W tym przypadku organ orze-
652
kający w sprawie (zamawiający na skutek protestu,
Krajowa Izba Odwoławcza na skutek odwołania albo
sąd okręgowy na skutek skargi) stwierdzają niepra-
widłowości w postanowieniach specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia oraz dokonują ich
zmiany albo stwierdzają konieczność przeprowadze-
nia postępowania i zastosowania w nim specyfikacji
istotnych warunków zamówienia niezawierającej
postanowień niezgodnych z ustawą Prawo zamó-
wień publicznych. W świetle powyższego nie jest
uzasadnione wprowadzenie odmiennego rozwiąza-
nia do ustawy Prawo zamówień publicznych, w myśl
którego w przypadku zakwestionowania zgodności
postanowień specyfikacji istotnych warunków za-
mówienia z ustawą do czasu prawomocnego roz-
strzygnięcia wniesionych środków ochrony prawnej
uznawałoby się ich bezwzględną nieważność.
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie rozbieżności
w przepisach dotyczących przyznawania
świadczeń rodzinnych (2591)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 17 kwietnia 2008 r. dotyczące interpelacji po-
sła Jarosława Jagiełły w sprawie rozbieżności w prze-
pisach dotyczących przyznania świadczeń rodzin-
nych (SPS-023-2591/08), uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) dochód rodziny, na
podstawie którego ustalane jest prawo do świadczeń
rodzinnych, to przeciętny miesięczny dochód człon-
ków rodziny uzyskany w roku kalendarzowym po-
przedzającym okres zasiłkowy. Prawo do zasiłku ro-
dzinnego, zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ww. ustawy,
przysługuje, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na
osobę nie przekracza kwoty 504 zł (lub 583 zł, gdy
członkiem rodziny jest dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym, albo o znacznym stopniu niepeł-
nosprawności).
Podstawowym dokumentem, na podstawie któ-
rego ustalany jest dochód rodziny, od którego uza-
leżnione jest prawo do zasiłku rodzinnego, jest za-
świadczenie z urzędu skarbowego o dochodach
z roku kalendarzowego poprzedzającego okres zasił-
kowy. Brany jest pod uwagę dochód netto, czyli przy-
chód wykazany w zaświadczeniu z urzędu skarbo-
wego, pomniejszony o koszty uzyskania przychodu,
należny podatek dochodowy od osób fizycznych,
składki na ubezpieczenia społeczne niezaliczone do
kosztów uzyskania przychodu oraz składki na ubez-
pieczenie zdrowotne. Przeciętny miesięczny dochód
rodziny w przeliczeniu na osobę oblicza się, dzieląc
łączną kwotę dochodu uzyskanego przez wszystkich
członków rodziny w roku kalendarzowym poprze-
dzającym okres zasiłkowy przez 12, czyli przez licz-
bę miesięcy w roku, a następnie przez liczbę człon-
ków rodziny.
Nie zawsze jednak prawo do zasiłku rodzinnego
ustala się w oparciu o dochody osiągnięte w roku
kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy.
Sytuacja dochodowa rodziny na dzień składania
wniosku, w porównaniu z rokiem poprzedzającym
okres zasiłkowy, mogła ulec znacznym zmianom
– zarówno na korzyść, jak i niekorzyść rodziny
ubiegającej się o świadczenia rodzinne. Mamy wte-
dy do czynienia, odpowiednio, z uzyskaniem docho-
du – powiększa się wtedy dochód z roku kalenda-
rzowego poprzedzającego okres zasiłkowy o dochód
uzyskany (art. 5 ust. 4a ww. ustawy), lub utratą
dochodu – pomniejsza się wtedy dochód z roku ka-
lendarzowego poprzedzającego okres zasiłkowy
o dochód utracony (art. 5 ust. 4 ww. ustawy). Jed-
nak nie w przypadku każdej zmiany sytuacji do-
chodowej mamy do czynienia z uzyskaniem lub
utratą dochodu. Ustawa o świadczeniach rodzin-
nych ściśle określa takie sytuacje.
Zgodnie z art. 3 pkt 23 i 24 ww. ustawy odpo-
wiednio za utratę lub uzyskanie dochodu uznaje
się utratę lub uzyskanie dochodu, które nastąpiły
wyłącznie w związku z następującymi okoliczno-
ściami:
— uzyskaniem prawa do urlopu wychowawczego
lub zakończeniem urlopu wychowawczego;
— utratą lub uzyskaniem prawa do zasiłku dla
bezrobotnych lub stypendium w wysokości zasiłku
dla bezrobotnych;
— utratą lub uzyskaniem zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej, z wyłączeniem pracy wykonywa-
nej na podstawie umowy o dzieło;
— utratą lub uzyskaniem zasiłku przedemery-
talnego lub świadczenia przedemerytalnego, a także
emerytury lub renty, renty rodzinnej lub renty so-
cjalnej, z wyjątkiem rent przyznanych rolnikom
w związku z przekazaniem lub dzierżawą gospodar-
stwa rolnego;
— wyrejestrowaniem lub rozpoczęciem pozarol-
niczej działalności gospodarczej.
Przytoczony przez pana posła § 18 ust. 1 rozpo-
rządzenia ministra polityki społecznej z dnia 2 czerw-
ca 2005 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania
w sprawach o świadczenia rodzinne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 105, poz. 881, z późn. zm.), w brzmieniu obowią-
zującym od dnia 6 lipca 2007 r., stanowi właśnie
o sposobie doliczania do dochodu rodziny (a więc do-

chodu z roku kalendarzowego poprzedzającego okres
zasiłkowy) nowego dochodu, który nie istniał w roku
kalendarzowym poprzedzającym okres zasiłkowy
– w przypadku zaistnienia którejś z ww. okoliczności
oznaczających uzyskanie dochodu, do dochodu ro-
dziny dodaje się miesięczną kwotę dochodu uzyska-
nego przez członka rodziny, o ile dochód ten osoba
otrzymuje w dniu ustalania prawa do świadczeń ro-
dzinnych.
Analogiczny mechanizm ustalania aktualnej na
dzień składania wniosku sytuacji dochodowej rodzi-
ny stosowany jest, gdy sytuacja ta uległa pogorsze-
niu w stosunku do stanu z roku kalendarzowego po-
przedzającego okres zasiłkowy, czyli gdy miała miej-
sce utrata dochodu. Zgodnie z § 17 ust. 1 ww. rozpo-
rządzenia, w przypadku utraty przez członka rodzi-
ny dochodu (a więc w przypadku zaistnienia którejś
z wymienionych w art. 3 pkt 23 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych okoliczności oznaczających utratę
dochodu), od dochodu rodziny odejmuje się przecięt-
ną miesięczną kwotę utraconego dochodu.
Jeśli jednak w danej rodzinie, po roku kalenda-
rzowym poprzedzającym okres zasiłkowy, nie zaist-
nieją wskazane w art. 3 pkt 23 i 24 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych okoliczności uznawane za po-
wodujące uzyskanie lub utratę dochodu (a więc nie
ulega zmianie źródło utrzymania rodziny), to prawo
do świadczeń ustalane jest w oparciu o podstawowy
dochód, a więc dochód z roku kalendarzowego po-
przedzającego okres zasiłkowy. Nie zachodzi więc
sytuacja w której przy ustalaniu prawa do świad-
czeń na dany okres zasiłkowy dochód uzyskiwany
w dwóch kolejnych latach z tego samego źródła liczo-
ny jest podwójnie.
Powyższe rozwiązania, tj. wprowadzenie insty-
tucji uzyskania i utraty dochodu, pozwalają na usta-
lanie prawa do zasiłku rodzinnego (i innych świad-
czeń uzależnionych od kryterium dochodowego)
w oparciu o aktualną na dzień ubiegania się o świad-
czenia sytuację dochodową rodziny.
Ponadto trudno się zgodzić ze stwierdzeniem
pana posła, iż regulacje dotyczące świadczeń rodzin-
nych są krzywdzące dla osób, które prowadzą dzia-
łalność opodatkowaną na zasadach ryczałtowych.
Wręcz przeciwnie – zgodnie z art. 3 pkt 1 lit. c usta-
wy o świadczeniach rodzinnych, w przypadku ww.
kategorii osób, dochód z tytułu działalności gospo-
darczej, na podstawie którego ustalane jest prawo
do świadczeń rodzinnych, ustalany jest w oparciu
o oświadczenie osoby prowadzącej działalność.
Jeśli więc dana osoba prowadzi działalność opo-
datkowaną na zasadach ryczałtowych, to sama
określa w oświadczeniu wysokość uzyskanych do-
chodów (zarówno dochodów osiągniętych z tytułu
prowadzonej działalności w całym roku kalendarzo-
wym poprzedzającym okres zasiłkowy, jak i docho-
dów z pierwszego pełnego miesiąca prowadzenia
działalności w przypadku rozpoczęcia działalności
po roku kalendarzowym poprzedzającym okres za-
siłkowy). Niezrozumiałe jest, dlaczego w opisanym
653
przez pana posła przykładzie jako miesięczny do-
chód z tytułu prowadzonej działalności została przy-
jęta suma dochodów z kilku miesięcy.
W związku z powyższym nie planuje się zmian
przepisów dotyczących sposobu ustalania dochodu,
na podstawie którego ustalane jest prawo do świad-
czeń rodzinnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie usunięcia luki prawnej w zakresie
dziedziczenia ustawowego (2592)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 17 kwietnia 2008 r., nr SPS-
-023-2592/08, dotyczącą kwestii pominięcia przy
dziedziczeniu ustawowym dziadków spadkodawcy,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Kodeks cywilny ujmuje krąg spadkobierców usta-
wowych wąsko. Zalicza do nich małżonka i zstęp-
nych spadkodawcy, jego rodziców oraz rodzeństwo
i zstępnych rodzeństwa. W braku małżonka i powo-
łanych do spadku krewnych spadkodawcy Kodeks
cywilny – w art. 935 § 3 – przewiduje dziedziczenie
gminy ostatniego miejsca zamieszkania spadkodaw-
cy albo Skarbu Państwa, jeżeli spadkodawca miał
ostatnie miejsce zamieszkania za granicą lub miej-
sca zamieszkania spadkobiercy w Polsce nie da się
ustalić.
Rozwiązanie to nie odpowiada w należytym stop-
niu celom, których osiąganiu powinny służyć normy
prawa spadkowego. Należy zauważyć, że okres trwa-
nia stosunków cywilnoprawnych o charakterze ma-
jątkowym obliczony jest najczęściej na czas niezależ-
ny od długości życia ich podmiotów będących osoba-
mi fizycznymi. W związku z tym zadaniem prawa
spadkowego powinno być określenie następcy w ra-
zie śmierci podmiotu takiego stosunku cywilno-
prawnego. Pojawienie się sukcesora stwarza szansę
na kontynuację gospodarczego użytku majątku na-
leżącego do spadkodawcy (po jego śmierci) oraz słu-
ży ochronie bezpieczeństwa obrotu. Oba te cele leżą
w interesie społecznym.
Normy prawa spadkowego powinny zachęcać jed-
nostkę do aktywności życiowej i gospodarczej oraz
zniechęcać do marnotrawienia zgromadzonego ma-
jątku. Dzięki instytucjom prawa spadkowego jed-
654
nostka ludzka uzyskuje możliwość pozostawienia
trwałych śladów swej egzystencji. Należy więc przy-
znać jej szeroką autonomię w rozrządzaniu mająt-
kiem na wypadek śmierci, a zarazem porządek dzie-
dziczenia ustawowego ukształtować w sposób odpo-
wiadający jej hipotetycznemu życzeniu.
Powszechnie podkreśla się powiązanie prawa
spadkowego z prawem rodzinnym. Akceptowany jest
też postulat, by instrumenty prawa spadkowego
umacniały więzi rodzinne.
Obecne unormowanie kręgu spadkobierców usta-
wowych nie w pełni odpowiada tym założeniom
i oczekiwaniom. Podkreśla się, że za wąsko ujęto
w nim krąg spadkobierców ustawowych. W wyniku
tego zbyt często dochodzi do dziedziczenia ustawo-
wego gminy lub Skarbu Państwa. Dzieje się tak
mimo pozostawania przy życiu w chwili śmierci
spadkodawcy członków jego rodziny niemieszczą-
cych się jednak wśród osób zaliczonych przez usta-
wodawcę do kręgu spadkobierców ustawowych.
Biorąc powyższe pod uwagę, działająca przy mi-
nistrze sprawiedliwości Komisja Kodyfikacyjna Pra-
wa Cywilnego opracowała projekt ustawy o zmianie
ustawy Kodeks cywilny. Projekt m.in. rozszerza
krąg spadkobierców ustawowych, zaliczając do nich
dziadków spadkodawcy. Pojęcie „dziadków spadko-
dawcy” obejmuje zarówno dziadka, jak i babkę spad-
kodawcy (w obu liniach, tak ojcowskiej, jak i macie-
rzyńskiej).
Według projektu dziadkowie mają dziedziczyć
z mocy ustawy w dalszej kolejności, gdy brak będzie
małżonka, zstępnych spadkodawcy, jego rodziców,
rodzeństwa i zstępnych rodzeństwa chcących i mo-
gących dziedziczyć. Wystarczy więc, że w chwili
otwarcia spadku (śmierci spadkodawcy) będzie żył
choćby jeden chcący i mogący dziedziczyć przedsta-
wiciel tej grupy spadkobierców ustawowych, z którą
dziadkowie konkurują, by do dziedziczenia dziad-
ków nie doszło. Udziały spadkowe dziadków mają
być jednakowe. Nie ma przy tym znaczenia to, czy
osoby należące do tej grupy spadkobierców ustawo-
wych pozostawały w związkach małżeńskich. Jeżeli
któreś z dziadków nie dożyło otwarcia spadku,
udział, który miałby mu (jej) przypaść, będą dziedzi-
czyć w równych częściach dzieci tego z dziadków,
a gdy i któreś z jego (jej) dzieci nie dożyło otwarcia
spadku, powołani będą z kolei jego (jej) dzieci (i da-
lej, na podobnej zasadzie, dalsi ich zstępni).
Rozwiązania przewidziane w projekcie, odsuwa-
jące na dalszy plan dziedziczenie ustawowe gminy
i Skarbu Państwa, są zgodne z oczekiwaniami wyra-
żonymi pod adresem ustawodawcy przez Trybunał
Konstytucyjny w wyroku z 31 stycznia 2001 r. (PIV/
99, OTK 2001, nr 1, poz. 5). Można tu powołać rów-
nież wyrok TK z 5 września 2007 r. (P 21/06, OTK-A
2007/8/96), w którego uzasadnieniu stwierdzono, że
„przejście własności osoby zmarłej na rzecz Skarbu
Państwa lub innego podmiotu publicznego nie jest
kategorycznie wykluczone, ale może ono wejść w grę
dopiero wówczas, gdy nie jest możliwe ustalenie osób
fizycznych, których następstwo prawne po zmarłym
jest bardziej uzasadnione bliskością stosunku łączą-
cego te osoby ze spadkodawcą”.
Projekt ustawy umieszczony został na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Sprawiedliwości (www.
ms.gov.pl) w zakładce,,Projekty aktów prawnych
MS”. Projektowany akt jest po uzgodnieniach mię-
dzyresortowych.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie zmiany art. 3982 § 1 ustawy
Kodeks postępowania cywilnego (2593)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły, przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 17 kwiet-
nia 2008 r., SPS-023-2593/08, w sprawie potrzeby
nowelizacji art. 3982 § 1 Kodeksu postępowania cy-
wilnego, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Na wstępie podkreślić należy, że skarga kasacyj-
na jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia i kon-
troli legalności orzeczeń przez Sąd Najwyższy, przy-
sługującym od prawomocnych orzeczeń sądu II in-
stancji. Służy realizacji interesu publicznego przez
ujednolicanie orzecznictwa i rozstrzyganie trudnych
kwestii prawnych, które z reguły w sprawach o ma-
łej wartości nie występują.
Zgodnie z art. 3982 § 1 K.p.c. skarga kasacyjna
jest niedopuszczalna w sprawach o prawa majątko-
we, w których wartość przedmiotu zaskarżenia jest
niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych, w sprawach
gospodarczych – niższa niż siedemdziesiąt pięć ty-
sięcy złotych, a w sprawach z zakresu prawa pracy
i ubezpieczeń społecznych – niższa niż dziesięć ty-
sięcy złotych. Jednakże w sprawach z zakresu ubez-
pieczeń społecznych skarga kasacyjna przysługuje
niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia
w sprawach o przyznanie i o wstrzymanie emerytu-
ry lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpiecze-
nia społecznego. Przepis ten określa kryterium war-
tości przedmiotu zaskarżenia dla poszczególnych
kategorii spraw, przesądzające o dopuszczalności
wniesienia skargi kasacyjnej.
Nie można zgodzić się z wyrażonym w interpela-
cji poglądem, że przyjęta w powyższym przepisie
kwota graniczna w wysokości 10 000 zł odnosząca
się do wartości przedmiotu sporu dla spraw z zakre-

su prawa pracy i ubezpieczeń społecznych stanowi
„ograniczenie dla obywateli do dochodzenia swoich
praw przed sądem”. Trzeba bowiem pamiętać, że po-
stępowanie sądowe jest dwuinstancyjne. Strona ma
zapewnioną pełną możliwość dochodzenia swych
praw w obu instancjach.
Zauważyć przy tym należy, że w sprawach o rosz-
czenia pracowników dotyczących nawiązania, ist-
nienia lub rozwiązania stosunku pracy zazwyczaj
istnieje możliwość wniesienia skargi kasacyjnej
– z uwagi na sposób liczenia wartości przedmiotu
sporu (i najczęściej zaskarżenia), określony w art. 231
K.p.c. W myśl tego przepisu w sprawach wyżej wy-
mienionych wartość przedmiotu sporu stanowi, przy
umowach na czas określony – suma wynagrodzenia
za pracę za okres sporny, lecz nie więcej niż za rok,
a przy umowach na czas nieokreślony – za okres jed-
nego roku.
Wskazać trzeba, że w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 11 września 2007 r. w sprawie wysoko-
ści minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2008 r.
(Dz. U. Nr 171, poz. 1209) minimalne wynagrodze-
nie za pracę określone zostało na poziomie 1126 zł.
Kwota ta pomnożona przez 12 – stosownie do treści
przepisu art. 231 K.p.c. – przekracza „próg kasacyj-
ny” określony na kwotę 10 000 zł.
Dostrzec również należy, że w najistotniejszych
sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych o przy-
znanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz
o objecie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego
skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od warto-
ści przedmiotu zaskarżenia.
Mając na uwadze powyższe, przyjąć trzeba, że
postulowana w interpelacji konieczność nowelizacji
przepisu art. 398 2 § 1 K.p.c. poprzez zniesienie bądź
znaczne obniżenie kwoty pieniężnej ograniczającej
dopuszczalność skargi kasacyjnej w sprawach z za-
kresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie
znajduje uzasadnienia.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie budowy obwodnicy miasta Brzeziny
oraz wiaduktu kolejowego w Rogowie
na drodze krajowej nr 72 (2594)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jarosława Jagiełły z dnia
655
9 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
17 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2594/08,
w sprawie budowy obwodnicy miasta Brzeziny
oraz wiaduktu kolejowego w Rogowie w ciągu dro-
gi krajowej nr 72, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Budowa obwodnicy Brzezin znajduje się obecnie
na etapie wstępnych prac projektowych. Opracowy-
wany jest II etap studium techniczno-ekonomiczno-
-środowiskowego. Studium to, po uzgodnieniu ra-
portu oddziaływania na środowisko, zostanie rozpa-
trzone na posiedzeniu Komisji Oceny Przedsięwzięć
Inwestycyjnych działającej przy Generalnym Dy-
rektorze Dróg Krajowych i Autostrad. Przewiduje
się, że posiedzenie KOPI w tej sprawie odbędzie się
w II półroczu 2008 r.
Zatwierdzenie studium przez KOPI jest warun-
kiem niezbędnym do opracowania materiałów do
wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
oraz decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji drogi.
W świetle powyższego, w szczególności biorąc
pod uwagę obecny wstępny etap prac, należy stwier-
dzić, iż rozpoczęcie robót budowlanych możliwe bę-
dzie po roku 2012, czyli w następnej perspektywie
finansowej.
Odnosząc się do kwestii związanej z budową wia-
duktu kolejowego w Rogowie, uprzejmie informuję,
iż przedmiotowe przedsięwzięcie nie było zaplano-
wane do realizacji w ramach Sektorowego Progra-
mu Operacyjnego „Transport na lata 2004-2006”,
dlatego też nie jest realizowane w ramach aktualnie
prowadzonej modernizacji linii Warszawa–Łódź.
Jednakże PKP PLK SA opracowało „Koncepcję wie-
lobranżową bezkolizyjnego skrzyżowania w km
97.346 linii nr 1 (szlak Rogów–Koluszki) dzięki cze-
mu możliwe było w 2007 r. podpisanie umowy współ-
pracy z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Auto-
strad, Oddział w Łodzi dotyczącej realizacji tego
przedsięwzięcia. W chwili obecnej PKP PLK SA
przygotowują materiały przetargowe na wyłonie-
nie wykonawcy w systemie „projekt i budowa”.
Przewidywany termin zakończenia budowy wia-
duktu w Rogowie to połowa 2011r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
656
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie modernizacji samolotów MIG-29
(2595)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły w spra-
wie modernizacji samolotów MIG-29 (SPS-023-
-2595/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Samoloty MiG-29, zakupione przez Polskę pod
koniec lat 80. (12 sztuk), jak również pozyskane
z Republiki Czeskiej (10 sztuk), eksploatowane były
w 1. Eskadrze Lotnictwa Taktycznego w Mińsku
Mazowieckim. Natomiast samoloty pozyskane z Re-
publiki Federalnej Niemiec (21 sztuk) zostały prze-
znaczone do ukompletowania 41. Eskadry Lotnic-
twa Taktycznego w Malborku po wycofaniu z eks-
ploatacji samolotów MiG-21.
W związku z bardzo dużym stopniem wyeksplo-
atowania samolotów pozyskanych z Luftwaffe, po
dokonaniu oceny ich stanu technicznego podjęto de-
cyzję o dalszej eksploatacji jedynie 11 z 21 samolo-
tów po wykonaniu stosownych remontów. Pozostałe
zostały zgłoszone do zagospodarowania na cele szko-
leniowe, wystawowe (Muzeum Wojska Polskiego,
Muzeum Lotnictwa itp.) oraz badawcze (Instytut
Techniczny Wojsk Lotniczych).
Opracowany został program przedłużenia resur-
su samolotów MiG-29. W chwili obecnej zakończono
już realizację remontu modernizacyjnego 13 samolo-
tów (w tym dziesięciu pozyskanych z Luftwaffe
i trzech wchodzących w skład 1. Eskadry Lotnictwa
Taktycznego), uzyskując możliwość ich eksploatacji
według stanu technicznego do 2029 r. Kolejne trzy,
pozostałe do ukompletowania 41. Eskadry Lotnic-
twa Taktycznego, znajdują się w fazie końcowej re-
montu. Natomiast remont modernizacyjny pozosta-
łych samolotów przewidzianych do dalszej eksplo-
atacji w 1. Eskadrze Lotnictwa Taktycznego został
rozpoczęty i będzie realizowany sukcesywnie do
2011 r. Prace są wykonywane w Wojskowych Zakła-
dach Lotniczych nr 2 w Bydgoszczy.
Wszystkie samoloty eksploatowane w kraju zo-
stały już doposażone w systemy pozwalające na ich
wykorzystanie w kontrolowanej przestrzeni po-
wietrznej. Do systemów tych należą: światła antyko-
lizyjne, systemy nawigacji TACAN i GPS, systemy
lądowania ILS oraz system IFF.
W trakcie remontu samoloty będą doposażone, co
pozwoli na zwiększenie ich możliwości operacyjnych.
Środki finansowe na ten cel zostały ujęte w planie
modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP, z termi-
nem realizacji w latach 2008–2011.
Przeprowadzone prace remontowo-moderniza-
cyjne pozwolą na eksploatację samolotów MiG-29
w Siłach Powietrznych do 2030 r.
Pragnę również poinformować, że w ramach prac
nad „Programem rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach
2009–2018” została zidentyfikowana potrzeba ope-
racyjna „Zwiększenie możliwości bojowych lotnic-
twa taktycznego oraz możliwości wsparcia lotnictwa
taktycznego”, której realizacja m.in. zakłada prze-
prowadzenie dodatkowej modernizacji 16 samolotów
MiG-29 (pochodzących z 1. Eskadry Lotnictwa Tak-
tycznego). Będzie ona obejmować m.in. unowocze-
śnienie awioniki, systemów dowodzenia i łączności
oraz uzbrojenia. Jej celem ma być zwiększenie po-
tencjału bojowego i przygotowanie samolotów MiG-
-29 do realizacji do 2030 r. zadań w systemie obrony
powietrznej kraju oraz Zintegrowanym Systemie
Obrony Powietrznej Organizacji Traktatu Północ-
noatlantyckiego, a także zapewnienie kompatybil-
ności z samolotami F-16.
Jednocześnie informuję, w dniu 30 kwietnia br.
na posiedzeniu Rady Uzbrojenia zgłoszone zostały
stosowne wymagania operacyjne oraz wymagania
taktyczno-techniczne na przedmiotową moderniza-
cję. Wypracowane rozwiązania stanowić będą pod-
stawę do ujęcia powyższego przedsięwzięcia w „Pla-
nie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych RP w la-
tach 2009–2018”.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie zakupu przez Polskę samolotów
szkolno-bojowych (2596)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły w spra-
wie zakupu przez Polskę samolotów szkolno-bojo-
wych (SPS-023-2596/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Procedura pozyskania samolotu do realizacji
szkolenia zaawansowanego polskich pilotów została
wszczęta w 2006 r., kiedy to opracowano i zatwier-
dzono identyfikację potrzeby operacyjnej.
W roku ubiegłym na podstawie decyzji nr 262/
MON ministra obrony narodowej z dnia 5 czerwca
2007 r. w sprawie opracowania koncepcji szkolenia
personelu latającego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej została opracowana i zaakceptowana przez

ministra obrony narodowej „Koncepcja szkolenia
personelu latającego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej”. Dokument ten miał na celu dokonanie
kompleksowej analizy możliwych wariantów szkole-
nia personelu latającego na potrzeby Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej i wskazanie najbardziej
optymalnych rozwiązań.
W czasie jego opracowywania dokonano oceny po-
siadanych możliwości i resursów eksploatowanych
statków powietrznych, ich docelowej eksploatacji oraz
potrzeb w celu realizacji założonych zadań. Dokona-
no też szeregu innych analiz, w tym rozwiązań w za-
kresie szkolenia personelu latającego, przyjętych
w państwach członkowskich Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego oraz wiodących krajach świa-
ta nienależących do tej organizacji. Przy kalkulacjach
i analizach najbardziej optymalnych wariantów przy-
jęto zasadę oceny stanu faktycznego i optymalizacji
przedsięwzięć w celu osiągnięcia niezbędnych zdolno-
ści operacyjnych, przy zachowaniu najkorzystniej-
szych relacji „koszt – efekt”.
Koncepcja uwzględnia potrzeby Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie nie tylko szko-
lenia personelu latającego, ale i perspektywicznych
zdolności dotyczących transportu VIP, transportu
na potrzeby rodzajów Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej (z uwzględnieniem zabezpieczenia szko-
lenia w kraju), możliwości wypełnienia zobowiązań
sojuszniczych i posiadania określonego potencjału
do realizacji zadań bojowych.
Ponadto, po analizie aktualnego modelu szkole-
nia i posiadanego potencjału dydaktycznego, przed-
stawiono propozycje zmian w systemie kształcenia
i szkolenia specjalistycznego, ukierunkowane na za-
spokojenie aktualnych oraz perspektywicznych po-
trzeb i wymagań, wynikających z wprowadzenia na
wyposażenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
nowego uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w tym sa-
molotów wielozadaniowych F-16. W „Koncepcji…”
znalazła się rekomendacja dotycząca konieczności
zakupu eskadry (16–18 sztuk) samolotów szkolenia
zaawansowanego LIFT (Lead-In Fighter Trainer).
W konsekwencji, również w 2007 r., opracowano
i przedstawiono do zaopiniowania Radzie Uzbroje-
nia wymagania operacyjne na pozyskanie samolotu
szkolno-bojowego do szkolenia zaawansowanego
(w trybie wskazanym w decyzji nr 157/MON mini-
stra obrony narodowej z dnia 29 marca 2007 r.
w sprawie wprowadzenia procedur realizacji w okre-
sie przejściowym zakupów nowego wzoru uzbrojenia
i sprzętu wojskowego w resorcie obrony narodowej
– Dz. Urz. MON Nr 8, poz. 93 ze zm.
Na podstawie zaakceptowanego przez ministra
obrony narodowej wniosku Rady Uzbrojenia nr 12/
RU/WO, w którym zakwalifikowano wymaganie
operacyjne na samolot szkolno-bojowy do kategorii
K2, określono tryb zaspokojenia potrzeby operacyj-
nej przez zakup.
W 2008 r. została opracowana „Propozycja pozy-
skania samolotu szkolenia zaawansowanego (LIFT)
657
oraz modernizacji samolotu PZL-130”. Realizacja
propozycji pozwoli na uzyskanie narodowych możli-
wości w zakresie szkolenia personelu latającego na
potrzeby samolotu F-16 oraz perspektywicznych sa-
molotów wielozadaniowych, a także umożliwi ofero-
wanie szkolenia zaawansowanego pilotów z innych
państw.
Dokument ten został oparty na analizach zawar-
tych w „Koncepcji szkolenia personelu latającego Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej” i zawiera har-
monogram realizacji zadań niezbędnych do wykona-
nia przez jednostki organizacyjne resortu obrony
narodowej w celu pozyskania samolotu klasy LIFT.
W celu przyspieszenia prac związanych z przygo-
towaniem dokumentów niezbędnych do wszczęcia
procedury pozyskania samolotu szkolno-bojowego
zespół ekspertów z Dowództwa Sił Powietrznych
opracował wstępne założenia taktyczno-techniczne
na samolot szkolno-bojowy do szkolenia zaawanso-
wanego.
Obecnie prowadzona jest analiza uwag i sugestii,
przesłanych przez komórki organizacyjne resortu
obrony narodowej oraz wprowadzane są stosowne
poprawki. Po uzgodnieniu w Radzie Uzbrojenia i ak-
ceptacji dokument będzie stanowił podstawę mery-
toryczną określającą parametry uzbrojenia i sprzętu
wojskowego, a zadanie to zostanie ujęte w „Planie
modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej w latach 2009–2010”.
Równolegle trwają prace nad przygotowaniem
decyzji ministra obrony narodowej w sprawie pozy-
skania i wdrożenia na wyposażenie Sił Zbrojnych
samolotu szkolno-bojowego do szkolenia zaawanso-
wanego.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że dotych-
czasowe działania związane z pozyskaniem samolo-
tu szkolno-bojowego pozwoliły przygotować i uzgod-
nić szereg dokumentów niezbędnych do wszczęcia
procedury przetargowej, której uruchomienie plano-
wane jest w listopadzie br. Działanie takie, połączo-
ne z równoległą realizacją przedsięwzięć w zakresie
przygotowania infrastruktury, szkolenia personelu
latającego i specjalistów służby inżynieryjno-lotni-
czej, stworzenia bazy obsługowo-remontowej i szko-
leniowej (w przypadku wyasygnowania środków fi-
nansowych na realizację tego zadania), pozwoli na
wdrożenie samolotu LIFT do szkolenia w Siłach Po-
wietrznych z końcem 2012 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
658
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie powstania w Polsce trasy
szybkiej kolei oraz budowy tunelu kolejowego
łączącego dworce kolejowe Łódź Fabryczna
i Łódź Kaliska (2597)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Jagiełły w sprawie
powstania w Polsce trasy szybkiej kolei oraz budowy
tunelu kolejowego łączącego dworce kolejowe Łódź
Fabryczna i Łódź Kaliska, uprzejmie informuję.
Jednym z głównych zadań „Strategii rozwoju
kraju 2007–2015” przyjętej przez Radę Ministrów
w dniu 29 listopada 2006 r. jest zapewnienie dostęp-
ności komunikacyjnej w regionach Polski, a szcze-
gólnie w głównych ośrodkach gospodarczych. Trans-
port kolejowy ma do odegrania bardzo istotną rolę
w tworzeniu strukturalnych podstaw trwałego
wzrostu gospodarczego. Projekt „Polityki transpor-
towej państwa na lata 2007–2020” określa, że wy-
znacznikiem rozwoju sektora transportu będzie re-
alizacja czterech priorytetów:
— zwiększenie dostępności kraju i wzmocnienia
powiązań regionalnych,
— poprawa jakości i dostępności usług transpor-
towych dla obywateli,
— ograniczenie negatywnego wpływu transpor-
tu na środowisko naturalne,
— poprawa stanu bezpieczeństwa w transporcie.
Z tych właśnie przyczyn budowa linii kolejowej
dużych prędkości jest jednym z priorytetów w za-
kresie rozwoju infrastruktury transportowej w Pol-
sce. Podjęcie działań w zakresie wybudowania i od-
dania do eksploatacji linii dużej prędkości Warsza-
wa– Łódź–Wrocław/Poznań umożliwi:
— podniesienie poziomu spójności społecznej,
gospodarczej i przestrzennej, co szczególnie istotne
jest w stosunku do Wrocławia (jest to jedyne mia-
sto wojewódzkie, które nie ma bezpośredniego po-
łączenia kolejowego ze stolicą kraju) i pośrednio
Szczecina,
— zapewnienie obsługi rosnących potrzeb mobil-
ności polskiego społeczeństwa, z uniknięciem zjawi-
ska kongestii w innych gałęziach transportu,
— pełniejsze włączenie się polskiego społeczeń-
stwa i gospodarki w europejskie sieci współpracy go-
spodarczej, naukowej i kulturalnej,
— zdyskontowanie korzystnego położenia geo-
graficznego Polski na głównych międzynarodowych
szlakach transportowych.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, jako zarządca
infrastruktury kolejowej w Polsce, odpowiedzialny
za rozwój linii kolejowych, zgłosiły do Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” projekt
pod nazwą „Przygotowanie budowy linii dużych
prędkości”. Zgłoszone zadanie zostało zaakceptowa-
ne przez rząd i ujęte na liście projektów podstawo-
wych w osi priorytetowej VII: Transport przyjazny
środowisku w indykatywnym wykazie indywidual-
nych projektów dużych dla PO „Infrastruktura i śro-
dowisko” na lata 2007–2013. Realizacja projektu
nastąpi przy wykorzystaniu środków Funduszu
Spójności i Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego. Orientacyjny koszt projektu „Przygo-
towanie budowy linii dużych prędkości” to 287,48
mln PLN, a szacunkowa kwota dofinansowania wy-
nosi 183,99 mln PLN. Przewidywany okres realiza-
cji prac przygotowawczych to lata 2008–2012. W ra-
mach tych prac opracowane będzie m.in. studium
wykonalności, które powinno odpowiedzieć m.in. na
pytanie, jaką trasą zostanie poprowadzona ta linia.
W toku analiz dotyczących przebiegu linii uwzględ-
nione będą także aktualne realizowane zadania in-
westycyjne oraz inicjatywy podejmowane przez wła-
dze samorządowe. Dotyczy to także inwestycji po-
dejmowanych w centrum Łodzi.
W związku z tym, iż planowana jest budowa no-
wej linii kolejowej, poprowadzonej nowym szlakiem
i spełniającej inne nowe wymagania techniczne,
oraz z uwagi na skalę tej inwestycji (zarówno pod
względem rzeczowym jak i finansowym) rozpoczęcie
jej realizacji planowane jest po 2013 r. Obecnie trud-
no jest określić szczegóły dotyczące przebiegu linii
dużych prędkości przez poszczególne aglomeracje
miejskie oraz źródeł finansowania zarówno koncep-
cji, jak i jej realizacji. Studium wykonalności opraco-
wane w ramach prac przygotowawczych przewidy-
wanych na lata 2008–2012 powinno zawierać infor-
macje dotyczące powyższych kwestii. Wstępne ana-
lizy ekonomiczno-finansowe i społeczno-gospodar-
cze wskazują, iż planowany przebieg linii dużych
prędkości w układzie „Y” Warszawa–Łódź–Wro-
cław/Poznań ze względu na ekonomiczną efektyw-
ność inwestycji jest optymalny.
W chwili obecnej w PKP PLK SA, spółce będącej
beneficjentem ww. środków unijnych pochodzących
z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko”, utworzony został zespół ekspertów, którego
zadaniem jest przygotowanie strategii budowy linii
dużych prędkości w Polsce. Niezależnie od tego za-
rządzeniem nr 15 prezesa Rady Ministrów z dnia
20 lutego 2008 r. został powołany Międzyresortowy
Zespół do Spraw Kolei Dużych Prędkości, który jest
organem pomocniczym prezesa Rady Ministrów.
W jego skład wchodzą przedstawiciele Ministerstwa
Infrastruktury, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Gospodarki,
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, Ministerstwa
Środowiska w randze sekretarzy i podsekretarzy
stanu, wojewodowie z województw: dolnośląskiego,
łódzkiego, mazowieckiego, wielkopolskiego oraz pre-
zesi zarządów spółek PKP S.A. i PKP PLK S.A.
Podstawowym zadaniem tego zespołu jest:

1) opracowanie projektu „Programu budowy
i uruchomienia przewozów kolejami dużych prędko-
ści w Polsce”,
2) monitorowanie realizacji programu.
W terminie 3 miesięcy od dnia powołania, tj. do
końca maja br., zespół opracuje i przygotuje do przed-
łożenia Radzie Ministrów projekt ww. programu.
Dopiero prace zespołu odpowiedzą na szereg pytań
dotyczących m.in., z jakich środków i na jakich zasa-
dach finansowana będzie inwestycja budowy w Pol-
sce kolei dużych prędkości.
Powołanie Zespołu Międzyresortowego ds. Kolei
Dużych Prędkości jest wyrazem przekonania Rady
Ministrów o potrzebie wprowadzenia do Polski no-
wej techniki transportu kolejowego na miarę XXI
wieku. Zespół opracuje program działań, który bę-
dzie podstawą do podjęcia kolejnych konkretnych
kroków zmierzających do uruchomienia w Polsce
przewozów pociągami dużej prędkości.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a panu posłowi Jarosławowi
Jagielle bardzo dziękuję za zainteresowanie się po-
wyższą sprawą.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie opóźnienia w wypłatach rolnikom
należnych płatności cukrowych (2598)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Marzenny Drab w sprawie płatności cu-
krowych, przesłaną przy piśmie z dnia 17 kwietnia
br., nr SPS-023-2598/08, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. usta-
nawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla
rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG)
nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001,
(WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/
1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000,
(EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz.
UE L 270 z 21 października 2003 r., str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
3, t. 40, str. 269, z późn. zm.) płatności przekazywa-
ne są raz w roku w okresie od 1 grudnia do 30 czerw-
659
ca kolejnego roku kalendarzowego. Jest to termin
wypłaty obwiązujący we wszystkich krajach Unii
Europejskiej, ponieważ przepisy rozporządzeń wspól-
notowych obowiązują wprost we wszystkich pań-
stwach członkowskich.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 19 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego o każdym przypadku niezałatwienia spra-
wy (wydania decyzji) dotyczącej przyznania płatno-
ści do dnia 1 marca roku następującego po roku,
w którym został złożony wniosek, Agencja Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa powinna zawia-
domić rolnika, podając przyczyny zwłoki i wskazu-
jąc nowy termin załatwienia sprawy.
Natomiast w regionach, w których ze względu na
nadzwyczajne okoliczności rolnicy stoją w obliczu
dotkliwych trudności finansowych, na podstawie
art. 28 ust. 3 lit. c rozporządzenia nr 1782/2003,
zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 144 ust. 2
rozporządzenia nr 1782/2003, Komisja Europejska
może upoważnić państwa członkowskie, w zależno-
ści od sytuacji budżetowej, do przekazania rolnikom
z tych regionów, przed dniem 1 grudnia, płatności
zaliczkowych:
— w wysokości do 50% należnych płatności;
— w wysokości do 80% należnych płatności,
w przypadku gdy zaliczki zostały już przewidziane.
Odnosząc się do zagadnienia wysokości stawki
płatności cukrowej na 2007 r., uprzejmie informuję,
że wysokość stawki płatności cukrowej za 2007 r. na
poziomie 37,29 zł na 1 tonę buraków cukrowych zo-
stała określona w rozporządzeniu ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 18 grudnia 2007 r. w spra-
wie stawki płatności cukrowej za 2007 r. (Dz. U.
Nr 247, poz. 1836).
Wobec zgłoszonej przez Agencję Restrukturyza-
cji i Modernizacji Rolnictwa w marcu bieżącego
roku większej ilości buraków cukrowych (12 479
493,426 ton) objętych umowami, które kwalifikują
się do przyznania płatności cukrowej, niż przyjęta
do ustalenia stawki płatności cukrowej za 2007 r.
(tj. 12 433 057,63 tony) w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 18 grudnia 2007 r.
w sprawie stawki płatności cukrowej za 2007 r. ko-
nieczne było wydanie rozporządzenia w sprawie
zmniejszenia stawki płatności cukrowej za 2007 r.
w celu zapewnienia nieprzekroczenia koperty fi-
nansowej określonej dla Polski na realizację płat-
ności cukrowej za 2007 r.
W związku z powyższym, na podstawie upoważ-
nienia zawartego w art. 24b ust. 2 ustawy z dnia 26
stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217 i Nr 99,
poz. 666 oraz z 2008 r. Nr 44, poz. 262) zostało przy-
gotowane rozporządzenie ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 27 marca 2008 r. w sprawie zmniej-
szenia stawki płatności cukrowej za 2007 r. (Dz. U.
Nr 54, poz. 333), zgodnie z którym stawkę płatności
cukrowej za 2007 r. określoną w rozporządzeniu mi-
660
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 18 grudnia
2007 r. zmniejszono o 0,14 zł na 1 tonę buraków cu-
krowych, tj. do kwoty 37,15 zł na 1 tonę.
Odnosząc się do zagadnienia wypłaty płatności
cukrowej za 2007 r., wyjaśniam, co następuje.
W 2006 r. rolnikom w Rzeczypospolitej Polskiej
została przyznana i wypłacona płatność cukrowa
w kwocie przekraczającej o kwotę ok. 8 mln zł pułap
w kwocie 99 135 000 euro (tj. 393 694 825,50 zł)
określony dla Polski na rok 2006 w tabeli I w ust. 2
w załączniku nr VII lit. K do rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. usta-
nawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia
bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla
rolników oraz zmieniającego rozporządzenia (EWG)
nr 2019/93, (WE) nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001,
(WE) nr 1454/2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/
1999, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000,
(EWG) nr 2358/71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz.
UE L 270 z 21 października 2003 r., str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3,
t. 40, str. 269, z późn. zm.).
Stosownie do brzmienia załącznika nr VII lit. K
do rozporządzenia Rady nr 1782/2003, w przypadku
gdy suma płatności cukrowych przypadających na
każdego rolnika przekracza w państwie członkow-
skim pułap określony w tym rozporządzeniu, kwota
przypadająca na każdego rolnika jest proporcjonal-
nie zmniejszana.
W związku z tym, iż płatność cukrowa przyzna-
wana jest w decyzji w sprawie przyznania płatności,
zgodnie z art. 24 ust 3 ustawy z dnia 26 stycznia
2007 r. o płatnościach w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego, zaistniała konieczność wstrzyma-
nia wydawania decyzji tym rolnikom, którzy ubiega-
ją się o przyznanie płatności cukrowej, do czasu wej-
ścia w życie przepisów wprowadzających redukcję
stawki płatności cukrowej.
W związku z powyższym minister rolnictwa i roz-
woju wsi przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płatno-
ści cukrowej, który został przyjęty na posiedzeniu
Rady Ministrów w dniu 5 lutego br. Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej na 9. posiedzeniu w dniu 29 lutego
2008 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy o płatno-
ściach do gruntów rolnych i płatności cukrowej oraz
ustawy o opłacie skarbowej. Senat w dniu 6 marca
2008 r. przyjął ustawę bez poprawek (druk nr 72).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lutego
2008 r. o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów
rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie
skarbowej (Dz. U. Nr 44, poz. 262), która weszła
w życie dnia 15 marca 2008 r., minister rolnictwa
i rozwoju wsi został zobowiązany do określenia,
w drodze rozporządzenia, na podstawie informacji
przekazanych przez prezesa ARiMR, wielkości
zmniejszenia kwoty płatności cukrowej za 2006 r.,
w terminie 21 dni od dnia wejścia w życie tej ustawy.
Przedmiotowe rozporządzenie zostało podpisane
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 27 mar-
ca 2008 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 332). Uwzględniając
kwotę ok. 8 mln zł, o którą została przekroczona ko-
perta finansowa na realizację płatności cukrowej za
2006 r. w rozporządzeniu ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 27 marca 2008 r. w sprawie zmniej-
szenia płatności cukrowej za 2006 r. (Dz. U. Nr 54,
poz. 332), określono, że wielkość zmniejszenia kwo-
ty płatności cukrowej za 2006 r. wynosi 1,994006%
kwoty tej płatności.
W związku z powyższym minister rolnictwa
i rozwoju wsi dołożył wszelkich starań, aby w możli-
wie najkrótszym czasie zostały przygotowane pod-
stawy prawne umożliwiające Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa naliczanie należnych
rolnikom płatności cukrowych.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 29 lutego
2008 r. o zmianie ustawy o płatnościach do gruntów
rolnych i płatności cukrowej oraz ustawy o opłacie
skarbowej kierownik biura powiatowego ARiMR,
na podstawie wielkości określonej przez ministra,
ustali rolnikowi lub jego spadkobiercy w decyzji
o przyznaniu płatności cukrowej za rok 2007 wiel-
kość zmniejszenia kwoty płatności cukrowej za rok
2006 z tytułu proporcjonalnego zmniejszenia kwoty
płatności cukrowej przyznanej za rok 2006.
W przypadku gdy kwota płatności cukrowej przy-
padającej rolnikowi za rok 2006 nie została jeszcze
przyznana, kierownik biura powiatowego agencji
ustala kwotę zmniejszenia płatności cukrowej za rok
2006 z tytułu proporcjonalnego zmniejszenia kwoty
płatności cukrowej w decyzji o przyznaniu tej płatno-
ści za rok 2006 (zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o zmia-
nie ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płat-
ności cukrowej oraz ustawy o opłacie skarbowej).
Jeżeli rolnikowi lub jego spadkobiercy nie przy-
znaje się płatności cukrowej za rok 2007, kierownik
biura powiatowego agencji kwotę zmniejszenia płat-
ności cukrowej za rok 2006 ustala z urzędu, w dro-
dze odrębnej decyzji, i nakazuje zwrot tej kwoty
(zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej oraz ustawy o opłacie skarbowej).
Obecnie Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa rozpoczęła procedurę przyznawania
płatności cukrowych za 2007 r. Procedura ta zosta-
ła przygotowana w sposób, który umożliwi rolni-
kom otrzymanie należnych płatności, a ARiMR od-
zyskanie płatności nadpłaconych w sposób najmniej
uciążliwy dla rolnika. Kwoty należnych płatności
będą rolnikom wypłacane niezwłocznie po doręcze-
niu decyzji.
W kampanii 2007 r. złożono 61 475 wniosków
o przyznanie płatności cukrowej, z czego 61 208
wniosków związanych jest z koniecznością zastoso-
wania redukcji kwoty płatności.
Do dnia 5 maja 2008 r. biura powiatowe agencji
sporządziły tzw. listy zleceń płatności dla 59 773 rol-
ników na łączną kwotę 438 062,9 tys. zł, co stanowi

94,4% kwoty planowanej do wypłaty, wynoszącej
463 613,2 tys. zł, przy uwzględnieniu ilości buraków
cukrowych kwalifikujących się do przyznania płat-
ności w 2007 r. (12 479,5 tys. ton). Do dnia 7 maja
2008 r. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa dokonała przelewów dla beneficjentów na
łączną kwotę 118,8 mln zł.
Jednocześnie pragnę zapewnić Pana Marszałka,
że resort rolnictwa dokłada wszelkich starań, żeby
realizacja płatności odbywała się sukcesywnie i bez
zbędnej zwłoki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie likwidacji cukrowni
w Brześciu Kujawskim (2599)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Zbigniewa Girzyńskiego
z dnia 07 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2599/08) w spra-
wie likwidacji oddziału Krajowej Spółki Cukrowej SA
z siedzibą w Toruniu – Cukrowni Brześć Kujawski,
uprzejmie przedstawiam poniższe informacje.
Konsekwencją realizowanej od 2006 r. reformy
rynku cukru we wszystkich krajach zjednoczonej Eu-
ropy, a zatem również w Polsce, jest zmniejszenie li-
mitów produkcyjnych (we wszystkich cukrowniach
UE, w tym należących do Krajowej Spółki Cukrowej
SA), co powoduje m.in. konieczność podejmowania
bardzo trudnych i niepopularnych decyzji w zakresie
redukcji ilości cukrowni i koncentracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi
10 oddziałów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA,
których usytuowanie w poszczególnych wojewódz-
twach jest następujące:
— zachodniopomorskie – Oddział Cukrownia
Kluczewo;
— pomorskie – Oddział Cukrownia Malbork;
— podlaskie – Oddział Cukrownia Łapy;
— łódzkie – Oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA;
— kujawsko-pomorskie – oddziały cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski;
— lubelskie – oddziały cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln t, przebiegała
661
znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku z po-
wyższym na początku bieżącego roku zapadła decy-
zja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cukru,
co dotyczy krajów, które nie skorzystały z funduszu
restrukturyzacji, w tym także Polski.
W tym celu otworzono fundusz restrukturyzacji
i zaoferowano wysokie wsparcie finansowe z tytułu
zaniechania na stałe uprawy buraków cukrowych
i produkcji cukru. Plantatorzy otrzymają dodatko-
wo jednorazową płatność za zaprzestanie na stałe
uprawy buraków kwotowych w wysokości 237,5
euro/t cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości ok. 25% zo-
stanie im zredukowana przymusowo w 2010 r., bez
żadnych odszkodowań.
Z informacji uzyskanej od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wynika, że wszyscy producenci cukru
w Polsce (KSC SA, Südzucker Polska, Nordzucker
Polska, British Sugar Overseas Polska, Nordzucker,
Pfeiffer und Langen Polska), uwzględniając rachu-
nek ekonomiczny, podjęli decyzje o redukcji kwot
produkcyjnych o 13,5% od roku gospodarczego
2008/2009.
Wniosek restrukturyzacyjny uwzględniający li-
kwidację (demontaż) Cukrowni Lublin i wyłączenie
z produkcji cukru białego Cukrowni Łapy z jedno-
czesną likwidacją jej rejonów kontraktacyjnych Kra-
jowa Spółka Cukrowa SA złożyła do Agencji Rynku
Rolnego w dniu 22 stycznia 2008 r. Agencja Rynku
Rolnego w dniu 15 lutego 2008 r. przesłała wniosek
restrukturyzacyjny KSC SA do Komisji Europej-
skiej, która po rozpatrzeniu wniosku przyznała po-
moc restrukturyzacyjną na rzecz kwalifikującego
się wniosku Krajowej Spółki Cukrowej SA o pomoc
restrukturyzacyjną.
Dodatkowo zgodnie z nowelizacją rozporządzeń
ustanawiających tymczasowy system restruktury-
zacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie pro-
ducenci cukru, którzy podjęli decyzję o zrzeczeniu
się co najmniej 13,5% przysługującej im kwoty,
w tym również KSC SA, mieli możliwość złożenia do
dnia 31 marca 2008 r. drugiego wniosku, który po-
zwoli im na zrzeczenie się kolejnej części lub całości
przysługującej im kwoty.
Zarząd KSC SA w dniu 7 lutego 2008 r. podjął
uchwałę nr 1532/IV/2008 r. w sprawie powołania ze-
społu ds. opracowania dodatkowego wniosku o po-
moc restrukturyzacyjną wraz z planem restruktu-
ryzacji. Za podstawowe założenie przy opracowywa-
niu projektu planu restrukturyzacji przyjęto priory-
tet koncentracji produkcji w celu osiągnięcia struk-
tury produkcyjnej opartej na cukrowniach posiada-
jących najkorzystniej zlokalizowaną bazę surowco-
wą, najlepsze wyposażenie techniczne i możliwości
rozwojowe.
Zgodnie z komunikatem Komitetu Zarządzające-
go UE ds. Cukru z dnia 28 lutego 2008 r., producen-
662
ci cukru w Polsce powinni dodatkowo zredukować
produkcję cukru i izoglukozy w ilości 149.936 t,
w tym KSC SA o ok. 53 tys. t cukru, tzn. o 9,1% zre-
dukowanej kwoty produkcyjnej cukru.
W dniu 17 marca 2008 r. Zarząd KSC SA zaak-
ceptował projekt planu restrukturyzacji KSC SA
sporządzony na potrzeby dodatkowego wniosku
o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej, zakłada-
jący likwidację (demontaż) Cukrowni Brześć Kujaw-
ski z jednoczesną likwidacją jej rejonów kontrakta-
cyjnych, co stanowi zrzeczenie się przez KSC SA
kwoty cukru białego w ilości 53 tys. t (9,1%).
Zgodnie z opinią zarządu kontynuacja procesu
koncentracji ma charakter priorytetowy. Dotych-
czas radykalnie zmniejszono ilość cukrowni w rejo-
nie zachodniopomorskim, pomorskim oraz lubelsko-
-zamojskim. Natomiast w rejonie kujawsko-mazo-
wieckim pracują cztery cukrownie (Nakło, Krusz-
wica, Brześć Kujawski, Dobrzelin), zatem oczywista
jest konieczność restrukturyzacji w tym rejonie.
Uwzględniając fakt, iż Cukrownia Kruszwica posia-
da największe moce przerobowe ze wszystkich cu-
krowni tego rejonu, oraz zrealizowane inwestycje
rozwojowe, przewiduje się docelowe jej funkcjonowa-
nie. Moce przerobowe, korzystna lokalizacja oraz
zrealizowane inwestycje w Cukrowni Nakło są prze-
słankami uniemożliwiającymi przeznaczenie jej do
demontażu.
Rada nadzorcza spółki (uchwała nr 86/V/2008
(625) z dnia 17 marca 2008 r.) pozytywnie zaopinio-
wała powyżej przedstawiony projekt planu restruk-
turyzacji KSC SA.
Ponadto chciałbym nadmienić, iż Zarząd KSC
SA poinformował ministra Skarbu Państwa o złoże-
niu w dniu 31 marca 2008 r. do Agencji Rynku Rol-
nego planu restrukturyzacji wraz z załącznikami
zakładającym likwidację (demontaż) Cukrowni
Brześć Kujawski z jednoczesną likwidacją jej rejo-
nów kontraktacyjnych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Krzysztofa Sońty
w sprawie stanu zaawansowania procesów
komunalizacji państwowych przedsiębiorstw
komunikacji samochodowej (2600)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Sońty z dnia
11 kwietnia 2008 r. (nr SPS-023-2600/08) w sprawie
stanu zaawansowania procesów komunalizacji Pań-
stwowych Przedsiębiorstw Komunikacji Samocho-
dowej uprzejmie oznajmiam Panu Marszałkowi, co
następuje.
Proces komunalizacji zgodnie z obecnie obowią-
zującymi regulacjami prawnymi podlega rozpatrze-
niu w trybie art. 4a ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), w myśl
którego minister Skarbu Państwa na wniosek or-
ganu wykonawczego jednostki samorządu teryto-
rialnego, na obszarze której znajduje się siedziba
jednoosobowej spółki Skarbu Państwa, lub na
wniosek organu wykonawczego związku jednostek
samorządu terytorialnego, na obszarze którego
spółka prowadzi działalność, może zbyć nieodpłat-
nie pakiet akcji tej spółki na rzecz tej jednostki sa-
morządu terytorialnego lub związku jednostek sa-
morządu terytorialnego, jeżeli:
— podstawowy wykonywany przedmiot działal-
ności spółki służy realizacji zadań własnych tej jed-
nostki samorządu terytorialnego lub związku jedno-
stek samorządu terytorialnego i spółka wykonuje
działalność gospodarczą na obszarze składającej
wniosek jednostki samorządu terytorialnego lub
związku jednostek samorządu terytorialnego,
— spółka nie jest wpisana na listę spółek o szcze-
gólnym znaczeniu dla gospodarki państwa lub inne
listy spółek o znaczeniu państwowym tworzone na
podstawie odrębnych przepisów.
Należy zwrócić uwagę na fakt, iż uprawnienie
ministra Skarbu Państwa do przekazania akcji
Skarbu Państwa w trybie art. 4a ust. 3 ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji posiada charakter
fakultatywny i nie powoduje po jego stronie obo-
wiązku nieodpłatnego przekazania akcji. Wskazuje
na to zawarta w tym przepisie partykuła „może”.
Takie skonstruowanie przepisu świadczy również
o tym, że ustawodawca nakłada na ministra Skar-
bu Państwa obowiązek wszechstronnej i pogłębio-
nej analizy w kontekście konsekwencji związanych
z przeniesieniem praw. Minister Skarbu Państwa,
prowadząc postępowanie w powyższym trybie,
musi mieć na uwadze fakt, iż mienie, którego ono
dotyczy, posiada charakter ogólnonarodowy, a po-
nadto zmiana struktury własności spółki wymaga
uwzględnienia interesów pozostałych jednostek sa-
morządu terytorialnego, na obszarze których spół-
ka prowadzi działalność.
Obecnie rozpatrywane są wnioski o komunaliza-
cję następujących spółek:
1. Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Starogardzie Gdańskim SA z siedzibą w Staro-
gardzie Gdańskim na wniosek Zarządu Powiatu
Starogardzkiego;
2. Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodo-
wej w Szczecinku sp. z o.o. na wniosek starosty po-
wiatu szczecinieckiego (wniosek zostanie rozpa-
trzony po zarejestrowaniu spółki w Krajowym Re-
jestrze Sądowym);

3. Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Krakowie SA z siedzibą w Krakowie, Przedsię-
biorstwa Komunikacji Samochodowej w Wadowi-
cach SA z siedzibą w Wadowicach, Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej w Nowym Sączu SA
z siedzibą w Nowym Sączu na wniosek Zarządu Wo-
jewództwa Małopolskiego – proces jest na etapie
uzgadniania terminu podpisania umowy z Zarzą-
dem Województwa Małopolskiego.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie opóźnień w realizacji ustawy
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym
w systemie dozoru elektronicznego (2601)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma Pana Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej, SPS-023-2601/08, z dnia 17 kwietnia 2008 r.,
przesyłam odpowiedź na interpelację posła Edwarda
Czesaka w sprawie opóźnień w realizacji ustawy
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza za-
kładem karnym w systemie dozoru elektronicznego.
Szanowny Panie Pośle! Ustawa o wykonywaniu
kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym
w systemie dozoru elektronicznego uchwalona zo-
stała przez Sejm 7 września 2007 r. krótko przed
upływem poprzedniej kadencji Sejmu oraz zmianą
rządu.
W półtorarocznym okresie poprzedzającym datę
uchwalenia ustawy w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści prowadzone były prace legislacyjne, w wyniku
których opracowane zostały kolejno 3 wersje projek-
tu ustawy i rozporządzeń wykonawczych. Stosunko-
wo wcześnie, bo już po opracowaniu 1-szego projek-
tu ustawy, rozpoczęte zostały również prace studyj-
ne nad systemem dozoru elektronicznego w aspekcie
organizacyjno-technicznym. Opracowano zarys kon-
cepcji systemu oraz wstępnie oszacowano koszty
jego budowy i funkcjonowania.
Minister sprawiedliwości od początku sprawowa-
nia urzędu nadał wysoki priorytet omawianemu
przedsięwzięciu. W grudniu 2007 r. dokonano pod-
sumowania dotychczas wykonanych prac przygoto-
wawczych, wykonano ocenę ich wyników wraz z oce-
663
ną możliwości wejścia w życie ustawy w planowa-
nym terminie. Podjęta też została decyzja strate-
giczna o powierzeniu funkcji upoważnionego pod-
miotu dozorującego przedsiębiorcy prywatnemu,
który wyłoniony zostanie w wyniku zamówienia pu-
blicznego.
Następnie w styczniu 2008 r. podjęte zostały pra-
ce legislacyjne nad projektem ustawy o zmianie
ustawy o wykonywaniu kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym w systemie dozoru elektro-
nicznego. Planowane zmiany do ustawy polegają
m.in. na: usunięciu błędu w dotychczasowej regula-
cji niewskazującej, kto może złożyć wniosek o orze-
czenie wobec skazanego zakazu zbliżania się do
określonej osoby lub nałożenie obowiązku powstrzy-
mania się od przebywania w określonych miejscach,
wydłużeniu terminu do wydania postanowienia
przez sąd penitencjarny, jak również na innych
zmianach mających na celu doprecyzowanie zapisów
ustawy i co najważniejsze przedłużeniu vacatio legis
ustawy. W ustawie uchwalonej w dniu 7 września
2007 r. ustawodawca określił termin jej wejścia
w życie na dzień 1 lipca 2008 r. Wprowadzenie w ży-
cie systemu dozoru elektronicznego wymaga doko-
nania niezbędnych procedur przetargowych – wybór
podmiotu dozorującego oraz przygotowania całej in-
frastruktury technicznej, niezbędnej do kontroli
obowiązków nałożonych na skazanego w czasie od-
bywania kary pozbawienia wolności poza zakładem
karnym w tym systemie. Biorąc pod uwagę skalę za-
dania do wykonania oraz brak podjęcia prac nad
wdrożeniem systemu w okresie wrzesień–grudzień
2007 r., jego realizacja we wskazanym przez ustawo-
dawcę terminie nie jest możliwa. Z tych względów
zaproponowano przedłużenie vacatio legis ustawy
o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza za-
kładem karnym w systemie dozoru elektronicznego
do dnia 1 września 2009 r. Powyższa zmiana zapo-
biegnie wejściu w życie przepisów, które nie będą
mogły prawidłowo funkcjonować.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o wykonywa-
niu kary pozbawienia wolności poza zakładem kar-
nym w systemie dozoru elektronicznego został prze-
kazany do Sejmu w marcu 2008 r. W toku prac sej-
mowej Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
potrzeba zaproponowanych zmian spotkała się ze
zrozumieniem posłów. Za niezbędne uznano ponad-
to dostosowanie ustawy w aspekcie technicznym do
nowych możliwości technicznych i technologicznych
jakie pojawiły się w zakresie monitoringu i dozoru
elektronicznego w okresie ostatnich 2–3 lat. Komi-
sja zadeklarowała gotowość do jak najszybszego za-
kończenia prac.
Aby przyspieszyć proces przygotowań związa-
nych z wejściem w życie ustawy o wykonywaniu
kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym
w systemie dozoru elektronicznego, minister spra-
wiedliwości wyznaczył sponsora projektu w osobie
podsekretarza stanu oraz powołał zespół projekto-
wy SDE, który rozpoczął z dniem 30 stycznia 2008 r.
664
realizację zadań zgodnie z zatwierdzonym harmo-
nogramem, tak aby w maju 2008 r. rozpocząć postę-
powanie o udzielenie zamówienia publicznego a od
dnia 1 września 2009 r. – z zastrzeżeniem przyjęcia
przez Sejm nowelizacji ustawy – wdrożenie i funk-
cjonowanie systemu.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie gospodarki odpadami komunalnymi
(2602)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 17 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-
-2602/08), przekazującego interpelację posła Edwar-
da Czesaka w sprawie gospodarki odpadami komu-
nalnymi, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn.
zm.), odpadami komunalnymi są odpady powstające
w gospodarstwach domowych, a także odpady nieza-
wierające odpadów niebezpiecznych pochodzące od
innych wytwórców odpadów, które ze względu na
swój charakter lub skład są podobne do odpadów po-
wstających w gospodarstwach domowych.
Obowiązek selektywnego zbierania odpadów,
w tym również odpadów komunalnych, narzuca
art. 10 ustawy o odpadach.
Szczegółowy sposób realizacji tego obowiązku
powinien zostać określony w regulaminie utrzyma-
nia czystości i porządku na terenie gminy – akcie
prawa miejscowego, uchwalonym na podstawie art. 4
ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.). Ustawa ta nakłada
na właścicieli nieruchomości obowiązek utrzymania
czystości i porządku, m.in. przez zbieranie powsta-
łych na terenie nieruchomości odpadów komunal-
nych zgodnie z wymaganiami określonymi w regu-
laminie (art. 5 ust. 1 pkt 3) oraz obowiązek udoku-
mentowania w formie umowy korzystania z usług
wykonywanych przez zakład będący gminną jed-
nostką organizacyjną lub przedsiębiorcę posiadają-
cego zezwolenie na prowadzenie działalności w za-
kresie odbierania odpadów komunalnych od właści-
cieli nieruchomości (art. 6 ust. 1). Prowadzenie dzia-
łalności w zakresie odbierania odpadów komunal-
nych od właścicieli nieruchomości regulują przepisy
art. 7 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach, zgodnie z którymi odpady powinny być
odbierane od właścicieli nieruchomości przez zakład
będący gminną jednostką organizacyjną lub przed-
siębiorcę posiadającego zezwolenie na prowadzenie
działalności w zakresie odbierania odpadów komu-
nalnych od właścicieli nieruchomości. Ponadto zgod-
nie z art. 8 ust. 2b ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach odbierający niesegregowane
odpady komunalne jest obowiązany do odbierania
wszystkich selektywnie zbieranych rodzajów odpa-
dów komunalnych.
Składowanie odpadów stanowi jedną z metod
unieszkodliwiania odpadów i jest najmniej prefero-
waną metodą unieszkodliwiania odpadów. Odpady
powinny być kierowane na składowiska, jeżeli nie
udało się poddać ich odzyskowi lub unieszkodliwie-
niu inną metodą. Składowanie odpadów powinno
następować w specjalnym obiekcie, jakim jest skła-
dowisko odpadów, który spełnia określone przepisa-
mi prawa wymagania techniczne, tak aby składowa-
nie nie powodowało uciążliwości dla środowiska,
w szczególności aby nie następowało zanieczyszcze-
nie wód i gleby. Zjawisko porzucania odpadów na
tzw. dzikich wysypiskach powoduje, że otaczające
środowisko nie jest należycie chronione przed ewen-
tualnymi zanieczyszczeniami. Podstawę do likwida-
cji miejsc nieprzeznaczonych do składowania odpa-
dów stanowi art. 34 ustawy o odpadach, zgodnie
z którym wójt, burmistrz lub prezydent miasta
w drodze decyzji, wydawanej z urzędu, nakazuje po-
siadaczowi odpadów ich usunięcie z miejsc nieprze-
znaczonych do ich składowania.
Należy zauważyć, że również w „Krajowym pla-
nie gospodarki odpadami 2010” przyjętym w dniu
29 grudnia 2006 r. przez Radę Ministrów (uchwała
nr 233, M.P. Nr 90, poz. 946) określono kierunki
działań i zadania dotyczące odpadów komunalnych.
W gospodarce odpadami komunalnymi wskaza-
no m.in. następujące cele:
— zapewnienie objęcia wszystkich mieszkańców
systemem selektywnego zbierania odpadów, dla któ-
rego minimalne wymagania określono w „Krajo-
wym planie gospodarki odpadami 2010”, najpóźniej
do końca 2007 r.,
— zmniejszenie ilości odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji kierowanych na składo-
wiska odpadów,
— zmniejszenie masy składowanych odpadów
komunalnych do maks. 85% wytworzonych odpadów
do końca 2014 r.,
— zredukowanie liczby składowisk odpadów in-
nych niż niebezpieczne i obojętne, na których
są składowane odpady komunalne, do maks. 200 do
końca 2014 r.
Do osiągnięcia tych celów konieczne jest podjęcie
odpowiednich działań zarówno na poziomie regio-
nalnym, jak i lokalnym.

W „Krajowym planie gospodarki odpadami 2010”
zostały określone m.in. kierunki działań w zakre-
sie kształtowania systemu gospodarowania odpa-
dami. Jednym z nich jest uporządkowanie składo-
wisk odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne.
Do osiągnięcia celu, jakim jest bezpieczne składo-
wanie odpadów, konieczne są działania zmierzające
do doprowadzenia do końca 2009 r. do stanu, w któ-
rym wszystkie składowiska będą spełniały wyma-
gania prawa.
Wśród 780 składowisk odpadów, na których
w 2006 r. składowane były odpady komunalne,
324 obiekty spełniały wymagania techniczne i orga-
nizacyjne wynikające z przepisów, w tym również
unijnych, dotyczących składowisk odpadów, nato-
miast 456 nadal tych wymagań nie spełniało. Obiek-
ty, które nie spełniają wymagań, mają czas przewi-
dziany na dostosowanie się do końca 2009 r. Sprawa
konieczności dostosowania składowisk do określo-
nych prawem wymagań jest rozpatrywana indywi-
dualnie i brane są pod uwagę różne czynniki, m.in.
organizacyjne i finansowe. Natomiast w przypadku
składowisk odpadów, które z różnych przyczyn wy-
magań określonych prawem nie spełnią, następował
będzie proces ich zamykania, np. w 2006 r. zamknię-
to 40 takich obiektów.
W poszczególnych województwach powinno dą-
żyć się do zredukowania ilości małych, nieefektyw-
nych składowisk lokalnych i zapewnienia funkcjo-
nowania składowisk ponadgminnych w liczbie od
5 do maksymalnie 15 obiektów w skali wojewódz-
twa. W przypadku składowisk odpadów innych
niż niebezpieczne i obojętne, na których składowane
są odpady komunalne, preferuje się obiekty obsługu-
jące obszar zamieszkiwany przez co najmniej 150 tys.
mieszkańców. Łączna wielkość składowisk w woje-
wództwie powinna być wystarczająca na co najmniej
piętnastoletni okres eksploatacji.
Ze względu na zasadę bliskości, określoną w art. 9
ustawy o odpadach, zgodnie z którą odpady komu-
nalne powinny być zagospodarowywane na obsza-
rze województwa, gdzie zostały wytworzone, w pla-
nach wojewódzkich (obecnie aktualizowanych) zo-
staną określone regiony gospodarki odpadami ko-
munalnymi, które będą obsługiwane przez regional-
ne zakłady zagospodarowania odpadów.
Ustosunkowując się do kwestii mocy przerobo-
wych zakładów zagospodarowania odpadów, należy
zwrócić uwagę, że niestety obserwuje się brak podję-
cia działań przez samorząd w zakresie inwestycyj-
nym w kluczowe dla prowadzenia polityki gospodar-
ki odpadami instalacje i urządzenia o zasięgu po-
nadlokalnym, a jednocześnie istniejące obecnie in-
stalacje mają niewystarczające moce przerobowe.
W tym celu w „Krajowym planie gospodarki odpa-
dami 2010” wskazano na konieczność powstawania
zakładów zagospodarowania odpadów na obszarach
zamieszkałych minimum przez 150 tys. mieszkań-
ców, spełniających w zakresie technicznym kryteria
najlepszej dostępnej techniki. W przypadku aglome-
665
racji lub regionów obejmujących powyżej 300 tys.
mieszkańców preferowaną metodą zagospodarowa-
nia zmieszanych odpadów komunalnych jest ich ter-
miczne przekształcanie.
W związku z tym, głównym działaniem na pozio-
mie regionalnym realizowanym przez zarządy woje-
wództw jest wyznaczenie, w wojewódzkich planach
gospodarki odpadami, regionów gospodarki odpada-
mi komunalnymi obsługiwanych przez regionalne
zakłady zagospodarowania odpadów – w uzgodnie-
niu z samorządem lokalnym.
Należy zauważyć, że Program Operacyjny „In-
frastruktura i środowisko” (POIiŚ) stwarza możli-
wości wsparcia finansowego poprzez realizowanie
nowoczesnych technologii odzysku i unieszkodliwia-
nia odpadów komunalnych, w tym termicznego
przekształcania odpadów oraz intensyfikację odzy-
sku, w tym recyklingu odpadów oraz ich unieszko-
dliwiania w procesach innych niż składowanie, ze
szczególnym uwzględnieniem odpadów niebezpiecz-
nych wydzielonych ze strumienia odpadów komu-
nalnych.
W ramach ww. wsparcia budowane będą kom-
pleksowe obiekty, obejmujące instalacje umożliwia-
jące przygotowanie odpadów do procesów odzysku,
w tym recyklingu lub unieszkodliwiania poszczegól-
nych rodzajów odpadów komunalnych w procesach
innych niż składowanie. Ponadto będzie realizowa-
ne tworzenie kompleksowych systemów selektywne-
go zbierania odpadów komunalnych, w szczególno-
ści odpadów niebezpiecznych, a także odpadów wiel-
kogabarytowych i budowlanych oraz odpadów opa-
kowaniowych i zielonych (z ogrodów i parków). Będą
podejmowane również działania na rzecz likwidacji
zagrożeń wynikających ze składowania odpadów
zgodnie z krajowym i wojewódzkimi planami gospo-
darki odpadami. Instalacje przeznaczone będą do
obsługi regionów zamieszkałych przez minimum
150 tys. mieszkańców. Natomiast przedsięwzięcia
z zakresu gospodarki odpadami komunalnymi ob-
sługujące maksymalnie do 150 tys. mieszkańców
mogą uzyskać dofinansowanie w ramach 16 regio-
nalnych programów operacyjnych. W oparciu o środ-
ki Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich, w ra-
mach działania osi 3: Podstawowe usługi dla gospo-
darki i ludności wiejskiej, będą realizowane projekty
zlokalizowane w miejscowościach należących do
gmin wiejskich albo gmin miejsko-wiejskich, z wy-
łączeniem miast powyżej 5 tys. mieszkańców oraz
miasta do 5 tys. mieszkańców gmin miejskich.
W „Krajowym planie gospodarki odpadami 2010”
zawarte zostało także zadanie dla ministra środowi-
ska, dotyczące przeprowadzenia ogólnokrajowej kam-
panii edukacyjno-informacyjnej. W związku z tym
Ministerstwo Środowiska planuje rozpoczęcie jeszcze
w tym roku ogólnopolskiej kampanii edukacyjno-in-
formacyjnej w mediach publicznych w zakresie za-
pobiegania powstawaniu odpadów oraz właściwego
postępowania z odpadami. Kampania będzie miała
na celu uświadamianie i informowanie społeczeń-
666
stwa, jak zmienić swoje zachowania na „przyjazne
środowisku” oraz jakie to może przynieść korzyści
ekologiczne, zdrowotne i finansowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie ustawowych obowiązków
nałożonych na gminy w zakresie zapewniania
lokali socjalnych i zamiennych, a także
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych
gospodarstw o niskich dochodach
(w szczególności w związku z wyrokami TK
z dnia 23.05.2006 r. oraz 11.09.2006 r.) (2604)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
SPS-023-2604/08 z dnia 17 kwietnia 2008 r. dotyczą-
cym interpelacji posła Jarosława Pięty w sprawie
ustawowych obowiązków nałożonych na gminy w za-
kresie zapewniania lokali socjalnych i zamiennych,
a także zaspokajania potrzeb mieszkaniowych gospo-
darstw o niskich dochodach (w szczególności w związ-
ku z wyrokami Trybunału Konstytucyjnego z dnia
23.05.2006 r. oraz 11.09.2006 r., które umożliwiły
właścicielom lokali występowanie do gmin z roszcze-
niami wypłaty pełnych odszkodowań z tytułu nieza-
pewnienia przez gminy lokali socjalnych osobom
uprawnionym do nich w wyroku eksmisyjnym), uprzej-
mie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła,
uprzejmie informuję, że obecnie nie widzę możliwo-
ści zwiększenia udziału wsparcia z Funduszu Do-
płat w finansowaniu przedsięwzięć realizowanych
na podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o fi-
nansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844). Wysokość mak-
symalnego dofinansowania dla poszczególnych ro-
dzajów przedsięwzięć została ustalona na poziomie
od 20 do 40% kosztów inwestycji. Ponieważ możliwa
do uzyskania pomoc z budżetu państwa jest w sta-
nie tylko częściowo pokryć koszty inwestycji, zmu-
szając gminy do poniesienia reszty wydatków, ze
strony środowisk samorządowych pojawiają się po-
stulaty znacznego, nawet kilkukrotnego jej zwięk-
szenia. Należy jednak pamiętać, że w założeniu po-
moc państwa ma mieć w tym przypadku charakter
subsydiarny, zachęcający i ułatwiający wywiązywa-
nie się samorządów z obowiązku zapewnienia schro-
nienia osobom potrzebującym. Jak się wydaje, usta-
lona obecnie wysokość maksymalnego finansowego
wsparcia, o jakie będą mogli ubiegać się wniosko-
dawcy, jest wynikiem kompromisu pomiędzy dąże-
niem z jednej strony do udzielenia pomocy na reali-
zację jak największej liczby przedsięwzięć, a co za
tym idzie – utworzenia jak największej liczby lokali
socjalnych, a z drugiej strony ograniczonymi możli-
wościami budżetu państwa. Konsekwencją określe-
nia wysokości maksymalnego finansowego wsparcia
na wyższym poziomie byłoby zatem znaczące zmniej-
szenie liczby gmin, które skorzystałyby z pomocy
państwa w tym zakresie.
Odpowiadając na pytanie drugie, uprzejmie wy-
jaśniam, że w resorcie infrastruktury podjęte zosta-
ły prace zmierzające do stworzenia możliwości pozy-
skiwania przez gminy przy pomocy finansowej z bu-
dżetu państwa zasobu mieszkań komunalnych.
Przewiduje się, że realizacja tej koncepcji zostanie
dokonana w wyniku weryfikacji funkcjonującego
obecnie modelu wsparcia gmin w zakresie tworze-
nia lokali socjalnych. Stosowne regulacje w tym za-
kresie zostałyby zatem wprowadzone w wyniku no-
welizacji ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finanso-
wym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, miesz-
kań chronionych, noclegowni i domów dla bezdom-
nych. Projektowane rozwiązania zakładają możli-
wość udzielenia gminie wsparcia na budowę miesz-
kań komunalnych niemających statusu lokali so-
cjalnych, pod warunkiem ekwiwalentnego zwiększe-
nia przez gminę liczby lokali socjalnych na bazie
posiadanego już zasobu. Stworzyłoby to znacznie
lepsze warunki dla prowadzenia przez gminy polity-
ki mieszkaniowej w zakresie odpowiedniej do po-
trzeb i uwarunkowań dochodowych alokacji zaso-
bów socjalnych. Przewiduje się, że propozycje sto-
sownych regulacji w tym zakresie, po nadaniu im
odpowiedniego kształtu legislacyjnego, pod koniec
trzeciego kwartału br. będą mogły stać się przed-
miotem obrad parlamentu.
W kwestii uruchomienia programu wsparcia re-
montów budynków mieszkalnych dla gmin (pyt. 3)
należy stwierdzić, że w trakcie pierwszego czytania
w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się rzą-
dowy projekt ustawy o wspieraniu termomoderniza-
cji i remontów. W przypadku komponentu termomo-
dernizacyjnego zostały w tym projekcie praktycznie
utrzymane dotychczasowe możliwości realizowania
przedsięwzięć termomodernizacyjnych przez gminy
w zasobach komunalnych. Z kolei z komponentu do-
tyczącego tzw. przedsięwzięć remontowych, wspie-
ranych w formie premii remontowej udzielanej na
częściową spłatę kredytu inwestycyjnego po zakoń-
czeniu przedsięwzięcia, gminy będą mogły korzy-
stać tylko w ograniczonym zakresie (komponent ten
wprowadza możliwość korzystania ze wsparcia
w realizacji przedsięwzięć remontowych przez wspól-
noty mieszkaniowe z mniejszościowym udziałem

gminy). Możliwość poszerzenia kręgu beneficjentów
tego komponentu była analizowana w trakcie prac
nad projektem ustawy o wspieraniu termomoderni-
zacji i remontów, gdyż w gestii gmin pozostaje po-
dobna część najstarszych zasobów mieszkaniowych,
jak w przypadku pozostałych ich gestorów. Wobec
istniejących ograniczeń budżetowych pojawiła się
jednak konieczność wyboru tylko jednej z tych
dwóch grup gestorów zasobów mieszkaniowych. Do-
konując takiego wyboru, uwzględniono w szczegól-
ności fakt, że istnieje możliwość współfinansowania
przez gminy remontów budynków mieszkalnych
z wykorzystaniem środków Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego, w ramach komplekso-
wych przedsięwzięć rewitalizacyjnych, realizowa-
nych na podstawie regionalnych programów opera-
cyjnych na lata 2007–2013.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że poruszoną
w pyt 4 sprawę realizacji eksmisji „donikąd” reguluje
art. 1046 Kodeksu postępowania cywilnego, którego
projektodawcą jest minister sprawiedliwości. Do jego
właściwości należy zatem kwestia możliwości reali-
zacji przedstawionych przez pana posła postulatów
(interpelacja została przekazana ministrowi sprawie-
dliwości do ewentualnego wykorzystania).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Dziedziczaka
w sprawie zakresu podmiotowego naliczania
opłaty planistycznej (2605)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2605/08, przy którym została nade-
słana interpelacja posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Jana Dziedziczaka w sprawie struktu-
ry powierzchni gospodarstw rolnych w Polsce na tle
innych krajów UE oraz zakresu podmiotowego nali-
czania opłaty planistycznej ustalanej na podstawie
art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – po-
zwalam sobie przedstawić wyjaśnienia na zadane
pytanie 1.
1. Jak obecnie wygląda struktura powierzchni
gospodarstw rolnych w Polsce na tle innych krajów
667
UE i czy w ostatnim czasie obserwuje się jakieś zna-
czące zmiany w tym zakresie?
W polskiej strukturze agrarnej dominują indywi-
dualne gospodarstwa rolne o powierzchni użytków
rolnych ponad 1 ha.
Według danych GUS – w 2007 r. średnia po-
wierzchnia gruntów w gospodarstwie rolnym o po-
wierzchni użytków rolnych powyżej 1 ha wynosiła:
— powierzchnia ogólna gospodarstwa – 10,03 ha,
— powierzchnia użytków rolnych w gospodar-
stwie – 8,76 ha.
Z kolei z analizy danych eurostatu według stanu
na koniec 2003 r. wynika, że średnia powierzchnia
użytków rolnych w gospodarstwie w 25 krajach UE
wynosiła15,6 ha, przy czym średnia wielkość gospo-
darstwa w poszczególnych krajach UE była zróżni-
cowana i wynosiła od 92 ha w Danii, 72,5 ha w Bel-
gii i 49,8 ha w Irlandii, do 6,6 ha w Estonii, 6,1 ha
w Portugalii i 5,5 ha na Węgrzech. Najniższą śred-
nią powierzchnię gospodarstwa wśród krajów UE
posiada Grecja – 3,8 ha.
Z analizy danych eurostatu według stanu na ko-
niec 2003 r. i 2005 r., dotyczących powierzchni użyt-
ków rolnych przypadającej na poszczególne grupy
obszarowe, wynika, że w 2005 r. w Unii Europejskiej
(27) w porównaniu z 2003 r. zmniejszyła się ogólna
liczba gospodarstw rolnych z 15 021 tys. do 14 479
tys., natomiast w Polsce w 2005 r. w porównaniu
z 2003 r. ogólna liczba gospodarstw wzrosła z 2172
w 2003 r. do 2476 w 2005 r.
Liczbę gospodarstw rolnych według grup obsza-
rowych użytkowanych użytków rolnych w niektó-
rych krajach Unii Europejskiej i w Polsce przedsta-
wia załączona tabela*).
Natomiast o udzielenie odpowiedzi na zadane py-
tanie 2 dotyczące konieczności zmiany przepisu
art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
z 2003 r. Nr 80, poz. 717, ze zm.) zwróciłem się
z prośbą do pana Cezarego Grabarczyka, ministra
infrastruktury (kopia pisma w załączeniu)*).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
668
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Dziedziczaka
w sprawie obecnego systemu finansowania
oświaty oraz skali likwidacji
placówek szkolnych i przedszkolnych (2606)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Dziedziczaka, nr SPS-
-023-2606/08, w sprawie obecnego systemu finanso-
wania oświaty oraz skali likwidacji placówek szkol-
nych i przedszkolnych, uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1. Jak ministerstwo ocenia obecny system fi-
nansowania oświaty i czy planowane są jakieś zmia-
ny w tym zakresie? Czy ministerstwo zna skalę „do-
kładania do oświaty” przez samorządy środków
własnych? Czy rząd premiera Donalda Tuska prze-
widuje zmiany w sposobie finansowania oświaty?
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
przez jednostki samorządu terytorialnego szkół
i placówek oświatowych finansowane są z dochodów
jednostek samorządu terytorialnego. Jednym z do-
chodów samorządów terytorialnych jest część oświa-
towa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.) wysokość części oświatowej subwencji
ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu teryto-
rialnego ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwotę
przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej
dla wszystkich gmin, powiatów i województw samo-
rządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż
przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym,
skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu
zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28
ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową subwencji ogól-
nej – po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28
ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu tery-
torialnego (art. 28 ust. 5) według zasad określanych
corocznie w rozporządzeniu ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Sub-
wencja oświatowa ustalana jest na dany rok kalen-
darzowy i przekazywana jest do jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg czyn-
ników i parametrów obrazujących specyfikę kształ-
towania składowych elementów subwencji w odnie-
sieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i zadań po-
zaszkolnych. Algorytm podziału subwencji oświato-
wej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej mo-
dyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicz-
nych obrazujących przeciętne koszty kształcenia
i działalności szkół oraz placówek oświatowo-wy-
chowawczych. Algorytm podziału subwencji oświa-
towej uzależnia wysokość przyznawanych środków
od skali i struktury realizowanych zadań, mierzo-
nych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnie-
niem stopni awansu zawodowego nauczycieli, z wy-
łączeniem zadań związanych z dowozem uczniów
oraz zadań związanych z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych
w przedszkolach z oddziałami integracyjnymi. Kon-
strukcja algorytmu opiera się na podstawowym za-
łożeniu, iż środki subwencyjne dzielone są według
kryteriów jednolitych i powszechnych, a zatem iden-
tycznych dla wszystkich j.s.t.. Uwzględnione w algo-
rytmie regulacje oparte są na rozwiązaniach polega-
jących na zastosowaniu zasady, że „pieniądz idzie za
uczniem”, co oznacza naliczanie subwencji na pod-
stawie liczby uczniów uczęszczających do szkół i pla-
cówek oświatowych prowadzonych bądź dotowanych
przez poszczególne gminy, powiaty i województwa
samorządowe. W celu doprecyzowania sposobu mie-
rzenia skali zadań oświatowych realizowanych
przez poszczególne j.s.t. i dostosowania do nich wy-
sokości subwencji algorytm uzależnia tę wysokość
od liczby uczniów przeliczeniowych otrzymanej
przez zastosowanie zróżnicowanych wag dla wybra-
nych kategorii uczniów (wychowanków) i określo-
nych typów i rodzajów szkół oraz wskaźnika kory-
gującego, uwzględniającego stopnie awansu zawodo-
wego nauczycieli. W formule algorytmicznej podzia-
łu subwencji oświatowej pomiędzy j.s.t. wagi są ad-
dytywne, tj. jeżeli uczeń zalicza się do kilku wag, to
są one sumowane. Kwota standardu finansowego A,
czyli kwota subwencji oświatowej przypadająca na
jednego ucznia przeliczeniowego, jest swoistym, kal-
kulacyjnym bonem oświatowym na ucznia, jednoli-
tym dla wszystkich j.s.t., ustalanym co roku. Użyte
w algorytmie pojęcie ucznia przeliczeniowego oraz
wartości wag odpowiadają średnim statystycznym,
podczas gdy rzeczywiste zróżnicowanie jednostko-
wych kosztów pomiędzy szkołami, nawet szkołami
tego samego typu w tej samej jednostce samorządu
terytorialnego, jest ogromne i wynika z bardzo wie-
lu szczegółowych przyczyn. Należy podkreślić, że al-
gorytm jest jednak metodą statystyczną podziału
subwencji i będąc kategorią ogólną nie może
uwzględniać wszystkich lokalnych problemów wy-
stępujących w jednostkach samorządu terytorialne-
go, bowiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez: Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Z przeprowadzonej analizy wykonania wydatków
wykazanych w sprawozdaniach Rb-28 wynika, że
w 2006 r. jednostki samorządu terytorialnego na fi-
nansowanie zadań z zakresu oświaty i wychowania
oraz edukacyjnej opieki wychowawczej ogółem wy-
datkowały łącznie kwotę w wysokości 40 998 337
tys. zł, na którą składają się:

— wydatki bieżące 38 363 057 tys. zł (93,6%),
— wydatki majątkowe 2 635 280 tys. zł (6,4%).
Źródłem finansowania wydatków bieżących
(38 363 057 tys. zł) były:
— część oświatowa subwencji ogólnej 26 780 958
tys. zł (69,8%),
— dotacje celowe z budżetu państwa na zadania
bieżące 658 784 tys. zł (1,7%),
— środki własne j.s.t. na finansowanie placówek
wychowania przedszkolnego 4 150 727 tys. zł
(10,8%),
— środki własne j.s.t. na finansowanie dowoże-
nia uczniów do szkół 547 145 tys. zł (1,4%),
— środki własne j.s.t. przeznaczone na dofinanso-
wanie zadań oświatowych 6 225 443 tys. zł (16,3%).
Źródłem finansowania wydatków majątkowych
(2 635 280 tys. zł) były:
— dotacje celowe z budżetu państwa na dofinan-
sowanie inwestycji oświatowych 47 923 tys. zł
(1,8%),
— środki własne j.s.t. na finansowanie inwestycji
oświatowych 2 587 357 tys. zł (98,2%).
Ponadto należy zauważyć, że kwoty subwencji
oświatowej nie można wprost odnosić do zadań
oświatowych nałożonych na jednostki samorządu
terytorialnego. W obowiązującym systemie praw-
nym nie ma przepisu, z którego wynikałoby, iż bu-
dżet państwa gwarantuje w ramach części oświato-
wej subwencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich
wydatków na realizację zadań oświatowych jedno-
stek samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 5a
ust. 3 ustawy o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) środki niezbędne na
realizację zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2
tej ustawy, w tym na wynagrodzenia nauczycieli
oraz utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane
są w dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochoda-
mi jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dota-
cje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźni-
ki, umożliwiające dokonanie podziału środków czę-
ści oświatowej subwencji według kryteriów jednoli-
tych i powszechnych dla wszystkich jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
669
przez j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
nych przez dyrektorów szkół i placówek, mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem dla łagodzenia
różnic w poziomie dochodów pomiędzy poszczegól-
nymi jednostkami samorządu terytorialnego. Do
tego celu służy część wyrównawcza subwencji ogól-
nej, która jest jednym ze źródeł dochodów j.s.t. Zgod-
nie z przepisami ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego czynniki, takie jak poziom
dochodów podatkowych poszczególnych samorzą-
dów, niska gęstość zaludnienia, stopa bezrobocia,
znajdują swoje odzwierciedlenie w wysokościach
kwoty podstawowej oraz kwoty uzupełniającej wcho-
dzących w skład części wyrównawczej subwencji
ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą po-
prawę poziomu subwencjonowania j.s.t. Należy też
zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedynie metodę
podziału środków subwencyjnych pomiędzy jednost-
ki samorządu terytorialnego. Niezależnie jednak od
sposobu podziału tych środków część oświatowa sub-
wencji ogólnej dla każdej jednostki samorządu teryto-
rialnego stanowi jedną kwotę, a o sposobie jej wydat-
kowania – zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego – decyduje or-
gan stanowiący jednostki samorządu terytorialnego.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego mogą być zwięk-
szone jedynie ze środków 0,6% rezerwy subwencji
oświatowej. Podział środków finansowych z tej re-
zerwy dokonywany jest corocznie wyłącznie w opar-
ciu o kryteria jej rozdysponowania, po ich uzgodnie-
niu ze stroną samorządową Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej
podjęło działania związane z ewentualną zmianą
systemu podziału części oświatowej subwencji ogól-
nej dla jednostek samorządu terytorialnego. W tym
zakresie trwają obecnie dyskusje zarówno w środo-
wisku samorządowym, rządowym, jak i naukowym.
Samorząd terytorialny – zgodnie z przyjętymi
rozwiązaniami ustrojowymi – pełni w Rzeczypospo-
litej Polskiej rolę szczególną. Wynika to bezspornie
m.in. z art. 15 i 16 Konstytucji RP stanowiących, iż
ustrój terytorialny Rzeczypospolitej Polskiej zapew-
nia decentralizację władzy publicznej, a samorząd
terytorialny uczestniczy w jej sprawowaniu. Przy-
sługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań
publicznych samorząd wykonuje: w imieniu wła-
snym, na własną odpowiedzialność, na podstawie
własnego budżetu.
Zapisy te rozstrzygają o istocie i charakterze
wzajemnych relacji w zakresie wykonywania zadań
670
publicznych między administracją rządową i samo-
rządową. Zarówno administracja rządowa, jak i sa-
morząd terytorialny realizują zadania publiczne,
poruszając się zawsze w granicach określonych nor-
mami konstytucyjnymi i przepisami ustaw oraz dys-
ponując przy tym określonymi środkami działania.
Przepisy te są w jednakowy sposób wiążące dla ad-
ministracji rządowej i samorządu terytorialnego.
Odnosząc powyższe do sfery działań oświato-
wych, należy podkreślić, iż właściwymi przepisami
w tym obszarze są przepisy ustawy o systemie oświa-
ty, w tym przede wszystkim art. 5–5a. Zgodnie z art. 5
ust. 5 i 5a ustawy zakładanie i prowadzenie publicz-
nych szkół i placówek należy do zadań własnych jed-
nostek samorządu terytorialnego. Nie może zatem
budzić wątpliwości, że zadania oświatowe nie są
równocześnie zadaniami administracji centralnej,
finansowanymi w ramach dotacji czy też bezpośred-
nio z budżetu państwa.
Dokonując analizy sposobu finansowania zadań
oświatowych (ściśle w kontekście wskazanych po-
wyżej rozstrzygnięć), niezbędne jest w konsekwencji
odniesienie się do potrzeby, istoty i celu wyodrębnie-
nia części oświatowej subwencji ogólnej.
O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań
oświatowych przesądzają przepisy art. 5a ust. 3
ustawy o systemie oświaty. W myśl tych przepisów
środki niezbędne na realizację zadań oświatowych,
w tym na:
— wynagrodzenia nauczycieli,
— utrzymanie szkół i placówek,
są zagwarantowane w dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Dochodami samorządów terytorialnych, w myśl
art. 167 ust. 2 Konstytucji RP, są:
— dochody własne,
— subwencje ogólne (w tym część oświatowa tej
subwencji),
— dotacje celowe z budżetu państwa.
Powyższe oznacza, iż – również w zakresie doty-
czącym oświaty – nie kreuje się rozwiązań prawnych
pozwalających łączyć źródła dochodów z określony-
mi wydatkami. Przeciwnie, rozstrzygnięcia parla-
mentu RP w zakresie finansowania samorządów
mogą być (i są) na gruncie tych przepisów dokony-
wane w sposób zróżnicowany, tj. w oparciu o okre-
ślanie udziału samorządów w podatkach oraz po-
przez przekazywane subwencje i dotacje celowe.
Proporcje w zakresie ustalania struktury dofinan-
sowania samorządów (w relacji dochody własne
– subwencje) mogą być i są przez ustawodawcę mo-
dyfikowane w zależności od potrzeb i obiektywnych
warunków – na mocy stosownych przepisów ustaw.
Zarówno subwencje, jak i dotacje nie są więc pozo-
stawione swobodnemu uznaniu organów admini-
stracji rządowej, rozwiązania takie nie mogą bowiem
prowadzić do uzależnienia samorządów od jednost-
kowych decyzji. Główną przesłanką działań ustawo-
dawcy w zakresie konstrukcji finansowania samo-
rządów było bowiem przyjęcie takich rozwiązań,
które determinowałyby stanowienie wystarczają-
cych kwot łącznych, bez wydzielonej struktury rze-
czowej. Stało się tak po to, aby samorząd terytorial-
ny i jego organy podejmowały samodzielne decyzje
w zakresie dysponowania posiadanymi środkami.
Należy nadmienić, że część oświatowa subwencji
ogólnej jest częścią łącznych dochodów j.s.t. Stosow-
nie do art. 27 i 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) spo-
sób jej ustalania określa przedmiotowa ustawa (nie
ma związku z ponoszonymi wydatkami w j.s.t.). Wy-
sokość kwoty części oświatowej subwencji ogólnej
dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
jest określana corocznie w ustawie budżetowej. Po
odliczeniu rezerwy subwencja oświatowa jest dzielo-
na przez ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania na poszczególne jednostki samorządu
terytorialnego. Podziału między gminy, powiaty
i województwa samorządowe dokonuje się według
kryteriów ustalonych przez tego ministra, zgodnie
z zasadami przyjmowanymi w rozporządzeniu w spra-
wie sposobu podziału części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego
w danym roku.
Powołując takie rozstrzygnięcia prawne, ustawo-
dawca nie miał na celu powołania szczególnego try-
bu finansowania (za pomocą części oświatowej sub-
wencji ogólnej) poszczególnych wydatków na zada-
nia oświatowe w samorządach, w tym np. na wyna-
grodzenia nauczycieli. Konstrukcja taka stałaby
w sprzeczności ze wskazaną powyżej zasadą zabez-
pieczania środków na te zadania w łącznych docho-
dach samorządowych i zasadą samodzielności j.s.t.
Należy bowiem wskazać, iż faktyczne skutki finan-
sowe realizacji zadań oświatowych nie są kategorią
obiektywną. Są one w skutkach obarczone przede
wszystkim indywidualną decyzją każdego samorzą-
du, a zatem decyzją niezależną od rządu RP, parla-
mentu RP, ministra edukacji narodowej czy mini-
stra finansów. Faktyczne skutki finansowe realiza-
cji zadań oświatowych wynikają m.in. z następują-
cych kompetencji organizacyjnych samorządu, z uwzględ-
nieniem lokalnych potrzeb:
— zatwierdzanie arkusza organizacyjnego szkoły,
w którym jest określana szczegółowa organizacja na-
uczania, wychowania i opieki w danym roku szkol-
nym, w tym również liczba etatów nauczycielskich;
— ustalanie wysokości wynagrodzeń nauczyciel-
skich na poziomie wyższym niż przewidziany w usta-
wie z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela;
— dokonywanie stałej analizy w zakresie racjo-
nalności utrzymywania dotychczasowej sieci szkół
i w konsekwencji ewentualne inicjowanie procesu
ich likwidacji z uwzględnieniem możliwości przenie-
sienia uczniów do innych szkół w oparciu o art. 59
ustawy o systemie oświaty;
— dokonywanie analizy pod kątem racjonalizacji
wyposażenia szkół i placówek oraz bieżących opłat,
remontów i inwestycji.

Głęboko zindywidualizowane decyzje podejmo-
wane przez organy samorządowe, determinujące
łączny skutek finansowy zadań oświatowych, w fun-
damentalny sposób różnicują te skutki w poszcze-
gólnych samorządach, sprawiając, iż w części samo-
rządów część oświatowa subwencji ogólnej jest rów-
na wydatkom, w innych jest za mała, a w jeszcze
innych subwencja oświatowa wystarcza na szereg
innych wydatków niż oświatowe. Wobec faktu, iż
o sposobie realizacji zadań decyduje tu 2873 odręb-
nych od siebie rad gmin, powiatów i sejmików woje-
wództw, uzależnionych od oczekiwań zróżnicowa-
nych społeczności lokalnych, jest to zjawisko oczy-
wiste i naturalne.
W sytuacji zróżnicowania potencjalnych sposo-
bów realizacji zadań oświatowych rola państwa
sprowadza się do obowiązku ustalenia takich kryte-
riów podziału części oświatowej subwencji ogólnej
(minister edukacji narodowej), aby gwarantowały
realizację zaspokajania potrzeb edukacyjnych pań-
stwa oraz w sposób nieuprawniony nie różnicowały
poszczególnych j.s.t. (rozporządzenie w sprawie po-
działu części oświatowej subwencji ogólnej dla jed-
nostek samorządu terytorialnego). Obecnie jest re-
alizowany podział środków według kluczowego kry-
terium „na ucznia”, czyli najbardziej zobiektywizo-
wane kryterium w oświacie.
Należy jednak podkreślić, że powołując takie
rozstrzygnięcia prawne, ustawodawca nie miał na
celu powołania szczególnego trybu finansowania (za
pomocą części oświatowej subwencji ogólnej) po-
szczególnych wydatków na zadania oświatowe w sa-
morządach. Konstrukcja taka stałaby w sprzeczno-
ści ze wskazaną powyżej zasadą zabezpieczania
środków na te zadania w łącznych dochodach samo-
rządowych i zasadą samodzielności j.s.t.
Ustawodawca, tworząc rozstrzygnięcia dotyczą-
ce sposobu finansowania zadań j.s.t. w ustawie o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego, w od-
niesieniu do zadań oświatowych (prawo do ustalania
jedynie kryteriów podziału przesądzonej ustawą bu-
dżetową kwoty) wskazał przede wszystkim zakres
współodpowiedzialności ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania za całokształt działań
edukacyjnych państwa. Ustawą nadano ministrowi
do spraw oświaty i wychowania uprawnienia do roz-
dysponowania części środków finansowych na zada-
nia publiczne, z uwzględnieniem celów i potrzeb
państwa (zdefiniowane w przepisach ustaw samo-
rządowych zadania samorządu dotyczą działania
głównie na rzecz lokalnej wspólnoty samorządowej,
którą tworzą mieszkańcy danej gminy, powiatu, wo-
jewództwa). W świetle obowiązujących przepisów
nie istnieje możliwość odstępstwa od tak sformuło-
wanych rygorów stanowienia zasad finansowania
j.s.t. W zakresie rozwiązań systemowych różnica
między częścią oświatową subwencji ogólnej a pozo-
stałymi dochodami samorządowymi polega na tym,
iż część oświatowa jest rozdzielana według innych
zasad niż pozostałe środki finansowe subwencji
671
ogólnej, tj. według zasad ustalanych w rozporządze-
niu ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania. Z reguły tej nie da się jednak wyprowadzić
poglądu o odrębnym sposobie finansowania przed-
szkoli, szkół i placówek. Ponadto obowiązujące roz-
wiązania prawne nie uzależniają realizacji zarówno
własnych, jak i „niewłasnych” zadań jednostek sa-
morządu terytorialnego od możliwości, jakie stwa-
rzają ich własne lub „niewłasne” źródła dochodów.
Wszelkie źródła dochodów jednostek samorządu te-
rytorialnego muszą być (i są) wykorzystywane
w celu zapewnienia realizacji wszystkich zadań.
O konkretnych rozmiarach wykorzystywania do-
chodów dla realizacji konkretnych zadań decyduje
samodzielnie samorząd terytorialny.
Należy ponadto dodać, że łączne dochody jedno-
stek samorządu terytorialnego, z których m.in. fi-
nansuje się zadania oświatowe, wzrosły w latach
2000–2006 o 61,19%, w tym część oświatowa sub-
wencji ogólnej wzrosła o 45,63%. Równocześnie
wzrost wydatków samorządów na oświatę w tym
okresie wyniósł 42,58%. Subwencja oświatowa już
w roku 2006 to średnio zaledwie 22,88% dochodów
samorządowych. Licząc natomiast samą wysokość
części oświatowej subwencji ogólnej, należy stwier-
dzić, iż od roku 2006 dynamika jej wzrostu jeszcze
się zwiększyła. W 2008 r. kwota części oświatowej
subwencji ogólnej w stosunku do roku 2000 jest wyż-
sza już o 59,6%. Tylko w tym samym okresie liczba
uczniów zmniejszyła się o 22,54%. Powyższe ozna-
cza to, iż na przestrzeni lat 2000–2008, nawet nieza-
leżnie od efektu znacznego wzrostu gospodarczego,
zaangażowanie państwa w sferę edukacji liczoną
wzrostem części oświatowej subwencji ogólnej wska-
zuje podwojenie kwoty na jednego ucznia (z 2254 zł
w 2000 r. do 5552 zł w 2008 r.). Oznacza to wzrost
realnych nakładów na ucznia na poziomie 106%
w ciągu 7 lat. Równocześnie jednak liczba nauczy-
cieli (pełnozatrudnionych oraz niepełnozatrudnio-
nych w przeliczeniu na pełne etaty) zmniejszyła się
jedynie o 3,79%.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż
obecnie trwają prace nad rozwiązaniami mającymi
na celu wzmocnienie autonomii samorządu lokalne-
go w zakresie organizacji i realizacji zadań oświato-
wych, których konsekwencją ma być m.in. wzmoc-
nienie jakości kształcenia i wychowania. Postulaty
zgłoszone przez pana posła zostaną poddane przez
resort edukacji wnikliwej analizie.
Ad 2. Czy ministerstwo ma wiedzę o skali likwi-
dacji placówek szkolnych i przedszkolnych w ostat-
nich latach i jakie były przyczyny tych zmian? Czy
zmniejszająca się sieć placówek oświatowych nie
utrudnia dostępu do edukacji, szczególnie jeśli cho-
dzi o tereny wiejskie?
W poprzednich latach Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie prowadziło badań dotyczących skali
zjawiska likwidacji szkół. W roku szkolnym 2007/
2008 kuratorzy oświaty wydali 346 postanowień po-
zytywnie opiniujących likwidację szkoły z dniem 31
672

sierpnia 2008 r. Szczegółowe dane dotyczące po- przy niezmiennej subwencji oświatowej, co powodu-
szczególnych województw przedstawiono w poniż- je konieczność coraz większego udziału w nakładach
szej tabeli. na oświatę dochodów własnych gmin/ powiatów).
Należy też zauważyć, że obok likwidacji szkół ob-
wniosków
Liczba serwuje się także (choć w mniejszym stopniu) zjawi-
o opinię sko tworzenia nowych szkół. Faktem jest jednak, że
kuratora pozytyw-
oświaty nych opinii liczba szkół, szczególnie wiejskich, w Polsce zmniej-
w sprawie kuratora
Lp. Województwo Typ szkoły zamiaru oświaty, sza się.
likwidacji
szkoły,
Kuratorzy oświaty, opiniując zamiar likwidacji
w tym szkoły, dokonują oceny propozycji zmian w sieci szkół
w tym szkół dotyczących
wiejskich szkół na terenie gminy/powiatu między innymi z uwzględ-
wiejskich
1. dolnośląskie SP 19 11 14 9 nieniem zapewnienia przez organ prowadzący możli-
2.
kujawsko-po-
Gimnazjum
LO
2
1
1
0
2
1
1
0
wości kontynuowania nauki w innej szkole tego sa-
morskie
SP 30 27 30 27 mego typu, a więc pod kątem dostępu dzieci do edu-
Gimnazjum 1 1 0 0
3. lubelskie LO 3 2 3 2 kacji. Wszędzie tam, gdzie istnieje zagrożenie utrud-
SP
Gimnazjum
47 (23)
0
46 (23)
0
40 (22)
0
40 (22)
0
nienia tego dostępu, kuratorzy negatywnie opiniują
4. lubuskie LO
SP
3
2
1
2
3
2
1
2
zamiar likwidacji szkoły.
Gimnazjum 0 0 0 0 Ad 3. Jakie są kryteria wydawania opinii przez
5. łódzkie LO 0 0 0 0
SP 25 (7) 21 (7) 19 (7) 15 (7) kuratoria oświaty w sprawie likwidacji placówek
6. małopolskie
Gimnazjum
LO
3
11
2
4
2
7
1
1
i czy system ochrony sieci placówek edukacyjnych
SP 10 9 9 8 jest wystarczający?
Gimnazjum 1 0 1 0
7. mazowieckie LO 7 1 7 1 Zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 7 września o sys-
SP 73 (2) 70 (2) 48 (2) 47 (2)
Gimnazjum 1 1 0 0 temie oświaty szkoła publiczna może być zlikwido-
8. opolskie LO
SP
3
4
1
4
3
4
1
4
wana przez organ prowadzący po spełnieniu przez
Gimnazjum 1 0 0 0 ten organ następujących warunków:
9. podkarpackie LO 0 0 0 0
SP 14 14 11 11 — likwidacja może nastąpić z końcem roku szkol-
10. podlaskie
Gimnazjum
LO
3
1
2
0
3
1
2
0
nego,
SP 28 27 25 24 — uczniowie likwidowanej szkoły muszą mieć za-
Gimnazjum 1 1 0 0
11. pomorskie LO 0 0 0 0 pewnioną możliwość kontynuowania nauki w innej
SP 14 (7) 14 (7) 13 (7) 13 (7)
Gimnazjum 1 0 0 0 szkole publicznej tego samego typu,
12. śląskie LO
SP
4 (1)
11 (1)
0
8 (1)
3 (1)
8 (1)
0
7 (1)
— co najmniej na 6 miesięcy przed terminem li-
Gimnazjum 3 1 2 1 kwidacji należy zawiadomić o zamiarze likwidacji
13. świętokrzyskie LO 3 1 3 1
SP 35 35 35 35 szkoły rodziców uczniów, właściwego kuratora
14.
warmińsko-
Gimnazjum
LO
1
1
0
1
1
1
0
1
oświaty oraz organ wykonawczy jednostki samorzą-
-mazurskie
SP 7 (1) 7 (1) 4 (1) 4 (1) du terytorialnego właściwej do prowadzenia szkół
Gimnazjum 0 0 0 0
15. wielkopolskie LO 2 (1) 0 2 (1) 0 danego typu,
SP 27 27 21 21
Gimnazjum 2 0 1 0 — szkoła może zostać zlikwidowana po uzyska-
zachodniopo-
16.
morskie
LO
SP
0
13
0
11
0
13
0
11
niu pozytywnej opinii kuratora oświaty.
Gimnazjum 2 0 2 0 Przy wydawaniu opinii dotyczącej likwidacji
Razem LO 3 0 3 0
SP 359 333 296 278 szkoły kurator oświaty zobligowany jest do brania
Gimnazjum
LO
22
42
9
11
14
36
5
8
pod uwagę nie tylko okoliczności wskazanych w art.
59 ust. 1 ustawy o systemie oświaty, jak termin li-
W nawiasach podano: kwidacji szkoły, zapewnienie możliwości kontynu-
— w przypadku szkół podstawowych – zawartą owania nauki, dokonanie stosownych zawiadomień
w ogólnej liczbie szkół liczbę podstawowych szkół fi- o zamiarze likwidacji szkoły, czy też, stosownie do
lialnych; art. 17 ust. 3 i 3a ustawy o systemie oświaty, doty-
— w przypadku liceów – zawartą w ogólnej licz- czących zapewnienia dzieciom określonego trans-
bie liceów liczbę liceów uzupełniających. portu do szkoły, ale również tych wszystkich aspek-
Do Ministerstwa Edukacji Narodowej wpłynęły tów związanych z likwidacją szkoły, które odnoszą
52 (stan na dzień 28 kwietnia 2008 r.) zażalenia na się do współtworzenia i realizacji regionalnej i lokal-
postanowienia kuratorów oświaty negatywnie opi- nej polityki oświatowej zgodnej w tym względzie
niujące zamiar likwidacji szkół. z polityką państwa, jak i do zapewnienia uczniom
Do najczęściej wymienianych przez organy pro- właściwych warunków nauki, wychowania i opieki.
wadzące szkoły przyczyn likwidacji szkół należą Opinia taka musi jednak odnosić się do przepisów
czynniki demograficzne (spadek liczby urodzeń dzie- prawa nakładających na organ prowadzący określo-
ci, migracja ludności – głównie ze środowisk wiej- ne obowiązki, a w szczególności do oceny skutków
skich do miast, ale też poza granice kraju) oraz eko- likwidacji szkoły w kontekście zapewnienia uczniom
nomiczne (wzrastające koszty utrzymania szkół odpowiednich warunków nauki, wychowania i opie-

ki (wyrok z dnia 10 listopada 2006 r. Naczelnego
Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt I
OSK 258/2006).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina
w sprawie stanu prawnego regulującego
kwestię dożywiania uczniów w szkołach (2608)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Witolda Kochana, Tade-
usza Arkita oraz Jarosława Gowina (SPS-023-2608/
08) w sprawie art. 67a ustawy o systemie oświaty
z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.), uprzejmie informuję, iż:
Intencją ustawodawcy w nowelizacji przepisów
cyt. ustawy było jednoznaczne uregulowanie na po-
ziomie ustawy przepisów dotyczących odpłatności za
posiłki w stołówkach szkolnych. Zapis ustawowy do-
tyczy wyłącznie stołówek szkolnych, nie ma zatem
związku z działalnością firm cateringowych.
Stołówkę szkolną organizuje się w celu realizacji
funkcji opiekuńczej szkoły oraz wspierania prawi-
dłowego rozwoju uczniów, poprzez zapewnienie im
zdrowego żywienia.
Natomiast w celu wspierania gmin w wypełnia-
niu zadań własnych o charakterze obowiązkowym
w zakresie dożywiania dzieci ze szczególnym uwzględ-
nieniem osób z terenów objętych wysokim pozio-
mem bezrobocia i ze środowisk wiejskich przyjęto
rządowy program ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259). Celem programu jest rozwój w gminach
bazy żywieniowej, ze szczególnym uwzględnieniem
potrzeb dzieci i młodzieży.
W 2007 r. w programie „Pomoc Państwa w za-
kresie dożywiania” wzięło udział 23 063 szkół i pla-
cówek oświatowych, co stanowi 68,21% ogólnej licz-
by szkół i placówek oświatowych, w tym 5015 przed-
szkoli (co stanowi 70,04% ogółu tych placówek),
11 285 szkół podstawowych (85,00%), 5233 gimna-
zjów (81,35%) oraz 1530 szkół ponadgimnazjalnych
(22,03% ogółu szkół tego typu).
Zatem wszędzie tam, gdzie szkoła nie dysponuje
odpowiednią infrastrukturą w postaci stołówki, ko-
rzystając ze środków uzyskanych w ramach realiza-
673
cji programu, organ prowadzący szkołę może zorga-
nizować nowy punkt żywienia lub zapewnić posiłek
dowożony do szkoły, a także ponieść część kosztów
żywienia oferowanego przez firmy cateringowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Michała Jarosa
i Henryka Siedlaczka
w sprawie przywrócenia opodatkowania
gruntów pod sztucznymi zbiornikami wodnymi
(utworzonymi poprzez spiętrzenie
wód płynących) wykorzystywanymi w związku
z prowadzeniem działalności gospodarczej
(2609)
Odpowiadając na interpelację pana Michała Ja-
rosa i pana Henryka Siedlaczka, posłów na Sejm RP,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
21 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-2609/08) w spra-
wie przywrócenia opodatkowania gruntów pod sztucz-
nymi zbiornikami wodnymi (utworzonymi poprzez
spiętrzenie wód płynących) wykorzystywanymi w związ-
ku z prowadzeniem działalności gospodarczej, uprzej-
mie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8a ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) z po-
datku od nieruchomości zwolnione są grunty pokry-
te wodami jezior o ciągłym dopływie lub odpływie
wód powierzchniowych oraz grunty zajęte pod
sztuczne zbiorniki wodne będące własnością Skarbu
Państwa.
Powyższe zwolnienie zostało wprowadzone w usta-
wie o podatkach i opłatach lokalnych ustawą z dnia
3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo wodne
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 130, poz. 1087),
której projektodawcą był minister środowiska. Zgod-
nie z treścią uzasadnienia do projektu ustawy wpro-
wadzenie zwolnienia miało umożliwić zmniejszenie
obciążeń podatkowych jednostek administrujących
wodami i urządzeniami wodnymi służącymi ochro-
nie życia i mienia przed powodzią, finansowanych
z budżetu państwa. Uzyskiwane w ten sposób środ-
ki miały być przeznaczane na wydatki związane
z właściwym utrzymaniem powierzonego tym jed-
nostkom mienia Skarbu Państwa wobec braku do-
674
statecznego finansowania przez budżet państwa za-
dań w zakresie gospodarowania wodami.
Minister finansów nie popierał propozycji wpro-
wadzenia zmian do ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych, argumentując, że zwolnienie spowoduje
spadek dochodów własnych gmin. Wskazując na wy-
wodzącą się z art. 167 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej zasadę autonomii podatkowej i samodziel-
ności finansowej gmin, minister finansów wskazał,
że spadek dochodów wymaga bądź rekompensaty
z innych źródeł, bądź ewentualnego zmniejszenia
zakresu zadań publicznych, do realizacji których zo-
bowiązana jest gmina. Wskutek powyższego w usta-
wie z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Pra-
wo wodne oraz niektórych innych ustaw przewidzia-
no rekompensatę dla gmin z tytułu utraconych do-
chodów wskutek zwolnienia z podatku od nierucho-
mości gruntów pod wodami.
Z tytułu zwolnienia zgodnie z art. 7 ust. 6 usta-
wy o podatkach i opłatach lokalnych gminom przy-
sługuje zwrot utraconych dochodów ze środków wo-
jewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej. Szczegółowe zasady i tryb zwrotu
utraconych dochodów określa rozporządzenie mini-
stra środowiska z dnia 20 lipca 2006 r. w sprawie
zwrotu gminom utraconych dochodów z tytułu zwol-
nienia z podatku od nieruchomości będących wła-
snością Skarbu Państwa, gruntów pokrytych woda-
mi jezior o ciągłym dopływie lub odpływie wód po-
wierzchniowych oraz gruntów zajętych pod sztuczne
zbiorniki wodne (Dz. U. Nr 142, poz. 1023).
Biorąc pod uwagą powyższe, aktualnie nie są
planowane zmiany w zakresie opodatkowania grun-
tów pokrytych wodami jezior o ciągłym dopływie
lub odpływie wód powierzchniowych oraz gruntów
zajętych pod sztuczne zbiorniki wodne. Natomiast
w przypadku podjęcia prac legislacyjnych nad usta-
wą o podatkach i opłatach lokalnych kwestia ta zo-
stanie szczegółowo rozważona.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie tworzenia wspólnot mieszkaniowych
w budynkach spółdzielczych (2610)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2008 r.
(znak SPS-023-2610/08) interpelację pani poseł
Agnieszki Hanajczyk z dnia 9 kwietnia br., w spra-
wie tworzenia wspólnot mieszkaniowych w budyn-
kach spółdzielczych, uprzejmie oznajmiam, co na-
stępuje.
Obowiązkiem spółdzielni mieszkaniowej jest za-
rządzanie nieruchomościami stanowiącymi jej mie-
nie lub nabytym na podstawie ustawy mieniem jej
członków – podstawa prawna: art. 1 ust. 3 ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.). Sprawowanie przez spółdzielnię zarządu zwią-
zane jest m.in. z możliwością przenoszenia przez
spółdzielnię odrębnej własności lokali. Przepis art. 241
ustawy, który obowiązuje od dnia 24 kwietnia 2001 r.,
wskazuje, że po ustanowieniu odrębnej własności lo-
kali na rzecz innych osób niż spółdzielnia obowiązek
zarządzania, o którym mowa, przestaje mieć cha-
rakter bezwzględny i może być zdjęty ze spółdzielni
z woli właścicieli lokali. Zgodnie z treścią przepisu
większość właścicieli lokali w budynku lub budyn-
kach położonych w obrębie danej nieruchomości, ob-
liczana według wielkości udziałów w nieruchomości
wspólnej, może podjąć uchwałę, że w zakresie ich
praw i obowiązków oraz zarządu nieruchomością
wspólną będą miały zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Wobec
powyższego nie znajduję uzasadnienia dla kontynu-
owania zmian ustawodawczych idących w stronę
zwiększenia decyzyjności właścicieli poszczególnych
lokali zamieszkujących w zasobach spółdzielni miesz-
kaniowych, tym bardziej że przepis ten funkcjonuje
w porządku prawnym od siedmiu lat i jak dotąd nie
budził zastrzeżeń.
Przechodząc do kwestii celowości tworzenia
z mocy prawa wspólnot mieszkaniowych w zasobach
spółdzielczych wraz z ustanowieniem odrębnej wła-
sności pierwszego lokalu w danej nieruchomości,
a nie jak stanowi art. 26 ustawy, po wyodrębnieniu
własności ostatniego lokalu w obrębie danej nieru-
chomości, wydaje się, że prowadziłoby to (podobnie
jak to ma miejsce w odniesieniu do obecnego brzmie-
nia) do zaskarżenia przepisu do Trybunału Konsty-
tucyjnego. Posłowie we wniosku z dnia 14 listopada
2007 r. (sygn. K 64/07), wskazują, że art. 26 ust. 1
ustawy, „arbitralnie narzuca członkom spółdzielni
mieszkaniowych prawno-organizacyjną formę wspól-
noty mieszkaniowej jako formę zaspokojenia ich po-

trzeb mieszkaniowych oraz ogranicza wolność
zrzeszania się, co jest sprzeczne z art. 58 Konstytu-
cji RP”. Z uwagi na to, że opracowanie nowych roz-
wiązań prawnych wymaga bezwzględnego respek-
towania rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjne-
go, kierunek prac legislacyjnych nad kolejną zmia-
ną ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, w tym
art. 26, będzie uzależniony od treści orzeczenia wy-
danego w oparciu o wskazany powyżej wniosek
grupy posłów, jak i wniosek z dnia 10 stycznia 2008 r.
(sygn. K 2/08), złożony przez Rzecznika Praw Oby-
watelskich.
Ponadto należy dodać, że ustawa o spółdzielniach
mieszkaniowych, m.in. poprzez treść art. 1, tj. usta-
wowe i statutowe określenie celów i sposobów ich re-
alizacji, spowodowała odejście od funkcji reglamen-
tacyjnej przypisanej spółdzielniom przez Prawo
spółdzielcze w pierwotnym brzmieniu, a co za tym
idzie, przyczyniła się do dostosowania warunków
ich działalności do mechanizmów gospodarki ryn-
kowej. Tym samym nie widzę konieczności podejmo-
wania działań zmierzających do stopniowego zmniej-
szania znaczenia spółdzielni mieszkaniowych na
rynku zarządzania nieruchomości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
Urszuli Augustyn i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie zapisów rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 24 marca 2007 r.
w sprawie programów regionalnych
i projektów lokalnych (2612)
Odpowiadając na interpelację posłanek Izabeli
Katarzyny Mrzygłockiej, Urszuli Augustyn i Danu-
ty Jazłowieckiej przekazaną przy piśmie z dnia
21 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-2612/08), doty-
czącą zapisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
24 marca 2007 r. w sprawie realizacji programów re-
gionalnych i projektów lokalnych (Dz. U. Nr 158,
poz. 1108), uprzejmie informuję:
Rok 2008 jest pierwszym rokiem funkcjonowa-
nia rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 sierp-
nia 2007 r. w sprawie programów regionalnych i pro-
jektów lokalnych. Zgodnie z § 9 wyżej cytowanego
rozporządzenia udzielenie wsparcia finansowego
z rezerwy ministra właściwego do spraw pracy na
675
realizację programu może nastąpić w oparciu o okre-
ślone w rozporządzeniu planowane wskaźniki:
— koszt uczestnictwa obliczony dla kosztów po-
noszonych z Funduszu Pracy, nie wyższy niż kwota
stanowiąca sześciokrotność zasiłku dla bezrobot-
nych (aktualnie 3.229,80 zł),
— koszt zatrudnienia w przypadku uczestników
będących bezrobotnymi krócej niż rok, nie wyższy
niż kwota stanowiąca dziewięciokrotność zasiłku
dla bezrobotnych (aktualnie 4.844,70zł),
— koszt zatrudnienia w przypadku uczestników
będących bezrobotnymi przez co najmniej rok lub
więcej, nie wyższy niż kwota stanowiąca dwunasto-
krotność zasiłku dla bezrobotnych (aktualnie
6.459,60 zł),
— koszt zatrudnienia nie niższy niż 67% średnio
dla programu.
Zawarte w § 9 ww. rozporządzenia koszty i wskaź-
nik można rozpatrywać w stosunku do programu
(programów), w których ujęte zostały różnorodne
formy aktywizacji zawodowej. Tak więc w sytuacji
przygotowania programu z uwzględnieniem np. szko-
leń, prac interwencyjnych, prac społecznie użytecz-
nych, staży, ich koszty i wskaźnik zatrudnienia na-
leży ujmować jako średnią z tych form.
Pragnę zaznaczyć, że ubieganie się o dodatkowe
środki z rezerwy ministra na realizację ww. progra-
mów wymaga zaangażowania środków będących
w dyspozycji samorządu powiatu oraz samorządu
województwa. Środki Funduszu Pracy będące
w dyspozycji samorządu województwa, poza środka-
mi przeznaczonymi na realizację programów współ-
finansowanych z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego w ramach PO KL, mogą być wykorzystane na
realizację programów regionalnych i lokalnych. Na
podstawie § 4 ust. 1 pkt 3 wyżej cytowanego rozpo-
rządzenia marszałek województwa określa wyso-
kość planowanych wskaźników, co umożliwia reali-
zację programów zgodną z rozporządzeniem, z udzia-
łem środków będących w dyspozycji samorządu wo-
jewództwa, bez środków rezerwy ministra. W opar-
ciu o te przepisy wnioski marszałków województw
o zwiększenie limitu środków Funduszu Pracy dla
samorządów powiatów przystępujących do progra-
mów, kierowane do MPiPS, są na bieżąco realizowa-
ne. Na dzień dzisiejszy wnioski takie zostały zreali-
zowane na kwotę 277.250 tys. zł i wpłynęły z 12 wo-
jewódzkich urzędów pracy.
W przypadku trudności z uruchomieniem rezer-
wy ministra na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 24 sierpnia 2007 r. w sprawie progra-
mów regionalnych i projektów lokalnych podział re-
zerwy nastąpi na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie algo-
rytmu ustalania kwot środków Funduszu Pracy na
finansowanie zadań w województwie. Spowoduje to
zasilenie środkami Funduszu Pracy powiatowych
urzędów pracy, przeznaczonych na finansowanie do-
datkowych programów aktywizujących bezrobot-
nych. Obecnie w MPiPS finalizowane są prace doty-
676
czące podziału rezerwy ministra na programy akty-
wizacji bezrobotnych wg województw.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że opracowy-
wany w MPiPS projekt nowelizacji ustawy o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zakłada
zmiany art. 66 ww. ustawy dotyczące programów re-
gionalnych i projektów lokalnych, które w konse-
kwencji spowodują potrzebę nowelizacji lub uchyle-
nia rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 sierp-
nia 2007 r. w sprawie programów regionalnych
i projektów lokalnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
Urszuli Augustyn i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie zmian w sposobie zatrudniania
w Polsce cudzoziemców (2613)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przez Pana Marszałka interpelację, zło-
żoną przez panie posłanki Izabelę Katarzynę Mrzy-
głocką, Urszulę Augustyn i Danutę Jazłowiecką (pi-
smo nr SPS-023-2613/08 z 21 kwietnia br.), uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej opracowuje aktualnie nowelizację ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001,
z późn. zm.), która dotyczyć będzie również przepi-
sów regulujących procedurę uzyskiwania zezwole-
nia na pracę dla cudzoziemców.
Projektowane przepisy nowelizacji mają na celu
dostosowanie procedury do aktualnych realiów go-
spodarczych, społecznych oraz prawnych. Wychodzą
one naprzeciw postulatom przedsiębiorców, przewi-
dując znaczące uproszczenie procedury, ogranicze-
nie liczby dokumentów, które będą w ramach proce-
dury analizowane oraz wspomożenie procesów inte-
gracyjnych cudzoziemców poprzez stworzenie im
dłuższej i bardziej stabilnej perspektywy wykony-
wania pracy w Polsce. Na rozwiązania proponowane
w ramach nowelizacji składać się będą m.in.:
— eliminacja przyrzeczeń, jako etapu pośrednie-
go w procedurze wydawania zezwoleń na pracę, co
uprości i przyspieszy czynności administracyjne;
— reforma mechanizmu tzw. testu potrzeb ryn-
kowych – będzie on, co do zasady, odzwierciedlał sy-
tuację na rynku w zależności od czynników ekono-
micznych, a nie powodował konieczności poszukiwa-
nia pracownika na rynku lokalnym, co w wielu
branżach i zawodach jest bezowocne;
— maksymalne uproszczenie procedury zmiany
miejsca wykonywania pracy lub stanowiska przez
cudzoziemca;
— wydłużenie okresu, na jaki wydawane są ze-
zwolenia;
— likwidacja wzajemnego uzależnienia procedur
uzyskiwania zezwolenia na pracę i zezwolenia na za-
mieszkanie lub wizy – co pozwoli w dalszym etapie
na postulowane połączenie procedur w procedurę
jednolitą, prowadzącą do uzyskania zezwolenia na
pobyt i pracę.
Odpowiadając na pytanie dotyczące przewidywa-
nego terminu zaprezentowania parlamentowi pro-
jektu zmian, uprzejmie informuję, że nowelizacja
ustawy jest aktualnie na etapie przygotowania
w MPiPS. Zakładam, że konsultacje międzyresorto-
we oraz z partnerami społecznymi dotyczące projek-
tu nowelizacji zostaną dokonane jeszcze w II kwar-
tale br., co umożliwi przedłożenie projektu do prac
parlamentarnych.
Podzielam zdanie pań posłanek dotyczące poten-
cjalnego niebezpieczeństwa stosowania wobec cudzo-
ziemców niższych stawek płacowych. Obowiązujące
w tej chwili przepisy, zarówno Konstytucji RP, jak
i prawa pracy lub dotyczące zezwoleń na pracę, uzna-
ją za nielegalną dyskryminację np. w sferze wynagro-
dzeń ze względu na obywatelstwo. Zdaję sobie jednak
sprawę z praktycznych trudności w dochodzeniu
roszczeń z tego tytułu. Ze względu na istotny aspekt
wysokości wynagrodzeń w kontekście kryteriów do-
puszczenia cudzoziemców do możliwości wykonywa-
nia pracy w Polsce w nowelizacji zaproponujemy, jak
wspomniano wyżej, reformę mechanizmu tzw. testu
potrzeb ekonomicznych. Będzie on związany z wyso-
kością przeciętnego wynagrodzenia, jako wyznaczni-
kiem rynkowej relacji pomiędzy ofertą pracodawców
a dostępnymi pracownikami. Mechanizm te będzie
miał na celu zapobieganie wynagradzaniu cudzo-
ziemców poniżej stawek rynkowych, co mogłoby pro-
wadzić nie tylko do ewentualnej eliminacji polskich
pracowników, ale też do wytworzenia swoistych „gett
zawodowych” w pewnych obszarach działalności.
Projektowane przepisy zawierały będą klauzule
umożliwiające kontrolę, czy wynagrodzenia i inne
warunki pracy cudzoziemców nie odbiegają na nieko-
rzyść od rynkowego standardu.
Odnosząc się do pytania na temat procedury
uznawania kwalifikacji zawodowych, informuję, że
w przypadku każdego z tzw. zawodów regulowanych
obowiązują odrębne przepisy, określające konieczne
kwalifikacje i sposób ich uznawania. Kwestie te znaj-
dują się w kompetencji organów odpowiedzialnych za
poszczególne obszary działalności, w których wyko-
nywana jest praca w zawodach regulowanych. W po-
zostałych zawodach uznanie kwalifikacji oraz doku-
mentów je potwierdzających do celów zawodowych
dokonywane jest przez pracodawcę. W ramach nowe-
lizacji procedury uzyskiwania zezwolenia na pracę

przewiduję, że w przypadku zawodów innych niż za-
wody regulowane świadectwa kwalifikacji cudzo-
ziemca nie będą musiały być przedkładane.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie wprowadzenia ułatwień
w procedurze związanej z zatrudnianiem
cudzoziemców (2614)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przez Pana Marszałka interpelację, któ-
rą złożył pan poseł Waldy Dzikowski (pismo SPS-
-023-2614/08 z 21 kwietnia br.), uprzejmie informu-
ję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opra-
cowuje aktualnie nowelizację ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.),
która dotyczyć będzie również przepisów regulują-
cych procedurę uzyskiwania zezwolenia na pracę
dla cudzoziemców. Zakładam, że konsultacje mię-
dzyresortowe oraz z partnerami społecznymi doty-
czące projektu nowelizacji zostaną dokonane jeszcze
w II kwartale br.
Projektowane przepisy nowelizacji mają na celu
dostosowanie procedury do aktualnych realiów go-
spodarczych, społecznych oraz prawnych. Wychodzą
one naprzeciw postulatom przedsiębiorców, przewi-
dując znaczące uproszczenie procedury, ogranicze-
nie liczby dokumentów, które będą w ramach proce-
dury analizowane, oraz wspomożenie procesów in-
tegracyjnych cudzoziemców poprzez stworzenie im
dłuższej i bardziej stabilnej perspektywy wykony-
wania pracy w Polsce. Na rozwiązania proponowane
w ramach nowelizacji składać się będą m.in.:
— eliminacja przyrzeczeń, jako etapu pośrednie-
go w procedurze wydawania zezwoleń na pracę, co
uprości i przyspieszy czynności administracyjne;
— reforma mechanizmu tzw. testu potrzeb ryn-
kowych – będzie on, co do zasady, odzwierciedlał sy-
tuację na rynku w zależności od czynników ekono-
micznych, a nie powodował konieczności poszukiwa-
nia pracownika na rynku lokalnym, co w wielu
branżach i zawodach jest bezowocne;
— maksymalne uproszczenie procedury zmiany
miejsca wykonywania pracy lub stanowiska przez
cudzoziemca;
677
— wydłużenie okresu, na jaki wydawane są ze-
zwolenia;
— likwidacja wzajemnego uzależnienia procedur
uzyskiwania zezwolenia na pracę i zezwolenia na za-
mieszkanie lub wizy – co pozwoli w dalszym etapie
na postulowane połączenie procedur w procedurę
jednolitą, prowadzącą do uzyskania zezwolenia na
pobyt i pracę.
Należy przy tym wspomnieć, że działania te nie
są jedynymi, które są i w ostatnim czasie były podej-
mowane w związku ze zwiększającym się zaintere-
sowaniem cudzoziemców pracą w Polsce, a także
polskich pracodawców – zatrudnieniem obcokrajow-
ców. Na działania zmierzające do uproszczenia za-
sad dostępu do polskiego rynku pracy, podjęte od
2007 r., składają się:
— otwarcie dostępu do rynku pracy dla wszyst-
kich obywateli państw członkowskich UE, innych
państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz
Szwajcarii;
— otwarcie dostępu do rynku pracy dla obywate-
li państw, które do UE przystąpiły – Bułgarii i Ru-
munii;
— wydłużenie z 1 do 6 miesięcy w ciągu 12 mie-
sięcy okresu, w jakim bez zezwoleń na pracę mogą
w Polsce pracować członkowie zarządów osób praw-
nych, zamieszkali za granicą (posiadający wizę
w celu wykonywania pracy);
— wprowadzenie możliwości pracy krótkookre-
sowej (do 6 miesięcy w ciągu 12 miesięcy) bez ze-
zwolenia na pracę dla obywateli państw sąsiadują-
cych z Polską w oparciu o absolutne minimum for-
malności;
— znaczące obniżenie wpłat wnoszonych wraz
z wnioskiem o zezwolenie na pracę – w wersji pod-
stawowej wysokość wpłaty została obniżona z 936
do 100 zł;
— zmiany w ustawie o udzielaniu cudzoziemcom
ochrony ta terytorium RP (m.in. przewidujące umoż-
liwienie osobom oczekującym na status uchodźcy
podejmowania pracy);
— wprowadzone rozporządzeniem MPiPS możli-
wości organizacji w Polsce programów pracy waka-
cyjnej oraz odbywania płatnych praktyk w Polsce
przez cudzoziemców – uczniów i studentów;
— umożliwienie wykonywania pracy w Polsce
bez ograniczeń cudzoziemcom – studentom polskich
uczelni (posiadającym zezwolenia na zamieszkanie
ze względu na studia).
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
678
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o rachunkowości (2615)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w spra-
wie potrzeby nowelizacji ustawy o rachunkowości,
otrzymaną przy piśmie znak: SPS-023-2615/08
z dnia 21 kwietnia 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
1. Ostatnia zmiana ustawy o rachunkowości
uchwalona przez parlament RP 18 marca 2008 r. zo-
stała podpisana przez prezydenta RP w dniu 9 kwiet-
nia 2008 r. i aktualnie skierowana do publikacji
w Dzienniku Ustaw.
Podstawowym celem tej nowelizacji jest transpo-
zycja do polskich przepisów postanowień dyrektywy
2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady UE
z dnia 14 czerwca 2006 r., zmieniającej m.in. IV dy-
rektywę Rady 78/660/EWG w sprawie rocznych
sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spół-
ek i VII dyrektywę Rady 83/349/EWG w sprawie
skonsolidowanych sprawozdań finansowych.
Transpozycja do polskich przepisów postanowień
ww. dyrektyw ma w szczególności na celu wprowa-
dzenie zmian (rozszerzenie zakresów wymogów)
w odniesieniu do spółek nią objętych w następują-
cych czterech obszarach:
1) wykazywania transakcji z jednostkami (pod-
miotami) powiązanymi, jeśli są one przeprowadzane
na warunkach odbiegających od rynkowych;
2) wykazywania w sprawozdaniu finansowym
informacji nt. transakcji nieujętych w bilansie,
a obarczonych istotnym ryzykiem, jak też charakte-
ryzujących się istotnymi korzyściami;
3) ujawniania stosowanych przez jednostki zasad
ładu korporacyjnego;
4) wprowadzenia wspólnej odpowiedzialności wo-
bec spółki członków organów zarządzających, nad-
zorujących i administrujących za sporządzanie i pu-
blikowanie rocznych sprawozdań finansowych oraz
sprawozdań z działalności, a także solidarnej odpo-
wiedzialności wobec spółki za szkodę wyrządzoną
naruszeniem powyższych obowiązków.
Wprowadzenie do ustawy o rachunkowości okre-
ślonych ww. dyrektywą wymogów dotyczy zarówno
jednostkowych, jak i skonsolidowanych sprawozdań
finansowych.
Aktualnie trwają prace nad nowelizacją rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 12 grudnia 2001 r.
w sprawie szczegółowych zasad sporządzania przez
jednostki inne niż banki i zakłady ubezpieczeń spra-
wozdania finansowego jednostek powiązanych
(Dz. U. Nr 152, poz. 1729).
Nowelizacja ww. ustawy (wykraczająca poza za-
kres wymagany dyrektywą 2006/46/WE) przewidu-
je również dostosowanie niektórych jej przepisów do
aktualnych realiów gospodarczych oraz innych
ustaw, a także udoskonalenie i ułatwienie ich stoso-
wania przez mniejsze jednostki oraz usprawnienie
sprawowania nadzoru właścicielskiego.
Zmiany te dotyczą w szczególności następujących
zagadnień:
— doprecyzowania pojęć z zakresu konsolidacji
sprawozdań finansowych (np. grupa kapitałowa,
jednostka dominująca, jednostka zależna, współza-
leżna, stowarzyszona);
— ułatwienia dla przedsiębiorców poprzez odstą-
pienie od obowiązków zamykania i otwierania ksiąg
rachunkowych w uzasadnionych przypadkach;
— możliwości prowadzenia ksiąg rachunkowych
jednostki w jej oddziale;
— wprowadzenia obowiązku sporządzania skon-
solidowanych sprawozdań finansowych przez przed-
siębiorstwa państwowe;
— możliwości przejścia z zasad prowadzenia ra-
chunkowości według międzynarodowych standar-
dów rachunkowości na zasady określone w ustawie
o rachunkowości;
— dostosowania zasad przeliczania na złote
polskie operacji opiewających na waluty obce do
regulacji określonych w przepisach o podatku do-
chodowym;
— doregulowania zasad wyceny i inwentaryzacji
aktywów zaliczanych do inwestycji;
— uproszczenia dla jednostek, których sprawoz-
dania finansowe nie podlegają obowiązkowi badania
i ogłaszania w zakresie ustalania kosztów wytwo-
rzenia produktów;
— zaliczkowego podziału wyniku finansowego
jednostki w trakcie roku obrotowego;
— możliwości archiwizowania dokumentów jed-
nostki poza jej siedzibą.
Przepisy ww. ustawy wchodzą w życie od 1 stycz-
nia 2009 r. i mają po raz pierwszy zastosowanie do
sprawozdań finansowych sporządzonych za ten rok,
z tym że przepisy niezbędne do wykonania postano-
wień dyrektywy 2006/46/WE będą obowiązywać po
upływie 14 dni od dnia ogłoszenia ustawy i będą
miały zastosowanie do sprawozdań finansowych za
rok obrotowy rozpoczynający się w 2008 r.
Efektem wejścia w życie znowelizowanych prze-
pisów ustawy o rachunkowości jest zapewnienie
zgodności przepisów o rachunkowości z acquis com-
munautaire oraz zwiększenie czytelności wzorów
sprawozdań finansowych, zmniejszenie pracochłon-
ności przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych i spo-
rządzaniu na ich podstawie sprawozdań finanso-
wych, a także zwiększenie przejrzystości zasad kon-
solidacji.
2. Aktualnie przedmiotem prac sejmowej Komisji
Finansów Publicznych jest rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o rachunkowości (druk nr 303).

