Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 16 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 29 maja 2008 r.

(drugi dzień obrad)

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
16. posiedzenia Sejmu
(Obrady w dniu 29 maja 2008 r.)
str.
Wznowienie posiedzenia
Komunikaty
Sekretarz Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . 95
Zmiana porządku dziennego
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski . . . . . . . 95
Punkt 12. porządku dziennego: Zmiany
w składach osobowych komisji sejmo-
wych
Głosowanie
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski . . . . . . . 96
Punkt 13. porządku dziennego: Pytania
w sprawach bieżących
(Przerwa w posiedzeniu)
Wznowienie posiedzenia
Punkt 13. porządku dziennego (cd.)
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Damian Raczkowski. . . . . . . . . . . . . . . . 97
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Wojciech Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Prokurator Krajowy Zastępca Prokuratora
Generalnego RP Marek Staszak . . . . . . . . . . 100
Poseł Wojciech Olejniczak . . . . . . . . . . . . . . . 101
Prokurator Krajowy Zastępca Prokuratora
Generalnego RP Marek Staszak . . . . . . . . . . 101
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . 101
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102
Poseł Mirosław Maliszewski . . . . . . . . . . . . . 103
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
Poseł Marek Cebula . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
str.
str.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Obrony Narodowej Czesław Piątas. . . . . . . . 104
Poseł Ewa Drozd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Obrony Narodowej Czesław Piątas. . . . . . . . 105
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 106
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 108
Poseł Anita Błochowiak. . . . . . . . . . . . . . . . . 108
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Jacek Kapica . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
Poseł Marek Wikiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Jacek Kapica . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Poseł Marek Wikiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Poseł Ewa Wolak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 110
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Zbigniew Rapciak . . . . . . . . . 111
Poseł Stanisław Huskowski . . . . . . . . . . . . . 111
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Zbigniew Rapciak . . . . . . . . . 112
Poseł Wojciech Jasiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 112
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 113
Poseł Wojciech Jasiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 114
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 114
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Krzysztof Stanowski . . . 115
Poseł Arkadiusz Rybicki . . . . . . . . . . . . . . . . 117
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Krzysztof Stanowski . . .117
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118
Poseł Lech Kołakowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 119
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 119
Punkt 14. porządku dziennego: Informa-
cja bieżąca
Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
 str.
Wiceprezes Rady Ministrów Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Joachim Brudziński . . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Stanisław Zając . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Henryk Gołębiewski . . . . . . . . . . . . . . 124
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Bożena Szydłowska . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Krzysztof Tchórzewski . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Adam Krzyśków . . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Marek Cebula . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Ewa Drozd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Piotr Tomański . . . . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Adam Rogacki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Izabela Kloc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 131
Poseł Cezary Tomczyk. . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Poseł Jan Szyszko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132
Poseł Agnieszka Kozłowska-Rajewicz . . . . . 133
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Jadwiga Wiśniewska . . . . . . . . . . . . . . 134
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 135
Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak. . . . 138
Punkt 15. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy Kodeks cywilny
oraz ustawy Prawo dewizowe
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak. . . . . . . . 139
Poseł Krzysztof Brejza. . . . . . . . . . . . . . . . . . 140
Poseł Adam Rogacki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Poseł Marek Wikiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Poseł Józef Zych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Tadeusz Arkit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Marek Wikiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . . 145
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak. . . . . . . . 145
Punkt 16. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie rządowego projektu ustawy o
str.
zmianie ustawy Kodeks karny
oraz niektórych innych ustaw
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak. . . . . . . . 146
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . 149
Poseł Małgorzata Sadurska. . . . . . . . . . . . . . 150
Poseł Stanisław Rydzoń. . . . . . . . . . . . . . . . . 151
Poseł Józef Zych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 152
Poseł Marian Filar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Tadeusz Arkit. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Poseł Jerzy Kozdroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Poseł Piotr Krzywicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak. . . . . . . . 156
Poseł Małgorzata Sadurska. . . . . . . . . . . . . . 158
Punkt 17. porządku dziennego: Przedsta-
wiona przez prezesa Rady Ministrów
Informacja o realizacji działań wyni-
kających z „Krajowego programu prze-
ciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
wraz ze stanowiskiem Komisji Zdrowia
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Zdrowia Adam Fronczak . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Sprawozdawca Tomasz Latos . . . . . . . 161
Poseł Jan Musiał . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Poseł Tadeusz Cymański . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Poseł Tomasz Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . 166
Poseł Aleksander Sopliński . . . . . . . . . . . . . . 168
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . 169
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . 170
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 170
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka . . . . . . 171
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Ryszard Zawadzki . . . . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Marek Kwitek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Jarosław Stawiarski. . . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
Poseł Elżbieta Rafalska . . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 173
Poseł Bożena Kotkowska. . . . . . . . . . . . . . . . 173
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 175
Poseł Tadeusz Cymański . . . . . . . . . . . . . . . . 175
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . . 175
Poseł Damian Raczkowski. . . . . . . . . . . . . . . 176
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Zdrowia Adam Fronczak . . . . . . . . . . . . . . . . 176
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 179
Poseł Tomasz Latos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
 str.
Punkt 18. porządku dziennego: Rządowe
sprawozdanie z działalności Bankowe-
go Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
oraz sprawozdanie finansowe za okres
obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia
2006 r. wraz z wynikami badania przez
biegłego rewidenta i raportem z bada-
nia sprawozdania finansowego za rok
obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia
2006 r. wraz ze stanowiskiem Komisji
Finansów Publicznych
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . . 180
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . . 181
Poseł Jarosław Urbaniak. . . . . . . . . . . . . . . . 182
Poseł Jarosław Stawiarski. . . . . . . . . . . . . . . 183
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 184
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Gabriela Masłowska. . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 186
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . . 187
Poseł Jarosław Urbaniak. . . . . . . . . . . . . . . . 188
Poseł Jerzy Materna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . . 188
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . . 190
Punkt 19. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Gospodarki o stanowisku
Senatu w sprawie ustawy o zmianie
ustawy o utworzeniu Polskiej Agencji
Rozwoju Przedsiębiorczości
Poseł Sprawozdawca Henryk Siedlaczek . . . 190
Poseł Michał Marcinkiewicz . . . . . . . . . . . . . 191
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 192
Punkt 20. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Nadzwyczajnej
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz
niektórych innych ustaw
Poseł Sprawozdawca Stanisław Chmielewski . . 192
Poseł Sławomir Rybicki . . . . . . . . . . . . . . . . . 192
Poseł Stanisław Rydzoń. . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Poseł Józef Zych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 193
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 194
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak. . . . . . . . 194
Poseł Stanisław Chmielewski . . . . . . . . . . . . 194
Punkt 21. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Gospodarki o stanowisku
str.
Senatu w sprawie ustawy o zmianie
ustawy o specjalnych strefach ekono-
micznych
Poseł Sprawozdawca Mirosława Nykiel . . . . 194
Poseł Andrzej Czerwiński . . . . . . . . . . . . . . . 195
Poseł Leonard Krasulski . . . . . . . . . . . . . . . . 195
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Jan Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 196
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Gospodarki Dariusz Bogdan . . . . . . . . . . . . . 197
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 197
Punkt 22. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży oraz Komisji Gospodarki
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o niektórych formach wspierania dzia-
łalności innowacyjnej
Poseł Sprawozdawca Jan Kaźmierczak . . . . 197
Poseł Anna Zielińska-Głębocka . . . . . . . . . . 199
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 199
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 200
Poseł Mieczysław Kasprzak . . . . . . . . . . . . . 200
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . . 200
Poseł Sławomir Kopyciński . . . . . . . . . . . . . . 201
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Gospodarki Dariusz Bogdan . . . . . . . . . . . . . 201
Poseł Bartosz Arłukowicz . . . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Jan Kaźmierczak . . . . . . . . . . . . . . . . . 202
Punkt 23. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Ochrony Środowiska,
Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska
Poseł Sprawozdawca Henryk Siedlaczek . . . 202
Poseł Jolanta Hibner . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Mieczysław Kasprzak . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 205
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Anna Sobecka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Zmiana porządku dziennego
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński . . . . . . . 208
Oświadczenia
Poseł Artur Górski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 209
Poseł Robert Telus. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 210
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . 211
 str.
Poseł Marek Kwitek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
Poseł Waldemar Wrona . . . . . . . . . . . . . . . . . 213
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 214
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 214
Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . 215
Poseł Michał Wojtkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . 216
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . 216
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 217
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 218
Poseł Jan Rzymełka. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 219
str.
Poseł Bożena Kotkowska. . . . . . . . . . . . . . . . 220
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221
Poseł Jerzy Materna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk . . . . . . . . . . . . 222
(Przerwa w posiedzeniu)
Załącznik nr 1 – Teksty wystąpień niewygło-
szonych
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Poseł Łukasz Zbonikowski . . . . . . . . . . . . . . . . 2
 (Wznowienie posiedzenia o godz. 9 min 01)
(Na posiedzeniu przewodniczą wicemarszałkowie
Sejmu Jarosław Kalinowski, Krzysztof Putra, Stefan
Niesiołowski i Jerzy Szmajdziński)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Wznawiam posiedzenie.
Na sekretarzy dzisiejszych obrad powołuję panów
posłów Michała Jarosa, Krzysztofa Matyjaszczyka,
Jacka Pilcha oraz Cezarego Tomczyka.
W pierwszej części obrad sekretarzami będą pa-
nowie posłowie Michał Jaros i Krzysztof Matyjasz-
czyk.
Protokół i listę mówców prowadzić będą posłowie
Michał Jaros i Jacek Pilch.
Proszę wyznaczonych posłów sekretarzy o zajęcie
miejsc przy stole prezydialnym. (Gwar na sali)
Proszę pana posła sekretarza o odczytanie komu-
nikatów, a panie i panów posłów o zaprzestanie roz-
mów, ponieważ już zaczęliśmy obrady. (Dzwonek)
Bardzo proszę.
Sekretarz Poseł
Krzysztof Matyjaszczyk:
Informuję, że w dniu dzisiejszym odbędą się po-
siedzenia komisji:
— Finansów Publicznych – godz. 9.30;
— Kultury Fizycznej i Sportu – godz. 9.30;
— Samorządu Terytorialnego i Polityki Regional-
nej – godz. 10;
— Sprawiedliwości i Praw Człowieka – godz. 10;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 11;
— Kultury i Środków Przekazu – godz. 11;
— Rolnictwa i Rozwoju Wsi – godz. 12;
— Edukacji, Nauki i Młodzieży wspólnie z Komi-
sją Polityki Społecznej i Rodziny – godz. 14;
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 14;
— Nadzwyczajnej do rozpatrzenia poselskich pro-
jektów ustaw o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej – godz. 14;
— Polityki Społecznej i Rodziny – godz. 14.30;
— Edukacji, Nauki i Młodzieży – godz. 15;
— Administracji i Spraw Wewnętrznych wspól-
nie z Komisją Sprawiedliwości i Praw Człowieka –
godz. 15;
— Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa – godz. 15;
— Obrony Narodowej – godz. 15;
— Administracji i Spraw Wewnętrznych – godz. 16;
— Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej
wspólnie z Komisją Obrony Narodowej – godz. 17.30;
— Edukacji, Nauki i Młodzieży – godz. 18;
— Ustawodawczej – godz. 19.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Właściwe komisje przedłożyły sprawozdania
o stanowiskach Senatu w sprawie ustaw:
— o zmianie ustawy o utworzeniu Polskiej Agen-
cji Rozwoju Przedsiębiorczości,
— o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektó-
rych innych ustaw,
— o zmianie ustawy o specjalnych strefach eko-
nomicznych,
— o niektórych formach wspierania działalności
innowacyjnej oraz
— o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska.
Sprawozdania te zostały paniom i panom posłom
doręczone odpowiednio w drukach nr 543, 542, 544,
555 i 540.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, marszałek Sejmu podjął decyzję
o uzupełnieniu porządku dziennego o punkty obej-
mujące rozpatrzenie tych sprawozdań.
Proponuję, aby w tych przypadkach Sejm wyraził
zgodę na zastosowanie art. 54 ust. 5 regulaminu Sej-
mu oraz aby w dyskusjach nad dodanymi punktami
wysłuchał 3-minutowych oświadczeń w imieniu klu-
bów i kół.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Zmiany w składach osobowych komisji sejmowych – głosowanie
96 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski
Punkty te rozpatrzymy kolejno dzisiaj po zakoń-
czeniu dyskusji nad sprawozdaniem z działalności
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
Komisja Finansów Publicznych przedłożyła do-
datkowe sprawozdanie o projekcie ustawy o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług.
Sprawozdanie to zostało paniom i panom posłom
doręczone w druku nr 447-A.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, marszałek Sejmu podjął decyzję
o uzupełnieniu porządku dziennego o punkt obejmu-
jący trzecie czytanie tego projektu ustawy.
Trzecie czytanie przeprowadzimy jutro w bloku
głosowań.
Prezydium Sejmu, po zasięgnięciu opinii Konwen-
tu Seniorów, przedłożyło wniosek w sprawie zmian
w składach osobowych komisji sejmowych.
Wniosek ten został paniom i panom posłom dorę-
czony w druku nr 557.
W związku z tym, po uzyskaniu jednolitej opinii
Konwentu Seniorów, marszałek Sejmu podjął decyzję
o uzupełnieniu porządku dziennego o ten punkt.
Punkt ten rozpatrzymy za chwilę.
Przystępujemy zatem do rozpatrzenia punk-
tu 12. porządku dziennego: Zmiany w składach
osobowych komisji sejmowych (druk nr 557).
Prezydium Sejmu na podstawie art. 137 ust. 4
i art. 20 ust. 1 regulaminu Sejmu, po zasięgnięciu
opinii Konwentu Seniorów, przedłożyło wniosek
w sprawie zmian w składach osobowych komisji sej-
mowych.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie zabrać głos
w sprawie przedstawionych propozycji?
Nikt się nie zgłasza.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem zmian
w składach osobowych komisji sejmowych, w brzmie-
niu proponowanym w druku nr 557, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 402 posłów. Za głoso-
wało 396, nikt nie głosował przeciw, 6 posłów wstrzy-
mało się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm dokonał zmian w składach
osobowych komisji sejmowych.
Więcej głosowań dzisiaj już nie będzie.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 13.
porządku dziennego: Pytania w sprawach bie-
żących.
Panie i panowie posłowie, ogłaszam 2-minutową
przerwę techniczną.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 9 min 08
do godz. 9 min 10)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Bardzo proszę o przeniesienie rozmów w kuluary.
Bardzo proszę posłów, którzy udają się na posie-
dzenia komisji, aby to niezwłocznie uczynili.
Wysoka Izbo! Przypominam, że postawienie py-
tania nie może trwać dłużej niż 2 minuty, zaś udzie-
lenie odpowiedzi nie może trwać dłużej niż 6 minut.
Prawo do postawienia pytania dodatkowego przy-
sługuje wyłącznie posłowi zadającemu pytanie.
Dodatkowe pytanie nie może trwać dłużej niż
1 minutę, a uzupełniająca odpowiedź nie może trwać
dłużej niż 3 minuty. Marszałek Sejmu może wyrazić
zgodę na wydłużenie czasu odpowiedzi na pytanie
dodatkowe.
Posłowie Józef Piotr Klim i Damian Raczkowski
z klubu Platforma Obywatelska zadadzą pytanie do
ministra spraw wewnętrznych i administracji w spra-
wie planów dotyczących sposobu kształtowania ob-
szarów metropolitarnych w Polsce, w szczególności
na terenach Polski Wschodniej.
Głos ma pan poseł Józef Klim.
Bardzo proszę.
Poseł Józef Piotr Klim:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Ustawa metropolitalna jest tylko jednym, ale
jakże istotnym elementem reformy administracji pu-
blicznej. Szczególnie warto podkreślić, że ustawa ta
dotyczy nie tylko miast, ale i obszarów metropolital-
nych. Nie jest konkurencyjna wobec obecnych szcze-
bli samorządu terytorialnego, bo tak naprawdę może
pomóc rozwiązywać problem dużych aglomeracji. To
trochę taki antybiotyk na chorobę nierozwiązywal-
nych problemów dotyczących również obszarów pod-
miejskich.
Od kilku miesięcy trwały intensywne prace kon-
cepcyjne i konsultacyjne na ten temat. Jako członek
Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych mia-
łem możliwość brać udział w tych konsultacjach i nie
ukrywam, że proponowałem warianty oparte na kil-
kunastu obszarach metropolitalnych, w tym biało-
stockim, lubelskim czy rzeszowskim. W tej dyskusji
brali też udział prezydenci miast, marszałkowie wo-
jewództw i lokalne media. Dziś wiemy, że będzie tych
obszarów minimum 12. Mam wrażenie, że jest i może
to być katalog otwarty.
Chciałbym w tym miejscu podziękować rządowi
pana premiera Donalda Tuska, że dzięki znanemu
nam projektowi, w którym urzeczywistniają się sło-
wa premiera z exposé, cała Polska może liczyć na
rozwój. To pozwoli kształtować również w Polsce
Wschodniej prężne środki wzrostu i postępu cywili-
zacyjnego. Aglomeracja białostocka boryka się z wie-
loma problemami z zakresu koordynacji inwestycji
drogowych, wodnokanalizacyjnych, ochrony środo-
wiska czy problemów komunikacyjnych. W związku
z tym potrzebna jest systemowa współpraca i możli-
wości pozyskiwania dodatkowych funduszy.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Józef Piotr Klim
Mam dwa pytania do pana ministra. Po pierwsze:
Jak ma działać ów instrument rozwiązywania pro-
blemów na obszarach metropolitalnych? Jest to w mo-
jej ocenie bardzo istotny instrument.
I po drugie: Jak według pana ministra realizacja
ustawy metropolitalnej wpłynie na rozwój Polski
Wschodniej, w tym Białegostoku i okolic, Lublina,
Rzeszowa itd.? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji pan To-
masz Siemoniak.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W związku
z pytaniem panów posłów chciałbym poinformować
o pracach rządu w kwestii obszarów metropolital-
nych. Dnia 22 stycznia 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła uchwałę o dokończeniu reformy administracji
publicznej, która wskazała na potrzebę uregulowania
kwestii zarządzania obszarami metropolitalnymi.
28 maja br., czyli wczoraj, na posiedzeniu Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego strona
rządowa przedstawiła stronie samorządowej wstępny
projekt ustawy o polityce miejskiej i obszarach me-
tropolitalnych. Zakłada on stworzenie 12 metropolii.
Wśród nich są rozwinięte metropolie o znaczeniu re-
gionalnym: Bydgoszcz, Toruń oraz Szczecin, a także
Lublin, Białystok i Rzeszów.
Projekt zakłada możliwość tworzenia, po spełnie-
niu określonych kryteriów, następnych metropolii.
U podstaw przedstawionego wczoraj projektu legła
analiza potencjału 12 ośrodków metropolitalnych i ich
możliwości rozwojowych. Dysponujemy wieloma
opracowaniami na ten temat. Rekomendacje zespołu
ds. ustrojowych Komisji Wspólnej Rządu i Samorzą-
du Terytorialnego, w którym pracują przedstawicie-
le obydwu stron, jednoznacznie wskazały na mini-
mum 12 metropolii.
Unia Metropolii Polskich, która zrzesza 12 metro-
polii i jest organizacją istniejącą od 1990 r., też jedno-
znacznie wskazała na potrzebę utworzenia 12 metro-
polii. Wzięliśmy także pod uwagę stanowiska władz
Bydgoszczy, Torunia, Szczecina, Białegostoku, Lu-
blina i Rzeszowa, które w ostatnich miesiącach wpły-
nęły na ręce ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji.
Chciałbym dodać, że sama delimitacja obszarów
metropolitalnych, to jest określenie, które gminy
wejdą w skład związku metropolitalnego, będzie
97
przedmiotem odrębnych prac w oparciu o kryteria
ustawowe.
Odpowiadając na pytanie dodatkowe, które pan
poseł był uprzejmy zadać, chciałbym powiedzieć, że
w punkcie wyjściowym ustawa metropolitalna skon-
centruje działalność związku metropolitalnego na
czterech obszarach: planowaniu przestrzennym,
ochronie środowiska, ze szczególnym uwzględnieniem
gospodarki odpadami, transporcie publicznym i in-
frastrukturze drogowej, a konstrukcja władz metro-
polii będzie taka, że ani duże miasto nie przegłosuje
mniejszych ośrodków, ani mniejsze większych.
Rząd uważa, że tego typu regulacja, istniejąca
w większości krajów, pozwoli na zrównoważony roz-
wój w oparciu o 12 ośrodków metropolitalnych. Bar-
dzo dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Damian Racz-
kowski.
Poseł Damian Raczkowski:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie ministrze, serdecznie dziękujemy za infor-
macje. Szczególnie jestem zadowolony, że Białystok
znajduje się pośród przyszłych metropolii. Jako były
wicestarosta terytorialnie największego w Polsce po-
wiatu – białostockiego ziemskiego – miałem przyjem-
ność pracować tam kilka lat i wszystkie moje do-
świadczenia wskazują na to, że warto inwestować
w obszar tego powiatu, warto zaliczyć go do metro-
polii, zważywszy na to, że na terenie Białegostoku
i powiatu białostockiego ziemskiego żyje prawie pół-
milionowa społeczność na milion dwieście mieszkań-
ców woj. podlaskiego. Początki tworzenia obszarów
metropolitalnych, do których – z tego, co wiem – pla-
nowano włączyć tylko tereny, na których zamieszku-
je około milionowa społeczność, nie dawały możliwo-
ści rozwoju byłym miastom wojewódzkim ściany
wschodniej.
Rozumiem, że czas na wystąpienie i udzielenie
wypowiedzi przez pana ministra jest ograniczony,
dlatego serdecznie bym prosił o to, abyśmy mogli na
piśmie zapoznać się z przesłankami, które zdecydo-
wały o tym, że jednak podjęliście państwo jako rząd
strategiczną decyzję o rozszerzeniu obszarów metro-
politalnych. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze sekretarz stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji pan Tomasz
Siemoniak.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
98 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Oczywiście
przedstawimy na piśmie wszystkie przesłanki, któ-
re zostały wzięte pod uwagę przy kształtowaniu
ustawy.
Odpowiadając na pierwszą część pytania, chciał-
bym powiedzieć, że dyskusja z udziałem naukowców,
specjalistów w sprawach metropolitalnych była bar-
dzo szeroka. Oni mieli różne zdania, chcieli od 2 do
więcej niż 12 obszarów metropolitalnych w Polsce.
Tak że to jest sprawa, która nawet w środowisku na-
ukowym, gdzie pracuje się w oparciu o zobiektywizo-
wane kryteria, budzi poważne rozbieżności. Reko-
mendacja Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji w tym projekcie jest jednak jednoznaczna:
12 metropolii i możliwość stworzenia następnych ob-
szarów metropolitalnych. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Przechodzimy do następnego pytania.
Posłowie Marek Kuchciński, Stanisław Zając
i Mieczysław Golba z klubu Prawo i Sprawiedliwość
zadadzą pytanie skierowane do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w sprawie szkód spowo-
dowanych na terenie gmin powiatu lubaczowskiego
w infrastrukturze komunalnej oraz uprawach rol-
nych przez intensywną ulewę połączoną z opadami
gradu.
Bardzo proszę, pan poseł Stanisław Zając.
Poseł Stanisław Zając:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Ministrze! W dniu 19 maja br. przez teren kilku
gmin powiatu lubaczowskiego: Oleszyce, Lubaczów,
Wielkie Oczy, Cieszanów i Horyniec przetoczyła się
potężna ulewa połączona z opadami gradu.
Przekazywane przez mieszkańców tych gmin in-
formacje wskazują na olbrzymi rozmiar szkód. Po-
wstałe szkody dotyczą zarówno infrastruktury ko-
munalnej, jak i upraw rolniczych, a także mienia
prywatnego mieszkańców. W szczególnie tragicznej
sytuacji znaleźli się rolnicy posiadający duże are-
ały upraw tytoniu, buraków, rzepaku, zbóż oraz
fasoli. Wielu rolników straciło jedyne źródło docho-
dów i w przeważającej większości nie będą oni mogli
skorzystać z odszkodowań, ponieważ nie ubezpieczy-
li swoich upraw. Poszkodowanych zostało również
wielu mieszkańców, którym nawałnica zniszczyła
dobytek życia. Pokrycia dachowe oraz elewacje bu-
dynków mieszkalnych i zabudowań gospodarczych
wymagają gruntownych remontów. Koszty ich prze-
prowadzenia przerastają możliwości zbyt skromnych
budżetów domowych i bez pomocy z zewnątrz miesz-
kańcy nie będą w stanie unieść tego ciężaru. Ponadto
straty wyrządzone w infrastrukturze komunalnej,
w tym zwłaszcza drogowej, nadwerężą w znacznym
stopniu napięte budżety samorządów terytorialnych.
Zaistniała sytuacja pozwala zatem na sformuło-
wanie i skierowanie do pana ministra następującego
pytania: W jakiej formie, w jakim zakresie i w jakim
czasie zostanie udzielona pomoc mieszkańcom po-
szkodowanych gmin powiatu lubaczowskiego? Czy
i w jakim zakresie zostanie udzielona pomoc samo-
rządom powiatu lubaczowskiego, na terenie których
zniszczona została infrastruktura komunalna? Stra-
ty są tak ogromne, że samorząd lokalny nie jest
w stanie udźwignąć ciężaru związanego z usuwa-
niem tych szkód.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji pan
Tomasz Siemoniak.
Bardzo proszę pana ministra.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Odpowiadając
na pytanie panów posłów, chciałbym poinformować,
że niezwłocznie po wystąpieniu zdarzenia 20 maja
br. wojewoda podkarpacki zwołał posiedzenie woje-
wódzkiego zespołu zarządzania kryzysowego w celu
dokonania oceny sytuacji i ustalenia rozmiaru szkód.
Następnego dnia, tj. 21 maja, wojewoda osobiście wi-
zytował poszkodowane miejscowości. Ponadto wysto-
sował pismo do zakładów ubezpieczeń w sprawie
przyspieszenia wypłat odszkodowań. Osoby lub ro-
dziny, które w wyniku działania żywiołu poniosły
straty w gospodarstwach domowych, mogą otrzymać
bezzwrotne zasiłki pieniężne w wysokości do 6 tys.
zł. Pomoc z rezerwy celowej budżetu państwa uru-
chamiana jest przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji na wniosek właściwego wojewody,
środki przygotowane są na podstawie danych prze-
kazanych przez poszkodowane gminy. Zasiłki wypła-
cają gminne i miejskie ośrodki pomocy społecznej po
przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego. Dzisiaj
rano wojewoda poinformował, że kończy przygotowa-
nie listy na podstawie zgłoszeń i w ciągu najbliższych
dni przekaże ją ministrowi spraw wewnętrznych i ad-
ministracji. Ponadto osoby, których budynki miesz-
kalne zostały uszkodzone w wyniku powodzi czy
huraganu, mogą skorzystać z preferencyjnych kredy-
tów – oprocentowanych 2% w skali roku – na remont
lub budowę tych obiektów. Różnice pomiędzy opro-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak
centowaniem realnym, a spłacanym przez kredyto-
biorcę pokrywa Skarb Państwa.
Jednostki samorządu terytorialnego mogą z kolei
otrzymać dotacje celowe z rezerwy celowej budżetu
państwa, zapisanej na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych. Dotacje udzielane są na
konkretne zadanie określone we wniosku skierowa-
nym do ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji. Wnioski, jeśli jest taka potrzeba, są rozpatrywane
przez nas w ciągu jednego dnia. Rolnicy, którzy w wy-
niku działania żywiołu ponieśli straty, mogą otrzy-
mać preferencyjne kredyty na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych. Środki z budżetu pań-
stwa na zasiłki celowe dla poszkodowanych osób i ro-
dzin mogą zostać uruchomione niezwłocznie po prze-
kazaniu przez wojewodę podkarpackiego odpowied-
niego wniosku.
Warunkiem uruchomienia pomocy na odbudowę
infrastruktury komunalnej jest z kolei złożenie apli-
kacji przez poszkodowane jednostki samorządu,
zgodnie z zasadami i procedurami zamieszczonymi
na stronie internetowej MSWiA w zakładce: Sprawy
wewnętrzne. Te zasady są bardzo dobrze znane sa-
morządom, które mają do czynienia z tego rodzaju
nieszczęściami. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe, pan poseł Stanisław Zając.
Poseł Stanisław Zając:
Panie ministrze, faktem jest, że nawałnica i znisz-
czenia nastąpiły, a moje pytanie było dosyć precyzyj-
ne. Nie dotyczyło tego, co rolnicy mogą otrzymać,
tylko jak do tej pory zareagował rząd i jakie są real-
ne, wymierne działania rządu, sprowadzające się do
wypłaty odszkodowań czy innych dotacji, które
uwzględniają tragiczną sytuację rolników. To nie jest
kwestia, że w Internecie znajduje się strona, na któ-
rej można przeczytać, co można otrzymać, tylko cho-
dzi o to – bardzo wyraźnie stawiałem to pytanie –
w jakim czasie i w jakim zakresie pomoc została już
udzielona, mówimy o czasie dokonanym, o sytuacji,
która będzie ilustrować to, że rząd rzeczywiście na-
tychmiast przystąpił do realizowania pomocy dla
rolników, a nie o tym, co dopiero będzie.
I ostatnie pytanie. Rozumiem, że wojewoda jest
przedstawicielem rządu w terenie, ale czy minister-
stwo, przedstawiciele rządu byli na miejscu i widzie-
li rzeczywisty rozmiar szkód, które uniemożliwiają
rolnikom i osobom mieszkającym na terenie luba-
czowskiego normalne funkcjonowanie, korzystanie
z infrastruktury komunalnej. Dziękuję.
99
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji pan To-
masz Siemoniak.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Sądzę, że infor-
macje, które przedstawiłem wcześniej, pokazują, że
działania rządu i wojewody w tej sprawie były prak-
tycznie błyskawiczne. Natomiast wypłata pieniędzy
publicznych jest określona procedurami i – tak jak
informowałem – w przypadkach dotyczących osób lub
rodzin i w przypadkach samorządów te działania zo-
stały podjęte niezwłocznie. Kiedy otrzymamy doku-
menty, wnioski, takie środki będą wypłacane. Jeśli
chodzi o obecność przedstawicieli rządu, sam pan
poseł zauważył, że wojewoda jest takim przedstawi-
cielem, informował ministra spraw wewnętrznych
i administracji na bieżąco, także z miejsca nieszczę-
ścia, tak że tutaj nie było potrzeby, żeby na tym eta-
pie jeździł tam ktoś z Warszawy.
(Poseł Mirosława Masłowska: Była potrzeba.)
W momencie, kiedy spłyną wnioski od samorzą-
dów, przedstawiciele Biura do Spraw Usuwania Skut-
ków Klęsk Żywiołowych na pewno tam się pojawią,
żeby wesprzeć odbudowę zniszczonych obiektów. Bar-
dzo dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Posłowie Wojciech Olejniczak i Wacław Marty-
niuk, klub Lewica, zadadzą pytanie prezesowi Rady
Ministrów w sprawie śledztwa dotyczącego byłej po-
słanki Małgorzaty Ostrowskiej.
Bardzo proszę, pan poseł Wojciech Olejniczak.
Poseł Wojciech Olejniczak:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Szanowny Panie Ministrze! Pana premiera oczy-
wiście nie ma. Na początku ubiegłego roku Prokura-
tura Apelacyjna w Krakowie za pośrednictwem PiS-
-owskiego prokuratora generalnego zwróciła się do
Sejmu z wnioskiem o wyrażenie zgody na uchylenie
immunitetu posłance Sojuszu Lewicy Demokratycz-
nej Małgorzacie Ostrowskiej. Pamiętamy wszyscy, jak
tuż przed głosowaniem w tej sprawie, podczas zwo-
łanej naprędce konferencji prasowej, ówczesny mini-
ster sprawiedliwości Zbigniew Ziobro z sobie jedynie
właściwą pasją epatował opinię publiczną, że zebrany
w śledztwie materiał dowodowy jednoznacznie po-
twierdza winę posłanki, i uzasadniał uchylenie jej
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
100 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Wojciech Olejniczak
immunitetu. Pamiętamy też, że brak zgody Sejmu na
taki wniosek prokuratury posłowie PiS-u porównali
do podłożenia bomby pod sprawę mafii paliwowej.
Przypomnę, że wówczas większość w Sejmie nie uchy-
liła immunitetu pani poseł Małgorzacie Ostrowskiej.
Dziś po upływie kilkunastu miesięcy od tamtych
wydarzeń i ponad pół roku, od kiedy Małgorzata
Ostrowska nie pełni już mandatu posła, okazuje się,
że śledztwo nie dostarczyło wystarczających podstaw
do sformułowania aktu oskarżenia. Co więcej, w pra-
sie ujawnione zostały bulwersujące fakty, świadczące
o tym, że cała ta sprawa została starannie wyreżyse-
rowana wyłącznie na potrzeby gry politycznej. We-
dług informacji prasowych prowadząca śledztwo
prokurator Katarzyna Płończyk wymuszała od osób
tymczasowo aresztowanych składanie fałszywych
zeznań obciążających posłankę w zamian za obietni-
cę zwolnienia z aresztu. Uzyskane w ten sposób ze-
znania zostały następnie wykorzystane do wszczęcia
śledztwa i sformułowania wniosku o uchylenie im-
munitetu i tymczasowe aresztowanie. Należy pod-
kreślić, że zeznania złożone w wyniku szantażu zo-
stały w niedługim czasie po ich złożeniu odwołane
przez samych świadków, którzy powiadomili proku-
raturę o dostarczeniu fałszywych zeznań przeciwko
posłance. Sami też twierdzą, że składając zeznania
obciążające posłankę, świadomie konfabulowali, lecz
nikt nie podjął się próby zweryfikowania tych ze-
znań, gdyż prowadzący śledztwo, tu cytat: Tak byli
napaleni, żeby ją ustrzelić.
Mając na uwadze, że w sprawie tego śledztwa ujaw-
nione zostały też inne bulwersujące nieprawidłowości,
zwracam się do pana ministra z pytaniami: Na jakim
etapie znajduje się obecnie śledztwo prowadzone prze-
ciwko Małgorzacie Ostrowskiej? Dlaczego mimo tak
znacznego upływu czasu nie zostało ono definitywnie
zakończone? Drugie pytanie. Czy prokuratura wsz-
częła postępowanie wyjaśniające w zakresie nieprawi-
dłowości, do jakich doszło w tym śledztwie, a w szcze-
gólności czy zajęto się ewidentnym przekroczeniem
uprawnień przez prokurator Katarzynę Płończyk oraz
ewentualnie przez inne osoby odpowiedzialne za pro-
wadzenie tego śledztwa? (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli prokurator krajowy, zastępca
prokuratora generalnego Rzeczypospolitej Polskiej
pan Marek Staszak.
Bardzo proszę.
Prokurator Krajowy
Zastępca Prokuratora Generalnego RP
Marek Staszak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Pośle!
Odpowiadając na pytanie, które pan poseł zechciał
zadać, powiem w ten sposób. W postanowieniu z 6
maja 2004 r. wszczęto śledztwo w sprawie, w której
jeden z wątków został później wyłączony, to był wą-
tek, w którym znalazła się miedzy innymi sprawa
pani poseł Małgorzaty Ostrowskiej. Wątek ten jest
prowadzony przez wydział zamiejscowy Biura
ds. Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Kra-
jowej; 15 października 2007 r. został on wyłączony
z tzw. dużej sprawy paliwowej. Dotyczy on nie tylko
byłej pani poseł, ale także kilku innych osób, łącznie
zarzuty w tej sprawie przedstawiono 9 osobom. Jedną
z osób, którym przedstawiono zarzuty, jest poseł
Ostrowska. Dotyczy jej zarzut przyjęcia korzyści ma-
jątkowej w łącznej kwocie 155 tys., jest więc w tej
sprawie podejrzana o przestępstwo z art. 228 § 5
w związku art. 12 Kodeksu karnego. Śledztwo jest
na etapie końcowym, zakreślony termin zakończenia
to 1 lipca 2008 r., a więc za miesiąc i 1 dzień. W tej
chwili trwają ostatnie czynności procesowe i myślę,
że najdalej w połowie czerwca zarówno podejrzani,
jak i ich obrońcy będą zapoznawani z materiałami
śledztwa.
Na pytanie, dlaczego to śledztwo nie zostało za-
kończone do dnia dzisiejszego, mogę odpowiedzieć, że
m.in. dlatego, iż, jak mówiłem, dopiero po wygaśnię-
ciu mandatu poselskiego były możliwe czynności
z udziałem pani poseł w tym charakterze, w jakim
ona występuje w śledztwie. Muszę potwierdzić, że
materiał dowodowy w tej sprawie jest rzeczywiście
skomplikowany, jeśli można użyć…
(Poseł Romuald Ajchler: Jest bardzo słaby.)
…takiego eufemizmu. Faktycznie zeznania nie-
których świadków, którzy występowali w tej sprawie,
oraz wyjaśnienia osób współpodejrzanych, które ob-
ciążały panią poseł, zostały przez te osoby zmienione,
w niektórych przypadkach dość radykalnie, w nie-
których częściowo. Aczkolwiek prawdą jest też to, że
poza tym są jeszcze inne dowody o charakterze ma-
terialnym, które mogły wskazywać na to, iż zarzut
przedstawiony pani Ostrowskiej jest zasadny.
Nie potrafię w tej chwili powiedzieć, jaki będzie
finał tej sprawy, przynajmniej jeśli chodzi o panią
Ostrowską. Jak mówiłem, czynności procesowe zmie-
rzają do końca, ale decyzja, czy w stosunku do pani
Ostrowskiej zostanie sformułowany akt oskarżenia
czy też materiał dowodowy jest na tyle niewystarcza-
jący, iż należy wydać postanowienie o umorzeniu
postępowania, należy do prokuratora prowadzącego,
w związku z tym nie mogę tego uprzedzać. Mogę je-
dynie potwierdzić okoliczności, które zostały opisane
w pytaniu. Jaki będzie finał, niebawem zapewne
wszyscy będą wiedzieli.
Jeśli chodzi o nieprawidłowości, na które wskazy-
wał pan poseł, to przypominam sobie, że rzeczywiście
był taki artykuł, bodajże w tygodniku „NIE”. Postę-
powanie wyjaśniające w tej sprawie się nie toczy. Ten
sygnał prasowy, jak zresztą każdy inny, jest przez
nas brany pod uwagę, tyle tylko, że poza nim na dzień
dzisiejszy nie ma zeznań ani wyjaśnień osób, które
on obejmuje albo które były źródłami tego artykułu,
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Prokurator Krajowy Zastępca
Prokuratora Generalnego RP Marek Staszak
by potwierdzić, że takie naciski czy nieprawidłowe
metody śledcze były stosowane. Niewątpliwie nie
przejdziemy nad tym do porządku dziennego i po za-
kończeniu postępowania karnego będzie to przez nas
brane pod uwagę. Gdyby stosowanie takich metod się
potwierdziło, to niewątpliwie mielibyśmy do czynienia
nie tylko z deliktem dyscyplinarnym, ale, jak sądzę,
także z czynem przestępczym. Powtarzam, proszę
mnie dobrze zrozumieć: niczego nie przesądzam, ale
weźmiemy to na pewno pod uwagę. Natomiast obecnie
takie postępowanie się nie toczy. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe, pan poseł Wojciech Olejniczak.
Bardzo proszę.
Poseł Wojciech Olejniczak:
Panie ministrze, mam pytanie dodatkowe, by ze-
chciał pan rozszyfrować skrót, którego pan użył, że
zeznania, dowody i cały ten proces są bardzo skom-
plikowane, bo nie możemy przejść nad tym do po-
rządku dziennego.
Otóż przypominam, że ta sprawa dotyczy byłej
posłanki i że tak naprawdę rozgrywała się w najbar-
dziej gorącym okresie, w poprzedniej kadencji Sejmu.
Było to chwilę po podobnym działaniu wymierzonym
przeciwko Barbarze Blidzie, które doprowadziło do
tragicznych zdarzeń, pamiętamy o tym. To są jednak
emocje, to są sprawy ludzi i dzisiaj pani Małgorzata
Ostrowska na pewno przeżywa te chwile, te sprawy,
które ją bezpośrednio dotyczyły. Mówię to do pana
ministra, który jest w jakimś stopniu kontynuatorem
działań swoich poprzedników. (Dzwonek)
Pańscy poprzednicy jednoznacznie, nie tak jak
pan minister dzisiaj, przekazywali Sejmowi i opinii
publicznej informacje świadczące bezpośrednio o wi-
nie pani poseł Małgorzaty Ostrowskiej. I ta sprawa
wymaga dzisiaj działań i nadzoru Prokuratury Kra-
jowej, prokuratora generalnego, by ją doprowadzić
i wyjaśnić do końca, ponieważ w taki sposób nie moż-
na traktować nie tylko posłów, ale w ogóle obywateli.
Pani poseł w poprzedniej kadencji Sejmu została
w sposób niegodny zaatakowana bezpośrednio przez
ministra sprawiedliwości – prokuratura generalnego
w wystąpieniach publicznych. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Pan minister Marek Staszak, bardzo proszę.
101
Prokurator Krajowy
Zastępca Prokuratora Generalnego RP
Marek Staszak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Pośle!
Tym m.in. chciałbym się różnić od niektórych moich
poprzedników, że nie chciałbym stawiać kategorycz-
nych ocen w sytuacji, kiedy do nich nie czuję się
uprawniony. W związku z tym być może rzeczywiście
moja odpowiedź nie jest bardzo konkretna i nie daje
możliwości jednoznacznej oceny tego materiału dowo-
dowego. Mówiąc o tym, że on jest skomplikowany,
mam na myśli to, iż pewne dowody, które na począt-
kowym etapie postępowania występowały jako abso-
lutnie jednoznaczne – chodzi zwłaszcza o dowody oso-
bowe, czyli zeznania i wyjaśnienia osób, które poma-
wiały panią Ostrowską – w tej chwili takie nie są.
Będzie to musiało podlegać, jak mówię, ocenie proku-
ratora, który prowadzi postępowanie, to znaczy będzie
on musiał zweryfikować dowody, czy ta niejednoznacz-
ność mimo wszystko, w świetle pozostałego materiału
dowodowego wskazuje na to, iż pierwsze wyjaśnienia
należy uznać za bardziej wiarygodne, czy też na to, że
zmienione zeznania podważają te pierwsze.
Wiem, że to, co mówię nie jest pozbawione niejed-
noznaczności, ale proszę nie wymagać ode mnie,
abym na sali sejmowej dokonywał oceny, której po-
winien dokonać sąd bądź wcześniej prokurator pro-
wadzący postępowanie. Co prawda jestem prokura-
torem, przełożonym w stosunku do tych prokurato-
rów, którzy prowadzą postępowania, ale staram się,
by autonomia ich decyzji była zachowana, stąd ostroż-
ność wypowiedzi w tym zakresie. Mogę jedynie zade-
klarować, że jak wspomniałem początkowo, żadne
okoliczności, które występowały w tej sprawie, pozy-
tywne, czy negatywne – zwłaszcza negatywne, bo
o pozytywnych może nie ma co mówić – nie pozosta-
ną bez stosownego badania w trybie postępowania
wyjaśniającego. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Przechodzimy do kolejnych pytań.
Posłowie Stanisław Kalemba, Mirosław Mali-
szewski i Franciszek Jerzy Stefaniuk, Polskie Stron-
nictwo Ludowe, zadadzą pytanie do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi w sprawie projektu korekty wspól-
nej polityki rolnej przedstawionego przez Komisję
Europejską.
Bardzo proszę, poseł Stanisław Kalemba.
Poseł Stanisław Kalemba:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Faktycznie, w ostatnich dniach Komisja Europejska
przedstawiła projekt korekty wspólnej polityki rolnej.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
102 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Stanisław Kalemba
Wśród proponowanych zmian jest m.in. stopniowe
zwiększanie kwoty mlecznej, a następnie odejście od
kwotowania produkcji mleka. Producenci mleka zło-
żyli i nadal składają wnioski o zwiększenie indywi-
dualnej kwoty mlecznej. Jakie będą zasady rozdyspo-
nowania krajowej rezerwy ilości referencyjnej mleka?
Chodzi o propozycję ministra rolnictwa i rozwoju
wsi.
Jest także, co wzbudza niepokój naszych rolni-
ków, propozycja ograniczania dopłat bezpośrednich.
Jakie dla polskich rolników, zdaniem Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, będą skutki tych ewentu-
alnych zmian? Czy nie spowodują one obniżania kon-
kurencyjności polskiego rolnictwa na rynku europej-
skim?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Poseł, przepraszam, minister rolnictwa i rozwoju
wsi pan Marek Sawicki; poseł też.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki:
Panie Marszałku! Panowie Posłowie Pytający!
Panie Posłanki i Panowie Posłowie! Chcę wyraźnie
powiedzieć, że w ostatnich dniach rzeczywiście mamy
do czynienia z ogromnym nasileniem dyskusji o pol-
skim rolnictwie.
Pierwsza kwestia dotyczy rzekomych ogromnych
dochodów. Byłoby dobrze, gdyby dziennikarze, publi-
cyści, ale także politycy, którzy wypowiadają się na
ten temat, rozróżniali pojęcia: przychodu, dochodu
i zysku. Niestety w większości publikacji posługują
się oni tylko i wyłącznie kategorią przychodu myloną
z dochodem. Z racji bardzo kosztownego warsztatu
rolniczego, jak również wysokich kosztów produkcji,
takie przedstawianie sprawy jest zdecydowanie myl-
ne i rzeczywiście pokazuje tylko stronę przychodową
w rolnictwie, natomiast absolutnie nie mówi się
o kosztach, a te wzrosły w wielu przypadkach z roku
na rok o 60%, jak w przypadku podatku rolnego, czy
70%, jak w przypadku fosforanu amonu. Warto więc
wiedzieć, że te koszty rosną.
Przejdę teraz jednak do wspólnej polityki rolnej
i do propozycji. Tytuły w mediach dotyczą głównie
tego, że zmienia się wspólna polityka rolna i że zo-
staną zmniejszone płatności bezpośrednie dla rolni-
ków. Polskich rolników tak naprawdę do 2013 r. nie
dotyczy żadne zmniejszanie płatności bezpośrednich.
Jeśli nawet w 2012 r. weszłaby w życie zasada modu-
lacji i miałaby objąć 3-procentową redukcję płatności
dla polskich rolników, to obejmie ona zaledwie 16 tys.
gospodarstw, dotyczy ona bowiem tylko tych gospo-
darstw, w których płatności unijne przekraczają
5 tys. euro. W Polsce jest ich zaledwie 16 tys. Byłoby
więc dobrze, żeby niepotrzebnie nie straszyć rolników.
To, co jest dla nas najważniejsze w ramach prze-
glądu wspólnej polityki rolnej, to to, że do roku 2013
utrzymujemy uproszczony system płatności do po-
wierzchni, tak jak jest to w tej chwili realizowane
w Polsce. Gorąco namawiam i przekonuję polityków
starej Unii Europejskiej, żeby zrezygnowali z płatno-
ści historycznych, z płatności produkcyjnych, bo one
niepotrzebnie powodują konflikt między rolnikami
Europy i innych części świata, a utrzymują nadal
dysproporcje płatności dla państw starej Unii i państw
nowej Unii. Warto wiedzieć, że nadal ok. 80% wspar-
cia w ramach wspólnej polityki rolnej idzie do 15
państw starej Unii Europejskiej. Temat tej modulacji,
o której mówią stare państwa, dla rolników starej
Unii, którą mogą już dzisiaj realizować na poziomie
20% przesunięcia płatności bezpośrednich do rozwo-
ju obszarów wiejskich, poruszany jest dlatego, ponie-
waż chcą oni przenieść przed rokiem 2013 część środ-
ków na rozwój obszarów wiejskich po to, żeby mieć
lepszą wyjściową pozycję negocjacyjną, jeśli chodzi
o politykę w latach 2014–2020. To jest jednak jeszcze
przed nami i tutaj pilnujemy, żeby w 2013 r. nastąpi-
ło rzeczywiste wyrównanie w traktowaniu rolników
starej i nowej Unii Europejskiej.
Chcemy także, i proponujemy to Unii Europej-
skiej, żeby rzeczywiście oddzielić płatności od płat-
ności historycznych, od tych zobowiązań, od produk-
cji, a związać je z powierzchnią, z rodziną rolniczą
świadczącą usługi wobec środowiska naturalnego.
Druga ważna sprawa, którą udało się już, że tak
powiem, zrealizować, to kwestia systemów wzajem-
nej zgodności, czyli cross compliance. Miała ona obo-
wiązywać nowe państwa Unii Europejskiej od 1 stycz-
nia 2009 r. w trzech segmentach: bezpieczeństwa
żywności, ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt.
Jeśli chodzi o segment ochrony środowiska, tak, bę-
dziemy go realizowali od roku 2009, bezpieczeństwa
żywności – w roku 2011. Dziś mogę też powiedzieć
na 99%, że dobrostan zwierząt wejdzie dopiero w roku
2013, a więc wtedy, kiedy rolnicy nowej Unii będą
mieli wyrównane płatności z rolnikami z państw sta-
rej Unii Europejskiej.
Istotny temat dotyczy kwotowania mleka. Chcę
wyraźnie podkreślić, że dzisiejsza kwota mleczna,
którą dysponujemy, to jest ok. 9600 mln ton, w za-
okrągleniu. To, co udało się wywalczyć w ostatnim
roku, to jest zwiększenie o ok. 190 tys. ton, a więc
190 mln kg mleka dodatkowo. W minionym roku
kwotowym wyprodukowaliśmy o 340 tys. ton mleka
mniej niż wynosiła nasza kwota. Po tym zwiększeniu
mamy w tej chwili ok. 530 tys. ton rezerwy. Dlatego
proponuję zmianę zasad rozdysponowania rezerwy
tak, aby zwiększyć kwotę przydzielaną na jedno go-
spodarstwo do 30 tys. ton po to, żeby nie ograniczać
rozwoju małych i średnich gospodarstw, zdjąć to
ograniczenie, które było wcześniej, 30% kwoty mlecz-
nej. Nie będzie tego ograniczenia. Proponuję również
w celu przyspieszenia rozwoju produkcji mleka w Pol-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki
sce zawieszenie na najbliższe dwa lata pobierania kar
na poczet przekroczonej produkcji przez rolnika.
Dziękują bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe zada pan poseł Mirosław
Maliszewski.
Poseł Mirosław Maliszewski:
Panie ministrze, oczywiście to zdecydowane sta-
nowisko Polski bardzo cieszy, bo reforma wspólnej
polityki rolnej w takim wydaniu, jak proponują nie-
które kraje europejskie, w tym Wielka Brytania, by-
łaby dla Polski skrajnie niekorzystna. Mam więc
kilka takich dodatkowych pytań.
Reforma wspólnej polityki rolnej jest także kon-
sekwencją dyskusji, która toczy się na forum Świato-
wej Organizacji Handlu; mówi się o tym, że trzeba
otwierać europejski rynek na import tanich produk-
tów żywnościowych wyprodukowanych w krajach
słabiej rozwiniętych, na zniesienie ceł, ograniczeń,
a przede wszystkim finansowania.
Mam więc pytanie. Jak pan widzi możliwość utrzy-
mania wspólnej polityki rolnej w tym wydaniu, które
pan przed chwilą przedstawił, i znalezienia sojuszni-
ków w Europie, tak aby udało im się obronić, aby na
trwale nie uzależnić wyżywienia Europy od importu,
tak jak się już bardzo często dzisiaj zdarza w przypad-
ku energii? Wydaje się także dla nas bardzo niebez-
pieczne przesunięcie środków z pierwszego do drugie-
go filara, bo wiadomo, że z drugiego filara mogą ko-
rzystać tylko ci, którzy są bardziej zorganizowani
i lepiej umocowani na rynku. Mówię to wszystko
w odniesieniu do wypowiedzi prezydenta Sorkozy’ego,
który, wydaje się, może być wielkim orędownikiem tej
wspólnej polityki rolnej w wydaniu proponowanym
także przez Polskę. Jak pan ocenia realnie szanse
obrony tych mechanizmów po roku 2013? Kto ewen-
tualnie w Europie będzie popierał starania Polski
i Francji? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Odpowiada minister rolnictwa i rozwoju wsi pan
Marek Sawicki.
Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Sawicki:
Panie pośle, chcę jeszcze wyraźnie podkreślić, że
kwestia modulacji, przesuwania środków z płatności
103
bezpośrednich i interwencji rynkowych do drugiego
filara, a więc do rozwoju obszarów wiejskich, prak-
tycznie nie dotyczy polskich rolników do roku 2013.
Mówię to z pełną świadomością i chcę uspokoić rol-
ników, żebyśmy po raz kolejny nie robili niepotrzeb-
nego zamieszania. Kwestia wspólnej polityki rolnej
po roku 2013 – w mojej ocenie polityka rolna obroni
się, oczywiście ona będzie modyfikowana, będzie
ewoluowała. Nam zależy na tym – i będziemy bardzo
o to zabiegać – żeby system płatności dla rolników
był prosty i sprawiedliwy, aby wspólna polityka rol-
na miała wspólnotowy charakter i żeby nie było
podziału na starych i nowych członków Unii Euro-
pejskiej. Stare państwa wspólnotowe będą oczywi-
ście pilnowały swoich wcześniej wywalczonych, hi-
storycznych płatności i wysokiej pozycji, ale w imię
solidaryzmu europejskiego muszą w końcu się zgo-
dzić na to, żeby te płatności i te systemy zostały
wyrównane. Podkreślam, że deklaratywnych zwo-
lenników wyrównania jest sporo, gdyż każdy walczy
o swoje, ale chcę powiedzieć, że w tej walce nie je-
steśmy osamotnieni. To, co wczoraj powiedział pre-
zydent Francji z tej trybuny, jest dowodem na to, że
w Unii Europejskiej jest kilka dużych państw rolni-
czych, które będą zdecydowanie broniły wspólnej
polityki rolnej.
Owszem, kwestia negocjacji z WTO i nacisków
państw trzecich na otwieranie się Europy jest ważna
i nie można jej bagatelizować, ale z drugiej strony
zwracam uwagę na to, że otwarcie w dwóch segmen-
tach równoległych do rolnictwa, czyli w zakresie pro-
duktów pozarolniczych i usług, nie jest równoprawne.
Stąd też nie ma obecnie zgody w większości państw
europejskich, w tym zwłaszcza jeśli chodzi o stano-
wiska ministrów rolnictwa, na to, żeby ustępować
w ramach negocjacji z WTO.
Problem polega na tym, że rolnicy europejscy,
otrzymując płatności, mając rzekome przywileje,
mają bardzo dużo obciążeń i obowiązków z tego wy-
nikających. Bezpieczeństwo żywności, kontrola, ja-
kiej poddawane są gospodarstwa w Unii Europejskiej,
to są bardzo kosztowne zadania. Takich kosztownych
obciążeń niestety nie mają państwa trzecie. Iluzją
jest stwierdzenie, że obniżenie ceł w Europie spowo-
duje zwiększenie produkcji żywności i zabezpieczenie
żywności w państwach trzecich. Obniżenie ceł na
produkty rolne i przywóz tańszych produktów rol-
nych z państw trzecich do Europy spowoduje zmniej-
szenie produkcji w Europie i obniżenie podaży pro-
duktów żywnościowych na rynki trzecie. Tak że
wierzę w to, że wspólna polityka rolna obroni się we
wspólnej Europie. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Posłowie Marek Cebula i Ewa Drozd, klub Platfor-
ma Obywatelska, kierują pytanie do ministra obrony
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
104 Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski
narodowej w sprawie sytuacji najemców mieszkań
z zasobów Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.
Bardzo proszę, pan poseł Marek Cebula.
Poseł Marek Cebula:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Wojskowa Agencja Mieszkaniowa zarządza na tere-
nie naszego kraju około 40 tys. mieszkań. Na po-
czątku lat 90. ubiegłego wieku po likwidacji całych
garnizonów, szczególnie wzdłuż naszej zachodniej
granicy, Wojskowa Agencja Mieszkaniowa stanęła
przed problemem utrzymania niszczejącego mienia.
Zdekapitalizowane budynki zostały przekazane
w użytkowanie samorządom i innym instytucjom,
na przykład Straży Granicznej, Policji czy Straży
Pożarnej, które z kolei wynajęły te lokale mieszkal-
ne obywatelom naszego państwa. Obecnie wiele
umów najmu, które zostały sporządzone z miesz-
kańcami, wygasło lub wygaśnie w najbliższym cza-
sie. Z informacji, które otrzymałem od prezesa Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej w Warszawie, pro-
blem z tego typu mieszkaniami ma prawie tysiąc
polskich rodzin. Taka sytuacja ma miejsce w Gubi-
nie, Krośnie Odrzańskim, Babimoście, Głogowie
i wielu innych miastach.
Grupa posłów z województw dolnośląskiego i lu-
buskiego podjęła interwencję w tej sprawie. Nieste-
ty obecnie obowiązujące prawo, tj. ustawa o zakwa-
terowaniu Sił Zbrojnych RP praktycznie uniemoż-
liwia przekazanie tych mieszkań samorządom lub
instytucjom czy bezpośrednio mieszkańcom. Art. 29
wspomnianej ustawy daje ministrowi obrony w tzw.
szczególnych przypadkach prawo do uwzględnienia
prośby cywila o wynajęcie czy sprzedaż mieszkania.
Większość obecnych najemców nie spełnia wymogu
przypadku szczególnego, ale są oni zainteresowani
nabyciem zajmowanego przez siebie lokalu za cenę
wynikającą z oszacowania dokonanego przez biegłe-
go rzeczoznawcę majątkowego. Niestety art. 17 wy-
mienionej wyżej ustawy nie zezwala Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej na sprzedaż zasiedlonych
lokali.
Proszę o odpowiedź na kilka pytań. Czy pan mi-
nister rozważa przygotowanie w najbliższym czasie
takich zmian w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbroj-
nych RP, aby można było sprzedać te mieszkania
najemcom lub samorządom? Czy około tysiąca pol-
skich rodzin może liczyć na możliwość nabycia zaj-
mowanych przez nich mieszkań, na które pracowali
ich ojcowie? Kiedy możemy spodziewać się konkret-
nych decyzji, które – podobnie jak 300 mieszkań
w przygranicznym Zgorzelcu – pozwolą na sprzedaż
samorządom lub innym podmiotom mieszkań z za-
sobów Wojskowej Agencji Mieszkaniowej? Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli sekretarz stanu w Minister-
stwie Obrony Narodowej pan Czesław Piątas.
Bardzo proszę pana ministra.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
Czesław Piątas:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Od-
nosząc się do pytania pana posła w sprawie lokali
mieszkalnych z zasobów Wojskowej Agencji Mieszka-
niowej, pragnę nadmienić, że rzeczywiście obecnie
obowiązująca ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbroj-
nych uniemożliwia dalszy wynajem lokali zbędnych
dla wojska. Mogą być one sprzedawane w drodze
przetargu, ale sprzedaż ta może się odbyć tylko wte-
dy, kiedy są one niezasiedlone. Ministerstwo Obrony
Narodowej przygotowało już projekt zmiany ustawy
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, która jest teraz
w trakcie uzgodnień międzyresortowych i wpłynie
do Wysokiej Izby w drugiej połowie tego roku. Pro-
pozycja ta zakłada możliwość zagospodarowania
przez agencję mieszkaniową zbędnego mienia, zbęd-
nych mieszkań, poprzez takie formy, jak: najem lo-
kali mieszkalnych, czyli powrót do formy, która obo-
wiązywała nas wcześniej, przed nowelizacją, która
obecnie obowiązuje, a także bezprzetargową sprze-
daż jednostkom samorządu terytorialnego na ich
wniosek. Zakłada także, że terenowy oddział agencji
będzie mógł wynająć lokal mieszkalny na czas ozna-
czony, oczywiście w przypadku gdy w garnizonie zo-
staną zaspokojone potrzeby mieszkaniowe.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Uważam, że takie
zapisy nowelizacji usuną tę sytuację, która dzisiaj
powstała w takich miejscowościach jak Gubin, Kro-
sno Odrzańskie czy Głogów, czy też w kilku innych.
Wojsko, Siły Zbrojne nie chcą utrzymywać zbędnych
mieszkań, chcą się ich pozbyć, ale musimy pamiętać
o tym, że jest to majątek Skarbu Państwa i że musi-
my także przestrzegać przepisów prawa.
W sytuacji szczególnej obecnie Gubina spotkałem
się z panem posłem i z panią poseł. Postanowiliśmy,
że będzie uruchomiona droga czy możliwość skorzy-
stania przez ministra obrony narodowej z art. 29
w sytuacjach szczególnych.
Informuję pana marszałka i Wysoką Izbę, że obec-
nie w oddziale rejonowym agencji w Zielonej Górze,
a także u zainteresowanych osób, trwa określanie
możliwości zastosowania tego artykułu. Jestem upo-
ważniony także do poinformowania, że pan minister
obrony skorzysta z tego artykułu. W ten sposób jak
gdyby usunięte zostaną te najbardziej pilne do roz-
strzygnięcia dzisiaj przypadki. Wojsko posiada obec-
nie około tysiąca mieszkań zbędnych, są one zasie-
dlone, toteż musimy znaleźć formułę albo dalszego
wynajmu, lub też sprzedaży, lub też oddania ich do
dyspozycji samorządów. Sądzę, że przygotowany pro-
jekt uwzględnia te oczekiwania. Dziękuję.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe – pani poseł Ewa Drozd.
Bardzo proszę.
Poseł Ewa Drozd:
Panie Ministrze! Moje pytanie będzie krótkie,
ponieważ rozwiał pan wszystkie wątpliwości, jakie
miałam, dotyczące zasobów mieszkaniowych wynaj-
mowanych przez Wojskową Agencję Mieszkaniową.
Cieszę się bardzo, że tak szybko została podjęta ta
decyzja i mam nadzieję, że przeprowadzenie proce-
dury również będzie szybkie.
Chcę panu ministrowi powiedzieć, że według sta-
nu na dzisiaj informacje, jakie docierają do nas, są
takie, że wszystkie podania, które wpłynęły do Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej, zostały zaopiniowane
negatywnie. Tak że mam nadzieję, że prace te będą
prowadzone szybko i że ministerstwo weźmie pod
uwagę to, że w poszczególnych miastach są bardzo
różne sytuacje, ponieważ lokale przekazywane przez
Wojskową Agencję Mieszkaniową były zupełnie zde-
gradowane, pełniły różne funkcje – np. w Głogowie
był to internat wojskowy, gdzie protokoły zużycia
wahają się w granicach 90–100%. Tak że były to lo-
kale, co do których najemcy musieli ponieść ogromne
koszty. Mają również umowy, które na dziś zobowią-
zują Wojskową Agencję Mieszkaniową do zwrotu
kosztów.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Pani poseł, pytania dodatkowego nie było. Były
podziękowania...
Poseł Ewa Drozd:
Nie, bo pan minister też wyczerpująco odpowie-
dział. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
...były podziękowania i nadzieje.
Tak że jeżeli pan minister nie widzi potrzeby...
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
Czesław Piątas:
Nie widzę potrzeby. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
105
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Posłowie Marek Kuchciński, Stanisław Zając i Piotr
Babinetz, Prawo i Sprawiedliwość, zadają pytanie
kierowane do prezesa Rady Ministrów w sprawie
trudnej sytuacji w Krośnieńskich Hutach Szkła Kro-
sno SA i planowanych zwolnień 1200 pracowników.
Poseł Stanisław Zając, bardzo proszę.
Poseł Stanisław Zając:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Premierze! Krośnieńskie Huty Szkła Krosno SA,
jeden z największych producentów regionu Podkar-
pacia, planują zwolnienie ok. 1200 osób. Pracę może
utracić co trzeci pracownik zakładu. Spółka jako
przyczynę zwolnień grupowych wskazuje na niską
opłacalność eksportu, zwłaszcza do Stanów Zjedno-
czonych, m.in. wskutek osłabienia kursu dolara.
Warto podkreślić, że w ostatnich latach zakład eks-
portował do ponad 30 krajów głównie wyroby szkla-
ne produkcji ręcznej o bardzo różnorodnym wzornic-
twie. Wykonanie takiego produktu wymaga wysokich
umiejętności i kunsztu. Marka Krosno jest znana na
całym świecie. Trudna sytuacja zakładu spowodowa-
na została także przez ogólny spadek ilości zamó-
wień, co w połączeniu ze wzrostem cen nośników
energii stało się jednym z czynników mających wpływ
na obecną sytuację.
Drastyczne ograniczenie zatrudnienia w hucie,
największe od 10 lat, będzie miało bardzo nieko-
rzystny wpływ na społeczną sytuację regionu Pod-
karpacia, albowiem mieszkańcy Krosna, powiatu
krośnieńskiego i całego Podkarpacia znajdowali tu
zatrudnienie.
Nie przesądzając o przyczynach, które doprowa-
dziły do zaistniałej sytuacji w Krośnieńskich Hutach
Szkła, należy podkreślić, że osobami, które w głów-
nej mierze odczują kłopoty i skutki tej sytuacji
w spółce, będą pracownicy huty. Niewątpliwie takie
rozstrzygnięcie będzie dla wielu osób wiązało się
z przeżywaniem osobistych dramatów.
Zaistniała sytuacja pozwala mi na sformułowanie
kilku pytań do pana premiera: Czy rząd Rzeczypo-
spolitej Polskiej przewiduje pomoc dla branży hutnic-
twa szkła? Problem ten dotyczy także wielu innych
hut zagłębia krośnieńskiego oraz hut w innych rejo-
nach Polski. Czy można spodziewać się decyzji o zwięk-
szeniu limitu w stosunku do hut szkła w „Krajowym
planie rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku wę-
gla”, co spowoduje obniżenie opłat za korzystanie ze
środowiska i znacząco wpłynie na zmniejszenie kosz-
tów produkcji? Czy rozważa się zmianę Prawa celne-
go w kierunku zabezpieczenia przed nieuczciwą kon-
kurencją ze strony państw spoza Unii Europejskiej
prowadzących politykę dumpingową przy eksporcie
swoich towarów? (Dzwonek) Czy rząd będzie domagał
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
106 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Stanisław Zając
się od zarządu firmy informacji na temat planu i za-
kładanych efektów restrukturyzacji? I ostatnie py-
tanie: Czy rząd podejmie działania zmierzające do
złagodzenia skutków społecznych w Krośnieńskich
Hutach Szkła i zainteresuje się losem zwalnianych
pracowników oraz ich rodzin? Czy będzie prowadził
działania na rzecz tworzenia warunków do powsta-
wania nowych miejsc pracy w powiecie krośnieńskim
oraz jak zamierza wspierać proces przekwalifikowy-
wania zwalnianych pracowników?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli wiceprezes Rady Ministrów
minister gospodarki pan Waldemar Pawlak.
Bardzo proszę.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Przykład Krośnieńskich Hut Szkła obrazuje tutaj
sytuację związaną z uwarunkowaniami eksportowy-
mi i tymi elementami, o których pan poseł, pan mar-
szałek Zając wspomniał, dotyczącymi kursów walu-
towych.
Zacznę od spraw szczegółowych. Otóż jeżeli mó-
wimy o ochronie celnej, to w tej chwili politykę w tym
zakresie prowadzi bezpośrednio Unia Europejska
i Komisja Europejska, a postępowanie antydumpin-
gowe podejmuje się na wniosek zainteresowanych
uczestników rynku, zainteresowanych przedsię-
biorstw. Polska jest bardzo aktywnym uczestnikiem
prac Komitetu Antydumpingowego UE i bardzo wy-
raźnie wskazuje na potrzebę chronienia przemysłu
unijnego, w tym także przemysłu polskiego. Tu bar-
dzo istotne znaczenie ma zorganizowanie się środo-
wiska gospodarczego i samorząd gospodarczy. Nie-
stety w ciągu tych kilkunastu lat transformacji nie
ukształtował się u nas bardzo spójny, jednolity i wpły-
wowy samorząd gospodarczy, a w relacjach z insty-
tucjami europejskimi tego typu rozwiązania są bar-
dzo potrzebne. Jeśli chodzi o rząd, jeszcze w końcu
kwietnia odbyło się spotkanie w Ministerstwie Go-
spodarki. Wspieramy działania sektora dotyczące
znalezienia sposobów na ochronę antydumpingową,
ale także wspieramy działania sektora w celu pozy-
skiwania tańszego gazu, tak aby można było utrzy-
mać produkcję na poziomie konkurencyjnym.
Jeśli chodzi o limity CO2, w tej chwili toczy się
w rządzie dyskusja na ten temat. Ze strony Minister-
stwa Gospodarki uzgadnialiśmy z Ministerstwem
Środowiska taką opcję, propozycję, aby wszystkie
przemysły, poza energetyką – będę mówił, posługując
się pewnymi uproszczeniami, dlatego proszę o wyro-
zumiałość, jeśli chodzi o sprawę bardzo detalicznego
rozdzielenia energetyki na różne kategorie – wszyst-
kie pozostałe sektory otrzymały wielkości na pozio-
mie realnego wykorzystania limitów emisji w roku
2005, 2006 – ostatnio możemy uwzględniać też 2007 r.,
ale dopiero po kilku miesiącach bieżącego roku – tak
aby przemysł np. szklarski otrzymał limit na tym
poziomie, który jest rzeczywiście niezbędny do efek-
tywnego wykorzystania zasobów majątkowych, żeby
nie było sytuacji, w której trzeba kupować prawa do
emisji. Trwa dyskusja o tym, bo jest duży nacisk
i presja związana też z cenami energii, żeby część
przesunąć na energetykę. W obecnym kształcie, po-
nieważ niestety nie uzyskała Polska w ostatnich
2 latach odpowiednich kwot emisyjnych, energetyka
przy tym systemie rozdziału miałaby niedobór 3–5%,
a więc byłaby zmuszona do pewnej reorganizacji. Mó-
wiąc też z pewną dozą dosadności, należy się liczyć
właśnie z tym, że energetyka z racji powiązania
z rynkiem lokalnym będzie musiała dokonać tej re-
organizacji, natomiast pozostałe przemysły mogą być
zmuszone albo do zaprzestania produkcji, albo prze-
noszenia się w regiony o niższych kosztach emisyj-
nych. I dlatego ze strony Ministerstwa Gospodarki
bardzo wyraźnie zwracaliśmy uwagę na konieczność
dostosowania limitów do rzeczywistych potrzeb za-
kładów produkujących, które są objęte tym limitowa-
niem emisji.
Jeżeli chodzi o pomoc branżową, ściśle branżo-
wą, to nie ma takich możliwości dotyczących bran-
żowej pomocy publicznej, bo te sprawy są w Unii
dość rygorystycznie regulowane, natomiast na pew-
no może być tutaj wsparcie w zakresie mechani-
zmów generalnych.
I tak jeżeli chodzi o kursy walut, to przyjęliśmy
rozwiązanie, które zostało po obradach Rady Mini-
strów skierowane do Sejmu, aby przedsiębiorstwa
mogły się rozliczać bezpośrednio w walutach wymie-
nialnych – nie tracą wtedy na wymianie walut. Na-
tomiast niewątpliwie potrzebna jest otwarta, bezpo-
średnia dyskusja o kursach walut i kształtowaniu się
tych relacji do złotego w kontekście naszych możli-
wości eksportowych, ale także w kontekście obsługi
długu publicznego. Tu są pewne możliwości, które
pozwalałyby zachować lepszą konkurencyjność całej
gospodarki bez narażania społeczeństwa na ponosze-
nie konsekwencji ewentualnego osłabienia złotego.
Ważne jest, żeby ten proces aprecjacji dalej już nie
postępował, a to wymaga bardzo skoordynowanych
działań i rządu, i Narodowego Banku Polskiego. Je-
żeli Narodowy Bank Polski będzie się skupiał wyłącz-
nie na celu monetarnym, na ochronie przed inflacją,
to trzeba zwrócić uwagę na to, że dzisiaj inflacja nie
jest wywoływana przez czynniki krajowe, tylko glo-
balne, międzynarodowe. Ceny ropy naftowej i ceny
zboża nie są pod presją nawet najostrzejszej polityki
NBP, bo tutaj bardzo wysokie stopy nie zmniejszą
kosztów ropy naftowej na rynkach międzynarodo-
wych. A więc trzeba dostosować te decyzje związane
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
z polityką stóp procentowych do realiów współcze-
snego świata i współczesnej Polski, tak aby nie było
dalszej aprecjacji złotego. Trzeba podkreślić, że to
dotyczy całej strefy euro, bo w perspektywie ostat-
nich 5 lat mamy sytuację, w której złoty, jak pamię-
tamy, w najwyższym punkcie był w takim stosunku
do dolara, że za jednego dolara płaciliśmy 4,70,
a teraz płacimy na poziomie 2,20. Z tego widać, jaka
nastąpiła presja z punktu widzenia kursów waluto-
wych. Jeżeli spojrzymy na euro, które kosztowało parę
lat temu 87 centów amerykańskich, a teraz kosztuje
1,60 dolara, to zobaczymy, że – weźmy przykład: to
może być szkło, ale mogą być samochody – przy tym
samym zużyciu energii i tej samej ilości pracy tylko ze
względu na zmiany kursów walutowych nagle się oka-
zuje, że produkcja dokładnie tego samego urządzenia
w Stanach Zjednoczonych jest o połowę tańsza niż
produkcja w Europie.
W tym zakresie potrzebne są działania już nie
tylko w skali lokalnej, ale także w skali globalnej,
jeżeli chodzi o wpływ kursów walutowych na sytuację
przedsiębiorstw. Niedawno znany inwestor amery-
kański Warren Buffet też się wypowiedział bardzo
jasno i dobitnie, że nie może być tak, iż z powodu
zakładów na rynkach finansowych upadają przedsię-
biorstwa, które są zdrowe ekonomicznie, które mają
zdrowe podstawy. A więc w tym zakresie ze strony
Ministerstwa Gospodarki podejmujemy szereg dzia-
łań, które zmierzają do tego, aby utrzymać konku-
rencyjność naszego przemysłu.
Natomiast jeżeli chodzi o skutki społeczne, to
w pełnym zakresie będziemy podejmowali działania,
które są dostępne dla rządu. Trzeba tu zwrócić uwa-
gę, że konsekwencje społeczne są jakby przenoszone
w całości na władze krajowe.
Jeżeli chodzi o miejsca pracy, to promujemy
rozwój w tym regionie przemysłu lotniczego. Ostat-
nio pojawili się tam nowi inwestorzy w przemyśle
lotniczym. To wymaga również – jeśli mówimy o prze-
kwalifikowaniu – zwrócenia uwagi, że konkurowanie
tanią siłą roboczą dzisiaj nie ma perspektyw, nie ma
przyszłości w naszym kraju. Powinniśmy budować
konkurencję mądrą pracą, wysokimi kwalifikacjami,
bo jeżeli chodzi o tanią siłę roboczą, to są regiony
świata, które w sposób bezdyskusyjny w stosunku do
Polski mają wielką przewagę. Natomiast przemysł
lotniczy czy przemysł wysokich technologii daje szan-
se na znalezienie pracy dużo bardziej atrakcyjnej, za
lepsze pieniądze. Co ciekawe, mogę podać bardzo
konkretny przykład. Otóż w rejonie Rzeszowa jest
duża inwestycja, ponad 4 tys. osób zatrudnionych jest
w korporacji Pratt & Whitney, która produkuje sil-
niki odrzutowe. I oni mówią wyraźnie o tym, że
w każdym silniku na świecie jest przynajmniej jedna
część z Polski. To też powinien być argument za tym,
żebyśmy promowali nasz kraj jako kraj, w którym
kultura techniczna i wysoka jakość produkcji dają
107
szanse na globalną kooperację, a tym samym na do-
bre miejsca pracy w naszym kraju. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Stanisław Zając, pytanie dodatkowe.
Bardzo proszę.
Poseł Stanisław Zając:
Panie premierze, jeżeli można, korzystając ze swo-
jego czasu, chciałbym zadać jeszcze dodatkowe pyta-
nie. W pozytywnym kierunku idzie wypowiedź doty-
cząca realnego zwiększenia limitów w stosunku do
faktycznie wykorzystywanych. To rzeczywiście jest
bardzo ważne dla krośnieńskich hut szkła. To się od-
nosi również do tej kwestii, o której pan mówi – dys-
kusji czy też realnego wpływania na sprawy dotyczą-
ce zmiany w kształtowaniu taryf gazowych. Akurat
ten nośnik energii jest jednym z decydujących o kosz-
tach produkcji także w krośnieńskich hutach szkła.
Ale chodzi o spojrzenie na kształt branży szklarskiej
i odpowiedź, czy ta branża ma szanse w Polsce, czy
ona może nadal się rozwijać, funkcjonować. Chodzi
również o liczbę osób zatrudnionych. To jest 35 tys.
zatrudnionych, z czego 25 tys. stanowią pracownicy
zakładów wytwarzających szkło gospodarcze.
Do czego zmierzam? Panie premierze, w ostatnich
dniach toczyły się rozmowy i wiem, że między inny-
mi przedstawiciele pracodawców proponowali zwol-
nienie zakładów produkujących szkło ręcznie ze
składki na PFRON, jak również podnosili możliwość
ograniczenia importu poprzez wprowadzenie jako-
ściowych norm obowiązujących w Unii Europejskiej.
(Dzwonek) Jesteśmy zalewani tanim szkłem czy
z Indonezji, czy z Brazylii, czy z Chin itd. Czy w tym
kierunku są podejmowane jakieś działania, realnie,
już dzisiaj, aby można było spowodować to, że nasza
produkcja będzie konkurencyjna, zwłaszcza że jest
na bardzo wysokim światowym poziomie? Chodzi mi
o kwestię odniesienia się do branży.
Panie premierze, czas jest bardzo krótki, już i tak
go przekroczyłem, ale prosiłbym o ustosunkowanie
się w uzupełniającej odpowiedzi do tych pytań dodat-
kowych, a jednocześnie odpowiedzenie na wszystkie
pytania postawione w informacji pisemnej. Rozu-
miem, że brakło czasu, żeby szczegółowo udzielić
odpowiedzi – a 1200 osób żyje z dnia na dzień w stra-
chu i niepewności. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli wiceprezes Rady Ministrów
minister gospodarki pan Waldemar Pawlak.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
108 Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Odpowiadając na pierwsze pytanie, dotyczące
tego, czy są szanse na konkurencyjność i rozwój prze-
mysłu szklarskiego, szczególnie jeżeli chodzi o wyro-
by ręczne, posłużę się takim porównaniem. Niedaw-
no byłem na spotkaniu w Szwecji poświęconym bio-
energii – bo Szwecja zorganizowała światowy kongres
bioenergii – i otrzymałem od szwedzkiej minister
gospodarki upominek w postaci szklanego wazonu.
To było o tyle zabawne, że Polska właśnie słynęła
z tego, że kiedyś, w dawnych czasach, eksportowali-
śmy – w taki nawet osobisty, indywidualny sposób –
kryształy i wyroby ręczne. Jeżeli w Szwecji się opła-
ci produkować szkło – i było też podkreślone, że to
jest zrobione ręcznie – to tym bardziej Polska, z czę-
sto bardzo atrakcyjnymi, bardzo fantazyjnymi wzo-
rami, na pewno ma duże szanse na tym rynku.
Jeśli chodzi o emisję CO2 i o prawo emisji, to pod-
kreślę jeszcze raz, że ze strony resortu gospodarki
zwracaliśmy uwagę na to, aby pozostałe przemysły,
w tym przemysł szklarski, dostały to dokładnie na
takim poziomie, na jakim rzeczywiście to zużywają.
To znaczy w poprzednim okresie, w latach 2005–
–2007, trzeba to podkreślić, przemysły w Polsce mia-
ły pewną nadwyżkę, a więc w pewien sposób nawet
finansowały się ze sprzedaży emisji. Myśmy przyjęli
takie kryterium: jeżeli kwota emisji była na przykład
100, przemysł sprzedał 20, a kupił 10, to oznacza to,
że na przykład tego typu zakład potrzebuje 90 jedno-
stek. Sprawa każdego zakładu była rozpatrywana
indywidualnie i na podstawie raportów o handlu emi-
sjami, który jest rejestrowany w urzędzie KASHUE.
Także w tym zakresie, jeżeli chodzi o przydziały emi-
sji, staraliśmy się uwzględnić rzeczywiste potrzeby
pozostałych przemysłów, z pewnym niedowartościo-
waniem energetyki, co w oczywisty sposób może też
skutkować pewnym przeniesieniem na ceny. Ale, tak
jak już wspomniałem, w naszym przekonaniu ze stro-
ny resortu gospodarki bardzo ważne jest podkreśle-
nie właśnie tej konkurencyjności i warunków do
funkcjonowania przemysłów energochłonnych w na-
szym kraju.
Jeżeli chodzi o podnoszone przez pana marszałka
sugestie dotyczące obniżenia składek na przykład na
PFRON czy o inne rozwiązania preferencyjne, ze
strony Ministerstwa Gospodarki pan minister Rafał
Baniak przekazał takie postulaty od branży dla Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej. Pracujemy
nad tym, żeby wykorzystać tego typu możliwości,
które (Dzwonek) systemowo mogą wspierać szczegól-
nie te przemysły, które wykorzystują właśnie pracę
ręczną, bezpośrednio duży udział tej pracy, do zwró-
cenia uwagi na możliwość zróżnicowania na przykład
tego typu opłat, które w tym przypadku powinno
preferować przemysły, gdzie zatrudnienie mogą zna-
leźć również osoby niepełnosprawne. Tak że jesteśmy
otwarci na wszelkie sugestie i propozycje pań i panów
posłów w tym zakresie. Dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Stanisław Zając: Panie premierze, normy
jakościowe w porównaniu ze standardami Unii Eu-
ropejskiej.)
Jeżeli chodzi sprawy szczegółowe, pozwoli pan po-
seł, pan marszałek, że – tak jak pan wspomniał – bar-
dziej szczegółowo odpowiemy w formie pisemnej
z uwagi na ograniczenia czasowe. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Przechodzimy do kolejnych pytań.
Posłowie Anita Błochowiak i Marek Wikiński,
klub Lewica, zadadzą pytanie skierowane do prezesa
Rady Ministrów w sprawie obniżenia podatku akcy-
zowego na paliwa.
Bardzo proszę, pytanie zadaje pani poseł Anita
Błochowiak.
Poseł Anita Błochowiak:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! W ostatni
weekend cena benzyny zbliżyła się niebezpiecznie do
magicznej ceny 5 zł za litr, podobnie było zresztą
z olejem napędowym. Analitycy prognozują, że w naj-
bliższych dniach ta magiczna cena niestety zostanie
przekroczona, a część analityków prognozuje, że w naj-
bliższych tygodniach, w miesiącach wakacyjnych
sięgnie nawet 6 zł. Proszę powiedzieć: Jakie Mini-
sterstwo Finansów, prowadząc analizy, planuje po-
wziąć kroki w celu obniżenia, mam nadzieję, akcyzy
na benzynę i olej?
Przypomnę, że wiele razy wcześniej, gdy tak się
działo ze względu na sytuację na rynkach międzyna-
rodowych i rosnącą cenę baryłki ropy, zawsze klub
Platformy Obywatelskiej wnioskował o obniżenie
akcyzy jako partia rozumiejąca przedsiębiorców. Bo
przecież chodzi tu nie tylko o wyjazdy wakacyjne, ale
przede wszystkim o tragiczne skutki dla gospodarki.
Koszt benzyny stanowi prawie 50% ceny wielu pro-
duktów konsumpcyjnych niestety. Tyle wynosi często
w wypadku wielu produktów konsumpcyjnych cena
transportu.
Proszę powiedzieć: Czy Ministerstwo Finansów
planuje zatem, tak jak uczynił to rząd lewicy w roku
2005, obniżyć cenę akcyzy? Wówczas minister finan-
sów, minister Gronicki – a przypomnę, że wtedy cena
benzyny wynosiła niewiele powyżej 4 zł – obniżył
o 25 gr na 1 l akcyzę. To, po pierwsze, pomogło go-
spodarce, pomogło wielu przedsiębiorcom, a po dru-
gie, wcale tak znacząco nie uszczupliło wpływów do
budżetu.
Dziś sytuacja budżetowa jest dobra. Tak jak za-
powiadaliśmy przy budżecie, są wyższe wpływy
z tytułu podatków i rząd może uczynić taki krok.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Anita Błochowiak
Kiedy zatem i o ile minister finansów obniży stawkę
akcyzy na benzynę i olej, tak aby polska gospodarka
mogła złapać oddech, tak abyśmy nie mieli do czynie-
nia z kolejną falą znacznych podwyżek? Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów odpowie-
dzi udzieli podsekretarz stanu w Ministerstwie
Finansów pan Jacek Kapica.
Bardzo proszę pana ministra.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Jacek Kapica:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Posłanki i
Panowie Posłowie! W związku z zapytaniem skiero-
wanym do prezesa Rady Ministrów przez panią poseł
Anitę Błochowiak i pana posła Marka Wikińskiego
sprawie obniżenia akcyzy na paliwa informuję, że
według zestawienia średnich cen paliw w krajach
europejskich opracowanego przez International Road
Transport Union cena paliw silnikowych w Polsce
kształtuje się na średnim poziomie w stosunku do
cen obowiązujących w pozostałych krajach Unii Eu-
ropejskiej.
Należy zauważyć, iż choć podatek akcyzowy ma
charakter cenotwórczy, to nie jest jedynym elemen-
tem wpływającym na ruchy cenowe. Ceny detaliczne
paliw silnikowych należą do kategorii cen umow-
nych, tj. ustalanych przez producentów w oparciu
o mechanizmy rynkowe, co oznacza, iż minister fi-
nansów nie ma bezpośredniego wpływu na kształto-
wanie ich poziomu. Obniżenie akcyzy na paliwa sil-
nikowe nie jest także jednoznaczne z obniżeniem cen
detalicznych paliw, zysk z obniżki akcyzy może być
bowiem przechwycony przez dystrybutorów i produ-
centów paliw silnikowych. W praktyce obniżka taka
mogłaby być niezauważalna dla konsumentów.
Z podobną sytuacją rzeczywiście mieliśmy do czy-
nienia we wrześniu 2005 r., kiedy z powodu gwałtow-
nego wzrostu cen ropy na rynkach światowych mi-
nister finansów obniżył stawkę akcyzy na benzynę
silnikową z 1565 zł za 1000 l do poziomu 1315 zł za
1000 l. Działanie to miało z założenia charakter do-
raźny, łagodzący w pewien sposób skutki wynikające
z sezonowego wzrostu cen ropy naftowej. Pomimo to
obniżka ta nie znalazła odzwierciedlenia w cenach
detalicznych benzyny płaconych na stacjach paliw.
Faktyczna obniżka akcyzy w wysokości 25 gr na 1 l
spowodowała zaledwie kilkugroszowy, niezauważal-
ny spadek cen paliw na stacjach.
109
Decyzje podejmowane przez ministra finansów są
każdorazowo poprzedzone dogłębnymi analizami obej-
mującymi kompleksową ocenę zagadnień, których
dotyczą. Przy kreowaniu polityki w zakresie podatku
akcyzowego od paliw silnikowych brane są pod uwagę
zobowiązania wynikające z akcesji Polski do Unii Eu-
ropejskiej, tj. poziom minimalnych stawek podatku
akcyzowego określony w przepisach prawa wspólnoto-
wego, a także potrzeby budżetowe państwa.
Obniżenie stawki akcyzy na paliwa silnikowe
skutkowałoby niewykonaniem dochodów budżetu
państwa wynikających z ustawy budżetowej na 2008 r.
Przy wielkości sprzedaży paliw na poziomie z 2007 r.
wpływy z tytułu akcyzy od benzyny silnikowej i ole-
ju napędowego po jej obniżce o 10 gr na 1 l uległyby
zmniejszeniu o około 1 mld 580 mln w skali roku. Za
4 miesiące tego roku, tj. po upływie 33,33% roku,
dochody z podatku akcyzowego od paliw silnikowych
wynoszą zaledwie 29,6%, a w porównywalnym okre-
sie ubiegłego roku było to 33,6%, a więc jesteśmy
poniżej tego, co osiągnięto w ubiegłym roku.
Zgodnie z dyrektywą 2004/74 WE zmieniającą dy-
rektywę 2003/96 WE w zakresie możliwości stosowa-
nia przez określone państwa członkowskie czasowych
zwolnień lub obniżek poziomu opodatkowania produk-
tów energetycznych i energii elektrycznej Rzeczpospo-
lita Polska może stosować okres przejściowy do 2009 r.
w celu dostosowania krajowego poziomu opodatkowa-
nia paliw wykorzystywanych jako materiał pędny do
nowego minimalnego poziomu.
Dla oleju napędowego minimalny poziom akcyzy
wynoszący 302 euro za 1000 l przy kursie przelicze-
niowym 3,77 zł za 1 euro wynosi 1139 zł na 1000 l.
Obecna stawka opodatkowania oleju napędowego to
1048 zł za 1000 l. Okres przejściowy mamy do 2010 r.,
kiedy musimy osiągnąć poziom stawki akcyzy wyno-
szący 302 euro za 1000 l. Zgodnie więc z wymogami
unijnymi w przypadku oleju napędowego w okresie
przejściowym, do czasu osiągnięcia poziomu mini-
malnej stawki akcyzy, nie należy obniżać obowiązu-
jących stawek akcyzy. A przypomnę tylko, że w Polsce
50% konsumpcji paliw płynnych to jest konsumpcja
oleju napędowego.
Przedstawiając powyższe, informuję, że minister
finansów nie planuje podjęcia decyzji o obniżeniu po-
datku akcyzowego od paliw stosowanych do napędu
pojazdów silnikowych, aczkolwiek sytuację stale mo-
nitorujemy i analizujemy. Należy również nadmienić,
że podczas obecnej prezydencji w Unii Europejskiej
Słowenia podejmie dyskusję na temat propozycji do-
tyczących zapobieżenia wzrostowi cen paliw silniko-
wych będącego skutkiem rosnących cen ropy na ryn-
kach światowych. Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
110 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Marek Wikiński:
Tak, oczywiście, panie marszałku, bo trudno spo-
kojnie słuchać wypowiedzi, w której się porównuje
ceny paliwa w Polsce do średniej ceny paliwa w Unii
Europejskiej. Niestety, polskie płace dalece odbiega-
ją od średniej płacy w Unii Europejskiej.
Panie ministrze, jeszcze nie tak dawno, ponad
6 miesięcy temu, pan Tusk wypominał panu premie-
rowi Kaczyńskiemu, że tyle kosztują podstawowe
artykuły spożywcze. Po tych 6 miesiącach one znacz-
nie zdrożały. Bochenek chleba to już ponad 2 zł, 200-
-gramowa kostka masła – 4 zł 70 gr. Zdrożały maka-
rony, mleko. Ser już kosztuje prawie 13 zł, a nie tak
dawno jego cena wynosiła około 9 zł. W cenach arty-
kułów podstawowych, które konsumują wszyscy pol-
scy obywatele, znaczący udział ma koszt transportu.
Czy państwo mają tego świadomość, że tak wysokie
ceny paliw odbijają się na zawartości kieszeni każde-
go Polaka?