W projekcie nowelizacji ustawy zaproponowano
podwyższenie progu przychodów netto ze sprzedaży
towarów, produktów i operacji finansowych, o któ-
rym mowa w art. 2 w ust. 1 pkt 2 oraz w ust. 2 usta-
wy o rachunkowości (z 800 000 do 1 200 000 euro).
Zgodnie z ww. projektem podatnicy, tj. osoby fi-
zyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne
osób fizycznych oraz spółki partnerskie, którzy nie
przekroczyli progu 1 200 000 euro w roku 2007,
będą mogli wybrać, czy dalej będą prowadzić księgi
rachunkowe, czy też przejść na uproszczoną ewiden-
cję operacji gospodarczych w formie podatkowej
księgi przychodów i rozchodów w trakcie trwania
roku podatkowego 2008.
Umacnianie się złotego, połączone ze wzrostem
gospodarczym, powoduje, że coraz więcej przedsię-
biorców wykazuje większe przychody netto i tym sa-
mym traci prawo do prowadzenia ewidencji w formie
uproszczonej. Proponowane zwiększenie limitu przy-
chodów netto uprawniających do korzystania z uprosz-
czonej ewidencji obniży koszty prowadzenia działal-
ności gospodarczej i tym samym zmniejszy niebez-
pieczeństwo powstawania szarej strefy. Zmiana ta
jest zatem ważnym krokiem w kierunku usuwania
barier organizacyjno-prawnych dla małych i śred-
nich przedsiębiorstw.
3. W odniesieniu do działań podejmowanych na
poziomie UE, które mogą skutkować ewentualnymi
uproszczeniami dla małych i średnich przedsię-
biorstw, informuję, że Komisja Europejska, realizu-
jąc program redukcji obciążeń administracyjnych
między innymi w obszarze rachunkowości i rewizji
finansowej, wydała w lipcu 2007 r. komunikat KE
dotyczący uproszczonego otoczenia biznesu dla
przedsiębiorstw w dziedzinie prawa spółek, rachun-
kowości i audytu zawierający propozycje uproszczeń
w dyrektywach rachunkowych. Komunikat został
poddany szerokim konsultacjom publicznym m.in.
z instytucjami rządowymi, podmiotami gospodar-
czymi, firmami audytorskimi oraz instytucjami na-
ukowymi. Ministerstwo Finansów pozytywnie oce-
niło większość propozycji KE, co znalazło wyraz
w treści stanowiska rządu RP do ww. komunikatu
przyjętego we wrześniu 2007 r.
Na podstawie analizy otrzymanych opinii KE
podjęła decyzję o natychmiastowej realizacji – po-
przez tzw. szybką ścieżkę legislacyjną – tych propo-
zycji, które spotkały się ze zdecydowanym popar-
ciem respondentów. W związku z tym KE przedsta-
wiła projekt dyrektywy zmieniającej IV i VII dyrek-
tywę Rady w poniższym zakresie:
a) wprowadzenie opcji dla państwa członkow-
skiego dla zwolnienia średnich jednostek z obowiąz-
ku ujawniania w informacji dodatkowej do sprawoz-
dania finansowego informacji na temat przychodów
netto w podziale na rodzaje działalności i rynki geo-
graficzne oraz informacji na temat kosztów organi-
zacji spółki;
b) wprowadzenie opcji dla państwa członkow-
skiego dla zwolnienia z obowiązku sporządzania
679
skonsolidowanego sprawozdania finansowego jed-
nostki dominującej posiadającej wyłącznie nieistot-
ne jednostki zależne.
Pozostałe propozycje z ww. komunikatu KE, ta-
kie jak wprowadzenie kategorii „mikroprzedsiębior-
stwa” i zwolnienie tego rodzaju jednostek ze stoso-
wania dyrektyw rachunkowych – ze względu na nie-
wystarczające poparcie na poziomie państw człon-
kowskich Unii Europejskiej – zostaną rozpatrzone
przez KE na późniejszym etapie.
Przygotowany w Ministerstwie Finansów pro-
jekt stanowiska rządu RP w odniesieniu do projektu
dyrektywy zmieniającej ww. dyrektywy Rady pozy-
tywnie ocenia propozycje legislacyjne KE, gdyż są
one zgodne z dotychczasowym stanowiskiem rządu
wobec komunikatu KE w sprawie uproszczeń dla
małych i średnich przedsiębiorstw oraz mogą przy-
czynić się do ułatwienia działalności gospodarczej
mniejszych przedsiębiorstw, a także emitentów gieł-
dowych będących jednostkami zależnymi posiadają-
cymi wyłącznie nieistotne jednostki zależne. Osta-
teczny kształt przyjętej dyrektywy będzie determi-
nował zakres zmian wprowadzanych do ustawy
o rachunkowości w związku z implementacją ww.
dyrektywy.
4. W zakresie działań w obszarze Międzynarodo-
wych Standardów Sprawozdawczości Finansowej
(MSSF) mających na celu uwzględnienie specyfiki
działalności MŚP informuję, że Rada Międzynaro-
dowych Standardów Rachunkowości (IASB) finali-
zuje prace nad wydaniem oddzielnego standardu
sprawozdawczości finansowej dla małych i średnich
przedsiębiorstw (MSSF dla MŚP). W tym kontekście
warto zwrócić uwagę na następujące aspekty:
a) KE nie zajęła ostatecznego stanowiska wobec
MSSF dla MŚP ze względu na brak ostatecznej wer-
sji standardu; ponadto należy zauważyć, że ww.
standard nie będzie mógł być przyjęty do prawa
wspólnotowego na podstawie rozporządzenia KE
1606/2002 w sprawie stosowania międzynarodo-
wych standardów rachunkowości, gdyż dotyczy on
spółek innych niż spółki giełdowe oraz instytucje fi-
nansowe;
b) ewentualne zastosowanie MSSF dla MŚP
w Polsce będzie prawnie możliwe dopiero po wpro-
wadzeniu odpowiednich zapisów do dyrektyw ra-
chunkowych, które określają zasady rachunkowości
dla polskich podmiotów gospodarczych podlegają-
cych ustawie o rachunkowości;
c) ze wstępnych analiz oraz zgłaszanych opinii
wynika, iż projektowany MSSF dla MŚP nie będzie
stanowił ułatwień dla małych i średnich podmiotów,
gdyż nie wprowadza istotnych uproszczeń w zakre-
sie wyceny aktywów i pasywów, zawiera natomiast
liczne odesłania do tzw. pełnych MSSF opracowa-
nych dla spółek giełdowych sporządzających skonso-
lidowane sprawozdania finansowe; ponadto kon-
strukcja MSSF jest oparta o generalne zasady (a nie
o szczegółowe reguły), które jednostki powinny we
właściwy sposób interpretować i stosować (weryfi-
680
kują to biegli rewidenci w procesie badania sprawoz-
dań finansowych), co jest przyczyną wysokich kosz-
tów związanych ze stosowaniem MSSF oraz bada-
niem sprawozdań finansowych sporządzonych zgod-
nie z MSSF;
d) w przypadku polskich podmiotów, które mia-
łyby ewentualnie stosować MSSF dla MŚP, ale któ-
rych sprawozdania nie podlegałyby obowiązkowi ba-
dania, jakość ich sprawozdań finansowych mogłaby
ulec pogorszeniu, a to może w konsekwencji prowa-
dzić do zmniejszenia bezpieczeństwa obrotu gospo-
darczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie zmiany zasady ustalania stawek
podatku akcyzowego (2616)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 21 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2616/08, przy którym przesłana została interpela-
cja pana posła Waldy Dzikowskiego z dnia 31 marca
2008 r. w sprawie zmiany zasady ustalania stawek
podatku akcyzowego, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Wszelkie działania podejmowane w resorcie fi-
nansów muszą być spójne ze strategicznymi celami
Rady Ministrów, bowiem polityka realizowana przez
ministra finansów jest integralną częścią polityki
rządu. Decyzje podejmowane przez ministra finan-
sów są każdorazowo poprzedzone dogłębnymi anali-
zami obejmującymi kompleksową ocenę zagadnień,
których dotyczą. Należy w tym miejscu przypo-
mnieć, iż minister finansów funkcjonuje w ramach
prawnych wytyczonych zarówno przez przepisy wspól-
notowe, jak i ustawodawstwo polskie. Minister fi-
nansów, realizując politykę w zakresie podatku ak-
cyzowego, oprócz zabezpieczenia przewidzianych
w ustawie budżetowej wpływów z tytułu akcyzy, bie-
rze pod uwagę także inne czynniki, w tym wynika-
jące z akcesji Polski do Unii Europejskiej, m.in. po-
ziom minimalnych stawek podatku akcyzowego
określonych w przepisach prawa wspólnotowego.
W Ministerstwie Finansów został przygotowany
projekt ustawy o podatku akcyzowym, który znajdu-
je się obecnie w fazie uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych. Z chwilą przekazania ww.
projektu ustawy do uzgodnień z członkami Rady
Ministrów, tj. w dniu 14 kwietnia 2008 r., zgodnie
z art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności
lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U.
Nr 169, poz. 1414), tekst projektu wraz ze szczegóło-
wym uzasadnieniem został zamieszczony w Biulety-
nie Informacji Publicznej.
Projektowana regulacja wychodzi naprzeciw pod-
noszonym przez środowiska gospodarcze postula-
tom odnośnie do istniejącego w polskim porządku
prawnym mechanizmu określania stawek akcyzy
w drodze rozporządzenia i wiążącą się z tym nie-
pewnością gospodarczą dla przedsiębiorców.
Obecny projekt zakłada ustalanie stawek akcyzy
w drodze ustawowej, co powinno spotkać się z dużą
życzliwością podatników.
W stosunku do obecnie obowiązującej regulacji
zawartej w art. 9 ustawy o podatku akcyzowym art.
4 projektu precyzuje, iż Rada Ministrów, przedsta-
wiając projekt ustawy budżetowej, przedkłada rów-
nież projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku ak-
cyzowym w zakresie dotyczącym planowanych zmian
stawek akcyzy na dany rok budżetowy. Regulacja ta
koresponduje z zasadą zapewnienia bezpieczeństwa
i pewności obrotu prawnego, a także jest odpowie-
dzią na zarzuty dotyczące możliwości obniżania sta-
wek akcyzy przez ministra finansów w drodze roz-
porządzenia.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Dzikowskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie braku aktów wykonawczych
do ustawy o muzeach (2617)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego (SPS-
-023-2617/08) w sprawie braku aktów wykonaw-
czych do ustawy o muzeach uprzejmie proszę o zapo-
znanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Pragnę przede wszystkim poinformować, że brak
rozporządzeń wykonawczych nie stwarza zagrożeń
zarówno dla bieżącego funkcjonowania muzeów, jak
i dla publiczności odwiedzającej te placówki. Należy
zaznaczyć, że nadal obowiązuje ustawa z dnia 21 li-

stopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5,
poz. 24, z późn. zm.), będąca podstawowym aktem
prawnym regulującym działalność muzeów.
Muzea działają również w oparciu o statuty, re-
gulaminy organizacyjne i zarządzenia oraz instruk-
cje wewnętrzne wydane przez dyrektora. Należą do
nich m.in.:
— instrukcja bezpieczeństwa pożarowego; pod-
stawa prawna: ustawa z dnia 22 sierpnia 1991 r.
o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r.
Nr 147. poz. 1299, z późn. zm.);
— plan ochrony muzeów i jego oddziałów, do któ-
rego jednym z załączników jest instrukcja dotycząca
ewakuacji ludzi i mienia; podstawa prawna: ustawa
z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.);
— plan ochrony zabytków; podstawa prawna:
ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2003 r. Nr 162,
poz. 1568, z późn. zm.).
Ponadto w dalszym ciągu obowiązuje rozporzą-
dzenie ministra kultury z dnia 30 sierpnia 2004 r.
w sprawie zakresu, form i sposobu ewidencjonowa-
nia zabytków w muzeach (Dz. U. Nr 202, poz. 2073).
Powyższe przepisy zabezpieczają funkcjonowanie
placówek muzealnych.
Artykuł 10 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy
o muzeach umożliwia każdemu dyrektorowi mu-
zeum podjęcie decyzji o zwolnieniu zwiedzających
z opłat za wstęp do muzeów. Nie ma więc zagroże-
nia, że wstęp do muzeów martyrologicznych z dnia
na dzień będzie podlegał opłatom.
Obecnie trwają intensywne prace legislacyjne. Za-
kończył się etap konsultacji międzyresortowych – ter-
min zgłaszania uwag minął 27 marca 2008 r. Równo-
legle prowadzone są konsultacje ze związkami zawo-
dowymi, które od 20 marca pracują nad przesłanymi
projektami rozporządzeń. Projekty zostały także
przesłane do Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego. Po zakończeniu konsultacji projekty
zostaną skierowane do Rządowego Centrum Legisla-
cji celem wyznaczenia terminu Komisji Prawniczej.
Po posiedzeniu Komisji Prawniczej i naniesieniu
zgłoszonych przez komisję poprawek większość ak-
tów wykonawczych do ustawy z dnia 21 listopada
1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5,poz. 24,
z późn. zm.) zostanie przedłożona ministrowi kultury
i dziedzictwa narodowego do podpisu.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
681
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie przebiegu drogi krajowej nr 6 (2618)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jarosława Wałęsy z dnia
7 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2618/08, w spra-
wie przebiegu drogi krajowej nr 6 uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Ostateczny przebieg drogi krajowej nr 6 na tere-
nie woj. pomorskiego nie został jeszcze ustalony.
W chwili obecnej opracowane zostało studium tech-
niczno-ekonomiczno-środowiskowe, które następnie
zostanie rozpatrzone na posiedzeniu Komisji Oceny
Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającej przy gene-
ralnym dyrektorze dróg krajowych i autostrad. Ko-
misja ta po przeanalizowaniu wszystkich wariantów
przebiegu trasy wybierze wariant najkorzystniejszy
pod względem technicznym, ekonomicznym, środo-
wiskowym oraz społecznym.
Wybrany przez KOPI wariant będzie rekomendo-
wany we wniosku do wojewody pomorskiego o wyda-
nie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia. Decyzja w tej
sprawie zostanie podjęta przez wojewodę w uzgod-
nieniu z ministrem środowiska i państwowym woje-
wódzkim inspektorem sanitarnym. Kolejnym eta-
pem będzie uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji
drogi oraz decyzji o pozwoleniu na budowę.
Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, iż
na obecnym wstępnym etapie prac projektowych nie
można wskazać ostatecznych rozwiązań komunika-
cyjnych na postulowanym przez pana posła odcinku
drogi krajowej nr 6.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie reformy
szkolnictwa wyższego i nauki (2619)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-
682
-2619/08) dotyczące interpelacji pana posła Jarosła-
wa Wałęsy w sprawie reformy szkolnictwa wyższego
i nauki, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Powołany w dniu 5 lutego 2008 r. przez minister
nauki i szkolnictwa wyższego prof. Barbarę Kudryc-
ką Zespół do Spraw Opracowania Założeń Reformy
Systemu Nauki oraz Założeń Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego opracował założenia zmian
systemu zarządzania i finansowania nauki oraz sys-
temu szkolnictwa wyższego. Reforma szkolnictwa
wyższego i nauki ma przyczynić się do osiągnięcia
nadrzędnego celu przedsięwzięcia reformatorskiego,
tj. podwyższenia jakości prac badawczych i rozwojo-
wych, podniesienia jakości nauczania oraz wzrostu
międzynarodowej konkurencyjności nauki i szkol-
nictwa wyższego w Polsce. Celem tej reformy ma być
m.in. doskonalenie standardów kształcenia, uzyski-
wania kwalifikacji oraz rozwoju kadry nauki i szkol-
nictwa wyższego i wprowadzenie czytelnych proce-
dur rozdziału środków finansowych m.in. na szkol-
nictwo wyższe. Zatem jak wynika z powyższego oraz
wypracowanych przez ww. zespół założeń do refor-
my systemu nauki i szkolnictwa wyższego, przepro-
wadzana reforma ma podnieść rozwój kadry nauko-
wej i zapobiec brakom kadrowym na polskich uczel-
niach w postaci zwiększenia mobilności kadry aka-
demickiej poprzez kontraktowe zatrudnienie no-
wych nauczycieli akademickich i przeprowadzenie
etatyzacji kadry na poziomie uczelni w powiązaniu
z regułami finansowania uczelni publicznych.
Odnośnie kwestii uzyskania stopnia doktora uprzej-
mie wyjaśniam, że zgodnie z art. 11 ust. 1 w zw.
z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r.
o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65,
poz. 595, z późn. zm.) stopień doktora jest nadawany
w drodze przewodu wszczętego na wniosek osoby
ubiegającej się o nadanie stopnia, jeżeli posiada
tytuł zawodowy magistra, magistra inżyniera, le-
karza lub inny równorzędny. Z powyższego wyni-
ka, iż wszczęcie przewodu doktorskiego obecnie
przeprowadzane jest po spełnieniu ustawowego
wymogu uzyskania tytułu zawodowego, jakim jest
tytuł magistra.
Zgodnie z art. 1 ustawy o stopniach naukowych
i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w za-
kresie sztuki stopniami naukowymi są stopnie dok-
tora i doktora habilitowanego określonej dziedziny
nauki w zakresie danej dyscypliny naukowej, zaś stop-
niami w zakresie sztuki są stopnie doktora i doktora
habilitowanego określonej dziedziny sztuki w zakre-
sie danej dyscypliny artystycznej.
Otwieranie przewodów doktorskich po studiach
licencjackich, jak i zniesienie habilitacji i zastąpie-
nie jej certyfikatem promotorskim wymaga zmiany
przepisów ww. ustawy.
Jest rzeczą zrozumiałą, że przyszłe rozwiązania
prawne w tym zakresie powinny być i będą kształto-
wane w trakcie dialogu, dlatego udzielenie odpowie-
dzi na poszczególne pytania: czy wszczęcie przewo-
du doktorskiego po studiach licencjackich oznaczać
będzie rezygnację ze studiów magisterskich; czy za-
stąpienie habilitacji certyfikatem promotorskim nie
będzie demobilizowało pracownika naukowego w dal-
szej pracy naukowej; czy przyznawane certyfikaty
będą w jakiś sposób weryfikowane – w świetle pro-
jektowanych zmian możliwe będzie po zakończeniu
dyskusji w środowisku naukowym.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje do-
tyczące – między innymi –zmian w ścieżce kariery
akademickiej prowadzono w ramach powołanego
Zespołu do Spraw Opracowania Założeń Reformy
Systemu Nauki oraz Założeń Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego, a także powołanego przez
Konferencję Rektorów Akademickich Szkół Polskich
Zespołu do Spraw Opracowania Modelu Kariery
Akademickiej w Polsce, pod przewodnictwem prof.
Franciszka Ziejki, byłego rektora Uniwersytetu Ja-
giellońskiego.
W tym miejscu wskazać należy, iż wypracowane
założenia do reformy systemu nauki i szkolnictwa
wyższego zostały zaprezentowane w dniu 16 kwiet-
nia br. podczas spotkania prezesa Rady Ministrów
Donalda Tuska i kierownictwa ministerstwa z przed-
stawicielami środowisk naukowych i akademickich.
Założenia te zamieszczone są na stronie interneto-
wej ministerstwa i mają być podstawą do dyskusji
nad zmianami w szkolnictwie wyższym, a konkret-
ne projekty ustaw zostaną przygotowane dopiero po
konsultacjach z przedstawicielami środowisk na-
ukowych i akademickich.
Pragnę również zaznaczyć, iż w dniu 25 kwietnia
br. odbyło się spotkanie z sygnatariuszami listu
w sprawie habilitacji skierowanego do premiera Do-
nalda Tuska. W spotkaniu wzięła udział blisko poło-
wa naukowców podpisanych pod listem. Dyskusja
trwała ponad 3 godziny, a jej tematem były przede
wszystkim proponowane przez Zespół do Spraw
Opracowania Założeń Reformy Sytemu Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego zmiany dotyczące modelu kariery
naukowej. Debata dowiodła, że mimo różnic zdań
w kwestiach szczegółowych istnieje wola wspólnej
pracy nad poszukiwaniem najlepszych dla polskiej
nauki rozwiązań. Uczestnicy spotkania doszli do
następujących konkluzji:
1. Nauka i szkolnictwo wyższe w Polsce wyma-
gają zmian polegających na wprowadzeniu takich
mechanizmów, które poprawią jakość prac nauko-
wych, badań oraz poziom kształcenia. W ostatnich
latach poziom zarówno doktoratów, jak i rozpraw
habilitacyjnych obniżył się.
2. Jednym z niezbędnych warunków realizacji
tego celu jest taka modyfikacja modelu kariery aka-
demickiej w Polsce, która wzmocni kryteria oceny
jakości dorobku naukowego i będzie służyła polep-
szeniu pozycji nauki polskiej w Europie.
3. Uczestnicy spotkania uznali, że niezbędne
jest zróżnicowanie kryteriów oceny dorobku nauko-
wego w zależności od grupy nauk wymienionych
w projekcie założeń.

4. Uczestnicy spotkania zaproszeni przez MNiSW
opowiedzieli się za utrzymaniem wymogu habilita-
cji, deklarując jednocześnie wolę współdziałania
z ministerstwem w wypracowaniu kryteriów oceny
dorobku naukowego w dziedzinach nauk humani-
stycznych i społecznych.
Wprowadzenie proponowanych ww. zmian doty-
czących szkolnictwa wyższego i nauki oraz przygo-
towanie projektów ustaw zmieniających obecny sys-
tem szkolnictwa wyższego i nauki planowane jest po
zakończeniu dyskusji w środowisku naukowym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Wałęsy,
Jarosława Katulskiego,
Macieja Orzechowskiego
i Stanisława Huskowskiego
w sprawie pomocy osobom chorym na cukrzycę
(2620)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów Jarosława Wałęsy, Jarosława
Katulskiego, Macieja Orzechowskiego i Stanisława
Huskowskiego, posłów na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 21 kwietnia
2008 r. (SPS-023-2620/08), w sprawie pomocy oso-
bom chorym na cukrzycę, uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy i zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczące
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarzą-
dzeniem Nr 65/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia 20 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne, ze zm.
683
Świadczenia, udzielane w ramach ww. poradni,
obejmują:
1) badania lekarskie: podmiotowe i przedmioto-
we, przeprowadzone zgodnie z aktualną wiedzą me-
dyczną, zakończone postawieniem diagnozy wstęp-
nej lub ostatecznego rozpoznania
2) udzielanie albo zlecanie niezbędnych świad-
czeń diagnostycznych i terapeutycznych, zgodnie
z aktualną wiedzą medyczną, ordynowanie koniecz-
nych leków i zlecanie zaopatrzenia w wyroby me-
dyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz
środkami pomocniczymi,
3) kierowanie na konsultacje specjalistyczne, le-
czenie szpitalne, leczenie uzdrowiskowe lub rehabi-
litację leczniczą,
4) orzekanie o stanie zdrowia w zakresie określo-
nym w ustawie,
5) niezbędną edukację i promocję zachowań proz-
drowotnych,
6) wykonywanie badań profilaktycznych.
Odnośnie do braku problematyki cukrzycy w Na-
rodowym Programie Zdrowia na lata 2007–2015
(NPZ) informuję, że konstrukcja ww. programu kon-
centruje się wokół grup schorzeń, które są najważ-
niejszymi przyczynami umieralności i niepełno-
sprawności Polaków. W Narodowym Programie
Zdrowia nie istnieje żaden cel dotyczący sensu stric-
to cukrzycy jako jednostki chorobowej, gdyż wy-
szczególnienie cukrzycy jako osobnej jednostki cho-
robowej w jednym z celów strategicznych spowodo-
wałoby zaburzenie hierarchii szerokiej problematyki
zawartej w Narodowym Programie Zdrowia.
Należy uznać, że większość zagadnień związa-
nych z profilaktyką cukrzycową mieści się w pierw-
szym celu strategicznym dotyczącym chorób układu
krążenia oraz celach operacyjnych dotyczących
czynników ryzyka, a w szczególności w celu nr 3 pt.:
Poprawa sposobu żywienia ludności i jakości zdro-
wotnej żywności oraz zmniejszenie występowania
otyłości, oraz celu operacyjnym nr 4 pt.: Zwiększe-
nie aktywności fizycznej ludności. W grupie celów
operacyjnych dotyczących niezbędnych działań ze
strony ochrony zdrowia i samorządu terytorialnego
cel nr 14 brzmi: Usprawnienie wczesnej diagnostyki
i czynnej opieki nad osobami zagrożonymi choroba-
mi układu krążenia, udarami mózgowymi, nowo-
tworami, powikłaniami cukrzycy, chorobami ukła-
du oddechowego oraz chorobami reumatycznymi,
szczególnie przez działania podstawowej opieki zdro-
wotnej. W samej treści celu zawarta jest problematy-
ka cukrzycy oraz czynnej opieki nad osobami do-
tkniętymi tym schorzeniem. Pewne działania na
rzecz Narodowego Programu Zdrowia w obrębie
profilaktyki cukrzycowej są systematycznie wdraża-
ne w ramach „Narodowego programu profilaktyki
i leczenia chorób układu sercowo-naczyniowego na
lata 2006–2008” (POLKARD).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w toku
przyszłych prac zespołu koordynującego Narodowy
Program Zdrowia problematyka cukrzycy na pewno
684
nie zostanie pominięta nie tylko z racji na wymiar
społeczny, jak i zdrowotny, ale również z powodu za-
pisanych w Narodowym Programie Zdrowia wska-
zań dotyczących polityki zdrowotnej państwa.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Uwzględniając potrzebę interdyscyplinarnej
opieki nad pacjentami z cukrzycą leczonymi insuli-
ną, od 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia wprowa-
dził do kontraktowania w ramach ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej nowe świadczenie: Komplek-
sową ambulatoryjną opiekę specjalistyczną nad pa-
cjentem z cukrzycą. Możliwość jednoznacznego okre-
ślenia grupy pacjentów objętych programem, jak
również jednoznaczne zdefiniowanie standardów
postępowania przez Polskie Towarzystwo Diabeto-
logiczne, dotyczących tej grupy chorych, były pod-
stawą wprowadzenia tego produktu do kontrakto-
wania i rozliczania w ramach ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej.
Wdrożenie kompleksowej opieki nad pacjentem
z cukrzycą ma na celu przede wszystkim poprawę
skuteczności leczenia pacjentów chorych na cukrzy-
cę, prowadzonego w oparciu o aktualnie obowiązu-
jące standardy opieki diabetologicznej, a w następ-
stwie zmniejszenie liczby hospitalizacji z powodu
cukrzycy i jej powikłań.
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycz-
nych lub w ramach programu kompleksowej ambu-
latoryjnej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i tera-
pię realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i doro-
słych) w trakcie pracy poradni diabetologicznej,
z intencją opuszczenia przez pacjenta placówki po
godzinach funkcjonowania i ewentualne zgłoszenie
się pacjenta celem dalszego postępowania w kolej-
nych dniach. Świadczenia w tym zakresie obejmują
w szczególności:
1) przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań
i konsultacji, z wyłączeniem badań potwierdzają-
cych wstępne rozpoznanie. W przypadku wskazań
klinicznych obejmuje także korektę lub założenie
osprzętu do pomp insulinowych oraz przygotowanie
do zabiegów operacyjnych z oceną wyrównania gli-
kemii i ewentualną modyfikacją leczenia
2) nadzór nad pacjentem (obserwacja) trwający
nie dłużej, niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta,
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem – w zależności od wskazań klinicz-
nych – czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętni-
czego. W uzasadnionych przypadkach pacjent przyj-
mowany jest w gabinecie wyposażonym w łóżka,
3) zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych. W przypadku leczenia trwającego po-
nad 4 godziny pacjentom dostarcza się napoje i po-
siłki odpowiednio do wskazań medycznych wynika-
jących z aktualnego stanu klinicznego,
4) wyrównanie glikemii, parametrów równowagi
wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z zasto-
sowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów
zgodnie ze wskazaniami medycznymi,
5) w uzasadnionych przypadkach wykonywanie
innych czynności diagnostycznych,
6) w razie potrzeby – konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
2. Uchwałą z dnia 15 maja 2007 r. prezesa Rady
Ministrów została przyjęta czwarta już wersja Na-
rodowego Programu Zdrowia na lata 2007–2015.
Podstawą poprzedniej i obecnej wersji Narodowego
Programu Zdrowia jest koncepcja promocji zdrowia.
Strategicznym celem nadrzędnym jest poprawa
zdrowia i związanej z nim jakości życia ludzi. Dla
osiągnięcia tego celu wytyczono główne kierunki
działań, m.in. kształtowanie prozdrowotnego stylu
życia, tworzenie środowiska życia, pracy i nauki
sprzyjającego zdrowiu.
Podstawowym warunkiem osiągnięcia celu jest
włączenie się do ich realizacji wielu działów admini-
stracji rządowej i funkcjonujących w ich ramach in-
stytucji, organizacji pozarządowych, a przede wszyst-
kim samorządów i społeczności lokalnych. Działania
wytyczane w Narodowym Programie Zdrowia są sys-
tematycznie wdrażane w ramach „Programu pre-
wencji i leczenia cukrzycy w Polsce na lata 2006–
–2008”. W ramach wymienionego programu zreali-
zowano zadanie pn.: Opracowanie programu eduka-
cyjnego dla nauczycieli i opiekunów dzieci chorych
na cukrzycę. Głównym jego założeniem było opraco-
wanie i realizacja ogólnopolskiego programu eduka-
cyjnego dla nauczycieli i opiekunów dzieci i młodzie-
ży z cukrzycą. Program ten pozwolił na zwiększenie
skuteczności i bezpieczeństwa długofalowej terapii
dziecka z cukrzycą przy spełnieniu oczekiwań śro-
dowiska nauczycieli i wychowawców w postępowa-
niu z przewlekle chorym dzieckiem.
Odbiorcami projektu byli nauczyciele i wycho-
wawcy szkół i przedszkoli, kuratorzy nadzorujący
powyższe jednostki edukacyjne i wychowawcze, za-
kłady opieki zdrowotnej (kliniki pediatryczne, od-
działy i poradnie diabetologiczne i endokrynologicz-
ne dla dzieci, obejmujące specjalistyczną opieką
dzieci i młodzież z cukrzycą, stowarzyszenia rodzi-
ców dzieci chorych na cukrzycę).
W ramach projektu zorganizowano szkolenia dla
nauczycieli i opiekunów dzieci chorych na cukrzycę,
opracowano i rozpowszechniono materiały eduka-
cyjne.
W roku bieżącym – z powodu ograniczonych
środków finansowych – w ramach „Programu pre-
wencji i leczenia cukrzycy w Polsce” – zaplanowano
jedynie wdrożenie i prowadzenie rejestru chorych
na cukrzycę (dorosłych) i rejestru wieku rozwojowe-
go (dzieci i młodzież).
Jednocześnie informujemy, że przy opracowywa-
niu kolejnej edycji programu przewiduje się działa-

nia edukacyjne dla nauczycieli, w tym nauczycieli
przedszkoli, jednakże liczba i zakres zadań do zre-
alizowania będzie uwarunkowany wysokością środ-
ków finansowych zarezerwowanych na ten cel.
3. Umieszczenie leków lub wyrobów medycznych
w odpowiednich wykazach wymaga wypełnienia
określonej procedury wynikającej z przepisów, w tym
art. 39 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych. Wymienione
przepisy uprawniają wytwórcę lub importera leku do
występowania do ministra właściwego do spraw zdro-
wia z wnioskiem o umieszczenie leku lub wyrobu me-
dycznego w wykazach leków refundowanych.
Złożone wnioski o objęcie refundacją leków inno-
wacyjnych (zawierających nowe substancje farma-
ceutyczne) są kierowane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych.
Agencja Oceny Technologii Medycznych zosta-
ła powołana zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
30 czerwca 2006 r. i do zadań jej należy m.in. opra-
cowywanie rekomendacji dla ministra właściwego
do spraw zdrowia, dotyczących technologii me-
dycznych.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodzia-
łających analogów insuliny ludzkiej (lantus i leve-
mir), zostały przekazane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Prace agencji dotyczące
oceny insulin nie zostały zakończone. Po uzyskaniu
rekomendacji agencji minister zdrowia podejmie de-
cyzję odnośnie do umieszczenia tych insulin w wy-
kazie leków refundowanych.
Jednocześnie informuję, że z dniem 29 września
2007 r. (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) wprowadzone zo-
stały zmiany do ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych.
Zmianie uległa część definicji ustawowej, która do-
tyczy m.in. procedury refundacyjnej – polegająca na
wprowadzaniu zmian do rozporządzeń ministra
zdrowia w sprawie wykazów leków refundowanych
nie rzadziej niż co 90 dni, co znacznie przyspieszy
umieszczanie nowych leków w wykazach leków re-
fundowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
685
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie wymogów dotyczących kategoryzacji
obiektów noclegowych (2622)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Marka Krząkały
przekazaną pismem z dnia 21 kwietnia 2008 r. (sygn.
SPS-023-2622/08) w sprawie wymogów dotyczących
kategoryzacji obiektów noclegowych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Priorytetem polskiej polityki turystycznej w ostat-
nim czasie było przygotowanie Polski do uczestnic-
twa we wspólnym europejskim rynku turystycznym.
Podejmowane w ramach realizacji tego priorytetu
działania dostosowawcze miały na celu stworzenie
silnego sektora turystycznego, mogącego sprostać
konkurencji i siłom rynkowym, i tym samym za-
pewniającego polskim przedsiębiorstwom turystycz-
nym funkcjonowanie i rozwój w ramach jednolitego
rynku Unii Europejskiej.
Jednolite normy obsługi turystów traktowane są
w krajach wysoko rozwiniętych jako istotny czynnik
podnoszenia jakości świadczonych usług oraz nie-
zbędne narzędzie ochrony konkurencyjności oferty
własnego kraju na międzynarodowym rynku tury-
stycznym. Stanowią one punkt odniesienia dla osób
podejmujących i prowadzących działalność usługo-
wą w turystyce, informują o poziomie i zakresie
usług, odgrywają zatem ważną rolę w stosunkach
między kontrahentami a także w systemie ochrony
prawnej konsumenta.
Aktualnie nie istnieje jednolity system standary-
zacji usług hotelarskich w Europie. Poszczególne
państwa tworzą swoje systemy krajowe, niekiedy
różniące się od siebie w istotny sposób. W ostatnim
okresie podejmowano kilka prób stworzenia jednoli-
tego systemu standaryzacji usług hotelarskich w Eu-
ropie, ale dotychczas nie zakończyły się one sukce-
sem. Niezależnie od powyższego, pomimo że stwo-
rzenie takiego jednolitego systemu jest bardzo trud-
ne, nadal podejmowane są działania w tym kierun-
ku. Polska jest otwarta na kolejne inicjatywy w tym
zakresie. Takie stanowisko Polski prezentowane
jest w ramach międzynarodowych spotkań, w tym
m.in. w ramach Grupy Wyszehradzkiej, której aktu-
alnie przewodniczy Polska. Jednym z jej elementów
są cyklicznie spotkania przedstawicieli poszczegól-
nych państw. Ich celem jest omówienie problemów
występujących m.in. w turystyce poszczególnych
państw i uzgodnienie wspólnych działań w celu po-
prawy na rynku usług turystycznych. Spotkania
Grupy Wyszehradzkiej są również okazją do zapre-
zentowania stanowisk poszczególnych państw i oce-
ny bieżącej sytuacji w turystyce oraz okazją do omó-
wienia aktualnych problemów i najbliższych per-
spektyw dla tego sektora gospodarki.
686
Należy podkreślić, iż przy opracowywaniu syste-
mu klasyfikacji i kategoryzacji w Polsce oparto się
na takich systemach obowiązujących we Francji
i w Austrii oraz na zaleceniach Światowej Organi-
zacji Turystyki, dotyczących norm klasyfikacji hote-
lowej dla Europy. Doświadczenia innych krajów,
w tym w szczególności należących do Unii Europej-
skiej, wykorzystane zostały i nadal są wykorzysty-
wane w procesie tworzenia rozwiązań i ewentual-
nych zmian. Zawarte są one w ustawie z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 223, poz. 2268, z późn. zm.) oraz rozporządzeniu
ministra gospodarki i pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r.
w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów,
w których są świadczone usługi hotelarskie (Dz. U.
z 2006 r. Nr 22, poz. 169).
Ustawa o usługach turystycznych wprowadza
podział obiektów na „hotelarskie” i „inne obiekty,
w których są świadczone usługi hotelarskie”. Obiek-
ty hotelarskie to takie, do których zaliczono: hotele,
motele, pensjonaty, kempingi, domy wycieczkowe,
schroniska młodzieżowe, schroniska i pola biwako-
we, i które spełniają wymagania co do wielkości
obiektu, jego wyposażenia oraz zakresu świadczo-
nych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii, do któ-
rej obiekt został zaszeregowany oraz wymagania sa-
nitarne, przeciwpożarowe oraz inne określone od-
rębnymi przepisami.
Przedsiębiorca dobrowolnie może poddać obiekt,
w którym świadczy usługi hotelarskie, procedurze
zaszeregowania do określonego rodzaju i kategorii,
występując do marszałka województwa, właściwego
ze względu na miejsce prowadzenia działalności go-
spodarczej, o wydanie odpowiedniej decyzji admini-
stracyjnej.
Zasadnicze elementy wymagań odnoszących się
do poszczególnych rodzajów obiektów hotelarskich,
w tym głównie do hoteli i pensjonatów, są kontynu-
acją przepisów obowiązujących nieprzerwanie od
1985 r., zostały one w praktyce hotelarskiej spraw-
dzone i były przez środowisko powszechnie akcep-
towane.
Wymagania kategoryzacyjne gwarantują właści-
wy poziom i dalszy rozwój usług hotelarskich. Wy-
magania te mają charakter minimalny, a przedsię-
biorcy we własnym zakresie mogą poszerzać zarów-
no zakres świadczonych usług, jak i wzbogacać wy-
posażenie swoich obiektów.
Od początku prac nad regulacjami działalności
gospodarczej w sferze usług turystycznych, wszelkie
propozycje były szeroko konsultowane z turystycz-
nym samorządem gospodarczym (branżą turystycz-
ną) a w tym propozycje dotyczące usług hotelar-
skich. Polskie Zrzeszenie Hoteli przygotowało w li-
stopadzie 1996 r. pierwsze wymagania kategoryza-
cyjne dla hoteli, moteli i pensjonatów. Nastąpiło to
jeszcze przed wejściem w życie ustawy o usługach
turystycznych, a w kwietniu 1997 r. w ostatecznej
wersji projekt został przedstawiony jako załącznik
nr 1 do Zarządzenia Prezesa Urzędu Kultury Fi-
zycznej i Turystyki. Propozycje te zostały zaakcep-
towane i uwzględnione w rozporządzeniu prezesa
Rady Ministrów z 29 stycznia 1999 r. w sprawie
obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których
są świadczone usługi hotelarskie, które zastąpiło
aktualnie obowiązujące rozporządzenia ministra
gospodarki z dnia 13 czerwca 2001 r. w sprawie
obiektów hotelarskich i innych obiektów, w któ-
rych są świadczone usługi hotelarskie (Dz. U. Nr 10,
poz. 87). W roku 1997 również Polska Federacja
Campingu i Caravaningu współpracowała z admini-
stracją rządową przy redagowaniu ostatecznej wer-
sji wymagań minimalnych dla campingów, pól biwa-
kowych i domków turystycznych.
Zmiany wymagań kategoryzacyjnych dokonywa-
ne są z dużą ostrożnością – mając na względzie
przede wszystkim ochronę konsumenta usług hote-
larskich oraz interesów tych przedsiębiorców, któ-
rzy w oparciu o obowiązujące uprzednio przepisy
urządzili swoje obiekty i nie mogą być narażani na
kosztowne zmiany i przeróbki przed zamortyzowa-
niem poczynionych w tym zakresie inwestycji.
W najbliższym czasie nie planuje się zmiany ak-
tualnie obowiązującego systemu klasyfikacji i kate-
goryzacji w zakresie świadczenia usług hotelarskich
w Polsce. Z przeprowadzonej ankiety nt. funkcjono-
wania ustawy o usługach turystycznych, w szczegól-
ności oceny funkcjonowania systemu kategoryzacji
obiektów hotelarskich, tylko 26,3% respondentów
ocenia go negatywnie.
Obecnie trwają prace nad projektem założeń
ustawy zmieniającej ustawę o usługach turystycz-
nych, który w ogólnych kierunkach nowelizacji za-
kłada ograniczenie zakresu regulacji, poprzez elimi-
nowanie rozwiązań szczegółowych, uciążliwych i pra-
cochłonnych w realizacji, które nie mają podstawo-
wego znaczenia dla realizacji celów ustawy. Ograni-
czenie to powinno dotyczyć także rozwiązań z zasa-
dy słusznych, ale w praktyce mało efektywnych.
Beneficjentami takiego podejścia będą przedsiębior-
cy i inne podmioty objęte przepisami ustawy, dla
których oznacza to ograniczenie formalności zwią-
zanych z prowadzeniem działalności w zakresie
usług turystycznych. W części hotelarskiej nato-
miast w niewielkim zakresie mogą ulec zmianie mi-
nimalne wymagania dla poszczególnych rodzajów
i kategorii obiektów hotelarskich co do wyposażenia
i zakresu świadczonych usług. Przewiduje się ogra-
niczenie liczby rodzajów obiektów hotelarskich, po-
przez wyłączenie pól biwakowych oraz przewiduje
się także zmianę definicji usług hotelarskich, obję-
cia tą definicją miejsc na ustawienie samochodów
mieszkalnych, a także umożliwienie świadczenia
usług poza obiektem, jeżeli usługi te podporządko-
wane są podstawowej usłudze zakwaterowania. Nie
oznacza to jednak upoważnienia hotelarzy do orga-
nizowania imprez turystycznych bez uzyskiwania
wpisu do rejestru organizatorów turystyki.
Nowe ujęcie dotyczy obowiązku dostosowania
obiektów do potrzeb niepełnosprawnych – przewidu-

je się odesłanie w zakresie wymagań konstrukcyj-
nych i komunikacyjnych do przepisów odrębnych
(prawa budowlanego w zakresie obowiązującym
konkretnego przedsiębiorcę) a pozostawienie jedy-
nie szczególnych elementów wyposażenia hotelowe-
go dla wszystkich obiektów, które wymagają dosto-
sowania.
Ponadto, planuje się stworzenie podstawy do pro-
wadzenia centralnej bazy danych – informacji o obiek-
tach hotelarskich kategoryzowanych.
W związku z przygotowaniami finałowego tur-
nieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012, minister właściwy ds. turystyki w Pla-
nie Działania Polskiej Organizacji Turystycznej na
rok 2008 zaakceptował cel strategiczny organizacji,
w tym zdefiniowano dla niej zadania długotermino-
we i ich cele pośrednie, priorytety rynkowe, segmen-
ty produktowe i grupy docelowe. Najważniejszym
działaniem jest praca na rzecz długoterminowego
planu marketingowego i w następstwie opracowanie
strategii działania POT, uwzględniającej m.in. po-
ważne wyzwania, jakim jest efektywne wykorzysta-
nie organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
EURO 2012 do promocji Polski. Ściśle z tym działa-
niem wiąże się działanie mające na celu wypracowa-
nie harmonogramu działań niezbędnych do podjęcia
przez POT na okoliczność przygotowań i realizacji
projektów służących wykorzystaniu EURO 2012 do
promocji Polski. Przeprowadzona zostanie kampa-
nia marketingowa miast EURO 2012. Celem tego
projektu jest, po pierwsze: wzmocnienie zaintereso-
wania polskimi miastami, miejscami wydarzeń kul-
turalnych, rozrywki, zakupów, ale także w celu
zwiedzania i edukacji, po drugie: wzmocnienie zain-
teresowania miastami EURO 2012 jako atrakcyjny-
mi miejscami organizacji imprez z zakresu MICE
wśród klientów biznesowych.
Planuje się również wydanie i dystrybucję mate-
riałów promocyjno-informacyjnych, ze szczególnym
uwzględnieniem map, broszur, katalogów.
Katalogi, materiały informacyjne, przewodniki
po obiektach noclegowych wydawane są również
przez organizacje branżowe, np. przez Polską Fede-
rację Campingu i Caravaningu (PFCC), Polskie To-
warzystwo Schronisk Młodzieżowych (PTSM) a przede
wszystkim aktualnie informacje nt. bazy noclegowej
dostępne są na stronach internetowych.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
687
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie podziału limitów dwutlenku węgla
w sektorze energetycznym (2623)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Marka Krząkały (pismo o znaku: SPS-023-
-2623/08) dot. podziału limitów CO2 w sektorze
energetycznym, przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza ga-
zów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281,
poz. 2784) prowadzący instalację jest zobowiązany
do przedłożenia krajowemu administratorowi syste-
mu handlu uprawnieniami do emisji zweryfikowa-
nego rocznego raportu emisji CO2 w terminie do
31 marca każdego roku. Dane zebrane z raportów
rocznych posłużyły do dokonania analizy zmian
emisji w okresie 2005–2007. Analizy tej dokonano,
uwzględniając emisje z instalacji objętych obowiąz-
kiem raportowania w okresie 2005–2007, które tak-
że będą uczestniczyły w systemie handlu uprawnie-
niami do emisji w drugim okresie rozliczeniowym,
tj. w latach 2008–2012.
Emisja z instalacji należących do grupy energe-
tyki zawodowej, do której zaliczono sektory elek-
trowni i elektrociepłowni zawodowych, w roku 2006
osiągnęła ok. 2,6-procentowy wzrost w stosunku do
roku 2005, a następnie zmalała, osiągając w 2007 r.
ok. 101,5% emisji z roku 2005. Natomiast w przy-
padku emisji pozostałych sektorów widać tendencję
wzrostową. Emisja rośnie liniowo, osiągając w 2007 r.
poziom ok. 109,3% emisji z 2005 r. Należy zazna-
czyć, iż jest to tendencja dotycząca sumarycznej
emisji pozostałych sektorów.
Na tej podstawie dokonano podziału puli upraw-
nień do emisji na poszczególne sektory. Zgodnie
z przyjętym rozdziałem na poszczególne sektory do-
konano rozdziału uprawnień na instalacje. Następ-
nie rozdzielono sektorowe pule uprawnień na po-
szczególne instalacje według metodyki szczegółowo
opisanej w projekcie rozporządzenia. Dla każdego
sektora obliczono zapotrzebowanie emisyjne ozna-
czone CAPB. Wyliczenie to opiera się na zapotrzebo-
waniu zgłoszonym przez branżę bądź na podstawie
indywidualnych danych od prowadzących instalacje.
W przypadku, gdy proponowany przydział upraw-
nień przekraczał poziom emisji wynikający z mak-
symalnych zdolności produkcyjnych i wskaźnika in-
dywidualnego, dokonywano korekty w stopniu uwzględ-
niającym zdolności produkcyjne.
Na podstawie dodatkowych informacji z rapor-
tów rocznych za rok 2007 można zaobserwować
trendy emisji w sektorach. Wynika z nich, że emisja
688
instalacji należących do grupy energetyki zawodo-
wej (elektrownie i elektrociepłownie zawodowe)
w roku 2006 osiągnęła 2,6-procentowy wzrost
w stosunku do roku 2005, a następnie zmalała, osią-
gając w 2007 r. 101,5% emisji z roku 2005. Nato-
miast w przypadku emisji pozostałych sektorów wi-
dać tendencję wzrostową, Emisja rośnie liniowo
osiągając w 2007 r. poziom 109,3% emisji z 2005 r.
Na tej podstawie można więc stwierdzić, że najnow-
sze dane za 2007 r. potwierdzają słuszność założeń,
na których oparty został Krajowy Plan Rozdziału
Uprawnień do emisji CO2 na lata 2008–2012.
W projekcie z 27 grudnia 2007 r., opartym na za-
sadzie promocji branż i podmiotów o najniższej emi-
sji w stosunku do produkcji, energetyka otrzymała
116 466 829 t CO2 w przydziale średniorocznym.
Wychodząc naprzeciw wnioskom Ministerstwa
Skarbu Państwa oraz Ministerstwa Gospodarki (pi-
smo z dnia 1 lutego 2008 r., znak: DRG-III-073-3
MK/07), w projekcie z 12 lutego 2008 r. została doko-
nana znaczna zmiana limitów poszczególnych sek-
torów oraz zmniejszona liczba uprawnień w krajo-
wej rezerwie. Pula uprawnień dla energetyki zosta-
ła, kosztem pozostałych sektorów, zwiększona do
kwoty 132 133 004 t CO2. Następnie, zgodnie z usta-
leniami podjętymi na konferencji uzgodnieniowej
w dniu 6 marca br., zmieniono zasady podziału we-
wnątrz sektora elektrowni zawodowych, opierając
się na „wariancie 70”, tj. każda instalacja z tego sek-
tora otrzymuje 70% swojej większej zweryfikowanej
emisji z lat 2006 i 2007, zaś pozostała wartość jest
rozdzielana proporcjonalnie do udziału danej insta-
lacji w produkcji energii elektrycznej w całym sekto-
rze. Takie rozwiązanie pozwala uwzględnić produk-
cję ciepła oraz konieczność wykorzystywania węgla
brunatnego jako nośnika energii przez niektóre
elektrownie, a jednocześnie zachowuje w części swój
charakter prośrodowiskowy, tj. promuje instalacje
o niskich wskaźnikach emisyjności.
Mając na uwadze decyzję Komisji Europejskiej
z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącą krajowego planu
uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, zgłoszo-
nego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady, z przeprowadzo-
nych analiz na podstawie przedstawionych prognoz
produkcyjnych wynika, że przybliżona skala śred-
niorocznego niedoboru uprawnień na produkcję
energii elektrycznej w sektorze elektrowni zawodo-
wych może wynieść ok. 30,0 mln Mg CO2, a w sekto-
rze elektrociepłowni zawodowych może wynieść ok.
1,5 mln Mg CO2, co daje łącznie ok. 31,5 mln Mg CO2
średniorocznie. Niedobór ten będzie pokryty po-
przez zakup jednostek EUA, których cena wynosi
23,79 euro/EUA1)). Cena jednostek EUA jest obecnie
trudna do prognozowania, ale można ją szacować na
poziomie 20–40 euro.
1)
Notowania CER w dniu 8 kwietnia 2008 r. według serwisu
PointCarbon.
Przy planowanej produkcji energii elektrycznej
w 2010 r. (jako roku średniej produkcji dla lat 2008–
–2012 na poziomie 163,3 TWh2)) koszt zakupu bra-
kujących uprawnień przy cenie bieżącej wyniósłby
ok. 749,5 mln euro rocznie, co daje dodatkowe kosz-
ty wytworzenia energii elektrycznej na poziomie
2 600,3 mln PLN rocznie (wg kursu euro = 3,4639
PLN3)). Może się to przełożyć na wzrost kosztów
produkcji energii o ok. 15,92 PLN w przeliczeniu na
1 MWh energii elektrycznej, co w konsekwencji daje
zwiększenie kosztów produkcji energii elektrycznej
u producenta o ok. 12% (w odniesieniu do średniego
ważonego kursu energii elektrycznej w grudniu
2007 r. wynoszącego 128,09 PLN/MWh4)). Przy za-
łożeniu, że cena energii elektrycznej dla końcowego
odbiorcy wynosi 0,45 PLN/kWh5) (średnia cena de-
talicznej energii elektrycznej dla gospodarstw domo-
wych w taryfie G-11 w grudniu 2007 r., zawierająca
opłatę za energię elektryczną, stawkę systemową,
składniki stały i zmienny stawki sieciowej oraz opła-
tę abonamentową przy zużyciu miesięcznym 100
kWh energii elektrycznej), wzrost kosztów produkcji
energii spowodowałby wzrost tej ceny o ok. 4%.
W związku ze wzrostem cen energii elektrycz-
nej należy liczyć się z dążeniem do zmniejszania
zużycia prądu przez odbiorców, co spowoduje
zmniejszenie popytu. Mając na uwadze również po-
prawę efektywności energetycznej, można zakła-
dać, że emisja z sektora energetycznego pozostanie
na poziomie z lat 2006 i 2007. W takiej sytuacji przy-
bliżona skala niedoboru uprawnień na produkcję
energii elektrycznej w sektorze elektrowni zawodo-
wych może wynieść ok. 17,3 mln Mg CO2, a w sekto-
rze elektrociepłowni zawodowych może wynieść ok.
0,5 mln Mg CO2. Koszt zakupu wymaganej liczby
uprawnień może wynieść ok. 423,6 mln euro rocz-
nie (1 469,7 mln PLN rocznie), co spowodowałby
wzrost kosztów ceny energii dla końcowego odbior-
cy na poziomie ok. 2%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
2)
Polityka Energetyczna Polski, projekt z września 2007 r.
3)
Kurs średni NBP z dnia 7 kwietnia 2008 r.
4)
Miesięczny średni ważony kurs na Rynku Dnia Następ-
nego, Raport Miesięczny Towarowej Giełdy Energii SA, gru-
dzień 2007 r.
5)
„Ceny w gospodarce narodowej – grudzień 2007 r.”, GUS,
Tabl. 15.: Ceny detaliczne niektórych towarów nieżywnościo-
wych i usług konsumpcyjnych.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie funkcjonowania przedszkoli (2624)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Mikulicza (SPS-
-023-2624/08) w sprawie funkcjonowania innych
form wychowania przedszkolnego, uprzejmie wyja-
śniam.
Zgodnie z art. 14a ust. 1a ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) w przypadkach uza-
sadnionych warunkami demograficznymi i geogra-
ficznymi rada gminy może uzupełnić sieć publicz-
nych przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szko-
łach podstawowych o inne formy wychowania przed-
szkolnego (punkty przedszkolne lub zespoły wycho-
wania przedszkolnego). Zakładanie i prowadzenie
innych form wychowania przedszkolnego należy do
zadań własnych gmin (art. 5 ust. 5 ustawy o syste-
mie oświaty). Założenie innej formy wychowania
przedszkolnego oraz ustalenie jej organizacji należy
do kompetencji rady gminy.
Organizacja innej formy wychowania przedszkol-
nego powinna zawierać informacje określone w § 2
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działa-
nia (Dz. U. Nr 7, poz. 38).
Takie rozwiązania stanowią realizację podjętego
przez rząd zadania upowszechnienia dostępu do
edukacji przedszkolnej dzieciom 3–5-letnim z róż-
nych środowisk, w tym zwłaszcza wiejskich. Umożli-
wienie organizowania przez gminy, inne osoby praw-
ne i osoby fizyczne wychowania przedszkolnego
w formach innych niż przedszkola i oddziały przed-
szkolne w szkołach podstawowych koresponduje
z ideą optymalnego wykorzystania możliwości roz-
wojowych małego dziecka w zakresie uczenia się,
predestynuje lepsze wykorzystanie potencjału roz-
wojowego dziecka i stymulację jego zdolności.
W myśl obowiązujących przepisów publiczne inne
formy wychowania przedszkolnego, czyli publiczne
zespoły wychowania przedszkolnego i punkty przed-
szkolne, mogą funkcjonować jako część szkoły lub
przedszkola lub ich wyodrębnione zadanie.
Jak z tego wynika, inne formy wychowania przed-
szkolnego nie stanowią wyodrębnionych jednostek
lub zakładów budżetowych m.in. ze względu na brak
osoby kierującej (dyrektora). Ustawodawca, noweli-
zując w dniu 7 września 2007 r. ustawę o systemie
oświaty, nie uwzględnił innych form wychowania
przedszkolnego w art. 79 ust. 1 wskazującym, że
szkoły i placówki publiczne prowadzone przez jed-
689
nostki samorządu terytorialnego lub ministrów są
jednostkami lub zakładami budżetowymi. Brak
wskazania w tym przepisie innych form wychowa-
nia przedszkolnego prowadzi do wniosku, że inten-
cją ustawodawcy nie było wyodrębnianie innych
form wychowania przedszkolnego jako jednostek lub
zakładów budżetowych.
Należy dodać, że oprócz gminy również inne oso-
by prawne i osoby fizyczne mogą prowadzić inne for-
my wychowania przedszkolnego: publiczne – na pod-
stawie art. 59a ustawy o systemie oświaty lub niepu-
bliczne – na podstawie art. 89a ust. 1 tej ustawy.
Oznacza to, że organem prowadzącym inną formę
wychowania przedszkolnego nie może być inny pod-
miot, np. szkoła podstawowa.
Nauczyciele prowadzący zajęcia w publicznych
punktach przedszkolnych lub zespołach wychowa-
nia przedszkolnego prowadzonych przez gminę są
zatrudniani w przedszkolach lub szkołach podsta-
wowych prowadzonych przez tę gminę. Oznacza to,
że stosunek pracy z tymi nauczycielami nawiązuje
dyrektor przedszkola lub szkoły.
Nadzór pedagogiczny nad innymi formami wy-
chowania przedszkolnego sprawuje kurator oświaty
zgodnie z art. 35b ustawy o systemie oświaty.
Z praktyki wynika, że dotychczasowe regulacje
dotyczące funkcjonowania innych form wychowania
przedszkolnego okazały się niewystarczające i rodzą
wiele niejasności, np. takich jak zasygnalizowane
w interpelacji pana posła Janusza Mikulicza.
Z tego względu w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej podjęto prace nad przygotowaniem przepisów
uszczegóławiających i doprecyzowujących w tym za-
kresie ustawę o systemie oświaty i rozporządzenie
ministra edukacji narodowej wydane na podstawie
art. 14a ust. 7 tej ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
główny konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie kar za usuwanie drzew (2625)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Janusza Mikulicza z dnia 3 kwiet-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-2625/08) w sprawie ad-
ministracyjnych kar pieniężnych za usuwanie drzew
690
lub krzewów bez wymaganego zezwolenia, uprzej-
mie informuję, że odpowiedź była już udzielona
w piśmie z dnia 21 kwietnia 2008 r. (znak: DKFOP-
-ogiz-4212-7/607/08/jr) w związku z czym przekazu-
ję ponownie poniższą informację.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i widzę potrzebę dokonania zmian w dotychczaso-
wych aktach prawnych regulujących tę kwestię. No-
welizacje powinny dotyczyć ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra środowi-
ska z dnia 13 października 2004 r. w sprawie stawek
opłat dla poszczególnych rodzajów i gatunków drzew
(Dz. U. Nr 228, poz. 2306).
Przy najbliższych pracach z tym związanych,
które będą polegały na udoskonaleniu ww. ustawy
i rozporządzenia w zakresie lepszej ochrony drzew
i krzewów, zostaną ustanowione stosowne stawki
opłat za ich usunięcie oraz stawki administracyj-
nych kar pieniężnych za usuwanie drzew i krzewów
bez wymaganego zezwolenia. Wówczas rozpatrzona
zostanie również propozycja pana posła wprowadze-
nia np. obowiązku nasadzeń zastępczych jako alter-
natywy dla administracyjnej kary pieniężnej za usu-
nięcie drzew lub krzewów bez zezwolenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Grzegorza Pisalskiego
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie ławników, którzy zostali pozbawieni
możliwości wykonywania funkcji w związku
z ustawowymi ograniczeniami ich udziału
w niektórych rodzajach spraw (2626)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2626/
08, przy którym przekazana została interpelacja po-
słów Bożeny Kotkowskiej, Grzegorza Pisalskiego
i Krzysztofa Matyjaszczyka w sprawie ławników,
którzy zostali pozbawieni możliwości wykonywania
funkcji w związku z ustawowymi ograniczeniami
ich udziału w niektórych rodzajach spraw, uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienie.
Na wstępie należy zaznaczyć, iż niektóre z czyn-
ności składających się na procedurę wyboru ławni-
ków w roku 2007 r. zbiegły się w czasie z zakończe-
niem prac legislacyjnych nad ustawą z dnia 15 mar-
ca 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania
cywilnego, ustawy Kodeks postępowania karnego
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 112, poz. 766). Ustawa ta weszła w życie z dniem
28 lipca 2007 r. Ustawowy termin przeprowadzenia
przez rady gmin wyboru ławników, wynikający
z art. 163 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, z późn. zm.), przypadał natomiast w paź-
dzierniku 2007 r.
Ministerstwo Sprawiedliwości, niezwłocznie po
zakończeniu prac legislacyjnych w Sejmie Rzeczypo-
spolitej Polskiej nad ustawą z dnia 15 marca 2007 r.
o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego,
ustawy Kodeks postępowania karnego oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw, skierowało do preze-
sów sądów okręgowych pismo wskazujące na potrze-
bę zachowania rozwagi przy planowaniu liczby ław-
ników na kadencję 2008–2011 oraz uwzględnienia
znacznego zmniejszenia ich liczby. Szczególny na-
cisk położono na to, aby uwzględnić rzeczywiste po-
trzeby sądów, jakie ukształtują się po dniu wejścia
w życie powyższej ustawy.
Odnosząc się do kwestii wymogu złożenia doku-
mentów oraz zwrotu kosztów, pragnę zauważyć, iż
nałożenie obowiązku przedstawienia dokumentów
wskazanych w ustawie Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych i w rozporządzeniu ministra sprawiedli-
wości z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie szczegóło-
wego trybu zgłaszania radom gmin kandydatów na
ławników oraz wzoru karty zgłoszenia (Dz. U. Nr 50,
poz. 370) wynikało z analizy przebiegu wyborów
ławników w 2003 r. Wprowadzenie tego obowiązku
spowodowało, iż chęć kandydowania wyraziły osoby
rzeczywiście zainteresowane wykonywaniem funk-
cji ławnika, a nie tylko liczące na uzyskanie dodat-
kowego źródła dochodów. Podkreślić należy, że obo-
wiązek złożenia zaświadczenia o niekaralności obej-
muje wszystkie osoby pełniące funkcje w wymiarze
sprawiedliwości oraz większość przedstawicieli za-
wodów zaufania publicznego. W myśl art. 24 ust. 1
ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o Krajowym Rejestrze
Karnym (Dz. U. Nr 50, poz. 580, z późn. zm.) za wy-
danie informacji z rejestru pobiera się opłatę, zaś od
opłaty zwolnione są podmioty wymienione enume-
ratywnie w art. 6 ust. 1 pkt 1–9 i 11 tejże ustawy.
Ustawa o Krajowym Rejestrze Karnym nie wprowa-
dza wyjątku od obowiązku wniesienia opłaty za wy-
danie zaświadczeń dotyczących kandydatów na ław-
ników. Ten wydatek, jak i pozostałe koszty uzyska-
nia dokumentów wymaganych przez art. 162 § 4
Prawa o ustroju sądów powszechnych nie podlegają
zwrotowi w przypadku niewybrania kandydata na
ławnika. Mając na uwadze brak podstaw prawnych
do zwrotu kosztów poniesionych w związku z kandy-
dowaniem na ławnika, nie przewiduje się żadnego ro-
dzaju rekompensowania wydatków ławników orze-
kających w mniejszym zakresie niż tego oczekiwali.

Odpowiadając na zawarte w interpelacji pytanie
dotyczące sposobu wykorzystania wybranych ławni-
ków w sądach, należy zauważyć, że ławnicy są wy-
bierani nie do określonego wydziału – karnego bądź
cywilnego, lecz do sądu rejonowego lub sądu okręgo-
wego. Ich przydział do konkretnego wydziału nastę-
puje w późniejszym czasie, przy uwzględnieniu po-
trzeb w danym pionie orzeczniczym, i może ulegać
zmianie w toku kadencji. Prezesi sądów mają wy-
starczające kompetencje do takiego ułożenia zadań
dla ławników, aby zapewniony był ich udział w orze-
kaniu. Zgodnie z przepisem art. 170 § 1 ustawy Pra-
wo o ustroju sądów powszechnych ławnik może być
wyznaczony do udziału w rozprawach do dwunastu
dni w ciągu roku, a zatem większa liczba wybranych
ławników może w takim przypadku ułatwić zapew-
nienie równomiernego udziału każdego z ławników
w rozprawach.
Na kadencję 2004–2007 r. wybrano 43 613 ławni-
ków, natomiast na bieżącą kadencję (2008–2011 r.)
wybrano, z uwzględnieniem wyborów uzupełniają-
cych, 22 076 ławników (zgłoszone przez prezesów
zapotrzebowanie to 28 101). Z tego porównania wy-
nika jednoznacznie, iż w roku 2007 sądy zgłosiły po-
trzebę wyboru mniejszej liczby ławników niż na po-
przednią kadencję, uwzględniając tym samym ogra-
niczenie zakresu spraw rozpoznawanych z udziałem
ławników, wprowadzone wyżej wymienioną ustawą
z dnia 15 marca 2007 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie sposobu obrotu
podręcznikami szkolnymi (2627)*)
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
*) Patrz odpowiedź na interpelację nr 2628 s. 691.
691
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie problemów związanych z obrotem
podręcznikami w szkołach (2628)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacjami pani poseł Magdaleny Kochan (nr SPS-
-023-2628/08 oraz nr SPS-023-2627/08) w sprawie
problemów związanych z obrotem podręcznikami
w szkołach uprzejmie informuję, że przepisy art. 22b
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) dają
dyrektorowi szkoły możliwość podjęcia działań or-
ganizacyjnych umożliwiających obrót używanymi
podręcznikami na terenie szkoły. Przepisy ustawy
pozwalają np. na organizowanie kiermaszy czy przy-
kazywanie rodzicom i uczniom informacji o możli-
wości zakupu podręczników. Nie ulega natomiast
wątpliwości, że niedopuszczalne jest pobieranie
przez nauczycieli czy dyrektorów szkół „gratyfikacji
w formie prezentów rzeczowych” od podmiotów ofe-
rujących podręczniki szkolne.
W sprawie nieprawidłowości przy wyborze pod-
ręczników szkolnych Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej zwróciło się pismem z dnia 29 lutego 2008 r.
do kuratorów oświaty o zbadanie procesu wyboru
podręczników przez szkoły. Kuratorzy oświaty zo-
stali zobowiązani do sprawdzenia wszelkich wystę-
pujących w tym zakresie nieprawidłowości oraz pod-
jęcia działań zaradczych.
Z informacji przekazanych przez kuratorów oświa-
ty wynika, że przypadki wyboru przez nauczycieli
podręczników Wydawnictwa OPERON, które nie
były jeszcze dopuszczone do użytku szkolnego przez
ministra edukacji narodowej i nie znajdowały się
w wykazie podręczników dopuszczonych do użytku
szkolnego, miały miejsce w szkołach na terenie wo-
jewództw kujawsko-pomorskiego oraz łódzkiego.
Kuratorzy oświaty zobowiązali dyrektorów szkół
do bezwzględnego stosowania się do obowiązują-
cych przepisów prawa przy wyborze szkolnego ze-
stawu podręczników. Dyrektorzy szkół zostali rów-
nież zobowiązani do dokonania w trybie pilnym
szczegółowej analizy szkolnych zestawów podręcz-
ników oraz monitorowania, czy wszystkie podręcz-
niki wybrane przez nauczycieli są dopuszczone do
użytku szkolnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
692
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie sposobu obrotu podręcznikami
szkolnymi przez nauczycieli (2629)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2629/
08, przy którym przesłano interpelację Pani Poseł
Magdaleny Kochan w sprawie sposobu obrotu pod-
ręcznikami szkolnymi przez nauczycieli, uprzejmie
informuję, że przepisy podatkowe nie regulują za-
kresu dozwolonych czynności, które mogą być podej-
mowane przez określone grupy zawodowe. W związ-
ku z tym właściwym organem do udzielenia odpo-
wiedzi o dopuszczalności sprzedaży podręczników
przez nauczycieli jest minister edukacji narodowej.
Przepisy podatkowe odnoszą się natomiast do
skutków wykonanych czynności, m.in. wskazując,
czy dana działalność podlega, czy też nie podlega
opodatkowaniu, oraz mogą nakładać na podatników
określone obowiązki np. w zakresie prowadzenia
ewidencji.
1. Zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 9 lit. a rozporządzenia
ministra finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r.
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970,
z późn. zm.) do dostaw w kraju i wewnątrzwspólno-
towego nabycia książek (PKWiU ex 22.11), ozna-
czonych stosowanymi na podstawie odrębnych
przepisów symbolami ISBN, z wyłączeniem ksią-
żek adresowych o zasięgu krajowym, regionalnym
i lokalnym, książek telefonicznych, teleksów i tele-
faksów (PKWiU 22.11.20 - 60.10), nut, map i ulo-
tek, stosuje się stawkę podatku od towarów i usług
w wysokości 0%.
Stawką 0% opodatkowane są zatem również pod-
ręczniki szkolne (PKWiU 22.11.20 - 10.00), jeżeli
mają nadany symbol ISBN.
Podmioty dokonujące dostawy książek (ze staw-
ką 0% lub 22%), jeżeli spełniają kryteria wymienio-
ne w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), są podatnikami podatku od towarów
i usług. Przepis art. 15 ust. 1 tej ustawy stanowi bo-
wiem, że podatnikami są osoby prawne, jednostki
organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz
osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działal-
ność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat
takiej działalności. Działalność gospodarcza, w ro-
zumieniu ustawy o podatku od towarów i usług,
obejmuje wszelką działalność producentów, han-
dlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozy-
skujących zasoby naturalne, oraz rolników, a także
działalność osób wykonujących wolne zawody, rów-
nież wówczas, gdy czynność została wykonana jed-
norazowo w okolicznościach wskazujących na za-
miar wykonywania czynności w sposób częstotliwy;
działalność gospodarcza obejmuje również czynno-
ści polegające na wykorzystywaniu towarów lub
wartości niematerialnych i prawnych w sposób cią-
gły dla celów zarobkowych.
Podatnicy VAT zobowiązani są, co do zasady, do
rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług
(vide art. 96 ust. 1 ustawy) oraz do składania
w urzędzie skarbowym deklaracji podatkowych dla
podatku od towarów i usług (art. 99 ustawy). Ponad-
to są obowiązani, co do zasady, do wystawiania fak-
tur VAT, dokumentujących dokonanie sprzedaży
(art. 106 ust. 1 ustawy). Wyjątek stanowi przypadek
sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzą-
cych działalności gospodarczej, kiedy nie występuje
obowiązek wystawienia faktury, chyba że ww. osoby
zażądają wystawienia tego dokumentu (art. 106
pkt 4 ustawy).
Jednocześnie należy podkreślić, iż przepisy po-
datkowe nie określają miejsca i warunków prowa-
dzenia działalności gospodarczej, nie przewidują też
sankcji za ewentualne nieprzestrzeganie innych
dziedzin prawa.
Czynności, które nie zostały wykonane z zacho-
waniem warunków oraz form określonych przepisa-
mi prawa, podlegają opodatkowaniu podatkiem od
towarów i usług na zasadach określonych w ustawie
oraz w przepisach wykonawczych do ustawy (art. 5
ust. 3 ustawy).
2. Opodatkowanie podatkiem dochodowym do-
chodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26
lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
zwana dalej ustawą.
Jeżeli działalność nie jest prowadzona przez szko-
łę, lecz przez poszczególnych nauczycieli, opodatko-
wanie dochodów uzyskiwanych ze sprzedaży pod-
ręczników zależy od tego, na jakich zasadach odbywa
się rozprowadzanie przez nauczycieli podręczników
w szkołach. Sposób rozprowadzania podręczników
przesądza też o zakwalifikowaniu przychodów uzy-
skiwanych przez nauczycieli do konkretnego źródła
przychodów spośród wymienionych w art. 10 ust. 1
ustawy.
Jeżeli nauczyciel będzie wykonywał czynności
związane z rozprowadzaniem podręczników zarob-
kowo w sposób zorganizowany i ciągły, we własnym
imieniu, bez względu na rezultat, to takie działanie
będzie nosiło znamiona działalności gospodarczej
w rozumieniu ustawy. Czynności takie nauczyciel
może wykonywać również na podstawie umowy cy-
wilnoprawnej, np. umowy-zlecenia zawartej z dys-
trybutorem podręczników lub wydawnictwem. W tym
przypadku źródłem przychodów jest działalność wy-
konywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1
pkt 2 ustawy, a do poboru zaliczki na podatek do-
chodowy obowiązani są płatnicy, chyba że wystąpią
okoliczności, o których mowa w art. 41 ust. 2 usta-

wy, tj. podatnik złoży oświadczenie, że wykonywane
przez niego usługi wchodzą w zakres prowadzonej
działalności gospodarczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie masowych zwolnień lekarskich
(2630)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Magdaleny Kochan w spra-
wie masowych zwolnień lekarskich (znak: SPS-
-023-2630/08), proszę o przyjęcie poniższego sta-
nowiska.
Prawo do strajku zostało zagwarantowane na
mocy art. 59 Konstytucji RP, przy czym ze względu
na dobro publiczne prowadzenie strajku może zostać
ustawowo ograniczone lub zakazane w odniesieniu
do określonych kategorii pracowników lub w okre-
ślonych dziedzinach.
Warunki organizowania akcji protestacyjnych
określa ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywa-
niu sporów zbiorowych (Dz. U. Nr 55, poz. 236,
z późn. zm.), która w art. 17 definiuje pojęcie strajku
i stanowi, że strajk polega na zbiorowym powstrzy-
maniu się pracowników od wykonywania pracy
w celu rozwiązywania sporu zbiorowego pracowni-
ków. W art. 19 ustawa wskazuje, iż niedopuszczalne
jest zaprzestanie pracy w wyniku akcji strajkowych
na stanowiskach pracy, urządzeniach i instalacjach,
na których zaniechanie pracy zagraża życiu i zdro-
wiu ludzkiemu lub bezpieczeństwu państwa.
Odnosząc się do kwestii dopuszczalności korzy-
stania przez lekarzy z uprawnienia do zwolnienia
lekarskiego w ramach protestu oraz nabywania pra-
wa do zasiłku chorobowego, należy wskazać, że po-
wyższe zagadnienia szczegółowo regulują przepisy
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie
choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31,
poz. 267 i z 2006 r. Nr 221, poz. 1615). Prawidłowość
orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powo-
du choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekar-
skich podlega kontroli na zasadach określonych
w przywołanej ustawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
693
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Gowina,
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie statutu nauczycielskich kolegiów
języków obcych, w odniesieniu do możliwości
starania się o środki unijne w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(2631)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Witolda Kochana, Tade-
usza Arkity i Jarosława Gowina (SPS-023-2631/08),
uprzejmie informuję, że:
Wspomniane w interpelacji rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2006 r.
w sprawie sposobu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-
nego w roku 2007 (Dz. U. Nr 246, poz. 1799) doty-
czyło roku budżetowego 2007. W bieżącym roku
obowiązuje rozporządzenie ministra edukacji naro-
dowej z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu
podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego w roku 2008
(Dz. U. Nr 247, poz. 1925). Przy naliczaniu subwen-
cji oświatowej dla jednostek samorządu terytorial-
nego na 2008 r. – zgodnie z ww. rozporządzeniem
– zostali uwzględnieni słuchacze publicznych kole-
giów nauczycielskich (w tym także publicznych ko-
legiów języków obcych).
Natomiast przepisy art. 90 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) nie przewidują moż-
liwości dotowania z budżetów jednostek samorządu
terytorialnego ani też z budżetu państwa:
— niepublicznych zakładów kształcenia na-
uczycieli,
— niepublicznych placówek doskonalenia na-
uczycieli.
Pełne koszty działalności statutowej ww. jedno-
stek systemu oświaty winny znajdować pokrycie wy-
łącznie w opłatach wnoszonych przez osoby korzy-
stające z ich usług.
Ustawodawca nie nałożył na jednostki samorzą-
du terytorialnego obowiązku dotowania niepublicz-
nych kolegiów nauczycielskich, nie wyszczególnił
bowiem ich w tym przepisie. Należy więc zauważyć,
że zadaniem oświatowym samorządu województwa
nie jest prowadzenie niepublicznych zakładów
kształcenia nauczycieli ani też na jednostce tej nie
spoczywa obowiązek dotowania niepublicznych za-
kładów kształcenia nauczycieli. Z tych też względów
nie ma podstaw do uwzględnienia przy ustalaniu
sposobu naliczania części oświatowej subwencji ogól-
nej dla jednostek samorządu terytorialnego funkcjo-
694
nujących na ich terenie niepublicznych zakładów
kształcenia nauczycieli.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że
w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
z dnia 12 sierpnia 1997 r. w sprawie zakładów kształ-
cenia nauczycieli (Dz. U. Nr 104, poz. 664, z późn.
zm.) wskazano w § 51, że kolegia niepubliczne nie
otrzymują również dotacji z budżetu państwa.
Zatem w obecnym stanie prawnym nie ma pod-
staw prawnych do uwzględnienia niepublicznych
kolegiów nauczycielskich przy dokonywaniu po-
działu części oświatowej subwencji ogólnej dla jed-
nostek samorządu terytorialnego, bowiem niepu-
bliczne kolegia nauczycielskie nie są prowadzone
przez jednostki samorządu terytorialnego ani też
nie mogą być przez jednostki samorządu teryto-
rialnego dotowane.
Ze względu na fakt, że przedmiotem konkursu
są projekty mające na celu uruchomienie studiów
podyplomowych, podmioty ubiegające się o dofi-
nansowanie w ramach typu projektu: Uruchomie-
nie nowego typu studiów podyplomowych przygoto-
wujących do wykonywania zawodu nauczyciela
przedmiotów zawodowych, realizowanego w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–
–2013, priorytetu III: Wysoka jakość oświaty, dzia-
łania 3.3, poddziałania 3.3.2: Efektywny system
kształcenia i doskonalenia nauczycieli, muszą speł-
niać warunki ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym, pod kątem spełniania wy-
mogów prowadzenia kierunków studiów podyplo-
mowych przez szkoły wyższe (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.).
Za wdrażanie działania 9.4: Wysoko wykwalifi-
kowane kadry systemu oświaty, w tym ogłaszanie
konkursów, odpowiadają poszczególne samorządy
województw. Ze względu na specyfikę poszczegól-
nych typów projektów instytucja ogłaszająca kon-
kurs może doprecyzować krąg potencjalnych benefi-
cjentów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego i Witolda Sitarza
w sprawie obowiązku uiszczania
przez rolników przekazujących
swoje gospodarstwa rolne na rzecz następców
tzw. opłaty planistycznej (2633)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie posłów pana Macieja Orzechowskiego
i pana Witolda Sitarza z dnia 8 kwietnia 2008 r.
(znak pisma przekazującego SPS-023-2633/08)
w sprawie obowiązku uiszczania przez rolników
przekazujących swoje gospodarstwa rolne na rzecz
następców tzw. opłaty planistycznej uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z art. 36 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli
w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo
jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a wła-
ściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nierucho-
mość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera
jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną
w stosunku do wzrostu wartości nieruchomości.
Pragnę poinformować, iż przesłankę pobierania
jednorazowej opłaty planistycznej stanowi powięk-
szenie majątku zbywcy wskutek odpłatnego zbycia
nieruchomości, której wartość wzrosła w związku
z wejściem w życie miejscowego planu zagospodaro-
wania przestrzennego. Stanowisko takie jest zgodne
z orzeczeniem NSA przyjętym w uzasadnieniu do
uchwały składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego z dnia 30 października 2000 r. OPK
16/2000. Zdaniem sądu zbycie nie może być tożsame
ze wszystkimi formami przeniesienia własności lub
prawa użytkowania wieczystego, bez względu na
charakter takiego przeniesienia (odpłatne albo nie-
odpłatne).
Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym nie podaje definicji zbycia nieruchomo-
ści. Stosując jednak wykładnię celowości tego prze-
pisu, należy stwierdzić, że przez pojęcie zbycia na-
leży rozumieć formy przeniesienia własności o cha-
rakterze odpłatnym mające na celu powiększenie
majątku zbywcy. Zatem w świetle przepisów usta-
wy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym pojęciem zbycia nie można objąć m.in. umowy
darowizny.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy podkreślić,
iż przekazanie gospodarstwa na podstawie umowy
darowizny w celu uzyskania renty strukturalnej nie
jest tożsame z odpłatnym przeniesieniem prawa
własności, w związku z czym taki stan rzeczy nie
będzie skutkował obowiązkiem uiszczania jednora-
zowej opłaty planistycznej wynikającej z art. 36

ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Ponadto pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Infrastruktury prowadzone są mocno zaawan-
sowane prace nad nowelizacją ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym, jednak kwestia
nakładania obowiązku uiszczania opłaty planistycz-
nej przy przekazaniu gospodarstwa rolnego nie zo-
stała objęta przedmiotową nowelizacją, ponieważ
art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym nie stanowi istotnej przeszkody
w tym temacie, co zostało opisane powyżej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie polskiego rynku piwa (2634)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 21 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2634/08, przy którym przesłana została interpela-
cja grupy posłów reprezentowanej przez pana posła
Zbigniewa Kozaka z dnia 8 kwietnia 2008 r. w spra-
wie polskiego rynku piwa, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Ad 1. Zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycz-
nia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29,
poz. 257, z późn. zm.) do piwa w rozumieniu ustawy
zalicza się wyroby wymienione w poz. 13 załącznika
nr 2 do ustawy oraz wszelkie wyroby będące miesza-
niną piwa i napojów bezalkoholowych, oznaczone
symbolem PKWiU 15.94.10 i kodem CN 2206 00,
w których rzeczywista zawartość alkoholu przekra-
cza 0,5% objętości. Ponadto ustawodawca zdecydo-
wał, iż podstawą opodatkowania piwa w Polsce jest
liczba hektolitrów gotowego wyrobu na 1 stopień
Plato a nie zawartość alkoholu.
Obecnie stawka akcyzy dla piwa wynosi 6,86 zł
od 1 hektolitra za każdy stopień Plato gotowego wy-
robu.
W przypadku piwa dyrektywa Rady 92/83/EWG
z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmoni-
zacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu
i napojów alkoholowych dopuszcza dwa sposoby
ustalania podstawy opodatkowania akcyzą: od licz-
by hektolitrów i stopni Plato, bądź hektolitrów i rze-
czywistej objętościowej zawartości alkoholu w goto-
wym produkcie.
695
Przygotowany w Ministerstwie Finansów pro-
jekt ustawy o podatku akcyzowym, który znajduje
się obecnie w fazie uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych utrzymuje dotychczasowe
rozwiązanie tzn. podstawą opodatkowania piwa po-
zostaje liczba hektolitrów za każdy stopień Plato.
Taki system jest stosowany w 16 państwach człon-
kowskich Unii Europejskiej. Należy podkreślić, iż
sposób ustalania podstawy opodatkowania piwa
w oparciu o ekstrakt brzeczki podstawowej funkcjo-
nuje w Polsce od początku wprowadzenia podatku
akcyzowego do krajowego porządku prawnego tj. od
1993 r. Nie ma zatem racjonalnego uzasadnienia
zmiana systemu stosowanego od lat i akceptowane-
go zarówno przez przedsiębiorców branży piwowar-
skiej jak i służby podatkowe.
Ad 2. Na podstawie art. 4 dyrektywy 92/83/EWG,
państwa członkowskie mają prawo stosować do piwa
produkowanego przez niezależne browary obniżone
stawki podatku akcyzowego, zróżnicowane w zależ-
ności od wielkości rocznej produkcji danych browa-
rów. W obecnym stanie prawnym, zgodnie z § 21
ust. 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzo-
wego (Dz. U. z 2006 roku Nr 72, poz. 500, z późn.
zm) zwalnia się z akcyzy podatników produkujących
piwo, którzy w roku kalendarzowym poprzedzają-
cym rok podatkowy sprzedali:
1) do 20.000 hl piwa - w wysokości 25,00 zł/hl;
2) do 70.000 hl piwa - w wysokości 12,50 zł/hl;
3) do 150.000 hl piwa - w wysokości 10,00 zł/hl;
4) do 200.000 hl piwa - w wysokości 7,50 zł/hl.
Powyższe zwolnienie jest realizowane przez ob-
niżenie należnej kwoty akcyzy o kwotę przysługują-
cego zwolnienia. Przykładowo: podatek akcyzowy
od piwa o ekstrakcie 10o Plato wyprodukowanego
przez mały browar (produkcja do 20.000 hl piwa)
w stosunku do piwa o takim samym ekstrakcie po-
chodzącego z dużego browaru (produkcja powyżej
200.000 hl) będzie niższy aż o 36,4%.
Zatem już teraz małe browary korzystają z prefe-
rencyjnych stawek akcyzy pozwalających na konku-
rowanie na rynku wyrobami w niższej cenie, dlate-
go też Ministerstwo Finansów nie rozważa zwięk-
szenia dotychczasowych ulg dla małych browarów.
Ad 3. Jedną z możliwości zapewnienia odpowied-
niej jakość piwa jest dobrowolna certyfikacja na
znak zgodności z Polską Normą.
Jednakże, wobec braku zainteresowania ze stro-
ny branży piwowarskiej, Polski Komitet Normaliza-
cyjny nie prowadzi obecnie prac normalizacyjnych
dotyczących piwa. Istotną przeszkodą jest brak eu-
ropejskich norm w tym zakresie (dotyczy to zarów-
no norm EN, jak również norm własnych poszcze-
gólnych państw członkowskich Unii Europejskiej)
co wynika z trudności uzgodnienia wspólnego sta-
nowiska ze względu na ogromną różnorodność pro-
dukowanych wyrobów piwowarskich.
Ad. 4. Kwestie dotyczące znakowania produktów
regionalnych i tradycyjnych określone zostały w roz-
696
porządzeniu Rady (WE) nr 509/2006 z dnia 20 mar-
ca w sprawie produktów rolnych i środków spożyw-
czych będących gwarantowanymi tradycyjnymi
specjalnościami oraz w rozporządzeniu Rady (WE)
nr 510/2006 z dnia 20 marca w sprawie ochrony
oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia pro-
duktów rolnych i środków spożywczych. Na podsta-
wie tych rozporządzeń nazwy produktów rolnych
i środków spożywczych rejestrowane mogą być jako:
1) Chroniona Nazwa Pochodzenia (ChNP) – ozna-
cza nazwę produktu pochodzącego z określonego re-
gionu, miejsca lub kraju. Jakość lub cechy charak-
terystyczne tego produktu są wynikiem oddziały-
wania środowiska geograficznego, na które składa-
ją się zarówno czynniki naturalne, jak i ludzkie.
ChNP odnosi się do obszaru geograficznego, na
którym odbywają się wszystkie etapy produkcji da-
nego wyrobu.
2) Chronione Oznaczenie Geograficzne (ChOG)
– oznacza nazwę produktu pochodzącego z określo-
nego regionu, miejsca lub kraju, którego jakość, re-
noma lub inne cechy charakterystyczne są wyni-
kiem danego pochodzenia geograficznego. ChOG
odnosi się do obszaru geograficznego, na którym od-
bywa się co najmniej jeden z etapów produkcji dane-
go wyrobu.
3) Gwarantowana Tradycyjna Specjalność (GTS)
– oznacza produkt, który posiada specyficzny cha-
rakter odróżniający go od podobnych produktów na-
leżących do tej samej kategorii oraz udokumentowa-
ną co najmniej 25-letnią tradycję i historię jego wy-
twarzania. Nazwa produktu powinna być sama
w sobie specyficzna albo odnosić się do specyficznych
cech produktu.
Zarejestrowanie nazwy produktu rolnego lub
środka spożywczego jako oznaczenia geograficzne-
go, nazwy pochodzenia lub gwarantowanej tradycyj-
nej specjalności zapewnia, że nikt na terenie Polski
oraz całej Unii Europejskiej nie może bezprawnie
używać w obrocie zarejestrowanej nazwy. Na opako-
waniach zarejestrowanych produktów należy uży-
wać, jednolitych dla wszystkich państw UE, symboli
graficznych pozwalających konsumentom odróżnić
produkty o zarejestrowanych nazwach od pozosta-
łych wyrobów. Prawo do używania znaku graficzne-
go oraz zarejestrowanej nazwy mają wyłącznie pro-
ducenci, którzy pochodzą z ściśle wytyczonego
w specyfikacji produktu terytorium, wytwarzają go
zgodnie z zadeklarowaną metodą produkcji przy
użyciu określonych surowców. Przyznanie oznacze-
nia chroni zatem producentów przed nieuprawnio-
nym wykorzystywaniem nazwy produktu. Pozwala
to na podkreślenie unikalności produktu i umożli-
wia konkurencję na rynku Unii Europejskiej. Certy-
fikaty Chronionej Nazwy Pochodzenia, Chronionego
Oznaczenia Geograficznego oraz Gwarantowanej
Tradycyjnej Specjalności są oficjalnym potwierdze-
niem wysokiej jakości i gwarancją pochodzenia pro-
duktów. Do korzyści płynących z rejestracji doliczyć
należy fakt, że w programie „Rozwój Obszarów
Wiejskich na lata 2007-2013”, w ramach działania:
„Działania informacyjne i promocyjne”, przewidzia-
no wspieranie grup producentów uczestniczących
w systemach jakości żywności, w tym w systemie
Chronionych Nazw Pochodzenia, Chronionych Ozna-
czeń Geograficznych, Gwarantowanych Tradycyj-
nych Specjalności. Beneficjenci tego działania mogą
uzyskać refundację, która wyniesie do 70% kosztów
kwalifikowanych, poniesionych przez grupy na re-
alizację działań promocyjnych związanych z zareje-
strowanymi produktami.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż dotychczas
we wspólnotowym systemie rejestracji i ochrony
nazw produktów tradycyjnych i regionalnych certy-
fikat Chronionego Oznaczenia Geograficznego uzy-
skały w sumie 23 piwa pochodzące z Niemiec, Belgii,
Czech Wielkiej Brytanii oraz Finlandii.
Producenci piwa z Polski, pomimo licznych de-
klaracji, dotychczas nie przesłali wniosków o reje-
strację nazw wytwarzanych przez nich wyrobów do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, który odpowie-
dzialny jest za przeprowadzenie oceny i weryfikację
wniosków o rejestrację nazw produktów regional-
nych i tradycyjnych.
Producenci piwa tradycyjnego mogą uczestniczyć
także w uznanym, decyzją ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 12 czerwca 2007 r., krajowym syste-
mie uznawania żywności wysokiej jakości „Jakość,
Tradycja”.
„Jakość, Tradycja” to pozarządowy system ja-
kości żywności utworzony przez Polską Izbę Pro-
duktu Regionalnego i Lokalnego służący wyróż-
nianiu produktów żywnościowych wysokiej jakości
z uwzględnieniem produktów tradycyjnych. Sys-
tem obejmuje produkty wyprodukowane przy uży-
ciu naturalnych surowców, gdzie za naturalny su-
rowiec uważa się surowiec pochodzący z gospodar-
stwa ekologicznego lub stosującego Dobrą Prakty-
kę Rolniczą i Dobrą Praktykę Hodowlaną z wyłą-
czeniem GMO. Surowce użyte do produkcji muszą
być w pełni identyfikowalne.
W systemie tym uczestniczą produkty charakte-
ryzujące się tradycyjnym składem lub tradycyjnym
sposobem wytwarzania, szczególną jakością wyni-
kającą z ich tradycyjnego charakteru lub wyrażają-
cą ich tradycyjny charakter. Ponadto produkty te
muszą posiadać szczególną jakość lub reputację od-
różniającą je od produktów należących do tej samej
kategorii. W przypadku produktów produkcji pod-
stawowej dodatkowym wymogiem jest tradycyjna
rasa lub tradycyjna odmiana. Za tradycyjne rasy
i odmiany uważa się te, które użytkowano przed
1956 r. Ponadto, za tradycyjny uważa się produkt,
który posiada co najmniej 50-letnią historię wy-
twarzania.
W systemie „Jakość, Tradycja” producenci wy-
twarzają dany produkt zgodnie z zadeklarowaną
specyfikacją produktu, a zgodność z tą specyfikacją
jest weryfikowana przez niezależne organy kontrol-
ne (jednostki certyfikujące).

Minister rolnictwa i rozwoju wsi we współpracy
z marszałkami województw prowadzi Listę Produk-
tów Tradycyjnych utworzoną na mocy ustawy z dnia
17 grudnia 2004 r. o rejestracji i ochronie nazw
i oznaczeń produktów rolnych i środków spożyw-
czych oraz o produktach tradycyjnych (Dz. U. 2005
Nr 10, poz. 68).
Prawo do wpisu na Listę Produktów Tradycyj-
nych mają produkty, które charakteryzują się trady-
cyjną, ugruntowaną w czasie (jako najkrótszy przyj-
muje się okres 25 lat) metodą wytwarzania, których
jakość lub wyjątkowe cechy i właściwości wynikają
ze stosowania tradycyjnych metod produkcji. Mar-
szałkowie województw zobowiązani są do przyjmo-
wania i oceny wniosków o wpis produktu na Listę
Produktów Tradycyjnych. Pozytywnie zweryfiko-
wane wnioski przesyłane są do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi, który jest odpowiedzialny za przyjmo-
wanie wniosków od marszałków województw oraz
prowadzenie i uaktualnianie Listy Produktów Tra-
dycyjnych (na której obecnie znajduje się ponad
500 produktów). Lista publikowana jest w wersji
elektronicznej na stronie internetowej MRiRW
(http://www.minrol.gov.pl).
Zgodnie z tym, co zostało stwierdzone powyżej
oraz mając na względzie fakt, że wśród ponad 500
produktów umieszczonych na Liście Produktów
Tradycyjnych znajdują się zaledwie 4 gatunki piwa,
stwierdzić należy, że branża piwowarska dotychczas
nie przejawiała nadmiernego zainteresowania kwe-
stiami uczestnictwa we wspólnotowych i krajowych
systemach wyróżniających produkty regionalne i tra-
dycyjne, w których udział jest dobrowolny.
Dodatkowo, w odniesieniu do poruszonej przez
panów posłów kwestii dotyczącej oznakowania piwa,
w tym w szczególności przedstawiania informacji
dotyczącej zawartości ekstraktu w produkcie, uprzej-
mie informuję, że w obecnie obowiązujących prze-
pisach tj. ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bez-
pieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225) ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o jako-
ści handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 187, poz. 1577, z późn. zm.) oraz rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środków spo-
żywczych (Dz. U. Nr 137, poz. 966, z późn. zm.) nie
wskazano obowiązku przedstawiania w oznakowa-
niu piwa informacji o zawartości ekstraktu.
Przepisy krajowe wdrażają wymagania w zakre-
sie oznakowania środków spożywczych określone na
poziomie Unii Europejskiej. Ujednolicenie przepisów
odnoszących się do oznakowania środków spożyw-
czych we wszystkich państwach członkowskich UE
umożliwia swobodny przepływ towarów pomiędzy
tymi państwami. W odniesieniu do napojów alkoho-
lowych nie został określony wymóg podawania
składników (poza składnikami alergennymi) ani za-
wartości ekstraktu w przypadku piwa. W związku
z powyższym nie zawierają tych wymagań również
przepisy krajowe.
697
Zmian w tym zakresie nie przewiduje się również
w projekcie nowej regulacji UE tj. projekcie rozpo-
rządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie przekazywania konsumentom informacji na te-
mat żywności, nad którym obecnie trwają prace
w Radzie Unii Europejskiej.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Kozaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie refundacji leków w związku
z leczeniem niepłodności (2635)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Zbigniewa Kozaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 21 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2635/08),
w sprawie refundacji leków w związku z leczeniem
niepłodności uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Podstawy prawne związane z refundacją produk-
tów leczniczych oraz zasady tworzenia wykazów le-
ków refundowanych i wyrobów medycznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) oraz
w aktach wykonawczych.
Zgodnie z treścią art. 14 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych świadczenia opieki zdrowotnej są finanso-
wane ze środków będących w dyspozycji Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. W myśl art. 15 wymienionej
ustawy ubezpieczeni mają prawo do świadczeń zdro-
wotnych mających na celu zachowanie zdrowia, za-
pobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywa-
nie chorób, leczenie oraz zapobieganie niepełno-
sprawności. Zakres ten wypełniają świadczenia kon-
traktowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Pa-
cjentki w ramach ubezpieczenia zdrowotnego mogą
korzystać ze świadczeń lecznictwa stacjonarnego,
jak i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, z przy-
należnym pakietem diagnostycznym, umożliwiają-
cym diagnozowanie chorób prowadzących do nie-
płodności, jak również ich leczenie. Zasadniczo nie-
698
płodność leczy się w warunkach ambulatoryjnych.
Jednym ze świadczeń jest, w świetle przepisów wy-
mienionej ustawy, prawo do otrzymywania przez
ubezpieczonych produktów leczniczych objętych do-
płatami ze środków publicznych. W wykazach leków
refundowanych, określonych w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia, znajdują się produkty lecznicze,
które są stosowane w leczeniu chorób mogących pro-
wadzić do niepłodności.
W przypadku leków objętych wykazami leków
refundowanych, tj. wykazem leków podstawowych
i uzupełniających, ustalonych przez ministra zdro-
wia w drodze rozporządzeń na podstawie przepi-
sów wymienionej ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
o ile leki te mają zastosowanie w leczeniu niepłod-
ności, są refundowane w wysokości określonej
w tych wykazach.
W wykazach leków refundowanych znajduje się
wiele preparatów hormonalnych, które mogą być
stosowane w leczeniu przyczyn niepłodności. Należą
do nich m.in.:
— progestageny (gestomikron, kaprogest, luteina,
progesteronum, progestogel),
— progestageny i estrogeny (activelle, estalis, klio-
gest, microgynon, rigevidon, stediril, systen conti),
— estrogeny (climara, estraderm, estradiol de-
pot, estrofem, estroplast, progynova),
— gonadotropiny (biogonadyl, choragon, pregnyl),
— syntetyczne stymulatory owulacji (clostilbegyt),
— pochodne prolaktyny (norprolac, parlodel).
Wymienione leki są refundowane w wysokości
70% lub 50% (odpłatność pacjenta 30% lub 50%).
Odnosząc się do kwestii zmiany wykazów leków
refundowanych i wpisania leków stosowanych w le-
czeniu niepłodności, uprzejmie informuję, że umiesz-
czenie produktu leczniczego w wykazie leków re-
fundowanych, który uzyskał pozwolenie na dopusz-
czenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, wymaga wypełnienia procedury wynika-
jącej z przepisów, w tym art. 39 wymienionej usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych. Zgodnie z jej zapisa-
mi podmiot odpowiedzialny, przedstawiciel pod-
miotu odpowiedzialnego oraz importer równoległy,
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. Nr 53,
poz. 533, z późn. zm.), są uprawnieni do złożenia
wniosków do ministra zdrowia o umieszczenie swo-
ich produktów w wykazach leków podstawowych
i uzupełniających, określanych w drodze rozporzą-
dzeń ministra zdrowia.
Złożone wnioski rozpatruje międzyresortowy Ze-
spół do Spraw Gospodarki Lekami, który jest orga-
nem powołanym na mocy art. 7 wymienionej ustawy
o cenach w szczególności do przygotowania i przed-
stawienia ministrowi zdrowia stanowisk w zakresie
ustalania wykazów leków refundowanych oraz cen
urzędowych leków.
Do ministra zdrowia nie wpłynęły wnioski pod-
miotów odpowiedzialnych o umieszczenie nowych
leków stosowanych w leczeniu niepłodności w wyka-
zach leków refundowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie przekazywania 1% podatku
dla organizacji pożytku publicznego (2636)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2008 r.
interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka w spra-
wie dokonania ewentualnych zmian w ustawach po-
datkowych w zakresie zasad przekazywania 1% na-
leżnego podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego, uprzejmie
informuję.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) wprowadzono nowe zasady prze-
kazywania 1% podatku. Zgodnie z nimi naczelnik
urzędu skarbowego, na wniosek podatnika, dokonu-
je przekazania kwoty w wysokości nieprzekraczają-
cej 1% podatku należnego (poprzednio wpłaty doko-
nywał sam podatnik). Złożeniem wniosku jest wska-
zanie w zeznaniu podatkowym nazwy organizacji
pożytku publicznego oraz podanie jej numeru wpisu
do Krajowego Rejestru Sądowego.
Zmiany zasad przekazywania 1% podatku zosta-
ły zamieszczone w art. 45 w ust. 5c–5g ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej
„ustawą”, oraz odpowiednio w art. 21 w ust. 3a–3d
ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowa-
nym podatku dochodowym od niektórych przycho-
dów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144,
poz. 930, z późn. zm.). Ich celem było uproszczenie
mechanizmu przekazywania 1%, o co w latach ubie-
głych wielokrotnie postulowali zarówno podatnicy,
rzecznik praw obywatelskich, jak i posłowie.
Pod koniec ubiegłego roku pojawiły się jednak
opinie zarówno środków masowego przekazu, parla-
mentarzystów, jak i rodziców dzieci będących pod-
opiecznymi organizacji pożytku publicznego, że brak
możliwości wskazania przez podatnika konkretnego

celu odbiera podatnikom prawo do swobodnego dys-
ponowania 1% swojego podatku.
W dniu 21 grudnia 2007 r. Ministerstwo Finan-
sów, w drodze komunikatu, poinformowało opinię
publiczną, że w składanych zeznaniach podatko-
wych – oprócz danych pozwalających na właściwe
zidentyfikowanie organizacji pożytku publicznego
– podatnicy mogą podać informacje, które w ich oce-
nie mogą mieć wpływ na dystrybucję środków gro-
madzonych przez organizacje pożytku publicznego
(np. na konkretny cel). Informacje te podatnicy
mogą zamieszczać w rubryce „Inne informacje,
w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”, znajdu-
jącej się bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie
1% podatku należnego.
Jednocześnie urzędy skarbowe zostały zobligo-
wane do odpowiedniego zapisywania szczegółowych
informacji podanych przez podatnika, dotyczących
przekazywanej kwoty 1% podatku na rzecz wskaza-
nej organizacji pożytku publicznego, w tym na kon-
kretny cel wskazany w zeznaniu podatkowym.
W ocenie Ministerstwa Finansów, wprowadzone
rozwiązanie pogodziło interesy organizacji pożytku
publicznego, osób objętych działalnością statutową
organizacji pożytku publicznego, jak również orga-
nów podatkowych zaangażowanych w proces prze-
kazywania 1%. Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie
z art. 27 ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie, podmiotem uprawnionym do otrzy-
mania kwot z 1% podatku dochodowego od osób fi-
zycznych jest organizacja pożytku publicznego. Tym
samym wyklucza to możliwość przekazywania tych
kwot podmiotom nieposiadającym statusu organiza-
cji pożytku publicznego.
Jednocześnie, jak wynika z wyjaśnień Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej (pismo z dnia
17 grudnia 2007 r. nr DPP-I-073-33-TA/07), ustawa
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
nie określa szczegółowo sposobu wykorzystania
kwot z 1% podatku, otrzymanych przez organizację
pożytku publicznego. Określa jedynie ogólny cel
w postaci wykorzystania 1% na statutową działal-
ność pożytku publicznego. Sposób wewnętrznej
dystrybucji i wykorzystania środków powinien
być zgodny z przedmiotem działalności określonym
w statucie oraz z przepisami prawa powszechnie
obowiązującego.
Pragnę również wyjaśnić, że organy podatkowe,
realizując zadanie przekazania 1% podatku należ-
nego na rzecz organizacji pożytku publicznego, są
zobowiązane do przestrzegania tajemnicy skarbo-
wej oraz innych tajemnic ustawowo chronionych,
m.in. ochrony danych osobowych. Dlatego też w re-
sorcie finansów nie są prowadzone prace legislacyj-
ne, które umożliwiłyby wskazanie konkretnego celu
i zobowiązanie organizacji pożytku publicznego do
przekazania środków wyłącznie na ten cel, jak
i ujawnianie przez organy podatkowe danych osobo-
wych darczyńców.
699
Odnosząc się z kolei do propozycji skrócenia
3-miesięcznego okresu, liczonego od upływu termi-
nu do złożenia zeznania podatkowego, zobowiązują-
cego naczelników urzędu skarbowego do przekaza-
nia kwoty 1% na rachunek bankowy organizacji po-
żytku publicznego, należy stwierdzić, że Minister-
stwo Finansów nie planuje wprowadzenia zmian
w tym zakresie.
Nałożenie na organy podatkowe obowiązku prze-
kazywania 1% należnego podatku wymagało wpro-
wadzenia nowych zasad i procedur umożliwiających
prawidłowe wywiązanie się z tego zadania. Warto
podkreślić, że określony w art. 45 ust. 5e ustawy
termin przekazania przez organy podatkowe 1% na
konto organizacji pożytku publicznego nie oznacza,
że wszystkie przelewy bankowe zostaną zrealizowa-
ne dopiero w dniu 31 lipca 2008 r. Naczelnicy urzę-
dów skarbowych przez cały 3-miesięczny okres sys-
tematycznie, w miarę możliwości, będą przekazy-
wać wykazane w zeznaniach rocznych środki. Po-
nadto kwoty z 1%, zadeklarowane przez podatników
w zeznaniu podatkowym PIT-28, składanym do dnia
31 stycznia 2008 r., zostały już przekazane na konta
organizacji pożytku publicznego do dnia 30 kwiet-
nia 2008 r.
Reasumując, pragnę podkreślić, że z podjęciem
decyzji o ewentualnych zmianach w zakresie przepi-
sów dotyczących procedury przekazywania 1% po-
datku należnego organizacjom pożytku publicznego
należy zaczekać do czasu zakończenia pierwszej ak-
cji związanej z przekazywaniem 1% za pośrednic-
twem urzędów skarbowych. Dopiero na tej podsta-
wie będzie można wyciągnąć ostateczne wnioski co
do wprowadzenia zmian mających na celu uspraw-
nienie jego przekazywania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie naboru do rady nadzorczej
spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa
(2637)
W odpowiedzi na interpelację poselską panów
posłów Zbigniewa Kozaka, Tomasza Górskiego,
Maksa Kraczkowskiego z dnia 8 kwietnia 2008 r.
(sygnatura: SPS-023-2637/08), w sprawie zasad
i trybu doboru kandydatów do składu rad nadzor-
czych spółek handlowych z udziałem Skarbu Pań-
700
stwa oraz rad nadzorczych innych podmiotów
prawnych nadzorowanych przez ministra skarbu
państwa, niniejszym przedstawiam następującą
informację.
Zasady i tryb doboru kandydatów do składu rad
nadzorczych spółek handlowych z udziałem Skarbu
Państwa oraz rad nadzorczych innych podmiotów
prawnych nadzorowanych przez ministra skarbu
państwa reguluje zarządzenie nr 45 ministra skar-
bu państwa z dnia 6 grudnia 2007 r. pod tym wła-
śnie tytułem.
Ogłoszenia o naborze kandydatów do rad nad-
zorczych z udziałem Skarbu Państwa publikowane
są na stronie internetowej Ministerstwa Skarbu
Państwa. Przykłada się wagę do tego, aby każde
z opublikowanych ogłoszeń zawierało szczegółowe
warunki, w tym wykaz niezbędnych dokumentów,
jakie musi złożyć osoba chcąca przystąpić do postę-
powania kwalifikacyjnego. W ogłoszeniach zamiesz-
cza się punkt dotyczący przedłożenia w formie pi-
semnej do Ministerstwa Skarbu Państwa życiorysu
kandydata oraz zgłoszenia do postępowania i oświad-
czeń według załączonych wzorów.
Zasadnicze kryteria, jakie stosowane przy kwali-
fikowaniu kandydatów do rad nadzorczych podmio-
tów z udziałem Skarbu Państwa, to:
— zdany egzamin na członka rad nadzorczych
lub inne kwalifikacje, w przypadku posiadania któ-
rych nie jest wymagany egzamin (zgodnie z rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z 7.09.2004 r. w spra-
wie szkoleń i egzaminów dla kandydatów na człon-
ków rad nadzorczych, w których Skarb Państwa jest
jedynym akcjonariuszem Dz. U. Nr 198, poz. 2038),
— 3-letnie lub 5-cioletnie (w zależności od rodza-
ju spółki) doświadczenie zawodowe na stanowiskach
pracy związanych z działalnością gospodarczą, fi-
nansową, obsługą prawną, zarządzaniem lub nadzo-
rem właścicielskim,
— wykształcenie wyższe,
— znajomość zasad funkcjonowania spółek pra-
wa handlowego, ze szczególnym uwzględnieniem
spółek z udziałem Skarbu Państwa; doświadczenie
w pełnieniu funkcji członka rady nadzorczej spółki
z udziałem Skarbu Państwa,
— brak przeciwwskazań formalnoprawnych do
powołania do składu rady nadzorczej (niepodleganie
określonych w przepisach prawa ograniczeniom lub
zakazom zajmowania stanowisk członka rady nad-
zorczej w spółkach handlowych),
— inne dodatkowe pożądane wymagania (np. zna-
jomość branży, w której działa spółka).
Zarządzenie stanowi, że osoby zainteresowane
udziałem w postępowaniu kwalifikacyjnym, speł-
niające wymagane warunki, powinny zgłosić swój
udział w postępowaniu w terminie siedmiu dni ka-
lendarzowych, licząc od dnia ukazania się ogłosze-
nia o postępowaniu, w formie pisemnej, zgodnie
z treścią ogłoszenia, na wskazany adres. Termin
uważa się za zachowany, jeśli zgłoszenie wpłynęło
do ministerstwa przed jego upływem. Odnosząc się
do wskazanych w zapytaniu terminów 27 grudnia
2007 r. jak i 3 stycznia 2008 r., należy zauważyć, iż
dni te były dniami pracy, zarówno dla Ministerstwa
Skarbu Państwa, jak i dla Poczty Polskiej czy też
innych doręczycieli.
Decyzje o ogłoszeniu o naborze kandydatów do
rady nadzorczej podejmowane są w odniesieniu do
konkretnie zaistniałych przypadków konieczności
zmiany, uzupełnienia składu lub powołania rady
w akcie komercjalizacji. Intencją ministra skarbu
państwa jest to, aby wszyscy przedstawiciele Skar-
bu Państwa w radach nadzorczych spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa powołani byli zgodnie z oma-
wianym tutaj zarządzeniem, tj. w oparciu o postę-
powanie kwalifikacyjne. Nie stosuje się zatem żad-
nego szczególnego kryterium doboru spółek, w któ-
rych ma być przeprowadzane postępowanie kwali-
fikacyjne.
Komisje kwalifikacyjne do przeprowadzenia po-
stępowania powoływane są, zgodnie z zarządze-
niem, przez sekretarza lub podsekretarza stanu.
Komisje są trzyosobowe, składają się z przewodni-
czącego, sekretarza oraz członka komisji. Z reguły
członkami komisji kwalifikacyjnych są pracownicy
Ministerstwa Skarbu Państwa, zatrudnieni w tym
samym departamencie nadzoru, w którym znajduje
się dana spółka. Zarządzenie nie zawiera jednak
żadnych szczególnych uwarunkowań dotyczących
powoływania członków komisji.
Znajomość branży, w jakiej działa spółka, jako
kryterium doboru kandydatów do rad nadzorczych
jest weryfikowana przez członków komisji na pod-
stawie informacji zawartych w życiorysie kandydata
dołączanym do zgłoszenia i powinna być potwier-
dzona doświadczeniem zawodowym w podmiotach
działających w danej branży. Kryterium to umiesz-
czane jest z reguły w ramach warunków pożąda-
nych, zatem jego spełnienie nie jest konieczne, ale
może być brane pod uwagę.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie stanu przygotowania Warszawy
do Euro 2012 (2638)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posła na Sejm RP Karola Karskiego, przekazaną pi-
smem z dnia 21 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2638-08), w sprawie stanu przygotowania Warsza-
wy do Euro 2012, uprzejmie informuję, iż postawio-

ne pytania dotyczą doniesień prasowych, które uka-
zały się po raporcie ekspertów Unii Europejskich
Związków Piłkarskich (UEFA) ze stycznia 2008 r.
dotyczącym „przeglądu projektów stadionowych na
turniej finałowy UEFA EURO 2012” (tzw. raport
stadionowy). Ocena ekspertów UEFA odnosiła się
wyłącznie do stanu przygotowania stadionów, a nie
całości przygotowań do Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA EURO 2012.
W raporcie UEFA nie ma definicji pojęcia „grupa
wysokiego ryzyka”, natomiast przyporządkowane
zostały 4 stopnie oceny ryzyka realizacji poszczegól-
nych projektów, tj. low (niski), average (średni), high
(wysoki) i very high (bardzo wysoki). Raport został
przygotowany na podstawie informacji z listopada
2007 r. przedstawionych przez Narodowe Centrum
Sportu sp. z o.o., które dotyczyły projektu stadiono-
wego. Biorąc pod uwagę m.in. ówczesną sytuację po-
lityczną, a także czasochłonność procedur przetar-
gowych, eksperci UEFA ocenili, że ryzyko nieprze-
prowadzenia projektu zgodnie z przyjętym harmo-
nogramem jest bardzo wysokie, jednak po wykona-
niu określonych działań ta ocena może się zmienić.
Zdaniem UEFA najistotniejszym powodem, któ-
ry umiejscowił Warszawę (w zakresie stadionowym)
w obszarze bardzo wysokiego ryzyka był ówczesny
stan zaawansowania budowy stadionu narodowego,
tj. napięty harmonogram, przewidywane zakończe-
nie prac budowlanych na listopad 2011 r. oraz skom-
plikowana synchronizacja prac na stadionie i w jego
otoczeniu, czyli infrastruktura. Inwestor, którym
jest firma JSK Architekci, przedstawił szczegółowy
harmonogram robót zapewniający ukończenie sta-
dionu w połowie 2011 r. Kluczowym momentem bę-
dzie jednak wyłonienie w terminie wykonawcy, co
może radykalnie zmienić kolejną ocenę ekspertów
UEFA.
Problemy z prowadzeniem inwestycji są po-
wszechnie znane, zwłaszcza w dziedzinach, w któ-
rych występuje wiele stron postępowania, jak np. in-
westycje drogowe. W celu usprawnienia działań po-
mocna będzie ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U.
nr 173, poz. 1219) oraz wiele innych aktów praw-
nych nowelizowanych zgodnie z udzielonymi gwa-
rancjami, m.in.: ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 223, poz. 1655), ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.), ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o part-
nerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. Nr 169,
poz. 1420). Ważnym elementem będzie też spraw-
ność wydawania decyzji administracyjnych, z któ-
rych większość znajduje się po stronie administracji
wojewódzkiej. Z informacji Urzędu m.st. Warszawy
wynika, że Warszawa podjęła liczne działania, aby
maksymalnie usprawnić proces decyzyjny, nadzor-
czy i wykonawczy np. dla kluczowej inwestycji, jaką
jest budowa drugiej linii metra. Powołano specjalny
701
stały komitet sterujący, który ma zapewnić sprawne
podejmowanie wszelkich decyzji dotyczących budo-
wy metra. Powołano także pełnomocnika prezyden-
ta ds. inwestycji w pasie drogowym na drogach
o kluczowym znaczeniu, który ma poprawić koordy-
nację prac.
W dniu 25 kwietnia 2008 r. spółka PL.2012 sp.
z o.o. zorganizowała spotkanie dla przedstawicieli
Narodowego Centrum Sportu sp. z o.o. i m.st. War-
szawy w celu omówienia przygotowania infrastruk-
turalnego Warszawy i przedstawienia potrzeb Naro-
dowego Centrum Sportu sp. z o.o. w celu prawidło-
wego przeprowadzenia budowy stadionu.
Urząd m. st. Warszawy określił listę niezbędnych
zadań dla sprawnego przeprowadzenia UEFA EURO
2012, która obejmuje ponad 60 pozycji inwestycyj-
nych. Znalazły się one w „Wieloletnim programie in-
westycyjnym Warszawy na lata 2008–2012”, który
przyjęty został uchwałą budżetową. Przewidziano nie-
zbędne inwestycje we wszystkich kluczowych dla prze-
prowadzenia imprezy dziedzinach, tj.: drogownictwie
i transporcie publicznym, modernizacji i rozbudowie
szpitali, rozbudowie systemu bezpieczeństwa (moni-
toring, łączność, alarmowanie i zarządzanie), budo-
wie i przebudowie obiektów sportowych (m.in. prze-
budowa stadionu Legii i Polonii).
W Urzędzie m.st. Warszawy powołane zostały
odpowiednie struktury koordynujące przygotowa-
nia do UEFA EURO 2012 i współpracujące z innymi
podmiotami prowadzącymi przygotowania w War-
szawie. Utrzymywane są także robocze kontakty
z organizatorami innych wielkich imprez sporto-
wych (Berlin, Wiedeń).
Niezależnie od działań miasta szeroki zakres
przygotowań do UEFA EURO 2012 w Warszawie
prowadzą instytucje państwowe, m.in. Narodowe
Centrum Sportu sp. z o.o., Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad, Polskie Koleje Państwowe,
Przedsiębiorstwo Państwowe Porty Lotnicze, samo-
rząd i inne podmioty.
Z harmonogramu przedsięwzięć wynika, że w 2008 r.
zaczną się prace ziemne przy pierwszych inwesty-
cjach drogowych, modernizacja głównych tras tram-
wajowych, przebudowa stadionu Legii, moderniza-
cja kilku szpitali. Większość inwestycji jest już co
najmniej w fazie projektowania.
Nadmieniam, że tylko w przypadku budowy
stadionu narodowego UEFA nadała Warszawie
ocenę bardzo wysokiego ryzyka. Jednak ta ocena
przygotowana była na podstawie stanu prac sprzed
kilku miesięcy i zapewne zmieni się w następnym
raporcie.
Wszystkie inwestycje planowane przez miasto
Warszawa w związku z przygotowaniami do UEFA
EURO 2012 są potrzebne stolicy także niezależnie
od tej imprezy. W wielu przypadkach ich realizację
przyspieszono w czasie, aby miasto było jak najbar-
dziej funkcjonalne w czasie trwania turnieju finało-
wego. Zdecydowano się więc także na realizację bar-
dzo ważnych dla rozwoju miasta inwestycji, które
702
muszą mieć w tej sytuacji napięte harmonogramy
(np. II linia metra). Warszawa już obecnie posiada
wystarczająca liczbę placówek ochrony zdrowia do
zabezpieczenia potrzeb medycznych na UEFA EURO
2012. W zakresie hoteli Warszawa otrzymała ocenę
niskiego ryzyka, ale są plany inwestycyjne, które
mogą jeszcze bardziej poprawić ten aspekt przygoto-
wań do UEFA EURO 2012. Otwarcie nowego termi-
nala na Okęciu i plany budowy lotniska w Modlinie
powodują, że Warszawa jest w tym zakresie również
zaliczana do niskiego ryzyka.
Uprzejmie informuję, że Warszawa już na obec-
nym etapie przygotowań jest bliska spełnienia wy-
mogów UEFA w takich kluczowych obszarach, jak
np.: lotniska, transport miejski i zakwaterowanie,
co zostało podkreślone w dokumentach UEFA oce-
niających infrastrukturę miejską.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie ograniczenia udziału ławników
w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości
(2639)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2639/
08, przy którym przekazana została interpelacja
pani poseł Krystyny Łybackiej dotycząca ogranicze-
nia udziału ławników w sprawowaniu wymiaru
sprawiedliwości, uprzejmie przedstawiam następu-
jące wyjaśnienie.
Należy zgodzić się z opinią pani poseł, że wsku-
tek wejścia w życie ustawy z dnia 15 marca 2007 r.
o zmianie ustawy Kodeks postępowania cywilnego,
ustawy Kodeks postępowania karnego oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 112, poz. 766)
nastąpiło ograniczenie udziału ławników w orzeka-
niu. Jednakże, co należy podkreślić, jest to wyraz
kontynuacji tendencji zapoczątkowanej już kilka lat
wcześniej, a mającej na celu uzawodowienie składów
orzekających oraz ograniczenie udziału ławników
w składach sądzących we wszystkich kategoriach
spraw.
Proces odchodzenia od zasady udziału czynnika
społecznego w wymiarze sprawiedliwości zapocząt-
kowany został ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmia-
nie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń
prezydenta Rzeczypospolitej Prawo upadłościowe
i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu po-
stępowania administracyjnego, ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 189). Na tej podsta-
wie w przeważającej większości spraw cywilnych
nastąpiło odejście od zasady udziału czynnika spo-
łecznego w wymiarze sprawiedliwości, a zarazem od
zasady kolegialności. Uzasadniając dokonane zmia-
ny, wskazywano, że udział ławników w postępowa-
niu cywilnym ma charakter wyłącznie formalny,
gdyż nie posiadają oni wiedzy prawniczej koniecznej
przy rozpoznawaniu spraw cywilnych. W latach 90.
zasada udziału czynnika społecznego w wymiarze
sprawiedliwości ograniczona została w pewnym stop-
niu również w postępowaniu karnym. Ustawa z dnia
29 czerwca 1995 r. o zmianie Kodeksu postępowania
karnego, ustawy o ustroju sądów wojskowych, usta-
wy o opłatach w sprawach karnych i ustawy o postę-
powaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. Nr 89,
poz. 443, z późn. zm.) wprowadziła bowiem jedno-
osobowy skład sądu orzekającego w postępowaniach
szczególnych (postępowanie uproszczone, postępo-
wanie z oskarżenia prywatnego, przyspieszone, na-
kazowe). Zasada ta utrzymana została w Kodeksie
postępowania karnego z 1997 r.
Wprowadzając zmiany w zakresie składów orze-
kających ustawodawca kierował się dobrem wymia-
ru sprawiedliwości, dążąc do zapewnienia składu
zawodowego w sprawach o znacznym stopniu sfor-
malizowania lub toczących się w związku z kontrolą
orzeczeń niższej instancji. Należy podkreślić, iż na
przestrzeni ostatnich lat sprawy pozostające w kogni-
cji sądów uległy coraz większemu skomplikowaniu,
proporcjonalnie do stopnia skomplikowania funkcjo-
nowania nowoczesnego społeczeństwa. W konsekwen-
cji wymaga to profesjonalnego przygotowania do
stosowania prawa przy ich rozpoznawaniu. Niewąt-
pliwie wpływ na ograniczenie udziału ławników
miało również dążenie do usprawnienia pracy są-
dów i przyspieszenia czasu rozpoznawania spraw.
Należy również zwrócić uwagę, iż wprawdzie co
do zasady został ograniczony udział ławników
w orzekaniu, jednak nadal uczestniczą oni w rozpo-
znawaniu spraw z zakresu prawa pracy oraz w spra-
wach rodzinnych enumeratywnie wymienionych
w art. 47 K.p.c. oraz art. 509 K.p.c. Faktycznie udział
ten nie jest mały, co wynika w szczególności z liczby
spraw o rozwód i o separację, które rozpoznawane są
przy udziale ławników. W 2006 r. rozpoznano łącz-
nie 113 779 takich spraw, a w 2007 r. – 108 236. Na-
tomiast w sądach rejonowych przy rozpoznawaniu
spraw rodzinnych w trybie procesowym skład ław-
niczy pozostawiono w sprawach o unieważnienie
uznania dziecka oraz o rozwiązanie przysposobie-
nia, a w trybie nieprocesowym – w sprawach o przy-
sposobienie, o pozbawienie lub ograniczenie władzy
rodzicielskiej.
Pragnę jednocześnie podkreślić, że wprowadzo-
ne ustawą z dnia 15 marca 2007 r. o zmianie ustawy
Kodeks postępowania cywilnego, ustawy Kodeks

postępowania karnego oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 112, poz. 766) ograniczenie
udziału obywateli w sprawowaniu wymiaru spra-
wiedliwości nie jest niezgodne z art. 182 Konstytucji
RP. Przepis art. 182 Konstytucji RP stanowi jedno-
znacznie, iż udział obywateli w sprawowaniu wy-
miaru sprawiedliwości określa ustawa. Rozwinięcie
tej zasady konstytucyjnej następuje w przepisie art. 4
§ 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070,
z późn. zm.), zgodnie z którym w sprawowaniu wy-
miaru sprawiedliwości obywatele biorą udział przez
uczestnictwo ławników w rozpoznawaniu spraw
przed sądami w pierwszej instancji. Przepis ten sta-
nowi także, iż wyjątki statuujące inny skład niż
ławniczy w sądach w pierwszej instancji wprowa-
dzane są na mocy ustaw.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie zmian w projekcie ustawy
o wspieraniu termomodernizacji i remontów,
w celu wprowadzenia większych udogodnień
dla posiadaczy książeczek mieszkaniowych
(2640)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Łukasza Gibały w sprawie zmian
w projekcie ustawy o wpieraniu termomodernizacji
i remontów, w celu wprowadzenia większych udo-
godnień dla posiadaczy książeczek mieszkaniowych,
adresowaną do ministra infrastruktury i przesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 21 kwietnia br. (znak: SPS-023-2640/
08), uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Celem systematycznego oszczędzania w formie
książeczek mieszkaniowych wystawionych do 23 paź-
dziernika 1990 r. było pozyskanie mieszkania w spół-
dzielni mieszkaniowej. Zmiany ustrojowe rozpoczę-
te na początku lat 90. spowodowały, między innymi,
że w sektorze mieszkaniowym zachodziły zmiany,
których nie mogły uwzględniać umowy zawierane
w okresie PRL-u pomiędzy bankiem a właścicielami
książeczek mieszkaniowych. Skutki tych zmian były
i nadal są sukcesywnie uwzględniane w kolejnych
zmianach przepisów prawa dotyczących właścicieli
tych książeczek mieszkaniowych. Ich właścicielom
przysługuje obecnie premia gwarancyjna w związku
703
z dokonaniem czynności wymienionych w art. 3 ust.
1 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy pań-
stwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refun-
dacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).
Zgodnie z tym przepisem istnieje dziewięć różnych
czynności uprawniających do otrzymania premii
gwarancyjnej. Wśród tych czynności są nie tylko ta-
kie, które dotyczą nabycia własnego mieszkania,
domu czy mieszkania spółdzielczego. W szczególno-
ści premia gwarancyjna przysługuje właścicielowi
książeczki mieszkaniowej w związku z dokonaniem
wpłaty na podstawie umowy w sprawie partycypa-
cji, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy z dnia
26 października 1995 r. o niektórych formach popie-
rania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.), w wysokości nie niż-
szej niż 20% ostatecznych kosztów budowy, przypa-
dających na dany lokal mieszkalny, a także w związ-
ku z wpłaceniem kaucji zabezpieczającej pokrycie
należności z tytułu najmu lokalu mieszkalnego
w budynku wielorodzinnym, w wysokości przekra-
czającej 3% wartości odtworzeniowej lokalu, którego
budowa była finansowana przy udziale kredytu za-
ciągniętego w Banku Gospodarstwa Krajowego ze
środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.
Należy również zauważyć, że wśród czynności
uprawniających do otrzymania premii gwarancyj-
nej, a dotyczących nabycia własnego mieszkania,
domu czy mieszkania spółdzielczego, są również
i takie czynności, które nie wiążą się z konieczno-
ścią poniesienia wysokich nakładów finansowych.
W szczególności dotyczy to właścicieli książeczek
mieszkaniowych uzyskujących mocniejsze prawa do
zajmowanych:
— mieszkań komunalnych i z zasobów Skarbu
Państwa – na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), upoważnia-
jącej najemców do nabycia zajmowanych lokali
w trybie bezprzetargowym z wysokimi bonifikatami
od cen ustalonych na zasadach określonych w spo-
sób przewidziany tą ustawą;
— mieszkań zakładowych – na podstawie ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o z zasadach zbywania
mieszkań będących własnością przedsiębiorstw pań-
stwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24,
z późn. zm.), dopuszczającej pomniejszenie ceny na-
bycia nawet do 95%;
— mieszkań spółdzielczych – na podstawie usta-
wy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach miesz-
kaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.) w przypadku nabycia odrębnej własno-
ści w trybie art. 12 oraz art. 48.
W przypadku tej ostatniej ustawy nowe zasady
związane z ułatwieniami w nabywaniu odrębnej
704
własności wprowadziła nowelizacja, która weszła
w życie z dniem 31 lipca 2007 r. Jedno z tych uła-
twień polega na możliwości przekształcenia spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w odręb-
ną własność już po wpłaceniu nominalnej kwoty
kredytu umorzonego przez państwo w latach sie-
demdziesiątych i osiemdziesiątych, którą spółdziel-
nia odprowadziła do budżetu państwa. W rezulta-
cie lokatorzy uzyskali możliwość nabycia odrębnej
własności mieszkania już za kwotę rzędu kilku-
dziesięciu złotych.
Ponadto, jeśli w ocenie właściciela książeczki
mieszkaniowej nie istnieją w jego przypadku realne
szanse na realizację w rozsądnym czasie któregokol-
wiek z celów mieszkaniowych, umożliwiającą otrzy-
manie premii gwarancyjnej i likwidację książeczki
mieszkaniowej, to ma on prawo do cesji tej książecz-
ki (do dokonania przelewu praw do wkładu). Możli-
wość cesji książeczki mieszkaniowej dopuszczają bo-
wiem „Postanowienia dla właścicieli oszczędnościo-
wych książeczek mieszkaniowych wystawionych
przez PKO po 1 stycznia 1983 r.”, stanowiące załącz-
nik do zarządzenia nr B/3/VIII/86 prezesa Narodo-
wego Banku Polskiego z dnia 24 lutego 1986 r. Zgod-
nie z tymi postanowieniami cesji książeczki miesz-
kaniowej można dokonać pomiędzy następującymi
członkami rodziny:
— małżonkami (również rozwiedzionymi),
— rodzicami i dziećmi (również przysposobiony-
mi i przysposabiającymi),
— dziadkami i wnukami,
— rodzeństwem rodzonym i przyrodnim,
— pomiędzy powinowatymi – macochą lub ojczy-
mem i pasierbami.
Nie ma też przeszkód, aby osoba (z wyżej wy-
mienionych), na którą przepisano książeczkę
mieszkaniową, później przeniosła ją na swoich bli-
skich (dalsza cesja). Dopuszczalne jest wiec po-
wtarzanie cesji.
Projekt ustawy o wspieraniu termomodernizacji
i remontów, przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
19 lutego 2008 r., jest obecnie w trakcie pierwszego
czytania w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej (druk
sejmowy nr 321). Projekt ten ma na celu poprawę
stanu technicznego istniejącego zasobu mieszkanio-
wego. Poza wsparciem przedsięwzięć termomoder-
nizacyjnych przewiduje on wprowadzenie nowej for-
my finansowego wsparcia publicznego dla spółdziel-
ni mieszkaniowych, towarzystw budownictwa spo-
łecznego, wspólnot mieszkaniowych (w których więk-
szość lokali należy do osób fizycznych) i osób fizycz-
nych będących właścicielami wielorodzinnych bu-
dynków mieszkalnych, realizujących tzw. przedsię-
wzięcia remontowe w najstarszych spośród tych bu-
dynków (oddanych do użytkowania przed 14 sierp-
nia 1961 r.). Budynki te cechuje bowiem najgorszy
stan techniczny i najniższy standard.
W ramach przedsięwzięć remontowych wspiera-
nych ze środków publicznych będzie można realizo-
wać prace prowadzone tylko w częściach wspólnych
wielorodzinnych budynków mieszkalnych, w tym
także w zakresie wyposażenia ich w instalacje i urzą-
dzenia wymagane zgodnie z obowiązującymi przepi-
sami techniczno-budowlanymi dla nowych budyn-
ków. Przedsięwzięcia te nie obejmują więc remon-
tów poszczególnych lokali mieszkalnych. Wyjątki
od tej zasady stanowią wymiana okien oraz remont
balkonów także w przypadku, gdy te okna i balko-
ny służą do wyłącznego użytku właścicieli poszcze-
gólnych lokali.
Projekt ustawy o wspieraniu termomodernizacji
i remontów zawiera także, w rozdziale „Przepisy
zmieniające i końcowe”, propozycję wprowadzenia
zmiany art. 3 ustawy z dnia 30 listopada 1995 r.
o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów
mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych
oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwa-
rancyjnych, polegającej na dodaniu punktu 10 po-
szerzającego katalog czynności uprawniających wła-
ściciela książeczki mieszkaniowej do uzyskania pre-
mii gwarancyjnej o niektóre prace remontowe doty-
czące lokalu mieszkalnego, którego posiadacz ksią-
żeczki jest właścicielem lub którym włada na pod-
stawie spółdzielczego prawa do lokalu. Te niektóre
prace remontowe obejmują wymianę okien oraz re-
mont instalacji gazowej i elektrycznej. Wartość wy-
konywanych prac musi być wyższa niż zgromadzony
na książeczce wkład wraz z premią gwarancyjną.
Przedłożenie tej propozycji w projekcie ustawy
o wspieraniu termomodernizacji i remontów uza-
sadnia fakt, że zaproponowany zakres prac jest
zbieżny z celem, którego osiągnięciu mają służyć
rozwiązania zawarte w projekcie ustawy. Wymiana
okien na okna spełniające współczesne normy przy-
czyni się bowiem do spadku zużycia energii cieplnej
na cele komunalno-bytowe, zaś remont instalacji po-
prawi bezpieczeństwo osób zamieszkujących lokale
mieszkalne, w których remont taki zostanie prze-
prowadzony. Jednocześnie przyjęcie proponowanych
rozwiązań w jakikolwiek sposób nie wpłynie nega-
tywnie na dotychczasowe uprawnienia stosunkowo
nielicznej grupy właścicieli książeczek mieszkanio-
wych z premią gwarancyjną rzędu kilkudziesięciu
tysięcy złotych.
W ocenie resortu infrastruktury, pomimo istnie-
nia szerokiej gamy możliwości, z jakich może sko-
rzystać właściciel książeczki mieszkaniowej, wysoce
niezadowalające jest obecne tempo likwidacji odzie-
dziczonego po PRL problemu tych książeczek. Umoż-
liwienie ich likwidacji znakomitej większości tych
spośród ich właścicieli, którzy ze względu na stosun-
kowo niewielką kwotę przysługującej premii gwa-
rancyjnej nie są w stanie spełnić aktualnie obowią-
zujących warunków ustawowych, powinno zaowoco-
wać istotnym przyśpieszeniem procesu likwidacji
książeczek mieszkaniowych.
Należy również podkreślić, że przyjęcie tego roz-
wiązania stanowi istotne odstępstwo od dotychcza-
sowych zasad, gdyż wszystkie inne przedstawione
wyżej, zarówno obowiązujące, jak i planowane czyn-

ności uprawniające do otrzymania premii gwaran-
cyjnej, są związane z budową, przebudową, nadbu-
dową lub rozbudową budynku mieszkalnego lub po-
mieszczeń niemieszkalnych, bądź też są związane
z nabyciem mocniejszych praw do zajmowanych lo-
kali mieszkalnych. Dopuszczenie możliwości otrzy-
mania premii gwarancyjnej także w związku z wy-
konaniem niektórych prac remontowych ma więc
charakter wyjątkowy, a jego adresowanie do tych
spośród właścicieli książeczek mieszkaniowych, któ-
rzy nie są w stanie spełnić aktualnie obowiązują-
cych warunków ustawowych, uwzględnia względy
społeczne. Ponadto proponowane przez pana posła
rozszerzenie listy prac remontowych, a także usu-
nięcie zapisu dotyczącego minimalnej wartości tych
prac, będą generowały dodatkowe skutki dla budże-
tu państwa, którym trudno byłoby podołać w okre-
sie kilku najbliższych lat.
W świetle powyższych wyjaśnień ministerstwo
infrastruktury nie może przyjąć proponowanych
przez pana posła propozycji zmian do projektu usta-
wy o wspieraniu termomodernizacji i remontów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że resort nadal
będzie konsekwentnie dążył do poszerzania zakresu
czynności umożliwiających uzyskanie premii gwa-
rancyjnej, podejmując w tym celu kolejne inicjatywy
legislacyjne. To, czy inicjatywy te będą obejmowały
również proponowane przez pana posła poszerzenie
zakresu prac remontowych, będzie w znacznym
stopniu zależało od wyników monitorowania prze-
biegu realizacji wypłat premii gwarancyjnej związa-
nych z celem remontowym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie pilnej potrzeby modernizacji dróg
biegnących w kierunku wschód–zachód,
na przykładzie drogi krajowej nr 74
między Annopolem a Gościeradowem
w powiecie kraśnickim (2641)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Wojciecha Wilka z dnia
10 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2641/08, w spra-
wie modernizacji dróg w woj. lubelskim uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
705
Na terenie woj. lubelskiego Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad zaplanowała w bieżą-
cym roku przeprowadzenie modernizacji następują-
cych dróg krajowych:
— drogi krajowej nr 19 w miejscowości Modlibo-
rzyce, w ramach której przewidziano budowę dodat-
kowego pasa ruchu,
— drogi krajowej nr 17 na odcinku Łabudnie–
–Wólka Łabuńska o długości 4,8 km,
— drogi krajowej nr 76 na odcinku Dąbie–Łuków
(ul. Warszawska w Łukowie) o długości 1,2 km,
— drogi krajowej nr 19 na odcinku od końca ob-
wodnicy Międzyrzeca Podlaskiego do Turowa o dłu-
gości 12,3 km,
— drogi krajowej nr 76 na odcinku od granicy
woj. mazowieckiego do miejscowości Stoczek Łu-
kowski o długości 6,3 km,
— drogi krajowej nr 17 na odcinku Piaski–Ło-
piennik o długości 17 km.
Natomiast modernizacja drogi krajowej nr 74 na
odcinku Annopol–Gościeradów o długości 7,7 km zo-
stała zaplanowana na kolejny 2009 rok.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie trudnej sytuacji finansowej szpitali
w związku z realizacją żądań finansowych
pracowników na przykładzie
Szpitala Powiatowego w Kraśniku (2642)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wojciecha Wilka w sprawie
trudnej sytuacji finansowej szpitali w związku z re-
alizacją żądań finansowych pracowników, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 21 kwietnia br., znak: SPS-
-023-2642/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Nowe kierownictwo Ministerstwa Zdrowia od
pierwszych dni urzędowania podjęło intensywne
działania w zakresie przygotowania planu naprawy
systemu ochrony zdrowia w Polsce. Zdiagnozowane
zostały kluczowe wady i uchybienia występujące
w tym systemie, wśród których należy przede
wszystkim wymienić: brak dostępności wielu świad-
czeń medycznych, nieodpowiadająca potrzebom pa-
cjentów struktura szpitali, brak właściwego nadzo-
ru nad pracą SPZOZ-ów ze strony organów założy-
706
cielskich, dziesięciomiliardowe zadłużenie placówek.
Problemem wymagającym wypracowania systemo-
wych rozwiązań jest również kwestia wynagradza-
nia pracowników ochrony zdrowia.
Należy w tym miejscu podkreślić, że obecny nie-
satysfakcjonujący pracowników ochrony zdrowia
poziom i struktura wynagrodzeń są efektem wielo-
letnich zaniedbań kolejnych rządów, które nie podję-
ły działań mających na celu wypracowanie systemo-
wej reformy całego sektora.
Kompleksowa identyfikacja występujących pro-
blemów i nieprawidłowości była podstawą do wypra-
cowania programu wprowadzania długofalowych
rozwiązań systemowych mających na celu stabiliza-
cję oraz poprawę sytuacji w obszarze ochrony zdro-
wia, w pierwszej kolejności poprzez uszczelnienie
systemu na drodze racjonalizacji gospodarowania
dostępnymi środkami finansowymi. W trybie pil-
nym pod obrady parlamentu skierowane zostały już
pierwsze projekty ustaw naprawczych.
Naprawa sektora ochrony zdrowia wymaga po-
szukiwania jak najszerszego porozumienia społecz-
nego. Wyrażona przez prezes Rady Ministrów Do-
nalda Tuska w sejmowym exposé wola współpracy
ze wszystkimi środowiskami zainteresowanymi na-
prawą systemu ochrony zdrowia zaowocowała ini-
cjatywą zwołania „białego szczytu”. Organizowane
w ramach tej konferencji spotkania stanowiły plat-
formę wymiany poglądów oraz wspólnego zdefinio-
wania oczekiwań, priorytetów oraz propozycji roz-
wiązań wraz z zakreśleniem drogi dojścia do pożą-
danego stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce.
W czasie dwumiesięcznych prac szczytu jednym
z kluczowych dyskutowanych obszarów, wywołują-
cym najbardziej ożywioną dyskusję, były kwestie do-
tyczące spraw pracowniczych i płacowych. Owocem
debaty są wspólne rekomendacje wraz z szeregiem
opinii, postulatów i stanowisk zgłoszonych przez
partnerów społecznych. Uznano, iż jedną z zasad
systemu jest zbudowanie mocnych podstaw finanso-
wych sektora ochrony zdrowia. Jest to bowiem wa-
runek prawidłowego funkcjonowania systemu, do-
stępności i jakości udzielanych świadczeń oraz za-
pewnienia godziwych warunków pracy i płacy jego
pracownikom. Ustalono, iż warunkami właściwego
funkcjonowania systemu jest również precyzyjne
określenie zakresu gwarancji powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego oraz opracowanie zgodnych
z zasadami gospodarki i ekonomii form organizacji
i zarządzania zakładami opieki zdrowotnej.
W trakcie „białego szczytu” pan premier Donald
Tusk złożył deklarację, że wspólne ustalenia przyję-
te w trakcie konferencji oraz zgłaszane w trakcie ob-
rad postulaty, uwagi i sugestie stanowić będą dla
rządu bardzo ważne rekomendacje. Dorobek szczytu
został również przekazany jako głos całego środowi-
ska ochrony zdrowia pod rozwagę parlamentowi.
Ponadto uprzejmie informuję, że nowy rząd na
samym starcie musiał zmierzyć się z problemem nie-
doszacowania przez poprzednią ekipę kosztów zwią-
zanych z dostosowywaniem się zakładów opieki
zdrowotnej do nowych przepisów dotyczących czasu
pracy, wprowadzonych w związku z koniecznością
implementowania do krajowego porządku prawnego
regulacji obowiązujących w Unii Europejskiej. Z uza-
sadnienia do przygotowanej przez gabinet pana pre-
miera Jarosława Kaczyńskiego ustawy wprowadza-
jącej regulacje zgodne z wymogami Unii wynika, że
kwota 750 mln zł wskazana jako koszt wejścia w ży-
cie tych przepisów oszacowana została jedynie
w wyniku prostego zwiększenia wysokości wyna-
grodzenia za dyżury medyczne w związku z uzna-
niem czasu ich pełnienia za czas pracy, wynagradza-
ny jak praca w godzinach nadliczbowych. W szacun-
kach tych nie brano natomiast pod uwagę możliwo-
ści występowania lekarzy z postulatami płacowymi,
od których realizacji uzależniają oni wyrażenie in-
dywidualnej zgody na pracę w wymiarze przekra-
czającym 48 godzin na tydzień.
Z uwagi na ograniczone zasoby kadr medycznych
dostępnych na krajowym rynku pracy w większości
przypadków zapewnienie ciągłości opieki zdrowot-
nej nad pacjentami wymaga zawarcia porozumień
z lekarzami o objęciu ich klauzulą opt-out lub zmia-
ny ich formy zatrudnienia ze stosunku pracy na
umowę cywilnoprawną. Ze względu na konieczność
uzyskania zgody każdego pracownika na objęcie
klauzulą opt-out lub zatrudnienie cywilnoprawne
po 1 stycznia 2008 r. rozpoczął się proces negocjacji
pracodawców z lekarzami, którzy w zamian za wy-
rażenie zgody na zastosowanie wobec nich ww. roz-
wiązań domagali się wzrostu wynagrodzeń.
Rząd pana premiera Donalda Tuska postawiony
w niezwykle trudnej sytuacji przez poprzedników
podjął pilne działania skutkujące uruchomieniem
przez Narodowy Fundusz Zdrowia środków finanso-
wych w wysokości 2,4 mld zł, które skierowane zo-
stały do szpitali na pokrycie wydatków związanych
z podnoszeniem wynagrodzeń w efekcie prowadzo-
nych negocjacji płacowych.
Ponadto, w celu ułatwienia dyrektorom szpitali
organizacji pracy zapewniającej ciągłość opieki nad
pacjentami, zliberalizowane zostały warunki odby-
wania dyżurów lekarskich w szpitalach poprzez
zmniejszenie wymagań funduszu w zakresie mini-
malnej obsady dyżurowej lekarzy specjalistów na
oddziałach szpitalnych a także umożliwienie pełnie-
nia dyżurów przez lekarzy rezydentów za zgodą or-
dynatora oddziału.
Jednocześnie należy wyjaśnić, że przeprowadzo-
ne zostały niezbędne zmiany umożliwiające nie-
zwłoczne przeznaczanie możliwych do uruchomie-
nia nadwyżek finansowych znajdujących się w dys-
pozycji Narodowego Funduszu Zdrowia na zwięk-
szanie wartości kontraktów zawieranych ze świad-
czeniodawcami. Aktualnie NFZ pracuje również
nad przygotowaniem zmian dotyczących warunków
kontraktowania świadczeń w zakresie lecznictwa
szpitalnego i zasad ich rozliczania. Ponadto, po spo-
rządzeniu przez fundusz bilansu kończącego rok ob-

rachunkowy, zaistnieje możliwość uruchomienia do-
datkowych środków znajdujących się na kontach od-
działów NFZ oraz rezerwy pozostającej w dyspozycji
Centrali NFZ z przeznaczeniem na zwiększenie
wartości kontraktów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zasad szkolenia
kierowców motocykli i wydawania praw jazdy
kategorii A (2643)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-2643/08 przekazujące interpela-
cję posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie zasad
szkolenia kierowców motocykli i wydawania praw
jazdy kategorii A, przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
W przygotowaniu jest projekt ustawy o kierują-
cych pojazdami, który kompleksowo reorganizuje
system uzyskiwania uprawnień do kierowania po-
jazdami, w tym między innymi uprawnień do kiero-
wania motocyklami. Projekt w najbliższym czasie
będzie ponownie przekazany pod obrady Sejmu.
Projekt ustawy o kierujących pojazdami imple-
mentuje do prawodawstwa polskiego postanowie-
nia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 2006/126/WE w sprawie praw jazdy. W związku
z powyższym przewidziano w nim dodanie do obo-
wiązujących kategorii prawa jazdy – A1 i A dodatko-
wej kategorii – A2. Poszczególne kategorie prawa
jazdy będą uprawniać do prowadzenia:
1) kategoria A1:
— motocykli o pojemności skokowej silnika nie-
przekraczającej 125 cm3, mocy nieprzekraczającej
11 kW i stosunku mocy do masy nieprzekraczającym
0,1 kW/kg,
— motocykli trzykołowych o mocy nieprzekra-
czającej 15 kW,
2) kategoria A2:
— motocykli o mocy nieprzekraczającej 35 kW
i stosunku mocy do masy nieprzekraczającym 0,2 kW/
kg oraz niepochodzące od pojazdów o mocy przekra-
czającej dwukrotność mocy takiego motocykla,
3) kategoria A:
— motocykli,
707
— motocykli trzykołowych o mocy powyżej 15 kW.
Nowy podział kategorii prawa jazdy niesie ze
sobą także zmianę minimalnego wieku upoważnia-
jącego do ich uzyskania oraz wprowadzenie stopnio-
wego dostępu do poszczególnych kategorii. Wiek
niezbędny do uzyskania poszczególnych kategorii
prawa jazdy został ustalony następująco:
1) kategoria A1 – 16 lat,
2) kategoria A2 – 18 lat,
3) kategoria A:
a) 20 lat – w przypadku gdy osoba, od co najmniej
dwóch lat, posiada prawo jazdy kategorii A2 (dla
motocykli trzykołowych o mocy powyżej 15 kW gra-
nica wieku wynosi 21 lat),
b) 24 lata – w przypadku gdy osoba nie posiada
prawa jazdy kategorii A2.
W ślad za zmianami wynikającymi z ww. projek-
tu ustawy pójdą także zmiany dotyczące zasad szko-
lenia i egzaminowania kierowców motocykli. Zosta-
ną one określone w rozporządzeniach wykonaw-
czych wydanych na podstawie upoważnień przewi-
dzianych w projekcie tej ustawy
W mojej ocenie proponowane rozwiązanie zapew-
ni, że w ruchu drogowym będą uczestniczyły osoby
posiadające odpowiednią wiedzę i umiejętności, co
jest niezbędne ze względu na rosnącą popularność
motocykli w Polsce.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zmiany źródła finansowania izb
rolniczych (2646)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2646/08, przy którym została przekazana interpe-
lacja pana posła Jana Kamińskiego w sprawie zmia-
ny źródła finansowania izb rolniczych, uprzejmie
informuję, co następuje.
Projektodawcą ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r.
o izbach rolniczych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 927,
ze zm.) był minister rolnictwa i rozwoju wsi. Uwzględ-
niając powyższe, minister rolnictwa i rozwoju wsi jest
też właściwym do projektowania ewentualnych zmian
w omawianej ustawie.
Ze swej strony pragnę jednak nadmienić, iż bio-
rąc pod uwagę przedstawione poniżej wyjaśnienia,
708
uchylenie zapisów art. 35 ust. 1 pkt 1 i ust. 2–5 ww.
ustawy o izbach rolniczych, o których mowa na
str. 6 interpelacji, nie wydaje się właściwe.
Jednym ze źródeł finansowania izb rolniczych,
zgodnie z art. 35 ust. 1 ww. ustawy, są odpisy w wy-
sokości 2% od uzyskanych wpływów z podatku rol-
nego pobieranego na obszarze działania izby. Infor-
macyjnie podaję, iż zgodnie z danymi zawartymi
w sprawozdaniach z wykonania budżetów gmin
w 2006 r. dochody gmin ogółem wyniosły 51 724 275,3
tys. zł, w tym dochody własne 24 507 971,5 tys. zł,
z czego podatek rolny 795 801,7 tys. zł. W grupie do-
chodów własnych gmin w 2006 r. podatek rolny sta-
nowił 3,2%, natomiast w 2007 r. – 3,24%.
Pragnę zauważyć, iż w sprawie zgodności art. 35
ust. 1 pkt 1, ust. 2 i 3 ustawy o izbach rolniczych,
tj. przepisu dotyczącego dochodów izb pochodzących
z podatku rolnego, z Konstytucją RP wypowiedział
się Trybunał Konstytucyjny (wyrok z dnia 30 czerw-
ca 2003 r., sygn. K 8/2002). Trybunał Konstytucyj-
ny nie stwierdził niezgodności ww. artykułu z art. 167
ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Przepisy ustawowe rozstrzygają o zasadach go-
spodarki finansowej izb rolniczych i źródłach ich fi-
nansowania i tylko przepisy ustawowe mogą w tym
zakresie wprowadzić zmiany. W chwili obecnej fi-
nansowanie izb rolniczych jest zgodne z ww. ustawą
o izbach rolniczych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. usta-
wy o izbach rolniczych samorząd rolniczy jest nieza-
leżny w wykonywaniu swych zadań i podlega tylko
ustawom. Minister finansów nie ma możliwości oce-
ny gospodarki finansowej izb rolniczych jak również
Krajowej Rady Izb Rolniczych, a tym samym oceny
efektywności wydatkowania środków publicznych
przekazanych przez gminy izbom, pochodzących
z odpisów w wysokości 2% od uzyskanych wpływów
z podatku rolnego. Ustawa z dnia 14 grudnia 1995 r.
o izbach rolniczych nie nakłada na izby obowiązku
przedkładania sprawozdań finansowych ministrowi
finansów.
Ustosunkowując się wprost do pytania pana po-
sła dotyczącego przywrócenia finansowania izb rol-
niczych z budżetu państwa, uprzejmie wyjaśniam,
iż jestem przeciwny finansowaniu izb rolniczych
z budżetu państwa (np. w formie dotacji podmioto-
wej), za czym przemawia analiza zapisów Konstytu-
cji Rzeczypospolitej Polskiej oraz przepisów ustawy
o finansach publicznych. Z analizy tej wynika brak
podstaw formalnych, aby samorząd rolniczy utwo-
rzony ww. ustawą z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach
rolniczych, niezaliczany do sektora finansów pu-
blicznych, miał być (dodatkowo) bardziej uprzywile-
jowany w zakresie korzystania ze środków publicz-
nych w porównaniu z innymi rodzajami samorządów
zawodowych, o których jest mowa w art. 17 ust. 1
Konstytucji RP. Pragnę nadmienić, iż korporacje za-
wodowe skupiające osoby wykonujące zawody zaufa-
nia publicznego (np. sędziowie, notariusze, adwoka-
ci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi itp.) i spra-
wujące pieczę nad należytym wykonywaniem tych
zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego
ochrony takich przywilejów nie mają.
Dodatkowo pragnę nadmienić, iż w Minister-
stwie Finansów trwają prace nad projektem nowej
ustawy o finansach publicznych. Projektowana re-
gulacja ma na celu konsolidację środków finanso-
wych w systemie budżetowym tworzonym przez bu-
dżet państwa. Przyjęcie takiego rozwiązania pozwo-
li na zwiększenie przejrzystości oraz jawności sekto-
ra finansów publicznych. Nie wydaje się właściwe
przywrócenie finansowania izb rolniczych z budżetu
państwa w sytuacji, w której organizacje samorządu
rolniczego są ustawowo niezależne i brak jest możli-
wości kontrolowania efektywności wydatkowania
środków publicznych, co wynika z przepisów roz-
działu 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach
rolniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie Składu Materiałowego Kraśnik
Jednostki Wojskowej 4824 (2647)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Łopaty w sprawie Skła-
du Materiałowego Kraśnik Jednostki Wojskowej
4824 (SPS-023-2647/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z „Programem Rozwoju Sił Zbrojnych
RP w latach 2007–2012” nie planuje się likwidacji
przedmiotowej jednostki wojskowej.
Jednocześnie pragnę wskazać, iż obecnie w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej trwa kom-
pleksowy przegląd bazy koszarowej i szkoleniowej
garnizonów w celu określenia perspektyw ich funk-
cjonowania. Przeglądowi temu podlegać będzie rów-
nież 7. Rejonowa Baza Materiałowa w Stawach koło
Dęblina oraz podległy jej Skład Materiałowy w Kra-
śniku. Jego celem jest przede wszystkim ocena moż-
liwości utrzymywania zapasów środków materiało-
wych niezbędnych do zabezpieczenia potrzeb logi-
stycznych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Po zakończeniu przeglądu podjęta zostanie decy-
zja o przyszłości wskazanego składu materiałowego,
a zasadniczymi kryteriami przy podjęciu decyzji
będą zarówno względy ekonomiczne, jak i społeczne.
Ostateczne postanowienia zostaną zawarte w „Pro-

gramie Rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2009–
–2018”.
Zapewniam, iż wszelkie decyzje dotyczące zmian
dyslokacyjnych jednostek wojskowych oraz perspek-
tyw wykorzystania kompleksów wojskowych przez
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej są poprzedzo-
ne wnikliwymi analizami uwzględniającymi rów-
nież interesy miasta i regionu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra van der Coghena
w sprawie swobody poruszania się
we wszelkich miejscach publicznych
psów ratowniczych GOPR i TOPR
prowadzonych przez swych przewodników
(2650)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2650/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Piotra van der Coghena z dnia 10 kwietnia
2008 r. w sprawie swobody poruszania się w miej-
scach publicznych psów ratowniczych GOPR i TOPR
prowadzonych przez swych przewodników uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Definicja „zwierząt wykorzystywanych do celów
specjalnych”, do których zalicza się również psy uży-
wane do celów ratownictwa, została określona
w art. 4 pkt 20 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002,
z późn. zm.). Sposoby użycia oraz zasady szkolenia
psów wykorzystywanych przez służby podległe mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji regu-
lują odrębne akty lub regulaminy wewnętrzne wła-
ściwe dla danej służby. Przy czym warto podkreślić,
iż z uwagi na ustawowe zadania przypisane poszcze-
gólnym służbom, programy szkolenia w poszczegól-
nych formacjach nie są jednolite.
Jednocześnie wskazać należy, że przywołana usta-
wa oraz akty własne służb podległych i nadzorowa-
nych przez ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji, regulując sposoby wykorzystywania zwierząt
w akcjach ratowniczych, nie odnoszą się jednoznacz-
709
nie do psów wykorzystywanych do celów ratownictwa
przez społeczne organizacje ratownicze.
Odnosząc się do wniosku pana posła dotyczącego
poruszania się psów ratowniczych bez obowiązku
stosowania odpowiednich środków ostrożności (np.:
kaganiec, smycz), należy wskazać, że w polskim
ustawodawstwie brak jest jednolitych przepisów
regulujących przedmiotową kwestię. Wprawdzie
obowiązek zachowania środków ostrożności przy
trzymaniu zwierzęcia wynika z art. 77 ustawy
z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń, jednakże
przepis ten nie precyzuje, w jakim stopniu należy
kontrolować psa, przebywając z nim w miejscach pu-
blicznych. Natomiast wyraźny obowiązek wyprowa-
dzania psa na smyczy lub w kagańcu określają od-
rębne przepisy porządkowe organów administracji
publicznej, regulaminy wewnętrzne przewoźników
oraz właścicieli obiektów użyteczności publicznej.
Biorąc powyższe pod uwagę uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji dostrzega problem braku odpowiednich regulacji
prawnych w zakresie wykorzystywania psów przez
ratowników specjalistycznych organizacji ratowni-
czych. Z uwagi na fakt, iż powyższa problematyka
w sposób bezpośredni wpływa na kwestie bezpie-
czeństwa obywateli, wszelkie zmiany w tym zakre-
sie powinny zostać poddane szczególnej analizie.
W związku z tym, celowym wydaje się omówienie
przedmiotowej problematyki w ramach bezpośred-
niej współpracy specjalistycznych organizacji ratow-
niczych z MSWiA (np. na najbliższym spotkaniu
Rady ds. Ratownictwa Ochotniczego).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie zwiększenia zasięgu sygnału
telewizji regionalnej TVP 3 Kraków (2651)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani poseł Beaty Szydło i pana
posła Andrzeja Adamczyka z dnia 9 kwietnia 2008 r.
(znak SPS-023-2651/08) w sprawie zwiększenia za-
sięgu sygnału telewizji regionalnej TVP3 Kraków
uprzejmie informuję, że w przedmiotowej sprawie
zwróciłem się o stosowne wyjaśnienia do prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
710
Decyzja dotycząca rezerwacji kanału TV nr 42
dla emisji programu TVP3 Kraków ze stacji nadaw-
czej Katowice/Kosztowy została wydana przez pre-
zesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej w dniu
25 stycznia 2007 r. Wspomniana rezerwacja była
dwukrotnie zmieniana przez prezesa UKE na wnio-
sek TVP: 23 maja 2007 r. decyzją nr DZC-WTV-
-5156-67/06 (16) w kwestii zmiany terminu rozpo-
częcia wykorzystywania częstotliwości i 18 grudnia
2007 r. decyzją nr DZC-WTV-5156-67/06 (28) w kwe-
stii zmiany wysokości zawieszenia systemu anteno-
wego. Rozpoczęcie nadawania programu będzie
możliwe po uzyskaniu pozwolenia radiowego przez
Telewizję Polską SA lub operatora urządzeń nadaw-
czych wskazanego przez TVP SA.
Decyzja w sprawie pozwolenia zostanie wydana
przez prezesa UKE niezwłocznie po otrzymaniu sto-
sownego wniosku od TVP SA.
Uprzejmie informuję, że zwróciłem się do prezesa
Telewizji Polskiej SA z prośbą o przedstawienie oko-
liczności związanych z brakiem emisji programu
TVP3 Kraków na kanale nr 42 ze stacji nadawczej
Katowice/Kosztowy oraz o wskazanie przewidywa-
nego terminu uruchomienia tej emisji. Po otrzyma-
niu odpowiedzi niezwłocznie poinformuję Pana Mar-
szałka o jej treści.
Pozostając w przekonaniu, że powyższe wyja-
śnienia Pani Poseł Beata Szydło i Pan Poseł Andrzej
Adamczyk uznają za satysfakcjonujące.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie decyzji dotyczącej
instrumentów wsparcia polskiego eksportu,
ułatwień wizowych dla przedstawicieli biznesu
spoza UE oraz podatku VAT dla usług
świadczonych przez polskie podmioty
gospodarcze wystawcom zagranicznym (2652)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo SPS-023-2652/08 dotyczące interpelacji pani
poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie decyzji doty-
czącej instrumentów wsparcia polskiego eksportu,
ułatwień wizowych dla przedstawicieli biznesu spo-
za UE oraz podatku VAT dla usług świadczonych
przez polskie podmioty gospodarcze wystawcom za-
granicznym Ministerstwo Finansów przekazuje od-
powiedzi na pytania zadane przez panią poseł w in-
terpelacji:
Pytanie 1. Przygotowanie uczestnictwa w targach
i misjach handlowych wymaga długotrwałych zabie-
gów i przygotowań. W istocie polega na podejmowa-
niu decyzji, także finansowych, z rocznym, a nawet
często dwuletnim wyprzedzeniem. W jaki sposób,
biorąc pod uwagę częstotliwość organizowania tar-
gów zwłaszcza w randze międzynarodowej, polski
eksport może liczyć na wsparcie ze strony rządu?
Uprzejmie informuję iż ww. kwestie nie leżą
w bezpośredniej merytorycznej właściwości mini-
stra finansów, lecz ministra gospodarki, do którego
także została skierowana ww. interpelacja przez pa-
nią poseł. Niezależnie od powyższego pragnę zwró-
cić uwagę na działanie: Paszport do eksportu, które
jest częścią Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, mające na celu m.in.: wsparcie ekspor-
tu, wzmocnienie pozycji polskiej gospodarki poprzez
promocję Polski jako atrakcyjnego partnera gospo-
darczego i miejsca nawiązywania wartościowych
kontaktów handlowych, zwiększenie wielkości pol-
skiego eksportu. Przedmiotowy program obejmuje
swym zakresem m.in.: promocję przedsiębiorcy na
rynku docelowym, w tym przygotowanie, druk
i emisję materiałów promocyjnych, udział w targach
i misjach gospodarczych za granicą.
Pytanie 2. W jaki sposób rząd widzi znalezienie
wyjścia z sytuacji, w której z jednej strony Polska
będzie przestrzegać zasad postanowień z Schengen,
a z drugiej załagodzi do niezbędnego minimum skut-
ki utrudniania przyjazdów na targi przedstawicie-
lom biznesu spoza UE?
Przystąpienie Rzeczypospolitej Polskiej do ukła-
du z Schengen w dniu 21 grudnia 2007 r. spowodo-
wało znaczne zmiany w procedurze wydawania wiz
przez polskie urzędy konsularne. Należy pamiętać,
iż obecnie wizy wydawane przez polskie urzędy kon-
sularne uprawniają posiadacza wizy nie tylko do po-
bytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale
również na terytorium innych państw należących
do strefy Schengen. W związku z tym przy wydawa-
niu wiz konsul zobowiązany jest do wnikliwego roz-
patrywania wniosków wizowych oraz do przeprowa-
dzenia wszystkich procedur przewidzianych uregu-
lowaniami prawnymi Schengen oraz polskim usta-
wodawstwem.
Jednocześnie należy zauważyć, iż stosowne pro-
cedury wizowe są jednakowe w każdym państwie
należącym do strefy Schengen, tak więc aplikujący
podlega takiej samej procedurze, niezależnie od
tego, który urząd konsularny (w zależności od pań-
stwa docelowego) rozpatruje wniosek wizowy. Ozna-
cza to, iż cudzoziemcy wyjeżdżający na targi np. do
Francji, Niemiec czy Polski i składający wnioski
w odpowiednich urzędach konsularnych tych państw
przechodzą takie same procedury. Jednym z elemen-
tów procedury Schengen są określone terminy,
w których są przewidziane konsultacje co do możli-
wości wydania wizy, a których polskie urzędy kon-
sularne nie mają prawa skrócenia.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych monitoruje
na bieżąco wydawanie wiz przez konsulów RP i do-
kłada wszelkich starań, aby usprawnić w urzędach
konsularnych proces wydawania wiz cudzoziemcom,
jednakże musi on uwzględniać procedury oraz ter-
miny obowiązujące Polskę od chwili przystąpienia
do strefy Schengen.
Pytanie 3. W jaki sposób rząd planuje rozwiązać
zagadnienia podatku VAT dla usług świadczonych
przez polskie podmioty gospodarcze wystawcom za-
granicznym w Polsce?
Podatek od wartości dodanej we Wspólnocie Eu-
ropejskiej podlega harmonizacji, co oznacza, iż wszyst-
kie państwa członkowskie zobowiązane są do prze-
strzegania zgodności krajowych przepisów w zakre-
sie podatku od wartości dodanej z regulacjami wy-
nikającymi z prawa wspólnotowego. Obecnie pod-
stawą obowiązującego w Unii Europejskiej systemu
podatku od wartości dodanej są przepisy dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej. Odzwierciedleniem ww. przepisów prawa
wspólnotowego są przepisy ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) oraz wydanych na jej podsta-
wie aktów wykonawczych. W odniesieniu do opodat-
kowania podatkiem VAT usług targowych regulacje
prawne zawarte w ustawie o podatku od towarów
i usług w powyższym zakresie odpowiadają w swej
istocie przepisom ww. dyrektywy 2006/112/WE. Wy-
żej wymienione przepisy prawne nie przewidują
szczególnych zasad określania miejsca świadczenia
w przypadku usług organizowania wystaw i targów
Kwestia opodatkowania kompleksowych usług
na rzecz wystawców przez organizatora targów roz-
patrywana była przez Europejski Trybunał Spra-
wiedliwości w wyroku z dnia 9 marca 2006 r. w spra-
wie C-114/05. W ww. wyroku Trybunał wskazał, iż
miejsce świadczenia kompleksowych usług na rzecz
wystawców przez organizatora targów lub wystawy
powinno być określane tam, gdzie usługi zostaną fi-
zycznie wykonane. Z uwagi na różną interpretację
przepisów w tym zakresie oraz w związku z orzecz-
nictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
Komisja Europejska podjęła inicjatywę legislacyjną
w celu zmiany przepisów ww. dyrektywy w zakresie
miejsca świadczenia usług w odniesieniu do organi-
zowania targów i wystaw. Prace w tym zakresie zo-
stały już zakończone i został opublikowany tekst dy-
rektywy Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r.
zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu
do miejsca świadczenia usług. Należy zaznaczyć, iż
ww. dyrektywa 2008/8/WE w jednoznaczny sposób
określa miejsce świadczenia usług takich jak orga-
nizowanie targów i wystaw – w przypadku usług
świadczonych na rzecz podatników miejscem opo-
datkowania będzie miejsce, w którym ta działalność
będzie faktycznie wykonywana (przepis wejdzie
w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.).
711
Jednocześnie należy wskazać, iż trwają prace le-
gislacyjne nad przepisami nowelizującymi ww. usta-
wę o podatku od towarów i usług. W przypadku
świadczenia usług takich jak targi i wystawy, a tak-
że usług pomocniczych do ww. usług projekt ten
przewiduje szczególną regulację, zgodnie z którą
miejscem świadczenia ww. usług będzie miejsce fak-
tycznego ich wykonywania. Rozwiązanie takie na-
wiązuje do zmian dokonywanych w prawie wspólno-
towym i jest zgodne z orzecznictwem Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości.
W odniesieniu do kwestii zwrotu podatku VAT
podatnikom z innych państw członkowskich Wspól-
noty Europejskiej należy wskazać, że w zakresie
procedury dokonywania zwrotu podatku od towa-
rów i usług podmiotom zagranicznym uchwalona
została dyrektywa Rady 2008/9/WE z dnia 12 lute-
go 2008 r. określająca szczegółowe zasady zwrotu
podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dy-
rektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym
siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz ma-
jącym siedzibę w innym państwie członkowskim,
zmieniająca dotychczasowe regulacje poprzez uprosz-
czenie i unowocześnienie procedury w zakresie
zwrotu podatku. Powyższa dyrektywa zakłada m.in.
składanie wniosków w formie elektronicznej oraz
skrócenie zwrotu podatku VAT do 4 miesięcy. Zapi-
sy uchwalonej dyrektywy zostaną wdrożone do pol-
skiego porządku prawnego z dniem 1 stycznia 2010 r.
i znacząco wpłyną na zmianę całej procedury doko-
nywania zwrotu podatku VAT podmiotom zagra-
nicznym, w tym na czas dokonywania zwrotu podat-
ku VAT przez organ podatkowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Renaty Zaremby
i Jakuba Rutnickiego
w sprawie urzędowej wykładni przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług
w zakresie stawek podatku VAT zmierzającej
do wyeliminowania wątpliwości związanych
z zasadami opodatkowania garaży
i miejsc postojowych sprzedawanych
wraz z lokalami mieszkalnymi (2653)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
słanej przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2008 r. (znak:
SPS-023-2653/08) interpelacji pani Renaty Zarem-
by i pana Jakuba Rutnickiego, posłów na Sejm RP,
712
w sprawie urzędowej wykładni przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług, w zakresie stawek po-
datku VAT, uprzejmie informuję.
Jak zauważono w nadesłanej interpelacji, stano-
wisko ministra finansów dotyczące opodatkowania
podatkiem od towarów i usług sprzedaży lokali
użytkowych (garaży) lub ułamkowej części garażu
(miejsce postojowe) stawką podatku od towarów
i usług w wysokości 22% było już przedmiotem urzę-
dowej wykładni prawa podatkowego w piśmie z dnia
26 lipca 2002 r. znak: PP1-811/705/2002/JW/953.
Wprawdzie interpretacja ta dotyczyła przepisu art.
51 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.
o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcy-
zowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), jednak
brzmienie tego przepisu w odniesieniu do lokali
użytkowych lub ich części było analogiczne jak
w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.).
Należy zauważyć, że w ustawie z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług zostały powtó-
rzone konstrukcje prawne w zakresie wyłączenia lo-
kali użytkowych ze stawki 7%.
Zgodnie z art. 41 ust. 12b ww. ustawy o podatku
od towarów i usług stawkę podatku w wysokości 7%
stosuje się do dostawy, budowy, remontu, moderni-
zacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów
budowlanych lub ich części zaliczonych do budow-
nictwa objętego społecznym programem mieszka-
niowym. Przez budownictwo społeczne rozumie się
m.in. obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich
części, z wyłączeniem lokali użytkowych (art. 41
ust. 12a ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r.).
Zgodnie z brzmieniem powołanego art. 41 ust. 12b
ww. ustawy oraz § 5 ust. 1a pkt 2 rozporządzenia
ministra finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970,
z późn. zm.) stawką obniżoną podatku od towarów
i usług objęte są powyższe czynności w przypadku,
gdy dotyczą obiektów budownictwa mieszkaniowe-
go, o których mowa w art. 2 pkt 12 ww. ustawy lub
ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.
Ponadto w § 5 ust. 1a pkt 2 ww. rozporządzenia
z dnia 27 kwietnia 2004 r. obniżono do 7% stawkę
podatku na lokale mieszkalne w budynkach nie-
mieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfi-
kacji Obiektów Budowlanych w dziale 12.
Taki zapis potwierdza, iż intencją ustawodawcy
nie było objęcie obniżoną stawką garaży czy też
miejsc postojowych sprzedawanych razem z lokalem
mieszkalnym.
Informując o powyższym, zauważam, że w dal-
szym ciągu aktualne jest stanowisko wynikające
z ww. urzędowej wykładni przepisów, iż dostawa ga-
raży i miejsc postojowych w garażu wielostanowi-
skowym (przy zastosowaniu różnych form praw-
nych, m.in. poprzez sprzedaż ułamkowej części pły-
ty garażowej ze wskazaniem miejsca parkowania)
podlega opodatkowaniu stawką podatku od towarów
i usług w wys. 22%.
W przypadku natomiast dostawy całego budyn-
ku stanowiącego obiekt budownictwa mieszkanio-
wego będzie miała zastosowanie stawka podatku od
towarów i usług w wysokości 7%.
W wyniku nowelizacji Ordynacji podatkowej
(ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie usta-
wy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych
innych ustaw – Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1590)
z dniem 1 lipca 2007 r. na pisemny wniosek zainte-
resowanego to minister finansów dokonuje pisemnej
interpretacji przepisów prawa podatkowego, tzw. in-
terpretacji indywidualnej (art. 14b i nast. ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa).
Powyższa nowelizacja ma na celu m.in. ujednolice-
nie wydawania interpretacji w indywidualnych spra-
wach oraz zapobieżeniu wydawania odmiennych in-
terpretacji przepisów przez organy podatkowe.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w wydawa-
nych w imieniu ministra finansów przez upoważnio-
nych dyrektorów izb skarbowych interpretacjach
indywidualnych nie stwierdzono rozbieżności w za-
kresie opodatkowania garaży i miejsc postojowych.
W przypadku wystąpienia takich rozbieżności zo-
staną podjęte stosowne działania mające na celu ich
usunięcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie ustawy o ujawnieniu w księgach
wieczystych prawa własności nieruchomości
Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego (2654)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2654/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Teresy Piotrowskiej w sprawie ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa własno-
ści nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.

Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365) nakłada
na starostów oraz inne organy szereg obowiązków
związanych z realizacją celu ustawy, którym jest
usunięcie zaniedbań w zakresie uporządkowania
stanu prawnego własności nieruchomości Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego,
a także wsparcie obywateli w działaniach na rzecz
regulacji stanu prawnego nieruchomości.
Podkreślić należy, iż przedmiotowa ustawa nie
nakłada na organy właściwe w sprawach gospodarki
nieruchomościami Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego nowych zadań, które wy-
nikają z zakresu ich obowiązków kształtowanych
przepisami innych ustaw, a wprowadza jedynie sys-
tem egzekwowania wykonania tych obowiązków.
Niemniej należy zauważyć, że istniejące uwarunko-
wania prawne, organizacyjne i ekonomiczne w aspek-
cie przyjętych rozwiązań w przedmiotowej ustawie
są bardzo złożone.
Istotnie najczęściej sygnalizowanym problemem
przy realizacji ww. ustawy o ujawnieniu w księgach
wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
jest dotrzymanie terminów wskazanych w art. 1
(w tym sześciomiesięcznego terminu sporządzenia
przez starostów wykazów nieruchomości z art. 1
ust. 1 ustawy). Jednakże podkreślić należy, iż wska-
zane terminy mają charakter instrukcyjny, co ozna-
cza, że w razie ich niedotrzymania na starostach
nadal ciążył będzie obowiązek dokończenia realiza-
cji zadania sporządzenia wykazów nieruchomości.
Przy czym terminy przewidziane w art. 1 ww. usta-
wy dla sporządzenia wykazów nieruchomości oraz
zestawień zbiorczych nie są objęte żadną sankcją,
w tym sankcją administracyjną określoną w art. 8
ustawy, która dotyczy jedynie przewidzianego w art.
2 oraz art. 3 ust. 1 ustawy obowiązku złożenia we
właściwych sądach rejonowych wniosków o ujawnie-
nie w księgach wieczystych prawa własności nieru-
chomości. Przy czym należy zauważyć, że właściwy
wojewoda dopiero po rozpatrzeniu przyczyn zanie-
chania może nałożyć odpowiednią karę pieniężną.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż określony
w ustawie termin dla sporządzenia i przekazania
przez starostów właściwym wojewodom, marszał-
kom województw, wójtom, burmistrzom i prezyden-
tom miast wykazów nieruchomości, które na mocy
odrębnych przepisów przeszły na własność Skarbu
Państwa i stanowią jego własność albo własność jed-
nostek samorządu terytorialnego, a także niestano-
wiących własności Skarbu Państwa albo własności
jednostek samorządu terytorialnego i niepozostają-
cych w posiadaniu ich właścicieli, nieruchomości za-
budowanych, w których lokale zajmowane są przez
osoby objęte przepisami ustawy z dnia 21 czerwca
713
2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.
U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) − upływa
w dniu 19 maja 2008 r. Następnie właściwi wojewo-
dowie mają obowiązek przedstawić ministrowi wła-
ściwemu do spraw administracji publicznej zestawie-
nia zbiorcze nieruchomości w powyższym zakresie
– w terminie miesiąca od daty otrzymania wykazów
od starostów. Dlatego też odniesienie się do efektów
pracy starostów oraz wyciągnięcie wiążących wnio-
sków w zakresie realizacji przez nich tego etapu
przedmiotowej ustawy obecnie nie jest możliwe.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie przekształcenia
Straży Ochrony Kolei w Straż Kolejową
oraz zakresu jej działania (2655)
Nawiązując do pisma z dnia 21 kwietnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-2655/08) przekazującego interpela-
cję posła na Sejm RP pani Teresy Piotrowskiej
w sprawie przekształcenia Straży Ochrony Kolei
w Straż Kolejową oraz zakresu jej działania, uprzej-
mie informuję, iż obecnie w MSWiA nie są prowa-
dzone prace legislacyjne nad poselskim projektem
ustawy o Straży Kolejowej.
Niemniej mając na uwadze konieczność zapew-
nienia rozwiązań systemowych w zakresie bezpie-
czeństwa i porządku publicznego na obszarach kole-
jowych, w pociągach i innych pojazdach kolejowych,
w MSWiA opracowany został dokument pt. „Propo-
zycja systemowych rozwiązań w obszarze bezpie-
czeństwa na terenach kolejowych oraz możliwych
kierunków przekształceń instytucjonalnych Straży
Ochrony Kolei”. Przedmiotowy dokument wraz
z propozycją powołania międzyresortowego zespołu,
którego celem byłoby doprecyzowanie zgłoszonych
przez MSWiA rozwiązań, w dniu 31 marca 2008 r.
przekazany został ministrowi infrastruktury.
Jednocześnie wspomnieć należy, iż powyższy do-
kument nie przewiduje powołania nowej formacji
bezpieczeństwa i porządku publicznego, natomiast
proponuje przejęcie części dotychczas wykonywanych
zadań Straży Ochrony Kolei przez Policję (co wyma-
714
gać będzie przygotowania odpowiednich zmian legi-
slacyjnych i organizacyjnych), a także w celu realiza-
cji pozostałych zadań w zakresie ochrony obszarów
i obiektów kolejowych proponuje powołanie (w ra-
mach spółek grupy PKP) wewnętrznych formacji
ochrony działających na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie niepokojących zapisów w projekcie
ustawy metropolitalnej (2656)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2656/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Teresy Piotrowskiej z dnia 4 kwietnia 2008 r.
w sprawie niepokojących zapisów w projekcie usta-
wy metropolitalnej uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kon-
tynuowania reformy administracji publicznej (M.P.
Nr 8 poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administra-
cją rządową i samorządową. Powyższy cel rząd re-
alizować będzie we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii, obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadania-
mi z zakresu m.in. zagospodarowania przestrzenne-
go, gospodarki odpadami i transportu publicznego.
Podkreślenia wymaga, iż odniesienie się do szcze-
gółów opracowywanych rozwiązań normatywnych,
w tym zdefiniowania zakresu podmiotowego oraz
rozstrzygnięcia kwestii finansowych, ze względu na
obecny etap prac związanych z dokończeniem refor-
my administracji publicznej, będzie możliwe po za-
kończeniu procedur legislacyjnych.
Ponadto wskazać należy, iż kwestia delimitacji
obszarów metropolitalnych nie została jeszcze roz-
strzygnięta. W związku z tym sygnały prasowe do-
tyczące braku wskazania konkretnych obszarów
metropolitalnych (np. Bydgoszczy i Torunia) wydają
się być przedwczesne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie kosztów ponoszonych
w wyniku działalności ZUS (2657)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Teresy Piotrowskiej, kierowaną
na ręce Pana Marszałka do pana Aleksandra Grada,
ministra Skarbu Państwa, uprzejmie przekazuję
w załączeniu odpowiedź, jaką uzyskałam od prezesa
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Załącznik do odpowiedzi
Szanowna Pani Minister! W odpowiedzi na inter-
pelację w sprawie kosztów ponoszonych w wyniku
działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pani
poseł Teresy Piotrowskiej z dnia 1 kwietnia 2008 r.
(przekazaną do ZUS pismem z dnia 6 maja 2008 r.,
znak SJP-4401-10(2)/08) niniejszym przekazuję od-
powiedzi na postawione przez panią poseł pytania:
1. Czy nie obawia się Pani Minister, iż dotychcza-
sowe funkcjonowanie ZUS może mieć wpływ na
działanie zakładu w latach przyszłych?
Żadne fakty nie wskazują na to, iż dotychczaso-
we działanie ZUS mogłoby spowodować negatywne,
nieodwracalne zmiany w przyszłości. Oczywiście

ZUS jak każda instytucja charakteryzuje się pewną
ciągłością funkcjonowania i postawione przez panią
poseł zagadnienie można rozpatrywać z wielu punk-
tów widzenia, przy czym część z nich ma związek
z bieżącym kierowaniem zakładem, większość jed-
nak jest od niego częściowo lub całkowicie niezależ-
na. Dla przykładu zakład nie ma wpływu na zmiany
demograficzne, które naturalnie w istotny sposób
wpływają na realizację przez ZUS ustawowych za-
dań. Zreformowany system emerytalny jest bowiem
w dużym stopniu oparty na systemie repartycyjnym
(taką konstrukcją charakteryzuje się cały I filar),
który jest wrażliwy na zmiany demograficzne. W związ-
ku z tym w celu przeciwdziałania prognozom demo-
graficznym przewidującym relatywny spadek liczby
osób w wieku produkcyjnym w stosunku do liczby
osób uprawnionych do świadczeń emerytalnych od
2002 r. działalność operacyjną prowadzi Fundusz
Rezerwy Demograficznej. Optymistyczny jest fakt,
że zakład, będąc odpowiedzialnym za zarządzanie
środkami FRD, wypracował wysoką, 5,5-procetową
stopę zwrotu z inwestycji w 2007 r. Jest to szczegól-
nie ważne z punktu widzenia przyszłych świadcze-
niobiorców, ponieważ to właśnie z myślą o nich i ich
przyszłych świadczeniach ten fundusz utworzono.
Udało się w tym zakresie osiągnąć bardzo konku-
rencyjną rentowność, pomimo że zakład nie ma ta-
kich możliwości w zakresie lokowania środków FRD
jak prywatne instytucje finansowe zarządzające
funduszami.
Z kolei odnosząc się do obecnej sytuacji finanso-
wej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, którego
dysponentem jest ZUS, należy zauważyć pozytywne
zmiany. W 2006 r. wpływy ze składek i należności
pochodnych zapewniły pokrycie 70,3% wydatków
FUS, a w roku 2007 wskaźnik ten wyniósł 73,8%.
Podstawowe wskaźniki makroekonomiczne znacz-
nie wzrosły w stosunku do 2006 r., a także odchyliły
się od przyjętych w ustawie budżetowej na 2007 r. in
plus, powodując przede wszystkim dochody FUS
wyższe o 6,9 mld PLN (w tym z tytułu składek na
ubezpieczenie społeczne o 2,7 mld PLN), pomimo
obniżenia od 1 lipca 2007 r. o 3% stopy składki na
ubezpieczenia rentowe. Stan funduszu na koniec
2007 r. był dodatni i wyniósł 1,3 mld PLN, a stan
środków pieniężnych wyniósł 3,1 mld PLN.
Odnosząc się do zmian o charakterze legislacyj-
nym implementowanych w latach poprzednich, na-
leży zauważyć, iż wejście w życie wielu z nich zbiegło
się w czasie z kontrolą kosztów funkcjonowania ZUS
przez NIK. I tak np. w 2003 r. zakład przejął z ośrod-
ków pomocy społecznej zadania związane z obsługą
renty socjalnej, w związku z czym zaszła koniecz-
ność zwiększenia zatrudnienia w jednostkach ZUS.
Ponadto w związku z akcesją Polski do Unii Euro-
pejskiej ZUS został zobowiązany do realizacji rozpo-
rządzeń wspólnotowych, co również wpłynęło na do-
datkowe potrzeby etatowe, a w związku z tym spo-
wodowało wzrost kosztów w 2004 r. W okresie obję-
tym kontrolą NIK realizowano pracochłonną i kosz-
715
towną akcję przekazywania informacji do ubezpie-
czonych o zaewidencjonowanych na ich kontach
składkach na ubezpieczenie emerytalne za lata 1999–
–2001 i 2003–2004. Kolejnym zadaniem wykonywa-
nym przez ZUS od 2004 r. jest wypłata świadczeń
i zasiłków przedemerytalnych. Ponadto od 1 stycznia
2005 r. wprowadzono w ZUS drugą instancję w po-
stępowaniu orzeczniczym ZUS, w związku z czym zo-
stały utworzone lekarskie komisje odwoławcze.
Jak widać, liczba pojawiających się nowych za-
dań ZUS jest duża, co w połączeniu z dynamiką ich
wprowadzania powoduje, że normą dla zakładu na
najbliższe lata musi być pozostawanie w ciągłej go-
towości do wdrażania i stosowania nowych przepi-
sów o niemałym znaczeniu społecznym.
Pomimo że większość nowych zadań było wdra-
żanych w ZUS w okresie objętym kontrolą NIK, to
wnioski z działalności kontrolnej podmiotów ze-
wnętrznych nie wskazują na możliwość pojawienia
się w niedalekiej przyszłości jakichkolwiek szczegól-
nych zagrożeń. Warto odnotować, że NIK co roku
poddaje badaniu sprawozdanie finansowe z wykona-
nia budżetu ZUS i każdorazowo pozytywnie ocenia
wykonanie planu finansowego zakładu, którego ele-
mentem są także koszty działalności. Ponadto, jeśli
chodzi o kontrolę kosztów funkcjonowania ZUS,
przeprowadzoną przez NIK w 2006 r., na uwagę za-
sługują następujące fakty:
— po przedstawieniu przez NIK „Informacji
o wynikach kontroli kosztów funkcjonowania ZUS”
prezes ZUS przedłożył swoje stanowisko do tej infor-
macji, które z kolei zostało objęte „Opinią do stano-
wiska prezesa ZUS” (pismo NIK z dnia 19 lutego
2008 r., znak KPZ-410011). W „Opinii...” NIK pod-
trzymała oceny i wnioski zawarte w „Informacji...”,
jednocześnie stwierdziła, że „zdaniem NIK przed-
stawiona w”Informacji...”ocena odpowiada ustale-
niom kontroli, nawet uwzględniając uwarunkowa-
nia zewnętrzne, takie jak częste zmiany ustawowe
zmieniające zakres zadań realizowanych przez ZUS.
NIK pozytywnie ocenia podjęcie szeregu działań,
które mogą usprawnić w ZUS organizację pracy i po-
prawić efektywność kosztową”;
— kontrola ta była poprzedzona przeprowadzoną
(także przez NIK) kontrolą rozpoznawczą, obejmu-
jącą identyczny zakres działalności ZUS, po której
pozytywnie oceniono działalność zakładu w tym za-
kresie;
— wystąpienia pokontrolne są kierowane do pre-
zesa ZUS po każdej kontroli przeprowadzonej przez
NIK, a prezes odnosi się na piśmie do ocen, uwag
i wniosków w nich zawartych. Realizacja przez za-
kład tych wniosków jest corocznie przedmiotem ko-
lejnej kontroli NIK, obejmującej analogiczny zakres
działalności ZUS.
Na funkcjonowanie ZUS duży wpływ mają także
przeprowadzane ekspertyzy i audyty zewnętrzne.
Ich wyniki prowadzą do podejmowania przez ZUS
szeregu konkretnych przedsięwzięć. Dla przykładu
po przeprowadzonym w 2005 r. audycie „Infrastruk-
716
tury Techniczno-Systemowej” ZUS podjął następu-
jące działania:
— zoptymalizowano działania ZUS w obszarze
ciągłości działania systemów informatycznych i ich
bezpieczeństwa oraz rozwoju KSI i ITS;
— wprowadzono specyfikację konfiguracji sprzę-
tu i wykorzystania zasobów infrastruktury m.in.
poprzez zakup systemu HelpDesk i wdrażanie pro-
cesów metodologii ITIL;
— pracownicy zakładu sukcesywnie przejmują
zadania od pracowników firm wynajmowanych
w ramach usług przetwarzania danych;
— powołano zespół, którego zadaniem jest stwo-
rzenie i opisanie założeń do wdrożenia scentralizo-
wanego systemu zarządzania zasobami informa-
tycznymi w ZUS;
— projekty informatyczne w zakresie restruktu-
ryzacji ZUS uzgadniane są z wykonawcą KSI w za-
kresie zapotrzebowania na ITS.
Z kolei po przeprowadzonym w latach 2005–2006
audycie „Zewnętrznego Kontrolera Jakości Projek-
tu KSI ZUS” ZUS podjął następujące działania:
— opracowano model otoczenia informacyjnego
ZUS i modelowania procesów biznesowych w ZUS
wraz z ich repozytorium przy użyciu oprogramowa-
nia ARIS;
— zreorganizowano pion informatyczny poprzez
dostosowanie zadań komórek organizacyjnych Cen-
trali ZUS do KSI w zakresie jego modyfikacji, eks-
ploatacji i administrowania;
— wdrożono w Departamencie Wdrażania i Roz-
woju KSI System Zarządzania Jakością zgodny
z normą ISO 9001 w zakresie zarządzania KSI, któ-
ry przeszedł pozytywnie audyt certyfikacji na zgod-
ność z normą ISO;
— opracowano „Strategię Informatyzacji ZUS
na lata 2007–2010”, w której określono cele i kierun-
ki dalszego rozwoju w poszczególnych obszarach
statutowej działalności ZUS z uwzględnieniem roz-
budowy Kompleksowego Systemu Informatycznego
i Infrastruktury Techniczno-Systemowej;
— udostępniono osobom trzecim dane technicz-
ne programu Płatnik, co umożliwia płatnikom skła-
dek korzystanie z oprogramowania innych wytwór-
ców niż firma Microsoft.
2. Czy planuje Pan Minister podjąć działania,
które mogłyby zmniejszyć dysproporcje wśród orga-
nów jednostkowych ZUS?
Na wstępie należy podkreślić, że terenowe jed-
nostki organizacyjne wykonują zadania Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych jednolicie, zgodnie z ra-
mami organizacyjnymi określonymi w regulaminie
organizacyjnym zakładu oraz zgodnie z unormowa-
niami wewnętrznymi o charakterze obowiązującym
wszystkich pracowników, tj. zarządzeniami prezesa
ZUS, uchwałami zarządu zakładu oraz wytycznymi
członków zarządu zakładu. Dyrektorzy poszczegól-
nych oddziałów dostosowują ww. uregulowania do
warunków pracy poszczególnych terenowych jedno-
stek ZUS, korzystając w tym zakresie z uprawnień
do wydawania aktów wewnętrznych. Nie zmienia to
jednak faktu, że ZUS funkcjonuje jako jednolita ca-
łość, co wynika z art. 66–68 ustawy o systemie ubez-
pieczeń społecznych, w związku z czym jest pewien
szereg zadań, przede wszystkim w zakresie podsta-
wowej działalności ZUS związanej z wypłatą świad-
czeń i pobieraniem składek, które muszą być wyko-
nywane przez każdą terenową jednostkę organiza-
cyjną ZUS.
Jeżeli chodzi o sformułowany przez NIK zarzut
niegospodarności wynikającej z nieanalizowania
przez ZUS przyczyn występowania istotnych róż-
nic w wydajności pracy i jednostkowych kosztach
realizacji zadań, to stwierdzić należy, że dyspro-
porcje wśród inspektoratów i biur terenowych ZUS
pod względem zatrudnienia i organizacji wewnętrz-
nej wynikają ze struktury sieci jednostek ZUS,
zbliżonej do sieci powiatów grodzkich i ziemskich,
a w dużych aglomeracjach miejskich – dzielnic. Te-
rytorialny zakres działania danej jednostki deter-
minuje wielkość realizowanych przez nią zadań.
Obszar wykonywanych zadań oraz rzeczowy za-
kres działania jednostki warunkują z kolei wiel-
kość zatrudnienia.
W samej tylko Warszawie 3 oddziałom ZUS pod-
lega 13 inspektoratów i 2 biura terenowe. W zależ-
ności od przebiegu granic gminy (dzielnicy, miasta)
oraz charakteru obsługiwanego obszaru (z przewa-
gą np. biur, firm usługowych, przedsiębiorstw prze-
mysłowych, osiedli mieszkaniowych) jednostki te
obsługują od ponad 63 tys. świadczeniobiorców,
19 tys. płatników składek i ponad 215 tys. ubezpie-
czonych (Inspektorat Warszawa-Wola) do odpowied-
nio ok. 12 tys., 3 tys. i 21 tys. (Inspektorat Nowy
Dwór Mazowiecki), przy zatrudnieniu odpowiednio
224 i 57 pracowników. Znaczenie mają też różnice
bardziej szczegółowe; są np. obszary ze znaczną
przewagą płatników indywidualnych oraz takie,
w których przeważają płatnicy będący pracodawca-
mi dla dużej liczby ubezpieczonych. W tak zróżnico-
wanych warunkach administracyjnych, urbani-
stycznych i demograficznych niełatwo zastosować
jednolite, sztywne kryteria kształtowania struktu-
ry sieci jednostek zakładu. Z drugiej strony nie-
uwzględnianie tych uwarunkowań może spowodo-
wać zmniejszenie dostępności klientów do ZUS oraz
pogorszenie jakości zarządzania jednostkami zakła-
du (zbyt duże, trudne do kierowania).
Mimo to podjęto prace, które mają na celu m.in.
ocenę możliwości standaryzacji zadań realizowa-
nych przez terenowe jednostki organizacyjne (w szcze-
gólności inspektoraty, biura terenowe i punkty in-
formacyjne), uwzględniających normy uzasadnio-
nych ekonomicznie kosztów ich wykonania.
Należy jednak podkreślić, iż trafność przeprowa-
dzonych przez ZUS zmian w zakresie restruktury-
zacji potwierdził „Audyt kosztów działalności Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych z punktu widzenia
efektywności działalności oraz realizacji działań
ustawowych – System kontrolingowy ZUS” wykona-

ny przez firmę Deloitte Business Consulting, przyję-
ty przez Zarząd ZUS 2 kwietnia 2007 r. Stwierdzono
w nim, że oddziały, które uległy zmianie w procesie
restrukturyzacji, wykazują średnio niższe wartości
kosztów w analizie efektywności kosztów zadań
i analizie porównawczej, czyli są bardziej efektywne.
Uznano, iż bardzo dobre wyniki wymienionych od-
działów w obu rankingach są efektem restruktury-
zacji tych oddziałów oraz lepszej efektywności kosz-
towej. Opinia ta podważa zarzut niegospodarności
zakładu i wskazuje na poprawność postępowania
w zakresie zmian sieci terenowych jednostek orga-
nizacyjnych zakładu.
Zarząd zakładu pracuje nad udoskonaleniem
sposobów zarządzania instytucją, w tym w zakresie
zarządzania wydajnością pracy. W obszarze tym
istotną kwestię stanowi wprowadzenie normatywów
obciążenia pracą.
Ponadto, z uwagi na potrzebę zwiększenia za-
kresu informacyjnego o ewidencjonowanych kosz-
tach rodzajowych, zakład realizuje obecnie prace
związane z wdrożeniem Systemu Wspomagania
Ekonomiki Zakładu (SWEZ). Ma on dopomóc w za-
rządzaniu kosztami, a tym samym wzmocnić nad-
zór nad nimi. Zostały już przyjęte koncepcje bizne-
sowe w zakresie modułów: księgowego (FI Zakład)
i kontrolingu (CO).
W celu wykonywania zadań w zakresie analiz
oraz kontroli kosztów i wydatków ponoszonych
przez zakład, które są zalecane przez Najwyższą
Izbę Kontroli, w Centrali ZUS powołane zostały
Departament Finansów Zakładu i Departament
Kontrolingu.
Niezależnie od powyższego powołano 2 zespoły
składające się z dyrektorów oddziałów i centrali,
którzy przygotowują propozycje rozwiązań o cha-
rakterze legislacyjnym i administracyjno-organiza-
cyjnym, które docelowo mają prowadzić do wzrostu
efektywności funkcjonowania zakładu.
Działaniem zmierzającym do przeciwdziałania
dysproporcji pomiędzy poszczególnymi terenowymi
jednostkami organizacyjnymi ZUS jest także szero-
kie stosowanie analizy kosztów, uwzględniającej al-
ternatywne metody pozyskiwania towarów i usług.
Innym zadaniem, mający na celu m.in. zwiększe-
nie znaczenia wskaźników wydajności pracy i kosz-
tów funkcjonowania (a więc także zmniejszanie dys-
proporcji między poszczególnymi terenowymi jed-
nostkami organizacyjnymi ZUS), jest modyfikacja
„Zasad dokonywania oceny pracy oddziałów ZUS”.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na fakt, że ce-
lem funkcjonowania „Zasad...” w dotychczasowym
kształcie było wprowadzenie jednolitych kryteriów
oceny działalności oddziałów w ich podstawowych
zakresach działalności, czyli w zakresie: emerytur
i rent, realizacji dochodów i świadczeń krótkotermi-
nowych. Zgodnie z pierwotnymi założeniami ocena
pracy oddziałów dokonywana była w zakresie prawi-
dłowego i terminowego wykonywania nałożonych
przez prawo zadań.
717
Podsumowując, Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych podejmuje szereg działań prowadzących do
efektywnego i sprawnego funkcjonowania. Wszelkie
uwagi i zastrzeżenia dotyczące działania instytucji
są poddawane wnikliwej analizie i służą podejmo-
waniu działań doskonalących wykonywanie powie-
rzonych zadań – ze szczególnym naciskiem kładzio-
nym na obsługę ubezpieczonych, płatników i świad-
czeniobiorców jak najwyższej jakości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie ustawy o paszach w zakresie zakazu
skarmiania zwierząt paszą modyfikowaną
(2658)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do interpelacji
pani poseł Teresy Piotrowskiej, przesłanej przy pi-
śmie z dnia 21 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-
-2658/08, w sprawie zakazu stosowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych do celów pa-
szowych uprzejmie informuję, że w Unii Europej-
skiej obowiązują rygorystyczne przepisy w zakresie
organizmów genetycznie zmodyfikowanych, w tym
pasz GM, regulujące kwestie wprowadzania tych
produktów na rynek.
W państwach członkowskich, w tym również
w Polsce, obowiązują wprost m.in. następujące akty
prawne:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy;
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Obowiązujące obecnie „Ramowe stanowisko Pol-
ski dotyczące organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych (GMO)”, przyjęte przez Radę Ministrów
w dniu 7 marca 2006 r., jest niezgodne z obowiązu-
jącym prawem wspólnotowym.
718
W stanowisku tym rząd polski opowiada się prze-
ciwko wprowadzaniu do obrotu pasz GM oraz pro-
wadzeniu upraw genetycznie zmodyfikowanej kuku-
rydzy, rzepaku, buraka cukrowego, ziemniaka i soi.
Ponadto rząd w przedmiotowym stanowisku do-
puścił możliwość importu żywności genetycznie mo-
dyfikowanej (GM) pod warunkiem wyraźnego jej
oznakowania i bez możliwości dalszego jej przetwa-
rzania w Polsce.
Ramowe stanowisko Polski stało się podstawą
wprowadzenia na etapie prac parlamentarnych do
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045) zakazu wytwarzania, wprowa-
dzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego.
Należy podkreślić, że ramowe stanowisko Pol-
ski jest sprzeczne z obowiązującym prawem wspól-
notowym dotyczącym organizmów genetycznie zmo-
dyfikowanych, w szczególności z rozporządzeniem
(WE) nr 1829/2003 w sprawie genetycznie zmodyfi-
kowanej żywności i paszy oraz rozporządzeniem
(WE) nr 1830/2003 w sprawie możliwości śledzenia
i znakowania organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych oraz możliwości śledzenia żywności i pro-
duktów paszowych wyprodukowanych z organizmów
genetycznie zmodyfikowanych i zmieniające dyrek-
tywę 2001/18/WE.
Wprowadzając zakaz wytwarzania, wprowadza-
nia do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt pasz
genetycznie zmodyfikowanych, Polska nie może ogra-
niczyć napływu żywności z innych państw członkow-
skich, jak i z krajów trzecich, w tym produktów po-
chodzenia zwierzęcego uzyskanych ze zwierząt lub
od zwierząt karmionych paszami GMO, co w zna-
czący sposób zagraża interesom polskich producen-
tów, szczególnie drobiu i trzody chlewnej.
„Zakaz” w ustawie o paszach został zakwestio-
nowany przez Komisję Europejską jako naruszenie
przepisów wspólnotowych. Komisja Europejska skie-
rowała w tej sprawie dwa pisma administracyjne
oraz uzasadnioną opinię.
W chwili obecnej prowadzone są prace legislacyj-
ne nad projektem ustawy o zmianie ustawy o pa-
szach, która do dnia 1 stycznia 2012 r. przesuwa ter-
min wejścia w życie zakazu wytwarzania, wprowa-
dzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego.
Propozycja powyższa podyktowana jest koniecz-
nością uwzględnienia interesów polskich producen-
tów, których w znaczącej mierze dotknęłyby nega-
tywne konsekwencje wprowadzenia zakazu, zwią-
zane z brakiem wystarczającej ilości odpowiednich
zamienników śruty sojowej genetycznie zmodyfiko-
wanej, przewidywanym znaczącym wzrostem cen
surowców paszowych oraz utratą konkurencyjności
wobec innych producentów UE z krajów, w których
taki zakaz nie obowiązuje.
Polska nie dysponuje wynikami badań naukowych
potwierdzających czy też wykluczających szkodliwy
wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko
organizmów genetycznie zmodyfikowanych.
W związku z powyższym, na podstawie uchwały
nr 306/2007 Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2007 r.
w sprawie zmiany programu wieloletniego pod nazwą
„Biologiczne, środowiskowe i technologiczne uwarun-
kowania rozwoju produkcji zwierzęcej” w instytu-
tach, tj. w Państwowym Instytucie Weterynaryjnym
– PIB w Puławach oraz w Instytucie Zootechniki
– PIB w Balicach k. Krakowa zostaną przeprowa-
dzone w latach 2008–2010 badania dotyczące m.in.
„Wpływu pasz GMO na produkcyjność i zdrowot-
ność zwierząt, transfer transgenicznego DNA
w przewodzie pokarmowym oraz jego retencję
w tkankach i produktach żywnościowych pochodze-
nia zwierzęcego”.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie losów Oddziału Regionalnego Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
w Tarnowie (2659)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2659/08, dotyczące interpelacji pana
posła Wiesława Wody w sprawie Oddziału Regional-
nego Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
w Tarnowie, wyrażam następujący pogląd w przed-
miotowej sprawie.
Zgodnie z zarządzeniem nr 27 ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 5 września 2007 r. w spra-
wie nadania statutu Kasie Rolniczego Ubezpiecze-
nia Społecznego (Dz. Urz. Min. Rol. Nr 25, poz. 36,
z późn. zm.) struktura organizacyjna kasy została
dostosowana do aktualnego podziału administracyj-
nego kraju. Spowodowało to konieczność przekształ-
cenia 33 byłych oddziałów regionalnych w placówki
terenowe.
Zmiana struktury organizacyjnej kasy była ko-
niecznością, gdyż KRUS jako jedyny organ admini-
stracji publicznej w Polsce funkcjonował w układzie
nieprzystającym do obowiązującego od 1999 r. po-
działu administracyjnego kraju. Utrzymywanie w dal-
szym ciągu 49 oddziałów regionalnych KRUS budzi-
ło wątpliwości, szczególnie w obszarze przejrzystości

zarządzania i efektywności realizowanych zadań.
Z tego powodu podjęte zostały działania w celu ra-
cjonalizacji zarządzania systemem ubezpieczenia
społecznego rolników.
Pragnę podkreślić, że zmiany w organizacji kasy
w żaden sposób nie spowodowały pogorszenia jako-
ści realizowanych ustawowych zadań KRUS ani nie
wpłynęły negatywnie na obsługę ubezpieczonych
i świadczeniobiorców, którzy tak jak dotychczas
mogą załatwiać wszelkie sprawy dotyczące ubezpie-
czenia społecznego rolników w każdym oddziale re-
gionalnym, jak i placówce terenowej KRUS.
Jednocześnie wyrażam pogląd, że z punktu wi-
dzenia rolników najważniejsza jest fachowość obsłu-
gi oraz możliwość otrzymania pomocy w rozwiązy-
waniu niejednokrotnie skomplikowanych spraw ubez-
pieczeniowych. Jestem przekonany, że służby KRUS
pracujące na rzecz rolników, także tych z powiatu
tarnowskiego, dokładają wszelkich starań, aby zmia-
ny organizacyjne nie miały wpływu na jakość świad-
czonych usług.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej obaw o miejsca
pracy osób zatrudnionych w placówce terenowej w Tar-
nowie, popieram stanowisko prezesa KRUS przedsta-
wione w liście otwartym z dnia 4 października 2007 r.
skierowanym do wszystkich pracowników kasy (list
został zamieszczony w Internecie, do którego dostęp
mają wszyscy pracownicy). W liście tym prezes poin-
formował pracowników, że intencją zaproponowanej
zmiany struktury organizacyjnej KRUS nie było
zmniejszenie zatrudnienia oraz zwolnienie pracowni-
ków. Nie ma więc mowy o masowych zwolnieniach,
a osoby, które w wyniku koniecznych przesunięć nie
mogłyby wykonywać dotychczasowej pracy, otrzymają
inne propozycje uwzględniające ich kwalifikacje oraz
staż pracy. Ponadto, jak wskazuje prezes kasy, możli-
we jest takie zorganizowanie działalności oddziałów
regionalnych, aby równomiernie wykorzystać posiada-
ny potencjał, tj. kadry i zasoby materialne, wszystkich
jednostek organizacyjnych kasy.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Walentego Tomaki
w sprawie zadośćuczynienia
za przymusową pracę byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
(2660)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 21 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2660/08,
dotyczące interpelacji posła Jana Walentego Tomaki
719
w sprawie zadośćuczynienia za przymusową pracę
byłych junaków z Powszechnej Organizacji „Służba
Polsce”, uprzejmie informuję:
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych juna-
ków „Służby Polsce” była przedmiotem uwagi za-
równo poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównymi mankamentami
projektu, wskazywanymi w trakcie prac legislacyj-
nych, był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,
czy dobrowolnie, była głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989, różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie „Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna, zawierająca ocze-
kiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli m.in. junacy Służby Polsce, osoby wysie-
dlone w czasie wojny ze swego miejsca zamieszka-
nia, małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby roz-
minowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary akcji
„Wisła”, a także szereg innych kategorii poszkodo-
wanych. W założeniach oszacowane zostały środki
finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na ewentu-
alne spełnienie tych oczekiwań, które łącznie okre-
ślono na co najmniej 4,5 mld zł. Przyjęte przez Radę
Ministrów w dniu 27 marca 2007 r. „Założenia no-
welizacji prawa kombatanckiego” nie uwzględniają
tych postulatów. W projekcie nowego prawa komba-
tanckiego wzięto pod uwagę tylko te kategorie osób,
o których mowa w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia
2006 r., obligującej rząd do przyjęcia rozwiązań za-
pewniających pomoc finansową państwa dla osób
walczących o wolną Polskę w latach 1939–1989,
znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej.
Tym samym założenia nie uwzględniają roszczeń
byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia Wetera-
nów Pracy Przymusowej Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Na podstawie „Założeń” opracowany został pro-
jekt ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczest-
ników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opo-
zycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych. Projekt
ustawy był przedmiotem konsultacji społecznych
i uzyskał akceptację środowisk kombatanckich.
720
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w maju 2008 r. projekt ustawy skiero-
wany zostanie do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Grzegorza Pisalskiego
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie sprzeciwu środowiska lekarskiego
wobec planowanej zmiany ustawy
o izbach lekarskich, w tym zwłaszcza
proponowanej likwidacji 7 okręgowych izb
(2661)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji pani poseł Bożeny Kotkowskiej
i pana posła Grzegorza Pisalskiego z dnia 10 kwiet-
nia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 21 kwiet-
nia 2008 r., znak: SPS-023-2661/08, w sprawie
sprzeciwu środowiska lekarskiego wobec planowa-
nej zmiany ustawy o izbach lekarskich, w tym
zwłaszcza proponowanej likwidacji 7 okręgowych
izb, uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej rozpo-
częły się prace nad projektem nowej ustawy o izbach
lekarskich, która w sposób kompleksowy ureguluje
zasady działania samorządu lekarskiego. Zawarte
w projekcie propozycje uregulowań zmierzają do
zmiany obszarów działania okręgowych izb lekar-
skich. Należy jednak pamiętać, iż projekt ten jest
w fazie początkowych prac, zostanie jeszcze podda-
ny szerokim konsultacjom, w trakcie których m.in.
Naczelna Izba Lekarska jako podmiot, której zakres
działania dotyczy projekt, będzie mogła przedstawić
swoje stanowisko odnośnie do propozycji w nim za-
wartych. Następnie projekt ten zostanie przedłożo-
ny pod obrady Rady Ministrów, a po przyjęciu przez
rząd – skierowany do Sejmu RP. Ostateczny kształt
ustawy uzależniony więc jest od toczących się prac
legislacyjnych.
Należy dodać, iż poselski projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o izbach lekarskich (druk sejmowy nr 216)
będący obecnie przedmiotem prac Sejmu RP, zawie-
rający propozycje mające na celu dostosowanie ob-
szarów działania okręgowych izb lekarskich do ob-
szarów województw, został przygotowany przez gru-
pę posłów niebędących w koalicji rządzącej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego, Marka Zielińskiego
i Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
w sprawie pomocy państwa w spłacie
niektórych kredytów mieszkaniowych (2663)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam odpowiedź na przekazaną przez ministra
finansów interpelację posłów: Agnieszki Kozłow-
skiej-Rajewicz, Piotra Waśki, Macieja Orzechowskie-
go i Marka Zielińskiego z dnia 21 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2663/08, w sprawie zmiany ustawy
z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spła-
cie niektórych kredytów mieszkaniowych, udziela-
niu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom
wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1115, ze zm.).
Jedna ze zgłoszonych propozycji miałaby polegać
na zmniejszeniu wysokości normatywu spłaty kre-
dytu za 1 m² powierzchni użytkowej mieszkania,
wynikającej z art. 7 ust. 2 ustawy, tj. na zastąpieniu
liczby 300 liczbą 400, co skutkowałoby jego obniże-
niem, a tym samym zmniejszeniem wysokości mie-
sięcznej raty spłaty kredytu mieszkaniowego.
Uprzejmie informuję, iż od 1996 r., tj. od dnia wej-
ścia w życie ww. ustawy, normatyw spłaty kredytu
był zróżnicowany i ustalany na okresy półroczne dla
poszczególnych województw jako iloraz przeciętnego
miesięcznego wynagrodzenia za pracę w danym wo-
jewództwie za I albo III kwartał oraz liczby nie mniej-
szej niż 400. W ten sposób ustalony normatyw śred-
nio w kraju w II półroczu 1999 r. wynosił 2,92 zł/m²
p.u.; w I kwartale 2000 r. – 3,29 zł/m² p.u.
Ustawą z dnia 16 grudnia 1999 r. o zmianie usta-
wy o pomocy państwa (Dz. U. z 2000 r. Nr 3, poz. 27)
od II kwartału 2000 r. normatyw ustalony został
w jednakowej wysokości dla całego kraju jako iloraz
najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników
oraz liczby 300 i w okresie od II kw. 2000 r. do I kw.
2001 r. wynosił 2,33 zł/m² p.u.
W ustawie z dnia 10 października 2002 r. o mini-
malnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200,
poz. 1679) normatyw spłaty kredytu ustalony został
w oparciu o minimalne wynagrodzenie wynoszące
760 zł i w 2003 r. wynosił 2,53 zł/m² p.u. Tak ustalo-
ny normatyw podlega corocznej waloryzacji wskaź-
nikiem wzrostu cen towarów i usług konsumpcyj-
nych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku,
w którym kwota ta ulega podwyższeniu, w stosunku
do analogicznego okresu roku poprzedniego. Wzrost
minimalnego wynagrodzenia za pracę nie wpływa
na wysokość normatywu. Aktualnie normatyw wy-
nosi 2,78 zł/m² p.u. i jest znacznie niższy od obowią-
zującego np. w I kwartale 2000 r.

W tej sytuacji nie mogę pozytywnie odnieść się
do propozycji dalszego obniżenia wysokości norma-
tywu spłaty kredytów mieszkaniowych, tym bar-
dziej że skutki takiego obniżenia obciążałyby budżet
państwa poprzez:
— zwiększenie corocznych wydatków na przej-
ściowy wykup odsetek,
— zmniejszenie corocznych wpływów do budżetu
państwa z tytułu spłat zadłużenia z tytułu przej-
ściowego wykupienia odsetek.
Odnosząc się do drugiej propozycji zmiany
ustawy polegającej na skróceniu z 20 do 10 lat
okresu systematycznej i terminowej spłaty zadłuże-
nia, o którym mowa w art. 10a ustawy, uprzejmie
informuję, iż grupa posłów złożyła w Sejmie RP pro-
jekt zmiany ww. ustawy o pomocy państwa (druk
sejmowy nr 462). Projekt ten dotyczy między inny-
mi skrócenia o 10 lat okresu systematycznej i termi-
nowej spłaty zadłużenia liczonej od 1 stycznia 1998 r.
lub od każdego następującego kwartału, nie później
jednak niż od 1 stycznia 2006 r., po upływie którego
nastąpiłoby umorzenie zadłużenia z tytułu skapita-
lizowanych odsetek oraz z tytułu przejściowego wy-
kupu odsetek.
Skutki projektowanej nowelizacji ustawy, które
musiałby ponieść budżet państwa już w 2008 r.,
oszacowane zostały przez ministerstwo na około
2 mld zł. Należy przy tym podkreślić, że dziesięcio-
letni okres spłaty liczony od 1 stycznia 1998 r. dla
zdecydowanej większości kredytobiorców upłynął
z dniem 31 grudnia 2007 r.
Nie kwestionując społecznych korzyści, które wy-
nikałyby z przedmiotowej inicjatywy grupy posłów,
aktualnie nie ma możliwości sfinansowania z bu-
dżetu państwa zaproponowanych rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego, Marka Zielińskiego
i Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
w sprawie wysokości świadczenia
przysługującego z tytułu rezygnacji
z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w związku z koniecznością opieki
nad dzieckiem niepełnosprawnym (2664)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 21 kwietnia 2008 r. dotyczące interpelacji po-
słów Macieja Orzechowskiego, Marka Zielińskiego
i Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz w sprawie wyso-
721
kości świadczenia przysługującego z tytułu rezy-
gnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem
niepełnosprawnym, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwoty
poszczególnych świadczeń, a więc także kwota świad-
czenia pielęgnacyjnego, podlegają weryfikacji co 3 lata.
Datą najbliższej weryfikacji jest 1 września 2009 r.
Przepisy ww. ustawy nie przewidują innej formy we-
ryfikacji kwot świadczeń rodzinnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w roku bie-
żącym minister pracy i polityki społecznej zleci In-
stytutowi Pracy i Spraw Socjalnych przeprowadze-
nie badań progu wsparcia dochodowego rodzin, któ-
re, zgodnie z ustawą, będą podstawą weryfikacji wy-
sokości kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych oraz wysokości poszczegól-
nych świadczeń w terminie od 1 września 2009 r.
Odnośnie do zasad przyznawania świadczenia
pielęgnacyjnego uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych
świadczenie pielęgnacyjne jest świadczeniem przy-
sługującym rodzicowi, który nie podejmuje lub rezy-
gnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w celu sprawowania opieki nad dzieckiem niepełno-
sprawnym. Z tego też względu osoby aktywne zawo-
dowo nie mają prawa do ww. świadczenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego,
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
i Jarosława Katulskiego
w sprawie warunków sanitarnych
dla zakładów opieki zdrowotnej
w części dotyczącej sterylizacji narzędzi (2665)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 21 kwietnia 2008 r.
(znak: SPS-023-2665/08) interpelację posłów: Ma-
cieja Orzechowskiego, Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
wicz i Jarosława Katulskiego z dnia 8 kwietnia 2008 r.
w sprawie warunków sanitarnych dla zakładów
opieki zdrowotnej w części dotyczącej sterylizacji
narzędzi, pragnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje.
722
Przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim po-
winny odpowiadać pod względem fachowym i sani-
tarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 213 poz. 1568, z późn. zm.)
określają wymagania fachowe i sanitarne m.in. dla
centralnej sterylizatorni w szpitalu (rozdział XII za-
łącznika nr 1 do rozporządzenia: Wymagania szcze-
gółowe, jakim powinny odpowiadać pod względem
fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia
szpitala).
Przepis wyżej przywołanego rozporządzenia mi-
nistra zdrowia odnoszący się do wymagań dla cen-
tralnych sterylizatorni nie dotyczy innych niż szpi-
tale zakładów opieki zdrowotnej. W szczególności
wymóg organizowania centralnej sterylizatorni nie
dotyczy przychodni.
W interpelacji poselskiej zarzucono, że organy
Państwowej Inspekcji Sanitarnej wymagają bez
podstawy prawnej organizowania centralnej steryli-
zatorni w przychodniach, nie podano jednak bliż-
szych informacji dotyczących organów Państwowej
Inspekcji Sanitarnej.
Zgodnie z uzyskanymi wyjaśnieniami główny in-
spektor sanitarny, koordynujący i nadzorujący dzia-
łalność państwowych powiatowych i wojewódzkich
inspektorów sanitarnych, nie wydawał dyspozycji,
które w sposób sprzeczny z obowiązującym prawem
nakazywałyby podległym organom wymaganie od
zakładów opieki zdrowotnej, które nie są szpitalami,
posiadania centralnej sterylizatorni. Do głównego
inspektora sanitarnego nie wpływały dotychczas,
w rozważanym aspekcie, interwencje dotyczące wy-
danych przez organy Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej postanowień stanowiących opinię sanitarną wy-
maganą przez organy rejestrowe w związku z wpi-
sem do rejestru zakładów opieki zdrowotnej na pod-
stawie przepisów o zakładach opieki zdrowotnej. Nie
wpływały również skargi na bezprawne działania
organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej w tym
zakresie. Przyczyną interpelacji poselskiej mogło
być natomiast sprzeczne z prawem stosowanie prze-
pisów rozporządzenia przez bliżej nieokreślonego
państwowego powiatowego inspektora sanitarnego.
Reasumując, przedstawione w interpelacji obawy
dotyczące konieczności zapewnienia w przychodni
centralnych sterylizatorni nie znajdują uzasadnie-
nia w obowiązujących przepisach prawnych dotyczą-
cych zakładów opieki zdrowotnej.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż przypadki
wystąpienia podnoszonych nieprawidłowości będą
niezwłocznie weryfikowane.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie treści raportu o działalności
Centralnego Biura Antykorupcyjnego
przygotowanego przez sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julię Piterę (2667)
Szanowny Panie Marszałku! Działając na pod-
stawie upoważnienia pana Donalda Tuska, prezesa
Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację pana
posła Jarosława Zielińskiego, uprzejmie informuję,
że zgodnie z art. 19 ustawy o ochronie informacji
niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631 ze
zm.) dopuszczalne jest nadawanie różnych klauzul
tajności częściom dokumentu, a całemu zbiorowi
przyznaje się klauzulę co najmniej równą najwyż-
szej zaklasyfikowanej informacji lub najwyższej
klauzuli w zbiorze. Ponieważ projekt dokumentu
przygotowywany jest na podstawie różnych mate-
riałów, w tym także opatrzonych klauzulami tajno-
ści – ze względu na konieczność zapewnienia ich
prawidłowej ochrony – zdecydowałam o oznaczeniu
projektu dokumentu klauzulą „tajne”.
Zgodnie z § 2 ust. 1 oraz § 5 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 27 listopada 2007 r. w sprawie Peł-
nomocnika Rządu do Spraw Opracowania Progra-
mu Zapobiegania Nieprawidłowościom w Instytu-
cjach Publicznych (Dz.U. z dnia 30 listopada 2007 r.)
do zadań pełnomocnika należy opracowanie progra-
mu zapobiegania nieprawidłowościom w instytu-
cjach publicznych, a organy administracji rządowej
są obowiązane do współdziałania i udzielania pomo-
cy pełnomocnikowi, w szczególności i przez udostęp-
nienie mu informacji i dokumentów niezbędnych do
realizacji jego zadań.
Jednocześnie wyjaśniam, że wszystkie moje pu-
bliczne wypowiedzi dotyczyły projektu dokumentu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Borowskiego
w sprawie podjęcia działań mających na celu
rozwiązanie problemu świadczenia usług
taksówkowych przez osoby nieuprawnione
korzystające z licencji transportu
okazjonalnego (2668)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację przekazaną mi przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 16 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2668/
08), w sprawie podjęcia działań mających na celu
rozwiązanie kwestii, która dotyczy świadczenia
usług taksówkowych przez osoby nieuprawnione ko-
rzystające z licencji na wykonywanie transportu
okazjonalnego osób, uprzejmie informuję, że przepi-
sy ustawy o transporcie drogowym w swoich obec-
nych uregulowaniach rozróżniają w zakresie prze-
wozu osób samochodem osobowym:
a) przewóz taksówką;
b) przewozy samochodami osobowymi niebędą-
cymi taksówkami.
Obydwa rodzaje przewozów odbywają się pojaz-
dami osobowymi. Natomiast warunki uzyskania li-
cencji są odmienne dla przewoźników wykonujących
ww. przewozy.
Licencja na taksówkę udzielana jest na określony
pojazd i obszar. Oznacza to, że liczba licencji na tak-
sówkę musi odpowiadać liczbie pojazdów zgłoszo-
nych we wniosku przez przedsiębiorcę. Natomiast
w przypadku przewozów okazjonalnych przedsię-
biorca otrzymuje jedną licencję na wykonywanie
krajowego transportu drogowego osób pojazdem sa-
mochodowym niebędącym taksówką oraz wypisy
z licencji odpowiadające liczbie zgłoszonych pojaz-
dów, która zgodnie z art. 12 ust. 1b ustawy o trans-
porcie drogowym nie uprawnia do wykonywania
transportu drogowego taksówką. Odmienność wa-
runków przy ubieganiu się o licencje, a także kwe-
stie związane z wyposażeniem pojazdów w urządze-
nia techniczne związane z określeniem odległości
przewozu i sposobu naliczania należności za prze-
wóz osób oraz oznakowania na zewnątrz tych pojaz-
dów samochodowych stały się powodem konfliktu
między obydwiema grupami przewoźników: taksów-
karzami i przewoźnikami okazjonalnymi. Sformuło-
wany też został zarzut odnośnie naruszania konsty-
tucyjnej zasady swobody i wolności działalności go-
spodarczej poprzez wprowadzenie ograniczeń (zaka-
zów) dla przewoźników okazjonalnych zawarty
w art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym.
Wnioskowano również o odstąpienie od limitowania
liczby taksówek.
W związku z powyższym resort transportu po
konsultacjach z MSWiA oraz korporacjami zrzesza-
723
jącymi przewoźników, a także biorąc pod uwagę sta-
nowisko Ogólnopolskiej Organizacji Pracodawców
Transportu Drogowego w Warszawie, przygotował
projekt zmiany ustawy o transporcie drogowym
w części dotyczącej warunków wykonywania trans-
portu drogowego osób.
Zaproponowane zmiany mają na celu ujednolice-
nie warunków niezbędnych do uzyskania licencji na
transport drogowy osób samochodem osobowym i tak-
sówką. Uznano również za niezbędne, aby przedsię-
biorca lub zatrudnieni przez niego kierowcy oprócz
posiadania zaświadczenia o ukończeniu szkolenia
w zakresie transportu drogowego taksówką (potwier-
dzonego zdanym egzaminem) wykazali się również
co najmniej 3-letnią praktyka posiadania stosownego
prawa jazdy. Przyczyni się to niewątpliwie do wzro-
stu bezpieczeństwa przewożonych osób.
Projektowana zmiana ustala także jednolite kry-
teria, po spełnieniu których udzielana jest licencja na
transport drogowy osób taksówką i transport osób
samochodem osobowym. Ujednolicono również sys-
tem licencjonowania transportu drogowego osób tak-
sówką i transportu drogowego samochodem osobo-
wym – licencja i wypisy będą udzielone na każdy po-
jazd. Dlatego w przepisach przejściowych zamieszczo-
no zapis, że przedsiębiorcy prowadzący transport
drogowy samochodem osobowym lub taksówką w okre-
sie 1 roku od wejścia w życie ustawy są zobowiązani
wystąpić do organu udzielającego licencji z wnioskiem
o wymianę dokumentów uprawniających do wykony-
wania transportu taksówką i samochodem osobo-
wym. Za wymianę dokumentów organy licencyjne
pobierać będą opłatę w wysokości 100 zł.
Projekt zmiany ustawy po uzgodnieniach we-
wnątrzresortowych został przesłany do konsultacji
społecznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie problemów związanych
z przepływem pracowników
zza wschodniej granicy i trudnej sytuacji
polskich producentów rolnych (2669)
Odpowiadając na przekazaną przez Pana Mar-
szałka interpelację, którą złożył pan poseł Marek
Opioła (pismo SPS-023-2669/08 z dnia 21 kwietnia
724
br.) w sprawie problemów związanych z przepływem
pracowników zza wschodniej granicy i trudnej sytu-
acji polskich producentów rolnych, pragnę poinfor-
mować, iż z dniem 1 lutego 2008 r. w wyniku nowe-
lizacji przepisów regulujących dostęp cudzoziemców
do polskiego rynku pracy obywatele państw grani-
czących z RP mogą podejmować krótkoterminowe
zatrudnienie we wszystkich sektorach gospodarki,
w okresie do sześciu miesięcy w ciągu kolejnych
dwunastu miesięcy, bez konieczności uzyskiwania
zezwolenia na pracę. Warunkiem jest uzyskanie
przez takiego cudzoziemca oświadczenia pracodaw-
cy o zamiarze powierzenia pracy, zarejestrowanego
w powiatowym urzędzie pracy właściwym dla sie-
dziby lub miejsca zamieszkania wnioskującego.
Załatwienie tych formalności odbywa się z reguły
w trakcie jednej, kilkunastominutowej wizyty w PUP
i nie wymaga ponoszenia kosztów przez pracodawcę
bądź cudzoziemca. Biorąc pod uwagę specyfikę pracy
sezonowej, a także doświadczenia innych państw eu-
ropejskich o bogatszym, wieloletnim doświadczeniu
w zakresie takiego zatrudnienia, w opinii minister-
stwa obowiązująca procedura jest rozwiązaniem opty-
malnym. Daje ona możliwość świadczenia pracy nie-
przerwanie przez okres do sześciu miesięcy, a w zależ-
ności od potrzeb sadownika może być ona wykonywa-
na w kilku krótszych okresach.
Warto wspomnieć, iż w pierwszym kwartale
bieżącego roku spośród 39 tys. oświadczeń zareje-
strowanych w PUP dla obywateli Ukrainy, Biało-
rusi i Federacji Rosyjskiej blisko 50% dotyczyło
prac krótkoterminowych o charakterze sezonowym
w rolnictwie.
Należy jednocześnie przypomnieć, iż z końcem
października ub. r. obniżona została wysokość wpła-
ty dokonywanej przez pracodawcę w związku ze zło-
żeniem wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cu-
dzoziemca. W przypadku pracy krótkoterminowej,
także sezonowej, wykonywanej w okresie do trzech
miesięcy, wpłata ta wynosi 50 zł (poprzednia kwota
wpłaty odpowiadała minimalnej płacy w Polsce
i wynosiła 936 zł). Dotyczy to przypadków zatrud-
niania cudzoziemców z państw trzecich innych niż
sąsiadujące.
Aktualnie prowadzone są prace nad nowelizacją
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy. W ramach tych
prac przewidywane są zmiany także w zakresie za-
trudniania cudzoziemców znacznie upraszczające
procedury związane z dopuszczaniem cudzoziemców
do krajowego rynku pracy. Projekt tego aktu zosta-
nie niebawem przekazany do konsultacji.
Jak poinformowało mnie Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi, w ramach prac nad reformą sys-
temu ubezpieczenia społecznego rolników rozważa-
na jest możliwość objęcia pracowników najemnych
zatrudnianych w gospodarstwach rolnych ubezpie-
czeniem w KRUS, co przyczyniłoby się do obniżenia
kosztów pracy. Warto wspomnieć, iż roczne zapo-
trzebowanie na pracowników sezonowych w rolnic-
twie szacowane jest przez resort rolnictwa na pozio-
mie 0,5 mln osób.
Ponadto na podstawie informacji otrzymanej
z Ministerstwa Spraw Zagranicznych (właściwego
w zakresie problematyki wizowej) pragnę poinfor-
mować Pana Marszałka, iż procedury związane
z wydawaniem wiz jednolitych (schengeńskich) re-
gulują: Konwencja wykonawcza z dnia 19 czerwca
1990 r. do układu Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r.
między rządami państw Unii Gospodarczej Bene-
luksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki
Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kon-
troli na wspólnych granicach oraz Wspólna instruk-
cja konsularna a także stosowne umowy dwustron-
ne zawarte w ubiegłym roku z Białorusią, Ukrainą
i Federacją Rosyjską.
Postanowienia zawarte w przywołanych wyżej
aktach wskazują, iż czynności konsularne związane
z podjęciem decyzji wizowych nie powinny przekra-
czać 10 dni roboczych. W przypadkach szczególnych
okres ten może ulec skróceniu do 3 dni.
Polskie placówki konsularne mają także możli-
wość wystawiania cudzoziemcom wiz krajowych.
Zasady i tryb ich przyznawania reguluje polskie pra-
wo. Wizy te mogą być przyznawane na okres powy-
żej trzech miesięcy pobytu i uprawniają one do prze-
bywania tylko na terytorium Polski. Wizy takie od
1 lutego br. przyznawane są także pracownikom se-
zonowym z państw graniczących z RP.
Okres oczekiwania na wizę krajową jest krótszy
niż w sytuacji ubiegania się o wizę jednolitą. Konsul
bowiem podejmując decyzję wizową, nie musi w tym
przypadku stosować czasochłonnych procedur kon-
sultacyjnych przewidzianych dla państw obszaru
Schengen.
Wprowadzone w ostatnim okresie ułatwienia
w zatrudnianiu cudzoziemców ze Wschodu spowodo-
wały znaczny wzrost liczby składanych wniosków
wizowych w polskich placówkach dyplomatyczno-
-konsularnych na Białorusi, Ukrainie i w Federacji
Rosyjskiej. Szczególnie wzmożony napływ takich
wniosków daje się zaobserwować na Ukrainie.
W pierwszym kwartale bieżącego roku pięć polskich
placówek dyplomatyczno-konsularnych funkcjonu-
jących w tym kraju wystawiło dla pracowników po-
dejmujących krótkoterminowe (sezonowe) zatrud-
nienie łącznie 14 092 wiz z prawem do pracy. Stano-
wi to ponad 89% takich wiz udzielonych przez
wszystkie polskie konsulaty w państwach graniczą-
cych z RP na wschodzie. Najwięcej wiz z prawem do
pracy wystawił konsulat we Lwowie – 11 294. Pla-
cówki na Białorusi i w Federacji Rosyjskiej wystawi-
ły w analogicznym okresie łącznie 1689 takich wiz.
Konsulat generalny we Lwowie z dniem 14 kwiet-
nia r. dla usprawnienia pracy urzędu wprowadził
możliwość dokonywania zapisów internetowych bez
ograniczeń terminowych, oddzielnie dla osób ubie-
gających się o wizy uprawniające do wykonywania
pracy. Zwiększono także stan etatowy konsulatu ge-
neralnego we Lwowie.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych podejmuje
działania na rzecz poprawy sytuacji lokalowej tego
urzędu. Wydział wizowy zostanie przeniesiony z koń-
cem czerwca br. do nowego pawilonu, co znacznie
zwiększy możliwości przyjmowania interesantów i po-
prawę obsługi wizowej. W trakcie budowy znajduje
się nowy budynek dla potrzeb konsulatu. Oddanie
nowej siedziby planowane jest w II połowie 2009 r.
Przewiduje się także rozszerzenie sieci urzędów
konsularnych. Prowadzone są w tej sprawie rozmo-
wy z przedstawicielami władz Ukrainy.
MSZ zapewnia, iż polskie urzędy konsularne
działające w wymienionych wyżej państwach, mimo
istniejących problemów organizacyjno-kadrowych,
dokładają wszelkich starań, by cudzoziemcy zamie-
rzający podjąć pracę sezonową w Polsce traktowani
byli priorytetowo, a wizy uprawniające do wykony-
wania takiej pracy wystawiane były możliwie szyb-
ko i sprawnie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” przedsięwzięcia
„Modernizacja oczyszczalni ścieków
i rozbudowa kanalizacji sanitarnej
w gminie Łapy” (2670)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje pana posła Józefa Klimy dołączone do
pism Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia br. (znak:
SPS-023-2671/08) w sprawie projektu pn. „Zinte-
growanego Systemu Gospodarki Odpadami na tere-
nie Związku Gmin Puszczy Białowieskiej i dorzecza
Bugu” oraz z dnia 23 kwietnia br. (znak: SPS-023-
-2670/08) w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
PO IiŚ projektu pn. „Modernizacja oczyszczalni
ścieków i rozbudowa kanalizacji sanitarnej w gmi-
nie Łapy”, pragnę poniżej przedstawić następujące
wyjaśnienia.
Dotyczy: „Zintegrowanego Systemu Gospodarki
Odpadami na terenie Związku Gmin Regionu Pusz-
czy Białowieskiej i dorzecza Bugu”.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. wery-
fikacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
725
wanych w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor
Polski” w październiku i listopadzie 2007 r. pod ką-
tem ich zgodności z kryteriami strategicznymi, do-
stępności alokacji finansowej czy też możliwości
realizacji w okresie 2007–2015, (zgodnie z zasadą
automatycznego anulowania wsparcia unijnego
tzw. „n+2/n+2”). W szczególności pod uwagę brano
strategiczny charakter projektu (wpływ na osią-
gnięcie celów priorytetu) stopień wpływu projektu
na osiągnięcie wskaźników programu operacyjne-
go oraz skalę oddziaływania projektu, zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w Wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
torowania projektów indywidualnych, zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Na liście
projektów indywidualnych ogłoszonej dnia 1 lutego
2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające ww.
kryteriów strategicznych.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty,
dla których wnioski o dofinansowanie zostały prze-
kazane Komisji Europejskiej w latach 2004–2006,
a które z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–
–2006 nie uzyskały dofinansowania. Ponadto na li-
ście znalazły się jedynie inwestycje dotyczące budo-
wy zakładów termicznego unieszkodliwiania odpa-
dów o dużej skali oddziaływania i znacznym stopniu
skomplikowania ze względu na swoje oddziaływanie
na środowisko przyrodnicze i społeczne, które wy-
magają szczególnego monitorowania przygotowania
do realizacji w celu jak najefektywniejszej później-
szej realizacji.
Uprzejmie informuję, że projekt z terenu woj.
podlaskiego np. Zintegrowany System Gospodarki
odpadami na terenie gmin Puszczy Białowieskiej
i Dorzecza Bugu ze względu na swój standardowy,
powtarzalny charakter jest rekomendowany do udzia-
łu w procedurze konkursowej.
Pragnę jednocześnie podkreślić, że procedura
konkursowa zwiększy szanse na dofinansowanie ze
środków PO IiŚ projektów w najwyższym stopniu
przygotowanych do realizacji, co pozwoli na najefek-
tywniejsze i szybsze wykorzystanie środków unij-
nych. Wszystkie projekty, zarówno te już umieszczo-
ne na liście jak i biorące udział w konkursie, będą
oceniane według tego samego zestawu kryteriów,
które zostały zatwierdzone przez Komitet Monito-
rujący dnia 6 marca br. Ministerstwo Środowiska
ogłosiło pierwsze konkursy dla projektów z zakresu
priorytetów I i II dnia 18 marca br. Nabór wniosków
prowadzony jest w dniach od 21 kwietnia do 26 maja
br. Szczegółowe informacje dostępne są na stronie
Ministerstwa Środowiska (na serwerze Centrum In-
formacji o Środowisku) pod linkiem Infrastruktura
i Środowisko: http://www.ekoportal.pl/jetspeed/por-
tal/portal/Fundusze_UE/POIiS/
Dotyczy: Usunięcia z listy indykatywnej PO IiŚ
przedsięwzięcia „Modernizacja oczyszczalni ścieków
i rozbudowa kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy”.
726
Projekt pn. „Modernizacja oczyszczalni cieków
i rozbudowa kanalizacji sanitarnej w gminie Łapy”
był wpisany jako projekt rezerwowy na listę projek-
tów indywidualnych ogłoszoną w Monitorze Polskim
dnia 14 listopada 2007 r. W ramach priorytetu I: Go-
spodarka wodno-ściekowa na listach podstawowej
i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło się zbyt
dużo projektów, co powodowało wielokrotne prze-
kroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji bene-
ficjenci projektów rezerwowych nie mieli realnej
szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z pro-
pozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia
1 lutego br. przez ministra rozwoju regionalnego,
zweryfikowana lista projektów indywidualnych w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko” w zakresie sektora środowiska została
znacznie ograniczona. Znaczna część alokacji dla
priorytetu I została uwolniona i przeznaczona na
procedurę konkursową. Jednocześnie zrezygnowa-
no z list rezerwowych dla sektora środowiska. To
spowodowało, że państwa projekt nie znalazł się na
zweryfikowanej liście projektów indywidualnych.
Obecnie nie ma możliwości, aby projekt został
dopisany do ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy. Ubie-
ganie się o uzyskanie dofinansowania będzie możli-
we na drodze procedury konkursowej, co pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację projek-
tów w najwyższym stopniu przygotowanych do reali-
zacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze i naj-
szybsze wykorzystanie środków unijnych. Wszystkie
projekty, zarówno te już umieszczone na liście jak
i biorące udział w konkursie, będą oceniane według
tego samego zestawu kryteriów, które zostały za-
twierdzone przez Komitet Monitorujący dnia 6 mar-
ca br. Ministerstwo Środowiska ogłosiło pierwsze
konkursy dla projektów z priorytetów I i II dnia
18 marca br. Nabór wniosków prowadzony jest
w dniach od 21 kwietnia do 26 maja br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie Zintegrowanego Systemu
Gospodarki Odpadami na terenie
Związku Gmin Regionu
Puszczy Białowieskiej i dorzecza Bugu (2671)*)
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie decyzji o wykreśleniu
z listy indykatywnej projektów
dofinansowywanych ze środków
Unii Europejskiej w latach 2007–2013 budowy
zbiornika wodnego Kąty–Myscowa (2672)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Burego dołączoną do
pisma Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia br. (znak
SPS-023-2672/08) w sprawie wykreślenia z listy in-
dykatywnej projektu pn. „Budowa zbiornika wodne-
go Kąty-Myscowa (Krempna) na Wisłoce” pragnę
poniżej przedstawić następujące wyjaśnienie.
Co zdecydowało o tym, że rząd wykreślił budowę
zbiornika Kąty-Myscowa z listy projektów, których
realizacja mogłaby być współfinansowana ze środ-
ków unijnych?
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfi-
kacji było przede wszystkim przeanalizowanie pro-
jektów umieszczonych na listach dla Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opubliko-
wanych w Dzienniku Urzędowym RP Monitor Polski
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem ich
zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycz-
nego anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/n+3).
Projekt pn. „Budowa zbiornika wodnego Kąty-
-Myscowa (Krempna) na Wisłoce” został usunięty
z listy, gdyż zgodnie z oceną Ministerstwa Środowi-
ska jest on w niewystarczającym stopniu gotowy do
realizacji. Zgodnie z informacjami przekazanymi
*) Patrz odpowiedź na interpelację nr 2670 s. 725.

przez Ministerstwo Środowiska do Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego ww. projekt uzyskał 2 punk-
ty gotowości na 25 możliwych. Projekt ten, pomimo
strategicznego charakteru, został oceniony jako je-
den z najsłabiej przygotowanych do wnioskowania
spośród wszystkich projektów działania 3.1 ujętych
w obwieszczeniu ministra rozwoju regionalnego
z dnia 14 listopada 2007 r.
Uprzejmie informuję, że kryterium gotowości
projektu wynika z kryterium strategicznego ujętego
w wytycznych w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitorowania projektów indywidualnych,
zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, ja-
kim jest stopień wpływu na osiągnięcie wskaźników
SRK, NSRO oraz programu operacyjnego (punkt 26
podpunkt 5 wytycznych), a także kryteriów dodat-
kowych, uszczegółowiających kryteria zawarte w wy-
tycznych, tj. gotowości do realizacji w terminach od-
powiadających możliwości realizacji w okresie 2007–
–2015, jak i sprzyjaniu spełnienia wymogów zasady
n+3/n+2. W związku z powyższym tylko projekty
o największym stopniu przygotowania, które jedno-
cześnie nie stwarzają istotnego zagrożenia dla reali-
zacji założonych w Programie Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” celów i wskaźników oraz
utraty środków przewidzianych w programie, zosta-
ły uwzględnione na liście.
W zakresie gotowości do realizacji inwestycji
sprawdzane były: stopień własności gruntów, stan
prawny beneficjenta i przygotowanie instytucjonal-
ne do wdrażania (powołanie pełnomocnika ds. reali-
zacji projektu oraz jednostki realizującej projekt),
wartość zadań inwestycyjnych posiadających po-
zwolenia na budowę w stosunku do wartości wszyst-
kich zadań, wartość kontraktów posiadających do-
kumentacje przetargową w stosunku do całkowitej
wartości projektu. Ponadto informuję, że gotowość
do realizacji inwestycji w kształcie omówionym po-
wyżej jest jednym z kryteriów oceny projektu przy-
jętych przez Komitet Monitorujący PO IiŚ dnia
6 marca br.
Czy rząd zamierza wspomóc finansowo realizację
tej inwestycji, a jeżeli tak, to proszę o poinformowa-
nie, w jaki sposób miałoby się to odbywać?
Czy resort rozwoju regionalnego dostrzega po-
trzebę pilnego rozpoczęcia budowy zbiornika wod-
nego Kąty-Myscowa, tym bardziej że w ubiegłych
latach na wspomnianą inwestycję zostały wyasy-
gnowane określone środki pieniężne?
Zgodnie z wytycznymi MRR w zakresie jednoli-
tego systemu zarządzania i monitorowania projek-
tów, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwo-
ju istnieje możliwość aktualizacji listy projektów
indywidualnych 2 razy do roku (w terminie do dnia
31 lipca i do dnia 31 grudnia). Propozycję zmian,
w tym również propozycje nowych projektów, które
powinny być wpisane na listę projektów indywidu-
alnych PO IiŚ, przygotowuje Ministerstwo Środo-
727
wiska. Teoretycznie istnieje więc możliwość dopi-
sania projektów do listy indywidualnej, jednak pra-
gnę zaznaczyć, że dostępna alokacja na działania
z zakresu ochrony przeciwpowodziowej to jedynie
ok. 557 mln EUR, co jest kwotą zdecydowanie za
małą, aby pokryć zapotrzebowanie na realizację in-
westycji z zakresu ochrony przeciwpowodziowej.
W związku z czym na liście umieszczone zostaną je-
dynie projekty o strategicznym charakterze z punk-
tu widzenia całego kraju. Projekty takie zostaną
wskazane w obecnie aktualizowanej przez Minister-
stwo Środowiska Strategii Gospodarki Wodnej, któ-
ra określi najbardziej priorytetowe zadania koniecz-
ne do wsparcia z funduszy unijnych. Strategia ta,
zgodnie z prawem wspólnotowym, będzie musiała
być poddana procedurze strategicznej oceny oddzia-
ływania na środowisko, w ramach której możliwe
jest składanie uwag i wniosków do ocenianego doku-
mentu (zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska, Dz. U. z 2001 r. Nr 62, poz. 627).
Plany resortu rozwoju regionalnego odnośnie do
wspierania inwestycji są spójne z planami innych re-
sortów. Decyzje o finansowym wsparciu projektu
z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środo-
wisko” są ograniczone procedurami i uwarunkowa-
niami związanymi z realizacją szeregu planów i pro-
gramów krajowych, jak np. wymieniona powyżej
Strategia Gospodarki Wodnej. Pragnę również po-
nownie zaznaczyć, że ilość środków przeznaczonych
na realizację projektów w ramach priorytetu III: Za-
rządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom
środowiska, w stosunku do znacznych kosztów in-
westycji z zakresu ochrony przeciwpowodziowej jest
mocno ograniczona, więc nie jest możliwe, aby zo-
stały zrealizowane wszystkie inwestycje z tego za-
kresu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie braku obiektywnych zasad
i kryteriów podczas sporządzania listy
projektów indywidualnych dla priorytetów
I, II i III Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (2673)
W odpowiedzi na pismo, znak: SPS-023-2673/08,
dot. interpelacji poselskiej pana Jana Szyszki w spra-
wie weryfikacji Listy indywidualnych projektów
728
kluczowych dla środowiskowych osi priorytetowych
PO IiŚ pragnę przedstawić następujące informacje.
W związku z weryfikacją Listy indywidualnych
projektów kluczowych, ogłoszoną przez minister
rozwoju regionalnego panią Elżbietę Bieńkowską,
przedsięwzięcia umieszczone na liście dla sektora
środowiska, opublikowanej w dniu 14 listopada 2007 r.
(łącznie 384 projekty), zostały poddane ponownej
analizie. Zweryfikowana lista projektów obejmuje
48 projektów, o łącznej wartości 3 513,7 mln euro
i szacunkowej wartości dofinansowania ze środków
UE w wysokości 1 916,74 mln euro. Środki uwolnio-
ne w wyniku weryfikacji listy indykatywnej zostaną
przeznaczone na procedurę konkursową.
W przypadku priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa na liście umieszczone zostały następujące
grupy przedsięwzięć:
— projekty z tzw. zamrażarki, które nie otrzy-
mały dofinansowania w poprzednim okresie progra-
mowania ze względu na wyczerpanie środków, ale
przeszły wymagane prawem procedury z wynikiem
pozytywnym (6 projektów);
— projekty stanowiące kolejny etap realizowa-
nych już projektów w ramach perspektywy 2004–
–2006 (2 projekty – projekty Żywca i Parsęty);
— projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w najwięk-
szych zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają
się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odpro-
wadzanych do wód i ziemi (poprzez ograniczenie
ładunku azotu), a jednocześnie charakteryzują się
wysokim stopniem gotowości do realizacji (mini-
mum 40% punktów możliwych do zdobycia za goto-
wość realizacyjną, czyli co najmniej 10 punktów na
25 możliwych do uzyskania). Podstawą była analiza
stopnia redukcji zanieczyszczeń przeprowadzona
przez IMGW na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Re-
gionalnego (17 projektów).
Na liście dla priorytetu I znajduje się obecnie
25 projektów o łącznej wartości 1 415,40 mln euro
i szacunkowym poziomie dofinansowania z FS w wy-
sokości 875,76 mln euro, co stanowi ok. 31% dostęp-
nej alokacji z FS na lata 2007–2013. Pozostała część,
czyli ok. 69%, alokacji zostanie przeznaczona na
projekty wyłaniane w drodze konkursowej.
W przypadku priorytetu II: Gospodarka odpada-
mi i ochrona powierzchni ziemi zadecydowano, iż na
liście umieszczone zostaną następujące projekty:
— projekty, które nie otrzymały dofinansowania
w poprzednim okresie programowania (w latach
2004–2006) ze względu na wyczerpanie środków,
ale przeszły wymagane prawem procedury z wyni-
kiem pozytywnym (5 projektów);
— są strategiczne z punktu widzenia rozwoju
kraju i wymagają objęcia szczególnym comiesięcz-
nym trybem monitorowania – dotyczy to projektów
przewidujących budowę zakładu termicznego uniesz-
kodliwiania odpadów (spalarni).
Na liście dla priorytetu II znajduje się obecnie
15 projektów o łącznej wartości 1 222,05 mln euro
i szacunkowym poziomie dofinansowania z FS
w wysokości 707,50 mln euro, co stanowi ok. 58%
dostępnej alokacji z FS na lata 2007–2013. Pozostała
część, czyli ok. 42%, alokacji zostanie przeznaczona
na projekty wyłaniane w drodze konkursowej.
W przypadku priorytetu III: Zarządzanie zaso-
bami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska
zadecydowano, iż na liście umieszczone zostaną na-
stępujące projekty:
— strategiczne z punktu widzenia zapewnienia
bezpieczeństwa ekologicznego (3 projekty – Raci-
bórz, Żuławy, Włocławek);
— dotyczące tzw. małej retencji (2 projekty);
— związane z monitoringiem środowiska i prze-
ciwdziałaniem zagrożeniom środowiska (3 projekty).
Na liście dla priorytetu III znajduje się obecnie
8 projektów o łącznej wartości 876,25 mln euro i sza-
cunkowym poziomie dofinansowania z FS w wyso-
kości 333,46 mln euro, co stanowi ok. 60% dostępnej
alokacji z FS na lata 2007–2013.
Należy wyraźnie podkreślić, iż projekty, których
nie ma obecnie na liście, mogą startować w konkur-
sach, które odbywać się będą 4 razy w roku. W dniu
18 marca 2008 r. Ministerstwo Środowiska ogłosiło
pierwszy konkurs w ramach środowiskowych osi PO
IiŚ (działania 1.1. oraz 2.1). Nabór wniosków w ra-
mach obu działań rozpoczął się w dniu 21 kwietnia
i potrwa do dnia 26 maja 2008 r. W moim przekona-
niu zastosowanie trybu konkursowego zapewni
przejrzystość procedury oceny i wyboru projektów
oraz będzie promowało projekty charakteryzujące
się najwyższym stopniem gotowości do realizacji.
W tym miejscu należy również zaznaczyć, iż ze
względu na ograniczoną wysokość środków finanso-
wych zarezerwowanych w ramach poszczególnych
osi priorytetowych PO IiŚ nie ma możliwości, aby
z tego źródła finansowane były wszystkie inwestycje
konieczne do realizacji z punktu widzenia wypełnie-
nia polskich zobowiązań akcesyjnych, np. orienta-
cyjny koszt wdrożenia Krajowego Programu Oczysz-
czania Ścieków Komunalnych wynosi ok. 10 mld
euro, podczas gdy w I osi priorytetowej PO IiŚ: Go-
spodarka wodno-ściekowa zarezerwowano jedynie
ok. 2,8 mld euro.
Pragnę również poinformować, iż zgodnie z wy-
tycznymi ministra rozwoju regionalnego w zakresie
jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju, Lista indywidualnych pro-
jektów kluczowych będzie podlegała weryfikacji
w odstępach półrocznych.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie II „Krajowego planu rozdziału
uprawnień do emisji” (II KPRU)
w latach 2008–2012 (2674)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jana Szyszki (pismo znak: SPS-023-2674/08)
dotyczącą „Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji CO2” w latach 2008–2012, przekazuję na-
stępujące informacje.
W wyniku decyzji Komisji Europejskiej z dnia
26 marca 2007 r. Polska otrzymała za mało upraw-
nień w stosunku do zgłoszonego zapotrzebowania
i w związku z tym nie ma możliwości zaspokojenia
potrzeb wszystkich użytkowników systemu. W przed-
miotowej decyzji Komisja Europejska zmniejszyła
całkowity limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO2 do wartości 208,5 mln upraw-
nień rocznie (redukcja o 26,7%).
Należy jednak zwrócić uwagę, że zweryfikowa-
na emisja za 2007 r. była porównywalna z emisją za
2006 r. i wynosiła 209,5 mln ton CO2, a więc
w świetle pozyskanych danych jest mało prawdopo-
dobne, aby sięgnęła deklarowanego poziomu. Jeśli
do tego doliczy się zapotrzebowanie emisyjne zwią-
zane z rozszerzoną definicją instalacji spalania
(7,6 mln ton CO2), krajową rezerwę uprawnień
(7,2 mln ton CO2) oraz projektami wspólnych wdro-
żeń (0,15 mln ton CO2), to otrzymamy sumę 224,5
mln ton CO2, która bardziej odpowiada realnym za-
potrzebowaniom Polski niż kwota zgłoszona pier-
wotnie Komisji Europejskiej. Zatem należy stwier-
dzić, że przy składaniu projektu KPRU do Komisji
Europejskiej w czerwcu 2006 r. mogły zostać przy-
jęte zawyżone dane dotyczące emisji zgłoszone za-
równo przez stowarzyszenia branżowe, jak i po-
szczególne instalacje.
Nie zmienia to jednak faktu, że podejmowane są
bardzo intensywne działania w sprawie limitu CO2,
m.in. odbywają się konsultacje z Komisją Europej-
ską – zarówno na poziomie politycznym, jak i eks-
perckim. Przypomnieć należy, że premier Donald
Tusk poruszał kwestię niedoboru limitów już pod-
czas swojej pierwszej wizyty w Brukseli w grudniu
2007 r. Sprawa była przedstawiana w Komisji Euro-
pejskiej zarówno komisarzowi ds. środowiska, jak
i kierownictwu DG Environment. Komisja Europej-
ska kierowała się zweryfikowanymi danymi z 2005 r.,
które wskazują, że rzeczywiste emisje gazów cie-
plarnianych z sektorów objętych systemem wspólno-
towym wyniosły w Polsce w 2005 r. ok. 203 mln ton.
Zdaniem komisji dane dotyczące emisji przedłożone
729
przez Polskę w odniesieniu do wcześniejszych lat nie
zostały zweryfikowane w sposób niezależny i spójny
na odpowiednio wysokim poziomie dokładności,
w związku z czym nie jest jasne, czy odpowiadają
one liczbie instalacji, które Polska włączyła do syste-
mu wspólnotowego (...). Dlatego, zdaniem komisji,
nie można wykluczyć, że zgłoszone przez Polskę
dane dotyczące emisji w ubiegłych latach wyolbrzy-
miają rzeczywiste poziomy emisji.
W marcu br. przekazany został uwierzytelniony
odpis dupliki złożonej przez Komisję Wspólnot Euro-
pejskich z dnia 25 lutego br. Wraz z przekazaniem
ww. dupliki zakończona została faza pisemna postę-
powania w sprawie T-183/07. Należy pamiętać, że
zgodnie z zapisami traktatowymi Europejski Try-
bunał Sprawiedliwości jest instytucją niezależną
i autonomiczną, a jego głównym zadaniem jest za-
pewnienie, by prawo wspólnotowe Unii było inter-
pretowane i stosowane w ten sam sposób w każdym
państwie członkowskim, czyli by było ono zawsze
identyczne dla wszystkich stron i w każdych okolicz-
nościach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie konieczności sprawdzenia
następstw medycznych oraz zgodności
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej
zarządzenia prezesa NFZ nr 20/2008/DGL
(2675)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Żelichow-
skiego z dnia 14 kwietnia 2008 r., przysłaną przy
piśmie marszałka Sejmu z dnia 21 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2675/08, w sprawie zgodności z Kon-
stytucją Rzeczypospolitej Polskiej zarządzenia pre-
zesa NFZ nr 20/2008/DGL, uprzejmie informuję, że
minister zdrowia w dniu 16 kwietnia 2008 r., po
przeprowadzeniu postępowania administracyjnego,
wszczętego z urzędu, wydał decyzję administracyj-
ną, w której stwierdził nieważność zarządzenia
nr 20/2008/DGL prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 31 marca 2008 r. zmieniającego za-
rządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowych ma-
teriałów informacyjnych o przedmiocie postępowa-
730
nia w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowa-
niu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne”, w części wprowadza-
jącej zmiany do Wytycznych w sprawie stosowania
świadczenia „Chemioterapia niestandardowa”.
Decyzji został nadany rygor natychmiastowej
wykonalności na mocy art. 108 § 1 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. W konsekwencji podję-
tych działań przez ministra zdrowia prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 23/
2008/DGL z dnia 16 kwietnia 2008 r., na mocy któ-
rego zostały usunięte przepisy zakwestionowane
przez ministra zdrowia.
W związku z powyższym należy uznać, że pa-
cjenci cierpiący na schorzenia nowotworowe będą
mieli dostęp do leków nowotworowych na dotychcza-
sowych zasadach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie proponowanego usunięcia
z listy lektur szkolnych dzieł
Juliusza Słowackiego, Adama Mickiewicza,
Henryka Sienkiewicza i innych autorów (2676)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Pięty (SPS-023-2676/
08) w sprawie proponowanego usunięcia z listy lek-
tur szkolnych dzieł Juliusza Słowackiego, Adama
Mickiewicza, Henryka Sienkiewicza i innych auto-
rów, uprzejmie wyjaśniam:
Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadzi pra-
ce nad zmianą podstawy programowej kształcenia
ogólnego, która zawiera m.in. kanon lektur szkol-
nych. Do tworzenia projektu nowej podstawy zosta-
ły zaproszone wybitne autorytety polskiego świata
nauki oraz doświadczeni nauczyciele, metodycy i pra-
cownicy systemu egzaminacyjnego.
Aktualnie wstępny projekt podstawy programo-
wej kształcenia ogólnego skierowany został do sze-
rokiej konsultacji społecznej i umieszczony na stro-
nie www.reformaprogramowa.men.gov.pl. Decyzje
w sprawie ostatecznego kształtu projektu, w tym li-
sty lektur szkolnych, zostaną podjęte po zakończe-
niu tychże konsultacji.
Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że
przedstawiony projekt nie wyklucza możliwości
uczenia w szkole wierszyka Władysława Bełzy „Kto
ty jesteś? Polak mały” i czytania z dziećmi „Kubu-
sia Puchatka” w klasach 1–3 szkoły podstawowej.
Proponowana podstawa nie narzuca bowiem lektur
dla klas 1–3, pozostawiając to wyborowi nauczycie-
la, który najlepiej zna swoich uczniów i potrafi do-
brać dla nich odpowiednie do ich wieku lektury.
Na zaproponowanej liście znajdują się książki
Henryka Sienkiewicza. W klasach 4–6 szkoły pod-
stawowej jest „W pustyni i w puszczy” oraz na pozio-
mie gimnazjum (a nie, jak obecnie, w liceum) wy-
brana powieść historyczna (a więc np. Potop lub
Quo Vadis). Także dzieła Adama Mickiewicza i Ju-
liusza Słowackiego oczywiście pozostają obowiązko-
wymi lekturami uczniów w polskich szkołach. Mło-
dzież będzie także zapoznawała się z twórczością
Stefana Żeromskiego, w liceum bowiem nauczyciel
ma obowiązek wybrać jeden z utworów tego autora.
Uczniowie poznają również twórczość Williama
Szekspira. Na poziomie liceum nauczyciel ma obo-
wiązek wybrać i omówić z uczniami „Makbeta” lub
„Hamleta”(do tej pory był tylko „Makbet”).
Nie można się zgodzić z twierdzeniem, że ucznio-
wie będą czytali lektury wyłącznie we fragmentach.
Nauczyciel ma obowiązek omówić z nimi na lekcji
fragment stosowny do zawartych w podstawie wy-
magań, ale książka powinna być czytana w całości.
W takim sensie używa się pojęcia „fragment” we
wszystkich wcześniejszych podstawach programo-
wych. Prezentowane propozycje to minimum, które
uczeń będzie znał, kończąc szkołę danego typu. Na-
uczyciel, oceniając potrzeby i możliwości uczniów,
może korzystać również z innych utworów literatu-
ry polskiej i światowej.
Dobra książka pełni istotną rolę w kształtowa-
niu ludzkich postaw. Ważnym zadaniem polskiej
szkoły jest rozbudzanie w uczniach zainteresowania
literaturą piękną i kształtowanie umiejętności ana-
lizy dzieł literackich. Szkoła ma obowiązek dokładać
wszelkich starań, aby uczniowie zapoznali się w mło-
dości z jak najszerszym wyborem wartościowych po-
zycji literatury polskiej i światowej. Jednakże z po-
wodu ogromnego bogactwa wartościowej literatury
nauczyciel polonista jest w stanie dokładnie omówić
na lekcji tylko niektóre z tych pozycji. Tradycyjnie
określa się zestaw tekstów, które koniecznie powin-
ny zostać omówione na lekcjach języka polskiego.
Jednocześnie podstawowym celem nauczania jest
ukształtowanie u ucznia trwałej postawy aktywne-
go czytelnika i dostarczenie mu motywacji do korzy-
stania z książek w dalszym życiu.
Aby poznać zdanie środowisk oświatowych i sa-
morządowych na temat proponowanych zmian, zor-
ganizowany został cykl debat wojewódzkich, pod-
czas których minister Katarzyna Hall wraz z wice-
ministrami resortu edukacji prezentować będzie
założenia reformy programowej. Spotkania będą
okazją do dyskusji o kierunkach zmian i kształcie
systemu edukacji w Polsce.

Uwagi i opinie z konsultacji zostaną wzięte pod
uwagę w dalszej pracy nad całym projektem podstawy
programowej, w tym propozycji lektur, które mają być
podstawą do kształcenia wskazanych w tym dokumen-
cie koniecznych umiejętności, wiedzy i postaw. Szero-
kie zainteresowanie i liczne głosy dotyczące przedsta-
wionej wstępnej wersji projektu bez wątpienia przyczy-
nią się do lepszych efektów pracy nad tym ważnym
dokumentem programowym dla polskich szkół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie mniejszości polskiej na Litwie,
problemów z polskim nazewnictwem ulic
i pisownią polskich nazwisk (2678)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pani Poseł Marii Nowak (nr SPS-023-2678/
08 z dnia 22 kwietnia 2008 r.) w sprawie mniejszo-
ści polskiej na Litwie uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W ostatniej dekadzie problematyka mniejszości
narodowych w istotny sposób rzutowała na stan sto-
sunków dwustronnych z Litwą. Najważniejszym do-
kumentem dwustronnym określającym prawa mniej-
szości polskiej na Litwie jest traktat pomiędzy RP
i RL o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej
współpracy z 26 kwietnia 1994 r. W art. 13, 14 i 15
traktatu zawarte są podstawowe gwarancje dla
wszechstronnego rozwoju społeczności polskiej na
Litwie, tj. prawo do tworzenia organizacji, w tym po-
litycznych, mniejszości polskiej, kultywowania języ-
ka, kultury, tradycji narodowych, religii, nauczania
w języku mniejszości w szkołach stopnia podstawo-
wego i średniego, publikowania w języku mniejszo-
ści czasopism i książek, emitowania programów ra-
diowych i telewizyjnych w języku polskim w mediach
państwowych. Podkreślić należy, że określone w trak-
tacie prawa osób należących do mniejszości narodo-
wych oraz obowiązki państw wobec tych osób regu-
lują kompleks zagadnień określanych wcześniej je-
dynie dokumentami politycznymi. Traktat polsko-
-litewski nadał tym regulacjom rangę zobowiązań
o charakterze prawnomiędzynarodowym.
Zasadnicze problemy dotyczą m.in. realizacji za-
pisów art. 14 traktatu odnoszących się do kwestii
dwujęzycznych nazw ulic w miejscowościach za-
mieszkanych przez mniejszość polską. Władze litew-
731
skie uznają bowiem za faktycznie stojące ponad in-
nymi przepisami postanowienia ustawy o języku
państwowym. Chociaż przepisy litewskiej ustawy
o mniejszościach narodowych, jak też art. 11 Kon-
wencji ramowej Rady Europy o mniejszościach naro-
dowych, sporządzonej w Strasburgu 1 lutego 1995 r.,
stanowią, że w rejonach tradycyjnie zamieszkanych
przez znaczącą liczbę osób należących do mniejszo-
ści narodowej strony będą starać się, zgodnie z obo-
wiązującym prawem – w tym także tam, gdzie to
stosowne – zgodnie z umowami dwustronnymi oraz
przy uwzględnieniu ich specyficznych warunków,
umieszczać również w języku mniejszości tradycyj-
ne nazwy lokalne, nazwy ulic i inne oznakowania
topograficzne o charakterze publicznym, o ile istnie-
je tam wystarczające zapotrzebowanie na takie
oznakowania, to jednak władze reagują na te inicja-
tywy nieprzychylnie. Trwający aktualnie spór w re-
jonie wileńskim, w którym Wileński Okręgowy Sąd
Administracyjny nakazał usunąć tablice z nazwami
ulic w języku polskim i pozostawić jedynie w języku
litewskim, wszedł w fazę ostrego konfliktu. Samo-
rząd rejonu wileńskiego zaskarżył w litewskim Naj-
wyższym Sądzie Administracyjnym orzeczenie sądu
niższej instancji w sprawie podwójnego nazewnic-
twa ulic. Jednocześnie zwrócił się do sądu z wnio-
skiem, aby kwestię używania podwójnych napisów
rozstrzygnął Sąd Konstytucyjny.
W traktacie polsko-litewskim z 1994 r. zawarty
został także zapis gwarantujący osobom należącym
do polskiej mniejszości możliwość używania imion
i nazwisk w brzmieniu języka mniejszości. Zostało
także zapisane, iż szczegółowe regulacje dotyczące
pisowni imion i nazwisk zostaną określone w odręb-
nej umowie. W trakcie wieloletnich negocjacji, prze-
rywanych często przez stronę litewską, strona pol-
ska forsowała projekt, którego postanowienia umoż-
liwiały zapisywanie w litewskich dokumentach
urzędowych nazwisk osób należących do polskiej
mniejszości według reguł polskiej pisowni. W latach
2000–2004 odbyło się kilka rund negocjacji, które
nie doprowadziły jednak do kompromisu i podpisa-
nia umowy. W 2007 r. opracowano nowy projekt
ustawy Republiki Litewskiej o imionach i nazwi-
skach, który został zatwierdzony przez rząd G. Kir-
kilasa. Projekt określa m.in. podstawowe wymaga-
nia nadawania, zmiany, korekty i używania imion
i nazwisk w osobistych i innych dokumentach, spo-
rządzonych i wydawanych przez litewskie państwo-
we i samorządowe instytucje i urzędy. Strona litew-
ska podkreśla, iż w projekcie zostały zawarte naj-
ważniejsze postulaty mniejszości narodowych.
Rząd RP intensywnie zabiega na wszelkich moż-
liwych forach o respektowanie przez stronę litewską
przepisów litewskiej ustawy o mniejszościach naro-
dowych, jak też art. 11 Konwencji ramowej Rady
Europy o mniejszościach narodowych. Strona pol-
ska konsekwentnie domaga się od władz litewskich
rozwiązania wymienionych problemów, które pozo-
stają jednym z ważniejszych czynników wpływają-
732
cych na relacje dwustronne. Kwestie te były i są pod-
noszone na wszystkich szczeblach politycznych (pre-
zydenckim, parlamentarnym i rządowym), stano-
wiąc istotny element dyskusji o stanie stosunków
polsko-litewskich.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie przyznania ekwiwalentu
pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych (2679)
Odpowiadając na pismo z dnia 22 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2679/08, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja poseł Izabeli Kloc w sprawie przy-
znania ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Zgodnie z generalną zasadą wynikającą z syste-
mu ubezpieczeń społecznych wprowadzonego z dniem
1 stycznia 1999 r. przepisami ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego
jak przykładowo emerytura czy też renta z tytułu
niezdolności do pracy, które to świadczenia zostały
określone systemem emerytalno-rentowym uregu-
lowanym przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), przysługują ubezpieczonym, a więc osobom
podlegającym obowiązkowemu albo dobrowolnemu
ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu.
W systemie emerytalno-rentowym wprowadzo-
nym równocześnie z systemem ubezpieczeń społecz-
nych przyjęto, iż z tego systemu ubezpieczonym
uprawnionym do emerytury albo renty z tytułu nie-
zdolności do pracy przysługuje tylko prawo do do-
datku pielęgnacyjnego oraz dodatku dla sierot zu-
pełnych.
A w związku z tym osobom uprawnionym do
emerytury lub renty przysługuje dodatek pielęgna-
cyjny lub dodatek dla sierot zupełnych wynikający
z ubezpieczenia społecznego.
Z wymienionego systemu nie przysługują żadne
inne dodatki czy też ekwiwalenty jak przykładowo
ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do bezpłatne-
go węgla.
Z tych względów sprawy związane z ekwiwalen-
tem pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego wę-
gla czy też z przyznawaniem tego ekwiwalentu by-
łym pracownikom przedsiębiorstw robót górniczych
będącym obecnie emerytami albo rencistami nie
leżą w gestii resortu pracy i polityki społecznej.
Sprawę dotyczącą ekwiwalentu pieniężnego z ty-
tułu prawa do bezpłatnego węgla przyznawanego
emerytom i rencistom górnictwa węgla kamienne-
go, zasad przyznawania oraz ustalania wysokości
ekwiwalentu regulują przepisy art. 12 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa wę-
gla kamiennego w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1379) leżące w gestii resortu gospodarki.
Z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r., sygn. akt SK 20/40, w któ-
rym uznano za niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku
z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prze-
pis art. 55 ust. 1, w brzmieniu obowiązującym od
dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.,
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu
górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania
w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczegól-
nych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych
(Dz. U. Nr 162, poz. 1112, z późn. zm.), który to re-
gulował sprawę ekwiwalentu pieniężnego z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla, Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej w dniu 6 lipca 2007 r. przyjął ustawę o ekwi-
walencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031).
Przepisami wskazanej ustawy leżącymi w gestii
resortu gospodarki określone zostały zasady i spo-
sób realizacji uprawnienia do ekwiwalentu pienięż-
nego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla.
Wymienionymi przepisami uregulowano także,
iż ekwiwalent ten wypłacany jest zgodnie z harmo-
nogramem osobom uprawnionym na ich wniosek
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z dotacji
określonej ustawą budżetową, której dysponentem
jest minister właściwy do spraw gospodarki.
Podstawą przekazywania środków z dotacji na
wypłatę tego ekwiwalentu i kosztów jego obsługi
jest umowa zawarta między Zakładem Ubezpieczeń
Społecznych a ministrem właściwym do spraw go-
spodarki.
Z uwagi na powyższe pozwoliłam sobie interpela-
cję poseł Izabeli Kloc w sprawie przyznania ekwiwa-
lentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego wę-
gla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót
górniczych przekazać zgodnie z właściwością na ręce
pana Waldemara Pawlaka, wicepremiera, ministra
gospodarki (pismo o znaku: DUS-07-215-BB/08*)).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
 733

Odpowiedź łódzkie 131 620 4 150 218

małopolskie 137 893 392 81
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
mazowieckie 219 610 6 285 223
na interpelację posłów Anity Błochowiak
opolskie 29 302 2 806 1 130
i Wojciecha Pomajdy
podkarpackie 128 141 1 118 911

w sprawie wypłaty rolnikom podlaskie 83 570 1 182 16

płatności obszarowych za 2007 r. (2680) pomorskie 39 942 1 456 210

śląskie 54 412 470 134
Odpowiadając na interpelację posłów pani Anity świętokrzyskie 94 846 3 198 313
Błochowiak oraz pana Wojciecha Pomajdy w sprawie warmińsko-mazurskie 43 864 282 124
wypłaty rolnikom płatności obszarowych za 2007 r., wielkopolskie 124 356 10 825 945
przesłaną do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
zachodniopomorskie 29 636 800 1 011
pismem znak SPS-023-2680/08 z dnia 22 kwietnia
1 452 273 61 475 7901
2008 r., uprzejmie informuję, co następuje.
W roku 2007 realizowane były następujące ro-
dzaje płatności: Do dnia 30 kwietnia 2008 r. wydanych zostało
— jednolita płatność obszarowa (JPO) – finanso- 1 417 256 decyzji administracyjnych w sprawie przy-
wana w 100% z budżetu UE; znania płatności, co stanowi 97,59% obsługiwanych
— uzupełniające płatności obszarowe (UPO): wniosków.
– do grupy upraw podstawowych – finansowane Liczbę wydanych decyzji w poszczególnych woje-
w 100% z budżetu krajowego, wództwach przedstawia tabela 2.
– do upraw chmielu związanego z produkcją i od-
dzielonego od produkcji – finansowane w 100% z bu- Tabela 2. Liczba wydanych decyzji z podziałem
dżetu krajowego, na poszczególne województwa
– do powierzchni uprawy roślin przeznaczonych
na paszę uprawianych na trwałych użytkach zielo- Liczba
nych (płatności zwierzęce) – finansowane w 100% Województwo OR
Liczba
rozpatrywanych
wniosków
% wniosków
z wydaną
z budżetu krajowego; wniosków
z wydaną
decyzją
decyzją
— płatność do upraw roślin energetycznych – fi-
nansowana w 100% z budżetu UE; dolnośląskie 1 60 957 58 226 95,52
— płatność cukrowa – finansowana w 100% z bu- kujawsko-pomorskie 2 68 603 67 587 98,52
dżetu UE. lubelskie 3 184 361 181 107 98,23
W 2007 r. rolnicy mogli składać wnioski w termi-
lubuskie 4 21 160 20 688 97,77
nie od dnia 15 marca do dnia 15 maja 2007 r. Osta-
łódzkie 5 131 620 127 838 97,13
teczny termin składania wniosków upływał w dniu
11 czerwca 2007 r., jednakże przyznawana rolniko- małopolskie 6 137 893 136 875 99,26

wi kwota płatności była zmniejszana o 1% za każdy mazowieckie 7 219 610 211 951 96,51

dzień roboczy opóźnienia po dniu 15 maja. opolskie 8 29 302 28 597 97,59

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w 2007 r. podkarpackie 9 128 141 126 835 98,98
w biurach powiatowych ARiMR rozpatrywanych było podlaskie 10 83 570 82 054 98,19
łącznie 1 452 273 wniosków o przyznanie płatności pomorskie 11 39 942 39 228 98,21
bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2007. śląskie 12 54 412 53 115 97,62
Liczbę wniosków z podziałem na poszczególne
świętokrzyskie 13 94 846 92 594 97,63
województwa przedstawia tabela 1.
warmińsko-mazurskie 14 43 864 42 993 98,01

Tabela 1. Liczba wniosków w poszczególnych wo- wielkopolskie 15 124 356 118 956 95,66

jewództwach zachodniopomorskie 16 29 636 28 612 96,54

Suma 1 452 273 1 417 256 97,59
Liczba rozpatrywanych wniosków o przyznanie
płatności W odniesieniu do 8194 wniosków zostały naliczo-
w tym liczba
w tym liczba ne płatności i utworzone decyzje administracyjne,
Województwo wniosków
wniosków
o przyznanie które są w trakcie wydawania przez biura powiato-
o przyznanie
płatności
płatności we ARiMR, co stanowi 0,6% obsługiwanych wnio-
do upraw roślin
cukrowej
energetycznych sków.
dolnośląskie 60 957 3 459 622 Do obsługi pozostaje 26 823 wniosków o przyzna-
kujawsko-pomorskie 68 603 10 641 260
nie płatności, co stanowi 1,8% wszystkich wniosków,
w tym wnioski powiązane z płatnością cukrową,
lubelskie 184 361 14 142 1 503
płatnością do upraw roślin energetycznych, wnioski
lubuskie 21 160 269 200
wymagające wyjaśnienia ze względu na stwierdzone
734

nieprawidłowości lub obsługa wniosków została były one realizowane na bieżąco i bez zbędnej zwło-
wstrzymana ze względu na przekazanie gospodar- ki. W tym celu ustanowiona została reguła, że Agen-
stwa lub śmierć rolnika. cja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, co do
Pragnę jednocześnie wyjaśnić, iż zgodnie z art. 28 zasady, powinna dążyć do zakończenia postępowa-
ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 nia w sprawie przyznania płatności w terminie do
z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne dnia 1 marca roku następującego po roku, w którym
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ra- został złożony wniosek. W przeciwnym przypadku,
mach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego zgodnie z ww. art. 19 ust. 7 ustawy z dnia 26 stycz-
określone systemy wparcia dla rolników oraz zmie- nia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów
niającego rozporządzenia: (EWG) nr 2019/93, (WE) wsparcia bezpośredniego, o każdym przypadku nie-
nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/ załatwienia sprawy dotyczącej przyznania płatności
2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE) w wymienionym terminie agencja zawiadamia rol-
nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/ nika, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy
71 oraz (WE) nr 2529/2001, płatności są przekazy- termin załatwienia sprawy.
wane raz w roku w okresie od dnia 1 grudnia do
dnia 30 czerwca kolejnego roku kalendarzowego. Minister
Przepisy te obowiązują we wszystkich państwach Marek Sawicki
członkowskich Wspólnoty.
Przewidziany przepisami termin wypłaty płat-
ności ma na celu zapewnienie prawidłowej realizacji Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
tego wsparcia. Przyznanie płatności musi bowiem
zostać poprzedzone szeregiem czynności takich, jak:
kontrole administracyjne i krzyżowe wniosków, ty- Odpowiedź
powanie wniosków do kontroli na miejscu, przepro-
wadzenie kontroli w terenie, opracowanie wyników sekretarza stanu
kontroli i przekazanie materiałów do wydania decy- w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
zji, wydanie decyzji. - z upoważnienia ministra -
Jednocześnie przedstawiam poniżej zestawienie na interpelację posła Edwarda Czesaka
zrealizowanych płatności z podziałem na rodzaje
płatności. w sprawie znacznych utrudnień
Zestawienie zrealizowanych płatności z kampa- w otrzymywaniu wiz na wjazd do Polski
przez obywateli zachodniej Ukrainy (2681)
nii 2007 r. w okresie od dnia 1 grudnia 2007 r. do
dnia 30 kwietnia 2008 r.
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Edwarda Czesaka (pismo nr SPS-
-023-2681/08 z dnia 22 kwietnia 2008 r.) w sprawie
Planowane
kwoty
% wiz dla obywateli Ukrainy uprzejmie informuję:
Rodzaj płatności
Koperta
finansowa
płatności
Kwota
zrealizowanych
wykorzysta-
nia kwoty
Obywatele Ukrainy mogą aplikować o wizy w każ-
na podstawie
na 2007 r.
powierzchni
płatności planowanej dym polskim urzędzie konsularnym, zarówno na
do wypłaty
wnioskowanej Ukrainie jak i poza jej granicami. Wyjątek stanowi
w mln zł wiza w celu wykonywania pracy, którą zgodnie
Jednolita płatność
z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia z dnia 13 czerwca 2003 r.
4323,2 4321,9 3299,4 76,34
obszarowa o cudzoziemcach (Dz. U. Nr 128, poz. 1175, z późn.
Uzupełniająca płatność
obszarowa – inne rośliny
2805,6 2794,0 2095,0 74,98 zm.) wydaje konsul właściwy ze względu na miejsce
Uzupełniająca płatność
stałego zamieszkania cudzoziemca. Tak więc oby-
1,0 1,0 0,8 79,30
obszarowa – chmiel watele Ukrainy posiadający miejsce stałego zamiesz-
Uzupełniająca płatność
obszarowa – chmiel 1,2 1,2 0,9 77,19
kania w obwodach: lwowskim, tarnopolskim, chmiel-
historyczny nickim, użgorodzkim, iwanofrankowskim i czernio-
Uzupełniająca płatność wieckim, czyli na terenie okręgu konsularnego Kon-
obszarowa – płatności 1142,9 933,7 678,6 72,68
zwierzęce sulatu Generalnego RP we Lwowie, aplikują o wizę
Płatności do upraw roślin
20,8 3,2 15,18
z prawem do pracy w tym konsulacie.
energetycznych
Od 15 kwietnia br. dokonano zmian w organiza-
Płatności cukrowe 463,7 463,6 53,3 11,50
cji pracy wydziału wizowego Konsulatu Generalne-
Razem 8737,7 8536,2 6131,2 71,83 go RP we Lwowie, w tym m.in. wprowadzono możli-
wość dokonywania zapisów internetowych bez ogra-
niczeń terminowych. Zapisy są prowadzone w dwóch
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister- odrębnych modułach – zapisy na wizy z prawem do
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dostrzega potrzeby pracy oraz zapisy na wizy w innych celach. Interne-
rolników związane z jak najszybszą realizacją płat- towy system rejestracji został wprowadzony z myślą
ności bezpośrednich i dokłada wszelkich starań, aby o uporządkowaniu ogromnej ilości napływających

aplikacji wizowych oraz zmniejszeniu kolejek przed
konsulatem. Wprowadzone zmiany pozwoliły na
zwiększenie liczby wydawanych wiz.
Głównym problemem, z jakim borykają się pol-
skie urzędy konsularne na Ukrainie, są trudne wa-
runki lokalowe. Szczególnie dotyczy to Konsulatu
Generalnego RP we Lwowie. Ministerstwo podjęło
działania w celu poprawy tej sytuacji, co pozwoli na
polepszenie jakości obsługi interesantów wizowych
i przyczyni się do skrócenia procedur wizowych. Wy-
dział wizowy konsulatu we Lwowie w drugiej poło-
wie czerwca br. zostanie przeniesiony do nowego pa-
wilonu, zaś w II połowie 2009 r. planowane jest od-
danie do użytku nowej siedziby konsulatu. Funkcjo-
nowanie urzędu w nowym lokalu wyeliminuje wiele
dotychczasowych mankamentów i znacznie uspraw-
ni obsługę interesantów.
Pragnę jednocześnie poinformować Pana Mar-
szałka, że w I kwartale 2008 r. urzędy konsularne
RP na Ukrainie wydały ogółem 63 295 wiz, w tym
15 654 wiz z prawem do pracy.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie planowanej likwidacji
Składu Materiałowego Kraśnik
Jednostki Wojskowej 4824 w Stawach (2682)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie planowanej likwidacji Składu Materiało-
wego Kraśnik Jednostki Wojskowej 4824 w Stawach
(SPS-023-2682/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Zgodnie z „Programem Rozwoju Sił Zbrojnych
RP w latach 2007–2012” nie planuje się likwidacji
przedmiotowej jednostki wojskowej.
Jednocześnie pragnę wskazać, iż obecnie w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej trwa kom-
pleksowy przegląd bazy koszarowej i szkoleniowej
garnizonów w celu określenia perspektyw ich funk-
cjonowania. Przeglądowi temu podlegać będzie rów-
nież 7. Rejonowa Baza Materiałowa w Stawach koło
Dęblina oraz podległy jej Skład Materiałowy w Kra-
śniku. Jego celem jest przede wszystkim ocena moż-
liwości utrzymywania zapasów środków materiało-
wych niezbędnych do zabezpieczenia potrzeb logi-
stycznych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
735
Po zakończeniu przeglądu podjęta zostanie de-
cyzja o przyszłości wskazanego składu materiało-
wego, a zasadniczymi kryteriami przy podjęciu de-
cyzji będą zarówno względy ekonomiczne, jak i spo-
łeczne. Ostateczne postanowienia zostaną zawarte
w „Programie Rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach
2009–2018”.
Zapewniam, iż wszelkie decyzje dotyczące zmian
dyslokacyjnych jednostek wojskowych oraz perspek-
tyw wykorzystania kompleksów wojskowych przez
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej są poprzedzo-
ne wnikliwymi analizami uwzględniającymi rów-
nież interesy miasta i regionu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie nieuwzględnienia
w projekcie ustawy metropolitalnej
miasta Szczecina (2684)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 22 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2684/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Mirosławy Masłowskiej z dnia 7 kwietnia
2008 r. w sprawie nieuwzględnienia w projekcie
ustawy metropolitalnej miasta Szczecina uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kon-
tynuowania reformy administracji publicznej (M.P.
Nr 8, poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administra-
cją rządową a samorządową. Powyższy cel rząd re-
alizować będzie we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
736
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowe pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadania-
mi z zakresu m.in. zagospodarowania przestrzenne-
go, gospodarki odpadami i transportu publicznego.
Podkreślenia wymaga, iż odniesienie się do szcze-
gółów opracowywanych rozwiązań normatywnych,
w tym zdefiniowanie zakresu podmiotowego, ze
względu na obecny etap prac związanych z dokoń-
czeniem reformy administracji publicznej, będzie
możliwe po zakończeniu procedur legislacyjnych.
Ponadto w chwili obecnej − ze względu na stan
prac nad dokumentem − nie jest możliwe odniesie-
nie się przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji do szczegółów projektu ustawy me-
tropolitalnej przygotowywanego przez zespół, któ-
rym kieruje wojewoda śląski.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż kwestia de-
limitacji obszarów metropolitalnych nie została jesz-
cze rozstrzygnięta. W związku z tym sygnały praso-
we dotyczące braku wskazania konkretnych obsza-
rów metropolitalnych (np. Szczecina) wydają się być
przedwczesne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmiany zasad obsługi klientów
w oddziałach ZUS (2686)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 22 kwietnia br. (znak: SPS-023-
-2686/08) interpelacją pani poseł Krystyny Łybac-
kiej w sprawie obsługi klientów Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych przekazujących dokumenty rozli-
czeniowe w formie dokumentu pisemnego – pozwolę
sobie przedstawić, co następuje, w oparciu o infor-
mację prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.), zwanej
dalej ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych,
płatnicy składek zobowiązani są do przekazywania
do zakładu dokumentów ubezpieczeniowych (zgło-
szeniowych i rozliczeniowych). Ustawa o systemie
ubezpieczeń społecznych reguluje formę przekazu
tych dokumentów, tj.: możliwość dokonywania
zgłoszeń i rozliczeń na papierowych drukach we-
dług ustalonego wzoru, albo w formie dokumentu
elektronicznego z oprogramowania, o którym mowa
w art. 47a ust. 1 ustawy, czy też w formie wydruku
z tego oprogramowania.
Wspomniana ustawa określa także zakres dzia-
łań i zadania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Jednym z nich jest ewidencjonowanie na kontach
płatników składek oraz ubezpieczonych należnych
i opłaconych składek (wraz z ich pochodnymi) oraz
dokonywanie rozliczeń z tego tytułu. Na popraw-
ność dokonywanych rozliczeń zasadniczy wpływ ma
prawidłowość składanych przez płatników doku-
mentów ubezpieczeniowych, warunkująca popraw-
ność utworzenia konta płatnika składek czy ubez-
pieczonego o unikalnych danych identyfikacyjnych,
prawidłowość identyfikacji dokumentów i wpłat
z kontem płatnika oraz weryfikacji danych zawar-
tych w dokumentach rozliczeniowych i ich komple-
tacji w celu rozliczenia dokonanych wpłat na kon-
tach płatników i ubezpieczonych.
Do tej pory papierowe dokumenty ubezpieczenio-
we oraz zaświadczenia lekarskie dostarczane do
ZUS bezpośrednio na stanowiska obsługi klientów
oraz za pośrednictwem poczty, po sprawdzeniu przez
pracownika wymogów formalnych dokumentu oraz
dokonaniu wizualnej oceny ich poprawności, prze-
kazywane były do Ośrodków Przetwarzania Danych
(OPD) w zakładzie i poddawane procesowi skanowa-
nia. Elektroniczny obraz dokumentu otrzymany
w wyniku skanowania poddawany był w dalszej ko-
lejności automatycznemu rozpoznaniu, na podsta-
wie którego wykonywana była korekta znakowa,
a następnie korekta logiczna zawartości pól doku-
mentu. Dane z dokumentów niejednokrotnie obar-
czone były błędami niemożliwymi do wyeliminowa-
nia przed przetworzeniem. Ścieżka obiegu doku-
mentów pomiędzy terenowymi jednostkami ZUS
a OPD oddalonymi od większości placówek zakładu
była długa i wiązała się z ponoszeniem określonych
kosztów, np. kosztów transportu wsadów. Czas
wprowadzania danych w OPD wynosił nawet kilka
dni od dnia wpływu dokumentu, a dopiero po jego
wprowadzeniu następowała identyfikacja płatnika
składek i ubezpieczonego w systemie.
W celu poprawy jakości danych gromadzonych
na kontach płatników składek i ubezpieczonych oraz
wyeliminowania czasochłonnych postępowań wyja-
śniających zakład podjął działania zmierzające do
wdrożenia nowego narzędzia informatycznego wspo-
magającego pracowników sal obsługi klientów, któ-

rego podstawowym zadaniem jest realizacja ww.
celu oraz skrócenie czasu ewidencji w systemie da-
nych z dokumentów od momentu ich dostarczenia
do ZUS.
Nowa aplikacja umożliwia ręczne wprowadzanie
do systemu danych z papierowych dokumentów
ubezpieczeniowych i zaświadczeń lekarskich. Użyt-
kownicy wspomagani są poprzez automatyczne wy-
pełnianie danych na dokumentach, w oparciu o dane
z kont płatników składek i ubezpieczonych oraz reje-
strów urzędowych. Dzięki tej weryfikacji możliwe
jest porównanie danych identyfikacyjnych na doku-
mencie z danymi zapisanymi w Centralnym Reje-
strze Płatników i Centralnym Rejestrze Ubezpieczo-
nych oraz wykrycie ewentualnych rozbieżności na
podstawie rejestrów urzędowych PESEL czy NIP.
Aplikacja umożliwia wyliczanie wysokości składek,
podpowiadanie minimalnych podstaw wymiaru
składek, wspomaganie tworzenia kompletów doku-
mentów rozliczeniowych, w tym kompletów korygu-
jących. Funkcje te mają wpływ na ergonomię pracy,
a w konsekwencji na sprawność procesu elektroniza-
cji dokumentów, podczas którego weryfikowane są
rozbieżności w kwotach składek wykazanych w do-
kumentach rozliczeniowych.
Dzięki wspomaganiu oprogramowania przetwo-
rzenie dokumentu w zakresie danych identyfikacyj-
nych możliwe jest w ciągu kilku sekund, bezpośred-
nio przy kliencie.
O nieprawidłowościach w dokumentach pracow-
nicy ZUS informowani są odpowiednimi komunika-
tami, dzięki czemu w przypadku wystąpienia błę-
dów istnieje możliwość ich skorygowania w obecno-
ści płatnika, następnie wydruku dokumentów, które
po podpisaniu zostają wprowadzone do systemu.
Od początku uruchomienia aplikacji prowadzony
jest stały monitoring poprawności ewidencji doku-
mentów. Szczególnej weryfikacji poddawany jest jej
wpływ na ilość postępowań wyjaśniających prowa-
dzonych z płatnikami składek. Analizy te wykazały
spadek liczby postępowań wyjaśniających prowa-
dzonych dla dokumentów ze ścieżki papierowej
w okresach bieżących w poszczególnych jednostkach
średnio o 82%, w niektórych nawet do 95%. Oznacza
to, że niezgodności (błędy) udało się w znacznej
większości wyjaśnić bezpośrednio z płatnikiem w cza-
sie jego wizyty na sali obsługi. Dzięki temu wyelimi-
nowano kosztowne dla zakładu i uciążliwe dla klien-
tów postępowania wyjaśniające. Wskaźnik popraw-
ności dokumentów wprowadzanych w nowej aplika-
cji jest nieporównywalnie wyższy niż przy trybie
obsługi dokumentów sprzed jej wdrożenia.
Dodatkowo, w oparciu o dane z formularzy ZUS
ZLA, komórki orzecznictwa lekarskiego przeprowa-
dzają kontrole ubezpieczonych przebywających na
zwolnieniach z tytułu niezdolności do pracy. Skróce-
nie czasu wprowadzenia takiego dokumentu do sy-
temu pozwala na wszczęcie kontroli osób, dla któ-
rych wystawiono zwolnienie choćby na kilka dni.
737
W interpelacji pani poseł poruszona została kwe-
stia oczekiwania klienta na obsługę. W trosce o do-
bro swoich klientów zakład wdrażał nowy sposób
wprowadzania danych do systemu informatycznego
stopniowo. Z pilotażowego wdrożenia wynikało, że
dzięki dużej ergonomii pracy w aplikacji średni czas
wprowadzania jednego dokumentu jest dość krótki,
nie przekracza 1 minuty. Jednak z uwagi na ustawo-
we terminy składania dokumentów do zakładu
znaczna ich liczba przekazywana jest w dniach 10.
i 15. każdego miesiąca. Stąd w dniach zwiększonego
wpływu dokumentów do ZUS na salach obsługi
klientów mogą zdarzyć się kolejki, szczególnie w po-
czątkowym okresie po wdrożeniu aplikacji. Wynika-
ją one z tego, że pracownicy bezpośredniej obsługi
wyjaśniają przy klientach nieprawidłowości wykry-
te podczas wprowadzania danych. Dzięki temu jed-
nak klient uniknie konieczności powtórnego zgła-
szania się do placówki ZUS i wyjaśniania nieprawi-
dłowości oraz ewentualnego składania dokumentów
korygujących.
Zakład prowadził badania metodą mystery shop-
ping, sprawdzając liczby oczekujących klientów
w dniach szczytu w wybranych placówkach ZUS.
Czas oczekiwania w dniach 15 lutego i 10 marca wy-
nosił od 3 do 13 minut. Tylko w jednym z oddziałów
zanotowano czas ok. 35 minut i zobowiązano jego
dyrektora do podjęcia działań eliminujących tak
długi okres oczekiwania.
Ciągła modyfikacja funkcjonalności oprogramo-
wania, rozbudowa oraz poprawa jej wydajności ma
i będzie miała w przyszłości korzystny wpływ na
procedury usprawnienia obsługi klientów zakładu.
Powyższe dane oraz dotychczasowe doświadcze-
nia w obsłudze dokumentów wskazują, że cel wdro-
żenia aplikacji został osiągnięty, a wszelkie zmiany
wprowadzane przez zakład w tym zakresie podykto-
wane były troską o dobro klientów, szczególnie ubez-
pieczonych w zakresie terminowego przekazywania
składek do otwartych funduszy emerytalnych.
Z uwagi na informacje przekazane przez preze-
sa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie znajduję
uzasadnienia do podjęcia działań zmierzających do
zmiany obowiązującego systemu rozliczania się
płatników składek z Zakładem Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
738

Odpowiedź wielkość rekompensat przekroczy wielkość wpły-

wów ze sprzedaży winiet. Sytuacja ta wynika przede
podsekretarza stanu wszystkim ze stosunkowo wysokich stawek rozlicze-
w Ministerstwie Infrastruktury niowych służących do kalkulacji kwoty rekompen-
- z upoważnienia ministra - sat, które zostały ustalone w aneksach do umów
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej w sierpniu 2005 r. Obecnie przejazd pojazdu ciężaro-
wego kategorii IV przez 3 odcinki autostrady płatnej
w sprawie winiet uprawniających A2 pomiędzy Koninem a Nowym Tomyślem, posia-
kierowców ciężarówek do przejazdu dającego wykupioną winietę jednodniową (o warto-
płatnymi autostradami (2687) ści 27 zł), powoduje obowiązek wypłaty rekompensa-
ty ze środków Krajowego Funduszu Drogowego dla
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter- spółki koncesyjnej w wysokości około 190 zł (według
pelacją poseł Krystyny Łybackiej w sprawie winiet stawki rozliczeniowej z września 2006 r.). Wyelimi-
uprawniających kierowców ciężarówek do przejazdu nowanie winiet z obiegu i przejście na system opłat
płatnymi autostradami, przesłaną przy piśmie SPS- bezpośrednich oznaczać będzie brak przesłanek do
-023-2687/08, przekazuję na ręce Pana Marszałka wypłaty rekompensat.
poniższe wyjaśnienia. W tabeli poniżej przedstawiono, jak kształtowały
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a się stawki rozliczeniowe na punktach poboru opłat
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto- dla AWSA (spółki eksploatującej odcinek Konin–No-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro- wy Tomyśl na A2) oraz Stalexport (spółki eksploatu-
gowym za przejazd autostradą pobierane są opłaty. jącej odcinek Kraków–Katowice na A4) w ujęciu
Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w których au- brutto (z VAT) z uwzględnieniem indeksacji w wy-
tostrada nie została przystosowana do poboru opłat. branych okresach (w zł):
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za AWSA
przejazd po drogach krajowych (tzw. winieta), po- Stawka Stawka Stawka Stawka
bierana na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia Kategoria
rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa
pojazdu
6 września 2001 r. o transporcie drogowym w okre- ciężarowego
(od dnia (od dnia (od dnia (od dnia
1.09.05) 1.09.06) 1.11.07) 1.03.08)
sie ważności tej opłaty.
1 10,99 10,99 10,99 10,92
Podjęcie decyzji o zniesieniu systemu winietowe-
2 36,00 38,32 46,99 46,68
go (projekt ustawy o zmianie ustawy o drogach pu- 3 53,99 57,48 70,99 70,52
blicznych oraz niektórych innych ustaw) zostało po- 4 83,99 89,42 109,99 109,27
przedzone opracowaniem szeregu analiz o charakte- 5 109,99 109,99 109,99 109,27
rze finansowym, ekonomicznym i prawnym. Zniesie-
nie winiet oznacza przejście na system opłat bezpo- Stalexport
średnich, które lepiej odzwierciedlają zasadę „użyt- Stawka Stawka Stawka Stawka
Kategoria
kownik płaci” i z tego względu są postrzegane jako pojazdu
rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa
(od dnia (od dnia (od dnia (od dnia
opłaty bardziej sprawiedliwe niż winiety. Wielkość ciężarowego
1.09.05) 1.09.06) 1.11.07) 1.03.08)
opłaty bezpośredniej można ponadto lepiej odnieść 1 5,50 5,50 5,50 5,50
do kosztu zużycia infrastruktury drogowej. 2 16 16,66 17,92 17,92
Należy podkreślić, że zmiany w systemie opłat 3 16 16,66 17,92 17,92
drogowych wynikają z konieczności wdrożenia do 4 16 16,66 17,92 17,92
polskiego porządku prawnego przepisów unijnych 5 16 16,66 17,92 17,92
– dyrektywy 2006/38/WE Parlamentu Europejskie-
go i Rady z dnia 17 maja 2006 r. zmieniającej dyrek- Obecnie obowiązujące stawki opłat winietowych
tywę 1999/62/WE w sprawie pobierania opłat za (Tabela na s. 739.)
użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez Powrót do opłat bezpośrednich może spowodo-
pojazdy ciężarowe. Proponowane zmiany ustawowe wać przeniesienie ruchu na drogi równoległe, lecz
mają również na celu rozwiązanie kwestii tzw. re- skala tego przeniesienia będzie dużo mniejsza niż
kompensat – poprzez przywrócenie zasad poboru przed wprowadzeniem rekompensat. Zniesienie wi-
opłat za przejazd po autostradach płatnych obowią- niet nie przywróci sytuacji sprzed 1 września 2005 r.,
zujących przed dniem 1 września 2005 r. Obecnie za ponieważ zwiększyła się sieć autostrad, która jesz-
przejazdy pojazdów z ważną winietą spółki, z który- cze dalej będzie się dynamicznie zwiększać. Należy
mi zawarto umowę o budowę i eksploatację albo wy- liczyć się z tym, iż tylko samochody ciężarowe poru-
łącznie eksploatację autostrady (tzw. spółki konce- szające się w transporcie regionalnym będą starały
syjne), uzyskują zwrot środków finansowych (tzw. się zjechać na drogi równoległe. Przejazdy w ruchu
rekompensatę) z wpływów z winiet zasilających międzyregionalnym i krajowym z ominięciem auto-
Krajowy Fundusz Drogowy. Wpływy z winiet już strad będą nieuzasadnione ekonomicznie (potencjal-
w ponad 80% przeznaczane są na wypłaty rekom- ne oszczędności na opłatach nie będą równoważyły
pensat. Wyniki analiz wskazują na to, że wkrótce strat na czasie przejazdu).
 739

Należy się spodziewać, że przeniesienie ruchu na Odpowiedź

drogi alternatywne zostanie zahamowane dzięki re-
alizowanemu przez Generalną Dyrekcję Dróg Kra- podsekretarza stanu
jowych i Autostrad programowi zabezpieczenia dróg w Ministerstwie Infrastruktury
równoległych. Rozwiązania w ramach tego progra- - z upoważnienia ministra -
mu wpłynąć mają również na poprawę bezpieczeń- na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
stwa ruchu drogowego – przykładem jest droga kra-
jowa nr 8, gdzie wprowadzono rozwiązania z zakre- w sprawie zasad naliczania
su bezpieczeństwa ruchu drogowego mające na celu dodatków mieszkaniowych (2688)
uspokojenie ruchu. Rezultatem tych działań jest
ograniczenie wypadkowości o ok. 30%. Oprócz dzia- Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
łań prowadzonych przez GDDKiA Sekretariat Kra- interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej z dnia
jowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego koor- 22 kwietnia br., znak: SPS-023-2688/08, w sprawie
dynuje realizację programu zabezpieczenia dróg wo- zasad naliczania dodatków mieszkaniowych, otrzy-
jewódzkich. maną za pośrednictwem ministra pracy i polityki
Pragnę również wspomnieć, że na wstępnym społecznej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
etapie rozważań jest koncepcja bezpłatnych auto- Podstawowym celem ustawy z dnia 2 lipca 1994 r.
stradowych obwodnic. Decydującym kryterium by- o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszka-
łaby wielkość ruchu lokalnego na tych odcinkach. niowych było przeprowadzenie reformy czynszów,
Kryterium to byłoby uwzględniane w analizie po- polegającej na odejściu od ustalania stawek czynszu
czątkowej, a następnie okresowo weryfikowane. najmu na szczeblu centralnym i przekazaniu kom-
Wdrożenie ww. koncepcji wymaga jednak odpowied- petencji w tej sprawie gminom. Otrzymały one pra-
nich zmian w obecnie obowiązujących przepisach wo samodzielnego kształtowania stawek czynszu.
prawnych. Dla ochrony lokatorów, w tym zwłaszcza znajdują-
Ponadto pragnę zaznaczyć, że każdy przypadek cych się w trudnej sytuacji materialnej, wprowadzo-
ewentualnego wprowadzenia stawki „zerowej” na no obligatoryjny system dodatków mieszkaniowych.
autostradach będzie związany z uszczupleniem przy- Od dnia 1 stycznia 2002 r. obowiązują w tym za-
chodów publicznych, a co za tym idzie – z konieczno- kresie przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734,
ścią uzyskania zgody ministra finansów.
z późn. zm.). Zgodnie z tymi przepisami uprawnienia
Pragnę również dodać, że przewidywane w ww.
do dodatków mieszkaniowych przysługują osobom
projekcie ustawy wprowadzenie tzw. opłaty elektro-
spełniającym równocześnie kilka kryteriów:
nicznej opartej na przejechanym kilometrażu, pobie-
1. Posiadającym tytuł prawny do zajmowanego
ranej na wybranych drogach krajowych w systemie
mieszkania (najemcy, członkowie spółdzielni miesz-
elektronicznego poboru opłat, wymagać będzie prze-
kaniowych, właściciele mieszkań i domów jednoro-
prowadzenia odpowiednich kompleksowych analiz,
dzinnych) lub uprawnienia do lokalu zamiennego
których wyniki posłużą do podjęcia decyzji o wielko-
lub socjalnego.
ści sieci drogowej, na której będzie pobierana opłata,
2. Zajmowany lokal mieszkalny nie jest za duży
stawkach opłaty oraz rozwiązaniach technicznych
w stosunku do liczby osób, tzn. jeżeli powierzchnia
z uwzględnieniem wszelkich istotnych kwestii finan-
użytkowa zajmowanego lokalu nie przekracza po-
sowo-ekonomicznych oraz społecznych.
wierzchni normatywnej o więcej niż 30%.
Z poważaniem 3. Których średni miesięczny dochód na jednego
członka gospodarstwa domowego w okresie trzech
Podsekretarz stanu miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku
Zbigniew Rapciak o przyznanie dodatku mieszkaniowego nie prze-
kracza 175% najniższej emerytury w gospodarstwie
jednoosobowym i 125% w gospodarstwie wielooso-
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r. bowym.