Prezydent Sarkozy, nasz wczorajszy gość, dostrze-
ga problem i planuje zmniejszenie stawki podatku
VAT uwzględnianego w cenie paliwa we Francji, tak
aby obniżyć koszty paliw w swojej ojczyźnie. Czy pań-
stwo zamierzają cokolwiek zrobić, aby spadły ceny
podstawowych artykułów spożywczych, w których
znaczący udział mają koszty transportu? (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Pytanie dodatkowe zadawał pan poseł Marek Wi-
kiński, klub Lewica, a odpowiedzi udzieli podsekre-
tarz stanu w Ministerstwie Finansów pan Jacek
Kapica.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Jacek Kapica:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Wysoka Izbo! Panie Pośle! Pan doskonale wie, że
stawki akcyzy są stawkami zharmonizowanymi w Unii
Europejskiej i w związku z tym możliwości kształto-
wania ich przez kraj członkowski są mocno ograni-
czone. To nie jest tak, że możemy sobie kształtować
stawkę akcyzy w sposób dowolny jak w przypadku
stawek VAT-u.
(Poseł Jerzy Materna: Jak to? Mamy poniżej mi-
nimum.)
Minimum w przypadku oleju napędowego, jak
podałem, w okresie przejściowym jest na poziomie
1139 zł za 1000 l. Obecnie mamy 1048 zł za 1000 l dla
oleju napędowego, którego konsumpcja stanowi 50%
konsumpcji paliw płynnych i który ma znaczenie dla
transportu towarów. W tym przypadku jednak moż-
liwości regulacji stawki akcyzy przez kraj członkow-
ski są ograniczone, zgodnie bowiem z wymogami
unijnymi w przypadku oleju napędowego w okresie
przejściowym, do czasu osiągnięcia poziomu stawki
minimalnej akcyzy, nie należy obniżać obowiązują-
cych stawek akcyzy. A co do udziału transportu w ce-
nach towarów to on rzeczywiście ma miejsce, aczkol-
wiek jest zróżnicowany ze względu na dany produkt.
Narazie sytuację monitorujemy i analizujemy i bę-
dziemy na bieżąco na nią reagować w zależności od
tego, jak dalej będą się kształtowały ceny paliw. Dzię-
kuję bardzo.
(Poseł Wojciech Mojzesowicz: A produkcja rolna
to co?)
Poseł Marek Wikiński:
Panie ministrze, pan się zasłania Unią Europej-
ską, a Francja też jest w Unii Europejskiej i prezy-
dent Francji dostrzega problem, a pan go nie dostrze-
ga. Tym się różni Francja od Polski.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, drugiego pytania dodatkowego już
nie będzie. Pan poseł Mojzesowicz słusznie zwraca
uwagę, że nie tylko koszty transportu, ale i koszty
produkcji rolnej trzeba brać pod uwagę.
Dziękuję bardzo.
Przechodzimy do kolejnych pytań.
Pani poseł Ewa Wolak i Stanisław Huskowski
z klubu Platforma Obywatelska zadadzą pytanie do
ministra infrastruktury w sprawie autostradowej
obwodnicy Wrocławia.
Bardzo proszę, jako pierwsza pani poseł Ewa Wolak.
Poseł Ewa Wolak:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! W kwietniu
2003 r. została wydana decyzja wojewody dolnoślą-
skiego w sprawie ustalenia lokalizacji autostrady A8
dla obwodnicy Wrocławia.
Lata realizacji obejmujące projektowanie i budo-
wanie zaplanowane zostały na lata 2005–2009. Dłu-
gość projektowanej obwodnicy wynosi 35,4 km,
a koszt szacunkowy tej inwestycji ostatecznie został
obliczony na 2,8 mld zł.
Całe to przedsięwzięcie jest realizowane ze środ-
ków finansowych budżetu państwa. Obwodnica pro-
wadzona jest północno-zachodnim obrzeżem miasta,
a celem inwestycji jest wyprowadzenie ruchu tranzy-
towego poza istniejący układ ulic Wrocławia. Dzięki
tej właśnie obwodnicy autostradowej Wrocławia ulice
Wrocławia zostałyby odciążone od obecnego ruchu na
ulicach miasta. Poprawiłoby to także bezpieczeństwo
na odcinkach drogi nr 8, na trasie Długołęka–Wro-
cław, także na odcinku Wrocław–Kobierzyce oraz na
drodze nr 5 na odcinku Trzebnica–Wrocław.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Ewa Wolak
W 2005 r. rozpoczęto wykup gruntów, a w 2006 r.
wykonano dokumentację projektową. Wszyscy zdaje-
my sobie sprawę z tego, że autostrada powinna być
oddana do użytku przed mistrzostwami Euro 2012.
Jest to strategiczna inwestycja dla Wrocławia, rów-
nież dla Dolnego Śląska. (Dzwonek)
Panie ministrze, chciałabym zadać panu pytanie
dotyczące tej inwestycji: Jakie działania podejmuje
Ministerstwo Infrastruktury zmierzające do uspraw-
nienia i przyspieszenia budowy autostradowej obwod-
nicy Wrocławia?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani poseł.
Odpowiada podsekretarz stanu w Ministerstwie
Infrastruktury pan Zbigniew Rapciak.
Bardzo proszę pana ministra.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Zbigniew Rapciak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Projekt zachod-
nio-północnej obwodnicy Wrocławia w ciągu drogi
krajowej nr 8 znajduje się na liście priorytetów rzą-
dowych. Rzeczywiście droga ta w znakomity sposób
skomunikuje Wrocław z autostradą A4 z kierunku
południowego z drogami ekspresowymi S5 z kierun-
ku Poznania i S8 z kierunku Łodzi i Warszawy.
Wartość tego zadania to blisko 3 mld zł. Rzeczy-
wiście 35,5 km do wybudowania. Jest to projekt, któ-
ry posiada stosunkowo bardzo długą historię z tego
względu, że pierwszy wniosek o decyzję lokalizacyjną
dla tego zadania został złożony w listopadzie 1998 r.
i, prawdę mówiąc, ostateczna, pełna decyzja lokali-
zacyjna dla wszystkich odcinków, które składają się
na to zadanie, została potwierdzona 21 kwietnia tego
roku, 2008 r., czyli proces wydawania decyzji lokali-
zacyjnej trwał równe 10 lat, bo właśnie 21 kwietnia
tego roku uprawomocnił się wyrok Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego.
W tym czasie ta decyzja lokalizacyjna były uzu-
pełniana o dane, które musiały być wniesione w wy-
niku zapisów decyzji środowiskowej, wskutek odwo-
łań osób fizycznych, tak samo jak i za sprawą inwe-
stora ze względu na lepsze skomunikowanie całego
zespołu kobierzyckiego, czyli ogromnej strefy prze-
mysłowej.
Projekt ten miał też dotychczas różne losy finan-
sowe. Inwestor np. w 2006 r. wnioskował o przyzna-
nie 103 mln, po zmianach poselskich dostał 303, cały
czas na etap przygotowania – po prostu tych pienię-
dzy było parokrotnie więcej, aniżeli można było wy-
dać. Na ten rok jest zaplanowanych 369 mln zł i to
w całości zabezpiecza te prace, które mają być wyko-
nane. Co zostało zrobione? Jest decyzja lokalizacyjna,
111
wykupione zostały 902 działki, z ostatnich 36, które
trzeba pozyskać, w sprawie 16 w ostatnim momencie
wojewoda wydał już decyzje wywłaszczeniowe, to się
uprawomocnia, a w odniesieniu do pozostałych w naj-
bliższych dniach zostaną wydane decyzje i w związku
z tym będzie można dysponować całością gruntu.
Po drodze, jak państwo posłowie wiedzą, były
ogromne problemy z prowadzonym przetargiem. To
też udało się zamknąć. 20 maja tego roku podpisano
umowę na pierwszą część zadania, czyli na budowę
mostu. W ciągu 30 miesięcy powstanie most za kwo-
tę 576,8 mln zł.
W przypadku pozostałych dwóch zadań, czyli od-
cinków od węzła A4 do węzła Lotnisko i od węzła
Lotnisko do Pawłowic, prowadzone jest postępowanie
przetargowe. 6 czerwca mija termin składania ofert.
Zakładamy, że w sierpniu zostanie podpisana umowa
z wykonawcą i we wrześniu rozpoczną się prace bu-
dowlane. Mogę więc zapewnić, że do roku 2011, tak
jak jest to zapisane w programie rządowym, zadanie
to zostanie zrealizowane.
Projekt ten znajduje się pod szczególnym nadzo-
rem i dyrekcji, i resortu. Został powołany 3-osobowy
zespół pod kierunkiem kierownika projektu, który
zajmuje się tylko i wyłącznie tymi zadaniami. W ostat-
nim momencie, żeby przyspieszyć to zadanie i uzy-
skać ten efekt, który już mamy, czyli tego naprawdę
bardzo dużego przyspieszenia, wyłączono z tego pro-
jektu wszelkie prace przygotowawcze. One były pro-
wadzone oddzielnym trybem, tak żeby po prostu
generalny wykonawca nie musiał wcześniej prowa-
dzić tych prac dodatkowych i wcześniej mógł wejść
na budowę.
Jesteśmy po rozmowach z wojewodą, wszystkie
decyzje, które będą wydawane, będą wydawane z klau-
zulą natychmiastowej wykonalności, czyli tu z tej stro-
ny administracyjnej nie będzie żadnej blokady.
Wnioski z tego 10-letniego postępowania oczywi-
ście były analizowane w resorcie. Zostały one
uwzględnione w zmienionych ustawach, które już
zostały przyjęte przez rząd, czyli w specustawie –
ustawie o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji drogowych, w przygotowanych
zmianach do Prawa zamówień publicznych oraz w usta-
wie o koncesjach na roboty budowlane i usługi. Dzię-
kuję uprzejmie.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe pan poseł Stanisław Huskow-
ski, bardzo proszę.
Poseł Stanisław Huskowski:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Rzeczywiście,
jak pan słusznie zauważył, autostradowa obwodnica
Wrocławia miała potwornego pecha. Przez 10 lat
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
112 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Stanisław Huskowski
trwały na różnych etapach postępowania lokalizacyj-
ne i już te formalne zakończone zostały w kwietniu
tego roku – i dobrze, świetnie. Z tego nauczkę wycią-
gnęło ministerstwo dla następnych postępowań, by
prace nad innymi obwodnicami czy odcinkami auto-
strady tak bardzo się nie przedłużały. Formalną stro-
nę mamy za sobą, mamy nie tylko już poprawioną
decyzję lokalizacyjną, uwzględniającą rozwój miasta
i aglomeracji i mamy pozwolenie i podpisaną umowę
na budowę wielkiego mostu nad rzeką Odrą, głównej
części tej obwodnicy, natomiast moje pytanie jest ta-
kie: Jakie ministerstwo przewiduje kłopoty w przy-
szłości, jeśli chodzi o autostradową obwodnicę Wro-
cławia? (Dzwonek) Czy są jakieś realne zagrożenia?
Jeżeli są zagrożenia, czy potrafi je pan minister zi-
dentyfikować? Czy są podejmowane jakieś działania,
by ich uniknąć? Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pan minister Zbigniew Rapciak, bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Zbigniew Rapciak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wydaje mi się, że
obecnie jedynym problemem, o którym można byłoby
mówić, to jest sprawa ewentualnych odwołań na eta-
pie już rozpoczętego postępowania przetargowego,
ale tego nie jesteśmy w stanie przewidzieć, gdyż nie
wiadomo, jak firmy, które w tych dwóch przetargach
wystartowały, będą się zachowywać. To jest jedna
kwestia. Mam nadzieję, że zwycięży rozsądek i rów-
nież z tego względu, że wszystkie materiały przetar-
gowe były uzupełniane, na wszystkie pytania, które
wykonawcy zadawali, zostały udzielone odpowiedzi.
I nie należy tu oczekiwać... aczkolwiek zupełnie nie
leży to, że tak powiem, w naszej gestii.
Jeśli chodzi o te dwa pozwolenia na budowę, to
będą one mieć rygor natychmiastowej wykonalności.
Wykonawca będzie mógł zadanie realizować. Postę-
powania administracyjne – wierzę w to – zakończą
się tym, że nie będzie powodów do tego, żeby budowę
przerywać i będzie ona po prostu szczęśliwie w ter-
minie zakończona. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie ministrze.
Kolejne pytanie zadadzą posłowie Wojciech Jasiń-
ski, Marek Polak i Zbigniew Kozak, klub Prawo i Spra-
wiedliwość.
Pytanie w sprawie wejścia zagranicznego inwe-
stora strategicznego do Przedsiębiorstwa Przeładun-
kowo-Składowego Port Północny sp. z o.o. jest kiero-
wane do ministra gospodarki
Bardzo proszę, pan poseł Wojciech Jasiński.
Poseł Wojciech Jasiński:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Wysoka Izbo! Panie Premierze! Otrzymałem in-
formację o planowanej w najbliższym czasie sprzeda-
ży spółki Port Północny spółce CEA Invest z Belgii.
Port Północny jest spółką pracowniczą obsługującą
Naftoport, m.in. dzierżawiącą od Portu Gdańskiego
dwa stanowiska do obsługi statków transportowych
paliwa, czyli tzw. stanowiska czy nabrzeża O i P,
przejawia także innego rodzaju aktywności. Od pew-
nego czasu spółka belgijska zabiega o to, aby wejść
do obsługi portów w Polsce. Zarząd Portu Północne-
go także poszukuje inwestora strategicznego. Na-
brzeża O i P mają zdolność przeładunkową 11–14 mln
ton paliw rocznie, w zależności od tego, jakie to będą
statki. W chwilach kryzysu sprawne, niezakłócone
ich funkcjonowanie może mieć istotne znaczenie dla
funkcjonowania polskich rafinerii, a co za tym idzie
– dla bezpieczeństwa energetycznego Polski. Jeśli
zagraniczny inwestor miałby wejść do Portu Północ-
nego, to musiałby oczywiście uzyskać przyrzeczenie
od Portu Gdańskiego dalszej dzierżawy tych stano-
wisk po 2010 r. Na co najmniej 10 – do 20 lat minister
skarbu państwa może wyrazić zgodę, ale z całą pew-
nością nie zgodzi się i ten inwestor nie wejdzie, jeśli
to będzie tylko kilka lat: 2, 3 lub 5.
Z obowiązującego obecnie dokumentu z 6 lutego
2007 r. pt. „Polityka rządu RP dla przemysłu nafto-
wego w Polsce” – nie wiadomo nic o tym, aby został
on zmieniony – wynika obowiązek ograniczenia ry-
zyka wrogiego przejęcia podmiotów zajmujących się
przesyłem i magazynowaniem ropy naftowej i pro-
duktów naftowych oraz rozbudową systemu logistyki
ropy naftowej i paliw płynnych. Zarząd Portu Pół-
nocnego wystawił ofertę na objęcie przez inwestora
strategicznego powyżej 50% udziałów w spółce, czyli
gotów jest przekazać inwestorowi strategicznemu
kontrolę nad spółką. W takim wypadku możliwość
wrogiego przejęcia nabrzeży O i P jest już tylko kwe-
stią ceny.
Nowy Zarząd Portu Gdańskiego oświadczył, że
przy rozważaniu ofert na dzierżawę w przyszłości na-
brzeży będzie brał głównie pod uwagę cenę, jaką ewen-
tualny kontrahent za to zaoferuje. Zarząd usiłuje to
naiwnie tłumaczyć prawami ekonomicznymi, dbało-
ścią o interes spółki itd. Zarząd, zdaje się, uważa, że
od początku lat 90., gdy się w ten sposób w Polsce
mówiło, nic się nie zmieniło, że nie obserwowaliśmy
w Polsce rzekomej awarii rurociągu dostarczającego
ropę do rafinerii w Możejkach, że sami nie doświad-
czyliśmy tłumaczonej awarią przerwy w dostawie gazu
itd. Należałoby spytać o to, gdzie oni żyją.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Wojciech Jasiński
Panu premierowi i zarządowi portu, wszystkim
przypomnę, że gdy Gazprom podczas negocjacji z fir-
mami niemieckimi chciał uzyskać do spółek…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, czas minął minutę temu.
Poseł Wojciech Jasiński:
Innym pan przedłużył.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Przez minutę nie reagowałem.
Poseł Wojciech Jasiński:
Już kończę, panie marszałku. Chodzi o to, że bar-
dzo łatwo jest utracić kontrolę. Chciałbym spytać:
Czy rząd jest gotów dopuścić do przejęcia kontroli
nad spółką, nad nabrzeżami portowymi przez kapitał
zagraniczny, który może w przyszłości zakłócić
sprawne dostawy? Czy jest rozważana możliwość, bo
o tym także słyszałem, wygaszenia dzierżawy na…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle…
Poseł Wojciech Jasiński:
…nabrzeża O i P wcześniej, przed 2010 r., a jeśli
tak, to z jakim dalszym scenariuszem? Już kończę.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, naprawdę, z całym szacunkiem, re-
gulamin wszystkich w równym stopniu obowiązuje,
i tych posłów, którzy kiedyś byli ministrami, również.
Proszę mi wybaczyć.
Poseł Wojciech Jasiński:
Już skończyłem, panie marszałku.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Panie pośle, proszę wysłuchać w takim razie, bo
przez minutę nie reagowałem w ogóle, natomiast po
113
minucie próbowałem pana namówić do tego, żeby
pan jednak skonkludował i zadał pytanie. Dziękuję
panu i proszę na przyszłość o dyscyplinę w przestrze-
ganiu regulaminu i zasad, które sami sobie narzuca-
my, nikt nam tego nie narzuca. Sami te zasady usta-
liliśmy. Bardzo dziękuję, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli wiceprezes Rady Ministrów,
minister gospodarki pan Waldemar Pawlak.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Klu-
czowe dla całego zagadnienia jest stwierdzenie, że
właścicielem nieruchomości, tej podstawowej infra-
struktury, jest Port Gdańsk i że na terenie tego por-
tu działają dwa przedsiębiorstwa: Naftoport sp. z o.o.
oraz Port Północny również sp. z o.o. Jeżeli chodzi
o Naftoport, to dominujący udział ma tam poprzez
spółkę PERN, należącą w 100% do Skarbu Państwa,
pośrednio Skarb Państwa; ta spółka ma ponad 66%
udziału w kapitale tej spółki.
Natomiast jeżeli chodzi o drugą spółkę Przedsię-
biorstwo Przeładunkowo-Składowe Port Północny, to
jest to spółka pracownicza i w oczywisty sposób może
ona – udziałowcy – podejmować niezależne decyzje.
Natomiast ta spółka ma umowę dzierżawy podpisaną
z Portem Gdańskim i w tej chwili podjęliśmy działa-
nia na wielu płaszczyznach, żeby zminimalizować
zagrożenia, o których mówił pan poseł, pan minister
Jasiński, m.in. poprzez bezpośredni kontakt także
z Portem Północnym. Zwrócenie zaś uwagi na to, że
właśnie ta dzierżawa może nie być przedłużona po
2010 r., wywołało taki efekt, że inwestor do czasu
wyjaśnienia tej sytuacji nie przejawia zainteresowa-
nia przejęciem 50% udziałów w Porcie Północnym.
Patrząc na to z punktu widzenia tego konkretnego
przypadku, trzeba zwrócić uwagę na to, że bardzo
ważne jest znalezienie sensownego sposobu zagospo-
darowania tej infrastruktury, bo to nie może być
postawa, mówiąc obrazowo, psa ogrodnika, który
sam nie zje i drugiemu nie da, chodzi bowiem o stwo-
rzenie warunków do tego, żeby ta infrastruktura
mogła sensownie funkcjonować.
W tym momencie, panie pośle, panie ministrze,
prosiłbym jednak o złagodzenie nieco tej formuły, bo
nie można mówić, że Zarząd Portu Gdańskiego na-
iwnie tłumaczy sprawami biznesowymi swoje dzia-
łania. On jest powołany po to, żeby dbać o rozwój tej
spółki, dbać o rozwój tego przedsiębiorstwa i w kon-
sekwencji tego regionu. W tym przypadku bardzo
istotne jest, żebyśmy zaoferowali albo rozwiązania
alternatywne także w zakresie przekształceń wła-
snościowych, które w perspektywie będą budowały
bezpieczeństwo energetyczne, albo zadbali o to, żeby
można było tam, w tym porcie rozwijać innego rodza-
ju działalność, która będzie wykorzystywała tę infra-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
114 Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
strukturę i tworzyła wartość dodaną, pozwalając na
rozwój i Portu Gdańskiego, i całego regionu.
20 maja w Ministerstwie Skarbu Państwa odbyło
się spotkanie z udziałem sekretarza stanu Jana Bu-
rego z przedstawicielami, pracownikami i dyrekto-
rami departamentów Ministerstwa Skarbu Państwa
i Ministerstwa Gospodarki oraz prezesami zarządów
portu morskiego w Gdańsku, Naftoportu PERNU,
OLPP, w trakcie którego przedstawiliśmy propozycje,
które także ze strony spółek zostały podjęte, aby wy-
korzystać tę infrastrukturę w bardzo szerokim zakre-
sie i zadbać o bezpieczeństwo energetyczne kraju.
Wszyscy uczestnicy spotkania zostali poinformowani
o strategicznym celu Skarbu Państwa w obszarze
Morskiego Portu Gdańsk, jakim jest zagwarantowa-
nie możliwości bezpiecznego, kontrolowanego przez
Skarb Państwa albo spółki kontrolowane przez Skarb
Państwa zabezpieczenia przeładunku ropy naftowej
i produktów ropopochodnych, paliw.
21 maja tematyka dotycząca tej sprawy była przed-
miotem obrad Zespołu ds. Polityki Bezpieczeństwa
Energetycznego pod przewodnictwem pana premiera
Donalda Tuska. W ramach tych zaleceń przedstawi-
ciele PERN też realizowali spotkania zarówno z za-
rządem spółki Port Północny, jak i z jej inwestorem.
Sumując, można powiedzieć, że w tej chwili ta
sytuacja jest jasno prowadzona przez Skarb Państwa
w takim kierunku, aby z jednej strony zagwaranto-
wać rozwój Portu Gdańsk, ale z drugiej strony za-
gwarantować bezpieczeństwo energetyczne kraju.
Przez przedsiębiorstwa funkcjonujące w tym ob-
szarze zostały też przedstawione oferty dotyczące
właśnie różnego rodzaju przedsięwzięć, które po-
zwalałyby na rozwój tej firmy, a równocześnie nie
wywoływały tego typu obaw co do możliwości doty-
czących zagrożeń bezpieczeństwa państwa. Dzięku-
ję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie ministrze.
Pytanie dodatkowe – pan poseł Wojciech Jasiński.
Bardzo proszę.
Poseł Wojciech Jasiński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Tak, tylko
jest jeden problem, o który chciałbym spytać. Pan
mówi o tym, że nie jest to naiwne tłumaczenie. Ja
tylko chcę pana poprosić, żeby pan premier może
spróbował podać mi przykład, czy jakieś państwo, na
które często się powołujemy, bierzemy za przykład
dobrej dbałości o własne interesy, dopuszcza opera-
torów, w stosunku do których nie ma 100-procento-
wej pewności co do władztwa nad znaczną częścią
logistyki paliwowej. Takie rzeczy w krajach cywilizo-
wanych nie zdarzają się.
Pan marszałek akurat mi przerwał, kiedy chcia-
łem podać przykład taki, że jak Gazprom negocjował
z firmami niemieckimi zakup downstreamu, chciał
go dostać w Niemczech, Niemcy oczywiście mu sprze-
dali, ale odpowiednik, jeśli można tak powiedzieć,
węgierskiego PGNiG, na Węgrzech, u siebie nie. W taki
sposób trzeba to robić. Uważam, że w tym zakresie
obaw czy ostrożności nigdy nie za wiele. O to apeluję.
Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Odpowiada wiceprezes Rady Ministrów, minister
gospodarki pan Waldemar Pawlak.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Pan poseł, pan minister poruszył dwa zagadnie-
nia. Pierwsze: jeżeli chodzi o sprawy zachowania
zarządów spółek, to obowiązuje nas Kodeks handlo-
wy, gdzie zarząd spółki jest zobowiązany do dbania
o sprawy spółki i odpowiada własnym majątkiem za
to, żeby wykonywać tego typu zadania, więc nie moż-
na stawiać zarządowi portu w Gdańsku tego typu
zarzutów, że uzasadnia swoje działania chęcią pozy-
skania większej liczby kontrahentów, którzy będą
realizowali więcej przeładunków, a tym samym po-
mnażali możliwości spółki, a także rozwijali region.
Tak więc w tym zakresie – jeszcze raz podkreślam
– jeżeli Skarb Państwa bardzo mocno stawia na spra-
wę kontroli związanej z przesyłem nośników energe-
tycznych, w tym szczególnie paliw płynnych, to po-
winien też wspierać rozwój różnego rodzaju innych
przedsięwzięć przeładunkowych, a także dbać o to,
żeby ta infrastruktura była w pełnym zakresie wy-
korzystania. Jeżeli bowiem będzie ona stała bezczyn-
nie, to też po prostu zwyczajnie się zdegraduje i nic
nie będzie warta na czas kryzysu. A więc w tym za-
kresie bardzo ważne jest, żeby zachować kontrolę, ale
też żeby rozwijać firmę.
(Poseł Joachim Brudziński: To nie jest inwestycja
cywilizacyjna.)
Jeżeli zaś chodzi o sprawy dotyczące zachowań
właścicielskich w krajach, jak to pan określił, cywi-
lizowanych, to jeśli planowana spółka Nord Stream
ma mieć 51% Gazpromu, a pozostałe 49% mają dwie
firmy niemieckie i holenderska, to rozumiem, że tym
sposobem wartościuje pan...
(Poseł Joachim Brudziński: Ta dysproporcja na
korzyść Gazpromu wygląda jak 90 do 10.)
To ja tylko dyskretnie zwracam panom uwagę, że
zaczepiacie w tym zakresie naszego sąsiada w sposób
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
chyba trochę przesadny, aczkolwiek jeżeli zwrócimy
uwagę na doświadczenia krajów południowych Eu-
ropy, to one ostatnio przyjęły taką strategię, że reali-
zują inwestycje 50 na 50. Takie umowy z Gazpromem
podpisały spółki bułgarska, węgierska. Także au-
striackie OMV, które miało być głównym inicjatorem
gazociągu Nabucco, podpisało z Gazpromem umowę
50 na 50 na Gazociąg Południowy. Serbowie też pod-
pisali umowę, zgodnie z którą 51% jest dla Gazpro-
mu, a 49% dla spółki serbskiej. A więc prosiłbym,
żebyście panowie brali pod uwagę to, co dzieje się
w Europie przy takim wartościowaniu zachowań róż-
nych krajów.
Trzeba natomiast zwracać uwagę na to, że Pol-
ska bardzo jasno i klarownie w pakiecie energetycz-
nym zwraca uwagę na potrzebę zachowania klau-
zuli tzw. państw trzecich, tzn. jeżeli państwo w re-
lacjach z Unią Europejską nie wykazuje otwartości,
nie udostępnia swojego rynku, to Unia Europejska,
kraje Unii Europejskiej bez specjalnej umowy z ta-
kim państwem nie będą udostępniały dla firm z tego
regionu także swojej infrastruktury. Tak można to
w skrócie ująć.
Klauzula państw trzecich jest przez nas przy tym
pakiecie energetycznym bardzo mocno podkreślana,
aby właśnie podkreślić potrzebę zachowania wzajem-
ności w relacjach, bo trudno jest mówić o konkurowa-
niu krajów o otwartej gospodarce, gdzie oczekuje się,
że wszystko to będą decyzje otwarte, przejrzyste, biz-
nesowe, z krajami i z firmami z regionów, gdzie jest
gospodarka o charakterze w dużym stopniu protek-
cjonistycznym czy wręcz o bardzo wysokim poziomie
zmonopolizowania, a czasami zarządzania bezpośred-
nio przez instytucje państwowe czy polityczne.
Dotyczy to nie tylko energetyki, ale także fundu-
szy kapitałowych, które odgrywają coraz większą
rolę w gospodarce światowej i – jak teraz widzimy po
kryzysie z kredytami hipotecznymi – stanowią insty-
tucje, które wykładają ogromne kapitały na ratowa-
nie instytucji prywatnych. To jest też pytanie odno-
szące się nie tylko do naszych relacji, ale w ogóle do
relacji w skali globalnej, jak mogą funkcjonować i ko-
operować ze sobą gospodarki i kraje o charakterze
demokratycznym i otwartym z krajami, które mają
inną strukturę. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Przechodzimy do kolejnego pytania.
Pytanie zadadzą posłowie Jan Kulas i Arkadiusz
Rybicki, klub Platforma Obywatelska. Pytanie kie-
rowane do ministra edukacji narodowej w sprawie
aktualnego stanu prac nad polsko-niemieckim pod-
ręcznikiem do nauczania historii.
Bardzo proszę, pierwszy pan poseł Jan Kulas.
115
Poseł Jan Kulas:
Szanowny Panie Marszałku! Panie Ministrze!
Pytanie posłów pomorskich dotyczy ważnej kwestii,
a mianowicie wspólnego polsko-niemieckiego pod-
ręcznika do nauczania historii. Ostatnio media in-
formowały, że dokonał się pewien postęp w zakresie
prac nad tymże podręcznikiem. Jesteśmy przekona-
ni, że aby dobrze zrozumieć przyszłość, trzeba znać
historię, aby umieć stawić czoła wyzwaniom przy-
szłości, niewątpliwie trzeba dobrze znać własną prze-
szłość, kulturę i całe dziedzictwo historii. Dlatego
informacja, że zaistniały pozytywne przesłanki do
przyjęcia, potem pewnie wydania i regularnej nauki
z polsko-niemieckiego podręcznika do nauczania hi-
storii, wydaje nam się ważna i niezwykle użyteczna
dla przyszłości.
Nasze pytanie, panie ministrze, jest szczególnie
nacechowane troską i życzliwością w kontekście wła-
śnie młodzieży polskiej i młodzieży niemieckiej, bo
jeżeli budować wspólną przyszłość, most pokoleń, po-
prawiać klimat generalnie przecież dobrych stosun-
ków politycznych, gospodarczych w kontekście wy-
miany młodzieży, wspólnej nauki historii, zrozumienia
własnej kultury, pielęgnowania, szanowania tejże kul-
tury, budowania więzi przyjaźni między młodym po-
koleniem Polaków i Niemców, to niewątpliwie taki
podręcznik historii jest bardzo potrzebny.
W tym kontekście są konkretne pytania. W ja-
kich okolicznościach zrodziła się idea przygotowania
i opracowania wspólnego polsko-niemieckiego pod-
ręcznika do nauczania historii? Jaki jest obecnie
stan zaawansowania prac nad tym podręcznikiem?
Jakich już dokonano uzgodnień, a w których obsza-
rach merytorycznych trwają dyskusje i spory? Kiedy
można spodziewać się zakończenia prac nad wspól-
nym podręcznikiem historii, tak aby młodzież i pol-
ska, i niemiecka mogła uczyć się z dobrego, rzetel-
nego podręcznika historii, podręcznika uzgodnio-
nego, skonsultowanego, który jest podstawą wspól-
nej wiedzy, wspólnego poznawania przeszłości?
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Odpowiedzi udzieli podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Edukacji Narodowej pan Krzysztof Sta-
nowski.
Bardzo proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Krzysztof Stanowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Idea opracowania
polsko-niemieckiego podręcznika do nauczania histo-
rii została podjęta, po dłuższej przerwie, przez mini-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
116 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Krzysztof Stanowski
strów spraw zagranicznych Polski i Republiki Fede-
ralnej Niemiec pana Radosława Sikorskiego i pana
Franka-Waltera Steinmeiera. Szczególnym impul-
sem do tej inicjatywy było wydanie pierwszego tomu
wspólnego, francusko-niemieckiego podręcznika do
nauczania historii. Chciałbym podkreślić, że w oby-
dwu przypadkach są to podręczniki do nauczania
historii, a nie polsko-niemiecka czy polsko-francuska
historia.
Wspólnie uzgodniono, że celem projektu będzie
wydanie i opracowanie podręcznika, który będzie
praktycznie wykorzystywany w polskich szkołach
i w szkołach niemieckich na terenie wszystkich lan-
dów, co jest bardzo istotne z polskiego punktu widze-
nia. System edukacji w Niemczech jest bardzo zwią-
zany z podziałem na landy. Zdaniem ministrów za-
równo polskich, jak i niemieckich, realizacja projektu,
w tym cały projekt powstawania podręcznika oraz
jego wydania, będzie ważnym elementem kontynu-
acji i pogłębienia dialogu polsko-niemieckiego.
Ważne jest, że bezpośrednio, osobiście, zaangażo-
wali się w ten proces prof. Bartoszewski i prof. Gesi-
ne Schwan, będąca odpowiednikiem prof. Bartoszew-
skiego po stronie niemieckiej. Uzgodniono, że wiodą-
cą rolę po stronie polskiej i niemieckiej będą pełnili:
po stronie polskiej – minister edukacji, a z ramienia
ministerstwa edukacji – Krzysztof Stanowski, pod-
sekretarz stanu w ministerstwie edukacji, natomiast
po stronie niemieckiej – pan Holger Rupprecht, mi-
nister oświaty, młodzieży i sportu kraju związkowe-
go Brandenburgia, który reprezentuje rząd federalny
oraz wszystkie kraje związkowe poprzez stałą konfe-
rencję ministrów edukacji i kultury z krajów związ-
kowych. To bardzo istotne, ponieważ daje nam to
gwarancję, że ten podręcznik ma szanse być wyko-
rzystywany na terenie wszystkich krajów związko-
wych Niemiec. Porozumienie w tej kwestii po stronie
niemieckiej było warunkiem przystąpienia polskiej
strony do projektu.
Uzgodniono wspólnie z ministerstwami spraw
zagranicznych obydwu krajów, że zadanie opracowa-
nia, przygotowania i realizacji podręcznika zostanie
powierzone współprzewodniczącym Polsko-Niemiec-
kiej Komisji Podręcznikowej. Po stronie polskiej jest
to prof. Robert Traba, dyrektor Centrum Badań
Historycznych Polskiej Akademii Nauk, po stronie
niemieckiej – prof. Michael Müller. Uzgodniono, że
w realizację projektu będą zaangażowane różne oso-
by i instytucje, mające wieloletnie doświadczenie
w działaniach na rzecz polsko-niemieckiego dialogu,
w tym Polsko-Niemiecka Komisja Podręcznikowa,
Georg-Eckert-Institut oraz zespół, który opracowy-
wał podręcznik francusko-niemiecki. Zakładamy, że
ten podręcznik zostanie stworzony przez historyków,
profesjonalistów.
17 maja br. w Centrum Badań Historycznych Pol-
skiej Akademii Nauk w Berlinie odbyła się oficjalna
inauguracja polsko-niemieckiego projektu, oficjalne
przedstawienie projektu, jego założeń. Było to poprze-
dzone szeregiem spotkań zarówno na poziomie poli-
tycznym, jak i konferencji, która się odbyła 16 maja,
na której profesjonaliści, przedstawiciele Polsko-Nie-
mieckiej Komisji Podręcznikowej, Centrum Badań
Historycznych PAN w Berlinie, Instytutu Międzyna-
rodowych Badań nad Podręcznikami Szkolnymi im.
Georga Eckerta, Niemieckiego Instytutu Polskiego
i wielu innych instytucji, dyskutowali nad najwłaściw-
szym kształtem tego podręcznika.
W celu sprawnej realizacji projektów utworzone
zostaną dwa ciała: po pierwsze, polsko-niemiecka
rada zarządzająca, po drugie, rada naukowa. Rada
zarządzająca ma podejmować decyzje kierunkowe,
dotyczące spraw kształtu podręcznika oraz kwestii
finansowych. W skład tej rady będą wchodzili przed-
stawiciele ministerstw spraw zagranicznych obydwu
stron, Ministerstwa Edukacji Narodowej oraz wła-
ściwych stron po stronie niemieckiej. Rada naukowa
będzie odpowiedzialna za realizację projektu, to zna-
czy za redakcję i wydanie podręcznika. Rada nauko-
wa wybierze przedstawicieli polskich i niemieckich
środowisk naukowych, historyków, nauczycieli i dy-
daktyków. Należy mieć świadomość, że jest to pod-
ręcznik, który powstaje nie tylko jako dzieło nauko-
we, ale również jako materiał, który może być prak-
tycznie wykorzystany w szkołach.
Wstępna analiza, będąca wynikiem porównania
podręczników, pozwala założyć, że podręcznik będzie
obejmował od 3 do 4 tomów. Wydaje się, że będą to
3 tomy. W zasadzie jesteśmy przekonani, że pierwszy
tom będzie obejmował okres od średniowiecza do cza-
sów nowożytnych, mniej więcej do roku 1800, kolejny
tom będzie dotyczył wieku XIX i XX. Właśnie ten
tom dotyczący okresu od roku 1000 do roku 1800
będzie opracowany jako pierwszy. W czerwcu odbę-
dzie się konferencja, na której będą dokonywane dal-
sze uzgodnienia. Spodziewamy się, że podręcznik
zostanie wydany w 2011 r., w ciągu 3 lat.
Podsumowując, chciałbym podkreślić, że mówimy
o podręczniku do nauczania historii. Jest to podręcz-
nik, który ma pomóc lepiej rozumieć historię obywa-
telom Polski i Niemiec, ale jednocześnie obywatelom
Unii Europejskiej. Już zaowocowało to m.in. powsta-
niem inicjatywy w sprawie rozmów dotyczących ana-
logicznego, polsko-litewskiego podręcznika historii,
co wydaje się ważnym i ciekawym projektem. Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Bardzo proszę, pytanie dodatkowe zada pan poseł
Arkadiusz Rybicki.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Arkadiusz Rybicki:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Napisanie
wspólnego podręcznika do całej historii polsko-nie-
mieckiej jest zadaniem niezmiernie trudnym. Może
zatem warto zrobić to, co najłatwiejsze: zacząć nieja-
ko od tyłu, a najłatwiejszy do napisania jest podręcz-
nik do historii obejmujący ostatni okres, ostatnie
30 lat. Nasze narody miały w tym czasie podobne
doświadczenia, były podzielone: Niemcy – murem
berlińskim, zafundowanym przez Związek Radziec-
ki, Polacy – rządami PZPR i ostateczną konsekwen-
cją tego monopolu politycznego, stanem wojennym,
realizowanym również w interesie Związku Radziec-
kiego. Przezwyciężenie powojennego systemu totali-
tarnego: w Polsce poprzez powstanie „Solidarności”,
w Niemczech – poprzez obalenie muru berlińskiego,
stało się wspólnym doświadczeniem Polaków i Niem-
ców, doświadczeniem, które jest jednym z fundamen-
tów zjednoczonej Europy. Dlatego może od tego war-
to zacząć. Czy w ministerstwie edukacji trwają jakieś
prace zmierzające w tym kierunku?
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Bardzo proszę, odpowie pan minister Krzysztof
Stanowski.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Krzysztof Stanowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Podręcznik ma
obejmować okres od roku 1000 czy od zjazdu gnieź-
nieńskiego aż do obalenia muru berlińskiego i do
powstania polsko-niemieckiej współpracy młodzieży.
To bardzo ważny moment w historii. Chcielibyśmy
dać możliwość historykom podjęcia pewnych decyzji.
Staramy się, aby politycy nie zdominowali tego pro-
jektu, choć jednocześnie, niezależnie od tej inicjaty-
wy, równolegle, będzie podejmowanych wiele inicja-
tyw w wyniku polsko-niemieckiej współpracy mło-
dzieży czy innych środowisk historycznych. Wydaje
się, że ostateczne decyzje zostaną podjęte w czerwcu.
Przekażę tę sugestię. Nie chcielibyśmy decydować za
historyków, co jest chyba bardzo ważne. Sam jestem
z wykształcenia historykiem. W moim przekonaniu
i w przekonaniu bardzo wielu profesjonalistów, stwo-
rzenie polsko-niemieckiego podręcznika do naucza-
nia historii jest prostsze niż stworzenie podręcznika
niemiecko-francuskiego. Dialog polsko-niemiecki
historyków, trudny dialog, toczy się od co najmniej
20 lat. Po obydwu stronach zaangażowani są w to
najwybitniejsi profesjonaliści, wybitni historycy i nie
mam wątpliwości, że ten podręcznik będzie dziełem
profesjonalistów, historyków i pedagogów.
117
Ostatnia rzecz, którą chciałbym powiedzieć.
Z polskiego punktu widzenia jest to chyba również
ostatni moment na tworzenie takiego podręcznika.
Za 20 lat zarówno historia dotycząca „Solidarności”
i upadku muru berlińskiego, jak i historia II wojny
światowej będzie dla młodzieży tak odległa, jak woj-
ny polsko-krzyżackie, a dobrze byłoby jedną i drugą
historię dobrze opisać. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie ministrze.
Przechodzimy do ostatniego pytania w tym punk-
cie porządku dziennego.
Posłowie Barbara Bartuś, Lech Kołakowski i Jan
Bury s. Antoniego, klub Prawo i Sprawiedliwość,
zadadzą pytanie do prezesa Rady Ministrów w spra-
wie braku reakcji rządu na gwałtowny wzrost cen
paliw.
Pani poseł Barbara Bartuś, bardzo proszę.
Poseł Barbara Bartuś:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Gdy pan premier Donald Tusk poszybował w podróż
życia, w naszym kraju poszybowały w górę ceny pa-
liw. Czy pan premier wie, że cena litra benzyny na
stacji paliw dochodzi już do 5 zł, a w niedługim cza-
sie, jeżeli rząd nie podejmie natychmiastowych dzia-
łań, może sięgnąć 6 zł? Taki wzrost cen paliw skut-
kuje przede wszystkim dodatkowym obciążeniem
budżetów domowych. Wzrost cen paliw wpłynie tak-
że na dalszy wzrost cen innych towarów. Jest to szcze-
gólnie niebezpieczne w przypadku cen żywności, któ-
re i tak w ciągu 6 miesięcy działalności rządu PO–PSL
znacznie wzrosły. Podwyżki cen uderzają przede
wszystkim w rodziny najuboższe, w tym w emerytów
i rencistów. Szacuje się, że czteroosobowa rodzina bę-
dzie musiała wydać na wyżywienie – w stosunku do
2007 r. – o ok. 1000 zł więcej. Taka sytuacja jest wręcz
niewyobrażalna. Wzrost cen paliw zwiększy także
koszty produkcji, co wpłynie na zmniejszenie konku-
rencyjności polskich przedsiębiorców, w tym polskich
przewoźników obciążonych szeregiem innych obo-
wiązków finansowych wobec państwa.
Wszyscy wiemy, że w cenie paliwa znaczny udział
ma akcyza ustalana rozporządzeniem ministerstwa,
której stawka jest obecnie wyższa niż minimum ak-
cyzowe, do jakiego zobowiązuje nas Unia Europejska.
Prawo i Sprawiedliwość już w kwietniu bieżącego
roku zwracało uwagę na niebezpieczny wzrost cen,
ze szczególnym podkreśleniem wzrostu cen paliw,
i apelowało do rządu w sprawie obniżenia stawek ak-
cyzowych.
Panie premierze, nie można dłużej nie zauważać
problemu. Najwyższy czas podjąć realne działania.
Pytamy zatem pana premiera: Czy rząd zamierza
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
118 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Barbara Bartuś
podjąć działania interwencyjne prowadzące do spad-
ku cen paliw i powstrzymania ubożenia obywateli?
Czy rząd zamierza obniżyć stawki akcyzowe? Czy
rząd zamierza podjąć inne działania osłonowe, aby
nie dopuścić do sytuacji, w której ludzie z braku środ-
ków do życia będą zmuszeni do wyjścia na ulice, jak
to miało miejsce choćby w Indonezji?
Na zakończenie pragnę zauważyć, że już 3 mie-
siące temu klub Prawa i Sprawiedliwości złożył pro-
jekt ustawy o dodatku dla emerytów, rencistów i in-
nych świadczeniobiorców, który dotyczy najuboż-
szych. Do dzisiaj nie nadano nawet numeru druku.
Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Odpowiada wiceprezes Rady Ministrów, minister
gospodarki pan Waldemar Pawlak.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pani
poseł postawiła ciekawą hipotezę, że ceny paliw za-
leżą od tego, czym lata pan premier Tusk. Gdyby to
było takie proste, to niewątpliwie gotowi jesteśmy się
poświęcić i wtedy, wedle hipotezy pani poseł, ceny na
rynkach światowych natychmiast spadną.
Przechodząc do spraw bardziej realnych, chciał-
bym powiedzieć, że po wczorajszej wypowiedzi pana
prezydenta Sarkozy’ego sprawy związane z akcyzą
czy generalnie podatkami dotyczącymi paliw są
otwarte. Myślę, że nie ma ograniczeń, żeby w Unii
Europejskiej zmniejszyć te minimalne poziomy wy-
maganej akcyzy, skoro prezydent Francji wypowiada
się w ten sposób. Przy czym warto też uzupełnić te
sugestie i możliwości o wypowiedź premiera Wielkiej
Brytanii Gordona Browna, który z kolei mówił o wpro-
wadzeniu mechanizmów ograniczających nieuzasad-
nione zyski przetwórców i handlowców na rynku
paliw. W sumie może to skutkować ograniczeniem
wzrostu cen paliw nie tylko w Polsce, ale i w Unii
Europejskiej.
Trzeba podkreślić, że Unia Europejska jest regio-
nem, w którym są nakładane stosunkowo wysokie
podatki na paliwa w postaci podatków akcyzowych
oraz podatku VAT. Podatek VAT nie podlega harmo-
nizacji i każdy kraj kształtuje go według własnych
upodobań i potrzeb. Jeżeli chodzi o minimalne staw-
ki akcyzy, to są one określane dla całej Unii Europej-
skiej. Wydaje się, że w tej sprawie warto podjąć ini-
cjatywę. Myślę, że ze strony polskiego rządu taka
inicjatywa zostanie podjęta, aby obniżyć stawki ak-
cyzy w Unii Europejskiej. Natomiast w chwili obecnej
mamy pewne możliwości obniżenia poziomu akcyzy,
ponieważ jesteśmy w okresie dostosowawczym.
Jeżeli pani poseł narzeka na to, że stawki akcyzy
są ustalone powyżej poziomu wymaganego przez
Unię Europejską, to trzeba powiedzieć, że takie staw-
ki zastaliśmy po poprzednim rządzie, tak że teraz
musimy uwzględnić realną sytuację na rynku. Jeśli
mówimy o możliwościach, które są obecnie, to wyda-
je się, że w przypadku oleju napędowego do końca
bieżącego roku możliwa jest obniżka o 32 euro na
1000 litrów. Po 1 stycznia, jeżeli bierzemy pod uwagę
obecną stawkę, praktycznie osiągnęlibyśmy poziom
wymagany przez Unię Europejską. Nawet gdybyśmy
obniżyli stawki akcyzy na olej napędowy teraz, trzy-
mając się obecnych regulacji, to od 1 stycznia 2009 r.
byłaby konieczność ich podwyższania. W przypadku
benzyny można obecnie obniżyć stawkę o ok. 108 euro
na 1000 litrów, jeżeli chodzi o stawki minimalne,
a po styczniu 2009 r. – o 36 euro. Jest to przestrzeń,
która może podlegać dyskusji w obecnych warun-
kach. Ze strony rządu na pewno będziemy rozważać
takie działania.
Warta uwagi – jeszcze raz to mocno podkreślę
– jest inicjatywa zmierzająca do obniżenia minimal-
nych stawek akcyzy w Unii Europejskiej. W tym
przypadku trzeba też zaznaczyć, że przy wzroście
cen, z uwagi na to, że podatek VAT jest naliczany
procentowo, dochody budżetu państwa rosną też
w sposób procentowy. Przy zachowaniu planowanych
w budżecie dochodów wymaga to przekalkulowania,
przeliczenia i sprawdzenia, czy dochody z tego źródła
są na poziomie przekraczającym te plany. Możliwe
jest wtedy ewentualne rozważenie obniżki akcyzy na
paliwa.
Chciałbym zwrócić państwa uwagę, że akurat
w tym obszarze, jeżeli chodzi o ceny paliw, jesteśmy
po drugiej stronie siatki w odniesieniu do kursów
walut. Akurat w tym przypadku umacniający się zło-
ty amortyzuje wzrost cen na rynkach światowych.
Dotyczy to zarówno złotego, jak i euro. Trzeba zwró-
cić uwagę, że obserwacja zmiany kursów walut
w ostatnim czasie prowadzi do wniosku, że wpraw-
dzie nastąpiło bardzo gwałtowne podwyższenie ceny
wyrażanej w dolarach, ale gdybyśmy uwzględnili
cenę, która jest wyrażana w euro, to okazuje się, że
wzrost ceny baryłki ropy od 2003 r. wynosi w dola-
rach 273%, a w euro – 146%. Akurat tutaj silne euro
i silny złoty stanowią rozwiązanie amortyzujące
wzrost cen na rynkach światowych. Mówiąc o kształ-
towaniu się kursów walut, trzeba więc dokonać wy-
ważenia zarówno między potrzebami producentów,
jak i konsekwencjami związanymi z importem, szcze-
gólnie dotyczącym ropy.
Trzeba też podkreślić, że do tej pory zmiany na
rynkach walutowych, polegające na osłabieniu dola-
ra w stosunku do euro, pośrednio pozytywnie wpły-
wały na sytuację gospodarczą Polski, ponieważ im-
portujemy surowce energetyczne ze strefy dolarowej,
natomiast eksportujemy do strefy euro.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
Sumując, jeżeli chodzi o możliwości podjęcia dzia-
łań dotyczących zmian w polityce podatkowej, po
wypowiedziach prezydenta Sarkozy’ego oraz innych
polityków europejskich, biorąc pod uwagę nasze po-
zytywne doświadczenia z 2005 r., kiedy akcyza zo-
stała obniżona właśnie w sytuacji, kiedy rosły ceny
na rynkach paliw, trzeba stwierdzić, że takie działa-
nia są możliwe. Jeśli chodzi o osłony socjalne czy
wsparcie socjalne, to będziemy w tym zakresie podej-
mować działania w oparciu o ogólnie obowiązujące
przepisy, ponieważ trudno jest rozróżniać tutaj
wsparcie w zależności od tego, czy dotyczy ono paliw,
czy żywności. Jeśli chodzi o koszty utrzymania, ceny
żywności są zresztą znacznie większą częścią wydat-
ków naszych rodzin. W tym zakresie trzeba też zwró-
cić uwagę, że ceny zboża mają charakter globalny.
W pewnym stopniu może to być związane także
z przeniesieniem części kapitałów z rynków finanso-
wych i rynków papierów wartościowych na rynki
towarowe i próbą zrekompensowania ubytków czy
strat, które poniosły różnego rodzaju instytucje ope-
rujące na rynkach papierów wartościowych i na ryn-
kach finansowych. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Krzysztof Putra)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu premierowi.
Bardzo proszę o zadanie dodatkowego pytania
pana posła Lecha Kołakowskiego, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Lech Kołakowski:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Ostatnio na rynku obserwujemy gwałtowny wzrost
cen paliw, nawet do ok. 5 zł. Dalsze utrzymywanie
takiego wzrostu może spowodować nieodwracalne
skutki, odczuwalne w cenach żywności, produkcji,
w usługach i handlu. Wyborcy żądają podjęcia zdecy-
dowanych działań, zatrzymania lawinowo rosnących
cen paliw.
Panie Premierze! Za rządów PiS ceny paliw były
niższe od 4 zł i spadały, a teraz rosną. Z informacji
medialnych wynika, że nasze największe rafinerie
nie wykorzystują w pełni mocy przerobowych. Tym
bardziej grozi to jeszcze wyższymi cenami paliw, się-
gającymi nawet 6 zł.
Pytanie: Kiedy i jakie działania podejmie obecny
rząd w celu obniżenia cen paliw?
Drugie pytanie dotyczy polskiej wsi i obaw jej
mieszkańców, związanych z drastycznym wzrostem
cen zakupu oleju napędowego, tym bardziej że dzieje
119
się tak w okresie intensywnych prac polowych. Gdy
w 2006 r. była podobna sytuacja, rząd PiS wprowadził
dopłaty do paliwa rolniczego. Ostatnia, od 1 września
2007 r., to 85 gr do litra oleju napędowego.
Pytanie: Czy w związku ze wzrostem cen paliw
rząd zamierza zwiększyć stawkę dopłat do paliwa
rolniczego?
Podsumowując, stwierdzam, że jeśli chodzi o wy-
powiedź pana premiera, powiało trochę optymizmem.
Liczymy na obniżkę akcyzy i o to apelujemy. Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Musimy gospodarować oszczędniej także czasem.
Panie premierze, bardzo proszę o udzielenie od-
powiedzi.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Ceny
paliw nie są problemem PiS, Platformy, PSL czy LID
– to nasz wspólny problem. Są to ceny… (Oklaski)
(Poseł Joachim Brudziński: Odpowiedzialna par-
tia nie dobiera się do portfeli…)
Słucham?
(Poseł Joachim Brudziński: …ekipa dobierała się
do portfeli. To słowa pana Tuska.)
Pan poseł Brudziński mówi coś o dobieraniu się
do portfeli, nie wiem, o co mu chodzi, ale…
(Poseł Joachim Brudziński: Panie premierze, na
to nie trzeba dowodów.)
…to rozumowanie jest nam absolutnie obce, panie
pośle, i nie będziemy brali z pana wzoru w tej dzie-
dzinie. (Oklaski)
Natomiast bardzo nam zależy na tym, żeby wpro-
wadzać rozwiązania systemowe, nie tylko w odnie-
sieniu do polityki krajowej, ale także wychodząc
z propozycjami zmian w polityce europejskiej. Chcę
podkreślić, że w tym zakresie w dokumencie dotyczą-
cym polityki energetycznej Unii Europejskiej, który
był wydany w marcu 2007 r., za czasów rządów PiS,
jest zapis, że Unia Europejska musi się przygotować
na to, że w 2030 r. cena ropy przekroczy 100 dolarów.
Widać, że mamy tu sytuację znacznie bardzie dyna-
miczną i wymagającą nie tylko od naszego rządu, ale
także od rządów krajów Unii Europejskiej i rządów
innych państw bardziej aktywnego podejścia. Bo nie
ma to żadnego uzasadnienia, nie było żadnej kata-
strofy, która by zmniejszyła zapasy ropy i gazu w taki
sposób, aby praktycznie od 2003 r. ceny wyrażone
w dolarach wzrosły 2,5 raza, poza tym, że nastąpiła
aprecjacja euro w stosunku do dolara i trzeba te ceny
przeliczać właśnie w ten sposób; wyrażone w euro
wzrosty cen nie są takie dramatyczne.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
120 Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
(Poseł Joachim Brudziński: Przecież wygraliście
wybory.)
A jeżeli chodzi o wygranie wyborów, panie pośle
Brudziński, to nie była sprawa cen ropy – to były
wasze błędy i wypaczenia. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu premierowi.
Wszystkie pytania włączone do porządku dzien-
nego zostały rozpatrzone.
Kończymy rozpatrywanie tego punktu porządku
dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 14.
porządku dziennego: Informacja bieżąca.
Przypominam, że Sejm w głosowaniu podjął de-
cyzję o rozpatrzeniu na bieżącym posiedzeniu infor-
macji w sprawie bezpieczeństwa energetycznego kra-
ju i dywersyfikacji źródeł energii elektrycznej, ze
szczególnym uwzględnieniem problemów tzw. energii
zielonej, o której przedstawienie wnosił klub Platfor-
ma Obywatelska.
Przypominam również, że przedstawienie uza-
sadnienia wniosku przez posła przedstawiciela wnio-
skodawców nie może trwać dłużej niż 5 minut, a udzie-
lenie odpowiedzi przez przedstawiciela Rady Mini-
strów – dłużej iż 10 minut.
Wystąpienia posłów w dyskusji nie mogą trwać
dłużej niż 2 minuty. Na zakończenie dyskusji głos
zabierają kolejno przedstawiciele wnioskodawców
oraz przedstawiciel Rady Ministrów. Wystąpienie
przedstawiciela wnioskodawców nie może trwać dłu-
żej niż 5 minut, a wystąpienie przedstawiciela Rady
Ministrów – dłużej niż 10 minut.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wniosko-
dawców panią poseł Renatę Butryn.
Poseł Renata Butryn:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Od dłuższego czasu, a szczególnie po awarii sieci
energetycznej w Szczecinie, podnoszony jest temat
bezpieczeństwa energetycznego kraju i dywersyfika-
cji źródeł energii elektrycznej. Ważnym elementem
w dyskusji na ten temat stają się problemy związane
z produkcją i sprzedażą energii zielonej. Urząd Re-
gulacji Energetyki donosi, że w roku 2007 udział
energii odnawialnej w ogólnej sprzedaży elektrowni
wyniósł 4,3%, a celem, aby spełnić m.in. dyrektywy
unijne, była sprzedaż na poziomie 5,1%. Za dwa lata
mamy osiągnąć sprzedaż na poziomie 7,5%. W efek-
cie polskie przedsiębiorstwa zapłaciły 286 mln zł
kary, tj. trzy razy więcej niż w roku 2006. Zyski z tzw.
zielonych certyfikatów czerpią przede wszystkim
elektrownie wodne i niektóre spalające biomasę. We-
dług ekspertów inwestycje związane z liniami do
spalania biomasy są bardzo kosztowne i zwracają się
powoli.
Do 2013 r. Polska z funduszy unijnych może prze-
znaczyć na inwestycje w odnawialne źródła energii
ok. 880 mln euro. Nasuwają się pytania: Czy nie war-
to inwestować więcej w powstawanie np. farm wia-
trowych i w biogazownie? Jak ukrócić spekulacje
koncesjami zielonej energii i jak zachęcić małych pro-
ducentów energii zielonej, by inwestowali w ten ro-
dzaj źródeł energii odnawialnej? Jak obniżyć ceny
energii?
Osobny problem to inwestycje związane z budową
i uruchomieniem elektrowni atomowych. Wiele kra-
jów europejskich produkuje dużą część energii w elek-
trowniach atomowych, np. Francja – 78%, natomiast
Szwajcaria – 40%. Rząd włoski planuje budowę ok.
20 elektrowni jądrowych. W całej Europie istnieje
dziś 200 elektrowni atomowych. Budowa tego typu
obiektów ograniczy w znacznym stopniu emisję dwu-
tlenku węgla, a mamy z tym problem.
Dlatego też Klub Parlamentarny Platformy Oby-
watelskiej zwraca się do pana ministra gospodarki
o przedstawienie informacji na temat konkretnych
planów ministerstwa dotyczących możliwości budo-
wy elektrowni atomowej.
Ponadto Klub Parlamentarny Platforma Obywa-
telska zapytuje o możliwość zwiększenia inwestycji
przeznaczonych na powstawanie farm wiatrowych
i biogazowni. W szczególności zaś prosimy o informa-
cje dotyczące ukrócenia spekulacji koncesjami zielo-
nej energii i zachęcania małych producentów energii
zielonej, by inwestowali w ten rodzaj energii odna-
wialnej. Pytamy też o możliwość obniżenia cen ener-
gii. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Bardzo proszę o zabranie głosu wiceprezesa Rady
Ministrów, ministra gospodarki pana Waldemara
Pawlaka.
Proszę o jakieś optymistyczne informacje, panie
premierze.
(Głos z sali: Zawsze.)
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! To jest w pe-
wien sposób kontynuacja tych pytań, które były po-
przednio, i pokazanie tej przestrzeni, która jest dla
nas dostępna, bo w przypadku energii odnawialnej
mamy do czynienia z coraz nowocześniejszymi tech-
nologiami i tym samym z coraz niższymi cenami
pozyskiwania tej energii, choć często jeszcze wyższy-
mi niż w wypadku źródeł kopalnych.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
Jeżeli weźmiemy pod uwagę obecne realia, to
mamy sytuację, w której wytworzenie 1 gigadżula
(GJ) energii z węgla to 30% kosztu wytworzenia
1 GJ energii z gazu, a 1/4 tego, co możemy zapłacić,
wytwarzając taką samą ilość energii z ropy. Dlatego,
jeżeli myślimy o przyszłości, to niewątpliwie odna-
wialne źródła energii są bardzo poważną alternaty-
wą i trzeba tutaj brać pod uwagę znaczne zmniejsze-
nie obciążeń dla środowiska, zmniejszenie zagrożeń
związanych ze zmianą klimatu.
Rozwój energetyki odnawialnej będzie się opierał
przede wszystkim na generacji rozproszonej. Zależy
nam na promowaniu takich rozwiązań, które nie są
konkurencyjne w stosunku do wytwarzania żywno-
ści. Przywiązujemy dużą uwagę do dynamicznego
rozwoju energetyki odnawialnej, aby nasz kraj w jak
największym stopniu wpisywał się w realizację no-
wego podejścia Unii Europejskiej w tym zakresie.
Obecna sytuacja wskazuje na istotny wzrost
udziału źródeł energii odnawialnej w krajowym bi-
lansie energii, np. moc elektrowni wiatrowych wzro-
sła z 65 megawatów (MW) w 2004 r. do 288 MW
w 2007 r. i 340 MW w chwili obecnej. Preferujemy
wykorzystanie biomasy, wysoko sprawne technolo-
gie, takie jak zgazowanie biomasy. Tu trzeba zwrócić
uwagę na potrzebę utylizacji często bardzo szkodli-
wych odpadów, które po zgazowaniu stają się bardzo
pożytecznym i użytecznym nawozem rolniczym.
W ramach programu „Innowacyjna gospodarka” pla-
nujemy wspieranie lokalnych biogazowni, aby w tych
miejscach, gdzie w szerokim zakresie można wyko-
rzystać możliwości zgazowania tego typu biomasy,
która nie jest konkurencyjna w stosunku do żywno-
ści, w pełnym zakresie wykorzystać możliwości na-
szego środowiska naturalnego. W perspektywie liczy-
my się z taką możliwością, że będziemy wytwarzali
w ten sposób nawet około 3000 MW.
Warto podkreślić, że w Europie są stosowane róż-
ne rozwiązania, jeżeli chodzi o preferowanie bioener-
gii i biogazownie, np. Niemcy mają ustaloną cenę
minimalną dla bioelektrowni, dla elektrowni, które
wykorzystują biogaz, tak że praktycznie bardzo ła-
two podejmować tam inwestycję, z pełną gwarancją,
że będzie można skutecznie ją sfinansować.
W Polsce jest duży potencjał w zakresie energety-
ki wiatrowej, przy czym chcemy zwrócić uwagę na
pewne niekorzystne elementy, chodzi o trudności
związane z utrzymaniem stabilności systemu. Już
dzisiaj mamy taką sytuację, że energia z wiatraków
z północnych Niemiec idzie przez polskie i czeskie
sieci energetyczne do południowych Niemiec. To są
tzw. prądy kołowe, które wywołują różnego rodzaju
komplikacje w systemach energetycznych i tego typu
sprawy wymagają sprawnych mechanizmów bilan-
sujących system. Bardzo ciekawe, jeśli chodzi o infor-
macje dotyczące nowych rozwiązań, jest to, że prezes
121
URE dał promesy na ponad 1100 MG. To dodatkowo
pokazuje możliwości wykorzystania energetyki od-
nawialnej.
Bardzo istotne jest wykorzystanie zasobów geo-
termii i myślę, że z dużą szkodą dla sprawy przenie-
siono dyskusję na ten temat na poziom absurdalnie
polityczny. Niezależnie od politycznych uwarunko-
wań promowanie geotermii to jest wykorzystywanie
naturalnych zasobów, które mamy na dość dużym
obszarze Polski. To jest bardzo dobra alternatywa
dla gazu i to sprawia, że możemy w większym stop-
niu polegać na własnych zasobach. Bardzo istotne
w tym wypadku są mechanizmy długoterminowego
finansowania tego typu inwestycji. To samo dotyczy
w wypadku małych inwestycji prostych pomp ciepła,
gdzie możemy znacznie efektywniej wykorzystać
możliwości energetyczne.
Jeżeli chodzi o rozwój energetyki wodnej, to tutaj
nie spodziewamy się bardzo istotnych inwestycji, na-
tomiast na pewno może mieć ona duże znaczenie przy
bilansowaniu całego sytemu energetycznego, szczegól-
nie w elektrowniach szczytowo-pompowych.
Jeśli chodzi o sprawy dotyczące certyfikatów i do-
kuczliwości kar, jak pani poseł wspomina, to są przy-
kłady, które pokazują, że mechanizmy stosowane do
tej pory zawierały pewien element presji, taki sam
system obowiązuje zresztą, jeżeli chodzi o emisję CO2.
Bardzo istotne jest, aby środki, które pochodzą
z opłat czy z kar środowiskowych, były reinwestowa-
ne w inwestycje wprowadzające nowoczesne techno-
logie, wspierające odnawialne źródła energii, bo to
buduje bardzo dobrą perspektywę dla kraju.
Pojawiają się głosy, że rozwój energetyki odna-
wialnej jest odpowiedzialny za wzrost cen zarówno
energii, jak i żywności. Wedle naszych ocen, jeżeli
chodzi o sprawy cen energii, a szczególnie nośników
energii, takich jak ropa i gaz, nie ma tu żadnego
związku. Wręcz przeciwnie, dostrzegamy bardziej
spekulacyjny charakter wzrostu na tych rynkach,
który nie jest związany z rozwojem energetyki odna-
wialnej, szczególnie tej drugiej generacji, która nie
jest konkurencyjna w stosunku do żywności.
Na światowym szczycie poświęconym energii od-
nawialnej, na którym byłem w Szwecji, przedstawi-
ciel Brazylii pokazywał, że znikoma część produkcji
rolniczej jest wykorzystywana na cele energetyczne,
a często ta część produkcji biomasy, która jest wyko-
rzystywana na cele energetyczne, w żadnej mierze
nie może być wykorzystana na cele żywnościowe. Na
rynku żywnościowym w ostatnim roku główny pro-
blem był związany z dużą suszą na kontynencie au-
stralijskim. Jeżeli doszukujemy się pewnych związ-
ków, to raczej można pokazać, że energetyka odna-
wialna jest bardzo potrzebna po to, aby zahamować
zmiany klimatu, które często niszczą zbiory i tym
samym powodują bardzo wysokie wzrosty cen doty-
czące energii, także energii z paliw kopalnych.
Jeśli chodzi o energetykę jądrową, to prowadzimy
działania, które będą zgodne z zaleceniami Między-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
122 Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
narodowej Agencji Energii Atomowej i są niezbędne
do przygotowania procesu decyzyjnego o budowie
elektrowni jądrowej, przy czym bardzo ważne będzie
prowadzenie otwartego dialogu ze społeczeństwem,
ponieważ tradycyjnie możemy się wszyscy zgadzać
na elektrownię jądrową, byleby była w sąsiednim
województwie. Myślę, że bardzo ważne będzie prze-
prowadzenie bardzo otwartych konsultacji społecz-
nych. Zresztą są kraje europejskie, które ortodok-
syjnie są przeciwne energetyce jądrowej, ale kupują
energię elektryczną wytwarzaną przez elektrownie
jądrowe, nie mają stresów, jeżeli chodzi o zakup
elektryczności z tego typu elektrowni. Trzeba przy
tym zaznaczyć, że są to inwestycje długoterminowe
i energetyka jądrowa to jest perspektywa kilku lat,
może dziesięciu, a raczej kilkunastu, jeżeli chodzi
o jakąś poważniejszą rolę w naszym bilansie energe-
tycznym. Dlatego też niewątpliwie rozwiązaniem
tych problemów może być zastosowanie energetyki
opartej o generację rozproszoną, o lokalne źródła
energii, rozwiązaniem, które i szybciej, i dużo bez-
pieczniej poprowadzi nas do budowania bezpieczeń-
stwa energetycznego,
Na zakończenie chciałbym jeszcze odnieść się do
jednej bardzo ważnej sprawy dotyczącej bilansu ener-
getycznego. Otóż proszę państwa, najtańsza energia
to ta, która nie została zużyta. Efektywność energe-
tyczna jest zagadnieniem, na które do tej pory nie
zwracaliśmy wystarczającej uwagi, a może to być
klucz do rozwiązania naszych problemów. Domy po-
chłaniają 40% zużycia energii, a przecież można tam
zastosować bardziej nowoczesne technologie w zakre-
sie odzyskiwania energii, termoizolacje, ochronę przed
utratą ciepła, a także odzyskiwanie np. ciepła z powie-
trza, które jest przez instalacje wentylacyjne wypro-
wadzane z obiektów. Może się okazać, że w wielu dzie-
dzinach rozwój jest możliwy do osiągnięcia bez istot-
nego wzrostu zużycia energii. Takie też zresztą cel
strategiczny stawia Unia Europejska: duży nacisk
kładzie na budowanie gospodarki o niskiej emisji CO2,
o rozwoju, który jest oparty na bardziej efektywnych
źródłach przetwarzających energię. W tym właśnie
zakresie mamy niewątpliwie bardzo dużo do zrobie-
nia. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu premierowi.
Otwieram dyskusję.
Informuję, że do zabrania głosu zapisało się
50 posłów.
Czas na zadanie pytania wynosi 2 minuty.
Na debatę mamy przewidzianą dokładnie godzi-
nę, więc prosiłbym, żeby czas zadania pytania nie
przekroczył tych 2 minut. Najlepiej byłoby, gdyby
trwało to jeszcze krócej, wtedy większość posłów bę-
dzie mogła zabrać głos.
W każdym razie muszę państwa poinformować,
że kiedy minie ten czas, dyskusja po prostu zostanie
zakończona.
Bardzo proszę o zabranie głosu i zadanie pyta-
nia panią poseł Aldonę Młyńczak, Platforma Oby-
watelska.
Nieobecna.
W takim razie bardzo proszę o zadanie pytania
pana posła Joachima Brudzińskiego, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Joachim Brudziński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Pozwolę sobie rozpocząć moje pytanie od cytatu
z wypowiedzi, jaka padła na konferencji prasowej
pana premiera Donalda Tuska podsumowującej
okres 6 miesięcy rządów koalicji PO i PSL. Jest to
wypowiedź dotycząca zaangażowania rządu w spra-
wę bezpieczeństwa energetycznego: Jeśli chodzi
o bezpieczeństwo energetyczne – to także wreszcie
przemyślana próba skorelowania w ciągu tych 6 mie-
sięcy takich działań, jak zmiana kierunku badań
naukowych na rzecz użyteczności polskiej energety-
ki. Bardzo precyzyjnie weryfikujemy mity, które po-
kutowały w Polsce w ostatnich latach, dotyczące
kierunku polskiej energetyki. Wspólnie z premierem
Pawlakiem przygotowujemy w ramach zespołu, któ-
ry dba o bezpieczeństwo energetyczne Polski, strate-
gię skupienia się na polskim bogactwie, jakim jest
węgiel. Polska nie ulegnie tym gigantycznym lobbys,
które preferują inne źródła energii, często pod pre-
tekstem ekologicznego sposobu wykorzystania na-
szych surowców, w tym szczególnie węgla kamienne-
go i brunatnego. Do tego potrzebne będzie zintegro-
wanie działań naukowych, ministra gospodarki i ne-
gocjacji środowiskowych.
Proszę państwa, większego stopnia ogólności, je-
żeli chodzi o tak newralgiczną sprawę dla każdego
państwa, jakim jest bezpieczeństwo energetyczne,
jeszcze chyba nigdy nie było.
Panie premierze, dzisiejsza „Rzeczpospolita” do-
nosi o działaniach podjętych wspólnie z Gazpromem
przez firmy niemieckie, które chcą wybudować gazo-
ciąg do granicy Polski na wysokości Szczecina. W ten
sposób mielibyśmy kupować gaz dostarczany do Nie-
miec z Rosji za pomocą Northstreamu, czyli gazocią-
gu wybudowanego na dnie Bałtyku. Jeśli ta instala-
cja dojdzie do skutku, powstaje pytanie, czy budowa
gazoportu w Świnoujściu będzie opłacalna, czy bę-
dzie opłacalna budowa tzw. Baltic Pipe, czyli połącze-
nia Polski ze złożami gazu w Norwegii. W końcu,
panie premierze, czy nie stałoby się tak, że budowa
gazociągu łączącego Polskę z gazociągiem Northstre-
am w Niemczech byłaby faktycznie przyłączeniem
się Polski do projektu Northstream? W takim przy-
padku Polska, kupując gaz, będzie finansować pro-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Joachim Brudziński
jekt, który nie leży w jej interesie. Tymczasem nie-
mieckie spółki przez media oficjalne proponują pol-
skiej stronie właśnie włączenie się do tak rozumia-
nego projektu Northstream. (Dzwonek)
Zwracam się z pytaniem do pana premiera: Jakie
działania pan podjął, jakie działania podjął rząd Do-
nalda Tuska, by przekonać Niemców do rezygnacji
z nieracjonalnego ekonomicznie projektu Northstre-
am w imię tzw. solidarności energetycznej? Czy pan
i pan premier Donald Tusk przekonywaliście Niemcy,
by poparły na forum Unii Europejskiej budowę ter-
minala LNG w Świnoujściu i gazociągu Baltic Pipe
jako ważnych elementów budowy bezpieczeństwa
energetycznego w tej części Europy? Poziom ogólno-
ści takich wypowiedzi, jak np. ta przed chwilą przy-
taczana, sugeruje, że za chwilę sfinansujemy budowę
Northstreamu poprzez zakup gazu.
Ta rura, która miałaby dotrzeć do granic Szcze-
cina, będzie w stanie przekazywać, jak donosi dzi-
siejsza „Rzeczpospolita”, 20 mld m3 gazu. Polska
zużywa 14 mld m3 gazu. Jeżeli ta dywersyfikacja ma
polegać na tym, że całkowicie będziemy uzależnieni
od Gazpromu, to po co polski podatnik opłaca pań-
ską pracę i pracę Donalda Tuska? Dziękuję serdecz-
nie. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Jeszcze raz zwracam uwagę na czas, musimy rów-
nież nim gospodarować oszczędnie.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Hen-
ryka Milcarza, klub Lewica.
Nie ma. Tak więc zyskaliśmy na czasie.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jana
Łopatę, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Nie ma.
(Głos z sali: Jest, jest.)
Poseł Jan Łopata:
Witam pana marszałka.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Bardzo przepraszam i bardzo proszę, panie
pośle.
Poseł Jan Łopata:
Dziękuję bardzo.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Sza-
nowny Panie Premierze! Moje pytanie dotyczyć bę-
dzie możliwości wykorzystania słomy do celów ener-
123
getycznych. Otóż słoma stanowi wartościowy nośnik
energii. Jej wartość opałowa jest znaczna i wynosi
ok. 18,7 MJ z 1 kg suchej masy. Przypomnę, że war-
tość opałowa węgla kamiennego to 32 MJ z 1 kg,
czyli chodzi o 1/2 tej wielkości. Przy spalaniu słomy
nie wytwarza się więcej CO2, aniżeli pobiera go zbo-
że z atmosfery w czasie swej wegetacji. Najbardziej
szkodliwa przy spalaniu różnych nośników energii
jest zawartość w spalinach tlenków siarki i azotu,
a słoma zawiera tylko śladowe ilości siarki organicz-
nej, natomiast tlenków azotu – 1/3 ilości w porówna-
niu do ich zawartości w węglu kamiennym.
Według moich danych produkcja słomy w Polsce
wynosi ok. 30 mln t rocznie. Z tego do wykorzystania
energetycznego służyć może od 30% do 50%, w tym
cała słoma rzepakowa. Przy tej skali potencjał ener-
getyczny słomy może zastąpić od 5 do 10 mln t węgla,
a wynikająca z tego redukcja CO2 wynosić może od
12 do 25 mln t właśnie CO2.
Zatem w odniesieniu do energetyki słoma jest pa-
liwem biomasowym o dużym potencjale. Energetyka
podejmuje proekologiczne inwestycje opierające się
na nowych technologiach i innowacyjnych rozwiąza-
niach, ale – i właśnie to ale – decyzja o wyborze pali-
wa jest kluczowa dla oceny ryzyka i opłacalności
przedsięwzięcia. Fakt stagnacji na rynku słomy zbo-
żowej, rzepakowej, brak możliwości zapewnienia do-
staw surowca w przyszłości oraz niestety w tym przy-
padku nieprzewidywalność cen implikują znaczną
wysokość ryzyka planowanych inwestycji. Nie chcę
mówić o konkretnych, ale znam takie przypadki
z mojego województwa. Zatem co zrobić, aby zmo-
tywować rolników do gromadzenia i odsprzedaży
słomy? Może rozwiązaniem byłoby – i to jest wła-
śnie pytanie, panie premierze – zalecenie słomy zbóż
i rzepaku jako roślin energetycznych? Aczkolwiek
w kontekście rozważań o wspólnej polityce rolnej to
moje pytanie wydaje się retoryczne. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Bardzo dziękuję panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Iza-
belę Leszczynę, Platforma Obywatelska.
Poseł Izabela Leszczyna:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Wczoraj w tej sali prezydent Francji Nicolas Sarkozy
powiedział, że nikt nie ma prawa zmuszać Polski do
wyboru między rozwojem, który oznacza zanieczysz-
czanie środowiska, a stagnacją, która oznacza ochro-
nę środowiska. Te słowa dla Polski są bardzo dobre
i bardzo ważne, tym ważniejsze, że wypowiedziane
w chwili, kiedy Francja szykuje się przecież do objęcia
prezydencji.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
124 Informacja bieżąca
Poseł Izabela Leszczyna
Ale nawet jeśli założymy, panie premierze, że uzy-
skamy zrozumienie dla naszej trudnej sytuacji, bo
z jednej strony mamy tony węgla pod ziemią, a z dru-
giej strony pakiet klimatyczno-energetyczny, to
z pewnością sami – tu, w Polsce – musimy znaleźć
dobre, energetyczne rozwiązania, które pogodzą to,
co dzisiaj wydaje się nie do pogodzenia w energetyce,
czyli interes Polski z przestrzeganiem prawa między-
narodowego. W tym kontekście z pewnością cieszy
fakt, że Rada Europy chce przyjąć projekt rozporzą-
dzenia ustanawiającego wspólne przedsięwzięcie na
rzecz technologii ogniw paliwowych i technologii wo-
dorowych.
Czytałam stanowisko rządu w tej sprawie: rząd
Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa
Ludowego wyraża z tego powodu zadowolenie, ale
jednocześnie zwracacie państwo uwagę, że może to
pozwoli wykorzystać nam gaz ziemny. Żeby jednak
to wszystko się stało, musi być prowadzona długofa-
lowa polityka energetyczna państwa. Tymczasem
wciąż obowiązuje strategia poprzedniego rządu nad-
miernie skoncentrowana na węglu. Stąd moje pyta-
nie, panie premierze: Co rząd zamierza w tej kwestii
zrobić? Czy będziemy czekać kolejny rok? Projekt ma
być gotowy na koniec roku, a są jeszcze uzgodnienia,
konsultacje. Czy w związku z tym energetyka ma się
poruszać po omacku, czy można wyznaczyć jasny
kierunek: energia atomowa czy ogniwa paliwowe?
Jeśli jedno i drugie, to w jakiej kolejności i co będzie
priorytetem?
I ostatnie pytanie: Czy nie warto w kontekście
tego wspólnego przedsięwzięcia na rzecz technologii
ogniw paliwowych pomyśleć poważnie o segregacji
odpadów, która pozwoliłaby na uzyskanie z odpadów
biologicznych paliwa do ogniw paliwowych? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Stani-
sława Zająca, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Stanisław Zając:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Premierze! Omawiana informacja bieżąca zwią-
zana jest z bezpieczeństwem energetycznym kraju,
ze szczególnym uwzględnieniem tzw. energii zielonej.
Przed momentem pan premier bardzo pozytywnie
wypowiadał się w sprawie wykorzystania energii po-
chodzącej z wód geotermalnych, a równocześnie rząd,
zwłaszcza Platforma Obywatelska, wstrzymał prze-
kazanie Fundacji Lux Veritatis środków z Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska na odwierty
w poszukiwaniu wód geotermalnych w Toruniu.
Energia geotermalna jest doskonałym uzupełnie-
niem zasobów energetycznych kraju i może w przy-
szłości pozytywnie wpłynąć na zwiększenie naszego
bezpieczeństwa energetycznego. Działania rządu wo-
bec tej inwestycji, po pierwsze, wstrzymują rozwój
geotermii w Polsce, a po drugie, mogą przyczynić się
do tego, że Polska nie wykorzysta środków unijnych
zarezerwowanych na ten cel. Czy rząd ma alterna-
tywny program wykorzystania geotermii, skoro ta-
kimi decyzjami utrudnia się, czy też nawet usiłuje się
wstrzymać, działania inwestycyjne partnerom spo-
łecznym?
Czy względy polityczne, bo tak oceniam decyzję
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska w sto-
sunku do Fundacji Lux Veritatis, powinny przekre-
ślać program zwiększenia zasobów energii ze źródeł
geotermalnych? Z uwagi na to, że postanowienia
umowy w mojej ocenie zostały rażąco naruszone
przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska,
mam pytania: Czy Narodowy Fundusz Ochrony
Środowiska liczy się z możliwością wystąpienia
z powództwem odszkodowawczym przez Fundację
Lux Veritatis za straty spowodowane niewykona-
niem umowy przez ten fundusz? Czy posiada w bu-
dżecie środki przeznaczone na wypłaty, bądź co
bądź, odszkodowań?
Ile w ciągu ostatniego kwartału 2007 r. i w 2008 r.
zawarto umów na dotacje w zakresie pozyskiwania
odnawialnych źródeł energii i na jakie kwoty? Jak
wygląda bilans wykorzystania funduszy na odna-
wialne źródła energii? Jak wyglądają możliwości
wykonywania naszych zobowiązań nałożonych przez
Unię Europejską, mówiących o poziomie energii po-
chodzącej ze źródeł odnawialnych, wykorzystywa-
nych w Polsce? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Hen-
ryka Gołębiewskiego, klub Lewica.
Poseł Henryk Gołębiewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
W pewnym fragmencie swojej wypowiedzi był pan
uprzejmy stwierdzić, że najbardziej racjonalne jest
niemarnotrawienie energii. Dam taki bardzo aktu-
alny przykład: feerie świateł oświetlających ulice
Warszawy prawie do godz. 5 rażą zarówno w wymia-
rze dosłownym, jak i przenośnym, a miast, które
w ten sposób nie dbają o energię, jest bardzo dużo – to
taka dygresja.
Wspomniał pan również, panie premierze, o bar-
dzo szczególnej możliwości pozyskiwania energii po-
przez elektrownie szczytowo-pompowe. O ile mi wia-
domo, to w naszym kraju funkcjonuje jedynie Elek-
trownia Porąbka-Żar, a Włosi czy Szwajcarzy bardzo
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Henryk Gołębiewski
często stosują tę formę wykorzystania energii. Stąd
pytanie: Czy rząd zamierza powrócić do koncepcji
dokończenia budowy elektrowni szczytowo-pompo-
wej Młoty na Dolnym Śląsku, która w zamyśle inwe-
stycyjnym miała mieć trzykrotnie większą wydajność
od wspomnianej Elektrowni Porąbka-Żar?
Poza tym bardzo istotne, jeśli chodzi o zaintere-
sowanie geotermią – mówił pan o tym dzisiaj przed
godz. 8 w radiu – jest to, że wiele gmin wykorzystuje
fakt posiadania źródeł geotermicznych, np. Zakopane
czy Bukowina Tatrzańska, taki zamysł ma również
gmina Duszniki-Zdrój, która zabiega o środki, aby
móc wkomponować tę energię w walory uzdrowiska.
Chciałbym więc zapytać: Czy rząd dysponuje progra-
mem hierarchicznego wykorzystania tych zasobów
energetycznych?
I kolejna prośba: bardzo bym prosił o dbałość
o cenę gazu. Piękne huty szkła na Dolnym Śląsku
– pan wspomniał o Szwecji, panie premierze – padają,
bo cena gazu jest dobijająca, np. huta Krosno, o której
mówił pan marszałek Zając. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Formalnie zamykam listę mówców.
Jeszcze raz przypominam, że do zabrania głosu
zgłosiło się ponad 50 osób.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Stani-
sława Kalembę, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Stanisław Kalemba:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Nie da się w tej dyskusji oddzielić spraw gospodar-
czych od ekologicznych i społecznych, ale zagrożenie
ekologiczne z powodu nadmiaru dwutlenku węgla,
metanu i podtlenku azotu zdaniem naukowców po-
woduje duże zmiany klimatyczne, niekorzystne takie
jak susze, trąby powietrzne, lawiny błotne, gradobi-
cia, fale mrozów czy anormalnych upałów.
Rzecz jest tego rodzaju, że nawet w naszej dysku-
sji widać, jak rozbieżne są interesy. Zwrócę uwagę na
temat – mówił o tym mój kolega – słomy do wykorzy-
stania. W mojej Wielkopolsce, na bardzo słabych,
rozdrobnionych gruntach ludzie, rodziny ratują się
uprawą pieczarek. Doprowadzili to do perfekcji
– można powiedzieć – na poziomie światowym, włącz-
nie z przetwórstwem. Dzisiaj zwracają oni uwagę na
to, że przy rosnących cenach słomy, jest wręcz kłopot
z zaopatrzeniem się w nią, nie będzie podłoża albo że
będzie ono drogie. Dalsze skutki mają charakter go-
spodarczy i społeczny, czyli nie można dokonywać
raptownych zmian.
Panie premierze, pan już zwracał uwagę na złoża
geotermalne. Faktycznie według pana prof. Jacka
125
Zimnego, bardzo znanego, Polska jest krajem o wy-
jątkowo bogatych zasobach geotermalnych, które są
udokumentowane. Mamy już wiele ciepłowni funk-
cjonujących na tej zasadzie. Mają one ten atut, że nie
powodują tzw. efektu cieplarnianego, niektórzy eks-
perci mówią nawet, że Polska jest Kuwejtem Europy,
jeżeli chodzi o złoża.
Panie premierze, czy nie należałoby pomyśleć nad
jakimś programem? To jest inwestycja droga, rozło-
żona na dziesięciolecia, wymaga może specjalnych
działań, pomocy finansowej, a nawet środków unij-
nych, skoro celem Unii jest ograniczenie emisji dwu-
tlenku węgla, z czym nasza gospodarka ma duże
problemy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Bardzo dziękuję panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Boże-
nę Szydłowską, Platforma Obywatelska.
Poseł Bożena Szydłowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premie-
rze! Energetyka wiatrowa to ważne źródło energii,
ciągle jeszcze – jak wynika z danych statystycznych
– w Polsce niedostatecznie wykorzystane, a w świe-
tle stale wzrastającego zapotrzebowania energetycz-
nego, pogarszającego się stanu środowiska natural-
nego, pozyskiwanie energii z tego źródła wydaje się
być rozwiązaniem dobrym i celowym. Mieszkam
w Wielkopolsce, są u nas na obszarach nadmorskich
i w innych rejonach Polski tereny nadające się do
budowy elektrowni wiatrowych. I mam pytanie: Ja-
kie działania podejmuje rząd, aby wykorzystać wa-
lory terenu i rozwinąć tę gałąź energetyki? Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Krzysz-
tofa Tchórzewskiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Tchórzewski:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Za rządów
Prawa i Sprawiedliwości sektor energetyczny był zo-
rientowany na drenaż kieszeni swoich klientów, był
spętany mechanizmem kontraktów długotermino-
wych, które blokowały jakiekolwiek próby jego uryn-
kowienia. Chociaż to rząd Prawa i Sprawiedliwości
był krytykowany przez media za zbyt małą aktyw-
ność w sferze gospodarczej, to jednak w ciągu zaled-
wie dwóch lat przeprowadziliśmy konsolidację bran-
ży, utworzyliśmy cztery koncerny o dużym potencja-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
126 Informacja bieżąca
Poseł Krzysztof Tchórzewski
le gospodarczym i inwestycyjnym oraz rozwiązaliśmy
problem kontraktów długoterminowych. Dostosowa-
liśmy strukturę sektora do europejskiej polityki pro-
mowania konkurencji poprzez rozdzielenie operato-
rów sieci przesyłowej od podmiotów prowadzących
sprzedaż. W tak przygotowanym środowisku koniecz-
ne jest jednak określenie strategii i jej aktywne wdra-
żanie, utworzone podmioty trzeba dostosować do gry
rynkowej. Chociaż mija już prawie rok od teoretycz-
nego uwolnienia rynku, to jak dotychczas nie widać
większej aktywności w tej dziedzinie. Jakie działania
zamierza podjąć pan premier w tej tak czułej dla oby-
watela i gospodarki branży?
Przypadek szczeciński pokazał potencjalnym
terrorystom, jak łatwo można sparaliżować potężny
fragment kraju. W związku z tym, czy opracowano
już jakąś metodę zabezpieczenia się przed skutkami
podobnych działań, jeżeliby były one wywoływane
celowym działaniem? Czy został przygotowany i wy-
posażony – odpowiednio do takich sytuacji – sztab
antykryzysowy? Sytuacja w Szczecinie pokazała nie
tylko zły stan sieci, której zapaść może spowodować
kilkanaście centymetrów śniegu, ale też dezorgani-
zację na szczeblach zarówno zarządzania w przed-
siębiorstwach energetycznych, jak i w organach
władz. Należy podkreślić, że na Pomorzu nie było
tornada, ale zwyczajnie spadł śnieg. Ludzie jednak
wiedzieli, jaka jest przyczyna awarii, a w sytuacji
wywołania jej przez terrorystów może dojść do po-
wstania paniki, dlatego ważna jest dobra organiza-
cja i przygotowanie działań, awaryjne zaopatrzenie
w wodę i podstawowe produkty codziennej potrzeby.
Panie premierze, proszę o informację, jak to by było,
gdyby – nie daj Boże – taka awaria miała miejsce
dzisiaj? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Romu-
alda Ajchlera, klub Lewica.
Poseł Romuald Ajchler:
Szanowny Panie Marszałku! Panie Premierze!
Kiedy przy okazji planowania i w dyskusjach mówi-
my o energii odnawialnej, to zawsze jest optymistycz-
nie – i tu na tej sali, i w wypowiedzi nie tylko pana,
ale również pana poprzedników, chciałbym to przy-
pomnieć również PiS-owi – ale kiedy mówimy o re-
alizacji tych planów, to już jest trochę gorzej, żeby nie
powiedzieć, że bardzo źle. Wydaje mi się, panie pre-
mierze, i prosiłbym o udzielenie odpowiedzi: Czy
przypadkiem w Polsce nie mówimy tylko o energii
odnawialnej, o energii zielonej, i czy nie zagadujemy
po to, aby nie realizować tego, co w konsekwencji nas
czeka, bo nie unikniemy tej dyskusji? Panie premie-
rze, proszę w takim razie powiedzieć – bo zawsze,
i dzisiaj też, przekonujemy się, że brakuje środków
na wsparcie produkcji biopaliw – dlaczego, jeśli cho-
dzi o tę produkcję, a poprzedni, i nie tylko, rząd roz-
ochocił producentów, niektórzy zainwestowali, dzisiaj
nie ma środków na wsparcie tej energii, myślę tu
przede wszystkim o biopaliwach? Proszę również od-
powiedzieć na pytanie: Ile musi kosztować baryłka
ropy, aby w Polsce opłacało nam się produkować
energię odnawialną? Nie opłacało się, kiedy koszto-
wała 18 dolarów, 50 dolarów. Dzisiaj baryłka kosztu-
je 135 dolarów i też nam się nie opłaca. Czegoś tutaj
nie rozumiem.
I ostatnia sprawa. Dwa miesiące temu na tej sali,
panie premierze, pytałem o wydobycie gazu w So-
wiej Górze w pow. międzychodzkim. Ponoć ten rejon
w pewnym czasie okrzyknięty został Kuwejtem
Wielkopolski, ba, przez samego pana zastępcę, pana
ministra Szejnfelda. Pan minister Szejnfeld zorga-
nizował również szereg spotkań w Międzychodzie,
rozbudził nadzieje mieszkańców i na tym się skoń-
czyło. Panie premierze, ta inwestycja trwa prawie
15 lat, a na tej sali mówił pan – i w poprzedniej in-
formacji, i dzisiaj – że najtańszą energią jest energia
rodzima. Co zrobić, aby przyspieszyć działania i wy-
dobycie w pow. międzychodzkim w woj. lubuskim
i zakończyć budowę, pozyskiwać tańszą energię? Da
to również możliwość rozwoju powiatowi między-
chodzkiemu, województwu lubuskiemu właśnie
dzięki środkom pozyskanym z eksploatacji. Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Adama
Krzyśków, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Bardzo proszę.