Stawka opłaty w zł
dobowa siedmiodniowa miesięczna półroczna roczna
Klasy pojazdów EURO
Rodzaj pojazdu w zależności od limitów
samochodowego emisji spalin
EURO EURO 2 EURO EURO 2 EURO EURO 2 EURO EURO 2 EURO EURO 2
0 lub 1 i wyżej 0 lub 1 i wyżej 0 lub 1 i wyżej 0 lub 1 i wyżej 0 lub 1 i wyżej
Pojazdy i zespoły pojazdów inne niż autobusy
9 8 30 28 75 70 300 270 500 450
o dmc powyżej 3,5 t i poniżej 12 t
Pojazdy i zespoły pojazdów inne niż autobusy
27 27 88 75 275 250 1500 1260 2500 2100
o dmc co najmniej 12t
Autobusy 12 11 45 40 120 108 480 420 800 700
740
Najniższa emerytura od dnia 1 marca 2008 r.
wynosi 636,29 zł, co oznacza, że:
– w przypadku gospodarstwa jednoosobowego
dochód nie może przekraczać 1113,51 zł,
– w przypadku gospodarstwa wieloosobowego
dochód nie może przekraczać 795,36 zł.
Zgodnie z art. 6 ust. 8 ww. ustawy w przypadku,
gdy dochód na jednego członka gospodarstwa domo-
wego jest wyższy od określonego wyżej, a kwota
nadwyżki nie przekracza wysokości dodatku miesz-
kaniowego, należny dodatek obniża się o tę kwotę.
W związku z powyższym, jeżeli dochód nieznacz-
nie przekracza wyznaczone minimum, to fakt ten
nie powoduje nieprzyznania dodatku mieszkaniowe-
go, o czym mowa w interpelacji pani poseł Krystyny
Łybackiej.
Należy także wyjaśnić, że od 2004 r. dodatki
mieszkaniowe są w całości wypłacane z budżetów
gmin, zatem jakiekolwiek zmiany przepisów, które
powodowałyby wzrost tych dodatków, musiałyby
mieć pokrycie w dodatkowych środkach w budżecie
państwa, bowiem w innym przypadku byłyby one
niezgodne z Konstytucją RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie przepisów określających normy
zawartości odorantów w powietrzu (2689)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki Krystyny Łybackiej przekaza-
ną pismem z dnia 22 kwietnia 2008 r., znak: SPS-
-023-2689/08, w sprawie zaawansowania prac doty-
czących przepisów o zapachowej jakości powietrza,
przedstawiam poniżej następujące informacje.
Problemy związane z uciążliwością zapachową
będącą wynikiem działalności gospodarczej stano-
wią obecnie przedmiot wnikliwej analizy w resorcie
środowiska.
Aktualnie jedyne przepisy powszechnie obowią-
zujące dotyczące problematyki „substancji zapacho-
wych w powietrzu” oraz „metody oceny zapachowej
jakości powietrza” są zawarte w art. 222 ust. 5 usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska jako jeden z elementów regulacji pozwoleń na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza. Jest
to fakultatywne upoważnienie dla ministra właści-
wego do spraw środowiska do określenia, w porozu-
mieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia,
w drodze rozporządzenia, wartości odniesienia sub-
stancji zapachowych w powietrzu i metody oceny za-
pachowej jakości powietrza. Ponieważ przedmioto-
we upoważnienie jest związane z uregulowaniem
problematyki udzielania pozwoleń na wprowadzanie
gazów lub pyłów do powietrza, należy podkreślić, iż
tak wąski zakres przedmiotowy wyklucza możli-
wość skonstruowania skutecznych przepisów umoż-
liwiających podjęcie działań władczych ukierunko-
wanych na przeciwdziałanie czy też wyeliminowa-
nie wszelkich istniejących uciążliwości zapacho-
wych, nawet gdyby to upoważnienie zostało wyko-
nane. W Ministerstwie Środowiska opracowano jak
dotąd kilka projektów rozporządzeń mających na
celu uregulowanie tego zagadnienia.
Rozważano także alternatywne rozwiązanie – przy-
gotowanie projektu rozporządzenia na podstawie
dopuszczalnych stężeń konkretnych substancji za-
pachowo czynnych, takich jak amoniak, siarkowo-
dór, merkaptany itp. Jakkolwiek rozporządzenie
opracowane na bazie stężeń substancji byłoby nie-
wątpliwie łatwiejsze w przygotowaniu i w stosowa-
niu, niemniej jednak mogłoby być traktowane jako
regulacja przejściowa, gdyż nie uwzględniałoby wszyst-
kich aspektów uciążliwości zapachowej. Stężenia
pojedynczych substancji mogą być w granicach nor-
my lub nawet poniżej progu wykrywalności metody
pomiarowej, jednak występując w połączeniach, od-
czuwane są jako bardzo uciążliwe zapachowo. Imien-
ne określenie wartości odniesienia dla niektórych
substancji w powietrzu uregulowane jest poprzez
rozporządzenie ministra środowiska z dnia 5 grud-
nia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla nie-
których substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r.
Nr 1, poz. 12). Rozporządzenie to określa wartości
odniesienia dla 167 substancji, w tym dla substancji
zapachowo czynnych takich jak aceton, amoniak,
siarkowodór (około połowa podanych tam substancji
to substancje zapachowo czynne).
Przeprowadzono szereg dyskusji, konsultacji me-
rytorycznych i uzgodnień wewnątrzresortowych
oraz z ministrem zdrowia i wiodącymi w tej dziedzi-
nie ośrodkami naukowymi. W ich trakcie powstało
jednak wiele wątpliwości dotyczących praktycznego
zastosowania proponowanych regulacji.
Pragnę także zwrócić uwagę na fakt, iż dodatko-
wo kwestie mające związek z emisją substancji
uciążliwych zapachowo zawarte są również w regu-
lacjach dotyczących ograniczania negatywnego
wpływu produkcji zwierzęcej (fermy drobiu, trzody
chlewnej) na otoczenie. Są one określone w następu-
jących aktach prawnych:
— ustawie z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033) – reguluje
zasady postępowania z nawozami naturalnymi;
— rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie szczególnych wyma-

gań, jakim powinny odpowiadać programy działań
mających na celu ograniczanie odpływu azotu ze
źródeł rolniczych (Dz. U. z 2003 r. Nr 4, poz. 44),
wydanym na podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001
r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.).
Ponadto, na podstawie art. 7 ustawy z dnia 7 lip-
ca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.), istnieje możliwość
wydania rozporządzenia określającego warunki
techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty bu-
dowlane i ich usytuowanie, uwzględniając w szcze-
gólności kwestie ochrony środowiska (w tym sub-
stancji zapachowo czynnych). Przykładowo, korzy-
stając z tej delegacji:
— minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
wydał rozporządzenie z dnia 7 października 1997 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 132, poz. 877) – w szczególności fermy
drobiu, trzody chlewnej, bydła – które reguluje tak-
że sprawy związane z konstrukcją i usytuowaniem
obiektów budowlanych (zbiorniki i płyty na odchody
zwierzęce), w których prowadzona jest produkcja
zwierzęca;
— minister gospodarki wydał rozporządzenie
z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i sta-
cje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe daleko-
siężne służące do transportu ropy naftowej i pro-
duktów naftowych i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243,
poz. 2063).
Jednakże skorzystanie z upoważnienia zawarte-
go w ustawie Prawo budowlane i określenie warun-
ków technicznych dla instalacji z innych branż po-
ciągałoby za sobą konieczność szczegółowego tech-
nicznego rozpracowania poszczególnych branż go-
spodarczych pozostających we właściwości rzeczo-
wej różnych ministrów.
Konieczność ujęcia subiektywnych odczuć, jaki-
mi są negatywne wrażenia zapachowe, w formę
obiektywnych i właściwych w każdych warunkach
standardów i procedur jest zadaniem bardzo złożo-
nym. Również w prawodawstwie Unii Europejskiej
brak jest stosownych regulacji w omawianym zakre-
sie. Nowatorski w skali kraju charakter rozporzą-
dzenia oraz brak ogólnie obowiązujących przepisów
unijnych wymagają bardzo ostrożnego podejścia do
rozstrzygnięć formalnoprawnych tego zagadnienia.
Kierując się potrzebą przyspieszenia prac mają-
cych na celu uregulowanie prawne przedmiotowej
tematyki, w styczniu 2008 r. powołałem grupę robo-
czą do spraw opracowania propozycji rozwiązań
prawnych dotyczących przeciwdziałania uciążliwo-
ści zapachowej. Prace grupy powinny przyczynić się
do przełamania impasu, jaki wystąpił w podejściu
zainteresowanych jednostek do tego zagadnienia,
oraz osiągnięcia kompromisowego rozwiązania praw-
nego tych kwestii.
741
Grupa robocza opracowała „Założenia dla przy-
gotowania projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciąż-
liwości zapachowej”, które, mając na uwadze fakt, iż
zakres przedmiotowy projektowanej ustawy ma szcze-
gólne znaczenie dla społeczności lokalnych, skiero-
wałem do wstępnej konsultacji do władz samorządo-
wych. Wpływające do resortu opinie są aktualnie
analizowane.
Celem wydania ustawy o przeciwdziałaniu uciąż-
liwości zapachowej jest określenie zasad postępowa-
nia w przypadku występowania uciążliwości zapa-
chowej spowodowanej prowadzoną działalnością go-
spodarczą oraz działalnością wytwórczą w rolnic-
twie w zakresie upraw rolnych, chowu lub hodowli
zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa
i rybactwa śródlądowego.
Planowany projekt ustawy zostanie oparty na
doświadczeniach krajowych w zakresie legislacji do-
tyczącej jakości powietrza, sygnałach dochodzących
z różnych regionów kraju dotyczących odorów, jak
również na analizie przepisów w tym zakresie obo-
wiązujących w innych państwach (Holandia, Niem-
cy, Japonia).
Projekt ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości
zapachowej był już w 2007 r. przedmiotem konsulta-
cji społecznych i uzgodnień międzyresortowych i wy-
wołał szerokie zainteresowanie społeczne, co świad-
czy o dużej wadze problemu uciążliwości zapachowej.
Zainteresowanie pracami nad prawnym uregulowa-
niem problematyki przeciwdziałania uciążliwości za-
pachowej wyrażały zarówno podmioty dotknięte ne-
gatywnym oddziaływaniem tej uciążliwości, jak i pod-
mioty prowadzące działalność mogącą powodować
uciążliwość zapachową. Jednakże przygotowany wcze-
śniej projekt ustawy, zawierający przepisy o bardzo
rygorystycznym, a niekiedy w swej istocie restrykcyj-
nym charakterze, spotkał się z krytyką partnerów
społecznych.
Analiza opinii przedstawionych przez partne-
rów społecznych w ramach konsultacji społecznych
pozwoliła wyciągnąć istotne wnioski co do sposobu
i zakresu ingerencji władzy publicznej w problema-
tykę przeciwdziałania uciążliwości zapachowej.
Wyrazem tego będzie projekt nowej regulacji w tej
materii, który zmierza do kompleksowego uregulo-
wania problematyki uciążliwości zapachowej i w mia-
rę możliwości będzie wolny od niedoskonałości pro-
jektu poprzedniej regulacji. W szczególności zakła-
da się odstąpienie od rygorystycznych sposobów
ograniczania uciążliwości zapachowej na rzecz
wprowadzenia instrumentów finansowych pełnią-
cych rolę bodźców, które będą oddziaływać na pod-
mioty powodujące uciążliwość zapachową i mobili-
zować te podmioty do podejmowania działań zmie-
rzających do ograniczenia bądź wyeliminowania
uciążliwości zapachowej powodowanej przez okre-
śloną działalność.
Zasadniczą możliwością rozwiązania problemu
uciążliwości zapachowych jest skojarzenie ich istnie-
nia z przyczyną powstawania, czyli z prowadzeniem
742
działalności powodującej powstawanie uciążliwych
zapachowo substancji, oraz udzielenie organom wła-
dzy publicznej, w tym wypadku organom jednostek
samorządu terytorialnego, kompetencji do podejmo-
wania działań władczych zmierzających do ograni-
czenia uciążliwości zapachowej lub jej całkowitego
wyeliminowania.
Podstawowy zakres uregulowania ustawy o prze-
ciwdziałaniu uciążliwości zapachowej obejmie m.in.
następujące elementy:
1) istotę (pojęcie) uciążliwości zapachowej po-
przez określenie katalogu substancji mogących po-
wodować (powodujących) uciążliwość zapachową
oraz katalogu rodzajów działalności mogących po-
wodować (powodujących) uwalnianie substancji
uciążliwych zapachowo,
2) metodę (sposób) dokonywania oceny jakości
zapachowej powietrza pozwalającą na obiektywne
stwierdzenie występowania na danym terenie uciąż-
liwości zapachowej,
3) określenie katalogu sposobów postępowania,
których zastosowanie będzie skutkować ogranicze-
niem lub całkowitym wyeliminowaniem uciążliwo-
ści zapachowej (w szczególności: zmiana procesu
produkcyjnego, dezodoryzacja, zastosowanie najlep-
szych dostępnych technik BAT, rozproszenie sub-
stancji zapachowych wydostających się z urządzeń
wentylacyjnych, ustalenie tras na potrzeby trans-
portu ładunków powodujących uwalnianie substan-
cji uciążliwych zapachowo), a także instrumentów
finansowych stanowiących bodźce do podejmowania
działań na rzecz ograniczenia lub całkowitego wy-
eliminowania uciążliwości zapachowej,
4) przepisy dotyczące odszkodowań związanych
z ingerencją organów administracji publicznej – or-
ganów gminy w sferę działalności powodującej uwal-
nianie substancji uciążliwych zapachowo,
5) przepisy określające organy administracji pu-
blicznej oraz kompetencje tych organów stanowiące
podstawę działań władczych ukierunkowanych na
ograniczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapa-
chowej, z uwzględnieniem zasady, iż powierza się te
kompetencje organom gminy,
6) określenie postępowania przed organami
gminy w zakresie wykonywania kompetencji wład-
czych ukierunkowanych na ograniczenie lub wyeli-
minowanie uciążliwości zapachowej, z uwzględnie-
niem wskazania stron i innych uczestników postę-
powania, ich praw i obowiązków w postępowaniu
oraz rodzaju rozstrzygnięć zapadających w postępo-
waniu i trybu ich zaskarżania,
7) ewentualne przepisy karne,
8) zakres stosowania przepisów ustawy do praw
nabytych,
9) zmiany w przepisach ustawy Prawo ochrony
środowiska oraz ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym, niezbędne z uwagi na
wprowadzenie nowych regulacji w dziedzinie prze-
ciwdziałania uciążliwości zapachowej,
10) określenie terminu wejścia w życie z uwzględ-
nieniem okresu vacatio legis adekwatnego dla szcze-
gółowego zapoznania się podmiotów objętych zakre-
sem regulacji ustawy z treścią ustawy i przygotowa-
nia się do jej stosowania.
Zasadnicze kompetencje związane z podejmowa-
niem działań władczych ukierunkowanych na ogra-
niczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapacho-
wej zostaną przypisane organom gminy. Praktycz-
nie całość zadań w sferze systemu oceny zapachowej
jakości powietrza będzie finansowana ze środków
publicznych. Głównym źródłem środków na ten cel
będą budżety gmin uzupełniane środkami z fundu-
szy ekologicznych. Należy jednakże podkreślić, iż
planowane jest wprowadzenie nowej opłaty w pro-
jekcie ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości zapa-
chowej, o charakterze quasi-ekologicznym, zbliżonej
do opłaty za korzystanie ze środowiska. Środki fi-
nansowe pochodzące z tego tytułu powinny stano-
wić dochód budżetu gminy.
Podsumowując, należy przyjąć pogląd, iż jedy-
nie przepisy rangi ustawowej wyczerpująco regulu-
jące problematykę przeciwdziałania uciążliwości
zapachowej, a w szczególności określające istotę tej
uciążliwości, metodę oceny zapachowej jakości po-
wietrza, kompetencje organów administracji pu-
blicznej w tych sprawach oraz uprawnienia i obo-
wiązki podmiotów objętych regulacją pozwolą na
podejmowanie skutecznych działań na rzecz ogra-
niczenia lub całkowitego wyeliminowania uciążli-
wości zapachowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie wykorzystywania karetek
do transportu chorych w sytuacjach
niezwiązanych z nagłą potrzebą ratowania
zdrowia i życia (2690)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej w spra-
wie wykonywania transportu sanitarnego, przesła-
ną przy piśmie z dnia 22 kwietnia 2008 r. (znak:
SPS-023-2690/08), uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 3 pkt 10 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) zespoły ratownictwa

medycznego podejmują medyczne czynności ratun-
kowe w warunkach pozaszpitalnych. Jednocześnie
art. 44 ust. 1 powyższej ustawy stanowi, iż zespół
ratownictwa medycznego transportuje osobę w sta-
nie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego
pod względem czasu dotarcia szpitalnego oddziału
ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dys-
pozytora medycznego (ewentualnie lekarza koordy-
natora medycznego). Podobnie (art. 45) w przypad-
ku, gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdro-
wotnego zostanie stwierdzony stan, który wymaga
transportu bezpośrednio do jednostki organizacyj-
nej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udziela-
nia świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratow-
nictwa medycznego lub gdy tak zdecyduje lekarz
systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę taką
transportuje się bezpośrednio do wskazanej jednost-
ki. Finansowanie tych zadań odbywa się z budżetu
państwa z części, których dysponentami są właściwi
wojewodowie, w myśl art. 46 ustawy.
Natomiast świadczenia opieki zdrowotnej udzie-
lane przez szpitalne oddziały ratunkowe oraz jed-
nostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane
w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej niezbędnych dla ratownictwa medycznego
(w tym transport sanitarny jako świadczenie to-
warzyszące), zgodnie z art. 47 ustawy, finansowa-
ne są na zasadach określonych w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.).
Biorąc pod uwagę przywołane wyżej przepisy,
należy zauważyć, iż transport od miejsca zdarzenia
do szpitalnych oddziałów ratunkowych oraz jedno-
stek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych
w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
niezbędnych dla ratownictwa medycznego należy do
medycznych czynności ratunkowych (a więc jest fi-
nansowany z budżetu państwa z części, których dys-
ponentami są poszczególni wojewodowie), zaś trans-
port późniejszy (w tym międzyszpitalny) jest finan-
sowany zgodnie z zapisami ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia transport sani-
tarny (międzyszpitalny) powinien być wykonywany
środkami transportu sanitarnego innymi niż pozo-
stające w gotowości na danym terenie zespoły ra-
townictwa medycznego. W przeciwnym przypadku
może dojść do sytuacji, iż zespoły ratownictwa me-
dycznego będą finansowane ze środków budżetu
państwa (za tzw. dobową gotowość) i środków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia (za transport sanitarny).
Ponadto dany teren będzie niezabezpieczony przez
zespół ratownictwa medycznego, który będzie wyko-
nywał transport sanitarny międzyszpitalny. Jedno-
cześnie należy zwrócić uwagę, iż taki transport trwa
dosyć długo, co z kolei wydłuży czas oczekiwania na
zespół ratownictwa medycznego przez osoby znajdu-
jące się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.
743
Natomiast, co wymaga podkreślenia, powyższa in-
terpretacja nie wyklucza możliwości transportu sa-
nitarnego przez zespół ratownictwa medycznego
niepozostający w danej chwili w gotowości.
Ponadto informuję, iż obecnie trwają prace nad
nowelizacją ww. ustawy i powyższe przepisy będą
przedmiotem analizy podczas ww. prac.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie przyszłości towarzystw
budownictwa społecznego (2691)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem (SPS-023-2691/08) z dnia 22 kwietnia 2008 r.
dotyczącym interpelacji poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie przyszłości towarzystw budownictwa
społecznego, uprzejmie przekazuję poniższe wyja-
śnienia.
Przepisy regulujące system finansowania budow-
nictwa czynszowego uniemożliwiają obecnie gwał-
towne podwyżki czynszów w zasobach towarzystw
budownictwa społecznego. Zgodnie z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych
formach popierania budownictwa mieszkaniowego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) stawki
czynszu za 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu miesz-
kalnego w zasobach mieszkaniowych towarzystwa są
ustalane w takiej wysokości, aby suma czynszów za
najem wszystkich lokali eksploatowanych przez to-
warzystwo pozwalała na pokrycie kosztów eksploata-
cji i remontów budynków oraz spłatę kredytu zacią-
gniętego na budowę. Jednocześnie czynsz ten nie
może w skali roku przekroczyć 4% wartości odtwo-
rzeniowej. Wartość ta jest ustalana na podstawie
wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia
1 m2 powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych,
ogłaszanego dla danego województwa (i oddzielnie dla
miast będących siedzibą wojewody lub sejmiku) przez
danego wojewodę. Wskaźnik ten powinien odzwiercie-
dlać koszty budowy podawane przez Główny Urząd
Statystyczny i własne analizy wojewody.
Należy pamiętać, że dla budynków utworzonych
przy wsparciu preferencyjnego kredytu ze środków
Krajowego Funduszu Mieszkaniowego dużą część
czynszu (ok. 60–70%) przeznacza się na spłatę ob-
744
ciążeń kredytowych. Pozostała część powinna wy-
starczyć na utrzymanie budynku w odpowiednim
stanie technicznym i pokrycie kosztów zarządu.
Z uwagi na niskie wskaźniki przeliczeniowe w nie-
których województwach, nieuwzględniające we wła-
ściwym zakresie wzrostu cen usług remontowo-bu-
dowlanych, część TBS-ów ma duże trudności z finan-
sowaniem właściwej eksploatacji budynków z aktu-
alnych wpływów czynszowych. Dlatego w Minister-
stwie Infrastruktury rozważa się koncepcje zmiany
obecnego sposobu ustalania czynszów w zasobach
towarzystw budownictwa społecznego, przy czym
przeważa pogląd, że nowe regulacje powinny objąć
przede wszystkim nowy zasób, wybudowany na ko-
mercyjnych zasadach. Ewentualne podwyżki czyn-
szów w już istniejących zasobach będą mogły doty-
czyć jedynie najemców zamieszkujących w woje-
wództwach, gdzie czynsze są dziś znacznie zaniżo-
ne z powodu nieadekwatnych do sytuacji na rynku
i kosztów utrzymania zasobu wartości wskaźników
przeliczeniowych.
Kolejnym celem planowanych regulacji jest wzmoc-
nienie roli towarzystw jako inwestorów działających
na rynku mieszkań na wynajem. Dlatego należy
umożliwić im prowadzenie działalności nie tylko
w ramach rządowego programu budownictwa spo-
łecznego, lecz także na bardziej komercyjnych zasa-
dach. Obecnie inwestycje prowadzone z wykorzysta-
niem kredytowania komercyjnego są nieopłacalne
ze względu na ograniczenia w wysokości możliwych
czynszów. Dlatego uzasadnione wydaje się zniesie-
nie ograniczeń wysokości maksymalnego czynszu
w kontekście zarządzania nowym komercyjnym za-
sobem, z zachowaniem jednak wszystkich ograni-
czeń wynikających z ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 266, z późn. zm.). Rozważane kierunki
zmian pozytywnie wpływałyby na zwiększenie licz-
by mieszkań na wynajem, poszukiwanych przede
wszystkim w większych ośrodkach miejskich, cha-
rakteryzujących się dynamicznym rozwojem i więk-
szymi szansami na znalezienie zatrudnienia.
W ramach przygotowywania założeń do reformy
systemu wsparcia budownictwa społecznego rozwa-
żane są także kwestie umożliwienia wykupywania
na własność mieszkań wybudowanych ze środków
Krajowego Funduszu Mieszkaniowego. Obecnie,
zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 26 października
1995 r. o niektórych formach popierania budownic-
twa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070,
z późn. zm.), lokale mieszkalne wybudowane przy
wykorzystaniu kredytu z KFM nie mogą być, pod
rygorem nieważności, wyodrębnione na własność,
a także nie może być do nich ustanowione spółdziel-
cze własnościowe prawo. Zakaz ten jest także po-
twierdzony regulacją art. 121 ust. 2 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.),
zgodnie z którą niedopuszczalne jest przeniesienie
przez spółdzielnię na inną osobę własności lokalu
mieszkalnego w budynku wybudowanym z udziałem
środków z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.
Określając zasady ewentualnego wykupu, należy
rozważyć szereg kwestii wiążących się z wprowadze-
niem takiej opcji: kto powinien decydować o wyku-
pie, jakie osoby mogą być uprawnione do nabycia
mieszkania, jaki będzie koszt zakupu, na jakich za-
sadach zostaną spłacone kredyty udzielone ze środ-
ków KFM itd. Chciałbym wyraźnie podkreślić, że
umożliwienie wyodrębniania na własność mieszkań
TBS-owskich nie może być celem samym w sobie, lecz
musi stanowić element szerszych działań prowadzą-
cych do zreformowania obecnie istniejącego systemu
budownictwa społecznego. Ostateczne rozwiązania
zostaną wypracowane w porozumieniu z zaintereso-
wanymi środowiskami lokatorów, inwestorów i samo-
rządów terytorialnych, z uwzględnieniem celów poli-
tyki mieszkaniowej państwa i dbałością o racjonalne
wydatkowanie środków publicznych.
Dziękując za zainteresowanie przyszłością pro-
gramu społecznego budownictwa czynszowego, liczę
na wsparcie Pani Poseł i aktywną współpracę w celu
wypracowania najskuteczniejszych instrumentów
wspierających tę formę finansowania mieszkalnic-
twa, przy uwzględnieniu postulatów zarówno inwe-
storów (towarzystw budownictwa społecznego, spół-
dzielni mieszkaniowych), jak również samorządów
gminnych i, przede wszystkim, przyszłych miesz-
kańców.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie planowanych zmian w organizacji
roku szkolnego (2692)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023-2692/08 z dnia 22 kwiet-
nia 2008 r. interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie planowanych zmian w organizacji roku
szkolnego, uprzejmie wyjaśniam, że w Ministerstwie
Edukacji Narodowej nie są prowadzone prace związa-
ne ze zmianami w organizacji roku szkolnego. W nad-
chodzącym roku szkolnym 2008/2009 nie są planowa-
ne zmiany w kalendarzu roku szkolnego.

Pragnę zapewnić, że wszystkie aspekty ewentu-
alnych zmian w organizacji roku szkolnego będą
rozważane z należytą starannością oraz świadomo-
ścią wpływu każdej zmiany w prawie oświatowym
na inne sfery życia społecznego, w tym turystykę,
rynek pracy i finanse publiczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie nierefundowania przez NFZ
niektórych leków stosowanych w leczeniu
chorób nowotworowych (2693)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Krystyny Łybackiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 22 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2693/08), w spra-
wie nierefundowania przez Narodowy Fundusz
Zdrowia niektórych leków stosowanych w leczeniu
chorób nowotworowych uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy. Zgodnie z tre-
ścią art. 14 przedmiotowej ustawy świadczenia opie-
ki zdrowotnej są finansowane ze środków Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. W sytuacji gdy produkt
leczniczy wysokospecjalistyczny nie znajduje się
w wykazach leków refundowanych, istnieje możli-
wość leczenia tym lekiem w ramach procedur szpi-
talnych lub w ramach programów terapeutycznych.
Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala zapewnia
się zgodnie z art. 35 ww. ustawy bezpłatnie leki, je-
żeli są one konieczne do wykonania świadczenia, na-
tomiast w warunkach ambulatoryjnych dopłatami
ze środków publicznych są objęte leki z wykazów le-
ków refundowanych określonych w drodze rozpo-
rządzeń ministra zdrowia.
Możliwość terapii w ramach procedur szpital-
nych istnieje w ramach świadczenia: „chemioterapia
niestandardowa”. Szczegółowe zasady kontraktowa-
nia i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
745
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Warunkiem niezbędnym do rozliczenia świad-
czenia w ramach procedury: „chemioterapia nie-
standardowa” jest uzyskanie pisemnej akceptacji
dyrektora oddziału wojewódzkiego funduszu dla
wniosku świadczeniodawcy pozytywnie zaopiniowa-
nego przez konsultanta wojewódzkiego z określonej
dziedziny medycyny.
W dniu 31 marca 2008 r. prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 20/2008/DGL
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia szczegó-
łowych materiałów informacyjnych o przedmiocie po-
stępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finan-
sowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: „leczenie szpitalne”. Nowe wytycz-
ne stosowania świadczenia: „chemioterapia niestan-
dardowa”, określone w wymienionym załączniku
nr 7 do zarządzenia prezesa funduszu, zlikwidowały
możliwość stosowania terapii niestandardowej w sto-
sunku do substancji czynnych nieznajdujących się
w wykazie substancji czynnych stosowanych w tera-
pii nowotworów. Tym samym nastąpiło ograniczenie
procedur chemioterapii niestandardowej do terapii
opartych na substancjach czynnych znajdujących się
w przedmiotowym wykazie.
Minister zdrowia, po analizie ww. zarządzenia,
stwierdził, że rozwiązania przyjęte przez fundusz
naruszają w sposób rażący interesy świadczenio-
biorców w zakresie zabezpieczenia i zapewnienia
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej,
a ich skutkiem mogłoby być całkowite pozbawienie
pacjentów jedynej skutecznej metody leczenia.
Przepisy zarządzenia nie zawierają bowiem norm
przejściowych co do osób, które rozpoczęły terapie
przed wprowadzeniem nowych rozwiązań i u któ-
rych zastosowano substancje, które nie uzyskały
rekomendacji Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych co do skuteczności klinicznej i efektywności
kosztowej. Substancja czynna, która na podstawie
zarządzenia nr 20/2008/DGL została wykluczona
z finansowania w ramach „chemioterapii niestan-
dardowej” może, po ewentualnym uzyskaniu pozy-
tywnych wyników analiz oceny technologii me-
dycznych, zostać włączona, na podstawie zarządze-
nia nr 21/2008/DGL, do wykazu substancji czyn-
nych finansowanych w terapii nowotworów. W ta-
kim przypadku nawet niewielka przerwa w udzie-
laniu świadczeń mogłaby się wiązać z całkowitym
pozbawieniem świadczeniobiorców jedynej skutecz-
nej metody leczenia i oznaczać w istocie wydanie
wyroku na ludzkie życie.
Jak wynika z wyjaśnień prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, podstawą do podjęcia przez fun-
dusz przedmiotowej decyzji były analizy finansowe
przeprowadzone w zakresie poziomu wydatków fun-
duszu na świadczenia w zakresie: „chemioterapia
niestandardowa”. Takie postępowanie w sposób oczy-
746
wisty nie może być uznane za właściwe. Narusza
ono bowiem podstawowe zasady oceny technologii
medycznych mające w szczególności na uwadze oce-
nę skuteczności klinicznej i efektywności kosztowej
świadczeń opieki zdrowotnej (w tym substancji czyn-
nych). Dopiero uzyskanie analiz w tym zakresie
umożliwia prowadzenie analiz o charakterze finan-
sowym, w tym analiz dotyczących wpływu poszcze-
gólnych rozwiązań na budżet płatnika publicznego.
Dlatego też należy uznać, że decyzja funduszu opar-
ta wyłącznie na stwierdzeniu faktu, że wydatki na
świadczenia w zakresie: „chemioterapia niestandar-
dowa” generują duże koszty, została podjęta w opar-
ciu o niedopuszczalne w tym zakresie uznanie admi-
nistracyjne.
Konsekwencje przyjętych przez fundusz rozwią-
zań minister zdrowia ocenił jako naruszające inte-
resy świadczeniobiorców w zakresie zabezpieczenia
i zapewnienia równego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej.
W związku z tym, na podstawie uprawnień okre-
ślonych w art. 162 i 163 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych minister zdrowia wydał decyzję stwier-
dzającą nieważność przedmiotowego zarządzenia.
Tym samym wnioski świadczeniodawców są przyj-
mowane oraz rozpatrywane przez oddziały woje-
wódzkie funduszu na dotychczasowych zasadach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie uprawnień służbowych strażników
miejskich i gminnych (2694)
W nawiązaniu do pisma z dnia 22 kwietnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-2694/08) przekazującego interpela-
cję Posła na Sejm RP Pani Krystyny Łybackiej
z dnia 14 kwietnia 2008 r. w sprawie uprawnień
służbowych strażników miejskich i gminnych uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Biorąc pod uwagę fakt, iż praktyka stosowania
dotychczasowych przepisów ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123,
poz. 779 z późn. zm.) wskazuje potrzebę dostosowa-
nia rozwiązań ustawowych do aktualnych potrzeb
i rozwoju straży gminnych (miejskich), Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przygo-
towało we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze
Strażami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Zespół ten składa się z przedstawicieli Departamen-
tu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA, Departa-
mentu Prawnego MSWiA, Departamentu Admini-
stracji Publicznej MSWiA, komendanta głównego
Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miej-
skich i Gminnych oraz Związku Miast Polskich.
Powyższy projekt przewiduje zmiany zarówno
w zakresie tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując
rozwiązania legislacyjne do charakteru pracy straż-
ników gminnych (miejskich), poszerza katalog upraw-
nień straży, a także zmienia w pewnym zakresie
sposób organizacji pracy strażników.
Za najważniejsze zmiany w zakresie tzw. prag-
matyki służbowej należy uznać:
— wprowadzenie zasady, że przepisy ustawy o stra-
żach gminnych będą regulowały przeprowadzanie ba-
dań psychologicznych, a do badań lekarskich będą
miały zastosowanie przepisy Kodeksu pracy;
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży
(należy dodać, iż obowiązujące przepisy nie określa-
ją wprost tych stanowisk. W sposób pośredni wyni-
kają one z aktów wykonawczych przy oznaczeniu
dystynkcji oraz ustaleniu stawek wynagrodzenia.
Ustawowe określenie stanowisk straży (oprócz wy-
pełnienia luki w obowiązujących przepisach) jest
związane również z możliwością przeniesienia na
wyższe stanowisko służbowe. Ponadto z uwagi na
rozbudowaną strukturę największych straży propo-
zycja rozszerza obecnie funkcjonujący katalog z 12 do
16 stanowisk. Natomiast zgodnie z zaleceniem Ko-
misji Prawniczej Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów, wprowadza się delegację ustawową do okre-
ślenia w drodze rozporządzenia wymagań kwalifi-
kacyjnych i zasad wynagradzania na poszczególnych
stanowiskach w straży.);
— określenie czasu pracy strażników, zgodnie
z wymogami dyrektywy 2003/88/WE z dnia 4 listo-
pada 2003 r. w sprawie niektórych aspektów organi-
zacji czasu pracy;
— określenie przypadków rozwiązania ze straż-
nikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia;
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych
w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego;
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony;
— wskazanie, że strażnikiem może być osoba,
która nie była prawomocnie skazana za przestęp-
stwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestęp-
stwo skarbowe popełnione umyślnie.

Dążąc do usprawnienia realizowanych przez stra-
że gminne (miejskie) zadań w projekcie ustawy, pro-
ponuje się również przyznanie strażnikom prawa do:
— stosowania środków oddziaływania wycho-
wawczego;
— ujęcia i doprowadzenia do najbliższej jednost-
ki Policji nieletniego, co do którego istnieje uzasad-
nione podejrzenie, że popełnił czyn karalny, a zacho-
dzi uzasadniona obawa ukrycia się nieletniego lub
zatarcia śladów tego czynu, albo gdy nie można
ustalić jego tożsamości;
— dokonywania kontroli osobistej, przeglądania
podręcznych przedmiotów i bagaży osoby (upraw-
nienie to dotyczyć ma przypadków, gdy istnieje uza-
sadnione podejrzenie popełnienia czynu zabronione-
go pod groźbą kary oraz gdy strażnicy wykonują
czynności: 1. doprowadzania osób nietrzeźwych do
izby wytrzeźwień lub miejsc zamieszkania, jeżeli
osoby te zachowaniem swoim dają powód do zgorsze-
nia w miejscu publicznym, znajdują się w okoliczno-
ściach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo za-
grażają życiu i zdrowiu innych osób, a także w przy-
padku, 2. gdy strażnik wykonując prawem dozwolo-
ne zadania, ujmie osobę stwarzającą w sposób oczy-
wisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia
ludzkiego, a także dla mienia i niezwłocznie dopro-
wadzi ją do najbliższej jednostki Policji);
— stosowania dwóch nowych rodzajów środków
przymusu bezpośredniego: paralizatora elektrycz-
nego, na który nie jest wymagane pozwolenie na
broń oraz konia służbowego.
Do najważniejszych zmian w zakresie organiza-
cji pracy strażników należy zaliczyć:
— powierzenie sprawowania nadzoru nad stra-
żami wojewodzie, przy pomocy komendanta woje-
wódzkiego Policji;
— uregulowanie kwestii porozumień o utworze-
niu wspólnej straży;
— określenie, iż rozwiązanie straży będzie mogło
nastąpić po zasięgnięciu opinii właściwego teryto-
rialnie komendanta wojewódzkiego (stołecznego)
Policji;
— określenie, iż w przypadku umiejscowienia
straży w strukturze urzędu gminy, szczegółową
strukturę organizacyjną straży będzie określał re-
gulamin straży nadawany przez wójta, burmistrza
(prezydenta miasta);
— uchylenie przepisu stanowiącego o tym, że ko-
mendant straży wykonuje swoje zadania przy pomo-
cy Komendy Straży. W strukturach straży nie wyod-
rębniła się bowiem samodzielna jednostka, której
można byłoby przypisać cechy Komendy Straży.
Pragnę również nadmienić, iż w trakcie spotkań
Zespołu ds. Współpracy ze Strażami Gminnymi
(Miejskimi) strona samorządowa podniosła kwestię
dostępu do bazy osób poszukiwanych. Obecnie straż-
nicy gminni (miejscy) mają jedynie prawo ująć osobę
stwarzającą w sposób oczywisty bezpośrednie za-
grożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla
mienia. Wykorzystanie potencjału straży w zakresie
747
ujęcia osób poszukiwanych mogłoby się okazać przy-
datne. Niemniej z drugiej strony wiązałoby się z ko-
niecznością częściowego dostępu do policyjnych baz
danych.
Należy zaznaczyć, iż dostęp straży do policyjnej
bazy danych mógłby nastąpić jedynie po spełnieniu
wszystkich warunków umożliwiających zapewnie-
nie pełnej kontroli realizowanych sprawdzeń,
np. identyfikacji użytkownika, jak również zapew-
nienie uzyskania informacji o przyczynie sprawdze-
nia danej osoby oraz wyjaśnienia okoliczności doko-
nania tego sprawdzenia.
Ważną kwestią jest również właściwa ochrona
udostępnianych danych znajdujących się w bazach
informatycznych. Nie ma natomiast przeciwwska-
zań do korzystania z baz danych na dotychczaso-
wych zasadach, w ramach wspólnie pełnionych pa-
troli policjantów ze strażnikami.
Wskazany problem jest obecnie badany przez
Komendę Główną Policji. Jednocześnie należy do-
dać, iż podjęte zostały działania mające na celu pu-
blikowanie listów gończych w Internecie, co może
stanowić rozwiązanie sygnalizowanego przez straż
problemu.
Odnosząc się do kwestii nowelizacji art. 105
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
(Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.),
uprzejmie informuję, iż przygotowany projekt no-
welizacji ustawy w postulowanym przez straż za-
kresie zostanie w najbliższym czasie rozpatrzony
przez Radę Ministrów. Wersja elektroniczna pro-
jektu dostępna jest na stronie: http://bip.mswia.
gov.pl/portal/bip/121/2008.html. Warto wskazać, iż
celem nowelizacji art. 105 ust. 1 pkt 2 ustawy jest
nadanie uprawnienia Policji, straży gminnej (miej-
skiej) i innym organom uprawnionym do prowadze-
nia postępowania przygotowawczego w sprawach
o przestępstwa lub czynności wyjaśniających w spra-
wach o wykroczenia do uzyskiwania informacji
o użytkowniku pojazdu wówczas, gdy jest on przed-
miotem umowy bankowej.
W nawiązaniu do kwestii wydłużenia postępo-
wania mandatowego należy zauważyć, iż w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
podejmowano już działania mające na celu zmiany
w przedmiotowym zakresie, które spotkały się jed-
nak z negatywnym stanowiskiem Ministerstwa Spra-
wiedliwości. W uzasadnieniu ministerstwo wskazało,
iż wydłużanie postępowania mandatowego jest nie-
zgodne z zasadami postępowania w sprawach o wy-
kroczenia, jakimi są zasada szybkości i ekonomiki
postępowania, która w szczególności jest ekspono-
wana w postępowaniach szczególnych, w tym postę-
powaniu mandatowych. Zasadnym wydaje się za-
tem, aby w kwestii przedmiotowego postulatu wypo-
wiedział się minister sprawiedliwości.
Jednocześnie pragnę poinformować, że z uwagi
na fakt, iż pozostałe postulaty wskazane przez Pa-
nią Poseł nie były wcześniej zgłaszane przez straż-
ników gminnych (miejskich), zostaną one przedsta-
748
wione do rozpatrzenia na najbliższym posiedzeniu
Zespołu ds. Współpracy ze Strażami Gminnymi
(Miejskimi). Zgodnie bowiem z § 3 zarządzenia
nr 20 ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie powołania Zespołu
ds. Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi)
do jego zadań należy:
— współpraca przy opracowywaniu projektów
oraz opiniowanie aktów prawnych związanych z funk-
cjonowaniem straży gminnych (miejskich),
— inicjowanie wspólnych działań Policji, straży
gminnych (miejskich) oraz samorządu terytorialne-
go w zakresie prewencji i porządku publicznego,
— inne zadania wynikające z bieżącej współpra-
cy pomiędzy Policją, strażami gminnymi (miejski-
mi) oraz samorządem terytorialnym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie budowy obwodnicy w miejscowości
Łapczyca w powiecie bocheńskim (2695)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Barbary Marianowskiej
z dnia 14 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 22 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2695/08,
w sprawie budowy obwodnicy Łapczycy w ciągu dro-
gi krajowej nr 4 uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Pierwsze kroki zmierzające do rozpoczęcia pro-
cesu inwestycyjnego związanego z budową obwodni-
cy Łapczycy Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad podjęła w 2000 r. Na ten cel miała zostać
wykorzystana rezerwa terenu zapisana od wielu lat
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego. Spotkało się to jednakże ze sprzeciwem lokal-
nych władz, które zaproponowały inny przebieg ob-
wodnicy i zobowiązały się wprowadzić go do miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Procedura zmiany planu trwała ok. 3 lat i została
zakończona w grudniu 2003 r. W związku z faktem,
iż zadania inwestycyjne do budżetu na następny rok
muszą zostać zgłoszone z wyprzedzeniem, środki na
realizację inwestycji mogły zostać zapewnione do-
piero na rok 2005. Niezwłocznie po wprowadzeniu
zadania do planu inwestycyjnego, w I kwartale 2005 r.
GDDKiA ogłosiła przetarg na opracowanie doku-
mentacji projektowej. Jednakże przetarg ten musiał
zostać unieważniony w związku ze zmianą ustawy
Prawo ochrony środowiska, która wprowadziła od-
mienny od dotychczasowego sposób przeprowadza-
nia postępowania w sprawie oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko. Kolejny przetarg zo-
stał ogłoszony niezwłocznie po wydaniu przez Mini-
sterstwo Środowiska wytycznych w sprawie stoso-
wania znowelizowanych przepisów.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż prze-
bieg obwodnicy Łapczycy był przedmiotem licznych
konsultacji społecznych, których celem była współ-
praca inwestora z lokalną społecznością. Konsulta-
cje te były przeprowadzane z udziałem przedstawi-
cieli lokalnego samorządu oraz zainteresowanych
mieszkańców. Treść i przebieg spotkań była za każ-
dym razem zapisywana w formie protokołu, podpi-
sywanego przez strony. Do tak sporządzonego zapi-
su strony mogły zgłaszać wszelkie zastrzeżenia i uwa-
gi. Jednym z celów konsultacji było takie przepro-
wadzenie inwestycji, aby zminimalizować negatyw-
ne skutki inwestycji. Efektem przeprowadzonych
konsultacji jest m.in. zmniejszenie zajętości węzła
drogowego i obniżenie liczby domów przeznaczonych
do wyburzeń z 9 do 5.
W chwili obecnej prace przygotowawcze zmierza-
jące do wybudowania obwodnicy Łapczycy są konty-
nuowane, jednakże natrafiają na opór społeczny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie obligacji skarbowych
wyemitowanych przed II wojną światową (2696)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Janusza Chwieruta, posła na
Sejm RP, z dnia 22 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2696/
08), przekazaną przy piśmie pana Aleksandra Gra-
da, ministra skarbu państwa z dnia 29 kwietnia
2008 r. (MSP/SMiKD/4303/08/MN) w sprawie przed-
wojennych obligacji Skarbu Państwa, uprzejmie
wyjaśniam:
I. Przedwojenne obligacje Skarbu Państwa
1. W okresie dwudziestolecia międzywojennego
Skarb Państwa (SP) dokonał kilkudziesięciu emisji
obligacji zarówno na rynek krajowy, jak i na rynki

zagraniczne. Po zakończeniu II Wojny Światowej ob-
sługa obligacji wyemitowanych przez SP przed 1 wrze-
śnia 1939 r. nie została wznowiona.
Mimo to zgodnie z art. 16 i 17 dekretu z dnia
27 lipca 1949 r. o zaciąganiu nowych i określaniu
wysokości nieumorzonych zobowiązań pieniężnych
utrzymana została w mocy gwarancja państwa do
zobowiązań SP, udzielona obligacjom emitowanym
przed dniem wejścia w życie tego dekretu, a jeszcze
nie umorzonym. Należy przyjąć, iż omawiana pro-
blematyka nie dotyczy tylko zadłużenia w papierach
wartościowych wyemitowanych bezpośrednio przez
SP, ale również zobowiązań zawartych w papierach
wartościowych związków samorządu terytorialnego
oraz zakładów, funduszy, monopoli oraz przedsię-
biorstw państwowych.
2. W świetle następujących przepisów prawa:
a) art. XIX ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. Prze-
pisy wprowadzające przepisy ogólne prawa cywilne-
go stanowiącego, iż do roszczeń nieprzedawnionych
do dnia wejścia w życie ustawy przepisy ogólne pra-
wa cywilnego będą miały zastosowanie przepisy tej
ustawy dotyczące przedawnienia, to jest jej art. 105,
w myśl którego roszczenia majątkowe przedawniają
się z upływem dziesięciu lat, natomiast w przypad-
ku gdy termin przedawnienia według przepisów
ogólnych prawa cywilnego jest krótszy niż według
dotychczasowego prawa, bieg przedawnienia rozpo-
czyna się z dniem wejścia w życie przepisów ogól-
nych prawa cywilnego,
b) art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, zgodnie
z którym do roszczeń nieprzedawnionych do dnia
wejścia w życie Kodeksu cywilnego, będą miały za-
stosowanie przepisy tego kodeksu dotyczące przedaw-
nienia, tj. art. 118 K.c., w myśl którego roszczenie
majątkowe podlega 10-letniemu przedawnieniu,
co do zasady wszystkie wyemitowane przed
II Wojną Światową przez Skarb Państwa papiery
wartościowe uległy przedawnieniu.
3. Przedwojenne obligacje Skarbu Państwa były
przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjne-
go (TK) z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt SK
49/05 – Dz. U. Nr 812, poz. 554). W orzeczeniu tym
TK uznał jedynie za niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2
w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP art. 12
ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) w zakre-
sie, w jakim ogranicza dostęp do waloryzacji sądo-
wej, zagwarantowanej w art. 3581 § 3 K.c., w odnie-
sieniu do zobowiązań pieniężnych powstałych przed
dniem 30 października 1950 r., wynikających z obli-
gacji emitowanych przez Skarb Państwa.
TK odroczył utratę mocy tego przepisu na okres
12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku
Ustaw RP. Oznacza to, że posiadacze przedwojen-
nych obligacji skarbowych będą mogli od dnia 11 maja
br. dochodzić przed sądami powszechnymi swoich
roszczeń o zwaloryzowanie wartości obligacji przed-
wojennych SP.
749
W odniesieniu do zaskarżonych przepisów doty-
czących terminów przedawnienia roszczeń TK orzekł,
iż są one zgodne z Konstytucją RP. Tym samym wy-
rok TK nie wpływa na bieg przedawnienia roszczeń
z tytułu obligacji emitowanych przed dniem 30 paź-
dziernika 1950 r.
II. Organ właściwy do zawarcia próby ugodowej
w sprawie wykupu przedwojennych obligacji Skarbu
Państwa
Zgodnie z art. 29 Kodeksu postępowania cywil-
nego powództwo przeciwko Skarbowi Państwa wy-
tacza się według siedziby państwowej jednostki or-
ganizacyjnej, z której działalnością wiąże się docho-
dzone roszczenie. Organem właściwym w sprawach
dotyczących obligacji wyemitowanych przez SP przed
1 września 1939 r. jest minister finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o izbach lekarskich zakładającego
zrównanie granic obszarów działania izb
z granicami podziału kraju na województwa
(2697)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maniem interpelacji pani poseł Mirosławy Nykiel
z dnia 15 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 22 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2697/08,
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy o izbach
lekarskich zakładającego zrównanie granic obsza-
rów działania izb z granicami podziału kraju na wo-
jewództwa uprzejmie informuję, iż obecnie trwają
prace nad projektem nowej ustawy o izbach lekar-
skich, która ma na celu uporządkowanie zasad funk-
cjonowania samorządu lekarskiego. Jedną z propo-
zycji zawartych w projekcie stanowi zmiana obsza-
rów działania okręgowych izb lekarskich. Biorąc
jednakże pod uwagę fakt, iż prace nad omawianym
projektem zostały niedawno podjęte, ostateczny kształt
ustawy uzależniony będzie od toczących się prac le-
gislacyjnych. W pierwszej kolejności projekt zosta-
nie poddany szerokim konsultacjom, w trakcie któ-
rych podmioty, których zakres działania projektu
dotyczy, m.in. Naczelna Izba Lekarska, będą mogły
wyrazić swoje stanowisko odnośnie do propozycji
rozwiązań zawartych w projekcie. Zanim natomiast
750
Sejm RP podejmie prace nad projektem, zostanie on
poddany wnikliwej ocenie Rady Ministrów. W związ-
ku z tym zakres zadań oraz zasady działania po-
szczególnych organów samorządu lekarskiego wyni-
kające z projektu będą uzależnione od prowadzonych
prac nad projektem.
Podkreślenia wymaga fakt, iż propozycja zmie-
rzająca do zmiany obszaru działania izby mającego
pokrywać się z podziałem terytorialnym kraju na
województwa, zawarta w poselskim projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o izbach lekarskich (druk sej-
mowy nr 216), została przygotowana przez grupę
posłów niebędących w koalicji rządzącej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie zwiększenia dochodów powiatów
ziemskich z podatku dochodowego (2698)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 22 kwietnia 2008 r. nr SPS-023-
-2698/08, dotyczące odpowiedzi na interpelację
pani poseł Mirosławy Nykiel, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Od dnia 1 stycznia 2004 r. źródła dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego określa ustawa
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.).
Podstawowym celem uchwalenia tej ustawy było
ograniczenie wielkości dotacji i subwencji na rzecz
zwiększenia udziału dochodów własnych w budże-
tach jednostek samorządu terytorialnego, w tym
również powiatów.
Wejście w życie ww. ustawy spowodowało więk-
szą niezależność samorządów od finansowych decy-
zji państwowych dysponentów części budżetowych
i samodzielność w gospodarowaniu środkami. Li-
kwidowane dotacje i subwencje zastąpiono znacznie
zwiększonymi udziałami we wpływach z podatku
dochodowego od osób fizycznych i od osób prawnych.
W powiatach udział we wpływach z podatku docho-
dowego od osób fizycznych wzrósł z 1% w 2003 r. do
10,25%. Powiaty otrzymały także, jako nowe źródło
dochodów, udział w podatku dochodowym od osób
prawnych w wysokości 1,40%.
Dodatkowym źródłem dochodów powiatów jest
także 5% dochodów uzyskanych z tytułu realizacji
zadań z zakresu administracji rządowej i innych
zadań zleconych ustawami oraz 25% dochodów
z tytułu gospodarowania nieruchomościami Skar-
bu Państwa.
Ustawa o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego zawiera mechanizmy pozwalające na wy-
równywanie dochodów pomiędzy jednostkami sa-
morządu terytorialnego tego samego szczebla.
Takim mechanizmem dla powiatów jest część
wyrównawcza subwencji ogólnej.
Część wyrównawczą subwencji ogólnej dla po-
wiatów stanowi suma kwoty podstawowej oraz kwo-
ty uzupełniającej.
Kwotę podstawową otrzymuje powiat, w którym
wskaźnik dochodów podatkowych na jednego miesz-
kańca w powiecie jest mniejszy niż wskaźnik docho-
dów podatkowych dla wszystkich powiatów.
Wyrównaniu podlega 90% różnicy pomiędzy
wskaźnikiem dochodów podatkowych na 1 miesz-
kańca dla wszystkich powiatów a wskaźnikiem na
1 mieszkańca dla danego powiatu.
Kwotę uzupełniającą otrzymują powiaty, w któ-
rych wskaźnik bezrobocia w powiecie, obliczony jako
iloraz stopy bezrobocia w powiecie i stopy bezrobo-
cia w kraju, jest wyższy od 1,10.
Na wyrównanie różnic w dochodach poszczegól-
nych powiatów w związku z wprowadzeniem zmian
w systemie finansowania zadań przeznaczona jest
część równoważąca subwencji ogólnej. Część równo-
ważąca subwencji ogólnej równa jest wpłatom po-
wiatów, w których dochody podatkowe na 1 miesz-
kańca są wyższe niż 110% dochodów podatkowych
dla wszystkich powiatów.
Ponadto w budżecie państwa tworzy się rezerwę
subwencji ogólnej, którą przeznacza się na dofinan-
sowanie inwestycji na drogach publicznych powiato-
wych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych,
wojewódzkich i krajowych w granicach miast na
prawach powiatu, na utrzymanie rzecznych prze-
praw promowych o średnim natężeniu ruchu w ska-
li roku powyżej 2000 pojazdów na dobę oraz na dofi-
nansowanie remontów, utrzymania, ochrony i za-
rządzania dróg krajowych i wojewódzkich w grani-
cach miast na prawach powiatu.
Wyżej wymienione źródła dochodów powiatów
ustalone zostały w oparciu o przeprowadzony szacu-
nek kosztów realizowanych przez powiaty zadań.
Ewentualne zwiększenie – w drodze ustawy
– dochodów własnych powiatów, jak i innych jedno-
stek samorządu terytorialnego powinno następo-
wać wraz z przekazaniem tym jednostkom nowych
zadań.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż kierunki zmian systemowych w zakresie
finansów jednostek samorządu terytorialnego zo-
stały określone przez Radę Ministrów w „Stanowi-
sku w sprawie dokończenia reformy administracyj-
nej” oraz uchwale nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r.

w sprawie dokończenia reformy administracji pu-
blicznej oraz zasad prowadzenia prac w tym zakre-
sie (M. P. Nr 8, poz. 99).
Jednym z celów prowadzonych prac ma być do-
kończenie reformy administracji publicznej rozpo-
czętej w 1989 r. i wzmocnienie znaczenia samorządu
terytorialnego. Zakłada się między innymi uporząd-
kowanie kompetencji między administracją rządową
i samorządową.
W przypadku przekazania do realizacji jednost-
kom samorządu terytorialnego, w tym powiatom,
nowych zadań nastąpią odpowiednie zmiany w sys-
temie finansowania jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie wpisania leku na mukopolisacharozę
na listę leków refundowanych (2699)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Tomasza Lenza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 22 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2699/08),
w sprawie wpisania leku na mukopolisacharydozę
na listę leków refundowanych, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Dostęp ludności do świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, a także za-
sady i tryb finansowania tych świadczeń zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), aktach wykonawczych do
ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, dotyczących postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach.
Podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych przez
fundusz, zgodnie z art. 132 ww. ustawy, jest umowa
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału
wojewódzkiego funduszu.
W związku z rzadkością występowania i specyfi-
ką biochemiczną chorób genetycznych z zakresu me-
751
tabolizmu, do których zaliczyć należy m.in. mukopo-
lisacharydozę, leczenie z zastosowaniem leków sie-
rocych należy do najbardziej kosztownych terapii
i prowadzone jest zazwyczaj w wyspecjalizowanych
ośrodkach klinicznych.
Odnosząc się do pytania, uprzejmie informuję.
Mając na uwadze wątpliwości związane ze zróż-
nicowaną efektywnością kliniczną leków sierocych
i niezmiernie wysokie koszty tych farmakoterapii,
minister zdrowia, w porozumieniu z prezesem Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, podjął decyzję w kwe-
stii finansowania terapii lekami sierocymi.
Ze względu na niewielkie grupy pacjentów i wy-
sokie koszty farmakoterapii nie przewiduje się wpi-
sania choroby mukopolisacharydoza do wykazu cho-
rób przewlekłych, natomiast przyjęto rozwiązanie
finansowania terapii chorób rzadkich w ramach pro-
gramów terapeutycznych ze środków pozostających
w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W celu zdiagnozowania konieczności objęcia leku
programem terapeutycznym zasadna jest znajomość
skuteczności preparatu, jego profilu bezpieczeństwa,
opłacalności terapii. Na podstawie ustaleń ministra
zdrowia wnioski o objęcie dopłatami ze środków pu-
blicznych produktów leczniczych innowacyjnych są
kierowane do oceny Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
Wprowadzone zmiany w tym zakresie mają na
celu zwiększenie przejrzystości polityki refundacyj-
nej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do
pełnej zgodności z wymogami określonymi w dyrek-
tywie transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/
EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.). Istotną rolę w za-
kresie zwiększenia przejrzystości polityki refunda-
cyjnej spełnia Agencja Oceny Technologii Medycz-
nych. Agencja Oceny Technologii Medycznych zo-
stała powołana zarządzeniem ministra zdrowia i do
jej zadań należy m.in. opracowywanie rekomendacji
dla ministra właściwego do spraw zdrowia dotyczą-
cych technologii medycznych.
Na podstawie rekomendacji Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych minister zdrowia podejmuje de-
cyzje odnośnie do finansowania farmakoterapii z za-
stosowaniem leków sierocych.
Rada Konsultacyjna Agencji Oceny Technologii
Medycznych, po rozpatrzeniu dowodów naukowych
stosowania produktów leczniczych w poszczegól-
nych typach mukopolisacharydozy, zajęła następu-
jące stanowiska:
— Mukopolisacharydoza typ I – pacjenci z rozpo-
znaniem choroby Hurlera (mukopolisacharydoza
typ I) są leczeni w ramach programu terapeutyczne-
go umożliwiającego finansowanie ze środków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia preparatu Aldurazyme
(Laronidaza).
— Mukopolisacharydoza typ II – rekomendacja
przygotowana na zlecenie ministra zdrowia odno-
śnie do skuteczności i efektywności kosztowej pre-
paratu Elaprase, stosowanego w chorobie Huntera
(mukopolisacharydoza typ II), jest negatywna.
752
Uchwałą z dnia 19 lutego 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych reko-
menduje ministrowi zdrowia niefinansowanie ze
środków publicznych leczenia sulfatazą iduronianu
(Elaprase) mukopolisacharydozy typu II (zespołu
Huntera). Stanowisko rady konsultacyjnej wynika
z braku przekonywujących dowodów na znaczącą
poprawę istotnych dla zdrowia parametrów klinicz-
nych. Nie udowodniono skuteczności sulfatazy idu-
ronianu w przedłużeniu przeżycia pacjentów z ze-
społem Huntera. Sulfataza iduronianu nieznacznie
poprawia dystans marszu chorych, jednocześnie bar-
dzo wyraźnie zwiększa częstość notowanych zda-
rzeń niepożądanych.
— Mukopolisacharydoza typ VI – rekomendacja
Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych odnośnie do skuteczności klinicznej prepa-
ratu Galsulfazy (Naglazyme) w terapii mukopolisa-
charydozy typ VI jest negatywna. W uzasadnieniu
zwrócono uwagę m.in. na fakt, iż istniejące badania
kliniczne wskazują na marginalną skuteczność le-
czenia Galsulfazą mukopolisacharydozy typ VI oraz
na częste działania niepożądane u leczonych.
W związku z przekazaniem przez podmiot odpo-
wiedzialny dodatkowej dokumentacji odnośnie do
skuteczności preparatu minister zdrowia wystąpił
do dyrektora agencji o ponowną ocenę dowodów na-
ukowych dotyczących skuteczności ww. preparatu.
Należy podkreślić, że rekomendacje Rady Kon-
sultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych
odnośnie do skuteczności i efektywności kosztowej
leków sierocych stanowią podstawę do podjęcia przez
ministra zdrowia decyzji w kwestii finansowania te-
rapii chorób rzadkich, w tym mukopolisacharydozy.
Przekazując powyższe, jednocześnie uprzejmie
informuję, że zostało opracowane zarządzenie mini-
stra zdrowia w sprawie powołania Zespołu do Spraw
Chorób Rzadkich, którego celem będzie dążenie do
zapewnienia dostępu do informacji, diagnostyki, te-
rapii i opieki dla chorych na choroby rzadkie, a tak-
że zaproponowanie odpowiednich regulacji i wytycz-
nych w przedmiotowych zagadnieniach. Celem po-
wołania zespołu jest dążenie do zapewnienia dostę-
pu do informacji, diagnostyki, terapii i opieki dla
chorych na choroby rzadkie. W skład zespołu wejdą
m.in. przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych, Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych, konsultanci krajowi, przedstawiciele
środowisk i instytutów naukowych oraz przedstawi-
ciele organizacji zrzeszającej pacjentów.
Do głównych zadań zespołu należeć będą m.in.:
proponowanie kierunków polityki w zakresie opieki
i terapii chorych na choroby rzadkie; prowadzenie
działań służących i dążących do zapewnienia pod-
stawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej cho-
rym na choroby rzadkie, w szczególności poprzez
wskazywanie właściwych rozwiązań problemów po-
wstałych przy realizacji opieki i terapii chorych
z chorobami rzadkimi; upowszechnianie wiedzy do-
tyczącej diagnostyki i leczenia tych chorób w opinii
publicznej, w tym w szczególności w środowisku me-
dycznym; wspieranie bezpiecznych i skutecznych
metod leczenia chorób rzadkich; monitorowanie te-
rapii chorób rzadkich. Ponadto do zadań zespołu na-
leżeć będzie opracowywanie informacji lub stano-
wisk dotyczących produktów leczniczych stosowa-
nych w leczeniu chorób rzadkich oraz przekazywa-
nie ich Zespołowi ds. Gospodarki Lekami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie dzikich wysypisk śmieci w lasach
(2700)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 16 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2700/08, w sprawie interpelacji posła na Sejm RP
pana Piotra Krzywickiego dotyczącej dzikich wysy-
pisk odpadów w lasach, przekazuję poniższe wyja-
śnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na skła-
dowiskach odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty wnoszone są
wyłącznie za umieszczanie odpadów na składowi-
skach odpadów. Jeżeli odpady zostaną poddane
przetworzeniu i nie trafią na składowiska, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami w Pol-
sce i stanowi w chwili obecnej narzędzie – stosowane
także w innych państwach Unii Europejskiej – dla
wypełnienia celów nałożonych prawem wspólnoto-
wym w zakresie ograniczenia ilości składowanych
odpadów.
Odnosząc się do kwestii „dzikich wysypisk”
odpadów, chciałbym zauważyć, że należy stoso-
wać przepisy dotyczące kontroli, usuwania odpa-
dów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania
lub magazynowania (art. 34 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach; Dz. U. z 2007 r. Nr 39,
poz. 251, z późn. zm.).

Natomiast art. 162 ustawy z dnia 20 maja 1971 r.
Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756)
stanowi, iż kto w latach zanieczyszcza glebę lub wodę
albo wyrzuca do lasu kamienie, śmieci, złom, padlinę
lub inne nieczystości albo w inny sposób zaśmieca
las, podlega karze grzywny albo karze nagany.
Kwestię opłat podwyższonych reguluje także usta-
wa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150). Zgodnie z art. 293
ww. ustawy opłatę podwyższoną posiadacz odpadów
ponosi m.in. w przypadku składowania odpadów
w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym, w wysokości
0,1 stawki opłat za umieszczenie odpadów na składo-
wisku za każdą dobę składowania.
Ponadto gmina nie powinna dopuścić do takiej
sytuacji, gdyż ma możliwość zobowiązania przedsię-
biorcy do przestrzegania zasad zawartych w regula-
minie utrzymania czystości i porządku na terenie
gminy oraz wymagań wynikających z gminnego
planu gospodarki odpadami (art. 4 ust. 2 pkt 2 i 5
ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach; Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.).
Ustosunkowując się do kwestii nadzoru samo-
rządu terytorialnego, należy zauważyć, że samorząd
jako jednostka samorządu terytorialnego nie podle-
ga organizacyjnie Radzie Ministrów, w tym i mini-
strom, oraz administracji rządowej w województwie.
Z Konstytucji RP wynika, że jednostki samorządu
terytorialnego są niezależne od administracji rządo-
wej oraz wykonują zasadniczo swoje zadania we
własnym imieniu i na własną odpowiedzialność.
Jednocześnie Konstytucja RP w art. 146 ust. 4
określa, iż to Rada Ministrów zapewnia wykonanie
ustaw, a więc jest również odpowiedzialna za prawi-
dłowe ich wykonywanie na terenie całego kraju.
Zgodnie z art. 171 Konstytucji RP działalność sa-
morządu terytorialnego podlega nadzorowi z punk-
tu widzenia legalności. Organami nadzoru nad dzia-
łalnością jednostek samorządu terytorialnego są pre-
zes Rady Ministrów i wojewodowie, a w zakresie
spraw finansowych regionalne izby obrachunkowe.
Z konstytucji wynika także, że Sejm, na wniosek
prezesa Rady Ministrów, może rozwiązać organ sta-
nowiący samorządu terytorialnego, jeżeli organ ten
rażąco narusza konstytucję lub ustawy.
Przepisy Konstytucji RP w zakresie sprawowa-
nia nadzoru nad powiatem, województwem i gminą
jako jednostkami samorządu terytorialnego precy-
zują następujące ustawy:
— ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.).
753
Ustawy te wskazują przede wszystkim, iż organy
nadzoru mogą wkraczać w działalność powiatu, wo-
jewództwa i gminy tylko w przypadkach określo-
nych ustawami, a sam nadzór nad wykonywaniem
zadań jest sprawowany tylko na podstawie kryte-
rium zgodności z prawem. Tak więc każda ingeren-
cja w działalność samorządów musi być poparta
konkretną podstawą prawną określoną w ustawie.
Przedmiotowe ustawy określają środki nadzoru
przysługujące organom nadzoru oraz skutki zasto-
sowania tych środków nadzoru.
Ustanowienie zarządu komisarycznego może na-
stąpić po uprzednim przedstawieniu zarzutów orga-
nom samorządu i wezwaniu ich do niezwłocznego
przedstawienia programu poprawy sytuacji. Komi-
sarza rządowego powołuje prezes Rady Ministrów
na wniosek wojewody, zgłoszony za pośrednictwem
ministra właściwego do spraw administracji publicz-
nej. Komisarz rządowy przejmuje wykonywanie za-
dań i kompetencje organów samorządu z dniem po-
wołania.
Zgodnie z przedmiotowymi ustawami rozstrzy-
gnięcia organu nadzorczego dotyczące powiatu,
województwa i gminy podlegają zaskarżeniu do
sądu administracyjnego z powodu niezgodności
z prawem w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia.
Rozstrzygnięcia nadzorcze stają się prawomocne
po upływie terminu przewidzianego na wniesienie
skargi albo z dniem oddalenia skargi lub odrzuce-
nia jej przez sąd.
Należy też zauważyć, iż środków nadzoru nie
stosuje się do decyzji indywidualnych w sprawach
z zakresu administracji publicznej, wydawanych
przez organy samorządu.
W kwestii przeznaczania środków z opłat za skła-
dowanie odpadów na uprzątanie lasów pragnę za-
znaczyć, że zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska wpływy z tytułu
opłat za składowanie i magazynowanie odpadów,
których stawki określa przedmiotowe rozporządze-
nie, stanowią w 50% przychód gminnego funduszu
gminy. Art. 406 ww. ustawy wskazuje działania, na
które przeznacza się te środki gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Należą do
nich m.in. przedsięwzięcia związane z gospodarką
odpadami, w tym na uprzątanie lasów.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że jednym
z rozwiązań w zakresie planowania gospodarki odpa-
dami komunalnymi są prace z ramienia resortu śro-
dowiska nad projektem zmian do ustawy o odpadach,
w ramach których rozważane jest m.in. wprowadze-
nie obowiązku tworzenia obligatoryjnych związków
międzygminnych, gdyż zdecydowana większość gmin
w Polsce jest zbyt mała, aby stworzyć system gospo-
darki odpadami efektywny zarówno pod względem
ekologicznym, jak i ekonomicznym.
Ponadto, nowelizując ustawę z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska, przewiduje się,
że wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie i ma-
gazynowanie odpadów w 60% będą stanowić przy-
754
chód związków międzygminnych lub gmin powyżej
500 tys. stałych mieszkańców, jeżeli zostaną okre-
ślone w wojewódzkim planie gospodarki odpadami
jako odrębny region gospodarki odpadami komunal-
nymi. W przypadku nieutworzenia związków mię-
dzygminnych ww. wpływy stanowić będą przychód
wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej. W każdym przypadku opłaty będą
przeznaczane na:
— zamykanie i rekultywację składowisk odpa-
dów innych niż niebezpieczne i obojętne, na których
składowane były odpady komunalne,
— monitorowanie i nadzór nad zamkniętymi
składowiskami odpadów innych niż niebezpieczne
i obojętne, na których składowane były odpady ko-
munalne,
— budowę zakładów zagospodarowania odpadów
komunalnych,
— edukację ekologiczną dotyczącą zagospodaro-
wania odpadów, w wysokości do 5% wpływów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła
Jarosława Urbaniaka oraz grupy posłów
w sprawie zaliczania punktów ministerialnych
za publikacje naukowe (2701)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Jarosła-
wa Urbaniaka, znak: SPS-023-2701/08, z dnia 10 kwiet-
nia 2008 r. dotyczącej zaliczania „punktów ministe-
rialnych” za publikacje naukowe poniżej przedsta-
wiam odpowiedzi na postawione przez pana posła
pytania.
Zasady oceny i ustalania kategorii jednostek na-
ukowych zostały określone w § 4 i § 5 rozporządze-
nia ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia
17 października 2007 r. w sprawie kryteriów i trybu
przyznawania oraz rozliczania środków finanso-
wych na działalność statutową (Dz. U. Nr 205,
poz. 1489), będącego aktem wykonawczym wyda-
nym na podstawie art. 11 ust. 7 ustawy z dnia 8 paź-
dziernika 2004 r. o zasadach finansowania nauki
(Dz. U. Nr 238, poz. 2390, z późn. zm.).
Nie mogę zgodzić się z twierdzeniem pana posła,
że ww. „rozporządzenie uregulowało m.in. materię
dotyczącą punktacji za publikacje naukowe (w ogól-
nym znaczeniu)”. Zarówno rozporządzenie ministra
nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 17 październi-
ka 2007 r., jak i poprzednio obowiązujące rozporzą-
dzenie ministra nauki i informatyzacji z dnia 4 sierp-
nia 2005 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania
i rozliczania środków finansowych na naukę (Dz. U.
Nr 161, poz. 1359) zawierało analogiczne uregulowa-
nia dotyczące oceny parametrycznej jednostek na-
ukowych, w tym oceny publikacji recenzowanych au-
torstwa pracowników ocenianej jednostki.
Powyższe rozporządzenia delegowały na mini-
stra właściwego do spraw nauki obowiązek sporzą-
dzenia, na potrzeby oceny parametrycznej, wykazu
wybranych czasopismom naukowych, przypisania
im liczby punktów i ogłoszenia go w formie komuni-
katu w biuletynie ministra. Zarówno przy sporzą-
dzaniu wykazu czasopism na potrzeby przeprowa-
dzonej w 2006 r. oceny, jak również na potrzeby
przyszłej oceny obowiązują analogiczne kryteria.
Przygotowany wykaz składa się z 2 części:
1) części A, zawierającej czasopisma wyróżnione
w Journal Citation Reports (JCR),
2) części B, zawierającej czasopisma nieobjęte
wykazem JCR.
Obowiązujący wykaz został przygotowany na
podstawie oceny ankiety aplikacyjnej czasopisma
naukowego przez zespoły specjalistyczne powołane
przez ministra do oceny czasopism naukowych.
Czasopismom wyróżnionym w JCR przypisano
liczby punktów: 30, 24, 20, 15 i 10, w zależności od
wartości współczynnika wpływu (tzw. impact fac-
tor, IF) według JCR z 2005 r. Dla danej dziedziny
czasopisma zostały uporządkowane według maleją-
cego IF i przypisano im odpowiednią liczbę punk-
tów. Wykaz czasopism spoza bazy Journal Citation
Reports (część B) został sporządzony na podstawie
opinii zespołów specjalistycznych powołanych przez
ministra do oceny czasopism naukowych z obszaru
dyscyplin obejmujących nauki humanistyczne i spo-
łeczne oraz nauki ścisłe, przyrodnicze, medyczne
i techniczne.
Zespoły oceniały czasopisma wyłącznie na wnio-
sek ich wydawców lub redaktorów naczelnych, bez
automatycznego przeniesienia tytułów z wykazu
obowiązującego dotychczas. Wartość punktowa tych
czasopism mieści się w granicach od 1 do 6 punktów.
Zgodnie z zasadami określonymi przez ministra cza-
sopisma w części A są aktualizowane raz w roku,
natomiast lista czasopism w części B jest uzupełnia-
na nie częściej niż co 6 miesięcy, po dokonaniu kolej-
nej oceny nadesłanych ankiet aplikacyjnych.
Zaproponowany przez ministra sposób punktacji
prac opublikowanych w czasopismach naukowych
jest klarowny, eliminuje dużą uznaniowość i w kon-
sekwencji przyczynia się do podniesienia poziomu
naukowego całego środowiska. Przyczynia się rów-
nież do większego umiędzynarodowienia badań i pod-
niesienia ich poziomu. Zlikwidował w tym względzie
dużą dowolność przy przypisywaniu punktów za pu-
blikacje w poszczególnych czasopismach, jakie miał
każdy zespół Komitetu Badań Naukowych, oczywi-
ście w granicach ramowych zasad oceny, określo-

nych przez przewodniczącego Komitetu Badań Na-
ukowych. Zwiększył również aktywność w stara-
niach niektórych redakcji, zmierzających do popra-
wienia punktacji czasopisma poprzez m.in. zakłada-
nie stron internetowych czy też poprawę polityki
wydawniczej.
Odniosę się do innej ważnej kwestii poruszanej
przez pana posła, a mianowicie opinii o nagłych
i nieprzewidywalnych zmianach prawa i o działaniu
prawa wstecz w odniesieniu do oceny działalności
publikacyjnej jednostki naukowej. Pragnę wyjaśnić,
że nie podzielam tej opinii, ponieważ przyjęte kryte-
ria oceny działalności naukowej znane są i stosowa-
ne w środowiskach nauki od dawna. Faktem jest, że
środowisko naukowe reaguje bardzo żywo, czasami
emocjonalnie, na sprawy związane ze zmianą syste-
mu oceny i kategoryzacją jednostek naukowych oraz
finansowaniem działalności statutowej.
Szczególnie żywiołowo reagują autorzy publika-
cji publikujący w czasopismach, które nie znalazły
się w nowym wykazie. W sytuacji utrzymywania
starej punktacji czasopism i nieprzeprowadzania ich
nowej ewaluacji część wydawców mogłaby celowo
nie przesyłać ankiet, ażeby nie poddać się ocenie
i być może nie otrzymać mniejszej liczby punktów.
Na takim rozwiązaniu mogliby skorzystać autorzy
publikujący w czasopismach słabych, których redak-
torzy nie złożyli ankiety aplikacyjnej, a które miały
na starej liście najwyższą punktację.
Nie ignorując głosów krytycznych, które mogą zo-
stać wykorzystane do poprawienia systemu oceny, pra-
gnę przypomnieć, że zgodnie z informacją z 4 marca
2008 r. umieszczoną na stronie internetowej minister-
stwa przy wypełnianiu ankiety jednostki naukowej
za rok 2007 obowiązuje wykaz czasopism ogłoszony
w listopadzie 2007 r., z uzupełnieniem wprowadzo-
nym komunikatem nr 9 ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego z dnia 29 lutego 2008 r.
Ponadto, w przypadku opublikowania przez pra-
cownika jednostki artykułu w czasopiśmie w 2007 r.,
którego nie ma w tym wykazie, możliwe jest wyka-
zanie publikacji w ankiecie i przypisanie jej punk-
tów, jeśli tytuł czasopisma figurował w wykazie
ogłoszonym komunikatem nr 2 ministra nauki i in-
formatyzacji z dnia 7 października 2005 r. w spra-
wie wykazu wybranych czasopism wraz z liczbą
punktów za umieszczoną w nich publikację nauko-
wą. Jednocześnie w sytuacji, gdy tytuł czasopisma
nie występuje ani w jednym, ani w drugim wykazie,
możliwe jest wpisanie publikacji do ankiety i przypi-
sanie jej 2 punktów, jeżeli opublikowano ją w czaso-
piśmie zagranicznym (adres redakcji poza polską)
nieposiadającym IF (impact factor) opublikowanego
przez Journal Citation Reports i wydawanego w ję-
zyku angielskim, lub 1 punktu, jeżeli opublikowano
ją w czasopiśmie zagranicznym wydawanym w in-
nym języku niż angielski.
Zarzut pana posła dotyczący stosowania przepi-
sów przejściowych jest nieścisły, ponieważ zgodnie
z § 19 rozporządzenia z dnia 17 października 2007 r.
755
wnioski dotyczące przyznania środków finansowych
na działalność statutową na 2008 r., które były zło-
żone do ministerstwa do końca czerwca 2007 r., zo-
stały ocenione i zaopiniowane z uwzględnieniem
kryteriów oraz trybu określonego w rozporządzeniu
ministra nauki i informatyzacji z dnia 4 sierpnia
2005 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania
i rozliczania środków finansowych na naukę (Dz. U.
z 2005 r. Nr 161, poz. 1359). Dopiero wnioski o finan-
sowanie działalności statutowej na 2009 r. składane
do końca czerwca 2008 r. zostaną ocenione zgodnie
z obowiązującym nowym rozporządzeniem ministra
nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 17 października
2007 r. Tak więc twierdzenie pana posła o działaniu
prawa wstecz jest nie w pełni zasadne.
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie wysokości stawek
za odtwarzanie publiczne wykonania utworu
muzycznego lub słowno-muzycznego (2702)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie wysokości stawek za odtwarzanie publicz-
ne wykonania utworu muzycznego lub słowno-mu-
zycznego uprzejmie proszę Pana Marszałka o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Ustalane w tabelach wynagrodzeń stawki mają
na celu zagwarantowanie twórcom i artystom wyko-
nawcom uzyskania odpowiedniego wynagrodzenia
za eksploatację ich twórczości lub wykonań. Regula-
cja art. 109 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie
autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 90, poz. 631, z późn. zm.) przesądza, iż są to mi-
nimalne stawki, jakie mogą być określone w umowie
użytkownika praw autorskich lub pokrewnych z or-
ganizacją zbiorowego zarządzania.
Należy podkreślić, iż nie wszystkie organizacje
mają zatwierdzone tabele na polu eksploatacji pu-
bliczne odtwarzanie. Takie stawki nie zostały za-
twierdzone dla Stowarzyszenia Artystów Wykonaw-
ców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych
SAWP oraz Związku Producentów Audio-Video.
W takim wypadku przy zawieraniu umowy jedynym
ograniczeniem są wytyczne art. 110 ustawy, zgodnie
z którym wysokość wynagrodzeń dochodzonych
w zakresie zbiorowego zarządzania przez organiza-
756
cje zbiorowego zarządzania powinna uwzględniać
wysokość wpływów osiąganych z korzystania z utwo-
rów i artystycznych wykonań (w drodze analogii bę-
dzie to dotyczyć także fonogramów i wideogramów),
a także charakter i zakres korzystania z tych utwo-
rów i wykonań artystycznych. Przepis ten jednak
nie upoważnia do obniżenia stawki poniżej wysoko-
ści określonej w zatwierdzonej tabeli.
Stawki przyjęte w tabelach są zazwyczaj uzależ-
nione od wielkości lokalu, w którym są odtwarzane
utwory albo od wysokości uzyskanych wpływów. Nie
zawsze jednak uwzględniają charakter czy popular-
ność miejsca, w którym to odtwarzanie ma miejsce.
Przyczyną tego był brak obowiązku przedstawie-
nia tabeli do zatwierdzenia, a jeśli została już przed-
stawiona – nie musiała obejmować wszystkich pól
eksploatacji, na których organizacja działa, jak też
uwzględniać wszystkich sytuacji, w których odtwa-
rzane są utwory lub artystyczne wykonania. Ani za-
twierdzająca tabele Komisja Prawa Autorskiego, ani
minister właściwy do spraw kultury i ochrony dzie-
dzictwa narodowego jako organ odwoławczy od jej
orzeczeń, nie mieli uprawnień do rozszerzania zło-
żonego wniosku.
Procedura zatwierdzania tabel została zakwe-
stionowana przez Trybunał Konstytucyjny w wyro-
ku z dnia 24 stycznia 2006 r., sygn. akt SK 40/04,
a art. 108 ust. 3 ustawy o prawie autorskim stano-
wiący podstawę prawną działań Komisji Prawa Au-
torskiego w tym zakresie utracił moc obowiązującą
z dniem 1 września 2006 r. Głównym zarzutem pod-
noszonym przez Trybunał był brak możliwości
uczestnictwa użytkowników praw autorskich i po-
krewnych w postępowaniu przed komisją.
W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego trwają prace nad nowelizacją ustawy o prawie
autorskim, wprowadzającą nową procedurę zatwier-
dzania tabel.
Wydaje się, iż w przypadku przyjęcia zapropono-
wanych w niej rozwiązań stawki wynagrodzeń będą
w większym niż obecnie stopniu uwzględniać specy-
fikę poszczególnych podmiotów dokonujących od-
tworzeń. Do rozwiązań tych należą m.in.:
— obowiązek przedłożenia tabeli przez organiza-
cję zbiorowego zarządzania;
— stały charakter stawek oraz obligatoryjne ob-
niżone stawki w przypadku niekomercyjnego korzy-
stania przez instytucje oświatowe;
— wspólne tabele dla tej samej kategorii upraw-
nionych na tym samym polu eksploatacji; w przy-
padku kilku organizacji jedna z nich będzie upo-
ważniona do inkasa, także na rzecz pozostałych, co
będzie stanowiło znaczne ułatwienie dla użytkow-
ników;
— udział w postępowaniu zatwierdzającym orga-
nizacji zrzeszających użytkowników;
— możliwość odwołania do sądu powszechnego
(jest obecnie konsultowana z ministrem sprawiedli-
wości);
— możliwość wystąpienia przez każdy podmiot
mający interes prawny z wnioskiem o zmianę tabeli
w przypadku zmiany okoliczności faktycznych lub
prawnych, które stanowiły podstawę zatwierdzenia
tabeli;
— możliwość zastosowania stawki innej niż wy-
nikająca z tabeli lub innych zasad ustalania wyna-
grodzenia w umowie zbiorowej zawartej z organiza-
cją zrzeszającą użytkowników.
Tekst założeń wraz z uzasadnieniem znajduje się
na stronie internetowej ministerstwa w dziale: Pra-
wo autorskie.
Co prawda, kształt przyszłej nowelizacji nie zo-
stał jeszcze ostatecznie przesądzony, ale z pewnością
projektowany system zatwierdzania tabel powinien
być lepiej dostosowany do realiów działalności pod-
miotów korzystających z praw autorskich i praw po-
krewnych chociażby poprzez zapewnienie ich udzia-
łu w postępowaniu zatwierdzającym (co jest mini-
malnym wymogiem stawianym przez Trybunał
Konstytucyjny).
Mam nadzieję, że uzna Pan Marszałek powyższe
wyjaśnienia za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie przebudowy głównej sieci
dróg krajowych, w tym budowy obwodnicy
w Łapczycy gmina Bochnia
na drodze krajowej E4 (2703)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Anny Paluch z dnia 10 kwiet-
nia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 22 kwiet-
nia 2008 r., znak: SPS-023-2703/08, w sprawie bu-
dowy obwodnicy Łapczycy w ciągu drogi krajowej
nr 4 uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Pierwsze kroki zmierzające do rozpoczęcia pro-
cesu inwestycyjnego związanego z budową obwodni-
cy Łapczycy Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad podjęła w 2000 r. Na ten cel miała zostać
wykorzystana rezerwa terenu zapisana od wielu lat
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego. Spotkało się to jednakże ze sprzeciwem lokal-
nych władz, które zaproponowały inny przebieg ob-
wodnicy i zobowiązały się wprowadzić go do miej-

scowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Procedura zmiany planu trwała ok. 3 lat i została
zakończona w grudniu 2003 r. W związku z faktem,
iż zadania inwestycyjne do budżetu na następny rok
muszą zostać zgłoszone z wyprzedzeniem, środki na
realizację inwestycji mogły zostać zapewnione do-
piero na rok 2005. Niezwłocznie po wprowadzeniu
zadania do planu inwestycyjnego, w I kwartale 2005 r.
GDDKiA ogłosiła przetarg na opracowanie doku-
mentacji projektowej. Jednakże przetarg ten musiał
zostać unieważniony w związku ze zmianą ustawy
Prawo ochrony środowiska, która wprowadziła od-
mienny od dotychczasowego sposób przeprowadza-
nia postępowania w sprawie oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko. Kolejny przetarg zo-
stał ogłoszony niezwłocznie po wydaniu przez Mini-
sterstwo Środowiska wytycznych w sprawie stoso-
wania znowelizowanych przepisów.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż prze-
bieg obwodnicy Łapczycy był przedmiotem licznych
konsultacji społecznych, których celem była współ-
praca inwestora z lokalną społecznością. Konsulta-
cje te były przeprowadzane z udziałem przedstawi-
cieli lokalnego samorządu oraz zainteresowanych
mieszkańców. Treść i przebieg spotkań była za każ-
dym razem zapisywana w formie protokołu, podpi-
sywanego przez strony. Do tak sporządzonego zapi-
su strony mogły zgłaszać wszelkie zastrzeżenia i uwa-
gi. Jednym z celów konsultacji było takie przepro-
wadzenie inwestycji, aby zminimalizować negatyw-
ne skutki inwestycji. Efektem przeprowadzonych
konsultacji jest m.in. zmniejszenie zajętości węzła
drogowego i obniżenie liczby domów przeznaczonych
do wyburzeń z 9 do 5.
W chwili obecnej prace przygotowawcze zmierza-
jące do wybudowania obwodnicy Łapczycy są konty-
nuowane, jednakże natrafiają na opór społeczny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie nadużywania wolności wypowiedzi
w mediach i znieważenia polskiej flagi
państwowej (2704)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego (sygn.
757
SPS-023-2704/08) w sprawie nadużywania wolności
wypowiedzi w mediach i znieważenia polskiej flagi
państwowej, uprzejmie przekazuję stosowne infor-
macje, opracowane w oparciu o wyjaśnienia otrzy-
mane od pana Witolda Kołodziejskiego, przewodni-
czącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz od
pana Andrzeja Pogorzelskiego, zastępcy prokurato-
ra generalnego.
Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o radiofonii i tele-
wizji, nadawca ponosi odpowiedzialność za nadawany
program. Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 1 w/w usta-
wy, audycje lub inne przekazy nie mogą propagować
działań sprzecznych z prawem, z polską racją stanu
oraz postaw i poglądów sprzecznych z moralnością
i dobrem społecznym. Natomiast ustawa o godle, bar-
wach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pie-
częciach państwowych w art. 1 ust 2 stanowi, że ota-
czanie symboli Rzeczypospolitej Polskiej czcią i sza-
cunkiem jest prawem i obowiązkiem każdego obywa-
tela Rzeczypospolitej Polskiej oraz wszystkich orga-
nów państwowych, instytucji i organizacji.
W przypadku naruszania przez nadawców obo-
wiązków wynikających z art. 18 ust. 1 ustawy o ra-
diofonii i telewizji, „Przewodniczący Krajowej Rady
wydaje decyzję nakładającą na nadawcę karę pie-
niężną w wysokości do 50% rocznej opłaty za uży-
wanie częstotliwości przeznaczonej do nadawania
programu, a w przypadku gdy nadawca nie uiszcza
opłaty za częstotliwość, karę pieniężną w wysokości
do 10% przychodu nadawcy, osiągniętego w poprzed-
nim roku podatkowym”.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od prze-
wodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,
w uchwale Nr 191/2008 z dnia 22 kwietnia 2008 r.,
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji stwierdziła, iż
„audycja z cyklu ‹‹Kuba Wojewódzki››, wyemitowana
w dniu 25 marca 2008 r. w programie Telewizji
TVN, narusza przepisy art. 18 ust. 1 ustawy z dnia
29 grudnia 1992 roku o radiofonii i telewizji”. Jed-
nocześnie przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji został upoważniony do wydania decyzji
na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy o radiofonii i te-
lewizji w sprawie nałożenia na nadawcę – TVN SA
kary pieniężnej za naruszenie w/w norm ustawy
o radiofonii i telewizji.
Pan prokurator Andrzej Pogorzelski poinformo-
wał, iż interpelacja Pana Posła Krzywickiego zosta-
ła przekazana w dniu 30 kwietnia 2008 r. Prokura-
turze Apelacyjnej w Warszawie z poleceniem prze-
prowadzenia postępowania karnego i dokonania
oceny karnoprawnej w aspekcie, czy zachodzi uza-
sadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa.
Ocena prokuratury zostanie dokonana w zakresie
ewentualnego wyczerpania znamion przestępstwa
z art. 137 §1 ustawy K. k., który to przepis penalizu-
je zachowanie polegające na publicznym znieważe-
niu, niszczeniu, uszkadzaniu lub usuwaniu godła,
sztandaru, chorągwi, bandery, flagi lub innego zna-
ku państwowego.
758
Termin, jak i sposób zakończenia postępowania
w przedmiotowej sprawie nie jest obecnie możliwy
do ustalenia, zaś postępowanie będzie pozostawać
w zainteresowaniu Biura Postępowania Przygoto-
wawczego Prokuratury Krajowej.
Pan prokurator Andrzej Pogorzelski przeka-
zał, iż o podjętej decyzji procesowej kończącej po-
stępowanie, pan poseł Krzywicki zostanie poin-
formowany w stosownym czasie przez właściwego
prokuratora.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie uwzględnienia w pracach resortu
szerokiego programu edukacyjnego
dla emerytów i rencistów za pośrednictwem
publicznej telewizji i radia (2706)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 22 kwietnia 2008 r., znak: SPS -023-2706/08,
dotyczące interpelacji poseł Jolanty Hibner w spra-
wie uwzględnienia w pracach resortu szerokiego
programu edukacyjnego dla emerytów i rencistów
za pośrednictwem publicznej telewizji i radia, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Popularyzacja wiedzy na temat ubezpieczeń spo-
łecznych w ogóle, a problematyki emerytalno-rento-
wej w szczególności jest ustawowym zobowiązaniem
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynikającym
z art. 68 ustawy z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.). ZUS realizuje ten obo-
wiązek, wykorzystując wszystkie dostępne kanały
komunikacyjne, w tym również kanały telewizyjne
i radiowe.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych od wielu lat
współpracuje z Polskim Radiem oraz Telewizją Pol-
ską przy produkcji audycji radiowych i telewizyjnych
pod wspólnym tytułem „ZUS dla Ciebie”. Omawia-
ne są w nich tematy ważne dla emerytów i renci-
stów, np. dotyczące zmian w przepisach, obowiązu-
jącego stanu prawnego, w tym m.in. możliwości pod-
wyższania pobieranego świadczenia. Po każdej au-
dycji ekspert ZUS pełni dyżur telefoniczny i odpo-
wiada na pytania słuchaczy/widzów. Obecnie trwa
procedura przetargowa związana z udzieleniem za-
mówienia publicznego na produkcję kolejnej serii
odcinków obydwu programów.
Wiedza na temat emerytur i rent przekazywana
jest klientom Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
także za pośrednictwem gazetki informacyjnej
„ZUS dla Ciebie”, bezpłatnie rozprowadzanej we
wszystkich jednostkach zakładu na terenie całego
kraju oraz w niektórych urzędach gmin, urzędach
skarbowych i innych miejscach publicznych. W me-
dium tym regularnie publikowane są informacje
o bieżących zmianach w przepisach, felietony popu-
laryzujące aktualny stan prawny, wywiady z eks-
pertami zakładu oraz odpowiedzi na pytania czytel-
ników, w większości dotyczące właśnie wspomnianej
problematyki.
Ważnym i efektywnym kanałem komunikacji
jest strona internetowa Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (www.zus.pl), odwiedzana przez ponad
7 mln użytkowników miesięcznie. Na stronie do-
stępne są wszelkie informacje na temat obowiązują-
cego w Polsce systemu emerytalnego, publikowane
są bieżące wyjaśnienia komórek merytorycznych,
w tym Departamentu Świadczeń Emerytalno-Ren-
towych, oraz aktualności m.in. dotyczące zmian
w przepisach. Na stronie internetowej udostępniony
jest również kalkulator emerytalny ZUS umożliwia-
jący obliczanie wysokości hipotetycznej emerytury.
Użytkownicy korzystający z kalkulatora mają jed-
nocześnie możliwość zapoznania się z informacjami
na temat wielofilarowego systemu emerytalnego
w Polsce i obowiązków nałożonych na ZUS w tym
systemie.
Wydział Wydawnictw przygotowuje liczne opra-
cowania poświęcone problematyce ubezpieczeń spo-
łecznych, a także broszury związane z zagadnienia-
mi dotyczącymi obowiązków płatników składek oraz
warunków nabywania praw do świadczeń wypłaca-
nych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Przy-
gotowywane są także informatory poświęcone pro-
blematyce ubezpieczeń społecznych w Unii Europej-
skiej. Broszury te są bezpłatne i dostępne w każdej
placówce ZUS.
Ponadto Biuro Prasowe ZUS prowadzi aktywną
politykę współpracy z mediami w zakresie popula-
ryzacji ubezpieczeń społecznych. Na bieżąco szcze-
gółowo informuje dziennikarzy o aktualnych zagad-
nieniach z obszaru funkcjonowania Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych, umożliwia występowanie eks-
pertów zakładu w programach radiowych i telewi-
zyjnych, a także na łamach prasy. Przygotowuje
także z mediami wspólne akcje informacyjne nt.
świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W dniu
7 maja br. ukazał się na przykład najnowszy projekt,
opracowany wspólnie z „Gazetą Prawną” niezbęd-
nik poświęcony nabywaniu praw do wcześniejszej
emerytury przez 60-letnich mężczyzn po nowelizacji
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych.
Oddziały ZUS w całej Polsce przygotowują i re-
alizują liczne szkolenia dla przedsiębiorców i płatni-

ków składek nt. obowiązków wynikających z przepi-
sów prawa. Rokrocznie odbywają się też dni otwarte
dla ubezpieczonych oraz dni seniora dla świadcze-
niobiorców.
Podjęta została również inicjatywa nawiązania
i utrzymywania kontaktu z organizacjami zrzesza-
jącymi emerytów i rencistów (np. Krajowy Związek
Emerytów i Rencistów). Projekt realizowany pilota-
żowo w niektórych oddziałach ZUS (np. w Oddziale
ZUS w Gdańsku) polega na regularnym uczestni-
czeniu przedstawicieli zakładu w spotkaniach kół
i oddziałów ww. organizacji i bezpośrednim przeka-
zywaniu wiedzy na temat praw i obowiązków świad-
czeniobiorców, jak również pomocy w rozwiązywa-
niu konkretnych problemów. Centrala Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych zamierza w najbliższym czasie
podjąć tę inicjatywę na poziomie ogólnopolskim i ob-
jąć nią wszystkie oddziały.
Uprzejmie informuję Panią Poseł, że działania
popularyzacyjne w dziedzinie ubezpieczeń spo-
łecznych prowadzone przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych mają szeroki zasięg i wymiar wielo-
płaszczyznowy. Realizowanych jest też wiele ini-
cjatyw, a wszystkie one służą aktywnemu krze-
wieniu wiedzy i świadomości społecznej w opisa-
nych wyżej obszarach.
Pragnę też nadmienić, że szerokim źródłem in-
formacji z zakresu ubezpieczeń społecznych jest
także strona internetowa Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej (www.mpips.gov.pl), na której można
znaleźć aktualne informacje dotyczące obowiązują-
cego systemu ubezpieczeń społecznych w Polsce.
Ponadto również na stronach internetowych mi-
nisterstwa, w Biuletynie Informacji Publicznej za-
mieszczane są na bieżąco wszelkie zmiany w obo-
wiązującym prawie ubezpieczeń społecznych, w for-
mie projektów aktów prawnych wraz z uzasadnie-
niami.
Na koniec, odpowiadając na zadane przez Panią
Poseł pytanie odnośnie „prac nad zmianą systemu
waloryzacji emerytur i rent”, uprzejmie informuję,
że w ramach uzgodnień na forum Trójstronnej Ko-
misji ds. Społeczno-Gospodarczych została podnie-
siona kwestia zmiany przepisów dotyczących walo-
ryzacji świadczeń emerytalno-rentowych. W dniu
15 maja 2008 r. będzie ona przedmiotem dyskusji ze-
społu ds. ubezpieczeń społecznych Trójstronnej Ko-
misji ds. Społeczno-Gospodarczych, który przeana-
lizuje obecny mechanizm waloryzacji i ewentualnie
przedstawi postulaty jego korekty.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
759
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie osób mających ustalone prawo
do renty z tytułu niezdolności do pracy
z systemu powszechnego, a prowadzących
pozarolniczą działalność gospodarczą (2707)
W odpowiedzi na przekazaną przy piśmie z dnia
22 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2707/08, inter-
pelację posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie osób
mających ustalone prawo do renty z tytułu niezdol-
ności do pracy z systemu powszechnego, a prowa-
dzących pozarolniczą działalność gospodarczą, pra-
gnę uprzejmie wyjaśnić.
Z dniem 1 stycznia 2008 r., mocą ustawy z dnia
15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 115, poz. 791), weszły w życie prze-
pisy art. 9 ust. 4c ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 1, poz. 74, z późn. zm.), na podstawie
których osoby mające ustalone prawo do renty z ty-
tułu niezdolności do pracy i prowadzące jednocze-
śnie pozarolniczą działalność gospodarczą od 1 stycz-
nia 2008 r. są obowiązane do opłacania składek na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe i wypadkowe do
czasu ustalenia prawa do emerytury, na takich sa-
mych zasadach, jak pozostali przedsiębiorcy.
W zakresie podmiotowego kręgu adresatów po-
wyższej regulacji ustawodawca odsyła do treści art. 8
ust. 6 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych w brzmieniu nadanym przepisami ustawy
z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 241, poz. 2074). Opisa-
na regulacja została zaadresowana zatem do osób
prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą
na podstawie przepisów ustawy o swobodzie działal-
ności gospodarczej lub innych przepisów szczegól-
nych, tj. do osób fizycznych będących przedsiębior-
cami wykonującymi we własnym imieniu działal-
ność gospodarczą.
Wprowadzenie tej zmiany miało na celu zrówna-
nie pozycji rynkowej rencistów prowadzących dzia-
łalność gospodarczą z rencistami zatrudnianymi na
podstawie umowy o pracę. Brak jest ponadto mery-
torycznego uzasadnienia odrębnego traktowania
przez system ubezpieczeń społecznych przedsiębior-
ców będących rencistami. Należy mieć na uwadze,
że renta z tytułu niezdolności do pracy jest świad-
czeniem okresowym. Zatem ubezpieczony, który
w pewnym momencie zostanie uznany za zdolnego
do pracy, może w ogólne nie nabyć prawa do emery-
tury na starość lub nabędzie, ale do niskiego wy-
miaru świadczenia, ze względu na długi okres nie-
opłacania składek na ubezpieczenia społeczne.
760
Osoby niepełnosprawne, na które od 1 stycznia
2008 r. został nałożony obowiązek opłacania skła-
dek na ubezpieczenia społeczne, mogą wystąpić do
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych (PFRON) o refundację składek na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe, zgodnie z art. 25a
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz.92). Zasa-
dy i procedury dotyczące refundacji składek zawarte
są w rozporządzeniu ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie refunda-
cji składek na ubezpieczenia społeczne osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. Nr 240, poz. 1754). Osoba nie-
pełnosprawna wykonująca działalność gospodarczą
po opłaceniu składek na ubezpieczenia społeczne
i złożeniu odpowiednich formularzy otrzyma, w ter-
minie 7 dni od dnia otrzymania wniosku przez
PFRON, na rachunek bankowy kwotę refundacji.
Wprowadzenie zasady refundacji składek na ubez-
pieczenie emerytalne i rentowe osobom niepełno-
sprawnym prowadzącym działalność gospodarczą
ma charakter osłonowy, zapobiegający wycofywaniu
się tych osób z rynku pracy po wprowadzeniu usta-
wowego obowiązku opłacania składek na ubezpie-
czenie społeczne. Refundacja stanowi rekompensatę
dość istotnej części kosztów ponoszonych przez
przedsiębiorcę (refundacja składki na ubezpieczenie
emerytalne i rentowe). Składki na ubezpieczenie
wypadkowe stanowią, w tym przypadku, nieznacz-
ną część obowiązkowych składek na ubezpieczenie.
Należy też wspomnieć, że zgodnie z ustawą z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) rencista pozostający w ubezpie-
czeniu może wystąpić z wnioskiem o ponowne ustale-
nie wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy,
poprzez doliczenie nieuwzględnionych dotychczas
w wymiarze świadczenia okresów składkowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie obowiązku uiszczania opłaty
planistycznej z tytułu zbycia nieruchomości
rolnej w drodze darowizny na rzecz następców
(2708)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie posła pana Andrzeja Grzyba z dnia 7
kwietnia 2008 r. (znak pisma przekazującego SPS-
-023-2708/08) w sprawie obowiązku uiszczania opła-
ty planistycznej z tytułu zbycia nieruchomości rol-
nej w drodze darowizny na rzecz następców uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 36 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli w związ-
ku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego
zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel
lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość,
wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jed-
norazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną
w stosunku do wzrostu wartości nieruchomości.
Pragnę poinformować, iż przesłanka pobierania
jednorazowej opłaty planistycznej stanowi powięk-
szenie majątku zbywcy wskutek odpłatnego zbycia
nieruchomości, której wartość wzrosła w związku
z wejściem w życie miejscowego planu zagospodaro-
wania przestrzennego. Stanowisko takie jest zgodne
z orzeczeniem NSA przyjętym w uzasadnieniu do
uchwały składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego z dnia 30 października 2000 r. OPK
16/2000. Zdaniem sądu zbycie nie może być tożsame
ze wszystkimi formami przeniesienia własności lub
prawa użytkowania wieczystego bez względu na
charakter takiego przeniesienia (odpłatny albo nie-
odpłatny).
Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym nie podaje definicji zbycia nieruchomo-
ści. Stosując jednak wykładnię celowości tego prze-
pisu, należy stwierdzić, że przez pojęcie zbycia nale-
ży rozumieć formy przeniesienia własności o cha-
rakterze odpłatnym mające na celu powiększenie
majątku zbywcy. Zatem w świetle przepisów ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
pojęciem zbycia nie można objąć m.in. umowy daro-
wizny.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy podkreślić,
iż przekazanie gospodarstwa na podstawie umowy
darowizny w celu uzyskania renty strukturalnej nie
jest tożsame z odpłatnym przeniesieniem prawa
własności, w związku z czym taki stan rzeczy nie
będzie skutkował obowiązkiem uiszczania jednora-
zowej opłaty planistycznej wynikającej z art. 36
ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Ponadto w odpowiedzi na zapytania postawione
w niniejszej interpelacji poselskiej pragnę poinfor-
mować, iż w Ministerstwie Infrastruktury prowa-
dzone są mocno zaawansowane prace nad noweliza-
cją ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym i innych ustaw związanych z systemem
planowania przestrzennego i procesem realizacji in-
westycji. Zakłada się, iż projekt ustawy zostanie
poddany konsultacjom społecznym w drugiej poło-
wie maja br.
Uprzejmie informuję, że kwestia nakładania obo-
wiązku uiszczania opłaty planistycznej przy przeka-
zaniu gospodarstwa rolnego nie została objęta
przedmiotową nowelizacją, ponieważ art. 36 ust. 4

ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym nie stanowi istotnej przeszkody w tym
temacie, co zostało opisane powyżej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zgody poprzednich władz
Ministerstwa Środowiska na ograniczone ilości
nieczystości wpływających do Bałtyku (2709)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie zgody poprzednich władz Mini-
sterstwa Środowiska na ograniczone ilości nieczy-
stości wpływających do Bałtyku (otrzymanej wraz
z pismem: SPS-023-2709/08 z dnia 22 kwietnia br.)
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
„Bałtycki program działań” (BSAP) przyjęty
w Krakowie w listopadzie 2007 r. podczas nadzwy-
czajnego posiedzenia Komisji Helsińskiej (HEL-
COM) jest deklaracją polityczną niestanowiącą wią-
żącego instrumentu prawa międzynarodowego. Za-
lecenia komisji będące integralną częścią programu,
przyjmowane na podstawie art. 20 ust. 1 pkt b Kon-
wencji o ochronie środowiska morskiego obszaru
Morza Bałtyckiego (Dz. U. z 2000 r. Nr 28, poz. 346),
również nie mają takiego wiążącego charakteru.
Stanowią one jedynie propozycje postępowania
zgodnego z przyjętymi w nich regułami. Postępowa-
nie niezgodne z postanowieniami zaleceń nie rodzi
po stronie adresatów (w tym przypadku państw
stron konwencji) odpowiedzialności prawnomiędzy-
narodowej, w tym finansowej.
Zgodnie z zapisami BSAP wartości redukcji ła-
dunków biogenów określone zostały wstępnie na
podstawie modeli opracowanych przez naukowców
skandynawskich, z zastrzeżeniem że podlegać one
będą weryfikacji w oparciu o faktyczne dane pocho-
dzące ze wspólnych badań monitoringowych prowa-
dzonych przez państwa strony konwencji oraz krajo-
wych programów monitoringu. Podane wartości dla
poszczególnych krajów wskazane zostały na podsta-
wie różnic pomiędzy maksymalnymi dopuszczalny-
mi wartościami zrzutów substancji biogennych (war-
tości maksymalne, które nie będą powodować dal-
761
szej degradacji stanu ekologicznego) a szacowanymi
aktualnymi ładunkami odprowadzanymi z teryto-
riów państw nadbałtyckich do poszczególnych części
Bałtyku wyodrębnianych na podstawie charaktery-
styki hydrologicznej. Weryfikacja polskich danych
opierać się będzie na wynikach monitoringu środo-
wiska prowadzonego przez Inspekcję Ochrony Śro-
dowiska. Weryfikacja ta uwzględniać będzie także
spadek ładunku odprowadzanych zanieczyszczeń
związane z postępami w realizacji „Krajowego pro-
gramu oczyszczania ścieków komunalnych”. Możli-
wość przyjęcia szczegółowych zapisów programu
analizowana była na podstawie generalnej oceny
możliwości ich wdrożenia z uwzględnieniem wstęp-
nych szacunków potencjalnych kosztów.
Niezbędne jest również zaznaczenie, że przypisa-
ne poszczególnym państwom wymagane wielkości
redukcji odprowadzanych ładunków biogenów od-
niesione zostały nie do stanu aktualnego, ale do
uśrednionych (i znormalizowanych hydrologicznie)
ładunków odprowadzanych w latach 1997–2003. Po-
stępy w porządkowaniu krajowej gospodarki ścieko-
wej na przestrzeni ostatnich lat skutkujące sukce-
sywnym ograniczaniem ładunków zanieczyszczeń
(w tym azotu i fosforu) odprowadzanych do Bałtyku
powodują, iż wymagane postanowieniami „Bałtyc-
kiego programu działań” redukcje zostały już czę-
ściowo osiągnięte. Opierając się na wynikach Pań-
stwowego Monitoringu Środowiska realizowanego
przez Inspekcję Ochrony Środowiska, stwierdzić
można, iż odprowadzany z terytorium Polski do Mo-
rza Bałtyckiego ładunek azotu ogólnego zmniejszo-
ny został z 187,9 tys. ton w roku 2000 r. do 145 tys.
ton w roku 2006, a fosforu ogólnego, odpowiednio,
z 12,1 tys. ton do 9,7 tys. ton. Jak wynika z przyto-
czonych danych, redukcja osiągnięta już obecnie
wynosi 42,9 tys. ton azotu ogólnego (blisko70% re-
dukcji określonej w BSAP) i 2,4 tys. ton fosforu ogól-
nego (niemal 30% redukcji określonej w BSAP). Jed-
nocześnie zwrócić należy uwagę, że realizacja „Kra-
jowego programu oczyszczania ścieków komunal-
nych” trwać będzie do roku 2015, gdy tymczasem
terminy osiągnięcia wymogów wskazanych w „Bał-
tyckim programie działań” sięgają 2018 r.
Z uwagi na złożoność i interdyscyplinarność
„Bałtyckiego programu działań” krajowe programy
wdrażania – zgodnie z zapisami BSAP – opracowane
mają zostać do roku 2010. Polski krajowy program
będzie zawierać założenia działań szczegółowych
wraz z analizą ich kosztów, przygotowaną w porozu-
mieniu ze wszystkimi zainteresowanymi resortami.
Program ten uwzględniać będzie także zmiany fak-
tycznego wpływu kraju na stan środowiska Morza
Bałtyckiego związane z realizacją zobowiązań wy-
nikających z prawa wspólnotowego, a które obecnie
objęte są okresami przejściowymi. Opierając się na
dostępnych obecnie danych i wstępnych szacunkach
można stwierdzić, iż pełna realizacja „Krajowego
programu oczyszczania ścieków komunalnych” z du-
żym prawdopodobieństwem może zapewnić osią-
762
gnięcie redukcji ładunku biogenów odprowadzanego
do Morza Bałtyckiego z obszaru Polski, wymaganej
postanowieniami „Bałtyckiego programu działań”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie zmiany ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (2710)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 22 kwietnia 2008 r. dotyczące interpelacji po-
sła Jerzego Budnika w sprawie zmiany ustawy o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów, uprzej-
mie informuję:
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych, w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy,
świadczenie z funduszu alimentacyjnego nie może
być świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Od-
mienność tego świadczenia od świadczeń realizowa-
nych przez pomoc społeczną bardzo mocno akcento-
wali przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Ini-
cjatywy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz
Alimentacyjny. Posłowie i senatorowie podnosili po-
nadto, opierając się na opiniach pracowników ośrod-
ków pomocy społecznej, że nałożony na ośrodki po-
mocy społecznej obowiązek realizacji świadczeń ro-
dzinnych, zaliczki alimentacyjnej, a w przyszłości
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, uniemożli-
wia prawidłową realizację zadań przypisanych po-
mocy społecznej, w szczególności pracy z rodzinami,
osobami wykluczonymi ze społeczeństwa bądź tym
wykluczeniem zagrożonymi.
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i Senacie, oraz brakiem,
do niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze
strony samorządów, wystąpienie z inicjatywą mają-
cą na celu zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1378),
zgodnie z którym do załatwiania indywidualnych
spraw z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego rada gminy nie może upoważnić ośrodka po-
mocy społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 18 mar-
ca 2008 r. i skierowany do Sejmu RP), jednak celem
nowelizacji jest jedynie dokonanie koniecznych
zmian o charakterze merytorycznym i redakcyj-
nym. Dotyczy to doprecyzowania niektórych przepi-
sów oraz usunięcia oczywistych błędów, które znaj-
dują się w uchwalonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów, przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko co do noweli-
zacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż pro-
wadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia pra-
wa – nowelizacja ta ogranicza się więc do poprawek
niezbędnych ze względu na prawidłowe wdrożenie
ustawy w życie.
W związku z powyższym, ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie prac
parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie Światowej Konferencji Klimatycznej
w Poznaniu (2711)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej z dnia
22 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2711/08, w spra-
wie Światowej Konferencji Klimatycznej w Pozna-
niu, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Konferencja Stron Ramowej Konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC)
przyjęła ofertę Polski organizacji 14. Sesji Konferen-
cji Stron Konwencji i 4. Spotkania Stron Protokołu
z Kioto w Poznaniu (COP14/CMP4).
Konferencja odbędzie się w dniach 1–12 grudnia
2008 r. i będzie kluczowym etapem na drodze do glo-
balnego porozumienia, które zostanie uzgodnione
i przyjęte w Kopenhadze w grudniu 2009 r. (COP15/
CMP5).
Pozytywnym wkładem polskiej prezydencji i wspar-
ciem COP14 będzie towarzysząca konferencji w Po-

znaniu wystawa nowoczesnych, najlepszych i do-
stępnych technologii służących redukcji emisji ga-
zów cieplarnianych. Wystawa ta będzie stanowić do-
brą okazję do wypromowania technologii przyja-
znych klimatowi.
Rząd w pełni chce wykorzystać nadarzającą się
okazję do wypromowania przy okazji konferencji
Polski i Poznania.
Wiceprezydent Poznania wraz z zespołem ds.
COP14 powołanym w Urzędzie Miasta opracował
program promocji Poznania w zakresie:
1) promocji turystycznej miasta i regionu,
2) rozpoczętych w tym roku obchodów klimatu
i środowiska,
3) oprawy kulturalno-artystycznej,
który został zaprezentowany w trakcie misji tech-
nicznej Sekretariatu Konwencji UNFCCC (z siedzibą
w Bonn) w dniu 24 kwietnia 2008 r. i był pozytywnie
przyjęty.
Ministerstwo Środowiska (MŚ) współpracuje w tym
zakresie z Ministerstwem Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego (MKiDN) oraz Ministerstwem Spraw Zagra-
nicznych (MSZ) celem zaopatrzenia uczestników konfe-
rencji w wydawnictwa drukowane i medialne promu-
jące polską kulturę i naukę. Informacje z tego za-
kresu na poziomie kraju przygotowuje MSZ w poro-
zumieniu z MKiDN oraz MŚ, a na poziomie miasta
Poznania – Urząd Miasta wraz z zespołem COP14.
Odnośne informacje na temat COP14 i promują-
ce Poznań są na następujących stronach interneto-
wych:
Międzynarodowe Targi w Poznaniu: http://www.
mtp.pl/en
Miasto Poznań: http://www.poznan.pl/cop14.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o pomocy publicznej i restrukturyzacji
zakładów opieki zdrowotnej, pozwalającego
na kolejne oddłużenie publicznych zakładów
opieki zdrowotnej (2713)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej prze-
kazanej przy piśmie z dnia 24 kwietnia 2008 r.
(znak: SPS-023-2713/08) w sprawie projektu nowe-
lizacji ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy
publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów
763
opieki zdrowotnej, pozwalającego na kolejne oddłu-
żenie publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Odnosząc się do pierwszego i zarazem drugiego
pytania pani poseł, pragnę na wstępie zaznaczyć,
iż proponowana nowelizacja wprowadziła zapisy,
które pozwolą na umożliwienie zaciągnięcia po-
życzki ze Skarbu Państwa zakładom będącym w do-
brej kondycji finansowej i nieposiadającym zadłu-
żeń, jako pewnego rodzaju premiowanie i nagra-
dzanie jednostek prowadzących prawidłowo polity-
kę ekonomiczną.
Przede wszystkim są to zakłady, które w myśl
art. 40 przedmiotowej ustawy, uzyskały dotacje, bo-
wiem nie posiadały zaległości w spłacie zobowiązań
znanych na dzień 31 grudnia 2004 r. oraz nie podle-
gały restrukturyzacji finansowej.
W odpowiedzi na pytanie nr 3 pragnę poinformo-
wać, iż dotacja udzielana była zakładom ze środków
budżetu państwa w granicach kwot ściśle określo-
nych w ustawie budżetowej jako jednorazowe wspar-
cie działań polegających na restrukturyzacji zatrud-
nienia, zmianach w strukturze organizacyjnej za-
kładu lub innych działań mających na celu poprawę
sytuacji ekonomicznej zakładu lub jakości świad-
czeń zdrowotnych.
Dla tych zakładów nowelizowana ustawa przewi-
duje możliwość zaciągnięcia pożyczki w celu spłaty
należności głównych z tytułu zobowiązań zakładów
wobec pracowników, powstałych w związku z indy-
widualnymi roszczeniami pracowników, wynikają-
cych z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r.
o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu
przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz
o zmianie niektórych ustaw.
Wszelkie informacje dotyczące przebiegu prac le-
gislacyjnych nad przedmiotowym projektem za-
mieszczone są na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia (www.mz.gov.pl) – Konsultacje społeczne,
do której uprzejmie odsyłam.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie zapewnienia właściwej opieki
i rehabilitacji osobom chorym ze stomią (2714)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Elżbiety Łukacijewskiej w sprawie zapewnie-
764
nia właściwej opieki i rehabilitacji osobom chorym
ze stomią, przekazaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu pana Krzysztofa Putra, znak: SPS-023-2714/
08, uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska w przed-
miotowej sprawie.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są
prace nad nowelizacją rozporządzenia w sprawie
szczegółowego wykazu wyrobów medycznych będą-
cych przedmiotami ortopedycznymi i środków po-
mocniczych, wysokości udziału własnego świadcze-
niobiorcy w cenie ich nabycia, kryteriów ich przy-
znawania, okresów użytkowania, a także wyrobów
medycznych będących przedmiotami ortopedyczny-
mi podlegającymi naprawie w zależności od wska-
zań medycznych oraz wzoru zlecenia na zaopatrze-
nie w te wyroby i środki. Przedmiotowy projekt –
rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie szczegó-
łowego wykazu przedmiotów ortopedycznych i środ-
ków pomocniczych finansowych ze środków publicz-
nych – znajduje się na etapie uzgodnień zewnętrz-
nych. Kształt rozporządzenia nie jest jeszcze osta-
teczny. Uwagi dotyczące zaopatrzenia w sprzęt sto-
mijny, zgłoszone w toku konsultacji społecznych, są
obecnie analizowane i dyskutowane.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że po spotka-
niach z przedstawicielami organizacji skupiających
osoby dotknięte stomią minister zdrowia podjęła de-
cyzję, iż sprzęt stomijny będzie nadal bezpłatny. De-
klaracja ta została przekazana do publicznej wiado-
mości.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie proponowanych
przez Ministerstwo Sprawiedliwości zmian
w systemie kurateli sądowej, a w szczególności
standardów obciążenia pracą
kuratorów zawodowych (2715)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam Panu Marszałkowi odpowiedź na interpe-
lację pana posła Romana Kaczora w sprawie propo-
nowanych przez Ministerstwo Sprawiedliwości zmian
w systemie kurateli sądowej, w szczególności stan-
dardów obciążenia pracą kuratorów zawodowych,
skierowaną do Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu
24 kwietnia 2008 r. – nr SPS-023-2715/08.
Na wstępie pragnę podkreślić, że opisane w in-
terpelacji pana posła Zgromadzenie Kuratorów
Sądu Okręgowego w Łodzi odbyło się 19 grudnia
2006 r. Wystąpienie pani Beaty Kempy, która do li-
stopada 2007 r. pełniła funkcję sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości, dotyczyło prac le-
gislacyjnych realizowanych przez poprzedni rząd.
Obecne kierownictwo resortu prowadzi w tym za-
kresie własne działania, które nie w pełni pokrywa-
ją się ze stanowiskiem przedstawionym przez sekre-
tarza stanu w dniu 19 grudnia 2006 r.
Uprzejmie informuję, że w toku obecnie prowa-
dzonych prac nie są kontynuowane działania legi-
slacyjne dotyczące projektu rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 6 kwietnia 2006 r.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że kierownic-
two resortu w pełni zdaje sobie sprawę z wagi dzia-
łań podejmowanych przez kuratorów sądowych.
Kurator sądowy jest i będzie organem sądu odpo-
wiedzialnym za sprawne i efektywne wykonanie
orzeczeń w sprawach karnych i rodzinnych.
Skuteczne wykonanie orzeczenia sądu – podob-
nie jak zakończenie sprawy prawomocnym rozstrzy-
gnięciem – buduje prestiż i autorytet wymiaru spra-
wiedliwości.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że kierownic-
two resortu w pełni zdaje sobie sprawę z systema-
tycznego wzrostu liczby wykonywanych przez kura-
torów środków probacji, zwłaszcza w pionie kurateli
dla dorosłych. Sytuacja ta jest skutkiem zwiększają-
cej się liczby spraw rozstrzyganych przez sądy, które
nadrabiają wieloletnie zaległości. Obciążenie pracą
kuratorów zawodowych i ilość wykonywanych środ-
ków probacji są stale monitorowane przez odpowied-
nie służby resortu.
Obecnie trwają prace związane z reformą kura-
torskiej służby sądowej. Rozważane jest wprowadze-
nie regulacji, które zapewnią kuratorom sądowym
efektywne wykonywanie zadań. Wymaga to jednak
opracowania rozwiązań systemowych, dzięki któ-
rym kuratorzy sądowi będą kierowani do pracy tyl-
ko tam, gdzie właściwie zostanie wykorzystana ich
wiedza i doświadczenie, oraz zwolnieni od czynno-
ści, w których mogą ich zastąpić inne osoby. Wpro-
wadzenie takich rozwiązań zmniejszy obciążenie
pracą kuratorów zawodowych i społecznych w obu
pionach kurateli przy jednoczesnym podniesieniu
skuteczności wykonania orzeczeń.
Należy podkreślić, że realizacja przedstawionych
założeń zgodnych – jak sądzę – z oczekiwaniami śro-
dowiska kuratorskiego wymaga czasu, ponieważ
zmiany dotyczyć będą całego systemu prawa i wyko-
nywania orzeczeń.
Kończąc, pragnę podziękować Panu Marszałko-
wi za zainteresowanie się problemami kuratorskiej
służby sądowej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie nieterminowych wypłat
tzw. ryczałtów kuratorskich przysługujących
kuratorom społecznym (2716)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam Panu Marszałkowi odpowiedź na interpe-
lację pana posła Romana Kaczora w sprawie nieter-
minowych wypłat tzw. ryczałtów kuratorskich przy-
sługujących kuratorom społecznym skierowaną do
Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu 24 kwietnia
2008 r. – nr SPS-023-2716/08.
Kuratorska służba sądowa funkcjonuje na pod-
stawie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o kuratorach
sądowych (Dz. U. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.).
Służbę tę tworzą zawodowi i społeczni kuratorzy są-
dowi. Ze względu na charakter pracy ustawodawca
postawił wysokie wymagania, jakie spełnić muszą
kuratorzy zawodowi oraz społeczni.
Sprawowanie funkcji kuratora społecznego jest
co do zasady funkcją honorową, za pełnienie której
nie przysługuje wynagrodzenie. Ustawodawca prze-
widział jedynie w art. 90 ust. 1 cyt. ustawy przyzna-
nie kuratorowi społecznemu miesięcznego ryczałtu
z tytułu zwrotu kosztów ponoszonych w związku ze
sprawowanym dozorem lub nadzorem. Wysokość ry-
czałtu wynosi od 2 do 4% kwoty bazowej ustalonej
dla kuratorów zawodowych na podstawie przepisów
o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej. Ryczałt w wysokości 4% przysługuje
także za przeprowadzenie określonego w ustawie
wywiadu środowiskowego oraz w wysokości 10% za
obecność przy kontaktach rodziców z dziećmi usta-
lonych przez sąd opiekuńczy. Dzięki corocznej walo-
ryzacji kwoty bazowej wzrastają ryczałty wypłacane
kuratorom sądowym.
Liczba kuratorów społecznych oraz liczba wyko-
nywanych przez nich dozorów, nadzorów i wywia-
dów jest na bieżąco monitorowana. Na podstawie
tych danych szacowane są koszty związane z funk-
cjonowaniem kurateli społecznej, które ponosi Skarb
Państwa.
Kwoty na ryczałty należne kuratorom społecz-
nym są corocznie uwzględniane w budżecie resortu
w wysokości gwarantującej terminową wypłatę
tych należności. W ramach środków przekazywa-
nych do dyspozycji sądów rejonowych, w których
działają zespoły kuratorskiej służby sądowej, znaj-
dują się kwoty przeznaczone na ryczałty kuratorów
społecznych.
Uprzejmie informuję, że dotychczas nie były zgła-
szane skargi na nieterminową wypłatę należności
kuratorów społecznych.
765
Kończąc, pragnę zapewnić Pana Marszałka, że
jeżeli zostanie skierowana skarga wskazująca na za-
niedbania z tego tytułu w konkretnym sądzie, nie-
zwłocznie zostaną podjęte czynności w celu usunię-
cia nieprawidłowości.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie brakujących łóżek porodowych
w szpitalach na terenie całej Polski
oraz natychmiastowego zapewnienia
bezpieczeństwa w opiece położniczej kobietom
w błogosławionym stanie (2717)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Czesława Hoca, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 24 kwietnia
2008 r., znak: SPS-023-2717/08, w sprawie brakują-
cych łóżek porodowych w szpitalach na terenie całej
Polski oraz natychmiastowego zapewnienia bezpie-
czeństwa w opiece położniczej kobietom w błogosła-
wionym stanie uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Odnosząc się do zawartego w wymienionej inter-
pelacji stwierdzenia, iż „w polskich szpitalach zaczy-
na brakować łóżek porodowych i pojawiły się niepra-
widłowości w opiece położniczej”, informujemy, że
statystyka resortowa obejmuje gromadzenie danych
dotyczących m.in. działalności szpitali. W rocznym
sprawozdaniu o działalności szpitala ogólnego (druk
MZ-29) uwzględnione są dane dotyczące liczby sta-
nowisk porodowych oraz liczby przyjętych porodów.
Dane te gromadzone są przez Centrum Systemów
Informacyjnych Ochrony Zdrowia. Zgodnie z infor-
macją przekazaną przez wymienione centrum, w 2005 r.
w polskich szpitalach funkcjonowało 1570 stanowisk
porodowych i odebrano 359 662 porodów. W roku
2006 funkcjonowały 1503 stanowiska porodowe oraz
odebrano 369 298 porodów. Tak więc w 2005 r. na
jedno stanowisko porodowe przypadało 229 poro-
dów, zaś w 2006 r. odpowiednio 246 porodów. Przy-
toczone dane zaprzeczają prawdziwości tezy o braku
łóżek porodowych w polskich szpitalach oraz zagro-
żeniu bezpieczeństwa w opiece położniczej. Dane te
wskazują też na istnienie dużej rezerwy łóżek poro-
dowych.
Informujemy, że do Ministerstwa Zdrowia docie-
rają sygnały świadczące o trudnościach w zapewnie-
niu kobietom ciężarnym miejsca do porodu w od-
działach wybranych przez te kobiety. Zdarzenia ta-
kie mają miejsce przede wszystkim w Warszawie,
766
przy czym okresowe braki miejsc dotyczą kilku szpi-
tali, które cieszą się największą renomą wśród pa-
cjentek. Należy pamiętać, że postanowienia art. 30
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.)
uprawniają świadczeniobiorców do wyboru szpitala
spośród szpitali, które zawarły z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia umowę o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej. Zgodnie z opinią dyrektora Mazo-
wieckiego Centrum Zdrowia Publicznego trudna sy-
tuacja w oddziałach położniczych w Warszawie spo-
wodowana jest zwiększoną liczbą rodzących warsza-
wianek oraz kobiet zamieszkałych w innych miej-
scowościach, pragnących urodzić dziecko w war-
szawskich szpitalach.
Odpowiadając na pytania zawarte w przesłanej
interpelacji, informujemy, że działania na rzecz za-
pewnienia równego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym ocena zabezpieczenia opieki zdro-
wotnej na terenie województwa, są obowiązkiem wo-
jewodów. Obowiązek ten określony jest w art. 10
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych. Poprawa sytuacji,
która przyczyniła się do wystąpienia pana posła, nie
wymaga interwencyjnych działań ze strony mini-
stra zdrowia. W związku z sygnałami dotyczącymi
nieprawidłowości w zakresie zabezpieczenia opieki
zdrowotnej nad matką i dzieckiem na Mazowszu wo-
jewoda mazowiecki powołał Zespół ds. opracowania
rozwiązań usprawniających tę opiekę. Zespół ten
opracował raport: Ocena zabezpieczenia opieki zdro-
wotnej nad matką i dzieckiem w województwie ma-
zowieckim, w którym przedstawione zostały propo-
zycje rozwiązań usprawniających funkcjonowanie
opieki nad matką i dzieckiem. W odniesieniu do za-
bezpieczenia wystarczającej liczby łóżek w położnic-
twie i ginekologii zaproponowano utworzenie od-
działu położniczego przy istniejącym obecnie od-
dziale ginekologicznym w Wojskowym Instytucie
Medycznym przy ul. Szaserów oraz zwiększenie licz-
by ośrodków III stopnia referencyjności, np. w Cen-
tralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA przy ul. Woło-
skiej oraz Szpitalu Ginekologiczno-Położniczym im.
Świętej Rodziny przy ul. Madalińskiego. Ponadto
Biuro Polityki Zdrowotnej Urzędu m.st. Warszawy
utworzyło całodobową informację o wolnych miej-
scach w warszawskich szpitalach, w tym także miej-
scach w oddziałach położniczych.
Dla zapewnienia bezpieczeństwa i odpowiedniej
opieki zdrowotnej kobietom z ciążą patologiczną lub
zagrożoną, w 1995 r. wdrożony został do realizacji
„Program poprawy opieki perinatalnej w Polsce”.
Koncepcja tego programu oparta była na dążeniu do
poprawy opieki perinatalnej poprzez utworzenie re-
gionalnych, skoordynowanych systemów opieki nad
kobietą ciężarną i noworodkiem, spełniających funk-
cje związane z zarządzaniem siecią współpracują-
cych ze sobą ośrodków, leczeniem pacjentów, konsul-
tacjami, przepływem informacji, utrzymaniem i ko-
ordynacją transportu matki i noworodka, a także
działalnością edukacyjną. Podstawowym założe-
niem tego systemu była jego trójstopniowa organiza-
cja. Uznano bowiem, że organizacja taka gwarantu-
je wysoką jakość i skuteczność opieki oraz racjonal-
ne wydatkowanie środków publicznych przeznaczo-
nych na ochronę zdrowia w tym zakresie.
Trójstopniowy system opieki perinatalnej uwzględ-
nia podział zadań związanych ze świadczeniami zdro-
wotnymi na rzecz kobiet ciężarnych i noworodków na
poszczególne poziomy opieki. Zgodnie z tym:
— I poziom obejmuje opiekę nad fizjologicznie
przebiegającą ciążą, porodem i połogiem oraz zdro-
wym noworodkiem, a także zapewnia krótkotrwałą
opiekę nad niespodziewanie występująca patologią,
— II poziom obejmuje opiekę nad patologią śred-
niego stopnia,
— III poziom obejmuje opiekę nad najcięższą pa-
tologią.
Jednym z najważniejszych elementów funkcjono-
wania trójstopniowego systemu opieki perinatalnej
w Polsce było utworzenie we wszystkich ośrodkach
II poziomu opieki stanowisk intensywnej terapii, zaś
w ośrodkach III poziomu oddziałów intensywnej te-
rapii nad noworodkiem. System komunikacji oraz
specjalistycznego transportu pomiędzy poszczegól-
nymi poziomami opieki miał umożliwić pacjentom
równy dostęp do pełnego zakresu świadczeń w dzie-
dzinie położnictwa i neonatologii, bez względu na
miejsce zamieszkania pacjentów oraz stopień ich za-
możności.
Okresowe oceny funkcjonowania wyżej wymie-
nionego systemu (1998 r., 2005 r., 2006 r.) wskazują
na zróżnicowany regionalnie poziom implantacji
i stosowania zasad trójstopniowego systemu opieki
perinatalnej. Jedną z przyczyn nieprawidłowego
funkcjonowania tego systemu był nieadekwatny do
potrzeb poziom finansowania świadczeń zdrowot-
nych na poszczególnych poziomach opieki perinatal-
nej. Od 2007 r. Narodowy Fundusz Zdrowia dostoso-
wał finansowanie świadczeń zdrowotnych w zakresie
położnictwa do poziomu referencyjnego świadczenio-
dawców. Ponadto od 2005 r. Ministerstwo Zdrowia
prowadzi prace mające na celu wdrożenie programu
polityki zdrowotnej pn.: „Zapobieganie występowa-
niu oraz skutkom wcześniactwa i małej urodzenio-
wej masy ciała i ich negatywnych skutków zdrowot-
nych”. W 2005 r. na stronie internetowej Minister-
stwa Zdrowia został ogłoszony konkurs ofert na
opracowanie takiego programu. Konkurs ten został
unieważniony ze względu na brak ofert umożliwia-
jących realizację założonych zadań. W konsekwencji
braku odpowiednich ofert podjęto prace mające na
celu opracowanie projektu programu przy współpra-
cy z ekspertami. Projekt taki powstał w roku 2006,
jednakże programu nie wdrożono ze względu na
liczne uwagi ekspertów dotyczące zadań przewidzia-
nych do realizacji w ramach programu. W związku
z tym program został przesłany do Agencji Oceny
Technologii Medycznych celem zaopiniowania.

Informujemy, że w bieżącym roku, podobnie jak
w latach poprzednich, z budżetu Ministerstwa Zdro-
wia finansowana jest realizacja programów polityki
zdrowotnej, których zakres związany jest z opieką
zdrowotną nad matką i dzieckiem. Programy te to:
1. „Program kompleksowej diagnostyki i terapii
wewnątrzmacicznej w profilaktyce następstw i po-
wikłań wad rozwojowych i chorób płodu – jako ele-
ment poprawy stanu zdrowia płodów i noworodków
na lata 2006–2008”, dotyczący wprowadzenia no-
wych metod terapii wewnątrzmacicznej płodu z wy-
korzystaniem najnowocześniejszej aparatury ba-
dawczej oraz utworzenia modelowego ośrodka chi-
rurgii płodu. W latach 2006–2008 przewidziano
działania w zakresie:
— stworzenia jednolitego, optymalnego modelu
postępowania diagnostycznego dla wykrywania wad
rozwojowych płodu,
— zastosowania diagnostyki i terapii wewnątrz-
macicznej w profilaktyce następstw wad rozwojo-
wych i chorób płodu,
— zmniejszenia kosztów leczenia wewnątrzma-
cicznego wykonywanego za granicą,
— poprawy stanu zdrowia noworodków poprzez
zlikwidowanie powikłań okresu noworodkowego,
— wdrożenia idei wewnątrzmacicznej terapii pło-
du, która stworzy nowy system opieki nad ciężarną
i płodem.
— oceny kardiologicznej płodów przed i po zabie-
gach wewnątrzmacicznych (w przypadku wad serca
jak i wad pozasercowych),
— prowadzenia bazy danych (www.orpkp.pl) jako
podstawowego narzędzia wyznaczającego dalsze kie-
runki i potrzeby zdrowotne w zakresie kardiologii pre-
natalnej w Polsce oraz stworzenia nowej bazy interne-
towej dla płodów leczonych wewnątrzmacicznie,
— opracowania płyty CD do samodzielnej nauki
przez lekarzy, z nagraniami badań kardiologicznych
u płodów: w warunkach fizjologii, ze zmianami czyn-
nościowymi, z wadami serca, z zaburzeniami rytmu,
ze zmianami w patologicznych ciążach mnogich.
2. „Program badań przesiewowych noworodków
w Polsce na lata 2006–2008” obejmujący wczesne,
jeszcze przed wystąpieniem objawów klinicznych,
rozpoznanie występowania wrodzonych wad meta-
bolicznych, uzyskiwane poprzez badanie za pomocą
testów analitycznych i badań klinicznych całej po-
pulacji noworodków. Ze środków Ministerstwa Zdro-
wia finansowane są koszty badań przesiewowych
noworodków w kierunku hipotyreozy, fenyloketonu-
rii i mukowiscydozy, a także koszty zakupu testów
diagnostycznych i odczynników do badań oraz mo-
nitorowanie programu. Celem programu jest obni-
żenie umieralności noworodków, niemowląt i dzieci
z powodu wad metabolizmu oraz zapobieganie cięż-
kiemu i trwałemu kalectwu.
3. „Program eliminacji niedoboru jodu na lata
2006–2008”, którego głównym zadaniem jest ocena
efektywności zastosowanego w Polsce modelu profi-
laktyki jodowej, a także ocena występowania ewen-
767
tualnych skutków ubocznych ze zwiększenia podaży
jodu w diecie na poziomie populacyjnym. Podstawo-
wymi elementami programu są m.in:
— analiza poziomu tyretropiny (TSH) u nowo-
rodków,
— ocena profilaktyki jodowej u kobiet w ciąży,
ocena częstości wola i poziomu jodurii u kobiet
w ciąży.
4. Program pn.: „Leczenie antyretrowirusowe
osób żyjących z wirusem HIV w Polsce w latach
2007–2009” w zakresie profilaktyki zakażeń werty-
kalnych. Od 1996 r. profilaktyka ta jest prowadzona
według protokołu ACTG 076 i jest to rutynowe po-
stępowanie u każdej zidentyfikowanej ciężarnej HIV
dodatniej. Leczenie atyretrowirusowe dzieci zakażo-
nych HIV i chorych na AIDS, a także leczenie nowo-
rodków i niemowląt urodzonych przez matki zaka-
żone HIV jest prowadzone według wskazań klinicz-
nych bez ograniczeń. W ramach realizacji programu
została zawarta m.in. umowa z Instytutem Matki
i Dziecka w Warszawie, ul. Kasprzaka 17, na prowa-
dzenie badań przesiewowych w kierunku zakażenia
HIV u kobiet ciężarnych oraz prowadzenia profilak-
tyki zakażeń wertykalnych HIV – podawania leków
antyretrowirusowych kobiecie zakażonej HIV i no-
worodkowi. Poza lekami antyretrowirusowymi
wszystkie dzieci otrzymują bezpłatnie szczepionki,
według specjalnego kalendarza szczepień, opraco-
wanego na potrzeby dzieci przez Klinikę Chorób Za-
kaźnych Wieku Dziecięcego AM w Warszawie – za-
twierdzonego i finansowanego przez Ministerstwo
Zdrowia w ramach programu polityki zdrowotnej.
5. Program „Samowystarczalność Polski w za-
kresie zaopatrzenia w bezpieczną krew, jej składniki
i produkty krwiopochodne na lata 2005–2008” w za-
kresie profilaktyki choroby hemolitycznej wywoła-
nej niezgodnością antygenu Rh pomiędzy matką
i płodem. W ramach programu finansowane są koszty
zakupu domięśniowej immunoglobuliny anty-RhD.
Pragniemy poinformować, że aktualnie trwają
prace zespołu powołanego przez ministra zdrowia
zarządzeniem z dnia 31 października 2007 r. w spra-
wie powołania Zespołu do spraw opracowania stan-
dardu opieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min. Zdrow.
Nr 16, poz. 90, z późn. zm). Zadaniem tego zespołu
jest opracowanie aktu prawnego określającego stan-
dard postępowania medycznego w okresie porodu
i połogu. Świadczenia wynikające z opracowanego
standardu będą w pełni finansowane ze środków pu-
blicznych. W toku dotychczasowych prac zespołu
ustalono, że ze względu na specyfikę opieki zdrowot-
nej w okresie ciąży, porodu i połogu niezbędne jest
opracowanie 4 standardów, tzn.: opieki nad kobietą
ciężarną, opieki okołoporodowej nad kobietą pod-
czas porodu, opieki nad kobietą w połogu oraz opieki
nad noworodkiem. Trzy ostatnie standardy będą
mogły być wydane na podstawie delegacji art. 9
ust. 3 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, nato-
miast standard dotyczący opieki nad kobietą w ciąży
zostanie wdrożony w trybie nowelizacji rozporzą-
768
dzenia ministra zdrowia w sprawie zakresu świad-
czeń opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewo-
wych, oraz okresów, w których te badania są prze-
prowadzane (Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Na posiedze-
niu zespołu, które odbyło się w dniu 22 stycznia
2008 r., poddano analizie zakres profilaktycznych
świadczeń opieki zdrowotnej u kobiet w okresie cią-
ży wraz z okresami ich przeprowadzania, określony
w załączniku nr 1 obowiązującego rozporządzenia
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w któ-
rych te badania są przeprowadzane. Aktualnie jest
uzgadniana treść wyżej wymienionego załącznika
do rozporządzenia.
Odnosząc się do pytania pana posła Czesława
Hoca o podjęte przez ministra zdrowia pilne przed-
sięwzięcia, „by zasady tylko wcześniejszego wynaj-
mu sali porodowej bądź tylko wcześniejszego zapisa-
nia się do konkretnej kliniki/szpitala nie stały się
współczesnymi wypaczonymi standardami w pol-
skich szpitalach”, informujemy, że Ministerstwu
Zdrowia nie są znane przypadki stosowania takich
zasad. Ponadto stosowanie takich zasad jest niemoż-
liwe zarówno ze względu na przepisy regulujące
funkcjonowanie zakładów opieki zdrowotnej, jak i ze
względu na naturę porodu, którego termin określa
się w przybliżeniu. Niemniej wyrażamy przekona-
nie, że opracowanie standardów opieki okołoporodo-
wej w formie obowiązującego aktu prawnego przy-
czyni się do podniesienia jakości tej opieki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie potwierdzenia zawodu rybaka
morskiego jako zawodu wykonywanego
w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze uprawnionego do wcześniejszej
emerytury (emerytury pomostowej) zgodnie
z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. i raportem ekspertów
medycyny pracy (2718)
W związku z interpelacją pana Czesława Hoca,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 24 kwietnia br., znak: SPS-023-
-2718/08, w „sprawie potwierdzenia zawodu rybaka
morskiego jako zawodu wykonywanego w szczegól-
nych warunkach lub w szczególnym charakterze
uprawnionego do wcześniejszej emerytury (emery-
tury pomostowej) zgodnie z rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. i raportem eksper-
tów medycyny pracy”, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w dniu 14 maja 2008 r. przesła-
ło do uzgodnień międzyresortowych i z partnerami
społecznymi projekt ustawy o emeryturach pomo-
stowych. Przygotowany projekt jest wyrazem reali-
zacji założeń reformy systemu ubezpieczeń społecz-
nych co do stopniowej likwidacji możliwości wcze-
śniejszego przejścia na emeryturę oraz zapowiedzi
zawartej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z póź zm.).
Projekt jest dostępny w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej na stronie internetowej ministerstwa: www.
mps.gov.pl.
Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS dla ubezpieczonych urodzonych po
dniu 31 grudnia 1948 r., zatrudnionych w szczegól-
nych warunkach lub szczególnym charakterze,
z wyjątkiem ubezpieczonych mających prawo do
emerytury na warunkach określonych w art. 32, 33,
39, 40, 46, 50, 50a i 50e, 184 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS oraz w art. 88 ustawy z dnia 26
stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z póź. zm.), zostaną ustanowione
emerytury pomostowe.
Z kolei art. 24 ust. 3 statuuje, że zasady, warunki
i tryb ustanowienia emerytur, o których mowa
w ust. 2, określi odrębna ustawa.
Likwidacja możliwości wcześniejszego przecho-
dzenia na emeryturę przez niektóre grupy zawodo-
we uzasadniona jest także faktem, że wprowadzone
w 1983 r. przepisy regulujące te kwestie (rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników za-
trudnionych w szczególnych warunkach lub w szcze-
gólnym charakterze – Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43,
z późn. zm.) po upływie ponad dwudziestu pięciu lat,
wobec szybkiego rozwoju technologii, w wielu przy-
padkach stały się nieaktualne i anachroniczne.
Zgodnie z propozycjami projektu prawo do emery-
tury pomostowej będzie przysługiwało ubezpieczone-
mu, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed
dniem 1 stycznia 1969 r.;
2) przed dniem 1 stycznia 1999 r. był zatrud-
niony na stanowiskach i przy pracach wymienio-
nych w ww. rozporządzeniu Rady Ministrów w spra-
wie wieku emerytalnego pracowników zatrudnio-
nych w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze;
3) wykonywał pracę wymienioną w wykazie ro-
dzajów prac w szczególnych warunkach lub w wyka-
zie prac o szczególnym charakterze, stanowiących
załącznik do ustawy;
4) ma okres pracy w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze wynoszący co najmniej
15 lat;

5) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony
na zasadach określonych w art. 5–11 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej
20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;
6) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat
dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;
7) nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy.
W projekcie ustawy dla niektórych ubezpieczo-
nych wykonujących pracę w szczególnych warun-
kach lub o szczególnym charakterze przewidziano
jednak obniżenie wymagań związanych z wiekiem
i szczególnym stażem pracy, od których będzie zale-
żało nabycie prawa do emerytury pomostowej.
Do tej grupy zaliczono m. in. prace rybaków mor-
skich, które zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy
zaliczono do rodzajów prac wykonywanych w szcze-
gólnych warunkach.
W myśl projektu dla osób wykonujących prace ry-
baka morskiego prawo do emerytury pomostowej
będzie przysługiwać po ukończeniu wieku co naj-
mniej 50 lat dla kobiet i co najmniej 55 lat dla męż-
czyzn oraz wykonywania tego rodzaju pracy w szcze-
gólnych warunkach przez okres co najmniej 10 lat.
Proponowane rozwiązanie zatem, jeśli chodzi
o wymagania dotyczące wieku oraz stażu pracy
w szczególnych warunkach dla osób wykonujących
prace rybaków morskich, odpowiada dotychczaso-
wym wymaganiom przewidzianym w § 8 ww. rozpo-
rządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emery-
talnego pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i perspektyw rozwoju
państwowych wyższych szkół zawodowych
(2719)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 24 kwietnia br.
(znak: SPS-023-2719/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Jana Kulasa, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Tworzenie państwowych wyższych szkół zawo-
dowych stało się możliwe po uchwaleniu przez Sejm
RP ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych
szkołach zawodowych (Dz. U. Nr 96, poz. 590, z późn.
zm.). Do końca kwietnia 2008 r. utworzono 35 pań-
stwowych wyższych szkół zawodowych, w tym:
— w roku 1998 – 9 szkół,
— w roku 1999 – 5 szkół,
769
— w roku 2000 – 2 szkoły,
— w roku 2001 – 7 szkół,
— w roku 2002 – 2 szkoły,
— w roku 2003 – 1 szkoła,
— w roku 2004 – 4 szkoły,
— w roku 2005 – 4 szkoły,
— w roku 2007 – 1 szkoła.
Zgodnie z wytycznymi zawartymi w uzasadnieniu
do ustawy z dnia 26 czerwca 1997 r. o wyższych szko-
łach zawodowych PWSZ działają obecnie w 23 byłych
miastach wojewódzkich (Krosno, Przemyśl, Nowy
Sącz, Tarnów, Tarnobrzeg, Chełm, Biała Podlaska,
Płock, Ciechanów, Elbląg, Konin, Kalisz, Leszno,
Piła, Gorzów Wlkp., Jelenia Góra, Wałbrzych, Le-
gnica, Włocławek, Łomża, Zamość, Suwałki, Skier-
niewice) oraz w 12 innych mniejszych miastach,
najczęściej powiatowych (Jarosław, Sulechów, Sa-
nok, Nysa, Nowy Targ, Racibórz, Głogów, Gniezno,
Wałcz, Oświęcim, Sandomierz). Jedynie Państwo-
wa Medyczna Wyższa Szkoła Zawodowa otwarta
w 2003 r. w Opolu, została utworzona w siedzibie
województwa.
Pomimo, iż PWSZ pokrywają dość równomiernie
cały obszar Polski, to ich lokalizacja w podziale na
poszczególne województwa nie jest proporcjonalna.
Najwięcej PWSZ utworzono w woj. podkarpackim
i wielkopolskim – po 5, zaś najmniej (po 1) w woj.
zachodniopomorskim, kujawsko–pomorskim, war-
mińsko–mazurskim, śląskim, łódzkim i świętokrzy-
skim. Jedynym województwem, w którym nie działa
żadna publiczna uczelnia zawodowa, jest woj. po-
morskie. Liczbę PWSZ w poszczególnych wojewódz-
twach przedstawia poniższa tabela:
Liczba
Województwo Miejscowość
PWSZ
dolnośląskie 4 Legnica, Jelenia Góra, Wałbrzych, Głogów
kujawsko-pomorskie 1 Włocławek
lubelskie 3 Biała Podlaska, Chełm, Zamość
lubuskie 2 Gorzów Wielkopolski, Sulechów
łódzkie 1 Skierniewice
małopolskie 4 Tarnów, Nowy Sącz, Nowy Targ, Oświęcim
mazowieckie 2 Płock, Ciechanów
opolskie 3 Opole, Nysa
podkarpackie 5 Krosno, Sanok, Jarosław, Przemyśl, Tarnobrzeg
podlaskie 2 Łomża, Suwałki
śląskie 2 Racibórz
świętokrzyskie 1 Sandomierz
warmińsko-mazurskie
wielkopolskie
1
5
Elbląg
Konin, Kalisz, Leszno, Piła, Gniezno
zachodniopomorskie 1 Wałcz
Głównym celem przyświecającym tworzeniu tych
uczelni było wypromowanie nieznanych na naszym
rynku szkół wyższych typu zawodowego, które
w ścisłej współpracy z lokalnymi władzami będą
kształciły – wyłącznie na studiach pierwszego stop-
nia – ludzi przygotowanych do szybkiego i płynnego
wejścia w lokalne rynki pracy. Ważnym założeniem
było także przybliżenie szkoły wyższej do środowisk
małomiasteczkowych i wiejskich, tak aby młodzież
z rodzin mało zamożnych i biednych mogła studio-
wać bez kosztownego wyjeżdżania do dużych ośrod-
ków akademickich.
Doświadczenie dziesięciu lat funkcjonowania
PWSZ wskazuje, iż szkoły te sprawdziły się w dzia-
770
łaniu i przyniosły – pomimo dość krótkiego okresu
funkcjonowania – dobrą (w niektórych przypadkach
bardzo dobrą) realizację początkowych założeń, zaś
w niektórych publikacjach określone zostały jako
najbardziej udane dziecko polskiej reformy edukacji.
Ogromnie ważne wydaje się podkreślenie cywiliza-
cyjnej i kulturotwórczej misji tych uczelni, jako że
badania pokazują, iż większość studiującej tam mło-
dzieży nigdy nie zdecydowałaby się na podjęcie stu-
diów w większych miastach, gdyż przekraczałoby to
ich możliwości finansowe. W roku 2006 w 34 PWSZ
studiowało ponad 100 tys. studentów (100 299 osób).
W roku 2007 ta liczba nieco spadła i wynosiła 97 800
studentów. Spadek ten jest symptomem niżu demo-
graficznego w populacji młodzieży w wieku szkoły
wyższej, tj. 19–24 lata, który w ostatnich latach za-
czął się przejawiać zarówno w uczelniach akademic-
kich, jak i uczelniach zawodowych. Pomimo to re-
krutacja na studia w 18 PWSZ nadal ma tendencję
wzrostową.
Szkoły zawodowe rozwijają się bardzo dynamicz-
nie, o czym może świadczyć fakt, że uczelnie, które
powstały w latach 1998–1999 ze zgodą na prowadze-
nie kilku specjalności zawodowych, prowadzą dziś
kształcenie na 5–14 kierunkach studiów każda, zaś
szkoły, które powstały w latach 2000–2004, mają
uruchomione studia na 4–9 kierunkach (jedynie
PWSZ w Tarnobrzegu prowadzi 3 kierunki). Spe-
cjalności, a następnie kierunki kształcenia tworzo-
no w tych uczelniach w porozumieniu z lokalnym
samorządem, a także organizacjami reprezentujący-
mi pracodawców. W związku z powyższym oferta
edukacyjna PWSZ ukierunkowana jest na kształce-
nie na poziomie studiów zawodowych, przede wszyst-
kim dla potrzeb regionalnych rynków pracy. Obec-
nie (dane wg stanu na 1 maja 2008 r.) PWSZ prowa-
dzą kształcenie na 52 kierunkach studiów.
Stan zatrudnienia na koniec 2007 r. w PWSZ
obejmował 7,3 tys. etatów, w tym prawie 4,9 tys. eta-
tów w grupie stanowisk nauczycieli akademickich.
W grupie pracowników dydaktycznych zatrudnienie
w PWSZ jako podstawowym miejscu pracy obejmo-
wało około 47% ogółu nauczycieli akademickich,
w tym 7,2% w grupie stanowisk profesorów. Należy
także odnotować systematyczną tendencję zwięk-
szania zatrudnienia w tych uczelniach, traktowa-
nych jako podstawowe miejsce pracy, zwłaszcza
w grupie stanowisk wykładowców i asystentów.
Do końca 2006 r. liczba absolwentów (bez obco-
krajowców) kończących państwowe uczelnie zawo-
dowe ukształtowała się na poziomie 71 155 osób,
w tym ok. 46 259 na studiach stacjonarnych (dzien-
nych). Byli to absolwenci studiów zawodowych licen-
cjackich lub inżynierskich.
Większość PWSZ (ok. 30) posiada bardzo dobrą
i nowoczesną bazę dydaktyczną, która w wielu wy-
padkach może konkurować nawet z uczelniami aka-
demickimi.
Wszystkie PWSZ powstawały w oparciu o wnio-
ski prezydentów miast lub marszałków odpowied-
nich województw. Często wnioskodawcami byli za-
równo lokalni samorządowcy, jak i przedstawiciele
parlamentarzystów. Warto zaznaczyć, że największe
zainteresowanie lokalnych środowisk samorządo-
wych publicznymi uczelniami zawodowymi związa-
ne było z fazą ich tworzenia. Natomiast niektóre
uczelnie już funkcjonujące miały dość często proble-
my z uzyskaniem nawet niewielkiego wsparcia fi-
nansowego od władz samorządowych.
W większości przypadków na wyposażenie tych
szkół było przeznaczane mienie samorządowe, z tym
że najczęściej były to obiekty w znacznym stopniu
wyeksploatowane. Dostosowanie tych obiektów do
celów dydaktycznych wymagało zwykle zaangażo-
wania inwestycyjnego, związanego z modernizacją
i adaptacją dla potrzeb uczelnianych. Zasadnicza
część tych wydatków inwestycyjnych była finanso-
wana z budżetu ministra właściwego do spraw szkol-
nictwa wyższego, ale przekazywano również na te
cele środki z budżetów samorządowych, a w ostat-
nich latach także ze środków europejskich (w ra-
mach wojewódzkich zintegrowanych programów
operacyjnych rozwoju regionalnego). W niektórych
przypadkach, gdy samorząd nie wywiązał się z prze-
kazania uczelni zadeklarowanych nieruchomości,
obiekty uczelniane powstawały ze środków inwesty-
cyjnych ministra właściwego do spraw szkolnictwa
wyższego.
W 2007 r. z budżetu MNiSW, w dziale 803: Szkol-
nictwo wyższe, na zadania inwestycyjne PWSZ prze-
kazano dotacje w kwocie 28,0 mln zł.
Powołany przez ministra nauki i szkolnictwa
wyższego Zespół do spraw opracowania założeń re-
formy systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego, wśród wielu kwestii dotyczących zmian
modelu zarządzania szkołami wyższymi zapropono-
wał również przeniesienie państwowych wyższych
szkól zawodowych w gestię samorządów wojewódz-
kich. Wypracowany przez ww. zespół projekt zało-
żeń reformy systemu nauki i szkolnictwa wyższego
został obecnie skierowany do konsultacji środowi-
skowych, po których zostaną sformułowane osta-
teczne rozwiązania reformy, także w kwestii dalsze-
go funkcjonowania i rozwoju PWSZ.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż celem
wszystkich ostatnich działań resortu nauki i szkol-
nictwa wyższego jest wypracowanie jak najlepszych
rozwiązań dla prorozwojowego i projakościowego
systemu finansowania wszelkich typów uczelni pu-
blicznych i niepublicznych, w tym także państwo-
wych wyższych szkół zawodowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie zmian w ustawie
Prawo o ruchu drogowym (2721)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Aleksandra Soplińskiego, przesła-
ną przy piśmie nr SPS-023-2721/08 z dnia 24 kwiet-
nia 2008 r., dotyczącą zmian w ustawie z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), uprzejmie informuję,
że wskazana wyżej ustawa nie uzależnia możliwości
ubiegania się o wydanie karty parkingowej od wie-
ku osoby niepełnosprawnej. Podnoszony w interpe-
lacji problem nie wynika z ustawy, lecz z aktów
prawnych regulujących wydawanie orzeczeń stano-
wiących podstawę do wydania karty parkingowej.
Rozbieżności między ustawą a tymi aktami prawny-
mi były przedmiotem interwencji rzecznika praw
obywatelskich oraz podmiotów bezpośrednio zaan-
gażowanych w proces wydawania kart parkingo-
wych. Wobec powyższego resort przygotował pro-
pozycję zmiany brzmienia art. 8 ustawy Prawo
o ruchu drogowym, która została zawarta w opraco-
wanym przez Ministerstwo Infrastruktury projek-
cie ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu. Wpro-
wadzana zmiana przepisów ma na celu m.in. usu-
nięcie rozbieżności interpretacyjnych związanych
z wiekiem osób uprawnionych do uzyskania karty
parkingowej.
Odnosząc się do drugiej z wymienionych w inter-
pelacji kwestii, uprzejmie informuję, że wskazany
wyżej projekt ustawy zawiera również zmiany do
art. 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym, na podsta-
wie którego kierujący rowerem oraz osoba przewo-
żona takim pojazdem będą obowiązani używać
w czasie jazdy kasków ochronnych, o ile nie ukoń-
czyli 18 lat, oraz wszyscy rowerzyści – kamizelek od-
blaskowych, podczas jazdy po poboczu lub jezdni od
zmierzchu do świtu poza obszarem zabudowanym.
Obecnie projekt ustawy o dopuszczeniu pojazdów
do ruchu po konsultacjach społecznych przygotowy-
wany jest do uzgodnień międzyresortowych i będzie
udostępniony na stronie internetowej resortu w Biu-
letynie Informacji Publicznej. Planowany termin
przekazania projektu ustawy do prac sejmowych to
trzeci kwartał 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
771
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogusława Kowalskiego
w sprawie odwołania ambasadora RP
w Argentynie oraz polityki wobec Polonii (2722)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Bogusława Kowalskiego (pismo
nr SPS-023-2722/08 z dnia 24 kwietnia br.) w spra-
wie odwołania ambasadora RP w Argentynie oraz
polityki wobec Polonii uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Polityka Ministerstwa Spraw Zagranicznych
wobec Polonii i Polaków za granicą oparta jest na
zasadzie równych szans dla każdej organizacji
i środowiska polonijnego, a także wszystkich osób
poczuwających się do związków z polskością, nieza-
leżnie od ich światopoglądu czy przekonań poli-
tycznych. Pragniemy popierać wszystkie inicjaty-
wy i działania, które służą interesom naszej wiel-
kiej polskiej rodziny, zarówno w Polsce, jak i za
granicą. Nie ulega jednak wątpliwości, że inaczej
należy traktować organizacje i osoby, które ewi-
dentnie szkodzą polskim sprawom lub kompromi-
tują dobre imię Polski za granicą. Decyzja o ograni-
czeniu bądź zaprzestaniu kontaktów z takimi oso-
bami nie jest łatwa i podejmowana jest jedynie
w wyjątkowych przypadkach, w oparciu o jak naj-
bardziej zobiektywizowane kryteria.
Taką decyzję MSZ było niestety zmuszone podjąć
wobec Unii Stowarzyszeń i Organizacji Polskich
Ameryki Łacińskiej. Działalność tej organizacji (wbrew
pozorom nielicznej i o bardzo ograniczonym zasięgu
wpływów w Ameryce Łacińskiej), zwłaszcza w ostat-
nim okresie czasu, przybrała charakter wyraźnie
antysemicki (vide: strona internetowa USOPAŁ
- http://usopal.blox.pl/html). Według polskiego pra-
wa nawoływanie do waśni na tle religijnym, narodo-
wościowym lub rasowym jest przestępstwem. Rasi-
stowska aktywność organizacji mającej ambicję re-
prezentowania Polonii całego kontynentu południo-
woamerykańskiego wyrządza również niepoweto-
waną szkodę wizerunkowi Polski i Polaków na are-
nie międzynarodowej, zwłaszcza w bardzo uwrażli-
wionych na te kwestie państwach wysoko rozwinię-
tej demokracji. Kierownictwo USOPAŁ z prezesem
J. Kobylańskim od lat prowadzi też agresywną kam-
panię przeciw niektórym środowiskom i osobom pu-
blicznym w Polsce. Wiele z tych osób to uznane au-
torytety, których zasługi dla odzyskania przez Pol-
skę suwerenności i odbudowy demokratycznego
państwa są niepodważalne. Obraźliwe słowa są kie-
rowane do urzędników państwowych, ludzi polityki
i Kościoła. Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie
może legitymizować ani popierać tego typu aktyw-
ności, ponieważ jest ona nie tylko szkodliwa dla pań-
772
stwa polskiego, ale też sprzeczna z podstawowymi
wartościami etycznymi, a niekiedy nawet z prawem.
Kontakty polskich przedstawicielstw dyplomatycz-
no-konsularnych z USOPAŁ zostały więc zawieszo-
ne. Mamy nadzieję, że w przyszłości zaistnieją wa-
runki umożliwiające ich ponowne podjęcie i wspólną
realizację konstruktywnych celów służących naszej
ojczyźnie i Polakom w Ameryce Łacińskiej.
Jeśli chodzi o odwołanie pana ambasadora Zdzi-
sława Ryna, należy podkreślić, że Ministerstwo
Spraw Zagranicznych respektuje uprawnienia pre-
zydenta RP dotyczące procedury mianowania i od-
woływania ambasadorów pełnomocnych i nadzwy-
czajnych Rzeczypospolitej Polskiej za granicą. Jed-
nocześnie należy zauważyć, że zgodnie z tą procedu-
rą z wnioskiem o odwołanie i mianowanie ambasa-
dora występuje do prezydenta minister spraw zagra-
nicznych, za akceptacją prezesa Rady Ministrów,
kierując się merytoryczną oceną pracy danego szefa
placówki i oceną realizacji wyznaczonych mu zadań,
w tym także zdolności współpracy z rządem RP i mi-
nistrem spraw zagranicznych, konstytucyjnie odpo-
wiedzialnymi za realizację polskiej polityki zagra-
nicznej. Niezależnie od tego w kwestii pana ambasa-
dora Zdzisława Ryna minister spraw zagranicznych
uwzględnił jego wniosek o powrót do kraju, uzasad-
niony brakiem możliwości współpracy.
Ponadto pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż
decyzje ministra spraw zagranicznych dotyczące re-
organizacji sieci placówek zagranicznych nie są po-
dyktowane jakimikolwiek względami natury perso-
nalnej, a jedynie potrzebami i interesami polskiej
służby zagranicznej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa
teleinformatycznego w instytucjach
państwowych (2723)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2723/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Artura Górskiego z dnia 22 kwietnia
2008 r. w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa telein-
formatycznego w instytucjach państwowych, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Zarządzanie bezpieczeństwem w jednostce or-
ganizacyjnej to ciągły i złożony proces polegający
na opracowaniu i stałej aktualizacji polityki bez-
pieczeństwa, analizy wdrożenia zabezpieczeń i ich
ocena podczas eksploatacji. Proces ten zachodzi
w stale zmieniającym się środowisku, przy wystę-
powaniu coraz to nowych form zagrożeń i wyzwań
dla instytucji, a także przy szybkim postępie tech-
nologicznym. Bezpieczeństwo w ujęciu całościo-
wym powinno obejmować aspekt organizacyjny,
techniczny i prawny. Z powyższych względów za za-
rządzanie oraz zabezpieczenia serwisów interneto-
wych w urzędach administracji rządowej odpowie-
dzialność ponoszą kierownicy poszczególnych jed-
nostek organizacyjnych, którzy sami decydują, czy
serwisy internetowe są „hostowane” i zarządzane
u zewnętrznych dostawców usług, czy robią to we
własnym zakresie.
Pragnę również wskazać, iż obecnie poszczegól-
ne organy administracji rządowej, wykorzystujące
systemy informatyczne, posiadają własne wyspecja-
lizowane służby informatyczne, które wykonują za-
dania dotyczące skutecznego zabezpieczania serwe-
rów i urządzeń sieciowych będących w ich posiada-
niu. Niemniej jednak Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji dostrzega narastające
problemy związane z bezpieczeństwem systemów
i sieci teleinformatycznych administracji rządowej.
Przez ostatnie lata stale odnotowuje się ciągły
wzrost zagrożeń przeciwko krytycznej infrastruk-
turze teleinformatycznej państwa ze strony sieci pu-
blicznych, od których z racji realizowanych zadań
nałożonych na organy administracji rządowej całko-
wita separacja jest niemożliwa.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji dostrzega brak scentralizowanej koordynacji i od-
powiedzialności w zakresie zapobiegania i zwalcza-
nia zagrożeń oraz ataków wymierzonych przeciwko
krytycznym systemom i sieciom teleinformatycznym
administracji rządowej. Dlatego też w celu wzmocnie-
nia wysiłków w walce z atakami na infrastrukturę
teleinformatyczną państwa podejmowane są prace
zmierzające do scentralizowania koordynacji działań
mających na celu zapobieganie i zwalczanie terrory-
zmu informatycznego (cyberterroryzmu).
Służby Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
i Policji prowadzą szeroko zakrojone działania
w celu skutecznego zabezpieczenia systemów telein-
formatycznych wykorzystywanych przez instytucje
i agendy rządowe.
Pragnę również poinformować, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji wraz z Agen-
cją Bezpieczeństwa Wewnętrznego rozpoczęło dzia-
łania mające na celu opracowanie dla jednostek ad-
ministracji rządowej koncepcji ujednolicenia platfor-
my udostępniania informacji przez sieć Internet.
Pozwoli to na zunifikowanie serwisów interneto-

wych wraz z osiągnięciem właściwego poziomu bez-
pieczeństwa i niezawodności portali.
W ramach realizacji powyższych celów Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji wspólnie
z Agencją Bezpieczeństwa Wewnętrznego zorganizo-
wało w dniach 14–15 maja 2008 r. konferencję pn.
„Czy Polsce potrzebna jest ustawa antyterrorystycz-
na”, będącą konsekwencją prac prowadzonych w Mię-
dzyresortowym Zespole ds. Zagrożeń Terrorystycz-
nych, w których uczestniczą przedstawiciele służb
i instytucji odpowiedzialnych za przeciwdziałanie za-
grożeniom terrorystycznym w Polsce. Na powyższej
konferencji poruszona została również kwestia prze-
ciwdziałania i zwalczania cyberterroryzmu.
Ponadto uprzejmie informuję, że w ramach
współpracy międzyresortowej w strukturach Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego powstał Rządowy
Zespół Reagowania na Incydenty Komputerowe
CERT GOV PL, mający na celu zapewnienie i rozwi-
janie zdolności jednostek organizacyjnych RP do
ochrony przed zagrożeniami bezpieczeństwa teleinfor-
matycznego w instytucjach państwowych. Do głów-
nych zadań wskazanego zespołu należy m. in. monito-
ring bezpieczeństwa teleinformatycznego w instytu-
cjach państwowych. Dodatkowo uruchomiony został
system wczesnego ostrzegania o zagrożeniach w sie-
ci Internet – ARAKIS-GOV, mający na celu wspar-
cie ochrony zasobów teleinformatycznych admini-
stracji państwowej. ARAKIS-GOV nie jest typowym
systemem zabezpieczającym i w żadnym wypadku
nie zastępuje funkcjonalności standardowych syste-
mów ochrony sieci.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie powszechnego stosowania
szkodliwej dla zdrowia substancji aspartam
jako sztucznego środka słodzącego (2725)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Artura Górskiego z Klubu
Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość, przesła-
ną przy piśmie znak: SPS-023-2725/08, w sprawie
powszechnego stosowania szkodliwej dla zdrowia
substancji aspartam jako sztucznego środka słodzą-
cego uprzejmie przedstawiam stanowisko w przed-
miotowej sprawie.
773
Dozwolone substancje dodatkowe można stoso-
wać do produkcji żywności zgodnie z przepisami
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 23 kwietnia
2004 r. w sprawie dozwolonych substancji dodatko-
wych i substancji pomagających w przetwarzaniu
(Dz. U. Nr 94, poz. 933, z późn. zm.). Przepisy tego
rozporządzenia są zgodne z postanowieniami dyrek-
tyw wspólnotowych dotyczących substancji dodat-
kowych, m.in. dyrektywy Parlamentu Europejskie-
go i Rady 94/35/WE z dnia 30 czerwca 1994 r. o sub-
stancjach słodzących przeznaczonych do stosowania
w środkach spożywczych (Dz. Urz. WE L 237
z 10.09.1994, z późn. zm.), do implementacji których
Polska została zobowiązana jako kraj członkowski
Unii Europejskiej. Tak więc należy zaznaczyć, że
polskie przepisy prawne dotyczące stosowania
w żywności substancji dodatkowych są takie same
jak przepisy obowiązujące w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej.
Ponadto zgodnie z ogólną zasadą określoną
w art. 9 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225) substancje dodatkowe mogą być stosowa-
ne w żywności, jeżeli przy dozwolonym poziomie nie
stanowią zagrożenia dla zdrowia lub życia człowie-
ka, ich stosowanie jest uzasadnione technologicznie,
a cel ich stosowania nie może być osiągnięty w inny
sposób, praktycznie możliwy z punktu widzenia
technologicznego i ekonomicznego oraz ich użycie
nie wprowadza konsumenta w błąd.
Przepisy prawne nie nakładają obowiązku sto-
sowania substancji dodatkowych w produkcji żyw-
ności. W związku z tym to przedsiębiorca podejmu-
je decyzję o użyciu do produkcji żywności np. sub-
stancji słodzących, co powinno wynikać z ustalone-
go procesu technologicznego. Mogą być one doda-
wane na zasadzie dobrowolności do określonych
rodzajów żywności w dawkach i na warunkach
określonych w przepisach ww. rozporządzenia mi-
nistra zdrowia. W przypadku substancji, dla któ-
rych nie ustalono dopuszczalnych dawek, stosuje
się je w dawce najniższej, niezbędnej do osiągnięcia
zamierzonego efektu technologicznego, zgodnie
z dobrą praktyką produkcyjną.
Wykaz substancji dodatkowych dozwolonych do
stosowania w produkcji żywności określa załącznik
nr 1 do ww. rozporządzenia ministra zdrowia. Decy-
zję o zastosowaniu w produkcie dozwolonych sub-
stancji dodatkowych, w tym substancji słodzących,
np. aspartamu, podejmuje producent. Warunkiem
jest, aby substancja ta, zgodnie z przepisami, była
dopuszczona do danego rodzaju żywności.
Ponadto obowiązkiem przedsiębiorcy jest poin-
formowanie konsumenta, poprzez informację na
opakowaniu, o składzie danego produktu, tak aby
konsument miał możliwość wyboru żywności pod
kątem jej składu. Dlatego też zgodnie z przepisami
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie znakowania środ-
ków spożywczych (Dz. U. Nr 137, poz. 966, z późn.
774
zm.) w oznakowaniu środka spożywczego oprócz
jego nazwy należy podać m.in. informacje dotyczące
składników w nim występujących. Zamieszczając
w wykazie składników dozwolone substancje dodat-
kowe podaje się ich nazwę lub numer oraz zasadni-
czą funkcję technologiczną, którą substancje te peł-
nią w środku spożywczym.
Ponadto opakowany środek spożywczy znakuje
się dodatkowo poprzez zamieszczenie informacji:
— „zawiera substancję/e słodzącą/e”, jeżeli śro-
dek spożywczy zawiera jedną lub więcej substancji
słodzących,
— „zawiera cukier/cukry i substancję/e słodzą-
cą/e”, jeżeli środek spożywczy zawiera jednocześnie
cukier lub cukry oraz jedną lub więcej substancji
słodzących,
— „zawiera źródło fenyloalaniny”, jeżeli środek
spożywczy zawiera aspartam lub sól aspartamu
i acesulfamu.
Aspartam w Polsce można stosować w określo-
nych dawkach oraz do określonych rodzajów żyw-
ności podanych w załączniku nr 2 w rozdziale 2
w tabeli 5 do powyższego rozporządzenia ministra
zdrowia.
W zakresie przewidzianym w ww. dyrektywie
94/35/WE aspartam jest również szeroko stosowany
w innych krajach członkowskich Wspólnoty. Oprócz
aspartamu do żywności można stosować również
inne substancje słodzące: acesulfam K, kwas cykla-
menowy i jego sole, sacharynę i jej sole, sorbitol,
mannitol, izomalt, taumatynę, sukralozę, neohespy-
drynę DC, maltitol, laktitol oraz ksylitol. Podkreślić
należy, że substancje słodzące, w tym aspartam, nie
są dopuszczone do stosowania do żywności dla nie-
mowląt i dzieci do 3 lat.
Aspartam jest zaliczany do substancji słodzących
o intensywnych właściwościach słodzących i jest od
wielu lat stosowany w produkcji żywności. Jest on
jednocześnie jednym z najlepiej przebadanych skład-
ników żywności – ponad 200 badań naukowych po-
twierdziło jego bezpieczeństwo dla zdrowia człowie-
ka. Przedmiotem badań był nie tylko aspartam, ale
również produkty jego rozkładu: kwas asparagino-
wy, fenyloalanina i metanol oraz zanieczyszczenie
– diketopiperazyna.
Aspartam został dopuszczony do stosowania na
mocy ww. dyrektywy 94/35/WE, ale już w latach 80.
jego stosowanie w żywności było możliwe w niektó-
rych krajach członkowskich ówczesnej Unii Euro-
pejskiej. Dopuszczenie tej substancji do stosowania
w przepisach dyrektywy było poprzedzone trzema
ocenami bezpieczeństwa tej substancji dokonanymi
przez Komitet Naukowy ds. Żywności (SCF). Ponad-
to w 2002 r. komitet ten dokonał ponownego prze-
glądu danych dotyczących bezpieczeństwa asparta-
mu. W opinii stwierdzono, że długoterminowe bada-
nia rakotwórczości wykonane zgodnie z międzyna-
rodowymi standardami nie wykazały zależności
pomiędzy spożyciem aspartamu i powstawaniem no-
wotworów. Komitet uznał również, że nie ma po-
trzeby zmiany ustalonego poprzednio dopuszczalne-
go dziennego pobrania (ADI) dla tej substancji (0–40
mg/kg masy ciała/dzień).
Bezpieczeństwo aspartamu było również ocenia-
ne przez inne organizacje naukowe: Połączony Ko-
mitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do Żyw-
ności (JECFA, 1980), Urząd ds. Żywności i Leków
w Stanach Zjednoczonych Ameryki Płn. (FDA, 1984)
oraz Komitet ds. Toksyczności w Wielkiej Brytanii
(COT, 1992). JECFA i COT ustaliły takie samo ADI
dla aspartamu jak SCF, tj. 0–40 mg/kg masy ciała/
dzień, natomiast ADI ustalone przez FDA wynosi
0–50 mg/kg masy ciała/dzień. JECFA oraz SCF
określiły ponadto ADI dla diketopiperazyny – głów-
nej pochodnej aspartamu, która tworzy się w niektó-
rych roztworach wodnych. ADI dla diketopiperazy-
ny wynosi 0–7,5 mg/kg masy ciała/dzień.
W najnowszej opinii z 2006 r. Europejski Urząd
ds. Bezpieczeństwa Żywności (The EFTA Journal
(2006) 356, 1–44) przytoczył najnowsze wyniki pię-
cioletnich badań epidemiologicznych wykonanych
przez Narodowy Instytut Raka w Stanach Zjedno-
czonych Ameryki Płn. i zaprezentowanych w dniu
4 kwietnia 2006 r. na spotkaniu Amerykańskiego
Stowarzyszenia Badania Raka (AACR) w Waszyng-
tonie. Wyniki te są potwierdzeniem rezultatów
wcześniejszych badań, w których nie stwierdzono
zależności pomiędzy spożyciem aspartamu a po-
wstawaniem nowotworów.
W opinii tej zwrócono uwagę na fakt, że wielkość
spożycia tzw. intensywnych substancji słodzących
była przedmiotem badań w wielu krajach Unii Eu-
ropejskiej. Wyniki badań wykazały, że spożycie
aspartamu jest dużo niższe niż ADI dla tej substan-
cji, nawet w przypadku osób spożywających duże
ilości substancji słodzących, np. diabetyków. Spoży-
cie aspartamu jest mniejsze niż 10 mg/kg masy cia-
ła/dzień, przy ADI wyznaczonym na poziomie 0–40
mg/kg masy ciała/dzień.
W konkluzji Europejski Urząd ds. Bezpieczeń-
stwa Żywności stwierdził, że na podstawie najnow-
szych wyników badań, a także biorąc pod uwagę
poprzednie oceny bezpieczeństwa aspartamu, nie
ma podstaw do zmiany ustalonego wcześniej dzien-
nego dopuszczalnego pobrania (ADI) dla tej sub-
stancji słodzącej, a w związku z tym nie ma ko-
nieczności wprowadzania zmian w obowiązujących
przepisach prawnych dotyczących stosowania aspar-
tamu w żywności.
Ponadto zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 25 sierp-
nia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia
możliwe jest zawieszenie lub ograniczenie stosowa-
nia danego środka spożywczego, w tym substancji
dodatkowej, np. aspartamu, albo mogą zostać usta-
nowione dla niego szczególne wymagania. Można
tego dokonać, jeżeli na podstawie nowych informacji
lub po dokonaniu ponownej oceny dotychczasowych
informacji zaistnieją dostateczne podstawy do stwier-
dzenia, że ten środek spożywczy może zagrażać
zdrowiu lub życiu człowieka, pomimo spełniania

wymagań zdrowotnych określonych w przepisach
działu II ww. ustawy wdrażających dyrektywy Unii
Europejskiej lub w rozporządzeniach Unii Europej-
skiej dotyczących bezpieczeństwa żywności.
Zawieszenie lub ograniczenie obrotu albo usta-
nowienie nowych wymagań dla środka spożywczego
następuje w drodze rozporządzenia ministra właści-
wego do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw rolnictwa. Minister zdrowia
przekazuje niezwłocznie ww. rozporządzenie wraz
z uzasadnieniem innym państwom członkowskim
Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej. Rozporzą-
dzenie to obowiązuje do dnia wejścia w życie odpo-
wiednich przepisów Unii Europejskiej albo do dnia
odmowy przyjęcia przez Komisję Europejską lub
Radę Unii Europejskiej takich przepisów.
Należy zaznaczyć, że brak jest wiedzy o wynikach
badań wskazujących na szkodliwe działanie asparta-
mu na zdrowie człowieka w Polsce, jeśli jest on stoso-
wany w zakresie określonym obowiązującymi przepi-
sami, co mogłoby być podstawą do zawieszenia lub
ograniczenia stosowania w Polsce tej substancji sło-
dzącej. Takich dowodów nie ma również w interpela-
cji pana posła Artura Górskiego, który powołuje się
na bliżej nieokreślone doniesienia, w których brak
jest odwołań do konkretnych publikacji naukowych,
z podaniem miejsca ich opublikowania – tytułu czaso-
pisma naukowego, roku, tomu, strony.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie poprawy warunków łączenia pracy
zawodowej z funkcjami rodzinnymi (2726)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Beaty
Kempy w sprawie poprawy warunków łączenia pracy
zawodowej z funkcjami rodzinnymi (pismo z dnia
24 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2726/08) przed-
stawiam informację na temat obowiązujących roz-
wiązań prawnych dotyczących możliwości godzenia
roli rodzicielskiej z rolą zawodową oraz działań pla-
nowanych przez mój resort w zakresie promocji part-
nerskiego modelu rodziny, elastycznych form zatrud-
nienia i alternatywnych form opieki nad dzieckiem
w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.
Prawo pracy przewiduje szereg elastycznych form
organizacji pracy, które umożliwiają łączenie pracy
zawodowej z funkcjami rodzinnymi. Jedną z najbar-
775
dziej charakterystycznych form elastycznego zatrud-
niania pracowników jest wykonywanie pracy w for-
mie telepracy, która została wprowadzona do Kodek-
su pracy ustawą z dnia 24 sierpnia 2007r. o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 181, poz. 1288), obowiązującą od 16 paź-
dziernika 2007 r. Jest to taka forma organizacji pra-
cy, w której praca jest wykonywana głównie lub
w przeważającym zakresie w innym miejscu niż za-
kład pracy, np. w domu pracownika. Telepraca po-
zwala zatem rodzicom lub opiekunom elastycznie za-
planować czas pracy, aby bezkolizyjnie połączyć pracę
ze sprawowaniem opieki nad dziećmi. Należy przy
tym zauważyć, że możliwość efektywnego wykorzy-
stywania czasu pracy jest szczególnie ważna dla pra-
cowników, którzy zajmują się dziećmi niepełnospraw-
nymi wymagającymi specjalnej troski czy innymi
członkami rodziny wymagającymi stałej pomocy.
Elastyczne formy organizacji pracy przewidują
również przepisy o czasie pracy. Pozwalają one pra-
codawcy dokonać wyboru odpowiedniego systemu
organizacji czasu pracy (w regulaminie pracy, ukła-
dzie zbiorowym pracy) spośród takich elastycznych
systemów czasu pracy, jak:
— zadaniowy system czasu pracy, w którym stro-
ny ustalają wspólnie zadania do wykonania, a o roz-
kładzie czasu pracy decyduje pracownik;
— weekendowy system czasu pracy, w którym
praca wykonywana jest wyłącznie w piątki, soboty,
niedziele i święta;
— system skróconego tygodnia pracy, w którym
praca wykonywana jest przez mniej niż 5 dni w ty-
godniu z możliwością wydłużenia pracy do 12 go-
dzin na dobę, co nie jest pracą w godzinach nadlicz-
bowych;
— system przerywanego czasu pracy, który może
być stosowany, jeżeli jest to uzasadnione rodzajem
pracy lub jej organizacją;
— system równoważnego czasu pracy, który może
być łączony z pracą zmianową.
Godzenie życia zawodowego i rodzinnego ułatwia
również możliwość ustalenia indywidualnego roz-
kładu czasu pracy w systemie czasu pracy, w którym
pracownik pracuje.
Rozwiązaniem zapewniającym elastyczność w za-
trudnieniu jest ponadto możliwość zatrudniania
pracowników na podstawie umów o pracę na czas
określony (bez żadnych ograniczeń w razie koniecz-
ności zastąpienia nieobecnego pracownika, wykony-
wania prac sezonowych, dorywczych lub zadań re-
alizowanych cyklicznie), a także zatrudniania w nie-
pełnym wymiarze czasu pracy, gdzie strony umowy
o pracę decydują, czy praca wykonywana będzie na
cały etat lub część etatu.
Elastyczności zatrudnienia służą również regu-
lacje dotyczące zatrudniania pracowników tymcza-
sowych przez pracodawcę będącego agencją pracy
tymczasowej. Ta forma elastycznego zatrudniania
polega zasadniczo na tym, że pracownik tymczaso-
wy zatrudniany jest w celu skierowania do wykony-
776
wania pracy tymczasowej na rzecz i pod kierownic-
twem pracodawcy użytkownika, a więc na potrzeby
podmiotu niebędącego formalnym pracodawcą.
Należy zauważyć, że dopuszcza się także możli-
wość zatrudniania na podstawie umów prawa cywil-
nego, co dotyczy samozatrudnienia, umów zlecenia
i umów o dzieło. Z tym jednak zastrzeżeniem, że
praca nie może być wykonywana osobiście w warun-
kach podporządkowania pracodawcy co do sposobu,
miejsca i czasu wykonywania pracy.
W zakresie urlopu wychowawczego należy wyja-
śnić, że przepisy Kodeksu pracy regulujące tę kwe-
stię (art. 186–1867) dotyczą pracowników w ogólno-
ści, bez względu na ich płeć. Zatem prawo do urlopu
wychowawczego przysługuje obojgu rodzicom lub
opiekunom, którzy mogą podzielić między siebie wy-
miar tego urlopu, jeśli oboje pozostają w stosunku
pracy. W takim przypadku rodzice (opiekunowie)
dziecka, spełniający warunki do korzystania z urlo-
pu wychowawczego mogą również zdecydować, że
będą jednocześnie, przez okres do 3 miesięcy, korzy-
stać z urlopu wychowawczego. Co więcej, prawo do
urlopu wychowawczego nie jest uzależnione od bra-
ku możliwości zapewnienia opieki dziecku przez in-
nego domownika. Pracownik może zatem skorzy-
stać z tego urlopu również wtedy, gdy drugi rodzic
lub opiekun nie pracuje.
Rozwojowi rodziny sprzyja również możliwość
korzystania z osobnego urlopu wychowawczego na
każde kolejne dziecko. Przepisy nie przewidują bo-
wiem ograniczenia w zakresie łącznego czasu prze-
bywania pracownika na urlopach wychowawczych.
Należy także zaznaczyć, że Kodeks pracy uwzględ-
nia również potrzeby rodziców (opiekunów) wycho-
wujących dzieci specjalnej troski, przewidując dla
nich dodatkowy urlop wychowawczy. W takim przy-
padku pracownik legitymujący się co najmniej sze-
ściomiesięcznym stażem pracy, bez względu na to,
czy korzystał ze zwykłego urlopu wychowawczego,
może skorzystać z urlopu wychowawczego w wymia-
rze do 3 lat, nie dłużej jednak niż do ukończenia
przez dziecko 18. roku życia, jeżeli z powodu stanu
zdrowia potwierdzonego orzeczeniem o niepełno-
sprawności lub stopniu niepełnosprawności dziecko
wymaga osobistej opieki pracownika.
Ponadto należy podkreślić, że przepisy Kodek-
su pracy sprzyjają rozwojowi zawodowemu pra-
cowników przebywających na urlopach wycho-
wawczych, dopuszczając możliwość podejmowania
przez nich pracy lub edukacji. Zgodnie z art. 1862
§ 1 Kodeksu pracy w czasie urlopu wychowawcze-
go pracownik ma prawo podjąć pracę zarobkową
u dotychczasowego lub innego pracodawcy albo
inną działalność, a także naukę lub szkolenie, je-
żeli nie wyłącza to możliwości sprawowania osobi-
stej opieki nad dzieckiem.
W związku z powyższym pragnę poinformować,
że w mojej ocenie obowiązujące przepisy prawa pra-
cy w sposób elastyczny regulują prawo do urlopu wy-
chowawczego, stwarzając obojgu rodzicom (opieku-
nom) korzystne warunki do sprawowania osobistej
opieki nad dzieckiem w przypadku trudności z połą-
czeniem obowiązków rodzinnych z obowiązkami za-
wodowymi.
Elastyczne formy zatrudnienia oraz partnerski
model rodziny były w latach 2006–2008 popularyzo-
wane przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w ramach działań prowadzonych ze środków Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego. Prowadzone były
programy: „Między rodziną a pracą – godzenie ról
społecznych i zawodowych kobiet”, „Partnerstwo
w Rodzinie – szansą kobiet na rynku pracy”, „Różne
role, takie same szanse. Monitorowanie realizacji
równości płci”, „Elastyczne formy zatrudnienia – łą-
czenie życia zawodowego z rodzicielstwem”, „Kobie-
ta – Rodzina – Praca – kampania medialna”.
Z informacji posiadanych przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej wynika jednak, iż możli-
wości elastycznego zatrudnienia, regulowane przez
Kodeks pracy – choć preferowane przez młodych ro-
dziców – są zdecydowanie zbyt rzadko stosowane
przez pracodawców. Ministerstwo planuje więc prze-
prowadzenie kampanii informacyjno-edukacyjnej
na temat korzyści społecznych i ekonomicznych pły-
nących z elastycznych form zatrudnienia, popartej
badaniami społecznymi, analizami ekonomicznymi
i prezentacją dobrych praktyk polskich i zagranicz-
nych. Kampania ta zostanie zrealizowana w 2009 r.
w ramach projektu PO KL „Godzenie roli rodziciel-
skiej z rolą zawodową” wśród pracodawców, instytu-
cji rynku pracy i instytucji otoczenia biznesu.
Zgadzam się z panią poseł Beatą Kempą, iż w Pol-
sce – podobnie jak w pozostałych krajach europej-
skich – kobiety częściej niż mężczyźni są obciążone
odpowiedzialnością za godzenie obu ról. Z danych Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej wynika, iż
z prawa do urlopu wychowawczego korzysta zaledwie
2,6% mężczyzn (przy 50% uprawnionych kobiet).
Partnerski model rodziny i współodpowiedzialność
za wychowanie dzieci bez wątpienia są warunkiem
koniecznym skutecznej aktywizacji zawodowej kobiet
i zapobiegają wykluczeniu społecznemu osób pozosta-
jących długo poza rynkiem pracy w związku z wycho-
wywaniem dzieci. Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej planuje w latach 2008–2010 przeprowadzenie
szeroko zakrojonej kampanii informacyjno-edukacyj-
nej na temat korzyści płynących z dzielenia ryzyka
rodziny na rynku pracy poprzez stosowanie partner-
skiego modelu małżeństwa. Kampania ta, poparta
ogólnopolskimi badaniami społecznymi, zostanie
skierowana do rodziców oraz szkół i przedszkoli w ra-
mach wyżej wymienionego projektu PO KL „Godze-
nie roli rodzicielskiej z rolą zawodową”.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej posiada
relatywnie niewielki zakres kompetencji, które moż-
na spożytkować na rzecz poprawy warunków insty-
tucjonalnej opieki nad dziećmi, rozumianej jako roz-
wój żłobków i przedszkoli. Natomiast może podejmo-
wać inne aktywności, na które składają się:

— projektowana zmiana dotycząca zasad wyko-
rzystania zakładowego funduszu świadczeń socjal-
nych, która pozwoli zakładom pracy na tworzenie
żłobków i przedszkoli oraz dofinansowania do opłat
ponoszonych przez rodziców za opiekę nad dziec-
kiem w tych placówkach;
— realizacja rządowego programu „Świetlica,
praca, staż – socjoterapia w środowisku wiejskim”
(informacja Departamentu Pomocy i Integracji Spo-
łecznej), którego celem jest tworzenie gminnych
świetlic przeznaczonych dla dzieci i młodzieży ze
środowisk zagrożonych wykluczeniem społecznym
z terenów wiejskich i miejsko-wiejskich; przewidy-
wane jest wspieranie tworzenia świetlic socjotera-
peutycznych, klubów młodzieżowych, w którym
dzieci będą się znajdowały pod opieką pedagogów;
placówki opiekuńczo-wychowawcze wsparcia dzien-
nego są prowadzone przez gminny i powiatowy
szczebel samorządu terytorialnego; gminy i powiaty
zlecają realizację tego zadania organizacjom poza-
rządowym.
W 2007 r. na terenie kraju funkcjonowało 856 pla-
cówek opiekuńczo-wychowawczych wsparcia dzien-
nego, z czego:
– 108 placówek prowadzonych przez samorządy
powiatowe;
– 363 zlecone przez powiaty organizacjom poza-
rządowym;
– 235 placówek prowadzonych przez samorządy
gminne;
– 150 zleconych przez gminy organizacjom poza-
rządowym.
Z usług w ramach funkcjonowania placówek
opiekuńczo-wychowawczych wsparcia dziennego
skorzystało w 2007 r. 45 935 dzieci.
— wdrożenie trzyletniego Poakcesyjnego Pro-
gramu Wsparcia Obszarów Wiejskich, w ramach
którego – w komponencie: Integracja społeczna
– przeprowadzone będą działania zmierzające do
wprowadzenia m.in. usług opiekuńczych dla dzieci
i osób starszych; program realizowany jest w 500
najuboższych gminach (z trzynastu województw),
które ze względu na swój niewielki potencjał ekono-
miczny mają trudności z rozwiązywaniem proble-
mów społecznych; w ramach projektu otrzymają fi-
nansowanie i ekspercką pomoc na zorganizowanie
usług odpowiadających na lokalne potrzeby; wspie-
rany będzie przede wszystkim rozwój alternatyw-
nych form opieki, dostosowanych do działania w nie-
wielkich środowiskach lokalnych; dodatkowym
efektem będzie zebranie odpowiedniego doświadcze-
nia i upowszechnienie go w postaci tzw. dobrych
praktyk;
— dofinansowanie z Funduszu Inicjatyw Obywa-
telskich1 działań wyłonionych w ramach konkursów
organizowanych dla stowarzyszeń, fundacji i pozo-
stałych jednostek niezaliczanych do sektora finan-
sów publicznych organizujących opiekę nad dziećmi
i młodzieżą, organizujących pomoc rodzinom i oso-
bom w trudnej sytuacji życiowej działających na
777
rzecz wyrównywania szans tych rodzin i osób (infor-
macja Departamentu Pożytku Publicznego); obejmują
one m.in. działalność charytatywną, ochronę i promo-
cję zdrowia, działania na rzecz osób niepełnospraw-
nych; ogółem w roku 2007 dofinansowano 746 projek-
tów złożonych w konkursie ogłoszonym w 2007 r.,
297 projektów dwuletnich (złożonych w konkursie
ogłoszonym w 2006 r.) oraz 5 projektów trzyletnich
(złożonych w konkursie ogłoszonym w 2005 r.); ogó-
łem w roku 2007 dofinansowano 746 projektów zło-
żonych w konkursie ogłoszonym w 2007 r., 297 pro-
jektów dwuletnich (złożonych w konkursie ogłoszo-
nym w 2006 r.) oraz 5 projektów trzyletnich (złożo-
nych w konkursie ogłoszonym w 2005 r.);
— realizacja Programu Wspierania Jednostek
Samorządu Terytorialnego w Budowaniu Lokalne-
go Systemu Opieki nad Dzieckiem i Rodziną; dofi-
nansowano 338 projektów samorządowych (82 gmin-
nych, 253 powiatowych i 3 wojewódzkie), wyłonio-
nych w drodze otwartego konkursu ofert.
MPiPS wspiera poprzez dostępne instrumenty
(dofinansowanie z FIO, wdrażane projekty, realizo-
wane programy resortowe oraz poprzez zmiany obo-
wiązującego prawa) tworzenie alternatywnych pla-
cówek, które wyjdą naprzeciw różnorodnym potrze-
bom rodziców w środowisku lokalnym, szczególnie
ważne w małych społecznościach, w środowisku
pracy, np.:
— grup żłobkowych,
— świetlic dziecięcych,
— grup zabawowych (miniprzedszkola, klubiki
dziecięce, przedszkola pracownicze, punkty opieki
nad małym dzieckiem),
— rodzicielskich grup wsparcia.
Planuję również dogłębną analizę ekonomiczną
i prawną tzw. alternatywnych form opieki nad dziec-
kiem w wieku 0–5 lat, realizowanych na małą skalę
w ramach Projektu Wspólnotowego EQUAL. Wyni-
ki studium wykonalności posłużą do promocji wy-
branych dobrych praktyk polskich i zagranicznych
oraz ewentualnych propozycji legislacyjnych, mogą-
cych ułatwić budowanie sektora usług społecznych
dobra ogólnego w Polsce. Kampania ta skierowana
zostanie do samorządów w ramach projektu PO KL
„Godzenie roli rodzicielskiej z rolą zawodową”.
Poprawie warunków łączenia przez rodziców roli
rodzinnej z rolą zawodową służy również przygoto-
wany przez mój resort pod kierownictwem podse-
kretarza stanu pani Agnieszki Chłoń-Domińczak
projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks pracy
i niektórych innych ustaw (tzw. ustawa rodzinna),
który zawiera regulacje:
— stopniowego wydłużenia urlopu macierzyń-
skiego;
— ochrony przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu
wychowawczego;
778
— możliwości odpisania od podatku kosztu za-
trudnienia osoby fizycznej w gospodarstwie domo-
wym;
— stopniowego podnoszenia podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne osób przebywa-
jących na urlopach wychowawczych;
— możliwości finansowania ze środków zakłado-
wego funduszu socjalnego opieki nad dziećmi lub
dofinansowania kosztów żłobków lub przedszkoli;
— skrócenia wymaganego okresu ubezpieczenia
dla otrzymania świadczeń pieniężnych ze 180 dni do
90 dni w przypadku osób ubezpieczonych dobrowol-
nie oraz wyrównanie prawa do świadczeń opiekuń-
czych dla osób ubezpieczonych obowiązkowo oraz
ubezpieczonych dobrowolnie;
— zobowiązania kobiet w ciąży do korzystania
z opieki lekarskiej w okresie ciąży;
— wydłużenia maksymalnego okresu otrzymy-
wania świadczenia chorobowego dla kobiet w ciąży
ze 182 dni do 270 dni;
— zniesienia ograniczenia możliwości zarobko-
wania dla kobiet otrzymujących dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu urlopu wychowawczego;
— możliwości zawieszenia składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych przysługujący pracodawcom osób po-
wracającym z urlopu macierzyńskiego lub wycho-
wawczego.
Projekt podlegał konsultacjom społecznym, wszyst-
kie uwagi służące poprawie strony legislacyjnej, a tak-
że uzasadnienia do projektu zostały uwzględnione.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie poszerzenia listy gatunków roślin,
do których przysługują dopłaty na zakup
materiału siewnego (2727)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Pałysa w sprawie
poszerzenia listy gatunków roślin, do których przy-
sługują dopłaty na zakup materiału siewnego, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje:
Dopłatami do powierzchni obsianej lub obsadzo-
nej materiałem siewnym kategorii elitarny lub kwa-
lifikowany objęto ważne gospodarczo gatunki roślin
rolniczych, których produkty stanowią podstawowy
surowiec przeznaczony do bezpośredniego spożycia
lub przetwórstwa. Obok zbóż i ziemniaków dopłata-
mi objęto również rośliny strączkowe. Wykorzysta-
nie do siewu kwalifikowanego materiału w tych ga-
tunkach waha się od kilku do kilkunastu procent,
w zależności od roku i regionu kraju, i jest jednym
z najniższych w krajach Unii Europejskiej. Zapro-
ponowane dopłaty mają na celu zahamowanie spad-
ku oraz w przyszłości zwiększenie zużycia kwalifi-
kowanego materiału siewnego przez producentów
rolnych.
Biorąc pod uwagę fakt, że do produkcji kukury-
dzy, jak również rzepaku, wykorzystywany jest
głównie kwalifikowany materiał siewny odmian
mieszańcowych, których zakup dokonywany jest co-
rocznie, gatunki te nie zostały objęte dopłatami.
Ponadto rolnikowi, któremu została przyznana
płatność do uprawy roślin energetycznych od 2007 r.,
przysługuje pomoc do powierzchni uprawy rzepaku
w wysokości 176 zł na ha.
Dopłaty do materiału siewnego oraz do po-
wierzchni uprawy rzepaku realizowane są w ramach
pomocy de minimis w rolnictwie, zgodnie z rozpo-
rządzeniem Komisji (WE) nr 1535/2007 z dnia
20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 88
i 87 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de mini-
mis w sektorze produkcji rolnej.
Kwalifikowanie kolejnych dopłat do pomocy de
minimis spowoduje, że dostęp do tej pomocy będzie
ograniczony dla mniejszej liczby rolników, szybciej
też zostanie wyczerpany limit 7500 euro dla poje-
dynczego producenta rolnego oraz, co również istot-
ne, szybciej wyczerpany zostanie limit krajowy, któ-
ry do końca 2011 r. wynosi 119 542 500 euro.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Mroczka
w sprawie regulaminów wynagradzania
nauczycieli (2728)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Czesława Mroczka z dnia
25 kwietnia 2008 r. nr SPS-023-2728/08 w sprawie
regulaminów wynagradzania nauczycieli, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko:
Ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczy-
ciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.)
realizuje konstytucyjną zasadę podziału władzy,

przewidując w tym zakresie podział kompetencji do
stanowienia o wynagrodzeniach nauczycieli, dzieląc
je pomiędzy ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania, wydającego corocznie rozporządzenie
w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagro-
dzenia zasadniczego nauczycieli, a jednostki samo-
rządu terytorialnego, uchwalające na okres od dnia
1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku akty pra-
wa miejscowego – regulaminy wynagradzania.
Stosownie do powyższego minister właściwy do
spraw oświaty i wychowania ustala wynagrodzenie
zasadnicze natomiast organ prowadzący szkołę, bę-
dący jednostką samorządu terytorialnego, zgodnie
z art. 30 ust. 6 ustawy Karta Nauczyciela, określa
dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawo-
dowego, w drodze regulaminu:
— wysokość stawek dodatków: motywacyjnego,
funkcyjnego, za trudne warunki, a także szczegóło-
we warunki przyznawania tych dodatków;
— szczegółowy sposób obliczania wynagrodzenia
za godziny ponadwymiarowe oraz za godziny doraź-
nych zastępstw;
— wysokość i warunki wypłacania pozostałych
składników wynagrodzenia, o ile nie zostały one
określone w ustawie lub w odrębnych przepisach.
Ustawodawca nałożył na j.s.t. obowiązek szcze-
gólny w tym zakresie. Zgodnie z art. 30 ust. 6 usta-
wy powyższe składniki muszą być określone w ten
sposób, aby średnie wynagrodzenia nauczycieli skła-
dające się z wynagrodzenia zasadniczego i dodatków
odpowiadały na obszarze działania danej jednostki
samorządu terytorialnego co najmniej średnim wy-
nagrodzeniom nauczycieli, o których mowa w art. 30
ust. 3 i 4 Karty Nauczyciela.
Propozycja zmiany w ustawie Karta Nauczyciela
zmierzająca do usunięcia zapisu o corocznym stano-
wieniu regulaminu wynagradzania nauczycieli przez
organ prowadzący szkołę będący jednostką samo-
rządu terytorialnego w konsekwencji oznaczać bę-
dzie uniemożliwienie wykonania przez jednostkę sa-
morządu terytorialnego wytycznej zawartej w art. 30
ust. 6 Karty Nauczyciela, zgodnie z którą j.s.t. mają
obowiązek określenia w drodze regulaminu wysoko-
ści dodatków do wynagrodzenia na takim poziomie,
aby uzyskać co najmniej średnie wynagrodzenia na-
uczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowe-
go. Przyjęcie takiego rozwiązania oznaczać będzie
tym samym uchylenie uregulowań prawnych umoż-
liwiających obligatoryjne i coroczne uruchomienie
w j.s.t. wewnętrznych procedur weryfikacji wysoko-
ści dodatków pod katem treści art. 30 ust. 6 ustawy
Karta Nauczyciela. Warto bowiem pamiętać, iż mi-
nister właściwy do spraw oświaty i wychowania nie
jest obowiązany do podnoszenia wynagrodzenia za-
sadniczego do poziomu porównywalnego ze wzro-
stem kwoty bazowej dla nauczycieli zapisanej co-
rocznie w ustawie budżetowej. W ten sposób bowiem
minister edukacji narodowej może korzystać ze swo-
ich kompetencji w zakresie kształtowania niezbęd-
nej „przestrzeni” na dodatki stanowione w jednost-
779
kach samorządu terytorialnego, w tym na dodatek
motywacyjny. Ponadto należy podkreślić, iż co roku
zmienia się struktura składników wynagrodzenia
nauczycieli, w tym przede wszystkim spada liczba
godzin ponadwymiarowych. Oznacza to, iż aby utrzy-
mać wysokość średnich wynagrodzeń, niezbędna
jest modyfikacja wypłacanych dodatków. Nie jest
więc prawdą, że ustalenie stałych, np. procento-
wych, wskaźników dodatków w jednostkach samo-
rządu terytorialnego, zadecyduje o osiągnięciu śred-
nich wynagrodzeń nauczycieli określonych w art. 30
ust. 3 i 4 ustawy Karta Nauczyciela.
Uchylenie obowiązku corocznego stanowienia re-
gulaminu wynagradzania nauczycieli przez jednost-
kę samorządu terytorialnego oznaczać będzie rów-
nież ograniczenie nadzoru państwa (wojewoda, re-
gionalna izba obrachunkowa) nad realizacją przez
jednostki samorządu terytorialnego przepisów usta-
wy Karta Nauczyciela dotyczących wynagrodzeń
nauczycieli. Charakter prawny uchwał organów jed-
nostek samorządu terytorialnego, zgodnie z przepi-
sami ustaw samorządowych oraz art. 87 ust. 2 i art. 94
Konstytucji RP, sprawia, iż są one aktami prawa
miejscowego powszechnie obowiązującymi, podlega-
jąc nadzorowi na podstawie kryterium legalności.
Zgodnie z treścią art. 94 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), art. 82 ustawy z dnia 5 czerw-
ca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) oraz art. 83 ustawy
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządnie wojewódz-
twa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn. zm.)
nie stwierdza się nieważności uchwał lub zarządzeń
organu jednostki samorządu terytorialnego po upły-
wie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że
uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub
zarządzenia w terminie 7 dni od ich podjęcia, albo
jeżeli nie są one aktami prawa miejscowego. Tym sa-
mym decyzja jednostki samorządu terytorialnego
o niewydaniu nowego regulaminu wynagradzania
nauczycieli przesądzałaby o uchyleniu naturalnego
trybu kontroli przez państwo tak stanowionych
uregulowań. Warto również podkreślić, iż w latach
2000–2003 część jednostek samorządu terytorial-
nego nie wydawała corocznie regulaminów wyna-
gradzania, co spowodowało zaniżanie płac nauczy-
cieli i rażące naruszenie przepisów ustawy Karta
Nauczyciela.
Brak obowiązku corocznego uchwalania regula-
minów wynagradzania nauczycieli uniemożliwiałby
wreszcie kontrolę społeczną i uchylałby proces dys-
kusji nad lokalnymi rozwiązaniami o istotnym cha-
rakterze dla danej społeczności lokalnej – w zakre-
sie edukacji. Podkreślić należy, iż brak regulacji na-
kładającej obowiązek corocznego stanowienia regu-
laminów wynagradzania pracowników niepedago-
gicznych zatrudnionych w jednostkach organizacyj-
nych samorządu terytorialnego spowodował, iż pła-
ce tej grupy pracowników od lat pozostają na nie-
zmienionym poziomie
780
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać Pana Marszałka, iż obecnie trwają prace nad
rozwiązaniami mającymi na celu wzmocnienie auto-
nomii samorządu lokalnego w zakresie organizacji
i realizacji zadań oświatowych. Postulat zgłoszony
przez pana posła Czesława Mroczka będzie przed-
miotem wnikliwej analizy resortu edukacji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Mroczka
w sprawie egzaminowania osób ubiegających się
o uprawnienie do kierowania pojazdem (2729)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-2729/08 przekazujące interpela-
cję posła Czesława Mroczka w sprawie stanowiska
Ministra Infrastruktury odnośnie zmiany ustawy
Prawo o ruchu drogowym w zakresie dopuszczenia
możliwości tworzenia ośrodków egzaminowania kie-
rowców w powiatach lub tworzenia filii wojewódz-
kich ośrodków ruchu drogowego w wybranych mia-
stach powiatowych w celu przeprowadzania egzami-
nów dla osób z ościennych powiatów, uprzejmie in-
formuję, że w tej sprawie zostało przygotowane sta-
nowisko rządu, które w dniu 14 maja 2008 r. będzie
przedmiotem obrad Stałego Komitetu Rady Mini-
strów. Po przyjęciu stanowiska przekażę je Panu
Marszałkowi oraz zainteresowanym posłom odręb-
nym pismem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie ustalenia wartości równoważnej
liczby mieszkańców aglomeracji (2730)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy, dołączoną do
pisma Pana Marszałka z dnia 24 kwietnia br. (znak
SPS:-023-2730/08), w sprawie ustalenia wartości
równoważnej liczby mieszkańców aglomeracji pragnę
poniżej przedstawić następujące wyjaśnienie.
W ramach Programu Operacyjnego: „Infrastruk-
tura i środowisko” (PO IiŚ) możliwe jest dofinanso-
wanie projektów z zakresu gospodarki wodno-ście-
kowej dla aglomeracji o wielkości powyżej 15 000
RLM. Określenie, czy dana aglomeracja spełnia ww.
wymóg, następuje zgodnie z zapisami „Kryteriów
wyboru projektów”, które zostały przyjęte przez Ko-
mitet Monitorujący PO IiŚ w dniu 6 marca. Przywo-
łany dokument, w części zawierającej dodatkowe
kryteria formalne dla priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa, stanowi, iż wielkość aglomeracji
wyznaczana jest w oparciu o rozporządzenie woje-
wody w sprawie wyznaczenia aglomeracji, a w przy-
padku jego braku – w oparciu o Krajowy Program
Oczyszczania Ścieków Komunalnych. Pragnę jed-
nak podkreślić, że aglomeracja musi być uwzględ-
niona w aktualnym KPOŚK na dzień zgłoszenia
projektu.
Zgodnie z linią demarkacyjną między RPO a PO
„Infrastruktura i środowisko” projekty oznaczone
w KPOŚK do 15 000 RLM mogą ubiegać się o dofi-
nansowanie w ramach Regionalnego Programu
Operacyjnego Województwa Kujawsko-Pomorskie-
go. W przypadku programów regionalnych weryfi-
kacja decyzji i postanowień administracyjnych wy-
dawanych przez właściwe organy (np. wielkość aglo-
meracji) zależy od woli instytucji zarządzającej, czy-
li od zarządu województwa. Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego w przypadku regionalnych progra-
mów operacyjnych pełni jedynie funkcję koordynu-
jącą, dlatego uprzejmie proszę, aby pytania odnośnie
do programów regionalnych kierować bezpośrednio
do zarządu woj. kujawsko-pomorskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie sprawiedliwego usytuowania
banków spółdzielczych (2732)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Kalemby, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 24 kwietnia br. sygn.
SPS-023-2732/08, w sprawie sprawiedliwego usytu-
owania banków spółdzielczych, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji pana
posła Stanisława Kalemby kwestii zmniejszonej kon-
kurencyjności banków spółdzielczych wobec banków
i spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych
należy zauważyć, iż powstałe różnice wynikają
przede wszystkim z odmiennej specyfiki działalno-
ści ww. podmiotów. Banki spółdzielcze charaktery-
zuje głównie lokalny zakres działalności, co znaczą-
co odróżnia je od banków działających w formie
spółki akcyjnej. Ponadto ustawa Prawo bankowe
nakłada znacznie niższe wymogi kapitałowe na ban-
ki spółdzielcze niż na banki działające w formie
spółek akcyjnych. W przypadku banków spółdziel-
czych kapitał założycielski nie może być niższy od
równowartości w złotych 1.000.000 euro, natomiast
w przypadku banków działających w formie spółki
akcyjnej kapitał założycielski nie może być niższy od
równowartości w złotych 5.000.000 euro. Jednocze-
śnie wskazać należy, iż funkcjonowanie banków
spółdzielczych w zakresie nieuregulowanym w usta-
wie Prawo bankowe określają przepisy odrębnej
ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu
banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach
zrzeszających, podkreślające specyfikę ich działania
(głównie charakter lokalny).
W zakresie spółdzielczych kas oszczędnościowo-
-kredytowych, zgodnie z przepisami traktatu akce-
syjnego, Polska uzyskała stałe wyłączenie SKOK-ów
z zakresu dyrektywy 2000/12/EC Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie
podejmowania i prowadzenia działalności przez in-
stytucje kredytowe (2000/12/EC), zastąpionej obec-
nie przez dyrektywę 2006/48/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie
podejmowania i prowadzenia działalności przez in-
stytucje kredytowe. Wyłączenie było uzasadnione
specyficzną działalnością SKOK-ów, rozumianą jako
forma inicjatywy społeczności lokalnych, polegająca
na wzajemnej pomocy finansowej członków danej
społeczności. Wiązało się to również z uznaniem, że
nie zostaną naruszone zasady konkurencji w sekto-
rze bankowym w obrębie jednolitego rynku.
W efekcie ww. wyłączenia SKOK-i, pomimo że
należą do kategorii instytucji kredytowych, uzyska-
ły zwolnienie z obowiązków dotyczących m.in. wy-
781
pełniania norm ostrożnościowych oraz podlegania
nadzorowi bankowemu i w związku z tym nie podle-
gają przepisom ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r.
Prawo bankowe (do której transponowane zostały
postanowienia dyrektywy 2006/48/WE).
Należy zauważyć, że analogiczne wyłączenie,
zgodnie z art. 2 dyrektywy 2006/48/WE, ma zasto-
sowanie także do unii kredytowych działających
w Irlandii oraz Wielkiej Brytanii.
Niemniej jednak w związku z obserwowanym
w ostatnich kilku latach dynamicznym rozwojem
SKOK-ów oraz faktem, iż działalność jest coraz bar-
dziej zbliżona do działalności banków, w opinii Mi-
nisterstwa Finansów zasadne wydaje się rozważenie
możliwości wprowadzenia nadzoru państwowego
nad tego rodzaju podmiotami. W tym kontekście
warto wskazać, iż do Sejmu RP przekazany został
poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o spół-
dzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych,
który wprowadza m.in. nadzór KNF nad środkami
zgromadzonymi w SKOK-ach. W Ministerstwie Fi-
nansów prowadzone są obecnie prace nad przygoto-
waniem stanowiska do przedmiotowego projektu
ustawy. Do Sejmu RP przekazany został również
prezydencki projekt ustawy o spółdzielniach, który
również zmienia dotychczasowe zasady funkcjono-
wania SKOK-ów.
Jak wynika z powyższego, podejmowane działa-
nia będą raczej zmierzały w kierunku zmiany zasad
funkcjonowania SKOK-ów – uwzględniając specyfi-
kę ich działalności polegającą na ograniczeniu pod-
miotowego, przedmiotowego i „celowościowego” (dzia-
łalność non profit) zakresu ich działania. Niemniej
jednak wydaje się, iż całkowite zrównanie sytuacji
prawnej banków spółdzielczych z bankami komer-
cyjnymi i SKOK-ami jest nieuzasadnione ze względu
na odmienną specyfikę działalności tych instytucji.
Zrównanie statusu prawnego ww. instytucji dopro-
wadziłoby de facto do powstania jednego rodzaju
podmiotu działającego na rynku usług bankowych.
W opinii Ministerstwa Finansów na rynku usług fi-
nansowych istnieje miejsce zarówno dla banków ko-
mercyjnych, banków spółdzielczych, jak również
SKOK-ów. Wszystkie te podmioty znajdują bowiem
odbiorców świadczonych przez nie usług.
Jednocześnie należy zauważyć, iż w chwili obec-
nej w związku z nowelizacją ustawy o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym Ministerstwo Finansów
opracowało rozwiązania m.in. w zakresie rozszerze-
nia katalogu przedmiotowego celów, których reali-
zacja przez banki spółdzielcze może być finansowa-
na z funkcjonującego w ramach BFG Funduszu Re-
strukturyzacji Banków Spółdzielczych. Podstawową
formą finansowego wsparcia łączenia się banków
spółdzielczych są pożyczki z Funduszu Restruktu-
ryzacji Banków Spółdzielczych (FRBS) udzielane
przez BFG. Fundusz ten został utworzony z niewy-
korzystanej części obligacji restrukturyzacyjnych
serii D przeznaczonych na restrukturyzację BGŻ SA
i banków spółdzielczych oraz ze środków zlikwido-
782
wanego Funduszu Rozwoju Banków Spółdzielczych
przejętego z państwowo-spółdzielczego Banku Go-
spodarki Żywnościowej (art. 32 do 35 ustawy o funk-
cjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu
się i bankach zrzeszających). Jedynym źródłem zasi-
lania FRBS są spłaty udzielonych wcześniej poży-
czek. Zawarta w art. 5 projektowanej ustawy o zmia-
nie ustawy o BFG oraz zmianie innych ustaw propo-
zycja zmierza do rozszerzenia katalogu przedmioto-
wego celów, których realizacja przez banki spółdziel-
cze może być finansowana z FRBS. Wprowadzenie
możliwości rozszerzenia zadań, których realizacja
byłaby finansowana ze środków finansowych pocho-
dzących z pożyczek BFG na cele niezwiązane tylko
z procesem łączenia się banków spółdzielczych, jest
jak najbardziej zasadne, biorąc pod uwagę wielkość
puli środków, jaka znajduje się jeszcze w BFG na
FRBS.
Niezależnie od powyższego należy również do-
dać, iż Ministerstwo Finansów w sposób ciągły ob-
serwuje zmiany i zjawiska występujące na rynku
usług finansowych w Polsce, tak aby wynikające
z nich wnioski i propozycje mogły zostać w przyszło-
ści wykorzystane podczas ewentualnych prac legi-
slacyjnych.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie możliwości ubiegania się osób
pracujących na stanowisku pracowniczym
o stanowisko kierownicze w jednostkach
pomocniczych gminy
(np. domach pomocy społecznej) (2734)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie pana marszałka z dnia 24 kwietnia
2008 r., znak: SPS-023-2734/08, dotyczące interpe-
lacji pana posła Tomasza Głogowskiego w sprawie
możliwości ubiegania się osób pracujących na stano-
wisku pracowniczym o stanowisko kierownicze
w jednostkach pomocniczych gminy (np. domach po-
mocy społecznej), wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z art. 123 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.) prawa i obowiązki pracowników zatrudnionych
w samorządowych jednostkach organizacyjnych po-
mocy społecznej regulują przepisy o pracownikach
samorządowych, a w odniesieniu do wychowawców
i innych pracowników pedagogicznych publicznych
placówek opiekuńczo-wychowawczych i ośrodków
adopcyjno-opiekuńczych zatrudnionych na podsta-
wie ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczy-
ciela regulują przepisy ustawy Karta Nauczyciela.
Ustawą z dnia 6 maja 2005 r. o zmianie ustawy
o pracownikach samorządowych, ustawy o samorzą-
dowych kolegiach odwoławczych i ustawy o systemie
oświaty (Dz. U. Nr 122, poz.1020) wprowadzono
zmiany do ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracow-
nikach samorządowych (Dz. U. z 2001 r., Nr 142,
poz. 1593, ze zm.), polegające m.in. na wpisaniu no-
wego upoważnienia dla Rady Ministrów do określe-
nia w drodze rozporządzenia wykazu stanowisk
pracowniczych, uwzględniając stanowiska urzędni-
cze, w tym kierownicze stanowiska urzędnicze, a tak-
że na wprowadzeniu wymogu naboru w drodze kon-
kursu na stanowiska urzędnicze, w tym kierownicze
urzędnicze. Przy czym w art. 3 ust. 4 pkt 1 tej usta-
wy wpisano dodatkowe warunki (oprócz określo-
nych w ust. 1–3) umożliwiające ubieganie się o sta-
nowisko urzędnicze, w tym między innymi posiada-
nie łącznie co najmniej dwuletniego stażu pracy:
a) na stanowiskach urzędniczych w jednostkach
samorządu terytorialnego, jednostkach organizacyj-
nych jednostek samorządu terytorialnego,
b) w służbie cywilnej,
c) w służbie zagranicznej, z wyjątkiem stanowisk
obsługi,
d) w innych urzędach państwowych, z wyjątkiem
stanowisk pomocniczych i obsługi,
e) na kierowniczych stanowiskach państwowych.
Z uwagi na rodzaj zadań wykonywanych w jed-
nostkach organizacyjnych pomocy społecznej (bez-
pośrednia praca z osobami wymagającymi różnego
rodzaju wsparcia, pomocy finansowej, prawnej, psy-
chologicznej, pracy socjalnej, interwencji czy usług
opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuń-
czych) większość czynności związanych z realizacją
świadczeń pomocy społecznej wykonywana jest
przez pracowników zatrudnionych na stanowiskach
pracowniczych, a nie urzędniczych. Wprowadzenie
w życie ww. przepisu ograniczyło w praktyce możli-
wość awansu zawodowego pracownikom zatrudnio-
nym na stanowiskach pracowniczych w jednostkach
organizacyjnych pomocy społecznej, bowiem więk-
szość stanowisk kierowniczych w jednostkach orga-
nizacyjnych samorządu terytorialnego (np. kierow-
nik jednostki, kierownik zespołu, działu, sekcji) za-
kwalifikowana została do grupy stanowisk kierow-
niczych urzędniczych.
Ponieważ starania Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej w zakresie zmiany przepisu art. 3 ust. 4
pkt. 1 ustawy o pracownikach samorządowych w od-
niesieniu do pracowników jednostek organizacyj-
nych pomocy społecznej nie odniosły skutku, dlate-
go też zdecydowano o nowelizacji ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.) w tym zakresie.

Ustawą z dnia 16 lutego 2007 r. zmieniającą usta-
wę o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 48, poz. 320)
wprowadzono nowy art. 123a, który stanowi, że do
osób kierujących jednostkami organizacyjnymi po-
mocy społecznej, a także osób kierujących komórka-
mi organizacyjnymi w tych jednostkach nie stosuje
się warunku określonego w art. 3 ust. 4 pkt 1 usta-
wy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samo-
rządowych (Dz. U. r. Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.).
Przepis ten wszedł w życie 1 kwietnia 2007 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska
(2735)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Putry (interpela-
cja przekazana pismem z dnia 24 kwietnia br., sygn.
SPS-023-2735/08) w sprawie rządowego projektu
ustawy o zmianie ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, dotyczącego m.in. zmia-
ny zasad gospodarowania środkami Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej pochodzącymi z opłat pobieranych na podstawie
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
1. Na niski stopień wykorzystania środków po-
chodzących z opłat pobieranych na podstawie usta-
wy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji
wpływ ma wiele czynników.
Podstawowym z nich jest dysproporcja pomiędzy
liczbą pojazdów samochodowych wprowadzanych na
rynek i rejestrowanych po raz pierwszy a liczbą po-
jazdów wyrejestrowywanych i przekazywanych do
demontażu – liczba pojazdów samochodowych wpro-
wadzanych na rynek i rejestrowanych po raz pierw-
szy kilkakrotnie przewyższa liczbę pojazdów wyre-
jestrowywanych i przekazywanych do demontażu.
Przychody NFOŚiGW z ww. tytułu, gromadzone na
odrębnym subfunduszu, zwanym dalej subfundu-
szem opłat recyklingowych są pochodną liczby sa-
mochodów rejestrowanych. Wydatki są proporcjo-
nalne do liczby samochodów demontowanych i wy-
rejestrowanych. Wynikiem tego stanu rzeczy jest
783
strukturalna nadwyżka przychodów nad wydatka-
mi z subfunduszu opłat recyklingowych przy obec-
nie dopuszczalnym przedmiocie finansowania.
Inną przyczyną niskiego stopnia wydatkowania
środków jest zbyt mała liczba potencjalnych benefi-
cjentów dofinansowania w stosunku do ilości zgro-
madzonych przez NFOŚiGW środków oraz lawino-
wy napływ środków na rachunek narodowego fun-
duszu, wynikający z dużej liczby pojazdów wprowa-
dzanych na rynek krajowy. W ciągu tygodnia na
konto narodowego funduszu wpływa do 8 mln zł
wpłat od rejestrujących wprowadzane na rynek po-
jazdy.
Podmioty, dla których przeznaczone są zgroma-
dzone środki, to przede wszystkim stacje demontażu
pojazdów (dopłaty, pożyczki), gminy zajmujące się
zbieraniem porzuconych pojazdów (dotacje) oraz
przedsiębiorcy zagospodarowujący odpady powstałe
w wyniku demontażu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji (pożyczki). Sposób wydatkowania środków
przez NFOŚiGW określony został w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 31 maja 2006 r. w sprawie
szczegółowych warunków przeznaczania wpływów
pochodzących z opłat w zakresie recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 108, poz. 739,
z późn. zm.). Zgodnie z treścią rozporządzenia po-
moc publiczna, której udziela narodowy fundusz
z zebranych środków w postaci dopłat/dotacji/poży-
czek, jest pomocą publiczną o charakterze de mini-
mis. Oznacza to, że każdy przedsiębiorca może otrzy-
mać maksymalnie 200 000 euro wsparcia finanso-
wego w ciągu trzech lat budżetowych (dla firm
transportowych jest to odpowiednio 100 000 euro).
Już w pierwszym roku przyznawania przez NFO-
ŚiGW dofinansowania na pierwszy cel, czyli udziela-
nie dopłat do demontażu pojazdów, część przedsię-
biorców wykorzystała przysługujący im trzyletni li-
mit pomocy de minimis.
W celu uniknięcia wydatkowania środków w spo-
sób nieadekwatny do realnych działań podejmowa-
nych przez beneficjentów w ww. rozporządzeniu
wprowadzone zostały ograniczenia dla dofinanso-
wania przedsiębiorców prowadzących stacje demon-
tażu poprzez ustanowienie limitu 500 zł dopłaty za
jedną tonę pojazdów wycofanych z eksploatacji przy-
jętych do stacji demontażu oraz ustanowienie limitu
4000 zł dotacji za pojazd przekazany przez gminę do
stacji demontażu.
Przedsiębiorcy prowadzący stacje demontażu, do
których w głównej mierze kierowane jest dofinanso-
wanie działań inwestycyjnych, wolą korzystać z moż-
liwości otrzymania dopłaty do prowadzonej działal-
ności niż z oferty otrzymania pożyczki z NFOŚiGW.
Ci z przedsiębiorców, którzy złożyli wnioski o udzie-
lenie pożyczki ze środków narodowego funduszu,
mieli duże problemy z uzupełnieniem treści wnio-
sku oraz skompletowaniem niezbędnej dokumenta-
cji. Ponadto powodami niskiego wydatkowania środ-
ków pobieranych na podstawie ustawy o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji są:
784
— błędne sporządzanie oraz niekiedy mała wia-
rygodność danych zawartych w rocznych sprawoz-
daniach z działalności stacji demontażu stanowią-
cych podstawę udzielania przez narodowy fundusz
dopłat;
— małe zainteresowanie gmin dofinansowaniem
zbierania i recyklingu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji pomimo działań promocyjnych prowadzo-
nych przez NFOŚiGW;
— małe zainteresowanie przedsiębiorców pożycz-
kami na działania inwestycyjne związane z recy-
klingiem pojazdów wycofanych z eksploatacji.
2. W roku 2007 Narodowy Fundusz Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej udzielił dopłat do de-
montażu pojazdów 85 przedsiębiorcom prowadzącym
stacje demontażu pojazdów oraz 12 gminom zajmują-
cym się zbieraniem porzuconych pojazdów. Należy
pamiętać, iż był to pierwszy rok obowiązywania
w pełni przepisów ustawy o recyklingu pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji i beneficjenci dopiero pozna-
wali możliwości uzyskiwania wsparcia finansowego
ze środków NFOŚiGW. Prognozuje się, że w roku bie-
żącym liczba beneficjentów może wzrosnąć nawet
trzykrotnie. Wynika to głównie ze zdobytego w roku
poprzednim doświadczenia przez przedsiębiorców
prowadzących stacje demontażu oraz gminy, dzięki
któremu większa ilość beneficjentów spełni wymogi
formalnoprawne otrzymania dopłat i dotacji.
W kolejnych latach można spodziewać się rozwo-
ju systemu recyklingu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji w Polsce, co jest spowodowane rosnącą licz-
bą pojazdów rejestrowanych w kraju oraz średnim
wiekiem pojazdów poruszających się po polskich
drogach i w efekcie wzrostem liczby pojazdów, które
będą wycofywane z eksploatacji i poddawane de-
montażowi. Wskutek tego coraz więcej przedsiębior-
ców postanawia zająć się recyklingiem pojazdów. In-
stalacje i urządzenia, które służą do demontażu po-
jazdów, są coraz bardziej profesjonalne, a co za tym
idzie – droższe. Przedsiębiorcy będą zmuszeni po-
szukiwać zewnętrznych źródeł finansowania dla
swoich inwestycji, dlatego wsparcie udzielane przez
NFOŚiGW w postaci preferencyjnych pożyczek oka-
że się niezbędne.
Niemniej, pomimo zaspokojenia przez NFOŚiGW
potrzeb zgłaszanych przez beneficjentów spełniają-
cych wymogi otrzymania wsparcia finansowego, nie
jest możliwe wydatkowanie wszystkich zgromadzo-
nych w danym roku środków finansowych na cel
związany z recyklingiem pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji. Wynika to z nieproporcjonalnie dużej ilości
wpływów w stosunku do możliwości wydatkowania
środków oraz z ograniczeń, o których mowa w pkt 1.
Sytuacja ta w najbliższych latach prawdopodobnie
nie ulegnie zmianie, co racjonalnym czyni rozszerze-
nie zakresu przedsięwzięć dopuszczonych do finanso-
wania z subfunduszu opłat recyklingowych.
3. Ze względu na wagę, charakter oraz pilność
sprawy prezes Rady Ministrów Donald Tusk, na
wniosek ministra środowiska, wyraził zgodę na za-
stosowanie odrębnego trybu prac, o którym mowa
w § 8 pkt 4 regulaminu pracy Rady Ministrów, po-
przez skierowanie projektu ustawy bezpośrednio
do rozpatrzenia przez Radę Ministrów. W związku
z tym odstąpiono m.in. od przeprowadzania kon-
sultacji społecznych, w tym także z podmiotami
zajmującymi się recyklingiem pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji. Ponieważ w projekcie ustawy
zawarte są także przepisy umożliwiające finanso-
wanie ze środków narodowego funduszu i woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej konferencji międzynarodowych, a tym
samym udział funduszy w finansowaniu organiza-
cji XIV Konferencji Stron Ramowej Konwencji Na-
rodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
(COP 14), która odbędzie się w grudniu 2008 r.
w Poznaniu, konieczne było jak najszybsze sfinali-
zowanie prac nad projektem ustawy.
Jednocześnie zasadne jest przekonanie, że ze
względów, o których mowa w pkt 1 i 2, w tym istnie-
nia znaczącej różnicy pomiędzy kwotą środków wpły-
wających do narodowego funduszu na podstawie
ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji a zapotrzebowaniem na te środki ze strony
podmiotów zajmujących się recyklingiem pojazdów
wycofanych z eksploatacji, nieskonsultowanie z nimi
projektu ustawy nie stanowi zagrożenia dla ich uza-
sadnionych interesów i możliwości rozwijania ich
działalności. Jednocześnie należy zauważyć, iż pro-
jekt ustawy został umieszczony na stronie interne-
towej Ministerstwa Środowiska.
4. Stan środków pieniężnych zgromadzonych na
subfunduszu opłat recyklingowych.
— na dzień 31 grudnia 2007 r. zgromadzonych
było: 856 256 963,75 zł;
— zwiększenie stanu środków w okresie 1 stycznia
2008 r. – 12 maja 2008 r. wyniosło: 179 488 634,26 zł;
— na dzień 12 maja 2008 r. zgromadzono:
1 035 745 598,01 zł.
Wypłacone środki na działania związane z recy-
klingiem pojazdów w 2007 r.:
— na finansowanie dopłat demontażu pojazdów
wycofanych z eksploatacji wypłacono: 13 657 408,5 zł.
— dofinansowanie gmin w zakresie zbierania po-
rzuconych pojazdów wycofanych z eksploatacji wy-
niosło: 1 148 000 zł.
Łącznie wydatkowano: 14 805 408,50 zł.
Uprzejmie proszę o przyjęcie powyższych wyja-
śnień.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej (2736)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
posła na Sejm RP Krzysztofa Putry, przekazaną pi-
smem z dnia 24 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2736-08), w sprawie poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej, uprzejmie in-
formuję, iż rząd nie udzielił poparcia poselskiemu
projektowi ustawy o zmianie ustawy o kulturze fi-
zycznej przewidującej świadczenia dla paraolimpij-
czyków i głuchych olimpijczyków, którzy zdobyli me-
dale od początku istnienia ruchu paraolimpijskiego
i ruchu olimpijskiego głuchych ze względu na niżej
przedstawione przesłanki.
Zawody sportowe dla osób niepełnosprawnych
organizowane są od 1960 r. Jednakże należy wziąć
pod uwagę, że znaczne zinstytucjonalizowanie tego
światowego ruchu sportowego rozpoczęło się dopie-
ro od powstania Międzynarodowego Komitetu Para-
olimpijskiego (IPC) w 1989 r., koordynującego wszyst-
kie sprawy związane z igrzyskami paraolimpijski-
mi. Zawody organizowane do 1988 r. nosiły różne
nazwy i dotyczyły m.in. tylko jednej grupy niepełno-
sprawności, np. w Igrzyskach w Heidelbergu w 1972 r.
brali udział wyłącznie sportowcy z grupy paraplegii
i polio. Dopiero po powstaniu IPC zmienione zostały
regulaminy, które zapewniły m.in. pełną obsadę za-
wodników w rozgrywanej konkurencji, wprowadzo-
no systemy kwalifikacyjne do igrzysk, tzn. ustalono
zasady uczestnictwa w igrzyskach, których warun-
kiem startu jest m.in. uzyskanie pewnych minimum
kwalifikacyjnych w poszczególnych dyscyplinach
sportu. Uporządkowano także zasady współzawod-
nictwa sportowego, uniemożliwiające zdobywanie
dużej liczby medali przez jednego zawodnika w kil-
ku konkurencjach, często z bardzo nieliczną obsadą
– jedna, dwie lub trzy osoby (np. w zawodach w Arn-
hem 80 sportowców niepełnosprawnych zdobyło
179 medali), uporządkowano przepisy w różnych dys-
cyplinach sportowych, wprowadzono również udział
wszystkich rodzajów schorzeń (amputacje, porażenia
narządu ruchu, porażenia mózgowe, schorzenia na-
rządu wzroku – niewidomi i niedowidzący).
W świetle przytoczonych argumentów oraz obiek-
tywnych przesłanek, które stały u podstaw przyzna-
nia świadczeń reprezentantom Polski na zimowych
i letnich igrzyskach paraolimpijskich oraz igrzy-
skach głuchych, za prawidłową i wystarczającą nale-
ży uznać regulację zawartą w art. 23b ustawy z dnia
18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej w brzmieniu
785
nadanym przez ustawę z dnia 8 września 2006 r.
o zmianie ustawy o kulturze fizycznej (Dz. U.
Nr 208, poz. 1531).
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie likwidacji barier uniemożliwiających
spółkom uzdrowiskowym ubieganie się
o środki unijne (2737)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dn. 24 kwietnia br. (znak:
SPS-023-2737/08) przekazujące interpelację posel-
ską pana Edwarda Siarki w sprawie likwidacji ba-
rier uniemożliwiających spółkom uzdrowiskowym
ubieganie się o środki unijne pragnę poinformować,
co następuje.
1. Ministerstwo Rozwoju Regionalnego przygoto-
wało projekt programu pomocowego, który ma zna-
leźć zastosowanie w sektorze lecznictwa uzdrowi-
skowego – rozporządzenie ministra rozwoju regio-
nalnego w sprawie udzielania pomocy na inwestycje
w zakresie: energetyki, infrastruktury telekomuni-
kacyjnej, infrastruktury sfery badawczo-rozwojo-
wej, lecznictwa uzdrowiskowego w ramach regional-
nych programów operacyjnych.
Decyzja o włączeniu lecznictwa uzdrowiskowego
do programu pomocowego opartego na regionalnej
pomocy inwestycyjnej wynika z faktu, iż lecznictwo
uzdrowiskowe stanowi szczególny rodzaj usług zdro-
wotnych, wobec których nie jest możliwe zastosowa-
nie argumentacji wyłączającej pomoc, która dotyczy
publicznych i niepublicznych zakładów opieki zdro-
wotnej wykonujących usługi w ramach gwaranto-
wanych przez państwo świadczeń zdrowotnych
(usług finansowanych przez NFZ).
Zakłady lecznictwa uzdrowiskowego mogą świad-
czyć bowiem usługi poza kontraktami z NFZ nawet
wówczas, gdy są one ZOZ-ami publicznymi. Dodat-
kowo duża liczba pacjentów korzysta z usług lecz-
nictwa uzdrowiskowego na zasadzie pełnej odpłat-
ności. Zauważyć należy, że w tym sektorze wystę-
puje silna konkurencja także o charakterze mię-
dzynarodowym.
Niezależnie od tego, czy beneficjentem dofinan-
sowania jest ZOZ publiczny, czy też niepubliczny, do-
786
finansowanie projektów dotyczących lecznictwa uzdro-
wiskowego ze środków regionalnych programów
operacyjnych stanowi pomoc publiczną.
Projekt ww. rozporządzenia zakłada, że benefi-
cjentami pomocy będą zakłady lecznictwa uzdrowi-
skowego w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i ob-
szarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm.).
Pomoc będzie udzielana na projekty polegające
w szczególności na: przebudowie lub rozbudowie za-
kładów opieki zdrowotnej świadczących usługi lecz-
nictwa uzdrowiskowego wraz z zakupem niezbędne-
go wyposażenia lub zakupie urządzeń służących
bezpośrednio do świadczenia usług w zakresie lecz-
nictwa uzdrowiskowego.
Projekt rozporządzenia jest dostępny na stronie:
www.mrr.gov.pl/Pomoc+publiczna/Regulacje+pol-
skie/Programy+regionalne/.
2. W obszarze regionalnej pomocy inwestycyj-
nej w ramach regionalnych programów operacyj-
nych (RPO) MRR przygotowało dwa programy po-
mocowe:
— rozporządzenie MRR z dn. 11 października
2007 r. w sprawie udzielania regionalnej pomocy in-
westycyjnej w ramach regionalnych programów ope-
racyjnych (Dz. U. Nr 193, poz. 1399) – obowiązuje od
3 listopada 2007 r.,
— projekt rozporządzenia MRR w sprawie udzie-
lania pomocy na inwestycje w zakresie: energetyki,
infrastruktury telekomunikacyjnej, infrastruktury
sfery badawczo-rozwojowej, lecznictwa uzdrowisko-
wego w ramach regionalnych programów operacyj-
nych (wspomniany w pkt 1).
Pierwszy z aktów ma zastosowanie do udzielania
pomocy zgodnie z rozporządzeniem Komisji Euro-
pejskiej nr 1628/2006 z dn. 24 października 2006 r.
w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu w odnie-
sieniu do regionalnej pomocy inwestycyjnej (Dz. Urz.
UE L 302 z 1.11.2006, str. 29). Oznacza to, że pomoc
udzielana na podstawie ww. rozporządzenia MRR
nie może być zawężona sektorowo, tzn. skierowana
do przedsiębiorstw prowadzących określone katego-
rie działalności.
Inna sytuacja ma miejsce w przypadku drugiego
ze wspomnianych rozporządzeń, które zawęża udzie-
lanie pomocy tylko do określonych sektorów, m.in.
lecznictwa uzdrowiskowego. Projekt rozporządzenia
podlega procedurze notyfikacji. Uprzejmie informu-
ję, że procedura notyfikacji jest w toku i przedmioto-
wy projekt został pozytywnie zaopiniowany przez
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów dn.
16 kwietnia br. Należy się spodziewać, że jeszcze
w maju zostanie skierowany na Radę Ministrów w celu
udzielenia zgody na dokonanie notyfikacji Komisji Eu-
ropejskiej, a następnie notyfikowany Komisji.
Przedstawione programy pomocowe stanowią
jednolite schematy udzielania pomocy publicznej
w ramach RPO dla wszystkich województw. Nie ma
podstaw prawnych dopuszczających opracowywanie
regionalnych programów pomocowych, które miały-
by zastosowanie do poszczególnych RPO.
3. Odpowiedź na pytanie nr 3 z interpelacji po-
sła Edwarda Siarki została zawarta w punktach 1
i 2 niniejszego pisma.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Domiceli Kopaczewskiej
w sprawie zasad restrukturyzacji prowadzonej
przez Krajową Spółkę Cukrową SA (2738)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Domiceli Kopaczewskiej
z dnia 11 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2738/08) w spra-
wie likwidacji oddziału Krajowej Spółki Cukrowej SA
z siedzibą w Toruniu – Cukrowni Brześć Kujawski,
uprzejmie przedstawiam poniższe informacje.
Konsekwencją realizowanej od 2006 r. reformy
rynku cukru we wszystkich krajach zjednoczonej Eu-
ropy, a zatem również w Polsce, jest zmniejszenie li-
mitów produkcyjnych (we wszystkich cukrowniach
UE, w tym należących do Krajowej Spółki Cukrowej
SA), co powoduje m.in. konieczność podejmowania
bardzo trudnych i niepopularnych decyzji w zakresie
redukcji ilości cukrowni i koncentracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi
10 oddziałów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA,
których usytuowanie w poszczególnych wojewódz-
twach jest następujące:
— zachodniopomorskie – Oddział Cukrownia
Kluczewo,
— pomorskie – Oddział Cukrownia Malbork,
— podlaskie – Oddział Cukrownia Łapy,
— łódzkie – Oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA,
— kujawsko-pomorskie – Oddziały Cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski,
— lubelskie – Oddziały Cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
W tym celu utworzono fundusz restrukturyzacji
i zaoferowano wysokie wsparcie finansowe z tytułu

zaniechania na stałe uprawy buraków cukrowych
i produkcji cukru. Plantatorzy otrzymają dodatko-
wo jednorazową płatność za zaprzestanie na stałe
uprawy buraków kwotowych w wysokości 237,5
euro/t cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r.,
bez żadnych odszkodowań.
Z informacji uzyskanej od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wynika, że wszyscy producenci cukru
w Polsce (KSC SA, Südzucker Polska, Nordzucker
Polska, British Sugar Overseas Polska, Nordzucker,
Pfeiffer und Langen Polska), uwzględniając rachu-
nek ekonomiczny, podjęli decyzje o redukcji kwot
produkcyjnych o 13,5% od roku gospodarczego
2008/2009.
Wniosek restrukturyzacyjny uwzględniający li-
kwidację (demontaż) Cukrowni Lublin i wyłączenie
z produkcji cukru białego Cukrowni Łapy z jedno-
czesną likwidacją jej rejonów kontraktacyjnych,
Krajowa Spółka Cukrowa SA złożyła do Agencji
Rynku Rolnego w dniu 22 stycznia 2008 r. Agencja
Rynku Rolnego w dniu 15 lutego 2008 r. przesłała
wniosek restrukturyzacyjny KSC SA do Komisji
Europejskiej, która po rozpatrzeniu wniosku przy-
znała pomoc restrukturyzacyjną na rzecz kwalifi-
kującego się wniosku Krajowej Spółki Cukrowej SA
o pomoc restrukturyzacyjną.
Dodatkowo, zgodnie z nowelizacją rozporządzeń
ustanawiających tymczasowy system restruktury-
zacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie, pro-
ducenci cukru, którzy podjęli decyzję o zrzeczeniu
się co najmniej 13,5% przysługującej im kwoty,
w tym również KSC SA, mieli możliwość złożenia do
dnia 31 marca 2008 r. drugiego wniosku, który po-
zwoli im na zrzeczenie się kolejnej części lub całości
przysługującej im kwoty.
Zarząd KSC SA w dniu 7 lutego 2008 r. podjął
uchwałę nr 1532/IV/2008 r. w sprawie powołania ze-
społu ds. opracowania dodatkowego wniosku o po-
moc restrukturyzacyjną wraz z planem restruktu-
ryzacji. Za podstawowe założenie przy opracowywa-
niu projektu planu restrukturyzacji przyjęto priory-
tet koncentracji produkcji w celu osiągnięcia struk-
tury produkcyjnej opartej na cukrowniach posiada-
jących najkorzystniej zlokalizowaną bazę surowco-
wą, najlepsze wyposażenie techniczne i możliwości
rozwojowe.
Zgodnie z komunikatem Komitetu Zarządzające-
go UE ds. Cukru z dnia 28 lutego 2008r. producenci
cukru w Polsce powinni dodatkowo zredukować
produkcję cukru i izoglukozy w ilości 149 936 ton,
w tym KSC SA, o około 53 000 ton cukru, tzn. o 9,1%
zredukowanej kwoty produkcyjnej cukru.
W dniu 17 marca 2008 r. Zarząd KSC SA zaak-
ceptował projekt planu restrukturyzacji KSC SA,
sporządzony na potrzeby dodatkowego wniosku
787
o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej, zakłada-
jący likwidację (demontaż) Cukrowni Brześć Kujaw-
ski z jednoczesną likwidacją jej rejonów kontrakta-
cyjnych, co stanowi zrzeczenie się przez KSC SA
kwoty cukru białego w ilości 53 000 ton (9,1%).
Zgodnie z opinią zarządu kontynuacja procesu
koncentracji ma charakter priorytetowy. Dotych-
czas radykalnie zmniejszono ilość cukrowni w rejo-
nie zachodniopomorskim, pomorskim oraz lubelsko-
-zamojskim. Natomiast w rejonie kujawsko-mazo-
wieckim pracują cztery cukrownie (Nakło, Krusz-
wica, Brześć Kujawski, Dobrzelin), zatem oczywista
jest konieczność restrukturyzacji w tym rejonie.
Uwzględniając fakt, iż Cukrownia Kruszwica posia-
da największe moce przerobowe ze wszystkich cu-
krowni tego rejonu, oraz zrealizowane inwestycje
rozwojowe przewiduje się docelowe jej funkcjonowa-
nie. Moce przerobowe, korzystna lokalizacja oraz
zrealizowane inwestycje w Cukrowni Nakło są prze-
słankami uniemożliwiającymi przeznaczenie jej do
demontażu.
Rada nadzorcza spółki (uchwała nr 86/V/2008
625 z dnia 17 marca 2008 r.) pozytywnie zaopinio-
wała powyżej przedstawiony projekt planu restruk-
turyzacji KSC SA.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie czasu pracy pracowników
handlu detalicznego w soboty i niedziele (2739)
Odpowiadając na interpelację pana posła Bogda-
na Bojki przekazaną przez Pana Marszałka przy pi-
śmie z dnia 29 kwietnia br., znak: SPS-023-2739/08,
dotyczącą czasu pracy pracowników handlu deta-
licznego w soboty i w niedziele, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
W swojej interpelacji pan poseł podnosi kwestię
rozbieżnych opinii prezentowanych przez inspekto-
rów Państwowej Inspekcji Pracy na tle regulacji
prawnych dotyczących zasad rekompensowania
pracownikowi pracy wykonywanej w soboty i nie-
dziele, kierując jednocześnie do ministra pracy
i polityki społecznej pytanie o przyczyny takiego
stanu rzeczy.
Pragnę nadmienić, że zgodnie z ustawą z dnia
13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy
inspekcja ta jest organem nadzoru i kontroli prze-
strzegania prawa pracy, w szczególności przepisów
i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, podlegają-
788
cym Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej. Minister
pracy i polityki społecznej nie ma zatem wpływu na
kształtowanie jednolitej wykładni obowiązujących
przepisów prawa pracy prezentowanej przez inspek-
torów pracy w trakcie podejmowanych przez nich
czynności służbowych.
Przechodząc do wątpliwości podniesionych w in-
terpelacji, związanych z rekompensowaniem pra-
cownikowi pracy wykonywanej w dniu wolnym z ty-
tułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy
(np. w sobotę) lub wykonywanej w niedzielę, pragnę
wyjaśnić, iż w mojej ocenie przepisy w tym zakresie
są precyzyjne i nie wymagają zmian.
Zgodnie z przepisem art. 1513 Kodeksu pracy
pracownikowi wykonującemu pracę w dniu wolnym
od pracy z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygo-
dnia pracy pracodawca jest obowiązany udzielić in-
nego dnia wolnego, w terminie uzgodnionym z pra-
cownikiem, przypadającym do końca bieżącego okre-
su rozliczeniowego. Udzielenie zamiennego dnia
wolnego od pracy powinno nastąpić niezależnie od
liczby godzin przepracowanych w dniu, który miał
być dla pracownika wolny z tytułu przeciętnie pię-
ciodniowego tygodnia pracy. Jeżeli w tzw. wolną so-
botę pracownik wykonywał pracę powyżej dobowej
normy czasu pracy, czyli powyżej 8 godzin, to w ta-
kim przypadku za godziny pracy nadliczbowej na
dobę powinien otrzymać wynagrodzenie wraz z do-
datkiem w wysokości 50% wynagrodzenia, niezależ-
nie od zamiennego dnia wolnego, rekompensującego
pracownikowi utratę jednego z dni wolnych z tytułu
przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy. Każdy
pracownik powinien bowiem w roku kalendarzo-
wym korzystać z odpowiedniej liczby dni wolnych
z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy.
Natomiast nieudzielenie pracownikowi zamien-
nego dnia wolnego od pracy do końca bieżącego
okresu rozliczeniowego powoduje, że praca przez
pierwsze 8 godzin w tzw. wolną sobotę może spowo-
dować przekroczenie średniotygodniowej normy cza-
su pracy, co w konsekwencji zobowiązuje pracodaw-
cę do wypłaty pracownikowi normalnego wynagro-
dzenia wraz z dodatkiem w wysokości 100% wyna-
grodzenia za każdą godzinę pracy nadliczbowej
przekraczającej 40-godzinną tygodniową normę cza-
su pracy.
Jak z powyższego wynika, przepisy Kodeksu pra-
cy nie pozostawiają pracodawcy swobody w wyborze
formy rekompensaty za pracę wykonywaną w tzw.
wolną sobotę. Zasadą jest udzielenie w takim przy-
padku innego, zamiennego dnia wolnego od pracy,
w możliwie krótkim terminie. Dopiero w przypadku
gdy w praktyce nie dojdzie do udzielenia takiego
dnia do końca bieżącego okresu rozliczeniowego, po-
wstaje obowiązek pracodawcy wypłaty wynagrodze-
nia wraz z dodatkiem za pracę w godzinach nadlicz-
bowych z tytułu przekroczenia średniotygodniowej
normy czasu pracy.
Rekompensowanie pracy wykonywanej przez pra-
cownika w niedziele jest natomiast uregulowane
przepisami art. 15111 Kodeksu pracy. Zasadą jest, że
za pracę w niedzielę, niezależnie od liczby przepra-
cowanych godzin, pracownik powinien otrzymać
inny dzień wolny od pracy w okresie 6 dni kalenda-
rzowych poprzedzających lub następujących po ro-
boczej niedzieli. W przypadku niewykorzystania
dnia wolnego w tym terminie pracownikowi przy-
sługuje inny dzień wolny do końca bieżącego okresu
rozliczeniowego. Jeżeli nie ma możliwości udzielenia
takiego dnia, pracodawca jest obowiązany wypłacić
pracownikowi za każdą godzinę pracy w niedzielę
oprócz normalnego wynagrodzenia dodatek w wyso-
kości 100% wynagrodzenia. Taka rekompensata fi-
nansowa równoważy pracownikowi brak dnia wol-
nego od pracy, który powinien być udzielony w za-
mian za wykonywanie pracy w niedzielę.
Odrębną natomiast kwestią jest wypłacenie pra-
cownikowi dodatku z tytułu pracy w godzinach nad-
liczbowych, jeżeli przypada ona w niedzielę. Za każ-
dą godzinę pracy powyżej dobowej normy czasu pra-
cy, czyli powyżej 8 godzin, pracownik powinien
otrzymać dodatek w wysokości 50% wynagrodzenia,
jeżeli niedziela była jego dniem pracy zgodnie z har-
monogramem, lub w wysokości 100% wynagrodze-
nia, jeżeli niedziela miała być dla pracownika dniem
wolnym od pracy. W określonych przypadkach pra-
cownikowi przysługuje także dodatek do wynagro-
dzenia z tytułu przekroczenia średniotygodniowej
normy czasu pracy. Taka sytuacja wystąpi, jeżeli
pracodawca, naruszając przepisy o czasie pracy, nie
udzieli pracownikowi dnia wolnego od pracy w za-
mian za wykonywanie pracy w niedzielę. Wówczas
wykonywanie pracy w niedzielę przez pierwsze 8 go-
dzin może spowodować przekroczenie średniotygo-
dniowej normy czasu, co oznacza obowiązek wypła-
ty pracownikowi dodatku w wysokości 100% wyna-
grodzenia za każdą godzinę pracy nadliczbowej.
Także zatem w przypadku wykonywania przez
pracownika pracy w niedzielę przepisy Kodeksu pra-
cy nie pozostawiają pracodawcy wyboru formy re-
kompensaty takiej pracy, zobowiązując pracodawcę
do udzielenia pracownikowi innego dnia wolnego od
pracy. Każdy bowiem pracownik, niezależnie od sys-
temu i rozkładu czasu pracy, a także rodzaju wyko-
nywanej pracy, powinien korzystać z odpowiedniej
liczby dni wolnych od pracy w ciągu roku kalenda-
rzowego odpowiadającej liczbie niedziel i świąt wy-
stępujących w danym roku.
Odnosząc się do treści interpelacji pana posła
Bogdana Bojki, chciałabym także nadmienić, iż wy-
konywanie pracy w placówkach handlowych w świę-
ta jest niedozwolone. Taki zakaz obowiązuje od dnia
26 października 2007 r. na podstawie przepisów
ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy
– Kodeks pracy (Dz. U. Nr 176, poz. 1239).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych
oraz rozporządzenia ministra polityki
społecznej z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie
rodzinnego wywiadu środowiskowego, w celu
oddzielenia statusu bezrobotnego od prawa
do bezpłatnej opieki zdrowotnej
oraz odstąpienia od konieczności wydawania
zaświadczeń potwierdzających pozostawanie
w ewidencji bezrobotnych
i poszukujących pracy (2740)
Odpowiadając na pismo z dnia 29 kwietnia br.,
znak: SPS-023-2740/08, przekazujące interpelację
posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zmiany przepisów ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków
publicznych oraz rozporządzenia ministra polityki
społecznej z 19 kwietnia 2005 r. w sprawie rodzinne-
go wywiadu środowiskowego, uprzejmie informuję:
Obecnie obowiązujące przepisy określają, że świad-
czenia opieki zdrowotnej, poza nielicznymi wyjątka-
mi, przysługują obywatelom posiadającym tytuł do
ubezpieczenia zdrowotnego. Podstawą do tego tytu-
łu jest odprowadzanie składek na ubezpieczenie
zdrowotne. Zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 24 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) obowiązkowi ubez-
pieczenia zdrowotnego podlegają bezrobotni niepod-
legający obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego
z innego tytułu. Postulowana przez panów posłów
Fiedlera i Nowaka nowelizacja ww. ustawy (będącej
w kompetencji Ministerstwa Zdrowia i Ministerstwa
Finansów) musiałaby zakładać albo całkowitą zmia-
nę zasad finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
– bez konieczności obowiązkowego ubezpieczenia;
lub należałoby znaleźć inne rozwiązanie sposobu
opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne za
osoby niepracujące niepodlegające obowiązkowi ubez-
pieczenia zdrowotnego z innego tytułu. W pierwszym
przypadku byłaby to całkowita przebudowa istnieją-
cego obecnie systemu mająca znaczne skutki dla fi-
nansów państwa. Drugi przypadek wymaga znale-
zienia innego płatnika składek za wspomniane oso-
by w miejsce powiatowych urzędów pracy. Wymaga-
łoby to precyzyjnego określenia sytuacji, w których
budżet państwa finansowałby składki na ubezpie-
czenie zdrowotne za obywateli nieposiadających
żadnego innego tytułu do tego ubezpieczenia.
W ogromnej większości są to osoby niemające in-
nych środków utrzymania. Dlatego też bardzo czę-
sto korzystają one z pomocy społecznej. Ubocznym
skutkiem takiego rozwiązania może być zwiększe-
nie liczebności tej kategorii osób.
789
Zgodnie z art. 67 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospo-
litej Polskiej obywatel pozostający bez pracy nie
z własnej woli i niemający innych środków utrzyma-
nia ma prawo do zabezpieczenia społecznego, które-
go zakres i formy określa ustawa. W przypadku osób
bezrobotnych bez prawa do zasiłku dla bezrobot-
nych ustawą wypełniającą dyspozycję art. 67 ust. 2
Konstytucji RP jest ustawa z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.).
Dlatego uzyskiwanie przez ośrodki pomocy spo-
łecznej informacji na temat posiadania przez osoby
ubiegające się o pomoc statusu osoby bezrobotnej
jest niezbędne do właściwej oceny sytuacji życiowej
i ekonomicznej klienta oraz prawidłowego wypeł-
niania obowiązku państwa w stosunku do swoich
obywateli.
Ponadto informuję, że ustawa o pomocy społecz-
nej posiada mechanizm pozwalający na identyfika-
cję w systemie pomocy społecznej osób bezrobot-
nych, które nie podejmują żadnej aktywności zawo-
dowej, a jedynie rejestrują się w powiatowych urzę-
dach pracy dla uzyskania statusu osoby bezrobotnej
celem uzyskiwania świadczeń z pomocy społecznej.
Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej
nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, in-
nej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub
wykonywania prac społecznie użytecznych, o któ-
rych mowa w przepisach o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić podstawę
do odmowy przyznania świadczenia, uchylenia de-
cyzji o przyznaniu świadczenia lub wstrzymania
świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Rów-
nież ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.) zawiera w art. 33
ust. 4 mechanizmy pozwalające na pozbawianie sta-
tusu bezrobotnego osoby, które nie są zainteresowa-
ne podjęciem zatrudnienia, innej pracy zarobkowej
czy przekwalifikowaniem.
Obecnie gdy sytuacja Funduszu Pracy jest dobra,
powiatowe urzędy pracy posiadają możliwość sku-
tecznej aktywizacji zawodowej osób bezrobotnych.
Ponadto wyraźny spadek poziomu bezrobocia stwa-
rza duże potencjalne możliwości wzrostu zatrudnie-
nia, a pośrednio wyraźnego ograniczenia rejestracji
w urzędach pracy osób zainteresowanych wyłącznie
korzystaniem z bezpłatnej opieki zdrowotnej oraz
świadczeniami z pomocy społecznej, a nie aktywiza-
cją zawodową.
Jednocześnie informuję, że obecnie trwają anali-
tyczne prace wewnątrzresortowe rozważające przy-
jęcie innego sposobu finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej, jak też nad możliwościami uproszczenia
procedur przekazywania informacji pomiędzy ośrod-
kami pomocy społecznej a powiatowymi urzędami
pracy, w zakresie niezbędnym do prawidłowego wy-
pełniania zadań przypisanych tym instytucjom.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
790

Odpowiedź z powodu różnych wartości powyższych wskaźni-

sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Żylińskiego
ków. Taka sytuacja ma miejsce w powiecie iławskim
w przypadku miasta i gminy Zalewo, miasta i gminy
Susz oraz miasta i gminy Kisielice. Poniższa tabela
przedstawia dane, na podstawie których wyliczono
kwotę dotacji dla powyższych gmin.

w sprawie podziału dotacji na stypendia

i zasiłki szkolne (2743) Ogółem Liczba Liczba osób Kwota
liczba osób dzieci otrzymujących dotacji
Nazwa Wskaźnik G
na terenie w wieku w 2006 r. (styczeń–
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na gminy
gminy 6–18 lat zasiłki
2007
–czerwiec
interpelację pana posła Adama Żylińskiego (SPS- (2006 r.) (C 2006) okresowe 2008 r.)
-023-2743/08) w sprawie podziału dotacji na stypen-
dia i zasiłki szkolne, uprzejmie wyjaśniam: Zalewo 6991 1255 177 651,15 83 683
1. Zgodnie z ustawą z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, Susz 12 765 2461 768 498,66 509 204
z póżn. zm.) udzielanie świadczeń pomocy mate-
rialnej o charakterze socjalnym jest zadaniem wła-
snym gminy, na realizację którego gmina otrzymu- Kisielice 6217 1255 123 428,84 99 292

je dofinansowanie w postaci dotacji celowej z bu-

dżetu państwa. Powyższe zestawienie wskazuje, że wymienione
Zasady naliczania wysokości dotacji na dofinan- gminy charakteryzuje różna wartość zmiennych
sowanie stypendiów i zasiłków szkolnych są jawne, stosowanych do naliczania kwoty dotacji. Uwzględ-
czytelne i jednakowe dla wszystkich gmin. Precy- niając powyższe różnice, należy przyjąć, że porów-
zyjnie określa je rozporządzenie ministra edukacji nywanie gmin pod względem kwoty dotacji jest za-
narodowej i sportu z dnia 22 lutego 2005 r. w spra- sadne jedynie w przypadku, kiedy wszystkie zmien-
wie terminów przekazywania dotacji celowej gmi- ne są podobnej wielkości.
nom na dofinansowanie świadczeń pomocy mate- Dotacja celowa na realizację stypendiów i zasił-
rialnej o charakterze socjalnym oraz sposobu usta- ków szkolnych nie rozwiązuje wszystkich proble-
lania wysokości tej dotacji (Dz. U. Nr 36, poz. 319). mów uczniów zamieszkałych na terenie danej gmi-
Całość środków rozdzielana jest zgodnie z powyż- ny. Dlatego przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r.
szym rozporządzeniem, w związku z powyższym o systemie oświaty zobowiązują gminy do przygoto-
nie ma możliwości zwiększania dotacji dla wybra-
wania gminnych regulaminów przyznawania pomo-
nych gmin.
cy materialnej dla uczniów, finansowanej z budżetu
Zgodnie z cytowanym rozporządzeniem kwota
państwa. Celem regulaminu jest optymalizacja wy-
dotacji naliczana jest za pomocą algorytmu, który
korzystania przyznanych na te stypendia środków
zawiera następujące zmienne:
budżetowych. Odpowiednio skonstruowany gminny
— liczba osób zameldowanych na terenie gminy,
regulamin jest narzędziem umożliwiającym jak naj-
— liczba dzieci w wieku 6–18 lat,
bardziej efektywny podział dostępnych środków fi-
— liczba osób, którym przyznawano zasiłki okre-
nansowych na pomoc uczniom w celu wyrównywa-
sowe,
nia ich szans edukacyjnych.
— wskaźnik dochodów podatkowych na jednego
2. Odwołania jednostek samorządu terytorialne-
mieszkańca w gminie (G).
go dotyczące kwoty przyznanej dotacji rozpatrywa-
Przy wyliczaniu kwot dotacji dla poszczególnych
ne będą jedynie w przypadku udokumentowania po-
gmin bierze się także pod uwagę kwotę, jaka została
myłki zaistniałej przy przekazywaniu danych z urzę-
zarezerwowana w budżecie państwa na dofinanso-
dów wojewódzkich.
wanie wypłaty stypendiów i zasiłków szkolnych na
dany rok. Z poważaniem
Liczba osób pobierających zasiłki okresowe zo-
stała włączona jako zmienna do algorytmu wylicza- Sekretarz stanu
nia dotacji po konsultacjach z Ministerstwem Pracy Krystyna Szumilas
i Polityki Społecznej. Wartość ta została wskazana
jako mierzalny wskaźnik najlepiej odzwierciedlający
złą sytuację materialną mieszkańców danej gminy. Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Zmienne do wyliczenia kwoty dotacji dla gmin
Ministerstwo Edukacji Narodowej otrzymuje z od-
powiednich wydziałów urzędów wojewódzkich, GUS
oraz Ministerstwa Finansów.
Wyliczone w ten sposób kwoty dotacji dla po-
szczególnych gmin województwa są zróżnicowane

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Żylińskiego
w sprawie zakazu stosowania
do produkcji pasz roślin
genetycznie zmodyfikowanych (2744)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do interpelacji
Pana Posła Adama Żylińskiego, przesłanej przy pi-
śmie znak: SPS-023-2744/08 z dnia 29 kwietnia
2008 r., uprzejmie informuję, że zakaz wytwarza-
nia, wprowadzania do obrotu i stosowania w żywie-
niu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowanych
oraz organizmów genetycznie zmodyfikowanych
przeznaczonych do użytku paszowego został wpro-
wadzony na ostatnim etapie prac parlamentarnych
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045).
Zakaz ten został wprowadzony na podstawie
„Ramowego stanowiska Polski dotyczącego organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych (GMO)”, które
zostało przyjęte przez Radę Ministrów na posiedze-
niu w dniu 7 marca 2006 r.
W ramowym stanowisku rząd opowiedział się
przeciwko wprowadzeniu do obrotu pasz genetycz-
nie modyfikowanych oraz przeciwko prowadzeniu
upraw genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rze-
paku, buraka cukrowego, ziemniaka i soi. Jednocze-
śnie dopuszczono możliwość importu żywności ge-
netycznie modyfikowanej pod warunkiem wyraźne-
go jej oznakowania i bez możliwości dalszego jej
przetwarzania w Polsce.
Należy zaznaczyć, że wprowadzając zakaz wy-
twarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowa-
nych, Polska nie może ograniczyć napływu żywno-
ści z państw członkowskich jak i z krajów trzecich,
w tym produktów pochodzenia zwierzęcego uzyska-
nych lub od zwierząt karmionych paszami GM, co
w znaczący sposób zagraża interesom polskich pro-
ducentów, szczególnie drobiu i trzody chlewnej. Po-
nadto zakaz ten jest sprzeczny z obowiązującym
prawem wspólnotowym, szczególnie z rozporządze-
niem (WE) nr 1829/2003 w sprawie genetycznie
zmodyfikowanej żywności i paszy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
rolnictwa i rozwoju wsi przedłożył Radzie Ministrów
projekt ustawy o zmianie ustawy o paszach, który
przesuwa do dnia 1 stycznia 2012 r. termin wejścia
w życie zakazu wytwarzania, wprowadzania do ob-
rotu i stosowania w żywieniu zwierząt pasz gene-
tycznie zmodyfikowanych oraz organizmów gene-
tycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do użyt-
ku paszowego.
Przesunięcie terminu wejścia w życie zakazu okre-
ślonego w art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 22 lipca
791
2006 r. o paszach, a nie jego całkowite uchylenie jest
wyrazem ostrożnego stanowiska Polski w odniesieniu
do stosowania GMO, a równocześnie pozwala na za-
chowanie konkurencyjnej pozycji krajowym producen-
tom żywności zarówno na rynku krajowym, jak i na
rynkach zagranicznych.
Na posiedzeniu w dniu 12 maja 2008 r. Rada
Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie usta-
wy o paszach.
Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawie
uchwały nr 306/2007 Rady Ministrów z dnia 20 grud-
nia 2007 r. w sprawie zmiany programu wieloletnie-
go pod nazwą „Biologiczne, środowiskowe i techno-
logiczne uwarunkowania rozwoju produkcji zwie-
rzęcej” w instytutach nadzorowanych przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi, tj. w Instytucie Zoo-
techniki – PIB w Balicach koło Krakowa oraz w Pań-
stwowym Instytucie Weterynaryjnym – PIB w Pu-
ławach, zostaną przeprowadzone w latach 2008–
–2010 badania dotyczące m.in. „Wpływu pasz GMO
na produkcyjność i zdrowotność zwierząt, transfer
transgenicznego DNA w przewodzie pokarmowym
oraz jego retencję w tkankach i produktach żywno-
ściowych pochodzenia zwierzęcego”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Adama Żylińskiego
w sprawie porozumienia zawartego
pomiędzy stroną rządową
a Krajowym Komitetem
Protestacyjno-Strajkowym Kolejarzy
dotyczącego rozwiązań emerytalnych kolejarzy
(2745)
W związku z interpelacją pana Adama Żylińskie-
go, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia br., znak: SPS-
-023-2745/08, w sprawie porozumienia pomiędzy
stroną rządową a Krajowym Komitetem Protesta-
cyjno-Strajkowym Kolejarzy, dotyczącego rozwią-
zań emerytalnych dla kolejarzy, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w dniu 14 maja 2008 r. przesła-
ło do uzgodnień międzyresortowych i z partnerami
społecznymi projekt ustawy o emeryturach pomo-
stowych. Przygotowany projekt jest wyrazem reali-
zacji założeń reformy systemu ubezpieczeń społecz-
792
nych co do stopniowej likwidacji możliwości wcze-
śniejszego przejścia na emeryturę oraz zapowiedzi
zawartej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z póź zm.).
Projekt jest dostępny w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej na stronie internetowej ministerstwa: www.
mps.gov.pl.
Likwidacja możliwości wcześniejszego przecho-
dzenia na emeryturę przez niektóre grupy zawodo-
we uzasadniona jest także faktem, że wprowadzone
w 1983 r. przepisy regulujące te kwestie (rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników za-
trudnionych w szczególnych warunkach lub w szcze-
gólnym charakterze – Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43,
z późn. zm.) po upływie ponad dwudziestu pięciu lat,
wobec szybkiego rozwoju technologii, w wielu przy-
padkach stały się nieaktualne i anachroniczne.
Zgodnie z propozycjami projektu prawo do emery-
tury pomostowej będzie przysługiwało ubezpieczone-
mu, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed
dniem 1 stycznia 1969 r.;
2) przed dniem 1 stycznia 1999 r. był zatrudnio-
ny na stanowiskach i przy pracach wymienionych
w ww. rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze;
3) wykonywał pracę wymienioną w wykazie ro-
dzajów prac w szczególnych warunkach lub w wyka-
zie prac o szczególnym charakterze, stanowiących
załącznik do ustawy;
4) ma okres pracy w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej
15 lat;
5) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony
na zasadach określonych w art. 5–11 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej
20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;
6) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat
dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;
7) nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy.
W projekcie ustawy dla niektórych ubezpieczo-
nych wykonujących pracę w szczególnych warun-
kach lub o szczególnym charakterze (np. prace ry-
baków morskich, pilotów statków powietrznych)
przewidziano jednak obniżenie wymagań związa-
nych z wiekiem i szczególnym stażem pracy, od któ-
rych będzie zależało nabycie prawa do emerytury
pomostowej.
Dodać należy, że zgodnie z postanowieniami pro-
jektu za pracowników wykonujących prace w szcze-
gólnych warunkach lub o szczególnym charakterze
uważać się będzie również prace pracowników wy-
konujących przed dniem wejścia w życie ustawy o eme-
ryturach pomostowych (tj. przed dniem 1 stycznia
2009 r.), w pełnym wymiarze czasu pracy, prace
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emery-
turach i rentach z FUS.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej, przygotowując projekt o emerytu-
rach pomostowych, stało na stanowisku, że emery-
tury pomostowe powinny być wypłacane osobom
pracującym w najtrudniejszych warunkach, które
nie mogą być w żaden sposób usunięte przez praco-
dawcę, lub wykonującym prace, w której odpowiada-
ją za bezpieczeństwo innych osób i które wymagają
największej sprawności psychofizycznej. O świadcze-
niach wynikających z ustawy o emeryturach pomo-
stowych powinny zatem decydować jedynie kryteria
medyczne i względy związane z zapewnieniem bez-
pieczeństwa publicznego. O prawie do emerytury
pomostowej nie powinny natomiast decydować wzglę-
dy natury politycznej.
Z tego powodu zarówno wykaz rodzajów prac
w szczególnych warunkach, jak wykaz prac o szcze-
gólnym charakterze opracowany został na podsta-
wie raportu Komisji Ekspertów Medycyny Pracy po-
wołanej w 1998 r. W jej skład weszli przedstawiciele
Centralnego Instytutu Ochrony Pracy, Instytutu
Medycyny Pracy w Łodzi, Instytutu Medycyny Mor-
skiej i Tropikalnej, Instytutu Medycyny Pracy i Zdro-
wia Środowiskowego w Sosnowcu. Ponadto członko-
wie komisji współpracowali z wieloma ekspertami
z dziedziny medycyny pracy. Trzeba wyraźnie pod-
kreślić, że w swoich pracach komisja kierowała się
wyłącznie kryteriami medycznymi oraz kryteriami
wchodzącymi w zakres ochrony pracy.
Komisja nie stworzyła wykazu stanowisk pracy,
ponieważ pracownicy wykonujący taki sam zawód
w różnych zakładach pracy mogą wykonywać prace
o różnej intensywności i w różnych warunkach śro-
dowiska. Określone zostały jedynie kryteria kwalifi-
kacji rodzajów prac jako prac wykonywanych w szcze-
gólnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Nowe wykazy rodzajów prac zastąpiły opracowane
ponad 25 lat temu wykazy stanowisk pracy, które
w związku z postępem technologicznym i zmianami
w gospodarce stały się nieaktualne.
Projektowaną ustawą o emeryturach pomosto-
wych zostali objęci również kolejarze. W myśl pro-
jektu prawo do emerytury pomostowej będzie
przysługiwało kolejarzom, jeżeli ukończą wiek co
najmniej 55 lat (w wypadku kobiet) lub 60 lat
(w wypadku mężczyzn), będą posiadali okres co
najmniej 15 lat pracy wykonywanej w pełnym wy-
miarze czasu pracy, wymienionej w wykazie prac
o szczególnym charakterze, stanowiącym załącz-
nik nr 2 do ustawy oraz spełnią pozostałe ww. wa-
runki, od których zależy nabycie prawa do emery-
tury pomostowej.
Zgodnie z nowym wykazem prac o szczególnym
charakterze za prace o szczególnym charakterze
wykonywane przez kolejarzy zostały uznane prace
maszynistów pojazdów trakcyjnych w transporcie
publicznym i prace wykonywane przez pracowników
zatrudnionych bezpośrednio przy ustawianiu drogi

pociągu. Prace te są wykonywane na następujących
stanowiskach pracy wyszczególnionych we wskaza-
nym przez pana posła Porozumieniu między Stroną
Rządową a Krajowym Komitetem Protestacyjno-
-Strajkowym, zawartym w dniu 11 czerwca 2007 r.:
dyżurny ruchu, maszynista instruktor, maszynista
pojazdów trakcyjnych, maszynista wieloczynnościo-
wych i ciężkich maszyn do kolejowych robót budow-
lanych i kolejowej sieci trakcyjnej, nastawniczy, po-
mocnik maszynisty pojazdów trakcyjnych. Należy
dodać, że do prac o szczególnym charakterze wyko-
nywanych przez kolejarzy zostały zaliczone również
te, które należą do prac monterów napowietrznych
linii elektroenergetycznych, zatrudnionych bezpo-
średnio przy usuwaniu awarii.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Żylińskiego
w sprawie opóźnień w refundacji wydatków
poniesionych przez beneficjentów
Zintegrowanego Programu Operacyjnego
Rozwoju Regionalnego realizowanego
w ramach wsparcia z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego
i Europejskiego Funduszu Społecznego (2746)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm pana Adama Żylińskiego
przekazaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r.
(znak SPS-023-2746/08) w sprawie opóźnień w re-
fundacji wydatków poniesionych przez beneficjen-
tów Zintegrowanego Programu Operacyjnego Roz-
woju Regionalnego, realizowanego w ramach wspar-
cia z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalne-
go i Europejskiego Funduszu Społecznego, uprzej-
mie informuję, co następuje:
Finansowanie programów przez Komisję Euro-
pejską odbywa się na zasadzie refundacji. Dlatego
sprawą o zasadniczym znaczeniu jest sprawny sys-
tem przesyłania wniosków o refundację do Komisji
Europejskiej, co bezpośrednio wpływa na tempo
otrzymywania środków finansowych pozwalających
na dokonywanie płatności dla beneficjentów. Ponie-
waż Zintegrowany Program Operacyjny Rozwoju
Regionalnego, ze względu na swoją specyfikę (zarzą-
dzany centralnie program przeznaczony dla regio-
nów) jest programem, w którym przyjęty został sto-
sunkowo skomplikowany system wdrażania, proces
przesyłania dokumentów pomiędzy poszczególnymi
793
instytucjami jest czasochłonny. Instytucje te zobo-
wiązane są bowiem do dokładnego weryfikowania
wniosków otrzymanych od beneficjentów oraz in-
nych instytucji uczestniczących w procesie wdraża-
nia, dokonywania kontroli, agregowania danych fi-
nansowych itd., zanim wnioski te będą mogły osta-
tecznie zostać przekazane przez instytucję płatniczą
w Ministerstwie Finansów do Komisji Europejskiej.
Należy zwrócić uwagę, że Komisja Europejska przed
przekazaniem środków również dokonuje weryfika-
cji wniosków, co dodatkowo wydłuża okres pomię-
dzy dokonaniem wydatku przez beneficjenta a otrzy-
maniem przez niego refundacji.
Zbyt wolne tempo przekazywania wniosków o płat-
ność do Ministerstwa Finansów – w szczególności bio-
rąc pod uwagę opóźnienie przygotowania całego syste-
mu i kumulowanie płatności w końcowym okresie
wdrażania w latach 2007–2008 – spowodowało zabu-
rzenia w płynności finansowej programów, mimo że
minister finansów przekazuje wszystkie otrzymane
wnioski o refundację do KE na bieżąco.
Niemniej działania podjęte przez ministra finan-
sów w pierwszym kwartale tego roku doprowadziły
do skutecznego wyeliminowania problemów z płyn-
nością finansową na kontach programowych. W chwi-
li obecnej nie ma zatem zagrożenia utraty płynno-
ści, a płatności do poszczególnych instytucji realizo-
wane są w sposób zapewniający prawidłową realiza-
cję programu i poszczególnych projektów.
Ponadto pragnę poinformować, iż od początku
2008 r. dla woj. warmińsko-mazurskiego zostały
przekazane środki w wysokości 23 445 204,05 EUR,
co jest obecnie kwotą wystarczającą do zrealizowa-
nia niezbędnych płatności na rzecz beneficjentów
realizujących projekty w tym województwie.
Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, iż
instytucja zarządzającą ZPORR zapewniła, iż prze-
kazuje regularnie i bez zbędnej zwłoki do instytucji
płatniczej w Ministerstwie Finansów wnioski o prze-
kazywanie środków na realizację bieżących płatno-
ści celem zapewnienia płynności finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
794
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Neumanna
w sprawie strategii rozwoju
elektrowni wiatrowych (2748)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Sławomira Neumanna, posła na
Sejm RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2748/08,
w sprawie opodatkowania elektrowni wiatrowych,
uprzejmie informuję.
Zakres przedmiotowy podatku od nieruchomości
określa art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.
o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 121, poz. 844, ze zm.). Na podstawie pkt 3 tego
przepisu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomo-
ści podlegają budowle lub ich części związane z pro-
wadzeniem działalności gospodarczej.
Pojęcie budowli zostało zdefiniowane w art. 1a
ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,
na podstawie którego budowlą jest obiekt budowlany
w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego niebę-
dący budynkiem lub obiektem małej architektury,
a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepi-
sów Prawa budowlanego związane z obiektem bu-
dowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania
obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Budowla w ustawie podatkowej została zdefinio-
wana przez odesłanie do przepisów ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 3 tej
ustawy pod pojęciem budowli należy rozumieć każ-
dy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiek-
tem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie
kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepu-
sty, sieci techniczne, wolno stojące maszty anteno-
we, wolno stojące trwale związane z gruntem urzą-
dzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (forty-
fikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wol-
no stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia
techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska od-
padów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporo-
we, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych,
sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmenta-
rze, pomniki, a także części budowlane urządzeń
technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elek-
trowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz funda-
menty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod
względem technicznym części przedmiotów składa-
jących się na całość użytkową.
Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości
podlegają zatem jedynie części budowlane elektrow-
ni wiatrowych, jako odrębne pod względem tech-
nicznym części przedmiotów składających się na ca-
łość użytkową.
Powyższe jest zgodne ze stanowiskiem ministra
infrastruktury zawartym w pismach z dnia 29 lipca
2005 r., znak: RZL/AM/Inn/023/219/05, oraz z dnia
19 września 2005 r., znak: RZL/AM/Inn/023/219b/
05, w myśl którego „za budowlę nie można uznać
całej elektrowni wiatrowej, a jedynie jej części bu-
dowlane (takie jak fundamenty, maszty, słupy), jako
odrębne pod względem technicznym części przed-
miotów składających się na całość użytkową. Nato-
miast urządzenia i instalacje technologiczne prze-
kształcające energię wiatru w energię mechaniczną
przekazywaną do generatora, takie jak: wirniki z ło-
patkami, generator, skrzynia biegów, komputer ste-
rujący, transformator, rozdzielnia elektryczna, in-
stalacja alarmowa, instalacja zdalnego sterowania
– nie są obiektami budowlanymi (tu: budowlą) ani
urządzeniami budowlanymi w rozumieniu przepi-
sów Prawa budowlanego, a jedynie stanowią wypo-
sażenie techniczno-technologiczne elektrowni”.
W związku z tym, że od 2003 r. budowla jest zde-
finiowana w ustawie o podatkach i opłatach lokal-
nych poprzez odwołanie do Prawa budowlanego, nie
ma podstawy do klasyfikowania budowli zgodnie
z przepisami o amortyzacji. Nie przewiduje się za-
tem zmian przepisów podatku od nieruchomości
w zakresie opodatkowania elektrowni wiatrowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie infrastruktury przeciwpowodziowej
środkowej Odry (2749)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Cebuli, przekazaną
przy piśmie znak: SPS-023-2749/08 z dnia 5 maja
2008 r. w sprawie infrastruktury przeciwpowodzio-
wej środkowej Odry, poniżej przedstawiam następu-
jące informacje.
Wały przeciwpowodziowe znajdują się w admini-
stracji wojewódzkich zarządów melioracji i urządzeń
wodnych, a nie jednostek podległych ministrowi śro-
dowiska.
W ustawie z dnia 6 lipca 2001 o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Program dla Odry – 2006”,
w którym zbilansowane są różne działania służące
głównie ochronie przed powodzią, jest wyszczególnio-

ne działanie pn. „Naprawa i modernizacja wałów w do-
rzeczu Odry wraz z Wartą”. W harmonogramie, stano-
wiącym załącznik nr 3 do ww. ustawy, są również za-
planowane środki na realizację tego zadania.
Program wieloletni „Program dla Odry – 2006”
realizowany jest przez Radę Ministrów, która usta-
nowiła swojego pełnomocnika ds. programu. Jest
nim wojewoda dolnośląski. Pełną informację o reali-
zacji zadań zbilansowanych w programie wielolet-
nim można uzyskać u pełnomocnika
Minister środowiska, jako właściwy ds. środowi-
ska i gospodarki wodnej, realizuje znaczną część
działań objętych programem, lecz tylko w zakresie
właściwości swoich działów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie opłacania przez emerytów
składki emerytalnej i rentowej (2750)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
29 kwietnia br., znak: SPS-023-2750/08, interpela-
cję posła Janusza Dzięcioła w sprawie opłacania
przez emerytów składki emerytalnej i rentowej,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Kwestia obowiązku ubezpieczenia społecznego
pracowników została uregulowana w ustawie z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn.
zm.), zwanej dalej ustawą o systemie ubezpieczeń
społecznych. Konstrukcja systemu jest ukształtowa-
na tak, że składka emerytalna i rentowa jest niero-
zerwalna.
W myśl przepisów wskazanej ustawy obowiązko-
wo ubezpieczeniom społecznym podlegają osoby fi-
zyczne, które są pracownikami. Obowiązek ubezpie-
czenia istnieje bez względu na rodzaj umowy, tj. bez
względu na to, czy pracownik jest zatrudniony na
czas określony, nieokreślony, czy też na okres prób-
ny. Zawsze również pracownik będzie objęty obo-
wiązkiem ubezpieczeń społecznych bez względu na
wymiar czasu pracy. Z obowiązku tego nie zwalnia
również praca wykonywana na podstawie umowy
w dwóch lub więcej zakładach pracy. Przepis ten nie
wyłącza z ubezpieczenia pracowników, którzy mają
status emeryta lub rencisty.
Należy zauważyć, iż obowiązek opłacania skład-
ki od wynagrodzenia za pracę od wszystkich pra-
795
cowników jest wyrazem jednej z podstawowych za-
sad ubezpieczeń społecznych – solidaryzmu społecz-
nego. Wszyscy pracownicy gromadzą środki w Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę świad-
czeń z tego funduszu. Żaden pracownik nie może
być zwolniony z tego obowiązku, mimo że nie wszy-
scy zatrudnieni w jednakowej mierze skorzystają
z tych funduszy, a są i tacy, którzy nigdy z nich nie
skorzystają.
Wypada podkreślić, że do 1998 r. składki na ubez-
pieczenia społeczne pracowników opłacali w całości
pracodawcy z własnych środków. Od 1999 r. składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pokrywają
pracodawca i pracownik; początkowo w częściach
równych, później stopa procentowa składki na ubez-
pieczenie rentowe była – od 1 lipca 2007 r. – stopnio-
wo obniżana i od 1 stycznia 2008 r. wynosi 6% pod-
stawy wymiaru (w proporcjach odpowiednio: 1,5%
po stronie ubezpieczonego, a 4,5% po stronie płatni-
ka składek).
W związku z wprowadzeniem od 1999 r. obciąże-
nia pracowników częścią składek na ubezpieczenia
zostały wówczas podwyższone wszystkie wynagro-
dzenia pracownicze, tak aby potrącenia należnych
od pracowników składek nie spowodowały zmniej-
szenia wypłat wynagrodzeń.
Zasady wynagradzania pracowników nie przewi-
dują stawek wynagrodzeń nieobejmujących składek
na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej
przez pracownika. Sugerowane zwolnienie niektó-
rych pracowników z obowiązku ubezpieczeń emery-
talnego i rentowych oznaczałoby zwolnienie z obcią-
żenia częścią składek wynagrodzeń tych pracowni-
ków i w konsekwencji – nieuzasadnione zróżnicowa-
nie wynagrodzeń. Zgodnie bowiem z art. 78 Kodek-
su pracy wynagrodzenie za pracę powinno odpowia-
dać rodzajom pracy i wymaganym do niej kwalifika-
cjom, z uwzględnieniem ilości i jakości pracy. Nie
powinno być więc różnicowane z innych pozazawo-
dowych względów. Ponadto wyłączenie emerytów
i rencistów z ubezpieczenia mogłoby stwarzać za-
chętę dla pracodawcy do zatrudniania emerytów
i rencistów w miejsce osób, za które należy odprowa-
dzać składki, a co za tym idzie, prowadzić do nieuza-
sadnionego zróżnicowania szans na rynku pracy.
Jeżeli chodzi o sprawę składek rentowych, to
z funduszu rentowego są finansowane – oprócz rent
z tytułu niezdolności do pracy – także renty rodzin-
ne przysługujące uprawnionym członkom rodziny
w razie śmierci emeryta lub rencisty, dodatek do
renty rodzinnej dla sieroty zupełnej, dodatek pielę-
gnacyjny przysługujący emerytowi po ukończeniu
75 lat, jak również zasiłek pogrzebowy przysługują-
cy zarówno w razie śmierci ubezpieczonego, jak
i emeryta i rencisty lub członka jego rodziny.
Obowiązkowe ubezpieczenie emerytów i renci-
stów nie jest nową zasadą, ale powtórzeniem wcze-
śniejszych uregulowań. Uchylona ustawa z dnia
25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu
ubezpieczeń społecznych przewidywała w art. 4 ust. 1,
796
że ubezpieczeniu społecznemu podlegają wszyscy
pracownicy. W świetle poprzednio obowiązujących
przepisów za emeryta i rencistę będącego jednocze-
śnie pracownikiem pracodawca obowiązany był opła-
cać składkę na ubezpieczenie społeczne.
Poruszane kwestie były przedmiotem oceny Try-
bunału Konstytucyjnego, który wielokrotnie wyja-
śniał, że nie naruszają one zasad określonych w art.
2 i 32 konstytucji. Już w orzeczeniu z dnia 11 lutego
1992 r. (K 14/91) trybunał stwierdził, że „należnych
ubezpieczonemu świadczeń nie można uznać za
ekwiwalent własnego świadczenia w postaci składki
ubezpieczonego na FUS, zwłaszcza gdy się uwzględ-
ni, że w obecnym systemie finansowania emerytur
i rent istotną rolę pełnią dotacje budżetu państwa”.
Podkreślił też, że prawa do świadczeń z ubezpiecze-
nia społecznego nie można zaliczyć do praw obliga-
toryjnych. Stosunek ubezpieczeniowy nie jest we-
dług powszechnej opinii nauki prawa pełnym sto-
sunkiem zobowiązaniowym. Element wzajemności
nie występuje tutaj w postaci ścisłej zależności
świadczenia ubezpieczeniowego od uiszczenia
składki. Dopiero w modelu docelowym wysokość
bazowej emerytury zależeć będzie od wielkości
składek rejestrowanych na indywidualnym koncie.
Ciągle bowiem w pierwszym filarze systemu ubez-
pieczeń mamy do czynienia z zasadą solidarności
społecznej polegającą na wspólnym gromadzeniu
środków na wypadek zajścia określonych ryzyk
ubezpieczeniowych.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego (wyrok
z dnia 4 grudnia 2000 r. K 9/2000) obowiązkowe
ubezpieczenie emerytów i rencistów kontynuujących
określoną aktywność zawodową usprawiedliwia tak-
że konieczność realizacji konstytucyjnego prawa do
zabezpieczenia społecznego. Zapewnienie wszyst-
kim emerytom należnych świadczeń wypracowa-
nych w systemie ubezpieczeń społecznych opartym
na międzypokoleniowym porozumieniu powoduje,
że utrzymanie równowagi finansowej FUS ma do-
niosłe znaczenie dla stabilności obecnego systemu.
Cechą charakterystyczną ubezpieczenia społeczne-
go jest rozłożenie ciężaru świadczeń na szerszą zbio-
rowość osób objętych jego zakresem.
Usprawiedliwione jest zatem nałożenie obowiąz-
ku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opła-
canie składek nie zawsze znajdzie w pełni odzwier-
ciedlenie w zwiększonej wysokości przysługującego
świadczenia. Trybunał wskazał też, że nie ma powo-
du, dla którego osiągnięcie wieku emerytalnego i po-
bieranie świadczeń miałoby rodzić przywileje na
rynku pracy, naruszając zasady równej konkurencji
na tym rynku.
Dążenie do zapewnienia wszystkim jednakowego
dostępu do miejsc pracy może uzasadniać egzekwo-
wanie takich samych warunków zatrudnienia rów-
nież w stosunku do osób mających już ustalone pra-
wo do emerytury lub renty.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacja
nakładająca obowiązek ubezpieczenia emerytów
i rencistów prowadzących działalność zarobkową
w ramach określonego stosunku prawnego niewąt-
pliwie skutkuje równomiernym obciążeniem finan-
sowym pracodawców, a tym samym stwarza poten-
cjalnym pracownikom równe szanse zatrudnienia.
Z tego punktu widzenia stanowi realizację zasady
sprawiedliwości społecznej.
Z uwagi na powyższe nie znajduję uzasadnienia
do podejmowania działań w kierunku zmiany obo-
wiązującego stanu prawnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Pierzchały
w sprawie poselskiego projektu ustawy
o Straży Kolejowej (2751)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie nr SPS-023-2751/08 z dnia
29 kwietnia 2008 r. interpelację poseł Elżbiety Pierz-
chały w sprawie poselskiego projektu ustawy o Stra-
ży Kolejowej, uprzejmie informuję, że poprzedni po-
selski projekt ustawy o Straży Kolejowej, nad któ-
rym były prowadzone prace przez Sejm V kadencji,
uzyskał pozytywną opinię ministra transportu. Pro-
jekt ten był negatywnie oceniany przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji i ministra fi-
nansów. Pomimo kolejnych prób, przygotowanego
przez ministra transportu projektu pozytywnego
stanowiska rządu wobec ww. projektu ustawy nie
udało się uzgodnić z ministrem spraw wewnętrz-
nych i administracji.
W listopadzie 2007 r. grupa posłów Prawa i Spra-
wiedliwości złożyła na ręce marszałka Sejmu RP ko-
lejny projekt ustawy o Straży Kolejowej. Obecny pro-
jekt jest wersją przyjętą przez ówczesną Komisję In-
frastruktury, który oczekiwał na drugie czytanie.
Przygotowana przez nas pozytywna opinia o ww.
projekcie ustawy nie uzyskała akceptacji ministra
spraw wewnętrznych i administracji.
Minister spraw wewnętrznych i administracji,
odnosząc się do przedstawionych w projekcie ustawy
rozwiązań, zwraca uwagę na przyznanie Straży Ko-
lejowej możliwości podejmowania działań o charak-
terze operacyjno-rozpoznawczym oraz prowadzenia
postępowań przygotowawczych, w rozumieniu prze-
pisów ustawy Kodeks postępowania karnego. Reali-
zacja zadań w tym zakresie wygeneruje potrzebę za-