Poseł Adam Krzyśków:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoki Sej-
mie! Mamy już pewne doświadczenia, jeśli chodzi
o energię ze źródeł odnawialnych, jak również o wy-
korzystanie biomasy. W tej chwili na rynku biomasy
istnieje dyktat dużych podmiotów, elektrowni, które
dokonują zakupów. Rynek jest im w tej chwili podpo-
rządkowany i tak ukierunkowany. Natomiast cechą
energetyki odnawialnej jest jej lokalność. Już w tej
chwili w małych kotłowniach są problemy z zaopa-
trzeniem, na przykład w zrębki drzewne, ponieważ
one wędrują znacznie dalej z powodu silniejszego gra-
cza na rynku. Jakie mechanizmy możemy tutaj wdro-
żyć i jakie technologie powinniśmy wykorzystać?
Jedną z tych technologii są biogazownie lokalne, któ-
re jako paliwa mogą również używać komunalnych
odpadów biodegradowalnych. Tutaj potrzebne są
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Adam Krzyśków
pewne regulacje prawne i współpraca pomiędzy re-
sortami, to, co tutaj było wcześniej podnoszone przez
panie i panów posłów. Jak mianowicie ma wyglądać
ten zrównoważony rozwój i który resort ma być wio-
dący? W tej chwili mogę podać przykład jednego
z zakładów, który miał produkować energię elek-
tryczną w oparciu o tłuszcze zwierzęce pochodzące
z utylizacji resztek poubojowych, niestety, resztki są
klasyfikowane jako odpad i zakłady wywożą je do
Niemiec, gdzie służą jako paliwo, natomiast nie mogą
przetwarzać ich lokalnie. Myślę, że dzisiaj obecność
pana premiera i jego osobisty udział w debacie dowo-
dzą, że tym resortem powinien być resort gospodar-
ki. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Marka
Cebulę, Platforma Obywatelska.
Poseł Marek Cebula:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Premie-
rze! Komisja Europejska zmniejszyła Polsce upraw-
nienia do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012
z 284,6 mln ton do 208,5 mln ton. Dla polski ograni-
czenie przydziału może mieć bardzo negatywne skut-
ki, już w czwartym kwartale bieżącego roku cena
energii u producenta może wzrosnąć nawet do 220–
–230 zł za MWh. Dla przypomnienia, pod koniec roku
2007 cena jednej MWh wynosiła ok. 129 zł. Dzisiejsza
produkcja energii elektrycznej w Polsce odbywa się
głównie w oparciu o węgiel kamienny. Jednak zakłady
energetyczne i przedsiębiorstwa obrotu energią muszą
wykazać się odpowiednią liczbą posiadanych świa-
dectw pochodzenia energii ze źródeł odnawialnych,
proporcjonalną do całkowitej ilości sprzedawanej ener-
gii. W 2006 r. musiały one mieć świadectwa pochodze-
nia odpowiadające 3,6% całkowitej ilości sprzedawanej
energii, w 2007 r. – 5,1%. Udział ten w kolejnych latach
będzie stopniowo rósł, aż do 9% w 2010 r.
W Polsce, podobnie jak w wielu innych krajach
na świecie, co roku rośnie zużycie energii. Musimy
w związku z tym pogodzić z jednej strony coroczny
wzrost zapotrzebowania na energię, z drugiej – zmniej-
szone limity emisji dwutlenku węgla i z trzeciej
– nałożony przez Unię Europejską obowiązek
zwiększenia udziału energii pochodzącej ze źródeł
odnawialnych.
Czy rząd zamierza podjąć skuteczne rozwiązania
systemowe, by wesprzeć produkcję energii ze źródeł
odnawialnych? Czy przewidywane jest wdrożenie rzą-
dowego programu osłonowego łagodzącego skutki prze-
widywanego gwałtownego wzrostu cen energii na prze-
łomie lat 2008 i 2009? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
127
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Cze-
sława Hoca, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Czesław Hoc:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Zgodnie z przyjętą 6 lutego 2007 r. przez rząd pana
premiera Jarosława Kaczyńskiego polityką rządu
w odniesieniu do przemysłu naftowego w Polsce, mi-
nister gospodarki przygotował w zeszłym roku listę
barier prawnych dotyczącą tzw. inwestycji liniowych
o charakterze ponadlokalnym. Lista została przeka-
zana do Międzyresortowego Zespołu do Spraw Usu-
wania Barier Prawnych w Rozwoju Infrastruktury
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, którego pra-
cami w ubiegłym roku kierował pan minister Ma-
riusz Błaszczak.
Z uwagi na to, że pan premier Jarosław Kaczyń-
ski uznał przyjęcie ustawy o inwestycjach liniowych
za priorytetowe działanie legislacyjne do listopada
2007 r., w Ministerstwie Gospodarki został przygo-
towany roboczy projekt tej arcyważnej dla bezpie-
czeństwa energetycznego kraju ustawy, umożliwia-
jącej szybką i sprawną budowę gazociągów, ropocią-
gów i linii elektroenergetycznych na terenie całej
Polski. Ze względu na wybory parlamentarne ustawa
ta, niestety, nie została przyjęta.
Niekontynuowanie prac nad ustawą przez mini-
stra Waldemara Pawlaka, panie ministrze, panie
premierze, spowodowało, że w geście rozpaczy 8 kwiet-
nia 2008 r. przedstawiciele branży elektroenergetycz-
nej i gazowej podpisali porozumienie, którego celem
jest doprowadzenie do zniesienia formalnoprawnych
barier w inwestycjach infrastrukturalnych o znacze-
niu państwowym.
Panie Premierze! Panie Ministrze! Panie premie-
rze, dlaczego pan nie kontynuuje zapoczątkowanych
przez poprzedni rząd prac nad ustawą o inwestycjach
liniowych? Kiedy projekt ten trafi pod obrady Sejmu
RP? I jeszcze jedno pytanie, a raczej upomnienie się
o odpowiedź na pytanie, które zadawaliśmy kilka
miesięcy temu, o inwestycję koncernu Nordstream.
Chodzi o zagrożenia ekologiczne związane z budową
Gazociągu Północnego. Oczekuję do dziś na tę odpo-
wiedź. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Krzysz-
tofa Matyjaszczyka, klub Lewica.
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Bezpieczeństwo
energetyczne kraju to także produkcja energii elek-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
128 Informacja bieżąca
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk
trycznej, co nierozerwalnie jest związane z emisją
dwutlenku węgla. Normy emisji dwutlenku węgla
wynegocjowane z Unią Europejską bulwersują za-
równo producentów energii, jak i przedstawicieli
przemysłu ciężkiego i innych emitentów CO2. Mam
pytanie: Czy rząd podejmuje działania na rzecz rene-
gocjacji limitów emisji dwutlenku węgla, tak by
w perspektywie czasu energia nie drożała? Rozu-
miem, że dzisiaj dyskutujemy nad czystymi źródłami
energii, zatem to nie jest problem związany z tym,
o czym rozmawiamy. Ale zanim w Polsce będziemy
mieli produkcję czystej energii na odpowiednim po-
ziomie, musimy zadbać o to, aby emisje, które wiążą
się z cenami energii, miały należytą wysokość, do
której Polska jest przystosowana. Obecne propozycje,
o których mówił m.in. poseł Cebula, nie przystają do
realiów i do możliwości polskich producentów ener-
gii. Na to chciałbym zwrócić uwagę.
I drugie pytanie: Jakie miejsce w planach energe-
tycznych rządu zajmują czyste technologie węglowe
i energia atomowa jako możliwość zabezpieczenia
energetycznego kraju? Na jakim poziomie realizacji
jest m.in. zapowiadana budowa elektrowni atomo-
wej? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła An-
drzeja Grzyba, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Andrzej Grzyb:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym po-
wiedzieć, że zgadzam się w pełni z opinią, iż najtań-
sza jest energia niezużyta, jak powiedział pan pre-
mier Pawlak. Ostatnio mieliśmy wspólne posiedzenie
Komisji Gospodarki i Komisji do Spraw Unii Euro-
pejskiej. Eksperci, którzy tam wystąpili, stwierdzili,
że nie ma w Polsce realnej perspektywy na stworze-
nie tak wydanych źródeł zaopatrzenia w energię elek-
tryczną, które by zaspokoiły nasze potencjalne po-
trzeby w przyszłości. Najszybciej można uzyskać
efekt przez oszczędności i wykorzystanie alternatyw-
nych źródeł energii. I to wydaje się ważne.
Sądzę, że cała dzisiejsza debata jako tło ma pakiet
energetyczno-klimatyczny Unii Europejskiej, gdzie
są 3 podstawowe cele: przede wszystkim 20-procen-
towa redukcja emisji dwutlenku węgla, udział energii
odnawialnej – 20% i zmniejszenie zużycia energii do
roku 2020 też o 20%. Te 20% udziału energii odna-
wialnej w polskiej produkcji to m.in. jest to, o czym
w tej chwili dyskutujemy. Jest to niezmiernie trudne
do osiągnięcia w Polsce, a wręcz niemożliwe. Specja-
liści mówią, że jesteśmy w stanie dojść do 15%.
Z drugiej strony wydaje się niezmiernie ważne, by-
śmy uzyskali jako Polska – i tu chciałbym prosić
o komentarz pana premiera – również takie rozstrzy-
gnięcia, które by nie wiązały się z tym, że by wypeł-
nić ten postulat, będziemy importowali biomasę lub
źródła bioenergii spoza Europy, co oczywiście zabu-
rzy w ogóle konkurencję w Polsce.
Teraz może taka szczegółowa uwaga. Mówimy
o wsadzie do energetyki, a z drugiej strony mam in-
formacje od przedsiębiorstw zagospodarowujących
odpady, że proszą, by na przykład w Warszawie sek-
tor energetyczny zabrał i włożył jako wsad 150 tys.
ton drewna z odzysku w ramach odpadów z mebli czy
innych resztek, i bez kosztów. (Oklaski)
I jedno słowo do tego, co poruszył pan poseł Hoc,
stworzenie szczególnych warunków dla inwestycji
liniowych. A z drugiej strony, panie pośle, jest wiele
inwestycji liniowych, które zostały wykonane bez
respektowania należytego prawa własności. Mamy
przykład wielu procesów, które kończą się tym, iż
energetyka musi zwracać nienależne zyski z tego ty-
tułu, że ich linie energetyczne czy stacje trafo są po-
sadowione na gruntach, co do których nigdy nie zo-
stały zrekompensowane utracone korzyści, na przy-
kład przez rolników. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Ewę
Drozd, Platforma Obywatelska.
Poseł Ewa Drozd:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka
Izbo! Według wielu ekspertów – co również podkre-
ślił w swoim wystąpieniu pan premier – przyszłość
polskiej energetyki leży w budowie sieci rozproszo-
nych i maksymalnie zdywersyfikowanych źródeł
energii, w skład których wchodzić będą dotychcza-
sowe konwencjonalne źródła oraz wszystkie dostęp-
ne źródła odnawialne, takie jak biomasa, wiatr,
woda, energia słoneczna czy geotermia. Nie należy
również wykluczyć, mimo różnych opinii, bezpiecz-
nej energii atomowej.
Czy podejmowane przez rząd kierunki działania
przyniosą takie rozwiązania, które realnie zwiększą
bezpieczeństwo energetyczne Polski? Czy rząd bierze
pod uwagę zagrożenia, jakie ewentualnie mogą wy-
stąpić przy zastosowaniu nowych źródeł energii, na
przykład tworzenie nowych zależności od dostawców
paliwa uranowego lub odbiorców odpadów? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Zbi-
gniewa Kozaka, Prawo i Sprawiedliwość.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Zbigniew Kozak:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka
Izbo! Panie premierze, na ostatnim posiedzeniu
Parlamentarnego Zespołu do Spraw Energetyki
w odpowiedzi na moje pytanie dotyczące budowy
pierwszej elektrowni jądrowej w Polsce poinformo-
wał pan, że obecnie jedyne działania rządu w tej
sprawie to publiczna debata. Potwierdził to też dzi-
siaj pan premier w Sejmie. Podczas ostatniej konfe-
rencji dotyczącej bezpieczeństwa energetycznego
zapowiedział pan jednak budowę elektrowni jądro-
wej, a nawet zakup reaktora IV generacji. Stąd moje
pytania, bo, szczerze mówiąc, pogubiłem się już
w deklaracjach rządu. Na kiedy przewiduje pan
premier zakończenie budowy elektrowni jądrowej
w Polsce? Dodam, że w strategii rozwoju energetyki
do roku 2030 rząd premiera Jarosława Kaczyńskie-
go zakładał zakończenie budowy takiej elektrowni
do roku 2020. Kiedy rząd Donalda Tuska zamierza
rozpocząć konkretne przygotowania do budowy
pierwszej elektrowni jądrowej? Chodzi o lokalizację,
rodzaj reaktora, sprawy kształcenia kadr. Jaki typ
reaktora będzie przygotowywany do tej elektrowni?
Skąd go weźmiemy? Czy rząd chce skorzystać z de-
klaracji pomocy prezydenta Francji Nicolasa Sarko-
zy’ego, który wczoraj złożył ją tutaj, w Sejmie? Kie-
dy wreszcie doczekamy się strategii rozwoju ener-
getyki do roku 2030? Minęło sporo czasu, a nadal
jej nie mamy. Prezydent Francji rozumie, że re-
strykcyjna polityka dotycząca dwutlenku węgla po-
woduje, że Polska praktycznie nie ma innej alterna-
tywy, niż budowa elektrowni jądrowej. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Hen-
ryka Milcarza, klub Lewica.
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego Polsce
należy do najważniejszych zadań, jakie stoją przed
polskim rządem. Podpisanie protokołu z Kioto staje
się dla Polski szczególnym wyzwaniem. Wprowadze-
nie systemu aukcyjnego ETS dla emisji CO2, zawarte-
go w projektach dyrektyw zaproponowanych przez
Parlament Europejski, Polska odczuje szczególnie do-
tkliwie. Wynika to głównie z istniejącego w naszym
kraju systemu produkcji energii elektrycznej opartego
w 95% na energii cieplnej, w 80% na węglu kamien-
nym i brunatnym. Pozostawienie zasad handlu emi-
sjami w zaproponowanym kształcie przyczyni się do
zahamowania wzrostu gospodarczego Polski. Koszty
129
redukcji CO2 spadną na odbiorcę końcowego, a tym
samym na społeczeństwo naszego kraju.
Należy zaznaczyć, że nasza energetyka jest ciągle
niedoinwestowana. Ponoszenie kosztów na zakup
dodatkowych praw do emisji będzie ten problem po-
tęgować. Skutki te może łagodzić pozyskiwanie ener-
gii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Niezbędne
jest jednak bardzo rozsądne podejście do tego proble-
mu. Przy podziale wysiłku odnośnie do zwiększenia
udziału odnawialnych źródeł energii celowe wydaje
się wyraźniejsze zaakcentowanie wpływu uzyskiwa-
nia energii z OZE zależnie od położenia geograficz-
nego kraju, które wręcz warunkuje możliwości pozy-
skiwania energii z danego rodzaju źródła. Przykła-
dem tego mogą być elektrownie wiatrowe, w których
produkcja energii elektrycznej uzależniona jest od
siły wiatru.
Chciałbym zapytać pana premiera, kiedy rząd
przedłoży strategię w tym zakresie. Czy rząd podej-
mie działania zmierzające do obniżenia progu uzy-
skiwania świadectw pochodzenia dla instalacji
o mocy już od 1 MW? Na jakim etapie są prace zmie-
rzające do uruchomienia znanej, nowej technologii
czystego węgla umożliwiającej gazyfikację i przetwa-
rzanie węgla kamiennego?
I jeszcze jedno. Chciałbym panu premierowi po-
dziękować za szacunek do Wysokiej Izby. Czynię to
w imieniu własnym, jak również kolegów z mojego
klubu siedzących tutaj przy mnie. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
(Głos z sali: I stojących też?)
Tak, stojącej koleżanki również.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana Piotra To-
mańskiego, Platforma Obywatelska.
Bardzo proszę, panie pośle.
Poseł Piotr Tomański:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
W ostatnim czasie szeroko dyskutowany jest problem
znacznych podwyżek cen energii elektrycznej, które
budzą uzasadnione obawy, zwłaszcza odbiorców in-
dywidualnych. Wśród istotnych elementów określo-
nych m.in. w komunikacie prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki z 17 stycznia tego roku w sprawie za-
twierdzonych taryf, mających wpływ na ogólny ra-
chunek końcowego odbiorcy, jest konieczność finan-
sowania rosnącego obowiązku wspierania rozwoju
źródeł odnawialnych w związku z rosnącym udzia-
łem – nazwijmy to umownie – zielonej energii, która
podlega obowiązkowi zakupu na podstawie rozporzą-
dzenia ministra gospodarki, z ostatnią zmianą z li-
stopada 2006 r. podwyższającą te udziały w ogólnej
produkcji energii. Rozumiejąc unijną politykę klima-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
130 Informacja bieżąca
Poseł Piotr Tomański
tyczną, której jednym z elementów realizacyjnych
jest dyrektywa Parlamentu Europejskiego o promocji
i wspieraniu zielonej energii, trzeba mieć świadomość
obaw konsumenta, szczególnie indywidualnego, o prze-
noszenie na niego kosztów ww. obowiązków. Koniecz-
nością więc wydaje się dążenie do sytuacji, w której
energia ze źródeł odnawialnych mogłaby być konku-
rencyjna dla konwencjonalnej, a wysokość tzw. opła-
ty zastępczej nie była elementem wprost kreującym
wartość prawa majątkowego do świadectw pochodze-
nia na obecnym poziomie powyżej 200 zł za MWh, co
powoduje, że odbiorca końcowy płaci za tzw. energię
zieloną na poziomie 350 zł na MWh.
Zwracam się do pana premiera o przedstawienie
informacji na ten temat. Chciałbym również zapytać,
czy resort widzi potrzebę stworzenia przemysłu bio-
paliw, który byłby hurtowym dostawcą takich paliw
dla energetyki, co przyczyniłoby się do obniżenia cen
biopaliw, a w rezultacie kosztów wytworzenia energii
zielonej i jej ceny. Proszę także o informację, czy re-
sort przewiduje działania na rzecz wsparcia i ochro-
ny słabego odbiorcy indywidualnego, o którym mowa
w preambule w pkt 24 dyrektywy europejskiej, bądź
przez pomoc bezpośrednią, bądź np. przez system ulg
podatkowych i inwestycyjnych, o czym mowa w pre-
ambule w pkt 14 dyrektywy europejskiej. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Adama
Rogackiego, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Adam Rogacki:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka
Izbo! Ciemność, widzę ciemność. Są to słowa, które
wszyscy znamy z komedii Juliusza Machulskiego.
Przestały one jednak śmieszyć, gdy stały się rzeczy-
wistością w Warszawie, w Poznaniu, a w tym tygo-
dniu w Pile. Te awarie to tylko sygnały, które poka-
zują nam skalę zagrożenia. Takie same sygnały
zlekceważone przez RPA doprowadziły do tego, iż
dzisiaj tak naprawdę przerwy w dostawie energii są
tam codziennością.
Kurczenie się zasobów kolonialnych, względy eko-
logiczne i ekonomiczne spowodowały, że dzisiaj już
nikt nie kwestionuje potrzeby zwiększania udziału
w krajowym bilansie energetycznym odnawialnych
źródeł energii. Przykład Wielkiej Brytanii pokazuje,
iż systematyczne wsparcie energetyki odnawialnej
spowodowało spadek o 45% kosztów produkcji ener-
gii ze źródeł odnawialnych i uczyniło energię odna-
wialną w pełni konkurencyjną w stosunku do opcji
energetycznej.
Jednym ze źródeł energii odnawialnej jest ener-
getyka wiatrowa. Jedną z barier w wykorzystaniu
energii wiatru są zapisy ustawy o zagospodarowaniu
przestrzennym. Ustawa ta przewiduje realizację in-
westycji celu publicznego w sytuacjach, gdy brak jest
w gminie planu zagospodarowania przestrzennego.
Problem pojawia się przy elektrowniach wiatrowych.
Część samorządów uznaje elektrownie wiatrowe za
inwestycje celu publicznego, ale niektórzy wójtowie,
burmistrzowie niczym Cervantesowski Don Kichot
walczą z wiatrakami i nie chcą nadać tym inwesty-
cjom takiego charakteru. Ta niejednolita praktyka
gmin powoduje przedłużenie procedur związanych
z tymi inwestycjami, a często nawet je uniemożliwia.
Chciałbym zapytać, czy resort gospodarki ma
świadomość tych problemów występujących przy bu-
dowie elektrowni wiatrowych. Jeśli tak, to czy pla-
nowane są jakieś rozwiązania prawne, które jedno-
znacznie zakwalifikowałyby elektrownie wiatrowe
jako inwestycje celu publicznego? Pan premier powie-
dział, że 40% zużycia stanowią domy. Życzyłbym
sobie, żeby rząd wsparł małe, przydomowe urządze-
nia energotwórcze, kolektory słoneczne, pompy cie-
pła, elektrownie wiatrowe. Obecnie na takie rozwią-
zania mogą pozwolić sobie tylko najbogatsi. Stąd
pytanie, czy planowane jest wsparcie dla takich wła-
śnie małych, przydomowych urządzeń energotwór-
czych, które nie tylko pozwoliłyby poprawić energe-
tyczny bilans kraju, ale jednocześnie również popra-
wiły sytuację budżetu.
Pan premier Donald Tusk w swoim exposé pięk-
nie mówił o Najjaśniejszej Rzeczypospolitej. Brak
konkretnych działań w kwestii dywersyfikacji do-
staw energii może doprowadzić do tego, że w naszej
najjaśniejszej zapanują egipskie ciemności. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Irenę
Tomaszak-Zesiuk, Platforma Obywatelska.
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Bezpieczeństwo energetyczne to także uregulowane
sprawy własnościowe. Według projektu polityki ener-
getycznej Polski do 2030 r. planowane jest oparcie
funkcjonowania polskiej energetyki głównie na czte-
rech grupach energetycznych. Czy taka koncepcja
jest nadal aktualna? Interesuje mnie przyszłość sek-
tora paliwowo-energetycznego w regionie konińsko-
-tureckim, a szczególnie elektrowni Adamów wcho-
dzącej w skład PAK-u i Kopalni Węgla Brunatnego
Adamów. Czy zostaną one włączone do holdingu bu-
dowanego na bazie ENEA?
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk
W ostatnich dniach pani prezes PAK-u skierowa-
ła list do wiceministra Jana Burego, zresztą dosyć
szeroko komentowany w regionie, z nowymi koncep-
cjami rozwiązań. Jakie jest stanowisko Minister-
stwa Gospodarki w sprawie przyszłości sektora pa-
liwowo-energetycznego w regionie konińsko-turec-
kim? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Iza-
belę Kloc, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Izabela Kloc:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Dzisiaj wiele słyszeliśmy tutaj o redukcji emisji dwu-
tlenku węgla, o tym, jak dwutlenek węgla wpływa na
zmiany klimatyczne, przede wszystkim na ocieplenie
klimatu. Słyszeliśmy również bardzo niepokojące
stwierdzenia ze strony posłów Platformy Obywatel-
skiej, że poprzedni rząd przyjął złą strategię, która
opiera się na węglu. Sądzę, że powinniśmy jednak
przede wszystkim zająć się obecnie przygotowaniem
się do konwencji klimatycznej, która będzie miała
miejsce w Poznaniu. Powinniśmy się zająć przede
wszystkim odpowiedzią na pytanie: Czy rzeczywiście
dwutlenek węgla wpływa na ocieplenie klimatu, czy
to jest ten główny powód? Czy my jako Europa też
w jakimś sensie żeśmy się nie zafiksowali, jeśli chodzi
o dwutlenek węgla, ponieważ opinie naukowców są
tu zgoła rozbieżne: jedni mówią, że rzeczywiście dwu-
tlenek węgla wpływa na ocieplenie klimatu, a drudzy
mówią, że to jest to po prostu zwyczajna zmiana kli-
matyczna, których było wiele w dziejach ludzkości.
Mniej więcej co czterysta czy sześćset lat występują
takie zmiany klimatyczne.
W związku z tym mam następujące pytanie. Po-
słowie Prawa i Sprawiedliwości wspólnie z ministra-
mi: środowiska, gospodarki, nauki i szkolnictwa
wyższego w ubiegłej kadencji podjęli inicjatywę utwo-
rzenia narodowego centrum badań nad zmianami
klimatu. Wielkie państwa europejskie i światowe ta-
kie centra mają – są takie w Poczdamie, w Wielkiej
Brytanii, w Stanach Zjednoczonych. Te centra wła-
śnie zajmują się takimi sprawami jak przygotowanie
odpowiednich ekspertyz, przeprowadzenie odpowied-
nich badań, które obecnie w Polsce są rozproszone
– mówią o tym naukowcy. Zresztą naukowcy również
bardzo dobrze przyjęli inicjatywę powołania takiego
centrum. (Dzwonek) To się nie stało, wręcz powie-
działabym, że ustawa, która przygotowywała do
utworzenia takiego centrum – ustawa o państwo-
wych instytutach naukowych, przez Platformę Oby-
watelską i PSL niedawno po głosowaniach w komisji
131
i w Sejmie trafiła do kosza. W związku z tym mam
pytanie: Czy rząd przewiduje przeznaczenie jakichś
środków na konkretne badania związane ze zmiana-
mi klimatycznymi?
Myślę, że półtora miliona złotych, które zostały
przeznaczone na podróż pana premiera Tuska do
Peru, do kraju, gdzie być może on zajmował się bada-
niem zmian klimatu, byłyby lepiej wykorzystane
właśnie w tej sprawie u nas w kraju. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Jeszcze raz bardzo proszę o przestrzeganie limitu
czasu.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jana
Kulasa, Platforma Obywatelska.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoki Sej-
mie! Rozmawiamy dziś o bardzo ważnej sprawie:
bezpieczeństwo energetyczne kraju. Gwoli rzetelno-
ści, w tym do wiadomości posła Brudzińskiego,
chciałbym przypomnieć, że temat został wniesiony
pod obrady przez Klub Parlamentarny Platformy
Obywatelskiej. Dlatego bardzo się wczoraj zdziwiłem,
że posłowie PiS-u nie głosowali za przyjęciem tej in-
formacji. Przecież ta debata dowodzi, jak to ważny
i kluczowy jest temat. Ważny i potrzebny.
Panie premierze, przechodzę do pytań. Pierwsze
pytanie dotyczy budowy alternatywnych źródeł po-
zyskiwania energii elektrycznej. Mam tu na uwadze
mój region – województwo pomorskie, w tym obszar
ziemi gdańskiej i ziemi słupskiej. Bardzo duże rezer-
wy mieszczą się w elektrowniach wodnych – małych,
średnich elektrowniach wodnych. Jakie działania
może podjąć rząd, żeby dofinansować, wspierać ak-
tywność w zakresie pozyskiwania energii elektrycz-
nej z elektrowni wodnych? Jest tu szereg rzek – gdzie
indziej to jest spadek z górskiej wysokości – umożli-
wiających pozyskiwanie energii elektrycznej właśnie
z elektrowni wodnych.
I drugie pytanie. Pan premier był łaskaw zwrócić
uwagę na kluczowy problem, że nie wystarczą trady-
cyjne źródła energii. W Polsce jest potrzebna debata
na temat globalnego rozwiązania problemu. Sądzę,
że pan premier odważnie, aczkolwiek delikatnie, po-
wiedział o tym, że temat energii jądrowej musi być
podjęty. I słusznie pan premier zauważył, że to jest
kwestia dobrego, rzetelnego dialogu ze społeczeń-
stwem, szacunku dla własnego społeczeństwa, czego
czasem brakowało w ostatnich dwóch latach. Szacu-
nek – dialog – zrozumienie. (Oklaski)
Sądzę, że to jest kwestia także pewnej edukacji,
panie premierze – edukacji i szacunku dla obywateli.
Dlatego zapytuję: Jakie instrumenty czy jakie dzia-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
132 Informacja bieżąca
Poseł Jan Kulas
łania należy podjąć w kontekście tej trudnej debaty
dotyczącej uruchomienia energii jądrowej?
Pewien sygnał dał prezydent Francji Nicolas Sar-
kozy. Myślę, że to jest dobry przykład do podjęcia
takiej debaty. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Beatę
Szydło, Prawo i Sprawiedliwość.
Nie ma pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Ceza-
rego Tomczyka, Platforma Obywatelska.
Poseł Cezary Tomczyk:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Dla Polski dywersyfikacja źródeł energii musi być
i jest sprawą najwyższej wagi i ta dyskusja jest tego
dowodem. Ja natomiast mam pytania dotyczące tzw.
energii zielonej, o której dzisiaj chyba jednak trochę
za mało mówimy.
Które z odnawialnych źródeł energii mają naj-
większą szansę na rozwój w Polsce? To jest pytanie
może trochę prozaiczne, ale chciałbym poznać zdanie
ministra gospodarki na ten temat. Czy chcemy spe-
cjalizować się w konkretnej gałęzi tej energii, czy
raczej wybierzemy tu pewną dowolność?
Drugie pytanie. Czy polska strategia rozwoju
energetyki odnawialnej zakłada udział odnawialnych
źródeł energii w bilansie paliwowo-energetycznym
na poziomie 7,5% do 2010 r. i 14% w 2020 r.? Czy te
założenia mogą ulec zmianie?
Kolejna sprawa. Ile obecnie wynosi udział OZE
w bilansie paliwowo-energetycznym Polski? Czy
produkcja biogazu w biogazowniach rolniczych ma
jakiekolwiek perspektywy rozwoju w Polsce? Czy te,
które istnieją, mogą liczyć na wsparcie ze strony
rządu?
Czy w dalszym ciągu aktualny jest obowiązek
zakupu czy też wytworzenia określonej ilości energii
ze źródeł odnawialnych przez przedsiębiorstwa zaj-
mujące się wytwarzaniem energii elektrycznej lub jej
obrotem? W roku 2008 obowiązek ma zostać spełnio-
ny, jeżeli zakup energii przez przedsiębiorstwo wy-
niesie 7%, a w latach 2010–2014 10,4%. Stąd moje
pytanie: Czy te liczby są nadal aktualne i jak w prak-
tyce wygląda egzekwowanie tych zakupów? Czy jest
stosowany system karania za niespełnienie obowiąz-
ku zakupu energii z OZE lub jej wytworzenia, pole-
gający na egzekwowaniu kar finansowych? I czy
faktycznie wpływy z tytułu kar w 100%, gdyż takie
jest założenie, są dochodem narodowego funduszu
ochrony środowiska, i czy w 100% są przeznaczone
na wspieranie rozwoju OZE? Ile pieniędzy udało się
wyegzekwować od firm z tytułu kary za niewypro-
dukowanie lub brak zakupu określonej ilości energii
z odnawialnych źródeł energii?
Jeżeli chodzi o te pytania, to czasem są potrzebne
szczegółowe dane, toteż prosiłbym o odpowiedź pi-
semną. Bardzo dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Jana
Szyszkę, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jan Szyszko:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Mam bardzo krótkie pytanie.
Panie premierze, bardzo proszę o krótką odpo-
wiedź. Jaka jest według rządu definicja bezpieczeń-
stwa energetycznego państwa? Czy to polega na tym,
że każdy z nas będzie miał prąd w gniazdku we wła-
snym domu na bazie importowanych źródeł energii?
Czy też rząd uważa, że to jest maksymalne wykorzy-
stanie naszych zasobów energetycznych w związku
z tym, żeby Polska była krajem konkurencyjnym
w zakresie produkcji energii w Europie i dalej? Dla-
czego zadaję to pytanie? Dlatego że, panie premierze,
jest pewna niespójność wypowiedzi i działań. Miano-
wicie nie ulega chyba najmniejszej wątpliwości, i mó-
wił to pan premier Tusk, że węgiel jest naszym głów-
nym atutem, a równocześnie nie jest to atut innych
państw Unii Europejskiej. To my mamy 95% zasobów
węgla w skali całej Europy i dziwiłbym się, gdyby
ktokolwiek popierał węgiel w jednoczącej się Europie
w tym układzie.
I równocześnie ten mój niepokój budzi to, że wła-
śnie rząd tak lekko podchodzi do pakietu energetycz-
nego 3 x 20. M.in. tam jest mowa o 20-procentowej
redukcji emisji CO2 do atmosfery. To może byłoby na-
wet do spełnienia i do przeskoczenia, ale, panie pre-
mierze, proszę zwrócić uwagę na następny element,
który jest niezwykle ważny z tego punktu widzenia,
mianowicie na rok bazowy. Myśmy ratyfikowali pro-
tokół z Kioto i w związku z tym przyjęcie innego roku
bazowego niż rok protokołu z Kioto, a w stosunku do
tego roku żeśmy obniżyli emisję o 32%... a to, co nam
w tej chwili proponują, 2005 r. jako rok bazowy, pa-
miętajmy – to są państwa, które zwiększyły o czter-
dzieści parę procent emisję, i będziemy zrównani,
czyli ci, co zwiększyli i wyemitowali, będą na takiej
samej pozycji jak ci, co zredukowali.
I, panie premierze, drugi element – 20% z odna-
wialnych źródeł energii. Chciałbym wyraźnie powie-
dzieć, że mamy tutaj dwie następne bariery, panie
premierze. Pierwsza bariera to jest sprawa tzw. py-
łów. (Dzwonek) My nie możemy spalać biomasy, po-
nieważ wynegocjowaliśmy w traktacie akcesyjnym
taki udział pyłów, wynikający troszeczkę z naszego
położenia geograficznego, że o ile będziemy chcieli
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jan Szyszko
spalać te pyły, to musimy stosować najnowszą tech-
nologię.
Równocześnie bardzo chciałbym tutaj prosić – z pa-
nem posłem Grzybem rozmawialiśmy o tym – aby rząd
zwracał uwagę na propozycje legislacyjne ze strony Ko-
misji Europejskiej i nie dopuszczał do akceptowania,
z przyklaskiwaniem, czegoś takiego, że nie możemy
pozyskiwać biomasy jako odnawialnego źródła energii
z terenów o dużej bioróżnorodności i nienawożonych.
Są to właśnie tereny polskie. W związku z tym nie mo-
żemy dopuszczać do tego, żeby importować biomasę.
I ostatni element, panie premierze, to sprawa
związana z geotermią. Ta decyzja, która zapadła od-
nośnie do Lux Veritatis, jest niezwykle krzywdząca
dla gospodarki polskiej.
(Głos z sali: Polskiej?)
Chcę równocześnie panu posłowi powiedzieć, że
również inne organizacje, tylko nie z kapitałem pol-
skim, chcą tam budować.
A więc wydaje mi się, że to jest decyzja nie tylko
polityczna, ale polityczno-gospodarcza. Chodzi o to,
żeby wyeliminować kapitał polski na rzecz kapitału
obcego.
Równocześnie, o ile można coś powiedzieć odno-
śnie do energii wiatrowej – bardzo bym prosił zwró-
cić uwagę na to, że to jest niezgodne z polskim kra-
jobrazem kulturowym, że to bardzo mały procent
energii i równocześnie w gruncie rzeczy polega to
na imporcie starych, zdezelowanych aparatów prą-
dotwórczych.
Panie premierze, czyli krótkie pytanie: Co to jest
bezpieczeństwo energetyczne państwa według rządu?
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Agniesz-
kę Kozłowską-Rajewicz, Platforma Obywatelska.
Informuję państwa, że powoli zmierzamy do wy-
czerpania limitu czasu. Zaraz powiem, wypowiedź
którego z mówców będzie zamykała ten punkt.
Bardzo proszę, pani poseł.
Poseł Agnieszka Kozłowska-Rajewicz:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Chciałabym zwrócić państwa uwagę na ogromne,
rodzime i odtwarzalne zasoby surowca energetyczne-
go, jakim są odpady.
Wydaje się, że jesteśmy chyba już jedynym krajem
w Europie, który odpady głównie składuje zamiast
odzyskiwać z nich energię i chyba jedynym krajem
w Europie, który nie wspiera działań pozwalających
na wykorzystanie śmieci do celów energetycznych.
W zasadzie jedyne, co robimy w tej chwili z odpada-
mi, to jest odzyskiwanie w ograniczonym stopniu
133
biogazu, ale tylko na dużych składowiskach odpadów
komunalnych. Zaczynają powstawać biogazownie
przy wielkotowarowych fermach zwierzęcych i gdzie-
niegdzie przy oczyszczalniach ścieków, ale to jest
margines. Natomiast potencjał energetyczny odpa-
dów to coś znacznie więcej niż biogaz i warto by
z tego skorzystać.
Mam dwa przykłady na to, że nie wspieramy wyko-
rzystania odpadów. Pierwszy to jest kraking katalitycz-
ny, czyli odzyskiwanie paliwa z torebek foliowych. Już
pytałam pana premiera o to, ale to jest jaskrawy przy-
kład na to, że możemy zdjąć z rynku bardzo kłopotliwy
odpad i możemy jednocześnie odzyskać paliwo. Ta bran-
ża, która w Europie kwitnie, u nas upada. W 2006 r. zo-
stała zlikwidowana ulga w akcyzie na tak produkowa-
ne czy odzyskiwane paliwo i ta branża upada, nic się
w tym względzie nie robi.
Drugi przykład to jest kwestia traktowania odpa-
dów. Wydaje się, że odpady, których ilość rośnie
i pewnie będzie rosła, to jest surowiec odnawialny.
Dlaczego nie zaczniemy klasyfikować odpadów jako
surowca odnawialnego, a granulatów przydatnych do
spalania produkowanych z odpadów nie zaczniemy
tak klasyfikować, żeby mogła z tego powstawać tzw.
energia zielona? W Europie o tym myśli się od dawna,
poza tym mamy coś takiego, jak frakcję organiczną
odpadów komunalnych, mamy osady pościekowe,
uczymy studentów, że jest to biomasa, ale według
naszego prawa to nie jest biomasa, tylko odpad, któ-
ry nie jest klasyfikowany jako biomasa. W związku
z tym jeżeli oczyszczalnia ścieków wyprodukuje
z osadów pościekowych granulat o wartości kalorycz-
nej węgla brunatnego, to nie może z tego powstać
energia zielona. (Dzwonek)
A więc mam tutaj do pana premiera pytanie: Ja-
kie są możliwości, żebyśmy zaczęli klasyfikować od-
pady jako surowiec odnawialny, przynajmniej w tych
kilkudziesięciu procentach, tak jak to się dzieje
w Europie? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo pani poseł.
W zasadzie wyczerpaliśmy czas i powinienem
zamknąć dyskusję. To jest duży problem, bo zosta-
ło jeszcze prawie 20 osób. Muszę ją zamknąć, ale
temat jest o tyle istotny, że jeszcze 4 osoby zabiorą
głos.
Wymienię te nazwiska: pan poseł Krzysztof Li-
piec, Prawo i Sprawiedliwość, pan poseł Włodzimierz
Kula, Platforma Obywatelska, pani poseł Jadwiga
Wiśniewska, Prawo i Sprawiedliwość i pan poseł
Henryk Siedlaczek.
Natomiast nie mogę już udzielić głosu innym;
na koniec przeczytam nazwiska osób, które były
zapisane.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Krzysz-
tofa Lipca, Prawo i Sprawiedliwość.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
134 Informacja bieżąca
Poseł Krzysztof Lipiec:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka
Izbo! To dobrze, że w Sejmie ta debata ma miejsce.
Problem odnawialnych źródeł energii to wielkie wy-
zwanie dla Polski, a ja mam tu pewne obawy. Chodzi
o to, aby nie doszło do takich sytuacji, o których już
dzisiaj w tej Izbie była mowa. Ta sprawa dotyczy też
energetyki, co prawda związanej z paliwami płyn-
nymi. Boję się, żeby w przypadku odnawialnych
źródeł energii nie stało się tak, jak stało się z pali-
wami płynnymi – sprawa wymknęła się spod kon-
troli rządu, nastąpił gwałtowny wzrost cen paliwa.
Moje obawy dotyczą również tych kwestii, które już
dzisiaj w debacie były poruszane, związanych z od-
nawialnymi źródłami energii.
Ja mam wielką satysfakcję z tego powodu, że mój
region, świętokrzyski, bardzo ambitnie włączył się w
sprawę promowania odnawialnych źródeł energii. To
dzieje się przede wszystkim w drugim co do wielkości
miejscu targowym w Polsce, w Centrum Targowym
Kielce, gdzie każdego roku pod patronatem parla-
mentarnego zespołu energetycznego odbywają się
targi energii odnawialnej ENEX. Już dzisiaj pragnę
pana premiera zaprosić na kolejne targi w roku na-
stępnym. Te targi są o tyle ważne, że są to nie tylko
wielkie powierzchnie wystawiennicze, ale również
konferencje naukowe i debaty. Przede wszystkim
ważne jest to, że na te targi przybywają ludzie, którzy
wprost zainteresowani są włączeniem się w proces
produkcji energii odnawialnej.
Znając nasze uwarunkowania, trudno nam będzie
wykorzystać energię wody, energię wiatru, ale jestem
przekonany co do tego, że biomasa jest taką szansą
na to, abyśmy mogli za 2 lata osiągnąć ten poziom
7,5-procentowego udziału źródeł energii odnawial-
nych w produkcji energii. (Dzwonek) I chciałbym
prosić tutaj pana premiera o to przede wszystkim,
aby zmienić tę sytuację, która została ostatnio przed-
stawiona w bardzo niekorzystnym świetle. Chodzi o
to, że polski rząd dysponuje kwotą tylko 8 mln zł na
to, aby wspierać produkcję biomasy. To jest po-
wierzchnia około 2 tys. ha, w takim zakresie możemy
wspomóc rolników albo producentów biomasy, nato-
miast w Polsce, aby osiągnąć pożądany wynik, po-
trzeba 200 tys. ha z przeznaczeniem na produkcję
biomasy. Prosząc o to rząd polski, chciałbym również
zapytać: Czy rząd jest przygotowany na to, aby taki
wynik wsparcia dla producentów biomasy można
było osiągnąć? Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo.
Jeszcze raz przypominam – musimy też gospoda-
rować oszczędnie czasem, to też jest energia.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Wło-
dzimierza Kulę, Platforma Obywatelska.
Poseł Włodzimierz Kula:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Doskonale
zdajemy sobie sprawę z tego, że w naszym kraju za-
czyna brakować energii elektrycznej i w przypadku
zachowania dalszego tempa rozwoju gospodarczego
i niewdrażania programów energooszczędnych ten-
dencja ta nie tylko się utrzyma, ale i będzie się zwięk-
szała. W tej chwili jest kwestia podstawowa, miano-
wicie czas na inwestowanie. Inwestowanie – tylko w
jakie źródła energii? Oczywiście trzeba inwestować
zarówno w źródła tradycyjne, konwencjonalne, czyli
w te zasoby, które mamy, węgiel brunatny, węgiel
kamienny, jak i w OZE, czyli w odnawialne źródła
energii. Najprawdopodobniej do roku 2020 będziemy
zobowiązani do osiągnięcia poziomu 15% energii z
OZE. Tylko, panie premierze, w co my chcemy inwe-
stować? Czy będziemy inwestowali w energetykę
wiatrową, wodną, słoneczną czy też jądrową? Wczo-
raj z tej mównicy padło daleko idące zobowiązanie ze
strony prezydenta Francji, który stwierdził wprost,
że jeżeli chcemy uzyskać pomoc, gdy chodzi o myśl
naukową, myśl techniczną kraju, który właściwie
70% energetyki opiera o energetykę jądrową, to mo-
żemy spokojnie zwrócić się o to wsparcie.
Nie tylko jest pytanie, w co inwestować, ale i kto
ma inwestować w inwestycje, które według ostroż-
nych kalkulacji są w tej chwili rzędu setek miliardów
złotych. Budżetu państwa nie będzie stać na takie
kolosalne inwestycje. Pozostają koncerny, jak powie-
dział tu pan wiceminister Tchórzewski, a raczej hol-
dingi energetyczne, które mogą to zrobić w przypad-
ku debiutu na giełdzie i pozyskania dodatkowych
środków finansowych. Tutaj padło ze strony PiS-u
stwierdzenie, że jest nieumiejętne działanie ze strony
rządu Platformy. Przypomnę jedno: Czas na inwesto-
wanie w energetykę, sprzedaż energetyki, ewentual-
nie prywatyzację najlepszy był rok, dwa lata temu;
ten czas bezpowrotnie już minął.
W tej chwili mamy nasze własne firmy, które mogą
ewentualnie inwestować, jak chociaż PSE – Operator,
który będzie inwestował w gazownie elektryczne.
I kwestia ceny energii. (Dzwonek) Obecnie najtań-
sza jest energia produkowana z węgla brunatnego,
węgla kamiennego, gazu, ropy. Cena energii z OZE
to w tej chwili jest ponad 300 zł za megawatogodzinę.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł Ja-
dwigę Wiśniewską, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Platforma Obywatelska w kampanii kreowała się na
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jadwiga Wiśniewska
partię, która stawia na gospodarkę. Tymczasem re-
sort gospodarki oddała PSL-owi, tym samym poka-
zując społeczeństwu, że gospodarka nie jest dla tej
partii priorytetem. Jaki jest obecnie stan? Otóż go-
spodarka i górnictwo leżą odłogiem, wiceministra
brak, związki szykują strajk. Rząd do tej pory nie
przedstawił kierunków polityki energetycznej. Brak
decyzji o budowie gazoportu. Bezpieczeństwo ener-
getyczne naszego kraju wygląda nie najlepiej. Rosja-
nie wykorzystują surowce do uprawiania polityki i to
się nie zmienia od lat.
Panie Premierze! Co z budową gazoportu? Jakie
były przyczyny usunięcia z listy indykatywnej budo-
wy gazoportu, która miała być elementem budowy
systemu bezpieczeństwa energetycznego Polski? Czy
rząd rozważa większe zaangażowanie w uruchomie-
nie źródeł z krajowych złóż? Polska dysponuje pokaź-
nymi zasobami węgla kamiennego, który może sta-
nowić zabezpieczenie energetyczne naszego kraju.
Czy rząd planuje finansowanie badań nad wykorzy-
staniem węgla jako nowoczesnego surowca do pozy-
skiwania energii? Czy przewiduje się budowę pilota-
żowych instalacji przerobu węgla? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Bardzo proszę o zabranie głosu pana posła Hen-
ryka Siedlaczka, Platforma Obywatelska.
To jest ostatni mówca.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
Tzw. zielona energia jest produkowana z odnawial-
nych, niekopalnych źródeł energii, w skrócie OZE.
Jest to energia słoneczna, wodna, geotermalna, wia-
tru, energia z biomasy itp. W jaki sposób i jakich
mechanizmów zamierza użyć rząd, by zwiększyć
udział energii zielonej w ogólnym bilansie energe-
tycznym Polski? Czy są plany, by, podobnie jak w
rozwiązaniu niemieckim, przyznać energii elektrycz-
nej produkowanej z gazu kopalnianego (chodzi o me-
tan z węgla kamiennego) takie same przywileje jak
energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii?
Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, iż zgodnie
z Prawem geologicznym i górniczym w Polsce metan
z węgla kamiennego jest kopaliną podstawową i bez
wątpienia, przynajmniej w dzisiejszym stanie praw-
nym, nie jest odnawialnym źródłem energii. Jed-
nakże jeżeli się weźmie pod uwagę z jednej strony
doświadczenia naszych sąsiadów, a z drugiej strony
duże zasoby metanu w czynnych i zlikwidowanych
kopalniach, takie rozwiązanie mogłoby przynieść
pożądany efekt. Pozwolę sobie sformułować nastę-
135
pujące pytanie: Jakie jest – i czy jest – jednoznaczne
stanowisko rządu w tej sprawie? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Jestem zobowiązany przeczytać państwu listę
osób, których wystąpienia nie zmieściły się w czasie
przewidzianym na tę debatę.
Jeszcze chwileczkę, panie premierze.
Państwo posłowie: Ewa Malik, Prawo i Sprawie-
dliwość, Krystyna Grabicka, Andrzej Orzechowski,
Marek Polak, Marek Zieliński, Gabriela Masłowska,
Sławomir Neumann, Edward Czesak, Michał Wojtkie-
wicz, Piotr Polak, Wiesław Janczyk, Piotr Cybulski,
Jerzy Materna, Zbigniew Chmielowiec, Kazimierz
Moskal, Krzysztof Sońta i Wojciech Mojzesowicz.
Po prostu zgłosiło się tak dużo osób, że nie wszyst-
kie wystąpienia zmieściły się w regulaminowym cza-
sie. Tak przewiduje regulamin naszej Izby.
Bardzo proszę o zabranie głosu i udzielenie odpo-
wiedzi pana premiera ministra gospodarki Waldemara
Pawlaka.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Za-
cznę od spraw generalnych. Z uwagi na czas mogę się
odnieść tylko do tych spraw, które się łączą w wielu
państwa pytaniach, natomiast szczegółowe odpowie-
dzi przekażemy państwu pisemnie na ręce pana mar-
szałka, tak żeby dotarły i do państwa, i do opinii
publicznej.
Zaczynając od tych spraw generalnych, chciałbym
stwierdzić, że jeżeli mówimy o bezpieczeństwie ener-
getycznym, o które pytał pan minister Szyszko, to
jest to dostępność i nadwyżka energii po rozsądnej
cenie, zapewniająca rozwój kraju. Przy czym ważne
jest tutaj zwrócenie uwagi na to, że potrzebna jest ta
nadwyżka nad potrzebami, bo to się wiąże także z
możliwościami uzyskania równowagi poprzez bar-
dziej efektywne energetycznie technologie czy przez
oszczędzanie energii.
Jeśli chodzi o sprawy generalne dotyczące bezpie-
czeństwa, szczególnie bezpieczeństwa energetyczne-
go, to, proszę państwa, chcę bardzo mocno podkre-
ślić, ponieważ państwo teraz rozpętują pewnego ro-
dzaju histerię dotyczącą systemu energetycznego – za
chwilę powiem też i o zaniedbaniach – że za bezpie-
czeństwo pożarowe nie odpowiada straż pożarna,
tylko właściciel budynku i osoby, które tam mieszka-
ją, za bezpieczeństwo na drodze nie odpowiada poli-
cja, tylko kierowcy, a za bezpieczeństwo w energety-
ce odpowiadają w pierwszej kolejności przedsiębior-
stwa, które energię wytwarzają.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
136 Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
W tym kontekście niestety ta konsolidacja, z której
państwo jesteście tak dumni, kosztowała nas bardzo
dużo. Dzisiaj mamy taką sytuację, że te skonsolidowa-
ne przedsiębiorstwa wytwarzają energię i w niektó-
rych regionach sprzedają ją 30 razy drożej niż firmy
zagraniczne, które są na rynku polskim. A nie sądzę,
żeby te firmy prowadziły w naszym kraju działalność
charytatywną. Tak że na to też musimy spojrzeć.
Zrezygnowanie z kontraktów długoterminowych
bez zapewnienia możliwości sfinansowania inwesty-
cji spowodowało kilka lat zastoju. Chaotyczne decy-
zje podejmowane w końcu ubiegłego roku, najpierw
uwolnienie cen, a potem odwołanie prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki, który podjął tę decyzję, powo-
łanie następnego, który zaczął przywracać kontrolę
– to wywołało sporo zamieszania i też nie budowało
dobrej perspektywy dla inwestycji, dla rozwoju ener-
getyki.
Dlatego teraz kolejna sprawa to jest rozdzielenie
własnościowe. W tym wypadku państwo byliście bar-
dziej religijni niż tego Unia Europejska oczekiwała,
bo dyrektywa w tym zakresie tego typu mocnych po-
stanowień jeszcze nie zawierała, a ostatnio Niemcy,
Francja i Austria zgłosiły tzw. trzecią opcję, twier-
dząc, że rozdzielenie własnościowe w zasadzie nie jest
potrzebne. To pokazuje, że ponieśliśmy koszty, trzy-
mając się religijnie europejskich pomysłów, bez ko-
rzyści, bo może się okazać, że zostaniemy poddani
takim samym regulacjom jak przedsiębiorstwa zin-
tegrowane pionowo, które zachowują dalej swoją
mocną pozycję w takich krajach, jak Niemcy czy
Francja. Tak że to też nas skłania do większej ostroż-
ności przy podejmowaniu działań strukturalnych.
Działania dotyczące przygotowania polityki energe-
tycznej z perspektywą na kilkanaście lat wymagają
dobrego rozeznania co do rozwiązań systemowych,
bo dzisiaj nie wiadomo, jakie będzie rozstrzygnięcie
w sprawie pakietu liberalizacyjnego w energetyce.
Jeżeli Niemcy i Francja bardzo stanowczo postawią
sprawę, że nie życzą sobie rozdziału własnościowego,
to nie będzie tego typu rozwiązań. I to też powinno
zmieniać nasze podejście do strategii energetycznej.
Przy całym uroku pana prezydenta Sarkozy’ego i
jego sugestywności prosiłbym nie lekceważyć też bar-
dzo stanowczej postawy Francji w sprawie liberali-
zacji rynków energii. Francja nie jest zainteresowana
rozdzieleniem własnościowym, tym tzw. unbundlin-
giem, i w tym zakresie to wywołuje też bardzo kon-
kretne konsekwencje dla gospodarki polskiej. Jeżeli
chodzi natomiast o pakiet klimatyczny, to Francja
jest żywotnie zainteresowana – i tego nie ukrywa –
wprowadzeniem bardzo rygorystycznych przepisów
w zakresie ochrony środowiska, bo przy wytwarza-
niu energii elektrycznej w 70% z energii nuklearnej
to zapewnia Francji konkurencyjność w Europie. I
proszę się nie łudzić bardzo eleganckimi wypowie-
dziami pana prezydenta Sarkozy’ego, bo w tym za-
kresie nasze interesy, jeżeli chodzi o Unię Europej-
ską, są po przeciwnym stronach. Na pewno potrzeb-
ny jest dialog. Rozmawiałem wczoraj z panem Barloo,
ministrem od energii i ochrony środowiska, i on z
całą otwartością mówił o tym, że będą naciskać na
wdrożenie rygorystycznych przepisów w zakresie
ochrony środowiska, ale też mówił np., że absolutnie
nie zgodzą się na wprowadzenie mechanizmów libe-
ralizujących rynek energii i rozdział własnościowy.
Kolejna sprawa, dotycząca emisji CO2, to też jest
przykład niestety problemów i błędów. Tak bywa,
jeżeli bez odpowiedniego profesjonalnego przygoto-
wania występujemy z przesadnymi żądaniami do
Unii Europejskiej. Z ewidencji dostępnej w latach
poprzednich w naszym urzędzie, który rejestruje
emisję i handel emisjami, w KASHUE, wynikało,
że w Polsce wykorzystuje się 205 mln jednostek CO2.
Wystąpiliśmy jako rząd o 284 i Komisja Europejska
na podstawie danych z naszej własnej statystyki po
prostu przycięła nas przy gruncie, bo zaproponowa-
ła 208 mln. Gdyby wystąpienie polskie było na po-
ziomie 220 czy 230, to można by było liczyć na uzy-
skanie takiego limitu.
Bardzo słusznie pan minister Szyszko zwrócił
uwagę, że jeżeli zostaniemy potraktowani tak, że ro-
kiem bazowym będzie rok 2005, to dostaniemy w ple-
cy za to, że poczyniliśmy duże postępy w zmniejszaniu
emisji. Ale to są też niestety bardzo trudne teraz de-
cyzje, jak te 208 mln jednostek podzielić. I dlatego ze
strony Ministerstwa Gospodarki bardzo mocno pod-
kreślaliśmy, że dla pozostałych poza energetyką prze-
mysłów ten przydział powinien być na poziomie zbli-
żonym do rzeczywistych emisji, tak by miały one
szansę na rozwój. Zachowujemy jednak pewną pulę w
kwocie rezerwowej, z całą świadomością tego, że ener-
getyka nie uzyska być może pełnego pokrycia, ale po
uwolnieniu cen będzie ona miała możliwości moder-
nizacyjne, a ponadto jest ona żywotnie związana z
lokalnym rynkiem, to znaczy nie wyemigruje, mówiąc
wprost, natomiast inne przemysły mogą po prostu
obrócić się na pięcie i wyemigrować.
I w tym kontekście będziemy przygotowywali
zmiany ustawy, żeby w sytuacjach, gdy przedsiębior-
ca kończy albo znacznie ogranicza produkcję, można
było jego kwotę emisji alokować na innego przedsię-
biorcę. Mamy wyjątkowe szanse w tym roku z uwagi
na organizowaną w Poznaniu konferencję klimatycz-
ną Organizacji Narodów Zjednoczonych. Z jednej stro-
ny, będzie ona dotyczyła ochrony klimatu, w tym
zakresie na pewno Unia może być liderem i może
wprowadzać wiele nowych propozycji. Natomiast z
drugiej strony, Ministerstwo Gospodarki przygotowu-
je konferencję ministrów gospodarki w gronie 20–30
krajów, które odpowiadają za największą emisję CO2,
pracuje nad jej przeprowadzeniem. Trzeba zwrócić
uwagę, że za 80% emisji CO2 w skali globalnej odpo-
wiada 20 krajów, a jeżeli chodzi o produkcję stali, to
jest 9 takich krajów na świecie. Organizujemy jako
Ministerstwo Gospodarki konferencję ministrów go-
spodarki poświęconą promocji globalnych porozumień
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja bieżąca
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
sektorowych po to, by doprowadzić do porozumień nie
tylko na poziomie międzyrządowym, ale także prze-
mysłowym, tak żeby przemysły, np. stalowy, cemen-
towy, samochodowy czy energetyka, stosowały podob-
ne rozwiązania, by nie było takiej sytuacji, że tu, w
Europie, się wprowadza przesadnie ambitne rozwią-
zania, jeżeli chodzi o wymagania środowiskowe, a
równocześnie importuje biomasę, która jest produko-
wana w innych rejonach w sposób degradujący środo-
wisko. Przecież chodzi nie o sztukę dla sztuki, tylko
o ochronę klimatu i środowiska naturalnego. I w tym
zakresie ze strony naszego rządu staramy się wyko-
rzystać jak najlepiej te dobre doświadczenia.
I tu jedna uwaga o charakterze ogólnym. Rozu-
miem postulaty dotyczące zagospodarowania odpa-
dów, recyklingu. Tego się tak na dobrą sprawę nie da
potraktować jako energii odnawialnej, ale na pewno
należy wprowadzać rozwiązania, które preferują tego
typu zachowania (Dzwonek), bo np. stal to jest mate-
riał, który wyjątkowo dobrze nadaje się do recyklin-
gu. W jej przypadku przetwarzanie i powadzenie re-
cyklingu to jest znakomite zredukowanie emisji CO2,
bo jego emisja występuje na początku, przy jej wytwa-
rzaniu. To samo dotyczy wielu innych odpadów, które
mogą być zagospodarowane. Pracujemy nad rozwią-
zaniami w tym zakresie, tak żeby możliwie szybko
można było je wprowadzić czy przywrócić, bo słusznie
pani poseł zwróciła uwagę na rozwiązania podatko-
we, które wykończyły przetwarzających surowce z
tworzyw sztucznych czy znacznie pogorszyły konku-
rencyjność przetwarzania tych surowców. Często to
nie są kosztowne dla budżetu rozwiązania. Trzeba
rozdzielić potrzebę pozyskiwania dochodów budżeto-
wych od korzyści w ogólnej skali gospodarczej, i w
skali naszego kraju, i w skali europejskiej.
Szanowni Państwo! Chcę bardzo podziękować za
wiele istotnych uwag. A, jeszcze jedna sprawa. Pan
poseł Brudziński mnie osobiście prosił, żeby się do
niej odnieść i cytował pana premiera, za co chciałem
podziękować. To dobry znak, że poseł opozycji cytuje
premiera. Natomiast jeżeli chodzi o propozycję doty-
czącą gazociągu ze strony niemieckiej, to pytanie o
opłacalność to jest bardzo dobre pytanie, bo nie za-
mierzamy finansować drogich inwestycji, które będą
realizowały firmy niemieckie i rosyjskie. Jeżeli chcą
podejmować drogą inwestycję na dnie Morza Bałtyc-
kiego i dostarczać drogi gaz do Europy, to jest wolny
świat, mogą to robić. Jeżeli znajdą nabywców, to pro-
szę bardzo. Ale jeżeli chodzi o nas, my chcemy pozy-
skiwać możliwie tanie źródła, tanią energię i będzie-
my dbali – uwaga o wydobyciu krajowym jest bardzo
słuszna – też o to, żeby pozyskiwać ją z innych źródeł,
może właśnie z szelfu norweskiego. Trzeba też otwar-
cie powiedzieć, że jeżeli chodzi o konkurencyjność
cenową LMG, to umówmy się, że wedle obecnie obo-
wiązujących informacji to nie jest to konkurencyjne
cenowo. Tak więc, jeżeli mówimy o opłacalności, to
137
jest pewne ryzyko. Ale PGNiG i PLNG przygotowują
studium wykonalności, bo niestety do tej pory było to
projektem politycznym, bez rozpisania tego od strony
ekonomicznej co do cen, co do opłacalności, i na pew-
no nie zamierzamy się przyłączać do projektów, z któ-
rymi wiązałoby się dostarczanie drogiego gazu do
Polski. O tym otwarcie osobiście mówiłem ministrowi
gospodarki Niemiec i mówiłem także przedstawicie-
lom strony rosyjskiej. Nasz rząd skutecznie doprowa-
dził do porozumienia Estonii, Łotwy, Litwy i Polski.
Podpisaliśmy jako ministrowie gospodarki takie po-
rozumienie o możliwym przeprowadzeniu gazociągu
drogą lądową. To jest ten projekt Amber, który jest
wpisany na listę projektów przygotowanych przez
Unię Europejską. Co do drogi lądowej sprawa jest
otwarta. Jeżeli chodzi o Jamał 2, to jest korytarz
przygotowany już do poprowadzenia gazociągu. Nie-
wątpliwie jest to dużo tańsze rozwiązanie niż gazo-
ciąg północny. Ale decyzje w tym zakresie są w jakiejś
mierze daleko poza naszym bezpośrednim zasięgiem.
W czasie spotkań…
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Panie premierze, czas…
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Już kończę.
...z ministrem gospodarki Szwecji mówiliśmy o
tym. Szwecja bardzo kategorycznie podnosi sprawę
ochrony środowiska. Jutro pan premier Tusk spoty-
ka się z premierem Finlandii i też będzie podnosił
sprawy dotyczące konsekwencji środowiskowych tego
gazociągu, jego oddziaływania na środowisko Morza
Bałtyckiego. Dziękuję, panie marszałku, za cierpli-
wość. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo panu premierowi.
Bardzo proszę o zabranie głosu przedstawiciela
wnioskodawców panią poseł Renatę Butryn.
Przepraszam bardzo za tę pomyłkę.
Po pani wystąpieniu, jeśli będzie taka potrzeba,
pan premier będzie musiał jeszcze raz zabrać głos,
bo wnioskodawca ma prawo pytać pana premiera.
Bardzo proszę.
Poseł Renata Butryn:
Mam nadzieję, panie marszałku, że to nie jest
przejaw dyskryminacji kobiet.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
138 Informacja bieżąca
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Nie, absolutnie nie.
Poseł Renata Butryn:
To dobrze.
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
To pan premier był tak energiczny, wstał wcze-
śniej i z tego powodu tylko było to uchybienie.
Poseł Renata Butryn:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Wystąpienie pana premiera napawa optymizmem i
miejmy nadzieję, że uzasadnionym. Ale to pokaże,
jak zawsze, czas. Jeśli z czymś należy się zgodzić, to
z tym, że zrównoważony rozwój odnawialnych źródeł
energii przynosi na pewno różne i wymierne korzy-
ści, np. rozproszenie źródeł energii i zwiększenie
bezpieczeństwa zapatrzenia w energię, obniżenie
kosztów energii dla indywidualnego odbiorcy, zmniej-
szenie negatywnego oddziaływania produkcji energii
na środowisko – pamiętajmy, że dziś Polska wytwa-
rza 90% energii z węgla, a to wiąże się jednak z du-
żym zanieczyszczeniem środowiska. Należy dodać,
że rozwojowi wykorzystania źródeł odnawialnych
sprzyja zdecydowanie postęp technologiczny i że jest
on wypadkową potencjału technicznego i ekonomicz-
nego. Ale, co pragnę wyraźnie podkreślić, bardzo
ważna jest wola polityczna decydentów i postawa
społeczeństwa, jego świadomość ekologiczna i świa-
domość potrzeby oszczędzania energii.
Ważnym elementem jest też w ramach tej oszczęd-
ności podwyższenie sprawności przesyłania i dystry-
bucji energii, a także obniżenie energochłonności
sektora publicznego. Należy więc dążyć do zmniejsze-
nia strat sieciowych poprzez modernizację, wymianę
i budowę nowych sieci dystrybucyjnych.
Panie Premierze! Zgodzi się pan na pewno ze
mną, że nie można nie brać pod uwagę aspektu cen,
bo ważnym elementem zachowania bezpieczeństwa
energetycznego jest utrzymanie takiego poziomu cen
paliw i energii, który społeczeństwo zaakceptuje.
Dlatego istotne staje się zapewnienie funkcjonowania
mechanizmów zdrowej konkurencji na rynkach pa-
liw energii, które wyznaczą optymalny poziom cen.
Panie Premierze! Na pewno należy ukrócić han-
del emisjami oraz świadectwami pochodzenia ener-
gii. Czy zostały już podjęte jakieś działania rządu w
tej mierze? Działania legislacyjne na przykład?
Niezwykle ważny jest aspekt efektywnego wyko-
rzystywania różnych źródeł dofinansowania do reali-
zacji inwestycji energetycznych, aby umożliwić cho-
ciażby pozyskiwanie nowoczesnych technologii. Wy-
korzystanie odnawialnych źródeł energii niesie ze
sobą wiele wymiernych korzyści społecznych (nowe
miejsca pracy, wykorzystanie terenów rolniczych do
tej pory nieprzydatnych) i zwiększa możliwość roz-
woju obszarów wiejskich.
Panie Premierze! W Europie przez państwa człon-
kowskie Unii wytyczony został kierunek, którego
celem jest zmniejszenie energochłonności, wytwarza-
nie energii z paliw o niskiej zawartości węgla, roz-
proszenie źródeł energii, i Polska powinna ten kieru-
nek realizować, bo to służy stabilizacji cen, ochronie
złóż naturalnych, zrównoważonemu rozwojowi go-
spodarczemu.
Panie Premierze! Musimy także wszyscy uświa-
domić sobie, że budowa elektrowni jądrowych od kil-
ku lat jest postrzegana przez wiele krajów europej-
skich jako ważny element bezpieczeństwa energe-
tycznego państwa – wypowiedź prezydenta Francji.
Mam nadzieję, że powstanie szybko plan budowy ta-
kiej elektrowni.
Dziękuję panu ministrowi, wszystkim posłom, któ-
rzy wzięli udział w dyskusji na ten temat. Posłowie
wykazali się dużą dociekliwością i wiedzą na temat
energii. Na pewno temat wymaga naszej wspólnej tro-
ski i monitorowania, wzmożonej pracy rządu, resortu
pana premiera, resortu Ministerstwa Rozwoju Regio-
nalnego, Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa Fi-
nansów. Wymaga zaangażowania i wspólnej pracy
pana premiera Donalda Tuska i pana premiera Wal-
demara Pawlaka – wspólnej pracy. Oczekujemy, panie
premierze, przyspieszenia prac nad opracowaniem
długofalowej strategii energetycznej do 2030 r. I chcia-
łabym zadać pytanie: Kiedy pan premier ogłosi tę
strategię? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Krzysztof Putra:
Dziękuję bardzo pani poseł.
Rozumiem, że pan premier odpowie, ale bardzo
krótko.
Bardzo proszę, panie premierze – tak żeby nam
energii nie zabrakło, żeby nie tylko na słowach się
zakończyło.
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki
Waldemar Pawlak:
Tak jest, panie marszałku.
Pierwsza sprawa, jeżeli chodzi o ten postulat ukró-
cenia handlu emisjami – może jest tu pewne nieporo-
zumienie, bo tak to funkcjonuje, to jest właściwie
istota tego mechanizmu europejskiego, że są przydzie-
lone kwoty emisyjne i jeżeli przedsiębiorca dokona
modernizacji, zmniejszy emisję, to wtedy może te pra-
wa sprzedać i w ten sposób ma zachętę do dokonywa-
nia modernizacji. Tak że to tutaj wydaje się w jakimś
stopniu niezrozumiałe i być może te mechanizmy
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Wiceprezes Rady Ministrów
Minister Gospodarki Waldemar Pawlak
trzeba zmienić. Chcę państwa trochę zmartwić, bo w
przyszłości ten handel emisjami wedle pomysłów eu-
ropejskich ma jeszcze bardziej wzrosnąć. To znaczy
wszystkie prawa do emisji mają być dostępne na au-
kcji i mają być przedmiotem zakupu. My przedstawia-
my postulat, żeby zaczynać stopniowo, żeby to było
20% praw kupowanych na aukcji, a 80% rozdziela-
nych za darmo, tak jak dzisiaj. Wydaje się, że to po-
winna być ta ścieżka, na którą bardzo mocno będzie-
my stawiać. Rozmawialiśmy o tym na spotkaniu
Grupy Wyszehradzkiej i państw bałtyckich w Pradze
w zeszłym tygodniu, z udziałem premierów krajów
wyszehradzkich i także prezydencji słoweńskiej. Prze-
wodniczącemu Barroso z naszej strony zostało to ja-
sno zakomunikowane, że nie do przyjęcia jest taka
formuła, że za kilka lat będziemy mieli taką sytuację,
iż całość praw do emisji trzeba będzie kupić na aukcji
– bo to dopiero by wywoływało wzrost cen.
Jeżeli chodzi o sprawy dotyczące ogłoszenia poli-
tyki energetycznej, to tu wspólnie z panem posłem
Czerwińskim, z sejmowym zespołem, który się zaj-
muje energią, zamierzamy też doprowadzić do szero-
kiej debaty nad założeniami i nad kształtem tej poli-
tyki. Myślę, że już w czerwcu zaczniemy taką bardzo
szczegółową dyskusję. Natomiast w tym roku ta stra-
tegia na pewno zostanie przyjęta, ale przy szerokiej,
otwartej dyskusji i społecznej, i biznesowej, żebyśmy
nie traktowali tego jako sposobu narzucania pomy-
słów, tylko uwzględnili cały dorobek i doświadczenie
wielu ludzi, wielu środowisk w naszym kraju.
Na zakończenie chciałbym bardzo podziękować
posłom Platformy za zadanie pytania, bo w tej spra-
wie zawsze mogę na was liczyć. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Stefan Niesiołowski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu premierowi.
Wypowiedź pana premiera kończy rozpatrywanie
tego punktu porządku dziennego.*)
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 15.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie rządo-
wego projektu ustawy o zmianie ustawy Ko-
deks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
(druk nr 470).
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu w
Ministerstwie Sprawiedliwości pana Łukasza Rędzi-
niaka w celu przedstawienia uzasadnienia projektu
ustawy.
Proszę bardzo, panie ministrze.
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
139
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Łukasz Rędziniak:
Dziękuję.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam
zaszczyt przedstawić rządowy projekt nowelizacji
Kodeksu cywilnego i Prawa dewizowego, przygoto-
wany w ramach tzw. pakietu dla przedsiębiorczości.
Projekt ten przewiduje zniesienie w prawie polskim
zasady walutowości. Zgodnie z obowiązującym dzi-
siaj art. 358 § 1 ustawy Kodeks cywilny wszelkie
zobowiązania pieniężne na obszarze Polski, z za-
strzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie,
mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim. Prze-
pis ten powszechnie jest znany jako zasada waluto-
wości i ma charakter normy bezwzględnie obowiązu-
jącej, przez to jego naruszenie skutkuje nieważnością
czynności prawnej. Z omawianym przepisem Kodek-
su cywilnego pozostaje w ścisłym związku przepis
art. 9 pkt 15 ustawy Prawo dewizowe, zgodnie z któ-
rym zawieranie umów oraz dokonywanie innych
czynności prawnych, powodujących lub mogących
powodować dokonywanie w kraju rozliczeń w walu-
tach obcych, a także dokonywanie w kraju takich
rozliczeń, podlega ograniczeniom. Przewidziane
przez prawo wyjątki dopuszczają jednak nie wszyst-
kie transakcje między rezydentami, w wyniku któ-
rych rozliczenie może następować w walutach ob-
cych. W szczególności zaś nie obejmują transakcji
zawieranych przez rezydentów w zakresie prowadzo-
nej przez nich działalności gospodarczej.
Obowiązująca regulacja wprowadza zróżnicowanie
praw rezydentów – osób fizycznych nieprowadzących
działalności gospodarczej oraz osób fizycznych, które
prowadzą działalność gospodarczą i w zakresie tej
działalności dokonują rozliczeń w walutach obcych. W
szczególności po przystąpieniu Polski do Unii Euro-
pejskiej, w sytuacji gdy wiele norm obowiązującego w
Polsce prawa zawiera różne wielkości wyrażone w
euro, utrzymanie aktualnej regulacji w obecnym
brzmieniu dla przedsiębiorców, a w szczególności dla
eksporterów, wydaje się całkowicie nieuzasadnione.
Dla wielu przedsiębiorców dokonujących transak-
cji w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej
rozliczanie w walutach obcych jest znacznie korzyst-
niejsze niż rozliczanie w złotych, ponieważ pomaga
w ograniczeniu ryzyka kursowego, które występuje
w eksporcie. Ograniczanie takiego ryzyka kursowego
wpłynie więc korzystnie na zwiększenie konkuren-
cyjności naszych eksporterów na rynkach Unii Eu-
ropejskiej. Obecny obowiązek uzyskiwania indywi-
dualnego zezwolenia dewizowego osobno w przypad-
ku każdej transakcji stanowi istotne utrudnienie w
zakresie prowadzenia działalności gospodarczej.
Szanowne Panie i Panowie Posłowie! Przedłożony
projekt ustawy ma zapewnić zniesienie wyżej wymie-
nionych ograniczeń i w tym celu w projekcie zamiast
zasady walutowości proponuje się zamieszczenie w
art. 358 Kodeksu cywilnego nowej normy, zgodnie z
którą – w przypadku gdy zobowiązanie pieniężne jest
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
140 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak
wyrażone w walucie obcej – dłużnik będzie mógł speł-
nić świadczenie w walucie polskiej, o ile ustawa, orze-
czenie sądowe lub czynność prawna nie zastrzegają
zapłaty w walucie obcej.
Konsekwencją wprowadzenia reguły umożliwiają-
cej przeliczanie świadczeń w walutach obcych na złote
jest konieczność określenia sposobu tego przeliczenia,
czyli chodzi o wskazanie kursu waluty, w razie braku
odpowiedniego postanowienia w umowie. Projekt pro-
ponuje wskazanie jako właściwego, w przypadku bra-
ku regulacji w umowie czy innym źródle zobowiąza-
nia, średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy
Bank Polski z dnia wymagalności długu. Wskazane
jest też przyznanie wierzycielowi upoważnienia do
odmiennego określenia daty, z której kurs posłuży do
przeliczenia wysokości świadczenia, w razie zwłoki
dłużnika. W razie dużych wahań kursu waluty, w któ-
rej wyrażono świadczenie, istnieje bowiem niebezpie-
czeństwo, że dłużnik będzie zainteresowany opóźnia-
niem płatności. Jeżeli bowiem przeliczenie zostaje
dokonane na dzień wymagalności, a kurs waluty ro-
śnie, dłużnik zyskuje na zwłoce, a traci wierzyciel,
który w chwili zapłaty nie będzie mógł za uzyskaną
sumę w złotych nabyć tej ilości waluty obcej, na jaką
opiewała umowa. Przy znacznej zmianie kursu walu-
ty straty wierzyciela nie zrekompensują mu odsetki za
opóźnienie. Konsekwencją proponowanych zmian w
art. 358 K.c., sprowadzających się do zastąpienia za-
sady walutowości normą dopuszczającą ustalanie i
spełnianie na obszarze Rzeczypospolitej świadczeń w
walutach obcych, jest przewidziane w projekcie uchy-
lenie art. 9 pkt 15 ustawy Prawo dewizowe.
Wysoka Izbo! Mam nadzieję, że proponowane dziś
zmiany, dostosowując przepisy prawa cywilnego do
potrzeb współczesnego obrotu cywilnoprawnego,
przyczynią się znacznie do jego usprawnienia. W
związku z tym proszę uprzejmie Wysoką Izbę o po-
parcie projektu i przyjęcie zawartych w nim rozwią-
zań. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję panu ministrowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Pierwszy głos zabierze pan poseł Krzysztof Brejza
w imieniu Platformy Obywatelskiej.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Krzysztof Brejza:
Szanowny Panie Marszałku! Panie Ministrze!
Wysoka Izbo! W imieniu Klubu Parlamentarnego
Platformy Obywatelskiej przypadł mi zaszczyt przed-
stawienia stanowiska naszego klubu wobec rządowe-
go projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywil-
ny oraz ustawy Prawo dewizowe (druk nr 470).
Omawiany projekt ustawy ostatecznie likwiduje
w polskim systemie prawnym zasadę walutowości.
Jest ona reliktem ustawodawstwa socjalistycznego.
Art. 358 Kodeksu cywilnego w swym pierwotnym
brzmieniu z roku 1964 składał się z dwóch paragra-
fów: § 1, ustanawiającego zasadę walutowości, sta-
nowiącą, iż z pominięciem wyjątków ustawowych
wszystkie zobowiązania pieniężne na obszarze ów-
czesnej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej mogą być
wyrażone wyłącznie w pieniądzu polskim. Nato-
miast § 2 gwarantował zasadę nominalizmu, w myśl
której spełnienie świadczenia pieniężnego następu-
je przez zapłatę jego sumy nominalnej, tzn. zawsze
należy zapłacić dokładnie cenę zawartą w umowie,
niezależnie od wszelkiego rodzaju wydarzeń ze-
wnętrznych, np. hiperinflacji powodującej, że umó-
wiona kwota pieniędzy po miesiącu nie ma już pra-
wie żadnej wartości. Paragraf ustanawiający zasadę
nominalizmu został skreślony w dobie transforma-
cji ustrojowej w 1990 r. i zastąpiony bardziej odpo-
wiadającym warunkom gospodarki wolnorynkowej
art. 3581, wprowadzającym m.in. w pewnym zakre-
sie zasadę waloryzacji, tzn. umożliwiającym zmianę
ceny w warunkach hiperinflacji.
Chciałbym podkreślić, że w toku kolejnych zmian
legislacyjnych zasada walutowości została niezmiernie
poważnie ograniczona. Już w dzisiejszym stanie praw-
nym ograniczenia w używaniu obcych walut w trans-
akcjach na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie
mają zastosowania do przypadków, w których czynno-
ści te są dokonywane w obrocie dewizowym z zagrani-
cą, a także między nierezydentami, czyli, w pewnym
uproszczeniu, zagranicznymi osobami fizycznymi i
prawnymi, oraz między rezydentami będącymi osoba-
mi fizycznymi, czyli obywatelami polskimi nieprowa-
dzącymi działalności gospodarczej. Powyższe wyjątki
są określone w art. 9 w pkt 15 Prawa dewizowego, któ-
ry to punkt wraz ze zniesieniem zasady walutowości
stanie się bezprzedmiotowy i w związku z tym omawia-
ny projekt ustawy przewiduje jego uchylenie.
Projektowana ustawa nadaje art. 358 Kodeksu
cywilnego zupełnie nowe brzmienie, zgodnie z któ-
rym: „Jeżeli przedmiotem zobowiązania jest suma
pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może
spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że usta-
wa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna zastrze-
ga spełnienie świadczenia w walucie obcej”. W sfor-
mułowaniu tym widać nawiązanie do chlubnej tra-
dycji przedwojennego Kodeksu zobowiązań z 1933 r.,
który w § 1 art. 211 stanowił: Jeżeli przedmiotem
zobowiązania jest suma oznaczona w pieniądzach
zagranicznych, dłużnik może zapłacić dług pieniędz-
mi krajowymi, chyba że zapłata w pieniądzach zagra-
nicznych była wyraźnie zastrzeżona. A zatem w no-
wym stanie prawnym bez problemu będzie można
zawierać umowy, w których cena za usługi czy towa-
ry będzie wyrażona w walutach obcych. Powrót do
tych rozwiązań zlikwiduje istniejące w chwili obecnej
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Poseł Krzysztof Brejza
zróżnicowanie praw obywateli nieprowadzących
działalności gospodarczej oraz tych, którzy prowadzą
działalność gospodarczą i w zakresie tej działalności
dokonują rozliczeń w walutach obcych.
Podkreślić należy, że dla wielu przedsiębiorców
dokonujących transakcji w zakresie prowadzonej
działalności gospodarczej rozliczanie w walutach ob-
cych jest znacznie korzystniejsze niż rozliczanie w
złotych, ponieważ pomaga w ograniczeniu ryzyka
kursowego występującego w eksporcie. Ograniczenie
ryzyka kursowego bez wątpienia wpłynie korzystnie
na zwiększenie konkurencyjności polskich eksporte-
rów na rynkach Unii Europejskiej. Obecnie istnieją-
cy obowiązek uzyskiwania indywidualnego zezwole-
nia dewizowego osobno w przypadku każdej trans-
akcji stanowi istotne utrudnienie w zakresie prowa-
dzenia działalności gospodarczej.
Ponadto art. 358 w proponowanym brzmieniu
zawiera § 2 stanowiący, że: „Wartość waluty obcej
określa się według kursu średniego ogłaszanego
przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności
roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub
czynność prawna stanowi inaczej. W razie zwłoki
dłużnika wierzyciel może żądać spełnienia świadcze-
nia w walucie polskiej według kursu średniego ogła-
szanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w któ-
rym zapłata jest dokonana”.
Tak więc ta regulacja powtarza rozwiązania za-
warte w Kodeksie zobowiązań. Na podkreślenie za-
sługuje zwłaszcza treść zdania drugiego przytoczone-
go paragrafu, które przyznaje wierzycielowi upoważ-
nienie do odmiennego określenia daty, z której kurs
posłuży do przeliczenia wysokości świadczenia w razie
zwłoki dłużnika, bowiem w przypadku dużych wahań
kursu waluty, w której wyrażono świadczenie, istnie-
je niebezpieczeństwo, że dłużnik będzie zainteresowa-
ny opóźnianiem płatności.
Wysoka Izbo! Wobec powyższych argumentów
Klub Parlamentarny Platforma Obywatelska z peł-
nym przekonaniem popiera rządowy projekt ustawy,
wyrażając głębokie przekonanie, że jego wejście w
życie ułatwi działania przedsiębiorców i przyczyni się
do rozwoju gospodarczego Polski. Dziękuję serdecz-
nie. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Głos zabierze pan poseł Adam Rogacki, Prawo i
Sprawiedliwość.
Poseł Adam Rogacki:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Mam zaszczyt w imieniu Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość ustosunkować się do oma-
141
wianego dzisiaj projektu ustawy o zmianie ustawy
Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe.
Zasadniczym celem projektu jest zniesienie w pol-
skim systemie prawnym zasady walutowości. Zgod-
nie z tą zasadą wszelkie zobowiązania pieniężne na
obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem
wyjątków przewidzianych w ustawie, mogą być wy-
rażone tylko w pieniądzu polskim. Z zasadą tą, wy-
rażoną w art. 358 Kodeksu cywilnego, ściśle związa-
ne są przepisy prawa dewizowego, zgodnie z którymi
zawieranie umów oraz dokonywanie innych czynno-
ści prawnych powodujących lub mogących powodo-
wać dokonywanie w kraju rozliczeń w walutach ob-
cych, a także dokonywanie w krajach takich rozliczeń
podlegają ograniczeniom. Ograniczenia te nie mają
jednak zastosowania do przypadków, w których
czynności te są dokonywane w obrocie dewizowym z
zagranicą, a także między nierezydentami oraz mię-
dzy rezydentami będącymi osobami fizycznymi nie-
prowadzącymi działalności gospodarczej.
Poza tymi ustawowymi wyjątkami odstępowanie
od ograniczeń w dokonywaniu obrotu walutami ob-
cymi w kraju jest możliwe także na podstawie rozpo-
rządzenia ministra finansów w sprawie ogólnych
zezwoleń dewizowych.
Wyjątki wynikające zarówno z ustawy Prawo de-
wizowe, jak i z ww. rozporządzenia nie dopuszczają
jednak wszystkich transakcji między rezydentami, w
wyniku których rozliczenie może następować w walu-
tach obcych, w szczególności zaś nie obejmują trans-
akcji zawieranych przez rezydentów w zakresie pro-
wadzonej przez nich działalności gospodarczej. W ta-
kich sytuacjach w przypadku transakcji, w rezultacie
których dochodzi do rozliczeń między rezydentami na
terytorium kraju w walutach obcych, każdorazowo
wymagane jest zezwolenie udzielane przez prezesa
Narodowego Banku Polskiego w drodze decyzji admi-
nistracyjnej. Konsekwencją obowiązujących przepisów
jest sytuacja, w której nie są równo traktowani rezy-
denci – osoby fizyczne nieprowadzące działalności
gospodarczej, a także rezydenci, którzy prowadzą
działalność gospodarczą i w zakresie tej działalności
dokonują rozliczeń w walutach obcych.
Wprowadzona zmiana powinna przynieść korzy-
ści dla polskich przedsiębiorców. Dla wielu przedsię-
biorców dokonujących transakcji w zakresie prowa-
dzonej działalności gospodarczej dokonywanie rozli-
czeń w walutach obcych jest znacznie korzystniejsze
niż rozliczanie ich w złotych. Pozwala to przede
wszystkim uniknąć zagrożeń wynikających z ryzyka
kursowego, co powinno korzystnie wpłynąć na zwięk-
szenie konkurencyjności polskich eksporterów. Pro-
ponowane przepisy zniosą również obowiązek każdo-
razowego uzyskiwania indywidualnych zezwoleń
dewizowych dla każdej transakcji.
Projekt ustawy zawiera również regułę, według
której dokonywane będzie przeliczenie świadczeń w
walutach obcych na złote. Zgodnie z intencją projek-
todawcy, jeżeli ustawa, orzeczenie sądowe lub czyn-
ność prawna nie stanowią inaczej, wartość waluty
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
142 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Poseł Adam Rogacki
obcej określa się według średniego kursu NBP z dnia
wymagalności długu.
W imieniu Klubu Parlamentarnego Prawo i Spra-
wiedliwość chcę wyrazić przychylność dla propono-
wanych zmian oraz gotowość do pracy nad projektem
w komisji.
Podczas pracy w komisji w sposób szczególny na-
leży rozważyć uwagi zgłoszone przez Narodowy Bank
Polski. W opinii banku zwrócono w szczególności
uwagę, że przyjęcie przedłożonego projektu ustawy
może stwarzać zagrożenie osłabienia efektywności
mechanizmu transmisji impulsów pieniężnych NBP
do gospodarki, co może przejawiać się obniżeniem
krótko- i średniookresowego wpływu banku central-
nego na sferę realną i inflację.
W przedstawionym stanowisku został wyrażony
pogląd, że Narodowy Bank Polski skłania się do
utrzymania dotychczasowych rozwiązań prawnych
regulujących system rozliczeniowy między podmio-
tami gospodarczymi i rezydentami. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Głos zabierze pan poseł Marek Wikiński, Lewica.
Poseł Marek Wikiński:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Przypadł mi w udziale zaszczyt zaprezentowania
stanowiska Klubu Poselskiego Lewica do projektu
ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz usta-
wy Prawo dewizowe z druku nr 470.
Celem wprowadzenia ustawy jest zapewnienie
swobody w zakresie zaciągania oraz wykonywania
zobowiązań w walutach obcych w stosunkach między
krajowymi podmiotami w miejsce obecnych przepi-
sów, z których wynika z jednej strony zasada walu-
towości – art. 358 Kodeksu cywilnego – a z drugiej
strony wynikają liczne wyjątki od tej zasady określo-
ne w Prawie dewizowym.
Celem wprowadzenia ustawy jest także uregulowa-
nie w Kodeksie cywilnym w miejsce zasady walutowo-
ści stosunków cywilnoprawnych między wierzycielem
i dłużnikiem w zakresie wykonywania zobowiązań pie-
niężnych zaciągniętych w walutach obcych.
W związku z proponowaną zmianą za zasadne
uznaje się przywrócenie reguły wzorowanej na art.
211 kodeksu zobowiązań. Usunie to bowiem rozbież-
ności w orzecznictwie. Poglądy doktryny w tej spra-
wie też są niejednolite. Zgodnie z proponowanym
przepisem w przypadku, gdy zobowiązanie pieniężne
jest wyrażone w walucie obcej, dłużnik będzie mógł
spełnić świadczenie w walucie polskiej, o ile ustawa,
orzeczenie sądowe lub czynność prawna nie zastrze-
gają zapłaty w walucie obcej.
Istnienie takiego zastrzeżenia mogłoby być usta-
lane w drodze wykładni, nie musiałoby być ono wy-
raźne, ale ważne jest to, że zastrzeżenie ma się odno-
sić do samej zapłaty. Pozwala to odróżnić 2 elementy
treści czynności prawnej: pierwszy to określenie wy-
sokości świadczenia, które może nastąpić przy użyciu
dowolnej waluty, drugi to określenie sposobu zapłaty.
Tu obowiązywałby nowy artykuł – art. 358 § 1 Ko-
deksu cywilnego, pozwalający spłacić w złotówkach
dług, którego wysokość określono w walucie obcej,
chyba że klauzula umowna lub inne źródło zobowią-
zania nakazywałyby spełnić świadczenia przy użyciu
waluty obcej. Takie rozwiązanie zawiera w sobie tak-
że regulacje walutowych klauzul waloryzacyjnych,
które w istocie polegają właśnie na określeniu w wa-
lucie obcej wysokości świadczenia pieniężnego speł-
nianego w złotych.
Klub Poselski Lewica generalnie popiera przedło-
żony projekt ustawy. Mamy jedną wątpliwość, którą
– mam nadzieję – uda się rozstrzygnąć w trakcie prac
komisji nad przedłożonym projektem ustawy. Miano-
wicie chodzi o to, w jaki sposób następowałoby odno-
szenie w księgach rachunkowych transakcji wykony-
wanych w walutach obcych. Mam jednak nadzieję,
panie ministrze, że w trakcie pracy nad omawianym
projektem ustawy zostanie to dokładnie omówione i
wyjaśnione.
W imieniu Klubu Poselskiego Lewica opowiadam
się za skierowaniem projektu ustawy do dalszej pra-
cy w komisjach sejmowych. Dziękuję bardzo, panie
marszałku, za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Głos zabierze pan poseł Józef Zych, Polskie Stron-
nictwo Ludowe.
Proszę bardzo, panie marszałku.
Poseł Józef Zych:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Rządowy pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz
ustawy Prawo dewizowe, nad którym debatujemy w
pierwszym czytaniu, a dotyczący 2 przepisów, będzie
mieć istotne znaczenie tak dla obywateli, jak i dla
podmiotów gospodarczych. Z jednej strony dojdzie do
uchylenia kodeksowej zasady, iż poza nielicznymi
wyjątkami wszelkie zobowiązania pieniężne na ob-
szarze Rzeczypospolitej mogą być wyrażane tylko w
pieniądzu polskim, co doprowadzi do zbliżenia nasze-
go systemu do obowiązującego w Unii Europejskiej,
a następnie ich zrównania, jak również dostosowania
polskiego systemu dotyczącego rozliczeń w działal-
ności gospodarczej do sytuacji faktycznej, która już
funkcjonuje od dłuższego czasu, a także do wprowa-
dzenia jednoznacznych przepisów.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Poseł Józef Zych
Wypada za uzasadnieniem projektu ustawy przy-
pomnieć, że po przystąpieniu Polski do Unii Europej-
skiej wiele norm polskiego prawa zawiera różne wiel-
kości wyrażane w euro. Dostosowanie się zatem do
aktualnej sytuacji, co więcej – przyjęcie jej jako obo-
wiązującej regulacji, ma istotne znaczenie dla przed-
siębiorców, a zwłaszcza tych, którzy eksportują.
Praktyka gospodarcza, zwłaszcza w obrocie z pod-
miotami zagranicznymi, wykazuje bowiem, że dla
znacznej części przedsiębiorców dokonujących trans-
akcji w zakresie działalności gospodarczej rozliczenie
w walutach obcych jest znacznie korzystniejsze niż
rozliczenie w złotych, ponieważ pomaga w ogranicze-
niu ryzyka kursowego występującego w eksporcie.
Tak jest przykładowo w rozliczeniach niektórych pro-
duktów na terenie Unii Europejskiej.
Teoretycznie rzecz biorąc, ograniczenie ryzyka
kursowego wpłynie korzystnie na zwiększenie kon-
kurencyjności eksporterów na rynkach Unii Euro-
pejskiej. Dziś premier Pawlak mówił o tym – i trafnie
– że to wszystko zależy również od tego, czy kupuje-
my za dolary, bo w tej chwili relacja w stosunku do
euro jest korzystna na rzecz euro, a sprzedajemy za
euro, czy też jest inaczej.
Skoro mowa o polskim eksporcie, to należy za-
uważyć, iż wielu polskich eksporterów zwraca uwagę
na to – i to nie bezpodstawnie – że na opłacalność
eksportu duży wpływ ma także mocno trzymająca
się polska złotówka i nisko notowany dolar, o ile roz-
liczenia dokonywane są w dolarach. Rzecz jasna, ta-
kie uwagi eksporterów wskazują na mniejszą opła-
calność polskiego eksportu. Ale są także nieliczne
głosy przeciwne.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W projektowa-
nych zmianach przepisów Kodeksu cywilnego oraz
Prawa dewizowego proponuje się, zamiast dotychcza-
sowej zasady walutowości, wprowadzenie możliwości
spełnienia świadczenia w Rzeczypospolitej Polskiej
w walucie obcej. Mówił już o tym pan poseł z Platfor-
my Obywatelskiej. W ten sposób przywraca się nie-
jako regułę wzorowaną na art. 211 Kodeksu zobowią-
zań. W praktyce przepis ten będzie oznaczać, iż w
przypadku gdy zobowiązanie pieniężne jest wyraża-
ne w walucie obcej, dłużnik będzie mógł spełniać
świadczenie w walucie polskiej, o ile ustawa, orzecze-
nie sądowe lub czynność prawna nie zastrzegają za-
płaty w walucie obcej.
Jak trafnie podkreśla się w uzasadnieniu, kon-
sekwencją wprowadzenia reguły umożliwiającej
przeliczanie świadczeń w walutach obcych na złote
powinno być określenie sposobu tego przeliczenia,
czyli wskazanie kursu waluty. Projekt przewiduje
– trafnie – iż metoda przeliczenia powinna być okre-
ślona w ustawie. W świetle powyższego należy
uznać, iż zasadne jest uchylenie art. 9 pkt 15 ustawy
Prawo dewizowe.
Wysoki Sejmie! Klub Parlamentarny Polskiego
Stronnictwa Ludowego popiera proponowaną nowe-
143
lizację i uznaje, iż celowe jest skierowanie projektu
ustawy do odpowiednich komisji sejmowych. Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Przystępujemy do zadawania pytań.
Zgłosiło się 7 posłów.
Czy są inni chętni? Nie ma.
Zamykam listę.
Ustalam czas na zadanie pytania – 1 minuta.
Pierwszy pan poseł Jerzy Gosiewski, Prawo i
Sprawiedliwość. (Dzwonek)
Nie, to nie do pana odnosi się ten dzwonek. Niech
pan się nie denerwuje.
Proszę bardzo.
(Głos z sali: Czas już minął.)
Poseł Jerzy Gosiewski:
Panie marszałku, jestem spokojny.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dzwonek zaczął dzwonić, jak pan wszedł na mów-
nicę.
Proszę bardzo.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Dziękuję.
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Sza-
nowny Panie Ministrze! Pytanie jest krótkie. Mam
nadzieję, że pan marszałek nie będzie przeszkadzał,
tak jak wczoraj – ja nie będę przeszkadzał tak jak w
dniu wczorajszym. W proponowanym nowym brzmie-
niu § 1 w art. 358 Kodeksu cywilnego stwierdza się,
że dłużnik może spełnić świadczenie w walucie pol-
skiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czyn-
ność prawna zastrzega spełnienie świadczenia w
walucie obcej. Panie ministrze, czy w przypadku gdy
obie strony: dłużnik i wierzyciel, wyrażą wspólną
wolę spełnienia świadczenia w walucie polskiej, po-
mimo zastrzeżenia zawartego w wyżej wymienionych
aktach prawnych czy orzeczeniach sądowych, zwrot
należności może być dokonany w polskiej walucie?
Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zada pan poseł Mirosław Pawlak, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
144 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Pierwsze pytanie. Proszę o wskazanie konkret-
nych sytuacji, w których dłużnik będzie zobowiązany
spełnić świadczenie w walucie obcej.
Drugie pytanie. Czy wprowadzenie zapisu nowe-
lizującego dotychczasowy art. 358 § 1 ustawy Kodeks
cywilny nie złamie zasady walutowości i charakteru
iuris cogentis?
Pytanie trzecie. Które z transakcji dokonywanych
między rezydentami zostaną zastrzeżone jako rozli-
czenia w walucie polskiej? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Sławomir Kopyciński,
Lewica.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Odstąpienie od zasady walutowości ma wyelimino-
wać przeszkody, jakie stwarza gospodarce ryzyko
walutowe. Rodzi się jednak pytanie dotyczące skut-
ków tej nowelizacji. O skutkach nie ma mowy w uza-
sadnieniu do rządowego projektu ustawy. W związku
z tym chciałbym zapytać, czy rezygnacja z zasady
walutowości i rozliczanie transakcji w walutach ob-
cych wywrze jakiś wpływ na prowadzenie sprawoz-
dawczości podatkowej i rachunkowości podmiotów
gospodarczych.
Drugie pytanie. Czy zmienią się zasady przelicza-
nia wartości transakcji na złote na potrzeby rachun-
kowości podatkowej w związku z nową treścią przepi-
sów Kodeksu cywilnego? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Henryk Siedlaczek, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Ta długo oczekiwana nowelizacja Kodeksu cywilnego
spełnia oczekiwania przedsiębiorców. Nie ulega wąt-
pliwości, że ułatwia ona rozliczenia pieniężne przed-
siębiorcom, którzy prowadzą, mówiąc bardzo ogólnie,
interesy międzynarodowe. Obniża też koszty transak-
cyjne w sferze biznesu itd. W związku z powyższym
moje pytanie jest dosyć proste: Czy problematyka
kosztów transakcyjnych będzie uwzględniona przy
tworzeniu nowego Kodeksu cywilnego? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Tadeusz Arkit, Platforma
Obywatelska.
Poseł Tadeusz Arkit:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Przedstawiony projekt ustawy znoszący re-
strykcyjną zasadę walutowości i umożliwiający speł-
nienie świadczenia w Polsce w walucie obcej bez
obowiązku uzyskania indywidualnego zezwolenia
dewizowego jest dużym ułatwieniem dla wielu firm.
Zniesione zostaną kolejne przestarzałe przepisy ogra-
niczające swobodę umów zawieranych przez przed-
siębiorców. Przedsiębiorcy musieli ponosić dodatkowe
koszty związane z przewalutowaniem. Ryzyko walu-
towe przedsiębiorcy uważają za jedną z większych
przeszkód rozwojowych.
Pytanie. W sytuacji kiedy waluta, w której było
określone świadczenie, podlega dużym wahaniom
kursu, dłużnik może z premedytacją opóźniać ter-
min zapłaty. W przypadku wzrostu kursu dłużnik
będzie zarabiał na zwłoce, a wierzyciel nie będzie
mógł nabyć tej samej ilości waluty wskazanej w
umowie, zatem poniesie stratę. W przypadku du-
żych zmian kursu nie wystarczą nawet ustawowe
odsetki za zwłokę, aby zrekompensować tę stratę.
Czy w projekcie ustawy jest przewidziany mecha-
nizm zabezpieczający przed takim zachowaniem
dłużnika? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Marek Wikiński, Lewica.
Poseł Marek Wikiński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Jedyną in-
stytucją, która przedstawiła negatywną opinię do
omawianego projektu ustawy, jest Narodowy Bank
Polski. Nasuwa się więc pytanie: Czy omawiana dzi-
siaj ustawa nie jest pierwszym krokiem do wprowa-
dzenia w Polsce, kuchennymi drzwiami, euro?
Wszyscy wiemy o stanowisku, a raczej o braku sta-
nowiska, Narodowego Banku Polskiego i prezesa
tegoż banku w tej sprawie.
Drugie pytanie. Panie ministrze, spotkałem się
niedawno z praktyką w obrocie gospodarczym pole-
gającą na tym, że firma importująca towary z Nie-
miec, czyli państwa członkowskiego Unii Europej-
skiej, przeliczała wartość towaru na złote polskie po
kursie określonym przez siebie, dokładnie po kursie
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe
Poseł Marek Wikiński
3 zł 80 gr za euro, podczas gdy kurs określany przez
Narodowy Bank Polski jest zdecydowanie niższy. Czy
rząd myśli o tym, aby takie praktyki niektórych im-
porterów ograniczyć bądź wyeliminować? Bardzo
dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Ostatnie pytanie zada pani posłanka Krystyna
Skowrońska, Platforma Obywatelska.
Poseł Krystyna Skowrońska:
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze zmia-
ną przepisów Kodeksu cywilnego i Prawa dewizowe-
go mam następujące pytanie, uznając, że rozwiązanie
jest bardzo dobre i oczekiwane. Czy przygotowując tę
propozycję, rozmawiano z ministrem finansów i pre-
zesem Narodowego Banku Polskiego między innymi
w sprawie prowadzenia podwójnych rachunków: ra-
chunku dewizowego i rachunku złotowego? To jest
sprawa niezwykle ważna dla przedsiębiorców, bo gdy-
by pójść dalej, zlikwidować potrzebę prowadzenia
dwóch rachunków, można by było osiągnąć przed
wejściem do Unii Europejskiej możliwość określania
waluty. Na banku spoczywałaby realizacja transakcji
w walucie, którą wskaże posiadacz rachunku. Zdaję
sobie sprawę, że wchodzimy tutaj w temat dotyczący
ryzyka dewizowego i jego oceny przez banki, ale mam
nadzieję, że współpraca z prezesem Narodowego
Banku Polskiego w tym zakresie pozwoliłaby przy-
gotować takie rozwiązanie, które byłoby dobre dla
gospodarki. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo pani posłance.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu w
Ministerstwie Sprawiedliwości pana ministra Łuka-
sza Rędziniaka.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Łukasz Rędziniak:
Szanowny Panie Marszałku! Szanowni Posłowie!
Pozwolę sobie pokrótce odpowiedzieć na zadane py-
tania.
Pan poseł Gosiewski zadał pytanie odnośnie do
możliwości zaciągania zobowiązań w walucie polskiej
145
i ustalania waluty przez strony. Taka możliwość jak
najbardziej pozostaje, pomimo usunięcia zasady wa-
lutowości z Kodeksu cywilnego. W przypadku kiedy
ustawa, przepis bezwzględnie obowiązujący, będzie
wymagała ustalenia zobowiązania do spełniania
świadczenia w walucie obcej, oczywiście będzie to
miało znaczenie nadrzędne, natomiast nie wyklucza
korzystania ze złotego.
Pytanie pana posła Pawlaka dotyczyło przykła-
dów zastosowania tego przepisu. Oczywiście możemy
mieć do czynienia z orzeczeniami sądowymi lub wy-
rokami trybunałów arbitrażowych, które mogą zasą-
dzać świadczenie w walucie obcej. Przykładem mogą
być też przepisy bezwzględnie obowiązujące zawarte
w ustawach.
Następne pytanie dotyczyło sprawozdawczości.
Czy może to wywrzeć wpływ na sprawozdawczość
podmiotów gospodarczych? Chciałbym powiedzieć,
że te skutki nie były do końca badane. Przypominam
jednak, że dzisiaj, po uzyskaniu indywidualnego ze-
zwolenia dewizowego, można jak najbardziej spłacać
te zobowiązania w walutach obcych. Nie jestem bie-
głym księgowym, ale orientuję się, że sprawozdaw-
czość jak najbardziej zezwala na podawanie rozliczeń
czy stanów kont w walutach obcych.
Jeżeli chodzi o samo przeliczanie – pytało o to
dwoje z przedmówców – to odnośnie do importerów,
rzecz jasna, Kodeks cywilny nie reguluje obowiązku
przeliczeniowego, ale po prostu stwierdza, że w
przypadku braku odmiennego uregulowania umow-
nego zastosowanie znajdzie średni kurs Narodowe-
go Banku Polskiego. Natomiast pozostawiona jest
w mocy zasada swobodnego zawierania umów i
określania waluty. Wysoka Izbo, znamy przecież
praktykę obrotu handlowego. W przypadku wielu
transakcji zachodzi zjawisko tzw. hedgingu, mające
dwojakie zastosowanie. Po pierwsze, istnieje hed-
ging kontraktowy, kiedy strony umawiające się,
pomimo wyrażenia zobowiązania w walucie polskiej,
określają, że tak naprawdę kwota świadczenia bę-
dzie równowartością kwoty x euro, przeliczoną po
kursie. Jest tam odniesienie bądź do kursu NBP,
bądź do kursu bankowego. Z drugiej strony jest
oczywiście hedging stosowany przez instytucje fi-
nansowe, u których można sobie niejako wykupić
takie ubezpieczenie od różnicy kursowej, ale ten
projekt ma na celu właśnie zlikwidowanie tego ry-
zyka i potanienie działalności gospodarczej.
Następne pytanie dotyczyło skutków. Oceniamy,
że przyniesie to korzyści chociażby z uwagi na pota-
nienie transakcji oraz na ułatwienie rozliczeń dla
podmiotów gospodarczych.
Padło pytanie odnośnie do kosztów transakcyj-
nych. Trudno mi tutaj odpowiedzieć, bo generalnie
powinny być one niższe. Jeżeli dzisiaj ktoś musi wy-
kupić sobie właśnie takie ubezpieczenie hedgingowe,
zorganizować ze swoim bankiem, to za to płaci, w
związku z tym te koszty są wyższe. Kodeks cywilny
jest aktem uniwersalnym i nie reguluje zasady kosz-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
146 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak
tów transakcyjnych. Bez wątpienia wpływ na to bę-
dzie miała praktyka.
Padło też pytanie odnośnie do manipulacji kur-
sem. Cóż mogę tutaj powiedzieć? Oczywiście takie
ryzyko istnieje, podobnie jak ryzyko samego prowa-
dzenia działalności gospodarczej, niemniej jest zasa-
da swobody zawierania umów. Staramy się je zmini-
malizować, jednak w przypadku manipulacji kursem,
jeżeli przedsiębiorstwo wyraża zgodę na taki, a nie
inny kurs zaproponowany w umownie, to bardzo
przepraszam, ale jest to właśnie działalność prowa-
dzona na zasadzie ryzyka, w związku z tym trudno
na to wpłynąć. Oczywiście w niektórych sytuacjach
jestem w stanie wyobrazić sobie dochodzenie rosz-
czeń ogólnie przewidzianych przez Kodeks cywilny.
Było także pytanie, czy to nie jest wprowadzanie
euro tylnymi drzwiami. Jestem wiceministrem spra-
wiedliwości, ale może pozwolę sobie ogólnie odpowie-
dzieć, że w żadnym wypadku nie jest to wprowadza-
nie euro tylnymi drzwiami. Proszę państwa, po
pierwsze, przedsiębiorstwa mogą dzisiaj rozliczać się
w euro, a po drugie, tak jak podkreśliłem, w wielu
umowach istnieje wspomniany hedging umowny, od-
niesienie się do kursu wymiany stosowanego przez
bank lub NBP, zarówno w przypadku euro, jak i w
przypadku dolara. W żadnym wypadku nie jest to
wprowadzenie na terytorium Polski obcej waluty, ale
oczywiste ułatwienie dla przedsiębiorców.
Na zakończenie chciałbym się odnieść do pytania
dotyczącego rachunków bankowych. Nie jestem w
stanie odpowiedzieć na to pytanie, bo dotyczy ono
bardziej Ministerstwa Finansów i NBP. Cóż mogę
powiedzieć? Jeśli dzisiaj przedsiębiorca ma taką po-
trzebę – dzieje się tak w przypadku wielu importe-
rów – to po prostu otwiera sobie rachunek w euro
czy subkonto dolarowe i prowadzi rozliczenia w ta-
kiej walucie. W czasie prowadzonych konsultacji
organizacje przedsiębiorców bardzo pozytywnie
podchodziły do proponowanej zmiany, w każdym
razie nie zgłaszały żadnych utrudnień, nie twierdzi-
ły, że spowodowałoby to dla nich dodatkowe obcią-
żenia, jeżeli chodzi o sprawozdawczość i prowadze-
nie rachunków bieżących w bankach.
Mam nadzieję, że odpowiedziałem na wszystkie
pytania. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Zamykam dyskusję.
Marszałek Sejmu, na podstawie art. 87 ust. 2 w
związku z art. 90 ust. 1 regulaminu Sejmu, kieruje
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks
cywilny oraz ustawy Prawo dewizowe, zawarty w
druku nr 470, do Komisji Nadzwyczajnej do spraw
zmian w kodyfikacjach w celu rozpatrzenia.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 16.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie rządo-
wego projektu ustawy o zmianie ustawy Ko-
deks karny oraz niektórych innych ustaw (druk
nr 458).
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu w
Ministerstwie Sprawiedliwości pana Łukasza Rędzi-
niaka w celu przedstawienia uzasadnienia projektu
ustawy.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Łukasz Rędziniak:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Witam
ponownie. Mam przyjemność przedstawić projekt
ustawy, który ma na celu implementację do polskiego
porządku prawnego przepisów prawa Unii Europej-
skiej. W szczególności proponowany projekt dokonu-
je transpozycji do polskiego porządku prawnego na-
stępujących aktów prawa europejskiego. Po pierwsze,
jest to decyzja ramowa z grudnia 2003 r. o zwalcza-
niu seksualnego wykorzystywania dzieci i pornogra-
fii dziecięcej. Następnie jest to decyzja ramowa z
2005 r. w sprawie ataków na systemy informatyczne.
Trzeci akt to decyzja ramowa z lipca 2003 r. w spra-
wie zwalczania korupcji w sektorze prywatnym, a
czwarty – decyzja ramowa z lutego 2005 r. w sprawie
stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o
charakterze pieniężnym.
Ponadto proponowana regulacja zawiera zmianę
art. 114 § 3 pkt 3 Kodeksu karnego i wynika z dosto-
sowania prawa polskiego do wykładni przepisów kon-
wencji wykonawczej do układu z Schengen, dokony-
wanej przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot
Europejskich w Luksemburgu.
Powołana konwencja w art. 54 zobowiązuje pań-
stwa członkowskie Unii do respektowania zasady ne
bis in idem w odniesieniu do orzeczeń sądów zagra-
nicznych. Polska wprowadziła stosowną regulację do
prawa wewnętrznego w art. 114 § 3 pkt 3 Kodeksu
karnego, jednakże ze względu na rozszerzającą wy-
kładnię tego przepisu dokonywaną przez Trybunał
Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich obowiązują-
ca w prawie polskim regulacja stała się niewystar-
czająca. Stąd też potrzeba nowelizacji polegającej na
wskazaniu, że zasada ta znajduje zastosowanie rów-
nież w sytuacji, kiedy postępowanie karne w innym
państwie członkowskim zostało prawomocnie zakoń-
czone co do zasady, in meritum, przez pozasądowy
organ postępowania karnego, np. postanowieniem
prokuratorskim, bez interwencji sądu.
Wysoka Izbo! Przechodząc do omówienia szczegó-
łowych kwestii związanych z wdrożeniem do polskie-
go porządku prawnego pierwszej ze wskazanych wy-
żej decyzji ramowych, wskazać należy, że decyzja w
zakresie dotyczącym zwalczania seksualnego wyko-
rzystywania dzieci zobowiązuje państwa członkow-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak
skie do penalizacji zachowań polegających na zmu-
szaniu oraz rekrutacji małoletnich do prostytucji i do
udziału w prezentacjach pornograficznych, jak rów-
nież czerpaniu z tego zysków, uczestnictwie w czyn-
nościach seksualnych z udziałem małoletniego z
użyciem przemocy, groźby w zamian za korzyść oraz
poprzez wykorzystanie stosunku zaufania lub zależ-
ności małoletniego.
W zakresie dotyczącym zwalczania materiałów
pornograficznych decyzja ramowa nakłada na pań-
stwa członkowskie obowiązek penalizacji czynów po-
legających na prostytucji, dystrybucji, rozpowszech-
nianiu, przekazywaniu, dostarczaniu, udostępnianiu,
nabywaniu lub posiadaniu takich materiałów.
Należy przy tym podkreślić, że decyzja ramowa
wprowadza szeroką definicję pornografii dziecięcej,
obejmującej również realistyczne wizerunki dziecka
nieistniejącego w rzeczywistości, uczestniczącego w
czynnościach seksualnych lub poddającego się takim
czynnościom, w tym polegającym na lubieżnym oka-
zywaniu narządów lub miejsc intymnych dziecka.
Bezpośrednią implementację art. 1a w związku z
art. 3 decyzji ramowej stanowi projektowany art. 202 §
4b Kodeksu karnego, który penalizuje działania spraw-
cze polegające na szeroko rozumianym rozpowszech-
nianiu pornografii dziecięcej, przy czym są to m.in.
wizerunki małoletnich wygenerowane w systemach
komputerowych. Oczywiste jest, że w przypadku pro-
jektowanego przepisu inny jest przedmiot ochrony niż
w przypadku, gdy w w produkcji treści pornograficznej
wykorzystywane są dzieci; znajduje to również odzwier-
ciedlenie w proponowanej sankcji karnej.
Pozostałe zmiany w obrębie art. 202 Kodeksu
karnego mają na celu zachowanie wewnętrznej spój-
ności tego artykułu. Wprowadzają one bowiem szer-
sze rozumienie treści pornograficznych, poprzez
objęcie tym terminem również wygenerowanych w
systemach komputerowych i mających charakter
pornograficzny realistycznych wizerunków wirtu-
alnych osób.
Decyzja ramowa w art. 8 ust. 6 zobowiązuje także
państwa członkowskie Unii do umożliwienia ścigania
przynajmniej najpoważniejszych, określonych w niej,
przestępstw po uzyskaniu przez pokrzywdzone dziec-
ko pełnoletności. Wprowadzenie powyższej regulacji
zmierza do stworzenia możliwości, aby osoba po-
krzywdzona w dzieciństwie przestępstwem seksual-
nym po uzyskaniu pełnoletności, a zatem w pełni
świadomie i niezależnie od ewentualnej presji środo-
wiska czy osób najbliższych, mogła ujawnić popełnie-
nie tego przestępstwa i aby takie działanie skutko-
wało możliwością przeprowadzenia postępowania
karnego. W chwili obecnej w związku z brakiem od-
powiedniej regulacji w prawie polskim mogłoby to
być wykluczone lub ograniczone ze względu na okres
przedawnienia ścigania nawet w przypadku najpo-
ważniejszych przestępstw.
147
Dostosowanie prawa polskiego do wymogu wyni-
kającego z art. 8 ust. 6 decyzji ramowej możliwe jest
poprzez dodanie do Kodeksu karnego odpowiedniego
przepisu regulującego kwestię przedawnienia karal-
ności przestępstw seksualnych popełnionych na szko-
dę małoletnich. Właściwym przepisem do uregulowa-
nia przedmiotowej materii jest więc przepis art. 101
Kodeksu karnego. Proponowana regulacja zmierza
do umożliwienia wszczęcia i przeprowadzenia postę-
powania karnego w ciągu 5 lat od ukończenia przez
pokrzywdzonego 18 roku życia – w odniesieniu do
niektórych przestępstw.
Zgodnie z postanowieniami decyzji ramowej o
zwalczaniu seksualnego wykorzystywania dzieci i
pornografii państwa członkowskie są zobowiązane
także do wprowadzenia odpowiedzialności osób
prawnych za czyny w niej określone, popełnione na
korzyść osoby prawnej przez osoby wymienione w
art. 6 decyzji. Dodać przy tym należy, że decyzja ra-
mowa nie czyni w tym zakresie żadnych wyjątków. Z
tego też względu w celu dostosowania prawa polskie-
go do przedmiotowego wymogu niezbędne jest uzu-
pełnienie art. 16 ust. 1 pkt 7 ustawy o odpowiedzial-
ności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod
groźbą kary, poprzez dodanie i wskazanie w nim czy-
nów opisanych w art. 199, 200, art. 202 § 3–4b oraz
w art. 203–204 Kodeksu karnego.
Zmiany dotyczące przepisu art. 267 § 1 oraz art.
269a Kodeksu karnego mają na celu implementację do
polskiego porządku prawnego decyzji ramowej w spra-
wie ataków na systemy informatyczne. Powołana decy-
zja ustanawia szereg prawnokarnych mechanizmów
zmierzających do wzrostu skuteczności działań służą-
cych zwalczaniu takich ataków na systemy informa-
tyczne, zawierając w szczególności zobowiązanie do
penalizacji czynów polegających na nielegalnym dostę-
pie do systemu informatycznego, nielegalnej ingerencji
w taki system oraz nielegalnej ingerencji w dane.
Nie wszystkie z tych zachowań są aktualnie pe-
nalizowane w polskim prawie karnym, co czyni ko-
nieczną modyfikację niektórych przepisów w sposób
prowadzący do ich pełnej zgodności z wymogami wy-
nikającymi z prawa europejskiego. W tym celu zgod-
nie z proponowanym brzmieniem przepisu art. 267 § 1
K.k. za zabronione pod groźbą kary uznaje się już
samo nieuprawnione uzyskanie dostępu do informa-
cji. Dzięki temu poszerzony zostanie zakres krymi-
nalizacji w stosunku do zakresu wynikającego z
obecnego brzmienia tego przepisu, który przewiduje
odpowiedzialność karną dopiero wówczas, gdy spraw-
ca uzyska informację dla niego nieprzeznaczoną, nie
zaś za sam fakt dostępu.
Projekt przewiduje również zastąpienie dotych-
czasowego znamienia strony przedmiotowej czynu,
wyrażonego sformułowaniem: podłączając się do
przewodu służącego do przekazywania informacji,
znamieniem wyrażonym sformułowaniem: podłącza-
jąc się do sieci telekomunikacyjnej. Umożliwia to
poszerzenie ochrony prawnej wynikającej z dyspozy-
cji tego przepisu także na sieci bezprzewodowe. Na-
leży jednocześnie podkreślić, że na gruncie projekto-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
148 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak
wanego unormowania samo pojęcie: sieć telekomu-
nikacyjna, będzie rozumiane zgodnie z definicją
normatywną, która zawarta jest w Prawie telekomu-
nikacyjnym, co zresztą przesądzi o objęciu zakresem
projektowanego unormowania również informacji
przesyłanych przy użyciu przewodu.
Projekt poszerza także opis czynu z art. 267 § 1
Kodeksu karnego o sformułowanie: albo omijając, z
uwagi na fakt, że zgodnie ze stanowiskiem specjali-
stów zajmujących prawem informatycznym możliwe
jest uzyskanie dostępu do zabezpieczonej informacji
bez przełamywania zabezpieczenia, lecz tylko po-
przez jego ominięcie.
Projektowany przepis art. 267 § 2 K.k. penalizuje
czyn skutkujący uzyskaniem bez uprawnienia dostępu
do systemu informatycznego lub jego części nawet bez
złamania jakiegokolwiek zabezpieczenia zainstalowa-
nego w komputerze użytkownika lub też zabezpiecze-
nia systemowego. Czyn taki może polegać np. na wpro-
wadzeniu do systemu oprogramowania, które umoż-
liwia sprawcy przejęcie kontroli nad komputerem w
celu np. wykonania z jego wykorzystaniem ataków na
określone strony internetowe. Sprawca w takim przy-
padku nie działa w celu uzyskania informacji znajdu-
jącej się w zasobach systemu przejmowanego czy też
uzyskania do niej dostępu, lecz tylko w celu przejęcia
kontroli nad systemem, jako narzędziem do dalszego
bezprawnego wykorzystywania. Wprowadzając więc
do Kodeksu karnego taki nowy typ przestępstwa, pro-
jekt usuwa dość istotną lukę w obowiązującym prawie,
gdyż tego rodzaju szkodliwe działania pozostają obec-
nie poza zakresem penalizacji.
Przepis penalizujący przestępstwo skutkujące
naruszeniem tajemnicy komunikacji znajduje się w
projektowanym § 3 art. 267 K.k. Jednocześnie pro-
jekt wzbogaca zespół znamion tego typu przestęp-
stwa o zachowanie polegające na posługiwaniu się
przez sprawcę oprogramowaniem specjalnym w celu
uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony.
Zmiana ta stanowi reakcję projektodawcy na wyni-
kające z postępu technologicznego możliwości wy-
korzystywania takiego oprogramowania do realiza-
cji przestępnego celu sprawcy, jakim jest uzyskanie
informacji, do której nie jest uprawniony.
Projektowany art. 267 § 4 przewiduje natomiast
penalizację zachowania polegającego na ujawnieniu
innej osobie informacji uzyskanej w sposób określony
w § 1 i 2 tego artykułu.
Przedstawiona w projekcie zmiana odnosząca się
do przepisu art. 269 a Kodeksu karnego uzupełnia
znamiona strony przedmiotowej przewidzianego w
nim przestępstwa o zachowanie polegające na za-
kłócaniu pracy systemu komputerowego lub sieci
teleinformatycznej, poprzez utrudnienie do nich do-
stępu. Rozszerzenie penalizacji wynikającej z tego
przepisu pozostaje w zgodzie z art. 3 decyzji ramo-
wej, który pośród zachowań stanowiących poważne
naruszenie lub przerwanie funkcjonowania systemu
informatycznego wymienia również zatajanie lub
uczynienie niedostępnymi danych komputerowych.
Przewidziane w tym projekcie znamię „utrudnienie
dostępu” obejmowałoby oba te sposoby działania
sprawcy, pozwalając jednocześnie na zachowanie
terminologicznej spójności z tożsamym treściowo
znamieniem użytym w opisie czynu w art. 268a §1
Kodeksu karnego.
W tym miejscu również należy wskazać na zmia-
nę odnoszącą się do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 usta-
wy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych.
Zmiana ta ma charakter porządkujący i prowadzi do
możliwości pociągnięcia podmiotu zbiorowego do od-
powiedzialności za wszystkie przestępstwa przewi-
dziane w przywołanej wyżej decyzji ramowej. W
związku z tym konieczne jest objęcie tam wskaza-
nym przepisem przestępstw stypizowanych w art. od
267 do 269b K.k.
Kolejny z wdrożonych aktów prawnych prawa eu-
ropejskiego, czyli decyzja ramowa w sprawie zwalcza-
nia korupcji w sektorze prywatnym, penalizuje ko-
rupcję bierną w sposób szerszy, niż czyni to obecnie
obowiązujący przepis art. 296a Kodeksu karnego.
Decyzja ramowa obejmuje bowiem nie tylko osoby
zajmujące stanowiska kierownicze w jednostkach or-
ganizacyjnych, ale każdą osobę pracującą w takiej
jednostce. Ponadto decyzja ramowa nakazuje objęcie
karalnością zachowania polegającego na żądaniu
przez takie osoby korzyści majątkowej lub korzyści
osobistej w zamian za działanie lub zaniechanie na-
ruszające ich obowiązki. Biorąc pod uwagę wskazaną
wyżej regulację, przepis art. 296a uzupełniono po-
przez dodanie do jego znamion żądania korzyści ma-
jątkowej oraz sformułowania „pozostając z nią w sto-
sunku pracy, umowy zlecenia lub umowy o dzieło”.
Ostatni z implementowanych aktów prawnych,
czyli decyzja ramowa w sprawie stosowania zasady
wzajemnego uznawania do kar o charakterze pienięż-
nym, nakłada na Polskę jako państwo członkowskie
Unii nakaz wprowadzenia do krajowego porządku
prawnego przepisów umożliwiających wykonywanie
orzeczeń dotyczących kar oraz środków, których po-
krzywdzony nie mógł w ramach postępowania karnego
dochodzić – co podkreślam – na drodze cywilnoprawnej,
czyli w drodze tzw. postępowania adhezyjnego. Dlate-
go też w projekcie nie uwzględniono środków karnych
w postaci obowiązku naprawienia szkody, a także na-
wiązki na rzecz pokrzywdzonego, które są orzekane
w ramach procesu karnego.
Kary oraz środki karne, których dotyczy powoła-
na decyzja, na gruncie prawa polskiego znajdują swo-
je odpowiedniki w instytucjach kary grzywny, kary
pieniężnej orzekanej wobec podmiotów zbiorowych,
jak również środków karnych w postaci nawiązki
oraz świadczenia pieniężnego, zaś w przypadku wy-
kroczeń również obowiązku naprawienia szkody.
Obejmują one także orzeczenia zasądzające od ska-
zanego koszty sądowe.
Obecnie obowiązująca procedura, która wskazana
jest w rozdziale 66 Kodeksu postępowania karnego,
przewiduje, iż w razie otrzymania wniosku państwa
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak
obcego o wykonanie niektórych typów orzeczeń pra-
womocnych minister sprawiedliwości zwraca się do
właściwego sądu o wydanie postanowienia w przed-
miocie dopuszczalności przejęcia orzeczenia do wy-
konania na terenie Rzeczypospolitej. Po przejęciu
tego orzeczenia do wykonania sąd określa kwalifika-
cję prawną według prawa polskiego oraz karę i śro-
dek podlegający wykonaniu, a także dokonuje ewen-
tualnego zaliczenia kar lub jego środków już wyko-
nanych za granicą oraz przeliczenia na walutę polską
wysokości orzeczonej tam grzywny. Następuje więc
tym samym przekształcenie orzeczenia organu obce-
go państwa w orzeczenie sądu polskiego, przez co
faktycznie wykonaniu podlega właśnie to krajowe
orzeczenie, a nie orzeczenie oryginalne czy początko-
we sądu zagranicznego.
Procedura ta nie może jednak zostać zastosowana
w odniesieniu do mechanizmu uznawania i wykony-
wania orzeczeń, o których mowa w decyzji ramowej.
Ta bowiem wprowadza odmienną od opisanej proce-
durę, na podstawie której sąd krajowy ma obowiązek
spowodować wykonanie orzeczenia organu państwa
obcego bez żadnych dodatkowych formalności. Pro-
cedura ta z założenia ma być jak najbliższa krajowej
procedurze wykonawczej, w której zastosowanie
znajdą niemal wyłącznie dotychczas istniejące regu-
lacje prawne państwa wykonania orzeczenia.
Co więcej, decyzja ramowa przewiduje szereg prze-
słanek odmowy wykonania, które są odmienne od
tych obecnie wskazanych w obowiązującym art. 611b
K.p.k. Decyzja ramowa wskazuje również, iż zasadą
jest bezpośrednie komunikowanie się właściwych or-
ganów, zaś obowiązujące obecnie przepisy zakładają
za każdym razem obowiązkowe pośrednictwo mini-
stra sprawiedliwości. Decyzja ramowa ogranicza dość
poważnie możliwość odmowy wykonania orzeczenia
z uwagi na brak wymogu podwójnej karalności. Dla-
tego też uznano, iż instytucja opisana w decyzji ra-
mowej jest szczególną formą przejmowania i przeka-
zywania orzeczeń do wykonania, zawierającą szereg
odrębności i dlatego też postanowiono o zamieszcze-
niu dotyczących jej przepisów w nowych rozdziałach
66a i 66b Kodeksu postępowania karnego.
Wysoka Izbo! Mając na uwadze, że projektowana
zmiana spełnia postawione przed nią cele, wnoszę o
skierowanie projektu do dalszych prac legislacyjnych.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu ministrowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwszy głos zabierze pan poseł Grzegorz
Karpiński, Platforma Obywatelska.
149
Poseł Grzegorz Karpiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu Klubu
Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej mam za-
szczyt przedstawić stanowisko wobec rządowego pro-
jektu ustawy zawartego w druku nr 458.
Proponowana nowelizacja, jak już wyjaśniał
przedstawiciel ministra sprawiedliwości, ma na celu
implementację do polskiego porządku prawnego nie-
których instrumentów prawnych Unii Europejskiej.
Warte podkreślenia w tym miejscu jest to, że mamy
w niniejszym projekcie do czynienia z elementem
wspólnej polityki państw członkowskich Unii Euro-
pejskiej w ramach współpracy policyjnej i sądowej w
sprawach karnych, a więc z tzw. trzecim filarem we-
dług nomenklatury przyjętej w traktacie z Ma-
astricht. Decyzje ramowe Rady z 2003 r. i 2005 r.
dotyczą czterech kwestii: zwalczania seksualnego
wykorzystywania dzieci i pornografii dziecięcej, ata-
ków na systemy informatyczne, zwalczania korupcji
w sektorze prywatnym i stosowania zasady wzajem-
nego uznawania do kar o charakterze pieniężnym.
W zakresie seksualnego wykorzystywania dzieci
i pornografii dziecięcej za niezwykle cenną uznać
należy propozycję zawartą w art. 1 pkt 1 noweliza-
cji. Wydłużenie okresu przedawnienia karalności
przestępstw dokonywanych przeciwko dzieciom w
ten sposób, że okres karalności nie może upłynąć
przed upływem 5 lat od ukończenia przez pokrzyw-
dzonego 18. roku życia, musi, jak sądzę, spotkać się
z aprobatą Wysokiej Izby. Niejednokrotnie bowiem
jesteśmy informowani o przypadkach wykorzysty-
wania seksualnego najmłodszych, którzy dopiero
wchodząc w dorosłe życie i uwalniając się od spraw-
ców tych czynów, mogą w pełni świadomie zawiado-
mić o takim przestępstwie organy ścigania. Niewąt-
pliwie cenna jest również w tym kontekście inicja-
tywa karania osób prawnych czerpiących korzyści
z przestępstw przeciwko wolności seksualnej i oby-
czajności, w tym wykorzystywania seksualnego
dzieci i pornografii dziecięcej.
Proponowana nowelizacja stanowi również ele-
ment dostosowania prawa do zmieniającej się rze-
czywistości w zakresie rozwoju technik informa-
tycznych i telekomunikacyjnych. Kodeks karny ma
zostać uzupełniony o przepisy związane z penaliza-
cją produkcji, rozpowszechniania, przechowywania
i posiadania treści pornograficznych nie tylko, jak
dotychczas, z udziałem małoletnich, ale również
treści przedstawiających wytworzone lub przetwo-
rzone wizerunki małoletnich uczestniczących w
czynnościach seksualnych. Projekt dotyka zatem
nowych rodzajów zachowań, co do których, jak są-
dzę, będzie zgoda na ich karanie, albowiem związa-
ne są one z wykorzystaniem techniki do kreowania
obrazów pornografii dziecięcej.
W ramach próby nadążenia za zmianami wywo-
ływanymi rozwojem techniki projekt nowelizuje
również przepisy związane z tzw. cyberprzestępczo-
ścią. Jedna z firm zajmujących się dostarczaniem
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
150 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Poseł Grzegorz Karpiński
oprogramowania związanego z ochroną kompute-
rów przygotowała w 2007 r. raport o zagrożeniach
bezpieczeństwa pochodzących z Internetu, obejmu-
jący kraje Europy, Bliskiego Wschodu i Afryki. We-
dług tego raportu Polska znajduje się na czołowych
miejscach m.in. w kategorii ilości otrzymywanego
spamu czy liczby komputerów zombi, czyli takich,
które zostały zainfekowane przez szkodliwe opro-
gramowanie, i powodują dalsze rozsyłanie zainfeko-
wanych e-maili.
Zdaję sobie przy tym sprawę, że samo wprowadze-
nie zmian w polskim prawie karnym, bez jednocze-
snego zwiększania świadomości zagrożeń użytkow-
ników komputerów, nie jest wystarczające do zmiany
tego trendu. Trudno jednak nie poprzeć proponowa-
nych w projekcie zmian, tym bardziej że choćby na
temat korzystania z tzw. oprogramowania szpiegow-
skiego w celu uzyskania dostępu do informacji do tej
pory polski Kodeks karny milczał.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Proponowana
nowelizacja, jak już na wstępie mówiłem, ma niezwy-
kle szeroki zakres, mimo cząstkowego charakteru
zmian legislacyjnych. Oprócz zwalczania seksualne-
go wykorzystywania dzieci i cyberprzestępczości
proponuje się również dokonanie dwóch innych cen-
nych zmian.
Po pierwsze, wprowadzenie zmiany związanej ze
zwalczaniem korupcji w sektorze prywatnym, a więc
w jednostkach organizacyjnych – jak mówi Kodeks
karny – prowadzących działalność gospodarczą.
Oprócz dotychczas karanych, przyjmujących korzyść
majątkową lub osobistą albo jej obietnicę, osób peł-
niących funkcje kierownicze lub mających istotny
wpływ na podejmowane decyzje, karane będą rów-
nież osoby pozostające w stosunku pracy lub innym
stosunku cywilnoprawnym, dopuszczające się takich
zachowań. Propozycja ta powinna również spotkać
się, w przekonaniu Klubu Parlamentarnego Platfor-
my Obywatelskiej, z akceptacją Wysokiej Izby. Sądzę
bowiem, że karanie czynów mogących wyrządzić
szkodę majątkową lub będących czynami nieuczciwej
konkurencji dokonanymi z niskich pobudek, do ja-
kich niewątpliwie zalicza się przyjmowanie korzyści
majątkowej lub osobistej, nie powinno być uzależnio-
ne od pełnionej funkcji.
Ostatni zakres proponowanej nowelizacji to
wprowadzenie przepisów związanych z zasadą wza-
jemnego uznawania do kar o charakterze pienięż-
nym. Pozwolę sobie wyrazić zdziwienie, że dopiero
teraz państwa członkowskie Unii Europejskiej zde-
cydowały się wprowadzić wspólne zasady ułatwia-
jące w istocie wykonanie orzeczonych kar pienięż-
nych. Swobodny przepływ osób będących fundamen-
tem funkcjonowania Unii nie będzie stanowił istot-
nej przeszkody w egzekucji orzeczonych kar wobec
obywateli polskich przebywających w państwach
członkowskich i innych obywateli Unii Europejskiej
przebywających w Polsce.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Klub Parlamen-
tarny Platformy Obywatelskiej popiera propozycje
zawarte w druku nr 458. Naszym bowiem zdaniem
stanowią one doskonały przykład współpracy w ra-
mach Unii Europejskiej w zakresie wspólnej polityki
w sprawach karnych i umożliwiają z jednej strony sku-
teczniejsze zwalczanie przestępstw wykraczających
poza ramy jednego państwa, z drugiej zaś egzekwowa-
nie orzeczonych kar. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Głos zabierze pani posłanka Małgorzata Sadur-
ska, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Małgorzata Sadurska:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Nowelizacja Kodeksu karnego – jak już tutaj mówio-
no – ma na celu przystosowanie naszego prawa do
prawa unijnego. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że
nowelizacja ta nie budzi większych wątpliwości i za-
wiera szereg pozytywnych regulacji. W dzisiejszym
wystąpieniu chciałabym podnieść swoje wątpliwości
odnośnie do niektórych zapisów. Oczywiście z uwagi
na brak czasu nie omówię wszystkich, ale przynajm-
niej te główne.
Po pierwsze, dostosowanie prawa do decyzji w
sprawie zwalczania seksualnego wykorzystywania
małoletnich. Jest to oczywiście jak najbardziej słusz-
ne. Powinniśmy chronić małoletnich i karać spraw-
ców tych czynów, nasuwa się jednak od razu takie
pytanie: Jeżeli przestępstwo seksualnego wykorzy-
stania dzieci i przekazywania im treści pornograficz-
nych powinno być zagrożone wysokimi karami, to
dlaczego przepis art. 202 § 4b mówiący o rozpo-
wszechnianiu, produkcji i posiadaniu materiałów o
treści pornograficznej, z wytworzonym lub przetwo-
rzonym wizerunkiem dzieci – rozumiem, że chodzi o
obraz wirtualny – jest zagrożony tak niską karą?
Chodzi o karę grzywny, ograniczenia wolności, po-
zbawienia wolności do jednego roku. Czy jeżeli mamy
na uwadze odstraszającą rolę kar, to czy, panie mini-
strze, ta kara nie jest za niska?
Po drugie, w poprzedniej kadencji Sejm pracował
nad regulacją Kodeksu karnego. Z uwagi na prze-
rwanie kadencji ta praca nie została dokończona.
Był tam przepis penalizujący czyn polegający na
wprowadzaniu małoletniego w błąd poprzez system
teleinformatyczny w celu umówienia się z nim. Zda-
niem projektodawcy już wtedy było to zagrożone
karą. W obecnej nowelizacji tego przepisu nie ma, a
szkoda, bo byłby on bardzo dobry. W mediach sły-
szymy ciągle o przestępstwach, o czynach wykony-
wanych poprzez Internet, umawianiu się z dziećmi
i wprowadzaniu ich w błąd.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Poseł Małgorzata Sadurska
Kolejna wątpliwość. Oczywiście bardzo słuszny
jest zapis art. 101 § 4, który daje możliwość ujawnienia
czynu wykorzystania seksualnego i przeprowadzenia
postępowania w okresie 5 lat od chwili uzyskania
przez pokrzywdzonego pełnoletniości. Oczywiście jest
to słuszne, tylko od razu nasuwa się pytanie: Dlaczego
tylko 5 lat? Osoba mająca 18 lat plus 5, to daje 23 lata.
Wtedy często jeszcze nie jest usamodzielniona, jest
uzależniona od rodziców, którzy potencjalnie mogą
być sprawcami tych czynów. Czy nie można byłoby
wprowadzić np. takiego systemu, że okres przedaw-
nienia byłby liczony w pełnym wymiarze, od ukończe-
nia 18. roku życia? I tak na przykład za czyn określo-
ny w art. 200 § 1 i 2 Kodeksu karnego, czyli wykorzy-
stanie seksualne małoletnich, prezentowanie im treści
pornograficznych – jest to czyn zabroniony karą do lat
12 – okres przedawnienia wynosiłby 15 lat, liczony od
chwili uzyskania pełnoletniości. Wtedy dalibyśmy fak-
tyczną szansę, żeby te osoby mogły się otworzyć, ujaw-
nić swoje krzywdy z dzieciństwa.
Kolejna sprawa. Pominę już decyzję w sprawie
ochrony sieci i systemów informatycznych, bo są to
dosyć słuszne rozwiązania i nie będę się nad nimi
skupiała.
Kolejny problem tej nowelizacji dotyczy wykony-
wania orzeczeń unijnych. Na podstawie przepisów i
umów taka możliwość jest przewidziana. Mam tutaj
wątpliwości, chodzi o postać jednego zabezpieczenia.
W poprzedniej kadencji, kiedy miałam okazję praco-
wać nad nowelizacją konstytucji w zakresie europej-
skiego nakazu aresztowania, określaliśmy przesłan-
ki co do tego, kiedy może nastąpić ekstradycja oby-
watela polskiego. Przepis art. 55 konstytucji ust. 2
pkt 2 mówi, że ekstradycja może być przeprowadzona
tylko wtedy, jeżeli czyn stanowił przestępstwo we-
dług prawa Rzeczypospolitej Polskiej lub stanowiłby
przestępstwo według prawa Polski w razie jego po-
pełnienia na terytorium Polski, zarówno w czasie
jego popełnienia, jak i w chwili złożenia wniosku.
Panie ministrze, możemy więc hipotetycznie do-
prowadzić do takiej sytuacji, że kara pieniężna może
być wykonywana w Polsce za czyn popełniony poza
granicami Polski i za czyn, który nie jest w Polsce
uznany za zabroniony. Dokonujemy więc tym samym
pośredniej penalizacji. Rozumiem, że pan minister
może powiedzieć, że… (Dzwonek)
Panie marszałku, już kończę, dwie minutki.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kontynuować.
Poseł Małgorzata Sadurska:
…że art. 611 lit. f i g § 1 określa przesłanki co do
tego, kiedy sąd może odmówić. Bardzo mnie jednak
151
niepokoi przywołany art. 607 Kodeksu postępowania
cywilnego, pkt 1–33, gdzie się mówi o przypadkach,
w których sąd nie może odmówić wykonania tego
orzeczenia, zacytuję pkt 20: popełnionego z powodów
narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznanio-
wych albo ze względu na bezwyznaniowość.
Panie ministrze, dla mnie to jest bardzo niespójna
nowelizacja. Bardzo bym chciała, żeby obywatele pol-
scy byli sądzeni za czyny, które popełnili, zgodnie z
prawem polskim, żeby nie następowała penalizacja
pośrednia, wbrew oczekiwaniu społeczeństwa i woli
ustawodawcy.
Reasumując, mimo że nie wyraziłam wszystkich
swoich wątpliwości, klub Prawo i Sprawiedliwość
opowiada się za pracą nad tym kodeksem w stosow-
nej komisji. Chcemy, żeby nasze propozycje zmiany
zostały uwzględnione.
Już na sam koniec, powiem, panie ministrze, że
żałuję, iż nie skorzystał pan z projektu pozostawio-
nego przez poprzedników, który nie został dokończo-
ny z powodu przerwania kadencji Sejmu. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo pani posłance.
Głos zabierze pan poseł Stanisław Rydzoń, Lewica.
Poseł Stanisław Rydzoń:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! W imieniu Klubu Poselskiego Lewica przedsta-
wiam stanowisko wobec rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych in-
nych ustaw, druk nr 458.
Przedstawiony przez rząd projekt ustawy ma na
celu implementację do polskiego prawa czterech de-
cyzji ramowych, do których wdrożenia Rzeczpospo-
lita Polska jest zobowiązana. Pan minister przed
chwilą przedstawił numery tych decyzji oraz daty ich
powstania, więc wspomnę tylko o ich przedmiocie.
Chodzi o decyzje ramowe o zwalczaniu seksualnego
wykorzystania dzieci i pornografii dziecięcej, w spra-
wie ataków na systemy informatyczne, w sprawie
zwalczania korupcji w sektorze prywatnym oraz w
sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania
kar o charakterze pieniężnym.
Zaproponowana zmiana do art. 114 § 3 pkt 3 Ko-
deksu karnego ma za zadanie dostosowanie polskie-
go prawa do wykładni przepisów konwencji wyko-
nawczej do układu z Schengen dokonywanej przez
Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w
Luksemburgu. Nowelizacji składa się z pięciu części,
odpowiadających przedstawionym decyzjom ramo-
wym i konwencji. Część pierwsza dotyczy wdrożenia
decyzji ramowej z dnia 22 grudnia 2003 r. o zwalcza-
niu seksualnego wykorzystywania dzieci i pornogra-
fii dziecięcej. Do tego się ustosunkuję. Otóż z uzasad-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
152 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Poseł Stanisław Rydzoń
nienia do projektu ustawy wynika, że państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej są zobowiązane do wpro-
wadzenia odpowiedzialności osób prawnych za czyny
określone w decyzji ramowej. Decyzja ramowa z dnia
22 grudnia 2003 r. nie czyni w tym zakresie żadnych
wyjątków, dlatego w celu dostosowania prawa pol-
skiego do tej decyzji konieczne jest uzupełnienie art.
16 ust. pkt 7 ustawy o odpowiedzialności podmiotów
zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary o
wskazanie czynów opisanych w art. 199–200, art.
202 § 2–4 oraz w art. 203–204 K.k. Są to zachowania
karalne i tutaj projekt przepisuje zachowania z Ko-
deksu karnego, czyli zmuszanie, rekrutację małolet-
nich do prostytucji i do udziału w prezentacjach por-
nograficznych, czerpanie zysku z uczestnictwa w
czynnościach seksualnych z udziałem małoletniego
z wykorzystaniem przemocy, groźby w zamian za
korzyść przez wykorzystanie zaufania lub stosunku
zależności. Decyzja penalizuje także czyny polegają-
ce na produkcji, dystrybucji, przekazywaniu, dostar-
czaniu, udostępnianiu, nabywaniu lub posiadaniu
takich materiałów.
Kolejną nowością, którą ma przyjąć polski porzą-
dek prawny, jest umożliwienie ścigania najpoważniej-
szych przestępstw określonych w decyzji, po uzyska-
niu przez pokrzywdzone dziecko pełnoletniości. I
tutaj zgodziłbym się z poprzednikami. Otóż chodzi o
to, by umożliwić wszczynanie i przeprowadzenie po-
stępowań w ciągu 5 lat od ukończenia przez pokrzyw-
dzonego 18. roku życia. Zdaniem naszego klubu, w
trakcie prac Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian
w kodyfikacjach należy się zastanowić, czy termin 5
lat nie jest zbyt krótki w sytuacji, gdy stan faktyczny
lub zdrowotny uniemożliwiają skorzystanie pokrzyw-
dzonemu z tego prawa w tym terminie, ale to jest
kwestia prac na etapie komisji.
Część druga dotyczy wdrożenia decyzji ramowej
z 24 lutego 2005 r. w sprawie ataków na systemy
informatyczne. Decyzja ta ustanawia mechanizmy
prawne poprawiające skuteczność zwalczania ataków
na systemy informatyczne, zobowiązując państwa
członkowskie do penalizacji czynów polegających, po
pierwsze, na nielegalnym dostępie do systemu infor-
matycznego, po drugie, nielegalnej ingerencji w taki
system oraz, po trzecie, nielegalnej ingerencji w dane.
Tylko niektóre z tych czynów są obecnie w polskim
prawie penalizowane, stąd potrzeba jego nowelizacji.
Dlatego projektodawca proponuje nowe brzmienie
art. 267 K.k. oraz art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o odpo-
wiedzialności podmiotów zbiorowych. Należy dodać,
że wymieniona zmiana art. 267 K.k. zapewni jedno-
cześnie zgodność polskich przepisów z konwencją o
cyberprzestrzeni, podpisaną przez Rzeczpospolitą
Polską 23 listopada 2001 r.
Część trzecia dotyczy wdrożenia decyzji ramowej
z 22 lipca 2003 r. w sprawie zwalczania korupcji w
sektorze prywatnym. Tutaj są istotne dwie sprawy.
Decyzja ta penalizuje korupcję bierną w sposób szer-
szy niż czyni to obowiązujący przepis art. 296 a K.k.,
obejmując odpowiedzialnością nie tylko osoby zajmu-
jące stanowiska kierownicze, ale każą inną osobę
pracującą w takiej jednostce, oraz druga istotna spra-
wa – nakazuje objęcie karalnością samego żądania
przez te osoby korzyści majątkowej lub osobistej w
zamian za działanie lub zaniechanie naruszające jej
obowiązki.
O ile trzy pierwsze części dotyczyły zmiany K.k.,
czwarta część projektu związana jest z nowelizacją
Kodeksu postępowania karnego. Dotyczy ona wdro-
żenia decyzji ramowej z dnia 24 lutego 2005 r. w spra-
wie stosowania zasady wzajemnego uznawania kar
o charakterze pieniężnym. Decyzja ta nakłada na
Polskę jako członka Unii Europejskiej obowiązek
wprowadzenia do krajowego porządku prawnego
przepisów umożliwiających wykonywanie orzeczeń
dotyczących kar oraz środków, których pokrzywdzo-
ny nie mógł w ramach postępowania karnego docho-
dzić na drodze cywilnoprawnej. (Dzwonek)
Ponieważ mija już czas mojego wystąpienia,
chciałbym jeszcze wrócić do ostatniej sprawy zwią-
zanej ze zmianą w art. 114 § 3 pkt 3 K.k. Otóż kon-
wencja wykonawcza do układu z Schengen, którego
jesteśmy stroną, zobowiązuje do respektowania za-
sady ne bis in idem w odniesieniu do orzeczeń sądów
zagranicznych. Chodzi o to, by osoba prawomocnie
osądzona w jednym kraju nie była ścigana za ten sam
czyn w innym kraju Unii, pod warunkiem że w przy-
padku skazania nałożona kara została odbyta lub
jest w trakcie wykonywania, lub nie może być już
wykonana. Podobne uregulowanie już mamy w wy-
mienionym art. 114 § 3 pkt 3 K.p.k., jednakże jest ono
niewystarczające. Trzeba ten przepis poszerzyć o sy-
tuację, gdy postępowanie karne w innym kraju zo-
stało zakończone przez organ inny niż sąd.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Klub Poselski Lewica co do zasady popiera
projekt ustawy i wnosi o skierowanie go do Komisji
Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach w
celu ustosunkowania się do wątpliwości i zastrzeżeń.
Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Głos zabierze pan poseł Józef Zych, Polskie Stron-
nictwo Ludowe.
Proszę bardzo, panie marszałku.
Poseł Józef Zych:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Na wstępie
podkreślam, iż zdaniem Klubu Parlamentarnego
Polskiego Stronnictwa Ludowego proponowana przez
rząd zmiana ustawy Kodeks karny oraz niektórych
innych ustaw ma głęboki sens i odpowiada aktualnej
sytuacji ze względu na wzrost przestępczości w nie-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Poseł Józef Zych
których grupach przestępstw lub też występowania
zdarzeń, które dotychczas nie były objęte karalno-
ścią, a są społecznie niebezpieczne.
Z punktu widzenia ochrony dzieci przed wykorzy-
staniem ich dla celów pornograficznych, deprawowa-
niem, poprzez m.in. umożliwienie zapoznania się z
treściami pornograficznymi, istotne znaczenie mają
proponowane art. 202 § 4b i 4c, przewidujące sankcje
karne za tego typu działania. Ważnym niejako uzu-
pełnieniem art. 202 § 4 jest propozycja zawarta w art.
101 § 4, iż przedawnienie karalności tych i innych
taksatywnie wymienionych przestępstw wymierzo-
nych przeciw dzieciom, a więc gdy pokrzywdzonym
jest małoletni, nie może nastąpić przed upływem 5
lat od ukończenia przez pokrzywdzonego 18 lat.
Istotne znaczenie ma także propozycja zawarta w
art. 267 § 1 oraz 269a, zgodnie bowiem z decyzją
ramową Rady z dnia 24 lutego 2005 r. należy wpro-
wadzić szereg prawnokarnych mechanizmów zmie-
rzających do penalizacji czynów polegających na nie-
legalnym dostępie do systemu informatycznego,
nielegalnej ingerencji w taki system oraz nielegalnej
ingerencji w dane. Jak wiemy, nie wszystkie z tych
zachowań są penalizowane w polskim prawie kar-
nym. Wprowadzenie w art. 267 § 1 przestępstwa tzw.
hackingu, czyli karania za samo nieuprawnione uzy-
skanie dostępu do informacji, a więc znaczne rozsze-
rzenie obecnie obowiązującej zasady, iż odpowiedzial-
ność karną sprawca ponosi dopiero wówczas, gdy
uzyska informację dla niego nieprzeznaczoną, zasłu-
guje na pełne poparcie.
Niewątpliwie niezbędnym rozwiązaniem w zakre-
sie działalności gospodarczej, a zwłaszcza w zakresie
ochrony jej interesów, jest propozycja zawarta w art.
296a. Wśród kilku stanów faktycznych, które mogą
rodzić odpowiedzialność karną, przewidzianych w
tym przepisie, dwie zasługują na oddzielne potrakto-
wanie. Pierwsza to żądanie lub przyjęcie korzyści ma-
jątkowej lub osobistej w zamian za zachowania mogą-
ce wyrządzić szkodę majątkową jednostce, w której
pełni się funkcję kierowniczą lub pozostaje z nią w
stosunku pracy, zlecenia lub umowy o dzieło. Druga
to czyn nieuczciwej konkurencji lub niedopuszczalna
czynność preferencyjna na rzecz nabywcy lub odbior-
cy towaru, usługi lub świadczenia.
Wysoki Sejmie! Art. 611ff § 1 reguluje sprawę wy-
konania orzeczenia państwa członkowskiego Unii
Europejskiej dotyczącego kar o charakterze pienięż-
nym. Kiedy czyta się katalog kar o charakterze pie-
niężnym, zamieszczony w § 1 tegoż artykułu, warto
zwrócić uwagę, że zgodnie z nim do kar o charakterze
pieniężnym zalicza się zadośćuczynienie na rzecz po-
krzywdzonego, jeżeli nie mógł on w ramach postępo-
wania karnego dochodzić roszczeń o charakterze
cywilnym.
Pan minister, uzasadniając projekt, wspomniał o
tym, że są to po prostu środki karne, a nie bezpośred-
nio kary. Niemniej jednak trzeba zwrócić uwagę na
153
to, że dotychczas w polskim systemie prawnym za-
dośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonego lub jego
najbliższego członka rodziny było instytucją prawa
cywilnego. Jedyne uzasadnienie jest takie, że dyrek-
tywa ramowa wskazuje, jak należy definiować prze-
pisy prawa europejskiego. Niemniej jednak na grun-
cie polskiego prawa budzi to pewne wątpliwości.
Panie marszałku, pozwoli pan, że w imieniu ko-
misji do spraw kodyfikacji, która obradowała wczoraj
na ten temat, oraz mojego klubu zwrócę się do Pre-
zydium Sejmu o wykładnię w sprawie związanej ści-
śle z dzisiejszą debatą. Wnoszę w imieniu klubu o
skierowanie projektu ustawy do komisji do spraw
zmian w kodyfikacjach. Praktyka wskazuje na to, że
kiedy ustawa jest związana z wykonaniem dyrektyw
Unii Europejskiej, kieruje się ją do komisji branżo-
wych. To jest totalne nieporozumienie. Po pierwsze,
Sejm, decydując się na powołanie Komisji Nadzwy-
czajnej do spraw zmian w kodyfikacjach, chciał pod-
kreślić, iż kodeksy są specjalnymi, najważniejszymi
aktami prawnymi, nad którymi powinna być prze-
prowadzona wnikliwa, fachowa praca. A zatem jeże-
li działanie tej komisji ma mieć sens i jeżeli chodzi o
to, by przepisy zostały zbadane – a tam zasiadają
wspaniali prawnicy ze wszystkich klubów – to celo-
wym działaniem może być skierowanie projektu do
tej komisji, oczywiście przy współdziałaniu innych,
bo regulamin przewiduje taką możliwość. Gdyby na-
tomiast o tym, do jakiej komisji idzie projekt, decy-
dował w polskim Sejmie tylko przepis, że inicjatywa
wynika z konieczności dostosowania do prawa euro-
pejskiego, to muszę powiedzieć, że byłoby to totalne
zaprzeczenie prawidłowej legislacji. A zatem, panie
marszałku, wnosząc o skierowanie projektu do Ko-
misji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfika-
cjach, w imieniu tej komisji i osobiście proszę, aby
Prezydium Sejmu podeszło do tego poważnie i odpo-
wiednio zinterpretowało regulamin Sejmu. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Panie marszałku, przykro mi bardzo, ale Prezy-
dium już zajęło stanowisko. Przeczytam odpowiedni
akapit:
Z przepisu art. 95a ust. 1 regulaminu Sejmu wyni-
ka, że do postępowania z projektami ustaw wykonują-
cych prawo Unii Europejskiej stosuje się przepisy dzia-
łu II rozdziału 1, 3 i 14 regulaminu Sejmu, co oznacza
w tym przypadku wyłączenie stosowania rozdziału 4
dotyczącego procedury rozpatrywania kodeksów. Prak-
tycznie to oznacza – Prezydium Sejmu się zajmowało
tą sprawą, przykro mi – że ten projekt może iść tylko
do komisji sprawiedliwości. Taka jest decyzja.
(Poseł Józef Zych: Ale, panie marszałku...)
Nie chciałbym dyskutować. Mamy wykładnię, ten
przepis był podnoszony na posiedzeniu Prezydium
Sejmu, sprawa nie jest nowa.
Proszę bardzo, panie marszałku.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
154 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Poseł Józef Zych:
Panie marszałku, nie będę, broń Boże, dyskuto-
wał, bo pan marszałek trafnie odczytał regulamin.
Ale ta uchwała została przyjęta przez Sejm i ponie-
waż Prezydium Sejmu zamierza ją zmieniać, to po-
winna to być jedna z istotnych zmian. I przepra-
szam.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
To jest inna sprawa. Tak, oczywiście, państwo
posłowie wiedzą, że regulamin jest na ostatnim eta-
pie zmian i będzie znowelizowany. W tej chwili nie
potrafię z pamięci powiedzieć, w jakim zakresie, ale
to jest inna sprawa. Natomiast obecne przepisy takiej
możliwości nie dają. Pozwoliłem sobie przeczytać od-
powiednie punkty.
Jako ostatni głos zabierze pan poseł Marian Filar,
SDPL – Nowa Lewica, w imieniu dwóch kół: SDPL
– Nowa Lewica i Demokratyczne Koło Poselskie.
Proszę bardzo, panie profesorze.
Poseł Marian Filar:
Dziękuję uprzejmie.
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Występo-
wanie jako ostatni mówca ma ten walor, że o wielu
rzeczach nie trzeba mówić, bo przedmówcy już to
zrobili. Więc może najkrócej.
Moje uczucia w stosunku do tego projektu są mie-
szane, nie tak jednoznacznie entuzjastyczne, jak w
przypadku prawie wszystkich pozostałych kolegów.
Oczywiście to nie czas i miejsce, by mówić o szczegó-
łach, ale najogólniej moja refleksja jest taka, że im-
plementacja prawa europejskiego stała się u nas pew-
ną mantrą. Mówi się: no tak, implementacja prawa
europejskiego, i to sprawę zamyka, bo trzeba to zro-
bić. Ale przecież można to zrobić różnie: uwzględnia-
jąc realia polskie albo mechanicznie transponując na
grunt naszego prawa rozwiązania europejskie. I oba-
wiam się, że niektóre przepisy i rozwiązania zawarte
w tym projekcie ustawy stanowią taką mechaniczną
transpozycję zagadnień na grunt naszego prawa, co
daje niekiedy dyskusyjne efekty.
Oczywiście ten akt legislacyjny jest bardzo szero-
ki, dotyczy kilku wyodrębnionych ważnych sfer. Nie
mam szansy o nich szczegółowo powiedzieć, choć na
wszelki wypadek przyniosłem sobie Kodeks karny i
inne dokumenty, ale proszę się nie niepokoić.
Szanowni państwo, przykładowo wymienię kilka
kwestii, które mogą się wydawać dyskusyjne. Przepis
o wydłużeniu przedawnienia w stosunku do czynów
wymierzonych przeciwko osobom małoletnim. Uświa-
dommy sobie, że małoletni jest każdy, kto nie ukoń-
czył 18. roku życia. Nie mówimy tylko o 5-letnich
dzieciach, ale o prawie 18-letnich. Jeżeli dodamy do
tego normalny okres przedawnienia tych przestępstw
– on jest z reguły długi, co najmniej 15 lat – to, drodzy
państwo, ten przepis strzela w próżnię, bo nie ma
takiej potrzeby.
Drugi przykład, momentami może trochę komicz-
ny, choć nie chciałbym oczywiście dyskredytować
twórców tej ustawy. To są te nieszczęsne podmioty
zbiorowe. Odpowiedzialność podmiotów zbiorowych
ma tę poetykę, że dotyczy raczej przestępstw o cha-
rakterze ekonomicznym lub takich, które mają eko-
nomiczne podłoże. Natomiast tu się wymienia szereg
przestępstw seksualnych w stosunku do dzieci, któ-
rych ani podmiot gospodarczy, ani też przedstawiciel
tego podmiotu, o którym mowa bodajże w art. 2 czy
3 tej ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbioro-
wych, z istoty rzeczy nie może popełnić. To znaczy
może je popełnić, ale nie jako przedstawiciel podmio-
tu zbiorowego.
Rozszerzenie sfery odpowiedzialności za łapow-
nictwo w prywatnym sektorze. Proszę łaskawie za-
uważyć, tu zacytuję: kto pełniąc funkcję kierowniczą
w jednostce organizacyjnej wykonującej działalność
gospodarczą – to jasne – lub pozostając z nią w sto-
sunku pracy, umowy zlecenia, umowy o dzieło itd.,
żąda lub otrzymuje korzyść majątkową za to, że bę-
dzie robił na złość jednostce… Proszę sobie uświado-
mić, że przy takim postawieniu sprawy podmiotem
przestępstwa łapownictwa może się stać już nie tylko
prezes takiej spółki, który działa na jej niekorzyść,
ale też na przykład pani bufetowa, która zagrozi pre-
zesowi, że dosypie do zupy – odpukać w niemalowane,
bo niektórzy pójdą na obiad – jakiś środek sensacyj-
nie działający na żołądek, chyba że prezes da jej eks-
tra premię. Przecież to będzie wyczerpywało toczka
w toczkę znamiona tego przestępstwa: pozostawała
z danym podmiotem w stosunku pracy, działa na
niekorzyść, grozi, że jak nie dostanie premii, to bę-
dzie zupa, że tak powiem, z kinderniespodzianką.
Drodzy państwo, nie mówię tego, żeby ironizować.
Oczywiście nasze koła będą za skierowaniem tej
ustawy do dalszych prac legislacyjnych w komisjach,
z tym że uprzedzam państwa, że czeka nas w tych
komisjach – jakie one będą, to zobaczymy, miejmy
nadzieję, że postulat pana posła Zycha zostanie
uwzględniony – dużo niełatwej pracy. I tym optymi-
stycznym akcentem chciałbym zakończyć. Dziękuję
państwu za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
W takim razie przechodzimy do pytań.
Jest zgłoszonych 7 osób.
Czy są jeszcze chętni? Nie ma.
Zamykam listę osób zgłoszonych do zadawania
pytań.
Ustalam czas pytania na 1 minutę.
Jako pierwszy pan poseł Jerzy Gosiewski, Prawo
i Sprawiedliwość.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Poseł Jerzy Gosiewski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Sza-
nowny Panie Ministrze! Projektowana ustawa, w ślad
za aktami prawnymi Unii Europejskiej, ma na celu
stworzenie możliwości, aby osoba pokrzywdzona
w dzieciństwie przestępstwem seksualnym po uzy-
skaniu pełnoletniości, a zatem w pełni świadomie
i niezależnie od ewentualnej presji ze strony osób
najbliższych, dochodziła swych roszczeń. Propono-
wana zmiana art. 101 Kodeksu karnego zmierza do
umożliwienia wszczęcia i przeprowadzenia postępo-
wania w ciągu pięciu lat od ukończenia przez po-
krzywdzonego 18 roku życia.
Panie ministrze, mam dwa pytania. Dlaczego za-
proponowano okres tylko pięciu, a nie siedmiu czy
dziesięciu lat od uzyskania pełnoletniości?
Pytanie drugie. Czy nie byłoby właściwszym roz-
wiązaniem, ażeby w nowym § 4 w art. 101 Kodeksu
karnego, dotyczącym przedawnienia karalności, za-
kończenie jego brzmienia było następujące: w przy-
padku, gdy pokrzywdzonym jest małoletni – nie może
nastąpić przed ukończeniem przez pokrzywdzonego
25 lat. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pytanie zada pan poseł Mirosław Pawlak, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Wracając do wypowiedzi pana prof. Filara,
niespodzianki możemy mieć nie tylko w zupie, ale też
w drugim daniu czy deserze. To jednak tak na mar-
ginesie.
Moje pytania dotyczą natomiast następujących
kwestii. Po pierwsze, proszę o ustosunkowanie się do
zapisu proponowanego w § 4c do art. 202. Jak będzie
przedstawiała się sytuacja prawna nieletniego, ale
i redakcji, skoro w niektórych gazetach codziennych,
przykładem jest „Super Express”, w sposób bardzo
dokładny, a wręcz szczegółowy opisywane są, a nawet
ilustrowane treści aktów seksualnych. Jest to dzien-
nik ogólnodostępny, a nie czasopismo specjalnie za-
mknięte z przeznaczeniem dla osób dorosłych. Kto
w opisanej sytuacji podlegać będzie odpowiedzialno-
ści karnej, czy też w ogóle nikt?
Pytanie drugie. Czy w przypadku uchwalenia
przepisu art. 296 § 1 sąd, z uwagi na szczególne oko-
liczności sprawy, będzie mógł zastosować instytucję
nadzwyczajnego złagodzenia kary? Pytają o to nie-
które środowiska sędziowskie.
Ostatnie pytanie. Czy zdarzyły się przypadki, a jeśli
tak, to jak często one występowały, wymienione w pro-
jektowanym przepisie art. 267 § 2 Kodeksu karnego,
w odniesieniu do sieci wojskowej? Dziękuję bardzo.
155
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pytanie zada pan poseł Henryk Siedlaczek, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W projekcie nowelizacji Kodeksu karnego art. 202
§ 4b mówi m.in.: Kto produkuje, rozpowszechnia,
prezentuje, przechowuje lub posiada treści pornogra-
ficzne przedstawiające wytworzone lub przetworzone
wizerunki małoletnich uczestniczących w czynno-
ściach seksualnych, podlega grzywnie, karze ograni-
czenia wolności lub pozbawienia wolności do roku.
W związku z tym chciałbym zapytać, może trochę
refleksyjnie, dlaczego dla tak ohydnego przestępstwa
zaproponowano tak niską sankcję? Przecież dziecię-
ca pornografia powinna być ścigana z całą surowo-
ścią i nie można pozwolić na tak łagodne traktowanie
tego rodzaju przestępców. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pytanie zada pan poseł Tadeusz Arkit, Platforma
Obywatelska.
Poseł Tadeusz Arkit:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Z przykrością trzeba stwierdzić, że Polska należy do
krajów znajdujących się w czołówce, jeżeli chodzi
o skalę piractwa komputerowego. Wydaje się, że
nadal bardzo niska jest świadomość, że korzystanie
z pirackiego oprogramowania jest karalne. Społeczna
akceptacja dla procederu korzystania z nielegalnego
oprogramowania powoduje, że skala zjawiska jest
bardzo duża. Z danych podawanych w środkach ma-
sowego przekazu wynika, że około 57% oprogramo-
wania w Polsce to pirackie kopie. Dobrze więc, że
pojawiają się kolejne przepisy prawne chroniące pro-
ducentów oprogramowania i regulujące informatycz-
ną rzeczywistość, która zaczyna dominować w co-
dziennym życiu.
W związku z tym mam pytanie. Czy dotychczas
obowiązujące przepisy pozwalają Policji – aby była
skuteczna w tym działaniu – na sprawdzenie legal-
ności aplikacji w prywatnych domach i prywatnych
firmach?
Do tropienia piractwa komputerowego potrzebne
są osoby odpowiednio przygotowane zawodowo. Czy
policyjne kadry, zajmujące się zwalczaniem piractwa
komputerowego, są w tej chwili wystarczające? Dzię-
kuję bardzo.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
156 Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pytanie zada pan poseł Artur Dunin, Platforma
Obywatelska.
Poseł Artur Dunin:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Jestem podbudowany, że nie potrzebowaliśmy, pan
premier nie potrzebował dwóch lat na to, żeby przy-
gotować tak istotne zmiany, jeśli chodzi o decyzje
ramowe Unii Europejskiej, że stało się to w tak krót-
kim czasie, w pół roku.
Całkowicie popieram te zmiany, są one dobrze
przygotowane. Oczywiście będziemy jeszcze dysku-
tować nad nimi na posiedzeniach komisji. Natomiast
korespondowałem z państwem również odnośnie do
art. 202 i spraw związanych z osobami, partnerami,
czy to z mężczyzną, czy z kobietą, nagrywanymi lub
fotografowanymi bez świadomości o tym. Co z tymi
osobami? Nie mówię o tym, przytaczając wirtualny
przykład, mówię o faktycznym przypadku osoby, któ-
ra się do mnie zgłosiła. Partner nagrał ją, podczas
gdy ona o tym nie wiedziała. Dzisiaj prawnik, adwo-
kat nie może nic z tym zrobić. Po rozstaniu się tej
pary ten człowiek ujawnił te filmy w Internecie.
Co z tymi osobami? Co z tym artykułem? Kiedy
ewentualnie zostałyby w nim wprowadzone zmiany?
Czy jest jeszcze możliwość, żeby dołączyć te zmiany
do tego projektu ustawy? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pytanie zada pan poseł Jerzy Kozdroń, Platforma
Obywatelska.
Poseł Jerzy Kozdroń:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Mam pytanie
dotyczące tego projektowanego art. 101 § 4 o przedaw-
nieniu karalności. Przepis ten przewiduje, że karal-
ność sprawcy nie może ustać wcześniej, aniżeli po
upływie 5 lat od dojścia do pełnoletniości pokrzyw-
dzonego. Problem dotyczy tego, czy są tutaj potrzeb-
ne jakieś przepisy międzyczasowe. Czy da się to wy-
interpretować z nowo uchwalonej ustawy? Problem
jest taki: Jeżeli pod rządem dotychczas obowiązu-
jącej ustawy nastąpi przedawnienie karalności,
a więc minie 15 czy 10 lat od chwili popełnienia
czynu, a w tym czasie ta ustawa wejdzie w życie i oka-
że się, że pokrzywdzony jest jeszcze niepełnoletni,
jest małoletni, to czy w tym momencie przepis o wy-
dłużeniu okresu karalności, przedawnienia, będzie
miał zastosowanie, czy też nie? Sytuacja jest bowiem
prosta, jeżeli czyn popełniony zostaje po wejściu
w życie tej ustawy. Problem dotyczy jednak tych prze-
pisów, kiedy zostaje popełniony czyn pod rządem
starej ustawy, a skutki będą pod rządem nowej usta-
wy, ponieważ pod rządem starej ustawy nastąpiło
przedawnienie, a nie minęło jeszcze pięć lat od osią-
gnięcia pełnoletniości. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Jako ostatni pytanie zada pan poseł Piotr Krzy-
wicki, poseł niezależny.
Poseł Piotr Krzywicki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam pytanie, ale
zanim je zadam, chciałbym w pełni poprzeć stanowi-
sko pana przewodniczącego Józefa Zycha. To są nie-
słychanie ważne zmiany w Kodeksie karnym, który
musi być napisany językiem bardzo precyzyjnym, tak
że praca komisji kodyfikacyjnej przy tym projekcie
na pewno nie zaszkodzi.
Moje pytanie dotyczy natomiast art. 202. Ten ar-
tykuł, stanowiący implementację prawa Unii Euro-
pejskiej, moim zdaniem jest napisany językiem nie-
ścisłym, nie takim, jakim powinien być pisany Ko-
deks karny. Na dodatek te przepisy mają być dołączo-
ne w chyba dość sztuczny sposób do obecnie obowią-
zującego art. 202 zmienionego w roku 2006 bądź
2007. Po przestudiowaniu tych przepisów można
dojść do wniosku, że częściowo mogą one być ze sobą
sprzeczne. Tak że moje pytanie jest następującej tre-
ści: Czy rząd dobrze to przeanalizował i czy rzeczy-
wiście nie będzie takiej sytuacji, że sądy będą miały
utrudnione zadanie, stosując te przepisy Kodeksu
karnego po zmianie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości pana Łukasza Rę-
dziniaka.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Łukasz Rędziniak:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przede
wszystkim chciałbym bardzo podziękować przedsta-
wicielom wszystkich klubów i kół poselskich za po-
parcie tego projektu. Pozwolę sobie odpowiedzieć na
pytania zadane przez panów posłów, jak również od-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Łukasz Rędziniak
nieść się do kilku zagadnień, które przedstawiła
w swoim wystąpieniu pani poseł Sadurska.
Pan poseł Gosiewski pytał, dlaczego tylko 5 lat?
Pani posłanka Sadurska też zwracała uwagę na wy-
sokość kary w odniesieniu do przestępstw pornogra-
fii dziecięcej.
Wysoki Sejmie! To jest dalsza kwestia do dyskusji,
czy to jest odpowiedni środek karny czy nie, czy wy-
sokość kary jest odpowiednia czy nie, czy ta represja
karna się przysłuży czy nie. W związku z tym – od-
nosząc się do tego, o czym wspominał pan profesor
Filar – nastawiam się na długie i owocne godziny
obrad w komisji. Natomiast chciałbym tylko zwrócić
uwagę na to, że obecnie, przed nowelizacją, przepis
art. 202 Kodeksu karnego właśnie tę karę 1 roku
przewiduje. My proponujemy tu uzupełnienie § 4,
w związku z tym systemowo niejako ta kara pozosta-
ła taka sama. Zgadzam się również z przedmówcami,
że są to wyjątkowo ohydne przestępstwa, na które
nie powinno być żadnego przyzwolenia ani łagodno-
ści. Niemniej jest to kwestia dyskusyjna.
Poza tym było zgłoszone pytanie odnośnie do
przedawnienia.
Wysoka Izbo! Kwestia przedawnienia jest regulo-
wana nie tylko przez art. 101, ale również przez art.
102 Kodeksu karnego. Dlatego też musimy pamiętać,
mając na uwadze okres przedawnienia, żeby on miał
kiedyś szansę zapaść. Okresy przedawnienia są dosto-
sowane do poszczególnych typów przestępstw, czy
mamy na myśli zbrodnię, czy mamy na względzie wy-
kroczenie. W razie wydłużenia tego okresu, tak jak
tutaj niektórzy posłowie sugerowali, do 15 lat i w przy-
padku popełnienia tego przestępstwa w wieku dzie-
cięcym ofiary, czekamy do 18 roku życia, powiedzmy,
6–7 lat, 15 lat plus jeszcze okres na ściganie tego
przestępstwa, to byłoby już ono praktycznie nie-
przedawnialne. Pomijam upływ czasu. Prowadzenie
postępowania przygotowawczego, im dalej w las
z czasem, jest znacznie, ale to znacznie utrudnione.
Pani poseł Sadurska zadała też pytanie odnośnie
do zakresu karalności. Chciałbym podkreślić jedną
sprawę: celem tej ustawy jest nowelizacja z uwagi na
nasze zobowiązania unijne i w założeniu jest to no-
welizacja europejska.
Chcę Wysokiej Izbie przypomnieć jeden fakt. Jeśli
chodzi o te cztery akty prawne, o których tutaj jest
mowa, to okres implementacji już dawno minął: ko-
rupcja – w lipcu 2005 r., pornografia dziecięca –
w styczniu 2006 r., ataki na systemy informatyczne
– w lipcu 2005 r., kary pieniężne – w marcu 2007 r.
Jesteśmy długo po czasie, dlatego też szybko przygo-
towaliśmy tę ustawę.
Przyznaję, że osobiście jako adwokat jestem też
przeciwny ustawom horyzontalnym, które do kupy
zbierają przepisy z kilku aktów prawnych, niemniej
wyjścia nie było, musimy w takim zakresie rozpatry-
wać tę nowelizację.
157
Pan poseł Pawlak zadał pytanie odnoszące się do
art. 202 § 4c i sytuacji prawnej nieletniego, w przy-
padku artykułów prasowych. Muszę odpowiedzieć,
że tu sytuacja prawna nie ulega zmianie, gdyż obec-
nie w przypadku publikacji treści pornograficznych
jak najbardziej można przewidzieć odpowiedzialność
karną osoby to podającej. Natomiast ustawa w pro-
ponowanym kształcie, czyli ta nowelizacja, spowodu-
je możliwość również odpowiedzialności pieniężnej
wydawcy w przypadku pornografii dziecięcej, zgod-
nie z decyzją ramową.
Pan poseł Pawlak pytał też o nadzwyczajne zła-
godzenie kary. Przepisy te nie wyłączają części ogól-
nej Kodeksu karnego. Istnieje możliwość nadzwyczaj-
nego złagodzenia kary, ale to zawsze podlega decyzji
składu orzekającego.
Jeżeli chodzi o ataki na sieci wojskowe, bardzo
przepraszam, ale nie jestem w stanie odpowiedzieć
na to pytanie.
Następnie pytanie dotyczyło tego, czy można
sprawdzać legalność – to pan poseł Arkit pytał – opro-
gramowania w domach osób fizycznych, osób prywat-
nych. Jak najbardziej można i to obecnie w rażących
przypadkach jest praktykowane. W przypadku podej-
rzenia popełnienia przestępstwa jest możliwe bada-
nie legalności pochodzenia oprogramowania, jak
również badanie, do czego jest wykorzystany dany
komputer. Także jest to możliwe w przypadku ścią-
gania różnych treści z sieci – czy nie zachodzi naru-
szenie praw autorskich, czy też nie zachodzi przypa-
dek propagacji pornografii.
Następne pytanie – zadane przez pana posła Du-
nina. Pamiętam, była prowadzona korespondencja
i pan poseł zwrócił uwagę na dość ohydne przestęp-
stwo, na określoną sytuację faktyczną. Przyznam, że
ta kwestia została niejako upubliczniona już po skie-
rowaniu tego projektu do Sejmu. Tak jak podkreśla-
łem, jest to nowelizacja europejska, ale jeśli chodzi
o jej zakres, tak samo zresztą pani poseł Sadurska
wskazywała, to sądzę, że w komisji te sprawy omó-
wimy, jaka powinna być typizacja przestępstw prze-
widzianych tą nowelizacją.
Następnie pan poseł Kozdroń pytał o przedawnie-
nie, o art. 101 § 4.
Wysoka Izbo! To jest przepis karny i ma tutaj za-
stosowanie prawo materialne. W związku z tym, je-
żeli nastąpiło przedawnienie, jest stosowana ustawa
w ogóle względniejsza. Nastąpiło przedawnienie,
taka jest zasada instytucji przedawnienia, pociąg
odjechał i już tutaj, lex retro non agit, nie będzie moż-
liwości pociągnięcia do odpowiedzialności karnej.
Pan poseł Krzywicki zadał pytanie w zasadzie
dotyczące sprzeczności interpretacyjnych. Trudno mi
się też odnieść do tego – do art. 202. Trzeba by prze-
badać orzecznictwo na ten temat. Mnie nie są znane
przypadki dotyczące problemów interpretacyjnych
tego przepisu, niemniej jeżeli zachodziłaby koniecz-
ność jakiegoś dokładniejszego jego doprecyzowania,
czemu nie, porozmawiamy na ten temat w komisji.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
158 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
Rada Ministrów uznała projekty…
Aha, przepraszam bardzo.
Pani posłanka Sadurska w trybie sprostowania.
Poseł Małgorzata Sadurska:
Sprostowanie, panie marszałku. Nie nadużyję
cierpliwości.
Panie Ministrze! Tylko jedno sprostowanie,
gdyż pan cały czas podnosił tu, że posłowie, rów-
nież moje nazwisko padło, stwierdzali, że sankcja
karna z art. 202 § 4b, zwłaszcza 4b, wynosi maksy-
malnie 5 lat. No, panie ministrze, tego nie mówiłam.
Wskazywałam na bardzo niską sankcję, tylko rok,
i w projekcie zmiany kodeksu również ten rok jest
zapisany. Zatem na to tylko wskazywałam i chciała-
bym sprostować, że życzyłabym sobie tego, żeby fak-
tycznie produkowanie i rozpowszechnianie treści
pornograficznych z udziałem małoletnich było zagro-
żone sankcją 5-letnią, a nie sankcją roczną, tak jak
mówi projekt zmiany kodeksu. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję pani posłance.
Zamykam dyskusję.
Rada Ministrów uznała, że projekt tej ustawy
wykonuje prawo europejskie. Oznacza to, że do
postępowania z tym projektem nie stosuje się
przepisów regulaminu Sejmu dział II rozdział 4:
Postępowanie z projektami kodeksów, o czym już
mówiłem w trakcie dyskusji z panem marszałkiem
Zychem.
W związku z tym marszałek Sejmu, po zasięgnię-
ciu opinii Prezydium Sejmu, proponuje, aby Sejm
skierował rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, zawar-
ty w druku nr 458, do Komisji Sprawiedliwości i
Praw Człowieka w celu rozpatrzenia.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Jednocześnie marszałek Sejmu na podstawie
art. 95b regulaminu Sejmu zaleca Komisji Sprawie-
dliwości i Praw Człowieka przedstawienie sprawoz-
dania do dnia 24 czerwca 2008 r.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 17.
porządku dziennego: Przedstawiona przez pre-
zesa Rady Ministrów Informacja o realizacji
działań wynikających z „Krajowego programu
przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.” (druk
nr 161) wraz ze stanowiskiem Komisji Zdrowia
(druk nr 312).
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu
w Ministerstwie Zdrowia pana Adama Fronczaka
w celu przedstawienia informacji.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zgodnie z art. 7
ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdzia-
łaniu narkomanii podstawę do działań w zakresie
przeciwdziałania narkomanii stanowi „Krajowy pro-
gram przeciwdziałania narkomanii”. Rok 2006 był
pierwszym rokiem realizacji „Krajowego programu
przeciwdziałania narkomanii”, który został przyjęty
na lata 2006–2010. Niniejsza informacja, którą
przedstawiam, została opracowana na podstawie da-
nych przesłanych przed podmioty zobowiązane do
realizacji poszczególnych działań programu i dotyczy
przede wszystkim działań realizowanych w 2006 r.
W informacji wykorzystano dane ze wszystkich
instytucji centralnych i jednostek samorządu teryto-
rialnego zobowiązanych do realizacji działań „Kra-
jowego programu przeciwdziałania narkomanii”
ustawą przywołaną na wstępie. Opracowano kwestio-
nariusze sprawozdawcze, które następnie rozesłano
do wszystkich instytucji zaangażowanych w realiza-
cję działań krajowego programu w 2006 r. W przy-
padku jednostek samorządu województw i gmin
opracowano wystandaryzowane ankiety służące ze-
braniu materiału niezbędnego do oszacowania stop-
nia zaangażowania władz regionalnych i lokalnych
w realizację tego programu.
W ramach „Krajowego programu przeciwdziała-
nia narkomanii” sformułowanych zostało 60 działań,
do realizacji których zobowiązanych zostało 10 mi-
nistrów, 23 instytucje centralne, a także wojewódzkie
inspektoraty farmaceutyczne oraz władze samorzą-
dowe województw i gmin. Podjęcie realizacji progra-
mu przez poszczególnych ministrów czy urzędy cen-
tralne często oznaczało w praktyce zaangażowanie
wielu podległych im lub nadzorowanych przez nich
instytucji. Tak duża liczba podmiotów zobowiąza-
nych do realizacji działań krajowego programu ozna-
cza, że miał on ogromny zasięg i w założeniu miał
integrować zdecydowaną większość działań skiero-
wanych na zapobieganie narkomanii w Polsce.
Sprawozdania za 2006 r. dostarczyły wszystkie
instytucje szczebla centralnego, większość urzędów
wojewódzkich (tu muszę wspomnieć, że z wyjątkiem
województw wielkopolskiego i podlaskiego), wszyst-
kie urzędy marszałkowskie oraz wszystkie wojewódz-
kie inspektoraty farmaceutyczne. Sprawozdania
złożyło także 89% gmin, czyli 2201 z 2478 gmin.
Analizując koszty realizacji „Krajowego progra-
mu przeciwdziałania narkomanii” za 2006 r., zaob-
serwować można wzrost nakładów finansowych
o 18% w stosunku do roku 2005. Chcę to podkreślić,
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak
bo to jest znaczący wzrost nakładów. W 2006 r. pod-
mioty zaangażowane w jego realizację wydały ponad
320 mln zł.