pewnienia szeregu długotrwałych szkoleń przy współ-
pracy z Policją.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
przedstawia również obawy dotyczące rozszerzenia
kręgu funkcjonariuszy uprawnionych do świadczeń
emerytalnych dla służb mundurowych. Wskazuje
przy tym, że obecna struktura wiekowa pracowni-
ków Straży Ochrony Kolei powoduje, iż znaczna ich
liczba może skorzystać w najbliższym czasie z eme-
rytur przysługujących służbom mundurowym. Sko-
rzystanie z tych uprawnień może stanowić znaczne
obciążenie finansowe nieprzewidziane w budżecie
państwa. Obawy dotyczą również wstąpienia Straży
Kolejowej we wszystkie stosunki prawne, których
przedmiotem była Straż Ochrony Kolei. Jednocze-
śnie minister spraw wewnętrznych i administracji
w ww. piśmie informuje, że powołał zespół, który
prowadzi prace analityczno-badawcze nad możliwo-
ścią włączenia Straży Ochrony Kolei do Policji.
W kwietniu 2008 r. przesłano nam opracowany
przez resort spraw wewnętrznych i administracji
dokument pt. „Propozycja rozwiązań w obszarze
bezpieczeństwa na terenach kolejowych oraz możli-
wych kierunków przekształceń instytucjonalnych
Straży Ochrony Kolei”. Proponowane w ww. doku-
mencie przejęcie przez Policję tylko części zadań wy-
konywanych przez Straż Ochrony Kolei oraz wpro-
wadzenie ustawowego obowiązku ochrony obszarów
i obiektów kolejowych przez wewnętrzne służby
ochrony tworzone przez spółki kolejowe, na podsta-
wie ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie
osób i mienia, w ocenie MI nie jest optymalnym roz-
wiązaniem. Tym bardziej, że realizacja powyższego
zadania przez Policję, wg ww. dokumentu, powinna
skutkować właściwym wzmocnieniem struktur eta-
towych Policji, a ich liczba nie powinna być niższa
od aktualnego stanu etatowego Straży Ochrony Ko-
lei (3466 osób). Natomiast ochrona obszarów i obiek-
tów kolejowych podobnie jak dziś byłaby obligatoryj-
na dla zarządcy infrastruktury i obciążałaby jego
koszty oraz wpływałaby na wysokość opłat za korzy-
stanie z infrastruktury kolejowej.
Mając jednak na względzie konieczność wypraco-
wania wspólnego stanowiska w odniesieniu do po-
selskiego projektu ustawy o Straży Kolejowej, w dniu
5 maja 2008 r. w MSWiA odbyło się spotkanie
z udziałem zastępcy komendanta głównego Policji.
Na spotkaniu zarówno podsekretarz stanu
w MSWiA, jak i komendant główny Policji potwier-
dzili obawy dotyczące rozszerzenia kręgu funkcjo-
nariuszy uprawnionych do świadczeń emerytalnych
dla służb mundurowych w przypadku przyjęcia ure-
gulowań proponowanych w poselskim projekcie
ustawy o Straży Kolejowej. Tym bardziej, że prawie
połowa funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei PKP
PLK SA kwalifikuje się na takie emerytury.
W ocenie Ministerstwa Infrastruktury ochrona
infrastruktury kolejowej oraz życia, zdrowia i mie-
nia na obszarze kolejowym, na dworcach i w pocią-
gach powinna należeć do wyspecjalizowanych for-
797
macji mundurowych, a nie do spółki prawa handlo-
wego, jaką są PKP Polskie Linie Kolejowe SA.
Finansowanie prawie 3,5 tys. Straży Ochrony
Kolei PKP PLK SA obciąża koszty tej spółki oraz
wpływa na wysokość opłat za korzystanie z infra-
struktury kolejowej, co powoduje, że zmniejsza się
konkurencyjność transportu kolejowego w stosunku
do transportu drogowego. Z kolei przejęcie przez Po-
licję prawie 3,5 tys. funkcjonariuszy Straży Ochro-
ny Kolei wymaga zapewnienia środków budżeto-
wych w wysokości co najmniej 170 mln zł rocznie.
Dlatego we wspólnej ocenie MI z MSWiA i KG
Policji temat ten wymaga rozstrzygnięcia politycz-
nego przez Radę Ministrów i takie działania zosta-
ną wspólnie podjęte.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie przepisów ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (2752)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 29 kwietnia 2008 r. dotyczące interpelacji po-
sła Stanisława Lamczyka w sprawie przepisów usta-
wy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów,
uprzejmie informuję.
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych, w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego nie może być
świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Od-
mienność tego świadczenia od świadczeń realizowa-
nych przez pomoc społeczną bardzo mocno akcento-
wali przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Ini-
cjatywy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz
Alimentacyjny.
Posłowie i senatorowie podnosili ponadto, opiera-
jąc się na opiniach pracowników ośrodków pomocy
społecznej, że nałożony na ośrodki pomocy społecz-
nej obowiązek realizacji świadczeń rodzinnych, za-
liczki alimentacyjnej, a w przyszłości świadczeń
z funduszu alimentacyjnego, uniemożliwia prawi-
dłową realizację zadań przypisanych pomocy spo-
łecznej, w szczególności pracy z rodzinami, osobami
wykluczonymi ze społeczeństwa bądź tym wyklu-
czeniem zagrożonymi.
798
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i Senacie oraz braku, do
niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze strony
samorządów wystąpienie z inicjatywą mającą na
celu zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz. 1378), zgodnie
z którym do załatwiania indywidualnych spraw
z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyjnego
rada gminy nie może upoważnić ośrodka pomocy
społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 18 mar-
ca 2008 r. i skierowany do Sejmu RP), jednak celem
nowelizacji jest jedynie dokonanie koniecznych zmian
o charakterze merytorycznym i redakcyjnym. Doty-
czy to doprecyzowania niektórych przepisów oraz
usunięcia oczywistych błędów, które znajdują się
w uchwalonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów, przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko wobec nowe-
lizacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż
prowadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia
prawa, nowelizacja ta ogranicza się więc do popra-
wek niezbędnych ze względu na prawidłowe wdroże-
nie ustawy w życie.
W związku z powyższym ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie
prac parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego, Piotra Waśki
i Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie uruchomienia przez Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi rządowego programu
zwalczania choroby Aujeszkyego (2753)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
panów posłów Macieja Orzechowskiego, Piotra Waś-
ki i Andrzeja Orzechowskiego w sprawie uruchomie-
nia programu zwalczania choroby Aujeszkyego,
przekazaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r.,
znak SPS-023-2753/08, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Uchwałą Rady Ministrów nr 83/2007 z dnia 9 maja
2007 r. w sprawie przyjęcia programu zwalczania
choroby Aujeszkyego u świń przyjęty został program
zwalczania choroby Aujeszkyego, a następnie prze-
słany został do Komisji Europejskiej z wnioskiem
o współfinansowanie.
Komisja Europejska zatwierdziła program decy-
zją 2007/782/WE z dnia 30 listopada 2007 r. zatwier-
dzającą roczne i wieloletnie programy krajowe oraz
wkład finansowy Wspólnoty w zakresie zwalczania,
kontroli i monitorowania niektórych chorób zwie-
rząt i chorób odzwierzęcych, przedstawione przez
państwa członkowskie na 2008 r. i lata następne
(Dz. Urz. UE L 155 z 30 kwietnia 2004 r., str. 90,
z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne
rozdz. 3, t. 46, str. 193, z późn. zm.).
Równocześnie od 2007 r. Inspekcja Weteryna-
ryjna i Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi pro-
wadziły przygotowania do rozpoczęcia realizacji
programu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w 2008 r.
Głównymi elementami przygotowań było prze-
prowadzenie szkoleń teoretycznych i praktycznych
dla lekarzy weterynarii prywatnej praktyki oraz
pracowników Inspekcji Weterynaryjnej, przeprowa-
dzenie akcji informacyjnych dla rolników i produ-
centów trzody chlewnej oraz rozwinięcie zaplecza
laboratoryjnego pod kątem przyszłych badań w kie-
runku choroby Aujeszkyego. Ważnym elementem
było również zaopatrzenie w niezbędny sprzęt po-
wiatowych inspektoratów weterynarii.
Akcja informacyjna dla rolników polegała na
rozdystrybuowaniu poprzez powiatowe inspektora-
ty weterynarii, ośrodki doradztwa rolniczego oraz
izby rolnicze przygotowanych przez Inspekcję Wete-
rynaryjną ulotek zawierających informacje o choro-
bie oraz o planowanym programie. Ponadto, w mia-
rę możliwości, ulotki były umieszczane w czasopi-
smach o tematyce rolniczej oraz w Internecie, m.in.
na stronach powiatowych i wojewódzkich inspekto-
ratów weterynarii. Przedstawiciele producentów i ho-
dowców trzody chlewnej uczestniczyli również w sym-
pozjach organizowanych przez poszczególnych woje-
wódzkich lekarzy weterynarii. W sympozjach tych
udział brali również przedstawiciele administracji
rządowej i samorządowej, Głównego Inspektoratu
Weterynarii, Państwowego Instytutu Weterynaryj-
nego – Państwowego Instytutu Badawczego w Puła-
wach, powiatowych inspektoratów weterynarii oraz
lekarzy weterynarii wolnej praktyki. Biura tereno-
we Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa informowały rolników o konieczności rejestracji
świń w systemie IRZ.
Ponadto w marcu br. przeprowadzono szkolenie
dla dyrektorów wojewódzkich ośrodków doradztwa
rolniczego w zakresie problematyki związanej z re-

alizacją programu zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń. Uczestnikom szkolenia wręczono płyty CD
z prezentacjami, aby ułatwić im przekazanie infor-
macji uzyskanych podczas szkolenia hodowcom i pro-
ducentom trzody chlewnej w celu zwiększenia ich
świadomości i wiedzy na temat ww. programu.
W kwietniu br. zostało opublikowane rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z dnia 19 marca 2008 r.
w sprawie wprowadzenia programu zwalczania cho-
roby Aujeszkyego u świń (Dz. U. z 2008 r., Nr 64,
poz. 397). Realizacja programu, zaplanowanego na
5 kolejnych lat kalendarzowych, rozpoczęła się
w kwietniu br. w woj. łódzkim. Obecnie do realizacji
programu przystępują pozostałe województwa.
W okresie realizacji programu zostanie wykona-
ne pierwsze i drugie pobieranie próbek we wszyst-
kich typach stad świń oraz trzecie pobieranie pró-
bek w stadach zarodowych i o pełnym cyklu produk-
cji. Po zakończeniu pobierania próbek do badań se-
rologicznych w stadach oraz regionach uznanych za
wolne od choroby prowadzone będzie stałe monito-
rowanie choroby mające na celu potwierdzenie bra-
ku jej występowania. Stałe monitorowanie choroby
będzie prowadzone do momentu uznania terytorium
regionu lub państwa za oficjalnie wolne od choroby
Aujeszkyego, co stanowi główny cel realizowanego
programu.
W odniesieniu do poszczególnych regionów cel
ten może zostać osiągnięty w terminie wcześniej-
szym niż planowany rok 2013.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie negatywnego wpływu na środowisko
odkrywki węgla brunatnego „Tomisławice”
w okolicach miejscowości Ostoja Nadgoplańska
(2754)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Anny Sobeckiej z dnia 15 kwietnia
2008 r. przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-2754/
08 w sprawie negatywnego wpływu na środowisko
odkrywki węgla brunatnego Tomisławice uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Interpelacja pani poseł Anny Sobeckiej jest kolej-
nym wystąpieniem w sprawie wpływu działalności
górniczej Kopalni Węgla Brunatnego Konin w Kle-
799
czewie SA na jezioro Gopło. Stanowisko w tej spra-
wie było wielokrotnie prezentowane m.in. w ramach
odpowiedzi na interpelacje poselskie do marszałka
Sejmu.
Odnosząc się do kwestii negatywnej opinii na-
ukowców z Instytutu Badań Środowiska UAM w Po-
znaniu w sprawie zagrożeń dla środowiska wynika-
jących z udzielenia przez ministra środowiska kon-
cesji na wydobywanie węgla brunatnego ze złoża
Tomisławice należy zauważyć, iż nie znajduje ona
uzasadnienia w świetle analizy akt sprawy. Mini-
ster środowiska przed udzieleniem przedmiotowej
koncesji dokonał szczegółowej oceny dokumentów
opracowanych przez ekspertów. W świetle oceny ra-
portu o oddziaływaniu odkrywki Tomisławice na
środowisko jak również dokumentacji hydrogeolo-
gicznej określającej warunki hydrogeologiczne w związ-
ku z projektowaniem odwodnienia do wydobycia wę-
gla brunatnego ze złoża Tomisławice (która była
opiniowana przez specjalistów-hydrogeologów na
posiedzeniu Komisji Dokumentacji Hydrogeologicz-
nych – organu doradczego ministra środowiska)
można stwierdzić, iż prognozowany zasięg leja de-
presji nie sięgnie do otuliny Nadgoplańskiego Parku
Tysiąclecia. Warto także zauważyć, iż naukowcy,
o których wspomniano w interpelacji, nie są specja-
listami w dziedzinie hydrogeologii, zatem ich opinie
dotyczące opadania wód powierzchniowych i grun-
towych nie są poparte wiarygodnymi dowodami
i wprowadzają jedynie niepokój społeczny.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że eksplo-
atacja węgla brunatnego doprowadzi do degradacji
i zniszczenia jeziora Gopło. Jezioro to jest zbiorni-
kiem retencyjnym, którego poziom zwierciadła wody
może być regulowany. Ponadto wody pochodzące
z odwodnienia odkrywki Tomisławice będą odpro-
wadzane do Noteci, Pichny oraz rowów odwadniają-
cych. Odbiornikami tych wód będą: na zachodzie je-
zioro Gopło a na wschodzie jezioro Czarny Bród
i Jezioro Głuszyńskie, co niewątpliwie wpłynie ko-
rzystnie na ich stan.
W odpowiedzi na pytanie nr 2 pragnę podkreślić,
że negatywna opinia ww. naukowców niepoparta
wiarygodnymi dowodami nie może być podstawą do
cofnięcia przedmiotowej koncesji. Kopalnia Węgla
Brunatnego Konin w Kleczewie SA, której minister
środowiska w dniu 6 lutego 2008 r. udzielił koncesji
nr 2/2008 na wydobywanie węgla brunatnego i ko-
palin towarzyszących ze złoża Tomisławice, spełnia
wszystkie wymagania formalnoprawne związane
z uzyskaniem ww. koncesji. Minister środowiska
(organ koncesyjny), prowadząc postępowanie o udzie-
lenie koncesji na wydobywanie węgla brunatnego ze
złoża Tomisławice (wszczęte na wniosek KWB Ko-
nin SA w Kleczewie w dniu 29 sierpnia 2007 r.) uzy-
skał wymagane prawem geologicznym i górniczym
uzgodnienia z ministrem właściwym do spraw go-
spodarki, prezesem Wyższego Urzędu Górniczego
oraz właściwym miejscowo wójtem gminy Wierzbi-
nek. Bez spełnienia tego warunku organ koncesyjny
800
nie mógł wydać koncesji, zatem decyzja ministra
środowiska nie była samodzielnym rozstrzygnię-
ciem, ale zapadła w uzgodnieniu z organami współ-
działającymi.
W postępowaniu o udzielenie ww. koncesji na wy-
dobywanie węgla brunatnego ze złoża Tomisławice
brało również udział ok. 400 stron postępowania,
którzy mieli prawo do czynnego w nim udziału. Jed-
nak w terminach określonych w przepisach nikt nie
zgłosił uwag i zastrzeżeń do projektu rozstrzygnię-
cia sprawy.
Do wniosku o udzielenie koncesji została m.in.
załączona decyzja z dnia 7 sierpnia 2007 r. o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedmiotowego przedsięwzięcia wydana przez wój-
ta gminy Wierzbinek. Wydanie tej decyzji zostało
poprzedzone przeprowadzeniem postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania planowanego przedsię-
wzięcia na środowisko (trwającym rok). Zwracam
też uwagę, iż już na etapie postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko projektowanej
inwestycji organy samorządu terytorialnego oraz
społeczeństwo miały możliwość czynnego w nim
uczestniczenia. Jednakże w terminie określonym
w obwieszczeniu nikt nie skorzystał z prawa składa-
nia uwag i wniosków.
Zgodnie z przepisami obowiązującego prawa śro-
dowiskowego (Prawo ochrony środowiska) wójt gmi-
ny Wierzbinek, jako organ ochrony środowiska pro-
wadzący postępowanie w sprawie oceny oddziaływa-
nia ww. przedsięwzięcia na środowisko, uzgodnił
warunki jego realizacji z wojewodą wielkopolskim,
wojewodą kujawsko-pomorskim, ministrem środo-
wiska, państwowym wojewódzkim inspektorem sa-
nitarnym w Poznaniu oraz państwowym wojewódz-
kim inspektorem sanitarnym w Bydgoszczy. W ra-
mach prowadzonego postępowania zostały szczegó-
łowo przeanalizowane zagadnienie wpływu projek-
towanej odkrywki na środowisko (w tym na wody
podziemne i powierzchniowe, jezioro Gopło, obszary
Natura 2000 etc.) oraz sporządzono raport o oddzia-
ływaniu odkrywki Tomisławice na środowisko.
W wydanej w dniu 7 sierpnia 2007 r. decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia dla inwestycji polegającej na wydo-
bywaniu węgla brunatnego ze złoża Tomisławice
w sposób kompleksowy określono warunki realizacji
tej inwestycji, ze szczególnym uwzględnieniem ko-
nieczności ochrony wartości przyrodniczych, zaso-
bów naturalnych i zabytków, ograniczeniem uciążli-
wości dla terenów sąsiednich, a także zobowiązano
kopalnię m.in. do wykonania monitoringu przyrod-
niczego, wód podziemnych i powierzchniowych, gle-
by, osiadania gruntów, hałasu, powietrza i promie-
niowania elektromagnetycznego oraz kompensacji
przyrodniczej.
W związku z powyższym po analizie akt sprawy
należy stwierdzić, że nie ma podstaw do wstrzyma-
nia realizacji inwestycji polegającej na wydobywa-
niu węgla brunatnego z odkrywki Tomisławice jak
również przesłanek do cofnięcia przedmiotowej kon-
cesji. Koncesja ta została wydana zgodnie z obowią-
zującymi przepisami prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie procedury przyznawania ulg
w podatkach przez gminy (2755)
Odpowiadając na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej z dnia 15 kwietnia 2008 r. w sprawie procedury
przyznawania ulg w spłacie zobowiązań podatko-
wych stanowiących dochody jednostek samorządu
terytorialnego, przesłaną przy piśmie Marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 kwietnia
2008 r. znak: SPS-023-2755/08, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
1. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
zawiera unormowania pozwalające na stosowanie ulg
w spłacie zobowiązań podatkowych. Na mocy art. 67a
tej ustawy organ podatkowy, na wniosek podatnika,
w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem
podatnika lub interesem publicznym, może:
1) odroczyć termin płatności podatku lub rozło-
żyć zapłatę podatku na raty;
2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległo-
ści podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub od-
setki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;
3) umorzyć w całości lub w części zaległości
podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolon-
gacyjną.
Umorzenie zaległości podatkowej powoduje
również umorzenie odsetek za zwłokę w całości
lub w takiej części, w jakiej została umorzona za-
ległość podatkowa (art. 67a § 2 ustawy Ordynacja
podatkowa).
Decyzje w sprawie ulg w spłacie zobowiązań po-
datkowych mają charakter uznaniowy. Organem
właściwym do podejmowania decyzji w sprawie ulg
w spłacie zobowiązań podatkowych z tytułu podat-
ków stanowiących dochód budżetu państwa jest sto-
sownie do § 15 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości or-
ganów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371, z późn.
zm.) właściwy organ podatkowy pierwszej instancji,
który na podstawie całokształtu materiału dowodo-
wego ocenia, czy w konkretnej sprawie wystąpiły

przesłanki ważnego interesu podatnika lub interesu
publicznego i podejmuje w tym zakresie stosowną
decyzję.
Powołane wyżej przepisy mają charakter uniwer-
salny, bowiem mają zastosowanie do podatków bę-
dących źródłem dochodów zarówno budżetu pań-
stwa, jak i budżetów samorządowych i niezależnie
od tego, który organ podatkowy stosuje ulgi.
2. Powołana ustawa Ordynacja podatkowa, w prze-
pisie art. 209, reguluje instytucję współdziałania or-
ganów administracji publicznej. Na mocy przepisu
art. 209 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli
przepis prawa uzależnia wydanie decyzji od zajęcia
stanowiska przez inny organ, w tym wyrażenia opi-
nii lub zgody, albo wyrażenia stanowiska w innej
formie, decyzję wydaje się po zajęciu stanowiska
przez ten organ. Powołany przepis zawiera jedynie
regulację procesową instytucji współdziałania, na-
tomiast podstawą prawną współdziałania jest prze-
pis prawa materialnego. Przepisy prawa materialne-
go określają także formę zajęcia stanowiska przez
inny organ (opinia, zgoda, wyrażenie stanowiska
w innej formie), stosownie do przepisu art. 209 usta-
wy Ordynacja podatkowa.
Stosownie do treści przepisu art. 18 ust. 1 usta-
wy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.) do udzielania ulg podatko-
wych, umarzania, rozkładania na raty i odraczania
terminów płatności należności z tytułu podatków
i opłat stanowiących dochody jednostek samorządu
terytorialnego, a także zwalniania z obowiązku po-
brania bądź ograniczenia poboru tych należności
mają zastosowanie przepisy powołanej wyżej ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.
Uregulowania przepisu art. 18 ustawy o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego zakładają
współdecydowanie organów podatkowych w zakre-
sie udzielania ulg. Na mocy przepisu art. 18 ust. 2
tej ustawy uprawnienie m.in. do odraczania, uma-
rzania i rozkładania na raty podatków stanowiących
w całości dochód jednostek samorządu terytorialne-
go (gmin), a pobieranych przez urzędy skarbowe
(podatków: od czynności cywilnoprawnych, od spad-
ków i darowizn i od działalności gospodarczej osób
fizycznych opłacanego w formie karty podatkowej)
należy do naczelnika urzędu skarbowego. Udziele-
nie podatnikowi ulgi w jednej z wymienionych form
może jednakże nastąpić jedynie za zgodą przewod-
niczącego zarządu jednostki samorządu terytorial-
nego (wójta, burmistrza, prezydenta miasta). Formą
wyrażenia zgody przez wójta (burmistrza, prezy-
denta) jest postanowienie, na które nie przysługuje
zażalenie (art. 18 ust. 3 ustawy). Organ wykonaw-
czy jednostki samorządu terytorialnego, w trybie
powołanego wyżej przepisu art. 209 ustawy Ordyna-
cja podatkowa, zajmuje wyłącznie stanowisko, a nie
rozstrzyga w sprawie udzielenia ulgi w spłacie zobo-
wiązań podatkowych. Taki kształt regulacji przewi-
801
dujących współdziałanie organów wynika z faktu,
że udzielenie podatnikowi pomocy wiąże się z jedno-
czesnym zmniejszeniem dochodów gminy lub odsu-
nięciem w czasie terminu ich realizacji.
Odnosząc się do pytania pani poseł, pragnę
uprzejmie poinformować, że ustawą z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego oraz ustawy o uprawnie-
niach do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego (Dz. U. Nr 191, poz. 1370) do-
konano zmiany m.in. art. 18 ust. 3 ustawy o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego, polegają-
cej na wyłączeniu możliwości składania zażalenia
na postanowienie przewodniczącego zarządu jed-
nostki samorządu terytorialnego. Celem zmiany do-
konanej w art. 18 ust. 2 i 3 powołanej ustawy było
wyeliminowanie wątpliwości interpretacyjnych do-
tyczących możliwości wnoszenia zażalenia na posta-
nowienia przewodniczącego zarządu w sprawie sto-
sowania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych
w postępowaniu podatkowym, prowadzonym przez
naczelnika urzędu skarbowego. Regulacja wprowa-
dzona w przepisie art. 18 ust. 3 powołanej jest zgod-
na z przepisem art. 209 § 5 ustawy Ordynacja podat-
kowa, stanowiącym, że odrębne przepisy mogą wy-
łączać uprawnienie do wniesienia zażalenia na po-
stanowienie organu zajmującego stanowisko w spra-
wie. Należy dodać, że postanowienie wydane w try-
bie art. 209 ustawy Ordynacja podatkowa podlega
kontroli sądu administracyjnego.
Pragnę podkreślić, że znowelizowany przepis art. 18
ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego nie wyłącza uprawnień strony do składa-
nia odwołania od decyzji naczelnika urzędu skarbo-
wego rozstrzygającej sprawę co do istoty. Postępowa-
nie podatkowe prowadzone przez naczelnika urzędu
skarbowego jest dwuinstancyjne, zatem strona może
korzystać z konstytucyjnego prawa do zaskarżenia
decyzji wyrażonego w art. 78 Konstytucji RP i przepi-
sach ustawy Ordynacja podatkowa.
Dodatkowo pragnę nadmienić, że rozwiązanie
funkcjonujące w art. 18 ust. 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego ma także uza-
sadnienie w wynikającej z treści przepisu art. 125
ustawy Ordynacja podatkowa zasady szybkości po-
stępowania. Realizując normy prawne powołanego
przepisu art. 125 ustawy Ordynacja podatkowa or-
gany podatkowe powinny działać w sprawie wnikli-
wie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi
środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Dopusz-
czenie możliwości wnoszenia zażalenia na postano-
wienie przewodniczącego zarządu w sprawie stoso-
wania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych skut-
kowałoby de facto rozstrzyganiem tej samej sprawy
przez dwa organy, w dwóch odrębnych postępowa-
niach. Takie rozwiązanie wydłużyłoby znacznie ter-
min załatwienia wniosku o udzielenie ulgi, co godzi-
łoby w interesy podatnika.
802
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Finan-
sów obecnie nie prowadzi prac legislacyjnych w celu
zmiany przepisu art. 18 ust. 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wprowadzenia podatku liniowego
kosztem ulgi prorodzinnej (2756)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przeka-
zaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r., nr SPS-
-023-2756/08, interpelacją pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wprowadzenia podatku liniowego kosztem
ulgi prorodzinnej uprzejmie informuję.
Zgodnie z zaprezentowanym w dniu 24 lutego
2008 r. dokumentem zatytułowanym „Strategiczny
plan rządzenia” rząd dążyć będzie do uproszczenia
systemu podatkowego, między innymi poprzez wpro-
wadzenie jednej stawki podatku w miejsce obecnie
obowiązującej progresywnej skali podatkowej mają-
cej zastosowanie do dochodów osób fizycznych. Rząd
opowiedział się za utrzymaniem wprowadzenia od
2009 r. dwóch stawek podatku dochodowego od osób
fizycznych w wysokości 18% i 32%. Jednocześnie
w perspektywie 1500 dni rząd będzie się starał
wprowadzić „prorodzinny podatek liniowy z kwotą
wolną od podatku i ulgą na dzieci”.
W chwili obecnej trwają prace studyjne. Wprowa-
dzenie podatku liniowego wymaga bowiem uprzed-
niej oceny przewidywanych skutków (kosztów i ko-
rzyści) społeczno-gospodarczych. Bez przeprowadze-
nia szczegółowych analiz odnoszących się do wpły-
wu proponowanych rozwiązań na sytuację zarówno
podatników, jak i budżetu państwa oraz budżetów
jednostek samorządu terytorialnego nie jest możli-
we zaprezentowanie konkretnych rozwiązań doty-
czących podatku liniowego (w tym stawki podatku,
wysokości kwoty wolnej oraz ulgi na dzieci).
Ponadto rzeczywiste skutki finansowe ulgi z ty-
tułu wychowywania dzieci, tj. liczba podatników ko-
rzystających z odliczenia i wysokość wykorzystanej
ulgi, będą znane najwcześniej w sierpniu po dokona-
niu analizy zeznań podatkowych za 2007 r. Określa-
jąc skutki finansowe tej preferencji podatkowej,
z uwagi na brak danych podatkowych w tym zakresie
posiłkowano się danymi GUS dotyczącymi liczby
dzieci będących na utrzymaniu rodziców/opiekunów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podatku dochodowego z tytułu
sprzedaży domów i mieszkań (2757)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu Pana Krzysztofa
Putry z dnia 29 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2757/
08, przy którym załączono interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie podatku dochodowego
z tytułu sprzedaży domów i mieszkań, uprzejmie
wyjaśniam.
Odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątko-
wych stanowi źródło przychodu w rozumieniu przepi-
sów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.). Źródłem przychodu z tego tytu-
łu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw mająt-
kowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania
przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw
określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Według nowych zasad podatek wynosi 19% fak-
tycznie osiągniętego dochodu stanowiącego różnicę
pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nierucho-
mości lub praw a kosztami, powiększoną o sumę od-
pisów amortyzacyjnych dokonanych od zbywanych
nieruchomości lub praw. Oznacza to, iż podatnik ma
możliwość uzyskany z tego tytułu przychód pomniej-
szyć o koszty uzyskania przychodu, o których mowa
w art. 22 ust. 6c–6e ustawy.
Istotne jest również, że po wprowadzonych zmia-
nach, podobnie jak dotychczas, podatek wystąpi je-
dynie wówczas, jeżeli odpłatne zbycie zostało doko-
nane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Po
upływie pięcioletniego okresu nie powstaje obowią-
zek podatkowy.

Zobowiązanie podatkowe nie występuje również
wówczas, kiedy podatnik spełnia warunki do zasto-
sowania zwolnienia przedmiotowego z tytułu tzw.
ulgi meldunkowej określonego w art. 21 ust. 1 pkt 126
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z tym przepisem przychody uzyskane z od-
płatnego zbycia np. budynku mieszkalnego, lokalu
mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość
są wolne od podatku dochodowego, jeżeli podatnik
był zameldowany w zbywanym budynku lub lokalu
na pobyt stały przez okres nie krótszy niż 12 miesię-
cy przed datą zbycia oraz w terminie 14 dni od dnia
sprzedaży złoży stosowne oświadczenie w urzędzie
skarbowym.
W sprawie stosowania powyższego zwolnienia
minister finansów wydał interpretację ogólną z dnia
19 lutego 2008 r. nr DD2/033/0557/SKT/07/1682,
w której wyjaśnił, iż do wymaganego okresu zamel-
dowania wlicza się okres zameldowania zarówno
przed 1 stycznia 2007 r., jak i przed datą nabycia
nieruchomości mieszkalnej lub prawa majątkowego.
Przed wydaniem powyższej interpretacji ogólnej,
w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 19 lutego 2008 r.,
podatnicy mogli z różnych względów znaleźć się
w sytuacji, iż nie złożyli w urzędzie skarbowym w ter-
minie ustawowym oświadczeń, pomimo że spełniali
warunek do zastosowania zwolnienia, tj. byli zamel-
dowani w budynku lub lokalu mieszkalnym, który
był przedmiotem zbycia, na pobyt stały przez wy-
magany okres, tj. 12 miesięcy przed datą zbycia.
Aby uregulować tę sytuację, minister finansów
wydał rozporządzenie z dnia 2 kwietnia 2008 r.
w sprawie przedłużenia terminu do złożenia oświad-
czenia o spełnieniu warunków do zwolnienia z opo-
datkowania podatkiem dochodowym od osób fizycz-
nych przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia
nieruchomości i określonych praw majątkowych
(Dz. U. Nr 59, poz. 361), którego celem jest zapew-
nienie możliwości skorzystania z przedmiotowego
zwolnienia przez podatników, którzy tych oświadczeń
w ustawowym terminie nie złożyli.
Jak wynika z powyższego, powołane zwolnienie
przedmiotowe nie jest uzależnione od sposobu naby-
cia zbywanego budynku mieszkalnego lub lokalu
mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość
lub prawa majątkowego.
Podkreślić jednocześnie należy, iż obowiązujące
zasady opodatkowania mają zastosowanie w sytu-
acji, kiedy zbywana nieruchomość lub prawa mająt-
kowe zostały nabyte po dniu 31 grudnia 2006 r. Je-
żeli natomiast nabycie nastąpiło przed dniem 1 stycz-
nia 2007 r., na mocy art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw stosuje się zasady opodatkowania
obowiązujące do dnia 31 grudnia 2006 r.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
ewentualnego zniesienia obowiązku meldunkowego,
uprzejmie informuję iż aktualnie prowadzone są
803
prace legislacyjne nad nowelizacją ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych, które uwzględ-
niają także w tym zakresie zmianę przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu rozporządzenia
o standardach domowej opieki paliatywnej
nad dziećmi (2759)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią poseł Annę Sobecką,
otrzymaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2759/08, w sprawie standardów dla
dzieci nieuleczalnie chorych, w tym wprowadzenia
do rozporządzenia ministra zdrowia nowej umiejęt-
ności dla lekarzy pod nazwą „pediatryczna medycy-
na paliatywna”, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Opieka paliatywno-hospicyjna jest istotną i inte-
gralną częścią opieki zdrowotnej, zabezpieczenie jej
rozwoju stanowi ważny element działań ministra
zdrowia. Rozwój opieki paliatywnej winien także
uwzględniać „Rekomendacje Komitetu Ministrów
dla państw członkowskich w sprawie organizacji
opieki paliatywnej”, przyjęte przez Komitet Mini-
strów w dniu 12 listopada 2003 r.
W dokumencie tym zapisano, że opieka paliatyw-
na nie sprowadza się jedynie do opieki instytucjonal-
nej: jest raczej filozofią opieki, która może być zasto-
sowana we wszystkich miejscach pobytu chorego.
Zwykle obserwuje się tworzenie zespołów środowi-
skowych, które oferują opiekę nad chorym w jego
własnym domu lub w domu opieki społecznej. Rów-
nie często obserwuje się inne modele opieki palia-
tywnej prowadzonej w szpitalach. Jeżeli to możliwe,
chorzy powinni mieć możliwość skorzystania z róż-
nych form opieki, zależnie od ich potrzeb zdrowot-
nych i osobistych preferencji.
W przywołanym dokumencie zaleca się, aby rzą-
dy państw członkowskich:
1) podjęły programowe, legislacyjne i inne dzia-
łania konieczne dla opracowania ram dla spójnych
i wszechstronnych narodowych regulacji prawnych
w zakresie opieki paliatywnej;
2) dążyły do zrealizowania, na ile jest to możli-
we, ujętych w dokumencie działań;
804
3) promowały rozwój współpracy międzynarodo-
wej pomiędzy organizacjami, instytucjami badaw-
czymi i innymi aktywnymi na polu opieki paliatyw-
nej strukturami.
W odniesieniu do powyższych zaleceń Minister-
stwo Zdrowia podjęło działania związane z wypra-
cowaniem ram prawnych dla rozwoju opieki palia-
tywnej, a w szczególności dla podniesienia jakości
udzielanych świadczeń w ramach opieki paliatyw-
no-hospicyjnej. Podjęte zostały prace nad projek-
tem rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
standardów postępowania i procedur medycznych
z zakresu opieki paliatywno-hospicyjnej w zakła-
dach opieki zdrowotnej, którego przyjęcie przyczy-
ni się z pewnością do poprawy opieki nad pacjenta-
mi wymagającymi świadczeń w zakresie opieki pa-
liatywno-hospicyjnej. Ministerstwo Zdrowia, pro-
wadząc prace nad projektem rozporządzenia w spra-
wie standardów postępowania i procedur medycz-
nych z zakresu opieki paliatywno-hospicyjnej w za-
kładach opieki zdrowotnej, wychodziło z założenia,
że standardy te powinny dotyczyć wszystkich nie-
uleczalnie chorych, bez względu na wiek. Minister-
stwo nigdy nie wykluczało jednak podjęcia prac
nad projektem rozporządzenia w sprawie standar-
dów postępowania i procedur medycznych z zakre-
su pediatrycznej opieki paliatywnej, dostrzegając,
że opieka nad nieuleczalnie chorymi dziećmi – ze
względu na swoją specyfikę – może być również od-
dzielnie uregulowana.
W dniu 5 maja 2008 r. odbyła się konferencja
uzgodnieniowa dotycząca projektu rozporządzenia
ministra zdrowia w sprawie standardów postępowa-
nia i procedur medycznych z zakresu opieki palia-
tywno-hospicyjnej w zakładach opieki zdrowotnej.
Podczas merytorycznej dyskusji prowadzonej wokół
zagadnień związanych z uregulowaniem w formie
rozporządzenia standardów w zakresie opieki palia-
tywno-hospicyjnej nad dziećmi, przedstawiciele Ogól-
nopolskiego Forum Pediatrycznej Opieki Paliatyw-
nej, reprezentującego środowisko 20 hospicjów dzie-
cięcych z całej Polski (także Warszawskie Hospicjum
dla Dzieci) poinformowali, że forum nie przyjmuje
standardów opracowanych przez Warszawskie Ho-
spicjum dla Dzieci, wskazując na potrzebę rozpoczę-
cia wspólnych prac nad wypracowaniem optymal-
nych standardów dla dzieci. Również konsultant
krajowy w dziedzinie medycyny paliatywnej zgłosi-
ła do projektowanego aktu prawnego krytyczne
uwagi o charakterze ogólnym i szczegółowym, wraz
z sugestią, że standardy opieki paliatywnej nad
dziećmi winny być opracowane przez środowisko
sprawujące tę opiekę, czyli lekarzy pediatrów pra-
cujących w hospicjach, pielęgniarki. Ze względu na
szczegółowe punkty standardów wskazany jest
także udział etyków.
Wobec uzyskanych opinii Ministerstwo Zdrowia
uznało, że niezbędne jest zorganizowanie roboczego
spotkania celem zapoznania się ze stanowiskiem
wszystkich zainteresowanych stron, w tym War-
szawskiego Hospicjum dla Dzieci, członków Ogólno-
polskiego Forum Pediatrycznej Opieki Paliatywnej
oraz krajowych konsultantów w dziedzinie pediatrii
i medycyny paliatywnej. Pierwsze robocze spotka-
nie na powyższy temat odbyło się 12 maja 2008 r.
Wnioski z odbytych spotkań zostaną w najbliższym
czasie przedstawione kierownictwu Ministerstwa
Zdrowia, które podejmie wiążące decyzje w przed-
miotowej sprawie.
W odniesieniu do drugiego pytania, dotyczącego
wprowadzenia do rozporządzenia ministra zdrowia
nowej umiejętności dla lekarzy pod nazwą „pedia-
tryczna medycyna paliatywna”, informuję, że w chwi-
li obecnej nie są prowadzone prace nad nowelizacją
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 27 czerwca
2007 r. w sprawie umiejętności z zakresu węższych
dziedzin medycyny lub udzielania określonych świad-
czeń zdrowotnych. Propozycja przedstawiona przez
panią poseł będzie rozważana przy najbliższej nowe-
lizacji przedmiotowego rozporządzenia.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ustawy o wyrobach budowlanych
(2760)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Anny Sobeckiej z dnia 29 kwiet-
nia 2008 r. nr SPS-023-2760/08 w sprawie noweliza-
cji ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach
budowlanych uprzejmie informuję, co następuje.
Czteroletni okres funkcjonowania przepisów usta-
wy o wyrobach budowlanych wykazał potrzebę do-
konania zmian w niektórych regulacjach tej ustawy.
Dotyczy to przede wszystkim zmian w regulacjach
określających zasady kontroli wyrobów budowla-
nych wprowadzonych do obrotu oraz zasad działa-
nia organów nadzoru budowlanego, które to zmiany
umożliwiłyby skuteczniejsze eliminowanie z obrotu
wyrobów budowlanych stwarzających zagrożenie
dla bezpieczeństwa użytkowników obiektów budow-
lanych. Na konieczność podniesienia skuteczności
i efektywności działań kontrolnych prowadzonych
przez organy nadzoru budowlanego wskazują rów-
nież wnioski Najwyższej Izby Kontroli, zawarte
w Informacji o wynikach kontroli wprowadzania do

obrotu wyrobów budowlanych. Również szereg sto-
warzyszeń i organizacji producentów wyrobów bu-
dowlanych postulowało potrzebę skuteczniejszego
eliminowania z obrotu wyrobów budowlanych nie-
spełniających wymagań określonych przepisami i któ-
rych obecność na rynku jest sprzeczna z zasadami
uczciwej, rynkowej konkurencji.
Podjęte w Ministerstwie Infrastruktury prace
nad nowelizacją mają na celu stworzenie podstaw
prawnych do wdrożenia procedur kontrolnych, pod-
noszących skuteczność i efektywność działań orga-
nów nadzoru budowlanego w stosunku do producen-
tów i sprzedawców wyrobów budowlanych. W szcze-
gólności procedury te powinny umożliwiać organom
nadzoru budowlanego wychwytywanie i eliminowa-
nie z obrotu wyrobów budowlanych, których fak-
tyczny poziom właściwości użytkowych i własności
technicznych różni się istotnie od poziomu deklaro-
wanego przez producenta. Temu między innymi ma
służyć rozszerzenie możliwości pobierania przez or-
gany nadzoru budowlanego próbek kontrolowanego
wyrobu w celu przeprowadzenia badań oraz wpro-
wadzenie nowego uprawnienia dla kontrolujących,
tj. możliwości dokonywania zakupu określonej par-
tii wyrobu budowlanego bez udziału kontrolowane-
go, w celu przeprowadzenia badań tego wyrobu
– tzw. zakup kontrolowany.
Wstępne założenia zmian w ustawie o wyrobach
budowlanych są obecnie przedmiotem konsultacji
na organizowanych przez Ministerstwo Infrastruk-
tury i Główny Urząd Nadzoru Budowlanego konfe-
rencjach regionalnych nt. rynku wyrobów budowla-
nych (pierwsza z takich konferencji odbyła się
w dniu 8 kwietnia br. w Krakowie) z udziałem pro-
ducentów i sprzedawców wyrobów budowlanych,
przedstawicieli organizacji budowlanych oraz pra-
cowników nadzoru budowlanego. Na początku II pół-
rocza br. projekt nowelizacji ustawy o wyrobach bu-
dowlanych będzie skierowany do uzgodnień między-
resortowych.
Przewidywany zakres nowelizacji ustawy nie do-
tyczy zasad wprowadzania wyrobów budowlanych
do obrotu, a więc tej części przepisów ustawy, które
określają wymagania dla wyrobów i sposób potwier-
dzania spełnienia tych wymagań i mają wpływ na
koszty ich wytwarzania. W związku z powyższym
nowelizacja nie będzie miała wpływu na ceny wyro-
bów budowlanych. Należy przy tym zaznaczyć, że
poziom cen wyrobów budowlanych na rynku jest nie
tylko uzależniony od kosztów ich wytwarzania, ale
również, i to w znacznym stopniu, zależy od kształ-
towania się relacji pomiędzy ich podażą a popytem.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji spra-
wy wprowadzenia do ustawy o wyrobach budowla-
nych pojęcia importera, należy zaznaczyć, że ustawą
z dnia 15 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o syste-
mie oceny zgodności oraz zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 249, poz. 1834) importer wyrobów,
jako jeden z podmiotów uczestniczących w systemie
oceny zgodności wyrobów z zasadniczymi i szczegó-
805
łowymi wymaganiami, został już wprowadzony do
polskiego systemu prawnego dotyczącego wyrobów,
w tym też wyrobów budowlanych. Nowelizacja usta-
wy o wyrobach budowlanych w tym zakresie doty-
czyć będzie jedynie dostosowania specyficznych re-
gulacji odnoszących się do wyrobów budowlanych do
ogólnych zasad funkcjonowania importera, wynika-
jących z ustawy o systemie oceny zgodności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie listy lektur szkolnych (2762)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-2762/
08) w sprawie listy lektur szkolnych uprzejmie wyja-
śniam.
Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadzi pra-
ce nad zmianą podstawy programowej kształcenia
ogólnego, która zawiera m.in. kanon lektur szkol-
nych. Do tworzenia projektu nowej podstawy zosta-
ły zaproszone wybitne autorytety polskiego świata
nauki oraz doświadczeni nauczyciele, metodycy
i pracownicy systemu egzaminacyjnego.
Aktualnie wstępny projekt podstawy programo-
wej kształcenia ogólnego skierowany został do sze-
rokiej konsultacji społecznej i umieszczony na stro-
nie www.reformaprogramowa.men.gov.pl. Decyzje
w sprawie ostatecznego kształtu projektu, w tym li-
sty lektur szkolnych, zostaną podjęte po zakończe-
niu tychże konsultacji.
Pragnę zwrócić uwagę, że zamieszczona w pro-
jekcie nowej podstawy programowej propozycja lek-
tur stanowi opracowane przez grono ekspertów mi-
nimum, które uczeń powinien znać, kończąc szkołę
danego typu. Nauczyciel, oceniając potrzeby i możli-
wości uczniów, będzie mógł korzystać również z in-
nych utworów literatury polskiej i światowej. Zada-
niem polskiej szkoły jest bowiem rozbudzanie w uczniach
zainteresowania literaturą piękną i kształtowanie
umiejętności analizy dzieł literackich.
Szkoła ma obowiązek dokładać wszelkich starań,
aby uczniowie zapoznali się w młodości z jak naj-
szerszym wyborem wartościowych pozycji literatu-
ry polskiej i światowej. Jednakże, z powodu ogrom-
nego bogactwa wartościowej literatury, nauczyciel
806
polonista jest w stanie dokładnie omówić na lekcji
tylko niektóre z tych pozycji. Tradycyjnie określa się
zestaw tekstów, które koniecznie powinny zostać
omówione na lekcjach języka polskiego. Zapropono-
wany kanon tekstów literackich ma służyć jako na-
rzędzie w nauczaniu języka polskiego, które pozwoli
wykształcić u uczniów umiejętność analizy i przy-
swajania tekstów literackich. Podstawowym celem
nauczania jest bowiem ukształtowanie u ucznia
trwałej postawy aktywnego czytelnika i dostarcze-
nie mu motywacji do korzystania z książek w dal-
szym życiu.
Aby poznać zdanie środowisk oświatowych i sa-
morządowych na temat proponowanych zmian, zor-
ganizowany został cykl debat wojewódzkich, pod-
czas których minister Katarzyna Hall wraz z wice-
ministrami resortu edukacji prezentować będzie
założenia reformy programowej. Spotkania będą
okazją do dyskusji o kierunkach zmian i kształcie
systemu edukacji w Polsce.
Uwagi i opinie z konsultacji zostaną wzięte pod
uwagę w dalszej pracy nad całym projektem pod-
stawy programowej, w tym propozycji lektur, któ-
re mają być podstawą do kształcenia wskazanych
w tym dokumencie koniecznych umiejętności, wie-
dzy i postaw. Szerokie zainteresowanie i liczne głosy
dotyczące przedstawionej wstępnej wersji projektu
bez wątpienia przyczynią się do lepszych efektów
pracy nad tym ważnym dokumentem programowym
dla polskich szkół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki
w sprawie zmiany przepisów w zakresie
zwiększenia uprawnień służbowych
strażników miejskich oraz możliwości
przechodzenia strażników
na wcześniejszą emeryturę (2765)
W nawiązaniu do pisma z dnia 29 kwietnia 2008
roku (sygn. SPS-023-2765/08) przekazującego in-
terpelację Posłów na Sejm RP Pana Tadeusza Arki-
ta, Pana Witolda Kochana i Pana Andrzeja Ryszki
z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie zmiany
przepisów w zakresie zwiększenia uprawnień służ-
bowych strażników miejskich oraz możliwości prze-
chodzenia strażników na wcześniejszą emeryturę,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Biorąc pod uwagę fakt, iż praktyka stosowania
dotychczas obowiązujących przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 roku o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779 z późn. zm.) wskazuje na potrzebę
dostosowania rozwiązań ustawowych do aktualnych
potrzeb i rozwoju straży gminnych (miejskich), Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
przygotowało we współpracy z Zespołem ds. Współ-
pracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi) projekt
ustawy o zmianie ustawy o strażach gminnych i usta-
wy o Policji. Zespół ten składa się z przedstawicieli
Departamentu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA,
Departamentu Prawnego MSWiA, Departamentu
Administracji Publicznej MSWiA, Komendanta
Głównego Policji, Krajowej Rady Komendantów
Straży Miejskich i Gminnych oraz Związku Miast
Polskich.
Powyższy projekt przewiduje zmiany zarówno
w zakresie tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując
rozwiązania legislacyjne do charakteru pracy straż-
ników gminnych (miejskich), poszerza katalog
uprawnień straży, a także zmienia w pewnym za-
kresie sposób organizacji pracy strażników.
Za najważniejsze zmiany w zakresie tzw. prag-
matyki służbowej należy uznać:
1) wprowadzenie zasady, że przepisy ustawy o stra-
żach gminnych będą regulowały przeprowadzanie
badań psychologicznych, a do badań lekarskich będą
miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 czerw-
ca 1974 roku Kodeks pracy (t.j.: Dz. U. z 1998 roku
Nr 21, poz. 94 z późn. zm.);
2) określenie i uzupełnienie stanowisk w straży
– należy dodać, iż obowiązujące przepisy nie okre-
ślają wprost tych stanowisk. Wynikają one w sposób
pośredni z aktów wykonawczych przy oznaczeniu
dystynkcji oraz przy ustaleniu stawek wynagrodze-
nia. Ustawowe określenie stanowisk straży (oprócz
wypełnienia luki w obowiązujących przepisach) jest
związane również z możliwością przeniesienia na
wyższe stanowisko służbowe. Ponadto, z uwagi na
rozbudowaną strukturę największych straży, propo-
zycja rozszerza obecnie funkcjonujący katalog z 12 do
16 stanowisk. Natomiast zgodnie z zaleceniem Ko-
misji Prawniczej Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów, wprowadza się delegację ustawową do okre-
ślenia w drodze rozporządzenia, wymagań kwalifi-
kacyjnych i zasad wynagradzania na poszczególnych
stanowiskach w straży;
3) określenie czasu pracy strażników zgodnie
z wymogami Dyrektywy 2003/88/WE z dnia 4 listo-
pada 2003 roku w sprawie niektórych aspektów or-
ganizacji czasu pracy;
4) określenie przypadków rozwiązania ze straż-
nikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia;
5) wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych

w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
6) dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego;
7) wprowadzenie możliwości zawarcia ze straż-
nikiem drugiej umowy na czas określony;
8) wskazanie, że strażnikiem może być osoba,
która nie była prawomocnie skazana za przestęp-
stwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestęp-
stwo skarbowe popełnione umyślnie.
Dążąc do usprawnienia realizowanych przez stra-
że gminne (miejskie) zadań w projekcie ustawy pro-
ponuje się również przyznanie strażnikom prawa do:
1) stosowania środków oddziaływania wycho-
wawczego;
2) ujęcia i doprowadzenia do najbliższej jednost-
ki Policji nieletniego, co do którego istnieje uzasad-
nione podejrzenie, że popełnił czyn karalny, a zacho-
dzi uzasadniona obawa ukrycia się nieletniego lub
zatarcia śladów tego czynu albo gdy nie można usta-
lić jego tożsamości;
3) dokonywania kontroli osobistej, przeglądania
podręcznych przedmiotów i bagaży osoby, w związku
z doprowadzaniem osób nietrzeźwych do izby wy-
trzeźwień lub miejsca ich zamieszkania, a także przy
ujęciu osób stwarzających w sposób oczywisty bezpo-
średnie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego,
a także dla mienia oraz przy ujęciu nieletniego, co do
którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że popełnił
czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa ukrycia
się nieletniego lub zatarcia śladów tego czynu, albo
gdy nie można ustalić jego tożsamości;
4) stosowania dwóch nowych rodzajów środków
przymusu bezpośredniego – paralizatora elektrycz-
nego, na który nie jest wymagane pozwolenie na
broń oraz konia służbowego.
Do najważniejszych zmian w zakresie organiza-
cji pracy strażników należy zaliczyć:
1) powierzenie sprawowania nadzoru nad stra-
żami gminnymi wojewodzie przy pomocy komen-
danta wojewódzkiego (Stołecznego) Policji (w miej-
sce Komendanta Głównego Policji) oraz ustawowe
określenie zakresu tego nadzoru;
2) uregulowanie kwestii porozumień o utworze-
niu wspólnej straży;
3) określenie, iż rozwiązanie straży będzie mo-
gło nastąpić po zasięgnięciu opinii właściwego tery-
torialnie komendanta wojewódzkiego (Stołecznego)
Policji;
4) określenie, iż w przypadku umiejscowienia
straży gminnej (miejskiej) w strukturze urzędu gmi-
ny, szczegółową strukturę organizacyjną straży bę-
dzie określał regulamin straży nadawany przez wój-
ta, burmistrza (prezydenta miasta);
5) uchylenie przepisu stanowiącego o tym, że ko-
mendant straży wykonuje swoje zadania przy pomo-
cy Komendy Straży. Należy zaznaczyć, iż w struktu-
rach straży nie wyodrębniła się samodzielna jed-
807
nostka, której można byłoby przypisać cechy Ko-
mendy Straży.
Powyższy projekt nie przewiduje jednakże przy-
znania strażnikom prawa do wcześniejszej emerytu-
ry. Należy bowiem zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pra-
cy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy o strażach gminnych, że koszty
funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, która utworzyła
daną formację. Natomiast w przypadku funkcjona-
riuszy Policji, ich świadczenia wypłacane są z bu-
dżetu państwa, a ponadto łączy ich z państwem sto-
sunek służby.
Analizując przedmiotową kwestię należy zwrócić
uwagę na istniejące różnice pomiędzy pracą strażni-
ków gminnych (miejskich), a służbą funkcjonariu-
szy Policji. W przeciwieństwie do straży gminnej
(miejskiej) realizującej zadania na terenie gminy,
która utworzyła daną formację i spełniającej rolę
służebną wobec społeczności lokalnej, ustawodawca
nie ograniczył zakresu działania funkcjonariuszy
Policji do ściśle określonego terytorium wskazując,
że jest to umundurowana formacja służąca społe-
czeństwu. Strażnicy gminni (miejscy) mają również
znacznie ograniczony – w stosunku do funkcjona-
riuszy Policji – zakres kompetencji. Warto chociażby
wskazać na zadania Policji w zakresie rozpoznawa-
nia, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wy-
kroczeń oraz wykonywania czynności: operacyjno-
-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych i admi-
nistracyjno-porządkowych. Zadania straży sprowa-
dzają się przede wszystkim do czynności o charakte-
rze administracyjno-porządkowym i mieszczą się
w sferze porządku publicznego. W przypadku zaś
Policji – również w sferze bezpieczeństwa publiczne-
go. Dodać należy, że istotnym składnikiem służby
policjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykony-
wanie służby w nielimitowanym czasie pracy i trud-
nych warunkach, związanych niejednokrotnie z na-
rażeniem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji
występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkole-
nia, którego zakres przedmiotowy jest znacznie
ograniczony w przypadku straży.
Na uwagę zasługuje również wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 19 października 2004 roku
(K 1/04, OTK-A 2004/9/93), w którym Trybunał
stwierdził, iż służby mundurowe (i umundurowane)
nie tworzą bezwzględnie jednolitej kategorii zawo-
dowej, gdyż każda z tych grup ma własną specyfikę,
która może uzasadniać ich swoiste różnicowanie.
Natomiast w wyroku z dnia 23 września 1997
roku (K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Konsty-
tucyjny wśród szczególnych warunków uzasadniają-
808
cych korzystniejsze zasady nabywania przez funk-
cjonariuszy służb mundurowych uprawnień emery-
talno-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru wy-
mienił między innymi pełną dyspozycyjność i zależ-
ność od władzy służbowej, wykonywanie zadań w nie-
limitowanym czasie pracy i trudnych warunkach,
związanych nierzadko z bezpośrednim narażeniem
życia i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju
lub ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką
sprawność fizyczną i psychiczną wymaganą w ca-
łym okresie pełnienia służby, niewielkie możliwości
wykonywania dodatkowej pracy i posiadania innych
źródeł utrzymania, ograniczone prawo udziału
w życiu politycznym i zrzeszania się. Z samej tylko
przynależności do służby mundurowej, czy też for-
macji umundurowanej nie można wysnuwać wnio-
sku, że status prawny poszczególnych profesji do
niej zaliczanych powinien być kształtowany przez
ustawodawcę w sposób identyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością, czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fa-
kultatywna formacja samorządowa. Katalog przy-
znanych strażnikom gminnym (miejskim) upraw-
nień i obowiązków, jak również terytorium ich reali-
zacji istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przy-
wileje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym za-
sięgu działania.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie obywatelstwa niemieckiego
w kontekście: Informacji – Wskazówek
Konsulatu Generalnego Republiki
Federalnej Niemiec w Krakowie
do stwierdzenia niemieckiego obywatelstwa
(2767)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Żelichowskiego
(pismo nr SPS-023-2767/08 z dnia 29 kwietnia 2008 r.)
w sprawie obywatelstwa niemieckiego określonego
w art. 116 Konstytucji Republiki Federalnej Niemiec
oraz wskazówek do stwierdzenia niemieckiego oby-
watelstwa zawartych w informacji Konsulatu Gene-
ralnego Republiki Federalnej Niemiec w Krakowie,
a odnoszących się do zstępnych obywateli b. Wolnego
Miasta Gdańska, uprzejmie informuję, co następuje.
Art. 116 Konstytucji RFN brzmi: „Niemcem
w rozumieniu Ustawy Zasadniczej jest, z zastrzeże-
niem innych regulacji prawnych, ten, kto posiada
niemiecką przynależność państwową, lub ten, kto
jako uciekinier albo wypędzony narodowości nie-
mieckiej, lub jako jego małżonek albo potomek, zna-
lazł przyjęcie na terytorium Rzeszy Niemieckiej
w granicach z 31 grudnia 1937 r.” Zauważyć należy,
że przepis ten definiuje pojęcie „Niemca”, nie okre-
śla natomiast przebiegu granic RFN. Podstawami
prawnymi w zakresie granicy polsko-niemieckiej są:
układ między Rzecząpospolitą Polską a Niemiecką
Republiką Demokratyczną o wytyczeniu ustalonej
i istniejącej polsko-niemieckiej granicy państwowej
z 6 lipca 1950 r., układ między Polską Rzecząpospo-
litą Ludową a Republiką Federalną Niemiec o pod-
stawach normalizacji ich wzajemnych stosunków
z 7 grudnia 1970 r., traktat między Rzecząpospolitą
Polską a Republiką Federalną Niemiec o potwier-
dzeniu istniejącej między nimi granicy z 14 listopa-
da 1990 r. Ponadto granice RFN, w związku z proce-
sem włączenia NRD do RFN, zostały określone
w traktacie o ostatecznej regulacji w odniesieniu do
Niemiec (tzw. układ 2+4), zawartym 12 września
1990 r. pomiędzy dwoma państwami niemieckimi
oraz Francją, USA, Wielką Brytanią i ZSRR. Pierw-
szy artykuł tego układu brzmi: „Zjednoczone Niem-
cy obejmują obszary Republiki Federalnej Niemiec,
Niemieckiej Republiki Demokratycznej oraz całego
Berlina (...). Zjednoczone Niemcy nie roszczą żad-
nych pretensji terytorialnych wobec innych państw
i nie będą ich rościć także w przyszłości (...)”. W tym
kontekście należy podkreślić, że w świetle prawa
międzynarodowego granice Rzeczypospolitej Pol-
skiej są prawnie zabezpieczone.
Warto zwrócić uwagę, że art. 116 Konstytucji
RFN reguluje kwestie obywatelstwa niemieckiego,
odwołując się do granic Rzeszy z 1937 r. jedynie
w kontekście historycznym i dla potrzeb ustalenia
obywatelstwa. Problematyka obywatelstwa należy
do dyskrecjonalnych uprawnień każdego państwa,
co potwierdza orzecznictwo sądów międzynarodo-
wych (m.in. orzeczenie Stałego Trybunału Sprawie-
dliwości Międzynarodowej z 1923 r. w sprawie de-
kretów o obywatelstwie przyjętych w Tunisie i Ma-
roku czy orzeczenie Międzynarodowego Trybunału
Sprawiedliwości z 1950 r. w sprawie Nottebohma
oraz orzeczenie Międzynarodowego Trybunału Spra-
wiedliwości z 1970 r. w sprawie Barcelona Traction),
i dlatego nie można kwestionować kompetencji pań-
stwa do określania przepisami prawa wewnętrznego
zasad własnej przynależności państwowej. Zrozu-
miałe jest natomiast, że art. 116 Konstytucji RFN
może budzić kontrowersje, czego wyrazem są zresz-
tą zapytania i interpelacje poselskie. W ocenie stro-

ny polskiej kwestionowany przepis Konstytucji RFN
uznać należy za anachroniczny. Nie należy go jed-
nak w żadnym wypadku interpretować jako kwe-
stionujący fakt zmiany granic, która dokonana zo-
stała w następstwie II wojny światowej.
W odniesieniu do wskazówek Konsulatu Gene-
ralnego RFN w Krakowie dotyczących potwierdze-
nia posiadania obywatelstwa niemieckiego przez
osoby, których przodkowie w latach 1913–1945 uro-
dzili się i zamieszkiwali na terenie b. Wolnego Mia-
sta Gdańska w granicach z 1937 r., uprzejmie infor-
muję, że kwestia ta została poruszona w rozmowie
przedstawiciela Ambasady RP w Berlinie z przed-
stawicielem niemieckiego MSZ. Z uzyskanych od
strony niemieckiej wyjaśnień wynika, iż informacja
zawarta we wskazówkach Konsulatu RFN w Krako-
wie była błędna. Była ona następstwem mylnego ze-
stawienia pojęć Trzeciej Rzeszy i Wolnego Miasta
Gdańska w odniesieniu do roku 1937 r., które może
rodzić słuszne wątpliwości i kontrowersje natury hi-
storyczno-politycznej. Strona niemiecka wskazała
również, że informacja, o której mowa, nie ma na
celu podważenia statusu Wolnego Miasta Gdańska
z 1937 r., a jest jedynie wskazówką odnoszącą się do
interpretacji przepisów obowiązujących na jego tere-
nie w latach 1939–1945. Na skutek zbiorowej natu-
ralizacji dokonanej przez władze III Rzeszy wszyscy
obywatele Wolnego Miasta Gdańska otrzymali oby-
watelstwo niemieckie.
Podkreślić należy, że w rezultacie wspomnianych
rozmów strona niemiecka, przyznając niewłaściwość
użytego w informacji konsulatu RFN w Krakowie
sformułowania, zapowiedziała, iż poleci dokonanie
odpowiednich zmian w tej informacji.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie przedłużenia ul. Solidarności
jako elementu nowej obwodnicy miasta Lublina
(2768)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
dołączoną do pisma Pana Marszałka z dnia 29 kwiet-
nia 2008 r. (znak SPS-023-2768/08) w sprawie prze-
dłużenia ul. Solidarności jako elementu nowej ob-
809
wodnicy miasta Lublina pragnę udzielić następują-
cych wyjaśnień.
W związku z pytaniem o przyczynę nieumiesz-
czenia przedmiotowego przedsięwzięcia na liście
projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ) uprzejmie
informuję, że lista nie uwzględnia projektów obej-
mujących budowę/modernizację odcinków dróg kra-
jowych w miastach na prawach powiatu. W celu za-
pewnienia dofinansowania w ramach PO IiŚ inwe-
stycji w wymienionym obszarze, które są w najlep-
szym stopniu przygotowane do realizacji, przewiduje
się ich wyłonienie w procedurze konkursowej. W związ-
ku z powyższym inwestycja wskazana w interpelacji
pani posłanki będzie mogła ubiegać się o dofinanso-
wanie w tym trybie.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z ustalonymi liniami demarkacyjnymi pomiędzy
programami operacyjnymi przedmiotowa inwesty-
cja nie kwalifikuje się do wsparcia w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
z uwagi na fakt, że ul. Solidarności w Lublinie peł-
ni funkcję drogi krajowej niemającej charakteru
obwodnicy, a w ramach PO RPW możliwe jest dofi-
nansowanie budowy/modernizacji dróg wojewódz-
kich oraz obwodnic na drogach krajowych. Nie jest
również możliwe skorzystanie ze środków Regio-
nalnego Programu Operacyjnego Województwa
Lubelskiego, w ramach którego możliwe jest wspar-
cie inwestycji w ciągach dróg wojewódzkich, powia-
towych i gminnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie zabezpieczenia danych osobowych
funkcjonariuszy polskich służb specjalnych
(2771)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Sławomira Kopyciń-
skiego dotyczącą zabezpieczenia danych osobowych
funkcjonariuszy polskich służb specjalnych (pismo
z dnia 29 kwietnia 2008 r., sygn. SPS-023-2771/08).
Pragnę wyrazić pełne zrozumienie dla wagi i zna-
czenia poruszonego przez pana posła problemu, ja-
810
kim jest bezpieczeństwo funkcjonariuszy służb spe-
cjalnych.
Odnosząc się do pierwszego z pytań pana posła:
„Czy istnieją regulacje prawne dotyczące zabezpie-
czenia przed ujawnieniem tożsamości funkcjonariu-
szy służb specjalnych (Służby Kontrwywiadu Woj-
skowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Agencji Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu) w związ-
ku z korespondencją urzędową prowadzoną przez te
służby z organami ubezpieczenia społecznego, zdro-
wotnego i z organami skarbowymi?” – pragnę wska-
zać, że zasady ochrony informacji niejawnych przed
ich nieuprawnionym ujawnieniem, w tym także zasa-
dy organizowania ochrony informacji niejawnych
w systemach i sieciach teleinformatycznych, reguluje
w sposób szczegółowy ustawa z dnia 22 stycznia 1999 r.
o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 196, poz. 1631, z późn. zm.).
Z przepisów przywołanej ustawy wynika jedno-
znacznie, jakie warunki należy spełnić, aby uzyskać
dostęp do informacji niejawnych, a także jakim wy-
maganiom muszą odpowiadać systemy i sieci telein-
formatyczne, w których mają być wytwarzane, prze-
twarzane, przechowywane lub przekazywane infor-
macje niejawne. Wszystkie określone w tej ustawie
wymagania w zakresie ochrony informacji niejaw-
nych służą zapewnieniu bezpieczeństwa tych infor-
macji oraz uniemożliwieniu dostępu do tych infor-
macji osób nieuprawnionych.
Ponadto wskazać należy, iż obowiązujące regula-
cje prawne nie nakładają na szefów służb specjal-
nych (w tym także na niewymienionego przez pana
posła szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego)
obowiązku utajniania danych osobowych wszyst-
kich funkcjonariuszy, poza dwoma wyjątkami, które
dotyczą:
1) ochrony danych osobowych funkcjonariuszy
wykonujących czynności operacyjno-rozpoznawcze;
Podstawę prawną stanowi ustawa z dnia 22 stycz-
nia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych, która
w załączniku nr 1 pkt I.18 nakłada obowiązek ozna-
czania klauzulą „ściśle tajne” danych identyfikują-
cych lub mogących prowadzić do identyfikacji funk-
cjonariuszy i żołnierzy służb realizujących czynno-
ści operacyjno-rozpoznawcze.
Należy przy tym zauważyć, że art. 25 ust. 2 pkt 1
wskazanej powyżej ustawy przewiduje, że dane iden-
tyfikujące lub mogące doprowadzić do identyfikacji
funkcjonariuszy służb specjalnych wykonujących
czynności operacyjno-rozpoznawcze są chronione
bez względu na upływ czasu (w odróżnieniu od in-
nych, niewymienionych w art. 25 ust. 2 ww. ustawy
informacjach niejawnych stanowiących tajemnicę
państwową, które podlegają ochronie przez okres
50 lat od daty ich wytworzenia).
Obowiązek ochrony danych identyfikujących funk-
cjonariuszy służb specjalnych - w związku z wyko-
nywaniem przez nie ich zadań – wynika także
z przepisów ustaw regulujących działanie tych służb,
a konkretnie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja
2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676, z późn.
zm.), z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r.
o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U.
Nr 104, poz. 708, z późn. zm.) oraz z art. 39 ust. 1
ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwy-
wiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojsko-
wego (Dz. U. Nr 104, poz. 709, z późn. zm.).
2) stosowania ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), która w art. 13a stanowi, że Rada Mi-
nistrów może, w drodze rozporządzenia, nadać nie-
które uprawnienia organów podatkowych szefom:
Agencji Wywiadu, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Kontrwywia-
du Wojskowego – jeżeli jest to uzasadnione ochroną
tajemnicy państwowej i wymogami bezpieczeństwa
państwa;
Cytowane regulacje Ordynacji podatkowej kore-
spondują jednocześnie z dyspozycją art. 45a ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 179,
z późn. zm.) oraz aktem wykonawczym do wskaza-
nego przepisu, na mocy których – ze względu na
ochronę tajemnicy państwowej – określono dla funk-
cjonariuszy służb specjalnych m.in. odrębny tryb
poboru podatku dochodowego oraz składania infor-
macji i zeznań podatkowych.
Przywołane przepisy sytuują szefów ABW, AW,
CBA, SKW oraz SWW jako płatników wykonujących
ograniczone funkcje organu podatkowego i pozwala-
ją funkcjonariuszom składać w komórce finansowej
danej służby, na odrębnych zasadach, roczne zezna-
nia podatkowe celem rozliczenia podatku dochodo-
wego od osób fizycznych. Jednak już odprowadzanie
wszystkich innych rodzajów podatków odbywa się
na zasadach ogólnych we właściwych miejscowo
urzędach skarbowych.
Omawiając kwestię ochrony danych funkcjona-
riuszy służb specjalnych, należy zwrócić ponadto
uwagę na kwestię konstytucyjnego prawa obywateli
do uzyskiwania informacji o działalności organów
władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje pu-
bliczne, która ma wpływ m.in. na obowiązek zagwa-
rantowania, w ramach obowiązującego prawa, jaw-
ności życia publicznego.
Konsekwencją faktu, iż szefowie ABW, AW, SKW,
SWW oraz CBA są centralnymi organami admini-
stracji rządowej, a ABW, AW, CBA, SKW oraz SWW
są urzędami administracji rządowej, jest np. to, że
dane identyfikujące osoby zajmujące niektóre stano-
wiska mogą być ogólnie udostępniane na zasadach
i w sposób określony w ustawie z dnia 6 września
2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U.
z 2001 r. Nr 112, poz. 1198). Jedynie w oparciu o art. 5
ust. 1 tej ustawy prawo do informacji publicznej pod-
lega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określo-
nych w przepisach o ochronie informacji niejawnych
oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronio-

nych (np. ochrona danych osobowych). Stąd też
np. przy procedurach przetargów publicznych orga-
nizowanych w ramach poszczególnych służb na sto-
sownych ogłoszeniach, wywieszanych w miejscach
ogólnie dostępnych, muszą widnieć dane identyfika-
cyjne (stanowisko, imię i nazwisko) funkcjonariusza
podpisującego ogłoszenie. Innym efektem instytu-
cjonalnych rozwiązań przyjętych przez ustawodaw-
cę jest konieczność wydawania przez służbę jej funk-
cjonariuszom i pracownikom takich dokumentów,
jak: legitymacja służbowa lub ubezpieczeniowa, upo-
ważnienia do żądania od administratorów zbiorów
danych udostępnienia danych, zaświadczenia o za-
robkach, świadectwa pracy lub służby itp., na któ-
rych widnieją podstawowe dane identyfikujące za-
trudnienie w danej służbie, jak i służbowe dane
funkcjonariusza. Naturalnie tego typu dokumenty
nie mogą zawierać informacji niejawnych.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła:
„Czy w systemach informatycznych ZUS, NFZ i Mi-
nisterstwa Finansów fakt pełnienia przez ubezpie-
czonych i podatników służby w polskich służbach
specjalnych jest zabezpieczany przed ujawnieniem
w szczególny sposób?” – pragnę stwierdzić, że przy-
jęte dotychczas rozwiązanie, zgodnie z którym
wskazanym przez pana posła instytucjom przekazy-
wane są jednakowe – w odniesieniu do wszystkich
funkcjonariuszy, niezależnie od charakteru ich służ-
by – informacje, nie narusza przepisów ustawy
z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji nie-
jawnych. Ilość informacji udostępnianych NFZ nie
pozwala wśród całego stanu osobowego służb spe-
cjalnych wskazać tych funkcjonariuszy, którzy fak-
tycznie realizują czynności operacyjno-rozpoznaw-
cze. Próba wyodrębnienia danych dotyczących nie-
których funkcjonariuszy z systemu NFZ i oznacze-
nia ich jako „zbiór niejawny” mogłaby odnieść sku-
tek odwrotny do zamierzonego.
W chwili obecnej wiele instytucji w kraju dyspo-
nuje informacjami dotyczącymi funkcjonariuszy
służb mundurowych, w tym m.in. ich pełnymi dany-
mi osobowymi czy też wysokością zarobków, a sami
zainteresowani na co dzień legitymują się dokumen-
tami potwierdzającymi zatrudnienie w służbach
specjalnych, np. podczas korzystania z usług me-
dycznych, otwierania i korzystania z rachunków
bankowych, załatwiania formalności kredytowych,
wykupywania dodatkowych ubezpieczeń na życie,
a nawet zapisywania dzieci do przedszkoli, żłobków
lub szkół.
W przeszłości była już rozważana propozycja
„przykrycia” funkcjonariuszy służb specjalnych
przez wybrany urząd bądź urzędy administracji rzą-
dowej (np. MSWiA lub MON), co uniemożliwiłoby
wyodrębnienie funkcjonariuszy służb specjalnych.
Wprowadzenie tego rodzaju rozwiązań w życie wią-
załoby się z koniecznością nowelizacji szeregu aktów
prawnych, które umożliwiłyby tym funkcjonariu-
szom uzyskiwanie dokumentów sygnowanych np. przez
MSWiA i posługiwanie się nimi w życiu codziennym,
811
bez groźby odpowiedzialności karnej wynikającej
z art. 271 i 273 Kodeksu karnego.
Na koniec warto również nadmienić, iż w więk-
szości państw członkowskich NATO, gdzie służby
uzyskały status samodzielnych organów i instytucji,
od wielu lat już nie przyjmuje się generalnego zało-
żenia, że należy bezwzględnie chronić informacje
dotyczące samego faktu zatrudnienia w służbach
specjalnych wobec wszystkich jej funkcjonariuszy
i żołnierzy. Tendencja ta wynika głównie z ustawo-
wego regulowania istnienia i działalności organów
bezpieczeństwa państwa. Kierując się zadami racjo-
nalności i adekwatności przy ochronie tajemnicy
państwowej, zakłada się, że dla skuteczności działa-
nia służb specjalnych warto bezwzględnie chronić
przede wszystkim szczegółowe informacje dotyczące
przede wszystkim charakteru wykonywanej służby,
zadań czy też zajmowanego stanowiska.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania postawione w interpelacji przez pana posła
Sławomira Kopycińskiego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niekorzystnych zapisów
o uldze prorodzinnej (2772)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka, przesła-
ną przy piśmie z dnia 25 kwietnia 2008 r., nr SPS-
-023-2772/08, w sprawie tzw. ulgi prorodzinnej z ty-
tułu wychowywania dzieci uprzejmie informuję.
Z dniem 1 stycznia 2007 r. została włączona do sys-
temu podatkowego w podatku dochodowym od osób
fizycznych ulga z tytułu wychowywania dzieci. Ulga
ta została wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588), a jej wysokość została
ostatecznie ustalona ustawą z dnia 5 września 2007 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Na podstawie art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), stanowiącego
812
podstawę prawną tej ulgi, od podatku dochodowego,
obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwo-
tę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma
prawo odliczyć rocznie kwotę, obliczoną zgodnie
z ust. 2, jeżeli w roku podatkowym wychowywał
własne lub przysposobione dzieci, o których mowa
w art. 6 ust. 4.
Kwota ulgi z tytułu wychowywania dzieci w 2007 r.
wynosi 1145,08 zł, natomiast w 2008 r. – 1173,70 zł.
Do ulgi prorodzinnej uprawnia wychowywanie
własnych lub przysposobionych dzieci:
— małoletnich,
— bez względu na ich wiek, które zgodnie z od-
rębnymi przepisami otrzymywały zasiłek pielęgna-
cyjny,
— do ukończenia 25 lat, uczących się w szkołach,
o których mowa w przepisach o systemie oświaty lub
w przepisach Prawo o szkolnictwie wyższym, jeżeli
w roku podatkowym dzieci te nie uzyskały docho-
dów, z wyjątkiem dochodów wolnych od podatku do-
chodowego, renty rodzinnej oraz dochodów w wyso-
kości niepowodującej obowiązku zapłaty podatku.
Co do zasady, odliczenie kwoty ulgi dotyczy łącz-
nie obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się od podatku
jednego z rodziców lub od podatku obojga. Jednakże
w przypadku rodziców, w stosunku do których orze-
czone zostały rozwód albo separacja, odliczenie
przysługuje jednemu z nich, u którego dzieci fak-
tycznie zamieszkują, o ile spełnione są inne warun-
ki określone w powołanej wyżej regulacji.
Jeżeli przez część roku podatkowego dzieci fak-
tycznie zamieszkują u każdego z rodziców, w stosun-
ku do których orzeczone zostały rozwód albo separa-
cja, odliczenie przysługuje każdemu z nich; w tym
przypadku kwota odliczenia stanowi iloczyn liczby
miesięcy pobytu dzieci u rodzica i 1/12 kwoty ulgi.
A zatem z odliczenia od podatku mogą skorzy-
stać wyłącznie wychowujący to dziecko rodzice bio-
logiczni lub adopcyjni. Podkreślenia wymaga, że
np. wychowywanie dzieci w rodzinach zastępczych
państwo wspiera finansowo poprzez świadczenia
z pomocy społecznej, które są objęte zwolnieniem
z podatku. Z takiego wsparcia – co do zasady – nie
korzystają rodzice dzieci własnych i przysposobio-
nych. Dlatego też omawiane odliczenie skierowane
zostało wyłącznie do tej grupy podatników.
Nie przewiduje się zmiany powyższego przepisu
w kierunku rozszerzenia kręgu podatników upraw-
nionych do korzystania z tego odliczenia.
Obecnie z omawianej ulgi nie mogą skorzystać
podatnicy wychowujący dorosłe, niepełnosprawne
dzieci otrzymujące dodatek pielęgnacyjny. Przygoto-
wany w Ministerstwie Finansów projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych oraz o zmianie innych ustaw zawiera m.in.
zmianę, która pozwoli na skorzystanie z odliczenia
także przez tych rodziców (powołana nowelizacja
jest obecnie na etapie uzgodnień wewnętrznych).
Stosownie do postanowień art. 123 ust. 1 Kon-
stytucji RP Rada Ministrów może uznać uchwalony
przez siebie projekt ustawy za pilny, z wyjątkiem
projektów ustaw podatkowych, ustaw dotyczących
wyboru prezydenta Rzeczypospolitej, Sejmu, Senatu
oraz organów samorządu terytorialnego, ustaw re-
gulujących ustrój i właściwość władz publicznych,
a także kodeksów. W konsekwencji przygotowanie
nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych w terminie umożliwiającym zastosowa-
nie opisanej zmiany przy składaniu zeznań rocznych
za 2007 r. nie było możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie nadmiernych kosztów związanych
z obowiązkami pracodawców dokonujących
monitorowanych zwolnień grupowych (2774)
W odpowiedzi na pismo z dnia 29 kwietnia 2008 r.
(znak: SPS-023-2774/08) przekazujące interpelację
pana posła Tadeusza Naguszewskiego z dnia 21 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie nadmiernych kosztów związa-
nych z obowiązkami pracodawców dokonujących
monitorowanych zwolnień grupowych oraz zasad-
ności nowelizacji ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. 99, poz. 1001, z późn. zm.) w zakresie zwol-
nień monitorowanych – przedstawiam poniżej na-
stępujące wyjaśnienia.
Regulacje w zakresie zwolnień monitorowanych
zostały wprowadzone do obowiązującego stanu
prawnego od dnia 1 czerwca 2004 r. wraz z wejściem
w życie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99
poz. 1001, z późn. zm.). Pojęcie zwolnienia monitoro-
wanego definiuje art. 2. ust. 1 pkt 44 ww. ustawy.
Zgodnie z tym przepisem zwolnienie monitorowane
to rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbo-
wego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w związ-
ku z którym są świadczone usługi rynku pracy dla
pracowników będących w okresie wypowiedzenia
stosunku pracy lub stosunku służbowego, a także
zagrożonych wypowiedzeniem.
Ze zwolnieniem monitorowanym w rozumieniu
ww. ustawy mamy do czynienia wtedy, gdy praco-
dawca zamierza zwolnić co najmniej 50 pracowni-
ków w okresie 3 miesięcy. W takiej sytuacji zgodnie

z art. 70 ust. 1 i 2 ww. ustawy pracodawca jest obo-
wiązany:
— uzgodnić z właściwym powiatowym urzędem
pracy zakres i formy pomocy dla zwalnianych pra-
cowników, dotyczące w szczególności pośrednictwa
pracy, poradnictwa zawodowego, szkoleń oraz pomo-
cy w aktywnym poszukiwaniu pracy,
— podjąć działania polegające na zapewnieniu
pracownikom przewidzianym do zwolnienia lub bę-
dącym w trakcie wypowiedzenia lub w okresie
6 miesięcy po rozwiązaniu stosunku pracy lub sto-
sunku służbowego usług rynku pracy realizowa-
nych w formie programu.
W przepisach art. 70 ustawodawca określił tak-
że, że program zapewniający usługi rynku pracy dla
zwalnianych pracowników może być realizowany
przez powiatowy urząd pracy, agencję zatrudnienia
lub instytucję szkoleniową (ust. 3) i może być finan-
sowany z różnych źródeł, w tym przez pracodawcę
i jednostki administracji publicznej (ust. 4).
Przepisy art. 70 ww. ustawy w usystematyzowa-
ny sposób określają ogólne działania dotyczące pro-
jektowania i udzielania pomocy osobom przewi-
dzianym do zwolnienia w ramach zwolnień monito-
rowanych. Z przepisów tego artykułu wynikają
obowiązki każdego z podmiotów uczestniczących
w procesie pomocy pracownikom zwalnianym w ra-
mach zwolnień monitorowanych: pracodawcy, pra-
cownika, powiatowego urzędu pracy oraz innych
partnerów uczestniczących w organizacji pomocy.
Określone zostały także dodatkowe uprawnienia
pracodawcy oraz osób korzystających z pomocy.
Stworzono także możliwość finansowania świad-
czeń szkoleniowych ze środków funduszu szkole-
niowego tym pracodawcom, którzy utworzyli u sie-
bie ten fundusz. Osoby korzystające ze świadczeń
szkoleniowych mają ustawowo zagwarantowaną
pomoc właściwego powiatowego urzędu pracy w za-
kresie poradnictwa zawodowego i mogą być kiero-
wane na jednorazowe szkolenie organizowane i fi-
nansowane przez ten urząd. Ponadto po przyzna-
niu świadczenia powiatowy urząd pracy jest zobo-
wiązany do refundowania pracodawcy składek na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe sfinansowane
ze środków własnych pracodawcy.
Jednocześnie należy podkreślić, że przepisów
art. 70 ww. ustawy nie należy traktować jako odręb-
nych od innych przepisów tej ustawy, zwłaszcza że
posługują się określeniami i nazwami podmiotów
znanymi i doprecyzowanymi w tym akcie norma-
tywnym. Z przepisami art. 70 koresponduje między
innymi art. 9 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym
do zadań samorządu powiatu w zakresie polityki
rynku pracy należy między innymi „inicjowanie, or-
ganizowanie i finansowanie usług i instrumentów
rynku pracy” oraz „inicjowanie i realizowanie przed-
sięwzięć mających na celu rozwiązanie lub złagodze-
nie problemów związanych z planowanymi zwolnie-
niami grup pracowników z przyczyn dotyczących
zakładu pracy”. Natomiast w świetle art. 9 ust. 2
813
wykonawcą zadań samorządu powiatu w tym zakre-
sie jest powiatowy urząd pracy.
Ponadto przepisy art. 70 ust. 2, nakładając na
pracodawcę zobowiązanie do podjęcia działań w ra-
mach zwolnień monitorowanych, posiłkują się poję-
ciem „usługi rynku pracy”. Należy w związku z tym
pamiętać, że podstawowe usługi rynku pracy, tj. po-
średnictwo pracy, poradnictwo zawodowe i informa-
cja zawodowa, usługi EURES, organizacja szkoleń
oraz pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy, zosta-
ły określone w art. 35 ww. ustawy. Specyfika poszcze-
gólnych usług doprecyzowana jest w kolejnych arty-
kułach ustawy (art. 36–40). Podstawowe usługi ryn-
ku pracy są bezpłatnie świadczone przez wojewódzkie
i powiatowe urzędy pracy, a do bezpłatnego korzysta-
nia z usług rynku pracy uprawnieni są wszyscy bez-
robotni i poszukujący pracy oraz pracodawcy, będący
równoprawnym klientem urzędu pracy.
Od 2005 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej pozyskuje informacje dotyczące problematy-
ki zwolnień monitorowanych w ramach programu
badań statystyki publicznej ustalanego na dany rok
kalendarzowy. Informacje w tym zakresie są publi-
kowane w miesięcznych informacjach o stanie i struk-
turze bezrobocia oraz udostępniane do wiadomości
publicznej na stronach internetowych Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej. Pozyskiwane informacje
dotyczą liczby zakładów pracy z uwzględnieniem po-
działu na sektor publiczny i prywatny oraz liczby
osób planowanych do zwolnienia. Z informacji tych
wynika, że w latach 2005–2008 zwolnienia monito-
rowane były zgłaszane przez 140 zakładów pracy
i dotyczyły 14 761 zwalnianych pracowników. W gru-
pie tej zwolnienia monitorowane zgłaszane przez
sektor prywatny pochodziły od 106 zakładów pracy
i dotyczyły 12 249 osób zwalnianych. Największe
nasilenie zwolnień monitorowanych odnotowano
w 2005 r. – zwolnienia takie zgłosiło 61 zakładów
pracy i dotyczyły one 5292 osób zwalnianych. W 2006 r.
zwolnienia takie zgłosiło 40 zakładów pracy i doty-
czyły one 4087 osób, a w 2007 r. – 31 zakładów pracy
dla 4720 osób. W I kwartale 2008 r. zwolnienia mo-
nitorowane dotyczyły 8 zakładów pracy i odpowied-
nio 662 osób. Występowanie zwolnień monitorowa-
nych jest zdywersyfikowane pod względem geogra-
ficznym – od 2005 r. do zakończenia I kwartału 2008 r.
występowało łącznie w 60 powiatach, przy czym
w większości, tj. w 35 powiatach, było to zdarzenie
jednorazowe w tym okresie.
W kontekście przepisów art. 70 oraz pozostałych
przepisów ww. ustawy nie można zgodzić się ze
stwierdzeniami, że obowiązki pracodawcy określone
w ust. 2, tj. zobowiązanie do podjęcia działań polega-
jących na zapewnieniu zwalnianym pracownikom
usług rynku pracy realizowanych w formie progra-
mu, można uznawać za „nałożenie przez ustawo-
dawcę na pracodawcę szeregu obowiązków” czy trak-
tować jako „przerzucenie na niego obowiązków, któ-
re powinny być realizowane przez urzędy pracy,
i obciążenie pracodawcy dodatkowymi kosztami na
814
wsparcie zwalnianych pracowników i finansowanie
programu”. Nie pojawiały się także sygnały od orga-
nizacji pracodawców czy pojedynczych pracodawców
ani też z publicznych służb zatrudnienia świadczące
o tym, że przepisy tego artykułu stanowią nadmier-
ne lub dodatkowe obciążenie powodujące utrudnie-
nia po stronie pracodawców. Informacje w tym za-
kresie nie wystąpiły także w trakcie prac nad pro-
jektem ww. ustawy ani dotychczasowymi projekta-
mi jej nowelizacji, kiedy to w ramach procesu legi-
slacyjnego każdy z projektów był opiniowany przez
partnerów społecznych (w tym organizacje praco-
dawców).
W świetle przedstawionych powyżej informacji
w ocenie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
nie wydaje się zasadne dokonywanie nowelizacji ww.
ustawy w kierunku umieszczania w niej dodatko-
wych regulacji zobowiązujących powiatowe urzędy
pracy do świadczenia poradnictwa zawodowego,
tworzenia programów adaptacyjnych i szkolenio-
wych, udzielania wsparcia czy ograniczania skut-
ków zwolnień monitorowanych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o zatrudnianiu pracowników tymczasowych
(2775)
Odpowiadając na interpelację pana posła Tade-
usza Naguszewskiego w sprawie możliwości zmiany
ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych,
przesłaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia br., znak:
BM-I-0700-65-MM/08, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Obowiązująca od 1 stycznia 2004 r. ustawa z dnia
9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymcza-
sowych (Dz. U. Nr 166, poz. 1608, z późn. zm.) wpro-
wadziła, nieznaną dotychczas w polskim prawie pra-
cy, ale stosowaną już od lat 90. w państwach Unii
Europejskiej, szczególną formę zatrudnienia reali-
zowaną przez agencje pracy tymczasowej. Ustawę tę
poprzedziło wprowadzenie regulacji określających
podstawy i warunki funkcjonowania agencji pracy
tymczasowej. Agencje pracy tymczasowej wykonują,
w ramach działalności gospodarczej, specjalistyczną
usługę polegającą na zatrudnianiu pracowników
wyłącznie w celu ich udostępnienia zainteresowa-
nym pracodawcom użytkownikom w celu wykony-
wania na ich rzecz pracy tymczasowej. Ze względu
na nowatorski charakter regulacji zatrudnienia
tymczasowego procedowano nad nią – na etapie
prac nad projektem – w szczególnym trybie, z udzia-
łem partnerów społecznych reprezentowanych
w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych.
W całym dotychczasowym okresie obowiązywa-
nia ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczaso-
wych były rejestrowane i analizowane opinie o róż-
nych aspektach praktyki stosowania tej ustawy. Na
tej podstawie, w 2006 r., została opracowana i prze-
kazana Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych „Informacja o funkcjonowaniu usta-
wy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych
i postulowanych zmianach w tej ustawie”, w której
zebrano opinie o ustawie i poszczególnych jej regula-
cjach oraz propozycje zmian, zgłaszane zarówno
w bieżącej korespondencji oraz w raportach pokon-
trolnych Państwowej Inspekcji Pracy, jak też w pi-
śmiennictwie dotyczącym problematyki zatrudnie-
nia tymczasowego.
W I półroczu ubiegłego roku problematyka oceny
funkcjonowania ustawy o zatrudnianiu pracowni-
ków tymczasowych i postulowanych zmianach w tej
ustawie była omawiana w Zespole Prawa Pracy
i Układów Zbiorowych Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych. W trakcie dysku-
sji na forum tego zespołu zostały przedyskutowane
najczęściej formułowane propozycje zmian meryto-
rycznych w ustawie, jednakże tylko nieliczne z nich
zyskały poparcie wszystkich uczestników dyskusji.
Istotne jest jednak, że w trakcie prac zespołu nie zo-
stała zakwestionowana celowość kontynuowania
prac nad doskonaleniem ustawy o zatrudnianiu pra-
cowników tymczasowych i jej dostosowywaniem do
potrzeb społecznych i gospodarczych, a niektóre,
mniej radykalne, propozycje nowelizacyjne zyskały
ogólne poparcie.
Efektem prac zespołu było przygotowanie rzą-
dowego projektu ustawy o zmianie ustawy o za-
trudnianiu pracowników tymczasowych, obejmują-
cego zmiany o charakterze legislacyjno-redakcyj-
nym oraz niekontrowersyjne zmiany o charakterze
merytorycznym. Projekt ten został poddany uzgod-
nieniom międzyresortowym i konsultacjom społecz-
nym, jednak nie zyskał on jednomyślnego poparcia
ze strony związków zawodowych. Dalsze procedo-
wanie nad tym projektem zostało wstrzymane ze
względu na przejęcie inicjatywy nowelizacji ustawy
o zatrudnianiu pracowników tymczasowych przez
sejmową Komisję Nadzwyczajną „Przyjazne Pań-
stwo” do spraw związanych z ograniczaniem biuro-
kracji.
Projekt ustawy zmieniającej ustawę o zatrudnia-
niu pracowników tymczasowych, przygotowany w ra-
mach prac sejmowej Komisji Nadzwyczajnej, obej-
muje także regulacje odnoszące się do problematyki
sygnalizowanej w interpelacji pana posła Tadeusza
Naguszewskiego. Projekt ten przewiduje bowiem

m.in. ograniczenie obowiązku ponawiania wstęp-
nych badań lekarskich i wstępnego szkolenia w za-
kresie bezpieczeństwa i higieny pracy w przypadku
pracowników tymczasowych kierowanych przez za-
trudniającą ich agencję pracy tymczasowej do wyko-
nywania takiej samej pracy tymczasowej u dotych-
czasowego pracodawcy użytkownika. Została już
wdrożona procedura wyrażenia opinii Rady Mini-
strów wobec tego projektu, w trybie § 2 ust. 3 uchwa-
ły nr 58/2008 Rady Ministrów z dnia 8 kwietnia
2008 r. w sprawie zasad współpracy Rady Ministrów
z sejmową Komisją Nadzwyczajną „Przyjazne Pań-
stwo” do spraw związanych z ograniczaniem biuro-
kracji.
Odnosząc się natomiast do pozostałych propono-
wanych przez pana posła Tadeusza Naguszewskiego
propozycji zmian w ustawie o zatrudnianiu pracow-
ników tymczasowych, pragnę wyrazić następującą
opinię. Propozycja przeniesienia na pracodawcę
użytkownika wszystkich obowiązków pracodawcy
w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy – nie była
dotąd zgłaszana i nie stanowiła przedmiotu dysku-
sji. W mojej ocenie, inne niż dotychczas kształtowa-
nie pozycji prawnej agencji pracy tymczasowej i pra-
codawcy użytkownika prowadziłoby do istotnej i nie
do końca przekonującej zmiany relacji między
uczestnikami zatrudnienia tymczasowego.
Działalność agencji pracy tymczasowej ma uła-
twiać zainteresowanym pracodawcom użytkowni-
kom zaspokajanie ich potrzeb kadrowych związa-
nych z wykonaniem zadań o charakterze doraźnym
lub okresowym, bez konieczności zatrudniania w tym
celu własnych pracowników i wykonywania wobec
nich wszystkich praw i obowiązków pracodawcy
z tytułu nawiązania, trwania i rozwiązania stosun-
ku pracy. W tej sytuacji może budzić wątpliwości
twierdzenie, że wykonywanie przez agencje pracy
tymczasowej określonych obowiązków z zakresu
prawa pracy stanowi barierę w ich funkcjonowaniu
ze względu na koszty i czasochłonność tego rodzaju
obowiązków. Skoro przedmiotem działalności go-
spodarczej prowadzonej przez agencje pracy tymcza-
sowej jest zatrudnianie pracowników tymczasowych
na potrzeby pracodawców użytkowników, to – co do
zasady – właśnie na tychże agencjach powinno spo-
czywać wykonywanie praw i obowiązków pracodaw-
cy wobec tych pracowników.
Ustawowe uwalnianie agencji pracy tymczasowej
od wykonywania obowiązków pracodawcy wobec
pracowników tymczasowych prowadziłoby do zatar-
cia specyfiki tej formy agencji zatrudnienia. Należy
przy tym wspomnieć, że w stosunku do pierwotnego
stanu prawnego zakres obowiązków w dziedzinie
bhp, przypadających do realizacji pracodawcy użyt-
kownikowi, uległ istotnemu rozszerzeniu. Nastąpiło
to w niedawno uchwalonej ustawie z dnia 13 kwiet-
nia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U.
Nr 89, poz. 589), która w art. 102 wprowadziła
w ustawie o zatrudnianiu pracowników tymczaso-
wych nową regulację (art. 9 ust. 2a) przenoszącą na
815
pracodawcę użytkownika obowiązek dostarczenia
pracownikowi tymczasowemu odzieży i obuwia robo-
czego oraz środków ochrony indywidualnej, zapew-
nienia napojów i posiłków profilaktycznych, przepro-
wadzenia szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i hi-
gieny pracy, ustalenia okoliczności i przyczyn wypad-
ku przy pracy, przeprowadzenia oceny ryzyka zawo-
dowego oraz poinformowania o tym ryzyku.
Należy przy tym podkreślić, że przeniesienie na
pracodawcę użytkownika określonych praw i obo-
wiązków dotyczących bezpieczeństwa i higieny pra-
cy jest możliwe także w wyniku porozumienia za-
wartego między agencją pracy tymczasowej a praco-
dawcą użytkownikiem (art. 9 ust. 3 pkt 2 ustawy
o zatrudnianiu pracowników tymczasowych), a więc
uczynienie tego w formie zapewniającej zaintereso-
wanym podmiotom bezpośredni wpływ na kształto-
wanie zakresu ich zobowiązań.
Natomiast co do postulatu zniesienia lub istotne-
go ograniczenia limitu okresu świadczenia przez
pracownika pracy tymczasowej na rzecz tego same-
go pracodawcy użytkownika uprzejmie informuję, iż
kwestia ta była przedmiotem debaty i zbieżnych
ustaleń w Zespole Prawa Pracy i Układów Zbioro-
wych Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych. Można uznać za kierunkowo zaakcep-
towaną propozycję przewidującą możliwość zawar-
cia porozumienia między pracodawcą użytkowni-
kiem a przedstawicielstwem związkowym o prze-
dłużeniu, nie więcej niż do 18 miesięcy, maksymal-
nego okresu wykonywania przez pracownika pracy
tymczasowej na rzecz tego samego pracodawcy użyt-
kownika, a także porozumienia o skróceniu, nie
więcej niż do 30 miesięcy, okresu, w ciągu którego
miałby przypadać dopuszczalny okres pracy tym-
czasowej.
Wyrażam przekonanie, że uwzględnienie takie-
go rozwiązania prawnego mogłoby być rozważone
w dalszych pracach nad projektowaną nowelą usta-
wy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych.
Pragnę zapewnić, iż ze strony kierowanego przeze
mnie ministerstwa dokłada się jak najdalej idącej
staranności we współpracy z sejmową Komisją
Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo” do spraw ogra-
niczania biurokracji w celu sprawnego i zgodnego
z oczekiwaniami społecznymi przygotowania pro-
jektu nowelizacji ustawy o zatrudnianiu pracowni-
ków tymczasowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
816
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Łukasza Tuska
w sprawie systemu ubezpieczeń upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich (2776)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 29 kwiet-
nia 2008 r., znak SPS-023-2776/08, interpelacją po-
sła Łukasza Tuska w sprawie systemu ubezpieczeń
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że na podstawie ustawy
z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249,
z późn. zm.) od 1 lipca 2008 r. rolnik, który uzyskał
płatności bezpośrednie do gruntów rolnych w rozu-
mieniu przepisów o płatnościach do gruntów rolnych
i oddzielnej płatności cukrowej, będzie miał obowią-
zek ubezpieczenia co najmniej 50% powierzchni
upraw. Rolnik będzie miał zatem obowiązek zawar-
cia umowy ubezpieczenia z wybranym zakładem
ubezpieczeń, który zawarł z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa umowę w sprawie dopłat, albo
innym wykonującym działalność ubezpieczeniową
w zakresie ubezpieczenia upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw grunto-
wych, drzew i krzewów owocowych, truskawek,
ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin strącz-
kowych, od zasiewu lub wysadzenia do ich zbioru, od
ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez
pięć ryzyk, tj.: powódź, grad, suszę, ujemne skutki
przezimowania oraz przymrozki wiosenne.
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych związane jest z obowiązkiem pomniejszania
od 2010 r. o 50% wsparcia krajowego dla rolników
ubiegających się o pomoc w przypadku wystąpienia
klęsk, a nieposiadających ubezpieczenia, wynikają-
cym z wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy
państwa w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–
–2013 (Dz. Urz. UE C 319 z 27.12.2006 r.).
W ramach systemu ubezpieczenia upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich istnieje możliwość dofinan-
sowania z budżetu państwa składek producentów
rolnych z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia od
wystąpienia następujących zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej (tj. upraw zbóż, kuku-
rydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw
gruntowych, drzew i krzewów owocowych, truska-
wek, ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin
strączkowych) od: huraganu, powodzi, deszczu na-
walnego, gradu, pioruna, obsunięcia się ziemi, lawi-
ny, suszy, ujemnych skutków przezimowania lub
przymrozków wiosennych,
— dla produkcji zwierzęcej (tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń) od: huraganu, powodzi, desz-
czu nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się zie-
mi, lawiny, uboju z konieczności.
Poziom dopłat z budżetu państwa do składek
ubezpieczeń należnych od producentów rolnych z ty-
tułu zawarcia umowy ubezpieczenia upraw rolnych
lub zwierząt gospodarskich na 2008 r. został okre-
ślony przez Radę Ministrów w rozporządzeniu z dnia
8 listopada 2007 r. w sprawie wysokości dopłat do
składek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwie-
rząt gospodarskich (Dz. U. Nr 214, poz. 1570) w wy-
sokości: 50% składki do 1 ha upraw rolnych i 50%
składki do 1 sztuki zwierzęcia gospodarskiego.
Umowy w zakresie dotowanych ubezpieczeń
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich są zawiera-
ne przez producentów rolnych z zakładami ubezpie-
czeń, które uprzednio zawrą umowy z ministrem
rolnictwa i rozwoju wsi na dopłaty do składek tych
ubezpieczeń. Oferty uczestnictwa w dotowanym sys-
temie ubezpieczeń mogą także składać towarzystwa
ubezpieczeń wzajemnych. Zgodnie z ww. ustawą
z dnia 7 lipca 2005 r. minister rolnictwa i rozwoju
wsi na 2008 r. zawarł z czterema zakładami ubez-
pieczeń, które złożyły swoje oferty, umowy w spra-
wie stosowania ze środków budżetu państwa dopłat
do składek producentów rolnych z tytułu ubezpie-
czenia upraw rolnych lub zwierząt gospodarskich od
ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych w rol-
nictwie, tj. z Powszechnym Zakładem Ubezpieczeń
SA z siedzibą w Warszawie, Towarzystwem Ubez-
pieczeń Wzajemnych TUW z siedzibą w Warszawie,
Concordią Polska Towarzystwem Ubezpieczeń Wza-
jemnych z siedzibą w Poznaniu, MTU Moje Towa-
rzystwo Ubezpieczeń z siedzibą w Sopocie.
Należy podkreślić, iż niezawarcie przez rolników
umów ubezpieczenia upraw rolnych nie będzie miało
wpływu na ubieganie się przez nich o płatności bez-
pośrednie.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że w celu dalszego usprawnienia systemu ubez-
pieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich
przedłożono do rozpatrzenia przez Radę Ministrów
przygotowany w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi projekt ustawy o zmianie ustawy o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich, w któ-
rym proponuje się m.in.:
— obniżenie z 30% do 10% wysokości strat w przy-
padku huraganu, powodzi, deszczu nawalnego, gradu,
pioruna, obsunięcia się ziemi, lawiny, ujemnych skut-
ków przezimowania, przymrozków wiosennych oraz
do 25% wysokości strat w przypadku suszy warunku-
jących ubieganie się o odszkodowanie,
— rozdzielenie ryzyk w zakresie ubezpieczenia
obowiązkowego upraw rolnych od ryzyka wystąpie-
nia szkód spowodowanych przez powódź, suszę,
grad, ujemne skutki przezimowania oraz przymroz-
ki wiosenne,
— zmianę zasad udzielania dotacji z budżetu pań-
stwa na częściowe sfinansowanie odszkodowań wy-
płacanych producentom rolnym w związku z suszą.

Po wejściu w życie nowelizacji ustawy za spełnie-
nie obowiązku ubezpieczenia upraw rolnych będzie
uważane ubezpieczenie upraw od co najmniej jedne-
go z ryzyk: powodzi, suszy, gradu, ujemnych skut-
ków przezimowania lub przymrozków wiosennych
i będzie to realizacja postulatu zgłoszonego przez
pana posła Łukasza Tuska.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Tuska
w sprawie konieczności modernizacji
węzła kolejowego Kluczbork
oraz linii kolejowej 143 Kalety–Wrocław
i linii 272 Kluczbork–Poznań (2777)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła na Sejm RP Łukasza Tuska
skierowaną przy piśmie nr SPS-023-2777/08 z 29 kwiet-
nia 2008 r. do ministra infrastruktury pana Cezare-
go Grabarczyka w sprawie konieczności moderniza-
cji węzła kolejowego Kluczbork oraz linii kolejowej
143 Kalety–Wrocław i linii 272 Kluczbork–Poznań,
uprzejmie informuję:
— linie nr 143 Kalety–Wrocław–Mikołów oraz
nr 272 Kluczbork–Poznań Główny są liniami zelek-
tryfikowanymi, dwutorowymi, ujętymi w wykazie
linii o znaczeniu państwowym; linie te nie wchodzą
w skład sieci objętej umowami AGC/AGTC, jak rów-
nież nie są częścią sieci TEN-R w Polsce;
— linia nr 143 o prędkości konstrukcyjnej 100–
–120 km/h na terenie woj. opolskiego eksploatowana
jest z prędkościami 50–100 km/h, przy czym na ob-
szarze tym występuje 25 ograniczeń prędkości o łącz-
nej długości 5,4 km; stan techniczny linii, oceniany
jako niezadowalający na 32% jej długości, wymusza
konieczność wykonania naprawy głównej nawierzch-
ni na długości ok. 10,2 km, naprawy 4 szt. obiektów
inżynieryjnych oraz naprawę podtorza na długości
ok. 1,2 km; szacowana wartość tych robót to ok.
31 ml zł;
— linia nr 272 o prędkości konstrukcyjnej 100
km/h na terenie woj. opolskiego eksploatowana jest
z prędkościami 30 km/h (tor nr 1) i 80 km/h (tor
nr 2), przy czym na obszarze tym występują 2 ogra-
niczenia prędkości o łącznej długości 0,6 km; stan
techniczny linii na 48% jej długości oceniany jest
jako niezadowalający i wymusza konieczność wyko-
nania naprawy głównej nawierzchni na długości ok.
817
24,4 km oraz naprawę jednego obiektu inżynieryj-
nego; szacowana wartość tych robót to ok. 49 ml zł.
Średniodobowe natężenie ruchu na przedmioto-
wych liniach (w obu kierunkach) wynosi:
— na docinku Lubliniec–Kluczbork – 71,3 pocią-
gu, z czego 23% to pociągi pasażerskie;
— na docinku Kluczbork–Oleśnica – 44,5 pocią-
gów, z czego pociągi pasażerskie stanowią 44%;
— na docinku Kluczbork–Ostrów Wlkp. – 46,5
pociągów, z czego pasażerskich – 27%.
Linie 143 i 272 stanowią najkrótsze geograficz-
nie połączenie Śląska z Poznaniem i Szczecinem,
dlatego po podwyższeniu prędkości do wartości
konstrukcyjnych mogłyby dla części pociągów mię-
dzywojewódzkich stanowić alternatywną, atrak-
cyjną trasę. Jednakże analizy zapotrzebowania na
trasy wskazują, iż działania przewoźników pasa-
żerskich ukierunkowane są na planowania tras po-
ciągów dalekobieżnych, tak aby obsłużyć możliwie
najwięcej dużych skupisk ludności. Dlatego wspo-
mniane w interpelacji wycofanie pociągów pospiesz-
nych z trasy przez Kluczbork jest nie tylko wyni-
kiem pogorszenia parametrów linii kolejowych, lecz
również efektem określonej polityki przewoźników,
ukierunkowanych na zwiększenie obsługi przewo-
zowej dużych miast, takich jak Opole, Wrocław czy
Leszno. Wzrost zapotrzebowania na trasy kolejowe
stymulowany polityką transportową ukierunkowa-
ną na przewozy kolejowe stanowiłby dodatkowy ar-
gument do wnioskowania o ujęcie remontów przed-
miotowych linii jako inwestycji finansowanych z Fun-
duszu Kolejowego.
Stan techniczny linii kolejowych jest przedmio-
tem stałej troski resortu, który widzi konieczność
działań inwestycyjnych o charakterze moderniza-
cyjnym i naprawczym w odniesieniu do całej infra-
struktury kolejowej w Polsce, jednak z uwagi na
wieloletnie niedoinwestowanie kolei proces dostoso-
wania parametrów sieci do określonych parametrów
technicznych będzie procesem długotrwałym, wy-
magającym bardzo dużych nakładów finansowych.
Obecnie PKP PLK SA zaangażowana jest w kon-
tynuację rozpoczętego procesu modernizacji sieci
kolejowej, a jej działania skoncentrowane są wokół
zadań określonych w rządowym Programie Opera-
cyjnym „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013, dlatego też w roku 2008 na ww. liniach nie
przewiduje się prowadzenia prac modernizacyjnych
oraz remontowych finansowanych z Funduszu Kole-
jowego, a jedynie punktowe zabiegi doraźne mające
na celu utrzymanie ich przejezdności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
818
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie sytuacji na rynku wieprzowiny
na przykładzie woj. świętokrzyskiego (2778)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 29 kwietnia 2008 r.,
znak SPS-023-2778/08, przekazującym interpelację
pana Krzysztofa Lipca, posła na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej w sprawie sytuacji na rynku wieprzo-
winy na przykładzie woj. świętokrzyskiego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ad 1.W kwestii podjęcia inicjatywy zmierzającej do
regulacji rynku trzody chlewnej w Unii Europejskiej
poprzez limitowanie produkcji chciałbym zauważyć, iż
zasady funkcjonowania wspólnotowego rynku wie-
przowiny reguluje obecnie rozporządzenie Rady (EWG)
nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie
wspólnej organizacji rynku wieprzowiny.
Przewiduje ono następujące instrumenty, które
mogą być zastosowane na tym rynku:
— środki interwencyjne w postaci dopłat do pry-
watnego składowania wieprzowiny lub skupu inter-
wencyjnego (niestosowany jednak od ponad trzy-
dziestu lat);
— refundacje wywozowe;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Jeśli chodzi o limitowanie produkcji, należy za-
uważyć, iż funkcjonuje on zaledwie na kilku rynkach,
w tym na rynkach mleka i cukru. Ponadto, w przy-
padku rynku mleka, dyskusja koncentruje się aktual-
nie nie na tym, czy utrzymać kwotowanie, ale na tym,
w jaki sposób odejść od tego instrumentu. Biorąc zaś
pod uwagę kierunki zmian wspólnej polityki rolnej,
wprowadzanie nowych instrumentów, zwłaszcza ma-
jących charakter znacznej ingerencji w funkcjonowa-
nie rynku, wydaje się być mało realne.
Warto przypomnieć w tym miejscu, że w trakcie
procesu uproszczenia technicznego WPR w latach
2006 i 2007 pojawiły się próby ograniczenia zakresu
interwencji na rynku wieprzowiny poprzez elimina-
cję instrumentu skupu interwencyjnego. Podczas
dyskusji nad zapisami Jednolitej Wspólnej Organi-
zacji Rynków Rolnych, Polska wyraziła stanowczy
sprzeciw wobec tych zamierzeń, dzięki czemu, mimo
dążeń Komisji Europejskiej oraz części państw człon-
kowskich, instrument ten pozostał częścią wspólnej
organizacji rynku wieprzowiny.
Ponadto chciałbym podkreślić, że przedstawiając
na posiedzeniu Rady UE ds. Rolnictwa i Rybołów-
stwa, które odbyło się w dniu 17 marca 2008 r., in-
formację o trudnej sytuacji na polskim rynku wie-
przowiny, Polska wnioskowała o podjęcie działań
mających na celu jej poprawę. Obok wniosku o za-
stosowanie instrumentów doraźnych, w szczególno-
ści zwiększenia stawek refundacji eksportowych,
głównie w odniesieniu do nieprzetworzonego mięsa
wieprzowego, Polska podkreśliła również, iż w ra-
mach trwającego przeglądu wspólnej polityki rolnej
niezbędna jest dyskusja na temat rozwiązań syste-
mowych w sektorze wieprzowiny. Zaproponowano
wprowadzenie rozwiązań wzmacniających pozycję
producentów trzody chlewnej, w tym m.in. wprowa-
dzenie instrumentów sektorowego wsparcia organi-
zacji poziomej oraz pionowej, a także mechanizmów
wsparcia na wypadek sytuacji kryzysowych.
Ad 2. Jeżeli chodzi o wdrożenie rozwiązań praw-
nych ułatwiających powstawanie i funkcjonowanie
grup producenckich dzięki powiązaniu kapitałowe-
mu pomiędzy wytwórcą produktów rolnych a zakła-
dami przetwórczymi, chciałbym podkreślić, iż dzia-
łania na rzecz integracji pionowej w sektorze wie-
przowiny są jednym z priorytetów Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Jednym ze sposobów inte-
gracji jest zawieranie umów kontraktacyjnych, co
pomaga zapewnić stabilność zbytu żywca wieprzo-
wego, przyczyniając się także do zwiększania prze-
widywalności produkcji.
W związku z powyższym, w ramach działań na
rzecz promocji zawierania umów kontraktacyjnych,
opracowano propozycje treści umów oraz aneksów
do nich. Dostępne są one na stronach internetowych
Rady Gospodarki Żywnościowej.
Zachęcaniu przetwórców do zawierania umów
kontraktacyjnych służą następujące mechanizmy:
— w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwo-
ju Wsi z dnia 17 października 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania „Zwiększenie
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200,
poz. 1444, z późn. zm.) przewiduje się, że refundacji
podlega zasadniczo nie więcej niż 40% kosztów kwa-
lifikowalnych poniesionych przez beneficjenta, bę-
dącego małym lub średnim przedsiębiorstwem.
W przypadku jednak beneficjenta, który co najmniej
25% ogólnej ilości produktów rolnych nabywa na
podstawie umów zawartych na co najmniej rok
z grupami producentów rolnych, refundacji podlega
do 50% kosztów kwalifikowalnych;
— w Programie wspierania restrukturyzacji i mo-
dernizacji przemysłu mięsnego, chłodnictwa składo-
wego i przetwórstwa jaj w Polsce zatwierdzonym
przez MRiRW, zgodnie z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz. U. z 2007 r. Nr 77, poz. 514,
z późn. zm.), wprowadzono zapis, że podmioty reali-
zujące przedsięwzięcia w zakładach uboju zobowią-
zane są do wykorzystania w procesie produkcji su-
rowca pochodzącego co najmniej w 70% w ramach

wieloletnich umów kontraktacyjnych. Warunek ten
nie obowiązuje zakładu uboju posiadającego własną
bazę surowcową.
Ad 3. Jeżeli chodzi o stworzenie możliwości za-
ciągania kredytów hipotecznych z zabezpieczeniem
na budowanym obiekcie lub poręczeniem np. Agen-
cji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa dla
grup producenckich realizujących inwestycje przy
budowach bazy przetwórczej i przechowalniczej,
chciałbym zauważyć, że zgodnie z rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
z późn..zm.) agencja może udzielać gwarancji i porę-
czeń spłaty kredytów bankowych z dopłatami ze środ-
ków ARiMR, udzielonych na sfinansowanie przedsię-
wzięć inwestycyjnych w gospodarstwach rolnych,
działach specjalnych produkcji rolnej lub przetwór-
stwie produktów rolnych, w tym również realizowa-
nych przez grupy producentów rolnych.
Gwarancje i poręczenia są terminowe i udzielane
są przez agencję do wysokości:
a) 80% wykorzystanej kwoty przyznanego kredy-
tu bankowego, nie więcej niż do 1 mln zł – w przy-
padku gwarancji;
b) 60% wykorzystanej kwoty przyznanego kredy-
tu bankowego, nie więcej niż do 1 mln zł – w przy-
padku poręczenia.
Przedstawiając powyższe, pragnę również zauwa-
żyć, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U.
Nr 72 z 2002 r., poz. 665, z późn. zm.) banki są sa-
modzielnymi i samofinansującymi się jednostkami
organizacyjnymi, samodzielnie, w ramach obowią-
zujących przepisów, podejmującymi decyzje m.in.
w sprawach dotyczących udzielania i warunków
spłaty kredytów, w tym również w zakresie wyma-
ganych zabezpieczeń spłaty kredytu.
Ad 4. W kwestii wprowadzenia obowiązku ety-
kietowania mięsa i jego przetworów pod kątem in-
formacji o kraju pochodzenia chciałbym zauważyć,
iż obecnie obowiązkowe wskazywanie kraju pocho-
dzenia wykracza poza wymagania przewidziane
w przepisach dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r.
w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw człon-
kowskich w zakresie etykietowania, prezentacji
i reklamy środków spożywczych. Zgodnie z art. 3
ust. 1 pkt 8 ww. dyrektywy zamieszczenie w ozna-
kowaniu informacji dotyczących źródła lub miej-
sca pochodzenia gotowego produktu (środka spo-
żywczego) jest obowiązkowe jedynie w przypadku,
gdyby brak takiej informacji mógł w istotnym stop-
niu wprowadzać w błąd konsumenta co do prawdzi-
wego źródła pochodzenia. Ta norma wspólnotowa
została wdrożona w rozporządzeniu ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie
znakowania środków spożywczych (Dz. U. Nr 137,
poz. 967, z późn. zm.).
819
Przyjęcie propozycji konieczności podawania in-
formacji o kraju pochodzenia oznaczałoby ustano-
wienie dodatkowego obowiązku w zakresie oznako-
wania żywności, nieprzewidzianego w prawie wspól-
notowym.
Jednakże należy podkreślić, że wspólnotowe i kra-
jowe przepisy w zakresie znakowania żywności nie
stanowią przeszkody dla stosowania przez przedsię-
biorców (na zasadzie dobrowolności) dodatkowych
oświadczeń i informacji, jeśli są rzetelne, prawdziwe
i nie wprowadzają w błąd konsumenta. Jeśli produ-
cent lub sprzedawca uzna kraj pochodzenia towaru
za cechę mogącą mieć znaczenie dla konsumenta,
może z własnej woli podać odpowiednią informację.
Ad 5. Odnosząc się do pytania o przeprowadzenie
przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
postępowania wyjaśniającego wobec podmiotów usta-
lających ceny za kilogram żywca, informuję, że w od-
powiedzi na sygnały ze środowisk rolniczych i związ-
kowych odnośnie do podejrzenia istnienia zmowy
cenowej zakładów ubojowych, w dniu 1 lutego 2008 r.
wystąpiłem do prezesa Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów, aby zgodnie z kompetencjami
określonymi w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów UOKiK zba-
dał, czy zachowania rynkowe przedsiębiorców pro-
wadzących skup żywca wieprzowego nie naruszają
zasad konkurencji. W odpowiedzi prezes UOKiK
wskazał, że zawarcie porozumienia antykonkuren-
cyjnego w rozumieniu art. 6 ustawy, tj. porozumie-
nia, którego celem lub skutkiem jest wyeliminowa-
nie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób kon-
kurencji na rynku właściwym, „wymaga” określonej
struktury rynku, tzn. dany rynek musi charaktery-
zować się nieznacznym rozdrobnieniem podmioto-
wym. Ocenił jednocześnie, że struktura rynku wie-
przowiny w Polsce, w szczególności duża liczba dzia-
łających na nim podmiotów, powoduje, że trudno
dopatrzyć się na tym rynku zachowań o charakterze
nadużyć zniekształcających lub ograniczających
konkurencję. Poinformował także, iż w ostatnim
półroczu do UOKiK nie wpłynęły sygnały przedsię-
biorców, dotyczące zakłóceń konkurencji na rynku
wieprzowiny.
Prezes UOKiK zwrócił ponadto uwagę, iż od po-
rozumień ograniczających konkurencję, w których
koniecznym warunkiem jest uzgodnienie określone-
go zachowania, dokonane w jakiejkolwiek formie,
należy odróżnić tzw. zachowania paralelne (np. po-
dążanie za liderem), obserwowane w szczególności
w przypadkach zewnętrznych zmian na określonym
rynku właściwym, czy też zachowania (nieparalel-
ne), których celem jest dostosowanie przedsiębior-
ców do zmieniających się warunków konkurowania.
Zachowania takie, jeżeli nie są wynikiem zawarcia
porozumienia, nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Prezes UOKiK zapewnił jednocześnie, że rynki
rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze stro-
ny podległego mu urzędu i w przypadku stwierdze-
820
nia nieprawidłowości organ antymonopolowy nie-
zwłocznie podejmie działania leżące w jego kom-
petencji.
Jeżeli chodzi o sytuację na rynku zbóż i pasz, na-
leży zauważyć, że w sezonie 2007/2008 sytuacja na
światowym rynku zbóż paszowych kształtuje się
pod wpływem rosnącego popytu. W wyniku tego po
raz kolejny dojdzie od ograniczenia zapasów końco-
wych, które od 2004 r. zmniejszyły się z 177,9 mln
ton do 130,9 mln ton w 2007 r. Według szacunków
amerykańskiego Departamentu Rolnictwa (USDA)
zużycie zbóż paszowych w sezonie 2007/2008 zwięk-
szy się o 4,5% do 1059 mln ton. Zwiększone zapo-
trzebowanie na zboże powoduje utrzymywanie się
cen zbóż na bardzo wysokim poziomie, co z kolei nie
pozostaje bez znaczenia dla producentów pasz. Nale-
ży podkreślić, iż obserwowane wzrosty cen zarówno
zbóż, jak i pasz wynikają przede wszystkim z sytu-
acji podażowo-popytowej na rynku.
Przedstawiając powyższe, chciałbym zaznaczyć,
że mając na uwadze trudną sytuację na rynku zbóż
oraz rosnące ceny pasz, minister rolnictwa i rozwoju
wsi wnioskował do Komisji Europejskiej o podjęcie
dodatkowych działań pozwalających na zwiększenie
podaży na rynku Wspólnoty zbóż z importu. W efek-
cie podjętych działań, również ze strony innych kra-
jów członkowskich, zostało wydane rozporządzenie
Rady (WE) nr 1/2008 z dnia 20 grudnia 2007 r.
w sprawie czasowego zawieszenia cła przywozowego
na niektóre zboża w odniesieniu do roku gospodar-
czego 2007/2008. Rozporządzenie przewiduje zawie-
szenie ceł na takie zboża, jak: pszenica zwyczajna,
pszenica durum, żyto, jęczmień, kukurydza oraz
sorgo. Polska opowiedziała się również za zniesie-
niem na 2008 r. obowiązku odłogowania w Unii Eu-
ropejskiej części gruntów, co umożliwi wykorzysta-
nie tych gruntów do zwiększenia podaży surowców
przeznaczanych na cele żywnościowe, w tym rów-
nież zbóż.
Ad 6. Odnosząc się do postulatu ustawicznej edu-
kacji rolników i promowania działalności grup pro-
ducenckich, uprzejmie informuję, iż w ramach Po-
mocy technicznej PROW 2004–2006 prowadzone są
szkolenia dla rolników zainteresowanych członko-
stwem w grupie producentów rolnych. Projekt
„Działania informacyjne i promocyjne. Promocja
tworzenia grup producentów rolnych” rozpoczął się
w październiku 2007 r. Szkolenia prowadzone są
przez pracowników ministerstwa. Celem projektu
jest przyspieszenie tworzenia grup producentów rol-
nych oraz pogłębienie wiedzy na temat działania
„Grupy producentów rolnych” w ramach PROW
2007–2013. Szkolenia realizowane są w wojewódz-
twach, w których zarejestrowanych jest najmniej
grup producentów rolnych.
Chciałbym również podkreślić, iż ośrodki do-
radztwa Rolniczego, izby rolnicze i inne organizacje
skupione wokół rolnictwa, w ramach Pomocy tech-
nicznej, prowadzą szkolenia na temat grup produ-
centów rolnych. Ponadto projekt „Promocja tworze-
nia grup producentów rolnych” realizowała Krajo-
wa Rada Spółdzielcza. Celem tego projektu było
rozpropagowanie idei organizowania współpracy
gospodarczej między rolnikami poprzez promocję
tworzenia grup producenckich. W wyniku tego pro-
jektu powstało około 100 nowych grup producen-
tów rolnych.
Ad 7. Odnosząc się do postulatu intensyfikowa-
nia starań w kierunku zwiększania dostępu do ryn-
ków wschodnich, chciałbym przypomnieć, iż w la-
tach 2005–2007 niżej wymienione kraje WNP wpro-
wadziły następujące ograniczenia w imporcie z Pol-
ski produktów rolnych:
— w listopadzie 2005 r. Federacja Rosyjska wpro-
wadziła zakaz importu z Polski nieprzetworzonego
mięsa oraz zaprzestała uznawania świadectw wyda-
wanych przez polskie służby fitosanitarne na eks-
port do Rosji produktów pochodzenia roślinnego,
objętych nadzorem fitosanitarnym;
— w marcu 2006 r. zakaz importu mięsa i pro-
duktów mięsnych wprowadziła Ukraina;
— w marcu 2007 r. Białoruś wstrzymała import
mięsa i przetworów mięsnych z Polski.
W celu zniesienia ww. restrykcji Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmowało następujące
działania:
Rynek rosyjski:
W listopadzie 2005 r. Federacja Rosyjska wpro-
wadziła zakaz importu z Polski nieprzetworzonego
mięsa oraz zaprzestała uznawania świadectw wy-
dawanych przez polskie służby fitosanitarne na
eksport do Rosji produktów pochodzenia roślinne-
go, objętych nadzorem fitosanitarnym. Wprowa-
dzenie ww. restrykcji strona rosyjska uzasadniała
występowaniem przypadków fałszowania polskich
świadectw na wwożone do Rosji produkty. Odbywa-
jące się kilkakrotnie przez okres kolejnych dwóch
lat kontrole wybranych zakładów sektora mięsnego
i paszowego przeprowadzane m.in. przez Federalna
Służbę Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarne-
go Federacji Rosyjskiej oraz rozmowy między pol-
skimi i rosyjskimi przedstawicielami służb wetery-
naryjnych i fitosanitarnych, jak i między Komisją
Europejską i Federacją Rosyjską nie przyniosły po-
zytywnych rezultatów. Ponadto w październiku
2007 r. Federacja Rosyjska wprowadziła zakaz im-
portu z Polski mączki rybnej, uzasadniając tę decy-
zję wykryciem w mączce eksportowanej z Polski
DNA bydła rogatego.
Do zasadniczego przełomu doszło podczas spo-
tkania ministra rolnictwa i rozwoju wsi Rzeczypo-
spolitej Polskiej pana Marka Sawickiego i ministra
rolnictwa Federacji Rosyjskiej pana Aleksieja Gor-
diejewa 12 grudnia 2007 r. w Moskwie. W wyniku
odbytych rozmów, jak i kontroli przeprowadzonych
w listopadzie i grudniu 2007 r. w polskich zakładach
przetwórstwa mięsnego przez rosyjskie służby wete-
rynaryjne, 19 grudnia 2007 r. podpisano w Świetło-
gorsku, w obwodzie kaliningradzkim memorandum
między polską Inspekcją Weterynaryjną a Federal-

ną Służbą ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosani-
tarnego Federacji Rosyjskiej o warunkach dostaw
produkcji zwierzęcej z Rzeczypospolitej Polskiej do
Federacji Rosyjskiej.
Na mocy memorandum:
— od dnia jego podpisania umożliwione zostało
wznowienie eksportu z Rzeczypospolitej Polskiej do
Federacji Rosyjskiej mięsa surowego nieprzetworzo-
nego (ustalono, że eksport mięsa przetworzonego
odbywał się będzie na dotychczasowych zasadach);
— uzgodniono, że przedsiębiorstwa do tej pory
nieskontrolowane przez rosyjskie służby weteryna-
ryjne, a które są zainteresowane eksportem do Fe-
deracji Rosyjskiej, będą skontrolowane w 2008 r.;
— uzgodniono również system wymiany między
polskimi i rosyjskimi służbami weterynaryjnymi in-
formacji dotyczących dostaw polskiego mięsa do Fe-
deracji Rosyjskiej oraz powołanie wspólnej grupy
ekspertów składającej się ze specjalistów służb we-
terynaryjnych obu krajów;
— w zakresie wwozu do Federacji Rosyjskiej ży-
wych świń uzgodniono kontrole zainteresowanych
gospodarstw;
— w odniesieniu do występowania w Polsce gry-
py ptaków Federalna Służba ds. Nadzoru Weteryna-
ryjnego i Fitosanitarnego Federacji Rosyjskiej zobo-
wiązała się, zgodnie z podpisanym memorandum
pomiędzy Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyj-
ską do stosowania zasady regionalizacji.
W wyniku kontroli polskich zakładów przepro-
wadzonych przez rosyjskie służby weterynaryjne
pod koniec 2007 r. prawo do eksportu na rynek ro-
syjski mięsa surowego i gotowych produktów mię-
snych uzyskało 13 przedsiębiorstw. Kontynuowane
były i są działania zmierzające do możliwie jak naj-
szerszej implementacji ww. memorandum, a w szcze-
gólności do dopuszczenia do eksportu do Federacji
Rosyjskiej zakładów z gwarancją polskiego Główne-
go Inspektoratu Weterynarii, zgłoszonych do skon-
trolowania przez rosyjskie służby weterynaryjne,
a jeszcze przez te służby nieatestowanych. W stycz-
niu 2008 r. główny lekarz weterynarii RP przekaza-
ła stronie rosyjskiej listy łącznie 105 przedsiębiorstw,
w tym 80 mięsnych, zainteresowanych nabyciem
uprawnień do eksportu na rynek rosyjski.
Zgodnie z ustaleniami podjętymi podczas spotka-
nia przedstawicieli ministerstw rolnictwa obu krajów
13 lutego 2008 r. w Moskwie, w dniu 10 kwietnia
2008 r. odbyło się spotkanie roboczej grupy eksper-
tów ds. weterynaryjnych, której zadaniem było usta-
lenie terminów i kolejności kontroli polskich zakła-
dów zainteresowanych uzyskaniem prawa do ekspor-
tu swoich produktów na rynek rosyjski.
Według informacji otrzymanej z GIW do dnia
28 kwietnia 2008 r. wyeksportowano z Polski na ry-
nek rosyjski 4,5 tys. ton mięsa wieprzowego i suro-
wych produktów mięsnych.
Ponadto w dniu 11 kwietnia 2008 r. została po-
twierdzona przez stronę rosyjską zgoda na import
polskich zwierząt żywych z gospodarstw, których li-
821
stę przekazał Główny Inspektorat Weterynarii wraz
z gwarancją GIW. W I kwartale 2008 r. w 33 wysył-
kach trzody chlewnej wyeksportowano do Federacji
Rosyjskiej łącznie 5684 świnie.
Chciałbym również poinformować, iż Polska
zwróciła się do Federacji Rosyjskiej z prośbą o prze-
prowadzenie kontroli ponad 20 zakładów zaintere-
sowanych eksportem do Federacji Rosyjskiej w cza-
sie audytu polskich zakładów, dostarczających mię-
so i produkcję mięsną, które, zgodnie z propozycją
polskich służb weterynaryjnych, miałyby się odbyć
w czerwcu 2008 r.
Rynek ukraiński:
Zakaz importu z Polski mięsa i produktów mię-
snych został wprowadzony przez stronę ukraińską
w dniu 26 marca 2006 r. Jako powód wprowadzenia
zakazu importu mięsa strona ukraińska podała
przypadki przemytu tych produktów bez wymaga-
nych certyfikatów weterynaryjnych w samochodach
osobowych i transportem kolejowym. W związku
z zarzutami ukraińskich służb weterynaryjnych
Polska zgodziła się na przeprowadzenie kontroli
w polskich zakładach mięsnych przez te służby.
Kontrole takie odbyły się w drugiej połowie 2006 r.
w 23 zakładach mięsnych. Następnie w dniach od
31 stycznia do 3 lutego 2007 r., zgodnie z ustalenia-
mi podjętymi przez ministrów rolnictwa Rzeczypo-
spolitej Polskiej i Ukrainy na TM „Grüne Woche”
w Berlinie, odbyła się wizyta ukraińskich eksper-
tów weterynaryjnych w Polsce z głównym lekarzem
weterynarii Ukrainy.
W związku z pozytywnymi wynikami kontroli
w ww. polskich zakładach mięsnych strona ukraiń-
ska podjęła decyzję o dopuszczeniu do eksportu na
rynek ukraiński, z dniem 14 lutego 2007 r., produk-
cji z 23 skontrolowanych zakładów mięsnych.
Po tym okresie, z uwagi na fakt, że wiele przed-
siębiorstw w Polsce wykazywało zainteresowanie
eksportem mięsa na rynek ukraiński, w dniach 9–22
lipca 2007 r. odbyła się kontrola ukraińskich służb
weterynaryjnych w 25 zakładach polskich, celem
dopuszczenia produkcji z tych zakładów na rynek
ukraiński. Tylko 5 zakładów zostało dopuszczonych
do eksportu na rynek ukraiński. Zdaniem GIW,
w 14 z niedopuszczonych zakładów nie stwierdzono
poważniejszych uchybień. Strona polska ponownie
zwróciła się z prośbą o rozpatrzenie sprawy dopusz-
czenia tych przedsiębiorstw do eksportu na rynek
ukraiński.
Podczas II posiedzenia Polsko-Ukraińskiej Ko-
misji Międzyrządowej ds. Współpracy Gospodarczej,
które odbyło się w dniach 19–20 marca 2008 r. w War-
szawie, strona ukraińska zobowiązała się do ponow-
nego przeanalizowania sprawy dopuszczenia pol-
skich zakładów mięsnych do eksportu, w których
nie stwierdzono istotnych uchybień.
W wyniku rozmów przeprowadzonych w dniu
7 kwietnia 2008 r. w Kijowie przez podsekretarza
stanu w MRiRW z panią premier Julią Tymoszenko
w sprawie możliwości zwiększenia dostaw polskiego
822
surowca mięsnego na rynek ukraiński, Państwowy
Komitet Ukrainy ds. Państwowych Rezerw Mate-
riałowych Ukrainy, począwszy od dnia 10 kwietnia
2008 r., rozpoczął rozmowy z polskimi firmami po-
siadającymi pozwolenia eksportu mięsa na Ukrainę
na temat możliwości bezcłowych dostaw mięsa. Na
tych zasadach Ukraina chciałaby zakupić mięso
wieprzowe (żywiec, mięso schłodzone) oraz mięso
drobiowe.
W dniu 11 kwietnia 2008 r. ukraińskie służby
weterynaryjne rozpoczęły kontrole w polskich za-
kładach mięsnych (również w zakładach zgłoszo-
nych przez GIW w ostatnim okresie).
Obecnie dopuszczonych do eksportu na rynek
ukraiński jest 68 polskich zakładów mięsnych.
W okresie do 11 maja 2008 r. eksport z Polski na
Ukrainę mięsa wieprzowego wyniósł 23,6 tys. ton.
Rynek białoruski:
Białoruś wstrzymała import mięsa i przetworów
mięsnych z Polski bez żadnego uzasadnienia i pod-
staw prawnych w marcu 2007 r.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przepro-
wadziło w 2007 r. dwukrotnie (w maju i czerwcu)
konsultacje ze stroną białoruską w sprawie zniesie-
nia ww. zakazu, które jednak wtedy nie przyniosły
pozytywnego rezultatu w postaci zniesienia zakazu.
MRiRW wielokrotnie poruszało tę kwestię w rozmo-
wach z przedstawicielami Ambasady Republiki Bia-
łoruś w Warszawie, a także w czasie rozmów przygo-
towawczych do I posiedzenia Polsko-Białoruskiej
Komisji ds. Współpracy Gospodarczej, jak również
ostatnio i w korespondencji z ministrem rolnictwa
i żywności Republiki Białoruś.
Efektem powyższych działań jest zniesienie za-
kazu importu mięsa z Polski, o czym minister rol-
nictwa i żywności Republiki Białoruś poinformował
ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sawickiego
pismem z 12 marca 2008 r.
Sprawa zniesienia ograniczeń w imporcie pol-
skiego mięsa i przetworów mięsnych była również
omawiana podczas I posiedzenia Wspólnej Polsko-
-Białoruskiej Komisji ds. Współpracy Gospodarczej
w dniach 9–14 kwietnia 2008 r. Według ustaleń
z 14 kwietnia 2008 r. strona białoruska rozpatrzy
w ciągu miesiąca wniosek strony polskiej o przywró-
cenie możliwości importu mięsa i produktów mię-
snych z polskich zakładów posiadających uprawnie-
nia do eksportu mięsa i produktów mięsnych do Bia-
łorusi przed marcem 2007 r. Podczas spotkania stro-
na białoruska potwierdziła, że zniesienie zakazu
importu mięsa z Polski na rynek białoruski dotyczy
5 zakładów produkujących mięso czerwone i 8 za-
kładów produkujących mięso drobiowe.
Według danych Ministerstwa Finansów, zebra-
nych na podstawie informacji z urzędów celnych, im-
port mięsa i przetworów mięsnych z Polski na rynek
białoruski został wznowiony. W okresie do 11 maja
2008 r. eksport z Polski na Białoruś mięsa wieprzo-
wego wyniósł 2903 tony.
Ad 8. Jeżeli chodzi o zwalczanie choroby Aujesz-
kyego, uprzejmie informuję, iż program zwalczania
choroby Aujeszkyego u świń na terytorium Rzeczpo-
spolitej Polskiej na lata 2008–2013 został przyjęty
uchwałą Rady Ministrów nr 83/2007 z dnia 9 maja
2007 r. Przedmiotowy program został zatwierdzony
decyzją Komisji Nr 2007/782/WE z dnia 30 listopa-
da 2007 r. zatwierdzającą roczne i wieloletnie pro-
gramy krajowe oraz wkład finansowy Wspólnoty
w zakresie zwalczania, kontroli i monitorowania
niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych,
przedstawione przez państwa członkowskie na 2008 r.
i na lata następne. Realizacja programu będzie fi-
nansowana ze środków budżetu państwa przezna-
czonych na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt
określonych corocznie w ustawach budżetowych.
Ponadto przewiduje się, że corocznie Polska będzie
występować do Komisji Europejskiej z wnioskiem
o współfinansowanie programu zwalczania choroby
Aujeszkyego u świń na terytorium kraju.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 19 mar-
ca 2008 r. Rada Ministrów przyjęła projekt rozpo-
rządzenia w sprawie wprowadzenia programu zwal-
czania choroby Aujeszkyego u świń. Rozporządzenie
zostało opublikowane w dniu 18 kwietnia 2008 r.
(Dz. U. Nr 64, poz. 397) i weszło w życie z dniem
ogłoszenia.
Program obejmuje wszystkie województwa na te-
renie Polski, w tym również woj. lubuskie, gdzie re-
alizacja zwalczania choroby Aujeszkyego jest konty-
nuacją programów z roku 2006 i 2007.
Obecnie rozpoczęła się realizacja programu. Dwa
województwa, tj. łódzkie i śląskie, rozpoczęły już re-
alizację pierwszego próbkobrania. W pozostałych
województwach rozpoczęcie pierwszego próbkobra-
nia zostało zaplanowane na następujące miesiące
bieżącego roku:
— dolnośląskie – maj,
— kujawsko-pomorskie – maj/czerwiec,
— lubelskie – czerwiec,
— małopolskie – maj,
— mazowieckie – najpóźniej w czerwcu,
— opolskie – maj,
— podkarpackie – lipiec,
— podlaskie – czerwiec,
— pomorskie – maj,
— świętokrzyskie – maj,
— warmińsko-mazurskie – maj,
— wielkopolskie – czerwiec,
— zachodniopomorskie – maj.
Dotrzymanie terminów realizacji programu bę-
dzie na bieżąco nadzorowane przez głównego leka-
rza weterynarii.
Jeśli chodzi o ustawę o funduszach promocji,
chciałbym podkreślić, iż Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi przystąpiło do opracowania projektu
ustawy mającego na celu powołanie i stworzenie sys-
temowych oraz instytucjonalnych podstaw do funk-
cjonowania funduszy promocji produktów rolno-spo-
żywczych. Rozwiązanie takie zostało zaproponowane