Kilka obszarów działań. Jeśli chodzi o obszar
działań profilaktycznych, podejmowano działania
mające na celu zwiększenie zaangażowania społecz-
ności lokalnych w przeciwdziałanie narkomanii. Na
lata 2006–2007 zaplanowano szkolenia w ramach
programu Transition Facility 2004: „Wsparcie regio-
nalnych i lokalnych społeczności w przeciwdziałaniu
narkomanii na poziomie lokalnym”. Także samorzą-
dy wspierały szkolenia i publikacje z zakresu tworze-
nia i ewaluacji lokalnych i regionalnych programów
przeciwdziałania narkomanii. Wskaźnikiem świad-
czącym o wzroście zaangażowania społeczności lo-
kalnych w przeciwdziałanie problemowi narkomanii
jest systematycznie zwiększająca się liczba progra-
mów profilaktycznych, które uzyskały wsparcie od
jednostek samorządowych, a w szczególności wzrost
dofinansowania programów profilaktyki drugorzędo-
wej. W 2006 r. gminy dofinansowały programy pro-
filaktyki drugorzędowej na łączną kwotę prawie 13
mln zł w porównaniu z kwotą 8 mln 884 tys. zł
w roku poprzednim. To jest naprawdę ogromny
wzrost i chciałem to w tym sprawozdaniu podkreślić.
Ponadto obserwowany jest wzrost liczby gminnych
i wojewódzkich programów przeciwdziałania narko-
manii. W 2006 r. 849 gmin i 15 województw deklaro-
wało stworzenie programu w porównaniu ze 192
gminami i 10 województwami rok wcześniej. Coraz
częściej programy opierają się na przeprowadzonej
diagnozie problemu narkomanii. Ponadto w ramach
realizacji programu prowadzono szereg społecznych
kampanii informacyjnych na terenie całego kraju.
Kampanie prowadzone były na szczeblu centralnym,
np. kampania „Bliżej siebie – dalej od narkotyków”,
oraz na szczeblu regionalnym i lokalnym. Warto pod-
kreślić zaangażowanie środków masowego przekazu
w prowadzone kampanie, które znacząco wpłynęło
na ich widoczność i skuteczność.
Drugi obszar, przy którym chciałbym chwileczkę
się zatrzymać, to zakres leczenia, rehabilitacji i ogra-
niczania szkód zdrowotnych. Tu również liczne dzia-
łania były skierowane na podniesienie jakości postę-
powania leczniczego, rehabilitacyjnego i wyżej wy-
mienionych programów. Kontynuowano prace nad
standardami świadczeń zdrowotnych skierowanych
do osób uzależnionych od środków psychoaktywnych.
W 2006 r. opracowano zestaw standardów leczenia
uzależnień w zakresie procesu opieki nad pacjentem
oraz funkcji organizacyjnych placówki leczniczej.
Przygotowano także założenia procedur akredyta-
cyjnych zakładów opieki zdrowotnej uprawnionych
do prowadzenia leczenia i rehabilitacji osób uzależ-
nionych od substancji psychoaktywnych lub szkodli-
wie ich używających. W ramach kontynuacji prac nad
modelem zalecanej sieci minimalnego zabezpieczenia
159
potrzeb w zakresie leczenia i rehabilitacji osób uza-
leżnionych od narkotyków i używających ich w spo-
sób szkodliwy sformułowano rekomendowane, tzw.
minimalne, wskaźniki dostępności w opiece psychia-
trycznej. W celu zwiększenia dostępu do ambulato-
ryjnej formy leczenia i pomocy osobom z problemem
narkotykowym duży nacisk położony został w 2006 r.
na rozwój nowych programów ambulatoryjnych oraz
na polepszenie funkcjonowania już istniejących.
Świadczenia w sferze ambulatoryjnej opieki zdrowot-
nej w zakresie leczenia i rehabilitacji uzależnienia od
narkotyków lub szkodliwego ich używania były re-
alizowane we wszystkich województwach.
Nadal utrzymywały się trudności z dostępem do
programów substytucyjnych. Na terenie całego kraju
działało jedynie 12 programów metadonowych. Mimo
że trzy wojewódzkie oddziały NFZ sprawozdały, że
nie finansowały programów leczenia substytucyjne-
go ze względu na brak zainteresowania podmiotów
realizujących świadczenia zdrowotne prowadzeniem
tego typu programów, to w rzeczywistości programy
tego typu nie pokrywały w sposób wystarczający za-
potrzebowania na leczenie osób uzależnionych.
W roku 2006, podobnie jak w latach ubiegłych,
programy ograniczania szkód zdrowotnych, w szcze-
gólności programy wymiany igieł i strzykawek, nie
były kontraktowane przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia. W niewielkim stopniu działania finansowane
były ze środków przekazywanych przez samorządy
terytorialne. Mimo że coraz więcej gmin zaangażo-
wanych jest w rozwój programów redukcji szkód, to
wciąż jest to aktywność niewystarczająca. Poszuku-
jąc przyczyn niedostatecznego wsparcia udzielanego
tego typu programom, można przyjąć, że lokalne wła-
dze prawdopodobnie nie widzą bezpośredniego związ-
ku pomiędzy przeznaczaniem środków na programy
zmniejszające szkody zdrowotne i społeczne a możli-
wością ograniczania dzięki temu wydatków na lecze-
nie, pomoc społeczną i utrzymanie bezpieczeństwa.
W ramach systemu penitencjarnego w 2006 r.
wprowadzono programy leczenia substytucyjnego,
programy leczenia ukierunkowane na abstynencję
oraz programy profilaktyki uzależnień. Sygnalizowa-
ne są problemy z zapewnieniem kontynuacji terapii po
zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności.
Mimo zwiększenia liczby miejsc w specjalistycznych
oddziałach czas oczekiwania na przyjęcie do oddziału
terapeutycznego w 2006 r. uległ wydłużeniu w stosun-
ku do lat ubiegłych i wynosił ponad 13 miesięcy. Od-
notowano natomiast 5-krotny wzrost liczby progra-
mów profilaktyki uzależnień prowadzonych w zakła-
dach karnych, poza oddziałami terapeutycznymi,
w porównaniu z rokiem poprzednim, 2005.
Nowym działaniem przewidzianym do realizacji
w ramach programu w latach 2006–2010 jest zwięk-
szenie dostępu do programów leczenia i zapobiegania
chorobom zakaźnym osób używających narkotyków.
Kontrakty NFZ obejmowały świadczenia z zakresu
leczenia antyretrowirusowego, szczepienia przeciw
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
160 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak
HBV oraz przeprowadzanie testów w kierunku za-
każenia HCV i HIV.
Z kolei Krajowe Centrum do Spraw AIDS prowa-
dziło 17 punktów konsultacyjno-diagnostycznych,
w których anonimowo i bezpłatnie wykonywane były
testy w kierunku HIV. W celu podnoszenia kwalifika-
cji personelu prowadzącego leczenie, rehabilitację
i programy ograniczania szkód w roku 2006 prowa-
dzono szkolenia dla specjalistów i instruktorów terapii
uzależnień, lekarzy i pielęgniarek oraz grup zawodo-
wych prowadzących programy ograniczania szkód
zdrowotnych związanych z używaniem narkotyków.
Podsumowując, w zakresie tego dużego działu
należy dążyć w szczególności do zwiększenia dostęp-
ności do leczenia substytucyjnego, do programów
leczenia i zapobiegania chorobom zakaźnym oraz
rozwoju lecznictwa ambulatoryjnego w kierunku
bardziej zróżnicowanej oferty terapeutycznej obejmu-
jącej ustrukturyzowane metody o udokumentowanej
skuteczności. Należy się spodziewać, że na osiągnię-
cie tych celów pozytywny wpływ będzie mieć zacie-
śnienie współpracy pomiędzy podmiotami właściwy-
mi do podejmowania działań, a przede wszystkim
włączenie do współpracy środowiska medycznego
(mam na myśli lekarzy specjalistów psychiatrii, neu-
rologii oraz chorób zakaźnych). Obszarem wymaga-
jącym wzmożonych prac w latach kolejnych jest po-
nadto dalszy rozwój specjalistycznych programów
terapeutycznych w jednostkach penitencjarnych oraz
poszerzanie oferty dla osób nieletnich zobowiązanych
do leczenia na podstawie postanowienia sądu do
spraw nieletnich i rodziny. Szczególnej uwagi wyma-
ga także zwiększenie zaangażowania samorządów
terytorialnych, a w szczególności gmin, w działania
na rzecz podniesienia dostępności i jakości progra-
mów leczenia, rehabilitacji i ograniczania szkód zdro-
wotnych.
Kolejny duży obszar to obszar redukcji podaży.
W tym obszarze zostało podjętych szereg działań
przez instytucje zaangażowane w tę aktywność.
W Policji prowadzone były prace mające na celu
opracowanie kompleksowej strategii zwalczania
przestępczości narkotykowej. Prace te obejmowały
następujące kierunki: powołanie zespołów lub sekcji
w wydziałach kryminalnych, których zadaniem bę-
dzie koordynowanie działań w zakresie zwalczania
przestępczości narkotykowej w skali województwa;
zmiana wskaźników oceny efektywności pracy służb
Policji w zakresie zwalczania przestępczości narko-
tykowej; pozbawianie sprawców korzyści finanso-
wych uzyskiwanych z przestępczości narkotykowej.
Ponadto Komenda Główna Policji prowadziła szkole-
nia dla policjantów wyznaczonych do zwalczania
handlu detalicznego. Przeprowadzono 14 rodzajów
szkoleń, w ramach których przeszkolono prawie
16 tys. osób; liczba ta jest o ponad 50% większa
w porównaniu do roku poprzedniego.
Dane dotyczące liczby osób podejrzanych o popeł-
nienie przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii również wskazują na wzrost aktywności
Policji w obszarze walki z handlem detalicznym.
Łączna liczba osób podejrzanych z wyżej wymienio-
nej ustawy w 2006 r. wyniosła 1479, to jest 6% więcej
niż w roku poprzednim.
Jeżeli chodzi o konfiskatę środków odurzających,
surowców i prekursorów, to pomimo że dane za rok
2006 obejmują tylko okres od stycznia do lipca, moż-
na zauważyć niewielki trend wzrostowy w przypadku
konfiskaty amfetaminy, haszyszu i kokainy w porów-
naniu z rokiem 2005. Po raz pierwszy w roku 2006
wykazano zabezpieczenie metamfetaminy (116 g).
Działania prowadzone przez Straż Graniczną
w kwestii rozwijania systemów zwalczania handlu
detalicznego realizowane były w oparciu o wypraco-
wany wspólnie z Policją i Służbą Celną system pole-
gający na wzajemnym informowaniu o uzyskanych
danych dotyczących osób i zdarzeń związanych
z przemytem, produkcją i dystrybucją narkotyków
i substancji psychotropowych. W ramach tych dzia-
łań funkcjonariusze Straży Granicznej w 2006 r.
zatrzymali 92 osoby pod zarzutem handlu narkoty-
kami, w tym zarzuty postawiono 35 osobom.
Dane z roku 2006 odnoszące się do wzmocnienia
kontroli finansowej nad narkobiznesem wskazują na
większą aktywność w tym zakresie instytucji odpo-
wiedzialnych za to zadanie w porównaniu z rokiem
2005. Generalny inspektor informacji finansowej, re-
alizujący zadania w zakresie zwalczania prania pie-
niędzy i finansowania terroryzmu, przekazał do pro-
kuratury 198 zawiadomień o podejrzeniu popełnienia
przestępstwa z art. 299 Kodeksu karnego, to jest o 23
więcej niż w roku poprzednim. Wstrzymano 4 trans-
akcje na łączną kwotę 6400 tys. zł, natomiast kwota
tych wstrzymanych transakcji w 2005 r. wynosiła
1600 tys. Główny inspektor zablokował również 92
rachunki na łączną kwotę 41 600 tys.; w roku 2005 ta
kwota była niższa o 5600 tys. Na wzrost aktywności
w sferze wzmacniania finansowej kontroli nad narko-
biznesem wskazują również statystyki dotyczące za-
bezpieczeń majątkowych dokonanych przez prokura-
tora krajowego. Łączna kwota zabezpieczonego mienia
w 2006 r. była dwukrotnie wyższa niż w roku poprzed-
nim, to znaczy wynosiła blisko 15 mln zł.
Ponadto w roku sprawozdawczym sukcesywnie
wdrażano oraz intensyfikowano współpracę między
instytucjami odpowiedzialnymi za redukcję podaży.
Dzięki rozwijaniu współpracy z przemysłem chemicz-
nym oraz farmaceutycznym prowadzono nadzór nad
gospodarką środkami odurzającymi, substancjami
psychotropowymi i prekursorami. Kontynuowanie
prac Krajowego Biura do Spraw Przeciwdziałania
Narkomanii oraz Komendy Głównej Policji nad syste-
mem wczesnego ostrzegania o nowych narkotykach
zaowocowało ujawnieniem na polskiej scenie narkoty-
kowej do tej pory niewystępującej substancji mCPP.
Nieustannie prowadzone były działania ukierun-
kowane na rozwój międzynarodowej i transgranicz-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak
nej współpracy operacyjnej w celu zahamowania
wzrostu przemytu narkotyków oraz prekursorów na
rynek wewnętrzny.
W ostatnich latach systematycznie wzrasta liczba
ujawnień przemytu narkotyków dokonywanych przez
Służbę Celną. 90 takich ujawnień było w roku 2000,
a 993 w roku 2006, czyli nastąpił praktycznie 10-
-krotny wzrost w ciągu 6–7 lat. Obserwuje się znacz-
ny wzrost ilości narkotyków zabezpieczonych przez
Straż Graniczną. Funkcjonariusze Straży Granicz-
nej zatrzymali w przejściach granicznych oraz poza
przejściami granicznymi łącznie ok. 65 kg narkoty-
ków w roku 2005, natomiast w roku 2006 zabezpie-
czono ok. 153 kg substancji, co wskazuje na ponad-
dwukrotny wzrost.
Przedostatni obszar spraw, których dotyczył kra-
jowy program, to współpraca międzynarodowa. Dzia-
łania w tym zakresie podzielić można na trzy grupy.
Pierwsza grupa to zwiększenie zaangażowania Pol-
ski w prace instytucji unijnych, jak również pozaunij-
nych zajmujących się problemem narkotyków i nar-
komanii, znaczący wpływ na tworzenie aktów praw-
nych oraz prowadzenie sprawozdawczości na ich
rzecz. Drugi obszar to uczestnictwo polskich służb
działających w obszarze redukcji podaży w między-
narodowych projektach i działaniach operacyjnych
mających na celu zwalczanie handlu narkotykami,
przemytu i produkcji narkotyków. Trzecia grupa
działań to rozwijanie współpracy z państwami są-
siedzkimi lub innymi państwami trzecimi nienależą-
cymi do Unii Europejskiej oraz realizowanie projek-
tów wsparcia z zakresu ograniczania tak popytu, jak
i podaży narkotyków w tych krajach.
I ostatni obszar, nad którym chciałbym się chwil-
kę zatrzymać. Zgodnie z „Krajowym programem
przeciwdziałania narkomanii” do realizacji działania
z zakresu badań i monitoringu zostały zobowiązane
zarówno instytucje centralne, jak i samorządy.
W 2006 r. poza regularnym monitoringiem wybra-
nych wskaźników prowadzono także wiele badań nad
zjawiskiem narkotyków i narkomanii. W szczególno-
ści warto zwrócić uwagę na dwie bardzo ważne ini-
cjatywy z zakresu badań i monitoringu, które ze
względu na swoją skalę oraz innowacyjność należa-
łoby wyróżnić.
W 2006 r. udało się przeprowadzić badanie o za-
sięgu ogólnopolskim na reprezentatywnej grupie
mieszkańców. Celami projektu było zbadanie rozpo-
wszechnienia i wzorców używania narkotyków, ich
dostępności, problemów związanych z używaniem
substancji, postaw wobec narkotyków i widoczności
działań profilaktycznych. Wstępne analizy wskazują
na stabilizację okazjonalnego używania narkotyków.
W tym momencie mogę wspomnieć – bo to też może
w jakiś sposób pewne pytania uprzedzić – że obecnie
widzimy, iż właśnie w obszarze okazjonalnego uży-
161
wania narkotyków są tendencje spadkowe. Od roku
2007 ewidentnie to jest zauważalne statystycznie.
Drugą ważną inicjatywą jest prowadzenie bada-
nia kohortowego na temat zgonów wśród osób uży-
wających narkotyków, którego celem było oszacowa-
nie wartości współczynnika zgonów dla osób używa-
jących narkotyków. Badanie tego typu nie było dotąd
prowadzone w Polsce.
Stosunkowo niewielka liczba gmin podejmuje ja-
kiekolwiek działania w kierunku monitorowania
zjawiska narkomanii. Monitoring najczęściej prowa-
dzony jest w dużych miastach. Z uwagi jednak na
fakt, że jest to pierwszy rok realizacji krajowego pro-
gramu, a także z uwagi na to, że w poprzednim „Kra-
jowym programie przeciwdziałania narkomanii na
lata 2002–2005” samorządy nie miały przypisanych
zadań z zakresu badań i monitoringu, mała liczba
samorządów realizujących działania w ramach tego
obszaru nie powinna dziwić. Obecny stan opisany
w niniejszym raporcie należy traktować jako stan
wyjściowy do dalszych działań w zakresie motywo-
wania i szkolenia samorządów do dalszej pracy i roz-
szerzania zakresu prowadzonych badań i monitorin-
gu. Krajowe biuro w 2007 r. rozpoczęło kolejny pro-
jekt finansowany ze źródeł europejskich, który ma
na celu stworzenie sieci i rozwój systemów monitoro-
wania zjawiska narkotyków i narkomanii na pozio-
mie lokalnym.
Przedstawione powyżej konkluzje wskazują na
zgodną z harmonogramem realizację zdecydowanej
większości działań wynikających z krajowego pro-
gramu, ale także zwracają uwagę na obszary wyma-
gające wzmożonych prac w latach kolejnych. Należy
podkreślić, że 2006 r. był pierwszym rokiem realiza-
cji działań wynikających z krajowego programu, i to
niepełnym, ponieważ dokument uchwalony został
w połowie 2006 r. Niektóre z aktywności tu przedsta-
wianych zaczną więc być pełniej realizowane… były już
realizowane, ale w raporcie dopiero będą uwzględnione,
w roku 2007. Dziękuję bardzo za uwagę. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Jarosław Kalinowski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję panu ministrowi.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Tomasza Latosa.
Bardzo proszę.
Poseł Tomasz Latos:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam zaszczyt w imieniu Komisji Zdrowia przedsta-
wić sprawozdanie o rządowym dokumencie zawiera-
jącym informację o realizacji działań wynikających
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
162 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Tomasz Latos
z „Krajowego programu przeciwdziałania narkoma-
nii w 2006 roku” (druki odpowiednio nr 161 i 312).
Od razu powiem, że komisja pozytywnie ustosun-
kowała się do przedstawionego przez rząd sprawoz-
dania. Chciałbym wyraźnie podkreślić, o czym zresz-
tą również mówił, czasami trochę nieśmiało, pan
minister, że ocena realizacji tego programu przez
członków wysokiej komisji była bardzo dobra. W dys-
kusji oprócz posłów i pana ministra odpowiadającego
na pytania brali udział ponadto: dyrektor Krajowego
Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii pan Piotr
Jabłoński, ekspert komisji z Komendy Głównej Poli-
cji pani Grażyna Słomska oraz dyrektor Biura Zarzą-
du Głównego Polskiego Towarzystwa Zapobiegania
Narkomanii pan Jerzy Fiałkiewicz.
Jak wspomniał pan minister, było to sprawozda-
nie dotyczące początków programu, ale już, co jest
bardzo budujące, wszyscy biorący udział w dyskusji
członkowie komisji i wspomniane przeze mnie pozo-
stałe osoby wyrażali zadowolenie z pewnych wskaź-
ników i tendencji, które pojawiły się w tym pierw-
szym roku jego funkcjonowania. O wielu sprawach
wspomniał już pan minister, więc nie będę ich szcze-
gółowo omawiał, natomiast kilka kwestii warto pod-
kreślić. Chodzi chociażby o zwiększenie w roku 2006
wykrywalności przestępstw związanych z narkoty-
kami, zwiększenie wykrywalności przez Straż Gra-
niczną przemytu narkotyków, kwestie zabezpieczenia
mienia związanego chociażby z procederem prania
brudnych pieniędzy, gdzie też nastąpił kilkakrotny
wzrost zabezpieczonych pieniędzy, wreszcie, co też
jest ważne i godne podkreślenia, większe zaangażo-
wanie samorządów w realizację związanych z narko-
tykami projektów. 50-procentowy wzrost zaangażo-
wania finansowego samorządów również należy tutaj
odnotować.
Jest jedna kwestia, którą warto wyjaśnić, bo nie
wiem, czy to zostało źle zaprotokołowane na posie-
dzeniu komisji, czy też pan minister się przejęzyczył.
To jest kwestia sprawozdawczości. Ona była bardzo
dobrze prowadzona, natomiast 2 województwa, jak
pan minister podkreślił, sprawozdań nie dostarczyły.
Pan raczył wspomnieć o województwie podlaskim.
W stenogramie jest uwzględnione województwo po-
morskie. Myślę, że to warto ewentualnie jeszcze na
końcu doprecyzować.
Szanowni Państwo! Myślę, że w pytaniach sta-
wianych przez posłów poruszono szereg ważnych
kwestii. Z pewnością jedną z takich kwestii, o któ-
rych trzeba powiedzieć na początku, bo wiąże się to
ze świetną realizacją tego programu, a sprawa była
podkreślana przez pana ministra Religę, jest podziw
dla wykonawców tego projektu, w szczególności pana
dyrektora Piotra Jabłońskiego, pracującego za na-
prawdę niewielkie środki finansowe. Wielkie brawa
ze strony komisji dla profesjonalizmu prezentowane-
go przez te osoby.
Poruszano również kwestie związane chociażby
ze wspomnianym tutaj przez pana ministra lecze-
niem substytucyjnym. Ta sprawa była związana za-
równo z leczeniem w więzieniach, jak i leczeniem
innych osób uzależnionych od opiatów. Wyraźnie
podkreślano, że tutaj mamy pewnego rodzaju zapóź-
nienia i należy osiągnąć minimalny pułap, który jest
zalecany chociażby w Unii Europejskiej – 20% osób,
które są uzależnione od opiatów, powinno podlegać
leczeniu substytucyjnemu metadonem. Jest to do tej
pory zaledwie kilka procent. W tej sprawie rzeczywi-
ście mamy jeszcze dużo do nadrobienia.
Pytano, jak wspomniałem, o kwestie leczenia
w więzieniach. Tutaj sytuacja wygląda dobrze. Takie
programy są realizowane w więzieniach również
przez organizacje pozarządowe. Niestety problemem
jest to, co dzieje się po wyjściu z więzienia. Wydaje
się, że wynika to nawet nie tyle z kwestii dostępności
leczenia substytucyjnego – pomijając już tę sprawę,
bo tutaj rzeczywiście jest sporo do nadrobienia – ale
że jest to sprawa samej woli i świadomości osoby wy-
chodzącej z więzienia o konieczności kontynuowania
terapii. To było wyraźnie w czasie dyskusji podkre-
ślane.
Pytano również o sprawy związane z używaniem
narkotestów przez policję. To jest kwestia o tyle waż-
na, że poruszana już była we wcześniejszym okresie
wielokrotnie, również przeze mnie przy okazji wcze-
śniejszych debat. Chodzi o korelację wypadów drogo-
wych nie tyle nawet ze spożyciem alkoholu, o czym
wiedza jest dość powszechna, ale z nadużywaniem
narkotyków. Jeżeli to porównamy z krajami ościen-
nymi, gdzie taka korelacja jest nawet kilkudziesię-
cioprocentowa, to okaże, że w Polsce mamy niskie
wskaźniki w świetle danych statystycznych. Zaled-
wie kilkaset podanych przez policję przypadków na
prawie 200 tys. sprawdzeń musi budzić pewien nie-
pokój o to, czy we wszystkich przypadkach kwalifi-
kacja do sprawdzenia była właściwa i czy przy wszyst-
kich przypadkach, gdzie takiego sprawdzenia nale-
żało dokonać, rzeczywiście to zrobiono. Podkreślano
w czasie dyskusji, że drogówka jest swego rodzaju
elitą służb prewencji, natomiast pozostaje pytanie:
Czy szkolenie innych policjantów jest równie pełne
i czy nie należałoby czegoś ewentualnie poprawić?
Wiemy także z posiedzenia komisji, że robi się stałe
zakupy narkotestów, dokonywano ich również w ostat-
nim czasie. Z tego, co mi wiadomo, wynika, że one są
w tej chwili bardziej nowoczesne, w związku z tym
jest szansa, że ta wykrywalność w najbliższych la-
tach się poprawi.
Poruszano także kwestie związane z biernym za-
żywaniem narkotyków, na przykład na stadionach.
Jest to również sprawa niezwykle ważna wobec róż-
nego rodzaju awantur stadionowych, z którymi mie-
liśmy ostatnio do czynienia w naszym kraju. Wydaje
się, że działania prewencyjne są tu nastawione przede
wszystkim na wykrycie jakichś niebezpiecznych na-
rzędzi czy też alkoholu, natomiast w dużym stopniu
zaniedbuje się sprawy związane z wnoszeniem na
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Tomasz Latos
stadion narkotyków. Wydaje się, że w wielu przypad-
kach do incydentów dochodzi pod wpływem spoży-
wania narkotyków, a jednocześnie w tym dużym
zbiorowisku ludzi, w tym tłumie kibiców na stadionie
może dochodzić również do wdychania biernego za-
żywanych narkotyków.
Podobne zaniepokojenie budziły kwestie związane
z tzw. tabletkami gwałtu, czyli z tym „poprawianiem”
zabawy bez wiedzy osoby zainteresowanej. Jest to
również coraz częściej występujący problem w na-
szym społeczeństwie. Niestety ze względu na to, że
środek ten można wykryć tylko po kilku godzinach
od jego zażycia, istnieje wielka trudność udowodnie-
nia takiego faktu, jeżeli ta osoba zgłasza się w kolej-
nej dobie.
Była kwestia, poruszana też przez pana ministra,
pewnej krzywej związanej ze spożywaniem i zażywa-
niem narkotyków. Co ciekawe, w ostatnim czasie – tzn.
w 2006 r., ale z tego, co mówiono na posiedzeniu ko-
misji, wynika, że podobna tendencja utrzymywała się
w roku 2007 i utrzymuje się nadal – następuje pewien
spadek zażywania narkotyków wśród dzieci i młodzie-
ży, natomiast, co jest niepokojące, następuje wzrost
zażywania narkotyków w grupie osób między 35. a 44.
rokiem życia. Wydaje się, że tutaj być może trzeba bę-
dzie zmodyfikować pewne działania profilaktyczne,
aby lepiej dotrzeć do tego środowiska.
Pewnym problemem zresztą jest docieranie wła-
śnie do środowisk patologicznych. O ile na przykład
dzięki pewnym działaniom w szkołach, działaniom
edukacyjnym, nie ma problemu z docieraniem do śro-
dowisk osób normalnie funkcjonujących, o tyle rze-
czywiście w środowiskach patologicznych można
mówić czasami o takim pokoleniowym zażywaniu
narkotyków, w drugim, trzecim pokoleniu. Tutaj rze-
czywiście trzeba będzie pomyśleć nad wdrażaniem
pewnych działań, być może bardziej skutecznych,
w przyszłości.
Jeżeli chodzi o liczbę zgonów, to ta liczba jest sta-
bilna i trudno ją kojarzyć wyłącznie z samym przedaw-
kowaniem narkotyku. W wielu przypadkach ma tu
miejsce nałożenie się zażywania narkotyków na róż-
nego rodzaju inne schorzenia, nadużywanie alkoholu
i często prowadzi to do zgonu. Natomiast ta liczba, jak
również wspomniał pan minister, jest stabilna.
Wreszcie na koniec kwestia związana z napojami
energetyzującymi – też sprawa ważna, niedotycząca
narkotyków, a niepokojąca członków komisji. Wydaje
się, że w tej sprawie też jest jeszcze przed nami
wszystkimi wiele do zdziałania. Tutaj być może jest
to pewne pole do działania dla komisji edukacji.
W szkołach umieszczane są automaty z takimi środ-
kami energetyzującymi i, jak wspomniano na posie-
dzeniu komisji, spożycie, co ma niestety często miej-
sce, przez dzieci i młodzież dwóch, trzech puszek ta-
kiego napoju jest równoznaczne z wypiciem kilku
bardzo mocnych filiżanek kawy, co ma nie tylko bar-
dzo zły wpływ na zdrowie takiej młodej osoby, ale
163
również poprzez pobudzenie może wywoływać czasa-
mi wręcz podobne objawy jak po zażyciu narkotyku.
Chcę jeszcze raz podziękować panu ministrowi
i wszystkim osobom, które brały udział w dyskusji,
i oświadczyć, że komisja pozytywnie zaopiniowała
i przyjęła tę informację, podkreślając, że rzeczywiście
już w pierwszym roku działania, w roku 2006, moż-
na było zauważyć pewne korzystne tendencje i pewną
poprawę w związku z tym programem przeciwdzia-
łania narkomanii. Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 10-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i 5-minutowych oświadczeń
w imieniu kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwszy pan poseł Jan Musiał, Platforma
Obywatelska.
Bardzo proszę.
Poseł Jan Musiał:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W imieniu Klubu Parlamentarnego Platformy Oby-
watelskiej mam zaszczyt przedstawić stanowisko
w sprawie Informacji o realizacji działań wynikają-
cych z „Krajowego programu przeciwdziałania nar-
komanii w 2006 r.” Informacja ta powstała, jak to
pan minister przedstawił, na podstawie danych prze-
słanych przez podmioty zobowiązane do realizacji
60 sformułowanych działań, wynikających z „Krajo-
wego programu przeciwdziałania narkomanii”, czyli,
jak wspomniał pan minister: 10 ministrów, 23 insty-
tucje centralne, a także wojewódzkie inspektoraty
farmaceutyczne oraz władze samorządowe woje-
wództw i gmin. Sprawozdania dostarczyły wszystkie
instytucje szczebla centralnego, większość urzędów
wojewódzkich, z wyjątkiem woj. wielkopolskiego i pod-
laskiego, wszystkie urzędy marszałkowskie, wszyst-
kie inspektoraty farmaceutyczne oraz 2201 gmin
z ogólnej liczby 2478.
Działania te obejmują:
— profilaktykę,
— leczenie, rehabilitację, ograniczenie szkód zdro-
wotnych i integrację społeczną,
— ograniczenie podaży,
— współpracę międzynarodową, uwzględniającą
Strategię antynarkotykową i Plan działania Unii
Europejskiej,
— badania i monitoring zjawiska.
W 2006 r. podmioty zaangażowane w realizację
„Krajowego programu przeciwdziałania narkoma-
nii” wydały na przedsięwzięcia antynarkotykowe
ponad 320 mln zł. To kwota większa o 18% w stosun-
ku do roku poprzedniego. Czy jednak środki te zosta-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
164 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Jan Musiał
ły przeznaczone w sposób prawidłowy i we właści-
wych proporcjach na poszczególne sfery aktywności?
Czy zwiększenie liczby szkoleń, seminariów, społecz-
nych kampanii, publikacji z zakresu tworzenia i ewa-
luacji lokalnych i regionalnych programów przeciw-
działania narkomanii oraz programów profilaktyki
drugorzędowej przyniosło zamierzony efekt? Z infor-
macji wynika, że podmioty zobowiązane do przeciw-
działania narkomanii systematycznie zwiększają
liczbę realizowanych programów profilaktycznych,
szkoleń i kampanii informacyjnych, otrzymując na
ten cel coraz większe wsparcie finansowe od samo-
rządów. Przykładowo w 2006 r. gminy dofinansowa-
ły programy profilaktyki drugorzędowej na łączną
kwotę blisko 13 mln zł, czyli o ponad 4 mln więcej niż
w roku poprzednim. 75% gmin, czyli w porównaniu
z rokiem 2005 ponad 4-krotnie więcej, deklarowało
stworzenie programu przeciwdziałania narkomanii.
Ale jednocześnie niepokoić muszą wyniki sondaży,
z których wynika, iż wśród problemów wymienia-
nych jako najważniejsze narkomania zajmuje dopiero
7 miejsce. Ponadto zwraca uwagę fakt ogromnej róż-
norodności programów, które w dowolny sposób były
dobierane i realizowane przez urzędy marszałkow-
skie i gminy. Rodzi się więc pytanie: Czy nie warto
by opracować jednolitego systemu programów profi-
laktycznych?
Szanowni Państwo! Mimo że coraz więcej gmin
angażuje się w rozwój programów redukcji szkód, to
wciąż nie jest to aktywność dostateczna. Można do-
mniemywać, że zasadniczą przyczyną zbyt małego
wsparcia udzielanego tego typu programom jest fakt,
iż lokalne władze nie widzą bezpośredniego związku
pomiędzy przeznaczaniem środków na programy
zmniejszające szkody zdrowotne i społeczne a możli-
wością ograniczania dzięki temu wydatków na lecze-
nie, pomoc społeczną i utrzymanie bezpieczeństwa.
Wnioski płynące z przedstawionej informacji
wskazują na istniejące znaczne rezerwy w sferze
świadczeń laboratoryjnej opieki zdrowotnej w zakre-
sie leczenia i rehabilitacji osób uzależnionych od nar-
kotyków lub szkodliwego ich używania. Koniecznie
należy dążyć również do zwiększenia dostępu do le-
czenia substytucyjnego oraz rozwoju leczenia ambu-
latoryjnego w kierunku zróżnicowanej oferty tera-
peutycznej. A z tym wiąże się problem dostępu do
programów leczenia i zapobiegania chorobom zakaź-
nym wśród osób zażywających narkotyki. Mam tu na
myśli przede wszystkim przeprowadzane testy w kie-
runku zakażenia HCV i HIV.
Wprawdzie zauważalna jest poprawa jakości leczenia
i rehabilitacji osób uzależnionych, to jednak wykazy-
wana aktywność, szczególnie w zakresie ogranicza-
nia szkód zdrowotnych i społecznych, nadal jest nie-
wystarczająca. Niestety tak jest w większości reali-
zowanych programów, w szczególności zaś chodzi
o program wymiany igieł i strzykawek, które w 2006 r.
nie były kontraktowane przez Narodowy Fundusz
Zdrowia, a samorządy terytorialne tylko w niewiel-
kim stopniu finansowały te działania z własnych
środków.
Informacja wskazuje ponadto na wzrastającą sku-
teczność działań Policji, Straży Granicznej i Służby
Celnej w obszarze redukcji podaży narkotyków. Do-
tyczy to zarówno konfiskaty środków odurzających,
amfetaminy, haszyszu i kokainy, jak i zwiększającej
się liczby ujawnień przemytu narkotyków, zatrzyma-
nia osób pod zarzutem handlu narkotykami oraz
stałego wzmacniania kontroli finansowej nad narko-
biznesem.
Wysoki Sejmie! Informacja o realizacji działań
wynikających z „Krajowego programu przeciwdzia-
łania narkomanii w 2006 roku” świadczy o tym, że
w aktywności podmiotów zobowiązanych do przeciw-
działania zjawiskom narkomanii oraz w działaniach
ograniczających negatywne skutki wynikające z tego
zjawiska tkwią jeszcze duże rezerwy. Lista potrzeb
właściwie w każdym zakresie działania oraz proble-
mów do rozwiązania jest długa. Oprócz już wspo-
mnianych niewątpliwym obszarem wymagającym
wzmożonych prac w kolejnych latach jest dalszy roz-
wój specjalistycznych programów terapeutycznych
w jednostkach penitencjarnych oraz poszerzenie ofer-
ty dla osób nieletnich zobowiązanych do leczenia na
podstawie postanowienia sądu do spraw nieletnich
i rodziny.
Palącym i – nie ukrywam – coraz bardziej irytu-
jącym problemem jest sprawa zapewnienia kontynu-
acji terapii po zakończeniu odbywania kary pozba-
wienia wolności. Wszak mimo zwiększenia liczby
miejsc w specjalistycznych oddziałach szpitalnych
czas oczekiwania na przyjęcie do oddziału terapeu-
tycznego w roku 2006 uległ dalszemu wydłużeniu
w porównaniu z latami poprzednimi i wynosił ponad
13 miesięcy.
Sporo jest też do zrobienia w zakresie badań oraz
monitoringu zjawiska narkomanii. W informacji, o któ-
rej mówimy, zwraca się uwagę na to, że monitoring
ten jest najczęściej prowadzony wybiórczo, niekiedy
przypadkowo i dotyczył najczęściej dużych miast.
Brakuje kompleksowego podejścia do badań i moni-
torowania wskaźników zarówno na szczeblu lokal-
nym, jak i regionalnym, a stosunkowo niewielka
liczba gmin w ogóle podejmowała jakiekolwiek dzia-
łania w tym zakresie. Zapewne wynikało to z faktu,
że w poprzednim „Krajowym programie przeciwdzia-
łania narkomanii na lata 2002–2005” samorządy nie
miały jeszcze przypisanych zadań z zakresu prowa-
dzenia badań i monitoringu tego zjawiska. Zapewne
tym też można tłumaczyć niezbyt precyzyjne dane
dotyczące m.in. liczby osób uzależnionych od narko-
tyków. Szacuje się, że takich osób, jak wynika z in-
formacji, było 35–75 tys. Obawiam się, że ta liczba
jest znacznie zaniżona.
Wysoka Izbo! Z uwagi na fakt, że rok 2006 był
pierwszym w realizacji „Krajowego programu prze-
ciwdziałania narkomanii na lata 2006–2010” i w do-
datku był dla tego programu rokiem niepełnym – do-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Jan Musiał
kument został bowiem uchwalony w połowie 2006 r.
– nie znajdziemy w informacji odwołań do lat po-
przednich. Dlatego brak w niej pełnej oceny ewentu-
alnej poprawy lub pogorszenia się jakości realizacji
konkretnych zadań czy kierunków. Wszelkie oceny
zawarte w informacji mają więc charakter subiek-
tywny i w części hipotetyczny. Niemniej jednak do-
kument ten wyraźnie wskazuje obszary wymagające
zwiększenia aktynowości i kontynuowania wzmożo-
nych prac zarówno profilaktycznych, jak i w zakresie
ograniczania szkód zdrowotnych i społecznych zjawi-
ska narkomanii. W tym celu możliwe, a nawet nie-
zbędne jest wykorzystywanie projektów, zwłaszcza
wspomnianych wcześniej profilaktycznych, których
realizacja jest finansowana ze źródeł europejskich.
Mając to wszystko na uwadze oraz obserwowane
pozytywne trendy, a także fakt, iż większość działań
antynarkotykowych była realizowana zgodnie z har-
monogramem krajowego programu, Klub Parlamen-
tarny Platformy Obywatelskiej, zgodnie ze stanowi-
skiem Komisji Zdrowia, występuje z wnioskiem do
Sejmu o przyjęcie rzeczonej informacji o realizacji
działań wynikających z „Krajowego programu prze-
ciwdziałania narkomanii w 2006 roku”. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze pan poseł Tadeusz Cymański, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Tadeusz Cymański:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Panie Posłan-
ki i Panowie Posłowie! Mam zaszczyt przedstawić
stanowisko Klubu Parlamentarnego Prawo i Spra-
wiedliwość wobec informacji o realizacji działań wy-
nikających z „Krajowego programu przeciwdziałania
narkomanii w 2006 roku”. Chciałbym się odnieść do
kilku kwestii – pomimo wyczerpującej informacji,
którą pan minister był łaskaw przedstawić, a także
pan poseł sprawozdawca; komisja bardzo starannie
przeanalizowała tę informację, wyraziła w konkluzji
pozytywne stanowisko – ponieważ moje zastrzeżenia
są bardzo istotne. Po pierwsze, mała aktualność tego
sprawozdania, bo to już jest taka stara przywara, że
analizujemy z poślizgiem nawet dwuletnim wiele
bardzo ważkich i istotnych sprawozdań, takoż i jest
w tym przypadku. Po drugie, ograniczony czas dzia-
łania programu, a więc okres pół roku, co sprawia,
że jego przydatność w sensie użytkowym jest trochę
ograniczona. Jest jednak na tyle wystarczające to
sprawozdanie, aby przekazać wiele ważnych infor-
macji i sygnałów, a także dać kilka impulsów do ana-
165
liz i przemyśleń. Chciałbym się na kilku takich kwe-
stiach skoncentrować.
Przede wszystkim chciałbym przestrzec, bo taka
chyba myśl tu się pojawia, wynikająca z pewnych
konkluzji, które są w tym sprawozdaniu, zdań w ro-
dzaju: wskaźniki zdają się albo mogą wskazywać na
zmianę trendu. Jest to takie uspokajające. Również
sama statystyka – o czym mój przedmówca, pan poseł
mówił przed chwilą – też w naszym przekonaniu
może bardzo mylić. Ze statystyką ostrożnie, wspania-
ła to nauka, ale może być bardzo myląca. Wskaźniki,
nawet zwiększenie ilości, wolumenu przejętych, przy-
łapanych kurierów, kilogramów kokainy, haszyszu
– to wszystko, owszem, cieszy, ale to jeszcze nie jest
dowodem tego, że procentowo mamy większe zjawi-
sko wykrywalności, ponieważ zawsze wielką niewia-
domą jest rzeczywista skala problemu. I tutaj podzie-
lamy stanowisko, które przedstawił w imieniu Plat-
formy pan poseł Musiał, że rzeczywiście takie infor-
macje, sygnały odbierane również w naszych biurach
poselskich, nie tylko filmy, artykuły, wszystko to, co
robią dziennikarze, ale samo życie daje wiele, wiele
powodów do niepokoju. Dlatego o tym chcielibyśmy
powiedzieć.
Ponad 50%, według statystyk, młodych ludzi
przynajmniej raz sięgnęło po narkotyk. W tym przy-
padku dominuje oczywiście konopia indyjska, mari-
huana, następnie amfetamina i inne. Przy tej okazji,
bez kąśliwości, ale też w związku z pewnym wyda-
rzeniem, które było dość spektakularne i głośne,
warto powiedzieć w tym miejscu, przez elegancję nie
będę tak wprost i brutalnie mówił ani na tym się
zanadto koncentrował, ale prawda sama w sobie jest
wartością bardzo pozytywną i kategorią moralną nie
do dotykania, bo jest idealna i wspaniała, ale prawda
niewłaściwie użyta, która jest, istnieje, prawda rów-
nież o naszym życiu nie zawsze przynosi pozytywny
skutek. Czasami jej ujawnienie może przynieść od-
wrotny efekt, a właściwie nie efekt, tylko skutek an-
tywychowawczy, antypedagogiczny. Tak się ma wła-
śnie z wyznaniami, że kiedyś w młodości ja też, dzi-
siaj jestem posłem, ale ja też kiedyś. To nie jest dobre,
dlatego że w przypadku smutnym, kiedy rodzic do-
wiaduje się albo wręcz przyłapuje córkę czy syna na
tej zwykle najbardziej łagodnej, wydawałoby się, ma-
rihuanie, dziecko zawsze ma w ręku broń: mamo, co
ty mówisz, nie martw się, nie tacy ludzie mieli z tym
do czynienia i zostali, zobacz, posłami, ministrami, ba,
nawet wyżej, tak? Więc trzeba tu bardzo uważać. Być
może taki młody człowiek pójdzie do wyborów i odda
głos na tego, kto w młodości zbłądził, ale to nie jest
jednak dobre. Warto przy tej okazji, tak trochę na
marginesie, wspomnieć, nie po to, żeby się nad tym
pastwić; pamiętać bowiem należy o tym, że trzeba
mieć odwagę, nie można ukrywać prawdy, ale czasami
nie warto się z nią obnosić, bo są złe skutki. Mówię to
jako rodzic, ale każdy rozumie, o co chodzi.
Jeżeli chodzi o kwestię pieniędzy. Ogromna grupa
wolontariuszy, bardzo duże zaangażowanie, coraz
większe samorządów, byłego burmistrza – też byłem
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
166 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Tadeusz Cymański
burmistrzem, wielu tu jest samorządowców. Jest to
bardzo pozytywne. Wielka, znakomita praca biura
i jego ludzi, wsparcie ministrów. Trzeba jednak powie-
dzieć o tym, że bardzo często odczuwa się dotkliwy
brak środków finansowych. Nie może być tak, żeby
oczekiwać na leczenie 13 miesięcy. Nie może być tak,
żeby metadol, to jest to substytucyjne leczenie, żeby
ono było niedostępne. Dramatyczne prośby w biurach
poselskich. Patrzę na twarze i od razu widzę reakcję.
Tak, rodzice często proszą, błagają. To naprawdę trze-
ba zrobić, nawet w trybie ekstraordynaryjnym czy
błyskawicznym. Tutaj to widać: 320 mln zł w 2006 r.
Czy to jest dużo? Dużo i nie. Dużo, jeżeli chodzi o samo
wrażenie liczby, ale przy skali problemu, przy tych
brakach, które zostały tu bardzo wyeksponowane, jest
to kwota zbyt mała.
Proszę zauważyć, że 160 mln zł z tego, czyli poło-
wa tej kwoty, dotyczy Komendy Głównej Policji. Nie
po próżnicy, dobry adres. 15 tys. polskich policjantów
przeszkolonych operacyjnie, poznawczo. To jest bar-
dzo dobry wydatek. 60 mln na AIDS, a tylko – ktoś
powie, że aż – 20 mln na włączenie się Narodowego
Funduszu Zdrowia właśnie w konkretne leczenie. To
jest chyba rzeczywiście zły sygnał i będę w tym za-
kresie wyrazicielem zdania nie tylko mojego klubu,
ale wszystkich ludzi dotkniętych tym dramatem,
zwłaszcza rodzin, żeby w tej kwestii rzeczywiście nie
zabrakło w tym i w przyszłym roku środków. Bardzo
gorąco, bardzo mocno w imieniu mojego klubu par-
lamentarnego o to proszę.
Chciałbym również powiedzieć, a może nawet
skoncentrować się – czas płynie bardzo szybko – na
siostrzyczkach czy na braciszkach, jak to się mówi,
bo narkotyk to jest narkotyk, ale sam w sobie. Proszę
– zresztą często o tym mówimy – nie ograniczać się
przy okazji przemocy tylko do przemocy, nie ograni-
czać się w przypadku analizy ustawy o alkoholu tyl-
ko do alkoholu, tytoniu tylko do tytoniu, a dzisiaj nie
tylko do narkotyków.
Co chcę powiedzieć? Według danych operacyj-
nych, również ekspertów, bardzo często zwłaszcza
ten zwykły, ten taki prosty, lekki narkotyk jest
w towarzystwie alkoholu. Nie jest żadną tajemnicą,
że w przypadku tych największych, strasznych zbrod-
ni, którymi wszyscy się epatują, niektórzy przeżywa-
ją, większość bardziej przeżywa, niż się epatuje, ale
to jest straszne, straszne wydarzenie, jest zasadą, iż
prawie zawsze łączą się one z alkoholem, ale również,
co potwierdzi bądź nie postępowanie wyjaśniające
prokuratury, ze środkami. Matka mówi: on zażywał
jakieś środki, był leczony psychicznie, psychiatrycz-
nie. Trzeba więc o tym pamiętać. Mówię tu o takim
klasycznym połączeniu piwa i marihuany. Mówiono
o tym jeszcze za czasów premiera Buzka, bo to przez
wiele lat w Sejmie ciągle wraca.
Warto więc przy tej okazji apelować i prosić, żeby
również uderzyć, a można, w zjawisko rosnącego al-
koholizmu i w ogóle picia, spożywania alkoholu.
Pierwsze miejsce w Europie, nie licząc Albanii, w gru-
pie 15–24 lat, nowe zjawisko alkoholizmu u dziewcząt.
Właśnie ten jeden joint, ta ciekawość bardzo często
jest w kontekście sytuacji związanej z alkoholem.
Śmierć z przedawkowania, bardzo często o pod-
kładzie alkoholowym. Nie jestem lekarzem, ale nie
trzeba być lekarzem, żeby o tym wiedzieć. Zresztą
my jako posłowie w Komisji Polityki Społecznej i Ro-
dziny, posłowie w Komisji Zdrowia często spotykamy
się z tym, mówimy o tym, a możliwości są, będą – już
niedługo będziemy mieli ustawę o wychowaniu
w trzeźwości, również ustawę o ograniczeniu użycia
tytoniu, bo to też jest problem. Można więc czasami
jednym dobrym ruchem poprawić sytuację.
Co jest naszym zwolennikiem? Ta ponura staty-
styka, rzeczywistość, rodzice, opinia publiczna, eks-
perci, Światowa Organizacja Zdrowia, dyrektywy
Unii Europejskiej, ba, wydaje się, że wszystko, ale
jest przeciwnik w postaci pieniędzy, zysków i lobbin-
gu tych, którzy na alkoholu, na reklamie alkoholu,
na produkcji tego wszystkiego zarabiają. Już nie będę
kontynuował. Te dziwne ciemne siły.
Mam jednak nadzieję, choć ona jest matką głu-
pich, jak to się mówi, że może w tej kadencji osiągnie-
my nie rewolucyjne, ale pewne sukcesy. Na horyzon-
cie pojawia się choćby możliwość ograniczenia rekla-
my alkoholu. Trzeba kojarzyć. To nie jest naginanie
i przesada. W oczywisty sposób, gdyby udało nam się
znacząco ograniczyć spożywanie alkoholu w grupie
najmłodszych Polaków, jak również 30-latków, nie-
wątpliwie – patrzę ze spokojem na pana ministra, na
pana dyrektora... Tak, ja apeluję, jeżeli nam wszyst-
kim by się to udało, do wszystkich klubów: zróbmy
to ponadpartyjnie, zwłaszcza świadectwo Komisji
Zdrowia, zwłaszcza świadectwo Komisji Polityki Spo-
łecznej i Rodziny. Będzie to nasz realny wkład. Świa-
ta nie zmienimy, problemy będą istniały dalej, ale
będzie ich mniej. Tym akcentem kończę swoje wystą-
pienie. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Głos zabierze pan poseł Tomasz Kamiński, Lewica.
Poseł Tomasz Kamiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W imieniu Klu-
bu Poselskiego Lewica mam zaszczyt przedstawić
stanowisko klubu w sprawie informacji o realizacji
działań wynikających z „Krajowego programu prze-
ciwdziałania narkomani w 2006 r.”.
Na początku jednak kilka zdań, bo zgadzam się
z tym, co powiedzieli przedmówcy. Tych pieniędzy
nie jest tyle, ile być powinno – zgadzam się co do tego
z posłem Cymańskim – aby nas te statystki nie uspo-
koiły, chociażby w kontekście nakładów na zwalcza-
nie tego problemu. Myślę, że wszyscy będziemy mó-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Tomasz Kamiński
wić w tym zakresie wspólnym głosem i tak jak pan
mówił, zostawiamy politykę, ten cel jest dla nas
wszystkich bardzo ważny i musimy działać wspólnie,
chociażby tak jak na posiedzeniu Komisji Zdrowia.
Wysoki Sejmie! Corocznie przedstawiane spra-
wozdanie z realizacji krajowego programu przeciw-
działania narkomanii pozwala nam ustosunkować
się do wyżej wymienionego problemu. Ze sprawozda-
nia wynika, że w realizację zwalczania narkomanii
zaangażowanych jest coraz więcej podmiotów rozu-
miejących problem. To cieszy, cieszy, że kolejne insty-
tucje, kolejne samorządy angażują się w przeciwdzia-
łanie. Odpowiedzialność za zwalczanie tego zjawiska
nie spoczywa tylko na administracji rządowej. Z co-
raz większą starannością włączają się wszystkie za-
rządy województw, powiatów i gmin, a także regio-
nalne oddziały Narodowego Fundusz Zdrowia, cho-
ciaż włączenie się oddziałów NFZ jest niewystarcza-
jące, właśnie finansowe. Te nakłady muszą być
większe, powinny być większe. Ja wierzę, że będzie-
my je zwiększać. Jest to początek projektu przewi-
dzianego na lata 2006–2010 i mam nadzieję, że uda
nam się zwiększyć nakłady.
Choć problem narkotyków w porównaniu do pro-
blemu alkoholowego jest zjawiskiem społecznym
w Polsce dużo nowszym, to popyt na nie jest spory.
Wśród 15–16-letniej młodzieży wskaźniki zażywania
narkotyków rosną. Nasza młodzież jest dość dobrze
zorientowana w zakresie ryzyka dotyczącego szkód
zdrowotnych i społecznych związanych z używaniem
substancji psychoaktywnych. Według respondentów
o stopniu ryzyka decyduje bardziej częstotliwość uży-
wania niż rodzaj substancji. Młodzież, o czym rów-
nież mówił mój przedmówca, bardzo często liberali-
zuje podejście do przetworów konopi, jest przekonana
o mniejszym ryzyku związanym z ich używaniem
w porównaniu z takimi narkotykami jak heroina czy
kokaina.
Szanowni Państwo! Informacja o realizacji dzia-
łań wynikających z programu przeciwdziałania nar-
komanii jest corocznie przedkładana Radzie Mini-
strów przez ministra zdrowia, a następnie Sejmowi
Rzeczypospolitej zgodnie z ustawą z 2005 r. Pragnę
jednak podkreśli, że rok 2006 był pierwszym rokiem
realizacji „Krajowego programu przeciwdziałania
narkomani na lata 2006–2010”. W związku z tym
faktem, iż to był pierwszy rok, rok pilotażowy tego
programu, musimy ostrożnie, z wyrozumiałością
podchodzić do tego sprawozdania.
Szanowni Państwo! „Krajowy program przeciw-
działania narkomanii na lata 2006–2010” został
uchwalony w połowie 2006 r., co również należy pod-
kreślić, co oznacza, że instytucje zaangażowane
w jego realizację miały ok. 6 miesięcy na podjęcie
zapisanych działań, miały mniej czasu.
W ramach krajowego programu przeciwdziałania
narkomani wyróżniono 60 działań, do realizacji któ-
rych zobowiązanych zostało 10 ministrów, 23 insty-
167
tucje centralne, a także wojewódzkie inspektoraty
farmaceutyczne oraz władze samorządowe.
Cel główny programu, czyli ograniczenie używa-
nia narkotyków, jest realizowany w 5 obszarach: pro-
filaktyka, leczenie i rehabilitacja, ograniczenie poda-
ży i dwa według mnie najważniejsze, jeżeli chodzi
o przyszłość zwalczania tego problemu, czyli współ-
praca międzynarodowa i rzetelne badania i monito-
ring, współpraca międzynarodowa różnych instytu-
cji, korzystanie z doświadczeń krajów, w których
problem ten pojawił się dużo wcześniej. Chodzi za-
równo o działania służb, które walczą z przemytem,
jak i czerpanie z programów uświadamiających, pro-
gramów społecznych.
Wreszcie, szanowni państwo, kwestia badania i mo-
nitoringu. Musimy oczywiście rozszerzać obszary
badania i traktować problem całościowo, bo na chwi-
lę obecną nie został on wystarczająco zbadany. Pomi-
jamy tu fakt, o którym chciałbym powiedzieć, mia-
nowicie problem lekomani. Musimy o tym mówić. Ta
sprawa wymaga zbadania i monitoringu. Chodzi o to,
jakie leki i w jakich ilościach są kupowane i zażywa-
ne. Te kwestie mieszczą się w problemie, o którym
mówimy, dotyczącym zwalczania narkomanii.
Zdajemy sobie sprawę, że w zakresie zapobiegania
narkomanii zrobiono wiele, jednak w najbliższej
przyszłości należy dążyć do rozwoju lecznictwa am-
bulatoryjnego, oferującego szerszy zakres oddziały-
wań psychospołecznych, oraz lecznictwa substytucyj-
nego i poszerzenia oferty dla osób nieletnich, zobo-
wiązanych do leczenia na podstawie postanowień
sądów do spraw nieletnich i rodziny.
Należy zaangażować jednostki samorządu tery-
torialnego w rozwój programów redukcji szkód i pro-
gramów postrehabilitacyjnych, bo obecne zaangażo-
wanie jest niewystarczające. Trzeba zachęcać rodzi-
ców i opiekunów do uczestnictwa w spotkaniach
edukacyjnych celem poszerzenia wiedzy rodziców
o zagrożeniach, jakie dotyczą ich dzieci.
Kolejna kwestia dotyczy zwiększenia środków na
autorskie projekty profilaktyczne. Uważam, że to jest
bardzo ważny element, zapewnienie odpowiednich
źródeł finansowania oraz dostatecznych środków na
realizację zadań z zakresu przeciwdziałania narko-
manii.
Szanowni Państwo! Kończąc, jeszcze raz chciał-
bym podkreślić wymiar współpracy międzynarodo-
wej. Należy korzystać z doświadczeń innych krajów,
w których ten problem był znacznie szerszy, i czerpać
nowe, gotowe wzorce, do których sami być może bę-
dziemy dochodzić latami.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Klub Poselski
Lewica będzie głosował za przyjęciem informacji.
Dziękuję serdecznie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Aleksander Sopliński, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
168 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Aleksander Sopliński:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Przedstawiam opinię klubu dotyczącą informacji
o realizacji działań wynikających z „Krajowego pro-
gramu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.” Na-
rodowy Program Zdrowia realizowany jest w Polsce
od 1990 r. Istotą tego programu są działania profi-
laktyczne w celu zahamowania zachorowalności
i umieralności ludzi w Polsce. Kontynuacją tego wie-
loletniego programu jest krajowy program przeciw-
działania narkomanii. Program ten realizowany był
nie tylko w roku 2006. Jest on realizowany już od
2002 r. Jego realizacja zakończyła się w 2005 r.,
a teraz jest to nowe otwarcie tego programu.
Zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii
są realizowane przez organy rządowe, samorządowe,
jak również przez wiele organizacji pozarządowych.
Koordynacją tych działań zajmuje się Krajowe Biuro
do Spraw Przeciwdziałania Narkomani. Liczba osób
w Polsce uzależnionych od substancji psychoaktyw-
nych jest bardzo trudna do określenia. Są różne sza-
cunki, jedni szacują, że uzależnionych jest około 35
tys. osób, inni – że osób tych jest nawet ponad 75 tys.
Liczba osób leczonych w specjalistycznych placów-
kach i oddziałach szpitalnych stopniowo wzrasta.
W 2005 r. przyjęto do lecznictwa stacjonarnego 13
200 pacjentów, co oznacza wzrost o 3,7%. Ciekawa
jest struktura płci osób przyjętych do leczenia stacjo-
narnego. Znacznie wzrasta odsetek kobiet. W 2000 r.
kobiety stanowiły 22%, w 2004 r. – 24%, czyli leczona
była co czwarta kobieta, a w 2005 r. – 31%. Widać, że
kobiety są mniej odporne na emocje i stresy. Z kolei
odsetek przyjętych pacjentów w wieku od 16 do 24
lat ma tendencję spadkową, co można ocenić w ten
sposób, że nastąpiła pewna stabilizacji rozmiarów
zjawiska.
Z badań wynika, że większość młodzieży jest bar-
dzo dobrze zorientowana w zakresie ryzyka, szkód
zdrowotnych i społecznych związanych z używaniem
substancji psychoaktywnych. Najczęściej ciekawość
doprowadza do uzależnienia. Należy stwierdzić, że
marihuana i haszysz są traktowane przez młodzież
bardziej liberalnie. Ale również jeden z panów posłów
opowiadał się ostatnio w prasie za tym, żeby takie
narkotyki jak haszysz czy marihuana były dostępne.
W Polsce w 2005 r. działały 53 ośrodki leczenia
stacjonarnego, dysponujące 2451 łóżkami, oraz 89
poradni. Program zwalczania narkomanii realizowa-
ny jest w oparciu o szerokie programy rządowe i sa-
morządowe. Z analizy sprawozdania i z dyskusji, jaka
toczyła się w komisji, wynika, że w celu zintensyfi-
kowania działań wymagana jest zwiększona dostęp-
ność leczenia i pomocy osobom z problemami narko-
tykowymi.
Wysoka Izbo! Chciałbym zwrócić uwagę na pro-
blem dotyczący umieszczania dzieci w ośrodkach
wychowawczych. Na galerii jest dzisiaj pełno dzieci.
Kierowaniem młodocianych wymagających pomocy
do specjalnych ośrodków finansowanych przez mini-
sterstwo edukacji zajmuje się sąd rodzinny i nielet-
nich. Sąd kieruje, a wyszukiwaniem miejsc na terenie
całego kraju zajmują się starostowie. Czas oczekiwa-
nia na umieszczenie dziecka w młodzieżowym ośrod-
ku wychowawczym czy też młodzieżowym ośrodku
socjoterapeutycznym często przekraczał 2 lata.
Jeżeli chodzi o dane, to w 2004 r. w Polsce było 45
młodzieżowych ośrodków wychowawczych, w 2006 r.
funkcjonowały 52 ośrodki, w tym roku liczba mło-
dzieżowych ośrodków wychowawczych i socjotera-
peutycznych wzrosła do 62. Pomimo wzrostu liczby
ośrodków obecnie na przyjęcie do ośrodków oczekuje
około 2 tys. młodzieży, uczniów. Czas oczekiwania
wynosi ponad rok. Jest to olbrzymi problem, dlatego
że nie ma miejsc ośrodkach, w których można byłoby
leczyć uzależnione dzieci. Sądzę, że współpraca Mi-
nisterstwa Zdrowia z Ministerstwem Edukacji Naro-
dowej powinna być ściślejsza, żeby ten problem mło-
dzieży można było lepiej rozwiązywać.
Panie i Panowie Posłowie! Korzyści płynące z re-
alizacji programu są następujące: zmniejszenie szkód
zdrowotnych spowodowanych przyjmowaniem sub-
stancji psychoaktywnych, zmniejszenie liczby samo-
bójstw i liczby osób cierpiących na psychozy, depresje,
WZW, infekcje oportunistyczne, AIDS, gruźlicę lub
wyniszczenie. Z tego względu uważamy, iż słuszne
jest wprowadzenie właściwego finansowania oraz
odpowiednich programów, jak również sprawowanie
bieżącej kontroli nad programami oraz ich monitoro-
wanie, a także badanie corocznie ewolucji tych pro-
cesów.
Klub pozytywnie ocenia realizację programu i bę-
dzie głosował za jego przyjęciem, ale wnioskujemy
o zwiększenie dostępności leczenia osób uzależnionych
od opiatów. Dwanaście programów leczenia substytu-
cyjnego to stanowczo za mało. Wymienię województwa
– panie pośle Cymański, wśród nich jest także pana
województwo – które nie finansowały programów le-
czenia substytucyjnego: warmińsko-mazurskie, lubel-
skie, opolskie, pomorskie, podlaskie i podkarpackie.
Łączny koszt programów tego leczenia w 2006 r. wy-
nosił ponad 7 mln i był niższy o 600 tys. od kosztów
w poprzednim roku. Największą kwotę na to leczenie
przeznaczono w woj. mazowieckim – prawie 3 mln,
a najmniejszą w woj. świętokrzyskim – 20 352 zł.
Porównując to sprawozdanie ze sprawozdaniami
z poprzednich lat, klub Polskiego Stronnictwa Ludo-
wego widzi znaczną poprawę. Gratuluję również pew-
nych sukcesów panu dyrektorowi, bo jest to ciężka
i trudna praca. Uważamy, że praca pana dyrektora
przynosi jednak owoce, dlatego też klub będzie gło-
sował za przyjęciem sprawozdania. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze pani poseł Bożena Kotkowska,
SDPL – Nowa Lewica, również w imieniu Demokra-
tycznego Koła Poselskiego.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Bożena Kotkowska:
Tak jest.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Bardzo proszę.
Poseł Bożena Kotkowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przypadł mi dzi-
siaj w udziale zaszczyt reprezentowania dwóch kół
poselskich: koła SDPL – Nowa Lewica oraz Demo-
kratycznego Koła Poselskiego w sprawie przyjęcia
informacji o realizacji działań wynikających z „Kra-
jowego programu przeciwdziałania narkomanii
w 2006 roku”.
Proszę państwa, zanim zanalizuję to sprawozda-
nie, chciałabym krótko powiedzieć, dlaczego nasze
dzieci przyjmują narkotyki, żebyśmy mieli większą
świadomość, jeżeli chodzi o ten problem.
W dzisiejszych czasach problem uzależnienia
wśród dzieci i młodzieży jest bardzo powszechny.
Spowodowane to zostało przede wszystkim postępem
współczesnej cywilizacji, który doprowadził do wielu
pozytywnych osiągnięć w różnych dziedzinach życia
oraz licznych udogodnień, takich jak rozwój środków
masowego przekazu, komunikacji, osiągnięcia w me-
dycynie, ale miał też skutki negatywne, jak konflik-
ty interpersonalne, napięcia emocjonalne i objawy
nerwicowe.
Nie jest więc przypadkiem, że właśnie w naszym
stuleciu wprowadzono pojęcie epidemii uzależnień,
która przybrała rozmiary stanowiące zagrożenie dla
dzieci i młodzieży, a jednocześnie dla całego społe-
czeństwa. Wraz ze wzrostem uzależnień obserwuje
się wzrost przestępczości, samobójstw i degradację
życia społecznego. Zjawisko uzależnień widoczne jest
obecnie w każdym środowisku. Zacofanie społeczne
wobec problemu i narastająca bieda powodują, że
ludzki umysł jest tak zaprzątnięty myślą o zdobyciu
pieniędzy na przeżycie, że giną wszelkie wartości.
Zmniejsza się znaczenie wartości, bowiem mamy do
czynienia z unifikacją, słabną także więzi społeczne.
Ludzie często żyją obok siebie, zupełnie nie zwracając
na siebie uwagi. W takich warunkach ludzie stają się
nietolerancyjni. Palą papierosy, bo koi to ich nerwy.
Nie mają czasu na rozmowę z dziećmi.
Nie będę wymieniać innych argumentów, bo pań-
stwo je znacie, ale powiem o trzech głównych powo-
dach, które mogą skłonić dziecko do uzależnienia.
Przede wszystkim jest to poszukiwanie nowych i przy-
jemnych wrażeń. Nastolatek pragnie przygód, rzeczy
nowych, ekscytujących. Lubi ryzyko i nienawidzi
nudy. Narkotyk pozornie zaspokaja jego potrzeby,
dzięki niemu może się poczuć ważny, tajemniczy i do-
rosły. Drugim powodem jest chęć uwolnienia się od
stresu i napięć, co jest bardzo poważnym problemem.
169
Trzeci powód to chęć bycia zaakceptowanym przez
grupę, ponieważ to grupa wyznacza w tej chwili rolę
młodzieży.
Proszę państwa, chciałabym krótko ustosunkować
się do tego programu, powiedzieć, że również oceniam
go pozytywnie. Panie dyrektorze, gratuluję pomysłu,
jest on naprawdę dobry. Zanalizowałam cały ten pro-
gram i wydaje mi się, że jest tam sporo mankamentów,
ale jest to pierwszy rok, więc myślę, że można je będzie
spokojnie usunąć.
Chciałabym zwrócić szczególną uwagę na pomysł
dotyczący współpracy międzynarodowej, który mnie
zainteresował. Nie wspominam o profilaktyce, ponie-
waż w tym wypadku mam pewne zastrzeżenia, gdyż
są dostępne różne programy i przydałaby się jakaś
koordynacja działań prowadzonych w gminach.
Mamy do czynienia z programami, które są szkodli-
we, ponieważ uczą dzieci, które do tej pory w ogóle
nie miały nic wspólnego z narkotykami, w jaki spo-
sób je przygotowywać i rozpowszechniać. Należałoby
zwrócić uwagę na te programy i nie wszystkie do-
puszczać do realizacji. Proszę państwa, mówię jako
nauczyciel praktyk, ponieważ w moim ośrodku znaj-
dują się nieletni narkomani, z którymi prowadziłam
zajęcia. Bardzo proszę o zwrócenie uwagi na te pro-
gramy.
Proszę państwa, była tu mowa o zbyt słabym fi-
nansowaniu tego programu. Zgadzam się z wszyst-
kimi klubami, z panem Cymańskim, z Lewicą, że
faktycznie jest zbyt mało pieniędzy na profilaktykę.
Wydaje mi się, że należy zdecydowanie zwiększyć te
nakłady i po prostu rozpocząć działania.
Panie dyrektorze, mam pewne pomysły, które
może byłyby przydatne dla tego programu. Chciała-
bym się zwrócić do ministra edukacji narodowej, aby
zmniejszyć liczbę dzieci w klasach, bo jest to pierwsza
zasada profilaktyki resocjalizacyjnej. Zaraz powiem,
dlaczego. Nauczyciel, który uczy w klasie piętnasto-
osobowej, może po prostu wcześniej rozpoznać, że
dzieci zażywają narkotyki. Proszę państwa, jest to
bardzo trudne do rozpoznania. Naprawdę wytrawny
nauczyciel, który zajmuje się tym zjawiskiem…
(Dzwonek)
Przepraszam, panie marszałku, już kończę.
To była pierwsza rzecz. Następnie chciałabym
poruszyć problem Internetu. Proszę państwa, moż-
na by było ten Internet opanować, ponieważ jest to
dla dzieci główne źródło informacji. Dlaczego tzw.
dialery czy aplikacje, różne złe formy pojawiają się
w Internecie, natomiast dobre działania nigdy nie
mają miejsca? Bardzo proszę o działania w Inter-
necie i o pełną diagnozę, ponieważ nie jest ona peł-
na, trzeba ją zweryfikować i przeprowadzić na
nowo. Proszę państwa, należy rozpowszechnić koła
zainteresowań, zwiększyć wydatki na tego typu
rzeczy, ponieważ z braku zagospodarowania czasu
wolnego również rodzą się uzależnienia. Trzeba na
to bardzo wcześnie reagować. Bardzo potrzebne
jest, aby w ramach tego programu znalazła się taka
inicjatywa, żeby w każdej szkole, w każdej placów-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
170 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Bożena Kotkowska
ce znalazły się tzw. narkotesty, jednak nie takie do
badania moczu, ponieważ w tym przypadku jest
problem ze zbadaniem dziecka. Są dobre narkote-
sty do badania śliny.
Proszę państwa, wczesne wykrywanie tej choroby
jest dla nas naprawdę bardzo ważne. Jeśli nauczyciel
szybko rozpozna to zjawisko, to będzie wiedział,
w jaki sposób postępować, bo również to ma na celu
ten program. Jeśli rodzice też będą wyedukowani, to
mamy szansę zapobiec tym zjawiskom. (Oklaski)
Proszę państwa, jeśli chodzi o leczenie, to czasami
jest już za późno. Wiem, że w przypadku takiego le-
czenia – akurat pracuję przy takim ośrodku – udaje
się wyleczyć, uratować, powiem szczerze, może kilka
osób.
Podsumowując, bardzo proszę o narkotesty, żeby
można było wcześnie wykrywać chorobę, oraz o zmniej-
szenie liczby uczniów w klasach, ponieważ nauczyciel
musi obserwować dzieci i wiedzieć, co się dzieje. To
będzie szansa dla naszych dzieci. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, pani poseł.
Przechodzimy do pytań.
Czas na zadanie pytania – jedna minuta.
Jako pierwszy głos zabierze poseł Jerzy Gosiew-
ski, Prawo i Sprawiedliwość.
Czy pan poseł chce się jeszcze dopisać?
(Poseł Tadeusz Cymański: Tak, pan marszałek
nie przeczytał zwyczajowej formuły.)
W takim razie dobrze, że mi pan przypomniał.
Czy ktoś jeszcze chciałby dopisać się do listy po-
słów pragnących zadać pytanie?
(Poseł Krystyna Skowrońska: Ja.)
(Poseł Damian Raczkowski: Ja też.)
Bardzo proszę.
Więcej zgłoszeń nie słyszę.
(Poseł Tadeusz Cymański: Formuła zwyczajowa.)
Zamykam listę.
Czas zadawania pytania – jedna minuta.
Bardzo proszę, poseł Gosiewski.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Zgodnie z przedłożoną informacją dystrybucja tery-
torialna zjawiska wyznacza trzy obszary szczególnie
zwiększonego rozpowszechnienia. Pierwszy to za-
chodnia część kraju, drugi to woj. warmińsko-mazur-
skie, trzeci – woj. mazowieckie. Zwiększone rozpo-
wszechnianie narkotyków występuje więc na obsza-
rach biedniejszych, mniej zamożnych, o najgorszej
infrastrukturze komunikacyjnej. W związku z tym
chcę zapytać, czy rząd uwzględnia te analizy przy
rozdziale środków finansowych na profilaktykę.
Drugi problem to wykorzystanie tych obszernych
analiz. Z informacji tych wynika m.in., że początek
narkotyzowania się i rozszerzanie tego procesu odby-
wa się w klasach gimnazjalnych oraz w ciągu kilku
następnych lat. Od tego okresu rozwoju młodego czło-
wieka zależy prawie wszystko, to, kim będzie i czy
podda się bezsensownej modzie spróbowania tego, po-
pisania się przed kolegami czy koleżankami.
Panie Ministrze! Czy nie należałoby zdecydowa-
nie intensywniej, stosując przeróżne metody przeko-
nywania w tym okresie, uświadamiać młodzież co do
szkodliwości używania, a nawet próbowania jakich-
kolwiek szkodliwych substancji? Czy nie powinno się
wskazywać młodzieży właściwych wzorców osobo-
wych? Czy nie należałoby włączyć w tę akcję w zde-
cydowanie większym stopniu mediów, szczególnie
publicznych? Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Mirosław Pawlak, Polskie Stronnictwo
Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Mam cztery pytania. Po pierwsze, proszę o wska-
zanie udziału Straży Granicznej w procesie prze-
chwytywania narkotyków twardych, zarówno na
granicy wewnętrznej Unii Europejskiej, jak i na gra-
nicy zewnętrznej. Jak kształtuje się ten problem
w obrazie statystycznym?
Pytanie drugie. Jakie konkretne osiągnięcia od-
notowało Centrum Metodyczne Pomocy Psycholo-
giczno-Pedagogicznej, na przykładzie woj. święto-
krzyskiego?
Następne pytanie. Czy Rzeczpospolita Polska
w pełni realizuje współpracę międzynarodową z kra-
jami sąsiedzkimi, zarówno w kontekście walki z nie-
legalnym obrotem narkotykami, jak i wynikającą
z innych programów z dziedziny ochrony zdrowia?
I ostatnie pytanie. Czy odnotowano już konkretne
rezultaty Centralnego Biura Śledczego Komendy
Głównej Policji w ramach projektów: Narkotyki syn-
tetyczne i Synergy? (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Przez jedną minutę tyle pytań. Jak widać, można.
Bardzo proszę, pani poseł Izabela Mrzygłocka.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W informacji o realizacji działań wynikających z „Kra-
jowego programu przeciwdziałania narkomanii
w 2006 r.” podano wielkość środków, kosztów, jakie
poniosły na to poszczególne samorządy wojewódzkie.
Stąd pytanie: Z czego wynika fakt, że samorząd woj.
dolnośląskiego wydał na profilaktykę tylko 4 tys. zł,
natomiast samorząd woj. małopolskiego – ponad 440
tys. zł? Chciałabym się również dowiedzieć, dlaczego
w woj. śląskim program w ogóle nie jest realizowany.
Poza tym niepokojąca jest informacja, że 4 samo-
rządy wojewódzkie nie przeprowadziły badań doty-
czących problemu narkomanii na swoim terenie,
a woj. lubuskie w ogóle nie korzystało z badań ogól-
nopolskich. W moim przekonaniu może to sprawić,
że pieniądze będą wydawane nieefektywnie. Chcę
zapytać pana ministra, jakie widzi rozwiązanie tego
problemu. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Poseł Sławomir Kopyciński, Lewica.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Informacja o realizacji „Krajowego programu prze-
ciwdziałaniu narkomanii” w moim przekonaniu jest
dowodem na to, że można zwalczać narkomanię
i przeciwdziałać narkomanii, nie widząc żadnego
narkomana na oczy. W informacji tej bowiem zwraca
szczególną uwagę duża liczba organizowanych przez
rozmaite instytucje przeróżnych szkoleń, na których
urzędnicy szkolą urzędników w tworzeniu progra-
mów zwalczania narkomanii, w ich ocenie i tworze-
niu sprawozdań dotyczących walki z narkomanią.
Tak naprawdę mam wrażenie, że przeciwdziałamy
narkomanii i zwalczamy ją poprzez szkolenia, konfe-
rencje i narady, a chyba nie o to w tym programie
chodziło.
Zapytam jednak o inną sprawę. Jaka kwota była
wydatkowana w ramach „Krajowego programu zwal-
czania narkomanii” na szkolenia w zakresie tworze-
nia gminnych programów zwalczania narkomanii?
Jaką kwotą dofinansowano działania Fundacji Roz-
woju Demokracji Lokalnej w ramach programu
Transition Facility i jaka kwota została przeznaczo-
na na realizację programów metadonowych? Dzięku-
ję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Wiesław Janczyk, Prawo i Sprawiedliwość.
171
Poseł Wiesław Janczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Jak wiemy, głównym celem „Krajowego programu
przeciwdziałania narkomanii” jest ograniczenie uży-
wania narkotyków i związanych z tym problemów
społecznych i zdrowotnych. Realizacja tego celu od-
bywa się w pięciu obszarach. Należą do nich: profi-
laktyka, leczenie, ograniczenie podaży, współpraca
międzynarodowa, badania i monitoring. Moje pyta-
nie dotyczy obszaru trzeciego, tj. ograniczenia poda-
ży. Wiemy, że czynione są starania o zahamowanie
wzrostu nielegalnej produkcji, o zmniejszenie skali
przemytu, ale i handlu detalicznego narkotyków.
Mam pytanie do rządu. Czy właściwie i należycie
chronione są osoby, które zdecydowały się dostarczyć
informacji Policji i innych organom monitorującym
ten obszar? Czy zdaniem rządu wystarczająca jest
w społeczeństwie wiedza na temat możliwości prze-
kazywania istotnych jednostkowych informacji mo-
gących przyczynić się do ograniczenia dystrybucji
narkotyków i handlu nimi w szkołach i w najbliższym
otoczeniu potencjalnych biorców? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Poseł Witold Namyślak, Platforma Obywatelska.
Poseł Witold Namyślak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! W systemie opieki zdrowotnej nad osobami
uzależnionymi od środków odurzających nadal domi-
nują stacjonarne formy rehabilitacji długo- i średnio-
terminowej. Obserwuje się jednak tendencję do skra-
cania terapii. Placówki stacjonarne, ośrodki terapii
uzależnień, w większości zlokalizowane poza obsza-
rami miejskimi, realizują programy leczniczo-reha-
bilitacyjne w oparciu o tzw. model społeczności tera-
peutycznej. W Polsce w 2005 r. działały 53 ośrodki
stacjonarne dysponujące ok. 2,5 tys. miejsc.
Panie Ministrze! Czy liczba ośrodków stacjonar-
nych leczących osoby uzależnione jest wystarczająca?
Czy przewiduje się powstanie nowych ośrodków? Jaki
jest okres oczekiwania na miejsce w ośrodku? Jakie
są efekty terapii prowadzonych w ośrodkach stacjo-
narnych? I jak należy tłumaczyć tendencję do skra-
cania terapii w ośrodkach leczących uzależnienia?
Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Ryszard Zawadzki, również Platforma Oby-
watelska.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
172 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Ryszard Zawadzki:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Wyrażając uznanie dla działań mających na celu roz-
wiązywanie problemów z zakresu narkomanii,
chciałbym przedstawić zagadnienia, które z mojego
punktu widzenia w dzisiejszej rzeczywistości społecz-
nej są ważne. Po latach tworzenia i wprowadzania
programów szkoleniowych mających na celu wy-
kształcenie profesjonalnej kadry terapeutów uzależ-
nień warto zadać pytanie o jakość i kondycję życiową
tej grupy. Istnieje zatem konieczność przeprowadze-
nia badań naukowych w tym obszarze. Czy terapeu-
ci uzależnień nie powinni stać się odrębną grupą
zawodową, podobnie jak psycholodzy kliniczni czy
logopedzi?
Jak przebiega monitorowanie sytuacji w zakresie
pojawiania się nowych narkotyków i ich rozpowszech-
niania w naszym kraju? Jakie działania zaradcze
zostały podjęte?
Istnieje również potrzeba rozpowszechniania
umów o charakterze publiczno-prywatnym, tak mi
się wydaje. Działalność ta jest mocno ograniczona,
gdyż mając możliwości pomagania osobom uzależnio-
nym i ich rodzinom, m.in. poprzez częściowe finan-
sowanie usług przez Narodowy Fundusz Zdrowia,
samorządy lokalne przekazują niewielkie środki pro-
fesjonalnym placówkom, a tylko takie są w stanie
zapewnić najwyższy standard usług. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Marek Kwitek, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Marek Kwitek:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Krajowe Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkoma-
nii zorganizowało wiele seminariów i szkoleń mają-
cych na celu zmobilizowanie społeczności lokalnych
do wzięcia odpowiedzialności za zapobieganie proble-
mom narkomanii. Opracowane gminne programy
cechuje niestety mała efektywność. Nie zostały one
poprzedzone lokalną diagnozą. W dużym stopniu
uniemożliwia to wdrażanie programów uwzględnia-
jących niezbędne strategie profilaktyczne, adekwatne
do specyfiki lokalnych problemów związanych z nar-
komanią.
Mam trzy pytania do pana ministra. Jaki procent
pracowników gminnych odpowiedzialnych za realiza-
cję tego zadania został objęty programem szkoleń? Czy
została opracowana przez rząd strategia motywowa-
nia samorządów do prowadzenia merytorycznego mo-
nitorowania zjawisk dotyczących narkotyków i narko-
manii? Czy poddano ewaluacji gminne programy
przeciwdziałania narkomanii, jeśli tak, to w jakim
zakresie? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Jarosław Stawiarski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Jarosław Stawiarski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W przedstawionej Informacji o realizacji działań wy-
nikających z „Krajowego programu przeciwdziałania
narkomanii w 2006 roku” zaciekawiły mnie dane,
o których tutaj już wspominała poseł Mrzygłocka,
a mianowicie bardzo małe kwoty, jakie samorządy
wojewódzkie wydały na swoje programy, a więc dol-
nośląskie – 4246 zł, zaś małopolskie – 443 tys. Samo-
rządy gmin – tylko 849 gmin, czyli 39% – opracowa-
ły i realizowały gminne programy przeciwdziałania
narkomanii, wydatkując średnio per capita na gminę
19 tys. zł. Nawiążę tutaj do dawania samorządom
większych kompetencji. Brońmy się przed tym, by
narkomanią zajmowały się samorządy, bo jak widać
na załączonym obrazku, nie będą zdolne podołać
temu wielkiemu problemowi.
Mam pytanie: Jakie formy zachęty dla samorządów
planuje rząd, by odwrócić te statystyki, gdyż realizowa-
nie tylko w 39% gmin programów przeciwdziałania
narkomanii i wydawanie na nie średnio tych małych
kwot – 19 tys. – jest to zdecydowanie za mało.
I drugie pytanie… (Dzwonek) Już kończę. Czy nie
należałoby się zastanowić nad powołaniem w każ-
dym powiecie swoistych centrów kryzysowych doty-
czących li tylko narkomanii, gdzie specjaliści – psy-
cholog, terapeuta, lekarz, adwokat, prawnik – poma-
galiby rodzicom, ludziom uzależnionym w odnajdy-
waniu prawdziwej drogi, bo poradnie psychologiczno-
-pedagogiczne i jakieś poradnie uzależnień nie speł-
niają tej funkcji, co widać i słychać.
I jeszcze jedna rzecz odnośnie do sądów powszech-
nych. Czy nie można byłoby tak zmienić prawa, by
egzekucja, jeżeli chodzi o przymusowe leczenie ska-
zanych uzależnionych, była pilniej nadzorowana
przez sądy, żeby sądy nadzorowały przebieg tej dole-
gliwości, jaką jest przymusowe leczenie narkomanów.
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Poseł Piotr Polak, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Piotr Polak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W 2006 r. ogólny koszt realizacji „Krajowego progra-
mu przeciwdziałania narkomanii” wynosił ponad 320
mln zł, co w stosunku do roku 2005 oznacza wzrost
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Piotr Polak
o 18%. Omawiany dzisiaj krajowy program jest reali-
zowany w pięciu obszarach. Moje pytania będą doty-
czyły drugiego obszaru, czyli leczenia, rehabilitacji
i ograniczenia szkód zdrowotnych i reintegracji spo-
łecznej.
Przy dokładnej analizie, panie ministrze, tych
wydatków okazuje się, że właśnie nie było tego wzro-
stu w leczeniu i rehabilitacji. Narodowy Fundusz
Zdrowia, jak już było wcześniej mówione, wydatko-
wał w 2006 r. prawie 20% mniej środków. Podobnie
wyglądała sytuacja z budżetem Krajowego Biura ds.
Przeciwdziałania Narkomanii, gdzie też były niższe
środki niż w 2005 r. Także zwróciłem uwagę na fakt
niewysokich środków finansowych przeznaczonych
na integrację społeczną dla osób o ukończonym pro-
cesie terapii – to niecałe 2 mln zł. Ponieważ jest to
pierwszy rok realizacji tego programu rozłożonego
na 5 lat, można zrozumieć tę sytuację. A chciałbym
zapytać, panie ministrze: Jakie są plany rządu, żeby
w przyszłości zapobiegać takim sytuacjom? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Pani poseł Elżbieta Rafalska, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Elżbieta Rafalska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Osoby, które zajmują się pracą z młodzieżą, powinny
czym prędzej zmienić pracę, ponieważ o życiu i zwy-
czajach młodych ludzi zupełnie nie mają pojęcia. Tak
wynika z warszawskiego badania stylów życia mło-
dzieży „Narkotyki w kulturze młodzieży miejskiej”,
przygotowanego przez naukowców Uniwersytetu
Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej. Z na-
szych badań wynika, że młodzi ludzie mają zdrowe
podejście do używek. Duża liczba narkomanów to mit
podtrzymywany przez polityków, media i ekspertów
niemających z młodymi ludźmi żadnego kontaktu.
I dalej z tego raportu: Monitorujemy, badamy, ogląda-
my, ale w rzeczywistości zbieramy informacje o mło-
dzieży, nie pytając jej o zdanie. Czy to nie paradoks?
I moje pytanie do rządu: Na ile, pomimo ograni-
czeń metodologicznych związanych z badanym zja-
wiskiem, dostępnością i wiarygodnością danych,
możemy uznać za rzetelny i wiarygodny obraz roz-
miarów narkomanii i czy rzeczywiście, tak jak mówi
ten kontrowersyjny raport, narkotyki nam nie zagra-
żają, i czy możemy mieć tu na tej sali dobre samopo-
czucie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
173
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Była taka metoda na temperaturę, żeby potłuc
termometr.
Bardzo proszą, pani poseł Elżbieta Streker-Dem-
bińska, Lewica.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Szanowni
Państwo! Mimo uznania i wielu zachwytów nad tym
raportem i nad programem, pozwólcie państwo, że
jednak podzielę się pewnymi wątpliwościami. Przede
wszystkim podzielę wątpliwości mojego przedmówcy
kolegi Kopycińskiego, który wskazał, że wiele środ-
ków przeznaczanych jest głównie na działania ana-
lityczne czasami pozorowane. Dzisiaj chcielibyśmy
wiedzieć, jakie są prawdziwe efekty działania tych
projektów, w związku z tym bardzo proszę o ich po-
danie.
Druga rzecz. W jaki sposób państwo obejmujecie
w ramach tych programów opieką i działaniem całe
rodziny, bo w przypadku uzależnienia choroba doty-
ka całą rodzinę nie tylko osoby uzależnione. Czy nie
mamy do czynienia, tak jak mówiła moja przedmów-
czyni, z wierzchołkiem góry lodowej, czy nam ten
projekt i ten raport nie pokazują tylko pewnych ten-
dencji, które są o wiele wyższe? W jaki sposób obej-
mujecie państwo tymi programami na przykład mło-
dzież ochotniczych hufców pracy? (Dzwonek)
I na koniec: Czy przewidujecie państwo zamiast
tworzenia jednolitych programów upowszechnianie
tzw. dobrych praktyk i dobrych projektów przeciw-
działania narkomanii? Jeśli tak, to myślę, że wybie-
rzecie właśnie te o największej efektywności. Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Bożena Kotkowska, SDPL – Nowa Le-
wica.
(Głos z sali: I demokraci.)
I demokraci.
Poseł Bożena Kotkowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałam się
zwrócić do pani poseł – narkotyki są w każdej szko-
le i to po prostu jest fakt, tylko nie mówi się o nich
albo po prostu zataja się taką wiedzę, ponieważ nie
jest dobrze, żeby wiedziano o tym, że w danej szko-
le używa się narkotyków. Tak że ja pani z czystym
sumieniem mówię, że to jest po prostu tylko zafał-
szowywanie statystyk. Jest to w każdej szkole i każ-
dy dyrektor musi się z tym pogodzić, i musi przeciw-
działać temu.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
174 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Bożena Kotkowska
Aby wspieranie strategii przeciwdziałania narko-
manii było skuteczne, musi być przede wszystkim
adekwatne, opierać się na lokalnej diagnozie, aktu-
alnych wynikach badań, wykorzystywać dostępne
metody oraz być dostosowane do grupy odbiorców.
Nowatorsko zakłada się elastyczność i twórcze podej-
ście wobec zmieniających się potrzeb odbiorców
i programów dotyczących możliwości reagowania.
Tak jak już powiedziałam, współcześnie ważnym
źródłem informacji o narkotykach i narkomanii,
z którego czerpią dzieci i młodzież, jest Internet. Od-
powiednie serwisy internetowe nie tylko podnoszą
poziom wiedzy, ale również zapewniają ofertę pomo-
cową. Czy krajowy program przewiduje stworzenie
pomocowej poradni internetowej dla młodzieży,
z której będzie ona mogła po prostu skorzystać, po-
nieważ jest to naprawdę źródło, z którego młodzież
może szybko skorzystać. Poradnie pomocowe funk-
cjonują na Zachodzie i jest już wiele serwisów, które
po prostu w tym pomagają. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Waldemar Wrona, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Waldemar Wrona:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Panie ministrze, wiadomo, że gwałtownie wzrasta
sprzedaż i spożywanie narkotyków w szkołach podsta-
wowych, gimnazjach i liceach. Zwracam się z pyta-
niem: Czy nie byłoby celowe utworzenie specjalnej
jednostki Policji, która zajmowałaby się tylko zwalcza-
niem sprzedaży narkotyków w szkołach i ich pobliżu
oraz sprzedaży narkotyków dzieciom i młodzieży?
Drugie pytanie: Czy nie należałoby wprowadzić
obowiązkowego szkolenia wszystkich nauczycieli ce-
lem rozpoznawania w szkołach uczniów, którzy mogą
być pod wpływem narkotyków?
I trzecie pytanie: Czy nie należałoby zastanowić
się nad zakupem nowoczesnych narkotestów do szkół,
które to zakupy finansowane byłyby wspólnie przez
samorządy oraz Ministerstwo Zdrowia i Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Poseł Krzysztof Sońta, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Krzysztof Sońta:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Przed podróżą życia pana premiera Tuska do Peru
i Chile środki masowego przekazu epatowały społe-
czeństwo…
(Poseł Krystyna Skowrońska: Nie epatowały.)
…przygodami Donka z marychą, tak można by
nazwać kolokwialnie deklarację pana premiera, jego
przyznanie się do tego, że przyjmował kiedyś w swo-
jej młodości narkotyki.
Program funkcjonuje co prawda od 2002 r. i przy-
nosi wymierne efekty. Wszyscy tutaj mówili, że jest
potrzebny i skuteczny. Myślę, że gdyby powstał kil-
kadziesiąt lat wcześniej, nie byłoby tej przygody, ona
nigdy by nie zaistniała. Mam w związku z tym pyta-
nie: Jaki wpływ, panie ministrze, będzie miała wy-
powiedź pana premiera Tuska o tym, że przyjmował
narkotyki, konkretnie marihuanę, na profilaktykę,
właśnie na ten program?
(Poseł Damian Raczkowski: Bardzo dobry, tzn. że
narkotyki są szkodliwe.)
Czy skutki tej wypowiedzi będą monitorowane?
Czy będzie sprawdzany wpływ tej wypowiedzi pre-
miera na spożycie narkotyków i inicjację narkotyczną
młodych ludzi i czy w sprawozdaniu za 2008 r. z re-
alizacji tego programu będziemy mogli poznać staty-
stykę monitorowania skutków właśnie tej wypowie-
dzi, jej wpływu na przyjmowanie narkotyków i na
inicjację narkotyczną? Dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Krystyna Skowrońska: Wypowiedzi też
trzeba monitorować.)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Szanowni państwo, złośliwość jest częstym zjawi-
skiem na trybunie sejmowej. Jeżeli jeszcze do tego
nie jest pozbawiona smaku, to można by uznać, że to
norma. Ale co mogę więcej powiedzieć, jak skomen-
tować?
Bardzo proszę, pan poseł Jan Kulas.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! Czas powrócić do rzeczy, do troski i odpowie-
dzialności za problem. Panie ministrze, pierwsze
pytanie dotyczy kwestii najtrudniejszej: Jak pomóc
naszej zagrożonej, zagubionej młodzieży, jeżeli chodzi
o oddziały detoksykacyjne? W niektórych szpitalach
psychiatrycznych są one wręcz likwidowane. Prze-
cież często jest tak, że aby mogło odbyć się klasyczne
leczenie odwykowe, ten oddział detoksykacyjny jest
potrzebny, a różnie bywa z tym problemem w skali
kraju.
Drugie pytanie dotyczy oczywiście profilaktyki.
Trzeba w nią inwestować, trzeba ją rozwijać, rozbu-
dowywać. Nie wiem, czy podzieli pan, panie mini-
strze, moją opinię, że jednak najlepszą metodą byłoby
kierowanie środków do organizacji pozarządowych,
które problem najlepiej znają, rozumieją i mogłyby
także starać się go jak najlepiej rozwiązywać.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Jan Kulas
Kolejne pytanie. Czy nie jest wskazane i czy są
jakieś środki na to, aby nauczyciele i wychowawcy
pogłębiali wiedzę na ten temat w szkołach? Jak sobie
z tym problemem radzić w ramach edukacji?
I ostatnie pytanie: Czy jesteśmy w stanie zbilanso-
wać potrzeby finansowe na lata 2008–2010 dotyczące
problemu? Możemy panu ministrowi pomóc w pracach
nad budżetem. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję.
Poseł Jacek Tomczak, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jacek Tomczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W Informacji
o realizacji działań wynikających z „Krajowego pro-
gramu przeciwdziałania narkomanii w 2006 roku”
można znaleźć dane na temat ilości skonfiskowanych
m.in. środków odurzających. Jednakże dane te doty-
czą tylko okresu obejmującego pierwsze półrocze tego
roku, albowiem 1 lipca 2006 r. uchylono zarządzenie
nr 238 komendanta głównego Policji z 14 marca
w sprawie planowania i sprawozdawczości w Policji.
Moje pytanie jest następujące: Dlaczego uchylono
powyższe zarządzenie i czy w związku z tym Komen-
da Główna Policji nie ma już możliwości gromadzenia
takich danych?
Chciałbym zadać też drugie pytanie. Samorządy
realizują już w znacznym stopniu pewne działania
mające przeciwdziałać narkomanii, np. w Wielkopol-
sce samorządy chciały wyposażyć szkoły w narkote-
sty finansowane z własnych środków, jednakże spo-
tkały się z dość sporym oporem środowiska nauczy-
cielskiego, kuratoriów oświaty. Było to dosyć dziwne.
Niestety jest tak, jakby to środowisko chciało unik-
nąć tego problemu i właściwie nie do końca go poka-
zywać, nie mówiąc o nim. Czy państwo spotkali się
z takimi problemami? Czy macie państwo pomysł,
jak im przeciwdziałać? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Tadeusz Cymański, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Tadeusz Cymański:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam pytanie
do pana posła sprawozdawcy. Czy kwestia, o której
mówiłem w głównym wystąpieniu, była przedmiotem
pracy Komisji Zdrowia? Chodzi o korelację, współist-
nienie i nakładanie się czynników szkodliwych, w tym
przypadku alkoholu i narkotyków.
175
Drugie pytanie mam do państwa reprezentują-
cych ministerstwo, rząd i biuro. Nie oczekuję zobo-
wiązania, ale czy mógłbym spytać, czy państwo mo-
żecie zadeklarować podjęcie inicjatywy, po pierwsze,
współpracy z Państwową Agencją Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych i, po drugie, ograniczenia
reklamy w kontekście celu, któremu służy. Niestety
przepisy, które tego dotyczą, są nad wyraz skanda-
liczne i sprzeczne. Chodzi mi o przepisy, które wcho-
dzą w skład ustaw o wychowaniu w trzeźwości oraz
o radiofonii i telewizji. Reklama alkoholu albo jest
szkodliwa, albo nie jest szkodliwa. Jeżeli jest szkodli-
wa – to po 23, a jeżeli nie jest – to niech leci cały czas.
Mamy takie oto kuriozum, a skutki są wymienione
w sprawozdaniu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Krystyna Skowrońska, Platforma
Obywatelska.
Poseł Krystyna Skowrońska:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mówi-
my o informacji z realizacji działań wykonywanych
w ramach „Krajowego programu przeciwdziałania
narkomanii w 2006 roku”. Chciałabym wobec tego
zadać pytanie. Rząd w tym sprawozdaniu deklaro-
wał, że w 2006 r. m.in. zwalczanie narkomanii będzie
w większym stopniu skoordynowane, jeżeli chodzi
o policyjne struktury. Zapowiadano m.in. ujednolice-
nie struktur na szczeblu komend wojewódzkich i współ-
pracę z poszczególnymi komendami, zmianę wskaź-
ników oceny efektywności pracy służby w Policji
w zakresie zwalczania przestępczości narkotykowej,
a także podjęcie działań mających na celu zlikwido-
wanie opłacalności popełniania przestępstw narko-
tykowych poprzez pozbawienie sprawców korzyści,
które wynikają z tego procederu.
Pytam pana ministra, zdając sobie jednocześnie
sprawę, iż pytanie jest trochę skomplikowane i bar-
dzo precyzyjne. Pan minister wprawdzie mi odpo-
wiedział, ale chciałabym taką odpowiedź otrzymać
też na piśmie. Co w przyszłości, czyli w roku 2008
i w następnych latach, jest planowane w tym zakre-
sie? To, jak będziemy zwalczać narkomanię narzę-
dziami, które przygotujemy, stanie się jednym
z elementów, który tę walkę wesprze, ponieważ nie
chodzi tylko o profilaktykę, trzeba też zwalczać
samo zjawisko. Dziękuję.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo.
Poseł Damian Raczkowski, Platforma Obywatelska.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
176 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Poseł Damian Raczkowski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W ciągu ostat-
nich lat zmniejszyła się w Polsce liczba programów
wymiany igieł i strzykawek. Od kilku lat zaczęły się
rozwijać za to programy party workingowe, realizo-
wane w klubach, dyskotekach, barach, adresowane
przede wszystkim do osób, które używają narkoty-
ków syntetycznych. W 2006 r. przeprowadzono 6 ta-
kich programów w Warszawie, Lublinie, Poznaniu,
Częstochowie, a także Krakowie i Szczecinie. Pierw-
sze cztery programy finansowane przez Krajowe
Biuro do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii zo-
stały poddane ewaluacji. W Warszawie i Częstocho-
wie programy realizowało Stowarzyszenie Monar,
w Lublinie program party workingowy prowadziło
stowarzyszenie Kuźnia, w Poznaniu – stowarzysze-
nie Sedno. Podstawowym celem podjętych działań
była poprawa bezpieczeństwa uczestników imprez.
Wyniki tych badań pokazały, że programy party
workingowe są dobrze oceniane i uznawane za po-
trzebne zarówno przez uczestników imprez klubo-
wych, jak również pracowników klubów. Badani
widzieli potrzebę prowadzenia tego typu działań
w klubach. Jednen z wniosków z tych badań był
taki, że dla dobrego funkcjonowania programu po-
trzebna jest współpraca z personelem klubu, w któ-
rym działania są prowadzone. Warto podkreślić, że
polskie programy realizowane były nie tylko na im-
prezach techno, ale również podczas koncertów roc-
kowych. Mam w związku z tym pytanie: Jak ocenia-
cie państwo skuteczność takich programów? Na ile
jest ona większa w porównaniu do skuteczności pro-
gramów wymiany igieł i strzykawek. Uprzejmie
proszę o odpowiedź. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję, panie pośle.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Głos zabierze podsekretarz stanu w Ministerstwie
Zdrowia pan Adam Fronczak.
Bardzo proszę.
Panie ministrze, jeżeli nie zdążył pan z czymś na
bieżąco, to można pisemnie.
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak: A można?)
Można, można. Nawet zachęcam.
(Poseł Jan Kulas: Ale nie spieszmy się.)
Bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Bardzo cieszę się
z takiej liczby pytań od państwa posłów, ponieważ to
świadczy tylko o tym, jak ważnym zagadnieniem
jest problem, którym dzisiaj się zajmujemy, mówiąc
o sprawozdaniu z roku 2006 w zakresie przeciwdzia-
łania narkomanii i realizacji krajowego programu
w tym zakresie. Przede wszystkim na wstępie chciał-
bym podziękować panu posłowi Latosowi z Komisji
Zdrowia za syntetyczne odniesienie się do sprawoz-
dania i pozytywną opinię Komisji Zdrowia po wielu,
że tak powiem, godzinach dyskusji oraz wszystkim
posłom, którzy byli uprzejmi przemawiać w imieniu
klubów i kół.
Wszyscy państwo pozytywnie oceniliście i reko-
mendujecie ten program jako dobrze zrealizowany.
To jest budujące, dlatego że faktycznie liczba zadań
wykonywanych w ramach tego programu jest bardzo
duża. Jest sporo obszarów, które trzeba koordyno-
wać. W związku z tym wiele osób patrzy tylko z jed-
nego punktu widzenia. Rozumiem doskonale, że in-
aczej wygląda to z punktu widzenia kogoś, kto jest
w edukację zaangażowany od dawna i widzi te ele-
menty, kogoś, kto jest bliżej policji i postrzega proble-
my z jej perspektywy, a jeszcze inaczej wygląda to od
środka, jak się chorych leczy, przyjmuje i wyprowa-
dza z tego stanu. Tak że ten program jest wielowąt-
kowy i obszerny do tego stopnia, że dyskusja może
trwać naprawdę bardzo długo. Myślę, że właśnie
w ten sposób jest to realizowane, podejście wielowąt-
kowe pokazuje złożoność problemu.
W odpowiedzi na część państwa pytań – faktycz-
nie ich liczba jest bardzo duża – postaram się nakre-
ślić kierunki występujące w programie roku 2006.
Ponieważ pytania wykraczały poza ten zakres, a nie-
które były wręcz bardzo aktualne, pozwolę jednak
odnieść się również do sytuacji aktualnej, bo jest to
– jak myślę – bardzo istotne. Któryś poseł powiedział,
że program dotyczy roku 2006, a mamy koniec maja
2008 r. Właśnie, pan poseł Cymański. Dlatego w moim
wystąpieniu będą odniesienia do roku 2008 i końców-
ki roku 2007.
Otóż w ramach sprostowania powiem, że chodzi-
ło o Wielkopolskie i Podlaskie, to na pewno, spraw-
dziliśmy to, tak że wystąpił błąd podczas robienia
notatek.
Bardzo ważna jest liczba osób uzależnionych. Po-
jawiały się różne liczby, ale w tej chwili chcę państwu
powiedzieć – jak wynika z aktualnych danych, które
zostały opracowane – że w tym roku dostarczę na
gorąco państwu posłom do Komisji Zdrowia program,
ponieważ są to całkiem świeże dane, które pokazują,
gdzie, w jakim punkcie jesteśmy. Liczba osób uzależ-
nionych wynosi w tej chwili ponad 100 tys. Mogę
podać ją jako liczbę wiarygodną. Chcę wyjaśnić, że
przez długi czas od 1990 r. – jak państwo spojrzycie
na statystyki – dość dynamicznie rosła liczba osób
zażywających narkotyki. Z tego powodu mamy w tej
chwili dość dużo osób uzależnionych, taka jest rze-
czywistość. Te trendy, o których wspomniałem w trak-
cie wystąpienia o zmniejszeniu liczby osób jednora-
zowo, sporadycznie używających narkotyków, rów-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak
nież są faktem. Dzięki nowym danym zobaczycie
państwo, jak to się kształtuje.
Odpowiadam od razu na wszystkie pytania, które
były związane ze szkoleniami, bo wiem, że to budzi
niepokój, czy nie jest ich za dużo, czy nie wydajemy
na nie za dużo środków finansowych. Te szkolenia,
które były realizowane właśnie w 2006 r., pokazują,
że w 2008 r. jest efekt w postaci zatrzymania tego
trendu wzrostowego. To jest bardzo ważne. Możemy
więc powiedzieć, że szkolenia, działania w obszarze
profilaktyki spełniły swoją funkcję. Myślę, że to jest
dla nas istotny wskaźnik, istotna wiedza, że nie mo-
żemy zaprzestać szkoleń, nie możemy bardzo restryk-
cyjnie wydawać pieniędzy i bać się, żeby przypadkiem
nie było ich za dużo, bo to dało efekt. Myślę, że te
szkolenia ewoluują, zmieniają swój charakter.
Trudno jest – odpowiadam na pytanie pani poseł
– skoordynować i opracować jeden rewelacyjny pro-
gram, dlatego że specyfika społeczności lokalnych
jest dość duża i inaczej musimy wkroczyć na wieś
gdzieś na rubieżach Polski, a inaczej na wieś w cen-
trum Polski, inaczej na wieś koło Warszawy, a inaczej
do dużych miast. W jednych obszarach są dostępne
narkotyki bardzo tanie, w innych obszarach narko-
tyki są drogie, inny jest w związku z tym cały system
zjawisk łączących się z zażywaniem narkotyków i dla-
tego inaczej musimy docierać do młodych ludzi. Z tego
powodu gminy – jak państwo widzicie – są przez nas
traktowane jak najlepiej, to znaczy chcemy, żeby gmi-
ny zaktywizowały się najsilniej, ponieważ najlepiej
znają swoich mieszkańców, są najbliżej nich i najefek-
tywniej wydadzą środki finansowe. Może nam się
w Warszawie ex cathedra wydawać, że coś jest naj-
lepsze, podczas gdy tam za takie nie będzie uważane.
Dlatego musimy zdać się na zdolność przewidywania,
która jest poparta szkoleniem i wiedzą samorządow-
ców, których kształcimy w gminach.
Padło pytanie o liczbę kształconych osób. Jest
800 gmin i czy jest to jedna osoba, czy dwie, trzy czy
więcej, trudno mi w tej chwili powiedzieć, ale na
pewno są to już tysiące osób, czy nawet jest ich kil-
kanaście tysięcy, przeszkolonych na tym poziomie,
które są w stanie efektywnie budować programy na
swoim terenie.
Dziękuję również za zwrócenie uwagi przez jed-
nego z posłów – chyba pana posła Soplińskiego – na
to, że program jest realizowany od wielu lat. Może
w mojej wypowiedzi tak to zabrzmiało, że dopiero od
połowy roku, ale ranga programu została podniesio-
na dzięki rozporządzeniu. Przedtem on był realizo-
wany nawet – powiem państwu – od 1999 r. To jest
jak gdyby już trzecia edycja tego programu. Były gło-
sy, że rozpoczął się w 2002 r., ale był prowadzony
jeszcze wcześniej – od 1999 r. Faktycznie, wcześniej
nie było takich skoordynowanych programów. Padło
takie zdanie, że gdyby były one wcześniej, byłoby le-
piej. Wcześniej jednak ten problem narastał i dopiero
177
kiedy narósł do tego stopnia, że zaczął być dokuczli-
wy dla społeczeństwa, wdrożono postępowanie w ra-
mach tego programu.
Programy metadonowe. W tej chwili jest 16 pro-
gramów metadonowych w sprawozdaniu, w tym 2 są
realizowane przez dwa ZOZ-y niepubliczne. Chcę
podkreślić, że to jest novum, ale myślimy, że ta ścież-
ka będzie się rozwijać. Obecnie wydajemy 12 mln zł
na programy metadonowe versus 7, które przedsta-
wiałem w programie poprzednio.
Myślę, że bardzo dobry pomysł pani poseł Bożeny
Kotkowskiej, aby była mniejsza liczba dzieci, omówi-
my na posiedzeniu rady ds. narkomanii, której mam
przyjemność być przewodniczącym, ponieważ tam
zasiadają przedstawiciele różnych ministerstw. Za-
czniemy ten temat drążyć, oczywiście jest on bardzo
złożony, ale na pewno nad mniejszą klasą, mniejszą
liczbą dzieci da się lepiej panować i będzie można
lepiej dotrzeć do naszych małych obywateli.
Pan poseł Gosiewski był uprzejmy zapytać, czy
uwzględniamy podział terytorialny w rozdziale środ-
ków na profilaktykę. Oczywiście, że uwzględniamy.
Działamy w taki sposób, żeby je dopasowywać, ma-
jąc pełną statystykę potrzeb w poszczególnych re-
gionach, tak aby te środki nie były centralnie ste-
rowane, z różnych innych programów pozagmin-
nych i mogły trafiać tam, gdzie są one najbardziej
potrzebne. Ale tak naprawdę to media, kampania
edukacyjna i rodzina są elementami niezbędnymi
w całym procesie efektywnego oddziaływania na
osoby, które używają narkotyków, i zapobiegania
pierwszemu użyciu. Chcę powiedzieć, że współpraca
transgraniczna jest bardzo efektywna i przynosi co-
raz lepsze rezultaty, jej efekty z roku na rok są coraz
lepsze, co również zostało uwzględnione w sprawoz-
daniu.
Jeśli chodzi o pytanie o środki finansowe na szko-
lenia. Jest taki jeden program, w ramach którego
przekazano 2 mln euro z Unii Europejskiej. Ten pro-
gram jest właśnie finansowany przez Unię Europej-
ską i w tej chwili jest efektywnie realizowany.
Jeśli chodzi o podejście do donosów. W Polsce jest
to cały czas wielki problem, bo w społeczeństwach,
w których demokracja trwa 200 lat, a nie kilkanaście,
nie ma pojęcia donoszenia. Jest po prostu postawa
obywatelska i informacja o tym, że dzieje się źle, że
popełniane jest jakieś przestępstwo, czy że jest podej-
rzenie, że ktoś zażywa narkotyki czy dystrybuuje
narkotyki. To nie jest donosicielstwo, tylko współpra-
ca i obowiązek obywatelski. Jak to zmienić? Myślę,
że na to jest potrzebny czas, trzeba zrozumieć, że
przekazywane informacje służą nie tylko osobie, któ-
rej szkodzi, powiedzmy, kontakt z narkotykami, ale
w perspektywie działają pozytywnie na ograniczenie
skali zjawiska.
Jeśli chodzi o ilość ośrodków stacjonarnych, czy
jest wystarczająca. Możemy powiedzieć, że w tej
chwili tak, jest pewne nasycenie w tym zakresie. Było
pytanie, ile osób efektywnie uzdrowionych opuszcza
takie ośrodki. Mianowicie u 1/3 stan zdrowia zdecy-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
178 Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak
dowanie się poprawia, 1/3 leczy się cały czas,
a u 1/3 nie widzimy efektu – tak to możemy z grub-
sza, na gorąco podsumować.
Pan poseł Zawadzki pytał, czy możemy w jakiś
sposób fiksować zawody osób, które zajmują się tera-
pią uzależnień. W ministerstwie zdrowia trwają pra-
ce nad tym, aby na liście zawodów medycznych zna-
lazł się specjalista terapii uzależnień. To informacje
z ostatniej chwili, rozmawialiśmy na ten temat przed
tygodniem.
Czy w jakiś sposób oceniamy programy? Jest pod-
ręcznik o ewaluacji programów, w jaki sposób oceniać
efektywność programów realizowanych na poziomie
samorządów lokalnych i innych. Ten podręcznik zda-
je się został wydany przez państwa biuro i jest do-
stępny.
Jeśli chodzi o środki. W tej chwili jest to 19 tys.
na gminę. Muszę państwu powiedzieć, że jeżeli przyj-
miemy, że niektóre programy mogą być kalkami pro-
gramu, nie są programami autorskimi, gminy mogą
je w jakiś sposób otrzymywać z ośrodków, które dys-
ponują tą wiedzą, to ta kwota nie jest mała, nie o to
tutaj chodzi, nikomu nie płaci się jakiś gigantycznych
pieniędzy, chodzi o pokrycie kosztów różnych mate-
riałów, często pomagają w tym wolontariusze. Ta
kwota może nie jest superwysoka, ale efekty tych
programów są, kiedy program startował, wiele lat
temu, jeszcze ten inny, to było 100 zł na gminę, po-
równajcie państwo, w ciągu 7 lat wzrost środków od
100 do 19 tys. Ewidentnie widać, że została wykona-
na pewna praca.
Było pytanie pana posła Polaka dotyczące zwięk-
szania finansowania. Oczywiście, będziemy starali
się zwiększać finansowanie, żeby NFZ w większym
stopniu pokrywał te potrzeby. Myślę, że to nam się
uda.
Było pytanie o wiarygodność, chyba pani poseł
Rafalska była uprzejma zadać to pytanie. Tak, proszę
państwa, są wykonywane badania, a co do oceny tych
badań, to zgodnie z Europejskim Centrum Monito-
rowania Narkotyków, w jakiś sposób jesteśmy w sys-
temie europejskim, nie są to jakieś nasze superwy-
mysły, tylko korzystamy z wiedzy tych, którzy z tym
problemem walczą znacznie dłużej.
Jak najbardziej również zgadzam się z wypowie-
dzią pani poseł Streker-Dembińskiej. Rekomenduje-
my wiele programów, które są stosowane odpowied-
nio do potrzeb odbiorców, czyli nie wspólny mianow-
nik, a programy indywidualizowane.
Było pytanie pani poseł Kotkowskiej dotyczące
poradni. Jest poradnia internetowa dla rodziców
i osób zainteresowanych, można z niej korzystać i nie
powiem, czy jest dużo czy mało wejść na tę stronę,
ale myślę, że jest zainteresowanie, szczególnie w tych
obszarach, znaczy pośród osób, które używają Inter-
netu i mają tego typu problemy.
Było również pytanie pana posła Wrony dotyczą-
ce prewencji w szkołach, czyli funkcjonariuszy policji,
którzy powinni w jakiś sposób ścigać przestępczość
narkotykową w miejscu, gdzie ona powstaje. Takie
działania są oczywiście prowadzone. W radzie, której
przewodniczę, jest również przedstawiciel MSWiA,
to jest pan gen. Rapacki. Omówimy na najbliższym
posiedzeniu, w jaki sposób można tutaj zadziałać
i rozszerzyć zakres czynności.
Czy jest wystarczająca ilość ośrodków detoksyka-
cyjnych, czy powinny powstawać nadal, pytanie pana
posła Kulasa. Otóż, proszę państwa, spada liczba
uzależnionych od opiatów, w związku z tym zmienia
się też forma stosowania narkotyków. Liczba miejsc
detoksykacyjnych jest w miarę, że tak powiem, odpo-
wiednia i tutaj nie ma jakichś poważnych braków.
Organizacje pozarządowe to 80% aktywności na
polu przeciwdziałania narkomanii, w zakresie profi-
laktyki, jak również leczenia. Chcę podkreślić ogrom-
ną rolę organizacji pozarządowych, których aktyw-
ność, w 4/5 jak gdyby, jest tutaj ewidentnie niezbędna
i nie wyobrażamy sobie dzisiaj tego programu bez
dobrej współpracy z organizacjami pozarządowymi.
Jeśli chodzi o pytanie pana posła Tomczaka o do-
stępność do testów, to przede wszystkim trzeba
podnosić świadomość rodziców, bo to pytanie prze-
wijało się jeszcze w następnych wypowiedziach
państwa. Chodzi o to, żeby rodzice wyrazili zgodę
na testy w szkole i żeby podpisali – na zasadzie, że
wyrażam zgodę w przypadku podejrzenia przez na-
uczyciela czy pielęgniarkę, która się tam w szkole
znajdzie, czy jakąś inną osobę, która jest oczywiście
osobą wykwalifikowaną, która wie, w jaki sposób
rozpoznaje się pewne objawy – że wyrażają zgodę na
to, aby ich dziecko zostało poddane badaniu. Albo
może tę zgodę trzeba uzyskać, nie zawsze można
w danym momencie skontaktować się z rodzicem.
Niemniej jednak w niektórych szkołach, chcę to po-
wiedzieć, są takie sytuacje i testy są kupowane, są
dostępne zarówno do badania śliny, jak i moczu, ale
absolutnie nie jest to powszechne.
Panie pośle Cymański, wspólne problemy, jeśli
chodzi o kwestię narkotyków, alkoholu i innych
współuzależnień, widzimy. W materiale, który chcę
państwu lada dzień przedstawić, jest mowa o przyję-
tych do lecznictwa stacjonarnego w 2006 r. 60% pa-
cjentów to ci, którzy nie tylko zażywali alkohol czy
narkotyki, ale tzw. miksy. Czyli jest to bardzo duży
problem, ponieważ opiaty to 17%, konopie – niecałe
3, leki nasenne – 10, halucynogeny – 0,4, wziewne
– 1,3, czyli już minimalne ilości, poza opiatami, któ-
re stanowią 17%. Tymczasem 60% pacjentów to ci,
którzy mają problemy mieszane.
Oczywiście pani poseł Skowrońskiej odpowiem na
piśmie, bo to pytanie, przedostatnie, było bardzo
szczegółowe i już poczułem jego moc.
Pytanie pana posła Raczkowskiego. Oczywiście
temat, który pan poruszył, jest bardzo ciekawy, sta-
ramy się zachęcać samorządy do realizacji innych
form, o których pan mówił, ale to jest początek tej
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Informacja o realizacji działań wynikających z „Krajowego programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adam Fronczak
drogi. Pewne programy w tym zakresie się pojawiają
i myślę, że gdy będziemy sprawozdawać za rok 2008,
może nie po dwóch latach, trochę wcześniej, to bę-
dziemy mogli coś na ten temat powiedzieć.
Przepraszam, że nie odpowiedziałem na wszyst-
kie państwa pytania, które zostały zadane. Na pozo-
stałe, na które państwo nie uzyskali satysfakcjonu-
jącej odpowiedzi z mojej strony, zostanie ona przesła-
na na piśmie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie ministrze.
(Poseł Elżbieta Streker-Dembińska: Panie mar-
szałku, w trybie sprostowania.)
Jeżeli w trybie sprostowania, to bardzo proszę,
pani poseł.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Pan chyba źle
zrozumiał moje pytanie albo skierował pan do mnie
odpowiedź przeznaczoną dla kogoś innego. Żebyśmy
się dobrze rozumieli: ja nie wnosiłam o to, by stwo-
rzyć jakiś jednorodny program uniwersalny. Właśnie
wskazywałam na to, że każda gmina, każde środo-
wisko potrzebuje własnego programu. Chodziło mi
tylko o to, aby te dobre praktyki i rekomendacje póź-
niej przekazywać. To tak żebyśmy się zrozumieli.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo pani poseł.
Sprawozdawca komisji pan poseł Tomasz Latos
zabierze głos.
Bardzo proszę.
Poseł Tomasz Latos:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Do mnie było skierowane jedno pytanie, na które już
zresztą częściowo odpowiedział pan minister. Rze-
czywiście, kwestia wspólnego zażywania narkotyków
i alkoholu była poruszana na posiedzeniu komisji, ten
problem był sygnalizowany, dotyczyło to chociażby
wspominanej już wcześniej przeze mnie pigułki gwał-
tu czy wypadków drogowych. Tutaj bardzo ważne
jest to, co powiedział pan minister o dużej skali wy-
stępowania tzw. miksów. Z drugiej strony zderzmy
to z tym, o czym mówiłem w swoim wcześniejszym
wystąpieniu, mianowicie z dużą różnicą między ogól-
179
ną liczbą wykroczeń drogowych a stosunkowo nie-
wielkim stwierdzaniem popełnienia tych wykro-
czeń pod wpływem narkotyków. Porównajmy to
z tym, co dzieje się chociażby w Niemczech, są dane
z niektórych landów, gdzie więcej jest wykroczeń
pod wpływem narkotyków niż alkoholu. To jest
rzeczywiście niepokojące. Wydaje się, że tutaj jest
dużo do zrobienia.
Wzmacniając głos pana posła Cymańskiego, po-
wiem, że i w tej sprawie z pewnością warto podejmo-
wać nowe działania. Mam na myśli też kwestie zwią-
zane z reklamą, bo tu jest wiele niekonsekwencji.
Można ten temat oczywiście ciągnąć jeszcze dalej,
można mówić chociażby o wpływie nadużywania czy
w ogóle spożywania alkoholu na występowanie wad
u płodów. Są badania, które już się prowadzi na świe-
cie, także w Polsce. W niektórych krajach, na przy-
kład skandynawskich, wzorem napisów na pudełkach
od papierosów wprowadza się na butelkach napisy
przestrzegające przed szkodliwością spożywania al-
koholu przez kobietę w ciąży. To też jest ważny te-
mat, do którego warto wrócić.
Wracając do narkotyków, trzeba powiedzieć, że to,
iż jest tu wiele do zrobienia, pokazują statystyki.
Z jednej strony mamy zatrzymanie wzrostu czy wręcz
spadek liczby uzależnionych, ale z drugiej strony jest
ich ponad 100 tys., a więc przed państwem ogrom
pracy. Mimo pochwał, że program jest dobry, okazu-
je się, że jeszcze trzeba myśleć, co zrobić, żeby był
bardziej skuteczny.
I wreszcie na koniec sprawa, która była też podno-
szona przez jedną z osób, a która dotyczy generalnie
wszystkich podobnych sprawozdań – pewnej odległo-
ści w czasie. Bo mówimy o roku 2006 w roku 2008.
Myślę, że warto się zastanowić, czy w drugiej połowie
tego roku, kiedy będą już dane i będą one opracowane,
nie warto przeprowadzić analizy wykonania progra-
mu w roku 2007. Mówię chociażby o jesieni tego roku,
bez czekania do wiosny. Warto w którymś momencie
nadrobić zaległości, żeby później co roku robić spra-
wozdania, może nie wiosną, a wczesną jesienią, za to
mieć dane na bieżąco i móc odpowiednio wcześnie re-
agować.
Jeszcze raz państwu dziękuję za skuteczny pro-
gram i życzę dalszego powodzenia. Dziękuję uprzej-
mie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Zamykam dyskusję.
Komisja Zdrowia proponuje, aby Sejm przyjął
przedstawioną przez prezesa Rady Ministrów infor-
mację o realizacji działań wynikających z „Krajowe-
go programu przeciwdziałania narkomanii w 2006 r.”,
zawartą w druku nr 161, do wiadomości.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
180 oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 18.
porządku dziennego: Rządowe sprawozdanie
z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyj-
nego w 2006 r. oraz sprawozdanie finansowe za
okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
wraz z wynikami badania przez biegłego rewi-
denta i raportem z badania sprawozdania finan-
sowego za rok obrotowy od 1 stycznia do 31 grud-
nia 2006 r. (druk nr 48) wraz ze stanowiskiem
Komisji Finansów Publicznych (druk nr 440).
Proszę o zabranie głosu podsekretarz stanu
w Ministerstwie Finansów panią Katarzynę Zajdel-
-Kurowską w celu przedstawienia sprawozdania.
Pani poseł Krystyna Skowrońska za chwilę.
(Poseł Krystyna Skowrońska: W porządku, panie
marszałku.)
Bardzo proszę panią minister.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej spra-
wozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwa-
rancyjnego w 2006 r. oraz sprawozdanie finansowe
za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia tegoż
roku 2006 wraz z wynikami badania przez biegłego
rewidenta.
Na wstępie chciałabym podkreślić, że omawiane
sprawozdanie za rok 2006 ma jakiś wymiar histo-
ryczny, wkrótce trafi do Sejmu pakiet dokumentów
sprawozdawczych BFG za rok 2007. Niemniej jednak
zgodnie z art. 17 ustawy rząd jest zobowiązany do
przedstawienia Sejmowi corocznie do rozpatrzenia
sprawozdania z działalności funduszu.
Zdaniem rządu przedstawione dokumenty doty-
czące działalności Bankowego Funduszu Gwarancyj-
nego w roku 2006 odzwierciedlają jego działalność
prowadzoną przez w tamtym okresie.
Szanowne Panie Posłanki i Szanowni Panowie
Posłowie! Należy zauważyć, że w 2006 r. nie wystą-
piło poważne niebezpieczeństwo niewypłacalności
w sektorze bankowym, zatem nie zaszła konieczność
wypłaty środków gwarantowanych. W 2006 Banko-
wy Fundusz Gwarancyjny udzielał tylko pożyczek
z funduszu pomocowego dla banków spółdzielczych na
przejęcie innych banków zagrożonych niewypłacalno-
ścią oraz pożyczek z Funduszu Restrukturyzacji Ban-
ków Spółdzielczych na procesy konsolidacyjne.
Odnosząc się do zasad finansowania działalności
prowadzonej przez BFG, należy wskazać, że fundusz
przyjął w tym zakresie politykę długookresową,
uwzględniającą relatywnie stały poziom obciążenia
banków kosztami finansowania systemu gwaranto-
wania depozytów. Pozwala to na gromadzenie środ-
ków w latach dobrej koniunktury gospodarczej, tak
aby kiedy zajdzie taka potrzeba, wykorzystywać je
w okresie dekoniunktury.
Podstawowym źródłem finansowania działalności
gwarancyjnej w roku 2006 były, jak w latach po-
przednich, środki gromadzone przez banki w postaci
funduszy ochrony środków gwarantowanych. Rada
funduszu określiła poziom stawki procentowej two-
rzenia funduszu ochrony środków gwarantowanych
na 2006 r. w wysokości 0,19% sumy środków pienięż-
nych stanowiących podstawę obliczania kwoty rezer-
wy obowiązkowej, tj. analogicznie jak w roku 2005.
Szanowne Panie Posłanki! Szanowni Panowie
Posłowie! W roku 2006 podstawowym działaniem
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w zakresie
realizacji funkcji gwarancyjnej była kontynuacja wy-
płat środków gwarantowanych dla tych deponentów
Banku Staropolskiego SA w Poznaniu, których rosz-
czenia nie były przedawnione. Dotyczyło to w sumie
8 deponentów.
Ważną sferą działalności BFG w 2006 r. było
udzielanie pomocy w formie pożyczek skierowanych
do podmiotów objętych systemem gwarantowania
z tzw. funduszu pomocowego, na który składają się
środki pochodzące m.in. z wpłat podmiotów objętych
systemem gwarantowania z tytułu opłat rocznych
oraz wpłaty wnoszonej przez Narodowy Bank Polski
(50% wnoszą banki, 50% Narodowy Bank Polski).
W 2006 r. stawka opłaty rocznej wynosiła, analogicz-
nie jak w roku poprzednim, 0,05% dla sumy aktywów
bilansowych, gwarancji i poręczeń ważonych ryzy-
kiem oraz 0,025% dla sumy ważonych ryzykiem po-
zostałych zobowiązań pozabilansowych, z wyłącze-
niem linii kredytów przyrzeczonych.
Pomoc z funduszu pomocowego udzielana przez
BFG w 2006 r. skierowana była wyłącznie do sektora
banków spółdzielczych. Fundusz udzielił pożyczek
dwóm bankom w związku z przejęciem dwóch ban-
ków zagrożonych niewypłacalnością.
Szanowni państwo, istotnym obszarem aktywności
BFG w 2006 r. była pomoc dla banków spółdzielczych
udzielana z funduszu restrukturyzacji banków spół-
dzielczych na wsparcie procesów łączeniowych oraz
realizację związanych z tym inwestycji, a także na za-
kup akcji banków zrzeszających. W roku 2006 BFG
udzieliło łącznie 6 pożyczek z funduszu restrukturyza-
cji banków spółdzielczych na kwotę 16,5 mln zł.
Zgodnie z ustawą o BFG do zadań funduszu na-
leży również kontrola prawidłowości wykorzystywa-
nia udzielanej pomocy. W 2006 r. przeprowadzono
28 kontroli w bankach korzystających z pomocy Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego. W wyniku kon-
troli w bankach korzystających z pożyczek stwierdzo-
no, iż otrzymane środki były wykorzystywane i za-
bezpieczone zgodnie z postanowieniami umów poży-
czek oraz celami określonymi w ustawie o funkcjo-
nowaniu banków spółdzielczych. Nie odnotowano
również występowania zagrożenia niewypłacalności
banków korzystających z pomocy, jednakże w przy-
padku jednego banku, który zakwalifikowany jest do
banków progowych i pozostaje objęty miesięcznym
monitoringiem, fundusz zobowiązał go do wdrożenia
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska
działań zmierzających do poprawy jego sytuacji fi-
nansowej.
Uzupełnieniem podstawowej funkcji BFG było
również monitorowanie i analizowanie sytuacji sek-
tora bankowego.
W 2006 r., podobnie jak w latach poprzednich,
BFG aktywnie uczestniczył w pracach dotyczących
gwarantowania depozytów na forum międzynarodo-
wym. Szczególnie ważne były prace związane z prze-
glądem dyrektywy z roku 1994 w sprawie systemów
gwarantowania depozytów.
Szanowne Panie Posłanki! Szanowni Panowie
Posłowie! Na dzień 31 grudnia 2006 r. Bankowy Fun-
dusz Gwarancyjny sporządził sprawozdanie finanso-
we, które zostało zbadane przez firmę Pricewaterho-
useCoopers Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie. Po
przeprowadzeniu badania audytor wydał opinię: bez
zastrzeżeń.
Zysk netto Bankowego Funduszu Gwarancyjnego
w 2006 r. wyniósł 163 046 tys. zł. Wzrost zysku
o 1,1% w porównaniu z rokiem ubiegłym nastąpił
głównie na skutek zwiększenia wyniku na operacjach
finansowych o ponad 7%.
Główną pozycję przychodów z działalności statu-
towej w roku 2006 stanowiły odsetki od udzielonych
pożyczek stanowiące 99,4% przychodów z działalno-
ści statutowej ogółem. Natomiast koszty działalności
funduszu w 2006 r. ukształtowały się na poziomie
niższym niż w roku poprzednim – nastąpił spadek
o 1,2%. Najbardziej istotną pozycją kosztów działal-
ności funduszu były koszty wynagrodzeń i świadczeń
na rzecz pracowników stanowiące 64,1% ogółu kosz-
tów. Koszty wynagrodzeń i świadczeń na rzecz pra-
cowników w 2006 r. nieznacznie spadły w porówna-
niu do roku 2005 – spadek w sumie o 0,3%.
Szanowni państwo, trzeba również wspomnieć, iż
w trakcie prac rządowych nad niniejszym stanowi-
skiem nowo powołany, dokładnie 20 kwietnia 2007 r.,
zarząd BFG informował o pewnych nieprawidłowo-
ściach w stosowanych przez BFG zasadach rachun-
kowości. Ze względu na terminy ustawowe nie było
wówczas możliwe rozstrzygnięcie tych kwestii na
etapie przygotowania stanowiska rządu. Natomiast,
jak wynika z dokumentów sprawozdawczych Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego za rok 2007 przeka-
zanych rządowi w maju bieżącego roku, kwestie,
które budziły wątpliwości w roku ubiegłym, zostały
uregulowane w sprawozdaniu finansowym za rok
2007. Należy zauważyć, że rozbieżność w wyniku fi-
nansowym wynosiła niecałe 0,8%.
Szanowne Panie Posłanki! Szanowni Panowie
Posłowie! Przedkładając Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej sprawozdanie z działalności Bankowego
Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r., wnoszę o przy-
jęcie tego sprawozdania przez Wysoką Izbę. Dzięku-
ję. (Oklaski)
181
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Głos zabierze sprawozdawca komisji pani poseł
Krystyna Skowrońska.
Bardzo proszę.
Poseł Krystyna Skowrońska:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Po-
słowie! Pani minister przedstawiła bardzo precyzyj-
nie informację dotyczącą przedłożonego Komisji Fi-
nansów Publicznych sprawozdania z działalności
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r. wraz
z załączonym do niego sprawozdaniem finansowym
za rok obrotowy od dnia 1 stycznia do 31 grudnia
2006 r., wraz z wynikami badania przez biegłego re-
widenta i raportem z badania sprawozdania finanso-
wego właśnie za ten okres.
Jako sprawozdawcy Komisji Finansów Publicz-
nych wypada mi dodać do tych informacji, które prze-
kazała pani minister, że sprawozdanie jest przedło-
żone zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie prze-
pisami ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyj-
nym, a więc art. 7 ust. 2 pkt 3.
Poza zadaniami, o których mówiła pani minister,
to jest działalnością gwarancyjną Bankowego Fun-
duszu Gwarancyjnego, udzielanymi pożyczkami za-
równo z funduszu pomocowego, jak i z funduszu re-
strukturyzacji banków spółdzielczych oraz kontrolą
wykonywania pomocy, fundusz wykonywał również
w 2006 r. i 2007 r. jeszcze jedną istotną funkcję – ku-
ratora przy realizacji programu naprawczego. Taką
funkcję Bankowy Fundusz Gwarancyjny wypełniał
w przypadku jednego banku. W tym zakresie komisji
przedłożono pełne sprawozdanie, jaka była funkcja
kuratora banku i w jaki sposób ją realizowano.
Ważne jest, że w zakresie gromadzenia i analiz
informacji o bankach zawarte są porozumienia z Na-
rodowym Bankiem Polskim i dobrze w tym czasie
układała się współpraca z generalnym inspektorem
nadzoru bankowego. Ponadto bankowy fundusz ko-
rzystał w tym zakresie z opinii biegłych.
Pani minister omówiła to sprawozdanie, infor-
macje, które są w nim zawarte dotyczące funduszu
i gospodarki finansowej, co jest rzeczą niezwykle
ważną.
Ważne dla nas wszystkich jest to, że przedłoże-
nie tego sprawozdania, a także działalność wyko-
nywana przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny od
1994 r., przyczyniły się do zapewnienia stabilności
i bezpieczeństwa systemu bankowego i dalszego
wzrostu zaufania społecznego do banków. Te dzia-
łania to również zasługa Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego.
Możemy również powiedzieć, i w tym zakresie
zgadzamy się, że realizacja długookresowego progra-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
182 oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Poseł Krystyna Skowrońska
mu i polityki związanej z finansowaniem działalności
BFG, uwzględniającej gromadzenie w postaci rezerw
środków określonych wielkością zgromadzonych de-
pozytów, powoduje, że system bankowy można uznać
obecnie za bezpieczny. Te środki nie wypływają – ta-
kie pytania były zadawane w trakcie posiedzenia
komisji. Środki z funduszu ochrony środków gwaran-
towanych lokowane są w sposób bardzo bezpieczny
w skarbowe papiery wartościowe i bony pieniężne.
Możemy również powiedzieć o tym – pani minister
już to mówiła – jakie opłaty na rzecz Bankowego Fun-
duszu Gwarancyjnego ponoszą banki. Chodzi o to, że
fundusz w tym okresie posiadał również środki pocho-
dzące z pożyczek, czyli na początku ważne było to, że
opłaty ponoszone na rzecz funkcjonowania Bankowe-
go Funduszu Gwarancyjnego były określone w wyso-
kości, która jest wskazana w sprawozdaniu Bankowe-
go Funduszu Gwarancyjnego. Jednak nasuwa się tu
pytanie, czy nie powinny one w przyszłości być zmniej-
szane, skoro pożyczki dodatkowe, czyli na swoje funk-
cjonowanie, bankowy fundusz czerpie również z opro-
centowania pożyczek udzielonych bankom.
W roku obrotowym 2006 został wypracowany
zysk w wysokości 163 046 tys. zł, który przeznaczono
na zwiększenie funduszy własnych.
Z zadowoleniem przyjmujemy informację, którą
przedłożył biegły badający sprawozdanie finansowe,
że jest ono zgodne co do formy i treści z obowiązują-
cymi przepisami. Tak że w tym zakresie możemy
przyjąć, że zadania zrealizowane przez Bankowy
Fundusz Gwarancyjny były poprawne.
Jeśli chodzi o uwagi wniesione przez Zarząd
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego dotyczące
m.in. sposobu zarachowania niektórych składników,
to ta sprawa została wyjaśniona. Jednak należy
wskazać, że audytor w trakcie badania sprawozda-
nia takich uwag nie wniósł. Cieszymy się, że – po-
mimo wcześniejszego stanowiska rządu Zarząd
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego miał takie
wątpliwości – sprawa ta została wyjaśniona przed
posiedzeniem komisji.
Na zakończenie chciałabym stwierdzić, że Komi-
sja Finansów Publicznych swoje sprawozdanie z pra-
cy nad powyższą sprawą, czyli nad sprawozdaniem
z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego,
łącznie ze sprawozdaniem finansowym, przedłożyła
paniom i panom posłom w druku nr 440. Posiedzenie
komisji odbyło się w dniu 23 kwietnia 2008 r.
Komisja Finansów Publicznych rekomenduje Wy-
sokiej Izbie przyjęcie powyższego sprawozdania.
Pozwólcie jednak państwo – sprawozdanie Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego dotyczy roku
2006, w którym pracował inny zarząd – że za pracę
na rzecz bezpieczeństwa finansowego sektora banko-
wego podziękuję organom funduszu, to jest radzie
funduszu i zarządowi z ówczesną panią prezes Ewą
Kawecką-Włodarczyk. Mam nadzieję, że dalsze funk-
cjonowanie Bankowego Funduszu Gwarancyjnego
będzie służyło bezpieczeństwu systemu bankowego.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 10-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i 5-minutowych oświadczeń
w imieniu kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwszy pan poseł Jarosław Urbaniak, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Jarosław Urbaniak:
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoka Izbo!
Mam zaszczyt w imieniu Klubu Parlamentarnego
Platforma Obywatelska przedstawić stanowisko w spra-
wie zatwierdzenia sprawozdania z działalności Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r. oraz
sprawozdania finansowego za rok obrotowy od 1 stycz-
nia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r., wraz z wynikami
badania przez biegłego rewidenta. Klub Parlamen-
tarny Platforma Obywatelska stoi na stanowisku,
aby przyjąć powyższe dokumenty.
Celem, a właściwie misją Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego jest ochrona środków pieniężnych
zgromadzonych przez deponentów w bankach. Jest
to cel główny i w 2006 r. Bankowy Fundusz Gwaran-
cyjny wykonał go w sposób prawidłowy. Jeśli chodzi
o pozostałe obowiązki, jakie ciążą na Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym, takie jak udzielanie po-
mocy finansowej bankom spółdzielczym, w sprawach
łączenia czy kontroli wydawania środków pomoco-
wych, współpracy międzynarodowej, to we wszyst-
kich tych dziedzinach Bankowy Fundusz Gwaran-
cyjny w 2006 r. wykazywał się odpowiednią rzetel-
nością. Przedstawione dokumenty odzwierciedlają
w sposób prawidłowy prowadzoną przez fundusz
działalność w 2006 r.
Jednak należy do tego wszystkiego dodać kilka
uwag. Przede wszystkim, pani minister, chciał-
bym…
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Pani minister jest jak Napoleon, ma uwagę po-
dzielną.
Poseł Jarosław Urbaniak:
Pani minister, chciałbym zauważyć, powrócić do
bardzo starej bajki, że oto mamy przed sobą doku-
ment dotyczący roku obrotowego 2006 i rozpatruje-
my go w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej po bez mała
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Poseł Jarosław Urbaniak
1,5 roku. Z pani wypowiedzi wynika, że dokument
dotyczący działalności BFG w 2007 r. już dotarł do
ministerstwa. Czy możemy mieć nadzieję, że będzie-
my go rozpatrywać w takim czasie, że problemy
w nim poruszone będą jeszcze nadal aktualne? Otóż
i z pani wypowiedzi, i ze stanowiska rządu dowiadu-
jemy się o uwagach obecnego Zarządu Bankowego
Funduszu Gwarancyjnego dotyczących rachunkowo-
ści czy sposobu zarachowania pewnych funduszy
w 2006 r. I dowiadujemy się także od pani, że to zo-
stało wyjaśnione, ale dobrze by było, gdybyśmy oprócz
tego stwierdzenia wiedzieli, jak to wygląda. Nie mogę
natomiast się zgodzić z tym, że poziom różnic 0,8%
jest nijaki. Matematyka lubi różnice w wysokości
zero. Dobrze jest, jak wszystko się zgadza nie co do
złotego, ale co do grosza, w szczególności jeśli chodzi
o pieniądze zdeponowane w bankach, a zwłaszcza
w funduszu, który ma gwarantować działalność tych
banków.
Jeszcze jedna uwaga. Myślę, że czas najwyższy,
żeby zastanowić się nad kwestią, którą poruszyła
Komisja Europejska, czyli czy nadal Narodowy Bank
Polski ma odprowadzać składkę do Bankowego Fun-
duszu Gwarancyjnego.
Ponieważ dokument jest rzetelny, sprawa prawie
oczywista, a pan marszałek ustalił możliwość bardzo
długiej wypowiedzi, to pozwolę sobie jeszcze na taką
uwagę. Mamy teraz dość dużą burzę medialną w związ-
ku z dokumentem, który jeszcze w pracach Sejmu nie
został uwzględniony, a mianowicie ustawą o SKOK-
-ach. I chciałbym z tego miejsca zapytać, gdyż z tego,
co wiem, SKOK-i mają w depozytach 6,5 mld zł, one
nie są objęte gwarancjami Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego, tam istnieje system ubezpieczenia
w Towarzystwie Ubezpieczeń Wzajemnych, które
dysponuje 25 mln zł: Czy to nie jest niebezpieczne?
Jak powiedziałem na wstępie, Klub Parlamentar-
ny Platforma Obywatelska stoi na stanowisku, aby
przyjąć przedstawione dokumenty. Dziękuję uprzej-
mie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Jarosław Stawiarski, Prawo
i Sprawiedliwość.
To jest debata dla Jarosławów, jak się okazuje.
Poseł Jarosław Stawiarski:
Panie Marszałku! Panie Posłanki i Panowie Po-
słowie! Nieliczni, ale są. Pani Minister! W imieniu
Klubu Parlamentarnego Prawo i Sprawiedliwość
mam zaszczyt przedstawić stanowisko wobec spra-
wozdania z działalności Bankowego Funduszu Gwa-
183
rancyjnego w 2006 r. oraz sprawozdania finansowego
za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.,
wraz z wynikami badania przez biegłego rewidenta
i raportem z badania sprawozdania finansowego za
rok obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
(druk nr 48) wraz ze stanowiskiem komisji.
Jak już wspomniano, Bankowy Fundusz Gwaran-
cyjny został utworzony na podstawie ustawy z 14 grud-
nia 1994 r. i funkcjonuje od maja 1995 r. Podstawowym
celem Bankowego Funduszu Gwarancyjnego jest ochro-
na środków pieniężnych zgromadzonych przez depo-
nentów w bankach. Fundusz realizuje ten cel w przy-
padku upadłości banku przez wypłatę środków pienięż-
nych do określonej ustawowo maksymalnej wysokości,
tj. równowartości 22 tys. euro w złotych polskich na
deponenta. Celowi ochrony wkładów pieniężnych służy
także wspomaganie przez fundusz procesów restruk-
turyzacyjnych i naprawczych realizowanych w bankach
zagrożonych upadłością, a także monitorowanie i ana-
lizowanie rozwoju sytuacji w bankach w celu wczesnej
identyfikacji niebezpieczeństwa ich niewypłacalności.
Ponadto, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 grudnia
2000 r. o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich
zrzeszaniu się i bankach zrzeszających, Bankowy Fun-
dusz Gwarancyjny udziela pomocy finansowej bankom
spółdzielczym na wsparcie procesów połączeniowych.
Jak już wspomniała pani minister i jak napisano
we wspomnianym dokumencie, w 2006 r. nie zaist-
niało żadne poważne niebezpieczeństwo niewypła-
calności w sektorze bankowym. Nie upadł żaden
bank, nie zaszła zatem konieczność wypłaty środków
gwarantowanych. Czasy, kiedy dwóch panów B., że tak
powiem, chciało rozłożyć przynajmniej część systemu
bankowego – mówię tu o panu Bykowskim i o panu
Bogatinie chyba – mam nadzieję, minęły bezpowrotnie.
Dlatego chciałbym się skupić króciutko na funkcjono-
waniu Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, na tych
zadaniach, które Bankowy Fundusz Gwarancyjny wy-
pełniał, można tu powiedzieć, w sposób bardzo nale-
żyty i rzetelny.
W 2006 r. w ramach działalności gwarancyjnej
fundusz kontynuował wypłaty ze środków gwaran-
towanych dla trzech deponentów Banku Staropol-
skiego. Drugą formą wypłat gwarantowanych były
wypłaty realizowane przez syndyka masy upadłościo-
wej Banku Staropolskiego dla pięciu deponentów.
A więc cały czas mamy tutaj jednego z panów B.
W 2006 r. Bankowy Fundusz Gwarancyjny odzy-
skał 1940 tys. zł z tytułu wierzytelności zgłoszonych
do mas upadłości banków w związku z przekazaniem
syndykom w ubiegłych latach środków pieniężnych
na wypłaty dla deponentów.
Na dzień 31 grudnia 2006 r. kontynuowanych
było 13 postępowań, w których dochodzona wierzy-
telność wynosiła ponad 479 mln, z tego gros środ-
ków, ponad 400 mln, to pozostałości po Banku Sta-
ropolskim.
W roku 2006 Bankowy Fundusz Gwarancyjny
udzielił dwóch pożyczek z funduszu pomocowego dla
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
184 oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Poseł Jarosław Stawiarski
Banku Spółdzielczego we Wschowie i Banku Spół-
dzielczego w Sierakowicach na kwotę 35 590 tys.
Zadłużenie banków z tytułu pożyczek z funduszu
pomocowego na dzień 1 stycznia 2006 r. wynosiło
1414 mln. W ciągu roku banki spłaciły ponad 540 mln,
a więc na dzień 31 grudnia 2006 r. zadłużenie z ty-
tułu udzielonej bankom pomocy wynosiło ponad
908 mln zł.
W 2006 r. Bankowy Fundusz Gwarancyjny podjął
decyzję o udzieleniu z funduszu restrukturyzacji
banków spółdzielczych 6 pożyczek na kwotę 16 426
tys. zł. Na koniec 2006 r. zadłużenie banków spół-
dzielczych z tytułu funduszu restrukturyzacji ban-
ków spółdzielczych wynosiło 95 676 tys. zł. Skorzy-
stały z tej pomocy 63 banki spółdzielcze.
Zgodnie z ustawą o Bankowym Funduszu Gwa-
rancyjnym do zadań funduszu, oprócz tych, które
przed chwilą wymieniłem, należy też kontrola pra-
widłowości wykorzystania pomocy. W 2006 r., jak już
wspominała pani minister, przeprowadzono 28 kon-
troli bezpośrednich w bankach korzystających z po-
mocy Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, w tym
w 24 bankach spółdzielczych i 4 komercyjnych. Po-
nadto Bankowy Fundusz Gwarancyjny w 2006 r. na
mocy art. 20a ust. 2 został ustanowiony przez Komi-
sję Nadzoru Bankowego kuratorem w stosunku do
Banku Polskiej Spółdzielczości SA, któremu w 2004 r.
udzielił pomocy na przezwyciężenie stanu niewypła-
calności w formie pożyczki w wysokości 450 mln zł
na okres 3,5 roku. W 2006 r. Bankowy Fundusz Gwa-
rancyjny, wypełniając zadania kuratora, wziął udział
w 45 posiedzeniach zarządu banku i 10 posiedzeniach
rady nadzorczej.
Wszystkie banki podlegają stałemu monitoringo-
wi – to jest kolejna rzecz, która dotyczy Bankowego
Funduszu Gwarancyjnego – poprzez działalność ana-
lityczną BFG dzięki ustawowemu wyposażeniu Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego w prawo dostępu
do informacji o bankach. Główne zadania monitorin-
gu to wczesna ocena zagrożeń w sektorze bankowym
oraz identyfikacja niebezpieczeństwa niewypłacalno-
ści w bankach. W 2006 r. 76 banków poprawiło swo-
ją pozycję w rankingu, zaś 18 banków pogorszyło
swoje notowania odnośnie do oceny zagrożeń. Na ko-
niec 2006 r. – tu ciekawostka sprzed prawie 2 lat
– 2 banki komercyjne i 1 bank spółdzielczy były kwa-
lifikowane do kategorii bardzo wysokiego zagroże-
nia. A więc jest to bardzo niewiele banków w stosun-
ku do tych objętych nadzorem.
Sprawozdanie finansowe Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego za rok obrotowy 2006 we wszystkich
istotnych aspektach zostało sporządzone rzetelnie,
zgodnie z obowiązującym prawem. Rachunek zysków
i strat Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, jak już
mówiła pani minister, za rok obrotowy 2006 wykazał
zysk netto 163 mln. Wzrósł on o 1,1% w stosunku do
roku poprzedniego.
Reasumując, Bankowy Fundusz Gwarancyjny
poprzez swoją działalność w roku 2006 stanowił je-
den z filarów bezpieczeństwa depozytów, razem oczy-
wiście z Komisją Nadzoru Bankowego, czuwał nad
zachowaniem poziomu bezpieczeństwa środków pu-
blicznych zgromadzonych przez deponentów w ban-
kach, wypełniając swoje statutowe zadania w sposób
bardzo dobry, odpowiedzialny i profesjonalny.
Klub Prawo i Sprawiedliwość będzie głosował
za przyjęciem sprawozdania z działalności Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego za 2006 r. Dzięku-
ję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Głos zabierze poseł Sławomir Kopyciński, klub
Lewica.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Mam zaszczyt zaprezentować stanowisko Klubu Po-
selskiego Lewicy w sprawie sprawozdania z działal-
ności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego oraz
sprawozdania finansowego za 2006 r.
Bankowy Fundusz Gwarancyjny prowadzi szero-
ko zakrojoną działalność mającą na celu zapewnienie
bezpieczeństwa depozytów ludności cywilnej, jak
również wspomaganie procesów naprawczych i re-
strukturyzacyjnych w sektorze bankowym. Dzięki
dobrej sytuacji w sektorze bankowym udało się unik-
nąć konieczności podejmowania szerzej zakrojonych
działań pomocowych, od 5 lat nie zanotowano bowiem
– i to dobrze – w Polsce upadłości banku, co wydatnie
przyczyniło się do wzrostu zaufania do działalności
sektora bankowego. Działania interwencyjne Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego ograniczały się w za-
sadzie do bankowości spółdzielczej. W obu przypad-
kach fundusz wsparł przejęcie banków spółdzielczych
przez inne banki, dzięki czemu zażegnane zostało
niebezpieczeństwo ich niewypłacalności. Wspomaga-
ne były również procesy konsolidacji bankowości.
Wedle odrębnych zasad wspierana była konsolidacja
banków spółdzielczych. Działalność tę należy uznać
za korzystną zarówno dla banków, jak i dla ich klien-
tów. Należy również zwrócić uwagę na spadek obcią-
żenia banków kosztami świadczeń na rzecz Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego.
Minusem w działalności Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego jest bardzo powolne tempo odzyski-
wania z mas upadłości upadłych banków kwot wy-
płacanych z tytułu kwot gwarantowanych na wypła-
ty środków na rzecz deponentów. Postępowania te,
pomimo upływu kilkuletniego okresu od momentu
ogłoszenia upadłości banków, nie zostały do chwili
obecnej zakończone. Należy oczekiwać większej ak-
tywności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Poseł Sławomir Kopyciński
w tychże postępowaniach i dążenia do ich maksymal-
nego skrócenia.
Prowadzone były również działania kontrolne
dotyczące zarówno działalności wchodzących na nasz
rynek banków zagranicznych, jak i prawidłowości
wykorzystania pożyczek udzielanych przez fundusz.
W toku przeprowadzonej kontroli nie stwierdzono
przypadków niezgodnego z przeznaczeniem wykorzy-
stania pomocy w postaci pożyczek udzielonych przez
fundusz.
Bankowy Fundusz Gwarancyjny prawidłowo wy-
wiązuje się ze swoich ustawowo określonych zadań,
w związku z czym w imieniu Klubu Poselskiego Le-
wicy wyrażam poparcie dla przedłożenia Komisji
Finansów Publicznych rekomendującego przyjęcie
sprawozdań Bankowego Funduszu Gwarancyjnego.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jarosław Kalinowski:
Dziękuję bardzo, panie pośle.
Poseł Jan Łopata, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Jan Łopata:
Szanowni Panowie Marszałkowie! Wysoka Izbo!
Pani Minister! W imieniu Klubu Poselskiego Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego mam zaszczyt przed-
stawić opinię dotyczącą rządowego sprawozdania
z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjne-
go w 2006 r. oraz sprawozdania finansowego za
okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r. Od razu
na wstępie powiem, że w obu przypadkach opinia
jest bardzo pozytywna, bez zastrzeżeń, zresztą po-
dobnie jak opinia Komisji Finansów Publicznych,
a wcześniej podkomisji stałej tejże komisji do spraw
instytucji finansowych.
Wysoki Sejmie! Biorąc pod uwagę również spra-
wozdania z lat ubiegłych, które także były przyjmo-
wane bez większych zastrzeżeń, można jednoznacz-
nie stwierdzić, że Bankowy Fundusz Gwarancyjny,
który prowadzi swą działalność na podstawie zapi-
sów ustawy z 14 grudnia 1994 r., okazał się instytu-
cją, po pierwsze, bardzo potrzebną, a po wtóre, do-
brze zarządzaną.
W tejże ustawie, którą tu przywołałem, a konkret-
nie w art. 4, wskazane są zadania funduszu, a mia-
nowicie: po pierwsze, gwarantowanie depozytów
ulokowanych w bankach, po wtóre, wspomaganie
procesów restrukturyzacyjnych i naprawczych reali-
zowanych w bankach w celu niedopuszczenia do ich
upadłości, po trzecie wreszcie, monitorowanie i ana-
lizowanie rozwoju sytuacji w bankach w celu wcze-
śniejszej identyfikacji niebezpieczeństwa i podjęcia
niezbędnych działań zapobiegawczych. Jednym zda-
niem: realizacja ustawowych zadań przez Bankowy
185
Fundusz Gwarancyjny ma na celu utrzymanie sta-
bilności i wzmocnienie bezpieczeństwa sektora ban-
kowego w Polsce, czyli, innymi słowy, budowę zaufa-
nia społecznego do banków.
Ze sprawozdania, które analizujemy, dotyczące-
go działalności banków w 2006 r., jednoznacznie
wynika, że sektor bankowy odnotował bardzo dobry
rok. Wynika to zarówno z wyniku finansowego
– cały sektor bankowy uzyskał wynik netto 10,6 mld
zł, który był o 16,5% wyższy od wyniku z roku po-
przedniego – jak i z tego, iż w 2006 r. nie odnotowa-
no upadłości banku. Inne dane, które można i war-
to zaprezentować, to rentowność aktywów netto,
która w sektorze banków komercyjnych wynosiła
1,8%, a w sektorze banków spółdzielczych 1,4%.
Bankowy Fundusz Gwarancyjny udzielił w 2006 r.
tylko dwóch pożyczek z funduszu pomocowego i to
na przejęcie innych banków. Od 1994 r. Bankowy
Fundusz Gwarancyjny udzielił 100 takich pożyczek
na łączną kwotę 3,7 mld zł. Jak precyzyjnie wyliczo-
no, dzięki tej pomocy udało się ochronić depozyty
ulokowane w bankach, które były zagrożone upa-
dłością, na łączną kwotę 83,3 mld zł.
Chciałbym również podkreślić rolę i znaczenie fun-
duszu polegające na wspieraniu procesów konsolidacji
sektora banków spółdzielczych. Otóż zgodnie z zapi-
sami ustawy z 7 grudnia 2000 r. Bankowy Fundusz
Gwarancyjny przejął z Banku Gospodarki Żywnościo-
wej fundusz restrukturyzacji banków spółdzielczych.
Ta pomoc kierowana jest na wsparcie procesów łącze-
nia w sektorze banków spółdzielczych, ujednolicenie
systemów informatycznych, produktów i procedur
bankowych, a także na inwestycje modernizacyjne.
Z tego funduszu w 2006 r. udzielono 6 pożyczek na
kwotę 16,4 mln zł, a w całym tym okresie z funduszu
restrukturyzacji banków spółdzielczych skorzystało
145 banków na łączną kwotę 255,4 mln zł.
Wysoka Izbo! Bankowy Fundusz Gwarancyjny
permanentnie analizuje również sprawozdania fi-
nansowe banków w celu identyfikacji niebezpieczeń-
stwa niewypłacalności w bankach. Analiza ta umoż-
liwia, oczywiście we współpracy z Komisją Nadzoru
Finansowego, podejmowanie niezbędnych działań
w celu uniknięcia zagrożeń upadłością.
Wysoki Sejmie! Uwzględniając to, co przed chwilą
powiedziałem, chciałbym jeszcze raz potwierdzić, że
Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego bę-
dzie głosował za przyjęciem sprawozdań bez zastrze-
żeń. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Jerzy Szmajdziński)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
To były wystąpienia w imieniu klubów.
Do zadania pytań zgłosiło się 9 osób.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
186 oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński
Czy jeszcze ktoś się zgłasza?
Pan poseł jeszcze się zgłasza. Jest dziesiąty.
Zamykam listę.
W tej sytuacji ustalam czas zadania pytania na
1 minutę.
Pan poseł Jerzy Gosiewski, Prawo i Sprawiedli-
wość, jako pierwszy.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Sza-
nowna Pani Minister! Czy stosowany w Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym system oceny zagrożeń
banków jest porównywalny z systemami stosowany-
mi w innych krajach Unii Europejskiej? Czy przewi-
duje się jego zmiany w kierunku ujednolicenia z in-
nymi systemami?
I drugi problem. Prace nad projektem nowelizacji
ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym prze-
widują m.in. zmianę podstawy naliczania obowiąz-
kowej opłaty rocznej, a także rozszerzenie zakresu
instrumentów pomocy udzielanej bankom przez fun-
dusz. Jakie nowe instrumenty przewiduje się wpro-
wadzić do zakresu pomocy udzielanej przez Bankowy
Fundusz Gwarancyjny? Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Gabriela Masłowska, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Gabriela Masłowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Czy w Polsce są
oddziały banków zagranicznych, które nie są objęte
Bankowym Funduszem Gwarancyjnym, ile ich jest,
jaki procent środków jest w nich zgromadzonych i czy
informacja o tych oddziałach znajduje się w tych ban-
kach, w informacji dla klientów?
Czy w związku z ryzykami, które niesie ze sobą
nieszczelność systemu bankowego, wszystkie systemy
bankowe stosują wymóg, że hasła składają się z mini-
mum 8 znaków? Czy takie ryzyka są również uwzględ-
niane w działalności Bankowego Funduszu Gwaran-
cyjnego? Czy bierze się pod uwagę, że mogą z tego
powodu po prostu powstawać nieprawidłowości?
Czy Bankowy Fundusz Gwarancyjny ocenia, w ja-
kim stopniu na finanse banków może mieć wpływ rów-
nież kryzys na rynku kredytów hipotecznych?
Kiedy będzie sprawozdanie z działalności Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego za rok 2007 (Dzwo-
nek), ponieważ termin ustawowy mija? Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Sławomir Kopyciński, Lewica.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Najpoważniejszą do chwili obecnej kwotę z tytułu
wypłat gwarancyjnych z powodu upadłości banku
wypłacono w związku z upadłością Banku Staropol-
skiego. Z tego, co wiem, postępowanie upadłościowe
nie zostało do chwili obecnej ukończone. Kilka lat
minęło. W związku z tym chciałbym zapytać: Na ja-
kim etapie jest postępowanie upadłościowe dotyczące
Banku Staropolskiego i kiedy przewidywane jest jego
zakończenie? Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Elżbieta Streker-Dembińska, Lewica.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Szanowna Pani Minister! Ze
sprawozdania, które pani przed chwilą nam przedło-
żyła, wynikało, że jeśli chodzi o koszty funkcjonowa-
nia banku ogółem, to 64,1% to są koszty wynagro-
dzeń, koszty osobowe. Zaznaczyła pani, że nastąpił
spadek o 0,3%. Czy państwo dokonywaliście jakichś
zmian organizacyjnych, czy obniżaliście płace? Z cze-
go to wynika? Bo może jest jakaś recepta na dobre
zmniejszenie kosztów.
Kolejne pytanie dotyczy sprawy zastrzeżenia
obecnego zarządu do sprawozdania przedłożonego za
2006 r. Jak poseł sprawozdawca powiedziała, biegły
rewident nie wniósł i nie zaznaczył tutaj żadnych
swoich uwag w tym względzie. Czy moglibyście nam
państwo to przybliżyć i powiedzieć, na czym polega-
ła ta różnica, która w sumie skutkowała zmianą wy-
niku o te 0,8%? Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Pan poseł Wiesław Janczyk, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Proszę uprzejmie.
Poseł Wiesław Janczyk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Istnieje wątpliwość, czy Bankowy Fundusz Gwaran-
cyjny powinien zabezpieczać depozyty, pełniąc swoją
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Poseł Wiesław Janczyk
rolę również dzięki wpłatom z Narodowego Banku
Polskiego. Jak wiemy, zostało to zakwestionowane
w raporcie Centralnego Banku Europejskiego, w ra-
porcie konwergencji za rok 2006, jako mechanizm
niezgodny z prawem unijnym. Kiedy ta sprawa zosta-
nie uporządkowana dla przejrzystości podziału inte-
resów (Dzwonek) finansów publicznych i komercyj-
nych? Czy pospiesznie dokonane przeniesienie insty-
tucji Komisji Nadzoru Bankowego do Komisji Nad-
zoru Finansowego wbrew inicjatywie ustawodawczej
pana prezydenta Lecha Kaczyńskiego co do przesu-
nięcia jego terminu nie spowodowało obniżenia jako-
ści badania i oceny ekspozycji kredytowych banków
w Polsce oraz wzrostu ryzyka związanego z odpowie-
dzialnością Bankowego Funduszu Gwarancyjnego
z tytułu powierzonych bankom depozytów? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Witold Namyślak, Platforma
Obywatelska.
Poseł Witold Namyślak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Pani Minister!
Podstawowym celem działalności pomocowej Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego jest udzielanie wspar-
cia finansowego na przeprowadzenie działalności re-
strukturyzacyjnej banków zagrożonych niebezpieczeń-
stwem niewypłacalności, a pośrednio ochrona klientów
przed utratą środków pieniężnych w tych bankach.
Wnioski, które rozpatrzono w 2006 r., dotyczyły wyłącz-
nie udzielania pomocy w formie pożyczek. Pani mini-
ster, w oparciu o jakie zasady i na jakich warunkach
fundusz prowadzi działalność pomocową?
W 2006 r. udzielono pomocy finansowej dwom ban-
kom sektora banków spółdzielczych. Pani minister,
jak wygląda monitorowanie działalności tych banków?
Czy udzielone pożyczki były skuteczną pomocą dla
wnioskodawców? Czy spłaty pożyczek następują zgod-
nie z harmonogramem? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Jan Kulas, Platforma Obywatelska, ma
głos.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Pani Minister! Wysoki Sejmie!
Pierwsze pytanie kieruję do poseł sprawozdawcy, wy-
187
bitnej parlamentarzystki, pani Krystyny Skowroń-
skiej. Pytanie zasadnicze: Jak generalnie ocenić
funkcjonowanie całego systemu Bankowego Fundu-
szu Gwarancyjnego z perspektywy jego 12–13 lat
działalności?
Do pani minister mam dwa pytania. Pani mini-
ster, pierwsze pytanie: Na ile uprawniona jest – jak
mi się wydaje, jest – teza, że Bankowy Fundusz Gwa-
rancyjny w istotnym, a niekiedy nawet w bardzo du-
żym stopniu ratował banki spółdzielcze i wspierał ich
rozwój. Jestem bardzo przyzwyczajony do współpra-
cy z bankami spółdzielczymi. W województwie po-
morskim one naprawdę się sprawdzają, często mają
dobrą kondycję i nierzadko prospołeczne nastawie-
nie. Sam swoje konto bankowe mam również jako
poseł w banku spółdzielczym.
Drugie, ostatnie pytanie. Pani minister, czy Ban-
kowy Fundusz Gwarancyjny dba o swoje kadry? Ja-
kie są tutaj motywacje, jaka jest średnia płaca? Na
ile ten system jest konkurencyjny w porównaniu
z innymi podmiotami systemu bankowego? Dziękuję
za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pani poseł Krystyna Skowrońska, Plat-
forma Obywatelska.
Poseł Krystyna Skowrońska:
Szanowna Pani Minister! Fundusz ochrony świad-
czeń gwarantowanych jest uwzględniany w bilansie
banku i w związku z tym jest to polityka długookre-
sowa, jak pani minister powiedziała. Ale z ustawy
o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym wynika, że
gdyby doszło do upadłości jakiegoś banku, brakujące
środki wpłacają w odpowiednich proporcjach inne
banki, aby pokryć stratę upadłego. W związku z tym
czy trzymanie w portfelu takich środków albo czy ten
odpis, który jest ustalany rokrocznie, uznajecie pań-
stwo za zasadne i bezpieczne? Czy nie można go za-
tem przy zapisie, który obowiązuje w ustawie o Ban-
kowym Funduszu Gwarancyjnym, zmienić, bo tak
naprawdę Bankowy Fundusz Gwarancyjny monito-
ruje, a odpowiedzialność zbiorowa wszystkich ban-
ków daje szanse ostatecznie na to, że gdyby któryś
z banków upadł, a brakowało środków, tak jak było
(Dzwonek) w przypadku Banku Staropolskiego, to
wszystkie banki złożą się i system bankowy będzie
systemem bezpiecznym? (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Jarosław Urbaniak, Platforma Obywa-
telska, ma głos.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
188 oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Poseł Jarosław Urbaniak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Minister!
Spróbuję zadać pani minister kilka pytań, bo nietrud-
no zauważyć przy tak mało licznym gronie, że braku-
je wśród nas przedstawicieli Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego. Pani minister, pierwsza sprawa – mi-
nister finansów rekomenduje kandydatów na trzech
członków rady funduszu. Czy nie warto byłoby im
zwrócić uwagę, aby przy wyborze biegłego rewidenta
dołożyli wszelkiej staranności, tak by nie było sytuacji
takowych, że oto nowy zarząd funduszu znajduje błę-
dy, a biegły rewident, tak znany ze swej niby-rzetelno-
ści na rynku, tych błędów nie znajduje?
Pytanie drugie. Chciałbym znać stanowisko pani
minister i Ministerstwa Finansów w sprawie kwot,
o których mówiłem w przypadku SKOK-ów, czyli
wielkości depozytów w stosunku do tego, jakimi fun-
duszami… (Dzwonek)
Panie marszałku, mogę?
…różnicy między kwotą depozytów a kwotami,
którymi dysponuje Towarzystwo Ubezpieczeń Wza-
jemnych SKOK. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Jerzy Materna, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Proszę uprzejmie.
Poseł Jerzy Materna:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Podstawowym
źródłem finansowania działalności gwarancyjnej są
środki gromadzone przez banki w postaci funduszu
ochrony środków gwarantowanych służące między
innymi gwarantowaniu depozytów ulokowanych
w bankach do wysokości i na zasadach określonych
w ustawie. Dotyczy to banków uczestniczących
w polskim systemie gwarantowania depozytów.
W związku z tym że jeden z banków z Portugalii oraz
dwie unie kredytowe z siedzibą w Republice Czeskiej
zgłosiły do Komisji Nadzoru Bankowego zamiar pro-
wadzenia działalności na terytorium Polski w formie
oddziału instytucji macierzystych, w sposób szczegó-
łowy zapoznano się z zasadami gwarantowania de-
pozytów w obu tych krajach. Zdarzają się jednak
przypadki upadłości banków za granicą, które nie
prowadzą żadnej działalności na terytorium Polski,
a których deponentami są obywatele polscy. Czy
w tym przypadku obywatele polscy mogą liczyć i na
jakich zasadach na pomoc Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
O zabranie głosu proszę podsekretarz stanu
w Ministerstwie Finansów panią Katarzynę Zajdel-
-Kurowską.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Tych pytań jest
naprawdę dużo. Choć starałam się je bardzo szybko
zanotować, od razu przepraszam, jeżeli na wszystkie
nie odpowiem, bo nie wiem, czy zdążyłam. Może za-
cznę od samego początku.
Pierwsze pytanie zadał pan poseł Gosiewski o to,
czy systemu oceny zagrożeń jest zgodny z systemem
obowiązującym w innych krajach. Warto przy tym
się zatrzymać, dlatego że systemy gwarantowania
depozytów w Unii Europejskiej są bardzo mocno
zróżnicowane. Zupełnie upraszczając, mamy dwa sys-
temy: system ex ante, gdzie wpłaca się środki w okre-
sach dobrej koniunktury, żeby w okresach deko-
niunktury móc wypłacić ze zgromadzonej kwoty
gwarancje depozytów, i system ex post, w którym
w sytuacji kiedy następuje upadłość banku, podejmo-
wana jest decyzja o wypłacie środków gwarantowa-
nych. Zatem żeby poinformować, czy dany system
oceny zagrożeń jest zgodny z tym, jakie są prowadzo-
ne w Unii, trzeba by było najpierw powiedzieć, że te
systemy same w sobie w Unii są różnie regulowane.
Obecnie trwa dyskusja na forum Unii Europejskiej
na temat próby harmonizacji tych systemów w świe-
tle zawirowań na rynkach finansowych, których do-
świadczyliśmy w roku ubiegłym. Czy jest on zgodny,
trudno mi jest się do tego odnieść na tym etapie, dla-
tego że – tak jak powiedziałam – jest to już kwestia
wewnętrzna Bankowego Funduszu Gwarancyjnego,
jaki stosuje model oceny. Natomiast działalność Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego pokazuje, że jest
chyba skuteczny, skoro znakomicie przedstawia za-
grożenia.
Ktoś z państwa pytał – być może wyjdzie to
w trakcie tej debaty – o to, czy są przygotowywane
monitoringi sytuacji i stabilności finansowej kraju.
Otóż Bankowy Fundusz Gwarancyjny również prze-
prowadza taki monitoring i dokonuje oceny sytuacji
ekonomicznej co kwartał.
Kwestia zmiany ustawy i najnowszego sprawoz-
dania. Na ostatnim posiedzeniu we wtorek Rada Mi-
nistrów przyjęła sprawozdanie z działalności BFG za
rok 2007. Z moich informacji wynika, że powinien on
trafić do Sejmu jutro. (Oklaski) Zatem w najbliższym
czasie powinien on do państwa trafić. Niezależnie od
tego w najbliższych tygodniach powinien trafić rów-
nież do państwa projekt nowelizacji ustawy o Banko-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska
wym Funduszu Gwarancyjnym, który opracowało
w wyniku konsultacji międzyresortowych Minister-
stwo Finansów. Odniosę się do tego, dlatego że część
z państwa pytała o pewne zapisy, które również za-
wiera ta ustawa.
Pan poseł Gosiewski mówił o nowych instrumen-
tach – my nie wprowadzamy czy nie rekomendujemy
wprowadzania żadnych nowych instrumentów poza
tymi, które są dostępne na mocy obecnie obowiązu-
jącej ustawy.
Jeżeli chodzi o wpłaty Narodowego Banku Pol-
skiego na działalność pomocową, zgodnie z tym za-
pisem Europejskiego Banku Centralonego w raporcie
konwergencji z roku 2006, co zostało podtrzymane
również w raporcie konwergencji w roku 2008, my
wprowadziliśmy zapis o całkowitym płaceniu na
działalność pomocową tylko przez banki komercyjne
i banki spółdzielcze. Tę rekomendację wprowadzili-
śmy w życie, zatem według projektu nowej ustawy
Narodowy Bank Polski nie będzie partycypował we
wpłacaniu na Bankowy Fundusz Gwarancyjny na
działalność pomocową.
Pani poseł Masłowska zadała kilka pytań, część
z nich dotyczyła tego, kiedy trafi sprawozdanie, czy
oddziały banków zagranicznych partycypują w Ban-
kowym Funduszu Gwarancyjnym. Na mocy ustawy
do Bankowego Funduszu Gwarancyjnego nie są od-
prowadzane składki przez oddziały. Oczywiście one
mogą to uczynić, ale nie muszą. A ponadto w Polsce
tak naprawdę dominują, jeżeli chodzi o ten aspekt
zagraniczny, przede wszystkim zagraniczne oddziały
instytucji kredytowych i to one nie są objęte tą usta-
wą. Co do tych haseł, to pani poseł pozwoli, ja tu się
po prostu zorientuję, ponieważ nie jestem przygoto-
wana, by odpowiedzieć, czy osiem znaków jest bez-
pieczne, czy nie jest bezpieczne.
Kolejne pytanie – pan poseł Kopyciński pytał
o wypłatę z tytułu upadłości Banku Staropolskiego.
Otóż warto wspomnieć – bo to się również przewija-
ło w wystąpieniu pana posła – że ten proces przebie-
ga tak długo z dwóch powodów: po pierwsze, z powo-
du prawa upadłościowego, które obowiązuje w na-
szym kraju i jest nowelizowane m.in. w właśnie
w tym zakresie, aby pewne procesy przyśpieszyć, i po
drugie, trzeba o tym pamiętać, że BFG jest tylko stro-
ną w tym przypadku, dlatego że proces upadłości
Banku Staropolskiego prowadzi syndyk z ramienia
sądu, więc tak naprawdę Bankowy Fundusz Gwaran-
cyjny tutaj w żaden sposób nie jest w stanie przyśpie-
szyć tego procesu.
Pani poseł Dembińska mówiła o kosztach osobo-
wych. One rzeczywiście wyniosły 64% kosztów ogó-
łem Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Nie
wiem, czy były przeprowadzane jakieś zmiany, nato-
miast chcę powiedzieć, że w Bankowym Funduszu
Gwarancyjnym było – i to się wiąże również z pyta-
niem pana posła Kulasa – w roku 2006 81 etatów
189
i z prostego podzielenia wychodzi nam, że średnie
wynagrodzenie wynosiło ok. 10 tys. zł. Czy jest to
kwota odpowiadająca wynagrodzeniom w innych in-
stytucjach, trudno to stwierdzić, dlatego że Bankowy
Fundusz Gwarancyjny jest jedyny w swoim rodzaju,
więc trudno go porównywać z jakąś inną instytucją,
natomiast wydaje mi się, że jest to znacznie wyżej niż
średnia krajowa w tym przypadku.
Pan poseł Janczyk pytał o tę wpłatę Narodowego
Banku Polskiego – już powiedziałam, że nowy projekt
ustawy reguluje te kwestie, czyli nie będzie wpłaty
NBP.
Czy fuzja, można powiedzieć, Komisji Nadzoru
Bankowego z Komisją Nadzoru Finansowego miała
jakiś skutek, jeśli chodzi o ten proces monitorowania
systemu gwarancji? Trudno to ocenić, dlatego że ten
proces tak naprawdę miał miejsce dopiero co, odbył
się z początkiem roku. Obie instytucje na bieżąco
pracują w celu wypracowania nowych metod współ-
pracy, przekazywania informacji. Do nas jako do re-
sortu finansów nie dochodzą żadne negatywne sy-
gnały o tym, że ten proces miałby w jakiś sposób
negatywnie wpłynąć na działalność Bankowego Fun-
duszu Gwarancyjnego. Pojawiły się pewne problemy
w związku z przekazywaniem informacji, ale myślę,
że jest to kwestia do rozwiązania między obiema in-
stytucjami, kwestia podpisania porozumienia i prze-
syłania informacji.
Pani poseł Skowrońska pytała o fundusz ochrony
środków gwarantowanych utrzymywany w banku.
Warto tutaj też przy tej okazji powiedzieć, że jest to
wyjątkowo mała kwota, bo jest to zaledwie 0,14%
sumy bilansowej netto banku, którą banki muszą
utrzymywać w rezerwie na wypadek, gdyby coś złego
– odpukać! – wydarzyło się w systemie bankowym.
Zatem my podtrzymujemy ten zapis w nowym pro-
jekcie ustawy. Można powiedzieć, że jest to poniekąd
fundament polskiego systemu gwarantowania depo-
zytów, ponieważ łatwiej jest w sytuacji dobrej ko-
niunktury takie środki gromadzić, utrzymywać – one
są właśnie utrzymywane w bezpiecznych papierach
skarbowych, w papierach wartościowych – natomiast
trudniej w sytuacji zagrożenia te środki pozyskać.
Dobrym przykładem jest upadłość WGI, gdzie jest
zupełnie inny system na rynku kapitałowym gwa-
rantowania oszczędności – można powiedzieć w ten
sposób – gdzie jest to właśnie taki system ex post,
czyli dopiero kiedy coś się stanie, podejmowana jest
decyzja odnośnie do całej sumy i wypłaty.
Pan poseł Urbaniak pytał o SKOK-i, to się też
pojawiało dwukrotnie w wystąpieniu – mogę tylko
potwierdzić, że my mamy bardzo podobne wątpliwo-
ści czy podzielamy te wątpliwości, widzimy te same
ryzyka. Zatem na etapie przygotowywania ustawy
będziemy intensywnie pracować nad rozwiązaniem
tej kwestii. W nowym projekcie ustawy o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym nie rekomendujemy jesz-
cze na tym etapie wprowadzenia obowiązku gwaran-
towania BFG przez SKOK-i, do czasu uregulowania
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Rządowe sprawozdanie z działalności Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r.
190 oraz sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycznia do 31 grudnia 2006 r.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Katarzyna Zajdel-Kurowska
tej kwestii przez inną ustawę – mam na myśli ustawę
o SKOK-ach.
W zakresie audytu nastąpiła istotna zmian. W no-
wym projekcie ustawy zaproponowaliśmy, aby to
Rada Bankowego Funduszu Gwarancyjnego, która
skupia, według obecnej ustawy, trzech członków,
przedstawicieli ministra finansów, wybierała audy-
tora, a nie, jak to jest obecnie, Narodowy Bank Pol-
ski. Zatem większa odpowiedzialność będzie spoczy-
wała na radzie. W trakcie badania sprawozdania fi-
nansowego jest tu konfrontacja z członkami Rady
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego i wszystkie
wątpliwości rady są wyjaśniane również poza zarzą-
dem, również przez audytora.
To tyle, jeżeli państwo pozwolą. Jeżeli jakieś
pytania umknęły mojej uwadze, to ja pisemnie po-
staram się na nie odpowiedzieć. Bardzo dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Czy pani poseł sprawozdawca chciałaby zabrać
głos?
Proszę bardzo, pani poseł Krystyna Skowroń-
ska.
Poseł Krystyna Skowrońska:
Szanowny Panie Marszałku! Panie i Panowie Po-
słowie! Pani minister odpowiedziała na bardzo wiele
zadanych pytań, ale w kilku sprawach chciałabym
zabrać głos.
W odniesieniu do wypowiedzi pana posła Kopy-
cińskiego, jakoby fundusz gwarantował bezpieczeń-
stwo depozytów ludności cywilnej, chciałabym powie-
dzieć, że gwarantuje bezpieczeństwo depozytów de-
pozytariuszy, nie tylko ludności cywilnej. Takiego
określenia ani w samej ustawie, ani nigdzie nie uży-
wamy. To tylko króciuteńkie sprostowanie.
Wątpliwości pani poseł Masłowskiej co do infor-
macji dotyczącej gwarantowania – każda placówka
bankowa musi posiadać taką informację dotyczącą
zakresu gwarantowania środków deponowanych
w banku i to wynika wprost z przepisów Prawa ban-
kowego.
Pan poseł Janczyk pytał o to, jak dzisiaj pani mi-
nister ocenia współpracę Komisji Nadzoru Finanso-
wego, nadzór finansowy a dotychczasowy nadzór
bankowy. Na pewno to trudno porównać, jako że nad-
zór finansowy w nowej strukturze funkcjonuje dopie-
ro od tego roku i w związku z tym nie ma jakiegokol-
wiek wpływu czy jakiejkolwiek oceny, chyba że przez
swoich członków w Radzie Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego. Wydaje mi się jednak, że robimy
dużo szumu wokół tego, a przypominamy sobie, że
była kiedyś dyskusja w parlamencie, jakoby to po-
przedni rząd sam chciał i m.in. wnosił o wyłączenie
generalnego inspektora nadzoru bankowego ze struk-
tur Narodowego Banku Polskiego.
Jedno ważne pytanie, ale takie ogólne w odniesie-
niu do oceny – pana posła Kulasa. Pani minister po-
wiedziała, że na pewno ocenę działalności Bankowe-
go Funduszu Gwarancyjnego możemy poznać, poka-
zać – jest to w tym raporcie i w poprzednich raportach
– że na pewno bezpieczeństwo deponentów zostało
zwiększone, rola czy funkcjonowanie instytucji fi-
nansowych, jakimi są banki, to nie tylko rola Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego, ale we wcześniej-
szych okresach kwestia prawidłowo prowadzonego
nadzoru bankowego, trudnego, wnikliwego, badają-
cego wszystkie sfery działania banku, nie tylko stro-
nę pasywów, depozyty, ale także stronę aktywów,
a przede wszystkim sposób udzielania kredytów, bez-
pieczeństwo. Dzisiejsze przepisy dotyczące Prawa
bankowego i wprowadzenia Nowej Umowy Kapitało-
wej w sposób kapitalny miałyby też zwiększyć bez-
pieczeństwo sektora banków.
Mam nadzieję, że na wszystkie pytania odpowie-
dzieliśmy. Jeśli zaś chodzi o wprowadzanie nowych
projektów, to będziemy o tym mówić na posiedzeniu
Komisji Finansów Publicznych. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.
Komisja Finansów Publicznych proponuje, aby
Sejm przyjął rządowe sprawozdanie z działalności
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego w 2006 r. oraz
sprawozdanie finansowe za okres obrotowy od 1 stycz-
nia do 31 grudnia 2006 r. wraz z wynikami badania
przez biegłego rewidenta i raportem z badania spra-
wozdania finansowego za rok obrotowy od 1 stycznia
do 31 grudnia 2006 r., zawarte w druku nr 48, do
wiadomości.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 19.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Go-
spodarki o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy o utworzeniu Polskiej Agencji
Rozwoju Przedsiębiorczości (druki nr 505 i 543).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Henryka Siedlaczka.
Poseł Sprawozdawca
Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
w imieniu Komisji Gospodarki przedstawić stanowi-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości
Poseł Sprawozdawca Henryk Siedlaczek
sko wobec uchwały Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 8 maja 2008 r. w sprawie ustawy o zmianie
ustawy o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przed-
siębiorczości.
11 kwietnia Sejm raczył przyjąć zaproponowaną
ustawę o zmianie ustawy o utworzeniu Polskiej Agen-
cji Rozwoju Przedsiębiorczości i przekazać przyjętą
ustawę do Senatu Rzeczypospolitej.