na wniosek przedsiębiorców, przy uwzględnieniu wzor-
ców z powodzeniem realizowanych w innych pań-
stwach Unii Europejskiej oraz pozytywnych efektów
działań realizowanych dotychczas w ramach Fundu-
szu Promocji Mleczarstwa.
Projektowana ustawa o funduszach promocji pro-
duktów rolno-spożywczych tworzy 6 funduszy pro-
mocji, w tym Fundusz Promocji Mięsa Wieprzowego,
Wołowego i Owczego, oraz określa ich zadania, zasa-
dy finansowania, organizację i funkcjonowanie.
Głównym celem utworzenia funduszy promocji
jest wzrost spożycia i promocja produktów rolno-
-spożywczych. W ramach realizacji tego celu projek-
towana ustawa wyznacza zakres działań, które będą
finansowane ze środków finansowych funduszy. Są
to przede wszystkim:
— działania informujące o jakości oraz cechach
i zaletach produktów;
— działania mające na celu promocję spożycia
poszczególnych produktów;
— wspieranie udziału w wystawach i targach;
— prowadzenie badań rynkowych dotyczących
poszczególnych produktów;
— wspieranie badań naukowych i prac rozwojo-
wych mających na celu poprawę jakości i wzrost spo-
życia produktów;
— wspieranie szkoleń producentów i przetwór-
ców;
— wspieranie udziału krajowych organizacji bran-
żowych biorących udział w pracach specjalistycz-
nych stałych i roboczych komitetów organizacji mię-
dzynarodowych i instytucji Unii Europejskiej zaj-
mujących się problemami rynku poszczególnych
produktów.
W projekcie ustawy przewidziano możliwość współ-
finansowania programów promocyjnych i informacyj-
nych kwalifikujących się do uzyskania na ich realiza-
cję wsparcia ze środków Unii Europejskiej.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zakończy-
ło konsultacje społeczne projektu ustawy o fundu-
szach promocji produktów rolno-spożywczych. W dniu
16 maja 2008 r. projekt ustawy został przekazany do
uzgodnień międzyresortowych.
Jeżeli chodzi o normalizację i stabilizację opła-
calności produkcji mięsa wieprzowego w Polsce,
chciałbym zauważyć, iż w opublikowanej pod koniec
marca 2008 r. prognozie zespołu ekspertów powoła-
nego przez prezesa Agencji Rynku Rolnego zakłada
się, iż w związku z przewidywanym spadkiem poda-
ży wieprzowiny na rynku krajowym i unijnym ceny
skupu będą wykazywały tendencje wzrostowe.
Uwzględniając wahania sezonowe, zespół ekspertów
ARR prognozuje, że przeciętne ceny skupu trzody
chlewnej mogą kształtować się we wrześniu 2008 r.
na poziomie 4,40–4,80 zł/kg.
Jeżeli chodzi o ceny zbóż, przy założeniu uzyska-
nia dobrych zbiorów w roku bieżącym, w nowym se-
zonie 2008/2009 nastąpi spadek cen poniżej pozio-
mu z roku 2007/2008, ale przy niskim stanie zapa-
823
sów będą one wyższe niż w latach wcześniejszych.
Uwzględniając aktualną i przewidywaną sytuację
podażowo-popytową, zespół ekspertów ocenił, że
przeciętne ceny skupu żyta w końcu bieżącego sezo-
nu oraz po nowych zbiorach mogą ukształtować się
we wrześniu 2008 r. na poziomie 520–560 zł/tonę.
W tej sytuacji relacje cen trzody do cen zbóż
ukształtowałyby się na poziomie 7,9:1–9,2:1.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie odszkodowań dla przymusowo
wcielonych do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” w latach 1948–1955 (2780)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2780/08,
dotyczące interpelacji posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie odszkodowań dla przymusowo wcielonych
do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” w la-
tach 1948–1955, uprzejmie informuję:
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych juna-
ków Służby Polsce była przedmiotem uwagi zarów-
no poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównym mankamentem
projektu wskazywanym w trakcie prac legislacyj-
nych był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,
czy dobrowolnie, była głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń, związanych z okresem 1939–
–1989, różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie „Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna zawierająca ocze-
kiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy Służby Polsce, oso-
by wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca za-
824
mieszkania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze bata-
lionów budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, oso-
by rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary
akcji „Wisła”, a także szereg innych kategorii po-
szkodowanych. W założeniach oszacowane zostały
środki finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na
ewentualne spełnienie tych oczekiwań, które łącz-
nie określono na co najmniej 4,5 mld zł. Przyjęte
przez Radę Ministrów w dniu 27 marca 2007 r. „Za-
łożenia nowelizacji prawa kombatanckiego” nie
uwzględniają tych postulatów. W projekcie nowego
prawa kombatanckiego wzięto pod uwagę tylko te
kategorie osób, o których mowa w uchwale Sejmu
z dnia 6 kwietnia 2006 r. obligującej rząd do przyję-
cia rozwiązań zapewniających pomoc finansową
państwa dla osób walczących o wolną Polskę w la-
tach 1939–1989, znajdujących się w trudnej sytuacji
materialnej. Tym samym założenia nie uwzględnia-
ją roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzysze-
nia Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Na podstawie założeń opracowany został projekt
ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczestników
walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wo-
bec dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar
represji systemów totalitarnych. Projekt ustawy był
przedmiotem konsultacji społecznych i uzyskał ak-
ceptację środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w maju 2008 r. projekt ustawy skiero-
wany zostanie do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (2782)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 29 kwietnia 2008 r. dotyczące interpelacji posła
Witolda Pahla w sprawie ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów, uprzejmie informuję.
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych, w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego nie może być
świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Odmien-
ność tego świadczenia od świadczeń realizowanych
przez pomoc społeczną bardzo mocno akcentowali
przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Inicjaty-
wy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz Ali-
mentacyjny.
Posłowie i senatorowie podnosili ponadto, opiera-
jąc się na opiniach pracowników ośrodków pomocy
społecznej, że nałożony na ośrodki pomocy społecz-
nej obowiązek realizacji świadczeń rodzinnych, za-
liczki alimentacyjnej, a w przyszłości świadczeń
z funduszu alimentacyjnego uniemożliwia prawidło-
wą realizację zadań przypisanych pomocy społecz-
nej, w szczególności pracy z rodzinami, osobami wy-
kluczonymi ze społeczeństwa bądź tym wyklucze-
niem zagrożonymi.
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i Senacie oraz braku, do
niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze strony
samorządów wystąpienie z inicjatywą mającą na
celu zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz. 1378),
zgodnie z którym do załatwiania indywidualnych
spraw z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego rada gminy nie może upoważnić ośrodka po-
mocy społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów 18 marca 2008 r.
i skierowany do Sejmu RP), jednak celem noweliza-
cji jest jedynie dokonanie koniecznych zmian o cha-
rakterze merytorycznym i redakcyjnym. Dotyczy to
doprecyzowania niektórych przepisów oraz usunię-
cia oczywistych błędów, które znajdują się w uchwa-
lonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów, przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko wobec nowe-
lizacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż
prowadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia
prawa, nowelizacja ta ogranicza się więc do popra-
wek niezbędnych ze względu na prawidłowe wdroże-
nie ustawy w życie.
W związku z powyższym ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie
prac parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie postępowania o świadczenie
emerytalno-rentowe i zasad wypłaty
tych świadczeń w zakresie dotyczącym
ustalenia podstawy wymiaru emerytury
lub renty do celów emerytalno-rentowych
(2783)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 29 kwiet-
nia br., znak: SPS-023-2783/08, interpelacją pana
posła Witolda Pahla, w sprawie postępowania o świad-
czenie emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych
świadczeń w zakresie dotyczącym ustalenia podsta-
wy wymiaru emerytury lub renty uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, ze zmian.) wnioskodawca urodzony
przed 1949 r. ma możliwość wyboru zarobków, które
mają stanowić podstawę wymiaru emerytury lub
renty. Zgodnie z art. 15 ustawy za podstawę wymia-
ru świadczenia może wskazać przeciętną podstawę
wymiaru składki w okresie kolejnych 10 lat kalen-
darzowych, przypadających w 20-leciu poprzedzają-
cym rok, w którym zgłosił wniosek o emeryturę lub
rentę. Podstawę wymiaru może też stanowić prze-
ciętna podstawa wymiaru składki w okresie 20 lat
kalendarzowych wybranych z całego okresu pracy
podlegającej ubezpieczeniu.
Zagadnienie rodzaju dowodów uzasadniających
prawo do świadczeń oraz ich wysokość jest uregulo-
wana w działe IX ww. ustawy oraz w rozporządze-
niu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w spra-
wie postępowania o swiadczenia emerytalno-rento-
we i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10,
poz. 49, ze zmian.). W świetle tych przepisów doku-
mentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia
stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubez-
pieczenie społeczne w poszczególnych latach jest za-
świadczenie wydane przez pracodawcę na podstawie
dokumentacji płacowej albo legitymacja ubezpiecze-
niowa, o ile wpisano w niej wysokość wynagrodze-
nia wypłaconego pracownikowi w poszczególnych
latach zatrudnienia.
Pragnę nadmienić, że począwszy od 1959 r.
– zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
6 października 1959 r. w sprawie legitymacji ubez-
pieczeniowych (Dz. U. Nr 56, poz. 338) – legitymacja
ubezpieczeniowa była podstawowym dowodem obję-
cia pracownika ubezpieczeniem społecznym. Obo-
wiązek przedkładania tej legitymacji pracodawcy,
w celu wpisania wysokości wynagrodzenia stano-
wiącego podstawę wymiaru składek na ubezpiecze-
nie społeczne w poszczególnych latach zatrudnienia,
spoczywał na pracowniku, co jednoznacznie wyni-
825
kało z § 6 pkt 3 tego rozporządzenia. Brak w legity-
macji takich informacji wynika więc najczęściej
z małej przezorności samych zainteresowanych.
Wprowadzając, jako podstawową, zasadę ustala-
nia podstawy wymiaru emerytury lub renty w opar-
ciu o wynagrodzenie z kolejnych 10 lat przypadają-
cych w ostatnim 20-leciu, wzięto m.in. pod uwagę
ograniczone możliwości dokumentowania zarobków
z wcześniejszego okresu. Do końca 1990 r. zakłady
pracy nie były bowiem zobowiązane do przechowy-
wania dokumentacji płacowej dłużej niż 12 lat. Do-
piero od 1 stycznia 1991 r. rozporządzeniem mini-
stra finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie
zasad prowadzenia rachunkowości (Dz. U. Nr 10,
poz. 35) wprowadzono przepis, że okres przechowy-
wania dokumentów płacowych, na podstawie któ-
rych można ustalić podstawę wymiaru emerytury
lub renty, jest uzależniony od przepisów emerytal-
no-rentowych, określających zasady ustalania pod-
stawy wymiaru świadczeń. Od czasu wejścia w życie
tego rozporządzenia archiwa państwowe nie wydają
zezwolenia na likwidację dokumentacji płacowej za-
kładów pracy przed upływem 50-letniego okresu
przechowywania.
Obecnie obowiązek przechowywania przez pra-
codawcę dokumentacji płacowej przez 50 lat od dnia
zakończenia pracy przez ubezpieczonego jest zapisa-
ny w art. 125a ust. 4 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS.
Tak więc ustalenie podstawy wymiaru emerytu-
ry i renty z 10 kolejnych lat wybranych z ostatnich
20 lat latach przypadających po 1979 r. stwarza
wnioskodawcom najmniej problemów. Dla większo-
ści osób ten przepis jest korzystny także dlatego, że
zazwyczaj zarobki rosną wraz ze zdobywaniem do-
świadczenia zawodowego.
Trudności z dokumentowaniem zarobków po-
wstały dopiero po wprowadzeniu z dniem 1 stycznia
1999 r. możliwości wskazywania do ustalenia pod-
stawy wymiaru zarówno nowo przyznawanych, jak
i przeliczanych emerytur i rent, a także dla potrzeb
ustalenia kapitału początkowego, zarobków z 20 lat
kalendarzowych dowolnie wybranych z całego okre-
su pracy podlegającej ubezpieczeniom społecznym,
a więc również z okresu przypadającego przed 1980 r.
Mając na uwadze, że ze względu na obowiązujące
do końca 1990 r. przepisy o archiwizacji w wielu za-
kładach pracy nie zachowała się pełna dokumenta-
cja płacowa, od 1999 r. stosuje się rozszerzoną wy-
kładnię § 20 rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadcze-
nia emerytalno-rentowe... Dopuszczono mianowicie
możliwość potwierdzenia przez pracodawcę (lub jego
prawnego następcę) wysokości zarobków na podsta-
wie wiarygodnej dokumentacji zastępczej, tj. akt
osobowych pracownika. Takie dokumenty, jak umo-
wa o pracę, pisma o powołaniu, mianowaniu oraz
inne dokumenty określające wynagrodzenie danej
osoby, mogą być też złożone bezpośrednio w organie
826
rentowym, który na ich podstawie ustali wysokość
podstawy wymiaru emerytury lub renty.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń
z dokumentacji zastępczej obowiązuje jednak ścisła
zasada uwzględniania tylko takich składników wy-
nagrodzenia określonego w aktach osobowych, któ-
re przysługiwały bezwarunkowo w czasie trwania
zatrudnienia jako stałe składniki w określonej wy-
sokości – np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe do-
datki określone kwotowo. Inne składniki wynagro-
dzenia przysługujące warunkowo (np. uzależnione
od wykonania planu produkcyjnego) lub uznaniowo,
takie jak premie czy nagrody, mogą być uwzględnia-
ne tylko wówczas, gdy zachowana dokumentacja
wskazuje niewątpliwie na ich wypłatę w określonej
wysokości, od której została odprowadzona składka
na ubezpieczenie społeczne.
W przypadku gdy w aktach osobowych pracow-
nika wynagrodzenie określone jest stawką godzino-
wą, to kwotę wynagrodzenia można ustalić tylko
wtedy, gdy zachowały się dane dotyczące ilości go-
dzin, jaką pracownik faktycznie przepracował w da-
nym okresie na określonym stanowisku (dziennie,
tygodniowo lub miesięcznie). Do ustalenia podstawy
wymiaru może być bowiem przyjęte wynagrodzenie
i ewentualnie wykazane inne składniki, co do któ-
rych nie ma wątpliwości, iż były wypłacone i podle-
gały składce na ubezpieczenie społeczne.
Uważam, że dopuszczenie możliwości dokumen-
towania zarobków na podstawie wiarygodnej doku-
mentacji zastępczej stanowi optymalne rozwiązanie
problemu osób, które nie są w stanie przedłożyć za-
świadczenia wystawionego przez pracodawcę na
podstawie dokumentacji płacowej.
Trudności w dokumentowaniu zarobków często
są też spowodowane likwidacją zakładu pracy. Oso-
ba, której pracodawca już nie istnieje, nie jest jed-
nak pozbawiona szans na dotarcie do dokumentacji
pozwalającej na udowodnienie wysokości zarobków.
Jeżeli było to przedsiębiorstwo państwowe, to były
pracownik może zwrócić się o wydanie odpowied-
nich dokumentów do sukcesorów zlikwidowanego
zakładu pracy, a w razie jego braku – do organu za-
łożycielskiego, którym najczęściej był wojewoda lub
właściwy minister. Organy nadrzędne mają bowiem
obowiązek przejmowania, zabezpieczenia i udostęp-
niania dokumentacji pracowniczej po zlikwidowa-
nym zakładzie pracy.
Aby ułatwić ubezpieczonym poszukiwanie doku-
mentacji płacowo-osobowej, Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych opracował „Wykaz zlikwidowanych lub prze-
kształconych zakładów pracy”, który zawiera wciąż
aktualizowany alfabetyczny spis zakładów, ze wskaza-
niem obecnego miejsca przechowywania dokumentacji
płacowo-osobowej byłych pracowników. Jest on do-
stępny w każdym organie rentowym i na stronie inter-
netowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że – zgodnie
z art. 80 ustawy z dnia 13 października 1998 r o sys-
temie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74 ze zmian.) – w celu ustalenia prawa
do świadczeń oraz ich wysokości ubezpieczeni są
zobowiązani do przedstawiania stanów faktycz-
nych mających wpływ na prawo lub wysokość
świadczeń oraz przedkładania stosownych środ-
ków dowodowych.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją
zobowiązaną do ustalania prawa i wysokości świad-
czeń z zakresu ubezpieczeń społecznych na podsta-
wie udokumentowanego wniosku. W przypadku
stwierdzenia braku odpowiednich dokumentów czy
też złożenia dokumentacji zawierającej nieścisłości
albo budzącej wątpliwości ZUS ma prawo wydać
decyzję odmowną, a zainteresowany może docho-
dzić swoich praw w sądowym postępowaniu odwo-
ławczym.
W postępowaniu sądowym dopuszczalne jest prze-
prowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania oko-
liczności mających wpływ na prawo do świadczenia
i jego wysokość zarówno wtedy, gdy ZUS kwestionu-
je treść załączonych do wniosku dokumentów, jak
i wówczas, gdy osoba ubiegająca się o świadczenie
z różnych przyczyn nie może przedłożyć wymaga-
nych dowodów. Sąd ma bowiem obowiązek rozważe-
nia na nowo całego zebranego w sprawie materiału
dowodowego oraz prawo do jego własnej oceny
(art. 233 § 1 K.p.c). Jedynie w postępowaniu sądo-
wym nie obowiązują ograniczenia- co do środków
dowodowych stwierdzających wysokość zarobków
lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru
emerytury lub renty określone w § 20 rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1984 r. w spra-
wie postępowania o świadczenia emerytalno-rento-
we i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10,
poz. 49 ze zm.). W postępowaniu sądowym nie moż-
na bowiem przekreślić znaczenia dowodowego in-
nych pisemnych środków dowodowych – stwierdza-
jących wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego
podstawę wymiaru emerytury lub renty – niż okre-
ślone w treści § 20 ww. rozporządzenia. Stosownie
do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wyrok sądu wiąże
Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
W moim przekonaniu przyjęty tryb postępowa-
nia zabezpiecza interesy osób, które mają trudności
w uzyskaniu zaświadczenia o wysokości swoich za-
robków. Po pierwsze, osoby te mogą liczyć na pomoc
ZUS-u w uzyskaniu informacji, gdzie są przechowy-
wane dokumenty płacowo-osobowe zlikwidowanych
zakładów pracy. Ponadto mogą przedłożyć zaświad-
czenie wystawione na podstawie dokumentacji oso-
bowej, a jeśli pracodawca już nie istnieje, mogą taką
dokumentację złożyć bezpośrednio w organie rento-
wym, który na jej podstawie sam ustali wysokość
wynagrodzenia. Osoby, które nie zgadzają się z de-
cyzją organu rentowego, mogą odwołać się do sąd,
mając gwarancję, że niezawisły sąd obiektywnie
rozpatrzy ich sprawę.
Uważam, że stosowane obecnie procedury stano-
wią optymalne rozwiązanie problemu osób, które
mają trudności w udowodnieniu wysokości zarob-

ków, dlatego nie przewiduję podjęcia inicjatywy
w celu poszerzenia zakresu środków dowodowych
w postępowaniu przed organami rentowymi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie wynaradawiania dzieci polskich
w Niemczech i dyskryminacji
polskich rodziców (2786)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Jakuba Putry
(pismo nr SPS-023-2786/08 z dnia 28 kwietnia
2008 r.) w sprawie wynaradawiania dzieci polskich
w Niemczech i dyskryminacji polskich rodziców na
wstępie chciałbym poinformować, że Konsulat Ge-
neralny RP w Hamburgu, właściwy ze względu na
miejsce siedziby Polskiego Stowarzyszenia Rodzi-
ców Przeciw Dyskryminacji Dzieci w Niemczech,
pozostaje w stałym kontakcie z przedstawicielami
stowarzyszenia.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że każdy zgło-
szony przypadek, w którym zachodzi podejrzenie dys-
kryminacyjnego traktowania obywateli polskich przez
władze miejscowe, jest przez polskie placówki konsu-
larne wnikliwie badany, a w razie stwierdzenia naru-
szenia praw i interesów obywateli RP podejmowane
są stosowne interwencje konsularne.
Chciałbym zaznaczyć, że stanowisko rządu nie-
mieckiego wygłoszone przed Parlamentem Europej-
skim w dniu 7 czerwca 2007 r. jasno stanowi, że spo-
tkania nadzorowane mogą się odbywać w innym ję-
zyku niż niemiecki, i to rodzic ma prawo do określe-
nia sposobu przeprowadzenia takiego spotkania,
w tym także ma prawo do wyboru języka, w którym
spotkanie ma się odbywać. W powyższym stanowi-
sku wspomina się także, że zorganizowanie spotka-
nia nadzorowanego w języku, który jest zwykle uży-
wany między rodzicem i dzieckiem, jest z reguły roz-
wiązaniem, które najlepiej odpowiada dobru dziec-
ka. Oprócz powyższego w swoim stanowisku z dnia
11 lipca 2006 r. rząd Republiki Federalnej Niemiec
wyraźnie wskazał na to, że doświadczenia pedago-
giczne wykazują, że używanie języka ojczystego
wzbogaca dziecko kulturowo, a także wzmacnia
emocjonalną więź pomiędzy rodzicem a dzieckiem.
Pragnę podkreślić po raz kolejny, że Minister-
stwo Spraw Zagranicznych zamierza stanowczo in-
827
terweniować u właściwych władz niemieckich w każ-
dym przypadku postępowania niezgodnego z wyżej
opisanym. Pomimo licznych apelów MSZ do posłów,
senatorów i europarlamentarzystów tej i poprzed-
niej kadencji o przekazanie do ministerstwa spraw
naruszeń przez niemieckie urzędy do spraw mło-
dzieży praw obywateli polskich, w szczególności utrud-
niania porozumiewania się między rodzicem a dziec-
kiem w języku polskim, od 2007 r. nie wpłynęły do
ministerstwa żadne nowe sprawy.
Ponadto chciałbym poinformować pana marszał-
ka, że Ambasada RP w Berlinie przekazała do Fede-
ralnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych listę
polskojęzycznych adwokatów, mediatorów, psycholo-
gów i tłumaczy mieszkających na terenie Republiki
Federalnej Niemiec, którzy zaoferowali swoją pomoc
przy rozwiązywaniu polsko-niemieckich konfliktów
rodzinnych. Lista ta ma być rozpowszechniona wśród
wszystkich urzędów do spraw młodzieży oraz jest
dostępna w polskich placówkach konsularnych na
terenie Niemiec.
Na zakończenie pragnę zapewnić Pana Marszał-
ka, iż polskie przedstawicielstwa dyplomatyczno-kon-
sularne podejmują wszelkie przewidziane prawem
działania zmierzające do zapewnienia odpowiedniej
opieki konsularnej małoletnim obywatelom RP, kie-
rując się przy tym nadrzędną zasadą dobra dziecka,
a Ministerstwo Spraw Zagranicznych poprzez podle-
głe mu służby konsularne zamierza stanowczo inter-
weniować u właściwych władz miejscowych w każ-
dym przypadku naruszania praw i interesów obywa-
teli polskich przebywających za granicą.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby finansowania
opieki pielęgniarskiej, psychologicznej
oraz rehabilitacyjnej w domach
opieki społecznej (2789)
Odpowiadając na Pana pismo z dnia 29 kwiet-
nia br., znak SPS-023-2789/08, w sprawie interpe-
lacji Pana Posła Józefa Rojka dotyczącej potrzeby
finansowania opieki pielęgniarskiej, psychologicz-
nej oraz rehabilitacyjnej w domach pomocy społecz-
nej ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia,
uprzejmie informuję, że:
828
Zgodnie z ustawą z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz.593, z późn. zm.)
dom pomocy społecznej jest jednostką organizacyjną
pomocy społecznej, świadczącą całodobowe usługi
o charakterze bytowym, opiekuńczym, wspomaga-
jącym oraz edukacyjnym. Świadczenie tych usług
oparte jest o zestaw standardów obowiązujących
funkcjonujące w Polsce domy. Dom pomocy społecz-
nej nie świadczy usług medycznych, a jedynie powi-
nien umożliwić korzystanie z nich w zakładach opie-
ki zdrowotnej. Osoba wymagająca pomocy medycz-
nej mieszkająca w domu pomocy społecznej ma pra-
wo do takich samych świadczeń opieki pielęgnacyj-
nej, jak osoba zamieszkująca w domu rodzinnym.
Może zatem na miejscu, w domu pomocy społecznej,
korzystać ze świadczeń opieki zdrowotnej udziela-
nych na analogicznych zasadach, jak w domu pa-
cjenta, w tym świadczeń lekarza i pielęgniarki pod-
stawowej opieki zdrowotnej, świadczeń w pielęgniar-
skiej opiece długoterminowej.
W domach pomocy społecznej przebywają osoby
niezdolne do samodzielnej egzystencji, które wy-
magają wyrównywania różnego rodzaju deficytów
poprzez świadczenie opieki, terapii oraz zagwaran-
towanie poczucia bezpieczeństwa łatwym dostę-
pem do świadczeń zdrowotnych w systemie 24-go-
dzinnym.
Wprawdzie osoba wymagająca pomocy medycz-
nej, przebywająca w domu pomocy społecznej, ma
prawo do świadczeń opieki pielęgnacyjnej środowi-
skowej, jednak praktyka działania sprowadza się do
sytuacji, w której mieszkańcy domów pomocy spo-
łecznej są pod opieką personelu pielęgniarskiego
i rehabilitacyjnego zatrudnionego w domu w całości
finansowanego ze środków pomocy społecznej i prak-
tycznie nie korzystają z katalogu należnych świad-
czeń zdrowotnych wynikających z ubezpieczenia
zdrowotnego.
Warto także przypomnieć, że pomimo braku
możliwości świadczenia usług zdrowotnych w do-
mach pomocy społecznej w związku z reformą służ-
by zdrowia minister zdrowia i opieki społecznej
(obecnie minister zdrowia) nałożył na domy pomocy
społecznej obowiązki świadczenia usług zdrowot-
nych na podstawie ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r.
o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111
poz. 535, z późn. zm.) określone w rozporządzeniach:
1) z dnia 3 listopada 1995 r. w sprawie zasad or-
ganizowania i zakresu rehabilitacji leczniczej w do-
mach pomocy społecznej (Dz. U. nr 132, poz. 653),
2) z dnia 11 grudnia 1995 r. w sprawie psychia-
trycznych świadczeń zdrowotnych w domach pomo-
cy społecznej i środowiskowych domach samopomo-
cy (Dz. U. z 1996 Nr 5, poz. 38),
3) z dnia 23 sierpnia 1995 r. w sprawie sposo-
bu stosowania przymusu bezpośredniego (Dz. U.
Nr 103, poz. 514).
Na podstawie art. 2 ust. 2a ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89) na terenie domu pomocy
społecznej może zostać wydzielona jednostka orga-
nizacyjna zakładu opieki zdrowotnej, której zada-
niem będzie udzielanie świadczeń zdrowotnych
mieszkańcom domu pomocy społecznej. Osobami
udzielającymi świadczeń zdrowotnych w takiej wy-
dzielonej jednostce organizacyjnej zakładu opieki
zdrowotnej (ZOZ) mogłyby być te osoby, które obec-
nie są zatrudnione w domu pomocy społecznej, jeśli
posiadają prawo wykonywania zawodu medycznego
i ZOZ mógłby zawrzeć z nimi stosowne umowy. Jed-
nak ta regulacja prawna pozostała w sferze teorii
i nie została wdrożona do praktyki z uwagi na małą
atrakcyjność partnerów, jakimi są domy pomocy
społecznej dla dyrektorów zakładów opieki zdrowot-
nej, a w konsekwencji dla oddziałów Narodowego
Funduszu Zdrowia. Z informacji zbieranych pod ko-
niec ubiegłego roku przez Departament Pomocy
i Integracji Społecznej wynika, że na terenie kraju,
w funkcjonujących obecnie domach pomocy społecz-
nej, udało się uruchomić zaledwie 17 jednostek ZOZ
zgodnie z wyżej wymienioną regulacją prawną.
Znaczną przeszkodą dla tworzenia takich filii za-
kładów opieki zdrowotnej jest także niespełnianie
wymogów w zakresie standardu wyposażenia po-
mieszczeń służących realizacji świadczeń zdrowot-
nych lub brak odpowiednich kwalifikacji pracowni-
ków medycznych (obecnie pracowników dps) do za-
trudnienia w zakładzie opieki zdrowotnej do realiza-
cji świadczeń opieki długoterminowej w odniesieniu
do mieszkańców domów pomocy społecznej. Tak
więc w większości przypadków domy pomocy spo-
łecznej w dalszym ciągu finansują usługi zdrowot-
ne, które powinny być finansowane z Narodowego
Funduszu Zdrowia. Przekłada się to negatywnie na
sytuację finansową mieszkańców, którzy już płacą
składki na ubezpieczenia zdrowotne, a także ich ro-
dzin oraz gmin, które dopłacają do pełnego kosztu
utrzymania mieszkańca, w którym zawarte są tak-
że koszty związane z bezpośrednim finansowaniem
usług zdrowotnych świadczonych w domach pomocy
społecznej.
W bieżącym roku pojawiła się nowa możliwość
dotycząca świadczenia usług pielęgniarskich w do-
mach pomocy społecznej w związku z podpisaniem
we wrześniu ub. r. zarządzenia nr 69 prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, umożliwiającego świad-
czenie środowiskowych usług pielęgniarskich rów-
nież przez pielęgniarki zatrudnione w domach po-
mocy społecznej. Resort w trybie roboczym ustalił
z Narodowym Funduszem Zdrowia między innymi,
że świadczenia zdrowotne należne mieszkańcom
mogą być realizowane w dwojaki sposób:
I sposób. Zakład opieki zdrowotnej występuje do
wojewody o zmianę statutu – rozszerza działalność
o świadczenia dla mieszkańców domów pomocy spo-
łecznej przez wydzieloną jednostkę. Występuje do
inspekcji sanitarnej o dopuszczenie siedziby DPS
jako miejsca świadczeń zdrowotnych.
Po spełnieniu warunków lokalowych realizuje
świadczenia zdrowotne, które mogą być świadczone

przez pielęgniarki domu pomocy społecznej po za-
warciu z nimi stosownych umów, ale pod warun-
kiem spełniania wymogów kwalifikacyjnych zawar-
tych w zarządzeniu prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia nr 69 z dnia 25 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju
podstawowa opieka zdrowotna (§ 22).
II sposób. Zakład opieki zdrowotnej rozlicza pie-
lęgniarki w systemie zadaniowym. Jeśli pielęgniar-
ki zatrudnione w DPS spełniają wymagania kwalifi-
kacyjne w zakresie pielęgniarskiej opieki środowi-
skowej i są wybrane przez pacjentów, mogą stać się pra-
cownikami ZOZ (zatrudnionymi w części lub na całym
etacie) i wówczas świadczą usługi zgodnie z § 31,
z uwzględnieniem załącznika 12 zarządzenia – kar-
ta oceny pacjenta (do 60 pkt skali Bartela), realizują
indywidualny plan opieki, zgodnie z załącznikiem
13 i w oparciu o katalog świadczeń – załącznik 14.
W takim przypadku ZOZ wyposaża pielęgniarkę
w zestaw przenośny dla pielęgniarki środowiskowej
zgodnie z załącznikiem 10 do zarządzenia.
W ocenie NFZ w obecnym stanie prawnym brak
jest jakichkolwiek przesłanek, aby zakład opieki
zdrowotnej nie realizował pielęgniarskiej opieki śro-
dowiskowej, gdyż w przypadku wyboru przez pa-
cjenta lekarza pierwszego kontaktu dyrektor właści-
wego zakładu opieki zdrowotnej ZOZ ma obowiązek
zapewnienia takiej opieki. Gdyby dyrektorzy domów
wskazywali, że zarządzenie nr 69 nie jest realizowa-
ne, to NFZ mógłby zastosować instrumenty sku-
tecznego wyegzekwowania świadczenia usług pielę-
gniarstwa środowiskowego.
Dodatkowo informuję, że od czerwca br. w ramach
Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy w celu
zmniejszenia różnic społeczno-gospodarczych w ob-
rębie rozszerzonej Unii Europejskiej możliwe będzie
dofinansowanie zadań realizowanych przez domy po-
mocy społecznej, w tym zapewnienie sprzętu i reno-
wacja. Ponadto w ramach ww. będą mogły być dofi-
nansowane również projekty mające na celu:
— poprawę zdolności do realizacji polityki i stra-
tegii rozwoju na szczeblu regionalnym i krajowym
dotyczących osób starszych i niepełnosprawnych,
— poprawę jakości dostarczania usług dla osób
starszych i niepełnosprawnych,
— sprzęt i szkolenia z zakresu pielęgniarstwa,
— sprzęt dla personelu i jego szkolenie z zakre-
su usług ambulatoryjnych i domowej opieki pielę-
gniarskiej,
— zwiększenie jakości i dostępu do usług ambu-
latoryjnych oraz domowej opieki pielęgniarskiej dla
starszych pacjentów,
— szkolenia dla specjalistów z zakresu usług am-
bulatoryjnych i domowej opieki pielęgniarskiej.
W ramach projektów pielęgniarki domów pomo-
cy społecznej będą mogły podnieść swoje kwalifika-
cje i tym samym będą chętniej zatrudniane przez
zakłady opieki zdrowotnej.
829
Jeśli chodzi o usługi psychologiczne świadczone
w domach pomocy społecznej, to uprzejmie informu-
ję, że obowiązek zapewnienia tych usług wynika
z obowiązującego standardu w domach pomocy spo-
łecznej, określonego rozporządzeniem z dnia 19 paź-
dziernika 2005 r. ministra polityki społecznej
w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. Nr 217,
poz. 1837). Zgodnie z § 6 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia
warunkiem efektywnej realizacji usług opiekuń-
czych i wspomagających jest zapewnianie mieszkań-
com domu kontaktu z psychologiem. Obowiązek za-
trudnienia psychologa i świadczenia usług psycholo-
gicznych wynika także z rozporządzenia ministra
zdrowia i opieki społecznej z dnia 11 grudnia 1995 r.
w sprawie psychiatrycznych świadczeń zdrowotnych
w domach pomocy społecznej i środowiskowych do-
mach samopomocy (Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 38).
Pragnę zapewnić Pana Marszałka i Pana Posła
Rojka, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
dokłada i będzie dokładać dalszych starań w celu
rozwiązania problemów dotyczących finansowania
usług zdrowotnych w domach pomocy społecznej.
Działania resortu będą koncentrowały się głównie
w kierunku przeniesienia ciężaru finansowania
świadczeń zdrowotnych w domach pomocy społecz-
nej na Narodowy Fundusz Zdrowia. Pismo w tej
sprawie zostało już skierowane do pani Ewy Kopacz
ministra zdrowia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji art. 26 ust. 1
pkt 3 ustawy – Karta Nauczyciela (2790)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Rojka (nr SPS-023-
-2790/08) w sprawie potrzeby nowelizacji art. 26
ust. 1 pkt 3 ustawy Karta Nauczyciela:
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) stosunek pracy nauczy-
ciela wygasa z mocy prawa w razie prawomocnego
skazania za przestępstwo popełnione umyślnie. Sto-
sownie do powyższego rozwiązanie stosunku pracy
z nauczycielem może nastąpić jedynie w przypadku
wydania prawomocnego wyroku – gdy wina oskar-
żonego została udowodniona i stwierdzona wyro-
kiem, nie ma już możliwości wniesienia od rozstrzy-
830
gnięcia sądu środka odwoławczego lub środka za-
skarżenia. Przepis art. 26 ust. 1 pkt 3 dotyczy zatem
rozstrzygnięcia sądu kończącego postępowanie w spra-
wie. Nie przewiduje natomiast wygaśnięcia stosun-
ku pracy z powodu toczącego się postępowania kar-
nego czy nieprawomocnego wyroku sądu pierwszej
instancji. Ponadto przepis art. 26 ust. 1 pkt 3 prze-
widuje wygaśniecie stosunku pracy jedynie w przy-
padku wydania przez sąd orzeczenia skazującego
– wymierzającego określoną przepisami karę.
Ponadto przepis Karty Nauczyciela wskazuje na
przestępstwa popełnione umyślnie. W myśl art. 9 § 1
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U.
Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) czyn zabroniony popeł-
niony jest umyślnie, jeżeli sprawca ma zamiar jego
popełnienia, tj. chce go popełnić albo przewidując
możliwość jego popełnienia, na to się godzi. Zatem
jedynie w przypadku prawomocnego skazania za ta-
kie przestępstwo nauczyciel sankcjonowany jest wy-
gaśnięciem stosunku pracy z mocy prawa.
Odnosząc powyższe do szczególnej roli nauczy-
ciela w wypełnianiu dydaktycznej, wychowawczej
i opiekuńczej funkcji szkoły, za niezbędny należy
uznać wymóg niekaralności za przestępstwo popeł-
nione umyślnie, niezależnie od trybu, w jakim ściga-
ne jest to przestępstwo – z oskarżenia publicznego
(z urzędu czy na wniosek) czy też z oskarżenia pry-
watnego. Istota tego zawodu wymaga nieskazitelne-
go charakteru, nauczyciel ma bowiem istotny wpływ
na proces rozwoju uczniów. Nauczyciel powinien
dbać o kształtowanie u uczniów postaw moralnych,
być dla nich wzorem. Dlatego wymóg niekaralności
powinien być nie tylko warunkiem umożliwiającym
nawiązanie stosunku pracy z nauczycielem (stosow-
nie do art. 10 ust. 8), ale powinien być zachowany
także w czasie trwania stosunku pracy. Natomiast
prawomocne skazanie nauczyciela za przestępstwo
popełnione umyślnie powinno skutkować wygaśnię-
ciem stosunku pracy.
Ze względu na specyfikę zawodu nauczyciela za-
chowanie przepisu art. 26 ust. 1 pkt 3 w brzmieniu
obowiązującym wydaje się zasadne. Natomiast do-
danie w tym przepisie zastrzeżenia „z oskarżenia
publicznego” nie może być uzasadnione rozstrzy-
gnięciami analogicznej kwestii w stosunku do in-
nych grup pracowniczych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie przeniesienia działu
gospodarki wodnej z Ministerstwa Środowiska
do Ministerstwa Gospodarki (2791)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem mnie do udzielenia, w porozumieniu
z ministrem gospodarki, odpowiedzi na interpelację
pana posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
przeniesienia działu: Gospodarka wodna z Minister-
stwa Środowiska do Ministerstwa Gospodarki, skie-
rowaną do prezesa Rady Ministrów, a przekazaną
przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-
-023-2791/08), uprzejmie przedstawiam Panu Mar-
szałkowi stanowisko w tej sprawie.
Dział administracji rządowej: Gospodarka wod-
na obejmuje sprawy:
— kształtowania, ochrony i racjonalnego wyko-
rzystywania zasobów wodnych,
— utrzymania śródlądowych wód powierzchnio-
wych, stanowiących własność Skarbu Państwa wraz
ze związaną z nimi infrastrukturą techniczną, obej-
mującą budowle oraz urządzenia wodne,
— budowy, modernizacji i utrzymania śródlądo-
wych dróg wodnych,
— ochrony przeciwpowodziowej, w tym budowy
modernizacji i utrzymania urządzeń wodnych za-
bezpieczających przed powodzią oraz koordynacji
przedsięwzięć służących osłonie i ochronie przeciw-
powodziowej państwa,
— funkcjonowania państwowych służb: hydrolo-
giczno-meteorologicznej i hydrogeologicznej,
— współpracy międzynarodowej na wodach gra-
nicznych.
W zakres działu tego wchodzą sprawy gospoda-
rowania wodami, regulowanego przepisami ustawy
z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (tekst jednolity
Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.),
a obejmującego: kształtowanie i ochronę zasobów
wodnych, korzystanie z wód oraz zarządzanie zaso-
bami wodnymi. Nie zawiera on spraw związanych
z zaopatrzeniem w wodę i odprowadzaniem ścieków
oraz z gospodarką wodną rozumianą jako sfera dzia-
łalności gospodarczej (gospodarcze korzystanie z za-
sobów wodnych – zaopatrzenie przemysłu, rolnictwa
w wodę, transport wodny, wykorzystanie energe-
tyczne zasobów wodnych, rybactwo śródlądowe i ry-
bołówstwo morskie).
Minister gospodarki kieruje działem administra-
cji rządowej „gospodarka” obejmującym sprawy
związane z: współpracą gospodarczą z zagranicą,
energetyką, certyfikacją, własnością przemysłową,
działalnością gospodarczą oraz współpracą z orga-
nizacjami samorządu gospodarczego. W tym zbiorze

prowadzonych spraw mieszczą się w pewnym zakre-
sie działania związane z gospodarką wodną jako
jedną ze sfer działalności gospodarczej.
Zdaniem ministra gospodarki po dodatkowym
przeanalizowaniu kompetencji poszczególnych mi-
nistrów, przyporządkowanie mu spraw działu admi-
nistracji: Gospodarka wodna nie znajduje uzasad-
nienia
Jednocześnie nadmienić należy, że działania zwią-
zane z gospodarką wodną, jako działaniem gospodar-
czym, nadzorują inni ministrowie: minister rolnic-
twa i rozwoju wsi (działy administracji rządowej:
Rozwój wsi, Rybołówstwo), minister infrastruktury
(działy administracji rządowej: Budownictwo, gospo-
darka przestrzenna i mieszkaniowa; Gospodarka
morska; Transport), a sprawy przeciwdziałania skut-
kom klęsk żywiołowych (powodzie, osuwiska mas
ziemnych, np. po opadach nawalnych) nadzoruje mi-
nister spraw wewnętrznych i administracji.
Kompetencje poszczególnych ministrów dotyczą-
ce szeroko pojętej sfery gospodarki wodnej są wyraź-
nie określone.
Biorąc pod uwagę, iż gospodarka wodna to przede
wszystkim dziedzina zajmująca się kształtowaniem
zasobów wodnych w celu racjonalnego ich wykorzy-
stywania, ochroną przed powodzią oraz ochroną
przed zanieczyszczeniem i wyczerpaniem zasobów
wodnych, jej przyporządkowanie do kompetencji mi-
nistra środowiska nadzorującego sprawy bogactw
naturalnych i ich racjonalnego wykorzystywania,
jest w pełni uzasadnione.
Woda jest podstawowym elementem środowiska,
od jej ilości i jakości zależy funkcjonowanie przyrody
oraz rozwój gospodarczy kraju i jego poziom cywili-
zacyjny.
Kształtowanie zasobów wodnych pod względem ilo-
ści jak i jakości, ochrona dobrego stanu wód, a w miej-
scach, gdzie zostały zdegradowane – poprawa ich stanu
są elementami polityki ekologicznej państwa. Zasa-
dy gospodarowania wodami w krajach Wspólnoty
Europejskiej określone w ramowej dyrektywie wod-
nej, przetransponowane do ustawy Prawo wodne,
kładą główny nacisk na cele środowiskowe. Wspól-
nota określiła także ramy działań w zakresie ochro-
ny przed powodzią – tzw. dyrektywa powodziowa.
Ta cała sfera działań ściśle wiąże się ze sprawami
środowiska i jego ochrony.
Przyporządkowanie działu administracji „gospo-
darka wodna” do resortu odpowiedzialnego za zaso-
by naturalne pozwala na racjonalne, zgodne z zasa-
dami zrównoważonego rozwoju kształtowanie zaso-
bów wodnych i uniknięcie sytuacji, w której działa-
nia gospodarcze byłyby priorytetem w stosunku do
racjonalnego kształtowania i wykorzystania zasobu
wód charakteryzującego się zmiennością w czasie
i przestrzeni, i o różnej jakości.
Obecnie trwają prace nad Narodową Strategią
Gospodarki Wodnej. Zastąpi ona Strategię Gospo-
darki Wodnej przyjętą 13 września 2005 r. przez
Radę Ministrów. Przygotowywany dokument okre-
831
śli podstawowe kierunki i zasady działania umożli-
wiające realizację idei trwałego i zrównoważonego
rozwoju w gospodarowaniu wodami w Polsce (także
na potrzeby gospodarcze) oraz pełną absorpcję fun-
duszy unijnych przewidzianych na zabezpieczenie
przeciwpowodziowe, poprawę jakości wód i ekosys-
temów zależnych od wód, przeciwdziałanie skutkom
suszy, poprawę zaopatrzenia w wodę ludności, rol-
nictwa, rozwój transportu wodnego i inne.
Odnosząc się do problemu trwałego zabezpiecze-
nia stopnia wodnego we Włocławku, informuję, że
projekt pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia
wodnego Włocławek: budowa stopnia wodnego lub
stałego progu, zwiększenie bezpieczeństwa powo-
dziowego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nie-
szawy do Torunia, modernizacja stopnia wodnego
we Włocławku” znajduje się na zweryfikowanej li-
ście projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego: „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013. Zarówno Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego, jak i Ministerstwo Środowiska popierają
działania zmierzające do jak najszybszego przygoto-
wania projektu do realizacji, w celu zapewnienia
bezpieczeństwa powodziowego przy wykorzystaniu
środków unijnych.
Głównym celem projektu „Ekologiczne bezpie-
czeństwo stopnia wodnego Włocławek” jest trwałe
zabezpieczenie stopnia wodnego we Włocławku
umożliwiające jego dalszą niezagrożoną i swobodną
pracę, a tym samym stworzenie lepszych warunków
zabezpieczenia przed powodziami doliny Wisły poni-
żej stopnia.
W ramach tego projektu opracowywana jest
przez Hydroprojekt sp. z o.o. dokumentacja przygo-
towawcza dla pięciu wariantów możliwych rozwią-
zań uwzględniających:
— rozbiórkę stopnia wodnego Włocławek,
— wariant zerowy,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w Nie-
szawie,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w innym
miejscu niż Nieszawa,
— budowę stałego progu piętrzącego poniżej
stopnia wodnego Włocławek.
Decyzja w sprawie wyboru wariantu, który bę-
dzie realizowany w ramach przedmiotowego pro-
jektu, zostanie podjęta po zakończeniu opracowa-
nia dokumentacji, planowanego na czerwiec bieżą-
cego roku.
W celu zwiększenia bezpieczeństwa stopnia wod-
nego we Włocławku wykonano i wykonuje się nie-
ustannie szereg zabiegów remontowych i konserwa-
cyjnych na jazie, śluzie i na dolnym stanowisku.
W roku bieżącym planuje się m.in. wykonanie za-
bezpieczenia przeciwfiltracyjnego zapory czołowej,
czyszczenie drenażu, remont progu stabilizacyjne-
go, rozpoczęcie działań zwiększających stopień za-
gęszczenia zapory. Przeprowadzenie tych prac bę-
dzie możliwe dzięki współfinansowaniu przez Ener-
ga SA – właściciela elektrowni wodnej.
832
Wykonanie remontu stopnia we Włocławku po-
zwoli na zmniejszenie zagrożenia powodziowego
i umożliwi dogłębną analizę oraz przedyskutowanie
będącej na ukończeniu dokumentacji dla pięciu wa-
riantów możliwych rozwiązań trwałego zabezpie-
czenia tego stopnia wodnego.
Wybór wariantu działań nie może być zależny od
uwarunkowań gospodarczych, choć musi je brać pod
uwagę. Celem zabezpieczenia stopnia wodnego we
Włocławku jest uniknięcie katastrofy budowlanej,
a zarazem, według opinii części ekspertów – ekolo-
gicznej, konieczność podjęcia pilnych działań zabez-
pieczających wynika z ocen Głównego Urzędu Nad-
zoru Budowlanego i Ośrodka Technicznej Kontroli
Zapór Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej.
Budowa nowego stopnia wodnego jest jednym z wa-
riantów zabezpieczenia – nie jest to jednak rozwią-
zanie obligatoryjne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie obliczania wysokości emerytur
(2792)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 29 kwiet-
nia br., znak: SPS-023-2792/08, interpelacją pana
posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie obliczania
wysokości emerytury uprzejmie informuję, że nie
znajduję uzasadnienia do podjęcia działań legisla-
cyjnych w kierunku modyfikacji zasad ustalania
podstawy wymiaru świadczeń dla osób urodzonych
przed 1949 r.
Zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, ze zmian.) wnioskodawca urodzony
przed 1949 r. ma możliwość wyboru zarobków, które
mają stanowić podstawę wymiaru emerytury lub
renty. Zgodnie z art. 15 ustawy za podstawę wymia-
ru świadczenia może wskazać przeciętną podstawę
wymiaru składki w okresie kolejnych 10 lat kalen-
darzowych, przypadających w 20-leciu poprzedzają-
cym rok, w którym zgłosił wniosek o emeryturę lub
rentę. Podstawę wymiaru może też stanowić prze-
ciętna podstawa wymiaru składki w okresie 20 lat
kalendarzowych wybranych z całego okresu pracy
podlegającej ubezpieczeniu.
Wprowadzając – jako podstawową – zasadę usta-
lania podstawy wymiaru w oparciu o wynagrodze-
nie z kolejnych 10 lat przypadających w ostatnim
20-leciu, wzięto pod uwagę, że ostatnie 20-lecie
przed przejściem na emeryturę lub rentę najbardziej
obrazuje wysokość podstawy wymiaru składek na
ubezpieczenie społeczne. Ponadto wzięto pod uwagę
ograniczone możliwości dokumentowania zarobków
z wcześniejszego okresu. Do końca 1990 r. zakłady
pracy nie były bowiem zobowiązane do przechowy-
wania dokumentacji płacowej przez okres dłuższy
niż 12 lat. Natomiast od 1 stycznia 1991r. rozporzą-
dzeniem ministra finansów z dnia 15 stycznia 1991 r.
w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości (Dz. U.
Nr 10, poz. 35) wprowadzono przepis, że okres prze-
chowywania dokumentów płacowych, na podstawie
których można ustalić podstawę wymiaru emerytu-
ry lub renty, jest uzależniony od okresów przewi-
dzianych w przepisach emerytalno-rentowych, okre-
ślających zasady ustalania podstawy wymiaru świad-
czeń. Obecnie obowiązek przechowywania przez
pracodawcę dokumentacji płacowej przez 50 lat od
dnia zakończenia pracy przez ubezpieczonego jest
zapisany w art. 125a ust. 4 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS.
Tak więc ustalenie podstawy wymiaru emerytu-
ry i renty z 10 kolejnych lat wybranych z ostatnich
20 lat stwarza wnioskodawcom najmniej problemów,
jeśli chodzi o uzyskanie zaświadczeń o wysokości
przychodu stanowiącego podstawę wymiaru skła-
dek na ubezpieczenie społeczne w wybranym okre-
sie. Dla większości osób ten przepis jest korzystny,
bo zazwyczaj zarobki rosną wraz ze zdobywaniem
doświadczenia zawodowego.
Szczególnie chroniona jest osoba, która z powodu
niezdolności do pracy była zmuszona przerwać lub
ograniczyć pracę zarobkową. Zgodnie z przepisami
art. 21 ust. 1 ustawy osoba, która w dniu zgłoszenia
wniosku o emeryturę jest uprawniona do renty z ty-
tułu niezdolności do pracy, może za podstawę wy-
miaru emerytury wskazać:
— zwaloryzowaną podstawę wymiaru renty;
— podstawę wymiaru ustaloną na nowo od za-
robków uzyskanych w okresie 10 kolejnych lat ka-
lendarzowych wybranych z 20-lecia przed przejściem
na emeryturę lub z dowolnie wybranych 20 lat ka-
lendarzowych z całego okresu podlegania ubezpie-
czeniom społecznym.
Natomiast w przypadku osoby, która w ciągu
ostatnich 20 lat poprzedzających rok, w którym
zgłosiła wniosek o emeryturę, pobierała przez wię-
cej niż 10 lat zasiłek przedemerytalny, podstawę wy-
miaru emerytury stanowi podstawa wymiaru skła-
dek w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych po-
przedzających rok, w którym zainteresowany nabył
prawo do tego zasiłku. Z kolei podstawę wymiaru
emerytury dla osoby, która wcześniej pobierała
świadczenie przedemerytalne, może stanowić zwa-
loryzowana podstawa wymiaru tego świadczenia

albo nowa podstawa wymiaru, ustalona zgodnie
z art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych uwzględniają także
sytuację tych osób, które wysokie zarobki osiągały
w różnych okresach, także w pierwszych latach swej
pracy. Takie osoby mogą skorzystać z możliwości
przewidzianej w art. 15 ust. 6 ustawy i przedłożyć do
wyliczenia podstawy wymiaru świadczenia podstawę
wymiaru składek z 20 lat kalendarzowych, dowolnie
wybranych z całego okresu pracy zarobkowej.
Dzięki wprowadzeniu z dniem 1 stycznia 1999 r.
tej zasady, emerytura może być wymierzona od naj-
wyższych zarobków, jakie ubezpieczony uzyskał w swo-
im życiu. Ustalanie podstawy wymiaru z tak długie-
go okresu jest jednocześnie zbieżne z rozwiązaniami
przyjętymi w zreformowanym systemie emerytal-
nym. Wysokość emerytury ubezpieczonych urodzo-
nych po 1948 r. będzie bowiem uzależniona od kwo-
ty składek zgromadzonych w całym okresie aktyw-
ności zawodowej, a nie tylko w jej wybranym, najko-
rzystniejszym okresie.
Mając na względzie bogaty wybór sposobu oblicze-
nia podstawy wymiaru świadczeń dla osób urodzo-
nych przed 1949 r., jak również zmiany, jakie nastą-
piły w sposobie obliczania emerytury dla osób obję-
tych nowym systemem emerytalnym, nie znajduję
uzasadnienia do wprowadzania dalszych preferencyj-
nych zasad ustalania podstawy wymiaru świadczeń
dla osób objętych tzw. starym systemem emerytal-
nym. W moim przekonaniu sugerowana przez pana
posła zmiana art. 15 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, w wyniku której zainteresowany mógłby wy-
bierać z całego okresu ubezpieczenia okres kolejnych
10 lat, z których zarobki mogą stanowić podstawę
wymiaru emerytury, byłaby sprzeczna z założeniami
i celem reformy emerytalnej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie refundowania ze środków
Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych
młodocianym pracownikom (2794)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Marzen-
ny Drab w sprawie refundowania ze środków Fun-
duszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocia-
nym pracownikom, przekazane wystąpieniem z dnia
29 kwietnia 2008 r., znak: SPS–023–2794/08, uprzej-
mie informuję:
833
Przepisy rozporządzenia ministra pracy i polity-
ki społecznej z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
refundowania ze środków Funduszu Pracy wyna-
grodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom
(Dz. U. Nr 77, poz. 518) pozwalają na udzielanie po-
mocy pracodawcom do dnia 30 czerwca 2008 r.,
z tym że realizacja umów zawartych w tym czasie
nastąpi nie później niż do dnia 31 lipca 2010 r. Takie
ramy czasowe wynikają z okresu obowiązywania
rozporządzenia Komisji Europejskiej (WE) nr 68/
2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastoso-
wania art. 87 i 88 traktatu WE do pomocy szkolenio-
wej (Dz. Urz. WE L 10 z 13.01.2001, str. 20; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 8, t. 2, str. 128,
z późn. zm.), które określa zasady udzielania pomo-
cy publicznej na szkolenia. Obecnie oczekuje się na
wydanie przez Komisję Europejską nowych przepi-
sów w sprawie udzielania pomocy publicznej na
szkolenia. Należy przy tym nadmienić, iż prace nad
projektem rozporządzenia Komisji Europejskiej
w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu WE uzna-
jących niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspól-
nym rynkiem są dalece zaawansowane, jednak roz-
porządzenie to nie zostało jeszcze ogłoszone, dlatego
aby umożliwić sprawne udzielanie pomocy publicz-
nej pracodawcom Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej rozpoczęło prace nad nowelizacją rozporzą-
dzenia w sprawie refundowania ze środków Fundu-
szu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodocianym
pracownikom. Nowela ta będzie polegać na uchyle-
niu § 11, który ogranicza możliwość udzielania po-
mocy szkoleniowej do dnia 30 czerwca 2008 r. Bę-
dzie można wtedy zastosować bezpośrednio art. 8
ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 68/2001, który stano-
wi, iż systemy pomocy zwolnione na mocy niniejsze-
go rozporządzenia pozostają zwolnione w ciągu 6-
-miesięcznego okresu dostosowawczego po upływie
okresu obowiązywania. Dzięki temu można będzie
udzielać pracodawcom pomocy publicznej na dotych-
czasowych zasadach do dnia 31 grudnia 2008 r.
Działanie to umożliwi ponadto dostosowanie przepi-
sów rozporządzenia MPiPS w sprawie refundowa-
nia ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wy-
płacanych młodocianym pracownikom do oczekiwa-
nych nowych zasad udzielania pomocy publicznej na
szkolenia, które najprawdopodobniej będą opubliko-
wane w najbliższym czasie.
Na koniec należy podkreślić, iż sytuacja prawna
uczniów klas II i III zasadniczych szkół zawodowych
nie ulegnie zmianie, gdyż realizacja umów zawar-
tych do dnia 30 czerwca 2008 r. nastąpi do dnia 31
lipca 2010 r., co pozwoli tym uczniom i ich pracodaw-
com na dokończenie przygotowania zawodowego na
dotychczasowych zasadach.
Jeśli chodzi zaś o uczniów klas I, to przygotowy-
wana obecnie nowelizacja rozporządzenia MPiPS
pozwoli na rozpoczęcie udzielania pomocy na szkole-
nie tych uczniów na zasadach dotychczasowych.
Po wejściu w życie nowego rozporządzenia regu-
lującego kwestię udzielania pomocy publicznej MPiPS
834
niezwłocznie dostosuje przepisy krajowe do nowych
zasad. Jak wynika z projektu rozporządzenia Ko-
misji Europejskiej regulującego m.in. pomoc szko-
leniową, zasady udzielania przedsiębiorcom pomo-
cy na szkolenia ogólne będą podobne do obecnie
obowiązujących.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie obniżenia wieku szkolnego (2798)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Marzeny Machałek (SPS-024-
-2798/08) w sprawie obniżenia wieku szkolnego
uprzejmie wyjaśniam.
Obecnie dziecko w wieku 6 lat jest obowiązane
odbyć roczne przygotowanie przedszkolne w przed-
szkolu albo w oddziale przedszkolnym zorganizowa-
nym w szkole podstawowej. Przechodząc do szkoły
podstawowej, uczeń powtarza w zasadzie to samo,
czego uczył się w tzw. zerówce. W związku ze zmia-
nami cywilizacyjnymi dzieci sześcioletnie są w więk-
szości intelektualnie dojrzałe do nauki, a mając sie-
dem lat, zamiast powtarzać to, czego uczyły się rok
wcześniej, mogłyby kontynuować naukę stosownie
do wieku.
Obowiązująca podstawa programowa była przy-
gotowywana dla uczniów rozpoczynających naukę
w wieku 7 lat. Przygotowywany obecnie projekt nowej
podstawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego jest dostosowany do możli-
wości intelektualnych dzieci o rok młodszych, czyli
rozpoczynających naukę w szkole w wieku 6 lat.
Projekt nowej podstawy programowej w zakresie
edukacji wczesnoszkolnej uwzględnia to, czego dzie-
ci nauczyły się w przedszkolach, i to, co mają opano-
wać w następnych latach nauczania szkolnego. Edu-
kacja wczesnoszkolna pełni szczególną rolę. Ma
stopniowo i możliwie łagodnie przeprowadzić dzieci
z całościowego kształcenia w klasach I–III do na-
uczania przedmiotowego na kolejnym etapie eduka-
cyjnym. Podstawa programowa edukacji wczesnosz-
kolnej uwzględnia możliwości rozwojowe dzieci
w kolejnych trzech latach szkolnego nauczania i przy-
gotowuje uczniów do edukacji w następnych klasach
szkoły podstawowej.
Uprzejmie informuję, że od dnia 10 kwietnia br.
na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej pod adresem: www.reformapragramowa.
men.gov.pl znajduje się wstępny projekt nowej pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego. Projekt jest obecnie pod-
dany szerokiej konsultacji społecznej, która potrwa
do połowy czerwca br. Po zakończeniu tych konsul-
tacji podjęta zostanie decyzja co do dalszego harmo-
nogramu prac nad reformą programową kształcenia
ogólnego.
Realizacja nowej podstawy programowej eduka-
cji wczesnoszkolnej będzie wymagała odpowiednich
zmian w organizacji pracy w szkoły podstawowej.
Zakładamy, iż edukacja w klasach I–III będzie się
odbywać w zespołach klasowych liczących nie więcej
niż 25 osób w formie kształcenia zintegrowanego
w wymiarze 25 godzin tygodniowo. Chcemy rów-
nież, aby pierwsze miesiące nauki w klasie pierwszej
wypełnił okres przygotowawczy, który umożliwi ła-
godne przejście dziecka z przedszkola do szkoły pod-
stawowej. Wymaga to oczywiście odpowiednich
zmian organizacyjnych. W Ministerstwie Edukacji
Narodowej prowadzone są obecnie analizy demogra-
ficzne i finansowe, które pozwolą właściwie zaplano-
wać i wprowadzić zmiany związane z obniżeniem
wieku szkolnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca,
Marka Matuszewskiego i Kazimierza Moskala
w sprawie podwyżek i wzrostu cen
artykułów spożywczych i opłat (2803)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Zbigniewa Chmielowca, Mar-
ka Matuszewskiego i Kazimierza Moskala przeka-
zaną przy piśmie SPS-023-2803/08 z dnia 29 kwiet-
nia br., a dotyczącą podwyżek cen artykułów spo-
żywczych i opłat, uprzejmie przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Zasadnicza większość cen w obrocie detalicznym
kształtowana jest zgodnie z mechanizmami rynko-
wymi, a ceny towarów i usług uzgadniane są przez
strony umowy (art. 2 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach, Dz. U. Nr 97, poz. 1050, ze zm.).
Ograniczenia swobody uzgadniania cen mogą
być wprowadzone wyłącznie w wyjątkowych sytu-
acjach, na podstawie art. 4, 5 i 8 ustawy o cenach.

W razie szczególnych zagrożeń dla właściwego funk-
cjonowania gospodarki państwa Rada Ministrów
może, w drodze rozporządzenia, określić wykaz to-
warów lub usług, na które ustala się ceny urzędowe
i marże handlowe urzędowe (art. 4 ust. 1 ustawy).
W wykazie tym Rada Ministrów uwzględnia towary
lub usługi mające znaczenie dla kosztów utrzyma-
nia konsumentów oraz ustala okres stosowania cen
urzędowych i marż handlowych urzędowych (art. 4
ust. 2). Równocześnie minister właściwy do spraw
finansów publicznych ustala wówczas, w drodze roz-
porządzenia, ceny urzędowe i marże handlowe urzę-
dowe na towary i usługi, określone w wykazie, o któ-
rym mowa powyżej, mając na względzie równoważe-
nie interesów konsumentów i przedsiębiorców zaj-
mujących się wytwarzaniem i obrotem tymi towara-
mi lub świadczeniem tych usług (art. 4 ust. 3).
Należy jednak zwrócić uwagę, że ingerencja
w rynkowy mechanizm ustalania cen, o jakim mowa
w art. 4 ustawy, ma charakter wyjątkowy, a mecha-
nizm konkurencji jest istotnym elementem gospo-
darki rynkowej i nadmierna administracyjna inge-
rencja stwarza dla niego poważne zagrożenie.
Przyspieszenie wzrostu cen w ostatnim okresie
nie dotyczy wyłącznie Polski, ale jest zjawiskiem
globalnym. W marcu br. roczny wzrost cen w kra-
jach Unii Europejskiej (mierzony wskaźnikiem zhar-
monizowanym HICP) wyniósł 3,8%, w tym w Polsce
– 4,4%. Wyższy lub równy Polsce wzrost cen odnoto-
wano zarówno w niektórych krajach strefy euro, ta-
kich jak: Słowenia (6,6%), Hiszpania (4,6%), Belgia,
Grecja, Cypr, Luksemburg (po 4,4%), jak i krajach
nienależących do tej strefy, takich jak: Łotwa
(16,6%), Bułgaria (13,2%), Litwa (11,4%), Estonia
(11,2%), Rumunia (8,7%), Czechy (7,1%) oraz Węgry
(6,7%).
Wśród czynników wpływających na globalny
wzrost cen należy wymienić m.in.:
— słabe zbiory zbóż z powodu niekorzystnych
warunków pogodowych i związane z tym działania
protekcjonistyczne i spekulacyjne na rynku rolno-
-żywnościowym,
— rosnący popyt sektora biopaliw; wzrost popy-
tu globalnego na niektóre towary rolne (np. kukury-
dza) wpływa także na warunki podażowo-popytowe
w odniesieniu do innych substytucyjnych towarów
(pszenica i soja),
— wzrost cen surowców (paliw, metali) na ryn-
kach światowych,
— rosnący popyt na żywność i surowce ze strony
krajów azjatyckich i eksportujących ropę naftową
oraz zmiana wzorców konsumpcji wraz z silnym
wzrostem dochodów gospodarek wschodzących.
Przyspieszenie dynamiki cen konsumpcyjnych
w Polsce w ostatnich miesiącach wynikało głównie
ze wzrostu cen w grupie użytkowanie mieszkania
i nośniki energii (w tym głównie gazu sieciowego,
energii elektrycznej, opłat za wywóz nieczystości
i innych opłat związanych z utrzymaniem mieszka-
nia), żywności oraz paliw silnikowych. Wg danych
835
GUS w okresie ostatniego roku (marzec br./ma-
rzec ub.r.) ceny w tych asortymentach wzrosły po-
wyżej średniej inflacji wynoszącej 4,1% (mierzonej
wskaźnikiem CPI), tj. odpowiednio o 7,7%, 7,0%,
oraz 10,1%.
Należy przy tym dodać, że w tym okresie odnoto-
wano nie tylko wzrosty cen. Były również takie to-
wary i usługi, których ceny uległy obniżeniu. Wg
danych GUS należały do nich m.in. warzywa
(-10,0%), cukier (-8,7%), drób (-0,5%), sprzęt audio-
wizualny, fotograficzny i informatyczny (-13,1%),
obuwie (-10,4%), odzież (-4,8%), usługi w zakresie
rekreacji i kultury (-4,1%), sprzęt i usługi telekomu-
nikacyjne (-1,7%), sprzęt gospodarstwa domowego
(-1,0%), środki transportu (-0,9%) oraz środki do hi-
gieny osobistej (-0,1%).
W drugiej połowie br. można oczekiwać złago-
dzenia presji inflacyjnej ze strony cen żywności
w związku z oczekiwanymi dobrymi zbiorami zbóż
i innych upraw zarówno w Polsce, jak i w całej Unii
Europejskiej.
Ponadto zmniejszeniu presji inflacyjnej będzie
sprzyjać także konsekwentne obniżanie deficytu
sektora finansów publicznych (zgodnie z Aktualiza-
cją programu konwergencji przyjętą przez rząd defi-
cyt zostanie obniżony do 1% PKB w 2011 r.), działa-
nia w kierunku zwiększania podaży pracy (m.in.
program aktywizacji osób po 50. roku życia) czy po-
szczególne programy branżowe (np. Strategia regu-
lacyjna prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
na lata 2008–2010).
Jeżeli zaś chodzi o ochronę najsłabszych grup spo-
łeczeństwa przed skutkami wzrostu cen, to służyła
temu m.in. dokonana od 1 marca br. waloryzacja
emerytur i rent. Do waloryzacji przyjęto wskaźnik
106,5%, co oznacza, że nominalny wzrost przeciętnej
emerytury i renty w 2008 r., w przypadku pozarolni-
czego systemu ubezpieczeń społecznych, wyniesie ok.
8,4%, co przekłada się na realny wzrost (tj. przewyż-
szający wzrost cen) w wysokości 4,1%. W przypadku
systemu ubezpieczeń rolników indywidualnych
wzrost wyniesie odpowiednio 5,4% i 1,3%.
Ponadto od 1 stycznia 2008 r. zostało znacznie pod-
niesione wynagrodzenie minimalne w gospodarce
i wynosi ono obecnie 1126 zł. Oznacza to, że w 2008 r.
będzie ono wyższe, w stosunku do roku poprzedniego,
nominalnie o 20,3%, a realnie – o 15,6%.
Poza tym poprawie sytuacji dochodowej, szcze-
gólnie rodzin wielodzietnych, służy również wpro-
wadzona po raz pierwszy w 2007 r. ulga podatkowa
z tytułu wychowywania dzieci.
Należy podkreślić, że rząd przykłada bardzo
duże znaczenie do utrzymania wysokiego wzrostu
gospodarczego. Wraz ze wzrostem gospodarczym
poprawia się sytuacja materialna gospodarstw do-
mowych. Rok 2007 był rokiem bardzo wysokiej dy-
namiki przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej. Według wstępnych danych GUS przecięt-
ne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 2007 r.
wzrosło nominalnie o 8,6%, a realnie o 6,0% (tj.
836
o 2,1 pkt proc. więcej niż w 2006 r.). Dane za pierw-
sze miesiące 2008 r. wskazują, że bieżący rok będzie
także okresem wysokiego wzrostu płac. Wzrost wy-
nagrodzeń w sektorze przedsiębiorstw w I kw. br.
wyniósł 11,4% r/r. Tym samym tempo wzrostu płac
przyspieszyło w porównaniu do 10,0% r/r odnotowa-
nych w IV kw. 2007 r. i było najwyższe od II kw.
2000 r. Również wzrost płac w przedsiębiorstwach
po uwzględnieniu wzrostu cen towarów i usług oka-
zał się bardzo wysoki – wyniósł 7,0%, wobec 6,3%
w IV kw. 2007 r.
Pragnę również nadmienić, że utrzymanie sta-
bilnego poziomu cen jest podstawowym celem dzia-
łalności Narodowego Banku Polskiego. Od 1999 r.
w realizacji polityki pieniężnej NBP wykorzystuje
strategię bezpośredniego celu inflacyjnego, a od
2004 r. realizuje ciągły cel inflacyjny na poziomie
2,5% z dopuszczalnym przedziałem wahań +/- 1
punkt procentowy. NBP utrzymuje poziom stóp pro-
centowych spójny z realizowanym celem inflacyj-
nym. Mając to na uwadze, od kwietnia 2007 r. doko-
nał aż siedmiu podwyżek stóp referencyjnych łącz-
nie o 1,75 pkt proc.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie refundacji leków i kosztów leczenia
osób chorych na raka (2804)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Zbigniewa Chmielowca, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 29 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2804/08),
w sprawie refundacji leków i kosztów leczenia osób
chorych na raka uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej, finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy. Zgodnie z tre-
ścią art. 14 przedmiotowej ustawy świadczenia opie-
ki zdrowotnej są finansowane ze środków Narodo-
wego Funduszu Zdrowia.
W sytuacji gdy produkt leczniczy wysokospecjali-
styczny nie znajduje się w wykazach leków refundo-
wanych, istnieje możliwość leczenia tym lekiem
w ramach procedur szpitalnych lub w ramach pro-
gramów terapeutycznych.
Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala za-
pewnia się, zgodnie z art. 35 ww. ustawy, bezpłatnie
leki, jeżeli są one konieczne do wykonania świadcze-
nia, natomiast w warunkach ambulatoryjnych do-
płatami ze środków publicznych są objęte leki z wy-
kazów leków refundowanych, określonych w drodze
rozporządzeń ministra zdrowia.
Możliwość terapii w ramach procedur szpital-
nych istnieje w ramach świadczenia „chemioterapia
niestandardowa”. Szczegółowe zasady kontraktowa-
nia i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, dotyczących postępowań w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Warunkiem niezbędnym do rozliczenia świadcze-
nia w ramach procedury „chemioterapia niestandar-
dowa” jest uzyskanie pisemnej akceptacji dyrektora
oddziału wojewódzkiego funduszu dla wniosku świad-
czeniodawcy, pozytywnie zaopiniowanego przez kon-
sultanta wojewódzkiego z określonej dziedziny medy-
cyny.
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję:
1. W dniu 31 marca 2008 r. prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 20/2008/
DGL zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia
„Szczegółowych materiałów informacyjnych o przed-
miocie postępowania w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o re-
alizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”.
Nowe wytyczne stosowania świadczenia „chemiote-
rapia niestandardowa”, określone w wymienionym
załączniku nr 7 do zarządzenia prezesa funduszu,
zlikwidowały możliwość stosowania terapii nie-
standardowej w stosunku do substancji czynnych,
nieznajdujących się w wykazie substancji czynnych
stosowanych w terapii nowotworów. Tym samym
nastąpiło ograniczenie procedur chemioterapii nie-
standardowej do terapii opartych na substancjach
czynnych znajdujących się w przedmiotowym wy-
kazie.
Minister zdrowia, po analizie ww. zarządzenia,
stwierdził, że rozwiązania przyjęte przez fundusz
naruszają w sposób rażący interesy świadczenio-
biorców w zakresie zabezpieczenia i zapewnienia
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej,
a ich skutkiem mogłoby być całkowite pozbawienie
pacjentów jedynej skutecznej metody leczenia. Prze-
pisy zarządzenia nie zwierają bowiem norm przej-
ściowych co do osób, które rozpoczęły terapie przed
wprowadzeniem nowych rozwiązań i u których za-
stosowano substancje, które nie uzyskały rekomen-
dacji Agencji Oceny Technologii Medycznych co do
skuteczności klinicznej i efektywności kosztowej.

Substancja czynna, która na podstawie zarządzenia
nr 20/2008/DGL została wykluczona z finansowania
w ramach „chemioterapii niestandardowej”, może, po
ewentualnym uzyskaniu pozytywnych wyników ana-
liz oceny technologii medycznych, zostać włączona,
na podstawie zarządzenia nr 21/2008/DGL, do wyka-
zu substancji czynnych finansowanych w terapii no-
wotworów. W takim przypadku nawet niewielka
przerwa w udzielaniu świadczeń mogłaby się wiązać
z całkowitym pozbawieniem świadczeniobiorców je-
dynej skutecznej metody leczenia i oznaczać w istocie
wydanie wyroku na ludzkie życie.
Jak wynika z wyjaśnień prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, podstawą do podjęcia przez fun-
dusz przedmiotowej decyzji były analizy finansowe
przeprowadzone w zakresie poziomu wydatków fun-
duszu na świadczenia w zakresie „chemioterapii
niestandardowej”. Takie postępowanie w sposób
oczywisty nie może być uznane za właściwe. Naru-
sza ono bowiem podstawowe zasady oceny technolo-
gii medycznych mające w szczególności na uwadze
ocenę skuteczności klinicznej i efektywności koszto-
wej świadczeń opieki zdrowotnej (w tym substancji
czynnych). Dopiero uzyskanie analiz w tym zakre-
sie umożliwia prowadzenie analiz o charakterze fi-
nansowym, w tym analiz dotyczących wpływu po-
szczególnych rozwiązań na budżet płatnika publicz-
nego. Dlatego też należy uznać, że decyzja funduszu
oparta wyłącznie na stwierdzeniu faktu, że wydatki
na świadczenia w zakresie „chemioterapii niestan-
dardowej” generują duże koszty, została podjęta
w oparciu o niedopuszczalne w tym zakresie uzna-
nie administracyjne.
2. Konsekwencje przyjętych przez fundusz roz-
wiązań minister zdrowia ocenił jako naruszające in-
teresy świadczeniobiorców w zakresie zabezpiecze-
nia i zapewnienia równego dostępu do świadczeń
opieki zdrowotnej. W związku z tym, na podstawie
uprawnień określonych w art. 162 i 163 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, minister zdrowia wydał de-
cyzję stwierdzającą nieważność przedmiotowego za-
rządzenia. Tym samym wnioski świadczeniodaw-
ców są przyjmowane oraz rozpatrywane przez od-
działy wojewódzkie funduszu na dotychczasowych
zasadach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
837
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie zmian w ustawie o podatkach
i opłatach lokalnych dotyczących
nieruchomości, w tym przypadku
elektrowni wiatrowych (2806)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Sławomira Janusza Mikulicza, po-
sła na Sejm RP, przesłaną przy piśmie marszałka
Sejmu z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-
-2806/08, w sprawie opodatkowania elektrowni wia-
trowych, uprzejmie informuję.
Zakres przedmiotowy podatku od nieruchomości
określa art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.
o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 121, poz. 844, ze zm.). Na podstawie pkt 3 tego
przepisu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomo-
ści podlegają budowle lub ich części związane z pro-
wadzeniem działalności gospodarczej.
Pojęcie budowli zostało zdefiniowane w art. 1a
ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,
na podstawie którego budowlą jest obiekt budowlany
w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego niebę-
dący budynkiem lub obiektem małej architektury,
a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepi-
sów Prawa budowlanego związane z obiektem bu-
dowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania
obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Budowla w ustawie podatkowej została zdefinio-
wana przez odesłanie do przepisów ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, ze zm.). Zgodnie z art. 3 pkt 3 tej
ustawy pod pojęciem budowli należy rozumieć każ-
dy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiek-
tem małej architektury, jak: lotniska, drogi, linie
kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepu-
sty, sieci techniczne, wolno stojące maszty anteno-
we, wolno stojące trwale związane z gruntem urzą-
dzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (forty-
fikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wol-
no stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia
techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska od-
padów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporo-
we, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych,
sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmenta-
rze, pomniki, a także części budowlane urządzeń
technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elek-
trowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz funda-
menty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod
względem technicznym części przedmiotów składa-
jących się na całość użytkową.
W świetle powyższego opodatkowaniu podatkiem
od nieruchomości podlegają jedynie części budowla-
ne elektrowni wiatrowych.
838
Jednocześnie informuję, że nie przewiduje się
zmian przepisów podatku od nieruchomości w za-
kresie opodatkowania elektrowni wiatrowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie niekoherencji systemów
komputerowych administracji publicznej
w zakresie ewidencji ludności, prowadzenia
działalności gospodarczej (system REGON)
oraz zapisów w dowodach rejestracyjnych
pojazdów mechanicznych
i dowodów rejestracyjnych (CEPiK) (2807)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
29 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-2807/08) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Sta-
nisława Lamczyka z dnia 22 kwietnia 2008 r.
w sprawie niekoherencji systemów komputerowych
administracji publicznej w zakresie ewidencji ludno-
ści, prowadzenia działalności gospodarczej (system
REGON) oraz zapisów w dowodach rejestracyjnych
pojazdów mechanicznych i dowodów rejestracyjnych
(CEPiK) uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że przywołane we
wspomnianej interpelacji przykładowe systemy in-
formatyczne, wykorzystywane przez jednostki ad-
ministracji publicznej do rejestracji danych adreso-
wych, stanowią narzędzia wspomagające realizację
zadań nałożonych na administrację przepisami pra-
wa. Narzędzia te muszą przede wszystkim spełniać
wymogi funkcjonalne, wynikające z zakresu wspo-
maganych zadań, którymi mogą być zarówno typo-
we czynności urzędnicze, jak i tworzenie oraz utrzy-
manie rejestrów i ewidencji. Zauważony przez pana
posła brak koherencji systemów informatycznych
związany jest głównie z różnorodnym zakresem da-
nych adresowych gromadzonych w samych ewiden-
cjach i rejestrach, wynikających bezpośrednio z prze-
pisów prawa, bardzo często należących do kompe-
tencji różnych organów administracji państwowej
lub samorządowej. I tak np. wykonywanie czynności
związanych z rejestracją pojazdów czy wydawaniem
dokumentów stwierdzających uprawnienia do kiero-
wania pojazdami należy do kompetencji starostw,
realizację przepisów prawnych regulujących wyko-
nywanie wspomnianych czynności przez starostwa
nadzoruje minister właściwy ds. transportu, nato-
miast prowadzenie centralnej ewidencji pojazdów
i centralnej ewidencji kierowców należy do kompe-
tencji ministra właściwego ds. administracji. Czyn-
nikami, których nie można pominąć przy analizie
możliwości wystąpienia hipotetycznych przypadków
opisanych w ww. interpelacji, są również błędy ludz-
kie, z którymi bardzo często spotykamy się w prak-
tyce urzędniczej, zwłaszcza analizując dane przeka-
zane w drodze teletransmisji danych przez inne pod-
mioty do rejestrów centralnych.
Aktualnie realizowaną inicjatywą, mającą na
celu minimalizację zjawiska niekoherencji w obsza-
rach związanych z rejestracją pojazdów, jest podpi-
sane w lutym 2007 r. porozumienie pomiędzy mini-
strem spraw wewnętrznych i administracji a mini-
strem transportu w sprawie współpracy przy inte-
gracji i eksploatacji systemów teleinformatycznych
centralnej ewidencji pojazdów i centralnej ewidencji
kierowców oraz systemów do centralnej personaliza-
cji dowodów rejestracyjnych i centralnej personali-
zacji praw jazdy.
Integracja systemów nastąpi poprzez wdrożenie
aplikacji, opracowanej wspólnie przez MSWiA i Mi-
nisterstwo Infrastruktury, wykorzystującej elemen-
ty dotychczasowo stosowanych w starostwach roz-
wiązań do rejestracji pojazdów oraz opracowanych
w ramach projektu CEPiK. Nowy, zintegrowany
system, dzięki mechanizmom zaimplementowanym
przy realizacji SI CEPIK, w znacznym stopniu
usprawni proces aktualizacji centralnej ewidencji
pojazdów i centralnej ewidencji kierowców oraz pod-
niesie jakość gromadzonych danych. Ponadto możli-
we będzie uregulowanie zasady korzystania z jedno-
litego katalogu marek i modeli pojazdów oraz z reje-
stru PESEL, zarówno w procesie rejestracji, jak
i ewidencjonowania w centralnych systemach infor-
matycznych.
Odnosząc się do kwestii systemów informatycz-
nych wykorzystywanych w lokalnych ewidencjach
ludności, pragnę zaznaczyć, że warunkiem umożli-
wiającym ich stosowanie jest uzyskanie pozytywnej
opinii technicznej i funkcjonalnej MSWiA. W konse-
kwencji minimalizuje się ryzyko potencjalnych błę-
dów mogących wystąpić w praktyce urzędniczej przy
realizacji zadań określonych przepisami ustawy z dnia
10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach
osobistych (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993,
z późn. zm.). Aktualnie w MSWiA trwają prace nad
nowelizacją wskazanej ustawy, których celem jest
m.in. uproszczenie procedur meldunkowych.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że nazwy miej-
scowości stosowane w danych adresowych zawar-
tych w ewidencjach muszą być tożsame z nazwami
wynikającymi z wykazu urzędowych nazw miejsco-
wości, a nazwy ulic zgodne z nazwami wynikający-
mi z uchwał rad gmin. Ponadto, jak wynika z art. 9
ustawy z dnia 29 sierpnia 2003 r. o urzędowych na-

zwach miejscowości i obiektów fizjograficznych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 166, poz. 1612, z późn. zm.), minister
właściwy do spraw administracji publicznej, w ter-
minie pięciu lat od dnia wejścia w życie ustawy,
ustali w drodze rozporządzenia wykaz urzędowych
nazw miejscowości i ich części oraz, w terminie dzie-
sięciu lat, wykaz urzędowych nazw obiektów fizjo-
graficznych. Należy podkreślić, iż praktyka posługi-
wania się przez organy administracji publicznej na-
zewnictwem zwyczajowym, niewynikającym z prze-
pisów prawa, jest naganna i powoduje szereg kom-
plikacji w społecznościach, których ta praktyka do-
tyka. Jeśli nazwa zwyczajowa jest mocno utrwalona
w tradycji regionu, to właściwe organy mogą dążyć
do legalizacji używanych przez siebie nazw zgodnie
z procedurą określoną prawem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ostatniej wizyty premiera
na Ukrainie i deklaracji utworzenia w Lublinie
Polsko-Ukraińskiego Uniwersytetu
Europejskiego (2808)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie utworzenia Polsko-Ukraińskiego Uniwer-
sytetu Europejskiego w Lublinie, pragnę uprzejmie
poinformować Pana Marszałka, iż utworzenie uni-
wersytetu będzie niewątpliwie jednym z najważniej-
szych elementów zacieśniania współpracy z Ukra-
iną w dziedzinie nauki i szkolnictwa wyższego.
Ostatnio, w myśl zapisów zawartych w Deklara-
cji o powołaniu Polsko-Ukraińskiego Uniwersytetu
Europejskiego, podpisanej przez premierów obu kra-
jów, ukonstytuowało się grono ekspertów polskiej
części polsko-ukraińskiej grupy ekspertów, zada-
niem której będzie opracowanie zasad i warunków
funkcjonowania oraz finansowania tego uniwersy-
tetu, a także przygotowanie stosownej umowy mię-
dzynarodowej. Przewiduje się, że umowa taka po-
winna być ratyfikowana za uprzednią zgodą wyra-
żoną w ustawie, ponieważ uczelnia będzie miała
charakter dwunarodowy i niektóre kwestie związa-
ne z organizacją kształcenia będą się różnić od roz-
wiązań przyjętych w przepisach ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym.
839
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż strona pol-
ska dołoży wszelkich starań, aby ww. uczelnia zo-
stała utworzona w możliwie krótkim czasie. Nie-
mniej jednak termin podjęcia przez uniwersytet
działalności edukacyjnej zależeć będzie od tempa
prac zespołu ekspertów oraz postępów w procesie
uzgodnień ze stroną ukraińską poszczególnych zapi-
sów umowy międzynarodowej. Oznacza to, iż zain-
augurowanie działalności uczelni będzie w głównej
mierze zależało od stopnia elastyczności stanowiska
i gotowości partnerów ukraińskich do ewentualnych
kompromisów podczas prac nad stosowną umową.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie ubezwłasnowolnienia osób
z głębokim upośledzeniem umysłowym
po ukończeniu przez nie 18. roku życia (2810)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2810/08/08, interpelację pana posła Hen-
ryka Siedlaczka w sprawie ubezwłasnowolnienia
osób z głębokim upośledzeniem umysłowym po ukoń-
czeniu przez nie 18 roku życia uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Jak słusznie wskazuje pan poseł w interpelacji,
wsparcie osób niepełnosprawnych powinno się cha-
rakteryzować wysokim stopniem troski i dbałości
o dobro osób doświadczonych przez los i ich rodziny.
Na gruncie obowiązujących przepisów, pomimo fak-
tu, iż ubezwłasnowolnienie może nieść za sobą silny
ładunek emocjonalny, najoptymalniejsze z obiek-
tywnego punktu widzenia wydaje się stosowanie in-
stytucji ubezwłasnowolnienia, która ma na celu
ochronę osoby, wobec której jest stosowana.
Instytucja ta regulowana przepisami Kodeksu
cywilnego jest stosowana od dziesiątek lat i jak do-
tąd sprawdza się w praktyce, zawsze mając na celu
ochronę osób, wobec których jest stosowana – szcze-
gólnie osób z głębokim upośledzeniem umysłowym.
Racjonalność i słuszność zastosowania takiego sys-
temu ochrony danej kategorii osób wynika z faktu,
iż przy orzekaniu ubezwłasnowolnienia całkowitego
należy przede wszystkim mieć na względzie interes
osoby, której dotyczy postępowanie o ubezwłasno-
wolnienie. Nie można orzekać ubezwłasnowolnienia
z powołaniem się na interes innych osób lub instytu-
840
cji (orz. SN z dnia 15 maja 1969 r., I CR 132/68, NP
1970, nr 1, s. 114). Wnoszenie nawet nieuzasadnio-
nych zażaleń samo w sobie nie może stanowić powo-
du do ubezwłasnowolnienia. Instytucja ubezwłasno-
wolnienia nie może być wykorzystana dla ochrony
interesów majątkowych innych osób. Ma ona na celu
interes osoby, która ma być ubezwłasnowolniona,
a nie interes innych osób czy urzędów, jak np. zapo-
bieganie tą drogą zabieraniu czasu nietypowymi za-
chowaniami danej osoby wynikającymi z choroby
czy też uprzykrzaniu się osobom trzecim itp. Insty-
tucja ta nie ma na celu ochrony osoby, której dobra
są zagrożone ze strony osoby chorej. Zaburzenia
psychiczne czy upośledzenie umysłowe niezależnie
od stopnia upośledzenia same przez się, bez spełnie-
nia się dalszych przesłanek ustawy, nie uzasadniają
ubezwłasnowolnienia. W szczególności ubezwłasno-
wolnienie częściowe jest dopuszczalne dopiero wte-
dy, gdy zachodzi potrzeba pomocy osobie chorej
w prowadzeniu jej spraw. Zgodnie z celem i istotą
instytucji ubezwłasnowolnienia także do całkowi-
tego ubezwłasnowolnienia nie wystarczy samo
stwierdzenie istnienia choroby psychicznej czy upo-
śledzenia intelektualnego i niemożności kierowa-
nia swoim postępowaniem, ale przy orzekaniu na-
leży mieć na względzie interes osoby, której wynik
postępowania dotyczy. Trzeba zatem badać nie tyl-
ko rodzaj choroby i stopień jej nasilenia, lecz rów-
nież sytuacje życiowe osoby, o której ubezwłasno-
wolnienie chodzi, a w szczególności to, skąd czerpie
środki na utrzymanie, czy pracuje zarobkowo, jak
daje sobie radę w zwykłych sprawach życia codzien-
nego, czy posiada rodzinę mogącą jej zapewnić fak-
tyczną pomoc i opiekę.
Jak słusznie zauważył pan poseł, osoby z głębo-
kim upośledzeniem nie są w stanie same kierować
swoim postępowaniem. Brak możliwości kierowania
swym postępowaniem odnosi się zarówno do sfery
cywilnoprawnej (rodzinnej, w dziedzinie prawa pra-
cy itd.), jak i sfery pozaprawnej. Jest to zasadnicza
przesłanka celowości i konieczności ubezwłasnowol-
nienia całkowitego, będąca wynikiem (funkcją)
określonych przyczyn, jak np. choroba psychiczna,
upośledzenie umysłowe. Ocena sądu, czy określona
osoba z wymienionych w przepisie art. 13 § 1 K.c.
przyczyn jest w stanie kierować swoim postępowa-
niem, powinna być dokonana z uwzględnieniem tak-
że wypowiedzi biegłego lekarza w tym przedmiocie.
Odnosząc się do stwierdzenia zawartego w inter-
pelacji pana posła, iż zgodnie z obowiązującymi
przepisami osobę upośledzoną po ukończeniu 18 roku
życia należy ubezwłasnowolnić, uprzejmie wyja-
śniam, że sformułowanie „może być ubezwłasnowol-
niona całkowicie” wskazuje na nieistnienie absolut-
nych przyczyn ubezwłasnowolnienia. Przepis art. 13
§ 1 Kodeksu cywilnego ujęty jest elastycznie, jeżeli
chodzi o przyczyny ubezwłasnowolnienia całkowite-
go. Ustawodawca bowiem zrezygnował z ustanowie-
nia stopni (zróżnicowań) w zakresie przyczyn („wsku-
tek”) ubezwłasnowolnienia, kładąc akcent na rezul-
tat przyczyn w postaci niemożności kierowania swo-
im postępowaniem.
W związku z tym można ubezwłasnowolnić oso-
bę upośledzoną umysłowo niezależnie od stopnia
upośledzenia (głębokie, znaczne, umiarkowane, lek-
kie), osobę chorą psychicznie albo cierpiącą na zabu-
rzenia psychiczne. Samo jednak upośledzenie umy-
słowe lub stan psychiczny danej osoby nie jest pod-
stawą ubezwłasnowolnienia. Głęboki stopień upo-
śledzenia może stanowić podstawę bądź całkowite-
go, bądź częściowego ubezwłasnowolnienia (art. 13
§ 1 i 16 § 1 K.c.). W myśl art. 13 § 1 K.c. stopień upo-
śledzenia sam przez się nie stanowi wystarczającej
przesłanki ubezwłasnowolnienia, lecz może je uza-
sadniać tylko wówczas, gdy osoba chora, upośledzo-
na umysłowo nie jest w stanie kierować swym postę-
powaniem. Nie każda zaś choroba pociąga za sobą
taki skutek. Zależy to od rodzaju i stopnia nasilenia
choroby oraz od indywidualnych objawów występu-
jących u danej osoby. Instytucja ta ma na celu nie
tylko zabezpieczenie spraw z zakresu prawa cywil-
nego, ale również chroni osoby głęboko upośledzone
w momencie ewentualnego ustalenia faktu popeł-
nienia przez nią przestępstwa (zarzutów zawartych
w akcie oskarżenia), w sytuacji, gdy oskarżony (po-
dejrzany) nie mógł rozpoznać znaczenia tego czynu
lub pokierować swym postępowaniem, z powodu za-
kłócenia czynności psychicznych.
W związku z powyższym nie wydaje się zasadne
wprowadzenie jedynie samej adnotacji w dowodzie
osobistym osoby upośledzonej o niemożności złoże-
nia przez nią podpisu. Jeżeli byłaby taka możliwość
i stanowiłoby to wystarczającą przesłankę dla orga-
nów i instytucji do występowania w imieniu tej oso-
by jej rodziców, to nie chroniłoby w dostateczny spo-
sób interesów osoby upośledzonej w pozostałych
kwestiach.
Odpowiadając na zasadnicze pytanie, pragnę wy-
jaśnić, iż nie widzę możliwości wprowadzenia do
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (j.t. Dz. U. 2008 Nr 14, poz. 92) przepi-
su wskazanego w treści interpelacji, ponieważ mate-
ria ta jest przedmiotem regulacji prawa cywilnego.
Nadmieniam jednocześnie, że obecne przepisy po-
zwalają pozostawać osobom upośledzonym umysło-
wo pod opieką rodziców nawet po ukończeniu osiem-
nastego roku życia – bez konieczności ich ubezwła-
snowolniania. Niemniej jednak może to utrudnić
lub uniemożliwić właściwe funkcjonowanie w społe-
czeństwie oraz może nie zabezpieczyć ich interesów
w wielu sferach życia.
Ponadto polskie ustawodawstwo przewiduje sze-
reg instytucji prawnych zapewniających wsparcie
osobom niepełnosprawnym w zakresie podejmowa-
nia prawidłowych decyzji mających znaczenie praw-
ne oraz w zakresie reprezentacji tych osób. Przewi-
dziane przez prawo formy takiego wsparcia dzielą
się na dwie kategorie za względu na grupę osób, do
których są kierowane, oraz ze względu na zdolność

do czynności prawnych. Kodeks cywilny przewiduje
formy reprezentacji zastępczej lub asysty w repre-
zentacji osób niepełnosprawnych intelektualnie lub
psychicznie, przy czym formy te ingerują w samo-
dzielność decyzyjną tych osób – dotyczy to właśnie
ubezwłasnowolnienia. Z drugiej strony Kodeks ro-
dzinny i opiekuńczy pozwala na ustanowienie kura-
tora dla osoby znacznie niepełnosprawnej w jakikol-
wiek sposób. Ustanowienie takiego kuratora nie
ogranicza zdolności do czynności prawnych osoby
niepełnosprawnej. Istnieje też możliwość ustanowie-
nia pełnomocnika, bez udziału sądu.
W związku z powyższym nie widzę zasadniczych
powodów i uzasadnienia do tworzenia kolejnej insty-
tucji prawnej, która optymalniej niż dotychczasowe
rozwiązania prawne chroniłaby interesy osób, któ-
rego tego wymagają, szczególnie osób z głębokim
upośledzeniem umysłowym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zamiaru wprowadzenia
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej zmian
w kanonie lektur oraz innych propozycji zmian
w szkolnictwie (2812)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Burego (SPS-023-2812/08)
w sprawie zmian w kanonie lektur szkolnych oraz
innych propozycji zmian w szkolnictwie uprzejmie
wyjaśniam:
W lutym br. minister edukacji narodowej powo-
łał zespół ekspertów do prac nad doskonaleniem
podstawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół. Do kierowania tworzeniem projektu nowej
podstawy zaproszone zostały wybitne autorytety
polskiego świata nauki oraz doświadczeni nauczy-
ciele, metodycy i pracownicy systemu egzaminacyj-
nego. W dniu 10 kwietnia br. na stronie internetowej
www.reformapragramowa.men.gov.pl zamieszczony
został pierwszy wstępny projekt nowej podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego wraz z ankietami, w których
wszyscy zainteresowani mogą wyrazić opinie na te-
mat projektu. Projektowi wymagań w zakresie języ-
ka polskiego towarzyszy także propozycja lektur
szkolnych.
841
Uprzejmie wyjaśniam, że projekt nowej podsta-
wy programowej został zamieszczony na stronie in-
ternetowej celem poddania go szerokiej konsultacji
społecznej. Równocześnie Ministerstwo Edukacji
Narodowej zwróciło się do partnerów społecznych,
instytucji zainteresowanych zmianami w kształce-
niu oraz środowisk pedagogicznych z prośbą o re-
cenzję tego projektu. Konsultacje potrwają do poło-
wy czerwca br., a po ich zakończeniu podjęta zosta-
nie decyzja co do dalszego harmonogramu prac nad
reformą programową kształcenia ogólnego.
Obniżenie do 6 lat wieku rozpoczynania przez dzie-
ci obowiązku szkolnego wpisała jako jeden ze swoich
głównych planów Rada Ministrów na posiedzeniu
w dniu 15 stycznia 2008 r. Najważniejszymi przesłan-
kami przemawiającymi za obniżeniem wieku obowiąz-
ku szkolnego są: wyrównywanie szans edukacyjnych
dzieci z terenów wiejskich, upowszechnienie edukacji
przedszkolnej, podnoszenie jakości edukacji oraz do-
stosowanie do standardów obowiązujących w większo-
ści krajów europejskich. W związku ze zmianami cy-
wilizacyjnymi dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie dojrzałe do nauki, a mając siedem lat, za-
miast powtarzać to, czego uczyły się podczas odbywa-
nia obowiązkowego rocznego przygotowania przed-
szkolnego w przedszkolu albo w oddziale przedszkol-
nym zorganizowanym w szkole podstawowej, będą
mogły kontynuować naukę stosownie do wieku.
Odnośnie do wspomnianych przez pana posła
„zmian w rozkładzie przerw w roku szkolnym”
uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie prowadzi prac w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zmiany kryteriów dochodowych
oraz sposobu ich weryfikacji dostosowujących
system opieki socjalnej do rosnących kosztów
utrzymania (2813)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2813/08,
przekazane za pośrednictwem Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów, dotyczące interpelacji pana posła
Jana Burego s. Antoniego w sprawie zmiany kryte-
riów dochodowych oraz sposobu ich weryfikacji, do-
stosowujących system opieki socjalnej do rosnących
kosztów utrzymania, wyjaśniam, co następuje:
842
Polityka społeczna to instytucjonalna odpowiedź
państwa na ważne kwestie społeczne, w tym takie,
jak ubóstwo. Wśród wielu celów polityki społecznej,
także wobec osób ubogich, możliwe jest wyróżnienie
bezpieczeństwa socjalnego, które obejmuje zapew-
nienie dochodów i usług w sytuacji wystąpienia ry-
zyka socjalnego, z powodu którego udziela się pomo-
cy społecznej osobom i rodzinom, w szczególności
z powodu: ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, bezro-
bocia, niepełnosprawności, długotrwałej lub ciężkiej
choroby, przemocy w rodzinie, potrzeby ochrony ma-
cierzyństwa lub wielodzietności, bezradności w spra-
wach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia go-
spodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach nie-
pełnych lub wielodzietnych, braku umiejętności w przy-
stosowaniu do życia młodzieży opuszczającej całodo-
bowe placówki opiekuńczo-wychowawcze, alkoholi-
zmu lub narkomanii itp.
W systemie pomocy społecznej głównym podmio-
tem działającym na rzecz rozwiązywania problemu
ubóstwa są gminne jednostki samorządu terytorial-
nego. Administracja rządowa, działając w oparciu
o konstytucyjną zasadę pomocniczości państwa, wspie-
ra i w przyszłości wspierać będzie działania samo-
rządu terytorialnego, a także organizacji pozarzą-
dowych będących coraz ważniejszym podmiotem
polityki społecznej zmierzające do poprawy poziomu
życia oraz integracji społecznej osób ubogich, w szcze-
gólności rodzin z dziećmi.
W latach 2005–2007 rząd polski podjął szereg
działań, które mają na celu ograniczenie skali ubó-
stwa wśród dzieci. W obszarze wsparcia materialne-
go rodzin poprzez system świadczeń rodzinnych do
najważniejszych zmian wprowadzonych w tym okre-
sie należało:
1) wprowadzenie świadczenia rodzinnego skiero-
wanego do rodzin wielodzietnych (od 1 września
2005 r.);
2) podwyższenie z dniem 1 września 2006 r. kwot
niektórych świadczeń rodzinnych, w tym o 30%
wzrosła kwota świadczenia skierowanego do rodzin
wielodzietnych; zwiększono również kwoty dodat-
ków związanych z edukacją dziecka i wychowywa-
niem dziecka niepełnosprawnego;
3) zwiększenie wsparcia materialnego kierowa-
nego do rodzin w związku z urodzeniem się dziecka
– od 2006 r. rodziny, których dochód netto na osobę
nie przekracza kwoty 504 zł, mogą otrzymać z tego
tytułu 2000 zł z budżetu państwa i ewentualnie do-
datkowe świadczenie finansowane ze środków wła-
snych gmin; rodziny, których dochody są wyższe niż
504 zł netto na osobę, mają prawo do świadczenia
rodzinnego z tytułu urodzenia dziecka w wysokości
1000 zł;
4) dla rodzin niepełnych od 1 września 2005 r.
wprowadzone zostało świadczenie przysługujące
w sytuacji niedostatecznej egzekucji zasądzonych
alimentów (zaliczka alimentacyjna).
Przeciętna wartość świadczenia rodzinnego
(łącznie z zaliczką alimentacyjną) w przeliczeniu na
1 dziecko korzystające z zasiłku rodzinnego syste-
matycznie rośnie – w 2004 r. wynosiła 117 zł, w 2005 r.
– 127 zł, w 2006 r. – 151 zł, w 2007 r. – 157 zł. Kwota
ta wzrosła więc od 2004 r. o 34%.
Z dniem 1 października 2008 r. wejdzie w życie
ustawa z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz.
1378). Osoby mające zasądzone świadczenia alimen-
tacyjne, których egzekucja jest bezskuteczna, upraw-
nione będą do finansowanego z budżetu państwa
świadczenia z funduszu alimentacyjnego do wysoko-
ści 500 zł, przy kryterium 725 zł netto na osobę
w rodzinie, które jest znacznie wyższe niż w przy-
padku zaliczki alimentacyjnej (583 zł na osobę w ro-
dzinie) i niż w przypadku świadczeń rodzinnych
(504 zł na osobę w rodzinie). Ze świadczenia tego
będą mogły korzystać m.in. rodziny niepełne, które
– w świetle raportu – znajdują się w najgorszej sytu-
acji materialnej. Oznacza to znaczne zwiększenie
wsparcia materialnego kierowanego do rodzin nie-
pełnych, w porównaniu do obecnie obowiązujących
rozwiązań, regulowanych ustawą z dnia 22 kwiet-
nia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników ali-
mentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U.
Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) – większa będzie liczba
objętych nim rodzin (ze względu na wzrost kwoty
kryterium dochodowego: z 583 zł do 725 zł netto na
osobę w rodzinie) oraz wyższa będzie kwota świad-
czenia (maksymalnie 500 zł, podczas gdy najwyższa
kwota zaliczki alimentacyjnej wynosi 380 zł).
Jeśli chodzi o działania w ramach obowiązującej
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. nr 64, poz. 593, z późn. zm.), to uprzejmie in-
formuję, że od dnia 1 maja 2004 r. (wejście w życie
przepisów nowej ustawy o pomocy społecznej) wpro-
wadzono nowe przepisy dotyczące zasiłku okresowego
realizowanego w ramach zadań własnych gminy, dofi-
nansowywanego w części gwarantowanej z budżetu
państwa. Świadczenie to stanowi różnicę między po-
siadanym dochodem a przyjętym kryterium upraw-
niającym do świadczeń z pomocy społecznej, przy czym
docelowo ustalona została minimalna gwarantowana
wysokość tego świadczenia na poziomie:
— dla osób samotnych w wysokości nie niższej
niż 50% kwoty różnicy między kryterium dochodo-
wym osoby samotnie gospodarującej a posiadanym
dochodem;
— dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50%
różnicy między kryterium dochodowym rodziny
a posiadanym dochodem.
Ze względu na ograniczone możliwości finanso-
we budżetu państwa gwarantowane kwoty stanowi-
ły: w 2004 r. 20% dla osób samotnych i 15% dla ro-
dziny, w 2005 r. odpowiednio 30% i 20%, a w 2006
i 2007r. odpowiednio 35% i 25%.
Od 1 stycznia 2008 r. gwarantowane kwoty wy-
noszą zarówno dla osób samotnie gospodarujących,
jak i dla rodziny 50% różnicy między odpowiednim
kryterium dochodowym a posiadanym dochodem.

W kolejnych latach zdecydowanie wzrastała wy-
sokość zasiłku okresowego: w roku 2004 jego prze-
ciętna miesięczna wysokość wynosiła 116 zł, w 2005
– 149 zł, w 2006 – 164 zł, a w 2007 – 175 zł. Często-
tliwość wypłat zasiłku okresowego utrzymywała się
na takim samym poziomie w latach 2004–2005 i wy-
nosiła 3,9 miesiąca, natomiast w latach 2006–2007
wzrosła do prawie 6 miesięcy.
Wzrosła także przeciętna wysokość zasiłku celo-
wego na osobę w ciągu roku z 472 w roku 2004 do
638 zł w roku 2007.
Należy także zwrócić uwagę, iż ustawa o pomocy
społecznej wprowadziła na mocy art. 9 ust. 1 nowe
zasady weryfikacji kryteriów uprawniających do
pieniężnych świadczeń z pomocy społecznej. Weryfi-
kacji dokonuje się co 3 lata w oparciu o próg inter-
wencji socjalnej wyliczony przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych dla różnych typów gospodarstw
domowych. Pierwsza taka weryfikacja nastąpiła
w 2006 r. Kryterium dochodowe osoby samotnie go-
spodarującej wzrosło z dniem 1 października 2006 r.
z kwoty 461 zł do 477 zł, natomiast kryterium do-
chodowe osoby w rodzinie z kwoty 316 do kwoty
351 złotych. Kolejna weryfikacja kryteriów odbędzie
się w 2009 r.
Można przyjąć, że poprawa sytuacji osób dotknię-
tych ryzykami socjalnymi wynika w znacznym stop-
niu z coraz bardziej aktywnej i odpowiedzialnej polity-
ki społecznej w zakresie pomocy społecznej prowadzo-
nej przez władze samorządowe. Samorządy gmin coraz
częściej zwiększają środki finansowe na finansowanie
realizacji zadań własnych z zakresu pomocy społecz-
nej. W 2005 r. wydatkowały na ten cel l760 mln zł,
w tym 554 mln zł na inne zasiłki i pomoc w naturze
i 148 mln zł na zapewnienie posiłku, zaś w 2006 r.
2056 mln zł, w tym 701 mln zł na inne zasiłki i pomoc
w naturze i ponad 265,5 mln zł na zapewnienie posił-
ku. W 2007 r. natomiast zauważalny jest niewielki
spadek tych wydatków do 2020 mln zł, w tym na inne
zasiłki i pomoc w naturze do 693 mln zł, ale przy jed-
noczesnym spadku liczby osób korzystających z tej for-
my pomocy o 200 tys. Zwraca jednak uwagę fakt, iż
poziom wydatków gmin na finansowanie zasiłków
okresowych, które mogą znacząco zmniejszyć wskaź-
niki ubóstwa w Polsce, uległ w tym okresie zmniejsze-
niu (2005 r. – 83 mln zł, 2006 r. – 78 mln zł, 2007 r.
– 68 mln zł). Natomiast poziom finansowania realiza-
cji tego zadania przez administrację rządową w for-
mie dotacji dla gmin zwiększył się w 2006 r. w porów-
naniu do roku 2005 z 459 mln zł do 533 mln zł, gdzie
w 2007 r. nastąpiło jego obniżenie do poziomu 473 mln zł,
ale przy jednoczesnym spadku liczby osób, którym
przyznano decyzją zasiłki okresowe z 645 tys. osób
w 2006 r. do 553 tys. Spadek liczby osób pobierają-
cych zasiłki okresowe zaobserwowano również
w przypadku przyznawania go z powodu bezrobocia
z 511 tys. do 431 tys. osób.
Ponadto od 31 grudnia 2005 r. weszła w życie
ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
843
dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259) i będzie obo-
wiązywać do końca 2009 r. Ustawa ta ma na celu
przede wszystkim ograniczanie zjawiska niedoży-
wienia w szczególności wśród dzieci i młodzieży,
a także osób przewlekle chorych, niepełnospraw-
nych i w podeszłym wieku oraz wsparcie gmin w re-
alizacji ich zadania własnego w zakresie dożywiania
dzieci i młodzieży oraz zapewnienia posiłku osobom,
które nie są w stanie go sobie zapewnić.
Należy podkreślić, że kryterium dochodowe przy-
jęte w tej ustawie stanowi 150% kryterium dochodo-
wego ustawy o pomocy społecznej, co w przypadku
dzieci stanowi, że bezpłatna pomoc w ramach pro-
gramu przysługuje dziecku, jeżeli dochód na osobę
w rodzinie nie przekracza kwoty 526,5 zł. Niektóre
gminy podnoszą jeszcze to kryterium. W roku 2006
liczba gmin, które podwyższyły kryteria dochodo-
we, wynosiła 285, zaś w roku 2007 wzrosła do 306.
Pragnę podkreślić, że środki przeznaczone corocz-
nie na realizację tego programu z budżetu państwa
wynoszą nie mniej niż 500 mln zł rocznie.
W roku 2006 wykorzystana kwota z budżetu
państwa na realizację programu wynosiła ponad
484 mln zł, zaś w roku 2007 wskazują na kwotę po-
nad 527 mln zł. W roku 2006 pomocą w ramach pro-
gramu objęto ponad 1452 tys. dzieci i młodzieży, zaś
w roku 2007 ponad 1332 tys. dzieci i młodzieży.
Oprócz rutynowych działań ustawowych skiero-
wanych do osób pozostających w obszarze niedostat-
ku realizowane są także przez ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego programy osło-
nowe wspierające m.in. dzieci (art. 23 ustawy o po-
mocy społecznej), takie jak:
— program „Świetlica, praca, staż – socjoterapia
w środowisku wiejskim”;
— program „Opieka nad dzieckiem i rodziną,
w tym zapobieganie niedostosowaniu społecznemu
i przestępczości wśród dzieci i młodzieży”.
Ponadto błędem byłoby nie wspomnieć, że na te-
renie kraju działa szereg organizacji pozarządo-
wych, które w ramach swojej działalności statutowej
oferują pomoc także rodzinom wielodzietnym. Są to
m.in. duże organizacje o zasięgu krajowym (Polski
Komitet Pomocy Społecznej, Polski Czerwony Krzyż,
Banki Żywności, Caritas), które – najczęściej we
współpracy z ośrodkami pomocy społecznej – udzie-
lają m.in. pomocy żywnościowej, także pomocy żyw-
nościowej unijnej.
Do działań, jakie podejmie w najbliższym czasie
rząd w celu zwiększenia wartości świadczeń rodzin-
nych oraz dostosowania kwot kryteriów dochodo-
wych warunkujących prawo do świadczeń rodzin-
nych, do zmieniających się kosztów utrzymania ro-
dzin, należeć będzie przede wszystkim weryfikacja
z dniem 1 września 2009 r. kwot kryteriów dochodo-
wych i wysokości świadczeń. Zgodnie z art. 18 usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późń.
zm) kryteria dochodowe i kwoty świadczeń rodzin-
nych podlegają okresowej weryfikacji co 3 lata. De-
844
cyzja w sprawie podniesienia kwot zostanie wypra-
cowana w ramach uzgodnień w Trójstronnej Komi-
sji ds. Społeczno-Gospodarczych i opierać się będzie
na diagnozie sytuacji dochodowej rodzin oraz wyni-
kach badania progu wsparcia dochodowego rodzin
(WDR), które zostanie przeprowadzone przez Insty-
tut Pracy i Spraw Socjalnych.
Podobne działania dotyczyć będą weryfikacji
kwot kryteriów dochodowych przyjętych w ustawie
o pomocy społecznej, a także wysokości świadczeń
przyznawanych z pomocy społecznej. Zaplanowana
na 2009 r., zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o pomocy
społecznej, weryfikacja kryteriów dochodowych ob-
liczana na podstawie koszyka dóbr i usług uwzględ-
ni zauważalny dziś wzrost kosztów utrzymania.
Planowana jest także w najbliższym czasie nowe-
lizacja ustawy o pomocy społecznej, która przewidu-
je m.in. wyłączenie z dochodu osób ubiegających się
o pomoc pieniężną zasiłków celowych oraz pomocy
materialnej dla uczniów, mającej charakter socjalny
albo motywacyjny, przyznawanej na podstawie prze-
pisów o systemie oświaty.
Konkludując, należy stwierdzić, iż zauważalne
jest w ostatnich latach znaczące ograniczenie skali
ubóstwa w Polsce. W 2005 r. 58,7% ludności nie osią-
gało dochodu na poziomie co najmniej minimum so-
cjalnego, podczas gdy w 2006 r. wskaźnik ten wy-
niósł 49,8%. W tym okresie znacząco zmniejszyła się
liczba osób nieosiągających dochodu na poziomie
minimum egzystencji. W 2005 r. wskaźnik liczby
osób nieosiągających dochodu na poziomie mini-
mum egzystencji wynosił 12,3%, podczas gdy w 2006 r.
wskaźnik ten wyniósł 7,8%. Analiza zbieranych
w latach 1994–2007 danych statystycznych dotyczą-
cych ogólnej sytuacji demograficznej ludności oraz
problemu niedostatku pozostającego w obszarze za-
interesowania systemu pomocy społecznej zdaje się
potwierdzać zaczynającą się od roku 2005 poprawę
sytuacji socjalnej ludności RP. Poprawa ta dotyczy
takich wskaźników, jak: minimum egzystencji, mi-
nimum socjalne, procentowy udział w ogólnej popu-
lacji osób, które decyzją otrzymały świadczenie z po-
mocy społecznej, procentowy udział w ogólnej popu-
lacji osób w rodzinach świadczeniobiorców z pomocy
społecznej.
Pragnę raz jeszcze podkreślić, że administracja
rządowa, działając w oparciu o konstytucyjną zasa-
dę pomocniczości państwa, wspiera i w przyszłości
będzie wspierać działania samorządu terytorialne-
go, a także organizacji pozarządowych będących co-
raz ważniejszym podmiotem polityki społecznej,
zmierzające do poprawy poziomu integracji społecz-
nej osób dotkniętych ubóstwem, ze szczególnym
uwzględnieniem dzieci.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Julii Pitery
w sprawie osób, które chciałyby uzyskać wpis
na listę adwokatów lub radców prawnych,
a które ukończyły pozaetatowe aplikacje
sądowe i zdały egzamin sędziowski (2815)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Julii Pitery, przekazaną przy
piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r. nr SPS-023-2851/
08 w sprawie uprawnień osób, które ukończyły poza-
etatową aplikację sądową, zdały egzamin sędziowski
i chciałyby uzyskać wpis na listę adwokatów lub rad-
ców prawnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzone są
prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych i usta-
wy Prawo o notariacie. Projekt przede wszystkim
ma na celu dostosowanie regulacji prawnych zawar-
tych w ustawach korporacyjnych do sytuacji praw-
nej powstałej po wyrokach Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 19 kwietnia 2006 r. (K 6/06), z dnia
8 listopada 2006 r. (K 30/06) oraz z dnia 26 marca
2008 r. (K 4/07). Wprowadzenie proponowanych
zmian ma na celu m.in. ułatwienie dostępu do wyko-
nywania zawodów prawniczych. Projekt zawiera
także nowelizację niektórych przepisów dotyczących
zasad przeprowadzania naboru na aplikację adwo-
kacką, radcowską i notarialną.
Zgłoszona w interpelacji uwaga do wymienione-
go wyżej projektu ustawy, dotycząca nierównego
traktowania osób, które ukończyły aplikację sądową
pozaetatową, w zakresie zaliczenia okresu aplikacji
pozaetatowej do stażu zawodowego uprawniającego
do ubiegania się o wpis na listę adwokatów lub rad-
ców prawnych, okazała się zasadna.
W związku z tym pragnę uprzejmie poinformo-
wać, że w przedmiotowym projekcie ustawy zostaną
wprowadzone odpowiednie zmiany, które pozwolą
na proporcjonalne zaliczenie okresu odbywania apli-
kacji sądowej pozaetatowej do stażu zawodowego
niezbędnego do wpisu na listę adwokatów lub rad-
ców prawnych bez odbycia aplikacji i złożenia egza-
minu zawodowego.
Po zakończeniu prac legislacyjnych projekt usta-
wy zostanie przedłożony pod obrady Komitetu Rady
Ministrów, czego należy oczekiwać jeszcze w I półro-
czu 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie odstąpienia od planów
zmierzających do likwidacji kobiecego oddziału
odwykowego Świętokrzyskiego Centrum
Psychiatrii w Morawicy (2817)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 29 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2817/08, dotyczące zapytania Pana
Posła Henryka Milcarza, w sprawie odstąpienia od
planów zmierzających do likwidacji kobiecego od-
działu odwykowego Świętokrzyskiego Centrum Psy-
chiatrii w Morawicy, uprzejmie informuję, iż likwi-
dacja oddziału dla kobiet uzależnionych od alkoho-
lu w szpitalu w Morawicy jest zabiegiem organiza-
cyjnym, mającym na celu ograniczenie kosztów
wynikających z utrzymywania kilku małych od-
działów odwykowych i konieczności zapewnienia
im całodobowej opieki personelu specjalistycznego.
Zaproponowana przez dyrekcję szpitala w Morawi-
cy zmiana nie zmniejsza liczby łóżek dla kobiet
uzależnionych od alkoholu, zatem nie ogranicza
również możliwości podejmowania przez kobiety
terapii uzależnienia.
Należy zauważyć, że połączenie oddziałów nie
pozbawi kobiet możliwości pracy psychoterapeutycz-
nej w grupach kobiecych. W polskich placówkach te-
rapii uzależnienia typu stacjonarnego kobiety leczo-
ne są w oddziałach koedukacyjnych, z zapewnieniem
im możliwości przepracowania specyficznie kobie-
cych problemów (jak np. przemocy seksualnej, dys-
funkcji roli rodzicielskiej itp.) w grupach składają-
cych się wyłącznie z kobiet.
Lecznictwo odwykowe w Polsce i na świecie pre-
zentuje dwa różne podejścia do zagadnienia łączne-
go lub rozłącznego leczenia kobiet uzależnionych od
alkoholu. Dominuje przekonanie, że leczenie koedu-
kacyjne jest zdecydowanie wskazane w pogłębionej
fazie terapii uzależnienia, natomiast w fazie począt-
kowej efektywniej byłoby prowadzić psychoterapię
osób uzależnionych w grupach homogenicznych.
W praktyce liczba kobiet podejmujących w tym sa-
mym czasie leczenie w różnych placówkach leczenia
uzależnienia jest zbyt mała, aby można je było le-
czyć osobno. Najczęściej jest to kilka, rzadko kilka-
naście kobiet.
Stacjonarne oddziały terapii uzależnienia są naj-
bardziej kosztowną formą leczenia osób uzależnio-
nych, bowiem powodują koszty całodobowej opieki.
Aby oddział taki nie generował długów, liczba leczo-
nych pacjentów powinna oscylować na poziomie mi-
nimum 30 łóżek. Z tego właśnie powodu wypraco-
wano praktykę leczenia koedukacyjnego osób uza-
leżnionych, z zapewnieniem kobietom możliwości
pracy w grupach kobiecych. Jest to rozwiązanie
845
kompromisowe, które przynosi wystarczająco zado-
walające efekty terapeutyczne i przy zachowaniu od-
powiednio wysokiego poziomu leczenia nie generuje
dodatkowych kosztów.
Reasumując, reorganizacja Świętokrzyskiego Cen-
trum Psychiatrii w Morawicy ma na celu efektyw-
niejsze zarządzanie szpitalem i personelem, nie po-
wodując przy tym ograniczenia dostępności w za-
kresie terapii kobiet uzależnionych od alkoholu.
Jednocześnie pragnę podziękować Panu Posłowi
za zainteresowanie problematyką rozwiązywania
problemów alkoholowych w wymiarze kobiet uzależ-
nionych od alkoholu.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie programu osłonowego
dla Cukrowni Łapy (2818)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Klima z dnia 21 kwiet-
nia 2008 r. (SPS-023-2818/08) w sprawie programu
osłonowego dla oddziału Krajowej Spółki Cukrowej
SA z siedzibą w Toruniu – Cukrowni Łapy uprzej-
mie przedstawiam poniższe informacje.
Zarząd KSC SA w dniu 21 stycznia 2008r. złożył
do Agencji Rynku Rolnego wniosek restrukturyza-
cyjny uwzględniający likwidację (demontaż) Cu-
krowni Lublin oraz wyłączenie z produkcji cukru
białego Cukrowni Łapy, z jednoczesną likwidacją jej
rejonów kontraktacyjnych.
Agencja Rynku Rolnego w dniu 15 lutego 2008 r.
przesłała do Komisji Europejskiej wniosek restruk-
turyzacyjny złożony przez KSC SA. Z komunikatu
Komisji w sprawie szacowanej dostępności środków
finansowych na przyznanie pomocy restrukturyza-
cyjnej na rok gospodarczy 2008/2009 w ramach wy-
konania rozporządzenia rady (WE) nr 320/2006
ustanawiającego tymczasowy system restruktu-
ryzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie
z dnia 1 marca 2008 r. wynika, że Komisja Europej-
ska przyznała pomoc finansową dla wszystkich pro-
ducentów cukru wnioskujących o pomoc restruktu-
ryzacyjną.
Zainicjowany przez Radę oraz Komisję proces
głębokiej restrukturyzacji przyczynił się do usta-
nowienia tymczasowego systemu restrukturyzacji
przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie. Celem
846
systemu jest ograniczenie kwoty w sposób, który
uwzględni uzasadnione interesy przemysłu cu-
krowniczego, plantatorów buraków cukrowych oraz
konsumentów.
Ze środków finansowych zgromadzonych w tym-
czasowym funduszu restrukturyzacji sfinansowana
zostanie restrukturyzacja wspólnotowego przemy-
słu cukrowniczego. Istotą ww. funduszu jest zachęta
ekonomiczna dla przedsiębiorstw cukrowniczych
o najniższej wydajności do rezygnacji z produkcji
i zrzeczenia się kwot, a zarazem umożliwienie odpo-
wiedniego uwzględnienia zobowiązań społecznych
oraz w zakresie ochrony środowiska, związanych
z zaprzestaniem produkcji.
Celem systemu jest również wsparcie plantato-
rów buraków cukrowych, którzy będą musieli zrezy-
gnować z produkcji z powodu zamknięcia fabryk,
które poprzednio zaopatrywali. Plantatorom jak
również podmiotom świadczącym usługi przy uży-
ciu maszyn rolniczych, którzy dla nich pracowali,
będzie udostępniona część pomocy restrukturyza-
cyjnej w celu zrekompensowania strat wynikających
z zamknięcia fabryk, a w szczególności straty war-
tości inwestycji w wyspecjalizowane maszyny.
Przedstawiony ministrowi Skarbu Państwa plan
restrukturyzacji KSC SA zawiera plan społeczny,
w którego ramach spółka planuje podjąć następują-
ce działania:
1. W zakresie przekwalifikowania pracowników:
— doradztwo zawodowe,
— szkolenia pracowników podnoszące ich kwali-
fikacje lub zmieniające ich profil zawodowy,
— pośrednictwo pracy,
— pomoc organizacyjno-prawna i finansowa
w podejmowaniu działalności gospodarczej;
2. W zakresie zmiany miejsca zatrudnienia: pro-
gram świadczeń relokacyjnych dla pracowników re-
strukturyzowanego oddziału zmieniających miejsce
wykonywania pracy w ramach Krajowej Spółki Cu-
krowej SA;
3. W zakresie korzystania z wcześniejszych eme-
rytur zainteresowanych pracowników: pomoc praw-
na w zakresie warunków uzyskania świadczeń eme-
rytalnych oraz odprawy pieniężne ułatwiające pod-
jęcie decyzji o zaprzestaniu aktywności zawodowej;
4. Osłony socjalne w postaci odpraw pieniężnych
dla zwalnianych pracowników, zgodnie z ustawą
z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy
z przyczyn niedotyczących pracowników oraz zgod-
nie z Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla
Pracowników KSC SA.
Opisane działania mają zostać zrealizowane
w szczególności poprzez wdrożenie następujących
szczegółowych programów:
— Program Osłon Socjalnych,
— Program Świadczeń Relokacyjnych,
— Program Adaptacji Zawodowej.
Program Osłon Socjalnych określi tryb i zasady
postępowania w sprawach dotyczących pracowni-
ków szczególnie zagrożonych procesami restruktury-
zacyjnymi, z którymi nastąpi rozwiązanie umowy
o pracę z przyczyn niedotyczących pracowników. Pro-
gram ten poza elementami koniecznymi porozumie-
nia w sprawie zwolnień grupowych będzie zawierał
instrumenty programów dobrowolnych odejść.
Program Świadczeń Relokacyjnych będzie miał
na celu ułatwienie relokacji pracowników, w szcze-
gólności do oddziałów wykazujących niedobór wyso-
ko wykwalifikowanej kadry. Jego realizacja nastę-
pować będzie poprzez pakiet świadczeń relokacyj-
nych w postaci:
— zwrotu kosztów przejazdu,
— zwrotu kosztów najmu mieszkania albo
— pomocy na zagospodarowanie.
Program Adaptacji Zawodowej swoim zakresem
obejmie przede wszystkim:
1. Diagnozę zawodową pracownika – w celu pozna-
nia doświadczeń zawodowych, predyspozycji osobowo-
ściowych i preferencji, będących podstawą przygoto-
wania indywidualnego planu aktywizacji zawodowej;
2. Doradztwo zawodowe i organizację szkoleń
mających na celu nabycie nowych kwalifikacji zawo-
dowych;
3. Szkolenia doskonalące praktyczne umiejętno-
ści konieczne w poszukiwaniu pracy;
4. Aktywną pomoc w uzyskaniu odpowiedniego
zatrudnienia na lokalnym rynku pracy oraz w po-
wiatach ościennych poprzez stałe kontakty i roz-
mowy z pracodawcami planującymi wzrost za-
trudnienia;
5. Stały dyżur doradców zawodowych udzielają-
cych pomocy w sprawach związanych z zakończe-
niem pracy w Krajowej Spółce Cukrowej SA i poszu-
kiwaniem nowych możliwości zatrudnienia;
6. Cykl konsultacji i warsztatów dla osób pla-
nujących uruchomienie własnej działalności go-
spodarczej;
7. Refundację części kosztów poniesionych przez
pracownika w związku z podjęciem przez niego dzia-
łalności gospodarczej.
Powyższe działania KSC SA planuje realizować
w specjalnie utworzonym punkcie doradczym o na-
zwie „Centrum Adaptacji Zawodowej” (CAZ).
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie pobierania opłat za licencje z tytułu
publicznego odtwarzania utworów muzycznych
i słowno-muzycznych
objętych prawami autorskimi (2821)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posłanki Joanny Skrzydlew-
skiej z dnia 24 kwietnia 2008 r., przesłaną przez
Pana Marszałka pismem z dnia 29 kwietnia 2008 r.
(SPS-023-2821/08), które minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego otrzymał w dniu 30 kwietnia
2008 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Zgodnie z art. 17 ustawy o prawie autorskim
i prawach pokrewnych (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r.
Nr 90, poz. 631, ze zm.), dalej zwanej „ustawą o pra-
wie autorskim”, prawo do korzystania z utworu
i rozporządzania nim oraz do wynagrodzenia za ko-
rzystanie z utworu przysługuje twórcy. Na podsta-
wie powołanego przepisu każdy użytkownik, który
w jakikolwiek sposób korzysta z utworu, jest z tego
tytułu zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia na
rzecz twórcy.
Na podstawie art. 6 pkt 9 ustawy o prawie autor-
skim jednym ze sposobów korzystania z utworów
jest publiczne odtworzenie utworu, które stanowi
udostępnienie utworu albo za pomocą urządzeń słu-
żących do odbioru programu radiowego lub telewi-
zyjnego, w którym utwór jest nadawany, albo za po-
mocą nośników dźwięku, obrazu lub dźwięku i obra-
zu, na których utwór został zapisany.
W przypadku publicznego odtwarzania utworów
muzycznych i słowno-muzycznych sfera praw wyko-
rzystywanych jest szeroka ze względu na to, iż na
utwór muzyczny lub słowno-muzyczny składają się
prawa autorskie do tekstu, prawa autorskie do mu-
zyki oraz prawa pokrewne do artystycznego wyko-
nania takiego utworu, a także prawo do fonogramu
przysługujące producentowi. Krąg podmiotów, któ-
re biorą udział w tworzeniu i wykonaniu utworów
muzycznych i słowno-muzycznych, jest więc rozbu-
dowany.
Do poboru wynagrodzeń w imieniu podmiotów
uprawnionych z praw autorskich i pokrewnych
uprawnione są właściwe organizacje zbiorowego za-
rządzania, dysponujące zezwoleniem ministra wła-
ściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa na-
rodowego na zbiorowy zarząd prawami autorskimi
i pokrewnymi do określonego rodzaju utworów na
określonym polu eksploatacji. Na gruncie polskiej
ustawy o prawie autorskim nie ma formalnego ogra-
847
niczenia działalności danej organizacji do jednego
pola eksploatacji czy danej kategorii utworu. O ile
zatem organizacja spełnia przesłanki wskazane
w ustawie o prawie autorskim, uzyskuje zezwolenie
ministra, na podstawie którego prowadzi działal-
ność zbiorowego zarządzania określoną w ustawie.
Organizacje zbiorowego zarządzania z reguły re-
prezentują uprawnione podmioty na podstawie
umów o powierzenie w zarząd praw autorskich lub
pokrewnych. Jednakże podmioty, które nie powie-
rzyły organizacjom zbiorowego zarządzania swoich
praw, reprezentowane są przez nie na zasadzie pro-
wadzenia cudzych spraw bez zlecenia, tj. negotiorum
gestio, korzystając z domniemania przewidzianego
w art. 105 ustawy o prawie autorskim. Użytkownik,
uiszczając stosowne wynagrodzenia na rzecz organi-
zacji zbiorowego zarządzania działającej na danym
polu eksploatacji, zwalnia się tym samym z koniecz-
ności poszukiwania podmiotów uprawnionych do
udzielenia licencji i wynagrodzenia, przerzucając
ten ciężar na organizację.
W zależności od tego, jakie kategorie praw użyt-
kownik zamierza wykorzystywać, powinien podpi-
sać umowę z organizacjami, które reprezentują wła-
ściwe kategorie uprawnionych. Organizacjami zbio-
rowego zarządzania, które posiadają zezwolenie na
pobieranie wynagrodzeń na rzecz twórców i pod-
miotów praw pokrewnych na polu eksploatacji: pu-
bliczne odtwarzanie są m.in. Stowarzyszenie Auto-
rów ZAiKS (reprezentujące prawa autorskie m.in.
autorów, kompozytorów), Stowarzyszenie Artystów
Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Mu-
zycznych SAWP oraz Związek Stowarzyszeń Arty-
stów Wykonawców STOART (prawa pokrewne arty-
stów wykonawców), Związek Producentów Audio
Video ZPAV (prawa pokrewne producentów fonogra-
mów i wideogramów).
Na gruncie obowiązujących przepisów prawa au-
torskiego zawarcie umowy z jedną organizacją zbio-
rowego zarządzania nie zwalnia z obowiązku zawar-
cia umowy z innymi organizacjami uprawnionymi
do reprezentowania podmiotów uprawnionych z praw
autorskich i pokrewnych z tytułu publicznego od-
twarzania utworu. Wynika to z faktu, że organiza-
cje zbiorowego zarządzania uzyskują zezwolenia na
zbiorowy zarząd określoną kategorią praw autor-
skich i pokrewnych na określonym polu eksploata-
cji. Organizacje muszą działać w zakresie wynikają-
cym z zezwolenia i nie są upoważnione do reprezen-
tacji uprawnionych z innego rodzaju utworów czy
praw pokrewnych niż to wynika z zezwolenia. Użyt-
kownik natomiast powinien zawrzeć umowę z orga-
nizacjami reprezentującymi uprawnionych z tych
kategorii praw autorskich i pokrewnych, które za-
mierza wykorzystać w swojej działalności. Tylko za-
warcie umowy licencyjnej z organizacją uprawnioną
do zarządzania prawami do danego rodzaju utwo-
rów (przedmiotów praw pokrewnych) na danym polu
848
eksploatacji oraz uiszczenie wynagrodzenia upraw-
nia użytkownika do korzystania z utworów muzycz-
nych i słowno-muzycznych, na które składają się
prawa autorskie i pokrewne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie ogrodzeń i parkanów oddzielających
torowiska kolejowe na przykładzie miasta
Częstochowy (2822)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłaną przy piśmie SPS-023-2822/08 z dnia
29 kwietnia 2008 r. interpelację posła Grzegorza
Sztolcmana w sprawie ogrodzeń i parkanów oddzie-
lających torowiska kolejowe na przykładzie miasta
Częstochowy, informuję, co następuje.
Omawiane w interpelacji ogrodzenie zabezpie-
czało wejście na nasyp i wiadukt linii kolejowej nr 1
Warszawa Centralna–Katowice. W bezpośrednim
sąsiedztwie wiaduktu kolejowego na terenie miej-
skim była zlokalizowana kładka dla pieszych umoż-
liwiająca przejście przez ul. Jana Pawła II, która de-
cyzją władz miasta została rozebrana. Następstwem
tej decyzji były i są przypadki dewastacji oraz kra-
dzieży poszczególnych przęseł ogrodzenia, a w konse-
kwencji wykorzystywanie przez okolicznych miesz-
kańców wiaduktu kolejowego do przechodzenia na
drugą stronę ulicy.
Aktualnie obowiązujące przepisy nie nakłada-
ją na PKP obowiązku wygradzania układów toro-
wych.
Z uwagi na fakt, że linia kolejowa nr 1 Warszawa
Centralna–Katowice przebiegająca przez Częstocho-
wę została w grudniu 2005 r. wniesiona aportem do
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, działania w oma-
wianej sprawie powinny być podejmowane przez
władze miasta w uzgodnieniu z zarządcą infrastruk-
tury kolejowej, tj. PKP Polskie Linie Kolejowe SA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie odszkodowań za odebrane
w latach powojennych majątki (2823)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Henry-
ka Siedlaczka (znak SPS-023-2823/08), skierowaną
do ministra skarbu państwa w sprawie odszkodo-
wań za odebrane w latach powojennych majątki wy-
jaśniam, co następuje:
Sprawa zadośćuczynienia za krzywdy majątkowe
wyrządzone obywatelom przez władze PRL jest
kwestią moralnej odpowiedzialności. Polska jest je-
dynym krajem w środkowo-wschodniej Europie,
w którym nie udało się jeszcze uregulować prawnie
istoty, zakresu i sposobu naprawienia krzywd, wy-
rządzonych aktami nacjonalizacyjnymi wydanymi
na skutek zmian politycznych wynikających z za-
kończenia drugiej wojny światowej. Rezultatem do-
tychczasowego zaniechania uchwalenia odpowied-
niej ustawy jest godzenie się na utrzymywanie sta-
nu sprzecznego z ogólnym poczuciem sprawiedliwo-
ści oraz z nierespektowaniem zasady demokratycz-
nego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji).
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak zadośćuczynienia skutkom nacjonalizacji po-
woduje, że wiele przedsięwzięć gospodarczych było
i jest wadliwie przeprowadzanych na skutek nieja-
snej sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowa-
nych do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich
spadkobierców. Stan niepewności odnosi się w szcze-
gólności do procesów komercjalizacji i prywatyzacji
mienia państwowego jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszczenia
podnoszone przez dawnych właścicieli uniemożli-
wiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich do
spółek a także zwykłe uregulowanie stanu prawne-
go nieruchomości. Taki stan rzeczy nie sprzyja za-
ufaniu przedsiębiorców zainteresowanych inwesto-
waniem w Polsce.
Z uwagi na powyższe uchwalenie ustawy rekom-
pensującej skutki prawne przejęcia mienia obywate-
li w latach 1944–1962 jest jedyną możliwością na-
prawienia krzywd wywołanych brakiem odszkodo-
wania z tego tytułu.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie stosownej ustawy ma zdecydowaną wolę poli-
tyczną ostatecznego zakończenia i rozwiązania pro-
blemu zadośćuczynienia krzywdom powstałym w wy-
niku nacjonalizacji.
Na obecnym etapie opracowywania założeń do
ustawy uaktualnione zostały dane przedstawiające
szacowaną wartość składników mienia niezbędnego
do przeprowadzenia procesu rekompensowania. Ana-
lizowana jest skala wartości w celu zweryfikowania
aktualnych możliwości płatniczych państwa. Powyż-

sze wyliczenia pozwolą rządowi podjąć decyzję co do
wyboru sposobu i zakresu rekompensowania.
Przewiduje się, że rekompensata będzie przysłu-
giwała wszystkim uprawnionym bez względu na
obecnie posiadane obywatelstwo. Jedynym kryte-
rium jest prawo własności nieruchomości w chwili
jej przejęcia. Rekompensata będzie przysługiwała
byłym właścicielom oraz ich spadkobiercom.
Wstępnie zakłada się, iż z zakresu podmiotowego
ustawy będą wyłączone:
— osoby objęte uprawnieniami odszkodowawczy-
mi wynikającymi z umów międzynarodowych za-
wartych w latach 1948–1971,
— osoby, które na podstawie dekretów z 1946 r.
zostały wykluczone ze społeczeństwa polskiego, z wy-
łączeniem osób, które na podstawie orzeczeń sądów
powszechnych utrzymały obywatelstwo polskie.
Obecny stan prawny umożliwia odzyskanie w na-
turze przejętego mienia lub uzyskanie odszkodowa-
nia nie tylko w drodze powództwa cywilnego przed
sądem powszechnym, lecz także w postępowaniu ad-
ministracyjnym przed organem administracji.
Dochodzenie roszczeń jest realizowane zgodnie
z regułami określającymi tryb postępowania w spra-
wie administracyjnej i tryb stwierdzania nieważno-
ści ostatecznej decyzji administracyjnej (tylko wte-
dy, gdy zachodzą wyraźne przesłanki wynikające
z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.).
Zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.: „Organ admi-
nistracji publicznej stwierdza nieważność decyzji,
która wydana została z rażącym naruszeniem pra-
wa”. Zgodnie z powołanym przepisem o unieważnie-
nie decyzji nacjonalizacyjnej można wystąpić jedy-
nie wówczas, gdy została ona wydana z naruszeniem
ówcześnie obowiązującego prawa.
Stosownie do art. 157 Kodeksu postępowania ad-
ministracyjnego organem właściwym do zbadania
legalności decyzji nacjonalizacyjnej jest organ wyż-
szego stopnia nad organem, który powyższą decyzję
wydał, a jeżeli decyzja została wydana przez mini-
stra – ten organ.
Odzyskanie przejętego mienia przez osoby, które
we właściwym postępowaniu (przed sądem powszech-
nym w postępowaniu cywilnym lub organem admini-
stracji) udowodniły, że konkretna decyzja nacjonali-
zacyjna została wydana z rażącym naruszeniem ów-
cześnie obowiązującego prawa, jest możliwe wówczas,
gdy znacjonalizowane mienie przetrwało i znajduje
się obecnie w zasobie własności publicznej.
Założenia do ww. ustawy zgodnie z przyjętym
harmonogramem w czerwcu zostaną skierowane
pod obrady Rady Ministrów. Na ich podstawie zosta-
nie przygotowany projekt ustawy, który zostanie
przekazany pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
849
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie wykonywania zawodu
technika farmaceutycznego (2825)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Alicji Dąbrowskiej (nr SPS-
-023-2825/08) w sprawie wykonywania zawodu tech-
nika farmaceutycznego, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie w systemie szkolnictwa zawodowego
jest prowadzone w zawodach ujętych w rozporządze-
niu ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca
2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa
zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860). Jednym z za-
wodów ujętych w wymienionej klasyfikacji na wnio-
sek ministra właściwego do spraw zdrowia jest za-
wód technik farmaceutyczny. Spośród szkół zawodo-
wych, istniejących w systemie oświaty, minister
właściwy do spraw zdrowia wskazał 2-letnią szkołę
policealną dla młodzieży jako odpowiednią do kształ-
cenia w zgłaszanym przez siebie zawodzie.
Do zakresu kompetencji ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania należy nadzór nad pra-
widłowym, zgodnym z oczekiwaniami ministra – wnio-
skodawcy modelowaniem sylwetki zawodowej absol-
wentów szkół, prowadzących kształcenie w tym za-
wodzie. Bezpośredni nadzór nad poszczególnymi szko-
łami policealnymi, kształcącymi przyszłych techni-
ków farmaceutycznych, sprawują w województwach
kuratorzy oświaty. Natomiast dalszy przebieg karie-
ry zawodowej osób posiadających tytuł zawodowy lub
dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe w za-
wodzie technik farmaceutyczny określają przepisy
ustawy Prawo farmaceutyczne oraz stosowne rozpo-
rządzenia ministra właściwego do spraw zdrowia. Je-
dynie minister właściwy do spraw zdrowia może za-
jąć stanowisko odnośnie do wystarczalności poziomu
wykształcenia techników farmaceutycznych i do-
puszczalnego zakresu wykonywania przez nich czyn-
ności aptekarskich.
Nadmienić należy, iż ponad rok temu, w ramach
uzgodnień międzyresortowych, minister edukacji
narodowej opiniował przesłany przez ministra zdro-
wia projekt ustawy o niektórych zawodach medycz-
nych. Dalsze losy tego aktu, którego założeniem było
określenie: kwalifikacji niezbędnych do wykonywa-
nia poszczególnych zawodów medycznych, głównych
zadań zawodowych, ogólnych zasad wykonywania
tych zawodów, ustawicznego doskonalenia wiedzy
i umiejętności oraz odpowiedzialności zawodowej
wykonawców tych zawodów, a tym samym podnie-
850
sienie poziomu usług związanych z ochroną zdro-
wia, nie są resortowi oświaty znane.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie zapisów ustawy o ochronie roślin
(2826)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
29 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2826/08, inter-
pelację posła na Sejm RP pana Eugeniusza Grzesz-
czaka, dotyczącą zapisów ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11,
poz. 94, z późn. zm.), przedstawiam następujące sta-
nowisko odnośnie do poruszonych w interpelacji
problemów.
Zgodnie z art. 74 ustawy o ochronie roślin zabie-
gi przy użyciu środków ochrony roślin w produkcji
rolnej i leśnej mogą być wykonywane jedynie przez
osoby, które ukończyły szkolenie w zakresie stoso-
wania takich środków. Stosownie do art. 75 ust. 5
ustawy zaświadczenie o ukończeniu szkolenia za-
chowuje ważność przez okres 5 lat od dnia jego wy-
dania, co powoduje, że szkolenia te muszą być po-
wtarzane przez rolników w regularnych odstępach
czasu. Celem szkoleń jest przy tym przekazanie rol-
nikom podstawowego zakresu wiedzy odnośnie do
zasad prawidłowego planowania i wykonywania za-
biegów ochrony roślin oraz przepisów prawnych re-
gulujących te zagadnienia, co znajduje swoje od-
zwierciedlenie w programach szkoleń określanych
w przepisach wykonawczych, wydawanych na pod-
stawie art. 75 ust. 6 ustawy o ochronie roślin.
Analizując możliwość przyjęcia zgłoszonego
w interpelacji postulatu rezygnacji z obowiązku po-
wtarzania szkoleń z zakresu stosowania środków
ochrony roślin, należy wziąć pod uwagę, że ochrona
roślin jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną
wiedzy – stale udoskonalane są techniki ochrony ro-
ślin i pojawiają się nowe rozwiązania w tym zakre-
sie, jak również opracowywane są nowe generacje
substancji aktywnych oddziaływających na organi-
zmy szkodliwe dla roślin, wchodzących w skład
środków ochrony roślin. Zwiększa się również po-
ziom wiedzy odnośnie do zagrożeń związanych ze
stosowaniem środków ochrony roślin i ich wpływem
na środowisko naturalne oraz zdrowie człowieka,
w ślad za czym modyfikowane są regulacje prawne
określające zasady stosowania tych środków.
Mając powyższe na uwadze, nie jest właściwa cał-
kowita rezygnacja z obowiązku powtarzania przez
rolników szkoleń z zakresu stosowania środków
ochrony roślin. Wydaje się natomiast celowe rozważe-
nie zasadności powtarzania przez rolników tych szko-
leń w pełnym wymiarze programowym i ewentualne
wyróżnienie w obowiązującym systemie szkoleń
szkoleń uzupełniających, których tematyka ograni-
czałaby się do przekazania najnowszych informacji
z zakresu ochrony roślin, a w szczególności przed-
stawienia aktualnego stanu przepisów regulujących
te zagadnienia. Rozwiązanie takie zachowałoby war-
tość edukacyjną obecnego systemu szkoleń, będąc
jednocześnie, zgodnie z oczekiwaniami rolników
przedstawionymi w interpelacji, mniej uciążliwym
dla producentów rolnych.
Należy w tym miejscu również zauważyć, że obo-
wiązkowe szkolenia dla osób stosujących środki
ochrony roślin zostały wprowadzone do ustawy o ochro-
nie roślin jako rozwiązanie krajowe. Przepisy UE
nie regulują bowiem w sposób szczegółowy obszaru
związanego ze stosowaniem środków ochrony roślin
i w kompetencji państw członkowskich pozostaje
ustanawianie ram prawnych zapewniających bez-
pieczne wykonywanie zabiegów takimi środkami.
Obecnie jednak opracowywany jest projekt dyrekty-
wy Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiają-
cej ramy wspólnotowego działania na rzecz osią-
gnięcia zrównoważonego stosowania pestycydów,
która ureguluje na poziomie wspólnotowym zasady
stosowania środków ochrony roślin. Projekt ten
przewiduje m.in. zobligowanie państw członkow-
skich UE do ustanowienia systemów obowiązko-
wych szkoleń obejmujących osoby wykonujące zabie-
gi ochrony roślin. Zgodnie z projektem systemy ta-
kie powinny obejmować zarówno szkolenia począt-
kowe, jak i szkolenia uzupełniające.
Przeprowadzenie nowelizacji przepisów ustawy
o ochronie roślin w zakresie regulacji dotyczących
stosowania środków ochrony roślin planowane jest
po przyjęciu dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady ustanawiającej ramy wspólnotowego działa-
nia na rzecz osiągnięcia zrównoważonego stosowa-
nia pestycydów, kiedy znany będzie ostateczny
kształt obowiązków, jakie dyrektywa ta nałoży na
państwa członkowskie UE – biorąc jednak pod uwa-
gę stopień zaawansowania prac nad projektem nie
powinien on już ulegać daleko idącym modyfika-
cjom. Wtedy też zostaną wprowadzone odpowiednie
zmiany w przepisach regulujących zasady prowa-
dzenia szkoleń z zakresu stosowania środków ochro-
ny roślin, tak aby zapewnić pełną zgodność w tym
zakresie regulacji krajowych z przepisami UE.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie realizacji zadań w ramach
„Programu dla Odry – 2006” (2827)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r.,
nr SPS-023-2827/08, interpelację pana posła Józefa
Rackiego w sprawie realizacji zadań w ramach „Pro-
gramu dla Odry – 2006” uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Problematykę związaną z pytaniami zawartymi
w interpelacji poruszono na wspólnym posiedzeniu
sejmowych komisji: ochrony środowiska, zasobów
naturalnych i leśnictwa oraz finansów publicznych,
które odbyło się w dniu 24 kwietnia 2008 r. Na po-
siedzeniu tym przyjęto „Informację o realizacji za-
dań”Programu dla Odry – 2006”w roku 2006” oraz
„Sprawozdanie z działalności pełnomocnika rządu
do spraw”Programu dla Odry – 2006”za rok 2006”.
Ustalono również, iż pełnomocnik przedstawi do
końca czerwca 2008 r. pełną informację o realizacji
zadań, w układzie zaprezentowanym w załączni-
kach do ustawy powołującej program, w sporządza-
nej „Informacji o realizacji zadań”Programu dla
Odry – 2006”w roku 2007”.
Przekazując Panu Marszałkowi przyjęty przez
Radę Ministrów dokument – „Informacja o realiza-
cji zadań”Programu dla Odry – 2006”w roku 2006”,
pan premier Donald Tusk poinformował, że Rada
Ministrów upoważniła pełnomocnika rządu do spraw
„Programu dla Odry – 2006” do reprezentowania
stanowiska rządu w tej sprawie w toku prac parla-
mentarnych (druk sejmowy nr 352).
Pełnomocnik, którym jest wojewoda dolnośląski,
został powołany na mocy rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie ustano-
wienia pełnomocnika rządu do spraw „Programu
dla Odry – 2006” (Dz. U. Nr 31, poz. 278) do koordy-
nowania realizacji zadań programu. Natomiast za
dział: gospodarka wodna odpowiada minister środo-
wiska (jako minister właściwy do spraw gospodarki
wodnej). Minister finansów natomiast, zgodnie
z art. 153 ustawy o finansach publicznych, sprawuje
ogólną kontrolę realizacji dochodów i wydatków bu-
dżetu państwa.
Celem uzyskania informacji na postawione w in-
terpelacji pytania niezbędne jest zwrócenie się do
kompetentnego w sprawie pełnomocnika rządu do
spraw „Programu dla Odry – 2006”.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
851
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie możliwości wprowadzenia zmian
w ustawie o systemie oświaty oraz w ustawie
Karta Nauczyciela (2828)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego z dnia
30 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2828/08, w sprawie
możliwości wprowadzenia zmian w ustawie o syste-
mie oświaty oraz w ustawie Karta Nauczyciela
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia:
I. W myśl art. 59 ust. 1–2b ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) szkoła publiczna
może być zlikwidowana z końcem roku szkolnego
przez organ prowadzący szkołę po zapewnieniu
przez ten organ uczniom możliwości kontynuowania
nauki w innej szkole publicznej tego samego typu.
Organ prowadzący jest obowiązany, co najmniej na
6 miesięcy przed terminem likwidacji, zawiadomić
o zamiarze likwidacji szkoły: rodziców uczniów, wła-
ściwego kuratora oświaty oraz organ wykonawczy
jednostki samorządu terytorialnego właściwej do
prowadzenia szkół danego typu.
Szkoła (placówka) publiczna prowadzona przez
jednostkę samorządu terytorialnego może zostać
zlikwidowana po uzyskaniu pozytywnej opinii kura-
tora oświaty. Opinia jest wydawana w drodze posta-
nowienia, na które służy zażalenie.
Taka sama procedura obowiązuje także w przy-
padku likwidacji szkoły prowadzącej kształcenie
w zawodzie lub w profilu kształcenia ogólnozawodo-
wego, prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego. Profil kształcenia ogólnozawodowego lub
zawód, w jakim szkoła kształci, mogą zostać zlikwi-
dowane po uzyskaniu pozytywnej opinii kuratora
oświaty, a w przypadku szkoły rolniczej także mini-
stra właściwego do spraw rolnictwa, zaś szkoła lub
placówka publiczna prowadzona przez inną osobę
prawną lub osobę fizyczną – za zgodą organu, który
udzielił zezwolenia na jej założenie. W przypadku
szkoły i placówki artystycznej wymagana jest pozy-
tywna opinia ministra właściwego do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego.
W przypadku likwidacji szkoły prowadzącej kształ-
cenie w zawodzie lub w profilu kształcenia ogólnoza-
wodowego kurator oświaty, przed wyrażeniem opi-
nii, obowiązany jest zasięgnąć opinii odpowiednio
wojewódzkiej lub powiatowej rady zatrudnienia,
a także opinii:
1) ministra właściwego do spraw zdrowia – w przy-
padku szkoły medycznej;
2) ministra właściwego do spraw środowiska
– w przypadku szkoły leśnej;
852
3) odpowiednio ministra właściwego do spraw
transportu i ministra właściwego do spraw gospo-
darki morskiej – w przypadku szkół prowadzących
kształcenie w zawodach dla żeglugi morskiej i śród-
lądowej.
W świetle powyższego nie budzi wątpliwości fakt,
iż brak pozytywnej opinii kuratora oświaty blokuje
możliwość zlikwidowania szkoły. Nie oznacza to jed-
nak, że ustawowe upoważnienie kuratora oświaty
do zajęcia stanowiska w przedmiocie dalszego pro-
wadzenia szkoły przez jednostkę samorządu teryto-
rialnego przekreśla jej samodzielność w zakresie re-
alizacji zadania własnego.
Rola kuratora oświaty w procesie likwidowania
szkoły prowadzonej przez gminę była przedmiotem
rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który w uza-
sadnieniu wyroku z dnia 8 maja 2002 r., sygn. akt K
29/00 (OTK-A 2002/3/30), dokonał szczegółowej
analizy form i zakresu współdziałania kuratora z or-
ganami samorządu terytorialnego na gruncie przepi-
sów ustawy o systemie oświaty. Trybunał Konstytu-
cyjny podkreślił, iż w polskim systemie oświaty kura-
tor pełni szczególną rolę organu administracji rządo-
wej, odpowiedzialnego za realizację polityki oświa-
towej państwa na terenie właściwego województwa,
a jednocześnie obarczonego obowiązkiem takiego
współtworzenia i realizowania regionalnej i lokalnej
polityki oświatowej, aby pozostawała ona w zgodzie
z polityką oświatową państwa (art. 31 pkt 6 ustawy
o systemie oświaty). Zdaniem Trybunału Konstytu-
cyjnego taka pozycja kuratora oświaty jest mocno
ugruntowana w tradycji państwa polskiego, co musi
być również brane pod uwagę przy określaniu jego
relacji z jednostkami samorządu terytorialnego, od-
powiedzialnymi za prowadzenie szkół.
Kompetencja kuratora oświaty do wydawania
wiążącej organ prowadzący szkołę opinii w przed-
miocie likwidacji szkoły publicznej nie może być po-
strzegana jako niedopuszczalna ingerencja organu
zewnętrznego, przekreślająca samodzielność gminy
w zakresie realizacji jej zadania własnego obejmują-
cego prowadzenie szkoły. Kurator oświaty nie działa
w tym przypadku arbitralnie, lecz jest związany
konkretnymi normami prawnymi, wynikającymi
m.in. z przepisu art. 59 ust. 1 ustawy o systemie
oświaty, który dopuszcza możliwość likwidacji szko-
ły samorządowej z końcem roku szkolnego, po za-
pewnieniu przez organ prowadzący szkołę możliwo-
ści kontynuowania nauki w innej szkole publicznej
o tym samym lub zbliżonym profilu, a także po po-
wiadomieniu na co najmniej 6 miesięcy przed termi-
nem likwidacji szkoły rodziców uczniów i właściwe-
go kuratora.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego każdora-
zowa „negatywna opinia” kuratora w przedmiocie
likwidacji szkoły musi wskazać podstawę prawną
nakładającą na organ prowadzący szkołę konkretny
obowiązek, związany z zapewnieniem uczniom li-
kwidowanej szkoły zrealizowania wszystkich tych
uprawnień, które wynikają z norm prawnych zawar-
tych w ustawie o systemie oświaty lub w innych usta-
wach. Dopiero niewykonanie lub realna groźba nie-
wykonania takiego konkretnego, wyraźnie wskaza-
nego w ustawie obowiązku mogłaby prowadzić do
odmowy wydania „pozytywnej opinii”. W przeciw-
nym bowiem wypadku słusznie można postawić ku-
ratorowi zarzut działania arbitralnego, co skutkowa-
łoby uchyleniem postanowienia wyrażającego przed-
miotową opinię w postępowaniu odwoławczym.
II. Merytoryczny zakres zadań oświatowych
gmin, powiatów i samorządów województw określo-
no w ust. 2 art. 5a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty, zaś w ust. 3 przesądzono równo-
cześnie, iż środki niezbędne na realizację zadań
oświatowych, w tym na wynagrodzenia nauczycieli
oraz utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane
są w dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go. Środki na wynagrodzenia nauczycieli gwarantu-
je też art. 30 ust. 8 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.), w myśl którego środki niezbędne na
średnie wynagrodzenia nauczycieli, o których mowa
w ust. 3 i 4, wraz z pochodnymi od wynagrodzeń,
środki na odpis, o którym mowa w art. 53 ust. 1,
oraz środki na dofinansowanie doskonalenia zawo-
dowego nauczycieli z uwzględnieniem doradztwa
metodycznego, o których mowa w art. 70a ust. 1, za-
gwarantowane są przez państwo w dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.) dochodami jednostek samorządu tery-
torialnego są: dochody własne, subwencja ogólna
oraz dotacje celowe z budżetu państwa.
W myśl przepisów art. 27 i 28 ust. 1–3, 5 i 6 usta-
wy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
wielkość części oświatowej subwencji ogólnej dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego usta-
la corocznie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną
na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego ustala się w wy-
sokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżeto-
wej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych
wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań
oświatowych. Od ww. kwoty odlicza się 0,6% na re-
zerwę części oświatowej subwencji ogólnej, którą dys-
ponuje minister właściwy do spraw finansów publicz-
nych, po zasięgnięciu opinii ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania oraz reprezentacji jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Po odliczeniu rezerwy minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania dzieli część oświatową subwen-
cji ogólnej między poszczególne jednostki samorządu
terytorialnego, biorąc pod uwagę zakres realizowa-
nych przez te jednostki zadań oświatowych, z wyłą-
czeniem zadań związanych z dowozem uczniów oraz