8 maja 2008 r. Senat RP podjął uchwałę, w której
wprowadza osiem poprawek do rzeczonej ustawy
przyjętej przez Sejm. Komisja Gospodarki do zapro-
ponowanych poprawek nie wnosi zastrzeżeń, ponie-
waż są to poprawki natury legislacyjnej. W związku
z tym komisja, przedstawiając Wysokiej Izbie spra-
wozdanie, zawarte w druku nr 543, rekomenduje
przyjęcie poprawek Senatu bez zmian, poprawek do
ustawy o zmianie ustawy o utworzeniu Polskiej
Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Dziękuję bar-
dzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Sejm ustali, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Pierwszy głos zabierze pan poseł Michał Marcin-
kiewicz w imieniu Platformy Obywatelskiej.
Poseł Michał Marcinkiewicz:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Rozpatrujemy
punkt porządku obrad dotyczący stanowiska Senatu
w sprawie ustawy o zmianie ustawy o utworzeniu
Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości. Senat
zaproponował i wprowadził do projektu ustawy przy-
jętego przez Sejm osiem poprawek. Mają one charak-
ter, jak to już zostało powiedziane, czysto redakcyjny
i techniczny.
Platforma Obywatelska nie zgłasza uwag do przed-
stawionych zmian w ustawie i będzie popierała te
zmiany. Będzie głosowała za zmianami przedstawio-
nymi przez Senat. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo za zwięzłość.
Pan poseł Tomasz Dudziński, Prawo i Sprawie-
dliwość. Nie widzę.
W takim razie pan poseł Henryk Milcarz w imie-
niu klubu Lewicy.
Proszę bardzo.
191
Poseł Henryk Milcarz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przypadł mi
w udziale zaszczyt przedstawienia stanowiska klubu
Lewicy w sprawie uchwały Senatu Rzeczypospolitej
z dnia 8 maja 2008 r. Skrócę jeszcze bardziej i po-
wiem, panie marszałku, że klub Lewicy popiera
wszystkie poprawki wniesione przez Senat. Dziękuję
za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo za zwięzłość i klarowność wypo-
wiedzi.
Pan poseł Jan Kamiński w imieniu Polskiego
Stronnictwa Ludowego.
Poseł Jan Kamiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Nie bardzo wiem,
jak mogę jeszcze skrócić i dorównać moim przedmów-
com, ale też postaram się mówić zwięźle. Klub Posel-
ski Polskiego Stronnictwa Ludowego opowiada się za
wprowadzeniem nowych regulacji w odniesieniu do
ustawy o Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści. Zdaniem klubu Polskiego Stronnictwa Ludowego
usprawnienie pracy Polskiej Agencji Rozwoju Przed-
siębiorczości przyczyni się do zwiększenia konkuren-
cyjności przedsiębiorców, wsparcia działalności inno-
wacyjnej, a co za tym idzie – do rozwoju gospodarcze-
go. Musimy stwarzać szansę lepszego wykorzystania
możliwości, które daje nam Unia Europejska.
Klub Polskiego Stronnictwa Ludowego popiera
ustawę o zmianie ustawy o utworzeniu Polskiej Agen-
cji Rozwoju Przedsiębiorczości, gdyż istnieje koniecz-
ność wykorzystania środków unijnych w jak najwięk-
szym zakresie, co będzie najlepszą pomocą dla pol-
skich przedsiębiorców i samorządów terytorialnych.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Wystąpienie pana posła Milcarza trwało 14 se-
kund i było najkrótszym wystąpieniem klubowym
w tej kadencji Sejmu.
Do zadania pytania zgłosił się jeden poseł, ale
wskutek jego nieobecności trudno mu będzie zadać
to pytanie.
Czy jest jeszcze ktoś chętny?
Chętnych do zadania pytania nie ma.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Czy ktoś z państwa chciałby jeszcze zabrać głos?
Sprawozdawca? Przedstawiciel rządu? Nie.
Sprawozdawca pragnie zabrać głos.
Proszę bardzo.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
192 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Poseł Henryk Siedlaczek:
Podsumować, panie marszałku.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Proszę bardzo.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Dziękuję.
Wybaczcie, koleżanki i koledzy, ale musicie to jesz-
cze jakoś wytrzymać. (Wesołość na sali)
Chciałbym serdecznie podziękować wszystkim
członkom podkomisji, z którą pracowałem, szczegól-
nie panu Henrykowi Milcarzowi, panu Adamowi
Gawędzie, a także panu ministrowi Baniakowi
i wszystkim pracownikom ministerstwa. Nie ukry-
wam, że praca nad tą ustawą była dla mnie bardzo
ważnym doświadczeniem, i myślę, że to, co komisja
przedstawiła 9 kwietnia 2008 r. podczas obrad Wy-
sokiej Izby w sposób bardzo szczegółowy, w bardzo
obszernym sprawozdaniu, owocuje właśnie dzisiej-
szym tempem pracy nad poprawkami zgłoszonymi
przez Senat RP.
Jeszcze raz serdecznie dziękuję i w imieniu komi-
sji rekomenduję do przyjęcia wszystkie poprawki Se-
natu w ustawie o utworzeniu Polskiej Agencji Roz-
woju Przedsiębiorczości. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu posłowi sprawozdawcy.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku jutrzejszych głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 20.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Nad-
zwyczajnej o stanowisku Senatu w sprawie usta-
wy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz nie-
których innych ustaw (druki nr 506 i 542).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Stanisława Marcina Chmielewskiego.
Poseł Sprawozdawca
Stanisław Chmielewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu 11 kwiet-
nia 2008 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy
Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych
ustaw, a więc Kodeksu postępowania cywilnego oraz
ustawy o księgach wieczystych i hipotece.
Przypomnę tylko dla zasady, bo warto to podkre-
ślić, że zmiana ustawy Kodeks cywilny dotyczy wpro-
wadzenia, co jest najważniejsze, praktycznie nowej
instytucji w postaci służebności przesyłu, ale jedno-
cześnie też doprecyzowuje sprawy związane z wła-
snością, granicami urządzeń związanych z przesyłem
różnego rodzaju energii i mediów. Jednocześnie mówi
ona również o tym, iż sąd może przyznać najbliższym
członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytu-
łem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzyw-
dę. Jest to zmiana art. 446 Kodeksu cywilnego, bar-
dzo pożądana przez obywateli naszego kraju.
Senat Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 8 maja
2008 r. rozpatrywał przedłożony projekt ustawy
i wypracował dwie poprawki. Obydwie poprawki
dotyczą treści związanych ze służebnością przesyłu,
mówiąc w sposób ogólny. Jedna jest poprawką legi-
slacyjną i dotyczy zmiany zapisu w art. 1 w pkt 2,
a jeżeli chodzi o materię kodeksową, to § 3 art. 3053,
gdzie zwrot „Jeżeli byłoby to nadmiernie uciążliwe
lub powodowało nadmierne koszty” zastępuje się
zwrotem „Jeżeli powodowałoby to nadmierne trud-
ności lub koszty”. Komisja tę poprawkę opiniuje
pozytywnie.
Druga poprawka ma charakter merytoryczny
i w związku z tym, że jest to poprawka uzupełniają-
ca przedmiot ustawy, opinia również jest pozytywna,
z tym że ta poprawka powoduje, iż nasza ustawa roz-
rasta się i doszła nam zmiana dotycząca ustawy
z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze,
w której to ustawie w art. 313 w ust. 3 uzupełnia się
zapis właśnie o służebność przesyłu. Komisja uznała,
iż Senat swoim działaniem doprowadził do tego, że
wprowadzenie instytucji służebności przesyłu do Ko-
deksu cywilnego w sposób kompleksowy zostało rów-
nież wprowadzone do innych ustaw, w związku
z czym ta zmiana również powinna być przyjęta.
Pragnę już w tym momencie zaapelować do
wszystkich klubów, tak jak to było zresztą i w trakcie
dyskusji nad tą zmianą, aby te poprawki poprzeć.
Zmiana Kodeksu cywilnego jest jak najbardziej ocze-
kiwana. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Głos zabierze poseł Sławomir Rybicki, Platforma
Obywatelska.
Poseł Sławomir Rybicki:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Przedstawiam
opinię Klubu Parlamentarnego Platforma Obywatel-
ska wobec stanowiska Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych
innych ustaw.
Parlament kończy dzisiaj prace nad ustawą regu-
lującą status prawny urządzeń przesyłowych oraz
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Poseł Sławomir Rybicki
przepisy wprowadzające tzw. służebność przesyłu. To
ważna i potrzebna regulacja, bo należy w tym miej-
scu przypomnieć, że znaczna część urządzeń przesy-
łowych powstała w okresie PRL, w którym to system
polityczny i towarzyszące mu rozwiązania prawne,
mówiąc oględnie, nie traktowały prawa własności
prywatnej jako istotnej wartości. Urządzenia były
montowane prawem kaduka, często bez zgody, a na-
wet wbrew woli właścicieli nieruchomości. Dlatego
z uznaniem należy przyjąć taki kierunek zmian
w przepisach prawnych, który decydujące znaczenie
nadaje zasadzie umownego kształtowania przez stro-
ny łączących ich stosunków.
Wysoka Izbo! Obie poprawki do ustawy zapropo-
nowanej przez Senat mają charakter porządkujący
i poprawiający spójność przepisów prawa. Dlatego
klub Platformy Obywatelskiej, mając na uwadze ja-
kość stanowionego prawa, zagłosuje za ich przyję-
ciem. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość głos za-
bierze pan poseł Łukasz Zbonikowski.
To w imieniu klubu Lewicy pan poseł Stanisław
Rydzoń, który jest gotowy.
Proszę bardzo.
Poseł Stanisław Rydzoń:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! W imieniu Klubu Poselskiego Lewica przedsta-
wiam stanowisko wobec sprawozdania Komisji Nad-
zwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach o stano-
wisku Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, druki
nr 506 i 542.
8 maja 2008 r. Senat wprowadził do wymienionej
ustawy dwie poprawki. Pierwsza poprawka ma cha-
rakter legislacyjny i dotyczy ujednolicenia termino-
logii zastosowanej w ustawie z przepisami art. 363
Kodeksu cywilnego oraz art. 124 ust. 4 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Senatowi w szczególności chodzi o sformułowanie
pojęcia nadmiernych trudności lub kosztów. Komisja,
jak przed chwilą pan sprawozdawca powiedział,
stwierdza, że to pojęcie jest lepsze i dlatego wnosi
o przyjęcie tej poprawki.
Druga poprawka ma charakter merytoryczny
i dotyczy zmiany art. 313 ust. 3 w ustawie z 28 lute-
go 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze. Otóż
z uzasadnienia załączonego przez Senat do tej po-
prawki wynika, że jest ona konieczna dla kompletno-
ści nowelizacji, gdyż przy sprzedaży nieruchomości
w postępowaniu upadłościowym mamy do czynienia
193
ze sprzedażą egzekucyjną nieruchomości. Oznacza
to, że służebność przesyłu, podobnie jak do tej pory
służebność drogi koniecznej oraz służebność przekro-
czenia granicy przy wznoszeniu budowli lub innego
urządzenia, nie wygasa.
Jak stwierdziłem, pierwsza poprawka jest zasad-
na i będziemy głosować za. Również druga poprawka
jest zasadna i jako klub Lewicy też będziemy za nią
głosować. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go głos zabierze pan poseł Józef Zych.
Poseł Józef Zych:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Odnosząc się
pozytywnie do prośby pana posła Chmielewskiego,
sprawozdawcy, a także uznając, że poprawki są za-
sadne, klub PSL będzie głosować za ich przyjęciem.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Do zadania pytań zgłosili się panowie posłowie
Mirosław Pawlak i Sławomir Kopyciński.
Pana posła Pawlaka też widzę.
(Głos z sali: Jest!)
Pierwszy pan Sławomir Kopyciński, żeby pan
Mirosław Pawlak mógł się oswoić z salą. (Wesołość
na sali)
Sławomir Kopyciński, Lewica.
Proszę bardzo.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Senat w swoim
stanowisku dokonał rozszerzenia zakresu nowelizacji
o nowelizację ustawy Prawo upadłościowe i napraw-
cze poprzez wpisanie do katalogu praw niewygasają-
cych na skutek sprzedaży egzekucyjnej również słu-
żebności przesyłu.
Zdając sobie sprawę z niezbędności tej poprawki,
zapytam jednak posła sprawozdawcę, czy dokonanie
przez Senat poszerzenia zakresu ustawy przesłanej
mu przez Sejm poprzez dopisanie przepisów noweli-
zujących ustawy, które nie zostały wskazane w usta-
wie, którą przyjął Sejm, nie stanowi de facto nowej
inicjatywy ustawodawczej. Chcę powiedzieć, że mam
w tej sprawie wątpliwości i, jeżeli można, proszę
o odpowiedź. Dziękuję. (Oklaski)
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
194 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę uprzejmie, pan poseł Mirosław Pawlak,
Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam jedno py-
tanie: Jak będą się kształtowały prawa osoby najbliż-
szej powołanej do dziedziczenia lub osoby, nad którą
dożywotnik sprawuje prawną opiekę lub kuratelę,
w świetle dodanego przez Senat Rzeczypospolitej Pol-
skiej przepisu art. 3a? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Czy odpowiedzi zechce udzielić pan minister, czy
poseł sprawozdawca?
Proszę uprzejmie, pan minister Łukasz Rędzi-
niak, podsekretarz stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Łukasz Rędziniak:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Po-
krótce odpowiem na pytania. Jeżeli chodzi o pytanie
pana posła Kopycińskiego dotyczące zmiany prawa
upadłościowego i naprawczego, to jest to po prostu
konsekwencja, uzupełnienie luki prawnej i niejako
dalszy ciąg nowelizacji, ponieważ zdecydowaliśmy się
wprowadzić służebność przesyłu. W związku z tym
konieczne było rozszerzenie tych wyjątków na tę wła-
śnie służebność.
Odpowiadając natomiast na pytanie pana posła
Pawlaka dotyczące praw osoby najbliższej, zwracam
uwagę na to, że służebność przesyłu ma się tak, że
prawa dożywotnika pozostają w mocy. W związku
z tym wpływu na prawa osoby najbliższej to nie ma
i pozostaje to bez zmian. Mam nadzieję, że taka od-
powiedź satysfakcjonuje pana posła. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pan poseł sprawozdawca Stanisław Chmielewski.
Poseł Stanisław Chmielewski:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Najpierw podzię-
kuję za zgodność ze strony klubów co do poprawek,
jak również za pracę, którą wykonaliśmy.
Jeśli chodzi natomiast o ewentualną wątpliwość
konstytucyjną co do poprawki dotyczącej ustawy Pra-
wo upadłościowe i naprawcze, myślę, że duch – uży-
łem również takiego sformułowania w czasie prac
komisji – tej nowelizacji powinien być zachowany do
końca. Senat, pracując nad tym, wskazał nam tę
małą lukę. Moim zdaniem, warto podjąć takie ryzy-
ko, żeby tę kompleksową nowelizację w taki sposób
przeprowadzić. Komisja jednogłośnie tak zadecydo-
wała, uznając takie racje.
Jeśli chodzi o nowelizację art. 313, myślę, odpo-
wiadając na pytanie pana posła Pawlaka, że w sposób
jednoznaczny ureguluje on wszelkie kwestie związa-
ne z istnieniem służebności przesyłu, również na
etapie tego działania, które jest związane z działa-
niem dotyczącym upadłości firmy bądź postępowa-
niem naprawczym. Będzie bezpieczniej. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.*)
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku głosowań.
Aby sprawiedliwości stało się zadość, wystąpie-
nie przedstawiciela klubu PSL trwało 11 sekund.
(Oklaski)
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 21.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Go-
spodarki o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekono-
micznych (druki nr 516 i 544).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
panią poseł Mirosławę Nykiel.
Poseł Sprawozdawca
Mirosława Nykiel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam przyjem-
ność przedstawić w imieniu Komisji Gospodarki
sprawozdanie o stanowisku Senatu RP w sprawie
ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, druk
nr 516.
Marszałek Sejmu, zgodnie z art. 51 regulaminu
Sejmu, skierował w dniu 16 maja 2008 r. uchwałę
Senatu w powyższej sprawie do Komisji Gospodarki
w celu jej rozpatrzenia.
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych
Poseł Sprawozdawca Mirosława Nykiel
Komisja Gospodarki, której posiedzenie odbyło się w
dniu 28 maja 2008 r., wnosi o przyjęcie poprawki za-
wartej w pkt 1 dotyczącym pkt 2 w art. 5 ust. 3 i pkt 1
w art. 1. Poprawka ta eliminuje odesłanie do uchyla-
nej właśnie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o niektó-
rych formach wspierania działalności innowacyjnej
oraz odsyła do pełnej definicji określenia „działalność
innowacyjna” zawartej w nowej ustawie o niektórych
formach wspierania działalności innowacyjnej.
W pkt 2 Senat dodał do ustawy przepis przejścio-
wy rozstrzygający o sposobie zakończenia postępo-
wania w sprawach o udzielenie, cofnięcie lub zmianę
zezwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej
na terenie strefy, wszczętych w czasie obowiązywa-
nia dotychczasowych przepisów i niezakończonych do
dnia zastąpienia ich nowymi normami. Poprawka ta
czyni zadość zasadom wynikającym z art. 2 Konsty-
tucji RP – jest to zasada pewności prawa, zasada za-
ufania obywatela do stanowiącego prawo i zasada
przyzwoitej legislacji – oraz wytycznym zawartym w
zasadach techniki prawodawczej.
Komisja Gospodarki rekomenduje Wysokiej Izbie
uchwalenie dwóch wspomnianych poprawek oraz od-
rzucenie poprawki zawartej w pkt 3 z uwagi na błęd-
ną interpretację przepisów prawa w tym zakresie.
Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
W imieniu klubu Platforma Obywatelska głos za-
bierze pan poseł Andrzej Czerwiński.
Poseł Andrzej Czerwiński:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W
imieniu klubu Platforma Obywatelska przedstawię
opinię na temat propozycji Senatu w sprawie ustawy
o specjalnych strefach ekonomicznych.
Będziemy wspierać propozycję komisji, czyli dwie
pierwsze poprawki uznajemy za zasadne i będziemy
rekomendować Wysokiej Izbie ich przyjęcie. Zgodnie
z opinią komisji będziemy rekomendować odrzucenie
poprawki nr 3. Krótkie uzasadnienie. Nie chciałbym
tutaj używać autorytetu klubu i posłów Platformy
Obywatelskiej. Był pewien spór prawny między praw-
nikami. Uznaliśmy, jako mocniejsze, argumenty le-
gislatorów sejmowych, którzy wykazali, że przepis
proponowany przez Senat może zawierać wadę praw-
ną lub błędne zapisy. Motywując tym naszą decyzję,
przychylamy się do dwóch pierwszych poprawek, któ-
re są zasadne, uściślające i doprecyzowujące pewne
195
wątpliwości. Będziemy również wnosić o odrzucenie
poprawki nr 3. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwości głos
zabierze pan poseł Leonard Krasulski.
Proszę uprzejmie.
Poseł Leonard Krasulski:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Posta-
ram się dorównać pani poseł sprawozdawcy. Mam za-
szczyt przedstawić stanowisko klubu Prawo i Sprawie-
dliwość odnoszące się do poprawek Senatu wniesionych
do ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych.
Senat na posiedzeniu w dniu 25 maja 2008 r. roz-
patrzył uchwaloną przez Sejm w dniu 25 kwietnia
2008 r. ww. ustawę, wprowadzając do niej 3 poprawki.
1. poprawka dotyczy art. 5 ust. 3 pkt 2. Senat, uchwa-
lając tę poprawkę, brał pod uwagę konieczność wyeli-
minowania odesłania do uchylonej ustawy z dnia 29
lipca 2005 r. o niektórych formach wspierania działal-
ności innowacyjnej, jak też uznał, iż odesłanie do peł-
nej definicji określenia „działalność innowacyjna”
zawartej w nowej ustawie o niektórych formach wspie-
rania działalności innowacyjnej jest zbyt szerokie i
nieadekwatne do działalności prowadzonej na tere-
nach specjalnych stref ekonomicznych.
W poprawce nr 2 Senat odniósł się do sposobu
zakończenia postępowań w sprawie o udzielenie, cof-
nięcie lub zmianę zezwoleń na prowadzenie działal-
ności gospodarczej na terenie strefy, wszczętych w
czasie obowiązywania dotychczasowych przepisów i
niezakończonych do dnia zastąpienia ich nowymi
normami. Poprawka ta jest konsekwencją zmiany
zawartej w art. 1 w pkt 8 noweli, czyni zadość zasa-
dom wynikającym z art. 2 Konstytucji Rzeczypospo-
litej Polskiej oraz wytycznym zasad techniki prawo-
dawczej.
Poprawka nr 3, starająca się doprecyzować prze-
pis przejściowy utrzymujący w mocy akty wykonaw-
cze, zawiera poważne błędy natury legislacyjnej.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Klub Prawo i
Sprawiedliwość z aprobatą odniesie się do poprawek
nr 1 i 2 wniesionych przez Izbę wyższą parlamentu
Rzeczypospolitej Polskiej, natomiast poprawkę nr 3,
zgodnie z decyzją Komisji Gospodarki, odrzuci. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pan poseł
Henryk Milcarz.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
196 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Przypadł mi w udziale zaszczyt zaprezentowania stano-
wiska klubu Lewica w sprawie uchwały Senatu dotyczą-
cej ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych.
Senat po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na
posiedzeniu w dniu 25 kwietnia 2008 r. ustawy o
zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicz-
nych postanowił wprowadzić do niej trzy poprawki.
Przyjmując poprawkę 1., Senat uznał, że przepis
ten wymaga zmian z dwóch powodów. Po pierwsze,
konieczne jest wyeliminowanie odesłania do uchyla-
nej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o niektórych for-
mach wspierania działalności innowacyjnej. Po dru-
gie, zapis: działalność innowacyjna, zawarty w nowej
ustawie o niektórych formach wspierania działalno-
ści innowacyjnej, jest zbyt szeroki i nieadekwatny do
działalności prowadzonej na terenie specjalnych stref
ekonomicznych.
Poprawka 2. jest konsekwencją zmiany zawartej
w art. 1 pkt 8 noweli i czyni zadość zasadom wyni-
kającym z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Poprawki 1. i 2. wydają się zasadne, dlatego
Klub Poselski Lewica będzie głosował za ich przy-
jęciem.
Poprawka 3. jest nieporozumieniem i dlatego bę-
dziemy głosowali za jej odrzuceniem. Dziękuję za
uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowe-
go głos zabierze pan poseł Jan Kamiński.
Poseł Jan Kamiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Klub Poselski
Polskiego Stronnictwa Ludowego poprze projekt
ustawy (druk nr 516), gdyż jego wprowadzenie po-
zwoli stymulować wzrost konkurencyjności naszej
gospodarki. Spowoduje to także pobudzenie przed-
siębiorczości lokalnej, zmniejszenie bezrobocia,
wzrost dochodów grup lokalnej społeczności i w efek-
cie zwiększenie popytu konsumpcyjnego.
Analizując poprawki Senatu, stwierdzamy, że na-
sza praca wykonana w poprzednim etapie została
dobrze oceniona. Poprawki, które zostały zgłoszone
przez Senat, służą jedynie udoskonaleniu i doprecy-
zowaniu naszej pracy.
Przychylamy się do propozycji Komisji Gospodar-
ki odnośnie do przyjęcia poprawek 1. i 2. oraz odrzu-
cenia poprawki 3. W związku z powyższym tak klub
Polskiego Stronnictwa Ludowego opowie się w głoso-
waniu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Do zadania pytań w czasie 1 minuty zgłosili się
pan poseł Kopyciński, pan poseł Sońta i pani poseł
Streker-Dembińska.
(Poseł Elżbieta Streker-Dembińska: Ja rezygnuję.)
Pani Elżbieta się wycofuje.
Czy jeszcze ktoś podejmuje decyzję tego typu?
Nie, nikt.
W związku z tym Sławomir Kopyciński, Lewica.
Proszę bardzo.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Senat w uzasad-
nieniu do uchwały zawierającej stanowisko wobec
ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach eko-
nomicznych wskazał w stosownych poprawkach, że
odesłanie w tychże przepisach do pojęcia: działalność
innowacyjna, zawartego w nowej ustawie, jest zbyt
szerokie i nieadekwatne do działalności prowadzonej
na terenie specjalnych stref ekonomicznych.
Stąd pytanie do pana posła sprawozdawcy: Na
czym polega ta nieadekwatność i jakie ewentualne
skutki powodowałoby odesłanie we wskazanych prze-
pisach jedynie do pojęcia działalności innowacyjnej,
bez ograniczenia jego zakresu, jak to uczynił Senat
w swojej poprawce? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W odpowiednim momencie pojawił się pan poseł
Krzysztof Sońta, który zada pytanie.
Proszę bardzo.
Poseł Krzysztof Sońta:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Upłynęło trosz-
kę czasu od pierwszego czytania i chciałbym zapytać
rząd, czy ma już plan podziału tych nowych stref i
w jaki sposób tego podziału dokona. Czy odbędzie
się to w drodze konkursu na poszczególne strefy, czy
będzie to zależało od decyzji uznaniowej? Jeśli mógł-
by się pan minister w tej sprawie wypowiedzieć, to
byłbym usatysfakcjonowany. Chciałbym prosić o
zwrócenie szczególnej uwagi na regiony, które zo-
stały dotknięte bezrobociem, a ten nowy podział
stref miałby być w odniesieniu do nich takim czyn-
nikiem zrównoważonego rozwoju regionalnego. Do
takich stref należy Podstrefa Radom Tarnobrzeskiej
Specjalnej Strefy Ekonomicznej, której władze rów-
nież zabiegają o poszerzenie, gdyż w dotychczaso-
wym kształcie wyczerpała swoje możliwości, a speł-
nia swoje zadanie.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
O zabranie głosu proszę podsekretarza stanu w
Ministerstwie Gospodarki pana Dariusza Bogdana.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Gospodarki
Dariusz Bogdan:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odpowiadając na
pytanie pana posła Kopycińskiego dotyczące samej
definicji, która jest zapisana w ustawie o wspieraniu
niektórych form innowacyjnych, chciałbym powie-
dzieć, że ta definicja określa innowacyjność w nastę-
pujący sposób: otóż innowacja wymaga, by inwestor
sam opracował technologię, a potem ją wdrożył. Na-
tomiast jeżeli chodzi o tę zmianę, to ustawa o stre-
fach zakłada, że nie ma centrów badawczo-rozwojo-
wych, w związku z czym budowana jest np. fabryka,
w której od razu są wykorzystywane nowe technolo-
gie. Tak więc różni się to – tak mówiąc obrazowo –
tylko i wyłącznie pewnym elementem wytworzenia.
W tym wypadku jest wytworzenie i działanie, nato-
miast w przypadku ustawy o strefach i w ramach
stref – jest tylko i wyłącznie samo działanie.
Natomiast jeżeli chodzi o pytanie pana posła Soń-
ty, to proszę zwrócić uwagę, że korzyściami płynący-
mi ze specjalnych stref ekonomicznych są inwestycje
i miejsca pracy. Nowa ustawa zwiększa powierzchnię
stref o 8 ha, w związku z czym chcielibyśmy razem z
marszałkami, samorządami wypracować strategię
dotyczącą tych 8 dodatkowych ha. Koncepcja, w jaki
sposób chcielibyśmy wykorzystać te 8 ha, będzie do-
kładnie zapisana w tej strategii.
Natomiast w sensie ogólnym nie mogę odnieść się
w sposób absolutnie precyzyjny do pana pytania. Wy-
daje mi się, nie, nie wydaje mi się, jestem pewien, że
na pana pytanie odpowie nasza strategia i to, co zo-
stanie w niej zapisane. Chciałbym jednak powiedzieć,
iż zakładamy, że to ustawowe powiększenie stref o 8
ha spowoduje, że koszt inwestycji wzrośnie o 30 mld
zł. Od 1996 r., kiedy powstały pierwsze w odniesieniu
do stref inwestycje, wyniosły one 46 mld zł i dzięki
nim zatrudniono 186 tys. pracowników. W związku
z tym myślę, że prognozy są dobre. Dziękuję bardzo
serdecznie. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Bardzo proszę o zabranie głosu panią poseł spra-
wozdawcę Mirosławę Nykiel.
197
Poseł Mirosława Nykiel:
Chciałabym dodać coś do tego, co odpowiedział
pan minister na pierwsze zadane przez posła pytanie
o rozszerzenie pojęcia działalności innowacyjnej.
Praktyka pokazała jakoby, że uściślenie tego zapisu
będzie wychodzić naprzeciw szybkiemu podejmowa-
niu decyzji o wydaniu zezwolenia, że taki jest tego
ewentualny skutek. Odpowiadam, że mogłoby to spo-
wodować wydłużenie procesu wydawania zezwoleń,
co jest niesprzyjające, bo po to zmieniamy wiele prze-
pisów tej ustawy, żeby można było szybciej inwesto-
wać i żeby było gdzie inwestować, stąd dodatkowo te
8 ha. Dodam jeszcze tylko w ramach uzupełnienia,
że według wypowiedzi pana ministra ma to przyspo-
rzyć 145 tys. nowych miejsc pracy, zgodnie z wylicze-
niami dokonywanymi na podstawie dotychczasowych
doświadczeń.
Pragnę również dodać, że ustawa jest ogromnie
oczekiwana przez wszystkie środowiska przedsiębior-
ców, wychodzi naprzeciw celom gospodarczym rządu.
Chodzi o to, żeby inwestowano, tworzono nowe miej-
sca pracy. Polecam zatem gorąco Wysokiej Izbie przy-
jęcie tej ustawy.
Bardzo dziękuję ministrowi Baniakowi, który
prowadził do tej pory prace, oraz występującemu dzi-
siaj panu podsekretarzowi, całemu departamentowi,
a także przedstawicielom stref ekonomicznych, któ-
rzy bardzo czynnie uczestniczyli w pracach i posie-
dzeniach komisji. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 22.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Komisji Gospo-
darki o stanowisku Senatu w sprawie ustawy o
niektórych formach wspierania działalności in-
nowacyjnej (druki nr 517 i 555).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Jana Kaźmierczaka.
Poseł Sprawozdawca Jan Kaźmierczak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Do ustawy o niektórych formach wspierania
działalności innowacyjnej, przyjętej przez Wysoki
Sejm 25 kwietnia 2008 r., Senat wniósł poprawki,
które zostały przedstawione w załączeniu do druku
nr 517, w uchwale Senatu z dnia 15 maja br.
Poprawek jest 18, w związku z tym proszę państwa
o nieco więcej cierpliwości niż w przypadku moich
szanownych przedmówców, którzy przedstawiali tych
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
198 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej
Poseł Sprawozdawca Jan Kaźmierczak
poprawek znacznie mniej. Mam nieco trudniejsze
zadanie, ale obiecuję, że będę się streszczał.
W dniu wczorajszym, czyli 28 maja br., odbyło się
wspólne posiedzenie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży oraz Komisji Gospodarki, na którym komisje
rozpatrzyły proponowane poprawki Senatu, a stano-
wisko odnośnie do nich jest zawarte w przekazanym
państwu druku nr 555. Pozwolę sobie krótko omówić
te poprawki.
Powiem może na wstępie, że część z nich jest bar-
dzo drobna, ale są one sensowne, typu redakcyjnego.
Nie stanowiły one problemu, choć część z nich wyma-
ga nieco dłuższego komentarza.
Poprawkę 1., która doprecyzowuje pojęcie działal-
ności innowacyjnej, to jest ust. 1 pkt 3 w art. 2 usta-
wy, komisje zdecydowały się poprzeć, czyli zapropo-
nować Wysokiej Izbie jej przyjęcie.
Jeżeli chodzi o poprawkę 2., która dodaje do wy-
razów określających to, co jest przedmiotem działal-
ności innowacyjnej, czyli towary i usługi, słowo „pro-
cesów”, to komisje także proponują, by Wysoki Sejm
ją przyjął. Ona jest spójna z poprawką 6. dotyczącą
tego samego. Jest więc propozycja przyjęcia popra-
wek 2. i 6. i wspólnego głosowania nad nimi.
Poprawka 3. ma charakter czysto redakcyjny i
komisje zaproponowały, żeby tę poprawkę przyjąć.
Nieco dłuższego komentarza wymagają popraw-
ki 4. i 15. Propozycja Senatu dotyczyła zmiany na-
zwy używanej w rozdz. 2 ustawy. Chodzi o nazwę
„fundusz kredytu technologicznego” jako nazwę
pewnego przedsięwzięcia Banku Gospodarstwa
Krajowego. Senat proponował zastąpienie słów
„kredytu technologicznego” słowami „premii tech-
nologicznej”. Uzasadniano to w ten sposób, że z fun-
duszu, o którym mowa, będzie udzielana premia
technologiczna, co jest prawdą. Komisje jednak sta-
nęły na stanowisku, że, po pierwsze, nazwa „fun-
dusz kredytu technologicznego” jest kontynuacją
takiej samej nazwy narzędzia, które funkcjonowało
w poprzednim rozwiązaniu ustawowym, wyznacza
to pewną markę, a poza tym bank zajmuje się udzie-
laniem kredytów, a nie przyjmowaniem premii. W
związku z tym komisje proponują, aby poprawkę 4.
i poprawkę 15. odrzucić.
Poprawka 5. jest wprawdzie poprawką typu redak-
cyjnego, ale komisje stanęły na stanowisku, że orygi-
nalne sformułowanie zawarte w ustawie jest lepsze
niż propozycja Senatu, stąd również propozycja, aby
Wysoki Sejm raczył odrzucić poprawkę nr 5.
Natomiast o poprawce nr 6 mówiłem już przy oka-
zji poprawki 2. Komisje proponują ich przyjęcie.
Poprawka 7. wzbudziła pewną kontrowersję. Do-
tyczy ona kwestii domknięcia czy niedomknięcia
zbioru kryteriów, które wyznaczają sposób oceny
wniosków kredytowych. Większością głosów komisje
postanowiły rekomendować Wysokiej Izbie przyjęcie
tej poprawki. Za przyjęciem głosowało 21 posłów,
przeciw – 17.
Poprawka 8. doprecyzowywuje i wyjaśnia pewne
pojęcia, w związku z tym komisje również rekomen-
dują Izbie jej przyjęcie.
To samo dotyczy poprawki nr 9.
Podobnie ma się rzecz z poprawką 10., która po-
winna być zresztą głosowana wspólnie z poprawką
nr 14 i 16, jako że wszystko to są drobne zmiany,
chodzi o doprecyzowanie ustawy.
W art. 17, którego dotyczy poprawka 11., również
wprowadzono pewne pojęcia, które zdaniem połączo-
nych komisji poprawiają jakość sformułowań zawar-
tych w ustawie, stąd propozycja, by Wysoki Sejm
raczył przyjąć poprawkę nr 11.
Poprawka nr 12. też stanowiła przedmiot dysku-
sji, jako że jest elementem pewnego kompromisu, o
czym miałem zaszczyt mówić w czasie sprawozdania
o projekcie ustawy. Chodziło o określenie progu przy-
chodów, którym powinien wykazywać się podmiot
starający się o status centrum badawczo-rozwojowe-
go, mowa o przychodach z działalności innowacyjnej.
Po dyskusji, także w oparciu o stanowisko Minister-
stwa Gospodarki, komisje zdecydowały rekomendo-
wać Wysokiej Izbie przyjęcie poprawki nr 12.
Natomiast poprawka nr 13. zawiera – zdaniem
legislatorów sejmowych, i zdanie to podzielają człon-
kowie obu połączonych komisji – istotną wadę praw-
ną, która mogłaby spowodować, że ustawa podlega-
łaby zaskarżeniu, jako że tak naprawdę nie wprowa-
dza rozwiązania podatkowego przeprowadzonego w
normalnym trybie, czyli wymaganym w przypadku
ustaw o charakterze podatkowym. Stąd propozycja
odrzucenia poprawki nr 13.
Poprawki nr 14. i 16. już omówiłem. Połączone
komisje proponują, żeby je przyjąć.
To samo dotyczy poprawki nr 15., była ona już
wcześniej omawiana.
Poprawka nr 17. to także poprawka redakcyjna.
Znowu, zdaniem połączonych komisji, propozycja Se-
natu jest gorsza niż oryginał, w związku z tym pada
propozycja odrzucenia poprawki nr 17.
Wreszcie poprawki nr 18 i 19, które – pozwolicie
państwo, że użyję sformułowania dotyczącego jako-
ści poprawek, użytego przez któregoś z moich sza-
nownych przedmówców, o ile dobrze pamiętam – są
bez sensu. Myślę, że to sformułowanie należałoby
odnieść do obu poprawek, o których mowa. Miano-
wicie poprawka nr 18. w wydaniu senackim sprowa-
dzała się do tego, żeby w zapisach przejściowych –
dotyczących okresu funkcjonowania niektórych
rozwiązań ze starej ustawy – zastąpić wyrazy: do
31 grudnia 2008 r. wyrazami: do 1 stycznia 2009 r.
Przedstawiciel Senatu motywował to w ten sposób,
że inny zapis oznaczałby lukę prawną, co moim zda-
niem oznacza niezrozumienie sposobu funkcjono-
wania prawa, które np. w odniesieniu do prawa ad-
ministracyjnego działa w ten sposób, że dzień, po
pierwsze, ma 24 godziny, jest to doba, po drugie,
kończy się o godz. 24, a nie o którejś tam w środku.
I wreszcie przywołanie daty z kolejnego roku ozna-
cza wejście tego roku w tryb działania. Proszę pa-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej
Poseł Sprawozdawca Jan Kaźmierczak
miętać, że nie mamy tutaj do czynienia z sytuacją
wprowadzania nowej ustawy z dniem 1 stycznia, ale
z ustawą, która już obowiązuje, natomiast zapisem
art. 37 wygaszamy działanie wybranego przepisu.
Stąd jednomyślna opinia komisji rekomendująca
Wysokiej Izbie odrzucenie tej poprawki.
Podobnie ma się rzecz w przypadku poprawki nr
19. Tutaj ten bezsens jest może jeszcze większy, jako
że Senat proponował, żeby w art. 37, o którym mowa,
dodać zapis o tym, że przepisy rozdziału II, czyli tego,
który mówi o funkcjonowaniu Funduszu Kredytu
Technologicznego, tracą moc z dniem 1 stycznia 2016 r.
Dlaczego to jest, moim zdaniem, jeszcze większy bez-
sens? Proszę państwa, funkcjonowanie kredytu tech-
nologicznego według obecnych rozwiązań bazuje na
instrumentach finansowych związanych z funduszami
europejskimi, dokładnie z Programem Operacyjnym
„Innowacyjna gospodarka”, i powinno funkcjonować
zgodnie z zasadami perspektywy finansowej 2007–
–2013, zatem bezdyskusyjnie wszystkie funkcje z tym
związane powinny wygasać z dniem 31 stycznia 2015 r.
Wprowadzanie do ustawy dat z roku 2016 jest bezsen-
sowne. Z tego powodu również połączone komisje reko-
mendują Wysokiej Izbie odrzucenie poprawki nr 19.
Dziękuję, panie marszałku. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
W imieniu klubu Platforma Obywatelska głos
zabierze pani poseł Anna Zielińska-Głębocka.
Poseł Anna Zielińska-Głębocka:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam przyjemność
przedstawić stanowisko klubu Platformy Obywatelskiej
wobec stanowiska Senatu w sprawie ustawy o szczegól-
nych formach wspierania innowacji (druk nr 555).
Chcę przypomnieć, że to jest ustawa, która regu-
luje dwie formy wspierania innowacji: instytucję kre-
dytu technologicznego wraz z premią technologiczną,
której może udzielić Bank Gospodarstwa Krajowego,
i nadawanie przedsiębiorcom statusu centrum ba-
dawczo-rozwojowego.
Senat proponuje 19 poprawek, większość ma cha-
rakter techniczny, ale niektóre są merytoryczne.
Oceniamy je ze względu na to, czy są korzystne dla
funkcjonowania przedsiębiorców, czy też ograniczają
swobodę działalności gospodarczej.
Może zacznę od tego, co nam się nie podoba w po-
prawkach Senatu. Proponujemy odrzucenie propozycji
199
zastąpienia nazwy „fundusz kredytu technologiczne-
go” nazwą „fundusz premii technologicznej”, dlatego
że ona już funkcjonuje i nie ma potrzeby jej zmiany,
przedsiębiorcy się już do tego przyzwyczaili.
Odrzucamy również poprawkę Senatu nr 7, w któ-
rej proponuje się zamknięcie katalogu dokumentów
pozwalających uznać przedsiębiorcę za mikro, małe-
go czy średniego. Uważamy, że rozwiązanie przyjęte
w ustawie jest korzystniejsze, ponieważ mówi się
tam: którymi to dokumentami mogą być w szczegól-
ności – i jest katalog dokumentów. Zawężanie listy
do zamkniętego katalogu jest zbytnim zbiurokraty-
zowaniem przepisów.
Odrzucamy poprawkę 13., która dotyczy przepi-
sów podatkowych. Jak już była mowa w sprawozda-
niu komisji, powinno to być włączone do przepisów
podatkowych, a to jest psucie prawa, niewłaściwa
materia prawna i mieszanie.
Klub Platformy Obywatelskiej jest również prze-
ciwny zmianom terminu wejścia w życie nowej usta-
wy i wygaśnięcia przepisów starej. Te terminy po-
winny być utrzymane takie, jakie są w ustawie z 31
grudnia 2008 r. – 31 grudnia 2015 r.
Natomiast popieramy – ponieważ jest to otwarcie
nowych możliwości dla przedsiębiorców – obniżenie
progów przychodów netto ze sprzedaży własnych
usług badawczych przedsiębiorstw, które mają status
centrum badawczo-rozwojowego z 30 do 20%. Umoż-
liwia to pozyskiwanie tego statusu przez większą
liczbę firm. Uważamy, że to wychodzi naprzeciw ży-
czeniom przedsiębiorców.
Poprawki redakcyjne są oczywiście do przyjęcia i
Platforma je popiera. Dziękuję państwu bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu Prawa i Sprawiedliwości głos zabierze
pan poseł Artur Górski.
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Mam zaszczyt
przedstawić stanowisko Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość wobec poprawek Senatu do
ustawy o niektórych formach wspierania działalności
innowacyjnej. Podczas wspólnego posiedzenia w dniu
wczorajszym Komisje Edukacji, Nauki i Młodzieży
oraz Gospodarki zaopiniowały negatywnie 7 z 19 po-
prawek zgłoszonych przez Senat.
Wiele poprawek Senatu miało charakter porząd-
kujący i redakcyjny, ale były też ważne propozycje o
charakterze merytorycznym. Niektóre wzbudziły
poważne wątpliwości wśród posłów. Komisje zaopi-
niowały negatywnie między innymi propozycję zmia-
ny nazwy kredytu technologicznego na premię tech-
nologiczną. Choć zmiana ta opiera się na pewnych
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
200 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej
Poseł Artur Górski
przesłankach formalnych, uznano jednak, że wła-
ściwsze będzie pozostawienie pierwotnego przepisu,
gdyż nowy fundusz będzie kontynuacją dotychczaso-
wego, który ma już wyrobioną markę. Negatywnie
zaopiniowano również propozycję rozliczenia środ-
ków w ciągu dwóch lat podatkowych następujących
po roku podatkowym, w którym zostały przekazane.
Chociaż za tą propozycją przemawiała m.in. możli-
wość kumulowania środków z trzech lat w celu bar-
dziej skutecznego ich inwestowania przez przedsię-
biorców, jednak zaproponowane przez Senat rozwią-
zanie było niezgodne z obowiązującymi ustawami
podatkowymi.
Komisje zaopiniowały pozytywnie m.in. poprawkę
7. precyzującą przepis odnoszący się do katalogu wy-
maganych dokumentów, które przedsiębiorca musi
dołączyć do wniosku składanego do Banku Gospo-
darstwa Krajowego. Uznano, że propozycja Senatu
wprowadza większą precyzję i klarowność, które
usuną ewentualne wątpliwości interpretacyjne mo-
gące pojawić się zarówno po stronie przedsiębiorcy,
jak i banku.
Ponadto pozytywnie zaopiniowano poprawkę 12.,
która ułatwi przedsiębiorcom uzyskanie statusu cen-
trum badawczo-rozwojowego. Dotychczasowy wymóg
wykazania 30% przychodów netto ze sprzedaży wła-
snych usług badawczo-rozwojowych obniżono do po-
ziomu 20%, co uznajemy za bardzo korzystne.
Na koniec pragnę zadeklarować, że klub Prawo i
Sprawiedliwość będzie głosował nad poprawkami
Senatu zgodnie ze wskazaniami połączonych komisji.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pani poseł
Elżbieta Streker-Dembińska.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Właściwie po tylu
argumentacjach i tak wspaniałym przedstawieniu
przez posła sprawozdawcę trudno tutaj odnosić się
ponownie do wszystkich poprawek. W imieniu Klubu
Poselskiego Lewica mam przyjemność przedstawić
nasze stanowisko w tej sprawie.
W zasadzie konsensus został osiągnięty na posie-
dzeniu komisji. Propozycje, które dzisiaj zostały zgło-
szone, również zyskały aprobatę na posiedzeniu ko-
misji. Stąd stanowisko, które dzisiaj przestawiam,
nie będzie bardzo odbiegać od stanowiska prezento-
wanego przez moich poprzedników.
Chcę natomiast zwrócić uwagę na jeden fakt. Mie-
liśmy duży apetyt i dużą chęć, jeśli chodzi o poprawkę,
która dotyczy rozliczania premii w dłuższym okresie,
nie tylko w ciągu jednego roku, ale w ciągu kilku lat,
o czym mówił mój poprzednik, co dawało szansę na
kumulowanie środków na innowację, aby tak to rozli-
czać. Niestety tutaj nasze chęci, nasze argumenty nie
wytrzymały konkurencji z tzw. ustawami podatkowy-
mi. Mam jednak nadzieję, że zgodnie z obietnicą, któ-
ra padła na posiedzeniu komisji, te ustawy podatkowe
w miarę szybko będą zmienione po to, abyśmy mogli
konsekwentnie takie rozwiązanie przyjąć.
Kolejna ważna poprawka dotyczy właśnie obniże-
nia progu przychodów uzyskanych ze sprzedaży wła-
snych usług badawczo-rozwojowych. Tutaj klub Le-
wica oczywiście przychyla się do tej propozycji.
Pozostałe poprawki, tak jak już mówiłam, zyska-
ły naszą aprobatę na posiedzeniu komisji, dzięki cze-
mu w imieniu klubu Lewica deklaruję głosowanie
nad poprawkami zgodnie ze stanowiskiem komisji.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu Polskiego Stronnictwa Ludowego głos
zabierze pan poseł Mieczysław Kasprzak.
Poseł Mieczysław Kasprzak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam zaszczyt w imieniu Klubu Poselskiego Polskie-
go Stronnictwa Ludowego zabrać głos odnośnie do
poprawek kończących dzisiejszą dyskusję dotyczącą
jakże niezmiernie, istotnie ważnej i potrzebnej usta-
wy o wspieraniu działalności innowacyjnej.
Poprawki Senatu zostały szczegółowo omówione
przez pana posła sprawozdawcę. Chcę powiedzieć, że
Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego bę-
dzie głosował nad wszystkimi poprawkami zgodnie
z rekomendacją komisji. Nie będę się już odnosił do
poszczególnych przepisów. Nasze wątpliwości budzi
natomiast poprawka nr 7. Tutaj opowiadamy się za
jej odrzuceniem. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę o zabranie głosu pana posła Bartosza Ar-
łukowicza reprezentującego Koło Poselskie SDPL –
Nowa Lewica i DKP, czyli Demokratyczne Koło Po-
selskie.
Poseł Bartosz Arłukowicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W imieniu wcze-
śniej wymienionych przez pana marszałka kół mam
przyjemność przedstawić stanowisko w sprawie po-
prawek Senatu do ustawy o niektórych formach
wspierania działalności innowacyjnej.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej
Poseł Bartosz Arłukowicz
Zacznę od tego, o czym mówiłem wcześniej, że
debatujemy dziś nad poprawkami Senatu do ustawy,
która jest po prostu złą ustawą. To nie jest ustawa o
wspieraniu innowacyjności. To jest taka ustawa o
torze przeszkód dla przedsiębiorców, którzy chcą
wprowadzać innowacje, aby pokazać, że Polska to jest
kraj nowoczesny, odważny i bez kompleksów.
W trakcie prac legislacyjnych staraliśmy się usu-
nąć większość tych przeszkód, słupków, dołków na-
szykowanych na ewentualnych przedsiębiorców, któ-
rzy chcieliby być innowacyjni i nowocześni, ale cha-
rakteru toru przeszkód, jaki ma ta ustawa, nie uda-
ło się zmienić. Nie mogło się udać, ponieważ nie
można przerobić wyboistej leśnej drogi w nowoczesną
autostradę pędzącą ku innowacyjnej gospodarce.
Żeby to się stało, trzeba mieć odwagę, aby wykarczo-
wać te wszystkie pułapki, wprowadzić buldożery,
zaorać to i wprowadzić nowoczesną, innowacyjną
technologicznie gospodarkę, a nie tylko poprzycinać
co niżej wiszące gałęzie i zasypać parę pułapek.
Ta ustawa to kwintesencja stosunku jej autorów,
czyli rządu Jarosława Kaczyńskiego, do nowoczesno-
ści przedsiębiorców. Nikt inny niż ci właśnie, którzy
mają odwagę patrzeć w przyszłość, sięgać po nowo-
czesne technologie, doceniać innowacyjność, nie po-
pchnie Polski do przodu. Nikt inny niż właśnie ci
przedsiębiorcy, na których uszykowano pełno zasa-
dzek i biurokratycznych pułapek i przeszkód, nie
przeprowadzi Polski do nowoczesnej, innowacyjnej
Europy. Państwo ma obowiązek nie tylko wspierać
innowacyjność, ale inicjować, napędzać, stwarzać
koniunkturę dla niej. Nowoczesność i innowacyjność
to postęp i rozwój w każdej dziedzinie – w zdrowiu,
w gospodarce, rolnictwie, sporcie, nauce, medycynie.
Wszędzie. I jeżeli będziemy hamować rozwój tych
właśnie przedsiębiorców i utrudniać ludziom tę dzia-
łalność, to będziemy hamowali Polskę, będziemy ha-
mowali nasz własny rozwój. Dlatego żałuję, że ta
ustawa nie trafiła do kosza, a rząd nie odważył się
stworzyć nowej, nowoczesnej ustawy, która nie tylko
wspierałaby, ale przede wszystkim inicjowała nowo-
czesną technologię.
Ta ustawa – tak, panie ministrze – tylko lekko
uchyla drzwi do tego domu konserwatyzmu i strachu
przed nowoczesnością, jaką zafundował nam poprzed-
ni rząd. Ale, panie ministrze, my już włożyliśmy nogę
między futrynę i drzwi i otworzymy to pomieszczenie,
i wpuścimy powietrze dla tych, którzy przeprowadzą
Polskę w XXI w. Będziemy głosowali zgodnie ze sta-
nowiskiem komisji. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Poseł Anna Zielińska-Głębocka: Tak jest.)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Do zadania pytania zgłosił się pan poseł Sławomir
Kopyciński.
201
Czy ktoś jeszcze?
Lista została zamknięta.
Pan poseł ma 1 minutę.
Poseł Sławomir Kopyciński:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W poprawkach
senackich do ustawy dokonano jakby złagodzenia
przesłanek przyznania przedsiębiorcy statusu cen-
trum badawczo-rozwojowego poprzez obniżenie pro-
gu przychodów uzyskiwanych ze sprzedaży własnych
usług badawczo-rozwojowych z 30% do 20%. Z jednej
strony ta poprawka budzi wątpliwości, ponieważ po-
siadanie statusu centrum badawczo-rozwojowego
wiąże się z możliwością korzystania z określonych w
ustawie profitów. Z drugiej jednak strony być może
obecnie obowiązujący stan czy ten próg 30-procento-
wy jest najzwyczajniej w świecie za wysoki. Dlatego
zapytam: Ile takich centrów badawczo-rozwojowych
powstało na mocy obecnie obowiązującej ustawy?
Sądzę, że ta liczba wszystkie wątpliwości mogłaby w
tej sprawie rozwiać. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Proszę bardzo o zabranie głosu podsekretarza
stanu w Ministerstwie Gospodarki pana Dariusza
Bogdana.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Gospodarki
Dariusz Bogdan:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Na początek
chciałbym wyrazić zdziwienie w związku ze stanowi-
skiem pana posła Arłukowicza z uwagi na to, że wy-
dawało mi się, że praca w podkomisji była elementem
absolutnego kompromisu. Pamiętam, że wszyscy mó-
wili o dobrych rozwiązaniach, jakie niesie ze sobą ta
ustawa. Jeżeli jednak uznamy, że to jest tylko i wy-
łącznie noga włożona między drzwi czy próba otwar-
cia pewnych drzwi, to chcę powiedzieć, że Minister-
stwo Gospodarki złożyło deklarację, i dokonamy tego,
że powstanie nowoczesna ustawa, znacznie szersza
niż ta, nad którą dzisiaj Wysoka Izba debatuje.
Odpowiadając na pytanie pana posła, chcę powie-
dzieć tak: rzeczywiście ustawa z 2005 r. ustalała próg
związany z przychodami ze sprzedaży własnych wy-
ników prac badawczo-rozwojowych na poziomie 50%.
W przedłożeniu rządowym było to 40%. Wykonywa-
liśmy w Ministerstwie Gospodarki ćwiczenia mające
na celu to, aby sprawdzić, jak wiele podmiotów – z
punktu widzenia istniejących podmiotów, czyli jed-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
202 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Gospodarki Dariusz Bogdan
nostek badawczo-rozwojowych – osiągnęłoby ten
próg. W toku prac sejmowych kluby parlamentarne
osiągnęły kompromis i ten próg został ustalony na
poziomie 30%. Natomiast w toku prac Senatu próg
jeszcze obniżono, do 20%. I to jest właśnie odpowiedź
na pana pytanie. Ponieważ dotąd nie powstało żadne
centrum badawczo-rozwojowe, w związku z tym w
sposób radykalny, przy bardzo aktywnej postawie
pana posła Kaźmierczaka, pracowaliśmy nad tym,
aby te progi obniżyć, tak aby dać realną szansę na
to, aby mogły powstać centra badawczo-rozwojowe.
Bardzo serdecznie dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
(Poseł Bartosz Arłukowicz: Sprostowanie.)
Pan poseł chciałby sprostować swoją wypowiedź,
która została błędnie zrozumiana.
Proszę bardzo.
Poseł Bartosz Arłukowicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Pan mnie źle zrozumiał. Ja myślę, że włożyliśmy w
to wszyscy bardzo dużo pracy, bardzo doceniam pra-
cę komisji i z tego miejsca po raz wtóry chciałbym
oddać szacunek przewodniczącemu. Włożyliśmy w tę
ustawę wszyscy bardzo dużo pracy, ale ja mówię o
tym, że Polska potrzebuje nowej ustawy, i wiem, że
pan taką deklarację złożył. Mało tego, kiedy obser-
wowałem pana pracę z nami w podkomisji, głęboko
uwierzyłem, że panu się to uda i tego panu życzę.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
No i wszystko jasne.
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Jana Kaźmierczaka.
Poseł Jan Kaźmierczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Myślę, że prawie
wszystko zostało już powiedziane, ale chciałbym jed-
nak nawiązać do poetyki wypowiedzi pana posła Ar-
łukowicza, mianowicie do motywu tej leśnej drogi
wyboistej i autostrady. Panie pośle, oczywiście po-
mysł przerobienia drogi na autostradę jest świetny,
ale pod warunkiem, że wykonamy studium ruchu
drogowego, bo być może się okaże, że ta droga nie jest
nikomu potrzebna, nikt nią nie jeździ i autostrada w
tym miejscu byłaby równie potrzebna, jak poniektó-
re mosty, które do dzisiaj można znaleźć w Polsce – w
zamierzchłych czasach wybudowane z myślą o tym,
że może tam kiedyś będzie droga.
(Głos z sali: Do czego zmierzasz?)
Do czego zmierzam? Wydaje mi się, że powinni-
śmy postępować zgodnie z logiką wypracowaną tak-
że na posiedzeniach naszej komisji, bo my tak na-
prawdę nie wiemy, jak będzie funkcjonowała ta usta-
wa, nie wiemy nawet za dobrze, jak będzie funkcjo-
nowała polityka innowacyjna w Polsce. Ja głęboko
wierzę, że dzięki tej ustawie nauczymy się tego, a
potem będziemy robili to, co obiecał także pan mini-
ster Bogdan. I myślę, że także pan, ja również dzię-
kuję za współpracę komisji, panu ministrowi, wszyst-
kim, którzy się do tego przyczynili. Wierzę, że będzie-
my mieli jeszcze okazję popracować w tym zakresie.
Dziękuję państwu bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w jutrzejszym bloku głosowań.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 23.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa o stanowisku Senatu w sprawie usta-
wy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
(druki nr 515 i 540).
O zabranie głosu proszę sprawozdawcę komisji
pana posła Henryka Siedlaczka.
Poseł Sprawozdawca
Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić sprawozdanie Komisji Ochrony Środo-
wiska w sprawie stanowiska Senatu w sprawie usta-
wy Prawo ochrony środowiska.
Wysoka Izbo! 7 maja tego roku przedstawiłem
sprawozdanie komisji w sprawie ustawy o zmianie
ustawy Prawo ochrony środowiska. 9 maja Sejm
przyjął treść ustawy przekazując ją do Senatu. Sza-
nowni Państwo, Senat na posiedzeniu w dniu 15 maja
przyjął rzeczoną ustawę z jedną poprawką. Pozwolę
sobie zreferować krótko stanowisko komisji z dnia 28
maja w sprawie poprawki Senatu do ustawy Prawo
ochrony środowiska.
Poprawka Senatu dotyczy rozszerzenia dotych-
czasowej delegacji zawartej w art. 410b ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dla Rady Ministrów, która w
drodze rozporządzenia określa szczegółowe warunki
wydatkowania środków z tzw. subfunduszu wrako-
wego, czyli środków pochodzących z opłat recyklin-
gowych, o których mowa w art. 12 ust. 2, art. 14 ust. 1
oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji,
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
Poseł Sprawozdawca Henryk Siedlaczek
które gromadzone są na wydzielonym subkoncie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej.
W art. 410b do dotychczasowego sformułowania:
„kierując się potrzebą wspierania systemu gospoda-
rowania pojazdami wycofanymi z eksploatacji” do-
dano: „oraz wspomagania działalności, o której
mowa w art. 410”, co jest konsekwencją wprowadzo-
nej przez Sejm zmiany umożliwiającej przeznaczanie
środków z tego subfunduszu, za zgodą ministra wła-
ściwego do spraw środowiska, na dofinansowanie
działalności określonej w art. 410, czyli na zadania
związane z ochroną środowiska, które może dofinan-
sować narodowy fundusz. Na podstawie tej delegacji
Rada Ministrów wyda nowe rozporządzenie, które
obok warunków wydatkowania środków z subfun-
duszu wrakowego na dofinansowanie systemu recy-
klingu pojazdów wycofanych z eksploatacji wskaże
również sposób uruchamiania tych środków na inne
cele związane z ochroną środowiska, czyli na przy-
kład co musi zrobić narodowy fundusz, aby minister
środowiska wyraził na to zgodę.
Rozporządzenie w obecnej formie określa, na co
przeznaczyć całe 100% wpływów – myśmy to oma-
wiali dosyć szczegółowo, więc może tylko parę takich
haseł sygnalnych przekażę państwu – a więc unie-
możliwia przeznaczenie tych wpływów na inne niż
wyżej wymienione cele związane z recyklingiem. W
§ 2 ust. 1 obecnie obowiązującego rozporządzenia
Rady Ministrów z 31 maja 2006 r., z późniejszymi
zmianami, określono, że narodowy fundusz wpływy
z tytułu opłat, powiększone o przychody z oprocen-
towania środków na rachunku bankowym, pomniej-
szone o koszty prowadzenia rachunków bankowych,
przeznacza (wymienię może po kolei, jak to było wy-
szczególnione): w wysokości 50% zgromadzonych
środków – na finansowanie dopłat do demontażu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji, 30% – na dofinan-
sowanie działań inwestycyjnych w zakresie demon-
tażu pojazdów wycofanych z eksploatacji, gospodaro-
wania odpadami powstałymi w wyniku demontażu
pojazdów wycofanych z eksploatacji i zbierania pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji, a pozostałe 20% zgro-
madzonych środków – na dofinansowanie gmin w
zakresie zbierania porzuconych pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji.
Wysoka Izbo! Poprawka ta jest celowa, gdyż roz-
wieje wątpliwości, które mogłyby powstać, chociażby
takie, czy na podstawie dotychczasowego rozporzą-
dzenia możliwe jest przeznaczanie środków na inne
cele niż recykling pojazdów. Jej przyjęcie będzie
umożliwiało realizację celów, które spowodowały
wprowadzenie zmian do ustawy.
Myślę, że to jest kwintesencja poprawki przyjętej
przez Senat. Zresztą w druku nr 515 państwo znaj-
dziecie również treść tej poprawki. Jest później od-
niesienie do zapisu ustawy przyjętej przez Sejm bo-
dajże 9 maja. Zatem jeżeli chodzi o sprawozdanie
203
zawarte w druku nr 540, to w imieniu komisji proszę
o przyjęcie poprawki Senatu do druku nr 415, do
ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska.
Bardzo dziękuję przy okazji wszystkim państwu, któ-
rzy pracowaliście nad ustawą. W imieniu komisji
ochrony środowiska chciałbym przekazać wyrazy
podziękowania wszystkim posłom, którzy w sposób
merytoryczny, choć to było dosyć uciążliwe czasowo,
nad tymi zmianami pracowali, a również Minister-
stwu Środowiska i narodowemu funduszowi ochrony
środowiska.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo. Dziękuję, dziękuję, tych podzię-
kowań tak dużo.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 3-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Jako pierwsza w imieniu klubu Platforma Oby-
watelska pani poseł Jolanta Hibner.
Poseł Jolanta Hibner:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt w
imieniu klubu Platforma Obywatelska przedstawić
opinię dotyczącą wprowadzonej poprawki przez Se-
nat do ustawy w dniu 15 maja.
W dniu 9 maja Sejm przyjął ustawę o zmianie
Prawa ochrony środowiska w zakresie funkcjonowa-
nia dotychczasowego funduszu pochodzącego z recy-
klingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, który
został powiększony o przychody z tytułu oprocento-
wania. Ten fundusz jest na subkoncie w narodowym
funduszu i dotychczas miał być w całości przeznacza-
ny na wszystkie zadania związane z recyklingiem i
z utylizacją odpadów pochodzących m.in. z samocho-
dów. Ponieważ uznaliśmy, że trzymanie tego fundu-
szu w takiej postaci, bez możliwości jego dobrego
wykorzystania, jest marnotrawstwem, zapisaliśmy w
nowej ustawie, że ten fundusz będzie przeznaczany
również na zadania związane z gospodarką wodną,
edukacją ekologiczną, z całym zakresem inwestycji
w dziedzinie gospodarki odpadowej i różnymi zdania-
mi, które są przewidziane w ustawie Prawo ochrony
środowiska. Ponadto dopisano w tej ustawie, że ten
fundusz można przeznaczać na dofinansowanie przy-
gotowania obsługi konferencji krajowych i między-
narodowych, szczególnie chodzi nam o konferencję,
która ma się odbyć w grudniu w Poznaniu dotyczącą
zmian klimatu.
W naszej ustawie zabrakło jednego – weryfikacji
w zakresie rozporządzenia dotychczas funkcjonują-
cego, które w bardzo precyzyjny sposób całość fun-
duszu z recyklingu przeznaczało tylko na sprawy
związane z dopłatami do demontażu, na inwestycje
w tym zakresie oraz na dofinansowanie zbierania
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
204 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
Poseł Jolanta Hibner
pojazdów porzuconych, wycofanych z eksploatacji,
które się znajdują na terenie gminy. W związku z
powyższym, ponieważ zablokowałoby to realizację
zadań, które uznaliśmy za bardzo ważne w ustawie
przyjętej przez Sejm, uzasadnione jest, że Senat po-
prawił ustawę, wprowadzając jedyną poprawkę doty-
czącą zmiany rozporządzenia i dobrego dystrybuowa-
nia tych środków. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Prawo i Sprawiedliwość głos za-
bierze pan poseł Jerzy Gosiewski.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ława
ministerialna wolna. W imieniu Klubu Parlamentar-
nego Prawo i Sprawiedliwość mam zaszczyt przed-
stawić stanowisko wobec sprawozdania komisji
ochrony środowiska zawartego w druku sejmowym
nr 540 o uchwale Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w
sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony
środowiska, która zawarta jest w druku nr 515.
Do ustawy zmieniającej Prawo ochrony środowi-
ska Senat zaproponował jedną poprawkę, która
zwiększa upoważnienie Rady Ministrów do określe-
nia szczegółowych warunków przeznaczania wpły-
wów uzyskanych od sprowadzających pojazdy na te-
rytorium kraju dodatkowo o przeznaczenie tych
wpływów na wspomaganie działalności niekoniecz-
nie związanej z pierwotnym celem przeznaczenia
tych środków, jakim miało być dofinansowanie dopłat
do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji,
dofinansowanie działań inwestycyjnych, a również
dofinansowanie gmin w zakresie zbierania pojazdów
wycofanych z eksploatacji.
Coraz więcej zdarza się przypadków znajdowania
w lesie i innych miejscach porzuconych starych sa-
mochodów lub ich części. Pilnym problemem jest
rozwiązanie tej sprawy. Istnieje niebezpieczeństwo,
że w przypadku stworzenia nieograniczonej możli-
wości korzystania z tych pieniędzy w innych celach
niż zamierzony rozwiązanie problemu zbierania po-
rzuconych samochodów i ich demontażu zostanie
przesunięte na odległą, nieokreśloną przyszłość.
Wątpliwości budzi również celowość i miejsce
wprowadzenia zmiany w poprawce wniesionej przez
Senat.
Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedliwość w
pełni za to popiera organizację międzynarodowej XIV
Konferencji stron ramowej konwencji Narodów Zjed-
noczonych w sprawie klimatu (tzw. COP 14), która
odbędzie się w grudniu 2008 r. w Poznaniu. Konfe-
rencja ta, właściwie zorganizowana, powinna przy-
nieść więcej zysków od poniesionych kosztów. Odpo-
wiednie koszty w budżecie zostały już zaplanowane.
W przypadku zwiększenia kosztów ponad planowane
należałoby rozważyć możliwość wykorzystania odpo-
wiednich rezerw budżetowych. Wskazane byłoby
znaleźć jak największą rzeszę zwolenników tej kon-
ferencji w celu wykorzystania szansy stworzonej
przez władze państwowe i naukowe w okresie rządów
Prawa i Sprawiedliwości, które właśnie doprowadzi-
ły do tego, że ta konferencja będzie mogła być zorga-
nizowana w Polsce.
Od nas zależy, czy ta szansa będzie wykorzystana.
Nie powinno się jednak pod pretekstem tej czy in-
nych słusznych konferencji (Dzwonek) – jeszcze tylko
jedno zdanie – ograniczać przede wszystkim gminom
dotacji czy finansowania niezbędnych przedsięwzięć
z zakresu ochrony środowiska. Bardzo dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
W imieniu klubu Lewica głos zabierze pan poseł
Henryk Milcarz.
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Przypadł mi w
udziale zaszczyt przedstawić stanowisko Klubu Po-
selskiego Lewica w sprawie poprawki wniesionej
przez Senat dotyczącej ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo ochrony środowiska.
Wysoka Izbo! Sejm Rzeczypospolitej na posiedze-
niu w dniu 9 maja 2008 r. raczył uchwalić ustawę o
zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska. Ustawa
ze wszech miar jest ustawą potrzebną i pożądaną,
oczekuje na nią liczne grono beneficjentów. Ustawą
tą likwidujemy swego rodzaju paradoks polegający
na tym, że na subfunduszu wrakowym w narodowym
funduszu są zamrożone ogromne środki, a benefi-
cjentów, którzy popadli w różne kłopoty nie z własnej
winy, odsyła się do banków komercyjnych.
Senat Rzeczypospolitej w dniu 15 maja 2008 r. po
rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu
w dniu 9 maja 2008 r. ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo ochrony środowiska wprowadził jedną poprawkę.
Poprawka zmienia delegację ustawową upoważniają-
cą Radę Ministrów do wydania rozporządzenia okre-
ślającego szczegółowe warunki przeznaczania wpły-
wów pochodzących z opłat administracyjnych, uisz-
czanych na podstawie ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r.
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
I tu chciałbym nisko pochylić głowę przed Wysokim
Senatem, dlatego że zachował należytą czujność, po-
nieważ brak zapisów w tej ustawie, które zapropono-
wał w poprawce Senat, sprawiłby, że uchwalona usta-
wa tak naprawdę byłaby martwa.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
Poseł Henryk Milcarz
Szanowni Państwo! Chciałbym również, dosłow-
nie jednym słowem, odnieść się do wątpliwości mo-
jego kolegi – przepraszam, że się ośmielam – i posła
Jerzego Gosiewskiego. Właśnie w rozporządzeniu
mają być zawarte zapisy, które będą mówić o dwóch
rzeczach. Po pierwsze, dotacja będzie przeznaczona
tylko na COP 14. O tym, jakie to jest ważne wyda-
rzenie, niech świadczy to, że wczoraj mówił na ten
temat prezydent Sarkozy. Po drugie, pozostałe środ-
ki będą formą pożyczki. Będą one wracać i ponownie
zasilać system. Gdyby były to dotacje, mogłoby to
budzić wątpliwości.
Wysoka Izbo! Chcę oświadczyć, że Klub Poselski
Lewica będzie głosował za przyjęciem tej poprawki.
Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Mieczysław Kasprzak w imieniu Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego, proszę uprzejmie.
Poseł Mieczysław Kasprzak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Odnosząc się do
poprawki Senatu zgłoszonej do ustawy o zmianie
ustawy Prawo ochrony środowiska, chcę powiedzieć,
że dobrze się stało, iż Senat wychwycił tę nieścisłość,
nieprecyzyjność. Zaproponowana poprawka pozwoli,
po przyjęciu jej przez Sejm, racjonalniej wykorzystać
środki gromadzone z tytułu recyklingu pojazdów, a
o to chyba nam wszystkim chodzi. Chcę powiedzieć,
że Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludowego
opowiada się za przyjęciem tej poprawki. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Do zadania pytań zapisało się 3 posłów.
Czy są inni chętni? Nie ma.
Pierwsza pani poseł Elżbieta Streker-Dembińska
z klubu Lewica.
1 minuta.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje pytanie,
niestety… (Dzwonek)
(Poseł Mieczysław Kasprzak: To mój czas się skoń-
czył.)
Aha, twój czas.
Moje pytanie, niestety, nie może być dzisiaj skie-
rowane do przedstawicieli rządu, a szkoda, ponieważ
205
poziomy odzysku i recyklingu odnoszone do masy
własnej pojazdów, zgodnie z obowiązującą ustawą,
stawiają firmy przyjmujące niekompletne samochody
właściwie na straconej pozycji. Ustawa przewiduje,
że właściciel takiego pojazdu powinien dopłacić róż-
nicę wynikającą z różnicy wagi między masą właści-
wą pojazdu a masą samochodu, który oddaje on do
stacji demontażu.
I to jest odpowiedź na pytanie, dlaczego w lasach
znajdujemy samochody. Kto będzie dopłacał do tego,
że oddaje samochód do demontażu? Pora zastanowić
się również nad tymi przepisami. Obecnie stacje de-
montażu, jak kania dżdżu, oczekują na środki wspo-
magające ich rozwój i dostosowanie do wysokich wy-
magań środowiskowych, dlatego trudno się dziwić, że
opinie na temat przeznaczenia tych środków na dzia-
łalność szkoleniową są negatywne, nie jest to pozytyw-
nie przyjmowane przez samych zainteresowanych.
Jeszcze jedna uwaga i jednocześnie pytanie do mi-
nisterstwa. Czy ministerstwo zamierza zmienić arkusz
wspomagający przygotowanie sprawozdania, który
działa wyłącznie w oprogramowaniu Microsoft Office?
To eliminuje z jego wykonania firmy posługujące się
wolnym oprogramowaniem, ponieważ w tym oprogra-
mowaniu ten arkusz po prostu nie działa. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Romuald Ajchler, klub Lewica, proszę
bardzo.
Poseł Romuald Ajchler:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Po-
prawka zmierza przede wszystkim do rozszerzenia
katalogu usług finansowanych ze środków z recy-
klingu. Podczas debaty albo nie zrozumiałem, albo
nie słyszałem, co powiedział pan poseł sprawozdaw-
ca. Wsłuchiwałem się dość wnikliwie w wypowiedzi
klubowe. Padały stwierdzenia, że są to środki bardzo
duże, znaczące, niewykorzystane, zamrożone itd.
Stawiam pytanie, panie pośle: O jakich środkach
mówimy, jaka to jest kwota? Jaki jest rząd wielkości
tych środków? Państwo z pewnością taką wiedzę ma-
cie. Czy mówimy o 1 mld zł, 2 mld zł, 3 mld zł? To
jest pierwsze pytanie.
Druga sprawa. Z pewnością ten katalog został
omówiony, choćby w zarysach, na posiedzeniu komisji.
Chciałbym usłyszeć odpowiedź, o jakim katalogu mó-
wimy, o jak dużym rozszerzeniu, bo obawiam się, że
jeżeli resort czy Rada Ministrów troszeczkę się w tym
rozpasa, to istnieje zagrożenie, że te środki zostaną
zbyt mocno rozproszone. Czy wówczas nie powstanie
problem, że zabraknie środków na te podstawowe rze-
czy, które są zapisane w pierwszej ustawie, która dzi-
siaj jest nowelizowana? Istnieje również taka obawa.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
206 Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Anna Sobecka, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Proszę bardzo.
Poseł Anna Sobecka:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Ponieważ mówi-
my o funduszu ochrony środowiska, to chciałabym
państwa poinformować, że Fundacja Lux Veritatis
została poinformowana, że Zarząd Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
wypowiedział zawartą wcześniej z fundacją umowę
dotyczącą inwestycji geotermalnych. Zgodnie z tą
decyzją zarząd postanowił nie wypłacać środków za
wykonanie prac przygotowawczych, za które powi-
nien zapłacić zgodnie z wcześniej podpisaną umową.
Zdaniem prawników decyzja wypowiadająca umowę
nie ma żadnego umocowania w prawie. W związku z
tym pytam, jakie były merytoryczne lub pozamery-
toryczne powody zerwania umowy dotyczącej inwe-
stycji geotermalnej. Kto poniesie konsekwencje fi-
nansowe w związku z zerwaniem przedmiotowej
umowy? Czy powyższa decyzja o zerwaniu umowy
koresponduje z wytycznymi Unii Europejskiej, która
nakłada na państwa członkowskie obowiązek zwięk-
szenia udziału geotermii w pozyskiwaniu alterna-
tywnych źródeł energii? Dziękuję bardzo.
Panie marszałku, mam pytanie. Nie ma przedsta-
wiciela rządu. Czas na zadanie pytania ograniczył
pan do jednej minuty, a mamy duże przyspieszenie.
W związku z tym pytam, czy wszystkim państwu
odpowiedzialnym za funkcjonowanie Sejmu prze-
szkadza to, że posłowie zadają pytania, że chcą się
wypowiedzieć. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Pani poseł mi nie przeszkadza i nie przeszkadza-
ła, więc proszę te uwagi kierować do kogoś, komu to
przeszkadza.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
(Poseł Jerzy Gosiewski: Chciałbym sprostować,
panie marszałku.)
Niech pan prostuje, proszę bardzo.
Pan poseł Jerzy Gosiewski zabierze głos w trybie
sprostowania.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciał-
bym sprostować. Moja wypowiedź została źle zrozu-
miana przez pana posła Henryka Milcarza, ponieważ
ja w ten sposób nie mówiłem. Sądzę, że nie jest tak
dokładnie i zgodnie z planem, że wyraz, który jest
zapisany w poprawce, dotyczy przeznaczania środ-
ków, a nie udzielania pożyczek, więc one mogą być i
dofinansowane, i nie.
Druga sprawa. Zdecydowanie opowiadamy się za
organizacją tej konferencji i powinniśmy dążyć do jej
zorganizowania. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Z ubolewaniem odnotowuję brak przedstawiciela
rządu. W związku z tym pan poseł sprawozdawca
Henryk Siedlaczek ma trudne zadanie.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Na tyle, na ile
mogę, spróbuję podjąć się odpowiedzi w kwestiach,
które państwo przedstawiliście.
Myślę, że zacznę od ostatniego pytania pani poseł
Sobeckiej. Niejako spuentuję to tylko w ten sposób,
iż kwestie, które pani poruszyła, są poza tematem,
więc jako poseł sprawozdawca nie będę…
(Poseł Anna Sobecka: Jak to? Dotyczą ochrony
środowiska.)
Ale nie dotyczą przedmiotu dzisiejszej debaty,
więc nie będę na to pytanie odpowiadał.
Natomiast odpowiem panu posłowi Gosiewskiemu.
Jurku, drogi przyjacielu, myślę, że trochę źle się słu-
chało tego, co mówiłeś, bo pamiętam, że jeszcze do
niedawna była taka bardzo mocna opcja, którą zdaje
się również i ty reprezentowałeś. Mówiono, że należy
wreszcie coś zrobić z tym funduszem wrakowym, na-
leży go rozdysponować, zrobić z tym porządek, bo przy
funduszu wrakowym – nawiązuję do pytania pana
posła Ajchlera – na dzisiaj, według danych bodajże z
kwietnia 2008 r., zaległości wynoszą ok. 856 mln, a
mówi się, że dochodzimy już do miliarda.
(Głos z sali: 1,5 miliarda.)
Po zdjęciu wszystkich wydanych środków, łącznie
z tymi 15 mln na programy gminne. Nie chcę wcho-
dzić w szczegóły, dlatego odsyłam do stenogramu.
Teraz odpowiadam dalej panu Ajchlerowi… Może
jednak skończę wypowiedź skierowaną do Jerzego.
Trochę się dziwię, że akurat zmieniła ci się opcja.
Jeśli chodzi o to, że nie kwestionuje się sprawy zwią-
zanej z konwencją klimatyczną itd., to dobrze, że w
taki sposób prezentujemy te zagadnienia, ale proszę
również pamiętać, w jakiej sytuacji jesteśmy obecnie.
Myślę, że nie wpadnę w populizm, jeżeli przypomnę,
iż takie przyrzeczenie zostało niejako dane bez za-
bezpieczenia środków w budżecie państwa. W związ-
ku z ideą, która przyświecała od zeszłej kadencji –
mam tu na myśli ławy koalicji rządzącej – iż należy
coś zrobić z subfunduszem wrakowym, nie robimy
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
Poseł Henryk Siedlaczek
nic innego, tylko niejako wkomponowujemy się w
taką filozofię działania dotyczącego tego funduszu.
Zwracam się do pana posła Ajchlera. Katalog za-
dań do realizacji z zakresu ustawy o ochronie środo-
wiska jest zgodny z już obowiązującą ustawą. I za-
pewniam pana, panie pośle, w obecności koleżanek i
kolegów z komisji środowiska, iż te sprawy zostały
omówione arcyrzetelnie.
(Poseł Romuald Ajchler: Na dzisiejszym posiedze-
niu?)
Chyba 7 maja, a może 9 maja – przepraszam, teraz
nie pamiętam, z którego dnia jest stenogram – bardzo
dokładnie zostało to również przedstawione na posie-
dzeniu Sejmu w prawie godzinnym wystąpieniu.
Zrozumiałem pana pytanie w ten sposób, że cho-
dzi o to, czy zostało to bardzo dokładnie omówione
– mam na myśli kwestie związane z katalogiem za-
dań do realizacji z zakresu ustawy itd. Dotyczy to
art. 406, 409 i 410. Naprawdę przerabialiśmy to bar-
dzo szczegółowo, łącznie z poprawką Senatu, która
była przedmiotem bardzo poważnej dyskusji. Myślę,
że mogę tu sobie pozwolić na odniesienie do pani
poseł Hibner czy do pana posła Milcarza. Spędzili-
śmy nad tym wiele czasu, aby wypracować konsen-
sus w komisji środowiska. W zasadzie obrady komi-
sji odbywały się w obecności posłów już niejako
przygotowanych do podjęcia w sposób merytoryczny
decyzji, które zostały omówione z nadzorem praw-
nym, z poszczególnymi…
(Głos z sali: Z Biurem Legislacyjnym…)
Z Biurem Legislacyjnym i z Narodowym Fundu-
szem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Za-
pis poprawki budził rzeczywiście wiele wątpliwości
przy pierwszym czytaniu. Trzeba było się dobrze
wczytać i przedyskutować to w gronie naprawdę wie-
lu osób. Szczególnie tym dwojgu z państwa serdecz-
nie za to dziękuję.
Myślę, że to tyle, jeśli chodzi o poprawkę Senatu i
o kwestie związane z ustawą o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska, a przede wszystkim o kwestie
dotyczące funduszu wrakowego. Było to zresztą bar-
dzo dokładnie przedstawiane zarówno przez stronę
rządową, jak i przez posłów, którzy sprawozdawali na
posiedzeniu komisji. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
(Poseł Anna Sobecka: Panie marszałku, sprosto-
wanie.)
Proszę bardzo.
Poseł Anna Sobecka:
Dziękuję, panie marszałku.
207
Muszę powiedzieć, panie marszałku, że z przykro-
ścią przyjmuję wypowiedź pana posła sprawozdawcy,
iż moje pytanie było poza tematem. Co prawda, nie
kierowałam tego pytania do sprawozdawcy, ale do
ministra ochrony środowiska, którego nie było wtedy
na sali. W związku z tym bardzo proszę o odpowiedź
na piśmie. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Nie kwestionuję tego, że minister może udzielić
odpowiedzi na piśmie. Zwracam natomiast pani poseł
uwagę, że rozmawiamy o konkretnej ustawie, a nie o
wszystkich sprawach związanych z działalnością Mi-
nisterstwa Ochrony Środowiska. Na inne pytania
dotyczące działalności ministra ochrony środowiska
jest czas w trakcie zapytań poselskich. (Oklaski)
(Poseł Anna Sobecka: Panie marszałku, to doty-
czy ochrony środowiska.)
Przykro mi, ale...
(Głos z sali: Od tego jest interpelacja.)
Proszę pani, rozmawiamy o konkretnej ustawie,
a nie o tym wszystkim, co robi minister ochrony śro-
dowiska. Wyjaśniam, w jakim trybie to można zrobić
– interpelacji.
Zachęcam oczywiście pana ministra do udzielenia
pani odpowiedzi na piśmie.
Pan poseł Romuald Ajchler w trybie sprostowa-
nia.
Proszę bardzo.
Poseł Romuald Ajchler:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Prze-
wodniczący! Chciałbym sprostować źle zrozumianą
przez pana moją wypowiedź. Mianowicie chodzi mi
o podanie jednej kwoty. O jakiej kwocie mówimy?
Czy to jest kwota 1 mld, 1,5 mld czy 2? Tylko tyle.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, głos zabierze sekretarz stanu w
Ministerstwie Środowiska Stanisław Gawłowski.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przepraszam za
spóźnienie, ale w harmonogramie obrad 20.20 była
podana jako godzina, o której miała się rozpocząć
debata nad punktem. Przepraszam bardzo, ale nie
miałem możliwości wysłuchać całej debaty.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
208 Oświadczenia poselskie
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski
Jeżeli chodzi o pieniądze zgromadzone na kontach
subfunduszu tzw. wrakowego, to w tej chwili jest to
kwota przekraczająca już 1 mld zł – ok. 1 100 mld zł.
Potencjalni beneficjenci, którzy chcą uczestniczyć we
wsparciu ze środków Narodowego Funduszu Ochro-
ny Środowiska w części dotyczącej recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji, złożyli już wnioski.
Część z nich, tj. ok. 500 wniosków jest złożonych w
niewłaściwy sposób, ale nawet gdyby uwzględnić
wszystkie wnioski złożone właściwie, to kwota wspar-
cia, którą narodowy fundusz, realizując wszystkie
złożone wnioski, może przeznaczyć na ten cel, wyno-
si 60 mln zł. Tak więc, panie pośle, do dyspozycji
narodowego funduszu zostanie jeszcze ponad 1 mld
na działania w innych obszarach.
Debata na temat tego subfunduszu – pewnie to po-
wtarzam – trwa już od wielu, wielu miesięcy. W po-
przedniej kadencji rząd Jarosława Kaczyńskiego i na-
rodowy fundusz zamierzali zmienić podejście do spraw
ochrony środowiska w kwestii dotyczącej subfunduszu
wrakowego, uelastycznić je, tak aby można było prze-
znaczać pieniądze również na inne cele związane z sze-
roko rozumianą ochroną środowiska. Zamierzali to
zrobić po to, żeby nie kumulować tych pieniędzy w sy-
tuacji, gdy do wykonania jest tak wiele zadań związa-
nych właśnie z inwestycjami środowiskowymi. Dzięku-
ję bardzo. Przepraszam jeszcze raz. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Zamykam dyskusję.
Do głosowania nad uchwałą Senatu przystąpimy
w bloku głosowań.
Wysoka Izbo! W związku z tym, że Komisja Skar-
bu Państwa nie przedłożyła sprawozdania o projek-
tach ustaw dotyczących nowelizacji ustawy o zmianie
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji, planowany
na dzisiaj punkt obejmujący rozpatrzenie tego spra-
wozdania nie będzie przedmiotem naszej debaty.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie punktów
porządku dziennego zaplanowanych na dzień 29 maja
2008 r.
Informuję, że zgłosili się posłowie w celu wygło-
szenia oświadczeń poselskich.
Czy ktoś jeszcze chciałby się zapisać do wygłosze-
nia oświadczenia?
Nie widzę.
Zamykam listę, która zostanie złożona w sekre-
tariacie.
Posłów chcących wygłosić oświadczenia jest tylko 20.
Jako pierwszy wystąpi pan poseł Artur Górski,
Prawo i Sprawiedliwość.
(Poseł Artur Górski: Już, panie marszałku?)
Już – do boju.
Poseł Artur Górski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Niedawno mi-
nęło pół roku funkcjonowania gabinetu Donalda
Tuska. Obok podsumowania dotychczasowego do-
robku tego rządu, które wypadło bardzo blado, zna-
lazły się też zapowiedzi, a wśród nich, że nie będzie
obniżenia podatków w najbliższych latach. „Rozpo-
częliśmy podwyżki płac o wiele za małe, żeby ludzie
się cieszyli, a o wiele za duże, by powiedzieć odpo-
wiedzialnie, że możemy obniżyć podatki czy znieść
kolejny podatek” – mówił premier. Czy należy rozu-
mieć te słowa jako zapowiedź wycofania się Platfor-
my Obywatelskiej z obniżenia podatków od 1 stycz-
nia 2009 r., czy tylko jako subtelnie podaną infor-
mację, że rząd zrezygnował z podatku liniowego?
Czy nie jest to kolejne odejście PO od zapowiedzi
przedwyborczych? Czy taką politykę prowadzi rząd
centroprawicowy, którego główna partia określa się
jako konserwatywno-liberalna?
Przypomnę, o czym się dziś zapomina, że 16 listo-
pada 2006 r. z inicjatywy Prawa i Sprawiedliwości
została znowelizowana ustawa o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych zawierająca nowe stawki
podatkowe: 18 i 32%. Stawki te mają zastąpić 1 stycz-
nia przyszłego roku obowiązujące dziś trzy stawki
podatkowe: 19, 30 i 40%. Mam nadzieję, że nikt nie
wpadnie na pomysł wydłużenia vacatio legis tej no-
welizacji o kolejne lata czy innego manipulowania
przy tak oczekiwanych dwóch stawkach, które prze-
cież oznaczają nie tylko obniżenie podatku, ale także
spłaszczenie. Podobnymi rozwiązaniami legitymują
się brytyjscy konserwatyści.
Partia Konserwatywna z Wielkiej Brytanii nie
jest partią jednego programu. W poszczególnych
okresach swojego istnienia głosiła i realizowała róż-
ne rozwiązania gospodarcze, wpisujące się albo w
konserwatyzm paternalistyczny, albo w konserwa-
tyzm liberalny. Jednak jej program gospodarczy był
niezmiennie oparty na mechanizmach rynkowych i
preferował własność prywatną. Nie zawsze prioryte-
tem dla konserwatystów było obniżenie podatków.
Nawet wtedy, gdy Margaret Thatcher zdecydowała
się po przejęciu władzy w 1979 r. na obniżenie podat-
ków, wbrew rozpowszechnionym mitom nie zdecydo-
wała się na rewolucję. Jak pisze Kenneth Harris, za
pierwszego gabinetu Thatcher obniżono podstawową
stopę podatku dochodowego z 33 do 30%, a jego gór-
ną granicę z 83 do 60% i ta tendencja utrzymała się
w kolejnych latach.
W Wielkiej Brytanii naliczany jest podatek we-
dług skali progresywnej. Najwyższa stawka podatku,
którą muszą płacić najwięcej zarabiający, wynosi
40%, a zatem nie jest to żadna rewelacja. Obecnie
brytyjscy konserwatyści ochoczo odwołują się do
thatcheryzmu. Podczas otwarcia tegorocznej konfe-
rencji konserwatystów w Blackpool 42-letni lider
torysów David Cameron zapowiedział obniżenie wie-
lu podatków oraz dodatkowe świadczenia dla rodzin.
Jednak nie należy spodziewać się dużego obniżenia
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Artur Górski
podatków, a raczej ich uproszczenia i spłaszczenia.
Jak mówi Cameron, Partia Konserwatywna nie dzia-
ła wyłącznie w interesie klasy średniej i najbogat-
szych, ale także na rzecz uboższych warstw społecz-
nych. Chodzi tu o zachowanie równowagi w społe-
czeństwie, o bilansowanie zysków i strat, poczynio-
nych poświęceń i uzyskanych dobrodziejstw we wszyst-
kich warstwach społeczeństwa.
Głównym i niezmiennym celem konserwatystów
jest przywrócenie jednostce należytego miejsca i roli
w społeczeństwie, by mogła rozwijać swoje możliwo-
ści. Zarazem jednostka ta, mocno zakorzeniona
w rodzinie i wspólnocie lokalnej, ma zapewnione na-
leżyte wsparcie ze strony różnych instytucji społecz-
nych, które z kolei są wspomagane przez państwo.
Jak można przeczytać w programie torysów jeszcze
z lat 70., do którego nawiązuje Cameron, konserwa-
tyzm zawsze zachowuje równowagę wobec dwóch
możliwości wyboru, argumentując przeciw liberal-
nym indywidualistom na rzecz społecznej roli czło-
wieka i przeciw socjalistom na rzecz prawa jednost-
ki do rozwoju w takim wymiarze, w jakim tego
pragnie.
Podstawą tak rozumianego konserwatyzmu jest
solidaryzm, dzięki któremu możemy zbudować spo-
łeczeństwo organiczne. Solidaryzm w rozumieniu
konserwatystów opiera się na ujęciu dobra narodu
jako wartości nadrzędnej, tak samo cennej dla
wszystkich jednostek i grup społecznych. Obok na-
rodowej jedności w doktrynie brytyjskich konserwa-
tystów przewija się postulat odpowiedzialności spo-
łecznej, a także oświeconego patriotyzmu, który jest
jednoczącą i zarazem moralną siłą społeczeństwa.
Ten patriotyzm o zabarwieniu narodowym w porów-
naniu z postulatami wolnorynkowymi powoduje, że
brytyjscy konserwatyści są sceptyczni wobec Unii
Europejskiej, domagają się zmniejszenia wpływów
europejskiej biurokracji na brytyjską gospodarkę
oraz większego otwarcia na wolny rynek.
Jeśli spojrzy się na programy PO i PiS, to nie ma
wątpliwości, że Prawo i Sprawiedliwość bliższe jest
programowo brytyjskim konserwatystom. Natomiast
gdy porównujemy politykę obu partii, zestawiamy nie
gesty, nie słowa – w tych Platforma jest świetna – tyl-
ko rozwiązania ustawowe i realne działania… Tylko
zestawiajmy właśnie nie słowa, ale rozwiązania usta-
wowe i realne działania. Dwie stawki podatkowe,
a także ulga prorodzinna i obniżenie stawki rentowej,
uchwalone za czasów rządu Prawa i Sprawiedliwości,
spowodują zmniejszenie wpływów do budżetu o oko-
ło 7,5 mld zł. Te pieniądze zostaną w kieszeniach
obywateli, którzy powinni pamiętać, że zawdzięczają
to nie obecnej ekipie, nie fałszliberałom, tylko na-
szym rządom, które może nieświadomie, a jednak
realizowały program zbliżony do programu brytyj-
skich torysów. Dziękuję. (Oklaski)
209
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pani poseł Ewa Malik, Prawo i Sprawiedliwość.
(Głos z sali: Nie ma pani poseł.)
Skreślamy.
Pan poseł Henryk Siedlaczek, jak zawsze gotowy.
Proszę bardzo.
Poseł Henryk Siedlaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pszów jest jedną
z najstarszych osad Górnego Śląska. Istnieje doku-
ment pochodzący z 20 stycznia 1265 r. wystawiony
w Pszowie przez księcia Władysława Opolskiego,
w którym zezwala on rycerzowi Richulfowi, należą-
cemu do jego świty, na założenie wsi. Jednakże hi-
storia okolic Pszowa sięga czasów wcześniejszych.
Prawdopodobnie już w IX w. ziemie te mogły być
objęte wpływami misyjnymi. Tradycja podaje o zbu-
dowaniu pierwszego drewnianego kościoła pw. Świę-
tego Krzyża na końcu wsi, miał on zostać wzniesio-
ny w X w.
Pierwszy pszowski kościół parafialny pw. Wszyst-
kich Świętych powstał w latach 1265–1293, najpierw
był to kościół drewniany, a później murowany. W la-
tach 1350–1400 na tym miejscu został wzniesiony
nowy kościół gotycki bez wieży, lecz murowany. Może
to świadczyć o dużej dbałości właścicieli tych ziem
o swoje dobro, gdyż murowane kościoły w tych cza-
sach były budowane na Śląsku dość rzadko. Pierw-
szym wymienionym w dokumentach z 1293 r. pszow-
skim proboszczem był kapelan księcia Władysława
Opolskiego, niejaki Jaśko z Pszowa, Jasko de Psov.
Parafia pszowska przeżywała liczne wstrząsy. W IX
w. oddziaływały na nią wojny husyckie. Około 1570 r.
parafia przeszła na okres ok. 60 lat w ręce kolejnych
czterech proboszczów luterańskich. Wyznanie lute-
rańskie wprowadził w Pszowie jego nowy właściciel
Wacław Sedlnicki. Wykupił on ziemię potomków ry-
cerza Richulfa i wdrożył w życie znaną łacińską za-
sadę wyznaniową, cuius regio, eius religio, co ozna-
cza: czyj kraj, tego religia. W 1628 r., nakazem władz
austriackich, przywrócony został obowiązek wyzna-
wania religii katolickiej.
Choć Pszów dostał się pod wpływy Austrii, a na-
stępnie Prus, co roku z parafii udawała się tradycyj-
na pielgrzymka do sanktuarium Matki Boskiej
w Częstochowie. Być może zwyczaj pielgrzymowania
do Częstochowy wypływał z przeżyć doznanych pod-
czas wojny trzydziestoletniej i poczucia umocnienia,
jakie ogarniało pielgrzymów w sanktuarium jasno-
górskim, które pod opieką Matki Bożej nie uległo
najazdowi szwedzkiemu. Ponadto tradycja pielgrzy-
mek do Częstochowy ze Śląska i Moraw sięga jeszcze
czasów XV w. Ojcowie paulini, przemawiając do Ślą-
zaków, akcentowali często, że obraz Maryi jest zwró-
cony na zachód, czyli na Śląsk, i Maryja stale na nich
patrzy.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
210 Oświadczenia poselskie
Poseł Henryk Siedlaczek
Historia cudownego obrazu Matki Boskiej
Uśmiechniętej wiąże się z pielgrzymką, która wyru-
szyła jak co roku z Pszowa na Jasną Górę w 1722 r.
Uczestnicy pielgrzymki wraz z księdzem wikariu-
szem Janem Niemczykiem kupili na pamiątkę i w pre-
zencie dla chorego proboszcza pszowskiego Grzegorza
Ponczoszka kolejną kopię obrazu Matki Boskiej Czę-
stochowskiej. Obraz został poświęcony przez dotknię-
cie do oryginału jasnogórskiego obrazu, co było ów-
czesną powszechnie stosowaną formą poświęcenia
kopii. Na odwrocie obrazu znajdował się wizerunek
św. Jadwigi Śląskiej, głęboko czczonej przez Śląza-
ków. Namalowany na płótnie, na czas transportu bez
ram i zwinięty w rolkę obraz przyniesiono do Pszowa.
Jednak w drodze powrotnej został uszkodzony i dla-
tego ksiądz proboszcz Ponczoszek oddał płótno obrazu
do renowacji malarzowi Fryderykowi Siedleckiemu
z Wodzisławia. Pod jego pędzlem zniknęły charakte-
rystyczne rysy Jasnogórskiej Pani, oblicze pojaśniało,
a na twarzy pojawił się lekki uśmiech. Po przemalo-
waniu i oprawieniu obrazu w ramy w 1723 r. odbyło
się jego poświęcenie, czego dokonał wodzisławski pro-
boszcz i dziekan ks. Paweł Mizia. Następnie obraz
został procesyjnie przeniesiony do Pszowa i początko-
wo umieszczony na bocznym filarze starej świątyni
pw. Wszystkich Świętych. Wizerunek Matki Boskiej
otoczono tutaj szczególną czcią, początkowo modlili
się przed nim proboszcz ks. Grzegorz Ponczoszek, wi-
kary ks. Jan Niemczyk oraz parafianie.
W latach 1727–1728 obraz przyciągał pątników
z sąsiednich miejscowości oraz z całego Górnego Ślą-
ska i północnych Moraw. Przypadki nadzwyczajnych
uzdrowień i otrzymanych łask spowodowały, że ko-
misja biskupia z Wrocławia, po zbadaniu faktów,
zarządziła koronację obrazu. Koronę wykonał złotnik
Bernard Like z Raciborza, a 4 lipca 1732 r. nałożył je
na obraz opat cystersów z Rud Wielkich. Nieduży
kościół pw. Wszystkich Świętych nie mógł pomieścić
przybywających pielgrzymów, dlatego w 1743 r. roz-
poczęto rozbudowę, a w 1747 r. ukończono obecną
świątynię, której nadano tytuł Narodzenia Najświęt-
szej Maryi Panny. Fasada tej barokowej świątyni nie
posiadała jeszcze wież, przewidzianych w planach
budowy. Wieże dobudowano dopiero 100 lat później.
Obraz Matki Boskiej Pszowskiej umieszczono w głów-
nym ołtarzu. Papież Pius VI obdarzył pszowski ko-
ściół łaską odpustu zupełnego dla wszystkich, którzy
w dowolnym dniu roku odwiedzą tę świątynię i będą
się w niej modlić.
Wokół obrazu gromadzili się coraz liczniej piel-
grzymi, pozostawiając różne wota i dary dziękczyn-
ne, niestety w 1809 r. znaczna ich część została skon-
fiskowana przez władze pruskie.
Po kasacie klasztoru cysterskiego w Rudach,
która miała miejsce w 1810 r. (Dzwonek), ostatni
jego opat ojciec Bernard Galbierz – skończę zdanie,
panie marszałku – złożył przed Matką Boską Pszow-
ską złoty krzyż opacki ozdobiony szmaragdami i wień-
cem brylantów oraz kosztowny pierścień prałacki.
Dar opata zapoczątkował nową serię wotów. Dzię-
kuję bardzo.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pani poseł Irena Tomaszak-Zesiuk,
Platforma Obywatelska.
Robert Telus, poseł Prawa i Sprawiedliwości.
Proszę uprzejmie, panie pośle.
Poseł Robert Telus:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Chciałbym dziś wygłosić oświadczenie z okazji 15.
rocznicy powstania fundacji „Uśmiech dziecka – to
nasz cel” w Opocznie. Fundacja ta pomaga niepełno-
sprawnym. Pomysł jej założenia zainicjowała 15 lat
temu, w 1993 r., matka Ani z porażeniem mózgowym.
Wiedziała, że Ania wymaga ciągłej rehabilitacji i że
może być wiele dzieci, którym należy pomóc, umoż-
liwić rozwój i walkę z chorobą.
Pani Zofia zebrała rodziców innych chorych dzie-
ci, by razem z nimi stawić czoła wielu przeciwno-
ściom dla dobra swych pociech. Spośród rodziców
powołano pierwszy zarząd. Tu z wielką pomocą po-
spieszyli pan dr Jacek Nowacki oraz pani dr Grażyna
Drzewoska. Dzięki pomocy ówczesnej pani dyrektor
szpitala fundacja uzyskała nieodpłatnie dwa po-
mieszczenia w budynku przy ul. Szpitalnej, gdzie
rozpoczęto zajęcia rehabilitacyjne. Mimo skromnego
wyposażenia, które stanowiły tylko drabinki i dwa
materace, członkowie fundacji z ochotą przystąpili
do pracy. Liczyło się dla nich tylko to, że dzieciaki
będą miały swój kąt i będą mogły być rehabilitowane
w Opocznie.
Na Gwiazdkę w 1997 r. fundacja otrzymała pierw-
sze dotacje od wojewody na zakup sprzętu specjali-
stycznego, który pozwolił na efektywniejszą pracę
z podopiecznymi. Obecnie dzięki aktywności władz
fundacji i pomocy Towarzystwa Walki z Kalectwem
w osobie pana Ireneusza Terki udało się wyposażyć
ośrodek w odpowiedni sprzęt do prowadzenia zajęć,
dzięki którym dzieci odzyskują sprawność fizyczną.
Fundacja od samego początku utrzymuje się dzię-
ki dobrowolnym wpłatom pieniędzy od osób, które
starają się pomóc i rozwijać to piękne dzieło. W 2001 r.
organizacja otrzymała niewielką pomoc z Minister-
stwa Polityki Społecznej, a także z reklam wyemi-
towanych w Telewizji Polskiej. Od 7 lat w kosztach
prowadzenia fundacji pomaga samorząd gminy
Opoczno, a także starostwo powiatowe w Opocznie,
powiatowe centrum pomocy rodzinie oraz prywatni
sponsorzy. Na początku istnienia ośrodka rehabili-
towano 20 dzieci, a obecnie pod stałą opieką znaj-
duje się 56.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Robert Telus
21 kwietnia 2008 r. fundacja podpisała umowę
z PFRON na realizację programu „Partner III”, dzię-
ki któremu zwiększono ilość wykonywanych zabie-
gów. Zajęcia rehabilitacyjne prowadzone są codzien-
nie przez wyspecjalizowaną kadrę, na którą składa
się 5 rehabilitantów, a także psycholog i logopeda.
Poza zajęciami stricte medycznymi fundacja organi-
zuje wspólne zabawy integracyjne, takie jak: „Inny
nie znaczy gorszy”, zabawy mikołajkowe czy corocz-
ne kilkudniowe wycieczki krajoznawcze pod hasłem
„Jesteśmy razem”.
W grudniu tego roku podopieczni fundacji gościli
ze świąteczną wizytą w pałacu prezydenckim, pod-
czas której złożyli życzenia i przełamali się opłatkiem
z małżonką prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej pa-
nią Marią Kaczyńską. W tym dniu podopieczni od-
wiedzili również Sejm Rzeczypospolitej, gdzie przyjął
ich marszałek Krzysztof Putra. Spotkania te pozo-
stawiły pozytywne wrażenia i do dziś uczestnicy bar-
dzo mile je wspominają.
Nie mniej ważne jest wsparcie dla rodziców cho-
rych dzieci, którzy go naprawdę potrzebują. Rehabi-
litanci niosą pomoc w dźwiganiu ciężaru choroby
dziecka. W ciągu 15 lat udało się całkowicie wypro-
wadzić z choroby 15 dzieci, a pozostałym pomóc
w aktywności ruchowo-fizycznej. Przez wiele lat fun-
dacja „Uśmiech dziecka – to nasz cel” borykała się
z trudnościami lokalowymi, obecnie dzięki finanso-
wej pomocy Urzędu Gminy w Opocznie i bezpłatne-
mu wykonaniu projektu przez pana Jana Dębowskie-
go, brata chorej Ani, oraz dzięki sponsorom udało się
uzyskać niezbędną bazę lokalową, która pozwala na
sprawną rehabilitację i powrót do zdrowia małym
podopiecznym. Niech sens działania fundacji po-
twierdza sentencja: Nic naprawdę wartościowego nie
powstaje z ambicji czy jedynie z poczucia obowiązku,
rodzi się ono z miłości i poświęcenia dla ludzkości
i rzeczy realnych.
Z tego miejsca chcę bardzo serdecznie podzięko-
wać wszystkim, którzy tworzą tę fundację, którzy jej
pomagają i sponsorują ją. Niech przykład determina-
cji tych osób, przykład determinacji pani Zosi i Ani,
owocuje powstawaniem takich fundacji w całym kra-
ju. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pan poseł Andrzej Bętkowski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Andrzej Bętkowski:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu
29 maja upływa sto lat od śmierci Jana Witwickiego.
Na jego tablicy nagrobnej w Skarżysku Zachodnim
211
widnieje napis: Jan Witwicki, inżynier, założyciel fa-
bryki Kamienna. Cześć i pamięć zacnemu obywate-
lowi kraju, wiernemu ojczyźnie, oddanemu współbra-
ciom, drogiemu rodzinie.
W roku, w którym obchodzone jest 85-lecie Skar-
żyska-Kamiennej, pragnę przedstawić Wysokiej Izbie
człowieka, który w istotny sposób wpłynął na to, że
z biednej osady Kamienna powstało po latach prężne
przemysłowe 50-tysięczne miasto.
Jan Witwicki urodził się 10 marca 1844 r. w Krzczo-
nowie (obecna gmina Drzewica). Nauki pobierał
w szkole Jana Nepomucena Leszczyńskiego. Brał
udział w powstaniu styczniowym, gdzie nawet został
ranny. Po klęsce powstania uniknął internowania
i wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę.
W 1865 r. został przyjęty na uniwersytet w Liège
w Belgii, który ukończył w 1869 r. Następnie odbywał
praktykę zawodową w Poznaniu, w zakładach Hipoli-
ta Cegielskiego. W latach 1869–1878 pracował w Pe-
tersburgu, a w lipcu 1878 r. został naczelnikiem
warsztatów i dyrektorem oddziału technicznego
transsyberyjskiej drogi żelaznej w Permie na Uralu.
Na ziemie polskie wrócił w 1885 r., dysponując
dużym kapitałem i doświadczeniem zawodowym. Po-
czątkowo dzierżawił w pobliżu rodzinnych stron za-
kłady wyrobów żelaznych i odlewnie (Bliżyn, Ruda
Maleniecka, Mroczków w powiecie koneckim), by
w 1886 r. kupić nieczynną odlewnię w Kamiennej
w dawnym powiecie iłżeckim.
Uruchomiona odlewnia rozpoczęła produkcję na-
czyń kuchennych i odlewów kanalizacyjnych. Na-
stępnie Jan Witwicki przystąpił do budowy nowocze-
snej emalierni, która bardzo szybko zyskała dużą
renomę w królestwie, jak i cesarstwie. Specjalnością
odlewni były elementy centralnego ogrzewania oraz
wodociągów i kanalizacji, urządzenia sanitarne oraz
wspomniane naczynia kuchenne.
W 1897 r. Jan Witwicki zorganizował wraz z gru-
pą inwestorów Towarzystwo Akcyjne Zakładów Że-
laznych i Stalowych Skarżysko, które zbudowało dwa
wielkie piece i gruszkę bessemerowską. Ta nowocze-
sna na owe czasy stalownia zatrudniała około 600
osób. Obok produkcji stali spółka otworzyła też nowy
zakład Neptun, który produkował bardzo dobry ce-
ment portland.
Jan Witwicki należał bez wątpienia do grona naj-
wybitniejszych technokratów swojego czasu. Jedno-
cześnie potrafił być również animatorem wielu przed-
sięwzięć społecznych i kulturalnych w środowisku
osady Kamienna. W 1884 r. Jan Witwicki został po-
wołany na członka rzeczywistego Towarzystwa Za-
chęty Sztuk Pięknych w Warszawie.
W miejscu zamieszkania zorganizował wzorową
ochronkę dla dzieci i pomoc lekarską. Założył też
pierwszą na terenie Kamiennej ochotniczą straż
ogniową wraz z dętą orkiestrą strażacką. Patronował
lokalnemu chórowi, a jego dom był miejscem licznych
koncertów, w których sam brał udział, grając na wio-
lonczeli.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
212 Oświadczenia poselskie
Poseł Andrzej Bętkowski
Jan Witwicki w Kamiennej działał także w dozorze
kościelnym. Przewodniczył komitetowi budowy nowe-
go kościoła parafii św. Józefa Oblubieńca, pierwszemu
takiemu komitetowi w Skarżysku-Kamiennej, który
zajmował się pozyskiwaniem funduszy i działki.
Niestety Jan Witwicki nie doczekał poświęcenia
kamienia węgielnego pod nową świątynię. Zmarł
29 maja 1908 r., a jego ciało złożono w rodzinnym
grobie na cmentarzu w Bzinie (obecnie Skarżysko
Zachodnie).
Piękny nagrobek, pod którym jest pochowany, od-
lany został w żeliwie przez jego odlewnię i jest jak
dotychczas jedyną pamiątką po tym niezwykłym czło-
wieku Skarżyska-Kamiennej. Dlatego pozwoliłem
sobie chociaż w paru zdaniach przedstawić, Wysoka
Izbo, sylwetkę tego tak zacnego obywatela – Jana Wi-
twickiego. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Marek Kwitek, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Marek Kwitek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam przyjem-
ność przedstawić postać sandomierzanina Mikołaja
Gomółki. Był on najwybitniejszym polskim kompo-
zytorem doby renesansu.
Ogromną rolę w tworzeniu tożsamości regionu
odgrywa kultura. Stanowi ona dorobek przeszłych
pokoleń, który wzbogacany jest przez twórczość
współczesną. Dzieje kultury ziemi sandomierskiej
należy ściśle wiązać z początkiem państwa polskiego,
z ważnymi wydarzeniami politycznymi, jak również
z sytuacją materialną mieszkających tam ludzi i funk-
cjonujących instytucji.
Sandomierz należał do najwybitniejszych ośrod-
ków kulturalnych kraju, a wielu jego mieszkańców
spotykamy wśród elity dworów książęcych, królew-
skich i biskupich. Najświetniejszym okresem w kul-
turze ziemi sandomierskiej niewątpliwie są czasy
renesansu. Jedno z najwcześniejszych dzieł architek-
tury renesansowej powstało w Sandomierzu. Był to
przebudowany zamek królewski.
Bezsprzecznie najsławniejszym sandomierzani-
nem tego okresu był Mikołaj Gomółka. Urodził się
około 1533 r. w Sandomierzu w rodzimie mieszczań-
skiej. Syn niezbyt bogatych mieszczan sandomier-
skich dzięki swojemu talentowi i ciężkiej pracy osią-
gnął najwyższe urzędy w mieście. Wcześniej jednak
10-letni chłopiec trafił na dwór Zygmunta Augusta,
gdzie śpiewał w chórze kapeli królewskiej. W 1548 r.
rozpoczął naukę muzyki pod kierunkiem Jana Klau-
sa. Uczył się gry na instrumentach dętych, struno-
wych i klawiszowych. Król docenił talent młodego
kompozytora. W Krakowie przebywał do 1566 r., po
czym powrócił do rodzinnego Sandomierza. Szybko
zyskał szacunek mieszkańców. Został ławnikiem
miejskim, a następnie zastępcą wójta. Jego pozycja
i wykształcenie nie pozostawało bez wpływu na mu-
zykę. Dojrzałością i nowatorstwem przewyższała ona
wszystko, co w Polsce stworzono.
O talencie Mikołaja Gomółki dowiedział się mistrz
pióra Jan Kochanowski, który powierzył mu napisa-
nie muzyki do swojego przekładu „Psałterza Dawi-
dowego”. Gomółka w 1580 r. wydał partyturę „Me-
lodie na Psałterz polski”. Melodie to cykl zawierający
150 krótkich psalmów. Kompozytor w pełni zadowo-
lił oczekiwania mistrza z Czarnolasu. Są to jednak
zachowane jego jedyne dzieła.
Mikołaj Gomółka pod koniec lat 70. XVI w. wy-
jechał do Krakowa. Związał się z otoczeniem biskupa
Piotra Myszkowskiego, a potem kanclerza Jana Za-
moyskiego. Zmarł po 1560 r.
Obecnie wiele polskich chórów chętnie wykonuje
psalmy tego kompozytora. Śpiewa się je podczas li-
turgii Mszy świętej i na koncertach. Wykonuje je
m.in. sandomierski chór katedralny i chór I Liceum
Collegium Gostomianum. Wydawane są również pły-
ty z muzyką Mikołaja Gomółki. Codziennie w połu-
dnie z wieży sandomierskiego ratusza można usły-
szeć hejnał jego autorstwa.
Sandomierz to miasto muzeum pod gołym nie-
bem, perła polskiego renesansu. Sandomierski rynek
– to czternastowieczny ratusz i bogato zdobione ka-
mienice, budowane od początku XV w., oraz otacza-
jące go kościoły. Znajduje się tutaj też dom Mikołaja
Gomółki.
Sandomierz to miasto wyjątkowe. Spacerując
uliczkami i malowniczymi zaułkami można obco-
wać z historią, docierać do miejsc, po których stą-
pali książęta i królowie, kardynałowie i biskupi,
jak również Wincenty Kadłubek, Jan Długosz czy
też Mikołaj Gomółka. Niestety Starówka znajduje
się na wzgórzu lessowym. Wody deszczowe, awarie
wodociągów zalewają lochy i piwnice kamienic,
podmywają średniowieczne fundamenty, co powo-
duje brak stabilności całej skarpy osuwającej się
w kierunku Wisły. Według ekspertów z AGH za-
bytkowej części miasta grozi katastrofa budowla-
na, podobna do tej, jaka nastąpiła w Sandomierzu
w latach 60. Planowana rewitalizacja Sandomierza
została wykreślona przez ministrów rządu Donal-
da Tuska z listy projektów kluczowych. Brak środ-
ków unijnych stanowi ogromne zagrożenie w od-
niesieniu do przyszłości jednego z najcenniejszych
skarbów dziedzictwa kulturowego w Polsce. Wy-
bierzcie się więc na spacer po Starym Mieście, zo-
baczcie dom Długosza i dom Mikołaja Gomółki,
póki jeszcze można.
Z tego miejsca pragnę zaapelować do pana mar-
szałka o podjęcie zdecydowanych działań w celu rato-
wania sandomierskiej starówki. Dziękuję. (Oklaski)
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Waldemar Wrona, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Waldemar Wrona:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W kil-
ku słowach chciałbym przedstawić Specjalistyczny
Szpital św. Łukasza w Końskich. Jest to jeden z naj-
lepszych szpitali powiatowych w Polsce, który, pomi-
mo że jest publiczny, nie ma zadłużenia.
Specjalistyczny Szpital św. Łukasza w Końskich
funkcjonuje od 1939 r. W jego skład na początku
wchodziły oddziały zakaźny i chirurgiczny. Po wojnie
poszerzono działalność szpitala o oddział wewnętrz-
ny, położniczy, dziecięcy i ginekologiczny. W 1983 r.
szpital przeniesiono do nowego budynku, który prze-
znaczony był na kompleks liczący ponad 600 łóżek.
Stopniowo wyposażono i uruchomiono kolejne od-
działy specjalistyczne, tj. laryngologię, okulistykę,
dermatologię, neurologię, rehabilitację, ortopedię,
chirurgię, anestezjologię, intensywną terapię oraz
reumatologię. Chirurgia rozszerzyła zakres usług
o chirurgię naczyń i urologię. Organem założyciel-
skim zespołu opieki zdrowotnej jest Rada Powiatu
w Końskich.
Od 1998 r. szpital posiada tytuł szpitala akredy-
towanego. Tytuł „szpital przyjazny dziecku” posiada
od 1999 r., jest to tytuł przyznawany przez UNICEF.
W grudniu 2002 r. uzyskano certyfikat systemu za-
rządzania jakością według normy ISO 9001. W roku
2005 wdrożono również system zarządzania środo-
wiskowego zgodnie z wymogami normy ISO 14001,
który zintegrowano z systemem zarządzania jakością
i certyfikowano w 2006 r. Zintegrowane systemy ISO
9001 i 14001 oraz standardy akredytacyjne są ciągle
doskonalone, co prowadzi do poprawy jakości usług
medycznych oraz doskonalenia zarządzania i organi-
zacji pracy. Znaczące wyróżnienia, którymi ZOZ
w Końskich może się pochwalić, to m.in. Lider Regionu
w kategorii „Zdrowie”, tytuł uzyskany w roku 2005,
oraz Świętokrzyska Nagroda Jakości uzyskana na po-
czątku 2006 r. Szpital Specjalistyczny św. Łukasza
w Końskich od lat utrzymuje się w złotej setce rankin-
gu przygotowywanego przez „Rzeczpospolitą”.
Aktualnie pracuje w szpitalu 142 lekarzy, w tym
9 doktorów nauk medycznych, 90 lekarzy z II stop-
niem specjalizacji, 9 z I stopniem specjalizacji oraz
34 bez specjalizacji – są w trakcie specjalizacji. Szpi-
tal zatrudnia również 372 pielęgniarki, w tym 22
magistrów pielęgniarstwa oraz 27 położnych. Od
1996 r. szpital jest członkiem Ligi Jakości Szpitali
w Polsce, od kilku lat realizuje też programy popra-
wy jakości. Szpitalem kieruje doktor nauk medycz-
nych Wojciech Przybylski.
Główną funkcją koneckiego szpitala jest udziela-
nie świadczeń zdrowotnych służących zachowaniu,
213
ratowaniu, przywracaniu i poprawie stanu zdrowia
w warunkach stacjonarnych i ambulatoryjnych oraz
sprawowanie profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
pracującymi. W szpitalu prowadzi się leczenie zacho-
wawcze, operacyjne oraz rehabilitacyjne. Wykonuje
się zabiegi chirurgii ogólnej, zabiegi z zakresu chi-
rurgii tarczycy, onkologii, chirurgii naczyń (m.in.
wycięcie tętniaków aorty, wszczepy aortalne na koń-
czynach dolnych) oraz z zakresu chirurgii urazowej,
jak również wszczepy endoprotez biodrowych i kola-
nowych. Całą dobę jest zapewniony dostęp do diagno-
styki ambulatoryjnej i obrazowej (badania USG jamy
brzusznej, USG tarczycy, sutków, stawów biodrowych
u niemowląt, echokardiografia, badania dopplerow-
skie naczyń oraz tomografia komputerowa). Bardzo
istotne znaczenie dla pacjentów leczonych w Końskich
ma to, że istnieje możliwość kompleksowego diagno-
zowania pacjenta oraz dostęp do lekarzy specjalistów,
często niedostępnych w innych szpitalach.
Dążenie szpitala św. Łukasza do jak najlepszego
zaspokajania potrzeb pacjentów, zapewnienia dostę-
pu do nowoczesnych technologii medycznych, popra-
wy warunków lokalowych realizacji usług przekłada
się na coraz lepsze opinie pacjentów o poziomie usług
w ZOZ. Z każdym rokiem leczy się tu coraz więcej
pacjentów, rośnie również odsetek leczonych z innych
regionów województwa i kraju.
Od 5 stycznia 2008 r. w koneckim szpitalu funk-
cjonuje pracownia hemodynamiki. To już trzecia
pracownia koronarografii w województwie święto-
krzyskim. Dzięki temu skrócą się kolejki oczekują-
cych na zabiegi. Przygotowania do uruchomienia
pracowni w Świętym Łukaszu trwały od wiosny ubie-
głego roku. Nim dyrekcja szpitala podpisała umowę
o współpracy z prywatną firmą, Międzynarodowym
Centrum Medycznym Polska Sp. z o.o., potrzeba było
szereg decyzji i zgód, w tym zgody rady społecznej
szpitala, zarządu powiatu koneckiego, a na koniec
uchwały rady powiatu. Wszystkie te działania były
niezbędne, by publiczny szpital mógł nawiązać współ-
pracę z prywatną służbą zdrowia. Dzięki temu szpi-
talny oddział kardiologii uzyskał bezpośredni dostęp
do najnowszej aparatury medycznej służącej do lecze-
nia zawałów serca.
Zwężenie i zamknięcie tętnicy wieńcowej (Dzwo-
nek) doprowadzającej krew do serca jest najczęstszą
przyczyną zawałów. Koronarografia pokazuje stan
naczyń pacjenta i pozwala zaplanować skuteczne le-
czenie. Dzięki powstaniu pracowni hemodynamiki
okres leczenia w szpitalu koneckim uległ znacznemu
skróceniu. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Waldemar Andzel, Prawo i Spra-
wiedliwość.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
214 Oświadczenia poselskie
Poseł Waldemar Andzel:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! 14 maja minęła 25.
rocznica tragicznej śmierci Grzegorza Przemyka. Jako
syn Barbary Sadowskiej, poetki oraz aktywnej dzia-
łaczki prymasowskiego komitetu opieki nad osobami
pozbawionymi wolności, już od najmłodszych lat Grze-
gorz miał styczność z działalnością opozycyjną. Jed-
nak jak każdy młody człowiek był on przede wszyst-
kim wrażliwym, może nieco gniewnym nastolatkiem,
żyjącym takimi samymi problemami jak jego rówie-
śnicy, snuł marzenia i plany na przyszłość. Mógł pójść
w ślady swej matki, zostać poetą lub wybrać własną
drogę samorealizacji. Nie dane mu było jednak wkro-
czyć w dorosłość. Stał się kolejną ofiarą brutalnych
działań aparatu władzy PRL lat 80-tych.
Grzegorza Przemyka zatrzymano 12 maja 1983 r.
na placu Zamkowym w Warszawie, kiedy wraz z ko-
legami świętował maturę. Zakatowany na milicyj-
nym komisariacie, był jedną z wielu młodych ofiar
stanu wojennego. Miał 19 lat. Pogrzeb chłopca na
Powązkach zgromadził tłumy i stał się wielką mani-
festacją przeciw władzy komunistycznej. Przez spo-
łeczeństwo przetoczyła się fala oburzenia na brutal-
ność milicji. Ta zbrodnia uświadomiła ludziom, że to
mógł być każdy z nich, że przypadkowe spotkanie
z milicjantem może się skończyć brutalnym pobiciem
i śmiercią. Wprawdzie prokuratura wszczęła w 1983 r.
śledztwo w sprawie śmierci Przemyka, ale jednocze-
śnie prowadziła działania mające na celu ukrycie
faktycznego przebiegu tego tragicznego w skutkach
zdarzenia. Komunistyczne władze winą za jego
śmierć obarczyły sanitariuszy przewożących go z ko-
misariatu przy ul. Jezuickiej do szpitala. Chociaż
w roku 1989 zarzuty wobec pracowników pogotowia
zostały uchylone, to jednak w głośnym procesie do-
tyczącym Grzegorza Przemyka funkcjonariusze or-
ganów ścigania nie tylko nie podejmowali skutecz-
nych działań celem wykrycia sprawców tej zbrodni,
ale wręcz utrudniali i próbowali tuszować śledztwo.
Obecnie przed warszawskim sądem dobiegł końca
już piąty proces milicjanta oskarżonego o śmiertelne
pobicie Grzegorza Przemyka. Dotychczas sądy czte-
rokrotnie uniewinniały milicjanta od stawianego mu
zarzutu, ale w wyniku decyzji wyższych instancji,
także Sądu Najwyższego, sprawa trafiła do ponow-
nego osądzenia. Były zomowiec został uznany win-
nym śmiertelnego pobicia Grzegorza Przemyka. Sąd
orzekł karę 8 lat pozbawienia wolności, ale na mocy
amnestii została ona złagodzona o połowę. To pierw-
szy wyrok skazujący w sprawie jednej z najgłośniej-
szych zbrodni w PRL. Niezaprzeczalnie wymiar spra-
wiedliwości zbliżył się tym wyrokiem do głosu sumie-
nia narodu.
W czerwcu 2003 r. w 20. rocznicę śmierci na bu-
dynku XVII LO im. Frycza Modrzewskiego w Warsza-
wie, do którego uczęszczał Grzegorz Przemyk, odsło-
nięto tablicę pamiątkową. Na tablicy zamieszczono
jego wiersz „Gra w szczerość” z tomiku „Oko”.
Niezwykle godnym uwagi jest fakt, iż prezydent
RP 3 maja br. pośmiertnie odznaczył Grzegorza Prze-
myka Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia
Polski, przyznawanym za wybitne zasługi na rzecz
przemian demokratycznych w Polsce.
Tragiczna śmierć Grzegorza Przemyka była jedną
z najgłośniejszych zbrodni aparatu władzy PRL.
Wprowadzenie stanu wojennego wywarło wiele tra-
gicznych skutków i stało się dramatem dla wielu Po-
laków. Trudno w jednoznaczny sposób wskazać, w ja-
kim stopniu stan wojenny wpływał na końcowy sku-
tek niejednej osobistej tragedii.
Dziś jednak najważniejsze jest to, że mimo upły-
wu czasu i zmian politycznych nie zostali ukarani
wszyscy bezpośredni sprawcy tej zbrodni oraz ich
ewentualni mocodawcy. Powyżej przytoczone działa-
nia, mające na celu zachowanie pamięci o śmierci
Grzegorza Przemyka, sprawiły, że o tej tragedii pa-
mięta nie tylko pokolenie Polaków dorastających
w rzeczywistości PRL-u, ale także obecni rówieśnicy
warszawskiego maturzysty, którym jeszcze nie tak
dawne czasy represji znane są jedynie z kart historii.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Piotr Polak, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Piotr Polak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Oświadczenie
moje dotyczy nowego polskiego święta – Święta Pol-
skiej Niezapominajki.
Kwiaty towarzyszą nam od urodzenia, znaczą dni
dla nas szczególne, wydarzenia historyczne. Utrwa-
lają naszą pamięć, wzbogacają przekaz rodzinny,
społeczny i narodowy. Bez kwiatów nie ma miłości
i przyjaźni. W różnych krajach są różne preferencje:
Anglicy mają ulubione hiacynty, Francuzi – konwa-
lie, Holendrzy – tulipany, a Polacy? Polacy oprócz róż
kochają polne kwiaty, w tym szczególnie niezapomi-
najki, modre małe kwiatki znad strumyków i stawów,
z wiejskich ogródków i wilgotnych łąk, z cienistych
gajów i lasów, od wieków wkomponowane w polską
przyrodę i w polski krajobraz.
Od 2002 r. niezapominajka stała się symbolem
nowego pięknego święta – Święta Polskiej Niezapo-
minajki, obchodzonego w dniu 15 maja. Pomysłodaw-
cą tego prawdziwie ekologicznego święta jest wszyst-
kim państwu znany pan redaktor Andrzej Zalewski
z Ekoradia Programu Pierwszego Polskiego Radia.
W zasadzie Święto Polskiej Niezapominajki jest
świętem przyrody, ale równocześnie wzbudza zain-
teresowanie polskimi krajobrazami. Jak wiadomo,
człowiek zmienia krajobraz i wpływa na przyrodę,
zarówno pozytywnie jak i negatywnie. Rzecz w tym,
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Piotr Polak
abyśmy żyjąc w przyrodzie, jednocześnie jej służyli
i ją chronili.
Przez długie lata powojenne nie pomagaliśmy
przyrodzie. Minione czasy doprowadziły do wielkich
zniszczeń. Zamiast prawdziwych melioracji wprowa-
dzono powszechne osuszanie, co sprawiło, że w Polsce
zniknęły liczne stawy, oczka wodne, naturalne ob-
szary bagienne. Zniszczono młyny, tartaki i elek-
trownie wodne. Znacząco ucierpiał polski krajobraz.
Ile przestało istnieć starych dworków czy parków,
tego pewnie nikt dokładnie nie policzył.
Wierzę, że nowe święto, nowa tradycja niezapomi-
najki, pomoże nam lepiej rozumieć i realizować idee
ekologii. Będąc krajem członkowskim Unii Europej-
skiej, musimy wypełniać treścią rygorystyczne unijne
dyrektywy związane z ochroną przyrody. Inicjatywa
pana redaktora Zalewskiego pozwala nam lepiej rozu-
mieć i dobrze postrzegać te właśnie wymagania.
W tym roku po raz siódmy 15 maja obchodziliśmy
nowe piękne święto. W jego obchody szczególnie ak-
tywnie włączają się leśnicy, działkowcy, nauczyciele,
młodzież szkolna, studenci, dziennikarze, przyrodni-
cy. Również w powiecie poddębickim, którego jestem
reprezentantem, w niewielkiej miejscowości Niewierz
w gminie Poddębice miejscowa szkoła podstawowa
aktywnie włączyła się w ogólnopolską akcję święta
niezapominajki. Dzięki pani dyrektor i kadrze peda-
gogicznej dzieci tej uroczej szkoły miały piękną lekcję
przyrody, ochrony środowiska i ekologii, a nowo po-
sadzone przed szkołą drzewko, świerk, dopełniło ca-
łości uroczystości.
W założeniu polska niezapominajka ma przez cały
rok, a nie tylko 15 maja, przypominać nam o ekologii,
o ochronie i zachowaniu przebogatej różnorodności
biologicznej naszego przyrodniczego dziedzictwa na-
rodowego. Dzięki Kapitule Polskiej Niezapominajki,
której przewodniczy pan redaktor Zalewski, utwo-
rzono: Klub Szkół Parkowych, Klub Szkół z Ogro-
dem, Galerię Polskich Krajobrazów i Pamięci Dzie-
dzictwa Narodowego, zorganizowano wędrującą po
Polsce wystawę fotograficzną „Dęby rogalińskie”
oraz tak zwaną turystykę pamięci, czyli wędrówki po
szlakach i ścieżkach wiodących do miejsc związanych
z pamięcią narodową, do miejsc wyjątkowo cennych
pod względem bioróżnorodności i walorów krajobra-
zu. Nawiązano współpracę z towarzystwami i ekolo-
gicznymi organizacjami pozarządowymi. Za wszyst-
kie te działania, za cenną ideę rozpropagowania
Święta Polskiej Niezapominajki należą się panu Za-
lewskiemu najserdeczniejsze podziękowania i słowa
uznania.
Niech niezapominajka sprawia, abyśmy nie zapo-
minali o szacunku do przyrody, do swojej ziemi ro-
dzinnej, do siebie. Tak więc nie zapominajmy o rodzi-
cach, o rodzinie, o żonie, mężu, o sobie. Niech nieza-
pominajka zbliża ludzi i uczy nas wzajemnie serdecz-
ności. Takie są założenia tego nowego, pięknego
polskiego święta. Dziękuję. (Oklaski)
215
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Jarosław Żaczek, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Proszę bardzo.
Poseł Jarosław Żaczek:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W naj-
bliższych dniach od 30 maja do 1 czerwca odbędą się
uroczyste obchody Dni Łukowa. Mieszkańcy tego
starego grodu nad rzeką Krzną świętować będą 775-
-lecie powstania miasta oraz 605-lecie nadania mia-
stu praw magdeburskich.
Łuków to jedno z najstarszych miast wojewódz-
twa lubelskiego. Dowodzi tego fakt historyczny
stwierdzający istnienie w Łukowie kasztelanii
w 1233 r. W bulli papieża Aleksandra IV z 1254 r.
jest zapis, że pomiędzy Rusią a księstwem krakow-
skim, cztery dni drogi od Krakowa, leży odległa kasz-
telania łukowska. Bulla tego samego papieża z 1257 r.
wspomina o Łukowie jako o mieście.
Doniosłym wydarzeniem w życiu Łukowa był
nadanie miastu prawa magdeburskiego przez króla
Władysława Jagiełłę w dniu 23 czerwca 1403 r. w Szcze-
karzewie (obecnym Krasnymstawie).
Inne ważne wydarzenie z życia miasta to fakt,
że ojcowie pijarzy sprowadzeni do Łukowa w 1695 r.
doprowadzili do rozkwitu szkolnictwo łukowskie.
W 1701 r. przyjęto pierwszych uczniów do Kolegium
Pijarów utworzonego w zabudowaniach klasztoru.
Wkrótce kolegium zasłynęło z wysokiego poziomu
nauczania. Łukowskie kolegium jako jedno z pierw-
szych w kraju wprowadziło w życie program Komisji
Edukacji Narodowej.
Ziemia łukowska to również miejsce ważnych wy-
darzeń historycznych. Łukowianie brali czynny
udział w powstaniu listopadowym, a pod pobliskim
Stoczkiem gen. Dwernicki stoczył 14 lutego 1831 r.
słynną zwycięską bitwę z wojskami rosyjskimi.
Na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych
XIX w. Łuków stał się miejscem działalności konspi-
racyjnej. Działał tu Związek Patriotyczny, zorganizo-
wany przez młodzież z Łukowa i Warszawy w 1839 r.
Jedną z najważniejszych postaci tej organizacji był
Karol Levittoux, wychowanek gimnazjum łukow-
skiego. W 1841 r. wykryto spisek i aresztowano w Łu-
kowie ponad 200 osób, z których 14 osadzono w cy-
tadeli warszawskiej, gdzie Karol Levittoux poniósł
męczeńską śmierć.
Łukowianie chlubnie zapisali się w czasie powsta-
nia styczniowego. Do wiosny 1865 r. działała w oko-
licy grupa ostatnich powstańców, z księdzem Stani-
sławem Brzóską na czele.
W latach 1918–1939 Łuków był przodującym mia-
stem województwa lubelskiego pod względem życia
społecznego, kulturalnego i politycznego, m.in. wy-
dawano własne gazety, działało Stowarzyszenie Kul-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
216 Oświadczenia poselskie
Poseł Jarosław Żaczek
turalno-Oświatowe „Ogniwo” z dobrze zorganizowa-
nym teatrem. W 1933 r. uroczyście obchodzono jubi-
leusz 700-lecia miasta, a w 1938 r. społeczeństwo
ziemi łukowskiej przekazało kopiec-pomnik Henryka
Sienkiewicza, usypany niedaleko Woli Okrzejskiej,
miejsca jego urodzin.
Dzisiejszy Łuków to miasto powiatowe i nadal
ważny ośrodek miejski północnej Lubelszczyzny,
znajdujący się również w moim okręgu wyborczym.
Jako poseł reprezentujący to miasto w parlamencie
pragnę złożyć mieszkańcom Łukowa z okazji jubile-
uszu najlepsze życzenia wszelkiej pomyślności i oświad-
czyć, że z największym zaangażowaniem i zapałem
nadal będę służył swoją pomocą w rozwiązywaniu
istotnych problemów miasta i jego mieszkańców.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję.
Pan poseł Michał Wojtkiewicz, Prawo i Sprawie-
dliwość, zabierze głos.
Poseł Michał Wojtkiewicz:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Do dzisiejszego
wystąpienia w zasadzie zmusiła mnie pani poseł Ur-
szula Augustyn z Platformy Obywatelskiej, która we
wczorajszym oświadczeniu użyła mojego nazwiska
w celu usprawiedliwienia prywatyzacji szpitali w Pol-
sce, jakoby niektórzy posłowie PiS również popierali
prywatyzację podstawowej sieci szpitali.
Pani Augustyn Urszula była – tak z CV wynika
– dziennikarką czy jest dziennikarką, więc manipu-
lacja słowem dla uzyskania doraźnych celów politycz-
nych nie jest dla niej novum. Świadczy o tym wygło-
szone oświadczenie, które zawiera szereg zwykłych
manipulacji, a mówiąc wprost – kłamstw, wykorzy-
stujące mój nieautoryzowany wywiad w „Gazecie
Krakowskiej”.
Zacznę, cytując ze stenogramu: Otóż ów poseł –
chodzi tu o mnie – pełnił przed kadencją sejmową
funkcję starosty. Kiedy ją pełnił, sam podjął bardzo
rozsądną, mądrą decyzję o prywatyzacji swojego szpi-
tala powiatowego.
Pani poseł, nie podjąłem tej rozsądnej, mądrej
decyzji i pani poseł jako poseł ziemi tarnowskiej po-
winna wiedzieć o tym, co dzieje się na tym terenie,
kto prywatyzował, co prywatyzował i kiedy prywa-
tyzował.
Cytuję dalej pytanie z oświadczenia pani Augu-
styn, które brzmi: Sprywatyzowałby pan też pozo-
stałe szpitale w powiecie? Odpowiedź: tak.
Tę odpowiedź spreparowała sobie sama pani po-
seł na własny i partyjny użytek, szukając poparcia
dla prywatyzacji szpitali, których majątek w całej
Polsce szacuje się na około 10 mld zł. Nie było i nie
ma mojego poparcia dla takiej prywatyzacji. Pragnę
oświadczyć raz jeszcze, że wywiad ten nie był prze-
ze mnie autoryzowany. Nawet dziennikarz nie po-
sunąłby się do tak daleko idącej manipulacji. Zaczy-
nam zastanawiać się jednak i zadaję sobie pytanie,
na czyje zamówienie był pisany ten wywiad. Dla
ścisłości chcę dodać, że w powiecie jest tylko jeden
szpital, więc nie miałbym możliwości prywatyzowa-
nia innych szpitali, bo po prostu ich nie było i nie
ma. Oświadczenie wygłoszone przez panią poseł
jeszcze raz potwierdza prawdziwy zamiar Platformy
Obywatelskiej, jakim jest skok na prywatyzację.
Platforma Obywatelska okłamywała wyborców pod-
czas kampanii wyborczej i dzisiaj po prostu te kłam-
stwa wychodzą.
Źle odrobiła pani poseł swoje zadanie domowe,
a była pani również nauczycielką, na wstępie swo-
jego oświadczenia chwali się bowiem pani tym za-
wodem. Pani poseł wykazała się brakiem zrozumie-
nia przeczytanego tekstu. Należy się więc ocena.
Uzyskała pani certyfikat, wydaję pani ten certyfi-
kat, świadectwo gimnazjalne z oceną niedostatecz-
ną. Uczniowie mówią na to po prostu pała. Ponieważ
zasiada pani również w Komisji Edukacji, Nauki
i Młodzieży, to rozumiem w związku z tym ostatnie
skandaliczne przygotowanie zadania dla maturzy-
stów z matematyki oraz pytania z języka polskiego
dla gimnazjów, co świadczy o przygotowaniu mery-
torycznym programów nauczania.
Reasumując, na zakończenie pragnę przyznać
szczególną nagrodę pani poseł oraz pani minister:
tzw. certyfikat oślej ławy, dużej oślej ławy, by wszy-
scy się tam pomieścili. Pani poseł, o jeden most
poszła pani za daleko, jest takie przysłowie: kto
pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada. I jeszcze
jedna sprawa: zasiada pani również w Komisji Kul-
tury i Środków Przekazu, ale tego już nie będę
dalej komentował. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Pan poseł Romuald Ajchler, Lewica.
Poseł Romuald Ajchler:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu jutrzej-
szym w miejscowości Ujście, powiat pilski, odbędzie
się uroczysta sesja Rady Miejskiej z okazji 595. rocz-
nicy nadania Ujściu praw miejskich.
Wysoki Sejmie! Aby nadać szczególny charakter
uroczystościom i upamiętnić obchody 595-lecia
nadania praw miejskich jako poseł ziemi pilskiej
chcę Wysoką Izbę zapoznać z bardzo skróconą,
z uwagi na ograniczony czas mojego oświadczenia,
historią miasta.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Romuald Ajchler
Historia Ujścia nierozerwalnie łączy się z historią
Polski. Pierwsze wzmianki o Ujściu znajdują się
w najstarszej kronice Galla Anonima. Możliwa do
odtworzenia historia miasta zaczyna się od czasów
króla Bolesława Chrobrego, który utworzył z istnie-
jącego grodu twierdzę na granicy z wrogimi plemio-
nami Pomorza. Ciężkie walki pod Ujściem stoczył
z Pomorzanami Bolesław Krzywousty, stąd też po-
dejmował liczne wyprawy przeciw pogańskim ludom
Pomorza, by nawrócić je na chrześcijaństwo. Gościł
w Ujściu również biskup Otton z Bambergu, podczas
swej wyprawy do Gniezna. W 1223 r. Władysław Odo-
nic przy pomocy księcia pomorskiego Świętopełka
zdobył na Władysławie Laskonogim gród ujski. Od-
tąd Odonic tytułował się w dokumentach jako książę
na Ujściu. Po jego śmierci w 1239 r. skończyła się rola
Ujścia jako stolicy samodzielnego księstewka. Od
przełomu wieków XIV i XV Ujście wraz z okoliczny-
mi włościami stanowiło jako starostwo ujskie dobra
królewskie, tzw. królewszczyznę.
Ujście otrzymało prawa miejskie 24 czerwca 1413 r.
na mocy dokumentu wydanego przez Władysława
Jagiełłę. Prawa miejskie potwierdzane były w na-
stępnych wiekach: w 1576 r. przez króla Stefana Ba-
torego, a w 1650 r. przez króla Jana Kazimierza.
W dniu 25 lipca 1655 r. pod Ujściem 15-tysięczna
armia pospolitego ruszenia szlachty wielkopolskiej
pod dowództwem wojewody poznańskiego Krzyszto-
fa Opalińskiego oraz wojewody kaliskiego Andrzeja
Karola Grudzińskiego poddała Wielkopolskę 17-ty-
sięcznej armii szwedzkiej.
W 1662 r. król Jan Kazimierz nadał miastu przy-
wilej powołujący do życia bractwo kurkowe. W 1772 r.
prusacy zagarnęli miasto wraz z całym okręgiem
nadnoteckim. W 1809 r. powstała huta szkła, która
do dzisiaj odgrywa ważną rolę w mieście. W granice
odrodzonej Polski Ujście zostało włączone na mocy
traktatu wersalskiego 19 stycznia 1920 r. Dotyczyło
to tylko części miasta leżącej na południe od Noteci
i Gwdy. Okres międzywojenny przyniósł ze sobą sta-
gnację dla nadgranicznego miasteczka. W okresie II
wojny światowej Niemcy zburzyli pomnik powstań-
ców wielkopolskich, kalwarię ujską, a wielu miesz-
kańców miasta wysiedlili.
Jako poseł i mieszkaniec ziemi pilskiej w imieniu
burmistrza Henryka Kazany i przewodniczącego
rady miejskiej Jerzego Koźmy pragnę zachęcić panie
i panów posłów do odwiedzenia gminy słynącej z roz-
ległych lasów, malowniczo położnych wsi z wielowie-
kową tradycją, gdzie można odnaleźć wymarzone
tereny do rekreacji i wypoczynku.
Z tego miejsca wszystkim mieszkańcom Ujścia
z okazji 595. rocznicy istnienia miasta składam naj-
serdeczniejsze gratulacje i życzę, aby najszybciej, jak
to możliwe, Ujście zostało uzbrojone w obwodnicę
oczekiwaną przez społeczeństwo od kilkunastu lat.
Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
217
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pani poseł Elżbieta Streker-Dembińska,
Lewica.
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W bieżącym roku
będziemy obchodzić 90. rocznicę wybuchu powstania
wielkopolskiego, wydarzenia stanowiącego jedną
z najpiękniejszych kart tradycji wolnościowych na-
szego narodu, a zarazem kończącego okres ponadstu-
letnich zmagań Wielkopolan o utrzymanie tożsamo-
ści narodowej i odzyskanie niepodległości.
W świadomości Polaków powstanie wielkopolskie
z lat 1918–1919 postrzegane jest jako nasz jedyny
zbrojny zryw narodowowyzwoleńczy zakończony
zwycięstwem. Jest w tym niewątpliwie pewne uprosz-
czenie, bo sukces militarny odniosły również powsta-
nie wielkopolskie z 1806 r. czy też powstanie śląskie
z 1921 r. Jednakże w przypadku powstania wielko-
polskiego z lat 1918–1919 zwycięski czyn oręża po-
trafiono w największym stopniu przekuć w sukces
polskiej dyplomacji. Dzięki temu oraz dzięki olbrzy-
miej ofiarności i tak charakterystycznych dla Wiel-
kopolan zdolności organizacyjnych zwyciężono w star-
ciu z potężnym i groźnym przeciwnikiem.
Zapoczątkowana w listopadzie 1918 r. odbudowa
niepodległego państwa polskiego objęła początkowo
tylko część ziem dawnych zaborów rosyjskiego i au-
striackiego. Wskrzeszona po ponad 100 latach niewo-
li niepodległa Polska stała się faktem, a kształt jej
granic nie był przesądzony i trzeba było długich zma-
gań oraz ogromu ofiar poniesionych w walce o ich
ostateczne, możliwe w ówczesnych warunkach do
osiągnięcia ustalenie i zachowanie. W skompliko-
wanych warunkach zewnętrznej i wewnętrznej sytu-
acji politycznej Wielkopolski ścierały się poglądy
określające kierunki i metody działania, których
ostateczny cel pozostawał jednakże zawsze ten sam.
9 listopada ujawnił się tajny Centralny Komitet Oby-
watelski, a 5 dni później utworzono Komisariat Na-
czelnej Rady Ludowej oraz przystąpiono do tworze-
nia sieci polskich rad ludowych w miastach i wsiach.
Zorganizowano wybory do Sejmu Dzielnicowego
w Poznaniu, który na obradach w dniach 3–5 grud-
nia 1918 r. uchwalił rezolucję mówiącą o dążeniu
Polaków zaboru pruskiego „do odbudowania wolnej,
niepodległej, zjednoczonej Polski”.
Reprezentację i obronę interesów Wielkopolski na
forum międzynarodowym powierzono powiązanemu
ścisłymi więzami politycznymi Komitetowi Narodo-
wemu Polskiemu w Paryżu. Prowadzono działania
zmierzające zarówno do ewolucyjnego coraz większe-
go udziału w rządach nad Wielkopolską, jak też przy-
gotowania do wystąpienia zbrojnego.
Przyjazd Ignacego Paderewskiego do Poznania
w dniu 26 grudnia stał się iskrą, która doprowadziła
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
218 Oświadczenia poselskie
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
w dniu następnym do wybuchu walk w Poznaniu. Do
6 stycznia 1919 r. opanowano całe miasto, a walki
w Poznaniu stały się hasłem do podjęcia akcji po-
wstańczej na prowincji. Początkowo nieskoordyno-
wane walki o charakterze partyzanckim szybko prze-
kształcono w regularne działania, które pozwoliły,
mimo zdecydowanej przewagi wojsk niemieckich,
zapobiec rozbiciu wojsk wielkopolskich i utrzymać
zdobyte tereny. Walki zostały formalnie przerwane
po zawarciu 16 lutego 1919 r., pod naciskiem państw
Ententy, rozejmu w Trewirze, który pozostawił po-
wstańcom wyzwolone tereny.
Wielkopolska wniosła do zjednoczonego państwa
istotny potencjał ekonomiczny i narodowy, wyrosłą
z tradycji pracy organicznej ideę gospodarności i tak
potrzebną Rzeczypospolitej w tym czasie siłę zbrojną
– Armię Wielkopolską, która w listopadzie 1919 r.
liczyła ponad 93 tys. dobrze uzbrojonych i wyposażo-
nych żołnierzy, co stanowiło wówczas szóstą część
Wojska Polskiego.
Pomimo upływu lat tradycja Powstania Wielko-
polskiego pozostaje ciągle żywa i taką powinniśmy
zachować dla przyszłych pokoleń. Jesteśmy to winni
ponad 2 tys. bohaterów poległych w walkach po-
wstańczych i na linii rozejmowej.
Wyrażam nadzieję, że złożony w lasce marszał-
kowskiej projekt uchwały o ustanowieniu roku 2008
Rokiem Powstania Wielkopolskiego znajdzie uznanie
Wysokiej Izby. W ten sposób uhonorujemy i uszanu-
jemy to, że potrafiono w tak trudnym okresie wznieść
się ponad partyjne podziały i ideologiczne zasady,
grupowy egoizm czy zwykłe osobiste animozje. Intu-
icyjnie szukaliśmy narodowego porozumienia wokół
kwestii wówczas najważniejszej: wolności i niepodle-
głości. Oby rok 2008, zgodnie z naszym życzeniem
i naszą wolą, został przez Wysoką Izbę ustanowiony
Rokiem Powstania Wielkopolskiego. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pani poseł Maria Nowak, Prawo
i Sprawiedliwość.
Proszę uprzejmie.
Poseł Maria Nowak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Podczas odbytego
parę tygodni temu posiedzenia Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego podjęto decyzję
o zmianie sposobu finansowania budowy Drogowej
Trasy Średnicowej. Dokończenie budowy tzw. DTŚ-ki
przeniesiono z inwestycji rządowych do zadań gmin-
nych. Informacja ta została przekazana śląskim sa-
morządowcom w trakcie spotkania w Warszawie, na
którym gminy rozliczyły się z wydania pieniędzy na
prowadzoną inwestycję w roku 2007.
Dotychczas to rząd był odpowiedzialny za budowę
Drogowej Trasy Średnicowej i finansował ją ze środ-
ków budżetu państwa. Śląscy samorządowcy niejed-
nokrotnie kierowali swoje podziękowania do kolejnych
ekip rządowych za zaangażowanie w realizację pro-
jektu. Pomysł budowy drogi łączącej miasta aglome-
racji śląskiej powstał przed ponad ćwierć wiekiem, ale
to ostatnie trzy rządy, od rządu AWS począwszy,
sprawnie realizowały tę inwestycję drogową. Należy
tutaj zaznaczyć, że we wtorek, czyli przed dwoma
dniami, przedstawiciele rządu i samorządu dokonali
otwarcia kolejnego odcinka trasy dochodzącego do
Rudy Śląskiej. Obecnie pozostaje do zrealizowania
jeszcze odcinek przebiegający przez Zabrze i Gliwice,
jednakże decyzja ministra infrastruktury stawia kon-
tynuację tej ważnej inwestycji drogowej w tym roku
pod wielkim znakiem zapytania.
Decyzja o zmianie sposobu finansowania DTŚ spo-
wodowała oburzenie samorządowców i społeczności
lokalnych. Szczególnie miasta Zabrze i Gliwice zna-
lazły się obecnie w wyjątkowo trudnej sytuacji finan-
sowej. Sfinansowanie z ich budżetów kontynuacji
budowy DTŚ grozi wywołaniem niestabilności finan-
sowej tych gmin. Miasta te nie są w stanie pokryć
kosztów omawianej inwestycji. W swoich budżetach
muszą znaleźć 50% potrzebnej kwoty na budowę, bo
jest to warunek konieczny, który został im postawio-
ny przez rząd, aby otrzymały z budżetu państwa po-
zostałe 50% kosztów.
W opinii śląskich władz samorządowych, ale tak-
że i mieszkańców, DTŚ jest drogą o znaczeniu po-
nadregionalnym, dlatego też nadal powinna być
kluczową inwestycją centralną, a nie gminną.
Ponadto należy tutaj zauważyć, że nie zmienia się
zasad podczas trwania gry. Nie może być tak, że
w przypadku takiej inwestycji zaangażowanie rządu
jest uwarunkowane wymogiem ogromnych nakładów
finansowych, jakie mają ponieść gminy, które dowia-
dują się o tym w momencie, gdy rady miejskie przy-
jęły już budżety.
W moim przekonaniu przyjęcie wobec samorzą-
dów i budowy drogi krajowej zasady – tu cytuję przed-
stawicieli Ministerstwa Infrastruktury – damy wam
tyle, ile sami wyłożycie, jest wielkim nieporozumie-
niem. Jeżeli samorządy w tym roku nie znajdą
w swoich budżetach środków, to w 2008 r. ta inwe-
stycja nie będzie kontynuowana.
Niepokoi mnie również niejasność co do przyczy-
ny podjęcia takiej decyzji. Oprócz samej decyzji god-
ne krytyki jest też to, że nie wysłuchano w ogóle
stanowiska i racji zainteresowanych samorządów
oraz wprowadzono jakże istotne zmiany finansowe
w połowie roku budżetowego.
Z tego miejsca pragnę wyrazić poparcie dla sta-
nowiska samorządów Zabrza i Gliwic. Zwróciłam się
już w tej sprawie do ministra infrastruktury na pi-
śmie. Wierzę, że ministerstwo jeszcze raz przeprowa-
dzi pogłębioną analizę wszystkich okoliczności zwią-
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Maria Nowak
zanych z tą inwestycją rządową. Ufam, zresztą tak
jak i mieszkańcy aglomeracji katowickiej, że minister
infrastruktury zmieni swoje stanowisko i przeznaczy
potrzebne środki na kontynuowanie tej inwestycji
rządowej w 2008 r., które zostały, tak jak w latach
poprzednich, zapisane w rezerwie przeznaczonej na
inwestycje drogowe. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Głos ma pan poseł Jan Rzymełka, Platforma Oby-
watelska.
Poseł Jan Rzymełka:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym dzi-
siejsze oświadczenie poświęcić pewnej konwencji eko-
logicznej – konwencji o bioróżnorodności albo różno-
rodności biologicznej, która odbywa się w tym tygo-
dniu w Bonn. Jest to pokłosie przyjęcia w 1992 r.
przez państwa – strony w na Szczycie Ziemi w Rio de
Janeiro ważnej konwencji, o której zbyt mało się
mówi i która jest jakby przykryta konwencją o ochro-
nie klimatu. Natomiast z punktu widzenia polskiego
nasz narodowy interes wymaga wielu działań w za-
kresie ochrony bioróżnorodności. Z tej okazji przed-
wczoraj odbyło się posiedzenie Komisji Ochrony Śro-
dowiska i Spraw Atomowych Bundestagu z przedsta-
wicielami Komisji Ochrony Środowiska. Miałem
okazję reprezentować polski Sejm. Byli tam również
sekretarze stanu z kilkudziesięciu krajów odpowie-
dzialni za ten właśnie sektor. Bioróżnorodność –
w języku angielskim: biodiversity – to termin w mia-
rę nowy. Oznacza zróżnicowanie życia na różnych
poziomach jego organizacji. Termin ten jest w uży-
ciu dopiero od kilkunastu lat, został wprowadzony
przez Thomasa Lovejoya w 1980 r. W pewnym kon-
tekście jest to rozumiane jako ochrona, obrona pla-
nety Ziemi, jej środowiska naturalnego przed wy-
mieraniem gatunków. Polska jest krajem, który
bardzo wiele zrobił w zakresie ochrony pewnych
rzadkich gatunków. Naszym sztandarowym ssa-
kiem jest żubr, którego reintrodukcja powoduje
wielkie pozytywne efekty.
Omawiano również kwestię poważnych zagrożeń,
nawet dla naszego kraju, które dotyczą obcych ga-
tunków. Mamy dzisiaj do czynienia z inwazją różnych
gatunków chwastów i roślin z innych sfer klimatycz-
nych, które bardzo szybko się rozrastają. W tym za-
kresie pomocnymi krajami są Nowa Zelandia i Au-
stralia, które na bazie doświadczeń z królikami mają
dużą wiedzę o tym, w jaki sposób obronić kraj przed
inwazją obcych gatunków.
Chcę powiedzieć, że dla Polski również ogromne
znaczenie ma bioróżnorodność puli genowej bydła
219
opasowego. Gdyby, odpukać, była pryszczyca czy zda-
rzyłaby się jakaś tragedia w Europie Środkowow-
schodniej, gdyby jakiś wirus zaatakował 3 czy 4 ga-
tunki, które są podstawą naszego wyżywienia, to
jeśli chodzi o zasoby genowe, nie mielibyśmy z czego
hodować następnych krów, bydła. Na terenie Polski
i Europy pula genowa w zakresie wyżywienia jest
zbyt wąska. Na ten temat również była dość burzliwa
dyskusja.
Koncentrowano się na sprawach takich, jak rolni-
cza różnorodność biologiczna. Polska ze względu
małe poletka, na remizy śródpolne, na wiele chwa-
stów przyrowowych jest krajem, gdzie bioróżnorod-
ność jest bardzo wielka. W niektórych krajach bio-
różnorodność jest niejako rozmnażana specjalnie,
poprzez to, że nie kosi się na tzw. obszarach chwasto-
wych i jest pozwolenie, oczywiście w ostatnich latach,
na inwazję na pola monokultur, tego, co jest typowe
dla danego biotopu.
Rozmawialiśmy również na temat zasobów finan-
sowych i mechanizmów finansowych w obrębie tej kon-
wencji. W kuluarach okazało się, że Polska mimo że jest
stroną konwencji o bioróżnorodności, nie posiada kra-
jowego programu dotyczącego bioróżnorodności.
Zwracam się zatem z tej Wysokiej Izby do mini-
strów, do ministra środowiska, a szczególnie do mi-
nistra rolnictwa, o wdrożenie w najbliższym roku
programu strategii bioróżnorodności. Różne instytu-
ty naukowe prowadzą pewne działania na własną
rękę, natomiast jesteśmy jednym z nielicznych kra-
jów europejskich, który nie posiada strategii narodo-
wej, a taki jest wymóg tej konwencji, którą Polska
przyjęła. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma pan poseł Jacek Tomczak, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Jacek Tomczak:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W dniu 8 maja br.
zmarł ojciec prof. Mieczysław Albert Krąpiec, jeden
z najwybitniejszych filozofów polskich. Był głównym
twórcą lubelskiej szkoły filozoficznej, która stanowi-
ła ośrodek wolnej myśli filozoficznej w czasie mark-
sistowskiego zniewalania umysłów, a która dziś jest
jednym z nielicznych na świecie ośrodków filozofii
realistycznej. Jego praca stanowiła największe doko-
nanie w zakresie realistycznej i mądrościowej filozo-
fii klasycznej w Polsce i na świecie. To wybitny peda-
gog, który uformował wiele pokoleń filozofów tworzą-
cych dziś środowisko naukowe rozwijające filozofię
realistyczną.
Ojciec prof. Mieczysław Albert Krąpiec był w trud-
nych czasach ustroju komunistycznego wieloletnim
rektorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
220 Oświadczenia poselskie
Poseł Jacek Tomczak
Umocnił Katolicki Uniwersytet Lubelski poprzez
związanie go z uniwersytetami zagranicznymi. Zre-
formował i poszerzył jego strukturę naukową, udosko-
nalił administrację, rozbudował bazę materialną,
rozwinął zakres nauczania, uczynił KUL ośrodkiem
wolnej myśli dla dobra polskiej kultury.
Trudno wyrazić pustkę po śmierci tak wielkiej
osoby. Moje wystąpienie chciałbym zakończyć słowa-
mi ojca Krąpca: „Człowieczeństwo jest odwagą bycia
sobą w sytuacji kolizji wartości, z których należy wy-
brać to, co słuszne”. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Bardzo dziękuję.
Pani poseł Bożena Kotkowska, SDPL – NL.
Poseł Bożena Kotkowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje oświadcze-
nie będzie dotyczyć stanowiska Polskiego Stowarzy-
szenia im. Janusza Korczaka w sprawie projektu
zmiany statusu urzędu rzecznika praw dziecka.
130 lat temu urodził się Janusz Korczak – wielki
humanista, lekarz, pisarz, pedagog, opiekun dzieci
sierocych. Zginął w obozie zagłady w Treblince wraz
z dziećmi i personelem warszawskiego domu sierot.
Mógł siebie uratować, mógł uratować własne życie.
Świadomie nie dokonał tego wyboru, pozostając do
końca wierny dzieciom. Bohaterska śmierć Korcza-
ka, jego postawa w stosunku do dzieci są świadec-
twami tego, co dobre i szlachetne w naszym kraju.
Pamięć o tym człowieku rozjaśnia ciemności czasów
zagłady, tak jak rozjaśniają ją tacy ludzie, jak świę-
tej pamięci Irena Sendlerowa i inni, którzy poma-
gali dzieciom.
Imię Korczaka stało się inspiracją dla poszukiwań
rzeczników spraw i praw dziecka na całym świecie.
Korczaka uznano za pierwszego nienominowanego,
ale rzeczywistego rzecznika praw dziecka.
Twórcy Konwencji o prawach dziecka korzystali
z inspiracji korczakowskich, sięgali do testamentu
starego doktora. Najważniejsze autorytety w skali
światowej nawiązywały do myśli i przykładu Korcza-
ka. Papież Jan Paweł II mówił o Korczaku jako
o symbolu prawdziwej wiary i moralności.
Gdyby ta korczakowska filozofia dziecka i dzieciń-
stwa nie miała walorów aktualności i uniwersalności,
dawno znalazłaby się jedynie na kartach historii,
sięgaliby do niej jedynie archiwiści. Ale żywotność
ruchu korczakowskiego świadczy o tym, że jest to
myśl żywa i potrzebna współczesnym ludziom. Do
Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza
Korczaka poza Polską należy jeszcze kilkanaście kra-
jów. Polskie Stowarzyszenie im. Janusza Korczaka,
opierając się na przesłaniu i myśli korczakowskiej,
przyjmuje następujące stanowisko. Dzieciom należy
się szacunek i poważne traktowanie ich spraw. Sza-
cunek dla dziecka wyraża się w uznaniu i przestrze-
ganiu jego praw, praw nie jedynie deklarowanych, ale
rzeczywistych. Na straży tych praw i interesów dziec-
ka powinien stać silny urząd rzecznika praw dziecka
– autonomiczny, samodzielny, posiadający możliwości
skutecznego działania, skutecznych interwencji. Spy-
chanie spraw dzieci do instytucji ludzi dorosłych,
nawet tak szacownych, jak Biuro Rzecznika Praw
Obywatelskich, jest sprzeniewierzeniem się myśli
korczakowskiej, jest krokiem wstecz w procesie bu-
dowania właściwych relacji dorośli–dzieci. Korczak
doskonale zdiagnozował te relacje już kilkadziesiąt
lat temu i wykazał swoistą i częstą niespójność inte-
resów dorosłych i dzieci. Chciał, by dzieci nie tylko
słuchały, ale żeby były też wysłuchiwane.
Nie można zaprzepaszczać tego, co z takim tru-
dem zostało wywalczone. Urząd rzecznika nigdy nie
powinien ulec likwidacji. To jest bardzo ważna myśl,
zresztą moja również, a także stowarzyszenia i pani
profesor. Nie można zaprzepaszczać tego, co z takim
trudem zostało wywalczone. Trzeba ratować, jak ra-
dził papież Jan Paweł II, dobre status quo. Urząd
rzecznika winien być wolny od zmiennych nastrojów
i sytuacji politycznych, od wpływów zmieniających
się, jednostronnych ideologii. Jego działalność powin-
na się opierać na osiągnięciach najnowszej wiedzy
psychologicznej i pedagogicznej o dziecku i dzieciń-
stwie, na wykorzystywaniu najlepszych w świecie
wzorców opieki nad małoletnimi.
Czy można podejmować kroki skutkujące działa-
niami będącymi ewidentnie wbrew interesom dzieci,
wbrew ludowi małorosłemu – to oczywiście cytat
Korczaka – i wbrew dobremu imieniu naszego kraju
– ojczyzny Korczaka? Pytanie wydaje się retoryczne.
Jesteśmy przekonani, że do destrukcji nie dojdzie.
Trzeba przejść do budowy solidnego modelu pracy
rzecznika praw dziecka. To się należy od nas naszym
dzieciom. To jest droga do przezwyciężania kryzysu
w wychowaniu, kryzysu moralnego i społecznego.
Tutaj się podpisała przewodnicząca Polskiego Stowa-
rzyszenia im. Janusza Korczaka, pani prof. dr hab.
Jadwiga Bińczycka.
Proszę państwa, dołączam się do tego oświadcze-
nia i stanowiska. Uważam, że to jest bardzo dobre
stanowisko, i chciałabym, żebyśmy się do tego dosto-
sowali. Mam nadzieję – kieruję apel do wszystkich
klubów parlamentarnych i kół – że wybierzemy rzecz-
nika, ale nie politycznego, tylko takiego, który fak-
tycznie będzie dbał o dzieci, będzie doskonale przy-
gotowany zawodowo, będzie miał uznany dorobek
zawodowy na rzecz dzieci i będzie konsekwentnie
bronił ich praw. Bo taki rzecznik jest potrzebny
przede wszystkim dzieciom, one tego potrzebują. Tak
że dziękuję i apeluję do wszystkich posłów o wybór
najlepszego rzecznika, może w ramach konkursu, nie
wiem. Myślę, że można ustalić zasady, i o to proszę.
Dziękuję.
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
Oświadczenia poselskie
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Przybyła do nas pani poseł Barbara Bartuś, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Barbara Bartuś:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
i przyjemność zaprezentować Wysokiej Izbie prze-
piękny teren południowej części Polski – Beskid Niski.
Beskid Gorlicki, bo tak nazywa się potocznie zachod-
nią część Beskidu Niskiego, położoną na krańcach
Małopolski, na południe od Gorlic. Dużo można by
mówić o zabytkowych kościółkach wpisanych na listę
UNESCO, o zabytkach kultury łemkowskiej, drew-
nianych, urokliwych cerkiewkach, starych chatach,
zwanych chyżami, cmentarzach z pierwszej wojny
światowej i innych śladach, jakie pozostawiły pierw-
sza, druga wojna światowa, czy też o dzikiej przyro-
dzie, chronionej przez Magurski Park Narodowy.
Największym jednak skarbem tego regionu są
ludzie, których mam wielki zaszczyt reprezentować.
Niektórzy twierdzą wprawdzie, iż największą atrak-
cją tego regionu jest właśnie brak ludzi. Takie prze-
konanie rzeczywiście można powziąć, wędrując po
szlakach południowej, przygranicznej części regionu.
Opustoszałe wsie, wspaniałe górskie lasy, licznie za-
mieszkałe przez wszystkie nasze duże drapieżniki,
perły flory i fauny. Kiedyś jednak żyli tu obok siebie
Łemkowie, Polacy, Żydzi i Cyganie. Dotąd kirkuty
sąsiadują z drewnianymi cerkiewkami, obok dróg
stoją przydrożne kapliczki z figurami świętych. Jest
to teren nieodkryty przez masowego turystę i biura
podróży. Krajobrazowo i przyrodniczo bardzo podob-
ny do Bieszczad, a wybierany na miejsce wypoczynku
przez koneserów ciszy i spokoju.
Wspomniałam już o mieszkańcach, zapobiegli-
wych i pracowitych, chętnie goszczących turystów.
Można wypoczywać wśród pól, gdzie dominuje gospo-
darka naturalna, na małych płachetkach ziemi, naj-
częściej uprawianych w ekologiczny sposób. Można
odpocząć pośród zakoli rzek Ropy, Białej czy Wisłoki
lub wybrać aktywny wypoczynek i podróżować licz-
nymi trasami rowerowymi, szlakiem architektury
drewnianej lub szlakiem naftowym, bo tutaj rozpo-
częła się historia światowego przemysłu naftowego.
Po dwóch stronach granicy leżą perełki architek-
tury średniowiecznej, jak Biecz i Bardejów. Świetnym
przykładem potencjalnych możliwości, jednak w nie-
wielkim stopniu wykorzystanych, są dwa tutejsze
uzdrowiska: Wysowa i Wapienne. Miejsc, gdzie wy-
stępują źródła wód leczniczych i pokłady geotermal-
ne, jest jednak o wiele więcej w regionie. Kolejnym
przykładem szans jest zapora wodna na Klimkówce,
która spiętrza wody Ropy i tworzy rozległe, piękne
jezioro o powierzchni ok. 300 ha. Jego urok mogliśmy
221
podziwiać w scenach głośnego filmu Jerzego Hoffma-
na „Ogniem i mieczem”.
Miłośnicy aktywnego wypoczynku znajdą w Gor-
licach piękną pływalnię oraz basen odkryty, a w zi-
mie wyciągi narciarskie jak Magura Małastowska,
Małastów, Smerekowiec czy Huta Wysowska.
Region ten nadaje się doskonale na cele wypoczyn-
ku osób i przoduje w jakości usług gospodarstw agro-
turystycznych, których każdego roku przybywa.
Na zakończenie pragnę podkreślić, że jestem
dumna z tego, że mieszkam w tak pięknym regionie,
a wszystkich serdecznie zapraszam do przyjazdu i prze-
konania się o tym osobiście. Zapewniam, że warto.
Dziękuję.
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo za zaproszenie.
Pan poseł Jerzy Materna, Prawo i Sprawiedliwość.
Proszę uprzejmie.
Poseł Jerzy Materna:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dnia 30 maja
2008 r., a więc jutro, przypada 48. rocznica wydarzeń
zielonogórskich, w wyniku których aresztowano i osą-
dzono 330 osób i na wiele lata skazano je oraz ich
rodziny na niebyt w życiu publicznym. Przez wiele
lat, aż do roku 1989, komunistyczny reżim ekip Go-
mułki i jego następców skutecznie i w pełni blokował
pojawienie się w życiu publicznym jakiekolwiek in-
formacji na temat tych wydarzeń. Nawet dziś niewie-
lu spośród nas zdaje sobie sprawę z tego, że był to
pierwszy w Polsce ludowy protest społeczny, który
nie był wywołany brakami w życiu, problemami pła-
cowymi czy też w zaopatrzeniu, był to autentyczny
protest społeczny przeciwko autokratyzmowi władzy
komunistycznej i jej dążeniu do eliminacji lub w naj-
gorszym razie marginalizacji roli Kościoła katolic-
kiego w życiu mieszkańców miasta Zielonej Góry.
W tym dniu w obronie Domu Katolickiego stanę-
ło 5 tys. osób, byli to zwykli ludzie, robotnicy, kobie-
ty opiekujące się dziećmi, uczniowie szkół, rzemieśl-
nicy i wielu innych, dla których postępowanie władzy
było nie do przyjęcia. Odpowiedzią władz była bru-
talna akcja sił milicyjnych, które przy użyciu pałek,
gazów łzawiących, armatek wodnych rozpędziły de-
monstrujących ludzi i przystąpiły do aresztowań.
O zaciekłości władzy podczas pacyfikacji uczestni-
ków tych zajść najlepiej świadczą wyroki, które zapa-
dały przed sądami. Wielokrotnie były one większe niż
wyroki zasądzone uczestnikom wydarzeń z czerwca
1956 r. w Poznaniu. Ale największą karą dla uczest-
ników zajść w Zielonej Górze był ostracyzm społeczny,
jaki wokół w nich budowała władza ludowa przez
wszystkie lata sprawowania swoich rządów w Polsce.
Dlatego dziś, 48 lat po tych wydarzeniach, powin-
niśmy wszyscy powiedzieć im głośno i wyraźnie te
słowa: Przepraszamy za brak pamięci przez 29 lat
 16. posiedzenie Sejmu w dniu 29 maja 2008 r.
222 Oświadczenia poselskie
Poseł Jerzy Materna
i obiecujemy, że zawsze będziemy o was pamiętać.
Będziemy mówić, że jesteście bohaterami swoich cza-
sów i będziemy uczyć następne pokolenia w duchu
szacunku i miłości dla waszych czynów, w tym trud-
nym i niełatwym czasie lat 60.
Dlatego też ponownie z tej trybuny przypominam
Wysokiej Izbie o tamtych wydarzeniach, by przypo-
mnieć wszystkim, że komunistyczni oprawcy tych
wydarzeń do dziś nie doczekali się osądzenia, a ich
ofiary nie uzyskały zadośćuczynienia za lata prześla-
dowań i wykluczenia społecznego.
Kończąc, zapraszam wszystkich do Zielonej
Góry w dniu 1 czerwca 2008 r. na uroczyste obcho-
dy 48. rocznicy tych wydarzeń. Uroczystości te
rozpoczną się o godz. 12.30 mszą w kościele Matki
Boskiej Częstochowskiej, następnie zostaną złożo-
ne kwiaty, a o godz. 14 w Filharmonii Zielonogór-
skiej odbędzie się spotkanie rocznicowe, połączone
z pierwszą publiczną prezentacją filmu o tych wy-
darzeniach. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Głos zabierze pani poseł Irena Tomaszak-Zesiuk,
Platforma Obywatelska.
Trwają poszukiwania pani poseł Ewy Malik, któ-
ra też się zgłosiła.
Proszę bardzo.
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dla Tuliszkowa,
kilkutysięcznego miasta położonego w Wielkopolsce
w pow. tureckim, rok 2008 jest szczególny, bo to rok
jubileuszowy, 550 lat temu Tuliszków uzyskał prawa
miejskie. Program obchodów jest tak bogaty, że przez
cały rok mieszkańcy tego miasta będą uczestniczyć
w różnorodnych imprezach.
Dlaczego należy o tym mówić tu, w Warszawie, na
Wiejskiej? Otóż dlatego, że w tej małej miejscowości
mamy przykład, że idea społeczeństwa obywatelskie-
go jest możliwa do zrealizowania. W mnogości dzia-
łań, jakie podjęto w tym jubileuszowym roku, uczest-
niczy większość mieszkańców, dziecko popisuje się
wiedzą o historii swojego regionu, drugie, utalento-
wane, uczestniczy w konkursie plastycznym, bo, co
ważne, ktoś te uzdolnienia zauważył. Tata to od lat
strażak w miejscowej jednostce straży pożarnej, więc
jest żywym przykładem służby dla innych. Mama
pewnie działa w Tuliszkowskim Forum Kobiet, któ-
(Przerwa w posiedzeniu o godz. 21 min 41)
remu przyświeca hasło „Razem można dużo, a nawet
więcej”. Oto tworzy się społeczeństwo obywatelskie.
Demokracje zachodnie wypracowały zasadę nie-
zależności społeczeństwa obywatelskiego od struktur
państwa. Nieważne, kto pozostaje u sterów rządów,
interes społeczeństwa jest zawsze najważniejszy, zaś
człowiek ma świadomość, że idzie tu głównie o goto-
wość współdziałania z innymi, o szacunek do prawa,
o szacunek do pracy i o poczucie odpowiedzialności.
Społeczeństwo obywatelskie wymaga gotowości do
dialogu i sztuki jego prowadzenia, do umiejętności
poszukiwania i znajdowania porozumienia.
Obchody jubileuszowe odbywają się w miejsko-
-gminnym ośrodku kultury, dzięki zaangażowaniu
księdza proboszcza w przepięknie położonym koście-
le św. Wita z 1450 r., w szkołach i na stadionie. Wiele
uroczystości organizowanych jest w miejscowym par-
ku krajobrazowym, gdzie obok dworku z 1830 r. na
sztucznie usypanej wyspie otoczonej fosą znajduje się
późnoklasycystyczny spichlerz.
Pamięta się o historii. Stąd wręczane corocznie
statuetki „Tuliszkowskiego Janusza” dla najbardziej
zasłużonych dla lokalnej kultury. Janusz z Tuliszko-
wa to rycerz, dworzanin i dyplomata. Był kasztela-
nem kaliskim i królewskim starostą gdańskim za
panowania Władysława Jagiełły. Dobry to przykład,
że z Tuliszkowa można daleko zajść.
Kiedy wejdziemy na strony internetowe, znajdzie-
my niezliczone teksty bardziej lub mniej naukowe,
próbujące zdefiniować społeczeństwo obywatelskie.
Działania, które podejmują mieszkańcy niedużego
miasta, to próby wcielenia tej idei w życie. Jesteśmy
ze swoją młodą demokracją na początku drogi. Idea
społeczeństwa obywatelskiego nadal stanowi próbę
odpowiedzi na pytanie, jaka forma porządku społecz-
nego jest najwłaściwsza. Pamiętajmy więc o najważ-
niejszych wyznacznikach ładu społecznego, ładu, któ-
ry sprawdza się w małej miejscowości – w Tuliszkowie:
po pierwsze, prawo, które określa zespół obowiązują-
cych norm; po drugie, religia, która hierarchizuje war-
tości obowiązujące obywateli; i wreszcie po trzecie,
tradycja, która powiązana z kulturą wzmacnia więzi
pomiędzy członkami społeczeństwa.
Roztropna praca na rzecz dobra wspólnego to prze-
cież także praca dla nas samych. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Jerzy Szmajdziński:
Dziękuję bardzo.
Nie widzę pani poseł Ewy Malik.
W związku z tym uznaję, że zakończyliśmy
oświadczenia poselskie.
Zarządzam przerwę w posiedzeniu do jutra, to jest
30 maja 2008 r., do godz. 9.
Wszystkim obecnym dziękuję za aktywność.

Teksty wystąpień niewygłoszonych
Informacja bieżąca
– punkt 14. porządku dziennego
Poseł Mariusz Grad (Klub Parlamentarny Plat-
forma Obywatelska)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Premierze!
W procesie fermentacji metanowej powstaje produkt
uboczny w postaci resztek biomasy. W chwili obecnej
jest on traktowany jako odpad. Takie potraktowanie
resztek biomasy wyklucza ich ponowne użycie jako
kolejnego źródła energii. Jest to oczywiste marno-
trawstwo spowodowane zapisami legislacyjnymi.
Stąd pytanie: Czy planowana jest zamiana określe-
nia „odpad” na „produkt uboczny”, która umożliwi
pełne wykorzystanie potencjału energetycznego bio-
masy użytej do fermentacji metanowej?
Kolejne pytanie dotyczy wpływu wykorzystywa-
nia odnawialnych źródeł energii na ceny żywności.
Na dzień dzisiejszy wśród roślin energetycznych
przoduje rzepak. Nikt nie interesuje się, na jakim
gruncie jest on wysiewany. To rolnik decyduje, jakiej
klasy ziemię przeznaczy pod jego uprawę. Rzecz jasna
jako gospodarz jest zainteresowany jak najwyższymi
plonami z prowadzonych upraw. Jednak wykorzysta-
nie najlepszych gruntów pod uprawę roślin energe-
tycznych ma znaczący wpływ na ceny żywności
w skali kraju. W związku z tym nasuwa się pytanie:
Czy przewiduje się regulacje zachęcające do wykorzy-
stywania najlepszych gruntów pod produkcję żywno-
ści, a gorszych pod uprawy energetyczne?
Dla rolników prowadzenie upraw roślin energe-
tycznych wiąże się z wieloma trudnościami, z który-
mi nie spotykają się przy dotychczasowych uprawach.
Jednym z takich problemów jest dostępność do wie-
dzy nt. takich upraw, a kolejnym kwestie związane
ze zbytem wytworzonych źródeł energii.
Rozwiązaniem tych problemów mogłoby być utwo-
rzenie wzorem państw europejskich centrów logi-
styczno-handlowych biomasy, które łączyłyby rolnika
z przetwórcą, a jednocześnie oddziaływałyby na sa-
morządy lokalne w celu podniesienia ich wiedzy i chę-
ci wykorzystywania biomasy także na poziomie
gminnym. Zainteresowanie gmin wykorzystywaniem
energii odnawialnej w miejscu wytwarzania jej źró-
Załącznik nr 1
deł wpłynie zarówno na stan środowiska, jak też
zwiększy bezpieczeństwo energetyczne. Dostrzegając
celowość powstania takich centrów, pytam: Czy prze-
widuje się tworzenie tego typu lub podobnych rozwią-
zań oraz czy tworzone są programy mające podnosić
zainteresowanie samorządów lokalnych wykorzysty-
waniem biomasy na poziomie gminnym?
Poseł Marek Polak (Klub Parlamentarny Pra-
wo i Sprawiedliwość)
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jak
wiadomo, Komisja Europejska prawie o jedną trzecią
zredukowała limity zezwoleń na emisję dwutlenku
węgla, które rząd będzie mógł przeznaczyć na rzecz
polskich firm.
Działanie to jest jedną z najważniejszych części
unijnego systemu, który ma doprowadzić do tego, że
popyt na pozwolenia będzie większy niż podaż, a to
z kolei ma zachęcić firmy do inwestowania w czyste
technologie i przygotowywania strategii redukcji za-
nieczyszczeń, przy jednoczesnym zachowaniu swojej
konkurencyjności.
Ponadto UE zobowiązała się do 20-procentowego
udziału źródeł odnawialnych w całej podaży energii
do 2020 r., zgodnie z założeniami przyjętymi w pro-
tokole z Kioto, z czym zgadzają się Niemcy, Brytyj-
czycy i Włosi oraz większość państw skandynaw-
skich.
Przy deficycie tych limitów producenci będą zmu-
szeni do kupowania dodatkowych uprawnień do emi-
sji gazów, a koszt tych operacji może przełożyć się na
ceny końcowe energii.
Nie od dziś jednak wiadomo, że nasz kraj jest bo-
gaty w obfite zasoby podziemnych gorących wód geo-
termalnych.
Dlatego chcę zapytać, czy nasz kraj podejmie
działania nad opracowaniem warunków lub warto-
ści temperaturowych i hydrologicznych, które wska-
zywałyby na ekonomiczną zasadność wykorzystania
tych zasobów oraz czy w myśl realizacji proekolo-
gicznej polityki państwa istnieją programy ułatwia-
jące inwestorom dostęp do środków finansowych na
zasadach preferencyjnych przy budowie instalacji
geotermalnych.
2
Chcę również zapytać, jakie są wyniki badań tzw.
czystych technologii węglowych, nad którymi, o ile
wiem, pracuje nasz kraj i na które zagwarantowane
są pieniądze Unii Europejskiej oraz czy prowadzone
są prace w kierunku wykorzystania biomasy do pro-
dukcji energii elektrycznej.
Sprawozdanie Komisji Nadzwyczajnej o sta-
nowisku Senatu w sprawie ustawy o zmianie
ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych in-
nych ustaw
– punkt 20. porządku dziennego
Poseł Łukasz Zbonikowski (Klub Parlamen-
tarny Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam zaszczyt
przedstawić w imieniu Klubu Parlamentarnego Pra-
wo i Sprawiedliwość stanowisko wobec poprawek
Senatu do projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks
cywilny i Kodeks postępowania cywilnego.
Tak jak to było już omawiane w czasie drugiego
czytania, projekt ten zawiera propozycje zmian doty-
czących statusu prawnego urządzeń przesyłowych
oraz przepisy wprowadzające tzw. służebność prze-
syłu, a także wprowadza możliwość zasądzenia na
rzecz najbliższych członków rodziny zmarłego za-
dośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
W czasie prac sejmowych nowelizacja kodeksów
nie budziła żadnych kontrowersji.
Senat, tak jak przedstawił to pan poseł sprawoz-
dawca, wniósł 2 poprawki.
Pierwsza z nich ma charakter porządkujący, ujed-
nolica terminologię.
Druga natomiast jest o charakterze meryto-
rycznym. Rozszerza zakres nowelizacji dodatkowo
o zmianę w ustawie Prawo upadłościowe i naprawcze,
co jest konsekwencją uchwalonych przez Sejm zmian,
i stanowi, że ustanowione służebności drogi koniecz-
nej, służebności przesyłu czy też służebności ustano-
wione w związku z przekroczeniem granicy, przy
wznoszeniu budowli lub innego urządzenia, nie wy-
gasają w przypadku sprzedaży egzekucyjnej nieru-
chomości.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zgłoszone przez
Senat poprawki mają charakter porządkujący, uzu-
pełniający przepisy prawne, dlatego Klub Parlamen-
tarny Prawo i Sprawiedliwość popiera zasadność
uwzględnienia ich w projekcie ustawy.