zadań związanych z prowadzeniem przedszkoli ogól-
nodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach z oddziałami integracyjnymi. Sposób po-
działu części oświatowej subwencji ogólnej między
poszczególne jednostki samorządu terytorialnego
określa w drodze rozporządzenia minister właściwy
do spraw oświaty i wychowania, po zasięgnięciu opi-
nii ministra właściwego do spraw finansów publicz-
nych oraz reprezentacji jednostek samorządu tery-
torialnego, z uwzględnieniem w szczególności typów
i rodzajów szkół i placówek prowadzonych przez te
jednostki, stopni awansu zawodowego nauczycieli
oraz liczby uczniów w tych szkołach i placówkach.
Zgodnie z art. 30 ust. 10 i 10b ustawy Karta Na-
uczyciela organy prowadzące szkoły będące jednost-
kami samorządu terytorialnego mogą zwiększać
środki na wynagrodzenia nauczycieli, przy czym
zwiększenie środków na poszczególne składniki wy-
nagrodzenia dla nauczycieli ponad poziom określo-
ny w ust. 3 i 4 może odbywać się wyłącznie z docho-
dów własnych jednostek samorządu terytorialnego.
Należy podkreślić, że Konstytucja RP w art. 167
gwarantuje jednostkom samorządu terytorialnego
samodzielność finansową. Przepis ten zapewnia jed-
nostkom samorządu terytorialnego udział w docho-
dach publicznych odpowiednio do przypadających
im zadań, wskazuje rodzaje dochodów jednostek sa-
morządu terytorialnego, zaliczając do nich: dochody
własne, subwencje ogólne i dotacje celowe z budżetu
państwa, oraz zastrzega dla określenia źródeł do-
chodów tryb ustawowy. Jak wielokrotnie podkreślał
Trybunał Konstytucyjny, istota samodzielności fi-
nansowej samorządu terytorialnego wyraża się
w zapewnieniu jednostkom samorządu terytorialne-
go dochodów pozwalających na realizowanie przypi-
sanych im zadań publicznych, pozostawiając im,
przy uwzględnieniu wymogów ustawowych, swobo-
dę w kształtowaniu wydatków oraz stworzenie od-
powiednich gwarancji formalnych i proceduralnych
w tym zakresie (wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 18 września 2006 r. OTK-A 2006/8/105).
W mojej opinii wskazane wyżej obowiązujące za-
sady gwarantowania środków na realizację zadań
oświatowych, w tym na wynagrodzenia nauczycieli,
przy równoczesnym wyposażeniu jednostek samo-
rządu terytorialnego w kompetencje w zakresie or-
ganizacji oświaty na swoim terenie (zatwierdzanie
arkuszy organizacji pracy szkół), w pełni respektują
konstytucyjną zasadę samodzielności finansowej sa-
morządu terytorialnego.
Celowe natomiast wydaje się rozważenie postulo-
wanego przez Związek Gmin Wiejskich Województwa
Podlaskiego odstąpienia od wypłacania dodatków so-
cjalnych, o których mowa w art. 54 ustawy Karta Na-
uczyciela, tj. dodatku wiejskiego i mieszkaniowego,
nauczycielom zatrudnionym na terenie wsi lub w mie-
ście liczącym do 5000 mieszkańców. W mojej opinii
kwestia ta może być podniesiona przez środowiska
853
samorządowe w toku prac legislacyjnych nad ustawą
nowelizującą ustawę Karta Nauczyciela.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie wprowadzenia dni wolnych od nauki
podczas prawosławnych świąt
Bożego Narodzenia
dla wyznawców prawosławia (2830)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023-2830/08 z 29 kwietnia
2008 r. interpelację pana posła Jana Kamińskiego
w sprawie wprowadzenia dla wyznawców prawosła-
wia dni wolnych od nauki podczas prawosławnych
świąt Bożego Narodzenia, uprzejmie przekazuję na-
stępujące wyjaśnienia:
Możliwość uzyskiwania przez wiernych prawo-
sławnych zwolnienia od pracy lub nauki w dni świąt
religijnych obchodzonych według kalendarza juliań-
skiego wynika z przepisów art. 42 ustawy z dnia
17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia
i wyznania (Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965,
z późn. zm.) oraz wydanego na ich podstawie rozpo-
rządzenia ministrów pracy i polityki socjalnej oraz
edukacji narodowej z dnia 11 marca 1999 r. w spra-
wie zwolnień od pracy lub nauki osób należących do
kościołów i innych związków wyznaniowych w celu
obchodzenia świąt religijnych niebędących dniami
ustawowo wolnymi od pracy (Dz. U. Nr 26, poz. 235).
Ustawa powyższa znajduje się w kompetencjach mi-
nistra właściwego do spraw wyznań religijnych, któ-
rym jest minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji.
Zgodnie z przywołanymi przepisami osoby wy-
znania prawosławnego mogą uzyskać w dni świąt
religijnych obchodzonych według kalendarza juliań-
skiego zwolnienie od pracy lub nauki, pod warun-
kiem odpracowania lub wyrównania zaległości dy-
daktycznych spowodowanych zwolnieniem.
W ostatnim czasie zgłaszane są przez społeczność
prawosławną postulaty zmiany powyższych przepi-
sów w taki sposób, aby uzyskiwanie dni wolnych
w święta religijne według kalendarza juliańskiego
854
nie wiązało się z koniecznością ich odpracowania lub
wyrównywania zaległości dydaktycznych.
Minister edukacji narodowej nie może wprowa-
dzić w rozporządzeniu o organizacji roku szkolnego
przepisów niezgodnych z zapisami ustawowymi.
Może natomiast poszukiwać rozwiązań doraźnych
w ramach obowiązującego stanu prawnego.
Jednym z takich rozwiązań była propozycje po-
łączenia ferii zimowych ze świętami Bożego Naro-
dzenia obchodzonymi według kalendarza juliań-
skiego. Niestety, dwie wersje projektu proponujące-
go wprowadzenie takiej zmiany w rozporządzeniu
w sprawie organizacji roku szkolnego spotkały się
z krytycznymi uwagami części środowiska wier-
nych prawosławnych.
Obecnie w Ministerstwie Edukacji Narodowej
analizowane są pod względem formalnoprawnym
kolejne propozycje zmiany przepisów oświatowych.
Wyniki tej analizy zostaną przedstawione podczas
posiedzenia Wspólnego Zespołu Przedstawicieli Rzą-
du i Świętego Soboru Biskupów, który podejmie dal-
sze ustalenia odnośnie do uregulowania omawianej
kwestii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie szkód łowieckich (2831)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Eugeniusza Kłopotka z dnia 24 kwiet-
nia 2008 r. skierowaną do ministra środowiska przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 29 kwietnia 2008 r.
w sprawie zmiany przepisów dotyczących szkód ło-
wieckich, uprzejmie informuję, co następuje.
Postulat prezentowany przez pana posła, doty-
czący zmiany przepisów ustawowych, tak by „spory
przy braku kompromisu rozstrzygały komisje powo-
ływane przez organ samorządu gminnego”, należy
obecnie uznać za niesłuszny. Rozwiązanie to pocią-
gałoby za sobą konieczność stworzenia specjalnych
służb i wymagałoby dodatkowo znacznych nakła-
dów finansowych ze strony Skarbu Państwa lub bu-
dżetu samorządu. W sytuacji kiedy należne odszko-
dowania sięgają w wielu przypadkach kilkudziesię-
ciu czy kilkuset złotych, niejednokrotnie koszt sza-
cowania przekraczałby te wartości. Koszty odszko-
dowań łowieckich, których wypłata wynosi w skali
roku ok. 30 mln zł, mogłyby przy przyjęciu propono-
wanego założenia wzrosnąć kilkakrotnie o koszty
związane z prowadzeniem postępowań (dodatkowe
etaty, delegacje służbowe, koszty administracyjne
itp.). Obecny system zapewnia wykonywanie zadań
związanych z szacowaniem szkód łowieckich spo-
łecznie przez odpowiednio przeszkolonych przedsta-
wicieli dzierżawców lub zarządców obwodów łowiec-
kich bez dodatkowych obciążeń budżetowych.
W czynnościach tych mogą brać również udział
przeszkoleni przedstawiciele właściwych izb rolni-
czych, których wiedza np. w zakresie cen artykułów
rolnych, cen zabiegów agrotechnicznych może być
pomocna przy ustalaniu wysokości odszkodowania
i zapobiegać powstaniu ewentualnego sporu. Chcę
przy tym zaznaczyć, że sytuacje konfliktowe wystę-
pują incydentalnie. Najwyższa Izba Kontroli w ostat-
niej weryfikacji prawidłowości prowadzenia gospo-
darki łowieckiej stwierdziła, iż „obowiązujące prze-
pisy prawa należycie zabezpieczały interesy obywa-
teli związane z pokrywaniem szkód wynikających
z prowadzenia gospodarki łowieckiej; zarówno jed-
nostki Lasów Państwowych, jak i koła łowieckie
Polskiego Związku Łowieckiego wypłacały odszko-
dowania w należnej wysokości. Liczba spraw skiero-
wanych na drogę postępowania sądowego nie prze-
kraczała w poszczególnych latach 1% zgłoszonych
szkód”.
Chciałbym także zwrócić uwagę na przewidziane
w ustawie Prawo łowieckie postępowanie mediacyj-
ne w przypadku sporu o wysokość odszkodowania
prowadzone przez wójta lub upoważnioną przez nie-
go osobę, a w ostateczności arbitraż sądowy. Należa-
łoby natomiast, zamiast zmian systemowych, dążyć
do zaktywizowania działań organów gminy w przy-
padku mediacji między dzierżawcą lub zarządcą ob-
wodu łowieckiego a rolnikami w celu polubownego
zakończenia ewentualnego sporu.
Reasumując, nie uważam za konieczne dokony-
wanie zmian regulacji prawnych w zakresie propo-
nowanym przez posła Eugeniusza Kłopotka.
Nie podzielam opinii dotyczącej wzrostu szkód
łowieckich w uprawach i płodach rolnych w związku
ze wzrostem liczby niektórych gatunków zwierząt
łownych. Powierzchnia zredukowana uszkodzonych
upraw rolnych w ostatnich latach maleje. Dla przy-
kładu w łowieckim roku gospodarczym 2004/2005
wynosiła 24 047 ha, a w roku 2006/2007 wyniosła
19 950 ha, co wynika również z intensyfikacji dzia-
łań profilaktycznych prowadzonych przez dzierżaw-
ców i zarządców obwodów łowieckich. Chciałbym
w tym miejscu zwrócić uwagę na ustawowy obowią-
zek współdziałania posiadaczy gruntów w zakresie
zabezpieczenia upraw rolnych przed szkodami.
W kwestii natomiast złej – zdaniem rolników
– gospodarki łowieckiej w niektórych kołach infor-
muję, że działalność kół łowieckich koordynują i nad-
zorują właściwe zarządy okręgowe Polskiego Związ-
ku Łowieckiego, gdzie można zgłaszać swoje uwagi

i spostrzeżenia. Nie widzę również żadnej zależności
między istnieniem obwodów łowieckich wyłączonych
z wydzierżawienia a ilością wyrządzonych szkół ło-
wieckich. Chciałbym zauważyć, że gospodarka ło-
wiecka w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia
prowadzona jest w większości przypadków wzorowo,
co potwierdzają kontrole przeprowadzone przez Mini-
sterstwo Środowiska wraz z innymi jednostkami
podległymi.
Niezależnie od powyższego zapewniam, że pod-
czas ewentualnych prac legislacyjnych nad zmianą
obowiązujących uregulowań prawnych w tym za-
kresie zostaną wzięte pod uwagę wszystkie zgłoszo-
ne uwagi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów
Edwarda Wojtasa i Jana Łopaty
w sprawie Składu Materiałowego Kraśnik
Jednostki Wojskowej 4824 (2832)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Edwarda Wojtasa i Jana Łopaty
w sprawie Składu Materiałowego Kraśnik Jednost-
ki Wojskowej 4824 (SPS-023-2832/08) uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z Programem Rozwoju Sił Zbrojnych RP
w latach 2007–2012 nie planuje się likwidacji przed-
miotowej jednostki wojskowej.
Jednocześnie pragnę wskazać, iż obecnie w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej trwa kom-
pleksowy przegląd bazy koszarowej i szkoleniowej
garnizonów w celu określenia perspektyw ich funk-
cjonowania. Przeglądowi temu podlegać będzie rów-
nież 7. Rejonowa Baza Materiałowa w Stawach koło
Dęblina oraz podległy jej Skład Materiałowy w Kra-
śniku. Jego celem jest przede wszystkim ocena moż-
liwości utrzymywania zapasów środków materiało-
wych niezbędnych do zabezpieczenia potrzeb logi-
stycznych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Po zakończeniu przeglądu podjęta zostanie de-
cyzja o przyszłości wskazanego Składu Materiało-
wego, a zasadniczymi kryteriami przy podjęciu de-
cyzji będą zarówno względy ekonomiczne jak i spo-
łeczne. Ostateczne postanowienia zostaną zawarte
w Programie Rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach
2009–2018.
855
Zapewniam, iż wszelkie decyzje dotyczące zmian
dyslokacyjnych jednostek wojskowych oraz perspek-
tyw wykorzystania kompleksów wojskowych przez
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej są poprzedzo-
ne wnikliwymi analizami uwzględniającymi rów-
nież interesy miasta i regionu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie ułatwień kontaktu z urzędami
za pomocą Internetu (2833)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
29 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-2833/08), przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pana Jacka
Tomczaka z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie uła-
twień kontaktu z urzędami za pomocą Internetu,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji realizuje system informatyczny, którego zadaniem
jest ułatwienie kontaktów obywateli, w tym przedsię-
biorców, z urzędami administracji publicznej za po-
mocą drogi elektronicznej. W ramach realizowanego
projektu ePUAP zostanie uruchomiona platforma,
na której – z pomocą określonych usług wspólnych
– instytucje publiczne będą miały możliwość udostęp-
nienia usług opartych na elektronicznych kanałach
komunikacji. Na platformie sukcesywnie będą udo-
stępniane następujące funkcjonalności:
— portal informacyjny ePUAP, w ramach które-
go możliwe będzie przeglądanie treści i informacji
zamieszczonych na portalu;
— elektroniczna skrzynka podawcza (ESP) – do-
stępny publicznie środek komunikacji elektronicz-
nej, służący do przekazywania informacji podmioto-
wi publicznemu (urzędowi) przy wykorzystaniu po-
wszechnie dostępnej sieci teleinformatycznej;
— katalog usług publicznych – unikalny w skali
systemów informatycznych administracji publicznej
wyznacznik sposobu prezentowania i opisywania
usług w administracji, mający na celu utrzymywa-
nie spójnej listy usług publicznych świadczonych
drogą elektroniczną (nie tylko tych realizowanych
856
przez ePUAP) oraz ich efektywne wyszukiwanie,
nawigowanie, wertowanie oraz filtrowanie;
— usługi bezpieczeństwa udostępnione przez
ePUAP, zawierające zbiór usług służących zapewnie-
niu bezpieczeństwa przetwarzania informacji w sys-
temach informatycznych instytucji publicznych;
— usługi dokumentowe – funkcjonalności dające
użytkownikom ePUAP możliwość podstawowego za-
rządzania dokumentami elektronicznymi, które są
tworzone i przekazywane przy pomocy platformy;
— usługi komunikacyjne – grupa funkcjonalno-
ści umożliwiająca budowanie zasobów służących do
przekazywania informacji w postaci elektronicznej
pomiędzy użytkownikami platformy;
— Centralne Repozytorium Wzorów Dokumen-
tów Elektronicznych (CRD) – miejsce zapewniające
jednolite i bezpieczne źródło informacji o dokumen-
tach elektronicznych w administracji publicznej.
Dostęp do CRD jest bezpłatny i umożliwia pobranie
wszystkich wzorów dokumentów elektronicznych
(opublikowanych w CRD).
System bezpiecznego podpisu elektronicznego
został określony w ustawie o podpisie elektronicz-
nym z dnia 18 września 2001 r. (Dz. U. Nr 130, poz.
1450, z późn. zm.), która reguluje zasady korespon-
dencji obywatela z urzędem drogą elektroniczną
i zapewnienia niezaprzeczalność zastosowanego
podpisu elektronicznego, weryfikowanego za pomo-
cą kwalifikowanego certyfikatu.
W ramach projektu ePUAP Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji umożliwia składanie
wniosków i pism drogą elektroniczną do organów
administracji publicznej, opatrzonych bezpiecznym
podpisem elektronicznym. Ponadto system ePUAP
zapewnia obsługę korespondencji w postaci elektro-
nicznej pomiędzy obywatelem a urzędem. Główną
zaletą systemu ePUAP jest bezpłatne świadczenie
tych usług dla obywateli oraz urzędów administracji
publicznej.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia do urzę-
dów systemu logowania się, umożliwiającego obywa-
telowi monitorowanie biegu swojej sprawy, uprzej-
mie informuję, iż realizacja wskazanej usługi wy-
magałaby wykorzystania przez podmioty admini-
stracji publicznej wewnętrznych elektronicznych
systemów obiegu dokumentów, których większość
urzędów nie posiada.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie prac nad projektem ustawy
o stażu absolwenckim (2834)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jacka
Tomczaka w sprawie prac nad projektem ustawy
o stażu absolwenckim, przekazaną przy piśmie
z dnia 29 kwietnia br., znak: SPS-023-2834/08, pra-
gnę uprzejmie wyjaśnić, co następuje:
Komitet Rady Ministrów na posiedzeniu w dniu
25 stycznia br. powołał grupę roboczą pod kierun-
kiem ministra gospodarki, w składzie: minister spra-
wiedliwości, minister finansów i minister pracy i po-
lityki społecznej, której zadaniem jest przygotowanie
zmian w ustawach wchodzących w skład Pakietu dla
przedsiębiorczości. Projekt ustawy o stażu absolwenc-
kim jest efektem prac ww. grupy roboczej.
Ze względu na nowatorskie propozycje rozwią-
zań prawnych zawarte w powyższym projekcie zo-
stał on skierowany do prac w Zespole Prawa Pracy
i Układów Zbiorowych Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych, niezależnie od przeka-
zania go do zaopiniowania partnerom społecznym
w ustawowym trybie wynikającym z przepisów usta-
wy o związkach zawodowych i ustawy o organiza-
cjach pracodawców.
W trakcie prac w Zespole Prawa Pracy i Układów
Zbiorowych niektóre z propozycji ujęte w projekcie
ustawy o stażu absolwenckim budziły wątpliwości
partnerów społecznych. Ponadto partnerzy społecz-
ni zgłosili własne propozycje modyfikujące projekto-
wane rozwiązania prawne.
Pragnę poinformować, że w tej sytuacji prace
nad projektem ustawy o stażu absolwenckim nie zo-
stały jeszcze zakończone.
Jednocześnie zapewniam Pana Marszałka, że
dalsze prace nad projektem ustawy o stażu absol-
wenckim będą prowadzone z uwzględnieniem wszel-
kich sugestii doskonalących proponowane rozwiąza-
nia prawne. Nowe przepisy powinny bowiem precy-
zyjnie określać zasady dotyczące zdobywania prak-
tycznej wiedzy i umiejętności przez osoby rozpoczy-
nające pracę zawodową i uwzględniać obowiązujące
już w tym zakresie rozwiązania prawne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie przesyłania faktury VAT
pocztą elektroniczną (2835)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-
-2835/08, przy którym przesłana została interpela-
cja pana Jacka Tomczaka, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, dotycząca przesyłania faktur pocz-
tą elektroniczną, uprzejmie wyjaśniam.
W polskim systemie podatku VAT zasady wysta-
wiania i przesyłania faktur elektronicznych okre-
ślają przepisy rozporządzenia ministra finansów
z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz
przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także
przechowywania oraz udostępniania organowi po-
datkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych
faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119).
Zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia faktury mogą
być wystawiane, przesyłane i przechowywane w for-
mie elektronicznej, pod warunkiem że autentycz-
ność ich pochodzenia i integralność ich treści będą
zagwarantowane bezpiecznym podpisem elektro-
nicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia
18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U.
Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanym przy
pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub
poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI)
zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu
wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta
umowa dotycząca tej wymiany przewiduje stosowa-
nie procedur gwarantujących autentyczność pocho-
dzenia faktury i integralność danych. Z ww. przepi-
su wynika, że dla uznania, czy faktura w formie
elektronicznej została wystawiona i przesłana zgod-
nie z zasadami ww. rozporządzenia, nie ma co do
zasady decydującego znaczenia sposób jej przekaza-
nia (nośnik), natomiast istotne znaczenie ma zacho-
wanie autentyczności pochodzenia faktury i inte-
gralność jej treści w sposób wskazany w przepisach
ww. rozporządzenia. Jeżeli zatem faktura wystawio-
na w formie elektronicznej została przekazana za
pomocą poczty elektronicznej przy zachowaniu ww.
warunków określonych cytowanym rozporządze-
niem, to podatek naliczony wynikający z takiej fak-
tury przy zachowaniu pozostałych warunków prze-
widzianych dla odliczenia podatku podlega odlicze-
niu na zasadach ogólnych.
Należy również poinformować, iż przyjęty przez
polskiego ustawodawcę poziom wymagań i zabez-
pieczeń stawianych podatnikom wystawiającym
oraz przesyłającym faktury w formie elektronicznej
nie odbiega od przyjętych zasad w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej i jest zgodny z dy-
rektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
857
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Or-
dynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) oraz przepisami rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie
upoważnienia do wydawania interpretacji przepi-
sów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770)
podatnicy mogą wystąpić o interpretację indywidu-
alną w odniesieniu do przedstawionego przez nich
stanu faktycznego oraz stanowiska w sprawie oceny
prawnej tego stanu faktycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac ministerstwa nad zmianami
w sposobie naliczania czynszów dla lokatorów
towarzystwa budownictwa społecznego,
skutkujących podwyżkami czynszów (2837)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jana Filipa Libickiego w sprawie
prac ministerstwa nad zmianami w sposobie nali-
czania czynszów dla lokatorów towarzystw budow-
nictwa społecznego, nadesłaną pismem z dnia 29 kwiet-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-2837/08), uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Obecne przepisy regulujące system finansowania
budownictwa czynszowego w Polsce uniemożliwiają
gwałtowne podwyżki czynszów w zasobach towa-
rzystw budownictwa społecznego. Zgodnie z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o nie-
których formach popierania budownictwa mieszka-
niowego (D. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn.
zm.) stawki czynszu za 1 m2 powierzchni użytkowej
lokalu mieszkalnego w zasobach mieszkaniowych
towarzystwa są ustalane w takiej wysokości, aby
suma czynszów za najem wszystkich lokali eksplo-
atowanych przez towarzystwo pozwalała na pokry-
cie kosztów eksploatacji i remontów budynków oraz
spłatę kredytu zaciągniętego na budowę. Jednocze-
śnie czynsz ten nie może w skali roku przekroczyć
4% wartości odtworzeniowej. Wartość ta jest ustala-
na na podstawie wskaźnika przeliczeniowego kosztu
odtworzenia 1 m2 powierzchni użytkowej budynków
mieszkalnych, ogłaszanego dla danego województwa
(i oddzielnie dla miast będących siedzibą wojewody
858
lub sejmiku) przez danego wojewodę. Wskaźnik ten
powinien odzwierciedlać koszty budowy podawane
przez Główny Urząd Statystyczny i własne analizy
wojewody.
Maksymalna wysokość czynszów jest więc usta-
lana odrębnie dla każdego województwa. Na przy-
kład w województwie wielkopolskim limit czynszu
dla stolicy województwa wynosi 12,97 zł/m2 mie-
sięcznie, zaś dla pozostałego obszaru województwa
– 8,90 zł/m2. Są jednak regiony, gdzie powyższy li-
mit jest niższy (kujawsko-pomorskie, lubelskie, lu-
buskie, mazowieckie, podkarpackie, świętokrzyskie,
warmińsko-mazurskie).
Zgodnie z założeniami systemu wsparcia budow-
nictwa społecznego czynsz płacony przez lokatorów
powinien pokrywać koszty bieżącej eksploatacji i re-
montów budynków zarządzanych przez TBS-y. Na-
leży przy tym pamiętać, że dla budynków utworzo-
nych przy wsparciu preferencyjnego kredytu ze
środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego
dużą część czynszu (ok. 60–70%.) przeznacza się na
spłatę obciążeń kredytowych. Pozostała część po-
winna wystarczyć na utrzymanie budynku w odpo-
wiednim stanie technicznym i pokrycie kosztów za-
rządu. Z uwagi na niskie wskaźniki przeliczeniowe
w niektórych województwach, nieuwzględniające we
właściwym zakresie wzrostu cen usług remontowo-
-budowlanych, część towarzystw ma duże trudności
z finansowaniem właściwej eksploatacji budynków
z aktualnych wpływów czynszowych.
Z uwagi na powyższe problemy Ministerstwo In-
frastruktury rozważa koncepcję zmiany obecnego
sposobu ustalania czynszów w zasobach towarzystw
budownictwa społecznego, przy czym przeważa po-
gląd, że nowe regulacje powinny objąć przede wszyst-
kim nowy zasób, wybudowany na komercyjnych za-
sadach. Ewentualne podwyżki czynszów w już ist-
niejących zasobach będą mogły dotyczyć jedynie na-
jemców zamieszkujących w województwach, gdzie
czynsze są dziś znacznie zaniżone z powodu nieade-
kwatnych do sytuacji na rynku i kosztów utrzyma-
nia zasobu wartości wskaźników przeliczeniowych.
Obecnie trwają wstępne prace koncepcyjne i nie są
jeszcze przesądzone szczegółowe kierunki zmian.
Chciałbym jednocześnie zapewnić Pana Posła, że
ostateczny kształt zaproponowanych przez resort
infrastruktury regulacji będzie wynikiem szerokich
konsultacji społecznych z przedstawicielami zainte-
resowanych środowisk, czyli z towarzystwami bu-
downictwa społecznego, samorządami gminnymi
i lokatorami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac nad regulacjami
pozwalającymi na legalne zatrudnienie
w Rzeczypospolitej Polskiej
obywateli Europy Wschodniej (2839)
Odpowiadając na przekazaną przez Pana Mar-
szałka interpelację, złożoną przez Pana Posła Jana
Filipa Libickiego (pismo SPS-023-2839/08 z 29 kwiet-
nia br.), uprzejmie informuję, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej opracowuje aktualnie noweli-
zację ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.), która dotyczyć będzie
również przepisów regulujących procedurę uzyski-
wania zezwolenia na pracę dla cudzoziemców.
Projektowane przepisy nowelizacji mają na celu
dostosowanie procedury do aktualnych realiów go-
spodarczych, społecznych oraz prawnych. Wychodzą
one naprzeciw postulatom przedsiębiorców, przewi-
dując znaczące uproszczenie procedury, ogranicze-
nie liczby dokumentów, które będą w ramach proce-
dury analizowane, oraz wspomożenie procesów in-
tegracyjnych cudzoziemców poprzez stworzenie im
dłuższej i bardziej stabilnej perspektywy wykony-
wania pracy w Polsce. Na rozwiązania proponowane
w ramach nowelizacji składać się będą m.in.:
— eliminacja przyrzeczeń jako etapu pośrednie-
go w procedurze wydawania zezwoleń na pracę, co
uprości i przyspieszy czynności administracyjne;
— reforma mechanizmu tzw. testu potrzeb ryn-
kowych – będzie on, co do zasady, odzwierciedlał sy-
tuację na rynku w zależności od czynników ekono-
micznych, a nie powodował konieczności poszukiwa-
nia pracownika na rynku lokalnym, co w wielu
branżach i zawodach jest bezowocne;
— maksymalne uproszczenie procedury zmiany
miejsca wykonywania pracy lub stanowiska przez
cudzoziemca;
— likwidacja konieczności przeprowadzania ko-
lejnego testu rynku pracy w przypadku wykonywa-
nia pracy przez cudzoziemca w innym powiecie;
— wydłużenie okresu, na jaki wydawane są ze-
zwolenia;
— likwidacja wzajemnego uzależnienia procedur
uzyskiwania zezwolenia na pracę i zezwolenia na za-
mieszkanie lub wizy, co pozwoli w dalszym etapie na
postulowane połączenie procedur w procedurę jed-
nolitą, prowadzącą do uzyskania zezwolenia na po-
byt i pracę.
Projektowane rozwiązania dotyczące wymaga-
nych dokumentów będą mogły także, na dalszym
etapie, umożliwić przeprowadzenie całego postępo-
wania w drodze elektronicznej.
Nowelizacja ustawy jest aktualnie na etapie przy-
gotowania w MPiPS. Zakładam, że konsultacje mię-

dzyresortowe oraz z partnerami społecznymi, doty-
czące projektu nowelizacji, zostaną dokonane jesz-
cze w II kwartale br., co umożliwi przedłożenie pro-
jektu do prac parlamentarnych.
Odnosząc się do pytania na temat oceny aktual-
nych regulacji, należy zwrócić uwagę, że powstawa-
ły one w obliczu innej sytuacji na rynku pracy.
MPiPS dostrzega potrzebę zmian tych przepisów,
czego wyrazem jest m.in. zaznaczony wyżej zakres
proponowanych zmian, jak również działania w za-
kresie liberalizacji dostępu do polskiego rynku pra-
cy, podjęte w ostatnim okresie. Od początku 2007 r.
były to:
— otwarcie dostępu do rynku pracy dla wszyst-
kich obywateli państw członkowskich UE, innych
państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz
Szwajcarii;
— otwarcie dostępu do rynku pracy dla obywate-
li państw, które do UE przystąpiły – Bułgarii i Ru-
munii;
— wydłużenie z jednego do sześciu miesięcy
w ciągu 12 miesięcy okresu, w jakim bez zezwoleń
na pracę mogą w Polsce pracować członkowie zarzą-
dów osób prawnych, zamieszkali za granicą (posia-
dający wizę w celu wykonywania pracy);
— wprowadzenie możliwości pracy krótkookre-
sowej (do 6 miesięcy w ciągu 12 miesięcy) bez ze-
zwolenia na pracę dla obywateli państw sąsiadują-
cych z Polską w oparciu o absolutne minimum for-
malności;
— wielokrotne zmniejszenie wysokości opłat
związanych z procedurą uzyskiwania zezwolenia na
pracę (wpłata za złożenie wniosku o zezwolenie
w podstawowym wariancie została obniżona z 936
do 100 zł);
— zmiany w ustawie o udzielaniu cudzoziemcom
ochrony na terytorium RP (m.in. przewidujące
umożliwienie osobom oczekującym na status uchodź-
cy podejmowania pracy);
— wprowadzone rozporządzeniem MPiPS możli-
wości organizacji w Polsce programów pracy waka-
cyjnej, możliwość odbywania płatnych praktyk w Pol-
sce przez cudzoziemców – uczniów i studentów;
— umożliwienie wykonywania pracy w Polsce
cudzoziemcom – studentom polskich uczelni.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
859
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Jacka Osucha, Krzysztofa Sońty
i Roberta Telusa
w sprawie stanu zaawansowania inwestycji
pod nazwą Centrum Przetwarzania Danych
Ministerstwa Finansów (2844)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka Sejmu o numerze SPS-023-
-2844/08 z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie stanu
zaawansowania inwestycji pod nazwą Centrum
Przetwarzania Danych Ministerstwa Finansów pra-
gnę przekazać zebrane w Ministerstwie Finansów
informacje niezbędne do udzielenia odpowiedzi na
niżej wymienione pytania zadane przez posłów: Bar-
barę Bartuś, Jacka Osucha, Krzysztofa Sońtę i Ro-
berta Telusa.
— Dlaczego projekt został skreślony z listy pro-
jektów kluczowych dla Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka” przez MRR?
W związku z weryfikacją wykazu projektów klu-
czowych dla PO IG, dokonaną przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego w dniu 1 lutego 2008r., pro-
jekt „Konsolidacja i centralizacja systemów celnych
i podatkowych” został usunięty z listy projektów
kluczowych. Decyzja ta była skutkiem wyniku ana-
lizy inwestycji przeprowadzonej przez MSWiA przy
udziale ekspertów zewnętrznych, która wykazała,
że „inwestycja nie przyczyni się w sposób wystarcza-
jący do budowy kompletnego i spójnego systemu e-
-Administracji wspierającej rozwój przedsiębiorczo-
ści zarówno w obszarze wprowadzania rozwiązań
służących udostępnianiu e-Usług, jak też rozwoju
informatycznego zaplecza dla tych usług”.
Minister Finansów wystąpił do MRR o weryfika-
cję stanowiska i ponowne włączenie projektu na li-
stę. Zgodnie ze stanowiskiem MRR projekt „Konso-
lidacja i centralizacja systemów celnych i podatko-
wych” po doprecyzowaniu koncepcji realizacji będzie
miał prawo ubiegać się o status projektu kluczowego
podczas pierwszej cyklicznej weryfikacji listy indy-
katywnej zaplanowanej na lipiec br.
Pragnę podkreślić, iż weryfikacja listy indyka-
tywnej powinna uwzględnić istotę tego projektu,
a spójność jego założeń i celów z celami określonymi
w Programie Operacyjnym „Innowacyjna gospodar-
ka” oraz dodatkowo wysokie zaawansowanie w re-
alizacji projektu umożliwi ponowne umieszczenie
projektu na liście indykatywnej, o co Ministerstwo
Finansów będzie zabiegać.
Realizacja projektu „Konsolidacja i centralizacja
systemów celnych i podatkowych”, w ramach które-
go powstanie Centrum Przetwarzania Danych roz-
poczęła się już w 2007 r. Prace przebiegają zgodnie
z harmonogramem. W ramach umowy zawartej w grud-
niu 2007 r. firma ABG SPIN SA opracowała projekt
860
budowlany. Dokumentacja projektowa zatwierdzona
przez inżyniera kontraktu i Ministerstwo Finansów
będzie stanowiła podstawę do złożenia wniosku
o pozwolenie na budowę, co zaplanowano na koniec
czerwca br.
— Jakie koszty poniosło do tej pory Ministerstwo
Finansów na przygotowanie tej inwestycji?
Na zadania związane z realizacją projektu Mi-
nisterstwo Finansów zaciągnęło zobowiązania
w kwocie 7 643 056,00 zł zł, z czego wydatkowano
672 956,72 zł.
Dodatkowo wyjaśniam, iż całkowity koszt zwią-
zany z realizacją projektu oszacowano na kwotę
167 mln zł, z czego sama budowa CPD pochłonie
ok. 50 mln zł.
— Czy rozważana jest przez resort zmiana loka-
lizacji inwestycji (tak donoszą media) i jeżeli tak, to
co leży u podstaw takich rozważań?
Ministerstwo Finansów otrzymało propozycję lo-
kalizacji inwestycji w sąsiedztwie Ośrodka Szkole-
niowego ABW w Emowie. Propozycja współuczest-
nictwa w budowie Centrum Przetwarzania Danych,
którą Ministerstwo Finansów otrzymało od Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego w trakcie trwające-
go procesu inwestycyjnego, a co za tym idzie, propo-
nowana nowa lokalizacja, uwzględniająca potrzeby
ABW, poddana jest obecnie ocenie niezależnego au-
dytora. Z uwagi jednak na zaawansowany proces in-
westycyjny proponowane zmiany zostaną wszech-
stronnie przeanalizowane.
Propozycja ta nie wpływa na dotychczas podjęte
działania związane z realizacją projektu. Należy
podkreślić, iż nieruchomość przeznaczona pod budo-
wę CPD w Radomiu została zatwierdzona do reali-
zacji decyzją ministra finansów w dniu 24 maja 2007 r.
i decyzja ta jest utrzymana w mocy. Kierownictwo
ministerstwa nie podjęło decyzji o zmianie lokaliza-
cji CPD, a podjęte działania mają jedynie charakter
analityczny związany z oceną przedłożonej przez
ABW propozycji lokalizacji.
Jednocześnie informuję, że odpowiedź zostanie
przesłana drogą elektroniczną na wskazany w pi-
śmie adres.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie sytuacji byłych żołnierzy–górników
(2846)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2846/07, doty-
czące interpelacji posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie sytuacji byłych żołnierzy górników,
uprzejmie informuję:
Kwestię uprawnień przysługujących żołnierzom
górnikom reguluje ustawa z dnia 2 września 1994 r.
o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysłu-
gujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej
przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, ka-
mieniołomach, zakładach rud uranu i batalionach
budowlanych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622,
z późn. zm.).
Na mocy tej ustawy żołnierzom:
1) zastępczej służby wojskowej, którzy w latach
1949–1959 byli przymusowo zatrudniani w kopal-
niach węgla, kamieniołomach oraz w zakładach po-
zyskiwania i wzbogacania rud uranowych,
2) z poboru w 1949 r., którzy byli wcieleni do po-
nadkontyngentowych brygad „Służby Polsce” i przy-
musowo zatrudniani w kopalniach węgla i kamienio-
łomach,
3) przymusowo zatrudnianym w batalionach bu-
dowlanych w latach 1949–1959
– przysługuje świadczenie pieniężne oraz ry-
czałt energetyczny. Ponadto żołnierzom przymuso-
wo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamienioło-
mach oraz w zakładach pozyskiwania i wzbogaca-
nia rud uranowych przysługuje jednorazowe od-
szkodowanie.
Na mocy wskazanej ustawy osobom, które zosta-
ły zaliczone do jednej z grup inwalidów, wskutek in-
walidztwa pozostającego w związku z przymuso-
wym zatrudnieniem, przysługują świadczenia i inne
uprawnienia przewidziane w ustawie z dnia 29 maja
1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i woj-
skowych oraz ich rodzin (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 87, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
pracy i polityki społecznej skierował pod obrady
Rady Ministrów projekt ustawy o uprawnieniach
kombatantów, uczestników walki cywilnej lat 1914–
–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komuni-
stycznej oraz niektórych ofiar represji systemów to-
talitarnych.
Zgodnie z projektem żołnierze górnicy zostali
zaliczeni do ofiar represji systemów totalitarnych
i w związku z tym oprócz uprawnień, jakie posia-
dają obecnie, proponuje się przyznanie im takich
uprawnień, jakie obecnie posiadają osoby, które
podlegały represjom wojennym i okresu powojen-

nego, tj. m.in. dodatek kombatancki, dodatek kom-
pensacyjny, ryczałt energetyczny oraz zniżki komu-
nikacyjne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zwiększenia uprawnień
dla strażników miejskich i gminnych (2849)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2849/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jacka Osucha w sprawie zwiększenia upraw-
nień dla strażników miejskich i gminnych, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Biorąc pod uwagę fakt, iż praktyka stosowania
dotychczas obowiązujących przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) wskazuje na potrzebę
dostosowania rozwiązań ustawowych do aktualnych
potrzeb i rozwoju straży gminnych (miejskich), Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji przy-
gotowało we współpracy z Zespołem ds. Współpracy
ze Strażami Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy
o zmianie ustawy o strażach gminnych i ustawy o Po-
licji. Zespół ten składa się z przedstawicieli Departa-
mentu Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA, Depar-
tamentu Prawnego MSWiA, Departamentu Admini-
stracji Publicznej MSWiA, komendanta głównego
Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miej-
skich i Gminnych oraz Związku Miast Polskich.
Powyższy projekt przewiduje zmiany zarówno
w zakresie tzw. pragmatyki służbowej, dostosowując
rozwiązania legislacyjne do charakteru pracy straż-
ników gminnych (miejskich), poszerza katalog upraw-
nień straży, a także zmienia w pewnym zakresie
sposób organizacji pracy strażników.
Za najważniejsze zmiany w zakresie tzw. prag-
matyki służbowej należy uznać:
1) wprowadzenie zasady, że przepisy ustawy
o strażach gminnych będą regulowały przeprowa-
dzanie badań psychologicznych, a do badań lekar-
skich będą miały zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j.: Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.);
2) określenie i uzupełnienie stanowisk w straży
– należy dodać, iż obowiązujące przepisy nie okre-
ślają wprost tych stanowisk. Wynikają one w sposób
pośredni z aktów wykonawczych przy oznaczeniu
dystynkcji oraz przy ustaleniu stawek wynagrodze-
861
nia. Ustawowe określenie stanowisk straży (oprócz
wypełnienia luki w obowiązujących przepisach) jest
związane również z możliwością przeniesienia na
wyższe stanowisko służbowe. Ponadto, z uwagi na
rozbudowaną strukturę największych straży, pro-
pozycja rozszerza obecnie funkcjonujący katalog
z 12 do 16 stanowisk. Natomiast zgodnie z zalece-
niem Komisji Prawniczej Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów wprowadza się delegację ustawową do
określenia, w drodze rozporządzenia, wymagań
kwalifikacyjnych i zasad wynagradzania na po-
szczególnych stanowiskach w straży
3) określenie czasu pracy strażników zgodnie
z wymogami dyrektywy 2003/88/WE z dnia 4 listo-
pada 2003 r. w sprawie niektórych aspektów organi-
zacji czasu pracy;
4) określenie przypadków rozwiązania ze straż-
nikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia;
5) wprowadzenie instytucji zawieszenia strażni-
ka w wykonywaniu obowiązków pracowniczych
w razie wszczęcia postępowania karnego w sprawie
o przestępstwo lub przestępstwo skarbowe;
6) dopuszczenie do wykonywania zadań strażni-
ków dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytyw-
nym szkolenia podstawowego;
7) wprowadzenie możliwości zawarcia ze strażni-
kiem drugiej umowy na czas określony;
8) wskazanie, że strażnikiem może być osoba,
która nie była prawomocnie skazana za przestęp-
stwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestęp-
stwo skarbowe popełnione umyślnie.
Dążąc do usprawnienia realizowanych przez straże
gminne (miejskie) zadań, w projekcie ustawy proponu-
je się również przyznanie strażnikom prawa do:
1) stosowania środków oddziaływania wycho-
wawczego;
2) ujęcia i doprowadzenia do najbliższej jednostki
Policji nieletniego, co do którego istnieje uzasadnio-
ne podejrzenie, że popełnił czyn karalny, a zachodzi
uzasadniona obawa ukrycia się nieletniego lub za-
tarcia śladów tego czynu albo gdy nie można ustalić
jego tożsamości
3) dokonywania kontroli osobistej, przeglądania
podręcznych przedmiotów i bagaży osoby, w związ-
ku z doprowadzaniem osób nietrzeźwych do izby
wytrzeźwień lub miejsca ich zamieszkania, a także
przy ujęciu osób stwarzających w sposób oczywisty
bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia
ludzkiego, a także dla mienia, oraz przy ujęciu nie-
letniego, co do którego istnieje uzasadnione podej-
rzenie, że popełnił czyn karalny, a zachodzi uza-
sadniona obawa ukrycia się nieletniego lub zatar-
cia śladów tego czynu, albo gdy nie można ustalić
jego tożsamości;
4) stosowania dwóch nowych rodzajów środków
przymusu bezpośredniego – paralizatora elektrycz-
nego, na który nie jest wymagane pozwolenie na
broń, oraz konia służbowego.
Do najważniejszych zmian w zakresie organiza-
cji pracy strażników należy zaliczyć:
862
1) powierzenie sprawowania nadzoru nad straża-
mi gminnymi wojewodzie przy pomocy komendanta
wojewódzkiego (stołecznego) Policji (w miejsce ko-
mendanta głównego Policji) oraz ustawowe określe-
nie zakresu tego nadzoru;
2) uregulowanie kwestii porozumień o utworze-
niu wspólnej straży;
3) określenie, iż rozwiązanie straży będzie mo-
gło nastąpić po zasięgnięciu opinii właściwego te-
rytorialnie komendanta wojewódzkiego (stołeczne-
go) Policji;
4) określenie, iż w przypadku umiejscowienia
straży gminnej (miejskiej) w strukturze urzędu gmi-
ny szczegółową strukturę organizacyjną straży bę-
dzie określał regulamin straży nadawany przez wój-
ta, burmistrza (prezydenta miasta);
5) uchylenie przepisu stanowiącego o tym, że ko-
mendant straży wykonuje swoje zadania przy pomo-
cy komendy straży. Należy zaznaczyć, iż w struktu-
rach straży nie wyodrębniła się samodzielna jed-
nostka, której można byłoby przypisać cechy komen-
dy straży.
Powyższy projekt nie przewiduje jednakże przy-
znania strażnikom prawa do wcześniejszej emerytu-
ry. Należy bowiem zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pra-
cy. Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatyw-
nym (jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle okre-
ślonym celu, jakim jest ochrona porządku publiczne-
go na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy o strażach gminnych, że koszty
funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, która utworzyła
daną formację. Natomiast w przypadku funkcjona-
riuszy Policji ich świadczenia wypłacane są z budże-
tu państwa, a ponadto łączy ich z państwem stosu-
nek służby.
Analizując przedmiotową kwestię, należy zwró-
cić uwagę na istniejące różnice pomiędzy pracą
strażników gminnych (miejskich) a służbą funkcjo-
nariuszy Policji. W przeciwieństwie do straży gmin-
nej (miejskiej) realizującej zadania na terenie gmi-
ny, która utworzyła daną formację i spełniającej rolę
służebną wobec społeczności lokalnej, ustawodawca
nie ograniczył zakresu działania funkcjonariuszy
Policji do ściśle określonego terytorium, wskazując,
że jest to umundurowana formacja służąca społe-
czeństwu.
Strażnicy gminni (miejscy) mają również znacz-
nie ograniczony – w stosunku do funkcjonariuszy
Policji – zakres kompetencji. Warto chociażby wska-
zać na zadania Policji w zakresie rozpoznawania,
zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykro-
czeń oraz wykonywania czynności: operacyjno-roz-
poznawczych, dochodzeniowo-śledczych i admini-
stracyjno-porządkowych. Zadania straży sprowadza-
ją się przede wszystkim do czynności o charakterze
administracyjno-porządkowym i mieszczą się w sfe-
rze porządku publicznego. W przypadku zaś Policji
– również w sferze bezpieczeństwa publicznego. Do-
dać należy, że istotnym składnikiem służby policjan-
tów jest pełna dyspozycyjność oraz wykonywanie
służby w nielimitowanym czasie pracy i trudnych
warunkach, związanych niejednokrotnie z naraże-
niem życia. Ponadto różnice dotyczące formacji wy-
stępują w zakresie kryteriów doboru oraz szkolenia,
którego zakres przedmiotowy jest znacznie ograni-
czony w przypadku straży.
Na uwagę zasługuje również wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 19 października 2004 r.
(K 1/04, OTK-A 2004/9/93), w którym trybunał
stwierdził, iż służby mundurowe (i umundurowane)
nie tworzą bezwzględnie jednolitej kategorii zawo-
dowej, gdyż każda z tych grup ma własną specyfikę,
która może uzasadniać ich swoiste różnicowanie.
Natomiast w wyroku z dnia 23 września 1997 r.
(K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyj-
ny wśród szczególnych warunków uzasadniających
korzystniejsze zasady nabywania przez funkcjona-
riuszy służb mundurowych uprawnień emerytalno-
-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru wymienił
między innymi pełną dyspozycyjność i zależność od
władzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimito-
wanym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych nierzadko z bezpośrednim narażeniem życia
i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lub
ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką spraw-
ność fizyczną i psychiczną wymaganą w całym okre-
sie pełnienia służby, niewielkie możliwości wykony-
wania dodatkowej pracy i posiadania innych źródeł
utrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu po-
litycznym i zrzeszania się. Z samej tylko przynależ-
ności do służby mundurowej czy też formacji umun-
durowanej nie można wysnuwać wniosku, że status
prawny poszczególnych profesji do niej zaliczanych
powinien być kształtowany przez ustawodawcę
w sposób identyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fa-
kultatywna formacja samorządowa. Katalog przy-
znanych strażnikom gminnym (miejskim) upraw-
nień i obowiązków, jak również terytorium ich reali-
zacji istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przy-
wileje emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszyst-
kim do służb mundurowych o ogólnokrajowym za-
sięgu działania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek Krystyny
Skowrońskiej i Teresy Piotrowskiej
w sprawie zmiany przepisów ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (2855)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 kwietnia 2008 r. dotyczące interpelacji
posłanek Krystyny Skowrońskiej i Teresy Piotrow-
skiej w sprawie zmiany przepisów ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów, uprzejmie in-
formuję.
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych, w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego nie może być
świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Od-
mienność tego świadczenia od świadczeń realizowa-
nych przez pomoc społeczną bardzo mocno akcento-
wali przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Ini-
cjatywy Ustawodawczej na rzecz Ustawy Fundusz
Alimentacyjny.
Posłowie i senatorowie podnosili ponadto, opiera-
jąc się na opiniach pracowników ośrodków pomocy
społecznej, że nałożony na ośrodki pomocy społecz-
nej obowiązek realizacji świadczeń rodzinnych, za-
liczki alimentacyjnej, a w przyszłości świadczeń
z funduszu alimentacyjnego, uniemożliwia prawi-
dłową realizację zadań przypisanych pomocy spo-
łecznej, w szczególności pracy z rodzinami, osobami
wykluczonymi ze społeczeństwa bądź tym wyklu-
czeniem zagrożonymi.
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i w Senacie oraz braku,
do niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze
strony samorządów wystąpienie z inicjatywą mającą
na celu zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz. 1378),
zgodnie z którym do załatwiania indywidualnych
spraw z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego rada gminy nie może upoważnić ośrodka po-
mocy społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 18 mar-
ca 2008 r. i skierowany do Sejmu RP), jednak celem
nowelizacji jest jedynie dokonanie koniecznych zmian
o charakterze merytorycznym i redakcyjnym. Doty-
czy to doprecyzowania niektórych przepisów oraz
863
usunięcia oczywistych błędów, które znajdują się
w uchwalonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów, przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko wobec nowe-
lizacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż
prowadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia
prawa – nowelizacja ta ogranicza się więc do popra-
wek niezbędnych ze względu na prawidłowe wdroże-
nie ustawy w życie.
W związku z powyższym ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie
prac parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
w sprawie likwidacji powiatów grodzkich (2857)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2857/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Cezarego Tomczyka w sprawie likwidacji
powiatów grodzkich, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż przeprowadzona
w 1998 r. reforma administracji publicznej doprowa-
dziła do utworzenia trójstopniowego zasadnicze-
go podziału terytorialnego państwa. Tym samym
z dniem 1 stycznia 1999 r. utworzone zostały powia-
ty i samorządy województw jako kolejne jednostki
zasadniczego podziału terytorialnego państwa. Po-
wstanie kolejnych szczebli samorządu terytorialne-
go wymusiło na ustawodawcy realizującym dyspo-
zycje art. 167 Konstytucji RP zapewnienie odpo-
wiednich środków finansowych na realizację wyko-
nywanych przez jednostki samorządu terytorialne-
go zadań.
Rada Ministrów, rozporządzeniem z dnia 7 sierp-
nia 1998 r. w sprawie utworzenia powiatów (Dz. U.
Nr 103, poz. 652) zdecydowała, iż oprócz powiatów
tzw. ziemskich będą funkcjonowały również powiaty
grodzkie, jako miasta na prawach powiatu. Zgodnie
z decyzją Rady Ministrów, powiatami grodzkimi zo-
stały byłe miasta wojewódzkie. Konsekwencją po-
wyższego było wyłączenie z granic powiatów ziem-
864
skich silnych ośrodków miejskich, które same zaczę-
ły wykonywać zadania powiatu jako miasta utwo-
rzone na prawach powiatu. Powyższe miało na celu
utrzymanie rangi i podniesienie prestiżu miast
– stolic dotychczasowych województw, pozbawionych
tej rangi wskutek reformy administracji publicznej,
która wiązała się z likwidacją 49 województw i utwo-
rzeniem w ich miejsce 16 dużych regionów – nowych
województw.
Znaczenie samorządu terytorialnego jako jedne-
go z podstawowych segmentów władzy publicznej
w Polsce, który na zasadzie subsydiarności realizuje
wiele różnorodnych zadań publicznych, stanowiąc
przy tym najbliższą obywatelom strukturę admini-
stracyjną, jest bezdyskusyjne. Dlatego też kwestia
funkcjonowania samorządu terytorialnego stanowi
dla Rządu RP jeden z podstawowych priorytetów.
Wyrazem powyższego są działania podjęte przez
Rząd RP zmierzające do dalszej decentralizacji pań-
stwa, w tym podjęta przez Radę Ministrów uchwała
Nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończe-
nia reformy administracji publicznej oraz zasad pro-
wadzenia prac w tym zakresie (M.P. Nr 8 poz. 99).
Forum dyskusyjnym poświeconym sprawom
istotnym dla samorządowców i wspólnot lokalnych
jest Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego. Na inauguracyjne posiedzenie Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, które
odbyło się w dniu 30 stycznia 2008 r., prezes Rady
Ministrów zaprosił samorządowców do współpracy
nad dokończeniem reformy administracyjnej kraju
– przedstawiając jednocześnie propozycje uspraw-
nienia funkcjonowania samorządu terytorialnego.
Istotnym elementem zakładanych zmian w ra-
mach planowanego dokończenia reformy samorzą-
dowej będzie w szczególności wzmocnienie znacze-
nia samorządu terytorialnego, w tym jego podstaw
majątkowych. Jednocześnie ze strony rządowej wy-
rażona została gotowość aktywnego współdziałania
ze środowiskami samorządowymi w planowanych
pracach nad projektami stosownych zmian legisla-
cyjnych, w tym – nad propozycjami zgłaszanymi
przez stronę samorządową.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż minister-
stwo spraw wewnętrznych i administracji wystąpiło
do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczegól-
ności dotyczących decentralizacji zadań, kompe-
tencji i środków finansowych oraz przekazania mie-
nia i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym,
uporządkowania, jak i uproszczenia przepisów doty-
czących funkcjonowania samorządu oraz zarządza-
nia terytorialnego w różnych dziedzinach życia pu-
blicznego. Jednakże z uwagi na obecny etap prac
związanych z dokończeniem reformy administracji
publicznej, odniesienie się do szczegółowych rozwią-
zań normatywnych możliwe będzie po zakończeniu
procedur legislacyjnych.
W odniesieniu do kwestii zmiany sposobu finan-
sowania jednostek samorządu terytorialnego pra-
gnę uprzejmie poinformować, iż zgodnie z art. 8
ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz.
437 z późn. zm.) organem odpowiedzialnym za fi-
nansowanie jednostek samorządu terytorialnego
jest minister finansów, który jest właściwy do zaję-
cia stanowiska w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 12 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie wygaśnięcia uprawnienia
do nieodpłatnego nabycia garażu na własność
oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu
niezbędnego do korzystania z tego garażu,
jeżeli najemca nie zwrócił się
do właściwego organu z odpowiednim
wnioskiem do dnia 31 grudnia 2000 r. (2866)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2008 r.,
znak SPS-023-2866/08, przekazującym interpelację
pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk z dnia 21 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie wygaśnięcia uprawnienia do
nieodpłatnego nabycia garażu na własność oraz pra-
wa użytkowania wieczystego gruntu niezbędnego
do korzystania z tego garażu, uprzejmie przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Poruszona przez panią poseł Irenę Tomaszak-Ze-
siuk problematyka nabywania własności garaży,
wybudowanych przez ich najemców ze środków wła-
snych na gruncie stanowiącym własność Skarbu
Państwa lub własność gminy, została po raz pierw-
szy uregulowana w ustawie z dnia 29 września 1990 r.
o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłasz-
czaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464). Prze-
pis art. 8 powołanej ustawy nie zawierał ogranicze-
nia terminu zgłaszania żądania nieodpłatnego na-
bycia własności garażu oraz otrzymania w użytko-
wanie wieczyste gruntu niezbędnego do korzystania
z tego garażu. Również przepis art. 211 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami, regulujący wyżej wymienioną problematykę,
w jej pierwotnej wersji opublikowanej w Dzienniku
Ustaw Nr 115, poz. 741, nie określał terminu, w ja-
kim uprawnione osoby mogły składać wnioski o na-
bycie własności garaży.

Przepis ust. 3 stanowiący o wygaśnięciu upraw-
nień do nieodpłatnego nabycia własności garażu
oraz otrzymania w użytkowanie wieczyste gruntu
niezbędnego do korzystania z tego garażu z dniem
31 grudnia 2000 r. został wprowadzony do art. 211
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami przepisem art. 1 pkt 85 ustawy
z dnia 7 stycznia 2000 r. (Dz. U. Nr 6, poz. 70),
z mocą obowiązującą od dnia 15 lutego 2000 r. Wpro-
wadzając powyższą regulację prawną, ustawodawca
stanął na stanowisku, iż 10-letni okres, w którym
uprawnione osoby mogły występować z żądaniem
nieodpłatnego nabycia własności garażu wybudowa-
nego ze środków własnych (wraz z użytkowaniem
wieczystym gruntu), był okresem wystarczającym
dla skorzystania z przysługujących im uprawnień.
Poruszony przez Panią Poseł Irenę Tomaszak-
-Zesiuk problem konieczności przywrócenia termi-
nu do występowania z żądaniami nabycia na wła-
sność garaży, wybudowanych przez ich najemców ze
środków własnych na gruncie stanowiącym wła-
sność Skarbu Państwa lub własność gminy, nie był
dotychczas podnoszony w korespondencji kierowa-
nej zarówno do ministerstwa, jak i uprzednio do b.
Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. Potwier-
dza to słuszność stanowiska Sejmu RP, którego wy-
razem było uchwalenie nowelizacji przepisów z za-
kresu gospodarowania nieruchomościami przyjętej
w dniu 7 stycznia 2000 r. i ustalenie terminu, po
upływie którego wygasną uprawnienia wynikające
z art. 211 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami.
Pragnę jednak zauważyć, że w dniu 21 listopada
2007 r. interpelację w tej samej sprawie wystosował
pan poseł Tadeusz Tomaszewski. Fakt, iż pan poseł
reprezentuje ten sam okręg wyborczy co pani poseł
Irena Tomaszak-Zesiuk, może wskazywać, że pro-
blem poruszany przez państwa posłów jest proble-
mem lokalnym.
Mając na uwadze powyższe oraz biorąc pod uwa-
gę fakt, że zgłoszony w interpelacji pani poseł pro-
blem może mieć charakter incydentalny, pragnę po-
informować Pana Marszałka, iż nie dostrzegam
obecnie konieczności podjęcia prac zmierzających do
opracowania projektu nowelizacji ustawy o gospo-
darce nieruchomościami w sprawie przywrócenia
terminu składania wniosków o nieodpłatne nabycie
garażu na własność oraz o oddanie w użytkowanie
wieczyste gruntu niezbędnego do korzystania z tego
garażu, który upłynął z końcem 2000 r. Uważam bo-
wiem, że wszyscy zainteresowani w okresie 10 lat
mieli możliwość skorzystania z przysługujących im
uprawnień. Należy również dodać, że w aktualnym
stanie prawnym nabywanie praw do garaży przez
osoby, które zrealizowały je z własnych środków, na
podstawie pozwolenia na budowę, może nastąpić na
podstawie innych przepisów ustawy o gospodarce
nieruchomościami, w tym m.in. art. 37 ust. 3 tej
ustawy.
865
Ponadto chciałbym podkreślić, że Ministerstwo
Infrastruktury nie posiada informacji statystycz-
nych na temat liczby osób, które z różnych powodów
nie wystąpiły o nieodpłatne nabycie garaży do dnia
31 grudnia 2000 r. Służby statystyki publicznej nie
prowadziły takich badań, a zbieranie i gromadzenie
informacji o charakterze statystycznym przez orga-
ny naczelne, bez umocowania ustawowego, stanowi-
łoby naruszenie przepisów o statystyce publicznej,
w szczególności przepisów ustawy z dnia 29 czerw-
ca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88,
poz. 439, z późn. zm.). Należy również zauważyć, że
ustawodawca przyznał osobie, która wybudowała
garaż, roszczenie o nieodpłatne nabycie własności
garażu i ustanowienie użytkowania wieczystego
gruntu niezbędnego do korzystania z tego garażu.
Roszczenie to miało charakter cywilnoprawny, a za-
tem nie mogło być rozpoznawane w postępowaniu
administracyjnym i tym samym nie było objęte nad-
zorem ministra nad organami administracji publicz-
nej realizującymi zadania wynikające z przepisów
o gospodarowaniu nieruchomościami.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia dotyczące problemów poruszonych w inter-
pelacji pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk, wyrażam
nadzieję, że zostaną one uznane za wystarczające.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie częstotliwości i jakości kontroli
jednostek organizacyjnych
samorządu terytorialnego przez zarząd
jednostki samorządu terytorialnego (2867)
Szanowny panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 30 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-2867/
08 w sprawie interpelacji pana Krzysztofa Gadow-
skiego, posła na Sejm RP, dotyczącej częstotliwości
i jakości kontroli jednostek organizacyjnych samo-
rządu terytorialnego przez zarząd jednostki samo-
rządu terytorialnego, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z art. 187 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) przewodniczący zarządu jed-
nostki samorządu terytorialnego kontroluje prze-
strzeganie przez podległe i nadzorowane przez sie-
866
bie jednostki sektora finansów publicznych reali-
zacji procedur w zakresie celowości zaciągania
zobowiązań finansowych i dokonywania wydatków.
Kontrola, o której mowa w tym przepisie, obejmuje
swym zakresem co najmniej 5% wydatków podle-
głych jednostek organizacyjnych dokonywanych
w ciągu roku.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia w usta-
wie o finansach publicznych zmian w zakresie obo-
wiązku przeprowadzania w jednostkach samorządu
terytorialnego kontroli 5% wydatków uprzejmie in-
formuję, iż Zespół do Spraw Systemu Finansów Pu-
blicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego przyjął w dniu 19 lutego br. dokument
pn. „Strategiczne propozycje zmian prawa regulują-
cego funkcjonowanie samorządów terytorialnych
w obszarze finansów publicznych”, w którym zapro-
ponował uchylenie obowiązku prowadzenia kontroli
5% wydatków, w stosunku do jednostek sektora sa-
morządowego. W obecnym stanie prawnym obowią-
zek prowadzenia ww. kontroli dotyczy wyłącznie
jednostek samorządu terytorialnego, bowiem analo-
giczny obowiązek w sektorze rządowym został uchy-
lony ustawą z dnia 8 grudnia 2006 r. o zmianie usta-
wy o finansach publicznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 249, poz. 1832).
W konsekwencji ewentualnego przyjęcia powyż-
szego rozwiązania, decyzja o sposobie i częstotliwo-
ści przeprowadzania kontroli jednostek podległych
i nadzorowanych należeć będzie do jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 15 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie naliczenia podatku VAT
od czynności polegającej na przeniesieniu
na lokatora mieszkania spółdzielczego
prawa własności odrębnej lokalu w oparciu
o art. 29 ust. 8 i w powiązaniu z art. 43 ust. 1
pkt 10, art. 43 ust. 7 oraz art. 153 ust. 2 ustawy
o podatku od towarów i usług (2868)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do prze-
słanej przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2008 r. (znak:
SPS-023-2868/08) interpelacji Pana Krzysztofa Ga-
dowskiego posła na Sejm RP w sprawie naliczenia
podatku VAT od czynności polegającej na przenie-
sieniu na lokatora mieszkania spółdzielczego prawa
własności lokalu, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11
marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) przez dostawę towarów,
o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się prze-
niesienia prawa do rozporządzania towarami jak
właściciel, w tym również ustanowienie spółdziel-
czego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego,
ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa
do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego loka-
torskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także usta-
nowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkanio-
wej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lo-
kalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na
rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub wła-
sności domu jednorodzinnego.
Czynności związane m.in. z ustanowieniem na
rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej
własności lokalu mieszkalnego z dniem 1 maja 2004 r.
zostały zatem zrównane z dostawą towarów.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o po-
datku od towarów i usług dostawa obiektów budow-
nictwa mieszkaniowego lub ich części podlega zwol-
nieniu od podatku. Zwolnienie, o którym mowa
w tym przepisie, nie ma jednak zastosowania przy do-
stawie tych budynków i lokali, które mają być zasiedlo-
ne lub zamieszkane po raz pierwszy oraz w przypad-
kach, o których mowa w ust. 7 tego artykułu.
Dostawa polegająca na ustanowieniu spółdziel-
czego lokatorskiego prawa do przejętych przez spół-
dzielnie mieszkaniowe lokali zakładowych, która
nie jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedle-
nia – podlega zwolnieniu od podatku od towarów
i usług. Dotyczy to również przekształcenia tego
prawa. Przekształcenie lokatorskiego prawa do lo-
kalu, który był już wcześniej zasiedlony, jest opodat-
kowane tylko wtedy, gdy od pierwszego ustanowie-
nia spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu nie
upłynęło 5 lat oraz ustanowienie tego prawa oraz
pierwsze zasiedlenie tego lokalu miało miejsce po
30 kwietnia 2004 r.
Brak jest zatem uzasadnienia, zarówno celowo-
ściowego oraz logicznego, do opodatkowania prze-
kształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do
lokalu w sytuacji, gdy jego ustanowienie podlega
zwolnieniu od podatku.
Powyższe stanowisko nie jest interpretacją prze-
pisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 9, poz. 60, z późn. zm.)
i nie ma wiążącego charakteru dla organów podat-
kowych ani dla podatników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie sposobu naliczania emerytur
przez ZUS zgodnie z ustawą o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(2872)
Odpowiadając na pismo z dnia 30 kwietnia 2008 r.,
znak SPS-023-2872/08, przy którym została prze-
słana interpelacja poselska złożona przez pana po-
sła Tadeusza Motowidłę w sprawie sposobu udoku-
mentowania zarobków osób przechodzących na eme-
ryturę, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W myśl przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) podstawę wymiaru emerytury lub renty stano-
wi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubez-
pieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpiecze-
nia społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzo-
wych, wybranych przez zainteresowanego z ostat-
nich 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok, w któ-
rym zgłosił wniosek o przyznanie świadczenia.
Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru
emerytury lub renty może stanowić przeciętna pod-
stawa wymiary składki na ubezpieczenie społeczne
lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie
20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem
zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu pod-
legania ubezpieczeniu.
Z przepisów ustawy emerytalnej wynika general-
na zasada, zgodnie z którą wysokość emerytury
uzależniona jest od długości stażu pracy i wysokości
wynagrodzenia uzyskiwanego w czasie aktywności
zawodowej, stanowiącego podstawę wymiaru skład-
ki płaconej na ubezpieczenie społeczne.
W myśl przepisów ustawy emerytalnej okresy
składkowe oraz okresy nieskładkowe mogą być uwzględ-
nione, jeżeli zostały udowodnione dokumentami
bądź uznane orzeczeniem sądu.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępo-
wania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad
wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49,
z późn. zm.) dokumentem potwierdzającym wyso-
kość wynagrodzeń w celu ustalenia podstawy wy-
miaru świadczeń emerytalno-rentowych jest za-
świadczenie wystawione przez pracodawcę na dru-
ku określonym przez ZUS lub legitymacja ubezpie-
czeniowa zawierająca odpowiednie wpisy o okre-
sach zatrudnienia i osiąganych w tych okresach
wynagrodzeniach.
Legitymacja ubezpieczeniowa powinna zawierać
następujące wpisy o osiąganych wynagrodzeniach:
datę rozpoczęcia i zakończenia pracy, rodzaj wyko-
nywanej pracy, kwotę wynagrodzenia, rok, w któ-
rym to wynagrodzenie zostało osiągnięte, pieczątkę
zakładu pracy, podpis oraz pieczątkę pracodawcy
867
lub upoważnionego pracownika i podpis oraz pie-
czątkę służbową kierownika komórki finansowej lub
upoważnionego pracownika.
Jednakże brak pieczątki imiennej, szczególnie
w legitymacjach starego typu, nie eliminuje wpisu
o wysokości wynagrodzenia jako środka dowodowe-
go, jeżeli całość dokumentu oraz dokonane w nim
wpisy nie budzą zastrzeżeń co do ich autentyczności.
Pokreślić należy, że legitymacja ubezpieczeniowa
zawierająca odpowiednie wpisy stanowi samoistny
środek dowodowy. Pracodawca nie powinien zatem
wystawiać zaświadczenia na podstawie wcześniej-
szych wpisów w legitymacji ubezpieczeniowej.
Przepisy obowiązujące do końca 1990 r. zobowią-
zywały zakłady pracy do przechowywania dokumen-
tacji płacowej pracowników przez 12 lat. Dokumen-
tację płacową, jako niearchiwalną, po upływie 12-let-
niego okresu zakład pracy niszczył. Nie wszystkie
zakłady pracy niszczyły tę dokumentację, w związku
z tym zachowała się ona do chwili obecnej.
Od 1 stycznia 1991 r. rozporządzeniem ministra
finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. wprowadzono
przepis, że okres przechowywania list płac, kart
zbiorczych płac oraz innej dokumentacji, na podsta-
wie której można ustalić podstawę wymiaru emery-
tury lub renty, jest związany z zasadami ustalania
podstawy wymiaru świadczeń.
Archiwa państwowe od 1991 r. nie wydają zezwo-
leń na niszczenie dokumentacji płacowej przed upły-
wem 50-letniego okresu przechowywania. Osoby
wnioskujące o przyjęcie do podstawy wymiaru świad-
czenia wynagrodzenia stanowiącego podstawę wy-
miaru składek nie powinny zatem mieć trudności
w uzyskaniu od pracodawcy zaświadczenia o wyso-
kości zarobków.
W ustawie emerytalnej w art. 125a zostało okre-
ślone, iż płatnik składek jest zobowiązany przecho-
wywać listy płac, karty wynagrodzeń albo inne do-
wody, na podstawie których następuje ustalenie
podstawy wymiaru emerytury lub renty, przez okres
50 lat od dnia zakończenia przez ubezpieczonego
pracy u danego płatnika.
Ze względu na obowiązujące do końca 1990 r.
przepisy o archiwizacji, w wielu zakładach pracy nie
zachowała się pełna dokumentacja płacowa. Fakt
ten nie przekreśla jednak możliwości udowodnienia
wysokości zarobków.
Obowiązuje bowiem zasada, że zaświadczenie
stwierdzające wysokość osiąganych wynagrodzeń
może być wydane na podstawie danych zawartych
w aktach osobowych pracownika, np. w umowie
o pracę, pismach o powołaniu, mianowaniu oraz
w innych dokumentach określających wynagrodze-
nie danej osoby.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń
z dokumentacji zastępczej obowiązuje ścisła zasada
uwzględniania tylko takich składników wynagro-
dzenia określonego w aktach osobowych, które przy-
sługiwały bezwarunkowo w czasie trwania zatrud-
nienia jako stałe składniki w określonej wysokości,
868
np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe dodatki okre-
ślone kwotowo.
Inne składniki wynagrodzenia – premie, nagro-
dy czy dodatki mogą być uwzględnione tylko wów-
czas, gdy zachowana dokumentacja wskazuje nie-
wątpliwie na ich faktyczną wypłatę w określonej
wysokości, od której została odprowadzona składka
na ubezpieczenie społeczne. Nie można więc uwzględ-
niać premii, nagród czy dodatków określonej w do-
kumentacji osobowej pracownika jako składników
wynagrodzenia przysługujących warunkowo lub uzna-
niowo i wypłacanych w zmiennych wysokościach
– w razie braku dokumentów potwierdzających ich
wypłatę i wysokość.
W przypadku gdy w aktach osobowych pracow-
nika wynagrodzenie określone jest stawką godzino-
wą – dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia
stanowiącego podstawę wymiaru świadczenia tylko
wówczas, jeżeli zachowały się dane dotyczące liczby
godzin, jaką pracownik faktycznie przepracował
w danym okresie na określonym stanowisku.
W razie gdy zainteresowany nie ma możliwości
uzyskania wymaganych dowodów, możliwe jest przy-
jęcie kopii dokumentacji płacowej sporządzonej przez
archiwum lub uwierzytelnionej kopii sporządzonej
przez inne instytucje przechowujące dokumentację
danego zakładu pracy bądź prywatną firmę prze-
chowalniczą.
Do ustalenia podstawy wymiaru z takiej doku-
mentacji może być przyjęte wynagrodzenie i ewen-
tualne wykazane inne składniki, co do których nie
ma wątpliwości, iż były wypłacone i podlegały skład-
ce na ubezpieczenie społeczne.
Dokumentacja potwierdzająca wysokość wyna-
grodzenia za przepracowane lata jest konieczna do
ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru
i tym samym do ustalenia podstawy wymiaru eme-
rytury.
Obowiązujące przepisy nie przewidują możliwo-
ści przyjęcia średniego czy też minimalnego wyna-
grodzenia za lata, za które brak jest potwierdzenia
wysokości osiąganego wynagrodzenia.
Dopuszczenie możliwości dokumentowania za-
robków na podstawie wiarygodnej dokumentacji za-
stępczej stanowi optymalne rozwiązanie problemu
osób, które nie są w stanie przedłożyć zaświadczenia
wystawionego przez pracodawcę na podstawie doku-
mentacji płacowej.
Mając powyższe na uwadze, należy nadmienić,
iż w przypadku odmowy przez ZUS uwzględnienia
okresu zatrudnienia oraz wysokości zarobków i w bra-
ku możliwości ich udokumentowania pracownicy
ubiegający się o świadczenie mogą odwołać się do
Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Wyroki sądu wiążą strony jak również wiążą or-
gany państwowe.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Pacelta
w sprawie propozycji prywatyzacji
spółki Skarbu Państwa
Kopalnie i Zakłady Chemiczne Siarki
„Siarkopol” SA z siedzibą w Grzybowie (2882)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Pacelta przekazaną
przy piśmie SPS-023-2882/08 z dnia 30 kwietnia
2008 r. dotyczącą prywatyzacji spółki Kopalnie i Za-
kłady Chemiczne Siarki „Siarkopol” SA z siedzibą
w Grzybowie informuję, co następuje.
Proces prywatyzacji ww. spółki realizowany bę-
dzie zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa
tj. ustawą z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjaliza-
cji i prywatyzacji (tekst jednolity: Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) oraz na podstawie
zarekomendowanej przez doradcę, najkorzystniej-
szej dla spółki oraz Skarbu Państwa ścieżki prywa-
tyzacyjnej.
Opracowana w Ministerstwie Skarbu Państwa
i przedstawiona w kwietniu br. Radzie Ministrów
ramowa lista zamierzeń prywatyzacyjnych na lata
2008–2011 w odniesieniu do sektora: kopalnictwo
surowców chemicznych, przemysł chemiczny i two-
rzyw sztucznych zakłada pełną realizację progra-
mu przekształceń własnościowych i całkowite wy-
cofanie zaangażowania państwa w ww. sektor go-
spodarki. W związku z powyższym spółka Kopalnie
i Zakłady Chemicznych Siarki „Siarkopol” SA
w Grzybowie została objęta planem przekształceń
własnościowych, który zakłada jej prywatyzację
w roku 2010.
Na liście podmiotów nieprzeznaczonych do pry-
watyzacji umieszczone zostały jedynie te spółki, któ-
re znajdują się na określonej rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie okre-
ślenia przedsiębiorstw państwowych oraz jednooso-
bowych spółek Skarbu Państwa o szczególnym zna-
czeniu dla gospodarki państwa liście spółek; spółki,
które zgodnie z rządowymi programami i strategia-
mi sektorowymi nie są przeznaczone do prywatyza-
cji oraz spółki, które realizują zadania związane
z misją publiczną.
Podstawowym celem prywatyzacji KiZChS „Siar-
kopol” SA będzie zapewnienie jej możliwości dalsze-
go zrównoważonego rozwoju, który wydaje się być
najlepszą gwarancją zabezpieczenia jej interesów.
Odnosząc się do wskazanych przez pana zagro-
żeń wynikających z prywatyzacji KiZChS „Siarko-
pol” SA, informuję, że umowy prywatyzacyjne za-
wierane przez Skarb Państwa nakładają na inwe-
stora obowiązek realizacji tzw. zobowiązań pozace-
nowych, w tym m.in. dotyczących dokonania nie-
zbędnych inwestycji, w zakresie ochrony środowiska
oraz dotyczących ochrony interesów pracowników

(dodatkowo umowom towarzyszą zwykle tzw. pakie-
ty socjalne negocjowane przez przedstawicieli inwe-
stora i załogi). Realizacja ww. zobowiązań zabezpie-
czona jest karami umownymi.
Doceniając znaczny udział pracowników KiZChS
„Siarkopol” SA w Grzybowie w budowę wartości
spółki, pragnę podkreślić, że dostrzegam złożoność
i wagę problemu, a wszystkie podejmowane działa-
nia mają na uwadze interes samej spółki, zatrudnio-
nych w niej pracowników, możliwość zapewnienia jej
dalszego rozwoju oraz interes Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie zapowiedzianej prywatyzacji
spółek Skarbu Państwa na przykładzie
„Siarkopolu” SA w Grzybowie (2883)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Lipca, przekazaną
przy piśmie SPS-023-2883/08 z dnia 6 maja 2008 r.,
w sprawie zapowiedzianej prywatyzacji spółek na
przykładzie Kopalni i Zakładów Chemicznych Siar-
ki „Siarkopol” SA z siedzibą w Grzybowie informu-
ję, co następuje.
Opracowana w Ministerstwie Skarbu Państwa
i przedstawiona w kwietniu br. Radzie Ministrów
ramowa lista zamierzeń prywatyzacyjnych na lata
2008–2011 w odniesieniu do sektora: kopalnictwo
surowców chemicznych, przemysł chemiczny i two-
rzyw sztucznych zakłada pełną realizację programu
przekształceń własnościowych i całkowite wycofa-
nie zaangażowania państwa w ww. sektor gospodar-
ki. W związku z powyższym spółka Kopalnie i Za-
kłady Chemiczne Siarki „Siarkopol” SA w Grzybo-
wie została objęta planem przekształceń własnościo-
wych, który zakłada jej prywatyzację w roku 2010.
Na liście podmiotów nieprzeznaczonych do pry-
watyzacji umieszczone zostały jedynie te spółki, któ-
re znajdują się na określonej rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie okre-
ślenia przedsiębiorstw państwowych oraz jednooso-
bowych spółek Skarbu Państwa o szczególnym zna-
czeniu dla gospodarki państwa liście spółek; spółki,
które zgodnie z rządowymi programami i strategia-
mi sektorowymi nie są przeznaczone do prywatyza-
cji, oraz spółki, które zgodnie z ustawą o radiofonii
869
i telewizji realizują zadania związane z misją pu-
bliczną.
Odnosząc się do wskazywanych przez pana posła
zagrożeń wynikających z prywatyzacji KiZChS
„Siarkopol” SA uprzejmie informuję, że umowy pry-
watyzacyjne zawierane przez Skarb Państwa nakła-
dają na inwestora obowiązek realizacji tzw. zobo-
wiązań pozacenowych, w tym m.in. dotyczących do-
konania niezbędnych inwestycji, w zakresie ochrony
środowiska oraz dotyczących ochrony interesów
pracowników (dodatkowo umowom towarzyszą zwy-
kle tzw. pakiety socjalne negocjowane przez przed-
stawicieli inwestora i załogi). Realizacja ww. zobo-
wiązań zabezpieczona jest karami umownymi.
Podstawowym celem prywatyzacji KiZChS „Siar-
kopol” SA będzie zapewnienie jej możliwości dal-
szego zrównoważonego rozwoju, który wydaje się
być najlepszą gwarancją zabezpieczenia interesów
spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
oraz grupy posłów
w sprawie umieszczenia w projekcie ustawy
o metropoliach Bydgoszczy i Torunia (2892)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2892/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Tomasza Latosa oraz grupy posłów, z dnia 25
kwietnia 2008 r. w sprawie umieszczenia w projek-
cie ustawy o metropoliach Bydgoszczy i Torunia,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą konty-
nuowania reformy administracji publicznej (M. P.
Nr 8, poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporząd-
kowanie podziału kompetencji między administracją
rządową i samorządową. Powyższy cel rząd realizo-
wać będzie we współpracy z organizacjami samorzą-
du terytorialnego oraz innymi podmiotami bezpo-
średnio zainteresowanymi poszczególnymi aspekta-
mi materii administracji publicznej.
870
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowe pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii, obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadania-
mi z zakresu m.in. zagospodarowania przestrzenne-
go, gospodarki odpadami i transportu publicznego.
Podkreślenia wymaga, iż odniesienie się do szcze-
gółów opracowywanych rozwiązań normatywnych,
w tym zdefiniowanie zakresu podmiotowego, ze wzglę-
du na obecny etap prac związanych z dokończeniem
reformy administracji publicznej, będzie możliwe po
zakończeniu procedur legislacyjnych.
Z wurazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie kondycji polskiego cukrownictwa
(2895)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego w spra-
wie kondycji polskiego cukrownictwa, przekazaną
przy piśmie SPS-023-2895/08 z dnia 6 maja 2008 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
W wyniku przeprowadzonej w 2006 r. reformy
wspólnotowego rynku cukru wielkość produkcji cu-
kru powinna ulec zmniejszeniu o ca. 6 mln ton. Jed-
nym z mechanizmów, na podstawie którego miał
być osiągnięty ten cel, było utworzenie funduszu re-
strukturyzacji. Przewidziano w nim pomoc finanso-
wą dla wszystkich producentów cukru, izoglukozy
i syropu inulinowego, którzy zrezygnują na stałe
z części lub całości kwoty produkcji. Fundusz two-
rzony jest z opłat restrukturyzacyjnych od każdej
tony przydzielonej kwoty, wnoszonych przez produ-
centów cukru i izoglukozy. Dla producentów cukru
opłata ta określona została w wysokości: w roku go-
spodarczym 2006/2007 – 126,40 euro/t, w 2007/2008
– 173,80 euro/t, a w 2008/2009 – 113,30 euro/t. Nale-
ży przy tym podkreślić, że brak dobrowolnej redukcji
kwot przez producentów cukru w latach 2007–2009
skutkować będzie obligatoryjnym zmniejszeniem
kwot przez Komisję Europejską w roku 2010 bez ja-
kiejkolwiek rekompensaty finansowej.
Brak efektów w postaci znacznej obniżki kwot
produkcyjnych w 2006 i 2007 r. spowodował, że Ko-
misja Europejska poprzez nowelizację obowiązują-
cych przepisów zdecydowanie zwiększyła pomoc fi-
nansową, zachęcając producentów cukru i izogluko-
zy, jak i plantatorów buraka cukrowego do rezygna-
cji z produkcji cukru i uprawy buraków cukrowych.
Zainteresowani wykorzystaniem środków w ramach
funduszu restrukturyzacji producenci cukru i izo-
glukozy zobowiązani byli do opracowania planu re-
strukturyzacji i złożenia wniosków o przyznanie po-
mocy restrukturyzacyjnej do Agencji Rynku Rolne-
go. Plan taki musiał obejmować m.in. przewidywane
cele i działania, pomoc, która ma być przyznana
plantatorom i świadczącym na ich rzecz usługodaw-
com, biznesplan określający szczegółowe metody,
harmonogram i koszty zamknięcia fabryki lub fa-
bryk, jak również plany: społeczny, środowiskowy
i finansowy. Plan społeczny ma na celu łagodzenie
społecznych skutków zmian w sferze zatrudnienia
likwidowanych cukrowni, w szczególności poprzez
stworzenie warunków zapewniających kontynuację
zatrudnienia lub rozpoczęcie innej aktywności za-
wodowej oraz zapewnienie adekwatnego wsparcia
socjalnego pracownikom kończącym pracę w cu-
krownictwie.
Wnioski o pomoc restrukturyzacyjną złożyli do
Agencji Rynku Rolnego wszyscy działający na terenie
Polski producenci cukru. Informacje w tej sprawie
ARR przekazała do Komisji Europejskiej, która w swo-
ich komunikatach poinformowała o dostępności środ-
ków dla wszystkich złożonych przez producentów
wniosków o tę pomoc. Łączna kwota, której zrzekli się
polscy producenci cukru, wynosi 366 868,923 tony cu-
kru, co stanowi 20,7% kwoty, którą posiadali produ-
cenci. W Unii Europejskiej w kampanii 2008/2009
producenci nie wyprodukują ok. 3,27 mln ton cukru
i 60,5 tys. ton izoglukozy. Oznacza to, że od początku
reformy produkcja kwotowego cukru zmniejszy się we
Wspólnocie o 5,5 mln ton.
Z informacji uzyskanych z Agencji Rynku Rolne-
go wynika, że plan restrukturyzacji złożony przez
Cukrownię „Leśmierz” SA w rozdziale „Plan spo-
łeczny” zawiera opis stanu wyjściowego, harmono-
gram określający szczegółowo działania, liczbę osób
objętych poszczególnymi działaniami oraz terminy
i koszty planowanych działań. Zgodnie z harmono-
gramem plan społeczny realizowany będzie w okre-
sie od I półrocza 2008 r. do 30 września 2010 r. Łącz-
 871

ny koszt realizacji planu społecznego oszacowano na realizacją przepisów unijnych, które nie doprowadzą
5 695 000 zł. do ograniczenia uprawy buraków cukrowych ani też
Do elementów planu społecznego zaliczono dzia- do likwidacji możliwości ich przerobu.
łania:
Z poważaniem
1) w zakresie przekwalifikowania pracowników:
Podsekretarz stanu
a) doradztwo zawodowe,
Artur Ławniczak
b) szkolenia pracowników podnoszące ich kwali-
fikacje lub zmieniające ich profil zawodowy,
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
c) pomoc organizacyjno-prawną i finansową
w podejmowaniu działalności gospodarczej;
2) w zakresie korzystania z wcześniejszych eme-
Odpowiedź
rytur zainteresowanych pracowników: pomoc praw-
ną dotyczącą warunków uzyskania świadczeń eme- sekretarza stanu w Ministerstwie
rytalnych oraz odprawy pieniężne ułatwiające pod-
Spraw Wewnętrznych i Administracji
jęcie decyzji o zaprzestaniu aktywności zawodowej;
- z upoważnienia ministra -
3) osłony socjalne w postaci odpraw pieniężnych
na interpelację posła Janusza Chwieruta
dla zwalnianych pracowników zgodnie z ustawą
z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
w sprawie zmiany granic administracyjnych
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy
pomiędzy gminami Bieruń i Tychy polegającej
z przyczyn niedotyczących pracowników oraz zgod-
na przywróceniu Bieruniowi
nie z Zakładowym układem zbiorowym pracy Cu-
historycznych granic (2898)
krowni „Leśmierz” SA (wysokość odpraw wynosi
36 000 zł/osobę).
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
Dokonując oceny zgodności przedstawionego przez
pisma z dnia 6 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2898/
cukrownię wniosku o przyznanie pomocy restruktu-
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
ryzacyjnej, ARR uznała, że zawarty w nim plan spo-
pana Janusza Chwieruta z dnia 18 kwietnia 2008 r.
łeczny przedstawiony przez Cukrownię „Leśmierz”
w sprawie zmiany granic administracyjnych pomię-
SA spełnia wymogi określone w rozporządzeniach
dzy gminami Bieruń i Tychy polegającej na przy-
ustanawiających tymczasowy system restrukturyza-
wróceniu Bieruniowi historycznych granic uprzej-
cji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie, co ozna-
mie informuję, że zgodnie z wymogami ustawowymi
cza, że był konsultowany z plantatorami.
oraz terminami przyjętymi do rozpatrywania spraw
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trakcie
wynikającymi z rozporządzenia Rady Ministrów
nowelizacji wspólnotowych przepisów prawnych re-
z dnia 9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu postępowa-
gulujących rynek cukru przedstawiciele Polski wie-
nia przy składaniu wniosków dotyczących tworze-
lokrotnie zabiegali o zamieszczenie w nich przepi-
nia, łączenia, dzielenia, znoszenia i ustalania granic
sów dotyczących konieczności:
gmin, nadawania gminie lub miejscowości statusu
— akceptowania decyzji producentów cukru od-
miasta, ustalania i zmiany nazw gmin i siedzib ich
nośnie zrzeczenia się kwot produkcyjnych przez sto-
władz oraz dokumentów wymaganych w tych spra-
sowne organy państwa członkowskiego realizujące
wach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, z późn. zm.), Rada
mechanizm restrukturyzacji,
Ministrów rozpatrzy wszystkie wnioski dotyczące
— wzajemnych uzgodnień między plantatorami
zmian w podziale terytorialnym państwa najpóźniej
buraków cukrowych i producentami cukru listy plan-
do dnia 31 lipca 2008 r.
tatorów, którzy zaprzestaną uprawy tego surowca.
Aktualnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
Niestety propozycje te nie zostały zaakceptowa-
nych i Administracji prowadzona jest analiza wnio-
ne przez Komisję Europejską i pozostałe państwa
sków, w pierwszej kolejności pod kątem formalnej
Wspólnoty.
poprawności, a następnie merytorycznej zasadności
W związku z tym, że przepisy wspólnotowe są
postulowanych zmian. Dotyczy to także dokumen-
stosowane w całości i bezpośrednio przez wszystkie
tacji związanej z wnioskiem o zmianę granic miasta
kraje członkowskie, żaden organ administracji kra-
Tychy i miasta Bieruń.
jowej nie miał wpływu na decyzje podejmowane
Pragnę poinformować, iż przedmiotowy wniosek
przez poszczególnych producentów cukru w sprawie
zostanie rozpatrzony z całą wnikliwością i staran-
obniżki kwoty produkcyjnej cukru. Odpowiadając
nością, przy uwzględnieniu wszystkich uwarunko-
na zawarte w interpelacji pytanie pana posła, nale-
wań proponowanej zmiany, zarówno tych pozytyw-
ży stwierdzić, że przytoczone powyżej działania pro-
nych, jak i negatywnych.
ducentów cukru nie mają na celu likwidacji polskie-
go cukrownictwa, ale producenci cukru mogli je sa- Z wyrazami szacunku
modzielnie podejmować w ramach obowiązujących Sekretarz stanu
przepisów wspólnotowych. Tomasz Siemoniak
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
iż resort rolnictwa opowiadał się i opowiada za taką Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
872
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie efektów pracy pełnomocnika
ds. opracowania programu
zapobiegania nieprawidłowościom
w instytucjach publicznych (2918)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Małgorzaty Sadurskiej z dnia
18 kwietnia 2008 r. w sprawie pracy pełnomocnika
ds. opracowania programu zapobiegania nieprawi-
dłowościom w instytucjach publicznych, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tu-
ska, uprzejmie informuję, że w dniu 5 grudnia 2007 r.
zostałam powołana na stanowisko pełnomocnika
rządu do spraw opracowania programu zapobiega-
nia nieprawidłowościom w instytucjach publicznych
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
27 listopada 2007 r. w sprawie pełnomocnika rządu
do spraw opracowania programu zapobiegania nie-
prawidłowościom w instytucjach publicznych.
Niniejszym przedstawiam zakres moich obowiąz-
ków jako pełnomocnika rządu.
Do zadań, które realizuję, należy opracowanie
programu zapobiegania nieprawidłowościom w in-
stytucjach publicznych, w tym w instytucjach samo-
rządu terytorialnego, a zwłaszcza inicjowanie i ko-
ordynowanie prac zmierzających do poprawy funk-
cjonowania centralnej administracji rządowe. Zada-
nia, o których mowa powyżej, realizuję poprzez:
— opracowanie planu działań,
— inicjowanie i prowadzenie prac związanych
z przygotowaniem aktów prawnych i projektów
zmian organizacyjnych dotyczących poprawy funk-
cjonowania centralnej administracji rządowej w celu
zapobiegania nieprawidłowościom.
Przedkładam projekty aktów prawnych oraz in-
nych dokumentów rządowych dotyczących poprawy
funkcjonowania centralnej administracji rządowej
w zakresie zadań, o których mowa wyżej. Pełno-
mocnik może, za zgodą prezesa Rady Ministrów,
przedstawić Radzie Ministrów do rozpatrzenia pro-
jekty aktów prawnych dotyczących zakresu jego
działania.
Ogólna liczba korespondencji, jaka napłynęła
imiennie do mnie jako sekretarza stanu w Kancela-
rii Prezesa Rady Ministrów – pełnomocnika rządu
do spraw opracowania programu zapobiegania nie-
prawidłowościom w instytucjach publicznych od
dnia mojego powołania na to stanowisko do 20 maja
2008 r. to ponad 3000 spraw, z tego ponad 1100
spraw to korespondencja wychodząca. Koresponden-
cja jest kierowana do urzędów administracji central-
nej i organów wymiaru sprawiedliwości i wielu in-
nych instytucji oraz organów administracji zespolo-
nej i niezespolonej. W ciągu mojego urzędowania
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów zajęłam się
ponad 500 sprawami, a ok. 200 zostało skierowa-
nych do rozpatrzenia przez inne instytucje.
Odpowiadam również na interpelacje i zapytania
posłów oraz oświadczenia senatorów, których jest
kilka miesięcznie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie realizacji prac legislacyjnych
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego (2919)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 6 maja br. przekazującego interpelację
poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie realizacji
prac legislacyjnych Ministerstwa Rozwoju Regional-
nego (SPS-023-2919/08) uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Na wstępie należy przede wszystkim podkreślić,
że ostatnia nowelizacja ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju zo-
stała przygotowana przez poprzednią koalicję rzą-
dową w formie ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju oraz ustawy o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 140, poz. 984).
Umożliwienie bardziej efektywnego oraz termi-
nowego wykorzystania środków unijnych umożli-
wiających rozwój kraju jest celem przygotowanego
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego projektu
ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku
z wdrażaniem funduszy strukturalnych i Funduszu
Spójności. Zaproponowane przez MRR zmiany ujęte
w projekcie dotyczą przede wszystkim przepisów
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowa-
dzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz.
1658, z późn. zm.), ale także innych aktów prawnych
mających charakter strategiczny z punktu widzenia
wdrażania programów realizowanych z udziałem
funduszy europejskich, w tym ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.). Projekt trafił już do uzgod-
nień międzyresortowych. Zgodnie z harmonogra-
mem prac nad projektem trafi on na posiedzenie

Rady Ministrów w czerwcu br., a do Sejmu zostanie
skierowany po jego przyjęciu przez Radę Ministrów.
Pan premier D. Tusk w swoim exposé wyraźnie
wskazał, iż ustawa o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju zostanie zmieniona m.in. w celu pozosta-
wienia zarządom województw większej swobody
w podejmowaniu decyzji i działań, co będzie sprzyja-
ło procesowi decentralizacji. Uzasadnione jest rów-
nież wprowadzenie zmian w celu zapewnienia jak
najlepszych warunków dla efektywnego wykorzy-
stania środków pochodzących z budżetu Unii Euro-
pejskiej. Wysokość środków i termin ich wykorzy-
stania oraz rozliczenia związany jest z okresem bu-
dżetowania Unii Europejskiej, co oznacza, że środki
niewykorzystane będą musiały zostać zwrócone.
Z tego też powodu konieczne są już dziś zmiany
w prawie krajowym, które umożliwią nie tylko efek-
tywne wykorzystanie tych środków, ale również wy-
korzystanie ich w określonym terminie, tak aby Pol-
ska zyskała jak najwięcej możliwości rozwoju kraju.
Dodatkową przyczyną, nie mniej ważną, która
złożyła się na podjęcie decyzji o nowelizacji, są do-
tychczasowe doświadczenia w funkcjonowaniu usta-
wy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Przed-
miotowa ustawa nie dotyczy bowiem jedynie kwestii
związanych z wykorzystaniem funduszy struktural-
nych Unii Europejskiej, ale obejmuje również zagad-
nienia związane z programowaniem rozwoju kraju.
W polskim systemie prawnym nadal występują
luki w hierarchii oraz systemie zależności dokumen-
tów strategicznych, programujących rozwój społecz-
no-gospodarczy kraju, nieuporządkowany system
instytucjonalny oraz nieusystematyzowanie w po-
dejmowaniu działań strategicznych przez poszcze-
gólne podmioty, zarówno na szczeblu centralnym,
jak i regionalnym. Główne obszary nowelizacji usta-
wy zakładają umożliwienie zarządzania polityką
rozwoju w skali kraju i koordynacji krajowych in-
strumentów realizacyjnych (strategii, programów),
silniejsze zaakcentowanie celów i problemów rozwo-
ju regionalnego, włączenie elementów przestrzen-
nych, zapewnienie właściwego przygotowania krajo-
wych i regionalnych dokumentów programowych
niezbędnych do pozyskiwania funduszy europej-
skich oraz określenie systemu i reguł sprawnego
wykorzystywania funduszy europejskich w Polsce.
Na poziomie programowania przewiduje się:
— przyjmowanie strategii rozwoju kraju w for-
mie uchwały Rady Ministrów;
— szerokie włączenie w programowanie rozwoju
społeczno-gospodarczego kraju aspektów regional-
nych oraz przestrzennych; wiąże się to z wprowa-
dzeniem systemu i hierarchii dokumentów progra-
mowych oraz z wprowadzeniem i określeniem roli
długookresowej strategii rozwoju społeczno-gospo-
darczego kraju, długookresowej strategii przestrzen-
nego rozwoju kraju i średniookresowej strategii roz-
woju kraju w wymiarze społecznym, gospodarczym,
regionalnym i przestrzennym, a także strategii roz-
woju – odnoszących się do przestrzeni, sektorów,
873
dziedzin lub regionów (w tej ostatniej kategorii stra-
tegii odnoszących się do regionów wyodrębnia się
krajową strategię rozwoju regionalnego, strategie po-
nadregionalne oraz strategie rozwoju województw);
— wzmocnienie procesu partnerstwa i koordyna-
cji na etapie tworzenia i realizacji poszczególnych
strategii – wiodącą strategią ma być średniookreso-
wa strategia rozwoju kraju, długookresowa strate-
gia rozwoju społeczno-gospodarczego rozwoju kraju
powinna uwzględniać długookresową strategię roz-
woju przestrzennego kraju.
Ustalenia tych dokumentów powinny także znaj-
dować odzwierciedlenie w średniookresowej strate-
gii rozwoju kraju określającej podstawowe uwarun-
kowania, cele i kierunki rozwoju kraju w wymiarze
społecznym, gospodarczym, regionalnym i prze-
strzennym. W przypadku strategii i programów roz-
woju powinna być dokonywana ocena zgodności ze
średniookresową strategią rozwoju kraju.
Zmiany te pozwolą na zapewnienie koordynacji
programowania strategicznego w skali kraju i prze-
strzeganie w programowaniu rozwoju zasady spój-
ności społeczno-gospodarczej, regionalnej i prze-
strzennej, jak też zasady zrównoważonego rozwoju.
Obecnie funkcjonujący system programowania
strategicznego nie wykazuje integralnego podejścia
w zakresie rozwoju regionalnego i przestrzennego.
Przygotowywane dokumenty strategiczne najczęściej
nie mają odniesień do aspektów regionalnych i prze-
strzennych, zwłaszcza dokumenty przygotowywane
dla danego sektora lub dziedziny. Istotne jest więc
wypracowanie i upowszechnianie standardów two-
rzenia dokumentów strategicznych, które wymusza-
łyby przewidywanie efektów regionalnych i prze-
strzennych programowanych działań. Przewiduje się
podjęcie w tej sprawie kompleksowych działań.
Wśród istotnych należy wymienić zmiany w za-
kresie „procedury odwoławczej” (art. 30 i 37 ustawy
o zasadach prowadzenie polityki rozwoju). Zmiany
te wynikają zarówno z potrzeby doprecyzowania
pewnych kwestii, jak również wynikają z chęci wyj-
ścia naprzeciw wątpliwościom rzecznika praw oby-
watelskich, przedstawicieli Komisji Europejskiej,
ale także przedstawicieli różnych instytucji zaanga-
żowanych w realizację programów operacyjnych.
W efekcie m.in.: ujednolicono zasady procedury od-
woławczej dla regionalnych i krajowych programów
operacyjnych, co wiąże się z wyłączeniem z procesu
odwoławczego w ramach regionalnych programów
operacyjnych właściwego miejscowo wojewody.
W miejsce powództwa cywilnego przewidziano moż-
liwość złożenia skargi do sądu administracyjnego,
która będzie przysługiwała po wyczerpaniu „podsta-
wowej” ścieżki odwoławczej przewidzianej w ustawie,
a jej złożenie będzie możliwe od rozstrzygnięcia
wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (od wyni-
ków oceny formalnej lub merytorycznej), ale tylko
w zakresie kwestii proceduralnych lub związanych
z naruszeniem prawa przez właściwą instytucję
w trakcie oceny projektu.
874
Opracowywany obecnie projekt ustawy o Euro-
pejskim Ugrupowaniu Współpracy Terytorialnej
wypełnia zobowiązania nałożone na państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej przez art. 16 rozporzą-
dzenia 1082/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie europejskiego ugru-
powania współpracy terytorialnej.
Projekt ustawy został przygotowany w połowie
2007 r. i wysłany do konsultacji społecznych i mię-
dzyresortowych (sierpień/wrzesień 2007 r.). W trak-
cie konsultacji międzyresortowych zgłoszono wiele
uwag, które dotyczyły najważniejszych obszarów re-
gulacji i odnosiły się do niemal wszystkich artyku-
łów projektu ustawy. Poszczególne ministerstwa
proponowały wprowadzenie rozwiązań znacząco od-
biegających od pierwotnego projektu. W dniu 9 kwiet-
nia br. w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego zor-
ganizowano konferencję uzgodnieniową, w której
wzięli udział przedstawiciele ministra spraw we-
wnętrznych i administracji, ministra spraw zagra-
nicznych, ministra finansów i ministra infrastruk-
tury. Uczestnikom konferencji przedstawiono nowy
projekt ustawy, uwzględniający część uwag zgłoszo-
nych podczas uzgodnień, jednakże nie uzyskał on
pełnej akceptacji resortów reprezentowanych na
konferencji. Z powodu braku akceptacji dla nowej
wersji projektu zdecydowano o wystosowaniu pisma
do przewodniczącego Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów pana Marka Tabora, z prośbą o przesu-
nięcie terminu rozpatrzenia ustawy.
W Ministerstwie Rozwoju Regionalnego opraco-
wano nową wersję projektu ustawy, która zawierała
zmiany wprowadzone pod wpływem uwag zgłoszo-
nych podczas konferencji uzgodnieniowej. Projekt
został przesłany do Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów w celu jego rozpatrzenia na posiedzeniu
dnia 15 maja br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jarosław Pawłowski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie planów likwidacji TVP Łódź (2921)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły w spra-
wie planów likwidacji TVP Łódź (sygn. SPS-023-
-2921/08) uprzejmie przekazuję stosowne informa-
cje, opracowane w oparciu o wyjaśnienia otrzymane
od pana Andrzeja Urbańskiego, prezesa TVP SA.
Pan prezes Urbański poinformował, że wszelki
niepokój o przyszły rozwój i godne usytuowanie TVP
Łódź w działalności programowej TVP SA jest nie-
uzasadnione. Aktualnie w TVP SA rozpatrywany
jest duży i kosztowny projekt budowy nowej siedziby
oddziału TVP Łódź.
Pan prezes Urbański poinformował, iż przed-
wczesne jest przesądzanie przyszłego kierunku
zmian w telewizjach regionalnych i że w chwili obec-
nej nie ma „projektu zmian w strukturze lokalnych
mediów publicznych”. Poinformował także, że nie
powstała lista oddziałów makroregionalnych. Zgod-
nie z informacjami otrzymanymi od prezesa TVP
SA obecnie trwają prace koncepcyjne nad rozwojem
i wzmocnieniem roli telewizji regionalnych przy jed-
noczesnym rozwoju TVP Info. Prace te nie zostały
jeszcze skierowane do decyzji Zarządu TVP SA i nie
stanowią dokumentu wiążącego i oficjalnego. Pan
prezes Urbański podkreślił, iż „nie ma zresztą mowy
o ‹‹marginalizacji›› któregokolwiek oddziału TVP
SA”. Pan prezes poinformował także, że we wszyst-
kich pracach nad wzmocnieniem roli telewizji regio-
nalnych Zarząd TVP SA kieruje się wzmocnieniem
ich roli w służbie społeczności lokalnych.
W chwili obecnej Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego nie dysponuje innymi informa-
cjami nt. ewentualnych zmian w strukturze publicz-
nej telewizji regionalnej.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie realizacji ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (2928)
Odpowiadając na pismo z dnia 6 maja br., znak:
SPS-023-2928/08, przy którym przesłana została
interpelacja poseł Beaty Szydło w sprawie realizacji
ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pienięż-
nym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób
uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
(Dz. U. Nr 147, poz. 1031), uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:

Zgodnie z generalną zasadą wynikającą z syste-
mu ubezpieczeń społecznych wprowadzonego z dniem
1 stycznia 1999 r. przepisami ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego
jak przykładowo emerytura czy też renta z tytułu
niezdolności do pracy, które to świadczenia zostały
określone systemem emerytalno-rentowym uregu-
lowanym przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), przysługują ubezpieczonym, a więc osobom
podlegającym obowiązkowemu albo dobrowolnemu
ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu.
W systemie emerytalno-rentowym wprowadzo-
nym równocześnie z systemem ubezpieczeń społecz-
nych przyjęto, iż z tego systemu ubezpieczonym
uprawnionym do emerytury albo renty z tytułu nie-
zdolności do pracy przysługuje tylko prawo do do-
datku pielęgnacyjnego oraz dodatku dla sierot zu-
pełnych. A w związku z tym osobom uprawnionym
do emerytury lub renty przysługuje dodatek pielę-
gnacyjny lub dodatek dla sierot zupełnych wynika-
jący z ubezpieczenia społecznego. Z wymienionego
systemu nie przysługują żadne inne dodatki czy też
ekwiwalenty jak przykładowo ekwiwalent pieniężny
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla.
Z tych względów sprawy związane z ekwiwalen-
tem pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego wę-
gla czy też z przyznawaniem tego ekwiwalentu by-
łym pracownikom przedsiębiorstw robót górniczych
będącym obecnie emerytami albo rencistami nie
leżą w gestii resortu pracy i polityki społecznej.
Sprawę dotyczącą ekwiwalentu pieniężnego z ty-
tułu prawa do bezpłatnego węgla przyznawanego
emerytom i rencistom górnictwa węgla kamienne-
go, zasad przyznawania oraz ustalania wysokości
ekwiwalentu regulują przepisy art. 12 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa wę-
gla kamiennego w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1379) leżące w gestii resortu gospodarki.
Z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r., sygn. akt SK 20/40, w któ-
rym uznano za niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku
z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prze-
pis art. 55 ust. 1, w brzmieniu obowiązującym od
dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2002 r.,
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu
górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania
w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczegól-
nych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych
(Dz. U. Nr 162, poz. 1112, z późn. zm.), który to re-
gulował sprawę ekwiwalentu pieniężnego z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla, Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej w dniu 6 lipca 2007 r. przyjął ustawę o ekwi-
walencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031).
875
Przepisami wskazanej ustawy leżącymi w gestii
resortu gospodarki określone zostały zasady i spo-
sób realizacji uprawnienia do ekwiwalentu pienięż-
nego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób
uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych.
Wymienionymi przepisami uregulowano także,
iż ekwiwalent ten wypłacany jest zgodnie z harmo-
nogramem osobom uprawnionym na ich wniosek
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z dotacji
określonej ustawą budżetową, której dysponentem
jest minister właściwy do spraw gospodarki.
Podstawą przekazywania środków z dotacji na
wypłatę tego ekwiwalentu i kosztów jego obsługi
jest umowa zawarta między Zakładem Ubezpieczeń
Społecznych a ministrem właściwym do spraw go-
spodarki.
Wobec powyższego pozwoliłam sobie interpelację
poseł Beaty Szydło w sprawie realizacji ustawy
z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób upraw-
nionych z przedsiębiorstw robót górniczych przeka-
zać zgodnie z właściwością na ręce pana Waldemara
Pawlaka, wicepremiera, ministra gospodarki (pismo
o znaku: DUS-07-241-BB/08*)).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia
rodzajów zadań powiatu, które mogą być
finansowane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych na podstawie art. 35a
ust. 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (2930)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 6 maja 2008 r., znak SPS-023-
-2930/08, interpelację pana posła Adama Gawędy
w sprawie rozważenia możliwości zmiany rozporzą-
dzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia
25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów
zadań powiatu, które mogą być finansowane ze
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861, z późn.
zm.), proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
876
Przepis § 14 ust. 2 przywołany w interpelacji
pana posła Adama Gawędy określa składniki umo-
wy zawieranej pomiędzy starostą (prezydentem
miasta na prawach powiatu) a wnioskodawcą ubie-
gającym się o przyznanie dofinansowania m. in. or-
ganizacji sportu, kultury, rekreacji i turystyki dla
osób niepełnosprawnych i dotyczy przedłożenia
w powiatowym centrum pomocy rodzinie dokumen-
tów rozliczeniowych w terminie 14 dni od dnia ich
wystawienia oraz dowodu pokrycia udziału własne-
go w kosztach zadania. Zgadzam się z propozycją
przedstawioną przez Zarząd Koła Polskiego Związ-
ku Niewidomych w Wodzisławiu Śląskim, dotyczącą
zmiany treści przywołanego przepisu. Rzeczywiście
dochowanie terminu określonego w tym przepisie
może sprawiać duże trudności podmiotom realizują-
cym projekty na rzecz osób niepełnosprawnych.
Wniosek dotyczący tego przepisu wpłynął po wejściu
w życie rozporządzenia zmieniającego przywołany
powyżej akt prawa (rozporządzenie zmieniające obo-
wiązuje od dnia 24 stycznia br.). W związku z po-
wyższym ewentualna zmiana w omawianym zakre-
sie może być podjęta na etapie kolejnej nowelizacji
ww. rozporządzenia lub wydania nowego. Jednocze-
śnie informuję, że obecnie w Ministerstwie Zdrowia
trwają prace nad zmianami przepisów w zakresie
zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmio-
tami ortopedycznymi i środki pomocnicze, które jest
dodatkowo refundowane ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
w przypadku osób spełniających kryterium docho-
dowe. Pracownicy Biura Pełnomocnika Rządu do
Spraw Osób Niepełnosprawnych biorą udział w tych
pracach. W związku z tymi pracami przewiduje się
przedstawienie spójnej koncepcji współfinansowa-
nia takiego zaopatrzenia ze środków NFZ i przy
udziale środków PFRON, która będzie gwarantowa-
ła prawidłowe wydatkowanie środków publicznych
przy jednoczesnym zwiększeniu dostępności osób
niepełnosprawnych do zaopatrzenia w przedmioty
ortopedyczne i środki pomocnicze. Od terminu za-
kończenia konsultacji w tym zakresie uzależniony
jest termin opracowania projektu zmian (w tym do-
tyczących przepisu, o którym pisze pan poseł A. Ga-
węda) w obowiązującym rozporządzeniu w sprawie
określenia rodzajów zadań powiatu (…). Termin
zakończenia prac w MZ jest trudny do określenia,
ponieważ wymagają one dogłębnej analizy systemu
i wielu konsultacji ze specjalistami. Jednakże pra-
gnę zapewnić, że wniosek ZK PZN zostanie uwzględ-
niony podczas prac nad rozporządzeniem regulują-
cym powyższą kwestię.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie zapisów ustawy o ochronie przyrody
w zakresie ustalającym wysokość opłat
za usunięcie drzew i krzewów
oraz wysokość administracyjnych kar
pieniężnych za usunięcie drzew i krzewów
bez wymaganego zezwolenia (2938)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Elżbiety Witek z dnia 24 kwietnia
2008 r., znak: SPS-023-2938/08, w sprawie obniże-
nia opłat za usunięcie drzew i krzewów oraz admini-
stracyjnych kar pieniężnych za usuwanie drzew lub
krzewów bez wymaganego zezwolenia, przedsta-
wiam poniższą informację.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i widzę potrzebę dokonania zmian w dotychczaso-
wych aktach prawnych regulujących tę kwestię. No-
welizacje powinny dotyczyć ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz.
880, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 13 października 2004 r. w sprawie
stawek opłat dla poszczególnych rodzajów i gatun-
ków drzew (Dz. U. Nr 228, poz. 2306).
Przy najbliższych pracach z tym związanych,
które będą polegały na udoskonaleniu ww. ustawy
i rozporządzenia w zakresie lepszej ochrony drzew
i krzewów, zostaną ustanowione stosowne stawki
opłat za ich usunięcie oraz stawki administracyj-
nych kar pieniężnych za usuwanie drzew i krzewów
bez wymaganego zezwolenia.
Uprzejmie informuję, że prace polegające na udo-
skonaleniu ustawy o ochronie przyrody i ww. rozpo-
rządzenia ministra środowiska będą rozpoczęte
w roku 2008.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Suwałk
w ciągu drogi krajowej nr 8 (2946)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Jarosława Zielińskiego z dnia
28 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
8 maja 2008 r., znak: SPS-023-2946/08, w sprawie
budowy obwodnicy Suwałk w ciągu drogi krajowej
nr 8, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Suwałk planowana jest do re-
alizacji w ramach budowy odcinka drogi ekspreso-
wej S8 Białystok – granica państwa. Wartość kosz-
torysowa tej inwestycji wynosi ok. 2 mln zł.
Dla obwodnicy Suwałk Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad zleciła już opracowanie kon-
cepcji programowej i materiałów do wniosku o wy-
danie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia wraz z raportem
oddziaływania na środowisko. Po przeanalizowaniu
wszystkich wariantów przebiegu trasy wybrany zo-
stanie wariant najkorzystniejszy pod względem
technicznym, ekonomicznym, środowiskowym oraz
społecznym. Następnie wariant ten będzie rekomen-
dowany we wniosku do wojewody o wydanie decyzji
środowiskowej. Zatem decyzję w sprawie wyboru do
dalszej realizacji konkretnego wariantu podejmie
wojewoda w uzgodnieniu z ministrem środowiska
i państwowym wojewódzkim inspektorem sanitar-
nym. Zgodnie z przewidywaniami decyzja ta powin-
na zostać uzyskana w połowie 2009 r. Kolejnym eta-
pem będzie uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji
drogi (planowany termin wydania – koniec 2009 r.)
oraz pozwolenia na budowę (2010 r.). Zachowanie
przedstawionych terminów pozwoli na rozpoczęcie
robót budowlanych w roku 2011.
Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, iż
na obecnym wstępnym etapie prac projektowych nie
można wskazać ostatecznych rozwiązań komunika-
cyjnych na postulowanym przez pana posła odcinku
drogi krajowej nr 8. Przebieg obwodnicy Suwałk zo-
stanie bowiem wyznaczony w decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia, a następnie będzie uszczegółowiony
w decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi. Z kolei kon-
kretne rozwiązania techniczne zostaną zatwierdzo-
ne decyzją o pozwoleniu na budowę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
877
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie terminu wykupienia
przedwojennych obligacji
przez Ministerstwo Skarbu Państwa (2948)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Mirosława Koźlakiewicza, posła
na Sejm RP, z dnia 8 maja 2008 r. (SPS-023-2948/
08), w sprawie przedwojennych obligacji Skarbu
Państwa, uprzejmie wyjaśniam:
1. W okresie dwudziestolecia międzywojennego
Skarb Państwa (SP) dokonał kilkudziesięciu emisji
obligacji zarówno na rynek krajowy, jak i na rynki
zagraniczne. Po zakończeniu II Wojny Światowej ob-
sługa obligacji wyemitowanych przez SP przed 1 wrze-
śnia 1939 r. nie została wznowiona.
2. W świetle następujących przepisów prawa:
a) art. XIX ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. Przepi-
sy wprowadzające przepisy ogólne prawa cywilnego
stanowiącego, iż do roszczeń nieprzedawnionych do
dnia wejścia w życie ustawy przepisy ogólne prawa
cywilnego będą miały zastosowanie przepisy tej
ustawy dotyczące przedawnienia, to jest jej art. 105,
w myśl którego roszczenia majątkowe przedawniają
się z upływem dziesięciu lat, natomiast w przypad-
ku gdy termin przedawnienia według przepisów
ogólnych prawa cywilnego jest krótszy niż według
dotychczasowego prawa, bieg przedawnienia rozpo-
czyna się z dniem wejścia w życie przepisów ogól-
nych prawa cywilnego,
b) art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, zgodnie
z którym do roszczeń nieprzedawnionych do dnia
wejścia w życie Kodeksu cywilnego będą miały zasto-
sowanie przepisy tego kodeksu dotyczące przedaw-
nienia, tj. art. 118 K.c., w myśl którego roszczenie
majątkowe podlega 10-letniemu przedawnieniu
– co do zasady wszystkie wyemitowane przed
II Wojną Światową przez Skarb Państwa papiery
wartościowe uległy przedawnieniu.
3. Przedwojenne obligacje Skarbu Państwa były
przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjne-
go (TK) z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt SK
49/05 – Dz. U. Nr 812, poz. 554). W orzeczeniu tym
TK uznał jedynie za niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2
w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP art. 12
ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) w zakre-
sie, w jakim ogranicza dostęp do waloryzacji sądo-
wej, zagwarantowanej w art. 3581 § 3 K.c., w odnie-
sieniu do zobowiązań pieniężnych powstałych przed
dniem 30 października 1950 r., wynikających z obli-
gacji emitowanych przez Skarb Państwa.
TK odroczył utratę mocy tego przepisu na okres
12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku
878
Ustaw RP. Oznacza to, że posiadacze przedwojen-
nych obligacji skarbowych mogą od dnia 11 maja br.
dochodzić przed sądami powszechnymi swoich rosz-
czeń o zwaloryzowanie wartości obligacji przedwo-
jennych SP.
W odniesieniu do zaskarżonych przepisów doty-
czących terminów przedawnienia roszczeń TK orzekł,
iż są one zgodne z Konstytucją RP. Tym samym
wyrok TK nie wpływa na bieg przedawnienia rosz-
czeń z tytułu obligacji emitowanych przed dniem
30 października 1950 r.
4. W obecnej sytuacji należy uznać, że nie istnieje
uzasadnienie dla tworzenia specjalnych przepisów
prawnych dotyczących przedwojennych obligacji Skar-
bu Państwa. Posiadacze takich obligacji mogą do-
chodzić swoich roszczeń przed sądami powszechny-
mi, które są właściwe do rozstrzygnięcia spraw tego
rodzaju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Aleksandry Natalli-Świat
w sprawie realizacji postanowień ustawy
o fundacji – Zakład Narodowy
imienia Ossolińskich (2959)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani Aleksandry Natalli-
-Świat, posła na Sejm RP, z dnia 29 kwietnia 2008 r.,
dotyczącą terminu wykonania ustawy z dnia 5 stycz-
nia 1995 roku o fundacji Zakład Narodowy imienia
Ossolińskich (Dz. U. Nr 23, poz. 121, ze zm.) i prze-
niesienia na rzecz Fundacji Zakład Narodowy imie-
nia Ossolińskich we Wrocławiu udziałów spółki Za-
kład Narodowy imienia Ossolińskich – Wydawnic-
two we Wrocławiu sp. z o.o. uprzejmie informuję, co
następuje:
Zgodnie z treścią art. 6 ust. 2 ww. ustawy mini-
ster właściwy do spraw skarbu państwa w przypad-
ku dokonania komercjalizacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego Zakład Narodowy imienia Ossolińskich
– Wydawnictwo przekaże nieodpłatnie zakładowi
wszystkie akcje lub udziały, jakie Skarb Państwa
obejmie w spółce powstałej w wyniku komercjaliza-
cji tego przedsiębiorstwa państwowego.
Minister skarbu państwa, mając na uwadze dys-
pozycję wyżej przywołanego przepisu, przygotował
projekt umowy nieodpłatnego przekazania własno-
ści udziałów spółki Zakład Narodowy imienia Osso-
lińskich – Wydawnictwo we Wrocławiu sp. z o.o. na
rzecz Fundacji Zakład Narodowy imienia Ossoliń-
skich we Wrocławiu.
Minister skarbu państwa skierował do dyrektora
Fundacji Zakład Narodowy im. Ossolińskich, przy
piśmie z dnia 2 kwietnia 2008 r., znak DERRiUA/
3340/MB/2008, projekt stosownej umowy celem ak-
ceptacji jej treści i zwrócił się o kontakt w kwestii
uzgodnienia terminu jej podpisania.
W dniu 17 kwietnia 2008 r. wpłynęło do ministra
skarbu państwa pismo dyrektora Zakładu Narodo-
wego im. Ossolińskich informujące, iż zakład nie
wnosi uwag do projektu umowy nieodpłatnego prze-
niesienia udziałów. Ponadto pismo zawierało infor-
mację, iż podpisanie umowy będzie możliwe po za-
kończeniu badania bilansu w spółce Zakład Narodo-
wy imienia Ossolińskich – Wydawnictwo we Wrocła-
wiu sp. z o.o.
Reasumując, wykonanie dyspozycji art. 6 ust. 2
ustawy o fundacji Zakład Narodowy imienia Osso-
lińskich i przeniesienie na rzecz Fundacji Zakład
Narodowy imienia Ossolińskich we Wrocławiu
udziałów spółki Zakład Narodowy imienia Ossoliń-
skich – Wydawnictwo we Wrocławiu sp. z o.o. nastą-
pi po zakończeniu badania bilansu w spółce Zakład
Narodowy imienia Ossolińskich – Wydawnictwo we
Wrocławiu sp. z o.o. w uzgodnionym przez strony
terminie.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sławomira Nitrasa
w sprawie przeprowadzania
indywidualnych spraw przez gminę
z zakresu świadczeń
z funduszu alimentacyjnego (2983)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 9 maja 2008 r. dotyczące interpelacji posła Sła-
womira Nitrasa w sprawie przeprowadzania indywi-
dualnych spraw przez gminę z zakresu świadczeń
z funduszu alimentacyjnego, uprzejmie informuję:
Poselski projekt ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów w pierwotnej wersji nie prze-
widywał realizacji tej ustawy wyłącznie przez urząd
gminy. Rozwiązanie takie wprowadzone zostało
podczas prac parlamentarnych w ramach poprawki
poselskiej. Jako uzasadnienie tych zmian posłowie
podnosili, że ze względu na charakter pomocy świad-
czenie z funduszu alimentacyjnego nie może być
świadczeniem z obszaru pomocy społecznej. Odmien-

ność tego świadczenia od świadczeń realizowanych
przez pomoc społeczną bardzo mocno akcentowali
przedstawiciele Obywatelskiego Komitetu Inicjaty-
wy Ustawodawczej na rzecz ustawy Fundusz Ali-
mentacyjny. Posłowie i senatorowie podnosili po-
nadto, opierając się na opiniach pracowników ośrod-
ków pomocy społecznej, że nałożony na ośrodki po-
mocy społecznej obowiązek realizacji świadczeń ro-
dzinnych, zaliczki alimentacyjnej, a w przyszłości
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, uniemożli-
wia prawidłową realizację zadań przypisanych po-
mocy społecznej, w szczególności pracy z rodzinami,
osobami wykluczonymi ze społeczeństwa bądź tym
wykluczeniem zagrożonymi.
Wobec tak zdecydowanego stanowiska wyrażo-
nego zarówno w Sejmie, jak i Senacie oraz brakiem,
do niedawna, zastrzeżeń do tego rozwiązania ze
strony samorządów, wystąpienie z inicjatywą mają-
cą na celu zmianę zapisu art. 12 ust. 2 ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1378),
zgodnie z którym do załatwiania indywidualnych
spraw z zakresu świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego rada gminy nie może upoważnić ośrodka po-
mocy społecznej, nie znajdowało uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zakończone zo-
stały prace nad nowelizacją ustawy o pomocy oso-
bom uprawnionym do alimentów (projekt ustawy
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 18 mar-
ca 2008 r. i skierowany do Sejmu RP), jednak celem
nowelizacji jest jedynie dokonanie koniecznych
zmian o charakterze merytorycznym i redakcyj-
nym. Dotyczy to doprecyzowania niektórych przepi-
sów oraz usunięcia oczywistych błędów, które znaj-
dują się w uchwalonej ustawie.
Tak wąski zakres nowelizacji ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów, przygotowanej
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, jest
również konsekwencją opinii Rady Legislacyjnej,
która wyraziła negatywne stanowisko co do noweli-
zacji przepisów w okresie ich vacatio legis, gdyż pro-
wadzi to do obniżenia zaufania do stanowienia pra-
wa – nowelizacja ta ogranicza się więc do poprawek
niezbędnych ze względu na prawidłowe wdrożenie
ustawy w życie.
W związku z powyższym ewentualne dalsze zmia-
ny ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów mogą zostać wprowadzone jedynie w trakcie
prac parlamentarnych nad ww. nowelizacją.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
879
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie odszkodowań dla osób
przymusowo wcielonych
do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
(2991)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 9 maja 2008 r., znak: SPS-023-2991/08, doty-
czące interpelacji posła Włodzimierza Kuli w spra-
wie odszkodowań dla osób przymusowo wcielonych
do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”, uprzej-
mie informuję:
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych juna-
ków „Służby Polsce” była przedmiotem uwagi za-
równo poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (druk nr 201).
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównym mankamentem
projektu, wskazywanym w trakcie prac legislacyj-
nych, był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,
czy dobrowolnie, była głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989 różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie „Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna zawierająca ocze-
kiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy Służby Polsce, oso-
by wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca za-
mieszkania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze bata-
lionów budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, oso-
by rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary
akcji „Wisła”, a także szereg innych kategorii po-
szkodowanych. W założeniach oszacowane zostały
środki finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na
ewentualne spełnienie tych oczekiwań, które łącz-
nie określono co najmniej na 4,5 mld zł. Przyjęte
przez Radę Ministrów, w dniu 27 marca 2007 r.,
„Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego” nie
uwzględniają tych postulatów. W projekcie nowego
prawa kombatanckiego wzięto pod uwagę tylko te
kategorie osób, o których mowa w uchwale Sejmu
z dnia 6 kwietnia 2006 r. obligującej rząd do przyję-
cia rozwiązań zapewniających pomoc finansową
państwa dla osób walczących o wolną Polskę w la-
tach 1939–1989, znajdujących się w trudnej sytuacji
880
materialnej. Tym samym założenia nie uwzględnia-
ją roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzysze-
nia Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Na podstawie „Założeń” opracowany został pro-
jekt ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczest-
ników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opo-
zycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych. Projekt
ustawy był przedmiotem konsultacji społecznych
i uzyskał akceptację środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w maju 2008 r. projekt ustawy skiero-
wany zostanie do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie kosztów funkcjonowania ZUS
(3000)*)
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie planów przeniesienia
wojewódzkiego centrum Poczty Polskiej
z Kielc do Radomia (3059)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Rusieckiego
(nr SPS-023-3059/08) w sprawie planów przeniesie-
nia wojewódzkiego centrum p.p.u.p. Poczty Polskiej
z Kielc do Radomia, przedstawiam, co poniżej.
*) Patrz odpowiedź na interpelację nr 2657 s. 714.
Odpowiadając na pytanie, jakie kroki zamie-
rzam podjąć w przedmiotowej sprawie, pragnę wy-
jaśnić, że sprawy związane z wewnętrzną organi-
zacją działalności Poczty Polskiej pozostają w wy-
łącznych kompetencjach dyrektora generalnego
Poczty Polskiej. Zgodnie bowiem z przepisami art. 19
i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym
przedsiębiorstwie użyteczności publicznej „Poczta
Polska” (Dz. U. Nr 106, poz. 675, z późn. zm.) oraz
§ 16 ust. 3 i 4 Statutu Poczty Polskiej (M.P. z 2004 r.
Nr 42 poz. 738 z późn. zm.) Dyrektor generalny
Poczty Polskiej tworzy, przekształca i likwiduje
jednostki organizacyjne Poczty Polskiej o ogólno-
polskim, okręgowym, rejonowym i terenowym za-
sięgu działania.
W związku z tym, w oparciu o informacje uzy-
skane od pana Krzysztofa Sołśni, pełnomocnika dy-
rektora generalnego Poczty Polskiej ds. utworzenia
Centrum Poczty, pragnę poinformować, że z dniem
1 kwietnia 2008 r., zgodnie z zarządzeniem nr 7 dy-
rektora generalnego Poczty Polskiej z dnia 17 stycz-
nia 2008 r., dotychczasowe jednostki organizacyjne
Poczty Polskiej – Centrum Usług Pocztowych i Cen-
trum Sieci Pocztowej zostały połączone w jedno
Centrum Poczty (CP). Siedzibą Oddziału Regional-
nego (OR) CP Kielce, zgodnie ze zgłoszeniem do
Krajowego Rejestru Sądowego, będzie miasto Kiel-
ce, ul. Plac Niepodległości 2. Jednakże do czasu po-
prawy warunków lokalowych CP OR w Kielcach bę-
dzie korzystać z pomieszczeń w Kielcach (przy ul. Plac
Niepodległości 2 i ul. Sienkiewicza 7) oraz w Rado-
miu (przy ul. Wł. Beliny Prażmowskiego 2).
W celu zapewnienia prawidłowego nadzoru nad
funkcjonowaniem wszystkich pionów CP OR ustalo-
no dla dyrektora dwa dni w tygodniu pracy w Kiel-
cach (w poniedziałek i środę) i trzy dni w Radomiu
(wtorek, czwartek i piątek). Zatem nie jest planowa-
na całkowita przeprowadzka CP OR Kielce do Rado-
mia. Podjęte działania mają na celu zapewnienie lo-
kalizacji CP OR Kielce w pomieszczeniach własnych
Poczty Polskiej, optymalne wykorzystanie potencja-
łu pracowników CP OR oraz eliminację dodatko-
wych kosztów związanych z najmem pomieszczeń
i przeprowadzką.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 19 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zwiększenia finansowania
z budżetu państwa realizacji zadań
wynikających z ustawy
o świadczeniach rodzinnych (3102)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
13 maja br., znak: SPS-023-3102/08, dotyczące in-
terpelacji poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie
zwiększenia finansowania z budżetu państwa zadań
wynikających z ustawy o świadczeniach rodzinnych,
uprzejmie wyjaśniam.
Od dnia 1 maja 2004 r., tj. od dnia wejścia w życie
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz.,U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), wskaźnik udziału kosztów obsługi świadczeń
rodzinnych wynosił 2% i był on ustalony na pozio-
mie wyższym niż obowiązujący wcześniej w Zakła-
dzie Ubezpieczeń Społecznych (wypłata zasiłków ro-
dzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych) oraz
w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (wy-
płata zasiłków rodzinnych i pielęgnacyjnych). Po
uwzględnieniu postulatów samorządów, począwszy
od 1 stycznia 2005 r. nastąpił wzrost odpisu na kosz-
ty obsługi świadczeń rodzinnych. Zwiększył się za-
równo wskaźnik udziału kosztów obsługi z 2% do
3%, jak i podstawa jego obliczania. Wysokość kwot
przysługujących gminie na pokrycie kosztów obsłu-
gi świadczeń rodzinnych nie liczy się już bowiem od
wydatków na świadczenia rodzinne oraz składki na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe z ubezpieczenia
społecznego, lecz podstawę ich obliczania stanowi
cała dotacja przekazana gminie w rozdziale 85212
klasyfikacji budżetowej (Świadczenia rodzinne, za-
liczka alimentacyjna oraz składki na ubezpieczenie
emerytalne i rentowe z ubezpieczenia społecznego).
Ponadto wysokość przysługującej dotacji na koszty
obsługi ustalana jest w sposób korzystny dla gmin
– oblicza się ją od otrzymanej dotacji, co oznacza, iż
zwrot niewykorzystanych środków na wypłaty
świadczeń z końcem roku budżetowego oraz zwrot
nienależnie pobranych świadczeń nie mają wpływu
na wysokość odpisu na koszty obsługi.
Wprowadzone w 2005 r. zmiany ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, a także wypłata zaliczki ali-
mentacyjnej na podstawie ustawy z dnia 22 kwiet-
nia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników ali-
mentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U.
Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) spowodowały istotny
wzrost wydatków na świadczenia rodzinne, a co za
tym idzie – wzrost kwot dotacji na pokrycie kosztów
obsługi. Do wzrostu odpisu na koszty obsługi przy-
czyniły się przede wszystkim następujące czynniki:
— wprowadzenie od 1 września 2005 r. nowych
świadczeń wypłacanych wyłącznie przez gminy (za-
liczki alimentacyjnej oraz dodatku do zasiłku ro-
881
dzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzi-
nie wielodzietnej),
— wypłata od lutego 2006 r. jednorazowej zapo-
mogi z tytułu urodzenia się dziecka,
— dokonane z dniem 1 stycznia 2006 r. dwukrot-
ne zwiększenie kwoty dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu urodzenia dziecka (z 500 zł do 1000 zł),
— podwyższenie od 1 września 2006 r. kwot nie-
których świadczeń w wyniku weryfikacji (zasiłku
rodzinnego oraz dodatków z tytułu wychowywania
dziecka w rodzinie wielodzietnej, z tytułu rozpoczę-
cia roku szkolnego, z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego, z tytułu podjęcia
przez dziecko nauki w szkole poza miejscem za-
mieszkania oraz zasiłku pielęgnacyjnego).
Z danych krajowych ze sprawozdań rzeczowo-fi-
nansowych z realizacji świadczeń rodzinnych
w 2007 r. wynika, że w przypadku większości gmin
zapisany w ustawie 3-procentowy odpis na obsługę
świadczeń rodzinnych jest wystarczający, przy czym
ponad połowa wszystkich gmin nie wykorzystuje
w pełni przysługującej im kwoty na realizację tego
zadania. W związku z tym Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej nie znajduje podstaw i nie planuje
w najbliższym czasie podjęcia działań mających na
celu zwiększenie wartości odpisu przysługującego
gminom na obsługę świadczeń rodzinnych. Jednak-
że należy przypuszczać, iż w przyszłym roku, w związ-
ku z przewidzianą ustawą na wrzesień 2009 r. wery-
fikacją kwot świadczeń rodzinnych i kryteriów do-
chodowych warunkujących prawo do świadczeń,
wzrośnie kwota przysługującego odpisu na obsługę
świadczeń rodzinnych w ramach ustawowych 3%.
Ponadto należy zauważyć, iż rozwiązania w za-
kresie kosztów obsługi, przyjęte w ustawie z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378), spowodują
realny wzrost wysokości środków finansowych prze-
znaczonych na pokrycie kosztów obsługi. Koszty te
będą stanowić 3% otrzymanej dotacji, a nie 3% wy-
datków na zaliczki, jak ma to miejsce w przypadku
ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej. Wzrost wyso-
kości środków na realizację przez gminy przewidzia-
nych ustawą zadań będzie również wynikać z wyż-
szej maksymalnej kwoty przysługującego świadcze-
nia oraz rozszerzenia kręgu osób uprawnionych do
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, w stosunku
do uprawnionych do zaliczki alimentacyjnej. Nadto,
zgodnie z art. 27 ust. 4 i 6 ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów, dodatkowym źródłem
finansowania podejmowanych działań wobec dłuż-
ników alimentacyjnych będą dochody uzyskane
przez organy właściwe z tytułu zwrotów wypłaco-
nych świadczeń z funduszu alimentacyjnego przez
dłużników alimentacyjnych. Przewiduje się, iż kwo-
ty uzyskane przez gminy z tego tytułu znacznie
przewyższą wpływy uzyskiwane obecnie z tytułu
zwrotów zaliczek alimentacyjnych, ze względu na
zmianę kolejności zaspokajania należności. W okre-
882
sie, gdy osoba uprawniona otrzymywać będzie świad-
czenia z funduszu alimentacyjnego, kwoty wyegze-
kwowane od dłużnika alimentacyjnego przekazywa-
ne będą w pierwszej kolejności na zaspokojenie na-
leżności gminy z tytułu wypłaconych świadczeń ali-
mentacyjnych, a nie jak do tej pory – na pokrycie
zobowiązań wobec wierzyciela alimentacyjnego.
Jednocześnie informuję, iż brak jest podstaw
prawnych do doraźnego zwiększania wysokości
środków finansowych na pokrycie kosztów obsługi
z rezerwy celowej. Zgodnie z ustawą środki przezna-
czone z budżetu państwa na koszty obsługi nie mogą
przekroczyć 3% otrzymanej z budżetu państwa do-
tacji na świadczenia rodzinne. Z tego samego wzglę-
du wysokość środków na koszty obsługi świadczeń
rodzinnych w 2009 r. może być zaplanowana w kwo-
cie nie wyższej niż 3% dotacji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 maja 2008 r.